Οι Άγιοι Επτά Παίδες οι Μακκαβαίοι, η μητέρα τους αγία Σολομονή κι ο διδάσκαλος τους άγιος Ελεάζαρος μπόρεσαν να περιφρονήσουν τους πόνους και τα βασανιστήρια έχοντας ευσεβείς λογισμούς, με την δύναμη του καλού λογισμού. Άγιος Παΐσιος Αγιορείτης

Πρόοδος του Τιμίου και Ζωοποιού Σταυρού, ήτοι η έξοδος αυτού εκ του ιερού Παλατιού εις την Πόλιν
αγίων Επτά Μαρτύρων Παίδων, των Μακκαβαίων, Αβείμ (ή Άβιβος), Αντώνιος (ή Αντωνίνος) ,Γουρίας, Ελεαζάρος, Ευσέβωνας, Αχείμ, Μάρκελλος (ή Σάμωνας, ή Εύλαλος ή Μάρκος), της μητρός αυτών Σολομονής και Ελεαζάρου του διδασκάλου αυτών (166 π.Χ.)
Ελέσης, της εν Κυθήροις (375)
Των εν Πέργη αγίων Εννέα Μαρτύρων: Αλεξάνδρου, Άττου, Ευκλέου, Κατούνου, Κινδέου, Κυριάκου, Λεοντίου, Μηναίου και Μνησιθέου, της Παμφυλίας (3ος αων.)
Αντωνίου του Νέου, του εν Βερροία

Εορτάζουνι στις 1 Αυγούστου

Οι Άγιοι Επτά Παίδες οι Μακκαβαίοι, η μητέρα τους Σολομονή και ο διδάσκαλός τους Ελεάζαρος

«Αὐτοκράτωρ ἐστὶ τῶν παθῶν ὁ εὐσεβὴς λογισμός» (Δ’ Μακκαβαίων, α’ 7, θ’ 4). Ο ευσεβής λογισμός είναι κυρίαρχος και εξουσιαστής επί των παθών. Αυτό με περίσσια ανδρεία απέδειξαν οι επτά αδελφοί Μακκαβαίοι με τη στάση τους απέναντι στο βασιλιά της Συρίας Αντίοχο (περί το 5327 από κτίσεως κόσμου ή 173 π.Χ.), όταν αυτός τους έταξε δόξες, τιμές και επίγειες απολαύσεις, αν αυτοί καταπατούσαν το Μωσαϊκό νόμο και έτρωγαν από τα απαγορευμένα φαγητά που τους πρόσφερε. 

Ο Αντίοχος Δ΄ ο Επιφανής (175-164 π.Χ.), ο σκληρός και αλαζόνας αυτός απόγονος του Μεγάλου Αλεξάνδρου εισέβαλε το 170 π.Χ. στα Ιεροσόλυμα, όπου πυρπόλησε τα πάντα, θέλησε να εκριζώσει την Ιουδαϊκή θρησκεία, με τη βία να εξελληνίσει τους Εβραίους, και να τους αναγκάσει να γίνουν ειδωλολάτρες. Απαγόρευσε την λατρεία του αληθινού Θεού καταργώντας την αργία του Σαββάτου και όλες τις γιορτές τους. Πολλοί τότε Ιουδαίοι φάνηκαν δειλοί και από τον φόβο τους υπάκουσαν στην εντολή του βασιλιά Αντιόχου. Κάποιοι όμως προτίμησαν να περάσουν σκληρά βασανιστήρια, παρά να αρνηθούν τον μόνο αληθινό Θεό.

Ο Ελεάζαρος, ο πολυσέβαστος εννενηντάχρονος ιερέας και διδάσκαλος του Νόμου απεφάσισε να βαδίσει πρώτος την οδό του μαρτυρίου. Αφού απέρριψε με ορμή το χοιρινό κρέας, το οποίο έβαλαν με την βία στο στόμα του, τον έσυραν βάναυσα στα βασανιστήρια.. Αλλ’ ο σεβάσμιος γέροντας υπέφερε καρτερικά τις κακοποιήσεις, οι στρατιώτες δε του πρότειναν, για ν’ απαλλαγεί από την θανατική καταδίκη, να φάγει ένα κομμάτι κρέας από αυτά που ο Νόμος επέτρεπε, να προσποιηθεί όμως στον Αντίοχο, ότι τρώει χοιρινό κρέας.
Ο ζηλωτής όμως της πίστεως, Άγιος Ελεάζαρος, αρνήθηκε να ατιμάσει τα γηρατειά του, να κηλιδώσει για μια στιγμή τον άγιο βίο του και να γίνει αιτία σκανδάλου στους νεώτερους. Διότι αυτός ο συμβιβασμός, όσο μικρός και αν φαινόταν, σήμαινε αποστασία από τον Θεό και προσχώρηση στα ειδωλολατρικά ήθη. 

Έπειτα, χωρίς κανέναν απολύτως δισταγμό, προχώρησε προς το βασανιστικό όργανο, το τύμπανο. Η μεγάλη του θυσία ανέβηκε στο θρόνο του Θεού ως «οσμή ευωδίας πνευματικής». Επιπλέον έγινε παράδειγμα προς μίμηση στους μαθητές του καθώς και σε όλο τον λαό.

Μετά τον μαρτυρικό θάνατο του Αγίου Ελεαζάρου παρουσιάσθηκαν στον Αντίοχο οι επτά Μακκαβαίοι αδελφοί συνοδευόμενοι από την μητέρα τους. Κατάπληκτος ο Αντίοχος από την κοσμιότητα, την ευγένεια, την καλλονή και το πλήθος αυτών των νέων, προσπάθησε να τους παρασύρει με απατηλές υποσχέσεις να θυσιάσουν στα είδωλα, να μεταβάλλουν τρόπο ζωής .

Ωστόσο ούτε οι υποσχέσεις ούτε και οι απειλές στάθηκαν ικανές να κλονίσουν την πίστη των επτά αδελφών. Όλοι μαζί, με μια φωνή, οπλισμένοι με τον ευσεβή λογισμό, ομολόγησαν με αποφασιστικότητα ότι είναι έτοιμοι να θυσιάσουν την ζωή τους, παρά να παραβούν τους νόμους του Θεού και να αρνηθούν τον νομοθέτη Θεό. «Κοινή η πνοή των, κοινός ο στόχος των, ένας ο τρόπος της ζωής των, ο θανατος διά τον Θεόν, όχι ολιγώτερον αδελφοί εις τα ψυχάς απ’ ο,τι εις τα σώματα…» αναφωνεί ο Άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος.

Έπειτα βάδισαν κατά σειράν ηλικίας «προς εμπαιγμόν», προς το μαρτύριο, αναπτερώνοντας ο ένας το φρόνημα του άλλου. Ο κοινός ζήλος τους για την αρετή ενίσχυε την μεταξύ τους αγάπη και ομόνοια. Υποβλήθηκαν στα ίδια φρικτά βασανιστήρια. Και η ευσεβής Σολομονή, η αξιοθαύμαστη μητέρα τους, αν και έβλεπε τα παιδιά της να βασανίζονται και να θανατώνονται όλα την ίδια ημέρα από τον ειδωλολάτρη τύραννο,«δεν ωλοφύρετο με θρήνους, αλλ’ είχε σαν αδαμάντινον τον νούν και σαν να γεννούσε εκ νέου τους υιούς της εις την αθανασίαν». (Δ΄ Μακ. ιστ΄ 11-13)
Μεταβάλλοντας δε με την χάρη του Θεού, την γυναικεία τρυφερότητα σε ανδρικό θάρρος, πυρπολούσε τις ψυχές τους, τα παρότρυνε στη θυσία και τα πρόετρεπε να μη δειλιάσουν στους κόπους της ευσεβείας αλλά να δείξουν ανδρεία και παρρησία. Αγωνιούσε μήπως ένα από τα παιδιά της στερηθεί το μαρτυρικό στεφάνι.
 Ο ευσεβής λογισμός δυνάμωνε την καρδιά της, ώστε να παραβλέπει την πρόσκαιρη στοργή προς αυτά. Έτσι δεν έβλεπε στην γη, αλλ’ ατένιζε προς τον Ουρανό, προς τα μέλλοντα. Και όταν πλέον εξασφάλισε ένα-ένα τα παιδιά της στους κόλπους του Θεού, υπέρτατα ευτυχισμένη, όρμησε μόνη της μέσα στην φωτιά, για να μην αγγίξει κανείς το σώμα της.

Πρόσφερε και τα επτά παιδιά της στον Θεό και έπειτα πρόσθεσε τον εαυτό της στην ιερή παράταξή τους, ως επτά φορές μάρτυρας.

Το σεπτό λείψανο της Αγίας Σολομονής σώζεται ολόκληρο στο Πατριαρχείο της Κωνσταντινουπόλεως.

***

Η δύναμη του καλού λογισμού
Άγιος Παΐσιος Αγιορείτης

– Γέροντα, στην Παλαιά Διαθήκη, στο Δ’ βιβλίο των Μακκαβαίων, αναφέρεται: Ό ευσεβής λογισμός δεν είναι εκριζωτής των παθών, αλλά ανταγωνιστής (Δ´ Μακ. 3, 5.). Τί σημαίνει;

– Κοίταξε να δής: Τα πάθη είναι βαθιά ριζωμένα μέσα μας, αλλά ο ευσεβής, ο καλός, λογισμός μας βοηθάει να μην υποδουλωνώμαστε σ’ αυτά. Όταν ο άνθρωπος φέρνη όλο καλούς λογισμούς και σταθεροποίηση μιά καλή κατάσταση, τα πάθη παύουν να ενεργούν, οπότε είναι σαν να μην υπάρχουν. Δηλαδή ο ευσεβής λογισμός δεν ξερριζώνει τα πάθη, αλλά τα πολεμάει και μπορεί να τα καταβάλη. Νομίζω, ο συγγραφεύς περιγράφει τί μπόρεσαν να υποφέρουν οι Άγιοι Επτά Παίδες, η μητέρα τους Αγία Σολομονή και ο διδάσκαλος τους Άγιος Ελεάζαρος, έχοντας ευσεβείς λογισμούς, για να δείξη ακριβώς την δύναμη του καλού λογισμού.

Ένας καλός λογισμός ισοδυναμεί με μια πολύωρη αγρυπνία! Έχει μεγάλη δύναμη. Όπως τώρα κάποια νέα όπλα σταματούν με ακτίνες λέιζερ τον πύραυλο στην βάση του και τον εμποδίζουν να εκτοξευθή, έτσι και οι καλοί λογισμοί προλαβαίνουν και καθηλώνουν τους κακούς λογισμούς στα αεροδρόμια του διαβόλου, από τα οποία ξεκινούν. Γι’ αυτό προσπαθήστε, όσο μπορείτε, πριν προλάβη ο πειρασμός να σας φυτέψη κακούς λογισμούς, να φυτεύετε εσείς καλούς λογισμούς, γιά να γίνη η καρδιά σας ανθόκηπος και να συνοδεύεται η προσευχή σας από την θεία ευωδία της καρδίας σας.

Όταν κανείς κρατά έστω και λίγο αριστερό, δηλαδή κακό, λογισμό γιά κάποιον, οποιαδήποτε άσκηση και αν κάνη, νηστεία, αγρυπνία κ.λπ., πάει χαμένη. Σε τί θα τον βοηθήση η άσκηση, αν δεν αγωνίζεται παράλληλα να μη δέχεται τους κακούς λογισμούς; Γιατί να μην αδειάση από το πιθάρι πρώτα όλο το κατακάθι του λαδιού, πού είναι μόνο για σαπούνι, και ύστερα να βάλη το καλό λάδι, αλλά βάζει το καλό με το άχρηστο και το μουρνταρεύει;

Ένας αγνός, καλός, λογισμός έχει μεγαλύτερη δύναμη από κάθε άσκηση. Κάποιος νέος λ.χ. πολεμείται από τον διάβολο και έχει ακάθαρτους λογισμούς και κάνει αγρυπνίες, νηστείες, τριήμερα, γιά να απαλλαγή από αυτούς. Ένας αγνός λογισμός όμως πού θα φέρη έχει μεγαλύτερη δύναμη και από τις αγρυπνίες και από τις νηστείες πού κάνει και τον βοηθάει πιο θετικά.

Ο άνθρωπος, όταν τα βλέπη όλα με καλούς λογισμούς, εξαγνίζεται καί χαριτώνεται από τον Θεό. Με τους αριστερούς λογισμούς κατακρίνει και αδικεί τους άλλους, εμποδίζει την θεία Χάρη να έρθη, και έρχεται έπειτα ο διάβολος και τον αλωνίζει.

Όλη η βάση είναι ο καλός λογισμός. Αυτό είναι πού ανεβάζει τον άνθρωπο, τον αλλοιώνει προς το καλό. Πρέπει να φθάση κανείς στο σημείο να τα βλέπη όλα καθαρά. Είναι αυτό πού είπε ο Χριστός: ­Μη κρίνετε κατ’ όψιν, αλλά την δικαίαν κρίσιν κρίνατε. Μετά φθάνει ο άνθρωπος σε μία κατάσταση πού βλέπει τα πάντα με τα πνευματικά μάτια όχι με τα ανθρώπινα. Όλα τα δικαιολογεί, με την καλή έννοια.
Πρέπει να προσέχουμε να μη δεχώμαστε τα πονηρά τηλεγραφήματα του διαβόλου, για να μη μολύνουμε ­τον Ναόν του Αγίου Πνεύματος και απομακρυνθή η Χάρις του Θεού, με αποτέλεσμα να σκοτισθούμε. Το Άγιο Πνεύμα, όταν δη την καρδιά μας αγνή, έρχεται και κατοικεί μέσα μας, γιατί αγαπάει την αγνότητα – γι’ αυτό και παρουσιάσθηκε σαν περιστέρι.
Από το βιβλίο: Αγίου Παϊσίου Αγιορείτου, Λόγοι Γ’, Πνευματικός αγώνας

***

Αν θέλετε να κάνετε δουλειά στον εαυτό σας, να μην εξετάζετε τί κάνουν οι άλλοι γύρω σας, αλλά να φέρνετε καλούς λογισμούς και για τα καλά και για τα άσχημα πού βλέπετε στους άλλους. Άσχετα με τί σκοπό κάνει κάτι ο άλλος, εσείς βάλτε έναν καλό λογισμό.
Ο καλός λογισμός έχει μέσα αγάπη, αφοπλίζει τον άλλον και τον κάνει να σου φερθή καλά. Θυμάστε εκείνες τις καλόγριες πού πέρασαν τον ληστή για αββά; Όταν αποκαλύφθηκε, νόμιζαν ότι κάνει τον δια Χριστόν σαλό και παριστάνει τον ληστή και άλλο τόσο τον είχαν σε ευλάβεια. Τελικά έσωσαν και αυτόν και τους συντρόφους του

Άν είχες πνευματική υγεία, θα έβλεπες και τα ακάθαρτα καθαρά. Όπως θα έβλεπες τα φρούτα, έτσι θα έβλεπες και την κοπριά, γιατί η κοπριά βοήθησε να γίνουν τα φρούτα.
Όποιος έχει καλούς λογισμούς, έχει πνευματική υγεία και το κακό το μετατρέπει σε καλό… Ένας, αν έχη καλούς λογισμούς, και να τον χτυπήσης άδικα, θα πη: “Το επέτρεψε ο Θεός, γιά να εξοφλήσω παλιά μου σφάλματα, δόξα τω Θεώ!”. Ένω ένας άλλος πού δεν έχει καλούς λογισμούς, και να πας να τον χαϊδέψης, θα νομίζη πώς πας να τον χτυπήσης. 

***

 Στην αρχή της πνευματικής ζωής ο άνθρωπος διώχνει τούς κακούς λογισμούς με την πνευματική μελέτη, την προσευχή και τον φιλότιμο αγώνα. Μετά έρχονται πια, όλο καλοί λογισμοί. Αργότερα σταματάνε και οι καλοί λογισμοί και έρχεται ο Θείος φωτισμός. Από την ποιότητα των λογισμών ενός ανθρώπου, φαίνεται η πνευματική του κατάσταση.

Όταν παύσουν να περνούν κακοί λογισμοί, και μόνον καλοί περνούν, τότε γνώριζε ότι έχει γίνει η κάθαρση, έχει καθαρισθεί η καρδιά σου, το σπήλαιο, και έχει μεταβληθεί σε Σπήλαιο της Βηθλεέμ.

Όσοι αγίασαν, δεν είχαν όλοι Αγίους Γεροντάδες, αλλά είχαν ”αγίους” λογισμούς.

***

-Γέροντα, τι ήταν αυτό που έκανε τους Αγίους μας όχι μόνο να υποφέρουν και να υπομένουν τα μαρτύρια, αλλά και να χαίρονται συνεχώς, ενώ εμείς δεν μπορούμε ούτε ένα τσίμπημα κουνουπιού να αντέξουμε;
-Το παν μου εξήγησε εκείνος, είναι να έχουμε σωστά τοποθετημένο το λογισμό μας. Αν ο λογισμός μας είναι στερεωμένος στην πίστη, κανείς δεν μπορεί να τον μετακινήσει.

Πήγε τότε και έφερε την Παλαιά Διαθήκη και μου είπε:

–Στο παράρτημα των Μακκαβαίων Δ’ εξηγεί πολύ καλά αυτό που σου λέω και το πώς ο καλός λογισμός μπορεί να περιφρονήσει τους πόνους και τα βασανιστήρια. Κι άρχισε να διαβάζει όλο το κείμενο και να μου το εξηγεί.
Πηγή Ιερομονάχου Χριστοδούλου Αγιορείτου, Ο Γέρων Παΐσιος, Άγιον Όρος, 1994.

***

«Η καλύτερη επιχείρηση είναι να φτιάξει ο άνθρωπος ένα εργοστάσιο καλών λογισμών».

«Από την ποιότητα των λογισμών ενός ανθρώπου φαίνεται η πνευματική του κατάσταση. Οι άνθρωποι κρίνουν τα πράγματα ανάλογα με το περιεχόμενο που έχουν μέσα τους. Αν δεν έχουν πνευματικό περιεχόμενο, βγάζουν λάθος συμπέρασμα, αδικούν τον άλλον. Αν λ.χ. δη κάποιον αργά το βράδυ έξω ένας που κάνει ελεημοσύνες την νύχτα, για να μην τον βλέπουν, ποτέ δεν θα βάλη κακό λογισμό. Αν τον δη όμως κάποιος που ξενυχτάει στην αμαρτία, θα πη: «το τέρας, ποιός ξέρει πού ξενυχτούσε». Γιατί τέτοιες εμπειρίες έχει. Ή, αν ακούγονται τη νύχτα, από τον επάνω όροφο ντουκ-ντουκ, ένας που έχει καλούς λογισμούς θα πει: «μετάνοιες κάνει», ενώ ένας που δεν έχει καλούς λογισμούς θα πη: «όλη την νύχτα χορεύει». Αν ακούγεται μελωδία, ο ένας θα πη: «τι ωραίες ψαλμωδίες», ενώ ο άλλος θα πη: «τι τραγούδια είναι αυτά;».

Θυμάστε πώς αντιμετώπισαν τον Χριστό οι δύο ληστές που είχαν σταυρωθή μαζί Του; Και οι δύο έβλεπαν τον Χριστό επάνω στον Σταυρό, την γη να σείεται κ.λ.π. Τι λογισμό όμως έβαλε ο ένας και τί ο άλλος! Ο ένας , ο εξ ευωνύμων, βλασφημούσε και έλεγε: «Ει συ ει ο Χριστός, σώσον σεαυτόν και ημάς». Ο άλλος, ο εκ δεξιών, έλεγε: «Ημείς μεν άξια ων επράξαμεν απολαμβάνομεν. Ούτος δε ουδέν άτοπον έπραξε». Ο ένας σώθηκε, ο άλλος κολάσθηκε.».

Να μην καλλιεργούμε τους κακούς λογισμούς που μας σπέρνει ο διάβολος. Τί, με τον διάβολο θα συζητάμε; Βλέπεις, όταν ο διάβολος πήγε να πειράξει τον Χριστό, Εκείνος του είπε: Ύπαγε οπίσω μου, σατανά. (Λουκ. 4,8). Αφού ο Χριστός είπε στον διάβολο: «άντε πήγαινε… », εμείς τί να συζητάμε;

***

Για τους λογισμούς υπόνοιας, είπε ο Γέροντας: «Να βάζεις πάντα ένα ερωτηματικό σε κάθε λογισμό σου. Αν βάζεις δύο ερωτηματικά, είναι πιο καλά. Αν βάζεις τρία, είναι ακόμη καλύτερα. Έτσι και εσύ ειρηνεύεις και ωφελείσαι, αλλά και τον άλλον ωφελείς. Αλλιώς, με τον αριστερό λογισμό νευριάζεις, ταράζεσαι και στενοχωριέσαι, οπότε βλάπτεσαι πνευματικά».

Θα σού πω ένα περιστατικό, για να δής τί κάνει ο αριστερός λογισμός. Μια μέρα ήρθε στο Καλύβι ένας μοναχός και μου λέει: «Ο Γερο-Χαράλαμπος είναι μάγος· έκανε μαγικά». «Τί λές, μωρέ χαμένε; Δεν ντρέπεσαι;», του λέω. «Ναί, μου λέει, τον είδα μια νύχτα με φεγγάρι που έκανε “μ, μ, μμμ…” και έχυνε με μια νταμιτζάνα κάτι μέσα στα κλαδιά». Πάω μια μέρα και βρίσκω τον Γερο-Χαράλαμπο. «Τί γίνεται, Γερο-Χαράλαμπε; του λέω. Πώς τα περνάς; Τί κάνεις; Κάποιος σε είδε που έρριχνες εκεί μέσα στα βάτα κάτι με μια νταμιτζάνα και έκανες “μ, μ, μμμ…”». «Ήταν κάτι κρίνα μέσα στα ρουμάνια, μου λέει, και πήγα να τα ποτίσω. Έλεγα “Χαίρε, Νύμφη ανύμφευτε!” και έρριχνα λίγο νερό στο ένα κρίνο· “Χαίρε, Νύμφη ανύμφευτε!” και έρριχνα λίγο νερό στο άλλο… Γέμιζα πάλι την νταμιτζάνα, ξαναέρριχνα». Βλέπεις; Και ο άλλος τον πέρασε για μάγο!

Βλέπω, μερικοί κοσμικοί τί καλούς λογισμούς που έχουν! Ενώ άλλοι, οι καημένοι, πόσο βασανίζονται με πράγματα που ούτε καν υπάρχουν, αλλά ούτε και ο πειρασμός θα μπορούσε να τα σκεφθή! Μια φορά, όταν έβρεξε μετά από μεγάλη ανομβρία, ένιωσα τέτοια ευγνωμοσύνη στον Θεό, που καθόμουν μέσα στο Καλύβι και έλεγα συνέχεια: «Σ᾿ ευχαριστώ εκατομμύρια-δισεκατομμύρια φορές, Θεέ μου». Έξω, χωρίς να το ξέρω, ήταν ένας κοσμικός και με άκουσε. Όταν με είδε μετά, μου είπε: «Πάτερ, σκανδαλίσθηκα. Άκουσα να λές “εκατομμύρια-δισεκατομμύρια” και είπα “τί είναι αυτά που λέει ο πατήρ Παΐσιος;”». Τί να του έλεγα; Εγώ εννοούσα ευχαριστίες στον Θεό για την βροχή, και αυτός νόμιζε ότι μετρούσα χρήματα. Και αν ήταν κανένας άλλος, θα μπορούσε να έρθη να με ληστέψη το βράδυ, να μου δώση και ένα γερό ξύλο, και τελικά δεν θα έβρισκε τίποτε.

Θέλει προσοχή, γιατί και ένα τοις χιλίοις να μην είναι τα πράγματα έτσι όπως τα σκεφθήκαμε, κολαζόμαστε.

Σε ένα καμίνι άμα πετάξεις χαρτιά, σκουπίδια, τί θα γίνουν; Δεν θα καούν; Έτσι και στον άνθρωπο, όταν ανάψει η Θεία φλόγα μέσα του, όλοι οι άσχημοι λογισμοί που του στέλνει ο διάβολος ”καίγονται”. Οπότε κουράζεται μετά ο διάβολος και σταματάει να πετάει άσχημους λογισμούς στον άνθρωπο αυτόν.

«Οι λογισμοί είναι σαν τα αεροπλάνα, που πετούν στον αέρα. Αν δεν τους δώσεις σημασία, δεν υπάρχει πρόβλημα. Εμείς πρέπει να προσέχουμε να μην δημιουργούμε μέσα μας αεροδρόμιο και προσγειώνονται!».

«Όπως στο σπίτι το βασικώτερο πράγμα είναι η σκεπή, για να μην μπαίνουν νερά, έτσι και στον άνθρωπο το παν είναι να έχει το κεφάλι του καλά ασφαλισμένο, να μην δέχεται λογισμούς».

***

Σήμερα πολλοί άνθρωποι -δυστυχώς και πολλοί πνευματικοί- δεν επιδιώκουν να διορθώσουν χαλασμένους λογισμούς, αλλά ή συγκατατίθενται με αυτούς που δεν έχουν καλούς λογισμούς ή και χαλάνε ακόμη χειρότερα το λογισμό των άλλων. Θα σου πω ένα παράδειγμα, για να καταλάβεις το πώς ενεργούν.

