Happiness is found within ourselves, and blessed is the man who has understood this. St. Nektarios of Aegina

 How mistaken are those people who seek happiness outside of themselves, in foreign lands and journeys, in riches and glory, in great possessions and pleasures, in diversions and vain things, which have a bitter end! In the same thing to construct the tower of happiness outside of ourselves as it is to build a house in a place that is consistently shaken by earthquakes. Happiness is found within ourselves, and blessed is the man who has understood this. Happiness is a pure heart, for such a heart becomes the throne of God. Thus says Christ of those who have pure hearts: “I will visit them, and will walk in them, and I will be a God to them, and they will be my people.” (II Cor. 6:16) What can be lacking to them? Nothing, nothing at all! For they have the greatest good in their hearts: God Himself!
(St. Nektarios of Aegina, Path to Happiness, 1)

 The soul that loves God has its rest in God and in God alone. In all the paths that men walk in in the world, they do not attain peace until they draw nigh to hope in God.
(St. Isaac the Syrian, Homily 56, 89)

Advertisement

Μου μετέδωσε τη χάρη και τα χαρίσματά του ο Γερο-Δημάς. Άγιος Πορφύριος Καυσοκαλυβίτης του Ωρωπού

Άγιος Πορφύριος Καυσοκαλυβίτης του Ωρωπού

Εορτάζει στις 2 Δεκεμβρίου

Είδα έναν άγιο ζωντανό. Ναι, έναν άγνωστο Άγιο. Ο καημένος, περιφρονημένος. Ποιός ξέρει, όταν πέθανε, έπειτα από πόσες ημέρες θα το μάθαμε κι ίσως μήνες, αν ήταν και χειμώνας. Που να πήγαινε άνθρωπος εκεί ψηλά στη λίθινη καλύβα του! Δεν τον έβλεπε κανείς. Πολλές φορές αυτούς τους ερημίτες τους βρίσκανε έπειτα από ένα-δύο μήνες μετά την κοίμησή τους.
Το εκχείλισμα και το περίσσευμα της χάριτος ήλθε σ’ εμένανε τον ταπεινό, όταν είδα αυτόν, τον γέρο-Δημά, στο Κυριακό να κάνει τις μετάνοιές του και ν’ αναλύεται σε λυγμούς στην προσευχή του. Με τις μετάνοιες αυτουνού, τόσο πολύ τον επεσκίασε η χάρις, ώστε ακτινοβόλησε και σ’ εμένα. Τότε ξέσπασε και σ’ εμένα ο πλούτος της χάριτος. Δηλαδή υπήρχε και πριν, με την αγάπη που είχα στον Γέροντά μου. Αλλά τότε αισθάνθηκα κι εγώ την χάρι πάρα πολύ έντονα. Να σας πω πως μου συνέβηκε.

Ένα πρωί, κατά τις τρεισήμισι, επήγα στο Καθολικό, στην Αγία Τριάδα, για την ακολουθία. Ήταν νωρίς ακόμη δεν είχε χτυπήσει ακόμη το σήμαντρο. Κανείς δεν ήταν μέσα στην Εκκλησία. Κάθισα στον πρόναο, κάτω από μια σκάλα. Ήμουν αθέατος και προσευχόμουν. Σε μια στιγμή ανοίγει η πόρτα της εκκλησίας και μπαίνει ένας ψηλός κι ηλικιωμένος μοναχός. Ήταν ο Γερο-Δημάς. Μόλις μπήκε, κοίταξε δεξιά-αριστερά δεν είδε κανένα. Τότε, λοιπόν, κρατώντας ένα μεγάλο κομποσχοίνι, άρχισε τις μετάνοιες τις στρωτές, πολλές και γρήγορες, κι έλεγε συνεχώς: «Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με… Υπεραγία Θεοτόκε, σώσον ημάς». Σε λίγο έπεσε σ’ έκσταση. Δεν μπορώ, δεν βρίσκω λόγια να σας περιγράψω τη συμπεριφορά του απέναντι στον Θεό κινήσεις αγάπης και λατρείας, κινήσεις θείου έρωτος, θείας αγάπης κι αφοσιώσεως.
Τόν είδα να στέκεται, ν’ ανοίγει τα χέρια του όρθιος, σε σχήμα σταυρού, όπως έκανε ο Μωυσής στη θάλασσα, κι έκανε ένα πράγμα: «Ούουουουου!…». Τί ήταν αυτό;».
Ήταν μέσα στην χάρι. Έλαμπε μέσα στο φως. Αυτό ήταν! Αμέσως μου μετέδωσε την ευχή. Αμέσως μπήκα στη δική του ατμόσφαιρα. Δεν με είχε δεί. Ακούστε με. Συγκινήθηκα κι άρχισα να κλαίω. Ήλθε σ’ εμένανε τον ταπεινό κι ανάξιο η χάρις του Θεού. Πώς να σας το πώ; Μου μετέδωσε τη χάρη. Δηλαδή η χάρις που είχε εκείνος ο άγιος ακτινοβόλησε και στη δική μου ψυχή. Μου μετέδωσε τα χαρίσματά του τα πνευματικά.
Λοιπόν, είχε πάθει έκσταση ο γερο- Δημάς. Χωρίς να το θέλει το έκανε. Δεν μπορούσε να κρατήσει το βίωμά του. Ούτε κι αυτό που λέω είναι σωστό. Δεν μπορώ να το εκφράσω. Αυτό είναι κατάληψις υπό του Θεού. Αυτά δεν εξηγούνται. Καθόλου δεν εξηγούνται κι άμα τα εξηγήσεις, πέφτεις πολύ έξω. Όχι, δεν εξηγούνται, ούτε στα βιβλία αποδίδονται, ούτε γίνονται καταληπτά. Πρέπει να είσαι άξιος να τα καταλάβεις.
Στις τέσσερις η ώρα χτύπησαν οι καμπάνες. Ο γερο-Δημάς μόλις άκουσε τις καμπάνες, έκανε μερικές μετάνοιες και σταμάτησε να προσεύχεται. Κάθισε στο πεζούλι -νομίζω πώς είναι κτιστό το πεζούλι στον πρόναο […] Πίσω του άνοιξε την πόρτα ο γερο-Δημάς και μπήκε κι αυτός μέσα. Στάθηκε λίγο να τακτοποιηθεί στο στασίδι του για την ακολουθία, νομίζοντας πώς κανείς δεν τον είχε δεί. Κι εγώ χάθηκα μέσα απ’ τη σκιά της σκάλας και κρυφά και δειλά μπήκα μες στον κυρίως ναό. Από τη στιγμή που μετέλαβα, μου ήλθε μια χαρά υπερβολική, ένας ενθουσιασμός.

