iconandlight

Iconography and Hand painted icons


Η Αγία Περπέτουα στολισμένη με την πολύτιμη αιδώ

Περπετουα-Φιλικιτατη_Perpetua and Felicity Carthage _7897899unnamed
Προεόρτια Υπαπαντής

Μάρτυρος Τρύφωνος Λαμψάκου (†250),
Μαρτύρων Περπετούας και των συν αυτή (†202), Ρευκάτου, Σατορνίλλου, Σατίρου, Σεκούνδου και Φηλικιτάτης εν Καρθαγένη μαρτυρησάντων
Θεΐωνος και των δύο παίδων, Καρίωνος,
Νεομάρτυρος Αναστασίου του εκ Ναυπλίου (†1655)
Οσίων Πέτρου του εν Γαλατία, Αντωνίου του ερημίτου και Τιμοθέου του ομολογητού
Οσίας Μπριντζίτας, προστάτιδος της Ιρλανδίας
Αυταδέλφων Γεωργίου επισκόπου, Δαβίδ και Συμεώνος του νέου Στυλίτου, των εκ Μυτιλήνης
Αδριανού, Πολυεύκτου, Πλάτωνος και Γεωργίου των εν Μεγάροις μαρτύρων
Μνήμη των εγκαινίων του ναού του Σωτήρος Χριστού εν Αρμουλαδή

Εορτάζουν την 1 Φεβρουαρίου

«Στην πνευματική ζωή, δεν θα βάλει κανείς για πρότυπο τους κοσμικούς, αλλά τους Αγίους». Άγιος Παΐσιος Αγιορείτης
Ανέτειλε η μέρα της νίκης τους και βγήκαν από τη φυλακή προς το στάδιο σαν να πήγαιναν στον ουρανό, χαρούμενοι και γελαστοί, λιγάκι τρέμοντας, περισσότερο από χαρά παρά από φόβο. Η Περπετουα ακολουθούσε βαδίζοντας ήρεμα σαν αρχόντισσα του Χριστού με εγρήγορση στο βλέμμα αντικρούοντας με τη ματιά της τα βλέμματα όλων. Το ίδιο και η Φηλικιτάτη χαρούμενη για τον υγιή τοκετό που της επέτρεψε να θηριομαχήσει, από αίμα σε αίμα, απ τη μαμμή στη μονομαχία, έμελλε να λουστεί μετά τον τοκετό σε δεύτερο βάφτισμα, δηλαδή στο ίδιο της το αίμα. Όταν πλησίασαν στο στάδιο, τους υποχρέωναν να ντυθούν, οι άντρες σαν ιερείς του Κρόνου και οι γυναίκες της Δήμητρας αλλά η ευγενέστατη εκείνη Περπετούα αγωνίστηκε με παρρησία ως το τέλος. Ελεγε λοιπόν: «Γι αυτό φτάσαμε εκούσια ως εδώ, για να μην ηττηθεί η ελευθερία μας γι αυτό παραδώσαμε τη ζωή μας, για να μην πράξουμε τίποτα τέτοιο αυτό συμφωνήσαμε μαζί σας». Αναγνώρισε η αδικία το δίκιο και επέτρεψε έπειτα ο χιλίαρχος να μπούνε έτσι όπως ήταν. Και η Περπετούα έψαλλε πατώντας ήδη την κεφαλή του Αιγύπτιου.
Για τις μακάριες όμως κοπέλες ο διάβολος ετοίμασε αγριότατη δάμαλη εκφράζοντας μέσα από το θηρίο το φθόνο του προς τη γυναικεία τους φύση. Τότε, λοιπόν, τις γύμνωσαν, τις έβαλαν μέσα σε δίχτυα και τις παρουσίασαν. Ο όχλος όμως έδειξε αποστροφή βλέποντας τη μια τρυφερή κόρη και την άλλη ακόμα να στάζει γάλα από τους μαστούς από την πρόσφατη λοχεία. Γι αυτό τις πήραν πάλι και τις έντυσαν όταν, λοιπόν, ξαναμπήκαν πρώτη η Περπετούα χτυπήθηκε από τα κέρατα της δαμάλεως κι έπεσε προς τα πίσω. Τότε ανακάθησε, μάζεψε το χιτώνα από την πλευρά της και σκέπασε το μηρό της, γιατί αισθάνθηκε περισσότερο την ντροπή παρά τον πόνο. Και ψάχνοντας μια πόρπη έδεσε τα μαλλιά της γιατί πίστευε ότι δεν έπρεπε να βλέπουν τη μάρτυρα με ανακατεμμένα τα μαλλιά της για να μη νομίζουν ότι πενθεί για εκείνο που η ίδια θεωρούσε τιμή της. Και πιάνοντας το χέρι της Φηλικιτάτης στάθηκαν όρθιες μαζί. Όταν καταλάγιασε η σκληρότητα του όχλου, τις ανέβασαν στη Ζωτική πύλη. Εκεί την Περπετούα την κράτησε ένας κατηχούμενος με το όνομα Ρούστικος αυτή σαν να ξυπνούσε από ύπνο (γιατί βρισκόταν σε έκσταση με τη χάρη του Αγίου Πνεύματος), κοίταξε γύρω της και προς κατάπληξη όλων είπε: «Πότε θα μας ρίξουν σ αυτή τη δάμαλη που λένε;». Και όταν άκουσε ότι είχε ήδη βγεί εναντίον της, δεν το πίστεψε μέχρι που είδε τα σημάδια της πληγής στο σώμα της. Φώναξε τον αδελφό της, που ήταν κι αυτός κατηχούμενος, και τους παρακαλούσε να παραμείνουν πιστοί και να αγαπούν ο ένας τον άλλο και να μη σκανδαλιστούν από εκείνα τα μαρτύρια.
Βαραχιήλ Barachiel Архангел Варахиил ვარახიელ მთავარანგელოზი10Baruchiel11
Αρχιμανδρίτης Ιγνάτιος Καπνίσης
«Όταν φύγει η ντροπή από τον άνθρωπο, εκείνος γίνεται πρόξενος πολλών κακών » (Άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος).
«Η αιδώς προστατεύει την αγνότητα όπως τα φύλλα προστατεύουν τον καρπό» (Άγιος Γρηγόριος).

Από διάφορα περιστατικά:

«Όταν την μάρτυρα Περπέτουα την έριξαν στα θηρία , την τραυμάτισαν και της έσχισαν το χιτώνα με αποτέλεσμα να φανεί ο μηρός . Tότε εκείνη αμέσως έσπευσε να καλύψει το γυμνό μηρό της , υπολογίζοντας περισσότερο την σεμνότητα από τους φρικτούς πόνους ».

Στην Ανατολή έχουν μια ιστορία : Κάποτε συναντήθηκαν στο δρόμο ένας διαβάτης και η πανώλη (πανούκλα). «Πού πηγαίνεις;» ρώτησε ο διαβάτης την πανώλη. Κι εκείνη απάντησε : «Πηγαίνω στη Βαγδάτη για να πεθάνω 5.000 ανθρώπους». Ο διαβάτης όμως πληροφορήθηκε ότι στη Βαγδάτη δεν πέθαναν 5.000, αλλά 50.000 άνθρωποι. Όταν επιστρέφοντας ξανασυναντήθηκαν ο διαβάτης της είπε: «Γιατί μου είπες ψέμματα ; Εσύ πέθανες 50.000». Και η πανώλη απάντησε: «Όχι κύριε , εγώ 5.000 πέθανα , οι υπόλοιποι πέθαναν από το φόβο τους».
Έτσι συμβαίνει ακριβώς και με τη μόδα. Όλες οι γυναίκες δεν την ακολουθούν επειδή το επιθυμούν , αλλά επειδή φοβούνται μήπως θεωρηθούν οπισθοδρομικές. Έτσι χάνουν την αξιοπρέπειά τους , πολλές φορές την τιμή τους και κάποτε και την ψυχή τους. Από φόβο κι αυτές το παθαίνουν.
Κάποτε είχαν δέσει με ένα χονδρό σχοινί ένα λιοντάρι, το οποίο το είχαν κλείσει σε ένα κλουβί. Τη νύχτα όμως ένα ποντικάκι έφαγε σιγά – σιγά το σχοινί. Όταν το πρωί μπήκε στο κλουβί ανύποπτος ο θηριοδαμαστής , του επιτέθηκε το ελεύθερο λιοντάρι και τον τραυμάτισε θανάσιμα.
Το λιοντάρι μοιάζει με τα πάθη μας. Το σχοινί συμβολίζει την αιδώ και το ποντικάκι παριστάνει τη μόδα. Η αιδώς είναι ο φρουρός της αρετής που μας προφυλάσσει από το λιοντάρι (τα πάθη μας), γιατί το κρατάει πάντα δεμένο. Το ποντικάκι όμως , η μόδα , που εμείς δεν του δίνουμε σημασία , τρώει σιγά –σιγά το σχοινί και αφήνει ελεύθερο το λιοντάρι (τα πάθη μας). Τότε με πολλή ευκολία εκείνο μας τραυματίζει σοβαρά, κάποτε δε και θανάσιμα. Διότι χωρίς αιδώ χάνουμε την αξιοπρέπειά μας , την τιμή μας και κάποτε και την ψυχή μας.

Συμπέρασμα

Λοιπόν, δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η έλλειψη αιδούς είναι αυτή που οδηγεί στην ανηθικότητα και κατακλύζει την εποχή μας. Και αυτή αποτελεί τον μεγάλο κίνδυνο για την κοινωνία μας, για την υπόσταση του έθνους μας αλλά και του κόσμου ολόκληρου. Στην έλλειψη αυτής οφείλεται η απώλεια αμετρήτων ψυχών, για τις οποίες ο Κύριος έχυσε το Αίμα Του επάνω στον Σταυρό.

Αλλά ο Απόστολος δεν ντρέπεται να γράφει στις επιστολές του και να φωνάζει, χωρίς περιστροφές, άλλη φορά το «πόρνους και μοιχούς κρίνει ο Θεός» και σήμερα το «φεύγετε την πορνείαν». Τίποτα περισσότερο δεν μολύνει και δεν ακρωτηριάζει το Σώμα της Εκκλησίας, δεν ζημιώνει και δεν ταπεινώνει τον άνθρωπο, δεν σκάβει και δεν ξεριζώνει την ψυχική και την σωματική υγεία, δεν αναστατώνει και δεν εξαφανίζει λαούς και πολιτισμούς, τίποτε περισσότερο από αυτήν την αμαρτία και την βρωμιά , που είναι η παράβαση της Έβδομης Εντολής. Εξαιτίας αυτής της αμαρτίας κατέστρεψε ο Θεός τον κόσμο στα χρόνια του Νώε, εξαιτίας αυτής της ακαθαρσίας έκαψε τα Σόδομα και τα Γόμορα, εξαιτίας αυτής της βρωμιάς κινδυνεύει ο σύγχρονος κόσμος.

Δεν είναι λοιπόν ασήμαντο το θέμα της αιδούς, αλλά το σημαντικότερο. Γι ’ αυτό έχει δίκαιο ο Μένανδρος της αρχαιότητας όταν γράφει : «Φοβερό πράγμα η άγνοια και αιτία όλων των κακών που συμβαίνουν στους ανθρώπους»!!!

***

Πλάτων
Ο μύθος του Πρωταγόρα 

Πίσω από κάθε μύθο κρύβεται η αλήθεια, μας λέει ο Πλάτων.

Ο επιπόλαιος Επιμηθέας* αφού μοίρασε τα εφόδια για την επιβίωση όλων των όντων του διαφεύγει ο άνθρωπος και δεν ξέρει πώς να τον εφοδιάσει αφού ξόδεψε όλες τις δυνάμεις στα όντα που στερούνται λογικής – τα «άλογα».
Μπροστά σ’ αυτό το αδιέξοδο ο Προμηθέας*, που ήρθε να επιθεωρήσει τη μοιρασιά, μπαίνει στο εργαστήρι της Αθηνάς και του Ηφαίστου και κλέβει τη φωτιά και τις τεχνικές γνώσεις και τις χαρίζει στον άνθρωπο. Ταυτόχρονα θέλει να κλέψει και την πολιτική αρετή, αλλά κάτι τέτοιο αποδεικνύεται αδύνατο, αφού την πολιτική αρετή την έχει στην ακρόπολή του ο Δίας, μέρος απλησίαστο για τον Προμηθέα.

Οι άνθρωποι εφοδιασμένοι με τη φωτιά και τις τεχνικές γνώσεις, αλλά χωρίς την πολιτική αρετή είναι δύσκολο να επιβιώσουν. Αφανίζονταν από τα θηρία, γιατί, ήταν ασθενέστεροι από αυτά.  Αρχίζουν τότε να ζουν ομαδικά ιδρύοντας πόλεις, αλλά στερούμενοι την πολιτική αρετή αδυνατούν να τις διατηρήσουν. 
Όταν συγκεντρώνονταν όλοι μαζί, αδικούσαν ο ένας τον άλλον, επειδή δεν κατείχαν την πολιτική τέχνη· σκόρπιζαν έτσι πάλι και αφανίζονταν (ώστε πάλιν σκεδαννύμενοι διεφθείροντο).
Η σπουδαιότητα της πολιτικής αρετής προκαλεί την παρέμβαση του ίδιου του Δία, που βλέποντας το ανθρώπινο γένος να απειλείται με εξόντωση χαρίζει στον άνθρωπο την αιδώ* και τη δίκη, το σεβασμό και τη δικαιοσύνη, που σηματοδοτούν τα θεμέλια της πολιτικής αρετής. Στέλνει λοιπόν τον Ερμή να φέρει στους ανθρώπους την αιδώ και τη δικαιοσύνη για να αποτελούν κοσμήματα για τις πόλεις και δεσμούς που στερεώνουν τη φιλία. Ρωτάει λοιπόν ο Ερμής το Δία με ποιόν τρόπο θα δώσει τη δικαιοσύνη και την αιδώ στους ανθρώπους : «να μοιράσω και αυτές όπως μοιράζουν τις τέχνες;» Τις έχουν μοιράσει με τον εξής τρόπο: ένας που κατέχει την ιατρική τέχνη είναι αρκετός για πολλούς συμπολίτες του, το ίδιο και οι άλλοι δημιουργοί. Τη δικαιοσύνη λοιπόν και την αιδώ, έτσι να τις τοποθετήσω ανάμεσα στους ανθρώπους ή να τις μοιράσω σε όλους (πάντας νείμω); Σε όλους, είπε ο Δίας και όλοι να έχουν μερίδιο. Γιατί δεν θα υπήρχαν πόλεις, αν συμμετείχαν λίγοι σ΄ αυτές, όπως στις άλλες τέχνες. Και βέβαια να θέσεις εκ μέρους μου νόμο, εκείνον που δεν μπορεί να συμμετάσχει στην αιδώ και τη δικαιοσύνη να τον σκοτώνουν ως αρρώστια της πόλης

*Επιμηθέα (επί + μήδομαι = σκέπτομαι μετά)
*Προμηθεύς (προ + μῆτις (=σκέψη) = σκέπτομαι πριν, ο προνοητικός, αυτός που προβλέπει, ο συνετός)
*Η αιδώς είναι για τους αρχαίους μια έννοια σύνθετη, της οποίας το σημασιολογικό περιεχόμενο δεν μπορεί να αποδοθεί στα νέα ελληνικά με μια λέξη, είναι η ηθικότητα, η ηθική συνείδηση, ο σεβασμός στους άγραφους νόμους, το φιλότιμο, ο αυτοσεβασμός. Γενικά εκφράζει το συναίσθημα της ντροπής. Αυτή η ντροπή πλησιάζει περισσότερο προς την έννοια του σεβασμού και της σεμνότητας.  
Η αιδώ δηλώνεται με το ρήμα αἰδέομαι: «ντρέπομαι, τιμώ κάποιον, τον σέβομαι ευλαβούμαι, δείχνω θρησκευτικό σεβασμό για θεούς, τάφους, όρκους, νεκρούς για ασθενείς ομάδες πληθυσμού, νεαρές παρθένες, γέροντες, ικέτες» ή κατά μία άλλη ερμηνεία προέρχεται από το ρήμα «αίθω», «καίω», είναι δηλαδή μια εσωτερική φλόγα που κάποτε φανερώνεται και στο πρόσωπο σαν κοκκίνισμα.
Ήταν μητέρα της Σωφροσύνης, τροφός της Αθηνάς και σύνεδρος του Δία. Η έλλειψη της αιδούς οδηγεί κάποιο πρόσωπο στην ύ β ρ η, την αλαζονική συμπεριφορά, που, καθώς υπερβαίνει τα επιτρεπτά όρια, π ρ ο σ β ά λ λ ε ι την τιμή των άλλων. Έτσι έχουμε τον πνευματικο νομο ύβρις→άτη→νέμεσις→τίσις. Η «ύβρις»(ασέβεια) συνήθως προκαλούσε την επέμβαση των θεών, και κυρίως του Δία, που έστελνε στον υβριστή την «άτην», δηλαδή το θόλωμα, την τύφλωση του νου. Αυτή με τη σειρά της οδηγούσε τον υβριστή σε νέες ύβρεις, ώσπου να διαπράξει μια πολύ μεγάλη ανοησία, να υποπέσει σε ένα πολύ σοβαρό σφάλμα, το οποίο προκαλούσε την «νέμεσιν», την οργή και εκδίκηση δηλαδή των θεών, που επέφερε την «τίσιν», δηλ. την τιμωρία και τη συντριβή/καταστροφή του.

Η έλλειψη της αιδούς, του σεβασμού, δηλ. η ασέβεια φέρνει την καταστροφή στο ανθρώπινο γένος. Είναι αυτό που είπε ο όσιος Ιωάννης ο Ρώσος στον άγιο Ιάκωβο Τσαλίκη της Ευβοίας, ”άκουσε Πάτερ μου να σου πω. Πολλή η αμαρτία στο κόσμο, πολλή η ασέβεια και πολλή η απιστία. Για αυτό πρέπει να γίνει πόλεμος. Γιατί πολλή η αμαρτία στο κόσμο. Πρέπει να γίνει πόλεμος, πρέπει να γίνει πόλεμος, πρέπει να γίνει πόλεμος,”

Η Περπέτουα είδε μπροστά της τον Παράδεισο και πλήθος λευκοντυμένων μαρτύρων που ήλθε να την υποδεχθεί.
https://iconandlight.wordpress.com/2020/01/31/%ce%b7-%cf%80%ce%b5%cf%81%cf%80%ce%ad%cf%84%ce%bf%cf%85%ce%b1-%ce%b5%ce%af%ce%b4%ce%b5-%ce%bc%cf%80%cf%81%ce%bf%cf%83%cf%84%ce%ac-%cf%84%ce%b7%cf%82-%cf%84%ce%bf%ce%bd-%cf%80%ce%b1%cf%81%ce%ac/

Απολυτίκιον αγίας Περπέτουας.
Ήχος γ’. Θείας Πίστεως.

Θείας πίστεως, έγνως τον πλούτον, και κατέλιπες, ειδώλων πλάνην, Περπετούα θεολήπτω φρονήματι• και συν πεντάδι Μαρτύρων αθλήσασα, μαρτυρικής ηξιώθης λαμπρότητος• μεθ’ ων πρέσβευε, Κυρίω τω σε δοξάσαντι, δωρήσασθαι ημίν το μέγα έλεος.

Απολυτίκιον Ήχος δ’

Οι Μάρτυρές σου Κύριε, εν τη αθλήσει αυτών, στεφάνους εκομίσαντο της αφθαρσίας, εκ σου του Θεού ημών, σχόντες γάρ την ισχύν σου, τους τυράννους καθείλον, έθραυσαν και δαιμόνων, τα ανίσχυρα θράση, Αυτών ταις ικεσίαις Χριστέ ο Θεός, σώσον τας ψυχάς ημών.

Και Προεόρτιον
Ήχος α’ Χορός Αγγελικός

Ουράνιος χορός, ουρανίων αψίδων, προκύψας επί γης, και φερόμενον βλέπων, ως βρέφος υπομάζιον, προς ναόν τον πρωτότοκον, πάσης κτίσεως, υπό Μητρός απειράνδρου, προεόρτιον, νύν συν ημίν μελωδούσι, φρικτώς εξιστάμενοι.

Ψαλμός Α΄. 1

Μακάριος ανήρ, ός ουκ επορεύθη εν βουλή ασεβών και εν οδώ αμαρτωλών ουκ έστη και επί καθέδρα λοιμών ουκ εκάθισεν. Αλλ΄ ή εν τω νόμω Κυρίου το θέλημα αυτού και εν τω νόμω αυτού μελετήσει ημέρας και νυκτός. Και έσται ως το ξύλον το πεφυτευμένον παρά τας διεξόδους των υδάτων, ό τον καρπόν αυτού δώσει εν καιρώ αυτού και το φύλλον αυτού ουκ απορρυήσεται και πάντα, όσα αν ποιεί, κατευοδωθήσεται. Ούχ ούτως οι ασεβείς, ούχ ούτως· αλλ΄ ή ωσεί χνούς, όν εκρίπτει ο άνεμος από προσώπου της γης. Δια τούτο ουκ αναστήσονται ασεβείς εν κρίσει, ουδέ αμαρτωλοί εν βουλή δικαίων. Ότι γινώσκει Κύριος οδόν δικαίων και οδός ασεβών απολείται.

Ψαλ. 36,35- 38, Είδον τον ασεβή υπερυψούμενον και επαιρόμενον ως τας κέδρους του Λιβάνου. Και παρήλθεν και ιδού ουκ ήν και εζήτησα αυτόν και ουχ ευρέθη ο τόπος αυτού. Φύλασσε ακακίαν και ίδε ευθύτητα, ότι έστιν εγκατάλειμμα ανθρώπω ειρηνικώ. Οι δε παράνομοι εξολοθρευθήσονται επί το αυτό· τα εγκαταλείμματα των ασεβών εξολοθρευθήσονται.
(=Είδα τον ασεβή να ακμάζη, να υπερυψώνεται πανίσχυρος, να ψηλώνη ωσάν τα αιωνόβια κέδρα του Λιβάνου. Μολις όμως επέρασα πάλιν από εκεί και ιδού, αυτός δεν υπήρχε πλέον. Εγύρισα πίσω, ανεζήτησα να τον εύρω, αλλά δεν ημπόρεσα να εύρω ούτε τον τόπον, στον οποίον προηγουμένως κατοικούσε. Προσπάθει συ να είσαι άκακος. Βλέπε πάντοτε μπροστά σου τον ευθύν δρόμον του Θεού, διότι ο ειρηνικός άνθρωπος θα αφήση οπίσω του μνήμην αγαθήν και ευτυχισμένους απογόνους. Οι παράνομοι όμως θα εξολοθρευθούν όλοι μαζή. Θα διαλυθούν και θα εξαφανισθούν τα υπολείμματα από τα πλούτη των, το όνομά των και οι απόγονοί των. )

Ψαλ. 9,34 – 36 Ένεκεν τίνος παρώργισεν ο ασεβής τον Θεόν; είπε γαρ εν καρδία αυτού· ουκ εκζητήσει. Βλέπεις, ότι συ πόνον και θυμόν κατανοείς, του παραδούναι αυτόν εις χείρας σου. Σοι εγκαταλέλειπται ο πτωχός, ορφανώ σύ ήσθα βοηθός. Σύντριψον τον βραχίονα του αμαρτωλού και πονηρού· ζητηθήσεται η αμαρτία αυτού και ου μη ευρεθή. .

Advertisement


Holy Martyr Perpetua entered into heaven and saw the most beautiful mansions of heaven and was very ecstatic.

Holy Martyrs Perpetua and Felicity, and those with them at Carthage (203)
Holy Martyr Tryphon (250)
Our Holy Mother Brigid of Kildare (524)

Commemorated February 1

The Holy Martyrs Perpetua, Felicitas and Satyrus, and others with them,

As Christians, they were all cast into prison during the reign of Emperor Septimus Severus. Saint Perpetua, who was of noble birth, encouraged all the other prisoners not to be afraid to suffer for Christ. In a dream, Perpetua saw a ladder imbedded with sharp knives, swords, spears, fishhooks, nails and other death-bearing instruments extending from heaven to earth. At the bottom of the ladder there lay a loathsome serpent. She saw how Satyrus ran up to the top of the ladder first, unharmed, and from the top cried out to Perpetua: “Perpetua, I am waiting for you; come, but be careful of the serpent!” Encouraged by this, Perpetua stood on the head of the serpent as on the first rung of the ladder and, step by step, quickly raced to the top. When she reached the top, Perpetua entered into heaven and saw the most beautiful mansions of heaven and was very ecstatic. When she related her dream, all the prisoners interpreted that imminent death soon faced them, the first of them being Satyrus, which shortly came true. Satyrus was slain first, then Perpetua and all others one by one. As lambs slain for Christ the Lamb of God, they received from Christ, the eternal reward in the kingdom of Light. They all suffered for Christ between the years 202-203 A.D.
The Prologue from Ohrid: Lives of Saints by Saint Nikolai Velimirovič
http://prologue.orthodox.cn/February1.htm

All were arrested under Emperor Valerian’s persecution and sent to Carthage. Perpetua had a young child still at the breast, which she asked to take with her. Felicity, who was eight months pregnant, was concerned that her martyrdom might be postponed because of her pregnancy, but at the prayers of her friends, she went into labor three days before the games. As she groaned in labor, a jailer mocked her, telling her that the pain she felt was nothing to the pain that she would feel in the arena. The Saint replied, ‘Here I suffer for myself; then there will be Another with me, who will suffer with me; and my sufferings will be for Him!’ When she gave birth, she entrusted her newborn child to the care of a Christian couple and prepared for her end. Walking to the center of the arena, the two spiritual sisters exchanged the kiss of peace and gave up their souls to God.Περπετουα-Φιλικιτατη_Perpetua and Felicity Carthage _7897899unnamed

Hymn of praise
CHRIST – the Golden Tree

A golden-branched tree grew
With three golden branches,
On it, there are white birds,
White; as white as snow.
And the birds fell
Down deep,
The glowing golden tree remained,
The tall tree.
In the depths, death and darkness,
Dark and becoming darker,
Malice and hunger; sorrow and grief,
Insanity, delirium.
The birds in the blackness of pitch all were immersed;
Never again able
To soar to the heights.
The golden tree took pity on the unfortunate birds,
And a secret conversation began among the branches.
Then one branch bent over to the terrible abyss,
And raised the nest of the birds to the top of the mountain.
Thus, Christ the golden-branch bent toward the earth
And raised fallen man to the glory of the Trinity.
And now, the golden tree grows with three golden branches,
On it are white birds; white, white as snow.
The Prologue from Ohrid: Lives of Saints by Saint Nikolai Velimirovič
http://prologue.orthodox.cn/February1.htm

***

Although the Holy Fathers praised monasticism as the angelic state, and although many of the greatest saints lived their lives and attained perfection in the deaf and lifeless desert, nevertheless, the Orthodox Church does not recommend tonsuring to all the faithful. “Neither all those in the desert were saved nor all those in the world were lost,” said one saint. To a city dweller who, with no inclination for monasticism, desired to enter the monastery, St. Niphon said: “My child, a place neither saves nor destroys a man, but deeds save or destroy. For him who does not fulfill all the commandments of the Lord, there is no benefit from a sacred place or from a sacred rank. King Saul lived in the midst of royal luxury and he perished. King David lived in the same kind of luxury and he received a wreath. Lot lived among the lawless Sodomites and he was saved. Judas was numbered among the apostles and he went to Hades. Whoever says that it is impossible to be saved with a wife and children deceives himself. Abraham had a wife and children, three-hundred-eighteen servants and handmaidens, much gold and silver but, nevertheless, he was called the Friend of God. Oh, how many servants of the Church and lovers of the desert have been saved! How many aristocrats and soldiers! How many artesians and field-workers! Be pious and be a lover of men and you will be saved!”
http://prologue.orthodox.cn/January31.htm

Troparion — Tone 4
Your holy martyrs, O Lord, / through their sufferings have received incorruptible crowns from You, our God. / For having Your strength, they laid low their adversaries, / and shattered the powerless boldness of demons. / Through their intercessions, save our souls!


