He, passed over the earth and transformed the earth back to Paradise. St Justin Popovic

A Deer Lost in Paradise

by St Justin Popovic

“My heart is an inaccessible island in a boundless ocean of sorrow. Is every heart an inaccessible island? Say that you have a heart! Do you know what completely surrounds your hearts? Mine. Therefore my eyes are blurred by tears and my heart undermined by sighs. The pupils of my eyes are in pain, because many midnights have spent the night in them. Last night the sun set in my eye, and the morning did not give birth to it. It married the darkness of my sorrow. Something fearful and terrifying has begun to move through my being. It frightens me, everything around me and above me. O, would that I could flee from the fear of this world. But does any world without fear exist? I call out to my soul, frightened and chased away by the fears of this world, to return to me, but more and more heedlessly it flees from me, leaving me sad and dejected… I am a deer.

I have listened to the angels of Heaven, when they wash their wings in my tears. In ancient times the white deer told me that He, the All-meek and All-merciful One passed over the earth and transformed the earth back to Paradise. Wherever He stood, Paradise appeared. Out of Him unto all beings and all creation there would flow boundless goodness and love, gentleness, mercy, meekness, and wisdom. He walked over all the earth and brought Heaven down to earth. They called Him Jesus. We saw in Him that man can be wondrous and exceedingly beautiful only when he is sinless. He shared in our sorrow and wept with us. He was with us and against those human creations: sin, evil, and death. He loved all creatures gently and compassionately; He embraced them with a divine longing; and He defended them from human sin, human evil, and human death. He was, and has forever remained–our God, the God of the sorrowful and saddened creatures, from the smallest to the greatest. He–our Lord and God! He–our sweet consolation in this bitter world which is passing and our eternal joy in that immortal world which is coming…”

excerpt from A Deer Lost in Paradise:by St Justin Popovic

TROPAR FOR FOREFEAST OF THE NATIVITY {Tone 4}

Prepare, O Bethlehem, for Eden has been opened to all! Adorn yourself, O Ephratha, for the Tree of Life blossoms forth from the Virgin in the cave! Her womb is a spiritual paradise planted with the Divine Fruit; if we eat of it, we shall live forever and not die like Adam.// Christ comes to restore the image which He made in the beginning.

Advertisement

Ο Θεός άρχισε να «εκτυπώνεται», αφού έπαψε να βιώνεται…Όσιος Ιουστίνος Πόποβιτς

Όσιος Ιουστίνος Πόποβιτς

Τροφή μου είναι τα βιβλία, γράμματα τρώω -με τα γράμματα τρέφομαι.

Βιβλιοφάγος και γραμματοφάγος, για αυτό είμαι μονίμως πεινασμένος και διψασμένος.

Σαν να μου έχουν πέσει τα αυτιά και δεν ακούω τους λόγους Εκείνου: “Εμόν βρώμα έστιν, ίνα ποιώ το θέλημα του πέμψαντός με” (Ίω. 4, 34).

Το γράμμα αποκτείνει, το πνεύμα ζωοποιεί.

Όλη η σοφία του ανθρώπου και όλη η επιστήμη δεν είναι τάχα ένα κομποσκοίνι από γράμματα; ο άνθρωπος έγινε γραμματισμένος, έγινε όλος ένα αλφάβητο και νομίζει πώς έγινε το αλφάβητο όλου του κόσμου και του Θεού. Ο πολιτισμός μας γεννήθηκε μέσα στα τυπογραφεία, και κάθε τί το πολιτισμένο υποκλίνεται μπροστά στα γράμματα, σε αυτά τα λεπτεπίλεπτα είδωλα.

Έτσι, τα γράμματα έγιναν ο θησαυρός και οι εκτιμητές κάθε αξίας. Ακόμα και ο Θεός άρχισε να «εκτυπώνεται», αφού έπαψε να βιώνεται και να επιβιώνει. Τα τυπογραφεία μεταμορφώθηκαν σε ναούς, σε βασίλεια των γραμμάτων, αυτός είναι ο πολιτισμός μας.

Βασίλευσε το γράμμα και σήμερα σκοτώνει την Ευρώπη, αφού “το γράμμα αποκτείνει, το δε πνεύμα ζωοποιεί” (Β’ Κορ. 3,6).

Δόξα Σοι, ο Θεός ημών, δόξα Σοι.