Μετά την ακολουθία έφυγα στο δάσος μόνος μου, γεμάτος χαρά κι αγαλλίαση. Τρέλλα! Νοερώς έλεγα την Ευχαριστία πηγαίνοντας για την καλύβη. Με πάθος έτρεχα μες στο δάσος, πηδούσα απ’ τη χαρά μου, άνοιγα σ’ έκταση τα χέρια μ’ ενθουσιασμό, δυνατά και φώναζα: «Δόξα Σοι ο Θεοοός! Δόξα Σοι ο Θεοοός!». Ναι, τα χέρια μου μείνανε ξερά, γίνανε κόκαλο, ξύλο, κι ανοιγμένα ίσια σχημάτιζαν με το σώμα μου σταυρό… Το κεφάλι μου σηκωμένο προς τον ουρανό, το στέρνο ετέντωνε με τα χέρια να φύγει για τον ουρανό. Το μέρος που είναι η καρδιά επήγαινε να πετάξει… Πόση ώρα ήμουν σ’ αυτή την κατάσταση δεν ξέρω. Όταν συνήλθα, έτσι όπως ήμουν, κατέβασα τα χεράκια μου και σιωπηλός με δάκρυα προχώρησα πάλι με βρεγμένα τα μάτια μου.
Πηγή: Γέροντος Πορφυρίου Καυσοκαλυβίτου· Βίος και Λόγοι», Έκδοσις Ιερά Μονή Ζωοδόχου Πηγής – Χρυσοπηγής 2006, σ. 78-84.

«Σας το έχω πει πολλές φορές, το χάρισμα ούτε το περίμενα, ούτε το ήθελα, ούτε το εζήτησα. Οι Γέροντές μου δεν μου λέγανε τίποτα. αυτή την παράδοση είχαν. Δεν με διδάσκανε με λόγια, μόνο με τη στάση τους. Όλα τα μάθαινα απ’ τους βίους των αγίων και τα πατερικά. Οι Πατέρες δεν έκαναν εκβιασμούς, δεν ζητούσαν σημεία, δεν ζητούσαν χαρίσματα. Κι εγώ δεν επεδίωξα ποτέ χαρίσματα, μόνο την αγάπη του Χριστού• τίποτ’ άλλο. Το χάρισμα μού το έδωσε ο Θεός, για να γίνω καλός.

Σας λέω πολλά που είναι βαθιά, εσωτερικά, δικά μου. Ίσως κάποιος θα με παρεξηγούσε, που δεν κρατάω μυστικά τα βιώματά μου, αυτά που μου αποκαλύπτει ο Θεός, και λέω τόσα πολλά. Θα πει κανείς ότι είμαι εγωιστής, που λέω κι εγώ τα βιώματά μου. Το κάνω απ’ την πολλή μου αγάπη για σας, τα παιδιά μου. Για να σας ωφελήσω, να πάρετε κι εσείς αυτό το δρόμο […] Έχω όμως πολύ βαθιά τη συναίσθηση στην καρδιά μου ότι άλλος τα λέει.

Δημάς μοναχός Καυσοκαλυβίτης (†1928). Ο άγνωστος Ρώσος ασκητής που μετέδωσε το χάρισμα της ευχής και το διορατικό στον όσιο Πορφύριο τον Καυσοκαλυβίτη

“Νηπτικός πατήρ που, περί τα τέλη του 19ου αιώνα, κατοίκησε στην ξηροκαλύβη του Τιμίου Προδρόμου ασχολούμενος και με την ωρολογοποιία. Παρά το ότι το κελλί του ευρίσκετο σε ανηφορικό δύσκολο μονοπάτι και παρά το γήρας του, ήτο ανελλιπής εις τας θείας λειτουργίας του Κυριακού και μετελάμβανε συχνά εν κατανύξει και μετά δακρύων. Άφησε αγαθή μνήμη στους πατέρες”.

