Η Παναγία, ήταν μία Μάνα με μεγάλη αρχοντιά, «μία Αρχοντομητέρα!» Η εμφάνιση της Παναγίας της Ελευθερώτριας στον Άγιο Παΐσιο τον Αγιορείτη

Άγιος Ανανίας ο Απόστολος, Όσιος Ρωμανός ο Μελωδός, Αγία Σκέπη της Υπεραγίας Θεοτόκου εν Βλαχερναις, Όσιος Ιωάννης ο ψάλτης ο καλούμενος Κουκουζέλης,
Εορτασμός της εμφάνισης του Ζωοδόχου Στύλου (Σβετιτσχόβελι) με τον Άρραφο Χιτώνα του Κυρίου στη Μτσχέτα της Γεωργίας (4ος αι.)
Άγιοι ισαπόστολοι Βασιλείς της Γεωργίας Μιριάν και Νάνα (4ος αι.)
Αγία Σιδωνία (33 μ.Χ.)
Αγία Σιδωνία, μαθήτρια της Αγίας Νίνας και Άγιος Αβιάθαρ πατήρ της αγίας Σιδωνίας της Μτσχέτα (4ος αι.)
Σύναξη της Υπεραγίας Θεοτόκου της Γοργοεπηκόου
Σύναξη της Παναγίας της Γιάτρισσας
Σύναξη της Παναγίας της Ελευθερώτριας εν Βασσαρά Σπάρτης

Εορτάζουν την 1η Οκτωβρίου

Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης: “Η Παναγία απαντά αμέσως στην προσευχή μας”

–Γέροντα, γιατί η Παναγία άλλοτε µου δίνει αµέσως αυτό που της ζητώ και άλλοτε όχι;
–Η Παναγία, όποτε έχουµε ανάγκη, απαντά αµέσως στην προσευχή µας• όποτε δεν έχουµε, µας αφήνει, για να αποκτήσουµε λίγη παλληκαριά…Τώρα μας βοηθούν πιο πολύ ο Χριστός, η Παναγία, οι Άγιοι, αλλά δεν το καταλαβαίνουμε. Πώς μας φυλάει ο Θεός και δεν το καταλαβαίνουμε!..Ο,τι καλό κι αν βρη ο άνθρωπος να πη για την Παναγία, δεν θα μπορέση να εκφράση το μεγαλείο Της. Η Παναγία έφερε στον κόσμο την παραδεισένια χαρά. 

Και μόνον το όνομα Της να βρω κάπου γραμμένο, το ασπάζομαι με ευλάβεια και σκιρτάει η καρδιά μου.

***

Γέροντας Θαδδαίος της Βιτόβνιτσα

Κάποτε που ήμουν σε πολύ δύσκολη κατάσταση, είδα σε όραμα τον Σωτήρα να μου λέει ότι πρέπει να προσπέσω στην Υπεραγία Μητέρα Του, διότι εκείνη είναι η προστάτις των μοναχών. Αυτός είναι ο λόγος που πρέπει να πασχίζουμε διαρκώς• αυτός είναι ο λόγος που έχουμε «πόλεμο λογισμών». Αυτός ο πόλεμος των λογισμών δεν μαίνεται εναντίον σάρκας και αίματος, αλλά εναντίον των πονηρών πνευμάτων, που κρατούν τον αιώνα τούτο, (πρβλ. Εφεσ. 6, 12). Ο απόστολος Παύλος λέει, «Τόν ἀγῶνα τόν καλόν ἠγώνισμαι… τήν πίστιν τετήρηκα» (Β΄ Τιμ. 4:7).

Κι έτσι, πρέπει πάντοτε να προσπίπτουμε στον Κύριο και την Υπεραγία Θεοτόκο. Πρέπει να προσευχόμαστε να μας αξιώσει να Τον αγαπήσουμε όπως Τον αγαπούν η Υπεραγία Θεοτόκος, οι άγγελοι και οι Άγιοι. Ο παντοδύναμος Κύριος μπορεί σίγουρα να μας βοηθήσει σ᾿ αυτό. Ποθεί να είμαστε έτσι, ώστε να είμαστε εν αγάπη μαζί Του, εγκολπωμένοι για πάντα και για όλη την αιωνιότητα. Εύχομαι να προσεύχεστε όλοι σας στον Κύριο να σας αξιώσει να Τον αγαπήσετε κατ᾿ αυτό τον τρόπο. Έτσι θα νιώσετε ειρήνη, ηρεμία στην καρδιά σας, διότι θα έχετε δώσει την καρδιά σας σ᾿ Εκείνον που είναι άπειρος και που μπορεί να σας χαρίσει απεριόριστη αγάπη και ειρήνη.

***

Η Παναγία η Ελευθερώτρια εμφανίζεται στον Άγιο Παΐσιο τον Αγιορείτη

Την επόμενη Μεγάλη Σαρακοστή, στις 21 Φεβρουαρίου 1985 (π. η.), ο Όσιος δέχθηκε την επίσκεψη της Παναγίας. Ήταν 10:30 το βράδυ, και ένιωθε τόσο εξαντλημένος, που έτρεμαν τα πόδια του. Σκέφθηκε να πιή λίγο κρασί, για να τονωθή, και βγήκε από το Καλύβι, για να πάει στην αποθήκη κάτω από την απλωταριά, όπου είχε δύο μπουκάλια. Καθώς λοιπόν προχωρούσε προς το πίσω μέρος της Καλύβης, ελεεινολογώντας τον εαυτό του που σκέφθηκε να πιή κρασί, είδε στο ξέφωτο, 4-5 μέτρα πιο πέρα από την απλωταριά, την Παναγία με την μορφή που έχει στην εικόνα της Ελευθερώτριας. Ήταν μία Μάνα με μεγάλη αρχοντιά, «μία Αρχοντομητέρα!» Φορούσε ολόλευκα ενδύματα και άστραφτε τόσο πολύ που, ενώ ήταν νύχτα, έλαμψε όλος ο τόπος! Την είδε να τον κοιτάζει με βλέμμα γλυκό, γεμάτο στοργή, και να έρχεται προς το μέρος του.
Καθώς Την έβλεπε να πλησιάζει σε ένα σημείο, όπου οι παλαιότεροι –πριν από 50 χρόνια- είχαν τον ιδιαίτερο χώρο, φώναξε με ευλάβεια: «Παναγία μου, φθάνει! Ευλόγησέ με από ‘κεί, μην πλησιάσεις άλλο, γιατί ο τόπος είναι ακάθαρτος και εγώ είμαι ακάθαρτος». Η Παναγία τον ευλόγησε και χάθηκε από μπροστά του. «Ύστερα, και η καρδιά έσπασε, και τα μπουκάλια έσπασαν», έλεγε ο Όσιος. Η καρδιά του έσπασε από χαρά, και τα μπουκάλια με το κρασί ήταν πλέον άχρηστα· είχε μεθύσει από το ουράνιο κρασί, και δεν ένιωθε πλέον ούτε αδυναμία ούτε εξάντληση.
Ύστερα από αυτό το γεγονός ρωτούσε: «Τι κρασί πίνουν στον Παράδεισο; Ήπιες καμμιά φορά;». Και διηγούμενος κάποτε το θείο αυτό γεγονός, είπε: «Η μέθη η ουράνια είναι καλή, αλλά πρέπει να είναι κανείς συνέχεια εκεί, στο ατελείωτο βαρέλι, το ουράνιο».

Όποιος έχει πολλή ευλάβεια στην Παναγία, ακούει το όνοµα Της και αλλοιώνεται. Ή, αν το βρη κάπου γραµµένο, το ασπάζεται µε ευλάβεια και σκιρτάει η καρδιά του. Μπορεί να κάνη ολόκληρη Ακολουθία µε έναν συνεχή ασπασµο στο όνοµα της Παναγίας. Και όταν προσκυνά την εικόνα Της, δεν έχει την αίσθηση ότι είναι εικόνα, αλλά ότι είναι η ίδια η Παναγία, και πέφτει κάτω λειωµένος, διαλυµένος από την αγάπη Της.

Όσο μπορείτε, να κρατάτε σφιχτά από το φόρεμα την Μεγάλη μας Αρχόντισσα Παναγία, για να σας βοηθάη.
Εύχομαι η Παναγία, που είναι η Φιλόστοργος Μητέρα όλου του κόσμου, να προστατεύη όλες σας και όλον τον κόσμο. Αμήν.

Παναγία η Γοργοϋπήκοος, ο Άρραφος Χιτώνας του Χριστού και ο Ζωοδόχος Στύλος (Σβετιτσχόβελι) στη Μτσχέτα της Γεωργίας
https://iconandlight.wordpress.com/2018/09/30/%cf%80%ce%b1%ce%bd%ce%b1%ce%b3%ce%af%ce%b1-%ce%b7-%ce%b3%ce%bf%cf%81%ce%b3%ce%bf%cf%8b%cf%80%ce%ae%ce%ba%ce%bf%ce%bf%cf%82-%ce%bf-%ce%ac%cf%81%cf%81%ce%b1%cf%86%ce%bf%cf%82-%cf%87%ce%b9%cf%84%cf%8e/

Απολυτίκιο Παναγίας Γοργοεπηκόου Ήχος α’. Της ερήμου πολίτης

Ως θεοβρυτον κρήνη των αύλων χαρίτων σου την θαυματουργόν Σου εικόνα Θεοτόκε πλουτίσαντες εκ ταύτης των θαυμάτων τας ροάς αντλούμε δαψιλώς ως εξ Εδέμ συ γαρ Γοργουπήκοος βοηθός πέλεις των εκβοώντων σοι Δόξα τοις σοις χαρίσμασιν Αγνή, δόξα τη παρθενία Σου, δόξα τη προς ημάς Σου ανεκφράστω προνοία Άχραντε.

Απολυτίκιον της Παναγίας της Ελευθερωτρίας. Ήχος α΄.Της ερήμου πολίτης

Εικόνα σου αγίαν, Ελευθερώτριαν Άχραντε, νυν πα­νευ­λαβώς προσκυνούντες, γεραίρομεν, Παρθένε· επέστη γαρ σκέπη προς ημάς, βραβεύουσα θαυμάτων προχοήν. Εκ παντοίων κινδύνων, και νόσων ημάς απαλλάττουσα ευχαρίστως βοώμεν. Δόξα τω Σε δοξάσαντι Θεώ, δόξα τω Σε μεγαλύναντι, δόξα τω ελευθερώσαντι ημάς διά του τόκου σου.

Απολυτίκιον Αρράφου του Χριστού Χιτώνος. Ήχος πλ. α΄. Τον συνάναρχον Λόγον.

Προσκυνούντες τον τόπον εναποθέσεως του Σού Αρράφου Χιτώνος, Λόγε Θεού και Θεέ, οι πιστοί πανευλαβώς Σε ικετεύομεν· Εν τη ενότητι της Σης αγαπήσεως ημάς συντήρει εις τους αιώνας και στίφη αιρετιζόντων δίωκε, Σώτερ, η Αλήθεια.

Κοντάκιον Αρράφου του Χριστού Χιτώνος. Ήχος πλ. δ΄. Τη Υπερμάχω.

Μετανοίας με χιτώνα τάχος ένδυσον
και αεί με εν ενότητι συντήρησον
μετ’ αγίας Εκκλησίας Σου, Ζωοδότα,
του Αρράφου Σου Χιτώνος τόπον άγιον
εν Ματσχέτα προσκυνούντα, Λόγε Κτίσαντος
και κραυγάζοντα· Δόξα, Σώτερ, τω κράτει Σου.

Μεγαλυνάριον.

Άρραφον Χιτώνά Σου, Λυτρωτά, ον ευρείν επόθει εν Ματσχέτα τη ιερά η Αγία Νίνα, ποθούμεν προσκυνήσαι εν γη τον κεκρυμμένον, Σώτερ Θεάνθρωπε.

Απολυτίκιον αγίων βασιλέων Μιριάν και Νάνας. Ήχος πλ. α΄. Τον συνάναρχον Λόγον.

Βασιλείς Γεωργίας θαυμάτων μέλψωμεν τους ελκυσθέντας σαγήνη της Νίνας της θεαυγούς, Νάναν ένδοξον και Μιριάν θεόκλητον, και προσκυνήσωμεν αυτών τάφους θείους εν Μονή Σαμτάβρο πιστώς βοώντες· Χριστόν θερμώς δυσωπείτε ημίν βραβεύσαι θείον έλεος.

Απολυτίκιον Αγίας Σιδωνίας. Ήχος πλ. α΄. Τον συνάναρχον Λόγον.

Εν χερσί τον Χιτώνα Χριστού τον Άρραφον,ον εδωκέ σοι βαστάσαι ο ευλαβής Ελιόζ, ο σος όμαιμος, χαράς ηδίστης έμπλεως προς τας σκηνάς του ουρανού, Σιδωνίαθαυμαστή, απήλθες Χριστώ συνείναι αεί, πιστοίς καθ’ εκάστην τω δωρουμένω θείον έλεος.

Μεγαλυνάριον

Συν τω Γεωργίω τω θαυμαστώ, και Πολυχρονία, συγγενέσι σου τον Χριστόν, Νίνα Ιβηρίας, ικέτευε απαύστως, υπέρ των όσοι πόθω, υμάς γεραίρουσι.

Advertisement

O Son of life, fill the earth of my body and Soul with Your life… Poem LIV(54), St. Nikolai Velimirovich

Icon of the Mother of God “Quick to Hear”
The Protection of Our Most Holy Lady, the Mother of God
Icon of the Mother of God ‘’The Healer’’
Icon of Panagia Eleftherotria (“Our Lady of Deliverance”)
Commemoration of the apparition of the Pillar with the Robe of the Lord under it at Mtskheta in Georgia (Светицховели- სვეტიცხოველი )
St. Sidonia of Georgia(1th century)
St. Sidonia, disciple of St. Nina and Abiatar of Georgia(4th century)
Holy Emperor Mirian III of Iberia and Empress Nana of Mtskheta, Georgia, Equals-to-the-Apostles

Commemorated on October 1

Prayers by the Lake
St. Nikolai Velimirovich, Bishop of Ochrid
Poem LIV(54)

O Son of life, fill the earth of my body and Soul with Your life, so that I may have something with which to appear among the living angels.

