Όσιος Δαβίδ ο Γέρων, ο εν Ευβοία: Πάτερ μου, μη στενοχωριέσαι, διότι η μεγαλύτερη αρρώστια για τον άνθρωπο είναι η στενοχώρια

Όσιος Δαβίδ ο Γέρων, ο εν Ευβοία

Εορτάζει στις 1 Νοεμβρίου

Όσιος Δαβίδ ο εν Ευβοία

Ο όσιος πατήρ Δαυίδ γεννήθηκε στις αρχές του 16ου αιώνα στο παραθαλάσσιο χωριό Γαρδινίτζα, αντίκρυ της νήσου Ευβοίας. Ο πατέρας του ήταν ευσεβής και ενάρετος ιερέας. Μόλις τριών ετών, ο Δαυίδ είδε μια νύκτα να του φανερώνεται ο άγιος Ιωάννης ο Πρόδρομος και να τον οδηγεί στην γειτονική εκκλησία που ήταν αφιερωμένη στο όνομά του. Έμεινε εκεί, όρθιος και ανυπόδητος για έξι ημέρες, βυθισμένος στη θεωρία, ενώπιον της εικόνας του Προδρόμου. Αναθρεμμένος από την πιο τρυφερή του ηλικία με τις αρχές της υπακοής απέναντι στους γονείς του, της ασκήσεως και της αδιαλείπτου προσευχής, άφησε το πατρικό του σπίτι σε ηλικία δεκαπέντε χρονών, προς αναζήτηση ενός πνευματικού πατέρα. Τον βρήκε στο πρόσωπο του ιερομονάχου Ακακίου, ονομαστού για τις αρετές του και το ευαγγελικό κήρυγμά του στα χωριά της περιοχής.

Ο Δαυίδ ενεδύθη το μοναχικό Σχήμα στη Μονή του Ακακίου, κι εκεί έδειξε τέλεια υπακοή συνοδευόμενη από ταπείνωση και αδιάλειπτη προσευχή. Καθώς ο Γέροντάς του επιθυμούσε να βρει μια μονή περισσότερο προχωρημένη στην πνευματική ζωή, τον ακολούθησε πρώτα στην Όσσα, κοντά στον Όλυμπο, εν συνεχεία δε, αφού χειροτονήθηκε διάκονος, σε ένα προσκύνημα στις μονές του Αγίου Όρους. Ο Ακάκιος μετέβη μόνος του στην Κωνσταντινούπολη αφήνοντας τον Δαυίδ στη Μεγίστη Λαύρα.
Χειροτονήθηκε μητροπολίτης Άρτης και Ναυπάκτου από τον Πατριάρχη Ιερεμία και κάλεσε μετά από λίγο τον Δαυίδ στην επισκοπή του για να τον βοηθήσει στα ποιμαντικά του καθήκοντα. Αν και ζούσε εν μέσω της τύρβης του κόσμου ο Δαυίδ δεν χαλάρωσε διόλου τις νηστείες, τις ολονύκτιες προσευχές, τις αναρίθμητες μετάνοιες και την απόλυτη υπακοή στον πνευματικό του πατέρα. Έγινε σύντομα ιερέας και ορίστηκε ηγούμενος της Μονής της Θεοτόκου, της επονομαζόμενης Βαρνάκοβας, κοντά στην Ναύπακτο.
Ο ζήλος του όμως και οι πνευματικές του απαιτήσεις ήρθαν σε σύγκρουση εκεί με τους μοναχούς αδιάφορους οι οποίοι δεν επιθυμούσαν παρά να ακολουθούν το ίδιόν τους θέλημα. Εγκατέλειψε λοιπόν το μοναστήρι τούτο προς αναζήτηση ενός τόπου πρόσφορου για την ησυχία. Εγκαταστάθηκε σε τόπο έρημο, στο όρος Στείρι, κοντά στον Παρνασσό. Εκεί δέχθηκε την επίθεση πολλών σατανικών πειρασμών.
Με την κατηγορία ότι έδωσε καταφύγιο σε ένα σκλάβο φυγά, συνελήφθη από τους Τούρκους και υποβλήθηκε επί μακρόν σε βασανιστήρια. Κατόπιν, απελευθερώθηκε με λύτρα που μάζεψαν οι πιστοί της περιοχής και αναχώρησε για να βρει καινούριο ησυχαστήριο στη νήσο Εύβοια. Εκεί ξανάχτισε μια εκκλησία προς τιμήν της Μεταμορφώσεως του Σωτήρος και δεν άργησε να συγκεντρώσει γύρω τους μερικούς μαθητές που συμμερίζονταν την πολιτεία του και την αγάπη του για την προσευχή.
Μιμούμενος τον Χριστό, ο Δαυίδ έδειχνε απεριόριστη αγάπη για όσους έρχονταν σε αυτόν ιδιαιτέρως για τους φτωχούς, τους οποίους δεν μπορούσε να βλέπει δίχως να χύνει δάκρυα. Μοίραζε αφειδώς τα αγαθά της μονής σε όσους είχαν ανάγκη, άξιους και ανάξιους, χριστιανούς και μουσουλμάνους. Πέρασε έτσι χρόνους πολλούς ανταυγάζοντας γύρω του την παρουσία του Θεού με τις αρετές και τα πολλά του θαύματα.
Ταξιδεύοντας για να μεσολαβήσει στις διχοστασίες που χώριζαν τους επισκόπους της Πελοποννήσου, το πλοίο του ναυάγησε και ο Δαυίδ σώθηκε από θαύμα. Έχοντας αξιωθεί το χάρισμα της προορατικότητας, βοήθησε πλήθος ψυχών να βρουν τη σωτηρία και προέγνωσε την ημέρα του θανάτου του. Μάζεψε λοιπόν τους μαθητές του, τους έδωσε τις τελευταίες πνευματικές οδηγίες του και εκοιμήθη εν ειρήνη τη στιγμή που εμπιστευόταν σε όσους έστεκαν γύρω του ότι μόλις του φανερώθηκε ο Χριστός. Μετά την κοίμηση του αγίου (εν έτει 1589 ή 1601), πλήθος θαυμάτων έλαβαν χώρα στον τάφο του.
Πηγή: Νέος Συναξαριστής της Ορθοδόξου Εκκλησίας – Εκδόσεις Ίνδικτος , Νοέμβριος σ.17-19.

***

Ο Γέροντας Ιάκωβος Τσαλίκης μιλάει για θαύματα του οσίου Δαυΐδ

Ο Άγιος Δαυΐδ, παιδιά μου, είναι πολύ θαυματουργός. Σ άλλον έχει δώσει το φως του, άλλον φέρνει σε μετάνοια κι άλλα διάφορα θαύματα (κάνει). Να έχετε την ευλογία και την ευχή του Αγίου.
Σε μία γυναίκα έδωσε το φως της και έκανε καλά το πόδι της, που είχε πρηστή σαν τούμπανο. Της εμφανίστηκε στον ύπνο της και, χωρίς να γνωρίζη το όνομά του, τον επικαλέστηκε.

Άλλη γυναίκα, δεν είχε παιδί. Ακούμπησε στο λείψανο του Αγίου και είπε: «Άγιέ μου, ιατρέ των ψυχών και των σωμάτων, σε παρακαλώ να μου χαρίσης ένα παιδί». Στον χρόνο επάνω απέκτησε παιδί.

Όταν την Μεγάλη Τεσσαρακοστή βγαίνη η αγία Κάρα του, πάντα βρέχει στο χωριό, έστω κι αν όλη την ημέρα ο ήλιος καίη.

Ο Άγιος, κατά την πίστη θαυματουργεί. Κατά το «η πίστις σου σέσωκέ σε», ενεργεί το θαύμα. Γι αυτό, συνέχεια ο κόσμος κάνει ευχαριστήριες Λειτουργίες.

Σας λέω πραγματικά ότι εγώ θα έπρεπε να είχα πεθάνει το 1967. Σαράντα επτά χρονών που ήμουν τότε, που μου κάνανε τέσσερις φορές εγχείρηση και έπρεπε να είχα πεθάνει. Έσπασε ο σκωληκοειδίτης, οκτώ ημέρες μέσα στο Μοναστήρι και, όταν σπάση ο σκωληκοειδίτης και κάτι άλλες παθήσεις, ζει ο άνθρωπος; Εγώ έζησα, ούτε τηλέφωνο είχαμε, ούτε γιατρό, ούτε κανέναν, είχα ως μεγαλύτερο γιατρό τον όσιο Δαυΐδ και τον άγιο Ιωάννη τον Ρώσσο, αυτοί με βοηθήσανε το ’67. Και τώρα πάλι με τόση και τόση ταλαιπωρία που έχω, πάλι με βοηθάει η Χάρις του Αγίου. Εκεί που λέγω ότι είμαι θνητός, πεθαμένος, νεκρός και άταφος, μου δίνει το κουράγιο και στέκομαι στο πόδι. Ό,τι μπορώ να, δύο λογάκια πνευματικά να πω σ έναν χριστιανό. Τα θαύματα του Αγίου, αγαπητοί πατέρες και ευσεβείς χριστιανοί, είναι πολλά.

Εγώ την έχω την ζάλη χρόνια ολόκληρα, αλλά δεν υπολογίζω τα παθήματα του νυν καιρού. Κάνω υπομονή, παίρνω και κάτι φάρμακα, με συγχωρείτε, τα φάρμακα που παίρνω πέφτει η πίεση και με πιάνει μια υπνηλία κάθε πρωί εκεί στην εκκλησία, αλλά πάντα αγωνίζομαι; «Είη το όνομα Κυρίου ευλογημένο». «Ον αγαπά Κύριος παιδεύει». «Δοκιμάζει ο Θεός». «Δόξα σοι ο Θεός». Εδώ τόσα και τόσα θαύματα (γίνονται). Τώρα τον Ιανουάριο είχε κάνει ένα θαύμα ο Άγιος στο Λονδίνο. Ένας ευσεβής άνθρωπος της προσευχής είχε καρκίνο στο συκώτι και παρεκάλεσαν τον άγιο Δαυΐδ, να μην τα πολυλογώ, ήρθαν στην Μονή να τους σταυρώσω με την αγία Κάρα και, ω του θαύματος! εθεραπεύθη και (τώρα) είναι πολύ καλά στην υγεία του. 

Παραπονιόμουν στον όσιο Δαυΐδ για τις ελιές που έκοψε εκείνος ο ασεβής και έλεγα: «Άγιέ μου Δαυΐδ, εγώ τα άφησα όλα και τώρα ήρθα να κοιτάξω τις δικές σου τις δουλειές σε τόσα κτήματα;». Από το τέμπλο, παιδιά μου, ακούστηκε ένας κρότος μέρα μεσημέρι, δηλαδή φεύγει από το τέμπλο, με συγχωρείτε, η αγία του εικόνα και στέκεται ένας καλόγερος στην βόρεια πύλη του ιερού, εκεί που είναι ο ταξιάρχης Μιχαήλ, και λέει: «Πάτερ μου, μη στενοχωριέσαι, διότι η μεγαλύτερη αρρώστια για τον άνθρωπο είναι η στενοχώρια». Και έγινε αμέσως άφαντος μετά από αυτό και πήγε στην θέση του (στο τέμπλο). Σας το διδάσκω, παιδιά μου, να το ξέρετε· η μεγαλύτερη αρρώστια για τον άνθρωπο είναι η στενοχώρια.
Από το βιβλίο: «Ο Γέρων Ιάκωβος (Διηγήσεις – Νουθεσίες – Μαρτυρίες». Έκδοση «Ενωμένη Ρωμηοσύνη» 2016.

