Γέροντας Βιτάλιος (Sidorenko) της Γεωργίας, για τα δεινά του κόσμου φταίει ο καθένας μας, φταίνε οι αμαρτίες μας.

Ναούμ ο Προφήτης, το όνομά του σημαίνει “παρηγορητής” και “παράκλητος” (7ος αἰ. π.Χ)
Φιλάρετος ο Ελεήμων, όσιος στην Κωνσταντινούπολι, από Ἄμνεια Παφλαγονίας Μ. Ασίας (797)
Αντώνιος ο νέος, ο εν Ολύμπω Βιθυνίας Μ. Ασίας (865)
Διόδωρος, Μαριανός και οι συμμάρτυρες εν Ρώμη (283)
Λούκιος, Ρογάτος, Κασσιανός και Κανδίδα, μάρτυρες εν Ρώμη
Ολυμπιάδης μάρτυς εν Amelia Ιταλίας (303)
Βιτάλιος Σιντόρενκο, διά Χριστόν σαλός και ομολογητής, ιδρυτής και ηγούμενος πολλών κρυφών Μονών, στην Τιφλίδα (=Tbilisi) Γεωργίας, από Krasnodar Ρωσίας (1992)
Βάρενκα του Σεργκάς, ομολογήτρια στο Σεργκάς Ρωσία, (1/12 και 14/12, +1980)

Εορτάζουν την 1 Δεκεμβρίου

Στίχοι
Ναούμ, τον Ελκεσαίον εκπεπνευκότα,
Έλκει πόθος με σμυρνίσαι σμύρνη λόγου.
Πρώτη εκ βιότοιο Δεκεμβρίου ώχετο Ναούμ.

Oρών προς Aντώνιον ούτος τον Mέγαν,
Kαι τοις τρόποις όμοιος ασκών ωράθη.

Όσιος Αντώνιος ο Νέος, της Βιθυνίας (785 -865)

Περιώνυμος ασκητής του Ολύμπου της Βιθυνίας. Έζησε τους χρόνους των μεγάλων και λαμπρών Ομολογητών την εποχή της εικονομαχίας. Γεννήθηκε το 785 στην κώμη Φωσσάτο της Παλαιστίνης (κοντά στην Ιερουσαλήμ) και βαφτίστηκε με το όνομα Ιωάννης. Περί το 800 η μητέρα του πέθανε και ο πατέρας του ξαναπαντρεύτηκε. Ο Ιωάννης Έχιμος κληρονόμησε την περιουσία της μητέρας του και αναχώρησε, με τα αδέλφια του και άλλους χριστιανούς από την Παλαιστίνη για να εγκατασταθεί στην Αττάλεια της Μικράς Ασίας. Εκεί το 821 διορίσθηκε στο αξίωμα εκ προσώπου του θέματος Κιββυραιωτών, και διοικητής της Αττάλειας από τον αυτοκράτορα Μιχαήλ Β ́ τον Τραυλό ( 820 – 829).
Συνέβαλε σημαντικά στην καταστολή του κινήματος του Θωμά του Σλάβου και το 823 υπερασπίστηκε την Αττάλεια από επιδρομές Αράβων πειρατών. Το 825 εγκατέλειψε τη στρατιωτική σταδιοδρομία για να ακολουθήσει το μοναχικό βίο. Εκάρη μοναχός με το όνομα Αντώνιος από τον στυλίτη Ευστράτιο, και αναχώρησε για τον Όλυμπο της Βιθυνίας.

Πέρασε από το μοναστήρι των Αγαύρων και κατευθύνθηκε προς την Μονή των Ευνούχων.
Αφού περιπλανήθηκε πολύ, έχασε τον δρόμο. Και εξαντλημένος καθώς ήταν από την κούραση, την πείνα και την δίψα, στρέφεται προς την ανατολή και με δάκρυα στα μάτια παρακαλούσε το Θεό, με την μεσιτεία και την δύναμη του Αγίου Γεωργίου να τον βοηθήσει. Κάποια στιγμή βλέπει έναν άνθρωπο να έρχεται προς το μέρος του, κρατώντας μια στάμνα με νερό και να του δίνει να πιεί. Έπειτα, του έδειξε τον δρόμο και έφυγε. Ενδυναμωμένος και παρηγορημένος ο Αντώνιος, πήρε τον δρόμο που του έδειξε ο ξένος. Πολύ κοντά βρίσκει ένα ναΐσκο του Αγίου Γεωργίου. Μπήκε μέσα γεμάτος χαρά και ευγνωμοσύνη και ευχαρίστησε τον Θεό και τον Άγιο για την άμεση βοήθειά του. Από εδώ πήρε νέες πληροφορίες και πολύ σύντομα έφτασε στον προορισμό του, στη μονή των Ευνούχων όπου εγκαταστάθηκε

Το 829/30, ο Αντώνιος κλήθηκε στην Κωνσταντινούπολη από τον νέο εικονομάχο  αυτοκράτορα Θεόφιλο να λογοδοτήσει για τις καταδιώξεις των οπαδών του Θωμά. Μετά τη δίκη φυλακίστηκε και υποβλήθηκε σε βασανιστήρια. Σύντομα όμως αθωώθηκε και επέστρεψε στη μονή των Ευνούχων. Αργότερα έμεινε κατά διαστήματα στη μονή του Ηρακλείου στην Κίο της Βιθυνίας, και στην μονή των Αγαύρων μέχρι το 848. Ο ηγούμενος της μονής Μαυρίκιος τον έστειλε να διακονεί στο μετόχι των Αγίων Πάντων στην Κωνσταντινούπολη, όπου ασκήτευε για πολλά χρόνια. Εκεί ο Αντώνιος γνωρίσθηκε με τον πατρίκιο Πετρωνά, αδελφό της αυτοκράτειρας Θεοδώρας, και συνδέθηκε φιλικά μαζί της. Το 855 τον θεράπευσε και εκείνος έγινε μαθητής του. Το 863 επισκέφθηκε τον Πετρωνά στην Έφεσο, όπου βρισκόταν ως στρατηγός του θέματος των Θρακησίων, του προφήτευσε τη μεγάλη νίκη του επί των Αράβων το ιδιο έτος στη μάχη του Ποσόντα, στον ποταμό Λαλακάοντα, μετά την οποία οι Βυζαντινοί άρχισαν να ανακτούν σταδιακά τη στρατιωτική κυριαρχία επί της Μικράς Ασίας. 

Κάποτε αποκάμνωντας από τους κόπους έλεγε προς τον Θεόν με τα κρύφια χείλη της καρδιάς του. «Ίδε Kύριε την ταπείνωσίν μου και τον κόπον μου και άφες πάσας τας αμαρτίας μου» (Ψαλ. 24,18). Έτσι μιά νυκτα, βλέπει στον ύπνο του έναν άνδρα ένδοξο, βαστάζοντας μια ζυγαριά. Kαι στο μεν αριστερό μέρος αυτής, ήταν όλα τα από νεότητος αμαρτήματά του. Στο δε δεξιό, ήταν η αξίνη με την οποία ξερρίζονε τα άγρια χορτάρια των χωραφιών του Kοινοβίου, βάρυνε η αξίνη το μέρος εκείνο της ζυγαρίας και διεσκόρπισε όλες τις αμαρτίες του. Tότε ο θαυμαστός εκείνος ανήρ είπε στον Aντώνιον. «Iδού εδέχθη ο Kύριος τους κόπους σου, και συνεχώρησε τας αμαρτίας σου».

Τέλος, ο Αντώνιος ή αποσύρθηκε στη μονή του διακόνου Λέοντος στην Κωνσταντινούπολη και απεβίωσε εκεί ειρηνικά ή στο ερημητήριο του αγ Παντελεήμονος πάνω από την μονή της Κρίλας , κοντά στην μονή των Ευνούχων του Ολύμπου της Βιθυνίας, στις 11 Νοεμβρίου του 865. Η μνήμη του εορτάζεται την 1 Δεκεμβρίου

Ο αγιασμένος Γέροντας Βιτάλιος (Sidorenko) της Γεωργίας (1992)

Ο θαυμάσιος αυτός άνθρωπος, πυρπολήθηκε από την αγάπη προς τον Θεό και περισσότερο από όλα προσπαθούσε να υπηρετεί μόνο Εκείνον, στον οποίο έδωσε όλο τον εαυτό του.

Η ταπείνωση ήταν η κυριώτερη αρετή του, την οποία ο πατήρ Βιτάλιος άκρως απέκτησε, και η αρετή αυτή προκαλούσε θαυμασμό και έκπληξη στο περιβάλλον του Γέροντα. Γι’ αυτήν μάλλον και εδόθηκε σ’ αυτόν η χάρη του Αγίου Πνεύματος, για την οποία απόδειξη είναι η γεμάτη αυταπάρνηση αγάπη του προς τον Θεό και τους ανθρώπους.

Ο πολυέλεος Θεός μας, θέλοντας την σωτηρία κάθε ψυχής και ξεσκεπάζοντας την δολιότητα της ψεύτικης ταπείνωσης άφησε κάποιους ανθρώπους στην πονηρή σκέψη τους να καταστρέψουν τον νεαρό ασκητή. Οι ζηλόφθονοι τον χτύπησαν στο κεφάλι του, τον έβαλαν σε ένα μεγάλο τσουβάλι και κρυφά, καλυπτόμενοι από το σκοτάδι, τον πέταξαν σε μια άβυσσο. Πέρασε λίγη ώρα και στην μονή ήρθαν, κάποιοι κυνηγοί κουβαλώντας μαζί τους καταπληγωμένο αλλά ζωντανό τον μάρτυρά μας. Όταν ο Γέροντας συνήλθε του ζήτησαν να δείξει τους δράστες. Αυτός όμως απάντησε ότι δεν θυμάται τα πρόσωπά τους. Η συμπεριφορά του συγκίνησε βαθιά τους κακούργους και αυτοί μετάνοιωσαν πραγματικά και άρχισαν μια ενάρετη ζωή….

Σε όλα τα ταξίδια του στην απέραντη τότε κομμουνιστική Ρωσία ο Γέροντας, εκτός από τα ρούχα του, είχε μόνο για περιουσία το Ιερό Ευαγγέλιο, με το οποίο η μητέρα του τον ευλόγησε όταν έφευγε από το σπίτι. Το Ευαγγέλιο ο πατήρ Βιτάλιος το ήξερε απ’ έξω, όπως και το Ψαλτήρι, που ποτέ δεν αποχωριζόταν.
Μια φορά ο Γέροντας πήγε κάπου με μία ομάδα μοναχών διωγμένων από τα μοναστήρια τους. Στην πόλη Σνέζενα της περιοχής του Ντονιέτσκ στην σημερινή Ουκρανία ένας αστυνόμος επέστησε την προσοχή του σ’ αυτήν την ομάδα παράξενων, κατά την γνώμη του, ανθρώπων και αποφάσισε να τους συλλάβει. Ο Γέροντάς μας κατάλαβε την κατάσταση και, εκφράζοντας την αγάπη του προς τους αδελφούς, έκανε μια τολμηρή και γεμάτη αυταπάρνηση πράξη. Πήδηξε από την γέφυρα, που βρίσκονταν, στο παγωμένο χειμωνιάτικο νερό του ποταμού και με τέτοιο τρόπο τράβηξε την προσοχή του αστυνόμου, που τώρα κατέβαλε προσπάθειες για την σωτηρία του βυθιζόμενου και την οδήγησή του στο νοσοκομείο. Έτσι ο πατήρ Βιτάλιος, γλύτωσε τους μοναχούς από την φυλακή και εξορία, ενώ ο ίδιος πάλι πέτυχε να πάει στο νοσοκομείο.

Στα χρόνια της Σοβιετικής εξουσίας στην Ρωσία τα μοναστήρια ελαττώθηκαν στο ελάχιστο. Κατά την στατιστική τον καιρό του τελευταίου ρώσου αυτοκράτορα Νικολάου του Β’ ο αριθμός τους ήταν κοντά στα 12.000. Το κομμουνιστικό καθεστώς μείωσε τραγικά τα μοναστήρια σε οκτώ. Ακόμα και σ’ αυτά τα μοναστήρια, που με ανεξικακία αναπέμπονταν προσευχές για την ταπεινωμένη και υποδουλομένη Ρωσία, η σοβιετική εξουσία έλεγχε πολύ συχνά, στέλνοντας σ’ αυτά τους κατασκόπους της για τον πλήρη έλεγχό τους.
Τα λέμε όλα αυτά για να καταλάβει καλύτερα κανείς γιατί ο Γέροντας Βιτάλιος συμπεριφερόταν παράξενα.

Στις γεμάτες θόρυβο πόλεις και στα δυσδιάκριτα χωριά ο Γέροντας οργάνωσε κρυφά μοναστήρια. Τα μοναστήρια αυτά ήτανε απλά σπίτια, που μαζεύτηκαν απλοί, σε τίποτα μή διακρινόμενοι άνθρωποι, οι οποίοι, όπως και όλοι οι άλλοι πήγαιναν στις δουλειές τους κ.λπ., όμως μέσα στο σπίτι ζούσαν κατά το δικό τους μοναχικό τυπικό. Βεβαίως, με το ράσο ντύνονταν μόνο για την μοναχική κουρά. Έτσι ο πατήρ Βιτάλιος εμφύτευσε τις κληματσίδες στα αμπέλια του Κυρίου σε άκρως εχθρικό περιβάλλον.

Μια φορά ο πατήρ Βιτάλιος πήγε να επισκεφτεί τα πνευματικά του τέκνα, που μένανε σε ένα χωριό του Ντονιέτσκ και που είχε διαμορφώσει σε κρυφό μοναστήρι στον κόσμο. Αυτή η μικρή κοινωνία παρθένων είχε μεγάλες θλίψεις. Πολλές αδελφές ήταν πολύ άρρωστες και το βάρος της ζωής αυξανόταν εξ αιτίας του πολύ μακρυνού δρόμου για το νερό. Την τρίτη μέρα από την αναχώρηση του Γέροντα από το χωριό στον κήπο του σπιτιού που μένανε οι μοναχές, στο σημείο που ο πατήρ Βιτάλιος συχνά προσευχότανε άρχισε να τρέχει μια πηγή καθαρού νερού.

***

Το κυριότερο έργο για τον πατέρα Βιτάλιο ήταν η προσευχή. Μαζί με την χάρη της ιεροσύνης ο πατήρ Βιτάλιος απέκτησε και την χάρη της προσευχής, προ­σευχής υπέρ του πλησίον. Στην εκκλησία ο πατήρ Βι­τάλιος πήγαινε πολύ ώρα πριν αρχίσει η λειτουρ­γία….
Μια φορά ο φύλακας του ιερού ναού του αγίου Α­λεξάνδρου Νέφσκι είδε τη νύχτα πώς η εκκλησία ή­ταν γεμάτη κόσμο. «Μα πώς μπήκαν όλοι αυτοί εδώ μέσα, σκέφτηκε, αφού ή εκκλησία είναι κλειστή;» Ε­κείνη την ώρα ο πατήρ Βιτάλιος έκανε την πρόθεση και οι άνθρωποι πού τους είδε ο φύλακας να στέκο­νται στην εκκλησία ήταν αυτοί πού εκείνη την στιγ­μή μνημόνευε ο πατήρ Βιτάλιος. Τόσο πολύ ανάγκη έχουν οι ψυχές των κεκοιμημένων από προσευχή.
Ο πατήρ Βιτάλιος είχε ένα μεγάλο κατάλογο με τα ονόματα των κεκοιμημένων. Ήταν τρία μεγάλα τε­τράδια και τα διάβαζε κάθε μέρα.

Ο εχθρός του ανθρώπινου γένους μισεί κάθε θεάρεστο έργο. Μια φορά εμφανίστηκε στον πατέρα Βιτάλιο και του είπε: «Θα μου πληρώσεις για την προ­σευχή πού κάνεις για πεθαμένους»….

***

Τον επισκέπτονταν άνθρωποι άπ’ όλα τα μέρη της τότε Σοβιετικής Ένωσης, ακόμα και από το εξωτερι­κό… Και ό καθένας άπ’ αυτούς τους ανθρώπους αισθα­νόταν κοντά του την πνοή της αιωνίου ζωής… Γι’ αυτόν δεν υπήρχαν καλοί και κακοί, μορφωμένοι και α­γράμματοι. Ο πατήρ Βιτάλιος αγαπούσε τον καθένα όπως ήταν. Τον καθένα υποδεχόταν με χαμόγελο στα χείλη και με μετάνοια.

Ή κυρία Τατιάνα λέει:
«Γι’ αυτούς πού επισκέπτονταν τον πατέρα Βιτάλιο υπήρχε η εξής τάξη. Όταν έμπαινες μέσα στο δω­μάτιο του έπρεπε να διαβάσεις το “Άξιον εστίν”, με­τά να του ζητήσεις ευλογία. Μετά ό πατήρ Βιτάλιος σου έκανε μετάνοια, σε ευλογούσε, σου φιλούσε το χέρι και ζητούσε ευλογία από σένα. Εγώ όταν πρώτη φορά μου το ζήτησε τα έχασα – πώς εγώ να ευλογήσω έναν ιερέα!…»

Μετά άρχιζε ή συζήτηση. Ο ίδιος ο πατήρ Βιτά­λιος καθόταν κάτω στο πάτωμα, ενώ τους επισκέπτες τους έβαζε να κάθονται στις καρέκλες. Όμως κανείς δεν ήθελε και όλοι κάθονταν γύρω του κάτω στο πά­τωμα. Μπορούσε ώρες να κάθεται ανακούρκουδα χω­ρίς να αλλάξει θέση….
Ο πατήρ Βιτάλιος δεν έλεγε τα δικά του αλλά του άρεσε να διαβάζει κάτι από τους πατέρες… Ήταν σαν ένα ζωντανό βιβλίο όπου έβρισκες απαντήσεις σε ό­λες τις απορίες σου.

Ο πατήρ Βιτάλιος νουθετούσε όχι μόνο με τα λό­για αλλά και με την ίδια τη ζωή του. Διηγιόταν για τον εαυτό του: «Όταν ήμουν νέος είδα μια φορά έναν πνευματικό άνθρωπο. Ήμασταν μαζί μόνο μία μέρα. Είδα την αγάπη τον και την θυμάμαι μέχρι τώρα». Και ό ίδιος ήταν για τους άλλους ένα ζωντανό παρά­δειγμα της γνήσιας αγάπης. Έλεγε: «Τα πράγματα δεν είναι δύσκολα. Αν αγαπάς τους άλλους και με ειλικρίνεια προσπαθείς να τους βοηθήσεις, τότε ή ζωή σου θα είναι εύκολη».

Ενώ ζούσε στην Τιφλίδα γνώριζε τί ανάγκη έ­χουν οι άνθρωποι στα πιο απομακρυσμένα μέρη της Ρωσίας και έστελνε στον καθένα, ότι είχε ανάγκη: τρόφιμα σ’ αυτούς πού δεν είχαν να φάνε, σε άλλους λεφτά και σε άλλους ρούχα. Στο Μουρμάνσκ πού βρί­σκεται πέρα από τον πολικό κύκλο έστελνε ταχυδρο­μικός φρούτα και αυτά έφταναν στον προορισμό τους φρέσκα. Φρόντιζε τα πνευματικά του τέκνα, όπως φροντίζει τα παιδιά της μια τρυφερή μητέρα. Μπο­ρούσε ταυτόχρονα να είναι και πατέρας και μητέρα και αδελφός και αδελφή και γέροντας….

Όταν ο πατήρ Βιτάλιος εξομολογούσε τον κόσμο στην εκκλησία συχνά ο ίδιος γονάτιζε μπροστά στον εξομολογούμενο και άρχιζε να λέει στον άνθρωπο δι­κές του αμαρτίες. “Έλεγε με δάκρυα τις αμαρτίες του αλλού σαν να τις έκανε ό ίδιος: «Εγώ ό αμαρτωλός μοναχός Βενέδικτος δεν σέβομαι τους γονείς μου, πίνω βότκα, πορνεύω…». Άνθρωποι πού τον έβλεπαν να μετανοεί με τέτοια ειλικρίνεια για τις δικές τους α­μαρτίες άρχιζαν να κλαίνε με σπαραγμούς…

Ο πατήρ Βίταλιος εκτιμούσε και αγαπούσε κάθε άνθρωπο σε οποία κατάσταση και να βρισκόταν αυ­τός. Σεβόταν το μυστήριο της ανθρώπινης προσωπι­κότητας και της ανθρώπινης ζωής. Σε κάθε άνθρωπο έβλεπε την εικόνα του Θεού και όλους τους διακονού­σε. Ο πατήρ Βίταλιος έλεγε: «Ο επίσκοπος Ζηνόβιος μου έμαθε να είμαι σαν την στρογγυλή πέτρα πού κυ­λάει και φτάνει σε κάθε άνθρωπο». Είχε πολύ αγάπη και έδειχνε πολύ υπομονή προσπαθώντας να φέρει τον άνθρωπο κοντά στον Θεό και να ξυπνήσει μέσα του την επιθυμία να σωθεί και να κληρονομήσει την αιώνια ζωή.