(Μάξιμος ιερομόναχος Καυσοκαλυβίτης, Ασκητικές μορφές και διηγήσεις από τον Άθω,  Άγιον Όρος 2006, σ. 370)

Στην ξηροκαλύβη του Τιμίου Προδρόμου στη σκήτη των Καυσοκαλυβίων, ο όσιος ασκητής Δημάς ο Ρώσος ,που μετέδωσε το χάρισμα της ευχής και το διορατικό στον όσιο Πορφύριο τον Καυσοκαλυβίτη, έζησε από το 1893 μέχρι το 1928.

Ήχος β´.
Ως ουν επί της γης προσηύχεσο δια την ίασιν των ασθενειών ημών και την συγχώρησιν των παραπτωμάτων ημών ούτω και εν τοις ουρανοίς Πάτερ Πορφύριε, πρέσβευε Χριστώ τω Θεώ σωθήναι τας ψυχάς ημών.

Απολυτίκιον Οσίου Πορφυρίου του Καυσοκαλυβίτου. Ήχος α´. Της ερήμου πολίτης.

Της Ευβοίας τον γόνον, Οικουμένης αγλάισμα, της Θεολογίας τον μύστην και Χριστού φίλον γνήσιον, Πορφύριον τιμήσωμεν, πιστοί, τον πλήρη χαρισμάτων εκ παιδός. Δαιμονώντας γαρ λυτρούται, και ασθενείς ιάται πίστει κράζοντας· δόξα τω δεδωκότι σοι ισχύν, δόξα τω σε αγιάσαντι, δόξα τω ενεργούντι διά σού πάσιν ιάματα.

The Merciful God helps those in misfortune who hope in Him with faith. Bishop Nikolai Velimirovic

Bishop Nikolai Velimirovic

 In the Monastery of the “Sleepless Ones,” there was great want during a year of famine. St. Marcellus, the abbot, received some poor men one day, refreshed them, and then wanted to give them some money for their journey. Marcellus asked the steward of the monastery how much money they had altogether. The steward told him they had ten silver coins. The abbot ordered that all ten silver coins be given to these poor men. However, the steward did not give them all ten; instead he gave them nine and kept one for the needs of the monastery. The steward was very concerned about the monastery, for it was in extreme poverty. A rich man suddenly visited the monastery and brought the abbot ninety talents of gold. Then the discerning Marcellus summoned the steward and said to him: “Behold, God wanted to send us one hundred talents through this devout man, but because you disobeyed me and withheld one silver coin, the Provider of all deprived us of ten talents.”

Prologue from Ochrid by Bishop Nikolai Velimirovic,January 12th (New Style) • December 30th (Old Style)

Όταν ο άνθρωπος ευχαριστή τον Θεό ακόμη και για τα λίγα, έρχεται μετά τόσο πλούσια η ευλογία του Θεού, που δεν μπορεί να την αντέξη. Άγιος Παίσιος Αγιορείτης

Άγιος Παΐσιος Αγιορείτης

Το «δόξα σοι ο Θεός» ρίχνει τους δαίμονες στην θάλασσα.

– Όλα να τα δέχεσαι σαν μεγάλα δώρα του Θεού. Ο Θεός δεν είναι άδικος…

Η δοξολογία αγιάζει τα πάντα. Με την δοξολογία διαλύεται ο άνθρωπος από ευγνωμοσύνη ,παλαβώνει με την καλή έννοια, πανηγυρίζει τα πάντα. Και όταν ο άνθρωπος ευχαριστή τον Θεό ακόμη και για τα λίγα, έρχεται μετά τόσο πλούσια η ευλογία του Θεού, που δεν μπορεί να την αντέξη και τότε ο διάβολος δεν μπορεί πια να σταθή και φεύγει.

Saint Philoumenos of Jacob’s Well in Nablus

Saint Philoumenos of Jacob’s Well in Nablus, West Bank

 Commemorated on November 29

The holy martyr of the 20th century, Philoumenos the Cypriot, came from the village of Orounta of the province of Morphou. From a young age, he along with his brother Elpidios apprenticed the sacred letters of Christ near their grandmother. They namely studied the lives of the Saints and hymns of the Church. The Saint at the time, along with his brother left for the Monastery of Stavrovouni and stayed there for five years. Afterwards, they both left for Jerusalem. Saint Philoumenos stayed in Jerusalem for 46 years. The Saint found a martyred death by fanatic Zionist Jews who massacred him in the evening while he was doing vespers at the Well of Jacob where he lived, on November 29, 1979 a loyal guardian of the Holy Places and ways of centuries.

The week before, a group of fanatical Zionists came to the monastery at Jacob’s Well, claiming it as a Jewish holy place and demanding that all crosses and icons be removed. The group left with threats, insults and obscenities of the kind which local Christians suffer regularly. After a few days, on November 29th, during a torrential downpour, a group broke into the monastery; the saint had already put on his epitrachelion for Vespers. The piecemeal chopping of the three fingers with which he made the Sign of the Cross showed that he was tortured in an attempt to make him deny his Orthodox Christian Faith. His face was cloven in the form of the Cross. The church and holy things were all defiled.The body of the Saint was handed over to the Orthodox six days after his massacre, but retained its flexibility and was buried in the cemetery of Mount Zion.

