iconandlight

Iconography and Hand painted icons


The Mother of God “Quick to Hear”, the Robe of the Lord and the Life-giving Pillar at Mtskheta in Georgia.

Icon of the Mother of God “Quick to Hear”
The Protection of Our Most Holy Lady, the Mother of God
Icon of the Mother of God ‘’The Healer’’
Icon of Panagia Eleftherotria (“Our Lady of Deliverance”)
Commemoration of the apparition of the Myrrh-streaming and Life-giving Pillar with the Robe of the Lord under it at Mtskheta in Georgia (Светицховели – სვეტიცხოველი )
St. Sidonia of Georgia (1th century)
St. Sidonia, disciple of St. Nina and Abiatar of Mtskheta (4th century)
Holy Emperor Mirian III of Iberia and Empress Nana of Mtskheta, Georgia, Equals-to-the-Apostles (4th century)

Commemorated on October 1/14

Παναγία η Γοργοϋπήκοος_ Mother of God Quick to Hear_Gorgoepikoos_Божией Матери Скоропослушница___20120803_1687665407During the reign of King Aderki of Kartli, the Jewish diaspora in Mtskheta learned that a wondrous Child had been born in Jerusalem. Then, thirty years later, a man came from Jerusalem to deliver this message: “The youth has grown up. He calls Himself the Son of God and preaches to us the New Covenant. We have sent envoys to every Jewish diaspora to urge the scholars of the religion to come to Jerusalem and judge what measures should be taken in regard to this matter.”

In response to the envoy’s request and at the recommendation of the Jewish Sanhedrin, Elioz of Mtskheta and Longinoz of Karsani were chosen to journey to Jerusalem. Elioz of Mtskheta was born to a pious family, and as his mother prepared him for the journey, she tearfully begged him not to take any part in the spilling of the blood of the Messiah.

When the Roman soldiers were nailing our Savior to the Cross on Golgotha, Elioz’s mother miraculously heard each strike of the hammer. She cried out in fear, “Farewell majesty of the Jews! For inasmuch as you have killed your Savior and Redeemer, henceforth you have become your own enemies!” With this she breathed her last.

After the soldiers had cast lots for the Robe of our Lord, it was acquired by Elioz and Longinoz, and with great honor they carried it back with them to Mtskheta. Upon their arrival, Elioz met his sister Sidonia, who took from him the Sacred Robe. With much grief she listened to the story of our Savior’s Crucifixion, clutched the Robe to her breast, and immediately gave up her spirit.

Many miracles were worked by the Robe, and news of this flashed like lightning throughout Mtskheta. King Aderki had a great desire to possess the Robe but, frightened by the miracles, he did not attempt to free it from Sidonia’s embrace. Elioz was obliged to bury his sister and the Precious Robe together. A cypress tree grew up on Sidonia’s grave. When the disciples of Christ cast lots after Pentecost, the lot for evangelizing Georgia fell to the Most Holy Theotokos. But Christ revealed to His Mother that it was not His will for her to preach there. “You have been entrusted to protect the Georgian nation,” He said, “but the role of evangelizing that land belongs to My disciple Andrew the First-called. Send him with an image of your face “Not-Made-By-Hands” to protect the Georgian people to the end of the ages!”

According to the will of God and the blessing of the Theotokos, Saint Andrew the First-called set off for Georgia to preach the Christian Faith. He entered Georgia from the southwest, in the region of Atchara, and subsequently preached in every region of the nation. He established a hierarchy for the Georgian Church and then returned to Jerusalem for Pascha. When he visited Georgia for the second time, the Apostle Andrew was accompanied by the Apostles Matthias and Simon the Canaanite.

Years passed and, under threat from Persian fire-worshippers and other pagan communities, the memory of Christ faded from the minds of the Georgian people.

Νίνα της Γεωργίας_Saint Nina of Georgia_წმინდა ნინო_Света Нина Грузије_святой Нины Иберии_s102Then, at the beginning of the 4th century, according to God’s will and the blessing of the Most Holy Theotokos, the holy virgin Nino arrived in Kartli to preach the Christian Faith. She settled in the outskirts of Mtskheta, in the bramble bushes of the king’s garden. Saint Nino inquired as to the whereabouts of our Lord’s Robe, but no one could remember where it had been preserved. In her quest for the Precious Robe, she became acquainted with Elioz’s descendants, the Jewish priest Abiatar and his daughter, Sidonia. Saint Nino converted them to Christianity.

Saint Nino was blessed by God with the gift of healing. She healed the afflicted through the name of our crucified Savior and through the grace of the cross formed from grapevines by the Theotokos and bound with strands of Saint Nino’s hair.

At that time King Mirian ruled Kartli. Following in the footsteps of his ancestors, he worshiped the idol Armazi, but in the depth of his heart he was drawn to the Faith that the holy virgin was preaching. Mirian’s wife, Queen Nana, was the daughter of a famous military leader of Pontus. Thus, the king had received some prior knowledge of the Faith of the Greeks.

Once Queen Nana fell deeply ill, and only through the prayers of Saint Nino was she spared from death. After this miraculous healing, King Mirian became intrigued by the Faith that Saint Nino was preaching, and he began asking the newly enlightened Abiatar about the Holy Scriptures.

Once, while he was hunting on Mt. Tkhoti near Mtskheta, King Mirian was suddenly gripped by an evil spirit, and he burned with a desire to destroy the Christian people of his land and—above all others—the virgin Nino. But suddenly the sun was eclipsed, and the king was surrounded by darkness. The frightened Mirian prayed to the pagan gods to save him from this terror, but his prayers went unanswered. Then, in utter despair, he began to pray to the Crucified God-man and a miracle occurred: the darkness scattered and the sun shone as before. Raising his hands to the east, Mirian cried out, “Truly Thou art the God preached by Nino, God of gods and King of kings!”

Having returned to the capital, King Mirian went immediately to the bramble bushes where Saint Nino dwelt. He greeted her with great honor and spent several hours seeking her counsel. Upon her recommendation, he sent messengers to Emperor Constantine in Byzantium, requesting that he send priests to baptize the people of Kartli and architects to build churches.

This happened on June 24 of the year 324, which was a Saturday. King Mirian began to construct a church so that the priests arriving from Constantinople would have a place to serve. Seven columns to support the church were formed from the wood of a cypress tree that had grown in the king’s garden. Six of the columns were erected without a problem, but the seventh could not be moved from the place where it had been carved. Saint Nino and her disciples prayed through the night, and at dawn they watched as a youth, encompassed by a brilliant light, descended from the heavens and raised the column. The miraculous column began to shine and stopped in mid-air at a height of twelve cubits.

ΓΕΩΡΓΙΑΣ-αγιοι__glory_of_iveria_slava_gruzinsk_tserkvi-_fotos.mosaics.didebis-xatiSweet-smelling myrrh began to flow from under the Holy Pillar’s foundations, and the entire population of Mtskheta flocked to that place to receive its blessing. Approaching the Life-giving Pillar, the sick were healed, the blind received sight, and the paralyzed began to walk.

By that time a certain Bishop John and his suite had arrived from Constantinople. Saint Constantine the Great sent a cross, an icon of the Savior, a fragment from the Life-giving Cross of our Lord (from the place where His feet lay), and a nail from His Crucifixion as gifts to the newly enlightened King Mirian and his people.

At the confluence of the Mtkvari and Aragvi Rivers in Mtskheta, the king and queen, the royal court, and all the people of Kartli were baptized into the Christian Faith. After the glorious baptism, Bishop John and his retinue from Constantinople set off toward southern Georgia, for the village of Erusheti. There they built churches and presented the Christian community with the nail from our Lord’s Crucifixion. Soon after, they began to construct Manglisi Church and placed the fragment from the Life-giving Cross inside.

King Mirian wanted to keep some of the newly obtained sacred objects in the capital city, but St.Nino informed him that one of the holiest objects, the Robe of our Savior, was already located in Mtskheta. The king summoned the priest Abiatar and inquired about the Robe, then rejoiced greatly after Abiatar confirmed Saint Nino’s words that the Robe of the Lord was held in the embrace of Sidonia, who was buried under the stump of the cypress tree which now served as the pedestal for the Life-giving Pillar.

At that time a lush, sweet-smelling, wonder-working tree grew up on a mountain over Mtskheta and, at Bishop John’s suggestion, Prince Revi, the son of King Mirian, ordered that the tree be chopped down and a cross formed from its wood. The tree was chopped down and replanted, without its roots, next to a church that was under construction. For thirty-seven days the tree retained its original appearance—even its leaves did not fade or wither. Then, after thirty-seven days had passed, three crosses were formed from its wood.

Σβετιτσχόβελι-άγιος Στύλος-Светицховели- სვეტიცხოველი – Setiskhoveli, στη Μτσχέτα-002For many days after this miracle the people of Mtskheta saw a vision: during the night a fiery cross shone above the church, surrounded by stars. When morning came, two of the stars had moved away from the cross in opposite directions—one to the west and the other to the east. The fiery cross headed to the north, stopped for some time over the hill on the other side of the River Aragvi, then disappeared.

Saint Nino advised King Mirian to erect one of the three crosses in the west, on Tkhoti Mountain, and another in the east, in the village of Ujarma. But it was unclear where the third cross should be erected, so King Mirian prayerfully beseeched the Lord to reveal to him the place.

The Lord heard his prayers and sent an angel to show him the place: a rocky hill to the north of the capital, at the confluence of the Aragvi and Mtkvari Rivers. Today this hill is called Jvari (Cross) and upon it towers the magnificent church of Jvari Monastery. At the moment the cross was erected on this hill, all the idols in Mtskheta fell and shattered to pieces.

Prior to his death King Mirian blessed his heir, Prince Bakar, and urged him to dedicate his life to the Holy Trinity and fight ceaselessly against idolaters. Then he peacefully reposed in the Lord.

According to his will, Holy Equal-to-the-Apostles King Mirian was buried in the upper church at Samtavro, where today a convent in honor of Saint Nino is located. The king was too modest to be buried in the lower church, the Svetitskhoveli Cathedral, in which the Life-giving Pillar had been preserved.

Queen Nana reposed two years later and was buried next to her husband.
https://oca.org/saints/lives/2008/10/01/102831-commemoration-of-the-apparition-of-the-pillar-with-the-robe-of-t

Troparion Icon of the Mother of God “Quick to Hear”, in Tone IV:

Let us make haste to the Theotokos amid our misfortunes,
and fall down now before her holy icon,
crying out with faith from the depths of our soul:
Hearken quickly to our entreaty, O Virgin,
in that thou art called ‘she who is quick to hear’
For thee do we, thy servants,
have as a ready helper in our needs.

Apolytikion of Robe of Christ 
Fourth Tone

On this day let us the faithful run to the divine and healing robe of our Saviour and God, Who was pleased to wear our flesh and pour out His holy Blood on the Cross, whereby He hath redeemed us from slavery to the enemy. Wherefore, we thankfully cry to Him: By Thy precious robe save and defend Orthodox Christians, and bishops, and cities, and all men everywhere, and save our souls, for Thou art the Friend of man.Μτσχετα _Mtskheta Georgia_ Мцхета _მცხეთაში_1

Advertisement


Παναγία η Γοργοϋπήκοος, ο Άρραφος Χιτώνας του Χριστού και ο Ζωοδόχος Στύλος (Σβετιτσχόβελι) στη Μτσχέτα της Γεωργίας

Παναγία η Γοργοϋπήκοος
Εμφάνιση του Ζωοδόχου Στύλου (Σβετιτσχόβελι) με τον Άρραφο Χιτώνα του Κυρίου στη Μτσχέτα της Γεωργίας (4ος αι.)
Άγιοι ισαπόστολοι Βασιλείς της Γεωργίας Μιριάν και Νάνα (4ος αι.)
Αγία Σιδωνία (33 μ.Χ.)
Αγία Σιδωνία, μαθήτρια της Αγίας Νίνας και Άγιος Αβιάθαρ πατήρ της αγίας Σιδωνίας της Μτσχέτα (4ος αι.)

