Do not be afraid of anything!Saint Nikolai Velimirovič

HOMILY
About the First and Last who lives
Saint Nikolai Velimirovič

“Do not be afraid. I am the first and the last, the one who lives. Once I was dead, but now I am alive forever and ever” (Revelation 1:17-18).[1]

Thus says the Lord Jesus to His beloved disciple John in a vision on the island of Patmos. Do not be afraid of what! Do not be afraid of the persecution of the Church by the pagans. Do not be afraid of the tormentors who persecute my faithful on all sides. Do not be afraid of emperors who raise up persecutions against the Christians. Do not be afraid of powerful tyrants of this world who mock and ridicule My humility in My death. Do not be afraid of demons who blind men with passions so that they can’t see the truth which I brought to the world. Do not be afraid of anything!

How could I not be afraid, O Lord!, Why then should we not be afraid when the entire world is armed to the tooth and assembled against us who are small in number and unarmed?

Do not be afraid for I am the First and the Last, the Alpha and the Omega. All of those forces armed against you are nothing but a whirlwind of the dead. I am before time and I am after time; before the beginning of all and after the end of all things that were created, I Am! They are all locked in one span of time that I measured out to every created thing and outside of this span of time, they cannot extend. “Do not be afraid, once I was dead but now, I am alive.” Do not be afraid, not even of death. I am before death and after death. Death is my servant and I permit my servant to serve me in the world. I gave myself up to my servant for three days and ordered him to release me and “now, I am alive.” I am the Master of death as well as of life. I am the Master of time as well as of eternity. Do not be afraid! “I am alive forever and ever.” And you will be alive with Me. All they who remain faithful to Me and are not afraid will live with Me. “Do not be afraid, I am the Alpha and the Omega” (Revelation 1:11).

O Lord, Eternal and Immortal, allow these holy words of Yours to ring in the souls of Your faithful always whenever a persecution is raised up against Your Holy Church that, holding on to Your right hand, we may not be afraid.

To You be glory and thanks always. Amen.

[1]”Be not afraid; I am the First and the Last, and he who is living, and I did become dead, and, lo, I am living to the ages of the ages. Amen!” (Revelations 1:17-18) YLT version.
The Prologue from Ohrid: Lives of Saints by Saint Nikolai Velimirovič for Old Calendar date March 21, and New Calendar date April 3.
http://livingorthodoxfaith.blogspot.gr/2009/12/prologue-march-21-april-3.html

Advertisement

Όταν σε συκοφαντούν… π. λίβυος

Ανακομιδή του λειψάνου του Αγίου Πατρός ημών Ιωάννου του Χρυσοστόμου Κωνσταντινουπόλεως.
Εορτάζει στις 27 Ιανουαρίου

Όταν σε συκοφαντούν…

Σε κατηγορούν, σου φέρονται αχάριστα και σε αδικούν; μην απαντάς. Σιώπα. Δείξε ότι δεν ζητάς καμιά δικαίωση από τον κόσμο της ψευτιάς και της υποκρισίας τους. Θυμίσου ότι κανείς ποτέ δεν ξεχώρισε δίχως να λασπωθεί και ότι δεν μπορείς να αναστηθείς εάν δεν σταυρωθείς. Οπότε όσο σε λασπολογούν εσύ θα ανθίζεις και όσο σε βρίζουν θα μοσχοβολάς. Τότε θα νιώσεις μια βαθιά ηρεμία και γαλήνη. Μια γλυκιά αίσθηση αγκαλιάς θα κυκλώσει το κορμί σου και η καρδιά σου θα πλημμυρίσει από φως. Είναι η Χάρις του Θεού, που αγκαλιάζει ό,τι ο κόσμος αφήνει ορφανό…

π.λιβυος

***

Λόγος εγκωμιαστικός του Αγίου Νικοδήμου Αγιορείτου, στην ανακομιδή του λειψάνου του Αγίου Πατρός ημών Ιωάννου του Χρυσοστόμου

”…Να ονομάσουμε τον Χρυσόστομο φίλο γνήσιο της Θεοτόκου; Ναί, και αυτό το αξιώθηκε! Ευρισκόμενος ο Άγιος για την ασθένειά του έξω από την Κων/λη, εκεί που προσευχόταν κατά το μεσονύκτιο, είδε ξύπνιος την Κυρία Θεοτόκο, η οποία ήλθε προς αυτόν με άπειρο φως και έχοντας τριγύρω της πλήθος από άνδρες και γυναίκες του είπε αυτά με φωνή χαριέστατη: «Ιωάννη, του εμού θεράπων Υιού και Θεού, καλά αγωνίστηκες τον αγώνα της ασκήσεως, καλά εποίμανας το λογικόν ποίμνιον, αλλά ανδρίζου ακόμη και κραταιού. Διότι ιδού και μαρτυρικός σε αναμένει δρόμος και αθλητικό σε περιμένει στάδιο διά ποικίλων πόνων και πειρασμών, για να καταστή φανερή η δοκιμασία σου και στη γη και τον ουρανό…. Ας αγαλλιασθή λοιπόν και ας χαρή το πνεύμα σου, διότι σου έχει αποταμιευθεί και χαρά στους ουρανούς, ανάλογα με τις θλίψεις σου».

Επίσης και η θαυμαστή οπτασία που είδε ο άγιος Κύριλλος ο Αλεξανδρείας.Ο θείος του πατριάρχης Αλεξανδρείας Θεόφιλος είχε εχθρόν τον άγιο Χρυσόστομο…

Βλέπει μία φορά σε όραμα την Κυρία Θεοτόκο, μαζί και τον άγιο Χρυσόστομο, να συνομιλούν μεταξύ τους σε ένα πάμφωτο και ωραιότατο τόπο. Βλέποντάς τους, όμως, επιθυμούσε και εζητούσε να πάη κοντά και αυτός αλλά ο θείος Χρυσόστομος τον επιτιμούσε και τον εμπόδιζε. Τότε, ακούει φωνή από την Θεοτόκο, που έλεγε προς τον Χρυσόστομο αυτά: Συγχώρησέ τον χάριν εμού (για χάρι δική μου), διότι πολλά επάσχισε, εκοπίασε για εμένα, καταντροπιάσας τον υβριστή Νεστόριο, και εμένα Θεοτόκο με ανακήρυξε. Από άγνοια την άσχημη για σένα υπόληψη – γνώμη εσχημάτισε και θα φανερώση αυτήν, που απέκτησε με επίγνωση.

Μετά από αυτό το όραμα ο άγιος Κύριλλος, έγινε μεγάλος φίλος του Χρυσοστόμου, επαινώντας αυτόν και συνέγραψε πρόχειρα και τον βίον Του…”

Χαρακτηριστική της εμπαθείας εναντίον του Χρυστοστόμου είναι η φράση του Κυρίλλου «εάν περιλάβετε τον Ιωάννην μεταξύ των επισκόπων διατί δεν περιλαμβάνετε και τον Ιούδα μεταξύ των Αποστόλων»;

Απολυτίκιον Αγίου Ιωάννη του Χρυσοστόμου: Ήχος πλ. δ’.

Η του στόματός σου καθάπερ πυρσός εκλάμψασα χάρις, την οικουμένην εφώτισεν, αφιλαργυρίας τω κόσμω θησαυρούς εναπέθετο, το ύψος ημίν της ταπεινοφροσύνης υπέδειξεν. Αλλά σοίς λόγοις παιδεύων, Πάτερ, Ιωάννη Χρυσόστομε, πρέσβευε τω Λόγω Χριστώ τω Θεώ, σωθήναι τας ψυχάς ημών.

