Και τότε άνθισε μέσα μου, για πρώτη φορά, η αυθεντική μετάνοια. π.Ιουστίνος Πίρβου

Οσία Μαρία η Αιγυπτία

Εορτάζει στις 1 Απριλίου και την Ε’ Κυριακή των Νηστειών

Στίχοι
Απήρε πνεύμα, σαρξ απερρύη πάλαι.
Τον όστινον, γη, κρύπτε νεκρόν Μαρίας.

Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς

Γιατί γράφονται και λέγονται τόσα πολλά για τις κακοπάθειες και τα δεινά των αγίων ανδρών και αγίων γυναίκων; Διότι μόνο, οι ​​άγιοι, θεωρούνται νικητές! Μπορεί κανείς να είναι νικητής, χωρίς μάχη, χωρίς πόνο και κακοπάθειες;

Στις μάχες του κόσμου, κανείς δεν μπορεί να αναδειχθεί νικητής ή ήρωας, εάν προηγουμένωςδεν έχει πολεμήσει κι αν δεν έχει υπεφέρει και υπομείνει πολλά. Πολλώ δε μάλλον στον πνευματικό αγώνα εδώ η αλήθεια είναι γνωστή και η καύχηση όχι μόνο δεν βοηθά καθόλου, αλλά, απεναντίας, εμποδίζει. Όποιος δεν μπαίνει στον αγώνα για χάρη του Χριστού, είτε με τον κόσμο, είτε με το διάβολο ή με τον εαυτό του, πώς αυτός μπορεί να συναριθμηθει με τους στρατιώτες του Χριστού;

Πώς, λοιπόν, έχουν τα πράγματα με τους νικηφόρους μάρτυρες που συντάσσονται με το Χριστό; Η οσία Μαρία μίλησε στον Γέροντα Ζωσιμά για την σκληρή ​​πνευματική μάχη που έδωσε: «Τα πρώτα δεκαεπτά χρόνια σε αυτή την έρημο, πάλεψα με τις άλογες επιθυμίες μου σαν με άγρια ​​θηρία. Επιθυμούσα να φάω κρέας και ψάρια που τα είχα άφθονα στην Αίγυπτο. Επιθυμούσα, ​​επίσης, να πίνω κρασί και εδώ δεν είχα ούτε νερό για να πιω. Ακόμα επιθυμούσα να ακούσω φιλήδονα τραγούδια. Έκλαιγα γοερά και χτυπούσα τα στήθη μου, παρακαλώντας την Πανάχραντη Μητέρα του Θεού να διώξει αυτές τις σκέψεις από μένα. Όταν είχα πια αποκάμει από το κλαμμα και τα χτυπήματα στο στήθος μου, τότε ήταν που είδα ένα φως να με περιβάλλει από παντού και μια υπέροχη θαυμαστή ειρήνη με πλημμύρισσε!».
(Αγ. Νικολάου Βελιμίροβιτς, «Πρόλογος της Αχρίδος» – Απρίλιος, εκδ. Ἀθως)

***

Είναι αλήθεια ότι άλλαξαν πολύ οι εξωτερικές συνθήκες… Όλα είναι διαφορετικά και δεν είναι ίδια με την εποχή που έζησε η Μαρία της Αιγύπτου, ούτε είναι η ίδια με την εποχή που έζησε ο Αυγουστίνος στη Ρώμη. Δύο όμως πράγματα, αδελφοί μου, δεν άλλαξαν: ο Θεός και η πορεία προς τον Θεό. Ο Θεός είναι σήμερα ίδιος όπως και τότε. Η πορεία προς τον Θεό είναι σήμερα ίδια!.
Όποιος όμως σήμερα θέλει να ξεμεθύσει από το «μεθύσι» της αμαρτίας και ανυψώσει το πνεύμα του στο Θεό, αυτός πρέπει να περάσει τις ίδιες δυσκολίες της μετάνοιας που πέρασαν η Αγία Μαρία, ο Άγιος Βασίλειος, ο Άγιος Γρηγόριος, ο Άγιος Μακάριος, ο Άγιος Αυγουστίνος και όλοι οι Άγιοι.
…..η μετάνοια σήμερα είναι τόσο αναγκαία όσο ήταν και στα παλαιότερα χρόνια.

***

Μετάνοια
επισκόπου Κάλλιστου Ware

Τι σημαίνει μετάνοια; Συνήθως θεωρείται ως θλίψη για την αμαρτία, ένα αίσθημα ενοχής, μια αίσθηση στενοχώριας και τρόμου για τις πληγές που προκαλέσαμε στους άλλους και τον εαυτό μας. Μια τέτοια άποψη όμως είναι επικίνδυνα ατελής. Η στενοχώρια και ο τρόμος υπάρχουν πράγματι συχνά στη βίωση της μετάνοιας, αλλά δεν είναι ολόκληρη η μετάνοια, δεν αποτελεί καν το σπουδαιότερο τμήμα της. Αν θεωρήσουμε όμως κατά τρόπο κυριολεκτικό τον όρο «μετάνοια», τότε θα βρεθούμε πιο κοντά στην καρδιά του ζητήματος. Μετάνοια σημαίνει «αλλαγή του νου»: όχι απλώς λύπη για το παρελθόν, αλλά μια θεμελιώδης μεταμόρφωση της όρασής μας, ένας νέος τρόπος να βλέπουμε τον εαυτό μας, τους άλλους και τον Θεό – σύμφωνα με τον Ποιμένα του Ερμά, είναι «μια μεγάλη κατανόηση». Μια μεγάλη κατανόηση και όχι, αναγκαστικά, μια συναισθηματική κρίση. Η μετάνοια δεν είναι ένας παροξυσμός τύψεων και αυτό-οικτιρμού, αλλά μεταστροφή, επανατοποθέτηση του κέντρου της ζωής μας στην Αγία Τριάδα.

Ως «νέος νους», ως μεταστροφή και επανατοποθέτηση του κέντρου της ζωής, η μετάνοια είναι κάτι το θετικό, και όχι αρνητικό. «Μετάνοια εστί θυγάτηρ ελπίδος, και άρνησις ανελπισίας», λέγει ο άγιος Ιωάννης της Κλίμακος. Δεν είναι απελπισία, αλλά σφοδρή αναμονή∙ δεν είναι το αίσθημα πως κάποιος έφτασε σε αδιέξοδο, αλλά ο τρόπος με τον οποίο θα βγει απ’ αυτό. Δεν είναι αυτομίσος, αλλά επιβεβαίωση του αληθινού μου εαυτού, του δημιουργημένου κατ’ εικόνα Θεού. Μετάνοια σημαίνει πως κοιτάζω, όχι προς τα κάτω, στις δικές μου ελλείψεις, αλλά προς τα πάνω, στην αγάπη του Θεού∙ όχι προς τα πίσω αυτομεμφόμενος, αλλά προς τα εμπρός με εμπιστοσύνη. Μετάνοια είναι να βλέπω όχι το γιατί απέτυχα να γίνω κάτι, αλλά τι ακόμη μπορώ να γίνω με τη Χάρη του Χριστού.
Όταν η μετάνοια ερμηνευτεί μ’ αυτήν την θετική έννοια, δεν θεωρείται πλέον μια απλή πράξη, αλλά μια συνεχής στάση…

Ο θετικός χαρακτήρας της μετάνοιας γίνεται προφανής όταν σκεφτούμε τι προηγείται των λόγων του Χριστού «μετανοείτε∙ ήγγικε γαρ η Βασιλεία των Ουρανών». Στον προηγούμενο στίχο ο ευαγγελιστής παραθέτει τον στίχο 9,2 του Ησαΐα: «ο λαός ο καθήμενος εν σκότει είδε φως μέγα και τοις καθημένοις εν χώρα και σκιά θανάτου φως ανέτειλεν αυτοίς». Αυτό είναι το άμεσο πλαίσιο της εντολής του Κυρίου για μετάνοια: προηγείται η αναφορά στο «μέγα φως» που ανέτειλε γι’ αυτούς που βρίσκονται στο σκοτάδι, και ακολουθείται από μια άλλη αναφορά για την εγγύτητα της Βασιλείας του Θεού. Η μετάνοια, λοιπόν, είναι μια φώτιση, μια μετάβαση από το σκότος στο φως∙ μετάνοια σημαίνει να ανοίξουμε τα μάτια μας στην Θεϊκή ακτινοβολία∙ όχι να καθόμσατε θλιμμένοι στο λυκόφως, αλλά να χαιρετούμε την αυγή που έρχεται. Η μετάνοια έχει επίσης εσχατολογικό χαρακτήρα, είναι ένα άνοιγμα προς τα Έσχατα, που δεν βρίσκονται απλώς στο μέλλον, αλλά είναι ήδη παρόντα∙ το να μετανοούμε σημαίνει να αναγνωρίζουμε πως η Βασιλεία των Ουρανών βρίσκεται ανάμεσά μας, και ότι αν αποδεχτούμε τον ερχομό της Βασιλείας, όλα τα πράγματα θα γίνουν καινούρια για μας.

Η σύνδεση της μετάνοιας και της έλευσης του μεγάλου φωτός είναι ιδιαίτερα σημαντική. Μέχρι να δούμε το φως του Χριστού, δεν μπορούμε να δούμε πραγματικά τις αμαρτίες μας.

Όσο ένα δωμάτιο παραμένει σκοτεινό, λέγει ο επίσκοπος Θεοφάνης ο Έγκλειστος, δεν προσέχουμε τη βρωμιά, όταν όμως φέρουμε ένα δυνατό φως στο δωμάτιο – όταν δηλαδή, σταθούμε μπροστά στον Χριστό στην καρδιά μας -, μπορούμε να διακρίνουμε κάθε μόριο σκόνης. Το ίδιο συμβαίνει και με τον χώρο της ψυχής μας. Η σειρά δεν είναι να μετανοήσουμε πρώτα και μετά να γνωρίσουμε τον Χριστό, μόνο όταν το φως του Χριστού έχει ήδη εισχωρήσει, ως ένα βαθμό, στη ζωή μας, αρχίζουμε να καταλαβαίνουμε αληθινά την αμαρτωλότητά μας.

«Μετάνοια», λέγει ο Άγιος Ιωάννης της Κροστάνδης, «είναι να γνωρίζεις πως υπάρχει ένα ψέμμα στην καρδιά σου»• όμως πως μπορούμε να ανιχνεύσουμε την παρουσία ενός ψέμματος, αν δεν έχουμε ήδη κάποια αίσθηση της αλήθειας; […] Κατά τους Πατέρες της Ερήμου, «όσον εγγίζει άνθρωπος τω Θεώ, τοσούτον αμαρτωλόν εαυτόν βλέπειν». Και αναφέρουν ως παράδειγμα τον Ησαΐα: πρώτα βλέπει τον Κύριο στο θρόνο Του και ακούει τα Σεραφείμ να κραυγάζουν «Άγιος, άγιος, άγιος», και μόνο μετά που βλέπει αυτό το όραμα, αναφωνεί: «Ω τάλας εγώ, …ότι άνθρωπος ων και ακάθαρτα χείλη έχων» (Ησ. 6, 1-5).

Αυτή είναι λοιπόν η αρχή της μετανοίας: ένα όραμα ομορφιάς, όχι ασχήμιας: μια συνειδητοποίηση της δόξης του Θεού, και όχι της δικής μου ρυπαρότητας. «Μακάριοι οἱ πενθοῦντες, ὅτι αὐτοὶ παρακληθήσονται» (Ματθ. 5, 4), η μετάνοια εκφράζει όχι απλώς το πένθος για τις αμαρτίες μας, αλλά και την «παρηγοριά» ή «παράκληση» που προέρχεται από τη βεβαιότητα της συγχώρεσης του Θεού.

Μετανοών είναι εκείνος που δέχεται το θαύμα πως ο Θεός έχει τη δύναμη να συγχωρεί αμαρτίες.
Άπαξ και δεχθούμε τούτο το θαύμα, το παρελθόν δεν αποτελεί πλέον βάρος ανυπόφορο, γιατί πια δεν πιστεύουμε πως το παρελθόν είναι αμετάκλητο.
Απόσπασμα από το βιβλίο του Kallistos Ware – Bishop of Diokleia «Η ΕΝΤΟΣ ΗΜΩΝ ΒΑΣΙΛΕΙΑ»

***

π.Ιουστίνος Πίρβου (+16 Ιουνίου 2013)
ως Πνευματικός

Ως πνευματικός μου έδωσε ένα μάθημα που δεν θα ξεχάσω ποτέ. Είχα κάνει ένα λάθος, αλλά δεν με είχε θλίψει και τόσο η αμαρτία μου, το πήρα επιπόλαια.

Πήγα στον πατέρα Ιουστίνο για να εξομολογηθώ:

«Πάτερ, έκανε το τάδε πράγμα»

Κοίταζα τα μάτια του για να δω την αντίδρασή του: Θα με μαλώσει, θα μου φωνάξει, τι θα κάνει;

Δεν είπε τίποτα Άφησε το κεφάλι του κάτω ως συνήθως. Τον κοίταξα προσεκτικά και τότε τα έχασα από την αντίδραση του γέροντα.

Έκλαιγε.Πραγματικά έκλαιγε.

Από τα μάτια του έτρεχαν άφθονα δάκρυα.

Την στιγμή εκείνη κατάλαβα την βαρύτητα του αμαρτήματός μου, και τότε άνθισε μέσα μου, για πρώτη φορά, η αυθεντική μετάνοια. Αυτή ήταν η δύναμή του. Σε έκανε να αισθάνεσαι συντριβή για τα αμαρτήματά σου χωρίς να σου πει κάτι.
Ιερομόναχος Ιουστίνος Πέτρε-Ι.Μ.Αγ.Κασσιανού Δοβρουτζά Ρουμανίας

***

Η μετάνοια είναι η βάση κάθε ασκητικής και πνευματικής ζωής.
Γέροντας Σωφρόνιος του Έσσεξ

Με τη μετάνοιά μας, δε ζούμε μόνο το ατομικό μας δράμα· ζούμε μέσα στον ίδιο τον εαυτό μας την τραγωδία όλου του κόσμου, το δράμα της ιστορίας του από την αρχή του χρόνου.

Καλύτερα, ασφαλώς να μην αμαρτήσουμε. Αλλά όταν η μετάνοια είναι πύρινη, μπορεί να αποκαταστήσει κάθε απώλεια.

Οφείλουμε να φυλάξουμε το πνεύμα της μετανοίας κατά τη διάρκεια όλης της ζωής μας μέχρι τέλους. Η μετάνοια είναι η βάση κάθε ασκητικής και πνευματικής ζωής.

Μπορούμε να κλαίμε για ώρες, για εβδομάδες, για χρόνια, μέχρις ότου το είναι μας να αναγεννηθεί ολοκληρωτικά από το λόγο του Χριστού, από τις εντολές Του και προπαντός από τη χάρη του Αγίου Πνεύματος. Αυτή η μεταμόρφωση του είναι μας, μετά την πτώση του Αδάμ, απαιτεί πολλές προσπάθειες, και πολύ χρόνο.

Η μετάνοια δεν έχει τέλος πάνω στη γη, γιατί το τέλος της μετάνοιας θα σήμαινε ότι γίναμε σε όλα όμοιοι με τον Χριστό.

Η μετάνοια δεν έχει τέλος πάνω στη γη, γιατί το τέλος της μετάνοιας θα σήμαινε ότι γίναμε σε όλα όμοιοι με τον Χριστό.

Μόνον όταν μας φωτίσει το φως του Χριστού μπορούμε να βλέπουμε τις αμαρτίες μας.

Δεν μπορούμε να αποκτήσουμε την καθαρά προσευχή παρά μόνο με την μετάνοια. Όταν μετανοούμε, δηλαδή όταν καθαριζόμαστε από κάθε αμαρτωλό πάθος, γινόμαστε σιγά-σιγά ικανοί να εισέλθουμε στο Θείο Φως.

Το βασικότερο πράγμα είναι να κρατούμε πάντοτε την επίγνωση της ανεπάρκειάς μας ενώπιον του Θεού. Τότε μπαίνουμε σε διαρκή ένταση ανάμεσα στην αυτομεμψία και την αγάπη του Χριστού, τη μετάνοια και την ελπίδα στο έλεος του Θεού. Από τη μια πλεύρά ζούμε στην οδύνη γιατί είμαστε τόσο μακριά από τον Θεό που αγαπάμε. Από την άλλη αυτή η οδύνη και αυτή η αγάπη ενεργούν σαν εσωτερική φωτιά και μας ωθούν με δύναμη προς τον Θεό.

Χωρίς το πνεύμα της μετανοίας, χωρίς την εμπειρία της αληθινής υπακοής, δεν μπορεί κανείς να γίνει αληθινός θεολόγος ή ιερέας, δηλαδή πρόσωπο ικανό να διδάξει στους άλλους την αληθινή χριστιανική οδό.

Αν είμαστε ικανοποιημένοι με τον εαυτό μας, η προσευχή παύει να είναι αυτό που πρέπει να είναι: έκρηξη ηφαιστείου!

Το πρόβλημα της καθημερινής ζωής από ασκητική άποψη συνδέεται με το φόβο του Θεού. Αυτός ο φόβος είναι δώρο εξαιρετικά πολύτιμο. Μέσω αυτού ζητούμε από τον Θεό να μας καθοδηγεί στην καθημερινή ζωή, σε κάθε στιγμή.

Μην παραλείπετε να παρακαλείτε κάθε μέρα τον Θεό να σας δίνει το Άγιο Πνεύμα, τη χάρη, για να εκπληρώνετε και να αφομοιώνετε τις εντολές του Χριστού, μέχρις ότου γίνουν δεύτερη φύση σας.
Αρχιμανδρίτου Σωφρονίου (Σαχάρωφ): Περί Πνεύματος και Ζωής, Έσσεξ Αγγλίας 1992.

***

Άγιος Παΐσιος Αγιορείτης

Η μετάνοια για τον αγωνιζόμενο είναι
ένα εργόχειρο που δεν τελειώνει ποτέ.