Η οσία Πελαγία του Ντιβέγιεβο η διά Χριστόν Σαλή, μαθήτρια του Αγίου Σεραφείμ του Σάρωφ, θρηνούσε ασταμάτητα, έκλαιγε γοερά για τον κόσμο

Πελαγία Ιβάνοβνα Ντιβίγιεβο _ Pelagia Ivanovna of Diveyevo_ Святая блаженная Пелагия Дивеевская-de-la-diveevo-1 81Οσία Πελαγία του Ντιβέγιεβο, η διά Χριστόν Σαλή (1884) μαθήτρια του Αγίου Σεραφείμ του Σάρωφ
Ανάμνηση θαύματος του Αγίου Μεγαλομάρτυρος Γεωργίου απαλλαγής νήσου Ζακύνθου εκ της πανώλης, εν έτει 1689
Άγιοι Τρεις Ιεράρχες
Άγιος Ιππολύτος Πάπας Ρώμης (269)
Αγία Σαβίνα μάρτυς στο Μιλάνο Ιταλίας (311)
Ζήνων ο ερημίτης στην Αντιοχεία Συρίας, φίλος αγίου Βασιλείου του Μεγάλου (414) και Ζήνων ο νηστευτής, της Λαύρας του Κιέβου (14ος αἰ.)
Κυριακός Σαββαιτης ο ομολογητής (8ος αἰ.)
Άγιος Θεόφιλος ο δια Χριστόν σαλός (1868) και Άγιος Θεόδωρος ο Χατζής ο Μυτιληναίος (1784)
Ανάμνησις ευρέσεως εν Τήνω της ιεράς εικόνος της Ευαγγελιστρίας  (1823)
Σύναξη της Παναγίας Θεοτόκου πέραν της Γωργίας

Εορτάζουν στις 30 Ιανουάριου

«ημείς μωροί δια Χριστόν …» Α’ Κορ. δ. 10
«τα μωρά του κόσμου εξελέξατο (ο Θεός), ίνα καταιχνύνη τους σοφούς» (Α’ Κορ. 1, 27).
«Μακάριοι έστε όταν ονειδίσωσιν υμάς και διώξωσι… Χαίρετε και αγαλλιάσθε ότι ο μισθός υμών πολύς εν τοις ουρανοίς· ούτω γαρ εδίωξαν τους προφήτας τους προ υμών». (Ματθ.5, 10-12)

Αγία Πελαγία Ιβάνοβνα
Το χάρισμα των δακρύων

Πελαγία Ιβάνοβνα Ντιβίγιεβο_Pelagia Ivanovna of Diveyevo_Св Пелагия Дивеевская_icon_-blj_PelagiyaΤο χάρισμα των δακρύων της Πελαγίας Ιβάνοβνα ήταν εντυπωσιακό. Πάντα όμως συνήθιζε να κλαίει κρυφά πρώτα, για να μην την βλέπει κανείς. Θυμάμαι πως την ανακάλυψα μια φορά. Έλειπε, δεν την είδα πουθενά γι’ αρκετή ώρα. Ψάξαμε παντού, μα στάθηκε αδύνατο να την βρούμε. Τελικά την βρήκα στους αγρούς, μέσα σε μια καλύβα από τούβλα. Έκλαιγε τόσο πικρά, που τα δάκρυά της κυριολεκτικά έτρεχαν ποτάμι. Η καρδιά μου έγινε κομμάτια, καθώς την έβλεπα έτσι. ‘’Αχ, σκέφτηκα, γιατί να κλαίει έτσι; Ίσως κάποιος να την χτύπησε.’’Έτσι σκεφτόμουν με το φτωχό μου μυαλό, εγώ η ανόητη. Εκείνη όμως, αυτό το μικρο περιστεράκι, μου είπε:
– Όχι, μπάτιουσκα*, έτσι ειμ’ εγώ. Πρέπει να θρηνώ έτσι, μ’ αυτόν τον τρόπο. Κι αυτό κάνω εδώ.

Τέσσερα χρόνια πριν πεθάνει, τότε που ακούγαμε όσα συμβαίνουν εδώ, στην Ρωσία, τις προστυχιές και τις ανομίες, έκλαιγε γοερά. Δεν μπορούσε πια να κρυφτεί, σπάνια σταματούσε το κλάμα. Από τα δάκρυά της τα μάτια της βαθούλωσαν, έχασαν την ζωηράδα τους.
– Τι σημαίνουν αυτά, μάτουσκα; την ρώτησα. Γιατί δε σταματάς καθόλου να κλαις τόσο πολύ;
Αχ, Συμεών*, απάντησε. Αν ήξερες μόνο τι γίνεται! Θα ‘πρεπε να κλαίει όλος ο κόσμος.

Προέβλεπε την εξάπλωση του ιακωβινισμού και της τρομοκρατίας στην αυτοκρατορία, που θα οδηγούσαν στο τέλος στη δολοφονία του τσάρου Αλέξανδρου Β ‘, γι’ αυτό διαρκώς έκλαιγε και προσευχόταν ασταμάτητα.

Δεν ευνοούσε ιδιαίτερα κανέναν η Πελαγία. Είτε την κατηγορούσε κανείς είτε την επαινούσε, γι’ αυτήν ήταν το ίδιο. Στον καθένα έλεγε, με το δικό της τρόπο, αυτά που της αποκάλυπτε ο Θεός, εκείνα που ήταν απαραίτητα για τη σωτηρία της ψυχής του. Με τον έναν ήταν ήπια, άλλον τον έψεγε, ς’ ένα τρίτο χαμογελούσε, από τον επόμενο απέστρεφε το πρόσωπό της. Με τον ένα έκλαιγε, με τον άλλον αναστέναζε, αλλού έδινε καταφύγιο κι άλλους τους έδιωχνε. Σε μερικούς δεν έλεγε κουβέντα, έστω κι αν περίμεναν όλη μέρα, ούτε καν τους έβλεπε. Δεν είχαμε ησυχία από το πρωί ως το βράδυ.
Την κούραζαν πολύ με τα προβλήματά τους…. Η φήμη του χαρίσματος της διόρασης της είχε εξαπλωθεί παντού και έρχονταν πολλοί άνθρωποι από όλες τις άκρες της Ρωσίας.
Στο παραμικρό πρόβλημα που είχαν οι μοναχές, έτρεχαν σε αυτήν. Πολλοί της έστελναν γράμματα.. Δεν της έμενε καθόλου χρόνος για ξεκούραση. Κι όλοι ομολογούσαν πως, ο,τι τους έλεγε, έβγαινε αληθινό. Είναι φανερό πως ο Θεός ο ίδιος την καθοδηγούσε να ζήσει, για να ωφελείται ο κόσμος….

Προφητείες

Σεραφείμ Σάρωφ_St. Seraphim of Sarov_ Преподобный Серафим Саровский_15396190135_936b052f59_kΤο 1882 διαδόθηκε ανάμεσά μας η φήμη πως σύντομα θα είχαμε την ευλογία ν’ αποκτήσουμε κάποια άγια λείψανα. Κάποτε είπα στην Πελαγία:
– Ακούς τι λένε; Θ’ αποκτήσουμε άγια λείψανα.
– Ναι, έτσι είναι, απάντησε.
– Σύντομα;
– Όχι, όχι σύντομα.
– Και πως το ξέρεις; ρώτησα ανήσυχη.
– Ίσως και να μην ξέρω, πάντως όχι σύντομα.
Μια μέρα, την άνοιξη του 1883, καθόταν στο καμαράκι, δίπλα στο παράθυρο και μου είπε:
– Συμεών, έλα δω, ας μιλήσουμε λίγο.
– Εντάξει, είπα, ας μιλήσουμε.
Πήγα και κάθισα κοντά της στον πάγκο.
– Δες Συμεών, πόσο όμορφα έχουν όλα ανθίσει.
Άρχισε να ριγά ολόκληρη. Έδειχνε ευχαριστημένη. Εγώ κοίταξα τις πασχαλιές που είχαν πραγματικά ανθίσει και είπα,
– Για δες, μάτιουσκα, πόσο όμορφες είναι οι πασχαλιές ανθισμένες.
– Αχ, Συμεών, απάντησε, πόσο χαζή είσαι. Δεν καταλαβαίνεις τίποτα.
Με πήρε από το χέρι, το έσφιξε καλά και συνέχισε,
– Τι άνθιση θα ‘χουμε στο μοναστήρι σε έξι χρόνια!
Άρχισε πάλι να ριγά. Τότε κατάλαβα πως έβλεπε κάτι που εμείς δεν μπορούσαμε να δούμε. Ότι προφήτευε κάτι καλό για το μοναστήρι.

Επικοινωνία ανάμεσα σε δια Χριστόν σαλούς

Μέσα στο μοναστήρι ζούσαν κι άλλες τέτοιες ευλογημένες δούλες του Θεού. Ήταν σαν κι αυτήν, σαλές, κι όλες πήγαιναν στην Πελαγία Ιβάνοβνα. Να ‘βλεπες πως χαιρετούσαν η μια την άλλη! Μια φορά, για παράδειγμα, πέρασε από δω η μακαρία Πάσσα του Σάρωφ, όπως έλεγαν. Ονομάστηκε ‘’του Σάρωφ’’, επειδή γι’ αρκετά χρόνια αγωνιζόταν για τη σωτηρία της στα δάση του Σάρωφ. Μπήκε στο κελλι και κάθησε δίπλα στην Πελαγία Ιβάνοβνα χωρίς να πει λέξη. Η Πελαγία την κοίταζε αρκετή ώρα και μετά είπε,
– Ωραία. Καλά τα καταφέρνεις εσύ. Δεν έχεις τις δικές μου στενοχώριες. Δες, πόσα παιδιά έχω!
Η Πάσσα σηκώθηκε, της έκανε μετάνοια κι έφυγε, χωρίς να πει ούτε λέξη.

Πελαγία Ιβάνοβνα Ντιβίγιεβο _ Pelagia Ivanovna of Diveyevo_ Святая блаженная Пелагия Дивеевская-de-la-diveevo-11Πολλά χρόνια αργότερα, η Ξένια Κουζμινισμα, μοναχή στο μοναστήρι μας από την εποχή του γέροντα Σεραφείμ, στεκόταν μόνη της δίπλα στην Πελαγία Ιβανοβνα την ώρα της θείας Λειτουργίας. Στεκόταν στο στασίδι, δίπλα στο παράθυρο, και χτένιζε με προσοχή τα μαλλιά της Πελαγίας. Η Πελαγία κοιμόταν. Ξαφνικά πετάχτηκε πάνω σα να την είχαν ξυπνήσει. Η Ξένια ξαφνιάστηκε. Η Πελαγία έτρεξε στο παράθυρο, το άνοιξε, κρεμάστηκε η μισή σχεδόν απ’ έξω, κοίταξε μακριά και γρύλλισε σε κάποιον.
‘’Τι να σημαίνει αυτό;’’ σκέφτηκε η γερόντισσα Ξένια και πήγε στο παράθυρο να δει κι εκείνη. Η πλάγια πύλη του μοναστηριού, εκεί που είναι η εκκλησία της Παναγίας του Καζάν, άνοιξε και μπήκε η μακαρία Πάσσα μ’ ένα δέμα στους ώμους της. Πήγαινε κατευθείαν προς την Πελαγία Ιβάνοβνα και μουρμούρισε κάτι. Σαν είδε πως η Πελαγία γκρίνιαζε κάτι εναντίον της, η Πάσσα σταμάτησε και ρώτησε,
– Τι συμβαίνει, μάτιουσκα; Μπορώ να ‘ρθω ή όχι;
– Όχι, απάντησε η Πελαγία.
– Με άλλα λόγια είναι νωρίς ακόμα; Δεν ήρθε η ώρα;
– Όχι, επιβεβαίωσε η Πελαγία.
Η Πάσσα υποκλίθηκε ήσυχα κι αντί να μπει στο μοναστήρι βγήκε από την ίδια πύλη. Για ενάμισυ χρόνο από τότε δεν την ξαναείδαμε.

Να ‘βλεπες πως επικοινωνούσαν αυτές οι μακάριες!
Προσπάθησε να τις καταλάβεις, αν θέλεις. Αυτές όμως τα ξέρουν όλα. Μόνο που κοιτάζουν η μια την άλλη, τα καταλαβαίνουν όλα.

Τι να σήμαιναν άραγε αυτές οι μυστικές συζητήσεις που είχαν οι δυο τους; Να η εξήγηση: Έξι χρόνια προτού πεθάνει η Πελαγία Ιβάνοβνα, η Πάσσα ξαναπαρουσιάστηκε με κάτι που ‘μοιαζε με παιδική κούκλα. Λίγο αργότερα ήρθε με πολλές κούκλες. Ανησυχούσε γι’ αυτές, τις φρόντιζε, τις έλεγε ‘’παιδιά’’. Η Πάσσα άρχιζε να ζει στο μοναστήρι μας για μερικές βδομάδες κάθε φορά, κι αργότερα για μερικούς μήνες. Αλλού ζούσε τη μέρα κι αλλού τη νύχτα. Ένα χρόνο προτού πεθάνει η Πελαγία Ιβάνοβνα, έζησε μαζί μας σχεδόν ολόκληρη τη χρονιά. Κι όταν η Πελαγία πέθανε, εγκαταστάθηκε στο μοναστήρι μας για τα καλά. Συναντηθήκαμε πολλές φορές και προσπάθησα να την πείσω να μείνει μαζί μας.
– Όχι, δεν μπορώ, η μαμά δε θα μ’ αφήσει, είπε κι έδειξε το προτραίτο της Πελαγίας Ιβανοβνα.
– Τι; Δεν καταλαβαίνω, της είπα.
– Καλά , εσύ δεν μπορείς να καταλάβεις, μα εγώ καταλαβαίνω. Δεν μου δίνει ευλογία να μείνω.
Έφυγε κι έμεινε μαζί με τις ψάλτριες.

Άλλοι που μας επισκέπτονταν και τιμούσαν την Πελαγία Ιβάνοβνα, ήταν οι επίσης σαλές Παρασκευή Σεμιόνοβνα, μοναχή που υποτασσόταν στο γέροντα Σεραφείμ και πάντα την έλεγε ‘’Πελαγία Ιβάνοβνα, ο δεύτερος Σεραφείμ’’, καθώς κι η μακαριστή μοναχή Παρασκευή Γιακόβλεβνα, που την έλεγε ‘’μαμά’’.

Πελαγία Ιβάνοβνα Ντιβίγιεβο_Pelagia Ivanovna of Diveyevo_Св Пелагия Дивеевская_icon_-sv.-blzh.-Pelagiya-Diveevskaya-2Έπρεπε νά ‘σασταν μπροστά να δείτε τι έγινε όταν μας επισκέφτηκε για τελευταία φορά, πριν πεθάνει η Πελαγία Ιβάνοβνα, κάποια σαλή, η Ευγενία Θεοφάνοβνα. Δε θα το ξεχάσω ποτέ. Αυτή δε ζούσε στο μοναστήρι μας. Μας επισκέπτονταν που και που. Αυτή τη φορά την είδα να ‘ρχεται κρατώντας δυο σάκκους μ’ όλων των ειδών τα κουρέλια.
– Εδώ, Γερασίμοβνα κουρελιασμένη, φώναζε. Δεν εμπιστεύομαι κανένα. Γι’ αυτό κουβαλάω όλα τα υπάρχοντά μου σε σένα.
– Αρκετά με τις ανοησίες σου, της είπε η Πελαγία Ιβάνοβνα. Καλύτερα να μιλήσουμε για το θάνατο.
Σαν άκουσε τα λόγια αυτά η Θεοφάνοβνα πετάχτηκε αμέσως, έτρεξε καταπάνω της, έπεσε στα πόδια της και τ’ αγκάλιασε.
– Καθοδήγησε με, της είπε.
Κι άρχισαν κι οι δυο τους να θρηνούν. Ήταν να τις λυπάσαι καθώς τις έβλεπες έτσι. Σε λίγες μέρες η Ευγενία Θεοφάνοβνα αρρώστησε. Ήταν 4 Φεβρουαρίου κι είχε μια φοβερή χιονοθύελλα. Πως κι από που μας ήρθε, δεν ξέρω. Χτύπησε το παράθυρο και ζήτησε να την αφήσουμε να μπει στο σπίτι του διάκου Ιβάν Νικητιτς Σαντοφσκυ, που ‘ταν στην ενορία του αδελφού της, του μπάτιουσκα Βασιλείου. Κανένας δε θα την άφηνε να μπει, επειδή ήξεραν τι αναστάτωση θα ‘φερνε ένας σαλός. Βλέπεις , γι’ αυτούς δεν υπάρχουν νόμος και τάξη. Δεν μπορεί να τα βγάλει πέρα μαζί τους ο καθένας. Έτσι πάγωσε ολόκληρη…
Την μεταφέραμε στην Αγάθη Λαυρεντιεβνα. Την άλλη μέρα μου είπε η Πελαγία Ιβάνοβνα,
Πήγαινε στην Ευγενία. Πήγαινε να την δεις όσο ζει ακόμα.
Πήγα και την είδα να κείτεται σα να μην έτρεχε τίποτα. Έλεγε τα δικά της και συμπεριφερόταν όπως πάντα.
– Ήρθαν να με συνοδεύσουν μαζί με τις καμπάνες, είπε.
Έτσι έγινε. Είχαν έρθει με καμπανάκια για τον μπάτιουσκα Βασίλειο, που θα έκανε ένα γάμο. Η Ευγενία πέθαινε. Κι ο μπάτιουσκα ήρθε με τ’ άλογα, που ‘χαν καμπανάκια, για να την κοινωνήσει. Και μετά πέθανε.
Οσία Πελαγία Ιβάνοβνα η διά Χριστόν Σαλή, μετφρ. Πέτρου Μπότση, Αθήνα 1996, σελ. 79-80, 86, 90- 96.

*Έτσι αποκαλούσε την Αννα Γερασιμοβνα που την διακονούσε, επίσης την αποκαλούσε Συμεων-μπάτιουσκα ή μπάτιουσκα κι όταν ήταν νευριασμένη την φώναζε ‘’Σνεμκα’’

***

Η Πελαγία μιλούσε στις καρδιές των ανθρώπων και τους οδηγούσε στο δρόμο της σωτηρίας.

Ο ζωγράφος Μιχαήλ Πέτροβιτς Πετρωφ, διηγείται:
Το 1881 αρρώστησα από διφθερίτιδα. Για πέντε μέρες ήμουν στο κρεββάτι αναίσθητος. Την έκτη μέρα συνήρθα κάπως. Κοίταξα το προτραιτο της Πελαγίας και είπα, ‘’Γιατί δε με επισκέπτεσαι; Εγώ , όταν ήσουν άρρωστη, σε επισκέφτηκα’’. Σε λίγο με πήρε ο ύπνος. Και τι λέτε να ‘γινε; Είδα στον ύπνο μου πως η Πελαγία στεκόταν κοντά μου και μου είπε, ‘’ Ορίστε, ήρθα να σε δω. Μη φοβάσαι, δε θα πεθάνεις.’’
Ο Μιχαήλ Πέτροβιτς τελικά έγινε καλά…

Κάποτε η Πελαγία έπινε τσάι. Της το σέρβιραν γλυκό. Ξαφνικά πετάχτηκε πάνω, άρπαξε το φλιτζάνι κι έτρεξε στο δρόμο. Κοίταξε προς την κατεύθυνση κάποιου χωριού και το άδειασε προς τα κει. Την άλλη μέρα ήρθε μια γυναίκα απ’ το χωριό κι έπεσε στα πόδια της. Την ευχαριστούσε. Διηγήθηκε μετά πως την προηγούμενη νύχτα στο χωριό της είχε ξεσπάσει πυρκαγιά. Ο σταύλος μου μαζί με το σιτάρι που’ταν μέσα είχε αρχίσει να καίγεται, έλεγε με δάκρυα. Έπεσα στα γόνατα και φώναξα: Μάτιουσκα Πελαγία Ιβάνοβνα, σώσε μας. Και ξαφνικά ο αέρας φύσηξε προς την αντίθετη κατεύθυνση κι η φωτιά άρχισε να σβήνει.” Κατά την αφήγηση της γυναίκας αυτής ο αέρας άλλαξε κατεύθυνση κι η φωτιά άρχισε να σβύνει, τη στιγμή ακριβώς που η Πελαγία Ιβάνοβνα έχυσε τα τσάι της προς το μέρος που βρισκόταν το χωριό.
‘’Ευχαριστώ το Θεό, συνεχίζει με καρδιακή συντριβή, που με αξίωσε να γνωρίσω τέτοια δούλη του Θεού. Κι όχι μόνο να την γνωρίσω, αλλά και να με ονομάζει πνευματικό τέκνο της’’.

Ο Πετρωφ συνεχίζει… Κάποτε συνάντησε μια κοπελλα και της είπε: Εσύ θα παντρευτείς αυτόν τον νέο. Και της έδειξε κάποιον που βάδιζε εκεί κοντά. Οι οικογένειες των δυο αυτών νέων είχαν έχθρα μεταξύ τους. Κανένας δε θα περίμενε πως οι γονείς τους θα συμφωνούσαν ς’ αυτόν το γάμο. Κι όμως, μέσα σε ένα μήνα έγινε ο γάμος τους.Πελαγία Ιβάνοβνα Ντιβίγιεβο_Pelagia Ivanovna of Diveyevo_Св Пелагия Дивеевская_icon_-sv.-blzh.-Pelagiya-Diveevskaya-5

Ο άγιος Γεώργιος ο Τροπαιοφόρος διώκει την επιδημία της πανούκλας από την Ζάκυνθο
https://iconandlight.wordpress.com/2020/01/30/%ce%bf-%ce%ac%ce%b3%ce%b9%ce%bf%cf%82-%ce%b3%ce%b5%cf%8e%cf%81%ce%b3%ce%b9%ce%bf%cf%82-%ce%bf-%cf%84%cf%81%ce%bf%cf%80%ce%b1%ce%b9%ce%bf%cf%86%cf%8c%cf%81%ce%bf%cf%82-%ce%b4%ce%b9%cf%8e%ce%ba%ce%b5/

Ο Άγιος Σεραφείμ του Σαρώφ είπε για την οσία Πελαγία Ιβάνοβνα του Ντιβέγιεβο, « η γυναίκα αυτή θα γίνει ένα μεγάλο αστέρι, που θα φωτίσει όλο τον κόσμο.….»!
https://iconandlight.wordpress.com/2020/01/29/%ce%bf-%ce%ac%ce%b3%ce%b9%ce%bf%cf%82-%cf%83%ce%b5%cf%81%ce%b1%cf%86%ce%b5%ce%af%ce%bc-%cf%84%ce%bf%cf%85-%cf%83%ce%b1%cf%81%cf%8e%cf%86-%ce%b5%ce%af%cf%80%ce%b5-%ce%b3%ce%b9%ce%b1-%cf%84%ce%b7%ce%bd/

Οσία Πελαγία Ιβάνοβνα του Ντιβέγιεβο, Πριν από λίγο ήταν μαζί μου ο μπάτιουσκα Σεραφείμ. Μου είπε να ησυχάσω..
https://iconandlight.wordpress.com/2019/01/29/27160/

Οι συναντήσεις της οσίας Πελαγίας του Ντιβέγιεβο με τον Μπάτουσκα Σεραφείμ του Σάρωφ
https://iconandlight.wordpress.com/2018/01/29/21610/

Οσία Πελαγία Ιβάνοβνα του Ντιβέγιεβο,”Πήγαινε, Μάτουσκα, στο Ντιβέγιεβο και προστάτεψε τα ορφανά μου. ….”.
https://iconandlight.wordpress.com/2016/01/30/%CE%BF%CF%83%CE%AF%CE%B1-%CF%80%CE%B5%CE%BB%CE%B1%CE%B3%CE%AF%CE%B1-%CE%B9%CE%B2%CE%AC%CE%BD%CE%BF%CE%B2%CE%BD%CE%B1-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CE%BD%CF%84%CE%B9%CE%B2%CE%AD%CE%B3%CE%B9%CE%B5%CE%B2%CE%BF/

Απολυτίκιον Οσίας Πελαγίας Ιβάνοβνα του Ντιβέγιεβο. (Ποίημα Δρος Χαραλάμπους Μ. Μπούσια)
Ήχος πλ. α’ Τον Συνάναρχον Λόγον

Διαπλεύσασα πέλαγος πολυκύμαντον του επιγείου σου βίου εν ηρεμία , σεμνή ,ψυχική και γεννηθείσα κόσμω θέατρον είληφας χάριν δαψιλή ,Πελαγία ,εμπαιγμούς και ύβρεις καθυπομείναι ως θείαν δρόσον υψόθεν ,θερμή αρτίως κόσμου πρέσβειρα.

Κοντάκιον.
Ήχος δ’ Ο υψωθείς εν τω Σταυρώ…

Ταις εν Χριστώ οδοίς σαλότητος άρτι ακολουθήσασα πιστώς, Πελαγία, δοχείον ταπεινώσεως επώφθης σεπτόν· όθεν συ Νυμφίω σου ποθεινώ ηξιώθης εν Εδέμ αγάλλεσθαι, θρέμμα θείον Ρωσίδος, Ω και πρεσβεύεις δούναι σε λαμπρώς ανευφημούσιν αγίαν ταπείνωσιν.

Μεγαλυνάριον.

Ίνα τη ψυχή σου εις ουρανούς ανυψώσης, Μήτερ, κατευτέλισας σε αυτήν και της εν Κυρίω μωρίας ανεδείχθης αρτίως, Πελαγία, θείον υπόδειγμα.Πελαγία Ιβάνοβνα Ντιβέγιεβο_Pelagia Ivanovna of Diveyevo_Св Пелагия Дивеевская_2016-01-06_16-54-32 (1)


Blessed Pelagia Ivanovna of Diveyevo, fool for Christ’s foresaw the spread of terrorism in the world for this she cried and prayed constantly.

