I was, in a certain way, an abbot. And I was always hung from a thread above the abyss, shouting at God for everyone, for everything…because nothing happens by human strength.
monasticism is not human, but is a call from God. it is not monks who choose this path by human means, but it is a call from God.
Even on the Holy Mountain, where Silouan lived for nearly half a century, few understood the spiritual height of the Elder. They had such fear…but also such boldness for the love of God! He did not speak openly about his spiritual condition, but hid.
The writing of his biography was not a human work. It was his own work…
Let me tell you, the story of this boldness. On the second day of Pascha [Monday of Bright Week], in either 1930 or 1931, an educated Russian hermit monk, he was an engineer, came to visit me in my cell at the Monastery of St. Panteleimon’s. “Fr. Sophrony, how will we be saved?” I loved this person. He was a very gentle and sweet person, but also very clever. I prepared him a cup of tea, gave it to him, and told him, “Stand on the edge of the abyss and when you feel that it is beyond your strength, break off and have a cup of tea.” The next day, I ran into Elder Silouan, with whom I had not yet had personal contact, but I could sense his spiritual strength. And he said to me, “Was Fr. Vladimir with you yesterday?” I didn’t answer him, that is, I didn’t say, “yes, he was,” rather I said, “Perhaps I said something wrong?” Silouan answered, “No, but what you told him was beyond his strength, beyond his measure. Come and let’s talk.” That’s how he called me to speak with him. And because of this phrase, “Stand on the edge of the abyss and when you don’t have any more strength, rest a little and have a cup of tea,” our relationship began, our spiritual connection. Afterwards, I went to the Elder and he taught me regarding, “Keep your mind in hell and despair not.”
What did the Lord mean with the phrase, “Keep your mind in hell,” which was for Silouan the pronounced removal of grace for a whole hour before the appearance of Christ? He clearly saw his eternal destruction and after this the Lord appears without any word, He didn’t say anything…for a moment. And when this happened, without any word, without words, he began to pray for all humanity and it became a state of being, not a thought, but a state of being. And when the Lord said, “Keep your mind,” Silouan saw Him. This is why it was only Silouan who understood the depths of the word regarding this state. For us self-reproach is appropriate, but not this state. And the conversation, his talk with Christ, was very, how to say it…very brief. This is what he said:
“I see demons.” “The proud suffer from this.” “But how can I become humble, Lord?” “Keep your mind in hell and despair not.” And then He left.
The abbot of Monastery of Vatopedi, Archimandrite Ephraim, spoke with Elder Sophrony of blessed memory at the Holy Monastery of St. John the Baptist in Essex, England on 20 September 1992.
Ειρήνευσε με τον εαυτό σου, και ο ουρανός κι η γη θα ειρηνεύσουν μαζί σου». (Άγιος Ισαάκ ο Σύρος)
Γέροντος Σωφρονίου του Essex
Όσο πληρέστερα εντείνεται το πνεύμα μας για να ακολουθήσουμε τον Ιησού τον Ναζωραίο, τόσο εκπληκτικότερη γίνεται η αντίθεση μεταξύ του Ουρανίου Αυτού κόσμου και της ορατής πραγματικότητας της Οικουμένης μας…Η κοσμική ζωή είναι θεμελιωμένη στη δύναμη, στη βία. Ο σκοπός του Χριστιανού είναι αντίστροφος. Η βία δεν ανήκει στην αιώνια ζωή. Καμιά πράξη που επιβάλλεται με βία δεν μπορεί να μας σώσει. … Η πείρα των αιώνων δεν εδίδαξε τους ανθρώπους. Η δια της βίας νίκη «εν τω κόσμω τούτω» είναι πάντοτε και αναποφεύκτως πρόσκαιρος. Όταν αυτή προεκταθεί στην αιωνιότητα, θα αποδειχθεί ατελεύτητο όνειδος.
Η προσευχή της βαθείας μετανοίας δύναται να οδηγήση τον άνθρωπον εις κατάστασιν κατά την οποίαν ούτος λαμβάνει πείραν της ελευθερίας εν τω Πνεύματι της Αληθείας: “…και η αλήθεια ελευθερώσει υμάς” (Ιω. η’ 32). Η αγία αύτη ελευθερία είναι δυστυχώς άγνωστος εις την πλειονότητα των ανθρώπων. Το πρώτον γνώρισμα της ελευθερίας είναι η απροθυμία ημών να εξουσιάζωμεν οιουδήποτε. Η επομένη βαθμίς αυτής είναι η εσωτερική ημών χειραφέτησις από της εξουσίας των άλλων εφ’ ημών ‘ και τούτο ουχί εκ καταφρονήσεως προς τας τεταγμένας υπό του Θεού αρχάς και εξουσίας της εξωτερικής ζωής των λαών, αλλ’ ένεκα του Θείου φόβου, όστις δεν επιτρέπει να παραβώμεν την εντολήν της προς τον πλησίον αγάπης.
Η αληθινή ελευθερία υπάρχει εκεί «όπου είναι το Πνεύμα Κυρίου» και γι’ αυτό σκοπός της υπακοής, όπως και της Χριστιανικής ζωής εν γένει, είναι η απόκτηση του Αγίου Πνεύματος.
Ο πνευματικός οδηγός δεν φονεύει την θέληση του υποτακτικού, και δεν την υποδουλώνει αυθαίρετα στην δική του ανθρώπινη θέληση, αλλ’ αναλαμβάνει υπεύθυνα το βαρύ φορτίο της ιερής υπηρεσίας, δια της οποίας μετέχει στην θεία πράξη της δημιουργίας του (πνευματικού) ανθρώπου. Αλλ’ εάν στις Μονές ο Ηγούμενος και οι άλλοι οδηγοί αναγκασθούν να προσφεύγουν στον ανθρώπινο εξαναγκασμό της αδελφότητας, δηλ. την «πειθαρχία», αυτό είναι σαφές σημείο κατάπτωσης του μοναχισμού, ίσως η τελεία λήθη του σκοπού και της ουσίας αυτού.
Οφείλουμε να είμαστε άκρως ευαίσθητοι στις ανάγκες των άλλων. Τότε θα είμαστε ένα και η ευλογία του Θεού θα μένει πάντοτε μαζί μας άφθονη!
Πως μπορούμε να γνωρίσουμε τον Θεό «καθώς εστι»; Ο Χριστός μας δείχνει την οδό παροτρύνοντας μας να παραμένουμε στην αγιότητα για να μη βλάπτουμε τον πλησίον, να προτιμούμε τους άλλους από τον εαυτό μας, να μην επιδιώκουμε να τους εξουσιάζουμε.
***
Τατιάνα Γκορίτσεβα
Παρευρέθηκα στη σύναξη των προτεσταντικών εκκλησιών του Αμβούργου. Μου κτύπησε άσχημα η πολιτικάντικη δραστηριοποίηση των νέων. Εκείνη την ημέρα της Εκκλησίας μιλήσανε τόσο λίγο για την πίστη και την Εκκλησία. Είχα την εντύπωση ότι βρισκόμουνα σε μια τεράστια συνάντηση κομμουνιστικών νεολαιών (όπως υπήρχαν στη Ρωσία τα πρώτα χρόνια μετά την επανάσταση), όπου βασιλεύει το πνεύμα της αγέλης, όπου δεν υπάρχουν πρόσωπα, παρά μόνον μάσκες, ούτε ανθρώπινες φωνές, ούτε ιδέες, μοναχά η δημαγωγία.
Εκείνη την ημέρα γνώρισα τον γερμανικό ειρηνισμό. Η επιθυμία να παλέψεις για την ειρήνη δεν είναι άσχημη καθ’ εαυτή. Όλος ο κόσμος θέλει την ειρήνη. Αλλά για τους ρώσους χριστιανούς είναι φανερό ότι χωρίς την εσωτερική ειρήνη κι ελευθερία η εξωτερική ειρήνη και ελευθερία είναι αδύνατες. Ο άγιος Σεραφείμ του Σαρώφ είπε: “Να έχετε την εσωτερική ειρήνη και χιλιάδες ανθρώπων θα σωθούν δίπλα σας”. Αλλά, γι’ αυτούς τους νέους, απ’ ότι φαίνεται δεν τους ενδιαφέρει να ζήσουν, αλλά να επιζήσουν. Ήταν ντροπή ν’ ακούς χριστιανούς να λένε: “Καλύτερα κόκκινος παρά νεκρός”.
Για τη ρώσικη νεολαία ισχύει το αντίθετο, είναι έτοιμη να χάσει τη φυσική ζωή για να μην πεθάνει πνευματικά.
Στη Δύση όπου οι άνθρωποι υποφέρουν, λιγότερο από αλλού, ψάχνουν να βρουν τις αιτίες του πόνου έξω από τον ίδιο τον άνθρωπο: για παράδειγμα στις δομές της κοινωνίας. Στις χώρες που γενικά, υποφέρουν, οι άνθρωποι προσδιορίζουν τις αιτίες των οδυνών τους στον εσωτερικό τους εαυτό. Έτσι η οδύνη φωτίζει. Η Δύση έχει ακόμη την αυταπάτη ότι αλλάζοντας τις εξωτερικές συνθήκες μπορούμε και πρέπει να εξαφανίσουμε τελείως τον πόνο από την γη. Η ρωσική εμπειρία αντιλέγει σε μια τέτοια ιδέα. Ικανός αριθμός χριστιανών αισθάνονταν ευτυχείς μέσα στη φυλακή και οι μάρτυρες αισθάνθηκαν πραγματική χαρά. Μπορεί κανείς να είναι ευτυχής στο Γκουλάγκ και δυστυχής μέσα σ’ ένα παλάτι.
Η δραστηριοποίηση και η ανησυχία των νέων ειρηνιστών παίρνει άσχημη μορφή. Αυτό που φοβίζει είναι ότι μέσα σ’ αυτό το κίνημα το άτομο εξαφανίζεται. Εκεί αρχίζει ο ολοκληρωτισμός.
(από το εξαιρετικό βιβλίο της Τατιάνας Γκορίτσεβα :Είναι επικίνδυνο να μιλάς για τον Θεό, σ.115-117,εκδ.Τήνος).
Saint David was born between 1470 and 1480, in the village of Gardinitsa in the province of Locrida. The name of this village is nowadays Kyparissi. His father, Christodoulos, was a priest. He and his pious wife Theodora had four children, whom they raised “in the nurture and admonition of the Lord”.
When little David was three years old, one evening he saw Saint John the Baptist in a vision. Saint John took his hand and they went together to a chapel dedi¬cated to his memory. There, Saint John went into his icon, while the child got down on his knees in front of it. Little Davids parents, as well as the whole village, were looking for him for six days and nights.