Μετάνοια πραγματική είναι πρώτα να συναισθανθή ο άνθρωπος το σφάλμα του, να πονέση, να ζητήση συγχώρεση από τον Θεό καί μετά να έξομολογηθή. Έτσι θα έρθη η θεία παρηγοριά. Γι’ αυτό πάντα συνιστώ μετάνοια και εξομολόγηση. Μόνον εξομολόγηση ποτέ δεν συνιστώ.

Να, και όταν γίνεται ένας σεισμός, βλέπει κανείς ότι όσοι έχουν καλή προαίρεση συγκλονίζονται, μετανοούν καί αλλάζουν ζωή. Οι άλλοι, οι περισσότεροι, έρχονται προς στιγμήν σέ συναίσθηση, μόλις όμως περάση ό κίνδυνος, πάλι γυρίζουν στην παλιά τους ζωή. Γι’ αυτό, όταν μου είπε κάποιος ότι στην πόλη πού μένει έγινε δυνατός σεισμός, του είπα: Σας κούνησε δηλαδή γερά σας ξύπνησε όμως;. Μάς ξύπνησε, μάς ξύπνησε, μου λέει. Πάλι όμως θα κοιμηθήτε, του είπα.

Ο καρδιακός πόνος και ο εσωτερικός αναστεναγμός είναι τα εσωτερικά δάκρυα, που είναι ανώτερα από τα εξωτερικά. Ένας καημένος, έλεγε: «Τί σκληρός που είμαι, πάτερ! Ούτε ένα δάκρυ! Η καρδιά μου είναι σαν πέτρα. Τί σκληροκαρδία! Αχ!». Ενώ ήταν πολύ ευαίσθητος, αισθανόταν πολύ σκληρός, γιατί δεν έκλαιγε. Αναστέναζε όμως βαθιά, βογγούσε ο καημένος, και έβλεπες έναν αναστεναγμό να βγαίνη από τα βάθη της καρδιάς του!

Κανένας αμαρτωλός δεν πρέπει να απελπισθή ποτέ, αρκεί να μετανοήση, διότι και οι αμαρτίες του είναι λιγότερες από του διαβόλου, και ελαφρυντικά έχει, διότι επλάσθη από χώμα και από απροσεξία γλίστρησε και λασπώθηκε.
Δεν δικαιολογούμαστε, όταν δεν θέλουμε να μετανοήσουμε

Να παρακαλούμε να δίνη ο Θεός μετάνοια στον κόσμο, για να αποφύγουμε την δικαία οργή του Θεού. Η μέλλουσα οργή του Θεού δεν μπορεί ν’ αντιμετωπιστεί διαφορετικά παρά μόνο με μετάνοια και τήρηση των εντολών Του.

***

Η μελέτη του βίου του Αγίου της ημέρας, και γενικά των Συναξαρίων, πολύ βοηθάει, γιατί θερμαίνεται η ψυχή και παρακινείται να μιμηθεί τους Αγίους. Αφήνει τότε ο άνθρωπος στην άκρη κάθε είδους κακομοιριά και προχωρεί με λεβεντιά. Τα Συναξάρια βοηθούν στην ανδρεία την ψυχική, ακόμη και στο μαρτύριο.
– Πως συμβαίνει, Γέροντα, Άγιοι που έχουν το ίδιο όνομα να έχουν και το ίδιο μαρτύριο;
-Eσένα πως σε λένε;
-Μαρία.
-Αγία Μαρία υπάρχει;
-Η Αγία Μαρία η Αιγυπτία, Γέροντα.
–Η Αγία Μαρία μαρτύριο δεν έχει, οπότε το γλυτώνεις. Έχει όμως άσκηση, να την μιμηθείς στην άσκηση, για να έχετε… το ίδιο Συναξάρι!
Ευλογημένη, οι Άγιοι αυτοί προσπάθησαν να μιμηθούν τον Άγιό τους, που τον είχαν σε ευλάβεια.
Γέροντος Παϊσίου Αγιορείτου, Λόγοι Στ΄, Περί Προσευχής, εκδ. Ιερόν Ησυχαστήριον «Ευαγγελιστής Ιωάννης ο Θεολόγος», Σουρωτή Θεσσαλονίκης, 2012, σελ. 98.

Ο Καλός Θεός να μας φωτίση
και να μας δώση καλή μετάνοια σ’ όλους,
για να αξιωθούμε όλοι οι άνθρωποι
τον Καλό Παράδεισο. Αμήν.

Τί είναι αυτή η ευωδία που απλώνεται στη φοβερή έρημο; Η Μαρία ευωδιάζει, η αγιότητα της μυροβλύζει! Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς
https://iconandlight.wordpress.com/2019/03/31/27951/

Η Οσία Μαρία η Αιγυπτία, πρότυπο μετανοίας, Κύριε! Συ κατελάμπρυνες ένα σκεύος ακάθαρτο, Συ το υπερχείλισες με την Χάρη Σου. Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς
https://iconandlight.wordpress.com/2020/03/31/%ce%b7-%ce%bf%cf%83%ce%af%ce%b1-%ce%bc%ce%b1%cf%81%ce%af%ce%b1-%ce%b7-%ce%b1%ce%b9%ce%b3%cf%85%cf%80%cf%84%ce%af%ce%b1-%cf%80%cf%81%cf%8c%cf%84%cf%85%cf%80%ce%bf-%ce%bc%ce%b5%cf%84%ce%b1%ce%bd%ce%bf/

Άγιοι Βονιφάτιος και Αγλαΐα η Ρωμαία, Ο Θεός παίρνει τα χάλια μας και τα κάνει χαλιά για τον Παράδεισο, τα σπασμένα βάζα τα φτιάχνει ωραίο μωσαϊκό, τα πάντα αξιοποιεί για το καλό.
https://iconandlight.wordpress.com/2019/12/18/%ce%ac%ce%b3%ce%b9%ce%bf%ce%b9-%ce%b2%ce%bf%ce%bd%ce%b9%cf%86%ce%ac%cf%84%ce%b9%ce%bf%cf%82-%ce%ba%ce%b1%ce%b9-%ce%b1%ce%b3%ce%bb%ce%b1%ce%90%ce%b1-%ce%b7-%cf%81%cf%89%ce%bc%ce%b1%ce%af%ce%b1-%ce%bf/

Η μετάνοια είναι ένα ανεκτίμητο δώρο, με τη μετάνοια συντελείται η θέωσή μας. Γέροντας Σωφρόνιος του Έσσεξ
https://iconandlight.wordpress.com/2019/03/10/%CE%BB%CF%8C%CE%B3%CE%BF%CF%82-%CF%83%CF%84%CE%BF%CE%BD-%CE%B5%CF%83%CF%80%CE%B5%CF%81%CE%B9%CE%BD%CF%8C-%CF%84%CE%B7%CF%82-%CF%83%CF%85%CE%B3%CF%87%CF%89%CF%81%CE%AE%CF%83%CE%B5%CF%89%CF%82-%CE%B1/

Απολυτίκιον Οσίας Μαρίας Αιγυπτίας
Ήχος πλ. δ’.

Εν σοι Μήτερ ακριβώς διεσώθη το κατ᾽ εικόνα· λαβούσα γαρ τον σταυρόν, ηκολούθησας τω Χριστώ, και πράττουσα εδίδασκες, υπεροράν μεν σαρκός, παρέρχεται γαρ· επιμελείσθαι δε ψυχής, πράγματος αθανάτoυ· διό και μετά Αγγέλων συναγάλλεται, Οσία Μαρία το πνεύμά σου.

Ήχος πλ. β’ Όλην αποθέμενοι
Στιχ.(Ψ39) Υπομένων υπέμεινα τον Κύριον, και προσέσχε μοι και εισήκουσε της δεήσεώς μου.

Τόπους προσκυνήσασα, περιχαρώς τους αγίους, αρετής εφόδιον, σωτηριωδέστατον, ένθεν γέγονας, και σφοδρώς έδραμες την καλήν πορείαν, και το ρείθρον εκπεράσασα, το Ιορδάνειον, το του Βαπτιστού ενδιαίτημα, προθύμως κατεσκήνωσας, και την των παθών αγριότητα, διά πολιτείας, ημαύρωσας λεπτύνασα σαρκός, εν παρρησία αείμνηστε, Μήτερ τα οιδήματα.

Δόξα… Ήχος α’

Ουκ έστιν η Βασιλεία του Θεού βρώσις και πόσις αλλά δικαιοσύνη και άσκησις, συν αγιασμώ· όθεν ουδέ πλούσιοι εισελεύσονται εν αυτή, αλλ’ όσοι τους θησαυρούς αυτών εν χερσί πενήτων αποτίθενται. Ταύτα και Δαυΐδ ο Προφήτης διδάσκει λέγων· Δίκαιος ανήρ ο ελεών όλην την ημέραν, ο κατατρυφών του Κυρίου και τω φωτί περιπατών ος ου μη προσκόψη, ταύτα δε πάντα, προς νουθεσίαν ημών γέγραπται όπως νηστεύοντες, χρηστότητα ποιήσωμεν, και δώη ημίν Κύριος αντί των επιγείων τα επουράνια.

Advertisement

He who would be saved should ever have his heart disposed to repentance and broken. St. Seraphim of Sarov

Οσία Μαρία η Αιγυπτία

Εορτάζει την 1 Απριλίου και την Ε’ Κυριακή των Νηστειών.

On penitence
St. Seraphim of Sarov

He who would be saved should ever have his heart disposed to repentance and broken, according to the Psalmist:
Sacrifice to God is a broken spirit: a broken and bumbled heart God will not despise (Ps. 50; 17).

In such brokenness of spirit a man can easily pass securely through the artful snares of the proud devil, whose whole care consists in agitating the human spirit, and in agitation sowing his tares, in accordance with the words of the Gospel: Lord , didst not thou sow good seed in thy field? From whence then hath it tares? He said unto tbem t An enemy hath done this (St. Matt. 13:27-28).

When, however, a man strives within himself to have his heart humble and his thought not agitated, but peaceful, then all the snares of the enemy are without effect; for where there is peace in one’s thoughts, there resides the Lord God Himself — His place is in peace (Ps. 75 :3).

The beginning of repentance proceeds from fear of God and heedfulness, as the holy martyr Boniface says (Lives of Saints, Dec. 19): The fear of God is the father of hcedfulncss, and heedfulncss is the mother of inner peace, and the latter gives birth to conscience, which causes the soul to behold its own ugliness as in a certain pure and undisturbed water; and thus arc born the beginnings and roots of repentance.

Throughout our whole life by our transgressions we offend in greater or less degree the majesty of God, and therefore we should also ever humble ourselves before Him, begging remission of our sins.

Question: Can a man who has received grace rise after falling?

Answer: He can, according to the Psalmist, I was overturned that I might fall, but the Lord supported me (Ps 117:13); for when Nathan the prophet accused David in his sin, the latter repented and immediately received forgiveness (II Kings 12:13).
An example of the same thing may be found in the anchorite who, going for water, fell into sin with a women at the spring, and returning to his cell, acknowledged his sin and began again to lead an ascetic lie as before, not accepting the counsel of the enemy who represented to him the seriousness of the sin and would have led him away from the ascetic life. The Lord revealed this incident to a certain father, and commanded him to glorify the brother who had fallen into sin for such a victory over the devil.

When we repent sincerely of our sins and turn to our Lord Jesus Christ with all our hearts, He rejoices in us and holds a feast, to which He invites His precious host of angels, showing them the drachma He has found anew, i.e. His kingly image in man. Placing the straying sheep on His shoulders, He carries it to His Heavenly Father.

Thus, let us not neglect to appeal to our Merciful Master, and let us not be overcome by negligence and despair over our heavy and countless sins. Despair is supreme joy to the devil. It is a mortal sin according to the Scriptures. Moreover, the repentance of a sin means not repeating it. Just as there is some medication for every illness, so there is repentance for every sin. Thus approach repentance without hesitation, and it will intercede for you before God.
The Orthodox Spiritual Life: The Spiritual Instructions of St. Seraphim of Sarov (XXXII -XXXVI)
The Orthodox Word magazine, 1969 Vol. 5, No. 1 (24) January – February

“And if we were never to sin after our baptism, we should remain for ever saints of God, holy, blameless, and free from all impurity of body and spirit. But the trouble is that we increase in stature, but do not increase in grace and in the knowledge of God as our Lord Jesus Christ increased; but on the contrary, we gradually become more and more depraved and lose the grace of the All-Holy Spirit of God and become sinful in various degrees, and very sinful people. But if a man is stirred by the wisdom of God, which seeks our salvation and embraces everything, and if he is resolved for its sake to devote the early hours of the day to God and to watch in order to find His eternal salvation, then, in obedience to its voice, he must hasten to offer true repentance for all his sins and must practice the virtues which are opposite to the sins committed. Then through the virtues practiced for Christ’s sake, he will acquire the Holy Spirit Who acts within us and establishes in us the Kingdom of God. The word of God does not say in vain: The Kingdom of God is within you (Luke 17:21), and it suffers violence, and the violent take it by force (Matt. 11:12). That means that people who, in spite of the bonds of sin which fetter them and (by their violence and by inciting them to new sins) prevent them from coming to Him, our Savior, with perfect repentance for reckoning with Him. They force themselves to break their bonds, despising all the strength of the fetters of sin—such people at last actually appear before the face of God made whiter than snow by His grace. Come, says the Lord: Though your sins be as purple, I will make you white as snow (Is. 1:18).

***

Archimandrite Sophrony (Sakharov)

Spiritual virginity even cures lost bodily virginity. Abba Zosimas, who had both bodily and spiritual virginity, bowed down before St Mary of Egypt, who was a prostitute from an early age. The spiritual virginity that St Mary of Egypt acquired cured her completely.

Spiritual virginity is of greater worth. Spiritual virginity means keeping Christ’s commandments, when one’s nous cleaves to God through prayer. Everyone, whether married or unmarried, can acquire this spiritual virginity. Monks who do not have spiritual virginity are wretched, because they neither have children on the natural level nor do they transfer existence to Paradise.

Troparion St Mary of Egypt— Tone 8

The image of God was truly preserved in you, O mother, For you took up the Cross and followed Christ. By so doing, you taught us to disregard the flesh, for it passes away; But to care instead for the soul, since it is immortal. Therefore your spirit, O holy Mother Mary, rejoices with the Angels.

Tone VI:

Having worshipped at the holy places with great joy, * thou didst receive that which was most beneficial for salvation * on the journey of the virtues, * and with haste thou didst undertake * the journey chosen by thee. * Crossing the stream of the Jordan, * with eagerness going to live in the dwelling-place of the Baptist; * and taming the brutish passions by thy way of life, * thou didst boldly bring into subjection, * O ever-memorable Mother, * the rebelliousness of the flesh.

From the Triodion in Tone I:

The Kingdom of God is not food and drink, * but righteousness and abstinence with holiness: * And so the rich shall not enter into it, * but those who invest their treasures into the needful hands of the poor. * This is what David the Prophet hath taught us, saying: * ‘The righteous man showeth mercy all the day long; * his delight is in the Lord, and walking in the light he shall not stumble’. * All this was written for our admonition, that we fast and undertake the doing of good deeds; * that in place of earthly things ** the Lord may grant us heavenly things.

Προχώρει αμέριμνος και άφησε τη φροντίδα σου σε μένα. Ο άνθρωπος μπορεί να κάνη την ζωή του παραδεισένια, εάν έχη εμπιστοσύνη στον Θεό.

Υπάτιος Γαγγρών, ιερομάρτυς (326)
αββάς Απολλώνιος της Θηβαΐδος Αιγύπτου (4ος αἰ.)
Φιλάρετος της Μονής του Γκλίνσκ Ρωσίας (1841)
Ιννοκέντιος Βενιαμίνωφ της Μόσχας, Καμτσάτκας και Αλάσκας (1879)

Εορτάζουν στις 31 Μαρτίου

Ο ΑΒΒΑΣ Μωϋσής κάποτε αποφάσισε να κατοικήση σε μια απρόσιτη σπηλιά, στη ρίζα μιας απότομης προεξοχής του βουνού. Ανέβαινε και συλλογιζόταν:

— Καλά όλα τ’ άλλα, μα που θα βρίσκω νερό σε τούτο τον ξερότοπο;

Τό λεγε και το ξανάλεγε κι άρχισε να κλονίζεται. Τότε άκουσε φωνή να του λέγη:

— Προχώρει αμέριμνος και άφησε αυτή τη φροντίδα σε μένα.

Πήρε θάρρος κι έκανε κατοικία του το σπήλαιο. Ύστερα από λίγο καιρό πήγαν να τον ιδούν δύο συνασκηταί του από τη σκήτη. Δεν του βρισκόταν παρά ένα μικρό σταμνί νερό που το ξόδεψε να βράση λίγες φακές για να τους φιλοξενήση. Άρχισε τότε να στενοχωριέται και με φανερή αδημονία έμπαινε κι έβγαινε στο σπήλαιο και παρακαλούσε τον Θεό για νερό.

Ξαφνικά εκεί που δεν το περίμενε κανείς, ένα σύννεφο παρασυρμένο από τον άνεμο πήγε κι εστάθηκε πάνω από τη σπηλιά κι έρριξε τόση βροχή, όση χρειάστηκε να γεμίση όλα του τα σταμνιά ο Μωϋσής.

