God-bearers, you are the salt of the earth and the light of the world. Poem LXXXVII (87), St. Nikolai Velimirovich

Prayers by the Lake
St. Nikolai Velimirovich, Bishop of Ochrid
Poem LXXXVII (87)

God-bearers, you are the salt of the earth and the light of the world.1 If you lose your flavor and become dark, the world will be a shell of life, a snake’s slough, which a serpent sheds amid the thorns.2

You contain the heavenly flame amid the ashes.3 If you allow yourselves to die out, the world will be a pile of ashes beyond the gates of life.

Death-bearers babble about your life, because they have no life of their own.

Perjurers swear by your God, because they have no God of their own.

A liar justifies himself with your truth, because he has none of his own.

The world’s wise men seek wisdom by a roundabout way and return to your wisdom, because there is no other.

Weaklings persecute you, because they fear your strength, and they themselves cannot take it away.

Cowards envy you for your courage, for there is nothing to encourage them.

Behold, the rich all beg from you, yet no one can give you anything. You are rich, for you have God. You are wealthy, for you are God-bearers.

Your soul is the cradle of the Living God. Your heart is His throne. Your mind is Mount Sinai, where He alone gives tablets of stone and speaks.4

Journey freely with God within you; you will not lose the way, and you will not be left without shelter. Enter with Him freely through the gates of the day, and the day will be yours. Enter with Him freely through the gates of the night, and the night will cringe with its specters, and will show you its wonders.

Do not sell your treasure, for the world cannot pay for it.5

Do not trade with the universe, for the universe can give nothing except itself. And its entirety is like paper compared to gold. It will burn up one day, and will be reduced to a handful of ashes.6 Will it die? It is already dead, and has nothing without your spiritual treasure.

Space from one end to the other, cannot store your treasure.

Time, from one end to the other, cannot calculate your treasure.

The world persecutes you,7 because you have peace, and it has none.

The world envies you, because you have wealth, and it is impoverished.

The world fears you, because you have power, and it is powerless.

The world hates you, because you have blessedness, and it is wretched.8

Do not spite the world, and do not add oil to the fire. For the whole world is ablaze with the flames of malice.

You have been isolated, you say? Are sepulchers really any kind of fellowship? One person alive in a cemetery is less alone than all the graves of the dead.

You are few in number, you say? But you are armed. Your adversaries are bound sepulchers.

The world is lifeless without you. You are the channels through which life pours into the world.

The world is joyless without you. Through you laughter is entering a prison.

Do not fatten your bodies, for to fatten is to fester. Do not pack mud onto your bones, for your bones will become sluggish and your souls will become thin.

Zealously keep the divine Bridegroom9 within you, and beware lest you frighten Him away. He is truly as timorous as a bird, and will not impose Himself. At a single unseemly thought He flees from the mind. At a single filthy desire He flees from the heart.

Remember: if He abandons you, His last dug-out, the world will be a shell of life, a snake’s slough, which a serpent sheds amid the thorns.

_____________
1. Cf. Matt. 5:13-14.
2. Cf. Matt. 5:15-16 and 6:22-23.
3. Cf. Mark 9:49-50, Luke 3:16 and 12:49.
4. Cf. Ex. 19 and 20.
5. Cf. Matt. 13:44-46.
6. Cf. 2 Pet. 3:10-12.
7. Cf. Matt. 5:10-12 and John 15:20.
8. Cf. Matt. 10:22 and John 15:18-25.
9. Bridegroom Christ (Cf. Matt. 9:15 and 25:1-13, John 3:29).
http://www.sv-luka.org/praylake/pl87.htm

Prayers by the Lake, LXXXVII (87), by St. Nikolai Velimirovic
Written at Lake Ohrid 1921-1922.

.. Like the Old Testament Psalmist, our holy Vladika poured out his soul in his works and in prayer. This is especially evident in his “Prayers by the Lake,” “The Spiritual Lyre,” and “Prayerful Songs.” From his poetic inspiration and fervor arose prayers on the level of the Psalms, like the most beautiful flowers of paradise. Vladika Nikolai’s spirit of prayer was so powerful that it often threw him to his knees. He was often seen weeping. He was inflamed by divine eros.* His thirst for God was unquenchable; it could be satisfied only with complete union with God.

A view of Lake Ochrid (Ohrid), where St. Nikolai composed these prayers.
The 13th century monastery is dedicated to St. John the Theologian at Kaneo, Ohrid

 

 

Advertisement

Άβελ και Κάϊν. Οι ενάρετοι προκαλούν το φθόνο του διαβόλου και των κακών ανθρώπων.

Άβελ και Κάϊν

Ο Άβελ ήταν ο δευτερότοκος υιός του Αδάμ και της Εύας. Ήταν κτηνοτρόφος, ενώ ο πρωτότοκος Κάϊν ήταν γεωργός. Τα πρώτα παιδιά των πρωτοπλάστων είχαν τα δυό πρώτα και πανάρχαια επαγγέλματα των ανθρώπων, την κτηνοτροφία και την γεωργία.
Τα δυό αδέλφια, ευθύς εξ αρχής, χωρίς να τους το διδάξει κανείς και χωρίς να τους το ζητήσει, θέλησαν να προσφέρουν θυσία.. . Ο Κάϊν προσφέρει ως θυσία τα πιο τυχαία και συνήθη γεωργικά του προϊόντα. Ενώ ο Άβελ διαλέγει τα πρωτότοκα και πιο παχιά των προβάτων του. Αποτέλεσμα της διαφορετικής ποιότητας των θυσιών ήταν να φανεί, με κάποιο τρόπο που δεν ξεκαθαρίζει το βιβλίο της Γενέσεως, η προτίμηση και ευαρέσκεια του Θεού στη θυσία του Άβελ και η αποστροφή και η δυσαρέσκεια του Θεού για τη θυσία του Κάϊν. Όχι γιατί ενδιαφερόταν ο Θεός για την ποιότητα της προσφοράς αυτής καθ’ εαυτής, αλλά γιατί ενδιαφερόταν για την ποιότητα της πίστεως και της αγάπης του Κάϊν και του Άβελ. Και όπως ζήτησε από τους γονείς τους να μη φάνε από το δένδρο της γνώσεως του καλού και του κακού, για να δεί τη πίστη τους, την αγάπη και την αφοσίωση τους προς αυτόν, έτσι εδώ, χωρίς να τους ζητήσει τίποτα ο ίδιος αυτή τη φορά, τους αφήνει να προσφέρουν ότι αυτοί θέλουν, ελέγχει όμως την ποιότητα της προσφοράς τους και επιδοκιμάζει την ουσιαστική και αγνή και άδολη προσφορά του Άβελ, ενώ αποδοκιμάζει την επιφανειακή και τυπική και τιποτένια προσφορά του Κάϊν. Και το κάνει αυτό για να επιβραβεύσει μεν την συμπεριφορά του Άβελ και να τον ωθήσει σε συνεχή και αέναη ποιοτική λατρεία του Θεού, να διορθώσει δε την ψεύτικη και υποκριτική θρησκευτικότητα του Κάϊν, του πρώτου Φαρισαίου της ανθρωπότητας.

Ο Κάϊνν λυπήθηκε πολύ και μελαγχόλησε λόγω της συμπεριφοράς του Θεού. Γι’ αυτό ο Θεός με αγάπη και ενδιαφέρον του μίλησε και του επέστησε την προσοχή στην σωστή και ορθή προσφορά της θυσίας. Του είπε δε ενισχυτικά και ενθαρρυντικά ότι αυτός, σαν πρωτότοκος, θα προηγείται του αδελφού του και θα τον εξουσιάζει, σύμφωνα με τον άγραφο νόμο των πρώτων ανθρώπων. Συνεπώς δεν χρειάζεται να στεναχωριέται ούτε να μελαγχολεί· απλώς να φροντίσει να διορθώσει το ποιόν της θυσίας του.

Δυστυχώς ο Κάϊν δεν θέλησε να διορθώσει τον εαυτό του, αλλά πίστευσε ότι θα γίνει μεγάλος έναντι του Θεού, εάν λείψει η σύγκριση της θυσίας του με την θυσία του αδελφού του. Πόσο ανόητος γίνεται ο άνθρωπος μερικές φορές. Ο Φαρισαίος του ευαγγελίου νόμιζε ότι γίνεται μεγάλος, εάν κατηγορήσει και ξευτελίσει τον αμαρτωλό και ταλαίπωρο τελώνη. Και ο Κάϊν νόμισε ότι θα γίνει μεγάλος, εάν εξαφανίσει τον υπερέχοντα σε αρετή αδελφό του. Αυτό το σύνδρομο θα καταδυναστεύει τον άνθρωπο έκτοτε. Πάντα θα ταπεινώνουμε τον κατώτερο και θα προσπαθούμε να εξαφανίζουμε με αθέμιτους τρόπους τον ανώτερο από εμάς. Έτσι ο Κάϊν παρασύρει τον αδελφό του μακριά από τα βλέμματα των γονέων του και ενώ εκείνος τον ακολουθεί με αθωότητα, αγάπη, εμπιστοσύνη, εκείνος σηκώνει το χέρι του και το βάφει με το αίμα του αδελφού του. Και η αποτρόπαια αυτή ιστορία συνεχίζεται έκτοτε αδιάκοπα, με διαφορετικές παραλλαγές κάθε φορά.

