iconandlight

Iconography and Hand painted icons


John the Blessed, Photios Kontoglou 

ΠΑΝΤΟΚΡΑΤΩΡ_Ἰησοῦς Χριστὸς_Jesus-Christ_Иисус-Христос-Byzantine Orthodox Icon-Φώτη Κόντογλου75106.b

John the Blessed
A tale of Photios Kontoglou

(Describes a visit of St. Basil on the eve of his feast, years after his repose. Translated from the Greek original.*)

The Nativity Feast having passed, St. Basil took his staff and traversed all of the towns, in order to see who would celebrate his Feast Day with purity of heart. He passed through regions of every sort and through villages of prominence, yet regardless of where he knocked, no door opened to him, since they took him for a beggar. And he would depart embittered, for, though he needed nothing from men, he felt how much pain the heart of every impecunious person must have endured at the insensitivity that these people showed him. One day, as he was leaving such a merciless village, he went by the graveyard, where he saw that the tombs were in ruins, the headstones broken and turned topsy-turvy, and how the newly dug graves had been turned up by jackals. Saint that he was, he heard the dead speaking and saying: “During the time that we were on the earth, we labored, we were heavy-burdened, leaving behind us children and grandchildren to light just a candle, to burn a little incense on our behalf; but we behold nothing, neither a Priest to read over our heads a memorial service nor kóllyva, as though we had left behind no one.” Thus, St. Basil was once again disquieted, and he said to himself, “These villagers give aid neither to the living nor to the deceased,” departing from the cemetery and setting out alone in the midst of the freezing snow.

On the eve of the New Year, he came upon a certain hamlet, which was the poorest of the poor villages in all of Greece. The freezing wind howled through the scrub bush and the rocky cliffs, and not a living soul was to be found in the pitch-dark night! Then, he beheld in front of him a small knoll, below which there was secreted away a sheepfold. St. Basil went into the pen and, knocking on the door of the hut with his staff, called out: “Have mercy on me, a poor man, for the sake of your deceased relatives, for even Christ lived as a beggar on this earth.” Awakening, the dogs lunged at him.

Γιάννης ὁ ΒλογημένοςSnap 2015-12-27 at 23.53.30But as they drew near him and sniffed him, they became gentle, wagged their tails, and lay down at his feet, whimpering imploringly and with joy. Thereupon, a shepherd, a young man of twenty-five or so, with a curly black beard, opened the door and stepped out: John Barbákos—a demure and rugged man, a sheepman. Before taking a good look at who was knocking, he had already said, “Enter, come inside. Good day, Happy New Year!”

Inside the hut, a lamp was suspended overhead from a cradle that was attached to two beams. Next to the hearth was their bedding, and John’s wife was sleeping. As soon as St. Basil went inside, John, seeing that the old man was a clergyman, took his hand and kissed it, saying, “Your blessing, Elder,” as though he had known him previously and as though he were his father. And the Saint said to him: “May you and all of your household be blessed, together with your sheep, and may the peace of God be upon you.” The wife then arose, and she, too, reverenced the Elder and kissed his hand, and he blessed her. St. Basil looked like a mendicant monk, with an old skoúphia, his rása worn and patched, and his tsaroúchia [a traditional leather slipper, usually adorned with a pompom at the end of the shoe] full of holes; as well, he had an old empty-looking satchel. John the blessed put wood on the fire. Straightway the hut began to glisten, as though seemingly a palace. The rafters seemed to be gilded with gold, while the hanging cheesecloth bags [filled with curing cheese] looked like vigil lamps, and the wooden containers, cheese presses, and all of the accessories used by John in making cheese became like silver, as though decorated by diamonds, as did all of the other humble things that John the blessed had in his hut. The wood burning in the hearth crackled and sang like the birds that sing in Paradise, giving off a fragrance wholly delightful. The couple placed St. Basil near the fire, where he sat, and the wife put down pillows on which he could rest. Then the Elder took the satchel from around his neck, placing it next to him, and removed his old ráson (outside cassock), remaining in his zostikó [inner cassock].

Together with his farmhand, John the blessed went out to milk the sheep and to place the newborn lambs in the lambing pen, and afterwards he separated the ewes that were ready to birth and confined them within the enclosure, while his helper put the other sheep out to graze. His flock was sparse and John was poor; yet, he was blessed. And he was possessed of great joy at all times, day and night, for he was a good man and he had a good wife. Anyone who happened to pass by their hut they cared for as though he were a brother. And it is thus that St. Basil found lodging in their home and settled in, as if it were his own, blessing it from top to bottom. On that night, he was awaited, in all of the cities and villages of the known world, by rulers, Hierarchs, and officials; but he went to none of these. Instead, he went to lodge in the hut of John the blessed.

So, John, after pasturing the sheep, came back in and said to the Saint, “Elder, I am greatly joyful. I wish to have you read to us the writings about St. Basil [i.e., the appointed hymns to the Saint]. I am an illiterate man, but I like all of the writings of our religion [once again, the hymns and services of the Church]. In fact, I have a small book from an Hagiorite Abbot [i.e., from Mt. Athos], and whenever someone who can read and write happens to pass by, I get him to read out of the booklet, since we have no Church near us.”

ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ ΜΕΓIn the East, it was dimly dawning. St Basil rose and stood, facing eastward, making his Cross. He then bent down, took a booklet from his satchel, and said, “Blessed is our God, always, now and ever, and unto the ages of ages.” John the blessed went and stood behind him, and his wife, having nursed their baby, also went to stand near him, with her arms crossed [over her chest]. St. Basil then said the hymn, “God is the Lord…” and the Apolytikion of the Feast of the Circumcision, “Without change, Thou hast assumed human form,” omitting his own Apolytikion, which states, “Thy sound is gone forth unto all the earth.” His voice was sweet and humble, and John and his wife felt great contrition, even though they did not understand all of the words. St. Basil now said the whole of Matins and the Canon of the Feast, “Come, O ye peoples, and let us chant a song unto Christ God,” without reciting his own canon, which goes, “O Basil, we would that thy voice were present….” Thereafter, he said aloud the entire Liturgy, pronounced the dismissal, and blessed the household. As they sat at the table, having eaten and finished their food, the wife brought the Vasilopeta [a sweet bread or cake baked in honor of St. Basil on the New Year] and placed it on the serving table. Then St. Basil took a knife and with it traced the sign of the Cross on the Vasilopeta, saying, “In the name of the Father and of the Son and of the Holy Spirit.” He cut a first piece, saying, “for Christ,” a second, afterwards, saying, “for the Panagia,” and then “for the master of the house, John the blessed.” John exclaimed, “Elder, you forgot St. Basil!” The Saint replied, “Yes, indeed,” and thus said, “And for the servant of God, Basil.” After this, he resumed: “…and for the master of the house,” “for the mistress of the house,” “for the child,” “for the farmhand,” “for the animals,” and “for the poor.” Thereupon, John the blessed said, “Elder, why did you not cut a piece for your reverendship?” And the Saint said, “But I did, O blessed one!” But John, this blissful man, did not understand.

Afterwards, St. Basil stood up and said the prayer, “O Lord my God, I know that I am not worthy that Thou shouldest enter under the roof of the house of my soul.” John the Blessed then said: “I wonder if you can tell me, Elder, since you know many things, to what palaces St. Basil went this evening? And the rulers and monarchs—what sins do they have? We poor people are sinners, since our poverty leads us into sin.” St. Basil said the same prayer, again—with tears—though changing it: “O Lord my God, I have seen that Thy servant John the simple is worthy and that it is meet that Thou shouldest enter into his shelter. He is a babe, and it is to babes that Thy Mysteries are revealed.” And again John the blissful, John the blessed, understood nothing….

I have used, here, the Greek text published by Harmos Publications (Athens, Greece, 1994) in its collection Diegémata ton Christougénnon, and have tried to capture in my rendering the style, simple eloquence, and sensitivity of the author’s story as it reads in Greek—Archbishop Chrysostomos of Etna.

Apolytikion of Basil the Great
First Tone

Your voice resounded throughout the world that received your word by which, in godly manner, you taught dogma, clarified the nature of beings, and set in order the character of people. Venerable father, Royal Priesthood, intercede to Christ God to grant us great mercy.

Kontakion of Basil the Great
Fourth Tone

For the Church art thou in truth a firm foundation, granting an inviolate lordship unto all mortal men and sealing it with what thou hast taught, O righteous Basil, revealer of heavenly things.

