Να προσεύχεσθε να αναδείξη ο Θεός πνευματικούς ανθρώπους, Μακκαβαίους, γιατί υπάρχει μεγάλη ανάγκη. Η Εκκλησία, η πολιτεία, όλα τα έθνη είναι άνω-κάτω! Και τι εξέλιξη θα έχουμε κανείς δεν το ξέρει. Ο Θεός να βάλει το χέρι του! Άγιος Παΐσιος Αγιορείτης

Πρόοδος του Τιμίου και Ζωοποιού Σταυρού, ήτοι η έξοδος αυτού εκ του ιερού Παλατιού εις την Πόλιν
αγίων Επτά Μαρτύρων Παίδων, των Μακκαβαίων, Αβείμ (ή Άβιβος), Αντώνιος (ή Αντωνίνος) ,Γουρίας, Ελεαζάρος, Ευσέβωνας, Αχείμ, Μάρκελλος (ή Σάμωνας, ή Εύλαλος ή Μάρκος), της μητρός αυτών Σολομονής και Ελεαζάρου του διδασκάλου αυτών (166 π.Χ.)
Ελέσης, της εν Κυθήροις (375)
Των εν Πέργη αγίων Εννέα Μαρτύρων: Αλεξάνδρου, Άττου, Ευκλέου, Κατούνου, Κινδέου, Κυριάκου, Λεοντίου, Μηναίου και Μνησιθέου, της Παμφυλίας (3ος αων.)
Αντωνίου του Νέου, του εν Βερροία

Εορτάζουν στις 1 Αυγούστου

Οι Άγιοι Επτά Παίδες οι Μακκαβαίοι, η μητέρα τους Σολομονή και ο διδάσκαλός τους Ελεάζαρος

«Αὐτοκράτωρ ἐστὶ τῶν παθῶν ὁ εὐσεβὴς λογισμός» (Δ’ Μακκαβαίων, α’ 7, θ’ 4). Ο ευσεβής λογισμός είναι κυρίαρχος και εξουσιαστής επί των παθών. Αυτό με περίσσια ανδρεία απέδειξαν οι επτά αδελφοί Μακκαβαίοι με τη στάση τους απέναντι στο βασιλιά της Συρίας Αντίοχο (περί το 5327 από κτίσεως κόσμου ή 173 π.Χ.), όταν αυτός τους έταξε δόξες, τιμές και επίγειες απολαύσεις, αν αυτοί καταπατούσαν το Μωσαϊκό νόμο και έτρωγαν από τα απαγορευμένα φαγητά που τους πρόσφερε.

Ο Αντίοχος Δ΄ ο Επιφανής (175-164 π.Χ.), ο σκληρός και αλαζόνας αυτός απόγονος του Μεγάλου Αλεξάνδρου εισέβαλε το 170 π.Χ. στα Ιεροσόλυμα, όπου πυρπόλησε τα πάντα, θέλησε να εκριζώσει την Ιουδαϊκή θρησκεία, με τη βία να εξελληνίσει τους Εβραίους, και να τους αναγκάσει να γίνουν ειδωλολάτρες. Απαγόρευσε την λατρεία του αληθινού Θεού καταργώντας την αργία του Σαββάτου και όλες τις γιορτές τους. Πολλοί τότε Ιουδαίοι φάνηκαν δειλοί και από τον φόβο τους υπάκουσαν στην εντολή του βασιλιά Αντιόχου. Κάποιοι όμως προτίμησαν να περάσουν σκληρά βασανιστήρια, παρά να αρνηθούν τον μόνο αληθινό Θεό.

Ο Ελεάζαρος, ο πολυσέβαστος εννενηντάχρονος ιερέας και διδάσκαλος του Νόμου απεφάσισε να βαδίσει πρώτος την οδό του μαρτυρίου. Και με θάρρος ειπε στον Αντίοχο: «Μή νομίσῃς ὃτι ἐάν γευθῶμεν μολυσμένην τροφήν εἶναι τοῦτο μικρά ἁμαρτία. Διότι τό νά παρανομῇ κανείς εἲτε εἰς μικρά εἲτε εἰς μεγάλα εἶναι τό ἲδιον. Και δέν θά παραβῶ τούς ἱερούς ὃρκους τῶν προγόνων μου, τούς ἀναφερομένους εἰς τήν τήρησιν τού Νόμου ἀκόμη καί ἂν μοῦ βγάλῃς τά μάτια καί λιώσῃς τά σπλάγχνα μου» (Δ΄ Μακ. Ε΄ 19-20, 28-29). Αφού απέρριψε με ορμή το χοιρινό κρέας, το οποίο έβαλαν με την βία στο στόμα του, τον έσυραν βάναυσα στα βασανιστήρια.. Αλλ’ ο σεβάσμιος γέροντας υπέφερε καρτερικά τις κακοποιήσεις, οι στρατιώτες δε του πρότειναν, για ν’ απαλλαγεί από την θανατική καταδίκη, να φάγει ένα κομμάτι κρέας από αυτά που ο Νόμος επέτρεπε, να προσποιηθεί όμως στον Αντίοχο, ότι τρώει χοιρινό κρέας.
Ο ζηλωτής όμως της πίστεως, Άγιος Ελεάζαρος, αρνήθηκε να ατιμάσει τα γηρατειά του, να κηλιδώσει για μια στιγμή τον άγιο βίο του και να γίνει αιτία σκανδάλου στους νεώτερους. Διότι αυτός ο συμβιβασμός, όσο μικρός και αν φαινόταν, σήμαινε αποστασία από τον Θεό και προσχώρηση στα ειδωλολατρικά ήθη. 

Έπειτα, χωρίς κανέναν απολύτως δισταγμό, προχώρησε προς το βασανιστικό όργανο, το τύμπανο. Η μεγάλη του θυσία ανέβηκε στο θρόνο του Θεού ως «οσμή ευωδίας πνευματικής». Επιπλέον έγινε παράδειγμα προς μίμηση στους μαθητές του καθώς και σε όλο τον λαό.

Μετά τον μαρτυρικό θάνατο του Αγίου Ελεαζάρου παρουσιάσθηκαν στον Αντίοχο οι επτά Μακκαβαίοι* αδελφοί συνοδευόμενοι από την μητέρα τους. Κατάπληκτος ο Αντίοχος από την κοσμιότητα, την ευγένεια, την καλλονή και το πλήθος αυτών των νέων, προσπάθησε να τους παρασύρει με απατηλές υποσχέσεις να θυσιάσουν στα είδωλα, να μεταβάλλουν τρόπο ζωής .

Ωστόσο ούτε οι υποσχέσεις ούτε και οι απειλές στάθηκαν ικανές να κλονίσουν την πίστη των επτά αδελφών. Όλοι μαζί, με μια φωνή, οπλισμένοι με τον ευσεβή λογισμό, ομολόγησαν με αποφασιστικότητα ότι είναι έτοιμοι να θυσιάσουν την ζωή τους, παρά να παραβούν τους νόμους του Θεού και να αρνηθούν τον νομοθέτη Θεό. «Κοινή η πνοή των, κοινός ο στόχος των, ένας ο τρόπος της ζωής των, ο θανατος διά τον Θεόν, όχι ολιγώτερον αδελφοί εις τα ψυχάς απ’ ο,τι εις τα σώματα…» αναφωνεί ο Άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος.

Έπειτα βάδισαν κατά σειράν ηλικίας «προς εμπαιγμόν», προς το μαρτύριο, αναπτερώνοντας ο ένας το φρόνημα του άλλου. Ο κοινός ζήλος τους για την αρετή ενίσχυε την μεταξύ τους αγάπη και ομόνοια. Υποβλήθηκαν στα ίδια φρικτά βασανιστήρια. Και η ευσεβής Σολομονή, η αξιοθαύμαστη μητέρα τους, αν και έβλεπε τα παιδιά της να βασανίζονται και να θανατώνονται όλα την ίδια ημέρα από τον ειδωλολάτρη τύραννο, «δεν ωλοφύρετο με θρήνους, αλλ’ είχε σαν αδαμάντινον τον νούν και σαν να γεννούσε εκ νέου τους υιούς της εις την αθανασίαν». (Δ΄ Μακ. ιστ΄ 11-13)
Μεταβάλλοντας δε με την χάρη του Θεού, την γυναικεία τρυφερότητα σε ανδρικό θάρρος, πυρπολούσε τις ψυχές τους, τα παρότρυνε στη θυσία και τα πρόετρεπε να μη δειλιάσουν στους κόπους της ευσεβείας αλλά να δείξουν ανδρεία και παρρησία. Αγωνιούσε μήπως ένα από τα παιδιά της στερηθεί το μαρτυρικό στεφάνι.
Ο ευσεβής λογισμός δυνάμωνε την καρδιά της, ώστε να παραβλέπει την πρόσκαιρη στοργή προς αυτά. Έτσι δεν έβλεπε στην γη, αλλ’ ατένιζε προς τον Ουρανό, προς τα μέλλοντα. Και όταν πλέον εξασφάλισε ένα-ένα τα παιδιά της στους κόλπους του Θεού, υπέρτατα ευτυχισμένη, όρμησε μόνη της μέσα στην φωτιά, για να μην αγγίξει κανείς το σώμα της.

Πρόσφερε και τα επτά παιδιά της στον Θεό και έπειτα πρόσθεσε τον εαυτό της στην ιερή παράταξή τους, ως επτά φορές μάρτυρας.

Το σεπτό λείψανο της Αγίας Σολομονής σώζεται ολόκληρο στο Πατριαρχείο της Κωνσταντινουπόλεως.

*Η ιουδαϊκή οικογένεια του ιερέως Ματταθίου και των πέντε υιών του που αγωνίστηκε εναντίον των κατακτητών και καταπιεστών της ιουδαϊκής θρησκείας κατά την ελληνιστική περίοδο και η οποία ανέλαβε ηγετικό ρόλο στον αγώνα των Ιουδαίων κατά των κατακτητών. Μακκαβά στα εβραϊκά σημαίνει το σφυρί και κατ’ επέκταση το σφυροκοπώ. Μακκαβαίοι λοιπόν ονομάσθηκαν γιατί σφυροκόπησαν τον ασεβή κατακτητή.

***

Η δύναμη του καλού λογισμού
Άγιος Παΐσιος Αγιορείτης

– Γέροντα, στην Παλαιά Διαθήκη, στο Δ’ βιβλίο των Μακκαβαίων, αναφέρεται: Ό ευσεβής λογισμός δεν είναι εκριζωτής των παθών, αλλά ανταγωνιστής (Δ´ Μακ. 3, 5.). Τί σημαίνει;

– Κοίταξε να δής: Τα πάθη είναι βαθιά ριζωμένα μέσα μας, αλλά ο ευσεβής, ο καλός, λογισμός μας βοηθάει να μην υποδουλωνώμαστε σ’ αυτά. Όταν ο άνθρωπος φέρνη όλο καλούς λογισμούς και σταθεροποίηση μιά καλή κατάσταση, τα πάθη παύουν να ενεργούν, οπότε είναι σαν να μην υπάρχουν. Δηλαδή ο ευσεβής λογισμός δεν ξερριζώνει τα πάθη, αλλά τα πολεμάει και μπορεί να τα καταβάλη. Νομίζω, ο συγγραφεύς περιγράφει τί μπόρεσαν να υποφέρουν οι Άγιοι Επτά Παίδες, η μητέρα τους Αγία Σολομονή και ο διδάσκαλος τους Άγιος Ελεάζαρος, έχοντας ευσεβείς λογισμούς, για να δείξη ακριβώς την δύναμη του καλού λογισμού.

Ένας καλός λογισμός ισοδυναμεί με μια πολύωρη αγρυπνία! Έχει μεγάλη δύναμη. Όπως τώρα κάποια νέα όπλα σταματούν με ακτίνες λέιζερ τον πύραυλο στην βάση του και τον εμποδίζουν να εκτοξευθή, έτσι και οι καλοί λογισμοί προλαβαίνουν και καθηλώνουν τους κακούς λογισμούς στα αεροδρόμια του διαβόλου, από τα οποία ξεκινούν. Γι’ αυτό προσπαθήστε, όσο μπορείτε, πριν προλάβη ο πειρασμός να σας φυτέψη κακούς λογισμούς, να φυτεύετε εσείς καλούς λογισμούς, γιά να γίνη η καρδιά σας ανθόκηπος και να συνοδεύεται η προσευχή σας από την θεία ευωδία της καρδίας σας.

Όταν κανείς κρατά έστω και λίγο αριστερό, δηλαδή κακό, λογισμό γιά κάποιον, οποιαδήποτε άσκηση και αν κάνη, νηστεία, αγρυπνία κ.λπ., πάει χαμένη. Σε τί θα τον βοηθήση η άσκηση, αν δεν αγωνίζεται παράλληλα να μη δέχεται τους κακούς λογισμούς; Γιατί να μην αδειάση από το πιθάρι πρώτα όλο το κατακάθι του λαδιού, πού είναι μόνο για σαπούνι, και ύστερα να βάλη το καλό λάδι, αλλά βάζει το καλό με το άχρηστο και το μουρνταρεύει;

Ένας αγνός, καλός, λογισμός έχει μεγαλύτερη δύναμη από κάθε άσκηση. Κάποιος νέος λ.χ. πολεμείται από τον διάβολο και έχει ακάθαρτους λογισμούς και κάνει αγρυπνίες, νηστείες, τριήμερα, γιά να απαλλαγή από αυτούς. Ένας αγνός λογισμός όμως πού θα φέρη έχει μεγαλύτερη δύναμη και από τις αγρυπνίες και από τις νηστείες πού κάνει και τον βοηθάει πιο θετικά.

Ο άνθρωπος, όταν τα βλέπη όλα με καλούς λογισμούς, εξαγνίζεται καί χαριτώνεται από τον Θεό. Με τους αριστερούς λογισμούς κατακρίνει και αδικεί τους άλλους, εμποδίζει την θεία Χάρη να έρθη, και έρχεται έπειτα ο διάβολος και τον αλωνίζει.

Όλη η βάση είναι ο καλός λογισμός. Αυτό είναι πού ανεβάζει τον άνθρωπο, τον αλλοιώνει προς το καλό. Πρέπει να φθάση κανείς στο σημείο να τα βλέπη όλα καθαρά. Είναι αυτό πού είπε ο Χριστός: ­Μη κρίνετε κατ’ όψιν, αλλά την δικαίαν κρίσιν κρίνατε. Μετά φθάνει ο άνθρωπος σε μία κατάσταση πού βλέπει τα πάντα με τα πνευματικά μάτια όχι με τα ανθρώπινα. Όλα τα δικαιολογεί, με την καλή έννοια.
Πρέπει να προσέχουμε να μη δεχώμαστε τα πονηρά τηλεγραφήματα του διαβόλου, για να μη μολύνουμε ­τον Ναόν του Αγίου Πνεύματος και απομακρυνθή η Χάρις του Θεού, με αποτέλεσμα να σκοτισθούμε. Το Άγιο Πνεύμα, όταν δη την καρδιά μας αγνή, έρχεται και κατοικεί μέσα μας, γιατί αγαπάει την αγνότητα – γι’ αυτό και παρουσιάσθηκε σαν περιστέρι.
Από το βιβλίο: Αγίου Παϊσίου Αγιορείτου, Λόγοι Γ’, Πνευματικός αγώνας

***

Αν θέλετε να κάνετε δουλειά στον εαυτό σας, να μην εξετάζετε τί κάνουν οι άλλοι γύρω σας, αλλά να φέρνετε καλούς λογισμούς και για τα καλά και για τα άσχημα πού βλέπετε στους άλλους. Άσχετα με τί σκοπό κάνει κάτι ο άλλος, εσείς βάλτε έναν καλό λογισμό.
Ο καλός λογισμός έχει μέσα αγάπη, αφοπλίζει τον άλλον και τον κάνει να σου φερθή καλά. Θυμάστε εκείνες τις καλόγριες πού πέρασαν τον ληστή για αββά; Όταν αποκαλύφθηκε, νόμιζαν ότι κάνει τον δια Χριστόν σαλό και παριστάνει τον ληστή και άλλο τόσο τον είχαν σε ευλάβεια. Τελικά έσωσαν και αυτόν και τους συντρόφους του

Άν είχες πνευματική υγεία, θα έβλεπες και τα ακάθαρτα καθαρά. Όπως θα έβλεπες τα φρούτα, έτσι θα έβλεπες και την κοπριά, γιατί η κοπριά βοήθησε να γίνουν τα φρούτα.
Όποιος έχει καλούς λογισμούς, έχει πνευματική υγεία και το κακό το μετατρέπει σε καλό… Ένας, αν έχη καλούς λογισμούς, και να τον χτυπήσης άδικα, θα πη: “Το επέτρεψε ο Θεός, γιά να εξοφλήσω παλιά μου σφάλματα, δόξα τω Θεώ!”. Ένω ένας άλλος πού δεν έχει καλούς λογισμούς, και να πας να τον χαϊδέψης, θα νομίζη πώς πας να τον χτυπήσης.

***

Στην αρχή της πνευματικής ζωής ο άνθρωπος διώχνει τούς κακούς λογισμούς με την πνευματική μελέτη, την προσευχή και τον φιλότιμο αγώνα. Μετά έρχονται πια, όλο καλοί λογισμοί. Αργότερα σταματάνε και οι καλοί λογισμοί και έρχεται ο Θείος φωτισμός. Από την ποιότητα των λογισμών ενός ανθρώπου, φαίνεται η πνευματική του κατάσταση.

Όταν παύσουν να περνούν κακοί λογισμοί, και μόνον καλοί περνούν, τότε γνώριζε ότι έχει γίνει η κάθαρση, έχει καθαρισθεί η καρδιά σου, το σπήλαιο, και έχει μεταβληθεί σε Σπήλαιο της Βηθλεέμ.

Όσοι αγίασαν, δεν είχαν όλοι Αγίους Γεροντάδες, αλλά είχαν ”αγίους” λογισμούς.

***

-Γέροντα, τι ήταν αυτό που έκανε τους Αγίους μας όχι μόνο να υποφέρουν και να υπομένουν τα μαρτύρια, αλλά και να χαίρονται συνεχώς, ενώ εμείς δεν μπορούμε ούτε ένα τσίμπημα κουνουπιού να αντέξουμε;
-Το παν μου εξήγησε εκείνος, είναι να έχουμε σωστά τοποθετημένο το λογισμό μας. Αν ο λογισμός μας είναι στερεωμένος στην πίστη, κανείς δεν μπορεί να τον μετακινήσει.

Πήγε τότε και έφερε την Παλαιά Διαθήκη και μου είπε:

–Στο παράρτημα των Μακκαβαίων Δ’ εξηγεί πολύ καλά αυτό που σου λέω και το πώς ο καλός λογισμός μπορεί να περιφρονήσει τους πόνους και τα βασανιστήρια. Κι άρχισε να διαβάζει όλο το κείμενο και να μου το εξηγεί.
Πηγή Ιερομονάχου Χριστοδούλου Αγιορείτου, Ο Γέρων Παΐσιος, Άγιον Όρος, 1994.

***

«Η καλύτερη επιχείρηση είναι να φτιάξει ο άνθρωπος ένα εργοστάσιο καλών λογισμών».

«Από την ποιότητα των λογισμών ενός ανθρώπου φαίνεται η πνευματική του κατάσταση. Οι άνθρωποι κρίνουν τα πράγματα ανάλογα με το περιεχόμενο που έχουν μέσα τους. Αν δεν έχουν πνευματικό περιεχόμενο, βγάζουν λάθος συμπέρασμα, αδικούν τον άλλον. Αν λ.χ. δη κάποιον αργά το βράδυ έξω ένας που κάνει ελεημοσύνες την νύχτα, για να μην τον βλέπουν, ποτέ δεν θα βάλη κακό λογισμό. Αν τον δη όμως κάποιος που ξενυχτάει στην αμαρτία, θα πη: «το τέρας, ποιός ξέρει πού ξενυχτούσε». Γιατί τέτοιες εμπειρίες έχει. Ή, αν ακούγονται τη νύχτα, από τον επάνω όροφο ντουκ-ντουκ, ένας που έχει καλούς λογισμούς θα πει: «μετάνοιες κάνει», ενώ ένας που δεν έχει καλούς λογισμούς θα πη: «όλη την νύχτα χορεύει». Αν ακούγεται μελωδία, ο ένας θα πη: «τι ωραίες ψαλμωδίες», ενώ ο άλλος θα πη: «τι τραγούδια είναι αυτά;».

Θυμάστε πώς αντιμετώπισαν τον Χριστό οι δύο ληστές που είχαν σταυρωθή μαζί Του; Και οι δύο έβλεπαν τον Χριστό επάνω στον Σταυρό, την γη να σείεται κ.λ.π. Τι λογισμό όμως έβαλε ο ένας και τί ο άλλος! Ο ένας , ο εξ ευωνύμων, βλασφημούσε και έλεγε: «Ει συ ει ο Χριστός, σώσον σεαυτόν και ημάς». Ο άλλος, ο εκ δεξιών, έλεγε: «Ημείς μεν άξια ων επράξαμεν απολαμβάνομεν. Ούτος δε ουδέν άτοπον έπραξε». Ο ένας σώθηκε, ο άλλος κολάσθηκε.».

Να μην καλλιεργούμε τους κακούς λογισμούς που μας σπέρνει ο διάβολος. Τί, με τον διάβολο θα συζητάμε; Βλέπεις, όταν ο διάβολος πήγε να πειράξει τον Χριστό, Εκείνος του είπε: Ύπαγε οπίσω μου, σατανά. (Λουκ. 4,8). Αφού ο Χριστός είπε στον διάβολο: «άντε πήγαινε… », εμείς τί να συζητάμε;

***

Για τους λογισμούς υπόνοιας, είπε ο Γέροντας: «Να βάζεις πάντα ένα ερωτηματικό σε κάθε λογισμό σου. Αν βάζεις δύο ερωτηματικά, είναι πιο καλά. Αν βάζεις τρία, είναι ακόμη καλύτερα. Έτσι και εσύ ειρηνεύεις και ωφελείσαι, αλλά και τον άλλον ωφελείς. Αλλιώς, με τον αριστερό λογισμό νευριάζεις, ταράζεσαι και στενοχωριέσαι, οπότε βλάπτεσαι πνευματικά».

Θα σού πω ένα περιστατικό, για να δής τί κάνει ο αριστερός λογισμός. Μια μέρα ήρθε στο Καλύβι ένας μοναχός και μου λέει: «Ο Γερο-Χαράλαμπος είναι μάγος· έκανε μαγικά». «Τί λές, μωρέ χαμένε; Δεν ντρέπεσαι;», του λέω. «Ναί, μου λέει, τον είδα μια νύχτα με φεγγάρι που έκανε “μ, μ, μμμ…” και έχυνε με μια νταμιτζάνα κάτι μέσα στα κλαδιά». Πάω μια μέρα και βρίσκω τον Γερο-Χαράλαμπο. «Τί γίνεται, Γερο-Χαράλαμπε; του λέω. Πώς τα περνάς; Τί κάνεις; Κάποιος σε είδε που έρριχνες εκεί μέσα στα βάτα κάτι με μια νταμιτζάνα και έκανες “μ, μ, μμμ…”». «Ήταν κάτι κρίνα μέσα στα ρουμάνια, μου λέει, και πήγα να τα ποτίσω. Έλεγα “Χαίρε, Νύμφη ανύμφευτε!” και έρριχνα λίγο νερό στο ένα κρίνο· “Χαίρε, Νύμφη ανύμφευτε!” και έρριχνα λίγο νερό στο άλλο… Γέμιζα πάλι την νταμιτζάνα, ξαναέρριχνα». Βλέπεις; Και ο άλλος τον πέρασε για μάγο!

Βλέπω, μερικοί κοσμικοί τί καλούς λογισμούς που έχουν! Ενώ άλλοι, οι καημένοι, πόσο βασανίζονται με πράγματα που ούτε καν υπάρχουν, αλλά ούτε και ο πειρασμός θα μπορούσε να τα σκεφθή! Μια φορά, όταν έβρεξε μετά από μεγάλη ανομβρία, ένιωσα τέτοια ευγνωμοσύνη στον Θεό, που καθόμουν μέσα στο Καλύβι και έλεγα συνέχεια: «Σ᾿ ευχαριστώ εκατομμύρια-δισεκατομμύρια φορές, Θεέ μου». Έξω, χωρίς να το ξέρω, ήταν ένας κοσμικός και με άκουσε. Όταν με είδε μετά, μου είπε: «Πάτερ, σκανδαλίσθηκα. Άκουσα να λές “εκατομμύρια-δισεκατομμύρια” και είπα “τί είναι αυτά που λέει ο πατήρ Παΐσιος;”». Τί να του έλεγα; Εγώ εννοούσα ευχαριστίες στον Θεό για την βροχή, και αυτός νόμιζε ότι μετρούσα χρήματα. Και αν ήταν κανένας άλλος, θα μπορούσε να έρθη να με ληστέψη το βράδυ, να μου δώση και ένα γερό ξύλο, και τελικά δεν θα έβρισκε τίποτε.