Οι πατέρες της Εκκλησίας παρατηρούν ότι ο Άβελ υπήρξε ο πρώτος παρθένος· ο πρώτος μάρτυς· ο πρώτος πιστός· ο πρώτος δίκαιος. Τον θεωρούν «τύπο» του Χριστού. Δεν διέπραξε καμμία αδικία, ήταν θεοσεβής εις το έπακρον, προσέφερε θυσία στο Θεό ο,τι καλύτερο υπήρχε. Κι όμως υπέμεινε κακά, χειρότερα απ’ αυτά που υφίστανται οι εγκληματίες. Τιμωρήθηκε επειδή ήταν δίκαιος. Φοβερό να σκεφθεί κανείς, ότι ο πρώτος φονευθείς άνθρωπος δεν ήταν κανένας παλιάνθρωπος, ούτε κάποιος εγκληματίας· αλλά ο πιο ωραίος και ενάρετος άνθρωπος της εποχής του. Οι ενάρετοι προκαλούν το φθόνο του διαβόλου και των κακών ανθρώπων, όπως οι πλούσιοι προκαλούν τον φθόνο των πτωχών και την προσοχή των κλεπτών. Όσο χρόνο δεν παρουσίασε τίποτα σπουδαίο ο Άβελ τον ανεχόταν και ο διάβολος και ο Κάϊν. Όταν όμως λαμπρύνθηκε λόγω θυσίας, τότε τον φθόνησε ο Κάϊν υποκινούμενος από το σατανά. Συνεπώς όταν αποκτούμε αρετή να περιμένουμε σφοδρή επίθεση του διαβόλου με τα πιο ειδεχθή και άνομα και βδελυρά μέσα.

Ο άγιος Χρυσόστομος -σε παραίνεση που γράφει στον υποφέροντα άπειρα κακά ασκητή Σταγείριο, που δεν έφταιγε σε τίποτα- λέγει, ότι αυτό που προκαλεί κυρίως τον φθόνο του διαβόλου είναι η ολοκληρωτική αφιέρωση του εαυτού μας στο Θεό. Εάν ο Άβελ έκανε έξω φρενών τον διάβολο μόλις αφιέρωσε ζωϊκό λίπος στο Θεό, πόσο τον εξαγριώνουν αυτοί που αφιέρωσαν τον εαυτό τους στο Θεό σαν μοναχοί. Η αφιέρωση του εαυτού μας είναι το μεγαλύτερο πράγμα. Η μεγαλύτερη θυσία. Δεν προσφέρει απλώς ο αφιερωμένος αλλά προσφέρεται.

Επίσης η μετάνοια και η συντριβή είναι κάτι που ευχαριστεί τέλεια το Θεό και ερεθίζει πλήρως τον διάβολο. «Ότι ει ηθέλησας θυσίαν, έδωκα αν· ολοκαυτώματα ουκ ευδοκήσεις. Θυσία τω Θεώ πνεύμα συντετριμμένον, καρδίαν συντετριμμένην και τεταπεινωμένην ο Θεός ουκ εξουδενώσει» (Ψαλμ. 50,18-19). Εδώ εμφανίζεται ο Θεός να μη θέλει τα σφάγια των ζώων, που καιγόταν ολοκληρωτικά στον βωμό (ολοκαυτώματα) και που ήταν ανθρώπινη επινόηση λατρείας, αλλά το πνεύμα και τη διάθεση και τη θέληση του ανθρώπου ολοκληρωτικά εστραμμένα προς αυτόν. Να έχει ο άνθρωπος ολοκληρωτικά μετανοήσει για την αμαρτωλή κατάσταση που βρισκόταν, να εκζητά το έλεος του Θεού και να επιθυμεί αλλαγή πορείας προς το καλύτερο.
Γι’ αυτό δεν είναι τυχαίο, ότι ο Φαρισαίος της γνωστής παραβολής επιτίθεται λαύρος στον Τελώνη, που μετανοεί και ζητά το έλεος του Θεού. Ο Φαρισαίος είναι ο απόγονος του Κάϊν που ερεθίζεται με τη θυσία μετανοίας και συντριβής του Τελώνη, όπως εκείνος ερεθίσθηκε με τη θυσία του Άβελ. Δεν προχωρεί σε φόνο βέβαια, αλλά προσπαθεί να τον συντρίψει ψυχικά και να τον εξουθενώσει, εν αντιθέσει με το Θεό που τον δέχεται και τον δικαιώνει λόγω της μετανοίας του. Δεν ανέχεται άλλος να προσφέρει θυσία και να του παίρνει την αποκλειστικότητα της μόνης σωστής κατ’ αυτόν λατρείας. Της λατρείας του ανθρωπίνου εγώ και όχι του Θεού.

Αρχιμανδρίτης Μελέτιος Απ. Βαδραχάνης.
http://www.pmeletios.com/newSite/index.php/%CF%80%CE%B1%CE%BB%CE%B1%CE%B9%CE%B1-%CE%B4%CE%B9%CE%B1%CE%B8%CE%B7%CE%BA%CE%B7

…Πρέπει να προσέξουμε πολύ ότι η μεγάλη αμαρτία συνοδεύεται με μεγάλη θρασύτητα. Ενώ η μεγάλη αγιότητα συνοδεύεται από λεπτότητα, συστολή, σιωπή, ταπείνωση, ομολογία και αποδοχή της ευθύνης και της ενοχής της οιασδήποτε αμαρτίας.
Ο Κάϊν όμως είναι θρασύς και ξετσίπωτος, γιατί είναι αμετανόητος. «Να φωνάζεις ακόμη κι όταν έχεις άδικο» είναι το αξίωμα του αμαρτωλού και αμετανόητου ανθρώπου. «Δεν γνωρίζω· μήπως είμαι φύλακας του αδελφού μου και θες να ξέρω;» απαντά αδιάντροπα, ψυχρά, και με αναίδεια. Κι όμως Κάϊν έπρεπε να είσαι φύλακας του αδελφού σου. Γιατί όχι; Πρωτότοκος εσύ, μικρότερος αυτός. Έπρεπε να τον προσέχεις…

 «Η φωνή του αίματος του αδελφού σου από το έδαφος φωνάζει δυνατά προς εμένα».
Μεγάλη αποκάλυψη κάνει η Γραφή στο σημείο αυτό. Στο Θεό δεν μιλά μόνο η γλώσσα· μιλά και το αίμα. Και πρωτίστως το αίμα. Το αίμα του Χριστού, το αίμα των μαρτύρων, το αίμα των αθώων που σφαγιάσθηκαν αδίκως χωρίς να φταίνε. Στο βιβλίο της Αποκαλύψεως, όταν ανοίγει η πέμπτη σφραγίδα, ο Ιωάννης ο θεολόγος βλέπει τις ψυχές των σφαγμένων μαρτύρων να βρίσκονται κάτω από το ουράνιο θυσιαστήριο και να κράζουν· «μέχρι πότε εσύ, που είσαι ο δεσπότης ο άγιος και ο αληθινός, δεν θα δικάζεις και δεν θα τιμωρείς το αίμα μας που χύθηκε;» (Αποκ.6,10). Είναι σαν να λένε· «Εσένα πολεμούσανε Θεέ και επειδή ήμασταν μαζί σου, μας χτυπήσανε. Στο πρόσωπό μας χτυπούσαν εσένα». Στο πρόσωπο του Άβελ ο Κάϊν χτύπησε το Θεό που δεν έδωσε σημασία στη θυσία του. Στο πρόσωπο του πάγκαλου Ιωσήφ χτύπησαν τ’ αδέλφια του τον πατέρα τους Ιακώβ, που εκτιμώντας το χαρακτήρα του Ιωσήφ, του έδειχνε ιδιαίτερη αγάπη…

Μπορεί να πει κάποιος· καλά ο Κάϊν πληρώνεται για την κακία του και είναι δυστυχής, αλλά ο Άβελ γιατί βρίσκει τέτοιο φρικτό τέλος; Γιατί ο Θεός επέτρεψε να αδικηθεί τόσο ανόσια από τον αδελφό του; Γιατί η αγιότητα να μη εξασφαλίζει και την κατά κόσμο ευτυχία; Απαντούμε· ο Άβελ υπήρξε ευτυχής. Είχε καθαρίσει τον εαυτό του από την ιδιοτέλεια. Προσέφερε ότι καλύτερο είχε στο Θεό και ο Θεός δέχθηκε τη θυσία του.
Ο άγιος Χρυσόστομος αποφαίνεται θεόπνευστα ότι αυτός που δεν αδικεί τον εαυτό του κανένας δεν μπορεί να τον αδικήσει και ότι κακό δεν είναι να αδικείσαι αλλά ν’ αδικείς. Έτσι και ο Άβελ, για όποιον βλέπει με τα μάτια της πίστεως, δεν έπαθε τίποτα. Δεν είχε καμμιά ζημιά ουσιαστική και αιώνια. Ο ίδιος είχε σφαγιάσει το συμφέρον του νωρίτερα προσφέροντας τα καλύτερα του ζώα στο Θεό. Τώρα έδωσε και τη ζωή του, το αίμα του, το μέλλον του, τα όνειρα και τους οραματισμούς του. Προσέφερε την τέλεια θυσία που ισχύει και στην Καινή Διαθήκη. Είναι υπόδειγμα πίστεως και ευσεβείας. «Αποθανών έτι λαλείται» (Εβρ. 10,5). Αντίθετα ο Κάϊν κι όταν ζούσε ήταν δυστυχισμένος και μετέπειτα. Προβάλλεται ως παράδειγμα βδελυγμίας από το Θεό και κατάρας από την αγία Γραφή.

