Βρες μέσο να σώσεις τον κόσμον· Μήπως συ σταυρώθηκες γι’ αυτούς;.. Ο Θεός θέλει να σωθούν όλοι οι άνθρωποι, γι ‘αυτό κατέβηκε στον Άδη… Κατέβηκε στην κόλαση, στην πιο οδυνηρή κόλαση, την κόλαση της αγάπης. Άγιος Σωφρόνιος του Έσσεξ – Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς

Συναξάριον .
Τω αγίω και Μεγάλω Σαββάτω, την θεόσωμον Ταφήν και την εις Άδου Κάθοδον του Κυρίου και Σωτήρος ημών Ιησού Χριστού εορτάζομεν, δι’ ων της φθοράς το ημέτερον γένος ανακληθέν, προς αιωνίαν ζωήν μεταβέβηκε»

Στίχ.
Μάτην φυλάττεις τον τάφον, κουστωδία.
Ου γαρ καθέξει τύμβος αὐτοζωΐαν.

Ομιλία
Σχετικά για την μεγάλη επιθυμία του Θεού
Αγίου Νικολάι Βελιμίροβιτς

“ος πάντας ανθρώπους θέλει σωθηναι” (1 Τιμόθεο 2: 4).

Ο Θεός θέλει να σωθούν όλοι οι άνθρωποι, γι ‘αυτό κατέβηκε στον Άδη για να σώσει εκείνους που έζησαν στη γη πριν από την έλευσή Του. Διότι, αν δεν κατέβαινε στον Άδη, ένας τεράστιος αριθμός δικαίων ψυχών θα είχε χαθεί για πάντα. Επιπλέον, αν δεν κατέβαινε στον Άδη, στο κέντρο του κακού εναντίον του Θεού και του ανθρωπίνου γένους, ο Άδης θα είχε παραμείνει άτρωτος.
Επομένως, οι δύο λόγοι που ώθησαν τον Χριστό, τον Χορηγό της Ζωής, να κατέβει στον Άδη είναι: πρώτον, να καταστρέψει τη φωλιά των δυνάμεων του Άδη και, δεύτερον, να φέρει από τον Άδη στον Ουρανό, τις ψυχές των προπατόρων, προφητών και δικαίων ανδρών και γυναικών, που είχαν εκπληρώσει την Παλαιά Διαθήκη (τον Παλαιό Νόμο του Θεού) και ευαρέστησαν τον Θεό.

Πριν προλάβει ο σατανάς να κοιτάξει χαρούμενος τον Χριστό ταπεινωμένο και άψυχο στον Σταυρό, ο Χριστός εμφανίστηκε ολοζώντανος και παντοδύναμος στη μέση του Άδη, στην πρωτεύουσα κατοικία του σατανά. Τι απροσδόκητο και τρομερό γεγονός για τον σατανά! Τρία χρόνια ο σατανάς έστηνε παγίδες ενάντια του Χριστού στη γη και, μέσα σε τρεις ημέρες, δες, ο Χριστός συνέτριψε το βασίλειο του σατανά και πήρε τα πιο πολύτιμα λάφυρα, ένα σμήνος δικαίων ψυχών.

Ω Κύριε, θέλεις να σωθούν όλοι οι άνθρωποι. Σε ικετεύουμε, σώσε και εμάς. Διότι δεν υπάρχει σωτηρία ούτε Σωτήρας έξω από Σένα. Εις Σε ελπίζουμε, Σε μόνον λατρεύουμε, Σε προσκυνούμεν, συν τω Πατρι και τω Αγίω Πνεύματι, νυν και αεί και εις τους αιώνας των αιώνων. Αμήν.

Ότι Σοι πρέπει πάσα δόξα, τιμή και προσκύνησις εις τους αιώνας των αιώνων. Αμήν.
Ο Πρόλογος της Οχρίδας: του Αγίου Νικολάι Βελιμίροβιτς
http://prologue.orthodox.cn/April3.htm

Άγιος Σωφρόνιος του Έσσεξ

Το να είναι κάποιος χριστιανός σημαίνει να πιστεύη στην ανάσταση των νεκρών· να ελπίζη στην υιοθεσία μας από τον ουρανίο Πατέρα· να αποδέχεται τη θεία μορφή της υπάρξεως· να γίνεται με τη δωρεά της Πατρικής αγάπης ό,τι Αυτός ο Ίδιος είναι κατά την ουσίαν Του, δηλαδή θεός. Τέτοιες είναι οι υποσχέσεις του Θεού και Πατρός σε μας που πιστεύουμε στον Χριστό Ιησού ως τον Μονογενή και ομοούσιον Υιό του Πατρός. Είναι μεγάλη αμαρτία να μειώσουμε την εν Πνεύματι Αγίω αποκάλυψη που μας δόθηκε για τον Ανθρώπο, για τον τρόπο με τον οποίο συνελήφθη ο Άνθρωπος στον νου του Θεού, πριν ακόμη δημιουργηθεί ο ορατός αυτός κόσμος. Η τιμωρία για την αμαρτία αυτή – της απιστίας στην ανάσταση – έχει ιδιαίτερο χαρακτήρα. Αποτελεί την ιδία μας την αυτοκαταδίκη: Απορρίπτουμε το δώρο του Δημιουργού μας. Γιατί όμως το απορρίπτουμε; Κυρίως και προ πάντων, γιατί η Πατρική Δωρεά αποκτάται με μεγάλο κόπο και πολλά παθήματα…

***

Η αγάπη του Χριστού εμπνέει ελεήμονα προσευχή για όλους τους ανθρώπους, στην οποία συμμετέχουν και η ψυχή και το σώμα. Βαστάζοντας μέσα σε τέτοια προσευχή τις θλίψεις για τις αμαρτίες του αδελφού, γινόμαστε κοινωνοί των κοσμοσωτηρίων παθών του Κυρίου: «… Χριστός … περί των αμαρτιών (ημών) έπαθε, δίκαιος υπέρ αδίκων … Έπαθεν υπέρ ημών, ημίν υπολιμπάνων υπογραμμόν, ίνα επακολουθήσωμεν τοις ίχνεσιν Αυτού» (πρβλ. Α’ Πέτρ. 3,18 και 2,21). Η συσταύρωση μαζί Του είναι δώρο του Αγίου Πνεύματος. Ευαρεστείται ο ουράνιος Πατέρας μας, όταν πάσχουμε βλέποντας την κακοπάθεια των αδελφών μας. Κατά το πνεύμα της εντολής «αγαπήσεις τον πλησίον σου ως σεαυτόν» οφείλουμε να συμπάσχουμε ο ένας για τον άλλο. Είναι απαραίτητο να δημιουργηθεί κατά κάποιον τρόπο αλληλοκάλυψη ευθυνών, που θα μας ενώσει όλους ενώπιον του προσώπου του Θεού του Δημιουργού μας.
Όπως ο ήλιος εκπέμπει τις ακτίνες του προς όλες τις κατευθύνσεις, γεμίζοντας με θερμότητα και φως το διάστημα που τον περιβάλλει, έτσι και το Φως και η θερμότητα της αγάπης του Χριστού εξαφανίζουν κάθε περιορισμό και οδηγούν το πνεύμα μας στην απειροτητα.

Ποιος θα με διδάξη να πορευθώ προς Αυτόν δια της ευθείας οδού και να μη χάσω χρόνο περιπλανώμενος σε ξένους δρόμους;..
Υπήρξαν στιγμές, κατά τις οποίες, καθώς πιστεύω, ο Θεός με συνέτιζε. Θα αναφέρω μερικά παραδείγματα, τα οποία έθεσαν την σφραγίδα τους επάνω μου και έγιναν οι θεμέλιοι λίθοι της ζωής μου…

Να ένα από αυτά που έζησα: Αυτό συνέβη στη Γαλλία, γύρω στο έτος 1925, προ αναχωρήσω για τον Άθω. Επί μακρόν προσηυχόμουν με κλάμα στον Θεό: «Βρες μέσο να σώσεις τον κόσμον· όλους εμάς, τους διεφθαρμένους και άξεστους». Ιδιαιτέρα θερμή ήταν η προσευχή για τους «μικρούς τούτους», για τους πτωχούς και εξουθενημένους. Προς το τέλος της νύκτας, όταν ήδη εξαντλούνταν οι δυνάμεις μου, ταράζοταν για κάποιον χρόνο η προσευχή μου από τη σκέψη που μου ερχόταν: «Εάν εγώ έτσι, με όλη τη δύναμη της καρδίας μου, συμπάσχω μαζι με την ανθρωπότητα, πώς να θεωρήσω δυνατόν ότι ο Θεός βλέπει αδιάφορα την ταλαιπωρία πολλών εκατομμυρίων ανθρώπων που πλάσθηκαν από Αυτόν; Γιατί Αυτός επιτρέπει τις αμέτρητες βιαιότητες στον κόσμο;». Έτσι στρεφόμουν προς Αυτόν με την παράφρονη ερώτηση: «Πού είσαι Συ;» … Σε απάντηση άκουσα στην καρδία μου τα λόγια: «Μήπως συ σταυρώθηκες γι’ αυτούς;» … Οι πράοι αυτοί λόγοι που αντήχησαν με το Πνεύμα στην καρδία μου με συγκλόνισαν: Ο Σταυρωθείς μου απάντησε ως Θεός.
Αρχιμ. Σωφρονίου Σαχάρωφ, Περί Προσευχής, έκδ. Ι. Μ. Τιμίου Προδρόμου, Έσσεξ Αγγλίας, σελ.29, 38, 51-52.

***

Ένδοξη στην αιωνιότητα η αγάπη του Χριστού, ενώ στα γήινα επίπεδα εκδηλώνεται με μεγάλο πόνο. Κανένας δεν γνώρισε τόσο πόνο όπως τον αισθάνθηκε ο Χριστός. Κατέβηκε στην κόλαση, στην πιο οδυνηρή κόλαση, την κόλαση της αγάπης. Αυτή είναι μια σφαίρα υπάρξεως που γίνεται κατανοητή μόνο με πνευματική αγάπη. Το πόσο όμως μπορούμε να διεισδύσομε στο μυστήριο εξαρτάται από το μέτρο της αγάπης που μας δωρήθηκε και από την άνωθεν γνώση. Είναι βασικό να έχομε πείρα, έστω και μια φορά, της ουράνιας φωτιάς που ο Χριστός έφερε μαζί του. Είναι βασικό να γνωρίζομε με όλο μας το είναι, έστω και για λίγο, τί είναι το καθ’ ομοίωση Χριστού. «Και γενόμενος εν αγωνία εκτενέστερον προσηύχετο, εγένετο δε ο ιδρώς αυτού ωσεί θρόμβοι αίματος καταβαίνοντες επί την γην» (Λουκ. 22,44). Αυτοί που αγνοούν μια τέτοια αγάπη και αυτοί που δεν επιθυμούν να τη γνωρίσουν, ας μην εκφράσουν γνώμη για το Χριστό. Κανένας μην τολμήσει στην ανοησία του να ταπεινώσει την εμφάνιση του Χριστού ανάμεσά μας, του μόνου αθάνατου βασιλιά, και τελικά καταντροπιασμένος να ανακράξει «τοις όρεσι και ταις πέτραις· πέσατε εφ’ ημάς και κρύψατε ημάς από του προσώπου του καθημένου επί του θρόνου» (Αποκ. 6,16).
Γνωρίζομε από την πείρα ότι η ψυχή μπορεί να τραυματιστεί πιο τρομερά παρά το σώμα. Και αν αυτό συμβαίνει με την ψυχή στη γήινη διάσταση της, τί πρέπει να συμβεί με την ψυχή σαν πνεύμα που ζητά την αιωνιότητα;…

Αφού κυριαρχηθούμε από την αποστροφή για το κακό που έχουμε μέσα μας, θα πεινάμε και θα διψάμε το καθ’ ομοίωση Θεού με άγια ταπεινότητα· σ’ αυτή την αναμονή βρίσκεται ο σπόρος της αγιότητας. Η συνεχώς αυξανόμενη αγάπη για το Χριστό οδηγεί φυσικά στην εμπειρία της ομοιώσεως προς αυτόν και ένα ακατάληπτο πανόραμα θα απλωθεί μπροστά στα μάτια μας. Οι θλίψεις του κόσμου θα μας πικραίνουν σοβαρά. Θα λησμονήσουμε το σώμα μας και το πνεύμα μας και κατά το δυνατό θα ζούμε την προσευχή του Χριστού στη Γεθσημανή. Αυτή είναι η αρχή της γνώσεως του Χριστού, μπροστά στην εξοχότητα της οποίας ο απόστολος Παύλος θεωρούσε όλα τα υπόλοιπα σκύβαλα. 
Για να κερδίσει κανείς το Χριστό και να κατορθώσει να περάσει στην ανάσταση των νεκρών, πρέπει να είναι έτοιμος να περιφρονήσει όλα τα υπόλοιπα.

Πρέπει να διώξουμε τον φόβο και την ολιγοψυχία και πνευματικά ν’ ακολουθήσουμε το Χριστό για να μπορέσουμε να κληρονομήσουμε την αιώνια ζωή. Παίρνοντας μέρος στις θλίψεις της Θείας αγάπης του, μπορούμε κι εμείς ν’ αποκτήσουμε πνευματικά λίγη πείρα του θανάτου του και της δυνάμεως της αναστάσεως του.
 Αν δεν υπάρχει ανάσταση, οι χριστιανοί είναι οι «ελεεινότεροι» του κόσμου λέει ο Απόστολος Παύλος. Γιατί; Διότι η αγάπη του Χριστού είναι πάντοτε σ’ αυτόν τον κόσμο σταυρωμένη. Η ζωή μας θα είναι μια αδιάκοπη οδύνη, μέχρις ότου ο κόσμος σωθεί εξ ολοκλήρου.
Είναι ζωτική ανάγκη όλοι σήμερα να στερεώσουμε την πίστη στην αιώνια νίκη του Χριστού, ώστε και εμείς οι ίδιοι να μπορέσουμε να γίνομε πνευματικά ανίκητοι.
Εκεί στη βασιλεία του Πατέρα και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος, πρέπει να κατοικεί ο νους μας. Πρέπει να διψάμε και να πεινάμε την είσοδο μας σ’ αυτή την εξαίσια Βασιλεία. Τότε θα υπερνικήσουμε μέσα μας την αμαρτία της αρνήσεως της αγάπης του Πατέρα, όπως αυτή μας αποκαλύφτηκε από τον Υιό (Ιωάν. 8,24).
Επιθυμούμε να κάνουμε τη Ζωή Του ζωή μας και να λάβουμε το Χριστό να κατοικήσει μέσα μας. Σ’ αυτό το σημείο βρίσκεται η έννοια της θεώσεως.
Η Προσευχή της Γεθσημανής, Απόσπασμα από το βιβλίο «Η ζωή Του ζωή μου», του Αρχιμανδρίτου π. Σωφρονίου  Σαχάρωφ

ΩΡΑ Θʹ της Αγίας και Μεγάλης Παρασκευή
Προκείµενον. Ήχος δʹ
Είπεν άφρων εν καρδία αυτού· Ουκ έστι Θεός. Διεφθάρησαν και εβδελύχθησαν εν επιτηδεύµασιν
Στιχ. Ουκ έστι ποιων χρηστότητα, ουκ έστιν έως ενός.

Προφητείας Ιερεμίου το Ανάγνωσμα
(Κεφ. ΙΑ’, 18-23 ΙΒ’ 15, 9-11 14-15)

Κύριε, γνώρισόν μοι, και γνώσομαι. Τότε είδον τα επιτηδεύματα αυτών, εγώ δε ως αρνίον άκακον αγόμενον του θύεσθαι, ουκ έγνων, επ’ εμέ ελογίσαντο λογισμόν πονηρόν, λέγοντες. Δεύτε, και εμβάλωμεν ξύλον εις τον άρτον αυτού, και εκτρίψωμεν αυτόν από γης ζώντων, και το όνομα αυτού ου μη μνησθή έτι. Κύριε των δυνάμεων, κρίνων δίκαια, δοκιμάζων νεφρούς και καρδίας, ίδοιμι την παρά σού εκδίκησιν εν αυτοίς! ότι προς σε απεκάλυψα το δικαίωμά μου. Διά τούτο τάδε λέγει Κύριος επί τους άνδρας Αναθώθ, τους ζητούντας την ψυχήν μου, τους λέγοντας· ου μη προφητεύσης επί τω ονόματι Κυρίου, ει δε μη, αποθάνη εν ταίς χερσίν ημών. Ιδού εγώ επισκέψομαι επ’ αυτούς, οι νεανίσκοι αυτών εν μαχαίρα αποθανούνται, και οι υιοί αυτών και αι θυγατέρες αυτών τελευτήσουσιν εν λιμώ, και εγκατάλειμμα ουκ έσται αυτών, ότι επάξω κακά επί τους κατοικούντας εν Αναθώθ, εν ενιαυτώ επισκέψεως αυτών. Δίκαιος ει Κύριε, ότι απολογήσομαι προς σε, πλην κρίματα λαλήσω προς σε. Τι ότι οδός ασεβών ευοδούται; ευθήνησαν πάντες οι αθετούντες αθετήματα; εφύτευσας αυτούς, και ερριζώθησαν, ετεκνοποιήσαντο, και εποίησαν καρπόν, εγγύς ει συ του στόματος αυτών, και πόρρω από των νεφρών αυτών. Και συ, Κύριε, γινώσκεις με, οίδάς με, και δεδοκίμακας την καρδίαν μου εναντίον σου, άθροισον αυτούς ώσπερ πρόβατα εις σφαγήν, άγνισον αυτούς εις ημέραν σφαγής αυτών, έως πότε πενθήσει η γη, και πας ο χόρτος του αγρού ξηρανθήσεται από κακίας των κατοικούντων εν αυτή; ηφανίσθησαν κτήνη και πετεινά, ότι είπαν· ουκ όψεται ο Θεός οδούς ημών, σού οι πόδες τρέχουσι, και εκλύουσί σε. Συναγάγετε πάντα τα θηρία του αγρού, και ελθέτωσαν του φαγείν αυτήν. Ποιμένες πολλοί διέφθειραν τον αμπελώνά μου, εμόλυναν την μερίδα μου, έδωκαν την μερίδα την επιθυμητήν μου εις έρημον άβατον, ετέθη εις αφανισμόν απωλείας, ότι τάδε λέγει Κύριος περί πάντων των γειτόνων των πονηρών, των απτομένων της κληρονομίας μου, ης εμέρισα τω λαώ μου τω Ισραήλ. Ιδού εγώ αποσπώ αυτούς από της γης αυτών, και τον Ιούδαν εκβαλώ εκ μέσου αυτών, και έσται μετά το εκβαλείν με αυτούς, επιστρέψω και ελεήσω αυτούς, και κατοικιώ αυτούς, έκαστον εις την κληρονομίαν αυτού, και έκαστον εις την γην αυτού.

***

Ο Άγιος Επιφανίος, Αρχιεπίσκοπος Κύπρου (4ος – 5ος αι.), στον συγκλονιστικό λόγο του στη θεόσωμη ταφή του Κυρίου, αρχίζει και επαναλαμβάνει την φράση: «δος μοι τούτον τον ξένον»:
Παίρνοντας αφορμή από την ευαγγελική διήγηση, την ώρα, που ο Ιωσήφ ο από Αριμαθαίας προσέρχεται στον Πιλάτο για να ζητήση το πανακήρατο Σώμα του Ιησού για να το ενταφιάσει, και βάζει στο στόμα του τα εξής υπέροχα λόγια:

Δος μοι τούτον τον ξένον
Γεωργίου Ακροπολίτου. Ήχος πλ. α´.

Τον ήλιον κρύψαντα τας ιδίας ακτίνας, και το καταπέτασμα του ναού διαρραγέν, τω του Σωτήρος θανάτω, ο Ιωσήφ θεασάμενος, προσήλθε τω Πιλάτω και καθικετεύει λέγων· δος μοι τούτον τον ξένον, τον εκ βρέφους ως ξένον ξενωθέντα εν κόσμω·
δος μοι τούτον τον ξένον, ον ομόφυλοι μισούντες θανατούσιν ως ξένον·
δος μοι τούτον τον ξένον, ον ξενίζομαι βλέπειν του θανάτου το ξένον·
δος μοι τούτον τον ξένον, όστις οίδεν ξενίζειν τους πτωχούς τε και ξένους·
δος μοι τούτον τον ξένον, ον Εβραίοι τω φθόνω απεξένωσαν κόσμω·
δος μοι τούτον τον ξένον, ίνα κρύψω εν τάφω, ος ως ξένος ουκ έχει την κεφαλήν που κλίναι·
δος μοι τούτον τον ξένον, ον η Μήτηρ καθορώσα νεκρωθέντα εβόα·
Ω Υιέ και Θεέ μου, ει και τα σπλάγχνα τιτρώσκομαι, και καρδίαν σπαράττομαι, νεκρόν σε καθορώσα, αλλά τη Ση Αναστάσει θαρρούσα μεγαλύνω. Καί τούτοις τοίνυν τοις λόγοις δυσωπών τον Πιλάτον ο ευσχήμων λαμβάνει του Σωτήρος το σώμα, ο και φόβω εν σινδόνι ενειλήσας και σμύρνη, κατέθετο εν τάφω τον παρέχοντα πάσι ζωήν αιώνιον και το μέγα έλεος.

Μεταγραφή στην νεοελληνική

Τον ήλιο που έκρυψε τις ίδιες του τις ακτίνες και το καταπέτασμα του ναού που διερράγη, λόγω του θανάτου του Σωτήρος, ο Ιωσήφ όταν (τα) είδε, προσήλθε στον Πιλάτο και θερμά ικετεύει λέγοντας:
Δώσε μου τούτο τον ξένο, που από βρέφος σαν ξένος φιλοξενήθηκε στον κόσμο.
Δώσε μου τούτο τον ξένο, που οι ομόφυλοι από μίσος τον θανατώνουν σαν ξένο.
Δώσε μου τούτο τον ξένο, που παραξενεύομαι να βλέπω του θανάτου το (παρά)ξενο.
Δώσε μου τούτο τον ξένο, που ήξερε να φιλοξενεί τους πτωχούς και τους ξένους.
Δώσε μου τούτο τον ξένο, που οι Εβραίοι από φθόνο τον απεξένωσαν από τον κόσμο.
Δώσε μου τούτο τον ξένο, για να κρύψω σε τάφο, που σαν ξένος δεν είχε που να γείρει το κεφάλι.
Δώσε μου τούτο τον ξένο, που βλέποντάς τον νεκρό η Μητέρα φώναζε: Ω, Υιέ μου και Θεέ μου, αν και στα σπλάχνα πληγώνομαι και στην καρδιά σπαράζω που σε βλέπω νεκρό, αλλά αναθαρρώντας από την ανάστασή σου, δοξάζω.
Και με τούτα τα λόγια ικετεύοντας τον Πιλάτο ο άρχοντας λαμβάνει του Σωτήρος το σώμα, που και με φόβο το τύλιξε σε σεντόνι και σε σμύρνα και το έβαλε σε τάφο, αυτόν που παρέχει σε όλους ζωή αιώνια και το μεγάλο έλεος.