On the sixth day, which was Saturday, David’s father went with some villagers to that chapel to serve the Vespers and pray to the Saint for his child. When they arrived, they were surprised to see little David on his knees in front of the icon of Saint John. His face was glowing with a celestial light and he didn’t look at all haggard. They then all understood that this child was not like the other children, he was special.
When Saint David was fifteen years old, he left his village with the blessing of his parents and followed the hieromonk Akakios, a virtuous and experienced spiritual father, whom he met due to the Providence of the Lord.
The goodness of Saint David and his spiritual progress were obvious to everybody. Saint David shone with formidable patience.
Saint David suffered everything with patience. By the Providence of the Lord, he decided to go to the island opposite, Euboea.
While he was on the coast of Atalanti, he saw a man with a boat and asked him kindly to take him to the island. The man saw the humble monk with the worn robe; he refused to transfer him and continued his work indifferently.
Saint David, without being upset by the man’s behavior, went some meters away, removed his worn robe, laid it on the water and after making the sign of the cross, stepped on his robe and started sailing quickly through the waves.
The man, surprised, saw the Saint on his robe sailing and leaving the coast behind him. He then understood that this monk was a saint and he started shouting and begging…
– Come father, come father with my boat. Come father…
Saint David blessed him from afar and continued his journey.
With his robe he arrived at the village of Rovies. When he stepped on the shore, he began climbing the green mountain, which rose behind the village.
He found there the almost ruined chapel of the Transfiguration of Jesus Christ our Savior, which he totally reconstructed, assisted by the local people.
The holiness of Saint David was a powerful magnet attracting people who wanted to dedicate themselves to Jesus Christ. As a result, a small brotherhood quickly formed.
The cells, built to cover the needs of the brotherhood near the chapel, were not enough. Saint David decided to travel to faraway Russia to collect the money needed to build a new monastery. After surveying the area, he chose an appropriate high place on the mountain and, before leaving for his journey, gave instructions regarding the construction work to the craftsmen and artisans.
Saint David, assisted by the Greek community in Russia, which was flourishing during those years, collected a great amount of money. However, he was aware of the difficulties and the dangers of the long return journey. So he decided not to take the money with him, but to transfer it to the island by a different route.
He took a piece of wood, hollowed it out, and put all the money in it. Then he sealed the opening, made the sign of the Cross over it, and threw it into one of the rivers of Russia, while he began his return journey alone.
When the Saint arrived, after a long time, at the beach of Rovies, he saw the fishermen staring at a peculiar log and trying to break it into pieces with their axes. Their efforts were in vain, since after every stroke, the axes bent or broke.
Saint David came closer to them and told them that this log contained the money he had collected during his long journey and that it would open only by the Lord’s will at the appropriate time.
When Saint David arrived at the monastery, he saw that the craftsmen had not observed his instructions and instead of building the new monastery on the top of the mountain, they had started building it near the chapel of the Transfiguration. Saint David became upset. He asked them why they had disobeyed and they answered that on the top of the mountain, where he wanted the new monastery to be built, there was no water. Then Saint David took some workers and monks and climbed the mountain. When they arrived at the place he had suggested for the new monastery, he got down on his knees and prayed to the Holy Mother. As soon as he finished his prayer, he knocked with his staff at the root of a big tree.Forthwith, water came streaming out of it, flowing like a river to the foothills.
However, for reasons known only to the Lord, the Saint allowed the craftsmen to continue the construction at the point where the monastery has stood up to the present day.
As for the water that still flows powerfully today, in 1963, some fellow-countrymen of the Saint created a channel to bring it into the yard of the monastery.
The natural gifts and the holiness of Saint David had become widely known. Many Metropolitans invited him to their dioceses for the spiritual benefit of the Christians.
The monastery became a beacon for the area of North Euboea which illumined the people’s souls and comforted the Christians during those difficult years of slavery. The believers called the monastery “The Monastery of Charity”.
When Saint David grew old he appointed another hegumen and withdrew to his retreat, which was a tiny cave formed by a complex of rocks in the forest. He stayed there in prayer during the whole week, eating only a piece of Antidoron and drinking only some holy water.
On Saturday afternoon Saint David would come to the monastery. On Sunday morning he served the Holy Liturgy, received Holy Communion and after advising and comforting the pilgrims to the Monastery, and educating and supporting the monks, he would leave late in the afternoon for his retreat.
When Saint David became even older, he foresaw his death in a divine revelation. Then he called the fathers of the monastery and announced to them that in three days he would pass away. With fatherly love, he advised the monks accordingly. Shortly before rendering his holy soul into the hands of the Lord he said… – Behold, my brothers, the Lord Jesus Christ is coming! The monks of the monastery were desolate. With deep sadness and tears, they buried his body.
The miracles of Saint David have been numerous during the centuries, as have been the believers, who have become witnesses of his glory before the Lord’s throne. People with physical, psychic and spiritual diseases are freed from the burden of their ailments by leaning down to venerate his holy skull. They depart healed and they thank the Saint, praising God. We commemorate him on 1st November.
Elder Iakovos Tsalikis (of blessed memory), was drawn to the monastery of St. David (originally built by him in 1540), where he stayed, became a grace-filled spiritual father, helped many people, and also renovated and renewed the monastery through the intercessions of St. David. Thus both St. David and the blessed Elder Iakovos have made the Monastery of St. David in Euboea a great pilgrimage of Greece. May we all have his blessing!
Apolytikion of St. David the Righteous of Euboea in the Plagal of the Fourth Tone
With the rivers of your tears, you have made the barren desert fertile. Through sighs of sorrow from deep within you, your labors have borne fruit a hundred-fold. By your miracles you have become a light, shining upon the world. O David, our Holy Father, pray to Christ our God, to save our souls.
ΟΌσιος και θεοφόρος πατήρ ημών Δαβίδ, γεννήθηκε το 1519 στη Γαρδινίτσα Λοκρίδας (σημερινό Κυπαρίσσι). Ο πατέρας του ιερεύς Χριστόδουλος και η μητέρα του Θεοδώρα ήταν πολύ ενάρετοι και προσπαθούσαν να αναθρέψουν τα τέσσερα παιδιά τους «εν παιδεία και νουθεσία Κυρίου». Όταν ο μακάριος Δαβίδ ήταν τριών ετών, του παρουσιάστηκε ο Άγιος Ιωάννης ο Πρόδρομος και του ζήτησε να τον ακολουθήσει στην εκκλησία του.Εκεί ο μικρός Δαβίδ απόμεινε με τα χέρια σταυρωμένα από ευλάβεια και ανυπόδητος για έξι ημέρες, βυθισμένος στη θεωρία, ενώπιον της εικόνας του Προδρόμου. Και σε αυτή τη στάση, με το πρόσωπό του να αστράφτει από μία λάμψη ουράνια, τον βρήκαν οι γονείς του μετά από έξι ολόκληρα μερόνυχτα. Από τότε ο θαυμαστός και θεοφόρητος Δαβίδ ζώντας με σεβασμό προς τους γονείς του, προσευχόταν πολύ και παρακαλούσε τον Θεό να του δείξει τον δρόμο της αληθείας. Σε ηλικία δεκαπέντε ετών ο Όσιος Δαβίδ έφυγε από την πατρίδα του και με την ευλογία των γονέων του, μπήκε στην υπακοή του Γέροντος Ακακίου, στην Μονή της Μαγνησίας. Ήταν σοβαρός και συνετός, γι’ αυτό από τότε τον αποκαλούσαν Γέροντα. Έτσι έμεινε «Δαβίδ ο Γέρων».
Μετά από σκληρή άσκηση και πολύ προσευχή, έφτασε σε ύψη αρετής και πνευματικής τελειότητος, τον χειροτόνησαν ιερέα και τον κατέστησαν ηγούμενο της Ιεράς Μονής Βαρνακόβης Ναυπάκτου. Εκεί πάλι αναδείχθηκε υπόδειγμα πνευματικού πατέρα και αρχέτυπο πνευματικής ζωής.
Κάποτε όμως κατηγορήθηκε ότι φυγάδευσε σκλάβους ενός Αγαρηνού, τον βασάνισαν, τον ξυλοκόπησαν και τον έριξαν στην φυλακή, με την μεσολάβηση ευσεβών Χριστιανών ελευθερώθηκε και το πνεύμα του Θεού τον οδήγησε στην Εύβοια. Είναι θαυμαστός ο τρόπος με τον οποίο πέρασε από την Αταλάντη, απέναντι στις Ροβιές της Β. Ευβοίας. Παρακάλεσε ένα βαρκάρη να τον περάσει, εκείνος όμως βλέποντάς τον ταπεινό και ρακένδυτο, τον περιφρόνησε. Ο Όσιος χωρίς γογγυσμό, άπλωσε το τριμμένο ράσο του πάνω στο νερό της θάλασσας, έκαμε το σημείο του Σταυρού και ανεβαίνοντας πάνω σε αυτό, ώ του θαύματος, άρχισε να ταξιδεύει. Από τις Ροβιές ανηφόρισε πρός το βουνό κι έφτασε σ’ ένα ερειπωμένο εκκλησάκι της Μεταμόρφωσης του Χριστού. Εκεί εγκαταστάθηκε σε μία σπηλιά. Η φήμη της ασκήσεως, της αρετής και της αγιότητός του έλκυσε πολλούς Χριστιανούς και όσοι απ’ αυτούς ποθούσαν την μοναχική ζωή θέλησαν να υποταχθούν στην οσιακή μορφή του. Έτσι, δημιουργήθηκε η ανάγκη να χτιστεί μοναστήρι.Ο Όσιος στην προσπάθειά του να βρεί χρήματα για την ανέγερση της Ι. Μονής έφτασε μέχρι τη Ρωσσία, όπου συγκέντρωσε πολλά χρήματα κι άλλα πολύτιμα δώρα τα οποία με θαυμαστό τρόπο μετέφερε μέχρι το Μοναστήρι : Κούφωσε ένα μεγάλο κούτσουρο, σφράγισε μέσα σ’ αυτό τα χρήματα και τα δώρα, και ρίχνοντας το κούτσουρο με το θησαυρό σ’ ένα ποτάμι της Ρωσσίας έκανε το σημείο του Σταυρού και προσευχήθηκε να φτάσει το κούτσουρο με το θησαυρό στην παραλία των Ροβιών, έως ότου μεταβεί και ο ίδιος εκεί. Πράγματι, έτσι κι έγινε.
