Να είστε έτοιμοι ακόμη και για το μαρτύριο, εφόσον πλέετε κόντρα στο ρεύμα. Όλοι σας πρέπει να είστε φως μέσα στο σκοτάδι… μπορείτε και πρέπει να λάμπετε μέσα σ’ αυτό τον κόσμο. Άγιος Λουκάς Κριμαίας

O Άγιος Λουκάς Κριμαίας xειροτονείται μυστικά επίσκοπος στις 12/ 31 Μαΐου 1923 στην Τασκένδη και Τουρκεστάν στο Παντζακέντ Pendzhekente από τρεις εξόριστους επισκόπους

Άγιος Λουκάς Κριμαίας

(…)Όπως ήταν στις ημέρες του Νώε, έτσι θα είναι και στις ημέρες του Υιού του ανθρώπου.
Έτρωγαν, έπιναν, διασκέδαζαν μέχρι την ημέρα που ο Νώε μπήκε στην Κιβωτό, έγινε ο Κατακλυσμός και τα κατέστρεψε όλα.

Έτσι ήταν και στις ημέρες του Λώτ και γι΄αυτό ο Θεός έβρεξε από τον Ουρανό βροχή με φωτιά και θειάφι και αφάνισε τις πόλεις που ήταν βουτηγμένες στις ανομίες.

Έτσι θα είναι και την Ημέρα της Φοβερής Κρίσεως, την Ημέρα της Δευτέρας Παρουσίας του Κυρίου.

Συσσωρεύτηκε τόση πολλή κακία, θα έρθει η ώρα το καλό να θριαμβεύσει πάνω στο κακό. Και τότε θα ξεσπάσει η Φοβερή αστραπή της Οργής του Θεού από τη μία άκρη του ουρανού μέχρι την άλλη άκρη. Με αυτό το τρόπο θα εμφανιστεί για να κρίνει ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός.

Οι άνθρωποι πολλές φορές περιμένουν από τον Θεό να πραγματοποιήσει αυτά που ζητούν στις προσευχές τους με έναν τρόπο που οι ίδιοι θεωρούν ότι είναι ο καλύτερος. Ο Θεός όμως, συχνά απαντά στις δεήσεις τους με έναν εντελώς διαφορετικό τρόπο και όχι με αυτόν που θα ήθελαν ή θα φαντάζονταν.

Όλοι σας πρέπει να είστε φως μέσα στο σκοτάδι. Το φως μπορεί να έχει διάφορες μορφές. Μπορεί να είναι σαν το φως του ηλίου, μπορεί σαν της σελήνης ή των άστρων. Μπορεί να είναι αδύναμο σαν το φως του κεριού ή μιάς λάμπας. Και όμως όλα αυτά είναι φως, είναι ευλογία του Θεού. Και το ασθενέστερο φως είναι ευάρεστο στον Θεό. Με τέτοιο φως μπορεί ο καθένας να φωτίζει το σκοτάδι που υπάρχει γύρω. Με την αγάπη, την τρυφερότητα, την ευσπλαγχνία και την ευλάβειά σας μπορείτε και πρέπει να λάμπετε μέσα σ’ αυτό τον κόσμο.

Να είστε έτοιμοι ακόμη και για το μαρτύριο, εφόσον πλέετε κόντρα στο ρεύμα.
Δεν είναι σωστό να μιλάμε για τα παλιά χρόνια και να τα ευλογούμε και τη δική μας εποχή να την καταριόμαστε. Πρέπει να γνωρίζουμε ότι σε κάθε εποχή και σε κάθε τόπο οι άνθρωποι που πραγματικά επιζητούν τη Σωτηρία, την βρίσκουν.
Ο Κύριος και Θεός μας για τους υψηλούς Του σκοπούς και συχνά ακατανόητους σε εμάς, όχι σπάνια χρησιμοποιεί τους πιό αμαρτωλούς τους πιό ανάξιους ανθρώπους.
Όταν η χάρη δείχνει την παρουσία της, τότε όλα είναι υποφερτά. Κάποτε όμως, για λόγους καθαρά προνοητικούς, συστέλει την παρουσία της και τότε ο άνθρωπος χάνει την ελπίδα του και μειώνεται ο ζήλος και αυτή ακόμα η πίστης αμβλύνεται. Αυτές είναι οι πιο σκληρές στιγμές στην πνευματική ζωή γιατί, αν εδώ δεν κρατήσει ο Θεός, δεν αντέχει ο άνθρωπος…

Δάκρυα πλημμυρίζουν όλη τη γη. Αν μπορούσαμε να μαζέψουμε όλα τα δάκρυα που έχυσε η ανθρωπότητα σε χιλιάδες χρόνια της ιστορίας της θα γινόταν ένας δεύτερος κατακλυσμός.
Υπάρχουν άνθρωποι που η γλώσσα τους είναι τόσο μεγάλη που σαρώνει την γη! Αν λοιπόν είμαστε σαν τους ανθρώπους που περιγράφει στον Ψαλμό του ο Προφήτης Δαβίδ, αν η γλώσσα μας σαρώνει τη γη, αν οι πράξεις μας φανερώνουν την υπερηφάνεια, την έπαρση και την αναισθησία, αν ο νους μας δεν είναι συγκεντρωμένος και γυρίζει παντού, αν όλους τους ανθρώπους τους ειρωνευόμαστε, τους συκοφαντούμε και τους κουτσομπολεύουμε, τότε κάνουμε τους εαυτούς μας ακάθαρτους.

Μην σκανδαλίζεστε όταν ακούτε αυτά που λένε κατά της πίστεως. Αφού αυτοί που τα λένε δεν καταλαβαίνουν την ουσία της. Εσείς να θυμάστε πάντα την βασική αρχή που γνώριζαν πολύ καλά οι πρώτοι Χριστιανοί. Αυτοί θεωρούσαν δυστυχισμένο τον άνθρωπο που γνωρίζει όλες τις επιστήμες, δεν γνωρίζει όμως τον Θεό. Και αντίθετα θεωρούσαν μακάριο, αυτόν που γνωρίζει τον Θεό, έστω και να μην γνώριζε απολύτως τίποτα από τα ανθρώπινα. Να φυλάγετε αυτή την αλήθεια, σαν το μεγαλύτερο θησαυρό της καρδίας σας, να προχωράτε ευθεία και μην κοιτάζετε δεξιά και αριστερά. Ας μην μας κάνουν αυτά που ακούμε κατά της Θρησκείας, να χάνουμε τον προσανατολισμό μας.

O κόσμος καταδιώκει τους Αγίους, δεν βλέπει, δεν αντιλαμβάνεται το μεγαλείο τους, την Αγιότητά τους. Την Αγιότητά τους την βλέπει μόνον ο Θεός. Άγιος Λουκάς Κριμαίας
https://iconandlight.wordpress.com/2019/06/11/o-%ce%ba%cf%8c%cf%83%ce%bc%ce%bf%cf%82-%ce%ba%ce%b1%cf%84%ce%b1%ce%b4%ce%b9%cf%8e%ce%ba%ce%b5%ce%b9-%cf%84%ce%bf%cf%85%cf%82-%ce%b1%ce%b3%ce%af%ce%bf%cf%85%cf%82-%ce%b4%ce%b5%ce%bd-%ce%b2%ce%bb%ce%ad/

Απολυτίκιον Αγίου Λουκά Αρχιεπισκόπου Κριμαίας
Ήχος πλ. α’. Τον συνάναρχον Λόγον.

Ιατρόν και ποιμένα, Λουκά τιμήσωμεν, Συμφερουπόλεως ποίμνης, Αρχιερέα λαμπρόν, τον βαστάσαντα Χριστού τα θεία στίγματα, τας εξορίας, τα δεινά, εγκλεισμούς εν φυλακαίς, τας θλίψεις και τα ονείδη, τον επ εσχάτων φανέντα, εν Ρωσία νέον Αγιον.

Advertisement

Ο Γερο-Φιλάρετος ο Ρουμάνος της Καψάλας, Αγίου Παϊσίου του Αγιορείτου

Ιουστίνου του φιλοσόφου και απολογητού (†166) και των μετ` αυτού μαρτυρησάντων: Ιέρακος, Ευελπίστου, Λιβεριανού, Παίωνος, Χαρίτωνος και Χαριτούς της παρθένου (166)
Διήγηση Μετρίου γεωργού εκ Μύρων της Λυκίας (912)
Μάρτυς Σιω ο νέος (Shio of Akhakalakhi) εκ Γεωργίας (1696)
Κοίμηση Γερο-Φιλάρετου του Ρουμάνου, στην Καψάλα Αγίου Όρους (1975)

Εορτάζουν στις 1 Ιουνίου

Ο Γερο-Φιλάρετος
Αγίου Παϊσίου του Αγιορείτου

Ένας από τους αφανείς Πατέρες, που αγωνίστηκε φιλότιμα στο Περιβόλι της Παναγίας, για να πετύχη το «ποθούμενο», την σωτηρία της ψυχής, ήταν και ο Γερο-Φιλάρετος, ο φίλος της αρετής. Η επίγεια πατρίδα του ήταν η Τρανσυλβανία της Ρουμανίας. Είχε γεννηθή το σωτήριο έτος 1892, και του είχαν δώσει στην θεία Βάφτιση το όνομα Νικόλαος. Τον μεν πατέρα του τον έλεγαν Ιωάννη, την δε μητέρα του Μαρία, και το επίθετο του ήταν Ντούσας.

Ο κατά κόσμον λοιπόν Νικόλαος Ντούσας το 1912, σε ηλικία είκοσι χρόνων, ήρθε στο Άγιον Όρος και εκάρη Μοναχός στο Βατοπεδινό Κελλί του Αγίου Υπατίου και μετονομάσθηκε Φιλάρετος. Παρέμεινε δε εκεί οκτώ χρόνια και το 1920 ήρθε στο Σταυρονικητιανό Κελλί του Αγίου Ανδρέα στην Καψάλα, στον Γερο-Μόδεστο, τον οποίο γηροκόμησε και πήρε την ευχή του. Στο Κελλί αυτό συνέχισε και τελείωσε τον καλόν αγώνα.

Άκουγα, φυσικά, από το 1956 για την πνευματική κατάσταση του σεβαστού Γέροντα από πολλούς Πατέρες και κυρίως από τον υποτακτικό του Πατέρα Βαρθολομαίο, ο οποίος ερχόταν στην Ι. Μονή Φιλοθέου, αλλά από κοντά αξιώθηκα να γνωρίσω το ευλαβέστατο αυτό Γεροντάκι το 1968, που έμενα εκεί κοντά, στο Σταυρονικητιανό Κελλί του Τιμίου Σταυρού. Όποτε λοιπόν θα πήγαινα, θα τον έβλεπα τον Γέροντα έξω όρθιο, ακουμπισμένο με το ένα χέρι του στην κουπαστή και με το άλλο να κρατά το κομποσχοίνι. Υπέφερε πολύ από δύσπνοια, γι’ αυτό έβγαινε συνήθως έξω.

Όταν τον ρωτούσα «τι κάνεις Γέροντα», «δόξα τω Θεώ», απαντούσε.

– Τί θέλεις να σου φέρω;

– Η Παναγία μου οικονομάει αυτό που μου χρειάζεται.

Δεν δεχόταν τίποτε. Αλλά και αν του άφηνε κανείς κάτι κρυφά, αυτό ήταν ταλαιπωρία για το φιλότιμο Γεροντάκι, γιατί είχε μεγάλη ακρίβεια πνευματική! Έπρεπε δηλαδή να κάνη πολλή προσευχή, διότι υπερεκτιμούσε τα πράγματα που του άφηνε κανείς. Εάν άξιζε κάτι πέντε δραχμές, αυτός το υπολόγιζε είκοσι δραχμές και έπρεπε να κάνη είκοσι κομποσχοίνια εκατοστάρια με μικρές μετάνοιες (!) γι’ αυτόν που του άφησε την ευλογία.

Κάποτε είχα παρακαλέσει τον Γέροντα να δεχθή μια μικρή ευλογία, αλλ’ εκείνος αρνήθηκε:

– Δεν μπορώ, δεν μπορώ, δεν προλαβαίνω να κάνω κομποσχοίνια και μετάνοιες. Έχω και τα δικά μου πνευματικά καθήκοντα, έχω και του πατρός Βαρθολομαίου, γιατί είναι άρρωστος, και ο Χριστός απ’ αυτόν θα ζητήση μόνο υπομονή.

Ο Πατήρ Βαρθολομαίος, ο υποτακτικός του, υπέφερε χρόνια από πάρκινσον βαριάς μορφής και έτρεμε ολόκληρος. Ο δε Γερο-Φιλάρετος, εκτός που του έκανε τα πνευματικά του καθήκοντα, παράλληλα και τον υπηρετούσε, παρόλο που ήταν εβδομήντα οκτώ χρονών γέρος. Τον διακονούσε επί δέκα πέντε ολόκληρα χρόνια, μέχρι που έπεσε και ο ίδιος στο κρεβάτι.

Είχαν σπάσει πια οι φλέβες των ποδιών του από την ορθοστασία στην προσευχή, και έτρεχαν τα υγρά από τις κάλτσες στα παπούτσια και από τα παπούτσια στο πάτωμα. Επειδή δε είχε και την δύσπνοια, καθόταν σε μία γωνία, για να μη πέφτη, τυλιγμένος με παλιές κουβέρτες. Φυσικά, τον επισκέπτονταν οι Πατέρες, αλλά πότε όλοι μαζί και πότε κανένας, διότι ο καθένας έλεγε με τον λογισμό του ότι κάποιος θα πήγε και ο άλλος το ίδιο, και τελικά έμεναν μόνοι τους και οι δύο αβοήθητοι. Εκείνες τις μέρες ασφαλώς θα ένιωθαν και σε μεγαλύτερο βαθμό την θεϊκή παρηγοριά, επειδή τους έλειπε η ανθρώπινη. Αλλά και για ένα λόγο παραπάνω, επειδή είχαν και οι δυο την αρχοντική αγάπη, αφού ο ένας σκεφτόταν τον άλλο, και έτσι και τους δύο τους σκεφτόταν ο Χριστός και η Παναγία και τους παρηγορούσαν θεϊκά.