Θέλει προσοχή, γιατί και ένα τοις χιλίοις να μην είναι τα πράγματα έτσι όπως τα σκεφθήκαμε, κολαζόμαστε.

Σε ένα καμίνι άμα πετάξεις χαρτιά, σκουπίδια, τί θα γίνουν; Δεν θα καούν; Έτσι και στον άνθρωπο, όταν ανάψει η Θεία φλόγα μέσα του, όλοι οι άσχημοι λογισμοί που του στέλνει ο διάβολος ”καίγονται”. Οπότε κουράζεται μετά ο διάβολος και σταματάει να πετάει άσχημους λογισμούς στον άνθρωπο αυτόν.

«Οι λογισμοί είναι σαν τα αεροπλάνα, που πετούν στον αέρα. Αν δεν τους δώσεις σημασία, δεν υπάρχει πρόβλημα. Εμείς πρέπει να προσέχουμε να μην δημιουργούμε μέσα μας αεροδρόμιο και προσγειώνονται!».

«Όπως στο σπίτι το βασικώτερο πράγμα είναι η σκεπή, για να μην μπαίνουν νερά, έτσι και στον άνθρωπο το παν είναι να έχει το κεφάλι του καλά ασφαλισμένο, να μην δέχεται λογισμούς».

***

Δύο μόνο κατηγορίες ανθρώπων υπάρχουν: η μία που μοιάζει με τη μέλισσα και πηγαίνει και κάθεται μόνο πάνω σε ό,τι είναι γλυκό, σε ό,τι ευωδιάζει και δύναται να παράξει μέλι, και η άλλη που μοιάζει με τη μύγα, η οποία πηγαίνει μόνο στις ακαθαρσίες και σε ό,τι βρωμερό. Ο καθένας κάνει την επιλογή του σε ποια κατηγορία θέλει να ανήκει».

Τέτοιους Χριστιανούς θέλει ο Θεός, που φεύγουν από τον κακό λογισμό, όπως αποφεύγει η μέλισσα την ακαθαρσία.

Ο βλαμμένος ο άνθρωπος βλαμμένα σκέφτεται, όλα τα παίρνει αριστερά, όλα τα βλέπει ανάποδα. Ενώ, όποιος έχει καλούς λογισμούς, ό,τι και να δη, ό,τι και να του πης, θα βάλει καλό λογισμό.

***

Επιστράτευση προσευχής
Άγιος Παΐσιος Αγιορείτης

-Γέροντα θα γίνη πόλεμος;

-Εσείς κάνετε προσευχή; Εγώ έχω από την άνοιξη μέχρι το φθινόπωρο που κάνω επιστράτευση προσευχής -αθόρυβα-, για να μας λυπηθή ο Θεός, να αποφύγουμε τήνεπιστράτευση και τον πόλεμο. Είχα πληροφορία: “Κάνετε πολλή προσευχή, για να εμποδιστούν οι Τούρκοι, διότι την Κυριακή 16 Οκτωβρίου, έχουν σκοπό να μας χτυπήσουν” (ειπώθηκε τον Νοέμβριο του 1983. Η πληροφορία δεν ήταν ανθρώπινη αλλά θεϊκή). Δόξα τω Θεώ, μέχρι στιγμής μας φύλαξε η Παναγία, ας ευχηθούμε να μας προστατεύσει και στη συνέχεια.

-Γέροντα, τώρα που πέρασε από εδώ ο κίνδυνος, θα συνεχίσουμε να προσευχώμαστε γι’ αυτό το θέμα;

–Μήπως υπάρχει τόπος χωρίς πόλεμο; Τι θα πη “εδώ” και “εκεί”; Και εκεί που τώρα έχουν πόλεμο αδελφοί μας είναι. Από τον Αδάμ και την Εύα δεν είμαστε όλοι οι άνθρωποι; Μοιράστηκε όμως η οικογένειά μας, άλλοι είναι εδώ, άλλοι εκεί. Με τους Ορθοδόξους είμαστε αδελφοί και κατά σάρκα και κατά πνεύμα, ενώ με τους άλλους είμαστε αδελφοί μόνον κατά σάρκα. Επομένως, για έναν λόγο παραπάν, πρέπει να προσευχόμαστε με περισσότερο πόνο γι’ αυτούς, γιατί αυτοί είναι πιο ταλαίπωροι.

-Γέροντα, αυτό το διάστημα που τα πράγματα είναι δύσκολα για την Ελλάδα, κάνω πολύ κομποσχοίνι, αλλά σκέφτομαι και ότι η σωτηρία της Ελλάδας δεν κρέμεται από το κομποσχοίνι μου.

–Δεν είναι ότι η σωτηρία της Ελλάδας κρεμάστηκε από το κομποσχοίνι σου, αλλά το να σκέφτεσαι συνέχεια την δυσκολία που περνάει η Ελλάδα σημαίνει ότι πονάς την πατρίδα και ζητάς την επέμβαση του Θεού, ο Οποίος είναι ο μόνος που μπορεί να βοηθήση.
Να προσεύχεσθε να αναδείξη ο Θεός πνευματικούς ανθρώπους, Μακκαβαίους, γιατί υπάρχει μεγάλη ανάγκη. Ήρθε ο καιρός να πολεμήση το καλό με το κακό, γιατί την παρανομία την έχουν κάνει νόμο και την αμαρτία μόδα. Όταν όμως δείτε συμφορές στην Ελλάδα, το κράτος να βγάζη παλαβούς νόμους και να υπάρχη γενική αστάθεια, μη φοβηθήτε, θα βοηθήση ο Θεός.

-Έτσι όπως τα λέτε, Γέροντα, πρέπει να τα αφήσουμε όλα και να δώσουμε τις δυνάμεις μας στην προσευχή.

-Μα, χωράει συζήτηση γι’ αυτό το πράγμα; Όλος ο κόσμος βράζει σαν σε καζάνι. Η Εκκλησία, η πολιτεία, όλα τα έθνη είναι άνω-κάτω! Και τι εξέλιξη θα έχουμε κανείς δεν το ξέρει. Ο Θεός να βάλει το χέρι του! […] Όσο μπορείτε, να εύχεσθε ταπεινά για τον κόσμο που έδωσε πολλά δικαιώματα στον πονηρό και ταλαιπωρείται.

5 Ειπώθηκε τον Νοέμβριο του 1983. Η πληροφορία δεν ήταν ανθρώπινη αλλά θεική.
6 Η προσωνυμία «Μακκαβαίος» δόθηκε στον Ιούδα, τον ηγέτη της Ιουδαικής επαναστάσεως – η οποία έγινε το 166 π.Χ. κατά του Αντιόχου Δ΄ του Επιφανούς –, και στους διαδόχους του. Οι Μακκαβαίοι διακρίθηκαν για τους αγώνες υπέρ της πατρώας πίστεως και της ελευθερίας. (Βλ. Α΄, Β΄, Γ΄ Μακκαβαίων).
7 Ειπώθηκαν το 1981.
Aπο το βιβλίο: “Λόγοι Γέροντος Παϊσίου Αγιορείτου, τόμος ΣΤ, περί Προσευχής» Πρώτο Μέρος ‐ Η επικοινωνία με τον Θεό , Κεφάλαιο 2 ‐ , Επιστράτευση προσευχής.(σ.31-33) – Ι. Η. ” Ευαγγελιστής Ιωάννης ο Θεολόγος” Σουρωτή Θεσσαλονίκης

“Εύχομαι ο Θεός να αναστήσει Μακκαβαίους”.

Δ’ ΜΑΚΚΑΒΑΙΩΝ
http://users.sch.gr/aiasgr/Palaia_Diathikh/Makkabaiwn_D’/Makkabaiwn_D’.htm

Ας έχουμε την πίστη και την προσευχή του προφήτη Δανιήλ. Ας μη φοβηθούμε τους σατράπες και τις ανθρώπινες διαταγές. Ας μείνουμε κοντα στον Θεό μας, για να μη χάσουμε το φως Του από την επέλαση του τρομακτικού σκοταδιού των αλλοεθνών.
https://iconandlight.wordpress.com/2020/03/19/41657/

Προσπαθήστε, όσο μπορείτε, πριν προλάβει ο πειρασμός να σας φυτέψει κακούς λογισμούς, να φυτεύετε εσείς καλούς λογισμούς, για να γίνει η καρδιά σας ανθόκηπος και να συνοδεύεται η προσευχή σας από την Θεία ευωδία της καρδιάς σας. Άγιος Παΐσιος Αγιορείτης
https://iconandlight.wordpress.com/2020/03/26/%cf%80%cf%81%ce%bf%cf%83%cf%80%ce%b1%ce%b8%ce%ae%cf%83%cf%84%ce%b5-%cf%8c%cf%83%ce%bf-%ce%bc%cf%80%ce%bf%cf%81%ce%b5%ce%af%cf%84%ce%b5-%cf%80%cf%81%ce%b9%ce%bd-%cf%80%cf%81%ce%bf%ce%bb%ce%ac%ce%b2/

Ο πραγματικός μιμητής του Χριστού ζητάει ως χάρη από τον Θεό να συγχωρήση σφάλματα των συνανθρώπων του, και να τιμωρηθή αυτός αντί αυτών. Πολύ συγκινεί τον Θεό η μεγάλη αυτή αρχοντική αγάπη του παιδιού Του. Άγιος Παΐσιος Αγιορείτης
https://iconandlight.wordpress.com/2020/03/21/41761/

Τῶν ἁγίων Ἑπτὰ Μακκαβαίων – Ἡ πίστι μας εἶνε ἀληθινὴ (1 Αὐγούστου), του μακαριστού Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου
https://www.zoiforos.gr/index.php/pnevmatiki-zoi/eortodromia/eortodromio-kantioti/item/11522-t-n-gion-pt-makkavaion-pisti-mas-e-ne-lithin-1-a-goystou-tou-makaristoy-mitropolitou-florinis-p-avgoustinou-kantiotou

Τό μαρτύριο τῶν Μακκαβαίων (Β’ Μακ. 6,18- 7,42) αγίου Γρηγορίου Θεολόγου
αρχιμ. ΔΑΝΙΗΛ ΓΟΥΒΑΛΗ
http://fdanihl.blogspot.com/2017/04/blog-post_33.html
https://www.hristospanagia.gr/%CF%84%CF%8C-%CE%BC%CE%B1%CF%81%CF%84%CF%8D%CF%81%CE%B9%CE%BF-%CF%84%E1%BF%B6%CE%BD-%CE%BC%CE%B1%CE%BA%CE%BA%CE%B1%CE%B2%CE%B1%CE%AF%CF%89%CE%BD/

Απολυτίκιον των Αγίων Ήχος α’

Τας αλγηδόνας των Αγίων, ας υπέρ σου έπαθον, δυσωπήθητι Κύριε, και πάσας ημών τας οδύνας, ίασαι φιλάνθρωπε δεόμεθα.

Απολυτίκιον Του Σταυρού Ήχος ο αυτός

Σώσον Κύριε τον λαόν σου, και ευλόγησον την κληρονομίαν σου, νίκας τοις Βασιλεύσι, κατά βαρβάρων δωρούμενος, και το σον φυλάττων, διά του Σταυρού σου πολίτευμα.

Ήχος δ’ Ως γενναίον εν Μάρτυσι

Υπέρ ήλιον έλαμψεν, ο Σταυρός ο πανάγιος, ως ακτίνας θαύματα προβαλλόμενος, και ως βολίδας ιάματα· προσέλθωμεν άνθρωποι, οι τω σκότει των δεινών, συνεχόμενοι πάντοτε, και ληψόμεθα, φωτοπάροχον χάριν ιαμάτων, τον εν τούτω προσπαγέντα, σαρκί Θεόν μεγαλύνοντες.

Ήχος α’ Πανεύφημοι Μάρτυρες

Του νόμου τον όροφον επτά, στύλοις επαιρόμενον, η τυραννίς ου κατέσεισε· την γαρ αλόγιστον, του διώκτου λύσσαν, ανδρικώς υπέμειναν, το σώμα παραδόντες τοις τέμνουσιν, οι ευγενέστατοι, νεανίαι και ομαίμονες, των Μωσέως, θεσπισμάτων φύλακες.

Υπέρ τα ορώμενα τον νούν, όντως ανυψώσαντες, μέλη σαρκός κατετέμνοντο, οι ευσεβέστατοι, και γενναίοι Παίδες, συν μητρί θεόφρονι, μεγίσταις εν ελπίσι νευρούμενοι, ων νυν επέτυχον, Αβραάμ αναπαυσάμενοι, εν τοις κόλποις, του αυτών προπάτορος.

Δόξα… Ήχος πλ. δ’, Ιωάννου Μοναχού

Οι Άγιοι Μακκαβαίοι τω τυράννω έλεγον· Ημίν ω Αντίοχε, εις Βασιλεύς ο Θεός, παρ’ ου γεγόναμεν, και προς ον επιστρέφομεν. Κόσμος μένει άλλος ημίν, του ορωμένου υψηλότερος και μονιμώτερος, πατρίς δε ημών Ιερουσαλήμ, η κραταιά και ανώλεθρος, πανήγυρις δε, η μετά Αγγέλων διαγωγή, Κύριε, πρεσβείαις αυτών, ελέησον και σώσον ημάς.

Ὁ σταυρὸς τῶν Μακκαβαίων (1.8.2019)
Κήρυγμα Μητροπολίτου Μόρφου κ. Νεοφύτου στὴ Θεία Λειτουργία

Ἡ ὁμολογία τῶν ἁγίων ἑπτὰ Παίδων τῶν Μακκαβαίων καὶ ἡ ὁμολογία τῶν συγχρόνων… (31.7.2017)
Κήρυγμα Μητροπολίτου Μόρφου κ. Νεοφύτου

Advertisement

Pray that God will raise spiritual people, Maccabees, because there is a great need. Saint Paisios of Mount Athos

Procession of the Precious Wood of the Life-giving Cross of the Lord
The Seven Maccabees, Abimus, Antoninus, Gurias, Eleazar, Eusabonus, Alimus, and Marcellus, their Mother Solomonia and Eleazar the Priest (166 B.C.).
Holy Nine Martyrs of Perge in Pamphylia
Venerable Martyr Elessa of Kythira (375)
Baptism of Rus’ (1 August 988)

Commemorated August 1

The Seven Maccabees, their Mother Solomonia and Eleazar the Priest

They all suffered for the purity of the faith of Israel under King Antiochus, called by some “Epiphanos,” the “enlightened one” and by others “Epimanis” the “insane one.” Because of the great sins in Jerusalem and especially the vying over priestly authority and crimes committed during the occasion of this struggle, God permitted a great calamity on the Holy City. After that, Antiochus wanted by any means to impose upon the Jews the idolatry of the Hellenes in place of their faith in the one living God and he did everything toward this goal. Assisting Antiochus in his intention were some treacherous high priests and other elders of Jerusalem. On one occasion, King Antiochus himself came to Jerusalem and ordered that all Jews eat the meat of swine, contrary to the Law of Moses, for eating pork was an apparent sign that one has disowned the faith of Israel. The elder Eleazar, a priest and one of the seventy translators of the Old Testament into the Greek language [the Septuagint] would not partake of pork. Because of that, Eleazar was tortured and burned. Returning to Antioch, the king took with him the seven sons called the Maccabees and their mother Solomonia. The seven Maccabean brothers were called: Avim, Antonius, Eleazar, Gurius, Eusebon, Achim and Marcellus. Before the eyes of their mother, the wicked king tortured the sons, one by one, ripping the skin from their faces and, afterward, casting them into the fire. They all bravely endured torture and death but they did not disown their faith. Finally, when the mother saw her last son, the three-year old in the fire, she leaped into the flames and was consumed in the fire rendering her soul to God. They all suffered honorably for the faith in the one living God about one hundred eighty years before Christ.
The Prologue from Ohrid: Lives of Saints by Saint Nikolai Velimirovič

***

A weak man usually protects himself by hypocrisy and the strong man protects himself by tyranny. That no man can defend his life before God either by hypocrisy or by tyranny is clearly shown to us by the example of the holy elder Eleazar and King Antiochus. When the tyrannical king brought Eleazar to trial and compelled him to eat pork if he desired to save his life, Eleazar adamantly rejected that. Then some of Eleazar friends handed him a piece of other meat, not swine’s meat, begging him to eat that in the presence of the king and the people in order to safeguard both his life and his conscience. The elder refused this offer saying to his friends: “Hypocrisy is not becoming to me an old man to the scandal of many young people.” The elder Eleazar was slain in the body but he saved his soul. The punishment of God came upon the tyrannical King Antiochus while he was still living. A dreadful disease from within overcame him and his body swarmed with worms and the stench from his body spread afar. In his despair, the king remembered the shedding of the innocent blood of thousands and thousands of human beings who, by his order, were unmercifully murdered and, frightened of God, he began to confess the one God whom, before that, he persecuted by persecuting His faithful ones. However, heavenly mercy did not manifest itself on him.
The Prologue from Ohrid: Lives of Saints by Saint Nikolai Velimirovič
http://prologue.orthodox.cn/August1.htm

***

The power of positive thinking
Saint Paisios of Mount Athos

A good thought is equivalent to a long vigil! It has great power. So try, as much as you can, before temptation could plant bad thoughts, to plant good thoughts yourself, so that your heart becomes a flower garden and your prayer is accompanied by the divine fragrance of your heart.
When one has even the slightest bad thought about someone, whatever one does, either fasting or vigil, is a lost cause. How can practice help somebody when one is not struggling to cope with bad thoughts?

Why don’t you empty all the sediment settle from the jar first, which is only for soap, and then pour the good oil in it? Why do you prefer to mix the good oil with the useless one? A pure and good thought has more power than any practice.

“You should always have good thoughts for everyone”. “The entire foundation of the spiritual life is for people to think of others and put themselves last, not to think of themselves.”

***

Elder Paisios was constantly stressing the importance of pious thinking in spiritual life. He used to say that a single positive thought equals a vigil in Mount Athos

The spirituality of a person is defined by the quality of his thoughts.

-Father, what made our saints, not only endure their martyrdom but also constantly feel joy about it, while we can’t even stand the bite of a mosquito?

– Everything has to do with having a correct thinking. If our thoughts are firmly secured in our faith, no one can ever take them away.

Then, he brought the Old Testament and told me that section 4 in the Book of Maccabes explains very clearly how positive thoughts can help us disregard pain and torture. He began reading the text and explaining it to me. When he finished, he told me:

– This text from the Old Testament clearly indicates that man is free and with his good thoughts, he can overcome his passions and desires and whatever else derives from them.

Father Paisios explicitly stressed that the words “I can’t” have no validity in man’s life. It is the words “I don’t want” or “I don’t love” which lead man to say “I can’t”. When people are tortured by a specific passion, they claim that a certain power prevents them from restraining and being good. They should know that this power, which acts as an obstacle, is rooted inside them; it can make them love, but it is turned to the wrong direction. Since they love their passions, it is natural that they are unable to get rid of them. When you love something, you want it, and you cannot let it go because you do not want to lose it. First, they must hate their passion and then find something better to direct and transfer their love to. Otherwise, they will keep on suffering.

***

Elder Paisios always urged us to think positively. Our positive thinking, however, should not be our ultimate aim; eventually our soul must be cleansed from our positive thoughts as well, and be left bare having as its sole vestment divine grace granted to us through Holy Baptism. “This is our aim,” he used to say, “to totally submit our mind to the grace of God. The only thing Christ is asking from us is our humility. The rest is taken care of by His grace. In the beginning, we should willingly try to develop positive thoughts, which will gradually lead us to the perfect good, God, to whom belongs every glory, honor and worship; on the contrary, to us belongs only the humility of our conceited attitude.”

“We must always be careful and constantly question the nature of our thoughts. When someone is preoccupied and trusts his own way of thinking, he becomes vulnerable to the devil, who is capable of transforming us into sly persons, even when we are honest by nature. The older fathers never trusted their own thoughts. Even for minor problems to which they had to give answers, they prayed to God, or fasted, as a way to “force” divine grace to reveal the answer according to God’s will; and after they got the “information”, they gave the answer.

“God opposes the proud, but gives Grace to the humble.” (1Pet 5:5).
“We must have positive thoughts, otherwise none of the spiritual fathers- not even the saints- can help us.

“We should never, even under the worst circumstances, allow a negative thought to penetrate our soul. The person, who, under all circumstances, is inclined to have positive thoughts, will always be a winner; his life will be a constant festivity, since it is constantly based on positive thinking”

***

Father Paisios always insisted by saying:

“When one of our brothers has a negative thought, we must try to kindly and humbly correct it. It is our duty to do so. Today many people, unfortunately including some of our spiritual fathers, instead of trying to correct falsified thoughts, they either consent to them, or even distort the positive ones. I will give you an example so you can understand the way they function:

Suppose a young man says to his spiritual father:

– A friend of mine did this and that to me.

And thus, he starts telling him his negative thoughts about his friend. His spiritual father, instead of trying to change his thoughts and make him love his friend again, views his problem from a social point of view, and wishing to be nice, says to him:

– Since you know what kind of person your friend is, do not pay attention to him. Just ignore him.

The young man may superficially feel better after listening to the words of his spiritual father, but his negative predisposition towards his friend is still inside him. Now, when his friend goes to the same spiritual father to tell him the same things, the spiritual father faces the problem in the same way. He once again regards the problem from a social point of view and calms him down. He lets him, however, keep inside him the negative thoughts he has for his friend.

This way, the Elder said, I can even please the devil if I wish to. You will now see what happens next, since divine justice exists in our lives. At some point, the two friends, who still have negative thoughts inside them, meet and begin accusing each other: “You are this and that…I talked to my spiritual father and he also thinks the same way of you.” Eventually, they discover that what their common spiritual father tried to do was just to be nice to them. As a result, they end up losing their trust and respect for him. The correct way of dealing with similar cases is the following which I also apply:

A married man came to me to discuss the problems he was facing with his wife and how her behavior has affected his thoughts. I immediately started finding excuses for his wife’s behavior. In the end, I told him that he should glorify God for the wife He gave him and he is the one responsible for destroying their loving relationship. I made him question his behavior and love his wife again, by convincing him that he is in the wrong, and that he should get rid of all his negative thoughts. I did exactly the same thing with his wife, when she came to see me. I also scolded her, so both of them got rid of their negative thoughts, and ended up loving each other again. Moreover, they also understood why I scolded them, as they realised that my only aim was to bring them back together.” (Priestmonk Christodoulos “Elder Paisios of the Holy Mountain” (1998) Holy Mountain)

***

Pray that God will raise spiritual people, Maccabees, because there is a great need. The time has come to fight good and evil, because illegality has become law and sin has become fashionable. But when you see disasters in Greece, the state to make crazy laws and there is general instability, do not be afraid, God will help… The whole world is boiling like a cauldron. The Church, the state, all nations are up and down! And no one knows what development we will have. God help! […] As much as you can, humbly wish for the people who gave many rights to the wicked and suffering.

Do not forget there we are going through difficult times and much prayer is needed. You must remember the great need that people have for prayer today and the great expectation God has of us to pray. Praying for the general outrageous condition of the whole world that Christ may have pity on his creations for they are heading for destruction. Pray for his divine intervention in our outrageous time for the people are heading into general confusion, into madness, and an impasse.

God has called for us to pray for the people, who have so many problems. The poor people don’t even have time to cross themselves. If we who are monks and nuns don’t pray then who will? The soldier in wartime is on alert always ready with his boots on. The monk must also be on alert. How I would have loved to be a Maccabee, to withdraw to the mountains and pray constantly for the world.

Pray with pain in your heart for the world. Do you know what great power such prayer has?

Also it is better for the monk to help others with his prayer that his words. If he does not have the power to keep someone from doing evil then he should help him from afar through prayer, otherwise he may himself be harmed. A prayer from the heart has more power than a thousand words especially for someone who won’t listen.

In these difficult years let us not neglect the work of prayer. Prayer is security; it is communication with God.
Spiritual Awakening, St. Paisios of the Holy Mountain

MACCABEES IV – APPENDIX / ΜΑΚΑΒΑΙΩΝ Δ – ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ
https://www.ellopos.net/elpenor/greek-texts/septuagint/chapter.asp?book=51

Troparion of the Precious Cross — Tone 1

Save, O Lord, Thy people/ and bless Thine inheritance,/ granting to Orthodox Christians/ victory over their enemies,/ and by Thy Cross/ preserving Thy community.

Apolytikion of 7 Maccabean Youths, Solomone and Eleazar
First Tone

Be entreated, O Lord, by the sufferings endured for You by the Saints, and we pray You, heal all our pain.

