Η Οσία Μαρία η Αιγυπτία, πρότυπο μετανοίας, Κύριε! Συ κατελάμπρυνες ένα σκεύος ακάθαρτο, Συ το υπερχείλισες με την Χάρη Σου. Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς

Οσία Μαρία η Αιγυπτία

Εορτάζει στις 1 Απριλίου και την Ε’ Κυριακή των Νηστειών.

Ο Αββάς Ζωσιμάς κατά τη διάρκεια της Μεγάλης Τεσσαρακοστής στην έρημο πέραν του Ιορδάνου, συνάντησε την οσία Μαρία την Αιγυπτία όπου του διηγήθηκε την ζωή της. Παρέμεινε σαράντα οκτώ χρόνια στην έρημο ολομόναχη, υπομένοντας αγόγγυστα πολλές δοκιμασίες, με ακρότατη άσκηση, «πυκτεύουσα», παλεύοντας με τα άλογα πάθη της και τους εμπαθείς λογισμούς σαν με άγρια θηρία.

Ο αββάς Ζωσιμάς είπε προς αυτή: «Μητέρα Οσία, έτσι πέρασες τόσα πολλά χρόνια χωρίς να σε ταράξει κανένας πειρασμός;» … Εκείνη, δε του απάντησε: «Πίστευε, Αββά Ζωσιμά, ότι πέρασα 17 χρόνια σ” αυτή την έρημο παλεύοντας εναντίον των παραλόγων επιθυμιών μου…. Αμέσως όμως, με δάκρυα στα μάτια …παρευρισκόμουνα νοερά μπροστά στην εικόνα της Παναγίας της Θεοτόκου, της αναδόχου μου και την παρακαλούσα με δάκρυα να διώξει τους λογισμούς, που βασάνιζαν την άθλια μου ψυχή. Όταν δε δάκρυζα πολλήν ώρα και κτυπούσα το στήθος μου, έβλεπα από παντού να λάμπει γύρω μου φως και από τότες, μετά την τρικυμία, βασίλευε ειρήνη μέσα μου». «Δεν σηκωνόμουνα από τη γη, έστω κι” αν περνούσε το εικοσιτετράωρο, μέχρις ότου το φως εκείνο, το γλυκό, έλαμπε γύρω μου και έδιωχνε τους λογισμούς που μ” ενοχλούσαν. Τα μάτια λοιπόν, της ψυχής μου είχα συνεχώς στραμμένα προς την εγγυήτριά μου, από την οποία ζητούσα να με βοηθήσει στο πέλαγος αυτό της ερήμου που βρισκόμουνα. Πραγματικά είχα αυτή τη βοήθεια και έτσι πέρασα το διάστημα αυτό των δεκαεπτά χρόνων παλεύοντας εναντίων εκατομμυρίων κινδύνων. Από τότε δε μέχρι τώρα η Βοηθός μου παραστέκεται σ” όλα και με κάθε τρόπο με καθοδηγεί».

Ύμνος
Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς
στην οσία Μαρία την Αιγυπτία

Η Μαρία, πρότυπο μετανοίας και αυτομεμψίας, έκρυβε τον εαυτό της από το πρόσωπο των ανθρώπων:
Οίμοι, εμέ την αμαρτωλή, τη σκοτισμένη από τα πάθη!
Θεριά είναι τα πάθη, κατασπαράξουν την καρδιά μας• έρποντας σαν φίδια φωλιάζουν μέσα μας.
Οίμοι, εμέ την αμαρτωλή,
την καταποθείσα από τα πάθη!
Εκουσίως έπαθες, Χριστέ μου,
για να σώσεις τους αμαρτωλούς. Μη βδελύξεις εμέ την ακάθαρτη!

Εισάκουσε την κραυγή της Μαρίας, Κύριε,
της πιο αχρείας αμαρτωλής!

Ο Κύριος έδειξε την ευσπλαχνία Του, θεράπευσε τη Μαρία•
τη σκοτισμένη ψυχή της Εκείνος σαν χιόνι τη λεύκανε. Ευχαριστώ Σε Πανάγαθε, παμπόθητε Κύριε!
Συ κατελάμπρυνες ένα σκεύος ακάθαρτο,
με χρυσάφι το κατακόσμησες•
Συ το υπερχείλισες με την Χάρη Σου.
Ιδού το έλεος το αληθινό!
Σοι δόξα πρέπει, Κύριε!

Η Μαρία διέλαμψε διά του Πνεύματος περισωσμένη δύναμιν, ως άγγελος Θεού, χάρις στη Δύναμή Σου, Χριστέ, χάρις στο Έλεός Σου, Πάναγνε!
Τί είναι αυτή η ευωδία που απλώνεται στη φοβερή έρημο,
σαν πυρίπνου θυμίαμα σε μυροδοχείο;
Η Μαρία ευωδιάζει,
η αγιότητα της μυροβλύζει!
(Αγ. Νικολάου Βελιμίροβιτς, «Πρόλογος της Αχρίδος» – Απρίλιος, εκδ. Ἀθως)

***

Περί μετανοίας, από το Γεροντικό

Είπε ο αββάς Ποιμήν ότι ο μακάριος αββάς Αντώνιος έλεγε:
«Η μεγάλη δύναμη του ανθρώπου είναι το να αναλαμβάνει την ευθύνη των σφαλμάτων του ενώπιον του Κυρίου και να αναμένει πειρασμό μέχρι τελευταίας του αναπνοής».

Κάποιος άλλος ρώτησε πάλι τον αββά Ποιμένα:
– Αν ένας άνθρωπος αμαρτήσει και μετανοήσει, τον συγχωρεί ο Θεός; Και ο γέροντας του αποκρίθηκε:
– Ο Θεός έδωσε εντολή στους ανθρώπους αυτό να κάνουν. Δεν θα το κάνει λοιπόν, πολύ περισσότερο ο Ίδιος; Γιατί πρόσταξε τον Πέτρο να συγχωρεί «έως έβδομηκοντάκις επτά» (Ματθ. 18:22) όσους αμάρτησαν και μετανόησαν.

Ένας αδελφός, που βασανιζόταν από τη λύπη, ρώτησε κάποιον γέροντα:
– Τι να κάνω, που έρχονται οι λογισμοί και μου λένε πως άδικα άφησα τον κόσμο, και πως δεν πρόκειται να σωθώ; Και ο γέροντας απάντησε:
– Κι αν ακόμα δεν μπορέσουμε να μπούμε στη γη της επαγγελίας, είναι προτιμότερο να πέσουν τα κορμιά μας στην έρημο, παρά να γυρίσουμε πίσω στην Αίγυπτο (πρβλ. Άριθ. 14: 29-33).

Άλλος αδελφός ρώτησε έναν γέροντα:
– Πάτερ, τι εννοεί ο προφήτης λέγοντας, «ούκ έστι σωτηρία αυτώ εν τω Θεώ αυτού;» (Ψαλμ. 3:3).
– Εννοεί τους λογισμούς της απελπισίας, είπε ο γέροντας, πού υποβάλλουν οι δαίμονες σ ́ όποιον αμάρτησε. Του λένε, δηλαδή, ότι ο Θεός δεν πρόκειται πια να τον σώσει, και έτσι προσπαθούν να τον γκρεμίσουν στα βάραθρα της απογνώσεως. Τέτοιους λογισμούς όμως πρέπει να τους διώχνει ο άνθρωπος με τα λόγια: «Κύριος καταφυγή μου, ότι αυτός εκσπάσει έκ παγίδος τους πόδας μου» (πρβλ. Έξοδ. 17:15. Ψαλμ. 24:15).

Σ ́ έναν αδελφό, πού έπεσε σε αμαρτία, φανερώθηκε ο σατανάς και του λέει:
– Δεν είσαι χριστιανός!
Μα ο αδερφός του αποκρίθηκε:
– Ό,τι και να ́ μαι, τώρα σ’ αφήνω και φεύγω!
– Σου το λέω, θα πας στην κόλαση! Επέμεινε ο σατανάς.
– Δεν είσαι συ ο κριτής μου ούτε ο Θεός μου! του λέει ο αδελφός.
Έτσι, καθώς δεν κατόρθωνε τίποτα ο σατανάς, σηκώθηκε κι έφυγε. Ο αδελφός, πάλι, μετανόησε ειλικρινά ενώπιον του Θεού και έγινε αγωνιστής.

Απολυτίκιον της οσίας Μαρίας της Αιγυπτίας
Ήχος πλ. δ’

Εν σοι Μήτερ ακριβώς διεσώθη το κατ’ εικόνα, λαβούσα γάρ τον Σταυρόν, ηκολούθησας τω Χριστώ, και πράττουσα εδίδασκες υπεροράν μεν σαρκός παρέρχεται γάρ, επιμελείσθαι δε ψυχής, πράγματος αθανάτου, διό και μετά Αγγέλων συναγάλλεται Οσία Μαρία το πνεύμά σου.

Advertisement

What smells so in the awesome wilderness, As beautiful incense in a chest of the temple? That, Mary breathes – With holiness, she exudes! Saint Nikolai Velimirovič

Saint Mary of Egypt

Commemorated on April 1 and the fifth Sunday in Great Lent.

Saint Mary the Egyptian
by Saint Nikolai Velimirovič

The biography of this wonderful saint was written by St. Sophronius, the Patriarch of Jerusalem. Once, during the Honorable Fast [Lenten Season], a certain .priest-monk (Heiromonk), the Elder Zosimus, withdrew into the wilderness beyond the Jordan, a twenty-day trek. Suddenly, he caught sight of a human being with a withered and naked body whose hair was as white as snow and who began to flee from the sight of Zosimus. The elder ran for a long while until this person crouched down in a brook and cried out: “Abba Zosimus forgive me for the sake of the Lord. I cannot face you for I am a naked woman.”