Βασιλεύ Ουράνιε, Παράκλητε, το Πνεύμα της Αληθείας, ο πανταχού παρών και τα πάντα πληρών, ο θησαυρός των αγαθών και ζωής χορηγός, ελθέ και σκήνωσον εν ημίν, και καθάρισον ημάς από πάσης κηλίδος, και σώσον, Αγαθέ, τας ψυχάς ημών.

 

 

Every man is an image of God, and that all his glory is within him, in his heart. St. John of Kronstadt

St. John of Kronstadt

Remember that every man is an image of God, and that all his glory is within him, in his heart. Man looks upon the face, whilst God looks upon the heart.

Christ, the Son of God, the Most Holy God, “is not ashamed to call us sinners brethren;”[624] therefore do not at least be ashamed to call brothers and sisters poor, obscure, simple people, whether they be your relatives according to the flesh or not, do not be proud in your intercourse with them, do not despise them, for we are all actually brothers in Christ — we were all born of water and the Spirit in the baptismal font and became children of God; we are all called Christians, we are all nourished with the Body and Blood of the Son of God, the Saviour of the world, the sacraments of the Church are celebrated over all of us, we all pray the Lord’s prayer: “Our Father…” and all of us equally call God our Father.

To love God with all your heart means — to love with all your soul meekness, humility, purity and chastity, wisdom, truth, mercy, obedience, for the sake of God, and never to act contrarily to these virtues; that is, not to become proud, irritated, angry against anyone; not to commit adultery even in the heart; not to violate chastity, either by look, thought, or gesture; to avoid every inconsiderate, needless word and deed; to shun every iniquity; to hate avarice and covetousness; to flee from self-will and disobedience.

A Christian ought to pray for all Christians, as for himself, that God may prosper them in life, in faith, and in spiritual wisdom, and may free them from sins and passions. Why? In accordance with Christian love, which sees in all Christians, its own members and members of God the Christ, the common Saviour of all, desires for them the same as for itself, and strives by every means to do unto them as unto itself.

 The God of Love is unchangeable, and we ought to be unchangeable and constant in our love. “Charity never faileth,”[961] whilst dislike, hatred, or indifference and neglect proceed from the Devil.

Love for God and our neighbour, in our present corrupt state is impossible without self-sacrifice; he who wishes to fulfil the commandment concerning love for God and his neighbour, ought to devote himself in good time to great deeds and privations for the sake of those that he loves. (Amen.) “Hereby perceive we the love of God, because He (the Christ) laid down His life for us.”[923] “Greater love hath no man than this, that a man lay down his life for his friends.”[924]

Excerpts from the diary of St. John of Kronstadt on Love

Excerpts compiled from: My Life in Christ or Moments of Spiritual Serenity and Contemplation, of Reverent Feeling, of Earnest Self-Amendment, and of Peace in God, St. John of Kronstadt.

Συνηθίζω να δέχομαι ευχαρίστως τις μικροδοκιμασίες, που μου στέλνει ο Κύριός μου.

Μερικοί ευλαβείς νέοι ανέβηκαν στη σκήτη να επισκεφθούν ένα πνευματικό Γέροντα. Έξω από την καλύβη του βρήκαν κάτι τσομπανόπουλα, που έβοσκαν τα κοπάδια τους. Έκαναν όμως τόση φασαρία με τα παιχνίδια και τις φωνές τους, που απόρησαν οι επισκέπτες.

-Πώς ανέχεσαι αυτά τα παλιόπαιδα, Πάτερ, και δεν τα διώχνεις; Ρώτησαν τον Γέροντα.

-Είναι καιρός τώρα, τέκνα μου, απεκρίθη ο αγαθός Γέρων, που έχω αποφασίσει να τα μαλώσω και να τα διώξω. Κάθε φορά όμως αναβάλλω, λέγοντας στον εαυτό μου αν τόσο μικρή ενόχληση δεν ανέχεσαι, πως θα σηκώσεις ένα πιο μεγάλο πειρασμό; Έτσι συνηθίζω να δέχομαι ευχαρίστως τις μικροδοκιμασίες, που μου στέλνει ο Κύριός μου.

Κάποιος ερημίτης είχε ένα νεαρό μαθητή δύστροπο. Ο Όσιος μακροθυμούσε, ελπίζοντας πως με τον καιρό θα φρονίμευε.