Troparion of the Holy Maccabees — Tone 4

Let us praise the seven Maccabees/ with their mother, Solomone and their teacher Eleazar;/ they were splendid in lawful contest/ as guardians of the teachings of the Law./ Now as Christ’s holy martyrs they are interceding unceasingly for the world.

Saint Paisios Athonite – Sermon of Metropolitan Neofytos of Morfou

Ο Θεός μας καλεί να πάθουμε για το όνομά Του, γιατί έτσι θα ζήσουμε και την δόξα Του. Για ένα προσεύχομαι, να μη φοβηθείτε τα σύννεφα που ήλθαν. Κύριε, δυνάμωσε την πίστη μέσα μας και ελέησέ μας. Άγιος Σωφρόνιος του Έσσεξ – Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς

Προεόρτια του τιμίου και ζωοποιού Σταυρού, ήτοι η εξέλευσις αυτού εκ του βασιλικού Παλατίου εις την πόλιν.
Ιωσήφ ο από Αριμαθαίας, ο κηδευτής του Δεσπότου Χριστού, απόστολος στη Γαλλία και Μ. Βρεταννία, εν ειρήνη τελειούται. (Ματθ. κζ’ 57, 59)
Μαξίμα, Δονατίλλη καί Σεκούνδα, μάρτυρες στην Αφρική (304)
Γερμανός της Ωξέρρης (448 )
Ευδοκίμου δικαίου (†θ΄αι.)
άγιοι δώδεκα μάρτυρες οι Ρωμαίοι ξίφει τελειούνται
Ανακομιδή λειψάνων Αποστόλου Φιλίππου
Ανάμνησις των Εγκαινίων του σεβασμίου οίκου της υπεραγίας Δεσποίνης ημών Θεοτόκου του εν Βλαχέρναις, ένθα απόκειται η Αγία Σορός.

Στίχοι
Οἴκου προελθών, Σταυρὸς τῶν Βασιλέων,
Οἴκοις ἑορτὰς προξενεῖ τοῖς ἐν πόλει.

Στίχοι
Kήδευσιν ευρών νεκρικήν κρύπτη τάφω,
Kηδευτά νεκρού του κενώσαντος τάφους.

Ομιλία
για το δοκίμιον της πίστεως μας
Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς

“ἵνα τὸ δοκίμιον ὑμῶν τῆς πίστεως πολυτιμότερον χρυσίου τοῦ ἀπολλυμένου διὰ πυρὸς δέ δοκιμαζομένου εὑρεθῇ εἰς ἔπαινον καὶ τιμὴν καὶ δόξαν ἐν ἀποκαλύψει Ἰησοῦ Χριστοῦ” (1 Πέτρου 1: 7).

Αδελφοί μου, η πίστη μας δοκιμάζεται πιο συχνά από όσο ένα καλάμι που λιχνίσθηκε από τους ανέμους. Οι δοκιμασίες είναι σαν τους δυνατούς ανέμους: μια αδύναμη πίστη την ξεριζώνουν, αλλά μια ισχυρή πίστη την ενισχύουν ακόμη περισσότερο. Επίσης οι δοκιμασίες είναι σαν τη φλόγα στην οποία το άχυρο καίγεται και το χρυσάφι καθαρίζεται.

Οι πνευματικές θεωρίες και οι εικασίες του ανθρώπου δοκιμάζουν επίσης την πίστη μας. Αυτές είναι όπως οι πολύ ισχυροί και αδυσώπητοι άνεμοι. Αλλά μπορούμε να τους ξεπεράσουμε αν είμαστε πρόθυμοι να τηρήσουμε τα λόγια του Θεού και αν, σε αντίθεση με αυτές τις πνευματικές θεωρίες, είμαστε σε θέση να δώσουμε έμφαση στις διδασκαλίες της Πίστεως του Χριστού.

Η πίστη μας δοκιμάζεται περαιτέρω με τον φόβο και τη ντροπή: φόβο για ανθρώπους που διώκουν την Πίστη και ντροπή στους ανθρώπους που καταφρονούν αλαζονικά την Πίστη. Αυτοί είναι επίσης ισχυροί άνεμοι στους οποίους πρέπει να αντισταθούμε, αν θέλουμε να παραμείνουμε ζωντανοί.
Πώς θα τους αντισταθούμε; Με το φόβο του Θεού, που θα πρέπει πάντα να έχει στην ψυχή μας μεγαλύτερη θέση από τον φόβο των ανθρώπων, και τη ντροπή ενώπιον των αποστόλων, των αγίων και των μαρτύρων που δεν ντρεπόταν για την πίστη τους, μπροστά στους αυτοκράτορες, τους άρχοντες και τους σοφούς αυτού του κόσμου.

Η πίστη μας δοκιμάζεται επιπλέον από τις ταλαιπωρίες και τα δεινά του βίου. Αυτή είναι η φωτιά στην οποία η πίστη μας είτε καίγεται σαν άχυρο είτε λάμπει και καθαρίζεται ως καθαρός χρυσός. Θα αντισταθούμε σε αυτές τις δοκιμασίες αν μνημονεύουμε τον Ιησού Χριστό που σταυρώθηκε στον Σταυρό για μας και όλες τις χιλιάδες μαρτύρων της Πίστεως, οι οποίοι με την υπομονή τους νίκησαν και κατατρόπωσαν κάθε πολέμιο και αναδύθηκαν από τις φλόγες σαν καθαρό χρυσάφι και που για αιώνες λάμπουν ανάμεσα στους αγγέλους και ανάμεσα στους ανθρώπους.

Η πίστη μας δοκιμάζεται επίσης από τον θάνατο, το θάνατο των συγγενών και φίλων μας και γενικώς το θάνατο των ανθρώπων. Αυτή είναι η αδυσώπητη φωτιά στην οποία έχει καεί η πίστη πολλών. Είναι ο θάνατος το τέλος όλων; Όχι, δεν είναι, πιστέψτε με! Είναι η αρχή των πάντων, είναι η αρχή μιας νέας και δίκαιης ζωής. Πιστέψτε στην Ανάσταση του Χριστού, πιστέψτε στη ζωή πέρα ​​από τον τάφο και πιστέψτε στη κοινή Ανάσταση και στην στην Φρικτή Ημέρα της Κρίσεως.

Ω Αγαθέ Κύριε, δυνάμωσε την πίστη μέσα μας και ελέησέ μας.

Σοι πρέπει πάσα δόξα, τιμή και προσκύνησις εις τους αιώνας των αιώνων. Αμήν.
Πηγή: Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς, «Ο Πρόλογος της Οχρίδας», (Ιούλιος), Εκδ. Αθως.

***

Γέροντας Σωφρόνιος του Έσσεξ

Ο Σταυρός του Χριστού αποτελεί το οχυρό εκείνο, επάνω στο οποίο διαλύονται όλα τα κύματα των λογισμών. Ο Χριστός, σταυρωμένος από αγάπη προς τον κόσμο και για τις αμαρτίες του κόσμου, είναι η ύστατη αγάπη μου, η έσχατη ανάβαση του νου μου, η μεγαλύτερη τόλμη της καρδιάς μου, ο μόνος αληθινός Θεός.

Ο Θεός δεν υπόσχεται χαρά, αλλά ποτήριο. Μας καλεί να πάθουμε για το όνομά Του, γιατί έτσι θα ζήσουμε και την δόξα Του.

Ο Χριστός πέρασε τα παθήματα, γιατί τήρησε τις εντολές του Πατέρα Του και έτσι ήλθε σε σύγκρουση με τον κόσμο. Το ίδιο πρέπει να συμβαίνη και στον άνθρωπο που καλείται από τον Χριστό να ζήση την ζωή Του.

***

Η σωτηρία μας από κάθε άποψη βρίσκεται μόνο μπροστά. Όταν οι θλίψεις της ψυχής μου που διαρκώς αυξάνονταν, έφθασαν, φαίνεται, στο απώγειο, τότε με τη ζωντανή και βαθειά αίσθηση της καρδιάς γνώρισα την αξία της ανθρώπινης ψυχής, ότι δηλαδή είναι πολυτιμότερη από όλον τον κόσμο.

Τα παθήματα αποφέρουν τόσο μεγάλο καρπό, ώστε, αν ήμασταν λίγο πιο συνετοί, δεν θα θέλαμε «να κατεβούμε από τον σταυρό».

 Σε κάποιον ιερομόναχο εμφανίσθηκε στον ύπνο του ο Κύριος προσηλωμένος πάνω στον Σταυρό και είπε: «Από τον Σταυρό δεν κατεβαίνουν, αλλά τους κατεβάζουν». Και τους λόγους αυτούς ο Κύριος τους επανέλαβε τρεις φορές. Έπειτα το όραμα έσβησε.
Θα σας έλεγα ακόμη κάτι, αλλά φοβάμαι μήπως προλάβω την πείρα της ζωής σας. Για ένα προσεύχομαι, να μη φοβηθείτε τα σύννεφα που ήλθαν…

Δόξα τω Θεώ πάντων ένεκεν!
Θα υπομείνουμε.
Τέτοια είναι η οδός μας.
Ποτέ όμως δεν πρέπει να απελπίζεσαι..

[Κάποτε αυτό είναι βαρύ, με αποτέλεσμα ο άνθρωπος να είναι έτοιμος να παραιτηθεί από την αιώνια ζωή, αν αυτή αποκτάται με τέτοιον τρόπο. Έπειτα, όταν περάσει το νέφος αυτό, τότε κατά κάποιον ιδιαίτερο τρόπο λάμπει ο ήλιος και ο άνθρωπος χαίρεται, γιατί έζησε θλίψεις: «Ευφρανθείημεν ανθ’ ών ημερών εταπείνωσας ημάς, ετών, ών είδομεν κακά»1.
πηγή: ΑΓΩΝΑΣ ΘΕΟΓΝΩΣΙΑΣ , Αρχιμανδρίτου ΣΩΦΡΟΝΙΟΥ, Επιστολή 19, Έκδοση Ιεράς Μονής Τιμίου Προδρόμου, Έσσεξ, Αγγλίας

Συμπορευθείτε, αγαπητέ, με μας τους πένητες προς τον Σταυρό, προς τους ονειδισμούς, τις εξουθενώσεις, την πτωχεία, τις θλίψεις, και αργότερα ίσως και στον θάνατο. Δεν υπάρχει άλλη οδός προς τον αληθινό δοξασμό. Για το όνομα Του διωκόμαστε από παντού…

***

Να είναι τις χριστιανός σημαίνει να πιστεύη εις την ανάστασιν των νεκρών· να ελπίζη εις την υπό του ουρανίου Πατρός υιοθεσίαν ημών· να αποδέχηται την θείαν μορφήν της υπάρξεως· να γίνηται δια της δωρεάς της Πατρικής αγάπης ό,τι Αυτός ο Ίδιος είναι κατά την ουσίαν Αυτού τουτέστι θεός. Τοιαύται είναι αι επαγγελίαι του Θεού και Πατρός εις ημάς τους πιστεύοντας εις Χριστόν Ιησούν ως τον Μονογενή και ομοούσιον Υιόν του Πατρός. Είναι μεγάλη αμαρτία να μειώσωμεν την δοθείσαν εις ημάς εν Πνεύματι Αγίω αποκάλυψιν περί του Ανθρώπου περί του τρόπου δια του οποίου συνελήφθη ο Άνθρωπος εν τω νοΐ του Θεού, πριν ή δημιουργηθή ο ορατός ούτος κόσμος. Η τιμωρία δια την αμαρτίαν ταύτην – της απιστίας εις την ανάστασιν – είναι ιδιαιτέρου χαρακτήρος. Αποτελεί την ιδίαν ημών αυτοκαταδίκην: Απορρίπτομεν το δώρον του Δημιουργού ημών. Δια τι όμως απορρίπτομεν τούτο; Κυρίως και προ πάντων, διότι η Πατρική Δωρεά αποκτάται μετά μεγάλου κόπου και πολλών παθημάτων.

Να συσταυρούται τις μετ’ Αυτού είναι δώρον του Αγίου Πνεύματος. Ευαρεστείται ο Πατήρ ημών ο ουράνιος, όταν πάσχωμεν βλέποντες τα προσκόμματα των αδελφών ημών. Κατά το πνεύμα της εντολής «αγαπήσεις τον πλησίον σου ως σεαυτόν» οφείλομεν να συμπάσχωμεν ο είς υπέρ του άλλου. Είναι απαραίτητον να δημιουργηθή τρόπον τινά αλληλοκάλυψις ευθυνών, ήτις θα ενώση πάντας ημάς ενώπιον του προσώπου του Θεού του Δημιουργού ημών.
Όταν ζώμεν εν τω πνεύματι των ευαγγελικών προσταγμάτων, είμεθα ήδη τεθεωμένοι, διότι η άναρχος ζωή διαπερά ημάς. 

Ιδού μία εκ των περιπτώσεων μου: Τούτο συνέβη εν Γαλλία, περί το έτος 1925, προ της εις Άθω αναχωρήσεως μου. Επί μακρόν προσηυχόμην μετά κλαυθμού εις τον Θεόν: «Ευρέ μέσον να σώσης τον κόσμον· πάντας ημάς, τους διεφθαρμένους και αξέστους». Ιδιαιτέρως ζέουσα ήτο η προσευχή δια τους «μικρούς τούτους», δια τους πτωχούς και εξουθενημένους. Προς το τέλος της νυκτός, ότε ήδη εξηντλούντο αι δυνάμεις μου, επί τινα χρόνον εταράσσετο η προσευχή μου εκ της επερχομένης εις εμέ σκέψεως: «Εάν εγώ ούτω, δι’ όλης της δυνάμεως της καρδίας μου, συμπάσχω μετά της ανθρωπότητος, πώς να θεωρήσω δυνατόν ότι ο Θεός βλέπει αδιαφόρως την κάκωσιν πολλών εκατομμυρίων υπ’ Αυτού κτισθέντων ανθρώπων; Δια τι Ούτος επιτρέπει τας αμέτρους βιαιότητας εν τω κόσμω;». Ούτως εστρεφόμην προς Αυτόν μετά της παράφρονος ερωτήσεως: «Πού είσαι Συ;» … Εις απάντησιν ήκουσα εν τη καρδία μου τους λόγους: «Μήπως συ εσταυρώθης δι’ αυτούς;» … Οι πράοι ούτοι λόγοι ηχηθέντες δια του Πνεύματος εν τη καρδία μου συνεκλόνισαν εμέ: Ο Σταυρωθείς απήντησεν εις εμέ ως Θεός.
Αρχιμ. Σωφρονίου Σαχάρωφ, Περί Προσευχής, έκδ. Ι. Μ. Τιμίου Προδρόμου, Έσσεξ Αγγλίας 1993, σελ. 39-40.

***

Ο Άγιος Επιφάνιος, Αρχιεπίσκοπος Κύπρου (4ος – 5ος αι.), στην υπέροχη ομιλία του στη θεόσωμη ταφή του Κυρίου, αρχίζει και επαναλαμβάνει την φράση:
«δος μοι τούτον τον ξένον».

”…Θ’. Όταν βράδιασε, ήλθε ένας πλούσιος άνθρωπος που το όνομά του ήταν Ιωσήφ. Αυτός τόλμησε και παρουσιάστηκε μπροστά στον Πιλάτο, και του ζήτησε το σώμα του Ιησού.

Παρουσιάστηκε ένας θνητός μπροστά σε έναν θνητό ζητώντας να λάβει τον Θεό. Ζήτα τον Θεό των θνητών. Ο πηλός μπροστά στον πηλό, ζητά να λάβει τον πλάστη των όλων. Το χορτάρι, ζήτα από το χορτάρι την ουράνια φωτιά. Η τιποτένια σταγόνα, παίρνει από την τιποτένια σταγόνα τον απύθμενο ωκεανό. Ποιος είδε, ποιος ποτέ άκουσε αυτό το απίστευτο; Ένας άνθρωπος να χαρίζει σε άλλον άνθρωπο τον δημιουργό των ανθρώπων. Ένας άνομος άρχοντας σ’ έναν άνθρωπο του νόμου υπόσχεται να χαρίσει τον νομοθέτη. Ένας άκριτος κριτής τον Κριτή των κριτών επιτρέπει να τον θάψουν ως κατάδικο.

Ι. Όταν βράδιασε, λέει, ήλθε ένας πλούσιος άνθρωπος που το όνομά του ήταν Ιωσήφ. Πραγματικά πλούσιος, αφού πήρε ολόκληρη τη σύνθετη υπόσταση του Κυρίου. Αληθινά πλούσιος, αφού έλαβε από τον Πιλάτο τη διπλή ουσία του Χριστού. Πλούσιος διότι αξιώθηκε να πάρει τον πολύτιμο μαργαρίτη. Πραγματικά πλούσιος γιατί κράτησε το βαλάντιο που ήταν γεμάτο με τον θησαυρό της Θεότητος. Πώς να μην είναι πλούσιος αυτός που απέκτησε τη Ζωή και τη Σωτηρία του κόσμου; Πώς να μην είναι πλούσιος ο Ιωσήφ, αφού δέχτηκε για δώρο Αυτόν που τρέφει και είναι Δεσπότης όλων; Όταν βράδιασε. Επομένως είχε δύσει πια στον Άδη ο Ηλιος της Δικαιοσύνης. Γι’ αυτό ήλθε ένας πλούσιος άνθρωπος που το όνομά του ήταν Ιωσήφ από την Αριμαθαία που κρυβόταν γιατί φοβόταν τους Ιουδαίους. Ήλθε και ο Νικόδημος που ήλθε στον Ιησού κάποια νύχτα.

ΙΑ. Αυτό είναι απόκρυφο μυστήριο των μυστηρίων. Δυο κρυφοί μαθητές, έρχονται να κρύψουν τον Ιησού στον τάφο, διδάσκοντας με τη δική τους απόκρυψη το κρυφό μυστήριο του Άδη του Θεού που κρύφτηκε κάτω απ’ τη σάρκα, ξεπερνώντας ο ένας τον άλλον στη θερμή διάθεση. Προς τον Χριστό. Ο μεν Νικόδημος μεγαλόψυχος προσφέροντας σμύρνα και αλόη, ο δε Ιωσήφ αξιέπαινος στην τόλμη και το θάρρος προς τον Πιλάτο. Διότι αυτός διώχνοντας κάθε φόβο με τόλμη παρουσιάστηκε στον Πιλάτο ζητώντας το σώμα του Ιησού. Και όταν παρουσιάστηκε φέρθηκε με μεγάλη σοφία για να επιτύχει αυτό που ήθελε. Γι’ αυτό δεν χρησιμοποιεί μπροστά στον Πιλάτο υπερήφανα και υψηλά λόγια, για να μη του ανάψει την οργή και χάσει το ζητούμενο. Ούτε του λέει: Δος μου το σώμα του Ιησού, που σκοτείνιασε πριν από λίγο τον ήλιο, που έσχισε τις πέτρες, που έσεισε τη γη και άνοιξε τους τάφους και έσχισε το καταπέτασμα του ναού. Τίποτε τέτοιο δεν λέει στον Πιλάτο…”

Και βάζει στο στόμα του τα εξής υπέροχα λόγια:
–Δος μου να θάψω το νεκρό σώμα εκείνου που καταδικάστηκε από εσένα, του Ιησού του Ναζωραίου, του Ιησού του φτωχού, του Ιησού του αστέγου, του Ιησού που κρέμεται —στον Σταυρό— γυμνός και περιφρονημένος, του Ιησού του γιου του ξυλουργού, του Ιησού του δέσμιου, που έμενε στο ύπαιθρο, του ξένου, του αγνώριστου μεταξύ των ξένων, του περιφρονημένου, και κοντά σε όλα και κρεμασμένου στον Σταυρό.
–Δος μου αυτόν τον ξένο, γιατί τι σε ωφελεί το σώμα αυτού του ξένου;
Δος μου αυτόν τον ξένο, γιατί ήλθε εδώ από μακρινή χώρα για να σώσει τον άνθρωπο που αποξενώθηκε από τον Θεό. Γιατί κατέβηκε στη σκοτεινή γη για να ανεβάσει τον ξένο.
Δος μου αυτόν τον ξένο, γιατί αυτός είναι ο μόνος -πραγματικά- ξένος. —Δος μου αυτόν τον ξένο του Οποίου τη χώρα αγνοούμε εμείς οι ξενιτεμένοι.
–Δος μου αυτόν τον ξένο του Οποίου τον Πατέρα αγνοούμε εμείς οι ξένοι.
–Δος μου αυτόν τον ξένο του Οποίου τον τόπο και τη γέννηση και τον τρόπο — της ζωής Του— αγνοούμε εμείς οι ξένοι.
– Δος μου αυτόν τον ξένο που έζησε ζωή και βίο ξενιτεμένου στα ξένα. –Δος μου αυτόν τον ξένο Ναζωραίο του Οποίου τη γέννηση και τον τρόπο αγνοούμε εμείς οι ξένοι.
–Δος μου αυτόν που με τη θέληση Του είναι ξένος και εδώ δεν έχει πού να γείρει το κεφάλι.
–Δος μου αυτόν τον ξένο, που σαν ξένος σε ξένη χώρα, άστεγος γεννήθηκε στη φάτνη.
–Δος μου αυτόν τον ξένο που απ’ αυτήν ακόμη τη φάτνη έφυγε ως ξένος από τον Ηρώδη.
– Δος μου αυτόν τον ξένο, που απ’ τα σπάργανα Του ακόμη ξενητεύθηκε στην Αίγυπτο, και δεν είχε πόλη, ούτε χωριό, ούτε σπίτι ούτε τόπο να μείνει, ούτε συγγενή, αλλά σε ξένη χώρα Αυτός είναι ξένος.
–Δος μου, άρχοντα μου αυτόν τον γυμνό που κρέμεται στο ξύλο —του Σταυρού— να τον σκεπάσω, γιατί Αυτός σκέπασε τη γύμνωση της φύσεως μου.
–Δος μου αυτόν τον νεκρό που είναι μαζί και Θεός, να σκεπάσω Αυτόν που κάλυψε τις δικές μου ανομίες.
– Δος μου, άρχοντα μου τον νεκρό που έθαψε μέσα στον Ιορδάνη τη δική μου αμαρτία. Για έναν νεκρό σε παρακαλώ, που αδικήθηκε από όλους, που πουλήθηκε από φίλο, που προδόθηκε από μαθητή, που διώχθηκε από τους αδελφούς του, που ραπίσθηκε από δούλο. Για έναν νεκρό σε θερμοπαρακαλώ, ο Οποίος καταδικάστηκε από αυτούς που ο Ίδιος ελευθέρωσε από τη δουλεία, ο οποίος ποτίσθηκε με ξύδι, τραυματίσθηκε απ’ αυτούς που θεράπευσε, που εγκαταλείφθηκε από τους μαθητές Του και στερήθηκε την ίδια τη Μητέρα Του. Για τον νεκρό, άρχοντα μου, σε ικετεύω, Αυτόν τον άστεγο που κρέμεται στο ξύλο -του Σταυρού—. Διότι επάνω στη γη δεν έχει να Του συμπαρασταθεί ούτε πατέρας, ούτε φίλος, ούτε μαθητής, ούτε συγγενής, ούτε κανένας να Τον θάψει, αλλά είναι μόνος, μονογενής Υιός του μόνου —Πατέρα—, Θεός στον κόσμο και κανένας άλλος.
ΙΓ. Μ’ αυτά τα λόγια και μ’ αυτόν τον τρόπο αφού παρακάλεσε ο Ιωσήφ τον Πιλάτο, διέταξε ο Πιλάτος να του δοθεί το πανάγιο σώμα του Ιησού.

Απολυτίκιον Ἦχος α’.

Σώσον, Κύριε, τον λαόν Σου και ευλόγησον την κληρονομίαν Σου, νίκας τοις βασιλεύσι κατά βαρβάρων δωρούμενος και το σον φυλάττων, δια του Σταυρού Σου, πολίτευμα.

Απολυτίκιον Ήχος β’

Ο ευσχήμων Ιωσήφ, από τού ξύλου καθελών το άχραντόν σου Σώμα, σινδόνι καθαρά, ειλήσας και αρώμασιν, εν μνήματι καινώ κηδεύσας απέθετο.

Μαρτυρικόν Ήχος β’

Τον Σταυρόν τού Χριστού λαβόντες οι άγιοι Μάρτυρες όπλον ακαταγώνιστον, πάσαν τού Διαβόλου την Ισχύν κατήργησαν, και λαβόντες στέφος ουράνιον, τείχος ημίν γεγόνασιν, υπέρ ημών αεί πρεσβεύοντες.

Ήχος β’
Ότε εκ τού ξύλου σε νεκρόν

Ίσμεν, ώ ευσχήμων Ιωσήφ, σε Χερουβικόν καθώς άρμα, τον Βασιλέα Χριστόν, ώμοις σου βαστάζοντα, Σταυρού κατάγοντα, Μακαρίζομεν χείράς σου, και όμματα θεία, σέβομεν παλάμας σου, δι’ ών τον Ήλιον, Λόγον και Θεόν επί τάφου, φέρων κατατέθεικας, όθεν, και την θείαν μνήμην σου γεραίρομεν.

