The Lord’s entry into the path of His sufferings and of loneliness. Metropolitan Anthony Bloom

Tone VI
The Grace of the Holy Spirit today has assembled us. Taking up Your cross we sing: Blessed is He that comes in the Name of the Lord! Hosanna in the Highest!”

We celebrate Christ as the king who enters our hearts, our own personal Jerusalem. The only way to find peace, to find true happiness, to experience true love is to surrender yourself to God, to make Him your king, to live in total communion with Him. And the way in which we turn our hearts from the kingdom of the self into the kingdom of God is through constant daily prayer, reflection, and meditation, frequent Holy Communion, frequent Confession, reading and understanding the Scriptures.
Surrender to the will of God. Surrender your life to the one who gave you life.
Let the Palms remind us that Christ is the king of our families, that Christ is the king of our hearts, that Christ is the only true answer to happiness and meaning in our lives. And if we do proclaim Christ as our king, let us try and make time for Him in our daily life, let us be reminded that He is the one with whom we will be spending eternity.
From: Greek Orthodox Church of Saint George, Brisbane QLD

The Lord’s Entry Into Jerusalem
Palm Sunday, 1980, 30 March
Metropolitan Anthony Bloom

In the Name of the Father, the Son and the Holy Ghost.

Today Christ enters the path not only of His sufferings but of that dreadful loneliness which enshrouds Him during all the days of Passion week. The loneliness begins with a misunderstanding; the people expect that the Lord’s entry into Jerusalem will be the triumphant procession of a political leader, of a leader who will free his people from oppression, from slavery, from what they consider godlessness – because all paganism or idol-worship is a denial of the living God. The loneliness will develop further into the dreadful loneliness of not being understood even by His disciples. At the Last Supper when the Saviour talks to them for the last time, they will be in constant doubt as to the meaning of His words. And later when He goes into the Garden of Gethsemane before the fearful death that is facing Him, His closest disciples, Peter, John and James – whom He chose to go with Him fall asleep, depressed, tired, hopeless. The culmination of this loneliness will be Christ’s cry on the cross, “My God, My God, why hast Thou forsaken me?” Abandoned men, rejected by the people of Israel He encounters the extreme of forsakenness and dies without God, without men, alone, with only His love for God and His love for mankind, dying for its sake and for God’s glory.

The beginning of Christ’s Passion is today’s triumphal procession; the people expected a king, a leader – and they found the Saviour of their souls. Nothing embitters a person so much as a lost, a disappointed hope; and that explains why people who could receive Him like that, who witnessed the raising of Lazarus, who saw Christ’s miracles and heard His teaching, admired every word, who were ready to become His disciples as long as He brought victory, broke away from Him, turned their backs on Him and a few days later shouted, “Crucify Him, crucify Him.” And Christ spent all those days in loneliness, knowing what was in store for Him, abandoned by every one except the Mother of God, who stood silently by, as she had done throughout her life, participating in His tragic ascent to the Cross; she who had accepted the Annunciation, the Good Tidings, but who also accepted in silence Simeon’s prophecy that a sword would pierce her heart.

During the coming days we shall be present – not just remember, but be present – at Christ’s Passion. We shall be part of the crowd surrounding Christ and the disciples and the Mother of God; as we hear the Gospel readings, as we listen to the prayers of the Church, as one image after another of these days of the Passion passes before our eyes, let each one of us ask himself the question, “Where do I stand, who am I in this crowd? A Pharisee? A Scribe? A traitor, a coward? Who? Or do I stand among the Apostles?” But they too were overcome by fear. Peter denied Him thrice, Judas betrayed Him, John, James and Peter went to sleep just when Christ most needed human love and support; the other disciples fled; no one remained except John and the Mother of God, those who were bound to Him by the kind of love which fears nothing and is ready to share in everything.

Once more let us ask ourselves who we are and where we stand, what our position in this crowd is. Do we stand with hope or despair, or what? And if we stand with indifference, we too are part of that terrifying crowd that surrounded Christ, shuffling, listening, and then going away; as we shall go away from church. The Crucifix will be standing here on Thursday and we shall be reading the Gospel about the Cross, the Crucifixion and death – and then what will happen? The Cross will remain standing, but we shall go away for a rest, go home to have supper, to sleep, to prepare for the fatigues of the next day. And during this time Christ is on the Cross, Christ is in the tomb. How awful it is that, like the disciples in their day, we are not able to spend one night, one hour with Him. Let us think about this, and if we are incapable of doing anything, let us at least realise who we are and where we stand, and at the final hour turn to Christ with the cry, the appeal of the thief, Remember me, Lord, in Thy Kingdom. Amen.

http://www.mitras.ru/eng/eng_63.htm

The Lord challenges everyone to follow Him. He calls us to be co-participants in His salvific sufferings, so that we might then share in the joy of His Resurrection. For without pain in our hearts, without spiritually sharing in the Savior’s Passion, we will not experience the profound, true Paschal joy.

Tone VI

Six days before the Passover Jesus entered Bethany, * and His disciples came up to Him, saying unto Him: * ‘O Lord, where wilt Thou that we prepare for Thee to eat the Passover?’ * He then sent them, saying: * ‘Go ye into the village opposite, * and there ye shall find a man bearing a pitcher of water; * follow him, and tell the master of the house: * The Teacher hath said, In thy house shall I eat the Passover ** with My disciples.’

Blessed is he that cometh in the name of the Lord. God is the Lord, and hath appeared unto us. Alleluia

By Thine ineffable compassion, О Christ our God, make us victorious over the irrational passions, and count us worthy to see Thy manifest victory over death and Thy joyous and Life-bearing Resurrection, and have mercy on us and save us. Amen.

Tone VI
Six days before the Passover Jesus entered Bethany…
Protopsaltis Thrasyvoulos Stanitsa

Advertisement

Η Είσοδος του Κυρίου στο μονοπάτι της οδύνης Του και της μοναξιάς. Μητροπολίτης Αντώνιος Μπλούμ (Bloom)

Στίχοι
Πώλω καθίσας, ο λόγω τείνας πόλον,
Βροτούς εκζητεί λύσαι της αλογίας.

Ήχος πλ. β’
Σήμερον η χάρις του αγίου Πνεύματος, ημάς συνήγαγε, και πάντες αίροντες, τον Σταυρόν σου λέγομεν, Ευλογημένος ο ερχόμενος, εν ονόματι Κυρίου, Ωσαννά εν τοις υψίστοις.

Κυριακή Βαΐων, 1980, 30 Μαρτίου
Η Είσοδος του Κυρίου στη μοναξιά….
Μητροπολίτης Αντώνιος Μπλούμ (Bloom)

Σήμερα ο Χριστός εισέρχεται στο μονοπάτι της οδύνης Του αλλά και της φοβερής εκείνης μοναξιάς που θα τον περιβάλλει καθ’ όλη την εβδομάδα των Παθών.

Η μοναξιά αρχίζει με μια παρεξήγηση: ο λαός περιμένει ότι η είσοδος του Κυρίου στα Ιεροσόλυμα θα είναι η θριαμβευτική διέλευση ενός πολιτικού αρχηγού, ενός ηγέτη που θα ελευθερώσει το λαό του από την καταπίεση και τη δουλεία, από αυτό που εκείνοι θεωρούν ως «α-θεΐα» – καθώς η λατρεία των ειδώλων αποτελεί την άρνηση του ζώντος Θεού.

Η μοναξιά θα γίνει ακόμη βαρύτερη, όταν ούτε οι μαθητές Του θα είναι σε θέση να Τον κατανοήσουν. Όταν κατά το Μυστικό Δείπνο, ο Χριστός θα τους μιλήσει για τελευταία φορά, εκείνοι θα αμφιβάλλουν διαρκώς για το ακριβές νόημα των λόγων του. Και αργότερα, όταν θα μπει στον Κήπο της Γεθσημανή λίγο πριν από το φρικτό θάνατο που πρόκειται να αντιμετωπίσει, οι πιο έμπιστοι μαθητές Του, ο Πέτρος, ο Ιάκωβος και ο Ιωάννης, θλιμμένοι, κουρασμένοι και χωρίς ελπίδα, θα αφεθούν να αποκοιμηθούν.