Μια μέρα ο υποτακτικός κλείδωσε το κελλαρικό που φύλαγαν τα λίγα τρόφιμά τους και κατέβηκε στην πόλη, χωρίς να πει σε κανένα τίποτα κι έμεινε δύο εβδομάδες. Στο διάστημα αυτό ο Γέροντας του έμεινε νηστικός, αφού δεν έβρισκε τι να φάει. Κάποτε, τέλος πάντων, τον πήρε είδηση ένας γείτονάς του και του πήγε λίγες μαγειρεμένες φακές.

-Σαν ν’ άργησε πολύ ο υποτακτικός σου, είπε ο γείτονας.

Και ο αγαθώτατος Γέροντας, μ’ όλη του την ανεξικακία

–Ε, όταν ευκαιρήσει ο αδελφός, θα έλθει πάλι, αποκρίθηκε.

(από το γεροντικό)

Γέροντας Παΐσιος

– Μπορεί, Γέροντα, να βρεθεί κανείς με φορτίο μεγαλύτερο από αυτό πού μπορεί να σηκώσει;

– Ό Θεός δεν επιτρέπει φορτίο πάνω από τις δυνάμεις μας. Οι αδιάκριτοι άνθρωποι φορτώνουν βαρύ φορτίο στους άλλους. Πολλές φορές ό Καλός Θεός αφήνει τους καλούς ανθρώπους στα χέρια των κακών, για να μαζέψουν μισθό ουράνιο…

Στην  πνευματική  ζωή  είναι  ανάποδα  τα  πράγματα.  Άμα κρατάς  εσύ  το  άσχημο,  τότε νιώθεις όμορφα. Άμα το δίνης στον άλλον, τότε νιώθεις άσχημα. Όταν δέχεσαι την αδικία και δικαιολογείς τον πλησίον σου, δέχεσαι τον πολυαδικιμένο Χριστό στην καρδιά σου. Τότε ό Χριστός  μένει  με  το  ενοικιοστάσιο μέσα  σου  και  σε  γεμίζει  με  ειρήνη  και  αγαλλίαση.  Για δοκιμάστε,  βρε  παιδιά,  να  ζήσετε  αυτήν  την  χαρά!  Να  μάθετε  να  χαίρεσθε  με  αυτήν  την πνευματική χαρά, όχι με την κοσμική. Πάσχα θα έχετε τότε κάθε μέρα. Δεν υπάρχει μεγαλύτερη χαρά από την χαρά πού νιώθεις, όταν δέχεσαι την αδικία. Μακάρι να με αδικούσαν όλοι οι άνθρωποι! Ειλικρινά σας λέω, την γλυκύτερη πνευματική χαρά την ένιωσα μέσα στην αδικία. Ξέρετε πόσο χαίρομαι, όταν κάποιος με πει πλανεμένο; ¨Δόξα Σοι ό θεός, λέω, από αυτό έχω μισθό, ενώ, αν με πουν άγιο, χρωστάω. Γλυκύτερο πράγμα από την αδικία δεν υπάρχει!

We need a … continuous state of love.Elder Arsenie Papacioc of Romania

Words of Wisdom with Elder Arsenie Papacioc of Romania

Penance means the possibility to repent, to commit that sin no more, to struggle not to fall again.

We need a … continuous state of love.

We must have “the need” to love. There is never someone near you by coincidence [in vain]. He is there, by God’s providence.

Elder Sophrony(Sakharov) of Essex

In daily life it is important that we remain constantly attentive to the indications God gives us about what we should do and the way we should do it. Even so we will not be able to free ourselves completely from bad thoughts; no one can, not even the most perfect. Perfection, however great, does not prevent man from being bothered by thoughts. But simply because of experience in spiritual life, what shook us deeply before becomes easier to overcome. In the desert, Christ opposed the temptations of the devil by immediate rejection, even giving theological basis for His answers. It is a lesson for us. Each time we have a bad thought, we should reject it immediately, and refuse to enter into converse with it. But this practice can only be assimilated by long ascetic effort, and by the action of grace in us. What does it mean to work out our salvation? It means that among all the things that we see in cosmic existence, we choose what is pleasing to God and separate ourselves from what goes against God. Then, little by little, we see our life changing. But be patient. God can, of course, visit us and in an instant open our eyes to eternity. But usually it is a labor of several years.

