Θαύμα των μοναχών στον Καύκασο. Ο μοναχός ζει το Ευαγγέλιο και η Χάρις του Θεού τον προδίδει… Χάρη στους άγνωστους στον κόσμο αγίους μεταβάλλεται η ροή των ιστορικών και κοσμικών γεγονότων.

Τω Σαββάτω της Τυρινής, μνείαν επιτελούμεν πάντων των εν ασκήσει λαμψάντων αγίων Ανδρών τε και Γυναικών.

Στίχοι
Ψυχαίς Δικαίων, ων αεί μνήμη μένει,
Χοάς μενούσας, προσκομίζω τους λόγους.

«Μετά οσίου όσιος έση και μετά ανδρός αθώου αθώος έση, και μετά εκλεκτού εκλεκτός έση» (Ψς 17, 26-27).

Άγιος Σιλουανός ο Αθωνίτης

Ο μοναχός είναι ικέτης για όλον τον κόσμο, θρηνεί για όλον τον κόσμο, και σε αυτό έγκειται το κύριο έργο του. 

Ο κόσμος στηρίζεται στις προσευχές των Αγίων. Και ο μοναχός κλήθηκε να προσεύχεται για τον κόσμο με όλο του το είναι. Αυτή είναι η διακονία του και για αυτό μην τον επιβαρύνετε με κοσμικές μέριμνες

Ένας άγιος είναι φαινόμενο εξαιρετικά πολύτιμο για όλη την ανθρωπότητα. Οι άγιοι, μέσα από το γεγονός της υπάρξεώς τους, έστω και αφανούς στον κόσμο αλλά φανερής στον Θεό, φέρνουν στη γη πάνω σε όλη την ανθρωπότητα την ευλογία του Θεού. Ο κόσμος στέκεται με τις προσευχές των Αγίων και όταν εξασθενήσει η προσευχή τότε θα απολεσθεί.

Ο Άγιος Βαρσανούφιος μαρτυρεί ότι στην εποχή του η προσευχή τριών ανδρών συγκρατούσε τον κόσμο από την καταστροφή. Χάρη στους άγνωστους στον κόσμο αγίους μεταβάλλεται η ροή των ιστορικών και κοσμικών γεγονότων.
Κατά συνέπεια κάθε άγιος είναι φαινόμενο κοσμικού χαρακτήρα, η σπουδαιότητα του οποίου εξέρχεται από τα όρια της επίγειας Ιστορίας και εκτείνεται στον κόσμο της αιωνιότητας. Οι άγιοι είναι το αλάτι της γης, η έννοια της ύπαρξης της, ο καρπός χάριν του οποίου η γη φυλάσσεται.

Και όταν η γη παύσει να γεννά αγίους τότε θα αφαιρεθεί από αυτήν η δύναμη, που συγκρατεί τον κόσμο από την καταστροφή.

Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης

– Γέροντα, ποιό είναι το έργο του μοναχού;
– Έργο του μοναχού είναι να γίνη δοχείο του Αγίου Πνεύματος. Να κάνη την καρδιά του ευαίσθητη σαν το φύλλο του χρυσού των αγιογράφων. Όλο το έργο του μοναχού είναι αγάπη, όπως και το ξεκίνημά του γίνεται από αγάπη προς τον Θεό, η οποία έχει και την αγάπη προς τον πλησίον. Ο μοναχός μελετάει την δυστυχία της κοινωνίας, πονάει η καρδιά του και προσεύχεται συνεχώς καρδιακά για τον κόσμο. Έτσι ελεεί τον κόσμο με την προσευχή. Υπάρχουν μοναχοί που βοηθούν τους ανθρώπους περισσότερο από όσο θα τους βοηθούσε όλος ο κόσμος μαζί. Ένας κοσμικός λ.χ. προσφέρει δύο πορτοκάλλια ή ένα κιλό ρύζι σε κάποιον φτωχό, πολλές φορές μόνο για να τον δούν οι άλλοι, και κατακρίνει μάλιστα, γιατί οι άλλοι δεν έδωσαν. Ο μοναχός όμως βοηθάει με τόννους σιωπηλά με την προσευχή του.