Το αποκορύφωμα της μοναξιάς θα είναι η κραυγή του Χριστού πάνω στο Σταυρό: « Θεέ μου, Θεέ μου, ινατί με εγκατέλιπες». Εγκαταλειμμένος από τους ανθρώπους, απορριμένος από το λαό του Ισραήλ, είναι τώρα αντιμέτωπος με την ακραία ερημιά και πεθαίνει χωρίς Θεό, χωρίς ανθρώπους, μόνος, με μόνη την αγάπη Του για τον Θεό και την αγάπη Του για το γένος των ανθρώπων• πεθαίνει για χάρη του και για τη δόξα του Θεού.

Η σημερινή θριαμβευτική Του είσοδος είναι και η αρχή του Πάθους Του. Ο κόσμος περίμενε αρχηγό και βασιλιά και βρίσκει το Σωτήρα των ψυχών τους. Τίποτε δεν χολώνει τον άνθρωπο τόσο πολύ όσο η ελπίδα που χάθηκε, που διαψεύσθηκε• κι αυτό εξηγεί γιατί οι άνθρωποι που μπόρεσαν να τον υποδεχθούν με τόση θέρμη, εκείνοι που υπήρξαν αυτόπτες μάρτυρες της ανάστασης του Λαζάρου και είχαν δει τα θαύματά Του, εκείνοι που είχαν ακούσει τη διδασκαλία Του και θαύμαζαν την κάθε Του λέξη όντες έτοιμοι να γίνουν μαθητές Του τον «καλό» καιρό, απομακρύνθηκαν από κοντά Του την ώρα του πάθους και του γύρισαν την πλάτη• λίγες ημέρες δε μετά φώναξαν «Σταύρωσον, σταύρωσον Αυτόν».

Κι Εκείνος πέρασε όλες αυτές τις μέρες μόνος, γνωρίζοντας τι Τον περίμενε, εγκαταλειμμένος από όλους εκτός από τη Μητέρα Του, που παράστεκε σιωπηλά, όπως είχε κάνει σε όλη τη ζωή Της, μετέχοντας στην τραγική άνοδό Του στο Σταυρό• Εκείνη που είχε δεχθεί τον Ευαγγελισμό, το ευφρόσυνο νέο, αλλά και που είχε εν σιωπή ακούσει την προφητεία του Συμεών για τη ρομφαία που θα διαπερνούσε τη μητρική Της καρδιά.

Τις μέρες που έρχονται, δεν θα θυμηθούμε απλώς, αλλά θα παρασταθούμε στο Πάθος του Χριστού. Θα είμαστε μέρος του πλήθους που θα περικυκλώσει τον Χριστό, τους Μαθητές και τη Θεοτόκο.

Καθώς θα ακούμε τα αναγνώσματα, καθώς θα παρακολουθούμε τις Ευχές της Εκκλησίας, καθώς οι εικόνες του Πάθους θα διαδέχονται η μία την άλλη μπροστά στα μάτια μας, ας θέσουμε στον εαυτό μας το ερώτημα: «Μέσα σ’ αυτό το πλήθος, πού βρίσκομαι εγώ, ποιός είμαι; Ένας Φαρισαίος; Ένας Γραμματέας; Ένας προδότης; Ένας δειλός; Ποιός; Ή μήπως στέκομαι ανάμεσα στους Αποστόλους;»…Μα και αυτούς τους κατέβαλε ο φόβος. Ο Πέτρος Τον αρνήθηκε τρεις φορές, ο Ιούδας τον πρόδωσε, ο Πέτρος, ο Ιάκωβος κι ο Ιωάννης αποκοιμήθηκαν την ώρα ακριβώς που ο Χριστός είχε ανάγκη από την ανθρώπινη αγάπη και υποστήριξη• οι άλλοι μαθητές τό ‘βαλαν στα πόδια• κανείς δεν έμεινε εκτός από τον Ιωάννη και τη Θεοτόκο, εκείνους που ήταν δεμένοι μαζί Του μ’ εκείνο το είδος της αγάπης που δεν γνωρίζει κανένα φόβο και είναι έτοιμη να μοιραστεί οτιδήποτε.

Ας ρωτήσουμε για άλλη μια φορά τον εαυτό μας ποιοι είμαστε και ποια είναι η θέση μας μέσα σ’ αυτό το πλήθος. Είμαστε με την ελπίδα ή με την απόγνωση, με τί; Και αν είμαστε με την αδιαφορία, τότε είμαστε κι εμείς μέρος του τρομακτικού πλήθους που περικύκλωνε τον Χριστό, που τον ακολουθούσε και τον άκουγε, αλλά μετά έφευγε• όπως θα φύγουμε κι εμείς από το ναό. Ο Εσταυρωμένος θα υψωθεί εδώ τη Μ. Πέμπτη κι εμείς θα διαβάζουμε το Ευαγγέλιο για το Σταυρό και τή Σταύρωση και το θάνατο – και μετά, τί; Ο Σταυρός θα συνεχίσει να στέκεται εδώ, αλλά εμείς θα πάμε να ξεκουραστούμε, θα πάμε σπίτι να φάμε, να κοιμηθούμε, να ετοιμαστούμε για τα έργα της επομένης.

Την ίδια ώρα, ο Χριστός θα είναι στο Σταυρό, θα είναι στον τάφο. Πόσο φοβερό είναι να είμαστε ανήμποροι κι εμείς, όπως τότε οι μαθητές, να περάσουμε έστω μία μέρα, μία ώρα μαζί Του! Ας το σκεφθούμε, κι αν δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτε, τουλάχιστον ας αναγνωρίσουμε ποιοι είμαστε και πού βρισκόμαστε, και την τελική ώρα ας στραφούμε προς Αυτόν με την κραυγή, την έκκληση του ληστή: « Μνήσθητί μου, Κύριε, εν τη βασιλεία σου».

(Antony Bloom, Στο φως της Κρίσης του Θεού, Πορεία από το Τριώδιο στην Ανάσταση, Εκδ. Εν πλώ, ( Φεβρουάριος 2009) σ. 135-140)

Ήχος πλ. β’

Προ εξ ημερών του Πάσχα, ήλθεν Ιησούς εις Βηθανίαν, και προσήλθον αυτώ οι Μαθηταί αυτού, λέγοντες αυτώ· Κύριε, που θέλεις, ετοιμάσωμέν σοι φαγείν το Πάσχα; ο δε απέστειλεν αυτούς· Απέλθετε εις την απέναντι κώμην, και ευρήσετε άνθρωπον, κεράμιον ύδατος βαστάζοντα· ακολουθήσατε αυτώ, και τω οικοδεσπότη είπατε· ο Διδάσκαλος λέγει· Προς σε ποιώ το Πάσχα, μετά των Μαθητών μου.

Τη αφάτω σου ευσπλαγχνία, Χριστέ ο Θεός ημών, νικητάς ημάς των παραλόγων παθών ποίησον, και την σην εναργή κατά θανάτου νίκην, την φαιδράν σου και ζωηφόρον Ανάστασιν ιδείν καταξίωσον, και ελέησον ημάς.

Το Δοξαστικό των Αίνων της Κυριακής των Βαΐων «Προ εξ ημερών του Πάσχα…», του Άρχοντος πρωτοψάλτου Της Μεγάλης Του Χριστού Εκκλησίας Θρασυβούλου Στανίτσα, σε ζωντανή Ηχογράφηση από τον Ιερό Ναό Αγίου Δημητρίου Αμπελοκήπων στις 19/04/1970.

“Our friend Lazarus is asleep, but I am going to awaken him” Saint Nikolai Velimirovič

HOMILY
Saint Nikolai Velimirovič
About death as sleeping

“Our friend Lazarus is asleep, but I am going to awaken him” (St. John 11:11).

