Icon of the Mother of God ”Quick to Hear” Gorgoepikoos

Icon of the Mother of God “Quick to Hear”
The Protection of Our Most Holy Lady, the Mother of God
Icon of the Mother of God ‘’The Healer’’
Icon of Panagia Eleftherotria (“Our Lady of Deliverance”)
Commemoration of the apparition of the Pillar with the Robe of the Lord under it at Mtskheta in Georgia(Светицховели- სვეტიცხოველი )
St. Sidonia of Georgia(1th century)
St. Sidonia , disciple of St. Nina and Abiatar of Georgia (4th century)
Holy Emperor Mirian III of Iberia and Empress Nana of Mtskheta, Georgia, Equals-to-the-Apostles

Commemorated on October 1

”My icon shall be called “She who is Quick to Hear, for I shall speedily fulfill the petitions of those who hasten to it.”

The Most-holy Theotokos has often appeared to holy men in need: sometimes to encourage them in asceticism, or to heal them from sickness, or to reveal a certain mystery to them. Two similar, wonderful events took place in the Great Lavra on the Holy Mountain. In Great Lent, during the chanting of the Great Akathist, St. John Koukouzelis was tired and sat down, facing the icon of the Theotokos. As he sat, he fell asleep. Just then, the Holy Most-pure One appeared to him in heavenly light and said: “Rejoice, O John! Chant and do not stop chanting, and for this I will not abandon you.” With this, she placed a gold coin in John’s hand. When he awoke from sleep, the gold coin was still in his hand. After this, many wonderful miracles were worked from the icon of the Theotokos, as well as from the gold coin.

The second incident involved St. Gregory the monk, who, like John Koukouzelis, was a church cantor. Patriarch Kallistos had established that in the Liturgy of St. Basil the Great, “All Creation Rejoices in Thee” be sung in place of “It Is Truly Meet.” His successor, Patriarch Philotheus, rescinded this, reinstating “It Is Truly Meet” because of its brevity. But then, on the eve of the Theophany, and in the presence of Patriarch Gregory of Alexandria, St. Gregory sang “All Creation Rejoices in Thee” instead. Immediately after this, the Holy Most-pure One appeared to him, and, as she had done to John Koukouzelis, placed a gold coin in his hand. She said: “I am very grateful for your singing in my honor.” Because of this, it was instituted that all Liturgies of St. Basil would thereafter include “All Creation Rejoices in Thee.”

The Prologue from Ohrid: Lives of Saints by Saint Nikolai Velimirovič for Old Calendar date October 1, and New Calendar date October 14.
http://livingorthodoxfaith.blogspot.gr/2010/04/prologue-october-1-october-14.html

Troparion Icon of the Mother of God “Quick to Hear”, in Tone IV:

Let us make haste to the Theotokos amid our misfortunes,
and fall down now before her holy icon,
crying out with faith from the depths of our soul:
Hearken quickly to our entreaty, O Virgin,
in that thou art called ‘she who is quick to hear’
For thee do we, thy servants,
have as a ready helper in our needs.

Ode 7 of the second Canon of the feast of the Icon, “She Who is Quick to Hear”.

Direct the desiring power of our soul to divine zeal, that it may thereby love God wholly and ever strive towards Him as the all-blessed End of desire.

O Virgin, help us to turn the incensive power of our soul against the invisible enemies of our salvation, and fill our hearts with saving love towards our neighbors and God.

To our souls reasoning give wings towards God-pleasing reflection, delivering us from thoughts contrary to God, O Mistress, and strengthen us all to think, speak and do that which is good.

O Theotokos and Virgin, rejoice, O Mary full of grace; the Lord is with thee. Blessed art thou among women, and blessed is the Fruit of thy womb; for thou hast borne the Savior of our souls.

Through the prayers of Thy most pure Mother, Lord Jesus Christ, have mercy on us!

Advertisement

Παναγία η Γοργοϋπήκοος, ο άγιος Στύλος και ο Άρραφος Χιτώνας του Χριστού

Άγιος Ανανίας ο Απόστολος, Όσιος Ρωμανός ο Μελωδός, Αγία Σκέπη της Υπεραγίας Θεοτόκου εν Βλαχερναις, Όσιος Ιωάννης ο ψάλτης ο καλούμενος Κουκουζέλης,
Εορτασμός της εμφάνισης του Ζωοδόχου Στύλου (Σβετιτσχόβελι) με τον Άρραφο Χιτώνα του Κυρίου στη Μτσχέτα της Γεωργίας (4ος αι.)
Άγιοι ισαπόστολοι Βασιλείς της Γεωργίας Μιριάν και Νάνα (4ος αι.)
Αγία Σιδωνία (33 μ.Χ.)
Αγία Σιδωνία, μαθήτρια της Αγίας Νίνας και Άγιος Αβιάθαρ πατηρ της αγίας Σιδωνίας της Μτσχέτα (4ος αι.)
Σύναξη της Υπεραγίας Θεοτόκου της Γοργοεπηκόου

Εορτάζουν την 1η Οκτωβρίου

”…εγώ είμαι η Κυρία της Μονής αυτής και γοργά υπακούω σ’ εκείνους που με επικαλούνται και τους χαρίζω τα προς σωτηρία αιτήματά τους, διότι καλούμαι Γοργοεπήκοος“.

Η γνωστότερη μετά την «Πορταϊτισσα» θαυματουργή εικόνα του Αγίου Όρους είναι αρχαία τοιχογραφία της Παναγίας της «Γοργοεπηκόου» που βρίσκεται στην Ιερά Μονή Δοχειαρίου του Αγίου Όρους. Με τα θαυμαστά έργα της συνεχώς αποδεικνύει ότι διαφυλάττει και γοργώς και προθύμως υπακούει και ελεεί όλους εκείνους που προστρέχουν σ’ αυτήν με ευλάβεια και πίστη.Και πραγματικά η χάρη της ενεργεί πάμπολλα θαύματα όχι μόνο στο Άγιο Όρος, αλλά και έξω από αυτό, σε πόλεις και χωριά, σε ολόκληρη την Ελλάδα, αλλά και σε άλλα μέρη, όπου την ευλαβούνται και την επικαλούνται. Η Παναγία η Γοργοεπήκοος είναι πολύ θαυματουργή, ιατρεύει διάφορες ασθένειες, χαρίζει παιδιά σε άτεκνα ζευγάρια, φανερώνει απολεσθέντα αντικείμενα, προστατεύει όσους κινδυνεύουν στη θάλασσα, λυτρώνει όσους αιχμαλωτίζονται, θεραπεύει από τον πονοκέφαλο και την κόπωση, ανορθεί τους παραλύτους, χαρίζει το φως στους τυφλούς, θεραπεύει από θανατηφόρες ασθένειες, διώκει τις ακρίδες από τα χωράφια και άλλα πολλά θαυμαστά που βρίσκονται γραμμένα στη Μονή Δοχειαρίου, ως θαυματουργές επεμβάσεις της Παναγίας της Γοργοεπηκόου.

***

Ο Ζωοδόχος Στύλος (Σβετιτσχοβέλι) και ο Άρραφος Χιτώνας του Χριστού

Το πιο σημαντικό κέντρο της Ορθοδοξίας στη Γεωργία αποτελεί ο Καθεδρικός Ναός «Σβετιτσχόβελι» (= άγιος Στύλος, Светицховели- სვეტიცხოველი – Setiskhoveli), στη Μτσχέτα.Είναι κτισμένος πάνω από τον τάφο της Αγίας Σιδωνίας μαζί με τον Άρραφο Χιτώνα του Χριστού μας. Από τον αρχιερέα των Εβραίων Αβιάθαρ έμαθε η αγία Νίνα ότι, σύμφωνα με παλαιά εβραϊκή παράδοση, ο πολύτιμος Χιτώνας του Κυρίου ήταν θαμμένος μαζί με την αδελφή του ραββίνου Ελιόζ, Σιδωνία, κάτω από τον βαθύσκιο κέδρο, πού υψωνόταν στο κέντρο του βασιλικού κήπου. Τον οποίο έφερε από τα Ιεροσόλυμα ο αδελφός της Ελιόζ. Όταν αυτός έδωσε το Χιτώνα στην Σιδωνία, εκείνη τον πήρε και αφού τον ασπάστηκε με δάκρυα και τον έσφιγγε στο στήθος της, αμέσως έπεσε νεκρή. Κανείς δεν μπόρεσε να το απομακρύνει από τα χέρια της, γι’ αυτό και ετάφη μαζί του.
Στο σημείο του τάφου αναπτύχθηκε ένας τεράστιος κέδρος, οπου καταφθάνουν οι άνθρωποι, πιστεύοντάς τον ωσάν να έχει κάποια μεγάλη δύναμη. Από τότε η Αγία Νίνα άρχισε να πηγαίνει τις νύχτες και να προσεύχεται κάτω απ’ τα κλαδιά του μεγάλου δέντρου.
Προσεύχονταν στην Υπεραγία Θεοτόκο να την αξιώσει να βρεί και να προσκυνήσει τον άρραφο Χιτώνα του Κυρίου. Υπερφυσικά οράματα, πού είδε εκεί, την έπεισαν για την ιερότητα του τόπου. Όταν κάποτε τελείωσε τις μεοσονύκτιες προσευχές της, η Αγία Νίνα είδε ότι από όλες τις πλευρές πετούσαν στον βασιλικό κήπο σμήνη μαύρων πουλιών, και από εκεί πήγαιναν στον ποταμό Άραβγι, και λούζονταν στα νερά του. Κατόπιν πετούσαν ψηλά, αλλά φαίνονταν λευκά σαν το χιόνι. Τότε κατέβαιναν στα κλαδιά του κέδρου και γέμιζαν τον κήπο με παραδείσιους ύμνους.
Αυτό ήταν φανερό σημάδι ότι οι γύρω λαοί θα αγιασθούν στο νερό του Αγίου Βαπτίσματος, και εκεί όπου είναι ο κέδρος, θα γίνη ναός του αληθινού Θεού, όπου παντοτινά θα δοξάζεται το όνομα του Κυρίου.
Ο κέδρος κόπηκε και από τα έξι κλαδιά του έγιναν ισάριθμοι στύλοι, πού τοποθετήθηκαν σε κατάλληλα σημεία στο οικοδόμημα του ναού που ανεγέρθη. Με θεία οικονομία, όμως, ο έβδομος στύλος, πού ήταν από τον κορμό του δέντρου και προοριζόταν για τη βάση του ναού, δεν μπορούσε με κανένα τρόπο να μετακινηθεί.
Η Αγία Νίνα με τις μαθήτριες και τους μαθητές της ικέτευαν αδιαλείπτως με δάκρυα βρέχοντας τον κορμό του κέδρου. Πριν την αυγή εμφανίστηκε στην Αγία ένας θαυμάσιος νέος, και της ψιθύρισε στο αυτί τρεις μυστηριώδεις λέξεις, τις οποίες όταν τις άκουσε, έπεσε στην γη και τον προσκύνησε. Τότε ο νεανίσκος πλησίασε στον στύλο, τον άρπαξε και τον ύψωσε ψηλά στον αέρα. Ο Στύλος άστραπτε όπως η αστραπή και φώτιζε όλη την πόλη. Ο βασιλιάς και ο λαός παρατηρούσαν με φόβο και χαρά θαυμάζοντας πως αυτός ο βαρύς στύλος, δίχως να κρατιέται από κανέναν, με μιάς υψώθηκε ψηλά στα 12 μέτρα, μετά έπεσε κάτω και ακούμπησε στην ρίζα ώσπου μεγάλωσε και τέλος στάθηκε και θεμελιώθηκε στον τόπο του μόνος του, ακλόνητος. Από το κάτω μέρος του Στύλου άρχισε να τρέχει ευωδιαστό και ιαματικό μύρο, που θεράπευε όσους αρρώστους πρόστρεχαν εκεί και χρίονταν με πίστη. Πλήθη λαού συνέρρεαν στον θαυματουργό στύλο. Ένας Εβραίος, τυφλός εκ γενετής, μόλις άγγιξε τον θαυματουργό Στύλο, αμέσως είδε, και πίστεψε. Ένα παιδί, το οποίο βρισκόταν γιά 7 χρόνια στο κρεβάτι παράλυτο, η μητέρα του το έφερε στον Στύλο και ικέτευσε την Αγία να το θεραπεύση. Η Αγία Νίνα, μόνο άγγιξε τον Ζωοδόχο Στύλο με το χέρι της, κατόπιν το έβαλε στο κεφάλι του άρρωστου παιδιού και αυτό αμέσως έγινε καλά. Επειδή πλήθος λαού συνέρρεε, ο βασιλιάς διέταξε να τον περιτειχίσουν με τείχος,και τον ευλαβούντο όχι μόνο οι χριστιανοί, αλλά και οι ειδωλολάτρες.