Σε μια πνευματική του κόρη ο πατήρ Βίταλιος μια φορά είπε: «Σε μερικούς ανθρώπους λες κάτι και αυτοί το δέχονται. Σε κάποιους άλλους λες και αυτοί προ­σβάλλονται, μπορεί να φύγουν και να μην ξαναέλθουν. Εσύ, αδελφή μου Νίνα, τί θα έκανες σ’ αυτή την περί­πτωση;» – «Δεν ξέρω, πάτερ». Τότε ο πατήρ Βίταλιος πήρε το χέρι της και το χάιδεψε. «Αυτό πρέπει να κά­νουμε, κάθε άνθρωπο να τον παρηγορήσουμε, να τον λυπηθούμε, να τον χαϊδέψουμε και να προσπαθήσουμε να βρούμε κλειδί γι’ αυτόν»…

Μια μέρα τον πατέρα Βιτάλιο επισκέφτηκε ένας ιερέας. Ο πατήρ Βίταλιος τον ρώτησε: «Ήλθε ένας άνθρωπος να μιλήσει μαζί σου, εσύ του λες διάφορα και εκείνος δεν καταλαβαίνει, τα λόγια σου δεν τον αγγίζουν. Τί πρέπει να κάνεις;» Και εκείνος ό ιερέας του απαντάει: «Αν ο άνθρωπος δεν καταλαβαίνει εγώ τί φταίω;»
«Όχι, του λέει ό πατήρ Βίταλιος, εμείς φταίμε. Αν εγώ δεν μπόρεσα να παρηγορήσω έναν άνθρωπο αυτό σημαίνει ότι δεν έχω αποκτήσει χάρη πού θα έπρεπε να μεταδώσω σ’ εκείνον τον άνθρωπο».

Ο πατήρ Βιτάλιος έλεγε: «Μερικοί άνθρωποι έ­χουν κάνει τόσο μεγάλες αμαρτίες πού το επιτίμιο πού τους αξίζει δεν μπορούν να το σηκώσουν και το σηκώ­νω εγώ». Λένε πώς μια μέρα, όταν ό πατήρ Ανδρόνι­κος εξομολογούσε στην εκκλησία, τον πλησίασε τρέ­χοντας ό πατήρ Βιτάλιος και του είπε: «Πάτερ, τιμώ­ρησε με, έκανα έκτρωση…».

Μια μέρα ο πατήρ Βιτάλιος έμαθε πώς ένας ιερέας στο Σουχούμι είχε δώσει επιτίμιο σε δύο γυναίκες να μην κοινωνούν τρία χρόνια. Μια απ’ αυτές ήταν άρ­ρωστη και υπήρχε κίνδυνος να πεθάνει ακοινώνητη. Ο πατήρ Βιτάλιος έφτασε μέχρι τον πατριάρχη και το επιτίμιο ρυθμίστηκε με διάκριση.

«Η προσευχή του πατρός Βιταλίου μπορεί να σε βγάλει από την κόλαση», έλεγαν τα πνευματικά του τέκνα. Γνωρίζοντας το θέλημα του Θεού ό πατήρ Βι­τάλιος τολμούσε να ικετεύει τον Κύριο να σπλαχνιστεί τον αμαρτωλό.

***

Το φαγητό του Γέροντος Βιταλίου ήταν πολύ απλό.
Έλεγε: «Αν στο τραπέζι έχουμε πάνω από τρία φαγητά, ο Άγγελος Φύλακας φεύγει»…
Ο ίδιος ο πατήρ Βιτάλιος έτρωγε λίγο, όμως του άρεσε να βλέπει τους άλλους να τρώνε και να χορταίνουν.
Το παράδοξο ήταν ότι αυτοί που κάθονταν μαζί του στο τραπέζι χόρταιναν με πολύ λίγα.

Λέει μια πνευματική κόρη του πατρός Βιταλίου:
«Όταν επισκεπτόμασταν τον πατέρα Βιτάλιο, σχεδόν πάντα τρώγαμε μόνο πατάτες, όμως ακόμα και τα πιο νόστιμα εδέσματα δεν μπορούν να συγκριθούν μ᾿ εκείνο το πολύ απλό φαγητό.
Τέτοια ζεστασιά και αγάπη δεν μπορούσες να βρείς πουθενά αλλού στην γη»…
Όταν τον πατέρα Βιτάλιο επισκέπτονταν Αρχιμανδρίτες και Επίσκοποι έτρωγαν ίδιο φαγητό που τρώγανε και οι άλλοι, και τα επιτραπέζια σκεύη ήταν πολύ φτηνά.
«Σ᾿ όλη την ζωή μας πρέπει να μαθαίνουμε την ταπείνωση», έλεγε ο πατήρ Βιτάλιος.

Ο πιο εύκολος δρόμος σωτηρίας είναι να μην κατακρίνουμε κανέναν, τότε και εμάς δεν θα μας κρί­νει ό Κύριος.

Όταν αναπνέεις δεν ρωτάς πώς γίνεται αυτό, το ίδιο και η προσευχή, να την κάνεις συνέχεια και θα λάβεις την σωτηρία.
Σε κάθε ανάγκη και θλίψη να κάνουμε την προ­σευχή του Ιησού και τότε με τον καιρό θα λάβουμε αυτό πού ζητάμε.
Αυτή η προσευχή θα μας διαφυλάξει από την σφραγίδα του Αντίχριστου, θα σβήσει τις αμαρτίες μας, θα μας στολίσει με αρετές και θα μας οδηγήσει στην ένωση μετά του Θεού.

Αν δεν έχετε χρόνο να κάνετε τον κανόνα σας να λέτε αδιάλειπτα την ευχή του Ιησού, και 150 φορές το ”Θεοτόκε Παρθένε …” Ελεγε ότι η ευχή του Ιησού μπορεί να αναπληρώσει όλο τον κανόνα και όσοι λένε το ”Θεοτόκε Παρθενε…” η Παναγία θα τους σώσει.

Στα πνευματικά του τέκνα ό πατήρ Βιτάλιος έλεγε: «Μόνο ο Θεός είναι για μας Πατέρας και Φίλος και Α­δελφός».

Σ’ αυτούς πού έλεγαν ότι στην εποχή μας δεν υ­πάρχουν μεγάλοι άγιοι ό πατήρ Βιτάλιος απαντούσε: «Ή δύναμη της χάρης είναι ίδια σήμερα όπως και στην εποχή των αποστόλων, φταίμε εμείς».
Μια φορά τον επισκέφτηκαν κάποιοι μοναχοί από την Αλάσκα και τον ρώτησαν: «Υπάρχουν στον εικο­στό αιώνα άγιοι όμοιοι μ’ αυτούς πού διαβάζουμε στα πατερικά;» Ο πατήρ Βιτάλιος τους απάντησε καταφα­τικά: «Τους βλέπουμε, τους ακούμε, βρίσκονται ανάμε­σα μας, όμως δεν έχουμε πίστη και υπακοή πού είχαν οι παλαιοί πατέρες, γι’ αυτό και δεν τους ξέρουμε».
Με την δύναμη της αγάπης ό άνθρωπος μπορεί να κάνει μεγάλα θαύματα. «Να έχουμε αγάπη και θα χω­ρίσουν οι τοίχοι», έλεγε ό πατήρ Βιτάλιος.

***

Μερικά χρόνια πριν αρχίσουν αυτά τα θλιβερά γε­γονότα ο πατήρ Βιτάλιος έλεγε: «Θα χυθεί πολύ αίμα πάνω στη γη, άνθρωποι θα σκοτώνουν ο ένας τον άλ­λον, θα υποφέρουν από την πείνα. Μην πετάτε τα απο­μεινάρια των φαγητών γιατί τότε θα χαίρεστε και γι’ αυτά… Άνθρωποι θα προσπαθήσουν να βρουν καταφύ­γιο σε άλλες χώρες… Ας γνωρίσει ό καθένας τον εαυ­τό τον και τότε θα καταλάβουμε ότι για τα δεινά του κόσμου φταίει ό καθένας μας, φταίνε οι αμαρτίες μας»….Φεύγοντας ο πατήρ Βιτάλιος δεν άφησε καμία υλι­κή κληρονομιά. Όμως άφησε κάτι παραπάνω, μας ά­φησε την αγάπη του. Αυτή η αγάπη ζει τώρα στις καρδιές των ανθρώπων.

Σ’ ένα πασχαλινό γράμμα του έγραψε τα έξης πού θα θεωρηθούν ως παρακαταθήκη του:
«Να αγαπήσουμε τον πλησίον και Θα αγαπήσουμε τον Χριστό. Να αγαπήσουμε αυτούς πού μας προσβάλ­λουν, τους εχθρούς μας και θα μας ανοίξουν οι πύλες της χαράς και ο Αναστημένος Χριστός θα ανταμώσει την ψυχή μας πού έχει αναστηθεί στην αγάπη. Να, αυ­τό είναι! Μόνο αυτά τα λίγα περιμένει από μας ό Κύ­ριος! Εδώ είναι ό παράδεισος! Εδώ είναι ή Ανάστα­ση! Να αγαπήσουμε την αγάπη και θα ζήσουμε εν Χριστώ, πού αναστήθηκε μετά από το Πάθος και το θάνα­το πού υπέφερε από αγάπη για μας!»

«Όλους να αγαπάς, όλους να έχεις σαν άγιους, να κατακρίνεις τον εαυτό σου και με δάκρυα να εργάζεσαι το θέλημα του Κυρίου μας», έγραψε σε κάποιον ο Γέροντας. Εκοιμήθη την 1η Δεκεμβρίου 1992.

Όλοι οι άγιοι πέρασαν πολλές θλίψεις και στερήσεις, δρόμο γεμάτο αγκάθια, πίκρες και δοκιμασίες. Μάλλον αυτός ο δρόμος είναι σωτηριώδης και όλα τα βάσανα της ζωής μας είναι μαθήματα για την καλλιέργεια του πνεύματός μας.
Αυτό το δρόμο των στερήσεων και των θλίψεων πέρασε και ο Γέροντάς μας. Δοκιμάσθηκε, καθαρίσθηκε, έλαβε την μισθαποδοσία των αγώνων του εις δόξαν της Αγίας Ομοουσίου και Αδιαιρέτου Τριάδος!  (Ο γέροντας Βιτάλιος, Βίος-Αγώνες και Χαρίσματα (Μετάφραση από τα ρωσικά Αντώνιος Ντανίλιν), εκδόσεις Ορθόδοξος Κυψέλη, Θεσσαλονίκη 2008.)

***

Εξαιτίας της άγιας ασκητικής ζωής του, ο πατήρ Βιτάλιος έλαβε από το Θεό το σπάνιο δώρο της προορατικότητας και της θεραπείας των ασθενών ψυχών. Ενθυμούμαι πως, έπειτα από οκτώ χρόνια, όταν ζούσα σαν δόκιμος μοναχός στο γεωργιανό μοναστήρι, αξιώθηκα να είμαι κοντά του κατά τον εορτασμό του οσίου Σίο Μγκβίμσκι.

Τότε στο μοναστήρι αυτό του ΣΤ’ αιώνα, το οποίο είχε επιστραφεί από την άθεη εξουσία στα χέρια της Εκκλησίας, τελούσε τη Θεία Λειτουργία ο Πατριάρχης πάσης Γεωργίας Ηλίας ο Β’. Μετά την Ακολουθία, ο πατήρ Βιτάλιος, που συλλειτούργησε με το Μακαριότατο σ’ εκείνη την εορτή, μου απεκάλυψε ότι είδε πως επάνω στο κεφάλι του Πατριάρχη, πριν ακόμη την έναρξη της Θείας Λειτουργίας, κατέβηκε ένα φωτεινό σύννεφο, το οποίο βρισκόταν εκεί κατά τη διάρκεια όλης της Ακολουθίας. Στο τέλος της αφήγησης του, τόνισε ότι η θεϊκή αυτή επίσκεψη χαρίστηκε στο Μακαριότατο για τη θαυμαστή του ταπείνωση.

π. Ιωάννου Κογκάν «Από την αιχμαλωσία στο φως»

Απολυτίκιον
Ήχος β’.

Του Προφήτου σου Ναούμ την μνήμην, Κύριε εορτάζοντες, δι᾽ αυτού σε δυσωπούμεν· Σώσον τας ψυχάς ημών.

Κοντάκιον
Ήχος γ’. Η Παρθένος σήμερον.

Του Ιώβ κτησάμενος, εν πειρασμοίς την ανδρείαν, τοις πτωχοίς διένειμας, ως συμπαθής τον σον πλούτον· ώφθης γαρ, της ευσπλαγχνίας έμψυχος βρύσις, νάμασι, των θείων τρόπων σου ιλαρύνων, τους εκ πόθου σοι βοώντας· χαίροις θεράπον Χριστού Φιλάρετε.

Στιχηρά του Αγίου Προφήτου Ναούμ 
Ήχος γ’ Μεγάλη του Σταυρού σου

Η χάρις του Αγίου Πνεύματος εσκήνωσεν, εν σοι Θεού Προφήτα, και της ιδίας αίγλης απειργάσατο, λαμπάδα περιφανεστάτην, και διά σου θεσπίζει, τα μέλλοντα, Νινευΐ τη μεγάλη.

Νεφέλη φωτοβόλος ώφθης αποστάζουσα, Ναούμ Θεού Προφήτα, θεογνωσίας όμβρον, και επότισας το πόμα της θεοκρισίας Νινευιτών την πόλιν, ασέβειαν, ωδινήσασαν αύθις.

Ευκλείας ακηράτου μέτοχος γενόμενος, Ναούμ Θεού Προφήτα, και απορρήτου δόξης, και χαράς της ανεκφράστου, και τρυφής ενθέου, υπέρ ημών δυσώπει, θεόπνευστε, τον των όλων Δεσπότην.

Μεγαλυνάριον

Φρόνημα ουράνιον αισχηκώς, ουρανίου δόξης, εχρημάτισας θεωρός,βίω τε τον λόγον, Ναούμ επισημαίνων· διό σε ως Προφήτην, θείον γεραίρομεν.

Advertisement

Father Vitaly (Sidorenko) of Tbilisi, We need to live with God! Then there will be nothing to fear.

Prophet Nahum (7th century BC)
Righteous Philaret the Merciful, of Amnia in Asia Minor (792)
Saint Anthony the New, monk of Kios in Bithynia (865)
St. Onesimus, Archbishop of Ephesus (c. 107-17)
Hieromartyr Ananias of Persia (345
Saint Porphyrios, Patriarch of Antioch (404-413)
Hieromartyrs Diodorus and Marianus, and Companions, martyrs in Rome under Numerian (c. 283)
Martyr Olympiades (Olympias), a noble from Rome (ex-consul) martyred in Amelia in Italy under Diocletian (c. 303)
Martyrs Lucius, Rogatus, Cassian and Candida, in Rome
Venerable Nahum of Holy Trinity (1396) Radonezh
Repose of Schema-archimandrite Vitaly (Sidorenko) of Glinsk and Tbilisi (1992).

Commemorated December 1

Holy Prophet Nahum.
by Bishop Nikolai Velimirovich

Nahum was born of the tribe of Simeon in a place called Elkosh on the far side of the Jordan. He lived about seven hundred years before Christ and prophesied the destruction of Nineveh about two hundred years after the Prophet Jonah. Because of Jonah’s preaching, the Ninevites had repented, and God had spared them and not destroyed them. In time, however, they forgot God’s mercy and again became corrupt. The Prophet Nahum prophesied their destruction, and since there was no repentance, God did not spare them. The entire city was destroyed by earthquake, flood and fire, so that its location is no longer known. St. Nahum lived for forty-five years and entered into rest in the Lord, leaving us a small book of his true prophecies.
From The Prologue From Ochrid by Bishop Nikolai Velimirovich

Schema-Archimandrite Vitaly (Sidorenko)(1928-1992)

Schema-Archimandrite Vitaly (Sidorenko), a clairvoyant elder who lived in Georgia, a man of prayer and consoler of sufferers, was born in 1928. A spiritual heir of the Glinsk Hermitage elders, Fr. Vitaly taught his spiritual children repentance and love: “We should reproach ourselves, flog, blame and punish ourselves, while loving other people and regarding them as angels.”

Archbishop Andrei (Gvazava) of Samtavisi and Gori (Georgian Orthodox Church) says about Fr. Vitaly: ”I would like to tell about his amazing love and humility. He was ready to give his life for another. If he had to do it in a moment, he would do it—without a thought, he would give his life for the salvation of a human soul, with great humility and dedication to God’s will. This is what I remember most of all about Fr. Vitaly. He loved Georgia very much. He always said to his spiritual children, “Come to Georgia! It is a holy land.” He especially loved monastics; he loved them with particular warmth and tenderness.”

They remember what joy the Father shone with when he went out onto the steps of the house where he lived, to meet everyone who came to him. With an earthly bow, he bowed to everyone’s feet, kissed their hands, and blessed. And all who came to him, hungry and thirsty for consolation, admonition, guidance and advice, he received with equal love. He did not spare himself, did not leave a minute of free time for rest or solitude, Father Vitaly served God and his neighbors.

Father Vitaly always relied on the Lord in everything. And he tried to develop this property in children who turn to him for help or advice. He said to all suffering people: “If you had even a small grain of faith, sorrow would never have overcome you.” Father tried to explain: “We need to live with God! Then there will be nothing to fear. “ But we are afraid of everything, because we are far from God and do not trust Him. If we pray, it is so absent-mindedly that it turns out only to read the words of the prayer, and the heart is so far from the Lord!
The life of Schema-Archimandrite Vitaly is a living preaching of the Gospel. From a young age, with all his being, he strove for Christ. And even then the enemy took up arms against him. He was constantly pursued by the police and people who were aggressively opposed to believers. He was thrown into prisons, beaten, but he resignedly, without condemnation endured all the beatings, humiliation, abuse, bullying. In the crucible of such trials, the Lord tempered his soul. No one and nothing could shake his faith or diminish his love. No one could stop him on the path to Christ. He led to the salvation of those who followed him, educating their hearts. The spiritual heritage left by Batiushka Vitaly is quite enough so that, remembering his life, you know how to resist loyalty and love for God. One day his mother decided to visit him. Having found out where he lives, she came to Sukhumi. They say that when they took her to his cell, she sighed all the way: “Oh, where have you got to! Oh, where have you climbed – into what wilderness! ” …
Here, in the Caucasus, she joined the faith and has already begun to live as a believer. So, through her son, the mother also turned to faith. She reposed as Schema-nun Andronicus, having accepted the Great Schema with the blessing of Elder Andronicus.

Once, as often happened, Fr Vitaly and Fr Andronicus performed proskomedia all night long: there were a lot of notes sent by the Orthodox. “There was no one in the church except Father Vitaly and Father Andronicus,” Archimandrite Adam later said, “but there was only one watchman, Uncle Ivan. It happened in the Alexander Nevsky Church. And he wakes up in the middle of the night, gets up and sees that the temple is full of people: there is nowhere for an apple to fall, so many people. And he thinks: “How did I oversleep? And it was not enough that I slept, but who opened the door for them? ” And now he stands in confusion, hears the singing; people in the temple; candles, icon lamps are lit … and he suddenly sees that Fr Vitaly and Fr Andronic are standing on the proskomedia. He ran to them and said: “Father Andronicus, forgive me, bless, there are so many people, but I, cursed, just woke up. I slept through everything. ” Father Andronic says: “Ivan, don’t worry, it’s only half past three, you can still sleep.” – “Where are these people from?” He said nothing. This temple was filled with the souls of those people whom they commemorated. They were both alive and physically present. This common man was awarded this vision to know what it is like to remember a person in the church. “

Father Vitaly spent the last years of his life in Tbilisi. Many people from all over the country went to him for consolation and advice. And not a single person left unconsolated. Father served to each as to Christ Himself.

According to Abba Evagrius, “Blessed is the monk who considers every person to be a god after God.” These words echo the beloved thought that is constantly repeated in the teachings and letters of Father Vitaly: “Consider yourself a bastard, and everyone around you – angels.”

The love of the elder, like the love of God, was indiscriminate. Each elder accepted as the closest, met with an earthly bow. Even an unfamiliar laboratory assistant who came to take the elder’s blood for tests, Father Vitaly called mother, knelt down in front of her and kissed her feet.

As a confessor, Schema-Archimandrite Vitaly was distinguished by his particular delicacy. Schema-Archimandrite Gabriel (Starodub) recalls: “He spiritually healed: he did not shout, did not directly denounce, but denounced in parables or all the sins of the person who came, he spoke as his own. To whom the accusation was addressed, he knew. You will come. There is a conversation, and I want to sleep so much. And suddenly Father Vitaly stops: “Brother George, can you imagine, my eyes stick together – at least substitute matches, but you have to listen”. – “So it is with me, Father!” “.