Advertisement


Let us accept the new year anything that befalls us as coming from the hand of God, and in all circumstances let us be Christ’s; Anthony Bloom Metropolitan of Sourozh

Ἰησοῦς Χριστὸς_Jesus-Christ_Иисус-Христос-Byzantine Orthodox Iconfile

Bless the crown of the year with your goodness, O Lord.

Newsletter N 1. January 1970
New Year sermon, 31 December 1969
Anthony Bloom Metropolitan of Sourozh

In the Name of the Father, the Son and the Holy Ghost.

Once again a new year is approaching. When we are young we greet the new year with open hearts and it seems to us that everything is possible in it. It stretches before us like an endless plain of virgin snow; no footprint has yet marked the whiteness. Everything is possible, everything is pure and shining. In declining years we await the new year with a kind of inner patience, we feel that it will be a repetition of the past. There may be new events in plenty but they will be familiar, earthly happenings which we know how to live with. In both cases we are mistaken. Yes, the new year lies before us like a path that no one has yet trodden, a clear, virgin plain that must flower with a wealth of human good deeds. Whatever our age a path lies ahead of us and it is up to us to make it the way of the Lord, or not. It depends on us whether for those around us and for future generations we make a track to Heaven or to Hell, either eternal Hell, or simply the cruel human hell on earth. And at the same time what lies before us is, as old age sees it, the usual and familiar, only that it has never happened to us before. Life may be as ordinary as ever, but we may be different, the same events may occur again but be quite new because we have changed.

Ἰησοῦς Χριστὸς_Jesus-Christ_Иисус-Христос-Byzantine Orthodox Icon_3630737438121238273_oWe can enter this year creatively, but only on condition that we enter with hope, that is with the certainty that the Lord is in this year, that He is the master and will lead us to the right place, and with the faith that nothing in this year will happen without the will or acquiescence of God. If this is our attitude we shall see that nothing is chance, (whoever believes in chance does not believe in God) that there are no pointless meetings and every person is sent us by the Lord. And if we enter this year with the knowledge that everything — light and dark, good and terrifying — is a gift of God and is sent us so that through us faith, hope, love, joy and the strength of the Lord should enter the world, if we firmly believe that every person who crosses our path is sent in order that we may bring him the word or action of the Lord or receive it from him, life will be meaningful and rich. Otherwise it will remain a matter of chance, an endless string of fortuitous events. Let us enter upon the new year with this faith and hope and this burning of the spirit, let us receive each other and anyone whom God may send us as the Lord receives us on our way, and let us accept anything that befalls us as coming from the hand of God, and in all circumstances let us be Christ’s; then all will be well.

The year has passed and many are now seeing the new year in the Kingdom of God. They have run their course; we are still on earth. Let us remember those who lived among us, those whom we knew and loved, and those whom we barely noticed through inattentiveness. Let us remember them now at the throne of God; let us remember all those countless people who perished miserably this year from illness, in accidents, in war. Let us remember everyone and leave out no one, and enter into this new year with a heart open to all. And before we separate, let us sing ‘eternal memory’ to all the departed, and let us keep that eternal memory in our hearts with love and thanksgiving to God that He let us meet people whom we could love and respect and whose example could inspire us. (Choir: eternal memory) May God bless the new year: I wish you a happy new year, to live, to love God, to love people and to serve them.
http://masarchive.org/Sites/texts/1969-12-31-1-E-E-S-EM05-136NewYear.html

-Idiomelon of the Praises in the Fourth Tone, for the New Ecclesiastical Year

Your paths, O God, your paths are great and wonderful; therefore we magnify you for the might of your dispensation, for, light from light, you visited your wretched world, and in your good pleasure, O Word, did away with the first curse on ancient Adam, and you fixed for us times and seasons for glorifying your all-pervading goodness. Lord, glory to you!

Of the Indiction. Ode 3. The Irmos..

Establish me, O Christ, on the unshakeable rock of your commandments, and enlighten me with the light of your face; for none is holy but you, O Lover of mankind.

The Creator who wisely made all things new out of nothing, and arranges the revolutions of the seasons by his will, praise in hymns and highly exalt him to the ages.


Φώτης Κόντογλου, ο μυστικός κήπος της πονεμένης Ρωμιοσύνης

Φώτης Κόντογλου, ο μυστικός κήπος της πονεμένης Ρωμιοσύνης

Παναγια_Virgin_Sweetkissing_Icon_Φώτης Κόντογλου_Photis Kontoglou_Кондоглу, Фотис_Fotis Kontoğlu_«Σε βεβαιώνω πως αισθάνομαι στεναχώρια και θλίψη όποτε δημοσιευθεί τίποτα για μένα. Ανέκαθεν απέφευγα τα δοξάρια. Πολύ φτηνό πράγμα. Αφού είπα πολλές φορές να μη γράψω πια να με ξεχάσουν. Τι όμορφο πράγμα να ζεις ξεχασμένος!» Ναι· ξεχασμένος αλλά και χαρούμενος, γιατί όπως λες «η χαρά η αληθινή είναι μια θέρμη της διάνοιας και ελπίδα της καρδιάς που τις αξιώνονται όσοι θέλουνε να μην τους ξέρουνε οι άνθρωποι, για να τους ξέρει ο Θεός»

«Το κάθε τι είνε τυλιγμένο μέσα σε μυστήριο. Αυτό το μυστήριο θέλουνε να βγάλουνε οι σημερινοί άνθρωποι. Μα ξεγυμνώνουνε τον εαυτό τους από κάθε βαθύ αίσθημα. Αφού και οι Χριστιανοί της σήμερον θέλουνε να κάνουνε τον Χριστιανισμό χωρίς μυστήρια, δηλαδή χωρίς Χριστό. Αν δεν νοιώθεις μυστήριο σε ό,τι βλέπεις, σε ό,τι ακούς, σε ό,τι πιάνεις, είσαι στ’ αλήθεια πεθαμένος άνθρωπος. Θυμάμαι τον καιρό που ζούσα πιο φυσική ζωή, πως όλα με κάνανε να βουτώ βαθειά μέσα μου και να βρίσκω κάποια αλλόκοτα πετράδια, και κάποια μαργαριτάρια μιας ξωτικής θάλασσας».

Διαβάζετε το Ευαγγέλιο με ταπεινή καρδιά και μην το αφήσετε από τα χέρια σας. Θα γίνετε αθώα πρόβατα του Χριστού και θα ξεκουρασθήτε στο αγιασμένο μαντρί του. Και όποιος σκύψει και μπει σ’ αυτή τη μάντρα από την πόρτα της ταπείνωσης, δεν θέλει να βγει πια»

Γέροντος Σωφρονίου του Έσσεξ

Στην ελευθερία του ανθρώπου έγκειται η τραγικότητα όλης της ιστορίας του κόσμου. Και ο Θεός αναμφίβολα προείδε την Τραγωδία αυτή, τη μελέτησε μέσα στην Αιωνιότητά Του…Ο Θεός, «ο πανταχού Ών και τα πάντα πληρών» μας περιβάλλει, όπου και αν είμαστε. Αγαπητικά μας αναζητεί, μας καλεί κοντά Του, μακροθυμεί, αναμένει … Ουδέποτε εκβιάζει την ελευθερία μας· μας τιμά σαν να είμαστε ίσοι με Αυτόν. Σε κάθε περίπτωση συμπεριφέρεται μαζί μας ως με ίσους Του, και τίποτε άλλο δεν περιμένει από μας, παρά μόνο να μας δει σε όλα όμοιους με Αυτόν … Εγώ έτσι εννοώ την αποκάλυψη εν Χριστώ, ο Οποίος και ως Άνθρωπος κάθισε στα δεξιά του Πατρός .Το πρόβλημα έγκειται στο πώς να δώσουμε στους ανθρώπους να εννοήσουν ότι η ταπείνωση είναι θεϊκό ιδίωμα, κατηγόρημα της Θείας αγάπης, που παραδίδει τον εαυτό της χωρίς μέτρο, χωρίς σύγκριση, χωρίς επιφύλαξη. Η αγάπη και η ταπείνωση αποτελούν κάτι το ενιαίο. Έξω από την ταπείνωση ή χωρίς την ταπείνωση δεν υπάρχει και δεν μπορεί να υπάρξει αγάπη…Έτσι, αγαπητή μου Μαρία, δεκάδες χρόνια προσεύχομαι στον Θεό να χαρίσει ειρήνη σε όλο τον κόσμο, να χαρίσει εκείνη την ειρήνη που φέρνει στην ψυχή η αναμφισβήτητη, αν και μη αποδεικνυόμενη με άλλον τρόπο, αίσθηση της αιωνιότητος, ότι το πνεύμα μας δεν «πεθαίνει», να χαρίσει τη συνείδηση για το αναπόφευκτο της νίκης του Αγαθού.

