St. John the Russian

Χριστὸς ἀνέστη! Ἀληθῶς ἀνέστη!
Christ is risen! Truly He is risen!
ХристосВоскрес! Воистину Воскрес!
Kristus (ir) augšāmcēlies! Patiesi viņš ir augšāmcēlies!
ქრისტეაღსდგა! ჭეშმარიტადაღსდგა!

St. John the Russian, the New Confessor of Prokopion and Evia

Commemorated on May 27

St John was born around 1690 in the south of Russia to pious Orthodox parents. Upon reaching maturity he was called to service in the army of Peter I, to serve as a simple soldier. During the Prutsk campaign of the Russo-Turkish war he was taken prisoner. As the case then, he ended up as a slave of the Turkish cavalry commander who took John to his home in the village of Prokopion, near Caesarea in Asia Minor.

Like all captured Christian soldiers, John was threatened, tortured, subjected to all means to convert him to the Moslem faith. John was resolute in his resistance to this inhumane treatment, bravely enduring humiliations and beatings. Noting John’s firm faith, his master’s heart softened and John was assigned to take care of his master’s stable, which also became his living quarters. Recalling the cave and manger where his Savior came into the world, John rejoiced in his small dark corner of the stable as a little paradise where he could freely pray and offer praises to the true God. Occasionally, John would leave his bed to keep vigil at the nearby Church of the Great Martyr George, and on Saturdays and Feast days receive Holy Communion.

As the cavalry commander prospered, he understood his blessings and prosperity came through his servant John, and noted this to his fellow citizens.

Foreseeing his end, John called for a priest from the church he had attended and asked to partake of the immaculate mysteries. The priest was afraid to openly bring the Eucharist into the stable. Being divinely inspired, he dug the core out of an apple and lined the cavity with beeswax and placed the communion inside. He then visited the saint at the stables and gave him Communion. After receiving communion, John fell asleep in the Lord on May 27, 1730. He was about forty years old.

His relics were brought from the village of Prokopion to Euboea by refugees from Ürgüp in Cappadocia, after the Asia Minor Disaster of 1922-24. St. John’s body is small, and he is clothed in a garment similar to an altar server. Thousands of pilgrims flock here from all the corners of Greece, particularly on his feast day (May 27).

St. John the Russian is widely venerated on Mount Athos, particularly in the Russian monastery of St. Panteleimon.

Troparion, in Tone IV

He that hath called thee from earth unto the heavenly abodes doth even after thy death keep thy body unharmed, O righteous one; for thou wast carried off as a prisoner into Asia wherein also, O John, thou didst win Christ as thy friend. Wherefore do thou beseech him that our souls be saved.

Advertisement

Προκόπι (Ürgüp) – Εκεί που αγίασε ο Όσιος Ιωάννης ο Ρώσος

Χριστὸς ἀνέστη! Ἀληθῶς ἀνέστη!
Christ is risen! Truly He is risen!
ХристосВоскрес! Воистину Воскрес!
Kristus (ir) augšāmcēlies! Patiesi viņš ir augšāmcēlies!
ქრისტეაღსდგა! ჭეშმარიტადაღსდგა!

Όσιος Ιωάννης ο Ρώσος

Εορτάζει στις 27 Μαΐου

Ο Όσιος Ιωάννης γεννήθηκε σε ένα χωριό της λεγομένης Μικράς Ρωσίας, περί το 1690, από γονείς ευλαβείς και ενάρετους. Όταν έφθασε σε νόμιμη ηλικία στρατεύθηκε, ενώ βασίλευε στη Ρωσία ο Μέγας Πέτρος. Έλαβε μέρος στον πόλεμο που έκανε εκείνος ο τολμηρός τσάρος εναντίον των Τούρκων κατά το 1711, και συνελήφθη αιχμάλωτος από τους Τατάρους. Οι Τάταροι τον πούλησαν σε έναν Οθωμανό αξιωματικό Ίππαρχο, που καταγόταν από το Προκόπιον της Μικράς Ασίας, το οποίο βρίσκεται πλησίον στην Καισάρεια της Καππαδοκίας. Ο αγάς τον πήρε μαζί του στο χωριό του….τον διόρισε στον σταύλο του, για να φροντίζει τα ζώα του. Σε μία γωνιά του σταύλου ξάπλωνε το κουρασμένο σώμα του και αναπαυόταν, ευχαριστώντας τον Θεό, διότι αξιώθηκε να έχει ως κλίνη τη φάτνη στην οποία ανεκλίθη κατά την γέννησή Του ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός. Ήταν δε αφοσιωμένος στο έργο του, περιποιούμενος με στοργή τα ζώα του κυρίου του, τα οποία αισθάνονταν τόση την προς αυτά αγάπη του Αγίου, ώστε να τον ζητούν όταν απουσίαζε, να τον προσβλέπουν με αγάπη και να χρεμετίζουν με χαρά όταν τα χάιδευε, ωσάν να συνομιλούσαν μαζί του…

Κάθε νύχτα ο σταύλος γέμιζε από τις προσευχές του Αγίου και η κακοσμία γινόταν οσμή ευωδίας πνευματικής. Ο μακάριος Ιωάννης είχε εκείνο τον σταύλο ως ασκητήριο, επί ώρες ήταν γονυπετής και προσευχόμενος, κοιμώμενος για λίγο επάνω στα άχυρα, χωρίς άλλο σκέπασμα παρά μία παλαιά κάπα, γευόμενος με διάκριση, πολλές φορές μόνο λίγο ψωμί και νερό, και νηστεύοντας τις περισσότερες ημέρες…

Με την ευλογία που έφερε ο Άγιος στον οίκο του Τούρκου Ιππάρχου, αυτός πλούτισε και έγινε ένας από τους ισχυρούς του Προκοπίου.
Ο Άγιος ιπποκόμος του, εκτός της προσευχής και της νηστείας, που έκανε ως άλλος Ιώβ, πήγαινε τη νύχτα και έκανε όρθιος αγρυπνίες στο νάρθηκα της εκκλησίας του Αγίου Γεωργίου, η οποία ήταν κτισμένη μέσα σε ένα βράχο και βρισκόταν κοντά στον οίκο του Τούρκου κυρίου του. Εκεί πήγαινε κρυφά τη νύχτα, κοινωνούσε δε κάθε Σάββατο τα Άχραντα Μυστήρια. Και ο Κύριος, «ο ετάζων καρδίας και νεφρούς», επέβλεψε επί τον δούλο του τον πιστό και έκανε, ώστε να πάψουν να τον περιπαίζουν και να τον υβρίζουν οι σύνδουλοί του και οι άλλοι αλλόθρησκοι.
Αφού, λοιπόν, ο αφέντης του Ιωάννη πλούτισε, αποφάσισε να υπάγει για προσκύνημα στη Μέκκα, τη ιερά πόλη των Μωαμεθανών.