Γράφει ο Μητροπολίτης Μόρφου Νεόφυτος, πνευματικό τέκνο του Γέροντος : Εντύπωση προκαλούσε η άμεση σχέση, που είχε με τον Όσιο Δαβίδ. Όταν κάποτε οι κάτοικοι του χωριού Λιβανάτες ήρθαν, για να πάρουν την κάρα του οσίου στο χωριό τους με σκοπό να βρέξει εκείνη την άνυδρη χρονιά, ο γέροντας πήγε μπροστά στην εικόνα του οσίου και του μίλησε, μάλλον τον διέταξε μετά παρρησίας: «Γέρο, ήρθαν οι χωριανοί σου να σε πάνε στους Λιβανάτες για την ανομβρία. Σε παρακαλώ τώρα, που θα πάμε, να μπουμπουνίσεις. Πρόσεξε, μη με προσβάλεις!». Και ο Όσιος Δαβίδ τον άκουσε αμέσως. Μετά την παράκληση άρχισαν δυνατές βροχές. Αυτή την άμεση σχέση, που είχε με τον Όσιο Δαβίδ, την περιέγραφε σαν ένα τηλέφωνο: «Εγώ, παιδί μου, τα λέγω στο αυτί του αγίου, και αυτός ανοίγει γραμμή με τον Χριστό μας!».

Όσιος Δαβίδ ο εν Ευβοίας, Να ελεείτε όσους έχουν ανάγκη, να υπομένετε κάθε θλίψη και στενοχώρια…
https://iconandlight.wordpress.com/2017/10/30/%CF%8C%CF%83%CE%B9%CE%BF%CF%82-%CE%B4%CE%B1%CE%B2%CE%AF%CE%B4-%CE%BF-%CE%B5%CE%BD-%CE%B5%CF%85%CE%B2%CE%BF%CE%AF%CE%B1%CF%82-%CE%BD%CE%B1-%CE%B5%CE%BB%CE%B5%CE%B5%CE%AF%CF%84%CE%B5-%CF%8C%CF%83%CE%BF/

Όσιος Δαβίδ ο εν Ευβοία , ο ”Γέροντας” του Οσίου π. Ιακώβου Του Νέου Ασκητού (Τσαλίκη)
https://iconandlight.wordpress.com/2016/10/31/9449/

Όσιος Δαβίδ ο Γέρων, ο εν Ευβοία, το παιδί του Προδρόμου
https://iconandlight.wordpress.com/2015/10/31/%CF%8C%CF%83%CE%B9%CE%BF%CF%82-%CE%B4%CE%B1%CE%B2%CE%AF%CE%B4-%CE%BF-%CE%B3%CE%AD%CF%81%CF%89%CE%BD-%CE%BF-%CE%B5%CE%BD-%CE%B5%CF%85%CE%B2%CE%BF%CE%AF%CE%B1-%CF%84%CE%BF-%CF%80%CE%B1%CE%B9%CE%B4/

Απολυτίκιον οσίου Δαυίδ του εν Ευβοία. Ήχος γ’. Θείας πίστεως.

Μέγα εύρατο, Εύβοια κλέος, τον πανένδοξον, Δαβίδ τον θείον, ως ιεράς αρετής καταγώγιον, και του Χρίστου οπαδόν αληθέστατον, και των Όσίων απάντων εφάμιλλον. Διό Πάτερ Όσιε, Χριστόν τον Θεόν ικέτευε, δωρήσασθε ημίν το μέγα έλεος.

Απολυτίκιον Οσίου Ιακωβου Τσαλίκη του Γέροντος του εν Ευβοία (22 Νοεμβρίου):
Ήχος α΄. Της ερήμου πολίτης.

Λιβισίου τον γόνον, και Ευβοίας το καύχημα, εν εσχάτοις χρόνοις φανέντα, μοναστών φίλον γνήσιον, Ιάκωβον τιμήσωμεν πιστοί,τον νέον ησυχίας εραστήν, τον παρέχοντα ιάσεις παντοδαπάς, τοις ευλαβώς κραυγάζουσι· Δόξα τω σε δοξάσαντι Χριστώ, Δόξα τω σε θαυμαστώσαντι, Δόξα τον εν εσχάτοις χρόνοις και καιροίς σε αγιάσαντι.

Μεγαλυνάριον του Οσίου Δαϋίδ του Γέροντος

Τον εν τοις οσίοις θαυματουργόν και τον εν τοις νόσοις απροσμάχητον ιατρόν τον θείον ποιμένα, τον ρύστιν και προστάτιν, Δαϋίδ τον θεοφόρον ύμνοις τιμήσωμεν.

Μεγαλυνάριο (κοινό με τον Όσιο Δαυίδ)

Χαίροις πανυπέρτιμε ξυνωρίς*, φίλοι του Υψίστου σωφροσύνης πυρσέ Δαυίδ, άσβεστε και λύχνε Ιάκωβε αγάπης, Ευβοίας φωτοδόται, αειφεγγέστατοι.

Ο Γέροντας Ιάκωβος Τσαλίκης μιλάει για θαύματα του οσίου Δαυΐδ

Advertisement

Unmercenaries Cosmas and Damian and their mother Venerable Theodota of Mesopotamia

Holy Wonderworkers and Unmercenaries Cosmas and Damian of Mesopotamia and their mother Venerable Theodota of Mesopotamia (c. 287)
Venerable Saint David of Euboea (1589)
New Virgin-Martyr Helen of Sinope (18th century)

Commemorated on November 1

Saints Cosmas and Damian

Cosmas and Damian were unmercenaries and miracle-workers. They were brothers both in the flesh and in the spirit, born somewhere in Asia Minor of a pagan father and a Christian mother. After their father’s death, their mother Theodotia devoted all her time and effort to educating her sons and raising them as true Christians. God helped her, and her sons matured as sweet fruit and luminaries of the world. They were learned in the art of medicine and ministered to the sick without payment, not so much with medicine as by the name of the Lord Jesus Christ. They were called “unmercenary physicians,” that is, unpaid physicians, for they healed freely and thus fulfilled the commandment of Christ: Freely ye have received, freely give (Matthew 10:8). So careful were they in healing men free of charge that Cosmas became very angry with his brother Damian because he accepted three eggs from a woman, Palladia, and ordered that he not be buried alongside his brother Damian after his death. In fact, St. Damian did not accept these three eggs as a reward for healing the ailing Palladia, but rather because she adjured him in the name of the Most-holy Trinity to accept these three eggs. Nevertheless, after their death in the town of Fereman, they were buried together according to a revelation from God. The holy brothers were great miracle-workers both during their life and after their death. A snake crawled through the mouth and into the stomach of a certain farm laborer during his sleep, and the unfortunate man would have died in the greatest pain had he not, in the last moment, invoked the help of Saints Cosmas and Damian. Thus, the Lord glorified forever the miracle-working of those who glorified Him on earth by their faith, purity and mercy.

***

Hymn of Praise
Saints Cosmas and Damian
(by St. Nikolai Velimirovich)

The Church glorifies the miracle-working physicians,
Shining stars that shine with the Lord,
St. Cosmas and St. Damian,
Two Christians, wondrous giants.
Theodotia was the mother of these sons;
She nourished these giants.
The glorious brothers fulfilled the law,
And by their mercy pleased Christ.
They pleased Christ, the Merciful One,
The greatest Unmercenary Physician.
They received the gift, and became physicians;
They received the gift, but did not sell it.
They gave the gifts of God to the poor,
And in the name of Christ healed them.
Time has not covered God’s saints with darkness;
Thus it has always been, and thus it is now.
Nor has it covered the wonderworking physicians;
They shine today as they once did,
And help the infirm and the unfortunate
By mighty and willing prayers
Before Christ’s heavenly throne.
Honor and glory to the wondrous physicians!
http://prologue.orthodox.cn/November1.htm

Apolytikion. Tone 8.

Holy Unmercenaries and Wonderworkers, visit our weaknesses; freely you have received, freely give to us.

Sicheria in Tone 6. Model melody.

Placing all their hope in heaven, the Saints treasured up for themselves an inviolable treasure; freely they received, freely they give remedies to the sick; in accordance with the Gospel they possessed neither gold nor silver; their kind deeds they shared out to humans and beasts alike; that being in all things obedient to Christ they might intercede with confidence on behalf of our souls.

They spurned all perishable matter on earth, while like Angels in the flesh they were declared citizens of heaven, the united comradeship, the like-minded and harmonious pair of saints. And so to all who suffer they award healings, granting their kindness without payment for the needy. Let us worthily sing their praise with yearly feasts as they intercede with confidence on behalf of our souls.

Bringing all the Trinity to dwell in them, the holy pair, inspired Cosmas and Damian, like fountains pour out waters of healings from a life-bearing source; whose relics too heal passions through a touch; and their names alone drive sicknesses from mortals; they are saviours for all who flee to them as they intercede to Christ with boldness on behalf of our souls.

Όχι αυτό που θέλεις εσύ, αλλά ότι θέλει ο Θεός! όσιος Σεραφείμ της Βίριτσα

Τέρτιος ο Απόστολος, 2ος επίσκοπος Ικονίου Μ. Ασίας, έγραψε καθ’ υπαγόρευσι απ’ τον Απ. Παύλο την Προς Ρωμαίους επιστολή, Κλεόπας, Αρτεμάς επίσκοπος Λύστρας, Ιούστος/Ιησούς/Ιωσήφ/Ιωσής/Βαρσαβάς/Βαρνάβας ο Αδελφόθεος επίσκοπος Ελευθερουπόλεως (αραβικά Μπέητ Γκεμπρίν) ο σύμψηφος του Απ. Ματθία για την Αποστολική θέσι του προδότου Ιούδα, Σίμων/Συμεών/Κλεόπας ο Αδελφόθεος ο Απόστολος, 2ος επίσκοπος Ιεροσολύμων, υιός Αγ. Ιωσήφ του Μνήστορος, απ’ τους 70 Αποστόλους 
Μαρκιανός επίσκοπος Συρακουσών Σικελίας Ιταλίας, ιερομάρτυς, μαθητής Απ. Πέτρου (2ος αι.)
Ζηνόβιος ο ανάργυρος ιατρός και επίσκοπος στην Κιλικία Μ. Ασίας και Ζηνοβία η αδελφή του, μάρτυρες στις Αίγες Κιλικίας Μ. Ασίας (285)
Απολλωνία/Απολλωνιάς η “παρθένος και πρεσβύτιδα” και οι συν αυτή μάρτυρες στην Αλεξάνδρεια Αιγύπτου (250)
Παρασκευή του Starobelsk
Αλυπία του Κιέβου (1988) 

Εορτάζουν στις 30 Οκτωβρίου

Όσιος Σεραφείμ της Βίριτσα (1866-1949)

Ο όσιος Σεραφείμ της Βίριτσα (κατά κόσμον Βασίλειος Μουραβιόβ του Νικολάου) γεννήθηκε στις 31 Μαρτίου του 1866 στο χωριό Παχρομέγεβο της περιοχής Ρίμπινσκ, νομού Γιαροσλάβλ. Οι γονείς του Νικόλαος και Χιονία ήταν αγρότες. Το παιδί βαπτίστηκε την 1 Απριλίου του 1866 στο ναό του Χριστού Σωτήρος του χωριού Σπάσσκογε, που βρισκόταν κοντά στο Βαχρομέγεβο. Στο βάπτισμα έλαβε το όνομα Βασίλειος…

Ο Βασίλειος ασχολήθηκε με το εμπόριο γουναρι­κών. Η επιχείρηση προχωρούσε πολύ καλά έτσι ώ­στε το όνομά του έγινε γνωστό όχι μόνο στη Ρωσία, αλλά και στην Γαλλία, Γερμανία, Αγγλία και σε άλ­λες ευρωπαϊκές χώρες. Ο Βασίλειος έγινε εκατομμυριούχος αλλά ποτέ δεν ξεχνούσε την ευλογία του γέ­ροντα της Λαύρας του αγίου Αλεξάνδρου· προσπαθούσε πάντα να κάνει καλό και να βοηθά τους φτω­χούς και ανήμπορους ανθρώπους. Το μεγαλύτερο μέ­ρος των εισοδημάτων του, το έδινε στα μοναστήρια, τις εκκλησίες και τα φιλανθρωπικά ιδρύματα.