Πελαγία Ιβάνοβνα Ντιβίγιεβο _ Pelagia Ivanovna of Diveyevo_ Святая блаженная Пелагия Дивеевская-de-la-diveevo-1 81Saint Pelagia Ivanovna of Diveyevo, fool for Christ’s and the disciple of St. Seraphim of Sarov (1884)
Commemoration of the deliverance of the island of Zakynthos from the plague by Saint George the Great-Martyr (1689)
Synaxis of the Ecumenical Teachers and Hierarchs: Basil the Great, Gregory the Theologian, and John Chrysostom
Venerable Zeno the Hermit of Antioch the Disciple of St Basil the Great (414)
Venerable Kyriakos, ascetic of the Great Lavra of St. Sabbas the Sanctified (7th-8th centuries)
Martyr Theophilus the New in Cyprus
New Martyr Hadji Theodore of Mytilene (Mt. Athos) (1784)
Finding of the Wonderworking Icon of Mother of God Evangelistria of Tinos (1823)

Commemorated on January 30

“…we are made a spectacle unto the world, and to angels, and to men. We are fools for Christ’s sake.” (I Cor. 4:9-10)
“God has chosen the foolish things of the world to confound the wise, and God has chosen the weak things of the world to confound those who are mighty. ” (1 Cor 1:27)

Saint Pelagia Ivanovna ,fool for Christ’s of Diveyevo 

Σεραφείμ Σάρωφ_St. Seraphim of Sarov_ Преподобный Серафим Саровский_15396190135_936b052f59_k“This woman will become a glorious luminary!” a miracle-worker of Sarov told about the future blessed elder Pelagia Ivanovna Serebrennikova.

In 1837 Pelagia was received into the Diveyevo community, where she continued her ascetic life as a “mad fool”: she lived on the street in a pit filled with filth, she broke windows in the cells, beat her head against the walls of the buildings, always walked barefoot, pierced her feet with nails and in every way tormented her body, feeding herself on bread and water and never going to the monastery meals. Often, when going round the cells asking for bread, she suffered blows, pushes and kicks, calling herself “mad” and “a fool”. Some sisters venerated her, others abused her as a mad woman possessed by a clairvoyant demon. Blessed Pelagia Ivanovna was venerated by all the blessed ones of Diveyevo: Praskovya Yakovlevna, Praskovya Semenovna, Praskovya Ivanovna, calling her “mummy” 

Already during her lifetime, Blessed Pelagia used to heal those who turned to her. Thus the artist M.P. Petrov was healed of paralysis of the hand. She saw the whole life of any person and prophesied with clairvoyance. She appeared in dreams and performed healings. She quenched a fire at a distance. The sisters of the community, and Mother Abbess herself, took counsel with the clairvoyant blessed one. The fame of her clairvoyance spread everywhere and the blessed one was visited by many people from all ends of Russia. Four years before her death Blessed Pelagia foresaw the spread of Jacobinism and terrorism in the Empire. They would lead in the end to the murder of Tsar Alexander II, over which she constantly wept and prayed.

***

She deliberately visited the cells of those nuns who were rather severe and didn’t like her, and vexed them no end. For example, she would bring into their cells rocks, clay and all kinds of dirt, patiently enduring in return verbal abuse and sometimes even beatings. No one understood her. She was considered to be an ordinary crazy woman and quite unbearable. Only young Mother Anna was patient and loving with her, and for forty-five years Pelagia lived in her care. The blessed one straightway loved the young nun for her kind heart, but she sometimes provoked her as well. For example, she would throw rocks into a clay pit filled with water and come home covered with mud, and Mother Anna would have to wash and change her. She did this constantly. Mother Anna kept all her recollections about the blessed one’s life in Diveyevo. Finally, the following incident served to open everyone’s eyes.

To everyone’s consternation, Pelagia Ivanovna began running every day to the local tavern. Through her God-given gift of discernment she knew that the owner of the tavern was diabolically inspired to murder his innocent wife. But she told no one about this. And so, late one night, thinking he was alone with his wife, the tavern owner raised his knife to kill her. At that very moment the blessed one, having hidden behind some kegs, jumped out in front of him. “You fool, what are you doing?!!” . she shouted. The fear of God seized the guilty man. He dropped the knife, and the blessed one, having accomplished her mission, ran off. The next day the tavern owner came with his wife to the convent and, with a contrite heart, related all that had happened. From then on, peace and concord established themselves in his home, and the blessed one ceased going to the tavern. At the same time, the sisters’ attitude towards her changed: they understood that among them was a genuine ascetic.

Πελαγία Ιβάνοβνα Ντιβίγιεβο _ Pelagia Ivanovna of Diveyevo_ Святая блаженная Пелагия Дивеевская-de-la-diveevo-11Gradually, Pelagia Ivanovna began to manifest other spiritual gifts, especially the gift of directing souls. All the sisters came under her spiritual guidance, and she had quite a number of spiritual children among the laity as well. As for the abbess, she did nothing without consulting the blessed one, and only with the abbess did the blessed one converse normally, without acting the fool.

The painter, M. P. Petrov, was a living example of that grace-filled action through which she directed people’s hearts to the way of salvation.

“She pulled me from the depths of hell,” he said later.

The blessed one lived in the community until her death, and according to St. Seraphim through here “many souls have been saved”.
Before her death she promised that those who remembered her she would remember and pray for. Blessed Pelagia reposed on January 30, 1884. After her repose she was seen in a vision, kneeling before the Most Holy Mother of God together with St. Seraphim. Blessed Parasceva Semyonovna called her “a second Seraphim,” and she became known as “Seraphim’s Seraphim.” Pelagia Ivanovna was buried at the monastery’s cemetery behind the sanctuary of the Trinity Cathedral.
A monument on the blessed elder’s grave has four signs that read as follows:
1) “With the blessing of the elder of the Lord Hieromonk Seraphim, Pelagia Ivanovna Serebrennikova, born Surina, left the earthly pleasures, her husband and children, and took upon herself an exploit of a fool-for-Christ. She endured persecution, beatings, insult, and chains for Christ’s sake. Born in 1809, she spent 47 years in the monastery and passed away to the Lord on January 30, 1884, being 75 years old.”
2) “Blessed are ye, when men shall revile you, and persecute you, and shall say all manner of evil against you falsely, for my sake. Rejoice, and be exceedingly glad: for great is your reward in heaven. As she endured it all and conquered everything with her love of God, so do now, for the sake of His love, be patient with our infirmities and, with the cross of your exploits, intercede for us.”
3) “Seraphim’s Seraphim, blessed Pelagia of Holy Trinity Seraphim-Diveyevo Monastery. For the Lord’s sake, she took up her cross and lived fully with the Lord while on earth and entered into life eternal to be forever with the Lord.”
4) “Blessed are they who are persecuted for righteousness’ sake: for theirs is the Kingdom of Heaven. Following your treacherous path of foolishness for Christ’s sake, you did not hold out on anybody before, so do not forsake your beloved monastery now, in your blessedness of being present in the Lord’s eternal glory.”

Commemoration of the Miracle of the Great Martyr George in Zakynthos in 1689
https://iconandlight.wordpress.com/2018/01/30/commemoration-of-the-miracle-of-the-great-martyr-george-in-zakynthos-in-1689/

St. Seraphim of Sarov said, “this woman whom you see will be a great luminary for the whole world…. She is Pelagia Ivanovna, from Arzamas.”
https://iconandlight.wordpress.com/2020/01/29/st-seraphim-of-sarov-said-this-woman-whom-you-see-will-be-a-great-luminary-for-the-whole-world-she-is-pelagia-ivanovna-from-arzamas/

The Troparion, In Tone I:

   Having heard the voice of Thine Apostle Paul, saying: * We are foolish for Christ’s sake, * Thy servant Pelagia, O Christ God, * did love the life of the foolish for Thy sake on earth. * Wherefore in venerating her memory * we entreat Thee, O Lord, to save our souls.

In Tone VIII:
Spec. Mel.: O most glorious wonder.

blessed Divinely-wise Pelagia, * Thy pure soul shining with an Orthodox understanding, * and resplendent with the radiance of virtues, * illumines the hearts of the faithful, * driving away the darkness of the demons; * wherefore as a participant of uncreated grace * we all reverently praise thee, O wonder-worthy one.

Strengthened by divine teaching, * thou hast driven away the passions of the body * and showed thyself a spotless habitation of the Holy Trinity; * for which thou hast departed unto a life divine, * and thy sanctified body is now preserved incorrupt by God, * Who in His divine judgment, * as He Himself knoweth, * revealed and glorified thee, O Pelagia.

Glory …, In Tone IV:

   Thou hast appeared, O most blessed Pelagia, /as an earthly Angel and a heavenly dweller, * a fountain of compassion, a current of mercy, * an abyss of wonders, a stream of healings, * a divine olive-tree truly fruitful, * with the oil of thy labors enlightening those who faithfully honor thee, * O truly wonder-worthy one, * entreat the Lover of mankind to deliver from afflictions * those who lovingly celebrate thine all-honorable memory.

Blessed Pelagia Ivanovna of Diveyevo, pray to God for us! Pray that we labor in the fast with joy, and let God’s light illumine our hearts. Pray that our days are filled with humility, and that we learn to love others in charity, just as God loves us. Pray that we can learn to live out our Christian vocation in all times and places, and in all circumstances. Pray that we can learn to be “Fools for Christ” in our own lives…Πελαγία Ιβάνοβνα Ντιβέγιεβο_Pelagia Ivanovna of Diveyevo_Св Пелагия Дивеевская_2016-01-06_16-54-32 (1)


Εγκωμιαστικός λόγος στον άγιο Ιγνάτιο το Θεοφόρο, Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου

Ιγνάτιος ο Θεοφόρος_ Св. Игнатий Богоносец епископ Антиохийски_ St. Ignatius of Antioch__Ignatius_of_Antioch (1)Άγιος Ιγνάτιος ο Θεοφόρος, επίσκοπος Αντιοχείας (107), ανακομιδή των ιερών Λειψάνων του(5ος αιων).
Άγιοι Σαρβήλος και Βεβαία η αδελφή του, οι εν Εδέσση Μάρτυρες (110)
Άγιος Βαρσιμαίος Επίσκοπος Εδέσσης ο Oμολογητής (114)
Αγίοι Επτά Μάρτυρες οι εν Σαμοσάτοις Συρίας τελειωθέντες, Φιλόθεος, Υπερέχιος, Άβιβος, Ιουλιανός, Ρωμανός, Ιάκωβος και Παρηγόριος (297)
Όσιος Αφραάτης ο Πέρσης , εν Αντιόχεια ασκησας (370)
Όσιος Ακεψιμάς
Αγία Φλώρα (St Flora) η λαϊκή μαγείρισσα, στη Μονή της αγίας Μπριγκιτας του Kildare Ιρλανδίας (+523)
Άγιος Άσοτ Α’ ο Κουροπαλάτης πρίγκιπας του Tao-Klardjeti της Ιβηρίας (829) (Γεωργία).
Όσιος Ιγνάτιος ο Σιναΐτης και Όσιος Νίκανδρος ο Σιναΐτης ο εκ Καστελορίζου (1631)
Άγιος Ανδρέας Ρουμπλιόβ ο Εικονογράφος (1430)
Άγιος Δημήτριος ο Χιοπολίτης νεομάρτυς (1780 – 1802) 
κοίμηση π. Δημητρίου Γκαγκαστάθης στόν Πλάτανο Τρικάλων (1975)

Εορτάζουν στις 29 Ιανουαρίου

Στίχοι
Χάρις λέουσιν Iγνάτιε παμβόροις,
Σού σώματος λιπούσι και πιστοίς μέρος.
Τη ενάτη επάνοδος Ιγνατίω εικάδι τύχθη.

Ο Χριστός ευλογεί τα παιδιά «…των γαρ τοιούτων εστίν η Βασιλεία του Θεού» (Μαρκ. ι’ 14).
Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς

Η πιο εγκάρδια ευχή των μητέρων είναι τα παιδιά τους να μπορούν ν’ αγγίξουν τον Χριστό. Κι αφού ο Ιερέας εκπροσωπεί τον Χριστό, οι μητέρες φέρνουν τα παιδιά τους στην Εκκλησία όχι μόνο για να προσευχηθούν, αλλά και να τα αγγί- ξει ο Ιερέας. Κι όχι μόνο τα άρρωστα, αλλά και τα υγιή. Σε μερικούς αμερικανούς αυτό μπορεί να τους φαίνεται περίεργο, νεωτερισμός. Αλλά δεν είναι ούτε περίεργο έθιμο ούτε νεωτερισμός. Το ίδιο γινόταν και στα χρόνια του Χριστού. «Και προσέφερον αυτώ παιδία, ίνα αυτών άψηται» (Μαρκ. ι’ 13). Οι Απόστολοι τότε δεν ήξεραν τίποτα για την δύναμη του αγγίγματος «άνωθεν», και γι’ αυτό «επετίμων τοις προσφέρουσιν» (Μαρκ ι’ 13). Νόμιζαν πως μόνο οι ενήλικες και οι άρρωστοι πρέπει να πλησιάζουν τον Χριστό, τον Κύριό τους. 

Αλλά, «ιδών ο Ιησούς ηγανάκτησε και είπεν αυτοίς· άφετε τα παιδία έρχεσθε προς με και μη κωλύετε αυτά· των γαρ τοιούτων εστίν η Βασιλεία του Θεού» (Μαρκ ι’ 14). Και μετά πρόσθεσε τα φοβερά αυτά λόγια: «αμήν λέγω υμίν, ος εάν μη δέξηται την Βασιλείαν του Θεού ως παιδίον, ου μη εισέλθη εις Αυτήν» (Μαρκ ι’ 15). Αυτή είναι η αλήθεια, διότι ένα κανονικό και συνηθισμένο παιδί δέχεται τον λόγο του Ευαγγελίου με πίστη, με απλότητητα και υπακοή, χωρίς αμφιβολία, έπαρση η επιφύλαξη. Ο Κύριος είπε επίσης και τα συγκλονιστικά αυτά λόγια: «αμήν λέγω υμίν, εάν μη στραφήτε και γένησθε ως τα παιδία, ου μη εισέλθητε εις την Βασιλείαν των Ουρανών» (Ματθ. ιη’ 3). 

Το παιδί λοιπόν είναι το ιδεώδες. Ποτέ πριν στην ιστορία του ανθρώπου δεν είχε πεί κάποιος σοφός τέτοια λόγια. Και μάλιστα με τέτοια έμφαση! Κι αφού ο Χριστός έκανε τις συγκλονιστικές αυτές δηλώσεις για τις προϋποθέσεις της Βασιλείας Του, «εναγκαλισάμενος αυτά (τα παιδία) κατηυλόγει τιθείς τας χείρας επ’ αυτά» (Μαρκ. ι’ 16). Στον Βίο του Αγίου Ιγνατίου Αντιοχείας αναφέρεται, ότι ανάμεσα στα παιδιά αυτά ήταν κι ο Άγιος. Ο Ιησούς τον πήρε και τον ευλόγησε με ιδιαίτερη αγάπη, προβλέποντας πως ο Ιγνάτιος αργότερα θα γινόταν Μάρτυρας για χάρη Του, κατά τους διωγμούς του αυτοκράτορος Τραϊανού.
Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς, ”Πάτερ ημών”, έκδοσις Πέτρος Μπότσης σελ. 87, 90, Αθήνα 2003Ιγνάτιος ο Θεοφόρος _Christ and child St. Ignatios_ Христос и ребенок Св. Игнатий Богоносец 19443

Εγκωμιαστικός λόγος στον άγιο Ιγνάτιο το Θεοφόρο
Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου

Ξέσπασε κάποτε φοβερός πόλεμος εναντίον των Εκκλησιών και σαν φοβερότατη τυραννίδα ξαπλώθηκε στη γη και όλοι αρπάζονταν μέσα από την αγορά, χωρίς καμιά κατηγορία, αλλ’ απλώς γιατί απαλλάχθηκαν από την πλάνη και έτρεξαν προς την ευσέβεια, γιατί απομακρύνθηκαν από τη θρησκεία των δαιμόνων, γιατί γνώρισαν τον αληθινό Θεό και προσκύνησαν τον Μονογενή Υιό Του· και για εκείνα για τα οποία έπρεπε αυτοί να στεφανώνονται, να θαυμάζονται και να τιμούνται, τώρα τιμωρούνταν και περιβάλλονταν από μύρια κακά όλοι εκείνοι που δέχθηκαν την πίστη, και πολύ περισσότερο οι προϊστάμενοι των Εκκλησιών.

Διότι ο διάβολος, όντας κακούργος και φοβερός στο να μηχανορραφεί τέτοιες επιβουλές, έλπισε ότι, εάν αφαιρέσει τους ποιμένες, θα μπορέσει εύκολα να διασκορπίσει τα πρόβατα. Ο Θεός όμως που συλλαμβάνει τους σοφούς στην πανουργία τους, θέλοντας να δείξει σ’ αυτόν, ότι δεν κυβερνούν τις Εκκλησίες Του άνθρωποι, αλλ’ Αυτός είναι Εκείνος που ποιμαίνει παντού όσους πιστεύουν σ’ Αυτόν, επέτρεψε να γίνει αυτό … γιατί ο Θεός είναι Εκείνος που καθοδηγεί παντού τις Εκκλησίες, και δεν είναι δυνατό ποτέ να βγεί νικητής εκείνος που πολεμά τον Θεό.

Και δεν διέπραξε ο διάβολος αυτό μόνο το κακούργημα, αλλά και άλλο όχι μικρότερο απ’ αυτό. Ότι δηλαδή, δεν άφηνε να σφάζονται οι επίσκοποι στις πόλεις που ήταν προϊστάμενοι, αλλά τους φόνευε οδηγώντας τους σε ξένη πόλη. Και αυτό το έκανε επιδιώκοντας έτσι να μείνουν έρημοι από φίλους και συγχρόνως, ελπίζοντας να τους καταστήσει ασθενέστερους με τον κόπο της οδοιπορίας, πράγμα λοιπόν που έκαμε και στον μακάριο αυτόν ιεράρχη. Διότι από την πόλη μας τον φόνευσε στη Ρώμη, κάνοντάς του μακρότερη την οδοιπορία, και ελπίζοντας –με το μήκος της οδού και το πλήθος των ημερών που θα μεσολαβούσαν με το ταξίδι– να καταβάλει το φρόνημά του, μη γνωρίζοντας όμως ότι, έχοντας αυτός στην τόσο μεγάλη οδοιπορία του συνοδοιπόρο και συνταξιδιώτη τον Ιησού, γινόταν πιο ισχυρός, παρείχε μεγαλύτερη απόδειξη της δυνάμεως του Θεού που υπήρχε μαζί του και σφυρηλατούσε έτσι περισσότερο τις Εκκλησίες. Διότι οι πόλεις που υπήρχαν κατά μήκος της οδού που περνούσε, συντρέχοντας από παντού, ενίσχυαν τον αθλητή και τον προέπεμπαν με πολλά εφόδια, συναγωνιζόμενες με αυτόν με τις προσευχές και τις παρακλήσεις τους.

Ιγνάτιος ο Θεοφόρος-_ Св. Игнатий Богоносец епископ Антиохийски_ St. Ignatius of Antioch__234556Αλλά και αυτές δεν δέχονταν μικρή παρηγοριά, βλέποντας το μάρτυρα να τρέχει προς το θάνατο με τόση μεγάλη προθυμία, με όση φυσικό ήταν να τρέχει εκείνος που καλείται στα ουράνια ανάκτορα. Και από τα ίδια τα έργα μάθαιναν –από την προθυμία δηλαδή εκείνου και την υπερβολική χαρά– ότι δεν ήταν θάνατος εκείνος προς τον οποίο έτρεχε, αλλά κάποια αποδημία και μετάθεση και ανάβαση προς τον ουρανό. Και διδάσκοντας αυτά σε κάθε πόλη με τα λόγια και με τα ίδια τα έργα του αναχωρούσε από εκεί.

Και εκείνο που συνέβηκε με τους Ιουδαίους, –όταν, δένοντας τον Παύλο και στέλνοντάς τον στη Ρώμη, νόμιζαν ότι τον στέλνουν στο θάνατο, στην πραγματικότητα όμως τον έστελναν διδάσκαλο στους Ιουδαίους που κατοικούσαν εκεί– αυτό λοιπόν συνέβη πολύ περισσότερο με τον Ιγνάτιο. Διότι καθίστατο διδάσκαλος θαυμάσιος όχι μόνο σ’ εκείνους που κατοικούσαν στη Ρώμη, αλλά και σ’ όλες τις ενδιάμεσες πόλεις, πείθοντάς τους να περιφρονούν την παρούσα ζωή, να μη θεωρούν τίποτε τα βλεπόμενα, να επιθυμούν τα μελλοντικά και ν’ αποβλέπουν προς τον ουρανό, και να μη δίνουν σημασία για κανένα από τα κακά της παρούσας ζωής.

Διδάσκοντάς τους λοιπόν αυτά και περισσότερα απ’ αυτά με τα ίδια τα έργα του και παιδεύοντάς τους βάδιζε σαν κάποιος ήλιος ανατέλλοντας από την ανατολή και τρέχοντας προς τη δύση· ή καλύτερα λαμπρότερος από ήλιο. Διότι ο ήλιος έτρεχε στον ουρανό, παρέχοντας αισθητό φως, ενώ ο Ιγνάτιος αντέλαμπε κάτω, εμβάλλοντας στις ψυχές νοητό φως ένθεης διδασκαλίας. Και ο ήλιος, βέβαια, φθάνοντας στα μέρη της δύσεως κρύβεται και αμέσως φέρνει τη νύχτα, ενώ αυτός καταφθάνοντας στα μέρη της δύσεως ανέτειλε εκεί λαμπρότερα, αφού ευεργέτησε υπερβολικά και όλους εκείνους που συνάντησε κατά μήκος της πορείας του, και όταν έφθασε στην πόλη, δίδαξε και σ’ εκείνην την οδό της ευσέβειας.

Διότι γι’ αυτό και ο Θεός επέτρεψε να τερματίσει εκεί τη ζωή του, ώστε ο θάνατός του να γίνει διδάσκαλος ευσέβειας σ’ όλους τους κατοίκους της Ρώμης. Διότι εσείς, με τη χάρη του Θεού, δεν θα χρειαζόσασταν τότε καμιά απόδειξη, επειδή ήσασταν ριζωμένοι στην πίστη, ενώ οι κάτοικοι της Ρώμης, επειδή τότε υπήρχε εκεί πολλή ασέβεια, χρειάζονταν πολλή βοήθεια. Γι’ αυτό και ο Πέτρος και ο Παύλος και μετά από εκείνους και ο άγιος Ιγνάτιος όλοι θυσιάσθηκαν εκεί · και ο ένας λόγος ήταν, επειδή είχε μολυνθεί η πόλη με τα αίματα των ειδώλων, να την καθαρίσουν με τα δικά τους αίματα, και ο άλλος λόγος για να τους αποδείξουν έμπρακτα την ανάσταση του σταυρωθέντος Χριστού, πείθοντας τους κατοίκους της Ρώμης, ότι δεν θα ήταν δυνατό με τόση ευχαρίστηση να περιφρονήσουν την παρούσα ζωή, εάν δεν ήταν πάρα πολύ σίγουροι, ότι επρόκειτο ν’ ανεβούν προς τον εσταυρωμένο Ιησού και ότι θα Τον δούν στους ουρανούς.

Πράγματι λοιπόν, αποτελεί μεγίστη απόδειξη το ότι ο Χριστός που σφαγιάσθηκε επέδειξε τόση μεγάλη δύναμη μετά το θάνατό Του, ώστε να πείσει τους ζωντανούς ανθρώπους να περιφρονήσουν και πατρίδα και οικία και φίλους και συγγενείς και την ίδια τη ζωή τους για χάρη της πίστεώς τους προς Αυτόν, και να προτιμήσουν, αντί των ευχάριστων της παρούσας ζωής, μάστιγες, κινδύνους και θάνατο. Καθόσον αυτά δεν ήταν κατορθώματα κάποιου νεκρού, ούτε κάποιου που έμεινε στον τάφο, αλλά εκείνου που αναστήθηκε και ζει. Διότι πως θα μπορούσε να δικαιολογηθεί το ότι, όταν ζούσε όλοι οι Απόστολοι που Τον ακολουθούσαν αδύναμοι, εξαιτίας του φόβου, να προδώσουν τον διδάσκαλό τους, να φύγουν και ν’ απομακρυνθούν από κοντά του, όταν όμως πέθανε, όχι μόνο ο Πέτρος αλλά και ο Παύλος, και ο Ιγνάτιος που ούτε καν τον είχε δεί, ούτε είχαν απολαύσει τη συναναστροφή του, να επιδείξουν υπέρ αυτού τόση μεγάλη προθυμία, ώστε και την ίδια τη ζωή τους να θυσιάσουν γι’ Αυτόν;

Για να τα μάθουν λοιπόν αυτά έμπρακτα όλοι οι κάτοικοι της Ρώμης, επέτρεψε ο Θεός να τελειώσει ο άγιος εκεί τη ζωή του. Και ότι αυτή είναι η αιτία, θα το επιβεβαιώσω αυτό από τον ίδιο τον τρόπο του θανάτου του. Διότι η καταδικαστική απόφαση δεν όριζε να πεθάνει σε βάραθρο έξω από τα τείχη, ούτε στο δικαστήριο, ούτε σε κάποια γωνία, αλλά στο μέσο του θεάτρου. Και, ενώ όλη η πόλη καθόταν επάνω, ο άγιος υπέμεινε το μαρτύριό του, καθώς τον κατασπάρασαν τα θηρία, ώστε, αφού στήσει μπροστά στα μάτια όλων το τρόπαιο κατά του διαβόλου, να κάνει ζηλωτές των αγωνισμάτων του όλους τους θεατές, όχι μόνο πεθαίνοντας τόσο γενναία, αλλά πεθαίνοντας με ευχαρίστηση. Έτσι, με ευχαρίστηση έβλεπε τα θηρία, όχι σαν να επέκειτο ν’ φύγει από τη ζωή, αλλά σαν να τον καλούσαν προς ζωή καλύτερη και πνευματικότερη. Από που γίνεται αυτό φανερό; Από τα λόγια που είπε τη στιγμή που επρόκειτο να πεθάνει. Διότι, όταν άκουσε, ότι αυτός ο τρόπος της τιμωρίας τον αναμένει, έλεγε: «εγώ θα ωφεληθώ από τα θηρία εκείνα».

Τέτοιοι είναι εκείνοι που είναι ερωτευμένοι· ο,τι κι αν πάσχουν υπέρ εκείνων που αγαπούν, το δέχονται με ευχαρίστηση, και τότε φαίνονται ότι είναι κυριευμένοι από την αγάπη, στις δύσκολες περιστάσεις, πράγμα βέβαια που συνέβηκε και μ’ αυτόν. Διότι έσπευδε να μιμηθεί τους Αποστόλους όχι μόνο στο θάνατο, αλλά και στην προθυμία, και ακούοντας ότι εκείνοι μετά το μαστίγωμα έφευγαν με χαρά, θέλησε και αυτός να μιμηθεί τους διδασκάλους, όχι μόνο ως προς το θάνατο, αλλά και στη χαρά· γι’ αυτό έλεγε, «θα ωφεληθώ από τα θηρία». Και θεωρούσε τα στόματα αυτών πολύ πιο ήμερα από τη γλώσσα του τυράννου, και πολύ σωστά· διότι εκείνη η γλώσσα τον καλούσε προς τη γέεννα, ενώ τα στόματα των θηρίων τον έστελναν προς την ουράνια Βασιλεία.

