Appearance of the Holy Trinity to St. Alexander Svirsky

Glory to the Father, and to the Son, and to the Holy Spirit, now and ever, and unto ages of ages.  Amen

Appearance of the Holy Trinity to St. Alexander Svirsky

Commemorated on August 30

In 1508, twenty-three years after he came to this secluded spot, the Life-Creating Trinity appeared to St Alexander. One night he was praying in his hut. Suddenly, an intense light shone, and the monk saw Three Men, robed in radiant white garb, approaching him. Radiant with heavenly Glory, They shone in a pure brightness greater than the sun. Each of Them held a staff in His hand.

The monk fell down in terror, and coming to his senses, prostrated himself on the ground. Taking him up by the hand, the Men said: “Have trust, blessed one, and fear not.” The saint was ordered to build a church and a monastery. He fell to his knees, protesting his own unworthiness, but the Lord raised him up and ordered him to fulfill the commands. St Alexander asked in whose name the church ought to be dedicated. The Lord said: “Beloved, as you see Those speaking with you in Three Persons, so also construct the church in the Name of the Father and the Son and the Holy Spirit, the Trinity One-in-Essence. I leave you peace and My peace I give you.” And immediately St Alexander beheld the Lord with out-stretched wings, going as though along the ground, and He became invisible.

In the history of the Russian Orthodox Church this appearance is acknowledged as unique. After this vision the monk began to think where to build the church. Once, while praying to God, he heard a voice from above. Gazing up to the heavens, he saw an angel of God in mantiya and klobuk, such as St Pachomius (May 15) had seen. 

The angel, standing in the air with outstretched wings and upraised hands, proclaimed: “One is Holy, One is the Lord Jesus Christ, to the Glory of God the Father. Amen.” Then he turned to St Alexander saying, “Build on this spot the church in the Name of the Lord Who has appeared to you in Three Persons, Father and Son and Holy Spirit, the Undivided Trinity.” After making the Sign of the Cross over the place three times, the angel became invisible.

In that same year a wooden church of the Life-Creating Trinity was built (in 1526 a stone church was built here).

Source: http://orthodoxwiki.org/Alexander_of_Svir  –   https://iconandlight.wordpress.com/orthodox_greek_icons_blog/

In the name of the Father, and of the Son, and of the Holy Spirit.Amen

Heavenly King, Paraclete, Spirit of Truth, present everywhere, filling all things, Treasury of blessings and Giver of life; come and dwell in us, cleanse us from every stain, and, O Good One save our souls.

Tone 4

The holy Spirit is light and life and living, spiritual spring. Spirit of wisdom, Spirit of understanding; good, right, spiritual, sovereign, cleansing faults. God and making divine; fire and proceeding from fire, speaking, working, distributing the gifts of grace; through whom all the prophets and Apostles of God with the Martyrs have been crowned. Strange tidings, strange sight: fire divided for the apportioning of gifts.

Advertisement

Νύχτα, παραμονή του Αγίου Πνεύματος με τον Άγιο Πορφύριο, Να γίνομε γεμάτοι, έμπλεοι Αγίου Πνεύματος.

«Σκοπός της ζωής μας είναι η απόκτηση του Αγίου Πνεύματος.» Αγίου Σεραφείμ του Σαρώφ λόγος προς τον Μοτοβίλωφ και δια αυτού προς όλον τον κόσμο.

Άγιος Πορφύριος Καυσοκαλυβίτης του Ωρωπού

Είναι συγκινητική η διακριτικότητα της αγάπης του Θεού, όπως μας την απεκάλυψε ο Γέροντας. Ήμασταν μια φιλική συντροφιά, στα Καλλίσια, δίπλα στους βράχους του Μοναστηριού, έχοντας ανάμεσά μας το Γέροντα. Ήταν νύχτα, παραμονή του Αγίου Πνεύματος.

Ο Γέροντας μας έκανε μια κατανυκτική, εξωτερική και εσωτερική, περιγραφή των Αγιορείτικων αγρυπνιών στα Καυσοκαλύβια, τότε πού, όπως έλεγε, «το Άγιο Πνεύμα ερχόταν και πλημμύριζε με ουράνια χαρά τις ψυχές των μοναχών». Και λέγοντας αυτά, μας άφησε ένα αφυπνιστικό μήνυμα:

«Και τώρα το Άγιο Πνεύμα θέλει να μπει στις ψυχές μας, όπως και τότε, αλλά σέβεται την ελευθερία μας, δε θέλει να την παραβιάσει.Περιμένει να του ανοίξουμε μόνοι μας την πόρτα και τότε θα μπει στην ψυχή μας και θα τη μεταμορφώσει».

Τα λόγια του μου θύμιζαν την Αποκάλυψη: «Ιδού έστηκα επί την θύραν και κρούω, εάν τις ακούση της φωνής μου και ανοίξη την θύραν, εισελεύσομαι προς αυτόν και δειπνήσω μετ’ αυτού και αυτός μετ’ εμού»…

Πόσοι από εμάς άραγε έχουμε τη φρόνηση να κάνουμε πράξη την ικεσία:

«Παράκλητε, το Πνεύμα της αληθείας, ελθέ και σκήνωσον εν ημίν»;

Και ο Θεός σέβεται την αφροσύνη μας, γιατί κι αυτή αποτελεί έκφραση της ελευθερίας μας.Μια μέρα ο Γέροντας μου είπε: «Ο Θεός σέβεται το θέλημά μας».

Και μια άλλη: «Ό,τι κάνεις να το κάνεις επειδή το θέλεις, ελεύθερα, υπεύθυνα και με ευχαρίστηση».Προσπαθούσα να εμβαθύνω στις επιγραμματικές, αλλά πολυσήμαντες αυτές συμβουλές του. [Γ 386π.]

Από το βιβλίο ,Γέροντος Πορφυρίου Ιερομονάχου, «ΑΝΘΟΛΟΓΙΟ ΣΥΜΒΟΥΛΩΝ»,Διάκριση – Ελευθερία,Έκδοση Ιερού Γυναικείου Ησυχαστηρίου «Η Μεταμόρφωσις του Σωτήρος», 2002

***

Το Πνεύμα το Άγιον μας τα διδάσκει όλα. Μας αγιάζει. Μας θεώνει. Όταν έχομε το Πνεύμα του Θεού, γινόμαστε ανίκανοι προς κάθε αμαρτία, καθιστάμεθα ανίκανοι προς το αμαρτάνειν. Όταν έχομε το Άγιον Πνεύμα, δεν μπορούμε να κάνομε το κακό. Δεν μπορούμε να θυμώσομε, να μισήσομε, να κακολογήσομε, δεν, δεν, δεν …

Να γίνομε γεμάτοι, έμπλεοι Αγίου Πνεύματος. Εδώ έγκειται η ουσία της πνευματικής ζωής. Αυτό είναι η τέχνη. Τέχνη τεχνών. Ας ανοίξουμε τα χέρια κι ας ριχθούμε στην αγκαλιά του Χριστού. Όταν έλθει ο Χριστός, κερδίσαμε το παν. Ο Χριστός θα μεταποιήσει τα πάντα μέσα μας. Θα φέρει την ειρήνη, τη χαρά, την ταπείνωση, την αγάπη, την προσευχή, την ανάταση. Η χάρις του Χριστού θα μας ανακαινίσει. Αν στραφούμε σ’ Αυτόν με πόθο, με λαχτάρα, με αφοσίωση, με έρωτα, ο Χριστός θα μας τα δώσει όλα.