Τον Γερο-Φιλάρετο μαζί με τον υποτακτικό του Πατέρα Βαρθολομαίο, που ήταν σχεδόν παράλυτος, τους είχαν ζητήσει, όχι μόνο σε Μοναστήρια αλλά και σε Κελλιά, για να τους γηροκομήσουν· αυτοί όμως δεν είχαν δεχθή. Μου λέει ο λογισμός ότι είχαν ζήσει πολλές θείες καταστάσεις σ’ αυτό το Κελλί τους, και δεν τους έκανε καρδιά να αποχωριστούν από ένα θείο χώρο, αλλά και ότι δεν ήθελαν να γίνουν βάρος σε άλλους, γιατί είχαν και αρχοντικές ψυχές.

Μια μέρα, λοιπόν, που τους είχα ξαναεπισκεφθή, προχωρώντας για το Κελλί του Γερο-Φιλάρετου αισθάνθηκα μια άρρητη ευωδία! Μόλις άνοιξα την πόρτα του Κελλιού του, ένιωσα πιο δυνατή την ευωδία. Τί να ιδώ όμως; Το καημένο το Γεροντάκι πεσμένο κάτω και σφηνωμένο έτσι που δεν μπορούσε ούτε να σηκωθή, αλλά ούτε και να αναπνεύση. Το σήκωσα· άρχισε σιγά-σιγά να αναπνέη και με νοήματα μου έδειχνε να το σκεπάσω. Δεν του είχε μείνει πια αίμα, και κρύωνε πολύ. Κι ενώ ανθρωπίνως θα έπρεπε να βρωμάη το πάτωμα και ολόκληρος ο Γέροντας από τα υγρά που έτρεχαν συνέχεια από τα πόδια του, επειδή όμως είχε ευωδιασμένη ψυχή, όλα ευωδίαζαν.

Όταν λοιπόν τον είδα σ’ αυτή την κατάσταση, παρακάλεσα τον Πατέρα Βαρθολομαίο να μείνω στο Κελλί τους, για να τους βοηθήσω, αλλά εκείνος δεν δέχθηκε. Μου είπε να πάω την άλλη μέρα, και έτσι αναγκάστηκα να επιστρέψω στο Κελλί μου.

Εκείνη όμως την νύχτα τί μου συνέβη! Την ώρα που έκανα κομποσχοίνι για το Μεσονυκτικό, τί να δω! … Βλέπω τον Γερο-Φιλάρετο με ένα φωτεινό πρόσωπο, ηλικίας περίπου δώδεκα χρονών, να φεύγη στον Ουρανό μέσα σε ουράνιο φως. Κατάλαβα απ’ αυτό ότι ανεπαύθη εν Κυρίω η εξαγνισμένη του ψυχή. Ήταν 1-6-1975. Εκοιμήθη σε ηλικία ογδόντα τριών χρόνων. Την ευχή του να έχουμε. Αμήν.

Τον Πατέρα Βαρθολομαίο μετά τον γηροκόμησε η Μονή Σταυρονικήτα. Άξιος ο μισθός τους, διότι και του άξιζε η καλή περιποίηση και για ένα λόγο παραπάνω, διότι ήρθε δέκα πέντε χρονών, μικρό παιδί, από την Ρουμανία στο Περιβόλι της Παναγίας, για να ασκηθή πνευματικά, ενώ τ’ άλλα παιδιά της ηλικίας του έπαιζαν κοσμικά στην πατρίδα τους.
Ο Πατήρ Βαρθολομαίος είχε υπηρετήσει και για αρκετά χρόνια ως Μοναχός στο Λεπροκομείο που είχε η Ι. Μονή Ιβήρων στην περιοχή της.

Η Παναγία η Πορταΐτισσα, που είχε την φροντίδα και των λεπρών, ας φροντίση και για την σωτηρία της λεπρής μου ψυχής. Αμήν.
Αγιορείται Πατέρες και Αγιορείτικα Αγίου Παϊσίου του Αγιορείτου, Ιερόν Ησυχαστήριον Μοναζουσών «Ευαγγελιστής Ιωάννης ο Θεολόγος», σ. 85-88..

Η πνευματική ζωή είναι πολύ απλή και εύκολη· εμείς την κάνουμε δύσκολη –
Άγιος Παϊσιος ο Αγιορείτης

Ο Θεός επιτρέπει τους πειρασμούς ανάλογα με την πνευματική μας κατάσταση. Άλλοτε επιτρέπει να κάνουμε ένα σφάλμα, λ.χ. μια μικρή απροσεξία, για να είμαστε άλλη φορά προσεκτικοί και να αποφύγουμε ή μάλλον να προλάβουμε ένα μεγαλύτερο κακό που θα μας έκανε το ταγκαλάκι. Άλλοτε αφήνει τον διάβολο να μας πειράζει, για να μας δοκιμάσει. Δίνουμε δηλαδή εξετάσεις και αντί κακό ο διάβολος μας κάνει καλό. Θυμηθείτε τον Γέρο-Φιλάρετο που έλεγε: «Τέκνον, εγκατάλειψις Θεού, ουδένα πειρασμόν σήμερα». Ήθελε να παλεύει κάθε μέρα με τους πειρασμούς, για να στεφανώνεται από τον Χριστό.

Ένας δυνατός, όπως ο Γέρο-Φιλάρετος, δεν αποφεύγει τους πειρασμούς, αλλά λέει στον Χριστό: «Στείλε μου, Χριστέ μου, πειρασμούς και δώσε μου κουράγιο να παλέψω». Ένας αδύνατος όμως θα πει: «Μην επιτρέπεις, Χριστέ μου, να πειρασθώ». «Μη εισενέγκης ημάς εις πειρασμόν». Εμείς όμως πολλές φορές, όταν έχουμε έναν πειρασμό, λέμε: «ε, μα είμαι άνθρωπος κι εγώ· δεν αντέχω άλλο!», ενώ θα έπρεπε να πούμε: «Δεν είμαι άνθρωπος· είμαι παλιάνθρωπος. Θεέ μου, βοήθησέ με να γίνω άνθρωπος». Δεν λέω να επιδιώκουμε εμείς τους πειρασμούς, αλλά, όταν έρχονται, να τους αντιμετωπίζουμε με καρτερία και προσευχή.

Σε κάθε πνευματική χειμωνιά να περιμένουμε με υπομονή και ελπίδα την πνευματική άνοιξη. Οι μεγαλύτεροι πειρασμοί είναι συνήθως στιγμιαίοι και, εάν εκείνη την στιγμή τους ξεφύγουμε, περνάει και φεύγει η φάλαγγα των δαιμόνων και γλιτώνουμε. Όταν ενωθεί ο άνθρωπος με τον Θεό, δεν έχει πια πειρασμούς. Μπορεί ο διάβολος να κάνη κακό στον Άγγελο; Όχι, καίγεται.

Η πνευματική ζωή είναι πολύ απλή και εύκολη· εμείς την κάνουμε δύσκολη, γιατί δεν αγωνιζόμαστε σωστά. Με λίγη προσπάθεια και πολλή ταπείνωση και εμπιστοσύνη στον Θεό, μπορεί κανείς να προχωρήσει πολύ. Γιατί, όπου υπάρχει ταπείνωση, δεν έχει θέση ο διάβολος· και, όπου δεν υπάρχει διάβολος, επόμενο είναι να μην υπάρχουν πειρασμοί.

Ήχος δ’.

Ο Θεός των πατέρων ημών, ο ποιών αεί μεθ’ ημών κατά την σην επιείκειαν, μη αποστήσης το έλεός σου αφ’ ημών, αλλά ταις αυτών ικεσίαις, εν ειρήνη κυβέρνησαν την ζωήν ημών.

Glorifying the name of the immortal Justin Teaching the world, what is the truth. St. Nikolai Velimirovich

Entry into Georgia of Saint Nino, Equal to the Apostles and Enlightener of Georgia
Martyr Justin the Philosopher (Justin Martyr) at Rome (166)
Martyrs Chariton, Charita, Euelpistus, Hierax, Peonus, Valerian (Liberianus), and Justus with Justin Martyr (166)
St. Metrius the Farmer of Myra in Lycia (912)
Martyr Shio the New (Shio of Akhakalakhi) in Georgia (1696)
Synaxis of the Holy Martyrs of Georgia: David, Gabriel, and Paul of the St. David Gareji Monastery (1696-1700)
New Hieromartyr Basil, priest, Virgin-martyr Vera Samsonov (1940)
Repose of Elder Philaret of Kapsala, Mt. Athos (1975)

Commemorated on June 1

“In the great clamor of the world, Thou art my quiet song, which I strain to hear…” (St. Nikolai Velimirovich)

Martyr Justin the Philosopher (Justin Martyr) at Rome
by St. Nikolai Velimirovich

Justin was born of Greek parents in the Samaritan town of Shechem, later called Nablus one hundred-five years after Christ. He zealously sought wisdom among philosophers, at first with the Stoics and after that with the Peripatetics, the Pythagorians and finally with the Platonists. Even though Plato’s philosophy did not satisfy him, nevertheless, he adhered to it the longest time not having anything else that would attract him more. By God’s Providence an honorable elder encountered Justin who confused him concerning the philosophy of Plato and persuaded him that men cannot know the truth about God unless God reveals it and God revealed the truth about Himself in the books of Holy Scripture. Justin began to read Holy Scripture and became a thoroughly convinced Christian. However, he did not want to be baptized nor to be called a Christian until he was personally convinced of the falseness of all those accusations which the pagans raised against the Christians. Coming to Rome in a philosopher’s dolman [cape], he quickly achieved great respect there as well as many followers. He was present at the martyrdom of St. Ptolemy and St. Lucian. Witnessing the tortures of innocent Christians, Justin wrote an Apologia (Defense) of Christians and Christian teachings and presented it to the Emperor Antoninus and to the Senate. The emperor read the Apologia with care and ordered the persecution of Christians to cease. Justin took a copy of the emperor’s decree and, with it, journeyed to Asia where, with the help of this decree, saved many persecuted Christians. After that he again returned to Rome. When a persecution began under Emperor Marcus Aurelius, he wrote another Apologia and sent it to the emperor. A disreputable philosopher Crescens, a Cynic, out of envy accused him of being a Christian because Justin had always overcome him in all debates and Justin found himself in prison. Desiring the death of Justin and fearing that he [Justin] would somehow justify himself before the court, Crescens seized the opportunity and somehow poisoned Justin in prison. So ended the earthly life of this great defender of the Christian Faith who took up habitation in blessed eternity in the year 166 A.D.

Martyrs Chariton, Charita, Euelpistus, Hierax, Peonus, Valerian (Liberianus), and Justus with Justin Martyr (166)

They all suffered martyrdom in Rome during the reign of Marcus Aurelius and the Roman prefect [eparch] Rusticus. When Rusticus asked: “Do you think that if you die for Christ you will receive a reward in heaven?” St. Justin replied: “We do not think, we know!” Following that, they were all beheaded in the year 163 A.D. and took up habitation in the eternal kingdom of Christ the God.

Hymn of praise
Saint Justin the Philosopher

Whoever belongs to Christ, that one dies for Christ,
Saint Justin, defender of the truth,
Recognized the power of Christ and expressed it,
Fearlessly turned around the entire empire
Defending the righteous; the heathens admonishing,
To the entire world, with truth shining.
He was from the city of the unbaptized where once ten lepers,
To Christ the Savior, bitterly cried out
By His word, they were healed,
And now, Justin, the leprosy of falsehood
By the power of Christ’s Faith, alleviated,
As a father, he protected Christians,
The foolishness of paganism he unmasked,
To the emperors, he speaks the truth –
He was a light until the candle burned down,
Until the evil ones, his body took,
His soul to Paradise, the angels raised
That in heaven, it shines like the sun
To whom his Apologia shines,
Glorifying the name of the immortal Justin
Teaching the world, what is the truth.
Prologue of Ochrid, by St. Nikolai Velimirovich
http://www.orthodox.cn/prologue/June1.htm

About the spirit of the world and the Spirit from God. Saint Nikolai Velimirovič
https://iconandlight.wordpress.com/2018/05/31/23913/

Apolytikion of Martyr Justin the Philosopher.
Plagal of the First Tone.

Thou didst empty the cup of the wisdom of the Greeks, and thou didst thirst yet again, till thou camest unto the well where thou foundest water springing to eternal life. And having drunk deeply thereof, thou didst also drink the cup that Christ gave to His disciples. Wherefore, O Justin, we praise thee as a philosopher and Martyr of Christ.

Troparion Saint Nina of Georgia (Tone 3)

As minister of the word of God in apostolic preaching, you equaled Andrew the first-called and the rest of the Apostles. Enlightener of Georgia and instruments of the Holy Spirit, holy Nina, equal to the Apostles, entreat Christ God that our souls may be saved.

Troparion (Tone 4)

O Justin, teacher of divine knowledge, You shone with the radiance of true philosophy. You were wisely armed against the enemy. Confessing the truth you contended alongside the martyrs, With them, ever entreat Christ our God to save our souls!

Kontakion (Tone 2)

The whole Church of God is adorned with the wisdom of your divine words, O Justin; The world is enlightened by the radiance of your life. By the shedding of your blood, you have received a crown. As you stand before Christ with the angels, pray unceasingly for us all!