Οι Γέροντες, που δεν τους διέφυγε η αδημονία του, τον ρώτησαν ύστερα από το φαγητό:

— Τι είχες πάθει το πρωί και πηγαινοερχόσουν με τόση ανησυχία;

— Έκανα δικαστήριο με τον Θεόν, αποκρίθηκε με αφέλεια ο Αιθίοψ. Του υπενθύμιζα πως είχε αναλάβει τη φροντίδα μου και έπρεπε οπωσδήποτε να μου έβρισκε νερό να πιούν οι δούλοι Του. Και να που ο Αγαθός Δεσπότης αναγκάστηκε να στείλη.Ο Αββάς Απολλώνιος, που ζούσε με αυστηρή άσκηση στην έρημο της Αιγύπτου, επισκεπτόταν συχνά τους εν Χριστώ αδελφούς του στο Μοναστήρι, στο οποίο έμενε κι εκείνος κάποτε. Μιά φορά συνέβη, να βιάζεται να επιστρέψει στην έρημο. Καθώς ήταν φορτωμένος με τις ευλογίες που του είχαν δώσει οι αδελφοί, συναντήθηκε μ’ ένα κοπάδι άγριες γίδες. Τους έκανε νόημα να σταματήσουν και είπε:
– Στο όνομα του Ιησού Χριστού, ας έλθη μιά από σας να μου κουβαλήσει το φορτίο.
Κι αμέσως, μιά μεγάλη γίδα, τον πλησίασε και στάθηκε ευλαβικά μπροστά του. Ο Αββάς την φόρτωσε, κάθισε επάνω της και έφθασε στην σπηλιά του μέσα σε μιά ημέρα.

Μιά άλλη φορά, που πήγε να επισκεφθή τους αδελφούς του, τους βρήκε ν’ αργούν.

– Γιατί δεν τελείτε την Θεία Λειτουργία; τους ρώτησε.

– Επειδή δεν ήλθε ο ιερέας, που είναι πέρα από το ποτάμι, απάντησαν εκείνοι.

– Θα πάω εγώ να τον φωνάξω, προθυμοποιήθηκε ο Αββάς.

Οι αδελφοί του πρόβαλαν αντιρρήσεις.

– Είναι αδύνατον να διασχίσει άνθρωπος το ποτάμι, επειδή και βαθύ είναι και κροκοδείλους έχει, που ξεσχίζουν όποιον βρουν μπροστά τους, του εξήγησαν.

Ο Αββάς Απολλώνιος δεν τους απάντησε, μόνο κίνησε να πάει προς τα εκεί. Όταν έφθασε στην όχθη σήκωσε το χέρι του, σαν να έκανε νόημα σε κάποιον. Τότε τον πλησίασε ένας κροκόδειλος, ο Αββάς κάθισε άφοβα στην πλάτη του καί πέρασε απέναντι. Βρήκε τον ιερέα και τον παρακάλεσε να πάει να λειτουργήσει τους αδελφούς. Εκείνος θαύμασε την απλότητα και την ταπείνωση του Αββά και τον ακολούθησε.

Μόλις έφθασαν στην όχθη, ο Αββάς Απολλώνιος κάλεσε με δυνατή φωνή τον κροκόδειλο να τους περάσει απέναντι. Το ζώο πλησίασε πρόθυμα και κάθισε ακίνητο, περιμένοντάς τους. Ο ιερεύς όμως, βλέποντας το θηρίο, φοβήθηκε τόσο, ώστε επέστρεψε τρέχοντας στο καλύβι του. Έτσι ο Αββάς Απολλώνιος επέστρεψε μόνος του στην απέναντι όχθη, όπου οι αδελφοί του παρακολουθούσαν με μεγάλη αγωνία και θαυμασμό τα όσα διαδραματίζονταν.
Από το βιβλίο: Η Ζωοφιλία των Αγίων και η Αγιοφιλία των ζώων.

Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης

Μεγάλη υπόθεση η εμπιστοσύνη στον Θεό! Με μια ματιά στον ουρανό θα άλλαζαν τα πράγματα…

Ο Χριστός από ψηλά βλέπει τον καθένα μας πώς ενεργεί και ξέρει πώς και πότε θα ενεργήση για το καλό μας. Ξέρει πώς και που θα μας οδηγήση, αρκεί εμείς να ζητούμε βοήθεια, να του λέμε τις επιθυμίες μας και να αφήνουμε Εκείνον όλα να τα κανονίζη.

Όσοι αγωνίζονται και συναισθάνονται την αμαρτωλότητα τους και τις ευεργεσίες του Θεού και εμπιστεύονται τον εαυτό τους στην μεγάλη του ευσπλαχνία, ανεβάζουν την ψυχή τους στον Παράδεισο με πολλή σιγουριά και με λιγότερο κόπο σωματικό

Όλο το κακό σήμερα προέρχεται από την απιστία. Παλιά ο κόσμος πίστευε· και ο πιο αδιάφορος είχε μέσα του πίστη. Η κοσμική λογική κλονίζει την πίστη. «Εάν έχητε πίστιν και μη διακριθήτε , πάντα όσα εάν αιτήσητε εν τη προσευχή πιστεύοντες, λήψεσθε », είπε ο Κύριος. Όλη η βάση εκεί είναι. Στην πνευματική ζωή κινούμαστε στο θαύμα. Ένα συν δύο δεν κάνει πάντα τρία· κάνει και πέντε χιλιάδες και ένα εκατομμύριο!

Αυτός που εγκαταλείπεται στα χέρια του Θεού, χωρίς κανένα δικό του σχέδιο, περνά στο σχέδιο του Θεού. Όσο ο άνθρωπος είναι γαντζωμένος στον εαυτό του, μένει πίσω, δεν προχωράει πνευματικά, γιατί εμποδίζει το έλεος του Θεού. Για να προκόψει χρειάζεται πολλή εμπιστοσύνη στο Θεό.

Ο άνθρωπος, αν θέλη να μη βασανίζεται, πρέπει να πιστέψη στο « χωρίς εμού ου δύνασθε ποιείν ουδέν », που είπε ο Χριστός. Να απελπισθή δηλαδή από τον εαυτό του με την καλή έννοια και να πιστέψη στην δύναμη του Θεού. Όταν κανείς απελπισθή με την καλή έννοια από τον εαυτό του,τότε βρίσκει τον Θεό.

«Την πάσαν ελπίδα μου εις σε ανατίθημι »… Δεν αφήνουμε το Θεό νοικοκύρη να μας κυβερνάει• γι’ αυτό ταλαιπωρούμαστε. Πρέπει να αφήσουμε εν λευκώ τον εαυτό μας και το μέλλον μας στη Θεία Πρόνοια, στο θείο θέλημα, και ο Θεός θα μας φροντίσει. Να έχουµε απόλυτη εµπιστοσύνη.
Ας αναθέσουμε τον εαυτό μας, τα παιδιά μας, την οικογένειά μας, την ζωή μας ολόκληρη στον Χριστό ο οποίος σαν Θεός που είναι μπορεί να μας περάσει μέσα από την φωτιά και την τρικυμία χωρίς να πάθουμε το παραμικρό.

Μεγάλη υπόθεση να αφήνεται κανείς στα χέρια του Θεού!

Γιατί ο άνθρωπος μπορεί να κάνη την ζωή του παραδεισένια, εάν έχη εμπιστοσύνη στον Θεό, Τον δοξάζη για όλα και δέχεται να τον κυβερνάη σαν καλός Πατέρας. Διαφορετικά, κάνει την ζωή του κόλαση. Είναι μεγάλο πράγμα να νιώθη ο άνθρωπος από τούτη την ζωή ένα μέρος της χαράς του Παραδείσου.

***

Ο στάρετς Φιλάρετος του Γκλίνσκ

Την ίδια την ημέρα του θανάτου του Αγίου Σεραφείμ του Σαρωφ (στις 2 Ιανουαρίου 1833), ο Ηγούμενος Φιλάρετος της Μονής της Παναγιας του Γκλίνσκ (Επαρχία Κούρκ) βγήκε από την εκκλησία μετά από τον Όρθρο και, κοιτάζοντας ψηλά στον ουρανό, έκπληκτος είδε ένα εξαιρετικό φως. Τότε ο ηγούμενος είδε με το πνεύμα ότι ήταν η ψυχή του Αγίου Σεραφείμ, η οποία ανέβαινε στα ουράνια δώματα και είπε στους αδελφούς που ήταν μαζί του: “Να πως αναχωρούν οι ψυχές των δίκαιων. Μόλις κοιμήθηκε ο πατέρας Σεραφείμ στον Σάρωφ. » (Άγιος Σεραφείμ του Σαρόφ: Πνευματική Βιογραφία του Αρχιμανδρίτη Λαζάρου Μαύρου,)

Όταν κανείς αφήνεται στον Θεό, ο Θεός δεν τον αφήνει. Ζητείτε πρώτον την Βασιλείαν του Θεού… Όλη η ζωή μετά περνάει με ευλογίες της θείας πρόνοιας. Άγιος Πορφύριος ο Καυσοκαλυβίτης – Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης
https://iconandlight.wordpress.com/2019/07/06/%cf%8c%cf%84%ce%b1%ce%bd-%ce%ba%ce%b1%ce%bd%ce%b5%ce%af%cf%82-%ce%b1%cf%86%ce%ae%ce%bd%ce%b5%cf%84%ce%b1%ce%b9-%cf%83%cf%84%ce%bf%ce%bd-%ce%b8%ce%b5%cf%8c-%ce%bf-%ce%b8%ce%b5%cf%8c%cf%82-%ce%b4%ce%b5/

Απολυτίκιο Οσίων, ήχ, πλ. δ΄

Ταις των δακρύων σου ροαίς, της ερήμου το άγονον εγεώργησας’ και τοις εκ βάθους στεναγμοίς εις εκατόν τους πόνους εκαρποφόρησας και γέγονας φωστήρ , τη οικουμένη λάμπων τοις θαύμασιν, Απολλώνιε πατήρ ημών όσιε. Πρέσβευε Χριστώ τω Θεώ, σωθήναι τας ψυχάς ημών.

Κανών α’, Ωδή ς’
Ήχος πλ. δ’ Ιλάσθητί μοι Σωτήρ

Ως μέλισσα φιλεργός, τω σίμβλω της διανοίας σου, τα άνθη των αρετών, αθροίσας ανέβλυσας, γλυκασμόν αθάνατον, την πικρίαν Πάτερ, των δαιμόνων απελαύνοντα.

Ερήμοις εγκαρτερών, την άνω πόλιν κεκλήρωσαι, την σάρκα δουλαγωγών, νηστείαις θαυμάσιε, τρυφήν προς αδάπανον, και προς Παραδείσου, τας σκηνώσεις εξεδήμησας.

Go, and do not be anxious about anything.’

St. Hypatius the Wonderworker, bishop of Gangra (ca. 360).
St. Apollonius, ascetic of the Thebaid (395).
Hieromartyrs Abdas, bishop of Hormizd-Ardashir, Persia, and Deacon Benjamin (ca. 424).
Abbot Philaret (Danilevsky) of the Glinsk Hermitage (1841)
St. Innocent, metropolitan of Moscow, enlightener of Alaska and Siberia (1879).

Commemorated on March 31

13. It was said of Abba Moses at Scetis that when he had arranged to go to Petra, he grew tired in the course of the journey and said to himself, ‘How can I find the water I need there?’ Then a voice said to him, ‘Go, and do not be anxious about anything.’ So he went. Some Fathers came to see him and he had only a small bottle of water. He used it all up in cooking lentils for them. The old man was worried, so he went in and came out of his cell, and he prayed to God, and a cloud of rain came to Petra and filled all the cisterns. After this, the visitors said to the old man, ‘Tell us why you went in and out.’ The old man said to them, I was arguing with God, saying, “You brought me here and now I have no water for your servants.” This is why I was going in and out; I was going on at God till he sent us some water.

***

Examples of courage and patience displayed by martyred Christian women-thousands upon thousands of them-have shone with radiant glory on all the pages of the history of the Christian Church. However, as amazing as these examples of voluntary martyrs are, the examples of ascetics, known and unknown, are not a bit less amazing, for asceticism is nothing less than prolonged martyrdom.

Paul, the Bishop of Monemvasia, has given to posterity an instructive example of women ascetics. While he was still a layman and a collector of the royal tax, it happened that he stayed in a certain monastery. Seeing ravens landing on the fruit trees, breaking off branches with fruit and carrying them away, Paul wondered at this, and followed them with the monks to see where they were taking the fruit. Going thus, they came upon an impassable forest. The ravens landed at the bottom, deposited the broken fruit branches, and quickly returned. Paul and the monks investigated, and discovered a cave in which three women ascetics were living. The oldest one related their life story to them: She was of noble birth, from Constantinople. When her husband died, another nobleman wanted to take her as his wife by force. However, she decided that after the death of her first husband she would spend the remainder of her life in chastity. Therefore she distributed her wealth to the poor and fled to this deserted place with two of her maidservants.

They lived there for eleven years in fasting and prayer, seeing no one and seen by no one but God. God the Provider arranged for the birds to bring them fruit for nourishment. Then they asked the abbot to bring them Holy Communion. Three days after they had received Holy Communion, all three of these holy women reposed, and the monks honorably buried them.
http://livingorthodoxfaith.blogspot.gr/2010/04/prologue-september-10-september-23.html

***

Saint Paisios of Mount Athos (July 12)

Completely have trust in God, leave everything in His hands, and believe that His love will act for your own benefit. Then God will take care of everything, because there is nothing He cannot do; everything is easy for Him. The difficult thing is for man to decide to humble himself and leave everything to God’s providence and love.

When we believe in God and have trust in His fatherly providence and concern, then we do not think of ourselves; instead we know that God is aware of our needs and looks after our problems, from the simplest to the most serious one. The only things we must want is to allow God’s love and providence to function for us. When we have this kind of faith and inner disposition, we are able to see God’s miracles–God himself–who is always close to us under all circumstances. I order to experience this we must reject any form of worldly assistance or human hope, and with a pure heart, unhesitatingly and trustfully devote our mind to God. Then the grace of Christ will fill our souls at once.

If we seek first the Kingdom of God and this is our only concern, all the other things will be given to us, as well. Will God abandon His creation? The manna which God provided for the Israelites in the desert would spoil if they kept it for the next day. (Cf. Ex 16:19-20.) God arranged things this way so that the people would have confidence in His divine providence.
We have not yet understood the words of Jesus “Seek first the Kingdom of God”. (Cf. Mt 6:33).

***

Abbot Philaret of the Glinsky

On the actual day of the Saint’s Seraphim of Sarov death (on January 2nd, 1833), Abbot Philaret of the Glinsky Monastery of the Mother of God (Province of Kursk) went out of the church after Matins and, glancing up at the sky, he was astonished to see an extraordinary light. Then the abbot saw in spirit that it was the soul of St. Seraphim ascending to the heavenly mansions, and he said to the brethren who were with him: “That is how the souls of the righteous depart. Father Seraphim has just passed away in Sarov.” (St. Seraphim of Sarov: A Spiritual Biography by Archimandrite Lazarus Moor. Chap XVIII The Last Year pp. 429-434)

If we seek first the Kingdom of God, if the search for this Kingdom is our only care, then the rest will be given to us. Those people who give everything to God and give themselves totally to Him, are sheltered by the great Godly cupola and protected by His Godly Providence. Saint Paisius of the Holy Mountain
https://iconandlight.wordpress.com/2020/06/27/46888/

Troparion — Tone 8

By a flood of tears you made the desert fertile, / and your longing for God brought forth fruits in abundance. / By the radiance of miracles you illumined the whole universe! / O our holy father Apollonius, pray to Christ our God to save our souls!

Troparion of the Venerable One, in Tone IV:

From thy youth didst thou love Christ, O blessed one; * and, aflame with the desire to serve Him alone, * thou didst struggle in the wilderness in unceasing prayer and labor; * and with compunction of heart having acquired the love of Christ, * thou wast shown to be the beloved favorite of the Mother of God. * Wherefore, we cry unto thee: ** Save us by thy prayers, O our venerable father Seraphim.

Tone 1 (to Seraphim) (Oh, the marvelous wonder)

Great are Your mysteries, O Christ our God!
You have given us the holy monk Seraphim to be a light for us,
a strong defender against the enemy,
intercessor before God for monastics and all the Orthodox faithful,
his own monastery’s strength and boast.
For now he intercedes with You, O Lord,//
asking for our souls peace and great mercy.

ODE IX
Canon II to St. Seraphim

In our pain and sorrow we flee to thee, O venerable one, and cry out from the
depths of our souls: Be thou a calm haven and ready healer for the sick, and deliver
us from every ill and want, that we may unceasingly magnify thee.

Μη κρίνετε… Προσπαθήστε, όσο μπορείτε, να φυτεύετε καλούς λογισμούς, για να γίνη η καρδιά σας ανθόκηπος και να συνοδεύεται η προσευχή σας από την θεία ευωδία της καρδιάς σας. Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης

Ιωάννης ο Σιναΐτης, ο συγγραφέας της Κλίμακος, όσιος ερημίτης στο Σινά Αιγύπτου (649) [και Δ΄ Κυριακή των Νηστειών]
Ιωήλ, από των ελασσόνων Προφητών της Π. Διαθήκης (Θ΄ π.Χ.)
Ευβούλη, οσία, μητέρα Αγ. μεγαλομάρτυρος Παντελεήμονος του ιαματικού (304)
Ιωάννης ο τω ξηρώ Φρέατι της Αιγυπτιακής ερήμου (30/3, +? αι.)
Μνήμη του μοναχού, ο οποίος δεν έκρινε ποτέ κανέναν στην ζωή του και εκοιμηθη περιχαρής
Ζωσιμάς Επίσκοπος Συρακουσών Σικελίας Ιταλίας (660)
Ζαχαρίας Επίσκοπος Κορίνθου, ιερομάρτυς (1684)
Ματρώνα η ανυπόδητη, η δια Χριστόν σαλή της Πετρούπολης Ρωσίας (Mylnikova, 1911)

Εορτάζουν στις 30 Μαρτίου

Μνήμη του μοναχού, ο οποίος δεν έκρινε ποτέ κανέναν στην ζωή του και εκοιμήθη περιχαρής
Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς

Ο μοναχός αυτός ήταν οκνηρός, αμελής και ελλιπής στην προσευχή του, αλλά σε όλη του τη ζωή, δεν έκρινε ποτέ κανέναν. Ενώ πέθαινε, ήταν χαρούμενος. Όταν οι αδελφοί τον ρώτησαν πώς είναι δυνατον, με τόσες πολλές αμαρτίες, να πεθαίνει χαρούμενος, εκείνος απάντησε: «Βλέπω τώρα αγγέλους οι οποίοι μου δείχνουν μια σελίδα με τις πολλές αμαρτίες μου. Κι εγώ τους λέω: Ο Κύριος μας είπε:« μη κρίνετε, και ου μη κριθείτε» (Λουκά 6:37). Δεν έχω κρίνει ποτέ κανέναν, και ελπίζω στο έλεος του Θεού ότι κι Εκείνος δεν θα με κρίνει. Και οι άγγελοι έσκισαν το χαρτί. Όταν άκουσαν αυτό οι μοναχοί εξεπλάγησαν και πολύ διδάχθηκαν.
Πηγή: Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς, «Ο Πρόλογος της Οχρίδας», Μάρτιος.