Χωρίς τον Χριστό είναι αδύνατο να διορθώσομε τον εαυτό μας, δεν θα μπορέσομε ν’ αποδεσμευθούμε απ’ τα πάθη, Μόνοι μας δεν μπορούμε να γίνομε καλοί. «Χωρίς εμού ου δύνασθε ποιείν ουδέν». Όσο κι αν προσπαθήσομε τίποτα δεν θα επιτύχομε. Ένα πρέπει να κάνομε, να στραφούμε σ’ Εκείνον και να Τον αγαπήσομε «εξ όλης της ψυχής». Η αγάπη στον Χριστό· μόνο αυτή είναι η καλύτερη θεραπεία των παθών.

Όταν ντυθούμε την πανοπλία του Θεού, τα πάντα θα κατορθώσομε· και μάλιστα πολύ εύκολα. Είναι εύκολα όλα, όταν μπούμε στη θεία χάρι. Τότε είμαστε πιο ελεύθεροι, πιο δυνατοί. Μας προστατεύει η θεία χάρις. Αν αγωνισθούμε ερωτευθούμε τον Χριστό, τότε αποκτούμε τη θεία χάρι. Οπλισμένοι με τη θεία χάρι, δεν διατρέχομε κίνδυνο κι ο διάβολος μας βλέπει και φεύγει…

Τα πράγματα είναι απλά κι εύκολα στην πνευματική ζωή, στη ζωή εν Χριστώ· αρκεί να ξέρετε να διακρίνετε. Όταν σας ενοχλήσει κάτι, ένας λογισμός, ένας πειρασμός, μία επίθεση, περιφρονώντας όλ’ αυτά, θα στρέφετε την προσοχή σας, το βλέμμα σας στον Χριστό. Εκείνος μετά θα αναλάβει να σας ανεβάσει. Εκείνος θα σας πιάσει απ’ το χέρι και θα σας δώσει πλούσια τη θεία Του χάρι. Εσείς λίγη προσπάθεια θα κάνετε. Παίρνομε ένα εκατομμύριο. Το κόβομε κομματάκια. Παίρνομε το ένα εκατομμυριοστό. Το ένα εκατομμυριοστό του εκατομμυριοστού είναι του ανθρώπου η προσπάθεια, λίγη δηλαδή διάθεση. Κινείσθε προς τον Θεό και στο δευτερόλεπτο του δευτερολέπτου έρχεται η θεία χάρις. Το σκέπτεσθε κι έρχεται το Άγιον Πνεύμα. Δεν κάνετε τίποτα.

Bίος καί Λόγοι, Αγίου Πορφυρίου Καυσοκαλυβίτου,σελ.290, Ιερά Μονή Ζωοδόχου Πηγής-Χρυσοπηγής,Χανιά Κρήτη 2003 

https://iconandlight.wordpress.com/orthodox_greek_icons_blog/

Βασιλεύ Ουράνιε, Πνεύμα Άγιον, Παράκλητε Αγαθέ, ο Μόνος διδούς δύναμιν, Ού χωρίς πάντες οι δυνατοί αποκαμούνται και οι ισχυροί ανίσχυροι έσονται, οι εμπεπλησμένοι πεινάσουσι και οι νεανίσκοι καμφθήσονται, πρόσχες ημίν εν τη θλίψει ημών και ανακαίνισον ημάς εν τη δυνάμει Σου και έγειρον ημάς προς άμεμπτον διακονίαν Σου· δεόμεθα Σου, επάκουσον και ελέησον.

The Holy Spirit shall teach you all things. St. Nikolai Velimirovich

The Holy Spirit As Comforter

 By St. Nikolai Velimirovich 

”But the Comforter, the Holy Spirit, whom the Father will send in My Name, He shall teach you all things, and bring all things to your remembrance, whatsoever I have said to you” (John 14:26).

What practical meaning do these words have, if not that it is necessary that we pray daily that the Holy Spirit be sent to us just as we pray every day for our daily bread? God is willing to send us the Holy Spirit every day but He seeks that we pray daily for the Holy Spirit. For as in regard to bread which is at one time abundant and at another time scarce, so it is also in regard to the Holy Spirit. The Holy Spirit comes to us and departs from us, according to our zealousness and our slothfulness in prayer, according to our good deeds and our patience. That is the reason why the Church established that morning services begin with an invocation of the Holy Spirit: “O Heavenly King, Comforter, Spirit of Truth, Come!”, and after that comes the prayer: “give us this day our daily bread!” Why? Because, without the Holy Spirit we do not even know how to use bread as it should be used for our salvation. 

“He shall teach you all things.” That is: every day and every night, according to the conditions and circumstances in which you will find yourself in, He will direct you, counsel you, teach you what you should think, what you should say and what you should do. For that reason, implore from God only the Holy Spirit and all else He Himself will bring with Him all that you will need at that particular moment. When the Holy Spirit shall descend upon you, you will know all, understand all and you will be capable of all that is necessary. 

“And bring all things to your remembrance whatsoever I have said to you.” That is: do not be afraid that you will forget my teaching and my words. The Holy Spirit also knows all that I know so when He will be present in you all My teaching will be present in you, together with Him. 

O Lord, Holy Spirit, deign to descend upon us not according to our merits but according to the merits of the Lord Jesus and according to Your infinite goodness. To You be glory and thanks always. Amen.

https://iconandlight.wordpress.com/orthodox_greek_icons_blog/

In the name of the Father, and of the Son, and of the Holy Spirit.Amen

Heavenly King, Paraclete, Spirit of Truth, present everywhere, filling all things, Treasury of blessings and Giver of life; come and dwell in us, cleanse us from every stain, and, O Good One save our souls.

Apolytikion. Tone 8.

Blessed are you, Christ our God, who revealed the fishermen to be most wise by sending down to them the Holy Spirit, and so through them catching the whole world in a net: Lover of mankind, glory to you!