Οργάνωσε την Μονή άριστα, συγκέντρωσε γύρω του πολλούς μοναχούς, που με τις θείες παραινέσεις και διδασκαλίες του, πρόκοψαν στην αρετή και ανεδείχθησαν άξιοι πνευματικοί πατέρες και εμψυχωτές των πονεμένων ανθρώπων σ’ αυτή τη δύσκολη περίοδο της Τουρκοκρατίας. Εκείνο όμως που αποτελούσε τη δόξα του Οσίου Δαβίδ ήταν η τέχνη του και η δύναμή του να μεταδίδει στους άλλους την δίψα της συγγνώμης απ’ τον Θεό για τις αμαρτίες. Γι’ αυτό ολοένα και πλήθαιναν οι προσερχόμενοι στο Μοναστήρι για εξομολόγηση. Οι Χριστιανοί που πήγαιναν στην Μονή έβρισκαν παρηγοριά κι ανάπαυση, μά και υλική βοήθεια. Γι’ αυτό το Μοναστήρι ονομάστηκε από τους πιστούς «Μοναστήρι Ελεημοσύνης».
Όταν έφτασε στην ηλικία των 70 ετών, ο Όσιος αποσύρθηκε σε μιά σπηλιά όχι πολύ μακρυά από το Μοναστήρι, όπου έμενε όλη την εβδομάδα προσευχόμενος, τρώγοντας μόνο ένα κομμάτι αντίδωρο και πίνωντας λίγο αγίασμα. Και μόνο το βράδυ του Σαββάτου επέστρεφε στην Μονή για να λειτουργήσει και με αγάπη, διάκριση και ταπείνωση να στηρίξει και να ενδυναμώσει τους πιστούς που έτρεχαν κοντά του.
Σε βαθειά γεράματα με θεία αποκάλυψη προείδε την κοίμησή του και ανάγγειλε σε όλους τους συνασκητές του πατέρες ότι μετά από τρεις ημέρες πρόκειται να φύγει από την παρούσα ζωή κατά το θείο θέλημα. Την τρίτη ημέρα κάλεσε κοντά του όλους τους πατέρες και τους είπε: «Πατέρες, αδελφοί και τέκνα μου! Πρόκειται να πορευθώ προς τον Κύριο μου ο οποίος με προσκαλεί. Εσείς γνωρίζετε τους κανόνες της μοναχικής ζωής. Ακολουθείστε τους λοιπόν και μην αμελείτε• να είστε πάντοτε αφοσιωμένοι, με την ψυχή και το νου σας, στην ιερά προσευχή• να δοξολογείτε τον Δεσπότη Χριστό, τον γλυκύτατο Ιησού και Σωτήρα του παντός, ενώ μεταξύ σας να έχετε την αγάπη του Θεού, ώστε να εκπληρώνεται ο λόγος του Κυρίου μας Ιησού Χριστού: Όπου είναι συναγμένοι δύο ή τρεις στο όνομά μου, εκεί είμαι κι εγώ ανάμεσα τους (Ματθ. 18, 20). Να σκέπτεσθαι διαρκώς τον θάνατο και να θυμάστε πάντοτε τα κάλλη του νοητού παραδείσου. Να αποφεύγετε τους πονηρούς λογισμούς και να εξομολογείστε μόνο σε δοκιμασμένους πνευματικούς, ώστε να διορθώνετε τους πονηρούς λογισμούς και να έχετε την ουράνια χάρη. Να αποφεύγετε τη φιλία του κόσμου, να έχετε ταπείνωση, πραότητα, υπακοή και να καταγίνεσθε με την ανάγνωση και τη μελέτη των θείων Γραφών.
Να ελεείτε όσους έχουν ανάγκη και προπαντός να εκτιμάτε την πνευματική πτώχεια. Να υπομένετε κάθε θλίψη και στενοχώρια, να πενθείτε και να κλαίτε για τα πλημμελήματά σας και πάντοτε να γρηγορείτε στους πόνους, τους κόπους και τις κακουχίες, για να απολαύσετε εκείνη την ανεκλάλητη χαρά, εννοώ την ουράνια Βασιλεία».
Έπειτα άρχισε να αναπέμπει ύμνους και δοξολογίες στον πανοικτίρμονα Θεό, λέγοντας: «Ευλογημένος είσαι, Δημιουργέ του ουρανού και της γης, Θεέ πολυέλεε, πού καταδέχθηκες να σταυρωθείς για να σώσεις την χαμένη ανθρώπινη φύση, συ Πανάγιε Βασιλιά, ως πολυεύσπλαχνος και ευσυμπάθητος Θεός συγχώρεσε με και παράβλεψε τα πταίσματά μου, ενίσχυσέ με δε να παραστώ ακατάκριτος στο φοβερό σου βήμα».
Μόλις είπε την ευχή αυτή έστρεψε το βλέμμα του προς τους μοναχούς και τους είπε: «Ιδού, αδελφοί μου, ήλθε ο Δεσπότης Χριστός». Και αμέσως παρέδωσε την άγια του ψυχή στα χέρια του ζώντος Θεού, ήταν η 1η Νοεμβρίου.
Στό ίδιο Μοναστήρι στις μέρες μας, έζησε και αγίασε ο μακαριστός γέροντας Ιάκωβος Τσαλίκης. Μετά από πολλούς ασκητικούς αγώνες, δοκιμασίες και προσευχή, βαδίζοντας στα χνάρια του Οσίου Δαβίδ, χαριτώθηκε από τον Θεό με πολλά χαρίσματα. Εκατοντάδες πιστοί από όλο τον κόσμο αναπαύτηκαν ψυχικά από την απέραντη πατρική στοργή του στο πετραχήλι του. Μαζί με τον Όσιο πρεσβεύει και προσεύχεται στον Σωτήρα Χριστό για όλους εμάς.
Απολυτίκιον οσίου Δαυίδ του εν Ευβοία. Ήχος γ’. Θείας πίστεως.
Μέγα εύρατο, Εύβοια κλέος, τον πανένδοξον, Δαβίδ τον θείον, ως ιεράς αρετής καταγώγιον, και του Χριστού οπαδόν αληθέστατον, και των οσίων απάντων εφάμιλλον. Διό Πάτερ Όσιε, Χριστόν τον Θεόν ικέτευε, δωρήσασθε ημίν το μέγα έλεος.
Holy Righteous nun Matushka Alipiya of Kiev (Avdeyeva, 1910– 1988).
Reposed in the Lord on the 30th of October 1988
“We are fools for Christ’s sake” (1 Cor 4:10). “As gold in the furnace hath he tried them, and received them as a burnt offering.” (Wisdom of Solomon 3:6)
Nun Alipiya is a spiritual ascetic of our times
During the time when the Goloseevsky monastery was in desolation the Holy Righteous nun Matushka Alipiya (Agafia Tikhonovna Avdeyeva) became the extension of the prayerful ascetic struggle of the Goloseyev Elders.
Nun Alipiya, baptized Agafiya (named in honor of Holy Martyr Agafiya), was born on the 3/16th of March in 1905 in the family of a pious peasant in the village Vyshelei, Gorodichensky Uyezd, Penzensk Oblast, Russia. Matushka revered greatly the Holy Martyr Agafiya throughout her life and wore the chains with an icon of her heavenly patroness on her shoulders. Since her childhood she had to go through incredible sorrows and deprivation. Her parents were executed by a Red Army firing squad; she wandered from her youth, and it was accompanied by hard work, persecution and poverty. Matushka lived under the open sky by what God sent; she often was hired for daily work to have a piece of bread and a roof over her head. Also she had to endure persecution and prison, war years and authorities’ prosecution.
After enduring trials and engaging in ascetic labors, Matushka Alipiya resolved to carry the Cross of monasticism in the Kiev Caves Lavra. By that time she had been a spiritual mature person and carried one of the most difficult of ascetic struggles and monastic feats – that of being a Fool for Christ. Strict fast, unceasing prayer to God, very short sleep, physical labor, uninterrupted silence and self-contemplation – people remember her as the person with such the features. But most of all in their memory she was full of the boundless faith and love for God and deeply responsive towards the ones who were near her. It was known after her death that the nun Alipiya hung a key on her neck for each person she had prayed for, and to the end of her life the quantity of those keys increased so that they turned into the heavy iron chains.
The last nine years of her life Matushka Alipiya spent in Goloseevo. She settled on the abolished monastery’s territory and continued prayers and deeds of our Goloseev Holy Fathers. Her great spiritual gifts had been fully revealed to the people there. The Lord gifted her by insight, foresight, healing and comforting of the afflicted ones. And most of all Matushka was endowed by the gift of love. It is impossible to enumerate all the cases of blissful help of this aged woman during her lifetime as well as after her leaving to God.
Matushka reposed in the Lord on the 30th of October 1988, on the date that she had foretold. The great crowd of her spiritual children was close to her on the day of her funeral: religious and secular ones that treated her like their mother, friend and closest person in their lives. The funeral was served in the Florovsky monastery, and Matushka Alipiya was interred in the Lesnoe Cemetery of Kiev. On the 18th of May, 2006 with the blessing of Metropolitan of Kiev and All Ukraine Vladimir the relics of the Holy Righteous Nun Alipiya were uncovered by the Archimandrite Isaac and the brethren of the Holy Protection Goloseevsky monastery and were reburied at the monastery in the crypt under the Life-Giving Spring Church.
When the coffin with the remains of this ascetic person had been brought in the church, the cross appeared in the sky over the temple. On the same day there were the two cases of healing from cancer illnesses. Since then lots of evidences about healing from serious illnesses have been gathered.
Every day hundreds of people come to the Nun Alipiya’s tomb. On the 30th day of each month and particularly on the 30th of October (the anniversary of Matushka’s death) thousands of people fill in the Goloseevsky monastery to commemorate their dearest intercessor. As the proverb says, an empty wellspring will not attract anybody.
Apolytikion Holy Righteous nun Matushka Alipiya of Kiev (Plagal of the Fourth Tone)
In thee the image was preserved with exactness, O Mother;for taking up thy cross, thou didst follow Christ,and by thy deeds thou didst teach us to overlookthe flesh,for it passeth away, but to attend to the soul since it is immortal.Wherefore, O righteous Alipiya, thy spirit rejoiceth with the Angels.
Η γερόντισσα Αλυπία του Κιέβου (Avdeyeva,1910– 1988) η δια Χριστόν σαλή
Εκοιμήθη στις 17/30 (ν.η.) Οκτωβρίου 1988
«Ημείς μωροί δια Χριστόν …» Α’ Κορ. δ. 10 «Ότι εν πυρί δοκιμάζεται χρυσός και άνθρωποι δεκτοί εν καμίνω ταπεινώσεως. » (Σοφ. Σειραχ. 2,5) «Ότι ο Θεός επείρασεν αυτούς, και εύρεν αυτούς αξίους εαυτού. Ως χρυσόν εν χωνευτηρίω εδοκίμασεν αυτούς. » (Σοφίας Σολομώντος Κεφ. 3, 5-6)
Γεννήθηκε το 1910 στην περιοχή της Πένζα, και στο βάπτισμά της της δόθηκε το όνομα της αγίας μάρτυρος Αγάθης, της οποίας την εικόνα έφερε όλη της τη ζωή στην πλάτη της. Η μητέρα της ήταν πολύ ευσπλαχνική και ελεήμων. Ήταν φορές, που έβαζε κάθε είδους τρόφιμα στην ποδιά της και της έλεγε να τα πάει στους φτωχούς του χωριού τους.
