Είδα την εικόνα μου του Αγίου Γεωργίου στον τοίχο να «στάζει» αίμα. Μακάρι, να μη ζήσουμε χειρότερα από αυτά που βιώνουμε αυτές τις ημέρες. Μακάρι ο Άγιος Γεώργιος να σκότωνε το δράκο του πολέμου στην Ουκρανία!

Ανάμνηση θαύματος του Αγίου Μεγαλομάρτυρος Γεωργίου απαλλαγής νήσου Ζακύνθου εκ της πανώλης, εν έτει 1689

Εορτάζει στις 30 Ιανουάριου

Ένας από τους φανατικότερους και σκληρότερους διώκτες της Εκκλησίας του Χριστού ήταν και ο αυτοκράτορας Ιουλιανός ο Παραβάτης. Έκανε στόχο του, να εξαλείψει το Χριστιανισμό και να αναβιώσει την ψεύτικη και δαιμονική θρησκεία των ειδώλων.
Κάποτε, για να έχει μια προσωπική ενημέρωση για τα αποτελέσματα της προσπάθειας του, έκανε μια μεγάλη περιοδεία σε διάφορες επαρχίες της αυτοκρατορίας του. Έφτασε και στην Αντιόχεια. Εκεί συνάντησε έναν παλιό του γνωστό. Τον Χριστιανό Αγάθωνα, που τον γνώριζε από τα νεανικά του χρόνια. `Ο Ιουλιανός θέλησε να τον ειρωνευτεί για την πίστη του στον Χριστό, να του πουλήσει πνεύμα. Τον χαιρέτησε λοιπόν και τον ρώτησε εμπαικτικά:
-Τι γίνεται μ’ εκείνον τον μαραγκό από την Γαλιλαία; Πώς πάνε oι δουλειές του; Έχει ακόμα δουλειά;
Ο Αγάθων τότε απάντησε: Βεβαίως, βασιλιά μου. Έχει αρκετή απασχόληση. Τώρα τελευταiα φτιάχνει ένα φέρετρο. Για την μεγαλειότητα σου.
Μετά από 6 μήνες ο Ιουλιανός πέθαινε σε μια μάχη εναντίον των Περσών με την κραυγή: «Νενίκηκάς με, Γαλιλαίε!».

Πράγματι! Με πόση ακρίβεια η Ιστορία δικαιώνει τον άγιο Ιωάννη τον Χρυσόστομο, που παρατηρούσε:

«Από πόσους πολεμήθηκε η Εκκλησία.. Αλλά ποτέ δεν νικήθηκε! Πόσοι τύραννοι! Πόσοι Στρατηγοί! Πόσοι βασιλείς! Ο Αύγουστος, ο Τιβέριος, o Γάιος, ο Κλαύδιος, ο Νέρων, άνθρωποι με τεράστια δύναμη, την πολέμησαν, ενώ ήταν ακόμη στα σπάργανά της. Αλλά δεν κατάφεραν να την ξεριζώσουν… Πού είναι, όσοι πολέμησαν την Εκκλησία;»
Δεν γίνεται πια λόγος γι’ αυτούς.
Έχουν λησμονηθεί… Που είναι η ‘Εκκλησία; Υψώνεται υπεράνω του ουρανού και λάμπει περισσότερο και από τον ήλιο. Είναι οδυνηρό να κλωτσάει κανείς σε μυτερά καρφιά. Δεν χαλάει τα καρφιά. Τα ποδιά του ματώνει. Τα κύματα δεν την διαλύουν την πέτρα. Αυτά διαλύονται σε αφρό… Τίποτε δεν εiναι δυνατότερο από την Εκκλησία, άνθρωπε. Αν έχεις πόλεμο με έναν άνθρωπο, ή θα νικηθείς ή θα νικήσεις. Αν έχεις πόλεμο, όμως, με την Εκκλησία είναι αδύνατον να νικήσεις… Ακουέτωσαν ταύτα “Έλληνες. Ακουέτωσαν Ιουδαίοι…».

«Ο Χριστός φύτεψε την Εκκλησία… είναι αδύνατο ν’ αποτελεί ανθρώπινο έργο…

Κι αυτό το κατόρθωσε χωρίς να χρησιμοποιήσει όπλα, χωρίς να ξοδέψει χρήματα, χωρίς να κινητοποιήσει στρατούς, χωρίς να προκαλέσει πολέμους.
Το κατόρθωσε ξεκινώντας με δώδεκα μόνο μαθητές, που ήταν άσημοι, αμόρφωτοι, φτωχοί, γυμνοί, άοπλοι…
Με τέτοιους ανθρώπους κατόρθωσε να πείσει τα έθνη να σκέφτονται σωστά, όχι μόνο για την παρούσα ζωή, αλλά και για τη μέλλουσα… Και όλ’ αυτά τα κατόρθωσε, ενώ όλοι Τον πολεμούσαν, ενώ ο ίδιος είχε υπομείνει εξευτελιστική σταύρωση και ταπεινωτικό θάνατο!

Αυτός ήταν που τους άνοιξε το δρόμο. Αυτός διευκόλυνε το δύσκολο έργο τους.
Αν δεν τους βοηθούσε η θεία δύναμη, ούτε καν θ’ άρχιζε η διάδοση του χριστιανισμού.
Γιατί ενώ οι τύραννοι οπλίζονταν εναντίον της Εκκλησίας, ενώ οι στρατιώτες πρότειναν τα όπλα τους, ενώ οι όχλοι μαίνονταν σαν αγριεμένη φωτιά, ενώ η κακή συνήθεια αντιπαρατασσόταν, ενώ ρήτορες, σοφιστές, πλούσιοι, ιδιώτες και άρχοντες ξεσηκώνονταν, ο λόγος του Θεού, πιο ισχυρός κι από φλόγα, έκανε στάχτη τ’ αγκάθια, καθάρισε τους αγρούς κι έσπειρε το λόγο του κηρύγματος.
Άλλοι από τους πιστούς ρίχνονταν στις φυλακές, άλλοι εξορίζονταν, άλλων οι περιουσίες δημεύονταν, άλλοι φονεύονταν, άλλοι διαμελίζονταν.
Και μολονότι οι χριστιανοί αντιμετωπίζονταν σαν κοινοί εγκληματίες, υπομένοντας κάθε είδος τιμωρίας, ατιμώσεως και διωγμού, όλο και περισσότεροι έρχονταν στην Εκκλησία.

Το κατόρθωσαν όμως αυτό, γιατί είχαν μαζί τους την ακαταμάχητη δύναμη του Κυρίου, που είχε προφητέψει: «Θα οικοδομήσω την Εκκλησία μου, και δεν θα την κατανικήσουν οι δυνάμεις του άδη» (Ματθ. 16:18).
Συλλογίσου πόσοι τύραννοι πολέμησαν την Εκκλησία και πόσους φοβερούς διωγμούς ξεσήκωσαν εναντίον της…

Πραγματικά, «οι δυνάμεις του άδη δεν θα την κατανικήσουν».
Από τα παρελθόντα όμως, πίστευε και για τα μέλλοντα.
Και στο μέλλον κανείς δεν θα μπορέσει να νικήσει την Εκκλησία. (Από το βιβλίο ΄΄Δίδαξόν με τα δικαιώματά σου΄΄, Αρχιμ. Σάββα Δημητρέα.)

***

Η ματωμένη εικόνα του Αγίου Γεωργίου Τροπαιοφόρου προμήνυσε την κρίση στην Ουκρανία
Μια πραγματική ιστορία
Της Σοφίας Προκοπίδου, δημοσιογράφου, αυτόπτη μάρτυρα της ιστορίας

Το 2005 στο γραφείο του Γ. Προξένου της Ουκρανίας στη Θεσσαλονίκη μια εικόνα του Αγίου Γεωργίου του Τροπαιοφόρου μάτωσε. Ίσως ήταν προειδοποίηση .. ίσως από τότε μας μίλησε για τα σημερινά οδυνηρά γεγονότα…

Μετά από 9 χρόνια αποφάσισα να δημοσιεύσω αυτήν την ιστορία γιατί η εικόνα με ήθελε αυτόπτη μάρτυρα.. και οι φωτογραφίες που βλέπετε είναι από το αρχείο μου.

Ήταν Παρασκευή, 23 Απριλίου 2005, ημέρα που γιορτάζει ο Άγιος Γεώργιος ο Τροπαιοφόρος. Το Πάσχα έπεφτε αυτήν τη χρονιά 1η Μάιου.
Ο καιρός ηλιόλουστος και χαρούμενος, θύμιζε καλοκαίρι…. Ήμουν ακόμα σπίτι . Κτύπησε το κινητό μου και ήταν ο τότε Γενικός Πρόξενος της Ουκρανίας Βλαντιμίρ Ανατόλιεβιτς Σκούρωφ, ένας διπλωμάτης αλλά και επιστήμονας – βυζαντινολόγος. Την ελληνική γλώσσα την μιλάει άπταιστα, είναι άνθρωπος πνευματικός, ταπεινός, αγαπητός ..

– Σόφια, μπορείτε να έρθετε στο γραφείο μου, αλλά τώρα.
– Ναι, μπορώ, του απάντησα με μια περιέργεια… Έγινε τίποτα;
– Θα σας πω από κοντά, αλλά πάρτε μαζί σας την φωτογραφική σας μηχανή.

Σε κανένα δεκάλεπτο έφτασα στο προξενείο, στα Λαδάδικα. Ανέβηκα στο δεύτερο όροφο. Με υποδέχθηκε φιλικά στο διάδρομο και αμέσως με οδήγησε στο γραφείο του.
Κάθισα χωρίς να κοιτάω γύρο – ήμουν όλο προσοχή.

«Έγινε κάτι, που ακόμα δεν το είπα με κανέναν, εκτός από έναν κοντινό μου φίλο, Πρέσβη στη Γαλλία.
Λοιπόν, την Τετάρτη ήρθε στην Ελλάδα ο Βίκτωρ Γιανουκόβιτς, (σς. τότε αρχηγός της αντιπολίτευσης) για να πάει για προσκύνημα στο Άγιο Όρος. Πριν πάω στο αεροδρόμιο, – συνεχίζει, πέρασα από το γραφείο μου για λίγο και είδα την εικόνα μου στον τοίχο με γραμμές αίμα ή σαν το αίμα που «στάζει», κατέβαιναν από εκείνο το μέρος της εικόνας, όπου ήταν η ζωγραφισμένη λίμνη αίματος του σκοτωμένου δράκου.

Και ο κ. Σκούρωφ μου δείχνει στον τοίχο αριστερά από την καρέκλα του, την εικόνα του Αγίου Γεωργίου που δεν την πρόσεξα όταν μπήκα στο γραφείο του, γιατί είναι συνηθισμένο στην Ελλάδα να βλέπεις στους τοίχος των γραφείων μια εικόνα αγίου.
Ο Άγιος Γεώργιος σκοτώνει το δράκο με τροπαιοφόρο και από το μέρος της «λίμνης του αίματος» του σκοτωμένου δράκου κατεβαίνουν περίπου τέσσερις γραμμές μέχρι κάτω στο πάτο. Χρώμα κόκκινο – καφέ, χρώμα του ξηραμένου αίμα…

Από την ιστορία ξέρουμε ότι η απεικόνισή του, που τον παριστά πάνοπλο και έφιππο να σκοτώνει έναν τρομερό δράκο, είναι αρχέτυπη και έχει μεγάλη αποτρεπτική σημασία. Όπως ο Άι-Γιώργης σκοτώνει τον δράκο, έτσι πιστεύει ο λαός μας ότι θα συνθλίψει και τους εχθρούς που επιβουλεύονται τα εδάφη και την ελευθερία μας.

«Έμεινα και εγώ άναυδος, είπε ο Βλαντίμιρ Ανατόλιεβιτς, αλλά δεν είχα ούτε λεπτό να ασχοληθώ με την εικόνα, έφυγα γρήγορα για το αεροδρόμιο. Υποδεχτήκαμε τον κ. Γιανουκόβιτς, τον συνόδευσα στο Άγιον Όρος. Την νύχτα προς την Πέμπτη κοιμηθήκαμε εκεί σε μοναστήρι. Εγώ όλο σκεφτόμουν την εικόνα, αλλά δεν μίλησα σε κανέναν.
Την Πέμπτη, εκεί στην τραπεζαρία που ήμασταν μαζί με μοναχούς, με πλησιάζει ένας γέροντας και μου λέει: «Ξέρω, μάτωσε η εικόνα σου στο γραφείο, ο Θεός σας λέει έρχονται δύσκολα χρόνια…»
Εμένα με συγκλόνισε το γεγονός που ΞΕΡΕΙ για την εικόνα, ενώ εγώ δεν πρόλαβα ακόμα να το πω σε κανέναν!»

Μετά εξαφανίστηκε ο γέροντας και εγώ όσο και να προσπαθούσα να τον δω ξανά δεν τον έβρισκα, έψαχνα με τα μάτια μου, αλλά σαν να μη θυμόμουν και το πρόσωπό του… Ήμουν, βέβαια, μέσα στο άγχος των υποχρεώσεών μου ως Γενικός Πρόξενος …»

Μόλις γύρισε ο Γενικός Πρόξενος στη Θεσσαλονίκη το βράδυ της Πέμπτης, αμέσως μίλησε με τον φίλο του, στο Παρίσι, ο οποίος του ζήτησε να του στείλει τις φωτογραφίες να δει με τα μάτια του το θαύμα».

Τελείωσε την ιστορία ο Βλαντίμιρ Ανατόλιεβιτς και εγώ, συγκλονισμένη, σηκώθηκα, άρχισα να φωτογραφίζω …. Με προσοχή σήκωσα την εικόνα και …δεν είχε τίποτα πίσω της, ούτε στον τοίχο..κάτι που να έδειχνε, ότι οι γραμμές ήταν φτιαγμένες από κάποιον…
Οι γραμμές ξεκινούσαν ακριβώς από κει που ήταν μαζεμένο το αίμα του δράκου (Φώτο)… Είχαν κατέβει μέχρι και το πάτο, όπου μαζεύτηκε μια ποσότητα… Δυστυχώς αυτό δεν το φωτογράφισα, με εμπόδιζε το ασήκωτο γραφείο που ήταν κολλημένο στον τοίχο, και επίσης δεν έκανα καμιά φωτογραφία με γενικό πλάνο του γραφείο του. Δεν τόλμησα, μόνη μου αποφάσισα ότι «δεν πρέπει» …, αλλά αν τον ρωτούσα; ίσως θα μου έλεγε «ναι»..

«Γιατί επιλέξατε εμένα να βγάλω τις φωτογραφίες; Μήπως θέλετε να το δημοσιεύσουμε;» τον ρώτησα.

 «Όχι, με τίποτα, δεν χρειάζεται, απλά θέλω όσο πιο γρήγορα γίνεται να στείλω τις φωτογραφίες στο φίλο μου», είπε.

Την ίδια χρονιά, στις 11 Νοεμβρίου σκοτώθηκαν σε τροχαίο στο Μαλιακό οι γονείς μου, ο Βάνια και η Βάλια …και η νονά μου Ντάντα μαζί τους. … Δεν έδωσα σημασία, ότι έχει σχέση με την εικόνα, γιατί ένας ιερέας που ρώτησα, μου είπε ότι το συμβάν δεν είναι θαύμα, αλλά μια πραγματικότητα, μια είδηση από τον Θεό, και αφορά την χώρα που εκπροσωπεί ο Πρόξενος, αφού έγινε στο γραφείο του… Αλλά τελικά είχε σχέση και με τη δική μου τραγωδία, της οικογένειας μου…
Πέρασαν 9 χρόνια από τότε…
Από το 2010 ο Βλαντίμιρ Ανατόλιεβιτς Σκούρωφ είναι Πρέσβης της Ουκρανίας στην Αθήνα. Μετά τη Θεσσαλονίκη υπηρέτησε στο υπουργείο παιδείας της Ουκρανίας υπεύθυνος για την παιδεία των μειονοτήτων, μετά εκπροσωπούσε τη χώρα του στην Παλαιστίνη, που πήρε και την εικόνα μαζί του.