Ας προετοιμαστούμε ευλαβικά για τον ερχομό του Αγίου Πνεύματος σ’ εμάς κι όταν θα ψάλλουμε «ελθέ, και σκήνωσον εν ημίν», να είναι το αποκορύφωμα του πόθου μας για τον Θεό, της αγάπης μας, το άνοιγμά μας μπροστά Του. Αντώνιος (Bloom) Μητροπολίτης Σουρόζ

Κυριακή εβδόμη από τού Πάσχα,
την εν Νικαία πρώτην Οικουμενικήν Σύνοδον εορτάζομεν, των τριακοσίων δέκα και οκτώ θεοφόρων Πατέρων.

Στίχοι
• Πόλου νοητού αστέρες σελασφόροι.
• Ακτίσιν υμών φωτίσαι τέ μοι φρένας.

Κυριακή των Αγίων Πατέρων της Α’ Οικουμενικής Συνόδου κοιμήθηκαν εν Κυρίω
Όσιος Γέροντας Ευμένιος Σαριδάκης (23 Μαΐου 1999)
Όσιος Γέροντας Ιουστίνος Πάρβου (16 Ιουνίου του 2013)
Γερόντισσα Μακρίνα της Πορταριάς (4 Ιουνίου 1995)

Κυριακή μεταξύ Αναλήψεως και Πεντηκοστής
Αναμένοντας τον Παράκλητο
Αντώνιος (Bloom) Μητροπολίτης Σουρόζ
18 Μαΐου 1980

Βρισκόμαστε στην περίοδο ανάμεσα στη γιορτή της Ανάληψης του Κυρίου και τη γιορτή της Αγίας Τριάδας κι έτσι θα ήθελα να πω κάτι σχετικό και με τις δύο.

Ο προφήτης Ησαίας λέει στο 53ο κεφάλαιο του βιβλίου του (Ησ. 53.4) ότι ο αναμενόμενος Μεσσίας πληγώθηκε για τις αμαρτίες μας, ότι επωμίστηκε τις αδυναμίες μας, ότι οι μώλωπές Του μας έχουν θεραπεύσει. Όταν σκεφτόμαστε τον αναστημένο Χριστό να εμφανίζεται στους μαθητές Του και να τους δίνει να αγγίξουν τα χέρια Του, να προσκαλεί τον Απόστολο Θωμά να εξετάσει την πραγματικότητα και το βάθος των πληγών πάνω στα χέρια και τα πόδια και την πλευρά Του, τείνουμε να ξεχάσουμε ότι ο Χριστός και κατά την Ανάληψή Του έφερε στη σάρκα Του τις πληγές που Του προκάλεσαν οι αμαρτίες μας – ότι με τρόπο ακατάληπτο ο Χριστός, όχι μόνο ύστερα από την Ανάσταση αλλά και ύστερα από την εις ουρανούς Ανάληψη και την ένδοξη ενθρόνισή Του στα δεξιά του Θεού Πατέρα φέρει στην ανθρώπινη σάρκα Του τα τραύματα που Του κατάφερε η ανθρώπινη αμαρτία. Εξακολουθεί να μεταφέρει την ανθρώπινη ασθένειά μας στους ώμους Του και τόσο η Ανάσταση όσο και οι φρικώδεις μέρες του Πάθους είναι τώρα, θα μπορούσαμε να πούμε, τυλιγμένες, αποθεμένες μέσα στο μυστήριο του Τριαδικού Θεού, της Αγίας, Ακατάληπτης, Μεγάλης Τριάδας. Όλες οι οδύνες του κόσμου, όλη η αμαρτία, οι θλίψεις, η φρίκη του, βάρυναν το Χριστό κι Εκείνος δεν τις πέταξε ούτε με την Ανάσταση, ούτε με την ένδοξη Ανάληψή Του. Ο Χριστός παραμένει «το αρνίον το εσφαγμένον προ καταβολής κόσμου υπέρ της του κόσμου σωτηρίας».

Όταν τη μέρα της Πεντηκοστής, τη μέρα που γιορτάζουμε ως τη μέρα της Αγίας Τριάδας, στέλνει το Άγιο Πνεύμα Του στους μαθητές Του, τους Αποστόλους Του, την Εκκλησία, για την αναγέννηση του κόσμου ολόκληρου, Το στέλνει με τρόπο διττό. Από τη μια μεριά είμαστε το Σώμα του Χριστού, το ζωντανό, παλλόμενο, μαρτυρικό, λαβωμένο στους αιώνες, το «βαστάζον τα στίγματα του Κυρίου Ιησού», κατά την έκφραση του Αποστόλου Παύλου (Γαλ.17) το «ανταναπληρούν τα υστερήματα των θλίψεων του Χριστού» (Κολ. 1.24)• από αιώνα σε αιώνα η Εκκλησία καλείται να είναι το Σώμα του Χριστού το «κλώμενον εις άφεσιν αμαρτιών», το «μελιζόμενον υπέρ της του κόσμου σωτηρίας». Κι επειδή είμαστε το Σώμα αυτό, όσο ανάξιοι κι αν είμαστε, μόνο και μόνο επειδή ανήκουμε στο Χριστό, επειδή είμαστε η Εκκλησία, μετέχουμε στη δωρεά του Αγίου Πνεύματος. Από την άλλη μεριά το Άγιο Πνεύμα έρχεται σ’ εμάς διότι είμαστε αδύνατοι, αμαρτωλοί, και γι’ αυτό μόνο η θεϊκή ισχύς μπορεί να μας σώσει.

Οφείλουμε να προετοιμαστούμε με ιδιαίτερη προσοχή για την Κυριακή της Πεντηκοστής. Θα έλθουμε βέβαια με την αμαρτωλότητά μας, ας έλθουμε όμως εντελώς ανοικτοί, με όλο τον ένθεο πόθο μας, πεινασμένοι και διψασμένοι για τον ερχομό του Κυρίου που θα δώσει ζωή στις ψυχές μας, που θ’ αλλάξει τη ζωή μας, που θα γεμίσει το χάσμα το οποίο χωρίζει μέσα μας το θεοειδές από αυτό που ακόμα ανήκει στη φθορά, την αμαρτία και το θάνατο.

Ας περάσουμε αυτή την εβδομάδα συγκεντρωμένα, ας την περάσουμε μέσα στην αναμονή και την προσευχή ώστε όταν θα ψάλλουμε μαζί την επίκληση προς το Άγιο Πνεύμα «ελθέ, και σκήνωσον εν ημίν», αυτά να μην είναι λόγια που θα πούμε από συνήθεια αλλά το αποκορύφωμα του πόθου μας για το Θεό, της αγάπης μας, το άνοιγμά μας μπροστά Του, παρόμοιο με το άνοιγμα της ψυχής στην αγάπη και τη χαρά. Θα μπορέσουμε τότε, παρ’ όλη την ασθένεια και αμαρτωλότητά μας, να δεχτούμε για μίαν ακόμη φορά, με καινούριο τρόπο, ένα νέο μέτρο της χάρης εκείνης που μας κάνει πιο κοντινούς και πιο αγαπητούς στο Θεό, το Θεό Εκείνο ο οποίος μπήκε στη δόξα με τη σάρκα που φέρει αγιάτρευτα τα τραύματα από την αμαρτία μας, αγιάτρευτα εφ’ όσον η αμαρτία εξακολουθεί να υπάρχει. Πόσο θαυμαστός είναι ο Θεός μας! Με πόση ευγνωμοσύνη δεν πρέπει να Τον σκεφτόμαστε! Μας αγαπά παρ’ όλη την απιστία μας, την άσχημη ζωή μας• πάντα πιστεύει, πάντα δύναται, πάντα ελπίζει• με τη δύναμή Του μπορεί να μας χαρίσει τα πάντα, φτάνει εμείς να Του δώσουμε το δικαίωμα, την εξουσία, την ευκαιρία να δράσει ελεύθερα. Ας προετοιμαστούμε ευλαβικά για τον ερχομό του Αγίου Πνεύματος σ’ εμάς.
http://www.mitras.ru/eng/eng_172.htm
http://www.agiazoni.gr/article.php?id=09908158691189011770

Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς

Σήμερα η Εκκλησία μας γιορτάζει τη μνήμη μίας πολύ μικρής ομάδας μαθητών και οπαδών Του. Σήμερα παρουσιάζει μπροστά σου μόνο τριακόσιους δεκαοκτώ γλυκείς, ευώδεις και αμάραντους καρπούς. Μια μικρή αλλά εκλεκτή ομάδα. Αυτοί είναι οι τριακόσιοι δεκαοκτώ άγιοι πατέρες της Πρώτης Οικουμενικής Συνόδου, που συνήλθε στη Νίκαια το 325 μ. Χ., την εποχή του αυτοκράτορα Κωνσταντίνου του Μεγάλου, για την υπεράσπιση, αποσαφήνιση και βεβαίωση της Ορθόδοξης Πίστης.

Την εποχή εκείνη στην Εκκλησία είχαν εμφανιστεί «λύκοι βαρείς» (Πραξ. κ’ 29), που φορούσαν ρούχα όμοια με των ποιμένων. Αυτοί είχαν έκλυτη ζωή και γι’ αυτό δεν μπορούσαν να βρούν μέσα τους τόπο για την αλήθεια του Χριστού. Έτσι έπεσαν κι οι ίδιοι, αλλά παρέσυραν και τους πιστούς σε πλάνες. Η διδασκαλία τους ήταν διαβρωτική, όπως κι η ζωή τους. Το Άγιο Πνεύμα λοιπόν σύναξε τους αγίους αυτούς του Θεού σε μια Σύνοδο, ώστε να φανούν οι αληθινοί διδάσκαλοι του Χριστού, σε αντίθεση με τους πλανεμένους• να φανεί η δύναμη εκείνων που αγωνίζονται για τον Χριστό εναντίον εκείνων που τον πολεμούν και να διακριθεί ο γλυκύς καρπός του καλού Δέντρου, που είναι ο Χριστός, σε αντίθεση με τους σάπιους και πικρούς καρπούς του δέντρου του πονηρού.

Οι άγιοι πατέρες έλαμψαν στη Νίκαια όπως τα άστρα στον ουρανό, που παίρνουν το φως τους από τον ήλιο. Έτσι και εκείνοι φωτίστηκαν από τον Κύριο Ιησού Χριστό κι από το Άγιο Πνεύμα. Ήταν Χριστοφόροι άνθρωποι, ο Χριστός ζούσε κι έλαμπε μέσα από τον καθένα τους. Ήταν ουρανοπολίτες μάλλον παρά πολίτες της γης, αγγελόμορφοι, έμοιαζαν περισσότερο με αγγέλους παρά με ανθρώπους. Ήταν πραγματικά «ναός Θεού ζώντος, καθώς είπεν ο Θεός ότι ενοικήσω εν αυτοίς και εμπεριπατήσω» (Β’ Κορ. στ’ 16).

Πιστεύω πως είναι αρκετό ν’ αναφερθώ σε τρεις μόνο απ’αυτούς• εκείνους που σου είναι οι πιο γνωστοί, για να ‘χεις μια ιδέα πως ήταν κι οι υπόλοιποι τριακόσιοι δεκαπέντε. Κι αναφέρομαι στον άγιο πατέρα Νικόλαο, στον άγιο Σπυρίδωνα και στον άγιο Αθανάσιο τον Μέγα. Πολλοί από τους άγιους πατέρες έφτασαν στη Σύνοδο φέροντας στο σώμα τους τραύματα που είχαν δεχτεί για χάρη του Χριστού.

Ο άγιος Παφνούτιος, για παράδειγμα, είχε χάσει το ένα του μάτι όταν τον βασάνιζαν. Όλοι τους έλαμπαν από ένα εσωτερικό φως που προερχόταν από τον Θεό, ένα φως όπου διακρινόταν καθαρά η αλήθεια. Ως ακόλουθοι του Εσταυρωμένου δεν λογάριαζαν τα βασανιστήρια. Η αφοβία τους στην υπεράσπιση της αλήθειας ήταν μέγιστη, απεριόριστη. Με τη θεόσδοτη γνώση της αλήθειας που κατείχαν και την τόλμη τους στην υπεράσπισή της, οι άγιοι αυτοί πατέρες αναίρεσαν και συνέτριψαν την αίρεση του Αρείου και καθιέρωσαν το Σύμβολο της Πίστεως, που κρατούμε ως σήμερα και ομολογούμε ως τη μόνη σωστική αλήθεια του Θεού.

Tο σημερινό ευαγγέλιο δεν μας μιλάει για τη Σύνοδο αυτή, αλλά για την τελευταία προσευχή του Κυρίου Ιησού στον Ουράνιο Πατέρα Του. Γιατί διαβάζουμε το ευαγγέλιο αυτό στη σημερινή γιορτή; Επειδή δείχνει την επιρροή του στην Πρώτη Οικουμενική Σύνοδο. Με τη δύναμη της προσευχής αυτής ο Θεός ενίσχυσε τους αγίους πατέρες της Συνόδου και τους έκανε ατρόμητους υπερασπιστές της αλήθειας, νικητές στις αμφισβητήσεις και την κακία ανθρώπων και δαιμόνων. Να, πως αρχίζει η προσευχή αυτή:

«Ταύτα ελάλησεν ο ᾿Ιησούς, και επήρε τους οφθαλμούς αυτού εις τον ουρανόν και είπε· πάτερ, ελήλυθεν η ώρα· δόξασόν σου τον υιόν, ίνα και ο υιός σου δοξάση σε» (Ιωάν. ιζ’ 1).Όλα όσα δίδαξε ο Κύριος στους ανθρώπους, τα είχε εφαρμόσει ο ίδιος. Είχε διδάξει τους ανθρώπους πως να προσεύχονται: «Πάτερ ημών, ο εν τοις ουρανοίς…» (Ματθ. στ’ 9)….

