Ο Ιησούς του Ναυή, δυνατός με τον Παντοδύναμο, για χάρη του ο Ήλιος «εστάθηκε επί μίαν ολόκληρον ημέραν»

Ευλόγησον τον στέφανον του ενιαυτού της χρηστότητός σου, Κύριε.
Στερέωσον αγαθέ, ην κατεφύτευσε πόθω, επί της γης η δεξιά σου, κατάκαρπον άμπελον, φυλάττων σου την Εκκλησίαν Παντοδύναμε. Ωδή γ’, της Ινδίκτου , Ήχος α’

Αρχή της Ινδίκτου.
Ιησούς του Ναυή, ο δίκαιος ηγέτης του Ισραηλιτικού λαού, Προπάτορ Π. Διαθήκης (12ος αι. π.Χ.),
Συμεών ο στυλίτης της Μάνδρας, ο Παλαιός, όσιος στην Τελάνισσο (σημ. Ντερ Σαμάν) Συρίας (459),
Μάρθα, μητέρα Αγ. Συμεών του στυλίτου του Παλαιού,
Συμεών ο Νέος Στυλίτης της Λέσβου (844 μ.Χ.),
Μελέτιος ο νέος, ο εν τω όρει Μυουπόλεως ασκήσας, του εν Κιθαιρώνι (1105)
Αμμούν ο Διάκονος και οι 40 οσιοπαρθενομάρτυρες ασκήτριες μαθήτριές εν Θράκη (4ος αιών),
Αγγελής ο χρυσοχόος, νεομάρτυς εν Κωνσταντινουπόλει (1680),
Αντώνιος «ο εν Αγιά» Δημητριάδος,
Μνήμη του γενομένου μεγάλου εμπρησμού εν Κωνσταντινουπόλει κατά τους χρόνους του βασιλέως Λέοντος του μεγάλου του επονομαζομένου Μακέλλη, εν έτει υν΄ [450],,
Σύναξις της ιεράς εικόνος της Θεοτόκου της Μονής των Μιασηνών (864), μνήμην ποιούμεν τού γενομένου θαυματος παρά της Αγίας Θεοτόκου,
Σύναξις της Παναγίας της «Παμμακαρίστου» της εν τω Πατριαρχικώ ναώ του Αγίου ενδόξου μεγαλομάρτυρος Γεωργίου του Τροπαιοφόρου κατατεθειμένης εν Κωνσταντινουπόλει.

Εορτάζουν την 1 Σεπτεμβρίου

Στίχοι
Ίνδικτον ημίν ευλόγει νέου Χρόνου,
Ω και Παλαιέ, και δι᾿ ανθρώπους Νέε (ήτοι συ ω Xριστέ).

Στίχοι εις τον Ιησού του Ναυή
Ον του τρέχειν έστησεν ήλιον πάλαι.
Λιπών Ιησούς, Ήλιον δόξης βλέπει.

Στίχοι
Εικών πλαγχθείσα Μητροπαρθένου Κόρης
 ναίει νυν σεπτόν Τροπαιοφόρου δόμον.
 Εικών Θεοτόκου μεγαλώνυμον έλλαχε ναόν.

Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης

Ο κόσμος καίγεται! Το καταλαβαίνετε; Έπεσε πολύς πειρασμός. Τέτοια πυρκαγιά έχει βάλει ο διάβολος, που ούτε όλοι οι πυροσβέστες αν μαζευθούν, δεν μπορούν να κάνουν τίποτε, αναγκάζονται οι άνθρωποι να στραφούν στον Θεό και να Τον παρακαλέσουν να ρίξη μία βροχή γερή, για να σβήση. Έτσι και για την πνευματική πυρκαγιά που άναψε ο διάβολος, μόνον προσευχή χρειάζεται, για να βοηθήση ο Θεός.
Όλος ο κόσμος πάει να γίνη μία περίπτωση. Γενικό ξεχαρβάλωμα! Δεν είναι να πής: «Σʹ ένα σπίτι χάλασε λίγο το παράθυρο ή κάτι άλλο, ας το διορθώσω». Όλο το σπίτι είναι ξεχαρβαλωμένο. Έχει γίνει χαλασμένο χωριό. Δεν ελέγχεται πια η κατάσταση. Μόνον από πάνω, ό,τι κάνει ο Θεός. Τώρα είναι να δουλεύη ο Θεός με το κατσαβίδι, με χάδια, με σκαμπίλια, να το διορθώση. Μία πληγή έχει ο κόσμος που κιτρίνισε και θέλει σπάσιμο, αλλά ακόμη δεν ωρίμασε καλά. Πάει να ωριμάση το κακό, όπως τότε στην Ιεριχώ (Βλ. Ι. Ναυή 6, 24) που ήταν για απολύμανση.

Ο Θεός ας αξιοποιήση το κακό σε καλό σαν Καλός Θεός.
Θέλει θεϊκή επέμβαση.
Ήρθε ο καιρός να πολεμήση το καλό με το κακό, γιατί την παρανομία την έχουν κάνει νόμο και την αμαρτία μόδα.. Όλος ο κόσμος βράζει σαν σε καζάνι. Η Εκκλησία, η πολιτεία, όλα τα έθνη είναι άνω-κάτω! Καί τι εξέλιξη θα έχουμε κανείς δεν το ξέρει…. Δεν λέω να πάρουμε πλακάτ, αλλά να στρέψουμε την προσοχή μας στον μεγάλο κίνδυνο που περιμένουμε και να υψώσουμε τα χέρια στον Θεό. Να κοιτάξουμε πώς να αμυνθούμε κατά του κακού. Χρειάζεται να κρατάμε λίγο φρένο, γιατί όλα πάνε να τα ισοπεδώσουν. Τώρα είναι να λέη κανείς το ψαλμικό: «Θου τους άρχοντας αυτών ως τον Ωρήβ και Ζηβ και Ζαβεέ και Σαλμανά …, οίτινες είπαν κληρονομήσωμεν εαυτοίς το αγιαστήριον του Θεού».
Να είστε με τον Χριστό, να ζήτε σύμφωνα με τις Εντολές Του και να προσεύχεσθε, για να έχετε θείες δυνάμεις και να μπορέσετε να αντιμετωπίσετε τις δυσκολίες. Να αφήσετε τα πάθη, για να έρθη η Θεία Χάρις.
… Μάλλον δίνομε εξετάσεις εμείς οι άνθρωποι τώρα σ’ αυτά τα δύσκολα χρόνια τί κάνομε ο καθένας.
Μη σας πιάνη όμως φοβία. Να κάνετε τον σταυρό σας και να μη φοβάσθε. .. Αν ο άνθρωπος έχη την Χάρη του Θεού δεν φοβάται τίποτε. Γι’ αυτό πάντα να ζητάμε την Χάρη του Θεού κάνοντας τον σταυρό μας… Θάρρος λοιπόν! Ο Χριστός είναι πολύ δυνατός, είναι παντοδύναμος, και θα δώση την θεϊκή Του δύναμη, να συντρίψουμε τα κέρατα του πονηρού. Μας παρακολουθεί συνέχεια αοράτως και θα μας ενισχύη, όταν εμείς έχουμε την αγαθή προαίρεση και κάνουμε τον μικρό κατά δύναμιν αγώνα μας.

Όταν βλέπετε ότι σας απασχολούν πράγματα για τα όποια ανθρωπίνως δεν υπάρχει λύση και δεν τα εμπιστεύεστε στον Θεό, να ξέρετε ότι αυτό είναι τέχνασμα του πειρασμού, για να αφήσετε την προσευχή, με την οποία μπορεί ο Θεός να στείλη όχι απλώς θεία δύναμη άλλα θείες δυνάμεις, και η βοήθεια τότε δεν θα είναι απλώς θεία βοήθεια άλλα θαύμα Θεού.
Να εύχεσθε για την γενική εξωφρενική κατάσταση όλου του κόσμου, να λυπηθή ο Χριστός τα πλάσματά Του, γιατί βαδίζουν στην καταστροφή. Να επέμβη θεϊκά στην εξωφρενική εποχή που ζούμε, γιατί ο κόσμος οδηγείται στην σύγχυση, στην τρέλλα και στο αδιέξοδο. Τί μας περιμένει δεν ξέρουμε. Όλη αυτή η κατάσταση που επικρατεί, το δείχνει.

Να ξέρετε πως ό,τι επιτρέπει ο Θεός, ακόμη και να εξοντωθούν π.χ. άνθρωποι, είναι φιλάνθρωπο, γιατί ο Θεός έχει “σπλάγχνα”.
Τι έχει κάνει ο Θεός με έναν Του λόγο! Τι αρμονία, τι ποικιλία! Όπου και να στραφή κανείς βλέπει την σοφία και το μεγαλείο του Θεού… Ο Καλός Θεός όλα θα τα οικονομήσει με τον καλύτερο τρόπο, αλλά χρειάζεται πολλή υπομονή και προσοχή… Δουλεύει ο διάβολος, αλλά δουλεύει και ο Θεός και αξιοποιεί το κακό, ώστε να πρόκυψη από αυτό καλό…
Θα επέμβη ο Χριστός, θα δώση μια σφαλιάρα σε όλο αυτό το σύστημα, θα πατάξη όλο το κακό και θα το βγάλη σε καλό τελικά.
Ο Θεός ότι δεν είναι σωστό θα το πετάξει πέρα, όπως το μάτι πετάει το σκουπιδάκι. Δουλεύει ο διάβολος, αλλά δουλεύει και ο Θεός και αξιοποιεί το κακό, ώστε να πρόκυψη από αυτό καλό. Σπάζουν λ.χ. τα πλακάκια και ο Θεός τα παίρνει και φτιάχνει ωραίο μωσαϊκό. Γι’ αυτό μή στενοχωρήσθε καθόλου, διότι πάνω από όλα και από όλους είναι ο Θεός, που κυβερνά τα πάντα.. Τώρα μας βοηθούν πιο πολύ ο Χριστός, η Παναγία, οι Άγιοι, αλλά δεν το καταλαβαίνουμε. (Αγίου Παϊσίου του Αγιορείτου , “Με πόνο και αγάπη για τον σύγχρονο άνθρωπο, Λόγοι Α’” , Κεφ. 6., Έκδοσις Ιερόν Ησυχαστήριον «Ευαγγελιστής Ιωάννης ο Θεολόγος», Σουρωτή Θεσσαλονίκης 1998)

***

Στον Ιησού του Ναυή[1] είχε πεί ο Θεός να μην εξαφανίσουν μία φυλή, τους Φιλισταίους, γιατί αυτή θα ήταν μάστιγα για τους Εβραίους, όταν θα ξεχνούσαν τον Θεό. Όταν λοιπόν οι Εβραίοι απομακρύνονταν από τον Θεό, είχε δικαιώματα ο διάβολος και έβαζε τα «ξαδέρφιά» του, τους Φιλισταίους, και ορμούσαν στους Εβραίους. Έπαιρναν τα παιδιά των Εβραίων και τα χτυπούσαν πάνω στην πέτρα, για να τα σκοτώσουν. Κάποτε όμως που οι εχθροί ήρθαν, χωρίς να φταίνε οι Ισραηλίτες, πολέμησε γι’ αυτούς ο Θεός. Έρριξε χαλάζι σαν πέτρες[2] και τους εξόντωσε, γιατί τότε οι Ισραηλίτες δικαιούνταν την θεία επέμβαση.
[1]. Βλ. Ι. Ναυή 13, 1-2 και Κριτ. 3, 1-4.
[2]. Βλ. Ι. Ναυή 10, 11.
Αγίου Παϊσίου Αγιορείτου: ΛΟΓΟΙ Α’- «Με Πόνο και Αγάπη» , σελ. 113-116

***

Οι Αμορραίοι βασιλιάδες της Ιερουσαλήμ, της Χεβρών, της Ιεριμούθ, της Λαχίς και της Οδολλάμ (Εγλών), συμμάχησαν, επιτέθηκαν και πολιόρκησαν τη Γαβαών με όλα τους τα στρατεύματα, επειδή μετά από την πτώση της Ιεριχους αυτοί τρομοκρατημένοι συμμάχησαν με τους Ισραηλίτες.
Οι Γαβαωνίτες έστειλαν μήνυμα στον Ιησού, στο στρατόπεδο στα Γάλγαλα και του ζητούσαν βοήθεια. Αμέσως ο Ιησούς, σύμφωνα με εντολή του Κυρίου, έφυγε από τα Γάλγαλα, μαζί με όλο το στρατό του και επιτέθηκε αιφνιδιαστικά εναντίον των Αμορραίων.
Η μάχη κράτησε ως το βράδυ χωρίς να νικήσουν και τότε ο Ιησούς του Ναυή παρακάλεσε τον Κύριο να σταματήσει τον ήλιο, ώσπου να τελειώσουν τη μάχη. Πράγματι, ο ήλιος στάθηκε καταμεσής του ουρανού και δεν πήγαινε να δύσει κι αυτό κράτησε σχεδόν μια μέρα. Οι Αμορραίοι βασιλιάδες υπέστησαν φοβερή ήττα και οι Ισραηλίτες τους καταδίωξαν. Και ενώ οι Αμορραίοι έφευγαν κυνηγημένοι, ο Κύριος έριξε πάνω τους από τον ουρανό χαλάζι χοντρό σαν πέτρες και σκοτώθηκαν από αυτό πολύ περισσότεροι απ’ όσους εξόντωσαν οι Ισραηλίτες.

***

Δυνατός με τον Παντοδύναμο: Ιησούς του Ναυή

Ήταν νέος, σεμνός και γενναίος. Τον διάλεξε ο Μωυσής, για να γίνει αρχηγός στη μάχη κατά των Αμαληκιτών, των εχθρών των Ισραηλιτών. Αυτοί μάχονταν κάτω στην πεδιάδα και ο ίδιος ο Μωυσής ανέβηκε στο βουνό, στάθηκε όρθιος, ύψωσε τα χέρια και προσευχόταν. Όσο είχε υψωμένα τα χέρια, που σχημάτιζαν πια σταυρό καθώς τα κρατούσαν ο Ααρών και ο Ωρ, νικούσαν οι Ισραηλίτες, έως ότου ήρθε η νύχτα χαρίζοντάς τους τη νίκη. Ο Μωυσής τον άξιο αυτό αρχηγό πού τον έλεγαν Αυσή κι ήταν γιος του Ναυή τον είχε επιλέξει και για άλλες μεγάλες αποστολές και του είχε αλλάξει το όνομα καλώντας τον Ιησού, που σημαίνει «θα σώσει»[1]· και με την εντολή του Θεού, πριν πεθάνει, τον έχρισε διάδοχό του, με την αποστολή να οδηγήσει τους Ισραηλίτες αυτός στη γη της Επαγγελίας.

Στη ζωή του Ιησού, του υιού του Ναυή[2], πλέον, συνέβησαν πολύ θαυμαστά γεγονότα, γιατί μαζί του ήταν ο Θεός, που τον ενίσχυε προτρέποντάς τον «ἴσχυε καί ἀνδρίζου».

Το πέρασμα του Ιορδάνη

Αφού πέρασαν την Ερυθρά Θάλασσα οι Ισραηλίτες με τον γνωστό θαυμαστό τρόπο, έπρεπε να προχωρήσουν προς τη γη της Επαγγελίας, τη Χαναάν. Τώρα είχαν να περάσουν τον Ιορδάνη ποταμό. Πώς θα γινόταν αυτό;

Ο Θεός έδωσε οδηγίες στον Ιησού του Ναυή. Κι εκείνος εμπιστεύτηκε απόλυτα στο λόγο του Θεού. Και να! Την ορισμένη ημέρα μπροστά στον ποταμό οι χιλιάδες Ισραηλίτες έτοιμοι. Και μπροστά από αυτούς, χίλια περίπου μέτρα απόσταση, οι ιερείς τους κρατώντας με ευλάβεια την Κιβωτό της Διαθήκης. Μπαίνουν τώρα οι ιερείς μέσα στα νερά του ορμητικού εκείνη την εποχή ποταμού –ήταν άνοιξη– του Ιορδάνη, κι αμέσως σταματάει η ροή των υδάτων! Όσα νερά έρχονταν από το βορρά σταμάτησαν ακριβώς από πάνω και σχημάτισαν ένα τεράστιο υδάτινο τείχος. Τα άλλα νερά τράβηξαν προς τα κάτω, χύθηκαν στη Νεκρά Θάλασσα, ώσπου εξαντλήθηκαν. Και σχηματίσθηκε έτσι μια ξηρά γη, από όπου πέρασαν στο χρόνο που έπρεπε όλες οι χιλιάδες των Ισραηλιτών! Στέκονταν στο μέσο της κοίτης αυτής οι ιερείς και περνούσαν οι Ισραηλίτες. Μόλις πέρασαν όλοι, ο ποταμός ήρθε και πάλι στην κανονική του ροή! Τι μέγα θαύμα της δυνάμεως του Θεού!

Η κατάληψη της Ιεριχούς

Επόμενος στόχος ήταν η κατάληψη της πόλεως Ιεριχώ.

Έβλεπε ο Ιησούς του Ναυή τα πανίσχυρα τείχη της πόλεως αυτής κι αναλογιζόταν: Τι ήταν αυτοί μπροστά στις δυνάμεις που διέθετε η Ιεριχώ; Πώς θα γινόταν η κατάληψή της; Και να! Μπροστά του εμφανίζεται λαμπρός νέος που κρατούσε ρομφαία. Ο Ιησούς του Ναυή ρωτάει αν είναι δικός τους, φίλος τους, ή ξένος και εχθρός τους. Κι αυτός απαντά: «Είμαι αρχιστράτηγος της δυνάμεως του Κυρίου». Ήταν ο αρχάγγελος Μιχαήλ. Η δύναμη του Θεού ήταν δίπλα του. Αυτός θα βοηθούσε και τώρα.

Παίρνει λοιπόν ο Ιησούς του Ναυή οδηγίες από τον Θεό για το πώς να ενεργήσει. Η πόλη θα έπεφτε στα χέρια των Ισραηλιτών με έναν τρόπο εντελώς μοναδικό και ανεπανάληπτο, τρόπο θεϊκό: Επί επτά ημέρες θα τριγυρνούσαν με την Κιβωτό της Διαθήκης τα τείχη της πόλεως. Τις πρώτες έξι ημέρες από μία φορά. Την έβδομη ημέρα επτά φορές. Όλος ο λαός, με σιωπή. Μόνο οι ιερές σάλπιγγες θα ακούγονταν. Την έβδομη ημέρα, όταν οι σάλπιγγες θα ηχούσαν, όλος ο λαός μαζί και δυνατά θα έβγαζε κραυγή αλαλαγμού, νίκης. Αυτό αρκούσε. Και όταν ήρθε η ορισμένη ώρα και έγιναν όλα όσα τους είχε πει ο αρχηγός τους, τα τείχη της Ιεριχούς έπεσαν! Οι Ισραηλίτες εύκολα εισβάλανε στην πόλη και την κατέλαβαν!

Ο πόλεμος υπέρ των Γαβαωνιτών

Και τρίτη φοβερή παρουσία του παντοδύναμου Θεού είχε ο Ιησούς του Ναυή. Ήταν όταν έπρεπε να πολεμήσει υπέρ των Γαβαωνιτών. Για να ολοκληρώσει τη νίκη του, παρακάλεσε τον Θεό να σταματήσει την κίνηση του ήλιου και της σελήνης. Και πράγματι «ἔστη ὁ ἥλιος…» επί μία ημέρα! Και συνέβη αυτό το θαυμαστό που, όπως γράφεται στην Παλαιά Διαθήκη, «δεν είχε γίνει ποτέ στο μακρινό παρελθόν ούτε και πρόσφατα, να ακούσει ο Θεός τέτοια αίτηση ανθρώπου!».

Τέτοια θαυμαστά γεγονότα συνέβησαν στη ζωή του Ιησού του Ναυή, που έγινε ο συνεχιστής του έργου του Μωυσή και οδήγησε τον ισραηλιτικό λαό στη γη της Επαγγελίας. Το «ἴσχυε καί ἀνδρίζου» δεν ήταν απλή προτροπή του Θεού, ήταν και υπόσχεσή Του για την παντοδύναμη παρουσία Του κοντά στα εκλεκτά όργανά Του.

Ο Ιησούς του Ναυή τιμάται από την Εκκλησία μας την 1^η Σεπτεμβρίου.

Λυδία
«Πρός τή ΝΙΚΗ», Σεπτ. 2019
[1] Π.Δ., Αριθμοί, εκδ. «Ο ΣΩΤΗΡ», τόμος Γ΄, σελ. 90.
[2] Βασική πηγή, το βιβλίο της Π.Δ. Ιησούς του Ναυή.
https://prostiniki.gr/dynatos-me-ton-pantodynamo/

Όταν ο Ήλιος «εστάθηκε επί μίαν ολόκληρον ημέραν» στην εποχή του Ιησού του Ναυή.
NASA ΚΑΙ ΒΙΒΛΟΣ

Ο κ. Harold Hill, πρόεδρος της εταιρείας Curtis Engine Company στη Βαλτιμόρη της πολιτείας Maryland των ΗΠΑ, και σύμβουλος του διαστημικού προγράμματος, αναφέρει το ακόλουθο περιστατικό.