Zosimus then tossed his outer garment to her which she wrapped around herself and then showed herself to him. The elder was frightened upon hearing his name spoken from the mouth of this woman he did not know. Following his prolonged insistence, the woman related her life story.

She was born in Egypt and at the age of twelve began to live a life of debauchery in Alexandria where she spent seventeen years in this perverted way of life. Driven by the adulterous flame of the flesh, one day she boarded a boat which was sailing for Jerusalem. Arriving at the Holy City, she wanted to enter the church in order to venerate the Honorable Cross but some invisible force restrained her and prevented her from entering the church. In great fear, she gazed upon the icon of the All-Holy Mother of God in the vestibule and prayed that she be allowed to enter the church to venerate the Honorable Cross, all the while confessing her sinfulness and uncleanness and promising that she would go wherever the All-Pure One would direct her. She was then permitted to enter the church. Having venerated the Cross she again entered the vestibule and, before the icon, gave thanks to the Mother of God. At that very moment she heard a voice saying: “If you cross over Jordan you will find real peace!” Immediately she purchased three loaves of bread and started out for the Jordan where she arrived that same evening.

The next day she received Holy Communion in the Monastery of St. John and crossed over the Jordan river. She remained in the wilderness for forty-eight years in great torment, fear and struggle with passionate thoughts as though with wild beasts. She fed on vegetation.

Afterward, when she stood for prayer, Zosimus saw her levitate in the air. She begged him to bring her Holy Communion the following year on the shore of the Jordan where she would then come to receive it. The following year, Zosimus arrived on the shore of the Jordan in the evening with Holy Communion. He wondered how this saint would cross the Jordan. At that moment, in the light of the moon, he saw her as she approached the river, made the sign of the cross over it and walked upon the water as though upon dry land. After Zosimus administered Holy Communion to her, she begged him to come the following year to the same brook where they had first met.

Zosimus came and discovered her lifeless body on that spot. Above her head in the sand was written: “Abba Zosimus, bury the body of the humble Mary on this site; render dust to dust. I died on April 1, the same night of the saving-suffering of Christ, after having received Communion of the Divine Mysteries.” From this inscription Zosimus first learned her name and the other and awesome miracle was that, she, on that same night the previous year, when she received Holy Communion, arrived at this brook which took him twenty days to travel. Thus, Zosimus buried the body of this wonderful saint, Mary the Egyptian. When he returned to the monastery Zosimus related the entire history of her life and the miracles which he had personally witnessed.

Thus, the Lord knows how to glorify penitent sinners. St. Mary is also commemorated on the Fifth Sunday of the Honorable Fast (Fifth Sunday in Lent). The Church holds her up as an example to the faithful during these fast days as an incentive for repentance. She died about the year 530 A.D.

Hymn Of Praise
Saint Mary the Egyptian
by Saint Nikolai Velimirovič

Penitent wonderful, self-tormentor,
Mary hid herself from the face of men.
Oh yes, sinful me,
By passion, darkened.
Passions are beasts which eat at our heart,
In us as serpents, secretly they weave a nest.
Oh yes, sinful me,
By passion consumed!
In order to save sinners, You suffered O Christ,
Now, do not loathe impure me!

Hearken to the cry of Mary,
Of all, the most-sinful!

The Lord showed compassion, Mary He healed,
Her darkened soul, He whitened as snow.
Thanks be to You, O All-Good One,
Oh Lord, most dear!
An impure vessel You cleansed and,
With gold you gilded it,
Filled it to overflowing with Your grace –
That is true mercy,
To you O God, be glory!

And Mary became radiant with the Spirit
As an angel of God, by strength girded,
By Your power, O Christ
Mercy, Most pure!

What smells so in the awesome wilderness,
As beautiful incense in a chest of the temple?
That, Mary breathes –
With holiness, she exudes!
The Prologue from Ohrid: Lives of Saints by Saint Nikolai Velimirovič
http://prologue.orthodox.cn/April1.htm

Apolytikion (Dismissal) Hymn: Plagal of the Fourth Tone

In you the image was preserved with exactness, O Mother; for taking up your cross, you did follow-Christ, and by your deeds you did teach us to overlook the flesh, for it passes away, but to attend to the soul since it is immortal. Wherefore, O righteous Mary, your spirit rejoices with the Angels.

Kontakions Hymn. Fourth Tone

Having escaped the gloom of sin, O blest Mary, and shining brightly with the light of repentance, thou didst present thy heart to Christ, O glorious one, bringing Him His Holy and All-Immaculate Mother as a greatly merciful and most bold intercessor. Hence, thou hast found the pardon of thy sins and with the Angels rejoices for evermore.

ΣΗΜΕΙΟ ΜΕΓΑ: ΕΤΣΙ ΘΑ ΣΩΘΗΤΕ. Τι παραγγέλνει η Παναγιά για την εξάλειψη της πανδημίας covid19 σ’ όραμα-εμφάνιση της ως Γερόντισσα σε μοναχή της Μονής Παναγίας Σαϊντανάγια στη Συρία…. Η αγωνιώδης ικεσία της Παναγίας στο Χριστό.

Παναγία της Σεντνάγια στη Συρία
Εορτάζει στις 8 Σεπτεμβρίου

Παναγία Σαϊντανάγια -Saidnaya (Η Κυρία μας αφού σαϊντα σημαίνει Κυρία και νάγια η δική μας) στα άγια χώματα της Συρίας.

Το βράδυ της Κυριακής ο επίσημος λογαριασμός fb της Ελληνορθόδοξης Μονής της Παναγίας της Σαϊντανάγια στην περιφέρεια Δαμασκού της Συρίας ανακοίνωσε ένα τρομερό θαύμα κι εμφάνιση της Παναγίας που σχετίζεται με την πανδημία covid19. Το όραμα έλαβε χώρα στην εκκλησία της Παναγίας Σαϊντανάγια:

Μια μοναχή από την Αίγυπτο κάλεσε μία από τις μοναχές της Μονής Σαϊντανάγια και της είπε τι συνέβη με αυτήν. Είπε: Είδα την Παναγία στην εικόνα. Ζήτησε από τον Υιό της, τον Ιησού Χριστό, να άρει την επιδημία (Coronavirus) από τον κόσμο … αλλά ο Κύριος Ιησούς απέστρεψε το Πρόσωπο του. Η Παναγία, συνέχιζε να εκλιπαρεί τον Υιό της, αλλά Εκείνος αρνούνταν να την ακούσει. Και της είπε: Αυτός ο κόσμος έχει απομακρυνθεί από Εμένα, αυτός ο κόσμος στερείται ελέους, αγάπης και προσευχής. Θρήνησε η καρδιά της μοναχής της Παναγίας της Σαιντανάγιας όταν άκουσε όλα αυτά.

Αφότου τελείωσε η κλήση από την Αίγυπτο,η μοναχή της Μονής Σαϊντανάγια έστρεψε τα μάτια της στην εικόνα της Παναγιάς κι άρχισε να κραυγάζει. ”Παρθένα Θεομήτωρ, μην μας εγκαταλείψεις, συνεχίστε να προσεύχεσθε και δια της Μεσιτείας Σας για όλους εμάς στον Ιησού Χριστό ν΄απαλειφθεί αυτή η επιδημία και να θεραπευθεί ο κάθε ασθενής” … και η μοναχή έκλαιγε πικρά. Κι ενώ συνέχιζε να κλαίει αισθάνθηκε ότι μεταφέρθηκε μέσα στο άβατο το Άγιο Ιερό της Παναγίας Σαιντανάγια κι ότι ετοίμαζε βαμβακάκια εμποτισμένα με λάδι από την ακοίμητη κανδήλα του ιερού για να τα προσφέρει στους προσκυνητές της Ιεράς Μονής. Στα κομματάκια από βαμβάκι βρήκε κάποιες ακαθαρσίες κι άρχισε να τα καθαρίζει.Εκείνη την ώρα εισέρχεται από την πόρτα στο Άγιο Ιερό (Αλ-Σαγκούρα) μια άλλη μοναχή και της λέει: “Θέλω να με συγχαρείς για τη νίκη μου. ”Η πρώτη μοναχή την ρωτάει έκπληκτη: Γιατί, τι έγινε;”

Η άλλη καλογριά της απάντησε: “Υπερίσχυσα, νίκησα. ’Επεισα τον Υιό μου και Θεό μου να κυριαρχήσει το Έλεός του και να αφαιρέσει την επιδημία αυτήν από τον κόσμο. Διαμηνύστε σ΄ ολόκληρο τον κόσμο να σχεδιάσει στα παράθυρα και στις πόρτες των σπιτιών του και στο μέτωπό του ο κάθε άνθρωπος ένα σταυρό με άγιο λαδάκι κι έτσι η επιδημία θ΄αναιρεθεί.
Γι αυτή τη μεσολάβηση της Μητέρας του Θεού και τις ικεσίες της, Θεέ, ελέησον και σώσον ημάς…
27 Μαρτίου 2020 
https://dimpenews.com/2020/03/30/%cf%83%ce%b7%ce%bc%ce%b5%ce%b9%ce%bf-%ce%bc%ce%b5%ce%b3%ce%b1-%ce%b5%cf%84%cf%83%ce%b9-%ce%b8%ce%b1-%cf%83%cf%89%ce%b8%ce%b7%cf%84%ce%b5-%cf%84%ce%b9-%cf%80%ce%b1%cf%81%ce%b1%ce%b3%ce%b3%ce%ad%ce%bb/

Ήχος β’.