Υπάρχουν γονείς που ζητούν μεγαλύτερη δόξα απ’ αυτήν που τους δίνουν τα παιδιά τους; Η μεγαλύτερη χαρά του Κυρίου είναι να δοξάζεται από τα παιδιά Του, τους πιστούς οπαδούς Του.
«Και ουκέτι ειμί εν τω κόσμω, και ούτοι εν τω κόσμω εισί, και εγώ προς σε έρχομαι. πάτερ άγιε, τήρησον αυτούς εν τω ονόματί σου ω δέδωκάς μοι, ίνα ώσιν εν καθώς ημείς» (Ιωάν. ιζ’ 11). Γιατί λέει ο Κύριος πως δεν είναι πιά στον κόσμο; Επειδή τελείωσε το έργο Του και τώρα πιά περιμένει να υποστεί το έσχατο και μέγιστο πάθος, να σφραγίσει το τελειωμένο έργο με το αθώο αίμα Του.

Προσέξτε με πόση αγάπη προσεύχεται για τους μαθητές Του! Καμιά μητέρα δεν θα προσευχόταν με τόση στοργή για τα παιδιά της. Πάτερ άγιε, τήρησον αυτούς. Τους αφήνει ως πρόβατα ανάμεσα σε λύκους. Αν δεν τους προστάτευε κάποιο μάτι από τον ουρανό, θα τους είχαν κατασπαράξει όλους οι λύκοι. Τήρησον αυτούς εν τω ονόματί σου, ως γονιός, ως Πατέρας. Γίνου δικός τους Πατέρας, όπως είσαι και δικός Μου. Με την πατρική Σου αγάπη στήριξέ τους και προστάτεψέ τους από τους κακούς λύκους, οδήγησέ τους, ίνα ώσιν εν καθώς ημείς. Στην τέλεια αυτή ενότητα δεν θα δείς μόνο την πανίσχυρη δύναμη των πιστών, μα και τη δόξα του Θεού. Όπως ο Πατέρας κι ο Υιός έχουν την ίδια ουσία και διαφέρουν μόνο στα πρόσωπα, ας γίνει το ίδιο και στους πιστούς: πολλά και διάφορα τα πρόσωπα, αλλά ουσιαστικά ένας στην αγάπη, το θέλημα και το νου….

Αδελφοί μου! Σκεφθείτε πως ο Κύριος Ιησούς λίγο πριν από το θάνατό Του, εδώ και δυό χιλιάδες χρόνια, σκέφτηκε και σας, προσευχήθηκε στον Θεό για σας! Εύχομαι η παντοδύναμη αυτή προσευχή να σας προστατεύει και να σας καθαρίζει από κάθε αμαρτία, να σας γεμίζει χαρά και να ενώσει τις καρδιές και τις ψυχές σας! Είθε και μείς να δοξολογούμε ενωμένοι τον Πατέρα, τον Υιό και το Άγιο Πνεύμα, την ομοούσια και αδιαίρετη Τριάδα, τώρα και πάντα και στους αιώνες των αιώνων. Αμήν!

Απολυτίκιον των Πατέρων Ήχος πλ. δ”

Υπερδεδοξασμένος εί, Χριστέ ο Θεός ημών, ο φωστήρας επί γης τούς Πατέρας ημών θεμελιώσας, και δι” αυτών προς την αληθινήν πίστιν, πάντας ημάς οδηγήσας, πολυεύσπλαγχνε, δόξα σοι.

Κοντάκιον
Ήχος πλ. δ”

Αποστόλων το κήρυγμα, και των Πατέρων τα δόγματα, τη Εκκλησία μίαν την πίστιν εκράτυνεν, ή και χιτώνα φορούσα της αληθείας, τον υφαντόν εκ της άνω θεολογίας, ορθοτομεί και δοξάζει, της ευσεβείας το μέγα μυστήριον.

Δόξα των αίνων του όρθρου… Ήχος πλ. δ”

Των αγίων Πατέρων ο χορός, εκ των της οικουμένης περάτων συνδραμών, Πατρός, και Υιού, και Πνεύματος αγίου, μίαν ουσίαν εδογμάτισε και φύσιν, και το μυστήριον της θεολογίας, τρανώς παρέδωκε τη Εκκλησία, ους ευφημούντες εν πίστει, μακαρίσωμεν λέγοντες. Ω θεία παρεμβολή, θεηγόροι οπλίται, παρατάξεως Κυρίου, αστέρες πολύφωτοι, τού νοητού στερεώματος, της μυστικής Σιών οι ακαθαίρετοι πύργοι, τα μυρίπνοα άνθη τού Παραδείσου, τα πάγχρυσα στόματα τού Λόγου, Νικαίας το καύχημα, οικουμένης αγλάϊσμα, εκτενώς πρεσβεύσατε, υπέρ των ψυχών ημών.

Ταις των αγίων τριακοσίων δέκα και οκτώ θεοφόρων Πατέρων πρεσβείαις, Χριστέ ο Θεός ημών, ελέησον ημάς. Αμήν.

Εκ του κατά Ιωάννη. ιζ’ 1 – 13

Τω καιρώ εκείνω, επάρας ο Ιησούς τους οφθαλμούς αυτού εις τον ουρανόν, είπε· Πάτερ, ελήλυθεν η ώρα, δόξασόν σου τον Υιόν, ίνα και ο Υιός σου δοξάση σε· καθώς έδωκας αυτώ εξουσίαν πάσης σαρκός, ίνα παν ο δέδωκας αυτώ, δώση αυτοίς ζωήν αιώνιον. Αύτη δε εστιν η αιώνιος ζωή, ίνα γινώσκωσί σε τον μόνον αληθινόν Θεόν, και ον απέστειλας ᾿Ιησούν Χριστόν. Εγώ σε εδόξασα επί της γης· το έργον ετελείωσα, ο δέδωκάς μοι ίνα ποιήσω. Και νυν δόξασόν με συ, Πάτερ, παρά σεαυτώ τη δόξη η είχον, προ του τον κόσμον είναι, παρά σοι. Εφανέρωσά σου το όνομα τοις ανθρώποις, ούς δέδωκάς μοι εκ του κόσμου· σοι ήσαν και εμοί αυτούς δέδωκας, και τον λόγον σου τετηρήκασι. Νυν έγνωκαν ότι πάντα όσα δέδωκάς μοι παρά σου εστιν· ότι τα ρήματα α δέδωκάς μοι δέδωκα αυτοίς· και αυτοί έλαβον, και έγνωσαν αληθώς ότι παρά σου εξήλθον, και επίστευσαν, ότι συ με απέστειλας. ᾿Εγώ περί αυτών ερωτώ· ου περί του κόσμου ερωτώ, αλλά περί ων δέδωκάς μοι, ότι σοι εισι. Και τα εμά πάντα σα εστι και τα σα εμά, και δεδόξασμαι εν αυτοίς. Και ουκ έτι ειμί εν τω κόσμω, και ούτοι εν τω κόσμω εισί, και εγώ προς σε έρχομαι. Πάτερ άγιε, τήρησον αυτούς εν τω ονόματί σου, ούς δέδωκάς μοι, ίνα ώσιν εν καθώς ημείς. Οτε ήμην μετ’ αυτών εν τω κόσμω, εγώ ετήρουν αυτούς εν τω ονόματί σου· ούς δέδωκάς μοι εφύλαξα, και ουδείς εξ αυτών απώλετο, ει μη ο υιός της απωλείας, ίνα η γραφή πληρωθή. Νυν δε προς σε έρχομαι, και ταύτα λαλώ εν τω κόσμω ίνα έχωσι την χαράν την εμήν πεπληρωμένην εν αυτοίς.

Let us prepare reverently for the coming of the Holy Spirit upon us, so that when we sing the prayer, “Come, and abide in us”, it should be the culmination of our longing for God, our love of God, so that our weakness should be laid open before Him. Anthony (Bloom) Metropolitan of Sourozh

seventh Sunday after Pascha
Sunday of the Holy Fathers of the First Ecumenical Council of Nicaea

Repose in the Lord of The seventh Sunday after the Feast of Holy Pascha, Sunday of the Holy Fathers of the First Ecumenical Council
Holy Elder Eumenios Saridakis (May 23, 1999)
Elder Justin Pârvu of Romania (June 16, 2013).
Abbess Macrina of the Monastery of Panagia Odigitria in Portaria in Volos (June 4, 1995)

Sunday between Ascension and Pentecost.
Metropolitan Anthony of Sourozh
18 May 1980

In the Name of the Father, the Son and the Holy Ghost.

We are at present in the period between the feast of the Ascension of the Lord and the feast of the Holy Trinity; and I should like to say something that is relevant to both feasts. The prophet Isaiah says in the 53rd chapter of his book that He – the Christ to come – was wounded for our sins, that He took our frailties upon His shoulders and that by His wounds we are healed. When we think of the risen Christ appearing to His disciples and giving them His hands to touch, inviting Thomas the Apostle to test the reality and the depth of the wounds on His hands and feet and side, we tend to forget that in His Ascension also Christ bore in His flesh the wounds inflicted by our sins; that in some incomprehensible way Christ, not only risen, but having ascended into heaven and sitting in glory on the right hand of God the Father, bears in His human flesh the wounds that the human sin has inflicted. He still carries our human frailty on His shoulders, and both Christ’s Resurrection and the terrible days of His Passion are now, so to speak, enshrined in the mystery of the Triune God, the Trinity Holy, Incomprehensible, Great. All the sorrow of the world, all the sin, all the pain, all the horror were laid on Christ, and neither by His Resurrection nor by His Ascension in glory did He throw them off. Christ remains the Lamb of God slain before the creation of the world for the salvation of the world.

When on the day of Pentecost, the day we celebrate as the day of the Holy Trinity, He sends down His Holy Spirit on His disciples, on His Apostles, on the Church, and into the whole world, He sends it as it were in a double way. On the one hand we are the Body of Christ, living, tremulous, tortured and wounded throughout the ages, bearing on ourselves, as St Paul says, the wounds of the Saviour, fulfilling in ourselves that which was lacking in the earthly sorrows and physical suffering of Christ; for from century to century the Church is called upon to be the Body of Christ which is broken for the sins of men, broken for the salvation of mankind. And because we are that Body, however unworthy we may be, just because we are Christ’s, because we are the Church, we participate in this gift of the Holy Spirit. But on the other hand the Holy Spirit descends on us not just because in an incomprehensible way we are already joined to Christ, but because we are frail, we are weak, we are sinful, and only the strength of God which is made perfect in human weakness is able to save us. It is not only as the Body of Christ that we receive the Holy Spirit, but collectively as a sinful society, and individually as sinners desperately in need of the strength of God for our salvation.

For this reason we must prepare ourselves in a very special way for the feast that will be upon us next Sunday, we must come to it in our frailty, but with absolute openness, with all our longing for God, with hunger and thirst for the coming of the Lord in order that our souls should come alive, that our life should change, that the chasm should be closed which divides what is Godly in each one of us from what still belongs to corruption, sin and death.

Let us spend this week recollected; let us spend this week in expectation and in prayer, so that when together we sing the prayer of invocation to the Holy Spirit, “Come, and abide in us”, it should not be just a routine prayer, but the culmination of our longing for God, our love of God, so that our weakness should be laid open before Him as the soul can open itself to love and joy. And then however sinful and weak we may be, we shall be able to receive once again, in a new way a new measure of that grace which makes us nearer and dearer to God, that God Who entered into glory in the flesh that bears unhealed the wounds inflicted by our sin, because our sin still persists. How wonderful is our God! With what gratitude can we contemplate Him for we who are but half-believers, we who live so badly are loved by Him, He believes in us, He hopes all things, and by His strength He can give us everything if only we give Him the right, the power over us, the opportunity to act freely. Let us then prepare reverently for the coming of the Holy Spirit upon us.
http://www.mitras.ru/eng/eng_172.htmGreat Vespers Readings: (1) Genesis 14:14-20; (2) Deuteronomy 1:8-11, 15-17; (3) Deuteronomy 10:14-21
Scripture readings for the feast are the following: At the Divine Liturgy: Acts 20:16-18, 28-36 and John 17:1-13.

Troparion of The Ascension Of The Lord, Tone 4: 

You ascended in glory, O Christ our God,* giving joy to Your disciples by the promise of the Holy Spirit,* and assuring them through your blessing* that You are the Son of God,* the Redeemer of the world.

Apolytikion of the Holy Fathers of the First Ecumenical Council, Tone 8 (Plagal of the Fourth Tone): 

Christ our God, You are glorified above all,* You established our fathers as beacons on earth* and through them guided all of us to the true faith.* Glory to You, most compassionate Lord.

Glory be to the Father, and to the Son, and to the Holy Spirit.

Kontakion, Tone 8: The apostles’ preaching and the Fathers’ doctrine* confirmed the Church’s one faith,* and wearing the garment of truth* woven from theology that descends from on high,* she rightly imparts* the mystery of godliness* and sings its glory.

Now and for ever and ever. Amen.

Kontakion, Tone 6: When you had fulfilled Your plan for us* and united things on earth with those in heaven,* You ascended in glory, O Christ our God,* in no way distant, but remaining in separable,* You cried to those who love You:* I am with You and there is none against you.

In Tone 6

The Lord ascended into heaven* to send the Comforter into this world.* The heavens prepared His throne and the clouds were His ladder;* the angels marvelled at the sight of a man more exalted than themselves.* Today, the Father receives again in His bosom* the One who was in Him from all eternity,* and the Holy Spirit gives a command to all the angels:* Lift up your lintels, O you gates!* O you nations of the earth, clap your hands,* for Christ ascends to the place* where He had been from all eternity.

Who has severed Your garment, O Saviour?* It was Arius who divided the Trinity* who is equal in glory and eternal majesty.* For he denied that You are one of the most Holy Trinity.* He taught the transgressing Nestorius* to say that the Virgin is not the Mother of God;* but the Council of Nicea proclaimed You as the Son of God* who is enthroned with the Father and the Spirit.