Without Your life I would be unable to breathe the air that the angels breathe, or to eat the bread that angels eat. I would again be an exile outside the gates of the heavenly kingdom, before which gates even now I lie like a paralytic.

The world lures me to its bread, and then stones my soul.

It lures me to a fish, and then stones my heart.

It lures me to light, and then shrouds my mind in darkness.

I do not despise one who is poor, but the world has become despicable to me; because, though it is poor, it pretends to be rich. Neither do I despise one who is selfish, but the world has become despicable to me; because, though it is selfish, it pretends to be generous. Nor do I despise one who is insane, but the world has become despicable to me; because, though it is insane, it pretends to be sane. Nor do I despise one who is sick, but the world has become despicable to me; because, though tuberculous, it intentionally contaminates the water of the healthy. I despise the imposter and the charlatan, O Lord, who bury my life with earth while speaking continuously to me about heaven.

There was once a rich shopkeeper who died. His shop and its goods were bought up by neighbors and his shop stood there empty, but always with the name of the deceased merchant still over the doors, together with lists of all the valuable gifts in the shop.

“I too am like this sort of shop,” I say to myself in shame. “I still bear the name of life, but my life is all bought up by my neighbors.”

O Son of God, Son of Life, fill my earthliness with life.

First clear the stones from my soul, and nourish it with true bread.1 Purge my heart of serpents and fill it with Yourself. And dispel the darkness from my mind, and flood it with the light of heaven.

For I shall not truly return to life, if only my soul returns to life while my heart remains stuffed with mortal desires. Nor shall I be resurrected into Your Kingdom, O Lord, if only my heart is purified while my mind still remains filled with darkness.

Truly, until all three fountainheads within me are clarified, my life will be bereft of life. If one is clarified, the other two will muddy it.

If two are clarified, the third is sufficient to muddy them both. Each of the three fountainheads within me is either the contaminator or the saviour of the other two.

O Son of Life, fill my earthliness with life. You are my Wisdom, for in You lies not only divine mentality, but also divine virginity and divine sanctity. For had You not been born out of divine virginity and divine sanctity, You would not have been Wisdom, but finite human knowledge and expertise.

O Son of God, You are the only nourishing bread of my life. I beseech You, do not turn Your face away from me, a sinner. You are the only living water that can water the parched desert of my life.2

I beseech You, do not turn Your face away from me, a sinner. You are the only fresh air, that can heal the infirmity of my life.

I beseech You, do not turn Your face away from me, a sinner. But have mercy on me and save me!

1. Cf. John 6:22-40.
2. Cf. John 7:38.
http://www.sv-luka.org/praylake/pl54.htm

Prayers by the Lake, VIII (8), by St. Nikolai Velimirovic
Written at Lake Ohrid 1921-1922.Each one of the faithful can learn much, indeed very much, from the life of the Virgin Theotokos. However, I would like to mention here only two things. First, she had the habit to frequently on Golgotha, on the Mount of Olives, in the Garden of Gethsemane, to go to Bethlehem and to other places famous because of her Son. At all of these places, especially Golgotha, she prayed on bended knees. By this, she gave the first example and incentive to the faithful to visit the holy places out of love toward Him Who, by His presence and by His passion and glory, made these places holy and significant. Second, we learn how she, in her prayer, prayed for a quick departure from this life that her soul, at the time of her separation from the body, not see the prince of darkness and his horrors, and hidden from the dark regions not encounter the power of Satan. Do you see how terrible it is for the soul to pass through the toll-gates [mitarstva]! When she, who gave birth to the Destroyer of Hades and, who herself has frightening power over demons prayed thusly, what then is left for us? Out of very great humility, she commended herself to God and did not trust in her own deeds. So much less should we trust in our deeds and even more we should commend ourselves into the hands of God, crying out for His mercy, especially for mercy at the time of the departure of the soul from the body.
The Prologue from Ohrid: Lives of Saints by Saint Nikolai Velimirovič

A Photographic Pilgrimage to the Holy Land of Georgia, the burial place of Christ’s Robe at Mtskheta in Georgia
https://iconandlight.wordpress.com/2015/10/01/8956/Troparion Icon of the Mother of God “Quick to Hear”, in Tone IV:

Let us make haste to the Theotokos amid our misfortunes,
and fall down now before her holy icon,
crying out with faith from the depths of our soul:
Hearken quickly to our entreaty, O Virgin,
in that thou art called ‘she who is quick to hear’
For thee do we, thy servants,
have as a ready helper in our needs.

Apolytikion of Robe of Christ 
Fourth Tone

On this day let us the faithful run to the divine and healing robe of our Saviour and God, Who was pleased to wear our flesh and pour out His holy Blood on the Cross, whereby He hath redeemed us from slavery to the enemy. Wherefore, we thankfully cry to Him: By Thy precious robe save and defend Orthodox Christians, and bishops, and cities, and all men everywhere, and save our souls, for Thou art the Friend of man

Ode 7 of the second Canon of the feast of the Icon, “She Who is Quick to Hear”.

Direct the desiring power of our soul to divine zeal, that it may thereby love God wholly and ever strive towards Him as the all-blessed End of desire.

O Virgin, help us to turn the incensive power of our soul against the invisible enemies of our salvation, and fill our hearts with saving love towards our neighbors and God.

To our souls reasoning give wings towards God-pleasing reflection, delivering us from thoughts contrary to God, O Mistress, and strengthen us all to think, speak and do that which is good.

O Theotokos and Virgin, rejoice, O Mary full of grace; the Lord is with thee. Blessed art thou among women, and blessed is the Fruit of thy womb; for thou hast borne the Savior of our souls.

Through the prayers of Thy most pure Mother, Lord Jesus Christ, have mercy on us!

Άγιος Γρηγόριος ο Φωτιστής της Αρμενίας και οι Αγίες Ριψιμία και Γαϊανή, συνασκήτριες της αγίας Νίνας της Γεωργίας

Αγίες Ριψιμία, Γαϊανή και άλλες Τριακονταδύο Παρθενομάρτυρες, συνασκήτριες και φίλες της Αγίας Νίνας Ισαποστόλου της Γεωργίας
Άγιοι Εβδομήκοντα (70) Μάρτυρες μαρτύρησαν μαζί με την Αγία Ριψιμία, που κρύβονταν σ’ εκείνα τα μέρη.
Άγιος Γρηγόριος Φωτιστής και Επίσκοπος της Αρμενίας
Άγιοι Αριστάκης, Βαρτάν, Χούσσικ, Ναρσής και Ισσαάκ ο Μεγάλος, απογόνοι του αγίου Γρηγορίου του Φωτιστού και καθολικοί= επίσκοποι της Αρμενίας,
Άγιος Τιριδάτης ο Γ΄ ο Μεγάλος βασιλιάς της Μεγάλης Αρμενίας και η αδελφή του Αγία Κουσαροδούκτα.

Εορτάζουν στις 30 Σεπτεμβρίου

Ο άγιος Γρηγόριος έζησε επί βασιλείας Διοκλητιανού (284-305 μ.Χ.). Ήταν Πάρθος κατά την καταγωγή, υιός του Αρσακίδου σατράπου Ανάκ, που ήταν συγγενής του Χοσρόη, βασιλιά της Μεγάλης Αρμενίας. Ο Ανάκ, λοιπόν, σε συνεργασία με το βασιλιά των Περσών Αρταξέρξη (Αρτασείρα), σκότωσε τον Χοσρόη. Αλλά οι σατράπες της Αρμενίας εκδικήθηκαν το φόνο του, σκοτώνοντας τον Ανάκ και όλη του την οικογένεια. Διασώθηκε μόνο ο διετής τότε Γρηγόριος τον οποίο η τροφός φυγάδευσε στην Καισάρεια της Καππαδοκίας. Εκεί ο άγιος βαπτίστηκε και έλαβε την ελληνοχριστιανική παιδεία. Όταν ανδρώθηκε, νυμφεύτηκε κόρη βασιλικής οικογένειας και απέκτησε δύο υιούς, τον Βαρτάνη και τον Αριστάκη τους οποίους ανέθρεψε με την πίστη του Χριστού.

Στην Καισάρεια βρισκόταν εξόριστος από τον Αρταξέρξη και ο υιός του φονευθέντος βασιλιά Χοσρόη Β’, Τιριδάτης ο Γ΄. Το 287 ο Τιριδάτης ο Γ΄ο Μέγας με την υποστήριξη των Ρωμαίων ανέκτησε τον θρόνο της Αρμενίας, οπότε και ο Γρηγόριος επέστρεψε στην πατρίδα του. 

Επιθυμώντας να έχει συγκοινωνό στις θυσίες και τον φίλο του Γρηγόριο, τον μετεκάλεσε στα ανάκτορα και προσπάθησε να τον πείσει να αρνηθεί την πίστη του Χριστού, να προσφέρει δε ως θυσία στον βωμό της θεάς Αναχίτ (Αρτέμιδος) στεφάνι από άνθη. Συνελήφθη από τον βασιλιά επειδή εκείνος δεν ήθελε να θυσιάσει και υπέμεινε γι’ αυτό πολλές τιμωρίες και βασανιστήρια. Όταν έμαθε μάλιστα ο Τηριδάτης ότι είναι υιός του Ανάκ του Πάρθου, που δολοφόνησε τον πατέρα του, βασιλιά Χοσρόη Β’ (Khosrov 279/280-287), του έδεσε τα χέρια και τα πόδια και τον έστειλε στην πόλη Αρταξά, όπου τον έριξαν σε βαθύ λάκκο, στο Χορ Βιράπ (Βαθύς Λάκκος)* γεμάτο από φίδια και άλλα ερπετά.  Στον λάκο αυτό έζησε δεκαπέντε χρόνια, τρεφόμενος κρυφά από μία γυναίκα χήρα και παρηγορούμενος θεϊκά από Άγγελο Κυρίου όπου και τον ετοίμαζε για την μεγάλη αποστολή του να γίνει φωτιστής ενός λαού. Σήμερα υπάρχει το πηγάδι αυτό ως τόπος προσευχής και προσκύνησης, αγιασμένο με τον αγώνα του αγίου Γρηγορίου. Βρίσκεται στο νοτιοδυτικό τμήμα της κύριας εκκλησίας, κάτω από το παρεκκλήσι του Αγίου Γεωργίου στο Μοναστήρι Χορ Βιράπ που χτίσθηκε εκεί, στους πρόποδες του όρους Αραράτ.

Στην αρχή της βασιλείας του ο Τιριδάτης ήταν φιλικά διατεθειμένος προς τους χριστιανούς υπηκόους του, αλλά μετά επηρεάστηκε από τον Διοκλητιανό και στράφηκε εναντίον τους με διωγμούς και μαρτύρια.Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου ο αυτοκράτορας Τηριδάτης βασάνισε με φρικτά μαρτύρια τις αγίες Ριψιμία και Γαϊανη και άλλες 35 παρθένες. Μόνο η αγία Νίνα σώθηκε με θαυμαστό τρόπο από τόν θάνατο· οδηγήθηκε από αόρατο χέρι, και κρύφτηκε θαυματουργικά στα κλειδιά μιάς άγριας τριανταφυλλιάς απ’ όπου είδε πλήθος ουρανίων Δυνάμεων να συνοδεύουν τις ψυχές των αγίων Παρθενομαρτύρων στον ουρανό.

Κύριε! Κύριε! θρηνούσα έκραζε η Αγία Νίνα όταν είδε αυτά· γιατί εμένα την άτυχη εγκαταλείπεις στο μέσον αυτών των εχιδνών και φιδιών;
Όμως ο Άγγελος της απάντησε: Μη θλίβεσαι, μόνο περίμενε λίγο, γιατί και εσύ θα οδηγηθής στην Βασιλεία του Κυρίου της δόξης, όταν αυτή η άγρια και ακανθώδη τριανταφυλιά που σε περιβάλλει, καλυφτή από ευωδιαστά άνθη, όπως εκείνα που έχουν φυτευθή στον κήπο. Όμως τώρα σήκω και πήγαινε προς τα βόρεια, όπου υπάρχει πολύς θερισμός, αλλά δεν υπάρχουν εργάτες.

Μετά τον μαρτύριο της αγίας Ριψιμίας και της συνοδίας της στην πόλη Βαγκαρσαπάτ, γνωστό και ως Ετσμιατζιν, η οργή του Θεού έπεσε πάνω στο βασιλιά Τηριδάτη, δαιμονίστηκε, έχασε τα λογικά του, έτρωγε τις σάρκες του, και βοσκούσε μαζί με τους αγριόχοιρους στα βουνά, σαν τον Ναβουχοδονόσορα. Η αδελφή του Κουσαροδούκτα (=θυγατέρα του Χοσρόη), έβλεπε επανειλημμένα τότε το ίδιο όνειρο κι άκουγε φωνή που έλεγε: ο βασιλιάς Τηριδάτης δεν πρόκειται να γίνει καλά αν δεν βγει από τον λάκκο ο Γρηγόριος και υπακούσει το θέλημά του. Πράγματι, η Κουσαροδούκτα απελευθέρωσε τον Γρηγόριο, ενώ την ίδια ώρα θεραπεύτηκε και ο βασιλιάς. Κατόπιν αυτού ο Τιριδάτης αποδέχθηκε τη νέα πίστη, βαφτίστηκε χριστιανός από τον Γρηγόριο και το 301 με βασιλική διαταγή ανακήρυξε το χριστιανισμό επίσημη θρησκεία του αρμενικού κράτους. Ο Γρηγόριος έγινε πρώτος επίσκοπος (=καθολικός) της Αρμενίας, και χειροτονήθηκε περί το 300 – 302 από τον αρχιεπίσκοπο Καισαρείας άγιο Λεόντιο. Επιστρέφοντας στην Αρμενία, έφερε μαζί του λείψανα του Αγίου Ιωάννου του Βαπτιστού και του μάρτυρος Αθηνογένους. Εγκαθίσταται στο Vagarshapat (σήμερα Echmiadzin) και ως συνεχιστής του έργου των αγίων Αποστόλων Θαδδαίου και Βαρθολομαίου βάπτισε στον Ευφράτη ποταμό τον Τιριδάτη και πολλούς Αρμενίους, Ασσυρίους και Πέρσες, έχτισε Ναούς προς τιμήν της αγίας μάρτυρος Ριψιμίας και των άλλων παρθένων και πολλούς άλλους. Ανέσυρε από το σκοτεινό λάκκο της ειδωλολατριας στο άρρητο και λαμπρότατο φως του Ήλιου της Αληθείας και Θεογνωσίας όλο τον λαό της Αρμενίας και τα γειτονικά έθνη.