Κανένα δεν διώχνω από την αγαθότητά μου, κι αν ακόμη χιλιάδες φορές την ημέρα έρχεται σε μένα και πάλι φεύγει·

Όσιος Νίκων ο «Μετανοείτε»,
Όσιος Στυλιανός ο Παφλαγόνας,
Άγιος Νεομάρτυς Γεώργιος ο Χιοπολίτης

Εορτάζουν 26 Νοεμβρίου

Ο Άγιος Γερμανός ο Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως, σ’ ένα λόγο του περί μετανοίας γράφει ότι ένας χριστιανός νικημένος από τον δαίμονα της πορνείας, έπεφτε κάθε μέρα στην αμαρτία και κάθε μέρα πάλι μετανοούσε με δάκρυα και προσευχές, λέγοντας: «Κύριε, ελέησόν με, και πάρε μου αυτόν τον πειρασμό, γιατί νικιέμαι από την ηδονή, και δεν έχω πρόσωπο να κοιτάξω την άχραντη εικόνα σου και να δω το γλυκύτατό σου πρόσωπο και να χαρώ.» Και βγαίνοντας από την εκκλησία πάλι έπεφτε στην αμαρτία· όμως δεν απελπιζόταν, αλλά έτρεχε πάλι στην εκκλησία μετανοιωμένος. Και αυτό το έκανε για πολλά χρόνια, πάνω από δέκα. Και ο φιλάνθρωπος Θεός μακροθυμούσε ζητώντας τη μετάνοιά του.

 ***

Μια μέρα λοιπόν, αφού έπραξε πάλι την αμαρτία, πήγε τρέχοντας στην εκκλησία, έπεσε στο έδαφος και αναστενάζοντας από τα βάθη της καρδιάς του, θρηνούσε και οδυρόταν, βιάζοντας τα σπάγχνα του πανάγαθου Θεού, για να τον λυπηθεί και να του δώσει βοήθεια, ώστε να λυτρωθεί από τον βούρκο της αμαρτίας. Βλέποντας δε ο διάβολος ότι νικιέται απ’ αυτόν με τη μετάνοια, αυθαδίασεν ο μιαρός και φάνηκε οφθαλμοφανώς μπροστά στην πόρτα της εκκλησίας και στρέφοντας πίσω το πρόσωπό του, φώναζε και έλεγε: «Ω βία! Γιατί με κατατρέχεις έτσι Ιησού, Υιέ του Θεού; Η αμέτρητη συμπάθειά σου με νικάει. Γιατί δέχεσαι αυτόν τον πόρνο και ακάθαρτο, ο οποίος ψεύδεται σε σένα κάθε μέρα και σε περιφρονεί; Γιατί δεν τον καις με την αστραπή σου, αλλά μακροθυμείς και τον περιμένεις; Δεν είσαι λοιπόν δίκαιος, αλλά όπου θέλεις κρίνεις άδικα και παραβλέπεις τις αμαρτίες. Εμένα, για τη μικρή παράβαση της υπερηφανείας, με γκρέμισες από τον ουρανό και δεν με λυπήθηκες καθόλου. Και αυτός που είναι ψεύτης και πόρνος, επειδή θρηνεί μπροστά σου τον συμπαθείς και τον ακούς για να τον ελεήσεις; Γιατί λοιπόν ονομάζεσαι δίκαιος; Αφού βλέπω δέχεσαι και συ πρόσωπα και από την πολλή σου αγάπη παραβλέπεις το δίκαιο.» Και λέγοντας αυτά με πολλή πικρία έβγαζε από τους μυκτήρες του φλόγες.

Αμέσως τότε έρχεται φωνή από το άγιο βήμα που έλεγε: «Δράκοντα πονηρέ και ολέθριε, δεν χόρτασες που κατάπιες όλο τον κόσμο, αλλά τρέχεις να αρπάξεις και να καταπιείς και αυτόν που πρόσπεσε στο άπειρο έλεός μου. Έχεις εσύ να δείξεις τόσα αμαρτήματά του, ώστε να ισοζυγιάσουν με το αίμα μου που έχυσα για τη σωτηρία των αμαρτωλών; Η σφαγή μου και ο θάνατός μου συγχώρησε τις αμαρτίες του. Γιατί εσύ όταν έρχεσαι με την αμαρτία, δεν τον διώχνεις, αλλά τον δέχεσαι με χαρά, ελπίζοντας να τον κερδίσεις; Και εγώ που είμαι ελεήμων και αγαθός, και πρόσταξα τον Απόστολό μου Πέτρο να συγχωρεί τον αδελφό του εβδομηκοντάκις επτά φορές, άπειρες δηλαδή, να μην τον συγχωρήσω; Ναι, θα τον συγχωρήσω και επειδή προστρέχει σε μένα δεν θα τον αποστραφώ, μέχρι να τον κερδίσω· γιατί εγώ σταυρώθηκα για τους αμαρτωλούς και άπλωσα τα χέρια μου στον σταυρό, για να καταφύγει σε μένα όποιος θέλει και να σωθεί. Κανένα δεν διώχνω από την αγαθότητά μου, κι αν ακόμη χιλιάδες φορές την ημέρα έρχεται σε μένα και πάλι φεύγει· γιατί δεν ήλθα στον κόσμο για να καλέσω τους δικαίους αλλά τους αμαρτωλούς σε μετάνοια.»