«Πριν φύγω από τη Θεσσαλονίκη ήθελα να την αφήσω στο Άγιο Όρος, αλλά οι γέροντες μου είπαν ότι ανήκει σε μένα, και πρέπει να την κρατήσω, μια και την αγόρασα εγώ, τότε σε ένα μαγαζί με εικόνες στα Μετέωρα που πήγα εκδρομή. Είναι μια απλή εικόνα, δεν είναι χειροποίητη, λίγα χρήματα πλήρωσα»
Ο ιδιόκτητης του μαγαζιού έμαθε για την ματωμένη εικόνα και την ζήτησε πίσω.
«Αλλά εγώ δεν την έδωσα. Την κράτησα…»
Σήμερα η εικόνα βρίσκεται στο σπίτι του, στο Κίεβο. Και αναφέροντας στα σημερινά γεγονότα στη χώρα του είπε:

«Μακάρι, να μη ζήσουμε χειρότερα από αυτά που βιώνουμε αυτές τις ημέρες. Μακάρι ο Άγιος Γεώργιος να σκότωνε το δράκο του πολέμου!»

Ο Άγιος συχνά λέγεται ότι εθεάθη να καθοδηγεί τα στρατεύματά μας σε νικηφόρες μάχες. Ο Άγιος Γεώργιος, αν και καβαλάρης, είναι προστάτης του πεζικού και εορτάζει 23 Απριλίου…

Σοφία Προκοπίδου, δημοσιογράφος, αυτόπτης μάρτυς της ιστορίας.
Θεσσαλονίκη 4 Μαρτίου 2014
πηγή: http://sofia-niki.blogspot.gr/2014/03/

***

Από πού προέρχεται η σημερινή κρίση;
Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς +1956

Με ρωτάς για την αιτία της τωρινής κρίσης, ή της τωρινής Θείας δίκης! Η αιτία είναι πάντα η ίδια. Η αιτία για τις ξηρασίες, τις πλημμύρες, τις επιδημίες και άλλα μαστιγώματα της γενιάς των ανθρώπων είναι η αιτία και για την τωρινή κρίση. Η αποστασία των ανθρώπων από τον Θεό. Με την αμαρτία της Θεοαποστασίας οι άνθρωποι προκάλεσαν αυτή την κρίση, και ο Θεός την επέτρεψε, ώστε να ξυπνήσει τους ανθρώπους, να τους κάνει ενσυνείδητους, πνευματικούς και να τους γυρίσει προς Εκείνον.

Μέχρι πότε θα διαρκέσει η κρίση; Όσο το πνεύμα των ανθρώπων παραμείνει δίχως αλλαγή. Ώσπου οι υπερήφανοι υπαίτιοι αυτής της κρίσης να παραιτηθούν μπροστά στον Παντοδύναμο. Ώσπου οι άνθρωποι και οι λαοί να θυμηθούν, την ακαταλαβίστικη λέξη «κρίση», να τη μεταφράσουν στη γλώσσα τους, ώστε με αναστεναγμό και μετάνοια να φωνάξουν: «η Θεία δίκη»! (Το κείμενο προέρχεται από το βιβλίο του Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς, «Δρόμος δίχως Θεό δεν αντέχεται…», Ιεραποστολικές επιστολές Α’, εκδ. «Εν πλω», Αθήνα 2008, σσ. 33-36. Ο τίτλος του πρωτοτύπου είναι: «Στον παπα-Κάραν για την κρίση τού κόσμου»)

Όσο σ’ ένα λαό η ψυχή είναι ζωντανή και δυνατή μέχρι τότε τίποτε δεν χάνεται.

Πάνω από όλα και από όλους είναι ο Θεός, που κυβερνά τα πάντα.. Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης
https://iconandlight.wordpress.com/2015/02/18/%CF%80%CE%AC%CE%BD%CF%89-%CE%B1%CF%80%CF%8C-%CF%8C%CE%BB%CE%B1-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CE%B1%CF%80%CF%8C-%CF%8C%CE%BB%CE%BF%CF%85%CF%82-%CE%B5%CE%AF%CE%BD%CE%B1%CE%B9-%CE%BF-%CE%B8%CE%B5%CF%8C%CF%82/

Απολυτίκιον Αγίου Γεωργίου  Τροπαιοφόρου Ήχος δ’

Ως των αιχμαλώτων ελευθερωτής, και των πτωχών υπερασπιστής, ασθενούντων ιατρός, βασιλέων υπέρμαχος, Τροπαιοφόρε Μεγαλομάρτυς Γεώργιε, πρέσβευε Χριστώ τω Θεώ, σωθήναι τας ψυχάς ημών.

Μεγαλυνάριον Αγίου Γεωργίου  Τροπαιοφόρου.

Τον θερμόν προστάτην και βοηθόν, τον εν τοις κινδύνοις αντιλήπτορα ταχυνόν, των μαρτύρων κλέος, ειδώλων καθαιρέτην, Γεώργιον το Μέγαν, πάντες τιμήσωμεν.

Advertisement

Today, when one is concerned over the condition of our nation, then that’s a confession of faith in itself. St. Paisios of Mount Athos

St. Paisios of Mount Athos

Today, when one is concerned over the condition of our nation, then that’s a confession of faith in itself, because the State is opposing the divine law. It’s legislating laws that are contrary to the law of God.

I have heard Spiritual Fathers advising their spiritual children, “Don’t get involved in affairs of the State”. Now if they had attained such a high level of sanctity through prayer that they didn’t care about anything worldly, then I would be the first to kiss their feet. But they’re only indifferent, they don’t want to rock the boat. Indifference is unacceptable even among worldly people, and even less so among spiritual people. An honourable, spiritual person should do nothing indifferently. The Prophet Jeremiah exhorts us by saying “Cursed is he who does the work of the Lord with slackness”

Geronta is the silence of the Church an indication of approval?

Yes. Someone wrote some blasphemous things about Panaghia and no one spoke up. Then I told someone, “Did you see what so-and-so has written?” And he told me, “Well, what can you do with those people? You’ll get soiled if you try to deal with them.” They’re afraid to speak up.

What did he have to fear Geronda?

That people might write something about him and ridicule him in the press. And so he tolerates blasphemous things about Panaghia. We want others to pull the chestnuts out of the fire so that we can have our peace of mind. This indicates a lack of love. Then man begins to act out of self-interest. This is why we see an all-too familiar spirit today: “Get to know so-and-so because he will then speak well of you. Be on good terms with so and-so and he will not speak badly of you, and so forth.

After all, we must not be taken for fools, we must not become victims.” Another person remains indifferent and does not speak up. “l do not speak out,” he says, “so that I won’t be written up in the newspapers.” In other words, most people are completely indifferent. For a long time no one would write anything, but now some little effort is being made. Years ago I had scolded someone on the Holy Mountain. “You are over-patriotic” he retorted.

Not too long ago he came back to find me and say “They have destroyed everything, family, education….” And I, in turn, told him, “You are over-patriotic!’
Source: Spiritual Awakening (Spiritual Counsels of Elder Paisios)

Την αγάπη πρέπει να την κερδίσεις! Πρέπει να την προφυλάξεις! Πρέπει να κοπιάσεις γι’ αυτήν! π. Νικόλαος Μακαρασβίλι, μαθητής του Αγίου Γαβριήλ του διά Χριστόν σαλού και Ομολογητού της Γεωργίας

Εάν θέλεις την αγάπη πρέπει να γίνεις πρόσωπο.
Μονό στο πρόσωπο δίνετε η αγάπη από τον Θεό.
Η Αγάπη είναι στεφάνι!! Επιβράβευση!!!
Πρέπει να την κερδίσεις!
Πρέπει να την προφυλάξεις!
Πρέπει να κοπιάσεις!
Η αγάπη είναι φαινόμενο προσωπικό.
Μόνο στο πρόσωπο δίνεται η αγάπη.
Είναι προσωπική!!!

π. Νικόλαος Μακαρασβίλι, μαθητής του Αγίου Γαβριήλ του διά Χριστόν σαλού και Ομολογητού της Γεωργίας

Μόνον η αγιότητα ειναι φωτισμός και αληθινή παιδεία. Μόνον ο Άγιος είναι ο αληθινός Παιδαγωγός και Διδάσκαλος. Ύμνος στους Τρεις Ιεράρχες. Άγιος Ιουστίνος Πόποβιτς

Σύναξης των Τριών Ιεραρχών Βασιλείου του Μεγάλου, Γρηγορίου του Θεολόγου και Ιωάννου του Χρυσοστόμου
Οσία Πελαγία Ιβάνοβνα, η διά Χριστόν Σαλή του Ντιβέγιεβο (+1884), μαθήτρια του Αγίου Σεραφείμ του Σάρωφ
Ανάμνηση θαύματος του Αγίου Μεγαλομάρτυρος Γεωργίου απαλλαγής νήσου Ζακύνθου εκ της πανώλης, εν έτει 1689

Εορτάζουν στις 30 Ιανουάριου

Έαρ χελιδών oυ καθίστησι μία,
Αι τρεις αηδόνες δε, των ψυχών έαρ.
( Δηλαδή ένα χελιδόνι δεν φέρνει την άνοιξη, τα τρία, όμως, αηδόνια του Πνεύματος, δηλαδή οι τρεις Ιεράρχες φέρνουν το έαρ των ψυχών, την Άνοιξη στις ψυχές. )

Ύμνος στους Τρεις Ιεράρχες:
του αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς

Νηστεία και προσευχή – Βασίλειος
Θεολογία – Γρηγόριος
Ελεημοσύνη – Χρυσόστομος.
Στόματα χρυσά, στόματα μελίρρυτα!
Εργάτες όλοι ενός έργου:
τρεις διακριτοί – τρεις άγγελοι.
Οι τρεις μαζί, ένα, όπως ο Τριαδικός Θεός,
κανένας τους αρχηγός, κανένας δεύτερος.
Στην αιωνιότητα όλοι συμφωνούν,
καλείς έναν προστρέχουν και οι τρεις.
Υμνείς έναν, ακούνε και οι τρεις.
Δοξάζεις έναν, συγχαίρουν και οι τρεις.
Τρεις άνδρες, μια ολότητα,
τρεις ιεράρχες, ένα έργο,
τρία ονόματα, μία δόξα,
και για τους τρεις, κεφαλή ο Χριστός.

Αγίου Ιουστίνου Πόποβιτς

Άνευ των Αγίων δεν υπάρχουν αληθινοί διδάσκαλοι και παιδαγωγοί, ούτε αληθινή παιδεία άνευ της Αγιότητος. Μόνον ο Άγιος είναι ο αληθινός Παιδαγωγός και Διδάσκαλος. Μόνον η Αγιότης είναι το Αληθινόν Φώς. Η αληθινή Παιδεία, ο αληθινός Φωτισμός, δεν είναι άλλο παρά η ακτινοβολία της Αγιότητος. Μόνον οι ΄Αγιοι είναι οι αληθώς φωτισμένοι.Η Αγιότης ζη και αναπνέει δια του Φωτός, ακτινοβολεί και ενεργεί εν τω Φωτί. Αγιάζουσα η Αγιότης, ταυτόχρονα φωτίζει και διδάσκει. 

Η παιδεία είναι προβολή της αγιότητος. Μόνον ο αγιασθείς άνθρωπος δύναται να αγιάζη και άλλους· μόνον γενόμενος αυτός φως δύναται να φωτίζη τους άλλους. Το Ευαγγέλιον του Θεανθρώπου συγκεντρώνει τα πάντα εις τον προσωπικόν αγώνα και την άσκησιν τα πάντα αρχίζουν από το ίδιον το πρόσωπον του ανθρώπου: σωζόμενος ο άνθρω­πος σώζει απαραιτήτως και τους άλλους γύρω του· φωτιζόμενος φωτίζει και τους άλλους.

 Αυτή είναι η ευαγγελική οδός, η εφαρμοζομένη πιστώς εις την Ορθοδοξίαν, φυλασσομένη και διαφυλαχθείσα εις αυτή. Ιδού πως την χαράσει, ως άλλος υιός της βροντής, ο μέγας άγιος και διδάσκαλος της Εκκλησίας, ο φωστήρ της οικουμένης, ο αγ. Γρηγόριος ο Θεολόγος: «Καθαρθήναι δει πρώτον, είτα καθάραι· σοφισθήναι, και είτα σοφίσαι· γενέσθαι φως, και φωτίσαι· εγγίσαι Θεώ, και προσαγαγείν άλλους· αγιασθήναι, και αγιάσθαι».

 Κατά το θέλημα της Θείας Πρόνοιας ημείς ζώμεν επί της γεωγραφικής και θρησκευτικής διασταυρώσεως της Ανατολής και της Δύσεως. Δια τούτο, ίσως ευρισκόμεθα συχνά εις βασανιστικόν αδιέξοδον. Έχετε παρατηρήσει πως εις την ορθόδοξον ψυχήν μας δεν ανταποκρίνεται η ορθολογιστικο-σχολαστική παιδεία της ρωμαιοκαθολικής και προτεσταντικής Ευρώπης;

 Τούτο κατοπτρίζεται σαφώς εις την ιδεολογικήν και ηθικήν περιπλάνησιν του μεγαλυτέρου μέρους των διανοουμένων μας. Αυτοί έχουν αποξενωθή από τον ορθόδοξον λαόν μας, από το σώμα της Ορθοδόξου Εκκλησίας, και δια τούτο έχουν χάσει την ορθόδοξον αίσθησιν και τον ορθόδοξον προσανατολισμόν εις τα βασι­κά προβλήματα της ζωής και του θανάτου. Η παιδεία κατά το πρότυπον του ευρωπαϊκού Aufklarung (Διαφωτισμού) ποτέ δεν δύναται να είναι παιδεία δι’ ημάς.

 Η ορθόδο­ξος αίσθησις και η ορθόδοξος συνείδησις παραδέχεται και αναγνωρίζει μόνον τους αγί­ους ως παιδαγωγούς και διδασκάλους και μόνον την αγιότητα ως φωτισμόν και ως αληθινήν παιδεία. Είναι πολύ βαθειά η πείνα και η δίψα της ψυχής μας, βαθυτέρα από ότι νομίζουν πολλοί από τους διανοουμένους μας, και κανείς δεν δύναται να την ικανοποιήση εκτός του Χριστού και των αγίων Του.

Αγίου Ιουστίνου Πόποβιτς, «Άνθρωπος και Θεάνθρωπος», εκδ. οίκος «Αστήρ», Αθήναι 1987 .

Άγιος Νικόδημος Αγιορείτης
Συναξάρι

Η αιτία για την οποία έγινε η εορτή αυτή των Τριών Ιεραρχών, είναι η έξης: Κατά τους χρόνους της βασιλείας του Αλεξίου του Κομνηνού, ο οποίος έγινε βασιλιάς μετά τον Βοτανειάτη, γύρω στο 1100 από την Γέννηση του Χριστού, τον καιρό, λέω, εκείνο, προέκυψε στην Κωνσταντινούπολη διαφορά και φιλονικία ανάμεσα στους λόγιους και ενάρετους άνδρες.

Δηλαδή, άλλοι από αυτούς έλεγαν ανώτερο τον Μέγα Βασίλειο, επειδή με τους λόγους του ερεύνησε την φύση των όντων, με τις αρετές του όμως έμοιαζε και συναγωνιζόταν τους Αγγέλους. Διότι δεν συγχωρούσε εύκολα, όσους αμαρτάνουν, αλλά ήταν σοβαρός στο ήθος και δεν είχε μέσα του κανένα γήινο. Κατώτερο όμως από τον Βασίλειο έλεγαν τον θείο Χρυσόστομο. Επειδή εκείνος, κατά κάποιον τρόπο, ήταν αντίθετος με τον Βασίλειο και εύκολα συγχωρούσε τους αμαρτάνοντες, και το ήθος του ήταν ελκυστικό στην μετάνοια. Άλλοι πάλι αντίθετα ύψωναν τον θείο Χρυσόστομο και τον έλεγαν ανώτερο από τον Βασίλειο και τον Γρηγόριο, διότι χρησιμοποιεί διδασκαλίες συγκαταβατικότερες και οδηγεί όλους με το σαφές και εύκολο της φράσεώς του, και ελκύει τους αμαρτωλούς σε μετάνοια. Και επειδή υπερβαίνει τους προηγούμενους δύο Πατέρες με το πολύ πλήθος των μελιρρύτων του συγγραμμάτων και με το ύψος και πλάτος των νοημάτων. Άλλοι πάλι, προσκείμενοι στα συγγράμματα του Θεολόγου Γρηγορίου, τον θεωρούσαν ανώτερο από τον Βασίλειο και τον Χρυσόστομο, διότι αυτός με το κομψό και χαριτωμένο της φράσεώς του και με το υψηλό και δυσνόητο των λόγων του και με το ανθηρό των λέξεων ξεπέρασε όλους τους σοφούς, τόσο τους παλαιούς και περιβόητους στην εξωτερική και ελληνική σοφία, όσο και τους νεώτερους και δικούς μας εκκλησιαστικούς. Έτσι από την παρόμοια διαφορά και φιλονικία διαιρέθηκαν σε τρία μέρη τα πλήθη των Χριστιανών και άλλοι λέγονταν Ιωαννίτες, άλλοι Βασιλείτες και άλλοι Γρηγορίτες.