Η Οκτωβριανή Επανάσταση του 1917 άλλαξε ανελέητα τη ζωή της. Η ίδια επέζησε με θαυμαστό τρόπο. Το 1918 οι γονείς της πυροβολήθηκαν ενώ αυτή έλλειπε από το σπίτι. Παρά τη βαθειά θλίψη της, όλη τη νύχτα η οκτώχρονη κοπέλα διαβάζε το Ψαλτήρι για τους νεκρούς γονείς της. Το ορφανό φιλοξενήθηκε για λίγο στη θεία της. Μετά από σπουδές στο σχολείο για δύο μόνο χρόνια, πήγε να “περιπλανηθεί” στα ιερά μέρη …πήρε το σταυρό της και ακολούθησε τον Χριστό, έτοιμη να υποφέρει γι ‘αυτόν. Έγινε εντελώς σιωπηλή και αφοσιώθηκε τελείως στην προσευχή. Ζούσε με ό,τι της έστελνε ο Θεός, και ήταν φορές που περνούσε τη νύχτα στην ύπαιθρο.
Οι σκληρές δοκιμασίες δεν σκλήρυναν την συμπονετική καρδιά της, αλλά την έκαναν ακόμα πιο φιλεύσπλαχνη. Η απέραντη ανθρώπινη θλίψη ώθησε το κορίτσι να προσεύχεται συνεχώς για τους πονεμένους και βασανισμένους. Η περιπλάνηση της ζωή της την είχε διδάξει να είναι ευγνώμων στον Θεό και στους ανθρώπους για το παραμικρό καλό: για την μέρα που πέρασε, για μια ήσυχη νύχτα, για μια γουλιά νερό, για τα ψίχουλα από το γεύμα κάποιου, για έναν καλό λόγο και μια φιλική συμπεριφορά. Το δώρο της ευγνώμονος αγάπης, η μάτουσκα το είχε σε όλη της τη ζωή. Γερόντισσα πια ευχαριστούσε έναν άνθρωπο ακόμη και για μια καλή σκέψη που έκανε για αυτήν.
Κατά τα χρόνια της απιστίας και των διωγμών, συνελήφθη και πέρασε δέκα χρόνια φυλακή, παρά τις δύσκολες συνθήκες κράτησης, προσπαθούσε να κρατήσει τη νηστεία και την αδιάλειπτη προσευχή.
Θαυματουργή απελευθέρωση από τη φυλακή, από τον Αποστόλο Πέτρο
Στη φυλακή όπου κρατήθηκε, υπήρχαν πολλοί ιερείς. Κάθε βράδυ, έπαιρναν 5-6 ανθρώπους και δεν ξαναγύριζαν. Τέλος, όταν έμειναν μόνο τρεις φυλακισμένοι στο κελί: ένας ιερέας, ο γιος του και η μάτουσκα, ο ιερέας είπε στον γιο του: “Ας ψαλλουμε την κηδεία μας, σήμερα την αυγή θα μας πάρουν “. Μετά από αυτό, ο ιερέας είπε ότι η μάτουσκα θα ζήσει. Η μάτουσκα παρέμεινε μόνη, η πόρτα άνοιξε ήσυχα μέσα στην φυλακή, κι ο Απόστολος Πέτρος μπήκε μέσα και από την πίσω πόρτα την οδήγησε στη θάλασσα όπου την διέταξε να πάει κατά μήκος της ακτής. Για την υπόλοιπη ζωή της δεν σταμάτησε να τον ευχαριστεί για την απελευθέρωσή της, τον θεωρούσε προστάτη της και στον ναό η θέση της ήταν πάντα στην εικόνα των ιερών αποστόλων Πέτρου και Παύλου. Περπάτησε χωρίς φαγητό και νερό για 11 ημέρες. Σκαρφάλωσε σε τεράστια βράχια, χτύπησε, έπεσε, σηκώθηκε, ξανάπεσε… Αλλά ο Κύριος την βοήθησε. Της έμειναν βαθιά σημάδια στα χέρια της, τα οποία μετά έδειχνε.
Η περιπλάνηση άρχισε ξανά, αλλά ο Κύριος προστάτευε την εκλεκτή Του. Η μητέρα μας προσπαθούσε πάντοτε να μην προκαλέσει τη δίωξη των αρχών. Η ασκήτρια ήταν πάντα μοναχική, αθέατη, ταπεινή, δεν άκουγε τίποτα και δεν κατέκρινε κανέναν. Κανείς δεν γνώριζε για τις προσευχές της, αλλά κάθε εργασία της την εκτελούσε προσεκτικά και ευσυνείδητα. Δεν είχε ποτέ ένα καταφύγιο, και ποτέ δεν είχε ασφαλές σπίτι. Αν κατάφερνε να βρει ένα καταφύγιο κάπου για να περάσει τη νύχτα, προσπαθούσε να μην επιβαρύνει τους οικοδεσπότες σε τίποτα, παντού διατηρούσε την καθαριότητα και την τάξη, ακόμα και στις πιο φτωχές συνθήκες. Η μητέρα μας πάντα ήταν πολύ λιτή.
Ο Αρχιμανδρίτης Κρονίδης ηγούμενος του μοναστηριού της Πετσέρσκαγια Λαύρας έκανε την μοναχική της κουρά και την ονόμασε Αλυπία, προς τιμή του οσίου Αλυπίου του εικονογράφου της Λαύρας.
Για τρία χρόνια έζησε στην κουφάλα ενός δένδρου υπομένοντας με ανδρεία κάθε δυσκολία. Μόνο η αδιάλειπτη προσευχή του Ιησού την παρηγορούσε, την ενίσχυε και την θέρμαινε. Έμεινε εκεί όσο ζούσε ο γέροντας της Κρονίδης. Στην Πετσέρσκαγια Λαύρα έμεινε περίπου 15-20 χρόνια.
Μετά το κλείσιμο της Κίεβο-Πετσέρσκαγια Λαύρα, το 1961 η ευλογημένη Αλυπία ξεκίνησε ξανά τη μακρόχρονη περιπλανώμενη ζωή της.
Ωστόσο, κατά τη διάρκεια της δοκιμασίας της το Αγιο Πνεύμα, της ενίσχυε την πίστη και την αφοσίωσή της στο θέλημα του Θεού, που υπάκουα δέχθηκε από το χέρι του Κυρίου. Η μητέρα δεν ζήτησε ποτέ βοήθεια και προστασία από τους ανθρώπους, ζήτησε βοήθεια και προστασία μόνο από τον Θεό. Η πίστη και η εμπιστοσύνη της ήταν τόσο ισχυρή ώστε μόνο να άκουγες, με τι παιδική απλότητα έλεγε το Θεό, «Πατέρα!» Και εισακούονταν αμέσως οι προσευχές της, χωρίς καμμία αμφιβολία, πάνω απ ‘όλα ο Πατέρας ήταν γι’ αυτήν – ο πιο στενός οικείος, ο πιο αγαπημένος , ο προστάτης της.
Με τον καιρό, πήγε κι έμεινε σε ένα μικρό σπίτι κοντά στην περιοχή Goloseevskaya. Οι ντόπιοι, που γνώριζαν για τα θαύματα με τις προσευχές της, πήγαιναν συνέχεια ζητώντας τις προσευχές της για βοήθεια, θεραπεία ή μια συμβουλή. Αλλά το σπίτι στο οποίο ζούσε κατέρρευσε και ήταν ξανά στο δρόμο.
Τέλος, μέσα από τις προσπάθειες μιας πιστής γυναίκας, βρέθηκε ένα νέο σπίτι – στην οδό Zatevakhin. Εδώ, σε ένα μικρό δωμάτιο που είχε ξεχωριστή είσοδο, η μητέρα έζησε τα τελευταία εννέα χρόνια της ασκητικής της ζωής – από το 1979 έως το 1988.
Η Σταρίτσα γνώριζε πάντα πόσοι άνθρωποι και με ποιες ανάγκες έρχονταν και για όλους τους προετοίμαζε ένα γεύμα. Πολλοί κατά τη διάρκεια του γεύματος λάμβαναν θεραπεία από τις ασθένειές τους. Επίσης, θεράπευε τους αρρώστους και με μια δική της αλοιφή, η οποία ήταν τόσο θαυματουργή που όλοι πίστευαν ότι η θεραπευτική δύναμη της δεν ήταν στην ίδια την αλοιφή, αλλά στις άγιες προσευχές της. Κατά κανόνα, οι επισκέπτες έφευγαν χαρούμενοι και … θεραπευμένοι, αν και δεν μπορούσαν να το καταλάβουν αμέσως. Η μάτουσκα έλεγε ένα λόγο σε όλους και αυτός γινόταν κατανοητός μόνο από τον άνθρωπο στον οποίο απευθυνόταν αυτός.
Στη μητέρα Αλυπία έρχονταν όχι μόνο πιστοί, αλλά και αθεϊστές και κομμουνιστές με δύσκολα προβλήματα και σοβαρές ασθένειες. Κι όλους τους βοηθούσε με την αγάπη και την προσευχή της , στρέφοντάς τους προς τον Χριστό. Μόνο ο Θεός ξέρει πόσους ανθρώπους έσωσε από την καταστροφή και την απόγνωση, πόσους θεράπευσε, πόσες οικογένειες έσωσε από την διάλυση.
Τον Απρίλιο του 1988 κρατούσα, λέει η συνοδός-φίλη της Μαρία, το Ημερολόγιο της Εκκλησίας και η Μητέρα ρωτάει: “Κοίτα τι μέρα είναι στις 30 Οκτωβρίου.” Κοίταξα και είπα: “Κυριακή”. Επανέλαβε: “Κυριακή”. Μετά το θάνατό της, συνειδητοποιήσαμε ότι τον Απρίλιο η μητέρα μας γνωστοποίησε την ημέρα του θανάτου της που από έξι μήνες πριν αυτήν ήδη γνώριζε. Και μια άλλη φορά είπε: «Θα φύγω όταν αρχίσουν οι παγετοί και πέσει το πρώτο χιόνι ». Μια εβδομάδα πριν από το θάνατό της συγκεντρώθηκαν στο κελί της πάλι τα πνευματικά της παιδιά. Απευθύνθηκε σε όλους λέγοντας: Συγχώρεσέ με! Συγχώρεσέ με! Συγχώρεσέ με! Μετά γύρισε προς τον Θεό: – Συγχώρεσέ με! Συγχώρεσέ με! Συγχώρεσέ με! Συγχώρεσέ με! Και έκανε το σημείο του σταυρού. Άρχισε να κλαίει η πιστή διακόνισσα της, αλλά της φώναξε:”Μην κλαις, θα είμαστε για πάντα μαζί!” Είπε: “Πάντα να έρχεστε στον τάφο μου και όταν έχετε θλίψη και όταν έχετε χαρά, να λέτε τα πάντα σαν να είμαι ζωντανή, και ο Κύριος θα σας ακούει και θα σας βοηθάει!” Το βράδυ του Σαββάτου, στις 16/29 Οκτωβρίου, ήταν πολύ άρρωστη.