Την πάσαν ελπίδα μου εις σε ανατίθημι, Μήτερ του Θεού, φύλαξον με υπό την σκέπην σου.

 Απολυτίκιο. Ήχος δ’.

Η γέννησίς σου Θεοτόκε, χαράν εμήνυσε πάση τη οικουμένη· εκ σου γαρ ανέτειλεν ο Ήλιος της δικαιοσύνης, Χριστός ο Θεός ημών· και λύσας την κατάραν, έδωκε την ευλογίαν· και καταργήσας τον θάνατον, εδωρήσατο ημίν, ζωήν την αιώνιον.

Miraculous appearance of Our Lady Theotokos of Saidnaya “Thus, you will be saved by the pandemic” The orders of the Virgin for the elimination of the Covid 19; her appearance to a nun of Lady Saidnaya”s covent in Syria

Most Holy Mother of God of Saidnaya Syria
Commemorated on September 8

On Sunday night, the official fb account of the Greek Orthodox Monastery of Holy Mother Saidnaya located in Damascus countryside in Syria, announced a great miracle and appearance of Virgin Mary, associated with the covid 19 pandemic.

A nun from Egypt called one of the sisters of the Covent of the Lady Saidmaya and told her what had happened to her. Τhe nun from Egypt said: While I was watching the icon of the Virgin Mary , I saw her asking her Son: Jesus Christ, I beg you, lift the epidemic (Coronavirus) out of the world.. But the Lord returned his Face.

The Virgin continued to beg her Son, but He refused to listen to her and said: This world is alienated from Me , thiw world is deprived of mercy, of love and of prayer.

After the end of the call from Egypt,the nun of the Monastery of Saidnaya was verysaddened.She turned her eys to the icon of the Virgin Mary and began to scream:

”Oh Virgin,don’t leave us. Continue praying for all of us, and through your Intercession to Jesus Christ,thiw epidemic to be eliminated and every patient to be healed”.

While she was still crying,she felt that she was transferred inside the Holy Sanctuary of the Lady of Saidnaya which is an uncontaminated holy place. There, she started to was prepare the oil-soaked small cotton from the incandescent candlestick which are offered to the pilgrims of the Holy Monastery. The cottons contained some impurities and the nun started to clean them.

At this moment anothernun enters by the door of the Holy Sanctuary (al Saghura) and says to her. I want you to congratulate me on my victory.”! The first nun,astonished , asked her: “Why, what happened?” The other nun replied: ”I triumphed! I persuaded my Son and my God to dominate his Mercy and remove this epidemic from the world. Tell the whole world to draw on the windows and doors of his houses and on the forehead of everyone, a cross with a holy oil; thus the epidemic will be supressed.

For the intercession of the Mother of God and for her supplications, oh Lord, have mercy on us and save us …Amen
27 March 2020
https://dimpenews.com/2020/03/30/thus-you-will-be-saved-by-the-pandemic-the-orders-of-the-virgin-for-the-elimination-of-the-covid-19-her-miraculous-appearance-to-a-nun-of-lady-saidnayas-covent-in-syria/

Apolytikion of Nativity of the Theotokos
Fourth Tone

Your birth, O Theotokos, brought joy to the whole world, for from you dawned the sun of righteousness, Christ our God. Freeing us from the curse, He gave us His blessings. Abolishing death, He granted us eternal life.

O Theotokos and Virgin, rejoice, O Mary full of grace; the Lord is with thee. Blessed art thou among women, and blessed is the Fruit of thy womb; for thou hast borne the Savior of our souls.

Kontakion (Plagal of the Fourth Tone)

O Champion General I your City now inscribe to you triumphant anthems as the tokens of my gratitude, being rescued from the terrors, O Theotokos. But since you have the dominion unassailable, from all kinds of perils free me so that unto you, I may cry aloud: Rejoice, O Bride unwedded.

All my hope I place in you, Mother of God, guard me under your protection.

Ο πλήρης Πνεύματος Αγίου λόγος του Αββά Απολλωνίου ημέρευε τους κροκόδειλους και τα άγρια κατσίκια

Αββάς Απολλώνιος της Θηβαΐδος ( +4ος αι.)

Εορτάζει στις 31 Μαρτίου

Ο Αββάς Απολλώνιος, που ζούσε με αυστηρή άσκηση στην έρημο της Αιγύπτου, επισκεπτόταν συχνά τους εν Χριστώ αδελφούς του στο Μοναστήρι, στο οποίο έμενε κι εκείνος κάποτε. Μιά φορά συνέβη, να βιάζεται να επιστρέψει στην έρημο. Καθώς ήταν φορτωμένος με τις ευλογίες που του είχαν δώσει οι αδελφοί, συναντήθηκε μ’ ένα κοπάδι άγριες γίδες. Τους έκανε νόημα να σταματήσουν και είπε:
– Στο όνομα του Ιησού Χριστού, ας έλθη μιά από σας να μου κουβαλήσει το φορτίο.
Κι αμέσως, μιά μεγάλη γίδα, τον πλησίασε και στάθηκε ευλαβικά μπροστά του. Ο Αββάς την φόρτωσε, κάθισε επάνω της και έφθασε στην σπηλιά του μέσα σε μιά ημέρα.

***

Μιά άλλη φορά, που πήγε να επισκεφθή τους αδελφούς του, τους βρήκε ν’ αργούν.

– Γιατί δεν τελείτε την Θεία Λειτουργία; τους ρώτησε.

– Επειδή δεν ήλθε ο ιερέας, που είναι πέρα από το ποτάμι, απάντησαν εκείνοι.

– Θα πάω εγώ να τον φωνάξω, προθυμοποιήθηκε ο Αββάς.

Οι αδελφοί του πρόβαλαν αντιρρήσεις.

– Είναι αδύνατον να διασχίσει άνθρωπος το ποτάμι, επειδή και βαθύ είναι και κροκοδείλους έχει, που ξεσχίζουν όποιον βρουν μπροστά τους, του εξήγησαν.

Ο Αββάς Απολλώνιος δεν τους απάντησε, μόνο κίνησε να πάει προς τα εκεί. Όταν έφθασε στην όχθη σήκωσε το χέρι του, σαν να έκανε νόημα σε κάποιον. Τότε τον πλησίασε ένας κροκόδειλος, ο Αββάς κάθισε άφοβα στην πλάτη του και πέρασε απέναντι. Βρήκε τον ιερέα και τον παρακάλεσε να πάει να λειτουργήσει τους αδελφούς. Εκείνος θαύμασε την απλότητα και την ταπείνωση του Αββά και τον ακολούθησε.

Μόλις έφθασαν στην όχθη, ο Αββάς Απολλώνιος κάλεσε με δυνατή φωνή τον κροκόδειλο να τους περάσει απέναντι. Το ζώο πλησίασε πρόθυμα και κάθισε ακίνητο, περιμένοντάς τους. Ο ιερεύς όμως, βλέποντας το θηρίο, φοβήθηκε τόσο, ώστε επέστρεψε τρέχοντας στο καλύβι του. Έτσι ο Αββάς Απολλώνιος επέστρεψε μόνος του στην απέναντι όχθη, όπου οι αδελφοί του παρακολουθούσαν με μεγάλη αγωνία και θαυμασμό τα όσα διαδραματίζονταν.
Από το βιβλίο: Η Ζωοφιλία των Αγίων και η Αγιοφιλία των ζώων.Ένας αναχωρητής διηγόταν ότι ζούσε σε μια σπηλιά κοντά σε μια μικρή πηγή και έναν φοίνικα. Κάθε μήνα ένα κλαδί του φοίνικα παρήγαγε καρπό και έτρωγε ολόκληρο τον μήνα. Τον επόμενο μήνα παρήγαγε το άλλο κλαδί. Με τέτοια σωματική άσκηση ήταν ολοκληρωτικά αφιερωμένος στον Θεό.

Κάποια φορά που καθόταν ο αββάς Τιθόης, κοντά εκεί ήταν ένας αδελφός αλλά δεν το ήξερε αυτό και στέναξε, και δεν κατάλαβε ότι ήταν ο αδελφός δίπλα, γιατί βρισκόταν σε έκσταση. Κατόπιν όμως του έβαλε μετάνοια και είπε: «Συγχώρεσέ με, αδελφέ, δεν έγινα ακόμα μοναχός, αφού στέναξα μπροστά σου».

«Ένας αδελφός ρώτησε τον αββά Τιθόη, “Ποιός είναι ο δρόμος που οδηγεί στην ταπείνωση;”.
Απαντά ο γέροντας “Ο δρόμος που οδηγεί στην ταπείνωση είναι αυτός: “εγκράτεια , προσευχή και να θεωρείς τον εαυτό σου έσχατο σ’ όλη τη δημιουργία”.

Είπε ακόμη:«Προτιμότερο είναι να τρώει κανείς κρέας και να πίνει κρασί, παρά να τρώει τις σάρκες των αδελφών του με την καταλαλιά».

Όταν κάποτε ασκήτευε ο αββάς Σιλουανός στο όρος Σινά, ο μαθητής του Ζαχαρίας καθώς έφευγε για κάποιο διακόνημα λέγει στο γέροντα•
” Άφησε να τρέξει νερό και πότισε τον κήπο”.
Κι εκείνος βγήκε να ποτίσει έχοντας σκεπασμένο το πρόσωπο του με κουκούλα και έβλεπε μόνο εκεί που πατούσε. Εκείνη την ώρα τον συνάντησε ένας αδελφός και, όταν τον είδε από μακριά, κατάλαβε τι έκανε. Μπήκε κατόπιν μέσα στο κελί ο αδελφός και τον ρώτησε•
– Πες μου αββά γιατί σκέπασες τελείως το πρόσωπο σου με κουκούλα και πότιζες έτσι τον κήπο;
Του λέγει ο γέροντας:
– Το έκανα αυτό παιδί μου, για να μη βλέπουν τα μάτια μου τα δέντρα και απασχοληθεί με αυτά ο νούς μου εξ αιτίας αυτής της εργασίας.