Παναγία η Γοργοϋπήκοος και ο Άρραφος Χιτώνας του Χριστού
https://iconandlight.wordpress.com/2014/09/30/4009/

Απολυτίκιο Παναγίας Γοργοεπηκόου Ήχος α’. Της ερήμου πολίτης

Ως θεόβρυτον κρήνη των αΰλων χαρίτων σου την θαυματουργόν Σου εικόνα Θεοτόκε πλουτίσαντες εκ ταύτης των θαυμάτων τας ροάς αντλούμε δαψιλώς ως εξ Εδέμ συ γαρ Γοργουπήκοος βοηθός πέλεις των εκβοώντων σοι Δόξα τοις σοις χαρίσμασιν Αγνή, δόξα τη παρθενία Σου, δόξα τη προς ημάς Σου ανεκφράστω προνοία Άχραντε.

Απολυτίκιον του Αρράφου Χιτώνος του Χριστού . Ήχος πλ. α΄. Τον συνάναρχον Λόγον.

Προσκυνούντες τον τόπον εναποθέσεως του Σού Αρράφου Χιτώνος, Λόγε Θεού και Θεέ, οι πιστοί πανευλαβώς Σε ικετεύομεν· Εν τη ενότητι της Σης αγαπήσεως ημάς συντήρει εις τους αιώνας και στίφη αιρετιζόντων δίωκε, Σώτερ, η Αλήθεια.

Μεγαλυνάριον.

Άρραφον Χιτώνά Σου, Λυτρωτά, ον ευρείν επόθει εν Ματσχέτα τη ιερά η Αγία Νίνα, ποθούμεν προσκυνήσαι εν γη τον κεκρυμμένον, Σώτερ Θεάνθρωπε.

Ωδή ς΄.Τον βασιλέα.
Ως τον Χιτώνα, εύρες Νίνα Δεσπότου, τούτω σκέπε τους πόθω σε τιμώντας, και ψυχάς ψυγείσας, θέρμανον προσευχαίς σου.

Saints Enlighteners of Armenia Gregory, Rhipsime, Gaiana, Tiridates III and Khosrovidukht

Saint Gregory Equal of the Apostles and Enlightener of Armenia
Saints Martyrs Rhipsime and Gaiana of Armenia(4th)-the Friends of St.Nina Enlightener of Georgia and thirty-five other nuns
Saint Tiridates III of Armenia the Great (250-330)
Saint Khosrovidukht, sister of Tiridates III of Armenia

Commemorated on September 30

Saint Rhipsime had fled to Armenia, together with her abbess Gaiana and fellow nuns,When the emperor Diocletian (284-305) saw a portrait of St Rhipsime, he fell in love with her and wanted to marry her. She refused, saying that she was a bride of Christ. Fearing that the emperor’s agents would seize Rhipsime, the abbess and the nuns fled to Armenia. Diocletian sent word to King Tiridates of Armenia, asking him to capture Rhipsime and send her to him, or to marry her himself.
The servants of the emperor found the fugitives and they urged Rhipsime to submit to the will of the emperor. The saint declared that she and the other nuns were betrothed to the Heavenly Bridegroom, and could marry no earthly suitor. Then a Voice was heard from the heavens: “Be brave and fear not, for I am with you.” The messengers withdrew in fear. Tiridates gave the maiden over to cruelest torments: they plucked out her tongue, cut open her stomach, blinded and killed her, chopping her body into pieces.
Inspired by Rhipsime’s example to endure torments for Christ, the abbess St Gaiana and two other nuns endured similar tortures, after which they were beheaded. The other nuns were run through with swords and their bodies thrown to be devoured by wild beasts.
Only St. Nina Equal to the Apostles, Enlightener of Georgia,was miraculously saved.Led by an unseen hand, she took refuge among some wild rose bushes which had not yet come into flower. Shaken by fear at the sight of her friends’ fate, the Saint lifted up her hands to heaven in prayer for them and saw a radiant angel girded with a shining stole. With sweet-smelling incense in his hands and accompanied by a multitude of heavenly host, he came down from the celestial heights, and as if to meet him, the souls of the holy martyrs ascended from the earth, joined the throng of heavenly host, and together with them, rose into Heaven.

On seeing this, St. Nina exclaimed, “O Lord, Lord! Why do You leave me alone among these vipers and serpents?”
In answer to this the angel said: “Do not grieve, but wait a little, for you also will be received into the Kingdom of the Lord of glory. This will occur when the prickly, wild rose which now surrounds you is covered with fragrant blossoms like a rose which has been planted and cultivated in a gardens. But now, rise and go north where a great harvest is ripening, but where there are no harvesters.”
The wrath of God befell emperor Tiridates, and also his associates and soldiers who had participated in the torture of the saints. Beset by demons, they became like wild boars (as once with Nebuchadnezzar, Dan. 4: 30), ranging through the forests, rending their clothes and gnawing at their own bodies.

In her sleep Khosrovidukht, had a dream where appeared to her a vision from God. She saw in her dream a man in the likeness of light came to her and told her “there is no other cure for these torments that have come upon you, unless you send to the city of Artashat and bring thence the prisoner Gregory. When he comes he will teach you the remedy for your ills.” Khosrovidukht had this vision five times. She came to speak to the people about her vision and the populace heard this and they began to mock her words. They began to say to her: “You too then are mad. Some demon has possessed you. How is it, because it is fifteen years since they threw him into the terribly pit, that you say he is alive? Where would even his bones be? For on the same day when they put him down there, he would have immediately dropped dead at the very sight of the snakes.” Khosrovidukht in character was a modest maiden like a nun.

Tiridates was brought to Gregory, and was miraculously cured of his illness in 301. Persuaded by the power of the cure, the king immediately proclaimed Christianity the official state religion. And so, Armenia became a nominally Christian kingdom and the first state to officially adopt Christianity. Tiridates appointed Gregory as Catholicos of the Armenian Apostolic Church. The king worked feverishly to spread the faith and died in 330.

Troparion Saint Gregory the Illuminator of Armenia — Tone 4

By sharing in the ways of the Apostles, / you became a successor to their throne. / Through the practice of virtue, you found the way to divine contemplation, / O inspired one of God; / by teaching the word of truth without error, / you defended the Faith, even to the shedding of your blood. / Hieromartyr Gregory entreat Christ God to save our souls.

Troparion Saints Martyrs Rhipsime and Gaiana of Armenia— Tone 4

Your holy martyr Rhipsime and Gaiana, O Lord, / Through their sufferings have received their incorruptible crowns from you, our God. / For having your strength they laid low their adversaries, / And shattered the powerless boldness of demons. / Through their intercessions, save our souls!

 

 

 

 

Ο Άγιος Γρηγόριος της Αρμενίας, οι Αγίες Ριψιμία και Γαϊανή κι ο Άγιος Τιριδάτης ο Γ΄

Αγίες Ριψιμία, Γαϊανή και άλλες Τριακονταδύο Παρθενομάρτυρες, συνασκήτριες και φίλες της Αγίας Νίνας Ισαποστόλου της Γεωργίας
Άγιοι Εβδομήκοντα (70) Μάρτυρες μαρτύρησαν μαζί με την Αγία Ριψιμία, που κρύβονταν σ’ εκείνα τα μέρη.
Άγιος Γρηγόριος Φωτιστής και Επίσκοπος της Αρμενίας
Άγιοι Αριστάκης, Βαρτάν, Χούσσικ, Ναρσής και Ισσαάκ ο Μεγάλος, απογόνοι του αγίου Γρηγορίου του Φωτιστού και καθολικοί= επίσκοποι της Αρμενίας,
Άγιος Τιριδάτης ο Γ΄ο Μεγάλος βασιλιάς της Μεγάλης Αρμενίας και η αδελφή του Αγία Κουσαροδούκτα.