Aposticha
In Tone 4, Glory…

O believers, let us come together today* to celebrate in faith and true worship* the remembrance of the God-inspired Fathers* who had come together from throughout the world,* in the splendid city of Nicea.* They rejected the doctrine of the impious Arius* and banished him from the universal Church* by a decree of the Council.* They instructed all to openly profess the Son of God,* that He is consubstantial and co-eternal with the Father before eternity,* and they clearly wrote this in the Symbol of Faith.* Therefore, following their divine doctrines,* let us worship the Son in true faith,* together with the Father and the Holy Spirit,* the Trinity consubstantial in one Godhead.

Κωνσταντινούπολη, Βασιλεύουσα Πόλη, Φώτισες την οικουμένη με την Αγία Πίστη. Γιάτρεψες τον κόσμο, Βασανισμένη αλλά όχι θανατωμένη, ακόμη δεν έχεις τελειώσει. Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς

Ανάμνησης της θλιβεράς αλώσεως της Βασιλίδος των πόλεων της Κωνσταντινούπολης (Τρίτη 29 Μαΐου 1453)

Εορτάζει στις 29 Μαΐου

…Η Δέσποινα ταράχθηκε κι εδάκρυσαν οι εικόνες
“Σώπασε κυρά Δέσποινα και μη πολυδακρύζεις
πάλι με χρόνους, με καιρούς, πάλι δικά μας θα ‘ναι“.

Βοήθα Άγιε μου Γιώργη, καλή μας Παναγιά,
να πάρουμε την Πόλη και την Αγιά Σοφιά. (Ανατ. Θράκη)

Ύμνος στην Κωνσταντινούπολη
Αγιου Νικόλαου Βελιμίροβιτς

Κωνσταντινούπολη,
Βασιλεύουσα Πόλη,
δίπλα στον καταγάλανο Βόσπορο,
ποιας άλλης πόλης η δόξα μπορεί ποτέ
με τη δική σου να συγκριθεί
Υπήρξες πεδίο μάχης φοβερό μεταξύ πνευματικών αντιπάλων:
βλάσφημων αιρετικών και αγίων του Θεού.
Σαν κόσκινο τους ξεκαθάρισες όλους
στο μακραίωνο πέρασμα των αιώνων,
αποκαλύπτοντας τους αποστάτες,
αλλά και τους υπηρέτες του Θεού.
Σπιλώθηκες με αμαρτίες πολλών
και με τη δυσωδία των αμαρτωλών,
αλλά καθαγιάστηκες με το ποτάμι του αίματος των μαρτύρων.

Ποιος μπορεί να απαριθμήσει
τις στρατιές όλων των πνευματικών σου ηρώων,
όλες τις ουράνιες οπτασίες κι όλα τα μυστήριά σου;
Συχνά οι άγγελοι του Θεού κατέρχονταν,
χαμήλωναν προς εσένα, Βασιλεύουσα•
και από σένα υψώνονταν προς τον ουρανό άνθρωποι ισάγγελοι.

Η Θεοτόκος εμφανίστηκε εντός των τειχών σου πολλάκις,
για να ελευθερώσει τους κινδυνεύοντες
και να γιατρέψει τους ασθενείς.
Το νέφος των εξαισίων αγίων, ως σκέπη αγία σε στέφει
και οι προσευχές των παιδιών σου
ως θυμίαμα ανεβαίνουν στον Ύψιστο.
Ω, πόσοι πολλοί άγιοι ήταν δικά σου παιδιά!
Όσα αμέτρητα υπάρχουν κρίνα του αγρού,
τόσοι υπάρχουν άγιοι επί αγίων!

Έγραψες ιστορία, Βασιλεύουσα Πόλη,
και το ημερολόγιο της ιστορίας με βαθυκόκκινο μελάνι•
με τους αγώνες σου γράφτηκε και το ακρογωνιαίο
της Εκκλησίας Σύμβολο της Πίστεως!
Έτσι λοιπόν, μπορεί για σένα τούτο να ειπωθεί:
ανάμεσα στις πόλεις τις πολλές,
εσύ μόνη ξεχωρίζεις, πορφυρή γραφή.

Φώτισες την οικουμένη με την Αγία Πίστη.
Γιάτρεψες τον κόσμο απ’ την ειδωλολατρία και τις αιρέσεις.
Βασανισμένη αλλά όχι θανατωμένη, ακόμη δεν έχεις τελειώσει.
Γι’ αυτό όλοι εμείς σε εορτάζουμε, Πόλη των Ομολογητών!
Σ’ όλη τη γη και στους ουρανούς η δόξα σου
μεγαλόπρεπη αντηχεί•
και ο κάθε βαπτισμένος χρέος βαρύ έχυ,
ευγνωμοσύνης προς εσένα, οφειλή!
Πηγή: Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς, Ο πρόλογος της Αχρίδος: πνευματικό ημερολόγιο, Απρίλιος, εκδ. Άθως, σ.120-122.

***

σερ Στήβεν Ράνσιμαν 

«Στις 29 Μαΐου 1453 ένας πολιτισμός σαρώθηκε αμετάκλητα. Είχε αφήσει μια ένδοξη κληρονομιά στα γράμματα και στην τέχνη. Είχε βγάλει χώρες ολόκληρες από τη βαρβαρότητα και είχε δώσει σε άλλες την εκλέπτυνση των ηθών. Η δύναμή του και η ευφυΐα του προστάτεψαν πολλούς αιώνες τη Χριστιανοσύνη. Για ένδεκα αιώνες η Κωνσταντινούπολις ήταν το κέντρο ενός κόσμου φωτός. Το ζωηρό πνεύμα, τα ενδιαφέροντα και η αγάπη για την ομορφιά των Ελλήνων, η υπερήφανη ισχύς και η ικανότητα των Ρωμαίων, η υπερβατική ορμή των Χριστιανών της Ανατολής, που είχαν ενωθεί σε ένα ρευστό ευπαθές σύνολο, όλα τώρα αποκοιμήθηκαν. Η Κωνσταντινούπολις έγινε η έδρα της θηριωδίας, της αμάθειας, της μεγαλόπρεπης ακαλαισθησίας.» sir Steven Runciman “Βυζαντινός Πολιτισμός” και “Η Άλωση της Κωνσταντινουπόλεως”

Ήχος πλ. α’, Χαίροις ασκητικών αληθώς

Χαίροις συναγωγή κραταιά
και ιερά και τροπαιούχος παράταξις
οι πύργοι της ευσεβείας, οι στρατιώται Χριστού
οι στερροί οπλίται και αήττητοι.
Τον νούν ευτονώτατοι, και ψυχήν αντρειώτατοι
τω όντι θείοι και Θεώ ποθεινώτατοι
χορός άγιος και θεοληπτον σύστημα.
Μάρτυρες της αλώσεως, συν Κωνσταντίνω
εν βασιλήδι τη πόλει στεφάνους δόξης δεξάμενοι.
Χριστόν δυσωπείτε τω λαώ αυτού δοθείναι το μέγα έλεος.

Χαίροις τροπαιοφόρος πληθύς
οι εν πολέμοις ανδρικώς αριστεύσαντες,
αστέρες οι διελθώντες διά βασάνων πολλών
και την οικουμένην καταπλήξαντες.
Την γην ουρανώσαντες και τα πάντα φωτίσαντες,
οι εν τοις κόλποις Αβραάμ νυν θαλπόμενοι
και χορεύοντες συν αγγέλων στρατεύμασι.
Μάρτυρες της αλώσεως, τα άνθη τα πνέοντα
οσμήν βεβαίας ελπίδος εις την του γένους ανάστασιν
Χριστόν δυσωπείτε τω λαώ αυτού δοθείναι το μέγα έλεος.

Η Ρωμανία (κι) αν ‘πέρασεν ανθεί και φέρει κι άλλο…

Έναν πουλίν, καλόν πουλίν εβγαίν’ από την Πόλην
ουδέ στ’ αμπέλια κόνεψεν ουδέ στα περιβόλια,
επήγεν και-ν εκόνεψεν α σου Ηλί’ τον κάστρον.
Εσείξεν τ’ έναν το φτερόν σο αίμα βουτεμένον,
εσείξεν τ’ άλλο το φτερόν, χαρτίν έχει γραμμένον,
Ατό κανείς κι ανέγνωσεν, ουδ’ ο μητροπολίτης
έναν παιδίν, καλόν παιδίν, έρχεται κι αναγνώθει.
Σίτ’ αναγνώθ’ σίτε κλαίγει, σίτε κρούει την καρδίαν.

Ν’ αϊλί εμάς και βάι εμάς οι Τούρκοι την Πόλ’ επαίραν
επαίραν το βασιλοσκάμ’ κι ελάεν η Αφεντία.
Μοιρολογούν τα εκκλησιάς κλαίγνε τα μοναστήρα
κι ο Αι Γιάννες ο Χρυσόστομον κλαίει, δερνοκοπισκάται.
– Μη κλαις, μη κλαις, Αγιάννε μου μη δερνοκοπισκάσαι
η Ρωμανία ‘πέρασεν η Ρωμανία ‘πάρθεν.
– Η Ρωμανία (κι) αν ‘πέρασεν ανθεί και φέρει κι άλλο… (Πόντου)

***

Γιατί πουλί μ΄ δεν κελαηδείς πως κελαηδούσες πρώτα
Για πως μπορώ να κελαηδώ ;
Με κόψαν τα φτερούδια μου, με πήραν τη λαλιά μου
Μας πήρανε μπρ’ αμάν την Πόλη μας και την Αγια Σοφιά μας
Κλαίγει πικράν η Παναγιά» (θρήνος Θράκης).«Εσείς πουλιά πετούμενα, πετάτε στον αέρα
Στείλτε χαμπέρια στη Φραγκιά στη Μοσχοβιά μαντάτα
Πήραν την πόλη πήρανε, πήραν τη Σαλλονίκη
Πήραν και την Αγια Σοφιά, το Μέγα Μοναστήρι
Και η κυράτσα Παναγιά στην πόρτα ακουμπισμένη
Χρυσό μαντήλιν εκρατεί, τα δάκρυα της σφουγγούσε
Και τους μαστόρους έλεγε και τους μαστόρους λέγει
Πάψτε μαστόροι τη δουλειά, μη χάνετε καιρό σας
Εδώ τζαμί δε γίνεται, για να λαλούν χοτζάδες,
εδώ θα μένει η Αγια Σοφιά…» (Δυτ. Μακεδονίας)

.«Σημαίνει ο Θιός, σημαίνει η γης, σημαίνουν τα επουράνια,
σημαίνει κι η Αγια Σοφιά, το μέγα μοναστήρι,
με τετρακόσια σήμαντρα κι εξηνταδυό καμπάνες,
κάθε καμπάνα και παπάς, κάθε παπάς και διάκος.
Ψάλλει ζερβά ο βασιλιάς, δεξιά ο πατριάρχης,
κι απ΄ την πολλήν την ψαλμουδιά εσειόντανε οι κολόνες.
Να μπούνε στο χερουβικό και να ‘βγει ο βασιλέας,
φωνή τους ήρθε εξ ουρανού κι απ’ αρχαγγέλου στόμα:
“Πάψετε το χερουβικό κι ας χαμηλώσουν τ’ άγια,
παπάδες πάρτε τα ιερά και σεις κεριά σβηστείτε,
γιατί είναι θέλημα Θεού η Πόλη να τουρκέψει.
Μόν’ στείλτε λόγο στη Φραγκιά, να ‘ρτουνε τρία καράβια°
το ‘να να πάρει το σταυρό και τ’ άλλο το βαγγέλιο,
το τρίτο το καλύτερο, την άγια τράπεζά μας,
μη μας την πάρουν τα σκυλιά και μας τη μαγαρίσουν”.
Η Δέσποινα ταράχτηκε και δάκρυσαν οι εικόνες.
“Σώπασε κυρά Δέσποινα, και μη πολυδακρύζεις,
πάλι με χρόνους, με καιρούς, πάλι δικά μας είναι». (Θράκης)

.«Τρία καράβια – βόηθα Παναγιά – τρία καράβια φεύγουνε
που μέσα που την Πόλη, κλαίει καρδιά μ’ κλαίει
καρδιά μ’ κι αναστενάζει
Το ΄να φουρτώ – βόηθα Παναγιά – το ’να φουρτώνει το σταυρό
Κι τα’ άλλου του Βαγγέλιου κλαίει καρδιά μου κλαίει
καρδιά μ’ κι αναστενάζει
Το τρίτο το – βοήθα Παναγιά – το τρίτο το καλύτερο
Την Αγια Τράπεζά μας, κλαίει καρδιά μου κλαίει
καρδιά μ’ κι αναστενάζει
Μη μας τα πά – βόηθα Παναγιά – μη μας τα πάρουν οι άπιστοι
Και μας τα μαγαρίσουν, κλαίει καρδιά μου κλαίει
καρδιά μ’ κι αναστενάζει
Η Παναγιά αναστέναξι κι δάκρυσαν οι κόνις….» (Ανατ. Θράκης)

Ψαλμός 78

Ψαλμός τω Ασάφ.
Ο ΘΕΟΣ, ήλθοσαν έθνη εις την κληρονομίαν σου, εμίαναν τον ναόν τον άγιόν σου, έθεντο Ιερουσαλήμ ως οπωροφυλάκιον. 2 έθεντο τα θνησιμαία των δούλων σου βρώματα τοις πετεινοίς του ουρανού, τας σάρκας των οσίων σου τοις θηρίοις της γης· 3 εξέχεαν το αίμα αυτών ωσεί ύδωρ κύκλω Ιερουσαλήμ, και ουκ ην ο θάπτων. 4 εγενήθημεν όνειδος τοις γείτοσιν ημών, μυκτηρισμός και χλευασμός τοις κύκλω ημών. 5 έως πότε, Κύριε, οργισθήση εις τέλος, εκκαυθήσεται ως πυρ ο ζήλός σου; 6 έκχεον την οργήν σου επί τα έθνη τα μη γινώσκοντά σε και επί βασιλείας, αι το όνομά σου ουκ επεκαλέσαντο, 7 ότι κατέφαγον τον Ιακώβ, και τον τόπον αυτού ηρήμωσαν. 8 μη μνησθής ημών ανομιών αρχαίων· ταχύ προκαταλαβέτωσαν ημάς οι οικτιρμοί σου, Κύριε, ότι επτωχεύσαμεν σφόδρα. 9 βοήθησον ημίν, ο Θεός, ο σωτήρ ημών· ένεκεν της δόξης του ονόματός σου, Κύριε, ρύσαι ημάς και ιλάσθητι ταίς αμαρτίαις ημών ένεκα του ονόματός σου, 10 μη ποτε είπωσι τα έθνη· που έστιν ο Θεός αυτών; και γνωσθήτω εν τοις έθνεσιν ενώπιον των οφθαλμών ημών η εκδίκησις του αίματος των δούλων σου του εκκεχυμένου. 11 εισελθέτω ενώπιόν σου ο στεναγμός των πεπεδημένων, κατά την μεγαλωσύνην του βραχίονός σου περιποίησαι τους υιούς των τεθανατωμένων. 12 απόδος τοις γείτοσιν ημών επταπλασίονα εις τον κόλπον αυτών τον ονειδισμόν αυτών, ον ωνείδισάν σε, Κύριε. 13 ημείς δε λαός σου και πρόβατα νομής σου ανθομολογησόμεθά σοι εις τον αιώνα, εις γενεάν και γενεάν εξαγγελούμεν την αίνεσίν σου.

