All are beggars before the Lord, Saint Nikolai Velimirovič

Χριστὸς ἀνέστη! Ἀληθῶς ἀνέστη!
Christ is risen! Truly He is risen!
Христос Воскрес! Воистину Воскрес!
Kristusir augšāmcēlies! Patiesi viņš ir augšāmcēlies!
ქრისტეაღსდგა! ჭეშმარიტადაღსდგა!

HOMILY
About the justification of almsgiving
Saint Nikolai Velimirovič

“Withhold not good from them to whom it is due, when it is in the power of your hand to do it” (Proverbs 3:27).

Do not ever say: “These beggars annoy me!” So many millions of men live on earth, and all are beggars before the Lord; emperors as well as laborers, the wealthy as well as servants, all are beggars before the Lord. And the Lord never says: “These beggars annoy me!” O man, give thanks to God that someone seeks something good from you, be it material or spiritual! This means that you are a man of God’s trust: God has entrusted some of His goods to you, for all goods belong to God. Show yourself worthy of this trust; show yourself worthy in lesser things so that you may be entrusted with greater things.

O Lord most rich, soften our hearts and enlighten our understanding, that we may be merciful in the goods that You, the All-merciful, have entrusted to us.
To Thee be glory and praise forever. Amen.

The Prologue from Ohrid: Lives of Saints by Saint Nikolai Velimirovič
http://www.westsrbdio.org/en/prologue/529-june-5

Advertisement

Ο Κύριος Ιησούς Χριστός είναι πιό ακριβός απ’ την ίδια τη ζωή μας, διότι Εκείνος δίνει την αιώνια ζωή. Αγ Νικόλαος Βελιμίροβιτς

Χριστὸς ἀνέστη! Ἀληθῶς ἀνέστη!
Christ is risen! Truly He is risen!
ХристосВоскрес! Воистину Воскрес!
Kristusir augšāmcēlies! Patiesi viņš ir augšāmcēlies!
ქრისტეაღსდგა! ჭეშმარიტადაღსდგა!

«Ο φιλών πατέρα και μητέρα υπέρ εμέ ουκ εστί μου άξιος»

Αγ Νικόλαος Βελιμίροβιτς

Όλο το Ευαγγέλιο μας διδάσκει ότι πρέπει ν’ αφήνουμε τα πράγματα μικρότερης άξιας για τα υψηλότερα, τα προσωρινά για τα αιώνια, τα λιγότερο καλά για τα καλύτερα, τα ευτελέστερα για τα πολυτιμότερα. Αν η ευαγγελία -η καλή είδηση του Ευαγγελίου- δεν υποσχόταν υψηλότερη άξια, ποιός θα άφηνε τα μικρότερης αξίας πράγματα; Αν το Ευαγγέλιο δεν αποκάλυπτε την υπεροχή των πολύτιμων αγαθών, ποιός θ’ άφηνε τα ευτελέστερα αγαθά; Ποιός θα άφηνε το μέλι και το γάλα, εάν δεν έβρισκε κάτι γλυκύτερο; Ποιός θ’ άφηνε πατέρα και μητέρα, αν δεν έβρισκε κάποιον ακόμη πιο στενό συγγενή; Ποιός θ’ άφηνε παιδιά και φίλους, αν δεν αναγνώριζε κάποιον πιο αγαπητό; Ποιός θα έδινε τη ζωή του εκουσίως στο μαρτύριο και στον θάνατο, εάν δεν αντιλαμβανόταν την αιώνια ζωή;

Ο Κύριος Ιησούς Χριστός είναι γλυκύτερος από το γάλα και το μέλι• είναι ο πιο στενός συγγενής μας, πάνω κι απ’ τον πατέρα και τη μητέρα μας• πιό αγαπητός σ’ εμάς απ’ ό,τι τα ίδια τα παιδιά και οι φίλοι μας• πιό πολύτιμος απ’ όλους τους ορατούς θησαυρούς• πιό ακριβός απ’ την ίδια τη ζωή μας, διότι Εκείνος δίνει την αιώνια ζωή. Συγκρινόμενο μαζί Του καθετί στον κόσμο είναι κατώτερο, ευτελέστερο, πικρό, αδύναμο, ασήμαντο και προσωρινό. Όποιος δέχεται Αυτόν είναι εύκολο να αφήσει τα πάντα, διότι λαμβάνει το καλύτερο, το άριστον, Αυτόν, ο οποίος είναι το άριστον.

Κύριε Ιησού, Συ που είσαι η Κιβωτός όλων των αιωνίων θησαυρών, βοήθησέ μας ν’ απαλλαγούμε απ’ όλα και ν’ ακολουθήσουμε Εσένα μόνο: το Καλό μας, τη Ζωή μας.

(Αγ. Νικολάου Βελιμίροβιτς, «Ο πρόλογος της Αχρίδος», εκδ. Άθως)

The Power of a Life of Practical Simplicity, Monk Matthew the Poor

Χριστὸς ἀνέστη! Ἀληθῶς ἀνέστη!
Christ is risen! Truly He is risen!
ХристосВоскрес! Воистину Воскрес!
Kristusir augšāmcēlies! Patiesi viņš ir augšāmcēlies!
ქრისტეაღსდგა! ჭეშმარიტადაღსდგა!