Τελικώς ανεχώρησε στα υψηλότατα βουνά της Aρμενίας και εκεί ησύχασε κατά τον πόθον πού είχε σε έρημο τόπο. Έζησε σαν ερημίτης κοντά στα σπήλαια του Μανυέα (Manayark) στο όρος Sebuh.Το 325 ή 328 στις 30 Σεπτεμβρίου απήλθε προς τον Κύριο ειρηνικά και ενταφιάστηκε κοντά στην Αστιράτ. Μετά το θάνατό του, μεταφέρθηκε και ενταφιάστηκε στο χωριό Thodanum (T’ordan, σημερινό Doğanköy, κοντά στο Erzincan). Γνωστό ως οι Τάφοι των Εννέα Αγίων του Τόρταν και ως μοναστήρι του Τιμίου Σταυρού ( Surp Khatchi Vank ).

*Khor Virap (-Хор Вирап -Xor Virap σημαίνει «βαθύς λάκκος» ή «βαθύ πηγάδι») είναι ένα Αρμενικό μοναστήρι που βρίσκεται στην πεδιάδα Αραράτ στην Αρμενία, περίπου 100 μέτρα κοντά στα σύνορα με την Τουρκία, περίπου 8 χιλιόμετρα νότια της Αρτασάτ-Artashat, αρχαία πρωτεύουσα της Αρμενίας . Είναι τόπος μεγάλου προσκυνήματος λόγω του ότι είναι ο λάκκος όπου ήταν φυλακισμένος εδώ για 14 χρόνια ο άγιος Γρηγόριος από τον βασιλιά Τιριδάτη. Το πηγάδι είναι σε βάθος 6 μέτρων, όπου μια μεγάλη σκάλα κατεβαίνει σε ένα μεγάλο κελί, τη φυλακή του αγίου. Από το μοναστήρι έχει κανείς μία υπέροχη θέα του Όρους Αραράτ, όπου βρέθηκε -σύμφωνα με αρχαιολογικές μαρτυρίες-η κιβωτός του Νώε.

Άγιος Γρηγόριος Φωτιστής της Αρμενίας κι ο λάκκος ,Khor Virap, όπου ήταν φυλακισμένος
https://iconandlight.wordpress.com/2015/09/29/%CE%AC%CE%B3%CE%B9%CE%BF%CF%82-%CE%B3%CF%81%CE%B7%CE%B3%CF%8C%CF%81%CE%B9%CE%BF%CF%82-%CF%86%CF%89%CF%84%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%AE%CF%82-%CF%84%CE%B7%CF%82-%CE%B1%CF%81%CE%BC%CE%B5%CE%BD%CE%AF%CE%B1/

Άγιος Γρηγόριος ο Φωτιστής της Αρμενίας και οι Αγίες Ριψιμία και Γαϊανή
https://iconandlight.wordpress.com/2014/09/29/%CE%AC%CE%B3%CE%B9%CE%BF%CF%82-%CE%B3%CF%81%CE%B7%CE%B3%CF%8C%CF%81%CE%B9%CE%BF%CF%82-%CE%BF-%CF%86%CF%89%CF%84%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%AE%CF%82-%CF%84%CE%B7%CF%82-%CE%B1%CF%81%CE%BC%CE%B5%CE%BD%CE%AF/Απολυτίκιον αγίου Γρηγορίου της Αρμενίας Ήχος γ’. Θείας πίστεως.

Θείας πίστεως, τη γεωργία, ενεούργησας, βροτών καρδίας, κατασπείρας την του Λόγου επίγνωσιν, και λαμπρυνθείς μαρτυρίου τοις στίγμασιν, ιεραρχία Γρηγόριε έφανας. Πάτερ όσιε, Χριστόν τον Θεόν ικέτευε, δωρήσασθαι ημίν το μέγα έλεος.

Μεγαλυνάριον.
Γρήγορος τοις τρόποις αναδειχθείς, προς θεογνωσίας, διεγείρεις τον φωτισμόν, τους τη δυσσεβεία, υπνώττοντας αθλίως, Γρηγόριε τρισμάκαρ, αξιοθαύμαστε.

Ήχος πλ. β’. Όλην αποθέμενοι

Νυμφίον αθάνατον, σε τον απάντων Δεσπότην, Ριψιμία στέργουσα, την δοράν αφήρηται, την του σώματος, των παθών πρότερον, τον ζοφώδη σάκκον, εγκρατεία διαρρήξασα· μεθ’ ης ηγώνισται, και Γαϊανή η αοίδιμος, παρθένων επιφέρουσα, όμιλον στερρώς εναθλήσαντα, και καταβαλόντα, της Εύας τον αρχαίον πτερνιστήν, ας επαξίως γεραίροντες, σε Χριστέ δοξάζομεν.

Ωδή δ’ Ο καθήμενος εν δόξη

Στύλε, Νίνα, ευσεβείας, ταις τρισι και τριάκοντα του Χριστού αμνάσι συν Γαϊανή ηκολούθησας και Ριψιμία αυτών εις την πολύπονον και μακρόχρονον εις Αρμενίαν μετάβασιν.

Την οργήν αποφυγούσα Τηριδάτου του άφρονος συν συνοδοιπόρων γυναικών κατείδες την άθλησιν, θεοφρον Νίνα, προνοία του Παντάνακτος, Ου το όνομα μεγαλοφώνως εκήρυξας.

Saint Gregory the Enlightener and Saints Martyrs Rhipsime and Gaiana of Armenia (4th)-the Friends of St.Nina Enlightener of Georgia

Saint Gregory Equal of the Apostles and Enlightener of Armenia
Saints Martyrs Rhipsime and Gaiana of Armenia(4th)-the Friends of St.Nina Enlightener of Georgia and thirty-five other nuns
Saint Tiridates III of Armenia the Great (250-330)
Saint Khosrovidukht, sister of Tiridates III of Armenia

Commemorated on September 30

Saint Rhipsime had fled to Armenia, together with her abbess Gaiana and fellow nuns,When the emperor Diocletian (284-305) saw a portrait of St Rhipsime, he fell in love with her and wanted to marry her. She refused, saying that she was a bride of Christ. Fearing that the emperor’s agents would seize Rhipsime, the abbess and the nuns fled to Armenia. Diocletian sent word to King Tiridates of Armenia, asking him to capture Rhipsime and send her to him, or to marry her himself.
The servants of the emperor found the fugitives and they urged Rhipsime to submit to the will of the emperor. The saint declared that she and the other nuns were betrothed to the Heavenly Bridegroom, and could marry no earthly suitor. Then a Voice was heard from the heavens: “Be brave and fear not, for I am with you.” The messengers withdrew in fear. Tiridates gave the maiden over to cruelest torments: they plucked out her tongue, cut open her stomach, blinded and killed her, chopping her body into pieces.
Inspired by Rhipsime’s example to endure torments for Christ, the abbess St Gaiana and two other nuns endured similar tortures, after which they were beheaded. The other nuns were run through with swords and their bodies thrown to be devoured by wild beasts.
Only St. Nina Equal to the Apostles, Enlightener of Georgia,was miraculously saved.Led by an unseen hand, she took refuge among some wild rose bushes which had not yet come into flower. Shaken by fear at the sight of her friends’ fate, the Saint lifted up her hands to heaven in prayer for them and saw a radiant angel girded with a shining stole. With sweet-smelling incense in his hands and accompanied by a multitude of heavenly host, he came down from the celestial heights, and as if to meet him, the souls of the holy martyrs ascended from the earth, joined the throng of heavenly host, and together with them, rose into Heaven.

On seeing this, St. Nina exclaimed, “O Lord, Lord! Why do You leave me alone among these vipers and serpents?”
In answer to this the angel said: “Do not grieve, but wait a little, for you also will be received into the Kingdom of the Lord of glory. This will occur when the prickly, wild rose which now surrounds you is covered with fragrant blossoms like a rose which has been planted and cultivated in a gardens. But now, rise and go north where a great harvest is ripening, but where there are no harvesters.”
The wrath of God befell emperor Tiridates, and also his associates and soldiers who had participated in the torture of the saints. Beset by demons, they became like wild boars (as once with Nebuchadnezzar, Dan. 4: 30), ranging through the forests, rending their clothes and gnawing at their own bodies.

In her sleep Khosrovidukht, had a dream where appeared to her a vision from God. She saw in her dream a man in the likeness of light came to her and told her “there is no other cure for these torments that have come upon you, unless you send to the city of Artashat and bring thence the prisoner Gregory. When he comes he will teach you the remedy for your ills.” Khosrovidukht had this vision five times. She came to speak to the people about her vision and the populace heard this and they began to mock her words. They began to say to her: “You too then are mad. Some demon has possessed you. How is it, because it is fifteen years since they threw him into the terribly pit, that you say he is alive? Where would even his bones be? For on the same day when they put him down there, he would have immediately dropped dead at the very sight of the snakes.” Khosrovidukht in character was a modest maiden like a nun.

Tiridates was brought to Gregory, and was miraculously cured of his illness in 301. Persuaded by the power of the cure, the king immediately proclaimed Christianity the official state religion. And so, Armenia became a nominally Christian kingdom and the first state to officially adopt Christianity. Tiridates appointed Gregory as Catholicos of the Armenian Apostolic Church. The king worked feverishly to spread the faith and died in 330.

***

Hymns of Praise
Saint Gregory the Enlightener

Gregory was a great light
To his people and his nation.
He spurned glory and riches
For the poverty of Christ the Crucified,
Preferring eternal riches in heaven.
He raised his mind to heaven and thoughts of God,
And endured much physical torture,
As if it all were painless.
He was strong with the power of God’s grace,
And nourished by God’s heavenly food,
And armored against evil by God’s providence.
He was lowered into the pit from his glory,
And from the pit he was elevated to the heights-
The heights of eternal glory.
Gregory, great and holy,
Enlightened Armenia with Jesus.
Even the wild boar, Tiridates,
Was baptized under the Cross and became a lamb.
With great glory, the land of Armenia glorifies
Its miracle-worker, St. Gregory.
The Prologue from Ohrid: Lives of Saints by Saint Nikolai Velimirovič
http://livingorthodoxfaith.blogspot.gr/2010/04/prologue-september-30-october-13.html

***

Marvelous changes occur daily in the destiny of men-in the present, as in times past. Those humiliated for the sake of God’s righteousness are raised to great heights, and the blasphemers of the Faith are converted to servants of the Faith. King Tiridates threw St. Gregory into a deep pit. The saint spent fourteen years in that pit, forgotten by the entire world, but not by God. Who among men could have thought that the greatest light of the Armenian people was to be found in the darkness of a pit? And who would have ever thought that the powerful and tyrannical King Tiridates would one day save the life of that same Gregory, whom he had condemned to death, and would help him more than the rest of the whole world could help him? After fourteen years, God revealed Gregory as still alive. Gregory then miraculously healed the insane king. King Tiridates, the unrestrained persecutor of Christ, was baptized and became the greatest zealot for the Christian Faith! It could be said that, with God’s help, Gregory and Tiridates were both drawn out of the pit of darkness-Gregory a physical one, and Tiridates a spiritual one. Oh, the infinite wisdom of God in governing the destinies of men! The formerly wild and passionate Tiridates was softened and ennobled so much by repentance and the Christian Faith, that he came to resemble St. Gregory more than his old, unrepentant self.
The Prologue from Ohrid: Lives of Saints by Saint Nikolai Velimirovič 
http://livingorthodoxfaith.blogspot.gr/2010/04/prologue-september-30-october-13.html

Troparion Saint Gregory the Illuminator of Armenia — Tone 4

By sharing in the ways of the Apostles, / you became a successor to their throne. / Through the practice of virtue, you found the way to divine contemplation, / O inspired one of God; / by teaching the word of truth without error, / you defended the Faith, even to the shedding of your blood. / Hieromartyr Gregory entreat Christ God to save our souls.

Troparion Saints Martyrs Rhipsime and Gaiana of Armenia— Tone 4

Your holy martyr Rhipsime and Gaiana, O Lord, / Through their sufferings have received their incorruptible crowns from you, our God. / For having your strength they laid low their adversaries, / And shattered the powerless boldness of demons. / Through their intercessions, save our souls!