Εορτάζουν στις 30 Σεπτεμβρίου

Ο άγιος Γρηγόριος έζησε επί της βασιλείας του Διοκλητιανού (284-305 μ.Χ.). Γεννήθηκε γύρω στα 257. Ήταν Πάρθος κατά την καταγωγή, υιός του Αρσακίδου σατράπη Ανάκ, συγγενής του Κουσαρώ – Χοσρόη, βασιλιά της Αρμενίας. Ο Ανάκ, λοιπόν, σε συνεργασία με το βασιλιά των Περσών Αρταξέρξη (Αρτασείρα), σκότωσε τον Χοσρόη. Αλλά οι σατράπες της Αρμενίας εκδικήθηκαν το φόνο του, σκοτώνοντας τον Ανάκ και όλη του την οικογένεια. Διασώθηκε μόνο ο διετής τότε Γρηγόριος τον οποίο η τροφός φυγάδευσε στην Καισάρεια της Καππαδοκίας. Εκεί ο άγιος βαπτίστηκε και έλαβε την ελληνοχριστιανική παιδεία. Όταν ανδρώθηκε, νυμφεύτηκε κόρη βασιλικής οικογένειας και απέκτησε δύο υιούς, τον Βαρτάνη και τον Αριστάκη τους οποίους ανέθρεψε με την πίστη του Χριστού.
Στην Καισάρεια βρισκόταν εξόριστος από τον Αρταξέρξη και ο υιός του φονευθέντος βασιλιά Χοσρόη Α’, Τιριδάτης ο Γ΄. Το 287 ο Τιριδάτης ο Γ΄ο Μέγας με την υποστήριξη των Ρωμαίων ανέκτησε τον θρόνο της Αρμενίας, οπότε και ο Γρηγόριος επέστρεψε στην πατρίδα του.
Επιθυμώντας να έχει συγκοινωνό στις θυσίες και τον φίλο του Γρηγόριο, τον μετεκάλεσε στα ανάκτορα και προσπάθησε να τον πείσει να αρνηθεί την πίστη του Χριστού, να προσφέρει δε ως θυσία στον βωμό της θεάς Αναχίτ (Αρτέμιδος) στεφάνι από άνθη. Συνελήφθη από τον βασιλιά επειδή εκείνος δεν ήθελε να θυσιάσει και υπέμεινε γι’ αυτό πολλές τιμωρίες και βασανιστήρια. Όταν έμαθε μάλιστα ο Τηριδάτης ότι είναι υιός του Ανάκ του Πάρθου, που δολοφόνησε τον πατέρα του, βασιλιά Χοσρόη Α΄ (Khosrov 211-259), του έδεσε τα χέρια και τα πόδια και τον έστειλε στην πόλη Αρταξά, όπου τον έριξαν σε ένα πηγάδι, 6 μέτρα βάθος, γεμάτο από δηλητηριώδη φίδια και άλλα ερπετά, που ήταν προωρισμένο για τους καταδικασμένους σε θάνατο. Στον λάκο αυτό, στο Χορ Βιράπ -Хор Вирап -Xor Virap (Βαθύς Λάκκος)* έζησε δεκαπέντε χρόνια, τρεφόμενος κρυφά από μία γυναίκα χήρα και παρηγορούμενος θεϊκά από Άγγελο Κυρίου, όπου και τον ετοίμαζε για την μεγάλη αποστολή του να γίνει φωτιστής ενός λαού. Σήμερα υπάρχει το πηγάδι αυτό ως τόπος προσευχής και προσκύνησης, αγιασμένο με τον αγώνα του αγίου Γρηγορίου. Βρίσκεται στο νοτιοδυτικό τμήμα της κύριας εκκλησίας, κάτω από το παρεκκλήσι του Αγίου Γεωργίου στο Μοναστήρι Χορ Βιράπ που χτίσθηκε εκεί, στους πρόποδες του όρους Αραράτ.

Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου ο αυτοκράτορας Τηριδάτης βασάνισε με φρικτά μαρτύρια τις αγίες Ριψιμία, Γαϊανή και άλλες 35 παρθένες. Μόνο η αγία Νίνα με θαυμαστό τρόπο σώθηκε από τόν θάνατο· οδηγήθηκε από αόρατο χέρι, και κρύφτηκε θαυματουργικά στα κλαδιά μιάς άγριας τριανταφυλλιάς απ’ όπου είδε πλήθος ουρανίων Δυνάμεων να συνοδεύουν τις ψυχές των αγίων Παρθενομαρτύρων στον ουρανό.

Κύριε! Κύριε! θρηνούσα έκραζε η Αγία Νίνα όταν είδε αυτά· γιατί εμένα την άτυχη εγκαταλείπεις στο μέσον αυτών των εχιδνών και φιδιών;
Όμως ο Άγγελος της απάντησε: Μη θλίβεσαι, μόνο περίμενε λίγο, γιατί και εσύ θα οδηγηθής στην Βασιλεία του Κυρίου της δόξης, όταν αυτή η άγρια και ακανθώδη τριανταφυλιά που σε περιβάλλει, καλυφτή από ευωδιαστά άνθη, όπως εκείνα που έχουν φυτευθή στον κήπο. Όμως τώρα σήκω και πήγαινε προς τα βόρεια, όπου υπάρχει πολύς θερισμός, αλλά δεν υπάρχουν εργάτες.

Μετά τον μαρτύριο της αγίας Ριψιμίας και της συνοδίας της στην πόλη Βαγκαρσαπάτ -Vagarshapat, γνωστό και ως Ετσμιατζιν, η οργή του Θεού έπεσε πάνω στο βασιλιά Τηριδάτη, δαιμονίστηκε, έχασε τα λογικά του, έτρωγε τις σάρκες του, και βοσκούσε μαζί με τους αγριόχοιρους στα βουνά, σαν τον Ναβουχοδονόσορα. Η αδελφή του Κουσαροδούκτα -Xosrovidoukht (=θυγατέρα του Xosrov=Χοσρόη), έβλεπε επανειλημμένα τότε το ίδιο όνειρο κι άκουγε φωνή που έλεγε: ο βασιλιάς Τηριδάτης δεν πρόκειται να γίνει καλά αν δεν βγει από τον λάκκο ο Γρηγόριος και υπακούσει το θέλημά του. Πράγματι, η Κουσαροδούκτα απελευθέρωσε τον Γρηγόριο, ενώ την ίδια ώρα θεραπεύτηκε και ο βασιλιάς. Κατόπιν αυτού ο Τιριδάτης αποδέχθηκε τη νέα πίστη, βαφτίστηκε χριστιανός από τον Γρηγόριο και το 301 με βασιλική διαταγή ανακήρυξε το χριστιανισμό επίσημη θρησκεία του αρμενικού κράτους. Ο Γρηγόριος έγινε πρώτος επίσκοπος (=καθολικός) της Αρμενίας, και χειροτονήθηκε περί το 300 – 302 από τον αρχιεπίσκοπο Καισαρείας άγιο Λεόντιο. Επιστρέφοντας στην Αρμενία, έφερε μαζί του λείψανα του Αγίου Ιωάννου του Βαπτιστού και του μάρτυρος Αθηνογένους. Εγκαθίσταται στο Vagarshapat (σήμερα Echmiadzin) και ως συνεχιστής του έργου των αγίων Αποστόλων Θαδδαίου και Βαρθολομαίου βάπτισε στον Ευφράτη ποταμό τον Τιριδάτη και πολλούς Αρμενίους, Ασσυρίους και Πέρσες, έχτισε Ναούς προς τιμήν της αγίας μάρτυρος Ριψιμίας και των άλλων παρθένων και πολλούς άλλους. Ανέσυρε από το σκοτεινό λάκκο της ειδωλολατριας στο άρρητο και λαμπρότατο φως του Ήλιου της Αληθείας και Θεογνωσίας όλο τον λαό της Αρμενίας και τα γειτονικά έθνη.

Επειδή όμως αποφάσισε να ησυχάση, έβλεπε και τον βασιλιά Τηριδάτη, που δεν τον άφηνε, γι’ αυτό, αφήνει ως Αρχιερέα στην Αρμενία τον νεώτερο γιο του, τον Αριστάκη. Ο οποίος συμμετείχε στην Πρώτη Οικουμενική Σύνοδο στη Νίκαια (325). Και τρεις επισκόπους σε αντικατάστασή του, τον Ολβιανό, τον Ευθάλιο και τον Βάσσο, και αυτός αναχώρησε στα υψηλότατα βουνά της Αρμενίας κοντά στα σπήλαια του Μανυέα (Manayark) στο Όρος Sebuh και εκεί ησύχασε, σύμφωνα με την επιθυμία που είχε.
Έτσι λοιπόν διαπεράσας ο μακάριος τον δρόμο της ζωής του, μαρτυρικά, αποστολικά, και ασκητικά, μεταβαίνει προς τον Κύριο τον ποθούμενο ειρηνικά στις 30 Σεπτεμβρίου του έτους 325 ή 328 μ.Χ. Μετά το θάνατό του, μεταφέρθηκε και ενταφιάστηκε στο χωριό Thodanum (T’ordan, σημερινό Doğanköy, κοντά στο Erzincan). Γνωστό ως οι Τάφοι των Εννέα Αγίων του Τόρταν και ως μοναστήρι του Τιμίου Σταυρού ( Surp Khatchi Vank ).

*Khor Virap (σημαίνει «βαθύς λάκκος» ή «βαθύ πηγάδι») είναι ένα Αρμενικό μοναστήρι που βρίσκεται στην πεδιάδα Αραράτ στην Αρμενία, περίπου 100 μέτρα κοντά στα σύνορα με την Τουρκία, περίπου 8 χιλιόμετρα νότια της Αρτασάτ-Artashat, αρχαία πρωτεύουσα της Αρμενίας . Είναι τόπος μεγάλου προσκυνήματος λόγω του ότι είναι ο λάκκος όπου ήταν φυλακισμένος εδώ για 14 χρόνια ο άγιος Γρηγόριος από τον βασιλιά Τιριδάτη. Το πηγάδι είναι σε βάθος 6 μέτρων, όπου μια μεγάλη σκάλα κατεβαίνει σε ένα μεγάλο κελί, τη φυλακή του αγίου. Από το μοναστήρι έχει κανείς μία υπέροχη θέα του Όρους Αραράτ, όπου βρέθηκε -σύμφωνα με αρχαιολογικές μαρτυρίες-η κιβωτός του Νώε.