Απορώ πώς δεν μπορούν να καταλάβουν την μεγάλη αποστολή του Μοναχού!!! Ο Μοναχός φεύγει μακριά από τον κόσμο, όχι γιατί μισεί τον κόσμο, αλλά επειδή αγαπάει τον κόσμο και κατ’ αυτόν τον τρόπο θα τον βοηθήση περισσότερο δια της προσευχής του σε πράγματα που δεν γίνονται ανθρωπίνως παρά μόνο με θεϊκή επέμβαση.
Έτσι σώζει ο Θεός τον κόσμο.

Ο μοναχός ενδιαφέρεται για την σωτηρία την δική του και για την σωτηρία όλων των ζώντων και όλων των κεκοιμημένων. Για τον μοναχό η πραγματική, η θεϊκή αγάπη βρίσκεται μέσα στον πόνο για την σωτηρία της ψυχής του και στον πόνο για την σωτηρία όλου του κόσμου. Η αφιερωμένη ψυχή του μονάχου συντελεί να σωθούν όχι μόνον οι οικείοι του, άλλα ακόμη και οι συγχωριανοί του. Γι’ αυτό υπήρχε μία καλή παράδοση στην Μικρά Ασία, να υπάρχει έστω και ένας μοναχός από κάθε συγγένεια, για να πρεσβεύει για όλους. Στα Φάρασα, όταν γινόταν κανείς μοναχός, πανηγύριζε όλο το χωριό, «θα βοηθήσει, έλεγαν, και το χωριό ακόμη».

Οι Μοναχοί που ενδιαφέρονται για την σωτηρία των ψυχών των ανθρώπων, είναι πιο στοργικοί Πατέρες και από τους κατά σάρκα πατεράδες και περισσότερα παιδιά έχουν από τον μεγαλύτερο πολύτεκνο, διότι όλα τα πλάσματα του Θεού τα θεωρούν παιδιά και αδέλφια τους και με πόνο προσεύχονται, για να φθάσουμε όλοι οι άνθρωποι στον προορισμό μας, κοντά στον Θεό.
Επειδή δεν είναι εύκολο να καταλάβουν ορισμένοι την πνευματική αναγέννηση που κάνουν οι Μοναχοί στους ανθρώπους, θα αναφέρω και πώς συντελούν ακόμη και στην σαρκική παιδοποιΐα. Ενώ οι ίδιοι παρθενεύουν ακόμη και από λογισμούς, όταν όμως έχουν παρρησία στον Θεό, λύνουν την στείρωση πολλών μητέρων, τόσο εν τη ζωή όσο και κεκοιμημένοι. Επομένως οι Μοναχοί γεννούν και πεθαμένοι, όταν είναι Άγιοι.

Φυσικά, οι Μοναχοί δεν βοηθάνε από τον Άμβωνα με το να κηρύξουν το Ευαγγέλιο, για να διαφωτισθούν οι μικροί και οι μεγάλοι, διότι οι Μοναχοί ζούνε το Ευαγγέλιο. Έτσι κηρύττεται το Ευαγγέλιο με τον θετικότερο τρόπο του παραδείγματος, πράγμα που διψάει ο κόσμος, ιδίως ο σημερινός, διότι όλοι λίγο-πολύ μορφωθήκανε στην εποχή μας και έτσι μπορούν να λένε και μεγάλες αλήθειες – απ’ αυτές που διαβάσανε – που δεν έχουν όμως καμιά σχέση με τους περισσότερους Αμβωνιώτες, οι οποίοι συνέχεια φορτώνονται στην πλάτη τους από τα «Ουαί».