After four years, as is customary his body was exhumed. It was found to be substantially incorrupt and had a beautiful scent. Then, the tomb was closed and was reopened during the Christmas of 1984, when the body was found to be partially incorrupt and was placed in a glass shrine in the northern part of the sacred Holy Altar in Mount Zion. Hieromartyr Philoumenos was ranked among the Saints of the Church of Jerusalem on August 30th 2008, and hence then, his incorrupt body was transferred to the pilgrimage of Jacob’s Well where he found martyrdom for the love of Christ. His memory is honored on November 29th.” 

(taken from: http://noctoc-noctoc.blogspot.com/2008/11/1979-cypriot-saint-philoumenos-who-was.html)

Troparion of Saint Philoumenos (Tone 4)
At Jacob’s Well you were proved well named:
loving Christ, confessing Him, pouring out your sacred blood.
Being faithful in small things you were set over great.
Worshipping in Spirit and in Truth,
you are now Guardian of the Holy Places forever.

Άγιος Φιλούμενος του Φρέατος του Ιακώβ, «Αδερφέ μου με σκοτώνουν…».

Άγιος Φιλούμενος του Φρέατος του Ιακώβ

Εορτάζει στις 29 Νοεμβρίου

Ο Άγιος Φιλούμενος, κατάγονταν από το χωριό Ορούντα της επαρχίας Μόρφου. Ο Άγιος είχε και ένα δίδυμο αδελφό τον π.Ελπίδιο. Καλή παιδαγωγό και δασκάλα τους είχαν τη γιαγιά τους Λωξάντρα, η οποία τους ζητούσε να της διαβάζουν βίους αγίων. Ο πατήρ Ελπίδιος μετά από δώδεκα έτη διακονίας στα Ιεροσόλυμα συνέχισε τον εκκλησιαστικό του βίο σε διάφορα μέρη της Ορθοδοξίας, στην Αθήνα εφημέριος στον Έρυθρό Σταυρό, στο Λονδίνο, στην Οδησσό ,στην Κύπρο και εκοιμήθη στις 2 Δεκεμβρίου το 1983 στο Άγιο Όρος. Ο Άγιος Φιλούμενος παρέμεινε στα Ιεροσόλυμα για 45 συνεχή χρόνια, μέχρι το μαρτύριό του,έζησε αθόρυβα και ταπεινά. Στις 8 Μαΐου του 1979 μετατέθηκε στο Φρέαρ του Ιακώβ, όπου υπηρέτησε μέχρι το μαρτυρικό του θάνατο, την 29 Νοεμβρίου του ιδίου έτους.
Εκεί αντιμετώπιζε πολλά προβλήματα από φανατικούς Εβραίους που συνέχεια τον απειλούσαν ότι αν δεν εγκαταλείψει το Φρέαρ και πάρει τις εικόνες και τον Εσταυρωμένο να φύγει, θα τον σκοτώσουν. Εκείνος όμως απαντούσε ότι δε θα εγκαταλείψει ποτέ το Προσκύνημα, αλλά ότι ήταν έτοιμος ακόμα και να μαρτυρήσει, ως πιστός φύλακας αυτού. Το απόγευμα της 29ης Νοεμβρίου του 1979, ημέρα της μνήμης του Αγίου Μάρτυρος Φιλουμένου–του εν Αγκύρα μαρτυρήσαντος εν έτη 270- , φανατικοί σιωνιστές μπήκαν στο χώρο του Φρέατος του Ιακώβ και ενώ ο Άγιος τελούσε τον Εσπερινό, του επιτέθηκαν με τσεκούρι, τον κατακρεούργησαν και τέλος τον σκότωσαν. Το μαρτύριό του ήταν φρικτό, γιατί οι δήμιοί του τον χτύπησαν αλύπητα στο πρόσωπο όπου χαραξαν άγρια το σημείο του Σταυρού και του έκοψαν τα δάκτυλα του δεξιού του χεριού. Στη συνέχεια βεβήλωσαν την Εκκλησία και το Σταυρό και έριξαν μια χειροβομβίδα καταστρέφοντας το χώρο.
Είναι συγκλονιστική η μαρτυρία του π. Σωφρονίου Aγιοταφίτη, ο οποίος παρέλαβε το τίμιο λείψανο του Μάρτυρα για να το ντύσει και να το ετοιμάσει για την ταφή, ότι το σώμα του παρέμενε επί πέντε ημέρες μετά το μαρτύριό του ζεστό και εύκαμπτο. Όταν άρχισα να τον ντύνω -διότι οι άλλοι δεν μπορούσαν, δεν άντεχαν να τον βλέπουν από τις κακουχίες που είχε- του λέγω σαν να ήταν ζωντανός: Γέροντα μου, τώρα θα με βοηθήσεις να σε ντύσω, διότι βλέπεις είμαι μόνος μου. Όταν άρχισα και του έβαλα την φανέλα, το πρώτο χέρι αμέσως το εκατέβασε μόνος του. Όπως και το άλλο χέρι. Και τα πόδια ομοίως. Του μάζευα τα πόδια να του φορέσω τα ρούχα και όταν τελείωνα τα άπλωνε μόνος του. Στο αριστερό πόδι από κάτω, είχε κτύπημα με το τσεκούρι. Συγκλονιστική είναι επίσης η μαρτυρία του κατά σάρκα αδερφού του π. Ελπιδίου, που αν και χιλιόμετρα μακριά, γνώριζε μετά λεπτομερείας το μαρτύριο του αδελφού του Φιλουμένου στην Παλαιστίνη άκουε τους δαρμούς του και τον ίδιον να του φωνάζη: «Αδερφέ μου με σκοτώνουν προς δόξαν Θεού. Σε παρακαλώ μην αγανακτήσεις».