Επειδή λοιπόν έτσι ήταν διαιρεμένοι οι Χριστιανοί και έτσι φιλονικούσαν οι λόγιοι άνδρες, για τον λόγο αυτόν εμφανίσθηκαν σε όνειρο οι τρεις αυτοί Ιεράρχες και Διδάσκαλοι, πρώτα ο καθ’ ένας χωριστά και έπειτα και οι τρεις ενωμένοι μαζί, στον τότε Ιωάννη, τον Επίσκοπο της πόλεως Ευχαΐτων, (η οποία και Ευτικατία λέγεται και απλά Εφλεέμ, η οποία βρίσκεται στην Γαλατία, και υπάγεται στον Μητροπολίτη Γαγγρών). Ήταν λοιπόν ο Ιωάννης αυτός άνδρας λόγιος και έμπειρος της ελληνικής παιδείας, όπως το μαρτυρούν τα συγγράμματα, που έχει εκπονήσει, και επί πλέον ήταν και άνθρωπος που είχε φθάσει στην κορυφή της αρετής Σ’ αυτόν, λέω, εμφανίσθηκαν και με ένα στόμα του λένε και οι τρεις «Εμείς ένα είμαστε κοντά στον Θεό, καθώς βλέπεις, και καμμία αντίθεση ή διαμάχη δεν έχουμε, αλλά στους διαφόρους καιρούς, που ζήσαμε, έτσι ο καθ’ ένας από εμάς από την χάρη του θείου κινούμενος Πνεύματος, διαφορετικές διδασκαλίες συνέγραψε. Και εκείνα που διδαχθήκαμε από το Άγιο Πνεύμα, αυτά και εκδώσαμε για την σωτηρία των ανθρώπων. Και πρώτος ανάμεσα σε εμάς δεν υπάρχει, ούτε δεύτερος, αλλά εάν πεις τον ένα, αμέσως και οι άλλοι δύο ακολουθούν.

Γι’ αυτό να διατάξεις αυτούς που φιλονικούν, να μη χωρίζονται εξ αιτίας μας. Διότι εμείς, όσο μπορούσαμε φροντίζαμε, τόσο όταν ήμασταν ζωντανοί, όσο και τώρα που βρισκόμαστε στους ουρανούς το να ειρηνεύουμε και να οδηγούμε τον κόσμο στη γνώση και στην ομόνοια και όχι να τον χωρίζουμε. Αλλά και σε μία ημέρα ένωσε και τους τρεις εμάς και να συνθέσεις και τα τροπάρια και τα άσματα της εορτής μας, όπως αρμόζει στη δική σου σύνεση, και κατόπιν να αναφέρεις στους Χριστιανούς, ότι ένα είμαστε κοντά στον Θεό. Βέβαια και εμείς μαζί θα συνεργήσουμε για τη σωτηρία εκείνων, που εκτελούν την κοινή μνήμη μας Επειδή και εμείς φαινόμαστε, ότι έχουμε κάποια παρρησία και δύναμη κοντά στον Θεό». Αφού είπαν αυτά οι Άγιοι, φάνηκαν ότι ανέβηκαν πάλι στους ουρανούς λάμποντας από φως υπέροχο και ονομάζοντας ο ένας τον άλλον με το όνομά του.

Αφού λοιπόν σηκώθηκε από τον ύπνο ο ιερός Ιωάννης έκανε όπως τον διέταξαν οι θείοι Ιεράρχες. Και το μεν πλήθος του λαού το καθησύχασε και εκείνους που φιλονικούσαν τους ειρήνευσε (διότι ήταν περιβόητος στην αρετή ο άνθρωπος, γι’ αυτό και ο λόγος του είχε δύναμη και πειθώ). Και παρέδωσε στην Εκκλησία του Θεού να επιτελεί αυτή την εορτή.

Και βλέπε, ω αναγνώστα, τη σύνεση και διάκριση αυτού του αγίου ανθρώπου. Επειδή βρήκε αυτόν τον Ιανουάριο μήνα, που είχε και τους τρεις αυτούς Ιεράρχες να εορτάζονται, τον Μέγα Βασίλειο κατά την πρώτη, τον Θεολόγο Γρηγορώ κατά την εικοστή πέμπτη και τον θείο Χρυσόστομο, κατά την εικοστή εβδόμη, για τον λόγο αυτόν τους ένωσε πάλι κατά την τριακοστή του ιδίου μηνός. Και τόσο στόλισε την Ακολουθία τους με κανόνες και τροπάρια και με λόγο εγκωμιαστικό, όπως έπρεπε σε τέτοιους μεγάλους Πατέρες της Εκκλησίας, ο χαριτώνυμος αυτός Ιωάννης ώστε φαίνονται, ότι αυτά συντέθηκαν τα άσματα της ακολουθίας αυτής κατά την νεύση και τον φωτισμό, όπως νομίζω, των τριών Αγίων Ιεραρχών. Διότι δεν έχουν απολύτως καμμία έλλειψη από τα επιχειρήματα εκείνα, που αποβλέπουν στον έπαινο των Αγίων. Έτσι τα τροπάρια αυτά είναι ανώτερα από όσα άλλα τροπάρια έγιναν μέχρι τώρα και από όσα στο μέλλον πρόκειται να γίνουν.

Ήταν δε κατά την στάση του σώματος και την μορφή του προσώπου ως εξής οι τρεις Ιεράρχες, μολονότι αναφερθήκαμε γι’ αυτό και στην ξεχωριστή εορτή του καθενός. Ο θείος Χρυσόστομος, ήταν κοντός στο ανάστημα του σώματος, είχε μεγάλη κεφαλή, ήταν αδύνατος και πολύ λεπτόσαρκος, ήταν μακρομύτης και είχε πλατιά τα ρουθούνια, ήταν κίτρινος μαζί και άσπρος, είχε βαθουλωτούς τους οφθαλμούς και μεγάλους τους βολβούς Από αυτό συνέβαινε να λάμπει με πιο χαρούμενα βλέμματα, μολονότι ως προς τα άλλα μέλη του σώματος έδειχνε, ότι ήταν λυπηρός Είχε μεγάλο το μέτωπο και χωρίς τρίχες χαραγμένο με πολλές ρυτίδες Είχε αυτιά μεγάλα και το γένειο μικρό και ωραιότατο, στολισμένο με λίγες άσπρες τρίχες Από δε την νηστεία είχε τα σαγόνια στην άκρη βαθουλωμένα.

Τόσο όμως είναι απαραίτητο να πούμε γι’ αυτόν τον Άγιο, ότι με τους λόγους και τη ρητορική του ευφράδεια φάνηκε ανώτερος από όλους τους σοφούς και ρήτορες των Ελλήνων. Ιδιαίτερα και κατ’ εξαίρεση με το πλάτος των νοημάτων και με το καθαρό και ζωντανό του λόγου. Μάλιστα τόσο πολύ σαφήνισε και εξήγησε την θεία Γραφή, όπως κανένας άλλος και με τις διδασκαλίες του αυτές τόσο πολύ βοήθησε και αύξησε το κήρυγμα του Ευαγγελίου, ώστε, αν ο Άγιος αυτός δεν υπήρχε, (μολονότι και είναι τολμηρό να το πει κανείς) έπρεπε πάλι να γίνει μία δευτέρα παρουσία του Χριστού στη γη. Τόσο μεγάλος έγινε ο χρυσορρήμων αυτός στην πρακτική και θεωρητική φιλοσοφία, σε σημείο που υπερέβαλε όλους μαζί τους ενάρετους, γενόμενος πηγή της αγάπης και ελεημοσύνης και όλος όντας πάραυτα φιλαδελφία και διδασκαλία.

Αυτός λοιπόν, αφού έζησε χρόνους εξήντα τρείς και αφού ποίμανε την Εκκλησία του Χριστού, προς αυτόν εξεδήμησε.

Ο Μέγας Βασίλειος ήταν ως προς την στάση και το ανάστημα του σώματος πολύ υψηλός. Ήταν αδύνατος και ολιγόσαρκος, μαύρος μαζί και κίτρινος στο χρώμα, ήταν μακρομύτης, είχε τα φρύδια στρογγυλά, ενώ το δέρμα, που είναι επάνω από τα φρύδια, το είχε συμμαζεμένο, φαινόταν όμοιος με έναν που συλλογίζεται και προσέχει στον εαυτό του. Είχε το πρόσωπο ζαρωμένο με λίγες ζαρωματιές, είχε τα μάγουλα μακριά και τους μήνιγγες δασείς από τρίχες συνεστραμμένες και κυκλοειδείς. Εξωτερικά φαινόταν, ότι είχε λίγο κομμένες τις τρίχες. Το γένειο ήταν αρκετά μακρύ και οι τρίχες ήταν ανακατεμένες, δηλαδή μαύρες μαζί με άσπρες.

Αυτός ο Άγιος ξεπέρασε στην παιδεία των λόγων όχι μόνο τους σοφούς και λόγιους, που ήταν στην εποχή του, αλλά και αυτούς ακόμη τους παλαιούς. Διότι, αφού έφθασε σε κάθε είδος παιδείας, σε κάθε μία από αυτές το κράτος και την νίκη απόκτησε. Και όχι μόνο αυτά, αλλά άσκησε και την έμπρακτη φιλοσοφία και με την πράξη ανέβηκε στη θεωρία των όντων. Εξ αιτίας αυτών ανέβηκε και στον θρόνο της αρχιεροσύνης, όταν έγινε σαράντα ετών και, αφού ποίμανε τήν Εκκλησί¬α πέντε χρόνια, εξεδήμησε προς Κύριον.

Ο Θεολόγος πάλι Γρηγόριος ήταν μέτριος ως προς τη θέση και το ανάστημα του σώματος λίγο κίτρινος μαζί και χαρούμενος. Είχε μικρή και πλατειά τη μύτη, είχε τα φρύδια ίσια, έβλεπε ήμερα και καταδεκτικά, είχε το δεξιό μάτι μικρότερο από το αριστερό και φαινόταν ένα σημάδι πληγής στην άλλη άκρη του οφθαλμού του. Είχε το γένειο αρκετά πυκνό, όχι όμως και μακρύ. Ήταν φαλακρός και άσπρος στην κεφαλή, έδειχνε ότι τα άκρα του γενείου του ήταν σαν καπνισμένα. Αξίζει να πούμε για τον Θεολόγο αυτόν, ότι, αν κάποιος έπρεπε να γίνει ένας στύλος έμψυχος και ζωντανός, αποτελούμενος από όλες τις αρετές, αυτός ήταν ο Μέγας αυτός Γρηγόριος. Διότι, αφού νίκησε με τη λαμπρότητα της ζωής του, εκείνους που διακρίνονταν κατά την πράξη, σε τέτοια κορυφή της θεωρίας ανέβηκε, ώστε όλοι νικιόνταν από τη σοφία που είχε, τόσο στους λόγους, όσο και στα δόγματα. Γι’ αυτό απόκτησε κατ’ εξαίρετο τρόπο και το να επονομάζεται Θεολόγος.

Ποίμανε και την Εκκλησία της Κωνσταντινουπόλεως δώδεκα χρόνους, ζώντας επάνω στη γη γενικά ογδόντα χρόνια.
(Αγίου Νικοδήμου Αγιορείτου, Συναξαριστής, τ. Γ, έκδ. Συνοδία Σπυρίδωνος Ιερομονάχου, Ι. Καλύβη «Άγιος Σπυρίδων Α΄» Νέα Σκήτη Άγιον Όρος σ. 200-205).

Απoλυτίκιoν των Τριών Ιεραρχών. Ήχoς α’.

Τoυς τρεις μέγιστoυς φωστήρας της τρισηλίoυ Θεότητας, τoυς την oικoυμένην ακτίσι, δoγμάτων θείων πυρσεύσoντας, τoυς μελιρρύτoυς πoταμoύς της σoφίας, τoυς την κτίσιν πάσαν, θεoγνωσίας νάμασι καταρδεύσαντας, Βασίλειoν τoν Μέγαν, καί τoν Θεoλόγoν Γρηγόριoν, συν τω κλεινώ Ιωάννη, τω την γλώτταν χρυσoρρήμoνι, πάντες oι των λόγων αυτών ερασταί, συνελθόντες ύμνoις τιμήσωμεν αυτoί γαρ τη Τριάδι, υπέρ ημών αεί πρεσβεύoυσι.

Ήχος πλ. α’ Χαίροις ασκητικών

Χαίροις Ιεραρχών η Τριάς, της Εκκλησίας τα μεγάλα προπύργια, οι στύλοι της ευσεβείας, ο των πιστών εδρασμός, των αιρετιζόντων η κατάπτωσις∙ Χριστού οι ποιμάναντες, τον λαόν θείοις δόγμασι, και ταίς ποικίλαις, αρεταίς οι εκθρέψαντες∙ οι της χάριτος, διαπρύσιοι κήρυκες, νόμους οι προεκθέμενοι, Χριστού τω πληρώματι∙ οι οδηγοί προς τα άνω, του Παραδείσου αι είσοδοι∙ Χριστόν καταπέμψαι, ταίς ψυχαίς ημών αιτείτε, το μέγα έλεος.

Στιχηρόν Ιδιόμελον
Ήχος πλ. β’

Εξεχύθη η χάρις εν χείλεσιν υμών, Όσιοι Πατέρες, και γεγόνατε Ποιμένες της του Χριστού Εκκλησίας, διδάσκοντες τα λογικά πρόβατα, πιστεύειν εις Τριάδα ομοούσιον, εν μια θεότητι.

The great Moses in every task, in every place and in every moment, expected help only from God. He was completely absorbed in God, completely humbled before God. Saint Nikolai Velimirovič

Synaxis of the Ecumenical Teachers and Hierarchs: Basil the Great, Gregory the Theologian, and John Chrysostom
Finding of the Wonderworking Icon of Mother of God Evangelistria of Tinos (1823)
Commemoration of the deliverance of the island of Zakynthos from the plague by Saint George the Great-Martyr (1689)
Saint Pelagia Ivanovna of Diveyevo, fool for Christ’s and the disciple of St. Seraphim of Sarov (1884)

Commemorated on January 30

Homily:
on Moses
by Saint Nikolai Velimirovič

Now the man Moses was very meek, above all the men which were upon the face of the earth (Numbers 12:3).

A chosen man, a great wonderworker, a type of the Lord Jesus Christ in his miracles, a victor in Egypt, a victor in the wilderness, the leader of a people-how could he not be proud? But if he had become proud, Moses would not have been all that he was. They become proud who think that they do their own works and not God’s in this world, and who think that they work by their own power and not by God’s power. But the great Moses knew that he was the doer of God’s works, and that the power with which He did them was God’s power and not his. That is why he did not become proud because of the awesome miracles he performed, or the great victories he obtained, or the wise laws that he gave to the people. The Lord is my strength and my song (Exodus 15:2), said Moses. Of the entire assembly of the Israelites in the wilderness, no one felt his own particular weakness as much as he, the greatest one of that assembly.

 In every task, in every place and in every moment, he expected help only from God. “What shall I do?” he cried to God, and he ceaselessly listened for God’s reply and sought God’s power. “Meek above all men on earth.” For all the others considered themselves as being something, trusted themselves as being something, but he-nothing. He was completely absorbed in God, completely humbled before God. If the people needed to be fed and given drink, he turned to God; if it was necessary to do battle with his enemies, he raised his hands to heaven; if it was necessary to calm an uprising among the people, he cried to God. The meek, the all-meek Moses! And God rewarded his faithful servant with great glory and made him worthy to appear on Mount Tabor with Elias alongside the Lord Savior.

O Lord, the God of the meek, the Good Shepherd, make us also meek like Moses and the apostles.