Πολλοί κηρύττουν, λίγοι εμπνέουν εμπιστοσύνη, γιατί η ζωή τους δεν ανταποκρίνεται στα λόγια τους.
Ο μοναχός δεν κάνει κηρύγματα δυνατά να τον ακούσουν οι άλλοι, αλλά κηρύττει σιωπηλά με την ζωή του τον Χριστό και βοηθάει με την προσευχή του. Ζει το Ευαγγέλιο και η Χάρις του Θεού τον προδίδει. Έτσι κηρύττεται το Ευαγγέλιο κατά τον θετικώτερο τρόπο, πράγμα πού διψάει ο κόσμος, ιδίως ο σημερινός. Και όταν μιλάη ο μοναχός, δεν λέει απλώς μιά σκέψη• λέει μιά εμπειρία. Αλλά και μιά σκέψη να πει, και αυτή είναι φωτισμένη…
Ο σωστός μοναχός είναι το φως του κόσμου. Τί λέει ο Άγιος Ιωάννης της Κλίμακος; «Οι Άγγελοι είναι φως για τους μοναχούς και οι μοναχοί είναι φως γιά τους κοσμικούς».

Γιατί αυτό πού βοηθάει τους κοσμικούς πού ταλαιπωρούνται για μάταια πράγματα είναι η αγιότητα…

– Είπατε, Γέροντα, ότι το κοσμικό πνεύμα μπαίνει στον Μοναχισμό και χάνεται η πνευματική αντιμετώπιση. Θα διασωθή το σωστό πνεύμα του Μοναχισμού;
– Μια μπόρα είναι, δεν θα αφήσει ο Θεός.

Θαύμα των μοναχών στον Καύκασο

Το 1960, επί Ν. Χρουστσόφ, τα όργανα της KGB με τη βοήθεια του στρατού χτενίζανε συστηματικά τα βουνά του Καυκάσου – και πιάστηκαν όλοι εκείνοι που κρύβονταν εκεί, κυρίως μοναχοί και ερημίτες και αποστέλλονταν σε στρατόπεδα συγκέντρωσης.

Στη δεκαετία του εξήντα ήμουν αξιωματικός του στρατού, είχα εισιτήριο για το κόμμα και ήμουν επικεφαλής ενός μεγάλου συγκροτήματος ελικοπτέρων, επειδή είχα μεγάλη εμπειρία να πετάω στα βουνά, όπου απαιτείται ειδική ικανότητα από πιλότους. Στη συνέχεια, στον Καύκασο μού δόθηκε διαταγή να ακολουθήσω με μια ομάδα ελικοπτέρων τους μοναχούς.

Στο θάλαμο διακυβέρνησης του ελικοπτέρου ήμασταν έτοιμοι για όλα. Παρακολουθούσαμε έντεκα μοναχούς με μαύρη ενδυμασία να ανεβαίνουν στο βουνό. Λίγο πιο κάτω πίσω από αυτούς ένα πράσινο στρατιωτικό όχημα με αυτοπεποίθηση μετέφερε τους στρατιώτες. Αξιολογώντας την κατάσταση είπα στον ασύρματο:
– Γη! Εδώ αέρας. Οι μοναχοί κινούνται προς την κορυφή του βουνού.

Στερέωσα αργά το χέρι μου στον μοχλό και πίεσα προς τα κάτω. Η κορυφή του βουνού ήταν απότομη. Έχοντας φτάσει εκεί πάνω, δεν θα είχαν πουθενά να πάνε. Εκεί θα τους παγιδεύαμε.

Για δύο ημέρες προσπαθούσαμε να εντοπίσουμε αυτούς τους μοναχούς. Και η προσπάθειά μας είχε φτάσει στο τέλος της. Δεν ήξερα τι θα συνέβαινε με τους μοναχούς όταν θα τους πιάναμε. Ναι, τότε δεν με ενδιέφερε. Ακολουθούσα διαταγές.