Νομίζω ότι ένα από τα πιο καταπληκτικά πράγματα που έκανε ο Θεός για μας σήμερα, συνέβη πρόσφατα στους αστροναύτες μας και τους επιστήμονες ειδικευμένους στο διάστημα στο Green Belt της πολιτείας Maryland.

Αυτοί οι επιστήμονες έκαναν έλεγχο για το πού θα είναι οι θέσεις του ήλιου, της σελήνης και των πλανητών σε 100 και 1000 χρόνια από σήμερα. Οφείλουμε να γνωρίζουμε τις θέσεις αυτές ώστε να μην στείλουμε έναν δορυφόρο και προσκρούσει σε κάτι αργότερα στις τροχιές τους.
Πρέπει να έχουμε τη διάταξη των τροχιών αυτών σε σχέση με τη διάρκεια ζωής του δορυφόρου και σύμφωνα με το πού θα είναι οι πλανήτες έτσι ώστε να μην αποτύχει το όλο πρόγραμμα.

Έτσι οι επιστήμονες έτρεξαν στον υπολογιστή μετρήσεις στο χρόνο πίσω και μπροστά από σήμερα για μερικούς αιώνες, μέχρι που αυτό οδήγησε σε μια παύση. Ο υπολογιστής σταμάτησε και εμφάνισε ένα κόκκινο σήμα, που σήμαινε ότι κάτι δεν πήγαινε καλά είτε με τις πληροφορίες που τροφοδοτήθηκε είτε με τα αποτελέσματα σε σύγκριση με τα πρότυπα.
Κάλεσαν το τμήμα εξυπηρέτησης να ελέγξει το πρόβλημα και αυτοί ρώτησαν «Τι συμβαίνει;». Διαπίστωσαν λοιπόν ότι τους λείπει μία ημέρα στο διάστημα σε παρελθόντα χρόνο.
Έξυναν τα κεφάλια τους και τραβούσαν τα μαλλιά τους. Δεν υπήρχε απάντηση.

Τελικά, ένας Χριστιανός από την ομάδα είπε: «Ξέρετε, όταν ήμουν στο Κατηχητικό μια φορά μας μίλησαν για τη στάση του ήλιου στον ουρανό». Ενώ οι υπόλοιποι της επιστημονικής ομάδας δεν τον πίστεψαν, δεν είχαν και άλλη απάντηση και έτσι του ζήτησαν να τους το αποδείξει.
Πήρε μια Βίβλο και την άνοιξε στο βιβλίο του Ιησού του Ναυή όπου βρήκαν μια ανόητη πρόταση για έναν λογικό άνθρωπο.

Εκεί λοιπόν βρήκαν το απόσπασμα όπου ο Κύριος λέγει στον Ιησού του Ναυή,
«Μην τους φοβηθείς, τους έχω παραδώσει στα χέρια σου. Δεν υπάρχει κανένας από αυτούς που να μπορεί να σταθεί μπροστά σου».
Ο Ιησούς του Ναυή αναφέρει ότι φοβάται διότι περιβαλλόταν από εχθρούς και αν έπεφτε σκοτάδι θα υπερνικούσαν οι εχθροί. Έτσι ο Ιησούς του Ναυή ζήτησε από τον Κύριο να κάνει τον ήλιο ακίνητο. Έτσι ακριβώς… «Ο ήλιος έμεινε ακίνητος και το φεγγάρι έμεινε στη θέση του για περίπου μία μέρα» (Ιησούς του Ναυή, κεφάλαιο 10, στίχοι 12-13).

Τότε οι αστροναύτες και οι επιστήμονες είπαν: «Εδώ είναι η μέρα που μας λείπει!». Έλεγξαν στον υπολογιστή το γύρισμα του χρόνου προς τα πίσω (παρελθόν) κοντά στην εποχή που γράφτηκαν τα παραπάνω και έφτασαν κοντά αλλά όχι πολύ κοντά. Η έλλειψη χρόνου που σημειώθηκε από τον υπολογιστή στις ημέρες του Ιησού του Ναυή ήταν 23 ώρες και 20 λεπτά, όχι μία ολόκληρη ημέρα.
Διάβασαν τη Βίβλο και εκεί αναφερόταν ότι ήταν περίπου μία ημέρα. Αυτές οι λίγες λέξεις στην Βίβλο ήταν σημαντικές αλλά εξακολουθούσαν να είναι προβληματισμένοι γιατί αν δεν μπορείς να υπολογίσεις για 40 λεπτά, τότε ακόμα θα είσαι προβληματισμένος σε 1000 χρόνια από τώρα. (Πού λοιπόν “χάθηκαν” αυτά τα 40 πρώτα λεπτά; )

Έπρεπε λοιπόν να βρεθούν τα 40 αυτά λεπτά γιατί αυτά μπορούν να πολλαπλασιαστούν επί των πλανητικών τροχιών. Καθώς ο Χριστιανός της ομάδας σκεπτόταν για αυτό θυμήθηκε ότι κάπου στη Βίβλο έχει γραφτεί ότι ο ήλιος γύρισε ΠΙΣΩ.
Οι υπόλοιποι επιστήμονες του είπαν ότι ήταν τρελός, αλλά παρόλ’ αυτά πήραν πάλι τη Βίβλο και διάβασαν τους στίχους στο βιβλίο Δ΄Βασιλειών που αναφέρονταν στην ακόλουθη ιστορία: ο προφήτης Ησαϊας επισκέφθηκε τον ετοιμοθάνατο στο κρεβάτι του Εζεκία και του είπε ότι δεν πρόκειται να πεθάνει. Ο Εζεκίας ζήτησε ένα σημάδι ως απόδειξη των λόγων αυτών. Τότε ο Ησαϊας είπε: «Θέλεις να προχωρήσει ο ήλιος 10 μοίρες μπροστά;»
Ο Εζεκίας απάντησε: «Δεν είναι τίποτα για τον ήλιο να προπορευθεί 10 μοίρες, αλλά να αφήσει τη σκιά του να γυρίσει πίσω κατά 10 μοίρες». Τότε ο Ησαϊας μίλησε στον Κύριο και ο Κύριος έφερε τη σκιά του ήλιου 10 μοίρες ΠΙΣΩ! Οι 10 μοίρες είναι ακριβώς 40 λεπτά!

23 ώρες καί 20′ λεπτά στον Ιησού του Ναυή, και 40 λεπτά στο Δ΄Βασιλειών κάνουν τη χαμένη ημέρα στο διάστημα. 

Αναφορά: Ιησού του Ναυή 10:8 και 12-13
Δ΄Βασιλειών 20:9-11
Ε.Φ:Ε.Μ.
https://agiosioannispatron.blogspot.com/2015/07/nasa.html

* Ο Ηρόδοτος υποστήριξε ότι ιερείς της Αιγύπτου του έδειξαν γραπτά μνημεία όπου ανέγραφαν γιά επιμήκυνση μιάς ολόκληρης ημέρας από τα φυσικά της όρια.
* Τα αρχαία Κινεζικά συγγράμματα λένε ότι αυτό το γεγονός έλαβε χώρα στην εποχή της βασιλείας τού Αυτοκράτορα Γεώ. Από τους γενεαλογικούς πίνακες των Κινέζων προκύπτει ότι ο Αυτοκράτορας Γεώ βασίλευσε στην Κίνα την ίδια εποχή με τον Ιησού του Ναυή.
* Ο Λόρδος Kingsborough, σε ειδικές μελέτες για την ιστορία των αρχαίων Ερυθρόδερμων (Ινδιάνων) της Αμερικής, αναφέρει ότι στα χρονικά των Μεξικανών πού έφτασαν σε υψηλά επίπεδα πολιτισμού πριν την ανακάλυψη της Αμερικής, αναγράφεται ότι ο ήλιος εστάθη “επί μίαν ολόκληρον ημέραν κατά το έτος των 7 λαγωών”, το οποίον έτος συμπίπτει με την εποχή της κατάκτησης της Παλαιστίνης από τους Ισραηλίτες. (Η ημέρα δηλαδή του Ιησού του Ναυή).

***

Ο Ιησούς του Ναυή ήταν ένας από τους 12 κατασκόπους, που έστειλε ο Μωυσής στη Χαναάν (Αριθμοί 13,8) και διάδοχος του Μωυσή (Αριθμοί 27,12-23. Δευτερονόμιο 31,1-8).
Ονομάστηκε όμως Ιησούς (Ιησουέ) από το Μωυσή όταν τον έστειλε να κατασκοπεύσει τη γη Χαναάν (Αριθμοί 13,17).
Από τους κατασκόπους εκείνους, οι μόνοι που επέζησαν ήταν ο Ιησούς του Ναυή και ο Χάλεβ (Αριθμοί 14,36-38).Ήταν γεμάτος με πνεύμα σοφίας, ήταν γενναίος άντρας και είχε μεγάλη εμπιστοσύνη στο Θεό.
Όταν οι Ισραηλίτες πολέμησαν τους Αμαληκίτες στη Ραφιδείν, ο Μωυσής τον όρισε αρχηγό του στρατού του. Κατά τη μάχη αυτή ο Μωυσής μαζί με τον Ααρών και τον Ωρ, ανέβηκαν στη κορυφή ενός λόφου και όταν ο Μωυσής ύψωνε τα χέρια του, ο Ιησούς του Ναυή νικούσε. (Έξοδος 17,8-16).
Όταν ο Μωυσής ανέβηκε στο όρος Σινά για να πάρει τις λίθινες πλάκες με τις εντολές του Κυρίου, ο Ιησούς του Ναυή τον συνόδευσε κατά την ανάβασή του (Έξοδος 24,13).
Ο Ιησούς ορίστηκε να φυλάττει τη Σκηνή του Μαρτυρίου (Έξοδος 33,7-11).
Ο Μωυσής ζήτησε από το Θεό να του ορίσει τον διάδοχό του. Ο Κύριος υπέδειξε ως τον πιο κατάλληλο τον Ιησού του Ναυή (Αριθμοί 27,12-23. Δευτερονόμιο 31,1-8. 34,9).
Ο Ιησούς του Ναυή ζήτησε από τον Κύριο “ας σταθή ο ήλιος επάνω από την Γαβαών… Και πράγματι εστάθη ο ήλιος…  επί μίαν ολόκληρον ημέραν. » (Ιησούς του Ναυή, 10, 12-13)

Ιησούς του Ναυή
http://users.sch.gr/aiasgr/Palaia_Diathikh/Ihsous_tou_Nauh/Ihsous_tou_Nauh.htm
http://www.imgap.gr/file1/AG-Pateres/AG%20KeimenoMetafrasi/PD/06.%20Jesus.htm

Δώσε μου ένα φως για να πορευτώ… βάλε το χέρι σου στο χέρι του Θεού, Anthony Bloom (Metropolitan of Sourozh)
https://iconandlight.wordpress.com/2016/12/31/%CE%B4%CF%8E%CF%83%CE%B5-%CE%BC%CE%BF%CF%85-%CE%AD%CE%BD%CE%B1-%CF%86%CF%89%CF%82-%CE%B3%CE%B9%CE%B1-%CE%BD%CE%B1-%CF%80%CE%BF%CF%81%CE%B5%CF%85%CF%84%CF%8E-%CE%B2%CE%AC%CE%BB%CE%B5-%CF%84%CE%BF/

Η πίστη είναι παντοδύναμη και είναι η βάση της αγάπης. Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς
https://iconandlight.wordpress.com/2018/09/01/%ce%b7-%cf%80%ce%af%cf%83%cf%84%ce%b7-%ce%b5%ce%af%ce%bd%ce%b1%ce%b9-%cf%80%ce%b1%ce%bd%cf%84%ce%bf%ce%b4%cf%8d%ce%bd%ce%b1%ce%bc%ce%b7-%ce%ba%ce%b1%ce%b9-%ce%b5%ce%af%ce%bd%ce%b1%ce%b9-%ce%b7-%ce%b2/

Απολυτίκιον της Ινδίκτου
Ήχος β᾿

Ο πάσης δημιουργός της κτίσεως, ο καιρούς και χρόνους εν τη ιδία εξουσία θέμενος, ευλόγησον τον στέφανον του ενιαυτού της χρηστότητός σου Κύριε, φυλάττων εν ειρήνη τους Βασιλείς και την πόλιν σου, πρεσβείαις της Θεοτόκου, και σώσον ημάς.

Απολυτίκιον της Παμμακαρίστου.
Ήχος δ΄ Ταχύ προκατάλαβε.

Πανήγυριν σήμερον επικροτούμεν φαιδράν, ιδού γαρ προτίθεται, ω Παμμακάριστε, εικών σου η πάνσεπτος, ήνπερ καρδίας πόθω, προσερχόμενοι πάντες, Δέσποινα, προσκυνούμεν και θερμώς σοι βοώμεν, ρύσαι ημάς κινδύνων και περιστάσεων.

Ήχος α’, Των ουρανίων
Της αυτολέκτου και θείας διδασκαλίας Χριστού, την προσευχήν μαθόντες, καθ᾿ εκάστην ημέραν, βοήσωμεν τω Κτίστη· Πάτερ ημών, ο εν τοις ουρανοίς κατοικών, τον επιούσιον άρτον δίδου ημίν, παρορών ημών τα πταίσματα.

Ήχος δ´, Ιωάννου Μοναχού
Η βασιλεία σου Χριστέ ο Θεός, βασιλεία πάντων των αιώνων, και η δεσποτεία σου εν πάση γενεά και γενεά· πάντα γαρ εν σοφία εποίησας, καιρούς ημίν και χρόνους προθέμενος· διό ευχαριστούντες κατά πάντα και διά πάντα βοώμεν. Ευλόγησον τον στέφανον του ενιαυτού της χρηστότητός σου, και καταξίωσον ημάς ακατακρίτως βοάν σοι, Κύριε δόξα σοι.

Ο αυτός Ανδρέου Πυρού
Αι πορείαί σου ο Θεός, αι πορείαί σου μεγάλαι και θαυμασταί· διό της οικονομίας σου, την δυναστείαν μεγαλυνούμεν, ότι φως εκ φωτός, επεδήμησας εις ταλαίπωρον κόσμον σου, και την πρώτην ανείλες αράν, του παλαιού Αδάμ, ως ηυδόκησας Λόγε, και ημίν εν σοφία, καιρούς και χρόνους υπέθου, του δοξάζειν την παντουργικήν σου αγαθότητα, Κύριε δόξα σοι.

Θεοτοκίον
Τας ημών ελπίδας Θεοτόκε αγνή, και την ημών πεποίθησιν, επί σε ανατιθέμεθα· ευμενή ημίν δίδου, Παρθένε ον έτεκες.

Ωδή γ’, της Ινδίκτου , Ήχος α’

Στερέωσόν με Χριστέ, επί την άσειστον πέτραν των εντολών σου, και φώτισόν με φωτί του προσώπου σου· ουκ έστι γαρ Άγιος, πλην σου φιλάνθρωπε.

Στερέωσον αγαθέ, ην κατεφύτευσε πόθω, επί της γης η δεξιά σου, κατάκαρπον άμπελον, φυλάττων σου την Εκκλησίαν Παντοδύναμε.

Εν έργοις πνευματικοίς, θεοτερπέσι κομώντας, το έτος τούτο, διαγαγείν καταξίωσον Κύριε, τους πίστει σε μέλποντας, Θεόν του παντός.

Advertisement

Lord Jesus, Son of God, Who showed most glorious wonders through Joshua, the son of Nun, Thy faithful servant, strengthen and encourage us that we not turn away from Thee. Saint Nikolai Velimirovič

Bless the crown of the year with your goodness, O Lord. 
Establish, O Good One, the fruitful vine, which your right hand has planted with love upon the earth, preserving your Church, O All-powerful.
Grant, Lord, that those who in faith sing your praise as God of the universe, may pass through this year abounding in spiritual works, well-pleasing to God.

Start of the Indiction, beginning the Liturgical Year;
Righteous Joshua, the son of Nun (ca. 16th c. BC)
Holy 40 ascetic virgin-martyrs and their teacher the Hieromartyr Ammon the Deacon at Heraclea in Thrace (321-323)
Venerable Martha, the mother of St Simeon Stylites (428); Saint Symeon the Stylite the Elder (459);
Saint Symeon of Lesbos (ca. 845)
Saint Victorius (Victurius), a disciple of St. Martin of Tours who became Bishop of Le Mans in France in ca. 453 (ca. 490);
Saint Meletius the Younger, of Thebes, Greece(1105);
New-Martyr Angelis of Constantinople (1680); Venerable Anthony of Agyia
Commemoration of the Great Fire of Constantinople (ca. 470);
Synaxis of the Most-Holy Theotokos of Miasena Monastery, in memory of the finding of her icon (864);
Celebration of the “All-Blessed” or “Pamakarista” Icon (11th c.)

Commemorated on September 1

Do thou bless for our sakes the new year’s Indiction
Thou Ancient, Who, for man’s sake, tookest on newness.

 Saint Joshua, the Son of Nun

Joshua was the leader of the Hebrew people after the death of Moses. Of several hundred thousand Jews who came out of Egypt, only he and Caleb entered the Promised Land. Joshua lived to be 110 years old, and died approximately 1440 years before the Nativity of Christ. (Read of his faithfulness to God, his works and his miracles in the Book of Joshua.)

Homily:
on Joshua the son of Nun
by Saint Nikolai Velimirovič

Turn not from it to the right hand or to the left … be not afraid, neither be thou dismayed: for the Lord thy God is with thee whithersoever thou goest (Joshua 1:7, 9).

Joshua the son of Nun obeyed the Lord in everything to the end, not turning either to the right or to the left of the Lord’s commandments. He was surrounded by great horrors and fears while leading the people through an unknown land and through thick ranks of enemies, but he was neither afraid nor dismayed. He considered himself the weapon of God, and knew that his battles were God’s battles. As a faithful soldier obeys the commands of his commander, so Joshua listened for and hearkened to the will of the Living God. He did not ascribe any good thing, any power, any merit to himself, but he ascribed all to God and only to God. He did not depend in the least on his own army, his own weapons and his own wisdom, but he depended on God and only on God, the Almighty and All-wise. See, brethren, with what sort of men God walks.

Oh, if only Christian rulers and commanders could see this and learn from God’s servant Joshua how to serve God! Oh, if they would understand, once and for all, that the people are best served when God is served; and that the people cannot be served if God is not served! The Lord God fulfilled His promise and was with Joshua the son of Nun to the end of his labors and life. And that the Lord was with him is shown by the great and awesome miracles that He manifested through His faithful servant. God divided the river Jordan so that the people crossed over on dry land without a bridge; God made the walls of Jericho fall at the sound of the trumpet; God delivered powerful enemies into the hands of the Israelites; God caused the sun to stand still over Gibeon and the moon to stand still over the valley of Ajalon. Truly, never and nowhere did God forsake His servant Joshua, for Joshua did not leave unfulfilled a single commandment of God. A witness of the Living God and a type of the Savior of the world, when he was old and stricken in years, he instructed his people as God had taught him in the beginning: Turn not aside therefrom to the right hand or to the left … but cleave unto the Lord your God (Joshua 23:6, 8).

O Lord Jesus, Son of God, Who showed most glorious wonders through Joshua, the son of Nun, Thy faithful servant, strengthen and encourage us that we not turn away from Thee, either to the right or to the left, for the sake of Thy glory and our salvation.

To Thee be glory and praise forever. Amen.
The Prologue from Ohrid: Lives of Saints by Saint Nikolai Velimirovič
http://98.131.104.126/prolog/December17.htm

***

Saint Paisios of Mount Athos

…God never abandons us; we are the ones who forget and abandon Him. When man does not live spiritually, he is no entitled to divine help. But when he does live spiritually and is near God, he is entitled to it. Then if something happens and he dies, he is read for the other life, in which case he gains both in this life and in the next.

God’s help can’t be obstructed, neither by men nor demons. Nothing is difficult for God or a Saint. The obstacle for us humans is our lack of faith, which prevent the great divine energies from coming to us. And while there is such a great power next to us, we, because there is such a great amount of the human element in us, cannot understand the divine energies which exceed all of the world’s human powers, because they are omnipotent.

Completely have trust in God, leave everything in His hands, and believe that His love will act for your own benefit. Then God will take care of everything, because there is nothing He cannot do; everything is easy for Him. The difficult thing is for man to decide to humble himself and leave everything to God’s providence and love.

Whoever observes God’s benevolence learns to rely upon divine providence. He then feels like an infant in a crib, crying when left alone for a little while by its mother until she returns to its side. It is an important matter to entrust yourself to God.