Αφού λοιπόν τελείωσε εκεί τη ζωή του, ή καλύτερα, αφού ανέβηκε στον ουρανό, επέστρεψε στη συνέχεια εδώ στεφανωμένος. Διότι κι αυτό υπήρξε καρπός της οικονομίας του Θεού, το να τον επιστρέψει δηλαδή πάλι σ’ εμάς και να παραδώσει τον μάρτυρα στις πόλεις. Διότι η Ρώμη δέχθηκε το αίμα που έσταζε από το σώμα του, ενώ σείς έχετε τιμηθεί με το λείψανό του· απολαύσατε εσείς τη φροντίδα του, απόλαυσαν εκείνοι το μαρτύριο· τον είδαν εκείνοι ν’ αγωνίζεται και να νικά και να στεφανώνεται, έχετε εσείς αυτόν για πάντα· τον απομάκρυνε ο Θεός για λίγο χρόνο από κοντά σας και σας τον χάρισε με περισσότερη δόξα. Και όπως ακριβώς εκείνοι που δανείζονται χρήματα, αποδίδουν με τόκο τα χρήματα που θα λάβουν, έτσι και ο Θεός· αφού για λίγο χρόνο τον δανείσθηκε από σας και τον έδειξε στην πόλη εκείνη, σας τον επέστρεψε με μεγαλύτερη λαμπρότητα.

Διότι αποστείλατε επίσκοπο, και δεχθήκατε μάρτυρα· τον προπέμψατε με ευχές, και τον δεχθήκατε με στεφάνια· και όχι μόνο σείς, αλλά και όλες οι ενδιάμεσες πόλεις. Διότι ποια νομίζετε ότι ήταν η διάθεσή τους βλέποντας το λείψανο να επιστρέφει; Πόση ευχαρίστηση θα καρπώθηκαν; Πόση αγαλλίαση;

Με πόσες επευφημίες θα περιέβαλαν από παντού τον στεφανωμένο; Διότι, όπως ακριβώς συμπεριφέρεται κανείς προς γενναίο αθλητή που καταπάλεψε όλους τους ανταγωνιστές του και βγήκε από το σκάμμα με λαμπρή δόξα, σηκώνοντας τον αμέσως οι θεατές ψηλά δεν τον αφήνουν ούτε να πατήσει επάνω στη γη, και τον μεταφέρουν στο σπίτι του σηκωτό, και τον εγκωμιάζουν με μύρια εγκώμια, έτσι λοιπόν και τον άγιο εκείνον. Τότε καθώς τον υποδέχονταν οι πόλεις η μία μετά την άλλη τον μετεφέραν επάνω στους ώμους τους και τον προέπεμψαν μέχρι αυτήν την πόλη, εγκωμιάζοντάς τον στεφανωμένο, εξυμνώντας τον ως αγωνοθέτη, περιγελώντας τον διάβολο, διότι το τέχνασμά του μετατράπηκε στο αντίθετο από εκείνο που επιδίωκε και εκείνο που νόμισε ότι θα κάνει κατά του μάρτυρα, αυτό απέβη στον ίδιο.

Και τότε βέβαια, ωφέλησε και ανόρθωσε όλες εκείνες τις πόλεις, από τότε όμως και μέχρι σήμερα πλουτίζει την πόλη σας. Και όπως ακριβώς θησαυρός διαρκής, αντλούμενος καθημερινά και μη εξαντλούμενος, κάνει πλουσιότερους όλους εκείνους που μετέχουν στην εξόρυξή του, έτσι λοιπόν και ο μακάριος αυτός Ιγνάτιος εκείνους που έρχονται προς αυτόν, γεμίζοντάς τους τους αποστέλλει στα σπίτια τους με ευλογίες, παρρησία, γενναίο φρόνημα και πολλή ανδρεία,.

Ας μην ερχόμαστε λοιπόν προς αυτόν μόνο σήμερα, αλλά και καθημερινά, αποκομίζοντας πνευματικούς καρπούς απ’ αυτόν. Είναι δυνατό εκείνος που έρχεται εδώ με πίστη να καρπωθεί μεγάλα αγαθά· διότι όχι μόνο τα σώματα, αλλά και οι ίδιες οι λάρνακες των αγίων είναι γεμάτες από πνευματική χάρη. Εάν δηλαδή αυτό συνέβη στην περίπτωση του Ελισαίου και νεκρός που άγγιξε τη λάρνακα έσπασε τα δεσμά του θανάτου και επανήλθε πάλι στη ζωή, πολύ περισσότερο τώρα που η Χάρη είναι αφθονότερη, τώρα που η ενέργεια του Αγίου Πνεύματος είναι περισσότερη, όποιος θα αγγίξει λάρνακα με πίστη θα λάβει πολλή δύναμη από εκεί. Γι’ αυτό και μας άφησε ο Θεός τα λείψανα των αγίων, θέλοντας να μας οδηγήσει στον ίδιο ζήλο με εκείνους και να μας προσφέρει κάποιο λιμάνι και ασφαλή παρηγοριά για τα κακά που μας συμβαίνουν πάντοτε.

Γι’ αυτό παρακαλώ όλους σας, είτε κανείς διακατέχεται από υπερβολική λύπη, είτε είναι ασθενής, είτε διατελεί υπό βλαβερή επενέργεια, είτε βρίσκεται κάτω από κάποια άλλη βιοτική κατάσταση, είτε σε πλήθος αμαρτιών, ας έλθει εδώ με πίστη και όλα εκείνα θα τα απομακρύνει και θα επιστρέψει με πολλή ευχαρίστηση, κάνοντας ελαφρότερη τη συνείδηση από τη θέα και μόνον αυτού του λειψάνου· ή καλύτερα δεν πρέπει να έρχονται εδώ μόνο εκείνοι που βρίσκονται σε κακά, αλλά και αυτοί που είναι χαρούμενοι, ή δοξασμένοι, είτε βρίσκονται σε εξουσία, είτε έχουν μεγάλη παρρησία προς τον Θεό, και αυτοί να μη περιφρονούν την ωφέλεια που θα προκύψει από την προσκύνηση των αγίων Λειψάνων.

Διότι ερχόμενος κανείς εδώ και βλέποντας αυτόν τον άγιο θα διατηρήσει σταθερή την καλοσύνη του, πείθοντας τη ψυχή του με την ανάμνηση των κατορθωμάτων του Αγίου να μετριοφρονεί, και να μην αφήνει τη συνείδησή του να υπερηφανεύεται από τα κατορθώματά του. Και δεν είναι μικρό εκείνοι που ευημερούν να μη υπερηφανεύονται για την ευημερία τους, αλλά να γνωρίζουν ν’ αντιμετωπίζουν τις ευημερίες με μετριοφροσύνη. Ώστε σ’ όλους είναι χρήσιμος ο θησαυρός. Είναι χρήσιμη καταφυγή σ’ εκείνους που διέπραξαν πταίσματα, για ν’ απαλλαγούν από τους πειρασμούς, ενώ σ’ εκείνους που ευημερούν, τους ενισχύει να παραμείνουν σταθεροί στο καλό· επίσης ευεργετεί τους ασθενείς ώστε να ξαναβρούν την υγεία τους, ενώ για τους υγιείς, τους βοηθάει να μην περιπέσουν σε ασθένεια.

Αναλογιζόμενοι όλα αυτά, ας προτιμούμε από κάθε ευχαρίστηση και με κάθε απόλαυση την προσέλευση εδώ, ώστε συγχρόνως και να ευφραινόμαστε και ν’ αποκομίζουμε κέρδος, και εκεί να μπορέσουμε να γίνουμε ομόσκηνοι και ομοδίαιτοι με τους αγίους αυτούς, με τις ευχές τους, με τη Χάρη και φιλανθρωπία του Κυρίου μας Ιησού Χριστού, μαζί με τον Οποίο στον Πατέρα ανήκει η δόξα και συγχρόνως και στο άγιο Πνεύμα, τώρα και πάντοτε και στους αιώνες των αιώνων. Αμήν.
Αποσπάσματα από τον εγκωμιαστικό λόγο Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου.στον Άγιο Ιερομάρτυρα Ιγνάτιο τον Θεοφόρο, 1. 1.37ος τόμος Ε.Π.Ε.

Γέροντας Ιγνάτιος Καπνίσης

Όσο περισσότερο οι άγιοι πλησιάζουν τον Θεό, τόσο περισσότερο βλέπουν τους εαυτούς τους ως αμαρτωλούς.

Ο Παράδεισος είναι δώρο του Χριστού. Στηρίζεται στη Σταυρική Του θυσία.
‘’Θεού το δώρον ουκ εξ έργων” απ. Παύλος Εφεσ. 2,8.
Το δώρο αυτό δίνεται ΜΟΝΟ σε όσους έχουν Ταπείνωση. Ιακ. 4-10.

Άγιε Ιγνάτιε Θεοφόρε, μεσίτευε στον Θεό εσύ, που φέρεις Αυτόν, να μας δώσει τον Άρτο της Ζωής! Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς
https://iconandlight.wordpress.com/2020/12/20/%CE%AC%CE%B3%CE%B9%CE%B5-%CE%B9%CE%B3%CE%BD%CE%AC%CF%84%CE%B9%CE%B5-%CE%B8%CE%B5%CE%BF%CF%86%CF%8C%CF%81%CE%B5-%CE%BC%CE%B5%CF%83%CE%AF%CF%84%CE%B5%CF%85%CE%B5-%CF%83%CF%84%CE%BF%CE%BD-%CE%B8%CE%B5/

Άγιος Ιγνάτιος ο Θεοφόρος: βρήκαν γραμμένο στην καρδιά του με χρυσά γράμματα το όνομα Iησούς Xριστός «ὡς τόν Χριστόν οντως ἔχων ἐν στέρνοις»
iconandlight.wordpress.com/2018/12/19/25320/

Να συγκρίνουμε τον εαυτό μας με τον Θεό κι όχι με τους άλλους ανθρώπους. Γέροντας Ιγνάτιος Καπνίσης
https://iconandlight.wordpress.com/2016/01/28/%CE%BD%CE%B1-%CF%83%CF%85%CE%B3%CE%BA%CF%81%CE%AF%CE%BD%CE%BF%CF%85%CE%BC%CE%B5-%CF%84%CE%BF%CE%BD-%CE%B5%CE%B1%CF%85%CF%84%CF%8C-%CE%BC%CE%B1%CF%82-%CE%BC%CE%B5-%CF%84%CE%BF%CE%BD-%CE%B8%CE%B5%CF%8C/

Απολυτίκιον Αγίου Ιγνατίου του Θεοφόρου. Ήχος γ’. Θείας πίστεως

Θείω έρωτι, επτερωμένος, του σε ψαύσαντος, χερσίν αχράντοις, Θεοφόρος ανεδείχθης Ιγνάτιε και εν τη Δύσει τελέσας τον δρόμον σου, προς την ανέσπερον λήξιν εσκήνωσας. Πάτερ Όσιε, Χριστόν τον Θεόν ικέτευε, δωρήσασθαι ημίν το μέγα έλεος. 

Δόξα… Ήχος πλ. Δ’

Θεοφόρε Ιγνάτιε, τον σον έρωτα Χριστόν ενστερνισάμενος, μισθόν εκομίσω, της ιερουργίας του Ευαγγελίου του Χριστού, το τελειωθήναι δι᾽ αίματος· διό σίτος γενόμενος του αθανάτου Γεωργού, δι᾽ οδόντων θηρίων ηλέσθης, και άρτος ηδύς αυτώ ανεδείχθης, πρεσβεύων υπέρ ημών, Αθλητά μακάριε.

Δόξα… Ήχος α’

Ω τής στερράς και αδαμαντίνου σου ψυχής, αξιομακάριστε lγνάτιε! συ γαρ προς τον όντως σόν εραστήν, ανένδοτον έχων την έφεσιν έλεγες. Ουκ έστιν εν εμοί, πυρ φιλόϋλον, ύδωρ δε μάλλον ζών, και λαλούν εν εμοί, ένδοθέν μοι λέγον. Δεύρο προς τον Πατέρα. Όθεν θείω Πνεύματι πυρπολούμενος, θήρας ηρέθισας, κόσμου σε θάττον χωρίσαι, και προς τον ποθούμενον παραπέμψαι Χριστόν. Αυτόν ικέτευε, σωθήναι τάς ψυχάς ημών.

Ο Οίκος

Ιερεμίαν ο Θεός εκ μήτρας αγιάσας, και πρό τού γεννηθήναι γινώσκων ως προγνώστης, δοχείον έσεσθαι αυτόν Πνεύματος Αγίου, εμπιπλά τούτον ευθύς, εκ νεαράς βιώσεως, καί Προφήτην τούτον, και κήρυκα πάσιν αποστέλλει, προαγγέλλειν την αγίαν επί τής γης αυτού παρουσίαν. Τεχθείς ούν ο αυτός Θεός εκ Παρθένου, προς το κήρυγμα ελθών, εύρεν εκ βρέφους, άξιον αυτού τής χάριτος υποφήτην, τον Θεοφόρον και θείον Ιγνάτιον.


Homily on St. Ignatius the God-bearer by St. John Chrysostom

Ιγνάτιος ο Θεοφόρος_ Св. Игнатий Богоносец епископ Антиохийски_ St. Ignatius of Antioch__Ignatius_of_Antioch (1)Translation of the relics (5th century) of Hieromartyr Ignatius the God-bearer, Bishop of Antioch (107)
Sts. Martyrs Sarbelus (Thathuil) and his sister Bebaia, of Edessa (110)
Saint Barsimaeus the Confessor, Hieromartyr Bishop of Edessa (114)
Saint Aphraates the Persian, Hermit of Antioch (370)
Saint Akepsimas, monk
Saint Ignatios the Sinaite
Saint Flora (Blath), a cook at St Brigid’s convent in Kildare (+523), Saint Aquilinus of Mediolanum (Milan), martyred by the Arians (650)
St. Ashot Kuropalates of Tao-Klardjeti (829) (Georgia)

Saint Andrew (Rublev) of Russia, iconographer (1430). New Martyr Demetrius of Chios, at Constantinople (1802) 
Repose of the Venerable Papa-Dimitri Gagastathis the Man of God +1975

Commemorated on January 29

Homily on St. Ignatius the God-bearer
by St. John Chrysostom

Eulogy. On the holy martyr Saint Ignatius, the god-bearer, archbishop of Antioch the great, who was carried off to Rome, and there suffered martyrdom, and thence was conveyed back again to Antioch.

1. Sumptuous and splendid entertainers give frequent and constant entertainments, alike to display their own wealth, and to show good-will to their acquaintance. So also the grace of the Spirit, affording us a proof of his own power, and displaying much good-will towards the friends of God, sets before us successively and constantly the tables of the martyrs. Lately, for instance, a maiden quite young, and unmarried, the blessed martyr Pelagia, entertained us, with much joy. Today again, this blessed and noble martyr Ignatius has succeeded to her feast. The persons are different: The table is one. The wrestlings are varied: The crown is one. The contests are manifold: The prize is the same. For in the case of the heathen contests, since the tasks are bodily, men alone are, with reason, admitted. But here, since the contest is wholly concerning the soul, the lists are open to each sex, for each kind the theatre is arranged. Neither do men alone disrobe, in order that the women may not take refuge in the weakness of their nature, and seem to have a plausible excuse, nor have women only quitted themselves like men, lest the race of men be put to shame; but on this side and on that many are proclaimed conquerors, and are crowned, in order that you may learn by means of the exploits themselves that in Christ Jesus neither male nor female (Gal. 3:28), neither sex, nor weakness of body, nor age, nor any such thing could be a hindrance to those who run in the course of religion; if there be a noble readiness, and an eager mind, and a fear of God, fervent and kindling, be established in our souls. On this account both maidens and women, and men, both young and old, and slaves, and freemen, and every rank, and every age, and each sex, disrobe for those contests, and in no respect suffer harm, since they have brought a noble purpose to these wrestlings. The season then already calls us to discourse of the mighty works of this saint. But our reckoning is disturbed and confused, not knowing what to say first, what second, what third, so great a multitude of things calling for eulogy surrounds us, on every side; and we experience the same thing as if any one went into a meadow, and seeing many a rosebush and many a violet, and an abundance of lilies, and other spring flowers manifold and varied, should be in doubt what he should look at first, what second, since each of those he saw invites him to bestow his glances on itself. For we too, coming to this spiritual meadow of the mighty works of Ignatius, and beholding not the flowers of spring, but the manifold and varied fruit of the spirit in the soul of this man, are confused and in perplexity, not knowing to which we are first to give our consideration, as each of the things we see draws us away from its neighbours, and entices the eye of the soul to the sight of its own beauty. For see, he presided over the Church among us nobly, and with such carefulness as Christ desires. For that which Christ declared to be the highest standard and rule of the episcopal office, did this man display by his deeds. For having heard Christ saying, the good shepherd lays down his life for the sheep (Jn. 10:11), with all courage he did lay it down for the sheep.

He held true converse with the apostles and drank of spiritual fountains. What kind of person then is it likely that he was who had been reared, and who had everywhere held converse with them, and had shared with them truths both lawful and unlawful to utter, and who seemed to them worthy of so great a dignity? The time again came on, which demanded courage; and a soul which despised all things present, glowed with Divine love, and valued things unseen before the things which are seen; and he lay aside the flesh with as much ease as one would put off a garment. What then shall we speak of first? The teaching of the apostles which he gave proof of throughout, or his indifference to this present life, or the strictness of his virtue, with which he administered his rule over the Church; which shall we first call to mind? The martyr or the bishop or the apostle. For the grace of the spirit having woven a threefold crown, thus bound it on his holy head, yea rather a manifold crown. For if any one will consider them carefully, he will find each of the crowns, blossoming with other crowns for us.

Ιγνάτιος ο Θεοφόρος_ Св. Игнатий Богоносец епископ Антиохийски_ St. Ignatius of Antioch__St. Ignatius of Antioch “Theophorus”saint_102. And if you will, let us come first to the praise of his episcopate. Does this seem to be one crown alone? Come, then, let us unfold it in speech, and you will see both two, and three, and more produced from it. For I do not wonder at the man alone that he seemed to be worthy of so great an office, but that he obtained this office from those saints, and that the hands of the blessed apostles touched his sacred head. For not even is this a slight thing to be said in his praise, nor because he won greater grace from above, nor only because they caused more abundant energy of the Spirit to come upon him, but because they bore witness that every virtue possessed by man was in him. Now how this is, I tell you. Paul writing to Titus once on a time— and when I say Paul, I do not speak of him alone, but also of Peter and James and John, and the whole band of them; for as in one lyre, the strings are different strings, but the harmony is one, so also in the band of the apostles the persons are different, but the teaching is one, since the artificer is one, I mean the Holy Spirit, who moves their souls, and Paul showing this said, Whether therefore they, or I, so we preach (1 Cor. 15:11). This man, then, writing to Titus, and showing what kind of man the bishop ought to be, says, For the bishop must be blameless as God’s steward; not self-willed, not soon angry, no brawler, no striker, not greedy of filthy lucre; but given to hospitality, a lover of good, sober-minded, just, holy, temperate, holding to the faithful word, which is according to the teaching, that he may be able both to exhort in the sound doctrine, and to convict the gainsayers (Titus 1:7-9); and to Timothy again, when writing upon this subject, he says somewhat like this: If a man seeks the office of a bishop, he desires a good work. The bishop, therefore, must be without reproach, the husband of one wife, temperate, sober-minded, orderly, given to hospitality, apt to teach, no brawler, no striker, but gentle, not contentious, no lover of money. Do you see what strictness of virtue he demands from the bishop? For as some most excellent painter from life, having mixed many colors, if he be about to furnish an original likeness of the royal form, works with all accuracy, so that all who are copying it, and painting from it, may have a likeness accurately drawn, so accordingly the blessed Paul, as though painting some royal likeness, and furnishing an original sketch of it, having mixed the different colors of virtue, has painted in the features of the office of bishop complete, in order that each of those who mount to that dignity, looking thereupon, may administer their own affairs with just such strictness.

Boldly, therefore, would I say that Ignatius took an accurate impression of the whole of this, in his own soul; and was blameless and without reproach, and neither self-willed, nor soon angry, nor given to wine, nor a striker, but gentle, not contentious, no lover of money, just, holy, temperate, holding to the faithful word which is according to the teaching, sober, sober-minded, orderly, and all the rest which Paul demanded. And what is the proof of this? says one. They who said these things ordained him, and they who suggest to others with so great strictness to make proof of those who are about to mount to the throne of this office, would not themselves have done this negligently. But had they not seen all this virtue planted in the soul of this martyr would not have entrusted him with this office. For they knew accurately how great danger besets those who bring about such ordinations, carelessly and haphazard. And Paul again, when showing this very thing to the same Timothy wrote and says, Lay hands suddenly on no man, neither be partaker of other men’s sins (1 Tim. 5:22). What do you say? Has another sinned, and do I share his blame and his punishment? Yes, says he, the man who authorizes evil; and just as in the case of any one entrusting into the hands of a raging and insane person a sharply pointed sword, with which the madman commits murder, that man who gave the sword incurs the blame; so any one who gives the authority which arises from this office to a man living in evil, draws down on his own head all the fire of that man’s sins and audacity. For he who provides the root, this man is the cause of all that springs from it on every side. Do you see how in the meanwhile a double crown of the episcopate has appeared, and how the dignity of those who ordained him has made the office more illustrious, bearing witness to every exhibition of virtue in him?

3. Do you wish that I should also reveal to you another crown springing from this very matter? Let us consider the time at which he obtained this dignity. For it is not the same thing to administer the Church now as then, just as it is not the same thing to travel along a road well trodden, and prepared, after many wayfarers; and along one about to be cut for the first time, and containing ruts, and stones, and full of wild beasts, and which has never yet, received any traveller. For now, by the grace of God, there is no danger for bishops, but deep peace on all sides, and we all enjoy a calm, since the Word of piety has been extended to the ends of the world, and our rulers keep the faith with strictness. But then there was nothing of this, but wherever any one might look, precipices and pitfalls, and wars, and fightings, and dangers; both rulers, and kings, and people and cities and nations, and men at home and abroad, laid snares for the faithful. And this was not the only serious thing, but also the fact that many of the believers themselves, inasmuch as they tasted for the first time strange doctrines, stood in need of great indulgence, and were still in a somewhat feeble condition and were often upset. And this was a thing which used to grieve the teachers, no less than the fightings without, nay rather much more. For the fightings without, and the plottings, afforded much pleasure to them on account of the hope of the rewards awaiting them. On this account the apostles returned from the presence of the Sanhedrin rejoicing because they had been beaten (Acts 5:41); and Paul cries out, saying: I rejoice in my sufferings (Col. 1:24), and he glories in his afflictions everywhere. But the wounds of those at home, and the falls of the brethren, do not suffer them to breathe again, but always, like some most heavy yoke, continually oppress and afflict the neck of their soul. Hear at least how Paul, thus rejoicing in sufferings, is bitterly pained about these. For who, says he, is weak, and I am not weak? Who is offended, and I burn not (2 Cor. 11:29), and again, I fear lest when I come I shall find you not such as I would, and I be found of you such as you would not (2 Cor. 12:20), and a little afterwards, Lest when I come again to you, God humble me, and I shall mourn many of those who have sinned before, and have not repented of their uncleanness, and wantonness, and fornication which they have committed (2 Cor. 12:21) And throughout you see that he is in tears and lamentations on account of members of the household, and evermore fearing and trembling for the believers. Just as then we admire the pilot, not when he is able to bring those who are on board safe to shore when the sea is calm, and the ship is borne along by favourable winds, but when the deep is raging and the waves contending, and the passengers themselves within in revolt, and a great storm within and without besets those who are on board, and he is able to steer the ship with all security; so we ought to wonder at, and admire those who then had the Church committed to their hands, much more than those who now have the management of it; when there was a great war without and within, when the plant of the faith was more tender, and needed much care, when, as a newly-born babe, the multitude in the church required much forethought, and the greatest wisdom in any soul destined to nurse it; and in order that you may more clearly learn, how great crowns they were worthy of, who then had the Church entrusted to them, and how great work and danger there was in undertaking the matter on the threshold and at the beginning, and in being the first to enter upon it, I bring forward for you the testimony of Christ, who pronounces a verdict on these things, and confirms the opinion which has been expressed by me. For when he saw many coming to him, and was wishing to show the apostles that the prophets toiled more than they, he says: Others have laboured, and you have entered into their labour (Jn. 4:38). And yet the apostles toiled much more than the prophets. But since they first sowed the word of piety, and won over the untaught souls of men to the truth, the greater part of the work is credited to them. For it is by no means the same thing for one to come and teach after many teachers, and himself to be the first to sow seeds. For that which has been already practised, and has become customary with many, would be easily accepted; but that which is now for the first time heard, agitates the mind of the hearers, and gives the teacher a great deal to do. This at least it was which disturbed the audience at Athens, and on this account they turned away from Paul, reproaching him with, You bring certain strange things to our ears (Acts 17:20). For if the oversight of the Church now furnishes much weariness and work to those who govern it, consider how double and treble and manifold was the work then, when there were dangers and fighting and snares, and fear continually. It is not possible to set forth in words the difficulty which those saints then encountered, but he alone will know it who comes to it by experience.