Αφού πέρασαν αρκετές ημέρες από την αναχώρησή του, η σύζυγός του παρέθεσε τράπεζα και προσκάλεσε τους συγγενείς και τους φίλους του ανδρός της, για να ευφρανθούν και να ευχηθούν να επιστρέψει υγιής στον οίκο του από την αποδημία. Ο μακάριος Ιωάννης διακονούσε στην τράπεζα. Παρέθεσαν δε σε αυτή και ένα φαγητό, το οποίο άρεσε πολύ στον αγά, το λεγόμενο πιλάφι, το οποίο συνηθίζουν πολύ στην Ανατολή. Τότε η οικοδέσποινα θυμήθηκε τον σύζυγό της και είπε στον Ιωάννη: «Πόση ευχαρίστηση θα ελάμβανε, Γιουβάν, ο αφέντης σου, αν ήταν εδώ και έτρωγε μαζί μας από τούτο το πιλάφι!». Ο Ιωάννης τότε ζήτησε από την κυρία του ένα πιάτο γεμάτο πιλάφι και είπε ότι θα το έστελνε στον αφέντη του στη Μέκκα, στο άκουσμα των λόγων του γέλασαν οι προσκεκλημένοι. Αλλά η οικοδέσποινα είπε στην μαγείρισσα να δώσει το πινάκιο με το φαγητό στον Ιωάννη, σκεπτόμενη ή ότι ήθελε να το φάει ο ίδιος μόνος του ή να το πάει σε καμιά φτωχή χριστιανική οικογένεια, όπως συνήθιζε να κάνει, δίδοντας το φαγητό του.
Ο Άγιος το πήρε και πήγε στον σταύλο. Εκεί γονυπέτησε και έκανε προσευχή εκ βάθους καρδίας παρακαλώντας τον Θεό να αποστείλει το φαγητό στον αφέντη του με όποιον τρόπο οικονομούσε Εκείνος με την παντοδυναμία Του, με την απλότητα που είχε στην καρδιά του ο Ιωάννης πίστεψε ότι ο Κύριος θα εισακούσει την προσευχή του και το φαγητό θα πήγαινε θαυματουργικά στη Μέκκα. Πίστευε, «μηδέν διακρινόμενος» κατά τον λόγο του Κυρίου, χωρίς να έχει κανένα δισταγμό ότι αυτό που ζήτησε θα γινόταν. Και, όπως λέγει ο Άγιος Ισαάκ ο Σύρος, «τα υπερφυή ταύτα σημεία συμβαίνουσι τοις απλουστέροις τη διανοία και θερμοτέροις τη ελπίδι», ότι, δηλαδή, αυτά τα υπερφυσικά θαύματα συμβαίνουν σε εκείνους που έχουν απλούστερη διάνοια και είναι θερμότεροι στην ελπίδα την οποία έχουν προς τον Θεό. Πράγματι! το πιάτο με το φαγητό χάθηκε από τα μάτια του Οσίου. Ο μακάριος Ιωάννης επέστρεψε στην τράπεζα και είπε στην οικοδέσποινα ότι έστειλε το φαγητό στη Μέκκα.
Ακούγοντας οι προσκεκλημένοι τον λόγο αυτό γέλασαν και είπαν ότι το έφαγε ο Ιωάννης.

Αλλά ύστερα από λίγες ημέρες γύρισε από την Μέκκα ο κύριός του και έφερε μαζί του το χάλκινο πιάτο, προς μεγάλη έκπληξη των οικείων του. Μόνο ο μακάριος Ιωάννης δεν εξεπλάγη. Έλεγε, λοιπόν, ο αγάς προς τους οικείους του: «Την δείνα ημέρα (και ήταν η ημέρα του συμποσίου, κατά την οποία είπε ο Ιωάννης ότι έστειλε το φαγητό στον αφέντη του), την ώρα κατά την οποία επέστρεψα από το μεγάλο τζαμί στον τόπο όπου κατοικούσα, βρήκα επάνω στο τραπέζι, σε έναν οντά (δωμάτιο) όπου τον είχα κλειδωμένο, τούτο το σαχάνι (πιάτο) γεμάτο πιλάφι. Στάθηκα με απορία, σκεπτόμενος, ποίος άραγε είχε φέρει εκείνο το φαγητό και προ πάντων δεν μπορούσα να εννοήσω με τί τρόπο είχε ανοίξει την πόρτα, την οποία είχα κλείσει καλά. Μη γνωρίζοντας πως να εξηγήσω αυτό το παράδοξο πράγμα, περιεργαζόμουν το πιάτο μέσα στο οποίο άχνιζε το πιλάφι και είδα με απορία ότι ήταν χαραγμένο το όνομά μου επάνω στο χάλκωμα, όπως σε όλα τα χάλκινα σκεύη της οικίας μας. Ωστόσο, με όλη την ταραχή όπου είχα από εκείνο το ανεξήγητο περιστατικό, κάθισα και έφαγα το πιλάφι με μεγάλη όρεξη, και ιδού το πιάτο που το έφερα μαζί μου, και είναι αληθινά το δικό μας».
Ακούγοντας αυτή τη διήγηση οι οικείοι του Ιππάρχου εξέστησαν και απόρησαν, η δε σύζυγός του, του εξιστόρησε πως ζήτησε ο Ιωάννης το πιάτο με το φαγητό και είπε ότι το έστειλε στη Μέκκα, και ότι, ακούγοντάς τον να λέγει ότι το έστειλε, γέλασαν.
Αυτό το θαύμα μαθεύτηκε σε όλο το χωριό και στη γύρω περιοχή και όλοι θεωρούσαν πλέον τον Ιωάννη ως άνθρωπο δίκαιο και αγαπητό στον Θεό, τον έβλεπαν δε με φόβο και σεβασμό, και δεν τολμούσε κανείς να τον ενοχλήσει…

Προαισθανόμενος ο Όσιος το τέλος του, ζήτησε να κοινωνήσει των Αχράντων Μυστηρίων και γι αυτό έστειλε και κάλεσε έναν ιερέα. Αλλά ο ιερεύς φοβήθηκε να μεταφέρει φανερά τα Άγια Μυστήρια στο σταύλο, εξαιτίας του φανατισμού των Τούρκων. Όμως σοφίστηκε, κατά Θεία φώτιση, και πήρε ένα μήλο, το έσκαψε, έβαλε μέσα την Θεία Κοινωνία και έτσι μετέβη στο σταύλο και κοινώνησε τον μακάριο Ιωάννη. Ο Ιωάννης, μόλις έλαβε το Άχραντο Σώμα και το Τίμιο Αίμα του Κυρίου, παρέδωσε την αγία ψυχή του στα χέρια του Θεού, τον Οποίο τόσο αγάπησε. Ήταν το 1730.

Προκόπι (Ürgüp) – Εκεί που αγίασε ο Όσιος Ιωάννης ο Ρώσος

https://www.youtube.com/watch?v=UUx-A9aNltM

Απολυτίκιον Αγίου Ιωάννου του Ρώσσου. Ήχος δ’. Ταχύ προκατάλαβε.

Εκ γης ο καλέσας σε προς ουρανίους μονάς, τηρεί και μετά θάνατον αδιαλώβητον το σκήνος σου όσιε. Συ γαρ εν τη Ασία ως αιχμάλωτος ήχθης, ένθα και ωκειώθης τω Χριστώ Ιωάννη. Αυτόν ούν ικέτευε, σωθήναι τας ψυχάς ημών.

“whosoever thirsteth, let him come to Me and drink” (John 7:37)

Χριστὸς ἀνέστη! Ἀληθῶς ἀνέστη!
Christ is risen! Truly He is risen!
ХристосВоскрес! Воистину Воскрес!
Kristus (ir) augšāmcēlies! Patiesi viņš ir augšāmcēlies!
ქრისტეაღსდგა! ჭეშმარიტადაღსდგა!

St Theophan the Recluse’s “thought” for Mid-Pentecost, as translated by Reader Nicholas Parks:
On Mid-Pentecost we hear the call of the Lord: “whosoever thirsteth, let him come to Me and drink” (John 7:37). If this is so, then let us all run to Him. Whatever you thirst for – so long as it is not contrary to the spirit of the Lord – you will find relief in Him. If you thirst for knowledge, run to the Lord, for He is the one and only light, enlightening every man. If you thirst for cleansing from sin and quenching of the flames of your conscience, run to the Lord, for He tore asunder the handwriting of our sins upon the Cross. If you thirst for peace in your heart, run to the Lord, for He is the treasury of all good, Whose abundance will teach you to forget all deprivations and despise all earthly good, so as to be filled with Him alone. If you need strength, He is almighty. If you need glory, His glory surpasses the world. If you desire freedom, He gives true freedom. He will resolve all of our doubts, loose the bonds of our passions, dispel all our troubles and difficulties, will enable us to overcome all obstacles, temptations and intrigues of the enemy, and will make smooth the path of our spiritual life. Let us all run to the Lord!