Εορτάζουν την 1/14 Οκτωβρίου

”Ως τον Χιτώνα, εύρες Νίνα Δεσπότου, τούτω σκέπε τους πόθω σε τιμώντας, και ψυχάς ψυγείσας, θέρμανον προσευχαίς σου.” (Ωδή ς΄.Τον βασιλέα)

Ο Ζωοδόχος Στύλος (Σβετιτσχοβέλι) και ο Άρραφος Χιτώνας του Χριστού

Παναγία η Γοργοϋπήκοος_ Mother of God Quick to Hear_Gorgoepikoos_Божией Матери Скоропослушница_s_001_copy_0Ο αγιώτερος τόπος της Ορθοδοξίας στη Γεωργία είναι ο Καθεδρικός Ναός «Σβετιτσχόβελι» (= άγιος Στύλος, Светицховели – სვეტიცხოველი – Setiskhoveli), στη Μτσχέτα. Είναι κτισμένος πάνω από τον τάφο της Αγίας Σιδωνίας μαζί με τον Άρραφο Χιτώνα του Χριστού μας,στο μέρος που βρισκόνταν ο κέδρος της Αγίας Νίνας. Από τον αρχιερέα των Εβραίων Αβιάθαρ έμαθε η αγία Νίνα ότι, σύμφωνα με παλαιά εβραϊκή παράδοση, ο Χιτώνας του Κυρίου ήταν θαμμένος μαζί με την αδελφή του ραββίνου Ελιόζ, Σιδωνία, κάτω από τον βαθύσκιο κέδρο, πού υψωνόταν στο κέντρο του βασιλικού κήπου. Από τότε η Αγία Νίνα άρχισε να πηγαίνει τις νύχτες και να προσεύχεται κάτω απ’ τα κλαδιά του μεγάλου δέντρου.

Προσεύχονταν στην Υπεραγία Θεοτόκο να την αξιώσει να βρεί και να προσκυνήσει τον άρραφο Χιτώνα του Κυρίου. Υπερφυσικά οράματα, πού είδε εκεί, την έπεισαν για την ιερότητα του τόπου.

Ο κέδρος κόπηκε και από τα έξι κλαδιά του έγιναν ισάριθμοι στύλοι, πού τοποθετήθηκαν σε κατάλληλα σημεία στο οικοδόμημα  του ναού που ανεγέρθη. Με θεία οικονομία, όμως, ο έβδομος στύλος, πού ήταν καμωμένος από τον κορμό του δέντρου και προοριζόταν για τη βάση του ναού, δεν μπορούσε με κανένα τρόπο να μετακινηθεί.

Η Αγία Νίνα με τις μαθήτριες και τους μαθητές της ικέτευαν αδιαλείπτως με δάκρυα βρέχοντας τον κορμό του κέδρου. Πριν την αυγή εμφανίστηκε στην Αγία ένας θαυμάσιος νέος, και της ψιθύρισε στο αυτί τρεις μυστηριώδεις λέξεις, τις οποίες όταν τις άκουσε, έπεσε στην γη και τον προσκύνησε. Τότε ο νεανίσκος πλησίασε στον στύλο, τον άρπαξε και τον ύψωσε ψηλά στον αέρα. Ο Στύλος άστραπτε όπως η αστραπή και φώτιζε όλη την πόλη. Ο βασιλιάς και ο λαός παρατηρούσαν με φόβο και χαρά θαυμάζοντας πως αυτός ο βαρύς στύλος, δίχως να κρατιέται από κανέναν, με μιάς υψώθηκε ψηλά στα 12 μέτρα, μετά έπεσε κάτω και ακούμπησε στην ρίζα ώσπου μεγάλωσε και τέλος στάθηκε και θεμελιώθηκε στον τόπο του μόνος του, ακλόνητος. Από το κάτω μέρος του Στύλου άρχισε να τρέχει ευωδιαστό και ιαματικό μύρο, που θεράπευε όσους αρρώστους πρόστρεχαν εκεί και χρίονταν με πίστη. Πλήθη λαού συνέρρεαν στον θαυματουργό στύλο. Ένας Εβραίος, τυφλός εκ γενετής, μόλις άγγιξε τον θαυματουργό Στύλο, αμέσως είδε, και πίστεψε. Ένα παιδί, το οποίο βρισκόταν γιά 7 χρόνια στο κρεβάτι παράλυτο, η μητέρα του το έφερε στον Στύλο και ικέτευσε την Αγία να το θεραπεύση. Η Αγία Νίνα, μόνο άγγιξε τον Ζωοδόχο Στύλο με το χέρι της, κατόπιν το έβαλε στο κεφάλι του άρρωστου παιδιού και αυτό αμέσως έγινε καλά. Επειδή πλήθος λαού συνέρρεε, ο βασιλιάς διέταξε να τον περιτειχίσουν με τείχος,και τον ευλαβούντο όχι μόνο οι χριστιανοί, αλλά και οι ειδωλολάτρες.

***

Αγία Σιδωνία -33 μ.Χ.,(1 Οκτωβρίου)

ΓΕΩΡΓΙΑΣ-αγιοι__glory_of_iveria_slava_gruzinsk_tserkvi-_fotos.mosaics.didebis-xatiΣυχνά, συνομιλώντας με τον Αβιάθαρ, (αρχιερέας των Εβραίων Καταλινών) η Αγία Νίνα πληροφορήθηκε από αυτόν την εξής διήγηση για τον χιτώνα του Χριστού: Άκουσα από τους γονείς μου, και αυτοί πάλι από τους δικούς τους γονείς και προπάτορες, ότι κατά την βασιλεία του Ηρώδη στην Ιερουσαλήμ, έφθασε είδηση στους Εβραίους του Μτσχέτ, ότι στην Ιερουσαλήμ πήγαν οι βασιλείς της Περσίας, και αναζητούσαν ένα νεογέννητο αγόρι από την φυλή του Δαβίδ, γεννημένο εκ γυναικός μόνο, δίχως πατέρα, και το ονόμαζαν ο Βασιλεύς των Ιουδαίων. Το βρήκαν στην Βηθλεέμ, στην πόλη του Δαβίδ, σε πτωχική οικία, και του πρόσφεραν δώρα, βασιλικό χρυσό, σμύρνα, και ευωδιαστό λιβάνι. Αφού Τον προσκύνησαν, επέστρεψαν στην πατρίδα τους.

Τριάντα χρόνια μετά από αυτό, ο προπάππος μου Ελιόζ, έλαβε από τον αρχιερέα Άννα από την Ιερουσαλήμ αυτό το γράμμα· Εκείνος τον οποίον οι βασιλείς της Περσίας επισκέφθηκαν με δώρα και προσκύνησαν, έφθασε σε ώριμη ηλικία, και άρχισε να εμφανίζεται ωσάν να είναι ο Χριστός, ο Μεσσίας και ο Υιός του Θεού. Ελάτε λοιπόν στην Ιερουσαλήμ για να δείτε τον θάνατό του, τον οποίο θα γευθή κατά τον νόμο του Μωϋσέως. Όταν ο Ελιόζ με πολλούς άλλους ετοιμάστηκε να πάει στα Ιεροσόλυμα, τότε η μητέρα του, ευλογημένη γερόντισσα από το γένος του αρχιερέως Ηλία, είπε· πήγαινε παιδί μου στην βασιλική πρόσκληση, αλλά σε ικετεύω να μην συμμετάσχης στην καταδίκη εκείνων των αδίκων κατά εκείνου τον οποίον ετοιμάζονται να θανατώσουν, γιατί Αυτός είναι ο λόγος των Προφητών, η διδασκαλία των σοφών, το μυστήριο το κεκρυμμένο απ’ αρχής των αιώνων, το φως των εθνών και η ζωή η αιώνιος.

Ο Ελιόζ μαζί με τον Λογγίνο Καρενίισκι, ταξίδεψε στα Ιεροσόλυμα και ήταν παρών κατά την Σταύρωση του Χριστού. Η μητέρα του, η οποία ήταν στο Μτσχέτ, παραμονές του Πάσχα, έξαφνα ένιωσε στη καρδιά της ωσάν κτύπημα τσεκουριού, το οποίο κόβει την κληματαριά, και έπεσε με θόρυβο λέγοντας· τώρα έπεσε η βασιλεία του Ισραήλ, γιατί παρέδωσαν στο θάνατο τον Σωτήρα και Λυτρωτή του λαού του, ο οποίος από τώρα θα είναι ένοχος για το Αίμα του του Δημιουργού και Κυρίου του. Οδυνηρό για μένα που δεν πέθανα πριν από αυτό! Δεν θα άκουγα αυτόν τον φοβερό κτύπο! Ω, δεν θα δω στην γη την δόξα του Ισραήλ. Λέγοντας αυτά, ξεψύχησε.

Νίνα της Γεωργίας_Saint Nina of Georgia_წმინდა ნინო_Света Нина Грузије_святой Нины Иберии_s10223Ο δε Ελιόζ, ο οποίος ήταν μπροστά στην σταύρωση του Χριστού, έλαβε τον χιτώνά Του από τον Ρωμαίο στρατιώτη, στον οποίο έτυχε με κλήρο και τον έφερε στο Μτσχέτ. Η αδελφή του Ελιόζ Σιδωνία, χαιρέτησε τον αδελφό της που έφθασε υγιής, του διηγήθηκε για τον ξαφνικό και θαυμαστό τρόπο που πέθανε η μητέρα τους και για τα προ του θανάτου λόγια της. Όταν ο Ελιόζ επιβεβαίωσε την προαίσθηση της μητέρας τους περί της σταυρώσεως του Χριστού και έδειξε στην αδελφή του τον χιτώνα του Κυρίου, η Σιδωνία τον πήρε και αφού τον ασπάστηκε με δάκρυα και τον έσφιγγε στο στήθος της, αμέσως έπεσε νεκρή. Καμιά ανθρώπινη δύναμη δεν μπόρεσε να πάρει από τα χέρια της νεκρής αυτό το ιερό ένδυμα. Ούτε ο ίδιος ο βασιλιάς Αβέρκιος, ο οποίος με τους αξιωματούχους του έφθασε για να δη τον παράδοξο θάνατο της κόρης, δεν μπόρεσε να πάρη από τα χέρια της τον χιτώνα του Χριστού. Μετά από αρκετές μέρες ο Ελιόζ έθαψε την αδελφή του και μαζί με αυτήν τον χιτώνα του Χριστού. Αυτό το έκανε κατά μυστικό τρόπο, ώστε ως σήμερα κανείς να μην γνωρίζει τον τόπο που είναι θαμμένη. Εμείς νομίζουμε ότι αυτός ο τόπος βρίσκεται στο κέντρο του βασιλικού κήπου, που από εκείνον τον καιρό μεγάλωσε και υπάρχει μέχρι σήμερα δροσερός κέρδος. Καταφθάνουν οι άνθρωποι, πιστεύοντάς τον ωσάν κάποια μεγάλη δύναμη. 

***

Άγιοι ισαπόστολοι βασιλείς της Γεωργίας Μιριάν και Νάνα (1 Οκτωβρίου)

Σβετιτσχοβέλι Μτσχέτα_Светицховели- სვეტიცხოველი- Mtskheta in GeorgiaSvetitskhoveli_fresco._King_MirianΟ Μιριάν έγινε ο Μέγας Κωνσταντίνος της Γεωργίας.Βασίλευε στην Γεωργία από το έτος 284 εως το 361 μ. Χ.Ο Κύριος τον είχε διαλέξει για χειραγωγό των Γεωργιανών προς τη μοναδική αλήθεια.Καθοριστικές, όμως, για τη μεταστροφή του γεωργιανού λαού ήταν οι θεραπείες των βασιλέων Μιριάν και Νάνας με τις προσευχές της Αγίας Νίνας και τα πολλά θαύματά της.Διδάχθηκαν τις χριστιανικές αλήθειες από την Αγία , βαπτίσθηκαν και έγιναν θερμοί χριστιανοί. Ανέγειρε τον πρώτο ναό στην Γεωργία,τον «Σβετιτσχόβελι» (= άγιος Στύλος).