Ιγνάτιος ο Θεοφόρος-_ Св. Игнатий Богоносец епископ Антиохийски_ St. Ignatius of Antioch__2345564. And I will speak of a fourth crown, arising for us out of this episcopate. What then is this? The fact that he was entrusted with our own native city. For it is a laborious thing indeed to have the oversight of a hundred men, and of fifty alone. But to have on one’s hands so great a city, and a population extending to two hundred thousand, of how great virtue and wisdom do you think there is a proof? For as in the care of armies, the wiser of the generals have on their hands the more leading and more numerous regiments, so, accordingly, in the care of cities. The more able of the rulers are entrusted with the larger and more populous. And at any rate this city was of much account to God, as indeed He manifested by the very deeds which He did. At all events the master of the whole world, Peter, to whose hands He committed the keys of heaven, whom He commanded to do and to bear all, He bade tarry here for a long period. Thus in His sight our city was equivalent to the whole world. But since I have mentioned Peter, I have perceived a fifth crown woven from him, and this is that this man succeeded to the office after him. For just as any one taking a great stone from a foundation hastens by all means to introduce an equivalent to it, lest he should shake the whole building, and make it more unsound, so, accordingly, when Peter was about to depart from here, the grace of the Spirit introduced another teacher equivalent to Peter, so that the building already completed should not be made more unsound by the insignificance of the successor. We have reckoned up then five crowns, from the importance of the office, from the dignity of those who ordained to it, from the difficulty of the time, from the size of the city, from the virtue of him who transmitted the episcopate to him. Having woven all these, it was lawful to speak of a sixth, and seventh, and more than these; but in order that we may not, by spending the whole time on the consideration of the episcopate, miss the details about the martyr, come from this point, let us pass to that conflict. At one time a grievous warfare was rekindled against the Church, and as though a most grievous tyranny overspread the earth, all were carried off from the midst of the marketplace. Not indeed charged with anything monstrous, but because being freed from error, they hastened to piety; because they abstained from the service of demons, because they recognized the true God, and worshipped his only begotten Son, and for things for which they ought to have been crowned, and admired and honoured, for these they were punished and encountered countless tortures, all who embraced the faith, and much more they who had the oversight of the churches. For the devil, being crafty, and apt to contrive plots of this kind, expected that if he took away the shepherds, he would easily be able to scatter the flocks. But He who takes the wise in their craftiness, wishing to show him that men do not govern His church, but that it is He himself who everywhere tends those who believe in Him, agreed that this should be, that he might see, when they were taken away, that the cause of piety was not defeated, nor the word of preaching quenched, but rather increased; that by these very works he might learn both himself, and all those who minister to him, that our affairs are not of men, but that the subject of our teaching has its root on high, from the heavens; and that it is God who everywhere leads the Church, and that it is not possible for him who fights against God, ever to win the day. But the Devil did not only work this evil, but another also not less than this. For not only in the cities over which they presided, did he suffer the Bishops to be slaughtered; but he took them into foreign territory and slew them; and he did this, in anxiety at once to take them when destitute of friends, and hoping to render them weaker with the toil of their journey, which accordingly he did with this saint. For he called him away from our city to Rome, making the course twice as long, expecting to depress his mind both by the length of the way and the number of the days, and not knowing that having Jesus with him, as a fellow traveller, and fellow exile on so long a journey, he rather became the stronger, and afforded more proof of the power that was with him, and to a greater degree knit the Churches together. For the cities which were on the road running together from all sides, encouraged the athlete, and sped him on his way with many supplies, sharing in his conflict by their prayers, and intercessions. And they derived no little comfort when they saw the martyr hastening to death with so much readiness, as is consistent in one called to the realms which are in the heaven, and by means of the works themselves, by the readiness and by the joyousness of that noble man, that it was not death to which he was hastening, but a kind of long journey and migration from this world, and ascension to heaven; and he departed teaching these things in every city, both by his words, and by his deeds, and as happened in the case of the Jews, when they bound Paul, and sent him to Rome, and thought that they were sending him to death, they were sending a teacher to the Jews who dwelt there. This indeed accordingly happened in the case of Ignatius in larger measure. For not to those alone who dwell in Rome, but to all the cities lying in the intervening space, he went forth as a wonderful teacher, persuading them to despise the present life, and to think naught of the things which are seen, and to love those which are to come, to look towards heaven, and to pay no regard to any of the terrors of this present life. For on this and on more than this, by means of his works, he went on his way instructing them, as a sun rising from the east, and hastening to the west. But rather more brilliant than this, for this is wont to run on high, bringing material light, but Ignatius shone below, imparting to men’s souls the intellectual light of doctrine. And that light on departing into the regions of the west, is hidden and straightway causes the night to come on. But this on departing to the regions of the west, shone there more brilliantly, conferring the greatest benefits to all along the road. And when he arrived at the city, even that he instructed in Christian wisdom. For on this account God permitted him there to end his life, so that this man’s death might be instructive to all who dwell in Rome. For we by the grace of God need henceforward no evidence, being rooted in the faith. But they who dwelt in Rome, inasmuch as there was great impiety there, required more help. On this account both Peter and Paul, and this man after them, were all slain there, partly, indeed, in order that they might purify with their own blood, the city which had been defiled with blood of idols, and partly in order that they might by their works afford a proof of the resurrection of the crucified Christ, persuading those who dwell in Rome, that they would not with so much pleasure disdain this present life, did they not firmly persuade themselves that they were about to ascend to the crucified Jesus, and to see him in the heavens. For in reality it is the greatest proof of the resurrection that the slain Christ should show forth so great power after death, as to persuade living men to despise both country and home and friends, and acquaintance and life itself, for the sake of confessing him, and to choose in place of present pleasures, both stripes and dangers and death. For these are not the achievements of any dead man, nor of one remaining in the tomb but of one risen and living. Since how couldest thou account, when he was alive, for all the Apostles who companied with him becoming weaker through fear to betray their teachers and to flee and depart; but when he died, for not only Peter and Paul, but even Ignatius, who had not even seen him, nor enjoyed his companionship, showing such earnestness as to lay down life itself for his sake?

Ιγνάτιος ο Θεοφόρος_ Св. Игнатий Богоносец епископ Антиохийски_ St. Ignatius of Antioch__4892920757_0e86132dc2_z5. In order then that all who dwell in Rome might learn that these things are a reality, God allowed that there the saint should be perfected, and that this was the reason I will guarantee from the very manner of his death. For not outside the walls, in a dungeon, nor even in a court of justice, nor in some corner, did he receive the sentence which condemned him, but in the midst of the theatre, while the whole city was seated above him, he underwent this form of martyrdom, wild beasts being let loose upon him, in order that he might plant his trophy against the Devil, beneath the eyes of all, and make all spectators emulous of his own conflicts. Not dying thus nobly only, but dying even with pleasure. For not as though about to be severed from life, but as called to a better and more spiritual life, so he beheld the wild beasts gladly. Whence is this manifest? From the words which he uttered when about to die, for when he heard that this manner of punishment awaited him, may I have joy, said he, of these wild beasts. For such are the loving. For they receive with pleasure whatever they may suffer for the sake of those who are beloved, and they seem to have their desire satisfied when what happens to them is more than usually grievous. Which happened, therefore, in this man’s case. For not by his death alone, but also by his readiness he studied to emulate the apostles, and hearing that they, after they had been scourged retired with joy, himself too wished to imitate his teachers, not only by his death, but by his joy. On this account he said, may I have joy of your wild beasts, and much milder than the tongue of the tyrant did he consider the mouths of these; and very reasonably. For while that invited him to Gehenna, their mouths escorted him to a kingdom. When, therefore, he made an end of life there, yea rather, when he ascended to heaven, he departed henceforward crowned. For this also happened through the dispensation of God, that he restored him again to us, and distributed the martyr to the cities. For that city received his blood as it dropped, but you were honoured with his remains, you enjoyed his episcopate, they enjoyed his martyrdom. They saw him in conflict, and victorious, and crowned, but you have him continually. For a little time God removed him from you, and with greater glory granted him again to you. And as those who borrow money, return with interest what they receive, so also God, using this valued treasure of yours, for a little while, and having shown it to that city, with greater brilliancy gave it back to you. You sent forth a Bishop, and received a martyr; ye sent him forth with prayers, and you received him with crowns; and not only ye, but all the cities which intervene. For how do ye think that they behaved when they saw his remains being brought back? What pleasure was produced! How they rejoiced! With what applause on all sides they beset the crowned one! For as with a noble athlete, who has wrestled down all his antagonists, and who comes forth with radiant glory from the arena, the spectators receive him, and do not suffer him to tread the earth, bringing him home on their shoulders, and besetting him with countless praises: so also the cities in order receiving this saint then from Rome, and bearing him upon their shoulders as far as this city, escorted the crowned one with praises, celebrating the champion, in song; laughing the devil to scorn, because his artifice was turned against him, and what he thought to do against the martyr, this turned out for his behoof. Then, indeed, he profited, and encouraged all the cities; and from that time to this day he enriches this city, and as some perpetual treasure, drawn upon every day, yet not failing, makes all who partake of it more prosperous, so also this blessed Ignatius fills those who come to him with blessings, with boldness, nobleness of spirit, and much courage, and so sends them home.

Not only today, therefore, but every day let us go forth to him, plucking spiritual fruits from him. For it is, it is possible for him who comes hither with faith to gather the fruit of many good things. For not the bodies only, but the very sepulchres of the saints have been filled with spiritual grace. For if in the case of Elisha this happened, and a corpse when it touched the sepulchre, burst the bands of death and returned to life again (2 Kings 13:21). Much rather now, when grace is more abundant, when the energy of the spirit is greater, is it possible that one touching a sepulchre, with faith, should win great power; thence on this account God allowed us the remains of the saints, wishing to lead by them us to the same emulation, and to afford us a kind of haven, and a secure consolation for the evils which are ever overtaking us. Wherefore I beseech you all, if any is in despondency, if in disease, if under insult, if in any other circumstance of this life, if in the depth of sins, let him come hither with faith, and he will lay aside all those things, and will return with much joy, having procured a lighter conscience from the sight alone. But more, it is not only necessary that those who are in affliction should come hither, but if any one be in cheerfulness, in glory, in power, in much assurance towards God, let not this man despise the benefit. For coming hither and beholding this saint, he will keep these noble possessions unmoved, persuading his own soul to be moderate by the recollection of this man’s mighty deeds, and not suffering his conscience by the mighty deeds to be lifted up to any self conceit. And it is no slight thing for those in prosperity not to be puffed up at their good fortune, but to know how to bear their prosperity with moderation, so that the treasure is serviceable to all, the resting place is suitable, for the fallen, in order that they may escape from their temptations, for the fortunate, that their success may remain secure, for those in weakness indeed, that they may return to health, and for the healthy, that they may not fall into weakness. Considering all which things, let us prefer this way of spending our time, to all delight, all pleasure, in order that rejoicing at once, and profiting, we may be able to become partakers with these saints, both of their dwelling and of their home, through the prayers of the saints themselves, through the grace and loving-kindness of our Lord Jesus Christ, with whom be glory to the Father with the Holy Spirit, now and always forever and ever amen.

https://orthochristian.com/90554.html

Elder Ignatius Kapnisis of Evia

Paradise is a gift of Christ. It rests on His Sacrifice of the Cross.
“it is the gift of God: Not of works,” ap. Paul Ephesians 2.8.
This gift is given ONLY to those who have Humility. Jak. 4-10.

Only the humble enter the Kingdom of Heaven.

My Love Is Crucified, St. Ignatius of Antioch “Theophorus” the God-Bearer
https://iconandlight.wordpress.com/2020/12/20/my-love-is-crucified-st-ignatius-of-antioch-theophorus-the-god-bearer/

The Saint who had written in the heart of the Name of Jesus Christ, Saint Ignatius the God-Bearer, “Theophorus”
https://iconandlight.wordpress.com/2020/01/28/i-read-abba-isaac-i-remained-motionless-i-breathed-in-i-took-in-paradise/

Apolytikion of Ignatius the God-Bearer in the Fourth Tone

As a sharer of the ways and a successor to the throne of the Apostles, O inspired of God, thou foundest discipline to be a means of ascent to divine vision. Wherefore, having rightly divided the word of truth, thou didst also contest for the Faith even unto blood, O Hieromartyr Ignatius. Intercede with Christ our God that our souls be saved.

Tone IV:
Spec. Mel.: “As one valiant among the martyrs …” :

Before, thou didst shine forth * from the East upon the lands of the West, * more brightly than the morning-star; * and now, in the return of thy divine relics, * thou hast spread forth beams of light upon the earth out of the evening sky, * and dost entreat Christ * to deliver from corruption and misfortunes * those who with faith * celebrate thy most honored memory. (Twice)

Glory …, the composition of Anatolius, in Tone VIII:

O God-bearing Ignatius, soaring aloft to Christ Whom thou didst desire, thou hast received the reward of the sacred ministry of the Gospel of Christ, which thou didst complete in the shedding of thy blood. Wherefore, as the wheat of the immortal Husbandman, thou wast ground by the teeth of the wild beasts and hast been shown to be sweet bread for Him. Pray for us, O blessed athlete.

At the Aposticha, the stichera from the Oktoechos; and Glory …, the composition of the Studite, in Tone I:

O thy steadfast and adamantine soul, O right blessed Ignatius! For, with unwavering desire for Him Who loveth thee, thou didst say: “There is not within me the fire of the love of material things; rather there is in me living water which speaketh in me, saying within me: Come to the Father.” Wherefore, afire with the divine Spirit, thou didst permit the wild beasts to separate thee quickly from the world and send thee to Christ Whom thou didst desire. Him do thou entreat, that He save our souls.


Να μην περάσει μέρα χωρίς να διαβάσεις έστω και μια σελίδα από τον αββά Ισαάκ. Εγώ πολύ τον αγαπώ τον ευλογημένο, γέροντά μου τον έχω. Είναι καθρέφτης ο Ισαάκ. Εκεί μέσα θα βλέπεις τον εαυτόν σου. Γέροντας Ιερώνυµος της Αιγίνης – άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης

Ισαάκ ο Σύρος_ St. Isaac of Syria_ Св. Исаак Сирин_A-67-St-Isaac-Above-allΆγιος Ισαάκ ο Σύρος, ο μέγας ησυχαστής (7ος αι.)
Όσιος Εφραίμ ο Σύρος (373)
Όσιος Παλλάδιος Eπίσκοπος Ελενουπόλεως (4ος αι.)
Όσιος Ιάκωβος ο Ασκητής εν Παλαιστίνη
 Εφραίμ του Νοβοτόρχοκ εκ Ρωσίας (1053)
Εφραίμ εκ Κιέβου επίσκοπος Περαιασλάβλ (περίπου 1098)
 Γεώργιος Μάρτυς  (1015) αδελφός του Εφραίμ του Νοβοτόρχοκ
Χάρις μάρτυς
Μνήμη πάντων των ερημιτών

Εορτάζουν στις 28 Ιανουαρίου

«Υπέρ πάντα την σιωπήν αγάπησον». Αββάς Ισαάκ ο Σύρος

Διαβάζετε Πατέρες, είναι γνήσια πνευματική τροφή και οδηγούν με ασφάλεια στον πνευματικό δρόμο. Το βιβλίο του Αββά Ισαάκ αξίζει όσο ολόκληρη πατερική βιβλιοθήκη.  Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης

Η αγάπη του Οσίου Γέροντος Ιερωνύμου της Αιγίνης για τον Αββά Ισαάκ

Ο Γέροντας της Αίγινας Ιερώνυμος συμβούλευε τα πνευματικά του παιδιά: «
Να διαβάζετε από το βιβλίο « Ασκητικοί Λόγοι του Ισαάκ του Σύρου» έστω ένα φύλλο την ημέρα.
Εκεί θα βλέπεστε σαν σε καθρέφτη.
Είναι καθρέφτης ο Ισαάκ. Να βλέπετε δηλ. που βρίσκεσθε.
Επίσης, είναι το θερμόμετρο ο Ισαάκ.
Εκεί μέσα θα βλέπεις τον εαυτόν σου.
Εις τον Ισαάκ θα βλέπεις τους λογισμούς σου: τι μελετούν; Τα πόδια σου που βαδίζουν; Φως τα μάτια σου αν βλέπουν.
Στον Ισαάκ, θα βρεις πολλούς και σωστούς τρόπους, απλανείς, δια να βοηθηθείς πνευματικά.
Του Ισαάκ του Σύρου τους Λόγους, μετά τις δέκα φορές πού θα τους διάβασης, τότε θα καταλάβεις την αξία τους!

«Να μην περάσει μέρα χωρίς να διαβάσεις έστω και μια σελίδα από τον αββά Ισαάκ. Εγώ πολύ τον αγαπώ τον ευλογημένο, γέροντά μου τον έχω. Και σε ό, τι διαβάζεις, να εγκύπτεις και να λέγεις μέσα σου: Εγώ το πράττω αυτό; Έτσι θα παρακινείσαι από την ανάγνωση να μεταβαίνεις εις την πράξιν».

«Ο Ισαάκ ο Σύρος κρύβει ένα µεγάλο θησαυρό. Ανοίξετέ τον, διαβάσετέ τον πλουτίσατε πνευµατικά… Αν δεν έχεις Ισαάκ Σύρο, και αν δεν έχεις λεφτά να τον αγοράσης, να πάρης µια τσάντα και να βγης να ζητήσης χρηµατα και να τον πάρης… Όταν το διαβάζης και χαίρεσαι και ελέγχεσαι… Να διαβάζετε ένα φύλλο την ηµέραν, να βλέπεσθε σαν σε καθρέφτη».

***

Η αγάπη του Οσίου Παϊσίου του Αγιορείτου για τον Αββά Ισαάκ

Κάποτε πάλι, έλεγε ο άγιος Γέροντας Παΐσιος ότι, μελετώντας τον Αββά Ισαάκ έμεινε σε μία φράση του στοχαζόμενος και προσευχόμενος για δύο ολόκληρες ώρες.

Ισαάκ ο Σύρος_ St. Isaac of Syria_ Св. Исаак Сирин__4948487363Ο Γέροντας Παΐσιος ο Αγιορείτης προτρέπει όχι μόνο τους προχωρημένους ησυχαστές να μελετούν τον αββά Ισαάκ αλλά και τους αρχάριους. Γράφει σχετικά: «Πολύ θα σε βοηθήσει ο Αββάς Ισαάκ διότι και το βαθύτερο νόημα της ζωής δίνει να καταλάβει κανείς και κάθε είδους μικρό ή μεγάλο κόμπλεξ και εάν έχει ο άνθρωπος που πιστεύει στον Θεό, τον βοηθάει για να τα διώξει. Η ολίγη μελέτη στον Αββά Ισαάκ αλλοιώνει την ψυχή με τις πολλές της βιταμίνες». Γέροντος Παϊσίου Αγιορείτου, Επιστολές, εκδ. Ιερ.Ησυχαστηρίου «Άγιος Ιωάννης ο Θεολόγος», Σουρωτή 1994, σελ. 69.

Κάθε πρόταση των πατερικών κειμένων δεν κρύβει ένα αλλά πολλά νοήματα, και καθένας τα καταλαβαίνει ανάλογα με την πνευματική του κατάσταση. Καλό είναι να διαβάζη κανείς κείμενο και όχι μετάφραση, επειδή ο μεταφραστής ερμηνεύει το πρωτότυπο ανάλογα με την δική του πνευματικότητα. Πάντως, για να κατανοήση κανείς τους Πατέρες, πρέπει να σφίξη τον εαυτό του, να συγκεντρώση τον νού του και να ζη πνευματικά, γιατί το πνεύμα των Πατέρων γίνεται αντιληπτό μόνο με το πνεύμα. Ειδικά οι Ασκητικοί Λόγοι του Αββά Ισαάκ του Σύρου πολύ βοηθούν, αλλά χρειάζεται να τους μελετάη λίγο – λίγο, για να αφομοιώνη την τροφή. Από το βιβλίο Αγίου Παϊσίου Αγιορείτου – Πνευματική αφύπνιση, Λόγοι Β’

«Αν πήγαινε κανείς στο Ψυχιατρείο και διάβαζε στους ασθενείς τον Αββά Ισαάκ, θα γίνονταν καλά όσοι πιστεύουν στον Θεό, γιατί θα γνώριζαν το βαθύτερο νόημα της ζωής».Ισαάκ ο Σύρος_ St. Isaac of Syria_ Св. Исаак Сирин_isaak_o_syrosIMG_0163TItlePageΧαρακτηριστικός είναι ο διάλογος που είχε ο Γέροντας Παΐσιος με τον όσιο Γέροντα ασκητή παπα- Τύχωνα. Να πως διηγείται ο Γέροντας Παΐσιος το περιστατικό:
«Μια μέρα με ρώτησε:
– Εσύ παιδί μου, τι βιβλία διαβάζεις;
Του απάντησα:
– Αββά Ισαάκ.
Πά, πά , πά , παιδί μου, αυτός ο άγιος είναι μεγάλος! Ούτε έναν ψύλλο δεν σκότωνε ο Αββάς Ισαάκ.
Ήθελε με αυτό που είπε να τονίση την μεγάλη πνευματική ευαισθησία του Αγίου».
Γέροντος Παϊσίου Αγιορείτου, Αγιορείται Πατέρες και αγιορείτικα, εκδ. Ιερ.Ησυχαστηρίου «Άγιος Ιωάννης ο Θεολόγος», Σουρωτή 1993, σελ. 32.

Στο βίο, τέλος του Γέροντος διαβάζουμε: «Συνιστούσε και στους λαϊκούς να τον διαβάζουν, αλλά λίγο-λίγο, για να τον αφομοιώνουν. Έλεγε ότι το βιβλίο του Αββά Ισαάκ αξίζει όσο ολόκληρη πατερική βιβλιοθήκη. Στο βιβλίο (των ασκητικών του Αγίου Ισαάκ)που διάβαζε, κάτω από την εικόνα του Αγίου, που κρατά στο χέρι του ένα φτερό και γράφει, σημείωσε: «Αββά μου, δος μου την πέννα σου να υπογραμμίσω ολόκληρο το βιβλίο σου». (Αξίζει δηλαδή να υπογραμμισθή ολόκληρο το κείμενο». (Ιερομονάχου Ισαάκ, βίος Γέροντος Παϊσίου του αγιορείτου σελ. 248).

Ισαάκ ο Σύρος_ St. Isaac of Syria_ Св. Исаак Сирин__2bd231a22abdf8306fdf3a254083e60bΓράφεται στο βίο του Γέροντος Παϊσίου ότι ο Γέροντας άκουσε κάποτε αυτές τις συκοφαντίες περί νεστοριανισμού του Αγίου Ισαάκ. Λυπηµένος πολύ και προσευχόµενος έλαβε άνωθεν πληροφορία περί της ορθοδοξότητας του Αγίου.

«Καθισμένος στο πεζούλι έξω από την Σταυρονικήτα συζητούσε ο Γέροντας με προσκυνητές. Κάποιος θεολόγος υποστήριζε ότι ο αββάς ο Ισαάκ ο Σύρος ήταν Νεστοριανός. Επανελάμβανε δυστυχώς τις γνωστές δυτικές αντιλήψεις.

Ο π. Παΐσιος προσπαθούσε να τους πείσει ότι είναι όχι μόνο ορθόδοξος, αλλά και Άγιος, και ότι οι ασκητικοί του Λόγοι έχουν πολλή χάρι και δύναμη, αλλά ματαίως. Ο θεολόγος επέμεινε πεισματικά στις απόψεις του. Έφυγε ο Γέροντας για το Καλύβι του λυπημένος και προσευχόμενος.

Όταν προχώρησε λίγο και έφθασε στο σημείο που είναι ο μεγάλος πλάτανος, «κάτι του συνέβη», όπως είπε, χωρίς να θελήσει να εξηγήσει τι ακριβώς ήταν αυτό. Σύμφωνα με μαρτυρία είδε σε όραμα τον χορό των οσίων Πατέρων να περνά από μπροστά του. Κάποιος από αυτούς σταμάτησε και του είπε: «Είμαι ο Ισαάκ ο Σύρος. Είμαι ορθοδοξότατος. Πράγματι υπήρχε στην περιοχή μου η αίρεση του Νεστορίου, αλλά εγώ την καταπολέμησα». Αδυνατούμε να επιβεβαιώσουμε ή να απορρίψουμε την αξιοπιστία αυτής της μαρτυρίας. Πάντως αδιαμφισβήτητο είναι ότι το «κάτι που συνέβη» στον Γέροντα ήταν υπερφυσικό γεγονός που τον πληροφορούσε ξεκάθαρα περί της ορθοδοξίας και της αγιότητος του αββά Ισαάκ»[9]. [9] Ιερομονάχου Ισαάκ, Βίος Γέροντος Παϊσίου του Αγιορείτου, Άγιον Όρος 2008, σελ. 259-260.

Μετά απ’ αυτό στο µηναίο του Ιανουαρίου στις 28, που εορτάζεται ο Άγιος Εφραίµ ο Σύρος πρόσθεσε τα εξής: «…και Ισαάκ του µεγάλου ησυχαστού και πολύ αδικηµένου».Ισαάκ του µεγάλου ησυχαστού και πολύ αδικηµένουавтограф старца ПаисияΙσαάκ Σύρος_ St. Isaac of Syria_ Св. Исаак Сирин_DSC_7570ΦΥΣΒίος

«Ελάχιστα γνωρίζουμε για τη ζωή του. Γεννήθηκε στην Νινευΐ ή κατ’ άλλους κοντά στην Έδεσσα της Συρίας. Έζησε τον ς΄ αιώνα.[1] Νέος έγινε μοναχός μαζί με τον αδελφό του στη Μονή του Αγίου Ματθαίου και αφού προγυμνάσθηκε και έφθασε σε μεγάλα μέτρα αρετής, τον κατέλαβε ο έρως της ησυχίας και ανεχώρησε μένοντας σε κελλί μακριά από το μοναστήρι, στην έρημο. Όταν ο αδελφός του έγινε ηγούμενος στο μοναστήρι του Αγίου Ματθαίου τον καλούσε με συνεχείς επιστολές να γυρίσει πίσω, εκείνος όμως έχοντας την ησυχαστική εμπειρία αρνήθηκε. Αργότερα, όταν έγινε γνωστή η αγιότητά του, υπακούοντας σε θεία αποκάλυψη δέχθηκε να γίνει επίσκοπος Νινευΐ.
Την ίδια ημέρα που χειροτονήθηκε επίσκοπος, ήλθαν στο επισκοπείο δύο άνθρωποι για να λύσουν μία διαφορά τους. Ο οφειλέτης ζητούσε μια μικρή παράταση για το χρέος του, ενώ ο δανειστής έλεγε: «Αν δε μου δώσει τώρα τα οφειλόμενα, θα τον πάω στο δικαστή». Τότε του είπε ο Άγιος Ισαάκ: «Αν, σύμφωνα με το Ευαγγέλιο, ούτε καν πρέπει να ζητούμε όσα μας πήραν, τότε πολύ περισσότερο θα πρέπει να κάμεις υπομονή μια μέρα για να επιστρέψει το χρέος του ο οφειλέτης σου».
Αλλά ο σκληρός δανειστής απάντησε: «Άσε τώρα το Ευαγγέλιο!». Τότε σκέφθηκε ο Άγιος: Αν αυτοί εδώ δεν υπακούουν στα ευαγγελικά προστάγματα του Κυρίου, τότε τι ήρθα εγώ να κάμω εδώ;» και ενθυμούμενος τον ησυχαστικό βίο, εγκατέλειψε τον επισκοπικό θρόνο και γύρισε στην αγαπημένη του έρημο.[2] Εκεί έζησε μέχρι το θάνατό του ασκητικώς αγωνιζόμενος και, όπως λέγει ο ανώνυμος βιογράφος, ο Όσιος ανεδείχθη «υφηγητής και διδάσκαλος όλων των μοναχών και λιμήν σωτηρίας πάντων». («Αββάς Ισαάκ ο Σύρος, ο αδικημένος Άγιος», π. Ιωάννη Φωτόπουλου, εκδόσεις «ΤΗΝΟΣ»,σελ.39-40 . )

[1Αυτό συνάγεται εκ του γεγονότος ότι έγραψε επιστολή στον άγιο Συμεών τον στυλίτη (521-596 μ.Χ.)που ασκήθηκε στο Θαυμαστό όρος πλησίον της Αντιόχειας της Συρίας.
[2] Ισχύει αυτό που ελέχθη για τον Άγιο Γρηγόριο τον Θεολόγο, ο οποίος μόλις χειροτονήθηκε Επίσκοπος Σασίμων αμέσως σκέφθηκε την φυγή. «Φαίνεται», σημειώνει ο διδάσκαλος του Γένους Ιερομόναχος Νικηφόρος Θεοτόκης, ότι «δεν ήταν άξιος του ανδρός ο κόσμος».

***

Αββά Ισαάκ του Σύρου

Διηγούνται για ένα πουλί που το λένε σειρήνα, ότι όποιος ακούσει τη μελωδική φωνή του, τόσο πολύ αιχμαλωτίζεται, ώστε το ακολουθεί στην έρημο και ξεχνάει εξαιτίας του και τις ανάγκες της ίδιας του της ζωής και, στερούμενος τα απαραίτητα, πέφτει και πεθαίνει. Κάτι τέτοιο συμβαίνει και στην ψυχή.
Όταν δηλ. εμπέσει μέσα της η ουράνια γλυκύτητα, τότε, από τη γλυκιά μελωδία των λόγων του Θεού, που τα αισθανόμαστε στο νου μας, ολόκληρη η ύπαρξή μας ακολουθεί το δρόμο της μελωδίας αυτής, με αποτέλεσμα να ξεχάσει τις σωματικές ανάγκες αυτής της ζωής, και ακόμη, να χάσει και την όρεξη για φαγητό, και να υψωθεί, από τούτη τη ζωή, προς το Θεό.