The Power of a Life of Practical Simplicity
Monk Matthew the Poor (1919-2006)

If we look back at the early days of the Church, we are astonished at its power, especially that of the newly-founded Churches. In spite of the fact that the people were simple and ignorant of the bible – for manuscripts were only rarely possessed by individuals – and in spite of the newness of their faith in Christ and the deep influence of their old pagan customs, their spiritual life and their demonstrations of faith, love, and zeal were fine examples of a powerful life lived according to the precepts of the Gospel, a model for practical understanding of the meaning of eternal life, the Kingdom of God, living by faith, dying to the world, faithfulness to Christ, expectation of His second coming, and faith in the resurrection. Even up to the present time, we still draw on their faith and tradition, and understand only with difficulty the letters that were written to them, which they understood easily and lived out.
The secret of all this is that they lived by what they heard. Every commandment fell on faithful hearts prepared to act sincerely. All the words of Christ entered deeply into the fabric of daily life. The Gospel was translated into work and life.
Those simple people understood the Gospel. They understood that it was a life to be lived, not principles to be discussed, and they refused to understand it on a purely academic level. Up to this day, faithful followers of Christ still draw life for themselves from the living spring of the understanding of those early Christians…
When they heard “Blessed are the poor in spirit,” they sold everything and laid their money at the feet of the apostles.
When they heard “Blessed are those who mourn now,” they despised all and weariness in the service of the Lord.
When they heard “Blessed are those who are persecuted for righteousness’ sake,” they bore the cruelest humiliations and insults and attacks.
When they heard “Watch and pray,” they met in the catacombs to watch and pray all night.
When they heard “Love your enemies,” history recorded no resistance put up by the Christians, whether positive or negative, against their persecutors. And they bowed their necks to the sword in humility and obedience to honor the words of Christ.
This was for them the meaning of reading the Gospel and understanding it. There was born in them a hunger and thirst for the righteousness of God, and this is why the Holy Spirit was at His most active in working with them. He would give power to the word, strengthen their hearts, support them in weakness, lead them in the darkness, comfort them in distress, and accompany them along the way till they gave up their spirit into the hand of its Creator with great glory.

Excerpt from The Communion of Love by Matthew the Poor, St Vladimir’s Seminary Press, 1984, p. 24-26.

Matthew the Poor (1919-2006), also known as Matta El-Maskeen, was a Coptic monk who lived in the desert 50 miles southwest of Cairo. This excerpt is from The Communion of Love, a collection of his writings that reveal the essence of the Christian life in simple yet profound images.

Source: http://www.pravmir.com/the-power-of-a-life-of-practical-simplicity/#ixzz3c5Acl3No

Στις Πατρικές αγκάλες,Οσίου Ιωάννου του Χοζεβίτου,Ρουμάνου ησυχαστού

Χριστὸς ἀνέστη! Ἀληθῶς ἀνέστη!
Christ is risen! Truly He is risen!
ХристосВоскрес! Воистину Воскрес!
Kristusir augšāmcēlies! Patiesi viņš ir augšāmcēlies!
ქრისტეაღსდგა! ჭეშმარიტადაღსდგა!

Στις Πατρικές αγκάλες
Οσίου Ιωάννου του Χοζεβίτου,Ρουμάνου ησυχαστού

1. Μένοντας από μικρός ορφανός στον κόσμο,
σαν ένα «παιδί του μηδενός»
έθεσα την ελπίδα μου στον Κύριο
ζητώντας πάντοτε το έλεός Του.

2. Η γιαγιά μου, Θεός συγχωρέστην,
μου έσπειρε στην ψυχή ενωρίς
τα μυστήρια της πίστεως
κι ο καρπός των με κρατάει στην ζωή.

3. Η σεβαστή μου αγία γερόντισσα,
όλα όσα έχω τα χρωστάω σε σένα,
διότι με οδήγησες στην γνώσι
του Ουράνιου Πατέρα.

4. Όταν ο πατέρας μου (κατά τον ψαλμό)
και η μητέρα μου μ’ εγκατέλειψαν,
τότε ο Κύριος τ’ ουρανού
με δέχθηκε στην αγκαλιά του ελέους Του.

5. Οπότε, ψυχή μου ταπεινή
φτερούγιζε πάντοτε,
με θερμή προσευχή
και αγάπη προς τον Θεό.

6. Βλέποντας με τον νου στην καρδιά
να ζητάς την μυστική πηγή
από την οποία η ζωή ποτίζεται
με το σωτήριο δώρο.

7. Ακολούθησε τον δρόμο της σωτηρίας
ζώντας στην ειρήνη μόνος
και κάθε ανθρώπινη φροντίδα σου
από σήμερα εναπόθεσε την σ’ ΑΥΤΟΝ.

*Από τη συλλογή ποιημάτων του Οσίου Ιωάννου του Χοζεβίτου (1913-1960) – από το βιβλίο: Ο Βίος και τα Ποιήματα του Οσίου Ιωάννου του Χοζεβίτου, 1913-1960, Ρουμάνου ησυχαστού στην κοιλάδα του Ιορδάνου, (Μετάφρασις: Μον. Δαμασκηνος Γρηγοριάτης ), εκδ. «Ορθόδοξος Κυψέλη», Θεσσαλονίκη, α.χ. (1984). 

