iconandlight

Iconography and Hand painted icons


CHRIST IS RISEN!Let us be grateful to God for His victory…Metropolitan Anthony of Sourozh

ΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ_Holy Resurrection of Jesus Christ_Воскресение Иисуса Христа_56929.b

Χριστός ἀνέστη! Ἀληθῶς ἀνέστη!
Christ is Risen! Truly He is Risen!
ХристосВоскрес! Воистину Воскрес!
Kristus (ir) augšāmcēlies! Patiesi viņš ir augšāmcēlies!
ქრისტეაღსდგა! ჭეშმარიტადაღსდგა!
Le Christ est ressuscité! Vraiment Il est ressuscité!
Hristos a înviat! Adevărat a înviat!
Cristo ha resucitado! Verdaderamente, ha resucitado!

Metropolitan Anthony of Sourozh
CHRIST IS RISEN!
1 May 1994

We are keeping today the Resurrection of Christ which is the victory of God over death but also over evil. But this victory is not won by God alone. When the Son of God became Man it is in His humanity by His Divine power that He overcame evil. And so let us rejoice not only in the love of God, in the mercy of God, in the greatness of God, in His generosity, but let us rejoice also in the fact that we, human beings are capable of uniting with God in such a way, in such a manner that in and through us evil may be destroyed. Not only our private sin, not only our weakness, but “the evil one”, the one that is a tempter, the one that tried in the wilderness to overcome the Divine through the human. Let us be grateful to God for His victory but let us rejoice in the depth and wastness and the infinite possibilities of our humanity.

But if this be true, let us remember that the victory won by Christ in our humanity is also a call for us because Christ is risen, but the risen Christ still wears on His body the marks of His Passion. His hands are still wounded with nails, His feet are still pierced with them, His side is still marked by the spear, His forehead is still wounded by the crown of thorns and they will never be healed until there is one sinner on earth, and this sinner may be me, it may be each of us. Let us then take the victory of God and the price to Him in earnest. Let us realise what it means that I am in a position to let Christ crucified, and worst than that – I may be among those who did crucify and are crucifying Him if I join the crowd of those who willfully sin against God. And I may be making heavier the cross upon which He is nailed because in baptism, through baptism we have become all of us living members of the body of Christ. And when we submit this body, this soul, this mind, this heart, this will to the power of Satan it is Christ Whom we make again a suffer on earth.

But there is more to it. Our vocation is to be on earth, because we are Christ’s own, what He has been in the days of His incarnation. We are sent into the world to win by His power, with Him the victory which He had already won, but which must be won day in day out over ourselves and over all evil that possesses those people whom He has come to save. We are sent like sheep among wolves, we are sent to live and to die if necessary, for other to live and to enter life eternal. Let us therefore take this Feast of the Resurrection as a sign of the victory that is really won, and as a call to us to enter into His Passion and together with Him to win ourselves and every person around us. Amen.
http://www.mitras.ru/eng/eng_266.htm

Ανάσταση του Χριστού-toll houses

Christ is risen from the dead, trampling on death by death, and on those in the tombs bestowing life.

It is the Day of Resurrection! Let us be radiant, O people! It is the Passover, the Passover of the Lord! From death to life, and from earth to heaven Christ our God has passed us who sing the hymn of victory!

Advertisement


Αναστήθηκα, και μέσα μου, μαζί μου, αναστήθηκε όλος ο κόσμος.Γέροντας Σωφρόνιος του Έσσεξ

ΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ_Holy Resurrection of Jesus Christ_Воскресение Иисуса Христа_анастасис

Χριστός ἀνέστη! Ἀληθῶς ἀνέστη!
Christ is Risen! Truly He is Risen!
ХристосВоскрес! Воистину Воскрес!
Kristus (ir) augšāmcēlies! Patiesi viņš ir augšāmcēlies!
ქრისტეაღსდგა! ჭეშმარიტადაღსდგა!
Le Christ est ressuscité! Vraiment Il est ressuscité!
Hristos a înviat! Adevărat a înviat!
Cristo ha resucitado! Verdaderamente, ha resucitado!
Isa dirildi! Hakikaten dirildi!

“Σ’ όλες τις ψυχές που αγαπούν το Θεό, σ’ όλους τους αληθινούς Χριστιανούς, θάρθει κάποιος πρώτος µήνας του Χρόνου, σαν τον Απρίλη, µια µέρα ανάστασης.” (Οµιλίες του Αγ. Μακαρίου της Οπτινα)

Γέροντας Σωφρόνιος του Έσσεξ

Η πίστη στην ανάσταση του Χριστού νοηματοδοτεί κάθε ανθρώπινη δοκιμασία και με την προσευχή «ανάγει τη ψυχή στην απάθεια». «Χωρίς όμως πίστη (στην ανάσταση) κάθε δοκιμασία γίνεται σχεδόν παράλογη: στερείται νοήματος»…Ο χριστιανός γνωρίζει «ότι βρίσκεται “σε πόλεμο” προς τον κοινό εχθρό όλων, το θάνατο.Στην ουσία ο άνθρωπος δεν έχει άλλον εχθρό. Παλεύομε για την ανάσταση, την προσωπική και κάθε άλλου συνανθρώπου». Η εκ νεκρών ανάσταση είναι ένα μυστήριο. «Μόνο κατά την ώρα της προσευχής ερχόμαστε μερικές φορές σε κατάσταση, που φανερώνονται σ’ εμάς εν μέρει τα μυστήρια του μέλλοντος αιώνος». 

«Και να, την ημέρα του Μεγάλου Σαββάτου (ίσως το 1924), το Φως με επισκέφθηκε μετά τη Θεία Μετάληψη και το αισθάνθηκα ως επαφή της Θείας αιωνιότητας με το πνεύμα μου. Ιλαρό, γεμάτο ειρήνη και αγάπη, το Φως παρέμεινε μαζί μου επί τρεις ημέρες. Διέλυσε το σκοτάδι της ανυπαρξίας, που στεκόταν μπροστά μου. Αναστήθηκα, και μέσα μου, μαζί μου, αναστήθηκε όλος ο κόσμος. Οι λόγοι του Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου στο τέλος της ακολουθίας του Πάσχα ήχησαν με συγκλονιστική δύναμη: “Ανέστη Χριστός, και νεκρός ουδείς επί μνήματος”. Καταπονημένος από το θέαμα του γενικού θανάτου, ανέζησα εκείνη τη στιγμή: Πραγματικά, και η ψυχή μου αναστήθηκε και δεν βλέπω πλέον κανένα νεκρό…. Εάν τέτοιος είναι ο Θεός, πρέπει το συντομότερο να εγκαταλείψω τα πάντα και να επιζητήσω μόνον την ένωση μαζί Του».

