St. Seraphim’s Sarov spring.“The Mother of God, promised to give the water a greater blessing than that of the Bethesda waters of Jerusalem.”

“When I am gone, come to my grave, come whenever you have time, the more often the better. Everything you have on your mind, everything over which you sorrow, everything that may have happened to you, – come to my grave and tell me all about it, as though I were alive, and I will hear you, and your sorrow shall pass! Speak to me as to a living person, and I will always be alive for you.” St. Seraphim of Sarov

St. Seraphim of Sarov the Wonderworker

Commemorated on January 2 and on July 19 (The translation of the Saint’s holy relics)

St. Seraphim’s spring.

One and a quarter miles from the monastery was a spring called the Theologian’s Spring, and over it was an icon of St. John the Theologian. Near the spring was the empty cell of the reposed Fr. Dorotheus. Making his way to the far desert past this area, Fr. Seraphim saw the Mother of God below the spring, and on the knoll were Apostles Peter and John. The Mother of God struck the ground with her staff, so that a spring welled up in a fountain of bright water from the earth. Here the Mother of God gave Fr. Seraphim commandments concerning the building of Diveyevo Convent, about which we will speak further in the course of the narrative.

Fr. Seraphim decided to dig a well over his healing spring, and completed it by his own labors. Having dug out the well, he built a frame around it and filled it in with stones. The well came to be known as Seraphim’s well. The Saint told monk Anastasius to pray to the Mother of God, and ask her to make the water in the well capable of healing diseases. “And the Mother of God,” he added, “promised to give the water a greater blessing than that of the Bethesda waters of Jerusalem.” The healings were not slow to begin. Diveyevo sister Paraskeva Semyonovna was sick and coughing. “Why are you coughing … stop, enough!” Fr. Seraphim said to her. “I can’t, Batiushka!” she answered. Then Fr. Seraphim scooped up some water with his sleeve and doused her with it. The illness immediately left her, and never returned.

From St. Seraphim Wonderworker of Sarov and His Spiritual Heritage by Helen Kontsevich (St. Xenia Skete)
http://www.pravoslavie.ru/english/38510.htm

***

On his first day of “freedom” he had traveled about 1½ miles along the Sarovka toward his original (far or distant) hermitage when the All-Holy Theotokos appeared to him, accompanied by the Apostles Peter and John. She beckoned to St. Seraphim, struck the ground with her staff, and a fountain of water gushed forth from an old, long since dried up spring. The water, she told him, had the power of healing, and she placed the spring under his care. Close by the spring, the monks built St. Seraphim a new hut that he would call his near hermitage.
To all who came to him he would bow to the ground and address with the salutation “Greetings, my joy, Christ is risen.” He would also offer them a piece of antidoron (blessed bread) dipped in wine. St. Seraphim counseled in practical and spiritual matters, frequently anticipating the needs and requests of suppliants. When asked about this ability, St. Seraphim explained “They come to me and see in me a servant of God; and I, lowly Seraphim, consider myself as His humble servant, and what God orders His servant I transmit. I consider the first thought that comes to my mind as sent by God. What I say is spoken without my knowing what goes on in the heart of the person I am talking to, but in the belief that it is God’s will and that it is for his good.”[58]

[58] Cavarnos and Zeldin, p. 77.
http://www.symeon-anthony.info/StSeraphimSarov/StSeraphimSarov.htm

***

The St. Seraphim’s Spring During Communism

When the Monastery was closed by the Soviet authorities they threw cement into the spring in the 1950’s. However, in the 1960’s St. Seraphim began to appear in the military zone between Sarov and Diveyevo. Many soldiers reported seeing an old man with a white cassock and a staff in hand. One night the Saint appeared before soldiers and like the Mother of God once did, he hit a rock with his staff and a spring gushed forth. The soldiers and guards were so shocked that when crowds of faithful began to come (the Saint had appeared to many and informed them), none of them prevented the faithful from coming to the spring.

When a bulldozer was used to cover the spring, it broke down and a worker had to go get another. Meanwhile the other worker sitting in the bulldozer reported seeing an old man with a white cassock coming from the forest, yelling out: “Basil, why are you destroying my spring?” Angered he responded: “Because I have orders to do so.” The Saint then told him: “You will not succeed.”

 A replacement bulldozer could not be found. Yet after three days the bulldozer they had was ready to finish the job. However, as they were about to complete the job, they received orders from Moscow saying that the forest was nationally protected and is not under military surveillance. Basil, who was an unbeliever, told about the incident to his mother, and she took him to the nun Margarita, who was the only nun left alive from the sisterhood of pre-Revolutionary Diveyevo. She showed him an icon of Saint Seraphim and he recognized him as the old man who wore the white cassock.

‘Drink Some Water From My Spring.’

In the year 1950 I had a severe liver disease. Once or twice a year I had extremely acute attacks from passing stones. The year 1953 was the most difficult: I had daily attacks of pain. It was difficult to work 8 hour days in a fairly responsible job.

I could not even think of a disability pension, because I had to look after my sick mother, who lived in the suburbs. Frequent visits to her with heavy bags only increased the pains.

Finally it was summer, and time for my long-awaited vacation. But just before it I had a worrisome time, and right at the start an attack began, which lasted for 5 days. I found myself without any medical assistance or painkillers. The stones went out, and a liver inflammation began. I was so weak, that I could hardly take care of my sick mother.

In the evenings, lying in bed, I loved to read my favorite book, ‘The Life of the Holy Father Seraphim of Sarov.’ Once, upon reading about his numerous healings, I addressed the saint in my thoughts with approximately such words: ‘ You cured so many people, why don’t you cure me, for you see how I suffer, but I have to work for others.’

At that moment I saw St. Seraphim with my inner sight, standing beside me. He pressed his big copper cross against my sick liver, and I heard his voice, again inside of me: ‘Now, drink some Holy Water from my spring, and then you will be completely healthy.’

I came to. I had a habit of analyzing my spiritual experiences, so as not to fall into temptation, that was why I thought that it could be only the product of my imagination due to the influence of what I had just read. The final words — ‘drink some water from my spring’ confused me most of all. From where could I get that water, if I was in Moscow and knew, that it was forbidden to approach the spring?

But the words of the wonderful elder came true the next day: I received a bottle of the Holy Water, brought that day from Sarov. They obtained the water completely ‘by chance.’

In a word, I experienced a miracle, I drank that water and since then I do not have any pains and do not stop thanking the dear elder for the miraculous healing.
http://www.fatheralexander.org/booklets/english/chudesa_e.htm#_Toc75662183

The Life of St. Seraphim of Sarov, Metropolitan Anthony of Sourozh
https://iconandlight.wordpress.com/2018/07/18/the-life-of-st-seraphim-of-sarov-metropolitan-anthony-of-sourozh/

Saint Seraphim of Sarov, The Saint of heavenly Joy and of Peace.
https://iconandlight.wordpress.com/2018/01/01/saint-seraphim-of-sarov-the-saint-of-heavenly-joy-and-of-peace/

Troparion of St. Seraphim of Sarov, Tone 4

Thou didst love Christ from thy youth, O blessed one, and longing to work for Him alone thou didst struggle in the wilderness with constant prayer and labor. With penitent heart and great love for Christ thou wast favored by the Mother of God. Wherefore we cry to thee: Save us by thy prayers, O Seraphim our righteous Father.

Glory to the Father, and to the Son, and to the Holy Spirit;
Tone 5

Rejoice today, all Orthodox Christians! Celebrate with Russia and the monks of Saróv! Come together, all faithful people; glorify our holy father! He is a pastor and teacher, a divinely-wise guide of those who have gone astray; the swift healer of the sick and wounded, the great adornment of the Church. Let us cry out and glorify him: “Save us by your prayers, O holy Father Seraphim!”

Aposticha
Tone 5 (Rejoice, O life-bearing Cross)

Rejoice, O venerable Seraphim, emulator of the Angels, Living piously on earth, you taught the fear of the Lord to many who flocked to you. Illumined by the grace of the Holy Spirit, you beheld the future as though it were the present, and filled with joy and tender contrition many who were sorrowful in soul. Therefore, we entreat you: “Pray to the Lord for those who honor you!”

Advertisement

Η θαυματουργή πηγή του Αγίου Σεραφείμ του Σαρώφ ή «Θεολογική πηγή»

Άγιος Σεραφείμ του Σάρωφ
Εορτάζει στις 2 Ιανουαρίου και στις 19 Ιουλίου (ανακομιδή του αγίου λειψάνου του)

Η θαυματουργή πηγή του Αγίου Σεραφείμ του Σαρώφ ή «Θεολογική πηγή»

Το νέο της θεραπείας του νεαρού γαιοκτήμονα (Μιχαήλ Μαντούρωφ) γρήγορα διαδόθηκε. Οι άρρωστοι πλημμύριζαν το Σαρώφ, τόσο περισσότερο, που η ίδια η Παναγία Παρθένος φαίνεται ότι ευλογούσε και ενθάρρυνε την καινούργια δραστηριότητα του ‘’Διαλεχτού’’ της. Την ημέρα που άφηνε την έγκλεισή του, κατευθυνόμενος προς το δάσος, είδε ο Στάρετς, όχι μακρυά από μια πηγή που την λέγανε ‘’η πηγή του Θεολόγου’’ (προς τιμήν μιας εικόνας του Αγίου Ιωάννου του Ευαγγελιστού, του Θεολόγου, κρεμασμένης σ’ ένα δένδρο), σ’ ένα ελώδες μέρος, να στέκεται η Μητέρα του Θεού, συνοδευόμενη, όπως συνήθως, από τους αποστόλους Πέτρο και Ιωάννη. Κτύπησε τη γη με το σκήπτρο της και ‘’ανάβλυσε μια πηγή με καθαρό νερό’’. Η Βασίλισσα του Ουρανού υποσχέθηκε πως το νερό αυτής της πηγής θα ήταν πιο αποτελεσματικό και από το νερό της κολυμβήθρας της Βηθεσδά. Στην Ιερουσαλήμ, οι ιάσεις, καθώς διηγείται ο Ευαγγελιστής Ιωάννης ( Ιωαν. 5,4) δεν γίνονταν παρά μετά την κάθοδο του Αγγέλου. Στο Σαρώφ όμως οι άρρωστοι θεραπεύονταν κατά πλήθη καθ’ όλη τη διάρκεια του έτους.