…Η αγάπη όμως του Χριστού αγκαλιάζει όλο τον κόσμο σε όλες τις διαστάσεις του μέσα στον χώρο και τον χρόνο του, δηλαδή στους αιώνες που πέρασαν και σε αυτούς που ακόμη έρχονται. Για την αγάπη αυτή είναι απόλυτα αναγκαίο να νικήσουμε την υπερηφάνεια που μας «εμποδίζει να αγαπάμε». Και όταν ταπεινωνόμαστε, καταδικάζοντας τον εαυτό μας και μόνο τον εαυτό μας, τότε δεν υπάρχει σε μας αμαρτία, και με τον τρόπο αυτό παρέχεται η δυνατότητα στο Άγιο Πνεύμα να ενεργήσει μέσα μας. Και αν αυτό το Άγιο Πνεύμα έρθει στην ψυχή, τότε η νίκη επάνω στον θάνατο γίνεται οφθαλμοφανέστερη από την υλική πραγματικότητα του φθαρτού αυτού κόσμου…Αν όλοι οι άνθρωποι δεν φθάσουν στο καθ’ ομοίωσιν, δεν πρέπει να αναμένουμε ριζική διόρθωση της ζωής πάνω στη γη… καλύτερα να πάσχουμε για το αγαθό και να ειρηνεύουμε στο πνεύμα μας, παρά να θριαμβεύουμε πρόσκαιρα εκβιάζοντας τον πλησίον μας σαν τα θηρία που απομυζούν το αίμα των αδελφών.

Από το βιβλίο: Αρχιμανδρίτου Σωφρονίου (Σαχάρωφ), Γράμματα στη Ρωσία, Έσσεξ Αγγλίας 2009.

Ο μοναδικός βασιλιάς της καρδιάς μας! Γέροντας Σωφρόνιος του Έσσεξ
https://iconandlight.wordpress.com/2014/12/31/%CE%BF-%CE%BC%CE%BF%CE%BD%CE%B1%CE%B4%CE%B9%CE%BA%CF%8C%CF%82-%CE%B2%CE%B1%CF%83%CE%B9%CE%BB%CE%B9%CE%AC%CF%82-%CF%84%CE%B7%CF%82-%CE%BA%CE%B1%CF%81%CE%B4%CE%B9%CE%AC%CF%82-%CE%BC%CE%B1%CF%82/


Γιάννης ο Ευλογημένος! του Φώτη Κόντογλου

ΠΑΝΤΟΚΡΑΤΩΡ_Ἰησοῦς Χριστὸς_Jesus-Christ_Иисус-Христос-Byzantine Orthodox Icon-Φώτη Κόντογλου75106.b

Γιάννης ο Ευλογημένος!
του Φώτη Κόντογλου

O Άγιος Βασίλης, σαν περάσανε τα Χριστούγεννα, πήρε το ραβδί του και γύρισε σ᾿ όλα τα χωριά, να δεί ποιος θα τόνε γιορτάσει με καθαρή καρδιά. Πέρασε από λογιών-λογιών πολιτείες κι από κεφαλοχώρια, μα σ᾿ όποια πόρτα κι αν χτύπησε δεν τ᾿ ανοίξανε, επειδή τον πήρανε για διακονιάρη. Κ᾿ έφευγε πικραμένος, γιατί ο ίδιος δεν είχε ανάγκη από τους ανθρώπους, μα ένοιωθε το πόσο θα πονούσε η καρδιά κανενός φτωχού από την απονιά που του δείξανε κείνοι οι άνθρωποι.

Μια μέρα έφευγε από ένα τέτοιο άσπλαχνο χωριό, και πέρασε από το νεκροταφείο, κ᾿ είδε τα κιβούρια πως ήτανε ρημαγμένα, οι ταφόπετρες σπασμένες κι αναποδογυρισμένες,και τα νιόσκαφτα μνήματα είτανε σκαλισμένα από τα τσακάλια. Σαν άγιος που είτανε άκουσε πως μιλούσανε οι πεθαμένοι και λέγανε: «Τον καιρό που είμαστε στον απάνω κόσμο, δουλέψαμε, βασανιστήκαμε, κι αφήσαμε πίσω μας παιδιά κ᾿ εγγόνια να μας ανάβουνε κανένα κερί, να μας καίγουνε λίγο λιβάνι μα δεν βλέπουμε τίποτα, μήτε παπά στο κεφάλι μας να μας διαβάσει παραστάσιμο, μήτε κόλλυβα, παρά σαν να μην αφήσαμε πίσω μας κανέναν». Κι ο άγιος Βασίλης πάλι στενοχωρήθηκε κ᾿ είπε: «Τούτοι οι χωριάτες ούτε σε ζωντανό δε δίνουνε βοήθεια, ούτε σε πεθαμένον», και βγήκε από το νεκροταφείο, και περπατούσε ολομόναχος μέσα στα παγωμένα χιόνια.

Γιάννης ὁ ΒλογημένοςSnap 2015-12-27 at 23.53.30Παραμονή της πρωτοχρονιάς έφταξε σε κάτι χωριά που είτανε τα πιο φτωχά ανάμεσα στα φτωχοχώρια, στα μέρη της Ελλάδας. Ο παγωμένος αγέρας βογκούσε ανάμεσα στα χαμόδεντρα και στα βράχια, ψυχή ζωντανή δεν φαινότανε, νύχτα πίσσα! Είδε μπροστά του μια ραχούλα, κι από κάτω της είτανε μια στρούγκα τρυπωμένη. Ο άγιος Βασίλης μπήκε στη στάνη και χτύπησε με το ραβδί του την πόρτα της καλύβας και φώναξε: «Ελεήστε με, τον φτωχό, για την ψυχή των αποθαμένων σας κι ο Χριστός μας διακόνεψε σε τούτον τον κόσμο!». Τα σκυλιά ξυπνήσανε και χυθήκανε απάνω του, μα σαν πήγανε κοντά του και τον μυριστήκανε, πιάσανε και κουνούσανε τις ουρές τους και πλαγιάζανε στα ποδάρια του και γρούζανε παρακαλεστικά και χαρούμενα. Απάνω σ᾿ αυτά, άνοιξε η πόρτα και βγήκε ένας τσοπάνης, ως εικοσιπέντε χρονών παλληκάρι, με μαύρα στριφτά γένεια, ο Γιάννης ο Μπαρμπάκος, άνθρωπος αθώος κι απελέκητος, προβατάνθρωπος, και πριν να καλοιδεί ποιος χτύπησε, είπε: «Έλα, έλα μέσα. Καλή μέρα, καλή χρονιά!».

Μέσα στο καλύβι έφεγγε ένα λυχνάρι, κρεμασμένο από πάνω από μία κούνια, που είτανε δεμένη σε δυό παλούκια. Δίπλα στο τζάκι είτανε τα στρωσίδια τους και κοιμότανε η γυναίκα του Γιάννη. αυτός, σαν εμπήκε μέσα ο άγιος Βασίλης, κ᾿ είδε πως είτανε γέρος σεβάσμιος, πήρε το χέρι του και τ᾿ ανεσπάσθηκε κ᾿ είπε: «Να ῾χω την ευχή σου, γέροντα», και το ῾λεγε σαν να τον γνώριζε κι από πρωτύτερα, σα να ῾τανε πατέρας του. Και κείνος του είπε: «Βλογημένος να ῾σαι, εσύ κι όλο το σπιτικό σου, και τα πρόβατά σου η ειρήνη του Θεού να ῾ναι απάνω σας!». Σηκώθηκε κ᾿ η γυναίκα και πήγε και προσκύνησε και κείνη τον γέροντα και φίλησε το χέρι του και τη βλόγησε. Κι ο άγιος Βασίλης είτανε σαν καλόγερος ζητιάνος, με μια σκούφια παλιά στο κεφάλί του, και τα ράσα του είτανε τριμμένα και μπαλωμένα και τα τσαρούχια του τρύπια, κ᾿ είχε κ᾿ ένα παλιοτάγαρο αδειανό. Ο Γιάννης ο Βλογημένος έβαλε ξύλα στο τζάκι. Και παρευθύς, φεγγοβόλησε το καλύβι και φάνηκε σαν παλάτι. Και φανήκανε τα δοκάρια, σα να ῾τανε μαλαμοκαπνισμένα, κ᾿ οι πητιές που είτανε κρεμασμένες φανήκανε σαν καντήλια, κ᾿ οι καρδάρες και τα τυροβόλια και τ᾿ άλλα τα σύνεργα που τυροκομούσε ο Γιάννης, γινήκανε σαν ασημένια, και σαν πλουμισμένα με διαμαντόπετρες φανήκανε, και τ᾿ άλλα, τα φτωχά τα πράγματα που ῾χε μέσα στο καλύβι του ο Γιάννης ο Βλογημένος. Και τα ξύλα που καιγόντανε στο τζάκι τρίζανε και λαλούσανε σαν τα πουλιά που λαλούνε στον παράδεισο, και βγάζανε κάποια ευωδιά πάντερπνη. Τον άγιο Βασίλη τον βάλανε κ᾿ έκατσε κοντά στη φωτιά κ᾿ η γυναίκα του ῾θεσε μαξιλάρια να ακουμπήσει. Κι ο γέροντας ξεπέρασε το ταγάρι του από το λαιμό του και το ῾βαλε κοντά του, κ᾿ έβγαλε και το παλιόρασό του κι απόμεινε με το ζωστικό του.