Το 1903 ο Βασίλειος με την γυναίκα του πήγαν στο Σαρώφ για να συμμετάσχουν στον πανηγυρικό ε­ορτασμό της ανακήρυξης, ως αγίου, του οσίου Σερα­φείμ. Από κει έφεραν μερικές εικόνες του νέου αγίου, μία από τις οποίες βρισκόταν στο κελί του γέροντα μέχρι το θάνατο του.

Ο πνευματικός πατέρας της οικογένειας Μουρα­βιόβ ήταν ο πολύ γνωστός τότε γέροντας ιερομόναχος Βαρνάβας Μερκούλοβ (της Γεθσημανή -17 Φεβρουαρίου) … Ο Βασίλειος πολλές φορές πήγε στο εξωτερικό για εμπορικές υποθέσεις. Το τελευταίο του ταξίδι ήταν αρκετά μακρύ. Λένε ότι επισκέφτηκε τότε και το Άγιον Όρος. Πιθανώς τότε πήρε και την απόφαση να αφιερώσει ολοκληρωτικά τον εαυτό του στον Θεό και στην διακονία του πλησίον. Για να πάρει όμως την τελική απόφαση τον βοήθησε ένα περιστατικό που δεν έγινε, όμως, άνευ θείας προνοίας.

Όταν ο Βασίλειος γύρισε από το εξωτερικό, στο σιδηροδρομικό σταθμό της Πετρούπολης τον περίμενε η δική του άμαξα για να τον πάει στο σπίτι. Ενώ προχωρούσαν στους δρόμους της πόλης, σ’ έναν απ’ αυτούς είδε ο Βασίλειος έναν φτωχό αγρότη με ρούχο σχισμένο να κάθεται κάτω στο πεζοδρόμιο και να φωνάζει συνεχώς:

—Όχι αυτό που θέλεις εσύ, αλλά ότι θέλει ο Θεός!

Ο Βασίλειος αισθάνθηκε την ανάγκη να μιλήσει μ’ αυτό τον άνθρωπο. Σταμάτησε την άμαξα και κάλεσε, προς δυσαρέσκεια του αμαξά, τον αγρότη ν’ ανεβεί. Στην ερώτησή του, τι του συνέβη, ο αγρότης του διηγήθηκε την εξής ιστορία. Άφησε στο χωριό του την γυναίκα του με επτά παιδάκια και τον πατέρα του που όλοι τους ήταν άρρωστοι, είχαν τύφο. Οι γείτονές τους επειδή φοβούνταν να μην τους κολλήσει η ασθένεια δεν έμπαιναν μέσα στο σπίτι για να τους βοηθήσουν. Μια μέρα ο πατέρας του είπε:

-Από όλους μας μόνο εσύ δεν είσαι άρρωστος. Κάνε, λοιπόν, το εξής: πάρε το άλογο που έχουμε και πήγαινε στην πόλη για να το πουλήσεις. Τώρα είναι άνοιξη και κάποιος θα το πάρει. Για τα χρήματα που θα κερδίσεις πάρε μία αγελάδα. Ίσως έτσι θα επιβιώσουμε.

Πήρε, λοιπόν, αυτός το άλογο και πήγε στην πόλη. Το πούλησε αλλά τα λεφτά του τα πήραν. Δεν μπόρεσε ο καημένος να προβάλλει καμία αντίσταση στους κακοποιούς, τόσο αδύνατο τον έκανε η πείνα. Βαθιά απελπισμένος κάθισε κάτω στο πεζοδρόμιο και ξέσπασε σε κλάματα. Πώς θα μπορούσε να επιστρέψει στο σπίτι του με άδεια χέρια; Αποφάσισε να πεθάνει εκεί που ήταν. Έτσι καθισμένος στο πεζοδρόμιο, περιμένοντας να έλθει ο θάνατος έλεγε στον εαυτό του:

–   Όχι αυτό που θέλεις εσύ, αλλά ότι θέλει ο Θεός!

Ο Βασίλειος, όταν τελείωσε ο αγρότης την ιστορία του, πήγε μαζί του στην αγορά και πήρε εκεί δύο άλογα, κάρρο και μία αγελάδα. Το κάρρο το γέμισε έως πάνω με διάφορα τρόφιμα και από πίσω έδεσε την αγελάδα. Όταν όλα ήταν έτοιμα έδωσε τα χαλινάρια στα χέρια του αγρότη και του είπε ότι όλα αυτά είναι δικά του. Εκείνος δεν μπόρεσε να πιστέψει στα μάτια του και δεν ήθελε να δεχτεί το δώρο. Η απάντηση του Βασιλείου ήταν:

–   Όχι αυτό που θέλεις εσύ, αλλά ότι θέλει ο Θεός!

Όταν ο Βασίλειος έφτασε τελικά στο σπίτι του κάλεσε τον κουρέα. Εκείνος όταν ήλθε τον παρακάλεσε να καθήσει στην πολυθρόνα για να μπορέσει ν’ αρχίσει τη δουλειά του. Ο Βασίλειος όμως ήταν πολύ αναστατωμένος από μέσα του, περπατούσε συνέχεια μέσα στο δωμάτιο ενώ τα χείλη του έλεγαν:

–    Όχι αυτό που θέλεις εσύ, αλλά ότι θέλει ο Θεός!

Ο κουρέας ξανά τον παρακάλεσε να καθήσει. Ο Βασίλειος δεν τον άκουγε αλλά έλεγε ξανά και ξανά:

–    Όχι αυτό που θέλεις εσύ, αλλά ότι θέλει ο Θεός!

Ξαφνικά ο κουρέας έπεσε μπροστά του στα γόνατα:

-Πώς το έμαθες αφεντικό; Στη συνέχεια του εξομολογήθηκε ότι είχε στο νου του να τον σκοτώσει και να ληστέψει το σπίτι του. Ο Βασίλειος τον συγχώρησε και τον άφησε να φύγει, του είπε, όμως, ότι δεν θέλει να τον ξαναδεί.

Μετά απ’ αυτό το περιστατικό μοίρασε το μεγαλύτερο μέρος της περιουσίας του. Έκανε πλούσιες δωρεές στην Λαύρα του Αγίου Αλεξάνδρου Νιέβσκι, στο γυναικείο μοναστήρι της Αναστάσεως του Κυρίου στην Αγία Πετρούπολη και στο γυναικείο μοναστήρι της Παναγίας των Ιβήρων. Επίσης έδωσε γενναία ποσά στους συνεργάτες του στο εμπόριο. Γι’ αυτή την περίοδο της ζωής του υπάρχει μία διήγηση του ίδιου του πατρός Σεραφείμ.

Μια μέρα στο σπίτι του μπήκε ληστής, ο οποίος πήρε ότι το πιο πολύτιμο υπήρχε και τα έβαλε μέσα σ’ ένα σάκο. Καθώς έβγαινε από το σπίτι ο σάκος άνοιξε και όλο το περιεχόμενο του έπεσε κάτω στο δρόμο. Ο ληστής άρχισε βιαστικά να μαζεύει τα πράγματα. Εκείνη την ώρα γύρισε ο Βασίλειος. Πλησίασε τον κακούργο και άρχισε να τον βοηθά. Όταν μάζεψαν όλα ο Βασίλειος του έδωσε το σάκο και τον άφησε να φύγει. Αργότερα έλεγε ότι η αμαρτία αυτού του ανθρώπου ακυρώθηκε, επειδή δεν τα έκλεψε αλλά του τα έκαναν δώρο.

Ο πατήρ Σεραφείμ συχνά έλεγε στα πνευματικά του παιδιά:

– Έχασες κάτι, μην λυπάσαι. Βρήκες, μην χαίρεσαι υπερβολικά αλλά πάντα να ευχαριστείς τον Θεό…

Το Σεπτέμβριο του 1920 ο Βασίλειος Μουραβιόβ έγινε δόκιμος στην Λαύρα του Αγίου Αλεξάνδρου Νιέβσκι. Και στις 29 Οκτωβρίου του ιδίου έτους έγινε μοναχός με το όνομα Βαρνάβας. Την ίδια χρονιά στην γυναικεία μονή της Παναγίας των Ιβήρων της Αγίας Πετρούπολης έγινε μοναχή και η γυναίκα του, λαμβάνοντας στην κουρά το όνομα Χριστίνα…

Πηγή: Βίος-Θαύματα-Προφητείες του Αγίου Σεραφείμ της Βίριτσα – Νέου Αγίου της Ορθοδόξου Ρωσικής Εκκλησίας 1866-1949, Εκδόσεις Ορθόδοξος Κυψέλη», Θεσσαλονίκη, 2003.

Απολυτίκιον οσίου Σεραφείμ της Βίριτσα. Ήχος πλ. α΄. Τον συνάναρχον Λόγον. (Χ.Μ. Μπούσια)

Σεραφείμ, ασωμάτων εν πόλω τάξεων τον ζηλωτήν, εξ εγγάμων και θαυμαστόν ασκητήν ευφημήσωμεν ψαλμοίς και ύμνοις Βίριτσα, Πνεύματος σκήνωμα σεπτόν Παρακλήτου, Σεραφείμ, Ρωσίας φωστήρα νέον, ως προοράσεως λύχνον και πρεσβευτήν ημών θερμότατον.

Δόξα. Ήχος β΄.

Τον ζηλώσαντα Ιώβ την πίστιν εν τοις παθήμασι
και Σεραφείμ του Σάρωφ εν προσευχή και σκληραγωγία,
ελεήμονα και ασκητικώτατον πατέρα τιμήσωμεν,
Σεραφείμ, της Βίριτσα κλέϊσμα, ούτω λέγοντες·
Ο Θεώ και ανθρώποις ευαρεστήσας
βίω αμέμπτω, φιλανθρωπία και φιλοθεΐα,
Ρωσίας νέον τιμαλφές σεμνολόγημα,
μη παύση Θεόν ημίν ιλεούμενος,
τοις εορτάζουσι πόθω την αγίαν μνήμην σου.

Whom have I in heaven but Thee? And there is none upon earth that I desire beside Thee (Psalm 73:25). Saint Nikolai Velimirovič

Homily:
on the desire for God-the only desire of the righteous
by Saint Nikolai Velimirovič

Whom have I in heaven but Thee? And there is none upon earth that I desire beside Thee (Psalm 73:25).

In heaven and on earth, there is one supreme good for the soul of an awakened man. That good is God. There is countless good in heaven, but the King of heaven is the greatest good. There is countless good on earth, but the Creator of all of this good is incomparable. That is why the soul of the awakened man asks: “What could I have or what could I desire, either in heaven or on earth, beside Thee?” Is the river necessary to the one who is brought to drink at its source? Does one who sits at the king’s table desire the shepherd’s dinner? God alone is sufficient in Himself to satisfy all of men’s hunger and thirst. The heavens are God’s, the earth is God’s. The Lord of all good is the greatest good; the Creator of all sweetness is the greatest sweetness; the Bearer of all wisdom is the greatest wisdom; the Source of all power and mercy is the greatest power and mercy; the Creator of every kind of beauty in heaven and on earth is the greatest beauty. No kind of good can enter the heart of man-whether openly or in a dream-that is not already in God to the highest degree.

Therefore, my brethren, let us ask God that we may receive all; let us seek God that we may find all; let us become rich in God that we may be rich in all.

O Lord our God, come near us when our souls seek Thee.

To Thee be glory and praise forever. Amen.