***

Fr. Vitaly taught his spiritual children repentance and love: “We should reproach ourselves, flog, blame and punish ourselves, while loving other people and regarding them as angels.”

In his lifetime the elder was a true embodiment of love, humility, virtues, and compassion. Shortly before his death, in a letter to his spiritual children Fr. Vitaly wrote a remarkable instruction, a sort of a spiritual testament for all of us:

“Love your neighbor, and then you will begin to love Christ! Love your enemies and those who humiliate you! And the door of joy will open before you, the Risen Christ will cleanse your souls resurrected by love. And that is all! The Lord expects us to do so little! This is our Paradise! This is our resurrection, our Pascha! Choose love, and you will live in the love of the Risen Savior forever!”1

There were countless cases of Elder Vitaly’s clairvoyance. One of such stories was related by his spiritual daughter, Nun Mikhaila:

“When I came to the elder, and we sat down on the floor (there were eight or ten of us), Fr. Vitaly started speaking: ‘One monk…’ And I sensed that he was speaking about me. And his account was as follows. There lived a monk at one monastery, who was repeatedly attacked by the brethren. The monk felt resentful, and after resisting his bitter thoughts for a long time he gave up and moved to another monastery. But he was repeatedly attacked at the new monastery as well. He eventually ended up at the third, the fourth monastery, but even there monks tried to drive him out. The same thing awaited him at the fifth monastery. The monk got tired of his ‘wandering’ and wrote a note for himself, reading: ‘Lord, I am bearing this all for Thy sake!’ And he put it into his pocket. Whenever he was in low spirits, the monk would take the note out of his pocket, read it and calm down. The brethren noticed this and informed the abbot: ‘Our Brother Ivan must be a sorcerer! He reads some note, puts it into his pocket, and is always calm after that.’ At night the abbot came into the monk’s cell and read his note. Soon afterwards, he suddenly said from the ambo during a sermon, ‘Brother Ivan, come here!’ He came out perplexed: it was not enough that the brethren always jumped on him, now the abbot was calling him in the presence of everybody! The latter proceeded: ‘Ivan, read aloud the note that lies in your pocket.’ But the monk was standing in confusion, while the brethren couldn’t wait ‘to expose the sorcerer’. Then the abbot addressed another monk who was standing next to him: ‘Take his note and read it.’ The monk seized the note and started reading it speedily aloud, hoping to unmask the sorcery: ‘Lord, I am bearing this all for Thy sake!…’ He was impatient to continue, but that was the end of the note! ‘Well?’ the abbot addressed the embittered brethren. Terribly ashamed, they went down on their knees and begged for forgiveness.”4

***

Let us cite an extract from Schema-Nun Nikolaya’s reminiscences:
“I met Fr. Vitaly in about 1956. I don’t remember the circumstances under which our meeting took place. At that time he was in hospital with a lung-related condition. We called on him and conversed with him. He then was a young man…
“Fr. Seraphim (Romantsov) blessed Fr. Vitaly to go to Sukhumi, to the wilderness. We visited him there too—Fr. Seraphim blessed us to talk with him. Fr. Vitaly lived there for ten years amid the Caucasian mountains. Our sisters from Taganrog [a town in the Rostov region, southern Russia] would travel there to see him. The elder’s hermitage was very far away and difficult of access—you needed to cross thirty-three rivers to reach it.

“Outwardly Fr. Vitaly was strict, but my heart felt that he was a kindred soul: you had only to look at him, and you needed no more words, you forgot everything, as if you no longer lived on earth. You had the impression that things were going well for you. And I just looked into his face without saying anything. Even now, whenever I reread Fr. Vitaly’s letters, I feel as if I have spoken to him again: all my problems disappear, and I seem to have a new outlook on life…
“When Fr. Isaac was murdered, Fr. Vitaly said that it was the end of their eremitic life and it was time for them to leave the hermitage. They had no idea where to go. But soon he was invited to Tbilisi, where we would visit him on many occasions!

***

“Fr. Vitaly predicted many events. He used to say: ‘A book will be written about all of our fathers—about Fr. Seraphim, about Fr. Andronik…’6 But in those days a book of this kind was beyond our wildest dreams… I thought: ‘Who will write this book?’ And Fr. Vitaly answered me right away: ‘Such people will turn up!’ He also predicted that the relics of Fr. Seraphim, Fr. Andronik, and Metropolitan Zinovy would be uncovered.7

Schema-Abbess Seraphima recalls:
“A day before his death, Fr. Vitaly gestured for me to pull the curtains open on the windows. I asked him if he had seen somebody. He was looking at me, deep in thought. Then the elder pointed at the icon of the Theotokos with his hand. I gave him the icon and he blessed us with it. After that I asked him, ‘Have the Most Holy Mary Mother of God appeared to you?’ The elder nodded and began to weep9.”

Schema-Archimandrite Vitaly reposed in the Lord at 6.45 P.M. December 1, 1992, at the age of sixty-four. His excessive ascetic labor caused his premature death.

Candles are lit, a vigil lamp burns permanently, and real flowers are laid at Fr. Vitaly’s grave every day. Even people who didn’t know of the elder before come to him to seek his intercession, and they truly feel his help in their lives. The venerable man used to say: “Come to my grave after my death, tell me about your troubles, as if I were alive, and I will intercede for you.” One bishop questioned Fr. Vitaly’s personal holiness. One night he had a dream in which Sts. John the Baptist and Seraphim of Sarov were standing before God’s Throne, saying: “Call Fr. Vitaly! He must serve the Lord with us!” Thus, even after his departure for the Heavenly Jerusalem Fr. Vitaly’s love remains with us on earth all the time. Charity never faileth (1 Cor. 13:8), the Apostle Paul said.

Troparion of Prophet NAHUM — Tone 4

We celebrate the memory / of Your prophet Nahum, O Lord; / through him we beseech You: / Save our souls.

Kontakion of ST PHILARET the Almsgiver — Tone 3

Thou didst possess the spirit of Job in temptations, and compassionately distribute thy wealth to the poor. Thou wast a living fountain of almsgiving, and by thy manner of life thou dost gladden those who cry: Rejoice O Philaret, servant of Christ.

The Holy Prophet Nahum (7th c. B.C.)
Tone 6

The angelic powers were at Thy tomb,
the guards became as dead men.
Mary stood by Thy grave,
seeking Thy most pure body.
Thou didst capture hell, not being tempted by it.
Thou didst come to the Virgin granting life.
O Lord Who didst rise from the dead,//
glory to Thee.

Glory to the Father and to the Son and to the Holy Spirit.
Tone 4

Thy pure heart, enlightened by the Spirit,
became the dwelling place of most splendid prophecy;
for thou beholdest things afar off as though they were near.
Wherefore, we honor thee,//
O blessed and glorious Prophet Nahum.

Τελικά θα έλθει καιρός πού θα βάλουν μπροστά σας τον ΣΤΑΥΡΟ και το ΨΩΜΙ και θα σας πουν «Διαλέξετε!», δεν πρέπει να φοβάται κανείς τίποτα, όσο φοβερό και αν φαίνεται αυτό. Όλα θα τα κανονίσει ο ίδιος ο Κύριος Αγία Ματρώνα η Τυφλή της Μόσχας

Αγίου Ανδρέα αποστόλου του πρωτοκλήτου (†62)

Φρουμεντίου αρχιεπισκόπου και φωτιστού Αιθιοπίας (†380)

Αλεξάνδρου του θαυματουργού, πρώτου επισκόπου Μηθύμνης Λέσβου (325)
Κάστουλος και Ευπρέπης, μάρτυρες στή Ρώμη (4ο αιών )
Τρωιανός επίσκοπος  Saintes της Γαλλίας, όπου έγινε επίσκοπος μετά τον άγιο Βιβιανό (533)
Κωνστάντιος Πρεσβύτερος ιερομάρτυς στη Ρώμη που αντιτάχθηκε στους Πελαγιάνους (5ος αἰ.)
Βαχτάνγκ Γκοργκασάλι, βασιλέως της Καρτάλης Γεωργίας και ιδρυτής της Τιφλίδος (σημ. Tbilisi) Γεωργίας (502)
Πέτρος I (5th c.) και Σαμουήλ Α’ (5ος-6ος αιων.), καθολικοί της Γεωργίας.
Ιωάννης, μαθητής του Οσίου Λαζάρου του Στυλίτη, στο Γαλήσιον Όρος, δίπλα στην Έφεσσο. (11ος αιων.)
Ηλίας όσιος στη Μονή Νήσων Valaam Φιλλανδίας-Ρωσίας (1900)
Παρασκευή Ματιέσινα, μοναχή και Διακόνισσα στον Ἱ. Ναό της Παναγίας του Kazan στο χωριό Ποντλίπιτσιε του Ντμήτροβ Ρωσίας (κοντά Μόσχα), οσιομάρτυς-ομολογήτρια στο Καζαχστάν κοιμήθηκε απ’ τις ασθένειες της εξορίας στο χωριό Μπίρλοβο Ρωσίας, (22/11 και 4/12 κοίμησι, +1953) (11/9 και 30/11, ανακομιδή και μεταφ. λειψ. 2001)

Εορτάζει στις 30 Νοεμβρίου

«ανδρίζου, και κραταιούσθω η καρδία σου, και υπόμεινον τον Κύριον» (Ψλ. 27,14).

«ἴσχυε καὶ ἀνδρίζου, μὴ δειλιάσῃς, μηδὲ φοβηθῇς, ὅτι μετὰ σοῦ Κύριος ὁ Θεός σου εἰς πάντα, οὗ ἐὰν πορεύῃ»
 λάβε δύναμιν και ανδρείαν, μη δειλιάσης ποτέ, μη φοβηθής κανένα, διότι εγώ, Κυριος ο Θεός σου, είμαι μαζή σου εις όλας τας ενεργείας σου και όπου θα πορευθής”.(ΙτΝ. 1,9).

Ρώτησε κάποτε η Ζηναΐδα Ζδάνοβα την Αγία Ματρώνα την Τυφλή της Μόσχας:

– Γιατί επέτρεψε ο Θεός να κλείσουν και να γκρεμίσουν τόσες Εκκλησίες; και απάντησε με τα παρακάτω λόγια,

– Αυτό ήταν το θέλημα του Θεού. Ο αριθμός των ναών ελαττώθηκε, επειδή οι πιστοί θα είναι ολίγοι, δε θα υπάρχουν και ιερείς γι’ αυτές τις εκκλησίες.

‘‘Μα γιατί κανένας δεν αγωνίζεται;’’ ρώτησε η Ζηναΐδα. ”Ο λαός είναι σαν υπνωτισμένος, έχει χάσει τα νερά του. Μία φοβερή δαιμονική δύναμη έχει μπεί σε δράση. Βρίσκεται στον αέρα, και διεισδύει παντού. Παλιά, η δαιμονική αυτή δύναμη κατοικούσε στα έλη και στα πυκνά δάση, επειδή οι άνθρωποι πήγαιναν τακτικά στην εκκλησία, φορούσαν και τιμούσαν τον σταυρό. Τα σπίτια τους ήταν προστατευμένα από τις εικόνες, τα κανδήλια πού έκαιγαν, τον αγιασμό πού έκαναν… Τα δαιμόνια πετούσαν μακριά και φοβόντουσαν να πλησιάσουν… Σήμερα όμως, τα σπίτια αυτά αλλά και οι ίδιοι οι άνθρωποι έχουνε γίνει κατοικητήριο δαιμόνων για την απιστία τους, και την απομάκρυνσή τους από τον Χριστό…

«Πως σας λυπάμαι, ως τους έσχατους καιρούς έτσι θα ζήσετε. Η ζωή θα γίνεται όλο χειρότερη. Τελικά θα έλθει καιρός πού θα βάλουν μπροστά σας τον ΣΤΑΥΡΟ και το ΨΩΜΙ και θα σας πουν «Διαλέξετε!»
Θα διαλέξουμε τον Σταυρό, της έλεγαν, αλλά πώς θα μπορέσουμε να ζήσουμε..;
-«Ε, θα κάνουμε προσευχή, θα πλάσουμε βώλους λίγο χωματάκι, θα προσευχηθούμε στον Θεό, θα φάμε και θα χορτάσουμε! » αποκρινόταν προφητικά η Αγία Ματρώνα, ενώ αλλού έλεγε:
“Θα πάρετε χώμα, θα κάνετε κουλουράκια, θα τα σταυρώνετε, και θα είναι σαν ψωμί!”
 Έλεγε: «δεν πρέπει να φοβάται κανείς τίποτα, όσο φοβερό και αν φαίνεται αυτό. Βλέπεις, κουβαλάνε ένα μωρό με το ελκηθράκι και δεν το νοιάζει τίποτα! Όλα θα τα κανονίσει ο ίδιος ο Κύριος!».

Έλεγε: ʽʽΝα θωρακίζεται κανείς με τον Τίμιο Σταυρό, με προσευχή, με Αγιασμό, με συχνή Θεία Μετάληψη… Να έχετε μπροστά στις εικόνες αναμμένα κανδήλιαʼʼ.

«Εάν ένα έθνος χάσει την πίστη του στον Θεό, αντιμετωπίζει μάστιγες και αν δεν μετανοήσει, εξαφανίζεται από τη γη. Πόσοι λαοί έχουν εξαφανιστεί, αλλά η Ρωσία υπήρχε και θα υπάρξει. Προσευχηθείτε, παρακαλέστε, μετανοήστε! Ο Κύριος δεν θα σας εγκαταλείψει και θα κρατήσει τη γη μας! “

***

Όμως εμείς να επιθυμούμε το Πνεύμα το Άγιο του Θεού
Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς

Αναφέρεις ότι κυριάρχησε η κακία και η έλλειψη αδελφοσύνης ανάμεσα στους ανθρώπους. Θα επιθυμούσες να υπάρχει «μία ψυχή για όλους». Ξέρω τί σκέπτεσαι, μόνο που το εκφράζεις συγκεχυμένα. Όταν λες «μία ψυχή» εννοείς «ένα πνεύμα», όπως διατυπώνεται στην Αγία Γραφή. Επειδή δεν μπορεί να υπάρχει μία ψυχή για όλους τους ανθρώπους, διότι κάθε άνθρωπος έχει τη δική του ψυχή, η οποία του δόθηκε για να μεριμνά και να φροντίζει γι’ αυτήν. Αλλά μπορεί να υπάρξει ένα και το αυτό πνεύμα σε πολλούς ανθρώπους του κόσμου, μόνο όμως εάν οι άνθρωποι το επιθυμούν. Όπως όλοι βλέπουμε το ίδιο φως του ήλιου αλλά ο καθένας με τα δικά του μάτια ή αναπνέουμε τον ίδιο αέρα ο καθένας με τα δικά του πνευμόνια, έτσι με το ίδιο πνεύμα μπορούμε όλοι να φωτιζόμαστε, να ζούμε και να κινούμεθα. Για τους πρώτους χριστιανούς είναι γραμμένο ότι ήταν της αυτής ψυχής, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι όλοι είχαν μία ψυχή, αλλά ότι ήταν εμποτισμένοι, από το ίδιο το Άγιο Πνεύμα, εκείνο που κατέβηκε με τη μορφή πύρινης γλώσσας στους αποστόλους την ημέρα της Πεντηκοστής· Πνεύμα Άγιο, Φως και Ζωή, Πνεύμα Σοφίας και Λόγου, Θεός και Θεοδημιουργός, Πυρ εκ Πυρός κατευθυνόμενο. Αυτό το Άγιο Πνεύμα χορηγεί ο ουράνιος Πατέρας σ’ εκείνους που του το ζητούν: «Αν λοιπόν εσείς, παρ’ όλο που είστε αμαρτωλοί, ξέρετε να δίνετε καλά πράγματα στα παιδιά σας, πολύ περισσότερο ο ουράνιος Πατέρας θα δώσει το άγιο Πνεύμα σε όσους το ζητούν » (Λουκ. 11.13).

Κάποιοι άνθρωποι ενώνονται με τη βοήθεια του πνεύματος του κακού όπως για παράδειγμα οι κλέφτες, οι ληστές, οι σφετεριστές και οι άρπαγες. Όλοι μαζί οδεύουν προς το θάνατο. Όμως εμείς να επιθυμούμε το Πνεύμα το Άγιο του Θεού. Αυτή η ενότητα θα μας δώσει φως, δύναμη, καλοσύνη και αιώνια ζωή. Γι’ αυτό λοιπόν, προσευχήσου και συ. Όπως και όλη η Εκκλησία από καταβολής της παρακαλεί, να φωτίσει και να βοηθήσει το Άγιο Πνεύμα του Θεού όλους εμάς τους γείτονες με τη στενή και την ευρεία έννοια στη γη: Βασιλεύ ουράνιε Παράκλητε το πνεύμα της Αληθείας, ο πανταχού παρών και τα πάντα πληρών έλα και σκήνωσε σε μας τους φιλονικώντας στα Βαλκάνια και φέρε την ειρήνη μεταξύ μας. Έλα και σκήνωσε σε μας γοργέ υπερασπιστή και καθάρισέ μας από πλάνες ξένων ελαττωμάτων. Έλα και σκήνωσε σε μας και ένωσέ μας, ζέστανέ μας, με τη χερουβική θεϊκή αγάπη των μεγάλων Βαλκανίων αγίων και ηρώων. Αμήν.
πηγή: Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς, Δεν φτάνει μόνο η πίστη…

Ο Άγιος Ανδρέας ο Πρωτόκλητος στο Ακρωτήριο της Κύπρου, Μητροπολίτου Κεφαλληνίας Γερασίμου Φωκά
https://iconandlight.wordpress.com/2016/11/29/%ce%bf-%ce%ac%ce%b3%ce%b9%ce%bf%cf%82-%ce%b1%ce%bd%ce%b4%cf%81%ce%ad%ce%b1%cf%82-%ce%bf-%cf%80%cf%81%cf%89%cf%84%cf%8c%ce%ba%ce%bb%ce%b7%cf%84%ce%bf%cf%82-%cf%83%cf%84%ce%bf-%ce%b1%ce%ba%cf%81%cf%89/

Μητροπολίτου Μόρφου Νεόφυτου στο ιστορικό Μοναστήρι του Αγίου Αποστόλου Ανδρέα στον μαρτυρικό Ριζοκάρπασο της Κύπρου (30-11-2019 μ.Χ.)
youtube.com/watch?v=JGTWQMQqlx8

Ο παπά Ζαχαρίας, η παπαδιά και το σχέδιο του Αποστόλου Ανδρέα (30.11.16)
Κήρυγμα Μητροπολίτη Μόρφου Νεοφύτου στη Θεία Λειτουργία της εορτής του Αποστόλου Ανδρέα στον ιερό ναό Αποστόλου Ανδρέα στο χωριό Νικητάρι της μητροπολιτικής περιφέρειας Μόρφου (30.11. 2016).
youtube.com/watch?v=eQjOC3HRGwE&feature=emb_title

Ἀπόστολος Ἀνδρέας: «Καθαρότητα καρδίας καὶ ἁπλότητα» (30.11.2018) Μητροπολίτου Μόρφου κ. Νεοφύτου
youtube.com/watch?v=I0ukHnaonDM

Απολυτίκιον Αγίου Ανδρέα Πρωτοκλητου .’Ηχος Δ’.

Ως των Αποστόλων πρωτόκλητος και του κορυφαίου Αυτάδελφος τω δεσπότη των όλων Ανδρέα ικέτευε ειρήνην τη οικουμένη δωρήσασθαι και ταις ψυχαίς ημών το μέγα έλεος.

Δοξαστικόν
Ήχος δ’, Ανατολίου

Την των ιχθύων άγραν, καταλιπών Απόστολε, ανθρώπους σαγηνεύεις, καλάμω του κηρύγματος, χαλών ώσπερ άγκιστρον, της ευσεβείας το δέλεαρ, και ανάγων εκ του βυθού της πλάνης, τα έθνη άπαντα, Ανδρέα Απόστολε, του Κορυφαίου ομαίμων, και της οικουμένης υφηγητά διαπρύσιε, πρεσβεύων μη ελλίπης υπέρ ημών, των εν πίστει και πόθω ευφημούντων πανεύφημε, την αεισέβαστον μνήμην σου.