Προσκαρτερώντας στο υπερώο της καρδιάς μας… Αρχιμ. Ζαχαρία Ζάχαρου

«Σκοπός της ζωής μας είναι η απόκτηση του Αγίου Πνεύματος.» Αγίου Σεραφείμ του Σαρώφ λόγος προς τον Μοτοβίλωφ και δια αυτού προς όλον τον κόσμο.

Αρχιμ. Ζαχαρία Ζάχαρου

Αν μελετήσουμε προσεκτικά τα αναγνώσματα της Παλαιάς Διαθήκης στην εορτή της Πεντηκοστής, θα διαπιστώσουμε τρία κυρίως θέματα: την έκχυση του Αγίου Πνεύματος πάνω σε κάθε σάρκα, την αγιαστική επίκληση του Ονόματος, με το Οποίο σωζόμαστε, και το χάρισμα της καινής καρδιάς· της ευαίσθητης σάρκινης καρδιάς, αντί της λίθινης, που είναι ανίκανη να συλλάβει οτιδήποτε το πνευματικό.

Στο πρώτο ανάγνωσμα, το οποίο ενέπνεε ιδιαίτερα τον Γέροντα, διαβάζουμε ότι ο προφήτης Μωυσής κατάρτισε κατάλογο εβδομήντα ανθρώπων, τους οποίους ο Θεός επρόκειτο να χρίσει με το Πνεύμα της προφητείας. Και ο προφήτης Ιεζεκιήλ λέει, «εκ των τεσσάρων πνευμάτων ελθέ και εμφύσησον εις τους νεκρούς τούτους, και ζησάτωσαν» (Ιεζεκ. 37,9). Το ίδιο ακριβώς έκανε και ο Κύριος, όταν αναστήθηκε εκ νεκρών. Ενεφύσησε στους αγίους μαθητές Του και είπε: «Λάβετε Πνεύμα Άγιον» (Ιωάν. 20,22). Αυτό ήταν στην πραγματικότητα το προοίμιο της Πεντηκοστής, η προετοιμασία για το πλήρωμα της ελεύσεως του Αγίου Πνεύματος πάνω στη γη, τη μεγάλη και επιφανή εκείνη ημέρα των γενεθλίων της Εκκλησίας του Χριστού. Ο προφήτης Ιωήλ επίσης περιγράφει την ημέρα της Πεντηκοστής ως την έκχυση του Αγίου Πνεύματος σε όλη την ανθρωπότητα: «Και έσται μετά ταύτα και εκχεώ από του πνεύματος μου επί πάσαν σάρκα» (Ιωήλ 3,1) και «πας, ος αν επικαλέσηται το Όνομα Κυρίου, σωθήσεται» (Ιωήλ 3,5).

Δεν είναι βέβαιο ωστόσο ότι θα σωθούν όλοι όσοι απλώς επικαλούνται το Όνομα του Κυρίου. Σύμφωνα με άλλο σκληρό λόγο Του, «ου πας ο λέγων μοι, Κύριε, Κύριε, εισελεύσεται εις την Βασιλείαν των ουρανών, αλλ’ ο ποιών το θέλημα του Πατρός μου του εν ουρανοίς» (Ματθ. 7,21), δηλαδή αυτός που τηρεί τις εντολές. Και όταν το Άγιο Πνεύμα εισχωρήσει στην καρδιά ως κραταιός και ορμητικός άνεμος, συντρίβοντας τη σκληρότητα της, εκεί στη βαθειά καρδιά, θα απεικονίσει τη μορφή του Κυρίου Ιησού Χριστού. Θα μετουσιώσει και θα καθάρει την καρδιά μας, ώστε να μπορούμε να επικαλούμαστε το Όνομα Του από τα έγκατά της. Ο απόστολος Παύλος βεβαιώνει ότι όταν η επίκληση προέρχεται από καθαρή καρδιά είναι σωτηριώδης (Β’ Τιμ. 2,22), γι’ αυτό και το Άγιο Πνεύμα προετοιμάζει την καρδιά του ανθρώπου με τα μέσα της συντριβής και της ταπεινώσεως. Ο μεγάλος πόθος του Κυρίου είναι να επικαλούμαστε το άγιο Όνομα Του με τρόπο ευάρεστο σε Εκείνον και συγχρόνως σωτήριο για μας.

Ας εξετάσουμε προσεκτικά την πρώτη εμφάνιση του Αγίου Πνεύματος στη γη. Στην αρχή της δημιουργίας το Πνεύμα του Θεού φερόταν πάνω από τα ύδατα (Γέν. 1,2), όπως η κλώσσα που απλώνοντας τα φτερά σκεπάζει τα αυγά της, για να επωάσει και να φέρει στον κόσμο καινούργια ζωή. Το Πνεύμα του Θεού επωάζει όλη τη δημιουργία, και έτσι ήλθε στην ύπαρξη ολόκληρος ο κόσμος. Ανάλογη διεργασία συντελείται και στην καρδιά μας, όταν επικαλούμαστε άοκνα το Όνομα του Κυρίου. Με την εργασία αυτή οπλίζουμε τους εαυτούς μας με το χάρισμα της Πεντηκοστής, και το Πνεύμα του Κυρίου έρχεται να επισκιάσει την καρδιά, ώστε να εκπηγάσει καινή ζωή.

Πράγματι, αυτή είναι η νέα γέννηση που μας προσφέρεται, χωρίς την οποία, όπως λέει ο Κύριος, δεν μπορούμε να εισέλθουμε στη Βασιλεία Του (Ιωάν. 3,5). Έτσι, όταν ευχόμαστε αδιάλειπτα: «Κύριε Ιησού Χριστέ, Υιέ του Θεού, ελέησον με», δεν κάνουμε τίποτε άλλο, παρά να προσδοκούμε στο υπερώο της καρδιάς, όπως και οι Απόστολοι απεκδέχονταν την έλευση του Παρακλήτου που τους είχε υποσχεθεί ο Κύριος. Προσκαρτερώντας στο υπερώο της καρδιάς μας, το Πνεύμα του Θεού επισκιάζει κατ’ επανάληψη το στέρνο μας. Η σκουριά της συσσωρευμένης αμαρτίας αποκαθαίρεται, ωσότου η χάρη επωάσει την καρδιά και εκπηγάσει εκεί καινούργια ζωή.