Ο πατήρ Σεραφείμ έκτισε γύρω από την πηγή ένα πεζούλι και σχημάτισε ένα πηγάδι. Έστελνε τους αρρώστους να πιουν από το νερό του και να χύνουν και επάνω στα μέλη τους. Πολλοί έβρισκαν την υγεία τους.

Αργότερα, κτίστηκε ένα ξωκκλήσι πάνω από το πηγάδι. Δυο ξύλινα σπιτάκια έδιναν τη δυνατότητα στους άνδρες και στις γυναίκες να λούζωνται χωριστά μέσα στο ιαματικό νερό.

Το νερό του Σαρώφ διατηρείται επ’ αόριστον μέσα σ’ ένα κλειστό δοχείο. Μπορεί κανείς να το μεταφέρει μαζί του και οι ιαματικές του ιδιότητες ενεργούν και από μακρυά. .. είναι κρύο, ακόμα και το καλοκαίρι η θερμοκρασία του δεν ξεπερνά τους 4 βαθμούς. Εν τούτοις κανένα κρυολόγημα δεν σημειώθηκε ανάμεσα στους λουόμενους.

‘’Τα πρώτα λεπτά αυτού του λουτρού είναι σχεδόν τρομερά, έγραφε ένας προσκυνητής. Το νερό είναι τόσο κρύο, που σου κόβεται η ανάσα. Καθώς όμως ντύνεσαι , δοκιμάζεις μια αιφνίδια συρροή δυνάμεων, αισθάνεσαι περίεργα χαρούμενος, ευτυχισμένος, ξέγνοιαστος’’ Ένας άλλος παρατηρούσε πως βγαίνοντας από το λουτρό, μια πολύ ευχάριστη θερμότητα, που όμοια της δεν είχε ξανανοιώσει, ξεχύνονταν στα μέλη του. Το σώμα του έμοιαζε ευκίνητο και ανάλαφρο, σα ναχε χάση πολλά κιλά.
(Από το βιβλίο: Ειρήνης Γκοραίνωφ, Ο Άγιος Σεραφείμ του Σαρώφ.Εκδόσεις ”Τήνος,” Μετάφραση Π. Κ. Σκουτέρη, Σελ 124,5. )

Ας αναφέρουμε τώρα παραδείγματα θαυματουργικών θεραπειών από το νερό της πηγής του Αγ. Σεραφείμ, τα οποία συνέβησαν τον καιρό που ο Άγιος βρισκόταν εν ζωή.
Στην διάρκεια κάποιας επίσκεψης στον π. Σεραφείμ η Τατιάνα Βασίλιεβνα Μπαρίνοβα παραπονέθηκε σε αυτόν για την ασθένειά της. Είχε έναν ανίατο καρκίνο στο χέρι της και ολόκληρος ο βραχίονάς της ήταν δεμένος με επιδέσμους. Ο π. Σεραφείμ της είπε να πλύνει το χέρι της με νερό από την πηγή. Η Τατιάνα Βασίλιεβνα στην αρχή σκέφθηκε: «Πώς μπορώ να το κάνω αυτό, όταν το χέρι μου χειροτερεύει από την παραμικρή επαφή με οποιοδήποτε υγρό»; Όμως υπάκουσε και έπλυνε το χέρι της. Αμέσως το λεπιδωτό δέρμα άρχισε να πέφτει από το χέρι της και από τότε και τα δύο της χέρια είναι καλά.
Ο π. Σεραφείμ έλεγε σε πολλούς, ακόμη και σε όσους είχαν πληγές, να χύσουν επάνω τους το νερό από την πηγή του και όλοι θεραπεύονταν από αυτήν από τις διάφορες ασθένειές τους. (Από το βιβλίο: Αρχιμανδρίτου π . Λαζάρου Μουρ (Lazarus Moore), Ο Άγιος Σεραφείμ του Σαρώφ, Πνευματική βιογραφία, κεφ. 15 σελ. 303-307, ΕΚΔΟΣΕΙΣ Άγιος Σεραφείμ του Σαρώφ, 2010.)

Ο όσιος ασκητής επιτελούσε συνεχώς θεραπείες. Όταν μερικοί αναφέρονταν σ’ αυτό, εκείνος απαντούσε με ταπείνωσι, ότι δεν θεραπεύει αυτός, αλλά η μεσιτεία της Υπεραγίας Θεοτόκου και των αγίων Αποστόλων του Χριστού. Όλοι όσοι έπιναν νερό και νίπτονταν στο «φρέαρ του Σεραφείμ» θεραπεύονταν. Σ’ ένα μοναχό πού είχαν παραλύσει και τα δυό του χέρια, ο όσιος έδωσε να πιή αγιασμό• αυτός ήπιε και θεραπεύθηκε.

Κατά την επιδημία της χολέρας το 1830 συνέρρεαν στο «φρέαρ του Σεραφείμ» πολλοί πιστοί ακόμη και από τις πιό απομακρυσμένες επαρχίες. Κατά την πίστι του ο καθένας εύρισκε ανακούφιση και θεραπεία από το ιαματικό νερό της πηγής αυτής. Έτσι π.χ. ο Τεπλώφ, ένας αξιωματικός του ιππικού από την επαρχία του Εκατερινοσλάβλιε, οπού η χολέρα είχε αρχίσει να θερίζη, θυμήθηκε ότι κάποτε ο όσιος Σεραφείμ του είχε πή τάχα παρεμπιπτόντως: «Αν σε βρή κάποια δυστυχία πέρασε από το κελλί του πτωχού Σεραφείμ• αυτός θα προσευχηθεί για σένα». Η ανάμνησις αυτή τον παρακίνησε ν’ απευθυνθή από μακρυά μαζί με την γυναίκα του στον πατέρα Σεραφείμ, για να τους λύτρωση από την ολέθρια νόσο. Και να! Την επόμενη νύκτα ο όσιος εμφανίσθηκε στον ύπνο της συζύγου του Τεπλώφ και την διέταξε να πάη στην Θεολογική πηγή, να αντλήση νερό, να πιή άπ’ αυτό και να νίψη τον σύζυγο της, όλη την οικογένεια και όλους τους υπηρέτες. Με απόλυτη πίστι στην δύναμι της προσευχής του οσίου Σεραφείμ οι Τεπλώφ πήγαν στην πηγή, ήπιαν νερό, πλύθηκαν, γέμισαν ολόκληρο βαρέλι και το πήγαν στο κτήμα τους. Και πράγματι. Πολλοί ασθενείς στο σπίτι του Τεπλώφ, οι οποίοι ήσαν ήδη ετοιμοθάνατοι, θεραπεύθηκαν θαυματουργικά από το νερό αυτό. Έκτοτε κανένας πιά δεν προσβλήθηκε από χολέρα στο σπίτι του Τεπλώφ.
(Πηγή: Αγίου Ιουστίνου Πόποβιτς Οσίου Σεραφείμ του Σάρωφ βίος, μετ. Β. Νικολακάκη, εκδ. «Το Περιβόλι της Παναγίας», Θεσσαλονίκη 2001.)

***

Όταν έκλεισε το μοναστήρι οι σοβιετικές αρχές ‘’έχωσαν’’ την πηγή και τη δεκαετία του πενήντα έριξαν τσιμέντο.

Εντούτοις, τη δεκαετία του εξήντα ο Άγιος Σεραφείμ άρχισε να εμφανίζεται στη στρατιωτική ζώνη μεταξύ Σαρώφ και Ντιβέγεβο. Πολλοί στρατιώτες τον είχαν δει και έκαναν αναφορά ότι βλέπουν έναν γέρο με άσπρο ζωστικό και ένα ραβδί στο χέρι. Τον πυροβολούσαν αλλά δεν τον άγγιζαν οι σφαίρες.

Μία νύχτα, τη δεκαετία του εξήντα, ο Άγιος εμφανίστηκε μπροστά στους στρατιώτες και όπως κάποτε η Παναγία, με ένα ραβδί χτύπησε έναν βράχο και από εκεί ανάβλυσε μια πηγή.
Οι στρατιώτες και οι φύλακες σοκαρίστηκαν τόσο πολύ που όταν άρχισαν να φτάνουν οι πιστοί (τους οποίους είχε ειδοποιήσει ο Άγιος) κανένας δεν τους εμπόδισε να φτάσουν στην πηγή. Αυτό συνέχισε να γίνεται μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του’70 όταν αποφάσισαν να κλείσουν την πηγή. Όταν η μπουλντόζα ξεκίνησε τη δουλειά για να χώσει την πηγή, χάλασε. Ο ένας εργάτης αναγκάστηκε να πάει να φέρει ένα ανταλλακτικό.
Εν τω μεταξύ ο άλλος εργάτης που καθόνταν στη μπουλντόζα ανέφερε ότι είδε έναν άντρα με άσπρο ζωστικό να έρχεται από το δάσος προς το μέρος του και να τον φωνάζει με το όνομα του:
-Βασίλη, γιατί καταστρέφεις την πηγή μου;
-Επειδη τέτοια διαταγή έχω, είπε αυτός εκνευρισμένος.
– Ο Άγιος του είπε, δεν θα τα καταφέρεις.
Το ανταλλακτικό που έψαχναν δεν βρέθηκε. Μετά από τρεις μέρες όμως και ενώ η μπουλντόζα ήταν έτοιμη να ξαναρχίσει δουλειά, έλαβαν ένα επείγον μήνυμα από τη Μόσχα που έλεγε ότι το δάσος ανακυρήσσεται ως εθνικά προστατευόμενο και οτι δεν βρίσκεται υπό στρατιωτική επιτήρηση.