The city of Constantinople ,Saint Nikolai Velimirovič

Χριστὸς ἀνέστη! Ἀληθῶς ἀνέστη!
Christ is risen! Truly He is risen!
ХристосВоскрес! Воистину Воскрес!
Kristus ir augšāmcēlies! Patiesi viņš ir augšāmcēlies!
ქრისტეაღსდგა! ჭეშმარიტადაღსდგა!

Hymn of praise
The city of Constantinople

Saint Nikolai Velimirovič

Constantinople, wondrous city near the Bosphorus blue,
With your glory, whose glory can be measured?
You were an awesome battleground of spiritual warriors,
Blasphemous heretics and saints of God.
As through a sieve you sifted throughout the centuries long
And declared apostates and servants of God.
By many sins you are soiled, and by filth of sinners,
You are consecrated with the abundance of the blood of martyrs.
Who could enumerate the spiritual heroes,
And all heavenly visions and your mysteries, all?
The angels of God often swooped down upon you,
And men, as angels, to heaven were raised.
The Mother of God, many times, within you appeared,
To deliver those in danger, the sick to heal.
The flock of wonderful saints, over you, hover
And the prayers of your children, to the Most High, bear.
O, how many saints were your children!
As many as there are lilies next to lilies and saints next to saints!
History and calendar, in red, you wrote,
By your effort even the great Symbol [The Creed] was written.
And about you, in such a way, this could be said:
Among the many cities, a red letter you are.
With Holy Faith, you enlightened the universe
From paganism and heresies, the world you healed.
Tortured much, but not slain, you have not yet passed.
That is why we all celebrate you! Confessor, that you are!
Throughout the earth and in the heavens, your glory echoes;
Everyone baptized, a great gratitude owes you.

The Prologue from Ohrid: Lives of Saints by Saint Nikolai Velimirovič for Old Calendar date March 13, and New Calendar date March 26.
http://livingorthodoxfaith.blogspot.gr/2009/12/prologue-march-13-march-26.html

Θρηνητικό Συναξάρι του Κωνσταντίνου Παλαιολόγου, Φώτης Κόντογλου

Χριστὸς ἀνέστη! Ἀληθῶς ἀνέστη!
Christ is risen! Truly He is risen!
ХристосВоскрес! Воистину Воскрес!
Kristus ir augšāmcēlies! Patiesi viņš ir augšāmcēlies!
ქრისტეაღსდგა! ჭეშმარიტადაღსდგა!

Ανάμνησης της θλιβεράς αλώσεως της Βασιλίδος των πόλεων(Τρίτη 29 Μαΐου 1453)

Εορτάζει στις 29 Μαΐου

«Θρηνητικό Συναξάρι του Κωνσταντίνου Παλαιολόγου»

Φώτης Κόντογλου

… Κλάψετε πέτρες άψυχες. Μαρανθείτε δένδρα ανθισμένα, γιατί δεν είναι πλέον Μάιος δι’ εμάς από τότε που έκαψε τα φυλλοκάρδια μας εκείνος ο καταραμένος Μάιος.

Ο πλέον καλός μήνας, ο μοσχοβολημένος μήνας της χαράς, γίνηκε για εμάς ο πλέον ασβολερός, ξέρακας χειρότερος από τον Δεκέμβρην. Εμαράνθη το άνθος της καρδιάς μας. Έπεσεν ο στέφανος από την κεφαλήν μας. Από τότε, ωσάν να μην εξημέρωσε ποτέ, γιατί οι ημέρες μας είναι ωσάν τες νύκτες. Αηδόνια δεν λαλούν πλέον επάνω εις τα δένδρα μας, αμή μονάχα κόρακες και κουρούνες κράζουν λυπητερά. Μεγάλη εβδομάδα εγίνηκεν όλη η ζωή μας. Το σήμερον κρεμάται επί ξύλου εγίνηκε το τραγούδι μας. Ο Χριστός νεκρός και σταυροχεριασμένος μέσα εις το μνήμα γίνηκε το εικόνισμά μας. Τα τραγούδια μας εγίνηκαν ωσάν μοιρολόγια, το χρυσοκέρινον πρόσωπον της Παναγίας είναι φαρμακωμένον, οι άγιοί μας κοιτάζουν συλλογισμένοι και παραπονεμένοι. Τα χωριά μας είναι ωσάν μοναστήρια, τα σπίτια μας ωσάν ερημοκλήσια, οι μανάδες και οι αδελφάδες μας είναι ωσάν καλογριές μαυροφορεμένες. Οι πατεράδες μας ομοιάζουνε ωσάν ασκητάδες, τα παληκάρια μας είναι καταπικραμένα…

(Από το τεύχος 17 -18 /1953 του περιοδικού «Κιβωτός»)