Την επόμενη μέρα, στις 17/30 Οκτωβρίου 1988, έπεσε το πρώτο χιόνι και άρχισε ο πρώτος παγετός. Όλοι προσευχόταν. Η μητέρα τους ευλόγησε όλους, εκτός από μία γυναίκα, να πάνε στην έρημο Κιτάγιεβο , και να προσευχηθούν γι ‘αυτήν στους τάφους της Μοναχής Δοσιθέας και του οσίου Θεοφίλου του δια Χριστόν σαλού.
Στη κοίμησή της, ήταν φωτεινή, σαν να κοιμόταν. Το πρόσωπό της ήταν ήρεμο και ιλαρό. Η κηδεία της έγινε την 1η Νοεμβρίου στην Εκκλησία της Ανάληψης της Μονής Φλωρόβσκι, όπου συγκεντρώθηκαν πολλοί άνθρωποι. Η θλίψη που ένοιωσαν όσοι την αγαπούσαν διαλύθηκε από μια ήσυχη χαρά, γεμάτη πίστη και ελπίδα. Όλοι ένιωθαν ότι αυτό ήταν θρίαμβος της πίστης μας, δεν ήταν θάνατος, αλλά μια νίκη πάνω του. Είπε ένα πνευματικό της παιδί μετά την κοίμηση της: Είδα τη Μάτουσκα σε ένα όνειρο να είναι στα λείψανα του Οσίου Ζήνωνος του Νηστευτή της Μεγάλης Λαύρας του Κιέβου (30 Ιανουαρίου), με εξέπληξε το γεγονός ότι η μητέρα ήταν εδώ και εκείνη μου απάντησε: «Είμαι σε όλα τα Ιερά Σπήλαια».
Κάθε μέρα εκατοντάδες άνθρωποι έρχονται στον τάφο της. Την ημέρα της μνήμης της Μητέρας Αλυπίας, τεράστιες ουρές πιστών σχηματίζονται σε αυτόν. Η ανακομιδή των ιερών λειψάνων της αγίας μητέρας Αλυπίας έγινε το πρωί της 5/18 Μαΐου 2006.
***
Έλεγε ο πατήρ Μεθόδιος Demeevskoy Finkevich για τη μάτουσκα Αλυπία: – Ήταν μια ενσάρκωση της καλοσύνης και της ευγένειας. Προσεύχομαι σε αυτήν ακόμη και για μικρά πράγματα.
Μεταξύ των πνευματικών της παιδιών ήταν ο πρώην επίσκοπος της Tulchin και Bratslav Ιππόλυτος (Khil’ko), όπου του προείπε ότι θα γίνει επίσκοπος.
Κατά τα χρόνια του πολέμου με το Αφγανιστάν, όσοι στρατιώτες ζήτησαν τις προσευχές της δεν στάλθηκαν στο Αφγανιστάν και έτσι απέφυγαν τον θάνατο.
Τις αποκαλύφθηκε ότι στις 26 Απριλίου 1986 θα γίνει ατύχημα στον πυρηνικό σταθμό του Τσερνομπίλ. Και η μητέρα Αλυπία προειδοποίησε τους ανθρώπους πολύ πριν από την τραγωδία ότι η γη θα καεί, ότι θα «δηλητηριαστούν» η γη και το νερό.
“Κάτω από το έδαφος καίγεται, Σβήστε τη φωτιά!” Έλεγε η ευλογημένη. “Μην αφήνετε το φυσικό αέριο!” Κύριε! Τι θα συμβεί τη Μεγάλη Εβδομάδα!
Αλλά κανείς δεν την καταλάβαινε. Πάνω από μισό χρόνο, η ευλογημένη γυναίκα παρέμεινε σε έντονη προσευχή για τη σωτηρία της γης και των ανθρώπων από μια τρομερή καταστροφή. Μια ημέρα πριν από το ατύχημα, η μητέρα μας περπατούσε στους δρόμους και φώναζε:
– Κύριε! Λυπήσου τα μωρά, μη καταστρέψεις τους ανθρώπους!
Οι άνθρωποι που ήρθαν σ ‘αυτήν εκείνη την ημέρα, τους συμβούλευε:” Κλείστε τις πόρτες και τα παράθυρα καλά, θα υπάρξει πολύ αέριο. “
Ο Κύριος αποκάλυψε στην γερόντισσα τον πνευματικό λόγο της τραγωδίας του Τσερνομπίλ, αλλά δεν μπορούσε να αποτρέψει εντελώς την οργή του Θεού από τους ανθρώπους που την προκάλεσαν.
Όταν συνέβη το ατύχημα και άρχισε ο πανικός, ειδικά στο Κίεβο και στις πόλεις και τα χωριά κοντά στη ζώνη των 30 χιλιομέτρων, η μητέρα Αλυπία δεν έφυγε από το σπίτι. Αυτή, ως στοργική μητέρα, προέτρεψε όλους να ηρεμήσουν, να στραφούν στον Θεό και να στηριχθούν στη βοήθεια και το έλεός Του. Η μακαρία κάλεσε τους ανθρώπους να στραφούν στον Σταυρωμένο Κύριο Ιησού Χριστό και να θυμούνται τη δύναμη του Σταυρού Του, που νίκησε τον θάνατο.
Την ρώτησαν: Να φύγουμε;
Είπε: όχι. Όταν ρωτήθηκε τι να κάνουν με τα τρόφιμα, είπε: “Πλύντε τα, προσευχηθείτε λέγοντας το ” Πάτερ ημών” και το ” Θεοτόκε Παρθένε “, σταυρώστε τα και φάτε και θα είναι καθαρά” …
Η μητέρα ευλόγησε να καλύψουν τα σπίτια κάνοντας το σημείο του Σταυρού και να συνεχίσουν να ζουν μέσα, να σταυρώνουν το φαγητό και να το τρώνε χωρίς φόβο. – Πώς να πιούμε ραδιενεργό γάλα; Την ρώτησαν με φόβο. – Να το σταυρώνετε – απάντησε η μητέρα μας – και δεν θα έχει ακτινοβολία. Σε αυτές τις φοβερές ημέρες, η μάτουσκα στήριζε πολλούς και τους συγκρατούσε από τον πανικό και την απελπισία και τους οδηγούσε στο Θεό.
Η μητέρα προειδοποίησε τα πνευματικά παιδιά της και για μια άλλη καταστροφή, ένα “πνευματικό Τσερνομπίλ”: τη μελλοντική διαίρεση του ”Φιλαρέτου” στην Ουκρανία. Προέβλεψε κι έπειθε τους επισκέπτες της ότι έπρεπε να ανήκουν μόνο στην κανονική Ορθόδοξη Εκκλησία. Ο Αλεξέι Α. θυμάται: “Όταν είδε τη φωτογραφία του Φιλαρέτου, είπε: ” Δεν είναι δικός μας “. Αρχίσαμε να τις εξηγούμε ότι αυτός είναι ο Μητροπολίτης μας, νομίζοντας ότι δεν τον ξέρει, αλλά και πάλι η ίδια σταθερά επαναλάμβανε: «Δεν είναι δικός μας.» Τότε δεν καταλαβαίναμε την έννοια των λέξεών της, και τώρα μας εκπλήσσουν, πόσα χρόνια πριν η μητέρα είχε προβλέψει τα πάντα ».
Ο Ν.Τ. θυμάται: «Είμασταν στη μάτουσκα, και μιλάγαμε. Η σόμπα έκαιγε, κάποιος της έδειξε ένα περιοδικό στο οποίο υπήρχε μια μεγάλη φωτογραφία του Mητρ. Φιλαρέτου Denisenko. Η μητέρα άρπαξε το περιοδικό, το πέταξε με τα δύο δάχτυλα και φώναξε: “Ου, ου, ου, πόση θλίψη θα φέρει στους ανθρώπους, πόσο κακό θα κάνει. Λύκος με ένδυμα προβάτου! Στη σόμπα, στη σόμπα! “. Άρπαξε το περιοδικό και το έριξε στη σόμπα. Όταν συνήλθε από την σύγχυση, κάθισε σιωπηλά, και άκουγε τη σόμπα, που καίγονταν το περιοδικό. Είπα στη μητέρα: “Και τι θα συμβεί;” Η μητέρα χαμογέλασε με το μεγάλο παιδικό χαμόγελο της και είπε: “Ο Βλαντιμίρ θα είναι, ο Βλαντιμίρ!”. Και όταν υπήρξε διάσπαση στην εκκλησία μας, εμείς χωρίς καμία αμφιβολία και δισταγμό ακολουθήσαμε αυτή που η μητέρα μας έδειξε ενάμιση χρόνο πριν τον θάνατό της και σχεδόν πέντε χρόνια πριν από τα γεγονότα ».
Προέβλεψε όλα τα επόμενα δεινά και τον επερχόμενο πόλεμο. Δεν θα είναι πόλεμος, αλλά εκτέλεση λαών για τη σάπια κατάσταση τους. Τα νεκρά σώματα θα είναι σαν βουνά, και κανείς δεν θα τα παίρνει για να τα θάψει. Οι άνθρωποι θα τρέχουν από τόπο σε τόπο. Ο πόλεμος θα ξεκινήσει από του Πέτρου και Παύλου – στις 12 Ιουλίου, την ημέρα των πρωτοκορυφαίων Μεγάλων Αποστόλων. Τα βουνά και οι λόφοι θα διαλυθούν, θα ισοπεδωθούν. Οι άνθρωποι θα τρέχουν από τόπο σε τόπο. Ο Κύριος τους δικούς του δεν θα επιτρέψει να πεθάνουν • τους πιστούς θα τους κρατάει και μόνο με αντίδωρο. Θα υπάρχουν πολλοί μάρτυρες που θα μαρτυρήσουν και άνευ αίματος για την Ορθόδοξη πίστη. «Το μέλλον του κόσμου κρύβεται από τους ανθρώπους. Ποιος γνωρίζει τις οδούς και τους τρόπους του Κυρίου; Είναι ο Ένας – ο Δημιουργός όλων των δημιουργημάτων, μπορεί να αλλάξει τα πάντα σε μια στιγμή».