Αρχιμανδρίτης Μελέτιος Απ. Βαδραχάνης.

Θεοτοκίον.Ἦχος πλ. δ’ Ἀνέστης ἐκ νεκρῶν.
Εκ πάσης απειλής, και κακίας ανθρώπων, διάσωσον ημάς, Παναγία Παρθένε· σε γαρ έχομεν σκέπην, και προστασίαν οι καταφεύγοντες, επί σοι Θεομήτορ, και τον τεχθέντα εκ σού Θεόν ημών, ον εκδυσώπει ρύσασθαι ημάς, κινδύνων και θλίψεων.

Δόξα σοι, ο Θεός ημών, δόξα σοι.
Έχοντες το Πνεύμα, το άγιον της νηστείας, εστιάτορα πλούσιον, των αυτού χαρισμάτων, εμφορηθώμεν και δαψιλώς εντρυφώμεν, τούτο ανυμνούντες ως Θεόν ημών.

If you have love for all the world, the whole world is beautiful. Mother Gabrielia

Mother Gabrielia

Not a knowledge that you learn, but a knowledge that you suffer. That is Orthodox spirituality.

Two things are very important… “Love one another,” and “Fear not, only believe.”

We must love people and accept them in our hearts as God presents them to us. It has been thus ordained by the Lord Himself and by the Orthodox Tradition.

The faculty of judgement (Krisis) comes naturally to man. Criticism (Katakrisis) and reproval spring from malice. Discernment (Diakrisis) is a gift from God and we should pray for it. It is essential to our protection and progress.

Keep your mouth shut in the hour of crisis, when a problem is acute. Do not say anything, because you may regret it a thousand times. Instead, tell it to the Angels so that they may place it at the Lord’s Feet, and pray the Lord for an Angel of Peace to calm your soul.

The love which binds people together, is the greatest Divine Gift.

The Christian must respect the mystery of the existence of everyone and everything.

Never desire anything but the will of God, and receive with love the evil that comes to you.

We become a replication of heaven with “May Your will be done on earth as in heaven.”

A Christian’s security should be divine protection.

Anxiety is for those who have no Faith.

Never expect anybody to understand you. Only God.

When in truth we appreciate the gifts which God gives us, we don’t have time to seek anything else. We run to say thank you. Thank you, thank you, thank you. We see a person … thank you. We see a flower … thank you. We see a glass of milk … thank you.
For everything … thank you. And such a joy comes into our life, that many do not understand even if they are close to us; What is all this!

If you have love for all the world, the whole world is beautiful.

Prokeimenon: (Tone VI):
Prokeimenon: O Lord, save Thy people * and bless Thine inheritance.
Verse: Unto Thee have I cried, O Lord, my God.

A READING FROM THE BOOK OF GENESIS (4:8 – 15)

Cain talked with Abel his brother: and it came to pass, when they were in the field, that Cain rose up against Abel his brother, and slew him. And the LORD said unto Cain, Where is Abel thy brother? And he said, I know not: Am I my brother’s keeper? And he said, What hast thou done? the voice of thy brother’s blood crieth unto me from the ground. And now art thou cursed from the earth, which hath opened her mouth to receive thy brother’s blood from thy hand; When thou tillest the ground, it shall not henceforth yield unto thee her strength; a fugitive and a vagabond shalt thou be in the earth. And Cain said unto the LORD, My punishment is greater than I can bear. Behold, thou hast driven me out this day from the face of the earth; and from thy face shall I be hid; and I shall be a fugitive and a vagabond in the earth; and it shall come to pass, that every one that findeth me shall slay me. And the LORD said unto him, Therefore whosoever slayeth Cain, vengeance shall be taken on him sevenfold. And the LORD set a mark upon Cain, lest any finding him should kill him.

ODE VIII, Second Canon
Irmos: In His divine power the Lord descended …,
Refrain: Glory to Thy precious Cross O Lord.

Rejoice, O Cross, for by thee the thief in a single moment acknowledged Christ’s divinity, crying: ‘Lord, remember me in Thy Kingdom.’ Make us also sharers in that Kingdom.

Ο Χριστός είναι ο Μοναδικός Δάσκαλος. Άγιος Νικόλαος Αχρίδος

Ο Χριστός είναι ο Μοναδικός Δάσκαλος 
Άγιος Νικόλαος Αχρίδος

Ευλογημένος είναι εκείνος ο άνθρωπος που δεν θέλει να κάνει το δάσκαλο ούτε τον αρχηγό. Τρία ουράνια χαρίσματα συνοδεύουν ένα τέτοιο άνθρωπο: το πρώτο ονομάζεται ειρήνη, το δεύτερο ονομάζεται σοφία, και το τρίτο ονομάζεται ευδοξία.

Ο Κύριος είπε στους μαθητές Του: «Μηδέ κληθήσετε καθηγηταί· εις γαρ υμών εστιν ο καθηγητής, ο Χριστός» (Ματθ. 23, 10).

Εσείς που ανελλιπώς μελετάτε την Αγία Γραφή ίσως θα βρεθείτε σε αμηχανία, προκειμένου να φέρετε σε συμφωνία την παραπάνω σαφή εντολή με την επόμενη: Πηγαίνετε να κηρύξετε και να διδάξετε όλους τους λαούς. (Ματθ. 28, 19-20).

Ο Κύριος στέλνει τους μαθητές Του να διδάσκουν, αλλά τους απαγορεύει να ονομάζονται δάσκαλοι. Πώς μπορεί να γίνει αυτό; Πράγματι θα ήταν δύσκολο να το κατανοήσουμε, αν δεν έλεγε στο τέλος: «Εις γαρ υμών εστιν ο καθηγητής, ο Χριστός». Αυτό σημαίνει: Εγώ είμαι ο Δάσκαλος και η διδασκαλία είναι δική μου. Εγώ είμαι ο μοναδικός αληθινός Δάσκαλος και εσείς είστε μόνο φορείς της διδασκαλίας Μου. Έφερα τη διδασκαλία Μου από τον ουρανό και την αποκάλυψα σε σας. Δεν την ανακαλύψατε εσείς, αλλά την ακούσατε από Μένα και την δεχτήκατε. Εγώ είμαι ο Δάσκαλος. Το έργο σας είναι να διδάξετε τα λόγια μου στους ανθρώπους όπως προσφέρατε εκείνους τους πέντε άρτους, τους οποίους Εγώ ευλόγησα και πολλαπλασίασα. Τότε Εγώ ήμουν ο Οικοδεσπότης και εσείς οι υπηρέτες γύρω από το τραπέζι μου. Τώρα σας λέγω ότι Εγώ είμαι ο Δάσκαλος και εσείς είστε υπηρέτες του θεϊκού λόγου.

Με αυτά τα λόγια ο Κύριος ήθελε πρώτο, να επιστήσει την προσοχή στους μαθητές Του, πως μόνον Αυτός είναι ο Δάσκαλος της σωτήριας και ουράνιας διδασκαλίας. Δεύτερο, να προστατέψει τους μαθητές Του από την υπερηφάνεια, γιατί από αυτήν δεν μπορούν να προστατευθούν οι αυτοαποκαλούμενοι δάσκαλοι, επειδή πιστεύουν ότι έχουν δική τους πρωτότυπη διδασκαλία.

Τρίτο, οι μαθητές Του, συνειδητοποιώντας πως ήταν μόνο φορείς της διδασκαλίας Του καταλάβαιναν πως έπρεπε να είναι πολύ προσεκτικοί. Έπρεπε να παραδίδουν την διδασκαλία Του ακριβώς όπως τη διδάχτηκαν, χωρίς να συμπληρώνουν και χωρίς να αφαιρούν κάτι.

Οι Άγιοι Απόστολοι είχαν πλήρη συναίσθηση της διδασκαλικής τους αποστολής. Γι’ αυτό το λόγο ο απόστολος Ιάκωβος προειδοποιεί τους βαπτισμένους χριστιανούς: Αδελφοί μου μη κάνετε όλοι σας το δάσκαλο, γιατί πρέπει να ξέρετε ότι οι δάσκαλοι θα κριθούμε πιο αυστηρά. Όλοι μας κάνουμε πολλά σφάλματα. Αν κάποιος δεν κάνει σφάλματα με τα λόγια, αυτός είναι τέλειος άνθρωπος και ικανός να χαλιναγωγήσει όλο τον εαυτό του (Ιάκ. 3, 1-2). Τα ψέματα των ψευδοδιδασκάλων προκάλεσαν μεγάλες αιματοχυσίες στον κόσμο. Γι’ αυτό το λόγο ο Άγιος Παύλος προειδοποιεί όλους τους χριστιανούς με τα εξής:

α. «Προσέχετε καλά, μη σας εξαπατήσει κανείς με τους απατηλούς και κούφιους συλλογισμούς της ανθρώπινης σοφίας, που στηρίζονται σε ανθρώπινες παραδόσεις και σε μία λανθασμένη πίστη προς τα στοιχεία του κόσμου και όχι στη διδασκαλία του Χριστού (Κολ. 2, 8).
β. που συνεχώς μαθαίνουν και ποτέ δεν μπορούν να φτάσουν στην τέλεια γνώση της αλήθειας (Τιμ. Β’, 3, 7).
γ. Γιατί θα ‘ρθει καιρός που οι άνθρωποι δε θα ανέχονται τη σωστή διδασκαλία, αλλά θα συγκεντρώνουν γύρω τους πλήθος από δασκάλους, που να ταιριάζουν με τις επιθυμίες τους, για ν’ ακούν αυτά που τους αρέσουν (Τιμ. Β’ 4, 3-4).