Πάει λοιπόν ένας αδελφός στον πνευματικό και του λέει:
-Ο τάδε, πάτερ, μου είπε αυτό ή μου έκανε εκείνο ή μου φέρθηκε έτσι.
Και γενικά, με χαλασμένο λογισμό για τον αδελφό, του εξαγορεύει τους λογισμούς του. Τότε, αντί ο πνευματικός να το φτιάξει το λογισμό και να τον επαναφέρει στην αγάπη, αντιμετωπίζει το πρόβλημα εντελώς κοσμικά και, για να φανεί καλός, λέει στον αδελφό:
-Ε, δεν τον ξέρεις τον τάδε; Τώρα θα τον μάθεις, ότι είναι τέτοιος; Εσύ άφησε τον, μη δίνεις σημασία, μην ασχολείσαι με αυτόν.
Έτσι ο αδελφός ψευτοαναπαύει το λογισμό του με τον πνευματικό και γέροντα, αλλά συνεχίζει να διατηρεί χαλασμένο το λογισμό του με τον αδελφό.

Όταν, λοιπόν, πάει ο άλλος αδελφός στον πνευματικό κι εκείνος λέει τα ίδια για τον προηγούμενο -και ο πνευματικός πάλι τον αντιμετωπίζει με τον ίδιο τρόπο- τον αναπαύει και αυτόν κοσμικά και τον αφήνει πάλι να διατηρεί χαλασμένο τον λογισμό για τον άλλο αδελφό.
Εγώ, λέει ο Γέροντας, με αυτόν τον τρόπο και το πονηρό αναπαύω, αν θέλω, όχι αδελφούς. Όμως να δεις τι συμβαίνει, εφ όσον υπάρχει θεία δικαιοσύνη.
Οι αδελφοί, αφού ο ένας για τον άλλον συνεχίζουν να έχουν μεταξύ τους χαλασμένο λογισμό, φτάνουν στο σημείο κάποτε να πιαστούν στα χέρια και ο ένας να αρχίζει να λέει στον άλλον: «Εσύ είσαι έτσι, αλλιώς…. Μάλιστα και ο πνευματικός, που μίλησα μαζί του, την ίδια γνώμη έχει για σένα. Τότε και οι δύο διαπίστωσαν ότι εκείνο που έκανε ο πνευματικός ήταν ότι θέλησε να φανεί καλός και στους δύο. Κι έτσι το αποτέλεσμα είναι να χαλάει ο λογισμός και των δύο με τον πνευματικό. Ο σωστός όμως τρόπος αντιμετώπισης είναι αυτός που κι εγώ εφαρμόζω:

Έρχεται ένας οικογενειάρχης και με πιάνει να μου λέει ότι η γυναίκα του είναι έτσι, του φέρεται με αυτόν τον τρόπο και, γενικά, μου λέει όλα αυτά που τον έκαναν να χαλάσει ο λογισμός του.
Τότε εγώ βλέπω όλα τα ελαφρυντικά και δικαιολογητικά που έχει η γυναίκα και αρχίζω να του τη δικαιολογώ. Στο τέλος του λέω ότι πρέπει να δοξάζει το Θεό που του έχει δώσει τέτοια γυναίκα και ότι αυτός είναι η αιτία και η αφορμή που έφυγε η αγάπη μεταξύ τους. Έτσι τον προβληματίζω και τον επαναφέρω στην αγάπη, με το να τον πείθω ότι αυτός φταίει και ότι πρέπει να αποβάλει αυτούς τους λογισμούς. Το ίδιο κάνω και με τη σύζυγό του, όταν έρχεται. Τη μαλώνω κι αυτήν κι έτσι και οι δύο, με το να διορθώνουν το χαλασμένο λογισμό, που έχουν ο ένας για τον άλλον, επανέρχονται στην αγάπη. Καταλαβαίνουν μάλιστα και μένα που τους μάλωσα, γιατί βλέπουν ότι ο σκοπός μου ήταν να τους επαναφέρω στην αγάπη». Πηγή Ιερομονάχου Χριστοδούλου Αγιορείτου, Ο Γέρων Παϊσιος, Άγιον Όρος, 1994.

Δύο μόνο κατηγορίες ανθρώπων υπάρχουν: η μία που μοιάζει με τη μέλισσα και πηγαίνει και κάθεται μόνο πάνω σε ό,τι είναι γλυκό, σε ό,τι ευωδιάζει και δύναται να παράξει μέλι, και η άλλη που μοιάζει με τη μύγα, η οποία πηγαίνει μόνο στις ακαθαρσίες και σε ό,τι βρωμερό. Ο καθένας κάνει την επιλογή του σε ποια κατηγορία θέλει να ανήκει».

Τέτοιους Χριστιανούς θέλει ο Θεός, που φεύγουν από τον κακό λογισμό, όπως αποφεύγει η μέλισσα την ακαθαρσία.

Ο βλαμμένος ο άνθρωπος βλαμμένα σκέφτεται, όλα τα παίρνει αριστερά, όλα τα βλέπει ανάποδα. Ενώ, όποιος έχει καλούς λογισμούς, ό,τι και να δη, ό,τι και να του πης, θα βάλει καλό λογισμό.

Ας έχουμε την πίστη και την προσευχή του προφήτη Δανιήλ. Ας μη φοβηθούμε τους σατράπες και τις ανθρώπινες διαταγές. Ας μείνουμε κοντα στον Θεό μας, για να μη χάσουμε το φως Του από την επέλαση του τρομακτικού σκοταδιού των αλλοεθνών.
https://iconandlight.wordpress.com/2020/03/19/41657/

Προσπαθήστε, όσο μπορείτε, πριν προλάβει ο πειρασμός να σας φυτέψει κακούς λογισμούς, να φυτεύετε εσείς καλούς λογισμούς, για να γίνει η καρδιά σας ανθόκηπος και να συνοδεύεται η προσευχή σας από την Θεία ευωδία της καρδιάς σας. Άγιος Παΐσιος Αγιορείτης
https://iconandlight.wordpress.com/2020/03/26/%cf%80%cf%81%ce%bf%cf%83%cf%80%ce%b1%ce%b8%ce%ae%cf%83%cf%84%ce%b5-%cf%8c%cf%83%ce%bf-%ce%bc%cf%80%ce%bf%cf%81%ce%b5%ce%af%cf%84%ce%b5-%cf%80%cf%81%ce%b9%ce%bd-%cf%80%cf%81%ce%bf%ce%bb%ce%ac%ce%b2/

Ο πραγματικός μιμητής του Χριστού ζητάει ως χάρη από τον Θεό να συγχωρήση σφάλματα των συνανθρώπων του, και να τιμωρηθή αυτός αντί αυτών. Πολύ συγκινεί τον Θεό η μεγάλη αυτή αρχοντική αγάπη του παιδιού Του. Άγιος Παΐσιος Αγιορείτης
https://iconandlight.wordpress.com/2020/03/21/41761/

Δ’ ΜΑΚΚΑΒΑΙΩΝ
http://users.sch.gr/aiasgr/Palaia_Diathikh/Makkabaiwn_D’/Makkabaiwn_D’.htm

Απολυτίκιον των Αγίων Ήχος α’

Τας αλγηδόνας των Αγίων, ας υπέρ σου έπαθον, δυσωπήθητι Κύριε, και πάσας ημών τας οδύνας, ίασαι φιλάνθρωπε δεόμεθα.

Απολυτίκιον Του Σταυρού Ήχος ο αυτός

Σώσον Κύριε τον λαόν σου, και ευλόγησον την κληρονομίαν σου, νίκας τοις Βασιλεύσι, κατά βαρβάρων δωρούμενος, και το σον φυλάττων, διά του Σταυρού σου πολίτευμα.

Ήχος δ’ Ως γενναίον εν Μάρτυσι

Υπέρ ήλιον έλαμψεν, ο Σταυρός ο πανάγιος, ως ακτίνας θαύματα προβαλλόμενος, και ως βολίδας ιάματα· προσέλθωμεν άνθρωποι, οι τω σκότει των δεινών, συνεχόμενοι πάντοτε, και ληψόμεθα, φωτοπάροχον χάριν ιαμάτων, τον εν τούτω προσπαγέντα, σαρκί Θεόν μεγαλύνοντες.

Ήχος α’ Πανεύφημοι Μάρτυρες

Του νόμου τον όροφον επτά, στύλοις επαιρόμενον, η τυραννίς ου κατέσεισε· την γαρ αλόγιστον, του διώκτου λύσσαν, ανδρικώς υπέμειναν, το σώμα παραδόντες τοις τέμνουσιν, οι ευγενέστατοι, νεανίαι και ομαίμονες, των Μωσέως, θεσπισμάτων φύλακες.

Υπέρ τα ορώμενα τον νούν, όντως ανυψώσαντες, μέλη σαρκός κατετέμνοντο, οι ευσεβέστατοι, και γενναίοι Παίδες, συν μητρί θεόφρονι, μεγίσταις εν ελπίσι νευρούμενοι, ων νυν επέτυχον, Αβραάμ αναπαυσάμενοι, εν τοις κόλποις, του αυτών προπάτορος.

Δόξα… Ήχος πλ. δ’, Ιωάννου Μοναχού

Οι Άγιοι Μακκαβαίοι τω τυράννω έλεγον· Ημίν ω Αντίοχε, εις Βασιλεύς ο Θεός, παρ’ ου γεγόναμεν, και προς ον επιστρέφομεν. Κόσμος μένει άλλος ημίν, του ορωμένου υψηλότερος και μονιμώτερος, πατρίς δε ημών Ιερουσαλήμ, η κραταιά και ανώλεθρος, πανήγυρις δε, η μετά Αγγέλων διαγωγή, Κύριε, πρεσβείαις αυτών, ελέησον και σώσον ημάς.

Ὁ σταυρὸς τῶν Μακκαβαίων (1.8.2019)
Κήρυγμα Μητροπολίτου Μόρφου κ. Νεοφύτου στὴ Θεία Λειτουργία

Ἡ ὁμολογία τῶν ἁγίων ἑπτὰ Παίδων τῶν Μακκαβαίων καὶ ἡ ὁμολογία τῶν συγχρόνων… (31.7.2017)
Κήρυγμα Μητροπολίτου Μόρφου κ. Νεοφύτου

Advertisement

The Seven Maccabees, their Mother Solomonia and Eleazar, The power of positive thinking, Saint Paisios of Mount Athos

Procession of the Precious Wood of the Life-giving Cross of the Lord
The Seven Maccabees, Abimus, Antoninus, Gurias, Eleazar, Eusabonus, Alimus, and Marcellus, their Mother Solomonia and Eleazar the Priest (166 B.C.).
Holy Nine Martyrs of Perge in Pamphylia
Venerable Martyr Elessa of Kythira (375)
Baptism of Rus’ (1 August 988)

Commemorated August 1

”The reasoning of our father Eleazar, like a first-rate pilot, steering the vessel of piety in the sea of passions’‘( MACCABEES IV – APPENDIX 7, 1)

“religious reasoning is sole master of the passions;” (IV Maccabees 1, 7)

Their wondrous mother Solomone, “filled with a courageous spirit, and stirring up her womanish thoughts with a manly wrath” (II Macc. 7:21)

The Seven Maccabees, their Mother Solomonia and Eleazar the Priest

They all suffered for the purity of the faith of Israel under King Antiochus, called by some “Epiphanos,” the “enlightened one” and by others “Epimanis” the “insane one.” Because of the great sins in Jerusalem and especially the vying over priestly authority and crimes committed during the occasion of this struggle, God permitted a great calamity on the Holy City. After that, Antiochus wanted by any means to impose upon the Jews the idolatry of the Hellenes in place of their faith in the one living God and he did everything toward this goal. Assisting Antiochus in his intention were some treacherous high priests and other elders of Jerusalem. On one occasion, King Antiochus himself came to Jerusalem and ordered that all Jews eat the meat of swine, contrary to the Law of Moses, for eating pork was an apparent sign that one has disowned the faith of Israel. The elder Eleazar, a priest and one of the seventy translators of the Old Testament into the Greek language [the Septuagint] would not partake of pork. Because of that, Eleazar was tortured and burned. Returning to Antioch, the king took with him the seven sons called the Maccabees and their mother Solomonia. The seven Maccabean brothers were called: Avim, Antonius, Eleazar, Gurius, Eusebon, Achim and Marcellus. Before the eyes of their mother, the wicked king tortured the sons, one by one, ripping the skin from their faces and, afterward, casting them into the fire. They all bravely endured torture and death but they did not disown their faith. Finally, when the mother saw her last son, the three-year old in the fire, she leaped into the flames and was consumed in the fire rendering her soul to God. They all suffered honorably for the faith in the one living God about one hundred eighty years before Christ.
The Prologue from Ohrid: Lives of Saints by Saint Nikolai Velimirovič

***

A weak man usually protects himself by hypocrisy and the strong man protects himself by tyranny. That no man can defend his life before God either by hypocrisy or by tyranny is clearly shown to us by the example of the holy elder Eleazar and King Antiochus. When the tyrannical king brought Eleazar to trial and compelled him to eat pork if he desired to save his life, Eleazar adamantly rejected that. Then some of Eleazar friends handed him a piece of other meat, not swine’s meat, begging him to eat that in the presence of the king and the people in order to safeguard both his life and his conscience. The elder refused this offer saying to his friends: “Hypocrisy is not becoming to me an old man to the scandal of many young people.” The elder Eleazar was slain in the body but he saved his soul. The punishment of God came upon the tyrannical King Antiochus while he was still living. A dreadful disease from within overcame him and his body swarmed with worms and the stench from his body spread afar. In his despair, the king remembered the shedding of the innocent blood of thousands and thousands of human beings who, by his order, were unmercifully murdered and, frightened of God, he began to confess the one God whom, before that, he persecuted by persecuting His faithful ones. However, heavenly mercy did not manifest itself on him.
The Prologue from Ohrid: Lives of Saints by Saint Nikolai Velimirovič
http://prologue.orthodox.cn/August1.htm

***

The power of positive thinking 
Saint Paisios of Mount Athos

A good thought is equivalent to a long vigil! It has great power. So try, as much as you can, before temptation could plant bad thoughts, to plant good thoughts yourself, so that your heart becomes a flower garden and your prayer is accompanied by the divine fragrance of your heart.
When one has even the slightest bad thought about someone, whatever one does, either fasting or vigil, is a lost cause. How can practice help somebody when one is not struggling to cope with bad thoughts?

Why don’t you empty all the sediment settle from the jar first, which is only for soap, and then pour the good oil in it? Why do you prefer to mix the good oil with the useless one? A pure and good thought has more power than any practice.

“You should always have good thoughts for everyone”. “The entire foundation of the spiritual life is for people to think of others and put themselves last, not to think of themselves.”

***

Elder Paisios was constantly stressing the importance of pious thinking in spiritual life. He used to say that a single positive thought equals a vigil in Mount Athos

The spirituality of a person is defined by the quality of his thoughts.

-Father, what made our saints, not only endure their martyrdom but also constantly feel joy about it, while we can’t even stand the bite of a mosquito?

– Everything has to do with having a correct thinking. If our thoughts are firmly secured in our faith, no one can ever take them away.

Then, he brought the Old Testament and told me that section 4 in the Book of Maccabes explains very clearly how positive thoughts can help us disregard pain and torture. He began reading the text and explaining it to me. When he finished, he told me:

– This text from the Old Testament clearly indicates that man is free and with his good thoughts, he can overcome his passions and desires and whatever else derives from them.

Father Paisios explicitly stressed that the words “I can’t” have no validity in man’s life. It is the words “I don’t want” or “I don’t love” which lead man to say “I can’t”. When people are tortured by a specific passion, they claim that a certain power prevents them from restraining and being good. They should know that this power, which acts as an obstacle, is rooted inside them; it can make them love, but it is turned to the wrong direction. Since they love their passions, it is natural that they are unable to get rid of them. When you love something, you want it, and you cannot let it go because you do not want to lose it. First, they must hate their passion and then find something better to direct and transfer their love to. Otherwise, they will keep on suffering.

***

Elder Paisios always urged us to think positively. Our positive thinking, however, should not be our ultimate aim; eventually our soul must be cleansed from our positive thoughts as well, and be left bare having as its sole vestment divine grace granted to us through Holy Baptism. “This is our aim,” he used to say, “to totally submit our mind to the grace of God. The only thing Christ is asking from us is our humility. The rest is taken care of by His grace. In the beginning, we should willingly try to develop positive thoughts, which will gradually lead us to the perfect good, God, to whom belongs every glory, honor and worship; on the contrary, to us belongs only the humility of our conceited attitude.”

“We must always be careful and constantly question the nature of our thoughts. When someone is preoccupied and trusts his own way of thinking, he becomes vulnerable to the devil, who is capable of transforming us into sly persons, even when we are honest by nature. The older fathers never trusted their own thoughts. Even for minor problems to which they had to give answers, they prayed to God, or fasted, as a way to “force” divine grace to reveal the answer according to God’s will; and after they got the “information”, they gave the answer.

 “God opposes the proud, but gives Grace to the humble.” (1Pet 5:5).
“We must have positive thoughts, otherwise none of the spiritual fathers- not even the saints- can help us.

“We should never, even under the worst circumstances, allow a negative thought to penetrate our soul. The person, who, under all circumstances, is inclined to have positive thoughts, will always be a winner; his life will be a constant festivity, since it is constantly based on positive thinking”

***

Father Paisios always insisted by saying:

“When one of our brothers has a negative thought, we must try to kindly and humbly correct it. It is our duty to do so. Today many people, unfortunately including some of our spiritual fathers, instead of trying to correct falsified thoughts, they either consent to them, or even distort the positive ones. I will give you an example so you can understand the way they function:

Suppose a young man says to his spiritual father:

– A friend of mine did this and that to me.

And thus, he starts telling him his negative thoughts about his friend. His spiritual father, instead of trying to change his thoughts and make him love his friend again, views his problem from a social point of view, and wishing to be nice, says to him:

– Since you know what kind of person your friend is, do not pay attention to him. Just ignore him.

The young man may superficially feel better after listening to the words of his spiritual father, but his negative predisposition towards his friend is still inside him. Now, when his friend goes to the same spiritual father to tell him the same things, the spiritual father faces the problem in the same way. He once again regards the problem from a social point of view and calms him down. He lets him, however, keep inside him the negative thoughts he has for his friend.

This way, the Elder said, I can even please the devil if I wish to. You will now see what happens next, since divine justice exists in our lives. At some point, the two friends, who still have negative thoughts inside them, meet and begin accusing each other: “You are this and that…I talked to my spiritual father and he also thinks the same way of you.” Eventually, they discover that what their common spiritual father tried to do was just to be nice to them. As a result, they end up losing their trust and respect for him. The correct way of dealing with similar cases is the following which I also apply:

A married man came to me to discuss the problems he was facing with his wife and how her behavior has affected his thoughts. I immediately started finding excuses for his wife’s behavior. In the end, I told him that he should glorify God for the wife He gave him and he is the one responsible for destroying their loving relationship. I made him question his behavior and love his wife again, by convincing him that he is in the wrong, and that he should get rid of all his negative thoughts. I did exactly the same thing with his wife, when she came to see me. I also scolded her, so both of them got rid of their negative thoughts, and ended up loving each other again. Moreover, they also understood why I scolded them, as they realised that my only aim was to bring them back together.” (Priestmonk Christodoulos  “Elder Paisios of the Holy Mountain” (1998) Holy Mountain)

***

MACCABEES IV – APPENDIX / ΜΑΚΑΒΑΙΩΝ Δ – ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ
https://www.ellopos.net/elpenor/greek-texts/septuagint/chapter.asp?book=51

Troparion of the Precious Cross — Tone 1

Save, O Lord, Thy people/ and bless Thine inheritance,/ granting to Orthodox Christians/ victory over their enemies,/ and by Thy Cross/ preserving Thy community.

Apolytikion of 7 Maccabean Youths, Solomone and Eleazar
First Tone

Be entreated, O Lord, by the sufferings endured for You by the Saints, and we pray You, heal all our pain.

Troparion of the Holy Maccabees — Tone 4

Let us praise the seven Maccabees/ with their mother, Solomone and their teacher Eleazar;/ they were splendid in lawful contest/ as guardians of the teachings of the Law./ Now as Christ’s holy martyrs they are interceding unceasingly for the world.

Όταν θες να μιλήσεις για την καρδιά σου, πρόσεχε, που και σε ποιόν θα πας… Προσευχήσου, αναζήτησε…’’ ταπεινούς ανθρώπους της καρδιάς”. π. Χαράλαμπος -Λίβυος

Προεόρτια του τιμίου και ζωοποιού Σταυρού, ήτοι η εξέλευσις αυτού εκ του βασιλικού Παλατίου εις την πόλιν.
Ιωσήφ ο από Αριμαθαίας, ο κηδευτής του Δεσπότου Χριστού, απόστολος στη Γαλλία και Μ. Βρεταννία, εν ειρήνη τελειούται. (Ματθ. κζ’ 57, 59)
Μαξίμα, Δονατίλλη καί Σεκούνδα, μάρτυρες στήν Ἀφρική (304)
Γερμανός της Ωξέρρης (448 )
Ευδοκίμου δικαίου (†θ΄αι.)
άγιοι δώδεκα μάρτυρες οι Ρωμαίοι ξίφει τελειούνται
Ανακομιδή λειψάνων Αποστόλου Φιλίππου
ανάμνησις των Εγκαινίων του σεβασμίου οίκου της υπεραγίας Δεσποίνης ημών Θεοτόκου του εν Βλαχέρναις, ένθα απόκειται η Αγία Σορός.

Εορτάζουνι στις 31 Ιουλίου

Άγιος Σωφρόνιος του Έσσεξ

Οι μέρες μας είναι γεμάτες από επιθυμία να μπουν στη Θεία σφαίρα, μέχρι και του τελευταίου ιστού της υπάρξεως μας. Η προσευχή μας πρέπει να είναι φλογερή.
Από την αγία Γραφή γνωρίζομεν ότι η υπέραγνη παρθένος Μαρία έτρεξε στην εξαδέλφη της Ελισάβετ ν’ ακούσει από τα χείλη της αν η αποκάλυψη που δέχτηκε ήταν αληθινή, ότι δηλαδή ο γιος τον οποίο θα έφερνε στον κόσμο θα ήταν τόσο μεγάλος ώστε να ονομασθεί Υιός του Θεού του Υψίστου και που η βασιλεία του δε θα είχε τέλος (Λουκ. 1,32.33)..

Η ιστορία της Εκκλησίας μπορεί να μας δώσει πολλά τέτοια παραδείγματα, ώστε να διδαχθούμε να ρωτάμε αυτούς που έχουν μεγαλύτερη πείρα να κρίνουν αν η περίπτωσή μας δεν είναι απλώς φαντασία αλλά χάρη που προέρχεται εκ των άνω. Πρέπει να ψάχνουμε για μάρτυρες στους οποίους μπορούμε να βασιστούμε και οι οποίοι βρίσκονται μόνο στην Εκκλησία, που η ηλικία και η μακροχρόνια πείρα της είναι ασύγκριτα πλουσιότερη από την ατομική μας.

Έτσι δεν πρέπει να παύσουμε να προσευχόμαστε θερμά στο Άγιο Πνεύμα να φυλάει τα βήματα μας από τα μονοπάτια του ψεύδους

Πιστέυουμε ότι σε κάθε δεδομένη ιστορική στιγμή είναι δυνατό να βρεθούν ζωντανοί μάρτυρες της γνώσεως του Θεού και μέχρι του τέλους του ανθρωπίνου γένους δε θα λείψουν.

***

Πριν εξομολογηθείς ψάξε…
π. Χαράλαμπος (Λίβυος) Παπαδόπουλος

Λέει ο άγιος Ιωάννης Χρυσόστομος. Όταν θέλεις να κοινωνήσεις, βρες μια εκκλησία που να τελεί την Θεία Ευχαριστία και είσελθε να κοινωνήσεις. Όταν όμως θες να μιλήσεις για την καρδιά σου, πρόσεχε, που και σε ποιόν θα πας…

Προσευχήσου, αναζήτησε, όχι τον σπουδαίο, το όνομα, τον “αγιορείτη”, τον διορατικό, προορατικό και θαυματοποιό. Τίποτε από αυτά. Έναν παπά που να ζεί τον Χριστό στην καρδιά και την ζωή του. Που σημαίνει, αγαπητικό και ταπεινό, αυτό που λέει το γεροντικό, να έχει καρδιά!!! Καρδιά ανθρώπου!!!
Άκου τον άγιο Ιωάννη της Κλίμακος, “μην αναζητάτε προγνώστας, μα ταπεινούς ανθρώπους της καρδιάς”.
Πρόσεχε μη σε γεμίσουν ενοχές και μόνο για το οτι ζείς και αναπνέεις. Μην προβάλουν πάνω σου τις δικές τους σκιές.

