Κύριε και Θεέ μας, όλη η ζωή μας στη γη είναι διακονία δι’ Εσέ και αγαλλίαση εν Σοι, ικάνωσέ μας, ώστε η διακονία μας να καθοδηγείται από τον φόβο του Θεού και η αγαλλίασή μας να εξαγνίζεται από τον τρόμο ενώπιόν Σου. Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς

Κοσμάς και Δαμιανός οι Ανάργυροι εξ Ασίας και η μητέρα αυτών Αγία Θεοδότη (287)
Δαυΐδ ο εν Ευβοία (1589)
Ελένη η Παρθενομάρτυς η εκ Σινώπης (18ος αιώνας)
Ιωάννης ο επίσκοπος και Ιάκωβος ο πρεσβύτερος Ιερομάρτυρες της Περσίας (345)
Καισάριος, Δάσιος, Σάββας, Σαβινιανός, Αγρίππας, Αδριανός και Θωμάς το νήπιο Μάρτυρες στη Δαμασκό (7ος αιώνας)
Δαβίδ ο Μέγας Κομνηνός ο νεομάρτυς και Βασίλειος, Γεώργιος, Μανουήλ οι υιοί του και Αλέξιος ο ανεψιός του (1463)
Ιάκωβος ο νέος Οσιομάρτυς Αγιορείτης εκ Καστοριάς και οι δύο μαθητές του Ιάκωβος και Διονύσιος (1520)
Κοίμηση του Γέροντα Ιλαρίωνα του Βαλαάμ και του Σάρωφ (1841)
Κοίμηση του π. Ιωάννου Ρωμανίδη διδασκάλου της Θεολογίας (2001)

Εορτάζουν την 1η Νοεμβρίου

Στίχοι
Ει και παρήκαν γην Ανάργυροι δύω,
Πληρούσιν, ως πριν, και πάλιν γην θαυμάτων.
Πρώτη Ακέστορε φώτε Νοεμβρίου έκπτατον εκ γης.

Στίχοι:
Δαβίδ Γολιάθ κατέβαλε τω λίθω,
Δαβίδ προσευχή κατέβαλε τα πάθη.
Πρώτη Θεοίο Δαβίδ Νοεμβρίοιο έστηκε θώκω.

Το δωράκι της φτωχής
Από τον βίο των Αγίων Αναργύρων Κοσμά και Δαμιανού εξ Ασίας

Εκείνη την εποχή ζούσε μια γυναίκα που την έλεγαν Παλλαδία. Η Παλλαδία υπέφερε από μια βαριά ασθένεια και βρισκόταν πολύ καιρό στο κρεβάτι. Οι Άγιοι Ανάργυροι, που όχι μόνο δέχονταν τους αρρώστους, αλλά τους αναζητούσαν κιόλας στα σπίτια τους, επισκέφθηκαν και αυτή την γυναίκα. Μόλις μπήκαν στο σπίτι της κι αφού εξήγησαν τον λόγο που βρίσκονταν εκεί, τη θεράπευσαν.

Η Παλλαδία, γεμάτη χαρά και ικανοποίηση για την παράδοξη θαυματουργία των Αγίων, θέλησε να τους ευχαριστήσει και να τους ανταμείψει. Δεν ήξερε όμως, με ποιο τρόπο θα το πετύχαινε αυτό. Γι’ αυτό, σαν ένα ελάχιστο δώρο της βαθιάς της ευχαριστίας κι ευγνωμοσύνης πρόσφερε στους Αγίους Αναργύρους τρία αυγά. Οι Άγιοι, όπως πάντα, δεν δέχτηκαν το δώρο αυτό, γιατί θα ήταν σαν να λάμβαναν μισθό.
Η γυναίκα, όμως, στεναχωρήθηκε πάρα πολύ. Γι’ αυτό «παραμόνευε» για να βρει μια ευκαιρία να τους τα δώσει κι έτσι μια μέρα ξεμονάχιασε το μικρότερο από τους δύο αδελφούς, τον Άγιο Δαμιανό, και με δάκρυα στα μάτια, του είπε : «Γιατί με περιφρονείτε; Γιατί δε δέχεσθε το δωράκι μου αυτό, σαν να ήταν σιχαμερό και βδελυκτό; Μήπως επειδή είμαι φτωχή και είναι μικρό; Σε παρακαλώ πολύ, να μη με πικράνεις άλλο, αλλά να δεχτείς το μικρό αυτό δώρο σαν να ήτανε μεγάλο.»
Με το που άκουσε αυτά τα λόγια ο Άγιος, ράγισε η καρδιά του, λυπήθηκε τη γυναίκα και πήρε τα τρία αυγά. Όταν, μετά από μερικές μέρες, ο Άγιος Δαμιανός ανέφερε το γεγονός στον μεγαλύτερο αδελφό του, τον Άγιο Κοσμά, εκείνος στεναχωρήθηκε πάρα πολύ και έκανε αυστηρές παρατηρήσεις στο μικρότερο αδελφό του, γιατί παρέβηκε την υπόσχεση που και οι δύο είχαν δώσει στον Θεό, ότι δηλαδή δε θα έπαιρναν χρήματα από καμία θεραπεία. Θύμωσε μάλιστα τόσο πολύ, που ζήτησε όταν πεθάνουν να μη τους θάψουν μαζί.

Ο Άγιος Κοσμάς νόμιζε ότι ο αδελφός του δέχθηκε τα τρία αυγά σαν αντάλλαγμα στη θεραπεία που προσέφεραν στην φτωχή γυναίκα και όχι ότι τα πήρε απλά για να μην τη στεναχωρήσει. Ο Θεός, όμως, που γνώριζε τις πραγματικές προθέσεις του Αγίου Δαμιανού, δεν άφησε τον Άγιο Κοσμά να καταβάλετε από την θλίψη και την στεναχώρια, αλλά του φανέρωσε σε όραμα τον πραγματικό σκοπό του αδελφού του. Αμέσως, ο Άγιος Κοσμάς έτρεξε στον αδελφό του και του ζήτησε συγνώμη και του είπε ότι μετάνιωσε που ζήτησε να μην ταφούν μαζί. Το όραμά του όμως δεν το φανέρωσε στους ανθρώπους.
Αρκετό καιρό αργότερα, οι Άγιοι περιόδευαν στην Ασία όπου παρείχαν τις υπηρεσίες τους στους ανθρώπους. Όταν έφτασαν , στη χώρα Φερεμάν, ο Άγιος Δαμιανός αρρώστησε και εκοιμήθη εν Κυρίω. Τη ψυχή του, την παρέλαβαν άγγελοι και τη μετέφεραν στην επουράνια Βασιλεία του Θεού. Ο Άγιος Κοσμάς, μαζί με άλλους χριστιανούς, παρέλαβαν το Άγιο λείψανό του Αγίου και το ενταφίασαν εκεί. Λίγες μέρες αργότερα εκοιμήθη και ο Άγιος Κοσμάς.

Η φωνή της Καμήλας

Όταν εκοιμήθη ο Άγιος Κοσμάς, οι χριστιανοί είχαν υπόψη τους την παλιά επιθυμία του Αγίου, δηλαδή να μην τους θάψουν μαζί στον ίδιο τάφο και δεν γνώριζαν το όραμα του Αγίου Κοσμά. Ο Θεός, όμως, θέλησε να δείξει το θέλημά του και μάλιστα με τρόπο που δεν το περίμενε κανένας. Αυτή τη φορά δεν έστειλε φωνή ούτε από τον ουρανό ούτε μέσω κάποιου αγγέλου, αλλά αποφάσισε να μιλήσει μέσω μίας καμήλας, της οποίας, μάλιστα, το πόδι είχε θεραπεύσει ο Άγιος Κοσμάς από σοβαρή ασθένεια, πριν από καιρό. Άλλωστε, ο ίδιος ο Θεός είχε πει άλλοτε πως «οι λίθοι κεκράξονται».
Την στιγμή, λοιπόν, της απορίας των χριστιανών, η καμήλα μίλησε με ανθρώπινη ομιλία και είπε ότι το θέλημα του Θεού είναι να ταφούν και οι δύο αδελφοί μαζί. Αμέσως μετά η καμήλα έφυγε μόνη της για το βουνό. Μετά από αυτό το θαύμα, έθαψαν και τους δύο αδελφούς μαζί.

Η Αγία Νεομάρτυς Ελένη εκ Σινώπης του Πόντου

Μια ημέρα η μητέρα της Αγίας Ελένης από την Σινώπη, οταν ήταν δεκαπέντε ετών, την έστειλε να αγοράσει νήματα, για το κέντημα από το κατάστημα του Κρυωνά. Στο δρόμο εκείνο υπήρχε το σπίτι του Ουκούζογλου πασά της Σινώπης. Την ώρα που περνούσε η Ελένη την είδε ο πασάς απ’ το παράθυρο και η ωραιότητά της τράβηξε την ακόλαστη ψυχή του. Διέταξε αμέσως και την έφεραν μπροστά του. Αφού έμαθε ποια ήταν, προσπάθησε δυο και τρεις φορές να την μιάνει αλλά μια αόρατη δύναμη τον απωθούσε. Ένα αόρατο τείχος προστάτευε την κόρη. Ήταν το τείχος της προσευχής. Η Ελένη προσευχόταν νοερώς λέγοντας συνεχώς τον εξάψαλμο.

Κάποια στιγμή όμως η αγία, με τη σκέπη του Θεού, διέφυγε την προσοχή των στρατιωτών και έτρεξε σπίτι της. Ο πασάς όταν αντιλήφθηκε την απόδραση της κόρης έγινε έξω φρενών. Κάλεσε τους δημογέροντες και τους ζήτησε να του φέρουν αμέσως την κοπέλλα ειδ’ άλλως θα διέτασσε γενική σφαγή των Ελλήνων στην πόλη. Ο πατέρας με λυγμούς αναγκάστηκε να την οδήγησει στον πασά για να μη γίνει μεγάλο κακό. Ο πασάς προσπάθησε πολλές φορές να την μολύνει , μάταια όμως, η αόρατη δύναμη , ένα αόρατο τείχος γύρω από την κόρη, τον εμπόδιζε και τον απωθούσε. Η αγία προσευχόταν θερμά, έλεγε μυστικά τον εξάψαλμο, τον οποίο γνώριζε από στήθους καθώς και άλλες προσευχές που είχε μάθει στο σχολείο από τον θείο της.
Την επόμενη μέρα πάλι επεχείρησε ο πασάς αλλά τίποτε. Οργισμένος, εκνευρισμένος, διέταξε να την κλείσουν στις φοβερές υγρές φυλακές της Σινώπης. Κυριευμένος από τη σατανική ενέργεια, ήθελε οπωσδήποτε να μολύνη την αγία παρθένο. Έτσι, την άλλη μέρα μετέβη στην φυλακή. Αλλά και πάλι το αόρατο τείχος!… Και πάλι η Θεία Χαρις τον απωθούσε!…

Υπερβολικά ωργισμένος, ο Πασάς διατάσσει να βασανίσουν την Ελένη και να την θανατώσουν. Την βασάνισαν μπήγοντάς της καρφιά στο κεφάλι. Και την αποκεφάλισαν. Το ιερό Λείψανό της το έβαλαν μέσα σε ένα σάκκο και το έριξαν στη θάλασσα. Αντί όμως να βυθισθή επέπλεε, ενώ ουράνιο φως κατέβαινε από τον ουρανό και φώτιζε το άγιο λείψανο. Οι Τούρκοι τρομοκρατήθησαν και άρχισαν να φωνάζουν: « Η γκιαούρισσα καίγεται!.. Η γκιαούρισσα καίγεται!…». Το σεπτό Λείψανο συνέχισε να επιπλέη, ώσπου έφθασε στην τοποθεσία Γάει, όπου λόγω του μεγάλου βάθους της θαλάσσης τα νερά είναι μαύρα και εκεί βυθίστηκε…

Ύστερα από λίγες ημέρες ένα ελληνικό πλοίο αγκυροβόλησε εκεί κοντά. Το τρίτο βράδυ ο νυχτοφύλακας είδε ότι από τον πυθμένα της θαλάσσης εξερχόταν φως και νόμισε ότι εκεί υπήρχε μεγάλος θησαυρός από χρυσό. Ειδοποίησε τον πλοίαρχο και με δύτες ανέσυραν τον θησαυρό. Ανοίγοντας τον σάκο βρέθηκαν μπροστά στο τίμιο λείψανο της αγίας παρθενομάρτυρος Ελένης. Στην κεφαλή της ήταν μπηγμένο ένα καρφί και υπήρχε και άλλη μια τρύπα από καρφί. Στο σημείο της θαλάσσης που βυθίστηκε το ιερό Λείψανο, εξήλθε ως πίδακας γλυκύ νερό και από τότε η περιοχή αυτή ωνομάσθηκε «Αγιάσματα». Στην Σινώπη όσοι υπέφεραν από πονοκεφάλους, καλούσαν τον Ιερέα, ο οποίος έφερνε την αγία Καρα, έψαλλε την Παράκλησι και Αγιασμό και θεραπεύονταν ο πόνος. Με την ανταλλαγή των πληθυσμών, το 1922, ο πρόεδρος της Σινώπης Χρήστος Καφαρόπουλος μετέφερε την κάρα της αγίας στη Θεσσαλονίκη και την εναπέθεσε στον Ι. Ναό της Αγίας Μαρίνης στην Άνω Τούμπα, όπου φυλάσσεται μέχρι σήμερα ευωδιάζουσα και θαυματουργούσα.

***

Όσιος Δαβίδ ο Γέρων, ο εν Ευβοία

Κάποτε ο όσιος Δαβίδ κατηγορήθηκε απο κάποια όργανα τού διαβόλου στη Λιβαδειά ότι φυγάδευσε σκλάβους ενός Αγαρηνού, τον βασάνισαν και τον ξυλοκόπησαν με τόση μανία και ασπλαχνία, ώστε από τις αμέτρητες πληγές ο όσιος έφτασε στα πρόθυρα τού θανάτου και τον έριξαν στην φυλακή. Ό δε άγιος πλημμυρισμένος από τη χάρη τού Παναγίου Πνεύματος χαιρόταν και ευφραινόταν ενθυμούμενος το ρητό του Αποστόλου Ιακώβου του Αδελφοθέου: πάσαν χαράν ηγήσασθε αδελφοί μου, όταν πειρασμοίς περιπέσητε ποικίλοις. Με την μεσολάβηση ευσεβών Χριστιανών ελευθερώθηκε και το πνεύμα του Θεού τον οδήγησε στην Εύβοια. Είναι θαυμαστός ο τρόπος με τον οποίο πέρασε από την Αταλάντη, απέναντι στις Ροβιές της Βόρειας Ευβοίας. Παρακάλεσε ένα βαρκάρη να τον περάσει, εκείνος όμως βλέποντάς τον ταπεινό και ρακένδυτο, τον περιφρόνησε. Ο Όσιος χωρίς γογγυσμό, άπλωσε το τριμμένο ράσο του πάνω στο νερό της θάλασσας, έκαμε το σημείο του Σταυρού και ανεβαίνοντας πάνω σε αυτό, ώ του θαύματος, άρχισε να ταξιδεύει.

Καποτε καθώς πήγαινε ο όσιος Δαβίδ στο Ζητούνι [Λαμία], κάποιος Αγαρηνός τον συνάντησε στο δρόμο και με το ραβδί πού κρατούσε χτύπησε τον άγιο στη ράχη.
Ο μεν μακάριος πατήρ δεν αντέδρασε, το χέρι όμως του Αγαρηνού ξεράθηκε και έμεινε ακίνητο. Τότε ο Αγαρηνός, μη μπορώντας να κάνει κάτι άλλο, παίρνει μαζί του και άλλους Αγαρηνούς, μαθαίνει πού φιλοξενείται ο όσιος, σπεύδει εκεί και παρακαλεί τον όσιο, κλαίγοντας πικρά, να τον θεραπεύσει. Αμέσως ο όσιος είπε: Ας είναι το χέρι σου γιατρεμένο, με τη δύναμη του Θεού, όπως και πρώτα. Και, ώ του θαύματος, αποκαταστάθηκε το χέρι του! Ο γιατρεμένος έφερε να δώσει στον άγιο πολλά χρήματα για να τον ευχαριστήσει, αλλά ο όσιος του τα επέστρεψε λέγοντάς του: Πήγαινε να τα δώσεις ελεημοσύνη στους ομοπίστους σου και στο εξής να μη ξανακάνεις το κακό. Έτσι δοξάστηκε ο άγιος από τον αγαθοδότη Θεό ως πιστός δούλος και υπηρέτης άριστος του Δεσπότου Χριστού, θαυματουργώντας εις δόξαν Θεού σε πιστούς και άπιστους.

Μιμούμενος τον Χριστό, ο Δαυίδ έδειχνε απεριόριστη αγάπη για όσους έρχονταν σε αυτόν ιδιαιτέρως για τους φτωχούς, τους οποίους δεν μπορούσε να βλέπει δίχως να χύνει δάκρυα. Μοίραζε αφειδώς τα αγαθά της μονής σε όσους είχαν ανάγκη, άξιους και ανάξιους, χριστιανούς και μουσουλμάνους. Πέρασε έτσι χρόνους πολλούς ανταυγάζοντας γύρω του την παρουσία του Θεού με τις αρετές και τα πολλά του θαύματα.

***

Ομιλία
για τον φόβο και την αγαλλίαση εν Κυρίω
Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς

δουλεύσατε τῷ Κυρίῳ ἐν φόβῳ καὶ ἀγαλλιᾶσθε αὐτῷ ἐν τρόμῳ. (Ψαλ. 2,11)

Ο προφήτης του Θεού λέει αυτά τα λόγια στους βασιλείς και στους δικαστές της γης, επειδή τείνουν να υπερηφανεύονται και να γοητεύονται από τη δύναμη και τον πλούτο που τους δόθηκαν. Ω! εσείς βασιλείς και κριτές – σβώλοι σκόνης κάτω από τα πόδια του Θεού – μην ξεχνάτε ότι δεν είστε παρά μόνο υπηρέτες του Θεού, μισθωτές από σήμερα έως αύριο! Τι σκέφτεται ένας μισθωτός, σκάβοντας όλη την ημέρα στον αγρό; Την αμοιβή που θα λάβει το βράδυ. Για ποιο πράγμα υπερηφανεύεται ο ενοικιαστής; Όχι για τον κόπο του, αλλά μάλλον για την αμοιβή του. Για ποιο πράγμα χαίρεται ο μισθωτός; για το έργο του, τον ιδρώτα του ή για την αμοιβή του; Φυσικά, για την αμοιβή του. 

Ω! βασιλείς και δικαστές, η υπηρεσία που προσφέρετε στο χωράφι αυτής της ζωής είναι η εργασία ενός μισθωτού. Γι’ αυτό, με φόβο να δουλεύετε για τον Κύριό σας, ο οποίος σας προσέλαβε: γιατί δεν ξέρετε πώς ο Κύριός σας θα αξιολογήσει την εργασία σας στο τέλος ή τι μισθό θα σας αποδώσει. Να δουλεύετε με μεγάλη ταπείνωση, λέγοντας στον εαυτό σας: ότι δούλοι αχρείοι εσμεν (Λουκάς 17:10). Είτε θα λάβετε ανταμοιβή ή τιμωρία όταν κατεβείτε στον τάφο και έρθετε ενώπιον του Βασιλέως και Κριτή, είναι αβέβαιο. Επομένως, ο θείος φόβος πρέπει να γεμίζει όλες τις ημέρες της υπηρεσίας σας.

Αγαλλιάσθε αυτώ εν τρόμω. Αγαλλιάσθε με μια καθαρή και άγια χαρά, όπως οι άγγελοι αγάλλονται εν τω ζωντι και απροσιτω Θεώ. Η χαρά του Παραδείσου ευωδιάζει με την καθαρότητα και αγιότητα, ενώ η χαιρεκακία του αδη συνοδεύεται από ξέφρενα γέλια. Επομένως, η χαρά του Παραδείσου είναι αιώνια, ενώ τα γέλια του αδη μετατρέπονται σε οργή και στεναγμούς.
Δουλεύσατε τω Κυρίω ἐν φόβω, διότι ο Κύριος είναι δίκαιος, και αγαλλιάσθε αυτώ εν τρόμω, διότι ο Κύριος είναι εκλεκτός και άγιος. 

Ω Κύριε και Θεέ μας – δίκαιε και ύψιστε, παντοδύναμε και άγιε – όλη η ζωή μας στη γη είναι διακονία δι’ Εσέ και αγαλλίαση εν Σοι. Εάν δεν υπηρετούμε Εσένα, υπηρετούμε την καταστροφή μας, και αν δεν αγαλλόμεθα με Εσένα, αγαλλόμεθα με τα δικά μας πονηρά έργα. Σε προσκυνούμε και Σε ικετεύουμε: ικάνωσέ μας, ώστε η διακονία μας να καθοδηγείται από τον φόβο του Θεού και η αγαλλίαση μας να εξαγνίζεται από τον τρόμο ενώπιόν Σου.