At the Gate of the Year. God is the Lord of history, but we must be co-workers with God… Anthony Bloom Metropolitan of Sourozh
https://iconandlight.wordpress.com/2018/12/31/at-the-gate-of-the-year-god-is-the-lord-of-history-but-we-must-be-co-workers-with-god-anthony-bloom-metropolitan-of-sourozh/

“O CHRIST our GOD,
Desire of our hearts,
Diffuse the light of Thy truth over us
That in Thy light, unworthy as we are,
We may behold Thy glory
As of the only-begotten of the Father
And so be fashioned after
Thy searchless image,
In the likeness of which
Thou didst create man.” by Father Sophrony

Apolytikion of Beginning of the Indiction
Second Tone

Creator of the universe, setting times and seasons by Your sole authority, bless the cycle of the year of Your grace, O Lord, guarding our rulers and Your nation in peace, at the intercession of the Theotokos, and save us.

Idiomelon of the Praises in the Fourth Tone, for the New Ecclesiastical Year

Your paths, O God, your paths are great and wonderful; therefore we magnify you for the might of your dispensation, for, light from light, you visited your wretched world, and in your good pleasure, O Word, did away with the first curse on ancient Adam, and you fixed for us times and seasons for glorifying your all-pervading goodness. Lord, glory to you!

The Creator who wisely made all things new out of nothing, and arranges the revolutions of the seasons by his will, praise in hymns and highly exalt him to the ages.
To God who arranges all things and alters the seasons for the varied guidance of mankind we sing: Praise him in hymns and highly exalt him to the ages.

Of the Indiction. Ode 3. The Irmos..
Establish me, O Christ, on the unshakeable rock of your commandments, and enlighten me with the light of your face; for none is holy but you, O Lover of mankind.

Establish, O Good One, the fruitful vine, which your right hand has planted with love upon the earth, preserving your Church, O All-powerful.

Grant, Lord, that those who in faith sing your praise as God of the universe, may pass through this year abounding in spiritual works, well-pleasing to God.

The Gospel According to Luke 4:16-22

At that time, Jesus came to Nazareth, where he had been brought up; and he went to the synagogue, as his custom was, on the sabbath day. And he stood up to read; and there was given to him the book of the prophet Isaiah. He opened the book and found the place where it was written, “The Spirit of the Lord is upon me, because he has anointed me to preach good news to the poor. He has sent me to proclaim release to the captives and recovering of sight to the blind, to set at liberty those who are oppressed, to proclaim the acceptable year of the Lord.” And he closed the book, and gave it back to the attendant, and sat down; and the eyes of all in the synagogue were fixed on him. And he began to say to them, “Today this scripture has been fulfilled in your hearing.” And all spoke well of him, and wondered at the gracious words which proceeded out of his mouth.

Πάνσοφε Κύριε, οδήγησε κατά το θέλημα Σου τις ζωές των αμαρτωλών ημών, στην έρημο αυτής της ζωής, όπως οδήγησες τη ζωή του αγίου Ιωάννου του Βαπτιστού. άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς

Ομιλία
Για την υποταγή στο θέλημα του Θεού
Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς

«Γενηθήτω το θέλημά σου ως εν ουρανώ και επί της γης» (Ματθ. 6,10).

Δόξα στον άγιο Ιωάννη το Βαπτιστή, διότι εκπλήρωσε το Ευαγγέλιο πριν από την έλευση του Ευαγγελίου! Εισερχόμενος στην έρημο παρέδωσε τον εαυτό του απολύτως, ψυχή τε και σώματι, στου Θεού το θέλημα. Το θέλημα του Θεού ενέργησε στο ίδιο του το επίγειο σώμα και στον ουρανό της ψυχής του. Ούτε πείνα ούτε άγρια θηρία έβλαψαν το σώμα του, στα τόσα χρόνια που ζούσε μέσα στην έρημο. Η ψυχή του δεν τρώθηκε ούτε από την απελπισία της μοναξιάς, ούτε από την έπαρση στη θέα ουρανίων οραμάτων. Δεν αναζητούσε ούτε ψωμί, ούτε γνώση από άνθρωπο. Ο Θεός του έδινε ό,τι χρειαζόταν, διότι παρέδωσε ολοκληρωτικά τον εαυτό του στο θέλημα του Θεού.

Δεν οδήγησε ο ίδιος τα βήματα του μέσα στην έρημο, ούτε μακριά απ’ αυτήν. Ένα αόρατο πηδάλιο άνωθεν οιάκιζε τη ζωή του. Διότι, όταν ήταν απαραίτητο να βγει από την έρημο και να πάει να συναντήσει τον Κύριο, τότε, όπως ρητά αναφέρεται: ᾽Εγένετο ρῆμα Θεοῦ ἐπὶ ᾿Ιωάννην (Λουκ. 3: 2). Σαν αθώος νέος, ο Ιωάννης, μίλησε απλά για την επικοινωνία του με τις δυνάμεις του Ουρανού: κἀγὼ οὐκ ᾔδειν αὐτόν, ἀλλ᾿ ὁ πέμψας με βαπτίζειν ἐν ὕδατι, ἐκεῖνός μοι εἶπεν· ἐφ᾿ ὃν ἂν ἴδῃς τὸ Πνεῦμα καταβαῖνον καὶ μένον ἐπ᾿ αὐτόν, οὗτός ἐστιν ὁ βαπτίζων ἐν Πνεύματι Ἁγίῳ, κἀγὼ ἑώρακα καὶ μεμαρτύρηκα ὅτι οὗτός ἐστιν ὁ υἱὸς τοῦ Θεοῦ. (Ἰωάν. 1: 33-34). Πόσο τρυφερά και απλά μιλά για πράγματα ουράνια! Αλλά πόσο τρομακτικός είναι, σαν λιοντάρι, όταν μιλά εναντίον της αδικίας ανθρώπων, εναντίον του Ηρώδη και της Ηρωδιάδος! Το αρνί και το λιοντάρι συγκατοικούν εντός του. Ο ουρανός είναι τόσο κοντά του, όπως η μάνα στο παιδί της. Το θέλημα του Θεού του είναι προσιτό και ξεκάθαρο, όπως είναι και για τους αγγέλους στον ουρανό.

Πάνσοφε Κύριε, οδήγησε κατά το θέλημα Σου τις ζωές των αμαρτωλών ημών, στην έρημο αυτής της ζωής, όπως οδήγησες τη ζωή του αγίου Ιωάννου του Βαπτιστού.

Ότι Σοι πρέπει πάσα δόξα, τιμή και προσκύνησις εις τους αιώνας. Αμήν.
Πηγή: Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς, «Ο Πρόλογος της Οχρίδας», (Ιανουάριος), σελ. 69-70, εκδ. Άθως

***

Άγιος Σωφρόνιος του Έσσεξ: “Ό,τι γίνεται για τα μάτια του κόσμου δεν είναι αρεστώ στον Θεό”

Ο Κύριος αποδοκιμάζει την προσευχήν, την ελεημοσύνην, την νηστείαν και παν καλόν έργον, όπερ τελείται «έμπροσθεν των ανθρώπων» εν υποκρίσει και αποβλέπει εις την παρ’ αυτών δόξαν.

Ουχί δε μόνον ο λόγος του Θεού εντέλλεται να αποκρύπτωμεν την εσωτερικήν ημών ζωήν από των αλλοτρίων οφθαλμών, αλλά και το υγιές πνευματικόν ένστικτον, ώσπερ «κατηγορική τις προσταγή», απαγορεύει την παραβίασιν του μυστικού της ψυχής της παρισταμένης ενώπιον του Θεού.

     Η προσευχή της μετανοίας ενώπιον του Υψίστου συνιστά τον πλέον ενδόμυχον χώρον του πνεύματος ημών. Εκ τούτου γεννάται η επιθυμία να παραμείνωμεν κεκρυμμένοι είς τι μέρος, υπό την γην, ούτως ώστε ουδείς να βλέπη ή να ακούη ημάς, αλλά το παν να διαμείβηται μόνον μεταξύ του Θεού και της ψυχής. Κατ’ αυτόν τον τρόπον έζων τας πρώτας δεκαετίας της μετανοίας μου ενώπιον του Κυρίου.

   Εκ της πικράς μου πείρας πολλάκις εδιδάχθην ότι είναι απαραίτητον να αποφεύγωμεν και αυτήν εισέτι την επιστροφήν προς ημάς αυτούς, άλλως αποβαίνωμεν θύματα του πνεύματος της κενοδοξίας ή της αυταρεσκείας.

    Δια τας κινήσεις αυτάς της καρδίας ημών υφιστάμεθα την υπό του Θεού εγκατάλειψιν…

Αρχιμανδρίτου ΣΩΦΡΟΝΙΟΥ (Σαχάρωφ),”ΟΨΟΜΕΘΑ ΤΟΝ ΘΕΟΝ ΚΑΘΩΣ ΕΣΤΙ” ,Ιερά Πατριαρχική και Σταυροπηγιακή Μονή Τιμίου Προδρόμου, Έσσεξ,Απολυτίκιον του Τιμίου Προδρόμου. Ήχος β΄

Μνήμη δικαίου μετ΄ εγκωμίων, σοί δε αρκέσει η μαρτυρία του Κυρίου, Πρόδρομε, ανεδείχθης γαρ όντως και προφητών σεβασμιώτερος, ότι και εν ρείθροις βαπτίσαι κατηξιώθεις τον κηρυττόμενον. Όθεν της αληθείας υπεραθλήσας, χαίρων ευηγγελίσω και τοις εν άδη Θεόν φανερωθέντα εν σαρκί, τον αίροντα την αμαρτίαν του κόσμου, και παρέχοντα ημίν το μέγα έλεος.

Ήχος πλ. β’

Ωρχήσατο η μαθήτρια, του παμπονήρου διαβόλου, και την κεφαλήν σου Πρόδρομε, μισθόν αφείλετο. Ω συμποσίου πλήρους αιμάτων! Είθε μη ώμοσας Ηρώδη άνομε, ψεύδους έκγονε, ει δε και ώμοσας, μη ευώρκησας· κρείττον γαρ ψευσάμενον ζωής επιτυχείν, και μη αληθεύσαντα, την κάραν του Προδρόμου αποτεμείν. Αλλ’ ημείς τον Βαπτιστήν, ως εν γεννητοίς γυναικών μείζονα, επαξίως τιμώντες μακαρίζομεν.

Δόξα… Ήχος δ’ Κατεπλάγη Ιωσήφ

Νύν επέφανεν ημίν, ο του Σωτήρος Βαπτιστής, και ευφραίνει νοητώς, τας διανοίας των πιστών, το της ερήμου καλλώπισμα, και Προφητών η σφραγίς, όθεν του Χριστού εδείχθη Πρόδρομος, και μάρτυς αψευδής, της παρουσίας αυτού, Πνευματικοίς ουν άσμασι συμφώνως, τω Ιωάννη βοήσωμεν, Προφήτα κήρυξ, της αληθείας, πρέσβευε του σωθήναι ημάς.

Ήχος πλ. δ’ Ώ τού παραδόξου θαύματος

Ώ της υπέρ νούν εκπλήξεως! των Προφητών η σφραγίς, ο επίγειος Άγγελος, πορνικής ορχήσεως, αναδείκνυται έπαθλον, η θεολόγος γλώσσα προπέμπεται, και τοις εν Άδη, Χριστού προάγγελος, Ώ της αρρήτου σου, προμηθείας Δέσποτα! δι’ ής Χριστέ, σώσον τας ψυχάς ημών, ως μόνος εύσπλαγχνος.

Δόξα… Ήχος δ’

Τον Προφήτην καί Βαπτιστήν του Σωτήρος, δεύτε πιστοί ευφημήσωμεν, ότι φυγαδεύων, εν τη ερήμω ηυλίζετο, μέλι άγριον και ακρίδας εσθίων, και βασιλέα παρανομούντα ήλεγξε, ημών δέ την ολιγοψυχίαν παρεκάλει, λέγων, Mετανοείτε, ήγγικε γάρ η βασιλεία των ουρανών.

Καί νύν… Θεοτοκίον

Εκ παντοίων κινδύνων τους δούλους σου φύλατε, ευλογημένη Θεοτόκε, ίνα σε δοξάζωμεν, την ελπίδα των ψυχών ημών.

The soul of St. John the Baptist, went to hell, where bore the hope of the coming Kingdom of God and that soon the kingdom of hell will be destroyed… St. John Maximovitch of San Francisco

The Beheading of St. John the Baptist .
St. John Maximovitch the Wonderworker, Archbishop of Shanghai and San Francisco

“Having suffered for the truth, thou hast gone rejoicing to declare to those in hell the good tidings of God having appeared in the flesh” (Trofarion of the Feast, Aug. 29).

The whole life of St. John the Forerunner, from its first days, was entirely dedicated to the One Who came after him. In the days of infant massacres in Bethlehem, he was also sought by Herod, and his mother Elizabeth fled with him into the desert, where she died on the fortieth day. About the same time, his father Zacharias was killed by the servants of Herod, in the Temple. The desert raised John, and he remained there in silence, for thirty years, until the word of God came unto him, commanding him to preach repentance and call on men to prepare the way of the Lord (Luke 3:2).

About half a year after the beginning of his ministry, having prepared the Jews to expect the speedy coming of the Messiah, and surrounding himself with disciples, most of whom became the first disciples of Christ, John the Baptist, baptized Christ. The mystery of the Holy Trinity was then revealed to him. Having informed those with him, that the Lamb of God that taketh away the sin of the world was present, John gradually faded into the shadows and everyone began follow the new Teacher.

However, John rather than grieving over this, rejoiced. When his especially devoted disciples asked him about his lack of concern over his decreasing fame, he replied with words that clearly expressed his personality. “I am not the Christ, but I am sent before Him. He that hath the bride is the bridegroom: but the friend of the bridegroom, who standeth and heareth him, rejoiceth greatly because of the bridegroom’s voice: therefore this my joy is fulfilled. He must increase, but I must decrease” (John 3:28-50).

Soon after this, his word thundered forth, accusing Herod, so he was cast into a prison, where his earthly life ended. He was beheaded during Herod’s banquet. The beheading of St. John the Baptist, which cut off his earthly life, at the same time, started his new and glorious ministry as Forerunner.

The soul of St. John the Baptist, departing his ascetic body, went to hell, the place where the souls of all who died before the Savior’s death on the Cross. The souls of everyone beginning from Adam were here.

However, the holy and righteous soul of St. John the Baptist did not go there in order to experience a dark condition of alienation and distance from God. The “friend of the Bridegroom,” who had baptized Him, suffered for his righteousness, bore the hope of the coming Kingdom of God, preached to all preparing the way for Him, was inseparably bound to Him through his devotion, testifying everywhere for Christ, as His messenger, sent before Him..

Having descended to hell, John continued the ministry that he had performed on earth—the preaching about the Kingdom of God drawing near. The souls of the righteous ones, from the Old Testament were languishing in hell, awaiting the fulfillment of the coming of the One Who would conquer the serpent, as had been told to Adam by God. The prophets, who had seen beforehand in spirit, the coming of the Messiah awaited the fulfillment of the revelations that had been made to them. These souls, deprived of the light of God’s glory, tormented with waiting for the fulfillment of their hope, John came, having descended to hell, bringing the Joyful tidings that soon the kingdom of hell would be destroyed. Those who awaited the Redeemer would soon behold Him and be liberated by Him. John testified that the Son of God had already come to earth and that after baptizing Him, he had witnessed the Holy Spirit descending and remaining on Him (John 1:33-34).

The preaching of John concerning the coming of the Messiah was addressed not only to the souls of the righteous, but to all who were in hell. He appeared in hell to prepare the way of the Lord, just as he had prepared it on earth. John the Baptist’s descent to hell and his preaching of the Gospel was the proclamation of joy to those who were languishing there.

The souls of all the dead, save for the most inveterate sinners, heeded the preaching of the Baptist. Therefore, when Christ descended to hell after His death on the Cross, He was greeted not only by the Old Testament righteous ones, but also by the souls of those who once were disobedient and opposed the long suffering of God in the days of Noah and during the rest of the time that sin reigned among men (1 Peter 3:20).

Hell was destroyed by the Christ’s soul descent into it; the dark confinement shone with light; the souls of the reposed were led into the Kingdom of Heaven. The entryway to this ruin of hell was the descent of the Baptist. Having fulfilled his ministry as Forerunner on earth, he appeared as the Forerunner of Christ, in hell. His beheading is not only the culmination of his earthly exploit, but also the beginning of a new and glorious ministry.

Among them, that are born of women, there hath not risen a greater than John the Baptist (Matt. 11:11; Luke 7:28), Christ said of him. This is he, of whom it is written, Behold, I send my messenger before Thy face, which shall prepare Thy way before Thee (Luke 7:27).

These words of the Lord Himself, testify of the spiritual greatness of John and his high purpose in the work of the salvation of the human race. He appeared as the servant and preacher of God as no other single man in the world, having begun to preach and praise Christ before his birth, and finishing it even after his death, ascending with Christ into the Kingdom of Heaven after the destruction of hell. As the greatest of the righteous, a worthy place was prepared for him in the Kingdom of his Friend, where he remains now, awaiting its revelation in all glory and the triumphant feast of the Lamb of God in the Second Coming, when He will gather His wheat into the garner, but He will burn up the chaff with unquenchable fire (Matt. 3.12; Luke 3.17).

His beheading was his final exploit on earth, and the last step for the receiving of the greatest reward in the Kingdom of Heaven; while for all those in hell it was the rising of the morning star, before the appearance of the Son of Righteousness.

Just as the nativity of St. John the Forerunner and Baptist is the beginning of the Gospel for the living, so is his beheading the beginning of the Gospel for the dead. “The glorious beheading of the Forerunner is part of a certain Divine dispensation, for he preached to those in hell the coming of the Savior” (Kontakion of the Feast). “Be glad, Baptist, and let thy spirit dance: for thou dost accuse the godless Herod, and dost preach to those in hell, saying: Our salvation hath drawn near” (Canticle 4 of the Canon).

“He who came before Thy Birth and Thy Divine Passion is, through a sword, in the nethermost parts of the earth. John, the prophet and messenger of Thy descent there, cries as the voice of the Word: Do ye dead, as Giver of life, do ye blind, as Giver of light, do ye prisoners, as Deliverer, exalt Christ above all forever” (Canticle 8 of the Canon).
From the Sermons of Saint John
http://passaicrussianchurch.com/books/english/sermons_john_maximovich.htm

Troparion of Saint John the Forerunner: In Tone II:

   The memory of the just is celebrated with hymns of praise, * but the Lord’s testimony is enough for thee, O Forerunner * for thou wast shown to be more wonderful than the Prophets * since thou wast granted to baptize in the running waters * Him whom thou didst proclaim. * Then having endured great suffering for the Truth, * thou didst rejoice to bring, even to those in hell, * the good tidings that God Who had appeared in the flesh * takes away the sin of the world and grants us the great mercy.

The composition of John the Monk, in Tone VI:

While the birthday of the shameless Herod was being celebrated, the oath he swore to the vile dancer was fulfilled; for the head of the forerunner, having been cut off, was borne, like food, upon a platter, to those reclining there. O abominable feast, unholy act, full of murder! Yet, honoring the Baptist as the greatest born of women, we call him blessed, as is meet. (Twice)

The disciple of the most evil devil danced, and received thy head as her reward, O forerunner. O feast full of blood! Better would it have been not to have sworn thine oath, O iniquitous Herod, grandson of lies! For even though thou didst make thy vow, it was not well sworn. Better would it have been to be proved false, than to cut off the head of the forerunner, who spake the truth. Yet, honoring the Baptist as the greatest born of women, we call him blessed, as is meet. (Twice)

At the Aposticha, in Tone II:

O John the Baptist, preacher of repentance, when thy head was cut off thou didst sanctify the earth, for thou didst make the law of God clear to the faithful and didst uproot iniquity. And, standing before the throne of Christ the King, entreat Him, that He have mercy upon our souls.

On the Praises, in Tone VIII:
Spec. Mel.: “O all-glorious wonder …”:

O the hardness of Herod’s heart! * He who dishonored God * by violating His laws * displayeth his hypocrisy by deceitfully keeping his oath * and joineth murder to adultery, * feigning regret. * O Thine unspeakable lovingkindness, O Master, * whereby save Thou our souls, O Christ, * in that Thou alone art compassionate!

O marvel past understanding! * The seal of the prophets, * the earthly angel, * is shown to be the price of wanton dancing; * the tongue of theology * is sent forth as herald of Christ to those in Hades. * O Thine ineffable providence, O Master, * whereby save Thou our souls, O Christ, * in that Thou alone art compassionate!

Άγιος Αλέξανδρος του Σβιρ. Τον άγγιξε η Αγία Τριάδα κι έμεινε άφθαρτος. Άνθρωπε θείων επιθυμιών, το Άγιο Πνεύμα ευαρεστήθηκε να κατοικήσει σε σένα για την αγνότητα της καρδιάς σου.