Άρας επί ώμων Ιωσήφ, τον εν δεξιά τη πατρώα Υιόν καθήμενον, μύρον το ακένωτον, μύροις εκήδευσας, την τού κόσμου ανάστασιν, προτέθεικας τάφω, τον αναβαλλόμενον φώς ως ιμάτιον, λίθω συγκαλύπτεις αφράστως, Όθεν τούτου μέλπωμεν ύμνοις, τα φωσφόρα Πάθη και την Έγερσιν.

Φρίττει των Αγγέλων η πληθύς, σε ώ Ιωσήφ καθορώσα, Χριστόν κηδεύοντα, κόσμος μακαρίζει σε, πιστοί θαυμάζομεν, τήν σεπτήν τε Ανάστασιν, τιμώντες ενθέως, συν ταίς Μυροφόροις σε, θερμώς γεραίρομεν, όθεν και βοώμεν απαύστως, Πρέσβευε σύν ταύταις σωθήναι, και ημάς κινδύνων τε και θλίψεων.

 

My spirit required eternal life, and eternity. Lord, strengthen the faith in us and have mercy on us. St. Sophrony the Anthonite

Forefeast of the Procession of the Precious and Life-giving Cross of the Lord.
Righteous Joseph of Arimathea who buried the Master Christ (1st century).
Virgin Martyresses Sisters aged 14 MAXIMA and very young DONATILLA & aged 12 SECUNDA (Septima) in Tebourba (or Tuburbo) in North Africa (303)
St. Germanus, Bishop of Auxerre in Gaul (448).
Righteous Eudocimus of Cappadocia, Military Commander of Cappadocia (9th century)
Translation of the Relics of Apostle Philip to Cyprus.
Saint Arsenius, Bishop of Ninotsminda in Georgia (1082)
Repose of Elder Gerasim the Younger of Kaluga’s St. Sergius Skete (1918).

Commemorated on July 31

Homily:
About Joseph of Arimathea
by Saint Nikolai Velimirovič

At that time Joseph of Arimathea, an honourable counsellor, which also waited for the Kingdom of God, came, and went in boldly unto Pilate, and craved the body of Jesus. There was another great man who had come from Arimathea, or Ramathain, on Mount Ephrem: the Prophet Samuel (1 Samuel 1:1 ).
This Joseph is mentioned by all four Evangelists, specifically in connection with the dead Lord’s burial. John calls him a disciple of Jesus secretly (19:38); Luke – a good man and a just (23:50), Matthew – a rich man (27:57). (The Evangelist does not call Joseph rich from vanity, to show that the Lord had rich men among His disciples, “but in order to show how it was that he was able to get Jesus’ body from Pilate. To a poor and unknown man, it would not have been possible to penetrate to Pilate, the representative of Roman power.”- Jerome: “Commentary on Matthew“.) He was noble in soul: he feared God and waited for the Kingdom of God. In addition to his outstanding spiritual traits, Joseph was also a rich man of good standing. Mark and Luke call him a counsellor. He was, then, one of the elders of the people, like Nicodemus. Also, like Nicodemus, he was a secret admirer and disciple of the Lord Jesus. But, even though these two men were secret followers of Christ’s teaching, they were nevertheless ready to lay themselves open to danger by standing together with Christ. Nicodemus once asked the embittered Jewish leaders to their faces, when they were seeking an excuse to kill Christ: “Doth our law judge any man before it hear him?” (John 7:51). Joseph of Arimathea laid himself open to even greater danger by taking thought for the Lord’s body when His known disciples had fled and dispersed, and when the Jewish wolves, having killed the Shepherd, could at any moment fall on the sheep. That what Joseph was doing was dangerous is indicated by the Evangelist by the word “boldly”. He needed, then, more than courage; he needed daring to go to Caesar’s representative and ask for the body of a crucified felon. But Joseph, as Nicephorus says, “in his greatness of soul, threw off his fear and shook off all subservience, showing himself to be a disciple of Jesus Christ”.
+ St. Nikolai Velimirovich, Homilies: Commentary on the Gospel Readings for Great Feasts and Sundays Throughout the Year, Volume 1, “22. The Second Sunday After Easter: The Gospel on the Myrhh-Bearing Women”

***

Homily:
About the trial of our faith
by Saint Nikolai Velimirovič

“That the trial of your faith, being much more precious than of gold that perishes, though it be tried with fire, might be found unto praise and honor and glory at the appearance of Jesus Christ” (1 Peter 1:7).

Brethren, our faith is tried more often than is the reed rocked by the winds. Trials are like the winds: a weak faith they will uproot and a strong faith will be strengthened even more. Trials are also like the flame in which straw is burned and gold is purified.

Man’s intellectual pursuits and suppositions also try our faith. These are very strong and bitter winds. But we can overcome them if we are willing to adhere to the words of God and if, in opposition to those intellectual pursuits, we are able to emphasize the teachings of the Faith of Christ.

Our faith is further tried by fear and shame: fear of men who persecute the Faith and shame of men who arrogantly despise the Faith. These also are strong winds which we must resist if we wish to remain alive. How will we resist them? By the fear of God which should always be greater in our soul than the fear of men and of shame before the apostles, saints and martyrs who were not ashamed of their faith before emperors, princes and sages of this world.

Our faith is further tried by suffering and misery. This is the fire in which our faith either has to be burned like straw or to be tempered as pure gold. We will resist these trials if we would but remember Christ crucified on the Cross for us and so many thousands of martyrs for the Faith who, in their patience, conquered all and emerged from the flames as gold and who for centuries glow among the angels and among men.

Our faith is also tried by death, the death of our relatives and friends and the death of mankind in general. This is the bitter fire in which the faith of many have been burned. Is death the end of everything? It is not, but rather believe that it is the beginning of everything; it is the beginning of a new and just life. Believe in the Resurrection of Christ, believe in life beyond the grave and believe in the general resurrection and the Dreadful Judgment.

O Good Lord, strengthen the faith in us and have mercy on us.

To You be glory and thanks always. Amen.
The Prologue from Ohrid: Lives of Saints by Saint Nikolai Velimirovič
http://livingorthodoxfaith.blogspot.com/2010/04/prologue-july-2-july-15.html

***

St. Sophrony the Anthonite

“No one on this earth can avoid affliction; and although the afflictions which the Lord sends are not great men imagine them beyond their strength and are crushed by them. This is because they will not humble their souls and commit themselves to the will of God. But the Lord Himself guides with His grace those who are given over to God’s will, and they bear all things with fortitude for the sake of God Whom they have so loved and with Whom they are glorified for ever. It is impossible to escape tribulation in this world but the man who is given over to the will of God bears tribulation easily, seeing it but putting his trust in the Lord, and so his tribulations pass.”

“My profound conviction is that if you—this goes for everybody—do not live through these ordeals[:] poverty, humiliations, perhaps even hunger, utter abandonment by everybody—by men and even by God too . . . you will never know divine love.” 

“The heart that is not broken by the wounds of tribulations and has not been humbled unto the end by every form of poverty, both spiritual and material, will never be fitted to receive divine grace.”

Everything subject to decay lost its value for me. When I looked at people, without thinking further I saw them in the power of death, dying, and my heart was flooded with fellow-suffering. I wanted neither fame from those ‘dead mortals’ nor power over them. I did not look to people to like me. I despised material wealth and did not think much of intellectual assets which afforded no answer to what I was seeking. Had I been offered centuries of happy life, I would have refused them. My spirit required eternal life, and eternity.

“It is vital to have experienced, if only once, the heavenly fire which Christ brought with Him to know with our entire being what it is to be even a little like Christ.”

“Essentially speaking, it is impossible to ‘live’ as a Christian. It is only possible to ‘die’ as a Christian, a thousand deaths every day.”

“[The soul] cannot come down from the cross because every time she considers ‘coming down’ [cf. Matt. 27:40] from this cross the flow of real eternity decreases in her.”

“No one descends from the Cross, but they take him down” Christ to Elder Sophrony (Sakharov)

St Germanus the Bishop of Auxerre discerned a special divine purpose for St. Geneviève of Paris
https://iconandlight.wordpress.com/2016/07/30/st-germanus-the-bishop-of-auxerre-discerned-a-special-divine-purpose-for-st-genevieve-of-paris/

Troparion of the Forefeast, Tone 1.

O Lord, save Thy people and bless Thine inheritance. Grant Thou unto Orthodox Christians victories over adversaries, and by Thy Cross preserve Thy people.

Troparion of St JOSEPH ― Tone 2

Noble Joseph took Thine immaculate Body down from the tree,/ wrapped It in a clean shroud and spices,/ and having embalmed It, laid It in a new sepulcher./ But on the third day Thou didst rise, O Lord,/ granting the world great mercy.

Apolytikion of St JOSEPH ― Tone 2

The noble Joseph, taking down thy most pure Body from the Tree, wrapped it in clean linen and sweet spices and laid it in a new tomb. But on the third day thou didst rise, O Lord, granting the world great mercy.

Apolytikion of St JOSEPH ― Plagal Tone 1

Let us honor the man that gave burial to God and showed compassion to Him by Whose mercy all things exist, Christ the Angel of Great Counsel’s Noble Counselor, who gave his narrow grave to Christ and received as recompense the vast spaciousness of Heaven, where he entreateth the Savior to show His mercy to those praising him.

Apolytikion of St GERMANUS ― Plagal Tone 4

By endurance you gained your reward, venerable Father, you persevered in prayer unceasingly, you loved the poor and provided for them in all things. Blessed Germanus of Auxerre, intercede with Christ God that our souls may be saved.

Troparion of St Eudocimus, Tone 4.

He who did call thee from earth unto heaven keepeth thy body unharmed after death, holy Eudocimus; for thou didst live a sober and holy life and didst not defile thy flesh; so with boldness intercede with Christ that we may be saved.

Kontakion of the Forefeast, Tone 4.

O Thou Who was raised up on the Cross of Thine own will, do Thou bestow Thy bounties now upon Thy people which is named after Thee, O Christ our God. Gladden Orthodox Christians with Thy power, granting them victories over their adversaries; for they have for their aid Thy weapon, the invincible trophy of peace.

Kontakion of St JOSEPH ― Tone 2

Joseph of Arimathea took Thee, the Life of all, down from the Tree as one dead,/ and wrapped Thee in clean linen and spices./ He yearned to embrace and kiss Thy pure Body with heart and lips/ yet he restrained himself with fear./ He cried to Thee rejoicing:/ Glory to Thy condescension, O Lover of Mankind.

Ο Θεός την αγαπάει την ελευθερία. Όπου το πνεύμα Κυρίου εκεί ελευθερία. Μην φοβάσαι τις θλίψεις, Αν είναι αναγκαίο, υπόμεινε διωγμούς, διότι ο Κύριος θα είναι μαζί σου και οι άγιοι, ο Θεός είναι ισχυρότερος από τον εχθρό, και δεν θα αφήσει ποτέ τους δούλους του χωρίς προστασία, και στην άγνοια. Άγιος Ανατόλιος ο Νεώτερος (Ποτάποφ) της Όπτινα

Άγιοι Απόστολοι εκ των Εβδομήκοντα Σίλας επισκόπος Κορίνθου, Σιλουανός Θεσσαλονίκης, Επαινετός Καρθαγένης, Κρήσκης Καρχηδόνος και Ανδρόνικος επισκόπος Πανονίας (1ος αιων.)
Αγία Ιουλίττη εκ Καισαρείας (4ος αιων.)
Αγγελίνα Αρανίτ Κομνηνή – Μπράνκοβιτς, πριγκίπισσα της Σερβίας (1516), μητέρα του αγίου Μαξίμου της Ουγγροβλαχίας (18 Ιανουαρίου)
Όσιος στάρετς Ανατόλιος ο Νεώτερος (Ποτάποφ) της Όπτινα (1922)

Εορτάζουν στις 30 Ιουλίου

Μετά τη μπόρα τη δαιμονική θά ‘ρθει η λιακάδα η Θεϊκή.
Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης

O στάρετς Ανατόλιος, που ονομάστηκε «νεότερος» για να ξεχωρίζει από τον άλλο στάρετς Ανατόλιο, το Ζερτσάλωφ, ήταν ένας από τους πιο συμπαθείς στάρετς της Όπτινα. Ξεχώριζε για το προορατικό του χάρισμα και την αγάπη του κι ήταν ο πρώτος ίσως από τους γέροντες πού δέχτηκε σχεδόν μαρτυρικό θάνατο. Στο πρόσωπο του στάρετς Ανατολίου μπορούσες να διακρίνεις κάτι από τη φρεσκάδα πού ‘χουν τ’ αγριολούλουδα, είχε πάντα μια νεανική διάθεση και μια ήρεμη χαρά.

1. Η πνευματική καθοδήγηση του γέροντα Ανατόλιου ήταν μια πλήρης αποδοχή της ελευθερίας. Ποτέ δεν απαιτούσε από κανέναν να δεχθή να κάμει κάτι που δεν το είχε καταλάβει ο ίδιος• μόνο και μόνο γιατί ήταν εντολή του. Πάντοτε άφηνε στα πνευματικά του τέκνα την άνεση, να κάμουν, ή να μη κάμουν, αυτό που τους έλεγε. Η ευλογία του δεν ήταν ποτέ εντολή. Ήταν πάντοτε μια πρόσκληση• μια υπόδειξη.

Έλεγε:

— Τι είναι αυτά που λέτε; Ο Θεός την αγαπάει την ελευθερία. Όπου το πνεύμα Κυρίου εκεί ελευθερία, όπως λέει ο απόστολος. Με το ζόρι δεν θέλει να γίνεται τίποτε! Κανέναν δεν τραβάει κοντά Του με το ζόρι! Δεν δεσμεύει κανέναν. Καλούμε να ρθούν στο σπίτι μας, επειδή το θέλουν. Έτσι και ο Χριστός κάλεσε τους Ιουδαίους. Δεν αποκλείει κανέναν. Όλους, μας υπόσχεται να μας αναπαύσει κοντά Του! «Δεύτε προς με πάντες οι κοπιώντες και πεφορτισμένοι• καγώ αναπαύσω υμάς» (Ματθ. 11, 28). Και όταν εμείς δεν πηγαίνωμε κοντά Του, δεν μας τραβάει με το ζόρι!

Σε ερώτημα της πνευματικής του θυγατέρας μοναχής Αμβροσίας, σε ποιο μοναστήρι θα έπρεπε «να πάει», ο γέροντας της απάντησε:
—Παρακάλεσε τον Κύριο, να σε στηρίζει και να σου δείχνει τον δρόμο Του.
Πηγή: Μητροπολίτου Νικοπόλεως Μελετίου, «Στάρετς Ανατόλιος της Όπτινα», έκδοση Ιεράς Μητροπόλεως Νικοπόλεως, Πρέβεζα 2005

***

Προφητική Επιστολή για τα χρόνια της αποστασίας του Αγίου Ανατολίου του Νεωτέρου της Όπτινα ( + 1927)

«… Όπως λέει ο Απόστολος (Β Τιμ. 3,1-6) λόγω της έλλειψης της ευσέβειας, στις Εκκλησίες θα εμφανιστούν αιρέσεις και σχίσματα, κι όπως προείπαν οι άγιοι Πατέρες, στους θρόνους των ιεραρχών και τα μοναστήρια θα υπάρχουν άνδρες αδόκιμοι και άπειροι στην πνευματική ζωή. Γι αυτό θα εξαπλωθούν παντού αιρέσεις και θα πλανήσουν πολλούς ανθρώπους.
Ο εχθρός του ανθρωπίνου γένους θα ενεργεί με πανουργία για να ελκύση στην αίρεση, αν είναι δυνατόν, και τους εκλεκτούς. Δεν θα ξεκινήσει κατ’ ευθείαν να απορρίπτει τα δόγματα περί της Αγίας Τριάδος, της Θεότητος του Ιησού Χριστού, και της παρθενίας της Θεοτόκου, αλλά θα ξεκινήσει ανεπαίσθητα να νοθεύει τις διδασκαλίες και τις παραδόσεις της Εκκλησίας και το πραγματικό τους πνεύμα, όπως παρεδόθηκαν σε μας από τους Αγίους Πατέρες εν Πνεύματι Αγίω.
Λίγοι θα αντιληφθούν αυτές τις πονηρίες του εχθρού, μόνον εκείνοι που είναι πολύ πεπειραμένοι στην πνευματική ζωή. Οι αιρετικοί θα αποκτήσουν ισχύ στην Εκκλησία, και θα τοποθετήσουν τους υπηρέτες τους παντού. Οι ευλαβείς θα καταφρονώνται. Αλλά ο Κύριος δεν θα αφήσει τους δούλους Του χωρίς προστασία, και στην άγνοια.

Ο Κύριος είπε: «από των καρπών αυτών επιγνώσεσθε αυτούς»(Ματθ 7,16.), ότι από τους καρπούς τους θα τους αναγνωρίσετε, και έτσι, από τους καρπούς τους καθώς και από τις ενέργειες των αιρετικών, προσπαθήστε να τους διακρίνετε από τους αληθινούς ποιμένες. Αυτοί είναι πνευματικοί κλέφτες, λεηλατούντες τη πνευματική ποίμνη, και θα εισέλθουν στο μαντρί (την Εκκλησία), σκαρφαλώνοντας με άλλο τρόπο, ‘’αναβαίνοντες αλλαχόθεν’’ (και όχι από την πύλην) χρησιμοποιώντας βία και καταπατώντας τους νόμους του Θεού. Ο Κύριος τους αποκαλεί ληστές (Ιωαν. 10,1). Πράγματι, το πρώτο έργο τους θα είναι η καταδίωξη των αληθινών ποιμένων, η φυλάκιση και η εξορία τους, διότι χωρίς αυτό θα είναι αδύνατο γι’ αυτούς να διαρπάσουν το ποίμνιο.

Γι’ αυτό το λόγο παιδί μου, όταν δεις την καταπάτηση της πατερικής παραδόσεως, και των θείων εντολών στην Εκκλησία, των εντολών που ορίσθηκαν από το Θεό, γνώριζε ότι οι αιρετικοί έχουν ήδη εμφανισθεί, αν και για κάποιο χρονικό διάστημα μπορεί να κρύβουν την ασέβειά τους, ή να στρεβλώνουν την αγία Πίστη ανεπαίσθητα, προκειμένου να επιτύχουν καλύτερα την εξαπάτηση και σαγήνευση των απείρων στα δίχτυα τους.
Ο διωγμός δεν θα στρέφεται μόνον εναντίον των ποιμένων, αλλά εναντίον όλων των δούλων του Θεού, διότι όλοι όσοι θα καθοδηγούνται από την αίρεση δεν θα υποφέρουν την ευσέβεια.
Να αναγνωρίζης αυτούς τους λύκους με ένδυμα προβάτου από τις υπερήφανες διαθέσεις τους και την σφοδρή αγάπη τους και δίψα για την εξουσία. Θα είναι συκοφάντες, προδότες, παντού ενσπείροντες έχθρα και κακοήθεια. Γι’ αυτό ο Κύριος είπε ότι οι καρποί τους θα τους κάνουν γνωστούς. Οι αληθινοί υπηρέτες του Θεού είναι ταπεινοί, αγαπούν τον συνάνθρωπό τους και είναι υπάκουοι στην Εκκλησία.
Οι Μοναστές θα ταλαιπωρηθούν υπερβολικά από τους αιρετικούς, και η μοναχική ζωή θα καταφρονηθεί. Τα Μοναστήρια θα αποδυναμωθούν, ο αριθμός των μοναχών θα μειωθεί, και αυτοί που θα παραμείνουν θα υποφέρουν από βία. Αυτοί που μισούν την μοναχική ζωή, έχοντας μόνο την εμφάνιση της ευσεβείας, θα αγωνίζονται να προσελκύσουν τους μοναχούς με το μέρος τους, υποσχόμενοι σ’ αυτούς προστασία και κοσμικά αγαθά (ανέσεις), και απειλώντας αυτούς που τους αντιτίθενται με εξορία.
Αυτές οι απειλές θα προκαλέσουν μεγάλη απόγνωση στους ολιγοψύχους, αλλά εσύ παιδί μου, να χαίρεσαι για το ότι έχεις ζήσει μέχρι αυτό τον καιρό, επειδή τότε οι πιστοί που δεν θα έχουν δείξει άλλες αρετές, θα λάβουν στεφάνους, μόνο επειδή θα έχουν μείνει σταθεροί στην πίστη, σύμφωνα με το λόγο του Κυρίου: Πας ουν όστις ομολογήσει εν εμοί έμπροσθεν των ανθρώπων, ομολογήσω κα’ γώ εν αυτώ έμπροσθεν του Πατρός μου του εν Ουρανοίς (Ματθ. ι-32).

Να φοβάσαι τον Κύριο παιδί μου. Να φοβάσαι μη χάσεις το στεφάνι που ετοιμάστηκε για σένα, να φοβάσαι μη ριχτείς από το Χριστό στο σκότος το εξώτερο και στα αιώνια βάσανα. Στάσου γενναίος στην πίστη, και αν είναι αναγκαίο, υπόμεινε διωγμούς και άλλες θλίψεις, διότι ο Κύριος θα είναι μαζί σου και οι άγιοι Μάρτυρες και οι Ομολογητές θα βλέπουν τον αγώνα σου με χαρά.
Αλλά αλλοίμονο στους μοναχούς εκείνες τις ημέρες που θα είναι δεμένοι με περιουσίες και πλούτη, οι οποίοι για την αγάπη της «ειρήνης» (άνεσης) θα είναι έτοιμοι να υποταχθούν στους αιρετικούς. Θα αποκοιμίζουν την συνείδησή τους, λέγοντας:
«Εμείς διατηρούμε και σώζουμε το Μοναστήρι και ο Κύριος θα μας συγχωρήσει».

Οι ταλαίπωροι και τυφλοί αυτοί δεν αντιλαμβάνονται καθόλου ότι μέσα από την αίρεση οι δαίμονες θα εισέλθουν στο Μοναστήρι, και κατόπιν δεν θα είναι ένα άγιο μοναστήρι, αλλά μόνο γυμνοί τοίχοι, από όπου η Χάρη θα έχει απομακρυνθεί.

Αλλά ο Θεός είναι ισχυρότερος από τον εχθρό, και δεν θα εγκαταλείψει ποτέ τους δούλους του. Πάντα θα υπάρχουν αληθινοί Χριστιανοί μέχρι τέλους του αιώνος τούτου, μόνο που θα προτιμούν να ζουν σε απομονωμένους και ερημικούς τόπους.
Να μην φοβάσαι τις θλίψεις, αλλά μάλλον να φοβάσαι την ολέθριο αίρεση, γιατί μας γυμνώνη από την θεία χάρη και μας χωρίζει από τον Χριστό. Αυτός είναι και ο λόγος γιά τον οποίο ο Κύριος μας έδωσε την εντολή να θεωρούμε τους αιρετικούς σαν Χριστοκαπήλους και ειδωλολάτρες. Και έτσι παιδί μου ενδυναμού με την χάρη του Ιησού Χριστού. Σπεύδε με χαρά να ομολογήσεις υπέρ της πίστεως και να υπομείνεις θλίψεις σαν καλός στρατιώτης του Κυρίου Ιησού Χριστού (Β’ Τιμ. β’, 1-3), ο οποίος είπε «γίνου πιστός άχρι θανάτου, και δώσω σοι τον στέφανον της ζωής» (Αποκ. β’, 10).
Εις Αυτόν συν τω Πατρί και τω Αγίω Πνεύματι ας είναι η δόξα, τιμή και κράτος εις αιώνας αιώνων. Αμήν. (Από το St. Anatoly of Optina “Last times and now” collection of writtings, Orthodox Life magazine Volume 43 – Issue No. 3, 1993)

***

Είπε ο Αββάς Αντώνιος: « Έρχεται καιρός όπου οι άνθρωποι θα παραλογίζονται. Και αν δουν κάποιον να μη παραλογίζεται, θα ξεσηκωθούν εναντίον του, λέγοντας: «Συ είσαι παράλογος. Και αυτό θα συμβεί, γιατί δεν θα είναι όμοιός τους».

***

Γερόντισσα Νείλα της Ρωσίας
« Να μην φοβάστε τίποτα παιδιά μου, να μη φοβάστε γι’αυτά που θα συμβούν ή μπορεί να συμβούν ή πρέπει να συμβούν όπως προφήτεψαν οι άνθρωποι του Θεού. Ο Θεός είναι πιο δυνατός απ’όλους και απ’όλα. Στις δοκιμασίες θα μας δώσει βοήθεια και θα μας δώσει δύναμη να υπομείνουμε. Μας ζητάει μόνο να υπακούμε το άγιο θέλημά Του. Προσευχηθείτε στην Προστάτιδά μας και δεν θα μας αφήσει»

***

Άγιος Νήφων Επίσκοπος Κωνσταντιανής:

«Μέχρι συντελείας του αιώνος, παιδί μου, δεν θα εκλείψουν οι προφήτες Κυρίου του Θεού, καθώς ποτέ δεν θα λείψουν και οι εργάτες του σατανά.

