Ο Άγιος Δαυΐδ, παιδιά μου, είναι πολύ θαυματουργός. Συχνά τον βλέπω οφθαλμοφανώς, ζωντανό! Πόσες φορές μίλησα μαζί του! Άγιος Ιάκωβος Τσαλίκης

Όσιος Δαβίδ ο Γέρων, ο εν Ευβοία

Εορτάζει στις 1 Νοεμβρίου

Ο Άγιος Ιάκωβος Τσαλίκης διηγείται θαύματα του οσίου Δαβίδ.

Πόσες φορές τον άγιο Δαυΐδ τον έχομε δει ζωντανό! Θα πήτε, «πώς τον βλέπετε, πάτερ;». Σαν ένας μοναχός, χτυπά το σήμαντρο μόνος του, χτυπά την καμπάνα και μπαίνουμε και ‘ρχόμαστε στην Εκκλησία και βλέπουμε έναν γέροντα, έναν καλόγερο. Τον βλέπομε να μπαίνη στο Ιερό και γίνεται άφαντος. Πόσες φορές μίλησα μαζί του!

Συχνά βλέπω τον άγιο Δαυΐδ οφθαλμοφανώς σαν καλόγερο μέσα στην Εκκλησία. Παρακαλώ τον Άγιο: «Όπως με φροντίζεις εδώ στο επίγειο Μοναστήρι σου, Άγιέ μου, να με φροντίζης και στο ουράνιο».
Εδώ στο Μοναστήρι όλοι έρχονται για τον Άγιο, σπάνια έρχεται κανείς για τον τόπο! (Ενώ πολύς κόσμος πήγαινε να δη τον ίδιο, τον Γέροντα). Πολλές φορές το βράδυ είμαι άρρωστος, αλλά το πρωί σηκώνομαι για την θεία Λειτουργία.
Σκέφτομαι ότι ίσως να είναι η τελευταία και παρακαλώ τον Άγιο: «Άγιέ μου Δαυΐδ, εσύ να λειτουργήσης» και γίνομαι καλά και λειτουργώ.

Λέω το πρωί του Αγίου: «Άγιέ μου Δαυΐδ, έχω τώρα τα πόδια, την δισκοπάθεια, την καρδιά μου, αν με βοηθήσης θα λειτουργήσω, αν δεν με βοηθήσης, βγες μόνος και λειτούργα».
Μου λένε: «Πρόσεχε στην Λειτουργία, μην σε κόψη κανένας κρύος ιδρώτας και πέσης, ουαί και αλλοίμονό σου!». Εγώ όμως έκανα τον σταυρό μου και λέω, «περιμένουν αυτοί οι πονεμένοι άνθρωποι (βοήθεια)».
Όταν μπήκα στην Λειτουργία, δεν ξέρω, δεν αισθανόμουνα κόπο, τίποτε, με βοηθά η Χάρις του Θεού. Η προσευχή στηρίζει τον άνθρωπο. Παιδιά μου, δεν λειτουργάω εγώ, άλλος λειτουργάει.

Κάποτε –έλεγε ο Γέροντας Ιάκωβος– ήρθε εδώ στο Μοναστήρι ένας νέος (ο οποίος) ήθελε να καλογερέψη, να αφιερωθή και να υπηρετήση την Μονή του Οσίου Δαυΐδ, όμως ήταν σπανός, δεν είχε καθόλου γένεια.
Πώς θα γινόταν καλόγερος; Αυτό τον στενοχωρούσε, αλλά προσευχήθηκε στον Άγιο και του έδωσε μία γενειάδα και δεν προλάβαινε να ξυριστή. Είναι πολύ θαυματουργός ο άγιος Δαυΐδ• ό,τι ανάγκες έχω και του ζητάω, (όλα) μου τα δίνει απλόχερα.
(Ο νέος αυτός ήταν ο ίδιος ο Γέροντας, κατά την μαρτυρία του π. Παύλου Τσουκνίδα).

Πριν πέντε ημέρες, πέρασε ένας από την Λάρισα, αυτός είχε στο στομάχι την σοβαρή ασθένεια. Ζήτησε εμένα, αλλά εγώ δεν πηγαίνω, αποφεύγω λιγάκι, να μην έχω τις φιλοδοξίες και αυτά και με βλέπη ο κόσμος, είπα στον π. Κύριλλο, τον σταύρωσε με την αγία Κάρα, μέχρι να πάη στην Λάρισα ο άνθρωπος έγινε τελείως καλά. Έρχεται και την άλλη μέρα πάλι και λέει ότι «με βοήθησες πάτερ, με την Χάρη του Αγίου, και ήρθα να σου πω το θαύμα του Αγίου. Εθεραπεύθην και έγινα τελείως καλά και ήρθα να τον ευχαριστήσω»

Είναι πολύ θαυματουργός ο Άγιος. Δεν περνάει ώρα, δεν θα περάση η ημέρα, χωρίς να το δείξη το θαύμα του ο Άγιος.

Παραπονιόμουν στον όσιο Δαυΐδ για τις ελιές που έκοψε εκείνος ο ασεβής και έλεγα: «Άγιέ μου Δαυΐδ, εγώ τα άφησα όλα και τώρα ήρθα να κοιτάξω τις δικές σου τις δουλειές σε τόσα κτήματα;». Από το τέμπλο, παιδιά μου, ακούστηκε ένας κρότος μέρα μεσημέρι, δηλαδή φεύγει από το τέμπλο, με συγχωρείτε, η αγία του εικόνα και στέκεται ένας καλόγερος στην βόρεια πύλη του ιερού, εκεί που είναι ο ταξιάρχης Μιχαήλ, και λέει: «Πάτερ μου, μη στενοχωριέσαι, διότι η μεγαλύτερη αρρώστια για τον άνθρωπο είναι η στενοχώρια». Και έγινε αμέσως άφαντος μετά από αυτό και πήγε στην θέση του (στο τέμπλο). Σας το διδάσκω, παιδιά μου, να το ξέρετε• η μεγαλύτερη αρρώστια για τον άνθρωπο είναι η στενοχώρια.

Όταν την Μεγάλη Τεσσαρακοστή βγαίνη η αγία Κάρα του, πάντα βρέχει στο χωριό, έστω κι αν όλη την ημέρα ο ήλιος καίη.
Ο Άγιος, κατά την πίστη θαυματουργεί. Κατά το «η πίστις σου σέσωκέ σε», ενεργεί το θαύμα. Γι αυτό, συνέχεια ο κόσμος κάνει ευχαριστήριες Λειτουργίες.

Μου λέει ο Δημήτρης: «Πάτερ μου, στο κτήμα μας δεν υπάρχει νερό και θέλουμε να ανοίξουμε πηγάδι».
– Ε, και τι θες, Δημήτρη, από εμένα;
– Πάτερ, μου λέει, κάνε μια προσευχή στον Άγιο και πες μας (αν) θα βρούμε νερό στο κτήμα αυτό το μεγάλο. Είμαστε επτά αδέλφια και θα ξεραθούνε οι ελιές μας.
– Δημήτρη μου, λέω, έχε πίστη Θεού, μην στεναχωριέστε. Νερό θα βρήτε ποτάμι.
– Πάτερ, πώς θα το βρούμε;
– Να, πάρτε την εικονίτσα του οσίου Δαυΐδ που σας έχω δώσει, σε όποιο σημείο θέλετε μέσα στο κτήμα σας εκεί που είναι κατάλληλο για να ανοίξετε το πηγάδι βάλτε εκεί την εικονίτσα του οσίου Δαυΐδ, ράντισε και με λίγο αγιασμό, κάντε το σημείο του Σταυρού, να πης το «Πάτερ ημών» και το τροπάριο του οσίου Δαυΐδ και να χτυπήσετε. Μόλις χτυπήσετε, τέκνο μου, με συγχωρείτε, το νερό βρίσκεται στην επιφάνεια της γης. Το κάνανε και βρήκαν ποτάμι νερό.
– Τώρα πάτερ μου, μου λέει, τόσο (πολύ) νερό (που βρήκαμε) δίνουμε και σε άλλους ανθρώπους εδώ στην Κόρινθο και ποτίζουνε τα περιβόλια τους και τα χωράφια τους.
Όταν έχουμε πίστη και ζητήσουμε κάτι από τον Θεό θα μας το δώση. Ό,τι ζητούσα παιδιόθεν, ο Θεός μου το χάριζε.

Κάποτε, ήμασταν μ’ έναν αδελφό εδώ στην Μονή και τον λέγανε π. Ακάκιο, αυτός έφυγε απ’ το Μοναστήρι και πήγε στην Αλόννησο. Λοιπόν, ένα βραδάκι κατά τις 8 Νοεμβρίου πριν λίγα χρόνια, κάναμε μια παράκληση στον άγιο Νεκτάριο.
Όπως ήμασταν και οι δυό πατέρες στο μέσον της εκκλησίας, στο εικονοστάσι εκεί είχαμε την εικονίτσα του αγίου Νεκταρίου και ψάλλαμε την παράκληση του Αγίου. Λέω, «δεν πηγαίνω καλύτερα πίσω απ’ την Ωραία Πύλη να διαβάσω το Ευαγγέλιον εις Ιεράρχην από την Ωραία Πύλη; και ‘δω το ίδιο είναι, αλλά ας πάω στην Ωραία Πύλη να πω απ’ το Ιερό το άγιον Ευαγγέλιον».
Μόλις μπήκα μέσα από την Βόρεια πύλη, βλέπω έναν Γέροντα σαν τον π. Σεραφείμ, μ’ ένα μπαστούνι, με το κουκούλι όπως φοράμε εμείς οι μοναχοί, τον βλέπω στο δεξιό μέρος της αγίας Τραπέζης. (Απόρησα και ρώτησα τον π. Ακάκιο): «Πατέρα Ακάκιε, εμείς δύο πατέρες είμαστε και ψάλλουμε την παράκληση του αγίου Νεκταρίου, ο τρίτος παπάς από πού ήρθε;».
(Και ρωτώ και τον ίδιο): «Πάτερ, δεν μου λες από πού μπήκες; από πού ήρθες;». Νύχτα (ήταν), δέκα η ώρα. Σα να εμειδίασε, χαμογέλασε, άστραψε το πρόσωπό του σαν ήλιος, στο Ιερό δεν είχαμε ούτε φώτα, ούτε τίποτα, μόνον ένα καντηλάκι.
«Άκουσε πάτερ, του λέω, εάν δεν φύγης έξω απ’ το Ιερό, εγώ δεν πάω στην Ωραία Πύλη να (την) ανοίξω, ούτε στην αγία Τράπεζα να πάρω το Ευαγγέλιο και να πω το Ευαγγέλιο στην Ωραία Πύλη».
Μετά, του λέω, «Άντε, πάτερ, σε παρακαλώ, τώρα βγείτε έξω απ’ το Ιερό. Πάτερ, δεν μπορώ να πάω να προσκυνήσω στην αγία Τράπεζα, βγείτε έξω απ’ το Ιερό για να πω το Ευαγγέλιο, ήρθε η ώρα τώρα». Χαμογέλασε και βλέπω ότι φεύγει από το Ιερό, απ’ την νότια πόρτα.
(Είπα): «Τώρα που έφυγε θα πάω να πω το Ευαγγέλιο». Άνοιξα την Ωραία Πύλη, πήρα το Ευαγγέλιο και κοίταξα, με συγχωρείτε, όχι πονηρά αλλά μήπως γυρίση πίσω. Έλεγα το Ευαγγέλιο και με το μάτι μου έβλεπα μήπως έρθη ο Άγιος. Πήγε μπροστά στην εικόνα του και έγινε άφαντος. Είχε φύγει απ’ το τέμπλο –βλέπετε (είναι) ζωντανή εικόνα θαυματουργικιά– και πήγε μέσα στο Ιερό και μετά ετακτοποιούνταν μέσα στην θέση του τέμπλου, όπως είναι ο Άγιος στη θέση του. Είπα το Ευαγγέλιο, τελείωσε η Παράκληση, και ρώτησα:
– Πάτερ Ακάκιε, άκουσες κανένα κτύπο, είδες κανέναν Ιερέα, δεν άκουσες τι σου έλεγα;
– Όχι πάτερ, δεν άκουσα (τίποτα, μόνο) άκουσα έναν κτύπο αλλά πού να ξέρω; καμμιά πόρτα θα χτύπησε απ’ τον αέρα.
– Παπάς ήταν μέσα στην αγία Τράπεζα.
– Όχι δεν είδα, τίποτα.

Από το βιβλίο: «Ο Γέρων Ιάκωβος (Διηγήσεις – Νουθεσίες – Μαρτυρίες». Έκδοση «Ενωμένη Ρωμηοσύνη» 2016.

Όταν νύχτωνε και οι πατέρες ησύχαζαν στα κελιά τους, ο Γέροντας Ιάκωβος άνοιγε το πίσω πορτάκι της Μονής και μέσα στη νύχτα ξεκινούσε για το ασκητήριο-σπηλιά του Οσίου Δαβίδ. Από το πυκνό σκοτάδι όμως δεν έβλεπε καθόλου να προχωρήσει ανάμεσα στους γκρεμούς, τα βράχια και την πυκνή βλάστηση, οπότε παρακαλούσε τον Όσιο να τον βοηθήσει:
–Εσύ, Άγιε μου, προστάτη μου βοήθησέ με να φτάσω στο ασκητήριό σου.
Και τότε, ω του θαύματος, ένα αστεράκι κατέβαινε από τον ουρανό και φώτιζε το μονοπάτι μπροστά του!!!
Έτσι έβλεπε και έφτανε στη σπηλιά του Αγίου, όπου πολλές φορές τον περίμενε ο ίδιος ο Άγιος Δαβίδ!

Γράφει ο Μητροπολίτης Μόρφου Νεόφυτος, πνευματικό τέκνο του Γέροντος: Εντύπωση προκαλούσε η άμεση σχέση, που είχε με τον Όσιο Δαβίδ. Κάποτε η πατρίδα του Όσιου Δαβίδ οι Λιβανάτες υπέφερε από ανομβρία. Ο π.Ιάκωβος που είχε πάει να την επισκεφτεί για να φέρει στους κατοίκους την κάρα του οσίου, ακούγοντας τους ανθρώπους να μιλούν για τη συμφορά, έκατσε στην άκρη της βάρκας και είπε στον όσιο:
-Γέρο ήρθαν οι χωριανοί σου για την ανομβρία. Σε παρακαλώ τώρα που θα πάμε να μπουμπουνίσεις. Πρόσεξε μη με ντροπιάσεις. Θα ρεζιλευτείς κι εσύ κι εγώ! Βγήκανε στη στεριά κι άρχισε αμέσως να μπουμπουνίζει.
Τριάντα χρόνια μετά έλεγε:
–Εγώ, τέκνον μου, τα λέω στο αυτί του αγίου κι αυτός ανοίγει γραμμή με το Χριστό μας!