The Lord of life calls death “sleeping.” O what an inexpressible comfort that is for us! O what sweet news for the world! Physical death, therefore, does not mean the annihilation of man rather only sleeping from which only He can awaken; He Who awakened the first dust to life by His word.

When the Lord cried out: “Lazarus!” (St. John 11:43), the man awoke and lived. The Lord knows the name of each of us. When Adam knew the names of every creature of God, why would not the Lord know each one of us by name? Not only does He know but He also calls us by name. O, the sweet and life-creating voice of the only Lover of mankind! This voice can create sons of God from stones. Why, then, can He not awaken us out of our sinful sleep?

It is told that a certain man raised a stone to kill his brother. But, at that moment, it seemed to him that he heard the voice of his mother calling him by name. He only heard the voice of his mother and his hand began to quiver. He dropped the stone and was ashamed of his evil intention. The voice of his mother awakened him from committing a deadly sin. If the voice of a mother saves and awakens from death, how much more, then, the voice of the Creator and Life-giver!

Whenever the Lord cried out to someone who was dead in the body [physically dead] all of them awoke and arose. But, everyone did not awaken and arise among those who were dead in the soul [spiritually dead] when the Lord cried out to them. But, for this awakening, for this resurrection, the agreement of the will of the deceased is necessary. Judas! Do you betray with a kiss? “Judas, are you betraying the Son of Man with a kiss?” (St. Luke 23:48). That is how the Life-creating Voice cried out, but the dead man [Judas] remained dead and the sinner did not awaken. “Saul, Saul, why are you persecuting Me?” (Act of the Apostles 9:4). The same Life-creating Voice cried out and he who was asleep in sin awakened and the dead man became alive. In truth, deeper is the sleep of sin than the sleep of death and the one who is asleep [in sin] does not easily awaken.

O Sweet Lord, awaken us from the sleep of sin; awaken O Lord!
To You be glory and thanks always. Amen.

The Prologue from Ohrid: Lives of Saints by Saint Nikolai Velimirovič for Old Calendar date February 5, and New Calendar date February 18.
http://livingorthodoxfaith.blogspot.gr/2009/12/prologue-february-5-february-18.html

Δυνάµωσε την εµπιστοσύνη µας προς Εσένα, Κύριε, και την πίστη µας στη ζωή. Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς

Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς

Μια µητέρα µε ρώτησε πρόσφατα: Υπάρχει ανάσταση των νεκρών; Ο γιός της µαχόταν νότια του Μπίτολ και σκοτώθηκε. Εκείνη περπατούσε στο πεδίο της µάχης και ξέθαβε τον ένα τάφο µετά τον άλλο,για να βρεί τον γιό της. Οι νεκροί κείτονταν ήδη πολύ καιρό κάτω από το χωµα και ήταν όλοι ίδιοι µεταξύ τους και ίδιοι µε το χωµα. Η µητέρα γνώρισε τον γιό της από ένα περιλαίµιο στο στήθος. Δεν µπορούσε πιά να τον γνωρίσει από το πρόσωπο. Ακόµα και το ρούχο φαινόταν πιο αθάνατο από τον άνθρωπο που το φορούσε.

Η µητέρα δεν µπορούσε να κλάψει: η καταστροφική φρίκη του θανάτου έκανε γυαλί τα µάτια της και πάγωσε την ψυχή της. Μπροστά της υπήρχε ένα ανατριχιαστικό µυστήριο. Μια ζωή είχε γίνει κάρβουνο και πηλός. Από ανθρώπινο πλασµα, που κάποτε ήταν σύνθετο µέρος του σωµατός της και της ψυχής της, από τον άνθρωπο που την αποκαλούσε µάνα, που κουβαλούσε το όπλο και µαχόταν στις µάχες, φάνηκε µπροστά στα µάτια της µια χοική, αµορφη µάζα, που ανακατευόταν µε το χωµα -µια ανενεργή χωµάτινη µάζα, που δεν αισθανόταν πιά συγγένεια µε κανέναν εκτός από το χωµα.

Μόλις που τόλµησε η µητέρα να πιάσει τον γιό µε τα χέρια. Ήθελε τουλάχιστον να χαϊδέψει αυτή τη σκληρή ανάµνηση του όµορφου γιού της. Οµως τραβήχτηκε σαν από άσχηµο όνειρο: τα δάχτυλα δεν µπορούσαν να κρατηθούν στην επιφάνεια, αλλά αµέσως βυθίστηκαν βαθιά στο σαπισµένο σώµα όπως σε σάπια κολοκύθα. Φόβος περιέλαβε τη µητέρα. Αισθάνθηκε έναν αξεπέραστο γκρεµό ανάµεσα σ’ εκείνη και τον γιό της. Τίποτα δικό της και τίποτα αγαπητό δεν µπορούσε να δεί σ’ αυτό τον ανοιχτό τάφο, σ’ αυτό το σκοτεινό, υπόγειο χηµικό εργαστήριο. Ήρθε αποκαµωµένη, και όταν µου διηγήθηκε το φοβερό θέαµα, µε ρώτησε : «Υπάρχει ανάσταση των νεκρών;»…

…Ας οµολογήσουµε, αδέλφια, τον Θεό ως τον κυρίαρχο της ζωής και όχι τον θάνατο. Αυτή η οµολογία θα µας οδηγήσει, στην εµπιστοσύνη προς τον ουράνιο Πατέρα µας, που θα γεµίσει την ψυχή µας µε χαρά και προσευχή: «Θεέ, εµεις ειµαστε σκόνη που εσύ ζωντάνεψες µε το πνεύµα σου. Μας τοποθέτησες σε µια κοιλάδα παραγεµισµένη µε νεκρά οστά και σάπιο κρέας. Δώσε µας δύναµη, να µπορέσουµε να αντέξουµε την παραµορφωµένη όψη των νεκρών, των οποίων τον αριθµό και εµεις σηµερα-αύριο θα αυξήσουµε.

»Εσύ θα µας αναστήσεις εκ νεκρών, Θεέ, όπως ανέστησες τον Υιό Σου, τον Χριστό, τον αδελφό µας. Εσύ δεν γέννησες τα παιδιά σου, Πατέρα, µόνο και µόνο για να κοιτάξουν στιγµιαία τον πολυτελή σου οίκο κι ύστερα να τα πετάξεις στο σκοτάδι, στη µεγαλύτερη φυλακή. Εσύ δεν τα γέννησες για να τους καταπίνει το σκοτάδι. Εσύ τα γέννησες για να είναι σύντροφοί σου στην αιωνιότητα.

»Δεν σε ρωτάµε, Πατέρα, µε τι είδους σωµα θα µας ντύσεις, στην άλλη ζωή, ούτε µε ποία δύναµη θα µας ζωντανέψεις. Όχι, όµως Σε παρακαλούµε µόνο: Δυνάµωσε την εµπιστοσύνη µας προς Εσένα και την πίστη µας στη ζωή. Αφού ο,τι Εσύ κάνεις µε µας, θα είναι ασύγκριτα σοφότερο από εκείνο που εµεις θα κάναµε µόνοι µας. Τα σχέδιά Σου είναι καλύτερα απ’ όλες τις επιθυµίες µας. Η δύναµη Σου υπερβαίνει όλη τη φαντασία µας. Εσύ που έχεις τη δύναµη να δηµιουργήσεις, έχεις δύναµη και να θανατώσεις, και Εσύ που έχεις δύναµη να θανατώσεις, έχεις τη δύναµη και να ζωντανέψεις.

Δηµιουργέ των ζωντανών ανάστησε τους νεκρούς, δηµιούργησε σε µας τους ζωντανούς την πίστη στην ανάσταση, αφού χωρίς αυτή την πίστη ειµαστε ζωντανοί νεκροί, και επισκέψου µας µετά το θάνατο, ώστε και εµεις, αν και νεκροί, να έρθουµε στη ζωή. Μόνο Εσύ να είσαι πάντα µαζί µας, στη ζωή και στο θάνατο, και εµεις θα έχουµε πάντα ο,τι επιθυµουµε. Αφού Εσύ είσαι η ζωή και ο ζωοδότης, από πάντα και για πάντα. Αµην».