Ρώτησαν κάποτε τον αββά Σιλουανό:
– Ποιόν τρόπο ζωής ακολούθησες, πάτερ, ώστε να αποκτήσεις αυτή τη φρόνηση;
Κι εκείνος αποκρίθηκε:
– Ουδέποτε άφησα στην καρδία μου λογισμό που να εξοργίζει το Θεό.Μου διηγήθηκε ο αββάς Ιωάννης ο Ρωμαίος, πού ήταν μαθητής του θαυμάσιου Ιωάννη του Σαββαΐτη, τα έξης «Ενώ καθόμασταν στα Άρσελάου, να μια μέρα έρχεται μια μεγάλη σκαντζοχοιρίνα και φέρνει το μικρό παιδί της, πού ήταν τυφλό, κρατώντας το στο στόμα της και το έβαλε στα πόδια του γέροντα. Όταν λοιπόν το είδε ο όσιος ότι ήταν τυφλό, έφτυσε κάτω και έκανε λάσπη και έχρισε τα μάτια του κι αμέσως ανέβλεψε. Τότε αφού πλησίασε η μητέρα του, φίλησε τα πόδια του γέροντα και πήρε το παιδί της πού περπατούσε κι έφυγε χαρούμενη. Την άλλη μέρα φέρνει στον γέροντα η μητέρα ένα μεγάλο λάχανο, πού το κρατούσε με το στόμα και το έσερνε με πολύ κόπο. Τότε χαμογέλασε ο όσιος και της λέγει- Από που το έφερες αυτό; Σίγουρα το έκλεψες από τους κήπους των πατέρων. Εγώ δεν τρώγω κλεμμένα πράγματα. Φύγε λοιπόν και βάλε το πάλι απ’ εκεί πού το έκλεψες. Και σαν να ντράπηκε το ζώο, πήρε το λάχανο και το πήγε πίσω στον κήπο απ’ όπου το είχε αφαιρέσει».

Απολυτίκιον  Ήχος δ’

Ο Θεός των Πατέρων ημών, ο ποιών αεί μεθ’ ημών κατά την σην επιείκειαν, μη αποστήσης το έλεός σου αφ’ ημών, αλλά ταις αυτών ικεσίαις, εν ειρήνη κυβέρνησον την ζωήν ημών.

Ήχος πλ. δ’ Τό προσταχθέν μυστικώς

Ταις των πατέρων αστραπαίς καταυγασθέντες, ως εις Παράδεισον τερπνόν νυν εισιόντες, της τρυφής του χειμάρρου καταπολαύσωμεν, και τούτων τας αριστείας θαμβητικώς, σκοπούντες αμιλληθώμεν ταις αρεταίς, τω Σωτήρι κραυγάζοντες, Ευχαίς αυτών ο Θεός, μετοχους ημάς ποίησον, ουρανών Βασιλείας σου.

Το προσταχθέν μυστικώς

Ως εις λειμώνα αρετών ανθηφορούντα, των θεοφόρων Ασκητών περιπατούντες, της οσμής πληρούμεθα της ηδυπνόου, τοις άθλοις γαρ στομωθέντες των πειρασμών, το σώμα τη εγκρατεία δουλοπρεπώς, καθυπέταξαν πνεύματι, αγγελικήν επί γης, πολιτείαν βιώσαντες, δόξης ούν ηξιώθησαν.

Abba Eulalius with the great patience and humility is highly regarded in the eyes of God.

Abba Eulalius

There was a brother called Eulalius in a monastery, who was adorned with great graces of humility. If some of the more careless brothers committed faults it was their custom to lay the blame on him, for when he was questioned by the senior brothers he would make no denials but would prostrate himself before them and admit that he was a sinner and should be found guilty. This happened again and again, but when condemned by the rules of the monastery to a fast of two or three days he simply bore it patiently. The most senior brothers did not realize that he was putting up with all this through the virtue of humility, and at last went in a body to the father of the monastery.
“Father,” they said, “What is to be done? How much longer must we put up with all the breakages and general negligence committed in the monastery by this brother Eulalius? Nearly all the vessels and utensils in the monastery have been damaged or fatally broken through his negligence. Why should we put up with this?”
“Let us just bear with this brother for a few more days,” replied the father of the monastery, “and then I shall decide what is to be done about him.” And so saying, he dismissed them.
He went into his cell and prostrated himself in prayer, casting himself on the mercy of God that it might be revealed to him what should be said and done about this frequently accused brother. And the truth of the matter was then revealed to him.
He called all the brothers to a meeting.
“Believe me, brothers,” he said, “I greatly prefer the mattula [probably a written list of monastic infringements] of brother Eulalius, with his humility and patience, to everything else that is done by those who, to tell you the truth, are nothing but grumblers as they go about their work in the monastery. And in order that the Lord may demonstrate how highly this brother is regarded in the eyes of God, I order that the mattulae of all the brothers be brought to me”.
And when that was done he ordered that a fire should be lit and that they should all be cast into it. All were burnt except the mattula of brother Eulalius, which was found to be completely untouched by the fire. At this sight the brothers were very frightened and fell on their face on the floor, seeking pardon and forgiveness from Christ the Lord, at the same time commending with great admiration the patience and humility of brother Eulalius.
In the end they made such a fuss of him, singing his praises as one of the great fathers, that Eulalius found that he could not bear all this honour and praise.
“Woe is me,” he cried. “I have been unlucky enough to have lost my humility, which for such a long time I have striven to acquire with the help and strength of Christ the Lord.”
And he got up in the middle of the night, left the monastery, and fled to the desert where nobody knew him, and dwelt there in a cave. He had no desire for temporal human praise, but only for the celestial, eternal glory of our Saviour Christ in the world to come.

***

Chapter CXXV
The lovely deed of abba SERGIUS the anchorite.

One of the fathers at Sinai told us about abba Sergius the anchorite.
When he was at Sinai he was put in charge of the burdones (?beasts of burden). On a journey one day they suddenly saw a lion on the pathway. Drivers and beasts (burdonarii burdonesque) took fright and fled. But abba Sergius took a eulogia (?sacred text) from his wallet and offered it to the lion
“Accept this eulogia of the fathers,” he said, “and go back so that we can proceed.”
The lion took the eulogia and departed.
http://www.vitae-patrum.org.uk/page151.htmlAbba Doulas said, ‘If the enemy induces us to give up our inner peace, we must not listen to him, for nothing is equal to this peace and the privation of food. The one and the other join together to fight the enemy. For they make interior vision keen.’

It was said of Abba Helladius that he spent twenty years in the Cells, without ever raising his eyes to see the roof of the church.

Abba Isaiah said, ‘When someone wishes to render evil for evil, he can injure his brother’s soul even by a single nod of the head.’

He also said that when there was an agape and the brethren were eating in the church and talking to one another, the priest of Pelusia reprimanded them in these words, ‘Brethren, be quiet. For I have seen a brother eating with you and drinking as many cups as you and his prayer is ascending to the presence of God like fire.’

You must have heard particulars about Ephraim, the deacon of the Church of Edessa; for he is one of those who deserve to be remembered by religious people. Having completed in worthy fashion the journey of the Spirit, without being diverted from the straight |140 road, he was counted worthy of the grace of natural knowledge, and afterwards of the knowledge of God1 and final blessedness. So having always practised the quiet life and for many years continuing to edify his visitors, at last he left his cell, for the following reason. A great famine having come upon the city of Edessa, he felt compassion for the whole country-side, which was being destroyed, and approached those who were rich in material things and said to them: “Why do you not take pity on human nature being destroyed, instead of letting your wealth be corrupted for the condemnation of your souls?” They considered the matter and said to him: “We have no one whom we can trust to minister to the famine-stricken. For all are dishonest in business affairs.” He said to them: “What do you think of me?” Now he had a great reputation among all, not falsely but truly. They said to him: “We know you to be a man of God.” “Then trust me,” he said. “See, on your behalf I appoint myself hospitaller.” And he raised money, and partitioned the porticoes and made up some 300 beds, and so nursed the sufferers from the famine, burying those who succumbed and treating those who had hope of life, and in a word out of the funds entrusted to him provided day by day hospitality and assistance for all the inhabitants.  So when the year was completed and prosperity returned and all went home, no longer having anything to do he entered his own cell and died after a month, God having provided him this opportunity of gaining a crown just before his end. Also he left some writings, most of which deserve to be studied.

Chapter CXXII
Two monks who came naked into church for Communion, unnoticed by anyone except abba STEPHEN.

When we visited abba Stephen the Cappadocian in Mount Sinai he told us the following story:
Some years ago when I was in Raythum I was in Church on Maundy Thursday, and after the offering of the sacred oblation with all the fathers present, I saw two anchorites come in. They were naked, but none of the fathers noticed their nakedness except me. When they had received the body and blood of the Lord they went out of the church and were about to go away. I went out as well, however, and prostrated myself before them.
“Do me a kindness,” I said, “and take me with you,” so they knew that I had seen them naked.
“No, stay where you are and be at peace,” they said.
I begged them once more to take me with them.
“You can’t come with us, ” they said, “stay where you are. The place where you are is a good place.”
But they did say a prayer with me, and then as I watched they walked on the water of the Red Sea and crossed over to the other side.
http://www.vitae-patrum.org.uk/page151.html

Troparion; (Tone IV):

O God of our Fathers * who ever dealest with us according to Thy tender compassion, * withdraw not Thy mercy from us, * but by the intercessions of our Fathers ** direct our lives in peace.