Εν τω μεταξύ, οι μοναχοί ανέβηκαν στην κορυφή του βουνού. Πίσω από αυτούς οι στρατιώτες και τα σκυλιά τούς κυνηγούσαν, και μπροστά τους ένας απύθμενος, τεράστιος γκρεμός. Η κατάσταση ήταν απελπιστικά κρίσιμη.

Πήγα από την άλλη μεριά και στάθηκα ακριβώς πάνω από τους μοναχούς. Ο άνεμος σαν λεπίδα ξύριζε τα ρούχα και τα μαλλιά τους. Είδα την απελπισία στα πρόσωπά τους. Μοιάζαν με αγέλη κυνηγημένων λύκων. Αναβοσβήνοντας τα φώτα έκανα σαφές στους μοναχούς ότι ήμασταν παντού. Οι στρατιώτες, εν τω μεταξύ, πλησίαζαν…

Ξαφνικά κάτι το ασυνήθιστο άρχισε να συμβαίνει από κάτω. Οι μοναχοί έκαναν έναν κύκλο, κράτησαν τα χέρια, γονάτισαν και άρχισαν να προσεύχονται. Τότε όλοι σηκώθηκαν και περπάτησαν προς την άκρη της χαράδρας.

“Θα πηδήξουν πραγματικά; Αυτό είναι σίγουρος θάνατος! Τι, αποφάσισαν, να αυτοκτονήσουν;”, σκέφτηκα με ενόχληση και άρπαξα το walkie-talkie φωνάζοντας:

– Γη! Γη! Μην έρχεστε πιο κοντά, θέλουν να πηδήξουν! Βρίσκονται στην άκρη του γκρεμού!
– Αέρα, εδώ γη. Περιμένουμε πέντε λεπτά και συνεχίζουμε να κινούμαστε. Δεν έχουμε χρόνο – σύντομα θα σκοτεινιάσει! Αρνητικό.
– Ελήφθη. Τέλος επικοινωνίας.

Κοίταζα τους μοναχούς που στέκονταν στην άκρη της χαράδρας. Και τότε ένας από αυτούς στάθηκε στη μέση, πήρε δύο ακόμη μαζί του, αγκάλιασε έναν σταυρό, έκανε αργά τρεις φορές τον σταυρό του και ευλόγησε την άβυσσο. Στη συνέχεια πήδηξε πρώτος κατ’ ευθείαν στην άβυσσο! Αλλά για κάποιο λόγο δεν έπεσε, και σαν από θαύμα παρέμεινε κρεμασμένος στον αέρα.

Τα μαλλιά μου σηκώθηκαν στο κεφάλι μου. Από πάνω, έβλεπα σαφώς ότι ο μοναχός δεν στέκεται στο έδαφος, αλλά κρέμεται στον αέρα! Στη συνέχεια άρχισε να κάνει αργά βήματα και περπάτησε κατά μήκος του γκρεμού. Δεν έπεσε στην άβυσσο! Πώς;

Ακολούθησαν και όλοι οι άλλοι μοναχοί και περπατούσαν στον αέρα. Με τη σειρά, σαν αλυσίδα. Περπατούσαν ήσυχα ο ένας μετά τον άλλο, ανεβαίνοντας, μέχρι όλοι να εξαφανιστούν στο σύννεφο.

Από αυτά που έβλεπα, μπερδεύτηκα, και έχασα τον έλεγχο της διαχείρισης του ελικοπτέρου. Έχοντας ανάμεικτα συναισθήματα, κατέβασα το ελικόπτερο, το προσγείωσα σε ένα ξέφωτο και άρχισα να κλαίω.

Είκοσι λεπτά αργότερα οι στρατιώτες από το πεζικό έτρεξαν σε μένα. Συνέχισα να κάθομαι στο πιλοτήριο του ελικοπτέρου, προσπαθώντας να δώσω μια λογική εξήγηση για αυτό που είδα. Οι στρατιώτες κύκλωσαν το ελικόπτερο και ο παλαιότερος με ρώτησε:
– Σύντροφε κυβερνήτη, πού είναι οι μοναχοί; Σκαρφαλώσαμε στην κορυφή, αλλά δεν ήταν εκεί. Πήγανε στον ουρανό!…

Το δυνατό γέλιο του στρατιώτη με μια παρατεταμένη ηχώ ακούστηκε στα βουνά.

