Saint Isidora the Fool For Christ

Christ is risen! Truly He is risen!

Saint Isidora the Fool For Christ

(Feast Day – May 1)

At the Convent of the Great Pachomios, in Tabennesis, there lived another nun, Isidora, who pretended, for Christ’s sake, to be insane and a demoniac.

To such an extent did the others abhor her, that they did not eat with her; this is something that she, herself, had chosen. She moved about the kitchen doing every sort of chore, and was, as they say, the scrubbing-cloth of the monastery, while she put into practice the command: “Whosoever of you believes that he is wise by the measure of this world, may he become a fool, so as to become truly wise.”

She served the Convent with a rag wrapped around her head, while all of the others had their hair cropped short and wore koukoulia.

Not one of the four-hundred nuns had ever seen her eat normally so much as once in her life. She swept the Trapeza and washed the pots; the crumbs and leftovers were sufficient for her, because she never sat at table nor touched a piece of bread.

Never did she insult anyone, never was she resentful, and never did she utter a superfluous word, despite the fact that they buffeted her, insulted her, railed at her and spit at her.

 An Angel appeared to St. Piteroum, a man confirmed in virtues who lived in asceticism on Mt. Porphyrite, and said to him:

“Why do you boast that you are pious by remaining in this place? Would you like to meet a woman who is more pious than you? Go to the Convent of those of Tabennesis, and there you will find a nun who wears a crown on her head. She is superior to you. She contends with such a multitude, and yet her heart has never distanced itself from God. As for you, you sit here, but your mind wanders through the cities.”

 Hence, he who had never before left his cell arose and besought the spiritual Fathers to allow him to visit the Convent. Since he was a renowned Elder, they gave him leave.

When he entered, he asked to see all of the nuns, but St. Isidora did not appear. Finally, he said to them: “Bring them all to me. One is missing.” They answered him: “There is one more in the kitchen who is a fool.” (So do they call those possessed by a demon.) He said to them: “Bring her to me also. Allow me to see her.” They went and called her, but she did not submit, either because she understood what was about to happen or because it had been revealed to her. So they dragged her by force, telling her: “The holy Piteroum wishes to see you” (he was, to be sure, well known).

 When she had presented herself, the Saint noticed the rag on her forehead (her “crown”), fell down before her, and said: “Bless me.” In the same way, she also fell at his feet, saying: “You bless me, my lord.”

Astonished, they all told him: “Abba, do not debase yourself; she is a fool.” Piteroum silenced them with the words: “You are the fools; she is my and your Amma—thus are spiritual Mothers called—, and I pray that I might be found to be her equal on the Day of Judgment.”

Having heard these things, the nuns fell at his feet, and each one confessed the ways in which she had affronted the Saint. One said that she poured filthy dish water on her, another that she struck her with her fists, and yet another that she had smeared her nostrils with mustard. All of them confessed the outrages they had committed against her. St. Piteroum prayed for them and departed.

Several days having passed, the fool was not able to bear the glory and honors shown to her by her sisters and, having wearied of their apologies, she left the monastery in secret. No one ever learned where she went, where she hid herself, or how she died.

Source: Demetrios Tsasmes, Meterikon, Vol. I (Thessaloniki: 1990), pp. 130-135.

Kontakion of Venerable Isidora (ToneII)

Having acquired the mind of Christ, O di­vinely wise one, thou didst reject the wisdom of this world, showing the appearance of drunken­ness to men, but worshiping God with under­standing, and meditating on His wisdom every hour, filled with the Holy Spirit. Wherefore, we all cry out: Rejoice, O Isidora, thou boast of Tabenna!

Advertisement

Ὁσία Ἰσιδώρα ἡ διὰ Χριστὸν Σαλή

Χριστὸς ἀνέστη! Ἀληθῶς ἀνέστη!

Ὁσία Ἰσιδώρα τῆς Ταβέννης Αἰγύπτου ,ἡ διὰ Χριστὸν Σαλή (4ος αἰ.)

Ἡ μνήμη της τιμᾶται τήν 1η Μαϊου.

“Τοσούτω γάρ ὄχλῳ πυκτεύουσα, τήν καρδίαν αὐτῆς οὐδέποτε ἀπέστησε τοῦ Θεοῦ”.

Τόν βίο τῆς ὁσίας Ἰσιδώρας διέσωσε ὁ ὅσ.Ἐφραίμ ὁ Σῦρος (+ 373), ὁ ὁποῖος  ἐπισκέφθηκε τήν περίφημη γυναικεία Μονή τῆς Ταβέννης στήν Αἴγυπτο, τήν ὁποία εἶχε ἱδρύσει ἡ Προεστῶσσα Μαρία ,ἀδελφή τοῦ ὁσ. Παχωμίου τοῦ Μεγάλου.Ὅπως διηγεῖται ὁ Ἐπίσκοπος Ἑλενουπόλεως Παλλάδιος, κατά τήν ἐποχή τῆς ἐπισκέψεως τοῦ ὁσ. Ἐφραίμ ἡ Μονή εἶχε τετρακόσιες (400) μοναχές. Ἀνάμεσά τους βρισκόταν καί μία Μοναχὴ Αἰγυπτιακῆς καταγωγῆς, ἡ παρθένος Ἰσιδώρα.

Οἱ συμμονάστριές της τήν θεωροῦσαν “πτωχή τῷ πνεύματι” καί τῆς ἀνέθεταν τίς πλέον ταπεινές ἐργασίες μέσα στό κοινόβιο. Ἡ Ὁσία ὑποκρινόταν τὴν σαλὴ καὶ δαιμονισμένη γιὰ τὴν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ .Κυκλοφοροῦσε ξυπόλητη, μέ ἕνα κουρέλι στό κεφάλι, ἐνῶ ὅλες οἱ ἄλλες ἔχουν κόψει σύρριζα τὰ μαλλιά τους καὶ φοροῦν κουκοῦλλες, ἦταν οὐσιαστικά ρακένδυτη. Τόσο πολὺ τὴ περιφρόνησαν οἱ ἄλλες, ποὺ στήν τράπεζα τῆς Μονῆς δέν εἶχε θέση ,πράγμα ποὺ καὶ ἡ ἴδια εἶχε διαλέξει, καὶ τρεφόταν μέ τά ὑπολλείματα τῶν καζανιῶν καί τά ἀποφάγια τῶν γευμάτων! Χειμῶνα – καλοκαίρι παρακολουθοῦσε τήν ἀκολουθία ἀπό τά σκαλιά τῆς Ἐκκλησίας! Τό μαρτύριο της ἦταν ἡ βασανιστική συμπεριφορά τῶν ἄλλων μοναζουσῶν, τήν ὁποία ὅμως ὑπέφερε χωρίς γογγυσμό. Τήν πνευματική της κατάσταση ἀπεκάλυψε ὁ Ἵδιος ὁ Θεός στόν πειραζόμενο ἀπό ὑπερηφάνους λογισμούς Ἀββᾶ Πιτιροὺν(† 29 Νοεμβρίου), ἄνδρα δοκιμασμένο στὴν ἀρετή, ποὺ ἀσκήτευε στὸ βουνὸ Πορφυρίτη ,μαθητή τοῦ ὁσ.Ἀντωνίου. Τοῦ ἥλθε λογισμός: Ἅραγε εἶναι ἄλλος σ᾿ αὐτό τόν τόπο πού νά σέ φτάνη στήν ἀρετή; Τήν νύχτα εἶδε στόν ὕπνο του Ἄγγελο Κυρίου καὶ τοῦ λέει·