(Tone VIII):

Illumined by the brilliant lightning of the Fathers, * let us now enter as if into a beautiful Paradise, * and delight beside the river of sweetness therein. * Beholding with wonder their valor, * let us strive to equal them in the virtues, * crying aloud unto the Savior: * O God, by their intercessions ** make us partakers of Thy heavenly Kingdom.

(Tone IV):

Wandering as it were among flowers of the virtues * in the meadow of God-bearing ascetics, * we are filled with the breath of sweet fragrance. * For by suffering they became hardened against temptations, * and by abstinence they subjected the flesh to the spirit, * living the life of angels here on earth; ** wherefore they have been deemed worthy of glory.

Είπε ο αββάς Στρατήγιος για τον άγιο Ιωάννη της Κλίμακος, Ηγούμενο του Σινά, την ημέρα της κουράς του, «μέγας αστήρ γενήσεται».

Άγιος Ιωάννης της Κλίμακος ο Σιναΐτης (606 η 649)

Εορτάζει στις 30 Μαρτίου και την Δ’ Κυριακή των Νηστειών της Μεγάλης Τεσσαρακοστής.

Ήλθε κάποτε ο αββάς Μαρτύριος, ο Γέροντας του αββά Ιωάννου, στον μέγα αββά Αναστάσιο τον Σιναΐτη, και εκείνος όταν τους είδε λέγει στον αββά Μαρτύριο:
«Πες μου, αββά Μαρτύριε, από που είναι αυτός ο νέος και ποιος τον έκειρε μοναχό»;
Και εκείνος του απήντησε: «Δούλός σου είναι, πάτερ, και εγώ τον έκειρα».
«Πω πώ! αββά Μαρτύριε –του λέγει με θαυμασμό- ποιος να το ειπή ότι Ηγούμενο του Σινά έκειρες»! Και δεν διεψεύσθη ο Άγιος, διότι ύστερα από σαράντα χρόνια έγινε Ηγούμενός μας.

Και ο αββάς Στρατήγιος, την ημέρα που εκάρη μοναχός ο αββάς Ιωάννης, σε ηλικία είκοσι ετών, προείπε περί αυτού, ότι θα αναδειχθεί μεγάλος αστήρ.

Άλλοτε πάλι τον ίδιο Ιωάννη τον επήρε μαζί του ο Γέροντας του, ο αββάς Μαρτύριος, και επήγαν στον μέγα αββά Ιωάννη τον Σαββαΐτη που έμενε τότε στην έρημο του Γουδά.
Μόλις λοιπόν τον είδε ο Γέροντας, σηκώθηκε έβαλε νερό, ένιψε τα πόδια του Ιωάννου και κατεφίλησε το χέρι του, ενώ του αββά Μαρτυρίου δεν του ένιψε τα πόδια. Όταν δε του εζήτησε εξήγησι γι᾿ αυτό ο μαθητής του Στέφανος, ο Γέροντας απήντησε:
«Πίστευσε, τέκνο μου ότι εγώ δεν γνωρίζω ποιος είναι αυτός ο νέος. Εγώ τον ηγούμενο του Σινά υποδέχθηκα και τα πόδια του Ηγουμένου ένιψα».Αλλά και την ημέρα που ενθρονίστηκε ως Ηγούμενός μας και είχαν έλθει στο Μοναστήρι μας εξακόσιοι περίπου ξένοι, όταν εκάθησαν στην τράπεζα και έτρωγαν, έβλεπε κάποιον με κοντά μαλλιά, τυλιγμένο με ένα σεντόνι όπως οι Ιουδαίοι, ο οποίος έτρεχε παντού και διέταζε εξουσιαστικά τους μαγείρους, τους οικονόμους, τους κελλαρίτας, και τους άλλους διακονητάς. Όταν λοιπόν έφυγε ο κόσμος και εκάθησαν οι διακονηταί να φάγουν, ανεζητείτο αυτός που έτρεχε παντού και διέταζε, και δεν ευρισκόταν. Τότε ο δούλος του Θεού, Πατήρ ημών Ιωάννης, μας είπε: «Αφήστέ τον. Δεν έκανε τίποτε το παράξενο ο κύριος Μωυσής με το να διακονήση στον ιδικό του τόπο»!

Σε κάποια άλλη περίστασι όταν είχε πέσει ξηρασία στα μέρη της Παλαιστίνης αφού τον παρεκάλεσαν οι περίοικοι, προσευχήθηκε και έπεσε πλούσια βροχή. Και δεν είναι απίστευτο αυτό, διότι «θέλημα των φοβουμένων αυτόν ποιήσει ο Κύριος και της δεήσεως αυτών εισακούσεται».

Κατά τη μαρτυρία του Δανιήλ του Ραϊθηνού, κάποιος μοναχός ονομαζόμενος Μωυσής, ένοιωσε στην καρδιά του να ανάβη αγάπη προς τον μονήρη βίο. Γι’ αυτό παρακάλεσε πολύ μία ημέρα τον θεοφόρο αυτόν Πατέρα να τον κρατήσει κοντά του, για να διδαχθή από αυτόν την αληθινή φιλοσοφία. Ο άγιος βέβαια στην αρχή δεν ήθελε να τον κρατή­σει κοντά του, εκείνος όμως επέμενε, χρησιμοποιώντας για μεσίτες πολλούς από τους πατέρες, με τις παρακλήσεις εκείνων, τον έκαμψε τον μακάριο, ώστε να τον κρατήσει κοντά του ως υποτακτικό.

Ο άγιος έστειλε μία ημέρα τον υποτακτικό του αυτόν να μεταφέρει λίγο χώμα εκλεκτό για τις λαχανίδες του κήπου τους. Ο Μωυσής πράγματι έφθασε στον τόπο που του υπέδειξε και πρόθυμα υπάκουσε. Παρά την προθυμία όμως, με την ο­ποία άρχισε την εργασία εκείνη, όταν έφθασε το μεσημέρι, κουράσθηκε, γιατί ήταν ο τελευταίος μήνας του καλοκαιριού και η ζέστη πάρα πολύ μεγάλη. Έτσι κάθησε να ξεκουρασθεί στη σκιά κάποιου πελώριου βράχου, που ήταν εκεί κοντά, χωρίς να προσέξει, ότι ήταν έτοιμος να καταπέ­σει. Καθώς μάλιστα ξεκουραζόταν αμέριμνος, α­ποκοιμήθηκε. Την ώρα ακριβώς εκείνη ο άγιος βρισκόταν στο κελλί του και προσευχόταν, χω­ρίς όμως να ξεχνά βέβαια και το νεαρό υποτακτι­κό του. Σε κάποια στιγμή όμως καταλήφθηκε και αυτός από έναν ύπνο λεπτότατο, εξαιτίας προφα­νώς της μεγάλης ζέστης του καλοκαιριού. Στον ύπνο του ακριβώς αυτόν ένιωσε κάποια στιγμή να τον σκουντά ένας άνδρας ιεροπρεπής και επι­τιμητικά να του λέγει: -«Πώς αμερίμνως υπνείς, ο δε Μωυσής εν κινδύνω διατελεί;». Πώς μπο­ρείς, δηλαδή, να κοιμάσαι, Ιωάννη, τη στιγμή που ο υποτακτικός σου Μωυσής βρίσκεται σε με­γάλο κίνδυνο;

Στο άκουσμα των λόγων εκείνων ο άγιος ανα­πήδησε και επιδόθηκε πάραυτα με όλη τη θέρμη και το ζήλο της καρδιάς του σε μία απεγνωσμένη προσευχή για τη σωτηρία του μαθητού. Η προσευχή αυτή έκανε τότε το θαύμα της, γιατί ο Μωυσής άκουσε μέσα στο βαθύ ύπνο του τον γέρο­ντά του να τον φωνάζει και, ξυπνώντας, έσπευσε παρευθύς προς το μέρος του. Μόλις έκανε όμως κάποια βήματα, ο τεράστιος λίθος, κάτω από τον οποίο ήταν ξαπλωμένος, κατέπεσε, αφήνοντας εμβρόντητο το Μωυσή, που έσπευσε να διηγηθεί στο γέροντά του τα όσα διέτρεξαν. Στο άκουσμα των πιο πάνω ο «ταπεινόνους» γέροντας δόξαζε τότε «κρυφίαις βοαίς και βίαις αγάπης» τον πα­ντοδύναμο Κύριο, που άκουσε την προσευχή του και έσωσε το νεαρό εκείνο και υπάκουο υποτα­κτικό (ΡG. 88, 604ΑΒ).