Ο συνταγματάρχης με ρωτούσε συνεχώς:
– Εξήγησέ μου, πού εξαφανίστηκαν οι μοναχοί που εντοπίσαμε πριν δύο ημέρες; Και πώς οδήγησες το στρατό σε λάθος διαδρομή;!

– Εξακολουθείτε να μην πιστεύετε στις εξηγήσεις μου, σύντροφε, είπα στον συνταγματάρχη.

Με βγάλανε από το κόμμα και με μετέφεραν σε υπηρεσία ξηράς.
Αφού έφυγα από το στρατό, βαφτίστηκα και έγινα πιστός.

Τα έργα σου είναι υπέροχα, ω Κύριε!
Miroslav Manyuk. 12/17/15.

Οι Μοναχοί όλα τα πλάσματα του Θεού τα θεωρούν παιδιά και αδέλφια τους και με πόνο προσεύχονται, για να φθάσουμε όλοι οι άνθρωποι στον προορισμό μας, κοντά στον Θεό. Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης
https://iconandlight.wordpress.com/2020/02/28/40407/

Απολυτίκιον Αγίας Σκέπη της Υπεραγίας Θεοτόκου. Ήχος α’. Της ερήμου πολίτης

Της Σκέπης σου Παρθένε, ανυμνούμεν τας χάριτας, ην ως φωτοφόρον νεφέλην, εφαπλοίς υπέρ έννοιαν, και σκέπεις τον λαόν σου νοερώς, εκ πάσης των εχθρών επιβουλής, σε γαρ σκέπην, και προστάτιν, και Βοηθόν, κεκτήμεθα βοώντές σοι, δόξα τοις μεγαλείοις σου Αγνή, δόξα τη θεία Σκέπη σου, δόξα τη πρός ημάς σου, προμηθεία, Άχραντε.

Απολυτίκιον  Ήχος δ’

Ο Θεός των Πατέρων ημών, ο ποιων αεί μεθ’ ημών κατά την σην επιείκειαν, μη αποστήσης το έλεός σου αφ’ ημών, αλλά ταίς αυτών ικεσίαις, εν ειρήνη κυβέρνησον την ζωήν ημών.

Ήχος α’ . Της ερήμου πολίτης.

Τας Οσίας Γυναίκας ομοφώνως τιμήσωμεν, τας εν πάση κτίσει λαμψάσας, αρετών τελειότητι, χορόν Ασκητριών των θαυμαστών, και Οσιομαρτύρων την πληθύν, τας γνωστάς και ανωνύμους πάσας ομού, από ψυχής κραυγάζοντες. Δόξα τω ενισχύσαντι υμάς, δόξα τω θαυμαστώσαντι, δόξα τω ενεργούντι δι΄υμών, πάσιν ιάματα.

Ήχος πλ. δ’ Το προσταχθέν μυστικώς

Ταις των Πατέρων αστραπαίς καταυγασθέντες, ως εις Παράδεισον τερπνόν νυν εισιόντες, της τρυφής του χειμάρρου καταπολαύσωμεν, και τούτων τας αριστείας θαμβητικώς, σκοπούντες αμιλληθώμεν ταίς αρεταίς, τω Σωτήρι κραυγάζοντες· Ευχαίς αυτών ο Θεός, μετόχους ημάς ποίησον, ουρανών Βασιλείας σου.

Ήχος πλ. β’ . Όλην αποθέμενοι.