The Prologue from Ohrid: Lives of Saints by Saint Nikolai Velimirovič

 

Αγία Αλυπία, η δια Χριστόν σαλή του Κιέβου

Τέρτιος ο Απόστολος, απ’ τους 70 Αποστόλους, 2ος επίσκοπος Ικονίου Μ. Ασίας, έγραψε καθ’ υπαγόρευσι απ’ τον Απ. Παύλο την Προς Ρωμαίους επιστολή
Μαρκιανός επίσκοπος Συρακουσών Σικελίας Ιταλίας, ιερομάρτυς, μαθητής Απ. Πέτρου (2ος αι.)
Ζηνόβιος ο ανάργυρος ιατρός και επίσκοπος στην Κιλικία Μ. Ασίας και Ζηνοβία η αδελφή του, μάρτυρες στις Αίγες Κιλικίας Μ. Ασίας (285)
Απολλωνία/Απολλωνιάς η “παρθένος και πρεσβύτιδα” και οι συν αυτή μάρτυρες στην Αλεξάνδρεια Αιγύπτου (250)
Αγία Αλυπία του Κιέβου (Avdeyeva,1910– 1988) η δια Χριστόν σαλή

Εκοιμήθη στις 30 Οκτωβρίου 1988

Αγία Αλυπία, η δια Χριστόν σαλή του Κιέβου, προείδε την πυρηνική καταστροφή του Τσερνομπίλ και το “πνευματικό Τσερνομπίλ” της Ουκρανίας
https://iconandlight.wordpress.com/2019/10/29/%ce%b1%ce%b3%ce%af%ce%b1-%ce%b1%ce%bb%cf%85%cf%80%ce%af%ce%b1-%cf%84%ce%bf%cf%85-%ce%ba%ce%b9%ce%ad%ce%b2%ce%bf%cf%85-%ce%b7-%ce%b4%ce%b9%ce%b1-%cf%87%cf%81%ce%b9%cf%83%cf%84%cf%8c%ce%bd-%cf%83/

Απολυτίκιον Ήχος πλ. δ’

Εν σοι Μήτερ, ακριβώς διεσώθη το κατ’ εικόνα• λαβούσα γαρ τον Σταυρόν, ηκολούθησας τω Χριστώ, και πράττουσα εδίδασκες, υπεροράν μεν σαρκός, παρέρχεται γαρ• επιμελείσθαι δε ψυχής, πράγματος αθανάτου• διό και μετά Αγγέλων συναγάλλεται, οσία Αλυπία, το πνεύμα σου.

Holy King Milutin saved the Balkans from Uniatism, with God’s help, saved Orthodoxy-not only in his own land, but also in all the lands of the Balkans.

Hieromartyr Zenobius and his sister Zenobia

They were from the town of Aegea in Cilicia. They inherited the true Faith and great material wealth from their parents. Working zealously for the Faith and with great love, they distributed all their wealth to the poor. Because their hands were so generous, the hand of God shielded them from every evil intent of men and demons. The generous hands of Zenobius, which gave to the poor, were endowed by God with the gift of miracle-working, and Zenobius healed the sick of every kind of infirmity merely by touching them. Zenobius was appointed Bishop of Aegea. During a persecution, the Prefect Lysias arrested him and said: “I offer you two choices: life or death; life if you worship the gods, or death if you do not.” St. Zenobius replied: “Life without Christ is not life but death, whereas death for the sake of Christ is not death but life.” When Zenobius was subjected to cruel tortures, Zenobia came to the judge and said: “I also want to drink from this cup of suffering, and be crowned with that wreath.” After being tortured in fire and in boiling pitch, both were beheaded with the sword in about the year 285. Thus this brother and sister took up their habitation in the Kingdom of the Immortal Christ the King.

***

The Holy King Milutin

A great son of the Orthodox Church, King Milutin saved the Balkans from Uniatism. At that time in history when the Byzantine emperor’s conscience was weakened, this noble and God-bearing Slavic king rose up decisively and, with God’s help, saved Orthodoxy-not only in his own land, but also in all the lands of the Balkans. He who closely examines the life of the holy King Milutin will understand why God gave him success after success in all his works throughout his life. When Milutin ascended the throne, he immediately vowed to God that he would build a church for each year that he would reign. He reigned forty-two years and built forty-two churches. Next to some of the churches-for example, in Thessalonica and Constantinople-he also built hospitals for the indigent, where the poor would receive everything free of charge. Beyond that, he especially loved to give alms to the needy from his own enormous wealth. Oftentimes, this powerful and wealthy king dressed in the clothes of a poor man and, with two or three of his servants, walked among the people at night and asked about their misfortunes, and gave to them abundantly. He lived a very simple, familial life, even in the midst of his great wealth-though he never seemed that way to foreigners. He had become accustomed to a simple life while still at the home of his father, King Uro I. It is told how Emperor Michael Palaeologus sent his daughter Anna with a retinue to the court of King Uro , as an offering to Milutin, in order to lure the Serbian king into union with Rome. But King Uro , seeing the foolish extravagance of the princess and her retinue, said: “What is this, and what is it for? We are not used to such a life.” And pointing to a Serbian princess with a distaff in her hand, he said: “Behold, this is the kind of clothing we expect our daughter-in-law to wear.”

 

Ο Άγιος Θεόφιλος ο δια Χριστόν σαλός του Κιτάγιεβο και ο υπάκουος ταύρος

Οσιομάρτυρος Αναστασίας της Ρωμαίας (γ΄αι.
Αβραάμιος ο έγκλειστος, όσιος, Πρεσβύτερος και ιεραπόστολος στη Βεθ-Κιδυνά Έδέσσης Μεσσοποταμίας και ερημίτης στην Έδεσσα Μεσσοποταμίας (σημ. Ούρφα) Ιράκ,(366)
Μαρία η ερημίτρια η θαυματουργή, ανηψιά οσίου Αβρααμίου ερημίτου, στην Έδεσσα Μεσσοποταμίας (σημ. Ούρφα) Ιράκ (371)
Αβραάμιος Επίσκοπος Ταινίας Ελλησπόντου Μ. Ασίας, όσιος
Άννα η Κων/πολίτισσα, η μετονομασθείσα “Ευφημιανός”, οσια στον Όλυμπο Βυθινίας Μ. Ασίας ( +809)
Αθανάσιος Πρεσβύτερος ιερομάρτυς στη Μουδανίοις, από Σπάρτης Ατταλείας (29/10, +1653)
Τιμόθεος ο Εσφιγμενίτης, Αγιορείτης οσιομάρτυς στην Ανδριανούπολι Ανατ. Θράκης Μ. Ασίας Ανατ. Θράκης, από Παράστρα Ανατ. Θράκης (1820)
Στέφανος/Μιλιούτιν, βασιλιάς Σερβίας, υιός Αγ. Ελισάβετ/Ελένης βασίλισσας Σερβίας (1321)
Σεραπίων της Ζαρζμά Γεωργίας
Αβραάμιος του Rostov Ρωσίας και Μονής Νήσων Valaam Φιλλανδίας-Ρωσίας (1073)
Ευσεβία παρθενομάρτυς στην Bergamo Ιταλίας (3ος αι.)

Εορτάζει στις 29 Οκτωβρίου

Άγιος Θεόφιλος ο δια Χριστόν σαλός του Κιτάγιεβο της Λαύρας των Σπηλαίων Κιέβου
Εορτάζει στις 28 Οκτωβρίου

Λόγιος και καλλιεργημένος αδελφός της Λαύρας των Σπηλαίων ο Άγιος Θεόφιλος ο δια Χριστόν σαλός του Κιτάγιεβο (γνώστης του Ψαλτηρίου από στήθους), έκρυβε πίσω από παραδοξότητες το προφητικό χάρισμα με τον οποίο τον είχε ελεήσει ο Θεός. Κυκλοφορούσε ντυμένος με μπαλωμένα ράσα και φορούσε συνήθως διαφορετικά παπούτσια σε κάθε πόδι.

Το 1849 τον ­βρίσκουμε στην Σκήτη Κι­τα­γι­εφ, εξάρτημα της Λαύ­ρας, που βρισκόταν κοντά στο Κίεβο, όπου αγωνιζόταν υπέρμετρα, για να α­πο­κτη­ση την περιφρόνηση του κόσμου.

Ο τρόπος της ζωής ­του εδώ άλλαξε. Έτρωγε ελάχιστα και μερικές ημέρες καθόλου. Έδειχνε μεγάλο συμπόνοια στα ζώα. Γι’ αυτό με την προσευχή του εξημέρωσε έναν άγριο ταύ­ρο. Όταν έφθανε στην πόλι, όλοι οι έμποροι έτρεχαν κάτι να αφήσουν στα ­πόδια του ως ευλογία, ξέροντας καλά, ότι την ημέρα ε­κεί­νη τα­ έσοδά τους θα είναι μεγαλύτερα.

Ο ίδιος όμως προσπαθούσε, όσο μπο­ρού­σε,  να ­α­πο­φεύ­γη τους ανθρώπους. Το­ καλοκαίρι κυ­κλο­φο­ρού­σε σχεδόν γυμνός με γεμάτο πληγές το σώμα του από τα τσιμπήματα των κουνουπιών. Μερικές φορές, όταν δεχόταν επισκέψεις λέρωνε το­ κατώφλι της ­πόρτας της­ κα­λυ­βης του με διάφορες ακαθαρσίες, για να ­α­πο­τρε­ψη το πλήθος των επισκεπτών.

Το ­προορατικό του χάρισμα ήταν φοβερό: Όταν κάποιος πήγαινε να εξομολογηθεί, έβαζε το χέρι του επάνω στο κεφάλι του και βλέποντας στον ουρανό, του αποκάλυπτε όλες της αμαρτίες! Τότε ο ε­ξο­μο­λο­γού­με­νος γεμάτος φόβο και ντροπή άλλαζε τρόπο ζωής.

Η φήμη του η μεγάλη μεταξύ των ανθρώπων προκάλεσε την αντίδραση του ηγουμένου της Σκήτης, ο ο­ποί­ος διαμαρτυρήθηκε στον Μητροπολίτη. Ο μητροπολίτης, άνθρωπος φιλόθεος και πράος, κατάλαβε την αρετή­ του ­Θεοφίλου και τον πήρε για κάποιο διάστημα στην εξοχική του κατοικία.

Η συμπεριφορά του όμως και ε­κεί ήταν πολύ προκλητική και μετέβη τελικά στο­ Κι­τα­γι­εφ.

Η φήμη του απλώθηκε σε όλη την περιοχή. Οποιαδήποτε ενέργεια ν­α έκαμναν οι άνθρωποι ζητούσαν την ευλογία του. Έγινε ο οικονόμος των φτωχών και ο οδηγός των πλανωμένων.

Ο Τσάρος Νικόλαος ο Α΄, (1825-1855),, το 1852, ανησυχούσε για τον επικείμενο Ρωσο – Τουρκικό Πόλεμο. Τότε ο Μητροπ. Κιέβου Φιλάρετος του πρότεινε να συμβουλευθεί τον Θεόφιλο. Ο Σαλός υποδέχθηκε τον Αυτοκράτορα με περίεργο τρόπο. Ξαπλωμένος στη γη έκανε τον πεθαμένο πάνω σε μία μυρμηγκοφωλιά και “ολόκληρες μάζες μυρμηγκιών έτρεχαν στο πρόσωπό του”! Ο Τσάρος έφυγε απορημένος. Ακολούθησε ο ατυχής για την Ρωσία Πόλεμος της Κριμαίας (1854) και ο Νικόλαος απογοητευμένος πέθανε. Τότε ο Μητροπολίτης κατάλαβε την προφητεία του Θεοφίλου. “Θυμάσαι, Γαβριήλ – είπε στον υπηρέτη του – θυμάσαι τον περίπατό μας στο Κιτάγιεβο και τον μακάριο Θεόφιλο που ήταν ξαπλωμένος πάνω σε μία μυρμηγκοφωλιά; Λοιπόν, σκέπτομαι τώρα ότι τα μυρμήγκια προεικόνιζαν τους στρατιώτες του κατακτητή και η νεκρική στάση του Θεόφιλου προμηνούσε τον θάνατο του Τσάρου μας”

Ο υπάκουος ταύρος

Το ερημητήριο του Στάρετς ήταν μακριά από την Λαύρα και την πόλι και γι’ αυτό δεν μπορούσε να πηγαίνη εκεί συχνά. Προμηθεύτηκε λοιπόν ένα μαύρο ταύρο, με τον οποίο πήγαινε στην Λαύρα και στη μονή Μπράτσκυ, που ήταν κοντά στην πόλι. Αξίζει όμως να διηγηθούμε πώς ο Στάρετς απέκτησε αυτόν τον ταύρο.