Όταν δε επρόκειτο να πορευθεί στον Κύριον ο άγιος Ιωάννης, κατά τις τελευταίες του στιγμές βρέθηκε κοντά του ο θαυμαστός α­δελφός του αββάς Γεώργιος, τον οποίον ζώντας ακόμη εγκατέστησε Ηγούμενο του Σινά, και κλαίγοντας, έλεγε:

-«Ιδού αφίεις με και υπάγεις; εγώ ηυχόμην, ίνα συ με προπέμψης^. ουδέ γαρ ειμί ικανός εκτός σου ποιμάναι την συνοδίαν, ω Κύριέ μου, μάλ­λον δε εγώ σε προπέμπω». Με αφήνεις, δηλαδή, και φεύγεις; Εγώ ευχόμουν καθημερινά, ώστε συ να με κατευοδώσεις με τις ευχές σου στο μεγάλο ταξίδι, γιατί δε νιώθω δυνατός στη διακυβέρνη­ση των αδελφών, χωρίς τη συμπαράστασή σου! Ακούγοντας τα πιο πάνω, ο άγιος προσπάθησε τότε να παρηγορήσει τον κατά σάρκα και κατά πνεύμα εκείνον αδελφό, λέγοντας τα πιο κάτω:

-«Μη λυπού, μηδέ μερίμνα^. εάν γαρ εύρω παρρησίαν προς Κύριον, ου μη σε εάσω τελειώσαι ενιαυτόν όπισθέν μου». Μην ανησυχείς, δη­λαδή, αδελφέ μου, και μην έχεις μέρι­μνα. Εάν εύρω παρρησία ενώπιον του Κυρίου, δεν θα σε αφήσω πίσω μου να συμπληρώσεις χρόνο. Δεν πέρασε, χρόνος ολόκληρος και ο αδελφός του Γεώργιος «εντός δέκα μηνών απήλθε και αυτός προς Κύριον». 

***

Αγάπη και ταπείνωσις! Ιερό ζεύγος! Η μία υψώνει και η άλλη συγκρατεί όσους υψώθηκαν και δεν τους αφήνει ποτέ να πέσουν.

 Δεν λέγει ο Ψαλμωδός «ενήστευσα» ούτε «αγρύπνησα» ούτε «εκοιμήθηκα κατά γής», αλλά «εταπεινώθην, και έσωσέ με συντόμως ο Κύριος» (πρβλ. Ψαλμ. ριδ΄ 6). Η μέν μετάνοια μας ανεγείρει, το δε πένθος κρούει την πύλη του ουρανού, η δε οσία ταπείνωσις την ανοίγει.

Όταν απουσιάζη το φως, όλα είναι ζοφώδη, και όταν απουσιάζη η ταπείνωσις, όλα τα κατορθώματά μας είναι άχρηστα.

Εκείνος πού έχει γίνει ταπεινός βαθειά και εσωτερικά, δεν κλέπτεται και δεν ζημιώνεται από λόγους χειλέων. Διότι δεν προφέρει η θύρα του στόματος ό,τι δεν έχει ο θησαυρός της καρδιάς.

Ο εραστής μου, είπε η οσία ταπείνωσις, δεν επιπλήττει, δεν καταδικάζει τους άλλους, δεν επιζητεί πρωτεία, δεν χρησιμοποιεί σοφιστείες, έως ότου ενωθή μαζί μου, διότι μετά την ένωσί μας δεν υπόκειται πλέον στον νόμο.

Να προτιμάς να λυπής τους ανθρώπους μάλλον και όχι τον Θεόν

«Θα μας αναγνωρίσουν όλοι ως μαθητάς του Θεού, όχι διότι μας υποτάσσονται οι δαίμονες, αλλά διότι τα ονόματά μας έχουν γραφή στον ουρανό της ταπεινώσεως» (πρβλ. Λουκ. ι΄ 20).

Ίδιον των προχωρημένων στην αρετή είναι να υπομένουν γενναία και ευχάριστα τις ύβρεις. Ίδιον όμως των αγίων και των οσίων είναι να παρέρχωνται αβλαβώς τους επαίνους. «Μη ημίν, Κύριε, μη ημίν, αλλ΄ ή τώ ονόματί σου δός δόξαν» (Ψαλμ. ριγ΄ 9).

Απολυτίκιον Αγίου Ιωάννη της Κλίμακος Ήχος πλ. δ’.

Ταις των δακρύων σου ροαίς, της ερήμου το άγονον εγεώργησας• και τοις εκ βάθους στεναγμοίς, εις εκατόν τους πόνους εκαρποφόρησας• και γέγονας φωστήρ τη οικουμένη, λάμπων τοις θαύμασιν, Ιωάννη, Πατήρ ημών όσιε, πρέσβευε Χριστώ τω Θεώ, σωθήναι τας ψυχάς ημών.

Κοντάκιον Ήχος α’. Χορός αγγελικός.

Καρπούς αειθαλείς, εκ της βίβλου προσφέρων, διδάγματα σοφέ, καθηδύνεις καρδίας, των τούτοις μετά νήψεως, προσεχόντων μακάριε. Κλίμαξ γαρ έστι, ψυχάς ανάγουσα γήθεν προς ουράνιον, και διαμένουσαν δόξαν, των πίστει τιμώντων σε.

Μεγαλυνάριαν

Την ουρανοδρόμον ην Ιακώβ, κλίμακα προείδεν, ετεχνήσω πνευματικώς, Πάτερ Ιωάννη, συνθήκη των σων λόγων. δι’ ης προς αφθαρσίας βαίνομεν μέθεξιν.

Κλίμακος συνθέτην της νοεράς, δεύτε Ιωάννην, ευφημήσωμεν ευλαβώς· πάσι γαρ υπάρχει, διδάσκαλος και μύστης, προς αρετών την κτήσιν ο οσιώτατος.

Μένει η τριάς θεολογικών, αρετών παμμάκαρ, ας μοι δώρησαι σαίς ευχαίς, ίνα πίστει τρέχω, και α ελπίζω λάβω, αγάπη του Κυρίου, Ος με ηλέησε.

Αναβαίνων Πάτερ προς τον Θεόν, δειλιώ πτωχείαν, όταν λάβω μου κατά νούν· όλος γαρ πηλώδης, ειμί ουχί πυρώδης, ως θέλει του Χριστού μου το θείον πρόσταγμα.

Ξένον με συντήρει των κοσμικών, θείε Σιναίτα, μεριμνών των φθοροποιών, όλον δε τον πόθον, του Ιησού ενθείς μοι, ευλόγει μου πορείαν, τριακοντάβαθμον.

Θείων εννοιών την σεπτήν σκηνήν, Πάτερ προσκυνούντες, ασπαζόμεθα αισθητώς, σε τον ευεργέτην, χορείας μοναζόντων, ας δαψιλώς ποτίζεις, νάμασι Κλίμακος.

Ήχος β΄. Ότε εκ του ξύλου.

Δεύτε, αναβάντες αδελφοί, Κλίμακα σεπτήν Ιωάννου, ευθύς χωρήσωμεν, άνω γαρ ο Κυρίος, ημάς προσδέχεται, και τα γέρα χαρίζεται, καμάτων τιμίων, ούς περ ως μαρτύριον της συνειδήσεως, στέφων, εις νυμφώνα εισάξει, ένθα δήμος πάντων Αγίων, ευαρεστησάντων εκ προθέσεως.

St John Climacus by Saint Nikolai Velimirovič

Saint John Climacus of Sinai, Author of “the Ladder” of Divine Ascent (+605 or 649)

Commemorated on March 30

St John Climacus
by Saint Nikolai Velimirovič

John Climacus is the author of “The Ladder of Divine Ascent.” John came to Mt. Sinai as a sixteen year old youth and remained there, first as a novice under obedience, and afterwards as a recluse, and finally as abbot of Sinai until his eightieth year. He died around the year 649 A.D. His biographer, the monk Daniel, says about him: “His body ascended the heights of Sinai, while his soul ascended the heights of heaven.” He remained under obedience with his spiritual father, Martyrius, for nineteen years. Anastasius of Sinai, seeing the young John, prophesied that he would become the abbot of Sinai. After the death of his spiritual father, John withdrew into a cave, where he lived a difficult life of asceticism for twenty years.

His disciple, Moses, fell asleep one day under the shade of a large stone. John, in prayer in his cell, saw that his disciple was in danger and prayed to God for him. Later on, when Moses returned, he fell on his knees and gave thanks to his spiritual father for saving him from certain death. He related how, in a dream, he heard John calling him and he jumped up and, at that moment, the stone tumbled. Had he not jumped, the stone would have crushed him. At the insistence of the brotherhood, John agreed to become abbot and directed the salvation of the souls of men with zeal and love. From someone John heard a reproach that he talked too much. Not being angered by this, John however remained silent for an entire year and did not utter a word until the brothers implored him to speak and to continue to teach them his God-given wisdom.

On one occasion, when six-hundred pilgrims came to the Monastery of Sinai, everyone saw an agile youth in Jewish attire serving at a table and giving orders to other servants and assigning them. All at once, this young man disappeared. When everyone noticed this and began to question it, John said to them, “Do not seek him, for that was Moses the Prophet serving in my place.”

During the time of his silence in the cave, John wrote many worthwhile books, of which the most glorious is “The Ladder.” This book is still read by many, even today. In this book, John describes the method of elevating the soul to God, as ascending a ladder.

Before his death, John designated George, his brother in the flesh, as abbot. George grieved much because of his separation from John. Then John said to him, that, if he [John] were found worthy to be near God in the other world, he would pray to Him, that, he, [George], would be taken to heaven that same year. And, so it was. After ten months George succeeded and settled among the citizens of heaven as did his great brother, John.
The Prologue from Ohrid: Lives of Saints by Saint Nikolai Velimirovič
http://prologue.orthodox.cn/March30.htm

Apolytikion of Saint John Climacus: Plagal of the Fourth Tone

With the rivers of your tears, you have made the barren desert fertile. Through sighs of sorrow from deep within you, your labors have borne fruit a hundredfold. By your miracles you have become a light, shining upon the world. O John, our Holy Father, pray to Christ our God, to save our souls.

Ikos: Truly, O father, thou hast made thyself into a temple of God, adorned through thy divine virtues with faith, hope and true love, as if with gold shining from afar; thou hast explained the laws of God, and practiced abstinence as a if a fleshless one; having acquired wisdom, courage, chastity and humility, thou hast been raised on high, illumined with unceasing prayer, and attained unto the tabernacles of heaven, O father John our teacher.