Αργά βαδίζει ο Χριστός
Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς

Στα γεροντικά της ερήμου διασώζεται μια πανάρχαια μοναστική συνήθεια. Οι παλαιοί Όσιοι Πατέρες που ευρίσκονταν εις τα μοναστήρια της Ερήμου, μόλις τελείωνε η εορτή του Μεγάλου Αντωνίου (ο Άγιος Σάββας έμενε έως την εορτή του Γέροντός του Μεγάλου Ευθυμίου), εγκατέλειπαν τα μοναστήρια τους και πήγαιναν στις ερήμους, τα όρη και τα σπήλαια, και εκεί διέμεναν κάνοντας πνευματικούς αγώνες και ησυχάζοντες έως την Κυριακή των Βαίων, κατά μίμηση του Μεγάλου Αντωνίου. Την εβδομάδα των Βαίων συναθροίζονταν και ευρίσκονταν πάλι όλοι στα μοναστήρια τους.

“Την Κυριακή της Τυρινής προ της ενάρξεως της Μεγάλης Σαρακοστής, αφού οι μοναχοί κοινωνούσαν των Αχράντων Μυστηρίων, προσεύχονταν και ασπάζονταν μεταξύ τους, και έπειτα ελάμβαναν ο καθένας τους μερικές τροφές και έφευγαν στην έρημο πέραν του Ιορδάνου, για να αγωνισθούν κατά την περίοδο της Τεσσαρακοστής τον αγώνα της ασκήσεως. Επέστρεφαν δε στο μοναστήρι την Κυριακή των Βαΐων, για να εορτάσουν τα Πάθη, τον Σταυρό και την Ανάσταση του Χριστού. Είχαν ως κανόνα να μην συναντά κανείς τον άλλο αδελφό στην έρημο και να μην τον ερωτά, όταν επέστρεφαν, για το είδος της ασκήσεως που έκανε την περίοδο αυτή…”

Αυτήν την πραγματικά συγκινητική στιγμή της σύναξης των ασκητών στην μονή της μετανοίας τους, ιστορεί το εξαίσιο στιχηρό ιδιόμελο της ημέρας.

Ήχος πλ. β’

Σήμερον η χάρις τού αγίου Πνεύματος, ημάς συνήγαγε, καί πάντες αίροντες, τόν Σταυρόν σου λέγομεν, Ευλογημένος ο ερχόμενος, εν ονόματι Κυρίου, Ωσαννά εν τοίς υψίστοις.

About the struggle of the weak with the Almighty. Saint Nikolai Velimirovič

Refrain: Glory to Thee, our God, glory to Thee.
    All ye who dwell in the deserts, in the mountains and caves, draw near and assemble with us, to meet the King and Master bearing palms in your hands; for He cometh to save our souls.

Homily:
Saint Nikolai Velimirovič
About the struggle of the weak with the Almighty

“And the chief priests plotted to kill Lazarus too” (St. John 12:10).

   They agreed among themselves to first kill the Maker and then His work. For Lazarus was the work of Christ. What is the use, they nefariously thought, to kill the Miracle-worker and to leave a living witness of His greatest miracle? For then, the people would be inflamed at them as evil doers! But, nevertheless, it happened that they killed Christ and missed Lazarus. And then? And then, they and their think alikes – killed scores of His apostles and missed hundreds. Then they killed thousands and missed hundreds of thousands. Then, they killed hundreds of thousands and missed millions. Finally it became clear that behind their backs, even the slain were resurrected to life as mown grass and those designated to be killed before the faces of the murderers, grew as sown grass. In vain did the wise Gamaliel say: “But if it comes from God, you will not be able to destroy them” (Acts of the Apostles 5:39). Those who wage war against God throughout the centuries in vain did they hone their own helplessness to mow down the crop of God. The more they cut down, the more the crops of God grew luxuriantly.

   O unreasonable combatants against Christ, those of that time and the present! Your mace rebounds from the city of Christ and strikes your own shed and destroys it into dust and ashes. Throughout the ages, you have had enough allies: besides the devil, with you were heretics, idolaters, fanatics, soothsayers, divinators depraved princes and the wealthy, tyrants and all insensitive sinners. Up to now you have been defeated and without any doubt all of your allies together with you will be defeated to the end of time.

   For that let it be to You O Almighty and irresistible Lord glory and thanks always. Amen.

The Prologue from Ohrid: Lives of Saints by Saint Nikolai Velimirovič for Old Calendar date February 18, and New Calendar date March 3 (2).
http://livingorthodoxfaith.blogspot.gr/2009/12/prologue-february-18-march-3.html

Metropolitan Anthony of Sourozh

….And will come the resurrection of Lazarus, preparing us for Holy Week and out of the contemplation of the deeds of God we will enter into the contemplation of God Himself become man that we may be saved.

Let us therefore re-examine ourselves and if we have not done so according to the passages offered in the weeks of preparation, take off our blindness, become aware of a desperate condition, turn to God in desperate hope away from human judgement, face our own conscience, face God’s own judgement, and hope, and love, and enter into the realm of gratuitous love of the grace of God which is Lent.

Let us enter into this time which is called “the spring of life” as we enter into the physical spring of this season, when all things are made new, when all things begin to breath with new life, and only then shall we be able to face the stern and yet life-giving days of the Passion, of the death and the Resurrection of Christ. Amen.

Refrain: Glory to Thee, our God, glory to Thee.

O ye Monks, gather together from your dwellings, as the rational sheep, and with branches in your hands meet Christ the Chief Shepherd: For the Lord cometh willingly as a lamb to the slaughter, that He may deliver us from the tyranny of the wolf.

At the Aposticha;To the Martyrs; (Tone VIII):
O martyrs of the Lord, * ye hallow every place and heal every manner of infirmity: * and now we entreat you to intercede on our behalf ** that our souls may be delivered from the snares of the enemy.

Κύριε, βοήθησέ μας να μετανοήσουμε, προτού πεθάνουμε, για να μπορούμε να ζούμε αιώνια!. Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς

“Οι εν ταις ερήμοις, και όρεσι και σπηλαίοις, ήκατε αθροίσθητε, συν ημίν βαϊοφόροι, υπαντήσαι τω Βασιλεί και Δεσπότη· έρχεται γαρ σώσαι τας ψυχάς ημών” (Όρθρος Παρασκευής).

Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς

Και κηρυχθήναι επί τω ονόματι αυτού μετάνοιαν και άφεσιν αμαρτιών εις πάντα τα έθνη (Λουκ. κδ’ 47)

Αυτή είναι η τελική συμβουλή του Σωτήρα Χριστού προς του αγίους Αποστόλους. Στα λόγια αυτά περικλείεται, όπως μέσα σε ένα καρυδότσουφλο, το Ευαγγέλιο της συμφιλίωσης ανάμεσα στον Θεό και τους ανθρώπους. Τι ζητά ο Θεός και τους ανθρώπους. Τι ζητά ο Θεός από τους ανθρώπους και τι τους δίνει; Ζητά τη μετάνοιά μας και δίνει την άφεση των αμαρτιών. Εκείνος ζητά λίγα. Εκείνος δίνει τα πάντα. Ας μετανοήσουν μόνον οι άνθρωποι για τις αμαρτίες που διέπραξαν κι ας πάψουν να αμαρτάνουν• και τότε θα λάβουν τα πάντα απ’ τον Θεό – όλα, όχι μόνον όσα οι καρδιές τους μπορούν να επιθυμήσουν, αλλά περισσότερα, πολύ περισσότερα. Στ’ αλήθεια Εκείνος έχει υποσχεθεί τα πάντα στους δικαίους. Οι δίκαιοι θα είναι κληρονόμοι της Βασιλείας του Θεού, αυτοί θα είναι οι Υιοί του Θεού και τα τέκνα του Φωτός, τα τέκνα της αθανασίας, συνόμιλοι των αγγέλων, αδελφοί του Χριστού. Οι δίκαιοι θα απολαύσουν την πλησμονή της ζωής, της ειρήνης, της σοφίας, της δυνάμεως και της χαράς. Οι δίκαιοι θα έχουν τα πάντα, διότι τα πάντα είναι επηγγελμένα σ’ αυτούς.