Σε κάποιο άλλο σημείο θα ταυτίσει ο Γέροντας αυτό το Φως («το υπερκόσμιο») με το άκτιστο Φως της θείας Μεταμορφώσεως και θα μας διδάξει: «Η κάθοδος αυτού (του Φωτός) σ’ εμάς δεν είναι τίποτε άλλο, παρά μόνο η φανέρωση του Θεού στον άνθρωπο: αποκάλυψη ουρανίων μυστηρίων», για να συμπεράνει: «Χωρίς αυτό το Φως η γη θα παρέμενε εκτός της αληθινής θεογνωσίας. Βάσει της προσωπικής μου πείρας, επέτρεψα στον εαυτόν μου να ονομάσει το Φως αυτό Φως αναστάσεως. Με τον ερχομό αυτού του Φωτός το πνεύμα του ανθρώπου εισάγεται στη σφαίρα όπου δεν υπάρχει θάνατος». Συνεχίζοντας ο θεοδίδακτος Γέροντας θα μας αποκαλύψει: «Η έλλαμψη από αυτό το Φως δίνει στον άνθρωπο την πείρα της αναστάσεως ως πρόγευση της μέλλουσας μακαριότητας». Όμως δεν αξιώνονται όλοι τέτοιας πείρας αναστάσεως, αλλά μόνον οι ικανοί να αντιληφθούν το Χριστό: «Ο Χριστός μετά την Ανάστασή του εμφανιζόταν αποκλειστικά σ’ εκείνους, οι οποίοι ήσαν ικανοί να Τον αντιληφθούν στη ήδη θεωμένη και πεφωτισμένη σάρκα Του, παραμένοντας αόρατος στους άλλους».

Η ανάσταση του Χριστού είναι«το μεγαλύτερο από όλα τα γεγονότα του κτιστού κόσμου».

Χριστός Ανέστη εκ νεκρών, θανάτω θάνατον πατήσας, και τοις εν τοις μνήμασι, ζωήν χαρισάμενος.

ΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ_Holy Resurrection of Jesus Christ_Воскресение Иисуса Христа_56929.b (1)


The Lord’s Pascha, Fr. John Breck

The Lord’s Pascha

Fr. John Breck

Σταύρωσις_The Crucifixion_Greek-Byzantine-Orthodox-Icon_Распятие_ИИСУСА_ХРИСТА2The Book of Exodus is a story of liberation and salvation accomplished through God’s “mighty acts” on behalf of His people Israel. Beginning with the Lord’s self-revelation to Moses, it constitutes a remarkable epic, not merely of “deliverance,” the meaning of the Book’s title, but of oppression, faith, covenant fidelity between God and His people, the giving of Torah or Law, the establishment and abandonment of true worship, and finally, restoration and ultimate salvation, celebrated though cultic observance. Scholars have noted that what the Incarnation is to Christian tradition, the Exodus is to its Hebrew counterpart.

The passage selected by the Church as the third Old Testament reading on Holy Saturday morning stands apart from its surrounding context. There we find a vivid description of the plagues visited upon the Egyptians to convince them to release the captive Israelites. Here, in these few verses (Ex 12:1-28), God prescribes for Moses and his brother Aaron the way the Passover festival is to be kept, with the slaughtering of the lamb and the eating of the meal in haste, to facilitate a rapid escape from the bondage they had known for so many generations.

In a Christian perspective, this passage we read liturgically (12:1-11) preserves a dual theme. On the one hand, it prescribes ritual gestures, centered on the sacrifice of a pure and spotless lamb, that constitute the Passover meal, a commemorative celebration kept by faithful Jews down to the present day. On the other hand, it is read “typologically.” Its various elements constitute prophetic images or “types” of God’s redeeming work in Christ, the Lamb of God, slain for the world’s salvation (Rev 5 and passim).

At some early, pre-Exodus period in Israel’s history, a shepherd’s festival took shape, focused about the nighttime consumption of a yearling lamb. In Exodus 12, this is combined with the originally separate feast of Mazzoth or Unleavened Bread. Drawn together in a single “Passover” celebration, these unified rituals, celebrated annually by the Hebrew people, enable them to relive, to “reactualize,” their deliverance from bondage under Pharaoh and their pilgrimage through the wilderness to the land “flowing with milk and honey.” Significantly, the ritual included as well the smearing of blood on the lintels of the Hebrew’s doorways. Originally, this was performed as a kind of ritual magic, to ward off the destroying angel of death that came as the final plague upon the Egyptians, to take the life of their firstborn.

ο ενταφιασμός του Ιησού_172394input_file1024950_1This brief narrative is filled with images or types that Christians would later seize upon as symbolic of the saving death of Christ, whose blood upon the wood of the Cross offers liberation and life, not only to the people of God, but to all of humankind. That blood, however, also foretells the “massacre of the innocents.” Once the Jewish king Herod learned from the Magi (Zoroastrian sages who represent the nations of the earth) that a potential rival had been born in Bethlehem, he ordered his soldiers to kill throughout that region every male child less than two years of age. Trying thereby to rid himself of a political rival, Herod unwittingly caused Joseph and Mary to flee into Egypt. From there, Jesus the Messiah, who recapitulated in Himself the true Israel, made His own “exodus.” He returned to the Promised Land, as did his forebears, to accomplish what the people of Israel were unable to do: proclaim salvation to the nations, and lead all peoples, Jews and Gentiles, into the “kingdom,” the sphere of God’s redeeming love.

The origins of the word “Passover” are obscure. It could refer to the “passing over” of the Red Sea, as the children of Israel fled before Pharaoh’s pursuing army. More likely it is derived from a term for “suffering,” related to the notion of “passion,” from which comes the Gospel image of Christ’s own passion: the anguish and agony He experienced from Gethsemane to Golgotha. In any event, it has been received in Christian tradition as “Pascha,” the celebration of Resurrection: of light out of darkness, of life out of death. In the ongoing experience of the Church, it is relived, reactualized, in the mystery of the Holy Eucharist.

As Israel took a pure and spotless lamb, then slaughtered and consumed it, so the Church receives the eternal Lamb of God, sacrificed once and for all on the cross and repeatedly consumed in the sacrament. In Orthodox practice the bread consecrated at the Eucharistic celebration is called “the Lamb,” linking these liturgical gestures with Christ’s ultimate sacrifice. As the people under Moses smeared blood on the lintels of their dwellings, so in Christian practice Christ’s sacrificial blood is symbolized by wine, consecrated and consumed as the second of the ritual’s basic elements. And as the people ate in haste, prepared to depart at any moment toward the land of promise, so Christians receive the Holy Eucharist “in haste,” in vibrant anticipation of their own “exodus” from this world and their journey toward the Kingdom of Heaven. (At the Transfiguration, with the appearance of Moses and Elijah, the evangelist Luke depicts Jesus speaking of His “departure,” his “exodus,” which would include both His crucifixion and His resurrection.)

ΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ_Holy Resurrection of Jesus Christ_Воскресение Иисуса Христа_8 (1)In the silence of Holy Saturday, we remember and lament the death and burial of the Lamb of God, the pure and spotless One, slain for our salvation. We receive Him, we welcome Him, in the form of Eucharistic gifts of bread and wine, which are transformed by the power of the Holy Spirit into His Body and Blood. In this celebration we not only repeat the ritual He gave His disciples on the night of His betrayal. We also commemorate the liberation of God’s people Israel. We remember, with them, that crucial moment in ancient history when the Lord stretched forth His hand to set free from bondage the people whom He had elected. We journey with them through the parted waters of the Sea, we sojourn with them at the foot of Sinai in anticipation of a theophany, and we enter with them into the Promised Land.

These symbolic images from the Old Testament, the former Covenant, we relive and fulfill in our celebration of the Holy Eucharist. We receive the slaughtered Lamb, we consume His Body and Blood, and we dwell with Him in blessed anticipation of the coming salvation, the coming glory, when we shall finally enter into the fullness of His resurrected life.

That Eucharistic celebration finds its most sublime expression on Holy Saturday, a day of stillness, grief and anticipation. In the tomb with the body, the Liturgy declares, and in hell with the soul as God, Christ, the eternal Son, accomplishes for all of creation His work of salvation and restoration. On this new and glorious Sabbath, His tomb becomes the fountain of our resurrection.

We celebrate on this day, and we wait in silence. And in that silence, anticipating the glad news of His resurrection, we rejoice and give thanks. For this is the Pascha of the Lord.


Η νίκη της οδυνώμενης αγάπης. Κάλλιστος Ware Μητροπολίτης Διοκλείας

Ο ΘΑΝΑΤΟΣ ΣΑΝ ΝΙΚΗ 
Κάλλιστος Ware Μητροπολίτης Διοκλείας

Σταύρωσις_The Crucifixion_Greek-Byzantine-Orthodox-Icon_Распятие_ИИСУСА_ХРИСТАkapadokia_karanlik1Ο θάνατος του Χριστού πάνω στο Σταυρό δεν είναι μια αποτυχία που αποκαταστάθηκε κάπως μετά την Ανάστασή του. Ο ίδιος ο θάνατος πάνω στο Σταυρό είναι μια νίκη. Νίκη τίνος πράγματος; Μόνο μια απάντηση μπορεί να υπάρξει: Η νίκη της οδυνώμενης αγάπης. «Κραταιά ως θάνατος αγάπη… ύδωρ πολύ ου δυνήσεται σβέσαι την αγάπην» (Άσμα Ασμ. 8, 6-7). Ο Σταυρός μας δείχνει μιαν αγάπη που είναι δυνατή σαν το θάνατο, μιαν αγάπη ακόμη πιο δυνατή.

Ο Άγ Ιωάννης κάνει την εισαγωγή της διήγησής του για το Μυστικό Δείπνο και το Πάθος μ ‘αυτά τα λόγια: «… αγαπήσας τους ιδίους τους εν τω κόσμω, εις τέλος ηγάπησεν αυτούς» (Ιω. 13,1). Το ελληνικό κείμενο λέει εις τέλος, που σημαίνει «ως το τέλος», «ως το έσχατο σημείο». Κι αυτή η λέξη τέλος επαναλαμβάνεται αργότερα στην τελευταία κραυγή του Χριστού πάνω στο Σταυρό: «Τετέλεσται» (Ιω. 19,30). Αυτό πρέπει να εννοηθεί όχι σαν κραυγή αυτοεγκατάλειψης ή απόγνωσης, αλλά σαν κραυγή νίκης: Τελείωσε, κατορθώθηκε, εκπληρώθηκε!

Τι εκπληρώθηκε; Απαντάμε: Το έργο της οδυνώμενης αγάπης, η νίκη της αγάπης πάνω στο μίσος . Ο Ιησούς, ο Θεός μας, αγάπησε τους δικούς του ως το έσχατο σημείο. Από αγάπη δημιούργησε τον κόσμο, από αγάπη γεννήθηκε σαν άνθρωπος μέσα σ ‘αυτό τον κόσμο, από αγάπη πήρε πάνω του τη διασπασμένη ανθρώπινη φύση μας και την έκανε δική του. Από αγάπη ταυτίστηκε μ’ όλη μας την απελπισία. Από αγάπη πρόσφερε τον εαυτό του θυσία, διαλέγοντας στη Γεθσημανή να πάει εκούσια προς το Πάθος του: «… την ψυχή μου τίθημι υπέρ των προβάτων … ουδείς αίρει αυτήν απ ‘εμού, αλλ ‘εγώ τίθημι αυτήν απ’ εμαυτού »(Ιω. 10: 15,18).

Ήταν θεληματική αγάπη κι όχι καταναγκασμός αυτό που έφερε τον Ιησού στο θάνατό του. Στην αγωνία του μέσα στον κήπο και στη Σταύρωσή του οι σκοτεινές δυνάμεις του επιτίθενται μ ‘όλη τους την ορμή, αλλά δεν μπορούν ν’ αλλάξουν τη συμπόνια του σε μίσος• δεν μπορούν να εμποδίσουν την αγάπη του να συνεχίσει να είναι η ίδια. Η αγάπη του δοκιμάζεται ως το έσχατο σημείο, αλλά δεν καταπνίγεται. «Το φως εν τη σκοτία φαίνει, και η σκοτία αυτό ου κατέλαβεν» (Ιω. 1,5). Στη νίκη του Χριστού πάνω στο Σταυρό θα μπορούσαμε να εφαρμόσουμε τα λόγια που ειπώθηκαν από κάποιο Ρώσο ιερέα, όταν απελευθερώθηκε από το στρατόπεδο συγκεντρώσεως: «Ο πόνος έχει καταστρέψει τα πάντα. Ένα μόνο πράγμα έχει μείνει σταθερό, η αγάπη » .

Ο Σταυρός σαν νίκη μας θέτει το παράδοξο της παντοδυναμίας της αγάπης. Ο Ντοστογιέφσκι πλησιάζει την αληθινή έννοια της νίκης του Χριστού με μερικά λόγια, που βάζει στο στόμα του στάρετς Ζωσιμά:
Μπροστά σε μερικές σκέψεις ο άνθρωπος στέκεται μπερδεμένος, ιδίως μπροστά στη θέα της ανθρώπινης αμαρτίας, και αναρωτιέται αν θα την πολεμήσει με βία ή με ταπεινή αγάπη.
Πάντα ν ‘αποφασίζεις: «Θα την πολεμήσω με ταπεινή αγάπη». Αν αποφασίσεις πάνω σ ‘αυτό μια για πάντα, μπορείς να κατακτήσεις ολόκληρο τον κόσμο. Η γεμάτη αγάπη ταπείνωση είναι μια τρομερή δύναμη: είναι το πιο δυνατό απ ‘όλα τα πράγματα και δεν υπάρχει τίποτε άλλο σαν κι αυτή.