***

«Μην κρίνετε, για να μην κριθείτε. Λουκ. 6:37; Ρωμ. 2:1; 1Κορ. 4:3; 1Κορ. 4:5; 2 Γιατί με όποια κρίση κρίνετε θα κριθείτε, και με όποιο μέτρο μετράτε, θα μετρηθεί σ’ εσάς. Μάρκ. 4:24; Λουκ. 6:38; 

Είπε ο αββάς Τιθόη: «Προτιμότερο είναι να τρώει κανείς κρέας και να πίνει κρασί, παρά να τρώει τις σάρκες των αδελφών του με την καταλαλιά».

***

Αγίου Παϊσίου Αγιορείτου

Μόνον ο Θεός κρίνει δίκαια, γιατί μόνον Αυτός γνωρίζει τις καρδιές των ανθρώπων. Εμείς, επειδή δεν ξέρουμε την δίκαιη κρίση του Θεού, κρίνουμε «κατ᾿ όψιν», εξωτερικά, και γι᾿ αυτό πέφτουμε έξω και αδικούμε τον άλλον. Η ανθρώπινη κρίση μας δηλαδή είναι μια μεγάλη αδικία. Είδες τί είπε ο Χριστός: «Μη κρίνετε κατ᾿ όψιν, αλλά την δικαίαν κρίσιν κρίνατε».
Θέλει πολλή προσοχή· ποτέ δεν μπορούμε να γνωρίζουμε πώς ακριβώς έχουν τα πράγματα.

Πόσο πρέπει να προσέχουμε την κατάκριση! Πόσο αδικούμε τον πλησίον μας, όταν τον κατακρίνουμε! Αν και στη πραγματικότητα με τη κατάκριση αδικούμε τον εαυτό μας και όχι τους άλλους, διότι μας αποστρέφεται ο Θεός. Τίποτε άλλο δεν αποστρέφεται τόσο πολύ ο Θεός όσο την κατάκριση, γιατί ο Θεός είναι δίκαιος και η κατάκριση είναι γεμάτη από αδικία.

Με την κατάκριση φεύγει αμέσως η Χάρις του Θεού και δημιουργείται αμέσως ψυχρότητα στη σχέση σου με τον Θεό. Πώς να κάνεις μετά προσευχή; Η καρδιά γίνεται πάγος μάρμαρο.
Η κατάκριση και η καταλαλιά είναι οι μεγαλύτερες αμαρτίες και απομακρύνουν την Χάρη του Θεού περισσότερο από κάθε άλλο αμάρτημα. «Όπως το νερό σβήνει την φωτιά, λέει ο Άγιος Ιωάννης της Κλίμακος, έτσι και η κατάκριση σβήνει την Χάρη του Θεού».

Αν κατακρίνει κανείς τον άλλον για ένα σφάλμα του και δεν καταλάβει την πτώση του, ώστε να μετανοήσει, συνήθως πέφτει στο ίδιο σφάλμα, για να το καταλάβει. Ο Θεός δηλαδή από αγάπη επιτρέπει ο άνθρωπος να αντιγράφει την κατάσταση αυτού  τον οποίο κατέκρινε. Αν πεις λ.χ. ότι κάποιος είναι πλεονέκτης και δεν καταλάβεις ότι κατέκρινες, ο Θεός παίρνει τη Χάρη του και επιτρέπει να πέσεις κι εσύ στη πλεονεξία. Αρχίζεις τότε να μαζεύεις. Μέχρι να καταλάβεις τη πτώση σου και να ζητήσεις συγχώρεση από τον Θεό, θα λειτουργούν οι πνευματικοί νόμοι.

Για να σε βοηθήσω, θα σού πω κάτι από τον εαυτό μου. Όταν ήμουν στην Ιερά Μονή Στομίου, έμαθα για μια συμμαθήτριά μου από το Δημοτικό ότι είχε παραστρατήσει και έκανε ζημιά κάτω στην Κόνιτσα. Προσευχόμουν λοιπόν να την φωτίση ο Θεός να ανεβή στο μοναστήρι, για να της μιλήσω. Είχα ξεχωρίσει και μερικά κομμάτια περί μετανοίας από την Αγία Γραφή και από Πατερικά. Μια μέρα λοιπόν ήρθε με δυο άλλες γυναίκες. Μιλήσαμε και έδειξε ότι κατάλαβε. Στην συνέχεια ερχόταν συχνά με το παιδί της και έφερνε κεριά, λάδι, λιβάνι για τον ναό. Μια φορά κάποιοι γνωστοί προσκυνητές από την Κόνιτσα μου λένε: «Πάτερ, αυτή η γυναίκα υποκρίνεται. Εδώ φέρνει κεριά και λιβάνι και κάτω συνεχίζει με τους αξιωματικούς». Όταν ξαναήρθε, την βρήκα στην εκκλησία να ασπάζεται τις εικόνες, και της έβαλα τις φωνές: «Φύγε από ᾿δώ, της είπα, έχεις βρωμίσει όλη την περιοχή!…». Η καημένη έφυγε κλαίγοντας. Δεν πέρασε πολλή ώρα και αισθάνθηκα μεγάλο σαρκικό πόλεμο. «Τί είναι αυτό; λέω. Ποτέ μου δεν είχα τέτοιον πειρασμό. Τί συμβαίνει;». Δεν μπορούσα να βρώ την αιτία. Κάνω προσευχή, τα ίδια· οπότε παίρνω τον ανήφορο για την Γκαμήλα. «Καλύτερα να με φάνε οι αρκούδες», είπα. Προχώρησα αρκετά μέσα στο βουνό· ο πειρασμός δεν υποχωρούσε. Βγάζω τότε ένα τσεκουράκι που είχα κρεμασμένο στην μέση μου και δίνω τρεις τσεκουριές στο πόδι μου, μήπως και με τον πόνο φύγη ο πειρασμός. Το παπούτσι γέμισε αίμα, αλλά τίποτε. Σε μια στιγμή ήρθε στον νού μου εκείνη η γυναίκα και τα λόγια που της είχα πεί. «Θεέ μου, είπα τότε, εγώ για λίγο έζησα αυτήν την κόλαση και δεν μπορώ να την αντέξω, κι αυτή η ταλαίπωρη που ζη συνέχεια αυτήν την κόλαση!… Συγχώρεσέ με που την κατέκρινα». Αμέσως ένιωσα μια δροσιά θεϊκή και εξαφανίσθηκε ο πόλεμος. Βλέπεις τί κάνει η κατάκριση; 

***

Από την ποιότητα των λογισμών ενός ανθρώπου φαίνεται η πνευματική του κατάσταση. Οι άνθρωποι κρίνουν τα πράγματα ανάλογα με το περιεχόμενο που έχουν μέσα τους.  Αν δεν έχουν πνευματικό περιεχόμενο, βγάζουν λάθος συμπεράσματα και αδικούν τον άλλον. Αν λ.χ. δη κάποιον αργά το βράδυ έξω ένας που κάνει ελεημοσύνες την νύχτα, για να μην τον βλέπουν, ποτέ δεν θα βάλη κακό λογισμό. 
Αν τον δη όμως κάποιος που ξενυχτάει στην αμαρτία, θα πη: «το τέρας, ποιος ξέρει που ξενυχτούσε», γιατί τέτοιες εμπειρίες έχει. 
Ή, αν ακούγωνται την νύχτα από τον επάνω όροφο ντούκ-ντούκ, ένας που έχει καλούς λογισμούς θα πη: «μετάνοιες κάνει», ενώ ένας που δεν έχει κακούς λογισμούς θα πη: «όλη την νύχτα χορεύει». 
Αν ακούγεται μελωδία, ο ένας θα πη: «τι ωραίες ψαλμωδίες», ενώ ο άλλος θα πη: «τι τραγούδια είναι αυτά;». 
Θυμάστε πως αντιμετώπισαν τον Χριστό οι δύο ληστές που είχαν σταυρωθή μαζί Του; Και οι δύο έβλεπαν τον Χριστό επάνω στον Σταυρό, την γη να σείεται κ.λπ. 
Τι λογισμό όμως έβαλε ο ένας και τι ο άλλος! 
Ο ένας, ο εξ ευωνύμων, βλασφημούσε και έλεγε: «Ει συ ει ο Χριστός, σώσον σεαυτόν και ημάς». 
Ο άλλος, ο εκ δεξιών, έλεγε: «Ημείς μεν άξια ων επράξαμεν απολαμβάνομεν· ούτος δε ουδέν άτοπον έπραξε». Ο ένας σώθηκε, ο άλλος κολάσθηκε.

***

Αν παραβλέπουμε τα σφάλματα των άλλων, θα παραβλέψει και ο Θεός τα δικά μας

– Γέροντα, σήμερα στη διαλογή των ελιών κατέκρινα μερικές αδελφές, γιατί έβλεπα ότι δεν έκαναν προσεκτικά τη δουλειά τους.

–Κοίταξε να αφήσεις τις κρίσεις και τις κατακρίσεις, γιατί μετά θα σε κρίνει κι εσένα ο Θεός. Εσύ δεν βάζει καμμιά ελιά λίγο χαλασμένη μαζί με τις άλλες;

– Όχι Γέροντα, προσέχω να μη βάζω.

– Αν μας κάνει τόσο καλό διάλεγμα ο Χριστός στην Κρίση, χαθήκαμε! Ενώ, αν τώρα παραβλέπουμε τα σφάλματα των άλλων και δεν τους κατακρίνουμε, θα μπορούμε τότε να πούμε στο Χριστό: «Χριστέ μου, βάλε με κι εμένα σε καμιά άκρη μέσα στο Παράδεισο!». Θυμάστε τι γράφει το γεροντικό για έναν αμελή μοναχό που σώθηκε γιατί δεν κατέκρινε; Όταν ήρθε η ώρα να πεθάνει, ήταν πολύ χαρούμενος και ειρηνικός. Τότε ο Γέροντάς του, για να ωφεληθούν οι Πατέρες που είχαν μαζευτεί από τα γύρω Κελιά, τον ρώτησε: «Αδελφέ, πώς και δεν φοβάσαι τον θάνατο, αφού έζησες με αμέλεια;». Και ο αδελφός του απάντησε: «Είναι αλήθεια ότι έζησα με αμέλεια. Από τότε όμως που έγινα μοναχός προσπάθησα να μην κατακρίνω κανέναν, οπότε τώρα θα πω στον Χριστό: Χριστέ μου, είμαι ένας ταλαίπωρος, αλλά τουλάχιστον την εντολή Σου: ¨Μη κρίνετε, ίνα μη κριθήτε¨, την τήρησα». « Μακάριος είσαι αδελφέ, του είπε τότε ο Γέροντας, γιατί σώθηκες χωρίς κόπο».

– Γέροντα, μερικοί πνευματικοί άνθρωποι, όταν βλέπουν κάποιον να ζει αμαρτωλά, λένε: «Α, αυτός, έτσι που πάει, είναι για την κόλαση!».

– Αχ, αν οι κοσμικοί άνθρωπο πάνε στη κόλαση από τις καταχρήσεις, οι πνευματικοί άνθρωποι θα πάνε από τις κατακρίσεις… Για κανέναν δεν μπορούμε να πούμε ότι θα πάει στην κόλαση. Ο Θεός δεν ξέρουμε πώς εργάζεται. Τα κρίματα του Θεού είναι άβυσσός. Κανέναν να μη καταδικάζουμε, γιατί έτσι παίρνουμε την κρίση από τα χέρια του Θεού. Πάμε να γίνουμε Θεοί. Αν μας ρωτήσει ο Χριστός την ημέρα της Κρίσεως, ας πούμε τη γνώμη μας…

Υπάρχουν άνθρωποι που κάνουν εγκλήματα μεγάλα, αλλά έχουν πολλά ελαφρυντικά. Ποιος ξέρει οι άνθρωποι αυτοί πώς είναι στα μάτια του Θεού; Εάν δεν μας βοηθούσε ο Θεός, μπορεί και ‘μεις να ήμασταν αλήτες. Κάποιος εγκληματίας έκανε λ.χ. είκοσι εγκλήματα και τον κατακρίνω και δεν σκέφτομαι τι παρελθόν έχει. Ποιος ξέρει πόσα εγκλήματα έκανε ο πατέρας του!… Από μικρό παιδί τι κλοπές θα τον έβαζαν να κάνει! Ύστερα, όταν ήταν νέος, πόσα χρόνια θα έζησε μέσα στις φυλακές και θα καθοδηγήθηκε από άλλους έμπειρους φυλακισμένους. Αυτός θα μπορούσε να είχε κάνει όχι είκοσι αλλά σαράντα εγκλήματα και συγκρατήθηκε. Ενώ εγώ με τη κληρονομικότητα και την αγωγή που είχα, θα έπρεπε τώρα να έκανα θαύματα. Έκανα; Όχι. Άρα είμαι αναπολόγητος. Αλλά, ακόμη και είκοσι θαύματα αν έκανα, ενώ μπορούσα να κάνω σαράντα, πάλι θα ήμουν αναπολόγητος. Με αυτούς τους λογισμούς διώχνουμε την κατάκριση και ανοίγουμε μια ρωγμή στην σκληρή καρδιά μας.

Ξέρετε τι είχα πάθει μια φορά; Είχαμε πάει με έναν γνωστό μου να λειτουργηθούμε σε ένα μοναστήρι στο Μονοδένδρι, εννιά ώρες περίπου μακριά από την Κόνιτσα. Όταν μπήκαμε στο ναό, ο γνωστός μου στάθηκε στο αναλόγιο, για να ψάλει, και εγώ πήγα στο στασίδι πίσω από τον ψάλτη. Παρακολουθούσα και έψελνα σιγανά. Κάποια στιγμή ήρθε μια γυναίκα με μαύρα, σχετικά νέα, στάθηκε δίπλα μου και συνέχεια με κοιτούσε. Με κοιτούσε, έκανε το σταυρό της. Με κοιτούσε, έκανε το σταυρό της… Είχα αγανακτήσει. «Βρε, παιδάκι μου, έλεγα μέσα μου, τι σόι άνθρωπος είναι αυτή; Μέσα στον κόσμο, μέσα στην εκκλησία, τι κοιτάζει έτσι;». Εγώ τις αδελφές μου, όταν περνούσαν στον δρόμο δίπλα μου, δεν τις έβλεπα. Πήγαιναν μετά στο σπίτι και έκαναν παράπονα στη μάνα μας: «Με είδε ο Αρσένιος, έλεγαν, και δεν μου μίλησε!». «Καλά, μου έλεγε μετά η μάνα μου, βλέπεις τις αδελφές σου στο δρόμο και δεν τις μιλάς;». «Εγώ θα κοιτάζω αν αυτή που περνάει δίπλα μου είναι η αδελφή μου; της έλεγα. Ένα σωρό σόι έχουμε. Αυτό θα κάνω;». Θέλω να πω, είχα κάτι τέτοιες ακρότητες. Να περνά τώρα δίπλα σου η αδελφή σου και να μη της μιλάς! Τέλος πάντων… Μόλις λοιπόν τελείωσε η Θεία Λειτουργία, πήγε αυτή η μαυροφόρα και παρακάλεσε τον ιερέα να μου πει να πάω στο σπίτι της, γιατί έμοιαζα πολύ στο παιδί της που είχε σκοτωθεί στον πόλεμο! Όταν πήγα σπίτι της, είδα την φωτογραφία του παιδιού της. Πραγματικά, μοιάζαμε σαν αδέλφια! Αυτή Η καημένη με κοιτούσε μέσα στην εκκλησία και έκανε τον σταυρό της σαν να έβλεπε το παιδί της. Κι εγώ έλεγα: «Την αθεόφοβη, μέσα στην εκκλησία και πώς κοιτάζει!» Ώ, μετά ξέρετε πως με είχε λειώσει αυτό το περιστατικό; «Για δες, είπα, εσύ να έχεις τέτοιους λογισμούς, ότι ποιος ξέρει τι γυναίκα είναι και μεσ’ στην εκκλησία να μην ντρέπεται καθόλου…, και αυτή η φουκαριάρα να έχε χάσει το παιδί της και να έχει τον καημό της!».

***

Ένας αγνός, καλός, λογισμός έχει μεγαλύτερη δύναμη από κάθε άσκηση.
Ο άνθρωπος, όταν τα βλέπη όλα με καλούς λογισμούς, εξαγνίζεται και χαριτώνεται από τον Θεό. Με τους αριστερούς λογισμούς κατακρίνει και αδικεί τους άλλους, εμποδίζει την θεία Χάρη να ερθη, και έρχεται έπειτα ο διάβολος και τον αλωνίζει.

Ένας, αν έχη καλούς λογισμούς, και να τον χτυπήσης άδικα, θα πη: “Το επέτρεψε ο Θεός, γιά να εξοφλήσω παλιά μου σφάλματα, δόξα τω Θεώ!”. Ενώ ένας άλλος πού δεν έχει καλούς λογισμούς, και να πας να τον χαϊδέψης, θα νομίζη πώς πας να τον χτυπήσης.