Μόνο να μετανοήσουν οι άνθρωποι και τότε θα τα λάβουν όλα! Ο επαίτης ας λουστεί, ας καθαριστεί κι ας ενδυθεί την αγνότητα προ των πυλών την βασιλικής αυλής και αμέσως θα οδηγηθεί εντός της βασιλικής αυλής. Εκεί θα συναντήσει τον Βασιλέα ο οποίος θα τον αγκαλιάσει και τότε θα έχει τα πάντα. Θα ζήσει με τον Βασιλέα, θα συγκαθήσει στο βασιλικό τραπέζι και θα συνδειπνήσει μαζί Του• θα τα έχει όλα, όλα, όλα!

Ω αδελφοί μου, αυτά δεν είναι μόνο λόγια• αυτή είναι η ζωντανή και αγία αλήθεια. Διότι γνωρίζουμε ότι πολλοί μετανοημένοι -άνδρες, όσο και γυναίκες- τα έλαβαν όλα σύμφωνα με την υπόσχεση του Θεού. Πολλοί έχουν παρουσιαστεί από τον άλλο κόσμο κι έχουν αποδείξει την αλήθεια αυτών των λόγων δίνοντας μαρτυρία για το πώς ζουν τώρα ως υιοί και θυγατέρες του Βασιλέως. Αυτοί μετανόησαν εγκαίρως, όσο ζούσαν• υπάρχει χρόνος και για εμάς να μετανοήσουμε, αν επιθυμούμε να είμαστε μαζί τους ως κληρονόμοι της Βασιλείας.

Πολυεύσπλαχνε Κύριε, βοήθησέ μας να μετανοήσουμε, προτού πεθάνουμε, για να μπορούμε να ζούμε αιώνια!

Ότι Σοι πρέπει πάσα δόξα, τιμή και προσκύνησις εις τους αιώνας των αιώνων. Αμήν.

Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς, Ο πρόλογος της Αχρίδος: πνευματικό ημερολόγιο, Φεβρουάριος, εκδ. Άθως, σ.233-235

Ο Λάζαρος, ο αγαπημένος μαθητής του Χριστού, μετά την ανάστασή του, έζησε τριάντα περίπου χρόνια. Κατά την παράδοση, ήταν σκυθρωπός και αγέλαστος σε όλη τη διάρκεια της ζωής του, και αυτό οφειλόταν στα όσα είχε δει κατά την τετραήμερη παραμονή του στον Άδη. Καθ’ όλο αυτό το διάστημα δεν εγέλασε ποτέ, λέγει μια κυπριακή παράδοση, παρά μόνο μια φορά όταν είδε μια γυναίκα του λαού να κλέβει από ένα μπακάλικο ένα πήλινο δοχείο, μια «τσούκα».
Τότε ο άγιος χαμογέλασε κι είπε: Για δέστε: Το ένα χώμα (η γυναίκα) κλέβει τ’ άλλο (τη τσούκα).

Γέροντας Σωφρόνιος του Έσσεξ

Με τη μετάνοιά μας, δε ζούμε μόνο το ατομικό μας δράμα· ζούμε μέσα στον ίδιο τον εαυτό μας την τραγωδία όλου του κόσμου, το δράμα της ιστορίας του από την αρχή του χρόνου.
Καλύτερα, ασφαλώς να μην αμαρτήσουμε. Αλλά όταν η μετάνοια είναι πύρινη, μπορεί να αποκαταστήσει κάθε απώλεια.
Οφείλουμε να φυλάξουμε το πνεύμα της μετανοίας κατά τη διάρκεια όλης της ζωής μας μέχρι τέλους. Η μετάνοια είναι η βάση κάθε ασκητικής και πνευματικής ζωής.
Μπορούμε να κλαίμε για ώρες, για εβδομάδες, για χρόνια, μέχρις ότου το είναι μας να αναγεννηθεί ολοκληρωτικά από το λόγο του Χριστού, από τις εντολές Του και προπαντός από τη χάρη του Αγίου Πνεύματος

Όταν κλαίη ο άνθρωπος και προσεύχεται, τότε το όνομα του Χριστού μπαίνει μέσα στην καρδιά σαν άγκυρα.

– Όταν εισέλθη μέσα μας κάποιος λογισμός ή μια παράνομη αγάπη, αυτό φεύγει με το κλάμα. Με τα δάκρυα, φεύγει οποιοδήποτε κακό από την ψυχή.

– Τα δάκρυα είναι απαραίτητα στην προσευχή και γενικά στην πνευματική ζωή. Δεν χρειάζονται πολλά δάκρυα, αλλά έστω και μια σταγόνα με εσωτερικό καρδιακό πένθος. Αυτό το πένθος έχει μεγάλη σημασία. Είναι αδύνατη η κατάνυξη χωρίς δάκρυα. Τα δάκρυα είναι ένδειξη ότι ο νους ενώθηκε με την καρδιά εν Αγίω Πνεύματι, γι’ αυτό οι Πατέρες δίδουν μεγάλη σημασία στα δάκρυα κατά την προσευχή.

– Συνιστώ στους μοναχούς έξω αν είναι πρόσχαροι, όπως είναι οι Άγγλοι. Όταν όμως μπαίνουν στο κελλί τους, αμέσως με το κλείσιμο της πόρτας να αρχίζουν το κλάμα, μέσα σε πένθος.
– Όταν δεν υπάρχη ώρα για ευχή με το κομποσχοίνι, τότε αυτή αντικαθίσταται με το πένθος και το κλάμα.

– Τα δάκρυα είναι απαραίτητα για τον Μοναχό και τον Χριστιανό. Υπάρχουν δάκρυα κοσμικά και δάκρυα θεϊκά. Η διάκριση μεταξύ τους φαίνεται από το ότι τα κοσμικά-εγωϊστικά δάκρυα προέρχονται από την περιφρόνηση των ανθρώπων, από την απώλεια των κοσμικών αξιών και των αγαθών, ενώ τα πνευματικά-θεϊκά δάκρυα προέρχονται από την μετάνοια, την επιθυμία της σωτηρίας και της αιωνίου ζωής.

– Ο Μοναχός ομοιάζει με τους εμπόρους. Οι έμποροι την μία μέρα κερδίζουν εκατομμύρια δραχμές και την άλλη μέρα τίποτε ή τα χάνουν όλα. Έτσι συμβαίνει και στον μοναχό. Κερδίζει μια μέρα με τα δάκρυα και την προσευχή και την άλλη μέρα τα χάνει όλα με την φλυαρία.

Η απλανής προσευχή γίνεται – έρχεται με το κλάμα. Αν θέλη κανείς να γίνη πραγματικός μοναχός, πρέπει να μάθη να προσεύχεται. ….Όταν ο μοναχός συνηθίση να κλαίη με αυτόν τον τρόπο και το Μοναστήρι του γίνεται εμπόδιο, τότε βγαίνει στην έρημο. Όταν έρχωνται αυτόματα κλάματα μέσα σε διαρκές πένθος, τότε αυτό είναι μια απόδειξη ότι πρέπει να ησυχάση στην έρημο. Όταν κάποια μέρα ο μοναχός κλαύση για δυό-τρεις ώρες με καθαρό λογισμό, τότε ο νους του μπορεί να βρίσκεται στον Θεό για πολλές ημέρες και να μην αποσπάται από εκεί και να μη χρειασθή να κάνη την καθιερωμένη προσευχή και τον κανόνα.

Να κλαίτε για να μην  ξηρανθούν οι καρδιές σας!

Καταγώγια μοναστών, αθροίσθητε ως άρνες λογικοί, τω αρχιποίμενι Χριστώ, υπαντήσαι νυν κλαδηφόροι, προέρχεται θέλων, ως αρνίον σφαγήναι ο Κύριος, όπως την του λύκου, εξάρη τυραννίδα. ” (Όρθρος Παρασκευής).