Άγιος Γρηγόριος ο Φωτιστής της Αρμενίας και οι Αγίες Ριψιμία και Γαϊανή
https://iconandlight.wordpress.com/2014/09/29/%CE%AC%CE%B3%CE%B9%CE%BF%CF%82-%CE%B3%CF%81%CE%B7%CE%B3%CF%8C%CF%81%CE%B9%CE%BF%CF%82-%CE%BF-%CF%86%CF%89%CF%84%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%AE%CF%82-%CF%84%CE%B7%CF%82-%CE%B1%CF%81%CE%BC%CE%B5%CE%BD%CE%AF/

Άγιος Γρηγόριος Φωτιστής της Αρμενίας κι ο λάκκος ,Khor Virap, όπου ήταν φυλακισμένος
https://iconandlight.wordpress.com/2015/09/29/%CE%AC%CE%B3%CE%B9%CE%BF%CF%82-%CE%B3%CF%81%CE%B7%CE%B3%CF%8C%CF%81%CE%B9%CE%BF%CF%82-%CF%86%CF%89%CF%84%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%AE%CF%82-%CF%84%CE%B7%CF%82-%CE%B1%CF%81%CE%BC%CE%B5%CE%BD%CE%AF%CE%B1/

***

Απολυτίκιον αγίου Γρηγορίου της Αρμενίας Ήχος γ’. Θείας πίστεως.

Θείας πίστεως, τη γεωργία, ενεούργησας, βροτών καρδίας, κατασπείρας την του Λόγου επίγνωσιν, και λαμπρυνθείς μαρτυρίου τοις στίγμασιν, ιεραρχία Γρηγόριε έφανας. Πάτερ όσιε, Χριστόν τον Θεόν ικέτευε, δωρήσασθαι ημίν το μέγα έλεος.

Μεγαλυνάριον.
Γρήγορος τοις τρόποις αναδειχθείς, προς θεογνωσίας, διεγείρεις τον φωτισμόν, τους τη δυσσεβεία, υπνώττοντας αθλίως, Γρηγόριε τρισμάκαρ, αξιοθαύμαστε.

Ήχος πλ. β’. Όλην αποθέμενοι

Νυμφίον αθάνατον, σε τον απάντων Δεσπότην, Ριψιμία στέργουσα, την δοράν αφήρηται, την του σώματος, των παθών πρότερον, τον ζοφώδη σάκκον, εγκρατεία διαρρήξασα· μεθ’ ης ηγώνισται, και Γαϊανή η αοίδιμος, παρθένων επιφέρουσα, όμιλον στερρώς εναθλήσαντα, και καταβαλόντα, της Εύας τον αρχαίον πτερνιστήν, ας επαξίως γεραίροντες, σε Χριστέ δοξάζομεν.

Saint Mary of Palestine, hid in the wilderness from the eyes of men.

Saint Mary of Palestine.

Commemorated September 29

By Cyril of Scythopolis
(From the «Life of Saint Kyriakos»)

It would be profitable to relate the following, which Father John, the disciple of the blessed Kyriakos, told me as we walked through the desert. At one point, he stopped and said, «There is the abode of the blessed Mary.»

I asked him to tell me of her, and he began by saying, «Some time ago, as I was going with my friend, Brother Paramon, to Father Kyriakos, we saw a man standing in the distance. Thinking that he was a hermit, we hastened toward him, that we might revere him. As we drew near, he hid himself from us. We were seized with fear and held fast in terror, for we thought we had seen an evil spirit, and we began to pray. After we had prayed, we looked about and noticed a cave in the earth, and we understood that he was no evil spirit but a servant of God who concealed himself from us. We approached the cave and besought him to reveal himself to us for God’s sake, that we be not deprived of his prayers and edifying discourse. And we heard from the cave the following reply, ‘What profit do you think to receive of me? I am a sinful and simple woman.’ Then she asked us, ‘Where are you going?’

We replied, ‘We are going to Father Kyriakos the hermit, but tell us, for God’s sake, what is your name and what manner of life do you lead? Where are you from and why have you come here?’

She replied, ‘Go to where you are going, and when you return, I shall tell you.’

But we refused, and vowed, saying, ‘We shall not depart until we learn your name and you tell us of your life.’

When she saw we were not going to leave without her first appearing to us from her cave, she began to tell us about herself. ‘My name is Mary,’ she said, ‘and I was a psalm reader at the holy temple of Christ’s Resurrection. The devil wounded many through me. I became afraid that I had become the cause of temptation and vile thoughts in others and that I might add to my own sins, so I prayed to God earnestly to deliver me from sin and temptation. One night, my heart full of compunction and the fear of God, I went to Siloam and filled a vessel with water. I also took a basket with soaked wheat and left the Holy City. Entrusting myself to God’s help, I departed into the wilderness. God was pleased to lead me here where I have lived for eighteen years. By the grace of God, neither the water nor the wheat in the basket have failed me. But I beg you, go now to Father Kyriakos and do what you must do. When you return, visit me, the wretched one.’

We went to Father Kyriakos and told him all that we had heard from the blessed Mary. Father Kyriakos marveled and said, ‘Glory to You, our God! How many are Your saints – not only men, but women as well – who labor for You in secret! Go now, my children, to God’s handmaiden, and do whatever she tells you.’

As we returned from Father Kyriakos, we arrived at the cave of the blessed Mary, and we cried out thus, ‘O handmaiden of God Mary! We have come, just as you told us to!» But there was no reply.

We entered the cave and found that she had reposed in the Lord. Her holy body emitted a sweet fragrance, but we had nothing with which to clothe and bury her. We then went to the monastery and brought all things necessary, and having dressed her, we buried her in the cave, sealing the opening with a stone.»

As Father John told me these things, I marveled at the life of this handmaiden of God, and I resolved to commit it to writing, that those who heard it be moved to compunction and that God, Who loves mankind and is merciful to them that love Him, might be glorified.

By St. Nikolai Velimirovich
The Prologue from Ohrid

At first, Mary was a reader of the Psalter in the Church of the Resurrection in Jerusalem. Because she was of beautiful countenance, many who gazed upon her were tempted by lustful thoughts. So that she would no longer be a cause of temptation for men, Mary withdrew into the wilderness of Souka with a basket of beans and an earthenware jug of water. St. Mary lived in the wilderness for eighteen years. By God’s power, neither the beans nor the water ran out. The disciples of St. Kyriakos found her during her lifetime, and later buried her.

http://livingorthodoxfaith.blogspot.gr/2010/04/prologue-september-29-october-12.html

Άγιος Αντώνιος ο διά Χριστόν σαλός του Ζαντόνσκ και ο π. Γεράσιμος (Schmaltz) φύλακας των λειψάνων του αγίου Γερμανού της Αλάσκας.

Άγιος  Αντώνιος Αλεξέεβιτς ο ηγιασμένος, διά Χριστόν σαλός του Ζαντόνσκ

Εορτάζει στις 29 Σεπτεμβρίου

Ο Αντώνιος γεννήθηκε το 1726 μ.Χ. και καταγόταν από οικογένεια χωρικών της Ρωσικής πόλης Ζαντόσκ και έφερε το επίθετο Αλεξέγιεβιτς.
Σε ηλικία εφτά χρονών εξαφανίστηκε από το σπίτι του κατά τη διάρκεια μιας καταιγίδας. “Όταν τον βρήκαν δυο εβδομάδες αργότερα κοντά σ’ ένα ποταμάκι στους αγρούς της περιοχής, συμπεριφερόταν πολύ παράξενα. Σ’ όλες τις ερωτήσεις, τους απαντούσε ασυνάρτητα ή σιωπούσε, δεν μιλούσε καθόλου.

Άρχισε από τότε να ζει ως ένας γιουροντύβι. Ο μακάριος Αντώνιος έζησε στην Μονή του αγ. Τύχωνος του Ζαντόσκ, ντυμένος στα λευκά, με ένα κόκκινο μαντήλι γύρω από την μέση του και κρατούσε πάντοτε ένα μπαστούνι, καίτοι δεν είχε κανένα πρόβλημα στο περπάτημα.”Στο παράστημά του υπήρχε κάτι το λαϊκό – σημειώνει η Ειρ. Γκοραινωφ – αλλά και το Πασχαλινό συγχρόνως” (αυτ. 188). 

Με μία γλυκειά καλωσύνη έδινε προφητικά τις συμβουλές του στους προσκυνητές πού έρχονταν στο λείψανο του αγίου Τύχωνα στο Ζαντόσκ και συχνά ζητούσαν τις συμβουλές του και τις ευλογίες του του Αντωνούσκα, όπως τον φώναζαν χαϊδευτικά.

Έτσι ζώντας ο άγιος κοιμήθηκε ειρηνικά στις 29 Σεπτεμβρίου το 1851, σε ηλικία 125 ετών! και ενταφιάσθηκε στη Μονή της μετανοίας του.

***

29 Σεπτεμβρίου η Κοίμηση του π. Γερασίμου (Schmaltz) φύλακα της παρακαταθήκης και των λειψάνων του αγίου Γερμανού της Αλάσκας. Ο Άγιος Γερμανός είχε προφητεύσει ότι «ένας μοναχός, σαν εμένα, που θα αποφεύγει τη δόξα των ανθρώπων, θα έρθει και θα ζήσει στο νησί Spruce – Έλατο”. Αυτή η προφητεία εκπληρώθηκε 100 χρόνια αργότερα, στο πρόσωπο του Αρχιμανδρίτη Γερασίμου, ο οποίος έζησε μια ερημητική ζωή στο νησί Σπρους, όπου έζησε ο άγιος Γερμανός της Αλάσκας. Ήταν Ρώσος ο οποίος από το 1935 έζησε απομωνομένος στο νησί Sprouce και επί 25 χρόνια υπέμενε τη φτώχεια και το κρύο, και στέκονταν προσευχόμενος ενώπιον του Θεού για ολόκληρο τον κόσμο σαν ένα μοναχικό κερί. Έλαμψε στους ουρανούς φωτεινότερα από τα αστέρια με τους άθλους του μέσα στα πανύψηλα έλατα των πυκνών δασών του Spruce Island. Κοιμήθηκε στις 29 Σεπτεμβρίου 1969. Το κελί και ο τάφος του βρίσκονται στο παρεκκλήσι με την εικόνα της Παναγίας της Καλούγκα.