Κι ο Γιάννης ο Βλογημένος πήγε κι άρμεξε τα πρόβατα μαζί με τον παραγυιό του, κ᾿ έβαλε μέσα στην κοφινέδα τα νιογέννητα τ᾿ αρνιά, κι ύστερα χώρισε τις ετοιμόγεννες προβατίνες και τις κράτησε στο μαντρί, κι ο παραγυιός τα ῾βγαλε τ᾿ άλλα στη βοσκή. Λιγοστά είτανε τα ζωντανά του, φτωχός είτανε ο Γιάννης, μα είτανε Βλογημένος. Κ᾿ είχε μία χαρά μεγάλη, σε κάθε ώρα, μέρα και νύχτα, γιατί είτανε καλός άνθρωπος κ᾿ είχε και καλή γυναίκα, κι όποιος λάχαινε να περάσει από την καλύβα τους, σαν να ῾τανε αδελφός τους, τον περιποιόντανε. Για τούτο κι ο άγιος Βασίλης κόνεψε στο σπίτι τους, και κάθησε μέσα, σα να ῾τανε δικό του σπίτι, και βλογηθήκανε τα θεμέλιά του. Κείνη τη νύχτα τον περιμένανε όλες οι πολιτείες και τα χωριά της Οικουμένης, οι αρχόντοι, οι δεσποτάδες κ᾿ οι επίσημοι ανθρώποι μα εκείνος δεν πήγε σε κανέναν, παρά πήγε και κόνεψε στο καλύβι του Γιάννη του Βλογημένου.

***

ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ 01_vasileios2Το λοιπόν, σαν σκαρίσανε τα πρόβατα, μπήκε μέσα ο Γιάννης και λέγει στον άγιο: «Γέροντα, έχω χαρά μεγάλη. Θέλω να μας διαβάσεις τα γράμματα τ᾿ Αη-Βασίλη. Εγώ είμαι άνθρωπος αγράμματος, μα αγαπώ τα γράμματα της θρησκείας μας. Έχω και μία φυλλάδα από έναν γούμενο αγιονορίτη, κι όποτε τύχει να περάσει κανένας γραμματιζούμενος, τον βάζω και μου διαβάζει από μέσα την φυλλάδα, γιατί δεν έχουμε κοντά μας εκκλησία».

Έπιασε και θαμπόφεγγε κατά το μέρος της ανατολής. Ο άγιος Βασίλης σηκώθηκε και στάθηκε κατά την ανατολή κ᾿ έκανε το σταυρό του, ύστερα έσκυψε και πήρε μία φυλλάδα από το ταγάρι του, κ᾿ είπε: «Ευλογητός ο Θεός ημών πάντοτε,νυν και αεί και εις τους αιώνας των αιώνων». Κι ο Γιάννης ο Βλογημένος πήγε και στάθηκε από πίσω του, κ᾿ η γυναίκα βύζαξε το μωρό και πήγε και κείνη και στάθηκε κοντά του, με σταυρωμένα χέρια. Κι ο άγιος Βασίλης είπε το «Θεός Κύριος» και τ᾿ απολυτίκιο της Περιτομής «Μορφήν αναλλοιώτως ανθρωπίνην προσέλαβες», δίχως να πεί και το δικό του το απολυτίκιο που λέγει «Εις πάσαν την γην εξήλθεν ο φθόγγος σου». Η φωνή του είτανε γλυκειά και ταπεινή, κι ο Γιάννης κ᾿ η γυναίκα του νοιώθανε μεγάλη κατάνυξη, κι ας μην καταλαβαίνανε τα γράμματα. Κ᾿ είπε ο άγιος Βασίλης όλον τον Όρθρο και τον Κανόνα της Εορτής: «Δεύτε λαοί άσωμεν άσμα Χριστώ τω Θεώ, χωρίς να πεί το δικό του τον Κανόνα, που λέγει «Σού την φωνήν έδει παρείναι, Βασίλειε». Κ᾿ ύστερα είπε όλη τη λειτουργία κ᾿ έκανε απόλυση και τους βλόγησε.

Και σαν καθήσανε στο τραπέζι και φάγανε κι αποφάγανε, έφερε η γυναίκα τη βασιλόπητα και την έβαλε απάνω στο σοφρά. Κι ο άγιος Βασίλης πήρε το μαχαίρι και σταύρωσε τη βασιλόπητα, κ᾿ είπε: «Εις το όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος κ᾿ έκοψε το πρώτο το κομμάτι κ᾿ είπε «του Χριστού» κ᾿ ύστερα είπε «της Παναγίας», κ᾿ ύστερα είπε «του νοικοκύρη Γιάννη του Βλογημένου». Του λέγει ο Γιάννης: «Γέροντα, ξέχασες τον αη- Βασίλη!». Του λέγει ο άγιος: «Ναί, καλά! κ᾿ ύστερα λέγει: «Του δούλου του Θεού Βασιλείου». Κ᾿ ύστερα λέγει πάλι: «Του νοικοκύρη, «της νοικοκυράς», «του παιδιού», «του παραγυιού», «των ζωντανών», «των φτωχών». Τότε λέγει στον άγιο ο Γιάννης ο Βλογημένος: «Γέροντα, γιατί δεν έκοψες για την αγιωσύνη σου; Του λέγει ο άγιος: «Έκοψα, Βλογημένε!» μα, ο Γιάννης δεν κατάλαβε τίποτα, ο μακάριος. Κ᾿ ύστερα, σηκώθηκε όρθιος ο άγιος Βασίλειος κ᾿ είπε την ευχή του «Κύριε ο Θεός μου, οίδα ότι ουκ ειμί άξιος, ουδέ ικανός, ίνα υπό την στέγην εισέλθης του οίκου της ψυχής μου».

Κ᾿ είπε ο Γιάννης ο Βλογημένος: «Πες μου, γέροντα, που ξέρεις τα γράμματα, σε ποια παλάτια άραγες πήγε σαν απόψε ο άγιος Βασίλης; οι αρχόντοι κ᾿ οι βασιληάδες τι αμαρτίες να ῾χουνε; Εμείς οι φτωχοί είμαστε αμαρτωλοί, επειδής η φτώχεια μας κάνει να κολαζόμαστε». Κι ο άγιος Βασίλης δάκρυσε κ᾿ είπε πάλι την ευχή, αλλοιώτικα: «Κύριε, ο Θεός μου, οίδα ότι ο δούλος σου Ιωάννης ο απλούς εστίν άξιος και ικανός ίνα υπό την στέγην του εισέλθης. Ότι νήπιος υπάρχει και τα μυστήριά Σου τοις νηπίοις αποκαλύπτεται». Και πάλι δεν κατάλαβε τίποτα ο Γιάννης ο μακάριος, ο Γιάννης ο Βλογημένος…

«Διηγήματα των Χριστουγέννων», Εκδόσεις Αρμός
«Μικρό «Εορταστικό», Εκδόσεις Ακρίτας
http://users.uoa.gr/~nektar/arts/tributes/fwths_kontogloy/giannhs_o_eyloghmenos.htm

Απολυτίκιον Αγίου Βασιλείου. Ήχος α’.