Αυτά τα λόγια θα μπορούσε να επαναλάβει και σήμερα ο Απόστολος Παύλος στην Ευρώπη. Με τα ίδια λόγια θα περιέγραφε σήμερα την αρρώστια της λευκής φυλής. Είναι η ίδια ακριβώς αρρώστια που υπήρχε και πριν από δύο χιλιάδες χρόνια: Ίδια αρρώστια, ίδια περιγραφή, ίδια συνταγή και ίδιο φάρμακο.

Υπάρχει κάποιος άλλος στον κόσμο, εκτός από τον Απόστολο Παύλο, που θα μπορούσε να σας εξηγήσει ποια είναι η αιτία του δεύτερου παγκοσμίου πολέμου; Κανένας, πραγματικά κανένας.

Αμέτρητοι τέτοιοι δάσκαλοι εμφανίστηκαν στους λεγομένους «πολιτισμένους» λαούς στον εικοστό αιώνα. Αυτοί έδιωξαν τον αληθινό δάσκαλο, το Χριστό.

Καθημερινά μιλούσαν από το πρωί μέχρι το βράδυ, από το βράδυ μέχρι το πρωί, και κάθε λόγος τους ήταν ένα ψέμα, ένα δόλωμα, για να παρασύρει τον άνθρωπο στον όλεθρο.

Διάβαζαν ασταμάτητα, αλλά δεν μπορούσαν να φτάσουν στην αλήθεια με κανένα τρόπο. Δίδασκαν ασταμάτητα στους άλλους, αλλά κανείς από τους μαθητές τους δεν μπορούσε να φτάσει στην αλήθεια.

Στην ουσία, όμως, οι χριστιανικοί λαοί, από την μια πλευρά πολέμησαν την μοναδική και σωτήρια αλήθεια του Χριστού, και από την άλλη έψαξαν επανειλημμένα την αλήθεια. Η αλήθεια όμως δεν βρισκόταν στη διδασκαλία των ψευδοδιδασκάλων, αλλά στα απλά σπίτια των ψαράδων και στις χωριάτικες καλύβες. Η αλήθεια κρύφτηκε στους τόπους που ζούσαν οι ασκητές, στα κελιά των θεοσεβών ανθρώπων και στις ερήμους που ζούσαν οι μοναχοί. Ολόκληρη η αλήθεια ήταν κρυμμένη μέσα σε μια μόνο λέξη, στο Χριστό.

Η δυσωδία από τις πλανεμένες φιλοσοφίες και τις ψευδοδιδασκαλίες δηλητηρίασαν τον αέρα στην Δύση. Άρχισαν να δηλητηριάζουν και τον αέρα της Ανατολής. Οι λαοί της Ανατολής, που δεν γνώριζαν το Θεό, φοβήθηκαν από τους βαπτισμένους λαούς. Οι δίκαιοι άνθρωποι άρχισαν να θρηνούν, και οι άγγελοι του ουρανού οργίστηκαν πολύ, που ολόκληρη η γη σείστηκε, και όλοι οι λαοί χτυπήθηκαν από την πύρινη καταιγίδα, προς εξαγνισμό τους.

Ας ελπίσουμε, ότι μέσα από την πύρινη αυτή καταιγίδα, να μετανοήσουν οι άνθρωποι, να καθαρισθεί η βρώμα και ο ουρανός να ενωθεί με τη γη. Αμήν.

Αγίου Νικολάου Επισκόπου Αχρίδος, Μέσα από το παράθυρο της φυλακής, Μηνύματα στο λαό, Εκδόσεις “Ορθόδοξος Κυψέλη”

Προκείμενον Ήχος πλ. β’ Ψαλμός κζ’
Σώσον, Κύριε, τον λαόν σου, και ευλόγησον την κληρονομίαν σου.
Στιχ. Προς σε, Κύριε, κεκράξομαι, ο Θεός μου.

Γενέσεως το Ανάγνωσμα
(Κεφ. Δ’, 8-15)

Είπε Κάϊν προς Άβελ τον αδελφόν αυτού· Διέλθωμεν δη εις το πεδίον. Και εγένετο, εν τω είναι αυτούς εν τω πεδίω, ανέστη Κάιν επί Άβελ τον αδελφόν αυτού, και απέκτεινεν αυτόν. Και είπεν ο Θεός προς Κάϊν· Που εστιν Άβελ ο αδελφός σου; και είπεν· Ου γινώσκω, μη φύλαξ του αδελφού μου ειμί εγώ; Και είπεν ο Θεός· Τι εποίησας τούτο; φωνή αίματος του αδελφού σου βοά προς με εκ της γης. Και νυν επικατάρατος συ επί της γης, η έχανε το στόμα αυτής δέξασθαι το αίμα του αδελφού σου εκ της χειρός σου, ότε εργά την γην, και ου προσθήσει την ισχύν αυτής δούναί σοι, στένων και τρέμων έση επί της γης. Και είπε Κάϊν προς Κύριον· Μείζων η αιτία μου του αφεθήναί με, και ει εκβάλης με σήμερον από προσώπου της γης, από του προσώπου σου κρυβήσομαι, και έσομαι στένων και τρέμων επί της γης, και έσται, πας ο ευρίσκων με, αποκτενεί με. Και είπεν αυτώ Κύριος ο Θεός· ουχ ούτω, πας ο αποκτείνας Κάϊν, επτά εκδικούμενα παραλύσει. Και έθετο Κύριος ο Θεός σημείον τω Κάιν, του μη ανελείν αυτόν, πάντα τον ευρίσκοντα αυτόν.

Κανών β’, Ωδή η’, Τριωδίου
Ήχος γ’ Τον εν φλογί, τοις Παισί
Χαίροις Σταυρέ, δι’ ου ανεγνωρίσθη, μια ροπή Ληστής θεολόγος κραυγάζων· Μνήσθητί μου Κύριε εν τη ση Βασιλεία, ούπερ της μερίδος, κοινωνούς ημάς δείξον.

Ποίημα Θεοδώρου
Ήχος γ’ Γενναίοι Μάρτυρες
Καιρός ευφρόσυνος της Νηστείας, διά αγνείας φωτοειδούς, και αγάπης ειλικρινούς, προσευχής φωταυγούς, και πάσης άλλης αρετής, εμφορηθέντες πλουσίως, φαιδρώς εκβοήσωμεν· Σταυρέ του Χριστού πανάγιε, ο βλαστήσας την τρυφήν της ζωής, πάντας καθαρά σε προσκυνήσαι καρδία, αξίωσον ημάς, ιλασμόν ημίν διδούς, και το μέγα έλεος.

It is through sorrows that the great designs of God’s Providence are manifested to us. Abbess Thaisia of Leushino

Wise Counsel from the Abbess Thaisia of Leushino:

“It is through sorrows that the great designs of God’s Providence are manifested to us. ‘God is known in His burdens.’ But how heavy and hopeless our sorrows appear to our short-sighted and faint-hearted minds! We do not understand, we do not even want to see in the sorrows that befall us the great purposes of Providence; we are unable to obey God without murmuring” (Abbess Thaisia: An Autobiography, p.131)

“Commit yourself, I repeat, without defence to the will of your [spiritual] guides – give way to them, like clay to the potter, like iron to a smith; let them mold and hammer on the forge of obedience (as was expressed by St. John, author of the Ladder) your unruly and proud will, until it will be ground into the soft wax of humility, so that with understanding and discernment you may repeat the words of the Psalmist: “In our humiliation the Lord remembered us” (Ps. 135:23), or, “It is good for me that Thou hast humbled me, that I might learn Thy statutes (Ps. 118:71).” (Letters to a Beginner, p. 47)

St. Paisios the Athonite (July 12)

The Providence of God embraces everything in the world. God provides not only for the great and the immense, but also for the small and apparently insignificant; not only over the heaven and the earth, angels and men, but also over the smallest creatures, birds, grasses, flowers, trees. The whole of Sacred Scripture is filled with the thought of God’s unwearying providential activity.

We pray: “Our Father which art in heaven,” but at the same time we know that God is everywhere, because He is a genuine Spirit, who is “living everywhere.” That is why David the Psalmist exclaimed, “Whither shall I go from thy spirit? or whither shall I flee from thy presence? If I ascend up into heaven, thou art there: if I make my bed in hell, behold, thou art there. If I take the wings of the morning, and dwell in the uttermost parts of the sea; Even there shall thy hand lead me, and thy right hand shall hold me. If I say, Surely the darkness shall cover me; even the night shall be light about me. Yea, the darkness hideth not from thee; but the night shineth as the day: the darkness and the light are both alike to thee” (Psalm 139).

We should firmly know that God is infinitely good and wishes our happiness and salvation only; this is why we should also be thankful in accepting grieves from Him. Children do not stop loving parents when parents punish them unjustly, because they know that parents want better for them. The Scripture says that the Lord punishes him whom He loves.

If the Lord provides for us all the time, meaning that He always cares about our life and salvation, then we also have to learn how to follow His Providence in our lives. Sometimes we notice that things happen not as we want them to. We get angry and indignant, murmur about fortune, but after years pass we understand that what happened was to the better, and it would be worse for us otherwise. We Christians should thank God for our sorrows, rather than triumph over our success, because sorrows clean off our passions, while worldly success leads to forgetting God and the purpose of our life on the earth.