***

Οι τελευταίοι λόγοι του οσίου Δαυΐδ του Γέροντος του εν Ευβοία :

«Πατέρες, αδελφοί και τέκνα μου! Πρόκειται να πορευθώ προς τον Κύριο μου ο οποίος με προσκαλεί. Εσείς γνωρίζετε τούς κανόνες της μοναχικής ζωής. Ακολουθείστε τους λοιπόν και μην αμελείτε· να είστε πάντοτε αφοσιωμένοι, με την ψυχή και το νου σας, στην ιερά προσευχή· να δοξολογείτε τον Δεσπότη Χριστό, τον γλυκύτατο Ιησού και Σωτήρα του παντός, ενώ μεταξύ σας να έχετε την αγάπη του Θεού, ώστε να εκπληρώνεται ο λόγος του Κυρίου μας Ιησού Χριστού: Όπου είναι συναγμένοι δύο ή τρεις στο όνομά μου, εκεί είμαι κι εγώ ανάμεσα τους (Ματθ. 18, 20). Να σκέπτεσθαι διαρκώς τον θάνατο και να θυμάστε πάντοτε τα κάλλη του νοητού παραδείσου. Να αποφεύγετε τούς πονηρούς λογισμούς και να εξομολογείστε μόνο σε δοκιμασμένους πνευματικούς, ώστε να διορθώνετε τούς πονηρούς λογισμούς και να έχετε την ουράνια χάρη. Να αποφεύγετε τη φιλία του κόσμου, να έχετε ταπείνωση, πραότητα, υπακοή και να καταγίνεσθε με την ανάγνωση και τη μελέτη των θείων Γραφών.

Να ελεείτε όσους έχουν ανάγκη και προπαντός να εκτιμάτε την πνευματική πτώχεια. Να υπομένετε κάθε θλίψη και στενοχώρια, να πενθείτε και να κλαίτε για τα πλημμελήματά σας και πάντοτε να γρηγορείτε στους πόνους, τούς κόπους και τις κακουχίες, για να απολαύσετε εκείνη την ανεκλάλητη χαρά, εννοώ την ουράνια Βασιλεία».

Όσιος Δαβίδ ο εν Ευβοίας, Να ελεείτε όσους έχουν ανάγκη, να υπομένετε κάθε θλίψη και στενοχώρια…
https://iconandlight.wordpress.com/2017/10/30/%CF%8C%CF%83%CE%B9%CE%BF%CF%82-%CE%B4%CE%B1%CE%B2%CE%AF%CE%B4-%CE%BF-%CE%B5%CE%BD-%CE%B5%CF%85%CE%B2%CE%BF%CE%AF%CE%B1%CF%82-%CE%BD%CE%B1-%CE%B5%CE%BB%CE%B5%CE%B5%CE%AF%CF%84%CE%B5-%CF%8C%CF%83%CE%BF/

Σωτηρία Μιράζ 2000 από την υπερθαύμαστη επέμβαση του Αγίου Δαβίδ της Εύβοιας
https://salograia.blogspot.com/2018/04/2000.html

Ο Άγιος Ιάκωβος Τσαλίκης διηγείται θαύματα του οσίου Δαβίδ του εν Ευβοία. ”Ο Άγιος Δαυΐδ, παιδιά μου, είναι πολύ θαυματουργός.”
https://iconandlight.wordpress.com/2018/10/31/%CE%BF-%CE%AC%CE%B3%CE%B9%CE%BF%CF%82-%CE%B9%CE%AC%CE%BA%CF%89%CE%B2%CE%BF%CF%82-%CF%84%CF%83%CE%B1%CE%BB%CE%AF%CE%BA%CE%B7%CF%82-%CE%B4%CE%B9%CE%B7%CE%B3%CE%B5%CE%AF%CF%84%CE%B1%CE%B9-%CE%B8%CE%B1/

Απολυτίκιον οσίου Δαυίδ του εν Ευβοία. Ήχος γ’. Θείας πίστεως.

Μέγαν εύρατο, Εύβοια κλέος, τον πανένδοξον, Δαβίδ τον θείον, ως ιεράς αρετής καταγώγιον, και του Χριστού οπαδόν αληθέστατον, και των Οσίων απάντων εφάμιλλον. Διό Πάτερ Όσιε, Χριστόν τον Θεόν ικέτευε, δωρήσασθε ημίν το μέγα έλεος.

Μεγαλυνάριον του Οσίου Δαϋίδ του Γέροντος

Τον εν τοις οσίοις θαυματουργόν και τον εν τοις νόσοις απροσμάχητον ιατρόν τον θείον ποιμένα, τον ρύστιν και προστάτιν, Δαϋίδ τον θεοφόρον ύμνοις τιμήσωμεν.

Μεγαλυνάριο (κοινό με τον Όσιο Δαυίδ)

Χαίροις πανυπέρτιμε ξυνωρίς*, φίλοι του Υψίστου σωφροσύνης πυρσέ Δαυίδ, άσβεστε και λύχνε Ιάκωβε αγάπης, Ευβοίας φωτοδόται, αειφεγγέστατοι.

Απολυτίκιον Οσίου Ιακώβου Τσαλίκη του Γέροντος του εν Ευβοία (22 Νοεμβρίου):
Ήχος α΄. Της ερήμου πολίτης.

Λιβισίου τον γόνον, και Ευβοίας το καύχημα, εν εσχάτοις χρόνοις φανέντα, μοναστών φίλον γνήσιον, Ιάκωβον τιμήσωμεν πιστοί,τον νέον ησυχίας εραστήν, τον παρέχοντα ιάσεις παντοδαπάς, τοις ευλαβώς κραυγάζουσι• Δόξα τω σε δοξάσαντι Χριστώ, Δόξα τω σε θαυμαστώσαντι, Δόξα τον εν εσχάτοις χρόνοις και καιροίς σε αγιάσαντι.

Ο Γέροντας Ιάκωβος Τσαλίκης μιλάει για θαύματα του οσίου Δαυΐδ

Advertisement

Saint David of Evia (Euboea) the Elder and Sts. Cosmas and Damian the Holy Unmercenaries of Asia Minor, and their mother St Theodota

Sts. Cosmas and Damian the Holy Unmercenaries of Asia Minor, and their mother St Theodota (c. 287)
Saint David of Evia (Euboea) (1589)
New Virgin-Martyr Helen of Sinope (18th century)
Martyrs Cyrenia and Juliana in Cilicia (305)
Hieromartyr John the Bishop and James the Presbyter of Persia (345)
Holy Martyr Hermeningilda, Prince of the Goths in Spain (+ 586)
Martyrs Caesarius, Dacius, Sabbas, Sabinian, Agrippa, Adrian, and Thomas at Damascus (7th century)
Saint Theolepte, martyr.
Venerable Jacob of Mount Athos and his two disciples Jacob the Deacon and Dionysius the Monk of Prodromou (1520)
Virgin-martyr Elizabeth Samovskoy (1937)
Repose of Elder Hilarion of Valaam and Sarov (1841)

commemorated on November 1

Saints Cosmas and Damian, the Unmercenaries of Asia Minor
by Saint Nikolai Velimirovič

Cosmas and Damian were unmercenaries and miracle-workers. They were brothers both in the flesh and in the spirit, born somewhere in Asia Minor of a pagan father and a Christian mother. After their father’s death, their mother Theodotia devoted all her time and effort to educating her sons and raising them as true Christians. God helped her, and her sons matured as sweet fruit and luminaries of the world. They were learned in the art of medicine and ministered to the sick without payment, not so much with medicine as by the name of the Lord Jesus Christ. They were called “unmercenary physicians,” that is, unpaid physicians, for they healed freely and thus fulfilled the commandment of Christ: Freely ye have received, freely give (Matthew 10:8). So careful were they in healing men free of charge that Cosmas became very angry with his brother Damian because he accepted three eggs from a woman, Palladia, and ordered that he not be buried alongside his brother Damian after his death. In fact, St. Damian did not accept these three eggs as a reward for healing the ailing Palladia, but rather because she adjured him in the name of the Most-holy Trinity to accept these three eggs. Nevertheless, after their death in the town of Fereman, they were buried together according to a revelation from God. The holy brothers were great miracle-workers both during their life and after their death. A snake crawled through the mouth and into the stomach of a certain farm laborer during his sleep, and the unfortunate man would have died in the greatest pain had he not, in the last moment, invoked the help of Saints Cosmas and Damian. Thus, the Lord glorified forever the miracle-working of those who glorified Him on earth by their faith, purity and mercy.

Hymn of Praise
Saints Cosmas and Damian the Unmercenaries of Asia Minor
by Saint Nikolai Velimirovič

The Church glorifies the miracle-working physicians,
Shining stars that shine with the Lord,
St. Cosmas and St. Damian,
Two Christians, wondrous giants.
Theodotia was the mother of these sons;
She nourished these giants.
The glorious brothers fulfilled the law,
And by their mercy pleased Christ.
They pleased Christ, the Merciful One,
The greatest Unmercenary Physician.
They received the gift, and became physicians;
They received the gift, but did not sell it.
They gave the gifts of God to the poor,
And in the name of Christ healed them.
Time has not covered God’s saints with darkness;
Thus it has always been, and thus it is now.
Nor has it covered the wonderworking physicians;
They shine today as they once did,
And help the infirm and the unfortunate
By mighty and willing prayers
Before Christ’s heavenly throne.
Honor and glory to the wondrous physicians!
The Prologue from Ohrid: Lives of Saints by Saint Nikolai Velimirovič for Old Calendar date November 1, and New Calendar date November 14.
http://livingorthodoxfaith.blogspot.com/2010/04/prologue-november-1-november-14.html

***

Saint David of Evia (Euboea) the Elder 

Saint David was born between 1470 and 1480, in the village of Gardinitsa in the province of Locrida. The name of this village is nowadays Kyparissi. His father, Christodoulos, was a priest. He and his pious wife Theodora had four children, whom they raised “in the nurture and admonition of the Lord”.

When little David was three years old, one evening he saw Saint John the Baptist in a vision. Saint John took his hand and they went together to a chapel dedi¬cated to his memory. There, Saint John went into his icon, while the child got down on his knees in front of it. Little Davids parents, as well as the whole village, were looking for him for six days and nights.
On the sixth day, which was Saturday, David’s father went with some villagers to that chapel to serve the Vespers and pray to the Saint for his child.
When they arrived, they were surprised to see little David on his knees in front of the icon of Saint John. His face was glowing with a celestial light and he didn’t look at all haggard. They then all understood that this child was not like the other children, he was special.

When Saint David was fifteen years old, he left his village with the blessing of his parents and followed the hieromonk Akakios, a virtuous and experienced spiritual father, whom he met due to the Providence of the Lord.
In the monastery of Elder Akakios Saint David lived as member of the brotherhood for five years.

His asceticism, obedience and humility were sterling. The prudence and the wisdom of the young novice were the reason his brothers in the monastery called him “David the Elder”.
Following Akakios, who had the desire to meet virtuous monks, they left the monastery and visited a lot of other monasteries and retreats. In a monastery in Ossa, where they stayed for a long time, Saint David was ordained deacon.

Their next destination was Mount Athos. After worshiping in the Holy Monasteries and meeting the holy ascetics, Elder Akakios left for Constantinople to receive the blessing of the Patriarch, while Saint David remained at the Great Lavra of Saint Athanasios the Athonite.
The Patriarch not only blessed Elder Akakios, but also convened a Synod and ordained him Metropolitan of the Holy Diocese, of Nafpaktos and Arta.
Akakios took Saint David with him to the Diocese, where he ordained him a priest.

The goodness of Saint David and his spiritual progress were obvious to everybody.
The Bishop and the lords of the area kindly requested, and finally persuaded, the Saint to become the hegumen of the Monastery of the Holy Mother of God in Varnakova. This position was difficult, because he had to deal all the time with the problems caused by the restive monks of the monastery.
During his new activity, Saint David shone with formidable patience.

One day, the Patriarch of Constantinople, Jeremias, accompanied by the orator Emmanuel, visited the Monastery of Varnakova. During the stay of the Patriarch in the monastery, Saint David celebrated the Holy Liturgy. When the orator Emmanuel came into the church he saw Saint David, surrounded with light during the Holy Office of Preparation. He was not standing on the ground and his face was shining like the sun. Emmanuel immediately ran to the Patriarch and called him to come and see for himself the miraculous scene he had witnessed.
When the Patriarch entered the church, he could only see the face of the Saint wet with tears.
The Patriarch admired him and asked the Saint to become a bishop, but he humbly refused.
As the Hegumen of Varnakova, he established the first Greek school, where very important learned priests from Mount Athos were teaching, as well as a “Secret School” in the Monastery, which was operating up to last century.
However, the problems caused by the fathers of the Monastery continued to exist. Because of the inappropriate behavior of some monks, who despite his advice did not reform, Saint David decided, reluctantly, to leave the Monastery.The Lord led him to Mount Steiri, in the area of Domvou. There he continued his ascetic struggle, accompanied by father Seraphim, who was also his spiritual child.
Nevertheless, the hateful devil found and took the opportunity to attack the Saint once more.
He was accused by local people as the one responsible for the escape of some slaves of a Hagarene lord from Livadia. For this reason, they arrested Saint David, imprisoned him and tortured him brutally.
Saint David suffered everything with patience. However, by the Providence of the Lord, some devout Christians appeared and paid the money to release the Saint.
When the Saint was released, he thought that it would not be good to return to his monastery. After some time, which he spent wandering in that area, without being able to find an appropriate place to rest, he decided to go to the island opposite, Euboea.
While he was on the coast of Atalanti, he saw a man with a boat and asked him kindly to take him to the island. The man saw the humble monk with the worn robe; he refused to transfer him and continued his work indifferently.
Saint David, without being upset by the man’s behavior, went some meters away, removed his worn robe, laid it on the water and after making the sign of the cross, stepped on his robe and started sailing quickly through the waves.

The man, surprised, saw the Saint on his robe sailing and leaving the coast behind him. He then understood that this monk was a saint and he started shouting and begging…
– Come father, come father with my boat. Come father…
Saint David blessed him from afar and continued his journey.
With his robe he arrived at the village of Rovies. When he stepped on the shore, he began climbing the green mountain, which rose behind the village.
He found there the almost ruined chapel of the Transfiguration of Jesus Christ our Savior, which he totally reconstructed, assisted by the local people.The holiness of Saint David was a powerful magnet attracting people who wanted to dedicate themselves to Jesus Christ. As a result, a small brotherhood quickly formed.
The cells, built to cover the needs of the brotherhood near the chapel, were not enough. Saint David decided to travel to faraway Russia to collect the money needed to build a new monastery. After surveying the area, he chose an appropriate high place on the mountain and, before leaving for his journey, gave instructions regarding the construction work to the craftsmen and artisans.

Saint David, assisted by the Greek community in Russia, which was flourishing during those years, collected a great amount of money. However, he was aware of the difficulties and the dangers of the long return journey. So he decided not to take the money with him, but to transfer it to the island by a different route.
He took a piece of wood, hollowed it out, and put all the money in it. Then he sealed the opening, made the sign of the Cross over it, and threw it into one of the rivers of Russia, while he began his return journey alone.
When the Saint arrived, after a long time, at the beach of Rovies, he saw the fishermen staring at a peculiar log and trying to break it into pieces with their axes. Their efforts were in vain, since after every stroke, the axes bent or broke.
Saint David came closer to them and told them that this log contained the money he had collected during his long journey and that it would open only by the Lord’s will at the appropriate time.