Εις πάσαν την γην εξήλθεν ο φθόγγος σου, ως δεξαμένην τον λόγον σου δι’ ου θεοπρεπώς εδογμάτισας,την φύσιν των όντων ετράνωσας, τα των ανθρώπων ήθη κατεκόσμησας, Βασίλειον ιεράτευμα, Πάτερ όσιε, Χριστόν τον Θεόν ικέτευε, δωρήσασθαι ημίν το μέγα έλεος.


Divine Love made flesh is both salvation and judgement. Anthony (Bloom), Metropolitan of Sourozh

Γέννηση του Χριστού_ Рождество Христово_ the-n-ΝΑΟΣ ΑΓ ΣΕΡΑΦΕΙΜ ΣΑΡΩΦ ΣΑΝΤΑ ΡΟΖΑ ΚΑΛΙΦΟΡΝΙΑ

‘Glory to God in the highest, and on earth peace, good will among men!’
«…And on my servants and on [my] handmaids in those days will I pour out of my Spirit. 3 And I will shew wonders in heaven, and upon the earth, blood, and fire, and vapor of smoke». Joel 3: 2-3

Apodosis (Leave-taking) of the Nativity of Christ

Commemorated December 31

Venerable Old Man Panais of Lysi, Cyprus
Reposed on December 30

Nativity of our Lord sermon
25 December 1967
Anthony (Bloom), Metropolitan of Sourozh

In the name of the Father, of the Son and of the Holy Ghost.

Helpless love is both salvation and judgement, helplessness and love that abandons itself into the hands of men is the only thing that finally can call out of hardened hearts, of rough souls of sinful personalities the last possible spark of response. If we are incapable of responding to love that makes itself helpless, that accepts to be vulnerable, that abandons itself into our hands, then we are not capable of responding to anything, then something tragic must happen to us, to our life in order to make us capable of answering the call of love. And in that respect helpless love which is salvation is also a test, a critical moment in our life — and the Greek word “crisis” means judgement.

The coming of Christ into the world is our salvation, the coming of Christ into the world is the Last Judgement already begun; it is our salvation because Divine Love makes itself present, tangible, visible in the world, because it makes itself defenceless and vulnerable, because it calls to us for mercy, because Divine Love made flesh is either received or rejected. But it is also our judgement because if we are incapable of answering to defencelessness with mercy, if we are incapable of taking the One who refuses power which is His, to defend Himself against us, then we are judged and we stand condemned.

Γέννηση του Ιησού Χριστού_ Рождество Христово_ Nativity of Christ-Archangels' in Arbanassi 1This is the way in which the message of the Incarnation comes to us; it is stern and at the same time it is so infinitely tender, and warm, and loving. Let us discard the severity of the message not by overlooking it, but by realising how tragic and critical it sounds and by responding with all the sensitivity, all the perceptiveness there is in our heart, and then salvation truly will be ours.

But the salvation which Christ offers us in that way is not simply the acceptance of the new-born child, of His defencelessness, with charity and love and tenderness, it is also something that involves us more profoundly and perhaps more sternly because He says, “I have set you an example that you should follow it”. If we are Christ’s, we must learn to become bearers of defenceless love that disarms, of defenceless love that is prepared to make itself wounded, of the defenceless love which brings itself a living sacrifice for the salvation of those who can receive it and unto the propitiation of the sins of those who reject it because they do not know what they are doing.

These are the thoughts which I wish to leave with you on this Christmas day and in this time of preparation, because all our life and all the history of the world is a time of preparation, it is Advent, because Christ who once came into the world is coming into the world. The first Advent was in humility, defencelessness, unto salvation, the other one will be in glory and in power, but also unto salvation, if we only can see the whole of our life and the whole history as Advent, the time of the coming of Christ, and if sincerely one day we can long for this day of the Lord, and say together with the Church and with the Spirit, “Come, Lord Jesus!”
http://masarchive.org/Sites/texts/1967-12-25-1-E-E-S-EM04-126Christmas.html http://masarchive.org/Sites/texts/1967-12-25-1-E-E-S-EM02-024Christmas.html

Apolytikion of Holy Nativity in the Fourth Tone

Thy Nativity, O Christ our God, hath shined the light of knowledge upon the world; for thereby they that worshipped the stars were instructed by a star to worship Thee, the Sun of Righteousness, and to know Thee, the Dayspring from on high. O Lord, glory be to Thee.

For the Sunday after the Nativity. tone 8. Anatolius
Glory to the Father and to the Son and to the Holy Spirit,

The blood, fire, and pillars of smoke are the miracles of the
earth which Joel foresow; for the blood is the Incarnation, the
fire is the Divinity, and the pillars of smoke are the Holy
Spirit which descended on the Virgin and scented the world.
Wherefore, great is the mystery of thine Incarnation, O Lord,
glory to thee.

The hymnographer Anatolius links Joel’s prophecy to the Nativity of the Lord.In the Praises at Matins on the Sunday following the Nativity, he refers to Joel 3: 2-3, saying that the blood refers to the Incarnation, the fire to the Divinity, and the pillars of smoke to the Holy Spirit. http://www.imgap.gr/file1/AG-Pateres/AG%20KeimenoMetafrasi/PD/34.%20Ioil.htm https://www.ellopos.net/elpenor/greek-texts/septuagint/chapter.asp?book=34&page=3

Both now. Tone 4.
By Anatolios.

Your made you dwelling in a cave, Christ our God, a manger received you, while Shepherds and Magi worshipped you. Then was the proclamation of the Prophets fulfilled; and the Angelic Powers marvelled, as they cried out and said, ‘Glory to your condescension, only lover of humankind!’

 


Η Θεϊκή Αγάπη, η οποία σαρκώθηκε, είναι ταυτόχρονα και η σωτηρία και η κρίση μας. Αντώνιος Bloom, Μητροπολίτης Σουρόζ

Γέννηση του Χριστού_ Рождество Христово_ the-n-ΝΑΟΣ ΑΓ ΣΕΡΑΦΕΙΜ ΣΑΡΩΦ ΣΑΝΤΑ ΡΟΖΑ ΚΑΛΙΦΟΡΝΙΑ

«…και επί τους δούλους μου και επί τας δούλας μου εν ταίς ημέραις εκείναις εκχεώ από του πνεύματός μου και δώσω τέρατα εν ουρανώ και επί της γης, αίμα και πυρ και ατμίδα καπνού», Ιωηλ. 3,2-3

Απόδοση της εορτής των Χριστουγέννων
Οσία Μελάνη η Ρωμαία
Άγιος Ζωτικός ο Ορφανοτρόφος
Άγιος Γεώργιος ο Θαυματουργός ο λεγόμενος μαχαιρωμένος

Εορτάζουν στις 31 Δεκεμβρίου

Ο παππούς Παναγής από τη Λύση Κοιμήθηκε στις 30 Δεκεμβρίου του 1989

Τα Χριστούγεννα
25 Δεκεμβρίου 1967
Αντώνιος Bloom, Μητροπολίτης Σουρόζ

Η αγάπη που δεν φείδεται του εαυτού της είναι ταυτόχρονα και η σωτηρία και η κρίση μας. Μια αγάπη που δεν φείδεται του εαυτού της, που δίνεται στα χέρια των ανθρώπων, είναι τελικά το μόνο που μπορεί να προκαλέσει σε μια απολιθωμένη καρδιά, μια σκληρυμένη ψυχή και μια προσωπικότητα γεμάτη με αμαρτίες, την τελευταία δυνατή σπίθα φωτός. Αν δεν είμαστε ικανοί να ανταποκριθούμε στην αγάπη, που δεν φείδεται του εαυτού της και συμφωνεί να πληγωθεί, που δίνεται στα χέρια μας, σημαίνει, ότι δεν είμαστε ικανοί να ανταποκριθούμε γενικά σε τίποτα. Τότε θα έπρεπε να συμβεί κάτι πολύ φρικτό με μας, στη ζωή μας, για να γίνουμε ξανά ικανοί να ανταποκριθούμε σε μια πρόσκληση της αγάπης. Με αυτή την έννοια, η αγάπη που δεν φείδεται του εαυτού της, η οποία είναι η σωτηρία μας, είναι και μια δοκιμασία, μια κρίσιμη στιγμή στη ζωή μας. Στα ελληνικά κρίση σημαίνει δικαστήριο.