«Μας είπε για ολόκληρη την καταστροφή του κόσμου», θυμάται ο LA. Cherednichenko, «μας μίλησε για περίπου μια ώρα, ακούγαμε προσεκτικά, αλλά όλα διέφυγαν από τη μνήμη μας, παρέμειναν μόνο δύο ή τρεις φράσεις, ως οδηγός στο σκοτάδι». Η προφητευμένη ημερομηνία έναρξης του πολέμου μπορεί να μην αντιστοιχεί στη κοινή χρονολογία, καθώς η μητέρα Αλυπία ένα χρόνο πριν από το θάνατό της το 1988, άρχισε να ζει σύμφωνα με ένα μόνο σε αυτή κατανοητό ημερολόγιο, το οποίο ονόμαζε Ιερουσαλημίτικο.
Η εορτή των αγίων Πέτρου και Παύλου σημειώνεται στο ημερολόγιό της το φθινόπωρο.
Κάθε ανθρώπινη δυστυχία και θλίψη προκαλούσε πάντα μεγάλη συμπόνια στην ψυχή της γερόντισσας. Η επιθυμία της να τους βοηθήσει όλους εκφράστηκε όχι μόνο με εντατικές προσευχές, αλλά και με το να υποβάλει το γεροντικό, ταλαιπωρημένο σώμα της σε στερήσεις. Έτσι, κατά τη διάρκεια μιας ξηρασίας, όχι μόνο δεν έτρωγε φαγητό, αλλά δεν έπινε και νερό, ακόμη και στον καύσωνα.
Κάποτε, η ευλογημένη, ικετεύοντας τον Κύριο να βρέξει, δεν έτρωγε ούτε έπινε για δύο εβδομάδες. Και όταν έριξε μια δυνατή νεροποντή, η μητέρα Αλυπία με μεγάλη χαρά πήγαινε γύρω από το σπίτι, σηκώνοντας τα χέρια της προς τον ουρανό .
– Δόξα τω Θεω! Βροχή! Φώναζε δυνατά.
– Δόξα τω Θεω! Βροχή! Η συγκομιδή! Η συγκομιδή! Η συγκομιδή!
Ακόμα η μητέρα ενίσχυε τον αγώνα της και στις περιπτώσεις που τα πνευματικά της παιδιά προσέβαλλαν τον Θεό με την ανυπακοή τους.
Τα τελευταία εννέα χρόνια της ζωής της, έζησε στο Γκοζοσεέβο. Εδώ αποκαλύφθηκαν πλήρως τα μεγάλα πνευματικά της χαρίσματα . Το δώρο της προόρασης και διόρασης, που της χάρισε ο Κύριος, να διαβάζει τις καρδιές των ανθρώπων που έρχονταν σε αυτήν, σαν ανοιχτό βιβλίο, της ίασης αλλά πάνω απ ‘όλα – το δώρο της αγάπης. Κατανοούσε τη γλώσσα των ζώων και των πουλιών. Προειδοποιούσε τους ανθρώπους για κινδύνους, βοηθούσε να αποφευχθούν προβλήματα και πειρασμοί ή προστάτευε από επικείμενη καταστροφή. Έτσι, μια μέρα προσευχόταν όλη τη νύχτα στα γόνατα να σωθεί μια κοπέλα που βρισκόταν στα χέρια ενός σαδιστή σε μια άγνωστη πόλη, παρακαλούσε τον Κύριο να σώσει τη ζωή του κοριτσιού.
Ήταν και είναι μια ανεξάντλητη πηγή θαυμάτων.
Απολυτίκιον Ήχος πλ. δ’
Εν σοι Μήτερ, ακριβώς διεσώθη το κατ’ εικόνα• λαβούσα γαρ τον Σταυρόν, ηκολούθησας τω Χριστώ, και πράττουσα εδίδασκες, υπεροράν μεν σαρκός, παρέρχεται γαρ• επιμελείσθαι δε ψυχής, πράγματος αθανάτου• διό και μετά Αγγέλων συναγάλλεται, οσία Αλυπία, το πνεύμα σου.
St. Theophilus, fool for Christ of Kiev Caves Lavra (1788-1853).
Commemorated on October 28
The boat and the Fish
3. TheBlessed One was walking along the shore of the Dnieper to the Lavra. His cell-mate, Panteleimon, was with him It was about two hours before the church bells begin to ring. Coming to the place where the Lavra caves dominate the hill, the Starets saw a boat tied on the shore of the Dnieper and said:
“Do you know what I’ve thought of, Panteleimon?”
“What is that, Batiushka?” “Let us both go over to the other side of the Dnieper. No one over there is praying to God, so we’ll pray for everyone and then read the holy Psalter.“
“As you wish, Batiushka.”
The two came up to the shore and the Blessed One untied the boat which was without an oar, then told Panteleimon to sit down in it-
“But how will we go?” the cell-mate asked him in bewilder-ment. “There is no oar, Batiushka. I will run for an oar; there is a guard house nearby.”
“No need. Sit down, I tell you.” –
“But what about the oar? Or will we use our hands?’
“What do you, need an oar for, you simpleton?”
“To move ahead in the water. To steer the boat.”
“Sit down! Sit down! The Lord directs the whole world and He will direct our little shell.”
Panteleimon sat down and watched to see what would happen next. The Blessed One pushed the little boat away from the shore, seated himself in the stern and opened his Psalter.
“Bless, O Lord!” he said and immersed himself in his reading.
And what a miracle! The boat peacefully went ahead by itself. Panteleimon sat amazed and breathless. He could not utter a single word. The ripples of the river rocked the frail vessel. The sun was warmly shining and a gentle breeze was blowing. The distance to the opposite shore grew less.
Suddenly, something flashed before the eyes of the cell-mate. From the water lept several gold fish and, landing in the bottom of the boat, they began to play about, their scales brightly sparkling in the sun. Panteleimon glanced at the Blessed Starets in utter bewilderment.
“Silence! Be quiet!” the Blessed One said. “These are God’s angels. The Lord has sent them for our consolation.”
Panteleimon entered an indescribable rapture and sat staring at the fish. As the boat began to near the shore, the fish lept over the side and disappeared into the depths.
On the return trip, the very same thing occurred.
“Guard your lips,” said the Starets to his cell-mate as they left the banks of the Dniepr, “and place a barrier to your mouth. See that you do not tell anyone about what you saw until after I die.”
Panteleimon kept all this in great secret until the demise of the Blessed Starets and only after his repose did he begin to tell about this miracle to many of the Lavra brothers.
Marvelous is the Lord, Who creates all that He wants on earth, in the seas, and in all the depths. In His hands are the depths of the earth and the heights of the mountains. The sea is His for He created it.
Apolytikion St. Theophilus, fool for Christ of Kiev in the Plagal of the Fourth Tone
In thee the image was preserved with exactness, O Father; for taking up thy cross, thou didst follow Christ, and by thy deeds thou didst teach us to overlook the flesh, for it passeth away, but to attend to the soul since it is immortal. Wherefore, O righteous Theophilus, thy spirit rejoiceth with the Angels.
Ο Άγιος Στάρετς Θεόφιλος ο δια Χριστόν Σαλός του Κιέβου (1853) Εορτάζει στις 28 Οκτωβρίου
Ο μακάριος περπατούσε κάποια ημέρα στην όχθη του Δνείπερου προς την Λαύρα. Ο υποτακτικός του Παντελεήμων ήταν μαζί του. Ήταν περίπου δυό ώρες πριν σημάνουν οι καμπάνες της εκκλησίας. Φτάνοντας στο μέρος που οι σπηλιές της Λαύρας δεσπόζουν στον λόφο, ο Στάρετς είδε μια βάρκα δεμένη στην όχθη και είπε:
«Ξέρεις τι σκέφτομαι Παντελεήμων;».
«Τι Μπάτουσκα;».
«Να περάσουμε οι δυό μας στην αντικρινή όχθη. Κανείς εκεί δεν προσεύχεται στον Θεό, έτσι εμείς θα προσευχηθούμε για τον καθένα και μετά θα διαβάσουμε το Ιερό Ψαλτήρι»
«Όπως θέλεις Μπάτουσκα».
Έτσι, ήλθαν οι δυό τους στην όχθη κι ο μακάριος έλυσε την βάρκα, η οποία ήταν χωρίς κουπί και διέταξε τον Παντελεήμονα να καθήση μέσα σ’ αύτήν.
«Μα πως θα πάμε; ρώτησε με απορία ο υποτακτικός. Δεν υπάρχει κουπί Μπάτουσκα. Πρέπει να βρω ένα, κάπου εδώ κοντά είναι το σπίτι του φύλακα».
«Δεν χρειάζεται. Κάτσε κάτω σου λέω».
«Και τι θα γίνει με το κουπί; Ή μήπως θα χρησιμοποιήσουμε τα χέρια μας;».
«Και τι σου χρειάζεται ένα κουπί κουτούτσικε;».
«Μα για να σπρώχνω το νερό, να στρίβω τη βάρκα». «Κάτσε κάτω! Κάτσε αμέσως! Ο Κύριος καθοδηγεί ολόκληρο τον κόσμο. Αυτός θα οδηγήση το μικρό μας κοχύλι!».
Ο Παντελεήμων κάθησε επιτέλους κάτω και πρόσεχε να δη τι θα γινόταν στη συνέχεια. Ο μακάριος έσπρωξε την μικρή βάρκα μακριά από την όχθη, κάθησε κι ο ίδιος στην πρύμνη κι άνοιξε το Ψαλτήρι του:
«Ευλόγησον, ω Κύριε!» είπε και βυθίστηκε στην μελέτη του. Και ω του θαύματος! Η βάρκα ξεκίνησε απαλά μόνη της. Ο Παντελεήμων καθόταν έκπληκτος με κομμένη την ανάσα. Δεν μπορούσε ν’ αρθρώση λέξη. Τα ελαφρά κυματάκια του ποταμού λίκνιζαν το εύθραυστο σκάφος. Ο ήλιος έλαμπε ξεχύνοντας θαλπωρή, ενώ φυσούσε ένα γλυκό αεράκι. Η απόσταση προς την αντικρινή όχθη όλο και μίκραινε. Ξαφνικά κάτι άστραψε στα μάτια του υποτακτικού. Από το νερό ξεπήδησαν πλήθος χρυσόψαρα και πέφτοντας στο κάτω μέρος της βάρκας, άρχισαν να παίζουν χαρούμενα, ενώ τα λέπια τους έλαμπαν στο φως του ήλιου. Ο Παντελεήμων έριξε ένα βλέμμα στον μακάριο Στάρετς γεμάτο από ανέκφραστο θαυμασμό.