Πάνω από όλα και από όλους είναι ο Θεός, που κυβερνά τα πάντα.. Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης
https://iconandlight.wordpress.com/2015/02/18/%CF%80%CE%AC%CE%BD%CF%89-%CE%B1%CF%80%CF%8C-%CF%8C%CE%BB%CE%B1-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CE%B1%CF%80%CF%8C-%CF%8C%CE%BB%CE%BF%CF%85%CF%82-%CE%B5%CE%AF%CE%BD%CE%B1%CE%B9-%CE%BF-%CE%B8%CE%B5%CF%8C%CF%82/

Κύριος της ιστορίας είναι ο Θεός…. Προφήτης Δανιήλ
https://iconandlight.wordpress.com/2015/12/16/%CE%BA%CF%8D%CF%81%CE%B9%CE%BF%CF%82-%CF%84%CE%B7%CF%82-%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%BF%CF%81%CE%AF%CE%B1%CF%82-%CE%B5%CE%AF%CE%BD%CE%B1%CE%B9-%CE%BF-%CE%B8%CE%B5%CF%8C%CF%82-%CF%80%CF%81%CE%BF%CF%86/

Χωρίς τον Χριστό, δεν υπάρχει λύση στην τραγωδία της επίγειας ιστορίας της ανθρωπότητος. Γέροντας Σωφρόνιος Σαχάρωφ
https://iconandlight.wordpress.com/2019/02/22/27220/

Οι αλώσεις του 1204 και του 1453 απειλούσαν γεωγραφικά σύνορα. Σήμερα τα σύνορά μας βρίσκονται στην ψυχή μας. Αυτή απειλείται με νέα (τρίτη) άλωση. π. Γεώργιος Μεταλληνός
https://iconandlight.wordpress.com/2019/05/28/%CE%BF%CE%B9-%CE%B1%CE%BB%CF%8E%CF%83%CE%B5%CE%B9%CF%82-%CF%84%CE%BF%CF%85-1204-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CF%84%CE%BF%CF%85-1453-%CE%B1%CF%80%CE%B5%CE%B9%CE%BB%CE%BF%CF%8D%CF%83%CE%B1%CE%BD-%CE%B3%CE%B5/

Έστειλα δυο πουλιά στην Κόκκινη Μηλιά …. ”Ο Μαρμαρωμένος Βασιλιάς”
https://iconandlight.wordpress.com/2017/05/29/%CE%AD%CF%83%CF%84%CE%B5%CE%B9%CE%BB%CE%B1-%CE%B4%CF%85%CE%BF-%CF%80%CE%BF%CF%85%CE%BB%CE%B9%CE%AC-%CF%83%CF%84%CE%B7%CE%BD-%CE%BA%CF%8C%CE%BA%CE%BA%CE%B9%CE%BD%CE%B7-%CE%BC%CE%B7%CE%BB%CE%B9%CE%AC/

Γιατί πουλί μ’ δεν κελαηδείς – Χρόνης Αηδονίδης

The city of Constantinople by Saint Nikolai Velimirovič

The Fall of Constantinople, May 29th, 1453

Hymn of praise
The city of Constantinople
by Saint Nikolai Velimirovič

Constantinople, wondrous city near the Bosphorus blue,
With your glory, whose glory can be measured?
You were an awesome battleground of spiritual warriors,
Blasphemous heretics and saints of God.
As through a sieve you sifted throughout the centuries long
And declared apostates and servants of God.
By many sins you are soiled, and by filth of sinners,
You are consecrated with the abundance of the blood of martyrs.

Who could enumerate the spiritual heroes,
And all heavenly visions and your mysteries, all?
The angels of God often swooped down upon you,
And men, as angels, to heaven were raised.

The Mother of God, many times, within you appeared,
To deliver those in danger, the sick to heal.
The flock of wonderful saints, over you, hover
And the prayers of your children, to the Most High, bear.
O, how many saints were your children!
As many as there are lilies next to lilies and saints next to saints!

History and calendar, in red, you wrote,
By your effort even the great Symbol [The Creed] was written.
And about you, in such a way, this could be said:
Among the many cities, a red letter you are.

With Holy Faith, you enlightened the universe
From paganism and heresies, the world you healed.
Tortured much, but not slain, you have not yet passed.
That is why we all celebrate you! Confessor, that you are!
Throughout the earth and in the heavens, your glory echoes;
Everyone baptized, a great gratitude owes you.
The Prologue from Ohrid: Lives of Saints by Saint Nikolai Velimirovič
http://prologue.orthodox.cn/March13.htm

Psalm 78

1 [A Psalm for Asaph.] O God, the heathen are come into thine inheritance; they have polluted thy holy temple; they have made Jerusalem a storehouse of fruits. 2 They have given the dead bodies of thy servants [to be] food for the birds of the sky, the flesh of thy holy ones for the wild beasts of the earth. 3 They have shed their blood as water, round about Jerusalem; and there was none to bury [them]. 4 We are become a reproach to our neighbours, a scorn and derision to them [that are] round about us. 5 How long, O Lord? wilt thou be angry for ever? shall thy jealousy burn like fire? 6 Pour out thy wrath upon the heathen that have not known thee, and upon the kingdoms which have not called upon thy name. 7 For they have devoured Jacob, and laid his place waste. 8 Remember not our old transgressions; let thy tender mercies speedily prevent us; for we are greatly impoverished. 9 Help us, O God our Saviour; for the glory of thy name, O Lord, deliver us; and be merciful to our sins, for thy name’s sake. 10 Lest haply they should say among the heathen, Where is their God? and let the avenging of thy servant’s blood that has been shed be known among the heathen before our eyes. 11 Let the groaning of the prisoners come in before thee; according to the greatness of thine arm preserve the sons of the slain ones. 12 Repay to our neighbours sevenfold into their bosom their reproach, with which they have reproached thee, O Lord. 13 For we are thy people and the sheep of thy pasture; we will give thee thanks for ever; we will declare thy praise throughout all generations.

Η Κωνσταντινούπολη θα ελευθερωθεί. Πίστη και ελπίδα στο Θεό να υπάρχει και θα χαρούν πολλοί. Όλα αυτά θα γίνουν μέσα στα χρόνια αυτά. Έφτασε ο καιρός. Άγιος Παΐσιος Αγιορείτης

Ανάμνησης της θλιβεράς αλώσεως της Βασιλίδος των πόλεων της Κωνσταντινούπολης (Τρίτη 29 Μαΐου 1453)

Εορτάζει στις 29 Μαΐου

…Η Δέσποινα ταράχθηκε κι εδάκρυσαν οι εικόνες
“Σώπασε κυρά Δέσποινα και μη πολυδακρύζεις
πάλι με χρόνους, με καιρούς, πάλι δικά μας θα ‘ναι“.

Βοήθα Άγιε μου Γιώργη, καλή μας Παναγιά,
να πάρουμε την Πόλη και την Αγιά Σοφιά. (Ανατ. Θράκη)

Ύμνος για την πτώση της Κωνσταντινούπολης
και ο αυτοκράτορας Κωνσταντίνος ο ΙΑ΄ Παλαιολόγος
Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς

Ο αυτοκράτορας Κωνσταντίνος
υπερασπίζεται ανδρειοφρόνως την Πόλη
και προσεύχεται ήρεμα εντός του προς τον Θεό:
Ω! Ύψιστε Θεέ, Ουράνιε Παντεπόπτα, Συ τα πάντα εφοράς,
μην επιτρέψεις ποτέ η αδικία να νικήσει την δικαιοσύνη.

Οι χριστιανοί αμάρτησαν βαριά ενώπιόν Σου
και τις Εντολές Σου φρικτά ποδοπάτησαν.
Τούτη την μάχη Εσύ την επέτρεψες:
εξαιτίας των αμαρτιών των ανθρώπων χύνεται το αίμα.
Αν είναι θέλημά Σου να πέσει η Βασιλεύουσα Πόλις,
παρακαλώ Σε, τον λαό μου εμψύχωσε να μην παραδοθεί•
μην αλλαξοπιστήσει ο λαός, μήποτε ο Σταυρός ποδοπατηθεί!
Ενίσχυσε τους ανθρώπους μου να υπομείνουν και τη δουλεία
μέχρι να έλθει ξανά η περιπόθητη Ελευθερία.

Ας γίνουν δούλοι αν πρέπει και σκλάβοι ακόμη-
το μίσος και οι χλευασμοί ας τούς βρουν,
αλλά ας υπομείνουν με ελπίδα και ας μετανοήσουν,
κάθε παλιά τους αμαρτία με βαθύ αναστεναγμό ας εκπνεύσει
έως ότου η επιστροφή τους σε Εσένα ολοκληρωθεί. 
Διότι αν έχουν Εσένα τον ασύλητο Θησαυρό θα έχουν αξιωθεί!
Μα και όλο τον πλούτο τους πού είχε λεηλατηθεί.
Εσύ θα δώσεις εξ ολοκλήρου να αποκατασταθεί!

Μία Βασιλίδα Πόλη θεμελίωσες στον ουρανό,
πανενδόξως εκεί με τους πιστούς δούλους Σου συμβασιλεύεις!
Ιδού! παρίσταμαι ενώπιον αυτής, της Κωνσταντινουπόλεως !

Ώ! Πανοικτίρμον Κύριε,
ελέησον τας ψυχάς ημών των αμαρτωλών!

Όταν η Καινή Κτίσις ολοκληρωθεί,
τότε μόνον η παλαιά Πόλις ας ισοπεδωθεί!»
Από το βιβλίο: »Ο Πρόλογος της Αχρίδος: πνευματικό ημερολόγιο» Αγ.Νικολάου Βελιμίροβιτς, Μάϊος,εκδ. Άθως

«Ελπίδα στον Θεό και πίστη. Έφτασε ο καιρός»
Άγιος Παΐσιος Αγιορείτης

Πολλές μπόρες πέρασε η Ελλάδα, αδικήθηκε πολύ. Αλλά όμως μπόρες θα΄ναι! Η Ελλάδα δεν θα πάθει τίποτε, γιατί την αγαπάει ο Θεός. Στην Μικρά Ασία έχουμε πολλά άγια λείψανα. Θα πάρουμε την Αγία Σοφία και θ΄ανοίξει και η πύλη. Αυτήν την πύλη δεν την ξέρει κανείς … Η Κωνσταντινούπολη θα ελευθερωθεί, θα ξαναγίνει ελληνική, και η Αγία Σοφία πάλι θα λειτουργήσει. Η Τουρκία θα διαλυθεί. Έτσι θα απελευθερωθούν τα χωριά μας και οι αλύτρωτες πατρίδες μας… 

Την Κωνσταντινούπολη οι Έλληνες πρέπει να την φυλάξουν. Και, έτσι, ο Θεός θα την χαρίσει σε εμάς. Θα μας βοηθήσει ο Θεός, γιατί είμαστε ορθόδοξοι ’
‘Υπάρχει η μαγιά και αυτή η μαγιά κρατάει την Εκκλησία και την Ελλάδα. Γι αυτή τη μαγιά ο Κύριος θα κάμει ότι θα κάμει’.

Μου είπε : ‘Έχω την εντύπωση ότι έφτασε η ώρα. Πιστεύω ότι έφτασε η ώρα’.
Η ώρα να πάρουμε την Πόλη’..δεν θα έχουμε ούτε μια ντουφεκιά. Δεν πρόκειται να γίνει πόλεμος’.
Την Πόλη θα μας την δώσουν, την Πόλη θα μας την δώσουν οι Ρώσοι. Θα την πάρουν σε πόλεμο που θα κάνουν με την Τουρκία και θα την δώσουν σε μας… Οι Τούρκοι θα καταστραφούν. Πραγματικά θα σβήσουν από τον χάρτη, διότι είναι ένα έθνος, το οποίο δεν προέκυψε από την ευλογία του Θεού. Θα σβήσουν ως έθνος και η έκταση ολόκληρης της Τουρκίας θα καταντήσει αχανής έρημος. Επτά ώρες θα περπατάς γιά να συναντήσεις εκεί άνθρωπο…(Στέφ. Παπαβασιλείου – Κουβουκλιώτης, Θεσσαλονίκη)

«Πότε θα πάρουμε την Πόλη Γιώργο;»
«Δεν ξέρω πάτερ», απάντησε ο λοχαγός.
«Θα την πάρουμε την Πόλη, Γιώργο, αλλά θα γίνει μεγάλος πόλεμος!
Και δε θα πάρουμε μόνο την Πόλη, Γιώργο, αλλά και όλα τα μέρη της Μ. Ασίας που μας ανήκαν, και μάλιστα από τον Εύξεινο Πόντο μέχρι την Σμύρνη. Όλα τα χαμένα μέρη μας, τις χαμένες Πατρίδες …
Κι ο πόλεμος, Γιώργο, θα αρχίσει από τα εξαμίλια.»