(“Διά τί μέγα φρονεῖς ἐπί σεαυτῷὡς εὐλαβής καί ἐν τοιούτῳ καθεζόμενος τόπῳ.Ἄπελθε εἰς τό μοναστήριον τῶν γυναικῶν τῶν Ταβεννησιωτῶν καί ἐκεῖ εὑρήσεις μίαν διάδημα ἔχουσαν ἐπί τῆς κεφαλῆς·  αὕτη σου ἄμεινων ἐστί. Τοσούτω γάρ ὄχλῳ πυκτεύουσα, τήν καρδίαν αὐτῆς οὐδέποτε ἀπέστησε τοῦ Θεοῦ·  σύ δέ καθεζόμενος ὧδε, ἀνά τάς πόλεις πλανᾶσαι τῇ διανοίᾳ”.)

 «Γιατί καυχιέσαι ὅτι εἶσαι εὐλαβὴς καὶ μένεις σὲ τέτοιο τόπο; Θέλεις νὰ γνωρίσεις μιὰ γυναίκα ποὺ εἶναι πιὸ εὐσεβὴς ἀπὸ σένα; Πήγαινε στὸ γυναικεῖο Μοναστήρι τῶν Ταβεννησιωτῶν καὶ θὰ βρεῖς ἐκεῖ μιὰ Μοναχὴ ποὺ φοράει στέμμα στὸ κεφάλι της. Αὐτὴ εἶναι καλύτερη ἀπὸ σένα.Μὲ τόσο πλῆθος ἀντιμάχεται καὶ ἡ καρδιά της ποτὲ δὲν ἀπομακρύνθηκε ἀπὸ τὸν Θεό, ἄν καὶ καταφρονεῖται ἀπὸ ὅλες.Σὺ κάθεσαι ἐδῶ καὶὁ νοῦς σου πλανιέται στὶς πόλεις».

Ὁ Ἀββᾶς Πιτιροὺν ἔσπευσε στήν Μονή τῶν Ταβεννησιωτῶν. Οἱ μοναχές – τιμημένες ἀπό τήν ἐπίσκεψή του, διότι ἦταν φημισμένος ἀσκητής – τόν ὑποδέχθηκαν θερμά καί ἐκεῖνος ζήτησε ἀπό τήν Προεστῶσσα νά δεῖ ὅλες τίς ἀδελφές, ὅμως σέ καμμία ἀπό αὐτές δέν εἶδε τό διάδημα γιά τό ὁποῖο μίλησε ὁ Ἄγγελος.

“Εἶστε ὅλες ἐδῶ; ” ρώτησε.

“Ὅλες εἴμαστε” τοῦ ἀπάντησαν.

” Ἀδύνατον – ἀπάντησε ὁ Ἀββᾶς – πρέπει νά ὑπάρχει ἀκόμη μία, γιά τήν ὁποία ἔκανα ὅλη αὐτή τήν ὁδοιπορία”.

“Ἔχουμε μία μοναχή – ἀναγκάσθηκε νά ὁμολογήσει ἡ Προεστῶσσα – ἀλλά εἶναι σαλή καί δέν τήν ὑπολογίζουμε στήν ἀδελφότητα“.

“Ἄς ἔλθει κι αὐτή” ζήτησε ὁἈββᾶς.

Πηγαίνουν καὶ τὴ φωνάζουν, ἐκείνη ὅμως δὲν ὑπάκουσε εἴτε ἐπειδὴ κατάλαβε τί πρόκειται νὰ γίνει εἴτε γιατὶ τῆς ἀποκαλύφθηκε. Ὅταν ἡ Ἰσιδώρα ἐμφανίσθηκε, συρόμενη ἀπό δύο ἀδελφές , ὁ Ἀββᾶς Πιτιροὺν εἶδε τό κουρέλι πού σκέπαζε τό κεφάλι της νά λάμπει σάν διάδημα! καί ἀμέσως γονάτισε μπροστά της λέγοντας, “εὐλόγησέ με, Ἀμμᾶ “.

“Ἐσύ εὐλόγησέ με, κύριέ μου ” ἀπάντησε ἡ ταπεινή Ἰσιδώρα καί γονατίζοντας ἀσπάσθηκε τά πόδια τοῦ ἐρημίτη!

Κατάπληκτες ὅλες τοῦ λέει ἡ Προεστῶσσα. «᾿Αββᾶ, μὴν ἐξευτελίζεις ἔτσι τόν ἑαυτό σου – τοῦ εἶπε – εἶναι σαλή”.

“Ἐσεῖς ὅλες εἶσθε σαλές – ἀπάντησε ὁὍσιος – αὐτή ἐδῶ εἶναι πολύ ἀνώτερη κι ἀπό ἐσᾶς κι ἀπό ἐμένα. Αὐτὴ εἶναι δική μου καὶ δική σας ᾿Αμμᾶ (πνευματικὴ Μητέρα). Εἴθε νά μὲ ἀξιώσει ὁ Θεός νά βρεθῶ στό πλευρό της τὴν ἡμέρα τῆς κρίσης “!