Ότι Σοι πρέπει πάσα δόξα , τιμή και προσκύνησις εις τους αιώνας των αιώνων. Αμήν.
(Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς, Ο Πρόλογος της Αχρίδος, Οκτώβριος, εκδ. Άθως,)
http://prologue.orthodox.cn/October3.htm

Όσιος Δαβίδ ο Γέρων, ο εν Ευβοία: Πάτερ μου, μη στενοχωριέσαι, διότι η μεγαλύτερη αρρώστια για τον άνθρωπο είναι η στενοχώρια
https://iconandlight.wordpress.com/2020/10/31/%cf%8c%cf%83%ce%b9%ce%bf%cf%82-%ce%b4%ce%b1%ce%b2%ce%af%ce%b4-%ce%bf-%ce%b3%ce%ad%cf%81%cf%89%ce%bd-%ce%bf-%ce%b5%ce%bd-%ce%b5%cf%85%ce%b2%ce%bf%ce%af%ce%b1-%cf%80%ce%ac%cf%84%ce%b5%cf%81-%ce%bc/

Ο Άγιος Δαυΐδ, παιδιά μου, είναι πολύ θαυματουργός. Συχνά τον βλέπω οφθαλμοφανώς, ζωντανό! Πόσες φορές μίλησα μαζί του! Άγιος Ιάκωβος Τσαλίκης
https://iconandlight.wordpress.com/2019/10/31/%CF%83%CF%85%CF%87%CE%BD%CE%AC-%CE%B2%CE%BB%CE%AD%CF%80%CF%89-%CF%84%CE%BF%CE%BD-%CE%AC%CE%B3%CE%B9%CE%BF-%CE%B4%CE%B1%CF%85%CE%90%CE%B4-%CE%BF%CF%86%CE%B8%CE%B1%CE%BB%CE%BC%CE%BF%CF%86%CE%B1%CE%BD/

Απολυτίκιον. Ήχος πλ δ’.

Άγιοι Ανάργυροι και θαυματουργοί, επισκέψασθε τας ασθενείας ημών, δωρεάν ελάβετε, δωρεάν δότε ημίν.

Απολυτίκιον οσίου Δαυίδ του εν Ευβοία. Ήχος γ’. Θείας πίστεως.

Μέγα εύρατο, Εύβοια κλέος, τον πανένδοξον, Δαβίδ τον θείον, ως ιεράς αρετής καταγώγιον, και του Χρίστου οπαδόν αληθέστατον, και των οσίων απάντων εφάμιλλον. Διό Πάτερ Όσιε, Χριστόν τον Θεόν ικέτευε, δωρήσασθε ημίν το μέγα έλεος.

Απολυτίκιον
Ήχος πλ. α’. Τον συνάναρχον Λόγον.

Της αγνείας το άνθος το ευωδέστατον, και Σινώπης το κλέος και θείον βλάστημα, Παρθενομάρτυς του Χριστού Ελένη πάνσεμνε, η αθλήσασα στερρώς, και καθελούσα τον εχθρόν, της πίστεως τη δυνάμει, δια παντός εκδυσώπει, ελεηθήναι τας ψυχάς ημών.

Απολυτίκιον. Ήχος δ’ . Ο υψωθείς εν τω Σταυρώ.

Αγγελικώς επί της γης διαπρέψας, των Αποστόλων ανεδέξω την χάριν, και μετανοίας κήρυξ και διδάσκαλος πεμφθείς, έδειξας τοις θέλουσι, σωτηρίας την τρίβον, όθεν και προς άθλησιν, παρετάξω γενναίως, συν τοις στερροίς συνάθλοις σου σοφέ, Οσιομάρτυς Ιάκωβε μέγιστε.

Απολυτίκιον Οσίου Ιακωβου Τσαλίκη του Γέροντος του εν Ευβοία (22 Νοεμβρίου):
Ήχος α΄. Της ερήμου πολίτης.

Λιβισίου τον γόνον, και Ευβοίας το καύχημα, εν εσχάτοις χρόνοις φανέντα, μοναστών φίλον γνήσιον, Ιάκωβον τιμήσωμεν πιστοί,τον νέον ησυχίας εραστήν, τον παρέχοντα ιάσεις παντοδαπάς, τοις ευλαβώς κραυγάζουσι· Δόξα τω σε δοξάσαντι Χριστώ, Δόξα τω σε θαυμαστώσαντι, Δόξα τον εν εσχάτοις χρόνοις και καιροίς σε αγιάσαντι.

Δόξα. Ήχος β .

Δεύτε άπαντες πιστοί φαιδρώς εορτάσωμεν σήμερον, την σεβάσμιον μνήμην Δαβίδ του τρισμάκαρος, των γαρ πονηρών δαιμόνων τας προσβολάς απεκρούσατο, και τη δυνάμει του Σταυρού, ως ιστόν αράχνης αυτούς διέλυσεν, όθεν εν ουρανοίς παρά Χριστού τας αμοιβάς των πόνων εδέξατο και συν Αγγέλοις χορεύει νυν, πρεσβεύων
υπέρ των ψυχών ημών.

Μεγαλυνάριον

Τον εν τοις οσίοις θαυματουργόν και τον εν τοις νόσοις απροσμάχητον ιατρόν τον θείον ποιμένα, τον ρύστιν και προστάτιν, Δαϋίδ τον θεοφόρον ύμνοις τιμήσωμεν

Χαίροις πανυπέρτιμε ξυνωρίς*, φίλοι του Υψίστου σωφροσύνης πυρσέ Δαυίδ, άσβεστε και λύχνε Ιάκωβε αγάπης, Ευβοίας φωτοδόται, αειφεγγέστατοι.

Χαίροις της Σινώπης άνθος τερπνόν, και της παρθενίας, το αλάβαστρον το σεπτόν: χαίροις των Μαρτύρων, ισότιμος Ελένη, οία Παρθενομάρτυς, Χριστού αήττητος.

Advertisement

St Virgin Martyr Helen of Sinopi of Pontos, An invisible wall was protecting the girl: it was the wall of prayer.

Sts. Cosmas and Damian the Holy Unmercenaries of Asia Minor, and their mother St Theodota (c. 287)
Saint David of Evia (Euboea) (1589)
New Virgin-Martyr Helen of Sinope (18th century)
Martyrs Cyrenia and Juliana in Cilicia (305)
Hieromartyr John the Bishop and James the Presbyter of Persia (345)
Holy Martyr Hermeningilda, Prince of the Goths in Spain (+ 586)
Martyrs Caesarius, Dacius, Sabbas, Sabinian, Agrippa, Adrian, and Thomas at Damascus (7th century)
Saint Theolepte, martyr.
Venerable Jacob of Mount Athos and his two disciples Jacob the Deacon and Dionysius the Monk of Prodromou (1520)
Repose of Elder Hilarion of Valaam and Sarov (1841)
Repose of Presbyter John Romanides (2001)

commemorated on November 1

The Holy Virgin-Martyr Helen of Sinope, Pontos
A Hopeful Message
For Chastity in Our Days

The Martyrdom of the Holy Virgin-Martyr
Helen of Sinope, Pontos,
Who Contested in the Eighteenth Century

THE VIRGIN-MARTYR of Christ, St. Helen, was the daughter of the pious Bekiary family and lived in the eighteenth century in beautiful Sinope, the oldest city of Pontos. Her parents brought her up in the nurture and admonition of the Lord and implanted in her pure heart a fervent love for Jesus Christ. She was especially influenced in her upbringing by her uncle— her father’s brother—who was then teaching in a secret Greek school in Sinope. Physically most beautiful, her purity lent a special grace to her face, which shone with the Grace of the Holy Spirit. She was distinguished for her obedience to her parents and the fervent love of her soul for Christ, our Savior and Bridegroom

SHE was fifteen years old when her mother sent her one day to buy embroidery thread from the shop in Kryonas. On the way lay the house of Ukuzoglu Paşa, Governor of Sinope, who saw Helen from his window. Her beauty attracted his licentious soul and he thought to defile her. The Paşa ordered that she be brought to him. Having learned who she was, he tried two or three times to defile her, but an unseen force pushed him back! An invisible wall was protecting the girl: it was the wall of prayer. Throughout the entire duration of this ordeal, Helen prayed mentally, continuously reciting the Six Psalms. The Turk did not lose hope. He ordered his soldiers to keep her at his house, hoping that he would be able to carry out his execrable plan later….

DURING her imprisonment, the pure girl managed, with God’s help, to escape the attention of the guards and to return to her anxious parents, to whom she recounted all that had come to pass. Shortly thereafter, upon becoming aware of her escape, the Paşa flew into a rage and threatened everyone and everything! He summoned the Sinope Council of Elders and demanded that they bring Helen to him. Otherwise, a general massacre of all of the Greeks in the city would follow. The elders came together to deliberate the matter at the Greek School of Sinope. They called for Helen’s father and asked him to hand over his daughter to the Paşa for the sake of the others. Dissolving into tears, her father finally submitted, like the Patriarch Abraham, and agreed that his daughter be sacrificed in order to avoid a general massacre. He returned home and, having sufficiently fortified Helen, took her—stifling his fatherly pain—and handed her over to the Paşa, in order for her to offer herself not, of course, to the Turk’s lustful desires, but as fragrant incense to her Bridegroom Christ.

THE DESPICABLE Ukuzoglu Paşa received the beautiful Helen with unspeakable delight, hoping that he would fully satisfy his lustful desires. Thus, he attempted again many times to defile her, but again the same surprise: an invisible wall around the girl was impeding the Paşa, while an unseen force was driving him back. The holy maiden was praying fervently, secretly reciting the Six Psalms, which she had learned from her uncle…. The next day, the Paşa again attempted to carry out his despicable intention, but yet again met with the same strange obstacle. Vexed and wrathful, he ordered that she be locked up in the frightful, damp prison of Sinope. The ill-intentioned Paşa’s heart growing ever stonier, his eyes did not see the living miracle; his impure soul did not regain consciousness, but rather the opposite: possessed by a satanic force, he wanted without fail to defile the pure virgin. Thus, the next day he went to the prison, determined finally to succeed in gratifying his passion. But again the invisible wall! And again Divine Grace drove him back!

EXCEEDINGLY wroth, the Paşa ordered that Helen be tortured and put to death, which is indeed what came to pass. Her holy body was put in a sack and thrown into the sea. But instead of sinking, the Martyr’s Relics floated, while a heavenly light beamed down upon them. The Turks were terrorized and cried out: “The Greek girl is on fire! The Greek girl is on fire!” Her holy body continued to float until it reached the locality of Gai, where, on account of the great depth of the sea, the water is black. There, it sank….

SEVERAL days later, a Greek ship dropped anchor at Gai. On the third night, the ship’s guard noticed that a light was coming up from the bottom of the sea, and he thought that there must be a great treasure of gold in that spot. He immediately informed the Captain that they should send divers to hoist up the treasure; but instead of gold they brought up the sack containing the holy Relics of the Holy Virgin-Martyr Helen. In the precious sack was the venerable head of the Saint, cut off from the rest of the body. In the crown of the head was a nail. There was also another hole made by a nail. It was evident that, having tortured the Saint, the Turks drove two nails into her head and decapitated her. Two of the Turkish divers knew about the martyrdom and that the Saint had been cast into the sea, but they had been afraid to tell of it earlier. The Captain then secretly took the precious head of St. Helen to the Church of the Panagia in Sinope, and placed the venerable Relics on another ship that was leaving with Greeks on board for Russia. At the spot in the sea where her Relics sank, a fountain of fresh water sprang up, and from that time on the area has been called “Agiasmata”: “Holy Waters.”

MANY miracles were worked in Sinope by means of the precious head of the Holy Virgin-Martyr Helen. In particular, whoever was suffering from headaches would call the Priest, who would bring the holy head, chant a canon of supplication, sprinkle Holy Water, and the pain would go away. During the exchange of populations before 1924, the President, Christos Kapharopoulos, took the holy head of St. Helen and placed it in the Church of the Holy Great Martyr Marina in Ano Touba, Thessaloniki, where it is kept to this day, giving off a fragrance and working miracles, to the glory of our Lord and God Who is glorified in His Saints.
Through the holy intercessions of the Holy Virgin-Martyr Helen of Sinope, Pontos, O Christ God, have mercy on us and save us. Amen!
Sources ~ Margaris, Athanasios G. (editor) Synaxarion of the New Martyrs (1400-1900 A.D.)(Thessaloniki: “Orthodoxos Kypseli, 1984), pp. 119-122. ~ Hieromonk Nikephoros of Small St. Anna’s Skete, Service, Canon of Supplication, and Salutations to the Holy Virgin-Martyr Helen the New of Sinope, Small St. Anna’s, Holy Mountain, Athos, 1985. ~ Hieromonk Macarios of Simonos-Petras, Synaxarion, Vol. II, November-December, (Ormylia, Halkidi: Holy Monastery of the Annunciation of the Theotokos, 1999), pp. 10-12 (in English).
https://www.imoph.org/Theology_en/E3d5013NMElene.pdf

Homily
on fear and joy in God
by Saint Nikolai Velimirovič

Serve the Lord with fear and rejoice in Him with trembling (Psalm 2:11).

The prophet of God speaks these words to earthly kings and judges, for they are inclined to pride and lasciviousness born out of the power and riches that are given to them. O you kings and judges-clods of dust beneath the feet of God-do not forget that you are only the servants of God, hirelings from today until tomorrow! Of what does a hireling think, digging in the field all day? About the pay that he will receive in the evening. Of what is the hireling proud? Not of his labor, but rather his pay. In what does the hireling rejoice? In his labor, his sweat, or his pay? Naturally, in his pay. O kings and judges, your service in the field of this life is the labor of a hireling. Therefore, with fear serve your Lord, who hired you: for you know not how your Lord will evaluate your labor in the end, or what pay He will render unto you. Serve with great humility, saying to yourself: We are unprofitable servants (Luke 17:10). Whether you will receive a reward or punishment when you go down into the grave and come before the King and Judge is uncertain. Therefore, fear must fill all the days of your service.

Rejoice in Him with trembling. Rejoice with a pure and holy joy, as the angels rejoice in the living and unapproachable God. The joy of Paradise is fragrant with purity and sanctity; but the malicious joy of hades is accompanied by rebellious laughter. Therefore the joy of Paradise is eternal, while the laughter of hades is turned to rage and groans. Serve with fear, for the Lord is just; rejoice with trembling, for the Lord is exalted and holy.

O Lord our God-just and exalted, awesome and holy-all of our life on earth is service to Thee and joy in Thee. If we do not serve Thee, we serve our own destruction; and if we do not rejoice in Thee, we rejoice in our own evil works. We worship Thee and pray Thee to help us, that our service be directed by fear of Thee, and that our joy be purified by our trembling before Thee.

To Thee be glory and praise forever. Amen.
The Prologue from Ohrid: Lives of Saints by Saint Nikolai Velimirovič
http://prologue.orthodox.cn/October3.htm

Saint David of Evia (Euboea) – Behold, my brothers, the Lord Jesus Christ is coming!
https://iconandlight.wordpress.com/2017/10/30/saint-david-of-evia-euboea-behold-my-brothers-the-lord-jesus-christ-is-coming/

Saint David of Evia (+1 November) and Saint John the Baptist
https://iconandlight.wordpress.com/2014/10/31/saint-david-of-evia-1-november-and-saint-john-the-baptist/

Saint David of Evia (Euboea) the Elder and Sts. Cosmas and Damian the Holy Unmercenaries of Asia Minor, and their mother St Theodota
https://iconandlight.wordpress.com/2019/10/31/saint-david-of-evia-euboea-the-elder-and-sts-cosmas-and-damian-the-holy-unmercenaries-of-asia-minor-and-their-mother-st-theodota/

Troparion of the Martyrs Cosmas and Damian ― Tone 8

O holy unmercenaries and wonderworkers, visit our infirmities./ Freely you have received, freely give to us.

Apolytikion of St. Helen of Sinope― Plagal Tone 1

The most-fragrant flower of purity and the boast and divine offspring of Sinope, Virgin-martyr of Christ Helen most-pure, who struggled steadfastly, and cast down the enemy with the power of faith, and entreats for everyone, to have mercy on our souls.

The sweet smelling flower of purity and the boast of Sinopi, the divine blossom, the Virgin Martyr of Christ, Helen who is ever modest. She struggled fervently.  She defeated the enemy with the power of faith.  She constantly intercedes for us “have mercy on our souls.”

Apolytikion of Saint David of Evia― Tone 3

A great boast of Evia were you proved to be, the all-glorious, David the divine, as a holy descendant of virtue, and a most-true defender of Christ, and equal to all the Venerable Ones. Therefore Venerable Father, entreat Christ God, to grant us great mercy.

Apolytikion of Saint David of Evia ― Plagal Tone 4

With the rivers of your tears, you have made the barren desert fertile. Through sighs of sorrow from deep within you, your labors have borne fruit a hundred-fold. By your miracles you have become a light, shining upon the world. O David, our Holy Father, pray to Christ our God, to save our souls.

Kontakion of Sts. Jacob of Mount Athos, Jacob and Dionysius ― Plagal Tone 4

Let us worthily remember James, the new Preacher of the brilliance of repentance, and divine trumpet of the philanthropy of God. You bore the marks of the Lord, and fulfilled the needs of the Saints. Wherefore we say: Rejoice, Father James.

Megalynarion of Saint Helen of Sinope

As an undefiled virgin in the power of Christ you cast down the much-contriving enemy, and you are arrayed in martyrdom, O Virgin-martyr Helen the all-praised.

Hail delightful flower of Sinopi.  Hail virgin, the honorable alabaster. Hail to you equal to the Martyrs.  O Virgin Martyr, invincible in Christ. 

Παντοδύναμε Κύριε, φώτισέ μας με το Άγιο Πνεύμα Σου, να θαυμάζουμε τη Σοφία Σου στην Θεία Οικονομία της Δημιουργίας Σου και ν’ αντικρίζουμε όλα τα πλάσματά Σου με σεβασμό κι αγάπη, βλέποντάς τα μέσα από Εσένα.

Κυριακή Ε’ Λουκά:
παραβολή του πλουσίου και του Λαζάρου (Λουκ. ιστ΄19-31)

Ομιλία
για τον πτωχό και τον Δημιουργό του
Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς

« ὁ καταγελῶν πτωχοῦ παροξύνει τὸν ποιήσαντα αὐτόν». Παρ. 17,5

Αν είσαι πλούσιος, σε τι είσαι πλούσιος, αν όχι σε ο,τι ανήκει στον Θεό; Τα πράγματα που αποτελούν τον πλούτο σου τίνος είναι, αν όχι του Θεού; Επομένως αν καυχάσαι για την περιουσία σου, καυχάσαι για την περιουσία άλλου: γι’ αυτά που σου δάνεισε ο Θεός. Γιατί λοιπόν χλευάζεις τον πτωχό, ο οποίος έχει στα χέρια του μικρότερο μερίδιο από την περιουσία Άλλου; Γιατί τον χλευάζεις, αν εκείνος δανείστηκε από τον Θεό λιγότερα απ’ ο,τι εσύ; Αν έλαβε λιγότερα, οφείλει και λιγότερα• ενώ εσύ που έλαβες περισσότερα οφείλεις περισσότερα. Όχι μόνον δεν πρέπει να καταγελάς τον πτωχό, αλλά απεναντίας πρέπει να τον θαυμάζεις. Δες, εκείνος αγωνίζεται στο πεδίο μάχης αυτού του κόσμου, με πολύ λιγότερα μέσα απ’ ο,τι εσύ. Είσαστε και οι δύο στρατιώτες• αλλά ενώ εσύ μάχεσαι ως στρατιώτης πάνοπλος, εκείνος μάχεται γυμνός και πεινασμένος. Αν και οι δύο ενδώσετε και παραδοθείτε στον εχθρό, ο πτωχός θα κριθεί με πολύ μεγαλύτερη επιείκεια απ’ ο,τι εσύ.
Αν όμως και οι δυο νικήσετε, εκείνος θα λάβει από τον Κύριο ανώτερη, σε σχέση μ’ εσένα, μισθοδοσία και η νίκη του θα εορταστεί πολύ πιο πανηγυρικά από τη δική σου!

Εκείνος που καταγελά τον πτωχό και πεινασμένο στρατιώτη καταγελά τον βασιλιά του. Εκείνος που καταγελά τον πτωχό δυσφημεί τον Πλάστη του. Αν ξέρεις ότι ο Δημιουργός του είναι κι ο δικός σου Δημιουργός, Ένας και ο Αυτός, τότε δεν θα τον καταγελάς. Αν ξέρεις ότι ο καημένος συστρατεύεται στο ίδιο τάγμα όπως εσύ, τότε θα τον καλύψεις, θα τον ταΐσεις, θα τον φέρεις πιο κοντά σου, θα τον κάνεις πιο οικείο σου.

Ω! Παντοδύναμε Κύριε, άπειρη είναι η Σοφία Σου στην Οικονομία της Δημιουργίας Σου! Φώτισέ μας με το Άγιο Πνεύμα Σου, ώστε να θαυμάζουμε τη Θεία αυτή Οικονομία και ν’ αντικρίζουμε όλα τα πλάσματά Σου με σεβασμό κι αγάπη, βλέποντάς τα μέσα από Εσένα.