Εγώ έκανα πολλά λάθη στις επιλογές μου και τα πλήρωσα ακριβά. Μια φορά, ένας παππούλης, από αυτούς που γνωρίζουν εμπειρικά και βιωματικά τον Θεό, για αυτό και έχουν αγάπη, ταπείνωση και απίστευτη ελευθερία, μου, είπε σχεδόν με δάκρυα στα μάτια “το ύφασμα σου, ήταν από μετάξι. Στο τράβηξαν άτσαλα και βίαια και το έσκισαν. Τώρα θα προσπαθήσουμε να το ράψουμε. Μα η πληγή θα φαίνεται…….. “ (Παπα-Ευφραίμ Κατουνακιώτης)
π. Χαράλαμπος (Λίβυος) Παπαδόπουλος
http://plibyos.blogspot.gr/2014/10/blog-post_9.html

«Ότι λάμπει δεν είναι Χριστός. Πρέπει βαθύτερα μέσα μας να σκύψουμε να βρούμε την αλήθεια μας. Και συγχρόνως να καταλάβουμε ότι οι αρετές δεν μας δίδονται για να επαιρόμαστε, να έχουμε εγωισμό, να δοξασθούμε εμείς. Αλλά μας δίδονται αυτά τα δώρα του Θεού για να τα μοιραστούμε με τους συνανθρώπους μας.
Ένας άγιος, όταν ο Θεός του δίνει δώρα, ταπεινώνεται. Γιατί ξέρει ότι δεν τα αξίζει αυτά. Τον υγιή πνευματικό άνθρωπο το χάρισμα τον ταπεινώνει.» π. Χαράλαμπος (Λίβυος)

****

Άγιος Γέροντας Σωφρόνιος του Έσσεξ

Ο Σταυρός του Χριστού αποτελεί το οχυρό εκείνο, επάνω στο οποίο διαλύονται όλα τα κύματα των λογισμών. Ο Χριστός, σταυρωμένος από αγάπη προς τον κόσμο και για τις αμαρτίες του κόσμου, είναι η ύστατη αγάπη μου, η έσχατη ανάβαση του νου μου, η μεγαλύτερη τόλμη της καρδιάς μου, ο μόνος αληθινός Θεός.

Ο Θεός δεν υπόσχεται χαρά, αλλά ποτήριο. Μας καλεί να πάθουμε για το όνομά Του, γιατί έτσι θα ζήσουμε και την δόξα Του.

Ο Χριστός πέρασε τα παθήματα, γιατί τήρησε τις εντολές του Πατέρα Του και έτσι ήλθε σε σύγκρουση με τον κόσμο. Το ίδιο πρέπει να συμβαίνη και στον άνθρωπο που καλείται από τον Χριστό να ζήση την ζωή Του.

Πολλάκις ησθάνθην εμαυτόν εσταυρωμένον επί αοράτου σταυρού.
Η αποφασιστικότητα να τα εγκαταλείψουμε όλα και να ανεβούμε στον σταυρό (βλ. Ματθ. 19, 28 – 30) θα οδηγήσει το πνεύμα μας στο μεθόριο ανάμεσα στον χρόνο και την αιωνιότητα. Και εμείς αρχίζουμε να εποπτεύουμε πράγματα, που μας έμεναν ως τότε κρυμμένα… Είναι επιτακτική ανάγκη για τον καθένα μας να προτιμήσει την αγάπη του Θεού από όλα τα υπόλοιπα.”

***

Ο Κύριος μας έδωσε την εντολή να ταπεινωθούμε, για να ομοιάσουμε προς Αυτόν. Η ταπείνωση, σε αντίθεση με την υπερηφάνεια, ανοίγει την καρδιά με κίνηση αγάπης προς όλη την κτίση· κάνει τον άνθρωπο να αισθάνεται ευτυχής βλέποντας τους άλλους σε δόξα. Καθιστά τον άνθρωπο αληθινά θεοειδή.
Δεν θα μας έδινε ο Κύριος την εντολή, «μη καταφρονήσητε ενός των μικρών τούτων» (Ματθ. 18, 10), αν ο Ίδιος δεν ενεργούσε με αυτό τον τρόπο. Η γνήσια πνευματική αγάπη ασπάζεται τον τόπο όπου στάθηκαν τα πόδια του Χριστού, που μας χάρισε την ουράνια αυτή κατάσταση.

Ο Χριστός, ως Δημιουργός, δηλαδή, ως αιτία της υπάρξεως του κόσμου, σήκωσε πάνω Του το βάρος των αμαρτιών όλου του κόσμου, ‘‘αφού έγινε ο Ίδιος κατάρα για χάρη μας’’ (Γαλ. γ΄ 13). Αυτός είναι η κορυφή της αντεστραμμένης πυραμίδας, κορυφή που, πάνω της, πέφτει όλο το βάρος της υπάρξεως. Όσοι ακολουθούν τον Χριστό, με άρρητο τρόπο εξομοιώνονται μαζί Του, σηκώνοντας τα βάρη ή τις αδυναμίες των άλλων: ‘‘Οφείλουν αυτοί που είναι δυνατοί στην πίστη, να βαστάζουν και να ανέχονται τις αδυναμίες όσων έχουν αδύναμη πίστη’’ (Ρωμ. ιε΄ 1). Ο χριστιανός, πορεύεται προς τα κ ά τ ω· προς το βάθος της αντεστραμμένης πυραμίδας, όπου συγκεντρώνεται η φοβερή πίεση, ε κ ε ί όπου είναι ο Χριστός, ‘‘ὁ αἴρων τὴν ἁμαρτία του κόσμου’’. Στα όρια των δυνάμεών του, ο άνθρωπος, σηκώνει επάνω του το βάρος των αδελφών του… Το βάθος και η δύναμη των θλίψεων που βιώθηκαν στη ζωή, γέμισαν την καρδιά με μεγάλη συμπόνια για κάθε πάσχοντα. Η συμπάσχουσα αγάπη, γεννά την ετοιμότητα για αυτοθυσία για το καλό του πλησίον και, συγχρόνως, η αγάπη προσελκύει με ακράτητο τρόπο τον όλο άνθρωπο προς τον Θεό. Ο νους, η καρδιά, και το ίδιο το σώμα, η όλη ύπαρξη του ανθρώπου, προσελκύεται προς τον Θεό με βαθειά φλογερή προσευχή για τους ανθρώπους…

Ο Θεός θα βρίσκει πάντοτε τον τρόπο να σας αποκαλύπτει την αλήθεια.

Κάποτε ο άγιος Σιλουανός συνάντησε ένα ασκητή ο οποίος είχε το χάρισμα της κατανύξεως και έχυνε πολλά δάκρυα κάθε μέρα όταν σκέπτονταν τα πάθη και τον Σταυρό του Κυρίου. Είναι καλό να προσεύχομαι για τους νεκρούς; Ρώτησε ο άγιος. Εκείνος αναστέναξε και είπε. Εάν θα ήταν δυνατό να έβγαζα όλους από τον Άδη τότε θα αναπαυόμουν και θα χαιρόταν η ψυχή μου. Τότε έκανε μια χειρονομία σαν να μάζευε στάχυα και δάκρυσε.

***

Ο Γέρων Σιλουανός δεν είχεν ωρισμένον πνευματικόν κατά την διάρκειαν της μοναστηριακής αυτού ζωής. Απηυθύνετο εις εκείνον όστις κατά την δεδομένην στιγμήν ήτο πλησιέστερον, και πλέον ελεύθερος να δεχθή αυτόν. Προσηύχετο ούτος προηγουμένως όπως ο Κύριος ευδοκήση περί αυτού και δια μέσου του πνευματικού δώση εις αυτόν άφεσιν αμαρτιών και θεραπείαν ψυχής.

Εάν ο πνευματικός έχη καρδίαν αγαπώσαν τον λαόν του Θεού, η ψυχή αυτού πληρούται βαθείας ευσπλαγχνίας, όταν ούτος δεν δύναται να μεταδώση εις αυτούς το φως της ζωής.

Εις ανθρώπους καταπεπονημένους υπό πτωχείας και καμάτων δύναται και μικρά αφορμή να προκαλέση μεγάλον πόνον• και η προσευχή του πνευματικού στόχον έχει το βάθος της αρρωστίας. Η συμπάθεια εις πάσαν ανθρωπίνην συμφοράν φυσικώ τω τρόπω γεννά εις την ψυχήν του πνευματικού πατρός την προσευχήν.

Εις πάντας ημάς εδόθησαν αι αυταί εντολαί· εκ τούτου έπεται ότι όλοι είμεθα ίσοι ενώπιον των οφθαλμών του Κυρίου. Εις ουδένα θα αποκλείση την άνοδον μέχρι των εσχάτων ορίων, μέχρι του «πληρώματος της ηλικίας του Χριστού». Εν τω μέλλοντι αιώνι η επίγειος ιεραρχία, και η κοινωνική και η εκκλησιαστική, είναι δυνατόν συχνάκις να φανή ανεστραμμένη: «Τα μωρά του κόσμου εξελέξατο ο Θεός ίνα τους σοφούς καταισχύνη, και τα ασθενή του κόσμου … ίνα καταισχύνη τα ισχυρά, και τα αγενή του κόσμου και τα εξουθενημένα … ίνα τα όντα καταργήση» (Α’ Κορ. 1,26-28· βλ. Α’ Κορ. 15,24-28).

***

Οφείλουμε να είμαστε άκρως ευαίσθητοι στις ανάγκες των άλλων. Τότε θα είμαστε ένα και η ευλογία του Θεού θα μένει πάντοτε μαζί μας. Άφθονη!

Για να φυλάξουμε τη χάρη του Αγίου Πνεύματος, οφείλουμε ν’ απέχουμε από κάθε λογισμό που δεν αρέσει στον Θεό, μας λέει ο Γέροντας Σιλουανός. Ιδού το έργο μας. Ιδού η πνευματική μας καλλιέργεια. Εφόσον πρόκειται για την αιώνια σωτηρία, αυτό δεν τελειώνει ποτέ. Αρχίζουμε και ξαναρχίζουμε χωρίς τέλος.

«Μπορούμε ακριβέστερα να πούμε ότι η απουσία της αγάπης του Χριστού από τις ψυχές εκείνων που με τη βία επάνω στους πιο αδύνατους άρπαξαν την εξουσία, οδήγησε στις φοβερές παραμορφώσεις όλης της ζωής της ανθρωπότητος, και εξαιτίας αυτού έγινε αδύνατη σε όλους η σαφής αίσθηση της παρουσίας του Θεού. Στην τύφλωση από το μίσος οι άνθρωποι χάνουν τελείως την αίσθηση αυτή, και τότε γι’ αυτούς «πεθαίνει ο Θεός». 

Για την επιβεβαίωση της σκέψεώς μου έστρεψα από πολλού ήδη την προσοχή μου στο ότι και τα τέσσαρα Ευαγγέλια αρχίζουν με αναφορά στην προφητεία του Ησαΐου:

«Ετοιμάσατε την οδόν Κυρίου… Πάσα φάραγξ (δηλαδή υποβάθμιση και άσκηση βίας επάνω στους ανθρώπους) πληρωθήσεται και παν όρος (δηλαδή βίαιη κυριαρχία επάνω στους αδεσφούς) ταπεινωθήσεται… και αι τραχείαι εις οδούς λείας, και (μόνο τότε) όψεται πάσα σαρξ το σωτήριον του Θεού»[Λουκ. 3,4-6 ].

Αν βρεις, να διαβάσεις τον υπέροχο εικοστό τέταρτο λόγο του οσίου Συμεών του Νέου Θεολόγου…
Ο άγιος αυτός, σε συμφωνία με όλους εκείνους που προηγήθηκαν από αυτόν και με εκείνους που ήρθαν στον κόσμο μετά από αυτόν, λέει ότι «ο Θεός για τη ζωή στον κόσμο αυτό δημιούργησε πατέρα και υιό και όχι δούλο και μισθωτό…

Χωρίς βία και φτώχια κανένας δεν θα γινόταν δούλος ή μισθωτός…».

Αυτός ο παραμορφωμένος από το μίσος των ανθρώπων κόσμος κρύβει από την όραση το Υπέροχο Πρόσωπο του Θεού. Ο Θεός δεν ενεργεί με βία• διαφυλάσσει με άγιον τρόπο την ελευθερία εκείνου που δημιουργήθηκε «κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωσίν» Του.
Επιπλέον βλέπει με υπομονή και τις κακές ακόμη εκδηλώσεις της ελευθερίας του ανθρώπου. Και η υπομονή Του αυτή θα διατηρηθεί τόσο, ώστε να γίνει δυνατή η εμφάνιση του αντιχρίστου, που θα αποπειραθεί να παραμερίσει τον Αληθινό Θεό και ακολούθως να ανακηρύξει θεό τον εαυτό του. Την οδό του αντιχρίστου θα συνοδεύσει αναπόφευκτα άσκηση παγκόσμιας βίας…

Πολλοί θα σκανδαλισθούν με αυτό. Θα εγερθεί σ’ αυτούς το ερώτημα:
Πού είναι λοιπόν ο Θεός;
Πού είναι η Πρόνοιά Του για κάθε κτίσμα;
Ανάμεσα σ’ αυτούς που σκανδαλίστηκαν ήταν και η δική μας φτωχή Αλεξάνδρα.
Δεν αντιλήφθηκε τις οδούς του Θεού και υπερασπιζόμενη το ανθρώπινο δίκαιο απέρριψε τη δικαιοσύνη του Θεού. Τώρα όμως που βρέθηκε σε συνθήκες που μπορεί να δει ότι ο Θεός είναι δυνατός και μετά θάνατον να δώσει στον άνθρωπο το πλήρωμα της ζωής και της μακαριότητος, με απλότητα και χαρά θα προχωρήσει στη συνάντησή Του: «Μακάριοι οι πεινώντες και διψώντες την δικαιοσύνην, ότι αυτοί χορτασθήσονται»[Ματθ. 5,6.].
(Αρχ. Σωφρονίου Σαχάρωφ, «Γράμματα στη Ρωσία», Επιστολή 45η, αποσπάσματα. Εκδ. Ι.Μ.Τιμίου Προδρόμου –Έσσεξ,)

Να συσταυρούται τις μετ’ Αυτού είναι δώρον του Αγίου Πνεύματος. Αρχιμ. Σωφρονίου Σαχάρωφ
https://iconandlight.wordpress.com/2015/04/10/6757/

Ο Άγιος Επιφανίος, Αρχιεπίσκοπος Κύπρου (4ος – 5ος αι.),στον λόγο του στη θεόσωμη ταφή του Κυρίου, αρχίζει και επαναλαμβάνει την φράση:
«δος μοι τούτον τον ξένον»:
Φαντάζεται τον Ιωσήφ την ώρα, που προσέρχεται προς τον Πιλάτο για να ζητήση το πανακήρατο Σώμα του Ιησού προς ενταφιασμό, και βάζει στο στόμα του τα εξής υπέροχα λόγια:

Δος μοι τούτον τον ξένον
Γεωργίου Ακροπολίτου. Ήχος πλ. α´.

Τον ήλιον κρύψαντα τας ιδίας ακτίνας, και το καταπέτασμα του ναού διαρραγέν, τω του Σωτήρος θανάτω, ο Ιωσήφ θεασάμενος, προσήλθε τω Πιλάτω και καθικετεύει λέγων· δος μοι τούτον τον ξένον, τον εκ βρέφους ως ξένον ξενωθέντα εν κόσμω·
δος μοι τούτον τον ξένον, ον ομόφυλοι μισούντες θανατούσιν ως ξένον·
δος μοι τούτον τον ξένον, ον ξενίζομαι βλέπειν του θανάτου το ξένον·
δος μοι τούτον τον ξένον, όστις οίδεν ξενίζειν τους πτωχούς τε και ξένους·
δος μοι τούτον τον ξένον, ον Εβραίοι τω φθόνω απεξένωσαν κόσμω·
δος μοι τούτον τον ξένον, ίνα κρύψω εν τάφω, ος ως ξένος ουκ έχει την κεφαλήν που κλίναι·
δος μοι τούτον τον ξένον, ον η Μήτηρ καθορώσα νεκρωθέντα εβόα·
Ω Υιέ και Θεέ μου, ει και τα σπλάγχνα τιτρώσκομαι, και καρδίαν σπαράττομαι, νεκρόν σε καθορώσα, αλλά τη Ση Αναστάσει θαρρούσα μεγαλύνω. Καί τούτοις τοίνυν τοις λόγοις δυσωπών τον Πιλάτον ο ευσχήμων λαμβάνει του Σωτήρος το σώμα, ο και φόβω εν σινδόνι ενειλήσας και σμύρνη, κατέθετο εν τάφω τον παρέχοντα πάσι ζωήν αιώνιον και το μέγα έλεος.

Righteous Joseph of Arimathea the secret disciple who buried the Lord Jesus Christ.

Forefeast of the Procession of the Precious and Life-giving Cross of the Lord.
Righteous Joseph of Arimathea who buried the Master Christ (1st century).
Virgin Martyresses Sisters aged 14 MAXIMA and very young DONATILLA & aged 12 SECUNDA (Septima) in Tebourba (or Tuburbo) in North Africa (303)
St. Germanus, Bishop of Auxerre in Gaul (448).
Righteous Eudocimus of Cappadocia, Military Commander of Cappadocia (9th century)
Translation of the Relics of Apostle Philip to Cyprus.
Saint Arsenius, Bishop of Ninotsminda in Georgia (1082)
Repose of Elder Gerasim the Younger of Kaluga’s St. Sergius Skete (1918).

Commemorated on July 31

And, behold, there was a man named Joseph, a counselor; and he was a good man, and a just: (The same had not consented to the counsel and deed of them;) he was of Arimathaea, a city of the Jews: who also himself waited for the kingdom of God. (Luke 23:50-51)

The noble Joseph, a wealthy man and member of the Jewish Sanhedrin, was secretly a follower of Christ. “Now when it was evening, there came a certain rich man of Arimathea, Joseph by name, who was himself a disciple of Jesus” (St. Matthew 27:57). “Now after these things Joseph of Arimathea, because he was a disciple of Jesus (although for fear of the Jews a secret one), besought Pilate that he might take away the body of Jesus” (St. John 19:38). Together with Nicodemus, Joseph removed the body of Christ from the cross and placed it in his sepulchre. Because of this, he was shackled by the Jews and thrown into prison. But the resurrected Lord appeared to him and convinced him of His resurrection. After that, the Jews released him from prison and banished him from the fatherland. He went throughout the world to preach the Holy Gospel of Christ, and that “good news” he brought to England where he reposed in the Lord.
The Prologue from Ohrid: Lives of Saints by Saint Nikolai Velimirovič
http://prologue.orthodox.cn/July31.htm

***

Hymn of Praise
Saint Joseph of Arimathea
by Saint Nikolai Velimirovič

Joseph a noble and rich man,
Of Christ the Crucified, (he) did not scandalize,
But when the sun darkened and the earth shook,
He to Pilate went and brought him news
That the Lord died, the Life-giving Lord,
The secret disciple thus became public.
When the public one hid, the secret became public,
Thus Joseph the wise, in a day became famous.
And together with Nicodemus, the body of Christ
In his garden in a new tomb placed it.
The Jewish spies heard, reported it,
The righteous Joseph in chains they placed.
In the darkened dungeon, Joseph languished
While his Lord in Hades glowed.
Joseph pondered his remembrance of Christ,
Mentioning his miraculous works,
Miracles and words and prophecies many,
Before Him, he stood in the presence of God,
And now darkness everywhere from without and within,
Dark days, nights, evenings and mornings
After a glowing flash, than the sun, more radiant,
O desperate darkness, darker than Hades!
But behold suddenly in the dungeon dawned:
The Resurrected One appeared to the shackled servant.
O Joseph brave and noble
Neither of the Resurrected One did you scandalize.
About the dead Christ, you to Pilate informed
And recognized and glorified the Resurrected One.
Let the land of Britain honorably glorify you,
You, for her, planted the first seed of salvation.
The Prologue from Ohrid: Lives of Saints by Saint Nikolai Velimirovič

***

Homily:
About Joseph of Arimathea
by Saint Nikolai Velimirovič

At that time Joseph of Arimathea, an honourable counsellor, which also waited for the Kingdom of God, came, and went in boldly unto Pilate, and craved the body of Jesus. There was another great man who had come from Arimathea, or Ramathain, on Mount Ephrem: the Prophet Samuel (1 Samuel 1:1 ).

This Joseph is mentioned by all four Evangelists, specifically in connection with the dead Lord’s burial. John calls him a disciple of Jesus secretly (19:38); Luke – a good man and a just (23:50), Matthew – a rich man (27:57). (The Evangelist does not call Joseph rich from vanity, to show that the Lord had rich men among His disciples, “but in order to show how it was that he was able to get Jesus’ body from Pilate. To a poor and unknown man, it would not have been possible to penetrate to Pilate, the representative of Roman power.”- Jerome: “Commentary on Matthew“.) He was noble in soul: he feared God and waited for the Kingdom of God. In addition to his outstanding spiritual traits, Joseph was also a rich man of good standing. Mark and Luke call him a counsellor. He was, then, one of the elders of the people, like Nicodemus. Also, like Nicodemus, he was a secret admirer and disciple of the Lord Jesus. But, even though these two men were secret followers of Christ’s teaching, they were nevertheless ready to lay themselves open to danger by standing together with Christ.

Nicodemus once asked the embittered Jewish leaders to their faces, when they were seeking an excuse to kill Christ: “Doth our law judge any man before it hear him?” (John 7:51).

Joseph of Arimathea laid himself open to even greater danger by taking thought for the Lord’s body when His known disciples had fled and dispersed, and when the Jewish wolves, having killed the Shepherd, could at any moment fall on the sheep. That what Joseph was doing was dangerous is indicated by the Evangelist by the word “boldly”. He needed, then, more than courage; he needed daring to go to Caesar’s representative and ask for the body of a crucified felon. But Joseph, as Nicephorus says, “in his greatness of soul, threw off his fear and shook off all subservience, showing himself to be a disciple of Jesus Christ”.
+ St. Nikolai Velimirovich, Homilies: Commentary on the Gospel Readings for Great Feasts and Sundays Throughout the Year, Volume 1, “22. The Second Sunday After Easter: The Gospel on the Myrhh-Bearing Women”

St Germanus the Bishop of Auxerre discerned a special divine purpose for St. Geneviève of Paris
https://iconandlight.wordpress.com/2016/07/30/st-germanus-the-bishop-of-auxerre-discerned-a-special-divine-purpose-for-st-genevieve-of-paris/

“Τον ήλιον κρύψαντα” (Seeing the sun hide its rays)

This hymn is a lament chanted from the perspective of Joseph of Arimathea, pleading with Pontius Pilate for the Body of Jesus. It is one of the most beautiful hymns of the Holy Week,Matins of Holy and Great Saturday.

To all the strangers of this world…

Plagal of First Tone

As the sun hid its very rays at the Savior’s death, and the curtain of the temple was rent in twain,Joseph of everlasting memory approached Pilate beseeching him in this manner;

Give me this stranger, who from infancy has been as a stranger,a sojourner in the world.

Give me this stranger, whon His own race has hated and delivered unto death as a stranger.

Give me this stranger, who in a strange manner is a stranger to death.

Give me this stranger, who has received the poor as guests.

Give me this stranger, whom the jews from envy estranged from the world.

Give me this stranger, that i may hide him in a tomb, for as a stranger He has no place to lay His head.

Give me this stranger, whose Mother seeing His dead body cries out:”O my Son and my God, I am sorely wounded within me and my heart is rent,seeing Thee as one dead:but in Thy Resurrection I take courage and magnify Thee”.Thus entreating Pilate with these words, noble Joseph receives the body of the Savior: and wrapping it with fear in a linen with myrrh, he places in a tomb Him Who bestows upon all  eternal life and great mercy.

Troparion of the Forefeast, Tone 1.

O Lord, save Thy people and bless Thine inheritance. Grant Thou unto Orthodox Christians victories over adversaries, and by Thy Cross preserve Thy people.

Troparion of St Eudocimus, Tone 4.

He who did call thee from earth unto heaven keepeth thy body unharmed after death, holy Eudocimus; for thou didst live a sober and holy life and didst not defile thy flesh; so with boldness intercede with Christ that we may be saved.

Για τα χρόνια της αποστασίας… να χαίρεσαι για το ότι έχεις ζήσει μέχρι αυτό τον καιρό, ο Θεός είναι ισχυρότερος από τον εχθρό, και δεν θα αφήσει ποτέ τους δούλους του χωρίς προστασία, και στην άγνοια. Μην φοβάσαι τις θλίψεις, πάντα θα υπάρχουν αληθινοί Χριστιανοί. Άγιος Ανατόλιος ο Νεώτερος (Ποτάποφ) της Όπτινα

Άγιοι Απόστολοι εκ των Εβδομήκοντα Σίλας επισκόπος Κορίνθου, Σιλουανός Θεσσαλονίκης, Επαινετός Καρθαγένης, Κρήσκης Καρχηδόνος και Ανδρόνικος επισκόπος Πανονίας (1ος αιων.)
Αγία Ιουλίττη εκ Καισαρείας (4ος αιων.)
Αγγελίνα Αρανίτ Κομνηνή – Μπράνκοβιτς, πριγκίπισσα της Σερβίας (1516), μητέρα του αγίου Μαξίμου της Ουγγροβλαχίας (18 Ιανουαρίου)
Όσιος στάρετς Ανατόλιος ο Νεώτερος (Ποτάποφ) της Όπτινα (1922)

Εορτάζουνι στις 30 Ιουλίου

O στάρετς Ανατόλιος, που ονομάστηκε «νεότερος» για να ξεχωρίζει από τον άλλο στάρετς Ανατόλιο, τον Ζερτσάλωφ, ήταν ένας από τους πιο συμπαθείς στάρετς της Όπτινα. Ξεχώριζε για το προορατικό του χάρισμα και την αγάπη του κι ήταν ο πρώτος ίσως από τους γέροντες πού δέχτηκε σχεδόν μαρτυρικό θάνατο. Στο πρόσωπο του στάρετς Ανατολίου μπορούσες να διακρίνεις κάτι από τη φρεσκάδα πού ‘χουν τ’ αγριολούλουδα, είχε πάντα μια νεανική διάθεση και μια ήρεμη χαρά.