Κατόπιν διηγήθηκε τί τοῦ εἶχε ἀποκαλύψει ὁ Θεός καί ἐνώπιον ὅλης τῆς ἀδελφότητος τῶν μοναζουσῶν ἐφανέρωσε τὸν κεκρυμμένο θησαυρὸ τῆς καταπεφρονημένης ὁσίας Ἰσιδώρας. Ἀκούγοντας αὐτὰ οἱ μοναχές, ἔπεσαν στὰ πόδια του καὶ ἐξομολογοῦνταν ἡ κάθε μιά τους τὶς προσβολὲς ποὺ τῆς ἔκανε· μιὰ εἶπε ὅτι τὴν περιέλουσε μὲ τὰ βρωμόνερα τῶν πιάτων, ἄλλη πὼς τὴν χτύπησε μὲ γροθιές,ἄλλη πὼς τὴν περιγελούσε γιὰ τὴν ταπεινή της μορφή, ἄλλη πὼς τὴν ἔβριζε καὶ τὴν καταριόνταν, κι ἄλλη ὅτι τῆς πασάλειψε τὰ ρουθούνια μὲ σινάπι, τὴν περιφρονοῦσαν ἐνώ ἐκείνη σιωπούσε μὲ ταπείνωση ,ἀνεξικακία καὶ συγχωρητικότητα.῞Ολες ὁμολόγησαν τὶς προσβολὲς ποὺ ἔκαναν σὲ βάρος της κι ἄρχισαν νά ζητοῦν συγχώρηση. ῾Ο ἅγιος Πιτηροὺν προσευχήθηκε γιὰ χάρη τους καὶ ἔφυγε. Τό ἴδιο βράδυ ἡ Ἰσιδώρα ἔφυγε ἀπό τό μοναστήρι κρυφὰ γιά νά ἀποφύγει τόν ἀνθρώπινο ἔπαινο καί χάθηκε στήν ἔρημο, ὅπου κανείς δέν ἔμαθε ποτέ ποῦ πῆγε, ποῦ κρύφθηκε ἤ πῶς καί πότε τελείωσε τήν ζωή της. Ἡ παράδοση τῆς Ἐκκλησίας μας ἀναφέρει ὅτι κοιμήθηκε μὲ εἰρήνη τὸ ἔτος 365 μ.Χ.

Ἀπολυτίκιον.Ἦχος πλ. δ’.

Ἐν σοί, Μῆτερ ἀκριβῶς, διεσώθη τὸ κατ’ εἰκόνα· λαβοῦσα γὰρ τὸν Σταυρόν, ἠκολούθησας τῷ Χριστῷ, καὶ πράττουσα ἐδίδασκες, ὑπερορᾶν μὲν σαρκός· παρέρχεται γάρ· ἐπιμελεῖσθαι δὲ ψυχῆς, πράγματος ἀθανάτου· διὸ καὶ μετὰ Ἀγγέλων συναγάλλεται, Ὁσία Ἰσιδώρα, τὸ πνεῦμά σου.

ᾨδὴ δ΄. Ἐπὶ τῆς θείας φυλακῆς.

Οὐρανωθεῖσα μυστικῶς τὴν ἀδιάλειπτον εὐχήν, ἔσχηκας τρυφήν σου Ὁσία, ὡς μανὰ γὰρ οὐρανοῦ καὶ ἀγγέλων ἤσθιες, κλῆσιν Ἰησοῦ Ἰσιδώρα, τὴν ἀναθρέψασαν Ἁγίων τὰ τάγματα.

Φαιδρυνομένη ταῖς αὐγαῖς τῶν μυστικῶν συντυχιών, ἔκλινας μακρὰν τῶν ματαίων, θησαυρὸν φυλάττουσα, ἐν τῷ βυθῷ καρδίας σου· αὕτη γὰρ ὁδὸς ἡ εὐθέως, παριστώσα τῷ Χριστῷ Ὁσία πέφυκε.

The Love of God Is A Gift of the Holy Spirit. St. Nikolai Velimirovich

Χριστὸς ἀνέστη! Ἀληθῶς ἀνέστη!

Christ is risen! Truly He is risen!

ХристосВоскрес! Воистину Воскрес!

The Love of God Is A Gift of the Holy Spirit

By St. Nikolai Velimirovich

“The love of God is shed abroad in our hearts by the Holy Spirit which is given to us” (Romans 5:5).

Love is joy and love anoints the heart of man with joy. Brethren, love is power and love anoints the heart of man with power. Love is peace and love anoints the heart of man with peace. And from joy, power and peace, courage is born and love anoints the heart of man with courage.

 The love of God, as a fragrant oil, is shed abroad in our hearts by no other than the Holy Spirit, the All-gentle and All-powerful Spirit. Completely undeserved by us, the Spirit of God is shed abroad in us: the love of God in our hearts in the Mystery [Sacrament] of Chrismation. However, in time we neglect this love and by sin we alienate ourselves from God and fall into the disease of spiritual paralysis. And the Holy Spirit unwilling to abide in an impure vessel, distances Himself from our heart. When the Holy Spirit distances Himself from us, then joy, power, peace and courage also departs from us immediately. We become sorrowful, weakened, disturbed and fearful. But the All-good Spirit of God only distances Himself from us but does not abandon us completely. He does not abandon us but He offers to us who are sick remedies through the Mystery of Repentance and the Mystery of Holy Communion. When we again cleanse ourselves through the Mysteries [Sacraments] of Repentance and Communion then He, the Holy Spirit of God, again abides in us and the love of God is shed abroad in our hearts. We fall, we rise, we fall and we rise! When we fall, the Spirit of God stands by us and raises us if we desire to be raised. However, when we are raised, the Spirit of God stands within us all until we, by sin and foolishness, do not desire to fall. Thus, we in this life interchangeably become a fertile field and a wilderness, sons of repentance and prodigal sons, fullness and emptiness, light and darkness.

 O All-Good Holy Spirit of God, do not depart from us either when we want You and when we do not want You. Be with us all the time until our death and save us for life eternal.

Θα βρίσκεσαι μέσα στην εικόνα της Αναστάσεως, της εις Άδου καθόδου. Η εικόνα αυτή θα εκφράζει τη ζωή σου.Αρχιμ. Βασιλείου Γοντικάκη

«Με τη συμβίωση των αγίων και τη συμπαράσταση που προηγήθηκαν μαθαίνεις να αγωνίζεσαι. Βλέπεις πως και αυτοί πάλεψαν. Πώς αντιμετώπισαν τον εχθρό. Πώς πολιτεύθηκαν με τις ανθρώπινες αδυναμίες. Πόσο σκληροί φάνηκαν στον εαυτό τους. Ασκήθηκαν και δεν απέδωσαν την επιτυχία στον δικό τους κόπο, αλλά στη χάρη του Θεού.