Saint Nonna, Mother of Saint Gregory the Theologian

Saint Nonna, Mother of Saint Gregory the Theologian

Commemorated on August 5 and the Sunday after the Feast of the Presentaton of Christ to the Temple

“You know the woman by the house she makes. Some homes have always a somber air. Some people’s religion seems to make them severe and ungentle. But that is not the Christian way. The religion which the word of Christ inspires is sunny and songful.” Royal Martyr Empress Alexandra

From the Prologue: “Nonna was the mother of St. Gregory the Theologian. As a Christian, she possessed powerful and miracle-working prayer. By her prayer to God, she converted her husband from heathen stupidity to the Christian Faith. Her husband Gregory later became a bishop in the town of Nazianzus. By prayer Nonna saved her son Gregory the Theologian from a storm. She died peacefully as a deaconess in the year 374 A.D.

This is how Valerian begins the biography of his companion, St. Pontius: “Who can believe, if God does not grant it? Who can lead a life of asceticism, if the Lord does not help? Who can receive the wreath of martyrdom, if Christ does not give it?” God can do all and God wills all that is for the salvation of men, if only men pray to Him. By prayer, St. Nonna converted her husband Gregory to Christianity and saved her son, Gregory the Theologian, from a storm … Furthermore, all the stars in the heavens will be more readily counted then all the miracles worked on earth by prayer.”

The Prologue from Ohrid: Lives of Saints by Saint Nikolai Velimirovič for Old Calendar date August 5, and New Calendar date August 18.
http://livingorthodoxfaith.blogspot.gr/2010/04/prologue-august-5-august-18.html

Saint Nonna, the mother of St Gregory the Theologian (January 25, 389), was the daughter of Christians named Philotatos and Gorgonia, who raised her in Christian piety. St Nonna was also an aunt of St Amphilochius, Bishop of Iconium (November 23). Nona, and father of St. Amphilochius, and he called Amfilohije, were brothers.As also the sister of St. Amphilochius of Konya, Theodosia, mother was the Saint Olympia the Deaconess, which was very beloved to St. John Chrysostom. St Nonna entered into marriage with Gregory of Arianzus (January 1), the rich landowner of an estate in the Arianzus and Nazianzos districts.Her husband Gregory was a pagan, a follower of the sect of the Supremists (Hypsistarii). St Nonna prayed that her spouse would turn to the holy truth.

St Nonna’s son, St Gregory the Theologian, wrote about this: “Day and night she turned to God with fasting and many tears, entreating Him to grant salvation to her husband.” Through the prayers of St Nonna, her husband Gregory had a vision in his sleep. “It seemed to my father,” writes St Gregory, “as though he was singing the following verse of David: ‘I was glad when they said to me, let us go into the house of the Lord’ (Ps. 121/122: 1). He had never done this before, though his wife had often offered her supplications and prayers for it.” The Psalm was strange to him, but along with its words, the desire also came to him to go to church. When she heard about this, St Nonna told her husband that the vision would bring the greatest pleasure if it were fulfilled.  

At that time St. Leontius, bishop of Caesarea in Cappadocia, stopped in Nazianzen on his way to to the First Ecumenical Council at Nicea. Blessed Nonna brought her husband to him and Gregory was baptized by the hands of the saint. After receiving Holy Baptism he led such a righteous and God-pleasing life that he was later selected as bishop of that same city of Nazianzen (Monthly Readings, Jan. 25).

“She knew,” says St Gregory the Theologian, “one thing to be truly noble: to be pious and to know from where we have come and where we are going; and that there is one innate and trusty wealth: to use one’s substance on God and on the poor, especially the impoverished kin. One woman may be distinguished for frugality, and another for piety, while she, difficult as it is to combine both qualities, excelled all others in both of them. In each she attained the height of perfection, and both were combined in her. She did not permit one duty to interfere with the other, but rather each supported the other. What time and place of prayer ever eluded her? She was drawn to this each day before anything else, and she had complete faith that her prayers would be answered. Although greatly moved by the sorrows of strangers, she never yielded to grief to the extent that she allowed any sound of woe to escape her lips before the Eucharist, or a tear to fall from her eye, or for any trace of mourning to remain on a Feast day, though she repeatedly endured many sorrows. She subjected every human thing to God.

Her final years brought St Nonna many sorrows. In the year 368 her younger son Caesarios died, a young man of brilliant expectations; and in the following year, her daughter Gorgonia died.The brave old woman bore these losses submitting to the will of God.

Early in the year 374 the hundred-year-old St Gregory the Elder reposed. After this, St Nonna almost never emerged from the church. Soon after his death, she died at prayer in the temple on August 5, 374.

St Nonna was a model wife and mother,are all in the family honored as saints.
Saint Gregory the Theologian, her son – January 25
Saint Caesarius of Nazianzus , her younger son ,physician – March 9
Saint Gorgonia, her daughter – February 23
Saint Gregory the Elder, bishop of Nanzianzen, her husband – January 1
Saint Amphilochius of Iconium ,her nephew – November 23

Prosomoia of the Stichera in the Plagal of the Fourth Tone.
What shall we call you, O Saints?

How shall we call you, O divine Nonna? A mother of fervant prayer, like that of the Prophet Samuel, the sweetest spouse, as proclaimed by Gabriel? You sprouted the all-wise Gregory, and you watered Caesarios and Gorgonia with the springs of piety, and the waters of the faith, intercede, that our souls be saved.

 

Η Μάνα, Το μεγαλύτερο κήρυγμα είναι η ζωή μας.

Η Μάνα

Σηκωνόταν κάθε πρωί και πριν κάνει οτιδήποτε άλλο κατευθυνόταν προς το προσκυνητάρι. Έκανε τον σταυρό της, αργά, ευλαβικά. Έπιανε με το δεξί της χέρι το μικρό ποτηράκι που χρησιμοποιούσε για καντήλι το έφερνε στο αριστερό της χέρι και ξανάκανε το σταυρό της.

Το άφηνε απαλά πάνω στο τραπέζι που βρισκόταν εκεί δίπλα, άνοιγε μια μικρή μπιζουτιέρα που μέσα αντί για χρυσαφικά είχε θυμίαμα, καρβουνάκια, φυτιλάκια. Πρόσθετε λίγο λάδι, άλλαζε το φυτιλάκι, το άναβε ψέλνοντας το «Άξιον εστίν», το τοποθετούσε και πάλι στο κέντρο του προσκυνηταριού.

Το παλιό φυτιλάκι με την χαρτοπετσέτα δεν τα πετούσε στα σκουπίδια, είχε μια ειδική σακούλα, όταν γέμιζε την έπαιρνε και την έκαιγε σε μια άκρη της αυλής του σπιτιού της.

Κάθε μέρα ο γιος της την πετύχαινε σε κάποιο σημείο αλλαγής του φυτιλιού. Αυτός πήγαινε πάντα βιαστικά στο μπάνιο, να πλυθεί, να ντυθεί να πάει στην δουλειά.

Ο πατέρας του τους είχε αφήσει εδώ και χρόνια, μάλλον καλύτερα που έφυγε μιας και η καημένη του η μάνα τράβηξε πολλά από τα μεθύσια και τις ασωτίες του.