***

Prokeimenon; (Tone VI):
Prokeimenon: Look upon me, and have mercy upon me: * for poor and needy am I.
Verse: Unto Thee, O Lord, have I lifted up my soul.

A READING FROM THE BOOK OF PROVERBS (3:34 – 4:22)

The LORD scorneth the scorners: but He giveth grace unto the lowly. The wise shall inherit glory: but shame shall be the promotion of fools. Hear, ye children, the instruction of a father, and attend to know understanding. For I give you good doctrine, forsake ye not my law. For I was my father’s son, tender and only beloved in the sight of my mother. He taught me also, and said unto me, Let thine heart retain my words: keep my commandments, and live. Get wisdom, get understanding: forget it not; neither decline from the words of my mouth. Forsake her not, and she shall preserve thee: love her, and she shall keep thee. Wisdom is the principal thing; therefore get wisdom: and with all thy getting get understanding. Exalt her, and she shall promote thee: she shall bring thee to honor, when thou dost embrace her. She shall give to thine head an ornament of grace: a crown of glory shall she deliver to thee. Hear, O my son, and receive my sayings; and the years of thy life shall be many. I have taught thee in the way of wisdom; I have led thee in right paths. When thou goest, thy steps shall not be straitened; and when thou runnest, thou shalt not stumble. Take fast hold of instruction; let her not go: keep her; for she is thy life. Enter not into the path of the wicked, and go not in the way of evil men. Avoid it, pass not by it, turn from it, and pass away. For they sleep not, except they have done mischief; and their sleep is taken away, unless they cause some to fall. For they eat the bread of wickedness, and drink the wine of violence. But the path of the just is as the shining light, that shineth more and more unto the perfect day. The way of the wicked is as darkness: they know not at what they stumble. My son, attend to my words; incline thine ear unto my sayings. Let them not depart from thine eyes; keep them in the midst of thine heart. For they are life unto those that find them, and health to all their flesh.

Sessional hymn; by Theodore; (Tone VIII):

The Fast hath set before us a mystic table, * inviting us all to partake abundantly thereof. * We shall partake of the everlasting gifts of the Spirit; * we shall drink of the divinely flowing stream of tears. ** Let us thereby rejoice and offer ceaseless praise unto God.

Tone VI (by Theodore):

Let us now set out with joy upon the second week of the Fast; * and from day to day, O brethren, let us fashion for ourselves, * a fiery chariot as did Elijah the Tishbite, * from the four great virtues; * let us exalt our minds through freedom from the passions; * let us arm our flesh with purity, * * putting to flight and gaining victory over, the enemy.

To the Martyrs: (Tone VIII):

O martyrs of the Lord, ye hallow every place * and heal all manner of infirmities; * and now We entreat you to pray on our behalf * * that our souls may be delivered from the snares of the enemy.

Τι μπορεί να κάνει άνθρωπος σε άνθρωπο αν ο τα πάντα ορών Κύριος δεν επιτρέψει ή δεν αφήσει; Τίποτα. Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς

Όλα τα έργα σου, τα οποία πράττεις όχι εις το όνομα του ουρανού και άνευ της αδείας του ουρανού, θα σου φέρουν τον πικρόν καρπόν, διότι ο ουρανός δεν θα ποτίσει δια της ευλογημένης βροχής του, ούτε θα τα λαμπρύνει δια του ζωοπαρόχου φωτός του.(Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς “Στοχασμοί περί του καλού και του κακού”)

Στον έφεδρο αξιωματικό σχετικά με το πώς ο Θεός δεν επιτρέπει
(Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς)

Περιγράφετε την αληθινή ιστορία των παθών σας στην αιχμαλωσία, η οποία είναι πράγματι διδακτική. Τρείς φορές οι εχθροί σας οδήγησαν στο απόσπασμα και τις τρεις φορές σας γύρισαν χωρίς κάποιον ορατό λόγο. Είναι αόρατος ο λόγος από εσάς αλλά όχι από Εκείνον που σας δημιούργησε. Μόνος λέτε πως εκείνες τις φοβερές ώρες ασταμάτητα προσευχόσαστε μ’ όλη σας την καρδιά στον Θεό. «Επί τω Θεώ ήλπισα, ου φοβηθήσομαι τί ποιήσει μοι άνθρωπος», λέει ο ψαλμωδός (Ψαλμ. 55, 2).

Ο αυτοκράτωρ Λέων ο Ε’ ο Αρμένιος, ανήλθε στον θρόνο το 813 μ. Χ. και διέπρεψε ως στρατηγός κατά των Αράβων. Ως βασιλιάς νίκησε και σκότωσε τον Κρούμο, ηγέτη του μεγάλου βουλγαρικού στρατού. Εργάστηκε για την αναδιοργάνωση του κράτους και του στρατού. Δολοφονήθηκε από συνωμότες.

Ο Αρειανός βασιλιάς Βαλέντιος τρεις φορές πήρε καλαμάρι να υπογράψει την απόφαση της δίωξης κατά του Μεγάλου Βασιλείου και τις τρεις φορές του έσπασε. Έκπληκτος ο βασιλιάς σκίζει την απόφαση και αφήνει τον άγιο στην ησυχία του.

Διαβάστε το Ευαγγέλιο, διαβάστε αυτό το μοναδικό και άγιο Βιβλίο της ζωής, και θα μάθετε την αλήθεια και θα γνωρίσετε πολλά μυστικά. Εκεί ερμηνεύεται και η δική σας περίπτωση. Κάποτε κακεντρεχείς Εβραίοι ήθελαν να συλλάβουν και να σκοτώσουν τον Κύριο Χριστό. Αλλά δεν τους επετράπη. Γιατί; «…Ουδείς επίασεν αυτόν, ότι ούπω εληλύθει η ώρα αυτού» (Ιωάν. 8, 20), Τι μπορεί να κάνει άνθρωπος σε άνθρωπο αν ο τα πάντα ορών Κύριος δεν επιτρέψει ή δεν αφήσει; Τίποτα.

Γι’ αυτό οι δεσμοφύλακές σας και δήμιοί σας, τρεις φορές προσπάθησαν και τις τρεις απέτυχαν, αν και τίποτα στον κόσμο δεν φάνηκε να εναντιώνεται στην εξουσία που είχαν πάνω σας. Αλλά εναντιώθηκε Εκείνος που έχει την εξουσία πάνω στον κόσμο και στους ανθρώπους. Δεν πρέπει λοιπόν να ξεχάσετε τι έκανε ο Ύψιστος για σας. Αλλά μιλήστε στον περίγυρό σας γι’ αυτό, ώστε και οι άλλοι να εναποθέσουν τις ελπίδες τους σ’ Αυτόν.

(Από το βιβλίο: Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς, «Δεν φτάνει μόνον η πίστη…». Ιεραποστολικές επιστολές Β’, σελ. 310, Εκδόσεις «Εν πλω», 2008. Η/Υ επιμέλεια Σοφίας Μερκούρη)

Του κυρίου Θεοδώρου
Ήχος πλ. β’ Αρχαγγελικώς ανυμνήσωμεν
Τα των Νηστειών νυν δισέβδομα φαιδρώς, εναρξώμεθα τελούντες, ημέραν εξ ημέρας αδελφοί, άρμα πυρός εργασάμενοι ημίν, ως Ηλίας ο Θεσβίτης, τας τέσσαρας μεγάλας αρετάς, τον νούν ανυψώσωμεν απαθεία, την σάρκα οπλίσωμεν τη αγνεία, τρέποντες, και νικώντες τον εχθρόν.

Ήχος πλ. δ’ Μαρτυρικόν
Μάρτυρες Κυρίου, πάντα τόπον αγιάζετε, και πάσαν νόσον θεραπεύετε, και νυν πρεσβεύσατε, ρυσθήναι των παγίδων του εχθρού, τας ψυχάς ημών δεόμεθα.

Κάθισμα, Τριωδίου
Ήχος πλ. β’ Κύριε ελέησον ημάς
Κύριε κατεύθυνον ημάς, την νηστείαν δισσεύοντας, αγιασμόν ημίν λάμψον, και φωτισμόν των δικαιωμάτων σου, και αξίωσον ημάς προσφέρειν σοι, ευπρόσδεκτον ευχήν, το γόνυ κλίνοντας· συ γαρ ει Πατήρ ημών, και ημείς υιοί σου, και σε φόβω υμνούμεν και το όνομά σου, επικεκλήμεθα.

Απόστιχα, Τριωδίου
Ήχος πλ. α’ Ιδιόμελον
Θαυμαστόν όπλον, η προσευχή και νηστεία, αύτη τον Μωσέα, νομογράφον έδειξε, και Ηλίαν εν θυσίαις ζηλωτήν, ταύτη προσκαρτερήσαντες πιστοί, τω Σωτήρι βοήσωμεν· Σοι μόνω ημάρτομεν, ελέησον ημάς.

Προκείμενον Ήχος πλ. β’ Ψαλμός κδ’
Επίβλεψον επ’ εμέ, και ελέησόν με.
Στιχ. Προς σε, Κύριε, ήρα την ψυχήν μου.