«Τον ήλιον κρύψαντα…» από τον Γ. Κωνσταντίνου.
https://www.youtube.com/watch?v=ToL0JMbGlBA

«Τον ήλιον κρύψαντα… Δος μοι τούτον τον ξένον…» Χορός΄Τρίκκης Μελωδοί’
https://www.youtube.com/watch?v=PTGYFA36F3c

Give me this stranger-Δος μοι τούτον τον ξένον – أعطني هذا الغريب
https://www.youtube.com/watch?v=5cDX4vDmDYE

Ήχος α’

Την παγκόσμιον δόξαν, την εξ ανθρώπων σπαρείσαν και τον Δεσπότην τεκούσαν, την επουράνιον πύλην, υμνήσωμεν Μαρίαν την Παρθένον, των ασωμάτων το άσμα και των πιστών το εγκαλλώπισμα, Αύτη γάρ ανεδείχθη ουρανός, και ναός της θεότητος, αύτη, το μεσότοιχον της έχθρας καθελούσα, ειρήνην αντεισήξε, και το βασίλειον ηνέωξε, Ταύτην ούν κατέχοντες, της πίστεως την άγκυραν, υπέρμαχον έχομεν, τον εξ αυτής τεχθέντα Κύριον, θαρσείτω τοίνυν, θαρσείτω λαός του Θεού, και γάρ αυτός πολεμήσει τους εχθρούς ως παντοδύναμος.

Ήχος βαρύν
Ανάστα, ο Θεός, κρίνον την γην, ότι συ κατακληρονομήσεις εν πάσι τοις έθνεσι.

Ύμνος των Αγίων τριών Παίδων
Ἦχος αʹ.

Τον Κύριον υμνείτε, και υπερυψούτε εις πάντας τους αιώνας.

Ευλογείτε, πάντα τα έργα Κυρίου, τον Κύριον, υμνείτε και υπερυψούτε αυτόν εις τους αιώνας.
Τον Κύριον υμνείτε, και υπερυψούτε εις πάντας τους αιώνας.

Ευλογείτε, άγγελοι Κυρίου, ουρανοί Κυρίου, τον Κύριον.
Τον Κύριον υμνείτε, και υπερυψούτε εις πάντας τους αιώνας.

Ευλογείτε, ύδατα τα υπεράνω τον ουρανόν, πάσαι αι Δυνάμεις Κυρίου, τον Κύριον.
Τον Κύριον υμνείτε, και υπερυψούτε εις πάντας τους αιώνας.

Ευλογείτε, ήλιος και σελήνη, άστρα του ουρανού, τον Κύριον.
Τον Κύριον υμνείτε, και υπερυψούτε εις πάντας τους αιώνας.

Ευλογείτε, φως και σκότος, νύκτες και ημέραι, τον Κύριον.
Τον Κύριον υμνείτε, και υπερυψούτε εις πάντας τους αιώνας.

Ευλογείτε, πυρ και καύμα, ψύχος και καύσων, τόν Κύριον.
Τον Κύριον υμνείτε, και υπερυψούτε εις πάντας τους αιώνας.

Ευλογείτε, πάχναι και χιόνες, αστραπαί και νεφέλαι τον Κύριον.
Τον Κύριον υμνείτε, και υπερυψούτε εις πάντας τους αιώνας.

Ευλογείτε, πηγαί, θάλασσα, και ποταμοί, κήτη, και πάντα τα κινούμενα εν τοις ύδασι, τον Κύριον.
Τον Κύριον υμνείτε, και υπερυψούτε εις πάντας τους αιώνας.

Ευλογείτε, Ιερείς Κυρίου, δούλοι Κυρίου, τον Κύριον.
Τον Κύριον υμνείτε, και υπερυψούτε εις πάντας τους αιώνας.

Ευλογείτε, Ανανία, Αζαρία, και Μισαήλ, τον Κύριον.
Τον Κύριον υμνείτε, και υπερυψούτε εις πάντας τους αιώνας.

Ευλογείτε, Απόστολοι, Προφήται, και Μάρτυρες Κυρίου, τον Κύριον.
Τον Κύριον υμνείτε, και υπερυψούτε εις πάντας τους αιώνας.

Ευλογούμεν Πατέρα Υιόν, και Άγιον Πνεύμα τον Κύριον.
Τον Κύριον υμνούμεν, και δοξολογούμεν εις πάντας τους αιώνας.

Αινούμεν, ευλογούμεν, και προσκυνούμεν τον Κύριον.
Τον Κύριον υμνούμεν, και δοξολογούμεν εις πάντας τους αιώνας.

Advertisement

God wants that all men be saved, that is why He descended into Hades… Pyramid of being… St. Nikolai Velimirovich – St. Sophrony Sakharov

Synaxarion.
On Great and Holy Saturday, we celebrate the burial of the divine Body and the descent into Hades of our Lord and Savior Jesus Christ, through which He recalled our human race from corruption and passed it over into life eternal.

Verses
In vain you guard the grave, O guards
No tomb can hold Him who is life itself.

HOMILY
About the great desire of God
by St. Nikolai Velimirovich

“Who wills everyone to be saved” (1 Timothy 2:4).

God wants that all men be saved, that is why He descended into Hades to save those who lived on earth before His coming. For, had He not descended into Hades, an enormous number of righteous souls would have perished forever. And yet, had He not descended into Hades, the main habitat of evil against God and the human race, Hades would have remained undestroyed.
Therefore, the two reasons which motivated Christ, the Giver-of-Life, to descend into Hades in the Spirit are: First, to destroy the nest of the powers of Hades and, Second, to bring from Hades to Heaven, the souls of ancestors, prophets and righteous men and women, who have fulfilled the Old Dispensation (The Old Law of God) and, by that, pleased God.

Before satan was totally jubilant at gazing upon Christ humiliated and lifeless on the Cross, Christ appeared alive and almighty in the midst of Hades, the primary abode of satan. What unexpected and dreadful news for satan! For three years satan wove snares against Christ on earth and in three days, behold, Christ destroyed satan’s kingdom and carried away the most precious booty in the form of a swarm of righteous souls.

O Lord, You want that all men be saved. We pray to You, save even us. For there is no salvation nor Savior outside of You. In You do we hope, You alone do we worship, You, the Father and the Holy Spirit, now and always. Amen.

To Thee be glory and praise forever. Amen.
The Prologue from Ohrid: Lives of Saints by Saint Nikolai Velimirovič
http://prologue.orthodox.cn/April3.htm

Pyramid of being…
St. Sophrony Sakharov

Fr. Sophrony [Sakharov], in his book on St. Silouan, presents this theory of the “inverted pyramid.” He says that the empirical cosmic being is like a pyramid:
In the structure of the world we observe a hierarchical order, a division into upper and lower — a pyramid of being. Yet the idea of equality is deeply rooted in our consciousness and is not to be denied.

But is equality possible where liberty is the fundamental principle of existence? Millenary experience of the history of humanity suggests a reply in the negative.

What, then, can be done to alter this state of affairs, so unacceptable to the human conscience? We cannot ignore our longing to see all men equal in plenitude of divine life.

Let us see how Christ resolved the dilemma.

The Lord does not deny the fact of inequality, hierarchy, division into upper and lower, into overlord and servant; but He turns the pyramid upside down and thus achieves the ultimate perfection.

The incontestable apex of this pyramid is the Son of Man Himself, the Unique, True, Eternal Savior; and He says of Himself that He ‘came not to be ministered unto, but to minister, and to give His life as a ransom for many.’ (Mat. 20:28) Concerning the angels, we learn that they are beings superior to us in their knowledge and mode of existence, in comparison with our terrestrial mode of existence, but the Apostle speaks of them as ‘ministering spirits, sent forth to minister for them who shall be heirs of salvation.’ (Heb. 1:14) The Savior bade His disciples follow the example He gave them when He washed their feet. ‘Ye know,’ He told them, ‘that the princes of the Gentiles exercise dominion over them, and they that are great exercise authority upon them. But it shall not be so among you; but whosoever will be great among you, let him be your minister. And whosoever will be chief among you, let him be your servant.’ (Mat. 20:25-27; Mk. 10:42-44) Here we are shown both the designation and the raison d’être of the ecclesiastical hierarchy — to raise those low in the spiritual scale to a higher degree of perfection, as the Apostle puts it, ‘And He gave some apostles; and some, prophets; and some, evangelists; and some, pastors and teachers; for the perfecting of the saints, for the work of the ministry, for the edifying of the body of Christ. Until we all come in the unity of the faith, and of the knowledge of the Son of God, unto a perfect man, unto the measure of the stature of the fullness of Christ.’ (Eph. 4:11-13)

Christ as Creator — and in this sense, cause — of the created universe, took upon Himself the burden, the sin of the whole world. He is the summit of the inverted pyramid, the summit on which the whole weight of the pyramid of being falls. In an inexplicable way those who follow after Christ become like Him in taking upon themselves the burdens of the infirmities of others. ‘We then who are strong ought to bear the infirmities of the weak.’ (Rom. 15:1)

…The Christian goes downwards, into the depths of the overturned pyramid where the crushing weight is concentrated — to the place where the Lord is, Who took upon Himself the sins of the world — Christ… At the base of the overturned pyramid — the unfathomable base which is really the summit — is He Who took upon Himself the sins and burdens of the world, the Christ crucified in love for the world. And there we remark a quite especial life, a quite especial light, an especial fragrance. This is where love attracts the athletes of Christ. Love for Christ martyrizes the chosen one, weighs heavily on him, makes his life unbearably hard, until this love arrives at its ultimate desire, and the ways the soul elects to attain to that ultimate end are peculiar. (St. Silouan the Athonite, p. 237-239) 

One of the strongest elements drawn out in both the life and teachings of St. Silouan is just this word of humility as illustrated in my opening quote. To be a follower of Christ is to accept a “downward path,” to follow Christ into the depths of His humility. This is not a new word, but echoes that of the Apostle (which itself seems to have been a hymn which the Apostle was quoting):
Have this mind among yourselves, which is yours in Christ Jesus, who, though he was in the form of God, did not count equality with God a thing to be grasped, but emptied himself, taking the form of a servant, being born in the likeness of men. And being found in human form he humbled himself and became obedient unto death, even death on a cross. Therefore God has highly exalted him and bestowed on him the name which is above every name, that at the name of Jesus every knee should bow, in heaven and on earth and under the earth, and every tongue confess that Jesus Christ is Lord, to the glory of God the Father (Phillipians 2:5-11).

“Τον ήλιον κρύψαντα” (Seeing the sun hide its rays)

This hymn is a lament chanted from the perspective of Joseph of Arimathea, pleading with Pontius Pilate for the Body of Jesus. It is one of the most beautiful hymns of the Holy Week, Matins of Holy and Great Saturday.

To all the strangers of this world…

Plagal of First Tone

As the sun hid its very rays at the Savior’s death, and the curtain of the temple was rent in twain,Joseph of everlasting memory approached Pilate beseeching him in this manner;

Give me this stranger, who from infancy has been as a stranger,a sojourner in the world.

Give me this stranger, whon His own race has hated and delivered unto death as a stranger.

Give me this stranger, who in a strange manner is a stranger to death.

Give me this stranger, who has received the poor as guests.

Give me this stranger, whom the jews from envy estranged from the world.

Give me this stranger, that i may hide him in a tomb, for as a stranger He has no place to lay His head.

Give me this stranger, whose Mother seeing His dead body cries out:”O my Son and my God, I am sorely wounded within me and my heart is rent,seeing Thee as one dead:but in Thy Resurrection I take courage and magnify Thee”.Thus entreating Pilate with these words, noble Joseph receives the body of the Savior: and wrapping it with fear in a linen with myrrh, he places in a tomb Him Who bestows upon all eternal life and great mercy.

Idiomelon. Mode 2.

Today, the sepulcher holds Him who holds creation in the palm of His hand, and a stone covers Him who covers the heavens with virtue. Life sleeps, and Hades trembles, and Adam is released from his bonds. Glory to Your dispensation, through which, when You had accomplished all, You gave us the eternal Sabbath rest, Your all-holy Resurrection from the dead.

Second Stanza. Mode pl. 1.

Truly you are Myrrh, * truly, Word of God, the Myrrh Unfailing, * so it was myrrhbearers brought myrrh to you, * to the Living God brought myrrh as to the dead.

Both now. Theotokion.
Mode 1

Let us praise Mary the Virgin, glory of all the world. Born of human parents, she gave birth to the Lord, and is the doorway to heaven. The adornment of the faithful, she is hymned by the angelic hosts. For she has been shown to be heaven and the temple of the Godhead. She is the one who, breaking down the wall of enmity, ushered in peace and threw open the Kingdom. With her as the anchor of our faith, we have a defender in the Lord, to whom she gave birth. Take courage, therefore, people of God, take courage; for he, the Almighty, will defeat your enemies.

Grave Mode.

Arise, O God; judge the earth, for You shall inherit all the Gentiles.

Chanted during Holy Saturday Morning Service
THE EIGHTH ODE – The Hymn of the Holy Three Children (Dan. 3: 57-88)

Praise the Lord, ye creatures which He hath made.
Praise Ye the Lord and Supremely Exault him unto the ages

Bless the Lord, all ye works of the Lord: Praise Ye the Lord and Supremely Exault him unto the ages
Bless the Lord, all ye angels of the Lord, and ye heavens of the Lord: Praise Ye the Lord and Supremely Exault him unto the ages
Bless the Lord, all ye waters that are above the heavens, and all ye powers of the Lord: Praise Ye the Lord and Supremely Exault him unto the ages
Bless the Lord, O ye sun and moon, and ye stars of heaven: Praise Ye the Lord and Supremely Exault him unto the ages
Bless the Lord, every shower and dew, and all ye winds: Praise Ye the Lord and Supremely Exault him unto the ages
Bless the Lord, O ye fire and heat, ye winter cold and summer heat: Praise Ye the Lord and Supremely Exault him unto the ages
Bless the Lord, O ye falls of dew and snow, ye ice and cold: Praise Ye the Lord and Supremely Exault him unto the ages
Bless the Lord, O ye frosts and snows, ye lightning and clouds: Praise Ye the Lord and Supremely Exault him unto the ages
Bless the Lord, O ye light and darkness, ye night and day: praise the Lord, and exalt Him above for ever.
Bless the Lord, O ye earth, ye mountains and hills, and all things that spring up therein: Praise Ye the Lord and Supremely Exault him unto the ages
Bless the Lord, O ye fountains, ye seas and floods, ye monsters of the sea, and all things that move in the waters: Praise Ye the Lord and Supremely Exault him unto the ages
Bless the Lord, all ye winged creatures of the air, ye beasts and all cattle: Praise Ye the Lord and Supremely Exault him unto the ages
Bless the Lord, O ye sons of men; let Israel bless the Lord: Praise Ye the Lord and Supremely Exault him unto the ages
For 8 verses
Bless the Lord, O ye priests of the Lord, ye servants of the Lord: Praise Ye the Lord and Supremely Exault him unto the ages

Bless the Lord, O ye spirits and souls of the righteous, ye holy and humble of heart: Praise Ye the Lord and Supremely Exault him unto the ages
For 6 verses
Bless the Lord, O Ananias, Azarias and Misael: Praise Ye the Lord and Supremely Exault him unto the ages
Bless the Lord, O ye apostles, ye prophets and martyrs of the Lord: Praise Ye the Lord and Supremely Exault him unto the ages
For 4 verses
Let us bless the Father, Son and Holy Spirit, the Lord: Praising the Lord and Supremely Exaulting him unto the ages
Let us praise, and bless, and worship the Lord: Praising the Lord and Supremely Exaulting him unto the ages

The Song of the Three Holy Youths

Ο ληστής στον σταυρό ένα «ευλόγησον» είπε και σώθηκε. Έκλεψε δηλαδή με την μεγάλη του μετάνοια και τον Παράδεισο. Άγιος Παΐσιος Αγιορείτης – Άγιος Σωφρόνιος του Εσσεξ

Συναξάριον
Τη αγία και Μεγάλη Παρασκευή, τα άγια και σωτήρια και φρικτά Πάθη του Κυρίου και Θεού και Σωτήρος ημών Ιησού Χριστού επιτελούμεν, τους εμπτυσμούς, τα ραπίσματα, τα κολαφίσματα, τας ύβρεις, τους γέλωτας, την πορφυράν χλαίναν, τον κάλαμον, τον σπόγγον, το όξος, τους ήλους, την λόγχην, και προ πάντων, τον σταυρόν, και τον θάνατον, α δι’ ημάς εκών κατεδέξατο, έτι δε και την του ευγνώμονος Ληστού, του συσταυρωθέντος αυτώ, σωτήριον εν τω Σταυρώ ομολογίαν.

Στίχοι εις την Σταύρωσιν
Ζων ει Θεός συ, και νεκρωθείς εν ξύλω,
Ω νεκρέ γυμνέ, και Θεού ζώντος Λόγε.

Έτεροι εις τον ευγνώμονα Ληστήν
Κεκλεισμένας ήνοιξε της Εδέμ πύλας,
Βαλών ο Ληστής κλείδα το, Μνήσθητί μου.

Διηγήθηκε ο αββάς Ιωάννης το εξής:
»Κάποτε καθόμουν μαζί με τον αββά Ποιμένα και είδα να πέφτει σε έκσταση. Κι επειδή του είχα πολύ θάρρος, του έβαλα αμέσως μετάνοια παρακαλώντας τον να μου πει που ήταν και που βρέθηκε. »
Κι εκείνος αναγκάστηκε και μου είπε:
»Ο λογισμός μου κι ο νους μου ήταν εκεί στον Σταυρό του Σωτήρος Χριστού, όπου έστεκε εκεί δίπλα η Παναγία η Κυρία Θεοτόκος Μαρία κι έκλαιγε κι εγώ ήθελα πάντοτε όπως Αυτή έτσι να κλαίω.»

Άγιος Σωφρόνιος του Εσσεξ ο Αγιορείτης

Εκείνο που θα μας οδηγήσει στον κήπο της Γεθσημανή, όπου ο Χριστός προσευχόταν για ολόκληρο τον κόσμο, είναι το να αγαπάμε τον πλησίον μας όπως τον εαυτό μας, να ζούμε σύμφωνα με τις εντολές του Χριστού.

Όταν κατηγορείται κανείς από τους ανθρώπους, να το αντιμετωπίζει με σιωπή, διότι, όπως λέγει ο Ιωάννης της Κλίµακος, η σιωπή του Χριστού κατήσχυνε τον Πιλάτο.

– Ο πόλεμος που δεχόμαστε είναι πολύ μεγάλος. Όλοι είναι εναντίον µας: η επιστήμη και η πολιτική. Δεν είμαι απαισιόδοξος, αλλά νομίζω ότι ζούμε στους τελευταίους καιρούς. Η δική µας στάση πρέπει να είναι μαρτυρική: «Ως πρόβατον επί σφαγήν ήχθη, και ως αμνός άµωµος εναντίον του κείροντος αυτόν άφωνος, ούτως ουκ ανοίγει το στόμα αυτού» (Ησ. νγ’ 7). Όταν εξασκήσουμε βία στην βία, δεν κάνουμε τίποτε. Η μαρτυρική (σιωπηλή) στάση θα εξασφαλίσει μεγαλύτερη χρονική διάρκεια νίκης.

Ο άνθρωπος αρχίζει από την αίσθηση της αµαρτωλότητος και το πένθος, και φθάνει στην σύγκρουση με τον κόσμο: «Μακάριοι οι δεδιωγµένοι… » (Ματθ. ε10). Αυτό είναι φυσικό. Τότε ο άνθρωπος θεολογεί. Η αυτάρκεια σταματά κάθε πνευματική πρόοδο.
– Όταν ο άνθρωπος περιφρονείται, τότε είναι ελεύθερος. Αυτό συμβαίνει και στο Μοναστήρι. Όταν τον περιφρονούν μπορεί να ζει ησυχαστικά. Όταν κάποιος θεωρείται σπουδαίος, τότε κρίνεται αυστηρά από τους άλλους μοναχούς, αλλά και ο ίδιος προσέχει να µή χαθεί η καλή ιδέα που έχουν οι άλλοι γι’ αυτόν. Έτσι δεν είναι ελεύθερος. 
Οι Χριστιανοί θα είναι πάντοτε παρεξηγημένοι από τους γύρω τους ανθρώπους.

Πολλές φορές αισθάνθηκα τον εαυτό μου σταυρωμένο πάνω σε αόρατο σταυρό…. Σε οποιαδήποτε κατεύθυνση κι αν πήγαινα, υπήρχε κάποιος που θα φώναζε από τον πόνο. Αυτό μου αποκάλυψε τα παθήματα των σύγχρονων ανθρώπων, των συντετριμμένων από την αγριότητα του περιβόητου πολιτισμού μας. Η κολοσσιαία κρατική μηχανή, παρόλο που δημιουργήθηκε από τους ανθρώπους, έχει εντούτοις χαρακτήρα απρόσωπης, για να μην πω απάνθρωπης συσκευής, η οποία με αδιαφορία καταπιέζει εκατομμύρια ανθρωπίνων υπάρξεων. Ανίσχυρος να αλλάξω τα κατ’ ουσίαν ανυπόφορα και όμως νόμιμα εγκλήματα της κοινωνικής ζωής των λαών, κατά την έξω από κάθε ορατή εικόνα προσευχή μου αισθάνθηκα την παρουσία του εσταυρωμένου Χριστού. Ζούσα πνευματικά το Πάθος Του τόσο καθαρά, ώστε η φυσική όραση του ‘’υψουμενου εκ της γης’’ (Ιωαν. 12, 32) δεν θα ενίσχυε καθόλου τη συμμετοχή μου στον πόνο Του…..