Την παρατηρούσε κάθε μέρα, κάθε πρωί να ψέλνει, να θυμιάζει το σπίτι, να τον αποχαιρετά με το θυμιατό στο χέρι, να τον σταυρώνει καθώς αυτός απομακρυνόταν. Και πάλι την έβλεπε να ανοίγει απαλά τις κουρτίνες του παραθύρου και να τον παρατηρεί καθώς έμπαινε στο αμάξι. Μετά και αυτή ντυνόταν και πήγαινε στο ναό να ακούσει την ισχνή φωνή του ιερέα να ψέλνει τον όρθρο της ημέρας. Μέσα στο ναό καθόταν όρθια κάτω από την αγιογραφία της Αγίας Αικατερίνης.

Εκεί στο στασίδι ακουμπούσε λίγο, έκλεινε τα μάτια της και έλεγε την ευχή. Μόλις τελείωνε ο όρθρος περίμενε τον πάτερ να πάρει την ευχή του. Έβαζε μετάνοια, φιλούσε το χέρι του και έφευγε.

Το απόγευμα καθώς γυρνούσε κουρασμένος από την δουλειά την έβρισκε είτε να κρατά το συναξάρι είτε το προσευχητάρι. Του έβαζε να φάει, δεν τον ρωτούσε πολλά, μόνο αν ήταν καλά, μόνο αν ήθελε κάτι και μπορούσε να το κάνει. Καθόταν μαζί του και τον έβλεπε να τρώει. Τον έβλεπε και χόρταινε και η ίδια, χαιρόταν όταν έτρωγε όλο το φαγητό στο πιάτο, μα χαιρόταν περισσότερο εάν ζητούσε κι άλλο. Αν σήκωνε τα μάτια του έβλεπε πάντα το χαμόγελό της. Σιωπηλή, ήρεμη, παρόν. Τελείωνε το φαγητό του. Έκανε τον σταυρό της. Σηκωνόντουσαν από το τραπέζι. Πήγαινε στο σαλόνι, άνοιγε την τηλεόραση, έβλεπε είδήσεις ή αθλητικά, μπορεί να τον έπερνε ο ύπνος εκεί. Κατα το βραδάκι, σηκωνόταν ντυνόνταν και καθώς άνοιγε την πόρτα έλεγε «μάνα, θα βγώ…». Η φωνή της ακουγόνταν πίσω από την κλειστή πόρτα του δωματίου της, έκαμε να τον προλάβει μα τις περισσότερες φορές τον λόγο της τον προλάβαινε ο ήχος της εξώπορτας «…να προσέχεις παιδί μου…».

Έμενε στην κλειστή εξώπορτα, όρθια, μόνη, σιωπηλή. Μετά από λίγο γυρνούσε στο δωμάτιό της. Δίπλα στο μονό κρεβάτι της είχε ένα μικρό χαλάκι. Σήκωνε απαλά την φούστα της, τα γονατά της ακουμπούσαν χάμο. Το βλέμμα της έμενε καρφωμένο σε μια εικόνα της Παναγίας που είχε στο κομοδίνο της. Δεν άκουγες τίποτα να βγαίνει από το στόμα της, δεν άκουγες φωνή, μα αν ήσουν παρών θα έβλεπες τα μάτια της να γεμίζουν δάκρυα, να χαρακώνουν τα μάγουλά της, να κυλάνε στο λαιμό της και να χάνονται στην αλυσίδα του σταυρού της. Οι ώρες περνούσαν, δύο, τρεις και τέσσερις ώρες. Στα γόνατα. Στο μικρό αυτό χαλάκι, στην μικρή αυτή κάμαρα.

Ποτέ της δεν έκανε κύρηγμα στο γιο της. Ποτέ της δεν τον ρωτούσε που πήγαινε, με ποιους ήταν, τί έκανε. Την ανησυχία της την έκανε προσευχή.

Το κλειδί στην πόρτα ακουγόταν. Ήταν ο γιος της. Γύρισε. Έκανε τον σταυρό της. Ακουμπούσε το μέτωπό της χάμω και έμενε εκεί μέχρι ο γιος της να μπει στο δωμάτιό του. Αφού έπεφτε για ύπνο, έκανε αυτή να σηκωθεί. Μα κάποιες φορές ήταν τόσο δύσκολο. Τόση ώρα στα γόνατα δεν αισθανόταν πλέον τα πόδια της. Προσπαθούσε στηριζόμενη στο κρεβάτι της. Κάποιες φορές ίσα ίσα που κατάφερνε να ακουμπήσει το σώμα της στο στρώμα, κάποιες άλλες φορές έμενε χάμο απλώνοντας τα πόδια της περιμένοντας να κυκλοφορήσει και πάλι το αίμα.

Την επόμενη μέρα, η πόρτα του δωματίου του άνοιγε. Καθώς πήγαινε στο μπάνιο την έβλεπε και πάλι να αλλάζει το φυτιλάκι. Και αυτό γινόταν χρόνια. Πάντα διακριτική. Είχανε μεταξύ τους μια συνδέουσα απόσταση, μία σχέση σεβασμού, κατανόησης, αλληλοπεριχώρησης.

Ο καιρός περνούσε. Γνώρισε μια κοπέλα όμορφη, καλοσυνάτη, απλή. Την αγαπούσε πολύ ο γιος της, και αυτή την αγάπησε πολύ. Την έφερε και στο σπίτι. Της είπανε ότι έχουν σκοπό να παντρευτούν. Η μάνα του σηκώθηκε έκανε στο σταυρό της, «να ναι ευλογημένο παιδιά μου», είπε, έπεσε στα γόνατα, έπιασε τα χέρια της κοπέλας και τα φίλησε. Τα φίλησε και τα γέμισε δάκρυα, δάκρυα χαράς.

Πέρασαν μερικές ημέρες. Το πρόγραμμα στο σπίτι δεν άλλαξε. Μέχρι εκείνο το πρωινό.

Ξύπνησε, βγήκε από το δωμάτιό του μα δεν είδε την μάνα του. Κοντοστάθηκε. Έμεινε ακίνητος μερικά δευτερόλεπτα. Τα μάτια του γέμισαν δάκρυα. Τα χείλη του ψέλλιζαν μια λέξη μα την επαναλάμβαναν αδύναμα, ψιθυριστά. Μα όσο πήγαινε η λέξη δυνάμωνε, μέχρι που η φωνή του έγινε κραυγή… «μάνα μου», έλεγε και ξανάλεγε, έτρεξε στη μικρή της κάμαρα. Άνοιξε την πόρτα. Την είδε γονατιστή πάνω στο μικρό χαλάκι. Ακίνητη, σιωπηλή, ήρεμη, χωρίς πνοή, με μάτια κλειστά, με το κομποσχοίνι στα χέρια της. Είχε γείρει και ακουμπούσε στο πλάι του κρεβατιού. Το μικρό πορτατίφ ήταν ακόμα αναμένο. Μπροστά της η εικόνα της Παναγίας.

Γονάτισε δίπλα της. Σταμάτησε να φωνάζει. Σταμάτησε να κινείται κι αυτός. Και οι δυο πλέον ήταν γονατιστοί. Μάνα και γιος. Δίπλα δίπλα.