Απολυτίκιον Παναγίας Γοργοεπηκόου Ήχος α’. Της ερήμου πολίτης

Ως θεοβρυτον κρήνη των αύλων χαρίτων σου την θαυματουργόν Σου εικόνα Θεοτόκε πλουτίσαντες εκ ταύτης των θαυμάτων τας ροάς αντλούμε δαψιλώς ως εξ Εδέμ συ γαρ Γοργουπήκοος βοηθός πέλεις των εκβοώντων σοι Δόξα τοις σοις χαρίσμασιν Αγνή,δόξα τη παρθενία Σου ,δόξα τη προς ημάς Σου ανεκφράστω προνοία Άχραντε.

Απολυτίκιον Αρράφου του Χριστού Χιτώνος. Ήχος πλ. α΄. Τον συνάναρχον Λόγον.

Προσκυνούντες τον τόπον εναποθέσεως του Σού Αρράφου Χιτώνος, Λόγε Θεού και Θεέ, οι πιστοί πανευλαβώς Σε ικετεύομεν· Εν τη ενότητι της Σης αγαπήσεως ημάς συντήρει εις τους αιώνας και στίφη αιρετιζόντων δίωκε, Σώτερ, η Αλήθεια.

Κοντάκιον Αρράφου του Χριστού Χιτώνος. Ήχος πλ. δ΄. Τη Υπερμάχω.

Μετανοίας με χιτώνα τάχος ένδυσον
και αεί με εν ενότητι συντήρησον
μετ’ αγίας Εκκλησίας Σου, Ζωοδότα,
του Αρράφου Σου Χιτώνος τόπον άγιον
εν Ματσχέτα προσκυνούντα, Λόγε Κτίσαντος
και κραυγάζοντα· Δόξα, Σώτερ, τω κράτει Σου.

Μεγαλυνάριον.

Άρραφον Χιτώνά Σου, Λυτρωτά, ον ευρείν επόθει εν Ματσχέτα τη ιερά η Αγία Νίνα, ποθούμεν προσκυνήσαι εν γη τον κεκρυμμένον, Σώτερ Θεάνθρωπε.

Απολυτίκιον αγίων βασιλέων Μιριάν και Νάνας. Ήχος πλ. α΄. Τον συνάναρχον Λόγον.

Βασιλείς Γεωργίας θαυμάτων μέλψωμεν τους ελκυσθέντας σαγήνη της Νίνας της θεαυγούς, Νάναν ένδοξον και Μιριάν θεόκλητον, και προσκυνήσωμεν αυτών τάφους θείους εν Μονή Σαμτάβρο πιστώς βοώντες· Χριστόν θερμώς δυσωπείτε ημίν βραβεύσαι θείον έλεος.

Απολυτίκιον Αγίας Σιδωνίας. Ήχος πλ. α΄. Τον συνάναρχον Λόγον.

Εν χερσί τον Χιτώνα Χριστού τον Άρραφον,ον εδωκέ σοι βαστάσαι ο ευλαβής Ελιόζ, ο σος όμαιμος, χαράς ηδίστης έμπλεως προς τας σκηνάς του ουρανού, Σιδωνίαθαυμαστή, απήλθες Χριστώ συνείναι αεί, πιστοίς καθ’ εκάστην τω δωρουμένω θείον έλεος.

Μεγαλυνάριον

Συν τω Γεωργίω τω θαυμαστώ, και Πολυχρονία, συγγενέσι σου τον Χριστόν, Νίνα Ιβηρίας, ικέτευε απαύστως, υπέρ των όσοι πόθω, υμάς γεραίρουσι.

Σβετιτσχοβελι-_Svetitskhoveli Georgia_Светицховели-სვეტიცხოველი- ___maxresdefault

Να προσπαθείς να εφαρμόσεις όσα μας δίδαξε η αγία Νίνα. Άγιος Γαβριήλ ο Ομολογητής – Σαλός, της Μτσχέτας της Γεωργίας
https://iconandlight.wordpress.com/2016/01/13/%CE%BD%CE%B1-%CF%80%CF%81%CE%BF%CF%83%CF%80%CE%B1%CE%B8%CE%B5%CE%AF%CF%82-%CE%BD%CE%B1-%CE%B5%CF%86%CE%B1%CF%81%CE%BC%CF%8C%CF%83%CE%B5%CE%B9%CF%82-%CF%8C%CF%83%CE%B1-%CE%BC%CE%B1%CF%82-%CE%B4%CE%AF-2/

“Να πεις τους Έλληνες να μη φοβούνται και να έχουν θάρρος και ελπίδα! Γιατί στο τιμόνι της Ελλάδος κάθεται η Παναγία”! Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός
https://iconandlight.wordpress.com/2018/08/15/%CE%BD%CE%B1-%CF%80%CE%B5%CE%B9%CF%82-%CF%84%CE%BF%CF%85%CF%82-%CE%AD%CE%BB%CE%BB%CE%B7%CE%BD%CE%B5%CF%82-%CE%BD%CE%B1-%CE%BC%CE%B7-%CF%86%CE%BF%CE%B2%CE%BF%CF%8D%CE%BD%CF%84%CE%B1%CE%B9-%CE%BA/Σβετιτσχόβελι-άγιος Στύλος-Светицховели- სვეტიცხოველი – Setiskhoveli, στη Μτσχέτα-002Μτσχέτα_Mtskheta_Мцхе́та _მცხეთა__Mtskheta_panorama


Kindness opens up hearts like the spring sunshine which makes the earth blossom. St. Paisios the Athonite

ΠΑΙΣΙΟΣ Αγιορείτης _Преподобный старец Паисий Святогорец_ St.Paisios of the Holy Mountain2

On 30 September 1962 the elder St. Paisius of Mount Athos departed to the God-Trodden Mountain Sinai, where he dwelt for a time at the hermitage of St. Epistimi high above the Monastery.

St. Paisios the Athonite

The angel, as an angel, always spreads what he possesses — heavenly joy and delight.

The graced man of God imparts Divine Grace, transforming carnal people and liberating them from the slavery of passions; and, in this way, he draws them near to God and they are saved.

In former days, the Holy Fathers first withdrew into the desert, becoming themselves a desert void of their passions by struggling. Without plans or programs of their own, they left themselves in the hands of God, avoiding honors and power, even when they arrived at measures of sanctity — unless Mother Church had need of them. They did obedience to the will of God, and they glorified the name of God with their holy life. They became spiritual blood donors, for they had acquired good spiritual health in the desert with good spiritual food and vigilant patristic watchfulness.

The Good God, on the other hand, endures us lovingly without ridiculing anyone, even though, as the Beholder of hearts, He knows our pitiful state well. The same thing applies to Saints who never insulted a sinful person in the presence of others, but with love, spiritual nobility, and in a hidden way, helped in the correction of the evil. We, notwithstanding the fact that we are sinners, do the opposite (like hypocrites).

Those who are liberated from their passions, however, since they no longer possess wickedness, correct the evil by their kindness. If sometimes they see a little uncleanness that is not easily cleaned, they cover it up with a plate, so that others who might see will not be disgusted by it. Those, on the contrary, who reinvestigate the rubbish, resemble scavengers…

Of greater value is one word of a humble man who has spiritual experience, coming with pain from the bottom of his heart, than a whole array of learned words from a superficial man, coming with great speed from his learned tongue. His tongue does not enlighten souls for it is fleshly and not that fiery tongue of Holy Pentecost…

Παΐσιος o Αγιορείτης _Saint Paisios of Mount Athos_Паи́сий Святого́рец__4201627043700511944_nThose who suffer deeply for the salvation of the whole world and help in their own way (as strugglers) and humbly entrust themselves to the hands of God, feel the greatest joy in the world. Their life is a constant doxology, for they flutter about internally like angels, glorifying God day and night. Those, however, who neglect the salvation of their souls and try to find joy and rest in this vain life, are continually tortured and entangled in endless worldly machinery and live in hell in this life.

Those who have philotimo, because they move within the heavenly sphere of doxology, joyfully accept their trials as well as their blessings, and glorify God for them. Thus, they are continuously receiving God’s blessing from everything and are melting internally out of gratitude towards God, which they express in every spiritual way possible, like children of God.

All those, however, who work humbly, acquire virtues and share their hidden experiences out of humility and love, are the greatest benefactors, because they give spiritual charity and positively help souls which are weak and unsound in the Faith. Those who throw even their own selves to the world, out of love, after having driven out the world from within them, fly into Heaven and are not caught by the world.

Kindness softens and opens up the heart, as oil opens a rusty lock.

Those who come close to people in pain, naturally draw near to God, because God is always by the side of His children who are in pain.
God spiritually strengthens His children who have philotimo, who help their fellow men carry their crosses, and He relieves them from their own crosses (trials).15 okt 2016

Those who think about the heavy crosses of the righteous, never worry about their own small trials, for, although they have made more mistakes in their life, they suffer less than the righteous.

Those who suffer trials unjustly imitate Christ; and those who face hardships due to their sins are blessed, because they are forgiven their sins in this life.

When someone gives his heart to God, then the mind of this man is also seized by the love of God. He is indifferent towards worldly things and continually thinks about the Heavenly Father, and being divinely in love, he glorifies his Creator day and night like an angel.

Kindness is one of God’s many qualities; therefore, it always spreads joy, drives away the clouds, and opens up hearts like the spring sunshine which makes the earth blossom. It even warms up snakes and takes them out of their cold holes so they, too, can enjoy God’s kindness.

Hesychia (far from the world) very quickly brings inner stillness to the soul together with asceticism and unceasing prayer. Then man is no longer bothered by external disquietude, for in essence only his body is found on earth, while his mind is in Heaven.

In this state of being were found the Holy Fathers: incorporeal ones who differed from angels in almost nothing, for they too were found day and night residing in Heaven, noetically and unceasingly at prayer.

Divine eros can soften even the toughest bones so much, that a person can no longer stand upright; he actually falls down! He then resembles a wax candle in a warm environment, which cannot stand firmly upright. It falls to one side, then it falls to the other side… you straighten it, but again it bends, again it falls, because of the heat of its environment, which is too hot for it to bear.. When a person finds himself in such a state and he needs to go somewhere or do something, he cannot… He struggles; he has to actually struggle to get out of that state….

I too have a small experience of spiritual madness, which comes from divine eros. In that state, a person reaches the stage of divine absentmindedness and wants to think of nothing else except God, the divine, the spiritual, the celestial… While divinely in love, he is deliciously ablaze internally, and he explodes externally in a mad manner – within the divine confines of modesty – and glorifies his God and Maker like an angel, day and night….

Pure prayer is greatly aided by withdrawal from the worldly bustle and large crowds of people. (If possible, it is even better to be completely alone.) When one feels alone, the soul moves about comfortably, the heart erupts with reverence before God and gradually its hard shell bursts and is removed. Thereafter, our heart is moved not only when we think of God, but also even when we hear or see His name written down. The heart leaps and kisses it with great devotion. The same happens, of course, with the name of Christ or the Panagia. Our soul is then internally sweetened.

It befits a monk to be alone and, when alone in his cell, to find rest most of all in his prayer. After all, this is why he is called a monk (The term “monk” derives from the word monachos, from the Greek word monos meaning “alone”) — to live alone with God and, instead of talking with people, to converse unceasingly with God. The more he avoids conversations with men, the more he is helped in his prayer and, consequently, by his prayer he helps others. Worldly conversations — even if you just listen to them — are spiritual parasites that obstruct unceasing prayer, especially at the outset of the ascetic life. Therefore, it is necessary to be careful as much in the beginning, so as to collect the mind, as at the later stages, so as to avoid falling into deception.

When man struggles with hope, however, divine consolation comes and the soul intensely feels the caress of God’s love.

from the book Epistles by St. Paisios the Athonite (Souroti, 2002),Παΐσιος o Αγιορείτης _Saint Paisios of Mount Athos_Паи́сий Святого́рец__4201627043700511944_nγ. Παΐσιος 103ΓΑΛΑΚΤΙΩΝ και EpistemeСкит святых мучеников Галактиона и Епистимии. СинайP1013883 - Copy


Στο Σινά, ευχή και εργόχειρο. Αυτό ήταν το τυπικό μου. Και μόνο η ησυχία είναι μυστική προσευχή. Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης

Παΐσιος o Αγιορείτης _Saint Paisios of Mount Athos_Паи́сий Святого́рец_Untitled

Ο Άγιος Παΐσιος άφησε οριστικά το Στόµιο στις 30 Σεπτεµβρίου 1962 και αναχώρησε για το Θεοβάδιστο Όρος Σινά, όπου έμεινε πάνω σε κείνον τον άνυδρο και ξερό τόπο, στο κελί των Αγίων Γαλακτίωνος και Επιστήμης. Έζησε επιτέλους αυτό που χρόνια ποθούσε, την προς Θεόν μόνωση.  

Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης

Αν χαθής με τα επίγεια, χάνεις τον δρόμο σου για τον Ουρανό. Κάνεις το ένα, μετά θέλεις και το άλλο. Και αν μπης σ’ αυτό το γρανάζι, χάθηκες! Αν χαθής με τα επίγεια, χάνεις τα ουράνια. Όπως τα ουράνια δεν έχουν τελειωμό, έτσι και τα επίγεια δεν έχουν τελειωμό. Ή θα χαθής εδώ ή θα… «χαθής» εκεί. Ξέρεις τι είναι να «χάνεσαι» εκεί πάνω! Ω, έλεγα την ευχή και βυθιζόμουν! Βυθίσθηκες καμμιά φορά στην ευχή;

Η πολλή δουλειά με την κόπωσή της και τον περισπασμό, ιδίως όταν γίνεται με βιασύνη, δεν βοηθάει. Παραμερίζει την νήψη και αγριεύει την ψυχή.

Γι’ αυτό προσέξτε, μη σπαταλάτε τον χρόνο σας άσκοπα, χωρίς να τον αξιοποιήτε στα πνευματικά, γιατί θα φθάσετε σε σημείο να αγριέψετε πολύ και να μην μπορήτε πλέον να κάνετε πνευματικά. Θα θέλετε να ασχολήσθε με δουλειές ή να συζητάτε ή θα επιδιώκετε να υπάρχουν θέματα, για να βρίσκεσθε σε δουλειά.

Ο Παπα-Τύχων έλεγε στους μοναχούς ότι πρέπει να ζουν ασκητικά, για να ελευθερωθούν από τις μέριμνες, και όχι να δουλεύουν σαν εργάτες και να τρώνε σαν κοσμικοί. Γιατί το έργο του μοναχού είναι οι μετάνοιες, οι νηστείες, οι προσευχές όχι μόνο για τον εαυτό του αλλά και για όλον τον κόσμο, ζωντανούς και πεθαμένους, και λίγη δουλειά για τα απαραίτητα, για να μην επιβαρύνη τους άλλους.

Το απερίσπαστο και το αμέριμνο φέρνουν την εσωτερική ησυχία και την πνευματική επιτυχία. Οι μέριμνες απομακρύνουν από τον Θεό. Όταν υπάρχη πολύς περισπασμός, υπάρχουν πολλά πνευματικά παράσιτα και οι πνευματικοί ασύρματοι δεν εργάζονται με σήματα καλά.

Η ησυχία είναι μεγάλη υπόθεση. Ακόμη και να μην προσεύχεται κανείς, και μόνο με την ησυχία προσεύχεται. Είναι μυστική προσευχή και πολύ βοηθάει στην προσευχή σαν την άδηλη αναπνοή στον άνθρωπο. Αυτός που κάνει δουλειά πνευματική στην ησυχία βυθίζεται μετά στην ευχή. Ξέρεις τι θα πη βυθίζεται; το παιδάκι, όταν λουφάζη στην αγκαλιά της μάνας, δεν μιλάει. Είναι ένωση πλέον, επικοινωνία

Παΐσιος o Αγιορείτης _Saint Paisios of Mount Athos_Паи́сий Святого́рец__4201627043700511944_nΔεν υπάρχουν φυσικά μακαριότεροι άνθρωποι από εκείνους που έπιασαν επαφή με τον Ουράνιο Σταθμό και είναι δικτυωμένοι με ευλάβεια με τον Θεό. Όπως δεν υπάρχουν πιο δυστυχισμένοι από εκείνους που έκοψαν την επαφή τους με τον Θεό και γυρίζουν ζαλισμένοι τον κόσμο, και τα κουμπιά των σταθμών του κόσμου, για να ξεχάσουν λίγο το πολύ τους άγχος της εκτροχιασμένης ζωής τους.

Μακάριοι είναι όσοι έχουν στην καρδιά τους άξονα τον Χριστό και περιστρέφονται χαρούμενοι γύρω από το Άγιο Όνομα Του, νοερώς, αδιαλείπτως, με το Κύριε Ιησού Χριστέ, Υιέ του Θεού, ελέησον με.

Σ’ αυτήν την κατάσταση, φυσικά, βρίσκονταν οι Άγιοι Πατέρες, οι εξαϋλωμένοι άνθρωποι, που δεν διαφέρανε πια σε τίποτε σχεδόν από τους Αγγέλους, διότι και αυτοί στον Ουρανό μέρα-νύχτα βρίσκονταν, νοερώς και αδιαλείπτως προσευχόμενοι.

Πάντα πρέπει να προσέχουμε, να μην ενοχλούμε τους άλλους. Αν ένας δεν θέλη να προσευχηθή, τουλάχιστον να μη βάζη παράσιτα και στους άλλους. Αν καταλαβαίνατε την μεγάλη ζημιά που κάνετε στον άλλον που προσεύχεται, θα προσέχατε πάρα πολύ…. Όταν το αισθανθή σαν ανάγκη να σεβασθή τον άλλον που προσεύχεται, αισθάνεται ένα δέος μετά. Και όταν κανείς σέβεται τον άλλον, τον ίδιο τον εαυτό του σέβεται και τότε τον εαυτό του δεν τον υπολογίζει, γιατί δεν έχει φιλαυτία αλλά φιλότιμο. 

Πρέπει να αγαπήσουμε την ευλογημένη έρημο και να την σεβασθούμε, εάν θέλουμε να μας βοηθήση και αυτή με την αγία της ερημία και την γλυκειά της ηρεμία, για να ημερέψουμε, να ερημωθούν τα πάθη μας και να πλησιάσουμε στον Θεό. Η έρημος είναι για ανώτερη Πνευματική ζωή, την Αγγελική, και για περισσότερη σωματική άσκηση Ω ευλογημένη έρημος, που βοηθάς τόσο πολύ στο να συμφιλιώσης το πλάσμα του Θεού με τον Πλάστη του και που μεταβάλλεσαι μετά σε επίγειο παράδεισο 

Φιλοξενία να δέχεσαι μόνον όταν υπάρχη λόγος, διότι αλλιώς θα είσαι ανόητος, όπως και ο επισκέπτης, όταν επιμένη να φιλοξενηθή, ενώ δεν υπάρχει λόγος, θα είναι πολύ αναιδής.

Μην κάνης φίλους ούτε με μεγάλα αξιώματα, που η επίσκεψη τους θα είναι σαν σε ζωολογικό κήπο, όταν έχουν κοσμικό πνεύμα, ούτε εξωστρεφείς ανθρώπους και ανήσυχα πνεύματα, που θα περνούν σαν τον λίβα στον πνευματικό σου κήπο.

Πρόσεξε μη μπλέξης με υποθέσεις ανθρώπων που δεν έχουν σχέση με την Μοναχική ζωή· ούτε καν από μακριά να τους βοηθάς (εκτός με την προσευχή), διότι συνέχεια θα σου χαλάνε την ησυχία και ειρήνη, και δεν θα μπορής ποτέ να προσεύχεσαι ούτε για του κόσμου την ειρήνη ούτε για τον εαυτό σου ούτε γι’ αυτούς.

Άνθρωπο που εσκεμμένως σε μπλέκει, εάν δεν είναι άρρωστος, συγχώρεσε τον και πάλι εβδομηκοντάκις επτά  φορές μαζεμένες και απόφυγε τον με αγάπη για την σωτηρία του και για την σωτηρία σου (μόνον εύχου).

Όποιος αποφεύγει τους ανθρώπους και δεν χασομεράει και δεν αμαρτάνει παράλληλα, αλλά κλείνεται στο κελί του και σκάβει στον εαυτό του, πολύ γρήγορα θα ανοίξη το πνευματικό του μεταλλείο και θα γίνη πνευματικά πλούσιος και θα μπορή να βοηθάη και άλλους.

Όποιος βαριέται το σκάψιμο του εαυτού του και θέλει να γυρίζη, ποτέ δεν θα νοικοκυρευτή πνευματικά και πάντοτε εργάτης θα είναι και θα καλλιεργή τα πάθη του με επιστάτη του το ταγκαλάκι. Γι’ αυτό προτιμότερο είναι να κλείνεται κανείς στο κελί του και να εφαρμόζη τα λίγα που ξέρει, παρά να γυρίζη συνέχεια να μαθαίνη πολλά, και πολλές εξυπνάδες να πουλάη έξω, και μέσα του να είναι άδειος και να μένη άπρακτος… Σκοπός είναι ο άνθρωπος να τα αξιοποιήση όλα για αγώνα. Να προσπαθήση να αποκτήση την εσωτερική ησυχία. Όταν έρθη στον άνθρωπο η εσωτερική ησυχία, ησυχάζουν όλα μέσα του, και τίποτε δεν τον ενοχλεί. Αν θέλη την εξωτερική ησυχία, για να ησυχάση εσωτερικά, όταν βρεθή στην ησυχία, την ημέρα θα πάρη ένα καλάμι και θα διώχνη τα τζιτζίκια και το βράδυ θα διώχνη τα τσακάλια, για να μην τον ενοχλούν. Θα διώχνη δηλαδή αυτά που θα μαζεύη ο διάβολος. 

Το ανήσυχο κοσμικό πνεύμα της εποχής μας κατέστρεψε, δυστυχώς, με τον δήθεν πολιτισμό του ακόμη και τα άγια ερημικά μέρη, που γαληνεύουν και αγιάζουν τις ψυχές. Ο ανήσυχος άνθρωπος δεν ησυχάζει ποτέ. Δεν άφησαν πουθενά τόπο ήσυχο. Ακόμη και τους Αγίους Τόπους τους έχουν κάνει τώρα!…

Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης _Преподобный старец Паисий Святогорец_ St.Paisios of the Holy Mountain_Παισιος ο αγιορείτηςgerontas-paisios-agioreitis-231Έχω και εγώ μία μικρή πείρα από την πνευματική τρέλλα, η οποία προέρχεται από τον θείο έρωτα. Φθάνει τότε ο άνθρωπος στην θεία αφηρημάδα και δεν θέλει να σκέφτεται τίποτε εκτός από τον Θεό, τα θεία, τα πνευματικά, τα ουράνια. Ερωτευμένος πιά θεϊκά, καίγεται εσωτερικά, γλυκά, και ξεσπάει εξωτερικά, παλαβά, μέσα στον θείο χώρο της σεμνότητος, δοξολογώντας τον Θεό».
Στην κατάσταση αυτή ένιωθε «αχρηστευμένος» για την πρόσκαιρη τούτη ζωή.

– Γέροντα, πως ζούσατε στο Σινά; τον ρώτησε κάποιος.
Απάντησε: «Η τροφή μου ήταν τσάι με παξιμάδι που το έκανα μόνος μου. Έκανα πέτουρα (λεπτά φύλλα ζύμης) και τα ξέραινα στον ήλιο. Γίνονταν τόσο σκληρά, που έσπαζαν σαν τζάμι. Καμμιά φορά έβραζα και ρύζι στουμπισμένο μέσα σε ένα κονσερβοκούτι. Αυτό ήταν και μπρίκι και κατσαρόλα και πιάτο και ποτήρι. Αυτό το κονσερβοκούτι και ένα κουτάλι λίγο πιο μικρό από της σούπας ήταν όλο το νοικοκυριό μου.

Ευχή και εργόχειρο. Αυτό ήταν το τυπικό μου. Τη νύχτα έκανα μερικές ώρες μετάνοιες, χωρίς να τις μετρώ. Ακολουθία δεν διάβαζα, την έκανα με κομποσχοίνι.
»Για να μη με ενοχλούν οι περίεργοι, έκανα με πράσινη λαδομπογιά νεκροκεφαλές (σήμα κινδύνου) στα βράχια. Μια φορά ένας τουρίστας Γερμανός θέλησε να ανεβή επάνω. Νόμισε ότι είναι ναρκοπέδιο, αλλά επειδή φαίνεται ήξερε από τέτοια, πρόσεχε που πατούσε και κατώρθωσε να φθάση μέχρι επάνω. Εγώ τον παρακολουθούσα από ψηλά. Τον άφησα να πλησιάση, μετά μπήκα στην σπηλιά του αγίου Γαλακτίωνος και τράβηξα ένα δεμάτι αγκάθια στην είσοδο.
Έψαξε, αλλά δεν μπόρεσε να με βρη και γύρισε πίσω».