Στις έσχατες όμως ημέρες, όσοι θα δουλέψουν αληθινά στο Χριστό, θα κρύψουν έξυπνα τους εαυτούς τους από τους ανθρώπους.

Και αν δεν κάνουν σημεία και τέρατα όπως σήμερα, θα βαδίζουν πάντα στο δύσκολο δρόμο με κάθε ταπείνωση.
Αυτοί θα βρεθούν στη Βασιλεία του Θεού μεγαλύτεροι από τους σημειοφόρους πατέρες. Διότι στην εποχή τους δεν θα υπάρχει κανείς που να τον βλέπουν να κάνει σημεία θαυμαστά, ώστε να αναζωπυρώνεται το φρόνημά τους για να προχωρούν σε πνευματικούς αγώνες. Διότι όσοι θα κατέχουν τους ιερατικούς θρόνους σε όλον τον κόσμο, θα είναι εντελώς ακατάλληλοι, και δεν θα έχουν ιδέα από αρετή.
Αλλά και οι ηγέτες των μοναχών θα είναι όμοιοι. Θα έχουν καταβληθεί από τη γαστριμαργία και την κενοδοξία, ώστε θα αποτελούν μάλλον σκάνδαλο για τους ανθρώπους και όχι υπογραμμό. Για αυτό θα παραμεληθεί η αρετή. Θα βασιλεύει παντού η φιλαργυρία. Αλλοίμονο όμως στους μοναχούς που θα ευπορούν σε χρυσάφι. Διότι αυτοί θα είναι όνειδος στα μάτια του Κυρίου και δεν πρόκειται να δουν Θεού πρόσωπο.
Μοναχοί και λαϊκοί θα τοκίζουν τα χρήματά τους. Δεν θα προτιμούν να τους τα πολλαπλασιάζει ο Θεός με την ελεημοσύνη στους φτωχούς. Για αυτό και, αν δεν απομακρυνθούν από αυτή την πλεονεξία, θα καταποντιστούν στον τάρταρο.
Τότε, λοιπόν, καθώς είπα και προηγουμένως, από άγνοια θα πλανηθούν οι πιο πολλοί στο χάος της πλατείας και ευρύχωρης οδού της απωλείας». (Απόσπασμα από το βιβλίο: «Ένας Ασκητής Επίσκοπος» από ανέκδοτο χειρόγραφο του 1334, Εκδόσεις <Αστήρ> σελ. 177).

***

Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης
Σκορπούμε αθεΐα, όταν δεν ζούμε σύμφωνα με το Ευαγγέλιο.

Η Ορθόδοξη Εκκλησία μας δεν έχει καμμία έλλειψη. Η μόνη έλλειψη που παρουσιάζεται, είναι από μας τους ίδιους, όταν δεν αντιπροσωπεύουμε σωστά την Εκκλησία, από τον πιο μεγάλο στην ιεραρχία μέχρι τον απλό πιστό. Μπορεί να είναι λίγοι οι εκλεκτοί, όμως αυτό δεν είναι ανησυχητικό. Η Εκκλησία είναι Εκκλησιά του Χριστού και Αυτός την κυβερνάει. Δεν είναι Ναός που κτίζεται με πέτρες, άμμο και ασβέστη από ευσεβείς και καταστρέφεται με φωτιά βαρβάρων, αλλά είναι ο ίδιος ο Χριστός• «καί ο πεσών επί τον λίθον τούτον συνθλασθήσεται• έφ΄ όν δ΄ αν πέση, λικμήσει αυτόν» .
Ο Χριστός ανέχεται σήμερα μία κατάσταση. Ανέχεται και ενεργεί η θεία Χάρις για χάρη του λαού. Μία μπόρα είναι• θα ξεκαθαρίσουν τα πράγματα• δεν θα σταθούν.

Είδες που αναφέρει στο Ευαγγέλιο: «Λυχνάρι μισοσβησμένο δεν θα το φυσήξω. Καλάμι ραγισμένο δεν θα το αγγίξω»[1]; Αυτό το είπε ο Χριστός, για να είμαστε αναπολόγητοι την ημέρα της Κρίσεως. Βλέπεις, όταν το λυχνάρι δεν έχη άλλο λάδι στην κούπα και μείνη μόνο λίγο λάδι στο φιτίλι, θα σβήση μετά από λίγο, έστω και αν το φιτίλι πάη μία επάνω μία κάτω. Είναι σαν τον ετοιμοθάνατο που έχει τις τελευταίες αναλαμπές. Ο Χριστός όμως δεν θέλει να το φυσήξη και να το σβήση, γιατί μετά θα πή: «Εγώ θα έκαιγα, αλλά με φύσηξες και έσβησα!». Τί σε φύσηξα; Η κούπα δεν είχε καθόλου λάδι! Ούτε το ραγισμένο καλάμι θέλει να το αγγίξη, γιατί μετά, αν σπάση, θα πή: «Με άγγιξες και έσπασα!». Μά αφού ήσουν ραγισμένο και θα έσπαζες, τί μου λές ότι σε άγγιξα και έσπασες;

Εμείς οι μοναχοί, αλλά και οι κληρικοί, σκορπούμε αθεΐα, όταν δεν ζούμε σύμφωνα με το Ευαγγέλιο. Ο κόσμος έχει ανάγκη από τις αρετές μας όχι από τα χάλια μας. Ιδίως το παράδειγμα των μοναχών στους κοσμικούς είναι πολύ μεγάλο πράγμα! Οι κοσμικοί αφορμή ζητούν, για να δικαιολογήσουν τις αμαρτίες τους. Γι’ αυτό θέλει πολλή προσοχή. Βλέπεις, εμείς δεν μπορούμε να πούμε αυτό που λέει ο Χριστός, «τίς ελέγχει με περί αμαρτίας;»[2] αλλά «τίς ελέγχει με περί σκανδάλου», αυτό πρέπει να μπορούμε να το πούμε. Ο Χριστός το είπε εκείνο, γιατί ήταν τέλειος Θεός και τέλειος άνθρωπος. Εμείς είμαστε άνθρωποι. Έχουμε ατέλειες, έχουμε πτώσεις, τέλος πάντων, αλλά δεν κάνει να γινώμαστε αιτία να σκανδαλίζεται ο άλλος.

Αν όμως φταίη ένας δεσπότης, ένας παπάς, ένας καλόγερος, δεν φταίει ο Χριστός. Αλλά οι άνθρωποι δεν πάνε ως εκεί. «Αντιπρόσωπος του Χριστού δεν είναι;», λένε. Ναί, αλλά αναπαύεται ο Χριστός με αυτόν τον αντιπρόσωπο; Ή δεν σκέφτονται τί τον περιμένει αυτόν τον αντιπρόσωπο στην άλλη ζωή. Γι’ αυτό μερικοί που σκανδαλίζονται από μερικά γεγονότα καταλήγουν να μην πιστεύουν, γιατί δεν καταλαβαίνουν οι καημένοι ότι όπως, αν φταίη ένας χωροφύλακας, δεν φταίει το έθνος, έτσι κι αν φταίη ένας παπάς, δεν φταίει η Εκκλησία. Όσοι όμως σκανδαλίζονται, αλλά έχουν καλή διάθεση, καταλαβαίνουν, όταν τους εξηγήσης. Αυτοί έχουν και ελαφρυντικά, γιατί μπορεί να μην είχαν βοηθηθή και να έχουν άγνοια από μερικά πράγματα.

– Γέροντα, γιατί κανένας δεν παίρνει μία θέση με τόσα σκάνδαλα που γίνονται στην Εκκλησία;

– Στα εκκλησιαστικά θέματα όλες οι καταστάσεις δεν είναι να πάρης θέση. Μπορεί να ανέχεται κανείς μία κατάσταση κάνοντας υπομονή, έως ότου ο Θεός δείξη τί πρέπει να κάνη. Άλλο είναι να ανέχεται κανείς μία κατάσταση και άλλο να την αποδέχεται, ενώ δεν πρέπει. Ύστερα, σε τέτοιες περιπτώσεις, ό,τι έχει να πη κανείς να το πη με σεβασμό, ανδρίκια· όχι να βρίζη, να δημοσιεύη. Να το πη ιδιαιτέρως στο ίδιο το πρόσωπο στο οποίο αφορά το θέμα με πόνο, από αγάπη, για να προσέξη μερικά πράγματα. Δεν είναι ειλικρινής και ευθύς εκείνος που λέει κατά πρόσωπο την αλήθεια ούτε εκείνος που την δημοσιεύει, αλλά εκείνος που έχει αγάπη και αληθινή ζωή και μιλάει με διάκριση, όταν πρέπη, και λέει εκείνα που πρέπει στην πρέπουσα ώρα.

Εκείνοι που ελέγχουν με αδιακρισία έχουν πνευματική σκότιση και κακία και βλέπουν τους ανθρώπους δυστυχώς σαν κούτσουρα. Και ενώ τους πελεκάνε αλύπητα και υποφέρουν οι άνθρωποι, αυτοί χαίρονται για το τετραγώνισμα που τους κάνουν, για «τον κυβισμό»! Μόνο σε άνθρωπο που έχει δαιμόνιο αρχικό δικαιολογείται να θεατρίζη τους ανθρώπους μπροστά στο κόσμο, να τους λέη το παρελθόν τους (σε όσους βέβαια έχει δικαιώματα το δαιμόνιο), για να κλονίζη αδύνατες ψυχές. Το ακάθαρτο πνεύμα, φυσικά, δεν βγάζει στην φόρα τις αρετές των ανθρώπων αλλά τις αδυναμίες τους. Οι ελευθερωμένοι όμως άνθρωποι από τα πάθη τους, επειδή δεν έχουν κακία, το κακό το διορθώνουν με καλωσύνη. Αν δούν καμμιά φορά κάπου λίγη ακαθαρσία που δεν καθαρίζεται, την σκεπάζουν με καμμιά πλάκα, για να μην αηδιάση και ο άλλος που θα την δή. Ενώ εκείνοι που ξεσκαλίζουν σκουπίδια μοιάζουν με τις κότες…

Τώρα [3] ο διάβολος κάνει μουντζούρες πολλές και μπλέκει πολύ τα πράγματα, αλλά τελικά θα σπάση τα μούτρα του. Μετά από χρόνια θα λάμψουν οι δίκαιοι. Και λίγη αρετή να έχουν, εν τούτοις θα φαίνωνται, γιατί θα επικρατή πολύ σκοτάδι, και ο κόσμος θα στραφή προς αυτούς. Αυτοί που σήμερα κάνουν τα σκάνδαλα, αν ζουν τότε, θα ντρέπωνται.
[1].Βλ. Ησ. 42, 3 και Ματθ. 12, 20.
[2]. Βλ. Ιω. 8, 46.
[3]. Ειπώθηκε το 1974.
Αγίου Παϊσίου Αγιορείτου-Με πόνο και αγάπη για τον σύγχρονο άνθρωπο. Λόγοι Α΄- τέταρτο μέρος, Κεφάλαιο 2, Κλήρος και Εκκλησία, «Τις ελέγχει με περί σκανδάλου;», Σουρωτή Θεσσαλονίκης.

***

Πόσο μισεί ο διάβολος το ανθρώπινο γένος και θέλει να το εξαφανίση! Και εμείς ξεχνούμε με ποιόν παλεύουμε. Να ξέρατε πόσες φορές ο διάβολος τύλιξε την γη με την ουρά του, για να την καταστρέψη! Δεν τον αφήνει όμως ο Θεός, του χαλάει τα σχέδια. Και το κακό που πάει να κάνη το ταγκαλάκι, ο Θεός το αξιοποιεί και βγάζει μεγάλο καλό. Ο διάβολος τώρα οργώνει, ο Χριστός όμως θα σπείρη τελικά”.

Γέροντα, γιατί τον διάβολο τον λένε “κοσμοκράτορα”; Είναι πράγματι;
– Ακόμη αυτό έλειπε, να κυβερνά ο διάβολος τον κόσμο! Όταν είπε ο Χριστός για τον διάβολο “ο άρχων του κόσμου τούτου”, δεν εννοούσε ότι είναι κοσμοκράτορας, αλλά ότι κυριαρχεί στην ματαιότητα, στην ψευτιά. Αλλοίμονο, θα άφηνε ο Θεός τον διάβολο κοσμοκράτορα! Όσοι όμως έχουν δοσμένη την καρδιά τους στα μάταια, στα κοσμικά, αυτοί ζουν υπό την εξουσία “του κοσμοκράτορος του αιώνος τούτου”. Ο διάβολος δηλαδή κυβερνάει την ματαιότητα και τους ανθρώπους που είναι κυριευμένοι από την ματαιότητα, από τον “κόσμο”. “Κόσμος” τι θα πη; Δεν θα πη κόσμημα, μάταιο στολίδι; Όποιος λοιπόν είναι κυριευμένος από την ματαιότητα είναι υπό την κατοχή του διαβόλου. Η αιχμαλωτισμένη καρδιά από τον μάταιο κόσμο διατηρεί και την ψυχή ατροφική και τον νου σκοτισμένο. Τότε, ενώ φαίνεται κανείς ότι είναι άνθρωπος, στην ουσία είναι πνευματικό έκτρωμα.

Μου λέει ο λογισμός ότι ο μεγαλύτερος εχθρός της ψυχής μας ακόμη και από τον διάβολο είναι το κοσμικό πνεύμα, γιατί μας παρασύρει γλυκά και μας πικραίνει τελικά αιώνια. Ενώ, αν βλέπαμε τον ίδιο τον διάβολο, θα μας έπιανε τρόμος, θα αναγκαζόμασταν να καταφύγουμε στον Θεό και θα εξασφαλίζαμε τότε τον Παράδεισο. Στην εποχή μας, πολύς “κόσμος” -κοσμικό πνεύμα- μπήκε στον κόσμο και αυτός ο “κόσμος” θα τον καταστρέψη. Έβαλαν οι άνθρωποι μέσα τους τον “κόσμο” και διώξανε από μέσα τους τον Χριστό.

***

Κανείς δεν μπορεί να φιμώσει το Πνεύμα μέσα στην Εκκλησία ώστε αυτό να μη φωτίζει τους πιστούς. Θα πρέπει να υποφέρουμε πολύ. Αλλά η δοκιμασία θα είναι σύντομη και μετά δεν θα υπάρχει πια ούτε αθεΐα ούτε απιστία. Κι αυτό είναι μεγάλη παρηγοριά…

Στην Εκκλησία —και την Ορθόδοξη— και στο μοναχισμό ακόμα, έχει εισχωρήσει βαθιά το κοσμικό πνεύμα. Όμως η λογική δεν συμφωνεί με το Πνεύμα και το μυστήριο. Και στο Άγιο Όρος ανοίγουν καινούριους δρόμους• τώρα ασφαλτοστρώνουν τη διαδρομή Δάφνη-Καρυές. Ακόμα κι εδώ γύρω έχει πολύ θόρυβο από ηλεκτρικά πριόνια. Λένε πως εκμεταλλεύονται το δάσος για να κάνουν φιλανθρωπίες. Επιπλέον, υπάρχουν μοναχοί πού κάνουν ιεραποστολή ή αποκτούν αξιώματα. Μα τότε, γιατί έγινες μοναχός; Θα μπορούσες να γίνεις ιερέας ή να παντρευτείς… Η προσευχή είναι το πιο δυνατό όπλο απ’ όλα. Αν βοηθάω ή ελευθερώνω έναν φυλακισμένο, δεν κάνω και πολλά πράγματα. Η προσευχή τον σώζει όχι μόνο γι αυτήν τη ζωή, αλλά και για την αιώνια… Κοίτα, αν ένας μοναχός προσεύχεται αποκλειστικά και μόνο για τη σωτηρία της ψυχής του, με την πεποίθηση ότι είναι ο μεγαλύτερος αμαρτωλός και γι’ αυτό ανάξιος να προσευχηθεί για τούς άλλους, τότε ακόμα και ένα “Κύριε ελέησον” πού θα πει μέσα στην ταπείνωσή του για τον κόσμο, μπορεί να ισώσει ολόκληρη την ανθρωπότητα». (Οδοιπορία στο Άγιο Όρος, Diletto Lorenzo, Εκδόσεις Εστίας 2003)

***

Άγιος Σωφρόνιος του Εσσεξ

Σας προσκαλώ σε υπομονή, σε προσεκτική κατάσταση προσευχής με την ακατάπαυστη αναζήτηση του θελήματος του Θεού. Είθε να μας βοηθήσει ο Κύριος με το Πνεύμα το Άγιο να παραμείνουμε στο φως των εντολών Του. Και πάλι, προσκαλώντας σας σε όλα αυτά, θα σας παρακαλέσω να θυμάστε όλα τα θαύματα της Πρόνοιας του Θεού, η οποία μακροθύμησε απέναντι μας ως τώρα. Η εποχή μας είναι αβάσταχτη. Δεν είμαι αλάθητος, μπορεί να σφάλλω σε κάθε βήμα, και πράγματι σφάλλω. Ωστόσο, θα σας πω ότι μου έρχεται συχνά η σκέψη πως φτάσαμε σε «αποκαλυπτικούς καιρούς».

Θα ‘ρθει εποχή που θα κατασκευαστούν μηχανές οι οποίες θα ελέγχουν τον τρόπο σκέψης των ανθρώπων…
Εκείνη την εποχή μόνο όσοι κατέβασαν τον νου τους στην καρδιά θα μείνουν ανεπηρέαστοι από αυτή την δικτατορία…

Από το πρωΐ αρχίζει ο εγκλωβισμός των ανθρώπων των πόλεων, αλλά τώρα και των χωριών, στην κοσμική ζωή, που παρασύρει τον νου και τη φαντασία μας στην εξέλιξη των γεγονότων και τα αισθήματά μας στη συμμετοχή σε αυτά.
Πώς λοιπόν με τους όρους αυτούς να αναχθούμε σ’ εκείνη την ησυχία του νου και την ηρεμία της καρδιάς, που είναι πράγματα τόσο απαραίτητα για την προσευχή; Να το ερώτημα…
Η λειτουργική προσευχή με τη συχνή θεία μετάληψη αποτελεί το πλήρωμα…

Μην ανησυχείς για την ανικανότητά σου να συγκεντρωθείς, όταν στέκεσαι στην προσευχή. Κράτησε πριν απ’ όλα τη μνήμη του Θεού και την ειρήνη της καρδιάς. Για να βρεις τον σωστό δρόμο, είναι καλύτερο απ’ όλα να το ζητήσεις από τον ίδιο τον Θεό στην προσευχή.

***

Άγιος Σεραφείμ της Βίριτσα

«…θα έλθει καιρός που όχι οι διωγμοί αλλά τα χρήματα και τα αγαθά αυτού του κόσμου θα απομακρύνουν τους ανθρώπους από τον Θεό. Και θα χαθούν ψυχές πολύ περισσότερες από ότι τον καιρό των διωγμών. Από την μία θα χρυσώνουν τους τρούλους και θα βάζουν επάνω τους τους σταυρούς και από την άλλη παντού θα βασιλεύει κακία και ψεύδος. Η αληθινή Εκκλησία πάντα θα διώκεται. Αυτοί που θέλουν να σωθούν, θα σώζονται με τις ασθένειες και τις θλίψεις. Ο τρόπος που θα γίνονται οι διωγμοί θα είναι πολύ πονηρός και θα είναι πολύ δύσκολο κανείς να προβλέψει τους διωγμούς. Φοβερός θα είναι αυτός ο καιρός, λυπάμαι αυτούς που θα ζούνε τότε».

«Ο Κύριος έχει δύναμη να αναδείξει τους εργάτες αν εμείς θα Τον παρακαλάμε. Ας προσευχόμαστε και ας Τον ικετεύουμε και τότε από τις πέτρες θα αναδείξει ο Κύριος τους εκλεκτούς Του».

«Και στους πιο δύσκολους καιρούς θα μπορέσει εύκολα να σωθεί αυτός που θα ασχοληθεί με επιμέλεια με την προσευχή του Ιησού, ανεβαίνοντας με την συχνή επίκληση του ονόματος του Υιού του Θεού στην αδιάλειπτη προσευχή».

Γερόντισσα Νείλα της Ρωσίας
« Να μην φοβάστε τίποτα παιδιά μου, να μη φοβάστε γι’αυτα που θα συμβούν ή μπορεί να συμβούν ή πρέπει να συμβούν όπως προφήτεψαν οι άνθρωποι του Θεού. Ο Θεός είναι πιο δυνατός απ’όλους και απ’όλα. Στις δοκιμασίες θα μας δώσει βοήθεια και θα μας δώσει δύναμη να υπομείνουμε. Μας ζητάει μόνο να υπακούμε το άγιο θέλημά Του. Προσευχηθείτε στην Προστάτιδά μας και δεν θα μας αφήσει»

***

Μετά τη μπόρα τη δαιμονική θά ‘ρθει η λιακάδα η Θεϊκή.

Βρισκόμαστε εν μέσω της διαμονικής μπόρας.
Ο Θεός να δώσει δύναμη κι υπομονή στον καθένα να αντέξουμε ως την ΛΙΑΚΑΔΑ ΤΗΝ ΘΕΪΚΗ!
Και θα δώσει!

Όσιος Αμβρόσιος της Όπτινα, Όλα τα πολύ αγαπητά τέκνα του Θεού, πριν φθάσουν στην μακαριότητα και στην αναψυχή, πρέπει να διέλθουν «διά πυρός και ύδατος».
https://iconandlight.wordpress.com/2018/10/10/25324/

Απολυτίκιον της Αγίας Σκέπης Ήχος α’. Της ερήμου πολίτης.

Της Σκέπης σου Παρθένε, αvuμνούμεν τας χαρίτας, ην ως φωτοφόρον νεφέλην, εφαπλοίς υπέρ έννοιαν, και σκέπεις τον λαόν σου νοερώς, εκ πάσης των εχθρών επιβουλής. Σε γαρ σκέπην και προστάτιν και βοηθόν, κεκτήμεθα βοώντές σοι· Δόξα τοις μεγαλείοις σου Αγνή, δόξα τη θεία Σκέπη σου, δόξα τη προς ημάς σου, προμηθεία Άχραντε.

Απολυτίκιον της Παναγίας της Τριχερούσας Ήχος δ´. Ταχύ προκατάλαβε.

Ταχείαν βοήθειαν, εν πειρασμοίς χαλεποίς, προσπίπτοντες Άχραντε, τη ση θερμή αρωγή, ευρίσκοντες πάντοτε, ύμνον ευχαριστίας, σοι προσάδομεν πόθω, πίστει παρεστηκότες, τη σεπτή σου Εικόνι, Παρθένε Τριχερούσα, ημών καταφύγιον.

Απολυτίκιον της Παναγίας της Ελευθερωτρίας. Ήχος α΄.

Εικόνα σου αγίαν, Ελευθερώτριαν Άχραντε, νυν πανευλαβώς προσκυνούντες, γεραίρομεν, Παρθένε· επέστη γαρ σκέπη προς ημάς, βραβεύουσα θαυμάτων προχοήν. Εκ παντοίων κινδύνων, και νόσων ημάς απαλλάττουσα ευχαρίστως βοώμεν. Δόξα τω Σε δοξάσαντι Θεώ, δόξα τω Σε μεγαλύναντι, δόξα τω ελευθερώσαντι ημάς διά του τόκου σου.

Απολυτίκιον Παναγίας Γοργοεπηκόου Ήχος α’. Της ερήμου πολίτης

Ως θεόβρυτον κρήνη των αΰλων χαρίτων σου την θαυματουργόν Σου εικόνα Θεοτόκε πλουτίσαντες εκ ταύτης των θαυμάτων τας ροάς αντλούμε δαψιλώς ως εξ Εδέμ συ γαρ Γοργουπήκοος βοηθός πέλεις των εκβοώντων σοι Δόξα τοις σοις χαρίσμασιν Αγνή, δόξα τη παρθενία Σου, δόξα τη προς ημάς Σου ανεκφράστω προνοία Άχραντε.

Μαρτυρικόν
Ήχος πλ. δ’

Μάρτυρες Κυρίου, πάντα τόπον αγιάζετε, και πάσαν νόσον θεραπεύετε, και νυν πρεσβεύσατε, ρυσθήναι των παγίδων του εχθρού, τας ψυχάς ημών δεόμεθα.