Να διαβάζεις τα ευαγγέλια και τους διδασκάλους και Πατέρες της Εκκλησίας σε έρημο και ήσυχο τόπο, και να ελευθερωθείς από την πολλή φροντίδα του σώματος και από την ταραχή των κοσμικών πραγμάτων, για να γευθεί η ψυχή σου, τη γλυκύτητα από την κατανόησή τους.
Αυτή η γλυκύτητα είναι ανώτερη από κάθε τι που μπορούμε να αισθανθούμε με τις αισθήσεις μας.

Όποιος αγαπά την ευχή, αγαπά και τη μοναξιά, διότι εκεί βρίσκει το Χριστό να συνομιλήσει. Περισσότερο απ’ όλα αγάπησε τη σιωπή. Από τη σιωπή γεννάται η ηδονή στην καρδιά και το πλήθος των δακρύων. Η σιωπή μόνη υπερβαίνει όλες τις άλλες εργασίες της μοναχικής πολιτείας!… Εάν φυλάξεις τη γλώσσα σου, εισέρχεσαι στη χαρά του Αγίου Πνεύματος. Αν δεν έχεις καθαρή καρδιά, έχε τουλάχιστο καθαρό στόμα!…

Αυτος που συναισθάνεται τις αμαρτίες του, είναι ανώτερος από κείνον ποὺ ανασταίνει νεκρούς με την προσευχή του μέσα στον κόσμο. Αυτος που στενάζει μία ώρα για την ψυχή του, είναι ανώτερος ἀπὸ κείνον που ωφελεί όλο τον κόσμο με τη διδασκαλία του.

Ισαάκ ο Σύρος_ St. Isaac of Syria_ Св. Исаак Сирин_ΙΣΣΑΚ ΣΥΡΟΣΗ ψυχή πού αγαπάει τον Θεό βρίσκει ανάπαυση μόνο κοντά Του. 
Αυτός πού αποφεύγει τη μάταιη δόξα του κόσμου, αισθάνεται στην ψυχή του τη δόξα των μελλόντων αγαθών.

Όσο πλησιάζεις και προοδεύεις στην πορεία σου, τόσο οι εναντίον σου πειρασμοί πληθύνονται. Διότι ο Θεός οδηγεί τη ψυχή στις θλίψεις των δοκιμασιών κατά το μέτρο της Χάριτος που παραχωρεί.
Ο Θεός δεν χορηγεί μεγάλο χάρισμα χωρίς μεγάλη δοκιμασία. Ο Θεός, κατά τη σοφία Του, που βρίσκεται πέρα από την κατανόηση των πλασμάτων Του, όρισε τα δώρα Του να παραχωρούνται ανάλογα με τους πειρασμούς. Επειδή χωρίς δοκιμασίες δεν φαίνεται η Πρόνοια του Θεού και δεν μπορείς να αποκτήσεις παρρησία μπροστά στον Θεό, ούτε να μάθεις τη σοφία του Πνεύματος.
Ας νιώθουμε, λοιπόν, ευγνωμοσύνη και αγάπη για όσα η άφατη φιλανθρωπία του Θεού μας χάρισε και συνεχίζει να μας χαρίζει.

Μοναδική χαρά κι ευχαρίστηση του ταπεινού είναι η απόλαυση του Δεσπότου Χριστού (=Θεία Κοινωνία) και η Θεία συνομιλία με την ευχή και μελέτη των Θείων Γραφών!..

Όταν διαβάζεις τους στίχους της ψαλμωδίας σου, μη σκέφτεσαι ότι είναι λόγια αλλουνού, που τα επαναλαμβάνεις…. Εσύ, λοιπόν, όταν προσεύχεσαι, να διαβάζεις με κατάνυξη τους στίχους, σαν να είναι δικά σου λόγια, και να καταλαβαίνεις όσα λες, σαν να είναι το έργο σου αυτό, που πρέπει να το εκτελείς τέλεια.

Τίποτε δεν είναι αγιότερο από εκείνη τη γλώσσα, που ευχαριστεί τον Θεό στις συμφορές. Πράγματι δεν διαφέρει σε τίποτε από την γλώσσα των μαρτύρων, γιατί όμοια με εκείνη, στεφανώνεται και αυτή, καθώς και αυτή στάθηκε από πάνω της δήμιος, αναγκάζοντάς της, να αρνηθεί τον Θεό με την βλασφημία. Αν λοιπόν υπομένεις τους πόνους και ευχαριστήσεις τον Θεό, έλαβες στέφανο μαρτυρίου.

Όπως μια χουφτιά άμμου, που πέφτει σε μεγάλη θάλασσα, χάνεται, έτσι και τα αμαρτήματα οποιουδήποτε ανθρώπου δεν μπορούν να σταθούν μπροστά στη φιλάνθρωπη Πρόνοια και στην ευσπλαχνία του Θεού. Και όπως δεν μπορεί να φράξει κανείς μια πηγή με πολύ νερό με μια χούφτα χώμα, έτσι δεν μπορεί να νικηθεί η ελεημοσύνη του Θεού από την κακία των κτισμάτων του.
Όπως δεν είναι δυνατό να εμποδίσουμε τη φλόγα της φωτιάς να ανεβεί προς τα επάνω, έτσι δεν μπορούν να εμποδισθούν οι προσευχές των ελεημόνων να ανεβούν στον ουρανό.

Εάν ζητήσεις κάτι από το Θεό, και δεν εισακουσθείς γρήγορα, μη λυπάσαι γιατί εσύ δεν είσαι πιο σοφός από το Θεό. Αυτό το κάνει ό Θεός από μακροθυμία: ή δηλαδή γιατί είσαι ανάξιος να δεχθείς την εκπλήρωση του αιτήματος σου, και άρα θα ζημιωθείς αν το λάβεις, ή γιατί η κατάσταση και η πορεία της καρδιάς σου δεν είναι ανάλογη με τα αιτήματα σου, ή γιατί δεν έφθασες ακόμη σε τέτοια πνευματικά μέτρα, ώστε να μπορείς να δεχθείς το χάρισμα πού ζητάς. Διότι δεν πρέπει να επιβάλλουμε στον εαυτό μας να δέχεται πράγματα που ακόμη δεν αντέχουν τα μέτρα μας, για να μην αχρηστευθεί αυτό πού θα μας χαρίσει ο Θεός, με το να το λάβουμε γρήγορα. Διότι ότι λαμβάνουμε εύκολα, γρήγορα το χάνουμε ενώ ένα πράγμα που το αποκτάμε με καρδιακό πόνο, το φυλάγουμε σαν θησαυρό, με μεγάλη προσοχή.

Ο άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος λέει, ότι υπάρχει ναός της θείας χάρης εκείνος που θυμάται πάντα τον Θεό, και μεριμνά για την κρίση του•

Τ’ αγριοπούλι που λέγεται ερωδιός, φραίνεται και χαίρεται, όπως λένε οι σοφοί, όταν χωρισθεί από τα μέρη πούνε κατοικημένα, και πάγει σ’ έρημον τόπο και κάνει τη φωληά του μοναχό του έτσι κ’ η ψυχή του ασκητή, δέχεται την ουράνια χαρά όταν ξεμακρύνει από τους ανθρώπους και πάγει να κατοικήσει στη χώρα της ησυχίας και καρτερά εκεί πέρα πότε θάρθει η ώρα για να φύγει από τούτον τον κόσμο.

Όποιος γευθεί τη γλυκύτητα της ησυχίας, αποφεύγει τις συνομιλίες με τους ανθρώπους…
Η σιωπή και η προσευχή μας εξομοιώνουν με τους αγγέλους!…

Ισαάκ ο Σύρος_ St. Isaac of Syria_ Св. Исаак Сирин_15631497389_74dbe56d08_kΟ αληθινά ταπεινός περιμένει σιωπώντας το έλεος του Θεού, του Οποίου η αρετή επιβάλλει σιωπή σ’ όλα τα αγγελικά τάγματα, λέγοντας, “Κύριε γεννηθήτω επ’ εμοί το Πανάγιον Σου θέλημα”.

Ο ταπεινός δε διακρίνεται ανάμεσα στους ανθρώπους. Δε θέλει να βλέπεται, ούτε να γνωρίζεται από τους άλλους. Όσο κρύβεται και αποχωρίζεται από τον κόσμο, τόσο πλησιάζει το Θεό!…

 Ο ταπεινός δε θέλει συναθροίσεις και ταραχές και φωνές και φροντίδες και ηδονικές τροφές. Επιθυμεί φτώχεια, αμεριμνησία, ειρήνη, επιείκεια και ευλάβεια. Είναι συμπαθής, σώφρων, ολιγόλογος, δε θυμώνει, υποφέρει και υπομένει, εντρέπεται, ευλαβείται τους πάντες και δε θέλει να μαθαίνει τα του κόσμου!…

Τον ταπεινό τον αγαπά ο Χριστός και αγαπάται απ’ όλους. Αγαπά όλους και όλοι τον επιθυμούν. Ο σοφός και ο δάσκαλος σιωπούν μπροστά στον ταπεινό και τον προσέχουν όλοι. Είναι βραχύλογος. Οι λόγοι του είναι γλυκείς “υπέρ μέλι και κηρίον” και από όλους ως Θεός θεωρείται ακομη και αν είναι αμαθής και στη μορφή ευκαταφρόνητος. Όποιος καταφρονεί τον ταπεινό βλασφημεί τον ίδιο το Θεό. Τα θηρία ημερεύουν μπροστά του, διότι οσφραίνονται σ’ αυτόν την ευωδία του Αδάμ!..

Ποιός δεν αγαπά τον ταπεινό και τον πράο, εκτός από τους καταλαλούντες και υπερήφανους!…

Η τελειότητα της ταπείνωσης είναι να μπορείς να υποστείς με χαρά, εξευτελισμούς και κάθε ψευδή κατηγορία.

Χωρίς τη γεύση των παθημάτων του Χριστού, δεν έχει η ψυχή κοινωνία με το Θεό!…

Δέξου να καταφρονηθής, αλλά να μη καταφρόνησης• να αδικηθής, αλλά να μη αδικήσης. Να μη έλθης σε δικαστήριο με κανένα, αλλά αν κατακριθής, υπόμεινε, έστω κι αν δεν είσαι ένοχος.
Μίκρυνε τον εαυτό σου μπροστά σε όλους τους ανθρώπους και θα υψωθείς πάνω απ’ όλους τους άρχοντας τούτου του κόσμου. Ταπείνωσε τον εαυτό σου και θα δεις την δόξα του Θεού εντός σου.Αν έχεις την ταπείνωση στην καρδιά σου, εκεί στην καρδιά σου φανερώνει ο Θεός την δόξα Του.

Ο ταπεινός θεωρεί τον εαυτό του αμαρτωλό και ευτελή και ευκαταφρόνητο. 

Είναι δυνατό να γίνει ταπεινός ο άνθρωπος; Ναι, με τη δύναμη των Αχράντων Μυστηρίων, που τελειοποιούν, όπως οι μακάριοι Απόστολοι “εν γλώσσαις πυρίναις” την Πεντηκοστή και με την τελειότητα όλων των αρετών!..

Μακάριος όποιος εγνώρισε τις αδυναμίες του, που είναι το θεμέλιο κάθε αρετής!..

Ο ζηλωτής άνθρωπος ουδέποτε φθάνει εις την ειρήνην της διανοίας αυτού και όστις είναι ξένος της ειρήνης, αυτός είναι ξένος και της χαράς… Ω άνθρωπε, εσύ που νομίζεις, ότι με τον ζήλο σου θεραπεύεις τα ξένα σφάλματα, διώχνεις την υγεία από την ψυχή σου• αν αληθινά επιθυμείς να θεραπεύσεις τους ασθενείς στην ψυχή, γνώριζε καλά, ότι οι ασθενείς και οι άρρωστοι στην ψυχή χρειάζονται περισσότερο συμπάθεια παρά επίπληξη• και πάλι, όταν εσύ δεν έχεις συμπάθεια προς τους άλλους, προξενείς στον εαυτό σου μεγάλη ψυχική βλάβη.
Οι άνθρωποι δεν κρίνουν τον ζήλο από τα είδη της σοφίας, αλλά από τις αρρώστιες στην ψυχή, ο οποίος (ζήλος) είναι αποτελέσματα μικρής νοημοσύνης και πολλής ανοησίας. Η αρχή της σοφίας του Θεού είναι η επιείκεια και η πραότητα, η οποία (σοφία) υποφέρει τις ασθένειες των ανθρώπων, και αυτό είναι κατόρθωμα γενναίας και μεγάλης ψυχής• διότι λέει ο απόστολος Παύλος, εσείς οι δυνατοί να βαστάζετε τις ασθένειες των αδυνάτων, και να διορθώνετε τον φταίκτη με πνεύμα πραότητας• από τους καρπούς του πνεύματος λαμβάνει ο απόστολος την ειρήνη και την υπομονή.

Έλεγξε με τη δύναμη των αρετών σου αυτούς που σου αντιλέγουν και μη με την πιθανολογία των λόγων σου. Και με την πραότητα και τη γαλήνη των χειλέων σου κατασίγασε των απειθών την αναίδεια. ΄Ελεγξε τους ακόλαστους με την ευγένεια της συμπεριφοράς σου και τους αναίσχυντους κατά τις αισθήσεις, με το συγκράτημα των οφθαλμών σου.

Ο έλεγχος, που γίνεται από φθόνο, είναι σαν φαρμακερό βέλος.
Ο έπαινος του πανούργου είναι κρυμμένη παγίδα. Μπροστά στον υψηλόφρονα και φθονερό άνθρωπο να μιλάς με προφύλαξη• διότι ενώ εσύ ακόμη μιλάς, εκείνος εξηγεί τα λόγια σου όπως θέλει αυτός, και παίρνει αφορμή από αυτά, και κάνει στη συνέχεια και τους άλλους να παρερμηνεύουν τα λόγια σου• επειδή μεταβάλλει την έννοια των λόγων σου σύμφωνα με τα αίτια της αρρώστιας του. 

Κανείς δεν μπορεί να γνωρίσει την αδυναμία του, άν δεν πέσει σε ψυχικούς και σωματικούς πειρασμούς. Τότε προσεύχεται και συντρίβεται και ταπεινώνεται.

Η αμοιβή δε δίνεται στον άνθρωπο για την αρετή του, αλλά για την ταπείνωση του. Χωρίς την ταπείνωση όλα είναι μάταια!…

 Όταν ταπεινωθεί η καρδιά, την περικυκλώνει το έλεος του Θεού και πληρούται χαράς και ευφροσύνης. Τότε δεν προσεύχεται με βία, αλλά με χαρά!..

Ο Θεός αγαπά τόσο πολύ τους ταπεινούς, όπως τα Σεραφείμ!..
Από το βιβλίο: Αγιορείτου Μοναχού, 475 Αποφθέγματα του θεοπνεύστου Αγίου Ισαάκ του Σύρου, Εκδόσεις “Ορθόδοξος Κυψέλη”.Εφραίμ ο Σύρος_St. Ephraim the Syrian_ΚΟΙΜΗΣΗ-bef0aa47a0648746Διαβάζετε Πατέρες, είναι γνήσια πνευματική τροφή και οδηγούν με ασφάλεια στον πνευματικό δρόμο. Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης

https://iconandlight.wordpress.com/2017/09/24/%CE%B4%CE%B9%CE%B1%CE%B2%CE%AC%CE%B6%CE%B5%CF%84%CE%B5-%CF%80%CE%B1%CF%84%CE%AD%CF%81%CE%B5%CF%82-%CE%B5%CE%AF%CE%BD%CE%B1%CE%B9-%CE%B3%CE%BD%CE%AE%CF%83%CE%B9%CE%B1-%CF%80%CE%BD%CE%B5%CF%85%CE%BC/

Ποιό φίλο απόκτησες στον Ουρανό, για να σε υποδεχθεί…Άγιος Ισαάκ ο Σύρος
https://iconandlight.wordpress.com/2016/04/20/%CF%80%CE%BF%CE%B9%CF%8C-%CF%86%CE%AF%CE%BB%CE%BF-%CE%B1%CF%80%CF%8C%CE%BA%CF%84%CE%B7%CF%83%CE%B5%CF%82-%CF%83%CF%84%CE%BF%CE%BD-%CE%BF%CF%85%CF%81%CE%B1%CE%BD%CF%8C-%CE%B3%CE%B9%CE%B1-%CE%BD%CE%B1/

Το βιβλίο του Αββά Ισαάκ αξίζει όσο ολόκληρη πατερική βιβλιοθήκη….Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης
https://iconandlight.wordpress.com/2016/01/27/%CF%84%CE%BF-%CE%B2%CE%B9%CE%B2%CE%BB%CE%AF%CE%BF-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CE%B1%CE%B2%CE%B2%CE%AC-%CE%B9%CF%83%CE%B1%CE%AC%CE%BA-%CE%B1%CE%BE%CE%AF%CE%B6%CE%B5%CE%B9-%CF%8C%CF%83%CE%BF-%CE%BF%CE%BB%CF%8C/

Με τη χαρά του Αγίου Πνεύματος, οι στενοχώριες και οι θλίψεις αυτής της ζωής γίνονται γλυκύτερες από το μέλι! Αββάς Ισαάκ ο Σύρος
https://iconandlight.wordpress.com/2017/10/21/19912/

Το κλειδί της καρδιάς είναι η αγάπη. Αββάς Ισαάκ ο Σύρος
https://iconandlight.wordpress.com/2018/01/27/19873/

Άγιος Ισαάκ ο Σύρος, όποιος είναι ξένος της ειρήνης, αυτός είναι ξένος και της χαράς• Λόγος ΝΗ΄: Περί της βλάβης από τον ανόητο ζήλο..
https://iconandlight.wordpress.com/2019/01/27/%CE%AC%CE%B3%CE%B9%CE%BF%CF%82-%CE%B9%CF%83%CE%B1%CE%AC%CE%BA-%CE%BF-%CF%83%CF%8D%CF%81%CE%BF%CF%82-%CF%8C%CF%80%CE%BF%CE%B9%CE%BF%CF%82-%CE%B5%CE%AF%CE%BD%CE%B1%CE%B9-%CE%BE%CE%AD%CE%BD%CE%BF%CF%82/

Η συνάντηση του Οσίου Εφραίμ του Σύρου με τον Μέγα Βασίλειο την ημέρα της εορτής των Θεοφανείων – των Φώτων.
https://iconandlight.wordpress.com/2020/01/12/38035/

Απολυτίκιον Οσίου Ισαάκ Σύρου.Ήχος γ’ Θείας πίστεως

Καταγώγιον θεογνωσίας αγιότητος και θεωρίας των μοναστών οδηγός ακριβέστατος, κατευθύνεις ηδύνης εκάστοτε, τους σπουδαστάς των σων λόγων θεόσοφε, Ισαάκ Σύρε Όσιε, Χριστόν τον Θεόν ικέτευε, φωτίσαι αγιάσαι τας ψυχάς ημών.

Έτερον Απολυτίκιον του Οσίου Ισαάκ του Σύρου.
(Αθανασίου Σιμωνοπετρίτου)
Ήχος δ´. Ο υψωθείς.

Της μετανοίας την χριστόρειθρον γλώτταν, της κατανύξεως και πένθους εργάτην, διδάσκαλον θεόπνευστον χορού των μοναστών, ᾿Ισαάκ τον πάνσοφον, ικετεύσωμεν πόθω, όπως άπερ γεγραφεν εν τη βίβλω εις πράξιν, μεταποιήσωμεν προθύμως αδελφοί, και αιωνίας ζωής απολαύσωμεν.

Απολυτίκιον Οσίου Ισαάκ Σύρου.
(Γερασίμου Μικραγιαννανίτου)
Ήχος πλ. α΄. Τον συνάναρχον Λόγον.

Αρετών ταις ακτίσι καταλαμπόμενος, της εν Χριστώ πολιτείας φωστήρ πολύφωτος, θεοφόρε Ισαάκ ώφθης εν Πνεύματι, και κατευθύνεις ασφαλώς, σωτηρίας προς οδόν, διδάγμασι θεοπνεύστοις, τους ευφημούντας σε Πάτερ, ως του Χριστού θείον θεράποντα.

Απολυτίκιον του Οσίου Παλλαδίου.
Ήχος πλ. α´. Τον συνάναρχον Λόγον.

Των Γραφών των Αγίων χειμάρρουν γνώσεως, τον ασκητήν τον θεόπνουν και συνεργόν ακλινή Ιωάννου Χρυσορρήμονος τιμήσωμεν ύμνοις Παλλάδιον σεπτόν, ταπεινώσεως φανόν και κάλαμον ευσεβείας, Ελενουπόλεως εύχος ημίν Χριστόν τον ιλεούμενον.

Ήχος πλ. δ·. Ω του παραδόξου θαύματος!

Πάτερ Ισαάκ θεσπέσιε, δι· ησυχίας πολλής, πρός ουράνιον έρωτα, τον νουν σου επτέρωσας, σεαυτόν αρνησάμενος· και θεωρίαις θείαις και πράξεσιν, ημάς παιδεύεις προς τελειότητα· όθεν τιμώμέν σε, ως σοφόν διδάσκαλον, και οδηγόν, την αγίαν μνήμην σου, πανηγυρίζοντες.

Ήχος δ’·. Έδωκας σημείωσιν.

Βίβλος η των λόγων σου, οία λειμών ευωδέστατος, διδαχών σου τοις άνθεσιν, ευφραίνει μακάριε, ημών τας αισθήσεις, τας της διανοίας, καί δυσωδίαν των παθών, και ακηδίας εκ των ψυχών ημών, διώκει θείω Πνεύματι· σύ γαρ βιώσας ως άγγελος, κατευθύνεις τον νουν ημών, Ισαάκ προς τα κρείττονα.

Προσευχή Αγίου Εφραίμ του Σύρου

Κύριε, Συ μόνο γνωρίζεις ότι η ψυχή μας Εσένα διψά σαν την άνυδρη γη και Εσένα ποθεί.
Στάξε στην καρδιά μας μια σταγόνα από την θεία σου χάρη και άναψε μέσα σ’ αυτήν την φλόγα της αγάπης Σου. Κρούσε στην δεκάχορδη κινύρα μας μέλη κατανυκτικά και ευφρόσυνα. Συ που άνοιξες τα μάτια του τυφλού άνοιξε τα μάτια της διανοίας μας να κατανοεί την ομορφιά της Δόξης Σου. Συ που έδωσες νερό στην έρημο σ’ ένα λαό απειθή και φιλόνικο, δώσε μας κατάνυξη και δάκρυα στα μάτια για να δακρύζουμε κάθε ημέρα της ζωής μας με ταπείνωση, αγάπη και καθαρή καρδιά.
Ας προσεγγίσει η δέησή μας την αγάπη Σου να μας χαρίσει τον άγιο σπόρο της αληθείας σου για να σου προσφέρουμε δεμάτια πλήρη κατανύξεως και δοξολογίας.
Εισάκουσον Κύριε της προσευχής των δούλων σου , δια πρεσβειών της Θεοτόκου και πάντων των αγίων Σου, ο επί πάντων ευλογητός εις τους αιώνας των αιώνων, Αμήν.


One who lives in love receives from God the fruit of life. He breathes, even in this world, the air of resurrection.. Saint Isaac the Syrian

Ισαάκ ο Σύρος_ St. Isaac of Syria_ Св. Исаак Сирин_A-67-St-Isaac-Above-allSaint Isaac the Syrian, the Great Hesychast (7th century)
Ephraim the Syrian (373)
James the Ascetic, of Porphyreon (Porphyrianos) in Palestine.
Palladius the Hermit of Antioch, Wonderworker (4th century)
Martyr Charita
Flavian, a deputy-prefect of Rome, martyred in Civita Vecchia in Italy under Diocletian (ca. 304)
George Ugryn the Martyr (1015), brother of Ephraim of Novotorzhok
Ephraim of Novotorzhok, Abbot and Wonderworker, founder of the Sts. Boris and Gleb Monastery (Novotorzhok) (1053)
Ephraim of the Kiev Caves, Bishop of Pereyaslavl (ca. 1098)
“Sumorin Totma” Icon of the Mother of God (16th century)

Commemorated on January 28

Blessed Elder Ieronymos of Aegina wrote the following about the insight we can gain from Saint Isaac:“Isaac is the mirror. There you will behold yourself.”

“If anyone went to a psychiatric hospital and read to the patients Abba Isaac, all those who believed in God would get well, because they would recognize the deeper meaning of life.” St. Paisios of Mount Athos

St. Paisios of Mount Athos and Abba Isaac the Syrian, the Great Hesychast

Ισαάκ ο Σύρος_ St. Isaac of Syria_ Св. Исаак Сирин_ΙΣΣΑΚ ΣΥΡΟΣOne day, sitting at the bench outside of Stavronikita, the Elder was visiting with pilgrims, among whom was a high school teacher of theology. The theology teacher, repeating a popular Western error, claimed that Abba Isaac the Syrian was a Nestorian. Father Paisios tried to persuade him that Abba Isaac was not only Orthodox but also a saint, and that his Ascetical Homilies possess great grace and strength. But the Elder’s words were in vain: the theology teacher stubbornly insisted on his views. The Elder left for his hermitage, praying and so sad that he was in tears.
When he had come to a spot on the path near a large plane tree, something happened to him. These words, “something happened”, were the only description he gave us of the incident, not wanting to reveal the exact details. According to one testimony, he saw in a vision the choir of the holy fathers passing before him, and one of them, stopping, said to him, “I am Isaac the Syrian. I am completely Orthodox. The Nestorian heresy was indeed present in my region, but I fought against it.” We are not in a position to endorse or to reject the reliability of this witness. We know for certain only that the Elder experienced a supranatural occurence that confirmed with perfect clarity the holiness and total Orthodoxy of Abba Isaac.
Originally appeared in Elder Paisios of Mount Athos by Hieromonk Isaac p. 226, The Holy Monastery of Saint Arsenios the Cappadocian (2012).

Through divine revelation it was revealed to him that in fact St. Isaac was Orthodox and he wrote in his Menaion for January 28th the following words after the description of the feast of St. Ephraim the Syrian: “…and Isaac the Great Hesychast and much unjustly accused.”

In his book Ἐπιστολές (Letters) Saint Païsios writes: ‘Abba Isaac will help you greatly because he makes people understand the deeper meaning of life and if people believe in God, he helps them to dispel any complex, great or small, that they may have. Studying Abba Isaac even just a little alters the soul through the vitamins it provides’.
Writing about Papa-Tikhon in his book Αγιορείται Πατέρες και αγιορείτικα (Athonite Fathers and Athonite Matters), Saint Païsios says: ‘One day he asked me what books I read and I answered “Abba Isaac”. “Goodness gracious me, there’s a great saint. Abba Isaac wouldn’t hurt a fly”. He said this in order to point out the great spiritual sensitivity of the Saint’.

***

Saint Isaac the Syrian

“Be persecuted, but persecute not;  Be crucified,but crucify not;  Be wronged, but wrong not; Be slandered, but slander not.Have clemency, not zeal, with respect to evil. Lay hold of goodness, not legality. “

If a soul is feeble and lacks sufficient strength for enduring great temptations and therefore asks God not to be exposed to them, and God hears it — then know surely, that by whatever measure the soul lacks sufficient strength for great temptations, is the same measure it lacks sufficient strength to cope with big endowments. Because God does not grant big endowments without great temptations. God determines temptations commensurate to endowments.