To Thee be glory and praise forever. Amen.
http://prologue.orthodox.cn/December16.htm

Saint Justin Popovich of Chelije

Education (enlightenment) is simply the projection of sanctity, the radiation of light; the saint shines and, thereby, enlightens and sanctifies. Education is entirely conditioned by sanctity; only a saint can be a true educator and enlightener.
Education without God has drawn Europe into such darkness as no other continent has ever experienced. No one can recognize anyone in that darkness; no one recognizes anyone else as a brother.
Man is a being that can be perfected and completed in the most ideal and realistic way by the God-Man;The perfection of man by the God-Man is achieved by means of the evangelical virtues;
An enlightened man sees in every other man his immortal and eternal brother;
True enlightenment is achieved by a holy life according to Christ’s Gospel;
The saints are the most perfect educators; the more holy a man’s life, the better an educator and enlightener he is;
(Saint Justin Popovich of Chelije ,Orthodox Faith and Life in Christ pp. 62-64)

Apolytikion Synaxis of the Three Hierarchs: First Tone

The three most great luminaries of the Three-Sun Divinity have illumined all of the world with the rays of doctrines divine and true; they are the sweetly-flowing rivers of wisdom, who with godly knowledge have watered all creation in clear and mighty streams: The great and sacred Basil, and the Theologian, wise Gregory, together with the renowned John, the famed Chrysostom of golden speech. Let us all who love their divinely-wise words come together, honoring them with hymns; for ceaselessly they offer entreaty for us to the Trinity

Troparion of St George the Trophy-bearer Tone 4

As the deliverer of captives and the protector of the poor, as the physician of the feeble and combatant of kings, holy champion and great martyr George, intercede with Christ our God to save our souls.

Holy Great-Martyr and Wonderworker George the Trophy-bearer, and St.Polychronia mother of St. George the Trophy-bearer and our mother, Pray to God for us! Pray that we labor in the fast with joy, and let God’s light illumine our hearts.Pray that we can learn to live out our Christian vocation in all times and places, and in all circumstances.

Οσία Πελαγία Ιβάνοβνα του Ντιβέγιεβο, Πριν από λίγο ήταν μαζί μου ο μπάτιουσκα Σεραφείμ. Μου είπε να ησυχάσω..

Οσία Πελαγία Ιβάνοβνα, η διά Χριστόν Σαλή του Ντιβέγιεβο (+1884), μαθήτρια του Αγίου Σεραφείμ του Σάρωφ

Εορτάζει στις 30 Ιανουαρίου
στις 14 Ιουνίου – Σύναξη των Αγίων του Ντιβέγιεβο 
και στις 10 Σεπτεμβρίου – Σύναξη των Αγίων του Nizhny Novgorod

Ανάμνηση θαύματος του Αγίου Μεγαλομάρτυρος Γεωργίου απαλλαγής νήσου Ζακύνθου εκ της πανώλης, εν έτει 1689
Άγιοι Τρεις Ιεράρχες
Εορτάζουν στις 30 Ιανουάριου

Ανάμεσα στην σπάνια ασκήτρια και στο μεγάλο γέροντα Σεραφείμ υπήρχε ένας θαυμαστός δεσμός. Ο προορατικός γέροντας είχε μια μακρά συζήτηση με την Πελαγία Ιβάνοβνα. Της έδωσε ευλογία να αποδυθεί στο μεγάλο αγώνα της δια Χριστόν σαλής.

Στην πρώτη συνάντηση του αγίου Σεραφείμ με την αγία Πελαγία όταν ο άνδρας της με την μητέρα της πήγαν στο κελλί του π. Σεραφείμ είδαν τον Γέροντα να οδηγεί την Πελαγία Ιβάνοβνα έξω από το κελλί του κρατώντας την από το χέρι. Εκεί της έκανε εδαφιαία μετάνοια και της είπε:
– Πήγαινε στο μοναστήρι μου μάτιουσκα. Πήγαινε μη χρονοτριβείς. Να φροντίζεις τα ορφανά μου. Πολλοί θα σωθούν από σένα, θα γίνεις ένα αστέρι στον κόσμο. Α, κάτι ξέχασα, αυτό το κομποσχοίνι είναι για σένα. Παρ’ το, μάτιουσκα, παρ’ το.

Ο Ιβάν Ταμπόφτσεφ, που ήταν συγκελλιώτης του γέροντα Σεραφείμ, ήταν μπροστά σ’ αυτό το περιστατικό. Αναφέρει πως, αφού έφυγε η Πελαγία Ιβανοβνα, ο Γέροντας τον πλησίασε, ακούμπησε τα χέρια του στους ώμους του και είπε:
– Πάτερ Ιβάν, πίστεψέ το, η γυναίκα αυτή που είδες θα γίνει ένα μεγάλο αστέρι, που θα φωτίσει όλο τον κόσμο.

Και στην επόμενη συνάντηση ο άγιος Σεραφείμ λέγει στην μητέρα της αγίας Πελαγιας όταν του έκανε παράπονα εναντίον της και γι αυτό την είχαν δέσει με αλυσίδες..

– Πως μπορέσατε; Πως το κάνατε αυτό το πράγμα; Αφήστε την ελεύθερη. Αφήστε την ελεύθερη. Αφήστε την να κάνει αυτό που θέλει. Αν δεν την αφήσετε, ο Θεός θα σας τιμωρήσει σκληρά. Αφήστε την μόνη της, μην την πειράξετε. Αφήστε την μόνη της.

– Μητερούλα, ο Κύριος δεν καλεί τις αδύναμες σε τόσο δύσκολο δρόμο. Σε τέτοιους αγώνες καλεί μόνο εκείνους που είναι δυνατοί σωματικά και ψυχικά. Γι’ αυτό μη την αλυσοδένετε, μη την εμποδίζετε. Διαφορετικά θα ‘χετε να κάνετε με το Θεό γι’ αυτό.

Όλα όσα της έτυχαν ως εδώ, προετοίμαζαν την Πελαγία Ιβάνοβνα να ζήσει τη ζωή που της είχε προορίσει ο διορατικός γέροντας Σεραφείμ στην πρώτη συνάντηση που ‘χε μαζί της :
– Πήγαινε στο μοναστήρι μου μάτιουσκα • πήγαινε μη χρονοτριβείς. Να φροντίζεις τα ορφανά μου. Πολλοί θα σωθούν από σένα, θα γίνεις ένα αστέρι στον κόσμο.

Η ασκήτρια όμως έπρεπε να ξεπεράσει πολλά εμπόδια. Να υποφέρει βάσανα και θλίψεις. Και τέλος να πάει στο Ντιβέγεβο, εκεί ήταν προορισμένη να λάμψει με τους ασυνήθιστους αγώνες της. Για τους αγώνες της δέχτηκε πλήθος χαρισμάτων (διορατικό, προφητικό, ιαματικό κ.α.). Στάθηκε η μεγάλη προστάτιδα του Ντιβέγιεβο και όλης της Ρωσίας.

Ως το τέλος της ζωής της αγρυπνούσε ακατάπαυστα για το μοναστήρι του Ντιβέγιεβο. “Δες , πόσα παιδιά έχω “, είπε στην Πάσσα του Σάρωφ, μιαν άλλη δια Χριστόν σαλή. Υποδήλωνε έτσι την αγάπη της για τα “ορφανά” του Ντιβέγιεβο. Έδειξε στοργικό ενδιαφέρον για την ηγούμενη Μαρία, στους αγώνες που έκανε και στη μέριμνά της να διοικήσει το μοναστήρι. Φανέρωσε το ζήλο της για την αλήθεια, που ποδοπατήθηκε και βεβηλώθηκε…

***

Κάποτε πέθανε μια από τις μοναχές μας στο αναρρωτήριο. Ήταν η Αγάθη Λαυρεντιεβνα. Όταν ζούσε ο μπάτιουσκα Σεραφείμ της είπε κάποτε, που ήταν νέα και υγιής.

-Ο απόστολος Πέτρος θα σε συνοδεύσει στον άλλο κόσμο, μάτιουσκα.

Και πέθανε πραγματικά την ίδια ώρα που πέθανε κι ο ιερέας μας Πέτρος.  Στην κηδεία της οι μοναχές έλεγαν Η καημένη, η δούλη του Θεού, υπέφερε πολύ. Θα είναι καλά γι’ αυτήν εκεί τώρα.

Η Πελαγία που έτυχε να ναι εκεί κοντά, έβαλε το χέρι στο μέτωπο της για να κάνει ίσκιο, κοίταξε τον ουρανό κι είπε:

-Είναι δούλη του Θεού, είναι δούλη του Θεού, η Ιουλιανή μου όμως είναι σε καλλίτερη θέση.

***

Η Πελαγία μιλούσε στις καρδιές των ανθρώπων και τους οδηγούσε στο δρόμο της σωτηρίας. Ο ζωγράφος Μιχαήλ Πετρώφ είχε την ευλογία να’χει κάποια ιδιαίτερη σχέση με την Πελαγία Ιβάνοβνα. Εκείνη τον αποκαλούσε ”πνευματικό τέκνο” της. 

”Η Πελαγία Ιβάνοβνα προέβλεψε το θάνατο της αδελφής μου δυο χρόνια νωρίτερα” είπε. Και συνέχισε:

”Ένα παρόμοιο γεγονός έτυχε και σε μένα. Λογάριαζα να ταξιδέψω στο Μπολογκόϊ, όπου ζούσε ο φημισμένος π. Νικόλαος, ένας πρώην ιεραπόστολος, που τον σέβονταν και τον εκτιμούσαν ως μεγάλο άνθρωπο. Ήθελα να τον δω και να μιλήσω μαζί του. Σκέφτηκα όμως να πάρω πρώτα ευλογία από την Πελαγία Ιβάνοβνα. Της έγραψα ένα γράμμα και ζήτησα την άδειά της γι’ αυτό το ταξίδι. Τελείωσα το γράμμα, ντύθηκα κι ετοιμάστηκα να πάω στο ταχυδρομείο. Εκείνη την ώρα έφτασε ο ταχυδρόμος και μου ‘δωσε ένα γράμμα από την Πελαγία Ιβάνοβνα. Το διάβασα και ξαφνιάστηκα. Μου ‘γραφε να μην πάω στον π. Νικόλαο. Προτού προλάβω να στείλω το γράμμα μου, πήρα κιόλας την απάντηση!

Κάποτε η Πελαγία έπινε τσάι. Της το σέρβιραν γλυκό. Ξαφνικά πετάχτηκε πάνω, άρπαξε το φλιτζάνι κι έτρεξε στο δρόμο. Κοίταξε προς την κατεύθυνση κάποιου χωριού και το άδειασε προς τα κει. Την άλλη μέρα ήρθε μια γυναίκα απ’ το χωριό κι έπεσε στα πόδια της. Την ευχαριστούσε. Διηγήθηκε μετά πως την προηγούμενη νύχτα στο χωριό της είχε ξεσπάσει πυρκαγιά. Ο σταύλος μου μαζί με το σιτάρι που’ταν μέσα είχε αρχίσει να καίγεται, έλεγε με δάκρυα. Έπεσα στα γόνατα και φώναξα: Μάτιουσκα Πελαγία Ιβάνοβνα, σώσε μας. Και ξαφνικά ο αέρας φύσηξε προς την αντίθετη κατεύθυνση κι η φωτιά άρχισε να σβήνει.” Κατά την αφήγηση της γυναίκας αυτής ο αέρας άλλαξε κατεύθυνση κι η φωτιά άρχισε να σβύνει, τη στιγμή ακριβώς που η Πελαγία Ιβάνοβνα έχυσε τα τσάι της προς το μέρος που βρισκόταν το χωριό.

Ευχαριστώ το Θεό, συνεχίζει ο Μ.Πετρώφ με καρδιακή συντριβή,που με αξίωσε να γνωρίσω τέτοια δούλη του Θεού. Κι όχι μόνο να την γνωρίσω, αλλά και να με ονομάζει πνευματικό τέκνο της”,

***

Κάποτε είπε στην συντρόφισσα της, την Άννα Γερασίμοβνα :

– Πριν από λίγο ήταν μαζί μου ο μπάτιουσκα Σεραφείμ. Μου είπε να ησυχάσω, να μένω περισσότερο στο κελλί μου, να μην βγαίνω έξω.

Και ησύχασε. Σπάνια μπορούσε κανείς να συζητήσει μαζί της. Από τότε μιλούσε λίγο και κοφτά. Καθόταν περισσότερο στο κελλί της. Όπως κι ο άγιος Αρσένιος ο Μέγας, απόφευγε τους ανθρώπους και κλεινόταν στον εαυτό της. Αυτή την εποχή οι πνευματικοί αγώνες της έγιναν διαφορετικοί.”

Μετά την κοίμησή της στο μοναστήρι ακούγονταν λόγια για θαυματουργικές εμφανίσεις της Πελαγίας Ιβάνοβνα… Η Άννα Γερασίμοβνα ασκήτρια του Ντιβέγιεβο έγραφε:

Μια από τις άρρωστές μας είδε την μακαριστή Πελαγία Ιβάνοβνα την τεσσαρακοστή ημέρα από την κοίμησή της. Στεκόταν χαρούμενη μπροστά στον Κύριο και τον παρακαλούσε να μην εγκαταλείψει το μοναστήρι. Προσευχόταν και του ζητούσε ν’ αξιώσει της ουράνιας μακαριότητας όλους εκείνους που αγωνίζονται στο Ντιβέγιεβο. “Η θέα της Πελαγίας Ιβάνοβνα, είπε η άρρωστη, ήταν θαυμάσια. Γύρω της υπήρχε τόσο φως, τόση λαμπρότητα, που δεν θα ξεχάσω το όνειρο αυτό ώσπου να πεθάνω. Και μόνο η ενθύμησή του μου δίνει απέραντη χαρά και καρδιακή συντριβή. “

***

Στη θέση του απλού ξύλινου Σταυρού, πάνω στον τάφο της μακαριστής γερόντισσας, υψώθηκε σύντομα ένα μνημείο από χυτοσίδηρο. Πάνω του ήταν χαραγμένα αυτά τα λόγια:
….«Μακάριοι έστε όταν ονειδίσωσιν υμάς και διώξωσι και είπωσι παν πονηρόν ρήμα καθ’ υμών ψευδόμενοι ένεκεν εμού. Χαίρετε και αγαλλιάσθε ότι ο μισθός υμών πολύς εν τοις ουρανοίς· ούτω γαρ εδίωξαν τους προφήτας τους προ υμών». (Ματθ.5, 10-12) Εσύ που τα υπέμεινες όλα εδώ και νίκησες με την δύναμη και την αγάπη σου για το Θεό, υπέμεινε την πνευματική αδυναμία μας και με τον σταυρό των αγώνων σου, μεσίτεψε για μας.

Ο “Σεραφείμ του Σεραφείμ”, η Πελαγία του μοναστηριού του Αγίου Σεραφείμ, της Αγίας Τριάδος του Ντιβέγιεβο, ανέλαβε το σταυρό για τη χάρη του Χριστού, έζησε στη γη ολοκληρωτικά κατά Θεόν, και ζει τώρα στους ουρανούς αιώνια με το Θεό.

«Μακάριοι οι δεδιωγμένοι ένεκεν δικαιοσύνης, ότι αυτών εστίν η βασιλεία των ουρανών». Στον αγκαθοστρωμένο δρόμο των αγώνων σου δεν εγκατέλειψες κανέναν που κατέφυγε σε σένα. Εκεί τώρα, στη μακαριότητα της αιώνιας δόξας του Θεού, μη ξεχνάς το μοναστήρι που τόσο αγάπησες.

Απολυτίκιον Οσίας Πελαγίας Ιβάνοβνα του Ντιβέγιεβο.
(Ποίημα Δρος Χαραλάμπους Μ. Μπούσια)
Ήχος πλ. α’ Τον Συνάναρχον Λόγον

Διαπλεύσασα πέλαγος πολυκύμαντον του επιγείου σου βίου εν ηρεμία, σεμνή, ψυχική και γεννηθείσα κόσμω θέατρον είληφας χάριν δαψιλή, Πελαγία, εμπαιγμούς και ύβρεις καθυπομείναι ως θείαν δρόσον υψόθεν, θερμή αρτίως κόσμου πρέσβειρα.

Κοντάκιον.
Ήχος δ’ Ο υψωθείς εν τω Σταυρώ…

Ταις εν Χριστώ οδοίς σαλότητος άρτι ακολουθήσασα πιστώς, Πελαγία, δοχείον ταπεινώσεως επώφθης σεπτόν· όθεν συ Νυμφίω σου ποθεινώ ηξιώθης εν Εδέμ αγάλλεσθαι, θρέμμα θείον Ρωσίδος, Ω και πρεσβεύεις δούναι σε λαμπρώς ανευφημούσιν αγίαν ταπείνωσιν.

Μεγαλυνάριον.

Ίνα τη ψυχή σου εις ουρανούς ανυψώσης, Μήτερ, κατευτέλισας σε αυτήν και της εν Κυρίω μωρίας ανεδείχθης αρτίως, Πελαγία, θείον υπόδειγμα.