Η κηδεία έγινε στο ναό της Αγίας Θέκλας (στις 4 Δεκεμβρίου του 1979), παρόντων των Αγιοταφιτών πατέρων, συγγενών του Αγίου και πλήθους κόσμου, όχι μόνο ορθοδόξων αλλά και ετεροδόξων και μουσουλμάνων. Λίγο αργότερα έγινε και η ταφή του μάρτυρος στο κοιμητήριο της Αγιοταφικής αδελφότητας στην Αγία Σιών.Τέσσερα χρόνια αργότερα ανοίχθηκε ο τάφος του π. Φιλουμένου, για να γίνει ανακομιδή των οστών. Όλοι τότε οι παρευρισκόμενοι αντίκρυσαν ένα εξαίρετο και θαυμαστό θέαμα. Το σώμα του ήταν ανέπαφο και ευωδίαζε. Ξανακλείσανε τον τάφο μέχρι τα Χριστούγεννα του 1984 μ.Χ., οπότε κατά την κηδεία του αρχιεπισκόπου Πέλλης Κλαυδίου ανοίχθηκε και πάλι. Το σώμα συνέχισε να είναι αναλλοίωτο και να ευωδιάζει. 
Η Εκκλησία τον τιμά ως Άγιο την 29η Νοεμβρίου και το ευωδιάζον και θαυματουργό σκήνωμά του βρίσκεται εντός του νέου τρισυπόστατου μεγαλοπρεπούς Ιερού Ναού που χτίστηκε στο Φρέαρ του Ιακώβ, επ’ ονόματι της Αγίας Φωτεινής της Σαμαρείτιδας, του Αγίου Φιλουμένου και του Αγίου Ιουστίνου. 

Πηγή υλικού
Καθηγουμένου Αρχιμ. Νεκταρίου Μουλατσιώτη, Ο Άγιος Ιερομάρτυς Φιλούμενος του Φρέατος του Ιακώβ, 2009
http://www.immorfou.org.cy/local-saints/312-saintfiloumenos.html
http://noctoc-noctoc.blogspot.gr/2008/11/1979-cypriot-saint-philoumenos-who-was.html

Απολυτίκιον Αγίου Φιλουμένου του Φρέατος του Ιακώβ. Ήχος α΄. Της ερήμου πολίτην.

Της Ορούντης τον γόνον,
νήσου Κύπρου το βλάστημα και ιερομάρτυρα νέον Ιακώβ θείου Φρέατος,
Φιλούμενον τιμήσωμεν, πιστοί, ως πρόμαχον της πίστεως ημών,
και αήττητον οπλίτην Χριστού της αληθείας, πόθω κράζοντες
δόξα τω σε δοξάσαντι Χριστώ,
δόξα τω σε αφθαρτίσαντι,
δόξα τω σε ημίν χειραγωγόν προς πόλον δείξαντι!

Μεγαλυνάριον.

Χαίροις, της Ορούντης σεπτός βλαστός, χαίροις, νήσου Κύπρου πολυτίμητος θησαυρός, χαίροις, Εκκλησίας της Μόρφου ωραιότητης, Φιλούμενε, μαρτύρων νέων υπόδειγμα!

The man always seeks the holiness.The holiness is the nature of the man… Fr. Raphael Noica (of Essex)

Fr. Raphael Noica (of Essex)

Question: What prayers do I need to make, for me to find out?

Fr. Raphael: Begin [to pray] with this question. Put it before God – any prayer. Ask Him: “O, Lord, how should I pray? What do You expect of me?” Any thought you have – just add to it “Lord!”; add to your thinking a bit of “Lord!”, add [Him] to all your thoughts. This way, if you add a bit of “Lord!”, instead of you thinking like an engine which runs for nothing, your thinking will become prayer, and the engine will start to move the wheels.

Question: Is it possible to have matrimony, and also holiness and Jesus’ Prayer?

Fr. Raphael: The holiness is the nature of the man, the one that we should acquire in this ephemerality, and it isn’t something special for man – I mean it’s something different from transient, for biological life. The holiness is the nature that’s eternal in God, so it’s the nature of man. And either in matrimony, either in monasticism, either in other ways – if they are – the man always seeks the holiness. But we transformed the sanctity into a pattern; we made from it a false image; we put the Saints onto a pedestal which is very high and distant from us, and we look at them with a reversed binocular, to make it even more distant – and afterwards we are wondering why we don’t get there.