Ο Βασίλης, που δεν πίστευε, ανέφερε το γεγονός στη μητέρα του και εκείνη τον πήρε στην μοναχή Μαργαρίτα, η οποία ήταν η μόνη αδελφή από την αδελφότητα του προεπαναστατικού Ντιβέεβο που ζούσε. Εκείνη του έδειξε μια εικόνα του Αγίου Σεραφείμ και αυτός τον αναγνώρισε.

Αυτή η πηγή υπάρχει και σήμερα. Χιλιάδες πιστοί πηγαίνουν εκεί καθημερινά για να γίνουν καλά αλλά και για να πάρουν ευλογία.

Η Παναγία είναι η χαρά, η μεγαλύτερη απ᾿ όλες τις χαρές. Άγιος Σεραφείμ Σάρωφ
https://iconandlight.wordpress.com/2016/08/02/%CE%B7-%CF%80%CE%B1%CE%BD%CE%B1%CE%B3%CE%AF%CE%B1-%CE%B5%CE%AF%CE%BD%CE%B1%CE%B9-%CE%B7-%CF%87%CE%B1%CF%81%CE%AC-%CE%B7-%CE%BC%CE%B5%CE%B3%CE%B1%CE%BB%CF%8D%CF%84%CE%B5%CF%81%CE%B7-%CE%B1%CF%80/

Στα ίχνη των βημάτων της Μητέρας του Θεού στο Ντιβέγεβο
https://iconandlight.wordpress.com/2015/01/02/5431/

Απολυτίκιον Αγίου Σεραφείμ του Σαρώφ. Ήχος α΄.Της ερήμου πολίτης.

Αρετών συ δοχείον ανεδείχθης, θεόληπτε, και του Παρακλήτου η Χάρις, τη ψυχή σου ενώκησε· απλότητι τρόπων και στοργή, τα πλήθη προσήγες τω Θεώ, και της Χάριτος τους τρόπους, τοις αγνοούσι Πάτερ Σεραφείμ διεσάφησας. Δόξα τω σε δοξάσαντι Θεώ, δόξα τω σε χαριτώσαντι, δόξα τω δωρησαμένω σε ημίν, θείον διδάσκαλον.

Ωδή δ’. Συ μου ισχύς, Κύριε

Νέας ζωής, συ αναπνέων μακάριε, τον αέρα γέγονας ισάγγελος, όθεν εισδύς, ένδον ουρανού, έσχες κατά φύσιν, τα υπέρ φύσιν θεάματα, διο και ημάς Πάτερ, αξιώσαις ευχαίς σου, θεωρείν  κατ’ ενώπιον Κύριον.

Ωδή στ’. Την δέησιν εκχεώ

Ιάτραιναν, την Κυρίαν Δέσποιναν, κατεπλούτησας αδάπανον Πάτερ, Ή θαυμαστώς,συνοδεία Αγίων κατ’ επανάληψιν σε επεσκέψατο, ικέτευε Ταύτην θερμώς, όπως νόσους ημών εξιάσηται.

Διασωσον, τους εκ καρδίας σε ανυμνούντας, θεοφόρε Σεραφείμ Σαρώφ εγκαλλώπισμα, και δώρησαι ευχαίς σεπταίς, την του Πνεύματος χάριν.

Ωδή ζ’. Παίδες Εβραίων

Ρεύματα ιαματοφόρα, Μήτερ δέδωκας συν θείω Θεολόγω, τω πτωχώ Σεραφείμ, εις ασθενούντων ρώσιν, και ψαλμικά ως ύδατα, την παράκλησιν εν λόγοις.

“I spoke to you in your prosperity; but you said: `I will not hear’ ” (Jeremiah 22:21). by Saint Nikolai Velimirovič

Homily
by Saint Nikolai Velimirovič
About how men, in prosperity do not listen to the law of God

“I spoke to you in your prosperity; but you said: `I will not hear’ “ (Jeremiah 22:21).

The Lord of Hosts raised this complaint against Jehoiakim, the king of Judah and against the people of Judea. Are not these words in effect even today when they are spoken in the face of our people and almost, with few exceptions, to every one of us individually? When we feel ourselves prosperous, we leave God in the shadows and we render His words to oblivion; but as soon as misfortune encompasses us with its dark wings, we turn to God and cry out to Him for help. In misfortune, the commandments of God seem to us as sweet as honey but in prosperity, they seem as bitter as medicine. Is not then misfortune better than prosperity? Is not misfortune more salvific in which we seek God, than prosperity in which we forget God?

“O earth, earth, earth, hear the word of the Lord!” (Jeremiah 22:29), cries out the true prophet of God. Man is the earth; the word of the Lord is life planted into that earth. Will the earth prefer to remain without the living crops and be cursed or will it nurse the crops entrusted to it and be blessed? O how ugly is the bare ravine and the barren field and how beautiful is the cultivated field covered with rich crops! O man, you are the one and the other field. Choose: death or life! Not one-householder values the field at all if it does not bear any kind of crop on it. Will God then be less intelligent than an ordinary householder and give some value to the field that fails to bear fruit from every seed that is sown on it?

What will become of man who, in his prosperity, does not listen to the words of God? “And he shall be buried with the burial of an ass” (Jeremiah 22:19). Thus spoke the prophet to King Jehoiakim and his word was realized. When the Chaldeans captured Jerusalem, they killed Jehoiakim. They dragged his body beyond the gates of the city and left it to the dogs. And that which happens to the asses, so it was with the unheeding king. O man, O earth! Hear in time the word of the Lord that the anger of the Householder does not pour out on you as on a barren field and that your end not be as the end of an ass.

O Long-suffering Lord, save us from the stoniness of heart and darkness of mind; from those two bitter diseases, the miserable consequences of those hours of life which men call prosperous. Save and have mercy on us, the Lord of Hosts!
To You be glory and thanks always. Amen.
http://livingorthodoxfaith.blogspot.gr/2010/01/prologue-may-12-may-25.html

Η μεγαλύτερη ευτυχία για έναν άνθρωπο είναι να έχει αισιοδοξία. Άγιος Νικόλαος (Βελιμίροβιτς)

Άγιος Νικόλαος (Βελιμίροβιτς)

Η μεγαλύτερη ευτυχία για έναν άνθρωπο είναι να έχει αισιοδοξία.

Οι άνθρωποι δεν μπορούν με τίποτε να συνηθίσουν να παρατηρούν τα πάντα από την οπτική της αιωνιότητος. Και δεν μπορούμε να δούμε με πνευματικά μάτια το «τώρα».

Όλοι εμείς υφαίνουμε το υφαντό της ιστορίας, αδέλφια μου. Είμαστε υφαντές της ιστορίας αλλά υπάρχει και ένας μεγαλύτερος από μας Υφαντής. Όλες οι ημέρες που συναποτελούν το παρελθόν, από μόνες τους δεν θα σήμαιναν τίποτε, αν δεν αποτελούσαν και αυτές μέρος ενός υφαντού που είναι η ζωή μας. Ο χρόνος όλων των ανθρώπων στον κόσμο από μόνος του δεν θα ήταν τίποτε, αν δεν είχε σαν στόχο του και περιεχόμενό του την δημιουργία μιας παγκόσμιας σύνθεσης, ενός παγκοσμίου εργόχειρου υφαντού. Κάθε έργο μας μέχρι αυτήν την στιγμή, κάθε λέξη και κάθε συναίσθημα διατηρείται και δεν χάνεται ως μέρος της προσωπικής μας σύνθεσης. Όλος ο ηρωισμός μας και όλη η φαυλότητά μας στέκονται ακίνητα στην ύφανση του παρελθόντος μας.

Εμείς οι άνθρωποι δεν αποτελούμε θεματοφύλακες της ιστορίας μας, είμαστε μόνο οι υφαντές της. Το παρελθόν διαφυλάσσεται από Εκείνον που δεν λησμονεί τίποτε. Τα κλειδιά του παρελθόντος κρατά ο Ύψιστος Υφαντής, που προσεκτικά άγρυπνα πάνω από κάθε νήμα που πλέκεται στο εργόχειρο Του. Αναλογιστείτε φίλοι μου, ποια είναι η συμβολή σας στο τεράστιο αυτό υφαντό του Θεού; Ο λόγος του Θεού είναι λόγος της αισιοδοξίας.

Η αισιοδοξία αποτελεί το φωτοστέφανο της χριστιανικής φιλοσοφίας και της χριστιανικής ιστορίας. Αισιόδοξος ήταν ο Θεμελιωτής του Χριστιανισμού, ο πιο Αισιόδοξος από όλους τους αισιόδοξους στον κόσμο. Παρέμενε αισιόδοξος και όταν εγκαταλελειμένος από όλους προσευχόταν μόνος στον Θεό, εκείνη την μοιραία νύχτα πριν αρχίσει η τραγωδία. Και τότε που τον σύρανε από τον Ηρώδη στον Πιλάτο χλευάζοντάς τον. Και τότε που Του έβαλαν αγκάθινο στεφάνι, που Του έσχιζε το θεϊκό Του κεφάλι, και τότε όταν υπό το βάρος του Σταυρού έβγαινε έξω από τα Ιεροσόλυμα, που Τον αποχαιρετούσαν με γέλια, με κατάρες και με τον ήχο των αδύναμων δακρύων των γυναικών. Και τέλος όταν το ποτήρι της πίκρας ξεχείλισε και εισήλθε στην ιστορία η λέξη Γολγοθάς, πάλι παρέμεινε αισιόδοξος.