Σοι πρέπει πάσα δόξα, τιμή και προσκύνησις εις τους αιώνας των αιώνων. Αμήν.
Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς, «Ο Πρόλογος της Αχρίδος- Ιούνιος»,

***

Προς μία ευκατάστατη κυρία για τον άνεργο εργάτη
Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς

Στη γειτονιά σας ζει ένας εργάτης «εργατικός, τίμιος και αξιόπιστος», όπως λέτε. Όμως τώρα είναι χωρίς δουλειά και χωρίς ψωμί. Ρωτάτε, εάν μπορεί να βοηθηθεί από δω, από την Αχρίδα. Μπορεί! Μπορεί και θα γίνει. Η Αχρίδα θα τον βοηθήσει με την ομορφιά της. Όμως, γιατί εσείς να μην τον βοηθήσετε με τον πλούτο σας; Σας δίδεται θαυμάσια ευκαιρία, να ταΐσετε τον πεινασμένο, κι έτσι να εκπληρώσετε την ευαγγελική προσταγή. Γιατί παραχωρείτε τούτη τη θαυμάσια ευκαιρία σ’ άλλον, και προσφέρετε σ’ άλλον τη σωτηρία της ψυχής, που προσφέρθηκε σε σας από τον Θεό; Αυτός ο άνθρωπος βρίσκεται μακριά από την Αχρίδα χίλια χιλιόμετρα, ενώ από το σπίτι σας ούτε γεμάτα εκατό μέτρα. «Τον βαρέθηκα που έρχεται και ζητιανεύει», λέτε. Πιστέψτε με, και ο Θεός βαριέται υπομένοντας τους πλούσιους, που μόνο λαμβάνουν και δεν δίνουν. Και αυτόν τον καημένο άνθρωπο τον έφαγε η ανία και η ντροπή -πιο βαριά από την ανία η ντροπή- που είναι αναγκασμένος να έρχεται μπροστά από την ξένη πόρτα και να ζητιανεύει. Άραγε, κάθε μέρα κι εμείς όταν διαβάζουμε το «Πάτερ ημών», δεν ζητιανεύουμε από τον ουράνιο Πατέρα μας το ψωμί μας; Όμως κάποιοι από μας μόλις το λάβουν, λένε: «το ψωμί μου!». Αυτό λέγεται Χριστιανισμός; Γι’ αυτή την πλάνη μας ο Χριστός υπέμεινε πάνω στον σταυρό; Όχι, όχι, με τίποτα. Αυτός στην αιματηρή πραγματικότητα σκεφτόταν κι έλεγε, ότι όπως ο ουράνιος Πατέρας είναι ο Πατέρας όλων μας, έτσι και το ψωμί Του είναι το ψωμί όλων μας. Όταν, λοιπόν, ο πεινασμένος άνθρωπος παρακαλεί για το ψωμί, στην ουσία παρακαλεί για το χριστιανικό του δικαίωμα. Και όταν ο πλούσιος δίνει, δίνει κατά το χριστιανικό του καθήκον. Αφού η βοήθεια προς τον φτωχό είναι το ίδιο αυστηρή διαταγή του Θεού όπως και η διαταγή «ου φονεύσεις»! Εξάλλου και η εμπειρία μας μαθαίνει, ότι είναι καλύτερο να δίνετε όσο ο πεινασμένος παρακαλεί για το δικαίωμά του παρά να περιμένετε ν’ αρχίσει να αρπάζει αυτό που θεωρεί δικαίωμά του. Ανεκπλήρωτο καθήκον από τη μία πλευρά προκαλεί την αρπαγή του δικαιώματος από την άλλη πλευρά.

Να σκέφτεστε, λοιπόν, τα λόγια του Κυρίου: «Πάτερ ημών» και «τον άρτον ημών». Και όταν γνωρίσετε όλο το βάθος και τη δύναμη αυτών των λόγων, εύκολα θα σώσετε και την ψυχή σας και τη ζωή του δικού σας «εργατικού, τίμιου και έμπιστου», όμως πεινασμένου γείτονα.
(«Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς, Δεν φτάνει μόνο η πίστη…ΙΕΡΑΠΟΣΤΟΛΙΚΕΣ ΕΠΙΣΤΟΛΕΣ Β΄», Εκδόσεις «Εν πλω»)

***

Τέτοιους ανθρώπους θέλει ο Θεός, για να γεμίσει τον Παράδεισο…
Γέρων Αμβρόσιος Λάζαρης της Μονής Δαδίου

Ήταν κάποια γυναίκα πάμφτωχη σ’ ένα μικρό χωριό της Αιτωλοακαρνανίας και είχε τρία παιδιά. Κατάφερε να τα μεγαλώσει με απίστευτες στερήσεις και δυσκολίες, όμως με μια μοναδική αξιοπρέπεια. Η κυρα-Βασιλική.
Πέθανε παραμονή της Παναγίας του 1998. Την επόμενη μέρα, 15 Αυγούστου, το φτηνό φέρετρο με τη σορό της ήταν πάνω στην καρότσα του μικρού αγροτικού ημιφορτηγού του ιερέα και κατευθυνόταν προς το κοιμητήριο. Ακολουθούσαν μερικοί συγχωριανοί της και συζητούσαν για τα βάσανα πού είχε περάσει, όταν ξάφνου ευωδίασε όλος ο τόπος· χιλιάδες άνθη και λουλούδια να υπήρχαν, δεν θα μύριζαν τόσο! Όλοι τους, παραξενεύτηκαν και απόρησαν. Αλλά δεν είχαν καμμία εξήγηση να δώσουν γι’ αυτό.

Ανάμεσα σ’ εκείνους πού την συνόδευαν ήταν κι ένα πνευματικό παιδί του Γέροντα Αμβροσίου της Μονής Δαδίου, πού λίγες μέρες μετά πήγε και του ανέφερε το γεγονός. Του είπε μόνο πώς μια γυναίκα πέθανε και ευωδίασε ο τόπος. Εκείνος στην αρχή έμεινε σιωπηλός. Έπειτα μπήκε στο δωμάτιο του, έμεινε για λίγο και επέστρεψε.

– «Αυτή αγίασε,» απάντησε. «Και ξέρεις τον λόγο; Γιατί ποτέ στη ζωή της δεν παραπονέθηκε. Τέτοιους ανθρώπους θέλει ο Θεός, για να γεμίσει τον Παράδεισο και να κάνει τη Δευτέρα Παρουσία. Κατάλαβες;…»
Γέρων Αμβρόσιος Λάζαρης, «Ο Πνευματικός της Μονής Δαδίου»Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς

«Και εν τω άδη επάρας τους οφθαλμούς αυτού, υπάρχων εν βασάνοις, ορά τον Αβραάμ από μακρόθεν και Λάζαρον εν τοις κόλποις αυτού» (Λουκ. ιστ’ 22, 23).

«Χωρίς βάσανα, προσευχή δε γίνεται!» Χίλιες φορές νά ‘ναι ευλογημένα τα βάσανα που μας βρίσκουν σ’ αυτή τη ζωή και μας αναγκάζουν να σηκώσουμε τα μάτια και την καρδιά μας στον Κύριο.

Στη χορεία των δικαίων, μαζί με τον Αβραάμ, τον Ισαάκ, τον Ιακώβ, τον Ιωσήφ, τους προφήτες Ηλία και Ελισαίο, το δίκαιο Ιώβ και τον ένδοξο Δαβίδ, προσχώρησε κι ο Λάζαρος, ο φτωχός ζητιάνος που σ’ όλη του τη ζωή υπόμεινε καρτερικά… Κανένας απ’ αυτούς που ζούσαν σ’ αυτή τη φωτεινή χώρα, στον τόπο της ειρήνης και της ανεκλάλητης χαράς, δεν έφτασε εκεί με τα επίγεια πλούτη και τις διασκεδάσεις του, τα επιτεύγματα και την εξουσία του, το βασιλικό στέμμα και την ευγενική καταγωγή του, αλλά μόνο με τη σταθερή κι ακλόνητη πίστη κι ελπίδα του στο Θεό, την υποταγή του στο θεϊκό θέλημα ή με την υπομονή και την έγκαιρη μετάνοια.
Ο Θεός δεν αποβλέπει στην κοινωνική θέση του ανθρώπου στον κόσμο. Προσέχει μόνο την καρδιά μας. Στη βασιλεία Του θα μπουν εκείνοι που έχουν βασιλικές ψυχές, όχι βασιλικά στέμματα• αυτοί που είναι πλούσιοι στην αγάπη και την πίστη, όχι σε χρήματα και κτήματα• όσοι κατέχουν τη σοφία Θεού κι όχι τη σοφία του κόσμου• αυτοί που έχουν χαρούμενες και ιλαρές καρδιές, όχι οι άλλοι που ο μόνος τρόπος που χαίρεται η καρδιά τους είναι ν’ ακούνε μουσική και να χορεύουν, εκείνοι που η καρδιά τους χαίρεται κοντά στο Θεό, όπως λέει κι ο Ψαλμωδός: «Η καρδία μου και η σαρξ μου ηγαλλιάσαντο επί Θεόν ζώντα» (Ψαλμ. πγ’ 3)…..

***

Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης

Με τις δοκιμασίες που επιτρέπει ό Θεός μας κάνει να ετοιμαζόμαστε για την ουράνια βασιλεία Του, έχοντας στο χέρι του το διαβατήριο των δοκιμασιών.

“Ο Θεός βοηθάει και δεν αδικεί! Βλέπει πιο πέρα και τον ενδιαφέρει, σαν καλός πατέρας, να μας έχει κοντά του στον παράδεισο. Γι’ αυτό δίνει δοκιμασίες σ’ αυτή τη ζωή”.
“Τίποτα δεν γίνεται χωρίς την πρόνοια του Θεού, και όπου υπάρχει η πρόνοια του Θεού, σίγουρα αυτό που συμβαίνει, όσο πικρό κι αν είναι, θα φέρει ωφέλεια στην ψυχή”.

Αν καταλάβη κανείς τα μυστικά της πνευματικής ζωής και τον μυστικό τρόπο με τον οποίο εργάζεται ο Θεός, παύει να στενοχωριέται για ό,τι του συμβαίνει, γιατί δέχεται με χαρά τα πικρά φάρμακα που του δίνει ο Θεός για την υγεία της ψυχής του. Όλα τα θεωρεί αποτελέσματα της προσευχής του, αφού ζητάει συνέχεια από τον Θεό να του λευκάνη την ψυχή. Όταν όμως οι άνθρωποι αντιμετωπίζουν τις δοκιμασίες κοσμικά, βασανίζονται. Αφού ο Θεός όλους μας παρακολουθεί, πρέπει να παραδίνεται κανείς εν λευκώ σ᾿ Αυτόν.

Οι δοκιμασίες που μας έρχονται είναι μερικές φορές η αντιβίωση που δίνει ο Θεός για τις αρρώστιες της ψυχής μας και πολύ μας βοηθούν πνευματικά… Κάθε θλίψη να την υπομένετε με χαρά. Οι θλίψεις που μας προκαλούν οι άνθρωποι είναι πιο γλυκές από όλα τα σιρόπια που μας προσφέρουν όσοι μας αγαπούν. Βλέπεις, στους μακαρισμούς ο Χριστός δεν λέει: «μακάριοί εστε, όταν επαινέσωσιν υμάς», αλλά «μακάριοί εστε, όταν ονειδίσωσιν υμάς», και μάλιστα «ψευδόμενοι». Όταν ο ονειδισμός δεν είναι δίκαιος, αποταμιεύει κανείς. Ενώ, όταν είναι δίκαιος, ξοφλάει. Γι᾿ αυτό, όχι μόνον πρέπει να υπομένουμε αγόγγυστα αυτόν που μας πειράζει, αλλά και να νιώθουμε ευγνωμοσύνη, γιατί μας δίνει την ευκαιρία να αγωνισθούμε στην αγάπη, στην ταπείνωση, στην υπομονή.
Οι συκοφάντες βέβαια εργάζονται συνεργαζόμενοι με το ταγκαλάκι. Αλλά ο δυνατός αέρας συνήθως σπάζει και ξερριζώνει τα ευαίσθητα δένδρα που δεν έχουν βαθειές ρίζες· ενώ όσα έχουν βαθειές ρίζες, τα βοηθάει να προχωρήσουν τις ρίζες τους πιο βαθιά.

– Γέροντα, γιατί ο κόσμος υποφέρει σήμερα τόσο πολύ;

Από την αγάπη του Θεού! Εσύ σαν μοναχή σηκώνεσαι το πρωί, κάνεις τον κανόνα σου, κάνεις κομποσχοίνια, μετάνοιες κ.λπ. Για τους κοσμικούς οι δυσκολίες που περνούν είναι ο κανόνας τους, οπότε εξαγνίζονται μ᾿ αυτές. Τους κάνουν μεγαλύτερο καλό από την κοσμική καλοπέραση, η οποία δεν τους βοηθάει ούτε να πλησιάσουν στον Θεό, ούτε να αποταμιεύσουν μισθό ουράνιο. Γι᾿ αυτό πρέπει να τις δέχωνται ως δώρα από τον Θεό.
Ο Καλός Θεός με τις δοκιμασίες παιδαγωγεί σαν καλός Πατέρας τα παιδιά Του, από αγάπη, από θεία καλωσύνη, και όχι από κακότητα ούτε από κοσμική, νομική, δικαιοσύνη, γιατί θέλει να επιστρέψουν κοντά Του. Επειδή δηλαδή θέλει να σώση τα πλάσματά Του και να κληρονομήσουν την ουράνια Βασιλεία Του, επιτρέπει τις δοκιμασίες, για να παλέψη ο άνθρωπος, να αγωνισθή και να δώση εξετάσεις στην υπομονή στους πόνους, ώστε να μην μπορή να Του πη ο διάβολος: «Πώς τον ανταμείβεις αυτόν ή πώς τον σώζεις, αφού δεν κοπίασε;». Τον Θεό δεν Τον ενδιαφέρει αυτή η ζωή, αλλά η άλλη. Πρώτα μας φροντίζει για την άλλη ζωή και ύστερα γι᾿ αυτήν.

Άγιος Πορφύριος ο Καυσοκαλυβίτης: «Θέλεις να ευλογηθείς; Μην κατακρίνεις. Θέλεις να ελεηθείς; Να ελεείς. Θέλεις να συγχωρηθείς; Να συγχωρείς.
«Εύχομαι η Ανάσταση του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού ν’ αναστήσει μέσα στις ψυχές μας κάθε ευγενές και ωραίο συναίσθημα. Να μας οδηγήσει όλους προς αγιοσύνη και να νικήσει τον παλαιόν άνθρωπον «συν τοις παθήμασι και ταις επιθυμίαις».
Αυτό ζητάει ο Κύριος».

«Ξέρετε, αυτὸ ποὺ λέει η Γραφή “καὶ αἱ τρίχες τῆς κεφαλῆς ὑμῶν ἠριθμημέναι εἰσί”, είναι πραγματικότητα. Έτσι είναι. Τίποτε στὴ ζωή μας δὲν είναι τυχαίο. Ο Θεὸς φροντίζει ακόμη καὶ γιὰ τὶς πιὸ μικρὲς λεπτομέρειες της ζωής μας. Δὲν αδιαφορεί γιὰ μας, δὲν είμαστε μόνοι στὸν κόσμο. Μας αγαπά πολύ, μας έχει στὸ νου του κάθε στιγμὴ καὶ μας προστατεύει. Πρέπει νὰ τὸ καταλάβουμε αυτὸ καὶ νὰ μὴ φοβόμαστε τίποτε».

Άγιος Σεραφείμ της Βίριτσα: «Πάντα και για όλα, ακόμα και για τις θλίψεις, να ευγνωμονείς τον Κύριο και την Παναγία.

***

Άγιος Γεώργιος Καρσλίδης

«Να μη σκέπτεσθε μόνο τι θα φάτε, τι θα φορέσετε, τι μεγάλο σπίτι θα χτίσετε. Να κτυπάτε τις πόρτες των φτωχών, των αρρώστων, των ορφανών. Περισσότερο να προτιμάτε τα σπίτια των θλιμμένων παρά των χαρούμενων. Εάν κάνετε καλά έργα, θα έχετε μεγάλο μισθό από τον Θεό. Θ’ αξιωθείτε να δείτε θαύματα, και στην άλλη ζωή θα έχετε απέραντη αγαλλίαση».

«Ποτέ σου να μη ζηλέψης τον πλούτο, ούτε τις φαντασίες. Πάντα να ζείτε σεμνά και ταπεινά, δίχως εγωισμό. Γιατί ο εγωισμός είναι φοβερό αμάρτημα. Όταν ακούς ότι συκοφαντούν κάποιον, ας είναι και αλήθεια, ποτέ σου να μη συμπληρώνης κατηγορίες, αλλά πάντα να λες το καλό και να λυπάσαι. Πάντα να φροντίζετε ν’ αγαπάτε τους γέρους, τα ορφανά, τους αρρώστους. Να συναναστρέφεστε με φτωχούς και με ανθρώπους που οι άλλοι τους ταπεινώνουν».

«Η Παναγία δεν θέλει μεγάλες λαμπάδες, ελεημοσύνη στους φτωχούς θέλει».

Σε μια νέα γυναίκα είπε: «Εσύ για την αγάπη που έδειξες στην κατάκοιτη μητέρα σου έκανες πολύ καλά. Ο Θεός σου τα συγχώρεσε όλα».

«Όλοι θα φύγουμε από αυτή τη ζωή. Είμαστε περαστικοί από εδώ. Εδώ ήλθαμε να δείξουμε τα έργα μας και να φύγουμε».

Η παραβολή του πλουσίου και του πτωχού Λαζάρου και ‘’ο των πτωχών υπερασπιστής ‘’ άγιος Γεώργιος ο Τροπαιοφόρος
https://iconandlight.wordpress.com/2019/11/02/%ce%b7-%cf%80%ce%b1%cf%81%ce%b1%ce%b2%ce%bf%ce%bb%ce%ae-%cf%84%ce%bf%cf%85-%cf%80%ce%bb%ce%bf%cf%85%cf%83%ce%af%ce%bf%cf%85-%ce%ba%ce%b1%ce%b9-%cf%84%ce%bf%cf%85-%cf%80%cf%84%cf%89%cf%87%ce%bf%cf%8d/

Ο Θεός δεν επιτρέπει μια δοκιμασία , αν δεν βγη κάτι καλό. Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης
https://iconandlight.wordpress.com/2015/05/15/%ce%bf-%ce%b8%ce%b5%cf%8c%cf%82-%ce%b4%ce%b5%ce%bd-%ce%b5%cf%80%ce%b9%cf%84%cf%81%ce%ad%cf%80%ce%b5%ce%b9-%ce%bc%ce%b9%ce%b1-%ce%b4%ce%bf%ce%ba%ce%b9%ce%bc%ce%b1%cf%83%ce%af%ce%b1-%ce%b1%ce%bd-%ce%b4/

Η γιαγιά μου, η σίτου μου, «Σ’ ευχαριστώ Θεέ μου. Σ’ ευχαριστώ. Σ’ ευχαριστώ Θεέ μου»!
https://iconandlight.wordpress.com/2017/11/16/%ce%b7-%ce%b3%ce%b9%ce%b1%ce%b3%ce%b9%ce%ac-%ce%bc%ce%bf%cf%85-%ce%b7-%cf%83%ce%af%cf%84%ce%bf%cf%85-%ce%bc%ce%bf%cf%85-%cf%83-%ce%b5%cf%85%cf%87%ce%b1%cf%81%ce%b9%cf%83%cf%84%cf%8e/

Κυριακή Ε’ Λουκά: Η παραβολή του πλουσίου και του φτωχού Λαζάρου (Λουκ. ιστ’ 19-31)(Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς)
 https://alopsis.gr/%CE%BA%CF%85%CF%81%CE%B9%CE%B1%CE%BA%CE%AE-%CE%B5-%CE%BB%CE%BF%CF%85%CE%BA%CE%AC-%CE%B7-%CF%80%CE%B1%CF%81%CE%B1%CE%B2%CE%BF%CE%BB%CE%AE-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CF%80%CE%BB%CE%BF%CF%85%CF%83%CE%AF/

Ν’ αποκτήσετε ισχυρή πίστη. Μη σκέφτεστε για το μέλλον. Είναι όλα στα χέρια του Θεού. Ο Θεός με ένα χάδι διορθώνει τα πάντα. Γέρων Αμβρόσιος Λάζαρης
https://iconandlight.wordpress.com/2018/11/30/%ce%bd-%ce%b1%cf%80%ce%bf%ce%ba%cf%84%ce%ae%cf%83%ce%b5%cf%84%ce%b5-%ce%b9%cf%83%cf%87%cf%85%cf%81%ce%ae-%cf%80%ce%af%cf%83%cf%84%ce%b7-%ce%bc%ce%b7-%cf%83%ce%ba%ce%ad%cf%86%cf%84%ce%b5/Παροιμίαι Σολομώντος Κεφ. 17:1-15