Παροιμιών το Ανάγνωσμα
(Κεφ. Γ’, 34 – Δ’, 22)

Κύριος υπερηφάνοις αντιτάσσεται, ταπεινοίς δε δίδωσι χάριν. Δόξαν σοφοί κληρονομήσουσιν, οι δε ασεβείς ύψωσαν ατιμίαν. Ακούσατε παίδες παιδείαν πατρός, και προσέχετε γνώναι έννοιαν. Δώρον γαρ αγαθόν δωρούμαι υμίν, τον εμόν λόγον μη εγκαταλίπητε. Υιός γαρ εγενόμην καγώ, πατρί υπήκοος, και αγαπώμενος εν προσώπω μητρός. Οι εδίδασκόν με, και έλεγον· Ερειδέτω ο ημέτερος λόγος εις σην καρδίαν, φύλασσε εντολάς, μη επιλάθη. Κτήσαι σοφίαν, κτήσαι σύνεσιν, μη επιλάθη, μηδέ παρίδης ρήσιν εμού στόματος, μηδέ εκκλίνης από ρημάτων στόματός μου. Μη εγκαταλίπης αυτήν, και ανθέξεταί σου, εράσθητι αυτής, και τηρήσει σε. Αρχή σοφίας, κτήσαι σοφίαν, και εν πάση κτήσει σου κτήσαι σύνεσιν. Περιχαράκωσον αυτήν, και υψώσει σε, τίμησον αυτήν, ίνα σε περιλάβη, και ίνα δω τη ση κεφαλή στέφανον χαρίτων, στεφάνω δε τρυφής υπερασπίση σου. Άκουε υιέ, και δέξαι εμούς λόγους, και πληθυνθήσεταί σοι έτη ζωής σου, ίνα σοι γένωνται πολλαί οδοί βίου. Οδούς γαρ σοφίας διδάσκων σε, εμβιβάζω δε σε τροχιαίς ορθαίς. Εάν γαρ πορεύη, ου συγκλεισθήσεταί σου τα διαβήματα, εάν δε τρέχης, ου κοπιάσεις, Επιλαβού εμής παιδείας, μη αφής, αλλά φύλαξον αυτήν σεαυτώ εις ζωήν σου. Οδούς ασεβών μη επέλθης, μηδέ ζηλώσης οδούς παρανόμων. Εν ω αν τόπω στρατοπεδεύσωσι, μη επέλθης εκεί, έκκλινον δε απ’ αυτών, και παράλλαξον. Ου γαρ μη υπνώσουσιν, εάν μη κακοποιήσωσιν, αφήρηται ο ύπνος απ’ αυτών, και ου κοιμώνται. Οι δε γαρ σιτούνται σίτα ασεβείας, οίνω δε παρανόμω μεθύσκονται. Αι δε οδοί των δικαίων ομοίως φωτί λάμπουσι, προπορεύονται και φωτίζουσιν, έως αν κατορθώση ημέρα. Αι δε οδοί των ασεβών σκοτειναί, ουκ οίδασι πως προσκόπτουσιν. Υιέ, εμή ρήσει πρόσεχε, τοις δε εμοίς λόγοις παράβαλλε σον ούς. Όπως μη εκλίπωσί σε αι πηγαί σου, φύλασσε αυτάς εν ση καρδία. Ζωή γαρ εστι πάσι τοις ευρίσκουσιν αυτάς, και πάση τη σαρκί αυτών ίασις.

Παροιμιών το Ανάγνωσμα
(Κεφ. 3,34 – 4,22 )

Ο Κύριος αντιτάσσεται εναντίον των υπερηφάνων, εις δε τους ταπεινούς δίδει την ευμένειαν και προστασίαν του. Οι κατά Θεόν σοφοί θα κληρονομήσουν και θα αποκτήσουν δόξαν παρά Θεού και ανθρώπων. Αντιθέτως όμως οι ασεβείς θα συσσωρεύσουν εις βάρος των φανερόν τον εξευτελισμόν και την καταισχύνην. Παιδιά μου, ακούστε με προσοχήν την διδασκαλίαν του πατρός σας και προσέχετε, ώστε να εννοήτε το ορθόν εις κάθε πτερίστασιν. Διότι εγώ χαρίζω πνευματικήν δωρεάν και εντολήν, κατ’ εξοχήν ωφέλιμον εις σας• να μη αφήσετε ποτε τον θείον νόμον. Διότι και εγώ ήμουνα, κάποτε παιδί υπάκουον στον πατέρα μου και αγαπητόν εις την μητέρα μου. Αυτοί οι γονείς μου με εδίδασκαν και με συνεβούλευαν. “Ας εντυπωθή ο λόγος μας εις την καρδίαν σου. Φύλασσε πάντοτε τας εντολάς του Θεού. Μη τας λησμονήσης ποτέ. Μη παραβλέψης και μη αδιαφορήσης εις τα στοργικά λόγια του στόματος εμού του πατρός σου. Μη εγκαταλείψης ποτέ αυτήν την διδασκαλίαν μου και αυτή θα σε υποστηρίξη, ώστε να μη πέσης. Αγάπησε με πάθος αυτήν και αυτή θα σε προφυλάξη από πτώσεις και κινδύνους. Περιφρούρησέ την, κράτησέ την ανόθευτον και ασφαλή και αυτή θα σε δοξάση. Τιμησέ την και αυτή θα σε περιλάβη εις την αγκάλην της με στοργήν, δια να χαρίση στο κεφάλι σου στέφανον από χάριτας και αρετάς. Αυτό δε το στεφάνι, θα είναι χαρά και ευχαρίστησις δια σέ, θα σε υπερασπίζη και θα σε προστατεύη εις όλην σου την ζωήν”.Και η σοφία προσθέτει• Άκουσε, παιδί μου, και δέξαι τα λόγια μου και τα έτη της ζωής σου θα πληθυνθούν. Θα ανοιχθούν δε ενώπιόν σου πολλοί δρόμοι, τρόποι ζωής ευτυχισμένης και ειρηνικής. Διότι εγώ θα σε διδάξω σοφούς τρόπους και πορείας της ζωής σου και θα σε βάζω να προχωρής πάντοτε εις δρόμους ευθείς, ομαλούς και ασφαλείς. Όταν δε προχωρής ετσι εις την ζωήν σου, δεν θα εμποδίζωνται τα βήματά σου, θα βαδίζης με άνεσιν. Εάν δε και τρέχης εις υπερπήδησιν εμποδίων, δεν θα κοπιάσης. Κράτησε καλά και κάμε κτήμα σου την ιδικήν μου παιδαγωγίαν και μη την αφήσης, αλλά φύλαξέ την προς το συμφέρον σου, δια να έχης μακράν και ευτυχισμένην ζωήν. Μη ακολουθήσης τους δρόμους και τους τρόπους της συμπεριφοράς των αμαρτωλών, ούτε να ζηλέψης τας οδούς των παρανόμων. Μη μεταβής εις τόπον, όπου αυτοί θα κατασκηνώσουν, αλλά λοξοδρόμησε μακράν από αυτούς και στρέψε αλλού την πορείαν της ζωής σου. Διότι οι ασεβείς δεν θα κλείσουν μάτι, εάν δεν κάμουν το κακόν. Εξ αιτίας των ελέγχων της συνειδήσεώς των και της νοσηράς επιθυμίας των δια το κακόν, ο ύπνος έχει χαθή από αυτούς και δεν κοιμώνται. Διότι αυτοί τρώγουν τροφός, τας οποίας απέκτησαν μα αδικίας, και μεθύουν με κρασί, το οποίον επήραν με τας παρανομίας των. Εξ αντιθέτου όμως η ζωή και η συμπεριφορά των δικαίων και εναρέτων ανθρώπων είναι ολόλαμπρος ωσάν το φως. Βαδίζουν εμπρός οι δίκαιοι και φωτίζουν με το παράδειγμά των και με τα λόγια των πάντοτε, έως ότου έλθη η ημέρα της πλήρους λαμπρότητος και δόξης των. Οι δρόμοι όμως και η συμπεριφορά των ασεβών είναι σκοτεινοί και σκοντάπτουν αυτοί συνεχώς, χωρίς και οι ίδιοι να καταλάβουν πως. Παιδί μου, πρόσεχε εις τα λόγια μου. Πλησίασε και βάλε το αυτί σου κοντά στους λόγους μου, δια να μη στειρεύσουν και χαθούν αι ζωογόνοι αυταί των λόγων μου πηγαί σου, φύλαξε αυτάς, ως πολύτιμον θησαυρόν, εις την καρδίαν σου, διότι αι ζωογόνοι αυταί πηγαί της θείας αληθείας και σοφίας γίνονται αιτία ευτυχισμένης ζωής εις εκείνους, που τας ευρίσκουν, και αποβαίνουν δια πάντα άνθρωπον ριζική και αποτελεσματική θεραπεία από κάθε κακόν.

The True Faith must be persecuted in this world. Saint Nikolai Velimirovič

Saint Nikolai Velimirovič

The True Faith must be persecuted in this world. The Savior Himself said this clearly and openly to His apostles. St. Apollinaris of Hierapolis in writing against the Montanist heretics says: ” Let them tell us before God who, out of all their prophets, beginning with Montanus and his wives, was persecuted by the Jews and killed by the ungodly? No one. Who, from among them was taken away for of the Name of Christ and was crucified on the cross? Again, no one. Have any one of the women ever been flogged or stoned in the Jewish synagogues? Nowhere and never.” However, the Orthodox saint wants to say, that the True Faith must be persecuted in this world. Heresies are generally closer to the worldly and demonic spirit, which is why the world and the demon do not persecute their own. To be constantly persecuted, with brief intervals in between, is a characteristic of the Faith and of the Orthodox Church. This persecution existed throughout all of history, either from without or within; externally from unbelievers and internally from heretics.