Μετά από μερικά λεπτά γύρισε, την είδε, της χάιδεψε τα μαλλιά, την πλησίασε και την ασπάστηκε στα μάτια της, σ’αυτά τα μάτια που ήταν ακόμα υγρά από τα δάκρυα της προσευχής της, της νήψης που βίωνε. Τα δικά του μάτια είχαν γίνει κόκκινα από την αλμύρα των δακρύων του. Η όψη του όμως ήταν ειρηνική, όπως της μάνας του.

Σηκώθηκε. Πήγε προς το προσκυνητάρι. Πήρε με το δεξί του χέρι το καντηλάκι. Άλλαξε το φυτιλάκι. Έκανε το σταυρό του.

Μετά ειδοποίησε τους συγγενείς…

Το μεγαλύτερο κήρυγμα είναι η ζωή μας.

αρχιμ. Παύλος Παπαδόπουλος

Ήχος πλ. α΄. Χαίροις ασκητικών

Χαίροις, παιδοτροφίας κανών, και το υπόδειγμα μητέρων το τίμιον, και άρουρα ευλογίας, της μητρικής νοητόν, μέλι τε και γάλα απορρεύσασα· δι’ ων εξανέθρεψας, ως τροφός παντευλόγητος, τον θεολόγον, και πυρίπνουν Γρηγόριον, Γοργονίαν τε, και τον θείον Καισάριον, τέκνα σου τρία ένδοξα, και άνθη τα εύοσμα, συγκοινωνούς των χαρίτων, και ποθεινής αγιότητος· διό σου την μνήμην, εκτελούμεν ευφροσύνως, και σε γεραίρομεν.

Κρήνη, ως νοητή της τρυφής, και πολυστάλακτος της θείας τερπνότητος, ποτίζουσα διανοίας, τας ξηρανθείσας ημών, δαψιλώς εδέιχθης Νόννα ένδοξε· την έρημον θάλλουσαν, και την άνυδρον βρίθουσαν, αναδεικνύεις, ταις θερμαίς ικεσίαις σου, προς τον Κύριον, και τροφόν της ζωής ημών, πάσαν την προσιούσάν σοι, ψυχήν και κραυγάζουσα· χαίρε πιστών ευφροσύνη, και κουροτρόφε της χάριτος, μητέρων το κλέος, και τρυφή Καππαδοκίας, η πολυένδοξος.

Saint Gregory the Theologian (Nazianzus),The “philosopher of Beauty”

Saint Gregory the Theologian (Nazianzus), The wounded Eagles of Theology, The “philosopher of Beauty” (328/9 – 390)

Commemorated on January 25

Remember God more often than you breathe.

It is more important that we should remember God than that we should breathe: indeed, if one may say so, we should do nothing else besides.

The soul is a breath of God, and has suffered a mixture of heavenly and earthly, a light hidden in a cave, but, all the same, divine and imperishable.” St. Gregory of Nazianzus Poem 1.1.8, “De anima” (From Patrologia Graeca, vol. 37, 446-456)

Hymn to His Own Soul – St. Gregory Nazianzen

…But ye who soar up higher,
A noble life to live;
Who would to heaven be nigher,
Behold what God doth give!

In poorest clay there dwelleth
That which can never die:
With this my bosom swelleth:
For this I food supply!

God-minded, thyself harden!
Meet calm the flashing sword!
Plant trees for God’s own garden!
Be worker, with the Lord!

Up! living words be building,
In God’s blest truth secure.
Not robbed by foe’s false gilding
Through pleasure’s baneful lure!

Again of life eternal,
Approach the blessed tree
The way, O Thou Supernal,
I’ve found in knowing Thee.

Past, present, never-ending,
The One great Light in Three;
To whom all things are tending:
To Thee, all glory be!

Epilogue.
To self the wise thus speaketh,
Turning his eyes within;
And eager there he seeketh
To find out lurking sin.

But who to speak refuseth,
Will pass his days in vain:
Nay, more! the ease he chooseth,
May end in greatest pain.

***

‘I have hid the words of His mouth in my breast’ (Job 23:12). For we ‘hide the words of His mouth in the bosom of our heart’ when we hear His commandments not in a passing way, but to fulfil them in practice. So it is that of the Virgin Mother herself it is written, ‘But Mary kept all these things, and pondered them in her heart’ (Lk. 2:19). St. Gregory the Great, quoted in Wisdom,

St. Gregory who, on account of his great knowledge in Sacred science, is surnamed the Theologian, was born at Arianzus, in Cappadocia in the year 3328/9 . His father, whose name was also Gregory, his mother, Nonna, his brother Caesarius, and Gorgonia, his sister, are all honored as Saints.

Pray now to Christ, that He grant His great mercy unto our souls.

Thou ascendedst the mount of virtues, renouncing all things earthly, and holding no fellowship with dead works. There thou receivedst the tables written with God’s own hand, the most pure dogmas of thy Theology, wherein thou teachest us heavenly mysteries, O most wise Gregory.

Thou lovedst the Wisdom of God and the beauty of his words; thou prizedst them above all the pleasures of earth. Therefore, O most blessed one, did the Lord wonderfully adorn thee with a diadem of graces, and choose thee as his own Theologian.

 

Δέηση κατά τη διάρκεια της αρρώστιας, Από την ποίηση του αγίου Γρηγορίου του Θεολόγου

Άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος, ο υψιπετής αετός της Θεολογίας  

Εορτάζει στις 25 Ιανουαρίου

«Κάμνουσα… ψυχή εγγίζει Θεώ». Η ψυχή στον πόνο της προσεγγίζει το Θεό. (επιστολή 20 προς τον αδελφό του Καισάριο)

Η μόνωση, είναι η συνεργός και η μητέρα της θείας και θεοποιού αναβάσεως. Μόνο έτσι η ψυχή θα μπορέσει να προσεγγίσει το Θεό.

«Εμοί δε μεγίστη πράξίς εστιν η απραξία».

“Καθαρθήναι δεί πρώτον, είτα καθάραι∙ σοφισθήναι και ούτω σοφίσαι∙ γενέσθαι φως και φωτίσαι∙ εγγίσαι Θεώ και προσαγαγείν άλλους∙  αγιασθήναι και αγιάσαι, χειραγωγήσαι μετά χειρών, συμβουλεύσαι μετά συνέσεως”.(Λόγος 3. 71. PG 35. 480 B)

«Ειρήνη φίλη, το γλυκύ και πράγμα και όνομα…Ειρήνη το εμόν μελέτημα και καλλώπισμα…Ειρήνη φίλη, το παρά πάντων μεν επαινούμενον αγαθόν, υπ’ ολίγων δε φυλασσόμενον..».