Ανακομιδή Ιερών Λειψάνων του Αγίου Αλεξάνδρου «Νιέφσκι» (23/11, +1263)
Αγγελίνα/Αγγελική Μπράνκοβιτς, η επικαλούμενη “Μητέρα Αγγελίνα”, πριγκίπισσα Σερβίας, οσία μοναχή και ιδρύτρια Μονής στο Κρουσεντόλ Σερβίας, σύζυγος Αγ. Στεφάνου Μπράνκοβιτς (1446)
Θεοφύλακτος ιερέας δια Χριστόν σαλός της μονής Αγίας Σκέπης Μιχαϊλόφ του Ρυαζάν (1779 – 1841)
Φαντίνος ο Καλαβρός (9ος αἰ.)
Βρυαίνη, μητέρα Ἁγ. Φαντίνου τοῦ Καλαβροῦ, ὁσία στήν Calabria Ἰταλίας (9ος αἰ.)
16 Θηβαίοι μάρτυρες στις Θήβες Αιγύπτου
Σαρματάς όσιος ερημίτης στην Αίγυπτο
Άγιος Αλέξανδρος του Σβίρ (1533)

Εορτάζουν στις 30 Αυγούστου

Στίχοι.
Ζη εν Χριστώ Αλέξανδρος Σβιρ ο μέγας,
Ώσπερ μαρτυρεί σκήνος αυτού μεγάλως.

Είπε ο αββάς Σαρματάς:
«Προτιμώ άνθρωπο πού αμάρτησε, εάν κατάλαβε ότι αμάρτησε και μετανοεί, παρά άνθρωπο πού δεν αμάρτησε και έχει τον εαυτό του για ενάρετο».

Έλεγαν για τον αββά Σαρματά ότι πολλές φορές έκανε άσκηση επί σαράντα ημέρες σύμφωνα με τη γνώμη του αββά Ποιμένα, και περνούσαν οι μέρες σαν ένα τίποτε γι΄αυτόν. Ήρθε ο αββάς Ποιμήν και του λέει:
«Πές μου τι έχεις κερδίσει κάνοντας τόσο κόπο».
Εκείνος έλεγε: «Τίποτε περισσότερο».
Του λέει πάλι ο αββάς: «Δεν θα σ΄αφήσω, αν δεν μου πεις».
Εκείνος είπε: «Ένα μόνο είδα, ότι αν πω στον ύπνο «πήγαινε», πηγαίνει. Και αν πώ «έλα», έρχεται».

***

Άγιος Αλέξανδρος του Σβιρ, ”Άνθρωπος θείων επιθυμιών”

Ο Άγιος Αλέξανδρος του Σβίρ γεννήθηκε ως καρπός προσευχής των ευλαβών γονέων του στο χωριό Μαντέρα Όλονετς, της Βορειοδυτικής Ρωσίας και βαπτίσθηκε με το όνομα Αμώς, επειδή γεννήθηκε στη μνήμη του Αγίου Προφήτη (15 Ιουνίου 1448).

Όταν έφθασε ο καιρός για να σπουδάσει, οι γονείς του τον παρέδωσαν σε έναν αφιερωμένο άνθρωπο για να διδαχτεί την Αγία Γραφή. Ενώ όμως οι συμμαθητές του μάθαιναν τα γράμματα γρήγορα, το ευλογημένο αυτό παιδί ήταν πολύ αργό. Και αυτό όμως έγινε σύμφωνα με την Πρόνοια του Θεού ώστε να λάβει το χάρισμα της γνώσης από τον Θεό και όχι από τους ανθρώπους. Μία μέρα πήγε στο παραπάνω Μοναστήρι, στην εκκλησία της Παναγίας όπου συνήθιζε να πηγαίνει πάντα, και έπεσε κάτω, μπροστά στην εικόνα της Υπεραγίας Θεοτόκου, με δάκρυα και στεναγμούς ζητώντας Της βοήθεια. Ξαφνικά άκουσε μία φωνή να λέει: Σήκω, μη φοβάσαι· και ο,τι ζήτησες θα το λάβεις. Μετά από αυτό άρχισε γρήγορα να μελετάει την Αγία Γραφή χωρίς δυσκολία και ξεπέρασε όλους τους συμμαθητές του.

Στα 19 του χρόνια έφυγε για τη μονή Βαλαάμ. Περνώντας ο νεαρός Αμώς από τη λίμνη Ροτσίνσκ, κοντά στον ποταμό Σβίρ άκουσε μία φωνή: «Πήγαινε στη Μονή Βαλαάμ να αγωνισθής και αργότερα θα επιστρέψεις εδώ και θα κτίσεις Μοναστήρι και πολλοί θα σωθούν από σένα». Τότε έλαμψε από πάνω του ένα φως, και από τα μάτια του άρχισαν να τρέχουν βρύσες τα δάκρυα. Μετά ευχαρίστησε τον Θεό και συνέχισε τον δρόμο του χαρούμενος.

Ενώ βάδιζε προσευχόταν στον Κύριο για να βρει έναν σύντροφο που να γνωρίζει τον δρόμο καλά, και ο Κύριος γρήγορα άκουσε την προσευχή του. Προσέχοντας πίσω του είδε έναν άνδρα να βαδίζει στον δρόμο. Πήγαινε και αυτός στο Βαλαάμ για κάποια υπόθεση και ο μακάριος νέος χάρηκε που βρήκε έναν τέτοιο σύντροφο. Περπάτησε μαζί του σε λίγες μέρες έναν δρόμο που άλλοι τον περπατούν με δυσκολία σε πολύ περισσότερες. Και όταν πλησίασαν το Μοναστήρι και ο ευλογημένος νέος είδε την εκκλησία της Μεταμορφώσεως του Κυρίου, στάθηκε και προσευχήθηκε με δάκρυα. Μετά, ψάχνοντας γύρω του για τον σύντροφό του, δεν μπορούσε να τον βρεί· έτσι κατάλαβε ότι ο καλός σύντροφός του ήταν θεόσταλτος Άγγελος και ευχαρίστησε τον Θεό.

Στο Βαλαάμ εκάρη μοναχός μετά από 7 χρόνια στα εικοσιέξι του και πήρε το όνομα Αλέξανδρος. Οι γονείς του ακολουθούντες το παράδειγμά του, εκάρησαν και αυτοί Μοναχοί με τα ονόματα Σέργιος και Βαρβάρα. Μετά την κοίμησί τους εγκαταστάθηκε σε ένα ερημικό νησί, το λεγόμενο «Αγία Νήσος», όπου έκτισε ένα κελλί στην σχισμή ενός κρημνού και εκεί συνέχισε τα πνευματικά του αθλήματα. Μέχρι σήμερα σώζεται αυτή η μικρή σκοτεινή σπηλιά, στην οποία χωρά ένας μόνον άνθρωπος με δυσκολία. Επίσης, σώζεται εκεί και ο τάφος, τον οποίον ο Άγιος έσκαψε για τον εαυτό του, και δέκα χρόνια τα πέρασε εν σιωπή.

Μια μέρα ενώ προσευχόνταν άκουσε μια Θεϊκή φωνή να του λέει να πάει στον τόπο που κάποτε του είχε υποδειχθεί για να σωθεί. Ένα φως του έδειξε το μέρος στις όχθες της λίμνης Ροσίνσκ (1485). Έμεινε εκεί μόνος επτά χρόνια, τρώγωντας μόνο χόρτα και υποφέροντας από τις βαρειές ασθένειες και το ανυπόφορο κρύο. Το 1493 τον ανακάλυψε τυχαία ένας άρχοντας που είχε βγει για κυνήγι.

***

Κατά το 1508 πάλι, πού ο Όσιος συμπλήρωνε τον 23ο χρόνο σ’ αυτή την έρημο κι ενώ ήταν στο ερημικό κελί του μια νύχτα και κατά τη συνήθεια του προσευχόταν, ξαφνικά στο σημείο πού βρισκόταν έλαμψε ένα μεγάλο φως. Ο Όσιος ξαφνιάστηκε και σκέφτηκε: «Τι να σημαίνει αυτό;» Και αμέσως είδε τρεις ανθρώπους να έρχονται προς αυτόν ντυμένοι με λαμπρά, λευκά ενδύματα. Ήταν ωραιότατοι και αγνοί, λάμποντας περισσότερο απ’ τον ήλιο και αστράφτοντας με μια ανέκφραστη ουράνια δόξα.. Καθένας τους κρατούσε στο χέρι κι ένα σκήπτρο.
Εκείνοι όμως τον έπιασαν απ’ το χέρι, τον σήκωσαν και του είπαν:
«Έχε πίστη, μακάριε, και μη φοβάσαι… Μη φοβάσαι, άνθρωπε θείων επιθυμιών, γιατί το Άγιο Πνεύμα ευαρεστήθηκε να κατοικήσει σε σένα για την αγνότητα της καρδιάς σου και όπως σου προείπα πολλές φορές έτσι και τώρα σου λέω ότι πρέπει να φτιάξεις εκκλησία, να συγκεντρώσεις αδελφούς και να δημιουργήσεις μοναστήρι, γιατί με σένα ευδόκησα να σώσω πολλές ψυχές και να τους φέρω στην επίγνωση της αλήθειας.»
Ακούγοντας αυτά ο Όσιος γονάτισε και πλημμυρισμένος από δάκρυα είπε: Κύριε μου, είμαι αδύνατος για ν’ αποδεχτώ τέτοια αποστολή.
Μόλις είπε αυτά ο Όσιος κειτόταν κάτω στο έδαφος και ο Κύριος τον έπιασε πάλι απ’ το χέρι, τον σήκωσε και του είπε:
-«Σήκω όρθιος, πάρε θάρρος και δύναμη και κάνε όλα όσα σε πρόσταξα.
Φτιάξε την εκκλησία στο όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος, της Ομοουσίου Τριάδος. Σου αφήνω την ειρήνη Μου και η ειρήνη Μου πού σου χαρίζω θα είναι μαζί σου.»

Μετά άρχισε να σκέπτεται πώς και πού θα χτίσει την εκκλησία. Αφού σκέφτηκε πολύ και προσευχήθηκε γι’ αυτό στο Θεό, ξαφνικά μια μέρα είδε έναν άγγελο του Θεού που φορούσε μανδύα και κουκούλι, να λέει: «Εις Άγιος, εις Κύριος, Ιησούς Χριστός, εις δόξαν Θεού Πατρός, Αμήν».

Και μετά είπε στον Όσιο:

– Αλέξανδρε, ας χτιστεί η εκκλησία σ’ αυτόν τον τόπο στο όνομα του Κυρίου που εμφανίστηκε σε σένα με τρία πρόσωπα, του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος, της αδιαιρέτου Τριάδος.

Σημείωσε στον τόπο εκείνο το σημείο του σταυρού με το χέρι του και έγινε άφαντος. 

Η φήμη του ως αγιασμένου ασκητή εξαπλώθηκε γρήγορα και πολλοί μοναχοί μαζεύτηκαν γύρω του, ενώ ο απλός λαός τον τιμούσε ως άγιο όταν ήταν εν ζωή. Ο Όσιος, έζησε συνολικά 85 χρόνια και αναπαύτηκε στις 30 Αυγούστου του 1533.

Ο Άγιος Αλέξανδρος, όπως του υποσχέθηκε η Υπεραγία Θεοτόκος, άφησε πίσω του μεγάλο πλήθος μαθητών, πολλοί από τους οποίους ηγίασαν και τιμώνται μέχρι σήμερα από την Εκκλησία του Θεού επί γης ως Άγιοι. Ο πρώτος που ελκύσθηκε από την αγιότητα του οσίου Αλεξάνδρου ήταν ο γαιοκτήμονας Ανδρέας Ζαβαλίσιν αυτός που τον ανακάλυψε τυχαία όταν είχε βγει για κυνήγι μετέπειτα όσιος Αδριανός του Οντρουσώφ (+ 1549). Ακόμη οι Όσιοι Γεννάδιος (+ 1516) και Νικηφόρος (+ 1550) της λίμνης Νέιζ, Αθανάσιος του Σύαντεμ (+ μετά το 1550) ήταν παρών κατά τήν εμφάνιση της Υπεραγίας Θεοτόκου, Μακάριος του Οροντέζ ο Πρεσβύτερος(+ 1532), Μακάριος ο Ρωμαίος του Νόβγκοροντ(+δεύτερο μισό του XVI ), οι Όσιοι Ηγούμενοι Ησαΐας, Ηρωδίων και Νικόδημος, ιερομοναχός Λεόντιος και ο μοναχός Αντώνιος. Το 1545 ο μαθητής και διάδοχός του Ηγούμενος Ηρωδίων έγραψε τον Βίο του. Οι Ιγνάτιος, Λεωνίδας, Κορνήλιος, Διονύσιος, Θεόδωρος, Θεραποντας και Αθανάσιος Οστρόβσκι.  Οι μοναχοί Ρωμανός και Αρσένιος, Θεόδωρος, Τύχων, Σαββατιος και Ιωάννης ο μεγαλύτερος αδελφός του Οσίου Αλεξάνδρου. Οι Όσιοι Ιωνάς Γιασεζερσκ και Κορνήλιος και Διονύσιος Παντανσκυ. Ο Όσιος Γεννάδιος ο εν Κοστρομά ο Λιθουανός (+ 1565), Θεοδώρητος της Κόλα ιεραπόστολος των Λαπωνων (Sami) (1571). Οι γονείς του Οσίου Αλεξάνδρου, οι δίκαιοι Σέργιος και Βαρβάρα μεγαλόσχημοι μοναχοί.

Το θαυμαστό άφθαρτο λείψανο του Αγίου Αλεξάνδρου Σβιρ ανακομίσθηκε στις 17 Απριλίου το 1641. Όταν επικράτησε ο άθεος κομμουνισμός στη Ρωσία, το «απήγαγαν» και το έκλεισαν στο «επιστημονικό εργαστήριο» της Ακαδημίας Πολέμου Πετρουπόλεως, για… πειραματισμούς και στη συνέχεια το πέταξαν σε μια αποθήκη.. Μετα την τελευταία εύρεση του, όταν το Λείψανο μετεφέρθη στον Ναό της Μονής του, η ροή του ευώδους μύρου ήταν τόσο ισχυρή, ώστε πετούσαν μέλισσες κοντά στα πόδια του Αγίου. Μυροβλύζει και θαυματουργεί. Εικόνες του Αγίου, οι οποίες ευλογήθηκαν στην λειψανοθήκη, άρχισαν ομοίως να αναδίδουν είτε μύρο είτε ευωδία.

Ο Ηγούμενος μας πληροφορεί ότι πριν από λίγο καιρό ο Άγιος σήκωσε με τα χέρια του ένα βρέφος, που έπεσε από τη μητέρα του στη Λάρνακα, και το έβαλε στην αγκαλιά της μπρος στα έκπληκτα μάτια Μοναχών και Προσκυνητών.» (έ. Α, σ. 7-8).

Απολυτίκιον Αγίου Αλεξάνδρου του Σβιρ. Ήχος α΄. Της ερήμου πολίτης

Προ γεννήσεως μάκαρ σκεύος θείον προώρισαι, και τη οδηγία Πανάγνου, θείας γνώσεως πέπλησαι· ποθήσας δε ζωήν των μοναστών, κατείληφας την μάνδραν Βαλαάμ, και εν Σβιρ εν τέλει ζήσας ασκητικώς, Τριάδα είδες όσιε, Ης εντολή την σην Μονήν, ίδρυσας και ηξίωσαι, της αφθαρσίας του σεπτού, λειψάνου σου Αλέξανδρε.

Ήχος πλ.δ΄. Ω του παραδόξου θαύματος.

Πάτερ θεόφρον Αλέξανδρε, άρας σταυρόν του Χριστού, τον γλυκύπικρον ώδευσας, δρόμον της ασκήσεως, ως ενσώματος άγγελος· και γαρ εν κρύει και πείνη ασκούμενος, είχες ως βρώσιν και πόσιν σου άφθαρτον, μνήμην ζωήρρυτον, Ιησού παρέχοντος υπερφυώς, τοις Αυτόν λατρεύουσι, δύναμιν άνωθεν.

Αίτησαι πάτερ Αλέξανδρε, του εν Τριάδι Θεού, Ου θεάμων υπέρτιμος, γέγονας ως άξιος, της δοθείσης σοι χάριτος, όπως καθάρη ημών αισθητήρια, και χορηγήση αφθόνως την δύναμιν, όπως τηρήσαντες, τα Αυτής θελήματα, θεοπρεπώς, Βασιλείας μέτοχοι, πάντες γενώμεθα.

Δόξα. Ήχος ο αυτός.

Ο μεν προφήτης Μωϋσής αιτήσας τον Θεόν ουκ εθεάσατο, σοι δε πάτερ Αλέξανδρε, ως άλλω δικαίω Αβραάμ, εν σχήματι τριών αγγέλων, η Παναγία Τριάς απεκαλύφθη. Ης καθαρώτατος οίκος εγεγόνεις εν πάση αγνότητι, όθεν και μετά θάνατον ηξίωσαι, της αφθαρσίας του σεπτού σου σκήνους, και της υπέρ φύσιν θαυμαστής μυροβλυσίας. Διό πανοσιώτατε, ως έχων πλουσίαν παρρησίαν των ευχών, πρέσβευε τω Ελεήμονι Δεσπότη, όπως σκηνώματα Αυτού ποιήση τίμια, τους σε τιμώντας εκ πίστεως.

Ωδή α΄. Ήχος δ΄. Ανοίξω το στόμα μου.

Αλέξανδρον άγγελον, μάλλον υμνήσω η άνθρωπον, εν Σβιρ εξασκήσαντα, ένθα ηξίωται, την υπέρθεον, ιδείν σεπτήν Τριάδα, Ης οίκος εγένετο, υπερφανέστατος.

Ωδή γ΄. Τους σούς υμνολόγους.

Αγάπη Κυρίου πυρωθείσα, Αλέξανδρε η νεανική, καρδία σου ουκ ήφιε, ουδόλως ησυχάσαι σε, αλλ’ ως τρωθείσα έλαφος νυκτός ημέρας τε, εβόας πότε Δέσποτα ήξω, και τον ελαφρόν σου, ζυγόν επ’ ώμοις άρω.

στιχηρόν ιδιόμελον. Ήχος πλ.β΄.

Στιχ. Ελέησόν με ο Θεός….

Τον θεατήν της τρισυποστάτου Θεότητος, και της Θεοτόκου ευλογημένον επόπτην, Αλέξανδρον του Σβιρ ασκητήν τον οσιώτατον, ύμνοις τιμώντες εξαιτούμεθα πιστώς· πρέσβευε πάτερ αγιώτατε τω ελεήμονι Θεώ Ον ηγάπησας, υπέρ των ψυχών ημών.

Μεγαλυνάριον

Χαίροις Σβιρ ερήμου ο οικιστής, και σεπτής Τριάδος, ο υπέρτιμος θεατής· χαίροις ο εκβλύζων, εκ σου αφθάρτου σκήνους, καθάπερ ύδωρ μύρον, πάτερ Αλέξανδρε.

Αγαθέ Κύριε, τι να κάνω για να έχω την αιώνια ζωή; «Ακολουθείστε με». Κι εμείς με όλο μας το είναι απαντάμε, «Αμήν»! Αυτό είναι η αλήθεια, αυτό είναι η ζωή, αυτός είναι ο δρόμος για την αιώνια ζωή. Αντώνιος Bloom του Sourozh

Κυριακή ΙΒ’ Ματθαίου
Ο πλούσιος νεανίας (Ματθ. ιθ’ 16-26)
Anthony Bloom of Sourozh
Κυριακή, 30 Αυγούστου 1987

Εις το όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος.

Δεν είναι μόνο φοβερό, κάποιες φορές μοιάζει τρομακτικό να κηρύττεις τον Λόγο του Θεού, γιατί ο Κύριος είπε: «Από τα λόγια σας θα κριθείτε».
Θα κριθείτε, γιατί κηρύττετε την αλήθεια του Θεού και μένετε αργοί κι όχι δραστήριοι, σ’αυτό που ο Θεός έχει προστάξει και σ’ ο,τι ξέρετε αρκετά καλά για να κηρύξετε σε άλλους, τότε – πως, θα σταθείτε ενώπιον της κρίσης του Θεού; Κι αυτό ταιριάζει όχι μόνο σε ιερείς, αλλά σε κάθε χριστιανό, που κλήθηκε να γίνει μάρτυρας, απόστολος, κάποιος που φέρει τον λόγο του Θεού στον κόσμο που βρίσκεται στο σκοτάδι ή στο ημίφως, που χρειάζεται το θείο φως, την αλήθεια και την ζωή.