«Ησυχία! μη μιλήσης»! είπε εκείνος. «Αυτά είναι άγγελοι του Θεού. Ο Κύριος τάστειλε για δική μας παρηγοριά».
Ο Παντελεήμων ένοιωσε μια απερίγραπτη αγαλλίαση κι απόμεινε να κοιτάζη εκστατικός το θέαμα. Καθώς όμως η βάρκα πλησίαζε στην όχθη, εκείνα εξαφανίστηκαν στα βάθη του ποταμού. Στο ταξίδι της επιστροφής, επαναλήφθηκε ακριβώς το ίδιο.
«Φύλαξε το στόμα σου», είπε ο Στάρετς στον υποτακτικό του καθώς άφηναν την όχθη του Δνείπερου, «και βάλε φραγμό στα χείλη σου. Κοίτα καλά να μη πης τίποτα απ’ όσα είδες, σε κανένα, μέχρι τον θάνατό μου».
Ο Παντελεήμων το κράτησε μυστικό μέχρι την κοίμηση του ευλογημένου Στάρετς και μόνον μετά την εκδημία του, μίλησε γι’ αυτό το θαύμα σε πολλούς αδελφούς της Λαύρας.
Πράγματι. Θαυμαστός είναι ο Θεός μας! «Πάντα όσα ηθέλησεν εποίησεν εν τω ουρανώ και εν τη γη, εν ταις θαλάσσαις και εν πάσαις ταις αβύσσοις… ότι εν τη χειρί αυτού τα πέρατα της γης και τα ύψη των ορέων αυτού εισιν. Ότι αυτού έστιν η θάλασσα και αυτός εποίησεν αυτήν…». (Ψαλ. 134,6.- 94,4-5)
Αποσπάσματα από το βιβλίο: Στάρετς Θεόφιλος, ο δια Χριστόν σαλός, Ασκητήςτης Λαύρας των Σπηλαίων του Κιέβου, Εκδόσεις Ιερά Μονή Παναγίας του Έβρου, Μάκρη Αλεξανδρουπόλεως..
Απολυτίκιον αγίου Θεοφίλου του δια Χριστόν σαλού του Κιέβου Ήχος πλ. δ’
Εν σοι Πάτερ ακριβώς διεσώθη το κατ’ εικόνα, λαβών γαρ τον Σταυρόν, ηκολούθησας τω Χριστώ, και πράττων εδίδασκες, υπεροράν μεν σαρκός, παρέρχεται γαρ, επιμελείσθαι δε ψυχής, πράγματος αθανάτου, διό και μετά Αγγέλων συναγάλλεται, Όσιε Θεόφιλε το πνεύμα σου.
Απολυτίκιον. ῏Ηχος α΄. Της ερήμου πολίτης.
Την μωρίαν εμφρόνως ενδυθείς ως ιμάτιον, ήσχυνας τον πλάνης πατέρα, χριστοφόρε Θεόφιλε· σοφίαν γαρ Θεού επιποθών, ηυλόγησας τιμών των κοσμικών, ως ουδέν δε προβαλλόμενος σεαυτόν, επέτυχες της κλήσεως· δόξα τω σε φυλάξαντι Χριστώ, δόξα τω σε ενισχύσαντι, δόξα τω χορηγήσαντι ημίν, πέλεκυν κατ’ επάρσεως.
The Protection of Our Most Holy Lady, the Mother of God
Commemorated on October 1. The feast is celebrated additionally on October 28 in the Greek tradition.
The Feast of the Protection has become associated with thanksgiving for the deliverance of the Greek nation from the Italian invasion of 1940. These events are commemorated in Greece in a national holiday known as “Ochi Day” or “No Day,” referring to the response of the Greek leader Metaxas to Mussolini’s ultimatum, and of the many miracles of the Holy Virgin which were reported by Greek soldiers during the Greco-Italian War of 1940-1941
Homily on the Day of the Protection of the Mother of God St. Nicholai Velimirovich
The bright feast of the Protection of the Mother of God! It is a witness to us of the great glory with which the Most Holy Mother of God is crowned in the heavens. On this day she appeared in heavenly glory, and people saw her and rejoiced. In her hands she held a wondrous protecting veil, to show how she protects and defends people from all evil. There is a two-fold joy for us on this feast: One is that we see a great and righteous woman, a sufferer in earthly life, crowned with such heavenly glory; and the other is that, while abiding in the heavens, she attentively cares for Christians, for the heirs of her Son and God.
And if she makes us glad by her defense, by her appearances, both before, and now, and always, we also, brothers and sisters, should make her glad. We truly can bring joy to the Most Holy Mother of God. You ask, how?
If we believe in the Son of God and the Son of the Virgin Mary, we bring joy to the Mother of God.
If we love Him, as She loves us, we bring joy to the Mother of God.
If we keep Christ’s commandments, by this we bring joy to the one who gave birth to the Lord Christ.
If we repent of our sins, she rejoices with the angels and all the heavenly powers of God. For the Lord said, Joy shall be in heaven over one sinner that repenteth, more than over ninety and nine just persons, which need no repentance (Lk. 15:7).
But if we sin and do not repent, we offend the Most Pure Mother of God, we offend the bright angels of God, and all the righteous ones in heaven. What then would be the use of our celebration? What profit is there in prayerful assembly and spiritual hymns? The Lord looks not at the lips, but at the heart; and when He comes to judge the world, He will judge not our talk, but our hearts. If our hearts are not pure He will reject us, but if He finds our hearts pure and filled with mercy and love, He will accept us into His eternal Kingdom. This is why the wise one of the Old Testament said, Keep thine heart with the utmost care; for out of these are the issues of life (Prov 4:23). If the core of a tree is rotten, will it live much longer? But the human heart rots from sin and when it rots, then a man becomes the shadow of a man and he drags across the earth until he disappears from it entirely.
May it not be so with you, my brothers and sisters—do not turn into a shadow but remain people of God; and if you are people of God, then you are also the heirs to the Kingdom of God.
That the righteous inherit the Kingdom of God is witnessed by the Most Pure Mother of God through her appearance in glory and light, with her protecting veil, with which she protects from evil all who run to her with tears, prayer and faith. She appeared and she still appears—not just for the sake of appearing, but in order to open the spiritual eyes of those without faith, so that they would learn of eternal life in the Kingdom of Heaven;
To console the sorrowing, so that they would know what great joy awaits them in the next life;
To be a support to the little and the weak, so that they might walk their earthly path with joy, and enter into the Kingdom;
To encourage the penitent, so that they would not stumble on the path of repentance, but stand fast and be saved;
To repay every drop of her Son’s blood with the salvation of many, many human souls;
So that for every drop of her Son’s blood she might protect from destruction thousands and thousands of human souls—for precious, brothers and sisters, is the Blood of the Son of God spilled for mankind. Woe to him who disdains this precious blood—eternal torment will be his just reward. Blessed are you who revere this blood and are voluntarily and consciously saved through it—your reward will be eternal life. Truly precious is the Blood of the Virgin Mary’s Son. All people from the beginning of the world to its end, be they numerous as the blades of grass on the earth and grains of sand in the sea, can be saved by this Blood. But alas, not all will be saved. Only those who want it—and those who do not want it will be turned away, for they disdained the price by which they were purchased.
Be contemptuous of no one, brothers and sisters. There is not a person on earth for whom the Son of the Most Pure Virgin did not give His precious Blood. If one disdains the Blood by which he was bought, he will answer for his own demise; but may none of you be the cause of anyone’s demise. And if you have contempt for a person you have contempt for the blood Christ spilled for his salvation. Strive to bring the sinner to reason and confirm him in the faith, and if you are able to do so, you will obtain a brother and co-heir of Christ’s Kingdom. Praise the righteous, correct the sinner, encourage those who repent. But just as dirty water cannot whiten soiled cloth, neither can the sinner cleanse another sinner until he has cleansed himself. Therefore the Lord warns you to heal thyself! If you want to correct others, correct yourself, and then be zealous for others. This is the law of Christ.
This is how you will bring joy top the Most Pure Mother of God, who brings us joy always. She guards us from attacks and prays for us to God, and kisses us as a mother does her children. She burns with the desire that everyone be saved and enter into Her Son’s Kingdom. Glory and praise be to our God, and to you peace, health, joy, and blessing unto the ages of ages. Amen.
O Virgin, we extol the great grace of thy Protection, which thou didst spread out like a bright cloud beyond all understanding; for thou dost invisibly protect thy people from the foe’s every assault. Since we have thee as our shelter and certain help, we cry to thee with our whole soul: Glory to thy great deeds, O most pure Maid. Glory to thy shelter most divine. Glory to thy care and providence for us, O spotless one.
Αγία Σκέπη της Υπεραγίας Θεοτόκου και επέτειος του «ΟΧΙ»
Εορτάζει στις 1 Οκτωβρίου και 28 Οκτωβρίου
Η γιορτή αυτή μετατέθηκε από την εκκλησία μας το 1952 από την 1η Οκτωβρίου την 28η ως ένδειξη ευγνωμοσύνης προς τη μητέρα του Θεού για τη σκέπη και την προστασία της στον αγώνα των Ελλήνων απέναντι στον αλαζονικό ιταλικό στρατό. Δεν χωράει αμφιβολία ότι η εποποιία του 1940, αποτελεί ένα θαύμα, είναι ένα από τα πολλά θαύματα στην ιστορία των Ελλήνων. Δεν μπορεί να είναι καρπός αποκλειστικά ανθρώπινου αγώνα. Η θεϊκή χάρη συνεργάσθηκε με την ανθρώπινη προσπάθεια. Και είναι δίκαιο που μαζί με τα θριαμβευτικά σαλπίσματα πάνω από τους τάφους των ηρώων, σήμαναν δοξαστικές καμπάνες για ένα ‘’ευχαριστώ’’ στην Παναγία, σ’ εκείνη, στην οποία η εθνική συνείδηση απέδωσε για μια ακόμα φορά ‘’τα νικητήρια’’. Τη Σκέπη των αγωνιστών. Την Ελευθερώτρια των σκλαβωμένων. Γιατί στα κρίσιμα χρόνια του πολέμου οι Έλληνες εμπιστεύθηκαν στα χέρια της Παναγίας τον αγώνα τους.Ζήτησαν τη μητρική προστασία της για να υπερασπιστούν τα δίκαιά τους. Και ήταν τόση η πίστη τους, ώστε την έβλεπαν να τους εμψυχώνει και να τους σκεπάζει, καθώς πολεμούσαν απεγνωσμένα στα χιονισμένα βουνά της Πίνδου και της Αλβανίας. Η άλλοτε Υπέρμαχος Στρατηγός των Ρωμηών γίνεται η Αγία Σκέπη των αγωνιστών και το θαύμα επαναλαμβάνεται. Χάρη στην πίστη που θερμαίνει τις ψυχές τους οι μαχητές περιφρονούν τη λογική των αριθμών και αντιστέκονται στις σιδερόφρακτες εχθρικές στρατιές με ηρωισμό που κινεί τον παγκόσμιο θαυμασμό.