Παρ. 17,1          Κρείσσων ψωμὸς μεθ᾿ ἡδονῆς ἐν εἰρήνη ἢ οἶκος πλήρης πολλῶν ἀγαθῶν καὶ ἀδίκων θυμάτων μετὰ μάχης.
Παρ. 17,1                  Καλύτερον και προτιμότερον είναι ξηρό ψωμί με χαρουμένη και ειρηνική καρδιά, με ομόνοια και αγάπη, παρά σπίτι φιλονεικιών, έστω και γεμάτο από αγαθά και σφαχτά, τα οποία απεκτήθησαν με αδικίας.
Παρ. 17,2          οἰκέτης νοήμων κρατήσει δεσποτῶν ἀφρόνων, ἐν δὲ ἀδελφοῖς διελεῖται μέρη.
Παρ. 17,2                  Ο έξυπνος και συνετός υπηρέτης θα γίνη κύριος στους ανοήτους κυρίους του. Μεταξύ δε των παιδιών, υιών των κυρίων του, θα πάρη και αυτός μερίδιον.
Παρ. 17,3          ὥσπερ δοκιμάζεται ἐν καμίνῳ ἄργυρος καὶ χρυσός, οὕτως ἐκλεκταὶ καρδίαι παρὰ Κυρίῳ.
Παρ. 17,3                  Οπως καθαρίζεται ο άργυρος και ο χρυσός με τη φωτιά στο καμίνι, κατά παρόμοιον τρόπον και αι εκλεκταί καρδίαι δια μέσου της παιδαγωγίας του Κυρίου γίνονται αγναί και καθαραί.
Παρ. 17,4          κακὸς ὑπακούει γλώσσης παρανόμων, δίκαιος δὲ οὐ προσέχει χείλεσι ψευδέσιν.
Παρ. 17,4                  Ο κακός, ο ρέπων προς το κακόν, ευχαριστείται να ακούη και να υπακούη στους πονηρούς λόγους των παρανόμων. Ο ευσεβής όμως άνθρωπος καμμίαν προσοχήν δεν δίδει εις χείλη, που λέγουν ψεύδη.
Παρ. 17,5          ὁ καταγελῶν πτωχοῦ παροξύνει τὸν ποιήσαντα αὐτόν, ὁ δὲ ἐπιχαίρων ἀπολλυμένῳ οὐκ ἀθῳωθήσεται· ὁ δὲ ἐπισπλαγχνιζόμενος ἐλεηθήσεται.
Παρ. 17,5                  Εκείνος που εμπαίζει τον πτωχόν δια την πτωχείαν του, εξοργίζει τον ποιητήν και δημιουργόν αυτού. Εκείνος που χαιρεκακεί, όταν βλέπη τον συνάνθρωπόν του να καταστρέφεται, δεν θα θεωρηθή αθώος ούτε και θα μείνη ατιμώρητος. Εκείνος όμως ο οποίος ευσπλαγχνίζεται και ελεεί, θα ελεηθή εκ μέρους του Θεού.
Παρ. 17,6          στέφανος γερόντων τέκνα τέκνων, καύχημα δὲ τέκνων πατέρες αὐτῶν.
Παρ. 17,6                  Δοξα και καμάρι των γερόντων είναι τα καλά παιδιά και τα εγγόνια των. Τιμή δε και καύχημα των τέκνων είναι οι καλοί πρόγονοί των.
Παρ. 17,6α         τοῦ πιστοῦ ὅλος ὁ κόσμος τῶν χρημάτων, τοῦ δὲ ἀπίστου οὐδὲ ὀβολός.
Παρ. 17,6α                Του αξιοπίστου και ευσυνείδητου όλα τα χρήματα του κόσμου είναι ιδικά του, διότι όλοι τον εμπιστεύονται. Εις δε τον αναξιόπιστον ούτε ένα οβολόν δεν εμπιστεύονται.
Παρ. 17,7          οὐχ ἁρμόσει ἄφρονι χείλη πιστά, οὐδὲ δικαίῳ χείλη ψευδῆ.
Παρ. 17,7                  Δεν ταιριάζουν και ούτε δυνατόν είναι να υπάρξουν στον άφρονα χείλη, τα οποία θα λέγουν αξιοπίστους λόγους. Οπως επίσης δεν ταιριάζουν και ούτε υπάρχουν στον δίκαιον χείλη, τα οποία λέγουν ψεύδη.
Παρ. 17,8          μισθὸς χαρίτων ἡ παιδεία τοῖς χρωμένοις, οὗ δ᾿ ἂν ἐπιστρέψῃ εὐοδωθήσεται.
Παρ. 17,8                  Η αληθινή μόρφωσις, δι’ όσους την έχουν και την χρησιμοποιούν, είναι πηγή τέρψεων πνευματικών. Οπουδήποτε δε και αν στραφή ο κατά Θεόν μορφωμένος άνθρωπος, θα κατευοδωθή εις τας ενεργείας του.
Παρ. 17,9          ὃς κρύπτει ἀδικήματα, ζητεῖ φιλίαν, ὃς δὲ μισεῖ κρύπτειν, διΐστησι φίλους καὶ οἰκείους.
Παρ. 17,9                  Εκείνος που παραβλέπει και σκεπάζει με αγάπην τα σφάλματα και τας αδυναμίας του άλλου, ζητεί και αποκτά φίλους. Αντιθέτως εκείνος ο οποίος δεν σκεπάζει αλλά διασαλπίζει αυτά, απομακρύνει από κοντά του και αυτούς ακόμη τους φίλους και οικείους του, διότι τους γίνεται αποκρουστικός.
Παρ. 17,10         συντρίβει ἀπειλὴ καρδίαν φρονίμου, ἄφρων δὲ μαστιγωθεὶς οὐκ αἰσθάνεται.
Παρ. 17,10                Και μία μόνη απειλή συντρίβει την ευαίσθητον καρδίαν του συνετού και φρονίμου ανθρώπου. Ο άφρων όμως, και όταν ακόμη μαστιγώνεται, μένει αναίσθητος.
Παρ. 17,11         ἀντιλογίας ἐγείρει πᾶς κακός, ὁ δὲ Κύριος ἄγγελον ἀνελεήμονα ἐκπέμψει αὐτῷ.
Παρ. 17,11                 Αντίστασιν στο θέλημα του Θεού και αντιλογίας μεταξύ των ανθρώπων εγείρει και προβάλλει ο κακός άνθρωπος. Δια τούτο ο Κυριος θα στείλη εναντίον του άσπλαγχνον άγγελον να τον τιμωρήση.
Παρ. 17,12         ἐμπεσεῖται μέριμνα ἀνδρὶ νοήμονι, οἱ δὲ ἄφρονες διαλογιοῦνται κακά.
Παρ. 17,12                Εις τους ώμους του μυαλωμένου και συνετού ανδρός επιφορτίζονται μέριμναι και φροντίδες δια τους άλλους. Ενώ οι ασύνετοι και αργόσχολοι σκέπτονται πάντοτε το κακόν.
Παρ. 17,13         ὃς ἀποδίδωσι κακὰ ἀντὶ ἀγαθῶν, οὐ κινηθήσεται κακὰ ἐκ τοῦ οἴκου αὐτοῦ.
Παρ. 17,13                Εκείνος ο οποίος ανταποδίδει κακά αντί αγαθών και των ευεργεσιών, που έλαβε, αυτός θα ευρίσκεται πάντοτε υπό το κράτος θλίψεων, διότι τα κακά και η θεία τιμωρία δεν θα απομακρυνθούν από τον οίκον του.
Παρ. 17,14         ἐξουσίαν δίδωσι λόγοις ἀρχὴ δικαιοσύνης, προηγεῖται δὲ τῆς ἐνδείας στάσις καὶ μάχη.
Παρ. 17,14                Η δικαιοσύνη και γενικώτερον η αρετή δίδουν κύρος και βαρύτητα εις τα λόγια του δικαίου. Οπου όμως υπάρχει φιλονεικία και μάχη, εκεί επακολουθεί η φτώχεια.
Παρ. 17,15         ὃς δίκαιον κρίνει τὸν ἄδικον, ἄδικον δὲ τὸν δίκαιον, ἀκάθαρτος καὶ βδελυκτὸς παρὰ Θεῷ.
Παρ. 17,15                Ο δικαστής, ο οποίος κρίνει και καταδικάζει τον δίκαιον ως άδικον, τον δε άδικον ανακηρύσσει δίκαιον, ακάθαρτος, αποκρουστικός και μισητός είναι ενώπιον του Κυρίου.

O, Omnipotent Lord, boundless is Your wisdom in the economy of Your creation. Illumine us by Your Holy Spirit that we may marvel at that economy and, with reverence and love, gaze upon all of Your creation, gazing upon them through You.

5th Sunday of St. Luke
The parable of the rich man and the poor Lazarus (Luke 16:19-31)

Homily
About the poor man and his Creator
by Saint Nikolai Velimirovič

“He who mocks the poor, blasphemes his Maker (Creator)” (Proverbs 17:5).

If you are wealthy, in what are you wealthy, if not in the property of God? The things which constitute your wealth, whose are they, if not God’s? Therefore, if you become proud in that which you possess, you become proud with the property of another, you become proud with that which is loaned to you by God. Why do you then mock the poor man who has less of someone else’s property in his hands? Why do you mock him if he borrowed less from God than you? If he took less, he owes less; and you who took more, owe more. Not only should you not mock the poor man, you should admire him. Behold, he leads a struggle on the battlefield of this world with much less means than you. Both of you are soldiers, only you fight as a soldier abundantly equipped with all the needs and he fights naked and hungry. If the both of you succumb and surrender to your enemy, he will be judged more leniently than you. However, if you are both victorious, he will receive a greater reward than you and his victory will be more celebrated than yours.

He, who mocks the naked and hungry soldier, mocks his king. He, who mocks the poor, shames his Creator. If you know that the poor man’s Creator is your Creator, the one and the same, you would not mock him. If you know that the poor man stands in the same military rank in which you are also, you will cover him, feed him and you will bring him closer to yourself.

O, Omnipotent Lord, boundless is Your wisdom in the economy of Your creation. Illumine us by Your Holy Spirit that we may marvel at that economy and, with reverence and love, gaze upon all of Your creation, gazing upon them through You.

To You be glory and thanks always. Amen.
The Prologue from Ohrid: Lives of Saints by Saint Nikolai Velimirovič
http://prologue.orthodox.cn/June15.htm

***

Such people God ‘wants’! To fill Paradise…
Father Ambrose Lazaris of Dadiou Monastery

There was a woman in a small village in Aitoloakarnania and had three children.
Kyra Vasiliki managed to raise up her family with incredible deprivations and difficulties, but with a unique dignity! She died on Dormition eve in 1998.
The next day, on August 15, the cheap coffin with her corpse, which was on the chassis of the priest’s small van, was headed toward the cemetery.
In the course of the funeral, some of her fellow villagers followed and talked about the sufferings that she had endured when she lived, when suddenly a beautiful fragrance exuded and spread all over the place:
If thousands of flowers were there, no such aroma would be possible !!!
All of them were surprised and could not explain that mystery. Among those who accompanied her was also a spiritual child of the late Elder Ambrosius Lazaris (1912-2006), the charismatic Spiritual Father of the Holy Monastery of Dadi. After a few days of this miraculous, yet incomprehensible event, he went to Elder Ambrosius, reporting to him the whole incident. Very laconically, he told him only that: “A woman died, and the place was full of fragrance.”
Elder Ambrosius, at first, remained silent.
Then, he walked into his room, stayed for a while there, and then returned.

These were his words:
She has been sanctified! And, do you know why? Because, never in her life, did she ever complain! Such people God ‘wants’! To fill Paradise and make the Second Coming. Do you understand? …
https://orthodoxcityhermit.com/2018/12/22/flowers-for-kyra-vassiliki/

The parable of the rich man and the poor Lazarus by Anthony Bloom of Sourozh and the guardian of the poor St George the Trophy-bearer
https://iconandlight.wordpress.com/2019/11/02/the-parable-of-the-rich-man-and-the-poor-lazarus-by-anthony-bloom-of-sourozh-and-the-guardian-of-the-poors-st-george-the-trophy-bearer/

Proverbs 17:1-15

1 Better is a morsel with pleasure in peace, than a house [full] of many good things and unjust sacrifices, with strife. 2 A wise servant shall have rule over foolish masters, and shall divide portions among brethren. 3 As silver and gold are tried in a furnace, so are choice hearts with the Lord. 4 A bad man hearkens to the tongue of transgressors: but a righteous man attends not to false lips. 5 He that laughs at the poor provokes him that made him; and he that rejoices at the destruction of another shall not be held guiltless: but he that has compassion shall find mercy. 6 Children’s children are the crown of old men; and their fathers are the glory of children. The faithful has the whole world full of wealth; but the faithless not even a farthing. 7 Faithful lips will not suit a fool; nor lying lips a just man. 8 Instruction is to them that use it a gracious reward; and whithersoever it may turn, it shall prosper. 9 He that conceals injuries seeks love; but he that hates to hide [them] separates friends and kindred. 10 A threat breaks down the heart of a wise man; but a fool, though scourged, understands not. 11 Every bad man stirs up strifes: but the Lord will send out against him an unmerciful messenger. 12 Care may befall a man of understanding; but fools will meditate evils. 13 Whoso rewards evil for good, evil shall not be removed from his house. 14 Rightful rule gives power to words; but sedition and strife precede poverty. 15 He that pronounces the unjust just, and the just unjust, is unclean and abominable with God.

Άγιος Στέφανος Β΄ Μιλούτιν βασιλιάς της Σερβίας, η Ορθόδοξη πίστη ήταν ο πολύτιμος θησαυρός του, το μαργαριταρένιο στέμμα του! Θαυμαστέ βασιλιά Μιλούτιν, εσύ που κανέναν άνθρωπο δεν φοβάσαι, γίνε ο υπερασπιστής μας ενώπιον του Ζώντος Θεού, να συγχωρήσει τις φοβερές αμαρτίες μας και να αξιωθούμε μετά σου, την Ουράνια Βασιλεία.

Κλεόπας ο Απόστολος, εκ των Εβδομήκοντα και ένας εκ των δύο μαθητών της πορειας προς Εμμαούς με τον Ιησού (Λουκάς 24:13–32), (ο Καισαρείας Ευσέβιος τον αναφέρει ως αδελφό του αγίου Ιωσήφ του Μνήστωρος) (1ος αιώνας)
Τέρτιος ο Απόστολος, απ’ τους 70 Αποστόλους, 2ος επίσκοπος Ικονίου Μ. Ασίας, έγραψε καθ’ υπαγόρευσι απ’ τον Απ. Παύλο την Προς Ρωμαίους επιστολή, Μάρκος επίσκοπος της σαμαρικής πόλης της Απολλωνίας και συγγενής του απ. Βαρνάβα, Ιούστος επίσκοπος Ελευθεροπόλεως και γιος του Ιωσήφ του Μνήστωρος, και Αρτεμάς Επίσκοπος Λύστρων Λυκαονία, εκ των Εβδομήκοντα (1ος αιώνας)
Μαρκιανός επίσκοπος Συρακουσών Σικελίας Ιταλίας, ιερομάρτυς, μαθητής Απ. Πέτρου (2ος αι.)
Ζηνόβιος ο ανάργυρος ιατρός και επίσκοπος Αιγών Κιλικίας και Ζηνοβία η αδελφή του, μάρτυρες στις Αίγες Κιλικίας Μ. Ασίας (285)
Απολλωνία/ Απολλωνιάς η “παρθένος και πρεσβύτιδα” και οι συν αυτή μάρτυρες στην Αλεξάνδρεια Αιγύπτου (250)
Μάρκελλος εκατόνταρχος της Ταγγέρης (298) και οι γιοι του Κλαύδιος, Λούπερκος και Βικτώριος (περίπου 300)
Αστέριος, Κλαύδιος, Νέων, Νεονίλλα οι αυταδελφοι και συμμαρτυρες
Αστέριος Μητροπολίτης Αμασείας (πριν από το 431)
Στέφανος Ούρος Β΄ Μιλούτιν της Σερβίας (1320), ο αδελφός του Άγιος Δραγούτιν (μοναχός Θεόκτιστος) (1316), και η μητέρα τους Ελένη (1306)
Αγία Αλυπία του Κιέβου (Avdeyeva,1910– 1988) η δια Χριστόν σαλή, εκοιμήθη στις 30 Οκτωβρίου 1988

Εορτάζουν στις 30 Οκτωβρίου

Eις τον Kλεόπαν.
Oυχ’ ως το πριν βλέπει σε Kλεόπας Λόγε,
Αλλά τρανώς νυν, εντρυφά σου τη θέα.
Τριακοστη Κλεόπας Χριστού, εστακε θεείῳ θώκῳ.

Άγιος Στέφανος Ούρεσης Β΄ Μιλούτιν Βασιλιάς της Σερβίας
Αγίου Νικολάου Βελιμιροβιτς

Ο Μιλούτιν ήταν γιος του Ούρεση Α’ και της αγίας βασιλίσσης Ελένης, και αδελφός του Δραγούτιν.
Έδωσε πολλές μάχες υπερασπιζόμενος την πίστη του και τον λαό του.
Πολέμησε εναντίον του αυτοκράτορα Μιχαήλ Η’ Παλαιολόγου (1259-1282), ο οποίος είχε αποδεχθεί την εκκλησιαστική και πολιτική ένωση με τη Ρώμη και υποχρέωνε τους λαούς των Βαλκανίων καθώς και τους Αγιορείτες μοναχούς να αναγνωρίσουν τον πάπα.
Πολέμησε εναντίον του βασιλιά της Βουλγαρίας Σισμάν, και του βασιλιά των Τατάρων Νογκάι, προκειμένου να υπερασπιστεί τα εδάφη της χώρας του. Όλοι οι πόλεμοι που διεξήγαγε ήταν νικηφόροι, γιατί προσευχόταν απαύστως και εναπέθετε την ελπίδα του στον Θεό μόνον.
Έχτισε περισσότερες από σαράντα εκκλησίες: εκτός από αυτές που έχτισε στη δική του πατρίδα (Τρεσκαβατς, Γκρατσάνιτσα, Στουντένιτσα, Άγιος Γεώργιος Στάρο Ναγκορίτσινο, τον ναό της Υπεραγίας Θεοτόκου στα Σκόπια, την Μπάνισκα και ούτω καθεξής – ) έκτισε επίσης εκκλησίες έξω από τη χώρα του, στη Θεσσαλονίκη, τη Σόφια, την Κωνσταντινούπολη, την Ιερουσαλήμ και το Άγιο Όρος. Αναπαύθηκε εν Κυρίω στις 29 Οκτωβρίου 1320. Μετά από λίγο χρόνο το άγιο λείψανό του αποκαλύφθηκε άφθαρτο και θαυματουργό, και έτσι παραμένει μέχρι και σήμερα στον Ιερό Ναό του Αγίου Βασιλέως στη Σόφια της Βουλγαρίας .
http://prologue.orthodox.cn/October30.htm

Ύμνος
στον Άγιο Βασιλιά Μιλούτιν
αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς

Ο άγιος του Θεού Μιλούτιν, ο ανδρείος,
ανέλαβε ένα μεγάλο και δύσκολο έργο:
να υπερασπιστεί την Πίστη ενάντια στους πονηρούς σχισματικούς,
και τον λαό από πολλούς σκληρούς τυράννους.

Ήταν μάστιγα για τον Παλαιολόγο και μάστιγα για τους Λατίνους-
ο Μιλούτιν θριάμβευσε έναντι όλων των απίστων.
Η Ορθόδοξη πίστη ήταν ο πολύτιμος θησαυρός του,
όπως και για τον Ιουστινιανό, ήταν το μαργαριταρένιο στέμμα του!

Όπως ο Ιουστινιανός, έτσι κι αυτος, έχτισε πολλές εκκλησίες,
και ανέπεμπε δόξα στον υπερένδοξο Χριστό σε όλο τον κόσμο.
Ως βασιλιάς μεριμνούσε για τα αυτοκρατορικά ζητήματα,
αλλά ο νους του δεν χωριζόταν από τον Βασιλέα Χριστό.

Έτσι, αγνός και αθώος ήταν στην καρδιά του,
ένας σεβάσμιος θεόφρων νους,
πάνω από τη δίνη του κόσμου.

Ο Θεός, που κοιτάζει την καρδιά των ανθρώπων
και κρίνει αναλόγως,
χάρισε στον βασιλιά Μιλούτιν την αθανασία –
αθανασία της ψυχής και αφθαρσία του σώματος.
Και να, ο άγιος βασιλιάς μας, μέχρι σήμερα, παραμένει ακέραιος!

Θαυμαστέ Βασιλιά μου, εσύ που κανέναν άνθρωπο δεν φοβάσαι,
γίνε ο υπερασπιστής μας ενώπιον του Ζώντος Θεού,
να συγχωρήσει τις φοβερές αμαρτίες μας,
και να ευδοκήσει να αξιωθούμε μετά σου, την Ουράνια Βασιλεία.
http://prologue.orthodox.cn/October30.htm

Άγιος Στέφανος ΣΤ΄ Μιλούτιν Βασιλιάς της Σερβίας

Ένα Μεγάλο τέκνο της Ορθόδοξης Εκκλησίας, ο βασιλιάς Μιλούτιν έσωσε τα Βαλκάνια από τον Ουνιτισμό. Εκείνη την ιστορική περίοδο που η συνείδηση ​​του Βυζαντινού αυτοκράτορα είχε εξασθενήσει επικίνδυνα, ο ευγενής και θεοφόρος αυτός Σλάβος βασιλιάς ξεσηκώθηκε με αποφασιστικότητα και με τη βοήθεια του Θεού έσωσε την Ορθοδοξία -όχι μόνο στη χώρα του, αλλά και σε όλες τις χώρες των Βαλκανίων.
Όποιος εξετάσει προσεκτικά τη ζωή του αγίου Βασιλιά Μιλουτίν, θα καταλάβει γιατί ο Θεός έστεφε με επιτυχία όλα του τα έργα σε όλη του τη ζωή. Όταν ο Μιλούτιν ανέβηκε στο θρόνο, υποσχέθηκε αμέσως ενώπιον του Θεού ότι θα έχτιζε μια εκκλησία για κάθε χρόνο που θα βασίλευε. Βασίλεψε σαράντα δύο χρόνια και έκτισε σαράντα δύο εκκλησίες. Δίπλα σε μερικές εκκλησίες -για παράδειγμα, στη Θεσσαλονίκη και την Κωνσταντινούπολη- έκτισε επίσης νοσοκομεία για απόρους, όπου οι φτωχοί λάμβαναν τα πάντα δωρεάν.