Ο μέγας προφήτης Ησαΐας επισημαίνει ότι ο πόνος προηγείται της ελεύσεως του Πνεύματος της σωτηρίας· ότι το Πνεύμα συλλαμβάνεται πρώτα μέσα στο φόβο και στην οδύνη της καρδιάς (Ησ. 13,8). Η αλήθεια είναι ότι μας χρειάζεται συντριβή, μας χρειάζεται φόβος, έχουμε ανάγκη από πόνο. Όλα αυτά μας προετοιμάζουν για τη νέα ζωή, ωσότου μια έκρηξη, μια βαθειά τομή διανοίξει την καρδιά. Τότε πραγματοποιείται νέα γέννηση, και ο άνθρωπος, που μεταρσιώνεται πνευματικά, παραδίδεται στα χέρια του ζώντος Θεού. Όπως ισχυριζόταν ο Γέροντας Σωφρόνιος, αν εγκαρτερήσουμε στον πόνο και τη συντριβή, η καρδιά μας θα μεταμορφωθεί κάποια ημέρα σε φωτεινό κέντρο πνευματικής ευαισθησίας.

Ο απόστολος Παύλος επιβεβαιώνει επίσης ότι η συντριβή της καρδιάς που αληθινά μετανοεί θα ανοίξει στα βάθη της την οδό προς τους αλάλητους στεναγμούς του Πνεύματος, καθώς θα βοά, «αββά, ο Πατήρ» (Γαλ. 4,6· Ρωμ. 8,21-26). Επιπλέον θα επισφραγισθεί η υιοθεσία μας ως ελεύθερων τέκνων του Θεού, κάτω από τη χάρη του νόμου του Πνεύματος. Άρα, είναι αναγκαίο να υποφέρουμε με καρτερία τον πόνο, την «περιτομή της καρδίας» (Ρωμ. 2,29). Άλλωστε αυτό σημαίνει να βαστάσουμε τα στίγματα του Κυρίου Ιησού, όπως το θέτει αλλού ο απόστολος Παύλος (Γαλ. 6,17). Ας τα υπομείνουμε όλα αδιαμαρτύρητα, ώσπου να γεννηθεί μέσα μας το Πνεύμα της σωτηρίας, και η οδύνη μας να μετουσιωθεί στην ολοφώτεινη χάρη της υιοθεσίας των τέκνων του Θεού. 

Ζαχαρίας Ζαχάρου – Αρχιμανδρίτης Η περιτομή της καρδιάς: Μετά τον συσσεισμό, το Πνεύμα της αληθείας (3ο Μέρος)

https://iconandlight.wordpress.com/orthodox_greek_icons_blog/

Κάθισμα Ήχος πλ. δ’
Το προσταχθέν
Οι του Σωτήρος ερασταί χαράς επλήσθησαν, και θάρσος έλαβον, οι πρώην δειλιώντες, ως το Πνεύμα το άγιον σήμερον εξ ύψους, κατήλθεν επί τον οίκον των Μαθητών, και άλλος άλλα ελάλει προς τους λαούς· γλώσσαι γαρ διεσπάρησαν, ορώμεναι ωσεί πυρός, και τούτους ου κατέφλεξαν, αλλά μάλλον εδρόσισαν. 

Η ελπίς μου ο Πατήρ, καταφυγή μου ο Υιός, σκέπη μου το Πνεύμα το Άγιον, Τριάς Αγία, δόξα σοι.

From Words to Silence, Metropolitan Kallistos (Ware) of Diokleia

From Words to Silence

Metropolitan Kallistos (Ware) of Diokleia
The more a man comes to contemplate God in nature, the more he realizes that God is also above and beyond nature. 

Reaching out towards the eternal Truth that lies beyond all human words and thoughts, the seeker begins to wait upon God in quietness and silence, no longer talking about or to God but simply listening. “Be still and know that I am God” (Ps. 46:10).

This stillness or inward silence is known in Greek as hesychia, and he who seeks the prayer of stillness is termed a hesychast.

Hesychia it denotes in a positive way the openness of the human heart towards God’s love.

But how are we to stop talking and to start listening? Of all the lessons in prayer, this is the hardest to learn…The ever-restless mind demands from us some task, so as to satisfy its constant need to be active…In the Orthodox hesychast tradition, the work that is usually assigned to it is the frequent repetition of some short “arrow prayer,” most commonly the Jesus Prayer: Lord Jesus Christ, Son of God, have mercy on me a sinner.

It starts with the “prayer of the lips,”Finally the intellect “descends” into the heart and is united with it, and so the prayer becomes the “prayer of the heart”…It ceases to be “my” prayer and becomes the
prayer of Christ in me....At those times, the words of prayer recede into the background or disappear altogether, and are replaced by an immediate sense of God?s presence and love.Confine your mind within the words of prayer?(St. John Climacus).If we do this God will do the rest, but in His own way and own time.

Understand that you have within yourself, upon a small scale, a second universe: within you there is a sun, there is a moon, and there are also stars? (Origen).

The Orthodox Way by Kallistos Ware (SVS 1979),Chapter Six: God as Prayer, p.140,From Words to Silence, p.162

https://iconandlight.wordpress.com/orthodox_greek_icons_blog/

Στον αναστάντα Χριστό είμαστε όλοι ζώντες ‘‘εν Αυτώ‘’, Μητροπολίτης Διοκλείας Κάλλιστος Ware

 

Μητροπολίτη Διοκλείας Κάλλιστου Ware

Δεν χρειάζεται, ούτε είναι δυνατή άλλη εξήγηση ή υπεράσπιση της προσευχής για τους νεκρούς. Οι προσευχές τούτες είναι απλώς η αυθόρμητη έκφραση της μεταξύ μας  αγάπης. Πάνω στη γη προσευχόμαστε για τους άλλους · δεν πρέπει να συνεχίσουμε να προσευχόμαστε και μετά τον θάνατό τους; Επειδή έπαψαν να υπάρχουν, πρέπει να πάψουμε κι εμείς να προσευχόμαστε γι’ αυτούς; Ζώντες και τεθνεώτες, είμαστε όλοι μέλη της ίδιας οικογένειας· έτσι, ζώντες και νεκροί, πρέπει να μεσολαβούμε ο ένας για τον άλλον. Στον αναστάντα  Χριστό δεν υπάρχει διαχωρισμός μεταξύ ζώντων  και νεκρών· σύμφωνα με τον π. Μακάριο Glukharev (1792-1847),  «είμαστε όλοι ζώντες  ‘‘εν Αυτώ‘’, γιατί σ’ Αυτόν δεν υπάρχει θάνατος». Ο φυσικός θάνατος δεν μπορεί να διαρρήξει τους δεσμούς της αμοιβαίας αγάπης και της αμοιβαίας προσευχής, που μας ενώνουν όλους μας σ’ ένα ενιαίο Σώμα.