What Can We Learn from St. Andrew? Anthony (Bloom) of Sourozh

St. Andrew the First-Called Apostle (62)
Saint Frumentius, Archbishop of Abyssinia (380)
Saint Alexander of Methymna, Wonderworker, first Bishop of Methymna on Lesbos and a member of the First Ecumenical Council (c. 325)
Saints Castulus and Euprepis, martyrs in Rome.
Saint Trojanus of Saintes (Troyen), a priest in Saintes in France where he later became bishop after St Vivianus (533)
Saint Constantius, confessor, a priest in Rome who opposed the Pelagians and at whose hands he suffered a great deal (5th century)
Saints Peter I and Samuel I (5th-6th centuries), Catholicoi of Georgia.
Saint Vakhtang Gorgasali, King of Georgia (502)
Father John, disciple of Saint Lazarus the Stylite of Mount Galesius near Ephesus, Asia Minor (11th century)
Saint Andrew (Saguna), Metropolitan of Transylvania (1873)
Saint Elias, Schemamonk of Valaam and Verkhoturye (1900)

Commemorated on November 30

«Wait on the Lord: be of good courage, and let thy heart be strengthened: yea wait on the Lord.»( Psalm 27, 14

«be strong and courageous, be not cowardly nor fearful, for the Lord thy God is with thee in all places whither thou goest.»( Book of Joshua 1:  9

Saint Matrona of Moscow

Zinaida Zhdanova once asked Matushka of Moscow, “Why did God let it happen that so many churches were closed or destroyed?”
Matushka answered: “There is God’s will in that, as there’ll be few believers and ministers.” “Why is no one fighting against that?” “The people are hypnotised; horrible powers have come… This power is in the air, everywhere now, and it penetrates everything. Earlier it lived only far away in the bogs and forests. People went to church, wore crosses and their houses were protected by icons and lamps and were blessed. Demons could not enter houses like that, but now they live even in people because humans are now rejecting the faith and God.”

Matushka felt sorry for her close ones: “I am so sorry for you, you’ll live to the last times. Life will get worse and worse. The time will come when they put the cross and the bread in front of you and ask you to make your choice.” “We’ll choose the cross, but how shall we live?” “We’ll pray to God, take some soil, form it into little balls, eat them and be no more hungry.”

On another occasion she comforted a person and urged not to fear anything: “Imagine a carefree child who is carried around in the sledge. The Lord will sort out everything.”

Matronushka often said: “If a nation loses faith in God, it faces scourges, and if it does not repent, it disappears from the earth. How many peoples have disappeared, but Russia existed and will exist. Pray, ask, repent! The Lord will not abandon you and will keep our land!”

***

What Can We Learn from St. Andrew?
Anthony (Bloom) of Sourozh
Sunday, the 13th of December 1981 St Andrew’s Day

We are keeping today the feast of St Andrew, whom we call in the Orthodox Church “The First-Called”. We meet him for the first time in the Gospel on the banks of the River Jordan as disciple of St John the Baptist, together with him that later becameе St John the Divine, St John the Evangelist. Together with him, and hundreds of people he heard John, his teacher, his guide in the life of repentance proclaim Jesus who was coming towards them as the Lamb of God who takes upon Himself the sins of the world, declare Him to bе Him for whose sake he has come to the banks of Jordan to preach repentance, to turn the hearts of men towards their God, to call them to a new life of faithfulness.

And having heard that in Jesus this expectation, this longing had been fulfilled, Andrew, together with John, leaves his master, his teacher, the one who has turned his soul towards God, given him newness of life, he turns away from him, leaves him to follow Jesus, because this is why his master had come into the world: that he may proclaim Jesus in His coming, and then diminish for Christ to grow, before the eyes of men, in the lives of men, to be forgotten, because he was only the Forerunner.

To act as St Andrew did proved him to be a true disciple of his master; and how much each of us, all of us, we could learn in this act of greatness of heart, because it is hard to have found one who discloses to you what is precious in life, what is significant before God, who sets you on the way of repentance and of a new life, and then discover that he was nothing but a forerunner, nothing but one who was there to prepare the way of the Lord, and turn away from him, leave him to bring his message to others in order oneself to follow the Lord for whose sake he had preached, he had taught, he had been in the midst of men.

And John and Andrew leave him, and follow Christ who gradually leaves the banks of Jordan, going they do not know where; and Jesus stops and turns towards them because they are following Him, they pursue Him, having heard the message of John they will no longer let go of Him; and Jesus stops and says: what do you want of Me?.. And their answer is: we want to know where Thou dwellest… A simple phrase… And Jesus takes them with Him, and they spend a day with Him – but what do they discover? Is it only а wooden cabin, a hut of mud where Christ has been dwelling for a few days? One of the spiritual writers of our century says, No; they discovered two things. They discovered that the Annointed of God, the Christ, the Son of God incarnate lives indeed in a humble hut, that He Whose presence fills the Heaven which cannot contain Him, can dwell in a small cabin; but at the same time, listening to His word, looking into His face, plunging their gaze into His eyes they discover that before them there is One Whose dwelling is in Heaven, that they are in the presence of the living God Who has become man in order to save, to renew, to redeem, to live and to die for their sakes.

From that moment they become His disciples, they never will separate themselves from Him, they remain with Him, and their story merges with that of the other disciples – Peter, whom Andrew brings to Jesus, to whom he discloses Him Whom he has already discovered; John, who brings his brother, and all the other ones — Philip and Nathaniel, and everyone else.

And we meet him again in the Gospel, once, when, before the Crucifixion, fulfilling the prophecies of old, the Gentiles come to Jesus; and they turn to Philip and to Andrew because they recognise them as men of Galilee, of that region that was partly pagan, recognise in them people who will understand their language and understand also their desperate longing, because he has lived in their midst and he knows how poor they are and how their hearts long for fulfillment from Heaven, from God. And they them to Jesus. They are the first ones who opened the doors to the Gentiles, to bring them to the Lord. They prepared the way which later Paul will tread so gloriously, so conqueredly. Then, after the Crucifixion he shares with the other ones the agony, the horror of the death of Christ, and comes to life, no longer with the old, earthly life that has been his, but a new life, the life of the Risen Christ, the life of eternity in the resurrection of his blaster, his Saviour, his Lord and his God.

And when the Apostles dispersed to bring the good news to the whole world, he also goes to preach, and the story of his life brings him to the East and to the North, and we are told that he reaches as the ultimate point of his preaching the hills of Kiev in pagan Russia. And then he returns to die the death of martyrdom, in a manly, in аn unhesitating wау, dies, crucified as his Master.

How much we can learn from the life of this man, a simple man of Galilee who knew how to listen to a message, and to follow, first him who prepared the way of the Lord and then had the greatness of heart, the faithfulness to let go of the first hand that had brought him to the gates of eternity to follow Him Who was eternity, Life, God come into the world, and who throughout his life remained faithful, and was proof-prepared to pay the cost of this faithfulness, so that we may live, we may receive his message, we may also, through him, discover our Lord, and follow our only God, our only Lord, our only Saviour. Amen.
Source: masarchive.org/Sites/texts/1981-12-13-1-E-E-S-EM05-130OnStAndrew.html

Apolytikion of Apostle Andrew the 1st Called
Fourth Tone

As first of the Apostles to be called, O Andrew, brother of him (Peter) who was foremost, beseech the Master of all to grant the world peace and our souls great mercy.

Doxasticon St. Andrew the First-Called Apostle, Tone 8

Let us acclaim Andrew, the preacher of the Faith and servant of the Word. For he fisheth men out of the deep, holding in his hands the Rood instead of a rod; letting down its power like a fishing line, he draweth up souls from the error of the enemy, and offereth them as a wellpleasing gift unto God. O ye faithful let us ever extol him with the choir of Christ’s disciples, that he might intercede with Him to be gracious unto us in the Day of Judgment.

Ποιος λοιπόν μπορεί να σωθεί; Για τον άνθρωπο δεν είναι δυνατόν, αλλά στον Θεό όλα είναι δυνατά. Αυτή είναι η ελπίδα μας, Ο Θεός είναι μαζί μας, και τίποτα δεν είναι δύσκολο για εμάς. π.Αντώνιος Bloom – π. Ιγνάτιος Καπνίσης

Κυριακή ΙΓ’ Λουκα
Ὁ πλούσιος νεανίας (Λουκ.18,18-27)

Άγιος Φιλούμενος του Φρέατος του Ιακώβ

Εορτάζει στις 29 Νοεμβρίου

Ο Χρόνος
π. Ιγνάτιος Καπνίσης

Μια φορά έναν βασιλιά τον επισκέφτηκε ένας φτωχός και του ζήτησε βοήθεια. Ο βασιλιάς του είπε να πάει σπίτι του να φέρει ο,τι σακούλια είχε.
Όταν ο φτωχός επέστρεψε με κάθε είδους σακουλάκια, ο βασιλιάς διέταξε τους αυλικούς να ανοίξουν μια υπόγεια αίθουσα, σιδερόφρακτη, όπου έκρυβε αμέτρητους θησαυρούς χρυσών νομισμάτων σε σορούς.
Του είπε λοιπόν του φτωχού: «Θα σε αφήσω 15 λεπτά με το ρολόι, όσα σακουλάκια γεμίσεις θα είναι δικά σου!». Δηλαδή θα τον έκανε πάμπλουτο.
Αλλά αυτός αντί να αξιοποιήσει και το τελευταίο δευτερόλεπτο, γεμίζοντας όσα περισσότερα σακουλάκια μπορούσε, καθρεφτιζόταν για 5 λεπτά σε κάποιους πανέμορφους και υπερμεγέθεις καθρέπτες του βασιλιά που βρισκόντουσαν στην αίθουσα!
Στην συνέχεια, και ενώ οι αυλικοί διερωτώντο αν έχει σώας τας φρένας, έχασε άλλα 5 λεπτά ασχολούμενος με την χωρίστρα των μαλλιών του!!
Και τέλος έχασε και τα τελευταία του 5 λεπτά περιεργαζόμενος κάποια ωραία αγαλματίδια που βρήκε σε κάτι ραφάκια της αίθουσας!!
Και τότε ο βασιλιάς του είπε:
– Πήγαινε κύριε… Τα 15 λεπτά που σας έδωσα τελείωσαν!
-Μα… δεν πήρα τίποτα!!
-Δεν σας φταίω εγώ. Εσείς σπαταλήσατε απερίσκεπτα τον πολύτιμο χρόνο σας.

Καλοί μου Αδελφοί

Βασιλιάς είναι ο ΘΕΟΣ.
Λέει λοιπόν στον καθένα μας:
«Θα σε αφήσω στη Γη 15 λεπτά (δηλαδή 20, 30, 50, 70, 100 χρόνια) και θέλω να δω πως θα χρησιμοποιήσεις αυτόν τον πολύτιμο χρόνο. Θα τον αξιοποιήσεις τηρώντας τις εντολές μου, με πίστη, με εξομολόγηση, με εκκλησιασμό, με ταπείνωση, με ανεξικακία και με αγάπη στον πλησίον σου; Η θα τον σκορπίσεις ασυλλόγιστα σε πρόσκαιρα πράγματα. Αν τον αξιοποιήσεις σωστά σύμφωνα με τις εντολές μου, θα σε κάνω συγκληρονόμο της ΑΠΕΡΑΝΤΟΥ, ΑΙΩΝΙΟΥ ΚΑΙ ΟΥΡΑΝΙΟΥ ΒΑΣΙΛΕΙΑΣ ΜΟΥ. Αν όχι θα μετανοιώσεις κάποτε πολύ πικρά στην αιωνιότητα, αλλά ανώφελα.
Όσο όμως βρίσκεσαι στη Γη, ποτέ δεν είναι αργά.
Έστω και στο πάρα πέντε!

ΑΝΕΥ ΕΜΟΥ ΟΥ ΔΥΝΑΣΘΕ ΠΟΙΕΙΝ ΟΥΔΕΝ

Η Θεία Κοινωνία είναι ακαταμάχητο όπλο κατά της αμαρτίας.
Με τη δύναμη που παρέχει το μυστήριο τούτο, ο χριστιανός μπορεί αποτελεσματικά και νικηφόρα να περιορίσει τις αδυναμίες του, να διορθώσει τα λάθη του, να εξαλείψει τα πάθη του.
Δεν είναι ολίγοι εκείνοι, που με τη χάρη της Θείας Ευχαριστίας κατόρθωσαν να απαλλαγούν από ολέθριες συνήθειες και να γίνουν καινούργιοι άνθρωποι με ατσαλένια θέληση και διαμαντένιο χαρακτήρα. Αλλά για να βοηθήσει η ΑΓΙΑ ΚΟΙΝΩΝΙΑ κατά των παθών μας χρειάζεται εξομολόγηση, ταπείνωση, ελεημοσύνη, Σεβασμό στο Θεό. Αγώνας για ψυχική καθαρότητα και σκέψεις αγνές, πίστη ζωντανή και ΑΓΑΠΗ προς τους εχθρούς και φίλους.
Και πάντα να λέμε Δοξασμένο το Όνομά σου Θεέ μου. Και ο Θεός θα μας ευλογεί.

Ο πλούσιος νεανίας (Λουκ.18,18-27)
Αντώνιος Bloom Μητροπολίτης Σουρόζ
Κυριακή, 30 Αυγούστου 1987

Εις το όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος.

Δεν είναι μόνο φοβερό, κάποιες φορές μοιάζει τρομακτικό να κηρύττεις τον Λόγο του Θεού, γιατί ο Κύριος είπε: «Από τα λόγια σας θα κριθείτε».

Θα κριθείτε, γιατί κηρύττετε την αλήθεια του Θεού και μένετε αργοί κι όχι δραστήριοι, σ’αυτό που ο Θεός έχει προστάξει και σ’ ο,τι ξέρετε αρκετά καλά για να κηρύξετε σε άλλους, τότε – πως, θα σταθείτε ενώπιον της κρίσης του Θεού; Κι αυτό ταιριάζει όχι μόνο σε ιερείς, αλλά σε κάθε χριστιανό, που κλήθηκε να γίνει μάρτυρας, απόστολος, κάποιος που φέρει τον λόγο του Θεού στον κόσμο που βρίσκεται στο σκοτάδι ή στο ημίφως, που χρειάζεται το θείο φως, την αλήθεια και την ζωή.

Η σημερινή ευαγγελική περικοπή μας προκαλεί τόσο έντονα. Ξεκινάει με λέξεις που μπορούν να μεταφραστούν με περισσότερους από έναν τρόπους: «Αγαθέ Κύριε – τι πρέπει να κάνω για να έχω την αιώνια ζωή; ». Και ο Θεός απαντά: «Τι με λέγεις “αγαθό”; Κανένας δεν είναι αγαθός παρά μόνον ο Θεός». Δεν λέει: «Είσαι λάθος». Δεν του αρνείται το δικαίωμα να τον ονομάσει αγαθό, όπως ο Θεός είναι αγαθός και εκ τούτου, σ’ αυτούς που έχουν αυτιά ν’ ακούσουν, σ’αυτούς που έχουν καρδιά ικανή να διακρίνουν την ανυπέρβλητη καλωσύνη του Κυρίου Ιησού, να υπερβούν την ανθρώπινη καλωσύνη, όλη την ανθρώπινη ομορφιά και αλήθεια- είναι μια μαρτυρία. :Ναί, μιλάς στον Θεό σου, είναι ο Θεός σου που απαντά στην ερώτηση σου.

Και τότε ο Χριστός μας υποδεικνύει δύο σημεία. Το ένα είναι: αν επιθυμείς την αιώνια ζωή, τήρησε τις Εντολές. Οι Εντολές του Θεού δεν είναι μόνο κανόνες συμπεριφοράς, αλλά όπως ένας από τους Ψαλμούς το λέει, πρέπει να είναι το βάθος της καρδιάς μας. Θα πρέπει από τα βάθη της καρδιάς μας να εφαρμόζουμε τις Εντολές· όχι γιατί μας το προστάζουν εξωτερικά, αλλά επειδή έχουμε δεθεί μ’ αυτές με δεσμά αληθείας· όχι επειδή ο Θεός μας το είπε, αλλά επειδή με όλο μας το είναι απαντάμε, «Αμήν»! Αυτό είναι η αλήθεια, αυτό είναι η ζωή, αυτός είναι ο δρόμος για την αιώνια ζωή.

Όταν ακούμε τον Χριστό να μας θυμίζει αυτές τις Εντολές- που βρισκόμαστε εμείς; Ποιος από εμάς μπορεί να πει ότι είναι πιστός σε κάθε λέξη αυτής της μικρής λίστας που υποδεικνύει αυτά χωρίς τα οποία δεν μπορούμε να ζήσουμε; Που στεκόμαστε; Εγώ, που είμαι κήρυκας, εσύ που ακούς, γιατί είναι το ίδιο υπεύθυνο να ακούς, όσο και το να μιλάς. Πόσο συχνά σκεφτόμαστε – όπως ο νέος άνδρας, και με τόσο μικρή αφορμή -επιθυμούμε την τελειότητα; Θέλουμε την τελειότητα χωρίς να βαδίσουμε τον δρόμο των Εντολών.

Αλλά ο Χριστός μας το λέει αρκετά καθαρά: «Αν θέλεις τελειότητα – δώσε όλη την περιουσία σου». Δεν είναι μόνο τα υλικά αγαθά που μπορούμε να δώσουμε∙ ο καθένας από εμάς έχει συσσωρευμένους θησαυρούς στο μυαλό και την καρδιά, στην ψυχή του, πράγματα που είναι πιο σημαντικά γι’ αυτόν από οποιοδήποτε υλικό, που είναι ο θησαυρός του. Ο καθένας από εμάς ας στραφεί μέσα του κι ας αναρωτηθεί: «Ποιος είναι ο δικός μου ιδιαίτερος θησαυρός;» Ποια είναι αυτά τα πράγματα, που δεν θα πέταγα ακόμα και για την αιώνια ζωή, για τον Θεό;»

Ας μην θέτουμε τα πράγματα μ’ ένα τόσο σκληρό τρόπο, αλλά ας αγκαλιάσουμε αυτά που είναι τόσο πολύτιμα για εμάς, κι ας ελπίσουμε ότι θα μπούμε στην Βασιλεία του Θεού, θα φθάσουμε την τελειότητα∙ να γίνουμε μ’ όλο μας το είναι αυτό που κληθήκαμε να γίνουμε, αυτό το είδος των ανθρώπων που ο Θεός θέλησε όταν μας έπλασε- και δεν έχει γίνει αλήθεια.

Στο βιβλίο της Αποκάλυψης υπάρχει ένα απόσπασμα που λέει, «Έχω μόνο ένα στοιχείο εναντίον σου – ξέχασες την πρώτη σου αγάπη». Και αυτή η πρώτη αγάπη πράγματι είναι για τον καθένα μας, ο Ζωντανός Θεός, τον οποίο ονομάζουμε με τόσους πολλούς τρόπους: μπορεί να Τον ονομάζουμε «ζωή», μπορεί «τελείωση», μπορεί «ευτυχία», μπορεί με όλα τα ονόματα που σημαίνουν πληρότητα του είναι μας. Κάποιες φορές αντιλαμβανόμαστε ότι μόνο στον Θεό είναι εφικτό, κάποιες φορές φανταζόμαστε ότι μπορούμε να μεγαλώσουμε από μόνοι μας – αλλά αυτό είναι η πρώτη μας αγάπη: το να ωριμάσουμε όσο ο Θεός ήθελε για εμάς.

Και δεν ακολουθούμε τις Εντολές γιατί σκεφτόμαστε, ότι μπορούμε να τα καταφέρουμε μ’ έναν απλό τρόπο· και δεν αποχωριζόμαστε όλα όσα έχουμε με την ελπίδα ότι ο Θεός θα αποδεχτεί εμάς και το φορτίο μας.

Ας συλλογιστούμε αυτήν την ιστορία. Δεν είναι μόνο μια παραβολή, είναι κάτι που συνέβη στο νέο άνδρα. Συμβαίνει σ’ όλους μας, όταν ο Θεός λέει «Είσαι πιστός στον τρόπο ζωής που σου έχω δώσει μέσα από τις εντολές μου, στοχεύοντας σ’ αυτές όπως κάποιος σημαδεύει έναν δρόμο; Θέλεις να πετύχεις την πληρότητα – ξεκίνα από αυτό το σημείο». Κι αν ανησυχείς, αν είσαι πιστός σ’ αυτά, τότε κάνε στον εαυτό σου την επόμενη ερώτηση: ποιος είναι ο θησαυρός τον οποίο δεν θα αφήσω, ακόμα κι αν πρόκειται για την αιώνια ζωή;

Ο νέος άκουσε τα λόγια του Χριστού, κι έφυγε λυπημένος. Είχε υλικά αγαθά, αλλά έχουμε τόσα πράγματα που δεν είναι υλικά, αλλά είναι το φορτίο, τα δεσμά μας.

Και έπειτα σ’αυτή την ιστορία ένα πράγμα μπορεί να μας δώσει τόση ελπίδα. Ο Χριστός δεν καταδικάζει τον νέο άνδρα· τον αφήνει να φύγει χωρίς ούτε μία λέξη κατηγορίας, γιατί ο,τι είπε ήταν όπως ένας σπόρος σπαρμένος στο μυαλό και την καρδιά αυτού του νέου ανθρώπου. Τον αφήνει να φύγει με πληγωμένη καρδιά, προβληματισμένο, καλώντας τον να γίνει ο εαυτός του μέσα από μια πράξη ηρωικής θέλησης και παραδοχής, να βγεί από τον εαυτό του, όπως ο Χριστός είπε, να τ’αφήσει όλα και να Τον ακολουθήσει. Που; Από την μια στον δρόμο της ανθρώπινης ζωής, και από την άλλη στην πληρότητα της αιώνιας ζωής.