Ζούμε και πάλι στην ατμόσφαιρα των πρώτων αιώνων της χριστιανικής εποχής: «Ημίν εχαρίσθη το υπέρ Χριστού, ου μόνον το εις αυτόν πιστεύειν, αλλά και το υπέρ αυτού πάσχειν» (Φιλιπ. Α΄ 29). Αρκετές φορές χάρηκα με τη σκέψη ότι η ζωή μου κατά το μεγαλύτερο μέρος της συνέπεσε με διωγμούς κατά του Χριστιανισμού. Αυτό μου επιτρέπει να αισθανθώ καθαρότερα τον εαυτό μου ως χριστιανό, να συνειδητοποιήσω την ασύγκριτη τιμή κατά τους χρόνους μας να ακολουθώ τον Μονογενή Υιό του Πατρός στην πορεία Του προς τον Γολγοθά.
Παντού διωγμοί, αλλά σε ποικίλες μορφές. Εν τούτοις κανέναν από αυτούς δεν μπορεί κάποιος να υπομείνη εύκολα. Είθε ο Θεός της αγάπης να λυτρώσει κάθε ψυχή από τη συμφορά να γίνει διώκτης έστω και «ενός των μικρών τούτων».
Στο «υπέρ Αυτού πάσχειν» περικλείεται ιδιαίτερη ευλογία ή ακόμη και εκλογή. Ο πάσχων δια της πορείας αυτής των εξωτερικών περιστάσεων βρίσκεται σε αδιάκοπη σχέση μετά τον Ιησού Χριστό, εισάγεται στη σφαίρα της Θείας αγάπης, γίνεται θεοφόρος.
Πεθαίνοντας μαζί με Αυτόν και εν Αυτώ, ήδη από εδώ προγευόμαστε την ανάσταση.
Ο Κύριος έπαθε για όλους εμάς. Τα παθήματά Του καλύπτουν όλες τις ασθένειες της ζωής μας μετά την πτώση του Αδάμ. Για να γνωρίσουμε όπως πρέπει τον Χριστό, είναι απαραίτητο να συμμετάσχουμε κι εμείς στα παθήματά Του και να βιώσουμε, αν είναι δυνατόν, το παν, όπως και Αυτός ο Ίδιος. Έτσι και μόνο έτσι γνωρίζεται ο Χριστός – Αλήθεια, δηλαδή υπαρξιακά, όχι αφηρημένα, όχι με ψυχολογική η θεωρητική πίστη που στερείται βιωματικής πείρας.
Γέροντος Σωφρονίου Σαχάρωφ, Περί Προσευχής,Δ’ για την εμπονη προσευχή ,έκδ. Ι. Μ. Τιμίου Προδρόμου, Έσσεξ Αγγλίας.

Ομιλία
για την εκπλήρωση της μεγάλης προφητείας
Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς

«ως πρόβατον επί σφαγήν ήχθη» (Ησαΐας 53: 7).

Ο διακριτικός προφήτης Ησαΐας προέβλεψε πολλούς αιώνες νωρίτερα, την φρικτή θυσία του Κυρίου στον Γολγοθά. Τηλαυγως προείδε τον Κύριο Ιησού Χριστό να οδηγείται ώς πρόβατον επί σφαγήν.

Ένα πρόβατο επιτρέπει σε άλλους να το οδηγήσουν στη σφαγή, όπως οδηγείται και στο λιβάδι: ανυπεράσπιστο, χωρίς φόβο και χωρίς κακία. Έτσι και ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός οδηγήθηκε στη σφαγή χωρίς άμυνα, χωρίς φόβο και χωρίς κακία. Ούτε είπε: «Άνθρωποι, μην το κάνετε αυτό!» Ούτε ρώτησε: «Γιατί το κάνετε αυτό σ’ Εμένα;» Ούτε καταδίκασε κανέναν. Ούτε διαμαρτυρήθηκε. Ούτε εξαγριώθηκε. Ούτε σκέφτηκε πονηρά για τους κριτές Του. Όταν το αίμα Του ανάβλυζε από το ακάνθινο στεφάνι , ήταν σιωπηλός. Όταν το πρόσωπό Του λερώθηκε από τους εμπτυσμούς, ήταν σιωπηλός. Όταν ο Σταυρός Του έγινε βαρύς στην πορεία, υπέμεινε. Όταν ο πόνος Του έγινε αφόρητος στον Σταυρό, δεν διαμαρτυρήθηκε προς τους ανθρώπους αλλά απευθύνθηκε στον Πατέρα Του. Όταν έπνεε την τελευταία του πνοή, έστρεψε το βλέμμα Του και τον αναστεναγμό του προς τον ουρανό και όχι προς τη γη. Γιατί πηγή της δύναμής Του είναι ο παράδεισος και όχι η γη. Πηγή της παρηγοριάς του είναι ο Θεός και όχι οι άνθρωποι. Η αληθινή πατρίδα Του είναι η Βασιλεία των Ουράνων και όχι τα επίγεια βασίλεια.

«Ιδε, ο αμνός του Θεού, ο αίρων την αμαρτίαν του κόσμου» ( Ιωάννης 1:29). Αυτή ήταν η πρώτη κραυγή του Αγίου Ιωάννη του Βαπτιστή όταν είδε τον Κύριο. Και, ιδού, τώρα στον Γολγοθά, εκπληρώνεται αυτή η προφητεία. Ιδού, ο αίρων το βαρος των αμαρτιών ολόκληρου του κόσμου, ο αμνός του Θεού ήταν σφαγμένος και άψυχος.

Ω αδελφοί μου, η πολυτίμητη αυτή θυσία προσφέρθηκε και για τις δικές μας αμαρτίες. Το αίμα αυτού του αναμάρτητου και πράου Αμνού προορίστηκε για όλους τους χρόνους και όλες τις γενιές, από τον πρώτο έως τον τελευταίο άνθρωπο στη γη.
Ο Χριστός ένιωσε τον πόνο στον Σταυρό για τις αμαρτίες μας, ακόμη και της σημερινής εποχής. Επίσης έκλαψε στον Κήπο της Γεθσημανή για την κακία μας, τις αδυναμίες μας και την αμαρτωλότητά μας. Προόριζε το αίμα Του για εμάς. Αδελφοί μου, ας μην περιφρονουμε αυτήν την απροσμέτρητα ακριβή τιμή με την οποία έχουμε εξαγοραστεί. Χάριν αυτής της θυσίας του Χριστού, πράγματι, έχουμε αξία ως άνθρωποι! Χωρίς αυτή τη θυσία, ή εαν απορρίψουμε αυτή τη θυσία, η αξία μας, από μόνη της, δεν είναι τίποτα. Είναι σαν τον καπνό χωρίς φλόγα ή σαν σύννεφο χωρίς φως.

Ω Κύριε, ασύγκριτε κατά το μέγα έλεος Σου, ελέησον και ημάς! Αμήν.

Ότι Σοι πρέπει πάσα δόξα, τιμή και προσκύνησις εις τους αιώνας των αιώνων! Αμήν.
Πηγή: Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς, «Ο Πρόλογος της Οχρίδας»

Ο ληστής στον σταυρό ένα «ευλόγησον» είπε και σώθηκε.
Άγιος Παΐσιος Αγιορείτης

– Γέροντα, ο ένας από τους δύο ληστές που είχαν σταυρωθή με τον Χριστό πώς σώθηκε;

 – Εκείνος ανέβηκε από τον τοίχο και μπήκε στον Παράδεισο! «Η του ληστού μετάνοια τον Παράδεισον εσύλησεν». Έκλεψε δηλαδή με την μεγάλη του μετάνοια και τον Παράδεισο.

– Δηλαδή, Γέροντα, δεν πρέπει να έχη κανείς την ελπίδα της σωτηρίας και τον φόβο της κολάσεως;

– Αν έχη την ελπίδα της σωτηρίας, δεν θα έχη τον φόβο της κολάσεως. Και για να έχη ο άνθρωπος την ελπίδα της σωτηρίας, θα είναι κάπως τακτοποιημένος. Τον άνθρωπο που αγωνίζεται με φιλότιμο, όσο μπορεί, και δεν έχει διάθεση να κάνη αταξίες, αλλά πάνω στον αγώνα του νικιέται–νικάει, νικιέται–νικάει, ο Θεός δεν θα τον αφήση. Αν έχη λίγη διάθεση να μη λυπήση τον Θεό, θα πάη στον Παράδεισο «με τα παπούτσια». Ο φύσει Αγαθός Θεός θα τον σπρώξη στον Παράδεισο σκανδαλωδώς.

Θα οικονομήση να τον πάρη την ώρα που βρίσκεται σε μετάνοια. Μπορεί σε όλη του την ζωή να παλεύη, αλλά ο Θεός δεν θα τον αφήση· θα τον πάρη στην καλύτερη ώρα.

Ο Θεός είναι καλός· θέλει όλοι να σωθούμε. Αν ήταν να σωθούν μόνο λίγοι, τότε γιατί σταυρώθηκε ο Χριστός; Δεν είναι στενή η πύλη του Παραδείσου. Χωράει όλους τους ανθρώπους που σκύβουν ταπεινά και δεν είναι φουσκωμένοι από υπερηφάνεια, αρκεί να μετανοήσουν, να δώσουν δηλαδή το φορτίο των αμαρτιών τους στον Χριστό, και τότε χωρούν να περάσουν εύκολα από την πύλη. Έπειτα, έχουμε και το δικαιολογητικό ότι είμαστε χωματένιοι· δεν είμαστε μόνον πνεύμα όπως οι Άγγελοι. Είμαστε όμως αδικαιολόγητοι, όταν δεν μετανοούμε και δεν πλησιάζουμε τον Σωτήρα μας ταπεινά. Ο ληστής στον σταυρό ένα «ευλόγησον» είπε και σώθηκε.

Η σωτηρία του ανθρώπου εξαρτάται από το δευτερόλεπτο, όχι από το λεπτό. Ο άνθρωπος με έναν ταπεινό λογισμό σώζεται, ενώ, αν φέρη έναν υπερήφανο λογισμό, τα χάνει όλα.

Από φιλότιμο και μόνον πρέπει να σωθούμε. Δεν υπάρχει μεγαλύτερος πόνος για τον Θεό από το να δη τον άνθρωπο στην κόλαση. Νομίζω ότι και μόνον η ευγνωμοσύνη στον Θεό για τις πολλές Του ευλογίες και η ταπεινή συμπεριφορά με αγάπη προς τις εικόνες Του, τους συνανθρώπους μας, με λίγο φιλότιμο αγώνα, είναι αρκετά, για να έχουμε αναπαυμένη την ψυχή μας και σ’ αυτήν την ζωή και στην άλλη .
Από το βιβλίο: Αγίου Παϊσίου Αγιορείτου Λόγοι Β΄, ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΑΦΥΠΝΙΣΗ, εκδ. Ιερόν Ησυχαστήριον «Ευαγγελιστής Ιωάννης ο Θεολόγος», Σουρωτή 1999, σσ. 60-61.

***

«Προσκυνούμέν Σου τα πάθη, Χριστέ»
Αγίου Παϊσίου Αγιορείτου

– Γέροντα, πώς θα αποκτήσω ευλάβεια στα Πάθη του Χριστού;

– Κατ’ αρχάς να σκέφτεσαι την θυσία του Χριστού και την δική σου αχαριστία και αμαρτωλότητα. Ένα σχε­τικό πατερικό κείμενο θα σε βοηθήση λίγο και αυτό. Αλλά αυτό που θα σε βοηθήση περισσότερο, είναι το ίδιο το Πάθος, η θυσία του Κυρίου. Ο Χριστός δεν δίδαξε απλώς μερικά πράγματα, αλλά θυσιάσθηκε για το ανθρώπινο γένος, βασανίστηκε, σταυρώθηκε, υπέ­μεινε τόσα.

– Ο σταυρικός θάνατος, Γέροντα, ήταν ατιμωτικός;

– Ναι, ο πιο ατιμωτικός. Είναι φοβερό! Όλοι οι Προφήτες να προφητεύουν για τον Χριστό, και τελικά οι Εβραίοι να Τον δέρνουν, να Τον φτύνουν, να Τον εμπαίζουν, να Τον σταυρώνουν! Όλα αυτά συγκλονί­ζουν τον άνθρωπο, αν τα σκεφθή. Ακόμη και στον πιο αδιάφορο, αν έχη λίγη καλή διάθεση και τα σκεφθή, κινούν το ενδιαφέρον το πνευματικό.

– Γέροντα, το βράδυ της Μεγάλης Πέμπτης, μετά την Ακολουθία των Παθών, δεν μένω στον ναό.

– Κρίμα, κι εγώ νόμιζα ότι έχεις λίγη ευλάβεια! Καλά, δεν μένετε στον ναό το βράδυ της Μεγάλης Πέμπτης; Αφήνετε τον Εσταυρωμένο μόνον και πηγαίνετε στα κελλιά σας;

– Οι περισσότερες αδελφές, Γέροντα, μένουν στον ναό, αλλά εγώ, με τον λογισμό ότι είμαι εξωστρεφής και δεν θα μπορέσω να συγκεντρωθώ, αγρυπνώ στο κελλί μου.

– Αν είναι έτσι, καλά. Να έχης στο κελλί σου μία εικό­να της Σταυρώσεως και να λές: «Δόξα τη αγία σταυ­ρώσει σου, Κύριε» και «Υπεραγία Θεοτόκε, προσκυ­νούμεν τα Πάθη του Υιού σου». Παράλληλα να κάνης και όσες μετάνοιες μπορείς. Αυτήν την ημέρα πρέπει να την ζήση κανείς. Εγώ την Μεγάλη Παρασκευή κλειδώ­νομαι, για να την ζήσω.

– Φέτος, Γέροντα, την Μεγάλη Παρασκευή δεν έφαγα τίποτε και το βράδυ στην Ακολουθία του Επιταφίου δεν μπορούσα να σταθώ όρθια. Αν είχα την απαι­τούμενη ευλάβεια στα Πάθη του Κυρίου, θα έφθανα σε αυτό το σημείο;

– Καλός ήταν και αυτός ο αγώνας. Τέτοια μέρα πώς να φάη κανείς; Αν κάποιος δεν αντέχη, θα πάρη λίγο παξιμάδι. Παλιά στα μοναστήρια μόνον κανένας άρρωστος ή κανένα γεροντάκι θα έπαιρναν το βράδυ ένα τσάι με λίγο παξιμάδι. Μερικοί πίνουν ξίδι αυτήν την ημέρα, γιατί χολή και ξίδι έδωσαν οι Εβραίοι στον Χριστό επάνω στον Σταυρό1.  Όταν πήγα στην Μονή Φιλοθέου, την πρώτη Μεγάλη Εβδομάδα δεν έφαγα τί­ποτε. Την Μεγάλη Παρασκευή, επειδή είχα ακούσει ότι κάποιοι είχαν την συνήθεια να πίνουν ξίδι, ήπια κι εγώ. Ήταν όμως πολύ δυνατό, κι έπεσα κάτω λιπόθυμος.

– Γέροντα, γιατί την Μεγάλη Εβδομάδα μπορώ να κάνω τριήμερο, ενώ καθημερινά δυσκολεύομαι να εγκρατευθώ;

– Την Μεγάλη Εβδομάδα είναι ο πόνος για το Πάθος του Χριστού. Αν πεθάνη, ας υποθέσουμε, ένα αγαπη­τό σου πρόσωπο, μπορείς να έχης τον νού σου για φαγητό; Τότε όχι μόνο να φας δεν μπορείς, αλλά ούτε και νερό να πιής.

– Φέτος, Γέροντα, ψάλαμε τα Εγκώμια στιχολογώ­ντας τον Άμωμο2.

– Τα άκουσα. Θέλω όμως να μου πήτε την αλήθεια: Όταν ψέλνατε, είχατε τον νου σας στον Χριστό, στον Επιτάφιο; Γιατί και η αδελφή που έλεγε τον στίχο του Αμώμου και οι αδελφές που έψαλλαν, ήταν σαν συνε­παρμένες! Από τί ήσασταν συνεπαρμένες; Επειδή λέγα­τε κάτι καινούργιο; Αυτό είναι τελείως κοσμικό. Το καταλαβαίνετε; Επιτάφιος θρήνος λέγονται τα Εγκώμια! Θρήνος είναι! Σε άλλα μπορεί να φύγη και λίγο ο νους, αλλά εδώ βασάνισαν τον Χριστό, Τον έδειραν, Τον έφτυσαν, Τον σταύρωσαν, και τώρα γίνεται η κηδεία. Αν ούτε και αυτήν την ημέρα δεν αισθάνεται μια ψυχή αυτά που ψάλλει, τότε τί να πω;

– Γέροντα, στο Άγιον Όρος την Μεγάλη Παρασκευή χτυπούν πένθιμα οι καμπάνες;

– Χτυπούν καμπάνες, όταν βγαίνη ο Επιτάφιος.

– Χτυπούν, Γέροντα, και όλη την ημέρα;

– Ξέρω κι εγώ αν χτυπούν; Εγώ κοιτάζω να χτυπήση η καρδιά!

1Βλ. Ματθ. 27, 34· Ιω. 19, 28-29.

2Κατά την αρχαία εκκλησιαστική τάξη τα Εγκώμια ψάλ­λονται «μετά του Αμώμου», δηλαδή πριν από κάθε τροπάριο των Εγκωμίων ψάλλεται και ένας στίχος του Αμώμου (118ου Ψαλμού).

Από το βιβλίο «Λόγοι Γέροντος Παϊσίου Αγιορείτου ΣΤ΄», εκδ. Ιερόν Ησυχαστήριον «Ευαγγελιστής Ιωάννης ο Θεολόγος», Σουρωτή Θεσσαλλονίκης

***

Στην γιορτή, για να νιώση κανείς το γεγονός, δεν πρέπει να δουλεύη. Την Μεγάλη Παρασκευή λ.χ., εάν θέλη να νιώση κάτι, δεν πρέπει να κάνη τίποτε άλλο εκτός από προσευχή. Στον κόσμο οι καημένοι οι κοσμικοί την Μεγάλη Εβδοβάδα έχουν δουλειές. Μεγάλη Παρασκευή να δίνουν ευχές. «Χρόνια πολλά! Να ζήσετε! Με μια νύφη!»… Δεν κάνει! Εγώ την Μεγάλη Παρασκευή κλείνομαι στο Καλύβι. Όπως και μετά το Αγγελικό Σχήμα η εβδομάδα της ησυχίας που ακολουθεί, βοηθάει, γιατί ποτίζει η θεία Χάρις την ψυχή και καταλαβαίνει ο μεγαλόσχημος τι έγινε, έτσι και στις γιορτές η ησυχία πολύ βοηθάει. Μας δίνεται περισσότερη ευκαιρία να ξεκουρασθούμε λίγο, να μελετήσουμε και να προσευχηθούμε. Θα έρθη ένας καλός λογισμός, θα εξετάσουμε τον εαυτό μας, θα πούμε λίγο την ευχή και θα νιώσουμε έτσι κάτι από το θείο γεγονός της ημέρας.
Οι αληθινοί μοναχοί όμως κάθε μέρα ζουν τα θεία γεγονότα και αγάλλονται συνέχεια. Κάθε εβδομάδα ζουν την Μεγάλη Εβδομάδα. Κάθε Τετάρτη, Πέμπτη, Παρασκευή ζουν την Μεγάλη Τετάρτη, την Μεγάλη Πέμπτη, την Μεγάλη Παρασκευή, δηλαδή τα Πάθη του Χριστού, και κάθε Κυριακή το Πάσχα, την Ανάσταση. Τι, θα πρέπη να έρθη η Μεγάλη Εβδομάδα, για να θυμηθή κανείς τα Πάθη του Χριστού;.. Να μελετάη και να ζη τα θεία γεγονότα συνέχεια. Όταν κανείς μελετάη τα γεγονότα της κάθε γιορτής, φυσιολογικά θα συγκινηθή και με ιδιαίτερη ευλάβεια θα προσευχηθή. (Αγίου Παϊσίου Αγιορείτου, Τόμος Α: Με πόνο και αγάπη για το σύγχρονο άνθρωπο.)

Όσοι πέρασαν πρώτα από την Σταύρωση και αναστήθηκαν πνευματικά, ζουν την πασχαλινή χαρά. «Πάσχα, Κυρίου Πάσχα» ! Και μετά έρχεται η Πεντηκοστή!… Και όταν φθάσουν πια στην Πεντηκοστή και δεχθούν την πύρινη γλώσσα, το Άγιο Πνεύμα, τότε όλα τελειώνουν …
Στην πνευματική ζωή συμβαίνει κάτι το παράδοξο: Όταν ο άνθρωπος υπομένη για την αγάπη του Χριστού, ακόμη και μαρτύριο, πλημμυρίζει η καρδιά του από θεία ηδονή. Το ίδιο, και όταν συμμετέχη στο Πάθος του Κυρίου. Όσο δηλαδή σκέφτεται ότι ο Χριστός σταυρώθηκε για τις αμαρτίες μας και πονάει, τόσο ανταμείβεται με θεία αγαλλίαση. Πονάει-αγάλλεται, πονάει-αγάλλεται. Και όσο περισσότερο πονάει, τόσο μεγαλύτερη χαρά έχει. Νιώθει σαν να τον χαϊδεύη ο Χριστός και να του λέη: «Μη στενοχωριέσαι, παιδάκι μου, για μένα».
Η σταύρωση προηγείται πάντοτε της αναστάσεως και φέρνει νίκη. Ο σταυρός φέρνει δόξα. Ο Χριστός, αφού ανέβηκε πρώτα στον Γολγοθά με τον Σταυρό και αφού σταυρώθηκε, μετά από τον Σταυρό ανέβηκε στον Πατέρα. Και τώρα ο Εσταυρωμένος Χριστός γλυκαίνει τις πίκρες των ανθρώπων και ο σταυρωμένος άνθρωπος μιμείται τον Θεάνθρωπο Ιησού.
Ο Καλός μας Ιησούς πήρε μαζί με όλη την αμαρτία του κόσμου και όλες τις πίκρες και μας άφησε την χαρά και την αγαλλίαση, την οποία αισθάνεται όποιος έχει απεκδυθή τον παλαιό του άνθρωπο και ζη πλέον μέσα του ο Χριστός. Τότε ζη μέρος της χαράς του Παραδείσου επί της γης, καθώς λέει το Ευαγγέλιο: «Η βασιλεία του Θεού εντός υμών εστιν».

Ευχαριστώ τον Θεό που με αξίωσε να γνωρίσω πολλούς τέτοιους ανθρώπους και Τον παρακαλώ να με βοηθήση να μην Τον λυπήσω, τουλάχιστον στο εξής, έστω κι αν δεν αξιωθώ τέτοιες καταστάσεις.
Η διάκριση, ο θείος φωτισμός, είναι το πάν σε όλες τις περιπτώσεις. Γι᾿ αυτό πάντα εύχομαι, φώτιση-φώτιση να δίνη ο Θεός στον κόσμο. «Χριστέ μου, λέω, έχουμε χάσει και το σπίτι μας και τον δρόμο που πάει σ᾿ αυτό. Φώτισέ μας να βρούμε το σπίτι μας, τον Πατέρα μας. Δώσε μας την θεία γνώση».
(Από το βιβλίο: Αγίου Παϊσίου Αγιορείτου Λόγοι Ε’- Πάθη και Αρετές, κεφ. 4, εκδ. Ιερόν Ησυχαστήριον «Ευαγγελιστής Ιωάννης ο Θεολόγος», Σουρωτή)

Ο  θείος έρωτας παίρνει την καρδιά, παίρνει και το μυαλό, και τρελλαίνεται ο άνθρωπος. Δεν καταλαβαίνει ούτε πόνο ούτε τίποτε, γιατί ο νους του είναι στον Χριστό και πλημμυρίζει η καρδιά του από χαρά.
Πόσοι Άγιοι πήγαιναν στο μαρτύριο και ένιωθαν τέτοια χαρά, λες και πήγαιναν σε πανηγύρι!