Άλλη φορά, βρέθηκα στο κελί του παππούλη πάλι με κάποιους επίσημους Έλληνες, και η συζήτηση περιεστράφη γύρω από τη Σοβιετική Ένωση και τη διάλυσή της. Του είπαν ότι διαλύθηκε, ότι εκείνη τη στιγμή ήταν ένας επαίτης των Αμερικανών και της Ευρώπης και ότι η σημερινή Ρωσία δεν είναι πια η πάλαι ποτέ κραταιά Ρωσία. Τότε ο Γέροντας θύμωσε και είπε: «Υπάρχει η Μεγάλη Ρωσία. Η Ρωσία θα ξαναγίνει μία από τις Μεγάλες Δυνάμεις. Εμείς, ως Έλληνες, θα πρέπει να είμαστε σύμμαχοι, βοηθοί και αρωγοί της, διότι είναι η μοναδική Ορθόδοξη Μεγάλη Δύναμη. Η Ρωσία θα είναι πάντα δίπλα μας. Οι Ρώσοι θα είναι τα μοναδικά αδέλφια μας, οι σύμμαχοί μας ενάντια στους Τούρκους. Ο πόλεμος με την Τουρκία είναι πάρα πολύ κοντά.» Βέβαια, με αυτά που είπε ο Γέροντας όλοι ανησυχήσαμε και του είπαμε: «Μα, πως είναι δυνατόν;» «Μη στενοχωριέστε», συνέχισε, «θα νικήσουμε, θα νικήσουμε τους Τούρκους. Η Κωνσταντινούπολη θα ξαναγίνει ελληνική. Θα ξαναλειτουργήσει η Αγία Σοφία. Η Κωνσταντινούπολη θα ελευθερωθεί. Και μάλιστα με τη βοήθεια όχι μόνο των Ρώσων και των ιδικών μας δυνάμεων αλλά και ανθρώπων που κρύβονται πίσω από κάποια ιδιωτικά συμφέροντα, τα οποία βρίσκονται στην Αμερική! Αυτοί, για διαφόρους λόγους, θέλουν το διαμελισμό της Τουρκίας.» (Βαλίδης Σταύρος, Αντιστράτηγος ε.α . ΕΛ.ΑΣ, Θεολόγος, πρώην Διοικητής Αστυνομικού Τμήματος Αγίου Όρους)

Πρώτα θα γίνει ένας μεγάλος πόλεμος. Πολύ μεγάλος! Θα χυθεί πολύ αίμα. Θα πάρουμε και την Πόλη. Θα χυθεί, όμως, πολύ αίμα! Όπως λέει και η προφητεία του Αγίου Κοσμά του Αιτωλού, τριών χρονών δαμάλι θα κολυμπάει στο αίμα. Αυτός ο πόλεμος θα είναι πολύ μεγάλος˙ θα είναι γενικός πόλεμος. Τέτοιος πόλεμος δε θα έχει ξαναγίνει…. Θα βγάλη απόφαση ἡ Κυβέρνηση να μη στείλη στρατό. Θα κρατήση στρατὸ μόνο στα σύνορα. Και, θα είναι μεγάλη ευλογία ποὺ δεν θα πάρη μέρος… όποιος πάρει μέρος σ΄ αυτόν τον πόλεμο (εν. τον ευρωπαϊκό), χάθηκε… Πολύς κόσμος θα σκοτωθή, πολλά εκατομμύρια. Τότε, επειδή ο κόσμος στην Ελλάδα θα φοβηθή πολύ, πολλοί θα στραφούν προς την Εκκλησία, προς τον Θεό, και, απʼ τον φόβο τους, θα μετανοήσουν. Γι’ αυτό, λέει, επειδή θα υπάρξη μετάνοια, δεν θα πάθουμε κακό οι Ελληνες. Ο Θεός θα λυπηθή την Ελλάδα..

Θα γίνει σύγκρουση στο Αιγαίο . «Όταν η Τουρκία νομίσει πως απέκτησε δύναμη στην περιοχή, θα «ξυθεί» στην γκλίτσα του τσοπάνη». Τότε θα γίνει κάτι, και, με μία ευκαιρία που θα δοθεί, θα μας πάρουν ξαφνικά και γρήγορα δύο νησιά. Τότε οι Ρώσοι θα βρουν την αφορμή τάχα να βοηθήσουν, αν και στην πραγματικότητα θα κινηθούν για δικό τους συμφέρον. Ωστόσο, θα χτυπήσουν πράγματι την Τουρκία. Θα εμπλακούν μάλιστα και επτά δυτικά κράτη και θα χυθεί πολύ αίμα. Στα ανοιχτά της Μυτιλήνης θα μαζευτεί τεράστιος στόλος. Η Ελλάδα, όμως, δεν θα συμμετάσχει σ’ αυτόν τον πόλεμο.
Η Τουρκία θα χάσει το ένα τρίτο του πληθυσμού της, το άλλο θα πάει πέρα από την Άγκυρα και το τελευταίο τρίτο θα βαπτισθούν Χριστιανοί. Κι έτσι θα πάρουμε την Πόλη.».

Αυτοί θα καταστραφούν . Πραγματικά θα σβήσουν από τον χάρτη , διότι είναι ένα έθνος , το οποίο δεν προέκυψε από την ευλογία του Θεού. Θα σβήσουν ως έθνος και η έκταση ολόκληρης της Τουρκίας θα είναι μια αχανής έρημος , στην οποία , για να συναντήσει κανείς άνθρωπο , θα πρέπει να περπατάει εφτά ώρες!’

Η Τουρκία θα σβήσει , αλλά δεν θα υπάρχει ούτε μια σελίδα στην παγκόσμα ιστορία που να φέρνει στη μνήμη ότι υπήρξε αυτή η καταραμένη φυλή .

Θα πάθει τεράστια καταστροφή , αλλά ρουθούνι ελληνικό δεν θα ματώσει . Όσον αφορά την Πόλη , θα διοικείται από Ρώσους , Έλληνες και Ευρωπαίους. Η καταιγίδα αυτή θα φτάσει μέχρι το Ισραήλ και τότε οι Εβραίοι θα καταλάβουν τα σφάλματα τους.’

Η Τουρκία θα χάσει τούς συμμάχους της, ακόμη και τούς πατροπαράδοτους φίλους της, τούς Γερμανούς… …. όταν θα δούμε η Ελλάδα να παίρνει την πρεσβεία της από την Τουρκία, και ή Τουρκία να παίρνει την πρεσβεία της από την Αθήνα, τότε θα πρέπει να πούμε ” Ταις πρεσβείαις της Θεοτόκου, Σώτερ σώσον ημάς…

Η Τουρκία θα διαμελισθεί σε 3-4 κομμάτια. Ήδη έχει αρχίσει η αντίστροφή μέτρηση. Εμείς θα πάρουμε τα δικά μας εδάφη, οι Αρμένιοι τα δικά τους και οι Κούρδοι τα δικά τους.. Πολύ σύντομα, οι προσευχές που γίνονται κάτω από την επιφάνεια της γης, θα γίνονται επάνω στην γη και τα κεράκια που ανάβονται κάτω, θα ανάβονται επάνω.(Ο Γέροντας αναφερόταν στους Έλληνες κρυπτοχριστιανούς της Τουρκίας). Θα τα δεις, παιδί μου. Πίστη και ελπίδα στο Θεό να υπάρχει και θα χαρούν πολλοί. Όλα αυτά θα γίνουν μέσα στα χρόνια αυτά. Έφτασε ο καιρός .(Λάμαρης Δημήτριος, Πάφος Κύπρου)

Πρέπει ο άνθρωπος να έχει Θεϊκή καθαρότητα σήμερα, γιά να μη ξεγελασθεί από τα σημεία των καιρών.

Οι αλώσεις του 1204 και του 1453 απειλούσαν γεωγραφικά σύνορα. Σήμερα τα σύνορά μας βρίσκονται στην ψυχή μας. Αυτή απειλείται με νέα (τρίτη) άλωση. π. Γεώργιος Μεταλληνός
https://iconandlight.wordpress.com/2019/05/28/%CE%BF%CE%B9-%CE%B1%CE%BB%CF%8E%CF%83%CE%B5%CE%B9%CF%82-%CF%84%CE%BF%CF%85-1204-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CF%84%CE%BF%CF%85-1453-%CE%B1%CF%80%CE%B5%CE%B9%CE%BB%CE%BF%CF%8D%CF%83%CE%B1%CE%BD-%CE%B3%CE%B5/

Ο μαρμαρωμένος βασιλιάς και Προφητείες του αγίου Παϊσίου του Αγιορείτου για την Πόλη
https://iconandlight.wordpress.com/2017/05/29/%CE%BF-%CE%BC%CE%B1%CF%81%CE%BC%CE%B1%CF%81%CF%89%CE%BC%CE%AD%CE%BD%CE%BF%CF%82-%CE%B2%CE%B1%CF%83%CE%B9%CE%BB%CE%B9%CE%AC%CF%82-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CF%80%CF%81%CE%BF%CF%86%CE%B7%CF%84%CE%B5%CE%AF/

Η Κωνσταντινούπολη θα ελευθερωθεί, θα ξαναγίνει ελληνική, και η Αγία Σοφία πάλι θα λειτουργήσει. Άγιος Παΐσιος Αγιορείτης
https://iconandlight.wordpress.com/2017/05/28/17796/

Θρηνητικό Συναξάρι του Κωνσταντίνου Παλαιολόγου, Φώτης Κόντογλου
https://iconandlight.wordpress.com/2016/05/29/%CE%B8%CF%81%CE%B7%CE%BD%CE%B7%CF%84%CE%B9%CE%BA%CF%8C-%CF%83%CF%85%CE%BD%CE%B1%CE%BE%CE%AC%CF%81%CE%B9-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CE%BA%CF%89%CE%BD%CF%83%CF%84%CE%B1%CE%BD%CF%84%CE%AF%CE%BD%CE%BF%CF%85/

Ήχος πλ. α’, Χαίροις ασκητικών αληθώς

Δεύτε μαρτυρικήν αδελφοί,
μετ’ εγκωμίων ανυμνήσωμεν φάλαγγα
γενναίως αγωνισθείσα κατά βαρβάρων πολλών
Κωνσταντίνου ταύτης προεξάρχοντος.
Στρατόν γενναιότατον, ιερότατον σύνταγμα,
συνασπισμόν τε αρραγή και ανίκητον
τα της πίστεως και του γένους καυχήματα.
Μάρτυρας της αλώσεως χορείαν την ένθεον,
της εκκλησίας τους πρέσβεις τους δυνατώς ικετεύοντας,
Χριστόν καταπέμψαι, τω λαώ αυτού ειρήνην και μέγα έλεος.

ΧΡΟΝΗΣ ΑΗΔΟΝΙΔΗΣ-ΘΡΗΝΟΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΛΩΣΗ ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ

 

Constantinople will be liberated, will become Greek again. Hagia Sophia will open again. As long as there is faith and hope in God, a lot of people will rejoice. The time has come. St.Paisios of the Holy Mountain

The Fall of Constantinople, May 29th, 1453

Today we honour those who fell during the siege and at the fall, we read the laments and the legends, we are moved, and taught. For this is the value of historic memory: to be a lesson for ever for younger and older generations.
The fall of Constantinople and the concomitant circumstances teach us that, in the end, we have survived because of our Orthodox faith. Because the Orthodox Tradition is linked to the Cross and the Resurrection. It reminds us that after every Crucifixion of the Nation, there is a Resurrection!

Hymn of praise
The fall of the city Constantinople [May 29, 1453]
Emperor Constantine XI Palaeologus
by Saint Nikolai Velimirovič

Constantine the Emperor, Constantinople bravely defends,
And to God quietly prays, within himself:
O Most-high God Who, from the heavens is looking
And injustice, you do not allow to defeat justice

Christians, against You, greatly sinned
And Your laws, have trampled greatly
Without Your permission, this battle is not
Because of men’s sins, this blood sheds.
That this city falls, is it Your will
That they do not surrender, encourage my people,
That the Cross do not trample and to Islam go
But to endure bondage, until a freedom new

Let them servants be, let them even be slaves
Upon them, let hatred and ridicule befall,
But, with hope and repentance, let them endure
And, with bitter sighing, for former sins,
Until their sins, they wash away and every sin, they repay,
And until to You, they completely return.
If they have You, they will be rich,
All plundered treasures, You will replace.

Constantinople on earth, be or not be –
Constantintople in heaven, You established,
Where, with Your servants, you gloriously reign.
Before this Constantinople, behold, even I stand.

O Blessed One, on our sinful soul, have mercy,
When it is built anew, let the old one be razed!
The Prologue from Ohrid: Lives of Saints by Saint Nikolai Velimirovič
http://prologue.orthodox.cn/May29.htm

St.Paisios of the Holy Mountain

“Events will start that will culminate with us taking back Constantinople. Constantinople will be given to us. There will be war between Russia and Turkey. In the beginning the Turks will believe they are winning, but this will lead to their destruction. The Russians, eventually, will win and take over Constantinople. After that it will be ours. They will be forced to give it to us.”

“The Turks will be destroyed. They will be eradicated because they are a nation that was built without God’s blessing. One third of the Turks will go back to where they came from, the depths of Turkey. One third will be saved because they will become Christians, and the other third will be killed in this war.” This is based on the Saint Kosmas prophecy.

“Turkey will be dissected. This will be to our benefit as a nation. This way our villages will be liberated, our enslaved homelands. Constantinople will be liberated, will become Greek again. Hagia Sophia will open again”.
“Turkey will be dissected in 3 or 4 parts. The countdown has begun. We will take the lands that belong to us, the Armenians will take theirs and the Kurds their own. The Kurdish issue is at the works”.