Από την ποίηση του αγίου Γρηγορίου του Θεολόγου

ΟΑ’ Δέηση κατά τη διάρκεια της αρρώστιας

Άρρωστος , άρρωστος, βαρύ το σώμα μου το νιώθω.
Ίσως με εμπαίζουν για το πάθημα κάτι αλαζόνες.
Καραδοκούν να δουν ως και θανάσιμα συμπτώματα.
Τα γόνατα μου λύθηκαν, δε με κρατούν τα πόδια.
Μπορεί και κάποια πάλη με τον πονηρό. Ευγνωμοσύνη ωστόσο
στον Κυβερνήτη μου. Καλύτερα το πράγμα έτσι πού ήρθε.
Όμως συγκράτησε μου την αρρώστια. Μια λέξη και την συγκρατείς. Σωτήριος είναι ο λόγος Σου.
Αν όχι, δώσ’ υπομονή ν’ αντέξω σ’ όλα.
Ο σκόρος τη δουλειά του. Φύλαξε την Εικόνα άπ’ τη φθορά.
Ακέριον έτσι θα ‘χεις και το δούλο Σου.
(Βίβλος β’. Έπη ιστορικά. Τομή α’. Περί εαυτού. PG 37,στιχ.1418-9)

Ο∆ʹ. Προς Χριστόν
Προς τί η τυραννία; ήρθα στη ζωή, καλώς.
Γιατί χτυπιέμαι από τις τρικυμίες της ζωής;
Θα πω έναν λόγο, θρασύ μεν, αλλά θα τον πω:
Αν δεν ήμουν δικός Σου, θά’μουν, Χριστέ μου, αδικημένος.
(Ρ.G, τόμ. 37,Τομή β’. Έπη ηθικά, στιχ.1421)

***

Θʹ. Περί αρετής.
Αν ταπεινοφρονείς, έχεις γίνει του Χριστού πλάσμα
και πνοή και σεβαστό μέρος εκείνου που σ’ έπλασε˙
είσαι ουράνιος κι επίγειος, Θεός που έγινες και είσαι έργο αΐδιο,
με του Χριστού τα πάθη βαδίζοντας σε άφθαρτη δόξα.
Γι’ αυτό μη χαρίζεσαι στο σώμα, να μην αγαπάς
τα περιττά της ζωής αυτής αλλά να το κάνεις ωραίο ναό.
Ο θνητός είναι ναός του μεγάλου Θεού που τον έπλασε
και κινείται από τη γη και βαδίζει πάντα προς τον ουρανό.
Αυτόν εγώ παρακαλώ να τον διατηρείς ευωδιαστό
με κάθε πράξη σου και λόγο και να έχει πάντα μέσα το Θεό,
άριστο πάντοτε, πραγματικό όχι φαινομενικό.
Μη κοκκινοβαμμένο, πολύχρωμο καράβι, που αστράφτει
από ψεύτικη ομορφιά, μη ρίξεις στην πλάτη της θάλλασας
αλλά καλοκάρφωτο, καλοτάξιδο, στέρεα δεμένο
από τα Χέρια του ναυπηγού, που πετάει γοργά στα κύματα.
(PG 37, Τομή β’. Έπη ηθικά, στιχ. 678 – 679).

***

Γνωμικά τετράστιχα, ποίημα ΛΓ’

*Όταν κάποια προσβολή κάποτε καίει την ψυχή σου,
φέρε στο νού το Χριστό και τα χτυπήματα του
και πόσο μέρος απ’τις πληγές του Κυρίου είναι τούτα·
κι αυτό θα είναι το νερό να σβήσεις τη λύπη σου.

Απολυτίκιον Αγίου Γρηγορίου του Θεολόγου. Ήχος α’.

Ο ποιμενικός αυλός της θεολογίας σου, τας των ρητόρων ενίκησε σάλπιγγας ως γαρ τα βάθη του πνεύματος εκζητήσαντι, και τα κάλλη το φθέγματος προσετέθη σοι˙ αλλά πρέσβευε Χριστώ τω Θεώ, πάτερ Γρηγόριε σωθήναι τας ψυχάς ημών.

Μεγαλυνάριον
Χαίροις ο ουράνιος θείος νους, στόμα το πυρίπνουν, ο της χάριτος οφθαλμός, σάλπιγξ ευσεβείας, πηγή θεολογίας, υπερκοσμίων μύστης, σοφέ Γρηγόριε.

Εις την Λιτήν, Στιχηρό, ιδιόμελο.
Ήχος α’ Ανατολίου
Ενθέοις πράξεσι, το σώμα συν τη ψυχή, νομίμως προκαθηράμενος, τω της θεολογίας όρει προσέβης, τα θεία μυσταγωγούμενος, Θεοφάντορ Γρηγόριε· και τον άδυτον υπελθών γνόφον, την θεοτύπωτον εδέξω νομοθεσίαν, ομοούσιον, εγγεγραμμένην Τριάδα· ην προσκυνούντες διά σού, ανυμνούντες λέγομεν· Η εν Τριάδι γινωσκομένη Μονάς ελέησον ημάς.

St.Xenia of St. Petersburg Fool-for-Christ, the fragrant flower of Paradise

St.Xenia of St. Petersburg Fool-for-Christ

Commemorated on January 24

“…we are made a spectacle unto the world, and to angels, and to men.  We are fools for Christ’s sake (1 Cor. 4:9-10 KJV)”

Rejoice, for you were warmed by the indwelling of the Holy Spirit!
Rejoice, for you remained continually in prayer!
Rejoice, for you never tire in interceding for mankind!
Rejoice, O blessed Ksenia, who ever intercedes for our souls!

“The fool is the symbol of the lost ones of this world who are destined to inherit eternal life. The fool is not a philosophy, but a quality of consciousness of life, an endless regard for human identity…not the product of intellectual achievement, but a creation of the culture of the heart.”
Cecil Collins ‘The Vision Of The Fool’.

The fool has nothing to lose. He dies daily.
Mother Maria of Normandy

We must live so that if all the gospel are lost, people could read them on our faces. Metropolitan Anthony Bloom

Today we commemorate Saint Xenia of St. Petersburg, Fool for Christ, who in the early 18th century in Russia became a widow . Her husband’s name was Andrei Petroff and he was a singer in a court choir. She was 26 when her husband, whom she adored, died. Then she became a fool-for- Christ. Wicked tongues kept saying that she simply lost her mind. People of the neighborhood she lived in adored her. Mothers gave her their babies to rock or to kiss – and this was considered a blessing. Cabmen entreated her to sit down in their cabs just for a short time and after that they were sure they would earn a lot during that day. Tradesmen tried to thrust their goods into her hands, – if she touched them, the customers were sure to come. Xenia became a great wonderworker in her lifetime. Her predictions were on everybody’s lips.In Xenia’s humility, God gave her great gifts of prayer and prophecy, and she foretold future for example, on the day before Empress Elizabeth Petrovna reposed (5 January 1761), Xenia was running along the streets of the city shouting: “Make pancakes, tomorrow everybody in Russia is going to be making pancakes!” (In Russia pancakes-bliny- are part of a funeral repast).

After Xenia’s own death at age 71, her grave became a source of miracles and a place of popular pilgrimage.St. Xenia is a well-known and much-loved saint whose prayers are sought especially for employment, housing, or finding a spouse.

“Blessed, are the poor in spirit: theirs is the Kingdom of Heaven.” Blessed are those who submit to God, who put their trust in God, who have confidence in God, who are not controlled by their needs or by the demands of this world.
Blessed are those who – trust that “our heavenly Father knows all that we need. Therefore, seek first the kingdom of God, and all these things will be given to [us] besides.” by Fr. John Chryssavgis

by Metropolitan Kallistos Ware

In the Orthodox tradition the direct action of the Paraclete within the Christian community is strikingly apparent in two ‘Spirit-bearing’ figures: the elder or spiritual father, and the fool in Christ.