Φυσικά δεν καταλαβαίνουμε πώς ακριβώς οι προσευχές μας ευεργετούν τους νεκρούς. Ούτε όμως, μπορούμε να εξηγήσουμε, όταν προσευχόμαστε για ανθρώπους που ζουν ακόμη, πως η προσευχή μας τους βοηθά. Από προσωπική πείρα ξέρουμε πως η προσευχή για τους άλλους είναι αποτελεσματική, και έτσι συνεχίζουμε να την ασκούμε. Όμως, είτε προσφέρεται για τους ζωντανούς είτε για τους πεθαμένους, η προσευχή λειτουργεί κατά τρόπο που παραμένει μυστηριώδης. Είμαστε ανίκανοι να ερευνήσουμε την ακριβή αλληλεπίδραση ανάμεσα στην πράξη της προσευχής, την ελεύθερη βούληση του άλλου ανθρώπου, και τη Χάρη και πρόγνωση του Θεού. Όταν προσευχόμαστε για τους κεκοιμημένους, μας αρκεί να ξέρουμε πως η αγάπη τους για το Θεό διαρκώς αναπτύσσεται, κι έτσι χρειάζονται την υποστήριξή μας. Τα υπόλοιπα  ας τα αφήσουμε στο Θεό.

Αν όντως πιστεύουμε πως διαθέτουμε μια συνεχή και αδιάσπαστη κοινωνία με τους νεκρούς, τότε πρέπει να μιλάμε γι’ αυτούς, όσο είναι δυνατόν, στον ενεστώτα και όχι στον αόριστο. Δεν θα λέμε, «αγαπιόμασταν», «μου ήταν τόσο αγαπητή», «ήμασταν τόσο ευτυχισμένοι μαζί». Θα λέμε: «Αγαπιόμαστε –τώρα περισσότερο από πριν, «μου είναι αγαπητή όπως πάντα», «είμαστε  τόσο ευτυχισμένοι μαζί». Υπάρχει μια Ρωσίδα στην ορθόδοξη κοινότητα της Οξφόρδης, που δεν της αρέσει καθόλου να την αποκαλούν χήρα. Αν και ο σύζυγός της έχει πεθάνει εδώ και πολλά χρόνια, εκείνη επιμένει: «Είμαι η σύζυγός  του, όχι η χήρα του». Και έχει δίκαιο.

Μαθαίνοντας να μιλάμε για τους νεκρούς χρησιμοποιώντας  ενεστώτα και όχι αόριστο, μπορεί να βοηθηθούμε σε ένα πρόβλημα που πολλές φορές προκαλεί άγχος στους ανθρώπους. Πολύ εύκολα συμβαίνει να αναβάλλουμε τη συμφιλίωση με κάποιον από τον οποίον έχουμε αποξενωθεί, και ο θάνατος παρεμβαίνει πριν συγχωρέσει ο ένας τον άλλον. Μας πειράζουν τότε οι τύψεις και λέμε: « Πολύ αργά, πολύ αργά, η ευκαιρία χάθηκε για πάντα· δεν μπορεί πια να γίνει τίποτα». Αλλά κάνουμε λάθος, επειδή ποτέ δεν είναι πολύ αργά. Αντιθέτως, μπορούμε να επιστρέψουμε στο σπίτι μας, και στη βραδινή μας προσευχή να μιλήσουμε άμεσα στον νεκρό φίλο μας από τον οποίο είχαμε αποξενωθεί. Μπορούμε να ζητήσουμε τη συγγνώμη του και να επιβεβαιώσουμε την αγάπη μας, χρησιμοποιώντας τις ίδιες λέξεις που θα χρησιμοποιούσαμε αν ήταν  ακόμη ζωντανός και βρισκόμασταν πρόσωπό με πρόσωπο. Και απ’ εκείνη τη στιγμή η σχέση μας θα έχει αλλάξει. Αν και δεν βλέπουμε τα πρόσωπά τους,  ούτε ακούμε τις απαντήσεις τους, όμως γνωρίζουμε βαθιά στην καρδιά μας πως εμείς κι εκείνοι έχουμε κάνει μια καινούρια αρχή. Ποτέ δεν είναι αργά για να ξεκινήσουμε πάλι.

Πηγή: Κάλλιστος Ware επίσκοπος Διοκλείας, «Η εντός ημών Βασιλεία», εκδ. Ακρίτας 

https://iconandlight.wordpress.com/orthodox_greek_icons_blog/

The Grace of God, Saint Nikolai Velimirovič

Saint Nikolai Velimirovič

Whenever we are outside the Grace of God, we are outside of ourselves and, compared with our Grace-filled nature, we do not find ourselves in a better condition than an insane man in comparison to a so-called healthy man. Only a blessed man is a natural man, i.e., a man of higher and unspoiled nature, in which the Grace of God rules and governs. St. Simeon the New Theologian says: “A lamp, even if it is filled with oil and possesses a wick, remains totally dark if it is not lighted with fire. So it is with the soul in appearance adorned with all virtues, if it does not have a light and the Grace of the Holy Spirit it, is extinguished and dark.” (Homily, Number 59). As the great apostle also says: “But by the Grace of God I am what I am” (1 Corinthians 15:10). However to be without grace means to be alienated from God and alienated from the reality of our own individual being. Our being, our personality, confirms our reality and receives its fullness only in the nearness of God and by God. That is why we must look at sinners as we look upon the sick: as weak shadows, without reality and without a mind.

The Prologue from Ohrid: Lives of Saints by Saint Nikolai Velimirovič for Old Calendar date February 27, and New Calendar date March 12 (11).

http://livingorthodoxfaith.blogspot.gr/2009/12/prologue-february-27-march-12.html

Η συντριβή είναι ο πρόδρομος της δωρεάς του Αγίου Πνεύματος.Αρχιμανδρίτης Ζαχαρίας Ζαχάρου

Αρχιμανδρίτης Ζαχαρίας Ζαχάρου

Στην Παλαιά, όπως και στην Καινή Διαθήκη, η έλευση του Αγίου Πνεύματος συνοδεύεται από ορατή και αισθητή εκδήλωση. Την ημέρα εκείνη, όπως περιγράφει το βιβλίο των Πράξεων, το Άγιο Πνεύμα ήλθε ως «πνοή βιαία». Μετά από τον ισχυρό και ορμητικό αυτό άνεμο, «διαμεριζόμεναι γλώσσαι ωσεί πυρός» κάθισαν σε κάθε έναν από τους μαθητές, προδηλώνοντας την παρουσία του Αγίου Πνεύματος μέσα τους (Πράξ. 2,2). Τα σημεία αυτά είχαν προτυπωθεί στην Παλαιά Διαθήκη. Ο προφήτης Ηλίας, πληγωμένος από βαθειά λύπη για την αποστασία του Ισραήλ, είχε αποσυρθεί σε σπήλαιο και θρηνούσε πικρά ενώπιον του Θεού. Αλλά ο Κύριος του υπέδειξε να ανεβεί στην κορυφή του όρους, όπου του αποκάλυψε την παρουσία Του. Πρώτα φύσηξε ισχυρός άνεμος που συνέτριβε τα βράχια, έπειτα ακολούθησε συσσεισμός και στη συνέχεια πυρ· αλλά ο Θεός δεν έκανε ακόμη την εμφάνισή Του. Τότε ήλθε σαν λεπτή αύρα, η γαλήνια, απαλή φωνή του Θεού (Γ΄ Βασ. 19,11-12).