Αισιόδοξοι ήταν και οι Χριστιανοί μάρτυρες. Αφού οι μάρτυρες και οι μεγαλομάρτυρες ήταν αισιόδοξοι, πως εμείς να είμαστε απαισιόδοξοι; Αισιόδοξοι ήσαν όσοι στις ρωμαϊκές αγορές πάλαιψαν με άγρια θηρία, για να διασκεδάσει ο Καίσαρας. Αισιόδοξοι ήσαν όσοι καίγονταν στην πίσσα στις πλατείες για την ψυχαγωγία του Καίσαρα και των γυναικών του. Αισιόδοξοι ήσαν όσοι γύριζαν δεμένοι στον τροχό και όσοι θάφτηκαν ζωντανοί στην γη. Αισιόδοξοι ήσαν εκείνοι που δεν γνώρισαν την ισότητα ούτε την ελευθερία του τύπου. Πώς λοιπόν εμείς να γινόμαστε απαισιόδοξοι; Γιατί να γινόμαστε απαισιόδοξοι; Οι μάρτυρες του Χριστιανισμού όταν καίγονταν στη φωτιά φώναζαν: Εμείς και πάλι πιστεύουμε. Αυτοί και όταν τους έσχιζαν τα θηρία ψιθύριζαν: Εμείς πάλι ελπίζουμε. Πάνω στον σταυρό, κλαίγοντας με λυγμούς έλεγαν: Εμείς και τώρα σας αγαπάμε. Εμείς αγαπούμε την μαρτυρική ζωή μας και προσδοκούμε μια καλύτερη ζωή. Πιστεύουμε στον Ένα και Παντοδύναμο Θεό που κυβερνά τον ήλιο και μετρά όλους τους πόνους μας και όλες τις αδικίες των βασανιστών μας.

Αυτούς τους ανθρώπους που τους κλώτσησαν σαν άχρηστες πέτρες, τους πήρε ο Θεός, ο Κτίστης των πάντων, να αποτελέσουν το θεμέλιο της εκκλησίας Του. Η εκκλησία Του αποτελεί το μεγαλύτερο οικοδόμημα αισιοδοξίας που κτίστηκε στη γη. Η αισιοδοξία του Χριστιανισμού δεν αποτελεί μία απλή πνευματική θεωρία, γιατί είναι δοκιμασμένη και τεκμηριωμένη.

«Δεν θα μπορούσα να αποκαλέσω τον εαυτό μου Χριστιανό, εάν δεν ήμουν αισιόδοξος. Και αν αποκαλούσα τον εαυτό μου Χριστιανό και δεν ήμουν αισιόδοξος, δεν θα ήμουν ειλικρινής Χριστιανός. Και όλοι εσείς ματαίως αποκαλείσθε Χριστιανοί, εάν δεν είσθε αισιόδοξοι. Ο Χριστιανισμός αποτελεί το μέγιστο κάστρο αισιοδοξίας. Ο Χριστιανισμός θεμελιώνεται στην πίστη, την ελπίδα και την αγάπη. Γιατί αυτά τα τρία μόνο σώζουν: η πίστη, η ελπίδα και η αγάπη.

Η πίστη, η ελπίδα και η αγάπη συναποτελούν την αισιοδοξία. Μόνον η αισιοδοξία μας σώζει. Αν δεν έχουμε αισιοδοξία, δεν έχουμε πίστη. Χωρίς πίστη είμαστε σαν τα ζώα που σήμερα το πρωί σφαγιάστηκαν στο σφαγείο. Χωρίς την αισιοδοξία, όλοι μας είμαστε ανάπηροι. Μεγαλύτερη αναπηρία έχει ο άνθρωπος χωρίς αισιοδοξία παρά ο άνθρωπος χωρίς πόδια. Ο Θεός εν σοφία τα πάντα έκτισε. Στο πρόσωπο του αισιόδοξου καθημερινά πέφτουν οι ακτίνες του ηλίου, του ζεσταίνουν και του φωτίζουν την ψυχή, ενώ το πρόσωπο του απαισιόδοξου μένει χωρίς τον ήλιο, με αποτέλεσμα η ψυχή του να είναι κρύα και σκοτεινή. Ο πρώτος καθημερινά βλέπει τα λουλούδια, ενώ ο δεύτερος τον σκουπιδότοπο. Δεν μπορεί να υπάρξει καμμιά δημιουργία χωρίς αισιοδοξία.

Αδελφοί μου, ας είμαστε αισιόδοξοι… . Υπάρχει ο Δημιουργός, ο Πλάστης του κόσμου και Πατέρας μας. Η σκέψη αυτή, ας είναι η βάση της αισιοδοξίας μας. 

“Because without me you can do nothing” (St. John 15:5) by Saint Nikolai Velimirovič

St. Anatoly II the Younger of Optina (+1922)

Commemorated on July 30

Homily
by Saint Nikolai Velimirovič
About our helplessness without Christ the Lord
“Because without me you can do nothing” (St. John 15:5).

Our Lord did not have the habit of speaking in terms of exaggeration. No words in this world are weighed more than His words. When He says that we can do nothing without Him, then that must be taken and understood literally. Here, He speaks of good and not of evil. We can do no type of good work without Christ, aside from Christ and contrary to Christ. He is the proprietor, the giver and the inspirer for all good.

No type of good stands outside Him, likewise no type of evil is contained in Him. Our Lord said, ” I am the Vine, you are the branches” (St. John 15:5). What can the branches do without the vine? Can they grow and bring forth fruit? No, they can do nothing but become firewood. Man can think as hard as he wants, but he cannot conceive of one truthful good which is not in Christ and which does not stem from Christ.

If someone were to say that he does good and humane works outside of Christ, you know that those, his works, are spoiled to the core and are corroded, be it from vanity or be it from hidden selfishness. Man, without Christ, is the same as branches without the vine. He Himself told us this. The vine is hidden and unseen, but the branches are seen. Nevertheless, the grapes on the branch and the branch itself depends on the vine. The vine of all-encompassing good grows from the heart of God the Father and is watered by the sweetness of the Holy Spirit.

O Triune Lord God, have mercy on us and save us!
To You be glory and thanks always. Amen.

The Prologue from Ohrid: Lives of Saints by Saint Nikolai Velimirovič, for Old Calendar date January 05, and New Calendar date January 18
http://prologue.orthodox.cn/January5.htm

A Prophesy of Future Lawlessness ,St. Anatoly II the Younger of Optina
https://iconandlight.wordpress.com/2016/07/29/14035/

St. Anatoly II the Younger of Optina, A Prophesy of Future Lawlessness

St. Anatoly II the Younger (Potapov) of Optina (+1922)

Commemorated on July 30

Elder Anatoly had a gift of prophesy, and clearly understood the impending trials that Christians would have to face in the last times, the era of the apocalypse, due to “poverty in piety” and a lack of true hierarchs. These instructions bespeak his tremendous love and concern for the faithful that will have to endure such hard times, which may already be upon us.

My child, know that in the last days hard times will come, as the Apostle says, behold due to poverty in piety, in churches the heresies and schisms will appear”, and as the Holy Fathers foretold, than on the thrones of hierarchs and in monasteries, there will be no men tested and experienced in the spiritual life. Wherefore, heresies will spread everywhere and deceive many. The enemy of the human kind will act skillfully, if possible, leading the chosen ones to heresy. He will not begin by discarding the dogmas on the Holy Trinity, divinity of Jesus Christ, on Theotokos, but will unnoticeably start to distort the Teachings of the Holy Fathers from the Holy Spirit – the Church teaching itself. Cunning of the enemy and his “tipics” will notice a very small number of those most experienced in spiritual life. Heretics will take over the Church, everywhere will appoint their servants, and the spirituality will be neglected. But the Lord will not leave His servants without protection, and in ignorance. He said “by the fruits you will recognize them”. And strive to distinguish them from real pastors; those spiritual thieves who are snatching the spiritual flock, do not enter through the door into the sheepfold, but cross in the other place” as the Lord said it, that is, they will enter in illegal way, with force(violence) destroying God’s order. The Lord calls them the criminals.

Truly, their real duty is persecution of true pastors, their imprisonment, for without that the spiritual flock may not become captured. Therefore, my son, when you see in the Church mocking of the Divine act, teaching of the Fathers, and God-established order, know that the heretics have already appeared, even though for some time they might hide their evil intensions, or will unnoticeably deform the divine faith, to better succeed by deceiving and tricking the inexperienced .

They will persecute not only the pastors, but also the servants of God, for the devil who is directing the heresy cannot bear living in Divine order. Like wolfs in sheep skin, they will be recognized by their vainglorious nature, love for lust, and lust for power – those will be betrayers causing hatred and malice everywhere; and therefore the Lord said that one will recognize them by their fruits. The true servants of God are – meek, brotherloving and obedient to the Church (order, traditions..).

At that time, monks will endure great pressures from heretics, and the monastic life will be mocked. The monastic families will be impoverished, the number of monks will reduce. The ones remaining, will endure violence.

These haters of the monastic life, who merely have the appearance of piety, will strive to draw monks on their side, promising them protection and worldly goods(comforts), but threatening with exile to those who do not submit. From these threats, the weak at heart will be very humiliated (tormented).
If you live to see that time, rejoice, for at that time the faithful, not possessing other virtues will receive wreaths merely for standing in faith, according to the Word of the Lord “everyone who confesses Me before men, I will confess before My Heavenly Father”.

Fear the Lord, my son!, dont lose the received wreath, not to be rejected by Christ into the utter darkness and eternal suffering.