Όλην την διάνοιαν, προς το αμήχανον κάλλος, του Χριστού πτερώσασαι, εν σαρκί ως άσαρκοι εβιώσατε, αι μεν εν όρεσι, και εν ερημίαις, αι δεν ένδον εν ταις πόλεσι, νοΐ θεόφρονι, και εν ταις Μοναίς ώσπερ άγγελοι, Ασκήτριαι μακάριαι, είτα αι καλώς εναθλήσασαι  ˙  όθεν υμάς άμα, γεραίρομεν ασμάτων εν ωδαίς, και τα σεπτά υμών σκάμματα, πόθω μακαρίζομεν.

Ήχος πλ. α’ . Χαίροις ασκητικών.
Στίχ. Θαυμαστός ο Θεός εν τοις Αγίοις αυτού.

Χαίροις η θεοφόρος πληθύς˙ σεμναί Γυναίκες Παρακλήτου κειμήλια˙ αι όρεσι και σπηλαίοις, αγωνισθείσαι στερρώς, και σαρκός το χαύνον εκλαθόμεναι˙ αι μέσον των πόλεων, ισαγγέλως βιώσασαι˙ αι εν Μοναίς δε, οσιότητι λάμψασαι, και ασκήσεως, τοις λοιποίς προτερήμασιν˙ όργανα πολυτίμητα, χαρίτων του Πνεύματος˙ των δωρεών των αΰλων, αι μυροθήκαι αι έμψυχοι. Χριστόν δυσωπείτε, ταις ψυχαίς ημών δοθήναι, το μέγα έλεος.

Χαίροις η θεοφόρος πληθύς˙ σεμναί Γυναίκες Παρακλήτου κειμήλια˙ αι όρεσι και σπηλαίοις, αγωνισθείσαι στερρώς, και σαρκός το χαύνον εκλαθόμεναι˙ αι μέσον των πόλεων, ισαγγέλως βιώσασαι˙ αι εν Μοναίς δε, οσιότητι λάμψασαι, και ασκήσεως, τοις λοιποίς προτερήμασιν˙ όργανα πολυτίμητα, χαρίτων του Πνεύματος˙ των δωρεών των αΰλων, αι μυροθήκαι αι έμψυχοι. Χριστόν δυσωπείτε, ταις ψυχαίς ημών δοθήναι, το μέγα έλεος.

Ήχος πλ. δ’

Χαίρε Αίγυπτε πιστή, χαίρε Λιβύη οσία, χαίρε Θηβαΐς εκλεκτή, χαίρε πας τόπος, και πόλις και χώρα, η τους πολίτας θρέψασα, της Βασιλείας των ουρανών, και τούτους εν εγκρατεία, και πόνοις αυξήσασα, και των επιθυμιών, τελείους άνδρας τω Θεώ, αναδείξασα, ούτοι, φωστήρες των ψυχών ημών ανεφάνησαν, οι αυτοί των θαυμάτων τη αίγλη, και των έργων τοις τέρασιν, εξέλαμψαν νοητώς, εις τα πέρατα άπαντα. Αυτοίς βοήσωμεν· Πατέρες παμμακάριστοι, πρεσβεύσατε, του σωθήναι ημάς.

Απόστιχα
Ήχος β’ Ιδιόμελον

Καθαρίσωμεν εαυτούς αδελφοί, από παντός μολυσμού, σαρκός και πνεύματος, τας λαμπάδας των ψυχών ημών φαιδρύνωμεν, διά φιλοπτωχείας, μη κατεσθίοντες αλλήλους τη συκοφαντία· έφθασε γαρ ο καιρός, όταν ο Νυμφίος ελεύσεται, πάσιν αποδούναι κατά τα έργα αυτού. Συνεισέλθωμεν Χριστώ μετά των φρονίμων Παρθένων, την φωνήν εκείνην του Ληστού, προς αυτόν ανακράζοντες· Μνήσθητι ημών Κύριε, όταν έλθης εν τη Βασιλεία σου.