Όταν ο Χριστός μας λέει «Ακολουθείστε με», δεν μας καλεί να βαδίσουμε ένα τρομακτικό, σκοτεινό δρόμο· λέει: «Εγώ έχω περπατήσει αυτόν τον δρόμο, ξέρω κάθε στροφή του- μπορείς με ασφάλεια να τον ακολουθήσεις!». Είναι σαν τον καλό βοσκό που βαδίζει μπροστά από τα πρόβατα του, αντιμετωπίζει όλους τους κινδύνους ο ίδιος για να είναι ασφαλές το ποίμνιο του».

Όλοι μπορούμε να επιστρέψουμε σπίτι όπως ο νέος, ίσως λυπημένοι, γιατί ούτε «φυλάξαμε τις Εντολές» ούτε είμαστε ικανοί ν’απαρνηθούμε την πιο πολύτιμη περιουσία μας: αλλά θυμηθείτε-δεν είμαστε καταδικασμένοι, έχουμε μπροστά μας μια τελική επιλογή, κι όσο μπορούμε ν’ αγωνιζόμαστε σ΄αυτή την γη – υπάρχει χρόνος.
Αλλά ας μην πλανιόμαστε από την διάρκεια του χρόνου: ο Χρόνος κυλά, ο χρόνος φεύγει- ας μην είμαστε τόσο αργοί, ας στραφούμε στην ζωή, κι ας γίνουμε όλα αυτά που μπορούμε να γίνουμε.

Η απάντηση στην σημερινή περικοπή είναι ξεκάθαρη – «Ποιος λοιπόν μπορεί να σωθεί;» Για τον άνθρωπο δεν είναι δυνατόν, αλλά στον Θεό όλα είναι δυνατά». Αυτή είναι η ελπίδα μας: Ο Θεός είναι μαζί μας, και τίποτα δεν είναι δύσκολο για εμάς. Αμήν.
Απόδοση στην νεοελληνική: http://www.agiazoni.gr
http://www.agiazoni.gr/article.php?id=62827052168998456587

Άγιος Φιλούμενος του Φρέατος του Ιακώβ, «Αδερφέ μου με σκοτώνουν…».
https://iconandlight.wordpress.com/2015/11/28/%CE%AC%CE%B3%CE%B9%CE%BF%CF%82-%CF%86%CE%B9%CE%BB%CE%BF%CF%8D%CE%BC%CE%B5%CE%BD%CE%BF%CF%82-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CF%86%CF%81%CE%AD%CE%B1%CF%84%CE%BF%CF%82-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CE%B9%CE%B1%CE%BA%CF%8E/

Άγιος Φιλούμενος του Φρέατος του Ιακώβ,”Να λέτε την Ευχή” μας έλεγε, κι ο ίδιος ζούσε την Ευχή.
https://iconandlight.wordpress.com/2016/11/28/16035/

Απολυτίκιον Αγίου Φιλουμένου του Φρέατος του Ιακώβ. Ήχος α΄. Της ερήμου πολίτην.

Της Ορούντης τον γόνον, νήσου Κύπρου το βλάστημα και ιερομάρτυρα νέον Ιακώβ θείου Φρέατος, Φιλούμενον τιμήσωμεν, πιστοί, ως πρόμαχον της πίστεως ημών, και αήττητον οπλίτην Χριστού της αληθείας, πόθω κράζοντες‧ δόξα τω σε δοξάσαντι Χριστώ, δόξα τω σε αφθαρτίσαντι, δόξα τω σε ημίν χειραγωγόν προς πόλον δείξαντι!

Αποστ. ανάγνωσμα: Προς Εφεσίους δ΄ 1 – 7

Παρακαλῶ οὖν ὑμᾶς ἐγὼ ὁ δέσμιος ἐν Κυρίῳ ἀξίως περιπατῆσαι τῆς κλήσεως ἧς ἐκλήθητε, μετὰ πάσης ταπεινοφροσύνης καὶ πρᾳότητος, μετὰ μακροθυμίας, ἀνεχόμενοι ἀλλήλων ἐν ἀγάπῃ, σπουδάζοντες τηρεῖν τὴν ἑνότητα τοῦ Πνεύματος ἐν τῷ συνδέσμῳ τῆς εἰρήνης. ἓν σῶμα καὶ ἓν Πνεῦμα, καθὼς καὶ ἐκλήθητε ἐν μιᾷ ἐλπίδι τῆς κλήσεως ὑμῶν·εἷς Κύριος, μία πίστις, ἓν βάπτισμα· εἷς Θεὸς καὶ πατὴρ πάντων, ὁ ἐπὶ πάντων, καὶ διὰ πάντων, καὶ ἐν πᾶσιν ἡμῖν. Ἑνὶ δὲ ἑκάστῳ ἡμῶν ἐδόθη ἡ χάρις κατὰ τὸ μέτρον τῆς δωρεᾶς τοῦ Χριστοῦ.

Νεοελληνική Απόδοση
Σας παρακαλώ, λοιπόν, εγώ που είμαι φυλακισμένος για τον Κύριο, να ζείτε με τρόπο αντάξιο εκείνου που σας κάλεσε στη νέα ζωή. Να ζείτε με ταπείνωση, πραότητα και υπομονή· να ανέχεστε με αγάπη ο ένας τον άλλο και να προσπαθείτε να διατηρείτε, με την ειρήνη που σας συνδέει μεταξύ σας, την ενότητα που δίνει το Πνεύμα του Θεού. Ένα σώμα αποτελείτε όλοι κι ένα πνεύμα σας ενώνει, όπως και μία είναι η ελπίδα σας για την οποία σας κάλεσε ο Θεός. Ένας Κύριος υπάρχει, μία πίστη, ένα βάπτισμα. Ένας Θεός και Πατέρας όλων,που κυριαρχεί σε όλους, ενεργεί μέσα απ’ όλους και κατοικεί σε όλους σας. Στον καθένα μας όμως έχει δοθεί κάποιο ιδιαίτερο χάρισμα, σύμφωνα με το μέτρο που δωρίζει ο Χριστός.

Who then can be saved? – To man it is not possible by our own strength; but to God, all things are possible.” That is our hope: God is with us, and nothing is too much for us. Anthony Bloom of Sourozh – Saint Nikolai Velimirovič

13th Sunday of Luke
The rich young man (18:18-27).

Saint Philoumenos of Jacob’s Well in Nablus, West Bank

Commemorated on November 29^th

Homily:
on that which constitutes the unity of the faithful

… One Lord, one Faith, one baptism; one God and Father of all (Ephesians 4:5-6).

Here is the all-important and extremely obvious reason for all Christians to keep the unity of the Spirit in the bond of peace (Ephesians 4:3) and be one body and one spirit (Ephesians 4:4). For the One Lord Jesus Christ is our Creator, Redeemer and Resurrector. There are not two true Christs, that there should be division among us. One and the same blood was shed upon the Cross for us all, just as one and the same mouth prayed for us all in Gethsemane. We have one Faith in the Holy Trinity, undivided and life-creating-the Father, Son and Holy Spirit, one in Essence and three in Persons-the Unbegotten Father, the Begotten Son and the Spirit proceeding from the Father. We have one Baptism in the name of the Father, the Son and the Holy Spirit. This Baptism is by threefold immersion in water, for death to sin and the devil, and for the resurrection and life in Christ the Lord. One God and Father of all-the Father of the Lord Jesus Christ, the Only-begotten Son of God, Who through Christ and because of Christ adopts us and gives us the right to say to Him, Our Father.

Do you see, my brethren, how strong are the bonds that unite us? Not even the stars themselves are bound by stronger bonds, nor the water to the earth, nor fire to the air. Do you see the overwhelming reasons that we have for unity? Everything else that, from the left hand, would urge us to division is inconsequential compared to these reasons, like a grain of sand compared to the high mountains. The devil cannot destroy our unity if we do not help him. The devil can never conquer us if we do not surrender ourselves to him.

O Lord Jesus, sweet and gracious, how firmly Thou hast bound us for eternal good! Keep us, we pray, in this bond.

To Thee be glory and praise forever. Amen.
The Prologue from Ohrid: Lives of Saints by Saint Nikolai Velimirovič
http://livingorthodoxfaith.blogspot.gr/2010/04/prologue-november-22-december-5.html

The rich young man
Anthony Bloom of Sourozh
Sunday, August 30, 1987

In the name of the Father, the Son and the Holy Ghost.

It is not only awesome, at times it is frightening to preach the Word of God, because the Lord said “By thy words thou shall be judged.” Judged, because if you proclaim God’s truth and remain idle and not the doer of what the Lord has commanded, and what you know well enough to proclaim to others – then, how shall you stand before the judgement of God? This does not apply only to the priest, but to every Christian who is called to be a witness, an apostle, one that brings God’s word to the people who are in darkness or twilight, who need divine light, and truth and life.

To-day’s Gospel challenges us all so sharply. It begins with words that may be interpreted in more than one way: “Good Lord – what shall I do to have eternal life?” And the Lord answers, “Why do you call Me ‘good’? Good is only God”. He does not say, “You are wrong”. He does not deny His right to be called good as God is good; and thereby, to those who have ears to hear, those who have a heart capable of perceiving the surpassing goodness of the Lord Jesus, surpassing all human goodness, all human beauty and truth – it is a testimony: Yes, you are speaking to your God, and it is your God that is to answer your question.

And then Christ gives us two indications. The one is: if you wish to have eternal life, keep the Commandments. The Commandments of God are not only rules of behaviour (although, of course they are such), but as one of the Psalms puts it, should be in our inmost hearts. It should be from the depths of our heart that we accomplish the Commandments: not because we are commanded from outside, but because they have reached us with the ring of truth; not because God has spoken, but because with all our being we have answered “Amen!” This is true, this is life, this is the way into eternal life.

When we hear Christ mentioning these Commandments – where are we? Who of us can say that he was faithful to every word of this short list that indicates that without which we cannot live? Where do we stand? I, who am preaching, you who are hearing, because it is as responsible to hear as it is to speak. How often do we think – as this young man, and with how little reason – that we want perfection. We want perfection without having first trod the road of the Commandments.

But Christ says to us quite clearly: “If you want perfection – give all you possess.” It is not only material things which we can give: every one of us has treasures hoarded in his mind and heart, in his soul, things which are more important to him than anything material, that is his wealth. Each of us should turn inward and ask himself, “What is there which is my peculiar treasure? What are those things which I will not give away even for life eternal, for God?”.

We do not put things in such a crude manner, but we hug those things which are so precious to us, and still we hope that we will enter the Kingdom of God, we will reach perfection, we will become in all fullness what we are called to be, the kind of persons of whom God dreamed when He created us – and it is not true.

In the Book of Revelation there is a passage that says, “I have only one thing against you – you have forgotten your first love”. And this first love, indeed, for each of us, is the Living God, Whom we call in so many ways: we may call Him ‘Life’, we may call Him ‘Fulfilment’, we may call Him ‘Happiness’, we may call Him by all the names that mean that we should reach the fullness of our being. At times we know that only in God it is possible, at times we imagine that we can outgrow ourselves – all the same, this is our first love: to become as great as God has dreamed us, willed us.

And we do not follow the Commandments because we think that we can achieve it in a simpler manner; and we do not give away all we have, that is: the only thing we are not prepared to give away, in a hope that God will accept us, and our burden.

Let us reflect on this story. This is not even a parable, it is something that has happened to a young man. It happens to all of us when God says, “Have you been faithful to the way of life which I have described to you in terms of commandments, outlined in these terms as one can outline a road by milestones? Do you want to attain fullness – start at that point.” And if you are aware of having been faithful in these things, then ask yourself the further question: what is the treasure which I will not give away, even for eternal life?

The young man heard the words of Christ, and went away sad. He had earthly possessions, but we have so many possessions which are not material and which are our burden, our fetters.

And yet, there is in this story one thing that can give us so much hope. Christ did not condemn this young man; Christ let him go without a word of reproach, because what He had said was like seed sown into the mind and heart of this young man. He let him go wounded at the heart, puzzled in his mind, called to be himself by an act of heroic will and surrender, let go of himself, as Christ said, give everything away and follow Him. Where to? Along the road of human life on one hand, on the other hand – into the fullness of life eternal.

When Christ says to us “Follow Me”, He does not call us to walk a frightening, dark road; He says, “I have trodden all this road, I know every meander of it – you can safely follow! I am like the good shepherd that walks in front of his sheep, meeting all dangers himself, so that the sheep may be safe.”

We all will go home like the young man, perhaps saddened, that neither are we keeping the Commandments, nor are we able to give away our most precious treasure: but remember – we will not go condemned, we will have been faced with an ultimate choice, and as long as we can struggle on earth – there is time.

But let us not be beguiled by the length of time: time flies, time goes – let it not be too late, let us turn to life, let us become all we are capable of being.

The answer to to-day’s Gospel is so clear – “Who then can be saved?” – To man it is not possible by our own strength; but to God, all things are possible.” That is our hope: God is with us, and nothing is too much for us. Amen.

Saint Philoumenos of Jacob’s Well in Nablus
https://iconandlight.wordpress.com/2015/11/28/saint-philoumenos-of-jacobs-well-in-nablus/

Troparion of Saint Philoumenos Tone 4

At Jacob’s Well you were proved well named:
loving Christ, confessing Him, pouring out your sacred blood.
Being faithful in small things you were set over great.
Worshipping in Spirit and in Truth,
you are now Guardian of the Holy Places forever.

Μην φοβάστε …Ο φόβος είναι από τον διάβολο. Θα έρθουν δύσκολοι καιροί, αλλά όλα επιτρέπονται από τον Θεό. Θα πέσουν και οι εκλεκτοί. Μόνο αυτοί που κρατούν την αληθινή πίστη τους θα σωθούν και μεγάλη θα είναι τότε η δόξα του Θεού πάνω τους… π. Αρσένιος Μπόκα, ο Προφήτης των εσχάτων

Όσιος Στέφανος ο Ομολογητής, ο Νέος Οσιομάρτυς στην Κωνσταντινούπολι υπέρ των Ιερών Εικόνων (767)
Άννα μοναχή, η κατασυκοφαντηθείσα υπό των εικονομάχων ότι πόρνευσε με Αγ. Στέφανο το Νέο, Οσιομάρτυς στην Κωνσταντινούπολι υπέρ των Ιερών Εικόνων (767)
Βασίλειος, “ος τυφλωθείς και εξεντερισθείς τελειούται”, οσιομάρτυς στην Κωνσταντινούπολι υπέρ των Ιερών Εικόνων (767)
Πέτρος, Ιωάννης, Βασιλείων (Α΄), Βασιλείων (Β΄), Γρηγόριος (Α΄), Γρηγόριος (Β΄) μοναχοί οσιομάρτυρες στην Κωνσταντινούπολι υπέρ των Ιερών Εικόνων (767) 
Στέφανος ο στην Σουγδία εξορισθείς, οσιομάρτυς στην Κωνσταντινούπολι υπέρ των Ιερών Εικόνων (767) 
Πλήθος μάρτυρες υπέρ των Ιερών Εικόνων στην Κωνσταντινούπολι, μετά του Αγ. Στεφάνου του Νέου (767) [υπέρ Ι. Εικόνων]
Άγιοι Πέντε καί δέκα Ιερομάρτυρες οσιομάρτυρες στην Στρουμίτσα (=παλαιά Τιβεριούπολι) Σκοπίων (362)
Θεόδωρος Επίσκοπος Erzurum (=παλαιά Θεοδοσιούπολι) Αρμενίας (6ος-7ος αιων.΄)
Ειρήναρχος ο δήμιος και οι συν αυτό 7 γυναίκες μάρτυρες στη Σεβάστεια Αρμενίας Μ. Ασίας (303)
Νεομαρτυς Κωνσταντίνος Zverev της Alma-Ata (1920)
Νεομαρτυς Ναζάριος Gribkov (1937)
Γέροντας Αρσένιος Μπόκα της Ρουμανίας (1910 – 28 Νοεμβρίου 1989)
Γέροντας Ιγνάτιος Καπνίσης της Ευβοίας (1931 – εκοιμήθη στις 28 Νοεμβρίου 2019)

Εορτάζουν στις 28 Νοεμβρίου 

Όσιος Αρσένιος Μπόκα της Ρουμανίας, ο Προφήτης των εσχάτων

Ο Όσιος πατέρας Αρσένιος Μπόκα είναι ένας από τους πιο γνωστούς πνευματικούς πατέρες της Ρουμανίας των τελευταίων χρόνων. Ο άγιος βίος του τον έκανε ανεπιθύμητο για το κομμουνιστικό καθεστώς το οποίο τον έδιωξε από το μοναστήρι. Αν και ήταν υπό συνεχή παρακολούθηση, τον αναζητούσαν χιλιάδες άνθρωποι.

Κάποια στιγμή από περιέργεια και ο δικτάτορας της Ρουμανίας Νικολάε Τσαουσέσκου ενδιαφέρθηκε για μια συνάντηση με τον μεγάλο πνευματικό, σύμφωνα με την εφημερίδα Jurnalul Naţional.

Στις αρχές της δεκαετίας του ’80 τον πήγαν στον Τσαουσέσκου, ο οποίος τον ρώτησε:

«Εϊ παπά, άκουσα ότι προλέγεις το μέλλον των ανθρώπων. Για μένα τι ξέρεις;» διηγείται η ανηψιά του π.Αρσενίου, Ζωή Ντειάν.

Η απάντηση όμως χάλασε την διάθεση του κομμουνιστή ηγέτη: «Θα σας σκοτώσουν και τους δύο σε μια μεγάλη γιορτή »(σ.σ. εκτελέστηκαν στις 25 Δεκεμβρίου 1989)

Αυτοί βέβαια δεν τον πίστεψαν και ζήτησαν από την φρουρά να τον πάρουν από μπροστά του και να μην τον ξαναδεί ποτέ, είπε η Ζωή Ντειάν.

Ταυτόχρονα ο π.Αρσένιος έστειλε ένα μήνυμα στον Ρουμανικό λαό μέσω της ανηψιάς του: «Μετά τον Τσαουσέσκου, όχι όμως αμέσως, ο λαός θα υποφέρει πολύ” και συμβούλευσε τους Ρουμάνους ”να μην σκύβουν το κεφάλι ” αλλά ” να έχουν αξιοπρέπεια και προσωπικότητα»

Ο γέροντας Αρσένιος Μπόκα εκοιμήθη λίγο καιρό νωρίτερα, στις 28 Νοεμβρίου 1989.
πηγή https://www.orp.gr/wordpress/?p=13919

***

Προφητείες του π.Αρσενίου Μπόκα

Προφήτευσε την πτώση του κομμουνισμού στην Ευρώπη και ότι η Ρουμανία θα είναι η μόνη χώρα η οποία θα ανατρέψει βίαια την κομμουνιστική κυβέρνησή της, λέγοντας ότι «άλλες χώρες θα στραφούν στον καπιταλισμό ειρηνικά, ακριβώς όπως κάποιος αλλάζει το πουκάμισο του, ενώ η Ρουμανία θα είναι η μόνη χώρα που θα κάνει τη μετάβαση στον καπιταλισμό με αιματοχυσία, και πολλοί θα πεθάνουν», και έτσι ακριβώς συνέβη. 

Την ημέρα των Χριστουγέννων του 1989, οι Ρουμάνοι ανέτρεψαν την κομμουνιστική κυβέρνηση και εκτέλεσαν τον δικτάτορα Τσαουσέσκου  και την οικογένεια του όπως ακριβώς είπε ο προφήτης. Ο στρατός άνοιξε επίσης πυρ κατά των διαδηλωτών, με αποτέλεσμα να σκοτωθούν συνολικά 1104 άτομα και 3352 να τραυματιστούν.

Επίσης προειπε ότι θα αναχωρήσει για τον Κύριο τρεις εβδομάδες πριν τον Τσαουσέσκου.