When Saint David arrived at the monastery, he saw that the craftsmen had not observed his instructions and instead of building the new monastery on the top of the mountain, they had started building it near the chapel of the Transfiguration.
Saint David became upset. He asked them why they had disobeyed and they answered that on the top of the mountain, where he wanted the new monastery to be built, there was no water.
Then Saint David took some workers and monks and climbed the mountain. When they arrived at the place he had suggested for the new monastery, he got down on his knees and prayed to the Holy Mother. As soon as he finished his prayer, he knocked with his staff at the root of a big tree. Forthwith, water came streaming out of it, flowing like a river to the foothills.
However, for reasons known only to the Lord, the Saint allowed the craftsmen to continue the construction at the point where the monastery has stood up to the present day.

Saint David was distressed and hurt to see the poverty and misery of the people who came to the door of the monastery He cared first for the spiritual welfare of the pilgrims and then for their material needs.
The believers called the monastery “The Monastery of Charity”.

When Saint David grew old he appointed another hegumen and withdrew to his retreat, which was a tiny cave formed by a complex of rocks in the forest. He stayed there in prayer during the whole week, eating only a piece of Antidoron and drinking only some holy water.
On Saturday afternoon Saint David would come to the monastery. On Sunday morning he served the Holy Liturgy, received Holy Communion and after advising and comforting the pilgrims to the Monastery, and educating and supporting the monks, he would leave late in the afternoon for his retreat.
When Saint David became even older, he foresaw his death in a divine revelation. Then he called the fathers of the monastery and announced to them that in three days he would pass away.
With fatherly love, he advised the monks accordingly. Shortly before rendering his holy soul into the hands of the Lord he said…
– Behold, my brothers, the Lord Jesus Christ is coming!
The monks of the monastery were desolate. With deep sadness and tears, they buried his body.
The miracles of Saint David have been numerous during the centuries, as have been the believers, who have become witnesses of his glory before the Lord’s throne.
People with physical, psychic and spiritual diseases are freed from the burden of their ailments by leaning down to venerate his holy skull. They depart healed and they thank the Saint, praising God.

Apolytikion of Unmercenaries Cosmas and Damian
Third Tone

Sainted Unmercenaries and Wonder Workers, regard our infirmities; freely you have received, freely share with us.

Apolytikion of St. David the Righteous of Euboea in the Third Tone (amateur translation)

A great boast of Euboea were you proved to be, the all-glorious, David the divine, as a holy descendent of virtue, and a most-true defender of Christ, and equal to all the Righteous. Therefore Righteous Father, entreat Christ God, to grant us great mercy.

Hymns to St Helen of Sinopi

The sweet smelling flower of purity and the boast of Sinopi, the divine blossom, the Virgin Martyr of Christ, Helen who is ever modest. She struggled fervently. She defeated the enemy with the power of faith. She constantly intercedes for us “have mercy on our souls.”

As a pure Virgin, you struck down with the power of Christ the crafty attacks of the enemy and took upon yourself martyrdom, widely proclaimed Virgin-Martyr Helen.

Hail delightful flower of Sinopi. Hail virgin, the honorable alabaster. Hail to you equal to the Martyrs. O Virgin Martyr, invincible in Christ.

Γίνε και ‘συ σαν τα πουλιά…! ψάλλουν συνέχεια εγκώμια στον Κύριο. Είναι πάντοτε χαρούμενα. Γέροντας Θαδδαίος της Βιτόβνιτσα

Γέροντας Θαδδαίος της Βιτόβνιτσα

Κάποτε ήρθαν σε μένα δυο γυναίκες που έφεραν μαζί τους μια τρίτη, η οποία έσερνε το πόδι της. Ίσα που μπορούσε να περπατήσει. Είπε ότι πέρασε από ένα σωρό γιατρούς, αλλά δεν κατάφεραν να της πουν τι έχει. Εγώ της είπα ότι ήταν αδύναμη νευρολογικά. Της είπα επίσης ότι η δική μου η κατάσταση ήταν χειρότερη από τη δική της! Εκείνη μου είπε ότι ο άντρας της την είχε παρατήσει. ‘’Μα ασφαλώς!’’ της είπα. ‘’Ποιος θα φροντίσει τα παιδιά, ποιος θα ετοιμάσει τα γεύματα του, τη στιγμή που εσύ έχεις τέτοια κατάθλιψη; Δεν έχεις φυσική αρρώστια! Έχεις απλά μεγάλη κατάθλιψη. Τραγούδα! Τραγούδα και ο άντρας σου θα επιστρέψει σε σένα!’’ Της είπα ότι θα πήγαινα στην εκκλησία να διαβάσω μερικές ευχές, και πως ήθελα από αυτή να γυρίσει μόνη της στο σπίτι της. Εκείνη με κοίταξε για λίγο και κατόπιν έτρεξε σχεδόν στο αμάξι. Οι άλλες δυο έμειναν έκπληκτες . ‘’Η φίλη σας είναι καλά’’, τους είπα, ‘’δεν χρειάζεται πλέον τη βοήθεια σας!’’

***

Όλοι συμπεριφέρονται λες και πρόκειται να ζήσουν για πάντα. Μοιάζει πραγματικά ότι το τέλος είναι πολύ κοντά.

Τα ζώα διαθέτουν χαρά ζωής, αλλά τους την αφαιρούμε. Εκείνα διαθέτουν χαρά κι εμείς διαθέτουμε τόσα πολλά περισσότερα μαζί με τη χαρά, κι όμως δεν είμαστε ποτέ ευχαριστημένοι. Τα ζώα δεν ανησυχούν ποτέ για το αύριο, δεν σωρεύουν τροφή στους σιτοβολώνες και τις αποθήκες, κι ωστόσο ο Κύριος πάντοτε τα ταΐζει. Εκείνα τσιμπολογούν ένα κλαράκι εδώ, ένα σποράκι παραπέρα, βρίσκουν καταφύγιο σε μια τρύπα ή σε κάποιο λαγούμι, κι είναι γεμάτα ευγνωμοσύνη απέναντι στον Θεό. Δεν συμβαίνει το ίδιο με μας τους ανθρώπους.

Τα πουλιά ψάλλουν συνέχεια εγκώμια στον Κύριο. Ξεκινούν το τραγούδι τους νωρίς, στις τρεις τα χαράματα και δεν σταματούν πριν τις εννιά. Στις εννιά ησυχάζουν λιγάκι- τότε είναι που βγαίνουν να ζητήσουν τροφή για τα μικρά τους. Κατόπιν, αρχίζουν και πάλι τους ύμνους. Κανείς δεν τους λέει να υμνούν- απλώς το κάνουν. Κι εμείς; Εμείς είμαστε πάντοτε κατσούφηδες και κατηφείς∙ δεν έχουμε ποτέ διάθεση για τραγούδι ή για οτιδήποτε άλλο. Πρέπει να ακολουθήσουμε το παράδειγμα των πουλιών. Είναι πάντοτε χαρούμενα ενώ εμείς ενοχλούμαστε πάντοτε από κάτι. Τί είναι αυτό που μας ενοχλεί; Τίποτα στην πραγματικότητα… Έτσι δεν είναι;
Οι λογισμοί καθορίζουν τη ζωή μας, Βίος και Διδαχές του γέροντα Θαδδαίου της Βιτόβνιτσα, Περί λογισμών, σελ 73, 175 εκδόσεις Εν πλω, 2012.

***

Κάποια μέρα μια κοπέλα με ψυχολογικά προβλήματα ήρθε στον πατέρα Θαδδαίο. Την συμβούλεψε με τα παρακάτω λόγια: “Να τραγουδάς, να ψάλλεις όταν δεν αισθάνεσαι καλά, γιατί η κακή δύναμη δεν το αντέχει αυτό καθόλου.”
Κάποτε μια γυναίκα είχε μεγάλα προβλήματα. Όταν οι γείτονες την έβλεπαν πόσο γλυκά χαμογελούσε, απορούσαν. Ο πατήρ Θαδδαίος της έμαθε να αντιμετωπίζει τις δυσκολίες της ζωής με χαμόγελο.
‘Ελεγε ο πατήρ Θαδδαίος: “Όλα γίνονται πιο εύκολα όταν αντιμετωπίζουμε την ζωή με χαμόγελο. Όταν μας βομβαρδίζουν και μας πολεμούν να χαμογελούμε και έτσι θα βγαίνουν τα δηλητήρια από τον οργανισμό μας”.
“Να τραγουδάτε ακόμα και όταν είστε λυπημένοι ειδικά θρησκευτικά τραγούδια, γιατί αυτά ηρεμούν τα νεύρα μας”.
Από το βιβλίο: Γέροντος Θαδδαίου Βιτόβνιτσας, Πνευματικές Συζητήσεις, εκδ. Ορθόδοξος Κυψέλη, σ. 134-135.

 

Nothing is better than peace in Christ; to try to have a joyful spirit. “O Lord our God, give us peace!” Saint Seraphim of Sarov

«The Kingdom of God is not eating and drinking, but righteousness, peace, and joy in the Holy Spirit». Romans 14:17

Of Spiritual Peace of soul
Saint Seraphim of Sarov

Nothing is better than peace in Christ; in it is destroyed every warfare of the spirits of the air and earth: For we wrestle not against flesh and blood, but against principalities , against powers, against the rulers of the darkness of this world, against spiritual wickedness tn high places (Eph. 6:12).

It is the mark of a wise soul when a man plunges his mind within himself and has activity in his heart.

Then the grace of God overshadows him, and he is in a peaceful state, and by means of this also in a most peaceful state: peaceful, that is, with a good conscience; and most peaceful, for the mind beholds within itself the grace of the Holy Spirit, according to the word of God: And His place is in peace (Ps. 75:3).

Can one, seeing the sun with one’s sensuous eyes, not rejoice? But how much more joyful it is when the mind secs with its inner eye the Sun of justice, Christ! Then in truth one rejoices with angelic joy; of this the Apostle too said: Our conversation is in heaven (Philip. 3: 20).

When one walks in a peaceful state, it is as if one ladles out spiritual gifts with a spoon.

The Holy Fathers, being in a peaceful state and being over shadowed by Divine grace, lived long.
When a man enters into a peaceful state, he can give out from himself and also upon others light for the enlightenment of the mind; but before this a man must repeat these words of the prophetess (Hannah): Let not high-sounding words come out of jour mouth (1 Kings [Samuel] 2: 3), and the words of the Lord: Thou hypocrite, first cast out the beam out of thine own eye; and then shalt thou see dearly to cast out the mote out of thy brother’s eye (St. Matt. 7: 5).

This peace, like some priceless treasure, our Lord Jesus Christ left to His disciples before His death, saying: Peace I leave with you. My peace I give unto you (St. John 14: 27). Of it the Apostle likewise speaks: And the peace of God y which passeth all understanding, shall keep your hearts and minds through Christ Jesus (Philip. 4:7).

And so we must concentrate all our thoughts, desires, and actions in order to receive the peace of God and to cry out ever with the Church: O Lord our God, give us peace! (Isaiah 26: 12). (The Orthodox Word, 1968, Vol. 4, No. 5 (22), Sep Oct, p. 207-211, St. Seraphim of Sarov (XXIV-XXVI)

***

In order to keep spiritual peace, it is necessary to chase dejection away from oneself, and to try to have a joyful spirit, according to the words of the most wise Sirach: “Sorrow has killed many, but there is no good in it” (Sir. 30:25).
In order to keep spiritual peace it is also necessary to avoid judging others in any way. Condescension towards your neighbor and silence protect spiritual peace. When a person is in such an state, then he receives Godly revelations.

“Cheerfulness is not a sin. Joy drives away fatigue, and fatigue brings despondency, and there is nothing worse than despondency.” Once he said to a monk, “Oh, if you only could know what joy and what sweetness is granted to the souls of the righteous in heaven, you should agree to bear all misfortunes, persecution and slander with gratitude. If this very cell would be full of maggots eating our flesh during all the days of our life here on earth, we should agree to it gladly with the only purpose of deserving the heavenly joy that our God has prepared for those who love Him.”

You cannot be too gentle, too kind. Shun even to appear harsh in your treatment of each other. Joy, radiant joy, streams from the face of him who gives and kindles joy in the heart of him who receives. All condemnation is from the devil. Never condemn each other. We condemn others only because we shun knowing ourselves. When we gaze at our own failings, we see such a swamp that nothing in another can equal it. That is why we turn away, and make much of the faults of others. Instead of condemning others, strive to reach inner peace. Keep silent, refrain from judgement. This will raise you above the deadly arrows of slander, insult and outrage and will shield your glowing hearts against all evil.

“When the Spirit of God descends on a man, and envelops him in the fulness of His presence, the soul overflows with unspeakable joy, for the Holy Spirit fills everything he touches with joy… If the first-fruits of futire joy have already filled your soul with such sweetness, with such happiness, what shall we say of the joy in the Kingdom of Heaven, which awaits all those who weep here on earth. You also, my freind, have wept during your earthly life, but see the joy which our Lord sends to console you here below. For the present we must work, and make continual efforts to gain more and more strength to attain ‘the perfect measure of the stature of Christ…’ Then this transitory and partial joy which we now feel will be revealed in all its fulness, overwhelming our being with ineffable delights which no one will be able to take from us.”

“Ah, if you only knew what joy, what sweetness awaits the souls of the righteous in heaven, you would be determined during your life to bear any offenses, persecutions or slanders thankfully. If this entire cell were filled with worms, and if these worms ate our flesh throughout our entire lives, then with all our desire would we consent to bear it, just so that we were not excluded from the heavenly joys that God has prepared for those who love Him. There is no sickness nor sorrow, nor sighing; there is sweetness and joy unutterable, there the righteous shine like suns.… But if the Apostle Paul himself could not describe heavenly glory and joy, then what other human tongue could describe the beauty of the dwelling place wherein are established the souls of the righteous?’”

Troparion of St. Seraphim of Sarov, Tone 4

Thou didst love Christ from thy youth, O blessed one, and longing to work for Him alone thou didst struggle in the wilderness with constant prayer and labor. With penitent heart and great love for Christ thou wast favored by the Mother of God. Wherefore we cry to thee: Save us by thy prayers, O Seraphim our righteous Father.

Tone 1 (Oh, the marvelous wonder)

When you entered the Saróv wilderness, O venerable Seraphim, then, completely stripping off your own will, you showed yourself steadfast in every obedience. You endured insults and dishonor, rejoicing; you loved the blows and wounds from evil men, for whom you also prayed, O holy monk. And as we glorify your most honorable memory, we pray you, O venerable father: “Entreat the Lord to grant peace to the world, and great mercy to our souls!”

Kontakion 5 (From an Akathist)

Saint Seraphim, you did not aspire to be a spiritual father, but you were entrusted by God and His Virgin Mother to attend to all those who sought your counsel. You became a holy elder, not because you desired status and recognition, but because you were infused with the Holy Spirit and immersed in Holy Scripture. Concerning your own humanity, you humbly viewed yourself as “poor Seraphim,” and to this you said: Alleluia.