A second prophetic Spirit-bearer within the Christian community is the fool in Christ, called by the Greeks salos and by the Russians iurodivyi. Usually it is hard to discover how far his ‘folly’ is consciously and deliberately assumed, and how far it is spontaneous and involuntary. Inspired by the Spirit, the fool carries the act of metanoia or ‘change of mind’ to its farthest extent. More radically than anyone else, he stands the pyramid on its head. He is a living witness to the truth that Christ’s kingdom is not of this world; he testifies to the reality of the ‘anti-world’, to the possibility of the impossible. He practises an absolute voluntary poverty, identifying himself with the humiliated Christ. As Iulia de Beausobre puts it, ‘He is nobody’s son, nobody’s brother, nobody’s father, and has no home.’ Forgoing family life, he is the wanderer or pilgrim who feels equally at home everywhere, yet settles down nowhere. Clothed in brags even in the winter cold, sleeping in a shed or church porch, he renounces not only material possessions but also what others regard as his sanity and mental balance. Yet thereby he becomes a channel for the higher wisdom of the Spirit. 

Folly for Christ’s sake, needless to say, is an extremely rare vocation; nor is it easy to distinguish the counterfeit from the genuine, the ‘breakdown’ from the ‘breakthrough’. There is in the end only one test: ‘By their fruits you shall know them’ (Matt. 7:20). The false fool is futile and destructive, to himself and to others. The true fool in Christ, possessing purity of heart, has upon the community around him an effect that is life-enhancing. From a practical point of view, no useful purpose is served by anything that the fool does. And yet, through some startling action or enigmatic word, often deliberately provocative and shocking, he awakens men from complacency and pharisaism. Remaining himself detached, he unleashes reactions in others, making the subconscious mount to the surface, and so enabling it to be purged and sanctified.He combines audacity with humility. Because he has renounced everything, he is truly free. Like the fool Nicolas of Pskov, who put into the hands of Tsar Ivan the Terrible a piece of meat dripping with blood, he can rebuke the powerful of this world with a boldness that others lack. He is the living conscience of society.

Metropolitan Kallistos Ware ,The Orthodox Way ,Chapter Five: God as Spirit, Fathers in the Spirit and Fools, p.131.

Troparion to St. Xenia, in the Fourth Tone

Having renounced the vanity of the earthly world, Thou didst take up the cross of a homeless life of wandering; Thou didst not fear grief, privation, nor the mockery of men, And didst know the love of Christ. Now taking sweet delight of this love in heaven, O Xenia, the blessed and divinely wise, Pray for the salvation of our souls.

Ikos IV
Hearing of you, that, having endured a multitude of afflictions for Christ’s sake, you comfort the sorrowful, strengthen the weak and guide the lost to the straight path; the suffering hasten to your aid, singing unto you:
Rejoice, for you loved the path of Christ with all your heart!
Rejoice, for you joyfully bore the Cross of Christ!
Rejoice, for you endured every offense offered you by the world, the flesh, and the devil!
Rejoice, for you thus emulated the ascetics of the desert!
Rejoice, for you were full to overflowing with the gifts of God!
Rejoice, for you freely bestow spiritual gifts upon those in need!
Rejoice, for you showed love for your neighbors!
Rejoice, for you offered consolation to the suffering!
Rejoice, for you shed unceasing tears of repentance!
Rejoice, for you wipe away the tears of those who weep!
Rejoice, for you sought neither comfort nor warmth for yourself!
Rejoice, for you were wondrously warmed by the grace of the Holy Spirit!
Rejoice, O blessed Ksenia, who ever intercedes for our souls!

St. Xenia, pray to God for us! Pray that we labor in the fast with joy, and let God’s light illumine our hearts. Pray that our days are filled with humility, and that we learn to love others in charity, just as God loves us. Pray that we can learn to live out our Christian vocation in all times and places, and in all circumstances.May God richly bless those who suffer for their faith, and persevere unto the end.

Οσία Ξένη η διά Χριστόν σαλή της Πετρουπόλεως

Οσία Ξένη της Πετρουπόλεως, η διά Χριστόν σαλή

Εορτάζει στις 24 Ιανουαρίου

«Ημείς μωροί δια Χριστόν …» Α’ Κορ. δ. 10
“Μακάριοι οι πτωχοί τω πνεύματι ότι αυτών εστιν η βασιλεία των ουρανών”
«τα μωρά του κόσμου εξελέξατο ο Θεός, ίνα τους σοφούς καταιχνύνη» (Α’ Κορ. α’, 27).

Σε ηλικία είκοσι έξι ετών,η μακαρία Ξένια μετά το ξαφνικό θάνατο του συζύγου της φόρεσε τα ρούχα του και άρχισε να ονομάζει τον εαυτό της Ανδρέα Φεοντόροβιτς. Οι συγγενείς της την θεώρησαν περισσότερο για παράφρονα, όταν αυτή άρχισε να μοιράζει την περιουσία της στους φτωχούς και όταν έδωσε το σπίτι της στην Παρασκευή Ατόνοβα. Οι ενδιαφερόμενοι για την περιουσία της συγγενείς της στράφηκαν στις αρχές και ζήτησαν από αυτές να λάβουν μέτρα εναντίον μιας τέτοιας διάθεσης της κληρονομιάς της από αυτήν. Μετά από αυτήν την αναφορά των συγγενών οι αρχές την κάλεσαν και αφού συζήτησαν μαζί της, συμπέραναν ότι ήταν πολύ καλά στα λογικά της και είχε επομένως κάθε δικαίωμα να κάνει ότι ήθελε την περιουσία της.

Το βράδυ αποσυρόταν σε έναν αγρό έξω από την πόλη και εκεί γονατιστή προσευχόταν ως το πρωί. Δεν είχε πραγματικά που να κλίνη την κεφαλή της. Για σκέπη της είχε τον μελαγχολικό βροχερό ουρανό της αγίας Πετρούπολης, ενώ για κρεβάτι της είχε το υγρό γυμνό έδαφος. Περνούσε τις νύχτες της προσευχόμενη γονατισμένη στο γυμνό έδαφος των χωραφιών. Αυτό το μαρτυρούσαν η αστυνομία και οι κάτοικοι, που την ανακάλυψαν, γιατί είχαν την περιέργεια να μάθουν που εξαφανιζόταν τις νύχτες. Κάποτε κάποιος αστυνομικός την παρακολούθησε και την είδε να κλίνη τα γόνατά της σ’ ένα ανοιχτό χωράφι και να προσεύχεται. Άρχισε να προσεύχεται από το βράδυ και δεν σηκώθηκε μέχρι το πρωί. Κατά τη διάρκεια των προσευχών της έκανε μετάνοιες σε όλες τις διευθύνσεις προσευχόμενη για όλους τους ορθόδοξους χριστιανούς.

Όλοι αγαπούσαν αυτήν την ήσυχη, την ήρεμη, την ταπεινή και την ευγενική δούλη του Θεού Ξένια. Πολλοί την λυπόντουσαν και της έδιναν ελεημοσύνη, αλλά αυτή δεν την έπαιρνε. Εάν δεχόταν κανένα μικρό κέρμα, αμέσως το έδινε σε κάποιον φτωχό ζητιάνο.