Προφητική Επιστολή για τα χρόνια της αποστασίας του Αγίου Ανατολίου του Νεωτέρου της Όπτινα ( + 1927)

«… Όπως λέει ο Απόστολος (Β Τιμ. 3,1-6) λόγω της έλλειψης της ευσέβειας, στις Εκκλησίες θα εμφανιστούν αιρέσεις και σχίσματα, κι όπως προείπαν οι άγιοι Πατέρες, στους θρόνους των ιεραρχών και τα μοναστήρια θα υπάρχουν άνδρες αδόκιμοι και άπειροι στην πνευματική ζωή. Γι αυτό θα εξαπλωθούν παντού αιρέσεις και θα πλανήσουν πολλούς ανθρώπους.
Ο εχθρός του ανθρωπίνου γένους θα ενεργεί με πανουργία για να ελκύση στην αίρεση, αν είναι δυνατόν, και τους εκλεκτούς. Δεν θα ξεκινήσει κατ’ ευθείαν να απορρίπτει τα δόγματα περί της Αγίας Τριάδος, της Θεότητος του Ιησού Χριστού, και της παρθενίας της Θεοτόκου, αλλά θα ξεκινήσει ανεπαίσθητα να νοθεύει τις διδασκαλίες και τις παραδόσεις της Εκκλησίας και το πραγματικό τους πνεύμα, όπως παρεδόθηκαν σε μας από τους Αγίους Πατέρες εν Πνεύματι Αγίω.
Λίγοι θα αντιληφθούν αυτές τις πονηρίες του εχθρού, μόνον εκείνοι που είναι πολύ πεπειραμένοι στην πνευματική ζωή. Οι αιρετικοί θα αποκτήσουν ισχύ στην Εκκλησία, και θα τοποθετήσουν τους υπηρέτες τους παντού. Οι ευλαβείς θα καταφρονώνται. Αλλά ο Κύριος δεν θα αφήσει τους δούλους Του χωρίς προστασία, και στην άγνοια.

Ο Κύριος είπε: «από των καρπών αυτών επιγνώσεσθε αυτούς»(Ματθ 7,16.), ότι από τους καρπούς τους θα τους αναγνωρίσετε, και έτσι, από τους καρπούς τους καθώς και από τις ενέργειες των αιρετικών, προσπαθήστε να τους διακρίνετε από τους αληθινούς ποιμένες. Αυτοί είναι πνευματικοί κλέφτες, λεηλατούντες τη πνευματική ποίμνη, και θα εισέλθουν στο μαντρί (την Εκκλησία), σκαρφαλώνοντας με άλλο τρόπο, ‘’αναβαίνοντες αλλαχόθεν’’ (και όχι από την πύλην) χρησιμοποιώντας βία και καταπατώντας τους νόμους του Θεού. Ο Κύριος τους αποκαλεί ληστές (Ιωαν. 10,1). Πράγματι, το πρώτο έργο τους θα είναι η καταδίωξη των αληθινών ποιμένων, η φυλάκιση και η εξορία τους, διότι χωρίς αυτό θα είναι αδύνατο γι’ αυτούς να διαρπάσουν το ποίμνιο.

Γι’ αυτό το λόγο παιδί μου, όταν δεις την καταπάτηση της πατερικής παραδόσεως, και των θείων εντολών στην Εκκλησία, των εντολών που ορίσθηκαν από το Θεό, γνώριζε ότι οι αιρετικοί έχουν ήδη εμφανισθεί, αν και για κάποιο χρονικό διάστημα μπορεί να κρύβουν την ασέβειά τους, ή να στρεβλώνουν την αγία Πίστη ανεπαίσθητα, προκειμένου να επιτύχουν καλύτερα την εξαπάτηση και σαγήνευση των απείρων στα δίχτυα τους.
Ο διωγμός δεν θα στρέφεται μόνον εναντίον των ποιμένων, αλλά εναντίον όλων των δούλων του Θεού, διότι όλοι όσοι θα καθοδηγούνται από την αίρεση δεν θα υποφέρουν την ευσέβεια.
Να αναγνωρίζης αυτούς τους λύκους με ένδυμα προβάτου από τις υπερήφανες διαθέσεις τους και την σφοδρή αγάπη τους και δίψα για την εξουσία. Θα είναι συκοφάντες, προδότες, παντού ενσπείροντες έχθρα και κακοήθεια. Γι’ αυτό ο Κύριος είπε ότι οι καρποί τους θα τους κάνουν γνωστούς. Οι αληθινοί υπηρέτες του Θεού είναι ταπεινοί, αγαπούν τον συνάνθρωπό τους και είναι υπάκουοι στην Εκκλησία.
Οι Μοναστές θα ταλαιπωρηθούν υπερβολικά από τους αιρετικούς, και η μοναχική ζωή θα καταφρονηθεί. Τα Μοναστήρια θα αποδυναμωθούν, ο αριθμός των μοναχών θα μειωθεί, και αυτοί που θα παραμείνουν θα υποφέρουν από βία. Αυτοί που μισούν την μοναχική ζωή, έχοντας μόνο την εμφάνιση της ευσεβείας, θα αγωνίζονται να προσελκύσουν τους μοναχούς με το μέρος τους, υποσχόμενοι σ’ αυτούς προστασία και κοσμικά αγαθά (ανέσεις), και απειλώντας αυτούς που τους αντιτίθενται με εξορία.
Αυτές οι απειλές θα προκαλέσουν μεγάλη απόγνωση στους ολιγοψύχους, αλλά εσύ παιδί μου, να χαίρεσαι για το ότι έχεις ζήσει μέχρι αυτό τον καιρό, επειδή τότε οι πιστοί που δεν θα έχουν δείξει άλλες αρετές, θα λάβουν στεφάνους, μόνο επειδή θα έχουν μείνει σταθεροί στην πίστη, σύμφωνα με το λόγο του Κυρίου: Πας ουν όστις ομολογήσει εν εμοί έμπροσθεν των ανθρώπων, ομολογήσω κα’ γώ εν αυτώ έμπροσθεν του Πατρός μου του εν Ουρανοίς (Ματθ. ι-32).

Να φοβάσαι τον Κύριο παιδί μου. Να φοβάσαι μη χάσεις το στεφάνι που ετοιμάστηκε για σένα, να φοβάσαι μη ριχτείς από το Χριστό στο σκότος το εξώτερο και στα αιώνια βάσανα. Στάσου γενναίος στην πίστη, και αν είναι αναγκαίο, υπόμεινε διωγμούς και άλλες θλίψεις, διότι ο Κύριος θα είναι μαζί σου και οι άγιοι Μάρτυρες και οι Ομολογητές θα βλέπουν τον αγώνα σου με χαρά.
Αλλά αλλοίμονο στους μοναχούς εκείνες τις ημέρες που θα είναι δεμένοι με περιουσίες και πλούτη, οι οποίοι για την αγάπη της «ειρήνης» (άνεσης) θα είναι έτοιμοι να υποταχθούν στους αιρετικούς. Θα αποκοιμίζουν την συνείδησή τους, λέγοντας:
«Εμείς διατηρούμε και σώζουμε το Μοναστήρι και ο Κύριος θα μας συγχωρήσει».

Οι ταλαίπωροι και τυφλοί αυτοί δεν αντιλαμβάνονται καθόλου ότι μέσα από την αίρεση οι δαίμονες θα εισέλθουν στο Μοναστήρι, και κατόπιν δεν θα είναι ένα άγιο μοναστήρι, αλλά μόνο γυμνοί τοίχοι, από όπου η Χάρη θα έχει απομακρυνθεί.

Αλλά ο Θεός είναι ισχυρότερος από τον εχθρό, και δεν θα εγκαταλείψει ποτέ τους δούλους του. Πάντα θα υπάρχουν αληθινοί Χριστιανοί μέχρι τέλους του αιώνος τούτου, μόνο που θα προτιμούν να ζουν σε απομονωμένους και ερημικούς τόπους.
Να μην φοβάσαι τις θλίψεις, αλλά μάλλον να φοβάσαι την ολέθριο αίρεση, γιατί μας γυμνώνη από την θεία χάρη και μας χωρίζει από τον Χριστό. Αυτός είναι και ο λόγος γιά τον οποίο ο Κύριος μας έδωσε την εντολή να θεωρούμε τους αιρετικούς σαν Χριστοκαπήλους και ειδωλολάτρες. Και έτσι παιδί μου ενδυναμού με την χάρη του Ιησού Χριστού. Σπεύδε με χαρά να ομολογήσεις υπέρ της πίστεως και να υπομείνεις θλίψεις σαν καλός στρατιώτης του Κυρίου Ιησού Χριστού (Β’ Τιμ. β’, 1-3), ο οποίος είπε «γίνου πιστός άχρι θανάτου, και δώσω σοι τον στέφανον της ζωής» (Αποκ. β’, 10).
Εις Αυτόν συν τω Πατρί και τω Αγίω Πνεύματι ας είναι η δόξα, τιμή και κράτος εις αιώνας αιώνων. Αμήν. (Από το St. Anatoly of Optina “Last times and now” collection of writtings, Orthodox Life magazine Volume 43 – Issue No. 3, 1993)Είπε ο Αββάς Αντώνιος: « Έρχεται καιρός όπου οι άνθρωποι θα παραλογίζονται. Και αν δουν κάποιον να μη παραλογίζεται, θα ξεσηκωθούν εναντίον του, λέγοντας: «Συ είσαι παράλογος. Και αυτό θα συμβεί, γιατί δεν θα είναι όμοιός τους».

***

Γερόντισσα Νείλα της Ρωσίας
« Να μην φοβάστε τίποτα παιδιά μου, να μη φοβάστε γι’αυτά που θα συμβούν ή μπορεί να συμβούν ή πρέπει να συμβούν όπως προφήτεψαν οι άνθρωποι του Θεού. Ο Θεός είναι πιο δυνατός απ’όλους και απ’όλα. Στις δοκιμασίες θα μας δώσει βοήθεια και θα μας δώσει δύναμη να υπομείνουμε. Μας ζητάει μόνο να υπακούμε το άγιο θέλημά Του. Προσευχηθείτε στην Προστάτιδά μας και δεν θα μας αφήσει»

***

Άγιος Νήφων Επίσκοπος Κωνσταντιανής:

«Μέχρι συντελείας του αιώνος, παιδί μου, δεν θα εκλείψουν οι προφήτες Κυρίου του Θεού, καθώς ποτέ δεν θα λείψουν και οι εργάτες του σατανά.

Στις έσχατες όμως ημέρες, όσοι θα δουλέψουν αληθινά στο Χριστό, θα κρύψουν έξυπνα τους εαυτούς τους από τους ανθρώπους.

Και αν δεν κάνουν σημεία και τέρατα όπως σήμερα, θα βαδίζουν πάντα στο δύσκολο δρόμο με κάθε ταπείνωση.
Αυτοί θα βρεθούν στη Βασιλεία του Θεού μεγαλύτεροι από τους σημειοφόρους πατέρες. Διότι στην εποχή τους δεν θα υπάρχει κανείς που να τον βλέπουν να κάνει σημεία θαυμαστά, ώστε να αναζωπυρώνεται το φρόνημά τους για να προχωρούν σε πνευματικούς αγώνες. Διότι όσοι θα κατέχουν τους ιερατικούς θρόνους σε όλον τον κόσμο, θα είναι εντελώς ακατάλληλοι, και δεν θα έχουν ιδέα από αρετή.
Αλλά και οι ηγέτες των μοναχών θα είναι όμοιοι. Θα έχουν καταβληθεί από τη γαστριμαργία και την κενοδοξία, ώστε θα αποτελούν μάλλον σκάνδαλο για τους ανθρώπους και όχι υπογραμμό. Για αυτό θα παραμεληθεί η αρετή. Θα βασιλεύει παντού η φιλαργυρία. Αλλοίμονο όμως στους μοναχούς που θα ευπορούν σε χρυσάφι. Διότι αυτοί θα είναι όνειδος στα μάτια του Κυρίου και δεν πρόκειται να δουν Θεού πρόσωπο.
Μοναχοί και λαϊκοί θα τοκίζουν τα χρήματά τους. Δεν θα προτιμούν να τους τα πολλαπλασιάζει ο Θεός με την ελεημοσύνη στους φτωχούς. Για αυτό και, αν δεν απομακρυνθούν από αυτή την πλεονεξία, θα καταποντιστούν στον τάρταρο.
Τότε, λοιπόν, καθώς είπα και προηγουμένως, από άγνοια θα πλανηθούν οι πιο πολλοί στο χάος της πλατείας και ευρύχωρης οδού της απωλείας». (Απόσπασμα από το βιβλίο: «Ένας Ασκητής Επίσκοπος» από ανέκδοτο χειρόγραφο του 1334, Εκδόσεις <Αστήρ> σελ. 177).

***

Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης
Σκορπούμε αθεΐα, όταν δεν ζούμε σύμφωνα με το Ευαγγέλιο.

Η Ορθόδοξη Εκκλησία μας δεν έχει καμμία έλλειψη. Η μόνη έλλειψη που παρουσιάζεται, είναι από μας τους ίδιους, όταν δεν αντιπροσωπεύουμε σωστά την Εκκλησία, από τον πιο μεγάλο στην ιεραρχία μέχρι τον απλό πιστό. Μπορεί να είναι λίγοι οι εκλεκτοί, όμως αυτό δεν είναι ανησυχητικό. Η Εκκλησία είναι Εκκλησιά του Χριστού και Αυτός την κυβερνάει. Δεν είναι Ναός που κτίζεται με πέτρες, άμμο και ασβέστη από ευσεβείς και καταστρέφεται με φωτιά βαρβάρων, αλλά είναι ο ίδιος ο Χριστός• «καί ο πεσών επί τον λίθον τούτον συνθλασθήσεται• έφ΄ όν δ΄ αν πέση, λικμήσει αυτόν» .
Ο Χριστός ανέχεται σήμερα μία κατάσταση. Ανέχεται και ενεργεί η θεία Χάρις για χάρη του λαού. Μία μπόρα είναι• θα ξεκαθαρίσουν τα πράγματα• δεν θα σταθούν.

Είδες που αναφέρει στο Ευαγγέλιο: «Λυχνάρι μισοσβησμένο δεν θα το φυσήξω. Καλάμι ραγισμένο δεν θα το αγγίξω»[1]; Αυτό το είπε ο Χριστός, για να είμαστε αναπολόγητοι την ημέρα της Κρίσεως. Βλέπεις, όταν το λυχνάρι δεν έχη άλλο λάδι στην κούπα και μείνη μόνο λίγο λάδι στο φιτίλι, θα σβήση μετά από λίγο, έστω και αν το φιτίλι πάη μία επάνω μία κάτω. Είναι σαν τον ετοιμοθάνατο που έχει τις τελευταίες αναλαμπές. Ο Χριστός όμως δεν θέλει να το φυσήξη και να το σβήση, γιατί μετά θα πή: «Εγώ θα έκαιγα, αλλά με φύσηξες και έσβησα!». Τί σε φύσηξα; Η κούπα δεν είχε καθόλου λάδι! Ούτε το ραγισμένο καλάμι θέλει να το αγγίξη, γιατί μετά, αν σπάση, θα πή: «Με άγγιξες και έσπασα!». Μά αφού ήσουν ραγισμένο και θα έσπαζες, τί μου λές ότι σε άγγιξα και έσπασες;

Εμείς οι μοναχοί, αλλά και οι κληρικοί, σκορπούμε αθεΐα, όταν δεν ζούμε σύμφωνα με το Ευαγγέλιο. Ο κόσμος έχει ανάγκη από τις αρετές μας όχι από τα χάλια μας. Ιδίως το παράδειγμα των μοναχών στους κοσμικούς είναι πολύ μεγάλο πράγμα! Οι κοσμικοί αφορμή ζητούν, για να δικαιολογήσουν τις αμαρτίες τους. Γι’ αυτό θέλει πολλή προσοχή. Βλέπεις, εμείς δεν μπορούμε να πούμε αυτό που λέει ο Χριστός, «τίς ελέγχει με περί αμαρτίας;»[2] αλλά «τίς ελέγχει με περί σκανδάλου», αυτό πρέπει να μπορούμε να το πούμε. Ο Χριστός το είπε εκείνο, γιατί ήταν τέλειος Θεός και τέλειος άνθρωπος. Εμείς είμαστε άνθρωποι. Έχουμε ατέλειες, έχουμε πτώσεις, τέλος πάντων, αλλά δεν κάνει να γινώμαστε αιτία να σκανδαλίζεται ο άλλος.

Αν όμως φταίη ένας δεσπότης, ένας παπάς, ένας καλόγερος, δεν φταίει ο Χριστός. Αλλά οι άνθρωποι δεν πάνε ως εκεί. «Αντιπρόσωπος του Χριστού δεν είναι;», λένε. Ναί, αλλά αναπαύεται ο Χριστός με αυτόν τον αντιπρόσωπο; Ή δεν σκέφτονται τί τον περιμένει αυτόν τον αντιπρόσωπο στην άλλη ζωή. Γι’ αυτό μερικοί που σκανδαλίζονται από μερικά γεγονότα καταλήγουν να μην πιστεύουν, γιατί δεν καταλαβαίνουν οι καημένοι ότι όπως, αν φταίη ένας χωροφύλακας, δεν φταίει το έθνος, έτσι κι αν φταίη ένας παπάς, δεν φταίει η Εκκλησία. Όσοι όμως σκανδαλίζονται, αλλά έχουν καλή διάθεση, καταλαβαίνουν, όταν τους εξηγήσης. Αυτοί έχουν και ελαφρυντικά, γιατί μπορεί να μην είχαν βοηθηθή και να έχουν άγνοια από μερικά πράγματα.

– Γέροντα, γιατί κανένας δεν παίρνει μία θέση με τόσα σκάνδαλα που γίνονται στην Εκκλησία;

– Στα εκκλησιαστικά θέματα όλες οι καταστάσεις δεν είναι να πάρης θέση. Μπορεί να ανέχεται κανείς μία κατάσταση κάνοντας υπομονή, έως ότου ο Θεός δείξη τί πρέπει να κάνη. Άλλο είναι να ανέχεται κανείς μία κατάσταση και άλλο να την αποδέχεται, ενώ δεν πρέπει. Ύστερα, σε τέτοιες περιπτώσεις, ό,τι έχει να πη κανείς να το πη με σεβασμό, ανδρίκια· όχι να βρίζη, να δημοσιεύη. Να το πη ιδιαιτέρως στο ίδιο το πρόσωπο στο οποίο αφορά το θέμα με πόνο, από αγάπη, για να προσέξη μερικά πράγματα. Δεν είναι ειλικρινής και ευθύς εκείνος που λέει κατά πρόσωπο την αλήθεια ούτε εκείνος που την δημοσιεύει, αλλά εκείνος που έχει αγάπη και αληθινή ζωή και μιλάει με διάκριση, όταν πρέπη, και λέει εκείνα που πρέπει στην πρέπουσα ώρα.

Εκείνοι που ελέγχουν με αδιακρισία έχουν πνευματική σκότιση και κακία και βλέπουν τους ανθρώπους δυστυχώς σαν κούτσουρα. Και ενώ τους πελεκάνε αλύπητα και υποφέρουν οι άνθρωποι, αυτοί χαίρονται για το τετραγώνισμα που τους κάνουν, για «τον κυβισμό»! Μόνο σε άνθρωπο που έχει δαιμόνιο αρχικό δικαιολογείται να θεατρίζη τους ανθρώπους μπροστά στο κόσμο, να τους λέη το παρελθόν τους (σε όσους βέβαια έχει δικαιώματα το δαιμόνιο), για να κλονίζη αδύνατες ψυχές. Το ακάθαρτο πνεύμα, φυσικά, δεν βγάζει στην φόρα τις αρετές των ανθρώπων αλλά τις αδυναμίες τους. Οι ελευθερωμένοι όμως άνθρωποι από τα πάθη τους, επειδή δεν έχουν κακία, το κακό το διορθώνουν με καλωσύνη. Αν δούν καμμιά φορά κάπου λίγη ακαθαρσία που δεν καθαρίζεται, την σκεπάζουν με καμμιά πλάκα, για να μην αηδιάση και ο άλλος που θα την δή. Ενώ εκείνοι που ξεσκαλίζουν σκουπίδια μοιάζουν με τις κότες…

Τώρα [3] ο διάβολος κάνει μουντζούρες πολλές και μπλέκει πολύ τα πράγματα, αλλά τελικά θα σπάση τα μούτρα του. Μετά από χρόνια θα λάμψουν οι δίκαιοι. Και λίγη αρετή να έχουν, εν τούτοις θα φαίνωνται, γιατί θα επικρατή πολύ σκοτάδι, και ο κόσμος θα στραφή προς αυτούς. Αυτοί που σήμερα κάνουν τα σκάνδαλα, αν ζουν τότε, θα ντρέπωνται.
[1].Βλ. Ησ. 42, 3 και Ματθ. 12, 20.
[2]. Βλ. Ιω. 8, 46.
[3]. Ειπώθηκε το 1974.
Αγίου Παϊσίου Αγιορείτου-Με πόνο και αγάπη για τον σύγχρονο άνθρωπο. Λόγοι Α΄- τέταρτο μέρος, Κεφάλαιο 2, Κλήρος και Εκκλησία, «Τις ελέγχει με περί σκανδάλου;», Σουρωτή Θεσσαλονίκης.

***

Είμαστε στο χείλος, όπως στα χρόνια του Νώε… Και θα κρατήσει λίγο, δεν μπορώ να σου πω πιο πολλά… θα το πίστευες αν σου έλεγα ότι ο πατριάρχης Αθηναγόρας ήτανε μασόνος;
Ούτε κι εγώ το πίστευα, μέχρι πού μου έδειξαν έγγραφα, τα οποία πιστοποιούσαν τούς βαθμούς του στη μασονία και τις αποδείξεις των συντάξεων πού έπαιρνε ως μασόνος. Δεν πρέπει να ξεσηκώνουμε επαναστάσεις, αλλά να υπηρετούμε την αλήθεια και να μην ενδίδουμε στο φρόνημα του κόσμου τούτου… Η ναΰς της Εκκλησίας δεν είναι ιδιοκτησία κανενός, ούτε του πάπα ούτε του πατριάρχη ούτε κανενός επισκόπου.

Κανείς δεν μπορεί να φιμώσει το Πνεύμα μέσα στην Εκκλησία ώστε αυτό να μη φωτίζει τους πιστούς. Θα πρέπει να υποφέρουμε πολύ. Αλλά η δοκιμασία θα είναι σύντομη και μετά δεν θα υπάρχει πια ούτε αθεΐα ούτε απιστία. Κι αυτό είναι μεγάλη παρηγοριά…

Στην Εκκλησία —και την Ορθόδοξη— και στο μοναχισμό ακόμα, έχει εισχωρήσει βαθιά το κοσμικό πνεύμα. Όμως η λογική δεν συμφωνεί με το Πνεύμα και το μυστήριο. Και στο Άγιο Όρος ανοίγουν καινούριους δρόμους• τώρα ασφαλτοστρώνουν τη διαδρομή Δάφνη-Καρυές. Ακόμα κι εδώ γύρω έχει πολύ θόρυβο από ηλεκτρικά πριόνια. Λένε πως εκμεταλλεύονται το δάσος για να κάνουν φιλανθρωπίες. Επιπλέον, υπάρχουν μοναχοί πού κάνουν ιεραποστολή ή αποκτούν αξιώματα. Μα τότε, γιατί έγινες μοναχός; Θα μπορούσες να γίνεις ιερέας ή να παντρευτείς… Η προσευχή είναι το πιο δυνατό όπλο απ’ όλα. Αν βοηθάω ή ελευθερώνω έναν φυλακισμένο, δεν κάνω και πολλά πράγματα. Η προσευχή τον σώζει όχι μόνο γι αυτήν τη ζωή, αλλά και για την αιώνια... Κοίτα, αν ένας μοναχός προσεύχεται αποκλειστικά και μόνο για τη σωτηρία της ψυχής του, με την πεποίθηση ότι είναι ο μεγαλύτερος αμαρτωλός και γι’ αυτό ανάξιος να προσευχηθεί για τούς άλλους, τότε ακόμα και ένα “Κύριε ελέησον” πού θα πει μέσα στην ταπείνωσή του για τον κόσμο, μπορεί να ισώσει ολόκληρη την ανθρωπότητα». (Οδοιπορία στο Άγιο Όρος, Diletto Lorenzo, Εκδόσεις Εστίας 2003)

***

Άγιος Σωφρόνιος του Εσσεξ

Σας προσκαλώ σε υπομονή, σε προσεκτική κατάσταση προσευχής με την ακατάπαυστη αναζήτηση του θελήματος του Θεού. Είθε να μας βοηθήσει ο Κύριος με το Πνεύμα το Άγιο να παραμείνουμε στο φως των εντολών Του. Και πάλι, προσκαλώντας σας σε όλα αυτά, θα σας παρακαλέσω να θυμάστε όλα τα θαύματα της Πρόνοιας του Θεού, η οποία μακροθύμησε απέναντι μας ως τώρα. Η εποχή μας είναι αβάσταχτη. Δεν είμαι αλάθητος, μπορεί να σφάλλω σε κάθε βήμα, και πράγματι σφάλλω. Ωστόσο, θα σας πω ότι μου έρχεται συχνά η σκέψη πως φτάσαμε σε «αποκαλυπτικούς καιρούς».