Αγία Αλυπία, η δια Χριστόν σαλή του Κιέβου, προείδε την πυρηνική καταστροφή του Τσερνομπίλ και το “πνευματικό Τσερνομπίλ” της Ουκρανίας

Αγία Αλυπία του Κιέβου (Avdeyeva,1910– 1988) η δια Χριστόν σαλή

Εκοιμήθη στις 30 Οκτωβρίου 1988

«ημείς μωροί διά Χριστόν, …και πεινώμεν και διψώμεν και γυμνητεύομεν και κολαφιζόμεθα και αστατούμεν…· λοιδορούμενοι ευλογούμεν, διωκόμενοι ανεχόμεθα, βλασφημούμενοι παρακαλούμεν· ως περικαθάρματα του κόσμου εγενήθημεν, πάντων περίψημα έως άρτι. »( Α Κορ. δ’: 10-13 )

«Ότι ο Θεός επείρασεν αυτούς, και εύρεν αυτούς αξίους εαυτού. Ως χρυσόν εν χωνευτηρίω εδοκίμασεν αυτούς.» (Σοφίας Σολομώντος Κεφ. 3, 5-6)

Η μάτουσκα Αλυπία οκτώ χρονών έμεινε ορφανή, φιλοξενήθηκε για λίγο στη θεία της και μετά από τις σπουδές στο σχολείο πήρε το σταυρό της και ακολούθησε τον Χριστό, με σιωπή και αδιάλειπτη προσευχή. Ζούσε με ό,τι της έστελνε ο Θεός, και ήταν φορές που περνούσε τη νύχτα στην ύπαιθρο.
Οι σκληρές δοκιμασίες δεν σκλήρυναν την συμπονετική καρδιά της, αλλά την έκαναν ακόμα πιο φιλεύσπλαχνη. Η απέραντη ανθρώπινη θλίψη ώθησε το κορίτσι να προσεύχεται συνεχώς για τους πονεμένους και βασανισμένους. Η περιπλάνηση της ζωή της την είχε διδάξει να είναι ευγνώμων στον Θεό και στους ανθρώπους για το παραμικρό καλό: για την μέρα που πέρασε, για μια ήσυχη νύχτα, για μια γουλιά νερό, για τα ψίχουλα από το γεύμα κάποιου, για έναν καλό λόγο και μια φιλική συμπεριφορά. Το δώρο της ευγνώμονος αγάπης, η Σταρίτσα το είχε σε όλη της τη ζωή.

Κατά τη διάρκεια των θλίψεών της το Άγιο Πνεύμα της ενίσχυε την πίστη και την αφοσίωσή της στο θέλημα του Θεού, που υπάκουα δέχθηκε από το χέρι Του. Η μητέρα δεν ζήτησε ποτέ βοήθεια και προστασία από τους ανθρώπους, ζήτησε βοήθεια και προστασία μόνο από τον Θεό. Η πίστη και η εμπιστοσύνη της ήταν τόσο ισχυρή ώστε μόνο να άκουγες, με τι παιδική απλότητα έλεγε το Θεό, «Πατέρα!» Και εισακούονταν αμέσως οι προσευχές της, πάνω απ ‘όλα γι’ αυτήν ο Πατέρας ήταν – ο πιο στενός οικείος, ο πιο αγαπημένος, ο προστάτης της.

Η Σταρίτσα γνώριζε πάντα πόσοι άνθρωποι και με ποιες ανάγκες έρχονταν και για όλους προετοίμαζε ένα γεύμα. Πολλοί κατά τη διάρκεια του γεύματος λάμβαναν θεραπεία από τις ασθένειές τους. Επίσης, θεράπευε τους αρρώστους και με μια δική της αλοιφή, η οποία ήταν τόσο θαυματουργή που όλοι πίστευαν ότι η θεραπευτική δύναμη της δεν ήταν στην ίδια την αλοιφή, αλλά στις άγιες προσευχές της. Κατά κανόνα, οι επισκέπτες έφευγαν χαρούμενοι και … θεραπευμένοι, αν και δεν μπορούσαν να το καταλάβουν αμέσως. Η μάτουσκα έλεγε ένα λόγο σε όλους και αυτός γινόταν κατανοητός μόνο από τον άνθρωπο στον οποίο απευθυνόταν αυτός.

Στη μητέρα Αλυπία έρχονταν όχι μόνο πιστοί, αλλά και αθεϊστές και κομμουνιστές με  δύσκολα προβλήματα και σοβαρές ασθένειες. Κι όλους τους βοηθούσε με την αγάπη και την προσευχή της, στρέφοντάς τους προς τον Χριστό. Μόνο ο Θεός ξέρει πόσους ανθρώπους έσωσε από την καταστροφή και την απόγνωση, πόσους θεράπευσε, πόσες οικογένειες έσωσε από την διάλυση.

Τον Απρίλιο του 1988, λέει η συνοδός-φίλη της Μαρία, κρατούσα το Ημερολόγιο της Εκκλησίας και η Μητέρα ρωτάει: “Κοίτα τι μέρα είναι στις 30 Οκτωβρίου.” Κοίταξα και είπα: “Κυριακή”. Επανέλαβε: “Κυριακή”. Μετά το θάνατό της, συνειδητοποιήσαμε ότι τον Απρίλιο η μητέρα μας γνωστοποίησε την ημέρα του θανάτου της που από έξι μήνες πριν αυτήν ήδη γνώριζε. Και μια άλλη φορά είπε:
«Θα φύγω όταν αρχίσουν οι παγετοί και πέσει το πρώτο χιόνι ».

Το βράδυ του Σαββάτου, στις 16/29 Οκτωβρίου, ήταν πολύ άρρωστη. Την επόμενη μέρα, στις 17/30 Οκτωβρίου 1988, έπεσε το πρώτο χιόνι και άρχισε ο πρώτος παγετός. Όλοι προσευχόταν. Η μητέρα τους ευλόγησε όλους, εκτός από μία γυναίκα, να πάνε στην έρημο Κιτάγιεβο, και να προσευχηθούν γι ‘αυτήν στους τάφους της Μοναχής Δοσιθέας και του οσίου Θεοφίλου του δια Χριστόν σαλού.
Στη κοίμησή της, ήταν φωτεινή, σαν να κοιμόταν. Το πρόσωπό της ήταν ήρεμο και ιλαρό. Η κηδεία της έγινε την 1η Νοεμβρίου στην Εκκλησία της Ανάληψης της Μονής Φλωρόβσκι, όπου συγκεντρώθηκαν πολλοί άνθρωποι. Η θλίψη που ένοιωσαν όσοι την αγαπούσαν διαλύθηκε από μια ήσυχη χαρά, γεμάτη πίστη και ελπίδα. Όλοι ένιωθαν ότι αυτό ήταν θρίαμβος της πίστης μας, δεν ήταν θάνατος, αλλά μια νίκη πάνω του.

***

Έλεγε ο πατήρ Μεθόδιος Demeevskoy Finkevich για τη μάτουσκα Αλυπία:
– Ήταν μια ενσάρκωση της καλοσύνης και της ευγένειας. Προσεύχομαι σε αυτήν ακόμη και για μικρά πράγματα.

Μεταξύ των πνευματικών της  παιδιών ήταν  ο πρώην επίσκοπος της Tulchin και Bratslav Ιππόλυτος (Khil’ko), όπου του προείπε ότι θα γίνει επίσκοπος.

Κατά τα χρόνια του πολέμου με το Αφγανιστάν, όσοι στρατιώτες ζήτησαν τις προσευχές της δεν στάλθηκαν στο Αφγανιστάν και έτσι απέφυγαν τον θάνατο.

Τις αποκαλύφθηκε ότι στις 26 Απριλίου 1986 θα γίνει ατύχημα στον πυρηνικό σταθμό του Τσερνομπίλ. Και η μητέρα Αλυπία προειδοποίησε τους ανθρώπους πολύ πριν από την τραγωδία ότι η γη θα καεί, ότι θα «δηλητηριαστούν» η γη και το νερό.

“Κάτω από το έδαφος καίγεται η γη, Σβήστε τη φωτιά!” Έλεγε η ευλογημένη. “Μην αφήνετε το φυσικό αέριο!” Κύριε! Τι θα συμβεί τη Μεγάλη Εβδομάδα!

Αλλά κανείς δεν την καταλάβαινε. Πάνω από μισό χρόνο, η ευλογημένη γυναίκα παρέμεινε σε έντονη προσευχή για τη σωτηρία της γης και των ανθρώπων από μια τρομερή καταστροφή. Μια ημέρα πριν από το ατύχημα, η μητέρα μας περπατούσε στους δρόμους και φώναζε:

– Κύριε! Λυπήσου τα μωρά, μη καταστρέψεις τους ανθρώπους!

Οι άνθρωποι που ήρθαν σ ‘αυτήν εκείνη την ημέρα, τους συμβούλευε:” Κλείστε τις πόρτες και τα παράθυρα καλά, θα υπάρξει πολύ αέριο. “

Ο Κύριος αποκάλυψε στην γερόντισσα τον πνευματικό λόγο της τραγωδίας του Τσερνομπίλ, αλλά δεν μπορούσε να αποτρέψει εντελώς την οργή του Θεού από τους ανθρώπους που την προκάλεσαν. Από το βάθος της καρδιάς της προσευχόταν ο Κύριος να αποδυναμώσει τις συνέπειες της τραγωδίας, αλλά όλα αυτά έπρεπε να γίνουν.

Όταν συνέβη το ατύχημα και άρχισε ο πανικός, ειδικά στο Κίεβο και στις πόλεις και τα χωριά κοντά στη ζώνη των 30 χιλιομέτρων, η μητέρα Αλυπία δεν έφυγε από το σπίτι, είπε: «Ζω με τους πόνους των άλλων». Αυτή, ως στοργική μητέρα, προέτρεψε όλους να ηρεμήσουν, να στραφούν στον Θεό και να στηριχθούν στη βοήθεια και το έλεός Του. Η μακαρία κάλεσε τους ανθρώπους να στραφούν στον Εσταυρωμένο Ιησού Χριστό και να θυμούνται τη δύναμη του Σταυρού Του, που νίκησε τον θάνατο και να έχουν εμπιστοσύνη στον Κύριο.

Την ρώτησαν: Να φύγουμε;

Είπε: όχι. Όταν ρωτήθηκε τι να κάνουν με τα τρόφιμα, είπε: “Πλύντε τα, προσευχηθείτε λέγοντας το ”Πάτερ ημών” και το ”Θεοτόκε Παρθένε “, σταυρώστε τα και φάτε και θα είναι καθαρά” …

Η μητέρα ευλόγησε να καλύψουν τα σπίτια κάνοντας το σημείο του Σταυρού και να συνεχίσουν να ζουν μέσα, να σταυρώνουν το φαγητό και να το τρώνε χωρίς φόβο.
– Πώς να πιούμε ραδιενεργό γάλα; Την ρώτησαν με φόβο.
– Να το σταυρώνετε – απάντησε η μητέρα μας – και δεν θα έχει ακτινοβολία.
Σε αυτές τις φοβερές ημέρες, η μάτουσκα στήριζε πολλούς και τους συγκρατούσε από τον πανικό και την απελπισία και τους οδηγούσε στο Θεό.

***

Η μητέρα Αλυπία προειδοποίησε τα πνευματικά παιδιά της και για μια άλλη καταστροφή, ένα “πνευματικό Τσερνομπίλ”: τη μελλοντική  διαίρεση του ”Φιλαρέτου” στην Ουκρανία. Προέβλεψε ότι θα πάρει τους ναούς, θα υπάρξει διάσπαση κι έπειθε τους επισκέπτες της ότι έπρεπε να ανήκουν μόνο στην κανονική Ορθόδοξη Εκκλησία. Ο Αλεξέι Α. θυμάται: “Όταν είδε τη φωτογραφία του Φιλαρέτου, είπε: ” Δεν είναι δικός μας “. Αρχίσαμε να τις εξηγούμε ότι αυτός είναι ο Μητροπολίτης μας, νομίζοντας ότι δεν τον ξέρει, αλλά και πάλι η ίδια σταθερά επαναλάμβανε: «Δεν είναι δικός μας.» Τότε δεν καταλαβαίναμε την έννοια των λέξεών της, και τώρα μας εκπλήσσουν, πόσα χρόνια πριν η μητέρα είχε προβλέψει τα πάντα ».

Ο Ν.Τ. θυμάται: «Είμασταν στη μάτουσκα, και μιλάγαμε. Η σόμπα έκαιγε, κάποιος της έδειξε ένα περιοδικό στο οποίο υπήρχε μια μεγάλη φωτογραφία του Mητρ. Φιλαρέτου Denisenko. Η μητέρα άρπαξε το περιοδικό με τα δύο της δάχτυλα και φώναξε: “Ου, ου, ου, πόση θλίψη θα φέρει στους ανθρώπους, πόσο κακό θα κάνει. Λύκος με ένδυμα προβάτου! Στη σόμπα, στη σόμπα! “. Άρπαξε το περιοδικό και το έριξε στη σόμπα. Όταν συνήλθε από την σύγχυση, κάθισε σιωπηλά, και άκουγε τη σόμπα, που καίγονταν το περιοδικό. Είπα στη μητέρα: “Και τι θα συμβεί;” Η μητέρα χαμογέλασε με το μεγάλο παιδικό χαμόγελο της και είπε: “Ο Βλαντιμίρ θα είναι, ο Βλαντιμίρ!”. Και όταν υπήρξε διάσπαση στην εκκλησία μας, εμείς χωρίς καμία αμφιβολία και δισταγμό ακολουθήσαμε αυτή που η μητέρα μας έδειξε ενάμιση χρόνο πριν τον θάνατό της και σχεδόν πέντε χρόνια πριν από τα γεγονότα ».

Προείδε τον πόλεμο στην Τσετσενία και την οικονομική κρίση του 2008. «Θα υπάρξει πόλεμος στον Καύκασο, στον οποίο οι άνθρωποι θα υποφέρουν για την ορθόδοξη πίστη ».

Προέβλεψε όλα τα επόμενα δεινά και αισθάνθηκε την τρομερή ανάσα του  επερχόμενου Τρίτου παγκοσμίου πολέμου. «Αυτός δεν θα είναι πόλεμος, αλλά  εκτέλεση λαών για τη σάπια κατάστασή τους. Τα νεκρά σώματα θα είναι σαν βουνά, και κανείς δεν θα τα παίρνει για να τα θάψει. Ο πόλεμος θα ξεκινήσει από του Πέτρου και Παύλου – στις 12 Ιουλίου, την ημέρα των πρωτοκορυφαίων Μεγάλων Αποστόλων. Αυτό θα συμβεί όταν θα βγάλουν έξω το πτώμα …. Θα είστε ξαπλωμένοι: εκεί το χέρι, εκεί το πόδι …. Τα βουνά και οι λόφοι θα διαλυθούν, θα ισοπεδωθούν. Οι άνθρωποι θα τρέχουν από τόπο σε τόπο. Ο Κύριος τους δικούς του δεν θα επιτρέψει να πεθάνουν • τους πιστούς θα τους κρατάει και μόνο με αντίδωρο. Θα υπάρχουν πολλοί μάρτυρες που θα μαρτυρήσουν και άνευ αίματος για την Ορθόδοξη πίστη. ».