Αυτή μερικές φορές γνώριζε τί πρόκειται να συμβεί πριν αυτό συμβεί, ή αν οι άνθρωποι είχαν ένα πρόβλημα και δεν γνώριζαν τί θέλει ο Θεός να κάνουν, αυτή μπορούσε να τους το πει. Συχνά κοιτάζοντας με μια ματιά τους ανθρώπους, αυτή ήξερε αν αυτοί έλεγαν την αλήθεια ή όχι.
Σιγά σιγά, οι άνθρωποι της πόλης παρατήρησαν τα σημάδια αγιότητας. Την αξίωσε ο Θεός απ’ αυτό τον κόσμο να αποκτήση προορατικό χάρισμα και θαυματουργική δύναμι. Ενώ την έβλεπαν και την περιφρονούσαν, στο βάθος καταλάβαιναν ότι απ’ όπου περνούσε έσπερνε την ευλογία. 

«Η ευλογία του Θεού φαινόταν να τη συνοδεύει οπουδήποτε εκείνη πήγαινε: όταν έμπαινε σε ένα μαγαζί οι εισπράξεις της ημέρας αυξάνονταν σημαντικά. Οι έμποροι την παρακαλούσαν να πάρει κάτι ως δώρο ή τουλάχιστον να μπει στο κατάστημά τους. Ήξεραν ότι εκείνη τη μέρα οι δουλειές τους θα πήγαιναν πολύ καλά και τα κέρδη τους θα ήταν πολλά. Όταν περπατούσε στον δρόμο, από όλες τις μεριές, από όλα τα αμάξια που περνούσαν άκουγε να φωνάζουν: «Ανδρέα Φεοντόροβιτς, σταματά. Θέλω να σε πάρω στο αμάξι μου έστω και για λίγα βήματα». Και όταν έμπαινε σε κάποιο αυτοκίνητο, το εισόδημα του αυτοκινήτου αυτού την ημέρα εκείνη ήταν πολύ μεγάλο. Η μακαρία Ξένη προτιμούσε να κάθεται σε αυτοκίνητα ανθρώπων που είχαν ανάγκη βοηθείας. Εάν μιλούσε με κανέναν που ήταν στενοχωρημένος, αμέσως αυτός καταπραϋνόταν και του ερχόταν μια θαυματουργική βοήθεια. Όταν αγκάλιαζε ένα άρρωστο παιδί, αυτό πάντα γινόταν καλά. Όταν ευλογούσε ένα μαθητή αυτός προόδευε. Η πολύ και μακροχρόνια συμπόνια της, άνοιξε το δρόμο του σεβασμού και της ευλάβειας προς το πρόσωπό της και οι άνθρωποι γενικά έφτασαν να την θεωρούν ως το φύλακα άγγελο της πόλης».

Πριν πολλά χρόνια, όταν οι άνθρωποι της Αγίας Πετρούπολης έχτιζαν μια εκκλησία στο κοιμητήριό του Smolensk, η Αγία Ξένια συνήθιζε να πηγαίνει το βράδυ και να κουβαλάει βαριούς πλίνθους οι οποίοι χρειάζονταν την επόμενη μέρα για το χτίσιμο της στέγης της εκκλησίας. Όταν οι τεχνίτες έρχονταν κάθε πρωί, έβρισκαν το σκληρότερο μέρος της δουλειάς τους ήδη τελειωμένο και αυτοί αναρωτιόνταν ποιός να ήταν που έκανε αυτή την ευγενική πράξη. Τελικά, δυο απ αυτούς αποφάσισαν να περάσουν το βράδυ τους στο κοιμητήριο. Περίμεναν και περίμεναν, και όταν έγινε σκοτάδι, η Αγία Ξένια εμφανίστηκε. Όλο το βράδυ, την παρακολουθούσαν να ανεβαίνει και να κατεβαίνει με τα τούβλα της, στους τοίχους της μισοτελειωμένης εκκλησίας.
Η εκκλησία που η Αγία Ξένια βοήθησε στο χτίσιμο είναι ακόμη στο κοιμητήριο του Smolensk και δίπλα της υπάρχει ένα μικροσκοπικό παρεκκλήσιο στο οποίο έχει ταφή. Προσκυνητές από όλη τη Ρωσία έρχονται εκεί να προσευχηθούν και να ζητήσουν να τους βοηθήσει.

Εκοιμήθη γύρω στο 1801 σε ηλικία 71 ετών και ετάφη στο κοιμητήριο Smolensk της Αγ. Πετρούπολης.
Ο τάφος της αμέσως έγινε τόπος προσκυνήματος έτσι πολλοί προσκυνητές έπαιρναν χώμα από τον τάφο της ως ευλογία και νέο χώμα έπρεπε να τροφοδοτείται τακτικά. Τελικά τοποθετήθηκε επάνω στον τάφο της μιά πλάκα από γρανίτη με την επιγραφή: «Εις το όνομα του Πατρός, του Υιού και του Αγίου Πνεύματος. Εδώ αναπαύεται το σώμα της δούλης του Θεού, Ξένης Γκριγκόριεβνα, γυναικός του αυτοκρατορικού πρωτοψάλτη, συνταγματάρχου Ανδρέα Φεοντόροβιτς Πετρώφ. Χήρα σε ηλικία 26 ετών, μία προσκυνήτρια για 45 χρόνια, έζησε 71 χρόνια. Ήταν γνωστή με το όνομα Ανδρέα Φεοντόροβιτς». Με τις προσφορές των πιστών χτίστηκε πάνω στον τάφο παρεκκλήσιο, στο οποίο γίνονταν καθημερινά αγρυπνίες με πολύ μεγάλη προσέλευση του λαού.Πολλά θαύματα, θεραπείες και εμφανίσεις της Αγίας, συμβαίνουν και σήμερα σε εκείνους που εκζητούν τις πρεσβείες της.

Απολυτίκιον Οσίας Ξένης της Ρωσίδος, της διά Χριστόν σαλής. Ήχος πλ. α’. Τον συνάναρχον λόγον.

Ξενοτρόπως εν κόσμω Ξένη βιώσασα, τον σοφιστήν της κακιάς κατεσοφίσω στερρώς, προσποιήσεση μωραίς νοΐ θεόφρονη, όθεν τα πόρρω προοράν, και προλέγειν εμφανώς, εδέξω χάριν θεόθεν, και μεταστάσα των τήδε, χοροίς Αγίων συνηρίθμησαι.

Ήχος α΄. Τον τάφον Σου Σωτήρ.
Τη θέρμη προσευχής, μετεσκεύαζες ψύχος, Ρωσίας πολικόν, εις απόλαυσιν Ξένη, οσία ότε νήφουσα, θαλπωρή του ονόματος, του Δεσπότου σου, νούν επυρπόλεις ολβία, ως αισθήσεων, αμνημονούσα σαρκός σου, και πόνων του σώματος.

Ήχος πλ. β. Όλην αποθέμενοι.
Χαίροις Πετρουπόλεως, το εν Κυρίω υπάρχον, καύχημα και δόξασμα• χαίροις ταπεινώσεως το στεφάνωμα, μυστικόν έρεισμα, εν Θεώ σοφίας, της μωρίας ιερώτατον, όντως κειμήλιον, Ρωσσιών πασών περιδόξαστον, εξάκουσμα και πρότυπον, της υπομονής εν ταίς θλίψεσι, Ξένη θεοφόρε, το σέβασμα απάντων των πιστών, και των τιμώντων εν ασμασιν, την σεπτήν σου κοίμησιν.