Γι᾿ αυτό προσπαθήστε, όσο μπορείτε, πριν προλάβη ο πειρασμός να σας φυτέψη κακούς λογισμούς, να φυτεύετε εσείς καλούς λογισμούς, για να γίνη η καρδιά σας ανθόκηπος και να συνοδεύεται η προσευχή σας από την θεία ευωδία της καρδιάς σας.

Γέροντα Θαδδαίου της Βιτόβνιτσα

Ο άνθρωπος εκείνος που ζει μέσα του τη Βασιλεία των Ουρανών ακτινοβολεί άγιους λογισμούς. Θείους λογισμούς. Η Βασιλεία του Θεού δημιουργεί μέσα μας μια ατμόσφαιρα παραδείσου, εν αντιθέσει προς την ατμόσφαιρα της κολάσεως, την οποία ακτινοβολεί όποιος έχει τον Άδη στην καρδιά του. Ο ρόλος των χριστιανών στον κόσμο είναι να φιλτράρουν την ατμόσφαιρα της γης, ώστε να κερδίζει διαρκώς έδαφος η ατμόσφαιρα της Βασιλείας του Θεού.
Mπορούμε να περιφρουρούμε ολόκληρο τον κόσμο περιφρουρώντας την ατμόσφαιρα του παραδείσου μέσα μας, διότι αν χάσουμε τη Βασιλεία των Ουρανών, δεν θα σώσουμε ούτε τον εαυτό μας ούτε τους άλλους. Εκείνος που έχει μέσα του τη Βασιλεία του Θεού θα τη μεταδώσει ανεπαίσθητα και στους άλλους. Οι άνθρωποι θα ελκύονται από την εντός μας ειρήνη και ζεστασιά˙ θα θέλουν να είναι κοντά μας, και η ατμόσφαιρα του ουρανού θα περάσει σταδιακά και σε κείνους. Σχεδόν δεν είναι καν απαραίτητο να μιλάμε στους ανθρώπους γι’ αυτή. Η ατμόσφαιρα του παραδείσου θα ακτινοβολεί από μέσα μας ακόμα κι όταν σιωπούμε ή μιλάμε για πράγματα καθημερινά. Θα ακτινοβολεί από μέσα μας ακόμα κι αν δεν έχουμε συναίσθηση ότι το κάνει.

Ο Κύριος κάλεσε τον καθένα από μας στην ύπαρξη με ένα συγκεκριμένο στόχο και σχέδιο. Και το παραμικρό χορταράκι αυτού του πλανήτη έχει ένα είδος αποστολής εδώ στη γη. Και πόσο αληθεύει αυτό για τα ανθρώπινα όντα! Ωστόσο, εμείς διαταράσσουμε ενίοτε και εμποδίζουμε το σχέδιο του Θεού. Έχουμε την ελευθερία είτε να αποδεχτούμε το θέλημά Του είτε να το απορρίψουμε˙ ο Θεός που είναι αγάπη, δεν θέλει να άρει αυτή την ελευθερία από μας. Μάς δόθηκε απόλυτη ελευθερία, αλλά εμείς, πάνω στην τρέλα μας, ποθούμε συχνά άχρηστα πράγματα.
Δεν μπορούμε να επιτύχουμε τη σωτηρία με κανέναν τρόπο πέρα από τη μεταμόρφωση του νου μας, …. Ένας θεωμένος νους ζει ακατάπαυστα με τη μνήμη του Θεού. Γνωρίζοντας ότι ο Θεός είναι μέσα μας κι εμείς εν Αυτώ, .
Από το βιβλίο«Οι λογισμοί καθορίζουν τη ζωή μας – Βίος και διδαχές του Γέροντα Θαδδαίου της Βιτόβνιτσα».

Αγίου Ιωάννου της Κλίμακος – Λόγος δέκατος, περί καταλαλιάς.
http://users.uoa.gr/~nektar/orthodoxy/tributes/climax/10.htm
http://www.orp.gr/wordpress/?p=13200

Είπε ο αββάς Στρατήγιος για τον άγιο Ιωάννη της Κλίμακος, Ηγούμενο του Σινά, την ημέρα της κουράς του, «μέγας αστήρ γενήσεται».
https://iconandlight.wordpress.com/2020/03/29/%ce%b5%ce%af%cf%80%ce%b5-%ce%bf-%ce%b1%ce%b2%ce%b2%ce%ac%cf%82-%cf%83%cf%84%cf%81%ce%b1%cf%84%ce%ae%ce%b3%ce%b9%ce%bf%cf%82-%ce%b3%ce%b9%ce%b1-%cf%84%ce%bf%ce%bd-%ce%ac%ce%b3%ce%b9%ce%bf-%ce%b9%cf%89/

Ήχος πλ. α’. Χαίροις ασκητικών αληθώς.

Κλίμαξ ουρανομήκης σαφώς, η πολιτεία σου θεόφρον γεγένηται, δι’ ης περ προς ύψος ήρθης, και τω Δεσπότη Χριστώ, ομιλείν παμμάκαρ κατηξίωσαι, τον νουν ελλαμπόμενος, ταις εκείθεν ελλάμψεσι, μαρμαρυγαίς δε, ταις αυτού φωτιζόμενος, την ισάγγελον, εκομίσω φαιδρότητα, ω και νυν παριστάμενος, ικέτευε Όσιε, τους εκτελούντας την θείαν, και πανσεβάσμιον μνήμην σου, συν σοι παραστήναι, και τω κόσμω δωρηθήναι το μέγα έλεος.

Απολυτίκιον Αγίου Ιωάννη της Κλίμακος Ήχος πλ. δ’.

Ταις των δακρύων σου ροαίς, της ερήμου το άγονον εγεώργησας· και τοις εκ βάθους στεναγμοίς, εις εκατόν τους πόνους εκαρποφόρησας· και γέγονας φωστήρ τη οικουμένη, λάμπων τοις θαύμασιν, Ιωάννη πατήρ ημών όσιε, πρέσβευε Χριστώ τω Θεώ, σωθήναι τας ψυχάς ημών.

Κανών α’, Ωδή γ’, του Οσίου 
Ήχος α’ 

Ο Ειρμός  «Λίθον ον απεδοκίμασαν οι οικοδομούντες, ούτος εγενήθη εις κεφαλήν γωνίας, αυτός εστιν η πέτρα, εν η εστερέωσε την Εκκλησίαν ο Χριστός, ην εξ εθνών εξηγοράσατο».

Εύρες ως τερπνόν θυμίαμα, την αοργησίαν, πάσαν εκδιώξας θυμού την δυσωδίαν, εκ βάθους της ψυχής σου· διό νυν θεσπέσιε, υπέρ ημών τω Λυτρωτή, αμαρτιών την λύσιν αίτησαι.

Φλέξας τω πυρί μακάριε, της Χριστού αγάπης, νούν μνησικακίας έλαμψας ακτίσι, πιστώς φιλαδελφίας, και ράστην υπέδειξας οδόν Μακάριε, προς σωτηρίαν πάσι, τρανών το αμνησίκακον.

Ήρας πρακτικής ασκήσεως, ουρανόθεν χάριν· όθεν αποφράττεις χείλη καταλάλων, σοφαίς διδασκαλίαις, εν αίς ποδηγούμεθα, προς αρετών πορείαν, ης και τυχείν αξιωθείημεν.

Θεοτοκίον
Ήσε παρθενία τίκτειν σε ο Προφήτης πάλαι, άχρονον εν χρόνω, και υπέρ νούν και λόγον, τον ένα της Τριάδος, Χριστόν Θεόν ημών, ον εξιλέωσας Αγνή, υπέρ ημών των ευφημούντων σε. 

Κανών α’, Ωδή η’, του Οσίου 
Ήχος α’ 
Ο Ειρμός  «Ον φρίττουσιν Άγγελοι, και πάσαι στρατιαί,..

Μητέρα και φύλακα πασών των αρετών, την θείαν ταπείνωσιν, υπέγραψας ημίν· και γαρ ως υπάρχων, αρχιτέκτων σοφός, της θείας ανόδου, την βάσιν κατεπήξω.

All-merciful Lord, grant us the strength not to judge and to fulfill Your will throughout all the days of our lives. Saint Nikolai Velimirovič

St. John (Climacus) of Sinai, author of The Ladder (649).
Prophet Joad (10th c. b.c.) (I Kings 13:11), who dwelt in Bethel.
Holy Apostles Sosthenes, Apollos, Cephas, Caesar, and Epaphroditus, of the Seventy (1st c.).
St. Eubula of Nicomedia, mother of St. Panteleimon (304).
St. John the Hermit of Cilicia (4th c.).
JOHN of the Well, from Kybistra (now Eregli) in Central Asia Minor
St. John the Silent of St. Sabbas Monastery (558).
St. Zosimas, bishop of Syracuse (662).
St. John II, patriarch of Jerusalem (5th c.).
St. Osburga of Coventry, virgin (ca. 1015).
New Hieromartyr Zachariah, metropolitan of Corinth (1684).
St. Sophronius, bishop of Irkutsk (1771). 
Repose of Blessed Matrona (Mylnikova) the Barefoot of St. Petersburg (1911).
Memorial to a Monk Who Joyfully Died And Who Never Judged Anyone In His Life

Commemorated on  March 30

‘Judge not, and ye shall not be judged’ (Luke 6:37)

Memorial to a Monk Who Joyfully Died And Who Never Judged Anyone In His Life
by Saint Nikolai Velimirovič

This monk was lazy, careless, and lacking in his prayer life; but throughout all of his life, he did not judge anyone. While dying, he was happy. When the brethren asked him how is it that with so many sins, you die happy? He replied, “I now see angels who are showing me a letter with my numerous sins. I said to them, Our Lord said: `stop judging and you will not be judged’ (St. Luke 6:37). I have never judged anyone, and I hope in the mercy of God that He will not judge me.” And the angels tore up the paper. Upon hearing this, the monks were astonished and learned from it.
The Prologue from Ohrid: Lives of Saints by Saint Nikolai Velimirovič
http://prologue.orthodox.cn/March30.htm

Elder Paisios of Mount Athos

A good thought is equivalent to a long vigil! It has great power. So try, as much as you can, before temptation could plant bad thoughts, to plant good thoughts yourself, so that your heart becomes a flower garden and your prayer is accompanied by the divine fragrance of your heart.

When one has even the slightest bad thought about someone, whatever one does, either fasting or vigil, is a lost cause. How can practice help somebody when one is not struggling to cope with bad thoughts?
Why don’t you empty all the sediment settle from the jar first, which is only for soap, and then pour the good oil in it? Why do you prefer to mix the good oil with the useless one? A pure and good thought has more power than any practice.

***

Homily
About sowing and reaping
by Saint Nikolai Velimirovič

“He who sows iniquity reaps calamity [suffering]” (Proverbs 22:8).

If you commit an iniquity, perhaps suffering [calamity] may pass you by the very day when you commit the iniquity but suffering [calamity] has heard the voice of iniquity and unavoidably will come in its day.

Some sowing is sweet and some sowing is bitter. Some sowing resembles life but the fruit and reaping of that sowing is death.

Pay attention and learn from Holy Scripture: Eve sowed iniquity through disobedience and pain in childbirth befell her.

Cain sowed iniquity through fratricide and pain and sleepless wandering throughout the earth befell him.

Sodom and Gomorrah sowed iniquity and reaped the pain of a horrible death.

The sons of Eli the High Priest sowed iniquity for they committed a desecration along side the Ark of the Covenant and they reaped suffering for they bitterly lost their lives in battle.

Call to mind Saul, his iniquity and his sufferings. Then again, call to mind Ahab and Jezebel. And again, call to mind Herod and Judas. Then again, call to mind today and yesterday and the days before yesterday and every other day gone by and listen to the words of every day: “He who sows iniquity reaps calamity [suffering]!” Is there a village in the world in which this teaching is not put before its eyes? Is there a roof which, beneath it, does not conceal such a teaching? Is there any living man who has not witnessed this teaching in the living examples around him?

O All-wise Lord, if we did not know Your will we would be less responsible.

But since You gave us to know Your will, O All-merciful One, grant us the strength to fulfill it throughout all the days of our lives.

To You be glory and thanks always. Amen.
The Prologue from Ohrid: Lives of Saints by Saint Nikolai Velimirovič
http://livingorthodoxfaith.blogspot.com/2010/04/prologue-june-21-july-4.html

***

St John Climacus says: I have heard people slandering, and I have rebuked them. And these doers of evil replied in self-defence that they were doing so out of love and care for the person whom they were slandering… But I will not hide this from you… Judas was in the company of Christ’s disciples, and the thief was in the company of murderers. Yet it is a wondrous thing, how in a single instant, they exchanged places.

I have known a man who sinned openly and repented secretly. I condemned him as a profligate, but he was chaste before God, having propitiated Him by a genuine conversion.

Listen to me, listen, all you malicious reckoners of other men’s accounts! If it is true (as it really is true) that ‘with what judgment ye judge, ye shall be judged’ (Matthew 7:2), then whatever sins we blame our neighbour for, whether bodily or spiritual, we shall fall into them ourselves. That is certain.

THE LADDER OF DIVINE ASCENT
St. John Climacus Step 10, On slander or calumny.
http://www.prudencetrue.com/images/TheLadderofDivineAscent.pdf

Apolytikion of Saint John Climacus: Plagal of the Fourth Tone

With the rivers of your tears, you have made the barren desert fertile. Through sighs of sorrow from deep within you, your labors have borne fruit a hundredfold. By your miracles you have become a light, shining upon the world. O John, our Holy Father, pray to Christ our God, to save our souls. 

ODE III
The Canons To the Saint
Irmos: Thou art the strengthening of all who come to Thee …,

The aroma of the sanctifying myrrh of thine ascetic struggles, O venerable father, Hath filled all with the odor of the spiritual fragrance of God.

Tone VIII: Spec. Mel.: “O most glorious wonder …”:

O most glorious father John, * having cleansed thy soul * with an upwelling of tears * and having moved God to mercy by thine all-night standing, * thou didst take wing, O blessed one, * to His love and beauty, * wherein thou dost now delight as is meet, * rejoicing unceasingly, with thy fellow strugglers, ** O divinely wise and venerable one.

O venerable father John, * having by faith given thy mind wings to fly to God, * thou didst abhor the instability of the confusion of the world; * and, taking up thy cross, * thou didst follow after Him Who seeth all things, * enslaving to thy mind * the body which is hard to bridle * through struggles of fasting, ** by the power of the divine Spirit.

Αγαπώ με όλη μου την ψυχή κάποιον, θα πει προσεύχομαι γι’ αυτόν. Όποιος έχει την εμπειρία αυτή είναι στον Παράδεισο. Γερόντισσα Γαβριηλία Παπαγιάννη

Μάρκος επίσκοπος Αρεθουσίων, Κύριλλος Διάκονος της Φοινίκης και έτεροι πολλοί άνδρες και γυναίκες στην Ασκάλωνα και τη Γάζα, μάρτυρες (364)
Βαραχήσιος, Ιωνάς και οι συν αυτοις μάρτυρες στα Φάρασα Καππαδοκίας (28/3 και 29/3, 330)
Ευστάθιος Επίσκοπος Κίου της Βιθυνίας Μ. Ασίας, ομολογητής (8ος αι.)
Διάδοχος επίσκ. Φωτικής της Παλαιάς Ηπείρου (5ος αι.)
Νικήτας Στάρετς των Δασών Ροσλάβλ Ρωσίας (1793)
Ησύχιος της Μονής Σινά Αιγύπτου (29/3 και 22/6 μνήμη, 7ος αι.)
Ιωάννης ο αναχωρητής, όσιος στην Αιγύπτο (4ος αι.)

Εορτάζουν στις 29 Μαρτίου

Γερόντισσα Γαβριηλία Παπαγιάννη
Εκοιμήθη στις 28 Μαρτίου του 1992

Γερόντισσα Γαβριηλία:

Όταν λέμε το Κομποσχοίνι και σκεφτόμαστε αυτούς για τους οποίους θέλουμε να προσευχηθούμε, κίνητρό μας είναι η αγάπη. 
«Θεέ μου, Εσύ ξέρεις πόσο αγαπώ αυτόν τον άνθρωπο. Η αγάπη μου αυτή δεν είναι δική μου, γιατί Εσύ είσαι η Πηγή της Αγάπης. Απ’ αυτήν την Πηγή της Αγάπης παίρνω κι εγώ, και Σου τον προσφέρω αυτόν τον άνθρωπο. Και Σε παρακαλώ να του δώσεις Φώτιση, να του δώσεις Πίστη, να του δώσεις όλα τα πλούσια Ελέη Σου που Εσύ δίνεις. Εγώ, μόνο την ταπεινή μου αγάπη μπορώ,  Σε παρακαλώ για (τον τάδε)…., την τάδε κ.ά»
Και να φέρνεις νοερά στα πόδια του Χριστού αυτά τα πρόσωπα, σαν να είναι γονατιστοί και να προσεύχονται μπροστά Του, αυτοί οι ίδιοι πραγματικά, όπως λέει ο Προσκυνητής.
Έχω εμπειρία πολλών ετών, ότι κάνει ο Θεός πολλά θαύματα μ’ αυτήν την προσευχή. Γιατί ο Θεός μας θέλει Συνεργούς. Όσο τιποτένιοι κι αν είμαστε, γιατί είμαστε τα Πλάσματά Του και μ’ αυτά τα Πλάσματα έχει να δουλέψει…..

Αγαπώ με όλη μου την ψυχή κάποιον, θα πει προσεύχομαι γι’ αυτόν. Όποιος έχει την εμπειρία αυτή είναι στον Παράδεισο.