In the middle of the Feast, O Savior, fill my thirsting soul with the waters of godliness, as Thou didst cry to all: ‘If anyone thirst, let him come to Me and drink’ (John 7:37). O Christ God, Fountain of our life, glory be to Thee!

Leaping, living water, water of immortality, O ever-living well-spring, didst thou promise to give to them that by faith await thy Spirit, O Saviour who hast come forth from the Father.

Το φως του Ονόματος του Ιησού φωτίζει όλο το Σύμπαν… Μητροπολίτου Διοκλείας Κάλλιστου Ware

Χριστὸς ἀνέστη! Ἀληθῶς ἀνέστη!
Christ is risen! Truly He is risen!
ХристосВоскрес! Воистину Воскрес!
Kristus (ir) augšāmcēlies! Patiesi viņš ir augšāmcēlies!
ქრისტეაღსდგა! ჭეშმარიტადაღსდგა!

Μητροπολίτου Διοκλείας Κάλλιστου Ware

“Κύριε Ιησού Χριστέ, Υιέ του Θεού, ελέησόν με τον αμαρτωλόν.”

Ο Άγιος Ισαάκ ο Σύρος λέγει: «Όταν το Άγιο Πνεύμα κατοικήσει μέσα στον άνθρωπο, ο άνθρωπος δεν σταματά να προσεύχεται επειδή το Πνεύμα θα προσεύχεται συνεχώς μέσα του. Τότε, ούτε όταν κοιμάται ούτε όταν είναι ξύπνιος θα αποκοπεί η προσευχή από την ψυχή του• μα όταν τρώγει κι όταν πίνει, όταν ξαπλώνει ή όταν εργάζεται, ακόμα κι όταν κοιμάται βαθειά η ευωδία της προσευχής θα εισπνέεται μέσα στην καρδιά του από μόνη της.»

Οι Ορθόδοξοι πιστεύουν πως η δύναμη του Θεού είναι παρούσα στο Όνομα του Ιησού έτσι, ώστε η επίκληση αυτού του θείου Ονόματος να ενεργεί ως σημείο της ενέργειας του Θεού, προικισμένο με μυστηριακή χάρη. ” Το Όνομα του Ιησού, όταν βρίσκεται στην ανθρώπινη καρδιά, της μεταδίδει τη δύναμη της θέωσης … Λάμποντας μέσα από την καρδιά, το φως του Ονόματος του Ιησού φωτίζει όλο το Σύμπαν”. S. Bulgakov, The Orthodox Church, σσ. 170-171).

Η προσευχή του Ιησού αποδεικνύεται μεγάλη πηγή θάρρους και χαράς γι’ αυτούς που την προφέρουν συνέχεια, αλλά και γι’ αυτούς που τη χρησιμοποιούν περιστασιακά. Ας ξαναθυμηθούμε τον Προσκυνητή (Περιπέτειες ενός Προσκυνητή): Έτσι πορεύομαι τώρα, και επαναλαμβάνω ασίγαστα την Προσευχή του Ιησού, που μου είναι πολυτιμότερη και γλυκύτερη από καθετί άλλο στον κόσμο. Μερικές φορές κάνω σαράντα τρία με σαράντα τέσσερα μίλια τη μέρα, και δεν αισθάνομαι πως περπάτησα καθόλου. Έχω τη συνείδηση μόνο του γεγονότος πως επαναλαμβάνω την προσευχή. Όταν με διατρυπάει το πικρό κρύο, αρχίζω να λέω την προσευχή πιο ζωηρά, και γρήγορα ζεσταίνομαι. Όταν αρχίζει να με βασανίζει η πείνα, καλώ πιο συχνά το Όνομα του Ιησού, και ξεχνώ την επιθυμία του φαγητού. Όταν αρρωσταίνω και με πιάνουν οι ρευματισμοί στην πλάτη και στα πόδια, συγκεντρώνω τις σκέψεις μου στην Προσευχή, και δεν προσέχω τον πόνο. Αν κάποιος με πληγώσει, αρκεί να σκεφτώ “Πόσο γλυκιά είναι η Προσευχή του Ιησού!” και ο πόνος και ο θυμός περνούν και ξεχνώ τα πάντα… Ευχαριστώ τον Θεό που καταλαβαίνω τώρα το νόημα των λέξεων που άκουσα στον Απόστολο – Αδιαλείπτως προσεύχεσθε (Α΄Θεσσαλ. 5, 17). Οι περιπέτειες ενός Προσκυνητού, σ. 26-8 – Τhe Way of a Pilgrim, σς. 17-18.

απόσπασμα από το βιβλίο “Ορθόδοξη Εκκλησία” του επισκόπου Κάλλιστου Ware

Κάθισμα Μεσοπεντηκοστής Ήχος πλ. δ’. Την Σοφίαν και Λόγον

Της σοφίας το ύδωρ και της ζωής αναβρύζων τω κόσμω, πάντας Σωτήρ, καλείς του αρύσασθαι, σωτηρίας τα νάματα· τον γαρ θείον νόμον σου, δεχόμενος άνθρωπος, εν αυτώ σβεννύει, της πλάνης τους άνθρακας· όθεν εις αιώνας, ου διψήσει, ου λήψει, του κόρου σου Δέσποτα βασιλεύ επουράνιε. Διά τούτο δοξάζομεν, το κράτος σου, Χριστέ ο Θεός, των πταισμάτων άφεσιν αιτούμενοι, καταπέμψαι πλουσίως τοις δούλοις σου.

If any man thirst, let him come unto Me, and drink… St. Nicholai Velimirovich

Χριστὸς ἀνέστη! Ἀληθῶς ἀνέστη!
Christ is risen! Truly He is risen!
ХристосВоскрес! Воистину Воскрес!
Kristus (ir) augšāmcēlies! Patiesi viņš ir augšāmcēlies!
ქრისტეაღსდგა! ჭეშმარიტადაღსდგა!

St. Nicholai Velimirovich

In the last day, that great day of the feast, Jesus stood and cried, saying, If any man thirst, let him come unto Me, and drink (Jn. 7:37).

 This refers to the feast of Tabernacles, which was celebrated in autumn in memory of the building of the Tabernacles in the desert during the Jewish people’s time of wandering there. This feast was marked in the seventh month according to the Jewish calendar, which corresponds to our month of September, and was a time of great festivity (cf. Lev. 23:34; Deut. 16:13–14). It was celebrated on the seventh day, and the last day must have been marked with especial solemnity, since it was called great. If any man thirst, declared the Lord, let him come unto Me, and drink. In waterless Jerusalem it was hard to provide even ordinary, material water to that great crowd. Special water-bearers dragged water for the temple vessels from the spring of Siloam. What inspired the Lord to speak of thirst and water? Perhaps it was the people’s complaint of thirst. Perhaps it was the appearance of the water-bearers, who were pulling the water from Siloam up Mount Moriah where the temple stood. And perhaps it was the circumstance that this was the last day, and therefore the Lord wanted to make use of the time, to remind the people whose hearts had hardened, of spiritual thirst, and to offer them spiritual drink. Once He told the Samaritan woman: But whosoever drinketh of the water that I shall give him shall never thirst (Jn. 4:14). And now He is talking about that same living-giving spiritual water—now, when He calls all who thirst to come unto Me and drink.(Jn. 7:38–39). First the Lord determines belief in Him. He promises a reward to those who rightly believe in Him; that is, who believe as the scripture hath said. He does not want people to believe in Him as one of the prophets. All of the prophets prophesied of Him. And He does not want people to consider Him a second Elias or John the Baptist. Both Elias and John were but servants of God and forerunners of Him. And He did not call Himself a servant of God, nor the forerunner of anyone, no matter who it may be. Holy Scripture speaks of Him as the Son of God, born of God the Father in eternity and of the Most Holy Virgin Mary in time. When the Apostle Peter confessed such faith in Him, saying: Thou art the Christ, the Son of the Living God (Mt. 16:16), the Lord praised his faith. When the elders and scribes wanted to confuse Him with various cunning questions, He Himself confused them and silenced them by citing the Holy Scripture, where it is written that the awaited Messiah is not only the son of David, but also the Son of God (Mt. 22:41–66). He wants people to believe in Him also as the highest divine revelation, in which all the other revelations are united, from beginning to end. Outside of Him faith is in vain, hope is in vain, and love is impossible. That the right faith in Him is salvific is something of which the one who rightly believes will be convinced. How can one be convinced? Out of his belly shall flow rivers of living water. Living water here means the Holy Spirit, as the Evangelist himself explains: He spake here of the Spirit. Thus, the Holy Spirit comes to abide in the one who believes in the Son of God, and spiritual, life-bearing rivers shall flow from his belly. But why from his belly? Because the body of a saint in this life is the habitation of the Holy Spirit, as the apostle says: What? Know ye not that your body is the temple of the Holy Ghost which is in you, which ye have of God, and ye are not your own? (1 Cor. 6:19). This is what the Apostle Paul said to the faithful, upon whom the Holy Spirit had already descended through their faith in the Son of God. In a narrower sense, the belly is understood to be the human heart, as the concentration of life both physical and spiritual. The same Apostle Paul says: God hath sent forth the Spirit of his Son into your hearts (Gal. 4:6).Thus, from the heart as from the main lamp of the Holy Spirit pour spiritual, life-bearing streams throughout the entire person, both bodily and spiritually. The consequence of this will be that the body of a person with faith will become an instrument of the human spirit, and the human spirit will become an instrument of the Holy Spirit. The whole person will be purified, illumined, confirmed, and made deathless by the streams of God the Spirit, so that all of his thoughts, all his love, and all his activities will be aimed at eternal life. The streams of his life will pour into eternity, and the streams of eternity will pour into his life.