Μαρτυρικόν

Μάρτυρες Κυρίου, πάντα τόπον αγιάζετε, και πάσαν νόσον θεραπεύετε, και νυν πρεσβεύσατε, ρυσθήναι των παγίδων του εχθρού, τας ψυχάς ημών δεόμεθα.

The saintly fool and pilgrim Grisha, Kallistos Ware, Metropolitan of Diokleia

Kallistos Ware, Metropolitan of Diokleia

And then there is Tolstoy with his remembrance of his boyhood days when a Fool by the name of Grisha came into his wealthy family’s house:

“The door opened and there stood a figure totally unknown to me. Into the room walked a man of about fifty with a long pale pock-marked face, long gray hair and a scanty reddish beard… He wore a tattered garment, something between a peasant tunic and a cassock; in his hand he carried a huge staff. As he entered the room he used the staff to strike the floor with all his might and then wrinkling his brow and opening his mouth extremely wide, he burst into a terrible and unnatural laugh. He was blind in one eye, and the white iris of that eye darted about incessantly and imparted to his face, already ill-favored, a still more repellent expression… His voice was rough and hoarse, his movements hasty and jerky, his speech devoid of sense and incoherent… He was the saintly fool and pilgrim Grisha.

“Where had he come from? Who were his parents? What had induced him to adopt the wandering life he led? No one knew. All I know is that from the age of fifteen he had been one of ‘God’s fools,’ who went barefoot in winter and summer, visited monasteries, gave little icons to those he took a fancy to, and uttered enigmatic sayings….”

All over Russia, at various times, there were numerous such figures. Significantly enough these figures did not always elicit a positive response and a real discernment was necessary. Ware:

“Tolstoy speaks of the sharply conflicting opinions that others held about Grisha: ‘Some said he was the unfortunate son of wealthy parents, a pure soul, while others held that he was simply a lazy peasant.’ The fool is equivocal, enigmatic, always a disturbing question mark. When dealing with the vocation of folly for Christ’s sake, it is an exceptionally delicate task to distinguish genuine from counterfeit, the holy innocent from the unholy fraud, the man of God from the drop-out…. How are we to ‘test the spirits’? The frontier between breakdown and breakthrough is not clearly marked.”

The holy fools were called to intense foolishness so they would be rejected by the society, because it was only through that rejection that they could truly minister to the truly needy. The rule of life of the holy fool was, “no healing without solidarity, no salvation without participation.”

The Inner Kingdom, Kallistos Ware, Kallistos (Metropolitan of Diokleia), St Vladimir’s Press, 2000, p. 175

XII. Grisha

We all felt a little uneasy in the thick darkness, so we pressed close to one another and said nothing. Before long Grisha arrived with his soft tread, carrying in one hand his staff and in the other a tallow candle set in a brass candlestick. We scarcely ventured to breathe.

“Our Lord Jesus Christ! Holy Mother of God! Father, Son, and Holy Ghost!” he kept repeating, with the different intonations and abbreviations which gradually become peculiar to persons who are accustomed to pronounce the words with great frequency.

Still praying, he placed his staff in a corner and looked at the bed; after which he began to undress. Unfastening his old black girdle, he slowly divested himself of his torn nankeen kaftan, and deposited it carefully on the back of a chair. His face had now lost its usual disquietude and idiocy. On the contrary, it had in it something restful, thoughtful, and even grand, while all his movements were deliberate and intelligent.

Next, he lay down quietly in his shirt on the bed, made the sign of the cross towards every side of him, and adjusted his chains beneath his shirt–an operation which, as we could see from his face, occasioned him considerable pain. Then he sat up again, looked gravely at his ragged shirt, and rising and taking the candle, lifted the latter towards the shrine where the images of the saints stood. That done, he made the sign of the cross again, and turned the candle upside down, when it went out with a hissing noise.

Through the window (which overlooked the wood) the moon (nearly full) was shining in such a way that one side of the tall white figure of the idiot stood out in the pale, silvery moonlight, while the other side was lost in the dark shadow which covered the floor, walls, and ceiling. In the courtyard the watchman was tapping at intervals upon his brass alarm plate. For a while Grisha stood silently before the images and, with his large hands pressed to his breast and his head bent forward, gave occasional sighs. Then with difficulty he knelt down and began to pray.

At first he repeated some well-known prayers, and only accented a word here and there. Next, he repeated thee same prayers, but louder and with increased accentuation. Lastly he repeated them again and with even greater emphasis, as well as with an evident effort to pronounce them in the old Slavonic Church dialect. Though disconnected, his prayers were very touching. He prayed for all his benefactors (so he called every one who had received him hospitably), with, among them, Mamma and ourselves. Next he prayed for himself, and besought God to forgive him his sins, at the same time repeating, “God forgive also my enemies!” Then, moaning with the effort, he rose from his knees–only to fall to the floor again and repeat his phrases afresh. At last he regained his feet, despite the weight of the chains, which rattled loudly whenever they struck the floor.

Woloda pinched me rudely in the leg, but I took no notice of that (except that I involuntarily touched the place with my hand), as I observed with a feeling of childish astonishment, pity, and respect the words and gestures of Grisha. Instead of the laughter and amusement which I had expected on entering the store-room, I felt my heart beating and overcome.

Grisha continued for some time in this state of religious ecstasy as he improvised prayers and repeated again and yet again, “Lord, have mercy upon me!” Each time that he said, “Pardon me, Lord, and teach me to do what Thou wouldst have done,” he pronounced the words with added earnestness and emphasis, as though he expected an immediate answer to his petition, and then fell to sobbing and moaning once more. Finally, he went down on his knees again, folded his arms upon his breast, and remained silent. I ventured to put my head round the door (holding my breath as I did so), but Grisha still made no movement except for the heavy sighs which heaved his breast. In the moonlight I could see a tear glistening on the white patch of his blind eye.

“Yes, Thy will be done!” he exclaimed suddenly, with an expression which I cannot describe, as, prostrating himself with his forehead on the floor, he fell to sobbing like a child.

Much sand has run out since then, many recollections of the past have faded from my memory or become blurred in indistinct visions, and poor Grisha himself has long since reached the end of his pilgrimage; but the impression which he produced upon me, and the feelings which he aroused in my breast, will never leave my mind. O truly Christian Grisha, your faith was so strong that you could feel the actual presence of God; your love so great that the words fell of themselves from your lips. You had no reason to prove them, for you did so with your earnest praises of His majesty as you fell to the ground speechless and in tears!

Nevertheless the sense of awe with which I had listened to Grisha could not last for ever. I had now satisfied my curiosity, and, being cramped with sitting in one position so long, desired to join in the tittering and fun which I could hear going on in the dark store-room behind me. Some one took my hand and whispered,

“Whose hand is this?” Despite the darkness, I knew by the touch and the low voice in my ear that it was Katenka. I took her by the arm, but she withdrew it, and, in doing so, pushed a cane chair which was standing near. Grisha lifted his head looked quietly about him, and, muttering a prayer, rose and made the sign of the cross towards each of the four corners of the room.

Childhood by Leo Tolstoy: XII. Grisha
Tolstoy’s autobiographical trilogy: Childhood (1852), Boyhood (1854), and Youth (1856). Translated by C. J. Hogarth

Αρκεί λίγος χρόνος βαθειάς συντριβής για να βρη η ψυχή το δρόμο της σωτηρίας.

Ο αββάς Αλώνιος είπε ότι, αν θέλει ο άνθρωπος, μπορεί από το πρωί ως το βράδι να φτάσει σε θεία μέτρα.

Κάποιας νέας, που λεγόταν Ταϊσία, πέθαναν οι γονείς και έμεινε ορφανή. Αυτή τότε μετέτρεψε το σπίτι της σε ξενώνα των πατέρων της Σκήτης και για πολύ καιρό τους δεχόταν και τους φιλοξενούσε. Όταν όμως ξόδεψε όσα είχε, άρχισε να στερείται. Την πλησίασαν τότε άνθρωποι διεστραμμένοι και την έβγαλαν από τον καλό δρόμο. Και ζούσε πλέον αμαρτωλά,. Έτσι που κατάντησε και στην πορνεία.