Ο Ιβάν Κατκώφ —ο κρεατέμπορος από το Ποντόλ, ο οποίος είχε φέρει το άλογο στον Θεόφιλο, όταν ήταν στη μονή Μπράτσκυ— ήλθε στον Στάρετς για εξομολόγησι και καθώς μιλούσε για τις υποθέσεις του, ανέφερε ότι είχε αποκτήσει ένα νεαρό ταύρο, που ήταν πολύ άγριος.

«Πατερούλη, αγόρασα έναν ταύρο. Σκεφτόμουν να τον κρατήσω για μένα, μα ούτε που ξέρω τι να κάνω μ’ αυτόν. Σαν να τρελλάθηκε εντελώς το ζωντανό, ορμάει σ’ όλους με τα κέρατα του. Θέλω να τον σφάξω, μα είναι κρίμα».

«Ε, τότε δώσ’ τον σε μένα», είπε ο Στάρετς.

«Σε σας! Κύριε ελέησον! Είναι αδύνατον ακόμη και να τον πλησίαση κανείς. Έχει σακατέψει ήδη πολύ κόσμο».

«Δεν πειράζει. Θα του διδάξουμε την ταπείνωσι».

«Μα πώς εγώ να…»

«Πολύ απλό. Πλησίασέ τον και πες του: “Άκουσε, ταυράκο! Από σήμερα δεν είσαι δικός μου, αλλά του Στάρετς Θεοφίλου. Ετοιμάσου να πας σ’ αυτόν”».

Έτσι κι έκανε ο κρεατέμπορος. Μόλις επέστρεψε στο σπίτι του, πλησίασε τον ταύρο και επανέλαβε τα λόγια του Στάρετς. Κι ενώ ο ταύρος ξεφυσούσε άγρια και έσκαβε το χώμα με τις οπλές του, έγινε ήσυχος σαν πρόβατο. Άρχισε να χαϊδεύη ταπεινά και να γλύφη τα χέρια του κυρίου του. Τότε ένας εργάτης πέρασε ένα σχοινί γύρω από τα κέρατά του και το βράδυ ο ταύρος είχε ήδη εγκατασταθή στο ερημητήριο του Κιτάγιεφ κοντά στον Στάρετς Θεόφιλο.

Αφού παρέλαβε ο μακάριος τον ταύρο, έφτιαξε ένα μικρό κάρρο με ένα μικρό σκέπαστρο από καραβόπανο, απλωμένο σε σιδερένιο σκελετό στο πίσω μέρος του κάρου. Ο Στάρετς κατέβαινε στην πόλι επάνω σ’ αυτό το κατασκεύασμα. Δεν καθόταν ποτέ στο μπροστινό μέρος του κάρρου, άλλα πάντα στο πίσω με την πλάτη γυρισμένη προς τον ταύρο. Είχε τοποθετήσει ένα μικρό αναλόγιο κάτω από την τέντα και, όσο ταξίδευε, διάβαζε γονατιστός το αγαπημένο του Ψαλτήρι. Το πιο εκπληκτικό όμως είναι τούτο: Ο ταύρος, που δεν είχε ούτε γκέμια ούτε χαλινάρι, παρά μόνο ένα ζυγό, πήγαινε τον κύριό του ακριβώς εκεί που ήθελε —στο Ποντόλ, στη μονή Μπράτσκυ, στη Λαύρα— χωρίς καμμία διαταγή, καθοδήγησι, κέντρισμα ή οτιδήποτε παρόμοιο. Λένε ακόμη ότι ο ταύρος απέφευγε τις πέτρες, τα αυλάκια και τα χαντάκια, για να μην ταρακουνάη τον μακάριο που μελετούσε.

Δεν θα έπρεπε πάντως να μας εκπλήσση το ότι το άλογο αυτό ζώο τον υπάκουε έτσι χωρίς μαστίγιο, ότι ένα άγριο κτήνος έγινε μπροστά του πειθήνιο και ήσυχο σαν αρνάκι. Άλλωστε τα ζώα έγιναν άγρια εξ αιτίας της αγριότητος της ανθρωπίνης φύσεως. Θυμηθείτε την ζωή των προπατόρων μας στον παράδεισο. Όλα τα ζωντανά δημιουργήματα έβλεπαν στο πρόσωπό τους την φωτεινή εικόνα του Θεού και ακόμη και τα πιο άγρια ζώα αισθάνονταν την εξαίσια ευωδιά αυτής της εικόνος και έσκυβαν ταπεινά το κεφάλι μπροστά στον Αδάμ. Όταν ο άνθρωπος έπαυσε να υπακούη στις εντολές του Θεού, αμαυρώθηκε μέσα του η εικόνα του Θεού. Τότε και τα άλογα ζώα έπαυσαν να τον αναγνωρίζουν και να τον υπακούουν. Η ευωδία της εικόνος του Θεού αντι-καταστάθηκε από την δυσωδία των παθών και ο ίδιος ο άνθρωπος εξωμοιώθηκε με τα ανόητα κτήνη. Η ανυπακοή του προς τον Θεό επέσυρε ως τιμωρία την ανυπακοή των ζώων της γης προς αυτόν και ο ίδιος ο άνθρωπος άρχισε να φοβάται εκείνα τα ζώα, τα οποία κάποτε ήταν υποτεταγμένα σ’ αυτόν. Αλλά οι άγιοι του Θεού, με την υπακοή τους στις εντολές Του, αποκατέστησαν μέσα τους την εικόνα του Θεού και, καθώς δέχθηκαν τα δώρα της χάριτος του Κυρίου, ακτινοβολούν την πρωτόκτιστη καθαρότητα και λαμπρότητα. Γι’ αυτό και τα άγρια ζώα, μόλις αισθανθούν στον άνθρωπο την ευωδία της αρχικής καθαρότητος, αρχίζουν να τον υπακούουν. Πόσα μπορεί να κάνη η αγάπη και η αρετή!

Στην πόλι όλοι γνώριζαν τον μακάριο Στάρετς. Μόλις πρόβαλλε σε κάποιον από τους κεντρικούς δρόμους, οι έμποροι έβγαιναν γρήγορα από τα μαγαζιά τους και φώναζαν: «Έρχεται ο Θεόφιλος! Ο Θεόφιλος!» Κι ο καθένας έσπευδε να ρίξη κάτι μέσα στο κάρρο του —άλλος ένα κομμάτι ύφασμα, άλλος μία φραντζόλα και άλλος ένα μαντήλι ή ένα κουβάρι κλωστή. Ήταν παρατηρημένο πως όποιος προσπαθούσε να δώση στον Στάρετς κάτι από τα εμπορεύματά του, οπωσδήποτε όλη την ήμερα θα είχε μεγάλα κέρδη στη δουλειά του. Ο Στάρετς όμως δεν κρατούσε τίποτε από αυτά για τον εαυτό του. Ό,τι βρισκόταν μέσα στο κάρρο το έδινε στους φτωχούς που συναντούσε στον δρόμο του. Κι αυτοί δεν ήταν λίγοι· έτρεχαν πίσω από τον μακάριο ολόκληρο πλήθος….

Το 1853, σε περασμένη ηλικία και κατάκοπος από τους α­σκη­τι­κούς του αγώνες, επέστρεψε στο Κι­τα­γι­εφ, για να ζήση ε­κεί τις τε­λευ­ταί­ες του ημέρες. Παρά την ηλικία του όμως και τις πολλές του κακοπάθειες, δεν εγκατέλειψε τους α­σκη­τι­κούς του αγώνες. Κάθε Σάββατο πήγαινε στην Λαύ­ρα για την α­κο­λου­θία του Ακάθιστου ενώπιον της εικόνας της Θεοτόκου.  Άρχισε να ­επικοινωνεί καλλίτερα με τους ανθρώπους παρακαλώντας τους να ­προ­σεύ­χων­ται για τον «βρωμερό Θεόφιλο». Τον Οκτώβριο του 1853 σταμάτησε να τρω­η και διπλασίασε την προσευχή του για την­ πατρίδα του.

Άγιος Θεόφιλος ο δια Χριστόν σαλός του Κιέβου, Ακόμα και όταν βρισκόταν ανάμεσα σ’ ανθρώπους ήταν νοερά στον ουρανό με τον Θεό, ήταν βυθισμένος στην αδιάλειπτη καρδιακή προσευχή.
https://iconandlight.wordpress.com/2019/10/28/%CE%AC%CE%B3%CE%B9%CE%BF%CF%82-%CE%B8%CE%B5%CF%8C%CF%86%CE%B9%CE%BB%CE%BF%CF%82-%CE%BF-%CE%B4%CE%B9%CE%B1-%CF%87%CF%81%CE%B9%CF%83%CF%84%CF%8C%CE%BD-%CF%83%CE%B1%CE%BB%CF%8C%CF%82-%CF%84%CE%BF%CF%85/

Άγιος Θεόφιλος ο δια Χριστόν Σαλός του Κιέβου «Αχ, Ιβάν, Ιβάν! Είναι καλύτερα να υπομένης την αδικία από το να την διαπράττης ο ίδιος».
https://iconandlight.wordpress.com/2018/10/29/25863/

Προσευχόταν και θρηνούσε ακατάπαυστα για τη διαφθορά της εποχής, Άγιος Θεόφιλος ο δια Χριστόν Σαλός του Κιέβου
https://iconandlight.wordpress.com/2017/10/13/%CF%80%CF%81%CE%BF%CF%83%CE%B5%CF%85%CF%87%CF%8C%CF%84%CE%B1%CE%BD-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CE%B8%CF%81%CE%B7%CE%BD%CE%BF%CF%8D%CF%83%CE%B5-%CE%B1%CE%BA%CE%B1%CF%84%CE%AC%CF%80%CE%B1%CF%85%CF%83%CF%84/

Απολυτίκιον αγιου Θεοφιλου του δια Χριστόν σαλου του Κιέβου Ήχος πλ. δ’

Εν σοι Πάτερ ακριβώς διεσώθη το κατ’ εικόνα, λαβών γαρ τον Σταυρόν, ηκολούθησας τω Χριστώ, και πράττων εδίδασκες, υπεροράν μεν σαρκός, παρέρχεται γαρ, επιμελείσθαι δε ψυχής, πράγματος αθανάτου, διό και μετά Αγγέλων συναγάλλεται, Όσιε Θεόφιλε το πνεύμα σου.

St. Theophilus, fool for Christ of Kiev had found, while still here on earth, the guarantee of future heavenly blessedness.

St. Theophilus, fool for Christ of Kiev Caves Lavra (1788-1853).

Commemorated on October 28

The first condition of spiritual life

The first condition of spiritual life is suffering and the many-sorrowed path of the cross, a struggle with one’s self, with the world and with the devil. The Starets had fulfilled this podvig, and the second condition had set in — that of the deep peace and tranquility of a weary soul which, having defeated human passions by means of Christ’s grace, was already purified, illuminated, and in secret communication with God. Feofil had found, while still here on earth, the guarantee of future heavenly blessedness. It is impossible for us, sinful people who have not cleansed our hearts of passions, to comprehend the wondrous mystery of this grace-filled condition of the truly righteous soul, for the standards by which we judge in this brief life on earth cannot approach the measure of spiritual grace. It is only possible for us, with true piety, to contemplate a few rays of this bright, God-likeness and purity which, inspite of the efforts of the grace-bearer himself, seem to burst forth in their own unusual actions, words, and movements. Striking into our hearts with spiritual warmth, the grace-bearer affects and subdues our minds with the rare glow of a completely different, higher order of things and draws our souls into this wonderful light of the chosen-one of God.

The character of the life of the Kitayevskaya and Goloseyevskaya Hermitages was of a patriarchal nature, that is to say, after vespers, all lay persons were required to depart and each brother could settle down freely to pray and worship, each one in his own peaceful corner surrounded by the spirit of saintly fathers of the Lavra. The well-known ascetic, Starets Parfeny, describes Goloseyevo in these words:

“Here is the spirit of our saintly fathers of the Pecherskaya Lavra. If there is any comfort and joy on earth, it is to be found in the hermitage’s silence. People detract us from God, but the hermitage draws us nearer to Him.”