Ο Χρυσός Κανόνας, Καθώς θέλετε ίνα ποιώσιν υμίν οι άνθρωποι, και υμείς ποιείτε αυτοίς ομοίως, Αγίου Λουκά Κριμαίας

Κυριακή Β’ Λουκά
Η τέλεια αγάπη – ο «χρυσός κανόνας» (Λουκ. στ´ 31-36)

Ο Χρυσός Κανόνας: «Καθώς θέλετε ίνα ποιώσιν υμίν οι άνθρωποι, και υμείς ποιείτε αυτοίς ομοίως»
Αγίου Λουκά Κριμαίας

«Και καθώς θέλετε ίνα ποιώσιν υμίν οι άνθρωποι, και υμείς ποιείτε αυτοίς ομοίως, και ει αγαπάτε τους αγαπώντας υμάς, ποία υμίν χάρις εστί; και γαρ οι αμαρτωλοί τους αγαπώντας αυτούς αγαπώσι. και εάν αγαθοποιήτε τους αγαθοποιούντας υμάς, ποία υμίν χάρις εστί; και γαρ οι αμαρτωλοί το αυτό ποιοϋσι. Και εάν δανείζητε παρ’ ων ελπίζετε απολαβείν, ποία υμίν χάρις εστί; και γαρ αμαρτωλοί αμαρτωλοίς δανείζουσιν ίνα απολάβωσι τα ίσα. πλην αγαπάτε τους εχθρούς υμών και αγαθοποιείτε και δανείζετε μηδέν απελπίζοντες, και έσται ο μισθός υμών πολύς, και έσεσθε υιοί υψίστου, ότι αυτός χρηστός εστίν επί τους αχάριστους και πονηρούς, γίνεσθε ουν οικτίρμονες, καθώς και ο πατήρ υμών οικτίρμων εστί» (Λκ. 6, 31, 36).

Τόσο απλά λόγια! Είναι τόσο απλά και τόσο φυσικά ώστε ο άνθρωπος, όταν πρώτη φορά ακούει ότι πρέπει να φέρεται στους άλλους έτσι όπως ήθελε οι άλλοι να φέρονται σ’ αυτόν, αισθάνεται αμηχανία. Κύριε! Πώς μόνος μου δεν το σκέφτηκα! Όλα τα σπουδαία και μεγάλα πράγματα είναι απλά και όλη η διδασκαλία του Χριστού είναι καταπληκτικά απλή. Απευθυνόταν στους ανθρώπους με απλή καρδιά. Την δέχτηκαν οι απλοί αλιείς από την Γαλιλαία και έγιναν φώς για όλο τον κόσμο.

Τον Χριστό ζητούσαν και μετά Τον ακολούθησαν κυρίως απλοί άνθρωποι γιατί ο λόγος Του είναι απλός και εύκολα αγγίζει την καρδιά του ανθρώπου. Όλη η διδασκαλία Του είναι κατανοητή και όμως πόσο μακριά άπ’ αυτή είναι η δική μας πραγματικότητα!

Σπάνιο πράγμα να φερόμαστε στους ανθρώπους όπως θα θέλαμε να μας φέρονται αυτοί. Περιμένουμε από τους άλλους να μας σέβονται αλλά οι ίδιοι τους ταπεινώνουμε, θέλουμε να μας βοηθάνε, όταν υπάρχει ανάγκη, αλλά οι ίδιοι ποτέ δεν σκεφτόμαστε πώς να βοηθήσουμε τον πλησίον.

Τι σημαίνει αυτό; Γιατί είναι έτσι τα πράγματα; Γιατί δεν φερόμαστε στους ανθρώπους όπως θέλουμε να μας φέρονται αυτοί;

Δεν συμπεριφερόμαστε έτσι με όλους τους ανθρώπους. Στους πιο στενούς συγγενείς μας, στους ανθρώπους που αγαπάμε, στην γυναίκα μας, στα παιδιά μας, στον πατέρα και την μητέρα μας, φερόμαστε έτσι όπως το λέει ο Χριστός στις εντολές του, τους αγαπάμε σαν τον εαυτό μας και δεν τους κάνουμε αυτά που θα ήταν δυσάρεστα για μας αν μας τα κάνανε οι άλλοι. Ποιά μητέρα, η οποία με όλη την καρδιά της αγαπάει το παιδί της, δεν προσφέρει σ’ αυτό όλη την αγάπη και την τρυφερότητα που έχει, ακόμα και την ζωή της; Έτσι ακολουθεί το νόμο του Χριστού. Σ’ αυτούς όμως που ονομάζουμε πλησίον αλλά στην πραγματικότητα τους θεωρούμε ξένους δεν φερόμαστε με τον ίδιο τρόπο. Τι μας εμποδίζει να τους φερόμαστε έτσι όπως φερόμαστε σ’ αυτούς που αγαπάμε; Ο εγωισμός και η φιλαυτία μας, γιατί μόνο τον εαυτό μας αγαπάμε. Γι’ αυτό είμαστε καλοί με τους συγγενείς μας, επειδή τους αγαπάμε, και ψυχροί με τους άλλους, γιατί δεν τους αγαπάμε. Τον εαυτό μας φροντίζουμε και τον αγαπάμε και τους ανθρώπους γύρω μας δεν τους αγαπάμε, συχνά τους πικραίνουμε και τους προσβάλλουμε. Και αυτό που ζητά από μας ο Κύριος είναι τόσο φυσικό, τόσο καθαρό και τόσο ιερό «Και καθώς θέλετε ίνα ποιώσιν υμίν οι άνθρωποι, και υμείς ποιείτε αυτοίς ομοίως». Και στη συνέχεια λέει” «Και εάν αγαθοποιήτε τους αγαθοποιούντας υμάς, ποία υμίν χάρις εστί;… πλην αγαπάτε τους εχθρούς υμών και αγαθοποιείτε και δανείζετε μηδέν απελπίζοντες, και έσται ο μισθός υμών πολύς, και έσεσθε υιοί υψίστου».

Δύσκολο πράγμα ζητάει από μας ο Κύριος Ιησούς Χριστός. Θέλει να αγαπάμε τους εχθρούς μας. Μήπως αυτό είναι εύκολο; Όχι, αλλά πάρα πολύ δύσκολο. Να αγαπάνε τους εχθρούς τους μαθαίνουν αυτοί που έχουν καθαρή καρδιά, που με όλη την καρδιά τους αγαπάνε τον Θεό και τηρούν τις εντολές του, αυτοί που μέσα τους κατοικεί το Άγιο Πνεύμα, το πνεύμα της ταπείνωσης, αυτοί που όλο το είναι τους διαποτίζεται από αγάπη.

Αυτοί που έμαθαν να αγαπάνε τους εχθρούς και τους ανθρώπους που τους μισούσαν, νικούσαν με αγάπη τους αντιπάλους τους. Με τη δική τους αγάπη μάζευαν πάνω στο κεφάλι των εχθρών τους αναμμένα κάρβουνα, έκαναν την καρδιά τους να καίει και μ’ αυτό τον τρόπο από εχθρούς τους κάνανε φίλους.

Ο Κύριος λέει να μην περιμένουμε ανταπόδοση για το καλό που κάνουμε στους άλλους και μας υπόσχεται μεγάλη ανταμοιβή, μας υπόσχεται αιώνια χαρά και αγαλλίαση και λέει ότι θα γίνουμε υιοί του Υψίστου. «Γίνεσθε ουν οικτίρμονες, καθώς και ο πατήρ υμών οικτίρμων εστί»… «Ότι αυτός χρηστός εστιν επί τους αχαρίστους και πονηρούς». Στέλνει βροχή σε όλους τους ανθρώπους, και καλούς και μη, και τον ήλιο διατάζει να φωτίζει όλο τον κόσμο.

Πού βρίσκεται η ρίζα της ευσπλαχνίας; Η ρίζα της ευσπλαχνίας είναι η συμπόνοια. Η συμπόνοια είναι το πιο χαρακτηριστικό γνώρισμα της αγάπης. Εκεί όπου υπάρχει η αγάπη υπάρχει και η συμπόνοια, γιατί δεν μπορεί να αγαπάει κανείς και να μην συμπάσχει. Δεν μπορεί να μην βοηθάει αυτούς που έχουν ανάγκη. Και το κάνει χωρίς να περιμένει τίποτα, καμία ανταπόδοση.

Από την καθαρή αγάπη πηγάζει η ευσπλαχνία, αυτή μας κάνει να πραγματώνουμε αυτές τις εντολές του Χριστού, να δανείζουμε σ’ αυτούς που δεν περιμένουμε να πάρουμε πίσω και να κάνουμε άλλα διάφορα έργα. Αυτόν που έτσι ενεργεί περιμένει μεγάλη χαρά, αυτός θα κληθεί υιός του Υψίστου.

Ξέρετε τι λέει ο Κύριος Ιησούς Χριστός για την Φοβερά του Κρίση, γιατί θα δικαιωθούν οι δίκαιοι; Μόνο εξαιτίας της αγάπης τους και για τα έργα της αγάπης που είχαν κάνει. Θα κληθούν υιοί του Υψίστου και θα λάμψουν σαν τα άστρα του ουρανού. Και αυτοί που δεν είχαν αγάπη και δεν έκαναν έργα ελεημοσύνης θα κληθούν υιοί του διαβόλου και θα μοιραστούν μαζί του την αιώνιο βάσανο.

Από τον Άγιο Ιωάννη τον Θεολόγο, το μέγα απόστολο της αγάπης, έχουμε μάθει ότι η αγάπη είναι πλήρωμα όλου του νόμου. Η ευσπλαχνία είναι και αυτή όλος ο νόμος του Χριστού, διότι και αυτή πηγάζει από αγάπη.

Τι λοιπόν πρέπει να κάνουμε για να αποκτήσουμε την αγάπη; Ω, αυτό είναι μεγάλη υπόθεση, είναι ο σκοπός της ύπαρξης μας, όλης της ζωής μας. Γι’ αυτό μας έπλασε ο Θεός, για να Τον πλησιάζουμε. Γι’ αυτό ζούμε, για να γίνουμε υιοί του Υψίστου, για να τελειοποιούμαστε και να Τον ποθούμε.

Ποιό δρόμο πρέπει να ακολουθήσουμε;

Να πορευόμαστε διά μέσου της στενής πύλης, την ακανθώδη και τεθλιμμένη οδό, χωρίς να φοβόμαστε την θλίψη και τον πόνο γιατί είναι η αρχή του καλού. Πρέπει να ακολουθήσουμε την οδό των θλίψεων, εφαρμόζοντας στη ζωή μας τις εντολές του Χριστού. Με ακούραστη προσευχή και νηστεία πρέπει να επιδιώκουμε την στενή κοινωνία με τον Θεό. Αυτοί έχουν αποκτήσει την αγάπη που σαν τον άγιο Σεραφείμ του Σάρωφ μέρα και νύχτα προσεύχονταν και ζούσαν στην εγκράτεια. Τις καρδιές τέτοιων ανθρώπων ο Κύριος καθαρίζει από κάθε ακαθαρσία, διότι το Άγιο Πνεύμα μόνο στην ταπεινή καρδιά μπορεί να κατοικήσει. Πρέπει να αποκτήσουμε την πραότητα και την ταπείνωση και τότε θα έλθει η θεία αγάπη.

Υπάρχει ανάγκη πολλά να ζητάμε όταν μετανοούμε και προσευχόμαστε για τις αμαρτίες μας. Αλλά η πρώτη μας αίτηση πρέπει να είναι αυτή, να καθαρίσει από την κακία ο Κύριος την καρδιά μας και να μας χαρίσει τις αρετές, την πραότητα, την ταπείνωση και την θεία αγάπη. Ας μην ξεχνάμε ποτέ την πιο χρήσιμη προσευχή, αυτή στην οποία ζητάμε αγάπη.

Να προσεύχεστε και με τα δικά σας λόγια, έτσι όπως σας φωτίσει ο Θεός. Μπορείτε, για παράδειγμα, με τον εξής τρόπο- «Κύριε, δώσ’ μου την θεία αγάπη, μάθε με να αγαπάω όλους τους ανθρώπους, και αγενείς και αναιδείς, ακόμα και ανόητους και ασεβείς, όπως Εσύ, Κύριε, όλους μας αγαπάς, τους καταραμένους και αμαρτωλούς ανθρώπους».
(Αγίου Λουκά Αρχιεπισκόπου Κριμαίας, “Λόγοι και Ομιλίες”, Τόμος Γ’, Εκδόσεις “Ορθόδοξος Κυψέλη”)

Άγιος Νεκτάριος Αιγίνης

Ω αγάπη, πλήρωμα της καρδίας μου! Ω αγάπη, γλυκύτατον ομοίωμα του γλυκυτάτου Ιησού. Ω αγάπη, ιερώτατον έμβλημα των μαθητών τού Κυρίου. Ω αγάπη, του γλυκυτάτου Ιησού σύμβολον. Συ πλήγωσε με τον πόθον σου την καρδίαν μου, γέμισέ την με καλωσύνη, με αγαθότητα και αγαλλίασιν. Συ ανάδειξέ την οικητήριον της χάριτος του Παναγίου Πνεύματος. Συ πύρωσέ την όλην με την θεία φλόγα σου ώστε να καταφλέξη τα ταπεινά της πάθη, να την αγιάση και να την ελκύση προς άπαυστον υμνωδίαν. Συ γέμισε την καρδία μου από τον γλυκασμόν τής αγάπης σου, για να αγαπώ τον μόνον γλυκύτατον Ιησούν Χριστόν, τον Κύριόν μου και σε αυτόν να αναπέμπω άπαυστον υμνωδίαν «εξ όλης ψυχής, εξ όλης καρδίας, εξ όλης ισχύος και εξ όλης τής διανοίας». Αγίου Νεκταρίου «Γνώθι σαυτόν» ομιλ. περί αγάπης, σελ. 84. Κάθε πρόσωπο που συναντάς είναι δώρο του Θεού…Anthony Bloom Metropolitan of Sourozh
https://iconandlight.wordpress.com/2014/07/07/%CE%BA%CE%AC%CE%B8%CE%B5-%CF%80%CF%81%CF%8C%CF%83%CF%89%CF%80%CE%BF-%CF%80%CE%BF%CF%85-%CF%83%CF%85%CE%BD%CE%B1%CE%BD%CF%84%CE%AC%CF%82-%CE%B5%CE%AF%CE%BD%CE%B1%CE%B9-%CE%B4%CF%8E%CF%81%CE%BF-%CF%84/