Θα ‘ρθει εποχή που θα κατασκευαστούν μηχανές οι οποίες θα ελέγχουν τον τρόπο σκέψης των ανθρώπων…
Εκείνη την εποχή μόνο όσοι κατέβασαν τον νου τους στην καρδιά θα μείνουν ανεπηρέαστοι από αυτή την δικτατορία…

Από το πρωΐ αρχίζει ο εγκλωβισμός των ανθρώπων των πόλεων, αλλά τώρα και των χωριών, στην κοσμική ζωή, που παρασύρει τον νου και τη φαντασία μας στην εξέλιξη των γεγονότων και τα αισθήματά μας στη συμμετοχή σε αυτά.
Πώς λοιπόν με τους όρους αυτούς να αναχθούμε σ’ εκείνη την ησυχία του νου και την ηρεμία της καρδιάς, που είναι πράγματα τόσο απαραίτητα για την προσευχή; Να το ερώτημα…
Η λειτουργική προσευχή με τη συχνή θεία μετάληψη αποτελεί το πλήρωμα…

Μην ανησυχείς για την ανικανότητά σου να συγκεντρωθείς, όταν στέκεσαι στην προσευχή. Κράτησε πριν απ’ όλα τη μνήμη του Θεού και την ειρήνη της καρδιάς. Για να βρεις τον σωστό δρόμο, είναι καλύτερο απ’ όλα να το ζητήσεις από τον ίδιο τον Θεό στην προσευχή.

Μετά τη μπόρα τη δαιμονική θά ‘ρθει η λιακάδα η Θεϊκή.

Βρισκόμαστε εν μέσω της διαμονικής μπόρας.
Ο Θεός να δώσει δύναμη κι υπομονή στον καθένα να αντέξουμε ως την ΛΙΑΚΑΔΑ ΤΗΝ ΘΕΪΚΗ!
Και θα δώσει!Απολυτίκιον της Αγίας Σκέπης Ήχος α’. Της ερήμου πολίτης.

Της Σκέπης σου Παρθένε, αvuμνούμεν τας χαρίτας, ην ως φωτοφόρον νεφέλην, εφαπλοίς υπέρ έννοιαν, και σκέπεις τον λαόν σου νοερώς, εκ πάσης των εχθρών επιβουλής. Σε γαρ σκέπην και προστάτιν και βοηθόν, κεκτήμεθα βοώντές σοι· Δόξα τοις μεγαλείοις σου Αγνή, δόξα τη θεία Σκέπη σου, δόξα τη προς ημάς σου, προμηθεία Άχραντε.

Απολυτίκιον της Παναγίας της Τριχερούσας Ήχος δ´. Ταχύ προκατάλαβε.

Ταχείαν βοήθειαν, εν πειρασμοίς χαλεποίς, προσπίπτοντες Άχραντε, τη ση θερμή αρωγή, ευρίσκοντες πάντοτε, ύμνον ευχαριστίας, σοι προσάδομεν πόθω, πίστει παρεστηκότες, τη σεπτή σου Εικόνι, Παρθένε Τριχερούσα, ημών καταφύγιον.

Απολυτίκιον της Παναγίας της Ελευθερωτρίας. Ήχος α΄.

Εικόνα σου αγίαν, Ελευθερώτριαν Άχραντε, νυν πανευλαβώς προσκυνούντες, γεραίρομεν, Παρθένε· επέστη γαρ σκέπη προς ημάς, βραβεύουσα θαυμάτων προχοήν. Εκ παντοίων κινδύνων, και νόσων ημάς απαλλάττουσα ευχαρίστως βοώμεν. Δόξα τω Σε δοξάσαντι Θεώ, δόξα τω Σε μεγαλύναντι, δόξα τω ελευθερώσαντι ημάς διά του τόκου σου.

Απολυτίκιον Παναγίας Γοργοεπηκόου Ήχος α’. Της ερήμου πολίτης

Ως θεόβρυτον κρήνη των αΰλων χαρίτων σου την θαυματουργόν Σου εικόνα Θεοτόκε πλουτίσαντες εκ ταύτης των θαυμάτων τας ροάς αντλούμε δαψιλώς ως εξ Εδέμ συ γαρ Γοργουπήκοος βοηθός πέλεις των εκβοώντων σοι Δόξα τοις σοις χαρίσμασιν Αγνή, δόξα τη παρθενία Σου, δόξα τη προς ημάς Σου ανεκφράστω προνοία Άχραντε.

Ήχος α΄. Πανεύφημοι Μάρτυρες.

Επίφανον άνωθεν ημίν, ως πρόμαχος κράτιστος, φρουρών φυλάττων λυτρούμενος εκ πάσης θλίψεως· στήσον των πολέμων το δεινόν κλυδώνιον, την πίστιν την ορθόδοξον κράτυνον, ειρήνην δώρησαι ταις ψυχαίς ημών δεόμεθα, σαις πρεσβείαις Παΐσιε Όσιε.

For the Christians in the last times,… Do not fear troubles, the Lord will stand by you…… God is more powerful than devil, and will never abandon His servants. There will always be true Christians… St. Anatoly II the Younger of Optina

Kazan’ Icon of the Mother of God of Sitka in Alaska
Apostles Silas and Silvanus (Silouan) of the Seventy and those with them: Crescens, Epenetus, and Andronicus;
Saint Angelina, princess of Serbia
St. Anatolius II (Potapov) “the Younger”of Optina Hermitage, the Confessor (1855-1922).

Commemorated on July 30

After the demonic storm, God’s sunshine will appear.
St. Paisios of the Holy Mountain

Elder Anatoly had a gift of prophesy, and clearly understood the impending trials that Christians would have to face in the last times, the era of the apocalypse, due to “poverty in piety” and a lack of true hierarchs. These instructions bespeak his tremendous love and concern for the faithful that will have to endure such hard times, which may already be upon us.

A Prophesy of Future Lawlessness,
St. Anatoly II the Younger of Optina

My child, know that in the last days hard times will come, as the Apostle says, behold due to poverty in piety, in churches the heresies and schisms will appear”, and as the Holy Fathers foretold, than on the thrones of hierarchs and in monasteries, there will be no men tested and experienced in the spiritual life. Wherefore, heresies will spread everywhere and deceive many. The enemy of the human kind will act skillfully, if possible, leading the chosen ones to heresy. He will not begin by discarding the dogmas on the Holy Trinity, divinity of Jesus Christ, on Theotokos, but will unnoticeably start to distort the Teachings of the Holy Fathers from the Holy Spirit – the Church teaching itself. Cunning of the enemy and his “tipics” will notice a very small number of those most experienced in spiritual life. Heretics will take over the Church, everywhere will appoint their servants, and the spirituality will be neglected. But the Lord will not leave His servants without protection, and in ignorance. He said “by the fruits you will recognize them”. And strive to distinguish them from real pastors; those spiritual thieves who are snatching the spiritual flock, do not enter through the door into the sheepfold, but cross in the other place” as the Lord said it, that is, they will enter in illegal way, with force(violence) destroying God’s order. The Lord calls them the criminals.

Truly, their real duty is persecution of true pastors, their imprisonment, for without that the spiritual flock may not become captured. Therefore, my son, when you see in the Church mocking of the Divine act, teaching of the Fathers, and God-established order, know that the heretics have already appeared, even though for some time they might hide their evil intensions, or will unnoticeably deform the divine faith, to better succeed by deceiving and tricking the inexperienced .

They will persecute not only the pastors, but also the servants of God, for the devil who is directing the heresy cannot bear living in Divine order. Like wolfs in sheep skin, they will be recognized by their vainglorious nature, love for lust, and lust for power – those will be betrayers causing hatred and malice everywhere; and therefore the Lord said that one will recognize them by their fruits. The true servants of God are – meek, brotherloving and obedient to the Church (order, traditions..).

At that time, monks will endure great pressures from heretics, and the monastic life will be mocked. The monastic families will be impoverished, the number of monks will reduce. The ones remaining, will endure violence.

These haters of the monastic life, who merely have the appearance of piety, will strive to draw monks on their side, promising them protection and worldly goods(comforts), but threatening with exile to those who do not submit. From these threats, the weak at heart will be very humiliated (tormented).
If you live to see that time, rejoice, for at that time the faithful, not possessing other virtues will receive wreaths merely for standing in faith, according to the Word of the Lord “everyone who confesses Me before men, I will confess before My Heavenly Father”.

Fear the Lord, my son!, dont lose the received wreath, not to be rejected by Christ into the utter darkness and eternal suffering.

Bravely stand in faith, and if needed joyfully endure persecutions and other troubles, for than the Lord will stand by you…and holy Martyrs and Confessors with joyfully watch at your struggle.

But, in these days, woe be to monks tied to possessions and riches, and who for the sake of love of comfort agree to subjugate themselves to the heretics. They will lull their conscience saying: we will save the monastery, and the Lord will forgive us.Unfortunate and blinded, they are not even thinking that through heresies and heretics, the devil will enter the monastery, and than it will no longer be a holy monastery, but bare walls from which Grace will depart from forever.

But God is more powerful than devil, and will never abandon His servants. There will always be true Christians, till the end of time, but they will choose lonely and deserted places. Do not fear troubles, but fear pernicious heresy, for it drives out Grace, and separates from Christ, wherefore Christ commanded consider the heretic as let him be unto thee as a heathen man and publican.
And so, strenghten yourself, my son, in the Grace of Christ Jesus. With joy hasten to the confession and enduring the suffering, like Jesus Christ’s good soldier who said: “Be faithful unto death, and I will give thee a crown of life ” (Rev.2:10).

To Him, with the Father and the Holy Spirit, honor and glory unto ages of ages. Amen

St. Anatoly of Optina “Last times and now” collection of writtings
Orthodox Life magazine Volume 43 – Issue No. 3, 1993
http://stvladimirs.ca/wordpress/instructions-by-st-anatoly-of-optina/

***

Prophecy of St. Nilus (d. circa AD 430)

After the year 1900, toward the middle of the 20th century, the people of that time will become unrecognizable. When the time for the Advent of the Antichrist approaches, people’s minds will grow cloudy from carnal passions, and dishonor and lawlessness will grow stronger. Then the world will become unrecognizable.

People’s appearances will change, and it will be impossible to distinguish men from women due to their shamelessness in dress and style of hair. These people will be cruel and will be like wild animals because of the temptations of the Antichrist. There will be no respect for parents and elders, love will disappear, and Christian pastors, bishops, and priests will become vain men, completely failing to distinguish the right-hand way from the left.

At that time the morals and traditions of Christians and of the Church will change. People will abandon modesty, and dissipation will reign. Falsehood and greed will attain great proportions, and woe to those who pile up treasures. Lust, adultery, homosexuality, secret deeds and murder will rule in society.

At that future time, due to the power of such great crimes and licentiousness, people will be deprived of the grace of the Holy Spirit, which they received in Holy Baptism and equally of remorse. The Churches of God will be deprived of God-fearing and pious pastors, and woe to the Christians remaining in the world at that time; they will completely lose their faith because they will lack the opportunity of seeing the light of knowledge from anyone at all. Then they will separate themselves out of the world in holy refuges in search of lightening their spiritual sufferings, but everywhere they will meet obstacles and constraints.

And all this will result from the fact that the Antichrist wants to be Lord over everything and become the ruler of the whole universe, and he will produce miracles and fantastic signs. He will also give depraved wisdom to an unhappy man so that he will discover a way by which one man can carry on a conversation with another from one end of the earth to the other.

At that time men will also fly through the air like birds and descend to the bottom of the sea like fish. And when they have achieved all this, these unhappy people will spend their lives in comfort without knowing, poor souls, that it is deceit of the Antichrist.

And, the impious one!—he will so complete science with vanity that it will go off the right path and lead people to lose faith in the existence of God in three hypostases. Then the All-good God will see the downfall of the human race and will shorten the days for the sake of those few who are being saved, because the enemy wants to lead even the chosen into temptation, if that is possible… then the sword of chastisement will suddenly appear and kill the perverter and his servants.

***

Saint Paisios of Mount Athos

I see that something is in the works, that something lies just around the corner, but it’s constantly being put off. Little delays all the time. Who’s creating the delays? God? Another month passes, then another couple of months! That’s how it all goes. But since we know what awaits us, let’s develop love in ourselves, to the degree that we can. That’s the main thing: for true brotherly love to exist between us. Kindness, love — that’s strength!

Something is in the works. We still haven’t understood properly either what’s going on, or the fact that we will die. I don’t know what will come of this. The situation is very complicated. The fate of the world depends on just a few people, but God is still putting on the brakes. We have to pray a lot, and with pain in our hearts, so that God will intervene: our times are very hard to understand. A lot of ash, rubbish, and indifference has accumulated, and a strong wind will be needed to blow it all away.

It’s frightening! The Tower of Babel is upon us! Divine intervention is needed: Great upheavals are happening. What a bedlam! The minds of whole nations are in confusion. But in spite of the ferment I feel a certain consolation inside, a certain confidence. God still dwells in a part of the Christians. God’s people, people of prayer, still remain, and God in his all-goodness still tolerates us and will put everything in order. Don’t be afraid! We’ve gone through many storms, and still haven’t perished. So should we be afraid of the storm which is now gathering? We’ll not perish this time either”

God loves us. In Man there’s a hidden power which comes out when necessary. The difficult years will be few. Just a lot of thunder.
Don’t get upset in the least, for God is above everything.

Today’s situation can be resisted only spiritually, not by worldly means. The storm will continue to rage a bit, will throw all the flotsam, everything unnecessary, onto the shore, and then the situation will become clearer.

…With God’s permission, a strong jolt will come our way. Difficult times lie ahead. We will be greatly tasted. We have to take this warning seriously and live spiritually. It is circumstances that are forcing us and will force us in the future, to labour spiritually. But we should try to do so by choice and joyfully rather than by necessity when various sorrows come upon us. Many Saints would plead to live in our times so that they would have the chance to struggle for Christ..

***

The Seal of the Antichrist Becomes a Reality

It’s possible that you’ll live through much which is described in the Book of Revelations. Much is coming to the surface, little by little. The situation is horrible. Madness has gone beyond all bounds. Apostasy is upon us, and now the only thing left is for the ‘son of perdition’ (2 Thess. 2:3) to come.
The world has turned into a madhouse. A great confusion will reign, in which each government will begin to do whatever comes into its head. We’ll see how the most unlikely, the most insane, events will happen. The only good thing is that these events will happen in very quick succession.

Ecumenism, common markets, a one-world government, a single made-to-order religion: such is the plan of these devils. The Zionists are already preparing their messiah. For them the false-messiah will be king, will rule here, on earth.
A great discord will arise. In this discord everyone will clamor for a king to save them. At that moment they’ll offer up their man, who’ll say: “I’m the Imam, I’m the fifth Buddha, I’m the Christ whom Christians are awaiting. I’m the one whom the Jehovah’s Witnesses have been waiting for. I’m the Jewish messiah.”

Difficult times are ahead. Great trials await us. Christians will suffer great persecutions. Meanwhile, it’s obvious that people don’t understand that we’re on the verge of the end times, that the seal of the Antichrist is becoming a reality. As if nothing’s happening. That’s why Holy Scripture says that even the chosen will be deceived.
The Zionists want to rule the earth. To achieve their ends they use black magic and satanism. They regard satan-worship as a means to gain the strength they need to carry out their plans. They want to rule the earth using satanic power. God is not something they take into account.

One sign that the fulfillment of prophecy is near will be the destruction of the Mosque of Omar in Jerusalem. They’ll destroy it in order to restore the Temple of Solomon which used to be on the same place. In the end the Jews will pronounce the Antichrist messiah in this rebuilt temple.
The rabbis know that the true Messiah has already come and that they crucified Him. They know this, and yet they are blinded by egoism and fanaticism.

***

How great is the devil’s hatred of mankind! How strong is the enemy’s desire to destroy us! And yet we forget with whom we are doing battle. If only you knew how many times the devil has already wound his tail around the earth, planning to destroy it! However, God does not allow him to do it, He ruins all his plans. God extracts benefit even from the evil which the devil attempts to do to us; God turns this evil into good.

Look: the merciful God never allows great trials to continue for more than three generations. He always leaves some good stock available. Prior to the Babylonian captivity the Israelis concealed the fire from their last offering to God in an empty well, in order to afterwards light the fire for new offerings. And, in fact, when they returned from captivity seventy years later, the fire used for the first offering to God was lit from the one they found in the well. In difficult times not everyone inclines towards evil. God keeps a good stock for future generations. The Communists held up for 75 years – exactly three generations. And the Zionists, despite going strong for so many years, at the end will not last even seven.

Troparion of Apostles — Tone 3

O holy apostles/ entreat the merciful God// that He grant to our souls remission of transgressions.

OUR LADY OF SITKA Troparion — Tone 4

Today, like the morning sun rising over us, / Your all-honored icon enlightens the world with rays of mercy / And our land reverently receives it / as a divine gift from on high, / Glorifying you, O Birthgiver of God, Our Lady of Sitka, / With joy magnifying Christ our God Who was born of you. / Pray to Him O Lady Mary, Queen and Theotokos / That all cities and lands be protected from our enemies, / And that they will be saved who in faith venerate your most pure icon / That has come to dwell with us, O Virgin Mother, / who shows us the way to Christ.

To the Martyrs; (Tone II):

The company of martyrs resisted the tyrants, saying: * ‘We are soldiers of the King of the powers on high; * though ye give us up to fire and torment, ** we shall not deny the power of the Trinity.’

Οσία Ματρώνα Ανεμνιάσεβσκαγια (του Ανεμνιάσεβο), φωνάξετε δυνατά τρεις φορές: «Ματρώνουσκα, βοήθησέ με!». Θα σας ακούσει και θα βοηθήσει.

Άγιος Καλλίνικος μάρτυς εκ Κιλικίας (250)
Αγία Θεοδότη η μάρτυς και τα τρία παιδιά της, συνεργάτις της Αγίας Αναστασίας της Φαρμακολύτριας (290)
Άγιος Ιωάννης ο στρατιώτης
Άγιοι Βενιαμίν και Βήριος
Άγιος Βασιλίσκος ο γέρων
Άγιος Ιωάννης ο στρατιώτης (361)
Θεοδόσιος Β’ ο Νέος ή Μικρός, ο Ευσεβής Βασιλιάς (450)
Ευστάθιος της Mtskheta, Γεωργίας (589)
Όσια Ματρώνα Ανεμνιάσεβσκαγια (του Ανεμνιάσεβο) (1864-1936)

Εορτάζουν στις 29 Ιουλίου

Η οσία Ματρώνα Ανεμνιάσεβσκαγια (του Ανεμνιάσεβο)

Η Ματρώνα Μπελιακόβα γεννήθηκε στις 6 Νοεμβρίου 1864 στο χωριό Ανεμνιάσεβο της περιφέριας του Κασίμοβ του νομού της Ριαζάν σε μια φτωχή πολύτεκνη οικογένεια. Ήταν το τέταρτο παιδί της οικογένειας. Όταν η Ματρώνα έγινε επτά χρονών, πέρασε ευλογιά. Μετά απ’ αυτήν την αρρώστια το κορίτσι έχασε την όρασή της. Οι γονείς Γρηγόριος και Ευδοκία από τη συνεχή φτώχεια και τη σκληρή δουλειά, σκληρύνθηκαν και οι καρδιές τους κι έδερναν συχνά την τυφλή τους κόρη. Ο πατέρας μεθούσε όλο και πιο συχνά. Μετά από αυτά τα σκληρά κτυπήματα το κοριτσάκι έχασε και την ικανότητα να κουνιέται.

Από τα απομνημονεύματα της Οσίας Ματρώνας:

– Μια μέρα, όταν ήμουνα 10 χρονών, φρόντιζα ως συνήθως την μικρή μου αδερφή, και η μάνα έφυγε για το ποτάμι. Άθελά μου, μου έπεσε η αδερφούλα απ’ τα χέρια. Τρόμαξα πολύ και άρχισα να κλαίω. Εκείνη τη στιγμή γύρισε η μάνα. Με άρπαξε και άρχισε να με δέρνει. Με έδερνε, έδερνε, έδερνε ώστε με έπιασε αδυναμία και ξαφνικά είδα μπροστά μου την Παναγία. Το είπα στη μάνα μου, αυτή όμως άρχισε πάλι να με δέρνει ακόμα πιο δυνατά… η Παναγία ήρθε τρεις φορές.

Μετά απ’ αυτό με δυσκολία πήγα πίσω από τη σόμπα και έμεινα εκεί ξαπλωμένη ως το πρωί. Το πρωί με φωνάζουν να φάω κρέπες, εγώ όμως δεν μπορούσα να σηκωθώ: τα πόδια δεν κινιόντουσαν, τα χέρια ήταν σαν τσακισμένα και το σώμα πονούσε. Από εκείνη την ημέρα δεν μπορούσα να περπατάω πια, ούτε να κάθομαι, ήμουνα μόνο ξαπλωμένη…

Η μάρτυς έμεινε στο πατρικό της σπίτι μέχρι 17 χρονών. Όλο αυτό τον καιρό περνούσε με υπομονή τις θλίψεις και προσβολές, βρίσκοντας τη μόνη παρηγοριά στα αγαπημένα λόγια της Παναγίας και στην προσευχή. Οι κάτοικοι του χωριού Ανεμνιάσεβο τη συμπονούσαν κι έδειχναν μεγάλο σεβασμό σ’ αυτήν.

***

Μια φορά ένας χωριάτης ζήτησε τη βοήθεια από τη Ματρώνα:

– Ματριώσα, είσαι ξαπλωμένη εδώ και αρκετά χρόνια, λοιπόν ο Θεός πρέπει να είναι ευχαριστημένος μαζί σου. Η πλάτη μου πονάει και δεν μπορώ να πριονίζω. Άγγιξε την, ίσως να περάσει ο πόνος. Δεν ξέρω τι να κάνω, έκαμα θεραπεία, αλλά οι γιατροί δεν μπορούν να βοηθήσουν.

Η Ματρώνα ικανοποίησε την παράκλησή του και ο πόνος έφυγε.

Μετά απ’ αυτήν τη θαυμαστή ίαση το νέο για την εκλεκτή του Θεού μαθεύτηκε σ’όλη την περιοχή. Στην οσία Ματρώνα ερχόταν για να ζητήσουν τη βοήθειά της όχι μόνο οι συγχωριανοί της, αλλά και κάτοικοι άλλων χωριών. Ο καθένας έφερνε διάφορες δωρεές, αλλά ο πατέρας της έπαιρνε τα πάντα και τα ξόδευε για καπνό ή βότκα .

Όταν πέθαναν οι γονείς της, η Ματρώνα πέρασε πολλές θλίψεις από τα αδέρφια της. Κάποια στιγμή ο ευσεβής κι ευγενικός ανιψιός της, ο Ματθαίος, της πρότεινε να μείνει στο σπίτι του. Η όσια δέχτηκε με ευχαρίστηση. Στο σπίτι του ανιψιού της η οσία Ματρώνα είχε το δικό της μικρό δωματιάκι με ένα μικρό παιδικό κρεβατάκι. Αλλά αυτή η ανακούφιση δεν κράτησε πολύ. Τα παιδιά του Ματθαίου μεγάλωσαν και άρχισαν να ενοχλούνται με την παρουσία της, γιατί συγγενείς και οι χωρικοί άρχισαν να τους γελούν και να τους κοροϊδεύουν εξ’ αιτίας της.

Όταν ζούσε στο σπίτι των γονιών της, κάθε καλοκαίρι, όταν είχε πολύ ζέστη την έβαζαν συνήθως στην αυλή και έτσι έμεινε εκεί ως το χειμώνα. Και ποτέ δεν ζητούσε να την φέρουν  πίσω στην καλύβα όταν έρχονταν το κρύο.

Η Όσια Ματρώνα θυμόταν:

– Μια φορά τον Οκτώβρη ήμουνα ξαπλωμένη στην βεράντα. Τη νύχτα έβρεξε πολύ. Το νερό περνούσε τη στέγη και έτρεχε επάνω μου και έγινα μούσκεμα. Το πρωί έκανε παγωνιά και κρύωσα τόσο πολύ, που όλα τα ρούχα μου πάγωσαν.

Η Ματρώνα ήταν εμφανισιακά τόσο μικρή, που φαινόταν σαν 10 χρονών παιδί. Κανείς δεν ξέρει πώς προσευχόταν στον Θεό. Αλλα όλοι ήξεραν ότι γνώριζε από καρδιάς πολλές προσευχές και πολλούς ακαθιστους και εκκλησιαστικούς ύμνους.

Τουλάχιστον μία φορά το μήνα η όσια Ματρώνα καλούσε τον παπά της ενορίας και κοινωνούσε. Η ημέρα της Θείας Κοινωνίας ήταν για αυτήν η πιο χαρούμενη μέρα. Ο πνευματικός της ήταν ο Ιερέας Αλέξανδρος Ορλόφ, που αργότερα δοξάστηκε ως νέος μάρτυρας.