Ανάμνηση θαύματος του Αγίου Μεγαλομάρτυρος Γεωργίου απαλλαγής νήσου Ζακύνθου εκ της πανώλης, εν έτει 1689
https://iconandlight.wordpress.com/2018/01/30/21584/

Οι συναντήσεις της οσίας Πελαγίας του Ντιβέγιεβο με τον Μπάτουσκα Σεραφείμ του Σάρωφ
https://iconandlight.wordpress.com/2018/01/29/21610/

Οσία Πελαγία του Ντιβέγιεβο η διά Χριστόν Σαλή και Οσία Αθανασία Λογκάτσεβα
https://iconandlight.wordpress.com/2015/01/29/%CE%BF%CF%83%CE%AF%CE%B1-%CF%80%CE%B5%CE%BB%CE%B1%CE%B3%CE%AF%CE%B1-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CE%BD%CF%84%CE%B9%CE%B2%CE%AD%CE%B3%CE%B9%CE%B5%CE%B2%CE%BF-%CE%B7-%CE%B4%CE%B9%CE%AC-%CF%87%CF%81%CE%B9%CF%83/

Οσία Πελαγία Ιβάνοβνα του Ντιβέγιεβο,”Πήγαινε, Μάτουσκα, στο Ντιβέγιεβο και προστάτεψε τα ορφανά μου. ….”.
https://iconandlight.wordpress.com/2016/01/30/%CE%BF%CF%83%CE%AF%CE%B1-%CF%80%CE%B5%CE%BB%CE%B1%CE%B3%CE%AF%CE%B1-%CE%B9%CE%B2%CE%AC%CE%BD%CE%BF%CE%B2%CE%BD%CE%B1-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CE%BD%CF%84%CE%B9%CE%B2%CE%AD%CE%B3%CE%B9%CE%B5%CE%B2%CE%BF/

Ο “Σεραφείμ του Σεραφείμ”, η οσία Πελαγία του Ντιβέγιεβο, η διά Χριστόν Σαλή
https://iconandlight.wordpress.com/2017/01/29/16288/

Just one ray of Your grace – and I shall lift myself up on the wings of an eagle. St. Nikolai Velimirovich, Bishop of Ochrid

Prayers by the Lake
St. Nikolai Velimirovich, Bishop of Ochrid
Poem LXXXVIII (88)

I raise my arms to You, my Shepherd, but my arms do not reach very far.
In vain does a sheep in a hole try to raise himself to the top; if the shepherd does not stoop down to help it, it will fall back in.

Your grace reaches further than the rays of the sun. Take hold of my hands, and lead me out of this dungeon. Just one ray of Your grace – and I shall lift myself up on the wings of an eagle.

Beneath a stone grass is trying to grow, having become hunchbacked from seeking light and ashen4aced from lack of light. Great is my joy as a mortal, when I lift the stone and see the grass straightening itself up and becoming green.

Was not Your joy even greater, Immortal Lord, when You lifted the stone that the world had rolled over my soul, hunchbacked and ashen-faced?
In vain do I gather wood into a pile to warm my soul, if You do not kindle it with fire from heaven.1

In vain do I run; if I am going the wrong way, my running is futile.
All my effort and my sweat is a sacrifice to You. If You are unwilling to accept it, I shall be like a mountain climber buried in snow on the mountain’s peak.

For You do not look at the multitude of efforts but at the yearning of hearts.

What do you have to yearn for, my heart? Wherever the eye looks, it sees death. Whatever the hand touches it feels death.

Whatever you find, you also find the fear that you may lose it. Whatever you fall in love with fills you with the sorrow of its loss.

My restless thoughts, you push your way through my mind like drunkards at a fair, and you keep falling and dying like locusts on a highway. Everything that sent you into me will die, and not one of you will be saved from my grave, except those which have tied themselves to the Graveless, Undying Lord.

Truly, you entered a sepulcher when you entered me, and like gravediggers you are preparing my grave.

But when the trumpet, the long-tubed blaring trumpet, sounds in my soul, and heralds the coming of the Son of God!2 Then will all the mortal yearnings of my heart, and all the mortal thoughts of my mind be separated to the left, and the field of my heart and mind will be cleansed.3

And the Son of God will enter this field, and will level all the tombs you have prepared for me like molehills. And the Son of God will wash me and bathe me and make me fragrant with myrrh — not for death but for life.4

I myself immured myself, O Lord, walling myself off from Your grace. And I did not dare to poke my head outside, for You are like a fearsome wind. I built shacks and shanties in my soul and was afraid that You would demolish them. But You have not demolished them in order to leave me homeless, but have done so in order to take me into a palace more spacious and radiant than the star-filled universe.

People rejected Your cornerstone, because it is too immense for their shacks and shanties.5 Insane builders rejected it, because they do not know what to build on it. Being forgetful, they cannot remember that You are the builder, and that their whole job is not to interfere with You in Your work.

Your cornerstone is too immense, and giants are afraid to approach it. They say: “If we begin with this, when shall we finish?”

The wretches, how death frightens them off from every good beginning!

How time compels them to build one-day edifices!

Extend Your grace to me, grace which penetrates further than sunbeams, my Rich Lord, and I shall dare to stand beside the rejected stone.

Indeed, You are grace. Come down and lift me up.

Expel death and time from me and, together with You, I shall build what the earthly giants did not dare.
________________________
1. Cf. Luke 12:49.
2. Cf. Matt. 24:31, 1 Cor. 15:52, and 1 Thess. 4:16.
3. Cf. Matt. 25:33 and 41.
4. Cf.Johnl9:39.
5. Cf. Ps. 118:22, 23; Matt. 21:42.
http://www.sv-luka.org/praylake/pl88.htm

Prayers by the Lake, VIII (8), by St. Nikolai Velimirovic
Written at Lake Ohrid 1921-1922.

.. Like the Old Testament Psalmist, our holy Vladika poured out his soul in his works and in prayer. This is especially evident in his “Prayers by the Lake,” “The Spiritual Lyre,” and “Prayerful Songs.” From his poetic inspiration and fervor arose prayers on the level of the Psalms, like the most beautiful flowers of paradise. Vladika Nikolai’s spirit of prayer was so powerful that it often threw him to his knees. He was often seen weeping. He was inflamed by divine eros.* His thirst for God was unquenchable; it could be satisfied only with complete union with God.

Commemoration of the Miracle of the Great Martyr George in Zakynthos in 1689
https://iconandlight.wordpress.com/2018/01/30/commemoration-of-the-miracle-of-the-great-martyr-george-in-zakynthos-in-1689/

Saint Pelagia Ivanovna of Diveyevo
https://iconandlight.wordpress.com/2014/01/29/saint-pelagia-ivanovna-of-diveyevo/

Ο Θεός δεν μπορεί να ηττηθεί, αναθέσατε τη μάχη σας στον Έναν, τον Ισχυρότερο από εσάς και ο Ένας αυτός ισχυρότερος θα πολεμήσει νικηφόρα για εσάς. Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς

Άγιος Ιγνάτιος ο Θεοφόρος, επίσκοπος Αντιοχείας, ανακομιδή των ιερών Λειψάνων του.

Εορτάζει στις 29 Ιανουαρίου

Ομιλία
Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς

Μη είπης• τίσομαι τον εχθρόν, αλλ ‘ υπόμεινον τον Κύριον, ίνα σοι βοηθήση.(αποδ. νεοελληνικά: Μη είπης ότι θα εκδικηθώ και θα τιμωρήσω τον εχθρόν μου. Αλλά δείξε υπομονήν απέναντι του Κυρίου, και εις αυτόν ανάθεσε την αποδόσιν του δικαίου σου, δια να σε βοηθήση και σε προστατεύση. ) ( Παροιμίες, 20:22 ).

Μην είσαστε εκδικητικοί· μην ανταποδίδετε το κακό με άλλο κακό. Είναι αρκετό το κακό από τον πλησίον σας! Αν του το ανταποδώσετε, χωρίς αμφιβολία θα διπλασιάσετε το κακό στον κόσμο. Αν δεν του το ανταποδώσετε, τότε έχει περιθώριο να κατακάψει την πονηριά του με τη μετάνοια. Με την υπομονή και τη συγχώρεση, θα μειώσετε το κακό στον κόσμο.
Μην είσαστε εκδικητικοί· μην ανταποδίδετε το κακό με άλλο κακό, αλλά να υπομένετε τον Κύριο. Εκείνος βλέπει και θυμάται και εν καιρώ, τόσο εσείς όσο κι αυτός που σας κάνει κακό, θα γνωρίσετε ότι ο Θεός βλέπει και θυμάται.

Εσείς αναρωτιέστε: τί κατάφερα που δεν ανταπέδωσα το κακό; Κάνατε, στη δεδομένη κατάσταση, την πιο σοφή πράξη στον κόσμο: αναθέσατε τη μάχη σας στον Έναν, τον Ισχυρότερο από εσάς και ο Ένας αυτός ισχυρότερος θα πολεμήσει νικηφόρα για εσάς. Αν εσείς μόνοι σας μπείτε σε διαμάχη μ’ εκείνον που σας έκανε το κακό, μπορεί να ηττηθείτε. Αλλά ο Θεός δεν μπορεί να ηττηθεί. Συνεπώς παραδώστε τον έλεγχο της μάχης σας στον νικηφόρο και ακαταγώνιστο Έναν Θεό και, εγκαρτερήσατε με υπομονή.

Διδαχθείτε από το μικρό παιδί. Αν κάποιος επιτεθεί σ’ ένα παιδί, όταν οι γονείς του είναι παρόντες, το παιδί δεν ανταποδίδει την επίθεση με αντεπίθεση, αλλά μάλλον προσβλέπει στους γονείς του κλαίγοντας. Το παιδί γνωρίζει πως οι γονείς του θα το προστατεύσουν. Πώς είναι δυνατόν να μην γνωρίζετε αυτό που γνωρίζει ένα μικρό παιδί; Ο ουράνιος Γονέας είναι πάντα δίπλα σας. Έτσι λοιπόν μην είσαστε εκδικητικοί και μην επιστρέφετε το κακό· μάλλον να προσβλέπετε στον Γονέα σας με δάκρυα. Μόνο μ’ αυτόν τον τρόπο θα κατοχυρώσετε τη νίκη με το μέρος σας στη μάχη σας με κακούς ανθρώπους.

Κύριε Παντοκράτωρ, Συ που είπες «εμοί εκδίκησις, εγώ ανταποδώσω» (Ρωμ. 12, 19 και Εβρ. 10,30), προστάτευσέ μας από τους άδικους με τον κραταιό βραχίονά Σου και απότρεψέ μας από την εκδίκηση. Νουθέτησέ μας με το Άγιο Πνεύμα Σου, για να κατανοήσουμε ότι μεγαλύτερη ανδρεία είναι να υπομένεις παρά να εκδικείσαι.

Σοι πρέπει πάσα δόξα, τιμή και προσκύνησις εις τους αιώνας των αιώνων. Αμήν.
(Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς, Ο Πρόλογος της Αχρίδος, Ιούνιος, εκδ. Άθως, σ. 189-190)Άγιος Παΐσιος Αγιορείτης

-Βρέ παιδιά, έχετε λίγη εµπιστοσύνη στον Χριστό! ‘Όλα όσα παραχωρεί και µας βρίσκουν, για το καλό µας το κάνει! Κι αν δεν δει ότι θα βγει κάτι καλό, δεν επιτρέπει τίποτα το άσχημο!

Ξέρει ο Θεός. Έχει πρόνοια για το πλάσμα Του.” Άμα κάνη κανείς υπομονή, έρχονται τα πράγματα στην θέση τους. Τα οικονομάει ο Θεός. Χρειάζεται όμως υπομονή χωρίς λογική. Αφού ο Θεός βλέπει, παρακολουθεί, να παραδίνεται εν λευκώ στον Θεό. Βλέπεις, ο Ιωσήφ (Γεν 37,20) δεν μίλησε, όταν τον πούλησαν οι αδελφοί του για δούλο. Μπορούσε να πη: “Είμαι αδελφός τους”. Δεν μίλησε όμως, και μετά μίλησε ο Θεός και τον έκανε βασιλιά. Άμα όμως κανείς δεν κάνη υπομονή, είναι βάσανο.

Έχω δει ψυχές που αδικήθηκαν, αλλά υπέμειναν την αδικία με καλούς λογισμούς και τους έλουσε η Χάρις σ’ αυτήν την ζωή.

Αν σκεφτόμασταν ότι ο πιο αδικημένος είναι ο Χριστός, θα δεχόμασταν με χαρά την αδικία. Όταν δέχεσαι την αδικία και δικαιολογείς τον πλησίον σου, δέχεσαι τον πολυαδικιμένο Χριστό στην καρδιά σου. Τότε ο Χριστός μένει με το ενοικιοστάσιο μέσα σου και σε γεμίζει με ειρήνη και αγαλλίαση. Για δοκιμάστε, βρε παιδιά, να ζήσετε αυτήν την χαρά! Να μάθετε να χαίρεσθε με αυτήν την πνευματική χαρά, όχι με την κοσμική. Πάσχα θα έχετε τότε κάθε μέρα. Δεν υπάρχει μεγαλύτερη χαρά από την χαρά πού νιώθεις, όταν δέχεσαι την αδικία.

Γι΄ αυτό οι αδικημένοι είναι τα πιο αγαπημένα παιδιά του Θεού. Γιατί ως αδικημένοι έχουν στην καρδιά τους τον αδικημένο Χριστό και αγάλλονται στην εξορία και στην φυλακή σαν να βρίσκωνται στον Παράδεισο, διότι, όπου Χριστός εκεί Παράδεισος.

Τις δοκιμασίες να τις δεχόμαστε με υπομονή, χωρίς στενοχώρια, σαν ευλογία του Θεού. Όταν κάποιος μας αδικεί, πρέπει να χαιρόμαστε και να θεωρούμε αυτόν που μας αδικεί μεγάλο ευεργέτη. Διότι γίνεται αιτία αποταμιεύσεως μας στην άλλη ζωή. Με τις δοκιμασίες που επιτρέπει ο Θεός μας κάνει να ετοιμαζόμαστε για την ουράνια βασιλεία Του, έχοντας στο χέρι του το διαβατήριο των δοκιμασιών.

Όταν συκοφαντηθούμε ή αδικηθούμε είτε από επιπόλαιους είτε από πονηρούς ανθρώπους, που έχουν κακότητα και διαστρέφουν και την αλήθεια, εάν μπορούμε, καλά είναι να μη θέλουμε να δικαιωθούμε, όταν η αδικία αφορά μόνον το άτομό μας. Ας συνεχίζουν οι άνθρωποι που έχουν ως τυπικό να κρίνουν και να κατακρίνουν, να μας αδικούν, γιατί συνέχεια με τον τρόπο τους αυτόν μας ετοιμάζουν χρυσά στεφάνια για την αληθινή ζωή. Φυσικά, όσοι είναι κοντά στον Θεό ποτέ δεν καταριούνται, γιατί δεν έχουν κακότητα αλλά όλο καλωσύνη και ό,τι κακό κι αν πετάξη κανείς σ’ αυτούς τους αγιασμένους ανθρώπους αγιάζεται, και αισθάνονται μεγάλη, κρυφή χαρά.

Ο άνθρωπος ,αν θέλη να μη βασανίζεται, πρέπει να πιστέψη στο « χωρίς εμού ου δύνασθε ποιείν ουδέν », που είπε ο Χριστός. Να απελπισθή δηλαδή από τον εαυτό του με την καλή έννοια και να πιστέψη στην δύναμη του Θεού. Όταν κανείς απελπισθή με την καλή έννοια από τον εαυτό του ,τότε βρίσκει τον Θεό.
«Την πάσαν ελπίδα μου εις σε ανατίθημι »…Δεν αφήνουμε το Θεό νοικοκύρη να μας κυβερνάει• γι’ αυτό ταλαιπωρούμαστε. Πρέπει να αφήσουμε εν λευκώ τον εαυτό μας και το μέλλον μας στη Θεία Πρόνοια, στο θείο θέλημα, και ο Θεός θα μας φροντίσει. Να έχουµε απόλυτη εµπιστοσύνη.
Ας αναθέσουμε τον εαυτό μας, τα παιδιά μας, την οικογένειά μας, την ζωή μας ολόκληρη στον Χριστό ο οποίος σαν Θεός που είναι μπορεί να μας περάσει μέσα από την φωτιά και την τρικυμία χωρίς να πάθουμε το παραμικρό.