…Δεν συγκρίνονται, φυσικά, όλοι οι αγώνες των Οσίων, οι νηστείες, οι αγρυπνίες κ.λπ., ούτε και τα βασανιστήρια όλων των Αγίων Μαρτύρων με το Πάθος του Κυρίου μας, διότι όλους τους βοηθούσε ο Χριστός Θεϊκά και γλυκαίνονταν οι πόνοι τους από την μεγάλη Του αγάπη. Στον εαυτό Του όμως ο Χριστός δεν χρησιμοποίησε καθόλου την Θεϊκή Του δύναμη και υπέφερε τον πολύ πόνο, στο ευαίσθητο Σώμα Του από την πολλή αγάπη προς το πλάσμα Του. Αυτήν την αγάπη του Χριστού προς τον άνθρωπο, εάν αισθανθεί κανείς, τότε μόνο θα είναι και εσωτερικά πραγματικά άνθρωπος. Αλλιώς θα είναι πιο αναίσθητος και από τα δημιουργήματα του Θεού, αφού ο ήλιος αισθάνθηκε το Πάθος τού Κυρίου και σκοτείνιασε, γιατί δεν άντεχε να το βλέπει. Η γη και αυτή τρόμαξε, όταν το είδε. Οι πέτρες και αυτές κομματιάσθηκαν. Οι τάφοι και αυτοί σείστηκαν τόσο δυνατά, που ξύπνησαν πολλούς κεκοιμημένους από χρόνια και τους έβγαλαν έξω να διαμαρτυρηθούν, για την αχάριστη αυτή συμπεριφορά των ανθρώπων προς τον Ευεργέτη και Λυτρωτή τους Θεό. (Αγίου Παϊσίου Αγιορείτου Λόγοι Β’. «Πνευματική αφύπνιση» -Τι λεβεντιά είχαν οι Άγιοι, σελ. 239, Ιερόν Ησυχαστήριον Αγίου Ιωάννη του Θεολόγου ΣΟΥΡΩΤΗ)

Ο Άγιος Πορφύριος είδε ολοζώντανα την Σταύρωση και άκουσε το «Ηλί, Ηλί, λιμά σαβαχθανί˙ τουτ’ έστι Θεέ μου, Θεέ μου, ινατί με εγκατέλιπες;»
https://iconandlight.wordpress.com/2018/04/05/%ce%bf-%ce%ac%ce%b3%ce%b9%ce%bf%cf%82-%cf%80%ce%bf%cf%81%cf%86%cf%8d%cf%81%ce%b9%ce%bf%cf%82-%ce%b5%ce%af%ce%b4%ce%b5-%ce%bf%ce%bb%ce%bf%ce%b6%cf%8e%ce%bd%cf%84%ce%b1%ce%bd%ce%b1-%cf%84%ce%b7%ce%bd/

Ο Γέροντας Θεόδωρος – Νείλος ο ησυχαστής, ο ασκητής του Αγιοφαράγγου, Μητρ. Ναυπάκτου Ιεροθέου
https://iconandlight.wordpress.com/2016/06/03/%CE%BF-%CE%B3%CE%AD%CF%81%CE%BF%CE%BD%CF%84%CE%B1%CF%82-%CE%B8%CE%B5%CF%8C%CE%B4%CF%89%CF%81%CE%BF%CF%82-%CE%BD%CE%B5%CE%AF%CE%BB%CE%BF%CF%82-%CE%BF-%CE%B7%CF%83%CF%85%CF%87%CE%B1%CF%83%CF%84%CE%AE/

Η αγάπη του Χριστού είναι πάντοτε σ’ αυτόν τον κόσμο σταυρωμένη. Γέροντος Σωφρονίου του Έσσεξ
https://iconandlight.wordpress.com/2015/04/09/6746/

Οι ακόλουθοι του Εσταυρωμένου Θεού υφίσταντο διωγμούς και βασανιστήρια. π. Σεραφείμ Ρόουζ
https://iconandlight.wordpress.com/2015/09/19/%CE%BF%CE%B9-%CE%B1%CE%BA%CF%8C%CE%BB%CE%BF%CF%85%CE%B8%CE%BF%CE%B9-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CE%B5%CF%83%CF%84%CE%B1%CF%85%CF%81%CF%89%CE%BC%CE%AD%CE%BD%CE%BF%CF%85-%CE%B8%CE%B5%CE%BF%CF%8D-%CF%85%CF%86/

Να αντιδρούμε σε κάθε περίπτωση της ζωής μας με τον τρόπο που αντιδρούσε ο Χριστός. Γέροντος Σωφρονίου του Έσσεξ
https://iconandlight.wordpress.com/2014/04/16/%CE%BD%CE%B1-%CE%B1%CE%BD%CF%84%CE%B9%CE%B4%CF%81%CE%BF%CF%8D%CE%BC%CE%B5-%CF%83%CE%B5-%CE%BA%CE%AC%CE%B8%CE%B5-%CF%80%CE%B5%CF%81%CE%AF%CF%80%CF%84%CF%89%CF%83%CE%B7-%CF%84%CE%B7%CF%82-%CE%B6%CF%89/

Η ζωή του χριστιανού είναι κατ’ ουσίαν πορεία οπίσω του Χριστού. Γέροντος Σωφρονίου του Έσσεξ
https://iconandlight.wordpress.com/2015/04/08/6756/

Ο σταυρωμένος Χριστός, είναι η ύστατη αγάπη μου, η έσχατη ανάβαση του νου μου, η μεγαλύτερη τόλμη της καρδιάς μου… Γέροντας Σωφρόνιος του Έσσεξ
https://iconandlight.wordpress.com/2015/09/13/%CE%BF-%CF%83%CF%84%CE%B1%CF%85%CF%81%CF%89%CE%BC%CE%AD%CE%BD%CE%BF%CF%82-%CF%87%CF%81%CE%B9%CF%83%CF%84%CF%8C%CF%82-%CE%B5%CE%AF%CE%BD%CE%B1%CE%B9-%CE%B7-%CF%8D%CF%83%CF%84%CE%B1%CF%84%CE%B7-%CE%B1/

Το ποτήριο του Χριστού (Γ), «Γεννηθήτω το θέλημά Σου», Άγιος Ιγνάτιος Brianchaninov
https://iconandlight.wordpress.com/2014/09/16/%cf%84%ce%bf-%cf%80%ce%bf%cf%84%ce%ae%cf%81%ce%b9%ce%bf-%cf%84%ce%bf%cf%85-%cf%87%cf%81%ce%b9%cf%83%cf%84%ce%bf%cf%8d-%ce%b3%ce%b3%ce%b5%ce%bd%ce%bd%ce%b7%ce%b8%ce%ae%cf%84%cf%89-%cf%84%ce%bf/

Το ποτήριο του Χριστού (Δ) «Πάτερ μου, ει δύνατόν εστι, παρελθέτω απ’ εμού το ποτήριον τούτο, πλήν ουχ ως εγώ θέλω, αλλ’ως Συ». Άγιος Ιγνάτιος Brianchaninov
https://iconandlight.wordpress.com/2014/09/17/%cf%84%ce%bf-%cf%80%ce%bf%cf%84%ce%ae%cf%81%ce%b9%ce%bf-%cf%84%ce%bf%cf%85-%cf%87%cf%81%ce%b9%cf%83%cf%84%ce%bf%cf%8d%ce%b4-%cf%80%ce%ac%cf%84%ce%b5%cf%81-%ce%bc%ce%bf%cf%85%ce%b5%ce%b9/

Δόξα… Και νυν… Ήχος πλ. Β’

Σήμερον κρεμάται επί ξύλου, ο εν ύδασι την γην κρεμάσας. (εκ γ’ ). Στέφανον εξ ακανθών περιτίθεται, ο των Αγγέλων Βασιλεύς. Ψευδή πορφύραν περιβάλλεται, ο περιβάλλων τον ουρανόν εν νεφέλαις. Ράπισμα κατεδέξατο, ο εν Ιορδάνη ελευθερώσας τον Αδάμ. Ήλοις προσηλώθη ο Νυμφίος της Εκκλησίας. Λόγχη εκεντήθη, ο Υιός της Παρθένου. Προσκυνούμέν σου τα Πάθη Χριστέ. (εκ γ). Δείξον ημίν και την ένδοξόν σου Ανάστασιν.

Ήχος γ’

Έκαστον μέλος της αγίας σου σαρκός, ατιμίαν δι’ ημάς υπέμεινε, τας ακάνθας η κεφαλή, η όψις τα εμπτύσματα, αι σιαγόνες τα ραπίσματα, το στόμα την εν όξει κερασθείσαν χολήν τη γεύσει, τα ώτα τας δυσσεβείς βλασφημίας. Ο νώτος την φραγγέλωσιν, και η χείρ τον κάλαμον, αι του όλου σώματος εκτάσεις εν τω σταυρώ, τα άρθρα τους ήλους, και η πλευρά την λόγχην. Ο παθών υπέρ ημών, και παθών ελευθερώσας ημάς. Ο συγκαταβάς ημίν φιλανθρωπία, και ανυψώσας ημάς, παντοδύναμε Σωτήρ, ελέησον ημάς.

Δόξα…  Ήχος πλ. Β’

Εξέδυσάν με τα ιμάτιά μου, και ενέδυσάν με χλαμύδα κοκκίνην, έθηκαν επί την κεφαλήν μου, στέφανον εξ ακανθών, και επί την δεξιάν μου χείρα, έδωκαν κάλαμον, ίνα συντρίψω αυτούς, ως σκεύη κεραμέως.

Και νυν… Ήχος πλ. β’

Τον νώτόν μου έδωκα εις μαστίγωσιν, το δε πρόσωπόν μου ουκ απεστράφη από εμπτυσμάτων, βήματι Πιλάτου παρέστην, και σταυρόν υπέμεινα, διά την του κόσμου σωτηρίαν.

Αντίφωνον Η’ Ήχος β’

Σταυρωθήτω έκραζον, οι των σων χαρισμάτων αεί εντρυφώντες, και κακούργον αντ’ ευεργέτου, ητούντο λαβείν, οι των δικαίων φονευταί, εσιώπας δε Χριστέ, φέρων αυτών την προπέτειαν, παθείν θέλων, και σώσαι ημάς ως φιλάνθρωπος.

Αντίφωνον Θ΄

«Έστησαν τα τριάκοντα αργύρια την τιμήν του τετιμημένου, ον ετιμήσαντο από υιών Ισραήλ. Γρηγορείτε και προσεύχεσθε, ίνα μη εισέλθητε εις πειρασμόν· το μεν πνεύμα πρόθυμον, η δε σαρξ ασθενής· διά τούτο γρηγορείτε!»

«Έδωκαν εις το βρώμά μου χολήν και εις την δίψαν μου επότισάν με όξος· συ δε, Κύριε, ανάστησόν με, και ανταποδώσω αυτοίς».

Αντίφωνον ΙΑ’ Ήχος πλ. Β’

Επί τη προδοσία ουκ ηρκέσθησαν Χριστέ τα γένη των Εβραίων, αλλ’ εκίνουν τας κεφαλάς αυτών, μυκτηρισμόν και χλεύην προσάγοντες. Αλλά δος αυτοίς Κύριε, κατά τα έργα αυτών, ότι κενά, κατά σου εμελέτησαν.

ΩΡΑ ΤΡΙΤΗ Τροπάριον Ήχος πλ. Β’

Κύριε, κατέκρινάν σε οι Ιουδαίοι θανάτω, την ζωήν των απάντων, οι την ερυθράν ράβδω πεζεύσαντες, σταυρώ σε προσήλωσαν, και οι εκ πέτρας μέλι θηλάσαντες, χολήν σοι προσήνεγκαν, αλλ’ εκών υπέμεινας, ίνα ημάς ελευθερώσης της δουλείας του εχθρού. Χριστέ ο Θεός δόξα σοι.

Ήχος πλ. Δ’

Προ του τιμίου σου Σταυρού, στρατιωτών εμπαιζόντων σε Κύριε, αι νοεραί στρατιαί κατεπλήττοντο· ανεδήσω γαρ στέφανον ύβρεως, ο την γην ζωγραφήσας τοις άνθεσι, και την χλαίναν χλευαζόμενος εφόρεσας, ο νεφέλαις περιβάλλων το στερέωμα· τοιαύτη γαρ οικονομία, εγνώσθη σου η ευσπλαγχνία, Χριστέ, το μέγα έλεος, δόξα σοι.

On Holy and Great Friday, I will lock myself in my Kalyvi.. the only thing we should be doing is praying. St. Paisios of the Holy Mountain

On this day, Holy and Great Friday, we celebrate the awesome, holy, and saving Passion of our Lord and God and Savior Jesus Christ: the spitting, the blows, the buffeting, the mockery, the reviling, the purple robe, the reed, the sponge, the vinegar, the nails, the spear, and above all, the Cross and Death which He condescended to endure willingly for our sakes. Also the saving confession on the cross of the grateful Robber who was crucified with Him.

Verses for the Crucifixion
Even dead on the Cross, You as God are living
O naked corpse and living God’s Logos.

For the grateful Robber
The Robber opened the locked gates of Eden
Using the key of his “Remember me” confession

Saint Paisios the Athonite
On Holy and Great Friday, I will lock myself in my Kalyvi. 

If we want to really feel the significance of a feast day, we must abstain from all work. On Holy and Great Friday, for instance, the only thing we should be doing is praying. For people who live in the world, Holy Week is full of chores. On Great Friday, they will exchange good wishes “Happy Easter!” This is so wrong! On Holy and Great Friday, I will lock myself in my Kalyvi (monastic hut). Silence will be of great help to the soul. It’s very much like the time that follows the reception of the Great Schema, when a monk or nun will spend a whole week in silence to allow Divine Grace to fill the soul and to appreciate what has actually taken place. In silence, we get the opportunity to rest a little, to study and pray. When a good thought crosses our mind, when we examine ourselves, or say the Jesus Prayer, we will really come to feel something of the divine event celebrated on that day.

But for the true monks, every week is Holy Week. Every Wednesday, Thursday and Friday they experience Holy and Great Wednesday, Holy and Great Thursday, and Holy and Great Friday, that is, the days of the Passion of Christ, and every Sunday is for them Pascha, the Day of the Resurrection. Why must we wait until Holy Week to remember the Passion of Christ? Why should we be like people who live in the world? Can’t we realize what Christ is risen means, without eating lamb? You see, Christ said, Therefore be ye also ready, for in such an hour as ye think not, the Son of Man cometh. [Mt 24:44] He did not say, “Get ready right now!” From the moment Christ said, “Be ready!” we must all, but especially monks and nuns, be constantly vigilant and ready.
We must study and live through these divine events all the time. When someone studies the events of each feast day, he will be naturally moved to pray with particular reverence. Then, during liturgical services, our mind will be absorbed by the events we are celebrating and we will follow with great reverence the chanting of hymns. When our mind thinks divine thoughts, we get to live through these holy events, and in this manner we are transformed.

When we work on holy days, we give the devil rights and then he gets involved in our affairs. The Psalm reads, Better is a little that the right eons has than the abundance of many wicked. [Ps 37:16] This is the kind of life that will receive a blessing. The rest is as worthy as shavings. But in order to live this way, we must have faith, philotimo and reverence, and put God in charge of our lives. Otherwise, we’ll never get the job right whether it is on holy days or on week days and we’ll end up spending our time on nonsense. And you’ll see that God will never abandon you. I have never worked on a Sunday or a feast day, and God has never left my side and has always blessed my work.

We should try to the best of our ability, not to devote ourselves to work at the expense of our spiritual life, which should always come first; this way, no matter what job we do, we’ll have the blessing of God. It’s our spiritual life that must come first, not material things.
If we put spiritual matters first, God will take care of us.

If we monks and nuns, who wear the monastic cassock, will not respect the Canons of the Church, and violate and dishonor Her age-old traditions, what possible meaning can our lives have?

In the old days, when farmers out in the fields heard the church bell announcing Vespers, they would do the sign of the cross and cease all work. The women of the neighbourhood would do the same. They would stand up, cross themselves and stop knitting or anything else they were doing. And God would bless them. They had their health and enjoyed life… Now they have abolished the feast days, distanced themselves from God and the Church, and not surprisingly, end up spending all the money they earn on doctors and hospitals…

I always tell people that if they want to avoid calamities in their life, they should stop working on Sundays and feast days. Work schedules could be arranged to keep these days free. Where there is spiritual sensitivity, everything is possible; solutions will be found. That’s really the issue here. Even if a particular solution is to our disadvantage, and we suffer a loss, in the end we’ll be twice blessed. But so many people fail to understand this. They do not even attend the Divine Liturgy. The Divine Liturgy sanctifies. If a Christian will not go to Church on Sunday, how will he be sanctified?
An Excerpt from With Pain and Love for Contemporary Man by Elder Paisios the Athonite 

St. Elder Sophrony of Essex

“Whoever gives up his cross cannot be worthy of the Lord and become His disciple. The depths of the Divine Being are revealed to the Christian when he is crucified for our Savior. The Cross is the foundation of authentic theology.”

We must have the determination to overcome temptations comparable to the sorrows of the first Christians. All the witnesses of Christ’s Resurrection were martyred. We should be ready to endure any hardship

Homily:
About the fulfillment of the great prophecy
by Saint Nikolai Velimirovič

“Like a lamb led to the slaughter” (Isaiah 53:7).).

Throughout the many centuries of time the discerning Prophet Isaiah foresaw the awesome sacrifice on Golgotha. From afar he saw the Lord Jesus Christ led to the slaughter as a lamb is led to the slaughter. A lamb permits itself to be led to the laughter as it is led to the pasture: defenseless, without fear and without malice. Thus, Our Lord Christ was led to the slaughter without defense, without fear and without malice. Neither does He say: “Men, do not do this!” Neither does He question: “Why are you doing this to Me?” Neither does He condemn anyone. Neither does He protest. Neither does He become angry. Neither does He think evilly of His judges. When blood poured out over Him from the thorny wreath, He was silent. When His face was soiled from being spat upon, He was silent. When His Cross became heavy along the way, He endured. When His pain became unbearable on the Cross, He did not complain to men but to the Father. When He breathed His last, He directed His gaze and sigh toward heaven and not toward earth. For the source of His strength is heaven and not earth. The source of His consolation is in God and not in men. His true homeland is the Heavenly Kingdom and not the earthly kingdom.

“Behold, the Lamb of God, who takes away the sin of the world” (St. John 1:29 ). This was the first cry of St. John the Baptist when he saw the Lord. And, behold, now on Golgotha that prophecy was fulfilled. Behold, under the weight of the sins of the entire world, the Lamb of God lay slaughtered and lifeless.

O brethren, this is a costly sacrifice even for our sins. The blood of this sinless and meek Lamb was destined for all times and all generations, from the first to the last person on earth. Christ also felt the pains on the Cross for our sins even those of the present day. He also wept in the Garden of Gethsemane for our wickedness, our weakness and our sinfulness. He also destined His blood for us. Brethren let us not then despise this indescribable costly price by which we have been redeemed. Because of these sacrifices of Christ we, indeed, have some worth as people. Without these sacrifices, or if we disavow these sacrifices, our worth, by itself alone, is equal to nothing. It is equal to smoke without a flame or a cloud without light.

O Lord, unequaled in mercy, have mercy on us also!

To You be glory and thanks always. Amen.
The Prologue from Ohrid: Lives of Saints by Saint Nikolai Velimirovič
http://livingorthodoxfaith.blogspot.gr/2009/12/prologue-april-1-april-14.html 

Antiphon 1. Mode pl. 4.

The rulers of the people gathered together, against the Lord and against His Anointed.

They testify a lawless word against me. Lord, O Lord, do not forsake me.

Let us present our senses pure to Christ, and as His friends, let us lay down our lives for Him. Let us not, like Judas, be choked by the cares of life; but in our rooms let us cry, “Our Father, who art in heaven, deliver us from evil.”

Glory. Mode pl. 1

Come, O Christ-bearing people, let us contemplate how Judas the Betrayer and the unlawful priests conspired against our Savior. Today, they declared the immortal Logos as deserving death. They delivered Him to Pilate and had Him crucified on The Place of the Skull. And yet, as the Savior was suffering these things, He cried aloud and said, “Father, forgive them this sin, so that the Gentiles may come to know my resurrection from the dead.”

Glory. Both now. Mode pl. 2

Today, He who suspended the earth in the waters is suspended on a cross. (3) The King of the Angels wears a crown of thorns. He who wraps the sky in clouds is wrapped in a fake purple robe. He who freed Adam in the Jordan accepts to be slapped. The Bridegroom of the Church is fixed with nails to the cross. The Son of the Virgin is pierced with a spear. We worship Your Passion, O Christ. (3) Show us also Your glorious Resurrection.

By Your enormous and all-infinite compassion for us, O Christ God, have mercy on us. Amen.

 

Μια μόνο σταγόνα του Αίματος του Πανάμωμου Χριστού μπορεί να καθαρίσει την ανθρωπότητα… Παντοδύναμε Κύριέ μας, καθάρισέ μας τους αμαρτωλούς με το Αίμα των πληγών Σου, των αθώων και πάναγνων πληγών Σου. Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς

Τη αγία και Μεγάλη Πέμπτη, οι τα πάντα καλώς δια ταξάμενοι θείοι Πατέρες, αλληλοδιαδόχως εκ τε των θείων Αποστόλων, και των ιερών Ευαγγελίων, παραδεδώκασιν ημίν τέσσαρά τι να εορτάζειν, τον ιερόν Νιπτήρα, τον μυστικόν Δείπνον (δηλαδή την παράδοσιν των καθ‘ημάς φρικτών Μυστηρίων), την υπερφυά Προσευχήν, και την Προδοσίαν αυτήν.

Εις τον Ιερόν Νιπτήρα
Νίπτει Μαθητών εσπέρας Θεός πόδας,
Ου πούς πατών ην εις Εδέμ δείλης πάλαι.

Εις τον Μυστικον Δείπνον
Διπλούς ο Δείπνος· Πάσχα γαρ νόμου φέρει,
Και Πάσχα καινόν, Αίμα. Σώμα Δεσπότου.