Ήχος πλ. δ’ Το προσταχθέν μυστικώς

Ως εις λειμώνα αρετών ανθηφορούντα, των θεοφόρων Ασκητών περιπατούντες, της οσμής πληρούμεθα της ηδυπνόου· τοις άθλοις γαρ στομωθέντες των πειρασμών, το σώμα τη εγκρατεία δουλοπρεπώς, καθυπέταξαν πνεύματι, αγγελικήν επί γης, πολιτείαν βιώσαντες, δόξης ούν ηξιώθησαν.

Ταις των Οσίων σου πάντων πρεσβείαις Χριστέ ο Θεός ημών, ελέησον ημάς.

 

Advertisement

The Miracle of the Monks in the Caucasus. A single saint is an extraordinarily precious phenomenon for all mankind. By the mere fact of their existence – unknown, maybe to the world but known to God – the saints draw down on the world…

On Saturday of Cheese Fare Week we commemorate all the Saints, both Fathers and Mothers of the Lord, known by name and unknown, “who brightly shone forth living ascetically”.

Verses
To the souls of the Righteous, whose memory abideth
Forever, do I offer these my words as abiding oblations

“I saw in Egypt,” testifies Rufinus, “fathers who live on the earth but lead a heavenly life … new prophets, of whose worth there is the testimony of their gift of signs and miracles. None of them is anxious over food and clothing, for they know that after all these things do the Gentiles seek (Matt. 6:32). They seek justice and the Kingdom of God, and all this, according to the promise of the Savior, will be added to them. Their faith is such that it can move mountains. Thus certain of them by their prayers stopped river torrents that were about to inundate neighboring villages, crossed over Waters as on dry land, subdued wild beasts, and performed numberless miracles; so that there is no doubt that it is by their virtues that the world stands.” “The heavens, speckled with a multitude of stars, are not as bright,” says Chrysostom, “as the Egyptian desert, which displays everywhere the huts of monks … It is better than paradise, where we see in human form numberless choirs of angels, throngs of martyrs, assemblies of virgins; we see the whole tyranny of the devil overthrown, and the Kingdom of Christ shines.”

The Miracle of the Monks in the Caucasus

“In the 1960’s, the KGB authorities caught everyone who was hiding there, mostly monks, and sent them to correctional camps.

One experienced officer, a member of the party, was given the task of monitoring a group of monks. He watched the monks from the air on the radio and reported all their movements, and soldiers on the ground surrounded them, pressing them to the steep peak, at which they hoped to overtake and arrest them.

The hunt for the monks has been going on for several days and is drawing to a close. The monks had nowhere to go, they climbed to the very top of the mountain, behind them were soldiers with dogs catching up, and in front of them was a bottomless, steep abyss. The officer’s helicopter hovered right above the monks, the pilot let them know that it was all over. Suddenly, something unusual began to happen below. The monks all at once knelt and prayed for a long time, then they got up and went to the edge of the abyss. “Will they really jump? This is certain death! What? Did they decide to commit suicide? ”The helicopter pilot thought with annoyance.

But at this time one of the monks made the sign of the cross and blessed the abyss with a large cross and with one step, stepped into the gap! But he didn’t fall. For some reason, by some miracle he remained hanging in the air over the abyss and slowly went through the air as if on a path. The other monks followed him and also went through the air one by one, rising up disappeared into the clouds.

This made such a strong impression on the pilot that he even lost control over the airplane fell into the clearing, where he was found and picked up by the soldiers. A few months later, when he recovered, he was called to the special unit for an explanation. Instead of answering, he put a party ticket on the table and asked to be fired. Having retired, this former pilot officer accepted baptism and became a believer.”
https://throughthegraceofgod.wordpress.com/the-miracle-of-the-monks-in-the-caucasus/

Saint Silouan the Athonite

The saints embrace the whole world with their love.
“A single saint is an extraordinarily precious phenomenon for all mankind. By the mere fact of their existence – unknown, maybe to the world but known to God – the saints draw down on the world, on all humanity, a great benediction from God…”
“Because of these people, I believe the Lord preserves the world, for they are precious in His sight, and God always listens to His humble servants and we are all right because of their prayers.”
“Prayer keeps the world alive and when prayer fails, then the world will perish… ‘Nowadays,’ perhaps you will say, ‘there are no more monks like that to pray for the whole world,’ But I tell you that when there are no more men [or women] of prayer on the earth, the world will come to an end and great disasters will befall.. . . when the earth ceases to produce saints, the strength that safeguards the earth from catastrophe will fail. They have already started.”
(Saint Silouan the Athonite, pg. 222, 223.)