The kellia (monastic cell) built by Fr. Gerasim (Schmaltz; +1969), who spent thirty-five years here as a hermit, faithfully tending to the site where St. Herman lived, his relics, etc.

The grave of Fr. Gerasim and Fr. Peter Kreta, a beloved parish Priest from the area.

God often makes unexpected moves, and changes the evil destiny of His servants to the good.

Saint Chariton the Confessor
Prophet Baruch, the disciple and faithful friend of the great prophet Jeremiah.
Saint Martyr Mark the Shepherd

Commemorated on September 28

In guiding the dispensation of this world, and especially of His Holy Church, God often makes unexpected moves, and changes the evil destiny of His servants to the good. This occurred many times in the life of St. Chariton. Following cruel tortures, Chariton was thrown into prison and was promised certain death. Then, Emperor Aurelian died unexpectedly, and the new emperor freed the Christian captives. Thus, Chariton escaped death. Then, when he was traveling to Jerusalem, robbers seized him and took him to their cave. They left him there, and went off to rob and plunder, with the intention of killing him when they came back. In this cave there was a wine cask into which a poisonous snake had crawled, drunk of the wine, and vomited its venom into the cask. When the robbers returned, tired and thirsty from the heat, they drank the venomous wine and, one by one, fell dead. And thus, St. Chariton was saved from death by yet another unexpected event. The Lord heaped misfortunes upon His servant, in order that by these misfortunes He would temper and purify him as gold is tempered and purified by fire, and that He might bind him even more securely to Himself. He delivered him from death, because Chariton had yet to establish several monasteries where, by his ascetic example, he would direct many human souls on the path of salvation.

The Prologue from Ohrid: Lives of Saints by Saint Nikolai Velimirovič for Old Calendar date September 28, and New Calendar date October 11.
http://livingorthodoxfaith.blogspot.gr/2010/04/prologue-september-28-october-11.html

“Absolutely nothing will help us if we are not lenient toward the weaknesses of men and forgive them. For how can we hope that God will forgive us if we do not forgive others?”

+ St. Nikolai Velimirovich, December 12, The Prologue of Ohrid

“If your heart has been softened either by repentance before God or by learning the boundless love of God towards you, do not be proud with those whose hearts are still hard. Remember how long your heart was hard and incorrigible. Seven brothers were ill in one hospital. One recovered from his illness and got up and rushed to serve his other brothers with brotherly love, to speed their recovery. Be like this brother. Consider all men to be your brothers, and sick brothers at that. And if you come to feel that God has given you better health than others, know that it is given through mercy, so in health you may serve your frailer brothers.”Book Prologue of Ohrid Volume 1

+ St. Nikolai Velimirovich, March 31, Prologue of Ohrid

Apolytikion of Prophet Baruch in the Fourth Tone

Thou didst foretell the Lord’s divine Incarnation when thou didst cry out to the whole world, O Prophet: This is our God, there shall be none compared to Him; He was seen upon the earth, being born of a Virgin: He hath shone upon our souls the divine light of knowledge. And He doth grant salvation unto all who sing thy praise, O divinely-inspired Baruch.

Prophet Baruch,the disciple and faithful friend of the great prophet Jeremiah.
https://iconandlight.wordpress.com/2015/09/27/prophet-baruchthe-disciple-and-faithful-friend-of-the-great-prophet-jeremiah/

Ο Κύριος είναι τόσο φιλεύσπλαχνος, αγία Ραχήλ του Μποροντίνο

Η αγία Ραχήλ της Μονής Μποροντίνο (+ 1928)

Εορτάζει στις 27 Σεπτεμβρίου

Η αγία μοναχή Ραχήλ (κατά κόσμον Μαρία Κορότκοβα) γεννήθηκε το 1833 σε μια πλούσια οικογένεια εμπόρων τσαγιού, του Μιχαήλ και της Μελάνης Κορότκοβ, στην πόλη Dorogobuzh της επαρχίας Σμολένσκ.

Το 1847 στα 14 της, μαζί με μία παρέα 6 φίλων, πήγαν για ένα καλοκαιρινό προσκύνημα στην Λαύρα των Σπηλαίων του Κιέβου, στον τάφο του Αγίου Θεοδοσίου. Μόλις είδαν το τεράστιο πλήθος των προσκυνητών πίστεψαν πως δεν θα καταφέρουν να προσκυνήσουν. Μετακίνουμενοι μέσα στο πλήθος σαν να τους έπαιρνε ένα κύμα βρέθηκαν μπροστά στον τάφο του Αγίου Θεοδοσίου. Η Μαρία προσευχόνταν θερμά, εκφράζοντας την επιθυμία της να γίνει μοναχή. Δίπλα στο λείψανο του Αγίου στεκόνταν ένας σεβάσμιος και ευγενικός μοναχός ο οποίος της τράβηξε την προσοχή. Φαινόνταν σαν να είχε διαβάσει την σκέψη της και της είπε ότι ο Θεός είχε εισακούσει τις προσευχές της και πως θα εκπληρώνονταν η επιθυμία της. Επίσης της είπε ότι εκείνος βρίσκεται πάντα εκεί. Έμεινε στην Λαύρα με τους φίλους της για 12 ακόμη ημέρες όμως δεν μπόρεσε να ξαναδεί τον μοναχό εκείνο. Κατά την επιστροφή της στο σπίτι, ένας δια Χριστόν σαλός πλησίασε την Μαρία και φώναξε: «Μίλησες με τον ίδιο τον Άγιο Θεοδόσιο» και ότι αυτό είναι ένα άγιο κορίτσι.

Μετά από λίγο καιρό πέθανε η μητέρα της. Στα 16 της χρόνια η Μαρία είχε δεχθεί πολλές προτάσεις γάμου τις οποίες με διάφορες προφάσεις αρνιόνταν.
Όταν ήταν δεκαεπτά ετών η Αγία Ραχήλ τραυμάτισε το μάτι της ενώ μαγείρευε μανιτάρια. Καθώς ο πόνος δεν υποχωρούσε έθεσε την ελπίδα της στην Παναγία και ζήτησε από τον πατέρα της την άδεια να πάει στο μοναστήρι του Μπολντίνο να προσευχηθεί στο λείψανο του Αγίου Γερασίμου Μπολτίνσκυ (1490 – 1 Μαΐου 1554) και στην θαυματουργή εικόνα της Παναγίας. Πράγματι ταξίδεψε στο μοναστήρι και προσευχήθηκε θερμά. Κατά την διάρκεια της Παρακλήσεως προς τον Άγιο Γεράσιμο, ένας μοναχός άλειψε με λάδι από το καντήλι του Αγίου το μάτι της. Ο πόνος εξαφανίστηκε και θεραπεύτηκε εντελώς. Τότε άκουσε μία εσωτερική φωνή να της υπενθυμίζει ότι είχε κάνει μία υπόσχεση.
Στα 18 της χρόνια θέλησαν να την παντρέψουν με έναν πλούσιο έμπορο. Ζήτησε άδεια από τον πατέρα της να πάει στο μοναστήρι της Αναλήψεως για να προσευχηθεί στην εικόνα της Παναγίας του Σμόλενσκ για αυτόν τον γάμο. Φτάνοντας εκεί ζήτησε από την ηγουμένη να την πάρει ως δόκιμη. Επίσης της ζήτησε να γράψει ένα γράμμα στον πατέρα της και να του εξηγήσει την κατάσταση. Ο πατέρας της έδωσε την συγκατάθεσή του.

Η Αγία Ραχήλ τελούσε με ζήλο το διακόνημά της. Οι άλλες μοναχές την ζήλευαν. Εκείνη τα αντιμετώπιζε όλα με υπομονή, προσευχή και αγάπη. Μία φορά που είχε διακόνημα στην κουζίνα οι άλλες αδελφές την παραπλάνησαν σχετικά με τον αριθμό των μερίδων που έπρεπε να ετοιμάσει.
Έπρεπε να θρέψουν και τους εκατοντάδες εργάτες που είχαν φτάσει για εργασία στο μοναστήρι. Η Αγία Ραχήλ όμως σήκωσε τα χέρια της και προσευχήθηκε για βοήθεια στην Παναγία. Μετά από μια σύντομη, αλλά θερμή προσευχή, επέστρεψε στην κουζίνα και άρχισε να διανέμει ήσυχα το φαγητό. Και τότε συνέβη ένα θαύμα. Και οι άλλες μοναχές έμειναν έκπληκτες όταν είδαν πως το φαγητό όχι μόνο έφτασε, αλλά και περίσσεψε. Μη θέλοντας να τραβήξει την προσοχή επάνω της μετά από αυτό το θαύμα,αποφάσισε να φύγει από την Μονή της Αναλήψεως και να φέρει τον άθλο της περιπλάνησης και της δια Χριστόν πτωχειας. Τη νύχτα πριν από τη φυγή, η Μαρία την πέρασε στην προσευχή και αποκοιμήθηκε το πρωί, με το κεφάλι ακουμπισμένο στο Ευαγγέλιο. Όταν ξύπνησε, το άνοιξε και διάβασε στον Ματθαίον κεφ.16,24 ” εάν κανείς θέλει να περπατήσει μαζί μου, ας αρνηθεί τον εαυτό του και να πάρει το σταυρό του και ας με ακολουθήση” («Ει τις θέλει οπίσω μου ελθείν, απαρνησάσθω εαυτόν και αράτω τον σταυρόν αυτού, και ακολουθείτω μοι».) Αυτά τα λόγια τα πήρε ως ευλογία του Θεού.

Ταξίδευε χωρίς χαρτιά, γι’ αυτό φοβόταν μην την κυνηγήσουν, και την στείλουν πίσω στον πατέρα της και έτσι ακλουθούσε τους πιο ήσυχους δρόμους και απόμερους τόπους. Θέλοντας να προστατευτεί κατά τη διάρκεια του ταξιδιού από κάθε ψυχική και σωματική βλάβη, προσευχήθηκε θερμά στην Μητέρα του Θεού και της παρέδωσε τον εαυτό της.
Η Πάναγνη Θεοτόκος εισάκουσε της ικεσίες της και της εμφανίστηκε, δίνοντάς της την υπόσχεση να είναι προστάτριά της.
Περπάτησε χιλιάδες μίλια, επισκέφτηκε πολλά μοναστήρια και σπίτια (υπάρχει μια εκδοχή ότι έφτασε ακόμα και στην Ιερουσαλήμ). Τα ρούχα της σύντομα κουρελιάστηκαν, τόσο που δεν κάλυπταν το σώμα της αρκετά, γι’αυτό έπαιρνε τα φθαρμένα ρούχα που πέταγαν χωρικοί, και μερικές φορές φόρεσε κι αντρικά ρούχα . Τα πόδια της είχαν πληγές από τις αιχμηρές πέτρες, γιατί σχεδόν πάντα περπατούσε ξυπόλητη. Οι βαθιές ουλές στα πόδια της φαίνονταν μέχρι τον θάνατο της. Με ευγνωμοσύνη δεχόταν την φροντίδα που της πρόσφεραν συμπονετικοί άνθρωποι στις σύντομες στάσεις ανάπαυσης.