Bravely stand in faith, and if needed joyfully endure persecutions and other troubles, for than the Lord will stand by you… and holy Martyrs and Confessors with joyfully watch at your struggle.

But, in these days, woe be to monks tied to possessions and riches, and who for the sake of love of comfort agree to subjugate themselves to the heretics. They will lull their conscience saying: we will save the monastery, and the Lord will forgive us.Unfortunate and blinded, they are not even thinking that through heresies and heretics, the devil will enter the monastery, and than it will no longer be a holy monastery, but bare walls from which Grace will depart from forever.

But God is more powerful than devil, and will never abandon His servants. There will always be true Christians, till the end of time, but they will choose lonely and deserted places. Do not fear troubles, but fear pernicious heresy, for it drives out Grace, and separates from Christ, wherefore Christ commanded consider the heretic as let him be unto thee as a heathen man and publican.
And so, strenghten yourself, my son, in the Grace of Christ Jesus. With joy hasten to the confession and enduring the suffering, like Jesus Christ’s good soldier who said: “BE FAITHFUL UNTO DEATH, AND I WILL GIVE YOU THE WREATH OF LIFE” (Rev.2:10).

To Him, with the Father and the Holy Spirit, honor and glory unto ages of ages. Amen

St. Anatoly of Optina “Last times and now” collection of writtings
Orthodox Life magazine Volume 43 – Issue No. 3, 1993
http://stvladimirs.ca/wordpress/instructions-by-st-anatoly-of-optina/

Apolytikion of Holy Elders of Optina Monastery in the Plagal of the First Tone

For your greatness in prayer and humility and love, for your ascetical firmness and Orthodoxy of faith, God hath given His exceeding wondrous gifts to you as unto prophets of His will, as to angels on the earth, and stewards of men’s salvation. Wherefore enlighten us also, O universal lights of Optina.

O Theotokos and Virgin, rejoice, O Mary full of grace; the Lord is with thee. Blessed art thou among women, and blessed is the Fruit of thy womb; for thou hast borne the Savior of our souls.

My hope is the Father, my refuge is the Son, my protection is the Holy Spirit: O Holy Trinity, glory to Thee.

All my hope I place in thee, O Mother of God: keep me under thy protection.

Άγιος Ανατόλιος ο Νεώτερος (Ποτάποφ) της Όπτινα, Μια Προφητική Επιστολή για τα χρόνια της αποστασίας.

Άγιος Ανατόλιος ο Νεώτερος ( Ποτάποφ) της Όπτινα 

Εορτάζει στις 30 Ιουλίου

O στάρετς Ανατόλιος, που ονομάστηκε «νεότερος» για να ξεχωρίζει από τον άλλο στάρετς Ανατόλιο, τον Ζερτσάλωφ, ήταν ένας από τους πιο συμπαθείς στάρετς της Όπτινα. Ξεχώριζε για το προορατικό του χάρισμα και την αγάπη του κι ήταν ο πρώτος ίσως από τους γέροντες πού δέχτηκε σχεδόν μαρτυρικό θάνατο. Στο πρόσωπο του στάρετς Ανατολίου μπορούσες να διακρίνεις κάτι από τη φρεσκάδα πού ‘χουν τ’ αγριολούλουδα, είχε πάντα μια νεανική διάθεση και μια ήρεμη χαρά.

Μια Προφητική Επιστολή του Αγίου στάρετς Ανατολίου του Νεωτέρου της Όπτινα ( +30 Ιουλίου 1922).

«… Όπως λέει ο Απόστολος (Β Τιμ. 3,1-6) λόγω της έλλειψης της ευσέβειας, στις Εκκλησίες θα εμφανιστούν αιρέσεις και σχίσματα, κι όπως προείπαν οι άγιοι Πατέρες, στους θρόνους των ιεραρχών και τα μοναστήρια θα υπάρχουν άνδρες αδόκιμοι και άπειροι στην πνευματική ζωή. Γι αυτό θα εξαπλωθούν παντού αιρέσεις και θα πλανήσουν πολλούς ανθρώπους.
Ο εχθρός του ανθρωπίνου γένους θα ενεργεί με πανουργία για να ελκύση στην αίρεση, αν είναι δυνατόν, και τους εκλεκτούς. Δεν θα ξεκινήσει κατ’ ευθείαν να απορρίπτει τα δόγματα περί της Αγίας Τριάδος, της Θεότητος του Ιησού Χριστού, και της παρθενίας της Θεοτόκου, αλλά θα ξεκινήσει ανεπαίσθητα να νοθεύει τις διδασκαλίες και τις παραδόσεις της Εκκλησίας και το πραγματικό τους πνεύμα, όπως παρεδόθηκαν σε μας από τους Αγίους Πατέρες εν Πνεύματι Αγίω.
Λίγοι θα αντιληφθούν αυτές τις πονηρίες του εχθρού, μόνον εκείνοι που είναι πολύ πεπειραμένοι στην πνευματική ζωή. Οι αιρετικοί θα αποκτήσουν ισχύ στην Εκκλησία, και θα τοποθετήσουν τους υπηρέτες τους παντού. Οι ευλαβείς θα καταφρονώνται. Αλλά ο Κύριος δεν θα αφήσει τους δούλους Του χωρίς προστασία, και στην άγνοια.

Ο Κύριος είπε: «από των καρπών αυτών επιγνώσεσθε αυτούς»(Ματθ 7,16.), ότι από τους καρπούς τους θα τους αναγνωρίσετε, και έτσι, από τους καρπούς τους καθώς και από τις ενέργειες των αιρετικών, προσπαθήστε να τους διακρίνετε από τους αληθινούς ποιμένες. Αυτοί είναι πνευματικοί κλέφτες, λεηλατούντες τη πνευματική ποίμνη, και θα εισέλθουν στο μαντρί (την Εκκλησία), σκαρφαλώνοντας με άλλο τρόπο, ‘’αναβαίνοντες αλλαχόθεν’’ (και όχι από την πύλην) χρησιμοποιώντας βία και καταπατώντας τους νόμους του Θεού. Ο Κύριος τους αποκαλεί ληστές (Ιωαν. 10,1). Πράγματι, το πρώτο έργο τους θα είναι η καταδίωξη των αληθινών ποιμένων, η φυλάκιση και η εξορία τους, διότι χωρίς αυτό θα είναι αδύνατο γι’ αυτούς να διαρπάσουν το ποίμνιο.

Γι’ αυτό το λόγο παιδί μου, όταν δεις την καταπάτηση της πατερικής παραδόσεως, και των θείων εντολών στην Εκκλησία, των εντολών που ορίσθηκαν από το Θεό, γνώριζε ότι οι αιρετικοί έχουν ήδη εμφανισθεί, αν και για κάποιο χρονικό διάστημα μπορεί να κρύβουν την ασέβειά τους, ή να στρεβλώνουν την αγία Πίστη ανεπαίσθητα, προκειμένου να επιτύχουν καλύτερα την εξαπάτηση και σαγήνευση των απείρων στα δίχτυα τους.
Ο διωγμός δεν θα στρέφεται μόνον εναντίον των ποιμένων,αλλά εναντίον όλων των δούλων του Θεού, διότι όλοι όσοι θα καθοδηγούνται από την αίρεση δεν θα υποφέρουν την ευσέβεια.
Να αναγνωρίζης αυτούς τους λύκους με ένδυμα προβάτου από τις υπερήφανες διαθέσεις τους και την σφοδρή αγάπη τους και δίψα για την εξουσία. Θα είναι συκοφάντες, προδότες, παντού ενσπείροντες έχθρα και κακοήθεια. Γι’ αυτό ο Κύριος είπε ότι οι καρποί τους θα τους κάνουν γνωστούς. Οι αληθινοί υπηρέτες του Θεού είναι ταπεινοί, αγαπούν τον συνάνθρωπό τους και είναι υπάκουοι στην Εκκλησία.
Οι Μοναστές θα ταλαιπωρηθούν υπερβολικά από τους αιρετικούς, και η μοναχική ζωή θα καταφρονηθεί. Τα Μοναστήρια θα αποδυναμωθούν, ο αριθμός των μοναχών θα μειωθεί, και αυτοί που θα παραμείνουν θα υποφέρουν από βία. Αυτοί που μισούν την μοναχική ζωή, έχοντας μόνο την εμφάνιση της ευσεβείας, θα αγωνίζονται να προσελκύσουν τους μοναχούς με το μέρος τους, υποσχόμενοι σ’ αυτούς προστασία και κοσμικά αγαθά (ανέσεις), και απειλώντας αυτούς που τους αντιτίθενται με εξορία.
Αυτές οι απειλές θα προκαλέσουν μεγάλη απόγνωση στους μικρόψυχους, αλλά εσύ παιδί μου, να χαίρεσαι για το ότι έχεις ζήσει μέχρι αυτό τον καιρό, επειδή τότε οι πιστοί που δεν θα έχουν δείξει άλλες αρετές, θα λάβουν στεφάνους, μόνο επειδή θα έχουν μείνει σταθεροί στην πίστη, σύμφωνα με το λόγο του Κυρίου: Πας ουν όστις ομολογήσει εν εμοί έμπροσθεν των ανθρώπων, ομολογήσω κα’ γώ εν αυτώ έμπροσθεν του Πατρός μου του εν Ουρανοίς (Ματθ. ι-32).