Starets Feofil also held such a spiritual opinion and for whole days he would stay in the woods, kneeling on a large stump to pray or else he would go to an ancient hollow oak where he would hang a crucifix and a votive lamp and spend entire days and nights, imitating the podvigs of the ancient stylites. Being thus alone in silence, and being a partaker “of the fellowship that we have… with the Father and with His Son Jesus Christ” (I John, 1:3) …

The bullock

It was a great distance to the Layra and the city and so the Starets had little chance to go there. As a result, the Blessed One acquired a bullock with which to ride to the Lavra and the Bratsky Monastery.

How he happened to acquire the little bull is an incident worth relating.

Ivan Katkov (the butcher from Podol who had brought the horse to Feofil at the Bratsky Monastery) came to the Starets for confession and while telling the Blessed One about his affairs, he mentioned that he acquired a young bull of a very unstable nature.

“I bought a bullock, Batiushka. I had planned to keep it myself but I don’t know what to do with it. The brute has become stupid and gores at everyone with its horns. I suppose I shall have to butcher it, sorry as I am about it.”

“Then give it to me,” said the Starets.

“To you? God have mercy, why it’s impossible even to approach him! Several people have already been crippled by him.”

“Never mind. We will teach him humility.”

“But how can I…”

“Very simple. Go up to him and say, ‘Look here, little bull! From now on you are no longer mine, but Father Feofil’s. Prepare to visit him’.”

The butcher did exactly as he was told. Upon returning home, he walked up to the bullock and repeated the words of the Starets, and the bullock, who had been snorting and pawing the ground, became as meek as a lamb. It began to quietly caress and lick the man’s hands. Then a worker slipped a rope over his horns and by dusk the young bull had been settled with Father Feofil at the Kitayevskaya Hermitage.

Now that he had the little bull, the Blessed One built a small cart with a little sailcoth hood set up on hoops in the rear of it. The Starets would travel to the city in this contraption. He never sat in front of the cart, but always in the rear with his back to the bull. He had placed a small analoy under this hood and he would fall on his knees and read his beloved Psalter as he journeyed. But here is what was so astonishing. The bullock had neither harness nor reins, but only a yoke. The bull went precisely where its master wanted to go without any command, directions, guiding or prodding whatsoever, whether it was to Podol, the Lavra or the Bratsky Monastery. It is said that the bullock even went around stones, ruts, and ditches in order not to Jog the Blessed One from his reading.

But we should not be at all astonished that this unreasoning creature obeyed him thus without a whip, that a formerly fierce animal became as tame and meek as a sheep before him. Wild animals have only become fierce because of the cruelty of human nature. Remember the state of our forbears in paradise. All living creatures saw the light of the image of God in their faces and even the most ferocious animals, sensing the wondrous fragrance of this image, peacefully bowed their heads before Adam. When man ceased his obedience to God’s commandments, God’s image in him darkened. The unreasoning creatures stopped recognizing and obeying him. The fragrance of God’s image was exchanged for the stench of passions and man himself became similar to the unthinking beasts. His disobedience to God was punished by the disobedience to him of the earth’s creatures and man himself now fears beasts which were once submissive to him. But God’s holy ones, through obedience to God’s commandments, restored the image of God in themselves and, taking unto themselves the gifts of the Lord’s Grace, radiated the original purity and light. Therefore, the animals, again sensing in man the fragrance of original purity, become obedient to him. What power there is in love and virtue!
http://livingorthodoxfaith.blogspot.com/2009/11/life-of-hieroschemamonk-feofil-part-5.html 

Troparion St. Theophilus, fool for Christ of Kiev in the Tone I:

Having heard the voice of Thine Apostle Paul, saying: * We are foolish for Christ’s sake, * Thy servant Theophilus, O Christ God, * did love the life of the foolish for Thy sake on earth. * Wherefore in venerating his [her] memory * we entreat Thee, O Lord, to save our souls.

In Tone II:
Spec. Mel.: O House of Ophrah.

A temple and abode of the Most Holy Spirit wast thou, * O most wise Theophilus; * wherefore also make us who honor thy holy memory * temples of the same Spirit.

In Tone VIII:
Spec. Mel.: O most glorious wonder.

O blessed Divinely-wise Theophilus , * Thy pure soul shining with an Orthodox understanding, * and resplendent with the radiance of virtues, * illumines the hearts of the faithful, * driving away the darkness of the demons; * wherefore as a participant of uncreated grace * we all reverently praise thee, O wonder-worthy one.

Then the Sedalion, In Tone VIII:
   O man of God, * wonderful Theophilus! * Having ascended the ladder of virtues, * thou also ascended unto Jerusalem on high * and there dost thou behold Christ, the Desired One. * For His sake thou didst emaciate thy body * and exchanged the corruptible for immortal life. * Do thou Supplicate Him unceasingly for us * that our souls may be granted peace and great mercy.

Είμαι η Παναγία υπό την προστασίαν Μου ο Ελληνικός στρατός θα νικήση!

Αγία Σκέπη της Υπεραγίας Θεοτόκου εν Βλαχερνώ και επέτειος του «ΟΧΙ»

Εορτάζει στις 1 Οκτωβρίου και στις 28 Οκτωβρίου στην Ελλάδα ως ένδειξη ευγνωμοσύνης για τη σκέπη και προστασία της στον αγώνα των Ελλήνων του 1940.

Την παραμονή του πολέμου με τους Ιταλούς, ο Όσιος Γεώργιος Καρσλίδης έκλαιγε συνεχώς. Του είπαν: «Τι έχεις, Γέροντα, και κλαις;» Απάντησε: «Έμεινα ορφανός». Κι όταν κηρύχθηκε ο πόλεμος είπε: «Έφυγε η Παναγία με τον άγιο Γεώργιο στο μέτωπο».

Η Παναγία αποκαλύπτει γιατί ο Θεός επέτρεψε την κήρυξη του πολέμου στην Ελλάδα το 1940.

Αμέτρητες είναι οι εμφανίσεις της Παναγίας σε στρατιώτες κατά τη διάρκεια του Έπους του 1940 στο Βορειοηπειρωτικό Μέτωπο. Ένας απ’ αυτούς ήταν και ο ευλαβέστατος Ανθυπασπιστής τότε κ. Νικόλαος Γκάτζαρος, του οποίου η αναφορά για την εμφάνιση της Παναγίας είναι καταγεγραμμένη επίσημα στα Αρχεία του Ελληνικού Στρατού. Με δάκρυα συγκινήσεως διηγείται το θαυμαστό περιστατικό. Είναι πολύ σημαντική η αναφορά του αυτή διότι η ίδια η Παναγία μας αποκαλύπτει τις ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΕΣ ΑΙΤΙΕΣ για τις οποίες Ο ΘΕΟΣ ΕΠΕΤΡΕΨΕ την κήρυξη αυτού του πολέμου στην Ελλάδα το 1940.

Το περιστατικό συνέβη στις 3 Μαρτίου 1941 περί τις 8μμ, όταν μετέβη για ένα περίπατο σε παρακείμενο του καταυλισμού, του Λόχου στον οποίο βρισκόταν, μικρό ύψωμα όπου συνάντησε την Παναγία μαυροφόρα: «ο αήρ είχε πάψει να φυσά, ο ουρανός ήταν αστεροειδής και κατά την επιστροφή, ούτε 10 βήματα δεν είχε κάνει, του εμφανίζεται και του κόβει το δρόμο μια γυνή μαυροφόρα, έχουσα σεμνή την εμφάνισή της». Το πρόσωπο της διακρινόταν στο ημίφως.
Εκείνος αιφνιδιάστηκε από το θέαμα και έπεσε στα γόνατα στο έδαφος.
Πήγε να την ασπαστεί, ενώ τα μάτια του ήταν συγκινημένα, τα πόδια και τα χέρια του έτρεμαν.

Και του είπε τα εξής: «Είμαι η Παναγία. Μη φοβείσαι παιδί μου. Εγώ ενεμφανίσθην να σου είπω τρεις λόγους. Τους οποίους να μη λησμονήσεις». 

1) Ο παρών πόλεμος εκηρύχθη απροκαλύπτως και αναιτίως υπό της Ιταλίας εναντίον της Ελλάδος. Θελήματί μου η Ελλάς θα εξέλθη τούτου νικηφόρως.
2) Ο πόλεμος ούτος εκηρύχθη εναντίον της Ελλάδος, ίνα γνωρίση ο κόσμος, ότι αφορμή τούτου είναι η απομάκρυνσίς του εκ της Χριστιανικής θρησκείας, καθ’ ην ύβριζεν, εβλασφήμει τα θεία της και έρρεπε προς τον εκφυλισμόν και την ακολασίαν και ούτως συμμορφωθή, ίνα μάθη ότι υπάρχει και προΐσταται ο Θεός. Τρανώτατα δε τεκμήρια της υπάρξεως ταύτης είναι τα συχνά θαύματα των Αγίων της Εκκλησίας του Χριστού.
3) Έπρεπε να μάθη ο κόσμος, ότι ο δίκαιος πάντοτε υπερισχύει της βίας.
Ανάφερε, λοιπόν, ταύτα και εγγράφως εις τον Διοικητήν σου, ίνα μη πτοηθή προ ουδενός κωλύματος, καθότι υπό την προστασίαν Μου ο Ελληνικός Στρατός θα νικήση!».

Ο στρατηγός Κατσιμήτρος μόλις έμαθε για την αναφορά του στρατιώτη έδωσε εντολή να βρεθεί ζωγράφος… Ο στρατιώτης που ζωγράφισε την εικόνα, της «Παναγίας της Νίκης», ήταν ο Γιάννης Τσαρούχης, η οποία απέκτησε τη φήμη ότι είναι θαυματουργή και ο ανθυπασπιστής Νίκος Γκάτζαρος διέταξε αμέσως να γίνει έρανος γιατί θεώρησε ότι στο σημείο που εμφανίστηκε η Παναγία θα πρέπει να γίνει μικρός ναός. Η εκκλησία χτίστηκε στο Γκολεμί, αλλά όπως έχουν καταθέσει μάρτυρες καταστράφηκε επί Χότζα.

***

Ο Άγιος Γεώργιος εμφανίζεται σε Ιταλό αξιωματικό

Από κάποια μονάδα είχε συλληφθεί κατά τον πόλεμο του 1940 Ιταλός αξιωματικός αιχμάλωτος. Οι φαντάροι που τον συνέλαβαν, του αφαίρεσαν τον οπλισμό, τα κυάλια κ.λπ., όπως προβλέπεται για τους αιχμαλώτους. Όλα τα έδινε χωρίς διαμαρτυρία. Και τις φωτογραφίες των παιδιών του και της γυναίκας του. Μία μικρή όμως εικονίτσα του αγίου Γεωργίου δεν ήθελε να τη δώσει με κανέναν τρόπο.

Τελικά του την πήρανε. Τότε ζήτησε να δει το διοικητή. Μόλις τον συνάντησε, τον παρακάλεσε να του δώσουν την εικόνα του αγίου Γεωργίου πίσω.

-Αυτή είναι δική μας Ορθόδοξη, τί την θέλεις εσύ ο παπικός; του είπε ο διοικητής.

-Εγώ, απαντά ο Ιταλός λοχαγός, οδηγούσα τον λόχο μου. Στην μάχη όμως πάνω, δεν μπορούσα να σπάσω τις γραμμές των Ελλήνων. Γιατί μπροστά τους και πάνω στον αέρα, έβλεπα να τρέχει σε όλη τη γραμμή του μετώπου, ένας καβαλάρης με άσπρο άλογο, που μας εμπόδιζε να προχωρήσουμε.