Απολυτίκιον Αγίου Γεωργίου Τροπαιοφόρου Ήχος δ’

Ως των αιχμαλώτων ελευθερωτής, και των πτωχών υπερασπιστής, ασθενούντων ιατρός, βασιλέων υπέρμαχος, Τροπαιοφόρε Μεγαλομάρτυς Γεώργιε, πρέσβευε Χριστώ τω Θεώ, σωθήναι τας ψυχάς ημών.

Ήχος α΄. Πανεύφημοι Μάρτυρες.

Επίφανον άνωθεν ημίν, ως πρόμαχος κράτιστος, φρουρών φυλάττων λυτρούμενος εκ πάσης θλίψεως· στήσον των πολέμων το δεινόν κλυδώνιον, την πίστιν την ορθόδοξον κράτυνον, ειρήνην δώρησαι ταις ψυχαίς ημών δεόμεθα, σαις πρεσβείαις Παΐσιε Όσιε.

Απολυτίκιον οσίου Σεραφείμ της Βίριτσα. Ήχος πλ. α΄. Τον συνάναρχον Λόγον.
Δρ Χ. Μ. Μπούσιας

Σεραφείμ, ασωμάτων εν πόλω τάξεων τον ζηλωτήν, εξ εγγάμων και θαυμαστόν ασκητήν ευφημήσωμεν ψαλμοίς και ύμνοις Βίριτσα, Πνεύματος σκήνωμα σεπτόν Παρακλήτου, Σεραφείμ, Ρωσίας φωστήρα νέον, ως προοράσεως λύχνον και πρεσβευτήν ημών θερμότατον.

Πάτερ ημών ο εν τοις ουρανοίς, αγιασθήτω το όνομά Σου, ελθέτω η Βασιλεία Σου, γεννηθήτω το θέλημά Σου ως εν ουρανώ και επί της γης. Τον άρτον ημών τον επιούσιον δος ημίν σήμερον, και άφες ημίν τα οφειλήματα ημών, ως και ημείς αφίεμεν τοις οφειλέταις ημών. Και μη εισενέγκης ημάς εις πειρασμόν, αλλά ρύσαι ημάς από του πονηρού.

St. Anatoly II the Younger of Optina, A Prophesy of Future Lawlessness, Do not fear troubles… Bravely stand in faith, and if needed joyfully endure persecutions and other troubles, for than the Lord will stand by you… God is more powerful than devil, and will never abandon His servants.

Kazan’ Icon of the Mother of God of Sitka in Alaska
Apostles Silas and Silvanus (Silouan) of the Seventy and those with them: Crescens, Epenetus, and Andronicus;
Saint Julitta of Caesaria
Righteous John presbyter, ascetic on Sinai and in the region of Edessa (400)
Saint Angelina, princess of Serbia
St. Anatolius II (Potapov) “the Younger”of Optina Hermitage, the Confessor (1855-1922).

Commemorated on July 30

After the demonic storm, God’s sunshine will appear.
St. Paisios of the Holy Mountain

A Prophesy of Future Lawlessness,
St. Anatoly II the Younger of Optina

My child, know that in the last days hard times will come, as the Apostle says, behold due to poverty in piety, in churches the heresies and schisms will appear”, and as the Holy Fathers foretold, than on the thrones of hierarchs and in monasteries, there will be no men tested and experienced in the spiritual life. Wherefore, heresies will spread everywhere and deceive many. The enemy of the human kind will act skillfully, if possible, leading the chosen ones to heresy. He will not begin by discarding the dogmas on the Holy Trinity, divinity of Jesus Christ, on Theotokos, but will unnoticeably start to distort the Teachings of the Holy Fathers from the Holy Spirit – the Church teaching itself. Cunning of the enemy and his “tipics” will notice a very small number of those most experienced in spiritual life. Heretics will take over the Church, everywhere will appoint their servants, and the spirituality will be neglected. But the Lord will not leave His servants without protection, and in ignorance. He said “by the fruits you will recognize them”. And strive to distinguish them from real pastors; those spiritual thieves who are snatching the spiritual flock, do not enter through the door into the sheepfold, but cross in the other place” as the Lord said it, that is, they will enter in illegal way, with force(violence) destroying God’s order. The Lord calls them the criminals.

Truly, their real duty is persecution of true pastors, their imprisonment, for without that the spiritual flock may not become captured. Therefore, my son, when you see in the Church mocking of the Divine act, teaching of the Fathers, and God-established order, know that the heretics have already appeared, even though for some time they might hide their evil intensions, or will unnoticeably deform the divine faith, to better succeed by deceiving and tricking the inexperienced .

They will persecute not only the pastors, but also the servants of God, for the devil who is directing the heresy cannot bear living in Divine order. Like wolfs in sheep skin, they will be recognized by their vainglorious nature, love for lust, and lust for power – those will be betrayers causing hatred and malice everywhere; and therefore the Lord said that one will recognize them by their fruits. The true servants of God are – meek, brotherloving and obedient to the Church (order, traditions..).

At that time, monks will endure great pressures from heretics, and the monastic life will be mocked. The monastic families will be impoverished, the number of monks will reduce. The ones remaining, will endure violence.

These haters of the monastic life, who merely have the appearance of piety, will strive to draw monks on their side, promising them protection and worldly goods(comforts), but threatening with exile to those who do not submit. From these threats, the weak at heart will be very humiliated (tormented).
If you live to see that time, rejoice, for at that time the faithful, not possessing other virtues will receive wreaths merely for standing in faith, according to the Word of the Lord “everyone who confesses Me before men, I will confess before My Heavenly Father”.

Fear the Lord, my son!, dont lose the received wreath, not to be rejected by Christ into the utter darkness and eternal suffering.

Bravely stand in faith, and if needed joyfully endure persecutions and other troubles, for than the Lord will stand by you… and holy Martyrs and Confessors with joyfully watch at your struggle.

But, in these days, woe be to monks tied to possessions and riches, and who for the sake of love of comfort agree to subjugate themselves to the heretics. They will lull their conscience saying: we will save the monastery, and the Lord will forgive us.Unfortunate and blinded, they are not even thinking that through heresies and heretics, the devil will enter the monastery, and than it will no longer be a holy monastery, but bare walls from which Grace will depart from forever.

But God is more powerful than devil, and will never abandon His servants. There will always be true Christians, till the end of time, but they will choose lonely and deserted places. Do not fear troubles, but fear pernicious heresy, for it drives out Grace, and separates from Christ, wherefore Christ commanded consider the heretic as let him be unto thee as a heathen man and publican.
And so, strenghten yourself, my son, in the Grace of Christ Jesus. With joy hasten to the confession and enduring the suffering, like Jesus Christ’s good soldier who said: “Be faithful unto death, and I will give thee a crown of life ” (Rev.2:10).

To Him, with the Father and the Holy Spirit, honor and glory unto ages of ages. Amen

St. Anatoly of Optina “Last times and now” collection of writtings
Orthodox Life magazine Volume 43 – Issue No. 3, 1993
http://stvladimirs.ca/wordpress/instructions-by-st-anatoly-of-optina/

***

Prophecy of St. Nilus (d. circa AD 430)

After the year 1900, toward the middle of the 20th century, the people of that time will become unrecognizable. When the time for the Advent of the Antichrist approaches, people’s minds will grow cloudy from carnal passions, and dishonor and lawlessness will grow stronger. Then the world will become unrecognizable.

People’s appearances will change, and it will be impossible to distinguish men from women due to their shamelessness in dress and style of hair. These people will be cruel and will be like wild animals because of the temptations of the Antichrist. There will be no respect for parents and elders, love will disappear, and Christian pastors, bishops, and priests will become vain men, completely failing to distinguish the right-hand way from the left.

At that time the morals and traditions of Christians and of the Church will change. People will abandon modesty, and dissipation will reign. Falsehood and greed will attain great proportions, and woe to those who pile up treasures. Lust, adultery, homosexuality, secret deeds and murder will rule in society.

At that future time, due to the power of such great crimes and licentiousness, people will be deprived of the grace of the Holy Spirit, which they received in Holy Baptism and equally of remorse. The Churches of God will be deprived of God-fearing and pious pastors, and woe to the Christians remaining in the world at that time; they will completely lose their faith because they will lack the opportunity of seeing the light of knowledge from anyone at all. Then they will separate themselves out of the world in holy refuges in search of lightening their spiritual sufferings, but everywhere they will meet obstacles and constraints.

And all this will result from the fact that the Antichrist wants to be Lord over everything and become the ruler of the whole universe, and he will produce miracles and fantastic signs. He will also give depraved wisdom to an unhappy man so that he will discover a way by which one man can carry on a conversation with another from one end of the earth to the other.

At that time men will also fly through the air like birds and descend to the bottom of the sea like fish. And when they have achieved all this, these unhappy people will spend their lives in comfort without knowing, poor souls, that it is deceit of the Antichrist.

And, the impious one!—he will so complete science with vanity that it will go off the right path and lead people to lose faith in the existence of God in three hypostases. Then the All-good God will see the downfall of the human race and will shorten the days for the sake of those few who are being saved, because the enemy wants to lead even the chosen into temptation, if that is possible… then the sword of chastisement will suddenly appear and kill the perverter and his servants.

***

Saint Paisios of Mount Athos

I see that something is in the works, that something lies just around the corner, but it’s constantly being put off. Little delays all the time. Who’s creating the delays? God? Another month passes, then another couple of months! That’s how it all goes. But since we know what awaits us, let’s develop love in ourselves, to the degree that we can. That’s the main thing: for true brotherly love to exist between us. Kindness, love — that’s strength!

Something is in the works. We still haven’t understood properly either what’s going on, or the fact that we will die. I don’t know what will come of this. The situation is very complicated. The fate of the world depends on just a few people, but God is still putting on the brakes. We have to pray a lot, and with pain in our hearts, so that God will intervene: our times are very hard to understand. A lot of ash, rubbish, and indifference has accumulated, and a strong wind will be needed to blow it all away.

It’s frightening! The Tower of Babel is upon us! Divine intervention is needed: Great upheavals are happening. What a bedlam! The minds of whole nations are in confusion. But in spite of the ferment I feel a certain consolation inside, a certain confidence. God still dwells in a part of the Christians. God’s people, people of prayer, still remain, and God in his all-goodness still tolerates us and will put everything in order. Don’t be afraid! We’ve gone through many storms, and still haven’t perished. So should we be afraid of the storm which is now gathering? We’ll not perish this time either”

God loves us. In Man there’s a hidden power which comes out when necessary. The difficult years will be few. Just a lot of thunder.
Don’t get upset in the least, for God is above everything.

Today’s situation can be resisted only spiritually, not by worldly means. The storm will continue to rage a bit, will throw all the flotsam, everything unnecessary, onto the shore, and then the situation will become clearer.

…With God’s permission, a strong jolt will come our way. Difficult times lie ahead. We will be greatly tasted. We have to take this warning seriously and live spiritually. It is circumstances that are forcing us and will force us in the future, to labour spiritually. But we should try to do so by choice and joyfully rather than by necessity when various sorrows come upon us. Many Saints would plead to live in our times so that they would have the chance to struggle for Christ..

***

Wakefulness and sobriety are needed. All that a person does he must do for the sake of God. Christ must be at the source of every movement. Much attention is required, for when we do something with the aim of pleasing others we gain no benefit. We ascend to the heavens not through earthly striving but by humbling ourselves spiritually. He who goes low goes sure and never falls. Ours is an age of sensationalism and hullabaloo. But the spiritual life is not noisy. Divine enlightenment is required and when it’s not there the person abides in darkness. He may act out of good intentions but create many problems in his confusion, both for the Church and for society. There was a time when the Holy Spirit enlightened us and showed us the way. A grand business! Today it finds no reason to descend to us. Difficult years are ahead. The Old Testament Tower of Babel was child’s play compared with our age.

***

The Seal of the Antichrist Becomes a Reality

It’s possible that you’ll live through much which is described in the Book of Revelations. Much is coming to the surface, little by little. The situation is horrible. Madness has gone beyond all bounds. Apostasy is upon us, and now the only thing left is for the ‘son of perdition’ (2 Thess. 2:3) to come.
The world has turned into a madhouse. A great confusion will reign, in which each government will begin to do whatever comes into its head. We’ll see how the most unlikely, the most insane, events will happen. The only good thing is that these events will happen in very quick succession.

Ecumenism, common markets, a one-world government, a single made-to-order religion: such is the plan of these devils. The Zionists are already preparing their messiah. For them the false-messiah will be king, will rule here, on earth.
A great discord will arise. In this discord everyone will clamor for a king to save them. At that moment they’ll offer up their man, who’ll say: “I’m the Imam, I’m the fifth Buddha, I’m the Christ whom Christians are awaiting. I’m the one whom the Jehovah’s Witnesses have been waiting for. I’m the Jewish messiah.”

Difficult times are ahead. Great trials await us. Christians will suffer great persecutions. Meanwhile, it’s obvious that people don’t understand that we’re on the verge of the end times, that the seal of the Antichrist is becoming a reality. As if nothing’s happening. That’s why Holy Scripture says that even the chosen will be deceived.
The Zionists want to rule the earth. To achieve their ends they use black magic and satanism. They regard satan-worship as a means to gain the strength they need to carry out their plans. They want to rule the earth using satanic power. God is not something they take into account.

One sign that the fulfillment of prophecy is near will be the destruction of the Mosque of Omar in Jerusalem. They’ll destroy it in order to restore the Temple of Solomon which used to be on the same place. In the end the Jews will pronounce the Antichrist messiah in this rebuilt temple.
The rabbis know that the true Messiah has already come and that they crucified Him. They know this, and yet they are blinded by egoism and fanaticism.

***

How great is the devil’s hatred of mankind! How strong is the enemy’s desire to destroy us! And yet we forget with whom we are doing battle. If only you knew how many times the devil has already wound his tail around the earth, planning to destroy it! However, God does not allow him to do it, He ruins all his plans. God extracts benefit even from the evil which the devil attempts to do to us; God turns this evil into good.

Look: the merciful God never allows great trials to continue for more than three generations. He always leaves some good stock available. Prior to the Babylonian captivity the Israelis concealed the fire from their last offering to God in an empty well, in order to afterwards light the fire for new offerings. And, in fact, when they returned from captivity seventy years later, the fire used for the first offering to God was lit from the one they found in the well. In difficult times not everyone inclines towards evil. God keeps a good stock for future generations. The Communists held up for 75 years – exactly three generations. And the Zionists, despite going strong for so many years, at the end will not last even seven.

Miraculous Icon of Mother of God ”Our Lady of Sitka” Troparion — Tone 4

Today, like the morning sun rising over us, / Your all-honored icon enlightens the world with rays of mercy / And our land reverently receives it / as a divine gift from on high, / Glorifying you, O Birthgiver of God, Our Lady of Sitka, / With joy magnifying Christ our God Who was born of you. / Pray to Him O Lady Mary, Queen and Theotokos / That all cities and lands be protected from our enemies, / And that they will be saved who in faith venerate your most pure icon / That has come to dwell with us, O Virgin Mother, / who shows us the way to Christ.

Troparion of Apostles — Tone 3

O holy apostles/ entreat the merciful God// that He grant to our souls remission of transgressions.

Miraculous Icon of Mother of God ”Our Lady of Sitka” Kontakion — Tone 8

O Mother of God, chosen from all generations to be the protectress of the Christian people; / We offer you songs of thanksgiving for your wonderworking Icon that has come to Alaska. / You are a fountain of mercy and help all who seek refuge in you. / Defend us in all afflictions, necessities and tribulations that we may cry to you: / Rejoice, zealous defender of the Orthodox faithful in America.

Apolytikion of Holy Elders of Optina Monastery in the Plagal of the First Tone

For your greatness in prayer and humility and love, for your ascetical firmness and Orthodoxy of faith, God hath given His exceeding wondrous gifts to you as unto prophets of His will, as to angels on the earth, and stewards of men’s salvation. Wherefore enlighten us also, O universal lights of Optina.

O Theotokos and Virgin, rejoice, O Mary full of grace; the Lord is with thee. Blessed art thou among women, and blessed is the Fruit of thy womb; for thou hast borne the Savior of our souls.

My hope is the Father, my refuge is the Son, my protection is the Holy Spirit: O Holy Trinity, glory to Thee.

All my hope I place in thee, O Mother of God: keep me under thy protection.

Όποιος σκάβει τον λάκκο του άλλου, πέφτει μέσα ο ίδιος! Όποιος βάζει την πέτρα στο δρόμο του δίκαιου ανθρώπου, ο ίδιος σκοντάφτει σ’ αυτήν και αναγκάζει τον δίκαιο άνθρωπο να ανεβεί την ανηφόρα απ’ όπου διακρίνεται πιο ξεκάθαρα ο δίκαιος δρόμος. Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς

«Τοις αγαπώσι τον Θεόν πάντα συνεργεί εις αγαθόν». (Ρωμ. 8,28)

Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς
Στον οικονόμο Βλάνταν Τσ.:
«Όποιος σκάβει τον λάκκο του άλλου »

Είναι κακός ο γείτονάς σου. Στους άλλους έκανε κακό, μα στον εαυτό του μεγαλύτερο. Απαγόρευσε σ ‘αυτούς που μετέφεραν νερό, να περάσουν από τη συνηθισμένη διαδρομή, μέσα από τα δικά του οικόπεδα. Όταν είδε ότι αυτό δεν βοηθά, έφτιαξε περίφραξη. Αλλά οι άνθρωποι που μετέφεραν το νερό, πηδούσαν πάνω από την περίφραξη, επειδή ο άλλος δρόμος ήταν πολύ μακρύς. Τότε αυτός βάζει μεταλλική παγίδα στον φράκτη της εισόδου και τη σκεπάζει με ξερά χόρτα και καλάμια. Αλλά στην παγίδα έπεσε η κόρη του. Τώρα το κοριτσάκι νοσηλεύεται στο νοσοκομείο. Του είπαν πως θα μείνει ανάπηρο για πάντα. Στην απελπισία του αποφάσισε να βγάλει την περίφραξη και έτσι, άφησε τους ανθρώπους που μετέφεραν το νερό να περνούν ελεύθερα από το οικόπεδό του. Να λοιπόν: «Όποιος σκάβει τον λάκκο του άλλου πέφτει ο ίδιος μέσα»!

Έχει γραφτεί μια φοβερή ιστορία από την παλιά εποχή. Ο βασιλιάς Λέων ο Αρμένιος, 7 θερμός εικονομάχος, είχε ένα φίλο, τον Μιχαήλ, γνωστό και ως «Ζαΐκη». Σ ‘αυτό τον Μιχαήλ ο βασιλιάς ήταν υποχρεωμένος ακόμα και για τον θρόνο του. Αλλά ο Μιχαήλ εναντιώθηκε στην πολιτική που ακολούθησε ο βασιλιάς, έναντι της ορθοδοξίας. Ο βασιλιάς συνέλαβε τον Μιχαήλ και τον έριξε στη φυλακή του παλατιού, με σκοπό να τον αποκεφαλίσει ακριβώς την ημέρα των Χριστουγέννων. Έτσι έκρινε ο βασιλιάς, σε αντίθεση με το δικαστήριο. Το βράδυ της παραμονής των Χριστουγέννων, κατέβηκε ο βασιλιάς στη φυλακή να δει τον φυλακισμένο του. Και βρίσκεται μπροστά στην εξής σκηνή: Ο αρχηγός της φρουράς, αξιωματικός, από σεβασμό στον Μιχαήλ, του έδωσε τα σκεπάσματά του και ο ίδιος κοιμόταν στο πάτωμα. Ο αξιωματικός ξύπνησε, βλέπει τον βασιλιά και τον πιάνει πανικός, επειδή ο βασιλιάς τον βρήκε να κοιμάται. Φοβούμενος για τη ζωή του, ξυπνάει τον Μιχαήλ και συνωμοτούν να σκοτώσουν τον βασιλιά Λέοντα. Την αυγή όταν οι ιερείς, με λιτανεία άρχισαν να κατευθύνονται προς τον ναό του παλατιού, μπαίνουν μαζί τους και οι συνωμότες οπλισμένοι. Σκοτώνουν τον βασιλιά Λέοντα τον Αρμένιο τον εικονομάχο. Και έτσι τα Χριστούγεννα δεν εκτελέστηκε ο κατάδικος αλλά ο δικαστής . Και πάλι λοιπόν: «Όποιος σκάβει τον λάκκο του άλλου, πέφτει μέσα ο ίδιος»!
Από το βιβλίο: Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς, «Δεν φτάνει μόνον η πίστη …». Ιεραποστολικές επιστολές Β ‘ Εκδόσεις «Εν πλω», 2008, 294. Στον οικονόμο Βλάνταν Τσ.: «Όποιος σκάβει τον λάκκο του άλλου », Η / Υ επιμέλεια Σοφίας Μερκούρη.

Όποιος ενεργεί έτσι, ώστε να υποτιμηθούν οι δίκαιοι άνθρωποι, εν τέλει υποτιμά τον ίδιο του τον εαυτό και ανυψώνει τον δίκαιο άνθρωπο.
Όποιος βάζει την πέτρα στο δρόμο του δίκαιου ανθρώπου, ο ίδιος σκοντάφτει σ’ αυτήν και αναγκάζει τον δίκαιο άνθρωπο να ανεβεί την ανηφόρα απ’ όπου διακρίνεται πιο ξεκάθαρα ο δίκαιος δρόμος.
Όποιος φυσά, για να σβήσει την φλόγα του δίκαιου ανθρώπου, εν τέλει την δυναμώνει περισσότερο και σβήνει την δική του φλόγα.
Στην τρικυμιώδη θάλασσα του κόσμου ο Θεός είναι ο βράχος πάνω στον οποίο ο δίκαιος άνθρωπος σώζεται ενώ ο άθεος τσακίζει το πλοίο του.
Στην τρικυμιώδη θάλασσα της ζωής ο δίκαιος είναι πέτρα πάνω στην οποία σκοντάφτει ο αμαρτωλός άνθρωπος. Ο αμαρτωλός άνθρωπος, πού επιθυμεί να σπάσει βίαια αυτή την πέτρα, πέφτει τελικά στην τρύπα πού κάλυπτε η πέτρα.
Όποιος πετάει σκόνη ενάντια στον αέρα τυφλώνεται. Όποιος πετάει πολλές πέτρες στην λίμνη βυθίζεται κάποια στιγμή ο ίδιος.
Πολλές φορές, μοιάζει σαν να επιτρέπει ο Θεός η δικαιοσύνη να είναι άοπλη και απροστάτευτη σ’ αυτό τον κόσμο. Αυτό όμως το κάνει για να δείξει την δύναμή Του, γιατί το νήμα της δικαιοσύνης είναι πιο δυνατό από το σκοινί της αδικίας. Ο τύραννος ορμάει να κόψει το νήμα της δικαιοσύνης αλλά εν τέλει μπερδεύεται σ’ αυτό και σκοτώνεται.

***

Η κατσίκα και το γαϊδούρι (Αἶξ καὶ ὄνος)
Μύθος του Αισώπου

Ένας άνθρωπος είχε μια κατσίκα κι έναν γάιδαρο. Φαίνεται πως περισσότερο του χρειαζόταν ο γάιδαρος, γι’ αυτό και τον τάιζε καλύτερα παρά την κατσίκα. Η κατσίκα ζηλοφθονούσε τον γάιδαρο, οπότε σκέφθηκε το εξής για να βγάλει το φθόνο της: πήγε και του είπε: “γάιδαρε, τι την θέλεις τέτοια ζωή; σε έχουνε δεμένο και κάνεις όλες τις βαριές δουλειές: άλλοτε γυρίζεις τη μυλόπετρα, άλλοτε κουβαλάς φορτία, σε χτυπάνε για να περπατάς… Εγώ βλέπω μόνο έναν τρόπο να γλυτώσεις από τα βάσανά σου: να σαλτάρεις και να πέσεις σε ένα γκρεμό, τότε θα βρεις ανάπαυση”. Ο γάιδαρος σκέφτηκε “καλά μου λέει! Ζωή είναι αυτή, όλο βαριές δουλειές και βάσανα;” και πήγε έπεσε σε ένα γκρεμό. Έτσι όπως έπεσε όμως τραυματίστηκε, αλλά δεν ξεψύχησε. Τότε το αφεντικό του φώναξε έναν κτηνίατρο για να σώσει τον γάιδαρο, που τον είχε ανάγκη. Ο κτηνίατρος είπε πως ο μόνος τρόπος για να σωθεί ο γάιδαρος ήταν να φτιάξει σούπα από κατσίκας πνευμόνι και να δίνει στον γάιδαρο. Έτσι, έσφαξαν την κατσίκα και θεράπευσαν το γαϊδούρι με τη σούπα από το πνευμόνι της.

Όποιος επιδιώκει το κακό του άλλου, στο τέλος κάνει κακό στον εαυτό του.