Είναι γνωστό, ότι η όσια Ματρώνα σταμάτησε να τρώει κρέας από την ηλικία των δεκαεπτά ετών.  Νήστευε όλες τις Δευτέρες, Τετάρτες και Παρασκευές. Δεν έτρωγε σχεδόν τίποτα κατά τη διάρκεια των νηστειών της Εκκλησίας, ή έτρωγε πολύ λίγο. 

Η όσια Ματρώνα σεβόταν πολύ την Ιερουσαλήμ, τα μοναστήρια Ντιβέεβο και Σαρώβ. Πάντα συμβούλευε τους ευσεβείς επισκέπτες της να πάνε στο Diveyevo και το Sarov. Θεωρούσε, ότι αυτά τα μέρη έχουν ιδιαίτερη την παρουσία της χάρης Θεού κι οι προσευχές τους εκεί θα απαντηθούν.

Γνώριζε πολλούς αγίους και ευσεβείς ανθρώπους, διασκορπισμένους σε όλη τη ρωσική γη, και ήταν σε ευλογημένη εσωτερική επικοινωνία μαζί τους, αν και δεν τους είχε είδε ποτέ ούτε είχε μιλήσει μαζί τους.

Η στάριτσα με τον εσωτερικό φωτισμό του Αγίου Πνεύματος έβλεπε όλες τις πνευματικές ανάγκες των ανθρώπων, που ερχόταν σ’ αυτήν. Τους κατεύθυνε, τους καθοδηγούσε. Τους αποκάλυπτε αμαρτίες και ελαττώματα, αλλά ταυτόχρονα ενθάρρυνε και παρηγορούσε τους ανθρώπους στις δύσκολες στιγμές της ζωής τους. Από τις προσευχές της οσίας Ματρώνας οι άνθρωποι γιατρευόταν από βαριές ασθένειες, από την μέθη, από δαιμονικές επήρειες, από ψυχικές και πνευματικές νόσους. 

Η ίαση της Άννας:

Η 19 χρονών Άννα, η οποία μπήκε στο κόμμα παρά τη θέληση των πιστών γονιών της, ξαφνικά παρέλυσαν ένα πόδι και ένα χέρι. Έξι εβδομάδες η κοπέλα ήταν ξαπλωμένη στο σπίτι της, ακίνητη. Οι γιατροί δεν μπορούσαν να τη βοηθήσουν. Η μάνα πήγε την κόρη της στη στάριτσα. Όταν η οσία Ματρώνα άλειψε την κοπέλα με λάδι από την καντήλα της, η Άννα άρχισε να γίνεται σιγά-σιγά καλά. Άρχισε να περπατάει, αλλά δεν έγινε εντελώς καλά. Η πλήρης θεραπεία ήλθε μόνο μετά από την επίσκεψη της στο μοναστήρι τού Ντιβέεβο, που πήγε μαζί με την μητέρα της με την ευλογία της στάριτσας. Στο Diveyevo, επισκέφτηκαν την οσία Μαρία Ιβάνοβνα και μπήκε στην πηγή του Αγίου Σεραφείμ. Ύστερα απ’αυτό η Άννα απέκτησε βαθιά πίστη στον Θεό.Από τα απομνημονεύματα του επισκόπου της Καλούγκα Στεφάνου:

– Τα χρόνια της δεκαετίας 30-40 με έκλεισαν στο στρατόπεδο συγκεντρώσεως. Εκείνα τα χρόνια ήμουνα γιατρός και μου ανάθεσαν στο στρατόπεδο τη διεύθυνση του ιατρείου. Οι περισσότεροι κρατούμενοι βρισκόταν σε τόσο δύσκολη κατάσταση, ώστε η καρδιά μου δεν άντεχε. Μερικούς απ’ αυτούς απελευθέρωνα από τη δουλειά και για να βοηθήσω κάπως τους πιο αδύναμους τους έστελνα στο νοσοκομείο.

Μια μέρα η νοσοκόμα, που δούλευε μαζί μου (και αυτή ήταν κρατούμενη στο στρατόπεδο συγκεντρώσεως) μου είπε:

– Γιατρέ, έχω μάθει, ότι σας κατάγγειλαν. Λένε, ότι είστε πολύ καλόψυχος σχετικά με τους κρατούμενους και απειλείστε με παράταση της παραμονής σας στο στρατόπεδο συγκεντρώσεως για άλλα 15 χρόνια.

Η νοσοκόμα ήταν σοβαρός άνθρωπος, πληροφορημένη για το τι γινόταν στο στρατόπεδο συγκεντρώσεως, γι΄ αυτό μόλις άκουσα αυτό που είπε, με έπιασε φόβος. Με καταδίκασαν 3 χρόνια, τα οποία κόντευαν να τελειώσουν, και ξαφνικά άλλα 15 χρόνια! Δεν κοιμήθηκα εκείνη τη νύχτα και όταν ήρθα στο ιατρείο το πρωί, η νοσοκόμα κούνησε το κεφάλι της με στεναχώρια, όταν είδε το πρόσωπό μου ξάγρυπνο και μαραζωμένο.

Μετά τη δουλειά η νοσοκόμα μου είπε διστακτικά:

– Γιατρέ, θέλω να σας δώσω μια συμβουλή, αλλά φοβάμαι, ότι θα με περιγελάσετε.

– Πείτε μου, της είπα.

– Στην πόλη, από την οποία προέρχομαι, μένει μια γυναίκα, που την λένε Ματρώνουσκα. Ο Θεός της έδωσε την ιδιαίτερη δύναμη της προσευχής. Αν αρχίζει να προσεύχεται για κάποιον, αυτός σώζεται. Πολλοί άνθρωποι απευθύνονται σ’ αυτήν, δεν αρνιέται τη βοήθεια σε κανέναν, να την παρακαλέσετε και εσείς.

Γέλασα θλιμμένα.

– Μέχρι να φτάσει το γράμμα μου σ’ αυτήν, θα προλάβουν να με καταδικάσουν για 15 χρόνια.

– Δεν χρειάζεται να της γράψετε, να την φωνάξετε μόνο…, είπε η νοσοκόμα ντροπαλά.

– Να την φωνάξω; Από δω; Μα μένει σε απόσταση εκατό χιλιομέτρων από μας!

– Το ήξερα, ότι θα με περιγελάσετε. Αυτή ακούει όμως από παντού, και εσάς θα σας ακούσει. Μπορείτε να κάνετε έτσι: το βράδυ, όταν θα βγείτε για βόλτα, να μείνετε λίγο πίσω από τους άλλους και να φωνάξετε δυνατά τρεις φορές: «Ματρώνουσκα, βοήθησέ με, έπαθα συμφορά!». Θα σας ακούσει και θα βοηθήσει.

Όλα αυτά μου φαινόταν περίεργα, και όμως όταν βγήκαμε για βραδινή βόλτα, έκανα έτσι, όπως μου είπε η βοηθός μου.

Πέρασε μια μέρα, μια βδομάδα, ένας μήνας. Κανένας δεν με καλούσε. Εν τω μεταξύ ανάμεσα στη διοίκηση του στρατοπέδου συγκεντρώσεως έγιναν αλλαγές: έναν απόλυσαν, κι άλλον διόρισαν σε άλλο στρατόπεδο.

Πέρασε ακόμα μισός χρόνος και ήρθε η μέρα της απελευθέρωσής μου. Παίρνοντας τα έγγραφα από το φρουραρχείο, τους παρακάλεσα να μου γράψουν το διορισμό σ’ αυτήν την πόλη, που έμεινε η Ματρώνουσκα, διότι έδωσα υπόσχεση πριν ζητήσω τη βοήθειά της, αν θα με βοηθήσει, θα λέω γι’ αυτήν έναν καλό λόγο κάθε μέρα όταν προσεύχομαι, και όταν θα βγω από το στρατόπεδο συγκεντρώσεως, το πρώτο που θα κάνω είναι να πάω σ’ αυτήν να την ευχαριστήσω.

Βάζοντας τα έγγραφα στην τσέπη μου, άκουσα, ότι δύο νέοι που απελευθερώθηκαν μαζί μου πήγαιναν σ’ εκείνη την πόλη. Πήγα μαζί τους.

Στο δρόμο άρχισα να τους ρωτάω αν γνωρίζουν τη Ματρώνουσκα.

– Την γνωρίζουμε πολύ καλά. Όλοι την γνωρίζουν στην πόλη και σ’ όλη την περιοχή. Θα μπορούσαμε να σας πάμε σ’ αυτήν, αλλά δεν μένουμε στην πόλη, μένουμε στο χωριό και θέλουμε πολύ να φτάσουμε σπίτι πιο γρήγορα. Εσείς μπορείτε να κάνετε το εξής: όταν θα φτάσετε, ρωτήστε τον πρώτο άνθρωπο που θα δείτε, πού μένει η Ματρώνουσκα, και θα σας δείξει.

Μόλις έφτασα, έκανα έτσι όπως μου είπαν: ρώτησα το πρώτο αγόρι, που συνάντησα στο δρόμο.

– Να ακολουθήσετε αυτόν το δρόμο -μου είπε- μετά να στρίψετε δίπλα στο ταχυδρομείο στην πάροδο, εκεί στο τρίτο σπίτι αριστερά μένει η Ματρώνουσκα.

Πλησίασα το σπίτι της με ανησυχία και μόλις ήθελα να χτυπήσω την πόρτα, πρόσεξα ότι δεν ήταν κλειδωμένη και την άνοιξα. Εβρισκόμενος στο κατώφλι, κοίταξα μέσα στο δωμάτιο, που ήταν σχεδόν άδειο. Στη μέση στεκόταν ένα τραπέζι και πάνω στο τραπέζι υπήρχε ένα σχετικά μεγάλο κιβώτιο.

– Μπορώ να μπω; ρώτησα δυνατά.

– Μπες, Σεργιούλη, ακούστηκε μια φωνή από το κιβώτιο.

Τρόμαξα από το αναπάντεχο και πήγα αναποφάσιστα στη φωνή. Όταν κοίταξα μέσα στο κιβώτιο, είδα εκεί μια μικρή τυφλή γυναίκα, που ήταν ξαπλωμένη ακίνητη. Το πρόσωπό της ήταν πολύ φωτεινό και τρυφερό. Την χαιρέτησα και ρώτησα:

– Από πού ξέρετε το όνομά μου;

– Πώς μπορώ να μην το ξέρω! ήχησε η αδύναμη, αλλά πολύ καθαρή φωνή της. Με φώναξες και προσευχόμουνα για σένα, γι’ αυτό το ξέρω. Κάθισε να σε φιλοξενήσω!

Πολλές ώρες πέρασα στη Ματρώνουσκα. Μου είπε, όταν ήταν μικρή, αρρώστησε βαριά και μετά απ’ αυτήν την αρρώστια σταμάτησε να μεγαλώνει και να κουνιέται. Η οικογένειά της ήταν φτωχή. Η μητέρα της πηγαίνοντας για δουλειά την έβαζε στο κιβώτιο και έτσι την άφηνε στην εκκλησία ως αργά το βράδυ. Βρίσκοντας στο κιβώτιο το κορίτσι άκουγε όλες τις ακολουθίες της εκκλησίας και τα Θεία Κηρύγματα. Οι ενορίτες λυπόνταν το κορίτσι και της έφερναν πότε ένα νόστιμο κομμάτι φαγητού, πότε κάτι απ’ τα ρούχα. Κάποιοι απλά την χάιδευαν ή την έβαζαν πιο άνετα. Ο παπάς και αυτός λυπόταν το κοριτσάκι και ασχολιόταν μαζί της. Έτσι μεγάλωνε σε ατμόσφαιρα μεγάλης πνευματικότητας και προσευχής.

Μετά μιλούσαμε με τη Ματρώνουσκα για το σκοπό της ζωής, για την πίστη, για τον Θεό. Ακούγοντάς την, έμενα κατάπληκτος από τις σοφές της γνώμες, από τις γνώσεις για τους Άγιους Πατέρες, από την εκβάθυνσή της και τελικά κατάλαβα, ότι μπροστά μου δεν είναι μια απλή άρρωστη γυναίκα, αλλά ένας μεγάλος άνθρωπος μπροστά στον Θεό.

Για τον εαυτό της η Ματρώνουσκα είπε, ότι σύντομα θα την πάνε στη Μόσχα και με παρακάλεσε:
– Όταν θα έρθει ο καιρός που θα βρεθείς μπροστά στην Αγία Τράπεζα, λέγε έναν καλό λόγο και για μένα.
Δεν ήθελα να φύγω από τη Ματρώνουσκα και έδωσα υπόσχεση στον εαυτό μου, ότι θα την επισκεφτώ ξανά όσο πιο γρήγορα γίνεται, αλλά δεν έτυχε να την ξαναδώ. Σε λίγο καιρό την πήγαν στη Μόσχα και την έβαλαν φυλακή, όπου πέθανε. Ήταν πάνω από 70 χρονών.

***

Στη Μόσχα η οσία Ματρώνα έμεινε σχεδόν ένα χρόνο.
Πιθανόν την έκλεισαν στη φυλακή Μπουτίρσκαγια. Όμως έμεινε εκεί λίγο καιρό, επειδή έγινε «αντικείμενο λατρείας» όλων των φυλακισμένων χωρίς εξαίρεση, οι οποίοι άρχισαν να προσεύχονται και να ψάλλουν ακάθιστους. Έπρεπε να την βάλουν κάπου. Φοβόταν να την σκοτώσουν, ούτε ήθελαν να την στείλουν στο στρατόπεδο.

Υπάρχει και μια άλλη εκδοχή. Η μητέρα του ανακριτή, ο οποίος ασχολιόταν με την υπόθεση της οσίας Ματρώνας, ήταν απελπιστικά άρρωστη. Η Ματρώνα την ιάτρεψε και ο ανακριτής κατάφερε να ελευθερώσει την Ματρώνα ως άρρωστη. Την έβαλε σ’ ένα γηροκομείο για ανάπηρους και χρόνια ασθενείς.

Υπάρχουν τα αποδεικτικά στοιχεία, ότι η οσία Ματρώνα πέθανε από καρδιακή ανεπάρκεια στις 16/29 Ιουλίου το 1936 στο γηροκομείο για τους χρόνια ασθενείς του Ράντιτσεφ στη Μόσχα, δίπλα στην εκκλησία της Γεννήσεως της Υπεραγίας Θεοτόκου στο Βλαντικινό.
Η Αγία Ματρώνα αγιοκαταταχθηκε στην πόλη Κασίμοβ της επισκοπής Ριαζάν στις 9/22 Απριλίου το 1999. Η μνήμη της τιμάται στις 29 Ιουλίου και στις 9/22 Απριλίου [Παλαιό & Νέο Ημερολόγιο αντίστοιχα].

Απολυτίκιον  Ήχος πλ. δ’

Εν σοι Μήτερ, ακριβώς διεσώθη το κατ’ εικόνα· λαβούσα γαρ τον Σταυρόν, ηκολούθησας τω Χριστώ, και πράττουσα εδίδασκες, υπεροράν μεν σαρκός, παρέρχεται γαρ· επιμελείσθαι δε ψυχής, πράγματος αθανάτου· διό και μετά Αγγέλων συναγάλλεται, οσία Ματρώνα, το πνεύμα σου.

St. Matrona Fool-for-Christ, of Anemnyasevo

Martyr Callinicus of Gangra in Asia Minor (250).
Martyr Theodota and her three sons, in Bithynia (304).
The Nativity of St. Nicholas the Wonderworker from Myra in Lycia (3rd. c.)
Translation of Velikoretsky Icon of St. Nicholas the Wonderworker from Viatka to Moscow (1555).
St. Theodosius the Younger, emperor (450).
St. Lupus the Confessor, bishop of Troyes (479).
Martyr Michael (9th c.).
Martyr Eustathius of Mtskheta in Georgia (589) (Georgia).
Martyr Mamas in Darii.
St. Olaf, king of Norway (1030)
Venerable Romanus, abbot of Kirzhach (1392), disciple of St. Sergius of Radonezh.
Martyrs Benjamin and Berius of Constantinople
Martyr Basiliscus the Elder 
New Confessor Matrona Belyakova, Fool-for-Christ, of Anemnyasevo (1936).

Commemorated on July 29

Blessed Matrona of Anemnyasevo was glorified as a locally-venerated saint of the Ryazan Diocese in 1999. At the Jubilee Bishops’ Council, she was canonized among the New Martyrs and Confessors of Russia for Church-wide veneration. The podvig of her sanctity combines within itself both an example of extraordinary patience, fasting, and prayer, and an example of confession (the saint was arrested in 1936 and reposed in prison).

The biography of the ascetic was compiled during her lifetime by Fr. Nikolai Anatolievich Pravdolyubov and his brother Fr. Vladimir. For this handwritten book, its authors were arrested and condemned to many years in the camps. The author’s manuscript can be found today in the FSB archives of Archpriest Sergei Pravdolyubov, the rector of the Moscow Church of the Lifegiving Trinity in Troitsky-Golenischev.

With the blessing of His Holiness Patriarch Alexei of Moscow and All Rus’, the glorification of the holy Blessed Matrona of Anemnyasevo was celebrated in the city of Kasimov in the Ryazan Diocese on the Thursday of St. Thomas Week, April 9/22, by Archbishop Simon of Ryazan and Kasimov with a synaxis of the clergy of the Ryazan Diocese.

Here we present an abbreviated life of Blessed Matrona, based on the books of Frs. Nikolai and Vladimir Pravdolyubov, under the editorship of Archpriest Sergei Pravodlyubov. It’s interesting that two Blessed Matronas (of Moscow and Ryazan), who were not only contemporaries, but bore similar podvigs, were glorified at roughly the same time. It can be assumed that future historians will declare them to be one person, with the differences in details being only folktales…

Matrona Grigorievna Belyakova was born on November 6, 1864 in the village of Anemnyasevo in the Kasimov District of the Ryazan Governorate. Her parents Gregory and Evdokia were perhaps the poorest people in the village, somehow operating a peasant farm. By external appearances, they were frail and feeble people and seemed to be somehow underdeveloped. Her father drank a lot and was known as the village drunk. They had a large household: six daughters and two sons. Three sisters died in childhood; Matrona was the fourth child.

Matrona was a normal child until the age of seven; like all children her age, she went out and played with her peers and friends. For some reason, her parents took a disliking to her from earliest childhood. The child’s life was an unhappy one in her parents’ home, where she had to endure insults, abuse, and beatings more than any of her brothers or sisters; but even greater sufferings awaited the girl in the future.

At seven, Matrona got smallpox. She recovered from the illness but remained forever blind. Then her responsibility was to babysit her younger sisters and brothers. It was difficult for the blind girl to cope with this work. Once, the ten-year-old Matrona accidentally dropped her sister off the porch. Seeing this, her mother grabbed her and began to sorely beat her. At that moment, the Heavenly Queen appeared before the girl’s spiritual gaze. Matrona told her mother about it, but she continued beating her even stronger. The vision repeated three times. During the last vision, the Most Holy Theotokos gave Matrona a comforting note. Blessed Matrona never told anyone what this note was and what it contained.

The next morning, the crippled girl couldn’t get up from the stove. From that time, the life of a martyr, pinned down to the bed, began for Matrona. She forever lost the ability to walk or do anything and she didn’t get out of bed for the rest of her life.

Thus, Matrona laid in her parent’s house until she was seventeen, patiently enduring all sorts of sorrows and offenses, finding solace and joy only in prayer. Her fellow villagers knew about her anguished life and treated her with a sense of pious respect. People started going to see her from the time she was seventeen. The first to come to her for help was a peasant of her village, a sawyer by trade.

“Matrona,” he said, “you’ve already been lying there for several years—God must be pleased with you. My back hurts and I can’t saw. Touch my back, maybe it’ll pass. What can I do? I’ve been treated—doctors can’t help.”

Matrona fulfilled his request—the pain in his back stopped and he went back to work.

This peasant told one of his neighbors about his healing, and the neighbor said: “I’ll go see her too: We’ve been tortured by children, and the twelfth will be born soon; I’ll ask her to pray that the Lord would give us no more children.”

He went to see Matrona and asked her to pray. She prayed, and they had no more children.

From that time, more and more people began to go to Matrona with their needs, sorrows, and illnesses. In time, these visits took on the character of a true pilgrimage: Not only the inhabitants of the surrounding places, but also of distant, and sometimes the most distant places of Russia would go to Matrona. Moreover, they came in an endless stream by the dozens daily for more than fifty years, and sometimes by the hundreds.

When Matrona was lying at her parent’s place, and visitors would bring her various donations for her prayers, her father usually took all of it for tobacco or vodka, and it was difficult for her that the donations didn’t go towards a good cause. She loved to share everything with people, and, especially, with the poor, but under such circumstances, she was deprived of this chance.

After the death of her parents, Matrona had to endure many sorrows from her brother and sister, who looked at her only as a means of income. Her sister later seized the house built by those who revered the blessed one.

Matrona moved away from her sister to the home of her nephew Matthew Sergeevich, a kind and religious man. But here, affliction awaited Matrona from another angle. Matthew’s children had grown a little, and the villagers began to laugh at them and mock them. It was hard for these youngsters to endure such mockery. But it was especially difficult for Matrona. She was tormented and deeply grieved that these completely innocent people had to endure sometimes very heavy ridicule and insults because of her. This ridicule especially intensified in the revolutionary years in connection with the anti-religious movement.

Matrona usually lay in a small separate room of the peasant hut, in a small children’s cot, which was always covered with a curtain. In the summer, when it was stuffy in the hut, they usually took her out into the entrayway, and she lay there until winter. She herself never asked to be moved to the hut, and patiently endured the autumn cold and frost. Her relatives, except for her nephew, paid no attention to her and moved her into the hut only when they saw that it was no longer possible to lie in the entryway.

“Once,” Matrona recalls, “in October I was lying in the entryway and there was strong rain at night. Water poured on me through the roof, and I was soaked to the bone. By morning there was frost; I was terribly cold and my clothes were all icy. My sister saw it in the morning, took pity on me, and moved me into the hut, for which I was grateful to her.

Those coming to her in the autumn cold would often marvel at her patience and ask: “Matrona, aren’t you cold?”

“No, no, it’s warm,” she usually answered in such cases. “Look how hot I am,” and she would give her hand, and it was indeed hot.

By external appearances, Matrona was so small that she seemed like a ten-year-old child. Her dress, a gift from one of those who revered her, completely covered her, including her feet, at just three feet in length. Apparently, from the age of ten, from the time she lost the ability to walk, her body did not grow and remained forever as it was when she was a ten-year-old girl. She was able to roll from one side to the other, wiggle her arms, and grab small items. She spoke easily and freely and sang sacred hymns in a surprisingly clear and sonorous childlike voice.

No one knows how she prayed to God. It is known only that Matrona knew many prayers and many akathists and Church hymns by heart.

In conversation with her visitors, she would often read various prayers aloud that were relevant to the given situation. Sometimes she would read entire akathists; she read quickly and confidently in a loud voice. She sang Church hymns, perfectly maintaining the features of the voices and chants.

One of her amazed visitors asked how she, being blind, could know even entire akathists by heart, and Matrona answered that “a good man will come and read something, and I will remember it with God’s help.”

Matrona often communed of the Holy Mysteries of Christ, every month without fail. To this end, she would invite her spiritual father—the parish priest—to come, and the day on which she received the Holy Mysteries was the most joyous day for her. She had Unction five times throughout the course of her life.

Matrona especially strictly followed the fasts. She stopped eating meat from the age of seventeen. In addition to Wednesdays and Fridays, she kept the same fast on Monday. She ate almost nothing during the Church fasts, or ate very little. In addition to her podvigs of fasting and prayer, the blessed one, as has already been said, voluntarily endured the cold, and also sorted the rocks brought to her from various holy places by those who revered her.

Matrona greatly respected the clergy and always invariably treated every priest with deep reverence. But with the schismatic renovationists, in whatever rank they were, she was, on the contrary, very strict. She used to call one parish priest who transferred to the renovationists, “Our Peter.”

Matrona’s great zeal for Orthodoxy is demonstrated by one of her admirers, a resident of the city of Kasimov, Maria Ivanovna Putilina. Maria’s aunt died. The aunt’s son was the warden in the Kasimov Cathedral, and a renovationist[1] hierarch was serving in the cathedral at that time. The son, according to the desire of the deceased, wanted to carry her from her home to the cathedral and to the cemetery church. Another of her sons was in prison at the time. He appealed to the authorities to let him go say goodbye to his mother. They released him for three days on the condition that the renovationist bishop would bury her in the cathedral, to which her relatives agreed.

The Psalter for the deceased was read by the nuns. When they learned that the renovationist bishop would serve the funeral, they took the Psalter and left. The deceased’s son and Maria Ivanovna arrived by evening. The son asked Maria Ivanovna to read the Psalter. She began to read and read about an hour until the hierarch came to serve the Vigil. She immediately left and didn’t even see the bishop. She returned at night with a Nun Akilina, and they read the Psalter together all night until the removal of the body. Maria and Mother Akilina were not at the removal and they buried her without them.

Mother Akilina received a penance from her abbess. A week later, Maria went to see Matrona and told her everything. Matrona felt sorry for her aunt: “Well, it’s not her fault that they buried her like that.”