Πέρα από αυτό, αγαπούσε ιδιαιτέρως να δίνει ελεημοσύνη στους απόρους από τη δική του τεράστια περιουσία. Συχνά, αυτός ο ισχυρός και πλούσιος βασιλιάς ντυνόταν με τα ρούχα ενός φτωχού και, με δύο ή τρεις από τους υπηρέτες του, περπατούσε ανάμεσα στους ανθρώπους τη νύχτα και ρωτούσε για τις ανάγκες τους, και τους έδινε χρήματα άφθονα.
Ζούσε μια πολύ απλή, οικογενειακή ζωή, παρ’ όλη την αμύθητη περιουσία του – αν και οι άλλοι φαίνεται δεν το κατανοούσαν. Είχε συνηθίσει την απλή ζωή όσο ήταν ακόμη στο σπίτι του πατέρα του, του βασιλιά Ούρεση του Α’. Λέγεται πώς, ο αυτοκράτορας Μιχαήλ Παλαιολόγος έστειλε την κόρη του Άννα με συνοδεία στην αυλή του βασιλιά Ούρεση , ως προσφορά στον Μιλούτιν, προκειμένου να δελεάσει τον Σέρβο βασιλιά στην ένωση με τη Ρώμη. Αλλά ο βασιλιάς Ούρεσης, βλέποντας την ανόητη χλιδή της πριγκίπισσας και της ακολουθίας της, είπε: «Τι είναι αυτό και για ποιο λόγο; Εμείς δεν είμαστε συνηθισμένοι σε μια τέτοια ζωή.» Και δείχνοντας μια Σέρβα πριγκίπισσα με μια ρόκα αργαλειού στο χέρι, είπε: «Ιδού, το είδος των ρούχων που περιμένουμε να φορέσει η νύφη μας».
http://prologue.orthodox.cn/October30.htm

Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς

Πόσο ευγενικός και πόσο ταπεινός είναι ο Κύριος!
«Ο δε Ιησούς προσκαλεσάμενος αυτούς λέγει αυτοίς• οίδατε ότι οι δοκούντες άρχειν των εθνών κατακυριεύουσιν αυτών και οι μεγάλοι αυτών κατεξουσιάζουσιν αυτών• ουχ ούτω δε έστω υμίν, αλλ᾽ ός εάν θέλη γενέσθαι μέγας εν υμίν, έσται υμών διάκονος, και ος εάν θέλη υμών γενέσθαι πρώτος, έσται πάντων δούλος». (Μαρκ. ι´ 42-44).
Εδώ έχουµε µια καινούργια κοινωνική συνταγή, άγνωστη κι ανήκουστη στον προ Χριστού ειδωλολατρικό κόσµο. Στους ειδωλολάτρες οι άρχοντες έδειχναν την κυριαρχία τους µε την δύναµη, µε την βία. Οι κυβερνώντες κυβερνούσαν µε την αυθεντία της εξουσίας και της δύναµης, της κληρονοµιάς ή του πλούτου. Κυβερνούσαν κι εξουσίαζαν. Οι άλλοι υποτάσσονταν από φόβο και τους υπηρετούσαν µε τρόµο…
Ο Κύριος Ιησούς απορρίπτει την µέθοδο αυτή και θεσµοθετεί την διακονία ως µέτρο υπεροχής σ᾽ εκείνους που τον πιστεύουν. Πρώτος δεν είναι εκείνος που τα µάτια των ανθρώπων τον βλέπουν ανεβασµένο ψηλά, αλλ᾽ αυτός που οι καρδιές των ανθρώπων νιώθουν ότι είναι καλός… Εκείνος που παραµένει στην κορυφή µε τη βία, βρίσκεται εκεί µε µεγάλη ανασφάλεια. Κι όταν πέσει, θα λάβει σίγουρα την κατώτερη θέση. Εκείνος που αγοράζει την ανωτερότητά του, θα λάβει την ανταπόδοσή του από τα χείλη και τα χέρια των ανθρώπων, αλλά θα περιφρονηθεί από τις καρδιές τους. Εκείνος που στέκεται πάνω από τους ανθρώπους µε την βία, είναι σαν να στέκεται πάνω σε ηφαίστειο φθόνου και µίσους, ωσότου το ηφαίστειο εκραγεί και χαθεί µες στην λάβα.
«Ουχ ούτω δε έσται εν υµίν», είναι η εντολή του Κυρίου. Τέτοια κοινωνική πρακτική προέρχεται από τον πονηρό, όχι από τον αγαθό. Έτσι ζουν τα τέκνα του σκότους, όχι τα τέκνα του φωτός. Κι εσείς είστε τέκνα του φωτός. Ανάµεσά σας αφήστε να βασιλεύει η υπεροχή της αγάπης, η ανωτερότητα της αγάπης ας κυριαρχήσει της εξουσίας. Εκείνος από σας που προσφέρει την µεγαλύτερη υπηρεσία στους αδελφούς του από αγάπη, θα είναι πρώτος στα µάτια του Θεού. Η υπεροχή του θ᾽ αντέξει τόσο στην πρόσκαιρη ζωή όσο και στην µέλλουσα. Ο θάνατος δεν έχει εξουσία στην αγάπη, ούτε σ᾽ό,τι έχει δηµιουργήσει η αγάπη. Εκείνος που αποκτά υπεροχή σ᾽ αυτόν τον κόσµο λόγω της αγάπης του, θα την κρατήσει και στην µέλλουσα ζωή. Δεν θα του αφαιρεθεί, αλλά αυξάνεται και βεβαιώνεται αιώνια. Όποιος γνωρίζει πόσο κακό έχει συσσωρευτεί και συσσωρεύεται στον κόσµο µε τον αγώνα για την απόκτηση υπεροχής, θα καταλάβει πως η διδαχή αυτή του Χριστού είναι πρόξενος ειρήνης. Μ᾽ αυτήν ξεκίνησε η µεγαλύτερη και πιο ευλογηµένη επανάσταση στην κοινωνία των ανθρώπων – από τότε που εµφανίστηκε στον κόσµο η κοινωνία αυτή…
Αλήθεια, πόσοι απ᾽ αυτούς που νοµίζουν ότι είναι πρώτοι, θα βρίσκονταν στην τελευταία θέση! Πόσοι απ᾽ αυτούς που θα πίστευαν πως ήταν τελευταίοι, θα βρίσκονταν πρώτοι! Αλήθεια, πόση χαρά θα γέµιζε τις καρδιές των ανθρώπων, πόση ευταξία, ειρήνη κι αρµονία θα βασίλευε! Θα συναγωνίζονταν όλοι ποιος θα υπηρετήσει τον άλλον, όχι ποιος θα τον κυβερνήσει. Όλοι θα βιάζονταν να δώσουν και να βοηθήσουν, παρά να πάρουν και να εµποδίσουν. Κάθε καρδιά θα γέµιζε µε χαρά και φως, όχι με κακία και σκότος. Τότε ο διάβολος θά ᾽παιρνε ένα φανάρι και θα ᾽ψαχνε όλον τον κόσμο για να βρει έναν άπιστο, αλλά δεν θα ᾽βρισκε κανέναν.
Όπου βασιλεύει η αγάπη, ο Θεός είναι φανερός και ορατός απ’ όλους. Αυτό δεν είναι ουτοπία, δεν είναι απραγματοποίητο όνειρο. Η αλήθεια του φανερώνεται στα τελευταία λόγια του Χριστού στο σημερινό ευαγγέλιο: «Ο υιός του ανθρώπου ουκ ήλθε διακονηθήναι, αλλά διακονήσαι, και δούναι την ψυχήν αυτού λύτρον αντί πολλών» (Μάρκ. ι’ 45). Ο Υιός του ανθρώπου δεν ήρθε στη γη για να τον διακονήσουν οι άλλοι, αλλά να τους διακονήσει ο ίδιος. Ήρθε για να δώσει τη ζωή Του ως λύτρο και αντάλλαγμα για τις αμαρτίες πολλών. Ο Κύριός μας δεν έδωσε στους ανθρώπους ούτε μια εντολή που δεν την τήρησε πρώτα ο ίδιος και μάλιστα σε τέλειο βαθμό. Άφησε έτσι το παρά­δειγμά Του σε όλους μας. 
Εκείνος που διακονεί από αγάπη κι όχι από αίσθηση καθήκοντος, δε θα υποχωρήσει μπροστά στο θάνατο… Όλοι εκείνοι που απόρριψαν τη διδασκαλία και το παράδειγμα του Χριστού, ακολούθησαν τα βήματα του Ιούδα. Εκείνοι όμως που έκαναν δική τους τη σωτήρια διδασκαλία Του και μιμήθηκαν το ανυπέρβλητο παράδειγμά Του, ακολούθησαν τα βήματα των έντεκα αποστόλων…. Η Ιστορία αναφέρει χιλιάδες Ιούδες, όπως και χι­λιάδες χιλιάδων αληθινούς και πιστούς μαθητές κι ακό­λουθους του Κυρίου και Σωτήρα μας Ιησού Χριστού. Όπως βγήκε Νικητής ο Κύριος στο τέλος της σύντομης επίγειας ζωής Του, έτσι θα βγει Νικητής και στο τέλος ολόκληρης της μακράς ιστορίας του κόσμου. Ο στρα­τός των σεσωσμένων και ένδοξων πιστών Του θα είναι ασύγκριτα μεγαλύτερος από εκείνον του αντικείμενου, του πονηρού, που αποτελείται από τους φίλους του δια­βόλου κι εχθρούς του Θεού.
Εύχομαι να βρεθούμε στο στρατό εκείνο των σεσω­σμένων και δοξασμένων. Εύχομαι ο Κύριος Ιησούς να γίνει ίλεως σε μας την Έσχατη Μέρα, όταν θα σκοτιστεί ο αισθητός ήλιος και δε θα ξαναφωτίσει πια. Γλυκύτατε και Ζωοποιέ Κύριε, συγχώρεσε τις αμαρτίες μας προτού φτάσει η μέρα εκείνη! Απόρριψε όλα τα έργα μας ως ανάξια κι ακάθαρτα και σώσε μας με το αμέτρητο έλεός Σου, μ’ αυτό που ήρθες στη γη για να σώσεις εμάς τους ανάξιους. Σε Σένα πρέπει η δόξα, μεγάλε και θαυματουργέ Κύριε, μαζί με τον Πατέρα και το Άγιο Πνεύμα, την ομοούσια και αδιαίρετη Τριάδα, τώρα και πάντα και στους αιώνες των αιώνων. Αμήν. (απόσπασμα απο τον Λόγο εις την Εʼ Κυριακή των Νηστειών του Αγ. Νικόλαου Βελιμίροβιτς) 

Αγία Αλυπία, η δια Χριστόν σαλή του Κιέβου, προείδε την πυρηνική καταστροφή του Τσερνομπίλ και το “πνευματικό Τσερνομπίλ” της Ουκρανίας
https://iconandlight.wordpress.com/2019/10/29/%ce%b1%ce%b3%ce%af%ce%b1-%ce%b1%ce%bb%cf%85%cf%80%ce%af%ce%b1-%cf%84%ce%bf%cf%85-%ce%ba%ce%b9%ce%ad%ce%b2%ce%bf%cf%85-%ce%b7-%ce%b4%ce%b9%ce%b1-%cf%87%cf%81%ce%b9%cf%83%cf%84%cf%8c%ce%bd-%cf%83/

Απολυτίκιον. Ήχος γ΄.

Απόστολε Άγιε Κλεόπα, πρέσβευε τω ελεήμονι Θεώ ίνα πταισμάτων άφεσιν, παράσχη ταίς ψυχαίς ημών.

Άγιοι Ζηνοβιος και Ζηνοβια Απολυτίκιον ― Ήχος δ´. Ταχύ προκατάλαβε

Οι Μάρτυρες σου Κύριε, εν τη αθλήσει αυτών, το στέφος εκομίσαντο της αφθαρσίας, εκ σου του Θεού ημών· σχόντες γαρ την ισχύν σου, τους τυράννους καθείλον· έθραυσαν και δαιμόνων τα ανίσχυρα θράση. Αυτών ταίς ικεσίαις Χριστέ ο Θεός, σώσον τας ψυχάς ημών.

Εις τον Στίχον. Ήχος πλ. α΄. Χαίροις ασκητικών.

Χαίρων, ακολουθήσας Χριστώ, τα υπέρ λόγον εμυήθης μυστήρια, Απόστολε θεοφόρε, της Βασιλείας Αυτού, και γνώσιν εδέξω την σωτήριον· διό και συνώδευσας, μετά Πάθος το άγιον, συν Λουκά τω θεόφρονι, όψει ετέρα ένδοξε, εις Εμμαούς και συνέφαγες, και καιομένη καρδία, τούτω Κλεόπα ωμίλησας. Αυτού της αγάπης, και ημίν άναψον μάκαρ, το πυρ το άϋλον.

Απολυτίκιον Ήχος πλ. δ’

Εν σοι Μήτερ, ακριβώς διεσώθη το κατ’ εικόνα• λαβούσα γαρ τον Σταυρόν, ηκολούθησας τω Χριστώ, και πράττουσα εδίδασκες, υπεροράν μεν σαρκός, παρέρχεται γαρ• επιμελείσθαι δε ψυχής, πράγματος αθανάτου• διό και μετά Αγγέλων συναγάλλεται, οσία Αλυπία, το πνεύμα σου.

Ήχος δʹ. Έδωκας σημείωσιν

Έδωκας φιλάνθρωπε, τω ευσεβεί σου θεράποντι, Σολομώντος την φρόνησιν, Δαυΐδ την πραότητα και των Αποστόλων την ορθοδοξίαν, ως βασιλέων Βασιλεύς, κυριευόντων τε πάντων Κύριος· διό σου την φιλάνθρωπον, οικονομίαν δοξάζομεν, Ιησού παντοδύναμε, ο Σωτήρ των ψυχών ημών.

Ήχος πλ. δʹ. Ω του παραδόξου.

Έλαιον αγαλλιάσεως, τους σούς μετόχους Χριστέ, Μιλούτιν και Ελένην τε, παραδόξως έχρισας, την απάτην μισήσαντας, και σου το κάλλος επιποθήσαντας, και βασιλείας της ουρανίου σου, τούτους ηξίωσας, ευσεβώς το πρότερον, επί της γης, Λόγε βασιλεύσαντας, τη επινεύσει σου.

Ήχος βʹ. Ότε εκ του ξύλου.

Όντως, μακαρία η γαστήρ, και ηγιασμένη κοιλία, η σε βαστάσασα, Μέδων κοσμοπόθητε, Χριστιανών η χαρά, Μιλούτιν θεόστεπτε, Ανάκτων η δόξα, πλούτος και υπέρμαχος των ορφανών και χηρών, σκέπη ταπεινών και απόρων, θλίψεων ανόρθωσις όντως, και των αιχμαλώτων η ανάρρυσις.

Saint Stephen Uroš II Milutin King of Serbia, The Orthodox Faith was his great treasure, crown of pearls! As you fear no man, O wondrous King, be our defender before the Living God, that he forgive our sinful monstrosities…

Apostle Cleopas of the Seventy, brother of Righteous Joseph the Betrothed, Apostles Tertius (Terence), Mark, Justus, and Artemas, of the Seventy Disciples (1st century)
Hieromartyr Zenobius, Bishop of Aegae in Cilicia, and his sister Zenobia (285)
Hieromartyr Marcian, Bishop of Syracuse (2nd century)
Virgin-martyr Apollonia of Alexandria the deaconess (parthénos presbytis), and those with her in Alexandria (249) (see also: February 9)
Saint Asterius, Metropolitan of Amasea (before 431)
Saint Stephen Uroš II Milutin King of Serbia (1320), his brother St. Dragutin (monk Theoctistus) (1316), and their mother St. Helen (1306), wife of Urosh I of Serbia (Serbia).
Finding of the relics of Great-martyr Stephen-Urosh III of Decani, Serbia (1338)
Holy Righteous nun Matushka Alipiya of Kiev (Avdeyeva, 1910– 1988).

Commemorated on October 30

The Holy King Milutin
by St Nikolai Velimirovich

Milutin was the son of Uro I and Queen Helena and brother of Dragutin. He fought many battles defending his Faith and his people. He fought against Emperor Michael Palaeologus because Palaeologus accepted union with Rome and tried to force the Balkan peoples and the monks of Athos to recognize the pope. He fought against Shishman, King of Bulgaria, and Nogai, King of the Tartars, in order to defend his lands. All his wars were successful, for he constantly prayed to God and hoped in God. He built more than forty churches: beside those that he built in his own land-Treskavac, Graèanica, St. George in Nagoriè, the Church of the Holy Theotokos in Skoplje, Banjska and so forth-he also built churches outside of his land, in Thessalonica, Sofia, Constantinople, Jerusalem and the Holy Mountain. He entered into rest in the Lord on October 29, 1320. His body was soon shown to be incorrupt and miracle-working; and as such, it reposes even today in the Church of the Holy King in Sofia, Bulgaria.
http://prologue.orthodox.cn/October30.htmHymn of Praise
The Holy King Milutin
by St Nikolai Velimirovich

The saint of God, Milutin the gallant,
Had a great and difficult task:
To defend the Faith against evil schismatics,
And the people against many cruel tyrants.
He was a scourge to Palaeologus, and a scourge to the Latins-
Milutin triumphed over all the unbelievers.
The Orthodox Faith was his great treasure,
As it was Justinian’s crown of pearls!
And, like Justinian, he built many churches,
And raised up glory to the glorious Christ throughout the world.
Royally he attended to matters imperial,
But his mind was not parted from Christ God.
Thus, pure and innocent in heart was he,
A venerable mind in the whirlpool of the world.
God, Who looks at the heart and judges accordingly,
Granted King Milutin immortality-
Immortality of soul, and an incorrupt body.
And lo, our holy king, even now, is intact!
As you fear no man, O wondrous King,
Be our defender before the Living God,
That he forgive our sinful monstrosities,
And vouchsafe us, with you, the Heavenly Kingdom.
The Prologue from Ohrid: Lives of Saints by St Nikolai Velimirovich, Bishop of Zica, Serbia
http://prologue.orthodox.cn/October30.htmA great son of the Orthodox Church, King Milutin saved the Balkans from Uniatism. At that time in history when the Byzantine emperor’s conscience was weakened, this noble and God-bearing Slavic king rose up decisively and, with God’s help, saved Orthodoxy-not only in his own land, but also in all the lands of the Balkans. He who closely examines the life of the holy King Milutin will understand why God gave him success after success in all his works throughout his life. When Milutin ascended the throne, he immediately vowed to God that he would build a church for each year that he would reign. He reigned forty-two years and built forty-two churches. Next to some of the churches-for example, in Thessalonica and Constantinople-he also built hospitals for the indigent, where the poor would receive everything free of charge.

Beyond that, he especially loved to give alms to the needy from his own enormous wealth. Oftentimes, this powerful and wealthy king dressed in the clothes of a poor man and, with two or three of his servants, walked among the people at night and asked about their misfortunes, and gave to them abundantly. He lived a very simple, familial life, even in the midst of his great wealth-though he never seemed that way to foreigners. He had become accustomed to a simple life while still at the home of his father, King Uro I. It is told how Emperor Michael Palaeologus sent his daughter Anna with a retinue to the court of King Uro , as an offering to Milutin, in order to lure the Serbian king into union with Rome. But King Uro , seeing the foolish extravagance of the princess and her retinue, said: “What is this, and what is it for? We are not used to such a life.” And pointing to a Serbian princess with a distaff in her hand, he said: “Behold, this is the kind of clothing we expect our daughter-in-law to wear.”
The Prologue from Ohrid: Lives of Saints by St Nikolai Velimirovich, Bishop of Zica, Serbia
http://prologue.orthodox.cn/October30.htm

Matushka Alipiya of Kiev, a spiritual ascetic of our times
https://iconandlight.wordpress.com/2019/10/29/matushka-alipiya-of-kiev-a-spiritual-ascetic-of-our-times/

Troparion of the Apostles ― Tone 4

O holy apostles/ entreat the merciful God// that He grant to our souls remission of transgressions.

Troparion of Martyrs ZENOBIUS and ZENOBIA ― Tone 4

As brother and sister united in goodness/ you contested together, Zenobius and Zenobia./ You received incorruptible crowns/ and unending glory,/ and shine forth with the grace of healing upon those in the world.

Troparion Saint Helen of Serbia— Tone 8

By a flood of tears you made the desert fertile, / and your longing for God brought forth fruits in abundance. / By the radiance of miracles you illumined the whole universe! / O our holy mother Helen, pray to Christ our God to save our souls!

Mode 4. You have given.

You who love humanity gave to Your servant, Saint Milutin, * the good judgment of Solomon, * and also the gentleness of the Prophet David, * and the Orthodoxy of the Apostles, as You are * the King of kings and the Lord of those who lord. * O Jesus the almighty Savior of our souls, we extol the plan * for salvation that You, O Lord, * have fulfilled in Your love for man.

Mode 2. Joseph took You down.

Truly blessed is your mother’s womb; * sanctified indeed is the belly of her that carried you; * for you did become the Ruler who was loved by the world, * crowned by God, O Saint Milutin, * the glory of all Kings. * You become for orphans and for widows wealth and defense; * shelter of the poor and the lowly; * truly the reversal of troubles, * and the safe return of captive prisoners.

Mode pl. 4. What a paradoxal.

You anointed paradoxically * with oil of gladness, O Christ, * holy Milutin and devout * Helen who advanced Your work, * for they hated idolatry, * and rather longingly loved Your handsomeness, * O Word, and therefore You made them worthy of * heavenly rule with You; * for they previously ruled upon the earth * with the utmost piety, at Your divine behest.

Apolytikion of ST APOLLONIA ― Plagal Tone 1

Enduring the rooting out of your teeth and the crushing of your jaw, revered Apollonia, elect Virgin Martyr, you delivered your divine body to the fire, that you may receive the pleasure of the divine dew in the bridal chamber and the grace to banish the pain and affliction of the teeth.