Να φοβάσαι τον Κύριο παιδί μου. Να φοβάσαι μή χάσεις το στεφάνι που ετοιμάστηκε για σένα, να φοβάσαι μη ριχτείς από το Χριστό στο σκότος το εξώτερο και στα αιώνια βάσανα. Στάσου γενναίος στην πίστη, και αν είναι αναγκαίο, υπόμεινε διωγμούς και άλλες θλίψεις, διότι ο Κύριος θα είναι μαζί σου και οι άγιοι Μάρτυρες και οι Ομολογητές θα βλέπουν τον αγώνα σου με χαρά.
Αλλά αλλοίμονο στους μοναχούς εκείνες τις ημέρες που θα είναι δεμένοι με περιουσίες και πλούτη, οι οποίοι για την αγάπη της «ειρήνης» (άνεσης) θα είναι έτοιμοι να υποταχθούν στους αιρετικούς. Θα αποκοιμίζουν την συνείδησή τους, λέγοντας:
«Εμείς διατηρούμε και σώζουμε το Μοναστήρι και ο Κύριος θα μας συγχωρήσει».
Οι ταλαίπωροι και τυφλοί αυτοί δεν αντιλαμβάνονται καθόλου ότι μέσα από την αίρεση οι δαίμονες θα εισέλθουν στο Μοναστήρι, και κατόπιν δεν θα είναι ένα άγιο μοναστήρι, αλλά μόνο γυμνοί τοίχοι, από όπου η Χάρη θα έχει απομακρυνθεί.

Αλλά ο Θεός είναι ισχυρότερος από τον εχθρό, και δεν θα εγκαταλείψει ποτέ τους δούλους του. Πάντα θα υπάρχουν αληθινοί Χριστιανοί μέχρι τέλους του αιώνος τούτου, μόνο που θα προτιμούν να ζουν σε απομονωμένους και ερημικούς τόπους.
Να μην φοβάσαι τις θλίψεις, αλλά μάλλον να φοβάσαι την ολέθριο αίρεση, γιατί μας γυμνώνη από την θεία χάρη και μας χωρίζει από τον Χριστό. Αυτός είναι και ο λόγος γιά τον οποίο ο Κύριος μας έδωσε την εντολή να θεωρούμε τους αιρετικούς σαν Χριστοκαπήλους και ειδωλολάτρες. Και έτσι παιδί μου ενδυναμού με την χάρη του Ιησού Χριστού. Σπεύδε με χαρά να ομολογήσεις υπέρ της πίστεως και να υπομείνεις θλίψεις σαν καλός στρατιώτης του Κυρίου Ιησού Χριστού (Β’ Τιμ. β’, 1-3), ο οποίος είπε «γίνου πιστός άχρι θανάτου, και δώσω σοι τον στέφανον της ζωής» (Αποκ. β’, 10).
Εις Αυτόν συν τω Πατρί και τω Αγίω Πνεύματι ας είναι η δόξα, τιμή και κράτος εις αιώνας αιώνων. Αμήν. (Από το St. Anatoly of Optina “Last times and now” collection of writtings, Orthodox Life magazine Volume 43 – Issue No. 3, 1993)

***

Άγιος Σεραφείμ της Βίριτσα
«…θα έλθει καιρός που όχι οι διωγμοί αλλά τα χρήματα και τα αγαθά αυτού του κόσμου θα απομακρύνουν τους ανθρώπους από τον Θεό. Και θα χαθούν ψυχές πολύ περισσότερες από ότι τον καιρό των διωγμών. Από την μία θα χρυσώνουν τους τρούλους και θα βάζουν επάνω τους τούς σταυρούς και από την άλλη παντού θα βασιλεύει κακία και ψεύδος. Η αληθινή Εκκλησία πάντα θα διώκεται. Αυτοί που θέλουν να σωθούν, θα σώζονται με τις ασθένειες και τις θλίψεις. Ο τρόπος που θα γίνονται οι διωγμοί θα είναι πολύ πονηρός και θα είναι πολύ δύσκολο κανείς να προβλέψει τους διωγμούς. Φοβερός θα είναι αυτός ο καιρός, λυπάμαι αυτούς που θα ζούνε τότε»

«Ο Κύριος έχει δύναμη να αναδείξει τους εργάτες αν εμείς θα Τον παρακαλάμε. Ας προσευχόμαστε και ας Τον ικετεύουμε και τότε από τις πέτρες θα αναδείξει ο Κύριος τους εκλεκτούς του».

«Και στους πιο δύσκολους καιρούς θα μπορέσει εύκολα να σωθεί αυτός που θα ασχοληθεί με επιμέλεια με την προσευχή του Ιησού, ανεβαίνοντας με την συχνή επίκληση του ονόματος του Υιού του Θεού στην αδιάλειπτη προσευχή».

γερόντισσα Νίλα
« Να μην φοβάστε τίποτα παιδιά μου, να μη φοβάστε γι’αυτα που θα συμβούν ή μπορεί να συμβούν ή πρέπει να συμβούν όπως προφήτεψαν οι άνθρωποι του Θεού. Ο Θεός είναι πιο δυνατός απ’όλους και απ’όλα. Στις δοκιμασίες θα μας δώσει βοήθεια και θα μας δώσει δύναμη να υπομείνουμε. Μας ζητάει μόνο να υπακούμε το άγιο θέλημά Του. Προσευχηθείτε στην Προστάτιδά μας και δεν θα μας αφήσει»

Άγιος Γαβριήλ ο δια Χριστόν σαλός (1929-1995),
“Στους εσχάτους καιρούς τους ανθρώπους θα τους σώσουν η αγάπη, η ταπείνωση και η καλοσύνη. Η καλοσύνη ανοίγει τις πύλες του Παραδείσου, η ταπείνωση οδηγεί μέσα σ’ αυτόν, αλλά η αγάπη εμφανίζει τον Θεό”.

Η αμαρτία της Θεοαποστασίας των ανθρώπων είναι η αιτία όλων των συμφορών. Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς

Από πού προέρχεται η σημερινή κρίση;
(Αγ. Νικολάου Βελιμίροβιτς +1956)

Στον πάπα-Κάραν για την κρίση του κόσμου

Με ρωτάς, άνθρωπε του Θεού, από που προέρχεται η σημερινή κρίση, και τι σημαίνει αυτή. Ποιος είμαι εγώ για να με ρωτάς για ένα τόσο μεγάλο μυστικό; «Μίλα, όταν έχεις κάτι καλύτερο από τη σιωπή», λέει ο άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος. Όμως παρόλο που θεωρώ, ότι η σιωπή είναι τώρα καλύτερη από κάθε ομιλία, και όμως λόγω αγάπης προς εσένα, θα σου εκθέσω εκείνα που σκέπτομαι περί αυτού που ρώτησες.

Η κρίση είναι ελληνική λέξη, και σημαίνει δίκη. Στην Αγία Γραφή αυτή η λέξη χρησιμοποιείται πολλές φορές…

Έως τώρα οι ευρωπαϊκοί λαοί χρησιμοποιούσαν την λέξη «δίκη», αντί για τη λέξη «κρίση», όποτε και να τους έβρισκε κάποια συμφορά. Τώρα η καινούργια λέξη αντικατέστησε την παλιά, και το κατανοητό έγινε ακατανόητο. Όταν γινόταν ξηρασία, πλημμύρα, πόλεμος ή έπεφτε επιδημία, όταν έρριχνε χαλάζι, γίνονταν σεισμοί, πνιγμοί και άλλες συμφορές, λέγανε «Θεία δίκη!».

Και αυτό σημαίνει: κρίση μέσα από ξηρασίες, κρίση μέσα από πλημμύρες, μέσα από πολέμους, μέσα από επιδημίες κ.λπ. Και τη σημερινή χρηματικοοικονομική δυσκολία ο λαός την θεωρεί ως Θεία δίκη, όμως δεν λέει η δίκη αλλά η κρίση. Έτσι ώστε η δυσκολία να πολλαπλασιάζεται με το να γίνεται ακατανόητη! Εφόσον όσο ονομαζόταν με την κατανοητή λέξη «δίκη», ήταν γνωστή και η αιτία, λόγω της οποίας ήρθε η δυσκολία, ήταν γνωστός και ο Δικαστής, ο Οποίος επέτρεψε την δυσκολία, ήταν γνωστός και ο σκοπός τής επιτρεπόμενης δυσκολίας. Μόλις όμως χρησιμοποιήθηκε η λέξη «κρίση», λέξη ακαταλαβίστικη σε όλους, κανείς δεν ξέρει πια να εξηγήσει ούτε για ποιο λόγο, ούτε από Ποιόν, ούτε ως προς τι. Μόνο σ’ αυτό διαφέρει η τωρινή κρίση από τις κρίσεις που προέρχονται από την ξηρασία ή την πλημμύρα ή τον πόλεμο ή την επιδημία ή τους πνιγμούς ή κάποιους άλλους πειρασμούς.

Με ρωτάς για την αιτία της τωρινής κρίσης, ή της τωρινής Θείας δίκης! Η αιτία είναι πάντα η ίδια. Η αιτία για τις ξηρασίες, τις πλημμύρες, τις επιδημίες και άλλα μαστιγώματα της γενιάς των ανθρώπων είναι η αιτία και για την τωρινή κρίση. Η αποστασία των ανθρώπων από τον Θεό. Με την αμαρτία της Θεοαποστασίας οι άνθρωποι προκάλεσαν αυτή την κρίση, και ο Θεός την επέτρεψε, ώστε να ξυπνήσει τους ανθρώπους, να τους κάνει ενσυνείδητους, πνευματικούς και να τους γυρίσει προς Εκείνον. Στις μοντέρνες αμαρτίες—μοντέρνα και η κρίση. Και όντως ο Θεός χρησιμοποίησε μοντέρνα μέσα ώστε να το συνειδητοποιήσουν οι μοντέρνοι άνθρωποι: χτύπησε τις τράπεζες, τα χρηματιστήρια, τις οικονομίες, το συνάλλαγμα των χρημάτων. Ανακάτωσε τα τραπέζια στις συναλλαγές σ’ όλο τον κόσμο, όπως κάποτε στο ναό των Ιεροσολύμων. Προξένησε πρωτόγνωρο πανικό μεταξύ εμπόρων και αυτών που ανταλλάσσουν το χρήμα. Προκάλεσε σύγχυση και φόβο. Όλα αυτά τα έκανε για να ξυπνήσουν τα υπερήφανα κεφαλάκια των σοφών της Ευρώπης και της Αμερικής, για να έλθουν εις εαυτούς και να πνευματικοποιηθούν. Και από την άνεση και το αγκυροβόλημα στα λιμάνια της υλικής σιγουριάς να θυμηθούμε τις ψυχές μας, να αναγνωρίσουμε τις ανομίες μας και να προσκυνήσουμε τον ύψιστο Θεό, τον ζωντανό Θεό.