Question: And how do we escape from these patterns?

Fr. Raphael: O, may Lord deliver you! You may have a little too much confidence in your youth. [You have to keep] always before your eyes the fact that God is a God of Love and, from there, [you have] to seek and to examine why [is happening] anything that hurts you…  There is one more thing: when we begin to see Who is the God of Love, Who is also Almighty, you’ll begin to see that you can’t get lost with this God – it’s impossible! 

Transcript from a conversation with youth of Association of Romanian Orthodox Christian Students, Bucharest, 14 March 2002

Εμένα πολλές φορές μου χάλασε τα σχέδια ο Θεός, Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης

Άγιος  Παΐσιος ο Αγιορείτης

-Γέροντα, ο Θεός ανατρέπει τα σχέδια των ανθρώπων; Ή η πρόνοια τους περιορίζει τις πρωτοβουλίες τους;
-Βέβαια, ιδίως, όταν οι άνθρωποι ακολουθούν τις εντολές του. Εμένα πολλές φορές μου χάλασε τα σχέδια ο Θεός, και αυτό είχε ως αποτέλεσμα να ενισχύεται η εμπιστοσύνη μου στην πρόνοια του Θεού. Να σας πω κάτι προσωπικό. Όταν ήμουν στη μονή Φιλόθεου, νέος μοναχός τότε και άπειρος, ήθελα να πάω στην έρημο, σε κάποιο ερημονήσι. Είχα συμφωνήσει ακόμα και με το βαρκάρη, πού θα με πήγαινε. Τελικά ο βαρκάρης δεν φάνηκε. Ήταν οικονομία Θεού.
-Θα μπορούσες, Γέροντα, να ζήσεις σε κάποιο ερημονήσι ολομόναχος; ρώτησε ένας άλλος.
-Μα το ήθελα αυτό, αλλά ήμουν άπειρος ακόμα και θα πάθαινα μεγάλη ζημιά. Θα με αφάνιζαν οι δαίμονες. Αφού ματαιώθηκε εκείνο το σχέδιο μου, άρχισα να σκέφτομαι τα Κατουνάκια. Ήθελα πολύ ν’ ασκητέψω κοντά στο γέρο Πέτρο, που ήταν μεγάλος ασκητής. Θυμάμαι, που το δέρμα του είχε κολλήσει στα κόκαλα απ’ τη μεγάλη στέρηση. Είχε, όμως, τη χάρη, που του έδινε δύναμη. Ο γέρο Πέτρος δεν είχε κοιλιά. Στη θέση της ήταν μια λακκούβα. Αν καμία φορά τύχαινε να ξεκουμπωθεί το ζωστικό του και να φανεί το στήθος του, μπορούσες να μετρήσεις τα πλευρά του, που έμοιαζαν με βέργες από ζουλιγμένο καλάθι. Ο ασκητής αυτός είχε κάτι διαφορετικό από τους άλλους ασκητές. Στο πρόσωπο του ήταν ζωγραφισμένη μια θεϊκή γλυκύτητα εγώ τον παρομοίαζα με την πνευματική κυψέλη, απ’ την οποία ξεχείλιζε το μέλι. Ζούσε ιερές καταστάσεις. Κάποτε μου είχε πει ότι, όταν τον επισκεπτόταν η θεία χάρη, η καρδιά του θερμαινόταν γλυκά απ’ την αγάπη του Θεού κι ένα παράξενο φως τον φώτιζε κι εσωτερικά κι εξωτερικά.Τότε ζητούσε απ’ το Χριστό να χτυπήσει την καρδιά μου με το κοντάρι της ευσπλαχνίας του. Απ’ τα μάτια του έτρεχαν δάκρυα κι ένιωθε ότι ήταν κοντά στο Χριστό και σταματούσε ακόμα και την προσευχή. Σ’ αυτόν, λοιπόν, τον ασκητή ήθελα να πάω.
-Τελικά πήγατε, Γέροντα; ρώτησε ένα παιδί απ’ την παρέα, που είχε συγκινηθεί απ’ όσα είχε ακούσει.
-Κα! αυτό το σχέδιο, ρε λεβέντη, δεν πραγματοποιήθηκε. Αντί να πάω στα Κατουνάκια βρέθηκα στο μοναστήρι του Στομίου της Κόνιτσας. Με ανάγκασε ένα σημαντικό γεγονός, που μου συνέβηκε. Ένα βράδυ ήμουν στο κελί και προσευχόμουν. Περί τα μεσάνυχτα ξάπλωσα, για να ησυχάσω. Ήμουν αρκετά κουρασμένος. Όταν χτύπησε το σήμαντρο για την ακολουθία, με ξύπνησε, αλλά δεν μπορούσα να σηκωθώ. Μια δύναμη με κρατούσε καθηλωμένο στο κρεβάτι. Έτσι έμεινα μέχρι το μεσημέρι της νέας μέρας. Προσευχόμουν, σκεφτόμουν, αλλά δεν μπορούσα να σηκωθώ. Κατάλαβα ότι κάτι μου συνέβαινε εκ Θεού. Εκεί στο κρεβάτι μου έγινε η αποκάλυψη. Φανερώθηκαν μπροστά μου, σαν σε τηλεόραση, απ’ τη μια μεριά τα Κατουνάκια και από την άλλη το μοναστήρι του Στομίου. Αμέσως προσήλωσα τα μάτια μου στα Κατουνάκια, τα οποία έβλεπα με πολύ πόθο. Συγχρόνως άκουσα και τη φωνή της Παναγίας, που μου έλεγε: «Δεν θα πας στα Κατουνάκια. Θα πας στο μοναστήρι του Στομίου». Τότε αμέσως είπα: «Παναγία μου, εγώ έρημο σου ζητούσα κι εσύ με στέλνεις στον κόσμο;». Έτσι το 1968 πήγα στην Κόνιτσα και επί τέσσερα χρόνια προσπαθούσα να ανακαινίσω το εγκαταλειμμένο μοναστήρι της Στομιώτισσας.