https://iconandlight.wordpress.com/orthodox_greek_icons_blog/

Troparion of the Mid-Pentecost — Tone 8

In the middle of the Feast, O Savior, / Fill my thirsting soul with the waters of godliness, as You did cry to all: / If anyone thirst let him come to me and drink! / O Christ God, Fountain of our life, glory to You!

Μεσοπεντηκοστής,εορτή της Αγίας Σοφίας στην Κωνσταντινούπολη

Χριστὸς ἀνέστη! Ἀληθῶς ἀνέστη!
Christ is risen! Truly He is risen!
ХристосВоскрес! Воистину Воскрес!
Kristus (ir) augšāmcēlies! Patiesi viņš ir augšāmcēlies!
ქრისტეაღსდგა! ჭეშმარიტადაღსდგა!

Μεσοπεντηκοστής

Εορτάζει την Τετάρτη μετά την Κυριακή του Παραλύτου

Ο ναός της Αγίας Σοφίας στην Κωνσταντινούπολη τιμόταν στην Σοφία του Θεού, στην πηγή του ακενώτου ύδατος, το δεύτερο πρόσωπο της Αγίας Τριάδος, τον Ιησού Χριστό την ενσαρκωμένη Σοφία του Θεού και πανηγύριζε στην εορτή της Μεσοπεντηκοστής.Τα βυζαντινά χρόνια, η εορτή της Μεσοπεντηκοστής ήταν η μεγάλη εορτή της Μεγάλης Εκκλησίας της Κωνσταντινουπόλεως.  Πολλοί Ναοί κτίσθηκαν, κυρίως από το τέλος του 4ου αιώνος, που αφιερώθηκαν στον Χριστό «ως την αγίαν του Θεού Σοφίαν». Εκτός της Κωνσταντινουπόλεως, στην Έδεσσα Μεσοποταμίας (Οσρόη), στην Θεσσαλονίκη, στην Κρήτη (Πάνορμος), στην Σόφια Βουλγαρίας, στην Αχρίδα, στο Κίεβο, στην Τραπεζούντα, στον Μυστρά, στη Μονεμβασία και αλλού. Μάλιστα, μια επιγραφή στον ομώνυμο Ναό (της Αγίας Σοφίας) στον Μυστρά, ανέφερε ότι είναι αφιερωμένη «τω παντοποιώ του Θεού Πατρός Λόγω».

Η Αγία Τράπεζα της Αγιά Σοφιάς

Η Αγία Τράπεζα ήταν κατασκευασμένη από καθαρό χρυσό και έλαμπε διακοσμημένη με σπάνια κοσμήματα και σμάλτο . Ο Νίκος Πολίτης αναφερόμενος στην άλωση της Πόλεως διασώζει και τα περί της Αγίας Τραπέζης της «Μεγάλης Εκκλησίας» γράφοντας τα εξής: «Την μέρα που πάρθηκε η Πόλη, έβαλαν σ΄ένα καράβι την Αγία Τράπεζα της Αγιά Σοφιάς, να την πάνε στην Φραγκιά, για να μην πέσει στα χέρια των Τούρκων.
Εκεί όμως στη θάλασσα του Μαρμαρά άνοιξε το καράβι και η Αγία Τράπεζα εβούλιαξε στον πάτο. Στο μέρος εκείνο η θάλασσα είναι λάδι, όση θαλασσοταραχή και κύματα κι αν είναι γύρω. Και το γνωρίζουν το μέρος αυτό οι ναυτικοί από τη γαλήνη, που είναι πάντα εκεί, και από την ευωδία που βγαίνει. Πολλοί μάλιστα αξιώθηκαν να την ιδούν στα βάθη της θάλασσας.Όταν θα πάρουμε πάλι την Πόλη, θα βρεθεί και η Άγια Τράπεζα και θα τη στήσουν στην Αγιά Σοφιά, να γίνουν σ’ αυτήν τα εγκαίνια».

Το φαινόμενο μαρτυρούν και σύγχρονοι Τούρκοι επιστήμονες, που έχουν κάνει κατά καιρούς απόπειρες να ανακαλύψουν που οφείλεται αυτό το περίεργο φαινόμενο, αλλά λόγω της λασπώδους σύστασης του βυθού, απέβησαν άκαρπες. Σύμφωνα με ντόπιους Τούρκους της Κωνσταντινούπολης, το σημείο αυτό είναι υπαρκτό.O θρύλος λέει πως 3 ενετικά καράβια μετέφεραν τα κειμήλια από την Αγία τράπεζα της Αγ. Σοφίας, που βυθίστηκε στα νερά του Βοσπόρου στην περιοχή του Μαρμαρά.

Στο βιβλίο του Δωροθέου Μονεμβασίας με τίτλο “Βίβλος Χρονική” (1781) διαβάζουμε: ” Οι Ενετοί την υπερθαύμαστον και εξάκουστον Αγίαν Τράπεζαν της Αγίας Σοφίας, την πολύτιμον και ωραιότατην, έβγαλαν από τον Ναό και έβαλαν εις το καράβι, και καθώς έκαναν άρμενα και επήγαιναν προς Βενετία, ω, του θαύματος! Πλησίον της νήσου του Μαρμαρά άνοιξε το καράβι και έπεσεν εις την θάλασσαν η Αγία Τράπεζα και εβούλησε και είναι εκεί ως σήμερον, και τούτο είναι φανερόν και το μαρτυρούν οι πάντες, διότι όλον το μέρος εκείνο, όταν κάμνει φουρτούνα, η θάλασσα όλη κάμνει κύματα φοβερά, εις δε τον τόπο όπου είναι η Αγία Τράπεζα είναι γαλήνη και δεν ταράσσεται η θάλασσα. Και υπαγαίνουν τινές εκεί με περάματα, και λαμβάνουν από την θάλασσαν εκείνην, όπου είναι η Αγία Τράπεζα, και μυρίζει θαυμασιώτατα μυρωδίαν, από το άγιον μύρον όπου έχει και των άλλων αρωμάτων “.
Η Αγία Τράπεζα καθεύδει τον «νήδυμον ύπνον» στα έγκατα της θάλασσας του Μαρμαρά….