Charity looks at its own defects, and is reluctant to notice them in others; St. John of Kronstadt

St. John of Kronstadt

If you wish to be humble, consider yourself worthy of all malice and hatred on the part of others, and of every calumny. Do not grow irritated, and do not nourish malice against those who bear malice against you, slander you, or falsely blame you. Say: “Holy Father, Thy will be done! “Remember the words of the Lord: “The servant is not greater than his Lord; if the world hate you, ye know that it hated Me before it hated you.”[1396] If the world hated Him, the Most-righteous, the Most-merciful, then why should it be wonderful if other people hate you, a sinful and evil man?

A man who is wrathful with us is a sick man; we must apply a plaster to his heart — love; we must treat him kindly, speak to him gently, lovingly. And if there is not deeply-rooted malice against us within him, but only a temporary fit of anger, you will see how his heart, or his malice, will melt away through your kindness and love — how good will conquer evil. A Christian must always be kind, gracious, and wise in order to conquer evil by good.

Love is God. If you love God, God dwelleth in you, and you in God. [1 John iv. 10.] Malice is the Devil. The instant you begin to feel malice against your neighbour, the Devil is in you, entering into you like a needle, and endeavouring to become a mountain within you, so greatly does he spread, and so heavy is he! And therefore continually love God and your neighbour. Do not admit malice into your heart, even for a single moment; consider it as an illusion of the Devil. Amen.

“Charity suffereth long, and is kind;”[1 Corinthians xiii. 4.] whilst malice is impatient, quick to anger, and exacting. Malice is quick to punish, whilst love is quick to indulgence and forgiveness. Charity looks at its own defects, and is reluctant to notice them in others; whilst malice is sharp-sighted to notice the smallest defects of others, and is blind to its own great defects. We see the mote in our brother’s eye, and not the beam in our own; this happens often, and most often, notwithstanding God’s inward teaching

Excerpts compiled from: My Life in Christ or Moments of Spiritual Serenity and Contemplation, of Reverent Feeling, of Earnest Self-Amendment, and of Peace in God, St. John of Kronstadt.
http://livingorthodoxfaith.blogspot.gr/2009/11/on-malice-by-st-john-of-kronstadt.html

Όσιος Νήφων Κωνσταντιανής, Προσευχόταν για τους κατηγόρους του

Όσιος Νήφων Κωνσταντιανής

Εδώ , είν’ αλήθεια, σχεδόν κανένας δεν έδινε σημασία στον μακάριο Νήφωνα. Ελάχιστοι ήταν εκείνοι που αναγνώριζαν την αγιότητά του. Αυτό, βέβαια, είχε ζητήσει κι ο ίδιος από το Θεό: Να τον θεωρούν οι άνθρωποι μηδαμινό. Κι Εκείνος τον άκουσε. Έτσι όχι μόνο άγιο δεν τον θεωρούσαν, αλλά και πολλοί, άσωτοι μάλιστα και ακόλαστοι οι ίδιοι, τον κορόιδευαν και τον κακολογούσαν απερίφραστα.

Καμμιά φορά πήγαινε κανένας γνωστός του και του έλεγε:
-Πάτερ, είναι μερικοί που λένε φοβερά πράγματα εναντίον σου.
Αυτός απαντούσε ήρεμα:
-Τίποτε φοβερόν δεν μπόρεσε να κάνει ως τώρα κανείς στο Νήφωνα, παρά μόνο ο διάβολος. Αυτός κι εγώ, όσο θα είμαστε σε τούτο τον κόσμο, θα τρωγόμαστε…

Προσευχόταν μάλιστα για τους κατηγόρους του, λέγοντας:
-Ελέησε, Κύριε, όσους με περιγελούν, όσους με κακολογούν ή με μισούν ή μου κάνουν οποιοδήποτε κακό. Εσύ ξέρεις, Κύριε, ότι κι αυτούς ο πονηρός διάβολος τους σπρώχνει μες στη βρωμιά και την ακολασία, όπως παρακινεί κι εμένα κάθε μέρα το άγιο Σου να καταπικραίνω Όνομα.
Σε παρακαλώ λοιπόν, Πατέρα παντοκράτορα, Θεέ και Κύριε του ελέους, σκύψε με ευσπλαχνία πάνω από τους ανθρώπους που σκέφτονται το πονηρό για μένα, και κάνε τους όλους φωτεινούς, όλους αγίους μεγάλους.
Δωσ’ τους αγαθοσύνη, Κύριέ μου, και πραότητα.
Χάρισέ τους ειρήνη, Δέσποτά μου, και φωτισμό,
Κι αξίωσέ τους ν’ απολαύσουν την αιώνια δόξα Σου, ως αγαθός και φιλάνθρωπος.

Πολύ τον παρηγορούσαν και τον γλύκαιναν τέτοιες προσευχές. Όταν παρακαλούσε τον Κύριο για τους εχθρούς και τους συκοφάντες του, το πρόσωπό του έλαμπε από πνευματική ηδονή και γινόταν ρόδινο, σαν δροσερό τριαντάφυλλο.
-Ας έρθουν εδώ, έλεγε αλλοιωμένος. Ας έρθουν εδώ να τους φιλήσω τα πόδια! Χωρίς να το καταλαβαίνουν, μου πλέκουν μεγάλα στεφάνια. Γι’ αυτό τους αποζητάει η ψυχή μου «ον τρόπον επιποθεί η έλαφος επί τας πηγάς των υδάτων»63.

Και πρόσθετε:
-Αυτός που μισεί τις βρισιές και τις κακολογίες και τους εξευτελισμούς των ανθρώπων, δεν βρίσκεται μέσα στη δόξα του Θεού ούτε θα κληρονομήσει τη Βασιλεία Του. Όποιος θέλει να σωθεί, ας το ξέρει: όπου οι άνθρωποι μας περιφρονούν και μας εξουθενώνουν, εκεί να μένουμε, κάνοντας υπομονή, και θα στεφανωθούμε από το Θεό με μεγάλη δόξα.

Αντίθετα, όπου απολαμβάνουμε τιμή κι επαίνους από τους ανθρώπους, να μην καθόμαστε, αλλά να φεύγουμε σ’ άλλο τόπο. Έτσι θα μπορέσουμε να σωθούμε και να κερδίσουμε επάξια τη Βασιλεία των ουρανών. Στους δούλους του Θεού λοιπόν είναι απαραίτητη η εξουθένωση, όπως απαραίτητα είναι στην εκκλησία το ιερό ευαγγέλιο και η κατανυκτική ψαλμωδία. Γιατί -πράγμα θαυμαστό- όταν μας κατηγορούν οι άνθρωποι, τότε είναι που βαδίζουμε στο δρόμο του Θεού με πολλή ταπείνωση, τηρώντας με επιμέλεια τις εντολές του Κυρίου μας Ιησού Χριστού. Όταν όμως, αντίθετα, αρχίσουν να μας παινεύουν, τότε μας κυριεύει η αλαζονεία, η ματαιοδοξία, η κενοδοξία. Κι έτσι φεύγουμε μακριά από το Θεό.

60.Ματθ. 25:21.
61.Πρβλ. Εφεσ.4:10.
62. Α΄Κορ. 10:27.
63. Ψαλμ. 41:1.

Από το βιίβλίο ,Ένας Ασκητής Επίσκοπος, Όσιος Νήφων Επίσκοπος Κωνσταντιανής
(σελ.132-134), Ιερά Μονή Παρακλήτου, Ωρωπος Αττικής 2004