Ανέβασμα στον σταυρό-Восхождение на Крест_1304240101_byzantineiconography0_f6640_20d3ccba_origΗ γεμάτη αγάπη ταπείνωση είναι μια τρομερή δύναμη• όποτε θυσιάζουμε κάτι ή υποφέρουμε όχι μ ‘αίσθηση επαναστατικής πίκρας, αλλά με τη θέλησή μας και από Αγάπη, αυτό μας κάνει πιο δυνατούς κι όχι πιο αδύνατους. Αυτό σημαίνει προπάντων στην περίπτωση του Ιησού Χριστού. «Η αδυναμία του ήταν από δύναμη», λέει ο άγ. Αυγουστίνος . Η δύναμη του Θεού φαίνεται όχι τόσο πολύ μέσα στη δημιουργία του κόσμου ή μέσα στα θαύματά του, όσο στο γεγονός ότι από Αγάπη ο Θεός «εκένωσεν εαυτόν» (Φιλ. 2,7), πρόσφερε τον εαυτό του, με γενναιόδωρη αυτοδιάθεση, με τη δική του ελεύθερη εκλογή συγκατανεύοντας να υποφέρει και να πεθάνει . Κι αυτό το άδειασμα του εαυτού είναι συνάμα μία πλήρωση: η κένωση είναι πλήρωση. Ο Θεός δεν είναι ποτέ τόσο δυνατός, όσο όταν βρίσκεται στην έσχατη αδυναμία.

Η αγάπη και το μίσος δεν είναι απλώς υποκειμενικά συναισθήματα που επηρεάζουν το εσωτερικό σύμπαν αυτών που τα αισθάνονται, αλλά είναι και αντικειμενικές δυνάμεις που αλλάζουν τον κόσμο έξω από μας. Αγαπώντας ή μισώντας τον άλλο, τον κάνω, ως ένα σημείο, να γίνει αυτό που εγώ βλέπω μέσα του. Όχι μόνο για τον εαυτό μου, αλλά και για τις ζωές όλων γύρω μου, η αγάπη μου είναι δημιουργική , έτσι όπως το μίσος μου είναι καταστροφικό. Κι αν αυτό αληθεύει για τη δική μου αγάπη, αληθεύει σε ασύγκριτα μεγαλύτερη έκταση για την αγάπη του Χριστού.

Η νίκη της γεμάτης πόνο αγάπης του πάνω στο Σταυρό δεν είναι απλώς ένα παράδειγμα για μένα που μου δείχνει τι θα μπορούσα να πετύχω εγώ ο ίδιος αν μπορούσα να τον μιμηθώ με τις δικές μου δυνάμεις. Πολύ περισσότερο απ ‘αυτό, η πονεμένη του αγάπη έχει πάνω μου ένα δημιουργικό αποτέλεσμα, μεταμορφώνοντας την καρδιά μου και τη θέλησή μου, ελευθερώνοντάς με από τα δεσμά, ολοκληρώνοντάς με, κάνοντας δυνατό για μένα ν ‘αγαπώ μ’ ένα τρόπο που θα ήταν τελείως περ’ από τις δυνάμεις μου, αν πρώτα δεν ειχ’ αγαπηθεί απ’ αυτόν. Γιατί μέσα στην αγάπη ταυτίστηκε μαζί μου• και η νίκη του είναι νίκη μου. Κι έτσι ο θάνατος του Χριστού πάνω στο Σταυρό είναι πράγματι, όπως τον περιγράφει η Λειτουργία του Μ. Βασιλείου, ένας «ζωοποιός θάνατος».

Επομένως η οδύνη του Χριστού και ο θάνατος έχουν αντικειμενική αξία • έκανε για μας κάτι που θα ήμασταν τελείως ανίκανοι να κάνουμε δίχως αυτόν. Ταυτόχρονα δεν θα έπρεπε να λέμε ότι ο Χριστός υπέφερε «αντί για μας», αλλ’ ότι υπέφερε για χάρη μας. Ο Υιός του Θεού υπέφερε «έως θανάτου», όχι για ν’ απαλλαγούμε εμείς απ’ την οδύνη, αλλά για να είναι η οδύνη μας σαν τη δική του. Ο Χριστός δεν μας προσφέρει ένα δρόμο που παρακάμπτει την οδύνη, αλλά ένα δρόμο μέσα απ’ αυτήν• όχι υποκατάσταση, αλλά λυτρωτική συμπόρευση.

Αυτή είναι η αξία του Σταυρού του Χριστού για μας. Αν τη συνδέσουμε με την Ενσάρκωση και τη Μεταμόρφωση που προηγήθηκε, και με την Ανάσταση που την ακολουθεί-γιατί όλ’ αυτά είναι αχώριστα μέρη μιας μοναδικής πράξης ή «δράματος» – η Σταύρωση πρέπει να κατανοηθεί σαν ύψιστη και τέλεια νίκη, θυσία και πρότυπο. Και σε κάθε περίπτωση η νίκη, η θυσία και το πρότυπο είναι της αγάπης που πάσχει.

Ἄκρα Ταπείνωσις_ Christ Extreme Humility_5891241434_16f4f947e9_bΈτσι βλέπουμε το Σταυρό:
την τέλεια νίκη της ταπείνωσης που ξέρει ν’ αγαπάει πάνω στο μίσος και το φόβο•
την τελεία θυσία ή την εκούσια αυτοπροσφορά της συμπόνιας που ξέρει ν’αγαπάει•
το τέλειο πρότυπο της δημιουργικής δύναμης της αγάπης.

Με τα λόγια της Julian του Norwich :
Θα ‘ θελες να μάθεις το νόημα του Κυρίου σου πάνω σ’ αυτό το πράγμα; Μάθε το καλά: Η αγάπη ήταν το νόημά του. Ποιος στο έδειξε; Η αγάπη. Τι σου έδειξε εκείνος; Αγάπη. Γιατί στο έδειξε; Από αγάπη. Κρατήσου απ ‘αυτό και θα μάθεις περισσότερα. Αλλά ποτέ δεν θα ξέρεις ούτε θα μάθεις μέσα σ ‘αυτό τίποτ’ άλλο. Τότε είπε ο καλός μας Κύριος Ιησούς Χριστός: Είσαι ευχαριστημένος που υπέφερα για σένα; Είπα: Ναι, Κύριέ μου, σ ‘ευχαριστώ • ναι, Κύριέ μου, ας είσαι ευλογημένος. Τότε είπε ο Ιησούς, ο Κύριος: Αν εσύ είσαι ευχαριστημένος, είμαι κι εγώ ευχαριστημένος: είναι μια χαρά, μια ευδαιμονία, μια ατέλειωτη ικανοποίηση για μένα το ότι κάτι υπέφερα για σένα• κι αν μπορούσα να υποφέρω περισσότερο, θα υπέφερα περισσότερο.