Είπε για μετά την επανάσταση, «Πολλοί θα αφήσουν τη Ρουμανία και θα μεταναστεύουν σε χώρες του εξωτερικού, αλλά λίγοι θα επιστρέψουν πίσω. Ωστόσο, θα έρθει ο καιρός που όλοι τους θα θέλουν να επιστρέψουν, αλλά κανείς δεν θα μπορούν επειδή η Ρουμανία θα περιβάλλεται από φλόγες.» Η προφητεία συνεχίζεται με τον π. Αρσένιο να προειδοποιεί ότι «Σε μια μέρα, η Ρουμανία θα καταληφθεί από 3 ξένες χώρες, την Ουγγαρία, τη Βουλγαρία και τη Ρωσία. Η βροχή της φωτιάς θα πέσει πάνω της. Το Βουκουρέστι θα γίνει δεύτερη Ιερουσαλήμ «. Αυτό που εννοούσε ήταν ότι το Βουκουρέστι θα καταστραφεί όπως η Ιερουσαλήμ και δεν θα μείνει πέτρα πάνω στην πέτρα, αλλά ο προφήτης συνεχίζει παρηγορώντας εκείνους που έχουν πανικοβληθεί λέγοντας ότι «η Παναγία γονατιστή θα προσεύχεται στο Θεό για τη συγχώρεση της Ρουμανίας.» 

Ο πατέρας Αρσενίος Μπόκα είπε ότι ζούμε στους έσχατους χρόνους και ότι η πρωτεύουσα της Ρουμανίας, το Βουκουρέστι θα σβηστεί από το πρόσωπο του πλανήτη από τη φωτιά. 

Προσευχήθηκε στον Θεό για τη σωτηρία των Αμερικανών λέγοντας: «Θεέ μου σε παρακαλούμε μην τιμωρήσεις τους Αμερικανούς, συγχώρεσέ τους και ελέησέ τους, και αυτοί είναι δημιουργήματά Σου», και ο Θεός πήρε το πνεύμα του και του έδειξε σε τι κατάσταση είναι πραγματικά η Αμερική, μετά από αυτό ο π. Αρσενίος είπε: “Ναι Θεέ μου, είναι άξιοι της καταστροφής!”. Αμέσως μετά από αυτό, ζωγράφισε στην εκκλησία Draganescu, αυτό που παρουσιάστηκε στον ορίζοντα της Νέας Υόρκης με το Παγκόσμιο Κέντρο Εμπορίου φλεγόμενο, προφητεύοντας έτσι τις τρομοκρατικές επιθέσεις της 11/9.

Ανάμεσα σε πολλά άλλα πράγματα που σχετίζονται με την Αμερική, ο π. Αρσένιος προφήτευσε επίσης την καταστροφή της αποστολής του Apollo 13, την εφεύρεση των κινητών τηλεφώνων, ακόμα και τα διαστημικά λεωφορεία.

Προειδοποίησε επίσης ότι τις έσχατες ημέρες οι θρησκείες όλο και περισσότερο θα ενδιαφέρονται για τον οικουμενισμό (ένωση), αυτή είναι μια από τις μεγαλύτερες αρέσεις όλων των εποχών. Είνε η αίρεσι όλων των αιρέσεων! Η πτώσι της Εκκλησίας από τους ιδίους της τους υπηρέτες, τα όργανα της Δύσης. Τα αποτελέσματά του είνε τα σάπια συντρίμμια που πέφτουν, ακόμα κι αν είνε επίσκοποι, ιερείς, μοναχοί η λαϊκοί. Ας επιστρέψουμε στην αγία παράδοσι, στα δόγματα και στους κανόνες των αγίων πατέρων των 7 οικουμενικών Συνόδων. Διαφορετικά, θα πάμε στην κόλασι, συμπεριλαμβανομένων και των επισκόπων μας! Θεός φυλάξοι!

Ακόμα και για μετά την πτώση του κουμμουνισμού προείδε το τι θα επακολουθήσει: «Το κόκκινο απόβρασμα, το σφυροδρέπανο, το πεντάκτινο αστέρι θα εξαφανιστεί, αλλά μετά από αυτό το εξάκτινο αστέρι θα έρθει, και θα υπάρξει αναρχία», αναφέρεται σε μια εβραϊκη κυριαρχία πάνω στον κόσμο, αφού το εξάκτινο είναι γνωστο ως “αστέρι του Δαβίδ” που χρησιμοποιείται μόνο από αυτούς και το κράτος του Ισραήλ.

Είπε επίσης ότι ο διάβολος εργάζεται για να διαφθείρει τους ανθρώπους και να καταστρέψει τον κόσμο από την αρχαιότητα και κύριος στόχος του είναι να ελέγξει και να κηδεμονεύσει ολόκληρο τον κόσμο.

Ο π. Αρσένιος προειδοποίησε ότι θα έλθει η ώρα που θα δείτε και θα καταλάβετε όλη τη βρωμιά γύρω σας: «στη δουλειά, στα καταστήματα, στους κρατικούς θεσμούς, στην ηγεσία και κυρίως στην πολιτική, Η διαφθορά και η ανηθικότητα θα επικρατούν, ακόμη και εντός της εκκλησίας, στους ιερείς και στους επικεφαλής της εκκλησίας. Ναοί θα καταστραφούν από τους κομμουνιστές, αλλά νέοι θα κατασκευαστούν και άλλοι θα επισκευαστούν μετά το τέλος του κομμουνισμού. Οι άνθρωποι όμως θα έχουν χάσει την πίστη και όλοι αυτοί οι ναοί θα είναι άδειοι. Θα υπάρξει χάος, τα σπίτια των ανθρώπων θα καταστραφούν, ο ένας άνθρωπος θα πατάει πάνω στον άλλον, οι άνθρωποι θα τρώνε ανθρώπινη σάρκα και θα πίνουν ανθρώπινο αίμα, αλλά εγώ κι η γενιά μου δεν θα είμαστε ζωντανοί για να τα δούμε.»

«Σε λυπάμαι που είσαι αδύναμος στην πίστη. Θα αποτύχεις εξαιτίας του φόβου.
Ο φόβος είναι από τον διάβολο. Μην φοβάστε να σώσετε τις ψυχές σας. Θα έρθουν πολύ δύσκολοι καιροί, αλλά όλα επιτρέπονται από τον Θεό. Είναι ο σύντροφος του καθενός, από τη γέννηση μέχρι το θάνατο.
Θα πέσουν και οι εκλεκτοί. Λυπάμαι που είστε οι τελευταίοι. Θα σας κοσκινίσουν. Θα βάλουν φόρους, φόρους και άλλους φράχτες.
Θα τα πάρουν όλα! …Οι άνθρωποι σχεδόν θα χάσουν την ελπίδα τους.
Μόνο αυτοί που κρατούν την αληθινή πίστη τους θα σωθούν και μεγάλη θα είναι τότε η δόξα του Θεού πάνω τους…».

Συμβούλευε τους χριστιανούς: στα τελευταία χρόνια, είναι καθήκον σας να βοηθάτε τους ανθρώπους να σωθούν και να οδηγείτε τους πλανημένους στη σωστή πορεία, λέγοντας: «Ο γείτονάς σου θα πίνει στα μπαρ, ο ξάδελφός σου θα φεύγει μακριά από το γάμο του, ο γιος σου θα φεύγει μακριά από την εκκλησία, τα παιδιά σου κάθε βράδυ θα κάνουν πάρτι και θα φτύνουν τους ιερείς! Δεν θα έχετε κανέναν να φέρετε στον Ιησού; Μπορείτε να φέρετε τον εαυτό σας.»

Μια γυναίκα είπε στον π. Αρσένιο «Σχεδόν όλα τα τρόφιμα έχουν δηλητηριαστεί στις μέρες μας», εννοώντας τις χημικές ουσίες που προστίθενται στα τρόφιμα, κι ο π. Αρσένιος της απάντησε: «Κάνετε το σημείο του Τιμίου Σταυρού σε ό, τι τρώτε και πίνετε: νερό, τσάι, καφέ, μπισκότα, φρούτα, ψωμί και σε κάθε φαγώσιμο. Ακόμα κι αν είναι δηλητηριασμένα, το σημείο του Τιμίου Σταυρού καταργεί κάθε δηλητήριο. »

Ελεγε ότι είναι μόνο ένας αγγελιοφόρος του Θεού και του Ιησού Χριστό, αγγελιοφόρος τους για να μας καθοδηγήσουν στην τελική αποκαλυπτική εποχή που ζούμε σήμερα.
Το 2015, εικονίδιο του που βρίσκεται στη Μονή Prislop κλαίει, φωτογραφήθηκε και βιντεοσκοπήθηκε από χιλιάδες Ρουμάνους.

Θεία Κοινωνία

Το Αίμα του Αμνού της Θείας Μεταλήψεως συντηρεί την ψυχή βαθύτατα και στηρίζει τον κόσμο να στέκεται στα πόδια του. […] Ιδού γιατί όλος ο κόσμος θα έπρεπε να είναι στη Θεία Λειτουργία, διότι η παράταση της ζωής του είναι δώρο της Θείας Λειτουργίας. […] Συνεπώς όσο καιρό θα υπάρχουν άνθρωποι που θα ζητούν τη μετάνοια και τη Θεία Κοινωνία, ο σατανάς δεν θα έχει δύναμη. Τον εμποδίζει η δύναμη του Θεού. Αλλά, αφ’ ότου σκοτεινιάσει υπερβολικά ο νους των ανθρώπων, ώστε να αρνούνται με τη θέλησή τους τη Θεία Λειτουργία, λόγω της απιστίας τους, τις ημέρες εκείνες θα καταπαύσει να τελείται η θυσία αυτή και θ’ αρχίσει το «βδέλυγμα της ερημώσεως».

Βάδιζε εδώ στη γη όχι σαν θνητός, αλλά σαν Ουράνιος άνθρωπος! Ας κατευθύνεις τα μάτια σου κάτω για τις ανάγκες που αντιμετωπίζεις αλλά με την ψυχή σου να ταξιδεύει στον Ουρανό!

***

Η πρωϊνή προσευχή για τον άνθρωπο είναι όπως η πρωϊνή δροσιά στα φυτά. Όποιος προσεύχεται στον Θεό το πρωί, με προσοχή και ευλάβεια, είναι χαρούμενος και ειρηνικός όλη την υπόλοιπη ημέρα…

“Να είσαι πρώτα εσύ ο ίδιος, αυτό που θέλεις να κάνεις στον άλλον. Εάν θέλης να διδάξης τα παιδιά, δίδαξε πρώτα τα ιδικά σου εν πνεύματι του Θεού”.

Χριστιανός να είσαι και όχι μόνο να φαίνεσαι! Ιδού ένα από τα πρωταρχικά σου καθήκοντα. Το όνομα Χριστιανός χωρίς χριστιανική ζωή είναι μία υποκρισία.

Είναι αδύνατον να κυριαρχή κάποιος στα πάθη των άλλων, εάν ο ίδιος δεν ενίκησε τα ιδικά του. Εάν είσαι κυβερνήτης των άλλων ανθρώπων, να ενθυμήσαι ότι για σένα είναι κυβερνήτης ο Θεός. Να συμπεριφέρεσαι μ᾿ εκείνους που σε υπηρετούν, όπως θα επιθυμής να είναι απέναντί σου ο Θεός.

Είναι καλλίτερα οι υπήκοοί σου να σε αγαπούν, παρά να σε φοβούνται, διότι από τον φόβο γεννάται η υποκρισία και το ψέμμα, ενώ από την αγάπη γεννάται η αλήθεια.

Το καθήκον των κυβερνώντων είναι να σώζουν και όχι να παιδεύ­ουν. Αυτός που υποτάσσεται στον κυβερνήτη του εν ονόματι του Κυρίου Ιησού, υποτάσσεται στον Θεό.

Δια μέσου των αιώνων είναι γνωστό ότι όταν οι δυνατοί των διαφόρων εποχών υψώνουν χέρι επάνω στους υπηρέτες του Θεού, δεν διαρκεί για πολύ η εξουσία τους.

-Γνωρίζοντας ο Θεός την αδυναμία των πιστών και την ροπή προς την κακία, έρχεται και επανέρχεται συχνά με διάφορα φοβερά συμβάντα μέσα στην ζωή τους για να τους συνετίση και διδάξη την μετάνοια.

…όταν υπερτερήσουν τα θελήματα του παλαιού ανθρώπου, αναχωρεί το Άγιο Πνεύμα από τον άνθρωπο και έρχονται οι παιδεύσεις, που είναι καρπός της απομακρύνσεως του ανθρώπου από τον Θεό. Έτσι έχουμε την αιτία του κατακλυσμού: «Ου μη καταμείνη το πνεύμα μου εν τοις ανθρώποις τούτοις εις τον αιώνα διά το είναι αυτούς σάρκας» (Γεν.6,3)

Δώστε μας τις καλύτερες μητέρες (ταπεινές και πιστές στον Θεό) και θα σας δώσουμε τους καλλίτερους ανθρώπους.

Δεν υπάρχει καμμία ανώτερη τέχνη από την τέχνη της αγωγής.

Πολλές φορές το χάος της κοινωνίας ξεκινά από το πρώτο κύτταρό της, την αδιάφορη Χριστιανική Οικογένεια.

– Ο Ιησούς Χριστός και Θεάνθρωπος τρέχει παντού αοράτως ζητώντας πάντοτε τους αδελφούς Του (Ματ.28,10) μέχρι να τους οδηγήση όλους στην σωτηρία και στον Πατρικό Οίκο. Αυτό το έργο θα το κάνη μέχρι τέλος του κόσμου.

–Ο πόθος του Θεού για τον μεγαλύτερο αμαρτωλό είναι ανώτερος από τον πόθο της αγάπης του μεγαλυτέρου Αγίου για τον Θεό.

***

Ο π. Αρσένιος γράφοντας προς μοναχούς, ανέφερε τα εξής αξιοσημείωτα: «Οι λαϊκοί βλέπουν τους μοναχούς μέσα από τα πάθη τους, από τα οποία πολεμούνται, και δεν θέλουν να πιστεύσουν ότι είναι δυνατόν οι μοναχοί να κάμουν μία ενάρετη ζωή. Η αρετή είναι ακατανόητη, ενίοτε ονομάζεται απ’ αυτούς και υποκρισία. Έτσι, αδελφέ μοναχέ, σκέπασε τους ανθρώπους εν αγάπη με την πολλή σου προσευχή και θα ιδής να ανάπτη στις καρδιές αυτών των εκκοσμικευμένων χριστιανών, με τους οποίους συνομιλούσες, μία θεία φλόγα, την οποία δεν ημπορώ να περιγράψω, αλλά μόνο με πάθος την υποστηρίζω».

Όποιος θέλει να νικήσει τον κόσμο, ας προσεύχεται στον Πατέρα ή μυστικά ή με το νου του για όποιον ζει στο σκοτάδι της άγνοιας και της αμαρτίας. Η υπομονή στην πίεση του κακού, η συγχώρηση των αδελφών μας και η μυστική προσευχή γι’ αυτούς ενώπιον του Θεού είναι οι πνευματικές δυνάμεις, με τις οποίες μεταστρέφουμε προς το καλύτερο τον κόσμο με τις κακίες του. Επιμένοντας σ’ αυτό το έργο μπορείς να γίνεις αιτία σωτηρίας και των εκ του κόσμου αδελφών σου».

***

«Οι παλαιότεροι προσεύχονταν γι’ αυτούς που τους βασάνιζαν και τους κρατούσαν δεμένους στα πόδια και ευλογούσαν αυτούς που πήγαιναν για το θάνατο. […] Είναι αλήθεια ότι δεν είναι κατά φύσιν ν’ αγαπάς με όλη σου την καρδιά αυτόν που σε σκοτώνει με διάφορους τρόπους, αλλά είναι πάνω από τη φύση σου. Αυτή είναι η έννοια της αληθινής μετάνοιας: επανάκτηση της άνευ όρων αγάπης, επιστροφή απ’ όλες τις αμαρτίες προς τον ένα Θεό και όλους τους ανθρώπους. Όσες φορές γίνεται το θαύμα αυτού του μυστηρίου, τότε λέμε ότι η θεία χάρη εργάζεται την επιστροφή των ανθρώπων στην αθωότητα των νηπίων.

Πρέπει να προσευχώμεθα και για τους εχθρούς μας. Στο μεγαλύτερο μέρος τους αυτοί είναι πτωχοί, μόνοι τους, δεν αντιλαμβάνονται τι κάνουν, μάλιστα, το βασικώτερο, είναι και ευεργέτες μας, διότι με τις επισκέψεις τους, μας ενισχύουν στις αρετές, μας ταπεινώνουν το πνεύμα μέχρις εδάφους, ενώ στους ουρανούς μας ετοιμάζουν το στεφάνι του παραδείσου. Τους εχθρούς, λοιπόν, πρέπει να τους θεωρούμε σαν τους καλύτερους ευεργέτες μας. Πως να μη τους ευχαριστήσουμε, πως να μη προσευχηθούμε γι᾿ αυτούς για να τους διαφυλάττει ο Κύριος και να τους οδηγήση στην σωτηρία. Όταν προσευχώμεθα, η προσευχή μας να είναι περισσότερη γι᾿ αυτούς, παρά για τους αληθινούς ευεργέτες μας..

Υπάρχουν και δάκρυα αόρατα. Δεν πρέπει βέβαια να κλαις για να σε βλέπει ο κόσμος. Η βαθιά Μετάνοια είναι τα αόρατα δάκρυα. Αισθάνεσαι ξαφνικά πόσο αμαρτωλός είσαι και αμέσως αναβλύζουν τα δάκρυα από τα μάτια σου.

Μακάριος είναι εκείνος, ο οποίος ταπεινώνει τον εαυτό του σε όλα, διότι αυτός θα υψωθή.

Είναι προτιμώτερο να υποφέρης το κακό, παρά να γίνης αιτία του κακού. Είναι προτιμώτερη η λύπη σ᾿ αυτόν που υποφέρει αδίκως, παρά η χαρά σ᾿ αυτόν που εργάζεται με αδικία.
Εάν εμείς συγχωρούμε, θα συγχωρηθούμε. Ο Κύριος είπε και δεν αρνείται τον λόγο Του. Όπως εμείς συμπεριφερώμεθα προς τους συναθρώπους μας, έτσι θα συμπεριφερθή και σ᾿ εμάς ο Θεός. Ο Θεός μας έδωσε την κρίσι μας στα χέρια μας.

Μάταιες είναι οι προσευχές και οι ασκήσεις του ανθρώπου εκείνου, ο οποίος διατηρεί στην καρδιά του κακία εναντίον του πλησίον του. Η προσευχή αυτού που έχει μέσα του κακία για τον άλλον ομοιάζει με τον σπόρο που έπεσε στην πέτρα. Όπου δεν υπάρχει η ειρήνη, εκεί δεν υπάρχει ο Θεός!

Νίκησε το κακό με το καλό! Μείνε πρόβατο και με την δύναμη του Χριστού θα νικήσεις τους λύκους!

***

Γέροντας Ιγνάτιος Καπνίσης της Ευβοίας

”Μακάριοι οι πτωχοί τω πνεύματι (οι ταπεινοί), τονίζει ο Κύριος, ότι αυτών εστι η βασιλεία των ουρανών”

Τίποτε άλλο δεν ξεχωρίζει τους αληθινούς χριστιανούς και μαθητές του Χριστού από την αληθινή ταπείνωση.

Όταν κάποιος μας αδικεί, πρέπει να χαιρόμαστε και να τον θεωρούμε σαν μεγααάλο ευεργέτη μας. Πήγε κάποιος στον γέροντα Παΐσιο και του λέει:
-Γέροντα με αδίκησαν,
-Ω, παιδί μου, αυτοί είναι ευεργέτες σου.
-Με αδίκησαν πολύ,
-Ω, τότε έχεις μεγάλους ευεργέτες!

Είναι αδύνατον να μη διωχθή ο εργάτης του Ευαγγελίου. «Ουκ έστι δούλος μείζων του κυρίου αυτού. εί εμέ εδίωξαν, και υμάς διώξουσιν·»

Όσοι δεν έχουν Αγάπη δεν γνώρισαν τον Θεό.

Η ταπείνωση είναι τα κλειδί που ανοίγει την πύλη του Ουρανού.

Πως γινόμαστε ταπεινοί;
Όταν δεν συγκρίνουμε τον εαυτό μας με τους άλλους αλλά ΜΟΝΟ με το Θεό.
Όταν δεν λησμονούμε ότι από την Γέννηση μέχρι τη Σταύρωση ο Χριστός μας κήρυξε με τα έργα Του και τη διδασκαλία Του την Ταπείνωση.
Ταπείνωση είναι η συντριβή της καρδιάς, η αληθινή μετάνοια, η μίμηση της ταπεινώσεως του Χριστού μας.
Τίποτε άλλο δεν ξεχωρίζει τους αληθινούς χριστιανούς και μαθητές του Χριστού από την αληθινή ταπείνωση.

Ο γνωρίζων την Αλήθεια ή γίνεται Μάρτυς ή προδότης.

Ξέρετε ποιά θρησκεία έχει τους περισσότερους οπαδούς; Η θρησκεία του εγώ. Ο εγωιστής άνθρωπος δουλεύει μόνο για τον εαυτό του, όπως ο διάβολος. Ξέρετε ποιά θρησκεία έχει τους λιγότερους οπαδούς; Η θρησκεία της ταπείνωσης. Οι ταπεινοί άνθρωποι, που είναι μιμητές Χριστού, είναι ελάχιστοι. Οι εγωιστές δοξάζουν τον εαυτό τους, ενώ οι ταπεινοί δοξάζουν τον Θεό.