Το νόημα της αγάπης, καθώς θέλετε ίνα ποιώσιν υμίν οι άνθρωποι, και υμείς ποιείτε αυτοίς ομοίως.. Αντώνιος Bloom Μητροπολίτης Σουρόζ
https://iconandlight.wordpress.com/2018/09/29/anthony-bloom-metropolitan-of-sourozh-%CF%84%CE%BF-%CE%BD%CF%8C%CE%B7%CE%BC%CE%B1-%CF%84%CE%B7%CF%82-%CE%B1%CE%B3%CE%AC%CF%80%CE%B7%CF%82-%CE%BA%CE%B1%CE%B8%CF%8E%CF%82-%CE%B8%CE%AD%CE%BB%CE%B5/

Να βλέπουμε με τα μάτια της αγάπης… μόνο με την καρδιά μπορούμε να δούμε αληθινά. Η ιστορία του Βαρτίμαιου, Μητροπολίτη Anthony Bloom
https://iconandlight.wordpress.com/2017/12/02/%CE%BD%CE%B1-%CE%B2%CE%BB%CE%AD%CF%80%CE%BF%CF%85%CE%BC%CE%B5-%CE%BC%CE%B5-%CF%84%CE%B1-%CE%BC%CE%AC%CF%84%CE%B9%CE%B1-%CF%84%CE%B7%CF%82-%CE%B1%CE%B3%CE%AC%CF%80%CE%B7%CF%82-%CE%B7-%CE%B9%CF%83/

Προφήτης Βαρούχ ο «Ευλογημένος», αφοσιωμένος φίλος και μαθητής του προφήτη Ιερεμία
https://iconandlight.wordpress.com/2015/09/27/%CF%80%CF%81%CE%BF%CF%86%CE%AE%CF%84%CE%B7%CF%82-%CE%B2%CE%B1%CF%81%CE%BF%CF%8D%CF%87/

Όσιος Χαρίτων ο Ομολογητής, ιδρυτής των Μονών-Λαυρών στην Φαράν, Δουκά και Σουκά Παλαιστίνης,( 350)
https://iconandlight.wordpress.com/2018/09/27/%cf%8c%cf%83%ce%b9%ce%bf%cf%82-%cf%87%ce%b1%cf%81%ce%af%cf%84%cf%89%ce%bd-%ce%bf-%ce%bf%ce%bc%ce%bf%ce%bb%ce%bf%ce%b3%ce%b7%cf%84%ce%ae%cf%82-%ce%b9%ce%b4%cf%81%cf%85%cf%84%ce%ae%cf%82-%cf%84%cf%89/

Ο Κύριος είναι τόσο φιλεύσπλαχνος, αγία Ραχήλ του Μποροντίνο
https://iconandlight.wordpress.com/2017/09/27/%CE%BF-%CE%BA%CF%8D%CF%81%CE%B9%CE%BF%CF%82-%CE%B5%CE%AF%CE%BD%CE%B1%CE%B9-%CF%84%CF%8C%CF%83%CE%BF-%CF%86%CE%B9%CE%BB%CE%B5%CF%8D%CF%83%CF%80%CE%BB%CE%B1%CF%87%CE%BD%CE%BF%CF%82-%CE%B1%CE%B3%CE%AF/

Μια υπέροχη διαφήμιση από την Ταϊλάνδη

We must learn to love each other in the spirit of the Gospel, Anthony Bloom Metropolitan of Sourozh

2nd Sunday of Luke
The Golden Rule: «As you wish that men would do to you, do so to them». Luke 6:31-36

Christ’s commandment of love
1969, 23 November
Anthony Bloom Metropolitan of Sourozh

In the Name of the Father, the Son and the Holy Spirit. Amen.

Many a time does Christ in His Gospel tell us of the new commandment which He has given us. What is new in this commandment of love? It is the height and the purity of its standard. It is not new that people love one another; peoples have always loved certain other people. What is new in this commandment of Christ is that we are told to be of one heart with our Heavenly Father, to participate in His love. That is to love in the same way in which He does, – He Who does not distinguish between the good and the bad, Who does not distinguish between people who are grateful and those who are ungrateful, not to mention those to whom one may be attracted or not. The love of God is vast and deep and all-embracing; what varies in this love is some internal quality: God may rejoice, and God may pay the cost of His love upon the Cross.

And we are called to the same; we are called to love without discrimination – people who are not of Gospel would say without discernment, foolishly, madly – we are called to love as wholeheartedly those who are right and those who are wrong. The difference will lie in the fact that we may rejoice in the ones and be brokenhearted for the others, but our love must not falter. We all know how to love a little those whom we naturally love, and we ask ourselves how can we, from this simple love of the few, grow to a wider love, and from loving those who are lovable, begin to love those who are not.

The first step which we must take is to learn to love those whom we love spontaneously in a new way: to love them always and not only at such moments when it is easy, to love them without expecting anything except the joy of loving them, and to receive any love in response to ours as a perfect, free, holy, fragrant gift which is a miracle, but which is not a reward, not something we have a right to, something which is freely and perfectly given, something that fills our heart with amazement and with gratitude.

We must learn to love without waiting for a reward, simply rejoicing in the miracle of love that will allow us to rejoice when there is something about which we can rejoice and also brokenheartedly; to rejoice again when those whom we love have lost everything except our love, at least that is left to them, at least this we shall never take away from them. And we must learn to love each other in the spirit of the Gospel: not simply to do good to certain people, or to many, but to think what is the true good for a person. O, I do not mean the cruel way in which we continually define for others what we believe to be their happiness and their good, and in which we force, or try to force people into being happy the way we want them to be happy. No, I am thinking of another kind of thoughtful search for their good: never support their weakness by letting things go on, never close your eyes on what is destructive for them, speak the truth in charity, love them so that they should be built up and not destroyed.

If we begin to love in a better way those whom we love spontaneously and naturally, our heart will become clearer, purer and wider, and we will learn to love people, one more person perhaps, and then one more, and then another again, at a greater cost, with a greater purity, with less selfishness, with a more generous heart.

Let us begin at this simple level, and God will lead us into the kind of love He calls us to possess and to share, a love which is life-giving, which is a light, which is a joy, which is faith, which is a beginning of eternity here and now. Amen.

The meaning of love, Metropolitan Anthony Bloom of Sourozh
https://iconandlight.wordpress.com/2018/09/29/the-meaning-of-love-metropolitan-anthony-bloom-of-sourozh/

”Wemay see with the eyes of love…”, The story of Bartimaeus, Metropolitan Anthony of Sourozh
https://iconandlight.wordpress.com/2017/12/02/18832/

2nd Sunday of Luke,
Gospel Reading: Luke 6:31-36

The Lord said, “As you wish that men would do to you, do so to them. If you love those who love you, what credit is that to you? For even sinners love those who love them. And if you do good to those who do good to you, what credit is that to you? For even sinners do the same. And if you lend to those from whom you hope to receive, what credit is that to you? Even sinners lend to sinners, to receive as much again. But love your enemies, and do good, and lend, expecting nothing in return; and your reward will be great, and you will be sons of the Most High; for he is kind to the ungrateful and the selfish. Be merciful, even as your Father is merciful.”

A wonderful ad from Thailand

 

Σπάνια συνάντησα τέτοιους χριστιανούς. Όμως υπάρχουν. Γι’ αυτούς η ζωή τους είναι μόνο ο Χριστός. Όσο και να υποφέρουν…

“Χωρίς τη θεία χάρη ο άνθρωπος δεν μπορεί να μετανοήσει”
Ἅγιος Πορφύριος Καυσοκαλυβίτης

«Ο Εκλεκτός του Θεού»
 Το όραμα ενός φυλακισμένου
Αναμνήσεις από τα κάτεργα της Σιβηρίας

Εγώ, παππούλη, είπε ο κατάδικος δεν θα άνοιγα τον εαυτό μου σε σένα αν εσύ δεν άγγιζες με τα κηρύγματά σου την καρδιά μου. Αυτά πολύ μας συγκινούν. Έχουν δίκιο οι φυλακισμένοι που σας αγαπάνε τόσο πολύ.

Ετοιμάζουν και ένα δώρο για εσάς, μια εικόνα. Οι φυλακισμένοι θα σας ακολουθήσουν όπου κι αν πάτε. Σας αγάπησα και εγώ παππούλη. Θα ήθελα να σας παρακαλέσω κάτι: να με εξομολογήσετε και να μου δώσετε την Θεία Κοινωνία. Ποτέ στην ζωή μου δεν έχω μεταλάβει των Αχράντων Μυστηρίων.

-Μήπως παιδί μου θέλεις να σε χρίσω και με το Άγιο Μύρο;

-Ναι, θα σας χρωστώ ευγνωμοσύνη γι’αυτό.

Εδώ μέσα στον ίδιο θάλαμο τον έχρισα με το Άγιο Μύρο, την δεύτερη μέρα τον εξομολόγησα και τον κοινώνησα των Αχράντων Μυστηρίων…

Σε ένα χρόνο, μετά την επίσκεψη μου στα κάτεργα του Νέρτσινσκ, στην περιοχή του Αγλάτσενσκ, τον βρήκα άρρωστο. Μίλησα μαζί του δύο ώρες. Ήταν πάρα πολύ ευχαριστημένος με την επίσκεψή μου. Σε έξι μήνες επισκέφθηκα και πάλι αυτή την φυλακή. Την τρίτη μέρα οι φυλακισμένοι με κάλεσαν να πάω στον μακάριο αυτό κατάδικο, ο οποίος πλησίαζε στο τέλος της ζωής του. Όταν μπήκα μέσα εκείνος από την χαρά του που με είδε σηκώθηκε λίγο και, κάνοντας το σταυρό του, μου είπε:

-Εγώ παππούλη, σε μια ώρα θα αφήσω τη γη.

Μετά από πέντε λεπτά ξάπλωσε στο κρεβάτι του, επειδή δεν μπορούσε πια να κάθεται. Κάτι ψιθύρισε. Μετά έστρεψε το βλέμμα του πάνω και είπε:

–Άνοιξαν οι ουρανοί, η Παναγία κατεβαίνει σε μένα και μαζί της ένα πλήθος αγίων. Εσύ παππούλη τους βλέπεις; ρώτησε

-Όχι, παιδί μου, του απάντησα.

–Να και ο Χριστός, ο Βασιλεύς της Δόξης, φάνηκε πάνω στα σύννεφα και κατεβαίνει σε μας.

Μ’ αυτά τα λόγια του όλα τα μέλη του σώματός του κινήθηκαν σπασμωδικά. Το βλέμμα του ήταν στραμμένο στα δεξιά. Εγώ άρχισα να τρέμω από τον φόβο.

–Κύριε, φώναξε, θα ήθελα κι άλλο να υποφέρω εδώ στη γη για χάρη των άλλων, αλλά ας γίνει όπως θέλεις Εσύ.

Σε ένα λεπτό άφησε την τελευταία του πνοή. Ω, τι θρήνο έκαναν γι’ αυτόν οι κρατούμενοι! Δεν μπορώ να τον ξεχάσω. Όπως μου έλεγε στην εξομολόγηση, τρεις φορές είδε το όραμα. Να του χαρίσει ο Κύριος και μετά τον θάνατό του την χάρη, την οποία είχε ήδη ζώντας στη γη, για να μπορέσει να βοηθάει και εμάς τους αμαρτωλούς να σηκώνουμε τον σταυρό μας.

Κατά την διάρκεια της ποιμαντικής μου διακονίας στις φυλακές σπάνια συνάντησα τέτοιους χριστιανούς. Όμως αυτοί υπάρχουν. Τέτοιοι τύποι είναι πραγματικά εκλεκτοί του Θεού! Γι’ αυτούς η ζωή τους είναι μόνο ο Χριστός. Όσο και να υποφέρουν βάσανα, μαρτύρια και κάθε είδους καταπιέσεις. σ’ όλα αυτά δεν βλέπουν τίποτα άλλο εκτός από παρηγοριά, χαρά και κάποιο πνευματικό γλυκασμό.
*του Αρχιμανδρίτου Σπυρίδωνος, από το βιβλίο: «Απ’ όσα είδα και έζησα» Αναμνήσεις από τα κάτεργα της Σιβηρίας (Εκδόσεις Ορθόδοξος Κυψέλη).
«Φίλοι φυλακισμένων, Ο Ονήσιμος» Τεύχος 15, Φθινόπωρο Χειμώνας 2014

Άγιος Γέροντας Σωφρόνιος του Έσσεξ

Μόνον όταν μας φωτίσει το φως του Χριστού μπορούμε να βλέπουμε τις αμαρτίες μας.

«Μετανοείτε» (Ματθ. 4,17). Οφείλομεν να λάβωμεν σοβαρώς υπ’ όψιν την κλήσιν του Χριστού: Να αλλάξωμεν ριζικώς τον τρόπον της εσωτερικής ημών ζωής και κοσμοθεωρίας, τας σχέσεις ημών προς τους ανθρώπους και προς παν φαινόμενον εν τω κτιστώ είναι· να μη φονεύωμεν τους εχθρούς, αλλά να νικώμεν αυτούς δια της αγάπης.

Το πρόβλημα της καθημερινής ζωής από ασκητική άποψη συνδέεται με το φόβο του Θεού. Αυτός ο φόβος είναι δώρο εξαιρετικά πολύτιμο. Μέσω αυτού ζητούμε από τον Θεό να μας καθοδηγεί στην καθημερινή ζωή, σε κάθε στιγμή.
Μην παραλείπετε να παρακαλείτε κάθε μέρα τον Θεό να σας δίνει το Άγιο Πνεύμα, τη χάρη, για να εκπληρώνετε και να αφομοιώνετε τις εντολές του Χριστού, μέχρις ότου γίνουν δεύτερη φύση σας.

Η μετάνοια είναι ένα ανεκτίμητο δώρο προς την ανθρωπότητα. Με τη μετάνοια συντελείται η θέωσή μας. 

Η χάρη της μετάνοιας μας αποκαλύπτει την εικόνα του Υιού του Θεού. Ω, πόσο οδυνηρή είναι η πορεία αυτή! Φλογερή ρομφαία διαπερνά την καρδιά μας.