Η σημερινή ευαγγελική περικοπή μας προκαλεί τόσο έντονα. Ξεκινάει με λέξεις που μπορούν να μεταφραστούν με περισσότερους από έναν τρόπους: «Αγαθέ Κύριε – τι πρέπει να κάνω για να έχω την αιώνια ζωή; ». Και ο Θεός απαντά: «Τι με λέγεις “αγαθό”; Κανένας δεν είναι αγαθός παρά μόνον ο Θεός». Δεν λέει: «Είσαι λάθος». Δεν του αρνείται το δικαίωμα να τον ονομάσει αγαθό, όπως ο Θεός είναι αγαθός και εκ τούτου, σ’ αυτούς που έχουν αυτιά ν’ ακούσουν, σ’αυτούς που έχουν καρδιά ικανή να διακρίνουν την ανυπέρβλητη καλωσύνη του Κυρίου Ιησού, να υπερβούν την ανθρώπινη καλωσύνη, όλη την ανθρώπινη ομορφιά και αλήθεια- είναι μια μαρτυρία. :Ναί, μιλάς στον Θεό σου, είναι ο Θεός σου που απαντά στην ερώτηση σου.

Και τότε ο Χριστός μας υποδεικνύει δύο σημεία. Το ένα είναι: αν επιθυμείς την αιώνια ζωή, τήρησε τις Εντολές. Οι Εντολές του Θεού δεν είναι μόνο κανόνες συμπεριφοράς, αλλά όπως ένας από τους Ψαλμούς το λέει, πρέπει να είναι το βάθος της καρδιάς μας. Θα πρέπει από τα βάθη της καρδιάς μας να εφαρμόζουμε τις Εντολές· όχι γιατί μας το προστάζουν εξωτερικά, αλλά επειδή έχουμε δεθεί μ’ αυτές με δεσμά αληθείας· όχι επειδή ο Θεός μας το είπε, αλλά επειδή με όλο μας το είναι απαντάμε, «Αμήν»! Αυτό είναι η αλήθεια, αυτό είναι η ζωή, αυτός είναι ο δρόμος για την αιώνια ζωή.

Όταν ακούμε τον Χριστό να μας θυμίζει αυτές τις Εντολές- που βρισκόμαστε εμείς; Ποιος από εμάς μπορεί να πει ότι είναι πιστός σε κάθε λέξη αυτής της μικρής λίστας που υποδεικνύει αυτά χωρίς τα οποία δεν μπορούμε να ζήσουμε; Που στεκόμαστε; Εγώ, που είμαι κήρυκας, εσύ που ακούς, γιατί είναι το ίδιο υπεύθυνο να ακούς, όσο και το να μιλάς. Πόσο συχνά σκεφτόμαστε – όπως ο νέος άνδρας, και με τόσο μικρή αφορμή -επιθυμούμε την τελειότητα; Θέλουμε την τελειότητα χωρίς να βαδίσουμε τον δρόμο των Εντολών.

Αλλά ο Χριστός μας το λέει αρκετά καθαρά: «Αν θέλεις τελειότητα – δώσε όλη την περιουσία σου». Δεν είναι μόνο τα υλικά αγαθά που μπορούμε να δώσουμε∙ ο καθένας από εμάς έχει συσσωρευμένους θησαυρούς στο μυαλό και την καρδιά, στην ψυχή του, πράγματα που είναι πιο σημαντικά γι’ αυτόν από οποιοδήποτε υλικό, που είναι ο θησαυρός του. Ο καθένας από εμάς ας στραφεί μέσα του κι ας αναρωτηθεί: «Ποιος είναι ο δικός μου ιδιαίτερος θησαυρός;» Ποια είναι αυτά τα πράγματα, που δεν θα πέταγα ακόμα και για την αιώνια ζωή, για τον Θεό;»

Ας μην θέτουμε τα πράγματα μ’ ένα τόσο σκληρό τρόπο, αλλά ας αγκαλιάσουμε αυτά που είναι τόσο πολύτιμα για εμάς, κι ας ελπίσουμε ότι θα μπούμε στην Βασιλεία του Θεού, θα φθάσουμε την τελειότητα∙ να γίνουμε μ’ όλο μας το είναι αυτό που κληθήκαμε να γίνουμε, αυτό το είδος των ανθρώπων που ο Θεός θέλησε όταν μας έπλασε- και δεν έχει γίνει αλήθεια.

Στο βιβλίο της Αποκάλυψης υπάρχει ένα απόσπασμα που λέει, «Έχω μόνο ένα στοιχείο εναντίον σου – ξέχασες την πρώτη σου αγάπη». Και αυτή η πρώτη αγάπη πράγματι είναι για τον καθένα μας, ο Ζωντανός Θεός, τον οποίο ονομάζουμε με τόσους πολλούς τρόπους: μπορεί να Τον ονομάζουμε «ζωή», μπορεί «τελείωση», μπορεί «ευτυχία», μπορεί με όλα τα ονόματα που σημαίνουν πληρότητα του είναι μας. Κάποιες φορές αντιλαμβανόμαστε ότι μόνο στον Θεό είναι εφικτό, κάποιες φορές φανταζόμαστε ότι μπορούμε να μεγαλώσουμε από μόνοι μας – αλλά αυτό είναι η πρώτη μας αγάπη: το να ωριμάσουμε όσο ο Θεός ήθελε για εμάς.

Και δεν ακολουθούμε τις Εντολές γιατί σκεφτόμαστε, ότι μπορούμε να τα καταφέρουμε μ’ έναν απλό τρόπο· και δεν αποχωριζόμαστε όλα όσα έχουμε με την ελπίδα ότι ο Θεός θα αποδεχτεί εμάς και το φορτίο μας.

Ας συλλογιστούμε αυτήν την ιστορία. Δεν είναι μόνο μια παραβολή, είναι κάτι που συνέβη στο νέο άνδρα. Συμβαίνει σ’ όλους μας, όταν ο Θεός λέει «Είσαι πιστός στον τρόπο ζωής που σου έχω δώσει μέσα από τις εντολές μου, στοχεύοντας σ’ αυτές όπως κάποιος σημαδεύει έναν δρόμο; Θέλεις να πετύχεις την πληρότητα – ξεκίνα από αυτό το σημείο». Κι αν ανησυχείς, αν είσαι πιστός σ’ αυτά, τότε κάνε στον εαυτό σου την επόμενη ερώτηση: ποιος είναι ο θησαυρός τον οποίο δεν θα αφήσω, ακόμα κι αν πρόκειται για την αιώνια ζωή;

Ο νέος άκουσε τα λόγια του Χριστού, κι έφυγε λυπημένος. Είχε υλικά αγαθά, αλλά έχουμε τόσα πράγματα που δεν είναι υλικά, αλλά είναι το φορτίο, τα δεσμά μας.

Και έπειτα σ’αυτή την ιστορία ένα πράγμα μπορεί να μας δώσει τόση ελπίδα. Ο Χριστός δεν καταδικάζει τον νέο άνδρα· τον αφήνει να φύγει χωρίς ούτε μία λέξη κατηγορίας, γιατί ο,τι είπε ήταν όπως ένας σπόρος σπαρμένος στο μυαλό και την καρδιά αυτού του νέου ανθρώπου. Τον αφήνει να φύγει με πληγωμένη καρδιά, προβληματισμένο, καλώντας τον να γίνει ο εαυτός του μέσα από μια πράξη ηρωικής θέλησης και παραδοχής, να βγεί από τον εαυτό του, όπως ο Χριστός είπε, να τ’αφήσει όλα και να Τον ακολουθήσει. Που; Από την μια στον δρόμο της ανθρώπινης ζωής, και από την άλλη στην πληρότητα της αιώνιας ζωής.

Όταν ο Χριστός μας λέει «Ακολουθείστε με», δεν μας καλεί να βαδίσουμε ένα τρομακτικό, σκοτεινό δρόμο· λέει: «Εγώ έχω περπατήσει αυτόν τον δρόμο, ξέρω κάθε στροφή του- μπορείς με ασφάλεια να τον ακολουθήσεις!». Είναι σαν τον καλό βοσκό που βαδίζει μπροστά από τα πρόβατα του, αντιμετωπίζει όλους τους κινδύνους ο ίδιος για να είναι ασφαλές το ποίμνιο του».

Όλοι μπορούμε να επιστρέψουμε σπίτι όπως ο νέος, ίσως λυπημένοι, γιατί ούτε «φυλάξαμε τις Εντολές» ούτε είμαστε ικανοί ν’απαρνηθούμε την πιο πολύτιμη περιουσία μας: αλλά θυμηθείτε-δεν είμαστε καταδικασμένοι, έχουμε μπροστά μας μια τελική επιλογή, κι όσο μπορούμε ν’ αγωνιζόμαστε σ΄αυτή την γη – υπάρχει χρόνος.
Αλλά ας μην πλανιόμαστε από την διάρκεια του χρόνου: ο Χρόνος κυλά, ο χρόνος φεύγει- ας μην είμαστε τόσο αργοί, ας στραφούμε στην ζωή, κι ας γίνουμε όλα αυτά που μπορούμε να γίνουμε.

Η απάντηση στην σημερινή περικοπή είναι ξεκάθαρη – «Ποιος λοιπόν μπορεί να σωθεί;» Για τον άνθρωπο δεν είναι δυνατόν, αλλά στον Θεό όλα είναι δυνατά». Αυτή είναι η ελπίδα μας: Ο Θεός είναι μαζί μας, και τίποτα δεν είναι δύσκολο για εμάς. Αμήν.
Απόδοση στην νεοελληνική: http://www.agiazoni.gr
http://www.agiazoni.gr/article.php?id=62827052168998456587

Η αγκαλιά του Θεού είναι σαν τον Παράδεισο. Όσιος Παΐσιος Aγιορείτης
https://iconandlight.wordpress.com/2017/09/10/19167/

Η αχαριστία και η απληστία είναι μεγάλο κακό… διότι μεγαλύτερη αμαρτία είναι η αχαριστία και μεγαλύτερος αμαρτωλός ο αχάριστος… Άγιος Παΐσιος Aγιορείτης
https://iconandlight.wordpress.com/2018/08/29/25033/

Η ελπίς μου ο Πατήρ, καταφυγή μου ο Υιός, σκέπη μου το Πνεύμα το Άγιο, Τριάς Αγία, δόξα Σοι

Την πάσαν ελπίδα μου εις σε ανατίθημι Μήτερ του Θεού, φύλαξόν με υπό την σκέπην σου.

Good Lord – what shall I do to have eternal life? – To man it is not possible by our own strength; but to God, all things are possible.” That is our hope: God is with us, and nothing is too much for us. Anthony Bloom of Sourozh

The Rich Young Man
(St. Matthew XIX:16-26)
Anthony Bloom Metropolitan of Sourozh
Sunday, August 30, 1987

In the Name of the Father, the Son and the Holy Ghost.

It is not only awesome, at times it is frightening to preach the Word of God, because the Lord said “By thy words thou shall be judged.” Judged, because if you proclaim God’s truth and remain idle and not the doer of what the Lord has commanded, and what you know well enough to proclaim to others – then, how shall you stand before the judgement of God? This does not apply only to the priest, but to every Christian who is called to be a witness, an apostle, one that brings God’s word to the people who are in darkness or twilight, who need divine light, and truth and life.

Today’s Gospel challenges us all so sharply. It begins with words that may be interpreted in more than one way: “Good Lord – what shall I do to have eternal life?” And the Lord answers, “Why do you call Me ‘good’? Good is only God”. He does not say, “You are wrong”. He does not deny His right to be called good as God is good; and thereby, to those who have ears to hear, those who have a heart capable of perceiving the surpassing goodness of the Lord Jesus, surpassing all human goodness, all human beauty and truth – it is a testimony: Yes, you are speaking to your God, and it is your God that is to answer your question.

And then Christ gives us two indications. The one is: if you wish to have eternal life, keep the Commandments. The Commandments of God are not only rules of behaviour (although, of course they are such), but as one of the Psalms puts it, should be in our inmost hearts.It should be from the depths of our heart that we accomplish the Commandments: not because we are commanded from outside, but because they have reached us with the ring of truth; not because God has spoken, but because with all our being we have answered “Amen!” This is true, this is life, this is the way into eternal life.

When we hear Christ mentioning these Commandments – where are we? Who of us can say that he was faithful to every word of this short list that indicates that without which we cannot live? Where do we stand? I, who am preaching, you who are hearing, because it is as responsible to hear as it is to speak. How often do we think – as this young man, and with how little reason – that we want perfection. We want perfection without having first trod the road of the Commandments.

But Christ says to us quite clearly: “If you want perfection – give all you possess.” It is not only material things which we can give: every one of us has treasures hoarded in his mind and heart, in his soul, things which are more important to him than anything material, that is his wealth. Each of us should turn inward and ask himself, “What is there which is my peculiar treasure? What are those things which I will not give away even for life eternal, for God?”.

We do not put things in such a crude manner, but we hug those things which are so precious to us, and still we hope that we will enter the Kingdom of God, we will reach perfection, we will become in all fullness what we are called to be, the kind of persons of whom God dreamed when He created us – and it is not true.

In the Book of Revelation there is a passage that says, “I have only one thing against you – you have forgotten your first love”. And this first love, indeed, for each of us, is the Living God, Whom we call in so many ways: we may call Him ‘Life’, we may call Him ‘Fulfilment’, we may call Him ‘Happiness’, we may call Him by all the names that mean that we should reach the fullness of our being. At times we know that only in God it is possible, at times we imagine that we can outgrow ourselves – all the same, this is our first love: to become as great as God has dreamed us, willed us.

And we do not follow the Commandments because we think that we can achieve it in a simpler manner; and we do not give away all we have, that is: the only thing we are not prepared to give away, in a hope that God will accept us, and our burden.

Let us reflect on this story. This is not even a parable, it is something that has happened to a young man. It happens to all of us when God says, “Have you been faithful to the way of life which I have described to you in terms of commandments, outlined in these terms as one can outline a road by milestones? Do you want to attain fullness – start at that point.” And if you are aware of having been faithful in these things, then ask yourself the further question: what is the treasure which I will not give away, even for eternal life?

The young man heard the words of Christ, and went away sad. He had earthly possessions, but we have so many possessions which are not material and which are our burden, our fetters.

And yet, there is in this story one thing that can give us so much hope. Christ did not condemn this young man; Christ let him go without a word of reproach, because what He had said was like seed sown into the mind and heart of this young man. He let him go wounded at the heart, puzzled in his mind, called to be himself by an act of heroic will and surrender, let go of himself, as Christ said, give everything away and follow Him. Where to? Along the road of human life on one hand, on the other hand – into the fullness of life eternal.

When Christ says to us “Follow Me”, He does not call us to walk a frightening, dark road; He says, “I have trodden all this road, I know every meander of it – you can safely follow! I am like the good shepherd that walks in front of his sheep, meeting all dangers himself, so that the sheep may be safe.”

We all will go home like the young man, perhaps saddened, that neither are we keeping the Commandments, nor are we able to give away our most precious treasure: but remember – we will not go condemned, we will have been faced with an ultimate choice, and as long as we can struggle on earth – there is time.

But let us not be beguiled by the length of time: time flies, time goes – let it not be too late, let us turn to life, let us become all we are capable of being.

The answer to to-day’s Gospel is so clear – “Who then can be saved?” – To man it is not possible by our own strength; but to God, all things are possible.” That is our hope: God is with us, and nothing is too much for us. Amen.

***

Theotokos virgin, hail most blessed mary, the lord is with you. blessed are you among women, and blessed is the fruit of your womb, for you have given birth to the savior of our souls.

My hope is the Father, my refuge is the Son, my protection is the Holy Spirit: O Holy Trinity, glory to Thee.

All my hope I place in you, Mother of God, guard me under your protection.

Σήμερα είναι μια μικρή Μεγάλη Παρασκευή… αυτός ο κόσμος είναι γεμάτος από Ηρώδεις, γεμάτος Φαρισαίους, που απαιτούν τα κεφάλια όλων των δικαίων του κόσμου. Άγιος Ιουστίνος Πόποβιτς

«Μετανοείτε, ήγγικε γαρ η βασιλεία των ουρανών», «ποιήσατε καρπούς αξίους της μετανοίας»
«Φωνή βοώντος εν τη ερήμω, ετοιμάσατε την οδόν του Κυρίου» (Ἠσ. μ΄ 3)

Aν ποθήσουμε να ακολουθήσουμε τα ίχνη του Ιωάννη, θα ζήσουμε αιώνια. Αγίου Γρηγορίου του Παλαμά

Αποτομή της Τιμίας Κεφαλής του Αγίου Ιωάννη Προδρόμου και Βαπτιστού

Εορτάζει την 29η Αυγούστου

Στίχοι
Τέμνει κεφαλήν χείρ μιαιφόνος ξίφει,
Του χείρα θέντος εις κεφαλήν Κυρίου.
Εικάδι αμφ’ ενάτη Προδρόμου τάμεν αυχένα χαλκός.

Άγιος Ιουστίνος Πόποβιτς

Σήμερα είναι μια μικρή Μεγάλη Παρασκευή, μια δεύτερη Μεγάλη Παρασκευή. Γιατί σήμερα ο μεγαλύτερος άνδρας μεταξύ εκείνων που γεννήθηκε από γυναίκα, Ιωάννης, ο Πρόδρομος και Βαπτιστής του Κυρίου, θανατώνεται. Την Μεγάλη Παρασκευή, οι άνθρωποι θανατώνουν τον Θεό, σταυρώνουν τον Θεό. Στη σημερινή αγία μεγάλη γιορτή, οι άνθρωποι θανατώνουν τον μέγιστο όλων των ανθρώπων. Δεν είμαι εγώ που επέλεξε να χρησιμοποιήσει την έκφραση «τον μείζονα.» Τι είναι ο επαίνος μου για τον μεγάλο και ένδοξο Πρόδρομο του Κυρίου, τον οποίο ο Κύριος επαίνεσε περισσότερο από οποιονδήποτε μεταξύ των ανθρώπων, περισσότερο από όλους, από τους Αποστόλους, τους Αγγέλους, τους Προφήτες, τους δικαίους, τους Σοφούς; Από τον Κύριο ειπώθηκε γι ‘αυτόν: ουκ εγήγερται εν γεννητοίς γυναικών μείζων Ιωάννου του βαπτιστού … (Ματθ. 11,11). Σε όλη τη Δημιουργία, δεν υπάρχει κανένας μεγαλύτερος έπαινος.

Αυτός είναι ο λόγος που σήμερα είναι μια μικρή Μεγάλη Παρασκευή. Σκεφτείτε: οι παράλογοι άνθρωποι σκοτώνουν τον μεγαλύτερο των δικαίων…. Σκεφτείτε: τι κάνουν οι αντίπαλοι του Χριστού, ακόμη και σήμερα εξακολουθούν να φωνάζουν. “Σταυρώστε Τον, σταύρωσον Αυτόν; !”

Τι είναι αυτό; Θα μπορούσαμε να πούμε ότι αυτός ο κόσμος έχει γίνει ένα τρελοκομείο! Οι άνθρωποι δεν θέλουν το Θεό, δεν θέλουν τον μεγαλύτερο Δίκαιο όλου του κόσμου. Ποιόν θέλουν; Ποιόν προτιμούν; Ποιόν ορίζουν στη θέση του Χριστού; Με ποιόν θα αντικαταστήσετε τον Αγιο Ιωάννη τον Βαπτιστή; Με τον εαυτό σας ;! Ω σκώροι! Ω, μικροσκοπικά έντομα θνητά! Ναι, όταν οι άνθρωποι τρελαθούν από την υπερηφάνεια, όταν από την εγωιστική υπερηφάνεια χάνουν την λογική τους, δεν έχουν ανάγκη από τον Θεό, δεν έχουν ανάγκη από την αλήθεια του Θεού. Οι ίδιοι δηλώνουν ότι είναι θεοί. Παρουσιάζουν το μικροπρεπή, ρηχό, ψευδή ομοίωμα της αλήθειας ως τη μεγάλη και σωτήρια αλήθεια. Ανακηρύσσουν ακόμα, την ελάχιστη γήινη, δική τους ανάπηρη δικαιοσύνη ως την μέγιστη δικαιοσύνη: δεν μας χρειάζεται η Δικαιοσύνη του Χριστού, δεν θέλουμε την Δικαιοσύνη του Θεού.... Ναι, οι άνθρωποι τυφλοί στην διάνοια και το πνεύμα δεν βλέπουν και δεν θέλουν να δουν, ότι ο άνθρωπος, ο αληθινός άνθρωπος, δεν μπορεί να τα καταφέρει χωρίς τον Θεό. Γιατί; Επειδή αυτός ο κόσμος είναι γεμάτος από Ηρώδεις, γεμάτος Φαρισαίους. Ο Ηρώδης απαίτησε την κεφαλή του Ιωάννη του Βαπτιστή, οι Ηρώδεις απαιτούν τα κεφάλια όλων των δικαίων του κόσμου. Και οι Φαρισαίοι, οι ψευδείς Γραμματείς και οι ψευδοσοφοί του κόσμου, αυτοί, απαιτούν τον θάνατο του Θεανθρώπου Χριστού.