“Βοήθα Άη μου Γιώργη, βοήθα Παναγιά /να πάρουμε την Πόλη και την Αγιά Σοφιά” (Ανατ. Θράκη)Απολυτίκιον Μεσοπεντηκοστής Ήχος πλ. δ’

Μεσούσης της εορτής, διψώσάν μου την ψυχήν, ευσεβείας πότισον νάματα ότι πάσι Σωτήρ εβόησας· ο διψών, ερχέσθω προς με και πινέτω· Η πηγή της ζωής, Χριστέ ο Θεός δόξα σοι.

HEALING OF THE PARALYTIC, Anthony Bloom (Metropolitan of Sourozh)

Χριστὸς ἀνέστη! Ἀληθῶς ἀνέστη!
Christ is risen! Truly He is risen!
ХристосВоскрес! Воистину Воскрес!
Kristus (ir) augšāmcēlies! Patiesi viņš ir augšāmcēlies!
ქრისტეაღსდგა! ჭეშმარიტადაღსდგა!

HEALING OF THE PARALYTIC
10 July 1988

Anthony Bloom (Metropolitan of Sourozh (1914- 2003)

In the name of the Father, the Son and the Holy Ghost.

What has the event related today in the Gospel (St. Matthew IX: l-8) to do with us? Who of us is aware of being paralysed? And who of us has the faith, a calm and yet passionate certainty that no one but God can give us again the freedom of our movements?

This story is not a parable, it is an event; but it also conveys to us something more than the power of God to heal physical sickness if we come to Him with faith; that is having put aside all other hope but knowing for certain that our life and our death, our health and our sickness are in the hand of the Living God Who has chosen to become man in our midst, to share with us everything, including death and pain, including agony of mind and all the horror which may strike us when we look at the surrounding world, the world which we have made and are making.

But there is another aspect in this story to which I want to attract your attention. Who of us can say that he is not paralysed? Paralysed by fear, paralysed by the desire to be seen in the best of lights, paralysed by our calculations that do not allow us to act freely, to breathe freely, to be fearless? How many of us could dare say that they are not possessed of the desire to be seen better than they are, to be seen as they are not, as God does not see us? How many of us could say, «I want to be seen as I am — not only in all my frailty (this, others could accept), but in my deceitfulness, in my ugliness, full of fear, full of vanity», that is, of the desire to be judged on appearances and not on the reality?

And yet, Saint John of the Ladder says that one who is possessed of vanity is arrogant in the face of God while he is a coward in the face of men.

How many of us live continuously measuring our words, calculating our actions, thinking of the result; not only aiming at a good result but afraid of how people will judge us? How afraid we are to look at ourselves and see the truth about our own selves, no longer to look into the distorted mirror that shows us to ourselves and others as beautiful, acceptable, noble, pure — but in another mirror, the mirror of our conscience, the mirror of God’s words and of God’s judgement of which we are aware, but from which we avert our gaze? How many of us, when we catch a glimpse of what we are, do not allow this shaft of light to go beyond a frightened awareness and fall into our hearts to search the darkest corners of it, the deepest corners to which light has not penetrated, which love has never reached, in which the truth has never sounded? How many of us are honest enough to judge themselves, their actions, incipient or fulfilled, in the light of truth?

We are all paralysed: paralysed by fear, paralysed by calculations, paralysed by the determination not to see because we are afraid of what we may see. We still, all of us, imagine that we can live the life of a paralytic and die whole; that we may live a whole life never having faced the truth, and stand before God Who is the Truth — and be acceptable. Oh, it is not a matter of God rejecting us! It is a matter of suddenly discovering, with horror, that we have no place in the realm of Truth, in the realm of daring Truth, in the realm of beauty, of heroic beauty.

Let us reflect on this; let us not think of the man who was paralysed and whose faith healed his body by the power of God; let us think of our own paralysed condition. After one of my last sermons, I was asked by someone, «Why is it that your last sermon was so stern?» I can answer in all honesty: because for months and months I have been searching my own soul, confronting my own conscience, and seeing with horror that I live a lie, that I am not a Christian according to the Gospel, that I stand condemned not only by the Gospel itself, but by what I look like as a Christian. Yes, what I am saying is what I feel about myself; but do you not feel similar things, even if you are infinitely more worthy of God than I am? Do you not feel that, more or less, we all sin in the same way, that we all betray our own self which is called to be a revelation of God, a visible image, a divine presence incarnate in soul, in body, in action and word, in thought and feeling, in intention and result — do we not see that? I do! And what I say is a confession — yes, but a confession which is addressed to all of you: this is what I see in myself — LOOK at yourselves: we still perhaps have time to become true and real as God has willed us, to be what God dreams we should be, to respond to His love by not betraying ourselves, one another and Him.

And there is hope, there is hope because God has the power to heal, God has the power to break our palsy if we turn to Him with faith, and hope and courage! Amen

Είδα μια τεράστια φωτιά, που μπήκε μέσα μου. Γέροντας Ευμένιος Σαριδάκης

Ο άγιος γέροντας Ευμένιος Σαριδάκης

Εορτάζει στις 23 Μαΐου

” Ολόκληρη η Αγία Τριάς αναπαύεται στην καρδίαν μας, όταν την καθαρίσωμε και την αφιερώσωμε και την κάμωμε δώρον του Χριστού μας”

Μας έλεγε ο πατήρ Ευμένιος :«Εγώ, δεκαεπτά χρόνων πήγα στο μοναστήρι. Ήμουν δεκαέξι χρόνια στο χωριό μου. Αγαπούσα τον Θεό, βέβαια, σκεπτόμουν πολλές φορές να γίνω καλόγερος. Μια μέρα μου λέει ο παπάς: “Έλα να σε κάνω νεωκόρο”. Πήγα κι εγώ. Άναβα τα καντήλια πρωί-βράδυ, διάβαζα κιόλας, ο,τι βιβλία έβλεπα τα διάβαζα. Ανήμερα της Πρωτοχρονιάς του 1944, το απόγευμα, πήγα, άναψα τα καντήλια στην εκκλησία και, μετά, πήγα στο σπίτι μας. Ήταν εκεί η αδελφή μου η Ευγενία. Φάγαμε ξεροτήγανα, τηγανίτες και μακαρόνες. Εκεί που τρώγαμε, ήρθε μια λάμψι και με τύφλωσε και μπήκε μέσα στα βάθη της ψυχής μου. Κι αμέσως, την ίδια στιγμή, φώναξα της Ευγενίας: “Ευγενία, θα γίνω καλόγερος”. Την ίδια στιγμή. Εκείνη την στιγμή με φώτισε ο Θεός. Την είδα με τα μάτια μου εκείνη την λάμψι, που μπήκε μέσα μου.
Μόλις είδα αυτή την λάμψι, είπα κατ’ ευθείαν: “Θα γίνω καλόγερος”.
Όταν ο άνθρωπος έχει την κλήσι από τον Θεό για να κάνη κάτι καλό, ο Θεός ενεργεί και τον βοηθά».

Στο ίδιο θέμα αναφέρεται και ο Μιχαήλ Χατζηγεωργίου:
«Τόλμησα, κάποτε, να τον ρωτήσω: “Γέροντα, είχες δίλημμα για το ποιόν δρόμο θα ακολουθήσης; Σκέφθηκες να γνωρίσης κάποια γυναίκα, να την ερωτευθής, να κάνης οικογένεια;”
Τότε μου αποκάλυψε την απόλυτη απόφασί του να ακολουθήση την παρθενική ζωή, που την σηματοδότησε ένα εξαιρετικό γεγονός.
“Χειμώνας του 1944, Κωστής τότε, δεκατριών ετών”, μου είπε. “Ήμουν στο πατρικό μου σπίτι. Ζεσταινόμαστε στο τζάκι. Τότε είδα μια τεράστια φωτιά, που μπήκε μέσα μου. Και από εκείνη την στιγμή, γεμάτος χαρά, έλεγα: Εγώ θα γίνω μοναχός. Θα γίνω μοναχός”. Και μου συμπλήρωσε: “Αν με πίεζαν αργότερα να παντρευτώ, θα πέθαινα, θα πέθαινα!”.