The man who endures accusations against himself with humility has arrived at perfection, and he is marvelled at by the holy angels, for there is no other virtue so great and so hard to achieve.”

The path of God is a daily cross. 

A man who is truly humble is not troubled when he is wronged and he says nothing to justify himself against the injustice, but he accepts slander as truth; he does not attempt to persuade men that he is calumniated, but he begs forgiveness.

Therefore one who lives in love receives from God the fruit of life. He breathes, even in this world, the air of resurrectionLove is the KingdomSuch is the ‘wine to gladden the heart of man’ (Psalm 104.15). Blessed is he who drinks of this wine... the sick have drunk of it and become wise.

Ισαάκ ο Σύρος_ St. Isaac of Syria_ Св. Исаак Сирин__4948487363And what is a merciful heart?’ ‘It is the heart’s burning for the sake of the entire creation, for men, for birds, for animals, for demons, and for every created thing; and by the recollection and sight of them the eyes of a merciful man pour forth abundant tears. From the strong and vehement mercy which grips his heart and from his great compassion, his heart is humbled and he cannot bear to hear or to see any injury or slight sorrow in creation. . . .’

“As a handful of sand thrown into the great sea, so are the sins of all flesh in comparison with the mercy of God. And just as a strongly flowing spring is not obstructed by a handful of dust, so the mercy of the Creator is not stemmed by the vices of His creatures.”

Blessed is the man who knows his own weakness,
The commandments of God are greater than all the treasures of the world,

The person who lives in love reaps the fruit of life from God, and while yet in this world, even now breathes the air of the resurrection.

If you cannot be merciful, at least speak as though you are a sinner. If you are not a peacemaker, at least do not be a troublemaker. If you cannot be assiduous, at least in your thought be like a sluggard. If you are not victorious, do not exalt yourself over the vanquished. If you cannot close the mouth of a man who disparages his companion,m at least refrain from joining him in this.

In all respects belittle yourself before all men, and you will be raised above the princes of this age.

The mouth, which is continuously giving thanks, receives blessing from God. St. Abba Isaac the Syrian
https://iconandlight.wordpress.com/2020/01/27/the-mouth-which-is-continuously-giving-thanks-receives-blessing-from-god-st-abba-isaac-the-syrian/

The man who hungers and thirsts for God’s sake, God will make drunk with His good things. St. Isaac of Syria
https://iconandlight.wordpress.com/2015/08/25/the-man-who-hungers-and-thirsts-for-gods-sake-god-will-make-drunk-with-his-good-things-st-isaac-of-syria/Εφραίμ ο Σύρος_St. Ephraim the Syrian_ΚΟΙΜΗΣΗ-bef0aa47a0648746Troparion, in Tone V:

Illumined by rays of the virtues, O God-bearer Isaac, in spirit thou wast shown to be an all-radiant beacon of the life which is in Christ; and by thy divinely inspired teachings, O father, thou dost guide safely to the way of salvation those who bless thee as a godly servant of Christ. (Twice)

Apolytikion of Isaac the Syrian in the Plagal of the First Tone

He that thundered on Sinai with saving laws for man hath also given thy writings as guides in prayer unto monks, O revealer of unfathomable mysteries; for having gone up in the mount of the vision of the Lord, thou wast shown the many mansions. Wherefore, O God-bearing Isaac, entreat the Saviour for all praising thee.

Aposticha stichera, in Tone V:
Spec. Mel.: “Rejoice …”:

Rejoice, O sacred Isaac, emulator of the angels in thy manner of life! For, undertaking their way of life, with understanding thou didst please God in righteousness. Wherefore, thou didst suppress the uprisings of the passions and didst acquire the radiance of dispassion, wherewith thou didst shine forth as a heavenly luminary. For this cause we bless thee as a divine teacher of the way of Christ and a most excellent judge of the contest, who asketh for all cleansing, salvation and mercy divine.

Stichos: Precious in the sight of the Lord is the death of His saints.

Rejoice, O sacred Isaac, divinely wise preacher of hesychia! For, exercising thyself in asceticism, thou didst cleanse thyself of all dross; wherefore, thou didst avoid all earthly stumbling-blocks, and wast shown to be most exalted in heart, ineffably receiving the immaterial light, for in body thou didst pass through the darkness which surpasseth light, and in purity didst with a perfect mind hold converse with the Creator. Intercede with Him, O father, that we also may be given the light of grace divine.

Stichos: Blessed is the man that feareth the Lord; in His commandments
shall he greatly delight.

Rejoice, O sacred Isaac, instructor and paragon of monastics, model of abstinence and noetic prayer, and of every form of life sublime! For having done as our Savior hath said, O venerable one, thou didst instruct men well in purity, in modesty and perfection of life. Wherefore, do thou ever send down upon us strength from on high, O father, that we may be well-pleasing unto our God, that we may at last inherit the kingdom of Christ.

Kontakion, in Tone VIII: Spec. Mel.: “To thee, the champion leader …”

By thine angelic way of life thou wast shown to be a divine instrument of
the Comforter, and a model for monastics in all things, O blessed Isaac. As the habitation of grace divine, ask grace and heavenly light for us who cry out to thee: Rejoice, O divinely wise father!

Ikos: An angel in ascetic labor wast thou shown to be in the flesh, O Godbearing Isaac, and by thine angelic voice hast thou set before us the words of salvation, whereby guided to a higher life, we cry out to thee: Rejoice, star out of Syria; rejoice, lamp of stillness! Rejoice, thou who art more sublime than earthly thoughts; rejoice, partaker of heavenly enlightenment! Rejoice, divinely inscribed pillar of hesychasts; rejoice, mouth flowing with the honey of spiritual teachings! Rejoice, for thou wast filled with God-given wisdom; rejoice, for thou deliverest from the evil of the passions! Rejoice, most fervent of the servants of Christ; rejoice, our godly teacher! Rejoice, wise God-bearer Isaac; rejoice, our instructor, guided by God! Rejoice, O divinely wise father!

Tone VIII:
Spec. Mel.: “O all-glorious wonder …”:

O divinely eloquent father Isaac, denying thyself, by great inner stillness
thou didst furnish thy mind with wings to soar aloft toward heavenly love, and by divine visions and deeds thou dost lead us toward perfection; wherefore, we honor thee as a wise teacher and guide, celebrating thy holy memory.

A Prayer to Our Lord Jesus Christ

Lord Christ our God, Who hast healed my passions through Thy Passion, and hast cured my wounds through Thy wounds, grant me who have sinned greatly against Thee tears of compunction. Transform my body with the fragrance of Thy life-giving Body, and sweeten my soul with Thy Holy Blood from the bitterness with which the foe has fed me.

Lift up my downward looking mind to Thee, and take it out of the pit of perdition, for I have no repentance, I have no compunction, I have no consoling tears, which uplift children to their heritage. My mind has been darkened through earthly passions, I cannot look up to Thee in pain. I cannot warm myself with tears of love for Thee.

But, O Lord Jesus Christ, Treasury of good gifts, give me thorough repentance and a diligent heart to seek Thee; grant me Thy grace, and renew in me the lineaments of Thy image. I have forsaken Thee – do not forsake me! Come out to seek me; lead me up to Thy pasturage and number me among the lambs of Thy chosen flock. Nourish me with them on the grass of Thy Holy Mysteries, by the prayers of Thy Most Pure Mother and all Thy saints. Amen.

Through the prayers of St Isaac the Syrian, of all the ascetic Fathers and all the saints, O Lord of compassion and hope, have mercy on us and save us!


Ας προσκυνήσουμε νοερά το πάνσεπτο λείψανο του Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου, του Δασκάλου του ελέους του Θεού για να λάβουμε την χάρη του Αγίου Πνεύματος.

Ιωάννης Χρυσόστομος-St. John Chrysostom_Св Иоанн Златоуст_წმიდა იოანე ოქროპირი_s02_09_01_02Ανακομιδή του λειψάνου (438 )του Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου (407) από τα Κόμανα του Πόντου .

αββας Πέτρος ο Αιγύπτιος, μαθητής του αββα Λωτ (4ος αἰ.)
Μάριος της Μονής στην Bodon Γαλλίας (555)
Μαρκιανή η Αυγούστα, σύζυγος του αυτοκράτορα Ιουστίνου του Α’ (518-527)
Ηλίας Β’ πατριάρχης Ιεροσολύμων (797)
Εμέριος (St Emerius) της Μονής στην Banoles Ισπανίας από Γαλλία (8ος αἰ.)
Κανδίδα, μητέρα του οσίου Εμερίου, ερημίτρια στην Banoles Ισπανίας (798)
Δημητριανός Ταμάσου Κύπρου
Δημήτριος νεομάρτυς εν Γαλατά Κωνσταντινουπόλεως (1784)
Νεονίλλα της Μονής του Νταβίντωφ Ρωσίας (1875)
Δημήτριος Κλεπινιν του Παρισιού (1944)
κοίμηση της Μαργαρίτας (Lakhtionova) του Ντιβεγιεβο (1997)
κοίμηση του Κοσμά (Ασλανίδη) Γρηγοριάτη, Ισαποστόλου του Κονγκό (πρώην Ζαΐρ), (1989)

Εορτάζουν στις 27 Ιανουαρίου

Στίχοι
Νεκρός καθίζη, ώ Ιωάννη, θρόνω,
Αλλ’ εν Θεώ ζών, πάσιν Ειρήνη, λέγεις.
Άπνουν εβδομάτη κόμισαν δέμας εικάδι χρυσούν.

Ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος, η Χρυσή Σάλπιγγα της Ορθοδοξίας
Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς

Ἰωάννης Χρυσόστομος -St. John Chrysostom_Святой Иоанн Златоуст_წმიდა იოანე ოქროპირი_s02_0Η μνήμη του παμφαέστατου αυτού λύχνου της Ορθοδοξίας εορτάζεται στις 13 Νοεμβρίου και στις 30 Ιανουαρίου, αλλά σαν σήμερα η Εκκλησία εορτάζει την μετακομιδή των αγίων λειψάνων του από τα Κόμανα, όπου αναπαύθηκε εξόριστος, στην Κωνσταντινούπολη, όπου ήταν αρχιεπίσκοπος. Τριάντα χρόνια μετά από την κοίμηση του, ο Πατριάρχης Πρόκλος απηύθυνε μια ομιλία στη μνήμη του πνευματικού πατέρα και δασκάλου του. Τόσο αναζωπυρώθηκε η φλόγα της αγάπης του λαού και του αυτοκράτορα Θεοδοσίου του Νέου προς αυτόν τον μεγάλο άγιο που όλοι επιθυμούσαν τη μετακομιδή των λειψάνων του Χρυσόστομου στην Κωνσταντινούπολη. Λέγεται ότι η λειψανοθήκη, που περιείχε τα λείψανα του Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου, δεν επέτρεπε τη μετακίνησή της από τον τόπο αναπαύσεώς του, έως ότου ο αυτοκράτορας έγραψε μια επιστολή προς τον Χρυσόστομο με την οποία ικέτευε τη συγχώρεσή του (διότι η μητέρα του Θεοδοσίου, Ευδοξία, ήταν υπεύθυνη για την εξορία του αγίου) και τον παρακαλούσε να επιστρέψει στην Κωνσταντινούπολη, την παλαιά έδρα του. Μόλις η επιστολή της μετανοίας τοποθετήθηκε πάνω στη λειψανοθήκη, το βάρος της έγινε εξαιρετικά ελαφρύ.

Κατά την μεταφορά των λειψάνων του, πολλοί που ήταν άρρωστοι και άγγιξαν τη λειψανοθήκη θεραπεύθηκαν. Όταν τα λείψανα έφθασαν στην Βασιλεύουσα, ο αυτοκράτορας στο όνομα της μητέρας του, σαν να ήταν εκείνη η ίδια που μιλούσε στα άγια λείψανα, προσευχήθηκε ξανά, στον άγιο, ικετεύοντας τη συγχώρεσή του. «Όσο ζούσα σε αυτήν την πρόσκαιρη ζωή, σου προξένησα κακό και, τώρα, που εσύ ζεις στην αιώνια ζωή, ευεργέτησε την ψυχή μου. Η δόξα μου παρήλθε και καθόλου δεν με βοήθησε. Βοήθησέ με, Πατέρα, βοήθησέ με με τη δόξα σου, πριν καταδικαστώ από την Κρίση του Χριστού!» Όταν έφεραν το σκήνωμα του αγίου στην εκκλησία των αγίων Αποστόλων και το τοποθέτησαν στον πατριαρχικό θρόνο, τα πλήθη των ανθρώπων που παρευρίσκονταν εκεί άκουσαν από το στόμα του Αγίου Χρυσόστομου τα λόγια: «Ειρήνη πάσι». Η μετακομιδή των λειψάνων του Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου έγινε το έτος 438 . (Πηγή: Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς, «Ο Πρόλογος της Οχρίδας», (Ιανουάριος))Κάρα του Αγίου Ιωάννη του Χρυσοστόμου _St. John's Chrysostom ear is incorrupt_ глава Иоанна Златоуста с нетленным ухом_2

Ύμνος
στον άγιο Ιωάννη τον Χρυσόστομο
Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς

Άγιε Ιωάννη χρυσορρήμων, χρυσήλατον σάλπιγξ,
ανήγγειλες στο γένος των ανθρώπων, το έλεος του Θεού,
έλεος θαυμαστό, το οποίο αγαπά ακόμα και τους αμαρτωλούς,
έλεος υπέροχο, που λάμπει στον ήλιο,
και με τη σελήνη, καταπλήσσει τη γη,
και τη λικνίζει στο λίκνο των αστεριών.
Έλεος φοβερό από τον ματωμένο Γολγοθά,
εκεί όπου ο Σταυρωμένος Χριστός συγχωρεί το έγκλημα του κόσμου.
Έλεος φόβου, συγχωρήσεως και δόξας,
έλεος που υμνούν οι άγγελοι,
από το οποίο όλη η πλάση ξεδιψά,
και το οποίο μόνο οι άγιοι δοξάζουν,
έλεος που είναι βάλσαμο για τους αρρώστους,
Χαρά για τους απλούς, μωρία για τους γραμματιζούμενους,
αντίδοτο για τους υπερήφανους και τιμωρία για τους κενόδοξους.
Έλεος του Θεού, το οποίο όλη η πλάση απολαμβάνει,
και εκχέεται σαν ρεύμα του αέρα,
Έλεος που καλύπτει όλες τις αμαρτίες –
Αυτό το έλεος – άγνωστο μέχρι την έλευση του Χριστού,
ήταν η Αιώνια λάμψη, που ακτινοβολούσε από τον Χριστό.
Ω Δάσκαλε του ελέους του Θεού,
πρέσβευε στον Θεό να συγχωρεί τις αμαρτίες μας.Ἰωάννης Χρυσόστομος -St. John Chrysostom_Святой Иоанн Златоуст_წმიდა იოანე ოქროპირი_ John_Chrysostom_in_exile_(Menologion_of_Basil_II)

Λόγος εγκωμιαστικός στην ανακομιδή του λειψάνου του Αγίου Πατρός ημών Ιωάννου του Χρυσοστόμου που συνέγραψε ο Άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης
(Μεταφέρεται εδώ αποσπασματικά και σε απλούστερη απόδοση)

* ...Όταν ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος εκ­θρονίστηκε και στάλθηκε εξόριστος στην Κουκουσό, Αραβισσό και Πιτιούντα όλη η Εκκλησία των ορθοδόξων επένθισε. Με δάκρυα έλεγαν τα πλήθη των πιστών και μοναχών: «Συνέφερεν, ίνα ο ήλιος συσταλή ή ίνα το στόμα Ιωάννου σιωπήση».

Έκλαυσε όλη η οικουμένη, διότι έμεινε σαν πλοίο χωρίς κυβερνήτη, σαν ποίμνιο χωρίς ποιμέ­να· σαν στρατόπεδο χωρίς αρχιστράτηγο και σαν κόσμος σκοτεινός χωρίς ήλιο. Έκλαιαν οι ορφανοί τον πατέρα τους. Θρηνούσαν οι μαθηταί τον διδάσκαλό τους, ωδύρονταν οι πτωχοί τον προστάτη τους. Λυπόνταν οι αμαρτωλοί την ελπίδα τους, οι θλιμμένοι την παρηγοριά τους, οι άρρωστοι την επίσκεψή τους και οι διψασμένοι από λόγο Θεού, διότι στερήθηκαν τα γλυκύτατα και πάγχρυσα λόγια της διδασκαλίας του. Κοινή ήταν η συμφορά, παγκόσμιο το κακό, οικουμενική η δυστυχία.

Ο άγιος Ιννοκέντιος ο Πάπας, γράφοντας για τον Χρυσόστομο προς τον βασιλέα Αρκάδιο, λέ­γει: Όχι μόνο η Εκκλησία της Κωνσταντινουπόλεως ζημιώθηκε της καλλιρύτου εκείνου γλώσσας, αλλά και όλη η υφήλιος εχήρευσε, απολέσασα τέτοιον ένθεον άνδρα.

Έμεινε στην χηρεία αυτή και απαρηγόρητη λύπη όλη η Εκκλησία του Χριστού τριαντατρία ολόκληρα χρόνια.

Το 440 γίνεται η ανακομιδή και μετακομίζεται από τα Κόμανα του Πόντου στην βασιλεύουσα με τέτοια τιμή, η οποία δεν έγινε ποτέ από του αιώνος σε άλλον, ούτε πατριάρχη, ούτε βασιλέα.
Η του Χριστού Εκκλησία στολισαμένη, υποδέχεται σήμερα από την εξορία το ζωομύριστο και θαυματουργικώτατο σώμα του φωστήρος της Χρυσοστόμου και εορτάζει χαρμόσυνα την ένδοξη ανακομιδή και μετακομιδή και υποδοχή του λειψάνου του διδασκάλου της οικουμένης.

Και αυτό με κάθε δίκαιο, γιατί, πώς δεν έπρεπε να χαρή, σήμερα, όλη η Εκκλησία του Χριστού σε ένα καιρό, όπου βλέπει ότι στο λείψανο του Χρυσο­στόμου μεταβλήθηκαν όλοι οι νόμοι της φύσεως και ενεργήθηκαν μόνον οι νόμοι της Χάριτος; Ότι σώ­μα νεκρόν, όταν θέλη, κινείται, και, όταν θέλη, μέ­νει ακίνητον; Ότι σώμα, ενταφιασμένο πριν 33 χρόνια, ανακομίζεται σώο και αδιάλυτο με την ο­λοκληρία όλων των μελών και μερών του;… Πώς δεν έπρεπε να χαρή, σήμερα, όταν είδε το σώμα του Χρυσορρήμονος να ευρίσκεται μεν στην γη σε διά­στημα τόσων χρόνων, έπειτα να ανακομίζεται λαμ­πρό και κροκοειδές στο χρώμα; Ευωδέστατο στην ο­σμή, υπερνικών όλα τα αρώματα της γης; Και έχων όλα τα άλλα ουσιώδη και συστατικά γνωρίσματα της αγιότητας; Πώς δεν έπρεπε να χαρή, όταν είδε το λείψανον του Ιωάννου, να γιατρεύη κουτσούς, να ανορθώνη παραλυτικούς, να φωτίζη τυφλούς;…. Πώς δεν ήταν δίκαιο να χαρή όλος ο κόσμος, βλέποντας ένα νεκρό σώμα να έχη εξουσία κατά των στοιχείων; κατά γης και θαλάσσης και του αέρος; Να σηκώνη άνεμους από την θάλασσα, να σχίζη σε ρήγματα την γη, να κάμνη τα πλοία να κλίνουν από μόνα τους, σαν να ήταν λογικά και έμψυχα, για να τον υποδεχθούν; Και, έπειτα, να τα διευθύνη αυτά σε όποιο τόπο θέλει; Καί για να πω το μεγαλύτερο και θαυμαστότερο, πώς δεν έπρεπε να χαρή σήμερα όλη η Εκκλησία του Χριστού, όταν είδε να ανοίξουν εκείνα τα άψυ­χα χείλη; Και όταν άκουσε να βγαίνη φωνή ζωντα­νή και έναρθρος από το προ 33 χρόνων νενεκρωμένο στόμα του Χρυσοστόμου; Και να πη «ειρήνη πάσιν;». Όντως «Τις Θεός μέγας ως ο Θεός ημών; Σύ ει ο Θεός, ο ποιών θαυμάσια μόνος» (Ψαλμ. 76, 13)….

Λοιπόν πώς έγινε τέχνη χωρίς τον τεχνίτη; Πώς ακολούθησε έργο και αποτέλεσμα χωρίς τον ποιητή; Πώς η λύρα και ο αυλός ήχησαν, χωρίς να τα κρούση ο λυρωδός και ο αυλητής; Και μάλιστα, όταν και ο αυλός και η λύρα ήταν διεφθαρμένα; Θαυμάσια τα έργα σου Κύριε! Η αιτία όλη, η ποιη­τική αυτού στάθηκε θεία και υπερφυσική! Και ο τε­χνίτης του έργου αυτού ήταν αυτό το Πνεύμα το Άγιον!…
Ώστε, αν και το λείψανο του Χρυσοστόμου ή­ταν κατά φύση νεκρό και ακίνητο και άφωνον, αλ­λά κατά χάριν ήτο ζωντανόν και δι’ αυτό εκίνησε την γλώσσα του και ελάλησε: «δίκαιοι εις τον αιώ­να ζώσι».
Πρέπει σήμερα να ευφρανθούν οι ορθόδοξοι διότι βλέπουν τον αγιώτατον πατριάρχην Πρόκλον και τον ευσεβέστατον βασιλέα Θεοδόσιον, πως ση­κώνουν με πολλή ευλάβεια το πανσεβάσμιο λείψα­νο του Χρυσοστόμου και το εμβάζουν μόνοι οι δύο μέσα στο άγιο βήμα και το εναποθέτουν υπό κάτω του θυσιαστηρίου και της αγίας Τραπέζης… Ίδετε θαυμάσια, με τα οποία, ο θαυμαστός Θεός εδόξασε εμεγάλυνε και εθαυμάστωσε το λείψανον του αγίου Χρυσοστόμου;…
Δι’ αυτό, λοιπόν, ας χαρούμε και εμείς πνευματικώς σήμερα. Ας εύφημήσουμε με ύμνους και ωδές πνευματικές τον μέγα Χρυσόστομο! Ας προσκυνήσουμε νοερά το πάνσεπτό του λείψανο για να λάβουμε και την χάρη του Αγίου Πνεύματος, η οποία δίδεται και αόρατα ως αόρατη και απεριόριστη….
Με ποιο όνομα ιερό και άγιο να ονομάσουμε τον Χρυσόστομο και να μη αρμόζη σε αυτόν; Να τον ο­νομάσουμε άγγελο; Και του πρέπει, διότι αυτός έζη­σε στα αλήθεια μια ζωή ισάγγελη, με χαυμενίες, α­γρυπνίες, προσευχές και ασκήσεις υπερφυσικές…
Προ του θανάτου του τρεις ολόκληρους μήνες δεν έφαγε ολότελα ανθρώπινο φαγητό, ως άσαρκος και άυλος μέχρις ότου ετελεύτησε. Βάστασε με μό­νην εκείνη την άφθαρτη τροφή, που του έδωσαν και έφαγε οι ιεροί Απόστολοι, καθώς μαρτυρούν όλοι οι συγγραφείς του βίου του.…

Ιωάννης Χρυσόστομος-St. John Chrysostom_Святой Иоанн Златоуст_წმიდა იოანე ოქროპირი_233123Να τον ονομάσουμε Απόστολον; Και μάλιστα, διότι αυτός με την πάγχρυση διδασκαλία του εσαγηνευσε πολλά έθνη και τα έφερε στην πίστη του Χρι­στού. Δι’ αυτό και οι θείοι Απόστολοι εφάνησαν οφθαλμοφανώς εις αυτόν, ως ισαπόστολο, τόσες και τόσες φορές, ο Πέτρος και Ιωάννης δύο φορές…. Ο Παύλος στην Κων/πολι, όταν του ομιλούσε μυστικά στα αυτιά, ερμηνεύοντας τις επιστολές του, και όταν αισθητά τον εφίλησε, ευχαριστώντας αυ­τόν, αφού τα ερμήνευσε….

Να τον ονομάσουμε Προφήτην; Ναι, και αυτό το όνομα το απέκτησε διά των έργων… Επροφήτευσε στον άγιο Επιφάνιο πως δεν θέλει φθάσει να πάη στον θρόνο του…, αλλά και όταν εξωρίζονταν, περνώντας από την Νίκαια προφήτευσε στον πατέρα του βασιλιά Μαυρίκιου, που ήταν άτεκνος, ότι έχει να γέννηση γιο που μέλλει να γίνη βασιλιάς, πως έχει να αμαρτήση, πλήν θέλει πάλιν μετανοήσει και θέλει αξιωθεί της σωτηρίας, καθώς έτσι και τα πράγματα ακολούθησαν.

Να τον ονομάσουμε μάρτυρα; Ναι και του αρμόζει, επειδή εκτός από τις ασθένειες της υδρωπικίας, των πυρετών και της παντοτινής στομαχαλγίας, που έπασχε ο Τρισμακάριστος, έλαβε και πολλά βάσανα και μαρτύρια στις εξορίες του….
Διά αυτό και στον καιρό του θανάτου του, ήλθαν οι άγιοι μάρτυρες Βασιλίσκος ο ιερομάρτυς και Λουκιανός και τον προσκάλεσαν, για να έλθη στα ουράνια να συγκατοική με αυτούς ως συναθλητής.

Να τον ονομάσουμε Ιεράρχη και διδάσκαλο της Εκκλησίας; Ναι, βεβαιότατα! Θέλετε να το καταλά­βετε; Ακούσατε την φοβερή οπτασία που είδε ο επίσκοπος της Αραβισσού Αδελφειός.
Αυτός έχοντας πολλή αγάπη να μάθη για τον ά­γιο Χρυσόστομο ποια δόξα αξιώθηκε να λάβη από τον Θεό στους ουρανούς, και παρακαλώντας συχνά γι’ αυτό τον Κύριο ήλθε σε έκσταση και είδε ένα ωραιότατο άνδρα που του έδειξε σε τόπο λαμπρό όλους τους πατέρες και διδασκάλους· αλλά δεν είδε ανάμεσά τους τον Ιωάννη! Και λυπήθηκε κατάκαρδα. Τότε άκουσε φωνή αγγέλου που του είπε: « Ιωάννην τον της μετανοίας λέγεις; Άνθρωπος, που εί­ναι με σώμα, εκείνον να δει δεν μπορεί! διότι παρί­σταται εκεί, όπου ο θρόνος ο Δεσποτικός». Την ί­δια οπτασία είδε και ο άγιος Μάρκος ο ασκητής.