«Το μέλλον του κόσμου κρύβεται από τους ανθρώπους. Ποιος γνωρίζει τις οδούς και τους τρόπους του Κυρίου; Είναι ο Ένας – ο Δημιουργός όλων των δημιουργημάτων, μπορεί να αλλάξει τα πάντα σε μια στιγμή».

«Μας είπε για ολόκληρη την καταστροφή του κόσμου», θυμάται ο LA. Cherednichenko, «μας μίλησε για περίπου μια ώρα, ακούγαμε προσεκτικά, αλλά όλα διέφυγαν από τη μνήμη μας, παρέμειναν μόνο δύο ή τρεις φράσεις, ως οδηγός στο σκοτάδι». Η προφητευμένη ημερομηνία έναρξης του πολέμου μπορεί να μην αντιστοιχεί στη κοινή χρονολογία, καθώς η μητέρα Αλυπία ένα χρόνο πριν από το θάνατό της το 1988, άρχισε να ζει σύμφωνα με ένα μόνο σε αυτή κατανοητό ημερολόγιο, το οποίο ονόμαζε Ιερουσαλημίτικο.
Η εορτή των αγίων Πέτρου και Παύλου σημειώνεται στο ημερολόγιό της το φθινόπωρο.

Κάθε ανθρώπινη δυστυχία και θλίψη προκαλούσε πάντα μεγάλη συμπόνια στην ψυχή της γερόντισσας. Η επιθυμία της να τους βοηθήσει όλους εκφράστηκε όχι μόνο με εντατικές προσευχές, αλλά και με το να υποβάλει το γεροντικό, ταλαιπωρημένο σώμα της σε στερήσεις. Έτσι, κατά τη διάρκεια μιας ξηρασίας, όχι μόνο δεν έτρωγε φαγητό, αλλά δεν έπινε και νερό, ακόμη και στον καύσωνα.

Το καλοκαίρι του 1986, η ευλογημένη, ικετεύοντας τον Κύριο να βρέξει, δεν έτρωγε ούτε έπινε για δύο εβδομάδες. Και όταν έριξε μια δυνατή νεροποντή, η μητέρα Αλυπία με μεγάλη χαρά πήγαινε γύρω από το σπίτι, σηκώνοντας τα χέρια της προς τον ουρανό.

– Δόξα τω Θεώ! Βροχή! Φώναζε δυνατά.

– Δόξα τω Θεώ! Βροχή! Η συγκομιδή! Η συγκομιδή! Η συγκομιδή!

Ακόμα η μητέρα ενίσχυε τον αγώνα της και στις περιπτώσεις που τα πνευματικά της παιδιά προσέβαλλαν τον Θεό με την ανυπακοή τους.

Σχετικά με την αγιότητα του Τσάρου Νικολάου Β’ είπε: «Είναι άγιος. Τον είδα. ”

Τα τελευταία εννέα χρόνια της ζωής της, έζησε στο Γκοζοσεέβο. Εδώ αποκαλύφθηκαν πλήρως τα μεγάλα πνευματικά της χαρίσματα . Το δώρο της προόρασης και διόρασης, που της χάρισε ο Κύριος, να διαβάζει τις καρδιές των ανθρώπων που έρχονταν σε αυτήν, σαν ανοιχτό βιβλίο, της ίασης αλλά πάνω απ ‘όλα – το δώρο της αγάπης. Κατανοούσε τη γλώσσα των ζώων και των πουλιών. Η Ματουσκα βοήθησε πολύ με τις προσευχές της σε δικαστικές υποθέσεις. Προειδοποιούσε τους ανθρώπους για κινδύνους, βοηθούσε να αποφευχθούν προβλήματα και πειρασμοί ή προστάτευε από επικείμενη καταστροφή. Έτσι, μια μέρα προσευχόταν όλη τη νύχτα στα γόνατα να σωθεί μια κοπέλα που βρισκόταν στα χέρια ενός σαδιστή σε μια άγνωστη πόλη, παρακαλούσε τον Κύριο να σώσει τη ζωή του κοριτσιού. Μία από τις πνευματικές κόρες της μητέρας έγινε μάρτυρας αυτού του αγώνα για την σωτηρια αυτης της ψυχής. Αλλά μόνο μετά από καιρό έμαθε για ποια είχε παρακαλέσει στον Κύριο έτσι.

Ήταν και είναι μια ανεξάντλητη πηγή θαυμάτων.

Η αγία Μητέρα Αλυπία του Κιέβου, η δια Χριστόν σαλή
https://iconandlight.wordpress.com/2017/10/29/20006/

Απολυτίκιον Ήχος πλ. δ’

Εν σοι Μήτερ, ακριβώς διεσώθη το κατ’ εικόνα• λαβούσα γαρ τον Σταυρόν, ηκολούθησας τω Χριστώ, και πράττουσα εδίδασκες, υπεροράν μεν σαρκός, παρέρχεται γαρ• επιμελείσθαι δε ψυχής, πράγματος αθανάτου• διό και μετά Αγγέλων συναγάλλεται, οσία Αλυπία, το πνεύμα σου.

Matushka Alipiya of Kiev, a spiritual ascetic of our times

Holy Righteous nun Matushka Alipiya of Kiev (Avdeyeva, 1910– 1988).

Reposed in the Lord on the 30th of October 1988

“We are fools for Christ’s sake” (1 Cor 4:10).
“As gold in the furnace hath he tried them, and received them as a burnt offering.” (Wisdom of Solomon 3:6)

Nun Alipiya is a spiritual ascetic of our times

During the time when the Goloseevsky monastery was in desolation the Holy Righteous nun Matushka Alipiya (Agafia Tikhonovna Avdeyeva) became the extension of the prayerful ascetic struggle of the Goloseyev Elders.

Nun Alipiya, baptized Agafiya (named in honor of Holy Martyr Agafiya), was born on the 3/16th of March in 1905 in the family of a pious peasant in the village Vyshelei, Gorodichensky Uyezd, Penzensk Oblast, Russia. Matushka revered greatly the Holy Martyr Agafiya throughout her life and wore the chains with an icon of her heavenly patroness on her shoulders. Since her childhood she had to go through incredible sorrows and deprivation. Her parents were executed by a Red Army firing squad; she wandered from her youth, and it was accompanied by hard work, persecution and poverty. Matushka lived under the open sky by what God sent; she often was hired for daily work to have a piece of bread and a roof over her head. Also she had to endure persecution and prison, war years and authorities’ prosecution.

After enduring trials and engaging in ascetic labors, Matushka Alipiya resolved to carry the Cross of monasticism in the Kiev Caves Lavra. By that time she had been a spiritual mature person and carried one of the most difficult of ascetic struggles and monastic feats – that of being a Fool for Christ. Strict fast, unceasing prayer to God, very short sleep, physical labor, uninterrupted silence and self-contemplation – people remember her as the person with such the features. But most of all in their memory she was full of the boundless faith and love for God and deeply responsive towards the ones who were near her. It was known after her death that the nun Alipiya hung a key on her neck for each person she had prayed for, and to the end of her life the quantity of those keys increased so that they turned into the heavy iron chains.

The last nine years of her life Matushka Alipiya spent in Goloseevo. She settled on the abolished monastery’s territory and continued prayers and deeds of our Goloseev Holy Fathers. Her great spiritual gifts had been fully revealed to the people there. The Lord gifted her by insight, foresight, healing and comforting of the afflicted ones. And most of all Matushka was endowed by the gift of love. It is impossible to enumerate all the cases of blissful help of this aged woman during her lifetime as well as after her leaving to God.

Matushka reposed in the Lord on the 30th of October 1988, on the date that she had foretold. The great crowd of her spiritual children was close to her on the day of her funeral: religious and secular ones that treated her like their mother, friend and closest person in their lives. The funeral was served in the Florovsky monastery, and Matushka Alipiya was interred in the Lesnoe Cemetery of Kiev. On the 18th of May, 2006 with the blessing of Metropolitan of Kiev and All Ukraine Vladimir the relics of the Holy Righteous Nun Alipiya were uncovered by the Archimandrite Isaac and the brethren of the Holy Protection Goloseevsky monastery and were reburied at the monastery in the crypt under the Life-Giving Spring Church.

When the coffin with the remains of this ascetic person had been brought in the church, the cross appeared in the sky over the temple. On the same day there were the two cases of healing from cancer illnesses. Since then lots of evidences about healing from serious illnesses have been gathered.

Every day hundreds of people come to the Nun Alipiya’s tomb. On the 30th day of each month and particularly on the 30th of October (the anniversary of Matushka’s death) thousands of people fill in the Goloseevsky monastery to commemorate their dearest intercessor. As the proverb says, an empty wellspring will not attract anybody.
http://goloseevo.com.ua/?p=157&lang=en

Apolytikion Holy Righteous nun Matushka Alipiya of Kiev (Plagal of the Fourth Tone)

In thee the image was preserved with exactness, O Mother;for taking up thy cross, thou didst follow Christ,and by thy deeds thou didst teach us to overlookthe flesh,for it passeth away, but to attend to the soul since it is immortal.Wherefore, O righteous Alipiya, thy spirit rejoiceth with the Angels.

Troparion to our Venerable Mother Alipiya of Kiev, Tone 4

Тhou dost add to the number of the choir of Kievan Saints/ O venerable mother Alipiya. / In thee the Lord showeth a sign of His mercy,/ magnifying thee, the humble one,/ healing the sick and giving comfort to the grieving,/ as thou art quick to hear the voices of those in need of thy intercession,/ as thou art one of strong and most-kind prayer,/ who savest people from misfortune and evil circumstance./

Canon, in the 4th tone.  Ode  3 .

O venerable mother Alipiya, pray to God for us.

The Lord both knows and wants to glorify His Saints,/ and grants mercy according to their prayers,/ for He doth love the poor, humble in heart, those who hunger and thirst for righteousness,/ those with pure hearts and merciful, the peacemakers /and those who suffer for the truth, enduring abuse and slander,/ wherefore now having performed all this for Him with love,/ thou dost rejoice and art glad,/ for great is thy reward in Heaven./

Canon, in the 4th tone. Ode 4

O venerable mother Alipiya, pray to God for us.

Like a sheep among wolves didst thou, O mother Alipiya, show forth thy loftiness of spirit: enduring cold, nakedness, attacks, – thou didst not fear either their mocking or their hateful tricks,/ but with other Neomartyrs didst prepare thy soul for departure at the hour of death, to Christ God, our Model for ascetic struggle./ Yet being one chosen to engage in new struggles, thou wast marvelously saved./

Άγιος Θεόφιλος ο δια Χριστόν σαλός του Κιέβου, Ακόμα και όταν βρισκόταν ανάμεσα σ’ ανθρώπους ήταν νοερά στον ουρανό με τον Θεό, ήταν βυθισμένος στην αδιάλειπτη καρδιακή προσευχή.

Άγιος Θεόφιλος ο δια Χριστόν σαλός του Κιτάγιεβο της Λαύρας του Κιέβου

Εορτάζει στις 28 Οκτωβρίου

Ο Στάρετς Θεόφιλος αύξησε τον α­γώνα της διά Χριστόν Σαλότητος. Αν και βρήκε ένα νέο σταυρό να σηκώση, με τη μορφή των διαφόρων κατηγοριών και διώ­ξεων από τους ανωτέρους, βρήκε επίσης και την παρηγοριά της μοναξιάς. Το ερη­μητήριο περικυκλωνόταν από ψηλούς λό­φους, κατάφυτους από πυκνά δάση. Ο Στάρετς συνήθιζε να προχωρή βαθιά μέσα στο δάσος κι εκεί, ατενίζοντας μέσα στη μοναξιά τον Θεό, άφηνε να ξεχυθή η ψυχή του σε προσευχές προς Εκείνον, που οι οφθαλμοί Του είναι μυριοπλασίως ηλίου φωτεινότεροι επιβλέποντες πάσας οδούς ανθρώπων και κατανοούντες εις απόκρυφα μέρη [Σοφ. Σειραα’χ κγ’ 19].

Συχνά πήγαινε και γονάτιζε πάνω σε κά­ποιο κομμένο δένδρο και έμενε εκεί για ολόκληρες μέρες, θρηνώντας ακατάπαυστα για τη διαφθορά της εποχής και προσευχόμενος για την συγχώρηση του αμαρτωλού κόσμου, που τυφλωμένος δεν ξέρει τι κάνει.

Έλεγε:
Όλα όσα ζητάς με αληθινή πίστη στην προσευχή θα τα λάβεις.

Όλοι βρισκόμαστε μέσα στην πρόνοια του Θεού.

Οι άνθρωποι μας αποσπούν από τον Θεό. Αλλά το ερημητήριο μας οδηγεί πιο κοντά σ’ Εκείνον.

Ακόμα και όταν βρισκόταν ανάμεσα σ’ ανθρώπους ήταν νοερά στον ουρανό με τον Θεό, ήταν βυθισμένος στην αδιάλειπτη καρδιακή προσευχή.
Η πρώτη κατάσταση στην πνευματική ζωή, είναι το να υποφέρει κανείς και να βαδίζει τα στενά και γεμάτα θλίψεις μονοπάτια του Σταυρού, παλεύοντας ενάντια στον εαυτό του, στον κόσμο και στον διάβολο.

Είναι αδύνατο για εμάς τους αμαρτωλούς, που δεν έχουμε καθαρίσει τις καρδιές μας από τα πάθη, να κατανοήσουμε το θαυμαστό μυστήριο της Χάριτος που βιώνει η ψυχή των αληθινά δικαίων. Γιατί τα πρότυπα με τα οποία κρίνουμε εμείς σ’ αυτή την σύντομη επίγεια ζωή, δεν βρίσκουν σύγκριση, με τα μέτρα της ουράνιας δόξας. Το μόνο που μας επιτρέπεται, είναι το ν’ ατενίσουμε με ειλικρινή ευλάβεια, κάποιες ακτίνες αυτής της ολόφωτης και λαμπρής ομοιότητας με τον Θεό, που ξεφεύγουν και προδίδουν τον Χαριτωμένο άνθρωπο.

Ο αγιασμένος άνθρωπος, αγγίζοντας βαθιά τις καρδιές μας με την πνευματική του θερμότητα, συναρπάζει τον νου μας με την σπάνια λάμψη της υψηλής και ξένης πολιτείας του και οδηγεί τις ψυχές μας στο θαυμαστό Φως του Θεού που καταυγάζει τους εκλεκτούς Του.

Ο Θεόφιλος χαρακτηρίζεται ως “ο εραστής του Θεού” με την παράξενη και ακατανόητη αντίληψη, που έζησε ξένος στην γη, σαν αληθινός εξόριστος κάποιου λαμπρού Θεϊκού κόσμου.

Χαριτωμένα καμώματα

Έχοντας εντείνει ακόμη περισσότερο το αγώνισμα της σαλότητος, έβαλε ο μακάριος ένα παλιό φέρετρο στο κελλί του, μέσα στο οποίο, αντί να ξαπλώνη την νύχτα, όπως έκαναν πολλοί παλαιοί ασκητές της ευσέβειας, αυτός φύλαγε διάφορα τρόφιμα και φαγητά. Επίσης, την ημέρα της κουράς του σε μεγαλόσχημο, ο Θεόφιλος έρραψε παλιά κουρέλια πάνω στο κουκούλι του και το φορούσε έτσι μέχρι τον θανατό του. Όταν ξήλωσαν τα πανιά αυτά την ημέρα του θανάτου του, το κουκούλι εμφανίσθηκε ολοκαίνουργιο και κατάλληλο για την κηδεία.