Ο δε διάβολος στεκόταν τρέμοντας δίχως να μπορεί να φύγει. Έπειτα έρχεται δεύτερη φωνή που έλεγε: «Άκουσε, πλάνε και εχθρέ της αληθείας, γι’ αυτό που με κατηγορείς· αφού είμαι δίκαιος, όπως θα βρω τον άνθρωπο, έτσι τον κρίνω. Και επειδή βρήκα αυτόν που προσπίπτει τώρα μπροστά μου με μετάνοια και εξομολόγηση και ζητεί από μένα το έλεος, γι’ αυτό θα πάρω τώρα την ψυχή του και θα τη στεφανώσω, όπως ενός αγίου· διότι τόσα χρόνια υπέμενε ελπίζοντας στην αγαθότητά μου και δεν απελπίστηκε για τη σωτηρία του. Συ δε ταλαίπωρε, δες με πόση τιμή θα αξιωθεί η ψυχή αυτή.»

Ο αδελφός, λοιπόν, όντας πεσμένος στο έδαφος του ναού μπροστά στην αγία εικόνα του Σωτήρος Χριστού, θρηνών και οδυρόμενος παρέδωσε το πνεύμα. Και αμέσως ήλθαν πλήθος αγίων αγγέλων και πήραν την ψυχή του με πολλή δόξα και αγαλλίαση και την έφεραν σε τόπο ανέσεως. Έπειτα ήλθε οργή Θεού και σαν φλόγα έπεσε πάνω στον σατανά.

Πηγή: Άγ. Νικόδημος ο Αγιορείτης, Νέον Εκλόγιον

Αντιγραφή από το: Αρχιμ. Νεκτάριος Αντωνόπουλος, Επιστροφή: Μετάνοια και εξομολόγηση, επιστροφή στον Θεό και στην Εκκλησία Του, εκδ. Ακρίτας, 2007, σ. 72-75.Αγίου Ιγνατίου Μπριαντσάνινωφ

Διψώ για μετάνοια....Αφήνω τούς ανθρώπους. Είναι τυφλά όργανα στο παντοδύναμο χέρι της πρόνοιας του Θεού. Δεν εκτελούν παρά μόνο ότι Εκείνος προστάζει ή επιτρέπει…Για τον κόσμο είναι παράξενη και ακατανόητη η φωνή μιας ψυχής που νιώθει την ανάγκη για μετάνοια και ησυχία.

Κύριε μου, Πλάστη και Σωτήρα μου! Με δάκρυα στέκομαι μπροστά Σου. Δεν είμαι παρά σκόνη τιποτένια…Βλέπεις την καρδιά μου, βλέπεις τα κρυμμένα στα βάθη της λόγια, που σκοπεύω να εκφράσω με τον νου και τα χείλη μου. Γνωρίζεις τι επιθυμώ πριν Σου το ζητήσω...Κάνε εκείνο που είναι ευάρεστο σ’ Εσένα, κάνε εκείνο που το πανάγιο και πάνσοφο θέλημά Σου επιλέγει και ορίζει για μένα. Θα εκφράσω, ωστόσο, την επιθυμία της καρδιάς μου…Άνοιξέ μου την πύλη της μετάνοιας, Φιλάνθρωπε! 

Βλέπεις την αδυναμία μου, την αδυναμία τόσο της ψυχής όσο και του σώματός μου. Δεν μπορώ ν’ αντιμετωπίσω τα πάθη και τούς πειρασμούς. Οδήγησε με μακριά, στη μόνωση και την ησυχία Εκεί θα μπορέσω να βυθιστώ ολόκληρος, και με τον νου και με την καρδιά και με το σώμα, στη μετάνοια…

Διψώ για μετάνοια!… Σπλαχνικέ Κύριε, σβήσε την άσβεστη δίψα που με κατακαίει! Χάρισέ μου μετάνοια! Πανάγιε Κύριε, μη μου στερήσεις αυτό το δώρο…Πολυέλεε Κύριε! Χάρισέ μου τη μετάνοια πού ασφαλίζεται με την ησυχία. 