Three nuns from the St. Vladimir Hermitage were sitting with Matrona then, and she suddenly said to them: “Do you speak with Maria Ivanonvna?”

“We haven’t seen her for a long time—we would like to talk with her.”

“But she’s a renovationist!”

“My God, if you could only imagine,” said Maria Ivanovna, “how in one second they got up and walked away from me, into another room, and I was left alone! There was a dead silence. I can’t convey that state; it was terrible. I looked at the Crucifix and thought: ‘O, Lord! Everyone left me—don’t You leave me!’”

Maria wept bitterly. She prayed and repented in her soul, and wept for a long time. Finally, Matrona took pity on her: “Well, you’ve wept and repented before the Lord God; prepare yourself, take Communion, tell the priest everything at confession, and that’ll be that.”

“What should I have done, should I not have read at all?”

“You should not have read at all.”

“And will you accept me?”

“I will, since you have repented before God. And that’s all!”

With these words, Maria Ivanovna became happy and joyous, and the nuns again spoke with her as before.

Matrona especially loved nuns and virgins in general. She placed nuns above laity, forgave them everything, and was as a child with them.

“I don’t have the opportunity to be there, in a monastery,” she often said, expressing her regret to them.

“Nuns,” she would say, “will fall many times. They will fall but will still rise again. But in the world someone falls, and he has no time to get up. The world is full of temptations, everything is uncomfortable. We are all intemperate, and sometimes we cannot manage to not sin, and sometimes we will weep…

Of the holy places, Matrona had the greatest reverence for Jerusalem and the monasteries of Diveyevo and Sarov. She spoke of them with special affection and love. She always advised her pious visitors to go to Diveyevo and Sarov, considering them places of the special presence of the grace of God. And she rejoiced when they took her advice.

Never leaving her room, Matrona knew many holy and pious people, scattered across the face of the Russian land, and was in blessed inner communion with them, although she never saw them or spoke with them.

With her internal, spiritual vision, Matrona as if saw straight through every one of her visitors and gave all of them what was necessary or useful for them depending on their mood, their spiritual infirmities, and needs, and depending on the conditions and circumstances they had to live in.

Some of them she taught and instructed, others she denounced and revealed their sins and vices to, others she encouraged and consoled in the difficult circumstances of their lives, others she warned, pointing out the consequences of their wrong path, aspirations, and intentions, yet others she healed of diseases, and all of them together she tried to guide on the path of the true, God-pleasing Christian life. This explains the diversity of her relationships with her visitors. She received some extremely fondly, with joy and participation, as dear and close people. Others she chased away, which was very rare. This happened, as her visitors said, either when someone would come to her out of idle curiosity, or when it was necessary to correct the person. When such a person would leave Matrona, he would think about himself and realize his sins. If after that he would go see Matrona again, she would receive him with joy.

Healings from numerous serious ailments occurred by Blessed Matrona’s prayers, when even doctors didn’t believe in the possibility of recovery, having recently seen an unfavorable outcome. Those who resorted to the blessed one were healed from drunkenness and from the spiritual disease of demonic possession. Anna, a young girl of nineteen from the neighboring village joined the Party against the will of her parents—good and religious people. Soon after that, Anna’s arms and legs went numb. She lay at home motionless for six weeks—the doctors could not help her. Her mother took her by horse to Matrona, who anointed her with oil from her lampada, and Anna began to gradually recover and began to walk, but she did not completely recover. Two years later, Matrona blessed Anna to go to Sarov and Diveyevo. On the way to Sarov, Anna and her mother spent the night at the home of a pious woman who had a holy relic from Jerusalem. Then it was discovered that the girl was possessed by a demon—she feared the relic and screamed and ran away. In Diveyevo, having visited Blessed Maria Ivanovna and having bathed in St. Seraphim’s spring, Anna was healed. After this incident, Anna became deeply religious and greatly revered Matrona.Beginning with Great Lent 1933, Matrona significantly changed. If before she behaved very simply with everyone, pitying all, delving into the grief of every person, conversing long and eagerly, discussing all sorts of everyday affairs, then now the blessed one as if completely ceased to be interested in earthly life. She began to speak of earthly affairs only rarely and unwillingly, only in exceptional cases. But about the spiritual life, and even moreso about the future life, she was ready to speak both and night. She very eagerly and lovingly received people who came to her with questions of a spiritual nature.

“I am no longer Matrona,” she told one of those who revered her, “but Mardaria…” It is said that she was secretly tonsured into monasticism by the Sarov elders, but how accurate these conversations were, we cannot say.

In late June 1933, Matrona’s biographer visited her—the rector of the Kasimov-Kazan Monastery, Fr. Nikolai Pravodlyubov, with his matushka Pelagia Ivanovna. Matrona spoke long and eagerly with them. She talked a lot about the severity of life, about sufferings, amd about the need to endure everything that the Lord sends. In support of her words and thoughts, she brought forth texts from Sacred Scripture, facts and events from the lives of the saints, and she read prayers sent to her from Mt. Athos. Although she shied away from conversations about herself, answering only with general phrases, Fr. Nikolai and his matushka were very interested in it and asked her about herself.

***

The book Orthodox Miracles in the Twentieth Century describes a miraculous event that occurred around 1930 with Sergei Alexeevich Nikitin, the future bishop Stephen. He found himself in a concentration camp, and since he was a doctor, he was assigned to head the clinic. He was merciful to the prisoners, freeing many of them from work and sending them to the hospital. He was denounced for this, and they threatened to extend his term in the camp to fifteen years. One nurse from among the prisoners, familiar with Blessed Matrona, advised him to turn to her for help. At first it seemed strange to Sergei and similar to witchcraft: How could she hear someone from so great a distance. But all the same, while out on a walk, he whispered his request in the direction of the Ryazan Province.

Suddenly a change in the camp administration took place: One person was removed and another appointed. Three years later, having been released, Sergei Alexeevich headed straight for the Ryazan Province to look for Blessed Matrona. He asked the locals about Matrona and found her house in Anemnyasevo.

“Hello, Serezhenka,” Blessed Matrona said, calling this unknown man by name. “You’re the one who called me that time. Well, tell me, how’s life?”

Sergei told her about himself, and she foretold that he would be a bishop, and it came true.

***

About the final days and the repose of Blessed Matrona, this is what is known:

In the summer of 1935, a case was brought against “The Pravdolyubov priests[2] and the sick degenerate Matrona Belyakova” in Belkova. It arose from the denunciation from one resident of Kasimov against Fr. Nikolai Pravdolyubov in connection with the handwritten book gathered and written by him and his brother and prepared for printing. Ten people were arrested (although twelve were supposed to have been arrested). One woman died after receiving the summons demanding to appear in the NKVD Department of Kasimov. According to the list, Blessed Matrona also should have been arrested. All of those arrested were already sent to Ryazan and Moscow, but they were afraid to touch Matrona.

Finally, a collective farm meeting was held at which it was resolved to “remove” Matrona Grigorievna Belyakova as a “harmful element.” Of the villages 300 inhabitants, twenty-four activists signed. The village council produced a report in which she is directly and openly called a saint without any quotation marks or irony. “The given citizen is a harmful element in the village; by her holiness she strongly influences the dark masses… In light of this, the village council is suspending the process of collectivization.”

After sending the prisoners to Ryazan, a car was sent for Blessed Matrona. They drove up to her house in the morning, not concealing themselves. They went in. Suddenly they were gripped by fear and were afraid to approach her. The on-duty chairman of the village council approached, and, overcoming his fear, lifted Matronushka from her wooden bed. She screamed in a thin voice. The people froze. The chairman started carrying her out. In the doorway, he said: “Oh, how light you are!”

Matrona said: “And your children will be just as light.”

Several years later, the archpriest of the Holy Trinity Church in the village of Gus-Zhelezny, Fr. Seraphim, buried one of the sons of the then-chairman. He was very small. All of the chairman’s children stopped growing after the arrest of Blessed Matrona.

The car broke down twice on the way to Kasimov. One of them held Blessed Matrona in their arms while the car was being fixed. They quickly drove her from Kasimov to Ryazan and then to Moscow.

Several years later, the chairman who “seized” Blessed Matrona suffered a very painful death. It was in the summer. All of the windows were open because of the heat. He screamed so loudly from the pain that half the village could hear him. The people said: “It’s not easy as taking Matrona away!”

But he called for a priest and sincerely and fervently repented of his sins, and died in peace with the Church.

Only scant information is known about the Moscow period of Blessed Matrona’s life. She spent almost a year there. Presumably, she was held in Butyrka Prison,[3] but she was not there long because she became an object of veneration for nearly all of the prisoners, who began to sing akathists and pray. She should have been placed somewhere. They were afraid to kill her, and they didn’t want to send her to a camp because of the example of the rising number of convicts praying in prison.

According to other reports, the hopelessly ill mother of the investigator who led the case against Blessed Matrona was healed by her, and the investigator was able to release her as sick and dying. He placed her in a home for the elderly and crippled.

Official documents testify that Blessed Matrona died from heart failure on July 16/29, 1936 in the Radischev House of Chronicles in Moscow, not far from the Church of the Nativity of the Most Holy Theotokos in Vladykino. As there was a large Vladykino cemetery next to the House of Chronicles, partially preserved to this day, it can be supposed that Blessed Matrona was buried there at the old local cemetery.

In our days, as eighty years ago, St. Matrona of Anemnyasevo gives blessed help in answer to prayers. Archpriest Sergei Pravdolyubov, the rector of the Church of the Lifegiving Trinity in Troitsky-Golenischev, and many of his parishioners, testify to modern-day miracles by the prayers of St. Matrona:

The employees of the church Anatoly and Joanna had no children after eight years of marriage. They entreated St. Matrona for the gift of a child, and in answer to their prayer they had a daughter.

Parishioner Galina had serious problems with her feet. It was difficult for the elderly woman to go to the services, which grieved her greatly. She fervently prayed to the two blessed Matronas: of Anemnyasevo and of Moscow. In answer to her prayer, paper icons of them began to exude droplets of fragrant liquid. Many parishioners from Holy Trinity visited Galina’s apartment, venerated the myrrh-streaming icons of both the saints, and anointed themselves with the myrrh flowing from them. Galina felt markedly better and her feet stopped hurting.

The rector Fr. Sergei was driving along the Berezhkovsk Embankment when suddenly there was an accident. According to Fr. Sergei, he was saved from falling into the Moscow River only because he managed to instantly call upon the help of Blessed Matrona.

An elderly woman in Kasimov suffering from sciatica was grieved because she was unable to get up and go to the services. She fervently prayed to Blessed Matrona for help. Suddenly her entire body became warm, and when it passed, she felt healthy, and she got up and went to church.

Many candles are always burning before the revered icon of Blessed Matrona in the Church of the Lifegiving Trinity in Troitsky-Galenischev, such that it’s hard to find a free spot on the candle stand. The candle stand was the gift of one parishioner family that venerates St. Matrona. The faithful always order molebens to her, and many come from afar, having heard of the miracles of Blessed Matrona. There are too many stories of her blessed help to tell: with finding employment, and with family troubles, and with the upbringing of children.

[1] The Living, or “Renovationist” Church was a Soviet-supported church in 1922-1946, used to try to destroy the true Church.—Trans.
[2] A derogatory word for “priests” is used here—“попов” (popov).—Trans.
[3] A prison in the Tverskoy District of Moscow, where many political prisoners were held in Soviet times—Trans.
Prepared by Olga Kurova
Translated by Jesse Dominick
http://orthochristian.com/122743.html

Apolytikion of St. Matrona (Plagal of the Fourth Tone) Tone 8

In thee, O Mother, was preserved unimpaired that which is according to God ‘s image; for thou didst take up the Cross and follow Christ. By thine actions thou hast taught us to despise the flesh for it passes away, but to care for the soul which is thing immortal. Wherefore thy spirit holy Matrona rejoices with the angels.

Holy Martyr Callinicus, Troparion, Tone IV —

In his suffering, O Lord,/ Thy martyr Callinicus received an imperishable crown from Thee our God;/ for, possessed of Thy might,/ he set at nought the tormentors and crushed the feeble audacity of the demons.// By his supplications save Thou our souls.

Apolytikion of St EUSTATHIUS — Tone 4

Thy Martyr Eustathius, O Lord, in his courageous contest for Thee received the prize of the crowns of incorruption and life from Thee, our immortal God. For since he possessed Thy strength, he cast down the tyrants and wholly destroyed the demons’ strengthless presumption. O Christ God, by his prayers, save our souls, since Thou art merciful.

Troparion of St THEODOTA — Tone 1

O godly-minded Theodota, thou didst offer thy holy children to God as choice gifts./ Together with them thou didst nobly contend and struggle./ Intercede with Christ our God for us/ that He grant us all forgiveness and correction of life.

Παναγία Umilenie. Η αγαπημένη Παναγιά του Αγίου Σεραφείμ του Σάρωφ, η “Χαρά πάντων των χαρών ”.

Παναγία Umilenie. Η αγαπημένη Παναγία του Αγίου Σεραφείμ του Σάρωφ

Εορτάζει στις 28 Ιουλίου (και 19 Ιουλίου )

Η εικόνα της Παναγίας μπροστά στην οποία προσεύχονταν ο Άγιος Σεραφείμ και μπροστά στην οποία πέθανε γονατιστός, ονομάζεται “Umilenie” (Ουμιλένιε) όπου σημαίνει κατάνυξη, ευσπλαχνία, τρυφερότητα ενώ ο Άγιος την είχε ονομάσει “Χαρά πάντων των χαρών ”. Η στάση της Θεοτόκου εκπέμπει την προσευχητική κατάνυξη, την ταπείνωση και την στροργή της κατά τον Ευαγγελισμό της από τον Αρχάγγελο Γαβριήλ.
Είναι αγιογραφημένη σε πανί πάνω σε ξύλο κυπαρισσιού. Γύρω από το φωτοστέφανο της γράφει: « Χαίρε Νύμφη Ανύμφευτε ». Μετα την κοίμηση του αγίου ο ηγούμενος του Σαρώφ είπε στον μοναχό που εξυπηρετούσε τον άγιο στο κελί του να δώσει την εικόνα στις αδελφές στο Ντιβέγιεβο λέγοντας: «Είναι προορισμένη να είναι εκεί μαζί τους».

Και μερικές ”ορφανές” του θυμήθηκαν, ότι λίγο πριν την κοίμηση του που τον είχαν επισκεφθεί, τους έδειξε την εικόνα του κελλιού του και τους είπε: “Σας εμπιστεύομαι και σας αφήνω στη φροντίδα της βασίλισσας των Ουρανών.” 

Η εικόνα σήμερα είναι διακοσμημένη με πολύτιμους λίθους, που τους χάρισε άφθονους ο τσάρος Νικόλαος κι η τσαρίνα Αλεξάνδρα κατά την αγιοκαταξη του αγίου Σεραφείμ το 1903.

Ο Άγιος Σεραφείμ έλεγε στον Ιβάν Σεμυώνοβιτς Μελιούκωφ, τον αδελφό της Αγίας Μάρθας του Ντιβέγιεβο (+21 Αυγούστου 1829): Μακάριος είναι όποιος θα μένει είκοσι τέσσερεις ώρες στο Ντιβέιεβο του πτωχού Σεραφείμ, από το πρωί της μιας ημέρας μέχρι το πρωί της άλλης, γιατί η Μητέρα του Θεού, η Ουράνια Βασίλισσα, επισκέπτεται το Ντιβέιεβο κάθε είκοσι τέσσερεις ώρες“».

Με την υπόδειξι της Υπεραγίας Θεοτόκου ο Άγιος Σεραφείμ του Σαρώφ επέλεξε ένα μέρος κοντά στην εκκλησία του Καζάν στο Ντιβιέγιεβο, σ’ ένα κτήμα πού του είχε δωρηθή, και εκεί έκτισε για τις αδελφές του Ντιβιέγιεβο ένα μύλο. Επίσης κτίσθηκαν σε ιδιαίτερο προαύλιο νέα κελλιά και αργότερα ναός, ώστε εμφανίσθηκε ένα νέο μοναστήρι. Μ’ αυτό τον τρόπο ο όσιος σχημάτισε μία αδελφότητα, πού ονομάσθηκε «Σεραφείμεια», ξεχωριστή από αυτήν πού είχε συστήσει η Αγάθη Μελιγούνοβα. «Αυτό, έλεγε, έγινε κατά το θέλημα του Θεού και της Υπεραγίας Θεοτόκου».

Και όταν οι αδελφές, φοβούμενες για το μέλλον, άρχισαν να θλίβωνται, διότι το μοναστήρι από υλικής πλευράς δεν ήταν εξασφαλισμένο, τις παρηγορούσε λέγοντας ότι το μέρος αυτό το διάλεξε γι’ αυτές η ίδια η βασίλισσα των Ουρανών και ότι Αυτή θα τις βοηθήση σε όλα, ώστε να έχουν και τα υλικά και τα πνευματικά αγαθά, όπως και στο Σάρωφ. Πρόσθεσε μάλιστα, ότι και εκείνος, «ο ελεεινός Σεραφείμ», θα κλίνη πάντοτε γόνυ δεόμενος υπέρ αυτών…

Ο π. Σεραφείμ μας έλεγε πολλά εκπληκτικά πράγματα επίσης για την ιερή τάφρο, γράφει ο π.Βασίλειος Σαντόφσκη. Η ίδια η Μητέρα του Θεού, προσωπικά, θα περνούσε από εκεί, αφήνοντας τα ίχνη των βημάτων της… Η γη στο εσωτερικό της -όπως στην Ιερουσαλήμ, τον Άθωνα και το Κίεβο – ήταν ιδιοκτησία της. Ο αντίχριστος όταν θάρθη δεν θα μπορέση να εισχωρήση εκεί. Με φλογερό φράχτη θα προστατεύει τα παιδιά της.
Οι αδελφές πήραν την εντολή να σκάψουν αυτή τη θαυματουργική τάφρο όσο το δυνατόν γρηγορότερα. 

Ο άγιος Σεραφείμ έλεγε: Όποιος περάσει την Ιερή Τάφρο της Παναγίας -Κανάβκα- λέγοντας 150 φορές το Θεοτόκε Παρθένε…, γι’ αυτόν εδώ είναι τα πάντα και Ιερουσαλήμ και Κίεβο και Άγιον Όρος.

Σύμφωνα με την παράδοση του Ντιβέγεβο κάθε μέρα οι μοναχές κάνουν μια προσευχητική πορεία κατά μήκος της Αγίας Τάφρου (Святая Канавка- δηλαδή, τη διαδρομή γύρω από το μοναστήρι) τρεις φορές με κομποσκοίνι στο χέρι λέγοντας 150 φορές τον αρχαγγελικό ύμνο, το «Θεοτόκε Παρθένε Χαίρε Κεχαριτωμένη Μαρία, ο Κύριος μετά Σού, ευλογημένη Συ εν γυναιξί και ευλογημένος ο καρπός της κοιλίας σου ότι Σωτήρα έτεκες των ψυχών ημών». Και δεκαπέντε φορές το «Πάτερ ημών», και μετά προσεύχονται για όλους τους συγγενείς και τους γνωστούς, ζώντας και κεκοιμημένους.
Επίσης μπορεί να ζητηθεί κάθε ανάγκη, επιθυμία, και θα εκπληρωθούν όλα τα αιτήματα. Το ίδιο κάνουν και οι χιλιάδες προσκυνητές του Ντιβέγεβο, οι οποίοι με κάθε καιρό περπατούν την διαδρομή λέγοντας τον χαιρετισμό της Παναγιάς .
Ο κανόνας αυτός της προσευχής λέγεται πως παραδόθηκε από την Παναγία σε έναν μοναχό της Θηβαΐδος της Αιγύπτου τον 8ο αιώνα και επανήλθε σε χρήση από τον όσιο Σεραφείμ.
Το 1922 ο επίσκοπος άγιος Σεραφείμ (Звездинский -Zvezdinsky) Ζβεζντίνσκυ είχε δει την Μητέρα του Θεού να περπατά στο χείλος της τάφρου.
Λέγουν στο Ντιβέεβο με αποκάλυψη της Μητέρας του Θεού ότι όποιος κάνει αυτόν τον κανόνα είναι σαν να περνάει την Κανάβκα και είναι κάτω από την ιδιαίτερη σκέπη της Βασίλισσας των Ουρανών.
Όποιος λέγει 150 φορές το Θεοτόκε Παρθένε… αυτού την ψυχή δεν θα μπορεί να αγγίξει ο αντίχριστος.

Έγιναν πολλά θαύματα μέσω αυτής της προσευχής. Όποιος έκανε αυτόν τον θαυματουργό Κανόνα ήταν ευγνώμων στον Θεό …

Ο όσιος Σεραφείμ με εντολή της Βασίλισσας των Ουρανών έδωσε νέο, πιο ελαφρύ Τυπικό στα πνευματικά του τέκνα, τις αδελφές της Μονής Ντιβέγιεβο, γνωρίζοντας πόσο δύσκολο είναι να σωθούν οι χριστιανοί των εσχάτων χρόνων. Στους απλούς ανθρώπους ο όσιος Σεραφείμ έδινε αυτόν τον κανόνα:
«Σήκω από τον ύπνο, στάσου μπροστά στις εικόνες και με θερμή καρδιακή πίστη πες: «Βασιλεύ Ουράνιε» μια φορά, τρεις φορές το «Πάτερ ημών» προς τιμήν της Αγίας Τριάδος, υστέρα το «Θεοτόκε Παρθένε» τρεις φορές και μια φορά το «Πιστεύω».
Αυτές οι προσευχές, όπως εξηγούσε ο όσιος Σεραφείμ, είναι η βάση του χριστιανισμού. Η πρώτη, ως προσευχή δοσμένη από τον ίδιο τον Θεό ως πρότυπο όλων των προσευχών. Η δεύτερη προσφέρθηκε από τον ουρανό διά του Αρχαγγέλου Γαβριήλ στην Παρθένο Μαρία, την μητέρα του Θεού. – Αυτός ο κανόνας ονομάζεται «κανόνας του οσίου Σεραφείμ του Σάρωφ».

Πολλά και διάφορα θαύματα επιτελούσε ο όσιος Σεραφείμ σε βαρειά ασθενείς• πολλά από αυτά έχουν καταγραφή, αλλά και πολλά έμειναν χαραγμένα μόνο στις καρδιές των θεραπευθέντων. Σε όλες αυτές τις περιπτώσεις ο χαρισματούχος γέροντας είχε την συνήθεια να χρίη τους αρρώστους με λάδι από τη κανδήλα που έκαιε στο κελλί του ενώπιον της εικόνος της Θεοτόκου της Ελεούσης, της “Umilenie” (Ουμιλένιε), την οποία αποκαλούσε χαρά όλων των χαρών. Όταν τον ερωτούσαν γιατί το κάνει αυτό, απαντούσε: «Διαβάζομε στην Αγία Γραφή ότι οι Απόστολοι ήλειφον ελαίω πολλούς αρρώστους και εθεράπευον. Και εμείς ποιόν να μιμηθούμε αν όχι τους Αποστόλους;»Έκτος του προορατικού χαρίσματος ο Κύριος προίκισε τον όσιο Σεραφείμ με το χάρισμα των ιαμάτων από τις σωματικές ασθένειες. Ακόμη παλαιότερα, το 1823, πριν να εγκατάλειψη οριστικά τον έγκλειστο βίο, έκανε ένα συγκλονιστικό θαύμα• θεράπευσε από ανίατη ασθένεια τον γαιοκτήμονα Μιχαήλ Β. Μαντούρωφ. Όταν η ασθένεια αυτού έλαβε απειλητικές διαστάσεις, ώστε τρίμματα οστών να πέφτουν από τα πόδια του και χάθηκε κάθε ελπίδα στην βοήθεια της ιατρικής επιστήμης, οι συγγενείς και γνωστοί συμβούλευσαν τον Μαντούρωφ να επισκεφθή τον πατέρα Σεραφείμ. Με μεγάλη ταλαιπωρία τον έφεραν στον προθάλαμο του κελλιού του εγκλείστου χαρισματούχου, τον οποίο άρχισε ο Μαντούρωφ να παρακαλή με δάκρυα να τον θεραπεύση από την φρικτή νόσο του. Αυτός με πατρική αγάπη και εγκάρδια συμπόνοια τον ερώτησε αν πιστεύη στον Θεό. Και όταν ο ασθενής ομολόγησε τρεις φορές την πίστι του στον Θεό, ο όσιος του είπε με κατάνυξι: «Χαρά μου, εάν έτσι πιστεύης, τότε πίστευσε επίσης ότι πάντα δυνατά παρά τω Θεώ στον πιστεύοντα• γι’ αυτό πίστευε ότι ο Κύριος θα σε θεραπεύση, και εγώ, ο ελεεινός Σεραφείμ θα προσευχηθώ». Μετά άπ’ αυτό ο όσιος αποσύρθηκε στο κελλί του και σε λίγο βγήκε με άγιο έλαιο από τη κανδήλα της εικόνος της Θεοτόκου της Ελεούσης. Διέταξε τον Μαντόρωφ να γυμνώση τα πόδια και άλειψε τα προσβεβλημένα από την νόσο σημεία. Εκείνη την στιγμή οι πληγές, οι οποίες κάλυπταν τα πόδια του χάθηκαν εν ριπή οφθαλμού• ο Μαντούρωφ θεραπεύθηκε και χωρίς να τον υποβοηθή κανείς βγήκε από το κελλί του θαυματουργού του Σάρωφ. Όταν κατάλαβε ότι είναι πλέον υγιής, έπεσε από την χαρά του στα πόδια του οσίου καταφιλώντας τα με ευγνωμοσύνη. Αυτός όμως τον σήκωσε και του είπε αυστηρά: «Μήπως είναι ο Σεραφείμ αυτός ο οποίος θάνατοι και ζωογονεί, κατάγει εις Άδου και ανάγει; Τι έπαθες αγαπητέ; Αυτό είναι έργο του μόνου Κυρίου, ο οποίος εκπληρώνει το θέλημα των φοβούμενων Αυτόν και ακούει την προσευχή τους. Δώσε ευχαριστία στον παντοδύναμο Κύριο και την Πανακήρατη Μητέρα του». Με αυτά τα λόγια απέλυσε, ο ταπεινόφρων δούλος του Θεού, τον Μαντούρωφ.