Η αγάπη του Χριστού είναι μακαριότητα, που δεν συγκρίνεται με τίποτε στον κόσμο, και συγχρόνως είναι πάθος, μεγαλύτερο από κάθε άλλο πάθος, μαρτύριο μέχρι θανάτου.
Να αγαπάς με την αγάπη του Χριστού σημαίνει να πίνεις το «ποτήριον» εκείνο, που και ο Ίδιος ο Άνθρωπος Χριστός παρακάλεσε τον Πατέρα να μην το πιει.

Πάσχουμε, αλλά με άλλο πόνο, που πριν μας ήταν άγνωστος. Είναι πόνος που μας εμπνέει, δεν σκοτώνει. Σ’ αυτόν συνυπάρχει άκτιστη δύναμη. Μπαίνουμε στην θεία απειρότητα. Μένουμε εκστατικοί με όσα γεγονότα μας συμβαίνουν. Το μεγαλείο Του μας υπερβαίνει.
Σμικρυνόμαστε όταν το συνειδητοποιήσουμε, συγχρόνως δε έρχεται ο Θεός να μας αγκαλιάσει, όπως ο Πατέρας της ευαγγελικής περικοπής. Ο φόβος και ο τρόμος αποχωρούν δίνοντας τη θέση τους στην παρουσία του Θεού. Ο Πατέρας, μας ντύνει με πολύτιμα ρούχα, μας στολίζει με ουράνιες δωρεές, καλύτερη των οποίων είναι η αγάπη που όλα τα σκεπάζει. Ο πρώτος πόνος της μετάνοιάς μας, μεταβάλλεται σε χαρά και γλυκύτητα αγάπης. Τώρα η αγάπη παίρνει νέα μορφή: την ευσπλαχνία σε κάθε κτίσμα που στερείται το θείο Φως.

Θεέ μου, Χριστέ μου! Διαφύλαξε με στην οδό της αληθείας Σου. Εσύ γνωρίζεις πόσο εγγύς είναι ο θάνατος μου και την ανάγκη μου στην ώρα εκείνη. Μη παρίδεις την άγνοιά μου ούτε την αφροσύνη μου. Μη με απορρίψεις για την παρρησία μου· αυτή προέρχεται από την απόγνωση για τον ίδιο τον εαυτό μου· από τον φόβο να μείνω έξω από το Φως της Βασιλείας Σου, να ριφθώ στο «σκότος το εξώτερον». Βρες τρόπο να με φωτίσεις την ημέρα του θανάτου μου· δεν γνωρίζω τι θα συναντήσω τότε και ποιο ποτήριο πρέπει να πιώ, για να είμαι έπειτα μαζί Σου.

Ο παππούλης μας μας είπε να τους συγχωρούμε όλους, ό,τι και να μας κάνουν… Αναμνήσεις από τα κάτεργα της Σιβηρίας
https://iconandlight.wordpress.com/2017/01/28/%CE%BF-%CF%80%CE%B1%CF%80%CF%80%CE%BF%CF%8D%CE%BB%CE%B7%CF%82-%CE%BC%CE%B1%CF%82-%CE%BC%CE%B1%CF%82-%CE%B5%CE%AF%CF%80%CE%B5-%CE%BD%CE%B1-%CF%84%CE%BF%CF%85%CF%82-%CF%83%CF%85%CE%B3%CF%87%CF%89%CF%81/

Over me, face to face, hovered an angel beating its wings. “Dimitri,” he said severely, “where is your vow to God? I heard you make it in your field, I saw you pray. And now you’re again back to your old ways?”

Fr. Seraphim Rose

The time of the end, though it seems to be near, we do not know. However close, it is still future, and in the present we have only the same age-old fight against the unseen powers, against the world, and against our own passions, upon the outcome of which our eternal fate will be decided. Let us then struggle while it is still day, with the time and the weapons which our All-merciful God has given us!

Do you have a notebook for taking down quotes from Holy Fathers in your reading? Do you always have a book of Holy Fathers that you are reading and can turn to in a moment of gloom? Start now—this is essential!

It’s later than you think! Hasten therefore to do the work of God.

***

The Death of a Repentant Sinner

From my birthplace where I had been occupied for nearly twenty years, it pleased the Lord to move me first to St. Petersburg and then to that blessed corner of the Novgorod province, to that quiet and God-fearing little town of Valdai, where only recently one could still hear the forlorn tinkling of the bell affixed to the arch of the coachman’s troika, (which has since given way, alas! to a new railroad). There my wife and I developed a close friendship with one of the local priests who also became our spiritual father. Once, during confession with my wife, he had occasion to say to her: “But you know, even in this day and age some people are bestowed the gift of seeing their guardian angel!”

Our dear priest communicated no details and I decided to question him properly at the first opportunity. Here is what I discovered, as I recorded in my notebook.

Today (April 25, 1907) I reminded our spiritual father about my wife’ s confession and asked: “Batiushka, what was it that you told my wife during confession about an angel appearing to one of your spiritual children?”

“Yes,” he replied, “that actually happened, but I learned of it through the confession of one of my parishioners, and confessions are to be kept secret.”

I wasn’t deterred and began to press:

“But,” I asked, “is this parishioner still living?”

“No, he died.”

“In that case,” I said, “what can hinder you from making it known, especially if what you have to tell can serve to benefit us sinners?’’

My spiritual father thought and thought, and then related to me the following:

I had among my parishioners in the village a man by the name of Dimitri. He was a peasant and led a bad life; he stole, he cursed, he was a drunkard and a debauch. In short, he appeared to be at the bottom of the barrel. He had been living this way for a long time and there was no hope for any change. Then one day, as he was preparing to go to the fields to do some tilling, he came into the passage which led out from his dwelling, and suddenly he felt as though someone with tremendous force hit him on the back of the head. The blow was such that one minute he was standing upright and the next minute he was lying with his face smashed flat to the floor. There had been no one in the passageway at the time and Dimitri was perfectly sober. The swiftness of what had happened stunned and terrified him.

“I arrived at the field,” Dimitri later told me in confession, “my face a bloody mess, I washed it in the stream, but couldn’t seem to get down to work; my mind was fixed on puzzling out what had happened. I sat at the edge of the field lost in thought; I recalled my wicked life. For a long time I sat, turning this over in my mind until finally I determined that I was done with my sinful habits and that I will begin a new life as pleases God and befits a Christian. In tears I stood on my knees in the middle of my field. Making the sign of the cross, I loudly cried out to God: ‘In Thy Name I vow to Thee that from henceforth I shall sin no more!’ And since then I have become a different man; I broke loose from my old ways: I stole no more, I stopped drinking, stopped swearing, ceased my wanton behavior…”

“Do you mean to say,” I asked Dimitri, “that since making your vow you haven’t even met with any temptations?

“How could that be! Of course I have, Batiushka. Often times I have felt a strong pull towards my old habits, but God has helped me and I have been able to resist. Once, however, it did happen that I gave in, the neighboring village was celebrating its parish feast and holding a fair. There I was making my way when what should I see lying in the road but someone’s wallet. It was stuffed tight and without thinking twice I snatched it up and into the pocket, l didn’t even stop to count the money—I was afraid someone might be watching. I had time only to see that the wallet contained a lot of bills and a lot of silver. I continued on my way, thinking to myself: Well, I certainly won’t return this wallet, and if I should meet its owner… Hey, but isn’t this a tidy sum that’s come my way! And suddenly… BAM! I was down flat against the stoney surface of the road. And just as before, my whole face was cut and bleeding, and I hadn’t been drinking. Getting to my feet, I saw—where the dickens!—a monstrous rock lying in the middle of the road where it had no business. I must have tripped over it. Here I let out with the blackest, most foul curse, and at that very moment, above me, directly over my head, something suddenly made a noise, like some gigantic bird. I glanced upwards and froze: over me, face to face, hovered an angel beating its wings. “Dimitri,” he said severely, “where is your vow to God? I heard you make it in your field, I saw you pray. And now you’re again back to your old ways?”

My entire body was shaking when suddenly I found courage to cry out to him: “Who are you? One of hell’s demons, or an angel from heaven?”

“I am from those above, not from those below!” replied the angel and became invisible.

“It was awhile before I came to myself. When I did, I took from my pocket the wallet and flung it away from me as far as I could.

I did not continue to the festival but returned home pondering what I had seen.”

“That,” said Batiushka, “is what Dimitri told me in confession. And here is what later happened. To the amazement of all who knew him, reports began to spread of Dimitri’s goodness, his kindness. He became utterly transformed to the good down to the very soles of his feet. Ten years passed since the angel’s appearance. Dimitri remained true to his vow. In the eleventh year I was called to Dimitri’s village. ‘Batiushka! Dimitri has fallen ill; he asks that you come to see him.” I went without delay. Coming into his cottage I found Dimitri in bed, his eyes closed. I called to him and was startled when he suddenly sat bolt upright and thrust his arms towards me. I moved away, frightened, as I was carrying the Holy Gifts.

“’Watch yourself!’ I said, ‘don’t you see, I have the Holy Gifts! I all but dropped them!’

“’Batiushka!’ cried Dimitri gasping excitedly, ‘just now before you came I again saw the angel. He told me to prepare myself as I am to die this very night.’

“What was he like?” I asked.

“I was blinded by his light!” replied Dimitri in a tone of spiritual rapture.

“Did you ask him if God will forgive your sins?”

“God will forgive that which a spiritual father absolves ,” replied Dimitri firmly. “Whatever you loose here will also be loosed there!”

I prepared to hear his confession.

I gave him Holy Communion and, sinner that I am, I didn’t think he looked so very sick. He was still a robust peasant, not yet old. I left him fully persuaded that he would recover. About the angel—I didn’t know what to think.

That night Dimitri reposed…

This is what I was told, according to his priestly conscience, by the kind pastor of one of the churches in the peaceful town of Valdai.
Source: “On the Banks of God’s River,” by St. Nilus (translated by the St. Herman Brotherhood, 1969).In the Holy Spirit, * every soul is quickened, * and, through cleansing, is exalted * and made radiant by the Triple Unity in a hidden sacred manner.

Virgin, Mother of God, Hail, Mary full of grace, the Lord is with you; blessed are you among women, and blessed is the fruit of your womb, for you have given birth to the Saviour of our souls.

Most glorious, ever virgin, blessed Theotokos, present our prayers to your Son and our God, and plead with him, that through you he may save our souls.

My hope is the Father; my refuge, the Son; my protection, the Holy Spirit. Holy Trinity, glory to You.

My every hope I place in you, Mother of God, keep me under your protection.

Στον ύπνο σου εμφανίστηκε η μητέρα σου και σε έσωσε κατά την πρόνοια του Θεού από την αυτοκτονία. Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς

Αγαπήσω σε, Κύριε, η ισχύς μου. Κύριος στερέωμα μου και καταφυγή μου και ρύστης μου. Ο Θεός μου, βοηθός μου και ελπιώ επ΄ αυτόν• υπερασπιστής μου … (Ψαλμός ΙΖ΄. 17 )

Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς,
απάντηση στον καφετζή Σ.Μ., που έπρεπε να επιλέξει ανάμεσα στην αυτοκτονία και την επαιτεία

…Μου γράφεις ότι όλη σου η περιουσία πωλήθηκε σε τρίτους. Όταν βρέθηκες στον δρόμο χωρίς τίποτα και κανέναν κατευθύνθηκες προς το νεκροταφείο αποφασισμένος να αυτοκτονήσεις. Δεν είχες αμφιβολία ούτε δεύτερη σκέψη επ’ αυτού….
Εξουθενωμένος από την ταλαιπωρία ξάπλωσες πάνω στον τάφο των γονιών σου και αποκοιμήθηκες.
Στον ύπνο σου εμφανίστηκε η μητέρα σου που σε απείλησε λέγοντάς σου ότι στο Βασίλειο του Θεού υπάρχουν πολλοί από εκείνους που επαιτούσαν στη γη, αλλά ούτε ένας από εκείνους που αφαίρεσαν μόνοι τους τη ζωή τους.

Αυτό το όνειρο σ’ έσωσε από την αυτοκτονία. Όντως η αγαπημένη σου μητέρα σε έσωσε κατά την πρόνοια του Θεού. Άρχισες να επαιτείς και από την επαιτεία να ζεις. Και ρωτάς αν μ’ αυτό καταπατάς τον νόμο του Θεού;

Θάρρος άνθρωπε!

Ο Θεός έδωσε εντολή: ου κλέψεις! Αλλά δεν έδωσε εντολή: μην επαιτείς!
Η επαιτεία χωρίς πραγματική ανάγκη είναι κλοπή, αλλά στη δική σου περίπτωση δεν είναι κλοπή.

Ο στρατηγός και αυτοκράτορας Ιουστινιανός, στα γεράματα έμεινε χωρίς περιουσία, χωρίς φίλους και τυφλός.
Καθόταν τυφλός έξω από την αυλή του θρόνου και επαιτούσε για λίγο ψωμί. Σαν χριστιανός δεν επέτρεψε στον εαυτό του ούτε καν να σκεφτεί την αυτοκτονία.
Γιατί όπως η ζωή είναι καλύτερη από τον θάνατο έτσι και είναι καλύτερα ζητιάνος παρά αυτόχειρας.

Λες πως σε κυριεύει ντροπή και πως η θλίψη σου είναι βαθειά. Στέκεις τα βράδια έξω από το καφενείο που κάποτε ήταν δικό σου και ζητάς ελεημοσύνη από όσους μπαίνουν και βγαίνουν. Θυμάσαι πως πριν λίγο καιρό ήσουν το αφεντικό του καφενείου και πως τώρα δεν τολμάς να μπεις ούτε σαν πελάτης. Και κοκκινίζουν τα μάτια σου από το κλάμα και τον οδυρμό.
Ω καλέ μου άνθρωπε παρηγορήσου!
Οι άγγελοι του Θεού δεν είναι μακριά σου. Γιατί κλαις για το καφενείο; Δεν έχεις ακούσει για ένα καφενείο στην άκρη του Βελιγραδίου που λέγεται «όποιου δεν ήταν, όποιου δεν θα είναι»; Πράγματι ήταν μεγάλος φιλόσοφος αυτός που έγραψε αυτές τις λέξεις. Αφού αυτό ισχύει για όλα τα καφενεία, όλα τα σπίτια, όλους τους πύργους και όλα τα παλάτια του κόσμου.