Ο Δανιήλ σώζει την Σωσσάνα. – Όποιος βάζει την πέτρα στο δρόμο του δίκαιου ανθρώπου, ο ίδιος σκοντάφτει σ’ αυτήν. Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς
https://iconandlight.wordpress.com/2019/02/11/27327/

Ω πωλητές του λόγου, ώ υποκριτές, πόσο άνοστη έγινε η ζωή απ’ τη σοφία σας! Πόσο βαριά και ασφυκτική έγινε η ατμόσφαιρα για όλα τα πνεύματα που έχουν συνηθίσει στον αιθέρα και στο φως, Δεν βλέπετε, πόσες τρυφερές ψυχές φεύγουν από τη ζωή, όπου εσείς κυριαρχήσατε; σεις οι νεκροθάφτες των Ζωντανών! Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς

Όσιος Νικόλαος Κοτσάνωφ του Νόβγκοροντ ο διά Χριστόν Σαλός. (1392)

Εορτάζει στις 27 Ιουλίου

«τα μωρά του κόσμου εξελέξατο ο Θεός, ίνα τους σοφούς καταιχνύνη, και τα ασθενή του κόσμου εξελέξατο ο Θεός ίνα καταισχύνη τα ισχυρά, 28 και τα αγενή του κόσμου και τα εξουθενημένα εξελέξατο ο Θεός, και τα μη όντα, ίνα τα όντα καταργήσῃ » (Α’ Κορ. α’, 27-28).

Περπατούσαν πάνω στα νερά του ποταμού!

Ο Νικόλαος προερχόταν από μια αριστοκρατική και σεβαστή οικογένεια (η μητέρα του είχε φήμη αγίας) που διέμενε στην αριστοκρατική όχθη του ποταμού [στο Νόβγκοροντ] υπό την προστασία του καθεδρικού ναού της του Θεού Σοφίας, ενώ ο σύντροφός του Θεόδωρος περιεφέρετο ανάμεσα στις πολλές εκκλησίες της εμπορικής πλευράς [ήταν και οι δύο διά Χριστόν σαλοί].

Οι δυο άνδρες, μ’ ένα είδος παιχνιδιού που έπαιζαν, προσπαθούσαν να διδάσκουν εποικοδομητικά τους κατοίκους των δύο αντιθέτων πλευρών, των οποίων το μίσος και η διχόνοια έβαζαν σε κίνδυνο την δημοκρατία.

Όταν συνέβαινε να συναντηθούν πάνω στην γέφυρα που συνέδεε τις δυο όχθες του ποταμού, οι μακάριοι, μιμούνταν ότι παίζουν πυγμαχία και τελικά έρριχνε ο ένας τον άλλον μέσα στο νερό· μετά από αυτό επέστρεφαν ήσυχα ο καθένας στην πλευρά του, περπατώντας επάνω στα νερά του Βολκώφ.

Αυτές οι φανταστικές μάχες είχαν ως προορισμό να παρουσιάζουν ως παρωδία τις αληθινές μάχες, μερικές φορές αιματηρές, στις οποιες συνεπλέκοντο οι κάτοικοι του Νόβγκοροντ με αιτίες συχνά αστείες, αλλά οι οποίες έπαιρναν τέτοιες διαστάσεις, ώστε ο ίδιος ο αρχιεπίσκοπος αναγκαζόταν να πάει στην γέφυρα για να επαναφέρει την τάξη κραδαίνοντας τον σταυρό.

Ο Θεόδωρος εκλήθη μια μέρα από ένα βογιάρο που έμενε στην αριστοκρατική όχθη. Προβάλλοντας ως δικαιολογία τον πιθανό θυμό του Νικολάου άρχισε να αρνείται, αλλά τελικά δέχθηκε. Μόλις πέρασε την γέφυρα, να ο Νικόλαος, που άρχισε να τον κυνηγάει φωνάζοντας:
– Πήγαινε στο σπίτι σου γιουρόντ [σαλέ].
Ο Θεόδωρος το βάζει στα πόδια. Ο Νικόλαος τον καταδιώκει. Ο Θεόδωρος συνεχίζει τον δρόμο του περπατώντας πάνω στο νερό. Ο Νικόλαος κόβει ένα χοντρό λάχανο από τον κήπο όπου βρισκόταν και οπλισμένος μ’ αυτό το βλήμα, ορμάει κι αυτός, με στεγνά πόδια πάνω στον ποταμό.
Φτάνοντας στη μέση και βλέποντας, ότι δεν θα πετύχει να πιάσει τον «εχθρό» του, του ρίχνει στην πλάτη το λάχανο. Και από τότε του έμεινε το παρατσούκλι Νικόλας Κοτσανώφ, Νικόλας-Λάχανο, που θα τον συνοδεύει μέχρι και την αγιοποίησή του, από την Εκκλησία.

Το γεγονός επιβεβαιώθηκε από μια επιγραφή γραμμένη πάνω στον τάφο του Θεοδώρου:
«Καταδιωκόμενος από τον άγιο Νικόλαο από την όχθη της Αγίας Σοφίας μέχρι την εμπορική όχθη, διέσχισε τον ποταμό Βολκώφ με στεγνά πόδια».
Από το βιβλίο της Ειρήνης Γκοραΐνωφ, “Οι διά Χριστόν σαλοί”, των εκδόσεων Τήνος.

***

Στην πνευματική παράδοση της χριστιανικής Ανατολής δεν υπάρχει μορφή πιο παράδοξη και πιο σκανδαλώδης στα μάτια των πολλών, από τον άγιο σαλό, τον δια Χριστόν σαλό, που είναι γνωστός στα ρωσικά ως iurodivyi.

Ο σαλός είναι ελεύθερος να μιλά όταν οι άλλοι, φοβισμένοι από τις συνέπειες, επιλέγουν να μείνουν σιωπηλοί – ελεύθερος να πει την αλήθεια «χωρίς κανέναν έλεγχο», ακόμη και για «τον ίδιο τον τσάρο»… ο σαλός μας κάνει να σκεφτούμε τον φυλακισμένο Μπομπύνιν στο μυθιστόρημα του Σολζενίτσιν, Ο Πρώτος Κύκλος. Ανακρινόμενος από τον Αμπακούμωφ, τον πανίσχυρο Υπουργό Κρατικής Ασφάλειας του Στάλιν, ο Μπομπύνιν λέγει: «Εσείς είστε που με έχετε ανάγκη, αλλά εγώ δεν σας έχω». Ο Αμπακούμωφ μένει έκπληκτος: ως αρχηγός της μυστικής αστυνομίας, θα μπορούσε να εξορίσει τον Μπομπύνιν, να τον βασανίσει, να τον σκοτώσει, ενώ ο Μπομπύνιν δεν διαθέτει κανένα δυνατό τρόπο για να ανταποδώσει το κακό. Αλλά ο Μπομπύνιν επι­μένει. Ο Αμπακούμωφ μπορεί να εκφοβίσει μόνον εκείνους που έχουν «πολλά να χάσουν»:
Βλέπεις; Δεν έχω τίποτα. Απολύτως τίποτα! Δεν μπορείτε να αγγίξετε τη γυναίκα μου και το παιδί μου τους σκότωσε μια βόμβα. Οι γονείς μου έχουν πεθάνει . Δεν έχω τίποτε σ’ αυτόν τον κόσμο εκτός από ένα μαντήλι… Μου αφαιρέσατε την ελευθερία εδώ και πολύ καιρό, και δεν μπορείτε να μου τη δώσετε πίσω γιατί δεν την πήρατε εσείς οι ίδιοι… Μπορείτε να πείτε στον γέρο, ξέρετε ποιόν -εκεί πάνω – πως έχετε την εξουσία πάνω στους ανθρώπους μόνον όσο δεν πά­ρετε τα πάντα απ’ αυτούς. Αλλά όταν έχετε ληστέψει κάποιον από τα πάντα, δεν βρίσκεται πλέον υπό την εξουσία σας – είναι και πάλι ελεύθερος… (Επισκόπου Διοκλείας ΚΑΛΛΙΣΤΟΥ WARE, Η ΕΝΤΟΣ ΗΜΩΝ ΒΑΣΙΛΕΙΑ )

Οι διά Χριστόν Σαλοί Άγιοι είναι διαφοροποιημένοι από τον κόσμο σχεδόν σε όλα. Με τον τρόπο αυτό καταθέτουν καθημερινά ενώπιον του αμαρτωλού κόσμου την «μωρία», την απλότητα, δηλαδή, του κηρύγματος, της αποκαλύψεως του Θεού, με το οποίο μπορεί να σωθεί ο κόσμος. Διαφοροποιούνται από τον κόσμο, για να δείξουν την απόσταση που χωρίζει τον πνευματικό κόσμο (που είναι το διαρκές μέλλον του ανθρώπου), από τον υλικό κόσμο της ρευστής καθημερινότητας. ( κ. Αντ. Μάρκου )

***

Άγιος Παΐσιος o Αγιορείτης (1924–1994)

«Οι Άγιοι, έκαναν μεγαλύτερο αγώνα για να κρύψουν την αρετή τους, παρά για να την αποκτήσουν. Ξέρετε τί έκαναν οι δια Χριστόν Σαλοί; Ξέφευγαν πρώτα από την υποκρισία του κόσμου και έμπαιναν μετά στον χώρο της ευαγγελικής αλήθειας. Αλλά, και αυτό δεν τους έφτανε· γι’ αυτό προχωρούσαν στην αγία υποκρισία για την αγάπη του Χριστού. Ύστερα, δεν τους απασχολούσε ό,τι κι αν τους έκαναν, ό,τι κι αν τους έλεγαν οι άλλοι.

Χρειάζεται όμως πολύ μεγάλη ταπείνωση για να το κάνεις αυτό. Ενώ ένας κοσμικός άνθρωπος, αν του πει καμμιά κουβέντα ο άλλος, θίγεται. Ή, αν δεν τον επαινέσει για κάτι που κάνει, στενοχωριέται. Ενώ αυτοί οι Σαλοί χαίρονταν, όταν οι άνθρωποι είχαν “χαλασμένο” λογισμό γι’ αυτούς. Παλιά, υπήρχαν Πατέρες που έκαναν ακόμη και τον δαιμονισμένο, για να κρύψουν την αρετή τους και για να χαλάσουν οι άλλοι τον καλό λογισμό που είχαν γι’ αυτούς…. Γι’ αυτό, δεν πρέπει να βγάζει κανείς συμπεράσματα για έναν άνθρωπο από αυτό που φαίνεται, εάν δεν μπορεί να διακρίνει αυτό που κρύβεται.
Οι δια Χριστόν Σαλοί, δεν έχουν μέσα τους κενό, αλλά ξεχείλισμα από το πολύ γέμισμα της αγάπης του Θεού. Είναι μεγάλοι Άγιοι. 

Μακάριοι, και τρις μακάριοι, είναι εκείνοι οι πολύ γνωστικοί που κάνουν τον τρελλό για την αγάπη του Χριστού και κοροϊδεύουν όλη την ματαιότητα του κόσμου, που η δια Χριστόν αυτή τους τρέλλα και σαλότητα αξίζει περισσότερο απ’ όλη την γνώση και την σοφία των σοφών όλου του κόσμου τούτου.

Παλιά που υπήρχαν οι δια Χριστόν Σαλοί, υπήρχαν ελάχιστοι τρελλοί στον κόσμο. Μήπως θα πρέπει να παρακαλέσουμε τους δια Χριστόν Σαλούς να κάνουν καλά τους φύσει σαλούς και να αναδειχθούν πάλι δια Χριστόν Σαλοί;…».

***

Στη Σοβιετική Ένωση; Σύμφωνα μ’ έναν εμιγκρέ της δεκαετίας του 1970, υπήρχαν ακόμη τότε άγιοι σαλοί στη Ρωσία: «Κρύβονται και τους κρύβουν και οι άλλοι» – αν ανακαλύπτονταν, θα κλεί­νονταν αμέσως σε ψυχιατρικά άσυλα. Οι σύγχρονες τυραννίες έχουν κάθε λόγο να φοβούνται την ελευθερία του δια Χριστόν σαλού.

***

Ύβρις φυτεύει τύραννον =Η έπαρση φυτεύει τον τύραννο
Οιδίποδας Τύραννος τού Σοφοκλέους (στ.871)

Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς:
Πώς είναι δυνατόν να γίνεται σεβαστό το ψέμα

Στην αγορά της ζωής, μικρά μου μυρμηγκάκια, στέκονταν οι πωλητές του λόγου, οι υποκριτές με την κυρτή ράχη και τη δουλική μάσκα στο πρόσωπο, που έκρυβε αχόρταγη όρεξη για εξουσία.

– Τι έχετε σήμερα στην ημερήσια διάταξη; Τους ρώτησα εγώ.

– Το σεβασμό στις πεποιθήσεις των άλλων, απάντησαν εκείνοι με υποκριτικό χαμόγελο, στο οποίο διαγράφονταν ολόκληρη η γατοφιλοσοφία τους.

– Και πάνω σε τι βασίζετε αυτό το αστείο;

– Επάνω στην προαποφασισμένη θέση της ισότητας όλων. Όλοι οι άνθρωποι είναι ίσοι, η πεποίθηση φτιάχνει την ουσία των ανθρώπων, άρα σ’ όλες τις πεποιθήσεις ανήκει ίσος σεβασμός. Αυτό είναι, έτσι δεν είναι; Τόσο προφανής συλλογισμός χωρίς αντιφάσεις, όπως κι εκείνος ο παλιός: όλοι οι άνθρωποι είναι θνητοί, ο Γάιος είναι άνθρωπος, άρα ο Γάιος είναι θνητός…

…Ώ πωλητές του λόγου, ώ υποκριτές, πόσο άνοστη έγινε η ζωή απ’ τη σοφία σας! Πόσο βαριά και ασφυκτική έγινε η ατμόσφαιρα από τη λιπαρή σοφία σας για όλα τα πνεύματα που έχουν συνηθίσει στον αιθέρα και στο φως! Δεν βλέπετε, πόσες τρυφερές ψυχές φεύγουν από τη ζωή, όπου εσείς κυριαρχήσατε; Άραγε δεν ακούτε τους ρόγχους των αυτόχειρων που πληθαίνουν όσο ποτέ, ώ δολοφόνοι, με το ελεεινό πρόσωπο, άραγε δεν ακούτε; Ή μόνο καμώνεστε ότι δεν τους ακούτε;

Ώ πωλητές του λόγου, ώ υποκριτές! Εάν είχατε οποιαδήποτε πεποίθηση μέσα σας και ξέρατε να τη σέβεστε, δεν θα μπορούσατε να μιλάτε για σεβασμό της πεποίθησης του καθενός, της κάθε πεποίθησης δηλαδή είτε είναι χρήσιμη είτε επιζήμια, είτε έξυπνη είτε ανόητη. Για σας οι διάφορες πεποιθήσεις είναι όπως και τα διαφορετικά κουστούμια των ανθρώπων. Ο άνθρωπος με το μαύρο κουστούμι δεν έχει λόγο να ξεσηκώνεται ενάντια στον πλησίον του με το λευκό κουστούμι. Έτσι νομίζετε εσείς πως είναι και με τις πεποιθήσεις, όπως και με τα κουστούμια, φαφλατάδες στατιστικολόγοι ξένων πεποιθήσεων. Όμως δεν είναι έτσι!

Το να σέβεσαι όλες τις πεποιθήσεις σημαίνει να εξισώνεις όλες τις πεποιθήσεις. Ώ εσείς, εξισωτές του άσπρου και του μαύρου, του στρογγυλού και του αιχμηρού, που μόνο την εξομοίωση των πάντων απολαμβάνετε, το ίσιωμα, την ισοπέδωση όλων!

Όταν οι νεκροθάφτες θάψουν το νεκρό στο χώμα, τότε λένε, ότι ο νεκρός άνθρωπος και το χώμα είναι ίσοι. Όμως εσείς λέτε και για τους ζωντανούς ανθρώπους ότι είναι ίσοι με τον πηλό, σεις οι νεκροθάφτες των Ζωντανών! Και για τις πεποιθήσεις από αίμα και νεύρα λέτε, ότι είναι ίσες με τις πεποιθήσεις από πηλό.

Πώς είναι δυνατόν να γίνεται σεβαστό το ψέμα; Έτσι αναρωτιέται ο άνθρωπος στου οποίου την καρδιά και το νου βρίσκεται η Αλήθεια. Όμως αυτό το ερώτημα ούτε κατεβαίνει στην καρδιά σας, επειδή μπαζώσατε το χαντάκι ανάμεσα στο ψέμα και την αλήθεια, και τα βάλατε κάτω από την ίδια στέγη και τους δώσατε ίσα δικαιώματα. Και γι’ αυτό κηρύττετε τώρα το σεβασμό και του ψεύδους και της αλήθειας, επειδή για σας το ψέμα και η αλήθεια δεν είναι πια δύο αντιμαχόμενες δυνάμεις, αλλά δύο δίδυμα της ίδιας αγελάδας, που θηλάζουν κάτω από την ίδια μητέρα και γλείφονται χορτάτα στη λιακάδα.

Γιατί λέτε ψέμματα στους ανθρώπους, υποκριτές; Ιδού, εσείς δεν σέβεστε καμία πεποίθησή τους, αν και κάνετε υποκλίσεις και λιβανίζετε τον οποιονδήποτε. Ιδού, για σας κάθε πεποίθηση και κάθε μη πεποίθηση έχει μία και την ίδια αξία. Γιατί μπερδεύετε τους ανθρώπους, που αναζητούν δίδαγμα από σας, εσείς οι αυτοαποκαλούμενοι διδάσκαλοι; Πώς τολμάτε να κάθεστε στην έδρα του δασκάλου χωρίς κανένα δικαίωμα, όταν οι πεινώντες και διψώντες τη δικαιοσύνη και οι πτωχοί τω πνεύματι και οι καθαροί τη καρδία τίποτα από σας δεν μπορούν να λάβουν παρά μόνο ζάλη;

Ώ πωλητές του λόγου, ώ υποκριτές! Είστε η κραυγαλέα απόδειξη εκείνης της κατάρας που κρέμεται πάνω από το ανθρώπινο γένος.

Μικρά μυρμήγκια, μικρά μου μυρμηγκάκια, μ’ ακούτε; Με καταλαβαίνετε; Δεν είναι απαραίτητα να τα καταλάβετε όλα αυτά ακριβώς, αφού φοβάμαι, μη τυχόν μ’ αυτό δυναμώσει μέσα σας το μίσος για τους ανθρώπους, εάν όμως συμβεί αυτό, τότε περιορίστε το μίσος σας μόνο στους πωλητές του λόγου, σ’ όσους δε σέβονται την πεποίθηση οποιουδήποτε, στους υποκριτές!
Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς, «Λόγοι πάνω από μία μυρμηγκοφωλιά»

Όσιος Θεόδωρος του Νόβγκοροντ ο διά Χριστόν Σαλός
https://iconandlight.wordpress.com/2017/01/19/16495/

Η αλαζονεία της Ευρώπης μέσα από τους μύθους του Αισώπου.
https://iconandlight.wordpress.com/2017/01/20/%ce%b7-%ce%b1%ce%bb%ce%b1%ce%b6%ce%bf%ce%bd%ce%b5%ce%af%ce%b1-%cf%84%ce%b7%cf%82-%ce%b5%cf%85%cf%81%cf%8e%cf%80%ce%b7%cf%82-%ce%bc%ce%ad%cf%83%ce%b1-%ce%b1%cf%80%cf%8c-%cf%84%ce%bf%cf%85%cf%82-%ce%bc/

Η μεγάλη υποκρισία κυριάρχησε στους ηγέτες των χριστιανικών λαών, που αν και μιλούσαν διαρκώς για την ειρήνη στην πραγματικότητα κρυφά έκλειναν συμφωνίες, Και κάθε κρυφή συμφωνία τους σήμαινε πόλεμο. Παντού βρυχώνται οι προετοιμασίες για τον πόλεμο… Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς
https://iconandlight.wordpress.com/2019/01/11/%CE%B7-%CE%BC%CE%B5%CE%B3%CE%AC%CE%BB%CE%B7-%CF%85%CF%80%CE%BF%CE%BA%CF%81%CE%B9%CF%83%CE%AF%CE%B1-%CE%BA%CF%85%CF%81%CE%B9%CE%AC%CF%81%CF%87%CE%B7%CF%83%CE%B5-%CF%83%CF%84%CE%BF%CF%85%CF%82-%CE%B7/

Απολυτίκιον Ήχος δ’

Ο Θεός των πατέρων ημών, ο ποιών αεί μεθ’ ημών κατά την σην επιείκειαν, μη αποστήσης το έλεός σου αφ’ ημών, αλλά ταις αυτών ικεσίαις, εν ειρήνη κυβέρνησον την ζωήν ημών.

Των εν όλω τω κοσμώ μαρτύρων σου, ως πορφύραν και βύσσον τα αίματα, η Εκκλησία σου στολισαμένη, δι’ αυτών βοά σοι, Χριστέ ο Θεός· τω λαώ σου τους οικτιρμούς σου κατάπεμψον, ειρήνην τη πολιτεία σου δώρησαι, και ταις ψυχαίς ημών το μέγα έλεος.

Τη πρεσβεία Κύριε, πάντων των Άγιων, και της Θεοτόκου, την σην ειρήνην δος ημίν, και ελέησον ημάς, ως μόνος οικτίρμων.

Blessed Nicholas Konchanov of Novgorod, the Fool-for-Christ

Blessed Nicholas Konchanov of Novgorod, the Fool-for-Christ

Commemorated on July 27

Blessed Nicholas Kochanov the Fool-For-Christ at Novgorod

The Righteous Nicholas Konchanov of Novgorod, Fool-for-Christ, was an ascetic of the fourteenth century in Novgorod, Russia who, through “mimical” warfare with the Blessed Theodore, strove to end internecine strife between citizens of the Torgov and Sophia sides of Novgorod. His feast day is July 27.

Life

Blessed Nicholas Konchanov of Novgorod was born at Novgorod into a rich and illustrious family. From his early years Nicholas loved piety. He attended church services faithfully and loved fasting and prayer. Seeing his virtuous life, the people of Novgorod began to praise him. Disdaining such glory from men, Nicholas began the difficult exploit of folly for the Lord’s sake. He roamed the city dressed in rags whether in the bitter cold of winter or the heat of summer, enduring beatings, insults, and mockery.

Mimicking the enmity and strife between the people of the Torgov quarter of Novgorod and those of the Sophia quarter, Nicholas and Theodore, another Novgorod fool, pretended to be irreconcilable foes, and graphically demonstrated to the people of Novgorod the pernicious character of their internecine strife. In one incident, having overcome his sham opponent Theodore, Nicholas proceeded along the Volkhov River as if on dry land and threw a head of cabbage at Theodore, thus earning himself the epitaph “Konchanov” (i.e. “cabbage-head”).

Once, after being turned away by servants from a feast to which he had been invited, he left. Immediately, the wine disappeared from the barrel. Only upon the return of the fool, and through his prayer, did it reappear again.

The Lord blessed Nicholas with the gift of miracles and clairvoyance. Once, after being turned away by servants from a feast to which he had been invited, he left peacefully. Immediately, the wine disappeared from the barrel and only through his prayer after the Fool-for-Christ returned did the wine reappear.

When he died in 1392, the Blessed Nicholas was buried at the end of the cemetery near the cathedral in Yakovlev. His relics now rest under a crypt in the church of the Great Martyr Panteleimon that was built over his grave.

***

A tale about two Novgorodian saints, both holy fools, who threw cabbages at each other either on the bridge or (not bothering with the bridge) while standing on the water adjacent to the bridge. This was back in the 14th century so I have no wire photo of the event to pass along. The tale follows:
“The Fools Theodore and Nicholas lived in Novgorod. A great bridge joined two sections of the city, Torgova and Sofia. On this bridge many horrible fights broke out between the Capuletokovs and Montaguskys (sic). Bishops often had to rush to the bridge and put a stop to the violence.
“Well, then the Fools began to fight on the bridge, to demonstrate, as only Fools can, the stupidity of violence. Theodore would not let Nicholas cross over, and vice versa. “But then a nobleman invited Theodore to cross over and visit him. And Theodore, after much begging, agreed. He crossed over, and suddenly Nicholas appeared. Nick chased Ted along the bank of the Volkhov River, then Ted ran right ONTO the river. Nick rushed into a nearby garden and grabbed a head of cabbage, and then he too ran ONTO the river. And Nick hurled the cabbage at Ted.
“Many people witnessed this event. And Blessed Nicholas was given the name ‘Kochanov’ meaning ‘head of cabbage’.”
This comes from “God’s Fools,” published by Synaxis Press (Dewdney, British Columbia).
https://incommunion.org/2004/10/16/quotes/

The Troparion, In Tone I:

   Having heard the voice of Thine Apostle Paul, saying: * We are foolish for Christ’s sake, * Thy servant Nicholas, O Christ God, * did love the life of the foolish for Thy sake on earth. * Wherefore in venerating his memory * we entreat Thee, O Lord, to save our souls.