«Η έρημος ερημώνει τα πάθη. Όταν την σεβασθής και προσαρμοσθής προς την έρημο, σού δίνει να αισθανθής την παρηγοριά της», έλεγε αργότερα ο Γέροντας με νοσταλγία, εκφράζοντας με λίγες λέξεις την εμπειρία του από την Σιναϊτική έρημο.

Σε επιστολή του, ο εραστής αυτός της ερήμου, το 1976 έγραψε: «Όσο περνούν τα χρόνια, νιώθω περισσότερο την ανάγκη της απομακρύνσεως από τους ανθρώπους. Ένας τελείως άγνωστος τόπος θα με βοηθούσε να πλησιάσω πιο κοντά στον Θεό και να βοηθήσω πιο θετικά τα πλάσματά Του. Συνέχεια αυτό είναι στην προσευχή μου, και περιμένω την απάντηση του Θεού».

Απολυτίκιον Οσίου Παϊσίου Αγιορείτου Ήχος πλάγιος α΄. Τον Συνάναρχον.

Tης ενθέου αγάπης το πυρ δεξάμενος υπερβαλλούση ασκήσει εδόθης όλος Θεώ και παράκλησις πολλών ανθρώπων γέγονας, λόγους θείους νουθετών, προσευχαίς θαυματουργών Παΐσιε Θεοφόρε, και νυν πρεσβεύεις απαύστως υπέρ παντός του κόσμου, Όσιε.

Εις τον Στίχον. Ήχος πλ. α΄. Χαίροις ασκητικών.

Στ.: Τίμιος εναντίον Κυρίου, ο θάνατος του Οσίου Αυτού.
Έρωτι θεϊκώ πτερωθείς, την ακροτάτην ησυχίαν επόθησας, και ταύτην ακαταπαύστως ως μανικός εραστής, ανεζήτεις Άγιε έως έφθασας, εις τόπον πανέρημον, ένθα πάθη ενέκρωσας, και των δαιμόνων, τας ενέδρας διέλυσας, δι’ ασκήσεως και πολλής ταπεινώσεως· όθεν Θεώ ενούμενος, Θεού ώφθης όργανον, Όσιε Πάτερ υπείκων Αυτού τω θείω θελήματι, και καύσει καρδίας, ως θυσία προσηνέχθης τω κόσμω άπαντι.Παΐσιος o Αγιορείτης _Saint Paisios of Mount Athos_Паи́сий Святого́рец__4201627043700511944_nγ. Παΐσιος 103ΓΑΛΑΚΤΙΩΝ και EpistemeСкит святых мучеников Галактиона и Епистимии. СинайP1013883 - Copy


The meaning of love, Metropolitan Anthony Bloom of Sourozh

Ἰησοῦς Χριστὸς_Jesus-Christ_Иисус-Христос-Byzantine Orthodox Icon5_CHRIST_AND_SCENES_FOM_HIS_LIFE_DETAIL_03

2nd Sunday of Luke, Luke 6:31-36
«As you wish that men would do to you, do so to them… love your enemies, Be merciful, even as your Father is merciful.»

Homily
by Metropolitan Anthony Bloom of Sourozh
The meaning of love
1966

In the name of the Father, the Son and the Holy Ghost.

The meaning of love is the meaning of life, because love, in spite of what we very often think or imagine, is not a simple feeling. When we speak of God, and we say that God is love, we do not mean that He is infinite feeling. We mean something deeper than this: that God is a plenitude of life and of being. And this applies also to our human love. Someone who is possessed by love is a man who has a plenitude of life in himself, in whom the sense of life, the power of life is so full, so great, that life is sure of itself. And this generates joy, courage, enthusiasm, and it goes so deep that it is beyond death itself. The Holy Scripture says that love is stronger than death. Indeed it is stronger than death because it has placed itself by its fullness, its power, its intensity in the realm of the resurrection, in the realm of eternal life. And this is why love is capable of final sacrifice, not only of giving and of receiving but of laying down one’s life, because this life, if it is given, is also possessed in its fullness. It is plenitude of life which finds expression in final sacrifice. You may remember the words of Christ: ‘No one is taking My life from Me, I give it freely Myself.’ In that respect love, the fullness of life which it expresses, is invulnerable. People may take our lives, people may put us to any test, and yet one remains invulnerable because no one in reality is taking; the person who loves is giving.

I would like to give an example of this. During the Russian Revolution a mother with two children was hiding in a small town. One evening a woman came, as young as she was, in her late twenties, and told her that she had been discovered, betrayed, and that she was to be arrested in the night in order to be shot. The mother looked at the children, and her new friend said, ‘Don’t worry, you go, and you hide.’ And the mother said, ‘How could I go with these two children. I would be found within a few hours.’- ‘No’, said her unknown friend, ‘I will stay behind, call myself with your name and be shot perhaps, but you will escape.’ And so she did.

This was an act of love, which proceeded from such fullness of life, from such certainty that life was not ending, and that it was only in the fulfilment that she would find in her death that she could do this.

No one has greater love than he who lays down his life for his friends. Who does it himself, freely, and who in doing so, attains to the fulfillment of life because life is worth only what one lives for, and life attains this fulfillment when all is done that can humanely be done beyond fear, in joy, in certainty.

This is the meaning of love to me. Such fullness of life, that will allow me to accept, to become totally vulnerable, never recoil, never resist, give myself to the last, without discrimination to anyone and for anyone with a certainty that love shall never be defeated, that love is stronger than death; because to love means that we already have renounced a limited self and grown into communion, that is community of life with God, who is love itself. Amen.

2nd Sunday of Luke,
Gospel Reading: Luke 6:31-36

The Lord said, “As you wish that men would do to you, do so to them. If you love those who love you, what credit is that to you? For even sinners love those who love them. And if you do good to those who do good to you, what credit is that to you? For even sinners do the same. And if you lend to those from whom you hope to receive, what credit is that to you? Even sinners lend to sinners, to receive as much again. But love your enemies, and do good, and lend, expecting nothing in return; and your reward will be great, and you will be sons of the Most High; for he is kind to the ungrateful and the selfish. Be merciful, even as your Father is merciful.”

Saints Martyrs Rhipsime and Gaiana of Armenia(4th)-the Friends of St.Nina Enlightener of Georgia
https://iconandlight.wordpress.com/2014/09/29/saints-martyrs-rhipsime-and-gaiana-of-armenia4th-the-friends-of-st-nina-enlightener-of-georgia/

Saints Enlighteners of Armenia Gregory, Rhipsime, Gaiana, Tiridates III and Khosrovidukht
https://iconandlight.wordpress.com/2017/09/29/saints-enlighteners-of-armenia-gregory-rhipsime-gaiana-tiridates-iii-and-khosrovidukht/

Troparion — Tone 4

Your holy martyr Rhipsime and Gaiana, O Lord, / Through their sufferings have received their incorruptible crowns from you, our God. / For having your strength they laid low their adversaries, / And shattered the powerless boldness of demons. / Through their intercessions, save our souls!


Το νόημα της αγάπης, καθώς θέλετε ίνα ποιώσιν υμίν οι άνθρωποι, και υμείς ποιείτε αυτοίς ομοίως.. Αντώνιος Bloom Μητροπολίτης Σουρόζ

Ἰησοῦς Χριστὸς_Jesus-Christ_Иисус-Христос-Byzantine Orthodox Icon5_CHRIST_AND_SCENES_FOM_HIS_LIFE_DETAIL_03

Κυριακή Β´ Λουκά: Η τέλεια αγάπη. (Λουκ. 6.31-36).

Είπε ο Κύριος: «Και καθώς θέλετε ίνα ποιώσιν υμίν οι άνθρωποι, και υμείς ποιείτε αυτοίς ομοίως… αγαπάτε τους εχθρούς υμών… και έσεσθε υιοί υψίστου… Γίνεσθε ούν οικτίρμονες, καθώς και ο πατήρ υμών οικτίρμων εστί. » (Λουκ. ϛ´ 31).

Πολλές φορές ο Χριστός μας μιλάει στο Ευαγγέλιο Του για την νέα εντολή που μας έδωσε. Τι καινούργιο υπάρχει σε τούτη την εντολή της αγάπης; Είναι η αγνότητα και η σπουδαιότητα της. Δεν είναι καινούργιο ότι οι άνθρωποι αγαπούν ο ένας τον άλλον• οι άνθρωποι πάντοτε αγαπούσαν κάποιους άλλους ανθρώπους. Αυτό που είναι καινούργιο σ’ αυτή την εντολή είναι ν’ αποκτήσουμε μια καρδιά με τον Ουράνιο Πατέρα μας, να συμμετέχουμε στην αγάπη Του. Αυτό σημαίνει να αγαπάμε με τον ίδιο τρόπο που αγαπά κι’ Εκείνος…

Η αγάπη του Θεού είναι απέραντη και βαθιά και αγκαλιάζει τα πάντα• αυτό που διαφέρει σ’ αυτή την αγάπη είναι μια εσωτερική ποιότητα: ο Θεός μπορεί να χαίρεται και μπορεί να πληρώσει το τίμημα της αγάπης Του επάνω στον Σταυρό.
Και καλούμαστε να κάνουμε το ίδιο… (π. Anthony Bloom)

Το νόημα της αγάπης
Αντώνιος Bloom Μητροπολίτης Σουρόζ

Εις το όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος

Το νόημα της αγάπης είναι το νόημα της ζωής, επειδή αγάπη, παρότι πολύ συχνά πιστεύουμε ή φανταζόμαστε, δεν είναι ένα απλό συναίσθημα. Όταν μιλάμε για τον Θεό, και λέμε ότι ο Θεός είναι αγάπη, δεν εννοούμε ότι Αυτός είναι ένα συναίσθημα δίχως τέλος. Εννοούμε κάτι βαθύτερο απ’ αυτό: ότι ο Θεός είναι πλούτος ζωής και ύπαρξης. Και αυτό βρίσκει εφαρμογή στην δική μας ανθρώπινη αγάπη.

Κάποιος που κατέχεται από την αγάπη είναι ένας άνθρωπος που έχει μέσα του πλούτο ζωής, στον οποίο η αίσθηση της ζωής, η δύναμη της ζωής είναι τόσο πλήρης, τόσο σπουδαία, ώστε αυτή η αγάπη είναι σίγουρη για τον εαυτό της. Και αυτό γεννάει χαρά, κουράγιο, ενθουσιασμό, και πηγαίνει τόσο βαθιά ώστε φτάνει πέρα από τον ίδιο το θάνατο.

Παναγία_Божией Матери Икона_Virgin Mary –Byzantine Orthodox Icon_0_13466e_10c_orig (1)Η Αγία Γραφή λέει ότι η αγάπη είναι πιο δυνατή από τον θάνατο. Πράγματι είναι πιο δυνατή επειδή έχει τοποθετήσει τον εαυτό της μέσα από την πληρότητα της, την δύναμή της, την ένταση της στο βασίλειο της ανάστασης, στο βασίλειο της αιώνιας ζωής. Και αυτός είναι ο λόγος που η αγάπη είναι ικανή για μια έσχατη θυσία, όχι μόνο όταν προσφέρουμε και δεχόμαστε, αλλά με το να θυσιάζει κάποιος την ίδια του τη ζωή, γιατί αυτή η ζωή, εάν προσφέρεται, σημαίνει ότι την κατέχει κάποιος στην πληρότητα της. Είναι πλούτος ζωής που εκφράζεται μέσα από την έσχατη θυσία. Ίσως να θυμόσαστε τα λόγια του Χριστού: « Κανείς δεν μου αφαιρεί την ζωή, την προσφέρω ο ίδιος ελεύθερα ». Η αγάπη, η πληρότητα της ζωής που αυτή εκφράζει, είναι άτρωτη. Οι άνθρωποι μπορούν να μας πάρουν τη ζωή, μπορούν να μας υποβάλλουν σε οποιαδήποτε δοκιμασία, και όμως ένας άνθρωπος παραμένει αλώβητος επειδή κανένας στη πραγματικότητα δεν του αφαιρεί την ζωή· το πρόσωπο που αγαπάει προσφέρει.