Πάρθεν η Ρωμανία

Έναν πουλίν, καλόν πουλίν εβγαίν’ από την Πόλην•
ουδέ στ’ αμπέλια κόνεψεν ουδέ στα περιβόλια,
επήγεν και-ν εκόνεψεν α σου Ηλί’ τον κάστρον.
Εσείξεν τ’ έναν το φτερόν σο αίμα βουτεμένον,
εσείξεν τ’ άλλο το φτερόν, χαρτίν έχει γραμμένον,
Ατό κανείς κι ανέγνωσεν, ουδ’ ο μητροπολίτης•
έναν παιδίν, καλόν παιδίν, έρχεται κι αναγνώθει.
Σίτ’ αναγνώθ’ σίτε κλαίγει, σίτε κρούει την καρδίαν.
«Αλί εμάς και βάι εμάς, πάρθεν η Ρωμανία!»
Μοιρολογούν τα εκκλησιάς, κλαίγνε τα μοναστήρια
κι ο Γιάννες ο Χρυσόστομον κλαίει, δερνοκοπιέται,
-Μη κλαίς, μη κλαίς Αϊ-Γιάννε μου, και δερνοκοπισκάσαι
-Η Ρωμανία πέρασε, η Ρωμανία ‘πάρθεν.
-Η Ρωμανία κι αν πέρασεν, ανθεί και φέρει κι άλλο.

(Δημοτικό τραγούδι του Πόντου)

https://www.youtube.com/watch?v=fGfxmpJvX8Q
https://www.youtube.com/watch?v=4BhT8SV6cx4

Sunday of the Samaritan Woman – Metropolitan Anthony of Sourozh

Χριστὸς ἀνέστη! Ἀληθῶς ἀνέστη!
Christ is risen! Truly He is risen!
ХристосВоскрес! Воистину Воскрес!
Kristusir augšāmcēlies! Patiesi viņš ir augšāmcēlies!
ქრისტეაღსდგა! ჭეშმარიტადაღსდგა!

Sunday of the Samaritan Woman

On this day, the fifth Sunday of Pascha,
we commemorate the conversation of the Lord
with the Samaritan woman.

SUNDAY OF THE SAMARITAN WOMAN
May 13, 1990
Metropolitan Anthony of Sourozh

In the Name of the Father, the Son and the Holy Ghost.

When the Samaritan woman came back in haste to her town and called all those who lived around her to see Christ, she said: ‘Come! Here is a Man who has told me everything I have done!’ And the people flocked around, and listened to what Christ had to say.

At times we think, how easy it was for this woman to believe and how easy it was for her, from within this shattering experience to turn to others and say: Come! Listen to one who has spoken as no-one else has ever spoken, One Who, without a word of mine has seen into the depth of my heart, into the darkness of my life, has seen and known everything.

But is it not something that can happen to each of us? Christ did not tell her anything very singular; He told her who she was, what her life had been, how God saw her. But this He can tell us every day of our life, and not in a mystical experience, not as it happened to some saints, but in the simplest possible way.

If we turn to the Gospel and read it every day, or if we simply read it once in a while with an openness that we do not always possess, we may think that Christ holds before our eyes a mirror in which we see ourselves as we are: either by rejoicing at what we see, or by contrast, being shaken by the fact that we are so different from what we seem to be, or what we imagine we are.

Christ said to the Samaritan woman: Call your husband! And she said: I have no husband. Christ replied: You have spoken the truth. You have had five husbands, and the one who is your husband now indeed, is not your husband more than anyone else.

Certain spiritual writers have commented on this passage by saying that Christ was saying to her: Yes – you have been wedded to all that your five senses could give you, and you have seen that you find fulfilment, satisfaction in none. And now, what is left to you is your own self, your body, your mind, and this, no more than your five senses can fulfil you, give you that fullness without which you cannot live.

Is this not what Christ says to us when we read the Gospel, when He presents us with what we could be, when He calls us to that greatness which is ours by vocation; the greatness that Paul describes by calling us to reach the fullness of the stature of Christ – to be human as He was, in the same way as Christ is true man, fulfilled by total final, full communion with God.

So let us learn from this woman that we have turned, all of us, to so may ways in which we could receive the message of this world and be filled, and we have all discovered that nothing can fill us, because man is too deep for things material, too deep for things psychological, too vast – only God can fill this vastness and this depth. If we only could realise this, we would be exactly in the position of the woman of Samaria. We need not meet Christ at the well; the well, indeed, is the Gospel, the place from which the water of life may gush – but not a material well, that well is a symbol. The water which we are to drink is different.

And so, let us emulate this woman, let us come to our senses, let us realise that all we have been wedded to was not our fulfilment; and let us then ask ourselves “Who am I, with regard to myself in the dimension of God’s vision?” And then we can go to others and say: I have met someone who has held a mirror before my eyes, and I have seen myself as I am, He has told me about myself: come and see! Come – and listen to Him!.. And others will come, others will listen, and then they will turn to us and say: It is no longer your testimony that makes us believe – we have seen for ourselves, we have heard for ourselves, we know for ourselves. We believe. Amen.

http://www.mitras.ru/eng/eng_219.htm

Glory.
Finding the woman of Samaria by the well of Jacob, Jesus, who covers the earth with clouds, asked water of her. O the wonder! He who rides on the Cherubim converses with a woman who is a harlot. He asks for water, who hung the earth upon the waters. He seeks water, who pours out springs and pools of water, as he wishes truly to draw her who is hunted by the warlike foe, and to quench with the water of life the thirst of her who is aflame with foul desires, as he alone is compassionate and loves mankind.