Η ταπείνωση είναι η ρίζα, το θεμέλιο, ο θρόνος, η μητέρα και το αλάτι όλων των αρετών

Όσο περισσότερο οι άγιοι πλησιάζουν τον Θεό, τόσο περισσότερο βλέπουν τους εαυτούς τους ως αμαρτωλούς.

Αιωνιότης, Γέροντος Ιγνατίου Καπνίση
https://iconandlight.wordpress.com/2016/03/07/%CE%B1%CE%B9%CF%89%CE%BD%CE%B9%CF%8C%CF%84%CE%B7%CF%82-%CE%B3%CE%AD%CF%81%CE%BF%CE%BD%CF%84%CE%BF%CF%82-%CE%B9%CE%B3%CE%BD%CE%B1%CF%84%CE%AF%CE%BF%CF%85-%CE%BA%CE%B1%CF%80%CE%BD%CE%AF%CF%83%CE%B7/

Από πού λοιπόν το σκοτάδι αυτό στην Εκκλησία μας; Από πού αυτά τα σχίσματα; Στον εσκοτισμένο μας κόσμο ο πλούτος των γνώσεων εκτιμάται περισσότερο, παρά η αγιότητα! Άγιος Γέροντας Σωφρόνιος του Έσσεξ
iconandlight.wordpress.com/2019/11/28/από-πού-λοιπόν-το-σκοτάδι-αυτό-στην-εκκ/

Βάδιζε εδώ στη γη όχι σαν θνητός, αλλά σαν Ουράνιος άνθρωπος! Οι καλλίτερες αποδείξεις για την ύπαρξη του Θεού πρέπει να είναι οι ζωές μας Όσιος Αρσένιος Μπόκα
iconandlight.wordpress.com/2019/11/27/35801/

Απολυτίκιον του Μάρτυρος, Ήχος δ’
Ταχύ προκατάλαβε

Ο Μάρτυς σου, Κύριε, εν τη αθλήσει αυτού, το στέφος εκομίσατο της αφθαρσίας, εκ σου του Θεού ημών· έχων γαρ την ισχύν σου, τους τυράννους καθείλεν, έθραυσε και δαιμόνων, τα ανίσχυρα θράση· Αυτού ταίς ικεσίαις, Χριστέ ο Θεός, σώσον τας ψυχάς ημών.

Απολυτίκιον Ήχος δ’

Ο Θεός των Πατέρων ημών ο ποιων αεί μεθ’ ημών κατά την σην επιείκειαν, μη αποστήσης το έλεος σου αφ’ ημών, αλλά ταίς αυτών ικεσίαις , εν ειρήνη κυβέρνησον την ζωήν ημών.

Δοξαστικόν
Ήχος πλ. δ’

Το κατ’ εικόνα τηρήσας αλώβητον, Όσιε Πάτερ, υπέρ της Χριστού εικόνος, αντέστης ανδρικώτατα, μη υποπτήξας του Κοπρωνύμου τας απειλάς, αλλά τω του Πνεύματος ξίφει, τούτον απέκτεινας. Διό παρρησίαν κεκτημένος προς Θεόν, περίσωζε την ποίμνην σου, εξ αιρέσεων πασών, Στέφανε πολύαθλε.

Κανών α’, Ωδή γ’, του Οσίου
Ήχος πλ. β’ «Ουκ έστιν άγιος ως συ, Κύριε ο Θεός μου, …».

Ο νούς σου νεύσει προς Θεόν, καλλυνόμενος Πάτερ, ωραιότατος ώφθη, και χαρίσματος παντός, ανάπλεως αληθώς, και της θείας, μέτοχος λαμπρότητος.

Θεοτοκίον
Ήχος δ’ Ο υψωθείς

Καταφυγή των εν δεινοίς υπαρχόντων, καταλλαγή προς τον Θεόν των πταιόντων, Υπεραγία Δέσποινα περίσωζε ημάς, πάσης περιστάσεως, και κακίας ανθρώπων, και φρικτής κολάσεως, και παθών ατιμίας, τους αδιστάκτω πίστει σε αεί, προσκαλουμένους, Παρθένε πανύμνητε.

Saint Arsenie Boca of Romania, the Prophet of the End Times

Venerable Monk-martyr and Confessor Stephen the New of Mt. St. Auxentius (767) and those who suffered martyrdom for the holy icons’ sake: Andrew; Peter; Anna, who refused to bear false witness against Saint Stephen; Basil; Stephen; two Gregories; John and many others (767)
Martyr Irenarchus of Sebastia and the Seven Women martyred with him.
Saint Theodore, Bishop of Theodosiopolis in Armenia (end of 6th century)
Martyrs at Tiberiopolis (361-362) Timothy, Bishop of Tiberiopolis; Theodore the Bishop; Peter, John, Sergius, Theodore, and Nicephorus the Priests; Basil and Thomas the Deacons; Hierotheus, Daniel, Chariton, Socrates, Comasius, and Eusebius the Monks; and Etimasius, in Tiberiopolis.
Martyr Christos the Gardener, of Albania, at Constantinople (1748)
Theodore, Archbishop of Rostov (1394)
Saint Arsenie Boca of Romania (1989)
Elder Ignatius Kapnisis of Evia (Reposed in the Lord in 28 November 2019)

Commemorated on November 28

Saint Arsenie Boca of Romania, the Prophet of the End Times

Saint Arsenie Boca was born on September 29th, 1910 in Vata de Sus, Hunedoara County, Romania and among many things, he prophesied his own date of death. Years before the actual revolution against communism which took down the Iron Curtain, Arsenie Boca said that he will die at about 3 weeks before the revolution and that’s exactly what happened. On the same day he also prophesied the fall of communism in Europe and that Romania will be the only country in Europe which will violently overthrow its communist government, saying that “other countries will switch to capitalism peacefully, just like one changes its shirt with a different one, while Romania will be the only country in Europe that will make the transition to capitalism through bloodshed, and many will die”, and that’s exactly how it happened.

Related to the communist revolution he said: “This guy will die on Christmas day!” When he was asked “Which guy?” He replied “This guy that you say God is not getting you rid of.” Then he was silently asked “Ceausescu, father?” Arsenie Boca said: “Yes! This guy and I too will die at about 3 weeks before him.” The quote goes on with him saying “I will die of poisoning plot which I will not attempt to stop because by then my spiritual mission here on Earth would be over by then anyway”.

It is rumored that Ceausescu was concerned with his power and that he secretly paid a visit to father Arsenie, asking him what he thinks about his rulership. Arsenie Boca warned Ceausescu that if he continues to tyrannically rule Romania, he will surely die in a violent way. Angered by what he was told, the dictator left, threatening Arsenie Boca. A few days later, Father Arsenie died of poisoning on November 28, 1989, at about 3 weeks before Ceausescu’s own death, just like he prophesied and he was buried on December 4, 1989 at the Prislop Monastery.

On Christmas day of 1989, Romanians overthrown their communist government by executing the dictator Ceausescu family just as the prophet said. The military also opened fire on protesters, resulting in a total of 1104 people killed and 3352 injured.

Arsenie Boca said that after the revolution, “Many will leave Romania and migrate to foreign countries but few of them will ever return. However, the time will come when all of them will want to return but no one will be able to because Romania will be surrounded by fire.” The prophecy goes on with Father Arsenie warning that “In one day, Romania will be occupied by 3 foreign countries, Hungary, Bulgaria and Russia. A rain of fire will fall over those who occupied us. Bucharest will become the second Jerusalem.” What he meant was that Bucharest will be wiped just like Jerusalem and no stone will be left on top of other stone, but the prophet goes on comforting those who are panicked saying that Virgin Mary herself will be on her knees praying to God for Romania’s forgiveness.

Father Arsenia Boca said that we are living in the final times and that Romania’s capital city, Bucharest will be wiped off the face of the planet by fire.

Father Arsenie prayed for the salvation of Americans saying to God: “God please do not punish the Americans, please forgive them and have mercy on them, they too are your creation.” but God took his spirit to America and he was shown how America really is, after that Father Arsenie said “Yes God, they are worthy of destruction!”. Shortly after this, he painted what he was shown at the Draganescu church, New York City’s skyline with World Trade Center on fire, thus he prophesied the terrorist events of 9/11.

Among many other things related to America, Father Arsenie also prophesied the disaster of Apollo 13 mission, the invention of the cell phones and even space shuttles, which were all painted with dozens of years before they happened.

Arsenie Boca also warned that in the final days, religions will become more and more interested in ecumenism (union). He said that this would be one of the greatest heresies of all times.

Father Arsenie Boca prophesied the end of communism but he also warned of what will come next: “The red scum, the hammer and sickle, the five-pointed star will disappear, but after that the six-pointed star will come and there will be anarchy”, referring to a future Jewish rule over the world, since the hexagram known as “Star of David” is used only by them and the state of Israel. He also said that the Devil is working on corrupting people and destroying the world since the ancient times and his primary goal is to control and dominate the entire world. He goes on saying “the world will focus on Romania for a short period of time because there will be changes and specific signs in this country which are outside of material understanding”.

Father Arsenie Boca was a strong opponent of communism and in 1945 and 1948 he was arrested for aiding anti-communist fighters in the Carpathian Mountains. In 1945-1946 Father Arsenie warned that there will be times when everything will be so bad, that “Everything will be corrupted, at work, in shops, state institutions and especially the politics. Corruption and immorality will work its way even inside the church, tainting priests and the heads of church. Churches will be destroyed by communists but new ones will be built and others will be repaired after communism ends, yet people will loose faith and all those churches will all be empty. There will be chaos, people’s homes will be destroyed, people will step upon people, people will eat human flesh and drink human blood but I and my generation will not be alive to see these things.”

He advised Christians that in the final times, its your duty to save and guide astray people to a correct path, advising “Your neighbor drinks alcohol in bars, your cousin ran away unmarried, your son is running away from church, your children are partying every night and spit after priests! Don’t you have anyone to bring to Jesus? Maybe you can bring yourself.”

One woman said to Father Arsenie “Almost every food is poisoned these days”, referring to chemicals which are added in foods. Father Arsenie replied “Do the Holy Cross sign on everything that you eat and drink: water, tea, coffee, cookies, fruits, bread and any type of food. Even if they were poisoned, the sign of the Holy Cross cancels everything which is poisoned.”..

He said that he is only a messenger of God and Jesus Christ, a messenger to guide us in our final apocalyptic times which we are currently living in right now.
Recently his icon located at the Prislop Monastery was seen crying, photographed and video taped by thousands of Romanians. (source)

***

Elder Ignatius Kapnisis of Evia say :

Without humility all virtues is zero. In humility are all virtues.

Only the humble enter the Kingdom of Heaven.

When we compare ourselves with God sees what we are.

When emptied of us throughout our egoism, the whole God enters our.

“God resisteth the proud, but giveth grace unto the humble.” James 4:6

Humility is the conviction of our heart that we are more sinful than all men.

The more the saints approach God, the more they see themselves as sinners.

Be compared ourselves with God and not with other people.

Humility is the perfection of Christian life.

Perfect Christian will say humble man

Humility is the key of Paradise.

​ When life seems dire, do yourself a tea and drink it in the prettiest cup, Saint Arsenie Boca of Romania
iconandlight.wordpress.com/2019/11/28/when-life-seems-dire-do-yourself-a-tea-and-drink-it-in-the-prettiest-cup-saint-arsenie-boca-of-romania/

​ All the diamonds of the world are trash compared to one moment in God’s light! Saint Arsenie Boca of Prislop (of Romania)
iconandlight.wordpress.com/2019/11/27/all-the-diamonds-of-the-world-are-trash-compared-to-one-moment-in-gods-light-saint-arsenie-boca-of-prislop-of-romania/

Troparion, in Tone IV:

Struggling in fasting upon the mountain, thou didst slay the noetic hordes of the enemy with the weapon of the Cross, O most blessed one, and didst manfully arm thyself again for martyrdom, slaying Copronymus with the sword of the Faith. And for both hast thou been crowned by God, O ever-memorable venerable martyr Stephen.

Stichera on the Aposticha from the Oktoechos; Glory …, in Tone VIII:

Having preserved intact that which is according to the image of God, O venerable father, thou didst most manfully champion the image of Christ, fearing not the threats of Copronymus; yea, thou didst slay him with the sword of the Spirit. Wherefore, having acquired boldness before God, save thy flock from all heresies, O much-suffering Stephen.

ODE III
Irmos: There is none as holy as Thee, O Lord my God,

Thy mind, made beautiful through gazing upon God, O father, was shown to be most comely, truly filled with every grace, and partaking of divine splendor.

Venerating the precious icon of Christ and her who gaveth birth to Him, O blessed one, with the power of the divine Spirit thou didst despise the vile command of the impious emperor.

Άγιος Μεγαλομάρτυρας Ιάκωβος ο Πέρσης, όταν η μετάνοια είναι πύρινη, μπορεί να αποκαταστήσει κάθε απώλεια.

Ιάκωβος ο Πέρσης, μεγαλομάρτυς, από Μπεΐτ-Λαπάντ (κοντά Σούσα) Περσίας (421)
Πινούφριος ο Αιγύπτιος, ηγούμενος Μονής στην Πανεφώ Αιγύπτου (5ος αι.)
Ναθαναήλ ο αναχωρητής, ερημίτης στην Νιτρία Αιγύπτου (5ος αι.)
Παλλάδιος ερημίτης στη Ραχά (4ος αι.)
Μωϋσής ο Φαρανίτης, ο Σπηλαιώτης, ερημίτης στην Παλαιστίνη, από Φαράν του Σινά Αιγύπτου (? αι.)
Φακούνδος και Πριμιτίβος, μάρτυρες στη St. Facundus Ισπανίας (300)
Ιωάννης ο Αγγελόπτης, Επίσκοπος Ravenna Ιταλίας (433)
Ανδρέας Ογκορόντνικωφ, διά Χριστόν σαλός στην Σιμπίρσκ Ρωσίας (1841) και Διόδωρος του Γιούριεφ, Μονής του Αγίου Γεωργίου (Τζορτζ Χιλ) Ολονετς, Σόλοφσκι (1633) 
Ρωμανός ο θαυματουργός στην Κιλικία Μ. Ασίας (5ος αι.)
Γεράσιμος ο Λαυριώτης-μαθητής του Οσίου Γρηγορίου Σιναΐτου, ασκήτεψε σε Ιεροσολύμα και Κρήτη και ιεραπόστολος Εύβοιας, Στερεάς Ελλάδος, Θεσσαλίας, κοιμήθηκε στη Θεσσαλονίκη, από Ευρίπο Ευβοίας, με καταγωγή από Αθήνα και Γαλλία (27/11 & Κυριακή Παραλύτου, +1325)
Η ανακήρυξι της αγιότητος των οσίων Πορφυρίου του Καυσοκαλυβίτου στις 27 Νοεμβρίου 2013 και Ιακώβου (Τσαλίκη) της Ευβοίας στις 27 Νοεμβρίου 2017

Εορτάζουν στις 27 Νοεμβρίου 

Άγιος Μεγαλομάρτυρας Ιάκωβος ο Πέρσης
Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς

Ο Ιάκωβος γεννήθηκε από χριστιανούς γονείς στην περ­σική πόλη Έλαπα ή Βηλάτ, ανατράφηκε με τα νάματα της Πίστεως και νυμφεύθηκε μια χριστιανή κοπέλα. Ο Πέρσης βασιλιάς Ισζδιγέρδης εκτιμούσε τον Ιάκωβο για τα χαρίσματα και τις δεξιότητες του και τον κατέστησε αξιωματούχο στην αυλή του. Κολακευμένος ο Ιάκωβος από την αγάπη του βασιλιά, παραπλανήθηκε και άρχισε να θυσιάζει κι αυτός στα είδωλα που προσκυνούσε ο Πέρσης ηγεμόνας.

Πληροφορήθηκαν το γεγονός η μητέρα και η σύζυγος του Ιακώβου. Του έγραψαν τότε μια επιστολή επιτιμητική, θρη­νολογώντας για το κατάντημά του να γίνει αποστάτης της Πίστεως και πνευματικά νεκρός και, τέλος, τον ικέτευαν να μετανοήσει και να επιστρέψει στον Χριστό. Συγκλονισμένος από την επιστολή που διάβασε ο Ιάκωβος μετάνιωσε πικρά και με παρρησία πήγε στον βασιλιά και ομολόγησε την πίστη του στον Κύριο Ιησού Χριστό. Οργισμένος ο βασιλιάς, τον καταδίκασε σε θάνατο μ’ ένα ιδιαίτερα φρικτό μαρτύριο: θα κατατεμάχιζαν το σώμα του, σταδιακά, μέχρι να εκπνεύσει. Οι δήμιοι εκτέλεσαν κατά γράμμα τη διαταγή του μοχθηρού Ισζδιγέρδη και κατέκοψαν πρώτα τα δάχτυλα των άκρων του Ιακώβου, ύστερα τα χέρια, τα πόδια, τους βραχίονες, τους ώμους. Στο τέλος έμεινε μόνο η κοιλιά και το κεφάλι του, που αποκόπηκαν επίσης. Σε κάθε κατατομή μέλους ο συντετριμμένος από τη μετάνοια μεγαλομάρτυρας ανέπεμπε ευχαριστία στον Θεό. Οι πληγές του ανέβρυζαν μια άρρητη ευωδία, σαν κυπαρισσιού. Καθαρθείς από τη βαριά αμαρτία του μέσα στο λουτρό του αίματός του, ο εξαίσιος Ιάκωβος παρέδωσε τη ψυχή του στον Χριστό, τον Θεό, και πέρασε ενδόξως στη Βασιλεία των Ουρανών. Τελειώθηκε δι’ αποκεφαλισμού περί το έτος 400. Η τιμία κάρα του βρίσκεται στα Ρώμη και μέρος των λειψάνων του στην Πορτογαλία, όπου τιμούν τη μνήμη του στις 23 Μαΐου.

***

Όταν οι δήμιοι απέκοψαν τον αντίχειρα του δεξιού χεριού του αγίου Ιακώβου, εκείνος ανεβόησε: «Πρόσδεξαι, Κύριε, τον πρώτο κλάδο, που σαν την άμπελο κλαδεύεται, ώστε εν καιρώ να βλαστήσει νέος κλάδος».
Στην αποκοπή του δεύτερου δακτύλου του είπε: «Δέξου, Κύριε, και τον δεύτερο κλάδο του δέντρου που εφύτευσεν η δεξιά Σου».
Στο τρίτο δάκτυλο που του απέκοψαν είπε: «Ευλογώ Πατέρα, Υιόν και Άγιον Πνεύμα».
Στην αποκοπή του τέταρτου αναφώνησε: «Συ που δέχθηκες τη δοξολογία από τα τέσσερα Ιερά ζώα (σύμβολα των τεσσάρων Ευαγγελιστών), δέξου το μαρτύριο του τέταρτου δακτύλου μου».
Στο πέμπτο δάκτυλο που του έκοψαν, είπε: «Ας είναι πεπληρωμένη η χαρά μου όπως των πέντε φρονί­μων παρθένων στη γαμήλια εορτή!».
Στην αποκοπή του έκτου δακτύλου, είπε: «Δόξα Σοι, Κύριε, ο οποίος την Έκτη Ώρα εξέτεινες τα πανάχραντα χέρια Σου επί του Σταυρού, διότι με αξίωσες να Σου προσφέρω το έκτο μου δάκτυλο».
Όταν του έκοψαν το έβδομο δάκτυλο, είπε: «Όπως ο Δαυίδ Σε αινούσε επτάκις της ημέρας, Σε υμνολογώ διά του εβδόμου δακτύλου μου που απετμήθη προς χάριν Σου».
Μετά το όγδοο που αποκόπηκε, είπε: «Την όγδοη ημέρα Συ, Κύριε, περιετμήθης».
Μετά την αποκοπή του ενάτου είπε: «Την ένατη ώρα, Χριστέ μου, παρέδωσες το Πνεύμα Σου στα χέρια του Πατρός Σου, κι εγώ Σου προσφέρω ευχαριστία το μαρτύριο του ενάτου δακτύλου μου».
Στην αποκοπή του δεκάτου δακτύλου, είπε: «Εν δεκαχόρδω ψαλτηρίω Σοι ψαλώ, Θεέ μου, και Σε ευχαριστώ ότι με αξίωσες να υπομείνω την αποκοπή των δέκα δακτύλων των δύο χειρών μου, για τις Δέκα Εντολές που εγράφησαν σε δύο πλάκες».