(Απόσπασμα από το βιβλίο: Καλλίστου Γουέαρ, Μητροπολίτου Διοκλείας, «Ο Ορθόδοξος δρόμος»,Μετάφραση Μαρία Πάσχου ,σελ.46-47, Εκδ. «Επτάλοφος»)


About the King who does not wish to defend Himself with an army, Saint Nikolai Velimirovič

HOMILY by Saint Nikolai Velimirovič 
About the King who does not wish to defend Himself with an army

“Do you think that I cannot call upon My Father and He will not provide Me at this moment with more than twelve legions of angels” (St. Matthew 26:53).

ΠΡΟΔΟΣΙΑ-56712.bThus spoke the Lord to the disciple who drew the sword to defend his Teacher in the Garden of Gethsemane. It is obvious from these words that the Lord could have defended Himself, if He wanted to, not only from Judas and his company of guards, but also from Pilate and the leaders of the Jews. For the might of one angel is greater than the greatest army of men, much less the might of twelve legions of angels. The Lord did not want to seek this help from the Father. In His prayer in Gethsemane, He said to His Father, “Let Your will be done” (St. Matthew 26:42). With that, He immediately knew the Will of the Father and that it was necessary that He be given over to suffering. He was in agreement with the Will of His Father and set out on the path of suffering. It was necessary to allow the background to be portrayed gloomier in order that the resurrection would be brighter. It was necessary to allow evil to compete as much as it could so that, afterwards, it would explode and disintegrate into nothing. It was necessary to allow evil to cry aloud so that, soon after, it would become speechless before the miraculous resurrection. It was necessary that all the wicked deeds of men against God be manifested so that they would be able to see and appraise the love and mercy of God toward mankind. The angels of God were not sent to defend Christ from the Jews; rather, the angels of God were sent, after three days, to announce the holy resurrection of Christ.

O Lord, All-Powerful and All-Merciful, have mercy on us and save us!
To You be glory and thanks always. Amen.

The Prologue from Ohrid: Lives of Saints by Saint Nikolai Velimirovič for Old Calendar date March 18, and New Calendar date March 31.
http://livingorthodoxfaith.blogspot.gr/2009/12/prologue-march-18-march-31.html


«Πάτερ, άφες αυτοίς· ου γαρ οίδασι τι ποιούσι». Αρχιμ. Ζαχαρία (Ζάχαρου)

Σταύρωσις_The Crucifixion_Greek-Byzantine-Orthodox-Icon_Распятие_ИИСУСА_ХРИСТА2MGay3jTO-4Ο κόσμος δεν καρφώνει στον σταυρό εκείνον που συμφιλιώνει την αλήθεια με το ψέμα, το φως με το σκοτάδι και το καλό με το κακό. Τον Χριστό όμως ο κόσμος Τον σταύρωσε επειδή δεν εξίσωσε, δεν ανακάτωσε, δεν έκανε πολιτική με την αλήθεια.
Αγ. Νικολάου Βελιμίροβιτς, Δρόμος δίχως Θεό δεν αντέχεται… ιεραποστολικές επιστολές Α΄, Εκδόσεις Εν Πλω, σελ. 113

Αρχιμ. Ζαχαρία (Ζάχαρου)

Η τέλεια, θεόπνευστη δικαιοσύνη ή αρετή καταλύει την αμαρτία και μας καθιστά ικανούς να λάβουμε το Άγιο Πνεύμα. Τέτοια ήταν η δικαιοσύνη του Κυρίου καθ’ όλο το πάθος Του πάνω στον Σταυρό: «Πάτερ, άφες αυτοίς· ου γαρ οίδασι τι ποιούσι» (Λουκ. 23,34). Η αληθινή δικαιοσύνη του Θεού είναι η τέλεια αγάπη· αγάπη ακόμη και για τους εχθρούς. Πράγματι, η στάση του Χριστού απέναντι στον καθένα μας είναι αυτή της τέλειας αγάπης, αφού όλοι είμαστε εχθροί Του. Ακόμη και όταν συγκεντρωνόμαστε ως λαός Του, δεν είμαστε τίποτε άλλο παρά μια σύναξη εχθρών Του, από την άποψη ότι δεν Τον αγαπάμε, όπως έχουμε χρέος, ούτε αντικατοπτρίζουμε τη δόξα Του, όπως Εκείνος θα ήθελε από μας. Και όμως, σε αυτή τη σύναξη προσφέρει τον Εαυτό Του προς βρώσιν και πόσιν, χορηγώντας μας το Πνεύμα το Άγιο.

Ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος διατείνεται ότι, αν ο Κύριος δεν είχε προφέρει τα λόγια αυτά από τον Σταυρό: «Πάτερ, άφες αυτοίς· ου γαρ οίδασι τι ποιούσιν», κανένας μας δεν θα μπορούσε να λάβει την άφεση των αμαρτιών του. Οι λόγοι Του έχουν αιώνια ισχύ, γιατί επισφραγίσθηκαν από τον θάνατο και την Ανάστασή Του. Ενεργούν λυσιτελώς ως το τέλος του κόσμου αυτού και στο επέκεινα ακόμη. Μπορούμε να οικοδομήσουμε πάνω τους ολόκληρη τη ζωή μας δεόμενοι: «Αντιπαράθεσε την άβυσσο των οικτιρμών Σου απέναντι στο πλήθος των πλημμελημάτων μου», όπως διαβάζουμε στην πρώτη ευχή της Πεντηκοστής. Πράγματι, οι αμαρτίες μας είναι μηδενικές συγκρινόμενες με το πέλαγος του ελέους και της συμπάθειας Του.

Συνεπώς, θα ελέγξει τον κόσμο από την άποψη της δικαιοσύνης Του, της αγάπης Του για τους εχθρούς, της αγάπης εκείνης που εξαλείφει την αμαρτία. Κάποιος από τους Πατέρες της ερήμου ρωτήθηκε κάποτε από έναν ειδωλολάτρη φιλόσοφο: «Πιστεύεις στον Εσταυρωμένο;» Και εκείνος αποκρίθηκε: «Ναι, πιστεύω σε Εκείνον που κατάργησε την αμαρτία πάνω στον Σταυρό».  Αλλά και ο άγιος Σιλουανός βεβαιώνει ότι, αν δεν αποκτήσουμε την αγάπη προς τους εχθρούς, η σωτηρία  μας είναι αβέβαιη. Όντως, η δικαιοσύνη που διακηρύχθηκε πάνω στον Σταυρό αίρει την αμαρτία του κόσμου και υπερνικά τον άρχοντα του αιώνος τούτου. Το Άγιο Πνεύμα θα ελέγξει όλη την ανθρωπότητα.