Μια φορά, όταν είχα καταλάβει πια ότι η προσευχή είναι το παν, είδα στον δρόμο δύο παιδάκια, στον θυμό τους πάνω, να σκοτώνονται στο ξύλο. Δεν πήγα να τα χωρίσω, όπως θα πήγαινα παλιά, αλλά έβαλα αμέσως σε πράξη αυτό που πίστευα. Γύρισα από την άλλη μεριά το κεφάλι και είπα: Κύριε, βάλε Εσύ την Ειρήνη Σου ανάμεσα στα δύο τους. Κι ώσπου να γυρίσω να τα δω, αυτά γελούσαν και παίζαν πάλι… Ήταν μια απάντηση του Θεού. Να το ξέρεις Μ. μου. Η ειρήνη και η γαλήνη μας, και το πως ζούμε είναι που δείχνουν το πόσο πιστεύουμε. Γι’ αυτό, μπορεί ένας άνθρωπος να μας λέει τα καλύτερα διδάγματα. Όμως, αν τον δούμε ταραγμένο, ανήσυχο και να παραπαίει ο ίδιος, δεν μπορούμε να πιστέψουμε αυτά που θα μας πει.

Την ώρα της κρίσεως και του προβλήματος, μην ανοίξεις το στόμα σου. Μην πεις τίποτε γιατί θα το μετανιώσεις χίλιες φορές. Πες το στους Αγγέλους να το πάνε στα Πόδια του Κυρίου και ζήτησέ Του Άγγελον Ειρήνης για να ειρηνεύσεις.

Οι Άγγελοι είναι πάντα έτοιμοι να μας βοηθήσουν. Το έχω δει με τα μάτια μου. Τα νοερά μάτια. Και στην πιο δύσκολη στιγμή ακόμα… Να περνούν τσακάλια – ολόκληρη ομάδα – με τα λαμπερά τους μάτια και να έρχονται κατά πάνω μου, μέσα στο δάσος, στη ζούγκλα, όταν ήμουν στην Ινδία, και να με κάνει ο Θεός σαν αόρατη σ’ αυτά, σαν να μην υπήρχα…
Δεν ήταν των αγγέλων η προστασία αυτή; Τι λέτε… Ύστερα από τέτοιες περιπέτειες, τίποτε δεν με τρομάζει…

Μας προφυλάγουν οι Άγγελοι. Το έχω παρακολουθήσει αυτό. Είναι σαν να βάζουν γύρω-γύρω μας μια προστασία. Το λέμε κάθε βράδυ στο Απόδειπνο… “Τείχισον ημάς αγίοις Αγγέλοις σου ίνα τη παρεμβολή αυτών φρουρούμενοι και οδηγούμενοι καταντήσωμεν εις την ενότητα της Πίστεως”. Ξέρεις τι σπουδαίο είναι αυτό; Να μην σου φεύγει ποτέ η πίστη; Να είναι μόνιμη;
Τώρα μού ήρθε στο νου ένα μικρό παράδειγμα, που θα σου φανεί παιδιάστικό. Όμως μου συνέβη. Μόλις πήγαμε στη Φαράν ήταν όλα τόσο όμορφα. Τα κελλάκια ολοκαίνουργια, με σίτες στην πόρτα και τα παράθυρα. Κοιμήθηκα κι εγώ το πρώτο βράδυ ήσυχα. Μεσ’ την έρημο είμαι, σκέφθηκα, και δεν θάχω τίποτα απ’ αυτά που είχα στην Ινδία, ούτε σκορπιούς, ούτε κουνούπια. Μεγάλη ησυχία…
Τα ξημερώματα τι έπαθα; Τι είδα; Ολόκληρο χαλί στρωμένο στο πάτωμα, κάτι πελώρια μυρμήγκια. Ολόκληρο χαλί! Αλλά κοίταξε να θαυμάσεις.
Γύρω-γύρω στο κρεβάτι μου σε μισό μέτρο απόσταση, τίποτε δεν υπήρχε! Είχαν αφήσει κάτι σαν περιθώριο… Φώναξα SOS την αδελφή Αικατερίνη. Γιατί μπορεί να έχω πολλή πίστη και θάρρος αλλά μπρος σ’ ένα μυρμήγκι, δεν μπορώ να κάνω τίποτε!
Ούτε να το πατήσω, ούτε να το διώξω… Ήρθε λοιπόν, τα μάζεψε με το φαράσι και τα πήγε έξω. Όλο αυτο έγινε για να δω και πάλι το “Εδώ είμαστε” του φύλακα Αγγέλου.
Έτσι γίνεται με όλα και με όλους.

Αν θέλουμε λοιπόν να βοηθήσουμε τους άλλους, σκοπός της ζωής μας πρέπει να είναι να πλησιάζουμε όσο μπορούμε στο Πρότυπο, δηλαδή στον Κύριο.

***

Μόνο οι κομπλεξικοί θέλουν πάντα να επιβάλλονται…

Η πείρα μου με δίδαξε ότι κανένας δεν μπορεί να βοηθήσει κανέναν, παρ΄ όλη τη θέληση και την αγάπη, η βοήθεια έρχεται μόνον όταν έρθει η Ώρα του Θεού, από τον Έναν.

Δεν πρέπει να παίρνουμε αποφάσεις για τους άλλους. Να το αφήνουμε στους Αγγέλους, κι αυτοί βρίσκουν πάντα την καλύτερη λύση.

Ο Θεός πολλές φορές δεν θέλει την πράξη, αλλά την διάθεση. Του αρκεί να σε δει πρόθυμο να κάνεις την Εντολή Του.

Μη μεριμνάτε, λέει ο Κύριος… Εγώ θα μεριμνήσω για όλα… κι εγώ το βάζω σε πράξη.

Να μην θέλεις ποτέ τίποτε, παρά μόνο το Θέλημά Του και να δέχεσαι με αγάπη τα κακά που σου έρχονται.

Ορθόδοξη πνευματικότητα είναι η γνώση που αποκτήθηκε μέσα από βάσανα και όχι μέσω της μάθησης.

Πολύ όμορφα, αυτή την πνευματική πραγματικότητα εναλλαγής φωτός/σκότους, η φιλοκαλική μας Γερόντισσα τη ντύνει με λόγο του Σεφέρη, το λόγο τον ποιητικό του νομπελίστα ποιητή μας που διαπιστώνει πάνω στη «Στροφή» ότι «πήραμε τη ζωή μας λάθος κι αλλάξαμε ζωή», συμπληρώνοντας ένα του δίστιχο: Είτε βραδυάζει, είτε φέγγει, μένει λευκό το γιασεμί. Για ΣΕ ειμί! Δηλαδή, θα σε ακολουθήσω Κύριε, όπου και να με πας, απ’ όπου κι αν με περάσεις, και στο φως και στο σκοτάδι. Εγώ για Σένα ζω.

Ένας καλός λογισμός πόσο μπορεί να μας σώσει και εμάς και τους γύρω μας. Αυτό ακριβώς έκανε και η γερόντισσα Παρακαλούσε τον Θεό «Γεννηθήτω το θελημά Σου, στην ζωή μου» και εκείνη τα άφηνε όλα στον Θεό και για ότι γινόταν έλεγε «έτσι ήθελε ο Θεός».

Να μην εναντιονόμαστε στο θέλημα του Θεού. Εκείνος είναι ο μαέστρος της ζωής μας. Εκείνος γνωρίζει καλύτερα από εμάς.

Όταν δεν περισπάται ο νους στα κοσμικά και είναι ενωμένος με τον Θεό, τότε και η καλημέρα που θα πούμε, είναι σαν να δίνει ευλογία.

Αυτά είχα να σου πω σήμερα. Και τώρα, σου εύχομαι η Χάρις του Θεού να είναι κοντά σου, το Φως του Χριστού να φωτίζει το δρόμο σου… Άφησε ελεύθερο τον εαυτό σου στα Χέρια τού Θεού, Μ.. μου, κι Εκείνος θα οδηγεί κατά καιρούς τους ανθρώπους να σου λένε αυτό που είναι το Θέλημά Του. Αργότερα, σε μία βαθειά σιωπή και προσευχή, θα το μαθαίνεις και απ’ ευθείας. Και τότε, θα ζεις μόνιμα στο Φως και την Χαρά τού Χριστού ...

Το Καντήλι της ψυχής μας είναι που πρέπει να είναι πάντα αναμμένο. Ακοίμητο.
Από το βιβλίο της μοναχής Γαβριηλίας «Γερόντισσα Γαβριηλία: Η Ασκητική της Αγάπης», 15η έκδοση, Εκδόσεις Το Περιβόλι της Παναγίας

Γερόντισσα Γαβριηλία Παπαγιάννη, Εάν εσύ αλλάξεις τον εαυτόν σου και γίνεις το ζωντανό παράδειγμα αυτού που θέλεις ν’ αλλάξεις, τότε θ’ άλλαξει.
https://iconandlight.wordpress.com/2017/03/27/%CE%B3%CE%B5%CF%81%CF%8C%CE%BD%CF%84%CE%B9%CF%83%CF%83%CE%B1-%CE%B3%CE%B1%CE%B2%CF%81%CE%B9%CE%B7%CE%BB%CE%AF%CE%B1-%CF%80%CE%B1%CF%80%CE%B1%CE%B3%CE%B9%CE%AC%CE%BD%CE%BD%CE%B7/

Πρέπει ν’ αφεθούμε τελείως στο Χέρι του Θεού. Γερόντισσα Γαβριηλία
https://iconandlight.wordpress.com/2016/10/13/%CF%80%CF%81%CE%AD%CF%80%CE%B5%CE%B9-%CE%BD-%CE%B1%CF%86%CE%B5%CE%B8%CE%BF%CF%8D%CE%BC%CE%B5-%CF%84%CE%B5%CE%BB%CE%B5%CE%AF%CF%89%CF%82-%CF%83%CF%84%CE%BF-%CF%87%CE%AD%CF%81%CE%B9-%CF%84/

Άφημα στα Χέρια Του Θεού, Γερόντισσα Γαβριηλία
https://iconandlight.wordpress.com/2016/08/24/%CE%AC%CF%86%CE%B7%CE%BC%CE%B1-%CF%83%CF%84%CE%B1-%CF%87%CE%AD%CF%81%CE%B9%CE%B1-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CE%B8%CE%B5%CE%BF%CF%8D-%CE%B3%CE%B5%CF%81%CF%8C%CE%BD%CF%84%CE%B9%CF%83%CF%83%CE%B1-%CE%B3%CE%B1/

«Γεννηθήτω το θέλημά Σου», είναι η πιο υπέροχη δοξολογία του Θεού. Γερόντισσα Γαβριηλία και Ο δια Χριστόν σαλός Γκρίσα
https://iconandlight.wordpress.com/2018/03/27/22063/

Απολυτίκιον αγίων Iωνά και Bαραχησίου
Ήχος α΄. Του λίθου σφραγισθέντος.

Μαρτύρων την δυάδα επαξίως τιμήσωμεν, θείον Ιωνάν και σεπτόν Βαραχήσιον, ασκήσαντας μεν πρότερον καλώς, αθλήσαντας δε έπειτα στερρώς. Διά τούτο και ο Αθλοθέτης Χριστός έστεψεν αυτών τας κάρας: Δόξα τω δυναμώσαντι αυτούς, δόξα τω καταστέψαντι, δόξα τω ενεργούντι δι’ αυτών πάσιν ιάματα.

If you believe, you will walk on the water like St. Peter. Jesus Christ said to us, “Why do you worry? Why do you worry? Even the hairs of your head are numbered!” Why worry? Faith is lacking. May we have faith. Mother Gabrielia

Martyrs Jonas and Barachisius, and companions, in Persia, under Shapur II (330)
St. Mark the Confessor, bishop of Arethusa (364), and with him Hieromartyr Cyril the deacon of Heliopolis, and others, who suffered under Julian the Apostate (362).
St. John, anchorite of Egypt (4th c.).
St. Diadochus, bishop of Photike in Epirus (ca. 486).
St. Eustasius, abbot of Luxeuil (7th c.).
St. Hesychios the Sinaite, Abbot of Saint Catherine’s Monastery at Mount Sinai (7th century)
St. Eustathius (Eustace) the Confessor, bishop of Kios in Bithynia (9th c.).
Sts. Jonah (1480) and Mark (15th c.) of the Pskov Caves.
New Martyrs Priest Paul Voinarsky, and brothers Paul and Alexis Kiryan, of the Crimea (1919). 
Repose of Elder Nicetas of the Roslavl Forests (1793).

March 29

Mother Gavriela Papayannis
Reposed on March 28, 1992.

You should have continual conversation with your guardian angel. About everything. Especially in difficulties and when you cannot get across to someone. He always helps.

The angels always come.

322. I wish that God grant you His grace, His power and His love, so that you may be near to those who are in need and who seek Him. 

327. God works in eternity. Not in the hurry of our temporary life. Everything will happen as and when He wants. 

Come – be silent. 
Everywhere are people of God. You never know if the one you see today might tomorrow be a saint. 

And Mother said . . . 

Only one thing do I know that I have always, and it is not pride, nor fantasy, but that which I have day and night, wherever I find myself–three things: first, Faith; second, Faith; third, Faith. That’s all! Nothing else can I say to you. It has directed all my life. 

When we believe and someone says, “Do you want to come to Lebanon with me?” I say, “Yes.” 
“How do you say Yes to everything?” I say yes because I believe that if it is not for my good God will make it so that the No will come from the very one who invited me. Some paper will not be ready, or something will happen. 
Today I am ninety years old–may you live so long! I read again and again and again in the Gospels, and I see something strange. Jesus Christ comes and says to the Apostles, “Leave now what you have and follow Me.” 

Now, if they said, “And who are you? Why should we lose what we have? Why should we lose our profit? Where will you take us? What will you do with us?”–if they had said that, what would have happened? They would have remained in darkness. 
They said Yes to some Unknown who came and said, “Throw all that away!” Why? Because they believed in God, and they waited for the One who would say to them, “Come!” And that was the beginning. 
Because if we say No, what will happen? . . . One or the other: If you believe, you will walk on the water like St. Peter. If you are scared–Bloop! Nothing else. 

Through all my life it has been like that. They called me to the strangest and most distant place in India. One night they sent me a message: “Come and see someone who is sick.” We started out in an ox cart driven by some shepherd boy. And as we were going up the mountain in the forest, what do I see above us? Two eyes shining, a tiger. What do you say then? “Lord have mercy on me, and may Your will be done on earth as it is in heaven.”  So I closed my eyes and saw that written within me. Because He said to us, “Why do you worry? Why do you worry? Even the hairs of your head are numbered!” Why worry? Faith is lacking. May we have faith. 

Again, Mother said . . . 
Once when I was there where I was, some foreign missionary came and said to me, “You may be a good woman, but you’re not a good Christian.” 

I said, “Why?” 

“Because you have been here so long and you only go about speaking English. What local languages have you learned?” 

I said to him, “I haven’t managed to learn any of the local languages, because I travel a great deal from place to place. As soon as I learn one dialect, they start speaking another. I’ve only learned ‘Good morning’ and ‘Good evening.’ Nothing else.” 

“Bah, you’re no Christian. How can you evangelize? All the Catholics and Protestants learn all the local dialects in order to . . .” 

Then I said, “Lord, give me an answer for him.” I asked it with all my heart, and then I said, “Ah. I forgot to tell you. I know five languages.” 

“Really? What are these five?” 

“The first is the smile; the second is tears. The third is to touch. The fourth is prayer, and the fifth is love. With these five languages I go all around the world.” 

Then he stopped and said, “Just a minute. Say that again so I can write it down.” 

With these five languages you can travel the whole earth, and all the world is yours. Love everyone as your own–without concern for religion or race, without concern for anything. From: Mother Gabriel, The Ascetic of Love, by Sister Gabriel, publisherwww.toperivoli.gr

***

Homily:
About holiness
by Saint Nikolai Velimirovič

“But as the One who called you is holy, be you also holy in all your behavior” (1 Peter 1:15).

Brethren, holiness is a virtue which encompasses all other virtues. Hence brethren, a saint is a man adorned with all virtues. But if a man is prayerful and is not compassionate, he cannot be called holy. Or, if a man endures but without faith and hope he cannot be numbered among the saints. Or, if a man is very compassionate but without faith in God in truth, such a man cannot be numbered among the saints. A saint is a perfect man such as Adam was in Paradise; or even better, such as the New Adam was, the Lord Jesus Christ. This is the Saint above the saints. This is the Sower of holiness on earth and the Nurturer of the saints in history. He called us to the dignity of the saints. He showed us the example of a true saint. He is the prototype of the saints as He is the arch-type of man. A true man, my brethren, does not mean anything else but a saint. A saint and a man, that is one and the same. He showed us what it means to be a man and what it means to be a saint. The Apostle Peter commands us: “Be you also holy in all your [living] behavior!” A saint is not a saint in one aspect of his life but rather in every aspect of his entire life. We must be holy in every work and aspect of our life in order to be numbered among the saints, i.e., among men according to the prototype of the saints and the arch-type of man, the Lord Jesus Christ.

With prayers for the health of
Charles and Anne-Marie on her birthday

O All-holy Lord, To Thee be glory and praise forever. Amen.
The Prologue from Ohrid: Lives of Saints by Saint Nikolai Velimirovič
http://prologue.orthodox.cn/June28.htm

Τόσα χρόνια αν διατηρήθηκε η Εκκλησία οφείλεται στο μοναχισμό. Ο σωστός μοναχός είναι το φως του κόσμου. Απορώ πώς δεν μπορούν να καταλάβουν την μεγάλη αποστολή του Μοναχού!!! Άγιος Πορφύριος Καυσοκαλυβίτης – Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης

Β΄ Κυριακή των Νηστειών
Αγίου Γρηγορίου του Παλαμά

Οι λόγοι σου Πάνσοφε και τα σεπτά συγγράμματα, δρόσος ουρανία μέλι πέτρας άρτος Αγγέλων τοις εντυγχάνουσι, νέκταρ αμβροσία γλυκασμός, ήδυσμα Γρηγόριε και πηγή ζώντος ύδατος.( Κανών α’, Ωδή ε’, )

«Προσεύχου, όπως ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς, ο οποίος για χρόνια έκραζε, “Κύριε, φώτισόν μου το σκότος”, και εισακούσθηκε.» Γέροντας Σωφρόνιος του Essex

Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς
π. Γεωργίου Δ. Μεταλληνού

Ο Ησυχασμός είναι η πεμπτουσία της ορθοδόξου παραδόσεως, ταυτιζόμενος με αυτό που περικλείει και εκφράζει ο όρος ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ. Έξω από την ησυχαστική παράδοση η Ορθοδοξία είναι ανύπαρκτη και αδιανόητη. Η ησυχαστική πράξη, εξ άλλου, είναι η «λυδία λίθος» για την αναγνώριση της αυθεντικής χριστιανικότητας.