Θα ήθελα να σας δώσω ένα παράδειγμα. Στη διάρκεια της Ρωσικής Επανάστασης μία μητέρα με δύο παιδιά κρυβόταν σε μια μικρή πόλη. Ένα βράδυ ήλθε μια γυναίκα, τόσο νέα, στα είκοσι της χρόνια, και της είπε ότι επρόκειτο να συλληφθεί τη νύχτα για να εκτελεστεί. Η μητέρα κοίταξε τα παιδιά, και η καινούργια της φίλη της είπε, « Μην ανησυχείς, πήγαινε και κρύψου.» Και η μητέρα είπε, « Πως θα μπορούσα να φύγω με αυτά τα παιδιά. Θα με εύρισκαν σε δυό ώρες.» «Όχι », είπε η άγνωστη φίλη της, «Θα μείνω πίσω, θα δώσω το δικό σου όνομα και ίσως να εκτελεστώ, αλλά εσύ θα δραπετεύσεις.» Και έτσι έκανε.

Αυτή ήταν μια πράξη αγάπης, που απορρέει από μια τέτοια πληρότητα ζωής, από μια τέτοια βεβαιότητα ότι η ζωή δεν τελειώνει, και ότι μονάχα με την ολοκλήρωση που θα εύρισκε στο θάνατο της θα μπορούσε να κάνει αυτήν την πράξη.

Κανένας δεν έχει μεγαλύτερη αγάπη από εκείνον που θυσιάζει την ζωή του για τους φίλους του. Αυτός που το κάνει μόνος του ελεύθερα, προσεγγίζει την εκπλήρωση του νοήματος της ζωής, επειδή η ζωή αξίζει μόνο γι’ αυτό που κάποιος ζει, και η ζωή φτάνει τούτη την πληρότητα όταν όλα τα πράγματα που μπορούν ανθρώπινα να γίνουν, γίνονται πέρα από το φόβο, με χαρά, με βεβαιότητα.

Αυτό είναι για μένα το νόημα της αγάπης. Τέτοια πληρότητα ζωής, που θα μου επιτρέψει να δεχτώ να γίνω απόλυτα ευάλωτος, ποτέ να μην κάνω πίσω, ποτέ να μην αντιστέκομαι, να προσφέρω τον εαυτό μου μέχρι την τελευταία στιγμή, δίχως διάκριση σε κανέναν με μια βεβαιότητα ότι η αγάπη ποτέ δεν θα νικηθεί, ότι η αγάπη είναι πιο δυνατή από τον θάνατο· γιατί αγαπάμε σημαίνει ότι έχουμε ήδη απαρνηθεί τον εαυτό μας και γινόμαστε κοινωνία, αυτή είναι η κοινωνία ζωής με τον Θεό, που είναι ο ίδιος αγάπη. Αμήν.
Απόδοση Κειμένου: http://www.agiazoni.gr

***

Αγίου Λουκά Αρχιεπισκόπου Κριμαίας

Νίνα της Γεωργίας_ Saint Nina_ წმინდა ნინო_Света Нина Грузије_ святой Нины Иберииib_home_0_2Ξέρετε τι λέει ο Κύριος Ιησούς Χριστός για την φοβερά του Κρίση, γιατί θα δικαιωθούν οι δίκαιοι; Μόνο εξαιτίας της αγάπης τους και για τα έργα της αγάπης που είχαν κάνει. Θα κληθούν υιοί του Υψίστου και θα λάμψουν σαν τα άστρα του ουρανού. Και αυτοί που δεν είχαν αγάπη και δεν έκαναν έργα ελεημοσύνης θα κληθούν υιοί του διαβόλου και θα μοιραστούν μαζί του την αιώνιο βάσανο.

Από τον Άγιο Ιωάννη τον Θεολόγο, το μέγα απόστολο της αγάπης, έχουμε μάθει ότι η αγάπη είναι πλήρωμα όλου του νόμου. Η ευσπλαχνία είναι και αυτή όλος ο νόμος του Χριστού, διότι και αυτή πηγάζει από αγάπη.

Τι λοιπόν πρέπει να κάνουμε για να αποκτήσουμε την αγάπη; Ω, αυτό είναι μεγάλη υπόθεση, είναι ο σκοπός της ύπαρξής μας, όλης της ζωής μας. Γι’ αυτό μας έπλασε ο Θεός, για να Τον πλησιάζουμε. Γι’ αυτό ζούμε, για να γίνουμε υιοί του Υψίστου, για να τελειοποιούμαστε και να Τον ποθούμε.

Ποιο δρόμο πρέπει να ακολουθήσουμε;
Να πορευόμαστε διά μέσου της στενής πύλης, την ακανθώδη και τεθλιμμένη οδό, χωρίς να φοβόμαστε την θλίψη και τον πόνο γιατί είναι η αρχή του καλού… Να προσεύχεστε «Κύριε, δώσ’ μου την θεία αγάπη, μάθε με να αγαπάω όλους τους ανθρώπους, και αγενείς και αναιδείς, ακόμα και ανόητους και ασεβείς, όπως Εσύ, Κύριε, όλους μας αγαπάς, τους καταραμένους και αμαρτωλούς ανθρώπους».

Ξένη ἡ διὰ Χριστὸν Σαλή_St. Xenia of Petersburg_ Святая Ксения Петербургская_429594_600

Άγιος Παΐσιος o Αγιορείτης

Ο Χριστός συγκινείται, όταν αγαπάμε τον πλησίον μας πιο πολύ από τον εαυτό μας, και μας γεμίζει με θεία ευφροσύνη. Βλέπεις, Εκείνος δεν περιορίσθηκε στο «αγαπήσεις τον πλησίον σου ως σεαυτόν» , αλλά θυσιάσθηκε για τον άνθρωπο.

Όσοι έχουν αυτή την αγνή (Αρχοντική) αγάπη, είναι γεμάτοι από καλοσύνη, γιατί μέσα τους έχουν τον Χριστό και στο πρόσωπο τους ζωγραφισμένη την Θεότητα.

Όσοι έχουν αυτή την αγνή (Αρχοντική) αγάπη, είναι γεμάτοι από καλοσύνη, γιατί μέσα τους έχουν τον Χριστό και στο πρόσωπο τους ζωγραφισμένη την Θεότητα.
Όσοι πονάνε πολύ και για την σωτηρία όλου του κόσμου και βοηθάνε με τον τρόπο τους (αγωνιζόμενοι) και εμπιστεύονται τον εαυτό τους ταπεινά στα χέρια του Θεού, αυτοί νιώθουν και την μεγαλύτερη χαρά του κόσμου, και η ζωή τους τότε είναι μια συνεχής δοξολογία, γιατί φτερουγίζουν εσωτερικά σαν Άγγελοι, δοξολογώντας μέρα-νύχτα τον Θεό.
Όσοι όμως εργάζονται ταπεινά και αποκτούν αρετές και σκορπούν ταπεινά, από αγάπη, τα μυστικά τους βιώματα, είναι οι μεγαλύτεροι ευεργέτες, διότι δίνουν πνευματική ελεημοσύνη και βοηθούν πολύ θετικά τις αδύνατες ή τις κλονισμένες ψυχές στην πίστη. Εκείνοι πάλι που πετάνε ακόμη και τον εαυτό τους στον κόσμο, από αγάπη, αφού πέταξαν πια τον κόσμο από μέσα τους, αυτοί πετάνε πια στον Ουρανό και δεν πιάνονται από τον κόσμο.
Η καλοσύνη μαλακώνει και ανοίγει την καρδιά, σαν το λάδι την σκουριασμένη κλειδαριά.

Όσοι πλησιάζουν τους πονεμένους, πλησιάζουν στον Θεό φυσιολογικά, διότι ο Θεός πάντα βρίσκεται κοντά στα πονεμένα Του παιδιά.

Τα φιλότιμα παιδιά του Θεού, που βοηθάνε στο σήκωμα των Σταυρών των συνανθρώπων τους, ο Θεός τα δυναμώνει πνευματικά και τα απαλλάσσει από Σταυρούς (δοκιμασίες).

Η καλοσύνη είναι μία από τις πολλές ιδιότητες του Θεού, γι’ αυτό πάντα σκορπάει χαρά, διώχνει σύννεφα, ανοίγει καρδιές σαν την ανοιξιάτικη λιακάδα που βγάζει άνθη από την γη, θερμαίνει ακόμη και τα φίδια και τα βγάζει από τις παγωμένες τους τρύπες, για να χαρούν και αυτά την καλοσύνη του Θεού.

Όταν δεν έχει καθόλου να δώσει σε έναν φτωχό και πονάει η καρδιά του, τότε κανείς κάνει ανώτερη ελεημοσύνη διότι κάνει ελεημοσύνη με αίμα της καρδιάς. Διότι αν είχε κάτι και έδινε θα αισθανόταν και χαρά, ενώ όταν δεν έχει να δώσει αισθάνεται πόνο στην καρδιά.

Εμείς με την λογική μας δεν αφήνουμε τον Χριστό να δουλέψη. Μάθετε το σωστό Ευαγγέλιο τώρα, αν θέλετε να γίνετε άνθρωποι «Ευαγγελικοί», όχι Προτεστάντες!

Άγιος Γρηγόριος ο Φωτιστής της Αρμενίας και οι Αγίες Ριψιμία και Γαϊανή
https://iconandlight.wordpress.com/2014/09/29/%CE%AC%CE%B3%CE%B9%CE%BF%CF%82-%CE%B3%CF%81%CE%B7%CE%B3%CF%8C%CF%81%CE%B9%CE%BF%CF%82-%CE%BF-%CF%86%CF%89%CF%84%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%AE%CF%82-%CF%84%CE%B7%CF%82-%CE%B1%CF%81%CE%BC%CE%B5%CE%BD%CE%AF/
Άγιος Γρηγόριος Φωτιστής της Αρμενίας κι ο λάκκος ,Khor Virap, όπου ήταν φυλακισμένος
https://iconandlight.wordpress.com/2015/09/29/%CE%AC%CE%B3%CE%B9%CE%BF%CF%82-%CE%B3%CF%81%CE%B7%CE%B3%CF%8C%CF%81%CE%B9%CE%BF%CF%82-%CF%86%CF%89%CF%84%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%AE%CF%82-%CF%84%CE%B7%CF%82-%CE%B1%CF%81%CE%BC%CE%B5%CE%BD%CE%AF%CE%B1/
Ο Άγιος Γρηγόριος της Αρμενίας, οι Αγίες Ριψιμία και Γαϊανή κι ο Άγιος Τιριδάτης ο Γ΄
https://iconandlight.wordpress.com/2017/09/29/%CE%BF-%CE%AC%CE%B3%CE%B9%CE%BF%CF%82-%CE%B3%CF%81%CE%B7%CE%B3%CF%8C%CF%81%CE%B9%CE%BF%CF%82-%CF%84%CE%B7%CF%82-%CE%B1%CF%81%CE%BC%CE%B5%CE%BD%CE%AF%CE%B1%CF%82-%CE%BF%CE%B9-%CE%B1%CE%B3%CE%AF%CE%B5/


Saint Nikolai Velimirovič, About the divine marriage of the souls of men.

Prophet Baruch, the disciple and faithful friend of the great prophet Jeremiah.
Saint Chariton the Confessor
Saint Martyr Mark the Shepherd
St. Eustochium (also Julia) of Rome, Abs. at Bethlehem (c. 370-419)
Saint Cyril and his wife Maria,the parents of Saint Sergius of Radonezh
St. Juliana Olshanskaya, Princess of Olshansk (16th cent.)

Commemorated on September 28

Verses
Prophet Baruch friend of Jeremiah,
You dance with the prophets of Christ in the heavens.