Glory. Tone 8.
When through your inexpressible dispensation, Christ God, you appeared on earth, the woman of Samaria, having heard your word, full of love for mankind, left her bucket at the well and ran saying to those in the city: Come, see the one who knows the heart: is not this the expected Christ, who has great mercy?

Κυριακή της Σαμαρείτιδος-Μητροπολίτης Σουρόζ Αντώνιος Bloom

Χριστὸς ἀνέστη! Ἀληθῶς ἀνέστη!
Christ is risen! Truly He is risen!
ХристосВоскрес! Воистину Воскрес!
Kristus ir augšāmcēlies! Patiesi viņš ir augšāmcēlies!
ქრისტეაღსდგა! ჭეშმარიტადაღსდგა!

Κυριακή της Σαμαρείτιδος
Μάιος 13, 1990
Μητροπολίτης Σουρόζ Αντώνιος Bloom (†)

Ας διδαχτούμε από αυτή την γυναίκα! Γιατί κι εμείς στρεφόμαστε προς όλες τις κατευθύνσεις, για να πάρουμε τροφή τούτου του κόσμου, για να χορτάσουμε, αλλά πρέπει να καταλάβουμε ότι δεν μπορούμε να χορτάσουμε από τίποτα, γιατί ο άνθρωπος είναι πιο βαθύς από τον υλιστικό κόσμο, είναι αρκετά φαρδύς για την ψυχολογία. Μόνο ο Θεός μπορεί να γεμίσει αυτό το πλάτος και βάθος. Αν μόνο μπορούσαμε να το καταλάβουμε, θα βρισκόμασταν ακριβώς στην ίδια κατάσταση με τη γυναίκα. Δεν χρειάζεται, όμως, να συναντήσουμε τον Χριστό σ’ ένα πηγάδι. Επειδή το πηγάδι είναι το Ευαγγέλιο, μια πηγή από όπου κυλάει το νερό της ζωής.

Όταν η Σαμαρείτης βιάστηκε για να γυρίσει στο χωριό της και άρχισε να καλεί τους γείτονές της για να έρθουν και να δουν το Χριστό, είπε: Ελάτε! Είναι ένας άνθρωπος, ο οποίος μου τα είπε όλα όσα έκανα! Και ο κόσμος μαζεύτηκε και άκουγε όσα ο Χριστός είχε να τους πει.

Καμιά φορά σκεφτόμαστε: Τι απλά ήτανε τότε! Πόσο εύκολα η γυναίκα μπόρεσε να πιστέψει, και τι εύκολο ήταν για αυτήν, αφού μόλις είχε εντυπωσιαστεί από την θαυμάσια συνάντηση, στράφηκε στους άλλους για να τους πει: „Ελάτε να δείτε έναν άνθρωπο που μιλάει, όπως δεν μίλησε ποτέ ένας άνθρωπος. Να δείτε τον άνθρωπο ο οποίος χωρίς να πω καμία λέξη, με κοίταξε και είδε το βάθος της καρδιάς μου και το σκοτάδι της ζωής μου. Είδε και τα κατάλαβε όλα!“. Άραγε δεν συμβαίνει αυτό με καθέναν από μας; Ο Χριστός δεν της είχε πει κάτι πολύ ιδιαίτερο. Της είπε μόνο, ποια είναι, πώς είναι η ζωή της, πώς τη βλέπει ο Θεός. Αυτό μπορεί να μας το πει κάθε μέρα και όχι μέσα από ένα μυστηριώδες βίωμα, όπως έχει συμβεί σε μερικούς αγίους, άλλα με πιο απλό τρόπο.

Αν στραφούμε στο Ευαγγέλιο και το διαβάζουμε κάθε μέρα ή το διαβάζουμε από καιρό σε καιρό με μια ανοιχτή καρδιά –την οποία δεν έχουμε πάντα– μπορούμε να φανταστούμε, πως ο Χριστός κρατάει μπροστά μας έναν καθρέπτη, στον οποίον βλέπουμε τον εαυτό μας,”ποιος είμαι”. Μπορούμε να χαιρόμαστε με αυτό που βλέπουμε ή, αντίθετα, να τρομάξουμε, πόσο διαφορετικοί είμαστε από ότι φαινόμαστε ή από τις δικές μας αυταπάτες για τον εαυτό μας. Ο Χριστός είπε στη γυναίκα: „Πήγαινε να φωνάξεις τον άντρα σου! ”Εκείνη αποκρίθηκε: ”Δεν έχω άντρα.” Και ο Χριστός της τότε απάντησε: «Σωστά είπες, γιατί πέντε άντρες πήρες, και αυτός που μαζί του τώρα ζεις, δεν είναι άντρας σου».