Ο Τίμιος Πρόδρομος έλαβε επίσης τη μαρτυρία του Κυρίου στο γεγονός ότι ήταν ο μεγαλύτερος από όλους που γεννήθηκαν από γυναίκα, επειδή έγινε ο πρώτος από όλους τους Αγίους Μάρτυρες της Καινής Διαθήκης. Δείτε πώς έκανε για την αλήθεια του Θεού σε αυτό τον κόσμο! Υπέφερε χαρούμενα! Κατ ‘αρχήν οι ύμνοι και οι προσευχές της ημέρας λένε ότι πήγε με πανηγυρισμούς στον θάνατό του, και ότι υπέστη πανηγυριζωντας. Έτσι, έγινε το πρώτο παράδειγμα και πηγή έμπνευσης για όλους τους Αγίους Μάρτυρες της Καινής Διαθήκης..

Πώς αλλιώς, αδελφοί και αδελφές, μπορούμε να εξηγήσουμε τη παν-χαρά του Αγίου Μεγαλομάρτυρος Γεωργίου, ενώ έχοντας το σώμα του τσακισμένο: τα οστά του να έχουν σπάσει στο τροχό, αυτός φώναζε με χαρά εν Κυρίω, ότι μπορούσε να Τον δη, μπορούσε να δη τους Αγγέλους του Θεού, να κάθονται γύρω του, και οι άγγελοι να σταματούν τον τροχό. Δείτε τι χαρά [βίωσε] κατά τη διάρκεια αυτών των φοβερών βασανιστηρίων! Ο πρώτος που αποκαλύπτει την αγία χαρά του μαρτυρίου ήταν ο Άγιος Ιωάννης, ο  Πρόδρομος και Βαπτιστής του Κυρίου…..

***

*Ω ναι, όταν οι άνθρωποι τρελαθούν από την υ­περηφάνεια, όταν αλλοφρονήσουν από την αυταρέσκεια, τότε δεν τους χρειάζεται ο Θεός, δεν χρειάζο­νται την Δικαιοσύνη Του αφού ανακηρύσσουν τον ε­αυτό τους για θεό. Προτείνουν την ελάχιστη και ψεύ­τικη αλήθεια τους ως την μεγάλη, την σωτήρια αλή­θεια. Ανακηρύσσουν ακόμα, την ελάχιστη γήινη, δι­κή τους ανάπηρη δικαιοσύνη ως την μέγιστη δικαιο­σύνη: δεν μας χρειάζεται η Δικαιοσύνη του Χριστού, δεν θέλουμε την Δικαιοσύνη του Θεού.

*Η Δικαιοσύνη και η Αλήθεια του Θεού ενοχλούν τους άνομους, ενοχλούν αυτούς που είναι ανή­μποροι από τις αμαρτίες, ενοχλούν όλους όσοι είναι μεθυσμένοι από τα διάφορα πάθη. Μήπως και σήμερα δεν κραυγάζουν οι Χριστομάχοι: σταύρωσον, σταύρωσον αυτόν! Μήπως και σήμερα δεν ζητούν την κεφα­λή του Ιησού από την Ναζαρέτ;

***

Φώτης Κόντογλου
Οι άνθρωποι, αν τους βρίσεις ή λογοφέρεις μαζί τους, ή γράψεις γι’αυτούς κακό, έρχεται ώρα που μπορεί να σου το συχωρέσουν. (Δεν βαριέσαι, αδελφέ, ξέχασέ τα).
Κείνο που δεν θα σου συχωρέσουνε ποτέ και για το οποίο θα σε μισήσουνε, είναι να ζεις κατά τέτοιον τρόπο, που να ντρέπονται εκείνοι για τη δική τους τη ζωή, νά’ναι η ζωή σου σαν ένας έλεγχος της δικής τους.Ο Άγιος Ιωάννης ο Πρόδρομος και ένδοξος Βαπτιστής του Κυρίου είναι ο περισσότερο τιμώμενος Άγιος στην Ορθόδοξη Ιερά Παράδοση, μετά την Υπεραγία Θεοτόκο και θεωρείται ο προστάτης του Ορθόδοξου μοναχισμού και αρχηγός του μοναχικού τάγματος, λόγω και της άσκησής του στην έρημο. Είναι ο προφήτης που εμφανίζεται μετά από μακρόχρονη παύση της προφητείας. Πέντε αιώνες περίπου είχαν περάσει από την εμφάνιση του τελευταίου προφήτου του Μαλαχία. «Λιμός του ακούσαι τον λόγον Κυρίου» είχε πέσει. Η μεγαλύτερη τιμωρία και αποδοκιμασία του Θεού. Ο λαός διψούσε για προφητικό κήρυγμα και για προφητική καθοδήγηση και γι’ αυτό πλημμύρισαν από κόσμο οι όχθες του Ιορδάνου όταν εμφανίσθηκε.

Το μαρτυρικό του τέλος

Η εμφάνιση, ο ασκητικός βίος του, τα κηρύγματα και οι βαπτίσεις μετάνοιας προκάλεσαν την προσοχή του Συνεδρίου των Εβραίων που έστειλε ανθρώπους για να δει τι συνέβαινε, οι οποίοι έλαβαν ως απάντηση «φωνή βοώντος εν τη ερήμω, ευθύνατε την οδόν Κυρίου».

Όπως ήταν φυσικό, τα λόγια του Προδρόμου ενοχλούσαν τις διεφθαρμένες συνειδήσεις των Φαρισαίων καθώς και του Ηρώδη που τον στηλίτευε συνέχεια για την παράνομη συμβίωσή του με την σύζυγο του αδελφού του Ηρώδη Φιλίππου, την Ηρωδιάδα.

Ο Ηρώδης φυλάκισε τον Άγιο Ιωάννη αλλά δεν ήθελε να τον θανατώσει γιατί ήξερε ότι είχε δίκιο, αλλά εκτός αυτού φοβόταν και τον λαό που αγαπούσε τον βαπτιστή τους. Στα γενέθλιά του ζήτησε από την κόρη της Ηρωδιάδας, τη Σαλώμη, η οποία ήταν ελαφρών ηθών, να του χορέψει και της υποσχέθηκε με όρκο να της δώσει ό,τι του ζητήσει. Η Ηρωδιάδα, η μητέρα της, που μισούσε τον Ιωάννη, βρήκε τότε την ευκαιρία που αναζητούσε όπου προέτρεψε τότε την κόρη της να ζητήσει το κεφάλι του προφήτη Ιωάννη μέσα σ΄ ένα πινάκιο (πιάτο).

Όταν ήρθε η κεφαλή του Τίμιου Προδρόμου μπροστά της, ζήτησε αυτό το τρισάθλιο και ελεεινό γύναιο, να τρυπήσουν τη γλώσσα του Ιωάννη με μια βελόνα. Καταλαβαίνεται πόσο μισούσε η αθλιότητα της τον Βαπτιστή για τις αλήθειες που ξεστόμιζε. Η γλώσσα έκανε ένα σπάσιμο και ακούστηκε ξανά η φωνή του Βαπτιστή που είπε δυνατά «μετανοείτε». Μέχρι την τελευταία στιγμή, ακόμα και μετά τον Θάνατο του, προειδοποιούσε ο Άγιος Ιωάννης και Τίμιος Πρόδρομος, ο Βαπτιστής του Σωτήρα μας να μετανοούμε. 

Ο ένδοξος Πρόδρομος του Σωτήρος, θα παραμένει στους αιώνες υπόδειγμα σε όλους όσους θέλουν να υπηρετούν την αλήθεια και να αγωνίζονται κατά της διαφθοράς, ανεξάρτητα από κινδύνους και θυσίες.

Ο Τίμιος Πρόδρομος δεν προετοίμασε μόνο τον δρόμο του Κυρίου στη γη αλλά και στον Άδη. Ο Άγιος Ιωάννης πήγε στον Άδη και εκεί δίδαξε και προφήτεψε και πάλι τον ερχομό του Σωτήρα μας.

Ο Άγιος Ιωάννης θα είναι ο Αρχάγγελος ταξιάρχης στη θέση του έκπτωτου εωσφόρου. Το τάγμα που θα αντικαταστήσει η ανθρωπότητα. Για τον λόγο αυτό βλέπουμε σε κάποιες εικόνες του να έχει φτερά και να κρατάει το πινάκιο με την κεφαλήν του επάνω σε αυτό.

Το φρικτό τέλος των σφαγιαστών του Αγίου Ιωάννου του Προδρόμου

Ο Θεός τιμώρησε τους σφαγείς του Προφήτου. Το τέλος των υπευθύνων, για την αποκεφάλιση του Ιωάννου ήτανε σκληρό.
Ο Ηρώδης Αντίπας (ή Αντύπας ή Αντίπατρος), που τα Ευαγγέλια τον ονομάζουν απλώς Ηρώδη, γιος του εξίσου διαβόητου Ηρώδη του Μεγάλου, ήταν τετράρχης Γαλιλαίας και Περαίας, ήταν αυτός που χαρακτήρισε ο Χριστός «αλώπεκα» (αλεπού-Λουκ.13:31 ) λόγω της παμπόνηρης πανουργίας του, προειδοποιώντας τους μαθητές του να τον προσέχουν ιδιαιτέρως. Στα Ευαγγέλια αναφέρεται κυρίως για τη συμμετοχή του στη φυλάκιση και εκτέλεση του Ιωάννη του Βαπτιστή (Μάρκ.6:14-28) και για τη σύντομη συνάντησή του με τον Ιησού, όταν ο Πιλάτος τον έστειλε σ’ αυτόν για να δικαστεί. Ο Ηρώδης, που πολλές φορές είχε εκφράσει την επιθυμία να δει τον Ιησού, του υπέβαλε ένα σωρό ερωτήσεις στις οποίες όμως ο Χριστός δεν απάντησε. Τότε ο Ηρώδης εξοργίστηκε και τον έδιωξε, αφού προηγουμένως τον χλεύασε και τον ειρωνεύτηκε και διέταξε να παραδοθεί στον Πιλάτο για να τον δικάσει (Λουκάς 23:6-12). Έμεινε στην εξουσία μέχρι το 37 μ.Χ. Τι το ήθελε όμως! Η ζωή του ήτανε μαρτυρική. Μαστίζεται αλύπητα από τους δριμείς ελέγχους της συνειδήσεως, είχε συνεχώς εφιάλτες από τους οποίους καταδιωκόταν παντού σαν τον πρώτο φονιά της ιστορίας, τον Κάιν. Μάταια αγωνίζεται ο ταλαίπωρος Ηρώδης, η πονηρή αλεπού, να πνίξει τη φωνή της συνειδήσεως. Δεν πέρασαν πολλά χρόνια άλλωστε και ο βασιλιάς της Αραβίας Αρέτας, που θεώρησε μεγάλη προσβολή την αποπομπή της κόρης του από τον Ηρώδη, στράφηκε με όλες τις δυνάμεις του εναντίον των δυνάμεων του τετράρχη, τον οποίο κατανίκησε ολοσχερώς. Αργότερα, όταν ο αδελφός της Ηρωδιάδας, Ηρώδης Αγρίππας, ονομάστηκε από τη Ρώμη βασιλιάς, εξανάγκασε τον άντρα της να πάει στη Ρώμη και να επιδιώξει να πάρει κι αυτός τον ίδιο τίτλο. Ο Αυτοκράτορας της Ρώμης Καλιγούλας, όμως τον καθαίρεσε και τον έστειλε εξορία στο Λούγδουνο (τη σημερινή Λυών) στην Γαλλία κι αργότερα στην Ισπανία. Εκεί στην εξορία υποφέρανε πολύ. Άσημοι πλέον κι άδοξοι, χωρίς ίχνος από καλοπέραση και πολυτέλεια, βρήκανε το αμαρτωλό τέλος τους. Ο ρωμαίος αυτοκράτορας τον τιμώρησε για την υπέρμετρη φιλοδοξία του, αφού καθ’ υπαγόρευση της πανταχού παρούσας γυναίκας του είχε αξιώσει να χριστεί βασιλιάς.

Αλλά και η τύχη της Σαλώμης, της μιαράς κόρης κι άσεμνης χορεύτριας, που ζήτησε ψυχρά κι αναίσθητα την κεφαλή του Προδρόμου επί πίνακι ήτανε πολύ χειρότερη. Η Σαλώμη είχε πρώτα σύζυγο τον Φίλιππο, Τετράρχη της Ιτουραίας και της Τριχωνίδας, και κατόπιν τον Αριστόβουλο, γιο του Ηρώδη, βασιλιά της Χαλκίδας της Συρίας.
Όπως διηγείται ο Νικηφόρος Κάλλιστος στην Εκκλησιαστική Ιστορία, η Σαλώμη βρήκε τραγικό τέλος, ίδιο σχεδόν με το τέλος του Προδρόμου. Της κόπηκε κι αυτής το κεφάλι. Και να πώς:
Η Σαλώμη δεν μπορούσε να ησυχάσει από τα αισθήματα ενοχής που την έπνιγαν και για το λόγο αυτό επιδόθηκε σε ταξίδια μακρινά. Μια μέρα, σε ένα από τα ταξίδια αυτά, που έκανε σε καιρό χειμώνα, ενώ περνούσε πάνω από ένα παγωμένο ποταμό, για να πάει στην αντίπερα όχθη «πεζεύουσα», ο πάγος έσπασε κάτω από τα πόδια της. Τότε το σώμα της βούλιαξε με ορμή προς τα κάτω στα παγωμένα νερά, σαν να άνοιξε η γη να την καταπιεί. Και στο απότομο αυτό πέσιμο, ενώ το σώμα της βυθίστηκε, το κεφάλι της κρατήθηκε από κοφτερές πλάκες του παγωμένου ποταμού. Ο πάγος σαν κοφτερό μαχαίρι έκοψε το κεφάλι της στο λαιμό! Όλοι δηλαδή οι θεατές θυμήθηκαν τότε την κεφαλή του Ιωάννου, που είχε ζητήσει «επί πίνακι» και κατάλαβαν το γιατί πέθανε και η ίδια κατά τον τρόπο αυτό, βρίσκοντας κατά τα έργα της. Για το λόγο αυτό άλλωστε είναι γραμμένο στην Ιερή Αποκάλυψη ότι «τα έργα αυτών ακολουθεί μετ’ αυτών» (14, 13), ενώ και από τον Απόστολο Παύλο σημειώθηκε θεόπνευστα ότι ο Θεός «αποδώσει εκάστω κατά τα έργα αυτού» (Ρωμ. 2, 6).

Ο Ιωάννης έγινε οδηγητική στήλη για κάθε αρετή. Αγίου Γρηγορίου του Παλαμά
https://iconandlight.wordpress.com/2015/08/28/%ce%bf-%ce%b9%cf%89%ce%ac%ce%bd%ce%bd%ce%b7%cf%82-%ce%ad%ce%b3%ce%b9%ce%bd%ce%b5-%ce%bf%ce%b4%ce%b7%ce%b3%ce%b7%cf%84%ce%b9%ce%ba%ce%ae-%cf%83%cf%84%ce%ae%ce%bb%ce%b7-%ce%b3%ce%b9%ce%b1-%ce%ba%ce%ac/

Ο Άγιος Ιωάννης ο Πρόδρομος, προστάτης του αγγελικού σχήματος
https://iconandlight.wordpress.com/2018/01/07/20142/

Ω της ερήμου εσύ, μονάκριβε…. Γ. Βερίτης
https://iconandlight.wordpress.com/2017/08/29/%cf%89-%cf%84%ce%b7%cf%82-%ce%b5%cf%81%ce%ae%ce%bc%ce%bf%cf%85-%ce%b5%cf%83%cf%8d-%ce%bc%ce%bf%ce%bd%ce%ac%ce%ba%cf%81%ce%b9%ce%b2%ce%b5-%ce%b3-%ce%b2%ce%b5%cf%81%ce%af%cf%84%ce%b7%cf%82/Απολυτίκιον του Αγίου Ιωάννη του Προδρόμου. Ήχος β’.

Μνήμη Δικαίου μετ’ εγκωμίων” σοι δε αρκέσει η μαρτυρία του Κυρίου Πρόδρομε” ανεδείχθης γαρ όντως και Προφητών σεβασμιότερος, ότι και εν ρείθροις βαπτίσαι κατηξιώθης τον κηρυττόμενον. Όθεν της αληθείας υπεραθλήσας χαίρων, ευηγγελίσω και τοις εν Άδη, Θεόν φανερωθέντα εν σαρκί, τον αίροντα την αμαρτίαν του κόσμου, και παρέχοντα ημίν, το μέγα έλεος.

Κοντάκιον Ήχος πλ. α’

Η του Προδρόμου ένδοξος αποτομή, οικονομία γέγονέ τις θεϊκή, ίνα και τοις εν Άδη του Σωτήρος κηρύξη την έλευσιν· θρηνείτω ούν Ηρωδιάς, άνομον φόνον αιτήσασα· ου νόμον γαρ τον του Θεού, ου ζώντα αιώνα ηγάπησεν, αλλ’ επίπλαστον πρόσκαιρον.

Στιχηρά Ιδιόμελα Ήχος πλ. β’
Ιωάννου Μοναχού

Γενεθλίων τελουμένων, του αναιδεστάτου Ηρώδου, της ασελγούς ορχηστρίδος, επληρούτο η διάθεσις του όρκου· του γαρ Προδρόμου η κεφαλή αποτμηθείσα, ως οψώνιον εφέρετο, επί πίνακι τοις ανακειμένοις. Ω συμποσίου μισητού, ανοσιουργήματος και μιαιοφονίας πλήρους! Αλλ’ ημείς τον Βαπτιστήν, ως εν γεννητοίς γυναικών μείζονα, επαξίως τιμώντες μακαρίζομεν.

Ήχος πλ. β’

Ωρχήσατο η μαθήτρια, του παμπονήρου διαβόλου, και την κεφαλήν σου Πρόδρομε, μισθόν αφείλετο. Ω συμποσίου πλήρους αιμάτων! Είθε μη ώμοσας Ηρώδη άνομε, ψεύδους έκγονε, ει δε και ώμοσας, μη ευώρκησας· κρείττον γαρ ψευσάμενον ζωής επιτυχείν, και μη αληθεύσαντα, την κάραν του Προδρόμου αποτεμείν. Αλλ’ ημείς τον Βαπτιστήν, ως εν γεννητοίς γυναικών μείζονα, επαξίως τιμώντες μακαρίζομεν.

Ήχος β’
Της μετανοίας ο κήρυξ, Ιωάννη Βαπτιστά, εκτμηθείς σου την κάραν, την γην ηγίασας, ότι τον νόμον του Θεού τοις πιστοίς ετράνωσας, και παρανομίαν εξηφάνισας, Ως παρεστηκώς τω θρόνω του επουρανίου Βασιλέως Χριστού, αυτόν ικέτευε, ελεηθήναι τας ψυχάς ημών.

Στιχ. Δίκαιος ως φοίνιξ ανθήσει και ωσεί κέδρος η εν τω Λιβάνω πληθυνθήσεται.

Διά τον νόμον Κυρίου, την κεφαλήν απετμήθης, ω πανάγιε Ιωάννη. Ήλεγξας βασιλέα δυσσεβή παρανομήσαντα, παρρησία, αμέμπτω· διό θαυμάζουσί σε στρατιαί των Αγγέλων, δοξάζουσί σε χοροί των Αποστόλων και Μαρτύρων, τιμώμέν σου και ημείς την ετήσιον μνήμην πανένδοξε, δοξάζοντες την Αγίαν Τριάδα, την σε στεφανώσασαν Πρόδρομε μακάριε.

Επιγείους φροντίδας ηγνόησας, και τας ουρανίους ελπίδας επλούτησας, επί της γης ως Άγγελος, την ζωήν διανύσας πανόλβιε.

Today is a little Great Friday, a second Great Friday. This world is full of Herods, full of Pharisees. Herods demand the head of John the Baptist, Herods demand the heads of all of the righteous of the world… Saint Justin Popovich of Celije

«Repent ye: for the kingdom of heaven is at hand», (Matthew 4, 17).
The voice of one crying in the wilderness: Prepare the way of the Lord; make straight in the desert a highway for our God. The glory of the Lord shall be revealed, and all flesh shall see it together; for the mouth of the Lord has spoken.” (Isaiah 40:3,5)

Feast of The Beheading of Saint John, the Glorious Prophet, Forerunner and Baptist of the Lord

Commemorated on August 29

Hymn of Praise
Saint John the Baptist
by Saint Nikolai Velimirovič

O Saint John, wonderful Baptizer,
Of the Savior, you were the glorious Forerunner,
You, with your purity, touched human souls
And, as an awesome trumpet, from the Jordan resounded
From sleep and idle vices, awakening men,
When the axe was near to the root.
To you I bow, to you I pray:
Every temptation, help me to resist.
Prophet most powerful, to you I bow,
And before you kneel and before you I weep:
From your heart, grant me the strength of a lion,
From your spirit, grant me angelic whiteness.
Grant me your strength that by practice to attain
To God be submissive and to rule over myself,
To baptize by fasting, to purify by all-night vigils,
To sweeten by prayer and heavenly vision,
And to every martyrdom, walk without fear
With your courage and with a strong faith.
O Saint John, God’s chosen one,
And glorious martyr for supreme justice,
You, of whom the godless armies are afraid
To my prayers, do not turn a deaf ear,
But, strengthen me by your prayers,
That as a true candle before the Lord, I stand.
The Prologue from Ohrid: Lives of Saints by Saint Nikolai Velimirovič

Homily on the Feast of The Beheading of Saint John, the Glorious Prophet, Forerunner and Baptist of the Lord

Saint Justin Popovich of Celije

Today is a little Great Friday, a second Great Friday. For today the greatest man among those born of women, John, the Holy Forerunner and Baptiser of the Lord, is murdered. On Great Friday, people murdered God, crucified God. On today’s holy great feast, people murdered the greatest of all men. It is not I who chose to use the expression “the greatest.” What are my praises of the great and glorious Forerunner of the Lord, whom the Lord praised more than anyone among men, more than any of the apostles, the Angels, the Prophets, the Righteous Ones, the Sages? For the Lord declared of him: Among them that are born of women there hath not risen a greater than John the Baptist…(Мatthew 11: 11). In all Creation, there exists no greater praise.