Στην οπισθοχώρησή μας όμως, βρήκα στον δρόμο ένα ερημοκκλήσι, Μπήκα μέσα να προσευχηθώ και βλέπω αυτό το εικονισματάκι.
Ήταν ακριβώς ο Άγιος με το άσπρο άλογο, που δεν μας άφηνε να προχωρήσουμε.

Την πήρα και θα σας παρακαλέσω να μου την αφήσετε.
Του την άφησαν.
Από το τευχίδιο του Ιωάννη Κωστώφ, «Οι άγιοι στον πόλεμο και στην ειρήνη», έκδ. Αποστολικής Διακονίας, Αθήνα 1984, σ. 26-27

***

Ο Τάσος Ρηγόπουλος, πολεμιστής του 1940 γράφει από το μέτωπο:
«Σου γράφω από μία αετοφωλιά, τετρακόσια μέτρα ψηλότερη από την κορυφή της Πάρνηθας. Η φύση τριγύρω είναι πάλλευκη. Σκοπός μου […] είναι να σου μεταδώσω αυτό που έζησα, αυτό που είδα με τα μάτια μου και που φοβάμαι μήπως, ακούγοντάς το από άλλους, δεν το πιστέψεις. Λίγες στιγμές πριν ορμήσουμε για τα οχυρά της Μόροβας, είδαμε σε απόσταση περίπου δεκατριών μέτρων μια ψηλή μαυροφόρα να στέκει ακίνητη. Ο σκοπός φώναξε: «τις ει;». Μιλιά δεν ακούστηκε. Φώναξε ξανά θυμωμένος. Τότε, σαν να μας πέρασε όλους ηλεκτρικό ρεύμα, ψιθυρίσαμε: «η Παναγία!». Εκείνη όρμησε εμπρός σα να είχε φτερά αετού. Εμείς από πίσω της. Συνεχώς αισθανόμασταν να μας μεταγγίζει αντρειοσύνη.
Ολόκληρη εβδομάδα παλέψαμε σκληρά για να καταλάβουμε τα οχυρά Ιβάν-Μόροβας. […] Εκείνη ορμούσε πάντα μπροστά. Και όταν πια νικητές ροβολούσαμε προς την ανυπεράσπιστη Κορυτσά, τότε η Υπέρμαχος έγινε ατμός, νέφος απαλό και απλά χάθηκε».

***

Άλλο θαύμα έζησαν και οι στρατιώτες του 51ου τάγματος στην κορυφογραμμή Ροντένη.

Από τις 22 Ιανουαρίου και κάθε βράδυ στις εννέα και είκοσι ακριβώς, το βαρύ πυροβολικό των αντιπάλων άρχιζε βολή εναντίον του τάγματος. Ο εκνευρισμός και οι απώλειες ήταν πολλές. Οι τολμηροί ανιχνευτές δεν μπορούσαν να εντοπίσουν τα εχθρικά πυροβόλα, προφανώς γιατί κάθε βράδυ οι αντίπαλοι τα μετακινούσαν. Η κατάσταση ήταν πιεστική. Ένα βράδυ του Φεβρουαρίου ακουστήκανε πάλι τα εχθρικά κανόνια.

«Παναγιά μου, βοήθησέ μας, σώσε μας», φώναξε εντελώς αυθόρμητα ο ταγματάρχης Πετράκης. Αμέσως στο βάθος πρόβαλε ένα φωτεινό σύννεφο και σιγά-σιγά δημιουργήθηκε κάτι σαν φωτοστέφανο και εμφανίστηκε η μορφή της Παναγίας, η οποία άρχισε να γέρνει προς τη γη και στάθηκε σε ένα φαράγγι. Όλοι στο τάγμα μόλις είδαν το θαύμα, ρίγησαν.

«Θαύμα!», φώναξαν και έκαναν το σταυρό τους. Αμέσως στάλθηκε μήνυμα στην ελληνική πυροβολαρχία, τα ελληνικά κανόνια βρόντηξαν και λίγο μετά τα αντίπαλα σίγησαν. Οι οβίδες των Ελλήνων είχαν πετύχει τον απόλυτο στόχο.
«Η πίστη κατά την διάρκεια του πολέμου, το σίγουρο είναι ότι βοηθάει τον δοκιμαζόμενο στρατιώτη. Και η εικόνα της Προστάτιδας του φέρνει ελπίδα και αισιοδοξία. … οι Αρτινοί στο μέτωπο μπροστά στην εικόνα της Παναγιάς δεν φοβόνταν ούτε όλμους, ούτε τις εχθρικές σφαίρες…».

Χαρακτηριστικό είναι, επίσης, το γεγονός ότι οι ταυτότητες των στρατιωτών έφεραν, δίπλα ακριβώς από τα στοιχεία τους, μία εικόνα της Παναγίας. Και λίγο πριν απo την επίθεση έκαναν τον σταυρό τους, αναφωνούσαν τρεις φορές «Παναγία μου!» και ύστερα ξεκινούσαν.

***

Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης
Όσοι πεθαίνουν παλληκαρίσια, δεν πεθαίνουν

Θυμάμαι, στον στρατό το σύνολο είχε έναν κοινό σκοπό. Προσπαθούσα εγώ, αλλά η θυσία υπήρχε και στους άλλους, άσχετα αν πίστευαν ή όχι στην άλλη ζωή. «Γιατί να σκοτωθή ο άλλος; είναι οικογενειάρχης», έλεγαν, και πήγαιναν αυτοί σε μια επικίνδυνη επιχείρηση. Η θυσία που έκαναν αυτοί είχε μεγαλύτερη αξία από την θυσία που έκανε ένας πιστός. Ο πιστός πίστευε στην θεία δικαιοσύνη, στην θεία ανταπόδοση, ενώ αυτοί δεν γνώριζαν ότι δεν πάει χαμένη η θυσία που έκαναν και ότι θα έχουν να λάβουν γι’ αυτήν στην άλλη ζωή.

Στην Κατοχή, τότε με τον Δαβάκη, οι Ιταλοί είχαν κάνει συλλήψεις νέων αξιωματικών, τους έβαλαν σε ένα καράβι και τους βούλιαξαν. Ύστερα, τους πρώτους που έπιασαν, τους βασάνισαν, για να μαρτυρήσουν ποιοί έχουν όπλα. Εκεί να δήτε κοσμικοί άνθρωποι τί θυσία έκαναν! Στην Κόνιτσα, κοντά στο σπίτι μας, εκεί που έχτισαν τώρα τον Ναό του Αγίου Κοσμά του Αιτωλού, πρώτα ήταν τζαμί. Τους έκλειναν μέσα στο τζαμί και τους έδερναν όλη την νύχτα με βούρδουλα που είχε επάνω κολτσίδες όλο αγκάθια ή με καλώδια γδαρμένα· έβγαιναν έξω τα σύρματα, έδεναν και στην άκρη μολύβια και μ’ αυτά τους χτυπούσαν· και αυτό το ατσαλένιο σύρμα πήγαινε και έγδερνε το δέρμα. Για να μην ακούγωνται οι φωνές, τραγουδούσαν ή έβαζαν μουσική. Από ᾿δώ βγήκε το «ξύλο μετά μουσικής». Τους κρεμούσαν και ανάποδα και έβγαζαν οι καημένοι αίμα από το στόμα, αλλά δεν μιλούσαν, γιατί σκέφτονταν: «Αν μαρτυρήσουμε εμείς – ήξεραν ποιοί είχαν ντουφέκια –, ύστερα θα χτυπούν τον καθέναν, για να μαρτυρήση». Γι’ αυτό οι πρώτοι είπαν: «Ας πεθάνουμε εμείς, για να τους αποδείξουμε ότι δεν έχουν οι άλλοι ντουφέκια». Και ήταν μερικοί που για μια οκά ή για πέντε οκάδες αλεύρι έλεγαν ότι ο τάδε π.χ. έχει δύο ντουφέκια. Πεινούσε ο κόσμος και πρόδιδαν τους άλλους. Οπότε και μερικοί Ιταλοί από ένα τάγμα που ήταν νόθα παιδιά και ήταν βάρβαροι με όλα τα κόμπλεξ που είχαν, έβγαζαν το άχτι τους. Έπαιρναν τα μικρά παιδιά, τα έβαζαν τα καημένα γυμνά πάνω στην μασίνα που έκαιγε και τα πατούσαν να καούν. Τα έκαιγαν, για να μαρτυρήσουν οι γονείς που έχουν το ντουφέκι. «Δεν έχω, δεν έχω», έλεγαν οι μεγάλοι και εκείνοι έκαιγαν τα παιδάκια. Θέλω να πώ, εκείνοι προτίμησαν να πεθάνουν, αν και ήταν κοσμικοί άνθρωποι, για να μη φάνε και οι άλλοι ξύλο ή για να μην τους σκοτώσουν. Με αυτόν τον τρόπο έσωσαν πολύ κόσμο. Έτσι από μερικά παλληκάρια κρατήθηκε το Έθνος!

Όσοι πεθαίνουν παλληκαρίσια, δεν πεθαίνουν. Αν δεν υπάρχη ηρωισμός, δεν γίνεται τίποτε. Και να ξέρετε, ο πιστός είναι και γενναίος.

***

Στην εποχή μας σπανίζουν τα παλληκάρια. Οι άνθρωποι είναι νερόβραστοι. Γι᾿ αυτό, Θεός φυλάξοι, αν γίνη ένας πόλεμος, άλλοι από φόβο θα πεθάνουν, άλλοι θα μείνουν στον δρόμο από μια μικρή ταλαιπωρία, γιατί συνήθισαν στην καλοπέραση. Παλιά, τί παλληκαριά είχαν! Στην Μονή Φλαβιανών, στην Μικρά Ασία, είχαν πιάσει οι Τούρκοι έναν άνδρα και τον έσφαξαν. Μετά είπαν στην γυναίκα του: «Ή θα αρνηθής τον Χριστό ή θα σφάξουμε και τα παιδιά σου». «Τον άνδρα μου, τους λέει εκείνη, τον πήρε ο Χριστός, τα παιδιά μου τα εμπιστεύομαι στον Χριστό και εγώ τον Χριστό δεν Τον αρνούμαι». Τί παλληκαριά! Όταν δεν υπάρχη στον άνθρωπο ο Χριστός, πώς να υπάρχη αυτή η παλληκαριά; Σήμερα οι άνθρωποι χωρίς Χριστό χτίζουν την ζωή τους στα μπάζα.

Εκείνα τα χρόνια ήταν και οι μητέρες παλληκάρια και τα παιδιά παλληκάρια.

Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης «Πνευματική αφύπνιση», Β´ τόμο Ιερόν Ησυχαστήριον Μοναζουσών, “Ευαγγελιστής Ιωάννης ο Θεολόγος

***

Ο Γέροντας, ξεριζωμένος από την βρεφική του ηλικία, και έχοντας ζήσει την φρίκη του πολέμου και της Κατοχής, γνώριζε από την πείρα του ότι το να «διάγωμεν ήρεμον και ησύχιον βίον» είναι μεγάλη ευλογία.
Αγαπούσε την Πατρίδα και έλεγε: «Και η Πατρίδα είναι μια μεγάλη οικογένεια». Δεν επεδίωκε το εθνικό μεγαλείο, την δόξα και την ισχύ με την κοσμική έννοια, αλλά την ειρήνη, την πνευματική άνοδο και την ηθική ζωή των πολιτών, για να μας βοηθά και ο Θεός. Ούτε επιζητούσε την ασφάλεια για να απολαμβάνουν οι άνθρωποι τις ανέσεις τους.

Ο Πατήρ Παΐσιος λυπόταν που η Ελλάδα δεν είχε ηγέτες «Μακκαβαίους με ιδανικά, ανιδιοτέλεια, παλληκαριά και θυσία.

Όπως οι προφήτες στην Παλαιά Διαθήκη συμμετείχαν στη ζωή του Έθνους, προσεύχονταν, θρηνούσαν, βρίσκονταν σε εξορίες μαζί με τον λαό τους, προέτρεπαν σε μετάνοια, αλλά και προφήτευαν για τα επερχόμενα δεινά, έτσι και ο Όσιος δεν ήταν αδιάφορος για τα εθνικά μας θέματα6.
Ένας Προφήτης δεν είναι ποτέ εθνικιστής, αλλά αγαπά με όλη του την καρδιά την πατρίδα του. Γι΄ αυτό και ο Προφήτης Ησαΐας έλεγε: «Διά Σιών ου σιωπήσομαι».