Ο άγιος γέροντας Ευμένιος έκρυβε τις αρετές του και δεν επιθυμούσε εγκώμια και δόξα από τον κόσμο. Ο Γέροντας Πορφύριος έλεγε για τον Γέροντα Ευμένιο: «Να πηγαίνετε να παίρνετε την ευχή του Γέροντα Ευμένιου, γιατί είναι ο κρυμμένος Άγιος των ημερών μας. Σαν τον Γέροντα Ευμένιο βρίσκει κανείς κάθε διακόσια χρόνια.»

Για τελευταία φορά ο Γέροντας εισήχθη στον Ευαγγελισμό στις 17 Δεκεμβρίου του 1997 (εορτή του Αγίου Διονυσίου)…καθώς περνούσαμε για τελευταία φορά τους δρόμους της αγαπημένης του Αθήνας,ευλογούσε συνέχεια και έλεγε: “Ωραία που είναι η Αθήνα! Ωραία Αθήνα, ευλογημένη Αθήνα! Τίποτε άλλο δεν υπάρχει πιο ωραίο από την Αθήνα”. Ευλογούσε τους δρόμους, την Ομόνοια, την Αγορά, την Μητρόπολι, την Βουλή των Ελλήνων, τους πάντες και τα πάντα.

Ο «Παππούλης» μας κοιμήθηκε στις 23 Μαΐου του 1999 ημέρα Κυριακή, στην μνήμη των Αγίων 318 Θεοφόρων Πατέρων, της εν Νικαία Α΄ Οικουμενικής Συνόδου, στις τέσσερεις (4:10 μ.μ.) το απόγευμα, ενώ ευρισκόταν στο θεραπευτήριον Ευαγγελισμός στον 6ο όροφο, στο θάλαμο 653.

***

Ο άγιος γέροντας Ευμένιος μιλάει για την ταπείνωση και τις άλλες αρετές, το πως θέλει ο Θεός να ζούμε, να αγαπούμε τους ανθρώπους και να μην βλέπουμε τα ελαττώματα των άλλων αλλα μόνο τα δικά μας.

https://www.youtube.com/watch?v=q_zyw3ImPss
π. Ευμένιος Σαριδάκης Ομιλεί ο ίδιος
Tο ηχητικό αυτό ντοκουμέντο είναι πνευματική ιδιοκτησία του Καθηγητή Μιχαήλ Χατζηγεωργίου,ο οποίος και συνομιλεί με τον γέροντα τη δεκαετία του 1980.

Μεγαλυνάρια
Χαίροις ιερέων η καλλονή χαίροις μοναζόντων θεοστάλακτος χαρμονή, χαίροις των εν κόσμω ο μέγας παρακλήτωρ και των εμπεριστάτων θείον προσφύγιον.

Χαίροις ο της χάριτος θησαυρός, θαύμασιν εκλάμψας Εκκλησία αρτιφανώς και πιστοίς δεικνύων ως θείος ποδηγέτης οδόν προς σωτηρίαν, πάτερ Ευμένιε.

Elder Evmenios Saridakis: the holy friend of lepers

Χριστὸς ἀνέστη! Ἀληθῶς ἀνέστη!
Christ is risen! Truly He is risen!
ХристосВоскрес! Воистину Воскрес!
Kristus (ir) augšāmcēlies! Patiesi viņš ir augšāmcēlies!
ქრისტეაღსდგა! ჭეშმარიტადაღსდგა!

Elder Evmenios Saridakis:
the holy friend of lepers

St. Porphyrios of Kavsokalyvia used to say about Elder Evmenios: “ You should go and receive the blessing of Elder Evmenios, for he is the hidden Saint of our time. A saint like Elder Evmenios comes along only once every two hundred years ”.

Fr. Evmenios was born in 1931 in Ethia of Monophatsion in the province of Heraklion of Crete, the eighth child of a poor family of faithful Christians. He became a monk at the age of 17; he struggled to cultivate his soul with love and prayer and was tested very harshly by leprosy; but later also, while a priest, by a demonic influence which tormented him in body and soul, but was freed of it after many prayers, vigils and exorcisms in monasteries of Crete, such as the monasteries of Koudoumás and Panagía Kalyvianí.

Leprosy brought him to the Hospital for Infectious Diseases in the St.Barbara suburb of Athens. He was healed there, but, having seen human suffering, he decided to remain at the Hospital as a priest, in order to help comfort his fellow-men as much as he could! That was where “he was to begin his pastoral work, in the presence of which, those with theological degrees and ecclesiastic offices ought to kneel”.His love and his ascetic labours brought God’s grace upon him; this humble priest (who officiated in the chapel of the Holy Unmercenaries and Physicians, Saints Cosmas and Damianos, situated inside the Hospital for Infectious Diseases)reached a high degree of sanctity – which he kept secret as much as he could – and became endowed with the gift of foresight, lofty spiritual experiences and visions and helped countless people of every social class and level of education – not only with his advice and his prayers, but also with his sanctified presence.

The Elder loved everyone, every individual personally, and he was particularly a laughing saint – his booming laugh was one of his distinctive features – likewise, he would often exit the Inner Sanctum during the course of a Liturgy, with his beard soaked by his tears, since he used to pray for all of our suffering and unfortunate fellow-men, obviously because he also had the gift of tears.Our beloved priest laughed; he used to laugh a lot. He would laugh together with us people and would infect us with his joy. He would laugh together with the saints, with the Lady Theotokos, with the angels, and would again infect us, with the joy of the saints, of the Lady Theotokos and of the angels. Which is why, whenever we paid him a visit feeling sad and tired in body and soul, we would depart with spirits…flying high. 

[…] “Whoever approached him saw a priest, a monk, with great joy reflected in his countenance. This joy would often be expressed with profuse laughter, which would either mingle with his words or overflow from the edges of his closed lips every time he remained silent. You could tell that it was the laughter of a grace-filled man, a heart brimming with a true divine serenity and joy that poured out and refreshed those near him and made them wonder. It was obvious that fr. Evmenios strived to restrain himself out of humility so that this divine trait would not be apparent, but he didn’t always succeed. 

At the Hospital for Infectious Diseases, he was blessed to meet the leprosied holy monk Nicephorus who, even though blinded by the illness, had nevertheless become a great spiritual father of many Christians and a teacher to Elder Evmenios. He spent the last two years of his life at the “Annunciation” Hospital and on May 23, 1999 he gave up his spirit in the Lord and was buried at his birth place (in Ethia), in accordance with his wishes. (cf. Monk Simon, Fr. Evmenios – The hidden saint of our time, Athens 2010, ed. 2, pp. 137-146).

Apolytikion in the Fourth Tone

O God of our Fathers, ever dealing with us according to Thy gentleness: take not Thy mercy from us, but by their entreaties guide our life in peace.

Apolytikion St.Elder Evmenios Saridakis of lepers in the Plagal of the Fourth Tone

In thee the image was preserved with exactness, O Father; for taking up thy cross, thou didst follow Christ, and by thy deeds thou didst teach us to overlook the flesh, for it passeth away, but to attend to the soul since it is immortal. Wherefore, O righteous Eumenius, thy spirit rejoiceth with the Angels.

Όταν ο Άγιος Πορφύριος συνάντησε τον π. Ευμένιο τον Λεπρό, Μητροπολίτου Μόρφου Νεόφυτου

Χριστὸς ἀνέστη! Ἀληθῶς ἀνέστη!
Christ is risen! Truly He is risen!
ХристосВоскрес! Воистину Воскрес!
Kristus (ir) augšāmcēlies! Patiesi viņš ir augšāmcēlies!
ქრისტეაღსდგა! ჭეშმარიტადაღსდგა!