Τα τέκνα του παρόντος αιώνος, που εφαρμόζουν την ανθρώπινη δικαιοσύνη, θα βρεθούν αναπολόγητα. Αλλά όσοι έλαβαν το Πνεύμα το Άγιο θα διατρανώσουν τη νίκη του Χριστού στην ίδια τη ζωή τους, αναδεικνύοντας Τον Νικητή και Κατακτητή του κόσμου αυτού. «Μικρόν και ου θεωρείτε με», είπε ο Κύριος (Ιωάν. 16,16). Αυτό σημαίνει ότι όχι πια Εκείνος, αλλά το Άγιο Πνεύμα, ο Παράκλητος θα επικυρώσει την αιώνια νίκη μας με τη νέα πραγματικότητα της θεϊκής Του δικαιοσύνης.

Τέλος, ο Λυτρωτής θα ελέγξει τον κόσμο σύμφωνα με πώς κρίνει ο ίδιος (ο κόσμος) τον εαυτό του. Ο Γέροντας Σωφρόνιος αναφέρει στα γραπτά του ότι όλοι όσοι άγονται από το Άγιο Πνεύμα δεν παύουν ποτέ να μέμφονται τον εαυτό τους και να πορεύονται προς τα κάτω με τη χάρη του Πνεύματος. Παραθέτοντας τον λόγο του πρώην ηγουμένου του, αρχιμανδρίτου Μισαήλ, «ο Θεός δεν κρίνει δύο φορές», ο Γέροντας Σωφρόνιος διαβεβαιώνει ότι η κρίση μας εναντίον του εαυτού μας, η αυτομεμψία μας, προλαμβάνει και εξαλείφει τη μέλλουσα κρίση για μας. Μετά τον Χριστό, άριστος διδάσκαλος της αρχής αυτής είναι ο καλός ληστής, που ανέλαβε εκούσια κατάκριση για τον εαυτό του, αποδεχόμενος ως δίκαιο τον βασανισμό και τον θάνατό του και αποδίδοντας δικαιοσύνη στον συσταυρωμένο μαζί του δίκαιο Χριστό.

αποκαθήλωση_Положение во Гроб_Jesus Christ Crucifixion_Byzantine-Orthodox-Icon_06wC0hJ24X8OnXiaw5bSQgΓι’ αυτό και αμέσως απαλλάχθηκε από τη μέλλουσα κρίση, αφού εισήλθε στον Παράδεισο την ίδια εκείνη ημέρα. Ο Θεός δεν επρόκειτο να τον κρίνει για δεύτερη φορά. Αληθινή κρίση είναι η αποδοχή της αλήθειας για τον εαυτό μας. Όταν ταπεινώνουμε κατά το πνεύμα τον εαυτό μας ενώπιον του Θεού και ομολογούμε τις αμαρτίες μας, η μέλλουσα κρίση αποδεικνύεται περιττή. Και τότε ο Θεός μας προσφέρει ένα εξαιρετικό δώρο. Στο κατά Λουκάν ευαγγέλιο διαβάζουμε: «Επιβαλούσιν εφ’ υμάς τας χείρας αυτών και διώξουσι, παραδιδόντες εις συναγωγάς και φυλακάς, αγομένους επί βασιλείς και ηγεμόνας ένεκεν του ονόματος μου· αποβήσεται δε υμίν εις μαρτύριον· θέσθε ουν εις τας καρδίας υμών μη προμελετάν απολογηθήναι· εγώ γαρ δώσω υμίν στόμα και σοφίαν, ή ου δυνήσονται αντειπείν ουδέ αντιστήναι πάντες οι αντικείμενοι υμίν» (Λουκ. 21,12-15).

Το νόημα είναι προφανές, αν ερμηνεύσουμε τον στίχο σε σχέση με τη δίωξη από τις δυνάμεις του κόσμου αυτού. Αλλά το ίδιο ισχύει, όταν εκούσια κρίνουμε τον εαυτό μας στρέφοντας όλη τη μομφή εναντίον μας. Τότε μας δίδεται σοφία εν Πνεύματι Αγίω, που γεννά μέσα μας προσευχή μετάνοιας, η οποία θα μας δικαιώσει προλαμβάνοντας τη μέλλουσα κρίση του Κυρίου.

(Αρχιμ. Ζαχαρία (Ζάχαρου), Πιστοί στη διαθήκη της Αγάπης, εκδ. Ι. Μ. Τιμίου Προδρόμου, Έσσεξ Αγγλίας 2012, σ. 58-78)


Christ was suffered more than all of the Holy Martyrs put together.St. Paisios of the Holy Mountain

ο εμπαιγμός του Χριστού_Издевательства над Иисусом__5-1

St. Paisios of the Holy Mountain

If we could go out of our self (the love for our self), we would also escape from the gravity of the earth and see everything in reality, with a divine eye, clearly and profoundly. That is why it is necessary for one to leave the world for the desert, struggle with humility, repentance and prayer, be deserted by his passions, remove his spiritual “rust” and turn into a good conductor in order to receive Divine Grace and become a true theologian.

If we don’t remove the rust from our spiritual cables, we will constantly be short-circuited, full of worldly theories, doubts and questions. Then we cease to theologize, being found in a condition of worldliness, but will speak historically, or examine things legally and mathematically. Namely, we will examine how many nails were used to crucify Christ and how many soldiers were present when He was crucified without proceeding to the essence of things: that Christ was crucified for our own sins, in order to redeem us, and suffered more than all of the Holy Martyrs put together. Although He helped the Martyrs with His divine power, He did not employ His divine power for Himself at all and suffered terrible pains out of love, having His two hands and His two legs pierced with nails. Whether they crucified His two legs with one or two nails has no importance, inasmuch as both were nailed and He suffered the pain and drank the vinegar, that He might sweeten us again in Paradise, eternally close to Him, as our Loving Father.

http://www.fatheralexander.org/booklets/english/elder_paisios_mount_athos.htm


Οι τρεις χιτώνες του Κυρίου, Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς

Για τους τρεις χιτώνες του Κυρίου

Ένα εξαιρετικό κείμενο του θεοφώτιστου Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς
για το συμβολισμό των τριών διαφορετικών χιτώνων που ενδύθηκε
ο Θεάνθρωπος Ιησούς κατά της διάρκεια του πάθους του.

Επιστολή: Στη μοναχή Βαρβάρα στα Ιεροσόλυμα για τους τρεις χιτώνες του Χριστού.