Apolytikion Holy Righteous nun Matushka Alipiya of Kiev (Plagal of the Fourth Tone)

In thee the image was preserved with exactness, O Mother;for taking up thy cross, thou didst follow Christ,and by thy deeds thou didst teach us to overlookthe flesh,for it passeth away, but to attend to the soul since it is immortal.Wherefore, O righteous Alipiya, thy spirit rejoiceth with the Angels.

Troparion to our Venerable Mother Alipiya of Kiev, Tone 4

Тhou dost add to the number of the choir of Kievan Saints/ O venerable mother Alipiya. / In thee the Lord showeth a sign of His mercy,/ magnifying thee, the humble one,/ healing the sick and giving comfort to the grieving,/ as thou art quick to hear the voices of those in need of thy intercession,/ as thou art one of strong and most-kind prayer,/ who savest people from misfortune and evil circumstance./

Canon, in the 4th tone. Ode 3 .

O venerable mother Alipiya, pray to God for us.

The Lord both knows and wants to glorify His Saints,/ and grants mercy according to their prayers,/ for He doth love the poor, humble in heart, those who hunger and thirst for righteousness,/ those with pure hearts and merciful, the peacemakers /and those who suffer for the truth, enduring abuse and slander,/ wherefore now having performed all this for Him with love,/ thou dost rejoice and art glad,/ for great is thy reward in Heaven./

Ένας τσολιάς με καρδιά Λεωνίδα. Ανδρείους μπορεί να βγάλει κάθε πατρίδα. Αγίους όμως μόνον αυτές που καταυγάζονται από το φως της Ορθοδοξίας, από το φώς του Χριστού και η Ελλάδα ανήκει -θέλουν δεν θέλουν οι εκκλησιομάχοι- σ’αυτήν την εκλεκτή μερίδα!

Οσιομάρτυρος Αναστασίας της Ρωμαίας (γ΄αι.
Αβραάμιος ο έγκλειστος ερημίτης στην Έδεσσα Μεσσοποταμίας (σημ. Ούρφα) Ιράκ,(366)
Μαρία η ερημίτρια η θαυματουργή, ανηψιά οσίου Αβρααμίου ερημίτου, στην Έδεσσα Μεσσοποταμίας (σημ. Ούρφα) Ιράκ (371)
Αβραάμιος Επίσκοπος Ταινίας Ελλησπόντου Μ. Ασίας, όσιος
Άννα η Κων/πολίτισσα, η μετονομασθείσα “Ευφημιανός”, οσια στον Όλυμπο Βυθινίας Μ. Ασίας ( +809)
Αθανάσιος Πρεσβύτερος ιερομάρτυς στη Μουδανίοις, από Σπάρτης Ατταλείας (29/10, +1653)
Τιμόθεος ο Εσφιγμενίτης, Αγιορείτης οσιομάρτυς στην Ανδριανούπολι Ανατ. Θράκης Μ. Ασίας Ανατ. Θράκης, από Παράστρα Ανατ. Θράκης (1820)
Στέφανος/Μιλιούτιν, βασιλιάς Σερβίας, υιός Αγ. Ελισάβετ/Ελένης βασίλισσας Σερβίας (1321)
Σεραπίων της Ζαρζμά Γεωργίας
Αβραάμιος του Rostov Ρωσίας και Μονής Νήσων Valaam Φιλλανδίας-Ρωσίας (1073)
Ευσεβία παρθενομάρτυς στην Bergamo Ιταλίας (3ος αι.)

Εορτάζουν στις 29 Οκτωβρίου

Άγιος Θεόφιλος ο δια Χριστόν σαλός του Κιτάγιεβο της Λαύρας των Σπηλαίων Κιέβου
Εορτάζει στις 28 Οκτωβρίου

Έπος του 1940, ένα μεγαλείο, σελίδες ιστορικής Δόξης άφθορες και αιώνιες. 

Ο γενναίος πρωθυπουργός Ιωάννης Μεταξάς λέγει το ΟΧΙ στο ιταμό τελεσίγραφο του Εμμανουέλε Γκράτσι. Οι Ιταλοί δεν τηρούν ούτε καν τα προσχήματα. Ενώ το τελεσίγραφο έληγε στις 6 π.μ. είχαν ήδη από τις 4 π.μ. προσβάλλει τα συνοριακά μας φυλάκια αλλά αποκρούσθησαν…

Ο ελληνικός λαός ξεχύθηκε στην Αθήνα, την Θεσσαλονίκη, σε όλες τις μεγάλες πόλεις. Με οποιοδήποτε μέσο να φύγει για το μέτωπο, την πρώτη γραμμή. Εκεί που ο Μέραρχος Χαράλαμπος Κατσιμήτρος, ο Συνταγματάρχης Κωνσταντίνος Δαβάκης και οι λοιποί αξιωματικοί έδιναν ήδη τις πρώτες μάχες.
Οι ιστορίες εθελοντικής καταταγής και αυτοθυσίας άπειρες. Μου έλεγε η κυρά Ευαγγελία με καταγωγή από την Κάρπαθο ό,τι ο πατέρας της αν και είχε τρεις κόρες ανήλικες δήλωσε από την πρώτη ημέρα παρουσία και κατετάγη στο Σύνταγμα Δωδεκανησίων.

Ένας τσολιάς με καρδιά Λεωνίδα 

Τα παληκάρια μας στο μέτωπο, παιδιά 18, 19 και 20 χρονών πολεμούσαν σαν λιοντάρια. Απλά παιδιά, του λαού μας. Ο τσοπάνης Γιώργος Γαϊτάνης* με καταγωγή από το χωριό Ανάληψη της ορεινής Τριχωνίδας υπηρετεί ως εύζωνας στο τρίτο τάγμα (ορμώμενο από το Μεσολόγγι). 
Ένας Κουτσόβλαχος προδότης οδήγησε τους Ιταλούς από την αφύλαχτη στενωπό της Καραμπάλας. Λίγο ακόμη και θα υπερφαλάγγιζαν το Καλπάκι. 
Το 3ο τάγμα μετά τον θάνατο του λοχαγού Χόρμοφα μένει ακέφαλο. 

Ο Γιώργος όμως, αυτό το απλό παληκάρι έχει καρδιά Έλληνος. Κάνει τον σταυρό του, αρπάζει ένα οπλοπολυβόλο και φωνάζει να βρει τον υπολοχαγό. Άφοβα, από πέτρα σε πέτρα γυρίζωντας ανακαλύπτει τον λοχαγεύων, έναν έφεδρο άπειρο και απειροπόλεμο να καλύπτεται ανάμεσα σε δυο πέτρες.

Με την αιτωλοακαρνάνικη προφορά του, τού λέγει:
-Ντροπή σου, ορέ. Τι κάν’ς ιδώ ουρέ! Τι μ’τάλιγες τότε στου Μισουλόγγι, στου πιδίου ασκήσιουν; Ιδώ σι θέλω. Αν είσι γ’ναίκα να φουρέσης φουστάνια. Κι’ αν είσαι άνδρας, μπροστά να πουλεμήσουμι. 

Ο έφεδρος αξιωματικός από την ντροπή του, πήρε το όπλο και βγήκε μπροστά. Τα ηρωϊκά Ευζωνάκια του 3ου τάγματος αν και ”ακέφαλα” από τον σκοτωμένο λοχαγό τους αντιστέκονται στην επίθεση των Ιταλών, που κύριο σκοπό έχουν να καταλάβουν την στενωπό, να υπερφαλαγγίσουν το Καλπάκι και να ξεχυθούν στον κάμπο των Σουδενών. 

Η νύχτα επλησίασε και το 3ο τάγμα επέστρεψε στην αρχική του θέση. Όμως οι Ιταλοί επέμεναν και τους πήραν από κοντά. 
Ο Γιώργος Γαϊτάνης όμως, αυτό το αμούστακο παιδί, ο 18χρονος βοσκός δεν χαμπαριάζει από αυτά. Διότι είχε δάσκαλο λεβέντη που του έμαθε για τον Χριστό, την Πατρίδα, τους Ήρωές μας…
Κάθισε πίσω από έναν θάμνο, κρύφτηκε καλά και ετοίμασε το οπλοπολυβόλο του.

Ο εχθρός προελαύνει και είναι ήδη στα 300 μέτρα.
Ο έφεδρος λοχαγός του λέγει: ”Ρίξε τους να φύγουμε”
Ο Γιώργης απαντά: ”Όχι, ιγώ θα κάτσου ιδώ”.
Ο εχθρός πλησιάζει στα 200 μέτρα. 
Ο λοχαγός του λέει πάλι: ”Ρίξε τους σου λέγω και να πάμε”
Ο Γιώργης απαντά: ”Ιγώ δεν φεύγου σύπα. Αν σκιάζισι σύ άϊντε”.
Ο εχθρός τώρα στα 100 μέτρα.
Ο λοχαγός φωνάζει πλέον: ”Ρίξε τους, μωρέ, και θα μάς πιάσουν στα χέρια. Ακούς!”
Ο Γιώργης όμως εκεί, βράχος: ”Ορέ, συ μ’ γίνηκες απόψε τσάμικους ταμπάκος. Μι ξιφουρτώνισι σ’ λέου ή όχι!”
Οι Ιταλοί στα 50 μέτρα. Ο αξιωματικός έχει παλαβώσει με την ξεροκεφαλιά του Γιώργου. Δεν ξέρει τι να πει και τι να κάνει. 
”Βρε, για όνομα του Θεού, του λέγει, σιγανά, ρίξε τους. Μας έπιασαν. Τι κάθεσαι;”
Ο Γιώργης απαντά: ”Πάβς σ’ λέου, ή δεν πάβς. Θα του γυρίσου του όπλου κατά σένα”.

Ο Γιώργης είχε το σχέδιο του. Και βέβαια το θάρρος και την γενναιότητα των προγόνων του να το εκτελέσει. Άφησε τους Ιταλούς και πλησίασαν ως τα 20 μέτρα. Και τότε…

Τότε μίλησε η ψυχή του Εύζωνα Γιώργου μέσω του οπλοπολυβόλου…
Τους έριξε με την ψυχή του…
Οι Ιταλοί πανικοβλήθηκαν, σάστισαν… πίστεψαν ότι βρίσκονται προ επιτελικού σχεδίου του Ελληνικού Στρατηγίου. Άρχισαν να οπισθοχωρούν και όπου ”φύγει-φύγει”. 
Οι Ιταλοί απέτυχαν εκείνη τη νύχτα να καταλάβουν την στενωπό της Καραμπάλας.
Την επομένη το Ελληνικό Στρατηγείο έστειλε για ενίσχυση της στενωπού και το 2ο τάγμα, οπότε η κατάσταση σώθηκε.
Ήταν μόνον ο Γιώργης που κράτησε σαν άλλος Λεωνίδας την στενωπό μια ολόκληρη νύχτα.
Ένα 18χρονο παιδί, βοσκός στην βιοτή του αλλά με χρυσή καρδιά, τίμια χέρια και ανδρείο φρόνημα, πραγματικού Έλληνος.
α.α.κ. (28.10.2019)
* Τα σχετικά με τον εύζωνα Γιώργο Γαϊτάνη καταγράφει ο π.Χαράλαμπος Βασιλόπουλος στο βιβλίο του ”Το θαύμα των Ελλήνων του Σαράντα” (εκδόσεις Ορθοδόξου Τύπου). Ο ίδιος ο π.Χαράλαμπος, ως λαϊκός τότε είχε συμμετάσχει στο Έπος του 1940 και ανήκε σε τάγμα Ευζώνων. Είχε ίδια αντίληψη των γεγονότων που περιγράφει.

***

Στις ηρωϊκές γυναίκες της Πίνδου… ΑΘΑΝΑΤΕΣ!

«Τον ύμνο μου υψώνω ως τον ουρανό, δοξολογώντας τη μεγάλη μορφή σου, ηρωϊκή και μεγαλόψυχη Ελληνίδα του Σαράντα… Σε πρωτογνώρισα, όταν αστραποβόλησε, μέσα στη ματιά σου, το πνεύμα της Φυλής, στήλωσες το ανάστημά σου, ψήλωσες το κεφάλι σου κι εκάρφωσες τη Γαλανόλευκη μέσα στην καρδιά σου, τρέχοντας, με το χαμόγελο στα χείλη, στο κάλεσμα της πίστης και της νίκης.
Όταν, σκαρφαλώνοντας θριαμβευτικά στους απρόσιτους βράχους της Πίνδου και της Τρεμπεσίνας, δίνοντας στους ήχους της καρδιάς σου τον ήχο των σαλπίγγων της Ιεριχούς και γκρεμίζοντας τα τείχη των εχθρών, κουβαλούσες κιβώτια με πολεμοφόδια και τροφές στους γενναίους πολεμιστές μας.» (κ. Δημητρίου Κ. Κουτσουλέλου)

Ανεβοκατέβαινε παρά την ηλικία της με μια στάμνα στον ώμο της στις βουνοκορφές της Πίνδου προσφέροντας νερό στους μαχόμενους στρατιώτες.
Κάποια στιγμή γλίστρησε στους βράχους και κατατσακίστηκε σπάζοντας και τη στάμνα.
Οι τραυματιοφορείς έσπευσαν την σήκωσαν και την απόθεσαν στην σκηνή του Διοικητή. Έτρεξε εκείνος την αγκάλιασε και ξέσπασε:
—Γιαγιούλα μου της είπε τι έπαθες που πονάς τι θέλεις να σου δώσω, την ικέτευε κλαίγοντας.
Τον κοίταξε εκείνη με παγωμένα μάτια και λίγο πριν φύγει του ψιθύρισε:
– Στρατηγέ μου ΜΙΑ ΣΤΑΜΝΑ και σιώπησε.

***

Ο Πάνος Δημ. Ντούμας, από τα Λουσικά Αχαΐας, θυμάται και διηγείται ιστορίες που έζησε, όταν ήταν παιδί, στα δύσκολα χρόνια της γερμανικής κατοχής…
Στο χωριό μου, περνούσαν κάθε μέρα δεκάδες άνθρωποι διαφόρων ηλικιών ζητιανεύοντας μια φέτα ψωμί. Σε ποιον να πρωτοδώσεις;
Μια μέρα που όργωνα στο χωράφι μας για να σπείρουμε αργότερα αραποσίτι (καλαμπόκι), κάθισα για να φάω 50 μέτρα μέσα από το δρόμο, να μη φαίνομαι. Τότε έρχεται μια γυναίκα ηλικιωμένη, φορτωμένη στην πλάτη τα φτωχικά της πράγματα.
Πιάνεται από το φράχτη και με κοιτούσε που έτρωγα, χωρίς να μου μιλάει.
Εγώ άργησα να καταλάβω ότι για να με κοιτάει έτσι αυτή, θα πείναγε. Παίρνω τότε το ψωμί και το τυρί που μου είχαν μείνει και της τα πάω.
Αυτή δεν τα παίρνει αμέσως, αλλά πρώτα γονατίζει, σηκώνει τα χέρια ψηλά και λέει:
Αν υπάρχει Θεός, το χωράφι τούτο να θησαυρίσει (να βγάλει δηλ. μεγάλη, πλούσια σοδειά).
Και είναι αλήθεια, ότι χωρίς να βρέξει την άνοιξη, το αραποσίτι θησαύρισε.
Μπορεί να χαθεί ποτέ ο τόπος που βγάζει τέτοιους ανθρώπους!
Πηγή: http://www.musicheaven.gr/html/modules.php?name=Blog&file=page&op=viewPost&pid=25486Και ένα από τα ηρωϊκότερα επεισόδια εκείνου του καιρού, που συμβαίνει στα μετόπισθεν, όπου ο λαός δίνει την δική του μάχη. Την μάχη του φρονήματος. Το διηγήθηκε ο Στρατής Μυριβήλης, κατά την εκφώνηση του πανηγυρικού στην Ακαδημία Αθηνών στις 27 Οκτωβρίου του 1960.: «Είχε οργανωθή, κατά τη διάρκεια του αγώνα υπηρεσία μεταγγίσεως αίματος, απ’ τον Ερυθρό Σταυρό της Ελλάδος. Είχα και ένα φίλο γιατρό, σ’ αυτή την υπηρεσία, λοιπόν πήγαινα κάπου-κάπου να τον δω και να τα πούμε. Ο κόσμος έκαμε ουρά κάθε μέρα για να δώση το αίμα του για τους τραυματίες μας. Ήταν εκεί νέοι, κοπέλες, γυναίκες, μαθητές, παιδιά που περίμεναν τη σειρά τους. Μια μέρα, λοιπόν, ο επί της αιμοδοσίας φίλος μου γιατρός, είδε μέσα στην σειρά των αιμοδοτών που περίμεναν, να στέκεται και ένα γεροντάκι.
-Εσύ, παππούλη, του είπε ενοχλημένος, τι θέλεις εδώ;
Ο γέρος απάντησε δειλά:
-Ήρθα κι εγώ, γιατρέ, να δώσω αίμα.
Ο γιατρός τον κοίταξε αυστηρά με απορία και συγκίνηση. Ο γέρος παρεξήγησε το δισταγμό του. Η φωνή του έγινε πιο ζωηρή.
-Μη με βλέπεις έτσι, γιατρέ μου. Είμαι γερός, το αίμα μου είναι καθαρό, και ακόμα ποτές μου δεν αρρώστησα. Είχα τρεις γιούς. Σκοτώθηκαν και οι τρεις εκεί πάνω. Χαλάλι της πατρίδας. Όμως μου είπαν πως οι δύο πήγαν από αιμορραγία. Λοιπόν, είπα στη γυναίκα μου, θα ‘ναι κι άλλοι πατεράδες, που μπορεί να χάσουν τα παλληκάρια τους, γιατί δε θα ‘χουν οι γιατροί μας αίμα να τους δώσουν. Να πάω να δώσω κι εγώ το δικό μου. Άιντε, πήγαινε, γέρο μου μού είπε κι ας είναι για την ψυχή των παιδιών μας. Κι εγώ σηκώθηκα κι ήρθα». («Η 28η Οκτωβρίου 1940», πανηγυρική λόγοι ακαδημαϊκών, επιμέλεια Πέτρος Χάρης, Αθήνα 1978, σ. 322).

Τι μεγάλη ψυχή ο γέροντας της ιστορίας! Τρεις γιούς και… χαλάλι της πατρίδας! Προσθέτει ένα νέο στοιχείο τούτη η διήγηση, όπως το γράφει ο Μυριβήλης: Ανδρείους μπορεί να βγάλει κάθε πατρίδα. Αγίους όμως μόνον αυτές που καταυγάζονται από το φως της Ορθοδοξίας, από το φώς του Χριστού και η Ελλάδα ανήκει-θέλουν δεν θέλουν οι εκκλησιομάχοι-σ’αυτήν την εκλεκτή μερίδα!
Αυτά δεν είναι ιστορίες. Είναι Συναξάρια. Εδώ δεν έχουμε ένα συμβάν ηρωισμού. Ανέβηκαν ψηλότερα ο γέρος και η χαροκαμένη γερόντισσα, η γυναίκα του. Τρία παιδιά χαλαλίζουν γιά την πατρίδα. Αγόγγυστα, χωρίς να τα βάζει με τον Θεό, με το κράτος, με τον πόλεμο ο λεβεντόγερος, προσέρχεται να δώσει, να αδειάσει το βασανισμένο, το πικραμένο του κορμί κι από το λιγοστό, δικό του αίμα. Το κοινότοπον «μέχρι τελευταίας ρανίδος του αίματος» εδώ το κατανοούμε.
Έφτασε πολύ ψηλά στην κλίμακα ο γεροέλληνας. Στην κορυφή της. Στο «ου λογίζεται το κακόν». Στο «πάντα πιστεύει, πάντα ελπίζει, πάντα υπομένει». Δεν έχουμε εδώ τον κανόνα της αρετής που μας παρέδωσε η αρχαία Ελλάδα. Δεν είναι μόνο η αρετή της ανδρείας. Είναι η αγάπη και «αύτη απόγνωσιν αναιρεί» (Κλίμαξ, Ιωάννου Σιναϊτου). «Ανδρείους μπορεί να βγάζει κάθε πατρίδα. Αγίους όμως μόνο η Ελλάδα»…. Γιορτάζουμε το «ΟΧΙ», τρία γράμματα, μια ελαχιστότατη λέξη που περικλείει μέσα της το μεγαλείο της ελληνικής ιστορίας!! Με τα «ΟΧΙ» ανήλθαμε στις κορυφές της δόξας!!
Τέτοιες γενιές και με τέτοια παιδεία, νικούν και σώζουν πατρίδες… Γι’ αυτό νικήσαμε… (Δημήτρης Νατσιός, δάσκαλος-Κιλκίς,)

Γνωρίζουμε από τα «επίκαιρα» της εποχής ότι την ημέρα πού κηρύχθηκε ο πόλεμος και η γενική επιστράτευση ο λαός ξεχύθηκε στους δρόμους πανηγυρίζοντας! Έξαρση, ενθουσιασμός, φιλοπατρία, πίστη γιά το δίκαιο του αγώνα, θάρρος, ένα πραγματικό γλέντι του λαού, πού είχε απηυδήσει από τις προκλήσεις του ιταμού και ολιγόνοος Μουσολίνι!