Το 1861, η Μαρία σταμάτησε στο δάσος Svyatogorsk της επαρχίας Χάρκοβο, όπου ζούσε ο Άγιος γέροντας Ιωάννης ο προορατικός ασκητής, μαθητής των Γερόντων του Γκλινσκ. Της είπε πολλά πράγματα που στη συνέχεια εκπληρώθηκαν. Την ευλόγησε να αφήσει τη σκληρή ζωή της προσκυνήτριας και να συνεχίσει να υπηρετεί τον Θεό σε μονή. Φεύγοντας από το Svyatogorye, η μοναχή πήγε προς τα βόρεια, πέρα από τη Μόσχα, με επιστολή του προς την ηγουμένη του μοναστηριού Σερπουκχωβ.
Το 1867, η πνευματικά έμπειρη ασκήτρια Μαρία εισήλθε στο μοναστήρι Βεδένσκι Βλάντιτσνυ.
Μία φορά συναντήθηκε στο δάσος με τον μεγάλο δούκα Κωνσταντίνο Νικολάγιεβιτς και με την βασιλική οικογένεια. Όταν του είπε την ιστορία της και γιατί δεν έχει τα απαραίτητα έγγραφα, εκείνος γρήγορα της έδωσε ένα γράμμα και μία δωρεά για την Μονή Βλαντίτσνυ.
Η Αγία Ραχήλ έμεινε στην Μονή Βλαντίτσνυ για 10 χρόνια.Η ρασοφορία της έγινε από τον μητροπολίτη άγιο Φιλάρετο Μόσχας και πήρε το όνομα Παυλίνα.

Το 1871 εκλέχθηκε ηγουμένη στην Μονή Μποροντίνο η γερόντισσα Αλεξία η οποία έφερε μαζί της στο μοναστήρι την ρασοφόρα Παυλίνα (Αγ.Ραχήλ). Το διακόνημά της ήταν στην κουζίνα. Όντας σε αυτό το διακόνημα δεν μπορούσε να παρευρίσκετε πάντα στις ακολουθίες. Έτσι ζητούσε από την Βασίλισσα των Ουρανών καθοδήγηση και βοήθεια. Νοερώς πάντα ήταν ενώπιον του Θεού προσευχόμενη.
Πολλές φορές ήταν χαρούμενη με τις εμφανίσεις της Μητέρας του Θεού και με άλλα θαυμαστά σημεία που την ενίσχυαν στην διακονία της.

Στις 13 Μαρτίου 1885, τη δεύτερη εβδομάδα της Μεγάλης Σαρακοστής, εκάρη μοναχή με το όνομα Μητροδώρα. Και της δόθηκε το διακόνημα της βηματάρισσας, να περιποιείται δηλ. το Άγιο Βήμα. Πριν από αυτό είχε δει ένα σημαντικό όνειρο, στο οποίο ο άγιος Θεοδόσιος του Κιέβου-Pechersky, ευλογώντας την για μια νέα διακονία, της έδωσε ένα θυμιατήρι με κάρβουνα αναμμένα και θυμίαμα.
Διακονούσε με μεγάλο σεβασμό και φόβο Θεού, γι’ αυτό ο Κύριος την προίκισε με θαυμάσιες αποκαλύψεις.
Έβλεπε τους αγγέλους που διακονούσαν τους ιερείς, έβλεπε ένα λευκό περιστέρι, που επισκίαζε τα Τίμια Δώρα, έβλεπε ανοιχτούς τους ουρανούς κατά τη διάρκεια του Χειρουβικού Ύμνου, έβλεπε ακόμα την εσωτερική κατάσταση των λειτουργών ιερέων. Με τη θαυματουργή αγιότητάς της είχε επίσης την ικανότητα, με γυμνά χέρια, να βάζει τα αναμμένα κάρβουνα στο θυμιατήρι χωρίς την παραμικρή βλάβη.
Την εποχή εκείνη απέκτησε το διορατικό χάρισμα, ενώ προέβλεπε το τέλος των μοναχών.
Ωφελήθηκε πολλή από τον Στάρετς Αμβρόσιο της Όπτινα (10 Οκτωβρίου 1891).

Από την ίδρυσή της, η Μονή Μποροντίνο είχε την ειδική αποστολή να κάνει προσευχή για την ανάπαυση των στρατιωτών που έχασαν την ζωή τους για την Πίστη, τον Τσάρο και την πατρίδα στην περίφημη μάχη του Μποροντίνο εκεί στις 7 Σεπτεμβρίου το 1812, στην πιο αιματηρή μάχη των Ναπολεόντειων Πολέμων, με τον Μιχαήλ Κουτούζοφ.
Με ιδιαίτερη αγάπη έκανε την διακονία να διαβάζει το Ψαλτήρι για τους νεκρούς και να τους μνημονεύει, και έλεγε ότι από αυτό υπάρχει “αμοιβαίο πνευματικό όφελος” και όλοι οι στρατιώτες από την ουράνια βασιλεία που έπεσαν εκεί θα τους προστατεύουν. Συχνά στον ουρανό πάνω από τον τόπο έβλεπε πολεμιστές ντυμένους με λευκούς μανδύες, στεφανωμένους με στεφάνια νίκης.
Υποβλήθηκε σε σκληρές επιθέσεις από τον πρωταρχικό εχθρό. Δαίμονες με θυμό προσπάθησαν να την εκφοβίσουν με διάφορους τρόπους, ακόμα και μέσω ανθρώπων! Όμως, όλα αυτά τα διέλυε με την δύναμη της πίστης και της μεγάλης ταπεινοσύνης, ανεβαίνοντας από δύναμη σε δύναμη με την προσευχή.

Ήταν ήδη ογδόντα ετών, όταν πληροφορήθηκε άνωθεν για την κουρά της του μεγάλου σχήματος. Στις 17 Νοεμβρίου 1915, έγινε μεγαλόσχημη με το όνομα Ραχήλ.Τώρα πια με το προορατικό και το διορατικό της χάρισμα καθοδηγούσε πνευματικά τις μοναχές και τους προσκυνητές της μονής. Εργάστηκε σκληρά, παρηγορούσε και ενθάρρυνε όσους ήταν εγκαταλειμμένοι και συχνά τους προετοίμαζε για την ώρα του θανάτου τους, την οποία γνώριζε.
Αγαπούσε ιδιαίτερα τους φτωχούς, αναπήρους και θλιμμένους, και τους φρόντιζε.

Η μάτουσκα αξιώθηκε ένα όραμα από την Παναγία, στο οποίο της εμφανίστηκε και της είπε: «Εγώ θα ευλογώ αυτούς που εσύ θα ευλογείς και τις προσευχές σου για τους πιστούς θα τις εκπληρώνω αμέσως» – και ταπεινά δέχτηκε ως υπακοή τη διακονία της πνευματικής μητρότητας, η οποία διήρκεσε 13 χρόνια, μέχρι την μακάρια κοίμηση της.
Η μόνη ψυχαγωγία της ήταν να περπατά στο δάσος και να ψάχνει για μανιτάρια.

Στην αρχή η υποδοχή των προσκυνητών την σύγχυζε, την αποσπούσε από την προσευχή κι ήταν βάρος γι αυτήν,γι’ αυτό σκεφτόταν να αποσυρθεί στον έγκλειστο βίο, αλλά έλαβε άνωθεν την εντολή να μην αφήσει αυτή τη διακονία της σταρίτσας. Εμφανίστηκε ο όσιος Θεοδόσιος της Πετσέρσκαγια και της είπε αυστηρά να συνεχίσει την υποδοχή των πονεμένων διότι τους στέλνει η ίδια η Μητέρα του Θεού. Και να μην σκέπτεται την μόνωση. Από τότε, η αγία διακονούσε τον λαό του Θεού μέχρι την ευλογημένη κοίμηση της.
Αυτό έγινε το 1923, και έκτοτε αυξήθηκαν πλούσια τα πνευματικά δώρα της μητέρας Ραχήλ.

Όντως στάλθηκε από τον Χριστό ως πράο πρόβατο (Ραχήλ σημαίνει “προβατίνα”// άκακη σαν πρόβατο), εν μέσω λύκων, που κατέστρεψαν και μόλυναν την αγία Ρωσία, να καταθέσει την αλήθεια της Ορθοδοξίας. Σε αυτήν εκπληρώθηκαν οι λόγοι του Σωτήρος: «Γίνεσθε φρόνιμοι ως οι όφεις και ακέραιοι ως αι περιστεραί» (Ματθ. 10,16). Για την καθαρότητα της της δόθηκε ουράνια σοφία και θεια αγάπη.
Από νωρίς το πρωί έως αργά το βράδυ οι άνθρωποι συνωστίζονταν στην πόρτα του κελιού της. Όλους τους καλωσόριζε θερμά πλούσιους και φτωχούς.
Τα τρόφιμα που ετοίμαζε ο γερόντισσα ήταν ασυνήθιστα νόστιμα και είχαν επίσης θεραπευτικές ιδιότητες.