Ιησούς Χριστός ο Νυμφίος της Εκκλησίας_Christ the Bridegroom of the Church Nymphios_Христос Жених Церкви_Byzantine Orthodox Icon_17fΜε ρωτάς, σεβαστή αδελφή, για τους τρεις χιτώνες με τους οποίους ήταν ντυμένος και σκεπασμένος ο Κύριος κατά το διάστημα αρκετών ωρών τη Μεγάλη Παρασκευή. Γιατί ο Πιλάτος τον έντυσε με πορφυρό χρώμα; Γιατί ο Ηρώδης τον έντυσε με λευκό χρώμα; Και γιατί οι εκτελεστές επίσης λίγο πριν Τον θανατώσουν Τον έντυσαν πάλι με τον δικό Του χιτώνα;
Όλα όσα συνέβησαν κατά τη διάρκεια της επίγειας ζωής του Χριστού έχουν μεγάλη σημασία, όλα αποκαλύπτουν κάποια αλήθεια και χρησιμεύουν ως δίδαγμα στους ανθρώπους. Κάποια από αυτά τα διδάγματα είναι άμεσα και εμφανώς αντιληπτά, ενώ κάποια άλλα είναι έμμεσα και με παραστάσεις που χρήζουν ερμηνείας. Το σκέπασμα του Χριστού με τρεις χιτώνες ανήκει σ’ αυτήν τη δεύτερη κατηγορία διδαγμάτων.

Ο Πορφυρός χιτώνας είναι ο χιτώνας του Ρωμαίου αυτοκράτορα. Όταν ο Κύριος είπε στον Πιλάτο ότι το βασίλειό Του “ούκ εστιν εκ του κόσμου τούτου” (Ιωά. 18, 36) αυτό φάνηκε στο υλιστικό πνεύμα του Ρωμαίου αξιωματούχου ως ανοησία και ως εμπαιγμός της αυτοκρατορικής αξιοπρέπειας. Γι’ αυτό οι στρατιώτες του Πιλάτου έντυσαν τον Χριστό με πορφυρό χιτώνα ‒δηλαδή με τον πιο ευτελή που μπορούσαν να βρούν‒ για να τον χλευάσουν αποκαλώντας Τον βασιλιά. Αλλά και μόνον αυτός ο χιτώνας αυτοκρατορικού χρώματος μαρτυρεί για τον Κύριο, ότι ο Χριστός είναι πράγματι Βασιλιάς. Οι παλικαράδες του Πιλάτου, λοιπόν, κοροϊδεύοντας στην πραγματικότητα ανακήρυξαν τον Κύριο σ’ αυτό που πράγματι ήταν! Κανείς απ’ όλους αυτούς δεν μπορούσε να διανοηθεί ότι το βασίλειο του Χριστού θα κυριαρχήσει πάνω στη Ρωμαϊκή αυτοκρατορία και σε κάθε άλλη αυτοκρατορία του κόσμου.

Ο βρώμικος βασιλιάς Ηρώδης, περίμενε πως ο Χριστός θα κάνει κάποιο θαύμα μπροστά του. Δεν επιθυμούσε, βέβαια, κάποιο χρήσιμο και φιλάνθρωπο θαύμα, αλλά ένα βάρβαρο θαύμα το οποίο θα χρησίμευε μόνο για την ικανοποίηση των οφθαλμών του. Εν τω μεταξύ, μπροστά του στεκόταν το μεγαλύτερο θαύμα του κόσμου: άνθρωπος καθαρός και αναμάρτητος. Η ακριβής αντίθεση του βασιλιά της γενοκτονίας και του δολοφόνου του Ιωάννη του προδρόμου. Εγώ κρατώ ότι αυτός ο νέος ακάθαρτος απόγονος του Ησαύ μπορούσε να πιστέψει σε όλα τα θαύματα του κόσμου, αλλά με τίποτα και ποτέ στο θαύμα της αγνότητας και του αναμάρτητου ενός ανθρώπου. Και ακριβώς αυτό το μέγιστο και σπάνιο θαύμα στάθηκε μπροστά του.
Αλλά αυτός βρώμικος στη ψυχή δεν μπορούσε να το δεί. Απογοητευμένος από τις προσδοκίες του ο Ηρώδης έντυσε με λευκό χιτώνα τον Χριστό. Το λευκό είναι η εικόνα της καθαρότητας και της αθωότητας. Θα διάβασε, βέβαια, ότι οι άγγελοι του Θεού εμφανίζονται με λευκούς χιτώνες. Κι έτσι λοιπόν, ο ακάθαρτος Ηρώδης που σκέφτηκε ότι ο Χριστός δεν είναι καθαρός όπως και αυτός και οι άλλοι, Του φόρεσε λευκό χιτώνα, σύμβολο της καθαρότητας και της αγνότητας. Αυτό αποτελεί και στις δύο περιπτώσεις αναγνώριση του Χριστού από τους εχθρούς Του, έστω κι αν αυτό έγινε άθελά τους και ασυνείδητα.

Ο Χριστός Ελκόμενος επί σταυρού_Μονή του Αγίου Νικολάου ΑναπαυσάΤέλος, μόνο πριν τη σταύρωση ο Κύριος ντύθηκε με τον δικό Του χιτώνα. Ήταν ο χιτώνας που του είχε υφάνει η δική Του Αγία Μητέρα, η Θεοτόκος. Είναι ο ίδιος χιτώνας με τον οποίο περπάτησε στη γη και πάνω στον οποίο οι στρατιώτες στον Γολγοθά ρίχνουν τα ζάρια. Αλλά δεν βλέπεις σ’ όλα αυτά ένα μεγάλο δίδαγμα για μας; Οι άνθρωποι συχνά αποφαίνονται για το αν είμαστε καλοί η κακοί. Ανάλογα με την απόφασή τους μας εκτιμούν, μας θαυμάζουν η μας κατακρίνουν. Οι διάφορες κρίσεις των ανθρώπων δεν μοιάζουν για μας με χιτώνες; τη μία μας ντύνουν με τον χιτώνα του σοφού, την άλλη με τον μαδνύα του τρελλού. Τη μία μας περιβάλλουν με τον μανδύα της ανδρείας, την άλλη μας σκεπάζουν με τα κουρέλια της απαξίωσης. Αλλά όλοι οι χιτώνες γρήγορα βγαίνουν κι αλλάζουν, ανάλογα με τις ασταθείς και συχνά εναλλασσόμενες κρίσεις των ανθρώπων. Όμως, εν τέλει, την ώρα του θανάτου ο καθένας από μας θα φανεί με το δικό του χρώμα, με τον δικό του χιτώνα.

Ειρήνη σε σένα σεβαστή αδερφή και ευλογία Θεού.
Δρόμος Δίχως Θεό δεν Αντέχεται ( Ιεραποστολικές Επιστολές Α’), σελ.140.