Στο μέτωπο, σ᾿ όλη τη γραμμή, από τη γαλανή θάλασσα του Ιονίου μέχρι ψηλά τις παγωμένες Πρέσπες, ο ελληνικός στρατός άρχιζε να βλέπει παντού το ίδιο όραμα: Έβλεπε τις νύχτες μία γυναικεία μορφή να βαδίζει ψηλόλιγνη, αλαφροπερπάτητη, με την καλύπτρα της αναριγμένη από το κεφάλι στους ώμους. Την αναγνώριζε, την ήξερε από παλιά, του την είχαν τραγουδήσει όταν ήταν μωρό κι ονειρευόταν στην κούνια. Ήταν η μάνα η μεγαλόψυχη στον πόνο και στην δόξα, η λαβωμένη της Τήνου, η υπέρμαχος Στρατηγός.
***
ΠΑΝΑΓΙΑ: Μια μέρα, η Ελλάς θα γίνει το προσκύνημα όλων των λαών της οικουμένης
Το ακόλουθο επεισόδιο συνέβηκε στον Καλαμά, τις πρώτες μέρες της ιταλικής εισβολής, όταν ακόμα οι φασίστες νόμιζαν πως τίποτε δεν μπορούσε να σταματήση την προέλασή τους.
Ένα μικρό μας τμήμα, κατατσακισμένο από την κούρασι, άυπνο μέρες ολόκληρες, είχε μαζευτεί σ’έναν καλαμώνα της αριστεράς όχθης του ποταμού γιά να ξαποστάση λίγες ώρες. Οι άνδρες λαγοκοιμόνταν, μα πετάχθηκαν ξαφνικά στο άκουσμα μιας παράξενης, υπερκόσμιας φωνής. Και είδαν τότε, μέσα στο σκοτάδι που τους περιτριγύριζε, μιάν αχνή οπτασία, μιά γυναίκα με πονεμένη μορφή, μα που το πρόσωπό της αχτινοβολούσε από μιά υπερκόσμια χαρά. Την γνώρισαν αμέσως, αν και ποτέ δεν την είχαν ξαναδεί: ήταν η Παναγία, που τους μιλούσε: «Τούτο εδώ είναι το ακρώτατο σημείο όπου θα φτάσουν οι αντίχριστοι. Από εδώ και πέρα, τίποτε δεν θα σταματήσει τη φυγή τους. Και σας λέγω και τούτο ακόμα: μιά μέρα, η Ελλάς θα γίνει το προσκύνημα όλων των λαών της οικουμένης». Και το όραμα εξαφανίστηκε. Την επομένη, άρχιζε η αντεπίθεσίς μας, οι Ιταλοί ξαναπερνούσαν τον Καλαμά άρον-άρον και η φυγή τους από τότε δεν έχει σταματημό.
(«Με τη βοήθεια του Θεού θα επικρατήσει το δίκαιόν μας», εφ. Η Νίκη, 19-4-41. Σύγχρονη δημοσίευση, στο λεύκωμα του Ιδρύματος Ευαγγελιστρίας Τήνου: Η ΠΑΝΑΓΙΑ ΤΗΣ ΤΗΝΟΥ ΣΤΟΝ ΑΓΩΝΑ ΤΟΥ ’40, σελ.146, με τον τίτλο «Φωνή υπερκόσμια»). http://yiorgosthalassis.blogspot.com/2016/08/blog-post_147.html#more
Άγιος Παΐσιος Αγιορείτης Κατάσταση συναγερμού
Μην ξεχνάτε ότι περνούμε δύσκολους καιρούς και χρειάζεται πολλή προσευχή. Να θυμάστε την μεγάλη ανάγκη που έχει ο κόσμος σήμερα και την μεγάλη απαίτηση που έχει ο Θεός από μας για προσευχή. Να εύχεσθε για την γενική εξωφρενική κατάσταση όλου του κόσμου, να λυπηθή ο Χριστός τα πλάσματά Του, γιατί βαδίζουν στην καταστροφή. Να επέμβη θεϊκά στην εξωφρενική εποχή που ζούμε, γιατί ο κόσμος οδηγείται στην σύγχυση, στην τρέλλα και στο αδιέξοδο. Μας κάλεσε ο Θεός να κάνουμε προσευχή για τον κόσμο, που έχει τόσα προβλήματα!.. Πρέπει να βοηθήσουμε με την προσευχή τον κόσμο όλο, να μην κάνη ο διάβολος ό,τι θέλει. Έχει αποκτήσει δικαιώματα ο διάβολος. Όχι ότι τον αφήνει ο Θεός, αλλά δεν θέλει να παραβιάση το αυτεξούσιο. Γι᾿ αυτό εμείς να βοηθήσουμε με την προσευχή. Όταν πονάη κανείς για την σημερινή κατάσταση που επικρατεί στον κόσμο και προσεύχεται, τότε βοηθιούνται οι άνθρωποι, χωρίς να παραβιάζεται το αυτεξούσιο. Αν προχωρήσετε με την Χάρη του Θεού ακόμη λίγο, θα αρχίσουμε να κάνουμε μια προσπάθεια στο θέμα της προσευχής, να μπή μια σειρά, να γίνετε ραντάρ, γιατί και τα πράγματα ζορίζουν. Θα διοργανώσουμε ένα συνεργείο προσευχής. Να κάνετε πόλεμο με το κομποσχοίνι. Με πόνο να γίνεται η προσευχή. Ξέρετε τί δύναμη έχει τότε η προσευχή; Πολύ πληγώνομαι, όταν βλέπω μοναχούς να ενεργούν ανθρωπίνως και όχι με την προσευχή δια μέσου του Θεού στα δυσκολοκατόρθωτα ανθρωπίνως. Ο Θεός μπορεί όλα να τα τακτοποιήση. (Πνευματική αφύπνιση, Λόγοι Β’)
Τί μας περιμένει δεν ξέρουμε. Όλη αυτή η κατάσταση που επικρατεί, το δείχνει. Γι’ αυτό, για έναν λόγο παραπάνω τώρα, πρέπεινα στηριχθούμε πιο πολύ στην προσευχή και να πολεμήσουμε το κακό με την προσευχή.Η μόνη λύση αυτή είναι.Να παρακαλούμε τον Θεό να λυπηθή τα πλάσματα Του – αν και δεν είμαστε για να μας λυπηθή. Δεν θα βρεθή άκρη. Καθένας ό,τι του λέει ο λογισμός θα κάνη. Θα γίνη αυτό που λέει ο Άγιος Κοσμάς: «Θα περπατάς ώρα, για να βρής άνθρωπο” και όσοι ζήσουν, θα τρώνε με χρυσά κουτάλια». Μερικοί βέβαια έχουν τον λογισμό: «Αφού οι προφητείες θα εκπληρωθούν οπωσδήποτε, τί θα ωφελήση η προσευχή;». Ο Θεός βλέπει ότι έτσι θα εξελιχθούν τα πράγματα, αλλά εμείς κάνουμε προσευχή,για να είναι πιο ανώδυνο ένα κακό και να μην πάρη έκταση…Χρειάζεται πολλή προσευχή, πολλή προσευχή…«Όλα θα πάνε καλά, με την χάρι του Θεού», «Κι αν μου πούν ότι δεν υπάρχει κανείς ῞Ελληνας, εγώ δεν ανησυχώ. Μπορεί ο Θεός να αναστήση έναν Ελληνα. Φθάνει και ένας». Ακόμη πίστευε: «Και ένας Χριστιανός να μείνη μόνο, ο Χριστός θα κάνει το σχέδιό Του». «Αν δεν είχα εμπιστοσύνη στον Θεό, δεν ξέρω τι θα γινόμουν. Ο άνθρωπος να ενεργή μέχρις ενός σημείου. Μετά ο Θεός. Να έχουμε απόλυτη εμπιστοσύνη». «Την πάσαν ελπίδα μου εις σε ανατίθημι ».
“Όλοι οι μεγάλοι έχουν τα δικά τους σχέδια. Θέλουν δε θέλουν όμως, προωθούν το σχέδιο του Θεου”.
Όσο μπορείτε, να κρατάτε σφιχτά από το φόρεμα την Μεγάλη μας Αρχόντισσα Παναγία, για να σας βοηθάη. Εύχομαι η Παναγία, που είναι η Φιλόστοργος Μητέρα όλου του κόσμου, να προστατεύη όλες σας και όλον τον κόσμο.
Απολυτίκιον Αγίας Σκέπης της Θεοτόκου. ήχος α’. Του λίθου σφραγισθέντος
Της Σκέπης σου Παρθένε, ανυμνούμεν τας χάριτας, ην ως φωτοφόρον νεφέλην, εφαπλοίς υπέρ έννοιαν, και σκέπεις τον λαόν σου νοερώς, εκ πάσης των εχθρών επιβουλής, σε γαρ σκέπην, και προστάτιν, και Βοηθόν, κεκτήμεθα βοώντές σοι, δόξα τοις μεγαλείοις σου Αγνή, δόξα τη θεία σκέπη σου, δόξα τη πρός ημάς σου, προμηθεία, Άχραντε.
Ο Οίκος Άνωθεν εφαπλούσα, την αγίαν σού Σκέπην, Παρθένε Θεοτόκε Μαρία, σκέπεις και σώζεις τον σον λαόν, καθ’ ώραν σε Αγνή επιβοώμενον• νυν δε σου τα θαυμάσια, ευγνωμόνως υμνεί κραυγάζων•
Χαίρε του κόσμου η Σωτηρία Χαίρε Ελλάδος η προστασία. Χαίρε των Αγγέλων παράδοξον θέαμα Χαίρε των ανθρώπων ακλόνητον έρεισμα. Χαίρε Μήτηρ Αειπάρθενος του Παντάνακτος Χριστού Χαίρε σκέπη και αντίληψις του λαού σου του πιστού. Χαίρε ότι εφάνης σκέπουσα το σον Έθνος Χαίρε ότι παρέχεις νίκας τω στρατοπέδω. Χαίρε πηγή πλουσίας χρηστότητος Χαίρε λαμπάς Θεού αγαθότητος. Χαίρε δι’ ης τους εχθρούς εκνικώμεν Χαίρε προς ην καθ’ εκάστην βοώμεν• Χαίρε Σκέπη ολόφωτε.
I was, in a certain way, an abbot. And I was always hung from a thread above the abyss, shouting at God for everyone, for everything…because nothing happens by human strength.
iconandlight 