Όταν ο όσιος του Θεού θεράπευσε θαυματουργικά τον προαναφερθέντα Μαντούρωφ, εκείνος από ευγνωμοσύνη πούλησε  το κτήμα του και πρόσφερε τα χρήματα για την ανέγερσι μεγάλου λίθινου ναού για τις «αδελφές του Μύλου». Ο ναός κτίσθηκε δισυπόστατος, επ’ ονόματι της Γεννήσεως του Χρίστου και των Γενεθλίων της Υπεραγίας Θεοτόκου. Τα εγκαίνια έγιναν το 1829.

Ο όσιος Σεραφείμ προστάτευε το κοινόβιο από τις δυσκολίες και τις συμφορές. Έτσι π.χ. στον ανεγερθέντα ναό της Γεννήσεως του Χρίστου, όπου γινόταν διαρκής ανάγνωσις του Ψαλτηρίου, άφησε εντολή να καίη πάντοτε κερί ενώπιον της εικόνος του Σωτήρος και ακοίμητη κανδήλα ενώπιον της εικόνος της Θεοτόκου. Πρόσθεσε ότι αν η εντολή του αυτή τηρηθή ακριβώς, η αδελφότητα του Ντιβιέγιεβο δεν θα υποστή θλίψεις και συμφορές• ούτε θα υπάρξη έλλειψις λαδιού.

Κάποτε όμως, όταν όλοι είχαν βγη από τον ναό, η εκκλησάρισσα είδε ότι η κανδήλα είχε σβύσει και το λάδι είχε μέχρι τέλους καή. Αυτό ήταν το τελευταίο λάδι. Τότε θυμήθηκε τους λόγους του οσίου Σεραφείμ και σκέφθηκε ότι αυτοί δεν εκπληρώθηκαν και άρα δεν πρέπει να πιστεύσωμε ούτε στις άλλες του προρρήσεις. Άρχισε να κλονίζεται η πίστις της στο προορατικό του χάρισμα. Ξαφνικά άκουσε ένα κρότο. Σήκωσε το κεφάλι και είδε ότι η κανδήλα είχε ανάψει, ήταν γεμάτη λάδι και μέσα σ’ αυτήν υπήρχαν δύο χαρτονομίσματα. Τρομαγμένη έτρεξε στην γερόντισσα Ελένη Μαντάροβα, στην οποία και υποτασσόταν, και της διηγήθηκε τι είχε συμβή. Καθ’ οδόν την συνάντησε κάποιος χωρικός και της έδωσε τριακόσια ρούβλια σε χαρτονόμισμα για λάδι της ακοίμητης κανδήλας υπέρ αναπαύσεως των ψυχών των γονέων του.…
Προστάτιδα της νεοσύστατης κοινότητας ο όσιος θεωρούσε την Υπεραγία Μητέρα του Θεού. «Λοιπόν, μητερούλα, έλεγε σε μία μοναχή, να γνωρίζετε ότι αυτό το μέρος το επέλεξε η ίδια η Βασίλισσα των Ουρανών προς δόξαν του ονόματος Της. Αυτή θα σας είναι τείχος και προστασία».

«Η μητέρα του Θεού καλείται ‘έρκος των διαβόλων’, γιατί δεν είναι δυνατό ο διάβολος να καταστρέψει έναν άνθρωπο, εφόσον ο άνθρωπος αυτός καταφεύγει στη βοήθεια της Μητέρας του Θεού»

***

Ο έμπορος του Μούρομ Ίβάν Ζασούχιν τον Μάρτιο του 1882 αρρώστησε στην πόλι Ούριούπιν άπό τύφο στομάχου. Κανείς από τους ιατρούς δεν μπορούσαν να τον βοηθήσουν με τις  επιπλοκές που είχε, έπαθε φλεγμονή της πνευμονικής μεμβράνης και διάτρησι στομάχου. Ο ασθενής εξαντλήθηκε εντελώς. Κάλεσαν και άλλους ιατρούς, οι οποίοι διαπίστωσαν ότι η κατάστασι του ήταν απελπιστική• προσδιόρισαν μάλιστα και την ημέρα του θανάτου του. Κάλεσαν τότε και τον πνευματικό ιατρό, τον ιερέα.  

Μετά τρεις ημέρες όμως, ο ασθενής άρχισε να αναλαμβάνη. Είχε μεσολαβήσει το εξής: Η γειτόνισσα του κυρία Μ.Τ. Μπιτσκόβα, λυπημένη υπερβολικά για τον επικείμενο θάνατο του καλού γείτονα της, έφερε στην σύζυγο του ασθενούς λίγο νερό από το «φρέαρ του Σεραφείμ» και την συμβούλευσε να δώση απ’ αυτό στον ετοιμοθάνατο. Μόλις και μετά βίας κατάφερε η σύζυγος του να βάλη στο στόμα με το κουταλάκι μερικές σταγόνες• το υπόλοιπο του το έχυσε στο κεφάλι. Από την στιγμή εκείνη ο ασθενής ηρέμησε τελείως, κοιμήθηκε μερικές ώρες με ήσυχο ύπνο. Όταν εξύπνησε ζήτησε να πιή κάτι. άρχισε να καλυτερεύη. αδιαφορώντας για την άκρα έξάντλησί του, δήλωσε ότι επιθυμεί να ταξιδεύση στο Σάρωφ και να προσκύνηση τον άγιο του Θεού. Ετοιμάζοντας τα απαραίτητα για το ταξίδι η σύζυγος του πήρε μαζί της, για κάθε ενδεχόμενο, όλα τα αναγκαία για την κηδεία. Μάλιστα πήρε μαζί της και τα παιδιά, ώστε σε περίπτωσι θλιβεράς εκβάσεως να τα δη ο ασθενής στις τελευταίες στιγμές της ζωής του. Η κατάστασις του αρρώστου ήταν πολύ άσχημη το τράνταγμα της άμαξας στον ανώμαλο δρόμο του προξενούσε αφόρητους πόνους•

Με τέτοια κατάστασι έφθασε ο Ζασούχιν στην Σεραφείμεια μονή του Ντιβιέγιεβο. Εκεί σκόπευε να πάρη μία ανάσα άπό το δύσκολο ταξίδι και να μείνη ένα 24ωρο. Αυτό έγινε στις πέντε Ιουνίου ανήμερα της Πεντηκοστής. Ήλθε η ώρα της αγρυπνίας και ο ασθενής αποφάσισε να παρακολούθηση την ακολουθία παρά τους φρικτούς πόνους του. Όταν, κατά τους αίνους και το μεγαλυνάριο, όλος ο λαός πήγαινε να ασπασθή την εικόνα της Αγίας Τριάδος, ξεκίνησε και αυτός με μεγάλη προσπάθεια, στηριζόμενος στα δεκανίκια του με την βοήθεια της συζύγου του και άλλων, να προσκύνηση την εικόνα της εορτής και να χρισθή από τον ιερέα με ευλογημένο λάδι. Αφού ασπάσθηκε την εικόνα και τον έχρισε ο ιερεύς, έριξε τυχαία το βλέμμα του στην εικόνα της Υπεραγίας Θεοτόκου στο τέμπλο. Η εικόνα αυτή παλαιότερα βρισκόταν στο κελλί του οσίου Σεραφείμ και ενώπιον της προσευχόταν εκείνος με τόση φλόγα. Αμέσως αισθάνθηκε ότι το πόδι του πατά στερεά στο δάπεδο και ότι δεν πονά πλέον. Άφησε τα δεκανίκια του και χωρίς αυτά, προς κατάπληξίν όλων των παρευρισκομένων, πήγε στην θέσι του. 

Την επομένη πήγε πάλι με τα πόδια στην εκκλησία, οπού μετέλαβε των Άχραντων μυστηρίων. Κατόπιν πήγε στο Σάρωφ και εκεί, στον τάφο του οσίου, έκανε μνημόσυνο. Το πρωί της επομένης, μετά την ακολουθία, πήγε χωρίς αναβολή στο ιαματικό φρέαρ, με το νερό του οποίου σώθηκε τόσο θαυματουργικά από τον θάνατο. Αυτό απείχε κάπου δύο χιλιόμετρα από το μοναστήρι, αλλά ο ασθενής διάνυσε εύκολα τον δρόμο αυτό. Την επομένη στην λειτουργία μετέλαβε των Αγίων του Χριστού Μυστηρίων. Ο Ζασούχιν είχε θεραπευθή ολότελα.

“Σύντομα αγαπημένε Μου, θα είσαι μαζί μας”, Η Εμφάνιση της Θεομήτορος στον Αγ. Σεραφείμ του Σαρώφ
https://iconandlight.wordpress.com/2015/07/18/%CF%83%CF%8D%CE%BD%CF%84%CE%BF%CE%BC%CE%B1-%CE%B1%CE%B3%CE%B1%CF%80%CE%B7%CE%BC%CE%AD%CE%BD%CE%B5-%CE%BC%CE%BF%CF%85-%CE%B8%CE%B1-%CE%B5%CE%AF%CF%83%CE%B1%CE%B9-%CE%BC%CE%B1%CE%B6%CE%AF/

Στα ίχνη των βημάτων της Μητέρας του Θεού στο Ντιβέγεβο
https://iconandlight.wordpress.com/2015/01/02/5431/

«Ο ελαφρύς κανόνας του οσίου Σεραφείμ του Σάρωφ» για τους χριστιανούς των εσχάτων χρόνων
https://iconandlight.wordpress.com/2017/06/20/%CE%BF-%CE%B5%CE%BB%CE%B1%CF%86%CF%81%CF%8D%CF%82-%CE%BA%CE%B1%CE%BD%CF%8C%CE%BD%CE%B1%CF%82-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CE%BF%CF%83%CE%AF%CE%BF%CF%85-%CF%83%CE%B5%CF%81%CE%B1%CF%86%CE%B5%CE%AF%CE%BC/

Ήχος δ΄. Ταχύ προκατάλαβε.

Το Φως η κυήσασα, το της ζωής εν σαρκί, Χριστόν τον φωτίζοντα, τους καθαρούς την ψυχήν, Παρθένε Πανύμνητε, ώφθης τω θεοφόρω, Σεραφείμ λαμπομένη, Δέσποινα Θεοτόκε, εν φωτί απορρήτω, διό καμέ καταύγασον, φωτί σου Πανάμωμε.

Απολυτίκιον Αγίου Σεραφείμ του Σαρώφ. Ήχος α΄.Της ερήμου πολίτης. π. Ιωσήφ

Αρετών συ δοχείον ανεδείχθης, θεόληπτε, και του Παρακλήτου η Χάρις, τη ψυχή σου ενώκησε· απλότητι τρόπων και στοργή, τα πλήθη προσήγες τω Θεώ, και της Χάριτος τους τρόπους, τοις αγνοούσι πάτερ Σεραφείμ διεσάφησας. Δόξα τω σε δοξάσαντι Θεώ, δόξα τω σε χαριτώσαντι, δόξα τω δωρησαμένω σε ημίν, θείον διδάσκαλον.

Ήχος α ΄. Τον τάφον σου Σωτήρ.

Εφάνης μυστικώς, Σεραφείμ τω οσίω, εκλάμπουσα Αγνή, εν φωτί απορρήτω· διό σου την λαμπρότητα, μεγαλύνων ο όσιος, ανεβόα σοι χαίρε η τέξασα κόσμω, το υπέρφωτον φως, εν μορφή ανθρωπίνη, Χριστόν τον Θεόν ημών.

Ήχος α ΄. Των ουρανίων ταγμάτων.

Έτι εν σώματι πέλων, Σεραφείμ όσιε, κατείδες επαλλήλως, την Αγνήν Θεοτόκον· νυν εν ουρανοίς δε ταύτης ορών, την ανέκφραστον έλλαμψιν, μη διαλίπης πρεσβεύων ταύτη αεί, υπέρ πάντων των τιμώντων σε.

Πάτερ ημών ο εν τοις ουρανοίς, αγιασθήτω το όνομά Σου, ελθέτω η Βασιλεία Σου, γεννηθήτω το θέλημά Σου ως εν ουρανώ και επί της γης. Τον άρτον ημών τον επιούσιον δος ημίν σήμερον, και άφες ημίν τα οφειλήματα ημών, ως και ημείς αφίεμεν τοις οφειλέταις ημών. Και μη εισενέγκης ημάς εις πειρασμόν, αλλά ρύσαι ημάς από του πονηρού.

Θεοτόκε Παρθένε, χαίρε κεχαριτωμένη Μαρία, ο Κύριος μετά Σου. Ευλογημένη Συ εν γυναιξί, και ευλογημένος ο καρπός της κοιλίας Σου, ότι Σωτήρα έτεκες, των ψυχών ημών.Ωδή α΄. Ήχος πλ. δ΄. Αρματηλάτην Φαραώ.

Η ουρανίων στρατιών Βασίλισσα, ότε ησθένησας, Σεραφείμ παμμάκαρ, υγιά κατέστησεν, εικόνα ασπασθέντα σε, την Αυτής και πλημμύρα, τον υετόν προοιμίασε, θείων χαρισμάτων σου Όσιε.

Ωδή γ’. Ουρανίας αψίδος

Άπαντά σου βίον, ολοτελώς δέδωκας, τη Μητρί Κυρίου τρισμάκαρ, Ταύτηςγενόμενος, οικείος Όσιε, καθάπερ είρηκεν Αύτη, Ή ημάς οικείωσον, ταίς ικεσίαιςσου.

Ωδή δ’. Συ μου ισχύς, Κύριε

Όλην ζωήν, ο αθλητής σοι ανέθετο, ότε Κόρη πόθω ανεχώρησεν, εν τη ερήμω και τον σταυρόν, ησυχίας ήρε, τον σον Υιόν εκθηρώμενος, όθεν ως συμπαρέστης, τούτω Μήτερ εν πάσι, και ημίν συμπαρίστασο πάντοτε.

Ωδή στ’. Την δέησιν εκχεώ

Ιάτραιναν, την Κυρίαν Δέσποιναν, κατεπλούτησας αδάπανον Πάτερ, Ή θαυμαστώς,συνοδεία Αγίων κατ’ επανάληψιν σε επεσκέψατο, ικέτευε Ταύτην θερμώς, όπωςνόσους ημών εξιάσηται.

Ωδή ζ’. Παίδες Εβραίων

Ρεύματα ιαματοφόρα, Μήτερ δέδωκας συν θείω Θεολόγω, τω πτωχώ Σεραφείμ, εις ασθενούντων ρώσιν, και ψαλμικά ως ύδατα, την παράκλησιν εν λόγοις.

Ωδή θ’. Εξέστη επί τούτω

Αξίωσον με Δέσποινα αγαθή, τελειώσαι του βίου το στάδιον προ της σεπτής, και προσκυνητής μοί θείας μορφής, του παγκαλλούς Προσώπου σου, ως τον πολυόπτην σου Σεραφείμ, γνωρίζω αναιδές μου, το αίτημα υπάρχειν, αλλά και οίδα την αγάπην σου.

St. Seraphim of Sarov’s Icon of the Theotokos “Umileniye” ” of Tender Feeling-Diveyevo”, before which Saint Seraphim of Sarov reposed, the Joy of All Joys

Holy Apostles of the Seventy and Deacons: Prochorus, Nicanor, Timon, and Parmenas
Saint Innocent I, Pope of Rome from 402 till 417 (417)
Saint Irene, Abbess of Chrysovalantou (912);
Saint Paul of Xeropotamou Monastery on Mount Athos (820 or 996);
Saint Moses, Wonder-worker of the Kiev Caves; Martyr Drosida; Saint Sampson, Bishop of Dol;
Saint George the Builder, of Iveron, Mt. Athos (1029 or 1033)
Icon of the Most Holy Theotokos “Umileniye” ” of Tender Feeling-Diveyevo”, before which Saint Seraphim of Sarov reposed.

Commemorated on July 28

“…the icon of the Virgin of Tenderness…the Staretz named
this icon ‘Joy of all joys’ and he loved to call himself
her ‘servant’.
He used to sing the Easter hymns before her:
‘Rise, shine, O new Jerusalem,
for the glory of the Lord has risen upon you…’

Although the devil deceived Eve, and through her Adam also fell, the Lord not only promised them, but also gave us, the Saviour in the seed of Woman.
The Ever-Virgin Mary, crushing within herself and crushing in the whole human race the serpent’s head did not abandon the fallen human race, but, by Her eternal motherly care, the Ever Pure Mother petitions Her son and our God for the most desperate sinners.
For this reason the Mother of God is called “the Scourge of the devils”; there is no possibility of the devil ruining a man, provided that man does not cease seeking the aid of the Mother of God.
– From “the Conversation with Motovilov”

***

Venerable Seraphim spoke lovingly about his Diveyevo “orphans”. He used to compare them with the bees swarming around their queen bee so that it cannot leave them. “It is truly so,” he said, “that my Diveyevo maidens are exactly like the bees, as they are with the Mother of God forever!”

In anticipation of his imminent death and realizing that they would be really orphaned and left without a spiritual father after his passing, father took care of their future. He lamented: “Who will provide for you when I am gone?” And he would comfort them:

“I am handing you over to the Matushka Queen of Heaven Herself! She will not abandon you!”

When the Queen of Heaven visited him in 1830 on Her feast of Dormition, father sought her intercession for his “orphans,” and so the Mother of God pledged to provide the lowly Seraphim with this unspeakable joy. During his last vision of Her on the feast of the Annunciation in 1831, when the Most Holy Theotokos, surrounded by 12 virgins came to visit him, the elder again pleaded with Her for his spiritual kin in Diveyevo: “Do not abandon my Diveyevo maidens! I gathered them up, but I cannot manage their lives all by myself!” To this, the Queen of Heaven responded: “I will, my beloved, assist you in everything! Let them be in obedience to you and, if they oblige, they will be with you and near Me. But if they give up wisdom, they will be deprived of the lot of these virgins next to Me. Neither their standing nor a heavenly crown will ever be reserved for them. Whoever offends them will be punished by Me; whoever serves them for the Lord’s sake will be forgiven before God.”

***

The Seraphim-Diveyevo “Tenderness” Icon of The Mother of God

Seraphim of Sarov’s cell icon, or “Joy of All Joys” as he used to call it, is mentioned by his contemporaries in their depiction of the last period of the elder’s life. In 1815, he left his seclusion and opened the doors of his cell to all who sought his advice and preaching. After a joint prayer of repentance and blessing, father would customarily make the sign of the cross on the visitor’s forehead using oil from the oil lamp that burned in front of his cell icon.

The life of the saint says that “he held on to his customary anointing of visitors and the anointed received healing.” One of the best-known stories is healing of the landowner M.V.Manturov in 1815. When he was healed and rushed to kiss father Seraphim’s feet, the elder rebuked him sternly: “Is it Seraphim’s job to handle life or death questions? This is solely upon the Lord! Offer your prayers of thanks to the All-Mighty God and His Ever-Pure Mother.” The life account of Seraphim of Sarov offers other similar examples of healing: a peasant woman from Vladimir Province was cured from arthrosis; the peasant M.B. from Avtodeyevo village in Ardatov County was healed from the consequences of a massive stroke; and Alexander, a future monk of the Sarov Monastery, was cured from otitis.

At the beginning of 1833, Hyeromonk Seraphim is known to have reposed in his cell while kneeling in prayer before the icon of the Theotokos “Tenderness.” The elders of the Diveyevo monastery reminisced how, not too long before his death, he pointed at his cell icon and told the sisters visiting him from Diveyevo: “I entrust and leave you to the care of this Queen of Heaven.” After his passing, the Abbot Niphon of the Sarov monastery invited father Seraphim’s cell man and ordered him to send the icon of the Theotokos “Tenderness” to the Diveyevo sisters saying: “She is bound to be there with them.”…

Since that time, recognition of the cell icon of Father Seraphim has expanded beyond the Diveyevo monastery. Why it happened can be better understood by taking into account the words of the Metropolitan Anthony of St-Petersburg and Ladoga, who used to say that “…everything is holy and miracle-working when a man is holy, even his shadow, clothing, not just his body or bones… Even the soil his feet stood on receives the power of healing. So it was after the death of the holy elder Seraphim. The soil from his grave, the stone he prayed on, water from the spring he dug out are revered as holy and (…) miracle-working.” His words fully explain why, almost simultaneously with his canonization, his cell icon was unofficially but widely acclaimed as a miracle-working icon. Veneration of the elder’s holy relic was naturally combined with his glory as a venerable saint and the universal tradition of veneration of the miracle-working icons of the Mother of God in Russia.

Nowadays, as before, the Seraphim-Diveyevo Monastery celebrates local feasts honoring the icon of the Mother of God “Tenderness.” The feasts take place on the following days: July 28/August 10, at the feast of the icon of the Mother of God Hodegetria of Ustyuzhensk-Smolensk” named “Tenderness” and on 9/22 December, the day of the Conception by Righteous Anna. Archimandrite Sophroniy (Chichagov) composed a special service honoring the icon of the Mother of God “Tenderness.” Two original Akathists to the Mother of God honoring Her icon “Tenderness” have been preserved to this day. One of them was likely written by the sisters of Diveyevo and the other one was written by the Metropolitan Sergey Stargorodsky while he headed the Nizhny Novgorod Diocese.

It is for a reason that the venerable father’s cell icon became known as “Tenderness” in a context of feeling humble, contrite, and genuinely compassionate. It is the condition the Holy Virgin expressed by saying: “Behold the maidservant of the Lord! be it unto me according to your word.” (Luke 1:38). It is not ruled out that there is the connection of the name “Tenderness” and one of her Latin names such as Madonna, or “dell’Umiltà,” meaning “humble, meek, obedient young maiden, the handmaiden of the Lord”….

A quote from the ancient Akathist to the Most Holy Theotokos “Rejoice, the Bride Unwedded” is located on the icon of the Mother of God “Tenderness.” It is a poetical interpretation of the Evangelic greeting of the Archangel Gabriel to the Virgin “Rejoice, the Blessed One” (Luke 1:28). In his book “The Pillar and Ground of the Truth” Father Pavel Florensky wrote: “The Tenderness icon is remarkable since Theotokos is depicted on it without a child or even before His conception – at the moment of the “Archangel’s Greeting,” when She is the Ever-Pure Vessel of the Holy Spirit. St. Seraphim had seven candleholders burning before the icon and they took up most of his cell’s space. Again, it manifests the Holy Spirit in His seven gifts, seven highest spiritual gifts. The venerable father commanded us to call this icon Tenderness, the Joy of all Joys.“

The cell icon of the Venerable Seraphim did not disappear during the era of atheism. The Diveyevo sisters who lived in Murom after the monastery’s dissolution, and later the Moscow priest Victor Shipovalnikov safeguarded the icon.

Nowadays, the icon stays at the Patriarchal Residence’s Vladimirskaya Church at Chisty Lane. Once a year, during the Great Lent, it is brought into Yelokhovo’s Epiphany Cathedral during the Patriarchal service there.
https://diveevo-monastyr.ru/en/the-seraphim-diveyevo-tenderness-icon-of-the-mother-of-god/

The prayer rule of St. Seraphim of Sarov
https://iconandlight.wordpress.com/2015/01/15/the-prayer-rule-of-st-seraphim-of-sarov/Troparion — Tone 4

Let all of us, who are burdened with sins, fall on our knees before the Theotokos, / bowing before her wonderworking Icon of Tenderness, / kissing it and crying aloud with tears: / “O Sovereign Lady, accept the prayer of your unworthy servants, / and grant to us who ask, your great mercy.”

Kontakion — Tone 6

We have no other help, we have no other hope but you, O Lady. / Help us, for in you do we hope, / and of you do we boast, for we are your servants. / Let us not be put to shame.

Troparion Tone 4

From thy youth didst thou love Christ, O blessed one;/ and, aflame with the desire to serve Him alone,/ thou didst struggle in the wilderness in unceasing prayer and labor;/ and with compunction of heart acquiring the love of Christ,/ thou wast shown to be the beloved favorite of the Mother of God./ Wherefore, we cry unto thee:/ Save us by thy prayers, O our venerable father Seraphim.

Troparion Tone 4

You loved Christ from your youth, O blessed one, and, longing to work for Him alone, you struggled in the wilderness in constant prayer and labor.
With penitent heart and great love for Christ you were favored by the Mother of God.
Therefore we cry to you: “Save us by your prayers, venerable Seraphim, our father.”