Ο Καλός Θεός όλα θα τα οικονομήση με τον καλύτερο τρόπο, αλλά χρειάζεται πολλή υπομονή και προσοχή, γιατί πολλές φορές, με το να βιάζωνται οι άνθρωποι να ξεμπλέξουν τα κουβάρια, τα μπλέκουν περισσότερο. Ο Θεός με υπομονή τα ξεμπλέκει.

Δεν είναι τίποτε δύσκολο για τον Θεό ούτε για έναν Άγιο. Το εμπόδιο σ’ εμάς τους ανθρώπους είναι η ολιγοπιστία, με την οποία εμποδίζουμε τις μεγάλες θείες δυνάμεις να μας πλησιάσουν.
Και ενώ υπάρχει τόσο μεγάλη δύναμη δίπλα μας, εμείς, επειδή υπάρχει μέσα μας σε μεγάλο βαθμό το ανθρώπινο στοιχείο, δεν μπορούμε να καταλάβουμε το θείο, που ξεπερνάει όλου του κόσμου τις ανθρώπινες δυνάμεις, γιατί οι θείες δυνάμεις είναι παντοδύναμες.
Καθόμαστε πολλές φορές άδικα, ώρες ολόκληρες, για να βρούμε μόνοι μας λύση σε ένα θέμα, χρησιμοποιώντας όλη την απειρία μας.
Το κεφάλι μας γίνεται κουδούνι, τα μάτια μας τσούζουν, ο ύπνος δεν μας πιάνει, γιατί μας έχει πιάσει το ταγκαλάκι με επίμονες σκέψεις.
Τελικά βρίσκουμε μία λύση, αλλά μετά ο Θεός μας βρίσκει άλλη, καλύτερη λύση, που δεν την είχαμε σκεφθή εμείς, και μας μένουν ο πονοκέφαλος και τα ξενύχτια. Όσο και αν είναι σωστή η δική μας σκέψη, όταν δεν είναι ο Θεός μπροστά, το κεφάλι κουράζεται και έρχεται πονοκέφαλος, ενώ η προσευχή με την εμπιστοσύνη στον Θεό ξεκουράζει.
Γι’ αυτό ας αφήνουμε με εμπιστοσύνη στον Θεό τα δυσκολοκατόρθωτα ανθρωπίνως και να μη στηριζώμαστε στις δικές μας ανθρώπινες προσπάθειες, και Εκείνος θα κάνη ο,τι είναι καλύτερο.

Όσοι πονάνε πολύ και για την σωτηρία όλου του κόσμου και βοηθάνε με τον τρόπο τους (αγωνιζόμενοι) και εμπιστεύονται τον εαυτό τους ταπεινά στα χέρια του Θεού, αυτοί νιώθουν και την μεγαλύτερη χαρά του κόσμου, και η ζωή τους τότε είναι μια συνεχής δοξολογία, γιατί φτερουγίζουν εσωτερικά σαν άγγελοι, δοξολογώντας μέρα-νύχτα τον Θεό.

Οι φιλότιμοι, επειδή κινούνται στον ουράνιο χώρο της δοξολογίας, δέχονται με χαρά και τις δοκιμασίες και δοξάζουν τον Θεό και για αυτές, όπως και για τις ευλογίες, και δέχονται συνέχεια την ευλογία του Θεού από όλα και λιώνουν εσωτερικά τότε από ευγνωμοσύνη στο Θεό, την οποία δηλώνουν με κάθε πνευματικό τρόπο, σαν παιδιά του Θεού.

***

Απολυτίκιον Αγίου Ιγνατίου του Θεοφόρου.
Ήχος δ’.

Και τρόπων μέτοχος, και θρόνων διάδοχος, των Αποστόλων γενόμενος, την πράξιν εύρες θεόπνευστε, εις θεωρίας επίβασιν, διά τούτο τον λόγον της αληθείας ορθοτομών, και τη πίστει ενήθλησας μέχρις αίματος, Ιερομάρτυς Ιγνάτιε, Πρεσβεύε Χριστώ τω Θεώ, σωθήναι τας ψυχάς ημών.

God cannot be defeated, you have relinquished your struggle to the One Stronger than yourself and the Stronger will victoriously fight for you. Saint Nikolai Velimirovič

St. Ignatius of Antioch “Theophorus”

Commemorated on December 20 and January 29 (Translation of Relics)

Homily:
About revenge and the Avenger
by Saint Nikolai Velimirovič

“Say not, I will repay evil! Trust in the Lord and He will help you” (Proverbs 20:22).

Do not be vengeful; do not return evil for evil. The evil from your neighbor is sufficient. If you return evil for evil to him, you will double the evil in the world. If you do not return evil for evil to him, he can still burn out his evil through repentance. Thus, you will reduce evil in the world through patience and forgiveness.

Do not be vengeful; do not return evil for evil. “But wait on the Lord,” He sees and remembers and, in your time, even you and your evil doer will know that God sees and remembers. You ask yourself: What have I done in that I have not returned evil for evil? You have done the wisest deed that you could do in the given situation, i.e.; you have relinquished your struggle to the One Stronger than yourself and the Stronger will victoriously fight for you. If you enter into battle with the evil doer you might be defeated. But God cannot be defeated. Therefore, relinquish your struggle to the Victorious and Undefeated One and patiently wait.

Learn from a small child. If someone attacks a child in the presence of his parents, the child does not return the attack by attacking but rather looks at his parents and cries. The child knows that his parents will protect him. How is it that you do not know what a little child knows? Your heavenly Parent is constantly beside you. That is why, do not be vengeful; do not return evil for evil rather look at your Parent and cry. Only in this way will you guarantee victory for yourself in conflict with evil men.

O Almighty Lord Who said: “Vengeance is Mine” (Romans 12:19 Hebrews 10:30), protect us from the unrighteous ones by Your almighty hand and restrain us from vengeance. Counsel us by Your Holy Spirit that the greater heroism is to endure rather than to avenge.

To Thee be glory and praise forever. Amen.
http://prologue.orthodox.cn/June19.htm

***

The holy martyrs, seized with the love of Christ, were like unquenchable flames. This love eased their sufferings and made their deaths sweet. St. Chrysostom says of St. Ignatius: “He put off his body with as much ease as one takes off his clothes.” Traveling to Rome to his death, Ignatius feared only one thing: that Christians would somehow prevent his martyrdom for Christ, by their prayers to God or in some outward manner. Therefore he continually implored them, in writing and in speech, not to do this. “Forgive me,” he said. “I know what is for my benefit. I but begin to be a disciple of Christ when I desire nothing, either visible or invisible, save to attain Christ. May every diabolical torture come upon me: fire, crucifixion, wild beasts, the sword, tearing asunder, the crushing of my bones, and the dismemberment of my whole body–only that I may receive Jesus Christ. It is better for me to die for Christ than to reign to the ends of the earth…. My love is nailed to the Cross, and there is no fire of love in me for any earthly thing.” When he was brought to the circus, he turned to the people with these words: “Citizens of Rome, know that I am not being punished for any crime, neither have I been condemned to death for any transgression, but rather for the sake of my God, by Whose love I am overcome and Whom I insatiably desire. I am His wheat, and the teeth of the wild beasts will grind me to be His pure bread.” When he had been devoured by the wild beasts, by God’s providence his heart remained among the bones. When the unbelievers cut open the saint’s heart, they saw inside, inscribed in golden letters, the name Jesus Christ.
The Prologue of Ohrid: Lives of Saints, Hymns, Reflections and Homilies for Every Day of the Year (Two Volumes) by St. Nikolai Velimirovic
http://prologue.orthodox.cn/December20.htm

When an unexpected misfortune happens to us who are innocent, we should not immediately grieve, but rather we should try to see God’s providence in the situation.
–Saint Nikolai Velimirovic

For our love for God is demonstrated above all by the way we endure trials and temptations.
–Saint Gregory Palamas

Saint Paisios of Mount Athos

Completely have trust in God, leave everything in His hands, and believe that His love will act for your own benefit. Then God will take care of everything, because there is nothing He cannot do; everything is easy for Him. The difficult thing is for man to decide to humble himself and leave everything to God’s providence and love.

God’s help can’t be obstructed, neither by men nor demons. Nothing is difficult for God or a Saint. The obstacle for us humans is our lack of faith, which prevent the great divine energies from coming to us. And while there is such a great power next to us, we, because there is such a great amount of the human element in us, cannot understand the divine energies which exceed all of the world’s human powers, because they are omnipotent… we can leave to God those activities which are difficult to achieve by human means and not be dependent upon our human efforts, reassured that God will do what is best.

When we consider that the most wrongly accused is Christ, we would receive injustice with joy. I have seen injured souls who have endured injustice with good thoughts, and have been showered with God’s Grace in this life. 

The just person is usually given the worst position, or may even lose his position to others. They abuse him and step all over him. Don’t we have the saying, “They walk over corpses; they stop at nothing?” But the more people push the just and righteous person down, the more the Good God lifts him up, like a cork. It’s not easy though and it takes a lot of patience. Patience clears up so many things.

When someone lives according to the Gospel, he is entitled to divine help. He walks with Jesus Christ. What can we say? The man has earned His blessing. This is the foundation of it all. Once that is given, there is nothing to fear. The important thing is that Christ, Panaghia and the Saints should find rest in everything we do, and when that happens, we will have their blessing and the Holy Spirit will overshadow us. Honesty is the most precious Holy Cross. If someone is dishonest even if he has a piece of the Honourable Cross on him, it’s like he has nothing. But if one is honest, he has God’s help even though he doesn’t have a piece of the Honourable Cross. Now, if he has both, well, then he’s got everything!

A pious family man had suffered many injustices in his work. But he was full of kindness and endured it all without complaining. He came to the Kalyvi once and told me all about it and then asked me, “What do you advise me to do?”
“What you should do,” I said, “is to expect the divine justice and the divine return and to be patient. Nothing is lost. In this way, you are putting ‘money’ in God’s ‘Savings Bank’. You will surely receive dividends in the next life, for all the trials you are going through now. You should know that the Good Lord rewards the unfairly treated person even in this life. And if He does not always reward him, He will surely do so with his children. God knows. He has providence for His creature. Where there is patience, things fall into place. God provides. We need patience, not logic. Since God is watching, He is observing us, we must surrender unconditionally to Him. You see, the Righteous Joseph did not say a thing when his brothers sold him into slavery. He could have said, ‘I am their brother’. But he said nothing, until God spoke and made him king (Gen 37:20 f.). But when one has no patience, he suffers.

When someone is wronged in this life either by men or by demons, God does not worry, because the soul bene­fits as a result.
–Saint Paisios of Mount Athos

Troparion St. Ignatius of Antioch (Tone 4)

By sharing in the ways of the Apostles, you became a successor to their throne. Through the practice of virtue, you found the way to divine contemplation,O inspired one of God; by teaching the word of truth without error, you defended the Faith,even to the shedding of your blood. Hieromartyr Ignatius, entreat Christ God to save our souls.

Kontakion of Ignatius the God-Bearer in the Third Tone

The divine and brilliant day of thine illustrious contests doth proclaim to all mankind Him that was born of a Virgin; for it was for Him that thou didst thirst to delight in, and didst haste to be devoured by beasts in thy longing. Hence, O glorious Ignatius, the name God-bearer was rightly given to thee.

Άγιος Ισαάκ ο Σύρος, όποιος είναι ξένος της ειρήνης, αυτός είναι ξένος και της χαράς• Λόγος ΝΗ΄: Περί της βλάβης από τον ανόητο ζήλο..

Άγιος Ισαάκ ο Σύρος ο μέγας ησυχαστής
Όσιος Εφραίμ ο Σύρος
Όσιος Παλλάδιος Eπίσκοπος Ελενουπόλεως
Όσιος Ιάκωβος ο Ασκητής

Εορτάζει στις 28 Ιανουαρίου

Ο  Άγιος Παΐσιος έλεγε: «Αν πήγαινε κανείς στο Ψυχιατρείο και διάβαζε στους ασθενείς τον Αββά Ισαάκ, θα γίνονταν καλά όσοι πιστεύουν στον Θεό, γιατί θα γνώριζαν το βαθύτερο νόημα της ζωής». Στις Επιστολές του ο Γέροντας γράφει: «Πολύ βοηθά η μελέτη στα Ασκητικά του Αββά Ισαάκ, διότι και το βαθύτερο νόημα της ζωής δίνει να καταλάβει κανείς και κάθε είδους μικρό ή μεγάλο κόμπλεξ και εάν έχει ο άνθρωπος που πιστεύει στο Θεό τον βοηθάει για να το διώξη. Η ολίγη μελέτη στον Αββά Ισαάκ αλλοιώνει την ψυχή με τις πολλές της βιταμίνες». 

«Μια μέρα με ρώτησε ο παπα-Τύχων: – Εσύ παιδί μου, τι βιβλία διαβάζεις; Του απάντησα: – Αββά Ισαάκ. – Πά, πά , πά , παιδί μου, αυτός ο άγιος είναι μεγάλος! Ούτε έναν ψύλλο δεν σκότωνε ο Αββάς Ισαάκ. Ήθελε με αυτό που είπε να τονίση την μεγάλη πνευματική ευαισθησία του Αγίου». [Οσίου Παϊσίου Αγιορείτου, Αγιορείται Πατέρες και αγιορείτικα,]

Έλεγε ότι το βιβλίο του Αββά Ισαάκ αξίζει όσο ολόκληρη πατερική βιβλιοθήκη. Στο βιβλίο (των ασκητικών του Αγίου Ισαάκ)που διάβαζε, κάτω από την εικόνα του Αγίου, που κρατά στο χέρι του ένα φτερό και γράφει, σημείωσε: «Αββά μου, δος μου την πέννα σου να υπογραμμίσω ολόκληρο το βιβλίο σου». (Αξίζει δηλαδή να υπογραμμισθή ολόκληρο το κείμενο». (Ιερομονάχου Ισαάκ, βίος Γέροντος Παϊσίου του Αγιορείτου σελ. 248).

Στο µηναίο του Ιανουαρίου στις 28, που εορτάζεται ο Άγιος Εφραίµ ο Σύρος πρόσθεσε τα εξής: «…και Ισαάκ του µεγάλου ησυχαστού και πολύ αδικηµένου».

Ο Άγιος Γέροντας της Αίγινας Ιερώνυμος ο Καππαδόκης συμβούλευε τα πνευματικά του παιδιά: «Να μην περάσει μέρα χωρίς να διαβάσεις έστω και μια σελίδα από τον αββά Ισαάκ. Εγώ πολύ τον αγαπώ τον ευλογημένο, γέροντά μου τον έχω, έστω ένα φύλλο την ημέρα.
Εκεί θα βλέπεστε σαν σε καθρέφτη.
Είναι καθρέφτης ο Ισαάκ. Να βλέπετε δηλ. που βρίσκεσθε.
Επίσης, είναι το θερμόμετρο ο Ισαάκ.
Εκεί μέσα θα βλέπεις τον εαυτόν σου.
Εις τον Ισαάκ θα βλέπεις τους λογισμούς σου: τι μελετούν; Τα πόδια σου που βαδίζουν; Φως τα μάτια σου αν βλέπουν.
Στον Ισαάκ, θα βρεις πολλούς και σωστούς τρόπους, απλανείς, δια να βοηθηθείς πνευματικά.
Του Ισαάκ του Σύρου τους Λόγους, μετά τις δέκα φορές πού θα τους διάβασης, τότε θα καταλάβεις την αξία τους!»

«Ο Ισαάκ ο Σύρος κρύβει ένα µεγάλο θησαυρό. Ανοίξετέ τον, διαβάσετέ τον πλουτίσατε πνευµατικά... Αν δεν έχεις Ισαάκ Σύρο, και αν δεν έχεις λεφτά να τον αγοράσης, να πάρης µια τσάντα και να βγης να ζητήσης χρηµατα και να τον πάρης… Όταν το διαβάζης και χαίρεσαι και ελέγχεσαι… Να διαβάζετε ένα φύλλο την
ηµέραν, να βλέπεσθε σαν σε καθρέφτη».