Ο Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς επαναβεβαιώνει την ουσία και τον χαρακτήρα της Ορθοδόξου Θεολογίας. Η θεολογία και το θεολογείν δεν είναι καρπός μιας ευσεβούς, έστω, αλλά διανοητικής ενασχολήσεως με τα θεία. είναι μαρτυρία της εν Αγίω Πνεύματι αλλοιώσεως του «πάσχοντος τα θεία». Θεολόγος είναι ο κοινωνών του Θεού, δηλαδή ο Άγιος.

Θεολογία ο Άγιος Γρηγόριος εσπούδασε εις την Θεολογική Σχολή της Ορθοδόξου Εκκλησίας. Δεν ήταν κάποιο ίδρυμα κρατικό, διότι η Θεολογική Σχολή είναι το μοναστήρι, ο Άγιος Γρηγό­ριος έγινε Θεολόγος μέσα από την άσκηση και την πνευματι­κή ζωή.  Ήταν ο Θεολόγος της ασκήσεως, της μετανοίας, και όχι ο Θεολόγος των πτυχίων και των πανεπιστημιακών τίτλων. 

Ο σκοπός, ο απόλυτος σκοπός και προορισμός κάθε ανθρώπου, όχι μόνο των χριστιανών, είναι η θέωση. Κάθε άνθρωπος να φτάσει στη θέωση. «Ο Θεός πάντας άνθρώπους θέλει σωθήναι και εις επίγνωσιν αληθείας ελθείν» (Α’ Τιμ. 2, 4).

Ο Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς γίνεται υπερασπιστής του μοναχισμού, του μοναχισμού της πατερικής παρα­δόσεως, τον οποίον πολεμούσε ο Βαρλαάμ. Ο Βαρλαάμ και ο Ακίνδυνος αλλά και οι άλλοι οπαδοί τους, μετέφεραν την δυτική αλλοτρίωση στην Ανατολή. Ήδη στη Δύση είχε διαμορφωθεί ένας άλλος Χριστιανισμός, είχε αλλάξει η ουσία του Χριστιανισμού με την εκκοσμίκευση του Χριστιανισμού στη Δύση… Έτσι λοιπόν η Δύσις εισάγει ό,τι εισάγει, χτυπώντας την καρδιά της Ορθοδοξίας που είναι ο ησυχασμός.

Η Θεολογία γεννιέται μέσα στην καρδιά του ανθρώπου, με τον φωτισμό του ανθρώπου από την Χάρη του Θεού…. Οι θεολόγοι της Εκκλησίας, λοιπόν, είναι οι θεόπτες, είναι οι προφήτες που ονομάζονται στην Παλαιά Διαθήκη «Ροέ» από το εβραϊκό ρήμα «ραά» (αυτό δεν είναι επίδειξη, είναι γνωστό­τατο). Το ρήμα «ραά» σημαίνει βλέπω. Προφήτες είναι οι βλέ­ποντες. Τι βλέπουν; Την Χάρη του Θεού, την άκτιστη. Οι Θεολόγοι είναι αυτοί που βλέπουν το άκτιστο φως, αυτοί που φθάνουν εις την θεοπτίαν. Ο Θεός επικοινωνεί, εισερχόμενος διά του Ακτίστου Φωτός Του μέσα στην καρδιά του ανθρώπου…. (αποσπασματα απο ομιλια του)Ο αββάς Παλλάδιος, όταν τον ρωτήσαμε: «κάνε αγάπη, πάτερ, πες μας από πού και από ποιούς λογισμούς ήρθες στην καλογερική;» (ήταν Θεσσαλονικιός ο γέροντας), μας διηγήθηκε: «Στη χώρα μου, γύρω στα τρία στάδια έξω από το τείχος της πόλεως, ήταν ένας έγκλειστος, στη μεν καταγωγή Μεσοποταμινός, στο δε όνομα Δαβίδ, πολύ ενάρετος και ελεήμων και εγκρατευτής. Έκανε μέσα στο εγκλειστήριό του γύρω στα εβδομήντα χρόνια. Εκείνο τον καιρό, εξαιτίας των βαρβαρικών επιδρομών, φυλάγονταν τη νύχτα τα τείχη της πόλεως από τους στρατιώτες. Εκείνοι που φύλα­γαν το μέρος του τείχους κοντά στο οποίο υπήρχε το εγκλειστήριο του γέροντα βλέπουν μια νύχτα να ξεπετάγονται φλόγες από όλα τα παράθυρα του κελιού του έγκλειστου. Νόμισαν λοιπόν οι στρατιώτες ότι κάποιοι βάρβαροι έβαλαν φωτιά στο κελί του γέροντα. Όταν ξημέρωσε όμως, βγήκαν οι στρατιώτες και βρήκαν το γέροντα αβλαβή και το κελί απείραχτο κι έμειναν έκπληκτοι. Ξανά την επόμενη νύχτα είδαν τις ίδιες φλόγες στο κελί του γέροντα, πράγμα το οποίο και γινόταν για πολύ καιρό. Κι αυτό έγινε πασίγνωστο σ’ όλη την πόλη και την περιοχή εκείνη, ώστε πολλοί να αγρυπνούν στο τείχος νυχτιάτικα, για να δουν τη φωτιά. Γιατί συνέχισε να συμβαίνει μέχρι την τελευτή του γέροντα. Αφού αντίκρυσα αυτό το θαύμα, όχι μια και δύο, αλλά πολλές φορές, είπα μέσα μου: «Αν σ’ αυτό τον κόσμο ο Θεός χαρίζει τόσο μεγάλη δόξα στους δούλους Του. πόση άραγε στο μέλλοντα αιώνα, όταν θα καταστράψει το πρόσωπό τους «ως ο ήλιος»; Αυτή ήταν. παιδιά μου, η αιτία να φορέσω το μοναχικό τούτο σχήμα».
(Ιωαν, Μόσχου «Λειμωνάριον», εκδ. Ι.Μ. Σταυρονικήτα, Αγ. Όρος)

***

Άγιος Πορφύριος Καυσοκαλυβίτης

Θα σού δώσω ένα παράδειγμα, για να καταλάβεις.
Φαντάσου μια πόλη με πεντακόσιες χιλιάδες κατοίκους, οι οποίοι αμαρτάνουν.
Σ’ ένα Μοναστήρι εκεί ζεί ένας μοναχός ασκητής, ο οποίος σηκώνει τα καθαρά χέρια του στον Θεό και τον παρακαλεί να μην τιμωρήσει όλες αυτές τις χιλιάδες που αμαρτάνουν.
Σε διαβεβαιώνω, λοιπόν, ότι για το χατίρι αυτού του ασκητή ο Θεός δεν τιμωρεί τις πεντακόσιες χιλιάδες.
– Είναι εκπληκτικό αυτό που μας λέτε.
– Να ξέρεις, ότι οι Άγιοι του Θεού είναι ικανοί για τα πάντα.
Ο Άγιος μπορεί να ζητήσει από τον Θεό ο,τι θέλει και να του το δώσει ο Θεός.
Είναι πολύ μεγάλη η δύναμη των Αγίων.
«Ανθολόγιο συμβουλών Γέροντος Πορφυρίου»

***

Τόσα χρόνια αν διατηρήθηκε η Εκκλησία οφείλεται στο μοναχισμό. Αυτός που μπαίνει στο μοναστήρι και τα δίνει όλα στον Χριστό μπαίνει στην Εκκλησία. Ίσως να πει κάποιος: «Αυτοί που ζουν μόνοι τους σε μια σπηλιά βοηθούν την Εκκλησία;». Ναι. Οι σπηλαιώτες βοηθούν την Εκκλησία μυστικά. Ένας που ζει στη σπηλιά μπορεί να μη φτιάχνει δέντρα και κήπους, συγγράμματα κι άλλα που βοηθούν στη ζωή ή στην πρόοδο, αλλά εκεί μέσα δημιουργεί κι εξελίσσεται και θεούται. Οι ασκητές μένουν στη σπηλιά για να μην τους αποσπά κανείς απ’ την πνευματική ζωή. Με τη θερμή και καθαρή ζωή τους και κυρίως με την προσευχή τους βοηθούν την Εκκλησία. Θα σας πω κάτι που θα σας φανεί υπερβολικό. Αλλά, παιδιά μου, θέλω να με πιστευσετε! Πρόκειτε για την προσφορά της προσευχής του μοναχού. Ακούστε με με προσοχή.

Ας υποθέσομε ότι έχομε επτά ιεροκήρυκες θεολόγους, οι οποίοι είναι άγιοι στη ζωή τους. Η ρητορεία τους άφθαστη. Ο καθένας έχει την ενορία του, που αποτελείται από δέκα χιλιάδες ενορίτες. Κάθε μέρα ακούνε το λόγο τους εβδομήντα χιλιάδες άνθρωποι. Συγκλονίζονται χιλιάδες που τους ακούνε, μετανοούν, επιστρέφουν στον Χριστό, σώζονται ολόκληρες οικογένειες. Ένας, όμως, μοναχός, που δεν τον βλέπει κανείς καθισμένος σε κάποια σπηλιά, με την ταπεινή του προσευχή επιδρά πολύ περισσότερο. Ένας έναντι επτά έχει μεγαλύτερα αποτελέσματα. Αυτό βλέπω. Είμαι σίγουρος. Να ποια είναι η σημασία της προσευχής του μοναχού. Είναι στο κελλί του μόνος, αλλά τα κύματα της προσευχής του φθάνουν σ’ όλους τους ανθρώπους, έστω κι αν είναι μακριά. Με την προσευχή ο μοναχός συμμετέχει σ’ όλα τα προβλήματα των ανθρώπων και κάνει θαύματα.

Να τ’ αναθέτετε όλα με εμπιστοσύνη στην αγάπη και την πρόνοια του Θεού… Αν αγαπήσεις τον Θεό, τα πάντα αγαπάεις, διότι μέσα στον Θεό υπάρχουν όλα κι ο Θεός έτσι θέλει να Τον αγαπάεις. Αυτός ο ίδιος λέγει: «Αγαπήσεις Κύριον τον Θεόν σου εξ όλης της καρδίας σου και εξ όλης της ψυχής σου και εξ όλης της διανοίας σου και εξ όλης της ισχύος σου».
Αγίου Πορφυρίου Καυσοκαλυβίτου Βίος και Λόγοι, Ιερά Μονή Ζωοδόχου Πηγής-Χρυσοπηγής, ΙΕ’ Έκδοση Ιουνιος 2018, σ.392 – 4.

***

Είπε ο Όσιος Πορφύριος: «Πάντοτε υπήρχαν και θα υπάρχουν οι αθέατοι στα μάτια των ανθρώπων ασκητές του Αγιοφάραγγου, όπως και του Αγίου Όρους. Θα έρθει μέρα όμως που θα αρθεί το χάρισμα της αορασιας αυτών των οσίων ασκητών και αυτό θα γίνει εν καιρώ αντιχρίστου, για να βγουν στον κόσμο να στηρίξουν την πίστη στον Χριστό και να κηρύξουν μετάνοια».
Το ντοκουμέντο από την Ιερά Μονή Κουδουμά.
Από το βιβλίο, Οι Όσιοι Παρθένιος και Ευμένιος και η Ιερά Μονή Κουδουμά . 

***

Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης

Οι Μοναχοί θα πρέπη να γίνουν όλο φως, γι’ αυτό και θα πρέπη να ακολουθήσουν την πορεία της δαδιάς, του πεύκου, πώς μεταβάλλει τις ίνες του (τις αγκίδες) σε δαδί. Το πεύκο θα πρέπη να αναπτυχθή σε βραχώδη τόπο και προσήλιο και, αφού πελεκηθή η φλούδα του και δακρύση, τα δάκρυα εκείνα της ρετσίνης, που θα ποτίζουν συνέχεια τον κορμό, με τις θερμές ακτίνες του ηλίου, σιγά-σιγά μεταβάλλουν ολόκληρο το πεύκο σε καλό δαδί, και προσφέρει το φως του και τα προσανάμματα, για να ανάβουν τις φωτιές τους οι άνθρωποι.
Το πελέκημα, φυσικά, σκοπό έχει να διώξη τον φλοιό του παλαιού ανθρώπου και όχι να πληγώνη αδιάκριτα ανθρώπους και να αχρηστεύη.

Κάποτε, ένας Μοναχός από τη Σκήτη των Καυσοκαλυβίων είχε πολεμηθεί από τον πονηρό, από τα δεξιά, με τον λογισμό ότι δεν κάνει τίποτα, ενώ στον κόσμο θα έκανε καλοσύνες στους συνανθρώπους του κλπ. Του έφερνε δε και λογισμούς ότι η Μοναχική πολιτεία είναι κάτι το δευτερεύον κ.α.
Βλέποντας την πονηριά του μισόκαλου ο Καλός Θεός και τον μεγάλο κίνδυνο που διέτρεχε ο αδελφός, οικονόμησε να ιδεί μια θαυμαστή οπτασία εν εγρηγόρσει.
Είδε λοιπόν τον εαυτό του πεθαμένο και τους δαίμονας να τον πλησιάζουν και να τον ονειδίζουν και πιο πέρα μια πολιτεία με πλήθος ανθρώπων. Ξαφνικά, κατέφθασε ένας Άγγελος και του λέει :

– Ένας τέλειος Μοναχός αξίζει περισσότερο από όλη αυτή τη πολιτεία.

Όταν συνήλθε ο Μοναχός από την οπτασία, είπε στον εαυτό του:
– Για δες τι αξιώνεται από τον Θεό ο άνθρωπος, όταν γίνεται Μοναχός !

Έκτοτε είχε επιδοθεί σε μεγαλύτερη άσκηση πνευματική. Είχε γράψει δε και τα λόγια του Αγγέλου στο κελλί του, για να τα βλέπει και να αγωνίζεται περισσότερο και με προθυμία.
ΠΗΓΗ : Αγίου Παϊσίου του Αγιορείτου, Αγιορείται Πατέρες και Αγιορείτικα, εκδ. Ιερόν Ησυχαστήριον Ευαγγελιστής Ιωάννης ο Θεολόγος, Σουρωτή ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ 1995, σ. 127 κ.ε.

***

Δεν ζητάει ο Θεός από τους μοναχούς να βγουν στον κόσμο, για να κρατούν τους ανθρώπους να περπατούν, αλλά ζητάει να τους δώσουν το φως με το βίωμά τους, για να οδηγηθούν στην αιώνια ζωή. Ο μοναχός δηλαδή δεν έχει ως αποστολή να βοηθήση τον κόσμο με το να βρίσκεται μέσα στον κόσμο. Φεύγει μακριά από τον κόσμο, όχι γιατί μισεί τον κόσμο, αλλά γιατί αγαπάει τον κόσμο, και ζώντας μακριά από τον κόσμο, θα τον βοηθήση με την προσευχή του σε ό,τι δεν γίνεται ανθρωπίνως παρά μόνο με θεϊκή επέμβαση. Γι’ αυτό ο μοναχός πρέπει να βρίσκεται σε διαρκή επικοινωνία με τον Θεό, να παίρνη σήματα και να δείχνη στους ανθρώπους τον δρόμο προς τον Θεό.

***

Ο σωστός μοναχός είναι το φως του κόσμου. Τί λέει ο Άγιος Ιωάννης της Κλίμακος; «Οι Άγγελοι είναι φως για τους μοναχούς και οι μοναχοί είναι φως γιά τους κοσμικούς». Ο μοναχός, όταν διαφέρη από τους κοσμικούς, τότε βοηθάει θετικά.
Γιατί αυτό πού βοηθάει τους κοσμικούς πού ταλαιπωρούνται για μάταια πράγματα είναι η αγιότητα, η οποία με την απλότητα της τους διδάσκει να συλλάβουν το βαθύτερο νόημα της ζωής, για να τους φύγη το πλάκωμα από την καρδιά…

***

Αλλά εκτός από την προσευχή, υπάρχουν και περιπτώσεις που πρέπει να προσφέρη στον άνθρωπο και ανθρώπινη βοήθεια. Κάθε σωστή μοναχή, εκτός από την προσευχή που κάνει για τον κόσμο, πολύ βοηθάει με τον τρόπο της, με μια σωστή αντιμετώπιση, με δυο λόγια πνευματικά που θα πη εκεί στο αρχονταρίκι σε έναν προσκυνητή, για να συλλάβη το βαθύτερο νόημα της ζωής, σε μια μητέρα, για να την στηρίξη. Το να ζητάη όμως η μοναχή επικοινωνίες κ.λπ., είναι χαμένα πράγματα, γιατί οι προβολές οι κοσμικές έρχονται σε σύγκρουση με τους πνευματικούς νόμους και ταλαιπωρούμαστε. Όσο μπορείτε, να κινήσθε στην αφάνεια. Κάνω μια σύγκριση και πονώ: Μερικοί μοναχοί επιδιώκουν πανηγύρια, επισκέψεις, φιλίες πνευματικές. Εγώ αναγκάζομαι να πάω κάπου για πνευματική εργασία και το νιώθω σαν μαρτύριο, το βλέπω σπατάλη χρόνου.
(Από το βιβλίο: Αγίου Παϊσίου Αγιορείτου ,Λόγοι Β’, Πνευματική Αφύπνιση, ΚΕΦ. 2 – Τα μοναστήρια είναι τα οχυρά της Εκκλησίας ,Έκδοση Ιερού Ησυχαστηρίου «Ευαγγελιστής Ιωάννης ο Θεολόγος» Σουρωτής, σελ. 322 -326. )

***

Απορώ πώς δεν μπορούν να καταλάβουν την μεγάλη αποστολή του Μοναχού!!! Ο Μοναχός φεύγει μακριά από τον κόσμο, όχι γιατί μισεί τον κόσμο, αλλά επειδή αγαπάει τον κόσμο και κατ’ αυτόν τον τρόπο θα τον βοηθήση περισσότερο δια της προσευχής του σε πράγματα που δεν γίνονται ανθρωπίνως παρά μόνο με θεϊκή επέμβαση.
Έτσι σώζει ο Θεός τον κόσμο. Ο Μοναχός δεν λέει ποτέ: «να σώσω τον κόσμο», αλλά προσεύχεται για την σωτηρία όλου του κόσμου, παράλληλα με την δική του. Και όταν ο Καλός Θεός ακούση την προσευχή του και βοηθήση τον κόσμο, πάλι ο μοναχός δεν λέει «εγώ έσωσα τον κόσμο», αλλά «ο Θεός έσωσε τον κόσμο». Ο μοναχός πρέπει να φθάσει σε τέτοια κατάσταση που να πη: «Θεέ μου, μη με κοιτάς, μη με ελεής εμένα, αλλά τον κόσμο». Όχι γιατί δεν έχει ανάγκη ο ίδιος του ελέους του Θεού, αλλά γιατί έχει πολλή αγάπη για τον κόσμο.