Αρράφου Χιτώνος του Χριστού
Κοντάκιον. Ήχος πλ. δ΄. Τη Υπερμάχω.

Μετανοίας με χιτώνα τάχος ένδυσον
και αεί με εν ενότητι συντήρησον
μετ’ αγίας Εκκλησίας Σου, Ζωοδότα,
του Αρράφου Σου Χιτώνος τόπον άγιον
εν Ματσχέτα προσκυνούντα, Λόγε Κτίσαντος
και κραυγάζοντα· Δόξα, Σώτερ, τω κράτει Σου.


Μεγάλη Πέμπτη, Στάρετς Σάββα του Παρηγορητή

Μυστικός Δείπνος_mystical-supper-Тайная вечеря_139946_600

Στάρετς Σάββα του Παρηγορητή

Τη Μεγάλη Πέμπτη του 1967, κατά τη Λειτουργία, στο κήρυγμά του είπε τα εξής:

– Σήμερα είναι η σημαντική ημέρα της αναμνήσεως του Μυστικού Δείπνου. Σήμερα είναι η αρχή του Μυστηρίου της Θείας Κοινωνίας. Κατά τη διήγηση του Ευαγγελίου, το πλύσιμο των ποδιών των Μαθητών από το Διδάσκαλό τους αποκαλύπτει τη μεγάλη αρετή, την ταπείνωση. Ο Κύριος με αυτή Του την ενέργεια εμπνέει και μας να υπηρετούμε όλους και τους ελάχιστους αδελφούς μας, όπως ο Διδάσκαλος τους Μαθητές Του. Ο Κύριος και στη γη ήρθε δια του Σκεύους της ταπεινώσεως. Για πάρα πολύ μεγάλο διάστημα δεν ερχόταν στη γη. Πέρασαν πολλοί αιώνες, αλλά καθυστερούσε, επειδή δεν υπήρχε στη γη το Σκεύος της ταπεινώσεως. Ακόμη και μεταξύ των μαθητών Του δεν υπήρχε τέτοια ταπείνωση. Ακόμα και οι πιο κοντινοί Του Μαθητές ήθελαν να καθήσουν ο ένας από τα δεξιά και ο άλλος από τα αριστερά του Κυρίου στη Βασιλεία των Ουρανών και οι άλλοι αγανάκτησαν Εναντίον του γι’ αυτό. Μόνο η Μητέρα του Θεού φάνηκε ένα τέτοιο άξιο Σκεύος και μεγαλύνθηκε για την ταπείνωσή της, «ότι επέβλεψεν επί την ταπείνωσιν τής δούλης αυτού». Το δεύτερο σημείο από το σημερινό ευαγγελικό γεγονός μας διδάσκει την υπακοή, την ευπείθεια. Ο Πέτρος φλεγόμενος από ζήλο έφερε αντίρρηση στον Διδάσκαλο: «Κύριε, συ μου νίπτεις τους πόδας; …ου μη νίψῃς τους πόδας μου εις τον αιώνα». Σ’ αυτά του απάντησε ο Χριστός: «εάν μη νίψω σε, ουκ έχεις μέρος μετ’ εμού». Τότε είπε ο Πέτρος στον Κύριο: «Κύριε, μη τους πόδας μου μόνον, αλλά και τας χείρας και την κεφαλήν» Ιω. 13, 6,9). Ιδού πόσο πολύτιμη είναι η υπακοή. Η μακαρία υπακοή είναι ανώτερη από τη νηστεία και την προσευχή.

Ο άγιος Ιωάσαφ Μπελγκορόντσκυ είχε εξοικειωθεί με την αρετή της υπακοής, της ευπείθειας. Όταν ήταν οκτώ ετών, ο πατέρας του είδε όνειρο στο οποίο η Παναγία εκάλυψε τον γιο του με αρχιερατικό μανδύα. Θαύμασε και σκέφτηκε: «Γιατί το είδα αυτό; Στο γένος μας δεν υπάρχουν ιερείς». Το πρωί ξέχασε το όνειρο και όσο κι αν προσπαθούσε, δεν μπορούσε να το θυμηθεί. Μόνο όταν Ιωάσαφ έγινε αρχιερεύς, ο πατέρας του θυμήθηκε αυτό το όνειρο.

Βοήθησέ μας Κύριε, να μάθουμε σε όλα την ταπείνωση, την υπομονή, την υπακοή και την υποταγή στο θέλημα του Θεού.

Πηγή: Από το βιβλίο: “Στάρετς Σάββας ο Παρηγορητής”. Εκδόσεις Άθως

ιερός νιπτήρας_умовение Иисусом ног учеников_washing-feetСалоники, церковь Николая Орфаноса0142 (2)


“But the one who perseveres to the end will be saved” Saint Nikolai Velimirovič

HOMILY by Saint Nikolai Velimirovič
About enduring to the end

“But the one who perseveres to the end will be saved” (St. Matthew 24:13).

Ἄκρα Ταπείνωσις_Extreme Humility of Christ _15bdbd908df95b2c3adbb6c462936e8dO Lord most wonderful, You have endured all, all to the end. That is why You became not only blessed but the source of blessings for all men who desire good forthemselves throughout the ages of ages.

The apostles endured all to the end and entered into blessed eternity. The saints willingly endured the difficulties and sufferings to the end and were glorified, both in heaven and on earth.

The martyrs willingly endured all pains to the end and became the adopted co-inheritors of the Kingdom of Christ.

Every founder of a new organization recruits followers for himself with the promise of good fruits and many pleasures but deliberately remains silent about the hardships and labors which lead to those fruits and pleasures. Our Lord Jesus is the only one Who spoke the whole truth to His followers, both the bitter and the sweet side of the truth. He did not promise fruits without service, nor glory without suffering, nor ultimate rest without the thorny path, nor victory without struggle, nor pleasure without bitterness, nor the kingdom without tears and self-denial.

Although our Lord counted the many difficulties which would befall His followers, in the end He does not abandon them without comfort. He gives meaning to their sufferings and does not leave them in darkness. He says, “The one who perseveres to the end will be saved.” What is that blessing which awaits those who endure to the end that He Jesus fully revealed and that has been witnessed even until today and is being witnessed by many saints, who, have either appeared in glory to the faithful from the other world or who, while yet in the flesh, were uplifted in the spirit to a vision of that glory and blessedness which await the faithful, the chosen and persevering?

O Lord, You are our strength. Help us to endure to the end with faith that You are beside us.
To You be glory and thanks always. Amen.

The Prologue from Ohrid: Lives of Saints by Saint Nikolai Velimirovič for Old Calendar date March 9, and New Calendar date March 22.
http://livingorthodoxfaith.blogspot.gr/2009/12/prologue-march-9-march-22.html