Κάθε πρωί ο Στάρετς ξεκινούσε για τον Δνείπερο, από όπου έπαιρνε νερό. Μερικές φορές έμπαινε μέσα σε κάποια βάρκα, απ’ αυτές που ήταν αραγμένες εκεί κοντά και κωπηλατούσε μέχρι την απέναντι όχθη του Δνειπέρου, όπου, προχωρώντας μέσα στα βάθη του δάσους, παραδινόταν στην θεωρία του Θεού. Ποτέ δεν έψαχνε για βαρκάρη, αλλά έμπαινε σε όποια βάρκα τύχαινε να βρη και κωπηλατούσε μόνος του.
Οι ιδιοκτήτες γνώριζαν την συνήθεια του Θεοφίλου και δεν ανησυχούσαν ποτέ για τις βάρκες τους. Ποτέ δεν τον εμπόδισαν να κάνη αυτό που ήθελε. Αντίθετα, ένοιωθαν μεγάλη χαρά αν έπαιρνε την δική τους βάρκα.

Στόχος των ευλαβών και των περιέργων

Ως ζηλωτής και φορέας της θείας χάριτος και των χαρισμάτων του Πνεύματος, ο μακάριος Θεόφιλος δεν μπορούσε να διαφύγη την προσοχή και την ευλάβεια των ανθρώπων. Συχνά βάδιζαν από πίσω του σε κύκλο και τον ακολουθούσαν παντού με την ελπίδα να ακούσουν έστω και μία λέξι απ’ το στόμα του. Έτσι υψώνει ο Θεός τους ταπεινούς. Οι υπεύθυνοι όμως της εκκλησιαστικής σχολής δεν έτρεφαν ιδιαίτερη συμπάθεια για τον «βρώμικο και ρακένδυτο μοναχό Θεόφιλο» και έκαναν συνεχώς παράπονα στον Δεσπότη, προβάλλοντας σαν αιτία ότι τα πλήθη των περιέργων που αναζητούσαν τον Θεόφιλο πολιορκούσαν την σχολή έμπαιναν ακόμη και στα κτίρια, διετάρασσαν την ησυχία και διέκοπταν την μελέτη των μαθητών. Εξ αιτίας των παραπόνων αυτών, δέχθηκε ο μακάριος αυστηρές επιπλήξεις και, για να αποφύγη περαιτέρω προβλήματα με την διεύθυνσι, έκρινε αναγκαίο το να κρύβεται στα δάση, ώστε να μην τον βρίσκουν οι θαυμαστές του και να γυρίζη στο κελλί του μόνο μετά την δύσι του ηλίου. Αλλά και πάλι τα πλήθη των ανθρώπων τον εντόπιζαν και τον περίμεναν στην όχθη του Δνειπέρου, και από εκεί τον ακολοθούσαν μέχρι το κελλί του.

Θεϊκά χαρίσματα

Σε ανταμοιβή του ζήλου, της επιμελείας και της φλογερής αγάπης του προς τον Εσταυρωμένο, ο Θεός εφώτισε τον Θεόφιλο με το φως της ουρανίου σοφίας. Οτιδήποτε μυστικό και ακατανόητο υπήρχε στην ορατή και αόρατη φύσι ήταν φυσικό, δυνατό και κατανοητό για τον Στάρετς. Ο μακάριος Θεόφιλος προέλεγε με ακρίβεια, όχι μόνο τα φαινόμενα του ορατού κόσμου, αλλά και όλα όσα κρύβονταν στα βάθη της ανθρώπινης καρδιάς. Λέγεται ότι η χάρις του Θεού άρχισε να γίνεται εμφανής στον Θεόφιλο από πολύ ενωρίς, όταν ακόμη ήταν δόκιμος και υπηρετούσε στην εκκλησία.

Τα ποντίκια και ο «ηγούμενος»

Κάποτε, επειδή στο κελλί του Στάρετς βρίσκονταν διάφορες προμήθειες και φαγώσιμα, εισέβαλε ένα πλήθος ποντικών. Ο Θεόφιλος, όταν έχασε πια την υπομονή του από τις νυκτερινές επιδρομές τους, αποφάσισε να βάλη ένα τέλος. Κάλεσε ένα νεαρό αναγνώστη και του είπε:
«Πιάσε μου τον ηγούμενο. Πιάσ’ τον κι εγώ θα σου δώσω λεφτά να πάρης τσουρέκι».
«Μα πώς θα γίνη αυτό, αφού συνέχεια κάθεται μέσα στο κελλί του; Για δοκίμασε να πλησίασης! Θα τις αρπάξης από τη μαγκούρα του και θα το θυμάσαι σ’ όλη σου τη ζωή», απάντησε ο νεαρός χαμογελώντας. Νόμιζε ότι ο Θεόφιλος εννοούσε τον ηγούμενο Ιώβ.
«Όχι αυτόν τον ηγούμενο, ανόητε».
«Μα ποιον, πατερούλη;»
«Αυτόν που πιάνει τα ποντίκια. Κοίτα μόνο να πιάσης κανένα αδέσποτο γάτο, γιατί αυτός θα είναι αποδοτικός στη δουλειά του. Ένας σπιτόγατος όλη την ώρα θα κοιμάται μπροστά στη σόμπα».
Σύντομα εγκαταστάθηκε στο κελλί ένας γάτος και τα ποντίκια εξαφανίστηκαν.

Κύριος έδωκε, Κύριος αφείλετο
Η τιμωρία του ζωέμπορου

Στο Κίεβο ζούσε ένας πολύ πλούσιος ζωέμπορος, ο Α. Ντ. Η γυναίκα του ήταν μει­λίχια και θεοφοβούμενη, ο ίδιος όμως ήταν άνθρωπος τραχύς, σκληρός και ολιγόπιστος. Η γυναίκα του σύχναζε στις εκκλη­σίες και στα μοναστήρια, έδινε ελεημοσύνη, δεχόταν τους φτωχούς και τους ξένους, είχε ευλάβεια στους ασκητές, ήταν δε από καρδίας αφοσιωμένη στον στάρετς Θεόφιλο και συχνά τον προσκαλούσε στο σπίτι. Ο δε σύζυγός της, ως άνθρωπος διεφθαρμέ­νος και σκληρόκαρδος, δεν μπορούσε να ανεχθή τον στάρετς Θεόφιλο στο σπίτι του και κάθε φορά μάλωνε γι’ αυτό την γυναίκα του και την κορόιδευε.

«Πώς δεν ντρέπεσαι να ασχολείσαι μ’ αυτόν τον παράξενο τρελλό και να τον δέχεσαι σπίτι σου;» της έλεγε.

Ένα ωραίο πρωινό, που ο Ντ. δεν ήταν σπίτι, ήρθε ο στάρετς Θεόφιλος εφοδιασμένος με κομμάτια κάρβουνο και άρχισε να γράφη αριθμούς στην ταπετσαρία, άλλους πενταψήφιους και άλλους εξαψήφιους.

Η σύζυγος δεν τόλμησε να τον σταματήση και στεκόταν παράμερα, κοιτώντας τον μα­κάριο. Σύντομα επέστρεψε ο άνδρας της. Αντιλήφθηκε τον ταύρο του Θεοφίλου στην αυλή και θέλησε να πειράξη τον στάρετς. Μόλις όμως μπήκε στο δωμάτιο και είδε τους τοίχους, έφριξε· η ακριβή ταπετσαρία ήταν μαύρη με αριθμούς γραμμένους με κάρβουνο.

«Ποιος τόλμησε να κάνη τέτοιο πράγμα; Ο Θεόφιλος; Φυσικά!»

Και διέσχισε τα δωμάτια ψάχνοντας για τον Θεόφιλο. Βλέποντας τον στην κρεββατοκάμαρα, ρίχθηκε επάνω του με κατηγορί­ες και βρισιές. Αλλά ο Θεόφιλος, παριστά­νοντας τον τρελλό, άρχισε να βγάζη τα ρού­χα του. Ο Ντ. έφτυσε και πετάχθηκε έξω από το σπίτι. Η σύζυγός του, ξαναβρίσκοντας την ψυχραιμία της από την βαναυσότη­τα του συζύγου της, άρχισε να ζητά συγγνώμη από τον Θεόφιλο και του πρόσφερε λίγο λάχανο τουρσί που του άρεσε πολύ. Εκείνος όμως το αρνήθηκε και της έδωσε μία αυστηρή και διφορούμενη απάντησι.

«Όχι, όλα τελείωσαν! Ο Θεός είναι δί­καιος. Με πρόσβαλαν, με κατέστρεψαν και με άφησαν ζητιάνο. Κύριος έδωκε, Κύριος αφείλετο[*]». Και αμέσως βγήκε από το σπίτι.

Σε λίγο καιρό η οικογένεια του Ντ. έπαθε μεγάλη συμφορά. Η δουλειά τους άρχισε να μην πηγαίνη καλά, τα κεφάλαιά τους άρχισαν να εξαφανίζονται και εμφανίσθηκαν τεράστια χρέη. Σύντομα η περιουσία τους εκπλειστηριάσθηκε και ο υπερόπτης πλούσιος Ντ. έγινε ένας ζητιάνος, σέρνοντας την ύπαρξί του σε κάποια άθλια καλύβα που του παρεχώρησαν οι αρχές του Κιέβου από λύπη και οίκτο…

*Ιώβ α’ 21, Ο Κύριος έδωσε και ο Κύριος τ’ αφαίρεσε.

Αποσπάσματα από τον υπέροχο και χαριτωμένο βίο του Οσίου Στάρετς Θεοφίλου του δια Χριστόν Σαλού… , Μέρος Β’, Ζ΄, Περιοδικό ” Ἁγιορειτική Μαρτυρία “, Τριμηνιαία Έκδοσις Ιεράς Μονής Ξηροποτάμου –(1989-90)Άγιος Θεόφιλος ο δια Χριστόν Σαλός του Κιέβου «Αχ, Ιβάν, Ιβάν! Είναι καλύτερα να υπομένης την αδικία από το να την διαπράττης ο ίδιος».
https://iconandlight.wordpress.com/2018/10/29/25863/

Το άρωμα της αγιασμένης ζωής του άρχισε να σκορπίζεται μακριά… άγιος Θεόφιλος ο δια Χριστόν σαλός, του Κιέβου
https://iconandlight.wordpress.com/2017/03/17/16425/

Διάλεξε το στενό μονοπάτι που οδηγεί στην αιώνια ζωή. Άγιος στάρετς Θεόφιλος ο δια Χριστόν σαλός του Κιέβου
https://iconandlight.wordpress.com/2017/01/15/%CE%B4%CE%B9%CE%AC%CE%BB%CE%B5%CE%BE%CE%B5-%CF%84%CE%BF-%CF%83%CF%84%CE%B5%CE%BD%CF%8C-%CE%BC%CE%BF%CE%BD%CE%BF%CF%80%CE%AC%CF%84%CE%B9-%CF%80%CE%BF%CF%85-%CE%BF%CE%B4%CE%B7%CE%B3%CE%B5%CE%AF-%CF%83/

Απολυτίκιον αγίου Θεοφίλου του δια Χριστόν σαλού του Κιέβου Ήχος πλ. δ’

Εν σοι Πάτερ ακριβώς διεσώθη το κατ’ εικόνα, λαβών γαρ τον Σταυρόν, ηκολούθησας τω Χριστώ, και πράττων εδίδασκες, υπεροράν μεν σαρκός, παρέρχεται γαρ, επιμελείσθαι δε ψυχής, πράγματος αθανάτου, διό και μετά Αγγέλων συναγάλλεται, Όσιε Θεόφιλε το πνεύμα σου.

Απολυτίκιον. ῏Ηχος α΄. Της ερήμου πολίτης.

Την μωρίαν εμφρόνως ενδυθείς ως ιμάτιον, ήσχυνας τον πλάνης πατέρα, χριστοφόρε Θεόφιλε· σοφίαν γαρ Θεού επιποθών, ηυλόγησας τιμών των κοσμικών, ως ουδέν δε προβαλλόμενος σεαυτόν, επέτυχες της κλήσεως· δόξα τω σε φυλάξαντι Χριστώ, δόξα τω σε ενισχύσαντι, δόξα τω χορηγήσαντι ημίν, πέλεκυν κατ’ επάρσεως.

St. Theophilus (Feofil), fool for Christ of Kiev prophesies to Tsar Nicholas I at the conclusion of the Crimean War.

St. Theophilus, fool for Christ of Kiev Caves Lavra (1788-1853).

Commemorated on October 28

The Tsar Nikolai I Pavlovich of Russia meets Starets Feofil

As the carriage was driving through Perchersk, and about to turn a corner, His Imperial Majesty met with Feofil who came plodding around the corner on his bullock. No sooner did the Tsar’s horses come even with Feofil’s cart than they stopped as if they had suddenly become frozen to the ground. All the efforts of the coachman to make the horses proceed were in vain. The horses strained to the right and to the left but they could not move the carriage from its spot.

Seeing the monk in a ragged cloak near him, the Sovereign became interested in finding out who he was. The Tsar’s suite and the city authorities quickly rushed to Feofil and brought him to the Sovereign’s carriage.

“What kind of person are you?” Nikolai Pavlovich sternly asked Feofil, taking him in with a penetrating glance.

“I am a man of God,” the Blessed One replied with childlike simplicity.

“I know you are God’s, but where do you come from and where are you going?”

“Where I am from — I am there no longer. Where I am now — everyone can see. Where I will be later — God alone knows.”

Nikolai Pavlovich gave a questioning look to his suite and they, extremely embarrassed by Feofil’s reply, hastened to explain that this simple person was the monk Feofil, a fool-for-Christ’s-sake, of the Kievo-Pecherskaya Lavra.

“A God’s fool-monk?” asked Nikolal Pavlovich with amazement. “Strange.”

But wishing to end the embarrassment of those accompanymg him, he kindly turned to Feofil and said:

“Well, go with God and wish me a happy journey.”

“No, Your Majesty. You have to go through thorns,” the Blessed One answered to this, peacefully climbing into his cart.

At that very moment the horses strained to one side and the Tsar’s carriage sped ahead. The Sovereign heard these prophetically significant words of Starets Feofil and looked back intently at the strange monk.

…..In 1852, Emperor Nikolai Pavlovich visited, for the last time [7] the city which was dear to his heart, not long before the beginning of the war with Turkey which led to the unfortunate Crimean campaign and placed the Sovereign in his untimely grave. The Tsar arrived in Kiev at 11 A.M. on Sunday, October 5.