Γέννηση του Ιησού Χριστού_ Рождество Христово_ Nativity of Christ-Archangels' in Arbanassi 1Το γεγονός ότι ο Χριστός μπήκε μέσα στον κόσμο μας είναι η σωτηρία μας. Ταυτόχρονα, όμως, έχει αρχίσει έτσι η Τελική Κρίση. Είναι η σωτηρία μας, γιατί η θεϊκή Αγάπη γίνεται ορατή, αισθητή και ευπρόσιτη, γίνεται ανυπεράσπιστη και ευάλωτη και έτσι μας καλεί να ευσπλαχνιστούμε. Η Θεϊκή Αγάπη, η οποία σαρκώθηκε, μας κάνει να την δεχτούμε ή να την αρνηθούμε. Μα αυτό είναι το δικαστήριό μας, επειδή αν δεν είμαστε ικανοί να ανταποκριθούμε στον ανυπεράσπιστο με έλεος, αν δεν είμαστε ικανοί να δεχτούμε Αυτόν που αρνιέται να προστατευτεί από μας, παρόλο που έχει τη δύναμη γι΄αυτό, αυτό σημαίνει δικαστήριο για μας όπου βρισκόμαστε καταδικασμένοι.

Αυτή είναι η εικόνα που μας επιγράφει την ουσία της Ενσάρκωσης. Είναι μια εικόνα αυστηρή, αλλά ταυτόχρονα και γεμάτη τρυφερότητα, θερμότητα και αγάπη. Ας μην αρνηθούμε την αυστηρή πλευρά του γεγονότος της Ενσάρκωσης, ξεπερνώντας την σαν να μην υπάρχει, αλλά ας συνειδητοποιήσουμε την τραγικότητα και αυστηρότητά της. Ας ανταποκριθούμε στην Ενσάρκωση με όλη την ευαισθησία και την δεκτικότητα που υπάρχουν στην καρδιά μας, και τότε η σωτηρία θα είναι πραγματικά δική μας.

Η σωτηρία, όμως, την οποία μας προτείνει ο Χριστός με αυτό τον τρόπο, δεν συνίσταται απλά στο να δεχτούμε με τρυφερή αγάπη το νεογέννητο βρέφος στην αδυναμία του. Αυτή η αδυναμία αυτοπροστασίας είναι κάτι που μας οδηγεί πιο βαθιά, και, ίσως, για πάντα. Επειδή ο Χριστός λέει: „Σας έδειξα ένα παράδειγμα, για να το ακολουθήσετε!“ Αν θεωρούμε τον εαυτό μας χριστιανό, πρέπει να μάθουμε να αγαπάμε χωρίς να φειδόμαστε του εαυτού μας, να θυσιάζουμε τον εαυτό μας για τη σωτηρία όλων εκείνων, που δεν μπορούν να δεχτούν την ανυπεράσπιστη αγάπη, και για την λύτρωση των αμαρτιών εκείνων που την αρνούνται γιατί δεν ξέρουν τι κάνουν.

Λοιπόν, με αυτές τις σκέψεις θα ήθελα να σας αφήσω αυτή τη μέρα των Χριστουγέννων, επειδή όλη η ζωή μας και η ιστορία του κόσμου είναι μια περίοδος προετοιμασίας και προσδοκίας της εμφάνισης του Χριστού. Αυτός, ο οποίος ήρθε κάποτε στον κόσμο, θα ξαναέρθει. Πρώτη φορά ήρθε ως ταπεινός δούλος χωρίς προστασία για να πραγματοποιήσει την σωτηρία μας. Την δεύτερη φορά θα εμφανιστεί με δόξα και δύναμη. Η δεύτερη έλευση θα γίνει η σωτηρία μας, αν είμαστε ικανοί να καταλάβουμε ότι όλη η ζωή και όλη η Ιστορία είναι, ολόκληρα, η Έλευση, ο καιρός της έλευσης του Χριστού και κάποτε θα αναζητήσουμε ειλικρινά την Ημέρα του Κυρίου λέγοντας, μαζί με την Εκκλησία και με το Πνεύμα: „Έλα, σύντομα, Κύριε Ιησού!“
Αμήν

http://www.bogoslov.ru/greek/text/3029254.html

Απολυτίκιον των Χριστουγέννων ήχο Δ’.

Η Γέννησίς σου, Χριστέ ο Θεός ημών, ανέτειλε τω κόσμω το φως το της γνώσεως· εν αυτή γαρ οι τοις άστροις λατρεύοντες, υπό αστέρος εδιδάσκοντο, σε προσκυνείν, τον Ήλιον της δικαιοσύνης, και σε γινώσκειν εξ ύψους ανατολήν, Κύριε δόξα Σοι.

Δοξαστικόν των Αίνων Κυριακής μετά την Χριστού Γέννησιν
Ήχος πλ. δ´. Ανατολίου

Αίμα και πυρ, και ατμίδα καπνού• τέρατα γης, α προείδεν Ιωήλ• αίμα την Σάρκωσιν• πυρ την Θεότητα• ατμίδα δε καπνού, το Πνεύμα το άγιον, το επελθόν τη Παρθένω, και κόσμον ευωδιάσαν. Μέγα το μυστήριον της σης ενανθρωπήσεως. Κύριε δόξα σοι.

Ύμνος βασισμένος στην προφητεία του Ιωήλ, πάντα αληθινή και επίκαιρη «…και επί τους δούλους μου και επί τας δούλας μου εν ταίς ημέραις εκείναις εκχεώ από του πνεύματός μου και δώσω τέρατα εν ουρανώ και επί της γης, αίμα και πυρ και ατμίδα καπνού» Ιωηλ. 3, 2-3, σάλπιγγα ισχυρή, απόηχος της φωνής του Θεού, κραυγή αληθείας αποκαλύπτουσα το Μέγα Μυστήριο της θείας Οικονομίας, την ενανθρώπιση του Κυρίου, του Θεού του Υψίστου… οδηγώντας τους «εντρυφούντες» και «προσκαρτερούντες» στο μυστικό υπερώο της Ιερουσαλήμ, να μπορούν και σήμερα να δουν, να καταλάβουν, να μοιραστούν τη θεία έμπνευση του υμνωδού της Πρώτης Εορτής, της ενανθρωπήσεως του Χριστού, να δουν στο «αίμα την Σάρκωσιν», στο «πυρ την Θεότητα», στην «ατμίδα δε καπνού, το Πνεύμα το Άγιον, το επελθόν τη Παρθένω και ευωδιάσαν τον κόσμον», να πληρωθούν οι ψυχές τους πνευματική, δοξολογική, ιερή αγαλλίαση. -(http://www.imgap.gr/file1/AG-Pateres/AG%20KeimenoMetafrasi/PD/34.%20Ioil.htm)

Παππούς Παναής από τη Λύση. Όλα όσα έχουμε ανάγκη,ο Θεός μας τα δίνει πλουσιοπάροχα,αρκεί να του παραδώσουμε τον εαυτό μας.
https://iconandlight.wordpress.com/2016/12/30/%CF%80%CE%B1%CF%80%CF%80%CE%BF%CF%8D%CF%82-%CF%80%CE%B1%CE%BD%CE%B1%CE%AE%CF%82-%CE%B1%CF%80%CF%8C-%CF%84%CE%B7-%CE%BB%CF%8D%CF%83%CE%B7%CF%8C%CE%BB%CE%B1-%CF%8C%CF%83%CE%B1-%CE%AD%CF%87%CE%BF%CF%85/
«Να, τα ηνία Θεέ μου. Οδήγα εσύ. Εγώ δεν έχω δύναμη. Όπου θέλεις πάρε με» Παππούς Παναής του Ιλαμιού από τη Λύση
https://iconandlight.wordpress.com/2016/08/17/%CE%BD%CE%B1-%CF%84%CE%B1-%CE%B7%CE%BD%CE%AF%CE%B1-%CE%B8%CE%B5%CE%AD-%CE%BC%CE%BF%CF%85-%CE%BF%CE%B4%CE%AE%CE%B3%CE%B1-%CE%B5%CF%83%CF%8D-%CE%B5%CE%B3%CF%8E-%CE%B4%CE%B5%CE%BD-%CE%AD%CF%87/
Γλυκέ μου παππού Παναή από τη Λύση, μπαξές ολόδροσος κι ολάνθιστος η καρδιά σου.
https://iconandlight.wordpress.com/2017/12/07/%CE%B3%CE%BB%CF%85%CE%BA%CE%AD-%CE%BC%CE%BF%CF%85-%CF%80%CE%B1%CF%80%CF%80%CE%BF%CF%8D-%CF%80%CE%B1%CE%BD%CE%B1%CE%AE-%CE%B1%CF%80%CF%8C-%CF%84%CE%B7-%CE%BB%CF%8D%CF%83%CE%B7-%CE%BC%CF%80%CE%B1%CE%BE/

Προς Τιμόθεον Β’ Δ´ 5 – 8
5 συ δε νήφε εν πάσι, κακοπάθησον, έργον ποίησον ευαγγελιστού, την διακονίαν σου πληροφόρησον. 6 εγώ γαρ ήδη σπένδομαι, και ο καιρός της εμής αναλύσεως εφέστηκε. 7 τον καλόν αγώνα ηγώνισμαι, τον δρόμον τετέλεκα, την πίστιν τετήρηκα· 8 λοιπόν απόκειταί μοι ο της δικαιοσύνης στέφανος, ον αποδώσει μοι ο Κύριος εν εκείνη τη ημέρα, ο δίκαιος κριτής, ου μόνον δε εμοί, αλλά και πάσι τοις ηγαπηκόσι την επιφάνειαν αυτού.