Φίλοι μου πιστοί, φίλοι που δεθήκατε μαζί μου με τα δεσμά της χριστιανικής αγάπης, μη θρηνήσετε για μένα, μη λυπηθείτε για την αναχώρησή μου. Αναχωρώ σωματικά, για να σας πλησιάσω περισσότερο πνευματικά. Φαινομενικά με χάνετε, στην πραγματικότητα όμως με κερδίζετε.

Εμπιστευθείτε με στη μετάνοια. Αυτή θα με ξαναφέρει κοντά σας εξαγνισμένο και φωτισμένο. Και τότε θα σας μεταδώσω λόγο σωτηρίας, λόγο Θεού.

Άνοιξέ μου την πύλη της μετάνοιας, φιλάνθρωπε Κύριε! Χάρισε σωτηρία αιώνια σ’ εμένα και σ’ όλους τούς φίλους μου, που με αγάπησαν στο όνομά Σου.Ένας δούλος Σου, αγιασμένος και φωτισμένος από το Άγιο Πνεύμα, είπε: «Μακριά από την ησυχία δεν μπορεί να πραγματωθεί τέλεια μετάνοια». Αυτός ο λόγος συντάραξε την αμαρτωλή ψυχή μου, χαράχτηκε στη μνήμη μου …

(Από το προσωπικό ημερολόγιο τοῦ Αγίου Ιγνατίου Μπριαντσάνινωφ)

Απολυτίκιο. Ήχος γ’. Θείας πίστεως.
Χαίρει έχουσα, η Λακεδαίμων, θείαν λάρνακα, των σων λειψάνων, αναβρύουσαν πηγάς των ιάσεων, και διασώζουσαν πάντας εκ θλίψεων, τους σοι προστρέχοντας Πάτερ εκ πίστεως. Νίκων Όσιε, Χριστόν τον Θεόν ικέτευε, δωρήσασθαι ημίν το μέγα έλεος.

Απολυτίκιον Αγίου Νεομάρτυρα Γεωργίου του Χιοπολίτου. Του λίθου σφραγισθέντος, ήχος α’

Πληθύς Κυδωνιαίων εν ωδαίς ευφημήσωμεν ημών τον πολιούχον και της Χίου το καύχημα,της πίστεως πρόμαχον θερμόν, Γεώργιον οπλίτην τον στερρόν επλάκη γαρ γενναίως τω δυσμενή και τούτον κατηκόντισεν• όθεν εν ουρανοίς στεφηφορών μάρτυσι συναγάλλεται και ημίν εξευμενίζεται τον μόνον φιλάνθρωπον.

Your little heart should soften,from the touch of grace…St. Luke Archbishop of Crimea

St. Luke Archbishop of Crimea

“Do all things in order to seek Him and place Him within your heart. Your little heart should soften, my child, from the touch of grace, every instant when you think how much God loves you and how much he has protected your from spiritual death, protecting you from the filth that the demons bring to the mind of men…”

“Continue your path with courage, with much courage. Let your heart rejoice in the Lord, and He will grant it all nourishments [lit. vitamins] and all energy that is needed so that it does not collapse. Nothing should seem difficult to you.”

“Someone Else, my brother, rules everything and not the greats of this world…”

“Remember, remember my beloved child, that all of the happenings of our life are part of the utterly unknown economy of God.”

Our Lord gave us paradoxical and wondrous commandments. He said that He does not desire sacrifice, but mercy, mercy towards all those who need it. A great, uncountable multitude of people await someone to show them compassion, to tell them one word of love and consolation. People wait for someone to show them tenderness and to help them, but instead of this, they meet coldness and indifference around them. But above this, from some, even Christians, they see disdain and disgust.