Γράφει ο μακαριστός κυρ Φώτης Κόντογλους για τον αββά Ισαάκ τον Σύρο
“…Aς μη σιμώση κανένας σε τούτη την ατίμητη κιβωτό μ’ ελαφρύν λογισμό, αλλά με φόβο και με τρόμο. Γιατί αλλοιώς, άδικα θα θελήση να δροσιστή απ’ αυτή την αγιασμένη βρύση όποιος έχει τη γέψη του χαλασμένη από τα θολά και φαρμακερά πιοτά του κόσμου.
“Για τον άγιο Iσαάκ μπορεί να πη κανένας πως η Σοφία κάθισε σαν μέλισσα χρυσή απάνω στο στόμα του. Όχι η σοφία των σοφών, η μάταια κ’ η σαστισμένη, αλλ’ η αμάραντη, η πηγή της αφθαρσίας, που ελευθερώνει αληθινά όποιον την κατέχει…
“K’ επειδή το Πνεύμα το Άγιο μιλά με το στόμα του, τα λόγια του είναι εξαίσια στο κάλλος, από θείον οίστρον πυρπολημένα. Για τούτο, μ’ όλο που γράφει τόσα πολλά ο τρισμακάριος, απομένει μέσα στο πνεύμα μας μια ιερή σιωπή, σαν να μη μίλησε κανένας, παρά σαν να ακούμε ένα μακρινό αντιλάλημα κάποιας θάλασσας που δεν τη βλέπουμε…
“Tο μάτι του βλέπει τον ήλιο χωρίς να θαμπώση. Σαν αητός εξαίσιος βγαίνει μέσ’ από τα σύννεφα και πετά ατάραχος απάνω από τα μελανά βουνά, αγναντεύοντας το βαθύ πέλαγος, σε καιρό που εμείς καθόμαστε μέσα σ’ ένα στενοπήγαδο, και κράζουμε να μας ελεήση…

Η γλυκύτατη μελωδία των λόγων Του Θεού (Άγιος Ισαάκ ο Σύρος)

 1. Διηγούνται για ένα πουλί που το λένε σειρήνα, ότι όποιος ακούσει τη μελωδική φωνή του, τόσο πολύ αιχμαλωτίζεται, ώστε το ακολουθεί στην έρημο και ξεχνάει εξαιτίας του και τις ανάγκες της ίδιας του της ζωής και, στερούμενος τα απαραίτητα, πέφτει και πεθαίνει. Κάτι τέτοιο συμβαίνει και στην ψυχή. Όταν δηλ. εμπέσει μέσα της η ουράνια γλυκύτητα, τότε, από τη γλυκιά μελωδία των λόγων του Θεού, που τα αισθανόμαστε στο νου μας, ολόκληρη η ύπαρξή μας ακολουθεί το δρόμο της μελωδίας αυτής, με αποτέλεσμα να ξεχάσει τις σωματικές ανάγκες αυτής της ζωής, και ακόμη, να χάσει και την όρεξη για φαγητό, και να υψωθεί, από τούτη τη ζωή, προς το Θεό. (287).
 (Από το βιβλίο: “Ανθολόγιο από την ασκητική εμπειρία του Αγίου Ισαάκ του Σύρου”. Ερμηνευτική απόδοση – επιμέλεια, Κωνσταντίνου Χρ. Καρακόλη, Δρος Θεολογίας, Φιλολόγου. Η/Υ επιμέλεια Σοφίας Μερκούρη.)

***

Αγίου Ισαάκ του Σύρου
Λόγος ΝΗ΄: Περί της βλάβης από τον ανόητο ζήλο, που νομίζεται ως θείος

Ο ζηλωτής άνθρωπος δεν φτάνει ποτέ στην ειρήνη της διανοίας του• και όποιος είναι ξένος της ειρήνης, αυτός είναι ξένος και της χαράς• διότι εάν, όπως λένε, η ειρήνη είναι η τέλεια υγεία της διάνοιας, ο ζήλος τότε είναι ενάντιος της ειρήνης, συνεπάγεται λοιπόν, ότι όποιος έχει ανόητο ζήλο, αυτός ασθενεί μεγάλη ψυχική ασθένεια.
Άνθρωπε, εσύ που νομίζεις, ότι με τον ζήλο σου θεραπεύεις τα ξένα σφάλματα, διώχνεις την υγεία από την ψυχή σου• αν αληθινά επιθυμείς να θεραπεύσεις τους ασθενείς στην ψυχή, γνώριζε καλά, ότι οι ασθενείς και οι άρρωστοι στην ψυχή χρειάζονται περισσότερο συμπάθεια παρά επίπληξη• και πάλι, όταν εσύ δεν έχεις συμπάθεια προς τους άλλους, προξενείς στον εαυτό σου μεγάλη ψυχική βλάβη.

Οι άνθρωποι δεν κρίνουν τον ζήλο από τα είδη της σοφίας, αλλά από τις αρρώστιες στην ψυχή, ο οποίος (ζήλος) είναι αποτελέσματα μικρής νοημοσύνης και πολλής ανοησίας. Η αρχή της σοφίας του Θεού είναι η επιείκεια και η πραότητα, η οποία (σοφία) υποφέρει τις ασθένειες των ανθρώπων, και αυτό είναι κατόρθωμα γενναίας και μεγάλης ψυχής· διότι λέει ο απόστολος Παύλος, εσείς οι δυνατοί να βαστάζετε τις ασθένειες των αδυνάτων, και να διορθώνετε τον φταίκτη με πνεύμα πραότητας· από τους καρπούς του πνεύματος λαμβάνει ο απόστολος την ειρήνη και την υπομονή.

Όταν η καρδιά λυπάται για τις ασθένειες και τις αδυναμίες του σώματός της, εξ’ αιτίας των οποίων δεν μπορεί το σώμα να πράξει τα έργα της αρετής, αναπληρώνει με αυτή τη λύπη ο άνθρωπος, την αξία όλων των σωματικών έργων· οι σωματικές εργασίες χωρίς την λύπη της διανοίας είναι σαν ένα άψυχο σώμα. Όποιος έχει την καρδιά του περίλυπη, υπάρχει όμως ασθενής στις σωματικές αισθήσεις, μοιάζει με άρρωστο που παρακινούμενος από τον σωματικό πόνο, δέχεται στο στόμα του και τρώει κάθε βλαβερή τροφή. Όποιος έχει την καρδιά περίλυπη, υπάρχει όμως ασθενής στις σωματικές αισθήσεις μοιάζει με άνθρωπο που έχοντας ένα γιό, τον θυσιάζει λίγο λίγο με τα ίδια του τα χέρια. Η λύπη της καρδιάς είναι τίμια προσφορά στο Θεό, και όποιος την υποφέρει όπως πρέπει, μοιάζει με άνθρωπο, ο οποίος κουβαλάει την αγιότητα στο ίδιο του το σώμα· και όποιος πολυλογεί είτε για καλά πράγματα, είτε για κακά, είναι ανάξιος αυτής της χάρης και της αγιότητας. Η μετάνοια που γίνεται τυχαία, είναι συντριμμένο πιθάρι. Η φιλοτιμία μαζί με κατηγόρια, είναι μαχαίρι βαμμένο στο μέλι.

Τα καλά έργα που γίνονται χωρίς ελεημοσύνη είναι μπροστά στο Θεό ως κάποιος άνθρωπος, ο οποίος θυσιάζει ξένο παιδί μπροστά στα μάτια του πατέρα του. Όποιος υπάρχει ασθενής στη ψυχή, και διορθώνει τους άλλους, μοιάζει με άνθρωπο τυφλό, ο οποίος δείχνει στους άλλους τον δρόμο.

Η ελεημοσύνη και η δικαιοκρισία όταν βρίσκονται μαζί στη μια και ίδια ψυχή, μοιάζουν σαν έναν άνθρωπο, ο οποίος προσκυνά τον Θεό και τα είδωλα στον ένα και ίδιο ναό. Η ελεημοσύνη είναι ενάντια στη δικαιοκρισία· η δικαιοκρισία είναι η ισότητα του μέτρου· διότι δίνει στον καθένα το δίκαιο, και δεν παρεκκλίνει στο ένα ή στο άλλο μέρος, ούτε προσωποληπτεί στην απόδοση της δικαιοσύνης· η ελεημοσύνη όμως υπάρχει ως κάποια λύπη της ψυχής, και κινούμενη από την θεία χάρη, παρεκκλίνει και χαρίζεται με συμπάθεια σε όλους, και αυτόν που είναι άξιος τιμωρίας δεν τον παιδεύει, τον άλλον που είναι άξιος επαίνου τον γεμίζει με κάθε αγαθό. Καθώς το ξηρό χορτάρι και η φωτιά δεν είναι δυνατό να βρεθούν στο ίδιο μέρος, έτσι και η ελεημοσύνη με την δικαιοκρισία να υπάρχουν στην μία και αυτή ψυχή· καθώς δεν ζυγίζεται ο κόκκος της άμμου προς το βάρος πολλού χρυσού, έτσι και η ανάγκη της δικαιοκρισίας του Θεού δεν ζυγίζεται προς την μεγάλη του ελεημοσύνη. Καθώς μια χούφτα άμμου πέφτοντας στην μεγάλη θάλασσα χάνεται, έτσι και τα πταίσματα κάθε ανθρώπου χάνονται μπροστά στην ελεημοσύνη του Θεού· και καθώς η ποσότητα μιας χούφτας άμμου δεν φράσσει μια πηγή, η οποία αναβρύζει πολύ νερό, έτσι και η ελεημοσύνη του Θεού δεν νικιέται από την κακία των ανθρώπων.

Όπως αυτός που σπέρνει στην θάλασσα περιμένει να θερίσει, έτσι περιμένει και αυτός που μνησικακεί και προσεύχεται· όπως δεν μπορεί κάποιος να εμποδίσει την φλόγα της φωτιάς από το να ανεβαίνει προς τα πάνω, έτσι και οι προσευχές των ελεήμονων ανθρώπων δεν εμποδίζονται από του να ανεβαίνουν προς τον ουρανό· όπως τρέχει το νερό στην κατηφόρα, έτσι τρέχει και ο θυμός στην διάνοια που είναι κυριευμένη από αυτόν (το θυμό). Όποιος απέκτησε στην καρδιά του την ταπείνωση, αυτός νεκρώθηκε για τον κόσμο, και όποιος νεκρώθηκε για τον κόσμο, νεκρώθηκε από τα σωματικά πάθη. Όποιος νέκρωσε την καρδιά του από τις υποθέσεις του, αυτός νέκρωσε τον διάβολο. Όποιος έχει φθόνο στην καρδιά, έχει μαζί του τον διάβολο.

Άλλη είναι η ταπείνωση που προέρχεται από τον φόβο του Θεού, και άλλη η ταπείνωση που προέρχεται από την αγάπη του Θεού. Άλλος ταπεινοφρονεί για τον φόβο του Θεού, και άλλος για την αγάπη του Θεού· και στον πρώτο που ταπεινώνεται για την φόβο του Θεού, ακολουθεί ειρήνη των μελών του σώματος, και καλή τάξη των αισθήσεων, και καρδιά συντριμμένη σε κάθε καιρό· στον δεύτερο που ταπεινώνεται για την αγάπη του Θεού ακολουθεί πολλή απλότητα και καρδιά και που αυξάνει και δεν περιορίζεται.

Η αγάπη δεν γνωρίζει ντροπή, γι’ αυτό δεν ξέρει να τακτοποιεί τα μέλη του σώματος. Η αγάπη έχει φυσική ιδιότητα το να γνωρίζει το μέτρο της. Ω αγάπη! ευτυχισμένος, όποιος σε βρήκε λιμάνι κάθε χαράς. Έτσι αγαπά ο Θεός το σύνολο των ταπεινών, όπως το σύνολο των Σεραφείμ. Από κάθε καθαρή θυσία υπάρχει τιμιότερο στο Θεό το σώμα του φρόνιμου ανθρώπου. Η ταπείνωση και η φρονιμάδα ετοιμάζουν στην ψυχή ενέχυρο από την αγία Τριάδα.

Να πηγαίνεις προς τους φίλους σου με ευλάβεια· κάνοντας το αυτό, και τον εαυτό σου και εκείνους θα ωφελήσεις· επειδή πολλές φορές η ψυχή με την πρόφαση της αγάπης αποβάλλει το χαλινάρι της προφύλαξης· να προφυλάγεσαι, όσο μπορείς, από τις συναναστροφές σου και τις συνομιλίες σου· επειδή σε κάθε περίσταση δεν ωφελούν. Στις συναθροίσεις των πολλών ανθρώπων να προτιμάς την σιωπή· επειδή αυτή εμποδίζει πολλή ζημιά· να φυλάγεις την κοιλιά σου περισσότερο από την όραση των ματιών σου· διότι έτσι ο εσωτερικός πόλεμος γίνεται χωρίς δισταγμό ελαφρότερος του εξωτερικού. Να μη πιστεύσεις ποτέ, αδελφέ μου, ότι εμποδίζονται οι εσωτερικοί λογισμοί χωρίς την καλή τάξη στο σώμα σου. Να φοβάσαι τις κακές συναναστροφές περισσότερο από τους εχθρούς σου. Όποιος τρέφει κακή συνήθεια, είναι ως ένας άνθρωπος, ο οποίος τρέφει την φωτιά με εύφλεκτο υλικό· γιατί το μέτρο της δύναμης, της συνήθεια και της φωτιάς, αποτελείται από ύλη. Η συνήθεια αν ζητήσει κάτι μία φορά, και δεν εκπληρωθεί το αίτημα της, στη συνέχεια εξασθενεί· αν όμως κάνεις μια φορά το αίτημά της, μετά την βρίσκεις δυνατότερη εναντίον σου.

Σε κάθε περίσταση να θυμάσαι, ότι καλύτερη είναι η βοήθεια που προέρχεται από την προφύλαξη, παρά από τα έργα. Μη γίνεσαι φίλος με εκείνον που αγαπά τα γέλια, ή αγαπά να κοροϊδεύει τους ανθρώπους· επειδή σε οδηγεί σε συνήθειες που έχουν νωθρότητα και αμέλεια. Μην δείχνεις ποτέ ευχάριστο πρόσωπο σε εκείνον, ο οποίος ζει ακόλαστη ζωή· αλλά να προσέχεις να μην τον μισήσεις· και αν θέλεις να σωθεί από την αμαρτία του, βοήθησε τον, και έως θανάτου να φροντίσεις να τον σώσεις· εάν όμως υπάρχεις και εσύ ακόμα ασθενής και γεμάτος πάθη, να αποστραφείς την γιατρειά του άλλου· διότι όπως λέγουν οι πατέρες, δώσε του το άκρο της ράβδου σου, και τα άλλα παρόμοια.

Μπροστά στον υψηλόφρονα και φθονερό άνθρωπο να μιλάς με προφύλαξη· διότι ενώ εσύ ακόμη μιλάς, εκείνος εξηγεί τα λόγια σου όπως θέλει αυτός, και παίρνει αφορμή από αυτά, και κάνει στη συνέχεια και τους άλλους να παρερμηνεύουν τα λόγια σου· επειδή μεταβάλλει την έννοια των λόγων σου σύμφωνα με τα αίτια της αρρώστιας του. Σε εκείνον, ο οποίος έρχεται να κατηγορήσει τον αδερφό του μπροστά σου, δείξε πρόσωπο σκυθρωπό· και αν πράξεις έτσι, θα βρεις τον Θεό να σε προφυλάσσει και από αυτό το πάθος της κατηγόριας.

Εάν θέλεις να δώσεις κάτι σε αυτόν που έχει ανάγκη, δώσε το με όμορφο πρόσωπο, και με λόγια καλά να παρηγορείς την θλίψη του· και αν πράξεις έτσι, νικάει η ομορφιά του προσώπου σου, αυτό που δίνεις, στην καρδία του, περισσότερο την ανάγκη του σώματος του· την ημέρα που θα ανοίξεις το στόμα σου να κατηγορήσεις κάποιον, θεώρησε τον εαυτό σου νεκρό εκείνη την ημέρα, και όλα σου τα έργα μάταια, και αν ακόμη σου φαίνεται, ότι ειλικρινά και προς οικοδομή σε παρακίνησε ο λογισμός σου να μιλήσεις· γιατί ποια η ανάγκη να καταστρέψει κάποιος το σπίτι του, και να διορθώσει το σπίτι του φίλου του;

Την ημέρα που θα λυπηθείς για κάποιον άνθρωπο, ο οποίος ασθενεί ψυχικά ή σωματικά, εκείνη την ημέρα θεώρησε τον εαυτό σου μάρτυρα, και ότι έπαθες για τον Χριστό, και αξιώθηκες την ομολογία Του. Καθότι και ο Χριστός για τους αμαρτωλούς πέθανε και όχι για τους δίκαιους. Σκέψου πόσο μεγάλη είναι αυτή αρετή· στ’ αλήθεια μεγάλη αρετή είναι να λυπάται κάποιος για τους κακούς, και να ευεργετεί τους αμαρτωλούς περισσότερο παρά τους δίκαιους· αυτό ο απόστολος Παύλος το αναφέρει ως άξιο θαυμασμού· εάν σε όλα σου τα έργα μπορέσεις να έχεις την συνείδησή σου καθαρή, μην φροντίσεις να εκτελέσεις άλλη αρετή. Σε όλα σου τα έργα ας προηγηθεί η σωφροσύνη του σώματος σου και η καθαρότητα της συνείδησής σου· διότι χωρίς αυτά τα δύο κάθε άλλη αρετή θεωρείται μάταια για τον Θεό. Να γνωρίζεις ότι κάθε έργο που κάνεις χωρίς σκέψη και εξέταση υπάρχει μάταιο· καθώς ο Θεός υπολογίζει την αρετή με την διάκριση και όχι με την αδιάκριτη ενέργεια.