Ω! Εξαίσια πίστη και αγάπη! Ω ευγένεια ψυχής του ανδρείου αθληφόρου του Χριστού Ιακώβου.
(Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς, Ο Πρόλογος της Αχρίδος -Νοέμβριος, εκδ. Άθως, σ. 249-250, 254-255)

***

Αββάς Πινούφριος

Σημείο που δείχνει, ότι η μετάνοιά μας έχει γίνει αποδεκτή από τον Θεό και ότι έχουμε λάβει την συγχώρεση είναι, το να βγάλουμε τελείως από την καρδιά μας, την επιθυμία και την πρόθεση να επαναλάβουμε τις αμαρτίες που διαπράξαμε. Δεν αισθανόμαστε δηλ. καμμία έλξη για την αμαρτία, αλλά και η εικόνα της αμαρτίας, η ανάμνησή της, δεν μας συγκινεί και δεν μας αγγίζει.

***

Όσιος Πορφύριος ο Καυσοκαλυβίτης

Για να μετανοήσει η ψυχή, πρέπει να ξυπνήσει. Εκεί, στο ξύπνημα αυτό, γίνεται το θαύμα της μετανοίας. Και εδώ βρίσκεται η προαίρεση του ανθρώπου. Το ξύπνημα, όμως, δεν έγκειται μόνο στον άνθρωπο. Ο άνθρωπος μόνος του, δεν μπορεί. Επεμβαίνει ο Θεός. Χωρίς την Χάρη δεν μπορεί να μετανοήσει ο άνθρωπος.

Δεν χρειάζονται χρόνια για να μετανοήσει κανείς. Η μετάνοια είναι σαν την αστραπή.

Γέροντας Σωφρόνιος του Έσσεξ

Με τη μετάνοιά μας, δε ζούμε μόνο το ατομικό μας δράμα· ζούμε μέσα στον ίδιο τον εαυτό μας την τραγωδία όλου του κόσμου, το δράμα της ιστορίας του από την αρχή του χρόνου.
Καλύτερα, ασφαλώς να μην αμαρτήσουμε. Αλλά όταν η μετάνοια είναι πύρινη, μπορεί να αποκαταστήσει κάθε απώλεια.

Οφείλουμε να φυλάξουμε το πνεύμα της μετανοίας κατά τη διάρκεια όλης της ζωής μας μέχρι τέλους. Η μετάνοια είναι η βάση κάθε ασκητικής και πνευματικής ζωής.

Μόνον όταν μας φωτίσει το φως του Χριστού μπορούμε να βλέπουμε τις αμαρτίες μας.

Η μετάνοια είναι ένα ανεκτίμητο δώρο προς την ανθρωπότητα. Η μετάνοια είναι το Θείο θαύμα για την αποκατάστασή μας μετά την πτώση. Η μετάνοια είναι έκχυση θείας εμπνεύσεως πάνω μας, με τη δύναμη της οποίας ανεβαίνουμε προς τον Θεό, τον Πατέρα μας, για να ζήσουμε αιώνια στο φως της αγάπης Του. Με τη μετάνοια συντελείται η θέωσή μας. Αυτό είναι γεγονός με ασύλληπτο μεγαλείο. Η δωρεά αυτή έγινε δυνατή με την προσευχή του Χριστού στη Γεσθημανή, με τον θάνατό Του στον Γολγοθά, και στην Ανάστασή Του (βλ. Λουκ. κδ’ 45-47)… Η οδός προς την αγίαν θεωρίαν διέρχεται δια της μετανοίας. …εάν δεν απομακρυνθούμε από το κράσπεδο του ιματίου του, η βοήθεια θα έλθει. Είναι ζωτικό να ζούμε «εν τη προσευχή» για να μπορέσουμε να αντιδράσουμε με σθένος στην καταστρεπτική επίδραση του έξω κόσμου…

Αγίου Παϊσίου Αγιορείτου

Η μετάνοια είναι το βάπτισμα των δακρύων. Με την μετάνοια ο άνθρωπος ξαναβαπτίζεται, αναγεννιέται. Ο Απόστολος Πέτρος με την άρνησή του πρόδωσε κατά κάποιον τρόπο τον Χριστό, επειδή «έκλαυσε πικρώς», έλαβε την άφεση για την πτώση του. Δηλαδή η ειλικρινής μετάνοια που είχε, τον ξέπλυνε, τον καθάρισε πάλι.

Να παρακαλούμε να δίνη ο Θεός μετάνοια στον κόσμο, για να αποφύγουμε την δικαία οργή του Θεού. Η μέλλουσα οργή του Θεού δεν μπορεί ν’ αντιμετωπιστεί διαφορετικά παρά μόνο με μετάνοια και τήρηση των εντολών Του.

«Αδελφέ μου, μη ζητάς τίποτε άλλο στην προσευχή σου από την μετάνοια… Η μετάνοια θα σού φέρη την ταπείνωση, η ταπείνωση θα σού φέρη την Χάρη του Θεού, και ο Θεός θα σού έχη μέσα στην Χάρη Του ό,τι χρειάζεται για την δική σου σωτηρία και ό,τι άλλο, σε περίπτωση που χρειασθή, για να βοηθήσης μία άλλη ψυχή». Και σε άλλη επιστολή του γράφει: «Προσπαθώ να συντρίβωμαι μπροστά στον Θεό απλώνοντας τις αμαρτίες μου και τις αχαριστίες μου· να ζητώ ταπεινά το έλεός Του και να Τον ευγνωμονώ δοξολογώντας».

Πρέπει να ξέρουμε ότι και οι πιο πνευματικοί άνθρωποι, και αυτοί ακόμη, δεν έχουν εξασφαλίσει την ζωή τους. Γι’ αυτό και κρατούν συνέχεια τον εαυτό τους στην ασφάλεια του Θεού και ελπίζουν στον Θεό και απελπίζονται από το «εγώ» τους μόνο, διότι το «εγώ» φέρνει όλη την πνευματική δυστυχία. Γι’ αυτό και οι Μοναχοί, για να πετύχουν πνευματικά και για να βοηθούν πολύ και θετικά, ποτέ δεν το χρησιμοποιούν και ποτέ δεν λένε: «να σώσουμε τον κόσμο», αλλά προσεύχονται αθόρυβα, και ο Θεός σώζει τον κόσμο.

Όταν ο άνθρωπος πεθάνει εν μετανοία και οδεύει προς τον Παράδεισο, τότε είναι σαν να βρίσκεται μέσα σε ένα λεωφορείο και από έξω, τα σκυλιά (=τελώνια) τρέχουν και γαυγίζουν, χωρίς να τον ενοχλούν στο ταξίδι του, αλλά ούτε και να τον καθυστερούν.

***

Πρέπει ο άνθρωπος να γνωρίση τον εαυτό του όπως είναι, και όχι όπως τον παρουσιάζει ο εχθρός διάβολος, διότι αυτός ενδιαφέρεται για το κακό μας. Ποτέ να μην απελπίζεται, αρκεί να μετανοή, γιατί και οι αμαρτίες του είναι λιγώτερες από του διαβόλου και ελαφρυντικά έχει, επειδή πλάσθηκε από χώμα και από απροσεξία γλίστρησε και λασπώθηκε.
Για να γίνη σωστός αγώνας, πρέπει να γυρίζουμε την ρόδα αντίθετα από εκεί που την γυρίζει ο διάβολος. Αν μας λέη ότι είμαστε κάτι, να καλλιεργούμε την αυτομεμψία. Αν μας λέη ότι δεν είμαστε τίποτε, να λέμε: «Ο Θεός θα με ελεήση». Έτσι απλά αν κινήται ο άνθρωπος, με εμπιστοσύνη και ελπίδα στον Θεό, μπαίνει στην ζωή του η μετάνοια, η ταπείνωση, και ανεβαίνει σε πνευματικά ύψη.

Σημείο πνευματικής ωριμότητος είναι να πιστέψω ότι δεν κάνω τίποτε, να απογοητευθώ με την καλή έννοια από τον εαυτό μου, από το εγώ μου· να νιώθω πώς με ό,τι κάνω προσθέτω συνέχεια μηδενικά και να συνεχίζω τον αγώνα μου ελπίζοντας στον Θεό. Τότε ο Καλός Θεός, όταν δη τα μηδενικά της αγαθής μου προαιρέσεως, θα με λυπηθή, θα προσθέση στην αρχή την μονάδα και θα πάρουν αξία τα μηδενικά μου και θα πλουτίσω πνευματικά. Μέσα στην ταπεινή κατάσταση της απογοητεύσεως από τον εαυτό μου κρύβεται η καλή πνευματική κατάσταση.

***

– Γέροντα, πώς θα βοηθηθή κανείς να μην ξανακάνη το ίδιο σφάλμα;

– ῍ Αν πονέση πραγματικά για το σφάλμα του, δεν θα το ξανακάνη. Πρέπει να υπάρχη εσωτερική συντριβή με ειλικρινή μετάνοια, για να διορθωθή. Γι᾿ αυτό λέει ο Αββάς Μάρκος ο Ασκητής: «Αν ο άνθρωπος δεν στενοχωρηθή κατ᾿ αναλογίαν του σφάλματός του, εύκολα περιπίπτει εις το αυτό σφάλμα». Δηλαδή, αν είναι μικρό το σφάλμα, χρειάζεται μικρότερη μετάνοια, αν είναι μεγαλύτερο, μεγαλύτερη μετάνοια. Όταν κανείς δεν πιάνη το μέγεθος της πτώσεώς του και δεν λυπάται «κατ᾿ αναλογίαν του σφάλματος», τότε εύκολα πέφτει στο ίδιο ή και σε μεγαλύτερο σφάλμα.

– Πώς θα καταλάβουμε ότι δεν λυπηθήκαμε «κατ᾿ αναλογίαν του σφάλματος»;

– Απόδειξη αν πέφτετε πάλι στο ίδιο σφάλμα. Ύστερα, όταν παρακολουθήτε τον εαυτό σας, να μην κάνετε μόνο διάγνωση. Εσείς συνέχεια κάνετε μικροβιολογικές εξετάσεις, βρίσκετε το μικρόβιο, το κοιτάτε και λέτε: «πρέπει να το σκοτώσω», αλλά δεν αρχίζετε θεραπεία. Εντάξει, διαπιστώσατε ότι έχετε μια πάθηση. Τάκ, να κοιτάξετε πώς θα την θεραπεύσετε. Τί ωφελεί να κάνετε συνέχεια αναλύσεις–αναλύσεις, χωρίς να προσπαθήτε να διορθωθήτε; Λέτε: «έχω εκείνο το πάθος, έχω το άλλο», αλλά δεν τα κόβετε και παραμένετε στα ίδια μοιρολογώντας. Έτσι σπαταλάτε τις δυνάμεις σας και χαραμίζεστε. Χαραμίζετε το μυαλό σας, την καρδιά σας. Αρρωσταίνετε από την στενοχώρια και ύστερα δεν κάνετε τίποτε. Έπειτα, όταν γίνετε καλά, αρχίζετε: «Και γιατί τότε αρρώστησα και πώς αρρώστησα;». Δεν λέω, θα παρακολουθήτε τον εαυτό σας, δεν θα αφήνετε τα σφάλματά σας να περνάνε απαρατήρητα, αλλά μέχρις ενός σημείου, βρέ παιδάκι μου, και η στενοχώρια! Όχι αδιαφορία, αλλά όχι και κακομοιριά! Έκανες κάτι που δεν ήταν σωστό; Το σκέφτηκες; Το είδες; Το αναγνώρισες; Το εξομολογήθηκες; Προχώρα· μη σκαλώνης. Κράτησέ το μόνο στον νού σου, για να προσέξης άλλη φορά, αν σού δοθή παρόμοια αφορμή. Η στενοχώρια για τα σφάλματά μας είναι άσκοπη, όταν δεν προσπαθούμε να τα διορθώσουμε. Είναι σαν να κλαίμε έναν άρρωστο συνέχεια, χωρίς να του προσφέρουμε βοήθεια για να αναρρώση.

– Και όταν, Γέροντα, δίκαια ταλαιπωρήσαι για ένα σφάλμα σου, και τότε δεν πρέπει να λυπάσαι;

– Όχι, πρέπει να λυπάσαι, αλλά η λύπη να είναι ανάλογη, σύμμετρη με το σφάλμα σου. Αν δεν πονέσης, θα είσαι «τραλαλά» και θα ξαναπέσης στο ίδιο λάθος· δεν θα διορθωθής. Όταν όμως από την λύπη της μετανοίας περνάς στην απόγνωση, τότε σημαίνει ότι έχεις λυπηθή περισσότερο από όσο έπρεπε. Σ᾿ αυτές τις περιπτώσεις χρειάζεται να δώσης στον εαυτό σου λίγο κουράγιο και να αντιμετωπίσης το σφάλμα με λίγη καλή αδιαφορία.

Για να «κάμψη» κανείς τον Θεό, ώστε να κατεβή να μείνη μαζί του, πρέπει να ταπεινωθή και να μετανοήση. Τότε ο πολυεύσπλαχνος Θεός, βλέποντας την ταπείνωσή του, τον υψώνει ώς τους Ουρανούς και τον αγαπάει πολύ. «Χαρά έσται εν τω ουρανώ επί ενί αμαρτωλώ μετανοούντι», λέει το Ευαγγέλιο.

Αγίου Παϊσίου Αγιορείτου. Λόγοι Γ’, Πνευματικός αγώνας

Μέγιστη είναι η δύναμη της μετάνοιας, διορθώνει όχι μόνο το παρόν και το μέλλον, αλλά ακόμη και το παρελθόν… μας ελευθερώνει από την αμαρτία και μας οδηγεί στην εσωτερική ελευθερία. Γέροντας Βἰκτωρας Μαμόντοφ της Λετονίας
iconandlight.wordpress.com/2019/11/06/34656/

Απολυτίκιον. Ήχος δ΄.

Ως των Αθλητών ακροθίνιον, και των ευσεβών περιτείχισμα, τω Δεσπότη των όλων Ιάκωβε πρέσβευε, ειρήνην τη οικουμένη δωρήσασθαι, και ταίς ψυχαίς ημών το μέγα έλεος.

Ήχος β΄. Ότε εκ του ξύλου.

Μέλη, θεριζόμενος σαρκός, και τας αφορήτους οδύνας, και αικισμών καρτερών, Μάρτυς αξιάγαστε Χριστού Ιάκωβε, και τυράννων ωμότητα, πατήσας ανδρείως, νίκης τον πολύτιμον, στέφανον είληφας· ω νυν εγκοσμούμενος μάκαρ, θείω του Δεσπότου σου θρόνω, μετά των συνάθλων σου παρίστασαι.  

Ήχος πλ. α΄. Χαίροις ασκητικών.

Χαίροις, ο στρατιώτης Χριστού, ο τροπωσάμενος εχθρού την παράταξιν, τω όπλω της ευσεβείας, ο των πιστών στηριγμός, ο πολλαίς βασάνοις ωνησάμενος, Θεού την ουράνιον, βασιλείαν Ιάκωβε, εν η χορεύων, και μεθέξει θεούμενος, και λαμπόμενος, καθαραίς διαδόσεσι, μέμνησο των τιμώντων σου, την μνήμην την ένδοξον, και την σεπτήν εορτήν σου, επιτελούντων εν ασμασι, τυχείν σωτηρίας, και πταισμάτων λυτρωθήναι, και περιστάσεων.

Κοντάκιον. Ήχος β´. Τα άνω ζητών.

Πεισθείς τη καλή, συζύγω καρτερόψυχε, και το φοβερόν, κριτήριον φοβούμενος, των Περσών το φρόνημα, και τον φόβον Ιάκωβε, κατέπτυσας, και ανεδείχθης Μάρτυς θαυμαστός, το σώμα ως κλήμα τεμνόμενος.

Ο Οίκος.

Από ψυχής στενάξωμεν πάντες, δάκρυα εκχέοντες, καθορώντες πικρώς τον Μάρτυρα μελιζόμενον· δίκην κυνών γαρ ωρυομένων συνελθόντες οι δήμιοι, τα μέλη κατετίτρωσκον του θαυμαστού και γενναίου εν Μάρτυσι Μάρτυρος. Τις ούν υπάρχει; ει δοκεί, μικρόν υπομείνατε και λέξω πάντα μετά σπουδής, πως αυθημερόν θάνατον δέδωκε, το σώμα ως κλήμα τεμνόμενος.

Great Martyr James the Persian, Oh, what wonderful faith and love! Oh, the noble soul of this knight of Christ!

Great Martyr James the Persian. (421)
Pinuphrius and Nathanael of Egypt. (4th cen.)
Venerable Romanus the Wonderworker of Cilicia (5th century)
Venerable Moses
Saint Secundinus, Bishop of Dunshaughlin and fellow labourer of Saint Patrick.
Saint Maximus, Bishop of Riez in Gaul.
Diodore of Yurievo, of George Hill Olonets (Solovki -1633).
17 Monastic Martyrs in India (4th cen)
Blessed Andrei Ilyich (Ogorodnikov) of Simbirsk (1841)

Commemorated on November 27

The Holy Martyr James the Persian
by Saint Nikolai Velimirovič 

James was born of Christian parents in the Persian city of Elapa (or Vilat), brought up in the Christian Faith and married to a Christian woman. The Persian King Yezdegeherd took a liking to James for his talents and skillfulness, and made him a noble at his court. Flattered by the king, James was deluded and began offering sacrifices to the idols that the king worshiped. His mother and wife learned of this, and wrote him a letter of reproach in which they grieved over him as an apostate and one who was spiritually dead. Yet, at the end of the letter, they begged him to repent and return to Christ. Moved by this letter, James repented bitterly, and courageously confessed his faith in Christ the Lord to the king. Angered, the king condemned him to death by a special torture: his entire body was to be cut up, piece by piece, until he breathed his last. The executioners fulfilled this command of the wicked king to the letter, and cut off James’s fingers, then his toes, his legs and arms, his shoulders, and finally his head. During every cutting, the repentant martyr gave thanks to God. A sweet-smelling fragrance, as of a cypress, emanated from the wounds. Thus, this wonderful man repented of his sin and presented his soul to Christ his God in the Kingdom of Heaven. James suffered in about the year 400. His head is to be found in Rome and a part of his relics in Portugal, where he is commemorated on May 22.

***

When the executioners severed the thumb of St. James’s right hand, he said: “Even a vine is pruned in this manner, so that in time a young branch may grow.”
At the severing of his second finger, he said: “Receive also, O Lord, the second branch of Thy sowing.”
At the severing of his third finger, he said: “I bless the Father, the Son and the Holy Spirit.”
At the severing of his fourth finger, he said: “O Thou who acceptest the praise of the four beasts [symbols of the four evangelists], accept the suffering of the fourth finger.”
At the severing of the fifth finger, he said: “May my rejoicing be fulfilled as that of the five wise virgins at the wedding feast.”
During the severing of the sixth finger, he said: “Thanks be to Thee, O Lord, Who at the sixth hour stretched out Thy most pure arms on the Cross, that Thou hast made me worthy to offer Thee my sixth finger.”
At the severing of the seventh finger, he said: “Like David who praised Thee seven times daily, I praise Thee through the seventh finger severed for Thy sake.”
At the severing of the eighth finger, he said: “On the eighth day Thou Thyself, O Lord, wast circumcised.” At the severing of the ninth finger, he said: “
At the ninth hour, Thou didst commend Thy spirit into the hands of Thy Father, O my Christ, and I offer Thee thanks during the suffering of my ninth finger.”
At the severing of the tenth finger, he said: “On a ten-stringed harp I sing to Thee, O God, and thank Thee that Thou hast made me worthy to endure the severing of the ten fingers of my two hands, for the Ten Commandments written on two tablets.”

Oh, what wonderful faith and love! Oh, the noble soul of this knight of Christ!
The Prologue from Ohrid: Lives of Saints by Saint Nikolai Velimirovič
livingorthodoxfaith.blogspot.com/2010/04/prologue-november-27-december-10.html

***

Holy Fools often serve the same purpose as their Old Testament prophets
iconandlight.wordpress.com/2017/11/26/19557/

Saint Alypius the Stylite of Adrianopolis in Paphlagonia
iconandlight.wordpress.com/2016/11/25/saint-alypius-the-stylite-of-adrianopolis-in-paphlagonia/

Apolytikion of Martyr James the Persian
First Tone

Be entreated, O Lord, by the sufferings endured for You by the Saints, and we pray You, heal all our pain.

Kontakion of Martyr James the Persian
Second Tone

O stout-hearted James, persuaded by thy noble wife, and fearing the dread tribunal, thou didst scorn all fear of the Persians with their profane decrees, and thou wast shown forth to be a most wondrous martyr of Christ, when all of thy body was pruned like a vine.

The Troparion of Andrei Ilyich the Fool for Christ of Simbirsk, In Tone I:

Having heard the voice of Thine Apostle Paul, saying: * We are foolish for Christ’s sake, * Thy servant Andrew, O Christ God, * did love the life of the foolish for Thy sake on earth. * Wherefore in venerating his [her] memory * we entreat Thee, O Lord, to save our souls.