«Σιγά σιγά η Αθήνα παίρνει το ύφος των μεγάλων εθνικών εορτών, κάτι που θυμίζει λ.χ. τα Εκατόχρονα της Ελληνικής Επανάστασης, αλλά πιο αυθόρμητα και πιο νεανικά. Καιρός θαυμάσιος, καταγάλανος ουρανός. Πλήθη νέων […] έχουν χυθεί στους κεντρικούς δρόμους, με λάβαρα, σημαίες, δάφνες, μουσικές. […] Ο κόσμος συμμετέχει σ’ αυτές τις εκδηλώσεις, χειροκροτεί, ζητωκραυγάζει. Είχα πολλά, πάρα πολλά χρόνια να δω τέτοιον ενθουσιασμό στην Αθήνα. Αισθάνεται κανείς ένα πάθος μες στον αέρα, ένα φανατισμό, μία λεβεντιά. Ξύπνησε το ελληνικό φιλότιμο, είναι κάτι ωραίο. Και μία τέλεια εθνική ενότητα. Είναι η πρώτη φορά στη ζωή μου που αισθάνομαι τέτοιαν ομόνοια να βασιλεύει στον τόπο. (Γ.Θεοτοκάς, Τετράδια Ημερολογίου 1939-1953, Βιβλιοπωλείον της Εστίας)

13.936 Αξιωματικοί και οπλίτες –ο ανθός της πατρίδας– άφησαν τα κόκκαλά τους τα ιερά στα βουνά και τούς γκρεμούς της Βορείου Ηπείρου.(Δημήτρης Νατσιός, δάσκαλος-Κιλκίς, Πόλεμος; Τρέξε να σηκώσεις τα λεφτά από την τράπεζα…)

***

Όσιος Παΐσιος Αγιορείτης

Με ρώτησαν μία φορά: «Γιατί η Παναγία δεν έκανε θαύμα στην Τήνο και οι Ιταλοί τίναξαν το καράβι «Έλλη» την ημέρα της μνήμης της;». Ενώ η Παναγία έτσι έκανε μεγαλύτερο θαύμα. Το τίναγμα της «Έλλης» προκάλεσε την αγανάκτηση των Ελλήνων. Κατάλαβαν οι Έλληνες ότι οι Ιταλοί δεν σέβονται τίποτε και αγανάκτησαν, οπότε μετά τους εδίωξαν φωνάζοντας «αέρα». Αλλιώς θα έλεγαν: «Και αυτοί θρησκεύ­ουν, είναι φίλοι μας». Δεν θα καταλάβαιναν την ασέβεια των Ιταλών. Και έρχονται τώρα αυτοί με την λογική τους και λένε: «Γιατί να μην κάνη θαύμα η Παναγία;». Τί να πής;
(Με πόνο και αγάπη)

«Ευλογημένοι, στον πόλεμο του 1940 στο Μέτωπο, οι Έλληνες μάλωναν μεταξύ τους για το ποιός θα πάει μπροστά στην Πρώτη Γραμμή. Οι νέοι τότε τραβούσαν τους μεσήλικες πίσω και τους έλεγαν:
”Πηγαίνετε εσείς πίσω, γιατί έχετε Οικογένεια και παιδιά και αφήστε εμάς μπροστά”…
Εσείς λέτε πως δυσκολεύεστε και δεν θέλετε να πάτε να υπηρετήσετε ! »…

Από μερικά παλληκάρια κρατήθηκε το Έθνος! Όσοι πεθαίνουν παλληκαρίσια, δεν πεθαίνουν. Αν δεν υπάρχη ηρωισμός, δεν γίνεται τίποτε. Και να ξέρετε, ο πιστός είναι και γενναίος.

Την Ορθοδοξία μας σαν Έλληνες την οφείλουμε στον Χριστό και τους αγίους Μάρτυρες και Πατέρες της Εκκλησίας μας· και την ελευθερία μας την οφείλουμε στους ήρωες της Πατρίδας μας, που έχυσαν το αίμα τους για μας.
Αυτήν την αγία κληρονομιά οφείλουμε να την τιμήσουμε και να την διατηρήσουμε και όχι να την εξαφανίσουμε στις μέρες μας. Είναι κρίμα να χαθή ένα τέτοιο έθνος! Και βλέπουμε τώρα, όπως πριν αρχίση ένας πόλεμος στέλνουν ατομικές προσκλήσεις, έτσι και ο Θεός με ατομικές προσκλήσεις μαζεύει ανθρώπους, για να κρατηθή κάτι και να σωθή το πλάσμα Του.
Δεν θα αφήση ο Θεός, αλλά πρέπει και εμείς να κάνουμε ό,τι μπορούμε ανθρωπίνως και για ό,τι δεν μπορούμε να κάνουμε ανθρωπίνως, να κάνουμε προσευχή να βοηθήση ο Θεός.
(Όσιος Παΐσιος: Λόγοι Α’ – Ησυχαστήριον – Σουρωτή Θεσσαλονίκης, σελ. 360-362).

Παλιά, όταν γινόταν ένας πόλεμος, ήταν εν αμύνη κανείς και πήγαινε να αγωνισθή, να πολεμήση, για να υπερασπιστή την Πατρίδα του, το έθνος του. Τώρα δεν πάμε να υπερασπίσουμε την Πατρίδα μας ή να αγωνισθούμε, για να μη μας κάψουν οι βάρβαροι τα σπίτια μας ή να μη μας πάρουν την αδελφή μας και μας ατιμάσουν, ούτε πάμε για ένα έθνος ή για μία ιδεολογία. Τώρα πάμε ή για τον Χριστό ή για τον διάβολο. Είναι καθαρό μέτωπο. Στην Κατοχή γινόσουν ήρωας, γιατί δεν χαιρετούσες έναν Γερμανό. Τώρα γίνεσαι ήρωας, γιατί δεν χαιρετάς τον διάβολο. Πάντως θα δούμε φοβερά γεγονότα. Θα δοθούν πνευματικές μάχες. Οι Άγιοι θα αγιασθούν περισσότερο και οι ρυπαροί θα γίνουν ρυπαρώτεροι[1]. Νιώθω μέσα μου μία παρηγοριά. Μία μπόρα είναι και ο αγώνας έχει αξία, γιατί τώρα δεν έχουμε εχθρό τον Αλή Πασά ή τον Χίτλερ ή τον Μουσουλίνι, αλλά τον διάβολο. Γι’ αυτό θα έχουμε και ουράνιο μισθό.
Ο Θεός ας αξιοποιήση το κακό σε καλό σαν Καλός Θεός.
Αμήν.
[1]. Βλ. Αποκ. 22, 11
Αγ. Παϊσίου Αγιορείτου: ΛΟΓΟΙ Α’ «Με Πόνο και Αγάπη»

***

Για την υπόδουλη Βόρειο Ήπειρο ο Άγιος Παϊσιος είπε:

«Τη Βόρειο Ήπειρο οι μεγάλοι τη χαντάκωσαν. Αυτοί πρέπει να κανονίσουν και τώρα το θέμα. Χρειάζεται διάκριση από εμάς για να μη γίνονται υπερβολές και δημιουργείται αναταραχή στον κόσμο». (Πρεσβυτέρου Διονυσίου Τάτση, «Ο Γέροντας Παΐσιος», 1995)

«Ο Γέροντας, αφού πρόσφερε και στους τελευταίους επισκέπτες που ήρθαν εκείνη την στιγμή κέρασμα, ξαναρωτά έναν απ΄αυτούς:
Γέροντας: Θα την πάρουμε την Πόλη; Τι, λες;
Χρήστος: Εγώ θα πάω για την Βόρειο Ήπειρο.
Γέροντας: Την Πόλη να πάρουμε, την Βόρειο Ήπειρο και επτά άτομα την παίρνουμε!
Χρήστος: Επτά και εγώ οκτώ!
Γέροντας: Πάρτηνα! Και εγώ θα μεταφέρω τα λείψανα του Αγίου Κοσμά του Αιτωλού , τα οποία είναι και βαριά! Τι να πούμε , βρε παιδιά, όλα τα λένε και τα γράφουν τα βιβλία μας (της Εκκλησίας), αλλά ποιος τα διαβάζει; Ο κόσμος χαμπάρι δεν παίρνει . Κοιμάται με τα τσαρούχια!
Δημήτριος: Αυτά, Γέροντα , είναι σημεία των καιρών;
Γέροντας: Σημεία, σημεία των καιρών, δεν βλέπετε… Πρέπει να΄ναι βόϊδι – να με συγχωρείτε – κανείς, για να μην καταλαβαίνει με όλα αυτά που γίνονται… Πολλοί από τους άγιους πατέρες θα ευχόντουσαν να ζήσουν στην εποχή μας, γιατί είναι εποχή ομολογίας. Οι καιροί είναι δύσκολοι, αλλά δεν το καταλαβαίνουμε. Κοιμόμαστε με τα τσαρούχια. Θα ρωτάνε σε λίγο για τους χριστιανούς, όπως παλαιότερα ρωτούσαν για τα πολιτικά φρονήματα .
Νικόλαος: Θα μας κάνουν φάκελο, Γέροντα;
Γέροντας: Α, μπράβο! Φακέλους.
Δημήτριος: Γέροντα, η Ελλάδα θα πάθει κακό;
Γέροντας: Πολλές μπόρες πέρασε η Ελλάδα, αδικήθηκε πολύ. Αλλά όμως μπόρες θα΄ναι! Η Ελλάδα δεν θα πάθει τίποτε, γιατί την αγαπάει ο Θεός.» (Ιερομόναχου Χριστόδουλου, «Σκεύος Εκλογής», Σελ. 219)

«Μή φοβάστε. Εσάς θα σας ελευθερώσουν κάτι παλαβοί· από μέσα και από έξω. Παλαβοί με την καλή έννοια, δηλαδή παλικάρια. Αυτοί δε θα καταλαβαίνουν από πολιτικές, και θα μπούν μέσα να βοηθήσουν. Οι πολιτικοί θα το χαρούν κι αυτοί κατά βάθος, αλλά αυτοί δεσμεύονται και δεν μπορούν να ενεργήσουν. Οι άλλοι θα το δεχτούν. Έ! αφού έγινε τώρα, έγινε, θα πούν. Μη φοβάστε. Λειτουργούν και οι πνευματικοί νόμοι. Πόνος είναι αυτός. Μιά οικογένεια είμαστε και μας χώρισαν. Σαν να λένε, αυτά τα παιδιά να πάνε χώρια από τους υπόλοιπους. Πονάει αυτό! Τόσες φορές την ελευθερώσαμε τη Βόρεια Ήπειρο, τόσα αίματα, τόσα κρυοπαγήματα! Δε θα πάν χαμένα όλα αυτά». (Αθανάσιου Ρακοβαλή, «Ο πατήρ Παΐσιος μου είπε», έκδοση 18η, σελ. 76)

Την σωτηρία του Έθνους ο Γέροντας την περίμενε από τον Θεό. Έλεγε: «Αν ο Θεός άφηνε την τύχη του Έθνους στους πολιτικούς θα καταστρεφόμασταν. Αλλά αφήνει λίγο τα πράγματα, για να φανούν οι διαθέσεις του καθενός».

Για τούς πολιτικούς που έκαναν κακό στο Έθνος έλεγε: «Με αναπαυμένη συνείδηση παρακαλώ τον Θεό να τους δίνη μετάνοια και να τους παίρνη, για μην κάνουν μεγαλύτερο κακό, και να αναστήση Μακκαβαίους».

“Όλοι οι μεγάλοι έχουν τα δικά τους σχέδια. Θέλουν δε θέλουν όμως, προωθούν το σχέδιο του Θεου”.
Όσο μπορείτε, να κρατάτε σφιχτά από το φόρεμα την Μεγάλη μας Αρχόντισσα Παναγία, για να σας βοηθάη. 
Εύχομαι η Παναγία, που είναι η Φιλόστοργος Μητέρα όλου του κόσμου, να προστατεύη όλες σας και όλον τον κόσμο

Άγιος Θεόφιλος ο δια Χριστόν Σαλός του Κιέβου «Αχ, Ιβάν, Ιβάν! Είναι καλύτερα να υπομένης την αδικία από το να την διαπράττης ο ίδιος».
https://iconandlight.wordpress.com/2018/10/29/25863/

Άγιος Θεόφιλος ο δια Χριστόν σαλός του Κιέβου, Ακόμα και όταν βρισκόταν ανάμεσα σ’ ανθρώπους ήταν νοερά στον ουρανό με τον Θεό, ήταν βυθισμένος στην αδιάλειπτη καρδιακή προσευχή.
https://iconandlight.wordpress.com/2019/10/28/%CE%AC%CE%B3%CE%B9%CE%BF%CF%82-%CE%B8%CE%B5%CF%8C%CF%86%CE%B9%CE%BB%CE%BF%CF%82-%CE%BF-%CE%B4%CE%B9%CE%B1-%CF%87%CF%81%CE%B9%CF%83%CF%84%CF%8C%CE%BD-%CF%83%CE%B1%CE%BB%CF%8C%CF%82-%CF%84%CE%BF%CF%85/

Ο Κύριος καθοδηγεί ολόκληρο τον κόσμο. Αυτός θα οδηγήση το μικρό μας κοχύλι! Άγιος Θεόφιλος ο δια Χριστόν σαλός του Κιέβου
https://iconandlight.wordpress.com/2017/10/28/%CE%BF-%CE%BA%CF%8D%CF%81%CE%B9%CE%BF%CF%82-%CE%BA%CE%B1%CE%B8%CE%BF%CE%B4%CE%B7%CE%B3%CE%B5%CE%AF-%CE%BF%CE%BB%CF%8C%CE%BA%CE%BB%CE%B7%CF%81%CE%BF-%CF%84%CE%BF%CE%BD-%CE%BA%CF%8C%CF%83%CE%BC%CE%BF/Απολυτίκιον Αγίας Σκέπης της Θεοτόκου. ήχος α’. Του λίθου σφραγισθέντος

Της Σκέπης σου Παρθένε, ανυμνούμεν τας χάριτας, ην ως φωτοφόρον νεφέλην, εφαπλοίς υπέρ έννοιαν, και σκέπεις τον λαόν σου νοερώς, εκ πάσης των εχθρών επιβουλής, σε γαρ σκέπην, και προστάτιν, και Βοηθόν, κεκτήμεθα βοώντές σοι, δόξα τοις μεγαλείοις σου Αγνή, δόξα τη θεία σκέπη σου, δόξα τη πρός ημάς σου, προμηθεία, Άχραντε.

Απολυτίκιον Αγίου Γεωργίου Τροπαιοφόρου Ήχος δ’

Ως των αιχμαλώτων ελευθερωτής, και των πτωχών υπερασπιστής, ασθενούντων ιατρός, βασιλέων υπέρμαχος, Τροπαιοφόρε Μεγαλομάρτυς Γεώργιε, πρέσβευε Χριστώ τω Θεώ, σωθήναι τας ψυχάς ημών.

Οσίου Θεοφίλου του Ρώσσου, του διά Χριστόν σαλού
Απολυτίκιον. ῏Ηχος α΄. Της ερήμου πολίτης.

Την μωρίαν εμφρόνως ενδυθείς ως ιμάτιον, ήσχυνας τον πλάνης πατέρα, χριστοφόρε Θεόφιλε· σοφίαν γαρ Θεού επιποθών, ηυλόγησας τιμών των κοσμικών, ως ουδέν δε προβαλλόμενος σεαυτόν, επέτυχες της κλήσεως· δόξα τω σε φυλάξαντι Χριστώ, δόξα τω σε ενισχύσαντι, δόξα τω χορηγήσαντι ημίν, πέλεκυν κατ’ επάρσεως.

Μεγαλυνάριον Αγίου Γεωργίου Τροπαιοφόρου.

Τον θερμόν προστάτην και βοηθόν, τον εν τοις κινδύνοις αντιλήπτορα ταχυνόν, των μαρτύρων κλέος, ειδώλων καθαιρέτην, Γεώργιον το Μέγαν, πάντες τιμήσωμεν.

Μεγαλυνάριον

Φίλος ανεδείχθης Θεού σοφός, διά της μωρίας, καταργήσας τον πονηρόν, και πιστοίς διδάσκεις, ταπείνωσιν εσχάτην, Θεόφιλε Κιτάεφ, Μονής το καύχημα.

The Lord Has Risen up in Judgment, By St. Nikolai Velimirovich.

St. Theophilus, fool for Christ of Kiev Caves Lavra (1788-1853).
Commemorated on October 28

The Lord Has Risen up in Judgment
By St. Nikolai Velimirovich.

What could the Old Testament be called in contemporary language? It could be called the court records of the judgment of God and His people, at that time, the chosen people. The prophets literally say that God enters into judgment with His people (Isaiah 3, 13-14; Micah 6,2; Malachi 3,5).

In our own times the we hear of so-called secret records and documents, some of which have been exposed and have even been published. These records are supposed to describe various schemes to subjugate the world. In them there is no God, no prophetic word, no testament, no heavenly holiness in its words, no heavenly imprint. This is because they are vain journalism. These contemporary secret records contain about one hundred pages. But the records of the judgment of God with the Jewish people over thousands of years constitute about a thousand pages. Reading these ancient court records—the Old Testament—each of us has two sincere feelings. The first is amazement at Divine faithfulness and longsuffering; the second—shame at the perfidiousness of the chosen people in their relation to God their Benefactor, at their resistance to Him, that can only be explained as satanic malice, disobedience to Him, a disobedience which even a mule or some other beast does not show to its master and the one who feeds it.

But we, who live in the twentieth century, no longer belong to the Old Testament but to the New Testament. What is the difference? The difference is great. In the Old Testament God spoke to people through the mouths of prophets and angels, but in the New Testament, where He appeared as a man in the flesh, He speaks personally and directly. What can be said of those who flee the light of the Gospel for the darkness of Egypt and seek to enter into judgment with God with the same Jewish obstinacy of Old Testament times? We can only say that Christians who enter into judgment with God, who renounce Christ, show malice and disobedience to God Who is made manifest; such people are foolish and sinful, worse than the Old Testament Jews, who did not wish to hear the angels of God, the prophets and the righteous, for they were insolent to the servants of the Master, but the former are insolent to the Master Himself.

If the history of the last three centuries—the 18th, 19th and 20th—were to be given its true name, then there could not be found a more fitting name than “The Records of the Judgment between Europe and Christ;” for all the significant events in Europe of the last three centuries are connected to our Lord Jesus Christ.

In reality, at the judgment between Europe and Christ the following is happening.

Christ reminds Europe that it is baptized in His Name and must be faithful to Him and His Gospel. The defendant Europe replies:
– All denominations are equal. The French Encyclopedists told us this and it is wrong to force anyone to believe in any one of them. Europe shows tolerance to all denominations as national customs, as it wishes to keep its imperialistic interests, but Europe itself is not attached to any of them. But when it has achieved its political goals, then it will swiftly settle accounts with these vain folk beliefs.

Then Christ asks with sorrow:
– How can you people live solely for imperialistic, that is, materialistic interests, for the animal desire solely for bodily food? I wanted to make you gods and sons of God and you wish to make yourselves equal to beasts of burden.

But Europe replies to this:
– You are obsolete. Instead of your Gospel, we have discovered zoology and biology. Now we know that we are descendants of orangutans and gorillas—monkeys, we are not yours and not of your Heavenly Father. Now we are perfecting ourselves in order to become gods, for we do not recognize any gods other than ourselves.

Christ replies:
– You are more obstinate than the ancient Jews. I raised you up from the darkness of barbarianism to heavenly light, but once more you rush headlong towards the darkness, just as pigs rush headlong towards the mud. I shed my blood for you, I gave you My blood, when all the angels had turned away from you, for they could not bear your hellish stench. When you turned into darkness and stench, I alone rose up for you in order to enlighten and cleanse you. Return to me, otherwise you will once more find yourself in an unbearable stench and darkness.

But Europe smiles mockingly:
– Leave us. We do not know you. Greek philosophy and Roman culture are closer to us. We want freedom. We have universities. Science is our guiding star. Our motto is freedom, equality, brotherhood. Our reason is the god of gods. You are Asian, we renounce you. You are a mere fairy-tale told by our grandfathers and grandmothers.

Christ says with tears in His eyes:
– So, I will go away, but you will see and understand that you fell away from the path of God and took the path of the devil. Blessing and joy are taken from you. Your life and your death are in My hands, for I gave Myself up to crucifixion for you. But it is not I Who will punish you; your sins and your falling away from Me, your Saviour, will punish you. I showed the love of the Father for all people and wanted to save you all through love.

But Europe replies to this:
– What love? Sobriety and courageous hatred for all, who do not agree with us, this is our program. Your love is a mere fable. We prefer nationalism and internationalism, the worship of science and culture, aesthetics, evolution and progress to your love. Our salvation is in these, but as for you, go away!

Oh my brothers, nowadays progress is complete. Christ has left Europe, as once before Christ left Gadara at the insistence of the Gadarenes. But as soon as He left, there started wars, misfortunes, horrors, destruction, and annihilation. Pre-Christian barbarianism has returned to Europe, that of the Avars, the Huns, the Lombards, the Vandals, only nightmarishly multiplied a hundredfold. Christ has taken up His Cross and His blessing and left. Darkness and stench have spilled forth. So decide who you want to be with: with the darkness and stench of Europe, or with Christ. Amen.

It is better to endure injustice than to commit it oneself.St. Theophilus, fool for Christ of Kiev
https://iconandlight.wordpress.com/2014/05/20/it-is-better-to-endure-injustice-than-to-commit-it-oneself-st-theophilus-fool-for-christ-of-kiev/

St. Theophilus (Feofil), fool for Christ of Kiev prophesies to Tsar Nicholas I at the conclusion of the Crimean War.
https://iconandlight.wordpress.com/2019/10/28/st-theophilus-feofil-fool-for-christ-of-kiev-prophesies-to-tsar-nicholas-i-at-the-conclusion-of-the-crimean-war/

Troparion St. Theophilus, fool for Christ of Kiev in the Tone I:

Having heard the voice of Thine Apostle Paul, saying: * We are foolish for Christ’s sake, * Thy servant Theophilus, O Christ God, * did love the life of the foolish for Thy sake on earth. * Wherefore in venerating his [her] memory * we entreat Thee, O Lord, to save our souls.