Γονάτιζε και προσεύχονταν με πίστη λέγοντας: «Μητέρα του Θεού, βλέπεις τα καυτά δάκρυα αυτών των καλών ανθρώπων! Κατεύθυνε τη ζωή τους στο καλό, ενισχύσε την πίστη τους στον Υιό και Θεό μας, ζέστανε τις καρδιές τους με την αγάπη, γίνε βοηθός σε όλα τα θέματα τους και οδηγήσέ τους στο σωστό δρόμο! Μητέρα του Θεού, να τους ευλογείς με το παντοδύναμο χέρι σου, όπως εσύ η ίδια μου είχες υποσχεθεί! »

«Ο Κύριος είναι τόσο φιλεύσπλαχνος, – έλεγε η σταρίτσα* – που αν κάποιος έχει λίγη πίστη δεν θα χαθεί. Καμία μητέρα δεν μπορεί να αγαπά τα παιδιά της με τον τρόπο που ο Θεός αγαπά τα δημιουργήματα Του. Ακόμα κι αν οι άνθρωποι είναι πολύ αμαρτωλοί, το έλεος του Θεού προς αυτούς δεν μπορεί να τελειώσει … Πόσο κοντά είναι ο Κύριος σε όλους μας! Το μόνο που χρειάζεται για να ανακάμψει κάποιος, είναι ένας αναστεναγμός από τα βάθη της ψυχής και να κατευθύνει την καρδιά του σ ‘Αυτόν, όπως βάζουμε ένα πρίσμα στον ήλιο. Και αμέσως είναι μαζί μας, αντανακλάται σε μας. Γιατί στέκεται στην πόρτα της καρδιάς μας και χτυπά. Ανοίξτε την καρδιά σας στον Κύριο!

Είπε στις μοναχές ότι μετά το θάνατό της θα διωχθούν. Έρχεται ένας «Μεγάλος Πόλεμος», κατά τον οποίο θα πεθάνουν πολλοί άνθρωποι, και ότι στη συνέχεια το μοναστήρι θα ανοίξει εκ νέου. Μίλησε και για τη μελλοντική του δόξα.
Έκρυβε τα μεγάλα πνευματικά της χαρίσματα κάτω από την κάλυψη της σαλότητας, συχνά μιλούσε με παραβολές, κι αποκαλούσε τον εαυτό της “γριά και ανόητη” και μερικές φορές επέπληττε. Παρά την ηλικία των 90 ετών, η Σταρίτσα ήταν χαρούμενη.
Την Μεγάλη Σαρακοστή του 1925, η γερόντισσα έπεσε σοβαρά άρρωστη και άρχισε να προετοιμάζεται για το τέλος. Αλλά ο Κύριος έδωσε στην υπηρέτρια Του μερικά ακόμη χρόνια ζωής. Κατά την ανάρρωσή της άκουσε μια φωνή που είπε: «Δεν θα πεθάνεις τώρα! Θα πρέπει ακόμα να συνεχίσεις να μιλάς στους ανθρώπους για το έλεος του Θεού! »
Κι έτσι συνέχισε, κατά τις ημέρες εκείνης της γενικής αποστασίας, το ζωντανό και αποτελεσματικό κήρυγμά της για την επιεική αγάπη του Χριστού.
Παρά την σωματική ταλαιπωρία, η Σταρίτσα ήταν πνευματικά χαρούμενη και το πρόσωπό της ήταν θεϊκά φωτισμένο.
Στις 24 Σεπτεμβρίου, η Αγία Ραχήλ σταμάτησε να δέχεται επισκέπτες, λέγοντας ότι θα πεθάνει σε 2 ημέρες.
Την παραμονή πέρασε όλη την ημέρα αποχαιρετώντας τις αδελφές της μονής, διδοντάς τους την τελευταία ευλογία της. Παρηγόρησε τα πνευματικά παιδιά της, που θα αναχωρούσε για τον άλλο κόσμο,και τους άφησε σαν κληρονομιά να έρχονται στον τάφο της, σαν να είναι ζωντανή, με όλες τις λύπες και τις ασθένειές τους και να της τα εμπιστεύονται.
Εκοιμήθη ειρηνικά τα μεσάνυχτα της 26ης προς την 27η Σεπτεμβρίου του 1928. Η αγιοκατάταξή της έγινε το 1996. Στο χώρο της ταφής της χτίστηκε ένα παρεκκλήσι.

*Σταρίτσα (staritsa, стáреца), αγία γυναίκα, γερόντισσα, αμμάς, πνευματική μητέρα, μάτουσκα.

Οσία Ραχήλ του Μποροντίνο, Ήχος πλ. δ’

Εν σοι Μήτερ ακριβώς διεσώθη το κατ’ εικόνα, λαβούσα γάρ τον Σταυρόν, ηκολούθησας τώ Χριστώ, και πράττουσα εδίδασκες υπεροράν μεν σαρκός παρέρχεται γαρ, επιμελείσθαι δε ψυχής, πράγματος αθανάτου, διο και μετά Αγγέλων συναγάλλεται Οσία Ραχήλ το πνεύμα σου.

Children, love one another! Saint John the Theologian, the beloved disciple of Christ

Saint John the Theologian, Apostle and Evangelist, the beloved disciple of Christ

Commemorated on September 26

“Let us love one another, for love is of God; and everyone who loves is of God and Knows God… He who does not love does not know God, for God is love” (1 John 4:7-8).

During the last years of his life the holy Apostle limited his preaching to the brief exhortation: Children, love one another! His disciples asked : “Why do you repeat yourself and the same thing over and over?” Apostle John answered: “This is the command of the Lord, and if you fulfill it, it is sufficient.”

Thus writes the Apostle James: Let him know, that he which converteth the sinner from the error of his way shall save a soul from death, and shall hide a multitude of sins (James 5:20). The apostles of Christ did not simply speak thus, but confirmed it by their work. St. Clement of Alexandria relates that, somewhere in Asia Minor, St. John the Apostle had baptized a pagan youth and entrusted him to the care of the local bishop, while he went on further to preach the Gospel. In John’s absence, this young man became corrupt, and began to drink and steal, and finally joined a band of thieves in the forest, who attacked men and robbed them. After a while John returned, and heard from the bishop what had happened to this young man. Then Apostle John, not wasting a moment, found a horse and a guide and rushed to the forest where the robbers were to be found. Searching through the forest the saint found them, and confronted their leader. When the young man recognized John, he began to flee. Though aged, John chased him and, despite his old age, caught him. The young man fell at the feet of the apostle and, in shame, could not look him in the eye. John embraced and kissed him, as a shepherd does upon finding his lost sheep. The saint brought him back to town and confirmed him anew in the Faith and in virtuous life. Thereafter pleasing God, this young man entered into rest in due time.

The Prologue from Ohrid: Lives of Saints by Saint Nikolai Velimirovič for Old Calendar date September 26, and New Calendar date October 9
http://livingorthodoxfaith.blogspot.gr/2010/04/prologue-september-26-october-9.html

Elder Sophrony of Essex , disciple of St. Silouan the Athonite (1866-1938)

“The Lord bestowed the Holy Spirit on the Saints, and in the Holy Spirit they love us. The souls of the Saints know the Lord and His goodness toward man, wherefore their spirits burn with love for the peoples”. 

The Gospel says, ‘God so loved the world that he gave his only begotten Son, that whosoever believeth in him should not perish, but have everlasting life’ (John 3:16). The Holy Spirit introduces us into the realm of Divine love, and we not only live this love but begin to understand that if God, the First and the Last, were mono-Hypostatic (that is, one Person), then He would not be love. Moses, who interpreted the revelation I AM as meaning a single hypostasis, gave his people the Law. But ‘grace and truth came by Jesus Christ’ (John 1:17). The Trinity is the God of love: ‘The love of the Father which crucifies; the love of the son which is crucified; the love of the Holy Spirit which is victorious’ (Metropolitan Philaret of Moscow). Jesus knowing ‘that his hour was come that he should depart out of this world unto the Father, having loved his own which were in the world, he loved them unto the end‘ (John 13:1). This is our God. And there is none other save Him. The man who by the gift of the Holy spirit has experienced the breath of His love knows with his whole being that such love is peculiar to the Triune Godhead revealed to us as the perfect mode of Absolute Being. The mono-Hypostatic God of the Old Testament and the (long after the New Testament) (God) of the Koran does not know love.

from Chapter 2, The Enigma of I AM
The assimilation of grace is a lengthy process.

 

 

Αγαπάτε αλλήλους γιατί η αγάπη θα μας πάει στον Παράδεισο. Γέροντας Σωφρόνιος του Έσσεξ

Άγιος Ιωάννης ο Θεολόγος (Μετάσταση)
Εορτάζει στις 26 Σεπτεμβρίου και στις 8 Μαΐου 

Ο Ευαγγελιστής Ιωάννης, ο αγαπημένος μαθητής του Κυρίου, «ο επιπεσών επί το στήθος του Ιησού», στα τελευταία χρόνια της ζωής του δεν είχε άλλο κήρυγμα, παρά αυτά τα λόγια:: «Τεκνία, αγαπάτε αλλήλους» (Ιωαν. ιγ΄ 34), που σημαίνει, παιδιά μου, να αγαπάτε ο ένας τον άλλο. Και οι μαθητές του ακούοντας να επαναλαμβάνει όλο την ίδια φράση, τον ρωτήσανε γιατί δεν έλεγε και τίποτ’ άλλο, γιατί συνεχώς τους λέει μόνο αυτό. Κι’ εκείνος αποκρίθηκε:«Αυτή είναι η μεγάλη εντολή του Κυρίου. Αυτή αρκεί».

Οι Απόστολοι του Χριστού δεν ομιλούσαν απλώς, αλλά με τα έργα τους επικύρωναν τα λόγια τους. Ο άγιος Κλήμης Αλεξανδρείας διηγείται τα εξής: ο άγιος Ιωάννης ο Ευαγγελιστής είχε βαπτίσει κάπου στη Μικρά Ασία έναν νεαρό, πρώην ειδωλολάτρη, στον οποίον εμπιστεύτηκε τη φροντίδα της τοπικής επισκοπής, ενώ εκείνος έφυγε για να κηρύξει το Ευαγγέλιο. Όμως, κατά την απουσία του Ιωάννη, ο νέος αυτός διεφθάρη και άρχισε να πίνει και να κλέβει• έγινε μέλος μιας συμμορίας ληστών, οι οποίοι δρούσαν στα δάση, επιτιθέμενοι σε ανθρώπους τους οποίους κατέκλεβαν. Όταν μετά από λίγο καιρό επέστρεψε ο Ιωάννης άκουσε από τον επίσκοπο τι είχε συμβεί με το νεαρό. Αμέσως ο Από­στολος, χωρίς να χάσει χρόνο, βρήκε ένα άλογο και οδηγό κι έσπευσε στο δάσος όπου θα συναντούσε τους ληστές.