Προς Τιμόθεον Β’ Δ´ 5 – 8 (Ερμηνευτική απόδοση Ι. Θ. Κολιτσάρα)
5 Συ όμως πρόσεχε άγρυπνος εις όλα όσα διδάσκει ο Θεός και επιβάλλει το καθήκόν σου. Κοπίασε και ταλαιπωρήσουν εις την διακονίαν σου, κάμε έργον κήρυκος του Ευαγγελίου, εκπλήρωσε εις τέλειον βαθμόν την υπηρεσίαν, που ανέλαβες εν τη Εκκλησίᾳ. 6 Δεν θα είμαι πλέον εν τη ζωή, δια να σε καθοδηγώ, διότι εγώ χύνω τώρα το αίμα μου θυσίαν προς τον Θεόν και ο καιρός της εκδημίας μου από τον κόσμον αυτόν έχει πλησιάσει. 7 Έχω αγωνισθή τον καλόν αγώνα δια το Ευαγγέλιον του Χριστού, έφθασα στο τέλος του δρόμου, που με έχει τάξει ο Κύριος, έχω τηρήσει κατά θεωρίαν και πράξιν την πίστιν. 8 Λοιπόν μου επιφυλάσσεται ο στέφανος, που βραβεύει την δικαιοσύνην και την αρετήν, και τον οποίον ο Κύριος, που είναι ο δίκαιος κριτής, θα μου δώση ως ανταμοιβήν κατά την μεγάλην εκείνην ημέραν της Δευτέρας Παρουσίας. Και θα τον δώση όχι μόνον εις εμέ, αλλά και εις όλους όσοι έχουν αγαπήσει και ποθήσει με καθαράν και αγίαν καρδίαν την ένδοξον εμφάνισίν του.


Εύχομαι το ουράνιον βρέφος, να γεννηθή εις τας καρδίας όλων μας… π. Ευμένιος Σαριδάκης

Γέννηση του Ιησού Χριστού_ Рождество Христово_ Nativity of Christ-icon0_de501_33278cb4_XXXL

Επιστολή του π. Ευμενίου Σαριδάκη σταλείσα την 29 Δεκεμβρίου του 1969 από την Αθήνα προς τον αγαπητόν εν Χριστώ αδελφόν Αντώνιο.

Εύχομαι το ουράνιον βρέφος, που εγεννήθηκε εις το φτωχικό και πενιχρό σπήλαιον της Βηθλεέμ μέσα σε φάτνη των αλόγων ζώων, να γεννηθή εις τας καρδίας όλων μας και να μας απαλλάξη και ελευθερώση όλους μας από την δουλεία και αιχμαλωσία των αμαρτωλών παθών και να μας οδηγήση εις την στενή και τεθλιμένη οδό την άγουσα εις ζωήν αιώνιον’ και με ευλογία Θεού να περάσουμε το νέο έτος, με πολλές αρετές και με πολλά θεϊκά δώρα’ αμήν…

Οι τρισμακάριοι παληοί και αγιασμένοι πατέρες ήτανε στην ψυχή και το σώμα καθαροί και είχανε κάνει την καρδιά τους θρόνο της Αγίας Τριάδος. Σε μένα που είμαι όλων αμαρτωλότερος, ελεεινότερος και ακάθαρτος στην ψυχή και το σώμα είναι ποτέ δυνατόν να μου εμπιστευθή ο Θεός αυτά που εμπιστεύετε στους Αγίους του; Οι πολλές μου αμαρτίες υπερβαίνουν την άμμο της θαλάσσης και τις σταγόνες του ωκεανού. Δεν είμαι άξιος διά άγια δώρα…

Λατρευτάς και προσκυνητάς ζητά ο Χριστός μας. Για μας είναι το καλλίτερο να αγωνιζόμαστε αδιάλειπτα μέρα και νύκτα χωρίς καμμιά διακοπή, να είμαστε πάντα κοντά στον Χριστόν μας. Να ταπεινωθούμε ενώπιον του Θεού και να γίνομε υπήκοοι εις το πανάγιόν του θέλημα μέχρι θανάτου….

Με αγάπη Χριστού
ο ελάχιστος των ελαχίστων
και τελευταίος πάντων των επί γης ανθρώπων
αμαρτωλός Σωφρόνιος*

Εύχεσθε και υπέρ εμού του αμαρτωλού και αναξίου όλου του κόσμου˙ αμήν.

* Ήταν το όνομα που έλαβε ως μοναχός.


The Fourteen Thousand Holy Children of Bethlehem, St Nikolai Velimirovich, Bishop of Zica

14,000 Infants (the Holy Innocents) slain by Herod at Bethlehem

Commemorated on December 29

The Fourteen Thousand Holy Children of Bethlehem
St Nikolai Velimirovich, Bishop of Zica

14.000 Νηπίων υπό του Ηρώδου _-14 000 младенцев убиты царем Иродом _l_7822c04When the Magi from the east did not return to Jerusalem from Bethlehem to inform Herod about the newborn King but rather, at the angel’s command, returned to their homeland another way, Herod became as enraged as a wild beast and ordered all the children two years old and under in Bethlehem and its surroundings to be killed. This frightening command of the king was carried out to the letter. His soldiers beheaded some of the children with swords, smashed others against stones, trampled others underfoot, and strangled others with their hands. And the cries and wails of the mothers rose to heaven, Lamentation, and bitter weeping; Rachel weeping for her children (Jeremiah 31:15, Matthew 2:18), as had been prophesied. This crime against the multitude of innocent children was carried out a year after the birth of Christ, at the time when Herod was seeking to find the Divine Child. He asked Zacharias about his son John, so that he might kill him, since he naturally thought that John was the new king. As Zacharias did not turn John over, he was slain in the Temple by order of Herod. St. Simeon the God-receiver would also have been murdered soon after the Presentation in the Temple, had he not already reposed in God. After murdering the children of Bethlehem, Herod turned against the Jewish elders who had revealed to him where the Messiah would be born. He then killed Hyrcanes, the high priest, and the seventy elders of the Sanhedrin. Thus, they who had agreed with Herod that the new Child-king must be killed came to an evil end. After that, Herod murdered his brother, sister, wife and three sons. Finally, God’s punishment came to him: he began to tremble, his legs became swollen, the lower part of his body became putrid, and worms came out of the sores; his nose became blocked and an unbearable stench emanated from him. Before his last breath, he remembered that there were many captive Jews in prison, and he ordered that they all be killed so that they would not rejoice in his death. Thus, this terrible ruler gave up his inhuman soul and handed it over to the devil for eternal possession.

HYMN OF PRAISE
The Fourteen Thousand Holy Children of Bethlehem

A voice in Rama was heard, and much weeping,
And sorrowful mothers crying out to God.
In blood lay the slaughtered children,
And, over them, sorrowful mothers lamented.
The city of David, with all the surrounding region, moans;
Heaven was horrified at the misdeed of men;
Heaven and earth were horrified and quaked,
When the screams of the innocent pierced the air.
The blow intended for the Son of God
Fell with its weight on the innocent children,
Upon young and helpless ones of the same age as Christ.
The servants of the wicked king attacked
Where the angels of God sang
And where Christ’s shepherds humbly knelt.
There a torrent of blood flowed.
Why? In order that Herod would always be first!
As soon as the Eternal Physician appeared on earth,
The earth revealed its wounds and sins,
Showing how much mankind is infected,
And how necessary healing from heaven is.
Upon the young forerunners of His suffering,
Christ bestowed the eternal joy of Paradise.

The Prologue from Ohrid: Lives of Saints
by St Nikolai Velimirovich, Bishop of Zica, Serbia (+1956)
http://prologue.orthodox.cn/December29.htm

(Vesper of the feast of the Holy Innocents.)