Ο δίκαιος, που φέγγει μπροστά στον ήλιο σαν λυχνάρι, δεν είναι σοφός. Η προσευχή του ανθρώπου που θυμάται τις κακίες των άλλων είναι σαν σπόρος σπαρμένος πάνω στην πέτρα. Ο μοναχός που δεν ελεεί, είναι σαν άκαρπο δένδρο. Ο έλεγχος, που γίνεται από φθόνο, είναι σαν φαρμακερό βέλος. Ο έπαινος του πανούργου είναι κρυμμένη παγίδα. Ο κουτός και ανόητος σύμβουλος είναι τυφλός φύλακας. Η συναναστροφή με ανόητους είναι σχίσιμο της καρδιάς. Η ομιλία του φρόνιμου είναι πηγή γλυκού νερού. Ο σοφός σύμβουλος είναι προστάτης της ελπίδας. Ο κουτός και ανόητος φίλος είναι συγκέντρωση ζημιάς. Καλύτερα είναι να βλέπει κανείς γυναίκες να πενθούν, παρά σοφό να ακολουθεί κουτό. Καλύτερα είναι να κατοικεί κάποιος με θηρία, παρά με αυτούς που κάνουν κακές συναναστροφές. Κάθισε με γύπες, και όχι με πλεονέκτη και αχόρταγο. Γίνε φίλος καλύτερα με τον φονιά, παρά με τον φιλόνικο. Καλύτερα να συνομιλείς με χοίρο παρά με τον γαστρίμαργο. Καλύτερη είναι η σκάφη του φαγητού των χοίρων, παρά το στόμα του πολύφαγου. Κάθισε καλύτερα με τους λεπρούς, παρά με τους υπερήφανους. Να καταδιωχθείς εσύ, και μη καταδιώξεις άλλους. Να συκοφαντηθείς εσύ, και μη συκοφαντήσεις άλλους. Γίνε συμπαθητικός και ήρεμος, και όχι ζηλωτής στο κακό.

Η δικαιολογία δεν είναι χαρακτηριστικό γνώρισμα του τρόπου ζωής των Χριστιανών· επειδή δεν βρίσκεται σημειωμένη στην διδασκαλία του Χριστού. Να χαίρεσαι με αυτούς που χαίρονται, και να κλαις με αυτούς που κλαίνε· διότι αυτό είναι σημάδι της καθαρότητας. Αρρώστησε με τους άρρωστους, και πένθησε με τους αμαρτωλούς, και να χαίρεσαι με αυτούς που μετανοούν. Γίνε φίλος με όλους τους ανθρώπους, αλλά κυρίως γίνε φίλος με την διάνοιά σου. Γίνε συμμέτοχος στα παθήματα όλων των ανθρώπων, αλλά σωματικά απομακρύνσου από όλους. Μην ελέγχεις κανένα, ούτε να κατηγορήσεις κανένα, ούτε τους πολύ κακούς στον τρόπο ζωής τους. Άπλωσε την στοργή σου, και σκέπασε αυτόν που φταίει, και αν δεν μπορέσεις να δεχτείς εσύ τα φταιξίματα και την παιδεία και την ντροπή αντί γι’ αυτόν, αν δεν μπορέσεις, τουλάχιστον να τον υπομένεις, και μη τον ντροπιάζεις.

Γνώριζε, αδελφέ μου ότι γι’ αυτό πρέπει να καθόμαστε μέσα στο κελί μας, για να μη μαθαίνουμε τα κακά έργα των ανθρώπων, και τότε τους βλέπουμε όλους ως άγιους· αλλά αν ελέγχουμε, και παιδεύουμε και κρίνουμε και εξετάζουμε και αδικούμε και μεμψιμοιρούμε, τότε λοιπόν σε τι διαφέρει η ζωή στην ησυχία από τη ζωή στις πόλεις; Και τι άλλο υπάρχει χειρότερο από τη ζωή στην έρημο, αν δεν απαλλαγούμε από όλα αυτά; αν δεν ησυχάζεις στην καρδιά σου, ησύχασε τουλάχιστον με την γλώσσα σου· και αν δεν μπορέσεις να τακτοποιήσεις τους λογισμούς σου, τακτοποίησε τουλάχιστον τις σωματικές σου αισθήσεις· και αν δεν είσαι μόνος με τη διάνοια σου, μείνε τουλάχιστον μόνος με το σώμα σου· και αν δεν θέλεις να εργάζεσαι σωματικά, να λυπάσαι τουλάχιστον με τη διάνοια σου· και αν δεν μπορείς να αγρυπνάς όρθιος, αγρύπνησε καθιστός ή ξαπλωμένος στο κρεβάτι σου· και αν δεν μπορείς να νηστεύσεις δύο ημέρες, νήστευσε τουλάχιστον ως το απόγευμα· και αν δεν μπορείς πάλι ως το απόγευμα, μη χορταίνεις την κοιλιά σου· και αν δεν είσαι άγιος στην καρδιά, γίνε καθαρός στο σώμα σου· και αν δεν πενθεί η καρδιά σου, ας πενθεί το πρόσωπο σου· και αν δεν μπορείς να ελεήσεις, μίλησε τουλάχιστον ως αμαρτωλός· και αν δεν είσαι ειρηνοποιός, μη γίνεσαι τουλάχιστον φιλοτάραχος· και αν δεν υπάρχεις ικανός και έμπειρος, γίνε ακούραστος στο φρόνημα· και αν δεν είσαι νικητής, μη υπερηφανεύεσαι μπροστά στους αίτιους και υπεύθυνους· και αν δεν μπορείς να φράξεις το στόμα εκείνου που κατηγορεί τον αδελφό του, φύλαξε τουλάχιστον το δικό σου, και μη συμφωνήσεις μαζί του.

Γνώριζε καλά, ότι αν βγει από σένα φωτιά, και κάψει ολοκληρωτικά τους άλλους, τις καμένες ψυχές θα τις ζητήσει ο Θεός από τα χέρια σου· και αν δεν βάλεις εσύ την φωτιά, αλλά συνεργείς με αυτόν που την ανάβει, και χαίρεσαι γι’ αυτό, θα είσαι συμμέτοχος στο κακό που έγινε την ημέρα της κρίσεως. Αν αγαπάς την πραότητα, να ειρηνεύεις με τον εαυτό σου· και αν αξιωθείς την ειρήνη, θα χαίρεσαι σε κάθε περίσταση. Ζήτησε φρονιμάδα, και όχι χρυσό. Ντύσου την ταπείνωση, και όχι το βυσσινί φόρεμα των βασιλιάδων. Απόκτησε την ειρήνη, και όχι κοσμική βασιλεία.

Δεν είναι φρόνιμος αυτός που δεν έχει ταπείνωση· και όποιος δεν έχει ταπείνωση δεν θα σκεφτεί ποτέ σωστά. Δεν είναι ταπεινόφρονας όποιος δεν είναι ειρηνικός· και όποιος δεν είναι ειρηνικός, δεν είναι ούτε ταπεινόφρονας· και όταν δεν είναι κάποιος ειρηνικός, δεν θα χαρεί ποτέ του. Σε όλους τους δρόμους των αρετών στους οποίους περιπατούν οι άνθρωποι στον κόσμο, δεν βρίσκουν ειρήνη, αν δεν πλησιάσουν πρώτα στην ελπίδα του Θεού· επειδή η καρδιά δεν ειρηνεύει από τους κόπους και τα εμπόδια έως ότου δεν αποκτήσει την ελπίδα· όταν όμως την αποκτήσει, τότε θα ειρηνεύσει, και θα χαρεί· και αυτό είναι εκείνο που είπε το προσκυνημένο στόμα του Χριστού· «ελάτε σε μένα όλοι οι κουρασμένοι και οι φορτωμένοι, και εγώ θα σας αναπαύσω»· πλησίασε, λέει, σε μένα, και αναπαύεσαι από τον κόπο και τον φόβο.

Η ελπίδα στον Θεό αναπτερώνει την καρδιά, ο φόβος όμως της κολάσεως την συντρίβει. Το φως του διάνοιας γεννά την πίστη, και η πίστη γεννά την παρηγοριά της ελπίδας, και η ελπίδα στερεώνει την καρδιά. Η πίστη είναι η φανέρωση της σύνεσης, και όταν σκοτιστεί η διάνοια, κρύβεται η πίστη, και τότε μας κυριεύει ο φόβος, και μας κόβει την ελπίδα. Η πίστη που προέρχεται από την μάθηση (την διδασκαλία), δεν ελευθερώνει τον άνθρωπο από την υπερηφάνεια και τον δισταγμό, αλλά η πίστη που φανερώνεται από την φρονιμάδα, και ανατέλλει από την γνώση και την κατανόηση (την εμπειρία), και γι’ αυτό λέγεται επίγνωση (ολοκληρωμένη γνώση) και φανέρωση της αλήθειας. Έως ότου να γνωρίσει ο νους τον Θεό, και με την επίγνωση να τον καταλάβει ως Θεό, δεν αγγίζει ο φόβος την καρδιά. Όταν μας παραχωρηθεί και πέσουμε σε σκότιση, ώσπου να ταπεινωθούμε, μας συμβαίνει να φοβόμαστε, για να οδηγηθούμε στην ταπείνωση και την μετάνοια.

Ο Υιός του Θεού υπέμεινε τον σταυρό για μάς· ας έχουμε λοιπόν εμείς οι αμαρτωλοί θάρρος στην μετάνοια· διότι αν μόνο το σχήμα της μετάνοιας μετέβαλε την οργή του Θεού τον καιρό του βασιλιά Αχαάβ, πόσο περισσότερο δεν θα εξιλεώσει αμέσως τον Θεό η αληθινή μας μετάνοια; και αν το σχήμα μόνο της ταπείνωσης επέστρεψε πίσω την οργή του Θεού από εκείνον, του οποίου η μετάνοια δεν ήταν αληθινή, πόσο περισσότερο δεν θα την πάρει πίσω αυτήν αμέσως από μάς; αρκεί η λύπη της διάνοιας μας από κάθε άλλη σωματική εργασία.

Ο άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος λέει, ότι υπάρχει ναός της θείας χάρης εκείνος που θυμάται πάντα τον Θεό, και μεριμνά για την κρίση του· και τι άλλο είναι η μέριμνα της κρίσης του Θεού, παρά το να ζητεί κάποιος πάντοτε να απολαύσει την αιώνια ανάπαυση, και να λυπάται συνέχεια, γιατί δεν μπορεί να φτάσει στην τελειότητα εξ’ αιτίας της ασθένειας της φύσης του και η παντοτινή αυτή λύπη είναι το να βαστάζει στην ψυχή του την συνεχή ενθύμηση του Θεού, όπως είπε ο άγιος Βασίλειος. Αμετεώριστη ευχή είναι εκείνη που προξενεί στην ψυχή καθαρή την έννοια του Θεού· και κατοίκηση του Θεού στην καρδιά είναι το να έχει κάποιος μέσα του την ενθύμηση του Θεού, και με αυτόν τον τρόπο γινόμαστε ναός του Θεού· αυτό δεν είναι φροντίδα και μέριμνα συντριμμένης καρδιάς για την ετοιμασία της ανάστασης; Στο Θεό μας δόξα στους αιώνες. Αμήν.

(Αββά Ισαάκ του Σύρου , Λόγος ΝΗ΄, Περί τῆς βλάβης οπό τον ανόητο ζήλο πού νομίζεται ως θείος, Ευρεθέντα Ασκητικά, ἐκδ. Ρηγόπουλου).
http://www.oodegr.com/oode/psyxotherap/mwr_zil1.htm

Απολυτίκιον Οσίου Ισαάκ Σύρου.Ήχος γ’ Θείας πίστεως

Καταγώγιον θεογνωσίας αγιότητος και θεωρίας των μοναστών οδηγός ακριβέστατος, κατευθύνεις ηδύνης εκάστοτε, τους σπουδαστάς των σων λόγων θεόσοφε, Ισαάκ Σύρε Όσιε, Χριστόν τον Θεόν ικέτευε, φωτίσαι αγιάσαι τας ψυχάς ημών.

Απολυτίκιον Οσίου Ισαάκ Σύρου.
(Γερασίμου Μικραγιαννανίτου)
Ήχος πλ. α΄. Τον συνάναρχον Λόγον

Αρετών ταις ακτίσι καταλαμπόμενος, της εν Χριστώ πολιτείας φωστήρ πολύφωτος, θεοφόρε Ισαάκ ώφθης εν Πνεύματι, και κατευθύνεις ασφαλώς, σωτηρίας προς οδόν, διδάγμασι θεοπνεύστοις, τους ευφημούντας σε Πάτερ, ως του Χριστού θείον θεράποντα.

Έτερον Απολυτίκιον του Οσίου Ισαάκ του Σύρου.
(Αθανασίου Σιμωνοπετρίτου)
Ήχος δ´. Ο υψωθείς.

Της μετανοίας την χριστόρειθρον γλώτταν, της κατανύξεως και πένθους εργάτην, διδάσκαλον θεόπνευστον χορού των μοναστών, Ισαάκ τον πάνσοφον, ικετεύσωμεν πόθω, όπως άπερ γεγραφεν εν τη βίβλω εις πράξιν, μεταποιήσωμεν προθύμως αδελφοί, και αιωνίας ζωής απολαύσωμεν.

Ήχος πλ. α·. Χαίροις ασκητικών

Χαίροις ο Ιερός Ισαάκ, της ησυχίας υποφήτης θεόσοφος· εν ταύτη γάρ ηγωνίσω, αποκαθάρας σαυτόν, των προσύλων πάντων δι· ασκήσεως· εντεύθεν ανύψωσαι των γηίνων προλήψεων, και όλος ώφθης, τη καρδία μετάρσιος, φως το άυλον, απορρήτως δεχόμενος· γνόφον γάρ τον υπέρφωτον, υπήλθες εν σώματι, και καθαρώς προσωμίλεις, νοῖ τελείω τω Κτίσαντι. Αυτόν εκδυσώπει, και ημίν δοθήναι Πάτερ, φως θείας χάριτος.

Στίχ. Μακάριος ανήρ ο φοβούμενος τον Κύριον…

Χαίροις ο Ιερός Ισαάκ, των Μοναστών καθηγητής και υπόδειγμα, και τύπος εν εγκράτεια, και νοερά προσευχή, και έν πάσι τρόποις βίου κρείττονος· ως πράξας γαρ Όσιε, ως φησίν ο Σωτήρ ημών, καλώς διδάσκεις, καθαρώς πολιτεύεσθαι, εν σεμνότητι, και ζωής τελειότητι. Όθεν δίδου εκάστοτε, ισχύν ημίν άνωθεν, κατά τους λόγους σου Πάτερ, εύαρεστείν τω Θεώ ημών, ως αν μετά τέλος, τού Χρίστου την βασιλείαν κληρονομήσωμεν

Ήχος πλ. δ·. Ω του παραδόξου θαύματος!

Πάτερ Ισαάκ θεσπέσιε, δι· ησυχίας πολλής, πρός ουράνιον έρωτα, τον νουν σου επτέρωσας, σεαυτόν αρνησάμενος· και θεωρίαις θείαις και πράξεσιν, ημάς παιδεύεις προς τελειότητα· όθεν τιμώμέν σε, ως σοφόν διδάσκαλον, και οδηγόν, την αγίαν μνήμην σου, πανηγυρίζοντες.

Ήχος δ’·. Έδωκας σημείωσιν.

Βίβλος η των λόγων σου, οία λειμών ευωδέστατος, διδαχών σου τοις άνθεσιν, ευφραίνει μακάριε, ημών τας αισθήσεις, τας της διανοίας, καί δυσωδίαν των παθών, και ακηδίας εκ των ψυχών ημών, διώκει θείω Πνεύματι· σύ γαρ βιώσας ως άγγελος, κατευθύνεις τον νουν ημών, Ισαάκ προς τα κρείττονα.