Πρεσβύτερος Διονύσιος Τάτσης
Εφημερίδα Ορθόδοξος Τύπος-http://www.pigizois.net/afieromata/paisios/askisi_sto_sina.htm

Απολυτίκιον  Οσίου Παϊσίου Αγιορείτου. Ήχος α΄ Της ερήμου πολίτης

Της ερήμου πολίτης και εν σώματι Άγγελος, και θαυματουργός ανεδείχθης, θεοφόρε Πατήρ ημών Παΐσιε , νηστεία, αγρυπνία, προσευχή, ουράνια χαρίσματα λαβών, θεραπεύεις τους νοσούντας και τας ψυχάς, των πίστει προστρεχόντων σοι. Δόξα τω δεδωκότι σοι ισχύν, δόξα τω Σε στεφανώσαντι, δόξα τω ενεργούντι δια σου πάσιν ιάματα.

Άγιος γέροντας Παΐσιος. Κόνιτσα – Ιερά Μονή Παναγίας Στομίου. Ο δρόμος πρός την αιωνιότητα
https://www.youtube.com/watch?v=pily3xI1Xe0

Let us flee far away from egotism; it emits an unbearable stench… St. John of the Ladder

One of the monks asked Apollo to pray for him as a father that he would be granted some kind of grace. Apollo prayed, and the monk was given the grace of humility and gentleness, so that they were all amazed at how gentle he had become. The brothers who were with him told us of these powers, and there were many other brothers to corroborate it.

Be attentive to your thoughts. Your attention should mainly be turned to gathering humble thoughts. For humility saves man, and it is the chief aim of all spiritual pursuits. To see whether you have made spiritual progress, search yourself, and if you discover humility within you, then you have made spiritual progress in proportion to the amount of humility you have. If instead of humility we see pride and egotism and their consequences, then we need to grieve and weep and mourn for your miserable condition, that the Lord may have compassion on us.
Let us flee far away from egotism; it emits an unbearable stench, and miserable is the person who possesses this as his wealth. Such a person will never find peace, not only because of the annoyance of the passions lurking in him, but also because he is far away from true humility. Rest for the soul is only granted to man through humility. This is what the Lord says to us: “Learn from Me, for I am meek and lowly in heart, and you will find rest for your souls.” For this reason, my dearly beloved children, let us love with all our soul the humility of our Christ together with His meekness, and then indeed we shall find, just as He said, manifold repose for our souls. ~ St. John of the Ladder

Αν μάθουμε στα παιδιά μας να αγαπούν τον Θεό και τους αγίους, « ταύτα πάντα προστεθήσεται αυτοίς » … αδελφή Μαγδαληνή του Έσσεξ

αδελφής Μαγδαληνής του Έσσεξ 

Οι χριστιανοί γονείς και δάσκαλοι και όλοι όσοι επιθυμούν να διδάξουν το χριστιανισμό οφείλουν να έχουν πάντα κατά νουν ότι ο κύριος σκοπός τους είναι : να εμπνεύσουν στο παιδί προσωπική αγάπη για τον Χριστό και την Μητέρα Του. Αν ένα παιδί μεγαλώνει τιμώντας τον Χριστό και την Παναγία ως αγαπημένα πρόσωπα, αυτή η αγάπη θα στεριώσει την καρδιά του στον Θεό ,κι αν αργότερα περάσει μέσα από αμφιβολίες ή ακόμα κι αν εγκαταλείψει την Εκκλησία, τουλάχιστον η καρδιά του δε θα στραφεί εναντίον του Χριστού, αυτό και μόνο μπορεί να είναι αρκετό για τη σωτηρία του.
Η θρησκευτική μόρφωση των παιδιών επιτυγχάνεται κυρίως με το παράδειγμα και με την ατμόσφαιρα αγάπης και προσευχής μέσα στο σπίτι. Η καρδιά του παιδιού συγκινείται. Χωρίς εξηγήσεις κατακτά την προσευχή ως φυσική δραστηριότητα ,και χωρίς να έχει ανάγκη λογικών αποδείξεων γνωρίζει την παρουσία του Θεού.
Στους βίους των αγίων βλέπει κανείς συχνά πως η ζωή ενός αγίου επηρεάστηκε από κάποιον άγιο άνθρωπο που απλώς είδε. Ο άγιος Νεκτάριος θυμόταν πάντα την αγάπη της γιαγιάς του και πώς στεκόταν όταν προσευχόταν μπροστά στις εικόνες.
Η αγάπη, η προσευχή και το παράδειγμα είναι περισσότερο αποτελεσματικά από τα λόγια– στην πραγματικότητα είναι αυτά που δίνουν αξία στα λόγια – όταν οδηγούμε τα παιδιά προς τον Θεό. Η εργασία μας ως γονείς ή κατηχητές είναι συχνά αφανής, και μας δίνει την εμπειρία της « φοβερής » όψεως της ανθρώπινης ελευθερίας: ότι δηλαδή κανείς δεν μπορεί να επιβάλει σε άλλον άνθρωπο την αγάπη για τον Θεό. Άλλωστε δε θα θέλαμε να είναι τα πράγματα διαφορετικά. Θέλουμε να αγαπούμε τον Θεό ελεύθερα και το ευχόμαστε αυτό και για όλο το ανθρώπινο γένος. Όμως ταυτόχρονα η προσευχή για τα αγαπημένα μας παιδιά μας προκαλεί ένα διαρκή εσωτερικό πόνο. Είναι ευκολότερο να μιλάς παρά να προσεύχεσαι.