Μέχρι πότε θα διαρκέσει η κρίση; Όσο το πνεύμα των ανθρώπων παραμείνει δίχως αλλαγή. Ώσπου οι υπερήφανοι υπαίτιοι αυτής της κρίσης να παραιτηθούν μπροστά στον Παντοδύναμο. Ώσπου οι άνθρωποι και οι λαοί να θυμηθούν, την ακαταλαβίστικη λέξη «κρίση», να τη μεταφράσουν στη γλώσσα τους, ώστε με αναστεναγμό και μετάνοια να φωνάξουν: «η Θεία δίκη»!

Πες και εσύ, τίμιε πατέρα, η Θεία δίκη, αντί η κρίση, και όλα θα σου γίνουν ξεκάθαρα.

Χαιρετισμούς και ειρήνη

(Το κείμενο προέρχεται από το βιβλίο του Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς, «Δρόμος δίχως Θεό δεν αντέχεται…», Ιεραποστολικές επιστολές Α’, εκδ. «Εν πλω», Αθήνα 2008, σσ. 33-36. Ο τίτλος του πρωτοτύπου είναι: «Στον παπα-Κάραν για την κρίση τού κόσμου»)

Remember us, O Lord, when Thou comest into Thy Kingdom… Metropolitan Anthony of Sourozh

Metropolitan Anthony of Sourozh
“Remember us, O Lord, when Thou comest into Thy Kingdom”
Don’t Fear Difficult Things. Christ Walking on the Water
9th August, 1987

In the name of the Father, the Son and the Holy Ghost.

The more deeply we live in the Holy Liturgy or according to circumstances that make us more perceptive of its words, the more widely it unfolds before us, acquiring a greater depth revealing to us things both human and divine.

How often have we heard at the beginning of the Beatitudes the words “Remember us, O Lord, when Thou comest into Thy Kingdom!” — in the glory of Thy Kingship ... And these words sound so natural and simple. And yet, if we imagine for one moment that when the Lord Jesus Christ comes in glory, having conquered for us and for God, overcome all evil, and made this world into His Kingdom of love, of holiness, of perfect beauty — that one of us could be forgotten: what would happen to us? Forgotten of God … It is only because we are remembered that we exist, that we live! It is only because He remembers us even when w e forget ourselves and one another that we continue to be sustained by the power of life which is His, by His blessing, by His sacrificial love … How wonderful it is to think that we are secure in God’s all-remembrance, even when people forget us! And it happens, it happens: I remember a dark day when I was with a family, and the door opened, and a man who had been five years in the war and was thought to be dead, walked in; his wife looked at him and said “You are alive? We thought you were dead!” … And these words meant, “we counted on your death, because once you were dead, life had begun anew, in a new manner; I had met other people, I had married another man; you have come — and you should not have come, you should have remained dead” …

Can you imagine what this man felt? And can you imagine what would happen to anyone of us, however sinful, if, standing before God we saw that He did not remember our name, our face, our existence … And how wonderfully inspiring it is to think that even if the whole world should forget us — there is One Who will never, never forget: it is the Lord Jesus Christ, it is God One in the Trinity, God Who is Love …

Think of what happened in today’s Gospel (Matthew 14:22-34): Peter, together with the other disciples, saw Christ as a phantom, as a ghost walking on the waters, he was filled with terror: a ghost! And they all cried out in fear. And Christ said “Fear not! It is I!” … They were tossed by the sea, as we are tossed by the circumstances of our life, by the storms that arise within us. But when they heard the voice of Christ, Peter said, “Let me come unto Thee, walking on the waters.” He knew it was impossible, humanly speaking, but it was possible because all things are possible to God and in God … And Christ said “Come!” … And Peter left the frail security of the skiff in which he was with the other disciples, and began to walk; and suddenly he looked at the sea instead of looking at Christ, he looked at the storm instead of looking at Him Who is the Lord of the storm, as He is the Prince of Peace. And because he remembered himself and the storm, he began to drown; and that very moment when he had lost sight of God, he cried “Help!”, and Christ took him by the hand and brought him to shore.

Here again we see that even at moments when we are carried away by our fears, by our doubts, carried away by the storm that rages within or around us, there is One Who remembers in love, in compassion, in an understanding that goes beyond our own understanding. Because He has plumbed all the depths of human frailty and has carried all the weight of human sin, He can say “Fear not!” — and take us by the hand and save us.

Let us think for a moment of what that means: to be remembered, and what it means to all of us, each of us that there should be people who remember us, for whom we exist, for whom we matter. A French writer has said: To say to a person “I love you” is tantamount to saying “you shall never die”. Because it is a supreme affirmation of this person, a person who is thus affirmed, cannot fall out of eternity, of God’s eternity, because all love is of God. How wonderful that salvation is offered and given, how wonderful that we may be partakers of this gift, granting it to others by our love and by our eternal remembrance. Amen.

http://www.mitras.ru/eng/eng_79.htm – http://www.mitras.ru/eng/eng_128.htm

***

The Gospel according to Matthew 14:22-34

At that time, Jesus made the disciples get into the boat and go before him to the other side, while he dismissed the crowds. And after he had dismissed the crowds, he went up into the hills by himself to pray. When evening came, he was there alone, but the boat by this time was many furlongs distant from the land, beaten by the waves; for the wind was against them. And in the fourth watch of the night he came to them, walking on the sea. But when the disciples saw him walking on the sea, they were terrified, saying, “It is a ghost!” And they cried out for fear. But immediately he spoke to them, saying “Take heart, it is I; have no fear.”
And Peter answered him, “Lord, if it is you, bid me come to you on the water.” He said, “Come.” So Peter got out of the boat and walked on the water and came to Jesus; but when he saw the wind, he was afraid, and beginning to sink he cried out, “Lord, save me.” Jesus immediately reached out his hand and caught him, saying to him, “O man of little faith, why did you doubt?” And when they entered the boat, the wind ceased. And those in the boat worshipped him, saying, “Truly you are the Son of God.” And when they had crossed over, they came to land at Gennesaret.

Το να πεις σ’ έναν άνθρωπο «Σ’ αγαπώ..» ισοδυναμεί με το να πεις «δεν θα πεθάνεις ποτέ…». Anthony Bloom (Metropolitan of Sourozh)

Κυριακή Θ΄Ματθαίου 

Μνήσθητι ημών, Κύριε (Ματθ. 14, 22-34)
Anthony Bloom (Metropolitan of Sourozh)
9, Αυγούστου, 1987

«Μνήσθητι ημών, Κύριε, όταν έλθης εν τη βασιλεία σου»

Εις το όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος.

Όσο πιο βαθιά βιώνουμε την πνευματική ζωή στην Θ. Λειτουργία η βάσει των καταστάσεων που μας κάνουν ν’ αντιλαμβανόμαστε σαφέστερα τα κείμενα, τόσο πιο πλατιά ξεδιπλώνεται μπρός μας, αποκαλύπτοντας το μεγαλύτερο βάθος που αποκτούν πράγματα ανθρώπινα και θεϊκά.

Πόσο συχνά έχουμε ακούσει στην αρχή των Μακαρισμών τις λέξεις: «Μνήσθητί μου Κύριε, όταν έλθης εν τη Βασιλεία Σου..»- στην δόξα της Βασιλείας Σου…
Κι αυτές οι λέξεις ακούγονται τόσο φυσικές κι απλές. Κι ακόμα, αν φαντασθούμε για ένα λεπτό, ότι, όταν ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός έλθει εν δόξη, έχοντας νικήσει εν ονόματι ημών και του Θεού, υπερισχύοντας του κακού, και έχοντας κάνει αυτόν τον κόσμο σε Βασιλεία της αγάπης, της αγιότητας, της απόλυτης ομορφιάς, ας φαντασθούμε ότι κάποιος από μας θα μπορούσε να λησμονηθεί: τι θα συνέβαινε σε μας; Λησμονημένοι απ’ τον Θεό……Κι αυτό συμβαίνει γιατί αναθυμόμαστε ότι υπάρχουμε, ότι ζούμε.! Συμβαίνει μόνο γιατί μας θυμάται Εκείνος ακόμα κι αν εμείς λησμονούμε τους εαυτούς μας και ο ένας τον άλλο, συνεχίζουμε να υπάρχουμε χάρη στην δύναμη της ζωής που είναι δική Του, χάρη στην ευλογία Του, χάρη στην όλο θυσία Αγάπη Του.