Αν ακολουθήσεις τη ζωή και τις προτροπές των Αγίων. Αν αξιωθείς εσωτερικά να ηρεμήσεις, να ανέχεσαι τους άλλους. «Αδικήθητι και μην αδικήσεις». Να μην απορρίπτεις κανένα. Να συγχωρείς όλους, να τους έχεις στην καρδιά σου. Να προσεύχεσαι με όλη σου την δύναμη γι’ αυτούς, άσχετα αν σε πληγώνουν. Να μην μπορείς να πληγώνεις, να είσαι ανίκανος για κάτι τέτοιο. Να ακολουθείς τον Κύριο στον Γολγοθά: «Άνθρωπος εν πληγή ων και ειδώς φέρειν μαλακίαν». Να είσαι πληγωμένος και να ξέρεις να υποφέρεις τον πόνο. Να σου είναι γνώριμος και αποδεκτός ως τόπος και τρόπος υπάρξεως ο σταυρός.

Τότε ο Κύριος θα έλθει οπωσδήποτε κάποτε με τον τρόπο που Εκείνος γνωρίζει. Θα σε βρει, θα σου ακουμπήσει το κεφάλι το πονεμένο. Θα σου μιλήσει. Θα μπει μέσα σου σαν φως, ανάπαυση, παράδεισος. Θα Τον καταλάβεις, θα Τον νοιώσεις, θα ζεις πια το πάθος και την Ανάστασή Του. Θα βρίσκεσαι μέσα στην εικόνα της Αναστάσεως, της εις Άδου καθόδου. Η εικόνα αυτή θα εκφράζει τη ζωή σου. Ο Χριστός διαρκώς θα σε τραβά από το χέρι, θα σε φέρνει σε φως, ελευθερία, πορεία ατελεύτητη, που είναι Αυτός … ».

Αρχιμ. Βασιλείου Γοντικάκη

Only with faith in the risen Lord Christ does man find himself, his true self, his eternal self.St. Justin of Ćelije Popovich

Χριστὸς ἀνέστη! Ἀληθῶς ἀνέστη!

Christ is risen! Truly He is risen!

ХристосВоскрес! Воистину Воскрес!

Kristus (ir) augšāmcēlies! Patiesi viņš ir augšāmcēlies!

ქრისტეაღსდგა! ჭეშმარიტადაღსდგა!

St. Justin of Ćelije Popovich

Life in the one true God and Lord Jesus Christ is really our only true life because it is wholly eternal and completely stronger than death.

There is no end to the love of the Lord Christ for man: because for us men to acquire the life eternal which is in Him, and to live by Him, nothing is required of us-not learning, nor glory, nor wealth, nor anything else that one of us does not have, but rather only that which each of us can have. And that is? Faith in the Lord Christ. For this reason did He, the Only Friend of Man, reveal to the human race this wondrous good tiding: God so loved the world that He gave His Only-Begotten Son so that whoever believes in Him should not perish but have everlasting life. He that believes in the Son has eternal life (John 3: 16-36).

Faith in the Lord Christ unites man with the eternal Lord Who, according to the measure of man’s faith, pours out in his soul eternal life so that he then feels and realizes himself to be eternal. And this he feels to a greater degree inasmuch as he lives according to that faith which gradually sanctifies his soul, heart, conscience, his entire being, by the grace-filled Divine energies. In proportion to the faith of a man the sanctification of his nature increases. And the holier the man is, the stronger and more vivid is his feeling of personal immortality and the consciousness of his own and everybody else’s immortality.

Actually, a man’s real life begins with his faith in the Lord Christ, which commits all his soul, all his heart, all his strength to the Lord Christ, Who gradually sanctifies, transfigures, deifies them.

In reality, our life is life inasmuch as it is in Christ. And as much as it is in Christ is shown by its holiness: the holier a life, the more immortal and more eternal it is.

Faith is indeed the revival of the soul from lethargy, the resurrection of the soul from the dead: “he was dead, and is alive: (Luke 15: 24). Man experienced this resurrection of the soul from death for the first time with the God-man Christ and constantly experiences it in His holy Church, since all of Him is found in Her. And He gives Himself to all believers through the holy mysteries and the holy virtues. Where He is, there is no longer death: there one has already passed from death to life. With the Resurrection of Christ we celebrate the deadening of death, the beginning of a new, eternal life. 

True life on earth indeed begins from the Resurrection of the Savior, for it does not end in death. Without the Resurrection of Christ human life is nothing else but a gradual dying which finally inevitably ends in death.

Life is real life only in God, for it is a holy life and by virtue of this an immortal life. just as in sin is death, so in holiness is immortality. Only with faith in the risen Lord Christ does man experience the most crucial miracle of his existence: the passover from death to immortality, from transitoriness into eternity, from hell to heaven. Only then does man find himself, his true self, his eternal self: “for he was dead, and is alive again; he was lost, and is found” (Luke 15: 24).

If you are in the midst of visible enemies and persecutors of the Church of Christ, the Lives of the Saints will give you the courage and strength of a confessor, and you will fearlessly confess the one true God and Lord in all worlds-Jesus Christ-and you will boldly stand up for the holy truth of His Gospel unto death, unto every death, and you will feel stronger than all deaths, and much more so than all visible enemies of Christ, and being tortured for Christ you will shout for joy, feeling with all your being that your life is in heaven, hidden with Christ in God, wholly above all deaths.

Taken from Orthodox Faith and Life in Christ,Introduction to the Lives of the Saints,by Father Justin Popovich. Trans. by Asterios Gerostergios (Belmont, MA: Institute for Byzantine and Modern Greek Studies, 1994).

Kontakion in the Fourth Tone

Cultivated by God, you became manifest as an honorable tiller gathering for yourself the sheaves of virtue. For you sowed with tears but reaped with gladness; in the contest you competed with your blood and came away with Christ. By your intercessions, O Holy One, all are granted forgiveness of sins.

Μόνον διά τῆς πίστεως εἰς τόν Ἀναστάντα Χριστόν ὁ ἄνθρωπος εὑρίσκει τόν ἀληθινόν, τόν αἰώνιον ἑαυτόν του.Ἅγιος Ἰουστῖνος Πόποβιτς

Χριστὸς ἀνέστη! Ἀληθῶς ἀνέστη!

ΣΥΝ ΠΑΣΙ ΤΟΙΣ ΑΓΙΟΙΣ

Ἅγιος Ἰουστῖνος Πόποβιτς

Ἡ μόνη ἀληθινή ζωή μας, εἶναι ἡ ζωή ἐν τῷ μόνῳ ἀληθινῷ Θεῷ καί Κυρίῳ Ἰησοῦ Χριστῷ, ἐπειδή εἶναι ἐξ ὁλοκλήρου αἰωνία καί ἰσχυροτέρα τοῦ θανάτου.