Ώστε την παρουσία του Ίδιου του Θεού προαναγγέλλει το σημείο που προηγείται αυτής· ορμητικός άνεμος, ισχυρός σεισμός και φωτιά. Με άλλα λόγια, η οδός του Κυρίου πρέπει να προετοιμασθεί και να διασαφηνισθεί, για να μπορέσουμε εμείς που είμαστε σάρκες να αντιληφθούμε και να αναγνωρίσουμε την ταπεινή και φωτεινή παρουσία του Αγίου Πνεύματος και με την έλευση Του, να μεταποιηθούμε σε πνευματικές υπάρξεις.

Στο Ευαγγέλιο η οδός του Κυρίου προπαρασκευάζεται συχνά με «σκληρούς λόγους». Για παράδειγμα, ο άγιος Ιωάννης ο Βαπτιστής αποκαλούσε τα τέκνα των Εβραίων «γεννήματα εχιδνών» (Λουκ. 3,7). Η φράση αυτή ερμηνευόταν από τον Γέροντα Σωφρόνιο ως εξής: Με τον βαρύ αυτό χαρακτηρισμό ο Τίμιος Πρόδρομος παρηγορούσε (Λουκ. 3,18) τον λαό μέσα από τη συντριβή που του προξενούσε. Η συντριβή ταπεινώνει την καρδιά του ανθρώπου, και η ταπείνωση την διευρύνει, ώστε να μπορεί να δεχθεί το Πνεύμα το Άγιο, τη χάρη του Παρακλήτου, που είναι και η μόνη αληθινή παρηγοριά.

Όλοι οι σκληροί λόγοι, τότε, μπορούν να εννοηθούν μέσω των λόγων του αποστόλου Παύλου: «Τις εστιν ο ευφραίνων με, ει μη ο λυπούμενος εξ εμού;» (Β’ Κορ. 2,2) Με τον ίδιο τρόπο, όπως ο άγιος Ιωάννης ο Βαπτιστής, ο Απόστολος φέρνει τα πνευματικά του τέκνα σε συντριβή, προκαλώντας μέσα τους τη συναίσθηση ότι η ζωή τους δεν είναι, όπως θα όφειλε. Τους οδηγεί στην ταπείνωση, και, με τη βοήθεια της, στη χάρη. Γιατί ο Θεός «υπερηφάνοις αντιτάσσεται, ταπεινοίς δε δίδωσι χάριν» (Ιακ. 4,6· Α’ Πετρ. 5,5). Στη συνέχεια, όπως  λέγεται στην πρώτη ευχή της χειροτονίας πρεσβυτέρου, ακολουθεί «η θεία χάρις, η πάντοτε τα ασθενή θεραπεύουσα και τα ελλείποντα αναπληρούσα».

Στη ζωή του χριστιανού ένας σκληρός λόγος ισοδυναμεί με τη «βιαία πνοή». Εκδιηγείται τα θαυμάσια του Θεού και προξενεί στην καρδιά του ανθρώπου βαθειά μεταμέλεια. Η συντριβή αυτή είναι ο πρόδρομος της δωρεάς του Αγίου Πνεύματος. Διαλύει τον όγκο της ρυπαρότητας που σκεπάζει την καρδιά. Συντρίβει τους λίθους της σκληρότητας του έσω ανθρώπου και τον βοηθά να ανακαλύψει τη «βαθειά καρδιά» του. Ώστε ο άνθρωπος, όταν υποβάλλεται σε τέτοιες δοκιμασίες, υφίσταται τον αρχέγονο «συσσεισμό», που είναι όμως απαραίτητος, για να τον διδάξει ότι μόνο ένα πράγμα του χρειάζεται: η ανακάλυψη της καρδιάς του.

Τέτοιοι λόγοι έχουν τη δύναμη να μας σώσουν. Στόχος τους είναι να μας συγκλονίσουν. Η χριστιανική παράδοση του «συσσεισμού» μας βοηθεί να ανακαλύψουμε τη βαθειά καρδιά, χωρίς την οποία είναι αδύνατον να δεχθούμε αληθινά το χάρισμα της Πεντηκοστής, την έκχυση του Πνεύματος πάνω σε κάθε σάρκα (Ιωήλ 2,28). Έχουμε ανάγκη από την απαλή εκείνη και τόσο πολυτελή ενώπιον του Θεού καρδιά, στην οποία αναπαύεται το Πνεύμα Του. Σε αυτήν ακριβώς αναφέρεται το τρίτο παλαιοδιαθηκικό ανάγνωσμα της εορτής της Πεντηκοστής (Ιεζεκ. 36,26). Αλλά και η επίκληση του Ονόματος του Χριστού μέσα στην ευαίσθητη αυτή καρδιά αποβαίνει ικανή να κατεργάζεται τη σωτηρία μας και να προσκομίζει καινή ζωή, σύμφωνα με το θείο λόγιο, «πας ος αν επικαλέσηται το Όνομα Κυρίου, σωθήσεται» (Ιωήλ 3,5). Στην ουσία προσπαθούμε να επωάσουμε τη «νέα ζωή» που φέρουμε στο στέρνο μας, να θραύσουμε το κέλυφος που περικλείει την καρδιά μας, ώστε να εκπηγάσει η νέα αυτή ζωή.

 Ζαχαρίας Ζαχάρου – Αρχιμανδρίτης Μετά τον συσσεισμό, το Πνεύμα της αληθείας (1ο Μέρος)

https://iconandlight.wordpress.com/orthodox_greek_icons_blog/

 

God Is Love, Therefore Man Is Love. Fr.Raphael Noica

Hieroschemamonk Raphael Noica

I’ve said that God is, and that man, through his growth, also will be able to say: “Through Your grace, Lord, I am”. This is God’s name, “I am”, and man will obtain it rightfully, not through his own imaginings, but through God’s way. God said through Moses: “I am”, and I feel like saying it is a sentence that He completed as late as after His incarnation, 1500 years after Moses. The words of St. John the Divine come to mind, his first letter: “God is love”. Now, we have a more complete name of God. If we want to ask what God is, there you go, He is love. Then, what is man? Man is love. And, if there is no love, there is nothing. What is love, then? An object of study, so far. The true study is the spiritual struggle in The Church.