Να τον ονομάσουμε ρήτορα και εξηγητή των Θείων Γραφών;... Ο ρήτορας Λιβάνιος μπροστά στον Ιουλιανό τον παραβάτη, καίτοι εχθρός της πί­στεως, εκήρυξε ότι ο Ιωάννης υπερβαίνει στην ρητορική και την σοφία και τον Δημοσθένη, και τον Πλάτωνα.
Στην εξήγηση πάλι των Γραφών υπερέβαινε και αυτόν τον μέγα Θεολόγον Γρηγόριον. Ο βασιλεύς Θεοδόσιος ο μέγας, παρεκάλεσε τον Γρηγόριο τον Θεολόγο να εξηγήση το ιερό Ευαγγέλιο, και το επεχείρησε. Παρακαλώντας τον Θεό να τον πληροφορήση αν η εξήγηση του είναι ορθή, άκουσε από τον Θεό την εξής φωνή: «Ούτε σε σένα, ούτε σε κάποιον άλλο το χάρισμα αυτό έχει δοθεί παρά στον Ιωάννη της Αντιοχείας». Ο δε άγιος Πρόκλος ο Πατριάρχης, έλεγε: «Έτσι είμαι εγώ προς τον μακάριο Ιωάννη, όπως ακριβώς πηγή προς θάλασσα και ρυάκι προς ποταμό».
Γι’ αυτό και σε κάθε διδαχή που έκαμνε ο Άγιος, οι άνθρωποι που άκουγαν, μη υποφέροντας την χαρά, κτυπούσαν πολλές φορές, κάτω από τον άμβωνα, όλοι με συμφωνία τα χέρια τους.
Σε ένα μόνο καιρό, που γινόταν λιτανεία στην Κων/πολη, εκ του προχείρου έκαμε 18 λόγους στο δρόμο το πάγχρυσο εκείνο στόμα! Τόση ευκολία είχε στο να ομιλή.

Να ονομάσουμε τον Χρυσόστομο φίλο γνήσιο της Θεοτόκου; Ναι, και αυτό το αξιώθηκε! Ευρισκόμενος ο Άγιος για την ασθένειά του έξω από την Κων/λη, εκεί που προσευχόταν κατά το μεσονύκτιο, είδε ξύπνιος την Κυρία Θεοτόκο, η οποία ήλθε προς αυτόν με άπειρο φως και έχοντας τριγύρω της πλήθος από άνδρες και γυναίκες του είπε αυτά με φωνή χαριέστατη: «Ιωάννη, του εμού θεράπων Υιού και Θεού, καλά αγωνίστηκες τον αγώνα της α­σκήσεως, καλά εποίμανας το λογικόν ποίμνιον, αλλά ανδρίζου ακόμη και κραταιού. Διότι ιδού και μαρτυρικός σε αναμένει δρόμος και αθλητικό σε περιμένει στάδιο διά ποικίλων πόνων και πειρασμών, για να καταστή φανερή η δοκιμασία σου και στη γη και τον ουρανό…. Ας αγαλλιασθή λοιπόν και ας χαρή το πνεύμα σου, διότι σε έχει αποταμιευθεί και χαρά στους ουρανούς, ανάλογα με τις θλίψεις σου».
Επίσης και η θαυμαστή οπτασία που είδε ο άγιος Κύριλλος ο Αλεξανδρείας.
Ο θείος του πατριάρχης Αλεξανδρείας Θεόφιλος είχε εχθρόν τον άγιο Χρυσόστομο…
Βλέπει μία φορά σε όραμα την Κυρία Θεοτόκο, μαζί και τον άγιο Χρυσόστομο, να συνομιλούν μεταξύ τους σε ένα πάμφωτο και ωραιότατο τόπο. Βλέποντας τους, όμως, επιθυμούσε και εζητούσε να πάη κοντά και αυτός αλλά ο θείος Χρυσόστομος τον επιτιμούσε και τον εμπόδιζε. Τότε, ακούει φωνή από την Θεοτόκο, που έλεγε προς τον Χρυσόστομο αυτά: Συγχώρησέ τον χάριν εμού (για χάρι δική μου), διότι πολλά επάσχισε, εκοπίασε για εμένα, καταντροπιάσας τον υβριστή Νεστόριο, και εμένα Θεοτόκο με ανακήρυξε. Από άγνοια την άσχημη για σένα υπόληψη – γνώμη εσχημάτισε και θα φανέρωση αυτήν, που απέκτησε με επίγνωση.
Μετά από αυτό το όραμα ο άγιος Κύριλλος, έ­γινε μεγάλος φίλος του Χρυσοστόμου, επαινώντας αυτόν και συνέγραψε πρόχειρα και τον βίον Του.

Τι άλλο θέλετε να ονομάσουμε τον Χρυσόστομο; Θαυματουργόν; Ναι διότι τόσο πλούσια του εδόθη το χάρισμα των θαυμάτων, ώστε όλοι τον επωνόμιζαν «Ιωάννην τον θαυματουργόν».

Ιωάννης Χρυσόστομος_ ΙΩΑΝΝΗΣ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ-45356346Να τον ονομάσουμε ελεήμονα; Και βέβαια, για την υπερβολική του ευσπλαγχνία προς τους πτωχούς τον ωνόμαζαν όλοι «Ιωάννης ο της ελεημοσύνης».

Να τον ονομάσουμε κήρυκα της μετανοίας; Και ποιος μπορεί να το αρνηθή! Τέτοια δύναμη είχε ο λόγος του στο να τραβά τους αμαρτωλούς σε μετά­νοια, ώστε έφθανε μόνο να ακούση κάποιος την διδαχή του για να μετανοήση και αλλάξη ζωή!…. Δί­καια λοιπόν από όλους ωνομαζόταν «Ιωάννης ο της μετανοίας».…

Αδελφοί, μας λέγει ο άγιος Νικόδημος, οι εορ­τές των αγίων δεν γίνονται για άλλο λόγο παρά για να συναχθούν σε αυτές οι Χριστιανοί, να ακούσουν τα κατορθώματα των Αγίων που εορτάζουν και να τα μιμηθούν και αυτοί, όσο τους είναι δυνατόν, και έτσι να λάβουν στην ψυχή τους ευλάβεια και στην ζωή τους διόρθωση και ακρίβεια. Έτσι μάς διδά­σκει η πάγχρυση γλώσσα του Χρυσοστόμου: «Ε­ορτή είναι επίδειξις έργων αγαθών, ψυχής ευλά­βεια, πολιτείας ακρίβεια».

Και εμείς ας μιμηθούμε, κατά το δυνατόν μας, και τα έργα του Χρυσοστόμου και ας ακούσουμε τις χρυσές διδασκαλίες που μάς κάμνει. Ας μετανοούμε κάθε μέρα στον Θεό για τα σφάλματα που κά­νουμε με το έργο, με το λόγο και με τον λογισμό, και ας πάρουμε σταθερή απόφαση, για να μη πράξουμε ξανά την αμαρτία, επειδή αυτή είναι η αλη­θινή μετάνοια. Έτσι μάς διδάσκει ο Χρυσόστομος: «Είναι δε μετάνοια το να μη κάνης τα ίδια…, πρέπει λοιπόν να απομακρύνεσαι και στην πράξη και στην γνώμη που αποτολμήθηκαν…. Παραδείγματος χά­ρη: άρπαξες και πλεονέκτησες; Απομακρύνσου από την αρπαγή και βάλε στο τραύμα ελεημοσύνη. Πόρνευσες; Απομακρύνσου από την πορνεία και βάλε στο έλκος αγνεία. Κακολόγησες τον αδελφό και έβλαψες; Σταμάτησε κατηγορώντας, και βάλε σωφροσύνη……

Ας έχουμε υπομονή σε όλες τις θλίψεις που μάς έρχονται είτε από τους δαίμονες, είτε από τους ανθρώπους είτε και από φυσική ασθένεια του σώματος, και ας ευχαριστούμε πάντοτε τον Θεό σε όσα μάς ακολουθούν είτε καλά, είτε κακά. Διότι και ο άγιος Χρυσόστομος υπέμεινε μετά χαράς τις εξορίες, τις οποίες του έκαμαν, και σε όλα ευχαριστούσε τον Θεό, συνηθίζοντας να λέγη πάντοτε αυτό το αξιομνημόνευτο λόγιο: «Δόξα τω Θεώ πάντων ένεκεν” ου γαρ παύσομαι τούτο επιλέγων αεί επί πάσί μοι τοις συμβαίνουσιν». Και αυτόν τον λόγο αφού είπε τελευταίο, παρέδωσε την αγία του ψυχή.
Ας αγωνιζόμαστε να είμαστε παρθένοι και σώ­φρονες όχι μόνο κατά το σώμα, αλλά και κατά την ψυχή, μη αφήνοντες το νου μας να γλυκαίνεται στους αισχρούς και σαρκικούς λογισμούς… Διότι πολλές φορές παρθενεύει κάποιος με το σώμα, αλ­λά με την ψυχή και τους λογισμούς πορνεύει και μοιχεύει….

Ας μισήσουμε από καρδιάς την φιλαργυρία και ασπλαγχνία, διότι αυτή κάμνει εκείνους που είναι υποδουλομένοι σε αυτήν, ούτε να βλέπουν, ούτε να ακούν ούτε συνείδηση να έχουν, ούτε την σωτηρία τους να ζητούν….
Ας μισήσουμε την υπερηφάνεια και ας έχουμε την ταπείνωση στην ψυχή μας, διότι χωρίς την τα­πείνωση είναι αδύνατον να σωθούμε, κατά τον Χρυσόστομον, λέγοντα: «Τίποτε δεν είναι ίσον με την ταπεινοφροσύνη…., διότι δεν είναι δυνατόν να σωθή κάποιος χωρίς της ταπεινοφροσύνης».
Και επάνω σε όλα, ας σπουδάσουμε να έχουμε την αγάπη προς τους αδελφούς μας, διότι η αγάπη είναι το κεφάλαιο όλων των αγαθών! Χωρίς την α­γάπη όλες οι αρετές είναι μάταιες….

Πρόσδεξαι, σε παρακαλούμε, το παρόν ευτελές εγκώμιον, όπως προσεδέχθη ο Κύριος της χήρας τα δύο λεπτά… Και εις μεν την παρούσα ζωή φύλαττε μας από κάθε βλάβη των ορατών και αορά­των εχθρών, εις δε την μέλλουσα αξίωσέ μας της ουρανίου βασιλείας διά των πρεσβειών σου, με την Χάρι του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, εις τον Ο­ποίον υπάρχει η δόξα και το κράτος συν τω Πατρί και τω Αγίω Πνεύματι εις τους αιώνας. Αμήν.Ιωάννης Χρυσόστομος -St. John Chrysostom_Святой Иоанн Златоуст_წმიდა იოანე ოქროპირი_13. ΙΩΑΝΝΗΣ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ (20)

Ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος είναι η αιώνια αυγή της ψυχής μου και ολοκλήρου της Ορθοδόξου Εκκλησίας. Άγιος Ιουστίνος (Πόποβιτς)
https://iconandlight.wordpress.com/2020/11/12/%CE%BF-%CE%AC%CE%B3%CE%B9%CE%BF%CF%82-%CF%87%CF%81%CF%85%CF%83%CF%8C%CF%83%CF%84%CE%BF%CE%BC%CE%BF%CF%82-%CE%B5%CE%AF%CE%BD%CE%B1%CE%B9-%CE%B7-%CE%B1%CE%B9%CF%8E%CE%BD%CE%B9%CE%B1-%CE%B1%CF%85%CE%B3/

Απολυτίκιον Αγίου Ιωάννη του Χρυσοστόμου: Ήχος πλ. δ’.

Η του στόματός σου καθάπερ πυρσός εκλάμψασα χάρις, την οικουμένην εφώτισεν, αφιλαργυρίας τω κόσμω θησαυρούς εναπέθετο, το ύψος ημίν της ταπεινοφροσύνης υπέδειξεν. Αλλά σοίς λόγοις παιδεύων, Πάτερ, Ιωάννη Χρυσόστομε, πρέσβευε τω Λόγω Χριστώ τω Θεώ, σωθήναι τας ψυχάς ημών.

Ήχος δ’  Ως γενναίον εν Μάρτυσι

Tην χρυσήλατον σάλπιγγα, το θεόπνευστον όργανον, των δογμάτων πέλαγος ανεξάντλητον, τής Εκκλησίας το στήριγμα, τον νουν τον ουράνιον, τής σοφίας τον βυθόν, τον κρατήρα τον πάγχρυσον, τον προχέοντα, ποταμούς διδαγμάτων μελιρρύτων, και αρδεύοντα την κτίσιν, μελωδικώς ευφημήσωμεν.

Tόν αστέρα τον άδυτον, τον ακτίσι φωτίζοντα, διδαγμάτων άπασαν την υφήλιον, τής μετανοίας τον κήρυκα, τον σπόγγον τον πάγχρυσον τον υγρότητα δεινής, απογνώσεως αίροντα, και δροσίζοντα, εκτακείσας καρδίας άμαρτίαις, Ιωάννην επαξίως, τον Χρυσολόγον τιμήσωμεν.

Δόξα… Ήχος δ’ Κοσμά

Ουκ έδει σε Χρυσόστομε, την Βαοιλίδα κοταλείψαντα, παροικείν εν Κομάνοις, όθεν θεόθεν ηγμένη, η Ανακτορική πανδαισία, πάλιν σε επανήγαγεν εν τοις βασιλείοις, ευφράνθη δέ η Εκκλησία ιδούσά σε, ανθομολογουμένη και λέγουσα. Μεγαλύνει η δόξα μου τον Κύριον, αποδόντα μοι τόν νυμφαγωγόν, και το στήριγμα τής πίστεως, την υπόληψιν των αξιωμάτων μου, και ανάπαυσιν των εμών κροτάφων, το ύψος τής ταπεινοφροσύνης, και βάθος τής ελεημοσύνης, και πλούτον τής εμής πτωχείας, και μήκος τής μετανοίας. Διό αιτούμέν σε Όσιε Πάτερ, την ειρήνην αίτησαι, και ταίς ψυχαίς ημών, το μέγα έλεος.

Ήχος πλ. α’
Χαίροις ασκητικών

Χαίρει η Εκκλησία Xριστού, επί λυχνίας Ιεράς κατοπτεύουσα, τον λύχνον τον φωτοφόρον, όν καθελόντες εχθροί, τής σιγής μοδίω συγκατέκρυψαν. Τιμά επί όρους σε, των αρετών Πάτερ Όσιε, πυρσόν ως θείον, οικουμένης τα πέρατα, υπέρ ήλιον, απαστράπτοντα θαύμασι. Σήμερον η αδέκαστος, Θεού κρίσις δείκνυσι, δικαιοσύνην εξ ύψους, ως μεσημβρίαν υπέρφωτον, την σήν και παρέχει, τοις εν κόσμω την ειρήνην, και μέγα έλεος.

Κόσμου ο σιτομέτρης πιστοί, ο εν τρυφή τη ουρανία τού Πνεύματος, καρδίας εκτρέφων πάντων, ουκ εξ Αιγύπτου χωρεί, Ιωσήφ δέ νέος προδεικνύμενος, σεπτοίς εν λειψάνοις, από Κομάνων μετάγεται, δεινών την ζάλην, και το πέλαγος σήμερον, το των θλίψεων, διατέμνων εντεύξεσι. Τούτον ούν μακαρίσωμεν, και πίστει βοήσωμεν. Πάρεσο Μάκαρ εν μέσω, των εκτελούντων την μνήμην σου, αυτοίς σωτηρίαν, παρεχόμενος πλουσίως, και το μέγα έλεος.

Κάθισμα  Ήχος δ’
Κατεπλάγη Ιωσήφ

Θεία ψήφω τής Χριστού, ποίμνης αξίως γεγονώς, Αξιάγαστε ποιμήν, οίά περ λύκους εξ αυτής, εν τη σφενδόνη των λόγων σου απεδίωξας, ελέγχων αφειδώς, παρανομούντας σοφέ, υφ’ ών και έλαθείς, φθόνω Χρυσόστομε, μακράν οδόν διήνυσας στερρόφρον, υπέρ αυτής εν ή τέθνηκας, αλλ’ επανήλθες προς Βασιλίδα, νέμων θεία χαρίσματα.

Ήχος πλ. Β’

Σάλπιγξ χρυσόφωνος ανεδείχθης, χρυσορρήμον Χρυσόστομε, χρυσουργών τάς καρδίας των πιστών, τοις χρυσεπόνοις σου διδάγμασι, προφητικώς γάρ εξήλθεν ο φθόγγος των δογμάτων σου, Όσιε Πάτερ, και κόσμου παντός τα πέρατα εφώτισεν.

Εις τούς Αίνους, Ήχος δ’  Έδωκας σημείωσιν

Αδίκως τής ποίμνης σου, απελαθείς Πάτερ Όσιε, προσωμίλησας θλίψεσι, πικραίς εξορίαις τε, εν αίς ηξιώθης, μακαρίου τέλους, οία γενναίος αθλητής, καταπαλαίσας τόν πολυμήχανον, διό τη επανόδω σου, η Εκκλησία αγάλλεται, ήν χρυσώ κατεκόσμησας, των πανσόφων δογμάτων σου.Ιωάννης Χρυσόστομος-St. John Chrysostom_Св Иоанн Златоуст_წმიდა იოანე ოქროპირი__FILOTHEOY_ATHOS

Σοφίας Σολομώντος τό Ανάγνωσμα
(Εκλογή)

Εγκωμιαζομένου Δικαίου, ευφρανθήσονται λαοί, αθανασία γάρ εστιν η μνήμη αυτού, ότι και παρά Θεώ γινώσκεται και παρά ανθρώποις, καί αρεστή Κυρίω η ψυχή αυτού. Επιθυμήσατε τοιγαρούν, ώ άνδρες, σοφίαν και ποθήσατε και παιδευθήσεσθε. Αρχή γάρ αυτής αγάπη και τήρησις νόμων. Τιμήσατε σοφίαν, ίνα εις τον αιώνα βασιλεύσητε. Απαγγελώ υμίν, και ού κρύψω αφ’ υμών μυστήρια Θεού. Ότι αυτός, και τής σοφίας οδηγός εστι, και των σοφών διορθωτής. Και εν τη χειρί αυτού πάσα φρόνησις και εργασιών επιστήμη. Η πάντων τεχνίτις εδίδαξέ με σοφία, έστι γάρ εν αυτή πνεύμα νοερόν, άγιον, απαύγασμα φωτός αϊδίου, και εικών τής αγαθότητος τού Θεού. Αύτη φίλους Θεού και προφήτας κατασκευάζει. Ευπρεπεστέρα δέ εστιν ηλίου, και υπέρ πάσαν αστέρων θέσιν, φωτί συγκρινομένη, ευρίσκεται προτιμοτέρα. Αύτη τούς θεραπεύσαντας αυτήν εκ πόνων ερρύσατο, και ωδήγησεν εν τρίβοις ευθείαις. Έδωκεν αυτοίς γνώσιν αγίαν, και διεφύλαξεν αυτούς από ενεδρευόντων, και αγώνα ισχυρόν εβράβευσεν αυτοίς, ίνα γνώσι πάντες, ότι δυνατωτέρα παντός εστιν η ευσέβεια. Και ου μή Κατισχύση ποτέ κακία σοφίας, ουδ’ ου μή παρελεύσεται πονηρούς ελέγχουσα η δίκη. Είπον γάρ εν εαυτοίς, λογισάμενοι ουκ ορθώς. Καταδυναστεύσωμεν τόν δίκαιον, μή φεισώμεθα τής οσιότητος αυτού, μηδέ εντραπώμεν πολιάς πρεσβευτού πολυχρονίους. Έστω δέ ημών ισχύς νόμος. Και ενεδρεύσωμεν τον δίκαιον, ότι δύσχρηστος ημίν εστι, και εναντιούται τοις έργοις ημών, και έπιφημίζει ημίν αμαρτήματα παιδείας ημών. Επαγγέλλεται γνώσιν έχειν Θεού, και παίδα Κυρίου εαυτόν ονομάζει. Εγένετο ημίν εις έλεγχον εννοιών ημών. Βαρύς εστιν ημίν και βλεπόμενος, ότι ανόμοιος τοις άλλοις ο βίος αυτού, και εξηλλαγμέναι αί τρίβοι αυτού. Εις κίβδηλον ελογίσθημεν αυτώ, και απέχεται των οδών ημών, ως από ακαθαρσιών, και μακαρίζει έσχατα δικαίων, ίδωμεν ούν, ει οι λόγοι αύτού αληθείς, και πειράσωμεν τα εν εκβάσει αυτού. Ύβρει και βασάνω ετάσωμεν αυτόν, ίνα γνώμεν την επιείκειαν αυτού, και δοκιμάσωμεν την ανεξικακίαν αυτού, θανάτω ασχήμονι καταδικάσωμεν αυτόν, έσται γάρ αυτού επισκοπή εκ λόγων αυτού. Ταύτα ελογίσαντο, και επλανήθησαν, απετύφλωσε γάρ αυτούς η κακία αυτών. Και ουκ έγνωσαν μυστήρια Θεού, ουδέ έκριναν ότι σύ Θεός, μόνος, ο ζωής έχων και θανάτου την εξουσίαν, και σώζων εν καιρώ θλίψεως, και ρυόμενος παντός κακού, ο οικτίρμων και ελεήμων, και διδούς τοις οσίοις σου χάριν, και τω σώ βραχίονι τοις υπερηφάνοις αντιτασσόμενος.


Saint John, a trumpet forged of gold, Teacher of God’s mercy, Pray to God that He forgives our sins. Saint Nikolai Velimirovič

Ιωάννης Χρυσόστομος-St. John Chrysostom_Св Иоанн Златоуст_წმიდა იოანე ოქროპირი_s02_09_01_02Translation of the relics of St John Chrysostom from Comana to Constantinople

Commemorated on January 27

St. John Chrysostom, the Golden Trumpet of Orthodoxy.
by St Nikolai Velimirovich

The memory of this illuminary of the Church is celebrated on November 13 and January 30 but, on this date, the Church celebrates the translation of his honorable relics from the Armenian village of Comana, where he died in exile, to Constantinople, where earlier he had governed the Church. Thirty years after his death, Patriarch Proculus delivered a homily in memory of his spiritual father and teacher. He so enflamed the love of the people and Emperor Theodosius the Younger toward this great saint that all of them desired that Chrysostom’s relics be translated to Constantinople. It was said that the sarcophagus, containing the relics of St. John Chrysostom, did not allow itself to be moved from its resting place until the emperor wrote a letter to Chrysostom begging him for forgiveness (for Theodosius’ mother, Eudoxia, was the culprit responsible for the banishment of this saint) and appealing to him to come to Constantinople, his former residence. When this letter of repentance was placed on the sarcophagus, its weight became extremely light. At the time of the translation of his relics, many who were ill and who touched the sarcophagus were healed. When the relics arrived in the capital, then the emperor in the name of his mother as though she herself was speaking over the relics, again, prayed to the saint for forgiveness. “While I lived in this transient life, I did you malice and, now, when you live the immortal life, be beneficial to my soul. My glory passed away and it helped nothing. Help me, father; in your glory, help me before I am condemned at the Judgment of Christ!” When the saint was brought into the Church of the Twelve Apostles and placed on the patriarchal throne, the masses of people heard the words from St. Chrysostom’s mouth saying: “Peace be to you all.” The translation of the relics of St. John Chrysostom was accomplished in the year 438 A.D.
The Prologue from Ohrid

***

Hymn of Praise
Saint John Chrysostom
by Saint Nikolai Velimirovič

Ἰωάννης Χρυσόστομος -St. John Chrysostom_Святой Иоанн Златоуст_წმიდა იოანე ოქროპირი_s02_0Saint John, a trumpet forged of gold,
Heralded to mankind, the mercy of God,
Miraculous mercy, which even loves the sinners,
Wonderful mercy, that shines through the sun,
And with the moon, amazes the earth,
In the cradle of the stars, mercy, he is rocking,

The awesome mercy from bloody Golgatha,
Where God Crucified forgives the crime of the world,
Mercy of fear, forgiveness and glory,
Mercy which the angels sing,
Of which the whole of creation drinks,

Which only the saints glorify,
Mercy which is a balm to the ill,
Joy to the simple, foolishness to the scribes,
Antidote for the proud and a punishment for the vain;
The mercy of God, which all creation enjoys,
Which is poured out like a current of air,
Mercy that covers all sins –
Such mercy – unknown until Christ,
Eternal glow, from Christ radiated.

O Teacher of God’s mercy,
Pray to God that He forgives our sins.
The Prologue from Ohrid: Lives of Saints by Saint Nikolai Velimirovič
. http://orthodox.cn/prologue/January27.htmδεξί χέρι του Αγίου Ιωάννη του Χρυσοστόμου_ The incorrupt right hand of St. John Chrysostom_ Десница Св. Иоанна Златоуста_blas

Apolytikion of John Chrysostom in the Plagal of the Fourth Tone

The grace of your words illuminated the universe like a shining beacon. It amassed treasures of munificence in the world. It demonstrated the greatness of humility, teaching us by your own words; therefore, O Father John Chrysostom, intercede to Christ the Logos for the salvation of our souls.

At the Aposticha, these stichera, in Tone V:
Spec. Mel.: “Rejoice …”:

The Church of Christ rejoiceth, gazing upon thee, the sacred candlestick, the light-bearing luminary whom thine enemies, having cast down, hid beneath the bushel of silence; she honoreth thee upon the mountain of the virtues, O venerable father, as a divine light illumining the ends of the whole world, more than the sun, with miracles. Today the impartial judgment of God showeth thy righteousness from on high like the great brilliance of the noonday, and giveth peace and great mercy unto those in the world.

Stichos: The mouth of the righteous is exercised in wisdom, and his
tongue shall speak of judgment.

The distributor of grain for the world, who nourisheth the hearts of all with
the heavenly sweetness of the Spirit, cometh not from Egypt, O ye faithful;
showing himself to be a new Joseph, he cometh forth today from Comana in his precious relics, by his supplications parting the tempest and the deep of grievous sorrows. Wherefore, let us bless him and cry out with faith: Come thou among them that celebrate thy memory, O blessed one, richly granting them salvation and great mercy.

On the Praises, four stichera, in Tone IV: Spec. Mel.: “Thou hast given a sign …”:

 Unjustly driven from thy flock, * O venerable father, * thou didst endure
tribulations and bitter exile; * wherein thou wast counted worthy of a blessed end, * as a good athlete * who trampled the one of great craft. * Wherefore, the Church rejoiceth in thy return, * whom thou didst adorn as with gold * with thine all-wise teachings.

THE READING IS FROM THE BOOK OF PROVERBS

The mouth of the righteous droppeth wisdom: but the tongue of the unjust
shall perish. The lips of just men drop grace: but the mouth of the ungodly is perverse. False balances are an abomination before the Lord: but a just weight is acceptable unto Him. Wherever pride entereth, there will also disgrace: but the mouth of the humble doth meditate wisdom. The integrity of the upright shall guide them, but the overthrow of the rebellious shall spoil them. Possessions shall not profit in the day of wrath, but righteousness will deliver from death. When a just man dieth, he leaveth regret: but the destruction of the ungodly is speedy and causeth joy. Righteousness traceth out blameless paths: but ungodliness encountereth unjust dealing. The righteousness of upright men delivereth them: but transgressors are caught in their own destruction. At the death of a just man his hope doth not perish: but the boast of the ungodly perisheth. A righteous man escapeth from a snare, and the ungodly man is delivered up in his place. In the mouth of ungodly men is a snare for citizens: but the understanding of righteous men is prosperous. In the prosperity of righteous men a city prospereth, but at the destruction of the wicked there is exultation. At the blessing of the upright a city shall be exalted, but by the mouths of ungodly men it is overthrown. A man void of understanding sneereth at his fellow citizens: but a sensible man is quiet.