Τι έχασες; Εκείνο που δεν ήταν δικό σου όταν γεννήθηκες και δεν είναι ούτε τώρα δικό σου.

Ήσουν το αφεντικό, τώρα είσαι φτωχός. Αυτό δεν είναι απώλεια.
Απώλεια είναι όταν κάποιος άνθρωπος γίνεται κτήνος.
Αλλά εσύ ήσουν άνθρωπος και παρέμεινες άνθρωπος.
Υπέγραψες κάποιες συναλλαγματικές σε κάποιους επιφανείς πελάτες σου και γι’ αυτό το καφενείο σου έγινε καφενείο κάποιου ξένου. Τώρα βλέπεις από το παράθυρο πως όλοι εκείνοι γελούν στο καφενείο όπως και πριν, ενώ εσύ περιφέρεσαι στους δρόμους με δάκρυα στα μάτια και σκεπάζεις τη ντροπή.

Μην φοβάσαι, ο Θεός έχει δικαιοσύνη. Όλοι αυτοί θα απολογηθούν για τα αδικήματά τους.
Όταν όμως αυτοί αποπειραθούν να αυτοκτονήσουν, ποιος ξέρει αν ο δίκαιος Θεός θα επιτρέψει στην μητέρα τους να τους παρουσιαστεί από εκείνον τον κόσμο και να τους αποτρέψει από αυτό το έγκλημα;
Μην βλέπεις ούτε στιγμή την επιτυχία τους. Αφού δεν γνωρίζεις το τέλος τους.
Ένας αρχαίος Έλληνας σοφός είπε κάποτε: «μηδένα προ του τέλους μακάριζε», δηλαδή ποτέ μην αποκαλείς κάποιον ευτυχισμένο πριν δεις το τέλος του!

Είναι δύσκολο να είσαι επαίτης; Αλλά μήπως δεν είμαστε όλοι επαίτες;
Μήπως δεν εξαρτώμεθα όλοι, κάθε μέρα και κάθε ώρα, από το έλεος Εκείνου που μας δίνει ζωή να ζούμε;
Εσύ και τώρα έχεις σημαντική αποστολή στον κόσμο: στρέφεις την προσοχή τον ανθρώπων στο να θυμούνται τον Θεό και την ψυχή και να είναι ελεήμονες.

Αναγκασμένος λοιπόν να ζεις στη σιωπή εμβάθυνε στην ψυχή σου και συζήτα μέσω της προσευχής με τον Θεό.
Η ζωή του επαίτη είναι πιο ηρωική από αυτήν του αφεντικού. «Ότι εν πυρί δοκιμάζεται χρυσός και άνθρωποι δεκτοί εν καμίνω ταπεινώσεως» (Σειράχ. 2,5). Αλλά εσύ ήδη έδειξες ηρωισμό με το να νικήσεις τη μαύρη σκέψη της αυτοκτονίας. Αυτό είναι νίκη πάνω στο πνεύμα της απογοήτευσης.
Μετά από αυτή τη νίκη όλες οι άλλες για σένα θα είναι εύκολες. Ο Κύριος ας είναι δίπλα σου.

Ειρήνη και παρηγοριά από τον Κύριο
Από το βιβλίο του Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς, Δρόμος χωρίς Θεό δεν αντέχεται…, ιεραποστολικές επιστολές Α΄, Β΄ έκδοση, εκδόσεων Εν πλώ, επιστολή 50, σελ. 121.

Άγιος Παΐσιος Αγιορείτης

Ασφαλίσου, βρέ παιδάκι μου, στον Θεό. Μόνον την ασφάλεια του αυτοκινήτου ξέρεις; Την ασφάλεια του Θεού δεν την ξέρεις; Κάνε τον σταυρό σου καί, πριν κάνης οτιδήποτε, πές: «Χριστέ μου, Παναγία μου, βοήθησέ με». Υπάρχει μεγαλύτερη ασφάλεια από την εμπιστοσύνη στον Θεό; Όταν ο άνθρωπος εμπιστεύεται τον εαυτό του στον Θεό, δέχεται συνέχεια από τον Θεό βενζίνη «σούπερ» και το πνευματικό του όχημα δεν σταματάει ποτέ· τρέχει συνέχεια. Όσο μπορείς, να προσέχης, να προσεύχεσαι και να εμπιστεύεσαι στον Θεό, και Εκείνος θα σε βοηθήση σε κάθε σου δυσκολία. Απλοποίησε την ζωή σου με την απόλυτη εμπιστοσύνη στον Θεό, για να ελευθερωθής από το άγχος και την αγωνία. Αν ο άνθρωπος δεν εμπιστευθή στον Θεό, ώστε να εγκαταλείψη τελείως τον εαυτό του στα χέρια Του, θα βασανίζεται. Δεν φθάνει η πίστη στον Θεό· χρειάζεται και η εμπιστοσύνη στον Θεό. Η εμπιστοσύνη στον Θεό ελκύει την βοήθειά Του. Ο Χριστιανός πιστεύει και εμπιστεύεται τον εαυτό του στον Θεό μέχρι θανάτου, και τότε βλέπει καθαρά το χέρι του Θεού που τον σώζει. Ο άνθρωπος μπορεί να κάνη την ζωή του παραδεισένια, εάν έχη εμπιστοσύνη στον Θεό, Τον δοξάζη για όλα και δέχεται να τον κυβερνάη σαν καλός Πατέρας. 

Όταν εµπιστευώµαστε τον εαυτό µας στον Θεό, ο Καλός Θεός µας παρακολουθεί και µας οικονοµάει. Σαν καλός οικονόµος δίνει στον καθέναµας ο,τι του χρειάζεται και µας φροντίζει ακόµη και σε λεπτοµέρειες για τις υλικές ανάγκες µας. Και για να καταλάβουµε την φροντίδα Του, την πρόνοια Του, µας δίνει ακριβώς ο,τι µας χρειάζεται.

Με την εμπιστοσύνη στον Θεό και με την ταπείνωση όλα τα προβλήματα λύνονται. Να κάνης αυτό που μπορείς εσύ και μετά να αφήνεσαι στην θεία Πρόνοια, στο θείο θέλημα. Η ελπίδα στον Θεό είναι τονισμένη πίστη είναι η μεγαλύτερη ασφάλεια για τον άνθρωπο.

Όταν κανείς αφήνεται στον Θεό, ο Θεός δεν τον αφήνει. Έχω παρατηρήσει ότι, αν µου χρειασθή λ.χ. κάτι αύριο, ο Θεός το έχει προνοήσει από σήµερα• πριν δηλαδή το σκεφθώ εγώ, το έχει σκεφθή ο Θεός πιο νωρίς καί το παρουσιάζει την ώρα πού το χρειάζοµαι. Γιατί από εκεί πού έρχεται, γιά να φθάση σ’ εµενα ακριβώς την ώρα πού το χρειάζοµαι, βλέπω πόσος χρόνος απαιτείται. Άρα ο Θεός το φρόντισε νωρίτερα.

Πρέπει να αφήνουμε τον εαυτό μας στα χέρια του Θεού με απόλυτη εμπιστοσύνη και να βλέπουμε την κάθε δοκιμασία σαν δώρο σταλμένο από την αγάπη του Θεού. Ο άνθρωπος που έχει μεγάλη εμπιστοσύνη στον Θεό χαίρεται τα πάντα. Είτε είναι άρρωστος, είτε μένει νηστικός, είτε τον αδικούν, είτε…, είτε…, πιστεύει ότι ο Θεός τα έχει επιτρέψει, ελπίζει στον Θεό και είναι πάντα ασφαλισμένος στο λιμάνι της ελπίδος του Θεού.

Ο άνθρωπος, αν θέλη να μη βασανίζεται, πρέπει να πιστέψη στο «χωρίς εμού ου δύνασθε ποιείν ουδέν», που είπε ο Χριστός. Να απελπισθή δηλαδή από τον εαυτό του με την καλή έννοια και να πιστέψη στην δύναμη του Θεού. Όταν κανείς απελπισθή με την καλή έννοια από τον εαυτό του, τότε βρίσκει τον Θεό. «Την πάσαν ελπίδα μου εις σε ανατίθημι»…Δεν έχουμε καταλάβει την δύναμη και την καλωσύνη του Θεού. Δεν αφήνουμε το Θεό νοικοκύρη να μας κυβερνάει• γι’ αυτό ταλαιπωρούμαστε. Πρέπει να αφήσουμε εν λευκώ τον εαυτό μας και το μέλλον μας στη Θεία Πρόνοια, στο θείο θέλημα, και ο Θεός θα μας φροντίσει. Να έχουµε απόλυτη εµπιστοσύνη.

Ας αναθέσουμε τον εαυτό μας, τα παιδιά μας, την οικογένειά μας, την ζωή μας ολόκληρη στον Χριστό ο οποίος σαν Θεός που είναι μπορεί να μας περάσει μέσα από την φωτιά και την τρικυμία χωρίς να πάθουμε το παραμικρό.

***

π. Κλεόπας Ηλίε

Τι είναι η απελπισία και ποιες είναι οι συνέπειές της στην ζωή τον ανθρώπων;

– Απελπισία είναι η απώλεια της εμπιστοσύνης στην αγαθοσύνη και ελεημοσύνη του Θεού. Αυτή είναι μία αμαρτία κατά του Αγίου Πνεύματος. Η απελπισία, κατά τον άγιο Νικόδημο τον Αγιορείτη, είναι η ενδέκατη βαθμίδα της κακίας. Οι συνέπειές της, οδηγούν τον άνθρωπο στην δωδέκατη βαθμίδα, που είναι η αυτοκτονία, όπως συνέβη με τον Ιούδα.

Ο άνθρωπος φθάνει στην αυτοκτονία κυρίως λόγω της απιστίας, της υπερηφάνειας, της απολύτου εμπιστοσύνης στον εαυτό του και της στερήσεως ενός καλού Πνευματικού.

Η απελπισία και η σκέψη της αυτοκτονίας θεραπεύονται με την επίμονη προσευχή (Ιακώβ 5,13 Ιούδα 20). Επίσης ο άνθρωπος θεραπεύεται από την απελπισία με την εξομολόγηση και την Θεία Κοινωνία.