” Ολόκληρη η Αγία Τριάς αναπαύεται στην καρδίαν μας, όταν την καθαρίσωμε και την αφιερώσωμε και την κάμωμε δώρον του Χριστού μας”
Λόγια π. Ευμενίου

Όταν ο Άγιος Πορφύριος συνάντησε τον π. Ευμένιο τον Λεπρό -Σαριδάκη (23 Μαΐου 1999).
Μητροπολίτου Μόρφου Νεόφυτου

Αν με ρωτάτε, εγώ αυτόν τον μοναχισμό έζησα. Του Οσίου Δαυίδ και ενός άλλου ανθρώπου, του πατρός Ευμενίου του Λεπρού, μαθητού και υποταχτικού του Αγίου Νικηφόρου του Λεπρού, εδώ στο Λεπροκομείο στο Αιγάλεω.

Ο γερω-Ευμένιος ήταν ο αγαπημένος του Αγίου Πορφυρίου.
Μια φορά μου λέει, τυχερέ, βρήκες και τον Ιάκωβο, βρήκες και τον Ευμένιο, εγώ έναν άνθρωπο βρε δεν έχω.
Του λέω, Γέροντα είσαι παραπονιάρης. Όλο παράπονα κάνεις.
Είμαι βρε, είμαι παραπονιάρης. Του άρεσε έτσι να μηδενίζεται. Καλά με κατάλαβες, καλά με κατάλαβες, αλλά ξέρεις βρε τι σημαίνει να περνά τόσος κόσμος και να μην έχω και ‘γω έναν, έναν, να εξομολογηθώ και ‘συ να ‘χεις δυό; Πώς να μην έχω παράπονο;
Και τι θέλετε του λέω, πως μπορώ να βοηθήσω;
Να μου φέρεις τον Ευμένιο να εξομολογηθώ.

Λέω και ‘γω, πως θα το πω τώρα του Ευμένιου; Θα δεχτεί ο Ευμένιος να εξομολογήσει τον Πορφύριο;
Ο Ευμένιος, βαθιά απλότητα χιλιόμετρα μακριά από την δική μου την πολυπλοκότητα.
Μου λέει, πότε θέλει;
Του λέω, καμιά Κυριακή που δεν πάει πολύς κόσμος μετά τη Λειτουργία να πάμε;
Ντάξει, ντάξει, θα πάρω το πετραχήλι, βρες ένα αυτοκίνητο εσύ και θα πάμε.
Μα τι ήταν η συνάντησή τους !!
Αν έχετε διαβάσει που λέει στην Παλαιά Διαθήκη, κατέβηκε ο Μωησής από το Όρος Σινά και ήταν τόση η λάμψις από την επαφή του με τις ενέργειες του Θεού που ήταν τόσο το φως, που οι Εβραίοι για να μπορούν να συνομιλούν μαζί του έβαλαν μπροστά του ένα μαντήλι γιατί από την λάμψη δεν μπορούσαν να τον δουν.
Όταν βγήκε ο γερω-Ευμένιος από τον Άγιο Πορφύριο, από το κελί του μετά τη εξομολόγηση, έτσι ήταν το πρόσωπό του, τόσο φως είχε επάνω του.

Σκεφτείτε ότι αυτοί οι δύο γνωρίσθηκαν από την εποχή της Πολυκλινικής, που ήταν στην Πολυκλινική εφημέριος ο Άγιος Πορφύριος. Ο π. Ευμένιος τότε ήταν μοναχός, πατήρ Σωφρόνιος Σαριδάκης από την Κρήτη, και τον έστελνε ο Άγιος Νικηφόρος κάθε Σάββατο να πάει στην ψαραγορά, που ήταν κάτω εκεί δεν ξέρω αν είναι μέχρι σήμερα, κοντά στην Ομόνοια. Να πας να ψωνίσεις του έλεγε για όλους τους λεπρούς, επειδή είχε υγεία και δύναμη και ευρωστία ο πατήρ Ευμένιος, τότε Σωφρόνιος.

Οπότε μια ημέρα λέει πηγαίνοντας, είδα κόσμο να μπαίνει σε ένα παρεκκλήσι. Ήταν του Αγίου Γερασίμου στην Πολυκλινική. Και δεν μπαίνω και ‘γω να προσκυνήσω; Είχαν Λειτουργία και στην Λειουργία βλέπω έναν παπά να λειτουργά αλλά με φως, πολύ φως παιδί μου. Έμεινα πίσω-πίσω. Μα τι χάρη του έδωσε αυτού ο Θεός!! Απ ‘το Χερουβικό και μετά μου λέει, έβλεπα να τον διακονούν άγγελοι !! Τέλειωσε η Λειουργία, μερικοί έμπαιναν μέσα στο Ιερό να χαιρετίσουν τον παπά, παπάς ήταν ο Άγιος Πορφύριος. Και μπαίνει ο γερω-Ευμένιος, απλούστατος, σαν παιδάκι ήταν.
Του λέει, πως σε λένε;
– Πατέρα Πορφύριο. Ο Πορφύριος είχε ύφος, βασιλικό, αυτοκρατορικό, ο άλλος, ο Ευμένιος ήταν χωριάτης, Κρητικός.
– Πάτερ Πορφύριε, μα τι μεγάλη χάρη σου έδωσε ο Θεός !! Να έχεις τόσο Φως όταν λειτουργάς και μετά το Χερουβικό τόσους αγγέλους !! Πω πω δεν ξανάδα αυτό το πράγμα !!
Και του απάντησε ο πανέξυπνος και αγιότατος πατήρ Πορφύριος, ναι πάτερ μου είναι αλήθεια, η χάρις της ιερωσύνης είναι μεγάλη, ιδαιτέρως όταν λειτουργούμε και τι ωραία, εσύ είδες τους αγγέλους μου που εγώ δεν βλέπω.
Έτσι μου είπε, μου λέει, ότι δεν έβλεπε τους αγγέλους. Είναι δυνατόν να είναι δίπλα σου και να μην βλέπεις;

Τέτοιος άνθρωπος ήταν ο πατήρ Ευμένιος. Θύμωνε με Κρητικό ύφος, με Κρητικό θυμό. Απότομα, στα μικρά παιδιά. Να κρατά τα Άγια, να ‘μαστε εμείς [εκεί] και να σκανδαλιζόμαστε. Να κρατά τα Άγια και να θυμώνει που εδώ όταν κρατούμε τα Άγια δεν μιλούμε.
Και έλεγε, τώρα κρατάω τα Άγια, μεγάλη είσοδος. Να φύγουν τα παιδιά, γιατί βάλατε τα παιδιά πάλι μπροστά από το Ιερό; .. στο πεζούλι ξέρετε στο σκαλοπάτι.
Έτρεχα εγώ από το ψαλτήρι, άντε άντε φύγετε από εδώ τους έλεγα. Τα παιδιά, παιδάκια τα καημένα τριών χρονών, πέντε χρονών, μα γιατί να φύγουμε, μουτρωμένα, μερικά έκλαιγαν.
Ο Γέροντας εκεί, πες τους να φύγουν.
Άντε-άντε τους έλεγα, φύγετε.
Μερικές κυρίες, ευγενέστατες, ευσεβέστατες. Μα εμείς ήρθαμε να δούμε άνθρωπο ενάρετο, μας έστειλε ο πατήρ Πορφύριος. Τους έλεγε όλους, τώρα που ασθενώ και φεύγω για το Άγιον Όρος, όλοι στον Ευμένιο και όλοι πήγαν εκεί, οι του Πορφυρίου.
Του λέω μετά, Γέροντα, κρατάς τα Άγια, φωνάζεις και θυμώνεις στα παιδιά.
Μα δεν ακούς, μου λέει, τι λένε;
Του λέω, τι λένε;
Λένε ο παππούλης δεν πατά πάνω στο έδαφος. Γίνεται να λένε αυτά τα πράγματα;

Τα παιδιά έβλεπαν την κατάστασή του και αυτός το αντιλαμβανόταν και ήθελε να κρύβεται, να μην τον αποκαλύψουν τα παιδιά. Προτιμούσε να θυμώνει, να εκτίθεται, να φαίνεται ότι δεν είναι ευλαβής -όπως εμείς που θέλουμε να φαινόμαστε ευλαβείς- παρά να φανερώσει την αγιότητά του.