Πόσο όμορφο είναι να σκεφτόμαστε ότι είμαστε ασφαλισμένοι στην μνήμη Θεού που περικλείει όλους, ακόμα κι αν οι άνθρωποι μας ξεχνούν! Και αυτό συνέβη, συνέβη: Θυμάμαι μια σκοτεινή μέρα που ήμουν με μία οικογένεια, κι άνοιξε η πόρτα, κι ένας άνδρας που ήταν 5 χρόνια στον πόλεμο και θεωρείτο νεκρός, μπήκε• η γυναίκα του τον κοίταξε και του είπε: «Ζείς; Σε είχαμε για νεκρό…!». Κι αυτές οι λέξεις σήμαιναν «υπολογίζαμε στον θάνατό σου, γιατί αν ήσουν νεκρός η ζωή θα ξαναρχίσει, μ’ ένα νέο τρόπο• θα συναντούσα νέα άτομα, θα παντρευόμουν έναν άλλο άνδρα• ήλθες -θα μπορούσες να μην έρθεις, θα μπορούσες να ’χες παραμείνει νεκρός…»

Πως φαντάζεσθε ότι θα ένιωσε αυτός ο άνδρας; Και μπορείτε να φανταστείτε τι θα συμβεί στον καθένα μας, όσο αμαρτωλοί κι αν είμαστε, αν καθώς στεκόμαστε μπροστά Του δούμε ότι δεν θυμάται ούτε το όνομα, ούτε την όψη, ούτε την ύπαρξή μας… Και πόσο όμορφο αντίθετα είναι να συλλογιζόμαστε ότι ακόμα κι αν όλος ο κόσμος μας ξεχάσει – υπάρχει Ένας που ποτέ – ποτέ δεν θα μας ξεχάσει: είναι ο Κύριος Ιησούς Χριστός, ο Ένας της Τριάδος, ο Θεός που μας αγαπά….

Το γεγονός που συνέβη στην σημερινή ευαγγελική περικοπή (Ματθ. 14, 22-34): ο Πέτρος, μαζί με τους άλλους μαθητές, είδαν τον Κύριο σαν φάντασμα, σαν οπτασία να περπατά στα νερά, και γέμισαν με φόβο: ένα φάντασμα! Κι όλοι φώναξαν με φόβο. Κι ο Κύριος: «Μη φοβείσθε, Εγώ ειμί…». Τους χτυπούσαν τα κύματα, όπως μας χτυπούν οι περιστάσεις της ζωής, από τις καταιγίδες που ξεσηκώνονται μέσα μας. Αλλά όταν άκουσαν την φωνή του Χριστού, ο Πέτρος είπε: «Κύριε άφησέ με να ’ρθω προς τα σένα, περπατώντας στα νερά…» Ήξερε ότι ήταν ανθρωπίνως αδύνατο, αλλά ήταν δυνατόν γιατί όλα είναι δυνατά στον Θεό, και με τον Θεό…. Κι ο Χριστός είπε: «έλα…» Κι ο Πέτρος άφησε την ελάχιστη ασφάλεια του σκάφους πάνω στο οποίο βρισκόταν με τους άλλους μαθητές, κι άρχισε να βαδίζει• και ξαφνικά κοίταξε στα κύματα αντί να κοιτάξει προς τον Χριστό, κοίταξε την καταιγίδα αντί να κοιτάξει Εκείνον που είναι ο Κύριος της καταιγίδας, όπως είναι ο Κύριος της Ειρήνης. Κι επειδή θυμήθηκε τον εαυτό του και την καταιγίδα, άρχισε να βυθίζεται• κι όταν ακριβώς είχε χάσει απ’ τα μάτια του τον Κύριο, φώναξε: «βοήθει μοι..», κι ο Χριστός τον επίασε απ’ το χέρι και τον έφερε στην ακτή..

Εδώ βλέπουμε πάλι ότι όταν παρασυρόμαστε από τους φόβους μας, τις αμφιβολίες μας, παρασυρόμαστε από την καταιγίδα που μαίνεται μέσα η γύρω μας, είναι ο Ένας που μας θυμάται με αγάπη, με συμπόνια, με μια κατανόηση που φτάνει πέρα απ’ την δική μας κατανόηση. Γιατί Αυτός βυθίστηκε στα κατάβαθα της ανθρώπινης αδυναμίας κι έφερε όλο το βάρος της ανθρώπινης αμαρτίας, αυτός μπορεί να πεί: «μη φοβείσθε! ..» – και να μας πάρει απ’ το χέρι και να μας σώσει.

Ας σκεφτούμε για μια στιγμή τι σημαίνει αυτό: να θυμόμαστε τι σημαίνει αυτό για όλους μας, τον καθένα μας ότι υπάρχουν άνθρωποι που μας θυμούνται, για τους οποίους υπάρχουμε, για τους οποίους έχουμε σημασία. Ένας Γάλλος συγγραφέας έλεγε: Το να πεις σ’ έναν άνθρωπο «Σ’ αγαπώ..» ισοδυναμεί με το να πεις «δεν θα πεθάνεις ποτέ…». Επειδή πρόκειται για μια έξοχη δήλωση προς ένα πρόσωπο, το πρόσωπο που με τον τρόπο αυτό προσφωνήθηκε, δεν μπορεί να εκπέσει απ’ την αιωνιότητα, την αιωνιότητα του Θεού, γιατί όλη η αγάπη ανήκει στον Θεό. Πόσο υπέροχο είναι αυτή η σωτηρία να προσφέρεται και να δίνεται, πόσο όμορφο να είμαστε μέτοχοι αυτής της δωρεάς, χαρίζοντάς την στους άλλους με την αγάπη μας και μιάν αιώνια ανάμνηση.
Αμήν.
Απόδοση Κειμένου: http://www.agiazoni.gr/article.php?id=41856645645865169757

Κατά Ματθαίον Ευαγγέλιον, Κεφ. Ιδ. 22 – 34

Τω καιρώ εκείνω, ηνάγκασεν ο Ιησούς τους μαθητάς αυτού εμβήναι εις το πλοίον και προάγειν αυτόν εις το πέραν, έως ού απολύση τους όχλους. Και απολύσας τους όχλους, ανέβη εις το όρος κατ’ ιδίαν προσεύξασθαι. Οψίας δέ γενομένης, μόνος ήν εκεί. Το δέ πλοίον ήδη μέσον της θαλάσσης ήν, βασανιζόμενον υπό των κυμάτων’ ήν γάρ εναντίος ο άνεμος. Τετάρτη δέ φυλακή της νυκτός, απήλθε προς αυτούς ο Ιησούς, περιπατών επι της θαλάσσης. Και ιδόντες Αυτόν οι μαθηταί επι την θάλασσαν περιπατούντα, εταράχθησαν λέγοντες, ότι φάντασμά εστί και από του φόβου έκραξαν. Ευθέως δέ ελάλησεν αυτοίς ο Ιησούς λέγων: «θαρσείτε, εγώ ειμί, μή φοβείσθε.» Αποκριθείς δέ Αυτώ ο Πέτρος είπε: «Κύριε, ει σύ εί, κέλευσόν με προς σε ελθείν επι τα ύδατα.» Ο δέ είπεν: «ελθέ.» Και καταβάς από του πλοίου ο Πέτρος, περιεπάτησεν επι τα ύδατα, ελθείν προς τον Ιησούν. Βλέπων δέ τον άνεμον ισχυρόν, εφοβήθη και αρξάμενος καταποντίζεσθαι έκραξε λέγων: «Κύριε, σώσόν με.» Ευθέως δέ ο Ιησούς εκτείνας την χείρα, επελάβετο αυτού και λέγει αυτώ: «ολιγόπιστε! Εις τί εδίστασας;» Και εμβάντων αυτών εις το πλοίον, εκόπασεν ο άνεμος, οι δέ εν τω πλοίω ελθόντες, προσεκύνησαν Αυτώ λέγοντες: «αληθώς Θεού υιός εί.» Και διαπεράσαντες, ήλθον εις την γήν Γεννησαρέτ.

Απόδοση στη νεοελληνική:

Τις ημέρες εκείνες, ο Ιησούς υποχρέωσε τους μαθητές του να μπουν στο καΐκι, και να πάνε να τον περιμένουν στην απέναντι όχθη, ωσότου αυτός διαλύσει τα πλήθη. Αφού τους διέλυσε, ανέβηκε μόνος του στο βουνό να προσευχηθεί. Όταν βράδιασε ήταν μόνος του εκεί. Στο μεταξύ το καΐκι βρισκόταν κιόλας στη μέση της λίμνης και το παίδευαν τα κύματα, γιατί ήταν αντίθετος ο άνεμος. Κατά τα ξημερώματα, ήρθε ο Ιησούς κοντά τους περπατώντας πάνω στη λίμνη. Οι μαθητές, όταν τον είδαν να περπατάει πάνω στη λίμνη, τρόμαξαν• έλεγαν πως είναι φάντασμα κι έβαλαν τις φωνές από το φόβο τους. Αμέσως όμως ο Ιησούς τους μίλησε και τους είπε: «Θάρρος! Εγώ είμαι• μη φοβάστε». Ο Πέτρος του αποκρίθηκε: «Κύριε, αν πράγματι είσαι εσύ, δώσε μου εντολή να έρθω κοντά σου, περπατώντας στα νερά». Κι εκείνος του είπε: «Έλα». Κατέβηκε τότε από το πλοίο ο Πέτρος κι άρχισε να περπατάει πάνω στα νερά για να πάει στον Ιησού. Βλέποντας όμως τον ισχυρό άνεμο φοβήθηκε, κι άρχισε να καταποντίζεται• έβαλε τότε τις φωνές: «Κύριε, σώσε με!». Αμέσως ο Ιησούς άπλωσε το χέρι, τον έπιασε και του λέει: «Ολιγόπιστε, γιατί σε κυρίεψε η αμφιβολία;». Και μόλις ανέβηκε στο καΐκι κόπασε ο άνεμος. Τότε όσοι ήταν στο καΐκι ήρθαν και τον προσκύνησαν λέγοντας: «Αληθινά, είσαι ο Υιός του Θεού!». Αφού διασχίσανε τη λίμνη, ήρθαν στην περιοχή της Γεννησαρέτ.