Πρέπει μάλλον να ακολουθούμε την έμπνευση του Θεού και το μυαλό του ίδιου του παιδιού. Δε θα βοηθήσουμε τόσο τα παιδιά μας με τα λόγια μας για τον Θεό, όσο με την παραμονή μας μέσα στην παρουσία του Θεού. Οι χριστιανοί ενήλικες έχουν την τάση να πιστεύουν ότι ο Θεός απουσιάζει από τη συζήτηση, αν δεν αποτελεί Αυτός το αντικείμενό της.
Οι καλύτερες εκπαιδευτικές μέθοδοι έχουν ως στόχο να διδάξουν στα παιδιά πώς να μαθαίνουν. Υπάρχει μια παροιμία που λέει: « Δώσε στο γιο σου ένα ψάρι και θα φάει καλά σήμερα. Μάθε του πώς να ψαρεύει και θα τρώει καλά σ΄ όλη του τη ζωή ». Έτσι αντιλαμβανόμαστε το έργο μας ως χριστιανοί γονείς ή δάσκαλοι. Εμπνέουμε στα παιδιά μας την αγάπη για τον Θεό και τα διδάσκουμε πώς να βρίσκουν μόνα τους το θέλημά Του. Αν μάθουμε στα παιδιά μας να αγαπούν τον Θεό και τους αγίους, « ταύτα πάντα προστεθήσεται αυτοίς » …
Απόσπασμα από το βιβλίο:”Σκέψεις για τα παιδιά στην Ορθόδοξη Εκκλησία σήμερα”,της αδελφής Μαγδαληνής ,εκδ. Ιερά Πατριαρχική και Σταυροπηγιακή Μονή Τιμίου Προδρόμου, Έσσεξ Αγγλίας

Να προσέχεις πολύ τα παιδιά σου. Ζούμε σε μιάν εποχή, που τη χαρακτηρίζει μεγάλη ελευθερία στην έκφραση της σκέψεως, αλλά ελάχιστη ευαισθησία για τη θεμελίωσή της πάνω στην αλήθεια. Δίδαξε λοιπόν εσύ τα παιδιά σου ν᾿ αγαπήσουν την αλήθεια. (Από το βιβλίο «Πνευματικές Νουθεσίες», Οσίου Μακαρίου της Όπτινα)

προσευχή Γέροντος Σωφρονίου του Έσσεξ

«Κύριε, Συ ο ίδιος δίδαξέ με τα πάντα … Δώσε μου τη χαρά της γνώσεως του θελήματός Σου και των οδών Σου … Δίδαξέ με να σε αγαπώ αληθινά με όλο μου το είναι, όπως μας παρήγγειλες … Οικοδόμησε τη ζωή μου έτσι, όπως Εσύ ο ίδιος την συνέλαβες στην προαιώνια βουλή Σου … Ναι, ακόμη και για μένα, γιατί Εσύ κανέναν δεν ξέχασες και κανέναν δεν έπλασες για απώλεια …
Λάμψε σε μένα, ο Θεός, ο Θεός μου, το Φως Σου το αληθινό, για να δω και εγώ στο Φως Σου τη Δόξα Σου ως Μονογενούς παρά Πατρός, και να μορφωθεί μέσα μου η Εικόνα Σου η ακατάληπτη, σύμφωνα με την οποία δημιούργησες κατ’ αρχάς τον άνθρωπο.
»Ώ, ο Θεός, ο Σωτήρας μου, το Φως του νου μου και το Κραταίωμα της ψυχής μου, ας σκηνώσει σε μένα η αγαθότητά Σου, για να παραμένω και εγώ αδιάλειπτα σε Σένα, φέροντας παντοτινά μέσα μου το Πνεύμα Σου το Άγιο, ώστε να δώσει σε μένα να ομοιωθώ μαζί Σου, τον μόνο Κύριό μου, όπως ομοιώθηκαν μαζί Σου όλοι οι ανά τους αιώνες άγιοί Σου».