Βαρούχ προφήτης_Baruch prophet_ Варух Пророк_p186ffgsl21sh3uqs1dksj8d18il3The Prophet Baruch was the disciple and faithful friend of the great Prophet Jeremiah (May 1), and he was so beloved by Jeremiah that he called him his «breath» and «repose». Though divided in body, they were united as one soul in mutual love, for the one and only Holy Spirit united them and guided them. «Baruch» meaning “Blessed”. When Jerusalem was taken by Nebuchadnezzar (587 BC), Baruch fled with Jeremiah to Egypt, but later went to Babylon.

In the book that he wrote during his captivity in Babylon, Baruch prophesied with great clarity the coming in the flesh of our God and Savior Jesus Christ. Among other things, he wrote: «This is our God, no other can be compared to Him. He has found out all the way of knowledge, and has given it to Jacob His servant, and to Israel His beloved. Afterward He showed Himself upon earth, and lived among men» (Bar. 3:35-37).

In the end he reposed in peace and delivered his soul into the hands of God. On the eve of the feast of the Nativity of Christ, his prophecy of the Incarnation is read among the Old Testament readings, though his book has been annexed to the book of the Prophet Jeremiah.

***

HOMILY
Saint Nikolai Velimirovič
About the divine marriage of the souls of men

“Turn, O backsliding children says the Lord; for I am married to you” (Jeremiah 3:14).

Ιερεμία Προφήτη-Jeremiah Prophet-Иереми́я Пророк-0_74e9b_fe32e1da_origThe soul of man is the bride and the Living and All-powerful God is the bridegroom of the soul of man. His bride, the soul, the Lord clothes in light and nourishes it with His Grace. And the soul, from God the groom, gives birth to good children and many children in the form of many and beautiful virtuous works. The soul, on its own, cannot give birth to one virtuous work. Only the soul made fertile by God, gives birth to virtuous works. However, the soul, made fertile by the world, either remains barren or produces sin and vice. That is why the Lord speaks to men: “I am married to you”, so that the soul of man may know to whom it is betrothed and with whom it is wed in order that it would not stray and by adultery deaden itself and turn itself into ash.

God is a faithful groom of the human soul of men. He never betrays the bride, the soul. His love toward the soul never cools as long as the soul does not turn away from Him and does not commit adultery. But, even then, God does not abandon the soul immediately, but pursues it and returns it from the path of destruction. “Turn O backsliding children” the Lord then speaks to the souls of men. Repent and I will forgive you. Return and I will receive you. Penitents would know to say, how great is the mercy of God. They would be able to confirm how persistent the love of God is toward sinners, even to the last hour. God is faithful in His love and He is not swift to seek vengeance on the adulterous soul. He constantly tries to restore to the adulterous soul, the lost shame of sinning. Shame produces repentance and repentance leads to restoration and restoration leads to original love and fidelity.

O Lord, All-powerful, help us, that from your eternal love our souls may produce the good and abundant fruit.
To You be glory and thanks always. Amen.

The Prologue from Ohrid: Lives of Saints by Saint Nikolai Velimirovič for Old Calendar date May 5, and New Calendar date May 18.
http://livingorthodoxfaith.blogspot.gr/2010/01/prologue-may-5-may-18.html

Prophet Baruch,the disciple and faithful friend of the great prophet Jeremiah.
https://iconandlight.wordpress.com/2015/09/27/prophet-baruchthe-disciple-and-faithful-friend-of-the-great-prophet-jeremiah/

Troparion Prophet Baruch— Tone 8

Thou wast worthy of the light of prophecy and didst become a companion to Jeremiah. Thou didst foretell the self-emptying of God the Word which He wrought for the world’s salvation. We who partake of this in the true Faith honour thee, O Prophet Baruch.

Kontakion of Prophet Baruch in Plagal of the Fourth Tone

As thou was vouchsafed the shining rays of prophecy, thou also wast bound to Jeremias as his friend, and foretoldest of the Word’s self-abasement for our refashioning, O all-lauded Prophet Baruch. Entreat Him to save us all, who honour thee.


Όσιος Χαρίτων ο Ομολογητής, ιδρυτής των Μονών-Λαυρών στην Φαράν, Δουκά και Σουκά Παλαιστίνης,( 350)

Όσιος Χαρίτων ο Ομολογητής, ιδρυτής των Μονών-Λαυρών στην Φαράν, Δουκά και Σουκά Παλαιστίνης,( 350)
Προφήτης Βαρούχ, ο μαθητής και πιστός φίλος του μεγάλου προφήτη Ιερεμία
Κύριλλος και Μαρία, γονείς του Οσίου Σεργίου του Ραντονέζ Ρωσίας (+1337)
Ευστοχία οσία ηγούμ. Μονής στη Βηθλεέμ Παλαιστίνης, από Ρώμη (+370-419)
οσιομάρτυρες Αλαμάνοι Πατέρες στην Κύπρο, ίσως από Γερμανία (Αλαμανία) (+12ος αι.)
Ιουλιανή Ολσάνσκαγια (δηλ. του Ολσάνσκ) η παρθένος, θυγατέρα του ηγεμόνα του Ολσάνσκ, στη Λαύρα των Σπηλαίων του Κιέβου Ουκρανίας, κοιμήθηκε 16 ετών (+1540)
Σύναξι 73 Οσίων των Κοντινών Σπηλαίων της Λαύρας των Σπηλαίων του Κιέβου Ουκρανίας, των οποίων τα Ι. Σκηνώματα είναι άφθαρτα

Εορτάζουν στις 28 Σεπτεμβρίου

Bαρούχ Προφήτης Iερεμίου φίλος,
Xριστού Προφήταις συγχορεύει εν πόλω.

Της γης πατήσας τας τρυφάς ο Χαρίτων,
Κατατρυφά νυν ουρανού των χαρίτων.
Εικάδι ογδοάτη Χαρίτων θάνε γήραι μακρώ.

“Aγαλλιάσθω η έρημος και ανθήτω ως κρίνον”

Χαρίτων ο Ομολογητής_Chariton the Confessor_Харитон Исповедник_0_bf62e_3fdf209_origΟ όσιος Χαρίτων γεννήθηκε και ανατράφηκε στο Ικόνιο της Μ. Ασίας την εποχή του αυτοκράτορος Αυρηλιανού (270- 276). Αρχικά ο Αυρηλιανός δεν φάνηκε εχθρικός προς τους χριστιανούς. Αργότερα όμως, ωθούμενος από τον διάβολο, κίνησε βίαιον διωγμό εναντίον τους. Όταν το αυτοκρατορικό διάταγμα έφθασε στο Ικόνιο, ο Χαρίτων, περιβόητος για την ευσέβεια και τον ζήλο του προς διάδοσιν του Ευαγγελίου, συνελήφθη από τους ειδωλολάτρες, εδάρη βάναυσα και κατακάηκε στο σώμα με αναμμένες λαμπάδες. Ενώ εφρουρείτο στην φυλακή, αναμένοντας με χαρά την μαρτυρική του τελείωσι, οι διωγμοί κατέπαυσαν και σύντομα επίσημη θρησκεία της αυτοκρατορίας έγινε η χριστιανική (313).

Ελεύθερος πλέον, με τα στίγματα του Κυρίου στο αθλητικό του σώμα, ποθούσε στο εξής να ζήση ως ασκητής «αναπληρώνοντας τα υστερήματα των θλίψεων του Χριστού εν τη σαρκί» του. Στις εκούσιες κακουχίες, τις οποίες επέβαλε στο σώμα του για να το δουλαγωγήση και να το υποτάξη στο πνεύμα, προστέθηκαν και ακούσιες δοκιμασίες. Καθώς μετέβαινε για να εγκατασταθή στην έρημο του Ιορδανου, περιέπεσε σε ληστάς, οι οποίοι τον απήγαγαν δέσμιον στο κρησφύγετο τους, σε σπήλαιο της ερήμου Φαράν, κοντά στα Ιεροσόλυμα.* Κατά θείαν όμως παραχώρηση, οχιά εξέμεσε το δηλητήριο της στο αγγείο πού είχαν το κρασί τους, πίνοντας δε αυτοί από το δηλητηριώδες ποτό βρήκαν όλοι τον θάνατο. Λυτρωμένος ο όσιος Χαρίτων από τα χέρια τους λύθηκε αοράτως από τα δεσμά και, επειδή βρήκε το σπήλαιο εκείνο κατάλληλο για ησυχία, απεφάσισε να παραμείνη. Από τα συναχθέντα χρήματα των ληστών, τα οποία περιήλθαν στην κατοχή του, διεμοίρασε τα περισσότερα στους πτωχούς και στους ερημίτες, πού ασκήτευαν κοντά στην Νεκρά θάλασσα. Με τα υπόλοιπα μετέτρεψε το σπήλαιο σε ναό του Θεού και ίδρυσε την πρώτη λαύρα της Παλαιστίνης, την λαύρα της Φαράν. Τον ναό της εγκαινίασε ο επίσκοπος Ιεροσολύμων άγιος Μακάριος (314-333, βλ. 16 Αύγ.).

Σύγχρονος του μεγάλου Ιλαρίωνος (βλ. 21 Όκτ.), πού από την Αίγυπτο εισήγαγε στην Παλαιστίνη την αναχωρητική μορφή του μοναχικού βίου —μεμονωμένα κελλιά εγκατεσπαρμένα στην έρημο— ο όσιος Χαρίτων ένωσε τους αναχωρητάς υπό κοινή ζωή και διοίκηση, αν και ακόμη ο κοινός αυτός βίος στην Παλαιστίνη είχε υποτυπώδη χαρακτήρα.

Ενώ ο όσιος ησύχαζε μόνος σε σπήλαιο της Φαράν, αγωνιζόμενος με νηστεία, χαμαικοιτία, ολονύκτιες προσευχές και ψαλμωδίες, έχοντας ως τρυφή το τρίχινο ένδυμα του πού κατέξεε τις μαρτυρικές του πληγές, έγινε φανερός στην περιοχή μέσω των θαυμάτων πού επιτελούσε. Πολλοί προσέτρεχαν στην λαύρα του, για να ταχθούν υπό την χειραγωγία του. Αλλά και από τους Ιουδαίους και τους Έλληνες της περιοχής πολλοί προσήλθαν μέσω αυτού στον χριστιανισμό.

Αυτή η κοσμοσυρροή τον αποσπούσε από την ησυχία και, επειδή φοβόταν μήπως η δόξα των ανθρώπων λικμήση σαν το άνεμο τις αρετές πού με κόπους και ιδρώτες είχε αποκτήσει, απεφάσισε να αναχώρηση από την Φαράν. Με κοινή ψήφο της αδελφότητος τους άφησε ως προεστώτα τον πλέον ενάρετο των μαθητών του και τους έδωσε τις δέουσες νουθεσίες. Τους όρισε να τρώγουν μία φορά την ημέρα, και τότε με εγκράτεια, να προσεύχωνται κατά την ημέρα και κατά την νύκτα τις τακτές ώρες πού ο ίδιος τους είχε παραδώσει, και να είναι ελεήμονες και φιλόξενοι προς τους πτωχούς. Τέλος, τους ευλόγησε και ανεχώρησε.

Χαρίτων ο Ομολογητής_Chariton the Confessor_Харитон Исповедник_0_8dd1d_7087f6c8_LΒαδίζοντας οδό μιας ημέρας έφθασε στα μέρη της Τεριχούς. Στην κορυφή Δώκ (άραβ. Δούκ ή Ντούκ) του Σαρανταρίου όρους βρήκε κατάλληλο σπήλαιο και ησύχαζε εκεί, κρυμμένος πολύν καιρό από τους ανθρώπους. Τρεφόταν με τα άγρια χόρτα της ερήμου και ζούσε όλος απορροφημένος από την αδολεσχία του Θεού. Ο Θεός όμως θέλησε να τον χρησιμοποίηση ως όργανο του για τον ευαγγελισμό της περιοχής και τον φανέρωσε στον κόσμο. Πολλοί, θαυμάζοντας τον ισάγγελο βίο του, θέλησαν να τον μιμηθούν, αρνούμενοι το φρόνημα της σαρκός, και ζήτησαν να τους δεχθή υπό την καθοδήγησή του.