Εις την υπερφυά Προσευχήν
Προσεύχη· και φόβητρα, θρόμβοι αιμάτων,
Χριστέ, προσώπου, παραιτούμενος δήθεν
Θάνατον, εχθρόν εν τούτοις φενακίζων.

Εις την Προδοσίαν
Τι δεί μαχαιρών, τι ξύλων λαοπλάνοι,
Προς το θανείν πρόθυμον εις Κόσμου λύτρον.

«…λάβετε φάγετε· τοῦτό ἐστι τὸ σῶμά μου…» και «…πίετε ἐξ αὐτοῦ πάντες· τοῦτο γάρ ἐστι τὸ αἷμά μου…»

Ομιλία
για τη θεραπεία της ανθρωπότητος δια των πληγών του Χριστού
Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς

“τω μώλωπι [πληγή] αυτού ημείς ιάθημεν” (Ησαΐας 53: 5).

Θεραπευόμαστε δια των πληγών του Χριστού. Αυτό προφήτευσε , ο προφήτης του Θεού και τώρα εμείς το γνωρίζουμε, ότι η προφητεία του είναι αληθινή. Δια του Πάθους του Χριστού, σωθήκαμε από τα αιώνια βάσανα. Δια του Πανάμωμου Αίματός Του, καθαριζόμαστε από τη λέπρα της αμαρτίας και ξαναζωντανεύουμε. Το αίμα και το σώμα μας έγιναν ακάθαρτα από τα αμαρτωλά πάθη, αλλά κυρίως το πνεύμα μας, η φωλιά και η πηγή της σωματικής ακαθαρσίας, έγινε πρώτα ακάθαρτο. Μπορεί ο ακάθαρτος να καθαριστεί από το ακάθαρτο; Μπορεί ένα βρώμικο λινό να πλυθεί με βρώμικο νερό; Δεν μπορεί.

Μόνον αυτό που είναι καθαρό μπορεί να πλύνει αυτό που είναι ακάθαρτο. Ακόμη και οι ειδωλολάτρες αισθάνονται ότι η ανθρωπότητα είναι ακάθαρτη. Όμως, αυτοί, [οι παγανιστές] θέλουν να καθαρίσουν με κάτι ακάθαρτο το ακάθαρτο, πρώτον επικαλούμενοι ακάθαρτα πνεύματα και λατρεύοντάς τα. Και δεύτερον, προσφέροντας ακάθαρτες θυσίες, είτε ανθρώπων είτε ζώων.

Μια μόνο σταγόνα του Αίματος του Πανάμωμου Χριστού μπορεί να καθαρίσει την ανθρωπότητα περισσότερο από όλες τις ειδωλολατρικές θυσίες από την αρχή του κόσμου. Γιατί; Επειδή το Αίμα του Χριστού είναι αγνό και όλα τα άλλα είναι ακάθαρτα.
Οι γιατροί λαμβάνοντας μία σταγόνα από ένα ισχυρό φάρμακο και διαλύοντάς το, εμβολιάζουν πολλούς ανθρώπους με αυτό για να τους προστατεύσουν από ασθένειες. Εμείς αραιώνουμε το αίμα του Χριστού με νερό στο άγιο Ποτήριον και στη συνέχεια το πίνουμε, γιατί λέγεται ότι όταν τρύπησαν το σώμα του Κυρίου με ένα δόρυ «εξήλθεν αίμα και ύδωρ» (Ιωάννης 19:34). Τέτοια δύναμη υπάρχει σε μια σταγόνα του Αίματός Του, ώστε ο κόσμος όλος θα μπορούσε να καεί από αυτήν! Αυτό είναι το πανάσπιλο Αίμα, το μόνο αναμάρτητο αίμα του μόνου Αναμαρτητου, το πανακήρατο Αίμα, το μόνο Πανάχραντο Αίμα στον κόσμο.

Ω, εάν οι άνθρωποι γνώριζαν μόνο ποια είναι η δύναμη της απόλυτης καθαρότητας! Όλοι οι ακάθαρτοι από την αμαρτία θα έσπευδαν να καθαριστούν από τον Πάναγνο Χριστό, και όλοι οι ανήμποροι θα έσπευδαν να μεταλάβουν το Σώμα και το Αίμα του Χριστού [Θεία Κοινωνία], και όλοι οι άπιστοι θα πίστευαν στον Χριστό. Διότι εδώ υπάρχουν τρία και τα τρία είναι καθαρά και τα τρία καθαρίζουν: καθαρό πνεύμα, καθαρό αίμα και καθαρό σώμα. Και μόνο το καθαρό μπορεί να καθαρίσει το ακάθαρτο. Μόνο το υγιές μπορεί να θεραπεύσει το ασθενές, και μόνον αυτό που είναι ισχυρό μπορεί να εγείρει το αβοήθητο.

Ω Κύριε, Παντοδύναμε Κύριέ μας, καθάρισέ μας τους αμαρτωλούς με το Αίμα των πληγών Σου, των αθώων και πάναγνων πληγών Σου.

Ότι Σοι πρέπει πάσα δόξα, τιμή και προσκύνησις εις τους αιώνας των αιώνων! Αμήν.
Πηγή: Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς, «Ο Πρόλογος της Οχρίδας»
http://livingorthodoxfaith.blogspot.gr/2010/04/prologue-august-29-september-11.html

Η θεία Ευχαριστία
Anthony Bloom of Sourozh
19 Ιουνίου 1966

Εις το όνομα του πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος.

Όταν ο Κύριος συνέστησε τον Μυστικό Δείπνο, αυτό το μυστήριο της πίστης μας που αποκαλούμε Θ.Λειτουργία, ή Θ. Ευχαριστία, συγκέντρωσε γύρω Του τους Μαθητές Του, και αυτούς που αργότερα θα πίστευαν μέχρι θανάτου, και εκείνον που ήταν ήδη έτοιμος να προδώσει τον διδάσκαλο. Και τον αντιμετώπισε μαζί με τους άλλους, με την υπέροχη θεϊκή αγάπη, γιατί το να είσαι αποδεκτός στο τραπέζι ενός ανθρώπου, σημαίνει ότι αυτός, ο οικοδεσπότης, θεωρεί ίσους του, συντρόφους με την παλιά έννοια της λέξης, αυτούς που ισότιμα θα κόψουν τον άρτο μαζί του, θα μοιραστούν την ουσία της ζωής. Ίσοι στην αγάπη του Θεού, ίσοι με τον Θεό, μέσα απ’ την αγάπη Του για μας- αυτή είναι μια όψη του εκπληκτικού γεγονότος που λέγεται Μυστικός Δείπνος.

Αλλά έχουμε δώσει επίσης κι ένα άλλο όνομα, την ονομάζουμε Θ. Ευχαριστία, από μια Ελληνική λέξη που σημαίνει ταυτόχρονα και “δώρο” και “ευχαριστία” . Πράγματι, μπορούμε να δούμε την κοινωνία του Σώματος και του Αίματος του Χριστού σαν το μεγαλύτερο δώρο που ο Κύριος μας δωρίζει, συντροφιά και ισοτιμία, να γίνουμε συνεργάτες του Θεού. Και με την απίστευτη κι ανεξιχνίαστη ενέργεια και δύναμη του Αγίου Πνεύματος, διότι αυτό το ψωμί (άρτος), δεν είναι πλέον μόνο ψωμί κι αυτό το κρασί, δεν είναι μόνο κρασί, αλλά έχουν πράγματι μεταβληθεί σε Σώμα και Αίμα του Δωρεοδότη, γινόμαστε αρχικά και όλο και περισσότερο μέτοχοι της θείας φύσεως, Υιοί με υιοθεσία, Θεοί με μετοχή, έτσι ώστε μαζί με τον Έναν που είναι ο Σαρκωμένος Υιός του Θεού, γινόμαστε η απόλυτη αποκάλυψη του ανθρώπου, όπως και η πλήρης αποκάλυψη της παρουσίας του Θεού, ο πλήρης Χριστός για τον οποίο ο Άγιος Ιγνάτιος ο Αντίοχείας ομιλεί. Και πέρα απ’ αυτό, ψηλότερα, βαθύτερα κι απ’ αυτό, σ’ αυτή την κοινωνία της φύσης και της ζωής με τον μόνο γεννηθέντα Υιό του Θεού, σύμφωνα με τον Αγ. Ειρηναίο της Λυών, γινόμαστε πράγματι σε σχέση με τον Θεό, τα μόνα γεννημένα παιδιά του.

Αυτό είναι το δώρο, αλλά ποια είναι η ευχαριστία; Τι μπορούμε να προσφέρουμε στον Κύριο; Το ψωμί και το κρασί, ανήκουν σ’ εκείνον· τις ζωές μας; Δεν είναι δικές Του; Μας κάλεσε να βγούμε απ’ το μηδέν. Μας έφερε στην ύπαρξη, μας προίκισε μ’ όλα αυτά που έχουμε. Τι λοιπόν μπορούμε να δώσουμε, που είναι πράγματι δικό μας; Ο Αγ. Μάξιμος ο Ομολογητής λέει ότι ο Θεός έχει κάνει τα πάντα, άφησε μόνο ένα: Δεν υποχρεώνει ούτε το μικρότερο πλάσμα Του να τον αγαπά, γιατί η αγάπη είναι η απόλυτη ελευθερία. Αυτό είναι το μόνο δώρο που μπορούμε να του προσφέρουμε: Το δώρο μιάς πιστής καρδιάς.

Αλλά γιατί ο μυστικός Δείπνος ονομάστηκε ευχαριστία, πιο πολύ από κάθε υπηρεσία μας, κάθε άλλη πράξη μας; Αυτο είναι και το ερώτημα του Ψαλμωδού, που αναρρωτιόταν αιώνες πριν ο Χριστός εμφανιστεί και αποκαλύψει την θεία αγάπη Του, κι η απάντηση είναι τόσο απρόσμενη, όσο κι αληθινή. Λέει: “Τι ανταποδώσωμεν τω Κυρίω περί πάντων ων ανταπέδωκεν ημίν.;” κι απαντά “ποτήριον Σωτηρίου λείψομαι…. και το όνομα Κυρίου επικαλέσομαι.… ψαλώ.. εις τας αυλάς του Κυρίου..” Η υπέρτατη πράξη ευχαριστίας δεν είναι να ανταποδώσεις, γιατί αυτός που παίρνει και ανταποδίδει, ξαναπληρώνει το δώρο κι είναι με κάποιο τρόπο σαν να το καταστρέφει: και τα δύο στην πραγματικότητα είναι ίσα, και τα δυό έχουν δοθεί, και τα δυό βρίσκονται στο τέλος μιάς αλυσίδας, αλλά αυτή η αμοιβαιότητα καταστρέφει την χαρά στο τέλος. Αν το ευχηθούμε, αν είμαστε ικανοί να πάρουμε, να πάρουμε μ’ όλη μας την καρδιά, κι ύστερα να εκφράσουμε με ειλικρίνεια και μ’ όλη μας την πίστη, την βεβαιότητα ότι η αγάπη του δωρεοδότη είναι τέλεια κι αυτό γιατί το δεχτήκαμε μ’ όλη την καρδιά, με απλότητα, αυτό είναι που δίνει την χαρά στον δωρητή που δίνει μ’ όλη του την καρδιά.

Αυτό ισχύει και στις ανθρώπινες σχέσεις· ανταποδίδουμε ένα δώρο μόνο για να νοιώσουμε ελεύθεροι από μια χάρη, μια συγκεκριμένη δέσμευση στην οποία βρισκόμαστε όταν παίρνουμε από κάποιον ο οποίος δεν μας αγαπά αρκετά ώστε να δίνει μ’ όλη του την καρδιά, και τον οποίο δεν αγαπάμε αρκετά ώστε να το πάρουμε μ’ όλη μας την καρδιά. Κι αυτό είναι ο λόγος που η Θ. Ευχαριστία είναι το μεγαλύτερο δώρο της Εκκλησίας, το μεγαλύτερο δώρο στη γη: όσοι πιστεύουν στην αγάπη του Θεού, μ’ όλη τους την καρδιά, χωρίς κάποια σκέψη ν’ ανταποδώσουν το δώρο, αυτοί χαίρονται στην αγάπη που εκφράζεται, παίρνοντας απ’ τον Θεό όχι μόνο αυτά που μας δωρίζει, αλλά και την υπόσταση Του, την μετοχή στην ζωή Του, την φύση Του, την αιωνιότητά Του, την θεία αγάπη Του. Μόνο αν είμαστε ικανοί να δεχτούμε με απόλυτη ευγνωμοσύνη, και απόλυτη χαρά, μπορεί « η μετοχή μας στην Θ. Ευχαριστία να είναι αληθινή, μόνο τότε η Θ. Ευχαριστία θα γίνει για μας η απόλυτη πράξη ευγνωμοσύνης. Αλλά η ευγνωμοσύνη είναι δύσκολη γιατί απαιτεί αφ’ ενός μια καρδιά που αγαπά και χαίρεται όταν δέχεται και την απόλυτη εμπιστοσύνη και πίστη στην αγάπη αυτού που δίνει, εμπιστοσύνη ότι αυτό το δώρο, δεν δείχνει ταπείνωση, δεν είναι μια πράξη δουλείας. Κι είναι γι’ αυτό που πρέπει να καλλιεργούμαστε κάθε μέρα στην ικανότητά μας ν’ αγαπάμε και ν’ αγαπιόμαστε, στην ικανότητά μας να είμαστε ευγνώμονες και να ευφραινόμαστε, και μόνο τότε θα γίνει το Μυστικό Δείπνο του Κυρίου το τέλειο δώρο του Θεού, η τέλεια απάντηση στον κόσμο. Αμήν.
http://www.mitras.ru/eng/eng_145.htm
Μετάφραση: http://www.agiazoni.gr/article.php?id=44865254317179544141

Η Θεία Λειτουργία είναι αίσθηση του νικηφόρου Πάσχα. Άγιος Γέροντας Σωφρόνιος του Έσσεξ – Το όραμα του αγίου Σεραφείμ του Σάρωφ την Μεγάλη Πέμπτη
https://iconandlight.wordpress.com/2020/04/15/%ce%b7-%ce%b8%ce%b5%ce%af%ce%b1-%ce%bb%ce%b5%ce%b9%cf%84%ce%bf%cf%85%cf%81%ce%b3%ce%af%ce%b1-%ce%ac%ce%b3%ce%b9%ce%bf%cf%82-%ce%b3%ce%ad%cf%81%ce%bf%ce%bd%cf%84%ce%b1%cf%82-%cf%83%cf%89%cf%86%cf%81/

Γέροντας Σωφρόνιος του Έσσεξ, Μέσα στη Θ. Λειτουργία ο άνθρωπος μπορεί να ζήσει το Χριστό, να βρει το παν. Όταν αρχίζει κανείς να προσεύχεται, η ίδια η προσευχή θα του λύνει τις απορίες του.
https://iconandlight.wordpress.com/2019/07/10/29727/

Πως ο Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης ζούσε την Θεία Λειτουργία
https://iconandlight.wordpress.com/2018/07/11/%CF%80%CF%89%CF%82-%CE%BF-%CE%AC%CE%B3%CE%B9%CE%BF%CF%82-%CF%80%CE%B1%CE%90%CF%83%CE%B9%CE%BF%CF%82-%CE%BF-%CE%B1%CE%B3%CE%B9%CE%BF%CF%81%CE%B5%CE%AF%CF%84%CE%B7%CF%82-%CE%B6%CE%BF%CF%8D%CF%83%CE%B5/

Μεγάλη Πέμπτη, Στάρετς Σάββα του Παρηγορητή
https://iconandlight.wordpress.com/2016/04/27/%CE%BC%CE%B5%CE%B3%CE%AC%CE%BB%CE%B7-%CF%80%CE%AD%CE%BC%CF%80%CF%84%CE%B7-%CF%83%CF%84%CE%AC%CF%81%CE%B5%CF%84%CF%82-%CF%83%CE%AC%CE%B2%CE%B2%CE%B1-%CF%84%CE%BF%CF%8D-%CF%80%CE%B1%CF%81%CE%B7%CE%B3/

Ήχος πλ. Β’

Του Δείπνου σου του μυστικού, σήμερον Υιέ Θεού, κοινωνόν με παράλαβε· ου μη γαρ τοις εχθροίς σου το Μυστήριον είπω, ου φίλημά σοι δώσω, καθάπερ ο Ιούδας, αλλ’ ως ο Ληστής ομολογώ σοι. Μνήσθητί μου Κύριε, όταν έλθης εν τη Βασιλεία σου.

Στιχηρά
Ήχος α’ Ιδιόμελον

Ο λεντίω ζωσάμενος, και νίψας τους πόδας των Μαθητών, Χριστέ ο Θεός, απόπλυνον ημών, της ψυχής τον λογισμόν, και περίζωσον ημάς συνδέσμω πνευματικώ, του ποιείν τας εντολάς σου, και υμνείν την σην αγαθότητα.

Κανών. Ποίηµα Κοσµά Μοναχού.
Ωδή αʹ. Ήχος πλ. βʹ. Δόξα.

Μυσταγωγούσα, φίλους εαυτής, την ψυχοτρόφον ετοιµάζει τράπεζαν, αµβροσίας δε η όντως σοφία του Θεού, κιρνά κρατήρα πιστοίς. Προσέλθωµεν ευσεβώς και βοήσωµεν· Ενδόξως δεδόξασται, Χριστός ο Θεός ηµων.

Ωδή θʹ. Ο Ειρµος.

Ξενίας δεσποτικής, και αθανάτου τραπέζης, εν υπερώω τόπω, ταίς υψηλαίς φρεσί πιστοί δεύτε απολαύσωµεν, επαναβεβηκότα λόγον, εκ του Λόγου µαθόντες, ον µεγαλύνοµεν.

Και νυν. Ήχος πλ. αʹ.

Μυσταγωγών σου, Κύριε, τους Μαθητάς, εδίδασκες λέγων· Ω φίλοι, οράτε, µηδείς ηµας χωρίσει µου φόβος· ει γαρ πάσχω, αλλ’ υπέρ του κοσµου· µη ούν σκανδαλίζεσθε εν εµοι· ου γαρ ήλθον διακονηθήναι, αλλά διακονήσαι, και δούναι την ψυχήν µου, λύτρον υπέρ του κοσµου. Ει ούν υµεις φίλοι µου εστε, εµε µιµείσθε· ο θέλων πρώτος είναι, έστω έσχατος· ο δεσπότης, ως ο διάκονος. Μείνατε εν εµοι, ίνα βότρυν φέρητε· εγώ γαρ ειµι της ζωής η αµπελος.

Δόξα· και νυν. Ήχος βʹ.

Ον εκήρυξεν Αµνον Ησαΐας, έρχεται επί σφαγήν εκούσιον, και τον νώτον δίδωσιν εις µάστιγας, τας σιαγόνας εις ραπίσµατα· το δε πρόσωπον ουκ απεστράφη, από αισχύνης εµπτυσµάτων· θανάτω δε ασχήµονι καταδικάζεται· πάντα ο αναµάρτητος εκουσίως καταδέχεται, ίνα πάσι δωρήσηται την εκ νεκρών ανάστασιν.

One drop of the blood of the All-pure Christ can cleanse mankind… Lord, our omnipotent Lord, cleanse us sinners by Your bloody wound, by Your innocent and all-pure wound. Saint Nikolai Velimirovič

On Holy and Great Thursday the godly Fathers, who have arranged all things well, received from the divine Apostles and the sacred Gospels and in turn handed down to us, that today we should celebrate four things: the sacred Washing of Feet, the Mystical Supper (that is, the tradition of what we know as the awsome Mysteries of Holy Communion), the High Priestly Prayer, and finally the Betrayal itself.

Verses for the sacred Washing
In the evening God washed the feet of the Disciples;
His own foot once walked before dusk in Eden.

For the Mystical Supper
Double Supper: it has the Law’s Pascha,
The new Pascha also, the Lord’s Blood and Body.

For the transcendent Prayer
You pray: the terrors, the blood on Your forehead,
As though You were begging to be spared from dying.
O Christ, by this You deceive the deceiver.

For the Betrayal
Why swords and clubs, O deceivers of the people?
He is willing to die for the world’s redemption.

Homily:
About the healing of mankind by the wounds of Christ
by Saint Nikolai Velimirovič

“And by His stripes [wounds] we are healed” (Isaiah 53:5).

We are healed by the wounds of Christ. Thus, the prophet of God prophesies and we now know that his prophecy is true. By the suffering of Christ, we have been saved from eternal suffering; by His All-pure blood, we are cleansed of the leprosy of sin and are enlivened. Our blood and body became impure from sinful passions; but our spirit, the nest and source of bodily impurity, first became impure. Can the unclean be cleansed by the unclean? Can a dirty linen be washed with dirty water? It cannot.

Only that which is clean can wash that which is unclean. Even the pagans feel that mankind is impure. But, they [the pagans] want to cleanse the impure by the impure first, by invoking impure spirits and worshipping them. And second, by offering impure sacrifices, be they human or animal sacrifices. One drop of the blood of the All-pure Christ can cleanse mankind more than all of the idolatrous sacrifices from the beginning of the world. Why? Because the blood of Christ is pure and all else is impure. Physicians take one drop of a strong remedy and diluting it, vaccinate many people with it in order to protect them from disease. We even dilute the blood of Christ in the Chalice [Cup]with water and then we take it and drink it, for it is said that when they pierced the body of the Lord with a spear “there came out blood and water” (St. John 19:34). Such is the power from one drop of His blood that, the world could be burned by it. That is the sinless blood, the only sinless blood; the blood most-pure, the only pure blood in the world.

O, if men would only know what is the power of absolute purity! All the impure ones from sin would rush to cleanse themselves by the All-pure Christ and all the helpless ones would rush to partake of the Blood and Body of Christ [Holy Communion]; and all the unbelieving would believe in Christ. For there is three and all three are pure and all three purify: pure spirit, pure blood and pure body, and only the pure can purify the impure; and that which is healthy can heal the unhealthy; and that which is powerful can raise the helpless.

O Lord, our omnipotent Lord, cleanse us sinners by Your bloody wound, by Your innocent and all-pure wound.

To You be glory and thanks always. Amen.
The Prologue from Ohrid: Lives of Saints by Saint Nikolai Velimirovič
http://livingorthodoxfaith.blogspot.gr/2010/04/prologue-august-29-september-11.html

***

On the Eucharist
Anthony Bloom Metropolitan of Sourozh
September 1969

In the Name of the Father, the Son and the Holy Ghost.

When the Lord at the Last Supper instituted that mystery of our faith which we call the Holy Liturgy or the Eucharist, He gathered round Himself His disciples, both those who were later on to be faithful unto death and also the one who was already prepared to betray his Master, and He confronted him, together with the others, with the extraordinary love of God, because to be admitted to a man’s table means that He, our host, considers us to be His equals, His companions in the old sense of the word, those who are entitled to break the bread with Him, to share with Him the substance of life; equals in the love of God, equals with God through His love for us.