For the Vespers Aposticha the Stichera.
In Tone II:

Spec. Mel.: O House of Ophrah.
   A temple and abode of the Most Holy Spirit wast thou, * O most wise Nicholas; * wherefore also make us who honor thy holy memory * temples of the same Spirit.

Stichos: The righteous shall be glad in the Lord, and shall hope in Him.
   Thy life like the sun shines forth in the hearts of the faithful, * emitting miracles; * wherefore illumine with the never-fading light * us also who honor thine all-honorable memory.

Stichos: The righteous man shall flourish like a palm-tree; like a cedar in Lebanon shall he be multiplied.
   Cease not making supplication on behalf of us thy servants, * so near unto thee, * since thou Nicholas, hast enlightened us with thy spiritual life, * that we all may joyfully honor thy honorable memory.

Glory …, In Tone IV:

   Thou hast appeared, O most blessed Nicholas, /as an earthly Angel and a heavenly dweller, * a fountain of compassion, a current of mercy, * an abyss of wonders, a stream of healings, * a divine olive-tree truly fruitful, * with the oil of thy labors enlightening those who faithfully honor thee, * O truly wonder-worthy one, * entreat the Lover of mankind to deliver from afflictions * those who lovingly celebrate thine all-honorable memory.

Άγιε μου Παντελεήμων, μη μ’ αφήσεις να χαθώ. Σώσε με! Το εκκλησάκι του Αγίου Παντελεήμονα μ’ έσωσε απ’ τους αντάρτες.

Παντελεήμων ο ανάργυρος ιατρός, ο ιαματικός, μεγαλομάρτυς εν Νικομήδεια Βιθυνίας Μ. Ασίας (305)
Μάρτυς ο πρώην τυφλός, μάρτυς εν Νικομήδεια, ο θεραπευθείς υπό του Αγ. Παντελεήμονος (305)
Ανθούσα η ομολογήτρια, της Μονής Μαντινείας Μ. Ασίας και 90 μοναχές (8ος αι.)
Νικόλαος Κότσανωφ ο διά Χριστόν σαλός στο Novgorod Ρωσίας (1329)
Χριστόδουλος νεομάρτυς εν Θεσσαλονίκη, εκ Κασσάνδρας (1777)
Πουλχερία οσία μοναχή στη Μονή Γεννήσεως Χριστού στη Vyatka Ρωσίας (1890)
Κοίμηση Στάρετς Σάββα του Παρηγορητή, Μονής Σπηλαίων του Pskov Ρωσίας (1980)

Εορτάζουν στις 27 Ιουλίου

Στίχοι.
Γαλακτόμικτον, Μάρτυς, αίμα σης κάρας,
Δι’ ην ύδατόμικτον ο Χριστός χέει.
Φάσγανον εβδομάτη λάχεν εικάδι Παντελεήμων.

Στίχοι.
Αυγήν εφευρών σαρκικών τυφλός λύχνων,
Και ψυχικήν ήθροισεν αυγήν εκ ξίφους.

«Τάζ’νε λαμπάδας σον Αέρ’, ελάδ’ στην Παναϊαν και τριπόπαδοι λουτρούεμαν σον Αε – Παντελεήμον» (δηλ. τάζουν λαμπάδες στον άγιο Γεώργιο, λάδι στην Παναγία και λειτουργία από τρεις παπάδες στον άγιο Παντελεήμονα). –Ποντιακό

Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης

– Γέροντα, εγώ είμαι άρρωστος. Κάνε προσευχή να γίνω καλά.
– Δε σε συμφέρει να κάνω προσευχή γι’ αυτό το θέμα. Αν κάνεις υπομονή με πίστη στο Θεό, τότε θα πάρεις σύνταξη από το “υγειονομικό” που είναι μεγαλύτερη από του ΟΓΑ!
Κάποτε, ένας άρρωστος παρακαλούσε τον Άγιο Παντελεήμονα να τον κάνει καλά. Ο Άγιος, όμως, δεν τον έκανε. Εκείνος επέμενε και παρακαλούσε συνέχεια. Στο τέλος, τον θεράπευσε.
Όταν αυτός πέθανε και πήγε στην άλλη ζωή, είδε ότι έχασε πολλά στεφάνια ένεκα της θεραπείας του. Τότε λέει στον Άγιο Παντελεήμονα:
“Γιατί με έκανες καλά; Εσύ γνώριζες ότι θα χάσω τα στεφάνια, γι’ αυτό δεν έπρεπε να με θεραπεύσεις”.
Έτσι, βρήκε και το μπελά του ο Άγιος Παντελεήμων!

***

Το εκκλησάκι του Αγίου Παντελεήμονα μ’ έσωσε απ’ τους αντάρτες.

Από γραφικό χωριό του Πηλίου ήταν ο Στρατής.
Θεοσεβής άνθρωπος, με πολλή πίστη, όπως και η οικογένειά του. Συχνά, όταν ήθελε λίγο να ξαποστάσει από τη δουλειά, πήγαινε στο εκκλησάκι του Αγίου Παντελεήμονος, κοντά στο σπίτι τους, και προσευχόταν εκεί.
Το φρόντιζε κιόλας, με ιδιαίτερη μάλιστα επιμέλεια την καθαριότητά του, το άναμμα των καντηλιών…

Στα δύσκολα χρόνια του εμφύλιου σπαραγμού, μετά την αποχώρηση των Γερμανών από την Ελλάδα, ο Στρατής κλήθηκε να υπηρετήσει στις τάξεις του εθνικού στρατού, απέναντι στους αντάρτες, που κινούνταν από ξένα, ανθελληνικά κέντρα.
Συμμετείχε σε πολλές επιχειρήσεις επάνω στα βουνά, αλλά ένα περιστατικό που έζησε στο Γράμμο δεν μπορούσε να το ξεχάσει έπειτα σε όλη την υπόλοιπη ζωή του.

Βρέθηκαν – θυμόταν – με τον λόχο του σ’ ένα οροπέδιο. Η αναμέτρηση με τους αντάρτες σκληρή. Τα πυρά καταιγιστικά κι από τις δύο πλευρές. Κάποια στιγμή κατάλαβε ο διοικητής τους πως θα κυκλώνονταν από εκείνους.
– Πάμε χαμένοι όλοι μας, παιδιά, τους φώναξε. Κανένας μας δεν θα βγει ζωντανός, αν καταφέρουν να μας περικυκλώσουν. Για τον λόγο αυτό πρέπει αμέσως τώρα να υποχωρήσουμε, προτού προλάβουν να μας κλείσουν ανάμεσά τους.
Να, από δω θα φύγουμε, είπε, και τους έδειξε ένα μονοπάτι.

Άφησαν τις θέσεις τους και πήραν το μονοπάτι. Όλοι τους. Εκτός από έναν: τον… Στρατή.
Πως έμεινε αυτός πίσω, πως τους έχασε, ούτε κι ο ίδιος το κατάλαβε.
Το γεγονός είναι ότι παρέμεινε πίσω μόνος, χωρίς ούτε και το μονοπάτι να δει, από που έφυγαν οι άλλοι… Κι ο τόπος γύρω άγριος, δασωμένος…

– Πάει, χάθηκα, μονολόγησε. Ή οι αρκούδες θα με φάν ή… οι αντάρτες – και σαν να λύγισαν τα γόνατά του απ’ τον τρόμο και την απελπισία.

Τότε ακριβώς ήταν που θυμήθηκε:
– Άγιε μου Παντελεήμων, μη μ’ αφήσεις να χαθώ. Σώσε με! φώναξε με τη σκέψη του, κι ακόμα πιο πολύ με την ψυχή του.

Άρχισε να περπατά μες στο δάσος μη και βρει κανένα μονοπάτι, να ξεφύγει. Δεν είχε κάνει πολλά βήματα και, νάσου, μπροστά του ένα ξωκκλήσι.
– Ώωω…

Έτρεξε προς την ξύλινη πόρτα του. Κατέβασε το μάνταλο κι εκείνη άνοιξε. Μπήκε μέσα. Αληθινό καταφύγιο.
– Δόξα τω Θεώ! Σώσε με, Θεέ μου, Παναγία μου, Άγιε μου… Κοιτάει… τι να δει; Δίπλα απ’ την εικόνα της Παναγίας στο τέμπλο, ο άγιος Παντελεήμων!
– Άγιε μου! Άγιε μου! Τυχαίο είναι αυτό; Τυχαίο; Σ’ ευχαριστώ, Άγιε μου. Σώσε με, σε παρακαλώ.

Δεν πέρασε πολλή ώρα, και ακούει βοή, ποδοβολητό. Κοιτάει απ’ το παραθύρι…
Διμοιρία ολόκληρη από αντάρτες περνούσε έξω από την εκκλησία, ξυστά στον τοίχο.
– Αν ανοίξει τώρα κανείς την πόρτα, χάθηκα, μονολόγησε. Άγιε μου! Έφυγαν όλοι τους.
– Σ’ ευχαριστώ. Μου έσωσες τη ζωή. Σ’ ευχαριστώ…

Κάποτε βγήκε απ’ το ξωκκλήσι. Ζήτημα αν είχε περπατήσει πέντε λεπτά, και να, ένας συνάδελφος μπροστά του.

– Που είσαι, μωρέ; Σε χάσαμε. Που σαι; Τι ναι αυτό που μας έκανες; Πάει αυτός, είπαμε.
– Και πως με βρήκες τώρα εσύ;
– Μ’ έστειλε ο Διοικητής να ρθω πίσω να σε βρω. Θα τον βρω, έλεγα, ζωντανό ή;…
– Να ναι καλά το εκκλησάκι του Αγίου Παντελεήμονα. Αυτό μ’ έσωσε απ’ τους αντάρτες.
– Ποιο εκκλησάκι;
– Του Αγίου Παντελεήμονα.
– Ποιο εκκλησάκι του Αγίου Παντελεήμονα, Χριστιανέ μου; Είσαι στα καλά σου; Μπας και έπαθες τίποτα; Δεν υπάρχει εδώ κανένα εκκλησάκι. Απ’ αυτά τα μέρη είμαι εγώ και τα ξέρω σαν την παλάμη μου. Εγώ έδειξα στο Διοικητή από που θα φύγουμε…
– Με κοροϊδεύεις; Εδώ πιο πάνω είναι, εκατό βήματα από δω.
– Πάμε, λοιπόν.
– Πάμε.

Πήγαν. Αλλά εκκλησάκι δεν υπήρχε πουθενά… Άρχισε να ιδρώνει ο Στρατής.

– Δεν είναι δυνατόν… δεν είναι δυνατόν… Δεν το πιστεύω… Μα δεν είναι δυνατόν…!
– Καλά, Στρατή, αν βρεις εκκλησάκι, σφύρα! είπε ο άλλος, μισογελώντας με την αγωνιώδη αναζήτηση του Στρατή και σκεπτόμενος ότι μάλλον απ’ την αγωνία του… κάτι το μυαλό του… Δεν ήταν, βλέπεις, και πολύ πιστός ο ντόπιος στρατιώτης.

Όμως ο Στρατής πως να το ξεχάσει αυτό; Ξεχνιέται; Και πως να μην το διαλαλεί από κει κι έπειτα παντού, σε όλη την υπόλοιπη ζωή του, τι θαύμα του έκανε ο άγιος Παντελεήμων!

Πως τον έσωσε απ’ τους αντάρτες!…
Περιοδικό «Ο Σωτήρ»,
15 Ιουλίου 2017 – Τεύχος 2159

***

Ο Άγιος Παντελεήμων, «το χρυσό παλληκάρι» του Γερο-Θεοφύλακτου Νεοσκητιώτη

Κάποτε, στο ασκητικό σώμα του Γερο–Θεοφύλακτου εκδηλώθηκε και διαγνώστηκε καρκίνος. Για το λόγο αυτό, ετοιμάσθηκε από τους πατέρες ο παππούς και μετέβη κάτω στην Αθήνα. Εκεί φιλοξενήθηκε από την ανιψιά του, την Θεώνη, η οποία ανέλαβε και όλα τα ζητήματα της ασθενείας του.
Η ίδια εκμυστηρεύθηκε στους πατέρες ότι οι γιατροί τού έδωσαν όλο κι όλο είκοσι μέρες ζωή. Κατόπιν, με τη συμφωνία των πατέρων, έμενε στην Καλύβη των «Αβραμαίων» για να του δοθεί η καλύτερη περιποίηση για όσο διάστημα ζήσει. Του άρχισαν τη θεραπεία με τα φάρμακα κατά του καρκίνου, αλλά ο ίδιος δεν ήθελε με τίποτα να τα πάρει. «Πονάω!», έλεγε, «δεν θέλω να τα πάρω!… Αφήστε με!..». Κι έτσι οι πατέρες, κάνοντας υπακοή σε αυτή του την επιθυμία, δεν του δίνανε καθόλου φάρμακα γνωρίζοντας τα αποκαρδιωτικά προγνωστικά των γιατρών.

Όταν πέρασε ο καιρός, ο παππούς ζήτησε να πάει και πάλι στους γιατρούς. Οι Γεροντάδες, όμως, δεν ήθελαν να τον αφήσουν να πάει για να μην καταταλαιπωρηθεί. Ο νεαρός, τότε, π. Ανδρέας των «Αβραμαίων» γυρίζει και του λέει απροκάλυπτα:
–Παππού, έχεις καρκίνο και σε λίγες μέρες θα πεθάνεις! Τι θες, πάλι, τους γιατρούς;…
Τότε, χωρίς να δείξει την παραμικρή ανησυχία γι’ αυτό, γιατί προφανώς το ήξερε, λέει:
–Παιδί μου, θαύμα!… Μεγάλο θαύμα!…
Και σταυροκοπήθηκε.
Και με μεγάλη κατάνυξη άρχισε να διηγείται:
–Όταν ήμουν στο νοσοκομείο μπήκαν μέσα στο θάλαμο τρεις νέοι άνδρες· και ο ένας απ’ αυτούς φαινόταν σαν «αρχηγός» τους, πιο ισχυρός.
Με ρώτησε:
–Τι έχεις;
Κι εγώ του είπα:
–Παιδί μου, δεν μπορώ!…
Τότε, μ’ έπιασε τον καρπό του χεριού, σαν να μου μέτραγε το σφυγμό, και μου είπε:
–Καλά πάμε!
Κι έφυγε, αφήνοντάς μου μια αγαλλίαση εσωτερική. Όταν ήλθα πίσω στη Σκήτη, ακούω έξω μια «οχλαγωγία» και βλέπω όλους τους είκοσι αγίους Αναργύρους και τον προεξάρχοντα ηγέτη τους, «το χρυσό μου το παλικάρι» –έτσι αποκαλούσε τον άγιο Παντελεήμονα–, να έρχεται κοντά στο κρεβάτι μου και να μου λέει:
–Τί ’ν’ όλ’ αυτά τα φάρμακα; Άφησέ τα, αυτά!…
Και τά ’ριξε κάτω στο πάτωμα κι άφησε μόνο δύο απ’ αυτά, λέγοντάς μου:
–Απ’ αυτά θα πάρεις μόνο!
Κι από τότε, είμαι καλά!…

Γι’ αυτό δεν ήθελε να πάρει πλέον τα φάρμακα! Γιατί «το χρυσό του το παλικάρι» τού τα πέταξε κάτω από το τραπέζι και τον είχε ήδη θεραπεύσει! Ο παππούς ο Γερο–Θεοφύλακτος μετά απ’ αυτό το θαύμα έζησε όχι για είκοσι μέρες, όπως διέγνωσαν αρχικά οι γιατροί, αλλά τουλάχιστον για έξι χρόνια ακόμη. Έπειτα, επέτρεψε ο Θεός τον καρκίνο που εμφανίστηκε και πάλι κι έφυγε πραγματικά σαν πουλάκι!…

***

Ο πόλεμος, τον οποίο είχε σχεδόν μόνιμα, ο ευλαβέστατος αυτός αγωνιστής του Πνεύματος, ήταν ένα είδος λύπης, περίπου κάτι σαν μελαγχολία, που συχνά τον τυραννούσε, ιδιαίτερα, μετά το θάνατο του αγαπημένου Γέροντός του, του πατρός Ιωακείμ Σπετσιέρη. Στις δύσκολες στιγμές, όταν πιεζόταν από αυτόν τον πόλεμο κι έχανε σαν άνθρωπος το θάρρος του, εισερχόταν μέσα στη μικρή του εκκλησία κι έλεγε το παράπονό του προς τους προστάτες του αγίους Αναργύρους, οι οποίοι, με κάποια δική τους θεωρία πάντα τον παρηγορούσαν ανάλογα.

Άλλοτε πάλι, έλεγε ο ίδιος, είχα πόλεμο, και απόγνωση με μάστιζε τρομερά. Γνώριζα, βέβαια, ότι αυτό είναι πόλεμος του εχθρού, αλλά δεν μπορούσα ν’ απαλλαγώ! .. Αφού κάθισα να ξεκουραστώ, βλέπω μία ομάδα ανθρώπων διαφορετικής ηλικίας να ανεβαίνει από τον δρόμο του Κυριακού προς τα πάνω, πού ήταν η δική μου καλύβη και μιλούσαν μεταξύ τους. Εγώ πρόσεχα ποιοί ήσαν και πού πήγαιναν. Όταν πέρασαν το σταυροδρόμι και πλησίασαν την δική μου εξώπορτα, σταμάτησαν για λίγο και τους ακούω να λέγουν ευκρινώς: «Δεν περνάμε κι από το καταγώγιό μας;». Πράγματι, άνοιξαν την πόρτα μου και μπήκαν μέσα με την σειρά ψάλλοντας το δικό τους απολυτίκιο:

«Την εικοσάριθμον ένθεον φάλαγγα, την εξαστράπτουσαν χάριν ουράνιον, των Αναργύρων των λαμπρών το στίφος ανευφημούμεν…»

Έβλεπα να προπορεύεται απ’ όλους πιο μπροστά ο άγιος Παντελεήμων: νεαρός, ξανθός, μεγαλοπρεπής και με παράσημο ιατρικής στο στήθος του, και ακολούθησαν και οι υπόλοιποι άγιοι Ανάργυροι ψάλλοντας μελωδικότατα όλο τους το τροπάριο. Ανέβηκαν την σκάλα της καλύβης στον επάνω όροφο πού είναι η εκκλησία τους, μπήκαν μέσα, στάθηκαν με την σειρά στους δύο χορούς και άρχισαν να ψάλλουν τροπάρια από την ακολουθία τους. Όταν τελείωσαν την ψαλμωδία, γύρισαν πίσω και έφυγαν προς το επάνω μέρος της Σκήτης, αφού μου άφησαν την ευλογία τους και πολλή παρηγοριά και για μέρες ήμουν γεμάτος χαρά και πνευματική ευτυχία».

Πολλές φορές έβλεπε «το χρυσό του παλληκάρι», όπως συνήθιζε να αποκαλή τον άγιο Παντελεήμονα, τον προεξάρχοντα των αγίων Αναργύρων.

«Για μένα, λέγει ο π. Ιωσήφ, ο Γέρων Θεοφύλακτος, όταν έπασχε το στομάχι μου, παρεκάλεσε πολύ τον άγιο Παντελεήμονα και τον είδε στο ναό του, και του είπε ότι θα γίνω καλά και να μη κάμω εγχείρηση την οποίαν είχαν αποφασίσει οι θεράποντες ιατροί μου. Είχα έλκος προχωρημένης μορφής και καμία δίαιτα ούτε φάρμακο μου πρόσφερε τίποτε. Μετά από την αποχή από όλα όσα με έβλαπταν περισσότερο από δυο χρόνια δεν υπήρχε άλλη λύση από την εκτομή. Τότε επενέβη ο ένδοξος μεγαλομάρτυρας του Χριστού, ο συμπαθέστατος Παντελεήμων, και παράγγειλε στον γέροντα Θεοφύλακτο να μου πει επιτακτικά να μη κάμω εγχείρηση, άλλα να το αφήσω στην πρόνοια της Παναγίας μας. Αμέσως θεραπεύθηκα τελείως, για να το διαπιστώσω δε και πρακτικά επισκέφθηκα τους θεράποντες ιατρούς μου, οι οποίοι γνώριζαν την ασθένειά μου σε όλη της την έκταση για να μου πουν τώρα σε ποιά κατάσταση βρίσκομαι. Μου έκαμαν ακτινοσκόπηση και δεν βρήκαν απολύτως τίποτε, παρά μόνο μικρή ουλή παλιάς επουλωμένης πληγής».
Πηγή: ιερ. Προδρόμου: «Ο Γέρων Θεοφύλακτος ο Νεοσκητιώτης» Νέα Σκήτη, Άγιον Όρος, 2007 – Γέροντος Ιωσήφ, Οσίων Μορφών Αναμνήσεις, .
(Το πιο πάνω θαυμαστό περιστατικό το διηγήθη ο ίδιος ο γέρων Θεοφύλακτος ο Νεοσκητιώτης στον Γέροντα Ιωσήφ. Εκοιμήθη στις 28 Ιουλίου 1986, την επομένη της εορτής του Αγίου Παντελεήμονος κι ένας ιερεύς της σκήτης που έκανε σαρανταλείτουργο υπέρ αναπαύσεως της ψυχής του, είδε τον Γέροντα Θεοφύλακτο αναπαυμένο με πολλή δόξα σε ολόφωτο ανάκτορο…).

Η θαυμαστή εμφάνιση του Αγίου Παντελεήμονος στον Άγιο Παΐσιο τον Αγιορείτη
https://iconandlight.wordpress.com/2017/07/26/%CE%B7-%CE%B8%CE%B1%CF%85%CE%BC%CE%B1%CF%83%CF%84%CE%AE-%CE%B5%CE%BC%CF%86%CE%AC%CE%BD%CE%B9%CF%83%CE%B7-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CE%B1%CE%B3%CE%AF%CE%BF%CF%85-%CF%80%CE%B1%CE%BD%CF%84%CE%B5%CE%BB%CE%B5/

«Πάτερ, ήρθα να μείνω εδώ». Άγιος Παντελεήμων στον παπα-Βαγγέλη Χαλκίδη
https://iconandlight.wordpress.com/2018/07/26/%CF%80%CE%AC%CF%84%CE%B5%CF%81-%CE%AE%CF%81%CE%B8%CE%B1-%CE%BD%CE%B1-%CE%BC%CE%B5%CE%AF%CE%BD%CF%89-%CE%B5%CE%B4%CF%8E-%CE%AC%CE%B3%CE%B9%CE%BF%CF%82-%CF%80%CE%B1%CE%BD%CF%84%CE%B5%CE%BB/

Μη λυπείσαι, πάτερ μου, και εγώ είμαι πάντοτε μαζί σου. Άγιος μεγαλομαρτυς Παντελεήμων
https://iconandlight.wordpress.com/2014/07/27/%CE%BC%CE%B7-%CE%BB%CF%85%CF%80%CE%B5%CE%AF%CF%83%CE%B1%CE%B9-%CF%80%CE%AC%CF%84%CE%B5%CF%81-%CE%BC%CE%BF%CF%85-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CE%B5%CE%B3%CF%8E-%CE%B5%CE%AF%CE%BC%CE%B1%CE%B9-%CF%80%CE%AC/

Απολυτίκιον Αγίου Παντελεήμονος. Ήχος γ’

Αθλοφόρε άγιε, και ιαματικέ Παντελεήμον, πρέσβευε τω ελεήμονι Θεώ, ίνα πταισμάτων άφεσιν, παράσχη ταις ψυχαίς ημών.

Ήχος πλ. Α’, Γερμανού

Η παμφαής του Μάρτυρος μνήμη, λάμπει ως ήλιος τοις πέρασι, και απαύστως δαδουχεί τοις πιστοίς τα ιάματα, νόσους αποσοβούσα, και πάθη θεραπεύουσα· ικετεύει γαρ αεί Παντελεήμων τω Χριστώ, δωρηθήναι ταίς ψυχαίς ημών το μέγα έλεος.

Ωδή α’
Ήχος β’ Εν βυθώ κατέστρωσε ποτέ

Την σοφίαν φίλην σεαυτώ, περιποιησάμενος, και κοινωνόν της ζωής επαγόμενος, υπ’ αυτής τετίμησαι, και στεφάνω τω των χαρίτων κεκόσμησαι, θείας αγλαΐας, Μάκαρ αποστίλβων τη λαμπρότητι.

Στιχηρόν του Αγίου
Ήχος πλ. δ’ Ω του παραδόξου θαύματος

Έργον προνοίας της άνωθεν, το επί σοι γεγονός, τηλαυγώς αναδέδεικται· των σωμάτων πάθη γαρ, θεραπεύειν σαφέστατα, Παντελεήμον εκδιδασκόμενος, ψυχών εδείχθης ιατρός έτοιμος, λόγω της χάριτος, ιατρεύων άπαντας, και ζοφεράς, πλάνης εκλυτρούμενος, τους σοι προστρέχοντας.