When Jesus was born in Bethlehem of Judah,
The sceptre of the house of Judah passed away.
Infants who leaped in play were slaughtered for Christ.
A voice was heard in Ramah,
The lamentation of Judah’s daughters,
Rachel weeping for her sons, as it is written,
For the lawless Herod murdered the infants.
The land of Judah was soaked with innocent blood;
The earth was reddened by the blood of babies.
But the Church of the Gentiles is washed by this blood;
Clothed in radiant purity, she cries in joy:
The Truth has come!
God is made manifest!
He is born of the Virgin,
Enlightening those who sit in darkness,
For the salvation of the world!


Άγια 14.000 Νήπια μάρτυρες της έκρηξης μιας τρομακτικής μοχθηρίας, π. Αλέξανδρος Σμέμαν

14.000 Νηπίων υπό του Ηρώδου _-14 000 младенцев убиты царем Иродом _14,000 Infants54 - Copy

Aγίων 14.000 Νηπίων υπό του Ηρώδου αναιρεθέντων.

Πάντων των Xριστιανών των εν λιμώ και δίψη και μαχαίρα και κρύει τελειωθέντων. Tελείται δε η αυτών Σύναξις εν τω Nαώ της Yπεραγίας Δεσποίνης ημών Θεοτόκου εν τοις Xαλκοπρατείοις, ένθα κείται η αγία Σορός.

Εορτάζουν στις 29 Δεκεμβρίου

του π. Αλεξάνδρου Σμέμαν

Δεν προλαβαίνουμε να χαρούμε τα Χριστούγεννα, αυτή τη γιορτή της ειρήνης και της καλωσύνης που ακτινοβολεί το Παιδί της Βηθλεέμ, και τότε το ευαγγέλιο μας προσκαλεί να παρασταθούμε μάρτυρες της έκρηξης μιας τρομακτικής μοχθηρίας απέναντι σ’ Αυτό, μιας μοχθηρίας που ποτέ δε θα τελειώσει ή θα αδυνατίσει.[…]

Ιστορικά γνωρίζουμε ότι ο Ηρώδης βασίλευε στην Παλαιστίνη με τη σύμφωνη γνώμη και υπό την προστασία των ρωμαίων κατακτητών, και πως ήταν ένας απάνθρωπος και άδικος τύραννος. Στην αντίδραση του στη γέννηση του Χριστού, το ευαγγέλιο μας δίνει το αιώνιο πορτραίτο της επίγειας εξουσίας που ο μοναδικός σκοπός και η ενέργειά της εξαντλούνται στη διατήρηση, χρησιμοποίηση και υπεράσπιση της δύναμης που κατέχει ενάντια σε ο,τιδήποτε πιθανώς απειλεί την ύπαρξή της. Mήπως δεν το ξέρουμε τόσο καλά εμείς οι ίδιοι; Πάνω απ’ όλα ο Ηρώδης είναι τρομαγμένος και φιλύποπτος. Πιθανώς να αναρωτηθούμε πώς ήταν δυνατό ένα παιδί να αποτελεί απειλή, ένα παιδί για το οποίο δε βρέθηκε κανένα άλλο κατάλυμα παρά μια σπηλιά για να γεννηθεί; Για τον Ηρώδη όμως ήταν αρκετό το ότι κάποιος –και στην περίπτωσή μας αυτοί οι μάγοι από την Ανατολή- ονόμασε «βασιλιά» αυτό το άγνωστο φτωχικό και αβοήθητο παιδί. Τίποτε άλλο δε χρειάστηκε για να μπει σε λειτουργία ο μηχανισμός της εγκληματικής αναζήτησης, έρευνας, ανάκρισης και εκτέλεσης.

14.000 Νηπίων υπό του Ηρώδου _-14 000 младенцев убиты царем Иродом _l_7822c04«Τότε Ηρώδης λάθρα καλέσας τους μάγους…». Έπρεπε να γίνει μυστικά, επειδή αυτού του τύπου η εξουσία γνωρίζει ότι μπορεί να λειτουργεί μόνο όταν η δουλειά της γίνεται μυστικά, που σημαίνει παράνομα και άδικα. Και τότε, «πορευθέντες», είπε ο Ηρώδης στους Μάγους «ακριβώς εξετάσατε περί του παιδίου.» Διατάζει να διερευνήσουν, να «κατασκευάσουν μιαν υπόθεση», να την προετοιμάσουν πολύ προσεκτικά έτσι, ώστε να μην υπάρχει καμιά διαφυγή ή σφάλμα καθώς ετοιμάζονται τα αντίποινα. Κατόπιν έρχεται το ψέμα: «επάν δε εύρητε, απαγγείλατέ μοι, όπως καγώ ελθών προσκυνήσω αυτώ.» Πόσο συχνά δεν έχουμε δει αυτό το είδος του ψέματος να διαμορφώνεται τόσο μεθοδικά καθώς προετοιμάζεται να εκτοξευθεί. Και τελικά η παράλογη και αιματοβαμμένη αντεκδίκηση: για να καταστραφεί ο ένας, δολοφονούνται εκατοντάδες. Δεν υπάρχουν εξαιρέσεις, δε σταματά σε τίποτε. Και όλα αυτά για να προστατευθεί η άπληστη εξουσία, που δεν έχει κανέναν άλλο τρόπο για να υπερασπίσει τον εαυτό της από τη βία, την απανθρωπιά και την ετοιμότητα να δολοφονήσει.

Το φως των Χριστουγέννων συναντά το σκοτάδι της κακόβουλης εξουσίας που την έχει διαφθείρει ο φόβος και η καχυποψία. Από τη μια πλευρά: «Δόξα εν υψίστοις Θεώ και επί γης ειρήνη, εν ανθρώποις ευδοκία.» Από την άλλη μια τρομακτική, συνεχώς κακή βούληση, ο ρόγχος ενός μισοπεθαμένου καθεστώτος που μισεί το φως, τον κόσμο, την ελευθερία, την αγάπη και επιθυμεί διακαώς να τα ξεριζώσει χωρίς έλεος. Γιατί να νοιαστεί αυτή η κακόβουλη εξουσία για τις κραυγές και το κλάμα των μητέρων που δε θα βρουν καμιά παρηγοριά; Δυο χιλιάδες χρόνια πέρασαν από τότε, αλλά οι ίδιες δύο εξουσίες εξακολουθούν να βρίσκονται αντιμέτωπες η μια απέναντι στην άλλη στον πολυβασανισμένο πλανήτη μας: η εξουσία της γυμνής δύναμης, η τυφλωμένη από το φόβο και τρομακτικά απάνθρωπη και η ακτινοβόλα εξουσία του παιδιού της Βηθλεέμ. Φαίνεται όμως πως όλη η εξουσία, όλη η δύναμη βρίσκεται στα χέρια αυτής της γήινης αρχής, στα χέρια της αστυνομίας της, των ανακριτών της, στα χέρια αυτού του αθάνατου συστήματος των νυκτερινών επιχειρήσεων. Μόνο όμως φαινομενικά: επειδή ποτέ δεν παύουν να λάμπουν το αστέρι και η εικόνα της Μητέρας με το Βρέφος, ο ύμνος «Δόξα εν υψίστοις Θεώ» δεν έχει σιγήσει, και η πίστη, η ελπίδα και η αγάπη ζουν. Τα Χριστούγεννα ήρθαν και έφυγαν, αλλά η λάμψη τους μένει.

Από το βιβλίο “Εορτολόγιο, Ετήσιος Εκκλησιαστικός Κύκλος”, εκδ. Ακρίτας

Εις τα ώτα του Κυρίου Σαβαώθ, εισεληλύθει η σφαγή υμών, Βρέφη τίμια· δι’ αυτόν γαρ το αίμα εξεχέατε, και εν κόλποις Αβραάμ επαναπαύεσθε, και την Ηρώδου εις αιώνας, μισητήν κακίαν καταγγέλλετε, δυνάμει του τεχθέντος Χριστού.

Απολυτίκιον των αγίων Νηπίων.
Ηχος α΄ Τον τάφον σου Σωτήρ

Ως θύματα δεκτά, ως νεόδρεπτα ρόδα και θεία απαρχή, και νεόθυτοι άρνες, Χριστώ τω ώσπερ νήπιον, γεννηθέντι προσήχθητε, αγνά Νήπια, την του Ηρώδου κακίαν, στηλιτεύοντα και δυσωπούντα απαύστως, υπέρ των ψυχών ημών.