The Prologue from Ohrid: Lives of Saints by Saint Nikolai Velimirovič for Old Calendar date April 27, and New Calendar date May 10.

http://livingorthodoxfaith.blogspot.gr/2009/12/prologue-april-27-may-10.html     https://iconandlight.wordpress.com/orthodox_greek_icons_blog/

***

The power of miraculous is given to icons 
by St Nikolai Velimirovic

“…I will build my church; and the gates of hell shall not prevail against it.” (St. Matt 16:18)
“‘This is the victory that overcometh the world, even our faith’ (I Jn. 5:4).

Just as, by God’s providence, the power of miraculous healing is given to blessed water or sanctified oil, so this same power is also given to icons. St. Athanasius the Great cites one wonderful example of the miraculous power of holy icons: In the town of Beirut, there lived a Christian in a rented house. In moving out of the house, he forgot an icon of the Savior. Then a Jew moved into that house. There were many Jews in that town who were particularly embittered against the Christian Faith. Consequently, when the icon was found in the house, the Jews carried it to their gathering place and mocked it, as their ancestors had once mocked the living Savior. The Jews also did to the icon what their ancestors had done to the Savior: they pierced the hands and feet with nails, wiped vinegar on the lips of the image on the icon, and mocked the image of the Savior in every way possible. Finally, one of them took a spear and struck the divine image under the rib. But oh, the wonder-blood and water flowed from the image’s wound as they had from the living body of the crucified Lord. The Jews’ terror cannot be described. However, they brought a vessel to catch the blood, and brought many of the sick, blind, deaf, lame and insane to the icon. As soon as the Jews anointed the ailing with this blood, they were healed. The whole town gathered to see this miracle and all glorified Jesus Christ, the true God; and all the Jews in that town came to believe in the living and life-giving Lord Jesus Christ.

The Prologue from Ohrid: Lives of Saints by Saint Nikolai Velimirovič for Old Calendar date October 11, and New Calendar date October 24. http://livingorthodoxfaith.blogspot.gr/2010/04/prologue-october-11-october-24.html

Apolytikion of the Sunday of Orthodoxy, Tone Two

O Christ our God, begging forgiveness of our sins, we venerate your pure image O Good One. Of Your own will You condescended to ascend upon the Cross in the flesh and delivered those you created from the bondage of the enemy. Wherefore, thankfully we cry out: When You came to save the world You filled all things with joy, O our Savior.

Η ζωή μου ήταν αφημένη στο έλεος του Θεού. Άγιος Παΐσιος

Ο Άγιος Παΐσιος διηγήθηκε σε πνευματικό του τέκνο το ακόλουθο θαυμαστό γεγονός, το οποίο συνέβη στον ίδιο.

Κάποτε, όταν ήμουν στον Τίμιο Σταυρό, αρρώστησα βαριά. Ήταν χειμώνας βαρύς, είχε πέσει τόσο… χιόνι που κανένα δέντρο δεν έμοιαζε για δέντρο. Όλα ήταν πνιγμένα στα λευκά, τα μονοπάτια είχαν χαθεί, τα πουλιά είχαν λουφάξει, τα σύννεφα και η ομίχλη σκέπαζαν τον Άθωνα.
Δεν είχα καμία επικοινωνία με το μοναστήρι του Σταυρονικήτα, μου ήταν αδύνατο να ζήσω περισσότερο από λίγες μέρες, γιατί η αρρώστια με είχε παραλύσει τελείως. Περίμενα τον Κύριο να μου πάρει την ψυχή και να την οδηγήσει στο έλεος της ευσπλαχνίας Του.
Ούτε ένα τσάι δεν μπορούσα να φτιάξω, ούτε τη σόμπα να ανάψω, ούτε νερό να πιώ είχα. Η ζωή μου ήταν αφημένη στο έλεος του Θεού. Έλεγα «Ιδού Κύριε, εις το έλεός Σου ελπίζω μη με εγκαταλείψεις!» Ύστερα από λίγη προσευχή που με πολύ κόπο ψέλλισα, είδα να εμφανίζονται στο κελί μου μέσα άγγελοι και άγιοι, απεσταλμένοι του Θεού. Ταχύ με προκατάλαβε η Χάρη του Θεού. Ευχαριστούσα και δοξολογούσα τον Σωτήρα μου. Δάκρυσα. Ένας από τους αγγέλους φρόντιζε για τη σόμπα, άλλος ετοίμαζε φαγητό ζεστό, φέρνανε και ευωδιαστά ψωμιά. Βρέθηκα στον Παράδεισο. Τι άλλο ήθελα.
Οι άγιοι άρχισαν να με στηρίζουν με λόγους παρηγορίας και με παρακλήσεις. Και μόνο η θέα τους με ξεκούραζε, με ενίσχυε και μου έδινε ελπίδα. Καθίσανε μαζί μου ώσπου έγινα καλά και μπορούσα να οικονομήσω τον εαυτό μου. Μετά φύγανε. Μία βδομάδα καθίσανε. Όταν μετά από καιρό σηκώθηκα βγήκα από το κελί και κοίταξα γύρω τη φύση με διαφορετικό βλέμμα. Όλα έλαμπαν μέσα στο άκτιστο φώς της χάρης του Αγίου Πνεύματος. Δεν ήμουν άξιος αλλά η άπειρη αγαθότητα του Θεού και η αγάπη Του εκδηλώθηκαν με αυτό τον τρόπο.
Πάντως ένοιωθα τόση χάρη να με πληρώνει εσωτερικά που έλεγα «Φτάνει Θεέ μου, δεν αντέχω άλλο. Θα σκάσω. Ή πάρε με κοντά Σου ή λιγόστεψε τη χάρη που μου έδωσες. Αν τόση χάρη μου δίνεις τώρα, φαντάζομαι στον Παράδεισο τι θα γίνεται.» Από το βιβλίο του Πρεσβυτέρου Διονυσίου Τάτση,” Ο ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΠΑΪΣΙΟΣ ” Κόνιτσα 1995

***

Για να προκόψη ο άνθρωπος, χρειάζεται πολλή εμπιστοσύνη στον Θεό.
Ο Θεός κάθε στιγμή χαϊδεύει με την αγάπη Του τις καρδιές όλων των ανθρώπων.
Ο Καλός Θεός μας δίνει άφθονες ευλογίες και ενεργεί πάντα για το καλό μας. Όλα τα αγαθά πού έχουμε είναι δώρα του Θεού.
Όλα να τα δέχεσαι σαν μεγάλα δώρα του Θεού.
Να δοξάζετε μέρα-νύχτα τον Θεό για τις ευεργεσίες Του.
Η δοξολογία αγιάζει τα πάντα.

***

Ένας θαυμάσιος άνθρωπος

Κάποιο Σάββατο είχα πάει να εκκλησιαστώ σ’ένα κεντρικό νοσοκομείο. Μετά το τέλος της Λειτουργίας γνώρισα έναν άνθρωπο που μου έκανε πολύ μεγάλη εντύπωση. Ήταν με τις πιτζάμες του (άρα ασθενής και τρόφιμος στο νοσοκομείο) και ένα μπουφάν. Το χαρακτηριστικό του ήταν το χαμόγελό του. Ακτινοβολούσε χαρά αυτός ο άνθρωπος!

Αφού τέλειωσε, λοιπόν, η Λειτουργία του ευχήθηκα “περαστικά” και, χαμογελώντας με νόημα, μου λέει:

– Μα δεν έχω τίποτα!

– Α, για εξετάσεις ήρθες μόνο;

– Όχι. Είμαι εδώ κάμποσες μέρες και θα με κρατήσουν και αρκετές ακόμα.

– Τι σου διέγνωσαν οι γιατροί;

– Άκου, παλικάρι μου. Από το 1994 έχω σκλήρυνση κατά πλάκας.

Εκεί συγκλονίστηκα. Και συνέχισε λέγοντας:

– Οι γιατροί μου είπαν ότι η αρρώστια έχει προχωρήσει, αλλά εγώ νιώθω μια χαρά!

– Πολύ χαίρομαι, του λέω.

– Ναι. Το παν είναι να ‘χεις καλή ψυχολογία! Και είμαι μια χαρά! Και τις βόλτες μου πάω και όλα. Πριν μερικά χρόνια έχασα το φως μου απ’το αριστερό μάτι, μα από θαύμα επανήλθε! Οι γιατροί δεν το πίστευαν.

– Φοβερό!

– Όσο και να ζήσω, παλικάρι μου, ξέρω ότι η ζωή μου δεν είναι στα χέρια μου. Αλλά στα χέρια Του. Εκείνος ξέρει καλύτερα από μένα.

– Ω, πόσο σωστό.. Να μη στεναχωριέσαι όσο γίνεται…

– Μα δε στεναχωριέμαι καθόλου! Αφού δεν είναι κάτι που να εξαρτάται από μένα, τ’αφήνω όλα στα χέρια του Θεού.

(…)

Μιλήσαμε λίγο ακόμη και μετά αποχαιρετιστήκαμε. Ποτέ δε θα ξεχάσω αυτό τον άνθρωπο… Παρόλο που είχε μια τόσο δύσκολη ασθένεια, δεν γόγγυσε. Δεν τα’βαλε με το Θεό. Παρόλο που έχει σκλήρυνση κατά πλάκας, η ψυχούλα του δεν είναι σκληρή! Είναι φωτεινή, είναι γεμάτη ελπίδα, γεμάτη αγάπη!