Μερικοί πατέρες σχολίαζαν αυτή την κουβέντα με τα εξής: Ο Χριστός της είπε μεταφορικά: Ναι, ήσουν παντρεμένη με όλα όσα μπορούσαν να σου προσφέρουν οι πέντε αισθήσεις και έχεις καταλάβει ότι δεν μπορείς να βρεις ολοκληρωμένη ικανοποίηση από καμία από αυτές. Τώρα απόμεινες μόνο εσύ η ίδια: το σώμα σου και ο νους σου. Και αυτά δεν μπορούν να σε χορτάσουν περισσότερο από τις πέντε αισθήσεις, ούτε να σου δώσουν εκείνη την πληρότητα, που χωρίς αυτή δεν μπορείς να ζεις.

Άραγε, δεν μας λέει ο Χριστός αυτό, όταν διαβάζουμε το Ευαγγέλιο, όταν βάζει μπροστά μας την εικόνα, ποιος θα μπορούσαμε να είμαστε, όταν μας καλεί σ΄ εκείνο το μεγαλείο, για το οποίο μας προόρισε; Για εκείνο το μεγαλείο, το οποίο ο απόστολος Παύλος περιγράφει σαν ώριμη ηλικία του Χριστού: Να είμαστε ανθρώπινοι, όπως Εκείνος. Επειδή είναι γνήσιος άνθρωπος που έφτασε την πληρότητα της ολόκληρης, ατελείωτης κοινότητας με το Θεό.

Ας διδαχτούμε από αυτή την γυναίκα! Γιατί κι εμείς στρεφόμαστε προς όλες τις κατευθύνσεις, για να πάρουμε τροφή τούτου του κόσμου, για να χορτάσουμε, αλλά πρέπει να καταλάβουμε ότι δεν μπορούμε να χορτάσουμε από τίποτα, γιατί ο άνθρωπος είναι πιο βαθύς από τον υλιστικό κόσμο, είναι αρκετά φαρδύς για την ψυχολογία. Μόνο ο Θεός μπορεί να γεμίσει αυτό το πλάτος και βάθος. Αν μόνο μπορούσαμε να το καταλάβουμε, θα βρισκόμασταν ακριβώς στην ίδια κατάσταση με τη γυναίκα. Δεν χρειάζεται, όμως, να συναντήσουμε τον Χριστό σ’ ένα πηγάδι. Επειδή το πηγάδι είναι το Ευαγγέλιο, μια πηγή από όπου κυλάει το νερό της ζωής. Το Ευαγγέλιο δεν είναι υλιστικό πηγάδι. Είναι πηγάδι για το άλλο νερό, το οποίο πρέπει να πίνουμε.

Ας ακολουθήσουμε αυτή τη γυναίκα! Ας συνειδητοποιήσουμε και ας καταλάβουμε, ότι όλα αυτά με τα οποία είμαστε δεμένοι σαν να τα είχαμε παντρευτεί, δεν μπορούν να μας ικανοποιήσουν. Ας αναρωτηθούμε: Ποιος είμαι μέσα σε εκείνη τη εικόνα, όπου με βλέπει ο Θεός; Και τότε μπορούμε να πάμε στους άλλους για να τους πούμε: ”Συνάντησα έναν άνθρωπο που έβαλε έναν καθρέπτη μπροστά μου, και είδα τον εαυτό μου, όπως είμαι. Μου έχει πει τα πάντα για μένα. Έλα να δεις! Πάμε να τον ακούσεις!” Και οι άνθρωποι θα έρθουν και θα ακούσουν και τότε θα στραφούν σε μας και θα πουν: ”Η πίστη μας δεν στηρίζεται πια στα δικά σου λόγια, γιατί εμείς οι ίδιοι Τον έχουμε τώρα ακούσει, και ξέρουμε πως πραγματικά Αυτός είναι ο Χριστός και σ’ Αυτόν πιστεύουμε.”

Αμήν.

Δόξα… Και νυν… Ήχος πλ. β’
Η πηγή της ζωαρχίας Ιησούς ο Σωτήρ ημών, επί την πηγήν επιστάς του Πατριάρχου Ιακώβ, πιείν εζήτει ύδωρ παρά γυναικός Σαμαρείτιδος. Της δε το ακοινώνητον των Ιουδαίων προσειπούσης ο σοφός δημιουργός μετοχετεύει αυτήν ταίς γλυκείαις προσρήσεσι, μάλλον προς αίτησιν του αιδίου ύδατος, ο και λαβούσα, τοις πάσιν εκήρυξεν, ειπούσα· Δεύτε, ίδετε των κρυπτών γνώστην και Θεόν, παραγενόμενον σαρκί διά το σώσαι τον άνθρωπον.

St. Melangell the hermitess Abbess of Wales

Χριστὸς ἀνέστη! Ἀληθῶς ἀνέστη!
Christ is risen! Truly He is risen!
ХристосВоскрес! Воистину Воскрес!
Kristus (ir) augšāmcēlies! Patiesi viņš ir augšāmcēlies!
ქრისტეაღსდგა! ჭეშმარიტადაღსდგა!