Ἡ φιλανθρωπία τοῦ Θεανθρώπου Χριστοῦ δέν ἔχει ὅρια καί τέλος. Διότι, διά νά ἀποκτήσωμεν ἡμεῖς οἱ ἄνθρωποι τήν αἰωνίαν ζωήν, τήν ἐν Αὐτῷ καί νά τήν ζήσωμεν, δέν μᾶς ζητεῖται οὔτε μόρφωσις, οὔτε δόξα, οὔτε πλοῦτος, οὔτε τίποτε ἀπό ἐκεῖνα τά ὁποῖα ἠμπορεῖ κάποιος ἀπό ἡμᾶς νά μή ἔχη, ἀλλ᾽ ἀπαιτεῖται ἐκεῖνο μόνον, τό ὁποῖον δύναται καθένας μας νά ἔχη: ἡ πίστις εἰς τόν Κύριον Ἰησοῦν Χριστόν. Διά τοῦτο Αὐτός – ὁ Μόνος Φιλάνθρωπος – ἀνήγγειλε εἰς τό ἀνθρώπινον γένος τό θαυμαστόν εὐαγγέλιον: «Οὕτω ἠγάπησεν ὁ Θεός τόν κόσμον, ὥστε τόν Υἱόν αὐτοῦ τόν Μονογενῆ ἔδωκεν, ἵνα πᾶς ὁ πιστεύων εἰς αὐτόν μή ἀπόληται, ἀλλ᾽ ἔχῃ ζωήν αἰώνιον… Ὁ πιστεύων εἰς τόν Υἱόν ἔχει ζωήν αἰώνιον» (Ἰωάνν. 3, 16, 36).

Ἡ πίστις εἰς τόν Χριστόν «ἑνώνει τόν ἄνθρωπον μέ τόν αἰώνιον Κύριον, ὁ Ὁποῖος κατά τό μέτρον τῆς πίστεως τοῦ ἀνθρώπου πληροῖ τήν ψυχήν του μέ τήν αἰωνίαν ζωήν καί τότε αἰσθάνεται καί κατανοεῖ τόν ἑαυτόν του ὡς αἰώνιον. Αὐτό γίνεται τόσον περισσότερον, ὅσον ὁ ἄνθρωπος ζῆ κατ᾽ αὐτήν τήν πίστιν, ἡ ὁποία ἁγιάζει βαθμηδόν τήν ψυχήν του, τήν καρδίαν του, τήν συνείδησίν του, ὅλον τό εἶναι του μέ τάς θείας ἐνεργείας τῆς χάριτος. Ἀνάλογα πρός τήν πίστιν τοῦ ἀνθρώπου αὐξάνει καί ὁ ἁγιασμός τῆς φύσεώς του.καθώς γίνεται ἁγιώτερος ὁ ἄνθρωπος, ἀποκτᾶ ὁλονέν καί περισσότερον δυνατήν, περισσότερον ζωντανήν αἴσθησιν τῆς προσωπικῆς του ἀθανασίας.ἀποκτᾶ ἐπίγνωσιν τῆς ἰδικῆς του καί τῆς τῶν πάντων αἰωνιότητος. Πράγματι, ἡ ἀληθινή ζωή τοῦ ἀνθρώπου ἀρχίζει μέ τήν πίστιν του εἰς τόν Χριστόν, ἡ ὁποία πίστις παραδίδει εἰς τόν Κύριον ὅλην τήν ψυχήν, ὅλην τήν καρδίαν, ὅλον τόν νοῦν, ὅλην τήν δύναμίν του, – Αὐτός δέ ἁγιάζει, μεταμορφώνει καί θεώνει ὅλα αὐτά βαθμιαίως.

Ἡ ζωή μας εἶναι τόσον ζωή, ὅσον εἶναι ζωή ἐν Χριστῷ. Πόσον δέ εἶναι ἐν τῷ Χριστῷ; Αὐτό φανερώνεται ἀπό τήν ἁγιότητά της.ὅσον περισσότερον ἁγία ἡ ζωή, τόσον περισσότερον ἀθάνατος καί αἰωνία.

Τοῦτο ἀκριβῶς εἶναι ἡ πίστις: ἡ ἀναζωοποίησις τῆς ψυχῆς ἀπό τήν νέκραν, ἡ ἐκ νεκρῶν ἀνάστασις τῆς ψυχῆς: «νεκρός ἦν, καί ἀνέζησε» (Λουκ. 15, 24). Αὐτήν τήν ἐκ νεκρῶν ἀνάστασιν τῆς ψυχῆς, τήν ἔζησεν ὁ ἄνθρωπος διά πρώτην φοράν μέ τόν Θεάνθρωπον Χριστόν.καί τήν ζῇ διαρκῶς εἰς τήν ἁγίαν Ἐκκλησίαν Του, διότι ὁ Θεάνθρωπος ὅλος εὑρίσκεται εἰς αὐτήν, μεταδίδων Ἑαυτόν εἰς ὅλους τούς πιστούς διά τῶν ἁγίων μυστηρίων καί τῶν ἁγίων ἀρετῶν. Ὅπου εἶναι Αὐτός, ἐκεῖ πλέον δέν ὑπάρχει θάνατος, ἐκεῖ ὁ ἄνθρωπος μεταβέβηκεν ἐκ τοῦ θανάτου εἰς τήν ζωήν, ἐκεῖ ζῇ ἤδη τήν αἰωνίαν ζωήν. Μέ τήν ἀνάστασιν τοῦ Χριστοῦ ἡμεῖς «θανάτου ἑορτάζομεν νέκρωσιν, ἄλλης βιοτῆς τῆς αἰωνίου ἀπαρχήν»1.

Ἡ ἀληθινή ζωή ἐπί τῆς γῆς ἀρχίζει ἀκριβῶς ἀπό τήν ἀνάστασιν τοῦ Σωτῆρος, διότι εἶναι ζωή πού δέν τελειώνει μέ τόν θάνατον. Ἄνευ τῆς ἀναστάσεως τοῦ Χριστοῦ ἡ ἀνθρωπίνη ζωή δέν εἶναι ἄλλο παρά ἕνα ἀργόν ψυχομάχημα, πού καταλήγει ἀναπόφευκτα εἰς τόν θάνατον.