Ας θυμόμαστε τα λόγια του Αγίου Ιωάννου της Κλίμακος, γιατί ήταν άνθρωπος που ήξερε τι σημαίνει να στρέφεσαι στον Θεό, να μένεις στον Θεό, να είσαι η χαρά του Θεού και να ευφραίνεσαι εν Αυτώ, ας ακολουθήσουμε το παράδειγμά του. Αντώνιος Bloom του Σουρόζ

Άγιος Ιωάννης της Κλίμακος ο Σιναΐτης (523 – 606)

Εορτάζει στις 30 Μαρτίου και την Δ’ Κυριακή των Νηστειών της Μεγάλης Τεσσαρακοστής.

Στίχοι
Ο σάρκα και ζών νεκρός ων Ιωάννης,
Αιωνίως ζή, και νεκρός φανείς άπνους.
Σύγγραμμα λιπών Κλίμακα τη ανόδω,
Δείκνυσιν αυτού πορείαν της ανόδου.

Ησυχία σημαίνει ακατάπαυση λατρεία του Θεού και παράστασις ενώπιόν Του. Ας ενωθή η μνήμη του Ιησού με την αναπνοή σου, και τότε θα γνωρίσης την ωφέλεια της ησυχίας. Όποιος εγεύθηκε ολίγο το κάλλος της προσευχής, θα φύγη μακρυά από τα πλήθη των ανθρώπων, όπως ο άγριος όνος… διότι δεν θέλει να διακοπή η γεύσις της γλυκύτητος του Θεού. Η πίστις είναι η μητέρα των ησυχαστών. Μία μικρή τρίχα αναστατώνει τον οφθαλμό, και μία μικρή φροντίδα εξαφανίζει την ησυχία. Ισχύς του βασιλέως είναι ο υλικός πλούτος και το πλήθος (των υπηκόων). Ισχύς του ησυχαστού είναι το πλήθος της προσευχής. Οι νοερές Δυνάμεις συλλειτουργούν και ζουν μαζί με τον ησυχαστή που ασκεί την ησυχία της ψυχής. Ησυχαστής είναι εκείνος που είπε: «Εγώ καθεύδω, και η καρδία μου αγρυπνεί» (Άσμα ε΄ 2). 

Άγιος Ιωάννης της Κλίμακος
Αντώνιος Bloom του Σουρόζ
9 Απριλίου 1989

Η Μεγάλη Τεσσαρακοστή είναι περίοδος μετανοίας, περίοδος κατά την οποία η πέτρινη καρδιά μας πρέπει, με τη χάρη του Θεού να γίνει σάρκινη, και από αναίσθητη να γίνει αισθαντική, από ψυχρή και σκληρή να γίνει ζεστή και ανοιχτή προς τους άλλους και, κυρίως, προς τον Ίδιο τον Θεό.

Η Μεγάλη Τεσσαρακοστή είναι καιρός ανανέωσης, όπου καθετί -όπως γίνεται την άνοιξη- κάνει μία καινούρια αρχή· και η ανήλια ζωή μας ζωντανεύει και πάλι με όλη την ένταση την οποία ο Θεός μπορεί να δώσει σ’ εμάς τους ανθρώπους, κάνοντάς μας διά των Αχράντων Μυστηρίων και των πλούσιων δωρεών Του κοινωνούς του Αγίου Του Πνεύματος, κοινωνούς θείας φύσεως.

Είναι εποχή συμφιλίωσης και η συμφιλίωση είναι χαρά· η χαρά του Θεού και η δική μας χαρά• ένα νέο ξεκίνημα!

Σήμερα είναι η ημέρα του Αγίου Ιωάννου της Κλίμακος και θέλω να σας διαβάσω μερικές δικές του φράσεις, τόσο σχετικές με την ιδιαιτερότητα της περιόδου που διάγουμε·

«Η μετάνοια, δηλαδή η επιστροφή μας στον Θεό, είναι ανανέωση του βαπτίσματός μας· είναι ανανέωση της συνθήκης μας με τον Θεό, της υπόσχεσής μας να αλλάξουμε τη ζωή μας. Είναι περίοδος κατά την οποία μπορούμε να αποκτήσουμε την ταπείνωση, η οποία είναι ειρήνη· ειρήνη με τον Θεό, ειρήνη με τον εαυτό μας, ειρήνη με όλο τον κτιστό κόσμο. Η μετάνοια γεννιέται από την ελπίδα, όταν δηλαδή απορρίψουμε την απόγνωση. Και εκείνος που μετανοεί, είναι κάποιος που αξίζει την καταδίκη -ωστόσο αναχωρεί από το δικαστήριο χωρίς ντροπή, επειδή η μετάνοια είναι η ειρήνη μας με τον Θεό. Κι αυτό επιτυγχάνεται μέσα από μία ζωή αντάξια, που αποξενώθηκε από τις αμαρτίες που διαπράτταμε στο παρελθόν. Μετάνοια είναι το καθάρισμα της συνειδήσεώς μας. Μετάνοια σημαίνει ολοκληρωτική απαλλαγή από τη λύπη και τον πόνο».

Κι αν αναρωτηθούμε πως θα το πετύχουμε αυτό, πως θα φθάσουμε εκεί, πως μπορούμε να ανταποκριθούμε στον Θεό που μας δέχεται όπως ο Πατέρας της παραβολής δέχθηκε τον άσωτο γιό του, σ’ ένα Θεό που μας περιμένει με λαχτάρα και που ενώ Τον απορρίψαμε Εκείνος δεν απομακρύνθηκε ποτέ από κοντά μας, αξίζει να ακούσουμε αυτά τα λίγα λόγια για την προσευχή·

«Στην προσευχή μη χρησιμοποιείτε επιτηδευμένες λέξεις, διότι, συχνά το απλό και ανεπιτήδευτο ψέλλισμα των παιδιών είναι εκείνο που ευφραίνει τον ουράνιο Πατέρα μας. Όταν μιλάτε στον Θεό, μην προσπαθείτε να πείτε πολλά, διότι διαφορετικά, ο νούς, αναζητώντας τις λέξεις θα χαθεί σ’ αυτές. Η μία λέξη που ψιθύριζε ο Τελώνης του έφερε το έλεος του Θεού· μία λέξη γεμάτη πίστη έσωσε τον ληστή πάνω στον Σταυρό. Η ποικιλία των λέξεων όταν προσευχόμαστε διασκορπίζει τον νού και εξάπτει τη φαντασία. Η μία λέξη που απευθύνουμε στον Θεό συμμαζεύει τον νού στην παρουσία Του. Κι αν στην προσευχή σου, αυτή η μία λέξη σε αγγίζει μέσα σου, αν τη νιώθεις βαθιά, μείνε σ’ αυτήν, μείνε, γιατί κάτι τέτοιες στιγμές ο φύλακας Αγγελός μας προσεύχεται μαζί μας, επειδή είμαστε αληθινοί με τον εαυτό μας και με τον Θεό».

Ας μην ξεχάσουμε τα λόγια αυτά του Αγίου Ιωάννου της Κλίμακος, ακόμη κι αν ξεχάσουμε τα δικά μου σχόλια που για ευκολία δική σας πρόσθεσα, ώστε να γίνει το κείμενο ευκολότερα κατανοητό. Ας θυμόμαστε τα λόγια του, γιατί ήταν άνθρωπος που ήξερε τι σημαίνει να στρέφεσαι στον Θεό, να μένεις στον Θεό, να είσαι η χαρά του Θεού και να ευφραίνεσαι εν Αυτώ. Μας προσφέρεται αυτή την περίοδο, καθώς ανεβαίνουμε προς τις ημέρες του Πάθους, ως παράδειγμα του τι μπορεί να κάνει η χάρη του Θεού για να μεταμορφώσει έναν απλό και συνηθισμένο άνθρωπο σε φως του κόσμου.

Ας μάθουμε απ’ αυτόν, ας ακολουθήσουμε το παράδειγμά του, ας χαρούμε βλέποντας πως μπορεί να εργαστεί η δύναμη του Θεού μέσα στον άνθρωπο και, με πίστη, με εμπιστοσύνη, με χαρά θριαμβική αλλά και ειρηνική ας ακολουθήσουμε τη συμβουλή του, ας ακούσουμε τον Θεό να μας παρακαλεί να βρούμε τον δρόμο της ζωής και να μας λέει ότι μαζί μ’ Αυτόν και εν Αυτώ όντως θα ζήσουμε, επειδή Αυτός είναι η Αλήθεια και η οδός και η Αιώνιος Ζωή.

Anthony Bloom, Στο φως της κρίσης του Θεού, πορεία από το τριώδιο στην ανάσταση, Εκδ. Εν Πλω
Πηγή: http://www.immorfou.org.cy/articles-form-the-net/819-klimakos-antoni.html

Γερόντισσα Μαρία Μαγδαληνή (Marie Madeleine Le Beller), μια σύγχρονη ερημίτισσα του Σινά. Ο άγιος Πορφύριος Καυσοκαλυβίτης της φίλησε το χέρι λέγοντάς της, «Για τότε που θα γίνεις αγία».
https://iconandlight.wordpress.com/2019/12/10/%ce%b3%ce%b5%cf%81%cf%8c%ce%bd%cf%84%ce%b9%cf%83%cf%83%ce%b1-%ce%bc%ce%b1%cf%81%ce%af%ce%b1-%ce%bc%ce%b1%ce%b3%ce%b4%ce%b1%ce%bb%ce%b7%ce%bd%ce%ae-marie-madeleine-le-beller-%ce%bc%ce%b9%ce%b1/
Απολυτίκιον Αγίου Ιωάννη της Κλίμακος Ήχος πλ. δ’.