Όταν το έμαθαν οι πατέρες, λυπήθηκαν πάρα πολύ και κάλεσαν τον αββά Ιωάννη τον Κολοβό και του είπαν: «Ακούσαμε για την τάδε αδελφή ότι ζει στην αμαρτία. Αυτή, όταν μπορούσε, είχε δείξει αγάπη σ’ εμάς• ας τη βοηθήσουμε και εμείς τώρα, όπως μπορούμε. Κάνε λοιπόν τον κόπο να πας σε αυτήν και με τη σοφία που σου έδωσε ο Θεός, φρόντισε για τη διόρθωσή της».

Πήγε λοιπόν ο γέροντας σε αυτήν, και είπε στη γριά που φύλαγε στην πόρτα: «Πες στην κυρία σου ότι ήρθα». Εκείνη τον έδιωξε λέγοντας: «Εσείς παλιά της τα φάγατε όλα και τώρα είναι φτωχή». Ο γέροντας επέμενε: «Πες της, και θα δει πολύ καλό από εμένα». Ανέβηκε λοιπόν η γριά και ανέφερε στη νέα για τον γέροντα. Ακούγοντας την εκείνη είπε: «Αυτοί οι μοναχοί όλο γυρίζουν κατά την Ερυθρά Θάλασσα και βρίσκουν μαργαριτάρια». Στολίστηκε λοιπόν, κάθισε στο κρεβάτι και είπε στη θυρωρό: «Φέρε τον εδώ».

Όταν μπήκε ο αββάς Ιωάννης, κάθισε κοντά της και, κοιτώντας την στο πρόσωπο, της είπε: «Τι σε έκανε να απορρίψεις τον Ιησού, ώστε να φτάσεις σε αυτή την κατάσταση;» Αυτή, ακούγοντας τα λόγια του, πάγωσε• και ο γέροντας, σκύβοντας το κεφάλι, άρχισε να κλαίει πικρά. «Αββά, γιατί κλαις;» τον ρώτησε. Αυτός σήκωσε λίγο το κεφάλι του, και σκύβοντας πάλι είπε: «Βλέπω τον σατανά να χορεύει στο πρόσωπο σου, και πως να μην κλάψω;» «Υπάρχει μετάνοια, αββά;» ρώτησε η κόρη. «Ναι», της είπε ο γέροντας. Και εκείνη πρόσθεσε: «Πάρε με, όπου νομίζεις». «Πάμε», είπε ο γέροντας, και αυτή αμέσως σηκώθηκε να τον ακολουθήσει. Ο γέροντας παρατήρησε ότι δεν άφησε καμιά παραγγελία για το σπίτι της και θαύμασε.

Κοντεύοντας στην έρημο, τους πρόλαβε το βράδυ. Και ο γέροντας της ετοίμασε ένα μικρό προσκέφαλο, το σταύρωσε και της είπε να κοιμηθεί εκεί. Έκανε έπειτα και για τον εαυτό του πιο πέρα και αφού τελείωσε τις προσευχές του πλάγιασε και αυτός.

Τα μεσάνυχτα ξύπνησε και βλέπει κάτι σαν δρόμο από φως να ξεκινά από αυτήν και να καταλήγει στον ουρανό, και είδε τους αγγέλους του Θεού να ανεβάζουν την ψυχή της. Σηκώθηκε, πλησίασε και τη σκούντηξε με το πόδι. Όταν κατάλαβε ότι ήταν νεκρή, γονάτισε με το πρόσωπο στη γη και παρακαλούσε τον Θεό. Και άκουσε μια φωνή να του λέει ότι η μία ώρα της μετάνοίας της έγινε δεκτή περισσότερο από τη μετάνοια πολλών άλλων, που διαρκεί πολύν καιρό αλλά δεν έχει θέρμη.

Αρκεί λίγος χρόνος βαθειάς συντριβής για να βρη η ψυχή το δρόμο της σωτηρίας.

Κάποιος άλλος πάλι που μετανόησε μετά την αμαρτία αποσύρθηκε στην ησυχία• συνέβη όμως τότε να χτυπήσει σε πέτρα και να πληγωθεί στο πόδι, και τόσο αίμα να τρέξει από την πληγή, ώστε να ξεψυχήσει από τον αιμοραγία. Ήρθαν λοιπόν οι δαίμονες θέλοντας να πάρουν την ψυχή του• και τους λένε οι άγγελοι: «Κοιτάξτε στην πέτρα και δείτε το αίμα του που έχυσε για τον Κύριο». Και με αυτό που είπαν οι άγγελοι, αφέθηκε ελεύθερη η ψυχή.

Η πραγματική ταπείνωση φέρνει ελπίδα, όχι απελπισία.
Απελπισία φέρνει ο εγωισμός , γιατί ο εγωιστής στηρίζεται στον εαυτό του, ενώ ο ταπεινός ελπίζει στο έλεος του Θεού.

Του αγίου Εφραίμ
Όταν λοιπόν σου λέει ο εχθρός, “Χάθηκες, δεν μπορείς πια να σωθείς!”, εσύ πες του:
– Εγώ έχω Θεό εύσπλαχνο και μακρόθυμο, γι’ αυτό και δεν απελπίζομαι για τη σωτηρία μου. Εκείνος που μας άφησε εντολή να συγχωρούμε το συνάνθρωπό μας «εως εβδομηκοντάκις επτά» (Ματθ. 18:22), ο Ίδιος, πολύ περισσότερο, θα συγχωρήσει τις αμαρτίες εκείνων που επιστρέφουν κοντά Του μ’ όλη τους την ψυχή”.
Κι έτσι, με τη χάρη του Θεού, θα λυτρωθείς από τον πόλεμο.

Άγιος Γέροντας Σωφρόνιος του Έσσεξ: Πλησιάζουμε τον Θεό σαν οι ελεεινότεροι από τους αμαρτωλούς. Κατηγορούμε τον εαυτό μας για όλα τα πράγματα. Δεν σκεφτόμαστε τίποτα. Δεν αναζητούμε τίποτα, παρά συγχώρεση και έλεος. Καταδικάζουμε τον εαυτό μας σαν άξιο της κολάσεως και σ’ αυτή την κατάσταση συνεχίζουμε. Παρακαλούμε τον Θεό να μας βοηθήση να μην πικράνουμε το Άγιο Πνεύμα με τα πάθη μας, να μην βλάψουμε τον αδερφό μας. Δεν περιμένουμε εξαιρετικά χαρίσματα από ψηλά. Με όση δύναμη έχουμε προσπαθούμε να συλλάβουμε και να εφαρμόσουμε τις εντολές του Χριστού, ζώντας σύμφωνα με αυτές. Τον παρακαλούμε: «Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με, τον αμαρτωλό!!»….Όταν εμείς καταδικάζουμε τον εαυτό μας σε αιώνια κόλαση όπως το αξίζει και βρισκόμαστε στην αγωνία της πτώσεως μέσα στο σκοτεινό λάκκο, ξαφνικά μια δύναμη εκ των άνω ανυψώνει το πνεύμα μας στα ύψη. Όταν τέλος μας συνθλίβει το συναίσθημα της μηδαμινότητάς μας, το άκτιστο φως μας μεταμορφώνει και μας φέρνει σαν γιούς στο σπίτι του Πατέρα.

Κανένας άνθρωπος δεν θέλει να αμαρτήσει. Οσία Ταϊσία η πρώην πόρνη, η έγκλειστη της Αιγύπτου
https://iconandlight.wordpress.com/2017/10/07/19897/

Ήχος πλ. β΄.

Της ευσπλαχνίας την πύλην άνοιξον ημίν, ευλογημένη Θεοτόκε˙ ελπίζοντες εις σε μη αστοχήσωμεν˙ ρυσθείημεν δια σου των περιστάσεων˙ συ γαρ ει η σωτηρία του γένους των Χριστιανών.