This is one of the aspects of the extraordinary events which we call the Last Supper. But we have given it also another name: we call it the Eucharist from the Greek word which means simultaneously «gift» and «thanksgiving». Indeed, we can see that communion to the Body and Blood of Christ, this incredible relationship which He accepts for us, is the greatest gift which the Lord can grant us: companionship and equality, becoming the co-workers of God, and through the incredible, unfathomable action and power of the Spirit, (because this Bread is no longer bread only and this Wine is no longer only wine, they have become the Body and Blood of the Giver) we become incipiently and increasingly partakers of the divine nature, gods by adoption; gods by participation, so that together with the one who is the incarnate Son of God we become the total revelation of God’s presence, the total Christ of whom St. Ignatius of Antioch spoke. And beyond this, higher, deeper even than this, in this community of nature and life with the Only-Begotten Son of God, in the words of St. Ireneus of Lyon, we become truly, with regard to God Himself, the Only-Begotten Son.

This is the gift, but where is the thanksgiving? What can we bring to the Lord? Bread and wine? They belong to Him. Our own selves? Are we not His? He brought us out of nought, He has brought us into being, He has endowed us with all that we are and all we possess. What then can we give which is really ours? St. Maximus the Confessor says that God can do all things save one. He cannot compel the smallest of His creatures to love Him, because love is supreme freedom. This is the only gift we can bring to God, the gift of a trusting heart. But why is this mysterious supper of the Eucharist called a thanksgiving more than any other service, more than any other action of ours? What can we give to God? This was a question the psalmist was asking himself centuries ago, before Christ appeared and revealed the divine love, and his answer was so unexpected and so true. He says, «What reward shall I give to the Lord for all His benefits?» And he replies, «I shall take the cup of salvation, I will give thanks unto the Lord. I will sing praises in the courts of the temple of the Lord.» The supreme act of thanksgiving is not to give back, because one who receives and pays back repays the gift and thus somehow destroys the gift. Both indeed become equal, both have given, both have been at the giving end of the chain, but the reciprocal gift has destroyed both joys up to a point.

If we are capable of receiving wholeheartedly, then we are expressing truly our total trust, our assurance that the love of the giver is perfect and it is in receiving wholeheartedly in all simplicity that we bring joy to the one who has given from all his heart. This is true even in human relationships. We wish to repay a gift only to make ourselves free from gratitude and from a certain enslavement in which we are put when we receive from one who does not love to receive wholeheartedly and whom we do not love enough to receive wholeheartedly. This is why the Eucharist is the supreme thanksgiving to the Church and the supreme thanksgiving of the earth. People who trust the love of Church and God openheartedly without any thought of repaying the gift, only rejoicing the love it expresses, receive from God not only what He can grant but also what He is, participation to His life, to His nature, to His eternity, to His love divine. Only if we are capable of receiving with perfect gratitude and perfect joy can our participation in the Eucharist be true, only then does the Eucharist become the supreme act of gratitude. But gratitude is difficult because it requires hope, a loving heart capable of rejoicing when it receives, and a perfect trust and faith in the love of the one who gives, that this gift is not meant as humiliation or an act of enslavement. This is why we must grow from day to day into the ability to love and to be loved, into the ability to be grateful and rejoice, and only then does the Last Supper and the Lord become the perfect gift of God and a perfect response of the earth. Amen.
Newsletter N. 180, ноября, 1985

On holy and great Thursday, Saint Seraphim of Sarov – Saint Nikolai Velimirovič
https://iconandlight.wordpress.com/2020/04/15/42981/

One time Christ celebrated it in the Upper Room with the Mystical Supper, and this remains forever. Elder Sophrony
https://iconandlight.wordpress.com/2014/04/16/one-time-christ-celebrated-it-in-the-upper-room-with-the-mystical-supper-and-this-remains-forever-elder-sophrony/

Troparion. Mode pl. 4.

While the glorious Disciples were being illumined at the washing of the feet during the Supper, then, too, did Judas the ungodly one, succumb to darkness, being sick with avarice. And he delivered You, the righteous Judge, to lawless judges. Look here, O lover of money, and see the one who for money’s sake hanged himself. Flee from the greed that made him dare commit such a deed against the Teacher. O Lord benevolent to all, glory be to You. (3)

The Canon.By Cosmas the Monk.
Ode i. Mode pl. 2. Glory.

Initiating His friends into mysteries, the very Wisdom of God sets a soul-sustaining table, and mixes the wine of immortality in His chalice, for those who believe. Let us religiously draw near and call out: “He is Christ our God, and He is greatly glorified.”

 

Ode iv.Both now.

“I tell you, in my kingdom, I will drink anew drink beyond description,” Christ, Yousaid to Your friends. “For then I shall be withyou, God among gods; for my Father sentme, His only-begotten Son, to the world as anatoning sacrifice.”

Oikos.

As we all draw near with fear to themystic table, let us receive the Bread withpure souls, remaining beside the Master, thatwe may see how He washes the feet of theDisciples and dries them with the towel. Andlet us do as we have seen, being subject toone another and washing one another’s feet;for Christ himself has ordered this, as Hedeclared it before to His disciples. But one didnot listen, Judas the slave and the knave.

Ode ix. Heirmos.

Come, believers, let us enjoy the Master’s hospitality and immortal table, in the upper room, that is, in elevated minds. And learning a sublime word from the Word, we magnify Him.

Aposticha
Idiomelon. Mode pl. 4.

Today, the evil council against Christ has gathered together, and they plotted vain things against Him, to deliver Him to Pilate, and to put Him to death, even though He is innocent. Today, Judas has put the noose of money around his own neck, and he deprives himself of life, both temporal and divine. Today, Caiaphas, not of his own accord, prophesies and says, “It is expedient that one man should die for the people”; for He came to suffer for our sins, that He might free us from slavery to the enemy, as He is good and loves humanity.

Both now. Mode pl. 1.

Initiating Your disciples, O Lord, You instructed them, saying, “O my friends, see that no fear separates you from Me. Although I suffer, yet I do so for the sake of the world. So do not fall away because of Me; for I came not to be served but to serve, and to give My life as a ransom for the world. So, if you are My friends, imitate Me. Whoever would be first, let him be last; let the master be like the servant. Abide in me, so that you may bear fruit; for I am the Vine of life.”

 

Ω αγία, καθαρή αγάπη, την οποία τόσο πολύ εκτίμησε ο Κύριος Ιησούς Χριστός, στην τρυφερή ψυχή της περιφρονημένης αμαρτωλής, την οποία τόσο λίγο έχουμε και την οποία πρέπει να μιμηθούμε! Άγιος Λουκάς Κριμαίας

Τη αγία και μεγάλη Τετάρτη, της αλειψάσης τον Κύριον μύρω Πόρνης γυναικός, μνείαν ποιείσθαι οι θειότατοι Πατέρες εθέσπισαν, ότι προ του σωτηρίου Πάθους μικρόν τούτο γέγονε.

Στίχοι
Γυνή, βαλούσα σώματι Χριστού μύρον,
Την Νικοδήμου προύλαβε σμυρναλόην.

Λόγος στη Μεγάλη Τετάρτη:
Η καρδιά που εξευγενίζεται με την αγάπη και τη μετάνοια
Άγιος Λουκάς Αρχιεπίσκοπος Κριμαίας

Σήμερα ακούσαμε το ευαγγελικό ανάγνωσμα για τα γεγονότα που συνέβησαν τη Μεγάλη Τετάρτη. Ταράζομαι ακόμα και να μιλάω για το φοβερό κακούργημα, που όμοιό του ποτέ δεν έγινε στην ιστορία του κόσμου. Τι παραπάνω μπορώ να προσθέσω; Τίποτα. Θέλω μόνο να επιστήσω την προσοχή σας σ’ αυτό που ακούσατε, γιατί όσον αφορά το ανάγνωσμα μπορώ να μιλάω χωρίς τέλος, διεισδύοντας σε κάθε λόγο του Ευαγγελίου. Είναι καθήκον μου να σας διδάξω αυτό, γιατί τα ευαγγελικά λόγια είναι άγια, μεγάλα, λόγια τόσο βαθιά και σημαντικά δεν υπάρχουν στα ανθρώπινα βιβλία. Και έτσι, παρουσιάστηκαν ενώπιον των πνευματικών οφθαλμών μας οι ανθρώπινες ψυχές που καθόλου δεν μοιάζουν η μία με την άλλη. Ψυχές μαύρες, φοβερές και ψυχές τρυφερές, γεμάτες αγάπη.

Ιδού, οι κακοί γραμματείς και φαρισαίοι πηγαίνουν κάτω από τη σκέπη της νύχτας, σαν νυχτερίδες, και «κάνουν συμβούλιο κατά του Κυρίου και κατά του Χριστού Αυτού». Και εκπληρώνεται αυτό που προλέγει ο προφήτης Δαβίδ χίλια χρόνια πριν από το γεγονός: «παρέστησαν οι βασιλείς της γης, και οι άρχοντες συνήχθησαν επί το αυτό κατά του Κυρίου και κατά του χριστού αυτού» (Ψαλμ. 2, 2). Πηγαίνουν κρυφά, γιατί φοβούνται τον λαό και Αυτόν που θέλουν να σκοτώσουν. Συσκέπτονται για το πώς θα Τον σκοτώσουν, σιγοψιθυρίζοντας με τις κακές, ακόλαστες γλώσσες τους και εκπληρώνεται η προφητεία: «κατ’ εμού εψιθύριζον πάντες οι εχθροί μου, κατ’ εμού ελογίζοντο κακά μοι» (Ψαλμ. 40, 8).

Και ιδού, συγκεντρώθηκαν οι αρχιερείς, οι γραμματείς και οι πρεσβύτεροι του λαού στην πόρτα του αρχιερέα που ονομαζόταν Καϊάφας και πρότειναν στο συμβούλιο να πιάσουν τον Ιησού με δόλο και να Τον σκοτώσουν. Όμως είπαν: «μη εν τη εορτή, ινα μή θόρυβος γένηται εν τω λαώ» (Ματθ. 26, 5), γιατί στο βάθος των μαύρων καρδιών τους ένιωθαν τι είδους έγκλημα οργάνωσαν, γνώριζαν ότι Αυτόν που ήθελαν να σκοτώσουν ο λαός Τον τιμάει και Τον αγαπάει ως Μεγάλο Θαυματουργό και ότι πολλοί Τον θεωρούν Μεσσία.

Για ποιο λόγο θέλετε, καταραμένοι, να Τον σκοτώσετε; Μήπως για το ότι δίδαξε στον κόσμο το καλό και την αλήθεια; Μήπως για το ότι φώτισε το σκοτάδι του κόσμου με το φως του θεϊκού Πνεύματός Του, με το θεϊκό φως της διδασκαλίας Του; Μήπως για το ότι έκανε τέτοιο πλήθος θαυμάτων; Μήπως για το ότι θεράπευσε τους αρρώστους και ανέστησε τους νεκρούς; Μήπως για το ότι διέταξε την θάλασσα και τον άνεμο να σωπάσουν και εκείνα σταμάτησαν υπακούοντάς Τον; Ναι, ακριβώς γι’ αυτά, γιατί όπως λέει ο Ευαγγελιστής Ιωάννης ο Θεολόγος: «Τι ποιούμεν, ότι αυτός ο άνθρωπος πολλά σημεία ποιεί; εάν αφώμεν αυτόν ούτω, πάντες πιστεύσουσιν εις αυτόν, και ελεύσονται οι Ρωμαίοι και αρούσιν ημών και τον τόπον και το έθνος» (Ιωάν. 11, 47-48).

Και έτσι, φοβήθηκαν ότι εξ αιτίας του πλήθους των θαυμάτων όλοι θα πιστέψουν σε Αυτόν. Έτσι και θα έπρεπε να είχε γίνει, δηλαδή όλοι να πίστευαν σε Αυτόν λόγω των ανεκδιήγητων θαυμάτων και των λόγων που ποτέ δεν ξανακούστηκαν στον κόσμο και ήταν αλήθεια! Αυτοί όφειλαν να χαρούν με το ότι ο λαός πίστεψε στον Υιό του Θεού, στον Σωτήρα του, στον Μεσσία! Δικαιολογώντας την κάκιστη πρόθεσή τους με τη σωτηρία από την εισβολή των Ρωμαίων, έλεγαν ψέματα, γιατί οι Ρωμαίοι είχαν ήδη κατακτήσει όλη την Παλαιστίνη, ήταν κάτι που συνέβη νωρίτερα. Ήταν δυνατόν για τους Ρωμαίους να καταστρέψουν όλη την Παλαιστίνη με την πρόφαση ότι εμφανίστηκε ο ύψιστος Διδάσκαλος της Αλήθειας και του καλού! Όχι, δεν θα μπορούσαμε να κατηγορήσουμε τους Ρωμαίους, αυτό ήταν συκοφαντία προς αυτούς.

Όμως τι, παρ’ όλα αυτά, οδήγησε σ’ αυτό το φοβερό κακούργημα; Για ποιο λόγο ήταν γεμάτες οι καρδιές των γραμματέων, φαρισαίων και αρχιερέων με τέτοια κακία; Για ποιο λόγο μισούσαν τον Κύριο Ιησού, τον Υιό του Θεού, τον Διδάσκαλο της αγάπης, τον Σωτήρα του κόσμου; Ακριβώς λόγω του τιποτένιου και μαύρου φθόνου, γιατί μέχρι την έλευση του Χριστού ήταν οι κυρίαρχοι του μυαλού και της καρδιάς του ισραηλιτικού λαού, οι ηγέτες και οι διδάσκαλοι. Ο λαός τους θεωρούσε αγίους και δικαίους και υποτασσόταν σε κάθε λόγο τους. Όμως τώρα κατάλαβαν ότι η εξουσία τους που ήταν θεμελιωμένη στην άτιμη υποκρισία, στην οποία δεν υπάρχει η αλήθεια, δεν υπάρχει η γνήσια πνευματική δύναμη, γκρεμίζεται από την επαφή με την αληθινή θεϊκή εξουσία του Σωτήρα. Έβλεπαν και ένιωθαν ότι τα λόγια Του ήταν τέτοια που κανένας από τους ανθρώπους ποτέ δεν είπε και φοβήθηκαν ότι θα πέσει το κύρος τους και ότι από ηγέτες θα γίνουν υπηρέτες. Και επιθυμώντας να κρατήσουν την τιποτένια εξουσία τους, επεδίωξαν να δώσουν τέλος στην ζωή του Χριστού.

Ο ίδιος ο Χριστός επιβεβαίωσε ότι η άτιμη και τιποτένια ζήλεια και κακία τους καθοδηγούσε, στηλιτεύοντάς τους αυστηρά και δημόσια και λέγοντας κατά πρόσωπο αυτό που ποτέ κανείς δεν θα τολμούσε να σκεφτεί γι’ αυτούς: « Ουαί υμίν, γραμματείς και Φαρισαίοι υποκριταί, ότι κλείετε την βασιλείαν των ουρανών έμπροσθεν των ανθρώπων υμείς γαρ ουκ εισέρχεσθε, ουδέ τους εισερχομένους αφίετε εισελθείν» (Ματθ. 23, 14).

Υπήρχε άραγε κάτι καθαρό, ειλικρινές στις καρδιές τους; Απολύτως τίποτα. Ήταν ολοκληρωτικά σκοτεινές, είχαν ολοκληρωτικά αδιαπέραστο σκοτάδι αμαρτιών, μίσους και κακίας.

Αλλά ιδού και μία άλλη, ακόμη πιο φοβερή μορφή, του Αποστόλου του Χριστού, του Ιούδα, του οποίου ο Κύριος έπλυνε τα πόδια, ο οποίος κοινώνησε το Σώμα και το Αίμα του Χριστού και ο οποίος πηγαίνει να Τον προδώσει για τριάκοντα αργύρια.

Ω φρίκη! Ω ανείπωτη ποταπότης που με καμιά ατιμία δεν συγκρίνεται! Πρόδωσε τον Διδάσκαλό του, από Τον Οποίο είδε τόσο καλό! Τι συνέβαινε στην ψυχή αυτού του δυστυχισμένου ανθρώπου; Ήταν όλη υπό την εξουσία του διαβόλου της φιλαργυρίας, ζούσε με την φιλαργυρία, ήταν κλέπτης και, όπως λέει ο Άγιος Ευαγγελιστής Ιωάννης ο Θεολόγος, κρατούσε το κιβώτιο μέσα στο οποίο έριχναν τις δωρεές για τον Σωτήρα και τους μαθητές Του και έκλεβε χρήματα για τον εαυτό του. Η φιλαργυρία τον οδήγησε μέχρι του σημείου ώστε το όνομά του να γίνει μισητό σε όλο τον κόσμο. Το όνομα του Ιούδα έγινε συνώνυμο κάθε προδοσίας, κάθε ατιμίας, κάθε ποταπότητος.

Ο άγιος απόστολος Παύλος μας λέει ότι η φιλαργυρία είναι η ρίζα κάθε κακού (Α’ Τιμ. 6, 10). Και άραγε δεν βλέπουμε την απόδειξη αυτού στο δυστυχή Ιούδα; Μπορεί να υπάρχει πιο φανερή απόδειξη; Όχι, δεν μπορεί, γιατί κάθε κακό δεν είναι τίποτα σε σύγκριση με αυτό το φοβερό κακό, στο οποίο τον οδήγησε η φιλαργυρία του. Και ήταν απόστολος!

Όμως το Ευαγγέλιο δεν παρουσιάζει σε μας μόνο το σκοτάδι. Μας παρουσιάζει και το καθαρό και ευλογημένο φως. Ιδού, ενώπιον μας η μορφή της μετανοημένης αμαρτωλής, της σε όλα καταφρονημένης. Πόσο έλαμψε αυτή η μορφή! Εδώ επιδιώκεται η σύγκριση με την άλλη αμαρτωλή που έπλυνε με τα δάκρυά της τα πόδια του Σωτήρα, τα σκούπισε με τα μαλλιά της και έλαβε την συγχώρεση όλων των αμαρτιών της από τον Κύριο (Λουκ. 7, 38-48). Κινούμενη από τα ίδια συναισθήματα της αγάπης και της μετάνοιας, προσήλθεν αυτώ γυνή αλάβαστρον μύρου έχουσα βαρυτίμου, και κατέχεεν επί την κεφαλήν αυτού ανακειμένου. Ιδόντες δε οι μαθηταί αυτού ηγανάκτησαν λέγοντες· εις τι η απώλεια αύτη; (Ματθ. 26, 7-8) και άκουσε ο κόσμος τα εκπληκτικά λόγια του Σωτήρα: «τι κόπους παρέχετε τη γυναικί; έργον γαρ καλόν ειργάσατο εις εμέ» (Ματθ. 26, 10).

Ω αγία, καθαρή αγάπη, την οποία τόσο πολύ εκτίμησε ο Κύριος Ιησούς Χριστός, την οποία τόσο λίγο έχουμε και την οποία πρέπει να μιμηθούμε! Εκπληκτική αντίθεση ανάμεσα σ’ εκείνους τους επίγειους βασιλιάδες (Ψαλμ. 2, 2) σε συνδυασμό με τον απόστολο-προδότη με τη μαύρη, ακάθαρτη, άτιμη ψυχή και στην περιφρονημένη αμαρτωλή με την καρδιά που εξαγνίστηκε με την αγάπη και την μετάνοια.

Ας μιμούμαστε αυτήν και την αγάπη της προς τον Κύριο. Μήπως δεν είμαστε όλοι αμαρτωλοί; Άραγε έχουμε λιγότερες αμαρτίες από τις δικές της; Άραγε έχουμε περισσότερη αγάπη; Πληρώθηκε άραγε η καρδιά μας με τέτοια αγάπη, η οποία θα εξέχεε ποταμούς δακρύων ή θα συνέτριβε το πολύτιμο δοχείο σε ευλαβές ξέσπασμα για τον Κύριο;

Επομένως, τέτοιου είδους είναι οι άνθρωποι που πέρασαν κατά σειρά μπροστά στα πνευματικά μάτια μας, κατά την ανάγνωση του σημερινού Ευαγγελίου. Τέτοιοι είναι και οι άνθρωποι που περνούν καθημερινά μπροστά στα μάτια μας, δηλαδή οι άνθρωποι που μας περιβάλλουν.

Δικαιολογημένα αγανακτούμε κατά των γραμματέων και φαρισαίων, όμως η Αγία Γραφή μας παρουσιάζει τις μορφές των ανθρώπων που είναι γεμάτοι από ψέματα, κακίες και αμαρτίες, όχι άσκοπα, αλλά σαν παράδειγμα προς αποφυγήν. Πρέπει όχι μόνο να αγανακτούμε και να θυμώνουμε, αλλά επίσης πρέπει με βαθειά ειλικρίνεια να ελέγξουμε και τους εαυτούς μας, μήπως δηλαδή υπάρχει μέσα μας η ακολασία αυτών των γραμματέων, φαρισαίων και αρχιερέων. Ο Κύριος Ιησούς Χριστός τους ονόμασε υποκριτές, γιατί η υποκρισία και η προσποίηση ήταν τα θεμελιώδη γνωρίσματα του χαρακτήρα τους. Και εμείς οφείλουμε να σκεφτούμε εάν υπάρχει μέσα μας το γνώρισμα της υποκρισίας. Οφείλουμε να παραδεχτούμε ότι αυτά τα γνωρίσματα βρίσκονται μέσα μας.

Εάν ο Κύριος είπε στους φαρισαίους ότι ασχολούνται μόνο με τον εξωτερικό καθαρισμό του ποτηριού και της παροψίδος, ενώ εσωτερικά είναι γεμάτοι με δόλους και αδικίες, τότε δεν πρέπει να σκεφτούμε μήπως δεν υποκρινόμαστε και εμείς μπροστά στους καλούς, καθαρούς, ευλαβείς ανθρώπους, όπως αυτοί υποκρίνονταν;

Δυστυχώς, πολλοί ανάμεσά μας είναι ακριβείς τηρητές του νόμου, φαρισαίοι, υποκριτές, οι οποίοι στο Ευαγγέλιο αποκαλούνται «φίδια, γεννήματα εχιδνών» (Λουκ. 3, 7) και παρ’ όλα αυτά χαίρουν μεγάλου σεβασμού και εκτιμήσεως στον λαό. Υπάρχουν ανάμεσά μας και όμοιοι του Ιούδα αλλά υπάρχουν και όμοιοι της μετανοημένης αμαρτωλής, με καρδιά γεμάτη αγάπη προς τον Χριστό.