This is why today is a little Great Friday. Consider: senseless people murder the greatest of the righteous. Is he getting in their way? Yes, he gets between the perverse King Herod and the dissolute Herodias. God’s Truth, God’s immutable Truth gets in the way of the lawless, gets in the way of poor sinners, gets in the way of everyone stupefied by the various passions. Consider: do not Christ’s opponents even today still shout “Crucify Him, Crucify Him!?” Even today, do not those who oppose Christ still demand the head of Jesus of Nazareth? They call for His head, not to mention calling for the head of John the Baptist.

What is this? Could it be that this world has become a madhouse? People do not want God, they do not want the greatest Righteous One in the whole world. Whom do you want? Whom would you prefer? Whom would you set in Christ’s stead? With whom would you replace St. John the Baptist? With yourselves?! О moth! О, tiny mortal insects! Yes, when people become maddened by pride, when out of egotistical pride they lose their reason, they have no need of God, they have no need of God’s Truth. They declare themselves to be gods. They present their petty, shallow, false likeness of truth as the great and salvific Truth. They declare their shallow, earthly, perishable images of truth to be the greatest of truths: they posit that we do not need Christ’s Truth, that we do not want God’s Truth. Yes, people blind in intellect and spirit do not see, and do not want to see, that man, true man, cannot manage without God. Why? Because this world is full of Herods, full of Pharisees. Herods demand the head of John the Baptist, Herods demand the heads of all of the righteous of the world, and Pharisees, the lying scribes, lying sophists of this world, demand the death of Christ, the Incarnate God.

Yes, today’s Feast is a second Great Friday. Why? Because there is no greater transgression than that committed on Great Friday and that committed now, when Herod destroys the greatest among those born of women. Why did the Savior exalt the great Saint John the Baptist, as He did no one else? Why? Because, brethren, the Holy Forerunner encompassed within himself, within his person, all of the virtues of Heaven, all of the virtues in all of the Prophets, all of the Apostles, all of the Martyrs, all of the Angels of Heaven, all of the Confessors. Regard: today we glorify the destruction, the beheading of the first Apostle among the Holy Apostles, for the Forerunner of the Lord was the first sent by God to see and to herald to the world the Savior of the world. Long before the Apostle Peter, before the Apostle Nathaniel, before anyone else, he bore witness to and announced God to the world, God Incarnate in the Person of the Lord Jesus Christ. The first Apostle to see the Holy Spirit descending from Heaven onto the Lord Jesus, when he baptized Him in the Jordan, announces Him to be the Son of God, the Savior of the world. [John] is also the first Evangelist among the Evangelists. He first announced to the world, and pointed out, the Lord Jesus Christ, the Bearer of all Good News for mankind.

The Lord Jesus Christ Himself is the Good News of Heaven and earth, God’s Gospel for men in this world.“Behold the Lamb of God, which taketh away the sin of the world.” In those few words, the Holy Forerunner expressed the fullness of the Gospels.

Looking toward the East, he said to the entire human race, from Adam to our days, “Repent, for the Kingdom of Heaven is at hand.” The Kingdom of Heaven? Here it is: the Lord Jesus [come] from Heaven. In Him is the Kingdom of Heaven.

…Today we glorify the great feast of the first among the Prophets of the New Testament. He announced to men that the Lord Jesus Christ had appeared to the world not only as the Savior, but as the Enlightener and as the Judge of the world. In his hands were both the hatchet and the spade: on the day of the Dread Judgement, the Lord would clean off the earth’s threshing-floor, and would separate the wheat from the chaff, the righteous from the sinners.All of this the great and glorious Prophet, Forerunner and Baptizer of the Lord had foreseen. Therefore, today we also praise him as the holy New Testament Prophet, killed by the impious, criminal, King Herod.

The Holy Forerunner also received the Lord’s witness to the fact that he was the greatest of those born of woman, because he had become the first of all of the Holy Martyrs of the New Testament. See how he suffered for God’s truth in this world!He suffered joyously! In today’s principal hymn and prayer to him it is said that he went to his death rejoicing, and that he suffered rejoicing. Thus, he became the first example and inspiration to all of the Holy Martyrs of the New Testament, beginning with St. Stephen the Protomartyr and through today. All of the Holy Martyrs go to their death rejoicing in the Lord Jesus Christ, go to their deaths, knowing that death cannot hold them in its bonds, knowing that death is merely a gate, an open gate through which their holy souls enter into the Kingdom of Heaven. How else, brothers and sisters, can we explain the joy of Holy Great Martyr George’s joy while having his body broken: his bones were being broken on the wheel, and he shouted with joy in the Lord, for he could see Him, could see the Angels of God, standing around Him, and the Angels stopping the wheel. See what joy [he experienced] during those awful tortures! And the Holy Great Martyr stands up whole and unharmed before the godless Emperor Diocletian. The first one to reveal that holy joy of martyrdom had been St. John, the Holy Forerunner and Baptizer of the Lord.

Today we also specifically glorify the first Evangelist and Christian Confessor, the first to Confess God in this New Testament world... Fearless and undaunted, like an immortal lion, like one of the Cherubim in the flesh, he was the first Confessor of Christ’s Faith, and he has been followed by multitudes of faces—the world’s glorious Confessors of Christ’s Faith, Confessors who bear witness and confess before the entire world, before East and West, before North and South, that the Lord Christ is the Sole True God in Heaven and on earth.. Christ is before all and above all! He is the Sole True God. 

The true God is essential to the human soul in this earthly realm.

Yes, the Holy Baptist, was the first Christian Confessor, and there streamed after him, following as after a helmsman, thousands and thousands of glorious Confessors of Christ in this world…

My brethren, a great Mystery is taking place through this Feast, a Mystery like unto threads stretching through and making up a piece of cloth. In today’s Gospel reading, you heard the disciples announce to the Savior that the Forerunner has been beheaded. The mouth that announced You to the world has fallen silent, O Lord! What now? Who are we in comparison to Your great Baptist? The Savior is silent. Then something unusual happens. He calls His disciples together, and with them, He goes out to a place in the desert. What is this? Can it be that the Lord is running away, can it be that he is fleeing from Herod? Consider: He, the All-merciful Miracle Worker, looks upon the unfortunate widowed mother, and resurrects her son, someone unknown to anyone but the mother and Himself. Yet here, Lord, Your Forerunner lies dead, destroyed. Why don’t You resurrect him? You resurrected the daughter of Jairus, head of the synagogue. Yet here is the one whom You called the greatest among those born of women, beheaded by the malefactor- king. Lord, guard Your Truth, defend Your first Apostle, Your first Martyr, Your first Evangelist, Your first Angel in the flesh, Your first Prophet, Your first Confessor. Resurrect him! Yet the Savior remains silent, and retreats to a desert place to pray to God. Why, O Lord?

Because the Holy Forerunner must also become the first Apostle to Hades, to death’s kingdom – to which had departed the souls of all people from Adam to the time of the coming of the Savior into this world. In that kingdom of death called Hades, i.e. the impenetrable place, where no one can see anything, in that kingdom was to be found everyone: the righteous and the sinners, all of the people of the Old Testament, up to the coming of the Lord Jesus Christ…

Today, in glorifying that great and glorious first Apostle, first Martyr, first Evangelist, Precursor to all true Christians of all time, we bow down before his joyous suffering for Christ’s Truth and His Holy Gospel, before him as Apostle and Martyr. Consider, that for already 2,000 years, the One who allowed the lawless king to behead him, has been working countless miracles in the earthly realm, living in it alongside the Lord Jesus Christ. For 2,000 years he has been ceaselessly working miracles for all those who turn to him in prayer.

Brothers and sisters, whenever you are in great sorrow, turn to that first Apostle of Christ, and he will help you with all of your burdens. And should some kind of misfortune happen, turn to that first Evangelist. No matter what bitterness might fill your soul, he will sweeten it with Christ’s grace, which he will mystically send down to your tortured soul from the World on High. And when you find yourself in temptations and horrors of this earthly life, run to him, to the Holy Confessor; tell him what is in your heart, pour out your sorrows and spiritual needs and rest assured that in a mystical, divine manner, he will come down into your soul and will save you, and will deliver you from all temptations and woes. But should you need to suffer for the Lord Jesus Christ in this world: should others attack you on all sides, should atheists and those who oppose Christ want to swallow you up, to destroy you for belonging to Christ, should they want to silence your voice, to stop it from speaking of Christ, then remember that first Martyr, and call out to him: O Holy Martyr, first Martyr of Christ in the Gospels, hurry to my aid! Grant that may I die for the Lord Jesus Christ, leave my body like temporary clothing, and by the path of the Holy Martyrs move to Christ’s Kingdom! He will entreat the Lord that you might also join the host of Luminaries. Thus, today’s little Great Friday becomes for us the great joy of the Resurrection. Friday is small, but Sunday, the Resurrection, is great—resurrection for all Christians of all time. And for us today: for me, for you, for every Christian living today, today’s Great Friday is at the same time the Resurrection, for today we glorify the St. John the Baptist who is eternally alive in the Heavens; [we glorify] his victory over the death appointed to him by Herod, his soaring up into the Heavenly Realm, to be the first after the Mother of God, to stand beside the Lord Jesus Christ. You have seen the icon known as the “Deisis” i.e. “Prayer” icon. In it, the Lord sits on the Throne of Glory, as King of Heaven. On His right is the Most-holy Mother of God, and on His left, the Holy Forerunner. They pray to Him for the human race.

Оh! May his holy prayers be raised up today and tomorrow, and always, and may they be raised up for us Christians-Serbs, and for all the people on this earth, that the Lord lead all to repentance, that He have mercy upon all, that He save all, that all people brought [to Him] by the glorious Forerunner, might forever glorify the One True God in Heaven and on earth, the Lord Jesus Christ, to Whom is due all honor and glory, now and ever, and unto ages of ages. Amen.

Here is a lovely passage from Homily on the Feast of The Beheading of Saint John, the Glorious Prophet, Forerunner and Baptist of the Lord, Saint Justin Popovich of Celije, Translation from the website of the Church of St. John the Baptist, Washington, D.C.  http://www.stjohndc.org/Russian/feasts/FeastsE/e_stjohn_behead_popovic.htm

***

HOMILY
About the healing of mankind by the wounds of Christ
by Saint Nikolai Velimirovič

“And by His stripes [wounds] we are healed” (Isaiah 53:5).

We are healed by the wounds of Christ. Thus, the prophet of God prophesies and we now know that his prophecy is true. By the suffering of Christ, we have been saved from eternal suffering; by His All-pure blood, we are cleansed of the leprosy of sin and are enlivened. Our blood and body became impure from sinful passions; but our spirit, the nest and source of bodily impurity, first became impure. Can the unclean be cleansed by the unclean? Can a dirty linen be washed with dirty water? It cannot.

Only that which is clean can wash that which is unclean. Even the pagans feel that mankind is impure. But, they [the pagans] want to cleanse the impure by the impure first, by invoking impure spirits and worshipping them. And second, by offering impure sacrifices, be they human or animal sacrifices. One drop of the blood of the All-pure Christ can cleanse mankind more than all of the idolatrous sacrifices from the beginning of the world. Why? Because the blood of Christ is pure and all else is impure. Physicians take one drop of a strong remedy and diluting it, vaccinate many people with it in order to protect them from disease. We even dilute the blood of Christ in the Chalice [Cup]with water and then we take it and drink it, for it is said that when they pierced the body of the Lord with a spear “there came out blood and water” (St. John 19:34). Such is the power from one drop of His blood that, the world could be burned by it. That is the sinless blood, the only sinless blood; the blood most-pure, the only pure blood in the world.

O, if men would only know what is the power of absolute purity! All the impure ones from sin would rush to cleanse themselves by the All-pure Christ and all the helpless ones would rush to partake of the Blood and Body of Christ [Holy Communion]; and all the unbelieving would believe in Christ. For there is three and all three are pure and all three purify: pure spirit, pure blood and pure body, and only the pure can purify the impure; and that which is healthy can heal the unhealthy; and that which is powerful can raise the helpless.

O Lord, our omnipotent Lord, cleanse us sinners by Your bloody wound, by Your innocent and all-pure wound.

To You be glory and thanks always. Amen.
The Prologue from Ohrid: Lives of Saints by Saint Nikolai Velimirovič .
http://livingorthodoxfaith.blogspot.gr/2010/04/prologue-august-29-september-11.htmlTroparion of the Forerunner: In Tone II:

   The memory of the just is celebrated with hymns of praise, * but the Lord’s testimony is enough for thee, O Forerunner * for thou wast shown to be more wonderful than the Prophets * since thou wast granted to baptize in the running waters * Him whom thou didst proclaim. * Then having endured great suffering for the Truth, * thou didst rejoice to bring, even to those in hell, * the good tidings that God Who had appeared in the flesh * takes away the sin of the world and grants us the great mercy.

The Kontakion for the Beheading of St John the Baptist,:
In Tone V:

The beheading of the glorious Forerunner * was a divine dispensation * that the coming of the Savior might be preached to those in hell. * Lament then, Herodias, * that thou didst demand a murder * despising the law of God and eternal life.

Ο αββάς Ποιμήν ποτέ δεν ήλεγξε τον αδελφό κι έτσι τον κέρδισε. Όποια ώρα σκεπάσουμε το σφάλμα του αδελφού μας, σκεπάζει και ο Θεός το δικό μας. Ας αποκτήσουμε αγάπη και συμπόνια …

Όσιος αββάς Ποιμήν, ο Μέγας της διακρίσεως πατήρ
Άγιος Φανούριος ο Νεοφανής, ο Μεγαλομάρτυρας
Όσιος Ποιμήν της Παλαιστίνης (602)
Όσιος Ποιμήν ο Νηστευτής του Κιέβου (12ος αιών)

Εορτάζουν στις 27 Αυγούστου

Στίχοι
Ως εκ λύκου χαίνοντος ηρπάγη βίου,
Ποιμήν, το θρέμμα του μεγίστου ποιμένος.
Ποιμένα εις μέγαν εβδόμη εικάδι ώχετο Ποιμήν.

Ο όσιος Ποιμήν καταγόταν από την Αίγυπτο. Τα έξι αδέλφια του ήταν μοναχοί στην έρημο της Σκήτης. Πήγε και αυτός εκεί σε ηλικία δεκα­πέντε ετών. Ο Ποιμήν πρόσεχε πολύ τους λογισμούς του και ένας Γέροντας θαυμάζοντας την έγνοια του να παρουσιάσει μια καθαρή καρδιά στον Θεό, προείπε σ’ αυτόν: «Ποιμένα, το όνομά σου θα ακουστεί σε όλη την Αίγυπτο και θα γίνεις πραγματικά ποιμένας Αγγέλων». Μετά την καταστροφή της Σκήτης από τους βάρβαρους Μάζικες τα επτά αδέλφια γλύτωσαν από την σφαγή και εγκαταστάθηκαν στην Τερενούθι της Άνω Αιγύπτου. Αφού φώτισε την έρημο για πολλά χρόνια, διδάσκοντας από τη δική του εμπειρία και με το ζωντανό παράδειγμά του για όλες τις αρετές, ο αββάς Ποιμήν κοιμήθηκε ειρηνικά στην ηλικία των 110 χρόνων, περί το έτος 450.

Ρώτησε ένας αδελφός τον αββά Ποιμένα: «Εάν δώ κάποιο σφάλμα του αδελφού μου, είναι καλό να το σκεπάσω;» Κι ο Γέροντας απάντησε: «Όποια ώρα σκεπάσουμε το σφάλμα του αδελφού μας, σκεπάζει και ο Θεός το δικό μας. Και όποια ώρα θα φανερώσουμε του αδελφού το σφάλμα, θα φανερώσει και ο Θεός το δικό μας».

Είπε πάλι (ο αββάς Ποιμήν): «Εάν ο άνθρωπος θα θυμάται το ρητό της Γραφής ότι τα λόγια σου θα σε δικαιώσουν και τα λόγια σου θα σε καταδικάσουν (Ματθ. 12,37), θα προτιμάει μάλλον να σιωπά».

Επισκέφθηκαν μερικοί γέροντες τον Αββάν Ποιμένα και του είπαν.
Ορίζεις, εάν ίδωμεν τους αδελφούς να νυστάζουν εις την ακολουθίαν να τους σκουντήσωμεν δια να είναι ξύπνιοι εις την αγρυπνίαν;
Ο δε τους λέγει΄ Εγώ πάντως εάν ιδώ τον αδελφόν μου να νυστάζη, θα βάλω την κεφαλήν του εις τα γόνατά μου και θα τον αναπαύσω.

Ηρώτησαν μερικοί πατέρες τον Αββάν Ποιμέναν, λέγοντες. Εάν ίδωμεν ένα αδελφό να αμαρτάνει, ορίζεις να τον ελέγξωμεν;
Τους λέγει ο Γέρων. Εγώ πάντως εάν έχω ανάγκην να περάσω απ’εκεί και τον ιδώ να αμαρτάνει, περνώ μακριά από αυτόν και δεν τον ελέγχω.

Είπεν μεγαλυτέραν από αυτήν την αγάπην δεν ευρίσκει κανείς, από το να βάλλη την ψυχήν του υπέρ του πλησίον του. Διότι εάν ακούση λόγον κακόν, δηλαδή λυπηρόν, και ενώ μπορεί να ειπή και αυτός το όμοιον να αγωνισθεί και να μην ειπή ή αδικηθή πλεονεκτικώς και υπομένη και δεν ανταποδώσει εις αυτόν, ο τοιούτος βάλλει την ψυχήν του υπέρ του πλησίον.

Ένας αδελφός ηρώτησε τον Αββάν Ποιμέναν, λέγων, ότι εάν ιδώ κανέναν αδελφόν, δια τον οποίον ήκουσα σφάλμα, δεν θέλω να τον βάλω στο κελλίον μου; Εάν δε ιδώ κανένα καλόν να χαίρομαι μαζί του;
Του λέγει ο Γέρων. Εάν κάμνεις εις τον καλόν αδελφόν ολίγον καλόν, κάμε διπλάσιον εις τον άλλον.

Ο Παΐσιος, ο αδελφός του αββά Ποιμένος, σχετιζόταν με κάποιον που έμενε έξω από το κελί του, πράγμα που δεν το ήθελε ο αββάς Ποιμήν. Σηκώθηκε λοιπόν ο αββάς Ποιμήν και πάει στον αββά Αμμωνά και του λέει: Ο αδελφός μου, ο Παΐσιος, έχει σχέσεις με κάποιον και αυτό δεν με αναπαύει. Και του απαντά ο αββάς Αμμωνάς: Ποιμήν, ακόμα ζεις; Πήγαινε κάθισε στο κελί σου και βάλε στα κατάβαθα της καρδιά σου ότι έχεις ήδη έναν χρόνο που είσαι μέσα στο μνήμα.

Ο αββάς Ιωσήφ διηγήθηκε ότι ο αββάς Ισαάκ είπε: «Κάποτε καθόμουν κοντά στον αββά Ποιμένα και τον είδα να πέφτει σε έκσταση. Καθώς είχα πολύ θάρρος προς αυτόν, έβαλα μετάνοια και τον παρακάλεσα• “Πες μου, πού ήσουν;” Αφού τον πίεσα, μου είπε• “Ο λογισμός μου ήταν εκεί όπου στεκόταν η αγία Θεοτόκος Μαρία και έκλαιγε δίπλα στον σταυρό τού Σωτήρα. Και εγώ θα ήθελα πάντοτε έτσι να κλαίω”».

Είπε ο αββάς Ποιμήν: «Η Γραφή λέει• “Αυτά που είδαν τα μάτια σου, γι’ αυτά να δίνεις μαρτυρία” (Παροιμ. 25:7). Εγώ όμως σας λέω ότι, και αν πιάσετε με τα χέρια σας, μη δώσετε μαρτυρία. Γιατί κάποιος αδελφός γελάστηκε σε κάτι τέτοιο. Είδε δηλαδή τον αδελφό του να αμαρτάνει τάχα με γυναίκα, και αφού αναστατώθηκε φοβερά, πήγε, νομίζοντας ότι είναι αυτοί, και τους σκούντησε με το πόδι του λέγοντας• “Σταματήστε επιτέλους, ως πότε;…” Και τότε διαπίστωσε ότι ήταν δεμάτια σιτάρι! Γι’ αυτό σας είπα ότι, και αν πιάσετε με τα χέρια σας, να μην ελέγχετε».