St. Melangell the hermitess Abbess of Wales (+641 or 670 AD )

 Commemorated May 27 / January 31

“The Church in The British Isles will only begin to grow when she begins to venerate her own Saints” -Saint Arsenios of Paros (†1877)

Celtic landscapes have a way of stirring the human heart with their majesty and grandeur. They bring to mind the courageous and extremely self-sufficient saints who abandoned everything for a life of solitude and prayer in isolated, even treacherous, environs. These saints, by their holy and unconventional lives, conferred peace upon the land and the creatures because they had been liberated, at least in part, from their fallen human nature. As the Apostle Paul succinctly states: “For the creation waits with eager longing for the revealing of the children of God… because the creation itself will be set free from its bondage to decay and obtain the glorious liberty of the children of God.” (Romans 8:19,21).

St. Melangell (pronounced Mel-en-geth) is one of these saints who achieved such liberty. Through her consecrated life, she helped free the people and creation in the vicinity of her struggle to attain their supreme status of beauty and completion in God.

The actual era and lineage of St. Melangell are disputed. However, even in the misty shadows of her Irish and/or Welsh genealogy, it is certain that she was of royal or noble lineage and, thus, was expected to marry.In response to God’s call to a life of prayer and solitude, St. Melangell renounced her royal status for the religious life. Overlooking her boldness, her father insisted that she marry. Desiring above all things to be devoted to God alone, she fled Ireland around 590 and settled in Pennant, one of the most lonely and lovely areas of Montgomeryshire (present-day Powys), at the head of the Tanant Valley in Northern Wales. In this spot, which came to be called “Pennant Melangell”, sleeping on bare rock with a cave as her cell, she lived a hidden life of prayer for almost fifteen years.

Around 604, St. Melangell was “discovered” by the Welsh Prince of Pengwern Powys, Brochfael Ysgithrog, while he was hunting in the area around Pennant. As his hounds pursued their prey, the frightened hare ran into a bramble thicket for safety. Searching for the hare in the thicket, the Prince unexpectedly found St. Melangell. She was deep in prayer and had not heard the dogs or the horn or the sound of human footsteps. The breathless hare had hidden itself in the folds of her garment and peered out at the fierce hounds, trusting in its holy protectress. Prince Brochfael signaled the dogs to snatch the hare, but they dared not approach the saint nor would they kill the hare. Aware now of the situation, St. Melangell bravely drove the hounds back. The Prince had never experienced anything like this before. He was utterly amazed and cautiously approached the anchoress for an explanation. After hearing her story, Prince Brochfael, deeply moved by St. Melangell’s beauty, purity and love for God, had no choice but to acknowledge her sanctity. Nonetheless, he suggested that she leave her solitude and be wedded to him, but she adamantly refused. Impressed by her sanctity and determination, he donated a parcel of land, which included a churchyard and valley, to be used by her to found a monastery. The Prince expressed his fervent wish that the area be dedicated to the service of God. He also requested that the land be a place of refuge for people and animals, in particular the hares she had befriended long before the encounter with Prince Brochfael.
St. Melangell is reputed to have lived some thirty-seven years after the hunting incident. The area did indeed become a sanctuary under the anchoress’ guardianship. During her life, no animal was ever killed on her land. A known haven of safety not just for hares, but for all creatures, even wild animals living in the area became tame.

Humans, too, sought asylum from persecution, confident that neither prince nor chieftain would set foot upon Pennant Melangell in an attempt to violently seize them or demand unjust tribute. In time, St. Melangell became abbess of a community of virgins who had been drawn to her holy example, seeking their freedom as daughters of God.

If anyone shouted at a hunted hare “God and Melangell be with thee”, it was sure to escape. To this day, in honour of the saint, the hares are respected by the local hunters and are never harmed. After her death, St. Melangell became the tutelary saint of hares. Today, she is recognized as the Celtic patroness of [hares, other small] animals and of the natural environment.

Through her resolve to maintain her spiritual focus at any cost, St. Melangell reached a life of “glorious liberty” in which she truly participated as a daughter of God. Local tradition holds that St. Melangell was specially called by the Lord Himself to restore the Pennant Valley to Paradise. Hence, her very presence imbued the land, creatures and people with joy, peace and security. Her community imitated and memorialized her life, bequeathing the essence of sanctity to the area forever.

http://www.oodegr.com/english/biographies/arxaioi/Melangell_Wales.htm               http://www.pravoslavie.ru/english/71372.htm

Little known outside Wales and Great Britain, the secluded Welsh shrine of St. Melangel, deep in the Berwyn Mountains, is dedicated to a sixth-century Irishwoman, an anchorite who lived here for many years, alone and unknown. An early Christian treasure, it is the oldest existing Romanesque shrine in northern Europe. When the church was restored in the 1960’s, Melangell’s relics were discovered under the chapel floor, and now more than 10,000 pilgrims a year come to ask for her intercession.
Nun Nectaria (McLees)

Troparion of St Melangell Tone 4

Blessed Melangell, /virgin and holy anchoress/
In your forest retreat you led a life of chastity./
Through your example your sisters learned
Godly obedience, faith and holy stillness. /
As the startled hare fled to you for refuge / may
we flee from the world to the mercies of Christ. //
Pray for us who would be pure in heart.