Ας παρατηρούμε τις καρδιές μας, ας κρίνουμε αυτό που εξέρχεται από μας και από τα στόματά μας και όχι αυτό που εισέρχεται. Ας ζούμε υπακούοντας στην αγία αγάπη, γιατί όλος ο νόμος του Χριστού εμπεριέχεται σε έναν λόγο: «Αγαπήσεις τον πλησίον σου ως εαυτόν» (Ματθ. 22, 39• Μάρκ. 12, 31• Λουκ. 10, 27). Ας το θυμόμαστε αυτό και τότε θα μας ευλογήσει ο Θεός και θα συγχωρέσει όλες τις αμαρτίες μας. Αμήν.
(Πηγή: από το βιβλίο “Ρήματα ζωής αιωνίου” Αγίου Λουκά Συμφερουπόλεως και Κριμαίας, τόμος Α’, Εκδόσεις Επιστοφή”)

«Δεύτε ούν και ημείς, συμπορευθώμεν αυτώ και συσταυρωθώμεν, και νεκρωθώμεν δι᾿ αυτόν, ταίς του βίου ηδοναίς», «ίνα μη μείνωμεν έξω του νυμφώνος Χριστού».

Αλλ’ ο τω, νοητώ μύρω χρισθείς, Χριστέ ο Θεός, των επιρρύτων παθών ελευθέρωσον, και ελέησον ημάς, ως μόνος άγιος, και φιλάνθρωπος. Αμήν.

Θα παρασταθούμε στο Πάθος του Χριστού. Μέσα σ’ αυτό το πλήθος, που βρίσκομαι εγώ, ποιος είμαι; Ένας Φαρισαίος; Ένας Γραμματέας; Ένας προδότης; Ένας δειλός; Ποιος; Ή μήπως στέκομαι ανάμεσα στους Αποστόλους; π. Αντώνιος (Bloom) του Σουρόζ
https://iconandlight.wordpress.com/2020/04/14/%ce%b8%ce%b1-%cf%80%ce%b1%cf%81%ce%b1%cf%83%cf%84%ce%b1%ce%b8%ce%bf%cf%8d%ce%bc%ce%b5-%cf%83%cf%84%ce%bf-%cf%80%ce%ac%ce%b8%ce%bf%cf%82-%cf%84%ce%bf%cf%85-%cf%87%cf%81%ce%b9%cf%83%cf%84%ce%bf%cf%8d/

Πόσο μας αγαπά ο Κύριος! …μας αγαπά πέρα από κάθε κρίση, μέχρι θανάτου.
https://iconandlight.wordpress.com/2018/04/03/22617/

Στιχηρά Ιδιόμελα εσπερινού Μεγάλης Τετάρτης
Ήχος α’

Σε τον της Παρθένου Υιόν, Πόρνη επιγνούσα Θεόν έλεγεν, εν κλαυθμώ δυσωπούσα, ως δακρύων άξια πράξασα. Διάλυσον το χρέος, ως καγώ τους πλοκάμους, αγάπησον φιλούσαν, την δικαίως μισουμένην, και πλησίον τελωνών σε κηρύξω, Ευεργέτα φιλάνθρωπε.

Ἦχος πλ. α’ 

Ότε η αμαρτωλός, προσέφερε το μύρον, τότε ο μαθητής, συνεφώνει τοις παρανόμοις, η μεν έχαιρε κενούσα το πολύτιμον, ο δε έσπευδε πωλήσαι τον ατίμητον, αύτη τον Δεσπότην επεγίνωσκεν, ούτος του Δεσπότου εχωρίζετο, αύτη ηλευθερούτο, και ο Ιούδας δούλος εγεγόνει του εχθρού, δεινόν η ραθυμία! μεγάλη η μετάνοια! ην μοι δώρησαι Σωτήρ, ο παθών υπέρ ημών, και σώσον ημάς.

Ω της Ιούδα αθλιότητος! εθεώρει την Πόρνην φιλούσαν τα ίχνη, και εσκέπτετο δόλω, της προδοσίας το φίλημα, εκείνη τους πλοκάμους διέλυσε, και ούτος τω θυμώ εδεσμείτο, φέρων αντί μύρου, την δυσώδη κακίαν, φθόνος γαρ ουκ οίδε, προτιμάν το συμφέρον. Ω της Ιούδα αθλιότητος! αφ’ ης ρύσαι ο Θεός τας ψυχάς ημών.

Δόξα… Ήχος β’

Η αμαρτωλός έδραμε προς το μύρον πριάσασθαι, πολύτιμον μύρον, του μυρίσαι τον ευεργέτην, και τω μυρεψώ εβόα. Δος μοι το μύρον, ίνα αλείψω καγώ τον εξαλείψαντά μου πάσας τας αμαρτίας.

Κανών α’, Ωδή γ’, Τριωδίου
Ήχος β’ Της Πίστεως ἐν πέτρᾳ με στερεώσας

Το δεινόν βουλευτήριον των ανόμων, σκέπτεται, θεομάχου ψυχής υπάρχον, ως δύσχρηστον τον δίκαιον αποκτείναι, Χριστόν, ω ψάλλομεν· Συ ει Θεός ημών, και ουκ έστιν άγιος, πλην σου Κύριε.

Ωδή η’
Ήχος β’ Τον εν Όρει, αγίω δοξασθέντα

Συ ει το Πάσχα ημών, ο τυθείς υπέρ πάντων, ως αμνός και θυσία, και πταισμάτων ιλασμός, και σου τα θεία Πάθη, υπερυψούμεν Χριστέ, εις πάντας τους αιώνας.

Ωδή θ’ , Ήχος β’

Μύρον παρ’ εμοί φθαρτόν, μύρον παρά σοι ζωής· μύρον γαρ όνομά σοι, κενωθέν τοις αξίοις, αλλ’ άνες μοι και άφες, βοά Πόρνη τω Χριστώ.

Τροπάριον της Προφητείας
Ήχος β’
Ποίημα Κασσιανής Μοναχής

Σήμερον το πονηρόν συνήχθη συνέδριον, και κατά σου κενά εμελέτησε, σήμερον εκ συμφώνου, τον βρόχον Ιούδας αρραβωνίζεται. Καιάφας δε άκων ομολογεί, ότι εις υπέρ πάντων αναδέχη το πάθος εκούσιον. Λυτρωτά ημών, Χριστέ ο Θεός δόξα σοι.

Δόξα… Και νυν…
Ήχος πλ. δ’
Ποίημα Κασσιανής Μοναχής

Κύριε, η εν πολλαίς αμαρτίαις περιπεσούσα Γυνή, την σην αισθομένη Θεότητα, μυροφόρου αναλαβούσα τάξιν, οδυρομένη μύρα σοι, προ του ενταφιασμού κομίζει. Οίμοι! λέγουσα, ότι νυξ μοι, υπάρχει, οίστρος ακολασίας, ζοφώδης τε και ασέληνος, έρως της αμαρτίας. Δέξαι μου τας πηγάς των δακρύων, ο νεφέλαις διεξάγων της θαλάσσης το ύδωρ· κάμφθητί μοι προς τους στεναγμούς της καρδίας, ο κλίνας τους ουρανούς, τη αφάτω σου κενώσει· καταφιλήσω τους αχράντους σου πόδας, αποσμήξω τούτους δε πάλιν, τοις της κεφαλής μου βοστρύχοις, ων εν τω Παραδείσω Εύα το δειλινόν, κρότον τοις ωσίν ηχηθείσα, τω φόβω εκρύβη. Αμαρτιών μου τα πλήθη και κριμάτων σου αβύσσους, τις εξιχνιάσει ψυχοσώστα Σωτήρ μου; Μη με την σην δούλην παρίδης, ο αμέτρητον έχων το έλεος.

Each One of Us is Potentially a Judas. Fr. Seraphim (Rose)

On great and holy Wednesday, as the most divine fathers ordained, we commemorate the harlot who anointed the Lord’s feet with fragrant ointment, since this occurred shortly before the saving Passion.

Verses
With ointment the woman anointed the body
Of Christ, in advance of the aloes of Nikodemos.

Each One of Us is Potentially a Judas.
A sermon given by Fr. Seraphim (Rose) during Great Lent, 1982

Now when Jesus was in Bethany, in the house of Simon the leper, there came unto Him a woman having an alabaster box of very precious ointment, and poured it on His head, as he sat at meat. But when His disciples saw it, they had indignation, saying, “To what purpose is this waste? For this ointment might have been sold for much, and given to the poor.” When Jesus understood it, He said unto them, “Why trouble ye the woman? for she hath wrought a good work upon Me. For ye have the poor always with you; but Me ye have not always. For in that she hath poured this ointment on My body, she did it for My burial. Verily I say unto you, Wheresoever this gospel shall be preached in the whole world, there shall be also this, that this woman hath done, be told for a memorial of her.” Then one of the twelve, called Judas Iscariot went unto the chief priests, and said unto them, “What will ye give me, and I will deliver Him unto you.” And they covenanted with him for thirty pieces of silver. And from that time he sought opportunity to betray Him.
Matthew 26:6-16

In this passage of Scripture, we read how, as our Lord prepared for His Passion, a woman came and anointed Him with very precious ointment; and it is very touching how our Lord accepted such love from simple people. But at the same time Judas—one of the twelve who were with Him—looked at this act, and something in his heart changed. This was apparently the “last straw,” because Judas was the one in charge of the money and he thought that this was a waste of money. We can even see the logical processes going on in his mind. We can hear him think about Christ: “I thought this man was somebody important. He wastes money, he doesn’t do things right, he thinks he’s so important…” and all kinds of similar little ideas which the devil puts in his mind. And with his passion (his main passion was love of money), he was caught by the devil and made to betray Christ. He did not want to betray Him; he simply wanted money. He did not watch over himself and crucify his passions.
Anyone of us can be exactly in that position. We have to look at our hearts and see which passion of ours will be devil hook us on in order to cause us to betray Christ. If we think that we are something superior to Judas—that he was some kind of a “kook” and we are not—we are quite mistaken. Like Judas, everyone of us has passions in his heart. Let us therefore look at them. We can be caught with love for neatness, with love for correctness, with love for a sense of beauty: any of our little faults which we cling to can be a thing that the devil can catch us with. Being caught, we can begin to justify this condition “logically”—on the basis of our passion. And from that “logical” process of thinking we can betray Christ, unless we watch over ourselves and begin to realize that we are filled with passions, that each one of us is potentially a Judas. Therefore, when the opportunity comes—when the passion begins to operate in us and logically begins to develop from a passion into betrayal—we should stop right there and say, “Lord, have mercy on me, a sinner!”

We must not look at life through the glasses of our passions, nor see how we can “fit” life into being what we would like it to be—whether this is a life where there is peace and quiet or where there is a lot of noise and excitement. If we try to make life “fit” like this, a total disaster will result. In looking at life, we should accept all the things which come to us as God’s providence, knowing that they are intended to wake us up from our passions. We should pray to God to show us some God-pleasing thing that we can do. When we accept what comes to us, we begin to be like the simple woman in the Gospel who heard the call from God and was thus able to be His minister. She was proclaimed to the ends of the world, as our Lord says, because of the simple thing she did—pouring out the ointment upon Him. Let us be like her: sensitive to watching God’s sings around us. These signs come from everywhere: from nature, from our fellow men, from a seeming chance of events… There is always, everyday, something that indicates to us God’s will. We must be open to this.

Once we become more aware of the passions within ourselves and begin to fight against them, we will not let them begin the process which was seen in Judas. Judas started from a very small thing: being concerned for the right use of money. And from such small things we betray God the Saviour. We must be sober, seeing not the fulfillment of our passions around us, but rather the indication of God’s will: how we might this very moment wake up and begin to follow Christ to His Passion and save our souls.
Hieromonk Seraphim (Rose)
https://orthochristian.com/78550.html – http://deathtotheworld.com/articles/each-one-of-us-is-potentially-a-judas/

Holy and Great Wednesday, The sinful woman cried out to the merchant: * ‘Give me myrrh that I may anoint Him who hath cleansed me from all my sins’.
https://iconandlight.wordpress.com/2019/04/23/holy-and-great-wednesday-the-sinful-woman-cried-out-to-the-merchant-give-me-myrrh-that-i-may-anoint-him-who-hath-cleansed-me-from-all-my-sins/

Idiomelon. Mode 1

When the harlot became aware that You, the Son of the Virgin, were God, she began to weep as one who had done things deserving tears, and imploring You she said, “Undo my debt, I pray You, as I undo my braids. Love me who am kissing You, though rightly I am hated; and alongside the publicans I will proclaim You, Benefactor who loves humanity.”

The harlot mingled the very costly fragrant oil with her tears, and she poured it out on Your immaculate feet and kissed them profusely. You immediately justified her. To us, also, grant forgiveness, O Lord who suffered for us, and save us.

When the sinful woman offered the fragrant oil, then the disciple made his agreement with the transgressors of the Law. She rejoiced in pouring out the costly oil, and he lost no time in selling off the priceless One. She acknowledged the Master, and he was becoming estranged from the Master. She was emancipated, while Judas became a slave of the enemy. How dreadful was his rashness! How great was her repentance! Grant me this repentance, O Savior who suffered for us, and save us.

Oh, the wretchedness of Judas! He watched as the harlot was kissing Your feet, all the while with guile thinking about the kiss of betrayal. As she untied her braided hair, he was knotted up in anger, bringing rancid wickedness instead of fragrant oil. For envy does not know where there is profit. Oh, the wretchedness of Judas! From this deliver our souls, O God.

ODE IX

‘My myrrh is corruptible, Thine is the myrrh of life, for Thy Name is myrrh pouring forth upon those who are worthy remission. Do Thou release and forgive me’, cried the harlot to Christ.

ODE III

The wicked assembly of the transgressors, with souls filled to overflowing with hatred for God, contemplates how to kill the righteous Christ, unto Whom we sing: Thou art our God, and there is none holy but Thee, O Lord.

Glory …, (Tone II):

The sinful woman ran to purchase ointment, costly ointment, to anoint her Benefactor; and to the perfumer she cried out, “Give me the ointment, so that I in turn may anoint the One who wiped away all my sins.”

Holy and Great Tuesday: Hymn of Saint Kassiani the Nun
(Plagal of the Fourth Tone)

Glory to the Father, and to the Son, and to the Holy Spirit, now and ever, and to the Ages of Ages. Amen.

Lord, when the woman who had fallen into many sins perceived Your divinity, she assumed the role of a myrrh-bearing woman, and lamenting brought fragrant oils to anoint You before Your burial. “Woe is me,” she says. “Night for me is a frenzy without restraint, very dark and moonless, a sinful love-affair. Accept the fountains of my tears, You who draw out from the clouds the water of the sea. Take pity on me, and incline to the sighing of my heart, You who bowed the heavens by Your ineffable self-emptying. I shall cover Your unstained feet with kisses, and wipe them dry again with the locks of my hair; those feet, whose sound at twilight in Paradise echoed in Eve’s ears, and she hid in fear. Who can reckon the multitude of my sins, or fathom the depths of Your judgments, O my life-saving Savior? Do not despise me, Your servant, since without measure is Your mercy.”

Η έλλειψη λαδιού απ’ τις μωρές παρθένες σημαίνει την έλλειψη της Χάριτος του Παναγίου Πνεύματος του Θεού, πόσο επιθυμώ ώστε σ’ αυτή τη ζωή να έχεις πάντα το Πνεύμα του Θεού! Αγίου Σεραφείμ του Σαρώφ

Συναξάριον
Τη αγία και μεγάλη Τρίτη, της των δέκα Παρθένων παραβολής, της εκ του ιερού Ευαγγελίου, μνείαν ποιούμεθα.

Στίχοι
Τρίτη μεγίστη Παρθένους δέκα φέρει,
Νίκην φερούσας αδεκάστου Δεσπότου.

Η παραβολή των δέκα παρθένων
Αγίου Σεραφείμ του Σαρώφ

«Στην παραβολή των φρονίμων και των μωρών παρθένων όταν το λάδι των μωρών παρθένων έλειψε, αναφέρεται «Πορεύεσθε προς τους πωλούντας και αγοράσατε εαυτοίς». Όταν όμως το αγόρασαν η πόρτα του νυμφώνος είχε ήδη κλείσει και δεν μπορούσαν να μπούν. Μερικοί λένε ότι η έλλειψη λαδιού απ τις μωρές παρθένες σημαίνει την έλλειψη καλών έργων κατά την διάρκεια της ζωής τους. Τέτοια ερμηνεία δεν είναι εντελώς σωστή. Πώς ήταν δυνατόν να μην είχαν καλά έργα αφού λέγονταν παρθένες, αν και μωρές; Η παρθενία είναι η υπέρτατη αρετή, μια αγγελική κατάσταση, και από μόνη της θα μπορούσε να λάβει την θέση των άλλων καλών έργων.

Νομίζω ότι αυτό που τους έλειπε ήταν η Χάρη του Παναγίου Πνεύματος του Θεού. Οι παρθένες αυτές είχαν ασκήσει τις αρετές αλλά, έχοντας πνευματική άγνοια, υπόθεσαν ότι η χριστιανική ζωή βιώνεται μόνο με την εκτέλεση των καλών έργων. Κάνοντας καλά έργα σκέφτηκαν ότι πραγματοποίησαν το έργο του Θεού, αλλά πολύ λίγο ενδιαφέρθηκαν αν μ’ αυτό τον τρόπο απόκτησαν τη Χάρη του Παναγίου Πνεύματος του Θεού. Τέτοιοι τρόποι ζωής που βασίζονται μόνο στην εκτέλεση καλών έργων, χωρίς προσεκτικό έλεγχο αν αυτά επισύρουν τη χάρη του Πνεύματος του Θεού, αναφέρονται στα ιερά βιβλία: «εισίν οδοί δοκούσαι είναι ορθαί ανδρί, τα μέντοι τελευταία αυτών βλέπει εις πυθμένα» (Παροιμίες ιστ’ 25)

Ο μέγας Αντώνιος μιλάει στις επιστολές του προς μοναχούς για τέτοιες παρθένες: «Πολλοί μοναχοί και μοναχές δεν έχουν γνώση των διαφόρων ειδών θέλησης που ενεργούν στον άνθρωπο, και δεν γνωρίζουν ότι επηρεάζονται από τρείς θελήσεις: η πρώτη είναι η υπερτέλεια και σωτηριώδης θέληση του Θεού· η δεύτερη είναι η δική μας ανθρώπινη θέληση που αν δεν είναι καταστρεπτική δεν είναι ούτε σωστική· και η τρίτη θέληση είναι η θέληση του διαβόλου – ολότελα καταστρεπτική.»

Αυτή η τρίτη θέληση του εχθρού διδάσκει τον άνθρωπο είτε να μην κάνει καθόλου καλά έργα είτε να τα κάνει με μόνη τη δική μας θέληση. Μας διδάσκει να κάνουμε το κάθε τί για να κολακεύσουμε τα πάθη μας ή διαφορετικά, μας διδάσκει να κάνουμε το καλό για χάρη του καλού και να μην φροντίσουμε για την χάρη που παρέχεται μέσα απ τα καλά έργα. Αλλά η πρώτη, η σωστική θέληση του Θεού, αποδείχνεται με την εκτέλεση των καλών έργων μόνο και μόνο για την απόκτηση του Αγίου Πνεύματος, σαν ένα αιώνιο, ανεξάντλητο θησαυρό, που στην πραγματικότητα είναι ανεκτίμητος. Η απόκτηση του Αγίου Πνεύματος είναι, κατά κάποιο τρόπο, το λάδι που έλειπε απ τις μωρές παρθένες. Κλήθηκαν μωρές ακριβώς γιατί είχαν ξεχάσει τον απαραίτητο καρπό της αρετής, την χάρη του Αγίου Πνεύματος, χωρίς την οποία κανένας δεν μπορεί να σωθεί. «Αγίω Πνεύματι πάσα ψυχή ζωούται και καθάρσει υψούται, λαμπρύνεται, τη Τριαδική Μονάδι, ιεροκρυφίως» Αναβ. δ’ ήχου.

Αυτό είναι το λάδι των φρονίμων παρθένων που έκαιγε αδιάλειπτα και φώτιζε. Οι παρθένες αυτές με τις καιόμενες λαμπάδες τους μπορούσαν να συναντήσουν τον νυμφίο, ο οποίος ήρθε «εν τω μέσω της νυκτός» και να εισέλθουν στον νυμφώνα της χαράς μαζί Του. Αλλά οι μωρές παρθένες, αν και πήγαν στην αγορά για να αγοράσουν λίγο λάδι, όταν είδαν τις λαμπάδες τους να σβήνουν, δεν μπόρεσαν να γυρίσουν έγκαιρα και η πόρτα ήδη είχε κλείσει.