(Selected spiritual quotes of St. Luke Archbishop of Crimea)

Saint Catherine of Alexandria Great-martyr

Commemorated on November 25

Her mother was secretly a Christian who, through her spiritual father, brought Catherine to the Christian Faith. In a vision, St. Catherine received a ring from the Lord Jesus Himself as a sign of her betrothal to Him. This ring remains on her finger even today. Catherine was greatly gifted by God and was well educated in Greek philosophy, medicine, rhetoric and logic. In addition to that, she was of unusual physical beauty….During the torture of St. Catherine, an angel of God came to her and destroyed the wheel on which the holy virgin was being tortured. Afterward, the Lord Jesus Christ Himself appeared to her and comforted her. After many tortures, Catherine was beheaded at the age of eighteen, on November 24, 310. Milk, instead of blood, flowed from her body. Her miracle-working relics repose on Mount Sinai.(The Prologue from Ohrid: Lives of Saints by Saint Nikolai Velimirovič )

Troparion Greatmartyr Catherine of Alexandria (Tone Plagal 1)

Let us praise the all-lauded and noble bride of Christ,

the godly Catherine, the guardian of Sinai and its defense,

who is also our support and succour and our help;

for with the Holy Spirit’s power

she hath silenced brilliantly the clever among the godless;

and being crowned as a martyr, she now doth ask great mercy for us all.

Για να σωθείς, είναι ανάγκη να ταπεινωθείς. Άγιος Σιλουανός ο Αθωνίτης

Άγιος Σιλουανός ο Αθωνίτης

… Για να σωθείς, είναι ανάγκη να ταπεινωθείς. Γιατί τον υπερήφανο, και με τη βία να τον βάλεις στον παράδεισο, κι εκεί δεν θα βρει ανάπαυση, γιατί δεν θα είναι ικανοποιημένος και θα λέει: «Γιατί δεν είμαι εγώ στην πρώτη θέση;» Αντίθετα, η ταπεινή ψυχή είναι γεμάτη αγάπη και δεν επιδιώκει πρωτεία, αλλά επιθυμεί για όλους το καλό και είναι ευχαριστημένη με όλα.
… Ο Κύριος μας αγαπά πολύ. Και, όμως, εμείς πέφτομε σε αμαρτίες, γιατί δεν έχουμε ταπείνωση. Για να διαφυλάξεις την ταπείνωση, πρέπει να νεκρώσεις τη σάρκα και να δεχτείς το Πνεύμα του Χριστού. Οι Άγιοι είχαν ισχυρό πόλεμο με τους δαίμονες και νίκησαν με την ταπείνωση, την προσευχή και τη νηστεία.

Όποιος ταπείνωσε τον εαυτό του, αυτός νίκησε τους εχθρούς.

…Ο Κύριος αγαπά τους ανθρώπους. Εν τούτοις παραχωρεί τις θλίψεις, για να γνωρίσουν οι άνθρωποι την αδυναμία τους και να ταπεινωθούν και με την ταπείνωση να λάβουν το Άγιο Πνεύμα. Με το Άγιο Πνεύμα όλα γίνονται ωραία, χαρούμενα, υπέροχα…

Κι εγώ έχασα τη χάρη και φωνάζω μαζί με τον Αδάμ:   «Σπλαγχνίσου με Κύριε. Δώσε μου πνεύμα ταπεινώσεως και αγάπης».

Κύριε, δος μοι αδαμιαίαν μετάνοιαν και την αγίαν Σου ταπείνωσιν. Η ψυχή μου πλήττει επί της γης και ποθεί τα ουράνια.

Who feel compassion..are protected by God.Elder Paisios of the Holy Mountain

The elder Paisios of the Holy Mountain said:

Although the Good God gives us abundant blessings, acts always for our own good and has made everything to be of service to us and to be sacrificed for us, from plants to animals and birds, whether big or small, and even though God Himself sacrificed His life to redeem man, many of us remain indifferent and wound Him with our great ingratitude and insensitivity. And, all of this even though He has given us our conscience as an inheritance together with all His other blessings.

Those who do not put themselves in the place of their suffering fellow man are deserted by God, experience a terrible fall, and learn to feel pain. Those, on the other hand, who feel compassion, care for other people, and ignore their own selves, are protected by God and are looked after both by God and by men.

Kindness is one of God’s many qualities; therefore, it always spreads joy, drives away the clouds, and opens up hearts like the spring sunshine which makes the earth blossom. It even warms up snakes and takes them out of their cold holes so they, too, can enjoy God’s kindness.

Those who come close to people in pain, naturally draw near to God, because God is always by the side of His children who are in pain.

God spiritually strengthens His children who have philotimo, who help their fellow men carry their crosses, and He relieves them from their own crosses (trials).