Ψαλμός ΙΖ΄. 17

Αγαπήσω σε, Κύριε, η ισχύς μου. Κύριος στερέωμα μου και καταφυγή μου και ρύστης μου. Ο Θεός μου, βοηθός μου και ελπιώ επ΄ αυτόν• υπερασπιστής μου και κέρας σωτηρίας μου και αντιλήπτωρ μου. Αινών επικαλέσομαι τον Κύριον και εκ των εχθρών μου σωθήσομαι. Περιέσχον με ωδίνες θανάτου και χείμαρροι ανομίας εξετάραξαν με. Ωδίνες άδου περιεκύκλωσαν με, προέφθασαν με παγίδες θανάτου. Και εν τω θλίβεσθαι με επεκαλεσάμην τον Κύριον και προς τον Θεόν μου εκέκραξα. ΄Ηκουσεν εκ ναού αγίου αυτού φωνής μου και η κραυγή μου ενώπιον αυτου εισελεύσεται εις τα ώτα αυτού. Και εσαλεύθη και έντρομος εγενήθη η γη και τα θεμέλια των ορέων εταράχθησαν και εσαλεύθησαν, ότι ωργίσθη αυτοίς ο Θεός. Ανέβη καπνός εν οργή αυτού και πυρ από προσώπου αυτού κατεφλόγισεν, άνθρακες ανήφθησαν απ΄ αυτού. Και έκλινεν ουρανούς και κατέβη και γνόφος υπό τους πόδας αυτού. Και επέβη επί Χερουβίμ και επετάσθη• επετάσθη επί πτερύγων ανέμων. Και έθετο σκότος αποκρυφήν αυτού, κύκλω αυτού η σκηνή αυτού, σκοτεινόν ύδωρ εν νεφέλαις αέρων. Από της τηλαυγήσεως ενώπιον αυτού αι νεφέλαι διήλθον, χάλαζα και άνθρακες πυρός. Και εβρόντησεν εξ ουρανού ο Κύριος και ο ΄Υψιστος έδωκε φωνήν αυτού. Εξαπέστειλε βέλη και εσκόρπισεν αυτούς και αστραπάς επλήθυνε και συνετάραξεν αυτούς. Και ώφθησαν αι πηγαί των υδάτων και ανεκαλύφθη τα θεμέλια της οικουμένης από επιτιμήσεως σου, Κύριε, από εμπνεύσεως πνεύματος οργής σου. Εξαπέστειλεν εξ ύψους και έλαβε με• προσελάβετο με εξ υδάτων πολλών. Ρύσεται με εξ εχθρών μου δυνατών και εκ των μισούντων με, ότι εστερεώθησαν υπέρ εμέ. Προέφθασαν με εν ημέρα κακώσεως μου• και εγένετο Κύριος αντιστήριγμα μου. Και εξήγαγε με εις πλατυσμόν• ρύσεται με, ότι ηθέλησε με. Και ανταποδώσει μοι Κύριος κατά την δικαιοσύνην μου και κατά την καθαριότητα των χειρών μου ανταποδώσει μοι. Ότι εφύλαξα τας οδούς Κυρίου και ουκ ησέβησα από του Θεού μου. Ότι πάντα τα κρίματα αυτού ενώπιον μου και τα δικαιώματα αυτού ουκ απέστησαν απ΄ εμού. Και έσομαι άμωμος μετ΄ αυτού και φυλάξομαι από της ανομίας μου. Και ανταποδώσει μοι Κύριος κατά την δικαιοσύνην μου και κατά την καθαριότητα των χειρών μου, ενώπιον των οφθαλμών αυτού. Μετά οσίου όσιος έση και μετά ανδρός αθώου αθώος έση• και μετά εκλεκτού εκλεκτός έση• και μετά στρεβλού διαστρέψεις. Ότι συ λαόν ταπεινόν σώσεις και οφθαλμούς υπερηφάνων ταπεινώσεις. Ότι σύ φωτιείς λύχνον μου, Κύριε ο Θεός μου, φωτιείς το σκοτος μου. Ότι εν σοι ρυσθήσομαι από πειρατηρίου και εν τω Θεώ μου υπερβήσομαι τείχος. Ο Θεός μου, άμωμος η οδός αυτού• τα λόγια Κυρίου πεπυρωμένα, υπερασπιστής έστι πάντων των ελπιζόντων επ΄ αυτόν. Ότι τίς Θεός πάρεξ του Κυρίου; ή τίς Θεός πλην του Θεού ημών; Ο Θεός ο περιζωννύων με δύναμιν και έθετο άμωμον την οδόν μου. Καταρτιζόμενος τους πόδας μου ωσεί ελάφου και επί τα υψηλά ιστών με. Διδάσκων χείρας μου εις πόλεμον• και έθου τόξον χαλκούν τους βραχίονας μου. Και έδωκας μοι υπερασπισμόν σωτηρίας και η δεξιά σου αντελάβετο μου. Και η παιδεία σου ανώρθωσε με εις τέλος και η παιδεία σου αυτή με διδάξει. Επλάτυνας τα διαβήματα μου υποκάτω μου και ουκ ησθένησαν τα ίχνη μου. Καταδιώξω τους εχθρούς μου και καταλήψομαι αυτούς και ουκ αποστραφήσομαι, έως άν εκλίπωσιν. Εκθλίψω αυτούς και ου μη δύνωνται στήναι• πεσούνται υπό τους πόδας μου. Και περιέζωσας με δύναμιν εις πόλεμον, συνεπόδισας πάντας τους επανισταμένους επ΄ εμέ υποκάτω μου. Και τους εχθρούς μου έδωκας μοι νώτον και τους μισούντας με εξωλόθρευσας. Εκέκραξαν και ουκ ην ο σώζων, προς Κύριον και ουκ εισήκουσεν αυτών. Και λεπτυνώ αυτούς ωσεί χνούν κατά πρόσωπον ανέμου, ως πηλόν πλατειών λεανώ αυτούς. Ρύση με εξ αντιλογίας λαού, καταστήσεις με εις κεφαλήν εθνών. Λαός, όν ουκ έγνων, εδούλευσε μοι• εις ακοήν ωτίου υπήκουσε μου. Υιοί αλλότριοι εψεύσαντο μοι• υιοί αλλότριοι επαλαιώθησαν και εχώλαναν από των τρίβων αυτών. Ζή Κύριος και ευλογητός ο Θεός μου και υψωθήτω ο Θεός της σωτηρίας μου. Ο Θεός, ο διδούς εκδικήσεις εμοί και υποτάξας λαούς υπ΄ εμέ• ο ρύστης μου εξ εχθρών μου οργίλων. Από των επανισταμένων επ΄ εμέ υψώσεις με, από ανδρός αδίκου ρύση με. Δια τούτο εξομολογήσομαι σοι εν έθνεσι, Κύριε και τω ονόματι σου ψαλώ. Μεγαλύνων τας σωτηρίας του βασιλέως αυτού και ποιών έλεος τω χριστώ αυτού, τω Δαυίδ και τω σπέρματι αυτού έως αιώνος.
Δόξα…. Και νυν…. Αλληλούια.
http://users.sch.gr/aiasgr/Palaia_Diathikh/Psalmoi/Psalmoi_11-20.htm#Psalmos_17

Your beloved mother appeared to you in your sleep and did save you, by God’s providence, from suicide. Saint Nikolai Velimirovich

I will love thee, O Lord, my strength. The Lord is my firm support, and my refuge, and my deliverer; my God is my helper, I will hope in him; (Psalm 17:2-3)

Saint Nikolai Velimirovich letter

You write that all your worldly goods were sold off to a third party. When you found yourself out on the street with nothing and nobody, you headed to the cemetery, bent on killing yourself. You had no doubts or second thoughts about this. Exhausted by the vexations, you lay down on your parents’ grave and fell asleep. Your mother appeared to you in your sleep and berated you, saying that in the Kingdom of God there were plenty of people who had been beggars, but not a single one of those who had done away with themselves. That dream saved you from suicide. Your beloved mother really did save you, by God’s providence. You began to beg and to live off begging. And you’re asking if, by doing so, you’re transgressing God’s law.

Take courage. God gave the commandment: ‘Don’t steal’. He didn’t give any commandment ‘Don’t beg’. Begging without any real need is stealing, but in your case it isn’t. The general and emperor Justinian was left blind in his old age, with no possessions or friends. He would sit, blind, outside the courtyard of the throne and beg for a little bread. As a Christian, he didn’t permit himself to consider suicide. Because, just as life’s better than death, so it’s better to be a beggar than a suicide.

You say that you’re overcome with shame and that your sorrow’s deep. You stand at night outside the coffee-shop that used to be yours and ask for money from those who go in and out. You remember that, until recently, you were the owner of the coffee-shop and now you don’t dare go in even as a customer. Your eyes are red from weeping and lamentation. Comfort yourself. God’s angels aren’t far from you. Why are you crying about the coffee-shop? Haven’t you heard of the coffee-shop at the other end of Belgrade where it says: ‘Someone’s it wasn’t; someone’s it won’t be’? Whoever wrote those words was a true philosopher. Because that’s true of all the coffee-shops, all houses all the castles and all the palaces in the world.

What have you lost? Something that you didn’t have when you were born and which isn’t yours now. You were the boss, now you’re poor. That’s not loss. Loss is when a person becomes a beast. But you were a person and have remained so. You signed some papers for certain of your prominent customers and now your coffee-shop’s in the hands of a stranger. Now you look through the window and see everybody laughing, just the way they used to, and you’re wandering the streets with tears in your eyes and covered in shame. Never fear, God’s just. They’ll all have to answer for their misdeeds. But when they attempt to commit suicide, who’s to say whether the merciful Lord will allow their mothers to appear to them from the other world in order to keep them from the crime? Don’t consider them successful even for a moment. Because you don’t know how they’ll end up. A wise man in ancient Greece said: ‘Never call anybody happy before the end’. It’s difficult to be a beggar? But aren’t we all? Don’t we all depend, every hour of every day, on the mercy of Him Who gives us a life to lead? Now you’ve got an important mission in the world: to engage people’s attention so that they remember God and their soul and to be charitable. Since you’re forced to live in silence, delve into your soul and talk to God through prayer. The life of a beggar’s more heroic than that of a boss. ‘For gold is tested in the fire and accepted people in the furnace of humility’ (Sir. 2, 5). But you’ve already demonstrated heroism by rejecting the black thought of suicide. This is a victory over the spirit of despondency. After this victory, all the others will be easy for you. The Lord will be at your side.

Peace and comfort from the Lord!
Source: Missionary Letters of Saint Nikolai Velimirovich: Letters 1–100

Saint Paisios of Mt. Athos

“When we believe in God and have trust in His fatherly providence and concern, then we do not think of ourselves; instead we know that God is aware of our needs and looks after our problems, from the simplest to the most serious one. The only things we must want is to allow God’s love and providence to function for us. When we have this kind of faith and inner disposition, we are able to see God’s miracles––God himself––who is always close to us under all circumstances. In order to experience this we must reject any form of worldly assistance or human hope, and with a pure heart, unhesitatingly and trustfully devote our mind to God. Then the grace of Christ will fill our souls at once…

We must totally rely on God’s providence as this is the only way to be relieved of our anxiety and worries… To trust divine providence one must free himself from all worldly concerns and wait for God to look after him…. He must overcome his love for money and trust in it and then rest all his hopes on God and he cannot do both at the same time.”

The wrongly accused are the most beloved children of God… those who have been wrongly accused have within their hearts the wrongly accused Christ, and rejoice in exile and in prison as if they are in Paradise, because wherever Christ is, there is Paradise. 

God loves His creation, His image, and provides the things which man needs.
If one does not believe this and struggles by himself to acquire these earthly gifts, he will suffer. But even if God does not provide some of these earthly, material things, a person who is leading a spiritual life will not worry about it. If we seek first the Kingdom of God and this is our only concern, all the other things will be given to us, as well. Will God abandon His creation? The manna which God provided for the Israelites in the desert would spoil if they kept it for the next day. (Cf. Ex 16:19-20.) God arranged things this way so that the people would have confidence in His divine providence.
We have not yet understood the words of Jesus “Seek first the Kingdom of God”. (Cf. Mt 6:33).

Those who withdraw themselves from Christ are deprived of divine enlightenment, for like fools they forsake sun-drenched places so as to retire to the shade. Hence, it is natural for them to be cold and fall spiritually ill. God has endowed us all with gifts, but not all of us utilize them for the salvation of our souls and the salvation of our fellow men. Instead, most of us, most of the time, use them to the detriment of others and ourselves.

– Geronda, while many times we have felt the om­nipotence of God, why is it that we do not also see His divine providence for us?

  – This is a trap of the devil. The devil throws ashes in man’s eyes so he won’t see God’s providence. For when man sees the providence of God, his granite heart will soften, become sensitive and burst out in praise of God, and this is not what the devil wants.

We have not understood the power and goodness of God. We do not allow Him as Lord to govern us, and this is why we are tormented. (…)Psalm 17

2 I will love thee, O Lord, my strength. 3 The Lord is my firm support, and my refuge, and my deliverer; my God is my helper, I will hope in him; [he is] my defender, and the horn of my salvation, and my helper. 4 I will call upon the Lord with praises, and I shall be saved from mine enemies. 5 The pangs of death compassed me, and the torrents of ungodliness troubled me exceedingly. 6 The pangs of hell came round about me: the snares of death prevented me. 7 And when I was afflicted I called upon the Lord, and cried to my God: he heard my voice out of this holy temple, and my cry shall enter before him, [even] into his ears. 8 Then the earth shook and quaked, and the foundations of the mountains were disturbed, and were shaken, because God was angry with them. 9 There went up a smoke in his wrath, and fire burst into a flame at his presence: coals were kindled at it. 10 And he bowed the heaven, and came down: and thick darkness was under his feet. 11 And he mounted on cherubs and flew: he flew on the wings of winds. 12 And he made darkness his secret place: round about him was his tabernacle, [even] dark water in the clouds of the air. 13 At the brightness before him the clouds passed, hail and coals of fire. 14 The Lord also thundered from heaven, and the Highest uttered his voice. 15 And he sent forth [his] weapons, and scattered them; and multiplied lightnings, and routed them. 16 And the springs of waters appeared, and the foundations of the world were exposed, at thy rebuke, O Lord, at the blasting of the breath of thy wrath. 17 He sent from on high and took me, he drew me to himself out of many waters. 18 He will deliver me from my mighty enemies, and from them that hate me; for they are stronger than I. 19 They prevented me in the day of mine affliction: but the Lord was my stay against [them]. 20 And he brought me out into a wide place: he will deliver me, because he has pleasure in me. 21 And the Lord will recompense me according to my righteousness; even according to the purity of my hands will he recompense me. 22 For I have kept the way of the Lord and have not wickedly departed from my God. 23 For all his judgments were before me, and his ordinances departed not from me. 24 And I shall be blameless with him, and shall keep myself from mine iniquity. 25 And the Lord shall recompense me according to my righteousness, and according to the purity of my hands before his eyes. 26 With the holy thou wilt be holy; and with the innocent man thou wilt be innocent. 27 And with the excellent [man] thou wilt be excellent; and with the perverse thou wilt shew frowardness. 28 For thou wilt save the lowly people, and wilt humble the eyes of the proud. 29 For thou, O Lord, wilt light my lamp: my God, thou wilt lighten my darkness. 30 For by thee shall I be delivered from a troop; and by my God I will pass over a wall. 31 [As for] my God, his way is perfect: the oracles of the Lord are tried in the fire; he is a protector of all them that hope in him. 32 For who is God but the Lord? and who is a God except our God? 33 [It is] God that girds me with strength, and has made my way blameless: 34 who strengthens my feet as hart’s feet, and sets me upon high places. 35 He instructs my hands for war: and thou hast made my arms [as] a brazen bow. 36 And thou hast made me secure in my salvation: and thy right hand has helped me, and thy correction has upheld me to the end; yea, thy correction itself shall instruct me. 37 Thou has made room for my goings under me, and my footsteps did not fail. 38 I will pursue mine enemies, and overtake them; and I will not turn back until they are consumed. 39 I will dash them to pieces and they shall not be able to stand: they shall fall under my feet. 40 For thou hast girded me with strength for war: thou hast beaten down under me all that rose up against me. 41 And thou hast made mine enemies turn their backs before me; and thou hast destroyed them that hated me. 42 They cried, but there was no deliverer: [even] to the Lord, but he hearkened not to them. 43 I will grind them as the mud of the streets: and I will beat them small as dust before the wind. 44 Deliver me from the gain sayings of the people: thou shalt make me head of the Gentiles: a people whom I knew not served me, 45 at the hearing of the ear they obeyed me: the strange children lied to me. 46 The strange children waxed old, and fell away from their paths through lameness. 47 The Lord lives; and blessed [be] my God; and let the God of my salvation be exalted. 48 [It is] God that avenges me, and has subdued the nations under me; 49 my deliverer from angry enemies: thou shalt set me on high above them that rise up against me: thou shalt deliver me from the unrighteous man. 50 Therefore will I confess to thee, O Lord, among the Gentiles, and sing to thy name. 51 [God] magnifies the deliverances of his king; and deals mercifully with David his anointed, and his seed, for ever.
https://www.ellopos.net/elpenor/greek-texts/septuagint/chapter.asp?book=24&page=17