Ας το θυμόμαστε αυτό το περιστατικό κάθε φορά που μας συμβαίνουν δυσκολίες στη ζωή μας. Ο πόνος μπορεί να κάνει την ψυχή και την καρδιά μας ολοφώτεινη! Αρκεί να τον δεχτούμε σωστά και ν’ αφηνόμαστε στο πάνσοφο σχέδιό Του…

Δύσκολα πράγματα, μα αξίζουν τον κόπο.

https://iliaxtida.wordpress.com/2013/01/23/tha/#more-11752

 

Triumph of Orthodoxy Sunday, Metropolitan Anthony of Sourozh

Triumph of Orthodoxy Sunday
Metropolitan Anthony of Sourozh
4 March 1990

In the name of the Father, the Son and the Holy Ghost.

Week after week in the period of preparation for Lent, we have been confronted with parables in which our own condition is so clearly, so sharply, so accusingly depicted; and also with stern warnings that there is no middle way between the way of life and the way of death, that we can live on earth in a twilight of unconsciousness, but a moment will come when the full light will shine before us, and then it will become clear whether we, ourselves, have been children of light or prisoners of darkness. And the culminating point of this process is the reading of the Canon of Saint Andrew of Crete in which both sin and repentance are so powerfully depicted.

But now we enter into a new phase of our preparation for Easter; we enter into Lent which is an old word that means ‘spring’, the beginning of life; a period when we will no longer be confronted with our twilight or the darkness which still has power over us, but with the light of God, the light that dispels darkness, the light that makes all things to shine and to be light itself according to the word of Christ.

And today we remember the day of the Triumph of Orthodoxy, the day when the Church recognised in its last Ecumenical Council, in the 9th century, that all that was essential to the Christian faith had been proclaimed. And what had been proclaimed was our hope, our absolute, unshakeable hope, because what it proclaimed was that God had become Man; that God had chosen, in an act of love for us, of solidarity with us, however sinful, however fallen, however darkened we were, had chosen to become a man in our midst, taking responsibility — yes, responsibility! — for His act of creation performed without our ascent, and the freedom He gave us that is the absolute condition for our being able to love and to chose life rather than death, but at the same time which is the frightening condition of our fall.

And today we have read the Gospel, in which St. John proclaims, in the words of Nathaniel, that Christ is the Son of God, the King of Israel, that Salvation has come, that God is in our midst, that all things are possible if we only, if we only believe.

We have read — or heard — today in the Epistle how before us millions of people have believed in the unbelievable: that God can love us in such a way, that God can love each of us and all of us with His life and His death, that God can love us however unlovable we feel within ourselves and seem to others. We are called to believe the unbelievable, to be sure that God has a heart deep and wide enough to contain us; or, if you prefer, that His love is sacrificial; that He not only became a man to share with us all our condition, including the horror of having lost God: My God, My God, why hath Thou forsaken Me? — but He is prepared day in day out to seek us out, to take us upon His shoulders as the shepherd takes the lost sheep, or if necessary, to take us upon His shoulder the way He, in Holy Week, took up His cross to walk, to fall under it, to be crucified upon it, and because in His free gift of Himself He could obtain the power to forgive: Forgive them, Father: They don’t know what they are doing.

And we are looking now towards the vision of Holy Week, step after step; but this Holy Week is not a Week of horror: we know that this Holy Week is suffused with the glory of the risen Christ, that the Holy Week is a week when we are confronted, each of us, all of us together and singly, with love Divine, with the extent, the depth of Divine Love, a personal love, a love addressed to each of us.

And we will see in the course of these weeks two things: today, that God has come in our midst, — He, the Light is in the midst of the twilight of history, or in the darkness of the darkest soul and the most sinisterly dark situation!

If that is true, then all things are possible! Then indeed we can believe the unbelievable! And more than this: we will be shown week after week what God can do. Next week, on the day of St. Gregory of Palamas, we will hear proclaimed by him the fact that God does not only
cherish us as it were, from the outside, not — but He gives us His grace which like fire pervades us, making us gradually, if we only accept it, to be like the Burning Bush in the desert that burnt without been consumed, because God does not consume, does not destroy, unless we turn against Him. Yes, He is the consuming fire until and unless we accept Him. But accepted, He makes us partakers of His Divine nature, He fills us with His own life, He is life itself in us, and we in Him.

These are the two messages that come now; and then we will see that St. John of the Ladder teaches us how to move Godwards, how to overcome the twilight or the darkness which is in us. And we can see the result of this struggle, of this cry of the soul, of this hunger for life and for light in the person of St. Mary of Egypt and of other sinners who received Christ and were transformed, transfigured, saved.

This is the way that leads us step by step to meet Holy Week, a Weak so holy when the love of God has been expressed not in words, not in blessings, not in tenderness, but in the vision of the cost of love to God Himself, the cost of our falling away from Him to the Son of God become the Son of Man.

How can we respond to it? What is then the message of this period? In the first period which I have mentioned we were confronted with evil in us, been challenged by it: This is what you are! And this is what is bound to happen. But now we are confronted with this vision of unutterable beauty and hope: how can we respond to it?

By gratitude! Gratitude is the next stop; gratitude is what must carry us through all this week: gratitude, a sense of wonder: how can God be as He is? How can He love me as I know myself, and indeed, horror of horrors, as others know me!

And if that is understood by us, then the only answer we can give to God is gratitude. To express our gratitude, is to say, ‘Lord, however weak I am, however imperfect, however sinful, however unworthy — from the depth of my gratitude for Who You are and what You do, I will do all within my power, however frail my will, however weak my power, I will do all I can to show you that I have understood the message of love, the message of the cross, the message of mercy, that I have understood with all my being and that I want to prove it by living in such a way that would be a proof of my understanding, live in such a way that I should be a joy to You, a joy to God, a consolation to God!

O God! To think that we can do this! Aren’t we going to do it? Let us enter into these weeks of Lent really as one begins to live in spring! Enter into newness of life, and throughout, throughout these weeks, in gratitude, to give joy to God. And then we will be able to face Holy Week not as the ultimate horror that condemns the ungrateful, the murderer of Christ — no: as a Week that is a full and perfect revelation of a love understood, received, and insofar as we can enacted by us.

O, let us gather all our strength, and when our strength will not suffieth, let us remember the promise of Christ: My strength deploys itself in weakness; all things are possible to me — as Paul puts it — in the power of Christ that sustains me… And the words of Christ: What is impossible to men is possible to God… Let us surrender to God to give Him joy! And all will be of God, and all will be well. Amen.  http://www.mitras.ru/eng/eng_160.htm

Excerpt from Homily on Orthodox Sunday by Metropolitan Anthony of Sourozh
http://orthodoxwayoflife.blogspot.gr/2010/02/living-triumph-of-orthodoxy.html

This is the victory that overcometh the world, even our faith’ (I Jn. 5:4) by St Nikolai Velimirovic
https://iconandlight.wordpress.com/2017/10/04/19727/

The victory of the Lamb. St Nikolaj (Velimirović), Bishop of Ochrid
https://iconandlight.wordpress.com/2017/12/21/the-victory-of-the-lamb-st-nikolaj-velimirovic-bishop-of-ochrid/

Ο θρίαμβος της αλήθειας και η δύναμη της πίστης. ΤΟ ΘΑΥΜΑΣΤΟ ΤΑΞΙΔΙ ΤΗΣ ΣΕΡΑΦΕΙΜΑ

ΤΟ ΘΑΥΜΑΣΤΟ ΤΑΞΙΔΙ ΤΗΣ ΣΕΡΑΦΕΙΜΑ

Υπόθεση
Βρισκόμαστε στη Ρωσία, την εποχή του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου.
Η μικρή και καλόκαρδη Σεραφείμα ζεί σε ένα παιδικό ορφανοτροφείο (επιταγμένο αρχοντικό), αφού έχει χάσει τους γονείς της, έπειτα από παλαιότερη επίθεση των Κομμουνιστών στο Ιερό Ναό που λειτουργούσε ο ιερέας πατέρας της.
Ένα πρωινό η Σεραφείμα βρίσκεται απρόσμενα μπροστά στην εικόνα του Αγίου της (Αγίου Σεραφείμ του Σαρώφ), η οποία ανήκει στην ηλικιωμένη υπηρέτρια – και άλλοτε οικοδέσποινα – του αρχονιτκού.
Παίρνοντας δύναμη από τις συμβουλές της, τις εντυπωσιακές διηγήσεις της σχετικά με τον Άγιο, αλλά και μετά από θαυμαστές συναντήσεις με τον ίδιο, η Σεραφείμα ομολογεί με παρρησία την πίστη της εκπλήσσοντας τον διευθυντή, την δασκάλα του ορφανοτροφείου, αλλά και τα άλλα κορίτσια οδηγώντας τα και εκείνα στην πίστη στον Χριστό.
Το τέλος της ταινίας, σύμφωνα με τον σκηνοθέτη της, είναι «ο θρίαμβος της αλήθειας και η δύναμη της πίστης».

Απολυτίκιον Ήχος β’.

Την άχραντον Εικόνα Σου προσκυνούμεν Αγαθέ, αιτούμενοι συγχώρησιν των πταισμάτων ημων, Χριστέ ο Θεός, βουλήσει γαρ ηυδόκησας σαρκί ανελθείν εν τω Σταυρώ, ίνα ρύση ους έπλασας εκ της δουλείας του εχθρού, όθεν ευχαρίστως βοώμέν Σοι, χαράς επλήρωσας τα πάντα, ο Σωτήρ ημών, παραγενόμενος εις το σώσαι τον κόσμον.