Ο αββάς Ποιμήν ήρθε κάποτε να κατοικήσει στα μέρη της Αιγύπτου. Κοντά του έμενε ένας αδελφός πού είχε γυναίκα, και ποτέ δεν τον ήλεγξε.
Αυτή λοιπόν (η γυναίκα) έτυχε να γεννήσει νύχτα. Το πήρε είδηση ο γέροντας και κάλεσε τον μικρότερο αδελφό (της συνοδείας) του.
Πάρε μαζί σου ένα μπουκάλι κρασί, του είπε, και πήγαινε να το δώσεις στο γείτονα, γιατί το χρειάζεται σήμερα. Εκείνος έκανε όπως τον πρόσταξε ο γέροντας. Μόλις πήρε το κρασί ο αδελφός, κατανύχθηκε. Σε λίγες μέρες απομάκρυνε τη γυναίκα, αφού της έδωσε ότι είχε. Ύστερα ήρθε στο γέροντα και του είπε:
Εγώ από σήμερα μετανοώ. Ο γέροντας του έδωσε θάρρος.
Τότε ο αδελφός πήγε κι έχτισε άλλο κελί, δίπλα στου γέροντα. Κι άπ’ αυτό ερχόταν (συχνά) στο γέροντα, πού τον καθοδηγούσε στο δρόμο του Θεού. Έτσι λοιπόν κέρδισε (ο άββάς Ποιμήν) τον αδελφό.

Ο αββάς Τιμόθεος ο πρεσβύτερος είπε στον αββά Ποιμένα:
– Είναι μια γυναίκα στην Αίγυπτο που πορνεύει, και τα χρήματα που κερδίζει τα δίνει ελεημοσύνη.
Και ο γέροντας παρατήρησε:
– Δεν θα μείνει στην πορνεία. Γιατί φαίνεται πως υπάρχει μέσα της ο σπόρος της πίστεως.
Μετά από λίγο καιρό επισκέφθηκε τον Τιμόθεο η μητέρα του, και τη ρώτησε:
– Εκείνη η γυναίκα συνεχίζει την πορνεία;
– Ναι, και μάλιστα αύξησε τους εραστές της. Πλην όμως, αύξησε και την ελεημοσύνη της.
Ο αββάς Τιμόθεος το ανακοίνωσε στον αββά Ποιμένα. Κι αυτός ξανάπε:
– Δεν θα μείνει στην πορνεία.
Λίγο αργότερα ήρθε πάλι η μητέρα του αββά Τιμόθεου και του είπε:
– Το ξέρεις, πως η πόρνη εκείνη ήθελε να έρθει μαζί μου, για να της διαβάσεις μια ευχή;
Μόλις το άκουσε ο αββάς Τιμόθεος, το είπε κι αυτό στον αββά Ποιμένα. Κι αυτός τον συμβούλεψε:
– Καλύτερα πήγαινε να τη συναντήσεις εσύ.
Σηκώθηκε τότε και πήγε.
Όταν τον είδε η γυναίκα και άκουσε από το στόμα του το λόγο του Θεού, κατανύχθηκε, έκλαψε και του είπε:
– Από σήμερα αφιερώνομαι στο Θεό και δεν ξαναπέφτω στην πορνεία.
Και αμέσως έφυγε για ένα μοναστήρι, όπου έζησε θεάρεστα.

Είπε ο αββάς Ποιμήν ότι ο μακάριος αββάς Αντώνιος έλεγε:
«Η μεγάλη δύναμη του ανθρώπου είναι το να αναλαμβάνει την ευθύνη των σφαλμάτων του ενώπιον του Κυρίου και να αναμένει πειρασμό μέχρι τελευταίας του αναπνοής».

***

Είπε ο Αββάς Παφνούτιος, ότι περιπατώντας στον δρόμο, συνέβη να πλανηθώ από την βροχή και να ευρεθώ πλησίον ενός χωριού. Και είδα κάποιους να αμαρτάνουν· και στάθηκα παρακαλώντας τον Θεό για τις αμαρτίες μου. Και ιδού άγγελος ήλθε κρατώντας ρομφαία, και μου λέγει· Παφνούτιε, όλοι όσοι κρίνουν τους αδελφούς τους, με αυτήν την ρομφαία θα αφανισθούν· συ δε επειδή δεν έκρινες, αλλά ταπείνωσες τον εαυτόν σου έμπροσθεν του Θεού, ωσάν να έκαμες εσύ την αμαρτία, για τούτο το όνομα σου εγράφη στο βιβλίο των ζώντων.

Άκουσε κάποιος από τους Αγίους Πατέρες ότι ένας αδελφός έπεσε στο αμάρτημα της πορνείας και είπε: «Ω, άσχημα έκανε». Μετά από λίγες μέρες πεθαίνει ο αδελφός και πάει άγγελος του Θεού με την ψυχή του αδελφού στον Γέροντα και του λέει: «Δες αυτόν που κατέκρινες, πέθανε. Πού παραγγέλλεις να τον βάλω• στη Βασιλεία του Θεού ή στην κόλαση;» Μετά απ’αυτό, μέχρι την ώρα του θανάτου του ο Γέροντας ζητούσε ασταμάτητα από τον Θεό με δάκρυα και πόνο πολύ να τον συγχωρήσει.

Είπε ένας Γέροντας: «Τίποτε δεν παροργίζει τόσο τον Θεό και τίποτε δεν απογυμνώνει τόσο τον άνθρωπο από τη χάρη, ώστε να φτάσει και σε εγκατάλειψη από μέρους του Θεού, όσο το να κατηγορεί τον πλησίον του ή να τον κατακρίνει ή να τον εξουθενώνει.

Είπε ακόμη: «Ας αποκτήσουμε αγάπη• Ας αποκτήσουμε συμπόνια για τον πλησίον, ώστε να αποφύγουμε τη φοβερή καταλαλιά και το να καταδικάζουμε κάποιον ή να τον εξουθενώνουμε. Ας βοηθούμε ο ένας τον άλλον σαν να είναι δικό μας μέλος, γιατί είμαστε μέλη του ιδίου σώματος, όπως λέει ο Απόστολος• όλοι είμαστε ένα σώμα και ο καθένας μας είναι μέλος του σώματος στο οποίο ανήκουν και οι άλλοι ως μέλη (Ρωμ. 12,5). Και όταν πάσχει ένα μέλος συμπάσχουν όλα τα άλλα».

Υπάρχουν άνθρωποι που εύχονται για τους εχθρούς τους ή για τους εχθρούς της Εκκλησίας την απώλεια και τα βάσανα στη φωτιά της κολάσεως. Σκέφτονται έτσι γιατί δεν εδιδάχθησαν από το Άγιο Πνεύμα την αγάπη του Θεού. Όποιος την εδιδάχθηκε πραγματικά, αυτός χύνει δάκρυα για όλο τον κόσμο» (άγιος Σωφρόνιος του Εσσεξ)

***

Άγιος Παϊσιος Αγιορείτης
Όποιος κατακρίνει τους άλλους, πέφτει στα ίδια σφάλματα

”σκολιοὶ γὰρ λογισμοὶ χωρίζουσιν απὸ Θεοῦ,” Σοφ. Σολ. 1,3

– Γέροντα, πώς συμβαίνει, όταν κατακρίνω μια αδελφή για κάποιο σφάλμα της, σε λίγο να κάνω κι εγώ το ίδιο σφάλμα;

– Αν κατακρίνει κανείς τον άλλον για ένα σφάλμα του και δεν καταλάβει την πτώση του, ώστε να μετανοήσει, συνήθως πέφτει στο ίδιο σφάλμα, για να το καταλάβει. Ο Θεός δηλαδή από αγάπη επιτρέπει ο άνθρωπος να αντιγράφει την κατάσταση αυτού τον οποίο κατέκρινε.
Αν πεις λ.χ. ότι κάποιος είναι πλεονέκτης και δεν καταλάβεις ότι κατέκρινες, ο Θεός παίρνει τη Χάρη του και επιτρέπει να πέσεις κι εσύ στη πλεονεξία. Αρχίζεις τότε να μαζεύεις. Μέχρι να καταλάβεις τη πτώση σου και να ζητήσεις συγχώρεση από τον Θεό, θα λειτουργούν οι πνευματικοί νόμοι.

Για να σε βοηθήσω, θα σου πω κάτι από τον εαυτό μου. Όταν ήμουν στην Ιερά Μονή Στομίου, έμαθα για μια συμμαθήτριά μου από το Δημοτικό ότι είχε παραστρατήσει και έκανε ζημιά κάτω στην Κόνιτσα. Προσευχόμουν λοιπόν να τη φωτίσει ο Θεός να ανέβει στο μοναστήρι, για να της μιλήσω. Είχα ξεχωρίσει και μερικά κομμάτια περί μετανοίας από την Αγία Γραφή και από Πατερικά.
Μια μέρα λοιπόν ήρθε με δύο άλλες γυναίκες. Μιλήσαμε και έδειξε ότι κατάλαβε. Στη συνέχεια ερχόταν συχνά με το παιδί της και έφερνε κεριά, λάδι, λιβάνι για τον ναό. Μια φορά κάποιοι γνωστοί προσκυνητές από τη Κόνιτσα μου λένε: «Πάτερ, αυτή η γυναίκα υποκρίνεται. Εδώ φέρνει κεριά κα λιβάνι και κάτω συνεχίζει με τους αξιωματικούς».

Όταν ξαναήρθε, τη βρήκα στην εκκλησία να ασπάζεται τις εικόνες, και της έβαλα τις φωνές: «Φύγε από ‘δώ, της είπα, έχεις βρωμίσει όλη την περιοχή!…». Η καημένη έφυγε κλαίγοντας. Δεν πέρασε πολύ ώρα και αισθάνθηκα μεγάλο σαρκικό πόλεμο. «Τι είναι αυτό; λέω. Ποτέ μου δεν είχα τέτοιον πειρασμό. Τι συμβαίνει;». Δεν μπορούσα να βρω την αιτία. Κάνω προσευχή, τα ίδια.

Οπότε παίρνω τον ανήφορο για την Γκαμήλα. «Καλύτερα να με φάνε οι αρκούδες», είπα. Προχώρησα αρκετά μέσα στο βουνό. Ο πειρασμός δεν υποχωρούσε. Βγάζω τότε ένα τσεκουράκι που είχα κρεμασμένο στη μέση μου και δίνω τρεις τσεκουριές στο πόδι μου, μήπως και με τον πόνο φύγει ο πειρασμός. Το παπούτσι γέμισε αίμα, αλλά τίποτε.
Σε μια στιγμή ήρθε στο νου μου εκείνη η γυναίκα και τα λόγια που της είχα πει. «Θεέ μου , είπα τότε, εγώ για λίγο έζησα αυτή την κόλαση και δεν μπορώ να την αντέξω, κι αυτή η ταλαίπωρη που ζει συνέχεια αυτήν την κόλαση!… Συγχώρεσέ με που την κατέκρινα». Αμέσως ένοιωσα μια δροσιά θεϊκή και εξαφανίσθηκε ο πόλεμος. Βλέπεις τι κάνει η κατάκριση;
Βιβλίο: Πάθη και Αρετές -Γέροντος Παϊσιου Αγιορείτου

***

Από την ποιότητα των λογισμών ενός ανθρώπου φαίνεται η πνευματική του κατάσταση.
Οι άνθρωποι κρίνουν τα πράγματα ανάλογα με το περιεχόμενο πού έχουν μέσα τους. Αν δεν έχουν πνευματικό περιεχόμενο, βγάζουν λάθος συμπεράσματα και αδικούν τον άλλον… Θυμάστε πώς αντιμετώπισαν τον Χριστό οι δύο ληστές πού είχαν σταυρωθή μαζί Του; Και οι δύο έβλεπαν τον Χριστό επάνω στον Σταυρό, την γη να σείεται κ.λπ. Τί λογισμό όμως έβαλε ο ένας και τί ο άλλος!
Ο ένας, ο έξ ευωνύμων, βλασφημούσε και έλεγε: Ει συ ει δ Χριστός, σώσον σεαυτόν και ήμας. Ο άλλος, ο εκ δεξιών, έλεγε: Ημείς μεν άξια ων έπράξαμεν απολαμβάνομεν ούτος δέ ουδέν άτοπον έπραξε. Ο ένας σώθηκε, ο άλλος κολάσθηκε.

Δεν πρέπει να βγάζει κανείς συμπεράσματα για έναν άνθρωπο από αυτό που φαίνεται, εάν δεν μπορεί να διακρίνει αυτό που κρύβεται…

Μόνον ο Θεός κρίνει δίκαια, γιατί μόνον Αυτός γνωρίζει τις καρδιές των ανθρώπων. Εμείς, επειδή δεν ξέρουμε την δίκαιη κρίση του Θεού, κρίνουμε “κατ’ όψιν”, εξωτερικά, και γι’ αυτό πέφτουμε έξω και αδικούμε τον άλλον. Η ανθρώπινη κρίση μας δηλαδή είναι μία μεγάλη αδικία. Είδες τι είπε ο Χριστός: “Μη κρίνετε κατ’ όψιν, αλλά την δικαίαν κρίσιν κρίνατε”.
Θέλει πολλή προσοχή. Ποτέ δεν μπορούμε να γνωρίζουμε πώς ακριβώς έχουν τα πράγματα.

Πόσο πρέπει να προσέχουμε την κατάκριση! Πόσο αδικούμε τον πλησίον μας, όταν τον κατακρίνουμε! Αν και στη πραγματικότητα με τη κατάκριση αδικούμε τον εαυτό μας και όχι τους άλλους, διότι μας αποστρέφεται ο Θεός. Τίποτε άλλο δεν αποστρέφεται τόσο πολύ ο Θεός όσο την κατάκριση, γιατί ο Θεός είναι δίκαιος και η κατάκριση είναι γεμάτη από αδικία.

Παλιά υπήρχαν Πατέρες που έκαναν ακόμη και τον δαιμονισμένο, για να κρύψουν την αρετή τους και να χαλάσουν οι άλλοι τον καλό λογισμό που είχαν γι’ αυτούς.

***

– Από πού προέρχονται, Γέροντα, οι λογισμοί κατακρίσεως;

– Από την ιδέα που έχουμε για τον εαυτό μας- δηλαδή από την υπερηφάνεια- και από την τάση να δικαιολογούμε τον εαυτό μας.

– Γέροντα, η κατάκριση έχει έλλειψη αγάπης;

– Έμ, τι έχει; Και έλλειψη αγάπης έχει και αναίδεια έχει. Όταν δεν έχεις αγάπη, δεν βλέπεις με επιείκεια τα λάθη των άλλων, οπότε τους ταπεινώνεις μέσα σου και τους κατακρίνεις. Πάει μετά το ταγκαλάκι και τους βάζει να κάνουν και άλλο σφάλμα. Το βλέπεις εσύ, τους κατακρίνεις πάλι και ύστερα συμπεριφέρεσαι με αναίδεια.

Η κατάκριση και η καταλαλιά είναι οι μεγαλύτερες αμαρτίες και απομακρύνουν την Χάρη του Θεού περισσότερο από κάθε άλλο αμάρτημα. «Όπως το νερό σβήνει την φωτιά, λέει ο Άγιος Ιωάννης της Κλίμακος, έτσι και η κατάκριση σβήνει την Χάρη του Θεού».

– Γέροντα, μερικοί πνευματικοί άνθρωποι, όταν βλέπουν κάποιον να ζει αμαρτωλά, λένε: «Α, αυτός, έτσι που πάει, είναι για την κόλαση!».

– Αχ, αν οι κοσμικοί άνθρωπο πάνε στη κόλαση από τις καταχρήσεις, οι πνευματικοί άνθρωποι θα πάνε από τις κατακρίσεις… Για κανέναν δεν μπορούμε να πούμε ότι θα πάει στην κόλαση. Ο Θεός δεν ξέρουμε πώς εργάζεται. Τα κρίματα του Θεού είναι άβυσσος. Κανέναν να μη καταδικάζουμε, γιατί έτσι παίρνουμε την κρίση από τα χέρια του Θεού. Πάμε να γίνουμε Θεοί. Αν μας ρωτήσει ο Χριστός την ημέρα της Κρίσεως, ας πούμε τη γνώμη μας…

Αββάς Ποιμήν, ο Μέγας της διακρίσεως πατήρ. Ένας πνευματικός αιμοδότης της Μητέρας Εκκλησίας μας, Όσιος Παΐσιος ο Αγιορείτης
https://iconandlight.wordpress.com/2019/08/26/30757/

Όσιος Ποιμήν ο Μέγας. Ο ποιμένας των ψυχών. Ο Αββάς της Αγάπης και της Διακρίσεως.
https://iconandlight.wordpress.com/2017/08/26/19284/

Προσπαθήστε, όσο μπορείτε, πριν προλάβει ο πειρασμός να σας φυτέψει κακούς λογισμούς, να φυτεύετε εσείς καλούς λογισμούς, για να γίνει η καρδιά σας ανθόκηπος και να συνοδεύεται η προσευχή σας από την Θεία ευωδία της καρδιάς σας. Άγιος Παΐσιος Αγιορείτης
https://iconandlight.wordpress.com/2020/03/26/%cf%80%cf%81%ce%bf%cf%83%cf%80%ce%b1%ce%b8%ce%ae%cf%83%cf%84%ce%b5-%cf%8c%cf%83%ce%bf-%ce%bc%cf%80%ce%bf%cf%81%ce%b5%ce%af%cf%84%ce%b5-%cf%80%cf%81%ce%b9%ce%bd-%cf%80%cf%81%ce%bf%ce%bb%ce%ac%ce%b2/Απολυτίκιο Οσίου.Ήχος γ’. Θείας πίστεως.

Θείων έργων σου τη δαδουχία, λαμπρυνόμενος τη διανοία, διακρίσεως φωστήρ ώφθης άδυτος, διασκεδάζων παθών την σκοτόμαιναν και καταυγάζων ημών τα νοήματα, Ποιμήν Όσιε, Χριστόν τον Θεόν ικέτευε, δωρήσασθαι ημίν το μέγα έλεος.

Στιχηρά, Ήχος πλ. δ’ Τι υμάς καλέσωμεν

Τι σε νυν Ποιμήν πρεσφθεγξώμεθα; της ερήμου πολιστήν, και ησυχίας εραστήν, των παθών εκμειωτήν, και μοναστών καθηγητήν, πλημμύραν, διδαγμάτων θείου Πνεύματος, φωστήρα, διακρίσεως ακοίμητον, θαυματουργόν αληθέστατον, πάθη ποικίλα ιώμενον, ικέτευε, του σωθήναι τας ψυχάς ημών.

Λύχνος διακρίσεως γέγονας, καταυγάζων τας ψυχάς των προσιόντων σοι πιστώς, και την τρίβον της ζωής, υποδεικνύς αυτοίς σοφέ· διό σε εν αινέσει μακαρίζομεν, τελούντες, την αγίαν σου πανήγυριν, Ποιμήν Πατέρων το καύχημα, ασκητών εγκαλλώπισμα, ικέτευε, του σωθήναι τας ψυχάς ημών.

Ωδή α’, Ήχος πλ. δ’ Άσωμεν τω Κυρίω

Θέρμη του Παρακλήτου, Πάτερ θαλπομένη η καρδία σου, τον κρυμόν των δαιμόνων, και παθών τον χειμώνα διέλυσεν.

Φέρων επί των ώμων, Πάτερ τον σταυρόν σου ηκολούθησας, τω καλέσαντι πόθω, και φωστήρ μοναστών εχρημάτισας.

Κάθισμα Ήχος γ’ Θείας πίστεως

Ποιμαινόμενος υπό Κυρίου, τούτου πρόβατον, ωράθης πράον, εναντίους λύκους μάκαρ τροπούμενος, και εκτελέσας τον θείον αγώνά σου, προς την ουράνιον μάνδραν εσκήνωσας, Πάτερ Όσιε, Χριστόν τον Θεόν ικέτευε, δωρήσασθαι ημίν το μέγα έλεος.

Ωδή ε’, Ήχος πλ. δ’ Ορθρίζοντες βοώμέν σοι

Ασκήσεως λειμώνι ηδύπνοον, έφυς ρόδον, οσμαίς θείας γνώσεως, ευωδιάζον τα πέρατα.

Ωδή ζ’, Ήχος πλ. δ’ Παίδες Εβραίων

Θείαις σχολάζων θεωρίαις, λαμπρυνόμενος αΰλοις θεαυγίαις, και ημέρας υιός, και φως των εν σκότει, ως αληθώς γεγένησαι, θεοφόρε εις αιώνας.