Doxastikon of St Melangell of the Stichera in the Plagal of the Second Tone

Today, in the exhalation of spring, the memory of the Venerable Melangell gives fragrance to the faithful as the lily of the field. For the fragrance of Christ, according to Paul, drives away the odor of death, and to her we cry out: Hail, you who shattered the infirmity of female nature, and with manliness of mind, you struggled as a bodiless one. Hail, the mark of royal glory, who walked the narrow way of asceticism. Hail, the root of Ireland divine in form, the protector and defender of Wales, and the protector of those who bear your name, who are in dangers. Intercede, we pray, to the Trinitarian God, that He have mercy on our souls.

Αγία Μελαγγέλθ της Ουαλλίας

Χριστὸς ἀνέστη! Ἀληθῶς ἀνέστη!
Christ is risen! Truly He is risen!
ХристосВоскрес! Воистину Воскрес!
Kristus ir augšāmcēlies! Patiesi viņš ir augšāmcēlies!
ქრისტეაღსდგა! ჭეშმარიტადაღსდგა!

Αγία Μελαγγέλθ η θαυματουργός, ερημίτισσα της Ουαλίας

Εορτάζει στις 27 Μαΐου

Η Αγία Μελανγκέλ: η προστάτιδα του περιβάλλοντος

Εξακόσια χρόνια μετά τη γέννηση του Χριστού, γεννήθηκε στα καταπρά- σινα δάση της Ιρλανδίας μια πανέμορφη βασιλοπούλα. Το όνομά της ήταν Μελανγκέλ και ζούσε με τους γονείς της σ’ έναν μεγάλο πύργο. ΄Ολοι την αγαπούσαν από μικρή. ΄Ηταν γεμάτη καλοσύνη και απ’ όπου κι αν περνούσε, σκορπούσε γύρω της χαρά. ΄Ολους τους βοηθούσε με προθυμία και για όλους είχε κάτι καλό να πει. Η πιο μεγάλη, όμως, αγάπη της Μελανγκέλ ήταν ο Θεός. Σε εκείνον επιθυμούσε να αφιερώσει τη ζωή της. Αποφάσισε να αφήσει τα πλούτη και να πάει να ζήσει σε μια σπηλιά μέσα στο δάσος της Ουαλίας. Ο άγιος τρόπος ζωής της έκανε τα ζώα και τα πουλιά να την πλησιάζουν χωρίς φόβο. Εκείνη τα φρόντιζε με αγάπη και μοιραζόταν μαζί τους το λιγοστό φαγητό της. Μια μέρα, ένας πρίγκιπας της περιοχής βγήκε για κυνήγι με τα σκυλιά του στα μέρη που ζούσε η Μελανγκέλ. Κυνηγώντας έναν λαγό, έφτασε μαζί με τα σκυλιά στο μέρος που συνήθιζε η Αγία να προσεύχεται. Ο λαγός έτρεξε και κρύφτηκε κάτω από τα ρούχα της, για να φυλαχτεί. Τα σκυλιά, παρόλο που το αφεντικό του τα διέταξε, δεν μπορούσαν να κουνηθούν, για να βρουν τον λαγό. Ο πρίγκιπας απορημένος πλησίασε τη Μελανγκέλ και της είπε:

«Ποια είσαι εσύ; Τι ζητάς εδώ; Δεν το ξέρεις ότι ο τόπος αυτός είναι δικός μου; Και τι έκανες στα σκυλιά μου και δεν μπορούν να κουνηθούν;» Τότε εκείνη του μίλησε για τον Δημιουργό του κόσμου και τον προστάτη όλων των αδύναμων πλασμάτων, όπως ήταν ο μικρός λαγός. Του είπε πόσο μεγάλη ήταν η επιθυμία της να πλησιάσουν όλοι οι άνθρωποι τον Χριστό. Ο πρίγκιπας θαύμασε τα λόγια της Μελανγκέλ και της έδωσε τον τόπο για να χτιστεί εκκλησία. Σήμερα, πολλοί προσκυνητές επισκέπτονται την περιοχή και χαίρονται την ομορφιά, τη χάρη και την ευλογία του περιβάλλοντος.

(Ιερά Μονή Χρυσοπηγής, Σταλαγματιές της αγάπης του Θεού, 2007)

Απολυτίκιον οσίας Μελλαγέλας Της ερημίτιδος (570-641). Ήχος α ‘ . Της ερήμου πολίτης.
(Ποίημα Ισιδώρας Καθηγουμένης Αγιεροθειτίσσης.)

Τοις οσίοις σου τρόποις, τω Θεώ ευηρέστησας, και αγγελικήν πολιτείαν, Μελαγγέλα επέδειξας • ευγένειαν παρείδες πατρικήν, και πλούτον και τιμήν βασιλικήν, και εις έρημον ελθούσα μοναστριών, παρθένων μήτηρ γέγονας. Χαίροις της Ιρλανδίας ο βλαστός, χαίροις Κελτών το καύχημα • χαίροις της Βρεττανίας η λαμπάς, το κλέος Ουαλίας τε.

Μεγαλυνάριον.

Χαίροις βασιλόπαις θαυματουργέ, άνθος της ερήμου, των παρθένων η καλλονή, χαίροις ελεήμον Οσία Μελαγγέλα • η δόξα Ουαλίας η πολυσήμαντος.