Ο άγιος, αναζητώντας, τους βρήκε και ήρθε αντιμέτωπος με τον αρχηγό της συμμορίας. Μόλις ο νεαρός αναγνώρισε τον Ιωάννη, έτρεξε αμέσως να κρυφτεί. Παρά την προχωρημένη ηλικία του ο Ιωάννης τον κυνήγησε. Μολονότι γέρων, τον πρόφθασε και τον έπιασε. Ο νεαρός έπεσε στα πόδια του Αποστόλου ντροπιασμένος, αδυνατώντας να τον κοιτάξει κατάματα. Ο Ιωάννης τον αγκάλιασε και τον φίλησε, όπως ο ποιμένας που βρίσκει το χαμένο του πρόβατο. Ο άγιος τον έφερε πίσω στην πόλη και τον βεβαίωσε εκ νέου στην πίστη, στερεώνοντάς τον στην ενάρετη ζωή. Αφού ευαρέστησε τον Θεό με τη ζωή του, ο άνδρας αυτός εισήλθε εν καιρώ στην ανάπαυση του Κυρίου. (Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς)

Από τις διδαχές του Γέροντος Σωφρονίου του Essex

Η Αληθινή χριστοειδή αγάπη, ανεβαίνει στην Γεθσημανή, τον Σταυρό και τον Άδη για την σωτηρία των ανθρώπων.

Πήγα στο μοναστήρι, γιατί μου ήταν πνευματικά απαραίτητο να βρω μια τέτοια μορφή ζωής, στην οποία θα μπορούσα να δοθώ στον Θεό ολοκληρωτικά, δηλαδή με όλες τις σκέψεις, όλη την καρδιά, όλες τις φυσικές και ψυχικές δυνάμεις του είναι μου.

Η προσευχή, βαθαίνοντας μέσα μου, με οδηγούσε με μεγαλύτερη δύναμη στην ψηλάφηση της αιωνιότητας. Και αύτη νίκησε.

Είναι υπέροχο πράγμα να αγαπάς κάποιο πολύτιμο για σένα πρόσωπο. Αλλά να προσεύχεσαι είναι κάτι περισσότερο. Για να επιτύχουμε την αδιάλειπτη προσευχή, για την οποία μας δόθηκε εντολή (βλ. Εφεσ. 6,18· Α’ Θεσ. 5,17), είναι απαραίτητο να οργανώσουμε τη ζωή μας με τέτοιον τρόπο, ώστε όλη αυτή να γίνει ενιαία, αδιάλειπτη πράξη παραστάσεως ενώπιον του Μεγάλου Θεού με επίκεντρο την τέλεση της Θείας Λειτουργίας. Η ιστορική πείρα κατέδειξε ότι ο καλύτερος τρόπος για τον άγιο αυτό σκοπό είναι ο μοναχισμός. Η απουσία ευθυνών για την προστασία οποιουδήποτε, είτε πρόκειται για γυναίκα είτε για παιδιά και τα όμοια, δίνει στον μοναχό την ελευθερία να διακινδυνεύσει όλη τη ζωή του στον αγώνα της νηστείας, της αγρυπνίας, της λήθης για τις φυσικές ανάγκες του: διατροφής, ενδυμασίας, ανέσεων κλπ. Ο νους του μοναχού είναι ελεύθερος να παραμείνει απερίσπαστα στη μνήμη του Θεού. Κινείται φυσιολογικά στη σφαίρα της καθαρής προσευχής. Δοκιμάζει την επαφή με τη ζώσα αιωνιότητα. Κατοπτεύει το Άκτι­στο Φως, που εκπορεύεται από το Πρόσωπο του Θεού. Αναπνέει το άρωμα της Αγάπης, που κατέρχεται άνωθεν.

(Αρχιμ. Σωφρονίου(Σαχάρωφ), «Το Μυστήριο της χριστιανικής ζωής», σ.395-398. Έκδοση Ι. Μ. Τιμίου Προδρόμου-Έσσεξ)

Ο γέροντας Σιλουανός έγραφε: «Η αγάπη δεν μπορεί να λησμονήσει». Εννοούσε ότι, αν κάποιος αγαπά τον Θεό, τότε και θα Τον θυμάται. Και ότι όσο περισσότερο αγαπά, τόσο εντονότερα Τον θυμάται. Και αν η αγάπη φλέγει τον εσωτερικό κόσμο του ανθρώπου, τότε η μνήμη αυτή μετατρέπεται σε φλογερή προσευχή μέρα και νύκτα…. 

Μέσα από τις επιστολές του Γέροντος Σωφρονίου φαίνεται η κενωτική αγάπη του Γέροντα προς τον Μπάλφουρ, αλλά και σε κάθε άνθρωπο. Ο Γέροντας ζούσε αυτήν την χριστοειδή αγάπη που ανεβαίνει στην Γεθσημανή, τον Σταυρό και τον Άδη για την σωτηρία των ανθρώπων. Όπως φαίνεται επανειλημμένως στις επιστολές αυτές, ο Γέροντας θρηνούσε για μέρες και για το Μπάλφουρ και για τους ανθρώπους, ωσάν να θρηνούσε νεκρούς, και μάλιστα ο θρήνος αυτός έφθανε μέχρι εξαντλήσεώς του. Γράφει σε μια επιστολή: “Προσευχόμενος για σας την νύχτα της Παρασκευής έκλαιγα, όπως κλαίνε τους νεκρούς”. Η αγάπη του για τους ανθρώπους δεν είχε όρια, γι’ αυτό είχε την μεγάλη επιθυμία ακόμη και να σταυρωθή για τους ανθρώπους. Ο Γέροντας σε μια επιστολή του έγραφε:
“Σας υπόσχομαι ότι θα προσεύχομαι για σας ως τον τάφο και, αν ο Κύριος δώσει σε μένα τον άθλιο τέτοια χάρη, τότε και μετά τον θάνατό μου θα προσεύχομαι για σας, ως την πιο αγαπητή και συγγενή σε μένα ψυχή”.

Ο Γέροντας Σωφρόνιος ζούσε εμπειρικά το ύψος της Γεθσημανή, προσευχόμενος για όλον τον κόσμο, έπασχε για τα βάσανα της ανθρωπότητος, σταυρωνόταν καθημερινά και είχε το χάρισμα της μνήμης του θανάτου, ζούσε τον άδη και τις φλόγες του άδου, έβλεπε το αναστάσιμο Φώς και ζούσε την ευλογία της Πεντηκοστής. Γνώρισε τον Θεό ως αγάπη, “αγάπη ανέκφραστη, άρρητη, ανεκδιήγητη, ακόρεστη, απέραντη, πανάμωμη, αγιώτατη, απερινόητη κατά την τελειότητα, γλυκύτατη, ισχυρή, αιώνια,…”. Σε μια τέτοια κατάσταση αισθανόταν ότι “η καρδιά, τετρωμένη από την αγάπη του Θεού, πονεί κάποτε τόσο, σαν να την διαπέρασε πύρινη ρομφαία. Αλλά ο πόνος αυτός είναι απερίγραπτα γλυκός. Από την γλυκύτητα της αγάπης του Θεού μπορεί ο άνθρωπος να λησμονήσει όλον τον κόσμο”.

«Ο χρόνος είναι ο καρπός της αγάπης, ας γευτούμε αυτόν τον καρπό» και επειδή είχε πολλή αγάπη ο γέροντας έλεγε : «Η αγάπη ποτέ δεν έχει χρόνο, επειδή συνεχώς είναι απασχολημένη να σε πάρει πέρα από το χρόνο».

Αγαπάτε αλλήλους γιατί η αγάπη θα μας πάει στον Παράδεισο.

Είδα τον άγιο Ιωάννη τον Θεολόγο,…έζησα το γεγονός της Θείας Αποκαλύψεως. Άγιος Πορφύριος Καυσοκαλυβίτης του Ωρωπού
https://iconandlight.wordpress.com/2015/05/07/%CE%B5%CE%AF%CE%B4%CE%B1-%CF%84%CE%BF%CE%BD-%CE%AC%CE%B3%CE%B9%CE%BF-%CE%B9%CF%89%CE%AC%CE%BD%CE%BD%CE%B7-%CF%84%CE%BF%CE%BD-%CE%B8%CE%B5%CE%BF%CE%BB%CF%8C%CE%B3%CE%BF-%CE%AD%CE%B6%CE%B7%CF%83/

Δόξα… Ήχος β‘
Θεολόγε Παρθένε, Μαθητά ηγαπημένε του Σωτήρος, ταις ικεσίαις σου ημάς περίσωζε δεόμεθα, από βλάβης παντοίας, ότι σου εσμεν ποίμνιον.

Ήχος α’, Των ουρανίων ταγμάτων
Η θεοκίνητος λύρα, των ουρανίων ωδών, ο μυστογράφος ούτος, το θεόπνευστον στόμα, το άσμα των ασμάτων, αδει τερπνώς, τα μεν χείλη κινών ως νευράς, ως περ δε πλήκτρον την γλώτταν ανακινών, και πρεσβεύει του σωθήναι ημάς.

Τη βροντοφώνω σου γλώττη αναφθεγγόμενος, της του Θεού σοφίας, τον απόκρυφον λόγον, Θεώ ηγαπημένε, κράζεις αεί, αναπτύσσων τα χείλη πυκνώς, το, Εν αρχή ην ο Λόγος, και δαδουχείς, πάντα άνθρωπον προς γνώσιν Θεού.

Την Σοφίαν και Λόγον
Της σοφίας τω στήθει αναπεσών, και την γνώσιν του Λόγου καταμαθών, ενθέως εβρόντησας· Εν αρχή ην ο Λόγος, καλλιγραφήσας πρώτος, την άναρχον γέννησιν, και καταγγείλας πάσι, του Λόγου την σάρκωσιν· όθεν και τη γλώττη, σαγηνεύσας τα έθνη, την χάριν του Πνεύματος, εκδιδάσκεις τοις πέρασι, Θεολόγε Απόστολε· πρέσβευε Χριστώ τω Θεώ, των πταισμάτων άφεσιν δωρήσασθαι, τοις εορτάζουσι πόθω, την αγίαν μνήμην σου.

ωδή ε’ Ο Ειρμός
Ουράνιος νούς, Θεολόγε πέφηνας τη χάριτι, όλος φως γενόμενος, τη προς τον αρχίφωτον εγγύτητι, και συντόνω σου νεύσει, τη προς αυτόν θεουμένος.