 Ἡ ζωή εἶναι ἀληθινή ζωή μόνον ἐν τῷ Θεῷ. Διότι αὐτή εἶναι ἁγία ζωή καί ὡς ἐκ τούτου ἀθάνατος ζωή. Ὅπως μέσα εἰς τήν ἁμαρτίαν εὑρίσκεται ὁ θάνατος, οὕτω καί εἰς τήν ἁγιότητα ἡ ἀθανασία. Μόνον διά τῆς πίστεως εἰς τόν Ἀναστάντα Χριστόν ὁ ἄνθρωπος ζῇ τό περισσότερον ἀποφασιστικόν θαῦμα τῆς ὑπάρξεώς του: τήν μετάβασιν ἀπό τόν θάνατον εἰς τήν ἀθανασίαν, ἀπό τό πεπερασμένον εἰς τήν αἰωνιότητα, ἀπό τόν ᾅδην εἰς τόν παράδεισον. Μόνον τότε εὑρίσκει ὁ ἄνθρωπος τόν ἑαυτόν του, τόν ἀληθινόν, τόν αἰώνιον ἑαυτόν του: «ἀπολωλώς ἦν, καί εὑρέθη», διότι – «νεκρός ἦν, καί ἀνέζησε» (Λουκ. 15, 24).

Ἡ μεταμόρφωσις τοῦ ἀνθρώπου εἰς θεάνθρωπον κατά χάριν διά τοῦ Θεανθρώπου Χριστοῦ, ἡ μετάπλασίς του εἰς θεόν κατά χάριν, εἶναι, κατά τήν διδασκαλίαν τῶν ἁγίων Πατέρων, τέχνη τεχνῶν, ἐπιστήμη ἐπιστημῶν, φιλοσοφία φιλοσοφιῶν. Δι᾽ αὐτό οἱ ἅγιοι Διδάσκαλοί μας τήν κατά τό Εὐαγγέλιον ζωήν ὀνομάζουν ἀληθινήν φιλοσοφίαν, ἀληθινήν σοφίαν. Ὁ δέ ἅγιος Μακάριος ὁ Μέγας ὀνομάζει τούς ἁγίους «φιλοσόφους τοῦ Ἁγίου Πνεύματος».

Ζήτησε νά εὕρῃς τόν ἑαυτόν σου μέσα εἰς τούς «Βίους τῶν Ἁγίων»,θά τόν εὕρης ὁπωσδήποτε μέσα εἰς αὐτούς. 

Ὁ Πρόλογος καί ὁ Ἐπίλογος εἰς τούς «Βίους τῶν Ἁγίων»(ἀπόσπασμα)

«Ὤ Πάσχα τό μέγα, καί ἱερώτατον Χριστέ·ὤ σοφία καί Λόγε, τοῦ Θεοῦ καί δύναμις·δίδου ἡμῖν ἐκτυπώτερον, σοῦ μετασχεῖν,ἐν τῇ ἀνεσπέρῳ ἡμέρᾳ τῆς βασιλείας σου».

Για μένα η Ανάσταση είναι ζωή,είναι τρόπος ζωής. π.Λίβυος

 Χριστὸς ἀνέστη! Ἀληθῶς ἀνέστη!

Για μένα η Ανάσταση είναι ζωή. Ο Χριστός μας αποκάλυψε ένα τρόπο ζωής, που μπορεί να νικήσει τον θάνατο. Ποιον θάνατο ; Τον φυσικό; Τον βιολογικό ; ή τον θάνατο της ζωής μας, των στιγμών μας, των λεπτών μας, των σχέσεων μας, του καλημέρα και του καληνύχτα μας;

Νομίζω όλων των μορφών θανάτων. Βεβαια εκτός του φυσικού θανάτου υπάρχει και ο πνευματικός που ειναι πολύ πιο φρικτός του σωματικού. Όλοι οι άνθρωποι που ζούνε ανάμεσα μας δεν σημαίνει ότι είναι ζωντανοί.

Δεν αρνούμαι και δεν απορρίπτω την ιστορικότητα της Ανάστασης. Αλίμονο. Αλλά όπως λέει και ο Άγιος Συμεών ο νέος Θεολόγος σε μια περίφημη πασχαλινή ομιλία του σε μοναχούς, πέρα από το ιστορικό γεγονός της Αναστάσεως το οποίο συμβαίνει άπαξ, υπάρχει και η μυστική εσωτερική ανάσταση που συμβαίνει καθημερινά. Και αυτό για τον Άγιο είναι το ζητούμενο. Η εσωτερίκευση της Αναστάσεως ως βίωμα, εμπειρία και ποιότητα ζωής.

Η Ανάσταση στο ποσοστό που μένει απλώς ένα ιστορικό γεγονός περιορίζεται χωροχρονικά. Στο ποσοστό όμως που εσωτερικεύεται ανοίγεται πέρα από τον χώρο και χρόνο αφού εισέρχεται στον νόημα. Και το νόημα είναι υπερχρονικό. π.χ Ένα θαύμα του Χριστού ας πούμε, έγινε κάποτε και με κάποιος ανθρώπους. Όμως το νόημα του θαύματος δεν έχει ούτε χρόνο ούτε τόπο καθότι ορίζεται κάθε φορά στον χώρο της καρδιάς, της ψυχής, της συνειδήσεως. 

Για μένα λοιπόν η Ανάσταση είναι τρόπος ζωής. Ανάσταση είναι να ζεις μέσα στην αγάπη, την συγνώμη, στην ανοιχτότητα της ύπαρξης, που ξεπερνάει όρια και προϋποθέσεις.

Ανάσταση είναι να ζεις στο παρόν ως άχρονο πεδίο πραγμάτωσης ζωής. Μακριά από τα παιγνίδια του νου, που σε καθηλώνουν πότε στο παρελθόν γεμίζοντας σε ενοχές και πότε στο μέλλον χαρίζοντας σου μονάχα άγχος και αγωνία. Μα ποτέ ποτέ δεν σε αφήνει να είσαι παρόν στο τώρα της ζωής σου. Χάνοντας έτσι το μοναδικό ουσιαστικό πεδίο της Αναστάσιμης ελευθερίας σου.

Η Ανάσταση αποτυπώνεται στις διαπροσωπικές μας σχέσεις. Από το καλημέρα, μέχρι το καληνύχτα. Από τα πόσο καταφέραμε να αναστήσουμε τον χρόνο μας.

Ότι πιο σημαντικό συνάντησα στα πρόσφατα διαβάσματα μου και με άγγιξε αναστάσιμα είναι ένα απόσπασμα από κείμενο του αγαπημένου μου Χρόνη Μίσσιου. Σας το παραδίδω… Χριστός Ανέστη.