Για την απομαγνητοφώνηση Φαίη/Αβέρωφ
Ομιλία Μητροπολίτου Μόρφου Νεοφύτου στην κοινότητα νέων «Ορθόδοξη Μαθητεία» (20.9.2015)
απόσπασμα από την ίδια ομιλία και εδώ https://www.youtube.com/watch?v=nnDP2XXvPN0
https://averoph.wordpress.com/2015/12/27/%CF%8C%CF%84%CE%B1%CE%BD-%CE%BF-%CE%AC%CE%B3%CE%B9%CE%BF%CF%82-%CF%80%CE%BF%CF%81%CF%86%CF%8D%CF%81%CE%B9%CE%BF%CF%82-%CF%83%CF%85%CE%BD%CE%AC%CE%BD%CF%84%CE%B7%CF%83%CE%B5-%CF%84%CE%BF%CE%BD-%CF%80/

***

Μαρτυρία του Κύπριου ηλεκτρολόγου μηχανικού κ. Χ.Π., Διευθύνοντα Συμβούλου στο πρόγραμμα του ΟΤΕ “Hellas Sat”.

…Την περίοδο εκείνη πραγματοποιήθηκε μια μοναδικής σημασίας συνάντηση των δύο οσίων Γερόντων, του Πορφυρίου και του Ευμενίου, την οποία είχε κανονίσει ο Όμηρος (νυν Μητροπολίτου Μόρφου Νεόφυτου) μετά από αίτημα του Γέροντος Πορφυρίου. Ήμουν παρών στην πνευματική αυτή συνάντηση που θα μείνει αλησμόνητη σ’ όλη μου τη ζωή. Ο Γέρων Πορφύριος είχε ζητήσει τότε τη συνάντηση με τον πατέρα Ευμένιο, διότι όπως είχε πεί στον Όμηρο, “ήθελε να εξομολογηθεί σ’ έναν άνθρωπο του Θεού”, όπως θεωρούσε τον Γέροντα Ευμένιο. Η παρέα μας είχε ζήσει τότε μοναδικές και συγκλονιστικές στιγμές από την συνάντηση των δύο Οσίων Γερόντων. Θα θυμώμαστε ιδιαιτέρως τη στιγμή εκείνη που ο Γέρων Ευμένιος έβγαινε μέσα από το ταπεινό κελάκι του πατρός Πορφυρίου, μετά τη συνάντησή τους. Το πρόσωπό του έλαμπε, όπως ακριβώς το σίδηρο, όταν μπαίνει στη φωτιά….

Γεωργίου Κρουσταλλάκη, Καθηγητή της Παιδαγωγικής της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών,Γέρων Πορφύριος. Ο πνευματικός πατέρας και παιδαγωγός, σελ. 218-225

Ο Άγιος Γέροντας Πορφύριος έλεγε για τον Γέροντα Ευμένιο: «Να πηγαίνετε να παίρνετε την ευχή του Γέροντα Ευμενίου, γιατί είναι ο κρυμμένος Άγιος των ημερών μας. Σαν τον Γέροντα Ευμένιο βρίσκει κανείς κάθε διακόσια χρόνια.»

***

Η είσοδος του πατρός Ευμενίου στην Βασιλεία του Θεού

Για τελευταία φορά ο Γέροντας εισήχθη στον Ευαγγελισμό στις 17 Δεκεμβρίου του 1997 (εορτή του Αγίου Διονυσίου). Καθώς περνούσε για τελευταία φορά τους δρόμους της αγαπημένης του Αθήνας πηγαίνοντας προς το Νοσοκομείο . Ευλογούσε συνέχεια και έλεγε: “Ωραία που είναι η Αθήνα! Ωραία Αθήνα, ευλογημένη Αθήνα! Τίποτε άλλο δεν υπάρχει πιο ωραίο από την Αθήνα”. Ευλογούσε τους δρόμους, την Ομόνοια, την Αγορά, την Μητρόπολι, την Βουλή των Ελλήνων, τους πάντες και τα πάντα.
Τα δύο τελευταία χρόνια της ζωής του τα πέρασε εκεί, στον 6ο όροφο, στο θάλαμο 653, που τον είχε μετατρέψει σε Εκκλησία.
Ο Κύριός μας τον εκάλεσε κοντά του στις 23 Μαΐου του έτους 1999, ημέρα Κυριακή, στην μνήμη των Αγίων 318 Θεοφόρων Πατέρων, της εν Νικαία Α΄ Οικουμενικής Συνόδου, στις 4:10 μ.μ. το απόγευμα.
Το σκήνωμα του αγίου γέροντα Ευμενίου μεταφέρθηκε στην εκκλησία των Αγίων Αναργύρων του Νοσοκομείου Λοιμωδών Νόσων στο Αιγάλεω, όπου εψάλη τρισάγιο και στη συνέχεια εκτέθηκε σε λαϊκό προσκύνημα.
Ετάφη, σύμφωνα με την επιθυμία του στον τόπο που γεννήθηκε, στην αυλή του Ναού της Παναγίας της γενέτειράς του Εθιάς του νομού Ηρακλείου, μέσα σε κλίμα βαθιάς κατάνυξης και πολλών δακρύων. Έκτοτε τον τάφο του επισκέπτονται πολλοί πιστοί οι οποίοι και διηγούνται πολλά και μεγάλα θαύματα τα οποία τέλεσε σ’ αυτούς μετά την κοίμησή του η αποκαλυπτικά όνειρα μέσα από τα οποία δίνει συμβουλές σωτηρίας. Μάλιστα, πρόσωπα σοβαρά γυναικών που ομολογούν με κατάνυξη ότι με πετραδάκι από τον τάφο του «ανεπιάνουν» προζύμι.

***

Απολυτίκιον Οσίου Γέροντος Ευμενίου Σαριδάκη. Ήχος α΄. Της ερήμου πολίτης.

     Νήσου Κρήτης τον γόνον Αθηνών το αγλάισμα και της Εκκλησίας απάσης το περίβλεπτον κόσμημα. Ευμένιον τιμήσωμεν πιστοί, ως θείον προς Χριστόν χειραγωγόν, νοσημάτων ιατήρα και δαιμονίων ολετήρα τάχιστον. Δόξα τω αναδείξαντί σε ιερόν, δόξα τω σε θαυμαστώσαντι, δόξα τω δωρησαμένω σε ημίν πρέσβυν ακοίμητον.

Χαίροις ο της Κρήτης γόνος λαμπρός, Αθηναίων πάντων ο ακοίμητος αρωγός και των εν ανάγκαις ο μέγας αντιλήπτωρ, Ευμένιε, θεόφρον οσίων καύχημα.

Κύριε ημών Ιησού Χριστέ, δι’ ευχών Οσίου Πατρός ημών Ευμενίου Σαριδάκη, ενίσχυε ημάς εις τας θλίψεις του βίου τούτου και εις την άρσιν του καθ’ ημέραν σταυρού μας.
Κύριε, το Φως του νου μου και το Κραταίωμα της ψυχής μου, ας σκηνώσει σε μένα η αγαθότητά Σου, για να παραμένω και εγώ αδιάλειπτα σε Σένα, φέροντας παντοτινά μέσα μου το Πνεύμα Σου το Άγιο, ώστε να δώσει σε μένα να ομοιωθώ μαζί Σου, τον μόνο Κύριό μου, όπως ομοιώθηκαν μαζί Σου όλοι οι ανά τους αιώνες άγιοί Σου. Ναι, Κύριε Ιησού Χριστέ, κατά την αμετάθετη επαγγελία Σου, έλα μαζί με τον Πατέρα και το Πνεύμα το Άγιο και σκήνωσε μέσα μου.