KATAVASIAE FOR THE NATIVITY OF OUR LORD AND SAVIOR JESUS CHRIST   Tone 1

Ode I:

Christ is born, give ye glory! Christ cometh from heaven, meet ye Him! Christ is on earth, be ye exalted! O all the earth, sing ye unto the Lord, and chant with gladness, ye people, for He hath been glorified!

Η αληθινή ταπεινοφροσύνη είναι θεϊκό μυστήριο,Άγιος Ιγνάτιος Μπριαντσανίνωφ(Brianchaninov)

Αγίου Ιγνατίου Μπριαντσανίνωφ(Brianchaninov), (30 Απριλίου)

Αληθινή ταπεινοφροσύνη είναι η οικείωση του φρονήματος του Χριστού, “ο οποίος, αν και ήταν Θεός, …τα απαρνήθηκε όλα και πήρε μορφή δούλου, έγινε άνθρωπος, και όντας πραγματικός άνθρωπος, ταπεινώθηκε θεληματικά, υπακούοντας μέχρι θανάτου, και μάλιστα θανάτου σταυρικού“.

            Η αληθινή ταπεινοφροσύνη είναι η διάκριση, που αποτελεί δώρο Θεού, ενέργεια της θείας χάριτος στον νου και την καρδιά του ανθρώπου.

Η αληθινή ταπείνωση κρύβει την αληθινή αρετή, όπως μια σεμνή κόρη κρύβει την ομορφιά της μ’ ένα κάλυμμα, όπως τα “άγια των αγίων” κρύβονταν από τα μάτια των ανθρώπων με το καταπέτασμα.

            Η αληθινή ταπεινοφροσύνη είναι ο χαρακτήρας του Ευαγγελίου, το ήθος του Ευαγγελίου, η λογική του Ευαγγελίου.

            Η αληθινή ταπεινοφροσύνη είναι θεϊκό μυστήριο, μυστήριο ασύλληπτο από τον ανθρώπινο νου. Όντας ύψιστη σοφία, φαίνεται παράλογη στη σαρκική διάνοια.

            Το θεϊκό μυστήριο της ταπεινώσεως το αποκαλύπτει ο Κύριος Ιησούς στους πιστούς μαθητές Του, σ’ εκείνους που κάθονται κοντά στα πόδια Του και ακούνε με προσοχή τα σωτήρια λόγια Του. Μα κι όταν αυτό αποκαλυφθεί, παραμένει κρυφό. Η ταπείνωση είναι ανεξήγητη με τα λόγια και τη γλώσσα της γης. Η ταπείνωση είναι απρόσιτη στον σαρκικό λογισμό.

            Η ταπείνωση είναι ζωή ουράνια πάνω στη γη.

Η μετάνοια και το πένθος για τις αμαρτίες σου αποτελούν προϋποθέσεις της αιώνιας μακαριότητάς σου – είναι γνωστό, είναι αναμφισβήτητο, είναι βεβαιωμένο από τον Κύριο. Βυθίσου σ’ αυτές τις άγιες καταστάσεις σταθερά και μόνιμα.

            Η πείνα και η δίψα της δικαιοσύνης του Θεού είναι οι μάρτυρες της συναισθήσεως της πνευματικής φτώχειας…

Αρχή της ταπεινώσεως είναι η συναίσθηση της πνευματικής φτώχειας, Μέσα της είναι η ειρήνη του Χριστού. Τέλος και τελείωσή της είναι η αγάπη προς τον Χριστό.

            Η ταπείνωση ποτέ δεν οργίζεται, ποτέ δεν ζητάει την επιδοκιμασία των ανθρώπων, ποτέ δεν παραδίνεται στην θλίψη, ποτέ και τίποτα δεν φοβάται.

Το ποτήρι της παρηγοριάς προσφέρεται με τα χέρια της ταπεινώσεως και σ’ εκείνον που είναι καρφωμένος σε σταυρό. Ο κόσμος μπορεί να του προσφέρει μόνο “ξύδι ανακατεμένο με χολή”.

            Ο ταπεινός είναι ανίκανος να αισθανθεί κακία και μίσος. Εχθρούς δεν έχει. Αν αδικηθεί από κάποιον άνθρωπο, αυτόν τον βλέπει σαν όργανο της δικαιοκρισίας ή της πρόνοιας του Θεού.

Αποσπάσματα από το βιβλίο: Αγίου Ιγνατίου Μπριαντσανίνωφ, ΑΣΚΗΤΙΚΕΣ ΕΜΠΕΙΡΙΕΣ Β΄, σελ. 382-4