Translation by Ioan Calineac.

What God would like for man to do isto be a humble receiver of Him. For the reason why the Lord commands us, among other things, to be humble, is to allow Him – the Almighty God – to humble Himself before us. Didn’t Christ say that “you call me a master and a teacher – and that I am – but I have washed your feet… and I have thus given you an example of how you should treat each other”?

What about God’s humbleness, when, as He makes man, Adam, in His image and likeness – so much so, so truly a god, that when it comes to Adam’s freedom, the Almighty Himself steps back…? That is the frightening thing, to man: the fact that God – and most of all, this God that one so often calls out to and appears to be nowhere, like calling into thin air, and does not hear one – this God, who, when He made man in His image and likeness, did it so thoroughly – well, even Herespects in man that element of likeness to Him, which is man’s freedom.   

 https://iconandlight.wordpress.com/orthodox_greek_icons_blog/

Η πνευματική μου εξορία… Γέροντος Ραφαήλ Νόικα

Γέροντος Ραφαήλ Νόικα

Πως πρέπει να προσευχώμεθα και να κλαίμε κάθε φορά που αμαρτάνουμε;

Το αληθινό πένθος δεν είναι μία στιγμή της ψυχής, μία ψυχολογική κατάστασις, αλλά είναι, όπως λέγει ο π. Σωφρόνιος, στιγμή στην οποία ο νούς και η καρδία ζούν την ίδια κατάστασι. Πιό σαφέστερα, η βίωσις του ονόματος του Θεού στον νού και στην καρδιά.

Μ᾿ αυτή την έννοια, στον ησυχασμό, με την πρακτική εξάσκησι της προσευχής του Ιησού, ο άνθρωπος φθάνει στην ένωσι νού και καρδίας. Ο νούς και η καρδία του ανθρώπου γίνονται ένα και ζούν την ίδια στιγμή την ίδια εμπειρία. Αυτή είναι η στιγμή των δακρύων.

Αυτή η στιγμή-ομιλώ κάπως αποκλειστικά-είναι η αγάπη. Δεν προέρχεται ποτέ από την ιδική μας αγάπη, επειδή η αγάπη μας δεν είναι ακόμη καρπός της φύσεώς μας· εμείς εξεπέσαμε απ᾿ αυτήν και γι᾿ αυτό τα δάκρυα εξέρχονται πολλές φορές με πόνο και γι᾿ αυτό δεν καλλιεργείται μέσα μας ο ίδιος ο πόνος, αλλά διά του πόνου, λόγω της συντριβής που νοιώθουμε για τις αμαρτίες μας επανερχόμεθα στην φυσική  κατάστασι του εαυτού μας.

Δεν έχω χρόνο να αναφερθώ στο πνευματικό μου προσκύνημα, στην πνευματική μου εξορία, στην περιπλάνησί μου· θέλω να φθάσω κατ᾿ ευθείαν στην στιγμή στην οποίαν επέστρεψα στην Ορθόδοξη Εκκλησία …όταν επέστρεψα στην Εκκλησία, δια της Εξομολογήσεως και της Θείας Κοινωνίας, μου απεκαλύφθηκε στην ψυχή μου ότι η Ορθοδοξία είναι, όπως και παραπάνω σας είπα, χωρίς καμμία αμφιβολία, η φύσις του ανθρώπου, έτσι όπως την συνέλαβε ο νούς του Θεού.

Αλλά γι᾿ αυτή την φύσι, που τραυματίσθηκε από την αμαρτία, ήτο ανάγκη όπως ο Ίδιος ο Θεός να κατέλθη επί της γης, να ενσαρκωθή και να γίνη άνθρωπος όμοιος μ᾿ εμάς, πλην της αμαρτίας, να πεθάνη ως άνθρωπος επί του Σταυρού και ν᾿ αναστηθή.

Να πεθάνη επί του Σταυρού για να αποκαλύψη στον άνθρωπο τι είναι ο άνθρωπος. Η ανθρωπολογία μας απεικονίζεται από ένα μόνο Άνθρωπο, που καλείται Ιησούς. Και οι Πατέρες μας διετήρησαν τον λόγο και το Πνεύμα αυτού του Λόγου, τον οποίον δέχθηκε η ανθρωπότητα από τον Θεό.

Είναι ενδιαφέρον το γεγονός ότι μπροστά από όλες τις ονομασίες, τις οποίες έλαβαν οι διάφορες χριστιανικές αιρέσεις, οι Πατέρες διετήρησαν το όνομα «Ορθοδοξία», το οποίον σημαίνει, όπως γνωρίζετε, αληθινή δόξα, δοξασία, γνώμη, αλήθεια.

Δηλαδή, το σπουδαιότερο (με μια παγκόσμια απήχησι), πέρα από όλες τις ονομασίες που εκράτησαν οι άλλοι, οι άγιοι Πατέρες μας ευρήκαν ότι το πράγμα το οποίον πρέπει να ομολογήσουμε μέχρις αίματος, μέχρι θανάτου μας (όπως έκαναν οι ομολογητές, σαν τον ομολογητή άγιο Μάξιμο,9 όπως έκαναν οι Μάρτυρές μας, από τους οποίους είναι γεμάτο το Συναξάριο), αυτή την  σωστή δόξα του Θεού που είναι η μοναδική μας κληρονομιά.

 Ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός μας είπε ακόμη, ότι δεν θα είμεθα το μεγαλύτερο τμήμα πιστευόντων στον κόσμο, ούτε το πιο δυνατό· δεν είμεθα ούτε το πιο εντυπωσιακό (άλλοι μας πολέμησαν με μεγάλα κατορθώματά τους στην ιστορία).

Η Ορθοδοξία είναι ένα είδος σταχτοπούτας, και λέγοντας αυτά, μου έρχονται στον νού οι διηγήσεις και τα παραμύθια της πατρίδος μας.

Ενθυμούμαι αμυδρά-δεν κρατώ ακριβώς στην μνήμη μου-μία διήγησι για τρεις αδελφές, οι οποίες, όταν ετελείωσαν, δεν ξέρω τι έγινε με μία γριά, η οποία τις παρεκάλεσε πολύ να πάνε μέχρι την γέφυρα. Εκεί θα έλθουν τρεις νεράιδες και να εκλέξουν όποια θέλουν.