***

Αν σήμερα έχουμε λιγάκι ειρήνη, ξέρεις τι έχουν τραβήξει οι παλιοί; Ξέρεις πόσοι θυσιάσθηκαν; Τώρα τίποτε δεν θα είχαμε, αν δεν θυσιάζονταν εκείνοι. Και κάνω μια σύγκριση· πώς τότε, ενώ κινδύνευε η ζωή τους, κρατούσαν την πίστη τους, και πώς τώρα, χωρίς καμμιά πίεση, όλα τα ισοπεδώνουν! Όσοι δεν έχουν χάσει την εθνική τους ελευθερία, δεν καταλαβαίνουν.

Τους λέω: «Ο Θεός να φυλάξη να μην έρθουν οι βάρβαροι και μας ατιμάσουν!» και μου λένε: «Και τι θα πάθουμε;» Ακούς κουβέντα; Άντε να λείψετε, χαμένοι άνθρωποι! Τέτοιοι είναι οι άνθρωποι σήμερα. Δωσ’ τους χρήματα, αυτοκίνητα, και δεν νοιάζονται ούτε για την πίστη ούτε για την τιμή ούτε για την ελευθερία.

Την Ορθοδοξία μας σαν Έλληνες την οφείλουμε στον Χριστό και τους αγίους Μάρτυρες και Πατέρες της Εκκλησίας μας· και την ελευθερία μας την οφείλουμε στους ήρωες της Πατρίδας μας, που έχυσαν το αίμα τους για μας.

Αυτήν την αγία κληρονομιά οφείλουμε να την τιμήσουμε και να την διατηρήσουμε και όχι να την εξαφανίσουμε στις μέρες μας. Είναι κρίμα να χαθή ένα τέτοιο έθνος! Και βλέπουμε τώρα, όπως πριν αρχίση ένας πόλεμος στέλνουν ατομικές προσκλήσεις, έτσι και ο Θεός με ατομικές προσκλήσεις μαζεύει ανθρώπους, για να κρατηθή κάτι και να σωθή το πλάσμα Του.

Δεν θα αφήση ο Θεός, αλλά πρέπει και εμείς να κάνουμε ό,τι μπορούμε ανθρωπίνως και για ό,τι δεν μπορούμε να κάνουμε ανθρωπίνως, να κάνουμε προσευχή να βοηθήση ο Θεός.
(Όσιος Παΐσιος: ΛΟΓΟΙ Α’ – (Ησυχαστήριον – Σουρωτή Θεσσαλονίκης, σελ. 360-362).

***

Είναι κρίμα, γιατί σήμερα κατόρθωσε ο διάβολος κι αιχμαλώτισε τις ηγεσίες. Κλαίω την Ελλάδα. Δεν έχει μείνει τίποτα όρθιο σήμερα. Η Ελλάδα για να σωθεί, πρέπει όλοι οι ηγέτες της όπου και αν βρίσκονται, να πάνε εξορία. Να φύγουν, γιατί παρόντες μολύνουν.

Αργότερα, επισκέφθηκα τον Γέροντα μαζί με έναν φίλο μου σμήναρχο, γύρω στα τέλη Οκτωβρίου 1993 και του εξέφρασα την ανησυχία μου γι’ αυτά που συμβαίνουν από τους κυβερνώντες στην πατρίδα μας. Ο Γέροντας απάντησε: -Μη φοβάσαι. Ο Θεός δεν θα επιτρέψει να γίνει κακό , αλλά θα γίνουν όμως πράματα και θάματα που δεν θα εξηγούνται με τη λογική. Ο κόσμος θα τους σιχαθεί και θα τους κυνηγήσει. Όπως ένα μπαλόνι φουσκώνει και ξαφνικά σκάει, έτσι θα σκάσουν κι αυτοί! Δεν μπορώ να σου πω πιο πολλά
(Μαρτυρίες προσκυνητών, Ζουρνατζόγλου, 2006, σελ. 425-426)

Είδατε τί έπαθε ο Τσαουσέσκου στην Ρουμανία; Τους μωραίνει ο Θεός κι αφού γίνουν ρεζίλι, μετά παίρνουν τον δρόμο τους. Το ίδιο συνέβη και με την Αλβανία, το ίδιο και με τους δικούς μας εδώ. Τους αφήνει πρώτα να ρεζιλευτούν.
( Σκεύος εκλογής, Ιερομόναχου Χριστοδούλου Αγιορείτου, 1998,Άγιον Όρος)

***

Πολλές φορές συζητούσαμε για τα εθνικά θέματα. Μου έλεγε: ‘μην φοβάσαι , μην στενοχωριέσαι. Δεν πρόκειται να γίνει τίποτα , δεν πρόκειται να μας πειράξουνε. Αλλά ακόμα και να μας πειράξουν, αυτοί θα βρεθούν σε πολύ χειρότερη μοίρα από ότι εμείς. Την πατρίδα μας την αγαπάει ο Χριστός. Δεν θα μας αφήσει έτσι. Πάντα είχε πίστη και ελπίδα ότι όλα τα εθνικά μας θέματα , σιγά σιγά, θα λυθούν υπέρ της πατρίδας μας. Όταν του υπενθύμιζα τις απειλές των Τούρκων, έλεγε: ‘Ας τους να λένε . Δεν μπορούν να μας κάνουν τίποτα. Δεν μπορούν να μας πειράξουν εμάς. Ο Θεός είναι μαζί μας και μη στενοχωριέσαι. Αυτοί ότι και να πούνε, πάντοτε θα είναι σε πολύ χειρότερη μοίρα από εμάς’. Όταν του έλεγα για τα Σκόπια, για τον Γκλιγκόρωφ, ο παππούλης έλεγε: ‘Αυτόν άστον να φωνάζει. Τι μπορούν να μας κάνουν; Αυτοί μια χούφτα άνθρωποι….. Δεν πρόκειται να γίνει τίποτα. Αυτοί θα τα βρουν μπροστά τους’. Ποτέ δεν ανέφερε ότι θα μας πάρουν την ονομασία της Μακεδονίας.

Μαρτυρίες προσκυνητών Γέροντας Παΐσιος ο Αγιορείτης 1924-1994, τόμος 1, Σελ 87-88Η Παναγία είπε: μιά μέρα, η Ελλάς θα γίνει το προσκύνημα όλων των λαών της οικουμένης.
https://iconandlight.wordpress.com/2017/10/27/%CE%B7-%CF%80%CE%B1%CE%BD%CE%B1%CE%B3%CE%AF%CE%B1-%CE%B5%CE%AF%CF%80%CE%B5-%CE%BC%CE%B9%CE%AC-%CE%BC%CE%AD%CF%81%CE%B1-%CE%B7-%CE%B5%CE%BB%CE%BB%CE%AC%CF%82-%CE%B8%CE%B1-%CE%B3%CE%AF%CE%BD%CE%B5/

Ελληνίδα Μάνα, ηρωΐδα του Σαράντα, φάνηκες αντάξια της βαρειάς κληρονομιάς σου. Εσύ, δίδαξες τους λαούς της γης να εμπνέονται, να φρονηματίζονται, και να αγωνίζονται για την Πατρίδα και την Ελευθερία.
https://iconandlight.wordpress.com/2019/10/27/%CE%B5%CE%BB%CE%BB%CE%B7%CE%BD%CE%AF%CE%B4%CE%B1-%CE%BC%CE%AC%CE%BD%CE%B1-%CE%B7%CF%81%CF%89%CE%90%CE%B4%CE%B1-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CF%83%CE%B1%CF%81%CE%AC%CE%BD%CF%84%CE%B1-%CF%86%CE%AC%CE%BD%CE%B7/

Απολυτίκιον Αγίας Σκέπης της Θεοτόκου. ήχος α’. Του λίθου σφραγισθέντος

Της Σκέπης σου Παρθένε, ανυμνούμεν τας χάριτας, ην ως φωτοφόρον νεφέλην, εφαπλοίς υπέρ έννοιαν, και σκέπεις τον λαόν σου νοερώς, εκ πάσης των εχθρών επιβουλής, σε γαρ σκέπην, και προστάτιν, και Βοηθόν, κεκτήμεθα βοώντές σοι, δόξα τοις μεγαλείοις σου Αγνή, δόξα τη θεία σκέπη σου, δόξα τη πρός ημάς σου, προμηθεία, Άχραντε.

Απολυτίκιον Αγίου Γεωργίου Τροπαιοφόρου Ήχος δ’

Ως των αιχμαλώτων ελευθερωτής, και των πτωχών υπερασπιστής, ασθενούντων ιατρός, βασιλέων υπέρμαχος, Τροπαιοφόρε Μεγαλομάρτυς Γεώργιε, πρέσβευε Χριστώ τω Θεώ, σωθήναι τας ψυχάς ημών.

Ο Οίκος

Άνωθεν εφαπλούσα, την αγίαν σού Σκέπην, Παρθένε Θεοτόκε Μαρία, σκέπεις και σώζεις τον σον λαόν, καθ’ ώραν σε Αγνή επιβοώμενον• νυν δε σου τα θαυμάσια, ευγνωμόνως υμνεί κραυγάζων•
Χαίρε του κόσμου η Σωτηρία
Χαίρε Ελλάδος η προστασία.
Χαίρε των Αγγέλων παράδοξον θέαμα
Χαίρε των ανθρώπων ακλόνητον έρεισμα.
Χαίρε Μήτηρ Αειπάρθενος του Παντάνακτος Χριστού
Χαίρε σκέπη και αντίληψις του λαού σου του πιστού.
Χαίρε ότι εφάνης σκέπουσα το σον Έθνος
Χαίρε ότι παρέχεις νίκας τω στρατοπέδω.
Χαίρε πηγή πλουσίας χρηστότητος
Χαίρε λαμπάς Θεού αγαθότητος.
Χαίρε δι’ ης τους εχθρούς εκνικώμεν
Χαίρε προς ην καθ’ εκάστην βοώμεν•
Χαίρε Σκέπη ολόφωτε.

St Dimitri (Demetrius) of Rostov

St Dimitri (Demetrius) of Rostov (1709)

Commemorated 28 October

St. Dimitri of Rostov was a saint in the ancient and true model of the early Fathers. Not only did he write beautiful and instructive books, but also shone forth as an example to his flock. He was a great ascetic and man of prayer. So humble was he that he even begged the seminarians in his seminary to pray to God for him. Whenever the clock struck the hour, he stood for prayer and recited: “O Theotokos and Virgin, rejoice!” When he was ill-which, for him, was often-he begged each of the seminarians to recite “Our Father” five times on his behalf while meditating on the five wounds of the Lord Jesus Christ. On one occasion, St. Barbara appeared to him with a smile and said, “Why do you pray in the Latin manner?”-meaning, why do you pray to God with such brief prayers? At this reproach, even though it was gentle, he became despondent, but she encouraged him, saying: “Do not be afraid!” On another occasion, St. Orestes the Martyr (November 10) appeared to him, just as St. Dimitri had finished writing the saint’s life, and said: “I endured greater tortures for Christ than those you have written.” He then showed him his left side and said: “This was pierced with a red-hot iron.” He then showed him his left hand and said: “There I was slashed.” Finally, he showed him his leg above the knee and said: “And this was cut off by a scythe.” When St. Dimitri wondered if this Orestes visiting him was one of the Five Companions (December 13), the saint discerned his thought and said: “I am not the one of the Five Companions but rather the one whose life you have just written.”

Troparion — Tone 8

O lover of Orthodoxy and eradicator of schisms, / healer of Russia and new intercessor before God, / you healed the minds of the foolish by your writings. / O blessed Demetrios, harp of the Spirit, pray to Christ God that our souls may be saved.