The Tsar is distressed

At 1 P.M. the Sovereign went to the Lavra where he visited the Metropolitan and conversed with him in his private chambers. The Tsar was extremely sullen and unhappy. His brow furrowed and his gaze clouded with constant thought, Nikolai Pavlovich recalled the Christians in the East who were being protected by him, and who were now again being oppressed by the Turks. The heart of the Russian Tsar, softened by prayer in the church, was filled with pity for the unfortunate sufferers. He also recalled how the Turks had formerly oppressed the Slavs and the Greeks and how the Russian Sovereigns had tried to lighten their sufferings and even he, Nikolai Pavlovich, had to declare a bloody war. The Turks were defeated then and asked for peace and Greece was recognized as an independent state. Now they were again beginning to oppress the Christians under their power and again were forcing the Tsar to declare war against them. But now the strength of the Turks was being multiplied threefold — the English and the French, wishing to weaken the strength of Russia, were preparing to help them. At the end of the conversation, the Sovereign, as if hinting to Vladika about the alarming state of thepolitical affairs, expressed that a menacing cloud was spreading over the fatherland, but that he was doing aIl in his power to prevent the dear native land from being stained and to deal with the enemies in dignity.

“I do not want to shed the blood of the faithful sons of my fatherland needlessly, but our vainglorious enemies are forcing me to bare my sword; My plans are not yet made — no! But my heart feels that the time is nearing and they will soon be brought to fulfilment.”

After these words, the Sovereign sadly lowered his head and fell into deep thought.

“Oh, how I would like to know what awaits Russia in the future,” he continued after some silence.

“But no-one knows this except God alone,” the Metropolitan remarked with a sigh.

“Yes, I know that it is so,” replied the Sovereign. “But I also know that the Holy Kiev-Pecherskaya Lavra, which has from time immemorial served as a seed-bed of faith and piety, was always rich with pious monks who have carried within themselves the spirit of truly ascetic life. Do you not have any elders who are filled with spintual grace and whom I might ask for advice on my forthcoming political projects?”

“There is, Your Majesty,” the Metropolitan replied. “There is such a one. And although his mode of life in no way resembles the model of life of the other monks of the monastery, I can assure Your Imperial Majesty with confidence, that under the cover of his simplicity and foolishness there is hidden the grace of the Holy Spirit and an undoubted gift of forevision.”

“Is it that tall monk whom I met once in the city? As nearly as I can remember, he was riding on a cart pulled by a bullock.”

“That is correct, Your Majesty,” answered the Vladika Metropolitan. “That is he, Schemamonk Feofil. If it would be pleasing to Your Imperial Majesty, I will not hesitate to present him before you. He lives in the Kitayevskaya Hermitage and within an hour my carriage could have him here.”

“No, it is not necessary. We will go there ourselves. That would be much better.”

It was settled that they would leave for the Kitayevskaya Hermitage immediately after dinner. At the agreed time, the Tsar and Vladika set out in the Metropolitan’s carriage to visit Feofil.

The anthill

And what the the Blessed One do? In spite of the fact that a messenger had arrived at Kitayev from the Metropolitan with orders to keep Starets Feofil at the monastery all day, the elder managed to slip through the gate and into the woods. Seeing in spirit the nearing of the Tsar’s carriage, he went out to meet it in Goloseyevo. Running through the bushes and scratching his hands and face into bloodiness, he found a large anthill some distance from the road. He dug into it with his hands and lay down in the middle of it on his back.

The weather that day was sunny and warm and the drive was very pleasant, but all the while the Tsar was silent and in deep thought, looking about the surrounding countryside, pointing to an object which had caught his eye. “A dead body, or what?”

Vladika looked in the direction in which the Tsar was pointing, but his aging eyes could not see what was lying there.

“Gavril!” he turned to his valet who was sitting in the coach-box. “Have a look brother.”

“There is a man lying there, Your Eminence,” Gavrilka answered, turning around. “But he is not dead, he’s alive. See there, his feet are moving.”

“What is he lying on?” the Sovereign azsked.

“It would seem that he is lying on an ant-hill, Your lrnperial Majesty,” answered GavriLlsa.

“Strange,” said the Tsar to this and ordered the coachman to turn off to the side.

When the travellers got out of the carriage and approached the ant-hill, Feofil was lying there, not moving. His arms were folded on his chest crosswise, as in death, and his eyes were completely closed. Ants swarmed in masses all over his body and face, but he, as if feeling nothing, pretended to be dead.

“This is Schemamonk Feofil,” the Metropolitan quietly whispered to the Sovereign and walked up closer. “This is that very starets whom we are going to visit.”

“Why is he lying here?’ Nikolai Pavlovich asked in amazement. “Find out, won’t you?”

“Feofil!” Vladika bent towards the Blessed One. “Why are you lying here?”

Silence.

“Get up, I tell you, you culprit! The Sovereign wants to talk to you.”

Neither sound nor movement

“Strange!” said the Sovereign with annoyance and, angrily waving his hand, he turned back to the carriage.

“No! This is not to be forgotten without reflection, Your Imperial Majesty,” noted the Metropolitan to the Monarch when they sat down in the carriage. “My heart knows that this prank of his has a very deep significance.”

But no matter how hard Vladika tried to reason out the meaning of the Staret’s behaviour for the Sovereign, he could not give a clear, positive answer.

….War began. Bombs, shells, and shot fell like hail from both sides. From early morning until late at night the enemy fire did not cease. The entire world marvelled at the staunchness and extraordinary bravery of the Russian troops. But the Russian forces became thinned out as the lines of the valiant defenders fell. The cemetery grew. Emperor Nikolai Pavlovich, depressed with sorrow, became noticeably thin. His health began to break up from worries and troubles. Finally, he caught a severe cold and took to his bed.

The demise of Tsar Nikolai Pavlovich

And then, at the beginning of the Battle of Sinope, the news arrived from the battle front of the unbelievable losses of Russian forces and even of such heroes as Nakhimov and Kornilov – all this completely broke the heart of the Sovereign. On Feb. 18, 1855, Tsar Nikolai Pavlovich peacefully demised, having been tormented with worries and worn with sorrow.

The venerable Archpastor wept openly when he received the staggering news of the death of the beloved Monarch, for no-one felt more affection and love for the deceased Sovereign than did Metropolitan Filaret.

“We no longer have our very own father in Russia,” the Metropolitan said to his cell-mate, Father Sergei, his voice quivering with sorrow. “We will no longer see him in our holy monastery; no longer will we admire his strong step; we will not hear his royal voice or see his shining eyes.”

After these words, the Metropolitan called his valet, Gavrila Feodorovich Golushka, and said: “Do you remember, Gavril, our trip with the Sovereign to Kitayev? And do you remember the ant-hill and Feofil on it?”

“How could I forget, holy Vladika, even though that was three years ago.”

“Take note, then, that up to now I could not understand his strange behaviour. Now, the prophecy of the Starets is as clear as God’s day. The ants were the malicious enemies of our fatherland, trying to torment the great body of Russia. The arms folded on his chest and the closed eyes of Feofil were the sudden, untimely death of our beloved Batiushka-Tsar.”

Troparion St. Theophilus, fool for Christ of Kiev in the Tone I:

   Having heard the voice of Thine Apostle Paul, saying: * We are foolish for Christ’s sake, * Thy servant Theophilus, O Christ God, * did love the life of the foolish for Thy sake on earth. * Wherefore in venerating his memory * we entreat Thee, O Lord, to save our souls.

In Tone VIII:
Spec. Mel.: O most glorious wonder.

O blessed Divinely-wise Theophilus , * Thy pure soul shining with an Orthodox understanding, * and resplendent with the radiance of virtues, * illumines the hearts of the faithful, * driving away the darkness of the demons; * wherefore as a participant of uncreated grace * we all reverently praise thee, O wonder-worthy one.

In Tone II:
Spec. Mel.: O House of Ophrah.

A temple and abode of the Most Holy Spirit wast thou, * O most wise Theophilus; * wherefore also make us who honor thy holy memory * temples of the same Spirit.

Then the Sedalion, In Tone VIII:

   O man of God, * wonderful Theophilus! * Having ascended the ladder of virtues, * thou also ascended unto Jerusalem on high * and there dost thou behold Christ, the Desired One. * For His sake thou didst emaciate thy body * and exchanged the corruptible for immortal life. * Do thou Supplicate Him unceasingly for us * that our souls may be granted peace and great mercy.

Ελληνίδα Μάνα, ηρωΐδα του Σαράντα, φάνηκες αντάξια της βαρειάς κληρονομιάς σου. Εσύ, δίδαξες τους λαούς της γης να εμπνέονται, να φρονηματίζονται, και να αγωνίζονται για την Πατρίδα και την Ελευθερία.

Αγία Σκέπη της Υπεραγίας Θεοτόκου και επέτειος του «ΟΧΙ»

Εορτάζει στις 1 Οκτωβρίου και 28 Οκτωβρίου

Άγιος Θεόφιλος ο δια Χριστόν σαλός του Κιτάγιεβο της Λαύρας των Σπηλαίων Κιέβου
Εορτάζει στις 28 Οκτωβρίου

Ένα ευλαβικό μνημόσυνο στις μάνες του ’40, στις Ελληνίδες, που ανέβαζαν πολεμοφόδια στην Πίνδο….

ΕΙΣ ΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΔΑ ΤΟΥ ΣΑΡΑΝΤΑ

Του κ. Δημητρίου Κ. Κουτσουλέλου, Επιτίμου Επόπτη Δημ. Εκπαιδεύσεως

«Θαυμάζω τις γυναίκες και στο όνομά τους μνέω» (Διονύσιος Σολωμός)

Τον ύμνο μου υψώνω ως τον ουρανό, δοξολογώντας τη μεγάλη μορφή σου, ηρωϊκή και μεγαλόψυχη Ελληνίδα του Σαράντα. Κι όπου ελεύθερη ψυχή, όπου αγάπη φλογερή στην απολυτρωμένη συνείδηση, στον ανεμπόδιστο στοχασμό και στην ανθρώπινη πράξη, ενώνει το σκίρτημα και τη φωνή της στο ρωμαλέο, αιώνιο και γλυκό τραγούδι των αρετών σου. Σε πρωτογνώρισα, όταν ανέμιζες το μαντήλι σου στους σταθμούς των τρένων κι εμούσκευες με τα δάκρυά σου το μαχητή, που έφευγε για το μέτωπο, τραγουδώντας: «Άντε στο καλό κι η Παναγιά μαζί σου!…»  Όταν αστραποβόλησε, μέσα στη ματιά σου, το πνεύμα της Φυλής, στήλωσες το ανάστημά σου, ψήλωσες το κεφάλι σου κι εκάρφωσες τη Γαλανόλευκη μέσα στην καρδιά σου, τρέχοντας, με το χαμόγελο στα χείλη, στο κάλεσμα της πίστης και της νίκης.

Όταν, σκαρφαλώνοντας θριαμβευτικά στους απρόσιτους βράχους της Πίνδου και της Τρεμπεσίνας, δίνοντας στους ήχους της καρδιάς σου τον ήχο των σαλπίγγων της Ιεριχούς και γκρεμίζοντας τα τείχη των εχθρών, κουβαλούσες κιβώτια με πολεμοφόδια και τροφές στους γενναίους πολεμιστές μας. «Στης ιστορίας το διάσελο όρθιος ο γιός πολέμαγε κι η Μάνα κράταε τα βουνά, όρθιος να στέκει ο γιός της, μπρούντζος, χιόνι και σύννεφο. Κι αχολόγαγε η Πίνδος…». Όταν μετέφερες τραυματίες στα ορεινά χειρουργεία, για να τους σώσουν οι γιατροί από τον κίνδυνο. Όταν άνοιγες δρόμους τη νύχτα, που είχαν κλείσει από το χιόνι, και οδηγούσες, από κρυφά μονοπάτια, τους στρατιώτες μας, για να χτυπήσουν τον ύπουλο επιδρομέα, μεταφέροντας μηνύματα στις μαχόμενες Μονάδες, ενώ οι σφαίρες εσφύριζαν επάνω από το κεφάλι σου. Τότε, που ο υπερήφανος και γενναίος Λαός μας, αυτόφωτος, πρωτοπόρος και οδηγός, έγινε το υψηλότερο κέντρο της ιστορικής ζωής του ανθρώπινου Γένους κι έσωζε, μέσα στο ολόμαυρο στερέωμα της παγκόσμιας απόγνωσης, για μια ακόμα φορά, τον πανανθρώπινο πολιτισμό.

* * *

Έμεινα κατάπληκτος μπροστά στην υπομονή και στην καρτερία σου, όταν το ηρωϊκό τσοπανόπουλο του Παρνασσού έγραφε, σαν αρχαίος Σπαρτιάτης, στη γυναίκα του, πριν σκοτωθεί: «Αν σκοτωθώ για την Πατρίδα μας, την Ελλάδα μας, να είστε όλοι υπερήφανοι για μένα και το παιδί, που θα γεννηθεί, αν είναι κορίτσι, να βάλεις το όνομα Νίκη ή Ελευθερία. Γι’ αυτά τα δυό, μας τρώει εδώ επάνω, στα βουνά της Κορυτσάς, το κρύο, η παγωνιά, η ψείρα και το δρολαπόχιονο». Εθαύμασα τη συγκινητική και σημαντική προσφορά σου, όταν, ευλαβικά, έπλεκες μάλλινα είδη για τους στρατιώτες μας, υψώνοντας πάντα διάπυρη την προσευχή σου στον Ύψιστο για τη νίκη της Πατρίδας. Όταν, εμπνεόμενη από το υψηλό νόημα της ελευθερίας, πρόσφερες όλες τις δυνάμεις σου, για να συγκεντρώσεις, να συσκευάσεις και να αποστείλεις χιλιάδες δέματα με μάλλινα, γλυκά και άλλα, χρήσιμα και αναγκαία είδη στα μαχόμενα παλληκάρια μας. Όταν, πρωτοπόρα και αντάξια των εθνικών προσδοκιών, έδινες την ολόψυχη συμπαράστασή σου στις οικογένειες των στρατιωτών μας κι έστελνες ενθαρρυντικά γράμματα στους ηρωϊκούς μαχητές μας. Όταν, καρτερικά και περήφανα, αγωνιζόσουν στο δικό σου μέτωπο, ανάμεσα σε πολλά προβλήματα και ποικίλες αντιξοότητες, για να μεγαλώσεις τα παιδιά σου και να γίνουν άξια της μνήμης του ήρωα των Ηπειρωτικών βουνών. Καμάρωσα τον πλούτο της ψυχής σου, όταν, άγγελος παρήγορος και μάνα πονετική, έδινες παρηγοριά και δύναμη, πίστη κι ελπίδα, στους ηρωικούς τραυματίες μας στα νοσοκομεία. Όταν, ψύχραιμη και κοντά στο χειρουργικό τραπέζι του νοσοκομείου Ιωαννίνων, στην εγχείρηση τραυματία, βρήκες, μέσα στο φοβερό βομβαρδισμό των εχθρικών αεροπλάνων, το θάνατο.