Υποσχέθηκες: «Ό,τι και να συμβεί θα είμαι δίπλα σου!» Το τήρησες, πατέρα»

«Ότι και να συμβεί θα είμαι πάντα δίπλα σου!»

Το 1989, ένας σεισμός 8.2 βαθμών ισοπέδωσε σχεδόν την Αρμενία, σκοτώνοντας πάνω από 30.000 άτομα σε λιγότερο από τέσσερα λεπτά.

Μέσα από την ολοκληρωτική καταστροφή και το χάος, ένας πατέρας άφησε τη γυναίκα του στο σπίτι κι έτρεξε στο σχολείο όπου βρισκόταν ο γιος του, όπου ανακάλυψε πως το σχολικό κτίριο ήταν ένας σωρός από ερείπια.

Μετά από το αρχικό τραυματικό σοκ, θυμήθηκε την υπόσχεση που είχε δώσει στο γιο του: «Ότι και να συμβεί θα είμαι πάντα δίπλα σου!» και τα μάτια του άρχισαν να γεμίζουν δάκρυα. Καθώς κοιτούσε το σωρό με τα ερείπια κάθε ελπίδα φαινόταν μάταια, αλλά η υπόσχεση που είχε δώσει στο γιο του εξακολούθησε να τον απασχολεί.

Προσπάθησε να συγκεντρώσει τη σκέψη του στη διαδρομή που ακολούθησε ο γιος του για το σχολείο κάθε πρωί. Καθώς θυμήθηκε ότι η τάξη του βρισκόταν στην πίσω δεξιά γωνία του κτιρίου, έτρεξε προς τα εκεί κι άρχισε να σκάβει.

Στο μεταξύ, άρχισαν να καταφθάνουν κι άλλοι απελπισμένοι γονείς, οι οποίοι φώναζαν: «Ο γιος μου!» «Η κόρη μου!» Κάποιοι γονείς, καλοπροαίρετα, προσπάθησαν να τον τραβήξουν πίσω από τα ερείπια λέγοντας του:

«Τελείωσε πια!» «Έχουν σκοτωθεί!» «Δεν μπορείς να κάνεις τίποτα!» «Πήγαινε στο σπίτι σου!» «Έλα, αντιμετώπισε την αλήθεια, δεν μπορείς να κάνεις τίποτα πια!» «Απλώς θα χειροτερέψεις τα πράγματα!»

Απαντούσε σε όλους στερεότυπα: «Θα με βοηθήσετε τώρα;» και συνέχιζε να σκάβει για να βρει το γιο του, σηκώνοντας μία μία τις πέτρες.

Ο διοικητής της πυροσβεστικής εμφανίστηκε σε κάποια στιγμή και προσπάθησε να τον απομακρύνει από τα ερείπια λέγοντάς του: «Έχουν ξεσπάσει πυρκαγιές, από παντού ακούγονται εκρήξεις. Κινδυνεύεις. Θα το αναλάβουμε εμείς αυτό. Πήγαινε στο σπίτι σου». Και πάλι ο στοργικός πατέρας είπε: «Θα με βοηθήσετε τώρα;»

Μετά, ήρθε η αστυνομία και του είπε: «Είσαι θυμωμένος, απελπισμένος. Αλλά βάζεις άλλους σε κίνδυνο. Πήγαινε στο σπίτι σου. Θα κάνουμε εμείς αυτό που πρέπει να γίνει». Εκείνος αποκρίθηκε: «Θα με βοηθήσετε τώρα;» Κανένας δεν τον βοήθησε.

Με θάρρος συνέχισε μόνος του να σκάβει, θέλοντας να διαπιστώσει αν το παιδί του ήταν ζωντανό ή νεκρό. Έσκαβε οκτώ ώρες… δώδεκα ώρες… είκοσι τέσσερις ώρες… τριάντα έξι ώρες. Στην τριακοστή όγδοη ώρα, σήκωσε μια μεγάλη πέτρα κι άκουσε τη φωνή του γιου του. Φώναξε τ’ όνομα του παιδιού του: «Αρμάντ!» Από κάτω ήρθε η απάντηση: «Πατέρα! Εγώ είμαι πατέρα! Είπα στα άλλα παιδιά να μην ανησυχούν. Τους είπα ότι αν ήσουν ζωντανός, θα με έσωζες και μαζί μ’ εμένα θα έσωζες κι εκείνα. Υποσχέθηκες: «Ό,τι και να συμβεί θα είμαι δίπλα σου!» Το τήρησες, πατέρα»

«Τι γίνεται εκεί μέσα; Πώς είναι η κατάσταση;» ρώτησε ο πατέρας.

«Είμαστε 14 ζωντανοί από 33, πατέρα. Είμαστε τρομαγμένοι, πεινάμε, διψάμε και χαιρόμαστε που βρίσκεσαι εδώ. Όταν κατέρρευσε το κτίριο, σχηματίστηκε μια σφήνα, ένα τρίγωνο που μας προστάτεψε».

«Έλα βγες έξω αγόρι μου».

«Όχι, πατέρα! Ας βγουν πρώτα τα άλλα παιδιά, εγώ ξέρω πως θα με βγάλεις! Ό,τι και να συμβεί ξέρω πως θα είσαι δίπλα μου!» Marc V. Hansen

(από το βιβλίο Βάλσαμο για την ψυχή, σελ. 222-224)

Αυτός που μας αγαπά είναι πάντα δίπλα μας
https://iconandlight.wordpress.com/2017/02/12/%CE%B1%CF%85%CF%84%CF%8C%CF%82-%CF%80%CE%BF%CF%85-%CE%BC%CE%B1%CF%82-%CE%B1%CE%B3%CE%B1%CF%80%CE%AC-%CE%B5%CE%AF%CE%BD%CE%B1%CE%B9-%CF%80%CE%AC%CE%BD%CF%84%CE%B1-%CE%B4%CE%AF%CF%80%CE%BB%CE%B1-%CE%BC/

Speak by the quiet of the heart, Mother Gabrielia (1897-1992)

The Languages of Love
Mother Gabrielia (1897-1992)

Reposed on March 28, 1992.

The voice of God is silence.

It is not what we say, but what we live. It is not what we do, but what we are.

I put on the Rasson (Monastic habit) and do not speak unless I am asked. The Rasson speaks.

If you have love for all the world, the whole world is beautiful.

ONCE when I was there where I was, some foreign missionary came and said to me, “You may be a good woman, but you’re not a good Christian.”

I said, “Why?”

“Because you have been here so long and you only go about speaking English. What local languages have you learned?”

I said to him, “I haven’t managed to learn any of the local languages, because I travel a great deal from place to place. As soon as I learn one dialect, they start speaking another. I’ve only learned ‘Good morning’ and ‘Good evening.’ Nothing else.”

“Bah, you’re no Christian. How can you evangelize? All the Catholics and Protestants learn all the local dialects in order to …”

Then I said, “Lord, give me an answer for him.” I asked it with all my heart, and then I said, “Ah. I forgot to tell you. I know five languages.”

“Really? What are these five?”

“The first is the smile; the second is tears. The third is to touch. The fourth is prayer, and the fifth is love. With these five languages I go all around the world.”

Then he stopped and said, “Just a minute. Say that again so I can write it down.”

We become a reflection of Heaven by saying: ‘Thy will be done on Earth as it is in Heaven’.

When the mind is not distracted by worldly matters and remains united to God, then even the ‘Good day’ that we say becomes a blessing.

***

TO a silent tongue and a contemplative mind You draw near, O All-Holy Spirit, bridegroom of my soul. You avoid a talkative tongue as a swan avoids a stormy lake. Like a swan you swim across the quiet of my heart and make it fruitful.
St Nikolai of Ochrid, “Prayers By The Lake” No. X.

Apolytikion (Plagal of the Fourth Tone)

In thee the image was preserved with exactness, O Mother; for taking up thy cross, thou didst follow Christ,and by thy deeds thou didst teach us to overlookthe flesh,for it passeth away, but to attend to the soul since it is immortal.Wherefore, O righteous Gavrilia, thy spirit rejoiceth with the Angels.