Την πρώτη και την δεύτερη κόρη τις επήραν οι μεγαλύτερες και ωραιότερες νεράιδες, ενώ την τρίτη, την μικρή και ταπεινή την επήρε η πιο άσχημη και κοντόσωμη, αλλά γεμάτη από θησαυρούς. Καί οι άλλες ξεμυαλίσθηκαν, διότι δεν είχαν κάποιο μεγάλο έργο να επιτελέσουν μέσα τους.

Επανερχόμενος ημπορώ να ειπώ ότι η Ορθοδοξία, εξ αιτίας της δυστυχίας εκ της αμαρτίας του ανθρώπου, παρέμεινε η σταχτοπούτα της ιστορίας· η μοναδική ανάμεσα στις άλλες στην ιστορία, φαινομενικά όμως· αλλά ουσιαστικά είναι το μοναδικό αξιοτίμητο πράγμα στην ιστορία του κόσμου. Καί ημπορώ να σας ειπώ ότι δεν θα έλθη φόβος από καμμία άλλη «αλήθεια» από οπουδήποτε κι αν προέρχεται.

Όντας πεταμένος εκεί, στην βαβυλωνία της Δύσεως, όπου αναμείχθηκαν και μπερδεύθηκαν όλες οι θρησκείες και φιλοσοφίες του κόσμου-όπως είναι για παράδειγμα η Νέα Εποχή-ανεκάλυψα ότι, ναί, υπάρχουν παντού θαυμαστές αλήθειες, άξιες θαυμασμού, αλλά δεν είναι παρά έσοπτρα και αινίγματα μπροστά στην Ορθοδοξία, που παραμένει στήριγμα δίπλα στον κάθε άνθρωπο.

Αυτή ήτο για μένα η Ορθοδοξία και δεν έχω λόγους να ευχαριστήσω τον Θεό και την Κυρία Θεοτόκο, διότι και μέσω των περιπλανήσεώς μου, μου απεκάλυψαν την αλήθεια! Καί σε διάστημα 31 ετών (το 1961 επέστρεψα στην Ορθοδοξία) ημέρα με την ημέρα, μήνα με τον μήνα, εμπειρία με την εμπειρία, επιβεβαιώθηκα ότι αυτή ήτο η πίστις που ζητούσε να με φέρη ο Θεός…

Στην Δύσι, γενικά, εξωτερικά είναι πολύ πιο εύκολο να ζήσης, αλλά εσωτερικά αισθάνεσαι πολύ άσχημα, από ο,τι στην Ανατολή.

Εκεί δεν είχες τον φόβο του πολυβόλου ή της φυλακής, αλλά ήσουν υποταγμένος σ᾿ ένα εσωτερικό διωγμό, ένεκα του οποίου συ ο ίδιος καταλαβαινες ότι ευρίσκεσαι μακριά από την αλήθεια. Και προσπαθούσες να μάχεσαι μόνος σου εναντίον αυτών των καταστάσεων, προς τις οποίες σε εμποδίζουν οι νοοτροπίες, η ιστορία, οι συνθήκες της δυτικής ζωής. Και αυτός ο εσωτερικός διωγμός, κατά ένα τρόπο, πιστεύω ότι δεν είναι καθόλου εύκολος.

…Ήθελα ν᾿ αναφερθώ στην συνέχεια, στο παράδειγμα του αγίου Ιωάννου του Βαπτιστού, ο οποίος προετοίμαζε την οδό του Κυρίου, όταν ωμιλούσε στον εκλεκτό λαό του Θεού, στον Ισραήλ της Παλαιάς Διαθήκης. Καί εμείς, η Ορθοδοξία, είμεθα ο νέος Ισραήλ της Καινής Διαθήκης, διότι και τώρα, μετά από 2000 χρόνια, είμεθα πολύ περισσότερο σε μια πολύ παρόμοια θέσι με εκείνη του παλαιού Ισραήλ.

Ο άγιος Ιωάννης ο Πρόδρομος άρχισε το προφητικό του έργο διά της κλήσεως στην μετάνοια, λέγοντας: «Καί μη δόξητε λέγειν εν εαυτοίς, πατέρα έχομεν τον Αβραάμ· λέγω γαρ υμίν ότι δύναται ο Θεός εκ των λίθων τούτων εγείραι τέκνα τω Αβραάμ»(Ματ.3,9). Σας λέγω όλα αυτά, επειδή ήμουν και εγώ μία «πέτρα».

Καί ενίοτε ερωτώ τον εαυτό μου, δεν θα ήτο καλλίτερα να ήμουν ακόμη μία πέτρα; Γι᾿ αυτό και ομολογώ την πλάνη μου, ότι ήτο πράγματι πλάνη, διότι δεν ήθελα να πάρω την ευθεία οδό. Καί όμως, μερικές φορές, έχω την εντύπωσι ότι όλα ήσαν στην πρόνοια του Θεού διότι, όντας τότε σαν την πέτρα, να καταλάβω αργότερα, καλλίτερα, με τον αντίθετο τρόπο, ποιά είναι η αληθινή ζωή.

Είδα πολλές φορές ότι αυτό το οποίο προσελκύει στην Ορθοδοξία από έξω (όπως περίπου έκανα κι εγώ) είναι ότι από το ένα μέρος ολοκληρώνονται οι δυσκολίες, εκεί όπου εμείς προσπαθούμε να τις κάνουμε ευκολώτερες, διότι έχουμε την Ορθοδοξία στο αίμα μας, από τους προγόνους μας· από το άλλο μέρος, ο προσήλυτος έχει, σαν αντάμειψι, μία ζωντανή αντίληψι το τι σημαίνει Ορθοδοξία, ακριβώς με το γεγονός ότι επέρασε μέσα απ᾿ αυτή την κατάστασι της «πέτρας» και συνεπώς, ουσιαστικά, πολλές φορές καταλαβαίνει αυτό το βάθος, παρά εμείς οι οποίοι, μη γνωρίζοντας τι σημαίνει να μη το έχης, συμπεριφερόμεθα κάπως επιπόλαια.

Καί τι είναι αμαρτία;  Θα σας απαντήσω από την θλιβερά μου εμπειρία: Είναι ένα τίποτε, είναι ο θάνατος.

Έχει μία φαινομενική απόλαυσι της ζωής, της ηδονής, της κοσμικής σοφίας, τα οποία τελικά είναι ένα ψέμμα! Μπορεί να αποφεύγη κάποιος την οδό της αμαρτίας, αλλά μόνο διά της πολλής προσευχής.

Γέροντος Ραφαήλ Νόικα: Η επιστροφή μου στην Ορθοδοξία και η είσοδός μου στον μοναχισμό,Μετάφρασις – επιμέλεια υπό αδελφών  Ιεράς Μονής Όσιου Γρηγορίου Αγίου Όρους  2005   https://iconandlight.wordpress.com/orthodox_greek_icons_blog/