Για τους μαθητάς του αυτούς οικοδόμησε λαύρα, που έμεινε γνωστή από την ονομασία του τόπου ως λαύρα του Δούκα. Ο θόρυβος όμως από την συρροή των ανθρώπων τον ανάγκασε να εγκατάλειψη και αυτήν, για να ζήση μόνος με μόνον τον Θεό. Παρέδωσε στους μαθητάς του τον τρόπο της μοναχικής πολιτείας, τους άφησε άξιον ποιμένα και απεχώρησε.

Αναζητώντας έρημο τόπο προς τα νότια, κατέφυγε στα σπήλαια της Θεκωέ, δπου βρήκε για λίγο την ποθητή του ησυχία. Αλλά και εκεί, εξ αιτίας της φήμης της αγιότητας του, άρχισαν να προσέρχωνται πολλοί, για να γίνουν μοναχοί. Ετσι, ο όσιος Χαρίτων ίδρυσε και τρίτη λαύρα, την οποία στα συριακά ονόμαζαν Σουκά (δύη= αγορά, οικισμός, λαύρα) ή Παλαιά Λαύρα.

Το ασυγκράτητο πλήθος των νέων μαθητών και των ειδωλολατρών, πού συνέρρεε για να ευφρανθή από το μέλι των λόγων του και να δή αυτην την ζωντανή εικόνα του Χριστού, ανάγκασε τον δσιο να αποσυρθή σε παρακείμενο απόκρημνο σπήλαιο, το «κρεμαστό σπήλαιο», όπως ονομάσθηκε εξ αιτίας του μεγάλου ύψους του από την γη, στο οποίο μόνον με κλίμακα μπορούσε κάποιος ν’ ανεβή. Στο σπήλαιο αυτό ο όσιος έζησε μέχρι το τέλος της ζωής του. Λόγω του γήρατος όμως και των μακροχρονίων κόπων της ασκήσεως δεν μπορούσε να αυτοϋπηρετήται και να μεταφέρη νερό- προσέτρεξε λοιπόν στον θεό και με την προσευχή του ανέβλυσε από μια πλευρά τοϋ σπηλαίου νερό ψυχρό και διαυγέστατο.

Όταν του αποκαλύφθηκε η ημέρα της προς Θεόν εκδημίας του, μετέβη στην πρώτη του λαύρα, στην Φαράν. Εκεί κάλεσε τα λογικά του ποίμνια με τους προεστώτες και τους απηύθυνε την πνευματική του διαθήκη, διά της δποίας υπεδείκνυε την ασφαλή οδό της ενώσεως τους με τον Θεό, δηλαδή την άσκησι συνδεδεμένη με την ταπείνωση και την αγάπη προς πάντας. Τέλος, τους ευλόγησε καί, χωρίς να ασθενήση, παρέδωσε εν ειρήνη την μακαρία ψυχή του στα χέρια των αγίων αγγέλων.

Πηγή: Νέος Συναξαριστής της Ορθοδόξου Εκκλησίας, Εκδόσεις Ίνδικτος

Σε κοντινή απόσταση στο χωριό Αναθωθ στη Φαράν (σημερινό ΄Αϊν Φάρα) γεννήθηκε ο προφήτης Ιερεμίας.

Προφήτης Βαρούχ ο «Ευλογημένος», αφοσιωμένος φίλος και μαθητής του προφήτη Ιερεμία
https://iconandlight.wordpress.com/2015/09/27/%CF%80%CF%81%CE%BF%CF%86%CE%AE%CF%84%CE%B7%CF%82-%CE%B2%CE%B1%CF%81%CE%BF%CF%8D%CF%87/

Λαύρα  Φαράν Άγιος Χαρίτων - Wadi-Faran - Фаранская лавра- 395233_3745269875832_11865056_n

Απολυτίκιον Αγίου Χαρίτωνος του Ομολογητου
Ήχος δ’. Ταχύ προκατάλαβε.

Χαρίτων του Πνεύματος, καταυγασθείς ταίς αυγαίς, φωστήρ εχρημάτισας, της εναρέτου ζωής, Χαρίτων μακάριε, συ γαρ ομολογία, αληθείας εμπρέψας, έλαμψας εν ερήμω, εγκράτειας τοις πόνοις. Διό των ευφημούντων σε, Πάτερ μνημόνευε.

Έτερον Απολυτίκιον Αγίου Χαρίτωνος του Ομολογητου
Ήχος πλ. δ’.

Ταις των δακρύων σου ροαίς, της ερήμου το άγονον εγεώργησας· και τοις εκ βάθους στεναγμοίς, εις εκατόν τους πόνους εκαρποφόρησας· και γέγονας φωστήρ τη οικουμένη, λάμπων τοις θαύμασιν, Χαρίτων Πατήρ ημών όσιε, πρέσβευε Χριστώ τω Θεώ, σωθήναι τας ψυχάς ημών.

Απολυτίκιον Προφήτου Βαρούχ, Ήχος β’.

Του προφήτου σου Βαρούχ την µνήµην, Κύριε, εορτάζοντες, δι’ αυτού σε δυσωπούµεν• σώσον τας ψυχάς ηµών.


Saint Sabbatius of Solovki

Σαββάτιος του Σολόφκυ Savvatius of the Solovki Савватий Соловецкий0icona_solovki3

Venerable Sabbatius, Wonderworker of Solovki (1435)
Commemoration of the vision and speechlessness of the Prophet Zachariah
Saint Flavian I of Antioch, Archbishop of Antioch (404)
Venerable Ignatius, Abbot of the Monastery of the Deep Stream in Asia Minor (963-975)
Martyr Epicharis of Rome (c. 298)
Saint Rachel, Schemanun of Borodino Convent (1928)
St Anthimus the Georgian Metropolitan of Wallachia(1716)

Commemorated on September 27

Saint Sabbatius of Solovki came to the Saint Cyril of White Lake monastery in the year 1396, where he received the monastic tonsure. He there pursued asceticism for a long time, unquestioningly fulfilling all obediences. His humility, gentle love towards the brethren and his strict life distinguished the monk Sabbatius among his fellow ascetics. He soon became burdened by the attention and esteem of the brethren and laity coming to him, and having learned that on Lake Ladoga is the rocky island of Valaam, he decided to settle there.

The brethren of the Saint Cyril of White Lake monastery were very sad to be parted from their Elder. At Valaam the worldly fame also began to disquiet the humble Elder. Then the monk learned that in the north was the uninhabited island of Solovki, and he began to ask the igumen’s blessing to settle there in solitude. But the igumen and the brethren did not want to be separated from their holy Elder.

At the command of God Saint Sabbatius left the Valaam monastery by night and set off to the shores of the White Sea. When he learned from the local people that the island was two days distant, that on it were many lakes and that no one lived on the island, he was even more eager to settle there. The astonished local people asked the ascetic, whitened with grey hair, how he would live there and what he would eat. “My Master,” replied the monk, “gives the fresh strength of youth to the frail, and nourishes the hungry to satiety.”

Σαββάτιος του Σολόφκυ Savvatius of the Solovki Савватий Соловецкийzosima_i_savvatiFor a certain time Saint Sabbatius remained at the chapel near the mouth of the Vyg River, in the environs of Soroka. There he encountered Saint Germanus pursuing asceticism as a hermit, and together they decided to settle upon the island. In a frail boat, praying to God, the Elders set off upon the harsh sea and after three days they reached Solovki Island.

The ascetics settled by the Sekirna hill, where they raised up a cross and built their cells. In the severe conditions of the north, the Elders hallowed the unpopulated island by their exploits. Here also the Enemy of mankind,the devil, tempted the holy Elders. A certain fisherman with his wife, moved with a sense of envy, came somehow to the island and settled near the ascetics. But the Lord did not permit the laypeople to remain near the monks. Two youths in bright garb appeared to the wife of the fisherman and struck her with rods. The fisherman took fright, quickly gathered his things and hastened to return to his former place of residence.

Once, when Saint Germanus had gone for supplies along the Onega River, Saint Sabbatius, alone and sensing his impending end, turned to God and prayed that He would grant him to partake of the Holy Mysteries. The monk sailed for two days to the mainland and at ten versts from the Vyg River encountered the igumen Nathanael, who had come to the distant settlement to commune a sick Christian. Igumen Nathanael rejoiced at meeting the monk, fulfilled his wish and heard the account of his exploits on the island. In parting, they agreed to meet at the church along the Vyg River.

Entering the temple, the holy Elder prayerfully gave thanks to God for Communion. He then enclosed himself in a cell located near the church, and began to prepare himself for death. During this time the Novgorod merchant John came to shore and, having venerated the holy icons in church, he went to the holy Elder. Having received his blessing and guidance, he offered the monk a portion of his wealth and was saddened when he heard a refusal. To comfort the merchant, Saint Sabbatius offered to let him stay over until morning, and promised him prosperity on further journeying. The merchant John, however, hastened to disembark.

Suddenly there was an earthquake, and a storm arose on the sea. Taking fright, the merchant stayed where he was. In the morning when he entered the cell for a blessing, he saw that the Elder was already dead. He and Igumen Nathanael, who had just arrived, buried Saint Sabbatius at the chapel and wrote a manuscript of his Life. This occurred on September 27, 1435. After thirty years, the relics of Saint Sabbatius were transferred by Saint Zosimas (April 17) and the brethren of Solovki Island, placing them in the Transfiguration church. In 1566, the relics of Saints Sabbatius and Zosimas were transferred into a church, named in their honor (August 8).

***

The Solovki archipelago, known through the ages as the Northern Thebaid or Northern Athos, is a group of islands located at the mouth of Onega Bay in the southeastern part of the White Sea—the only inland sea of the Arctic Ocean. The main point of interest and spiritual center of the islands is the Solovki Stavropegic Monastery, have been home to monastic prayer since 1429, when monks Herman and Savvatius arrived from the St. Cyril of White Lake Monastery to live the anchoretic life. Solovki Monastery was soon founded in 1436 by Monk Zosima, who became its first abbot. Since then the islands of Solovki have played a vast historic role in Russian national life.

Σολόφκυ Solovki στη Λευκή Θάλασσα Соловецкие-острова

Troparion St Sabbatius of Solovki — Tone 3

You abandoned the world and fought the good fight / By hardship, vigil and prayer. / Pray to Christ our God to save our souls, O holy Father Sabbatius!

Kontakion St Sabbatius of Solovki — Tone 2

Fleeing the turmoil of life / You dwelt on an island in the sea. / You took up your cross and followed Christ / Toiling in vigils, fasting and hardships. / You became the adornment of the righteous / And we lovingly celebrate your memory. / Pray to Christ our God / To save our souls, O righteous Sabbatius!

Σολόφκυ Solovki στη Λευκή Θάλασσα Соловецкие-острова2b3247ca-9e7e-49b7-b692-f854e684ba5c__pic1


αγία Ραχήλ του Μποροντίνο, Ο Κύριος είναι τόσο φιλεύσπλαχνος

Όσιος Σαββάτιος του Σολόφκυ (1435)
Ανάμνηση του οράματος και της αφωνίας του Προφήτη Ζαχαρία
Άγιος Φλαβιανός ο Α´ Αντιοχείας, πνευματικος Πατέρας αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου (404)
Όσιος Ιγνάτιος ηγούμενος της Μονής Σωτήρος Χριστού της επιλεγόμενης του Βαθέος Ρύακος (963-975)
αγία Ραχήλ της Μονής Μποροντίνο (+ 1928)

Εορτάζουν στις 27 Σεπτεμβρίου

Σολόφκυ Solovki στη Λευκή Θάλασσα Соловецкие-острова2b3247ca-9e7e-49b7-b692-f854e684ba5c__pic1

Ο Κύριος είναι τόσο φιλεύσπλαχνος, αγία Ραχήλ του Μποροντίνο
https://iconandlight.wordpress.com/2017/09/27/%CE%BF-%CE%BA%CF%8D%CF%81%CE%B9%CE%BF%CF%82-%CE%B5%CE%AF%CE%BD%CE%B1%CE%B9-%CF%84%CF%8C%CF%83%CE%BF-%CF%86%CE%B9%CE%BB%CE%B5%CF%8D%CF%83%CF%80%CE%BB%CE%B1%CF%87%CE%BD%CE%BF%CF%82-%CE%B1%CE%B3%CE%AF/