“As long as there is faith and hope in God, a lot of people will rejoice. All that will happen in these years. The time has come.”

There will be a great war between Russians and Europeans, and much blood will be spilled. Greece won’t play a leading role in that war, but they’ll give her Constantinople. Not because the Russians adore the Greeks, but because no better solution will be found. The city will be handed over to the Greek Army even before it has a chance to get there.

The Jews, inasmuch as they’ll have great power and the help of the European leadership, will become proud and insolent beyond measure and conduct themselves shamelessly. They’ll try to rule Europe.

They’ll play all sorts of tricks, but the resulting persecutions will lead Christians to unite completely. However, they won’t unite in the way desired by those who are now engaging in various machinations to create a single church united under a single religious leadership. Christians will unite because the unfolding situation will naturally separate the sheep from the goats. Then the prophecy: “one flock and one shepherd” will actually come to pass.

“I wanted nothing else but God to keep me alive for a few more years so I could see my country expand. And it will expand…”

Γιατί πουλί μ’ δεν κελαηδείς – Χρόνης Αηδονίδης
ΘΡΗΝΟΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΛΩΣΗ ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ

Με το “Άνω σχώμεν τας καρδίας…” είδα να αρπάζονται όλες οι καρδιές στην ουράνια αγκαλιά του Θεού , φροντίζω, όσο μπορώ, να μη βγω άπ’ αυτή την ασύνορη αγκαλιά του Θεού Πατρός και να πεθάνω μέσα σε αυτήν!!!!

Ανάληψη του Κυρίου και Θεού και Σωτηρος μας Ιησού Χριστού.

Εορτάζουμε την Πέμπτη της έκτης εβδομάδος από το Πάσχα

Δέσποτα, μη εάσης ημάς ορφανούς, αλλ’ απόστειλον, ως υπέσχου ημίν, το πανάγιόν σου Πνεύμα, φωταγωγούν τας ψυχάς ημών

Ο υπέροχος Αββάς Υπερέχιος είπε: «Έχε τον νου σου στην Βασιλεία των ουρανών και θα την κερδίσεις».

Ο Ιησούς έστη εν μέσω αυτών και λέγει αυτοίς· Ειρήνη υμίν. (Ιωαν. 24: 36)

Ο μακαριστός π. Χαράλαμπος, που διετέλεσε και Ηγούμενος της Ιεράς Μονής Διονυσίου του Αγίου Όρους, όταν ήταν στη Νέα Σκήτη το 1964, σε ανύποπτη στιγμή και στην ερώτηση μου “τι διαφέρει η ειρήνη του Χριστού από την ειρήνη του κόσμου”, απάντησε: “Ειρήνη με ειρήνη έχει διαφορά. Υπάρχει τεραστία διαφορά από την ειρήνη που δίδει ο Θεός, Ούτω κάποτε προσευχόμενος πλησίον του παραθύρου του κελιού μου, αισθάνθηκα ένα πράγμα, που δεν μπορεί να το εκφράση κανείς. Εκεί που προσευχόμουν, ακούω ξαφνικά μια βοή “σσσ, σσσ… σσσσ”. Οι αισθήσεις μου οι εξωτερικές κόπηκαν και “άνοιξε” μέσα στην καρδιά μου μία ειρήνη σε ανέκφραστο βαθμό. Δεν μπορούσα να κουνηθώ. Μία ανέκφραστος γλυκύτης, γαλήνη, ειρήνη… Δεν περιγράφεται! Αισθανόμουν Παράδεισον μέσα μου. Αυτό ίσως κράτησε μία ώρα. Κατόπιν υποχώρησε. Έμεινε όμως μέσα μου. Βεβαίως, ελάχιστο πράγμα παρέμεινε. Και έκτοτε ό,τι κι αν συνέβαινε, οιαδήποτε φροντίδα, ταραχή, πειρασμός κλπ, η ειρήνη από μέσα μου δεν χανόταν. Όταν έφυγε εκείνη η μεγάλη και ανέκφραστος ειρήνη, έκλαιγα, φώναζα: τι ήτανε αυτό, τι ήτανε αυτό; Θεέ μου, έλεγα, αυτή ήτανε η ειρήνη που έδωσες στους Αγίους Αποστόλους: “ειρήνη την εμήν δίδωμι υμίν”; Δεν μπορούσα να βαστάξω. “Έκλαιγα, έκλαιγα, τι ήτανε αυτό, Θεέ μου;!!”
Εμπειρίες κατά την Θεία Λειτουργία ,πρ. Στεφάνου Κ. Αναγνωστόπουλου, Αθήνα.

Ο άγιος Ισαάκ ο Σύρος λέει: «Η βασιλεία του Θεού εντός υμών εστιν» (Λουκ. 17, 21). Διατήρησε την εσωτερική σου ειρήνη με κάθε τίμημα. Ειρήνευε στην ψυχή σου• και ο ουρανός κι η γη θα ειρηνεύσουν μαζί σου. Μπες με λαχτάρα στο θησαυροφυλάκιο που βρίσκεται μέσα σου, και θα δεις εκεί τον ουρανό • γιατί υπάρχει μόνο μια είσοδος που οδηγεί και στα δύο αυτά. Η σκάλα πού οδηγεί στη Βασιλεία των Ουρανών είναι κρυμένη μέσα στην ψυχή σου. Φύγε από την αμαρτία, βυθίσου στον εαυτό σου και μέσα στην ψυχή σου θ’ ανακαλύψεις τα σκαλοπάτια απ’ όπου θα μπορέσεις να ανεβείς στη Βασιλεία των ουρανών. (αββά Ισαάκ του Σύρου Λόγος Λ΄: Περί ευχαριστίας Θεού)

***

«Άνω σχώμεν τας καρδίας.
Έχομεν προς τον Κύριον»

Ο παπα-Γιώργης, ιερεύς σε κάποιο χωριό της πατρίδος μου, έλεγε κάποτε ότι τον κατέτρωγε η απορία πώς είναι άπειρος ο Θεός και πώς είναι άπειρος στα ιδιώματα Του, όπως: άπειρος στην σοφία Του, στην παντοδυναμία Του, στην πανταχού παρουσία Του, στην παγγνωσία Του, στην αγαθότητα Του, στην αγάπη Του… άπειρος!!! άπειρος!!! αυτή η στοχαστική και επίμονη απορία τον κατέτρωγε μέρα-νύχτα.
Σε μια γιορτή του αγίου Δημητρίου, τον κάλεσε ο ιερεύς του διπλανού χωρίου να συλλειτουργήσει μαζί του, για να λαμπρυνθεί “έτι περισσότερο” το πανηγύρι του Ναού. Πράγματι πήγε και προΐστατο της Θείας Λειτουργίας ως φιλοξενούμενος, αλλά και ως έχων τα πρεσβεία της χειροτονίας.

Άρχισε η Θεία Λειτουργία και ήλθε η ώρα της αγίας Αναφοράς με τις εκφωνήσεις: «Στώμεν καλώς…» του ιερέως και «Έλεον ειρήνης…» των ιεροψαλτών. και ακολούθησε η τριαδική αναφορά: «Η Χάρις του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού…» και η απάντησης του λαού δια των ιεροψαλτών: «και μετά του πνεύματος σου…» και ευθύς αμέσως υψώνοντας τα χέρια του ο λειτουργός παπα-Γιώργης προς τον Παντοκράτορα του τρούλου του Ναού εκφώνησε το «Άνω σχώμεν τας καρδίας…» και τότε, σ’ αυτή την στάσι κοκάλωσε!

Μετά το «Έχομεν προς τον Κύριον ..» και βλέποντας ο συλλειτουργός του την “μαρμάρωσι” του, κατάλαβε ότι κάτι θα του συνέβη, όχι όμως κακό. Τον έπιασε απαλά και τον έβαλε μέσα στο Άγιο Βήμα κατεβάζοντας συγχρόνως και τα χέρια του κάτω αφήνοντας τον, όπως μέσα του πληροφορήθηκε, στην έκσταση του και συνέχισε την Θεία Λειτουργία μόνος.

Στον Καθαγιασμό των Τιμίων Δώρων συνήλθε ο παπα-Γιώργης, επανήλθε στη θέση του και συνέχισε κανονικά μέχρι το τέλος την Θεία Λειτουργία. Στις επίμονες ερωτήσεις του συλλείτουργου του πατρός Ιωάννη, απαντούσε ότι “δεν θυμάται τίποτα”. Με αφορμή το βιβλίο «Εμπειρίες κατά την Θεία Λειτουργία», μου εξομολογήθηκε ο παπα-Γιώργης την δική του εμπειρία για πρώτη φορά, με την παράκληση να σεβασθώ την ανωνυμία του.

«Με το “Άνω σχώμεν τας καρδίας…” ένοιωσα και είδα με τα μάτια της ψυχής μου να αρπάζονται όλες οι καρδιές των εκκλησιαζόμενων χριστιανών μαζί με την δική μου και ως αστραπή να εισέρχονται σε μια απέραντη ανοιχτή ουράνια αγκαλιά του Θεού. Μα ήταν τόσο ανοιχτή αυτή η αγκαλιά του Θεού Πατρός, όσο όλοι οι ουρανοί των ουρανών μαζί και πιο πλατειά… και όσο ανήρχοντο κατά εκατομμύρια οι καρδιές των ορθοδόξων χριστιανών τόσο και πιο πολύ πλάταινε και άνοιγε αυτή η άπειρη σε άνοιγμα αγκαλιά του Θεού… και τότε ένοιωσα; βίωσα; κατάλαβα; δεν ξέρω. Ήρθε όμως στη ψυχή μου κάτι, που είχα ξεχάσει “και τούτο μόνον καταληπτόν ή ακαταληψία αυτού…” και δεν χόρταινα να το απολαμβάνω μέχρις ότου συνήλθα στον Καθαγιασμό των Τιμίων Δώρων. Αλήθεια! Ποιος ήμουν εγώ ο χωριάτης παπάς, που ο Θεός καταδέχτηκε να μου λύση την απορία της ψυχής μου; Από τότε φροντίζω, όσο μπορώ, γιατί είμαι αμαρτωλός, να μη βγω άπ’ αυτή την ασύνορη αγκαλιά του Θεού Πατρός και να πεθάνω μέσα σε αυτήν!!!! Ο Θεός ας με συγχώρεση»!!!
Εμπειρίες κατά την Θεία Λειτουργία ,πρ. Στεφάνου Κ. Αναγνωστόπουλου. Αθήνα

Αυτός που ελπίζει στον Κύριο, είναι αφοσιωμένος ολοκληρωτικά σε Εκείνον και υψώνει την καρδιά του στον Αγαθό και Αθάνατο Θεό. Ζητά από Αυτόν το ύψιστο αγαθό και την Αθανασία στην Βασιλεία των Ουρανών και ο Θεός τον εισακούει. Μακάριος ο άνθρωπος, που ελπίζει στον Κύριο!
Άγιος Νεκτάριος

Απολυτίκιον Ήχος δ’

Ανελήφθης εν δόξη, Χριστέ ο Θεός ημών, χαροποιήσας τους Μαθητάς, τη επαγγελία του αγίου Πνεύματος, βεβαιωθέντων αυτών διά της ευλογίας, ότι σύ ει ο Υιός τού Θεού, ο λυτρωτής του κόσμου.

Κοντάκιον Αυτόμελον
Ήχος πλ. β’

Την υπέρ ημών πληρώσας οικονομίαν, και τα επί γής ενώσας τοις ουρανίοις, ανελήφθης εν δόξη, Χριστε ο Θεός ημών, ουδαμόθεν χωριζόμενος, αλλά μένων αδιάστατος, και βοών τοις αγαπώσί σε, Εγώ ειμι μεθ’ υμών, και ουδείς καθ’ υμών.

Στιχηρό, Ήχος β’  Ότε εκ τού ξύλου σε νεκρόν

Δεύτε συνανέλθωμεν πιστοί, επί το μετέωρον όρος, των Ελαιών, και εκεί, ώσπερ οι Απόστολοι, συνανερχόμενοι, και εις ύψος επάραντες, καρδίας και φρένας, ίδωμεν τον Κύριον, νύν εποχούμενον, όθεν, και ημείς ευχαρίστως, χαίροντες βοήσωμεν, Δόξα, τη ση Αναλήψει Πολυέλεε.

Ήχος α’

Ανελθών εις ουρανούς, όθεν και κατήλθες, μή εάσης ημάς ορφανούς Κύριε, ελθέτω σου το Πνεύμα, φέρον ειρήνην τω κόσμω, δείξον τοις Υιοίς των ανθρώπων, έργα δυνάμεώς σου, Κύριε φιλάνθρωπε.

Ήχος πλ. β΄

Κύριε, οι Απόστολοι ως ειδόν σε, εν νεφέλαις επαιρόμενον, οδυρμοίς δακρύων, ζωοδότα Χριστέ, κατηφείας πληρούμενοι, θρηνούντες έλεγον, Δέσποτα, μή έάσης ημάς ορφανούς, ούς δι’ οίκτον ηγάπησας δούλους σου, ως εύσπλαγχνος, αλλ’ απόστειλον, ως υπέσχου ημίν, το πανάγιόν σου Πνεύμα, φωταγωγούν τας ψυχάς ημών.

Ήχος β’
Στίχ. Ανέβη ο Θεός εν αλαλαγμώ, Κύριος εν φωνή σάλπιγγος.

Ανελήφθης εν δόξη, εκ τού όρους των Ελαιών Χριστέ ο Θεός ενώπιον των σων Μαθητών, και εκάθισας εν δεξιά τού Πατρός ο τα σύμπαντα πληρών τη θεότητι, και απέστειλας αυτοίς Πνεύμα το άγιον, το φωτίζον, και στηρίζον, και αγιάζον τας ψυχάς ημών.