«Η ζωή μας μια φορά μάς δίνεται, άπαξ, που λένε, σα μια μοναδική ευκαιρία. Τουλάχιστον μ’ αυτήν την αυτόνομη μορφή της δεν πρόκειται να ξαναυπάρξουμε ποτέ.

Και μείς τι την κάνουμε, ρε αντί να την ζήσουμε;

Τί την κάνουμε; Τη σέρνουμε από δω κι από κει δολοφονώντας την…

Οργανωμένη κοινωνία, οργανωμένες ανθρώπινες σχέσεις.

Μα αφού είναι οργανωμένες, πώς είναι σχέσεις;

Σχέση σημαίνει συνάντηση, σημαίνει έκπληξη, σημαίνει γέννα συναισθήματος, πώς να οργανώσεις τα συναισθήματα…

Έτσι, μ’αυτήν την κωλοεφεύρεση που τη λένε ρολόι, σπρώχνουμε τις ώρες και τις μέρες σα να μας είναι βάρος, και μας είναι βάρος, γιατί δε ζούμε, κατάλαβες;

‘Ολο κοιτάμε το ρολόι, να φύγει κι αυτή η ώρα, να φύγει κι αυτή η μέρα, να έρθει το αύριο, και πάλι φτου κι απ’την αρχή.

Χωρίσαμε τη μέρα σε πτώματα στιγμών, σε σκοτωμένες ώρες που θα τις θάβουμε μέσα μας, μέσα στις σπηλιές του είναι μας, στις σπηλιές όπου γεννιέται η ελευθερία της επιθυμίας, και τις μπαζώνουμε με όλων των ειδών τα σκατά και τα σκουπίδια που μας πασάρουν σαν “αξίες”, σαν “ηθική”, σαν “πολιτισμό”.

Κάναμε το σώμα μας ένα απέραντο νεκροταφείο δολοφονημένων επιθυμιών και προσδοκιών, αφήνουμε τα πιο σημαντικά, τα πιο ουσιαστικά πράγματα, όπως να παίξουμε και να χαρούμε μεταξύ μας, να παίξουμε και να χαρούμε με τα παιδιά και τα ζώα, με τα λουλούδια και τα δέντρα, να κάνουμε έρωτα, να απολαύσουμε τη φύση, τις ομορφιές του ανθρώπινου χεριού και του πνεύματος, να κατεβούμε τρυφερά μέσα μας, να γνωρίσουμε τον εαυτό μας και τον διπλανό μας…

Όλα, όλα τα αφήνουμε για το αύριο που δε θα ‘ρθει ποτέ…

Μόνο όταν ο θάνατος χτυπήσει κάποιο αγαπημένο μας πρόσωπο πονάμε, γιατί συνήθως σκεφτόμαστε πως θέλαμε να του πούμε τόσα σημαντικά πράγματα, όπως πόσο τον αγαπούσαμε, πόσο σημαντικός ήταν για εμάς… Όμως το αφήσαμε για αύριο…

Για να πάμε που;

Αφού ανατέλλει, δύει ο ήλιος και δεν πάμε πουθενά αλλού, παρά μόνο στο θάνατο, και μεις οι μ……, αντί να κλαίμε το δειλινό που χάθηκε άλλη μια μέρα απ’τη ζωή μας, χαιρόμαστε.
Ξέρεις γιατι;

Γιατί η μέρα μας είναι φορτωμένη με οδύνη, αντί να είναι μια περιπέτεια, μια σύγκρουση με τα όρια της ελευθερίας μας.

Την καταντήσαμε έναν καθημερινό, χωρίς καμμία ελπίδα ανάστασης, θάνατο, διότι αυτός είναι ο θάνατος. Ο άλλος, όταν γεράσουμε σε αρμονία και ελευθερία με τον εαυτό μας, όταν δηλαδή παραμείνουμε εμείς, δεν είναι θάνατος, είναι μετάβαση, είναι διάσπαση σε μύριες άλλες ζωές, στις οποίες, αν εδώ, σε τούτη τη μορφή ζωής είσαι ζωντανός, αν δε δολοφονήσεις την ουσία σου, εκεί θα δώσεις χάρη και ομορφιά…”

π.Λίβυος

The Prayer Without Words, The Prayer Like Fire…Elder Sofian Boghiu.

Χριστὸς ἀνέστη! Ἀληθῶς ἀνέστη!

Christ is risen! Truly He is risen!

Христос Воскрес! Воистину Воскрес!

Kristus (ir) augšāmcēlies! Patiesi viņš ir augšāmcēlies!

ქრისტეაღსდგა! ჭეშმარიტადაღსდგა!

Hristos a înviat! Adevărat a înviat!

Cristo ha resucitado! En verdad, esta resucitado!

By Elder Sofian Boghiu.

The prayer like fire or the prayer without words is the prayer of the heart, (…).It appears when our heart prays without words, day and night; when the grace of God works upon us to such a degree that a fire burns within us like The Holy Light from Jerusalem. Do you know that for hundreds of years a holy light appears miraculously in Jerusalem during the time of The Resurrection? This light does not burn you in the beginning; you can put your hand through it, you can put it on you face and it still doesn’t burn you. Yet, it is light, it is flame, same as the burning bush from Sinai that did not get consumed (…).This fire of the praying heart that St. John Cassian talks about is similar: a fire that does not consume, but burns and illumines just like God illumines our mind and heart when we desire something divine.

Ὁ Ἰησοῦς ἂς εἶναι τὸ γλυκὺ μελέτημα τῆς καρδιᾶς σου.Ἅγ. Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης

Χριστὸς ἀνέστη! Ἀληθῶς ἀνέστη!

Christ is risen! Truly He is risen!

ХристосВоскрес! Воистину Воскрес!

Kristus (ir) augšāmcēlies! Patiesi viņš ir augšāmcēlies!

ქრისტეაღსდგა! ჭეშმარიტადაღსდგა!

«Η βασιλεία του Θεού εντός υμών εστιν» (Λουκ. 17. 21). Η καρδιά, εξηγεί ο άγιος Μακάριος ο Αιγύπτιος, είναι μικρό όργανο, αλλά μέσα της χωρούν τα πάντα: εκεί ο Θεός, εκεί οι άγγελοι, εκεί η αιώνια ζωή και βασιλεία, εκεί οι άγιοι, εκεί ο θησαυρός της χάριτος. Σ’ αυτό λοιπόν το εσωτερικό καρδιακό ταμείο ν’ αποσύρεσαι συχνά, να συγκεντρώνης όλο σου τον νου, να παρίστασαι νοερά ενώπιον του Θεού και να επικοινωνής μαζί Του μυστικά, με πνευματική θέρμη και ζώσα πίστη, ασκούμενος στη νήψι, για να εξελιχθής «εις άνδρα τέλειον».