* * *

Αντίκρυσα την ασύγκριτη μεγαλοψυχία και αυτοθυσία σου, όταν, υπέρμαχος των αιώνιων αξιών του Έθνους, διέσωσες και ανέδειξες την ιδανική Πατρίδα, με τον υπέροχο Λαό της. Εσύ, ηρωίδα της Ηπείρου, της Θεσσαλίας, της Ρούμελης, του Μωριά, της Μακεδονίας, της Θράκης και των νησιών μας, ξαναζωντάνεψες τις Σπαρτιάτισσες, τις Σουλιώτισσες, τις Μεσολογγίτισσες και φάνηκες αντάξια της βαρειάς κληρονομιάς σου. Εσύ, δίδαξες τους λαούς της γης να εμπνέονται, να φρονηματίζονται, και να αγωνίζονται για την Πατρίδα και την Ελευθερία. Έτσι, θα μπορούν αισιόδοξα και με το κεφάλι ψηλά να ατενίσουν το μέλλον τους. Νόμος της ζωής σου η θυσία. Κι επάνω απ᾽ όλα: Αγάπη και μεγαλείο, πίστη και ενατένιση, έξαρση και ομορφιά. Ελληνίδα του Σαράντα: Πνεύμα και στοργή! Πόνος και λόγος! Χρέος και δόξα! Καταθέτω ευλαβικά στον ιερό τάφο σου λίγα λουλούδια, με δάκρυα στα μάτια, εκφράζοντας την άπειρη ευγνωμοσύνη μου.

***

Ένα ευλαβικό μνημόσυνο στις μάνες του ’40, στις Ελληνίδες, που ανέβαζαν πολεμοφόδια στην Πίνδο, για να τα πάνε σε κάτι παιδιά που «τριγύριζαν πάνω στο χιόνι με τις χλαίνες κοκαλιασμένες», στα παιδιά της Ελλάδος.

Ο γερμανός συγγραφέας Έρχαρτ Κέστνερ (+1974) πήγε στους τάφους των Γερμανών στο Μάλεμε στα Χανιά. Γράφει:

«Το 1952 πήγα για πρώτη φορά μετά το πόλεμο, στην Αθήνα. Η Γερμανική πρεσβεία, όταν άκουσε πως είχα πρόθεση να πάω στη Κρήτη, μου συνέστησε, επειδή ήταν πολύ νωρίς ακόμα και οι πληγές από τη γερμανική κατοχή ανεπούλωτες, να λέω πως είμαι Ελβετός. Αλλά εγώ τους ήξερα τους Κρήτες. Από την πρώτη στιγμή είπα πως ήμουν Γερμανός και όχι μόνο δεν κακόπαθα, αλλά ξανάζησα παντού όπου πέρασα τη θρυλική κρητική φιλοξενία.

«Ένα σούρουπο, καθώς ο ήλιος βασίλευε, πλησίασα το γερμανικό νεκροταφείο, έρημο με μόνο σύντροφο τις τελευταίες ηλιαχτίδες. Έκανα όμως λάθος….

Υπήρχε εκεί και μια ζωντανή ψυχή, ήταν μια μαυροφορεμένη γυναίκα. Με μεγάλη μου έκπληξη την είδα ν’ ανάβει κεριά στους τάφους των Γερμανών νεκρών του πολέμου και να πηγαίνει μεθοδικά από μνήμα σε μνήμα. Την πλησίασα και τη ρώτησα. -Είστε από εδώ;

-Μάλιστα.

-Και τότε γιατί το κάνετε αυτό; Οι άνθρωποι αυτοί σκότωσαν Κρητικούς». Και γράφει ο Κέστνερ:

«Η απάντηση, μόνο στην Ελλάδα θα μπορούσε να δοθεί». Απαντά η γυναίκα:

«Παιδί μου, από τη προφορά σου φαίνεσαι ξένος και δεν θα γνωρίζεις τι συνέβη εδώ στα ’41 με ’44. Ο άντρας μου σκοτώθηκε στη μάχη της Κρήτης κι έμεινα με το μονάκριβο γιο μου. Μου τον πήραν οι Γερμανοί όμηρο στα 1943 και πέθανε σε στρατόπεδο συγκεντρώσεως, στο Σαξενχάουζεν. Δεν ξέρω πού είναι θαμμένο το παιδί μου. Ξέρω όμως πως όλα τούτα ήταν τα παιδιά μιας κάποιας μάνας, σαν κι εμένα. Και ανάβω στη μνήμη τους, επειδή οι μάνες τους δεν μπορούν να ‘ρθουν εδώ κάτω. Σίγουρα μια άλλη μάνα θα ανάβει το καντήλι στη μνήμη του γιού μου».

***

Άγιος π. Ιουστίνος Parvu

Η προσευχή της μάνας δεν συγκρίνεται με τίποτα σε αυτό τον κόσμο. Στον κόπο των μητέρων βρίσκεται το παρόν και το μέλλον ενός λαού. Πέρα από ό,τι προσφέρει η κοινωνία στον άνθρωπο, η μάνα που μεγαλώνει το παιδί φυτεύει τον σπόρο στην ψυχή του. Αυτή πρέπει να είναι ισορροπημένη, να έχει τον Άγιο της εικόνας στην καρδιά, τον Σταυρό στο μυαλό και να ξέρει τον δρόμο της Εκκλησίας. Μόνο έτσι θα μπορέσει να προετοιμάσει το παιδί για την ζωή. Αυτό που μας λείπει τώρα είναι ακριβώς αυτό. Μας λείπουν οι άγιες μητέρες, οι οποίες μας χαρίζουν αγίους ήρωες, μάρτυρες, διανοουμένους ή να μας δώσουν τις ιδιοφυΐες, που θα αναδείξουν ό,τι καλύτερο έχει αυτός ο λαός της Ορθοδοξίας.

Άγιος π. Αρσένιος Μπόκα

Όταν γεννάται ένα παιδί, η μητέρα δίνει στον κόσμο ένα άνθρωπο και στην συνέχεια πρέπει δι᾿ αυτής να δώση ο ουρανός ένα άγγελο. Η πρώτη ιδανική κατάστασις των παιδιών εξαρτάται κατά μέγα μέρος από την ηθική επίδρασι την οποία έχει η μητέρα επάνω τους.
Δώστε μας τις καλύτερες μητέρες (ταπεινές και πιστές στον Θεό) και θα σας δώσουμε τους καλλίτερους ανθρώπους.
Δεν υπάρχει καμμία ανώτερη τέχνη από την τέχνη της αγωγής.

Η προσευχή της μάνας δεν συγκρίνεται με τίποτα σε αυτό τον κόσμο. Μας λείπουν οι άγιες μητέρες.. π. Ιουστίνος Parvu
https://iconandlight.wordpress.com/2019/06/24/29251/

Η Παναγία είπε: μιά μέρα, η Ελλάς θα γίνει το προσκύνημα όλων των λαών της οικουμένης.
https://iconandlight.wordpress.com/2017/10/27/%CE%B7-%CF%80%CE%B1%CE%BD%CE%B1%CE%B3%CE%AF%CE%B1-%CE%B5%CE%AF%CF%80%CE%B5-%CE%BC%CE%B9%CE%AC-%CE%BC%CE%AD%CF%81%CE%B1-%CE%B7-%CE%B5%CE%BB%CE%BB%CE%AC%CF%82-%CE%B8%CE%B1-%CE%B3%CE%AF%CE%BD%CE%B5/

Εκείνα τα χρόνια ήταν και οι μητέρες παλληκάρια και τα παιδιά παλληκάρια. Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης
https://iconandlight.wordpress.com/2018/10/25/25535/

Αγία Σκέπη της Υπεραγίας Θεοτόκου
https://iconandlight.wordpress.com/2014/10/27/%CE%B1%CE%B3%CE%AF%CE%B1-%CF%83%CE%BA%CE%AD%CF%80%CE%B7-%CF%84%CE%B7%CF%82-%CF%85%CF%80%CE%B5%CF%81%CE%B1%CE%B3%CE%AF%CE%B1%CF%82-%CE%B8%CE%B5%CE%BF%CF%84%CF%8C%CE%BA%CE%BF%CF%85/

Απολυτίκιον Αγίας Σκέπης της Θεοτόκου. ήχος α’. Του λίθου σφραγισθέντος

Της Σκέπης σου Παρθένε, ανυμνούμεν τας χάριτας, ην ως φωτοφόρον νεφέλην, εφαπλοίς υπέρ έννοιαν, και σκέπεις τον λαόν σου νοερώς, εκ πάσης των εχθρών επιβουλής, σε γαρ σκέπην, και προστάτιν, και Βοηθόν, κεκτήμεθα βοώντές σοι, δόξα τοις μεγαλείοις σου Αγνή, δόξα τη θεία σκέπη σου, δόξα τη πρός ημάς σου, προμηθεία, Άχραντε.

Υπεραγία Θεοτόκε, Σκέπε φρούρει φύλαττε τα αιώνια σύνορά μας!

The Most Pure Mother of God guards us from attacks and prays for us to God, and kisses us as a mother does her children. St. Nicholai Velimirovich

The Protection of Our Most Holy Lady, the Mother of God

Commemorated on October 1 the feast is celebrated additionally on October 28 in the Greek tradition.

St. Theophilus, fool for Christ of Kiev Caves Lavra (1788-1853).

Commemorated on October 28

The Feast of the Protection has become associated with thanksgiving for the deliverance of the Greek nation from the Italian invasion of 1940. These events are commemorated in Greece in a national holiday known as “Ochi Day” or “No Day,” referring to the response of the Greek leader Metaxas to Mussolini’s ultimatum. In recognition of this, and because of the many miracles of the Holy Virgin which were reported by Greek soldiers during the Greco-Italian War of 1940-1941, the Holy Synod of the Church of Greece elected in 1952 to transfer the Feast from October 1 to October 28.

***

Homily on the Day of the Protection of the Mother of God
St. Nicholai Velimirovich

The bright feast of the Protection of the Mother of God! It is a witness to us of the great glory with which the Most Holy Mother of God is crowned in the heavens. On this day she appeared in heavenly glory, and people saw her and rejoiced. In her hands she held a wondrous protecting veil, to show how she protects and defends people from all evil. There is a two-fold joy for us on this feast: One is that we see a great and righteous woman, a sufferer in earthly life, crowned with such heavenly glory; and the other is that, while abiding in the heavens, she attentively cares for Christians, for the heirs of her Son and God.

And if she makes us glad by her defense, by her appearances, both before, and now, and always, we also, brothers and sisters, should make her glad. We truly can bring joy to the Most Holy Mother of God. You ask, how?

If we believe in the Son of God and the Son of the Virgin Mary, we bring joy to the Mother of God.

If we love Him, as She loves us, we bring joy to the Mother of God.

If we keep Christ’s commandments, by this we bring joy to the one who gave birth to the Lord Christ.

If we repent of our sins, she rejoices with the angels and all the heavenly powers of God. For the Lord said, Joy shall be in heaven over one sinner that repenteth, more than over ninety and nine just persons, which need no repentance (Lk. 15:7).

But if we sin and do not repent, we offend the Most Pure Mother of God, we offend the bright angels of God, and all the righteous ones in heaven. What then would be the use of our celebration? What profit is there in prayerful assembly and spiritual hymns? The Lord looks not at the lips, but at the heart; and when He comes to judge the world, He will judge not our talk, but our hearts. If our hearts are not pure He will reject us, but if He finds our hearts pure and filled with mercy and love, He will accept us into His eternal Kingdom. This is why the wise one of the Old Testament said, Keep thine heart with the utmost care; for out of these are the issues of life (Prov 4:23). If the core of a tree is rotten, will it live much longer? But the human heart rots from sin and when it rots, then a man becomes the shadow of a man and he drags across the earth until he disappears from it entirely.

May it not be so with you, my brothers and sisters—do not turn into a shadow but remain people of God; and if you are people of God, then you are also the heirs to the Kingdom of God.

That the righteous inherit the Kingdom of God is witnessed by the Most Pure Mother of God through her appearance in glory and light, with her protecting veil, with which she protects from evil all who run to her with tears, prayer and faith. She appeared and she still appears—not just for the sake of appearing, but in order to open the spiritual eyes of those without faith, so that they would learn of eternal life in the Kingdom of Heaven;

To console the sorrowing, so that they would know what great joy awaits them in the next life;

To be a support to the little and the weak, so that they might walk their earthly path with joy, and enter into the Kingdom;

To encourage the penitent, so that they would not stumble on the path of repentance, but stand fast and be saved;

To repay every drop of her Son’s blood with the salvation of many, many human souls;

So that for every drop of her Son’s blood she might protect from destruction thousands and thousands of human souls—for precious, brothers and sisters, is the Blood of the Son of God spilled for mankind. Woe to him who disdains this precious blood—eternal torment will be his just reward. Blessed are you who revere this blood and are voluntarily and consciously saved through it—your reward will be eternal life. Truly precious is the Blood of the Virgin Mary’s Son. All people from the beginning of the world to its end, be they numerous as the blades of grass on the earth and grains of sand in the sea, can be saved by this Blood. But alas, not all will be saved. Only those who want it—and those who do not want it will be turned away, for they disdained the price by which they were purchased.

Be contemptuous of no one, brothers and sisters. There is not a person on earth for whom the Son of the Most Pure Virgin did not give His precious Blood. If one disdains the Blood by which he was bought, he will answer for his own demise; but may none of you be the cause of anyone’s demise. And if you have contempt for a person you have contempt for the blood Christ spilled for his salvation. Strive to bring the sinner to reason and confirm him in the faith, and if you are able to do so, you will obtain a brother and co-heir of Christ’s Kingdom. Praise the righteous, correct the sinner, encourage those who repent. But just as dirty water cannot whiten soiled cloth, neither can the sinner cleanse another sinner until he has cleansed himself. Therefore the Lord warns you to heal thyself! If you want to correct others, correct yourself, and then be zealous for others. This is the law of Christ.

This is how you will bring joy top the Most Pure Mother of God, who brings us joy always. She guards us from attacks and prays for us to God, and kisses us as a mother does her children. She burns with the desire that everyone be saved and enter into Her Son’s Kingdom. Glory and praise be to our God, and to you peace, health, joy, and blessing unto the ages of ages. Amen.“Today the Virgin stands in the midst of the Church, and with choirs of Saints she invisibly prays to God for us. Angels and Bishops venerate Her, Apostles and prophets rejoice together, Since for our sake she prays to the Eternal God!”

“Remember us in your prayers, O Lady Virgin Mother of God, that we not perish by the increase of our sins. Protect us from every evil and from grievous woes, for in you do we hope, and venerating the Feast of your Protection, we magnify you.”

Apolytikion of Holy Protection of the Theotokos in the First Tone

O Virgin, we extol the great grace of thy Protection, which thou didst spread out like a bright cloud beyond all understanding; for thou dost invisibly protect thy people from the foe’s every assault. Since we have thee as our shelter and certain help, we cry to thee with our whole soul: Glory to thy great deeds, O most pure Maid. Glory to thy shelter most divine. Glory to thy care and providence for us, O spotless one.

Apolytikion St. Theophilus, fool for Christ of Kiev in the Plagal of the Fourth Tone

In thee the image was preserved with exactness, O Father; for taking up thy cross, thou didst follow Christ, and by thy deeds thou didst teach us to overlook the flesh, for it passeth away, but to attend to the soul since it is immortal. Wherefore, O righteous Theophilus, thy spirit rejoiceth with the Angels.

Troparion St. Theophilus, fool for Christ of Kiev in the Tone I:

   Having heard the voice of Thine Apostle Paul, saying: * We are foolish for Christ’s sake, * Thy servant Theophilus, O Christ God, * did love the life of the foolish for Thy sake on earth. * Wherefore in venerating his [her] memory * we entreat Thee, O Lord, to save our souls.