Η αγορά είναι η ζωή μας. Η πόρτα του νυφικού θαλάμου που έκλεισε και εμπόδισε τον δρόμο προς το Νυμφίο είναι ο θάνατος του ανθρώπου. Οι φρόνιμες και οι μωρές παρθένες είναι οι ψυχές των χριστιανών. Το λάδι δεν είναι τα καλά έργα αλλά η χάρη του Παναγίου Πνεύματος του Θεού, που κερδίζεται με αυτά τα καλά έργα και μεταφέρει τις ψυχές από μια κατάσταση σε μια άλλη – δηλ. από την φθορά στην αφθαρσία, από τον ψυχικό θάνατο στην πνευματική ζωή, από το σκότος στο φώς, από τον σταύλο της ύπαρξής μας (όπου τα πάθη είναι δεμένα σαν άλογα κτήνη και άγρια θηρία) στον ναό του Θεού, μέσα στο λαμπρό νυμφώνα της αιώνιας ευφροσύνης του Ιησού Χριστού, του Κυρίου μας, του Δημιουργού και Λυτρωτή και αιώνιου Νυμφίου των ψυχών μας.»
Πόσο μεγάλη είναι η συγκατάβαση και η συμπάθεια του Θεού για την ελεεινότητα μας, δηλ. για την αδιαφορία μας στις φροντίδες που Εκείνος καταβάλλει για μας. Ο Θεός λέει: «Ιδού εστηκα επί την θύρα και κρούω» (Αποκαλ. Γ’ 20). Με τη λέξη «θύρα» εννοεί την πορεία της ζωής μας, που δεν έχει ακόμα κλείσει με το θάνατο! Ω, πόσο επιθυμώ, φιλόθεε, ώστε σ’ αυτή τη ζωή να έχεις πάντα το Πνεύμα του Θεού! «Εν ω ευρώ σε εκεί και κρινώ σε», λέει ο Κύριος.
Αλλοίμονο μας αν μας βρει φορτωμένους με τις μέριμνες και τις λύπες αυτής της ζωής! Ποιος θα μπορέσει να υποφέρει το θυμό Του, ποιος θα μπορέσει να αντισταθεί στην οργή του προσώπου Του; Γι’ αυτό και προειδοποίησε: «Γρηγορείτε και προσεύχεσθε, ίνα μη εισέλθητε εις πειρασμόν» (Μαρκ. Ιδ’ 38), δηλαδή για να μη στερηθείτε το Πνεύμα του Θεού, γιατί η εγρήγορση και η προσευχή μας φέρνει τη χάρη Του.»
Άγιος Σεραφείμ του Σαρώφ, επιμ.Πέτρου Μπότση- Σελ 106- 108

Κάθε αρετή που γίνεται για τον Χριστό μας δίνει τη χάρι του αγίου Πνεύματος. Περισσότερο όμως απ̉ όλες μας τη δίνει η προσευχή, γιατί αυτή την έχουμε πάντοτε στα χέρια μας σαν ένα εύχρηστο πνευματικό όπλο. Θα θέλατε π.χ. να πάτε στην εκκλησία, αλλά εκκλησία δεν υπάρχει ή μπορεί η ακολουθία να έχη τελειώσει. Θα θέλατε να δώσετε κάτι στον επαίτη, αλλά επαίτης δεν υπάρχει ή μπορεί να μην έχετε να του δώσετε. Θα θέλατε ίσως να φυλάξετε παρθενία, αλλά είτε η ιδιοσυγκρασία σας είτε η πίεσις των τεχνασμάτων του εχθρού εν συνδυασμώ με την αδυναμία σας δεν σας αφήνουν να αντισταθήτε και να εκπληρώσετε αυτή την επιθυμία σας. Θα θέλατε ακόμη να κάνετε και κάποια άλλη αρετή χάριν του Χριστού, αλλά δεν έχετε δυνάμεις ή δεν δίδεται η κατάλληλη ευκαιρία.
Με την προσευχή όμως δεν συμβαίνει το ίδιο. Γι’ αυτή υπάρχει πάντοτε και για τον καθένα η δυνατότης: για τον πλούσιο και τον πτωχό, τον ισχυρό και τον αδύνατο, τον διάσημο και τον άσημο, τον υγιή και τον ασθενή, τον δίκαιο και τον αμαρτωλό. Μεγάλη είναι η δύναμις της προσευχής. Αυτή περισσότερο απ̉ όλα μας παρέχει το Πνεύμα του Θεού, και αυτήν ευκολώτερα απ̉ όλα μπορεί καθένας να την επιτελέση. Με την προσευχή αξιωνόμαστε να συζητάμε με τον Πανάγαθο Θεό και Σωτήρα μας. (από το βιβλίο, ΟΣΙΟΣ ΣΕΡΑΦΕΙΜ ΤΟΥ ΣΑΡΩΦ, Εκδ. Ιεράς Μονής Παρακλήτου)

Γρηγορείτε ουν και προσεύχεσθε
Άγιος Ιγνάτιος (Μπριαντσιανίνωφ)

Ο Κύριος μας έχει προαναγγείλει την θλίψη, που θα προηγηθή της Δευτέρας Παρουσίας. Και έδωκε εντολή στους μαθητές Του να έχουν τα μάτια τους ανοιχτά. Και να προσεύχωνται. Τους είπε: «Βλέπετε. Αγρυπνείτε. Προσεύχεσθε. Ουκ οίδατε γαρ πότε ο καιρός εστιν»[112]. Η προσευχή χρειάζεται πάντοτε. Και είναι πάντοτε στον άνθρωπο ωφέλιμη. Γιατί αυτή τον κρατεί σε κοινωνία με τον Θεό και υπό την σκέπη Του. Αυτή τον φυλάει από τη φιλαυτία και την αυτοπεποίθηση και από το παραστράτημα της ματαιοδοξίας και της υπερηφάνειας. Και μην ξεχνάμε, πως όλους αυτούς τους λογισμούς, επακόλουθα, κακές συνέπειες της πτώσεως, του ενσπείρουν στο νου μας τα εκπεσόντα πνεύματα της πονηρίας.

Σε περίοδο θλίψης και κινδύνων, ορατών και αοράτων, η προσευχή χρειάζεται ακόμη πιο πολύ. Γιατί είναι η έκφραση της απάρνησης της αυτοπεποίθησης και έκφραση της ελπίδας στο Θεό. Γιατί εφέλκει σε μας την θεία βοήθεια. Και ο παντοδύναμος Θεός έρχεται συνεργός μας. Και με ενέργειές Του θαυμαστές μας βγάζει από τις δύσκολες περιστάσεις, που βρισκόμαστε.

Είναι λάθος να ζητή κανείς να ιδή σημεία εν τω ουρανώ, για να αποκτήση γνώση Θεού. Τέτοια σημεία ζητούν μόνο εκείνοι που έχουν σαρκικό φρόνημα.

Και να μη το ξεχνάμε ποτέ, ότι:
Η θεογνωσία, η ζώσα πίστις, η ευλογημένη ταπεινοφροσύνη, η καθαρή προσευχή, συναποτελούν την πνευματική λογική. Είναι τα επί μέρους τμήματά της.
Και αντίθετα, η αγνωσία του Θεού, η απιστία, η τύφλωση του πνεύματος, η υπερηφάνεια, η αυτοπεποίθηση, η φιλαυτία, συναποτελούν το σαρκικό φρόνημα.
Το σαρκικό φρόνημα δεν γνωρίζει τον Θεό. Δεν τα δέχεται (αλλά ούτε και καταλαβαίνει!) τα μέσα, με τα οποία ο Θεός θέλει να οδηγήση τον άνθρωπο στην θεογνωσία. Είναι ένας τρόπος αναζήτησης της γνώσης του Θεού πέρα για πέρα λαθεμένος και ψυχώλεθρος.
[112] Μάρκ. 13, 33.
Βιβλιογραφία, Θαύματα και σημεία – Άγιος Ιγνάτιος (Αλεξάνδροβιτς Μπριαντσιανίνωφ) / Κεφάλαιο Γ’ – Πως πρέπει να βλέπουμε τα σημεία σήμερα / Γρηγορείτε ουν και προσεύχεσθε
https://orthodoxfathers.com/THaymata-simeia-Agios-Ignatios-Alexandrovits-Mpriantsianinoph/Grigoreite-oyn-proseychesthe

Άγιος Αμφιλόχιος Μακρής της Πάτμου
Καλλιεργήσετε την ευχή. Αυτή θα σας οδηγήσει στον Παράδεισο.

Η χάρις του Παναγίου Πνεύματος κάνει τον άνθρωπο να εκπέμπει ακτίνες… θα πρέπει όμως ο άλλος να έχει καλό δέκτη για να το καταλάβει, για να πάρει είδηση τη θερμότητα των ακτίνων. 

Δια της ευχής θα κερδίσεις το πάν. Καθαρίζεται ο άνθρωπος, λαμπρύνεται, αγιάζεται. Προσπάθησε κάθε στιγμή να αναπνέεις τον καθαρό αυτόν αέρα της προσευχής του Ιησού. 

Τότε ο Μοναχός έχει την πραγματική χαρά, όταν έχη δια της ευχής τον Χριστό στην καρδιά του.

Εμπρός παιδιά, να καλλιεργήσετε την ευχή. Αυτή γέμισε τον Παράδεισο απο τόσους αγίους ανθρώπους. 

Η υπακοή όταν της αφαιρέσει την κρυφή εργασία, την ευχή, δεν έχει αξία. Και ο κομμουνισμός υπακούει στην ιδεολογία του, αλλά τί είναι; 

Δια της ευχής γίνεται ο άνθρωπος σαν παιδί. Τον επαναφέρει στην απλότητα και την αθωότητα που είχε ο Αδάμ στον Παράδεισο πρίν την πτώση. Παύει τη διαφορά του άλλου φύλου. Αποκτά ακατανόητη για τους κοσμικούς την ευλογημένη αγία απάθεια.

Μεταλαμβάνετε συχνά, προσεύχεστε θερμά με την καρδιά σας, υπομένετε και θα δείτε χέρι δυνατό να σας κρατάει.

Όταν θα καλλιεργήσετε τη νοερά προσευχή θα γίνετε πλέον παιδιά του παλατιού. Θα ξέρετε τη γλώσσα του Βασιλιά και τους βασιλικούς τρόπους. Τότε μόνο με ένα νεύμα θα έχει άγια σκιρτήματα η καρδιά σας. 

Όταν θα βαδίσετε στις γραμμές της προσευχής, της σιωπής και της μελέτης, θα δείτε να κατοικεί ο Χριστός στην καρδιά σας 

Το τέλος της ζωής μου εγγίζει. Σας παρακαλώ όλοι να ζήσετε βίον άγιον, να βαδίσετε σε γραμμές άγιες για να βοηθήσετε την Εκκλησία και την Ελλάδα μας. Οι καρδιές σας να γίνουν θυμιατήρια, που θα ανεβαίνει η προσευχή σας στο θρόνο του Θεού.

Η Παναγία να σε διαφυλάει, ο Χριστός να κατοικήσει στην καρδιά σου. Αυτό είναι παιδί μου η τελειότητα. 

Καλλιεργήστε την ευχή. Αυτή θα σας οδηγήσει στον Παράδεισο. Θα βλέπετε τη χάρη του Θεού οφθαλμοφανώς, θα αποκτήσετε τη χαρά του Ουρανού. 

Οι πιστοί χριστιανοί να μην φοβούνται- η χάρη του Θεού τους προστατεύει πάντα. Γρηγορείτε και προσεύχεστε, τα πάντα θ” αποκαλυφθούν στους πιστούς, όταν έρθει η ώρα. Όσιος Νεκτάριος της Όπτινα
https://iconandlight.wordpress.com/2020/04/13/%ce%bf%ce%b9-%cf%80%ce%b9%cf%83%cf%84%ce%bf%ce%af-%cf%87%cf%81%ce%b9%cf%83%cf%84%ce%b9%ce%b1%ce%bd%ce%bf%ce%af-%ce%bd%ce%b1-%ce%bc%ce%b7%ce%bd-%cf%86%ce%bf%ce%b2%ce%bf%cf%8d%ce%bd%cf%84%ce%b1%ce%b9/

Γι’ αυτό το λίγο που υπομένουν οι πιστοί σ’ αυτή τη ζωή από υπακοή στο Θεό, όσο μικρή κι αν είναι η προσπάθειά τους για την ψυχή τους, ο Θεός θα τους στεφανώσει με δόξα τέτοια, που ποτέ δεν έχουν γνωρίσει ή φανταστεί βασιλείς αυτού του κόσμου. Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς
https://iconandlight.wordpress.com/2021/02/06/%ce%b3%ce%b9-%ce%b1%cf%85%cf%84%cf%8c-%cf%84%ce%bf-%ce%bb%ce%af%ce%b3%ce%bf-%cf%80%ce%bf%cf%85-%cf%85%cf%80%ce%bf%ce%bc%ce%ad%ce%bd%ce%bf%cf%85%ce%bd-%ce%bf%ce%b9-%cf%80%ce%b9%cf%83/

Τροπάριον
Ήχος πλ. δ’

Ιδού ο Νυμφίος έρχεται εν τω μέσω της νυκτός, και μακάριος ο δούλος, ον ευρήσει γρηγορούντα, ανάξιος δε πάλιν, ον ευρήσει ραθυμούντα. Βλέπε ούν ψυχή μου, μη τω ύπνω κατενεχθής, ίνα μη τω θανάτω παραδοθής, και της Βασιλείας έξω κλεισθής· αλλά ανάνηψον κράζουσα· Άγιος, Άγιος, Άγιος ει ο Θεός, διά της Θεοτόκου, ελέησον ημάς. (εκ γ’ )

Εξαποστειλάριον
Ήχος γ’

Τον νυμφώνά σου βλέπω, Σωτήρ μου κεκοσμημένον και ένδυμα ουκ έχω, ίνα εισέλθω εν αυτώ, λάμπρυνόν μου την στολήν της ψυχής, Φωτοδότα και σώσόν με. (εκ γ’)

Εις τους Αίνους
Ιδιόμελα Ήχος α’

Εν ταίς λαμπρότησι των Αγίων σου, πως εισελεύσομαι ο ανάξιος; εάν γαρ τολμήσω συνεισελθείν εις τον νυμφώνα, ο χιτών με ελέγχει, ότι ουκ έστι του γάμου, και δέσμιος εκβαλούμαι υπό των Αγγέλων, καθάρισον Κύριε, τον ρύπον της ψυχής μου, και σώσόν με ως φιλάνθρωπος. (Δις)

Δηλαδή: Μέσα εις την Βασιλείαν Σου, Κύριε, όπου ακτινοβολούν οι λαμπροφορούντες άγιοί Σου, πώς θα (δυνηθώ να) εισέλθω εγώ ο ανάξιος; Διότι εάν τολμήσω να εισέλθω μαζί με αυτούς εις την αίθουσαν των γάμων Σου (δηλαδή εις την Βασιλείαν Σου), φανερώνει την αναξιότητά μου το ένδυμα (της ψυχής μου), που είνε (πλήρες κηλίδων από τας αμαρτίας μου και δια τούτο) ακατάλληλον διά τον γάμον, και τότε οι Αγγελοι θα με δέσουν και θα με ρίψουν έξω. Αλλά, Κύριε, (Σε παρακαλώ:) καθάρισε τας κηλίδας της ψυχής μου και σώσε με, ως φιλάνθρωπος που είσαι. (Αρχ. Επιφανίου Ι. Θεοδωροπούλου)

Εις τα Απόστιχα
Ιδιόμελα Ήχος πλ. β’

Δεύτε πιστοί, επεργασώμεθα προθύμως τω Δεσπότη· νέμει γαρ τοις δούλοις τον πλούτον, και αναλόγως έκαστος, πολυπλασιάσωμεν, το της χάριτος τάλαντον. Ο μεν σοφίαν κομιείτω, δι’ έργων αγαθών. Ο δε λειτουργίαν λαμπρότητος επιτελείσθω, κοινωνείτω δε του λόγου, πιστος τω αμυήτω, και σκορπιζέτω τον πλούτον, πένησιν άλλος· ούτω γαρ το δάνειον πολυπλασιάσομεν, και ως οικονόμοι πιστοί της χάριτος, δεσποτικής χαράς αξιωθώμεν, αυτής ημάς καταξίωσον, Χριστέ ο Θεός, ως φιλάνθρωπος.

Ο Νυμφίος ο κάλλει ωραίος, παρά πάντας ανθρώπους, ο συγκαλέσας ημάς, προς εστίασιν πνευματικήν του νυμφώνός σου, την δυσείμονά μου μορφήν, των πταισμάτων απαμφίασον, τη μεθέξει των παθημάτων σου, και στολήν δόξης κοσμήσας, της σης ωραιότητος, δαιτυμόνα φαιδρόν ανάδειξον, της Βασιλείας σου ως εύσπλαγχνος.

Αλλ’ ω Νυμφίε Χριστέ, μετά των φρονίμων ημάς συναρίθμησον Παρθένων, και τη εκλεκτή σου σύνταξον ποίμνη, και ελέησον ημάς. Αμήν.

 

On the Parable of the Ten Virgins, How I wish, your Godliness, that in this life you may always be in the All-Holy Spirit of God! St Seraphim of Sarov

On great and holy Tuesday, we commemorate the parable of the ten virgins from the holy Gospel.

Verses
The greatest of Tuesdays points to the Ten Virgins,
Who point to the victory of the impartial Master.

“We must have the determination to overcome temptations comparable to the sorrows of the first Christians. All the witnesses of Christ’s Resurrection were martyred. We should be ready to endure any hardship.”St. Elder Sophrony of Essex 

St Seraphim of Sarov
on the Parable of the Ten Virgins

“In the parable of the wise and foolish virgins, when the foolish ones ran short of oil, they were told: “Go and buy in the market.” But when they had bought it, the door of the bride-chamber was already shut and they could not get in. Some say that the lack of oil in the lamps of the foolish virgins means a lack of good deeds in their lifetime. Such an interpretation is not quite correct. Why should they be lacking in good deeds, if they are called virgins, even though foolish ones? Virginity is the supreme virtue, an angelic state, and it could take the place of all other good works.

“I think that what they were lacking was the grace of the All-Holy Spirit of God. These virgins practiced the virtues, but in their spiritual ignorance they supposed that the Christian life consisted merely in doing good works. By doing a good deed they thought they were doing the work of God, but they cared little whether they acquired the grace of God’s Spirit. These ways of life, based merely on doing good, without carefully testing whether they bring the grace of the Spirit of God, are mentioned in the patristic books: “There is another way which is deemed good in the beginning, but ends at the bottom of hell.”

“Anthony the Great in his letters to monks says of such virgins: “Many monks and virgins have no idea of the different kinds of will which act in man, and they do not know that we are influenced by three wills: the first is God’s all-perfect and all-saving will; the second is our own human will which, if not destructive, neither is it saving; and the third will is the devil’s will – wholly destructive.” This third will of the enemy prompts man to do any no good deeds, or to do them good out of vanity, or merely for virtue’s sake rather than for Christ’s sake. The second, our own will, prompts us to do everything to flatter our passions, or else it teaches us like the enemy, to do good for the sake of good and not care for the grace which is acquired by it. But the first, God’s all-saving will, consists in doing good solely to acquire the Holy Spirit, as an eternal, inexhaustible treasure which is priceless. The acquisition of the Holy Spirit is, in a manner of speaking, the oil, which the foolish virgins lacked. They were called foolish just because they had forgotten the necessary fruit of virtue, the grace of the Holy Spirit, , without which no one is or can be saved, for: “Through the Holy Spirit every soul is quickened and through purification is exalted and illumined by the Triune Unity in a Holy mystery.”

“The oil in the lamps of the wise virgins could burn brightly for a long time. So these virgins, with their bright lamps were able to meet the Bridegroom, who came at midnight. With Him, they could enter the bridal chamber of joy. But the foolish ones, though they went to market to buy more oil, when their lamps were going out, were unable to return in time, for the door was already shut. The market is our life; the door of the bridal chamber, which was shut and barred the way to the Bridegroom is human death; the wise and foolish virgins are Christian souls; the oil is not the good deeds, but the grace of the All-Holy Spirit of God which is obtained through good deeds and which changes souls from one state to another – such as, from a corruptible state to incorruptible state, from spiritual death to spiritual life, from darkness to light, from the stable of our being (where the passions are tied up like dumb animals and wild beasts) into a temple of the Divinity, the shining bridal chamber of eternal joy in Christ Jesus our Lord, the Creator, Redeemer and eternal Bridegroom of our souls.

“How great is God’s compassion on our misery, that is to say, our inattention to His care for us, when God says: “Behold, I stand at the door and knock” (Rev. 3:20), meaning by “door” the course of our life which has not yet been closed by death! Oh, how I wish, your Godliness, that in this life you may always be in the Spirit of God! “In whatsoever I find you, in that will I judge you,” says the Lord.
“Woe betide us if He finds us overcharged with the cares and sorrows of this life! For who will be able to bear His anger, who will bear the wrath of His countenance? That is why it has been said: “Watch and pray, lest you enter into temptation” (Mk. 14:38), that is, lest you be deprived of the Spirit of God, for watching and prayer brings us His grace. 
“Of course, every good deed done for Christ’s sake gives us the grace of the Holy Spirit, but prayer gives us this grace most of all, for it is always at hand, as an instrument for acquiring the grace of the Spirit. For instance, you would like to go to church, but there is no church or the service is over; you would like to give alms to a beggar, but there isn’t one, or you have nothing to give; you would like to preserve your virginity, but you have not the strength to do so because of your temperament, or because of the violence of the wiles of the enemy which because of your human weakness you cannot withstand; you would like to do some other good deed for Christ’s sake, but either you have not the strength or the opportunity is lacking. This certainly does not apply to prayer. Prayer is always possible for everyone, rich and poor, noble and humble, strong and weak, healthy and sick, righteous and sinful…

“You see, your Godliness! Great is the power of prayer, and it brings most of all the Spirit of God, and is most easily practiced by everyone. We shall be happy indeed if the Lord God finds us watchful and filled with the gifts of His Holy Spirit. Then we may boldly hope “to be caught up . . . in the clouds to meet the Lord in the air” (1 Thess. 4:17) Who is coming “with great power and glory” (Mk. 13:26) “to judge the living and the dead” (1 Peter 4:5) and “to reward every man according to his works” (Matt. 16:27).
Here is a passage from St Seraphim of Sarov’s conversation with Nicholas Motovilov in which he interprets the parable of the ten virgins
http://ishmaelite.blogspot.gr/2009/04/st-seraphim-on-parable-of-ten-virgins.html

For that little that the faithful endure in this life out of obedience to God, and as a small effort for their souls, God will crown them with glory such as the kings of this world have neither known nor imagined. St. Nikolai Velimirovic
https://iconandlight.wordpress.com/2021/02/06/for-that-little-that-the-faithful-endure-in-this-life-out-of-obedience-to-god-and-as-a-small-effort-for-their-souls-god-will-crown-them-with-glory-such-as-the-kings-of-this-world-have-neither-known/

What will be happening during these days is not a dead remembrance of something that happened some time ago; it is an event that resides in the heart of our days, and on it our world and our life is founded and built. Anthony (Bloom) of Sourozh
https://iconandlight.wordpress.com/2020/04/13/what-will-be-happening-during-these-days-is-not-a-dead-remembrance-of-something-that-happened-some-time-ago-it-is-an-event-that-resides-in-the-heart-of-our-days-and-on-it-our-world-and-our-life-is-f/

Hymns Great and Holy Tuesday
Tone 4

You have heard the condemnation, O soul, Of the man who hid his talent. Do not hide the Word of God. Proclaim His wonders, That increasing the gift of grace, You may enter into the joy of Your Lord.

Kathisma II.
Mode 4. Joseph marveled

Motivated by their fierce * envy, the priests and the scribes, * came together and convened * a lawless council against You, * and they incited Judas to betray You. * Shamelessly he went to them, O Savior, and spoke, * vilifying You to men who kept not the Law; * and he conferred with them and said, “What will you give me * if I deliver Him into your hands?” * O Lord, deliver our souls, we pray You, * from the betrayer’s condemnation.

The Canon. By Cosmas the Monk.
Ode viii. Mode 2. Heirmos.

The three righteous Servants did not obey* the impious decree of the tyrant. * And they were cast into the furnace’s fire, * where they stood confessing God, * and they sang, “Bless the Lord, all you works of the Lord.”

Aposticha
Tone Six

Come, ye faithful, and let us serve the Master eagerly, for He gives riches to His servants. Each of us according to the measure that we have received, let us increase the talent of grace. Let one gain wisdom through good deeds; let another celebrate the Liturgy with beauty; let another share his faith by preaching to the uninstructed; let another give his wealth to the poor. So shall we increase what is entrusted to us, and as faithful stewards of His grace we shall be counted worthy of the Master’s joy. Bestow this joy upon us, Christ our God, in Thy love for mankind.