Ὁ Ἅγ. Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης ἐκφράζεται ὡς ἑξῆς γιὰ τὴ συνεχῆ ἐπίκληση τοῦ ὀνόματος τοῦ Ἰησοῦ:
«Ὁ Ἰησοῦς ἂς εἶναι τὸ γλυκὺ μελέτημα τῆς καρδιᾶς σου.
Ὁ Ἰησοῦς ἂς εἶναι τὸ ἐντρύφημα τῆς γλώσσας σου.
Ὁ Ἰησοῦς ἂς εἶναι τὸ συνεχὲς ἀδολέσχημα καὶ ἡ ἰδέα τοῦ νοῦ σου.
Ὁ Ἰησοῦς ἂς εἶναι ἡ ἀναπνοή σου καὶ ποτὲ νὰ μὴ χορταίνεις ἐπικαλούμενος τὸν Ἰησοῦν.
Ἀπὸ αὐτὴ τὴ συνεχῆ καὶ γλυκύτατη μνήμη τοῦ Ἰησοῦ θέλουν ἐμφυτευθεῖ καὶ γίνουν μεγάλα δένδρα οἱ τρεῖς ἐκεῖνες μεγάλες καὶ θεολογικὲς ἀρετές, ἡ πίστη, ἡ ἐλπὶς καὶ ἡ ἀγάπη».

Ἦχος α’
Ποίημα Ἰωάννου Μοναχοῦ
Τῶν θυρῶν κεκλεισμένων τῶν Μαθητῶν συνηθροισμένων, εἰσῆλθες ἄφνω παντοδύναμε, Ἰησοῦ, ὁ Θεὸς ἡμῶν, καὶ στὰς ἐν μέσῳ αὐτῶν, εἰρήνην δούς, ἐπλήρωσας ἁγίου Πνεύματος, προσμένειν τε προσέταξας, καὶ μηδαμοῦ χωρίζεσθαι ἀπὸ Ἱερουσαλήμ, ἕως οὗ ἐνδύσωνται τὴν ἐξ ὕψους δύναμιν· διὸ βοῶμέν σοι· ὁ φωτισμός, καὶ ἡ ἀνάστασις, καὶ ἡ εἰρήνη ἡμῶν, δόξα σοι.

ᾨδὴ δ’ Ὄρος σε τῇ χάριτι 
Λάμψον μοι Θεαρχία τρισήλιε λάμψεσι, σῶν θεουργῶν μαρμαρυγῶν, τοῖς τῆς καρδίας ὀφθαλμοῖς, τὸ κάλλος φαντάζεσθαι, τῆς ὑπὲρ νοῦν θεαρχικῆς σου λαμπρότητος, καὶ φωτουργοῦ, καὶ γλυκείας μεθέξεως.

O Lord, make us worthy to see you in the glory of thy beauty indescribable.St Silouan the Athonite

Χριστὸς ἀνέστη! Ἀληθῶς ἀνέστη!

Christ is risen! Truly He is risen!

Христос Воскресе! Воистину Воскресе!

Kristus (ir) augšāmcēlies! Patiesi viņš ir augšāmcēlies!

ქრისტეაღსდგა! ჭეშმარიტადაღსდგა!

Cristo è risorto! È veramente risorto!

Hristos a înviat! Adevărat a înviat!

The Letter  from St Silouan the Athonite to Nadejda Soboleva

Rejoice, dear Hope (Nadezhda) of Christ!

The merciful Lord loves his servants and gave them afflictions on earth for the soul in affliction learn humility and engaged in the will of God and for the pain she finds that rest which the Lord said ” Learn from me, for I am meek and lowly in heart: and ye shall find rest for your souls. ” I went to the store, to send you an icon of the Mother of God, but they do not like that. Pray to the Mother of God and the holy martyr Minas, and it will be found. The report is not necessary, but to trust in God. It is even better. Tell the owner of the icon: the Mother of God will show him his great mercy. But he gives thanks to God for everything, the Lord and the Mother of God … Do not drop your husband, but pray for him to die in repentance. Tell him that the Lord loves sinners who repent and he died for us on the Cross and suffering he has prepared a place in heaven, “where I am, there shall also my servant , that he may see my glory. ” Ah, if we knew how much the Lord loves us, we who are sinners, and gives us the Holy Spirit. Through it we come to know and love the Lord, but we lose the grace of the Holy Spirit through pride. Passions and vices villains torment us, but we must fight them, day and night asking God’s help and the Mother of God, and He will help us. And if the icon will not be found, then we must confide in God’s Will.

The merciful Lord looks at us and also knows all our needs. We, we do not see the Lord, but he sees us and we must learn to live according to God’s will. I am writing in spite of great sorrow, for I love you, but I myself am in great distress. It’s my own fault because I have not yet learned the humility of Christ and without it we lose the grace of the Holy Spirit, and then the soul longs for grace. By the grace of Christ’s soul remains calm in pain, your suffering but you are great. But they are temporary.When after death someone is deemed worthy of seeing the Lord, he can not remember his family to his great love towards him. That is how he is our Lord. I write, and my spirit rejoices in God’s mercy, for His glory.

O Lord, make us worthy to see you in the glory of thy beauty indescribable. Glory to the Father and the Son and the Holy Spirit, whom the Lord loves us so much, we who are sinners. He died for us on the Cross, and he gave the Holy Spirit to the Apostles, but we lose it. But the Lord has given repentance and the Lord is pleased with the sinner who repents, says the Holy Scripture.

You can scare your husband by saying: “If thou repent not, I let you down” but in fact, God does not want you to drop it.

Father Method greet and thank you for the money, that I too have received. May the Lord make thee.

O Holy Mountain of Athos, we see you on many miracles through the prayers of the Mother of God. We lack the intelligence to describe them.

 SS [Schimonach Σιλουανός]

There are some extant letters from St Silouan to Nadejda Soboleva in
French translation. The automatic translation into English made by most browsers is rough and contains grammatical errors and errors of syntax but the spirit of St Silouan shines through. Reading the words of this glorious saint of the Church is like reading the Gospel. His words bring compunction to the heart. The five letters that are available can be read here in French. Here is the second letter;

Christ has risen from the dead, by death he has trampled on death, and to those in the graves given life!

Truly the Lord is risen!