Οι Μοναχοί λοιπόν είναι με λίγα λόγια οι Ασυρματιστές της Μητέρας Εκκλησίας… Με λίγα λόγια, οι Μοναχοί δεν είναι απλώς φαναράκια που φωτίζουν στους δρόμους των πόλεων, για να μη σκοντάφτουν οι άνθρωποι, αλλά οι απομακρυσμένοι Φάροι επάνω στα βράχια, που κατευθύνουν τα καράβια του κόσμου με τις αναλαμπές τους, και από το πέλαγος προσανατολίζονται τα καράβια, για να φθάσουν στον προορισμό τους, στον Θεό….

Γι’ αυτό ο μοναχός πρέπει να βρίσκεται σε διαρκή επικοινωνία με τον Θεό, να παίρνη σήματα και να δείχνη στους ανθρώπους τον δρόμο προς τον Θεό.

Δεν μπορώ όμως να καταλάβω αυτό που κάνουν μερικοί Κληρικοί και Λαϊκοί, που μάχονται τον Μοναχισμό! Ενώ και ο Στρατός τις Διαβιβάσεις τις θεωρεί αρτηρίες του Σώματος του Στρατού, και η Εκκλησία μας το ίδιο παραδέχεται για τον Μοναχισμό, αυτοί οι ευλογημένοι άνθρωποι που μάχονται τον Μοναχισμό, θα ήθελα να μάθω, σε ποια Εκκλησία ανήκουν; (Αγίου Παϊσίου Αγιορείτου «Επιστολές» Ι. Η ”Ευαγγελιστής Ιωάννης ο Θεολόγος” Σουρωτή)

Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς, υπερασπιστής του Ησυχασμού
https://iconandlight.wordpress.com/2017/03/11/%CE%AC%CE%B3%CE%B9%CE%BF%CF%82-%CE%B3%CF%81%CE%B7%CE%B3%CF%8C%CF%81%CE%B9%CE%BF%CF%82-%CE%BF-%CF%80%CE%B1%CE%BB%CE%B1%CE%BC%CE%AC%CF%82-%CF%85%CF%80%CE%B5%CF%81%CE%B1%CF%83%CF%80%CE%B9%CF%83%CF%84/

“Φώτισόν μου το σκότος! Φώτισόν μου το σκότος!” Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς
https://iconandlight.wordpress.com/2018/03/03/22235/

Άγιος Γρηγόριος Παλαμάς, Πατέρας της Θ΄ Οικουμενικής Συνόδου, π. Γεωργίου Δ. Μεταλληνού
https://iconandlight.wordpress.com/2016/03/26/%CE%AC%CE%B3%CE%B9%CE%BF%CF%82-%CE%B3%CF%81%CE%B7%CE%B3%CF%8C%CF%81%CE%B9%CE%BF%CF%82-%CF%80%CE%B1%CE%BB%CE%B1%CE%BC%CE%AC%CF%82-%CF%80%CE%B1%CF%84%CE%AD%CF%81%CE%B1%CF%82-%CF%84%CE%B7%CF%82-%CE%B8/

Άγιος Γρηγόριος Παλαμάς Πατέρας της θ’ Οικουμενικής Συνόδου
https://www.impantokratoros.gr/grigorios_palamas_9oikoumenikh.el.aspx

Το μήνυμα της διδασκαλίας του Αγίου Γρηγορίου του Παλαμά. π. Γ.Δ. Μεταλληνού
https://www.impantokratoros.gr/grigorios-palamas-metallhnos.el.aspx

Σε μια εποχή που η Εκκλησία διέτρεχε τον κίνδυνο να συγχέει τα του Καίσαρος με τα του Θεού, οι μοναχοί έπαιζαν ένα προφητικό, εσχατολογικό ρόλο, υπενθυμίζοντας στους ανθρώπους ότι η Εκκλησία του Θεού δεν είναι εκ του κόσμου τούτου. Αυτό είναι το λειτούργημά τους στην Εκκλησία σήμερα. π. Κάλλιστος Ware Διοκλείας
https://iconandlight.wordpress.com/2020/06/26/%CF%83%CE%B5-%CE%BC%CE%B9%CE%B1-%CE%B5%CF%80%CE%BF%CF%87%CE%AE-%CF%80%CE%BF%CF%85-%CE%B7-%CE%B5%CE%BA%CE%BA%CE%BB%CE%B7%CF%83%CE%AF%CE%B1-%CE%B4%CE%B9%CE%AD%CF%84%CF%81%CE%B5%CF%87%CE%B5-%CF%84%CE%BF/

Δύναμη, προσευχή και πίστη στο Θεό… Θα δείτε ότι μόλις περάσει αυτή η μπόρα κι έρθει μπουνάτσα, θα αλλάξουν τα πράγματα. Τώρα όμως χρειάζεται να φανεί το μπακίρι από το χρυσάφι. Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης
https://iconandlight.wordpress.com/2020/07/11/47407/

Η χάρις του Αγίου Πνεύματος εμφανίζεται σαν ένα άρρητο φως. Άγιος Σεραφείμ του Σάρωφ
https://iconandlight.wordpress.com/2017/06/04/18122/

Ο Χριστός, το αιώνιο πρότυπο όλων μας, συχνά αποσυρόταν στην ησυχία της ερήμου, δείχνοντας τον δρόμο της σιωπής. Μοναχού Μωυσέως Αγιορείτου
https://iconandlight.wordpress.com/2015/07/27/%CE%BF-%CF%87%CF%81%CE%B9%CF%83%CF%84%CF%8C%CF%82-%CF%84%CE%BF-%CE%B1%CE%B9%CF%8E%CE%BD%CE%B9%CE%BF-%CF%80%CF%81%CF%8C%CF%84%CF%85%CF%80%CE%BF-%CF%8C%CE%BB%CF%89%CE%BD-%CE%BC%CE%B1%CF%82-%CF%83/

Οι Μοναχοί όλα τα πλάσματα του Θεού τα θεωρούν παιδιά και αδέλφια τους και με πόνο προσεύχονται, για να φθάσουμε όλοι οι άνθρωποι στον προορισμό μας, κοντά στον Θεό. Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης
https://iconandlight.wordpress.com/2020/02/28/40407/

Απολυτίκιον Αγίου Γρηγορίου του Παλαμά, Ήχος πλ. δ’.

Ορθοδοξίας ο φωστήρ, Εκκλησίας το στήριγμα και διδάσκαλε, των μοναστών η καλλονή, των θεολόγων υπέρμαχος απροσμάχητος, Γρηγόριε θαυματουργέ, Θεσσαλονίκης το καύχημα, κήρυξ της Χάριτος, ικέτευε διαπαντός σωθήναι τας ψυχάς ημών.

Κοντάκιον Ήχος πλ. δ’. Τη υπερμάχω.

Το της σοφίας ιερόν και θείον όργανον Θεολογίας την λαμπράν συμφώνως σάλπιγγα ανυμνούμέν σε Γρηγόριε θεορρήμον. Αλλ’ ως νους νοί τω πρώτω παριστάμενος, προς αυτόν τον νουν ημών Πάτερ οδήγησον, Ίνα κράζωμεν, χαίρε κήρυξ της χάριτος.

Μεγαλυνάριον

Χαίροις Εκκλησίας λαμπρός φωστήρ, και Θεσσαλονίκης, ποιμενάρχης θεοειδής• χαίροις του ακτίστου, φωτός όργανον θείον, και θεολόγων στόμα, Πάτερ Γρηγόριε.

Η προσφορά του Αγίου Γρηγορίου του Παλαμά στην Εκκλησία. π. Γεώργιος Μεταλληνός.
εκφωνήθηκε στον Ιερό Ναό του Αγίου Αντύπα Οδοντιατρικής Σχολή Αθηνών την Πέμπτη 9 Μαρτίου 2018 (10/3/2018)

Pray, as Saint Gregory Palamas, who cried for many years, “Lord, Enlighten my darkness,” and he was heard… the Church does not pray for things that cannot be done.

Second Sunday of Great Lent
Commemorated of St Gregory Palamas, intellectual leader of Hesychasm

Verse: Now is the truly great preacher of the Radiant Light,
Verse: Led by the Source of Light to the never-setting Light.

O most wise one, thy words and sacred writings are to those who draw near to them; a heavenly dew, honey from the rock, the bread of angels, nourishing food, and sweetness, O Gregory, thou fount of living water. (ODE V )

Pray, as Saint Gregory Palamas, who cried for many years, “Lord, Enlighten my darkness,” and he was heard. Holy Elder Sophrony of Essex

Holy Elder Sophrony (Sakharov) of Essex

What can I do to inherit eternal life?

And I was given the answer:

“Pray, as Saint Gregory Palamas, who cried for many years, “Lord, Enlighten my darkness,” and he was heard.

“Pray in the words of the Ecclesiastical Ode “Enlighten, O Giver of Light, and me the sinner with Your light inaccessible”, and strengthen your faith, remembering that the Church does not pray for things that cannot be done.”

Then, that Man, in excluding the possibility that such a prayer would remain without the above answer, closed his argument as follows:

” When your soul knew this light, then, when it happened to lose it, you will burn for it, and mimicking the Saint Simeon the New Theologian will seek and will I cry unto them:

— Come, O true light!

— Come, O eternal life!

— Come, O raising of the fallen!

— Come, O rising of those who lie down!

— Come, O resurrection of the dead!

— Come, All-Holy King.

— Come,  and dwell in us

and live continually, inseparably within me,

and you reign in us

ever and unto the ages of ages.

***

Saint Nikolai Velimirovič

St. Gregory Palamas learned much through heavenly revelations. After he had spent three years in stillness in a cell of the Great Lavra, it was necessary for him to go out among men and benefit them with his accumulated knowledge and experience. God revealed this necessity to him through an extraordinary vision: One day, as though in a light sleep, Gregory saw himself holding a vessel in his hand full to overflowing with milk. Gradually, the milk turned into wine which likewise spilled over the rim, and drenched his hands and garments. Then a radiant youth appeared and said: “Why would you not give others of this wonderful drink that you are wasting so carelessly, or are you not aware that this is the gift of God’s grace?” To this Gregory replied: “But if there is no one in our time who feels the need for such a drink, to whom shall I give it?” Then the youth said: “Whether there are some or whether there are none thirsty for such a drink, you are obligated to fulfill your debt and not neglect the gift of God.” Gregory interpreted the milk as the common knowledge (of the masses) of moral life and conduct, and the wine as dogmatic teaching.

The second time Gregory secluded himself in a monastery he was writing his Principles of Orthodoxy. On the eve of the Feast of St. Anthony the Great, the monks summoned him to the all-night vigil service, but he remained at his work in the cell while all the brethren went to church. St. Anthony suddenly appeared to him and said: “Perfect stillness is good, but sometimes it is necessary to be with the brethren.” Convinced by this revelation, Gregory immediately went into church to the joy of all the monks.
The Prologue from Ohrid: Lives of Saints by Saint Nikolai Velimirovič 
http://livingorthodoxfaith.blogspot.gr/2010/04/prologue-november-14-november-27.html

***

Does the Lord’s command about ceaseless prayer that men ought always to pray (Luke 18:1), apply only to monks or to all Christians in general? If it applied only to monks, the Apostle Paul would not have written to the Christians in Thessalonica to pray without ceasing (I Thessalonians 5:17). The Apostle repeats the Lord’s command, word for word, and issues it to all Christians without distinction, whether monks or laymen. St. Gregory Palamas lived a life of asceticism for some time as a young hieromonk in a monastery in Beroea. The elder Job, a well-known ascetic whom everyone respected, lived in that monastery. It happened that, in elder Job’s presence, St. Gregory quoted the Apostle’s words, asserting that ceaseless prayer is the obligation of every Christian and not just for monks. However, elder Job replied that ceaseless prayer is the obligation of the monk only, and not for every Christian. Gregory, as the younger of the two, yielded and withdrew in silence. When Job returned to his cell and stood at prayer, an angel in great heavenly glory appeared to him and said: ”O Elder, do not doubt the truthfulness of Gregory’s words; he spoke correctly and you should think likewise and pass it on to others.” Thus, both the Apostle and the angel confirmed the commandment that all Christians must pray to God without ceasing. Not only without ceasing in church, but also without ceasing in every place and at all times, and especially in your heart. For if God does not for a moment tire of giving us good things, how can we tire of thanking Him for these good things? When He thinks of us without ceasing, why do we not think of Him without ceasing?
http://livingorthodoxfaith.blogspot.gr/2010/04/prologue-november-16-november-29.html

***

Gregory’s father was an eminent official at the court of Emperor Andronicus II Palaeologus. The gifted Gregory, completing his secular studies, did not want to enter the service of the imperial court, but withdrew to the Holy Mountain and was tonsured a monk. He lived a life of asceticism in the Monastery of Vatopedi and the Great Lavra. He led the struggle against the heretic Barlaam and finally defeated him. He was consecrated as Metropolitan of Thessalonica in the year 1347. He is glorified as an ascetic, a theologian, a hierarch and a miracle-worker. The Most-holy Theotokos, St. John the Theologian, St. Demetrius, St. Anthony the Great, St. John Chrysostom and angels of God appeared to him at different times. He governed the Church in Thessalonica for thirteen years, of which he spent one year in slavery under the Saracens in Asia. He entered peacefully into rest in the year 1360, and took up his habitation in the Kingdom of Christ. His relics repose in Thessalonica, where a beautiful church is dedicated to him.
The Prologue from Ohrid: Lives of Saints by Saint Nikolai Velimirovič

***

Praying repetitively is an inner asceticism; Praying without ceasing is a “hidden martyrdom,” said St. Ignatius Brianchaninov.

“Ceaseless interior prayer is a continual yearning of the human spirit toward God. To succeed in this consoling exercise we must pray more often to God to teach us to pray without ceasing. Pray more, and pray more fervently. It is prayer itself which will reveal to you how it can be achieved unceasingly; but it will take some time.”(From “The Way of a Pilgrim” )

The vision of uncreated light is man’s deification. Saint Gregory Palamas
https://iconandlight.wordpress.com/2017/03/11/the-vision-of-uncreated-light-is-mans-deification-saint-gregory-palamas/

Experiences of Uncreated Light of St. Seraphim of Sarov With Nicholas Motovilov
https://iconandlight.wordpress.com/2016/08/06/experiences-of-uncreated-light-of-st-seraphim-of-sarov-with-nicholas-motovilov/

St Gregory Palamas, Metropolitan Anthony of Sourozh
https://iconandlight.wordpress.com/2018/03/05/22246/Troparion for the Saint in Tone VIII:

The light of Orthodoxy, support and teacher of the Church, * glory of monastics and invincible protector of theologians, * O wonderworker Gregory praise of Thessalonica and preacher of grace, ** pray thou without ceasing that our souls be saved.

Kontakion Tone 8:

Holy and divine instrument of the highest wisdom, * joyful trumpet of theology, * with one accord we sing thy praises, O Gregory thou divinely inspired one. * But since thy mind standest before the original Mind, ** guide our minds to Him, O father, * that we may cry to thee: Rejoice, thou preacher of grace.

ODE IV To Saint Gregory:
Irmos: Seated in glory …,

Thou hast opened thy mouth, O wise father, and preached the divine Wisdom which thou hast ever learnt in thy heart; and which showed Balaam to be vainly lacking in understanding and foolish.

Refrain: Holy Hierarch Father Gregory, pray to God for us.

 Thou hast set beneath the earth, O most sweetest Sun, in accordance with the laws of nature, but in the morning thou shalt rise again with Christ, the Sun that knoweth no evening, Who doth watch over all by thine intercessions.

 Glory …,

The grace of God hath been manifest in thee, O blessed one, the great glory and strong support of the Orthodox, the good shepherd, and second Theologian, and brave guardian of thy flock.

ODE IX, To Saint Gregory:
Irmos: Let every mortal born on earth … ,

Refrain: Holy Hierarch Father Gregory, pray to God for us.

A mirror divine wast thou, O Gregory, for in accordance with the divine image, thou hast kept thyself undefiled; and manfully establishing thy mind as master over the passions of the flesh, thou hast attained to that which is in accordance with God’s likeness. Wherefore thou hast become the most glorious dwelling-place of the Holy Trinity.

Refrain: Holy Hierarch Father Gregory, pray to God for us.

Like an inspired winged angel, thou dist come to the aid of the pious Emperor, as one completely filled with the Holy Spirit, fighting against the vainminded Balaam, who in his madness unjustly spake against the God of heaven; Wherefore thou didst justly gain the victory over him.

Glory …,

Wholly filled with heavenly wisdom, thou didst shine forth upon the world as light, teaching the dogmas of Orthodoxy. Befriending thyself to and loving Wisdom, O most wise one, thou didst conceive the fear of God within thyself, giving birth to the words of the Spirit.