***

Saint Paisios the Athonite

Father Paisios was once asked if it would not be better if he left his monastery to go into the world so that he could better help people.

The army has many divisions and each one fights from its own position; the navy at sea, the airplanes in the air and the army on the land.  A very specialized position is the one of the radio operator.  His main characteristic is that he connects all the army divisions with the headquarters, which send help in case of emergency.  The radio operator must not be close to the combat zone, but higher up in a quiet place, so that he may clearly transmit the messages.  When the soldiers fight and are in danger, they should not say to the radio operator:  “What are you doing up there?  Come and fight with us.”  His duty is to stay where he is and receive orders from headquarters, and keep them up to date regarding the outcome of the combat.

Apolytikion of Holy Protection of the Theotokos in the First Tone

O Virgin, we extol the great grace of thy Protection, which thou didst spread out like a bright cloud beyond all understanding; for thou dost invisibly protect thy people from the foe’s every assault. Since we have thee as our shelter and certain help, we cry to thee with our whole soul: Glory to thy great deeds, O most pure Maid. Glory to thy shelter most divine. Glory to thy care and providence for us, O spotless one.

Apolytikion of Cheesefare Saturday, Fourth Tone

O God of our Fathers, even dealing with according to Thy gentleness: take not Thy mercy from us, but by their entreaties guide our life in peace.

Tone 8 (Repeat: “Come, all faithful …”)

Rejoice, Egypt, land of faith! Rejoice, holy Libya, and the Thebaid chosen by God!
Rejoice, every place and country that have brought forth citizens of the Kingdom of Heaven, raising them in abstinence and labor, offering them to God as perfect in love.
They are stars guiding our souls, and by the brightness of their wonders and the miracles they wrought, they have shed their spiritual light over all the earth. O all-blessed fathers, pray for our souls!

Who among men can speak of the perfection of your lives, holy fathers? What tongue can utter the sanctity of your efforts: the sufferings in virtue, the control of the flesh;
the struggles with passions, in vigils, in prayers and in tears? Truly ye were angels while ye lived in the world. Ye laid low the highest powers of evil. Ye performed miraculous and wonderful signs. Therefore pray with us, O most blessed fathers, to gain for our souls eternal joy!

After the 1st reading from the Psalter (16th Kathisma), the Sessional hymns:
(Tone VIII):

Illumined by the brilliant lightning of the Fathers, * let us now enter as if into a beautiful Paradise, * and delight beside the river of sweetness therein. * Beholding with wonder their valor, * let us strive to equal them in the virtues, * crying aloud unto the Savior: * O God, by their intercessions ** make us partakers of Thy heavenly Kingdom.

Glory …,
Wandering as it were among flowers of the virtues * in the meadow of God-bearing ascetics, * we are filled with the breath of sweet fragrance. * For by suffering they became hardened against temptations, * and by abstinence they subjected the flesh to the spirit, * living the life of angels here on earth; ** wherefore they have been deemed worthy of glory.

We entrust to You, loving Master, our whole life and hope, and we beseech, pray, and implore You: Grant us to partake of Your heavenly and awesome Mysteries from this sacred and spiritual table with a clear conscience for the remission of sins, the forgiveness of transgressions, the communion of the Holy Spirit, the inheritance of the Kingdom of Heaven, and boldness before You, not unto judgment or condemnation.

Commemorating our Most Holy, Most Pure, Most Blessed and Glorious Lady Theotokos and Ever-virgin Mary with all the saints, let us commend ourselves and one another and our whole life unto Christ our God.