Ταις των δακρύων σου ροαίς, της ερήμου το άγονον εγεώργησας· και τοις εκ βάθους στεναγμοίς, εις εκατόν τους πόνους εκαρποφόρησας· και γέγονας φωστήρ τη οικουμένη, λάμπων τοις θαύμασιν, Ιωάννη πατήρ ημών όσιε, πρέσβευε Χριστώ τω Θεώ, σωθήναι τας ψυχάς ημών.

Ήχος πλ. α’. Χαίροις ασκητικών αληθώς.

Κλίμαξ ουρανομήκης σαφώς, η πολιτεία σου θεόφρον γεγένηται, δι’ ης περ προς ύψος ήρθης, και τω Δεσπότη Χριστώ, ομιλείν παμμάκαρ κατηξίωσαι, τον νουν ελλαμπόμενος, ταις εκείθεν ελλάμψεσι, μαρμαρυγαίς δε, ταις αυτού φωτιζόμενος, την ισάγγελον, εκομίσω φαιδρότητα, ω και νυν παριστάμενος, ικέτευε Όσιε, τους εκτελούντας την θείαν, και πανσεβάσμιον μνήμην σου, συν σοι παραστήναι, και τω κόσμω δωρηθήναι το μέγα έλεος.

Δόξα… Κάθισμα του Οσίου. Ήχος δ’ Ο υψωθείς εν τω Σταυρώ

Ταις αρεταίς προς ουρανόν αναλάμψας, καταπηξάμενος σαφώς επανήλθες, προς θεωρίας άπλετον βυθόν ευσεβώς, πάσας στηλιτεύσας μέν, των δαιμόνων ενέδρας, σκέπεις εκ της λώβης δε, τους ανθρώπους της τούτων, ώ Ιωάννη, κλίμαξ αρετών· και νυν πρεσβεύεις σωθήναι τους δούλους σου.

Κανών β’, Ωδή γ’, του Οσίου Ήχος πλ. δ’ Συ ει το στερέωμα
Μύρον αγιάσματος εκ των ασκητικών Όσιε αρωμάτων, όλος συνετέθης, εις οσμήν ευωδίας Θεού.

Ο Οίκος
Οίκον Θεού ως αληθώς, σαυτόν ειργάσω Πάτερ, ταις θείαις αρεταίς σου, σαφώς κατακοσμήσας, ώσπερ χρυσίον τηλαυγές, πίστιν ελπίδα και αγάπην αληθή, θείους θεσμούς εκθέμενος, εγκρατεία ασκήσας ως άσαρκος, φρόνησιν, ανδρείαν, σωφροσύνην κτησάμενος, ταπείνωσιν, δι’ ής ανυψώθης, διό και εφωτίσθης ευχαίς αεννάοις, και του ουρανού κατέλαβες τας σκηνώσεις, καθηγητά Ιωάννη Πατήρ ημών.

Μωϋσής ο εξέχων, του Κυρίου θεράπων, προσήλθεν εν τω μέσω Αββάδων, του τιμήσαι ενθρόνισιν σην, Ιωάννη, αδάμα της ερήμου πολύτιμε, ον Πάτερ θεασάμενος, Χριστώ τω στεφοδότη ήδες• Αλληλούϊα.

Let us remember the words of Saint John of the Ladder because he was a man who knew what it means to turn to God, to stay with God, to be God’s joy and to rejoice in Him. Anthony Bloom of Sourozh

The Fourth Sunday of Lent:
Feast of our Righteous Father John (Climacus) of Sinai, Author of The Ladder of Divine Ascent (+605 or 649) and on March 30th

Saint John of the Ladder
Metropolitan Anthony Bloom of Sourozh
9 April 1989

In the Name of the Father, the Son and the Holy Ghost.

Lent is a time of repentance, a time when our heart of stone must be made by the power of God into a heart of flesh, from insensitive to become perceptive, from cold and hard to become warm and open to others, and indeed, to God Himself.

Lent is a time of renewal when like spring, everything become new again; when our life that had gone into a twilight becomes alive with all the intensity which God can communicate to us, humans, by making us partakers of His Holy Spirit, by making us partakers, through the Holy Sacraments and the direct gift of God, of the Divine nature.

It is a time of reconciliation, and reconciliation is a joy: it is God’s joy, and it is our joy; it’s a new beginning.

Today is the day of Saint John of the Ladder, and I want to read to you a few phrases of his which are relevant to the particular time of the year in which we live:

“Repentance, that is our return to God is renewal of our baptism; it is our effort to renew our covenant with God, our promise to change our life. It is a time when we can acquire humility, that is peace; peace with God, peace with ourselves, peace with all the created world. Repentance is born of hope and rejection of despair. And one who repents, is one who deserves condemnation – and yet, goes away from the tribunal without shame, because repentance is our peace with God. And this is achieved through a worthy life, alien to the sins we committed in the past. Repentance is cleansing of our conscience. Repentance implies carrying off all sadness and pain.”

And if we ask ourselves how we can achieve it, how we can come to this, how we can respond to God Who receives us as the father received the prodigal son, a God Who has waited for us, longingly, Who, rejected, never turned away from us – how can we respond to Him? Here is a short word about prayer:

“Don’t use in prayer falsely wise words; because it is often the simple and uncomplicated whispering of children that rejoices our heavenly Father. Don’t try to say much when you speak to God, because otherwise your mind in search of words will be lost in them. One word spoken by the publican brought Divine mercy upon him; one word filled with faith saved the thief on the cross. The use of the multiplicity of words when we pray disperses our mind and fill it with imaginations. One word spoken to God collects the mind in His presence. And if a word, in thy prayer, reaches you deeply, if you perceive it profoundly – dwell in it, dwell in it, because at such moments our Angel guardian prays with us because we are true to ourselves and to God”.

Let us remember what Saint John of the Ladder says, even if you forget the short comments (which I introduced) to make his text more readily understandable. Let us remember his words because he was a man who knew what it means to turn to God, to stay with God, to be God’s joy and to rejoice in Him. He is offered us in this time, when we are ascending towards the days of the Passion, he is offered us as an example of what grace Divine can do to transform an ordinary, simple human being into a light to the world.

Let us learn from him, let us follow his example, let us rejoice in what God can do by His power in a human being, and let us confidently, with faith, with an exulting and yet serene joy follow the advice, listen to God begging us to find a way of life and telling us that with Him, in Him we will be alive, because He is the Truth but also the Way and also Life eternal. Amen.
http://www.mitras.ru/eng/eng_31.htm
https://azbyka.ru/otechnik/Antonij_Surozhskij/sermons/166

***

Hymn of Praise
Saint John of the Ladder (Climacus)
by Saint Nikolai Velimirovič

As a kind of torch on Sinai, the Mount,
John was glowing in heavenly light
Subduing the body, subdued his thoughts,
Thirty steps, he numbered toward victory.
Miraculous strategy, wonderful tactic
As a legacy, to the spiritual warrior he gave
The spiritual warfare, who desires to learn
And in this warfare to gloriously conquer.

“The Ladder,” all miraculous, by the Spirit written,
After the dreadful strife was ended,
When John the Victor, the world from himself shed,
As a precious gift, to the brethren he brought it.
An epic poem, that is the soul of man,
When from dust, toward heaven it desires to climb,
An awesome epic poem of struggle and suffering,
A sparkling epic poem of faith and hoping.
This, John, to us gave, illumined by God,
Weapons, all-glowing, to you and to me.

And now before the Lord, John prays
That the Lord be pleased to send us help
When, to Him, by the Ladder we climb.
That to us, His hand He extends, that we
May to Him arrive.
The Prologue from Ohrid: Lives of Saints by Saint Nikolai Velimirovič
http://prologue.orthodox.cn/March30.htmScripture readings for the Fourth Sunday of Lent are the following: At the Orthros (Matins): The prescribed weekly Gospel reading. At the Divine Liturgy: Hebrews 6:13-20; Mark 9:17-31.

Eldress Mary Magdalene (Marie Madeleine Le Beller), Hermitess of Sinai (2013). Virtue has the habit of betraying man, wherever he may hide.
https://iconandlight.wordpress.com/2019/12/12/eldress-mary-magdalene-marie-madeleine-le-beller-hermitess-of-sinai-2013/

Apolytikion: Plagal of the Fourth Tone

With the rivers of your tears, you have made the barren desert fertile. Through sighs of sorrow from deep within you, your labors have borne fruit a hundredfold. By your miracles you have become a light, shining upon the world. O John, our Holy Father, pray to Christ our God, to save our souls.

ODE III
The Canons To the Saint
Irmos: Thou art the strengthening of all who come to Thee …,

The aroma of the sanctifying myrrh of thine ascetic struggles, O venerable father, Hath filled all with the odor of the spiritual fragrance of God.

Ikos: Truly, O father, thou hast made thyself into a temple of God, adorned through thy divine virtues with faith, hope and true love, as if with gold shining from afar; thou hast explained the laws of God, and practiced abstinence as a if a fleshless one; having acquired wisdom, courage, chastity and humility, thou hast been raised on high, illumined with unceasing prayer, and attained unto the tabernacles of heaven, O father John our teacher.

Glory of Psalm 140, Sunday of St. John Climacus; Great Vespers: Tone Plagal of the First

Glory to the Father, and to the Son, and to the Holy Spirit.

O righteous Father, thou heardest the voice of the Gospel and forsook the world, riches, and glory, counting them as naught. Wherefore, thou didst cry unto all: love God, and ye will find eternal favor. Put nothing above His love, that when He cometh in His glory ye may find rest with all the saints. Wherefore, by their intercessions, O Christ God, preserve and save our souls.