Είμαι η Παναγία εμφανίσθηκα να σου είπω τρεις λόγους, τούτου του πολέμου Θελήματί μου η Ελλάς θα εξέλθη νικηφόρως, να μάθη ο κόσμος, ότι υπάρχει και προΐσταται ο Θεός κι ότι ο δίκαιος πάντοτε υπερισχύει της βίας γι’ αυτό υπό την προστασία Μου ο Ελληνικός Στρατός θα νικήση!

Αγία Σκέπη της Υπεραγίας Θεοτόκου εν Βλαχερνώ και επέτειος του «ΟΧΙ»

Εορτάζει στις 1 Οκτωβρίου και στις 28 Οκτωβρίου στην Ελλάδα ως ένδειξη ευγνωμοσύνης για τη σκέπη και προστασία της στον αγώνα των Ελλήνων του 1940.

Η Παναγία αποκαλύπτει γιατί ο Θεός επέτρεψε την κήρυξη του πολέμου στην Ελλάδα το 1940.

Αμέτρητες είναι οι εμφανίσεις της Παναγίας σε στρατιώτες κατά τη διάρκεια του Έπους του 1940 στο Βορειοηπειρωτικό Μέτωπο. Ένας απ’ αυτούς ήταν και ο ευλαβέστατος Ανθυπασπιστής τότε κ. Νικόλαος Γκάτζαρος, του οποίου η αναφορά για την εμφάνιση της Παναγίας είναι καταγεγραμμένη επίσημα στα Αρχεία του Ελληνικού Στρατού. Με δάκρυα συγκινήσεως διηγείται το θαυμαστό περιστατικό. Είναι πολύ σημαντική η αναφορά του αυτή διότι η ίδια η Παναγία μας αποκαλύπτει τις ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΕΣ ΑΙΤΙΕΣ για τις οποίες Ο ΘΕΟΣ ΕΠΕΤΡΕΨΕ την κήρυξη αυτού του πολέμου στην Ελλάδα το 1940.

Το περιστατικό συνέβη στις 3 Μαρτίου 1941 περί τις 8μμ, όταν μετέβη για ένα περίπατο σε παρακείμενο του καταυλισμού, του Λόχου στον οποίο βρισκόταν, μικρό ύψωμα όπου συνάντησε την Παναγία μαυροφόρα: «ο αήρ είχε πάψει να φυσά, ο ουρανός ήταν αστεροειδής και κατά την επιστροφή, ούτε 10 βήματα δεν είχε κάνει, του εμφανίζεται και του κόβει το δρόμο μια γυνή μαυροφόρα, έχουσα σεμνή την εμφάνισή της». Το πρόσωπο της διακρινόταν στο ημίφως.
Εκείνος αιφνιδιάστηκε από το θέαμα και έπεσε στα γόνατα στο έδαφος.
Πήγε να την ασπαστεί, ενώ τα μάτια του ήταν συγκινημένα, τα πόδια και τα χέρια του έτρεμαν.

Και του είπε τα εξής: «Είμαι η Παναγία. Μη φοβείσαι παιδί μου. Εγώ ενεμφανίσθην να σου είπω τρεις λόγους. Τους οποίους να μη λησμονήσεις».

1) Ο παρών πόλεμος εκηρύχθη απροκαλύπτως και αναιτίως υπό της Ιταλίας εναντίον της Ελλάδος. Θελήματί μου η Ελλάς θα εξέλθη τούτου νικηφόρως.
2) Ο πόλεμος ούτος εκηρύχθη εναντίον της Ελλάδος, ίνα γνωρίση ο κόσμος, ότι αφορμή τούτου είναι η απομάκρυνσίς του εκ της Χριστιανικής θρησκείας, καθ’ ην ύβριζεν, εβλασφήμει τα θεία της και έρρεπε προς τον εκφυλισμόν και την ακολασίαν και ούτως συμμορφωθή, ίνα μάθη ότι υπάρχει και προΐσταται ο Θεός. Τρανώτατα δε τεκμήρια της υπάρξεως ταύτης είναι τα συχνά θαύματα των Αγίων της Εκκλησίας του Χριστού.
3) Έπρεπε να μάθη ο κόσμος, ότι ο δίκαιος πάντοτε υπερισχύει της βίας. Ανάφερε, λοιπόν, ταύτα και εγγράφως εις τον Διοικητήν σου, ίνα μη πτοηθή προ ουδενός κωλύματος, καθότι υπό την προστασίαν Μου ο Ελληνικός Στρατός θα νικήση!».

Ο στρατηγός Κατσιμήτρος μόλις έμαθε για την αναφορά του στρατιώτη έδωσε εντολή να βρεθεί ζωγράφος… Ο στρατιώτης που ζωγράφισε την εικόνα, της «Παναγίας της Νίκης», ήταν ο Γιάννης Τσαρούχης, η οποία απέκτησε τη φήμη ότι είναι θαυματουργή και ο ανθυπασπιστής Νίκος Γκάτζαρος διέταξε αμέσως να γίνει έρανος γιατί θεώρησε ότι στο σημείο που εμφανίστηκε η Παναγία θα πρέπει να γίνει μικρός ναός. Η εκκλησία χτίστηκε στο Γκολεμί, αλλά όπως έχουν καταθέσει μάρτυρες καταστράφηκε επί Χότζα.

***

Θαύμα του Αγίου Γεωργίου στον πόλεμο του ’40

Όταν πολεμούσαμε το 1940 στην Αλβανία, εναντίον των Ιταλών, που μας επιτέθηκαν χωρίς κανένα λόγο, συνέβη το εξής θαυμαστό.
 Οι τσολιάδες συνέλαβαν μαζί με άλλους Ιταλούς και έναν αξιωματικό αιχμάλωτο. Οι Έλληνες στρατιώτες του αφαίρεσαν το πιστόλι, τα κιάλια κ.λ.π. Ο Ιταλός αξιωματικός τα παρέδωσε όλα ευχαρίστως. Παρέδωσε ακόμη και τις φωτογραφίες της οικογενείας του. Μια μικρή όμως εικόνα του Αγίου Γεωργίου δεν ήθελε να την παραδώσει με κανένα τρόπο. Τελικά του την πήρανε. Τότε ο Ιταλός αιχμάλωτος ζήτησε να δει τον διοικητή. Όταν τον συνάντησε του μίλησε με ευγενικό τρόπο και τον παρακάλεσε να του επιστρέψουν την εικόνα του Αγίου Γεωργίου.

– Αυτή είναι Ορθόδοξη… τι την θέλεις εσύ, ο παπικός, του είπε ο διοικητής.

– Εγώ, απαντά ο Ιταλός αξιωματικός, όταν οδηγούσα τον λόχο μου εναντίον των Ελλήνων, δεν μπορούσα με κανένα τρόπο να σπάζω τις γραμμές των. Κι αυτό συνέβαινε διότι μπροστά από τις γραμμές τους έβλεπα να τρέχει πέρα δώθε και σε όλη την γραμμή του μετώπου, ένας Καβαλάρης με άσπρο άλογο. Αυτός μας έφραζε τον δρόμο. Δεν μας άφηνε να προχωρήσουμε.
Στην οπισθοχώρηση μας όμως βρήκα σε ένα μέρος ένα ερημοκκλήσι. Μπήκα μέσα να προσευχηθώ, κι εκεί στο τέμπλο βλέπω αυτό το εικονισματάκι.
Ήταν ακριβώς όπως τον έβλεπα στο μέτωπο! Ήταν ο ίδιος, ο Άγιος, με το άσπρο άλογο που μας εμπόδιζε, και δεν μας άφηνε να προχωρήσουμε προς την Ελλάδα. Τότε την πήρα την εικόνα αυτή μαζί μου και από τότε την έχω σαν φυλαχτό επάνω μου. Σας παρακαλώ να μου την αφήσετε.
Και πράγματι, του την άφησαν. 

***

Ο των αιχμαλώτων ελευθερωτής…

Συλλαμβάνεται κάτοικος του Αγίου Γεωργίου Φερών, στην κατοχή, και τον στέλνουν σε στρατόπεδο συγκέντρωσης, στο Νταχάου της Γερμανίας. Η μάνα του πάει κάθε μέρα και ανάβει το καντήλι του Αγίου Γεωργίου στην Εκκλησία, που είναι αφιερωμένη στη Χάρη Του. Παρακαλούσε τον Άγιο σαν Ελευθερωτής των αιχμαλώτων να απελευθερώσει τον γιό της. Τον γιο της τον έζησα από κοντά λόγω της φύσεως του επαγγέλματος μου.

΄Ενα βράδυ εμφανίζεται ο Άγιος στη μάνα και της λέει. Να μου ανάβεις το καντήλι και εγώ σε αντάλλαγμα θα σου φέρω τον γιό σου στο σπίτι σου. Πράγματι μετά από δύο μήνες Γερμανοί Αξιωματικοί χτύπησαν βαθιά μεσάνυχτα την πόρτα του σπιτιού του και άφησαν τον αιχμάλωτο στο σπίτι του, στον Άγιο Γεώργιο Φερών. Τι είχε συμβεί. Ο Άγιος εμφανίσθηκε στον ύπνο, στον Διοικητή του στρατοπέδου και τον απείλησε: εάν δεν ελευθερώσεις τον τάδε κρατούμενο θα έχεις να κάνεις μαζί μου ! Ο διοικητής τρομοκρατήθηκε και με συνοδεία Αξιωματικών από Γερμανία ο κατάδικος (!!!!) έφθασε …..… στο σπίτι του ασφαλής και αβλαβής !!!! Όλοι το ξέρουν στον Άγιο Γεώργιο Φερών.

***

Ο Τάσος Ρηγόπουλος, πολεμιστής του 1940 γράφει από το μέτωπο:
«Σου γράφω από μία αετοφωλιά, τετρακόσια μέτρα ψηλότερη από την κορυφή της Πάρνηθας. Η φύση τριγύρω είναι πάλλευκη. Σκοπός μου […] είναι να σου μεταδώσω αυτό που έζησα, αυτό που είδα με τα μάτια μου και που φοβάμαι μήπως, ακούγοντάς το από άλλους, δεν το πιστέψεις. Λίγες στιγμές πριν ορμήσουμε για τα οχυρά της Μόροβας, είδαμε σε απόσταση περίπου δεκατριών μέτρων μια ψηλή μαυροφόρα να στέκει ακίνητη. Ο σκοπός φώναξε: «τις ει;». Μιλιά δεν ακούστηκε. Φώναξε ξανά θυμωμένος. Τότε, σαν να μας πέρασε όλους ηλεκτρικό ρεύμα, ψιθυρίσαμε: «η Παναγία!». Εκείνη όρμησε εμπρός σα να είχε φτερά αετού. Εμείς από πίσω της. Συνεχώς αισθανόμασταν να μας μεταγγίζει αντρειοσύνη.
Ολόκληρη εβδομάδα παλέψαμε σκληρά για να καταλάβουμε τα οχυρά Ιβάν-Μόροβας. […] Εκείνη ορμούσε πάντα μπροστά. Και όταν πια νικητές ροβολούσαμε προς την ανυπεράσπιστη Κορυτσά, τότε η Υπέρμαχος έγινε ατμός, νέφος απαλό και απλά χάθηκε».

***

ΠΑΝΑΓΙΑ: Μια μέρα, η Ελλάς θα γίνει το προσκύνημα όλων των λαών της οικουμένης

Το ακόλουθο επεισόδιο συνέβηκε στον Καλαμά, τις πρώτες μέρες της ιταλικής εισβολής, όταν ακόμα οι φασίστες νόμιζαν πως τίποτε δεν μπορούσε να σταματήση την προέλασή τους.
Ένα μικρό μας τμήμα, κατατσακισμένο από την κούρασι, άυπνο μέρες ολόκληρες, είχε μαζευτεί σ’έναν καλαμώνα της αριστεράς όχθης του ποταμού γιά να ξαποστάση λίγες ώρες. Οι άνδρες λαγοκοιμόνταν, μα πετάχθηκαν ξαφνικά στο ά­κουσμα μιας παράξενης, υπερκόσμιας φωνής. Και είδαν τότε, μέσα στο σκοτάδι που τους περιτριγύριζε, μιάν αχνή οπτασία, μιά γυναίκα με πονεμένη μορφή, μα που το πρόσωπό της αχτινοβολούσε από μιά υπερκόσμια χαρά. Την γνώρισαν αμέσως, αν και ποτέ δεν την είχαν ξαναδεί: ήταν η Παναγία, που τους μιλούσε: «Τούτο εδώ είναι το ακρώτατο σημείο όπου θα φτάσουν οι αντίχριστοι. Από εδώ και πέρα, τίποτε δεν θα σταματήσει τη φυγή τους. Και σας λέγω και τούτο ακόμα: μιά μέρα, η Ελλάς θα γίνει το προσκύνημα όλων των λαών της οικουμένης». Και το όραμα εξαφανίστηκε. Την επομένη, άρχιζε η αντεπίθεσίς μας, οι Ιταλοί ξαναπερνούσαν τον Καλαμά άρον-άρον και η φυγή τους από τότε δεν έχει σταματημό.
(«Με τη βοήθεια του Θεού θα επικρατήσει το δίκαιόν μας», εφ. Η Νίκη, 19-4-41.  Σύγχρονη δημοσίευση, στο λεύκωμα του Ιδρύματος Ευαγγελιστρίας Τήνου: Η ΠΑΝΑΓΙΑ ΤΗΣ ΤΗΝΟΥ ΣΤΟΝ ΑΓΩΝΑ ΤΟΥ ’40, σελ.146, με τον τίτλο «Φωνή υπερκόσμια»).
http://yiorgosthalassis.blogspot.com/2016/08/blog-post_147.html#moreΆγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης
Όσοι πεθαίνουν παλληκαρίσια, δεν πεθαίνουν

Θυμάμαι, στον στρατό το σύνολο είχε έναν κοινό σκοπό. Προσπαθούσα εγώ, αλλά η θυσία υπήρχε και στους άλλους, άσχετα αν πίστευαν ή όχι στην άλλη ζωή. «Γιατί να σκοτωθή ο άλλος; είναι οικογενειάρχης», έλεγαν, και πήγαιναν αυτοί σε μια επικίνδυνη επιχείρηση. Η θυσία που έκαναν αυτοί είχε μεγαλύτερη αξία από την θυσία που έκανε ένας πιστός. Ο πιστός πίστευε στην θεία δικαιοσύνη, στην θεία ανταπόδοση, ενώ αυτοί δεν γνώριζαν ότι δεν πάει χαμένη η θυσία που έκαναν και ότι θα έχουν να λάβουν γι’ αυτήν στην άλλη ζωή.

Στην Κατοχή, τότε με τον Δαβάκη, οι Ιταλοί είχαν κάνει συλλήψεις νέων αξιωματικών, τους έβαλαν σε ένα καράβι και τους βούλιαξαν. Ύστερα, τους πρώτους που έπιασαν, τους βασάνισαν, για να μαρτυρήσουν ποιοί έχουν όπλα. Εκεί να δήτε κοσμικοί άνθρωποι τί θυσία έκαναν! Στην Κόνιτσα, κοντά στο σπίτι μας, εκεί που έχτισαν τώρα τον Ναό του Αγίου Κοσμά του Αιτωλού, πρώτα ήταν τζαμί. Τους έκλειναν μέσα στο τζαμί και τους έδερναν όλη την νύχτα με βούρδουλα που είχε επάνω κολτσίδες όλο αγκάθια ή με καλώδια γδαρμένα· έβγαιναν έξω τα σύρματα, έδεναν και στην άκρη μολύβια και μ’ αυτά τους χτυπούσαν· και αυτό το ατσαλένιο σύρμα πήγαινε και έγδερνε το δέρμα. Για να μην ακούγωνται οι φωνές, τραγουδούσαν ή έβαζαν μουσική. Από ᾿δώ βγήκε το «ξύλο μετά μουσικής». Τους κρεμούσαν και ανάποδα και έβγαζαν οι καημένοι αίμα από το στόμα, αλλά δεν μιλούσαν, γιατί σκέφτονταν: «Αν μαρτυρήσουμε εμείς – ήξεραν ποιοί είχαν ντουφέκια –, ύστερα θα χτυπούν τον καθέναν, για να μαρτυρήση». Γι’ αυτό οι πρώτοι είπαν: «Ας πεθάνουμε εμείς, για να τους αποδείξουμε ότι δεν έχουν οι άλλοι ντουφέκια». Και ήταν μερικοί που για μια οκά ή για πέντε οκάδες αλεύρι έλεγαν ότι ο τάδε π.χ. έχει δύο ντουφέκια. Πεινούσε ο κόσμος και πρόδιδαν τους άλλους. Οπότε και μερικοί Ιταλοί από ένα τάγμα που ήταν νόθα παιδιά και ήταν βάρβαροι με όλα τα κόμπλεξ που είχαν, έβγαζαν το άχτι τους. Έπαιρναν τα μικρά παιδιά, τα έβαζαν τα καημένα γυμνά πάνω στην μασίνα που έκαιγε και τα πατούσαν να καούν. Τα έκαιγαν, για να μαρτυρήσουν οι γονείς που έχουν το ντουφέκι. «Δεν έχω, δεν έχω», έλεγαν οι μεγάλοι και εκείνοι έκαιγαν τα παιδάκια. Θέλω να πώ, εκείνοι προτίμησαν να πεθάνουν, αν και ήταν κοσμικοί άνθρωποι, για να μη φάνε και οι άλλοι ξύλο ή για να μην τους σκοτώσουν. Με αυτόν τον τρόπο έσωσαν πολύ κόσμο. Έτσι από μερικά παλληκάρια κρατήθηκε το Έθνος!

Όσοι πεθαίνουν παλληκαρίσια, δεν πεθαίνουν. Αν δεν υπάρχη ηρωισμός, δεν γίνεται τίποτε. Και να ξέρετε, ο πιστός είναι και γενναίος.

***

Στην εποχή μας σπανίζουν τα παλληκάρια. Οι άνθρωποι είναι νερόβραστοι. Γι᾿ αυτό, Θεός φυλάξοι, αν γίνη ένας πόλεμος, άλλοι από φόβο θα πεθάνουν, άλλοι θα μείνουν στον δρόμο από μια μικρή ταλαιπωρία, γιατί συνήθισαν στην καλοπέραση. Παλιά, τί παλληκαριά είχαν! Στην Μονή Φλαβιανών, στην Μικρά Ασία, είχαν πιάσει οι Τούρκοι έναν άνδρα και τον έσφαξαν. Μετά είπαν στην γυναίκα του: «Ή θα αρνηθής τον Χριστό ή θα σφάξουμε και τα παιδιά σου». «Τον άνδρα μου, τους λέει εκείνη, τον πήρε ο Χριστός, τα παιδιά μου τα εμπιστεύομαι στον Χριστό και εγώ τον Χριστό δεν Τον αρνούμαι». Τί παλληκαριά! Όταν δεν υπάρχη στον άνθρωπο ο Χριστός, πώς να υπάρχη αυτή η παλληκαριά; Σήμερα οι άνθρωποι χωρίς Χριστό χτίζουν την ζωή τους στα μπάζα.

Εκείνα τα χρόνια ήταν και οι μητέρες παλληκάρια και τα παιδιά παλληκάρια.

Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης «Πνευματική αφύπνιση», Β´ τόμο Ιερόν Ησυχαστήριον Μοναζουσών, “Ευαγγελιστής Ιωάννης ο Θεολόγος

***

Ο Γέροντας, ξεριζωμένος από την βρεφική του ηλικία, και έχοντας ζήσει την φρίκη του πολέμου και της Κατοχής, γνώριζε από την πείρα του ότι το να «διάγωμεν ήρεμον και ησύχιον βίον» είναι μεγάλη ευλογία.
Αγαπούσε την Πατρίδα και έλεγε: «Και η Πατρίδα είναι μια μεγάλη οικογένεια». Δεν επεδίωκε το εθνικό μεγαλείο, την δόξα και την ισχύ με την κοσμική έννοια, αλλά την ειρήνη, την πνευματική άνοδο και την ηθική ζωή των πολιτών, για να μας βοηθά και ο Θεός. Ούτε επιζητούσε την ασφάλεια για να απολαμβάνουν οι άνθρωποι τις ανέσεις τους.

Ο Πατήρ Παΐσιος λυπόταν που η Ελλάδα δεν είχε ηγέτες «Μακκαβαίους με ιδανικά, ανιδιοτέλεια, παλληκαριά και θυσία.

Όπως οι προφήτες στην Παλαιά Διαθήκη συμμετείχαν στη ζωή του Έθνους, προσεύχονταν, θρηνούσαν, βρίσκονταν σε εξορίες μαζί με τον λαό τους, προέτρεπαν σε μετάνοια, αλλά και προφήτευαν για τα επερχόμενα δεινά, έτσι και ο Όσιος δεν ήταν αδιάφορος για τα εθνικά μας θέματα6.
Ένας Προφήτης δεν είναι ποτέ εθνικιστής, αλλά αγαπά με όλη του την καρδιά την πατρίδα του. Γι΄ αυτό και ο Προφήτης Ησαΐας έλεγε: «Διά Σιών ου σιωπήσομαι».

Αν σήμερα έχουμε λιγάκι ειρήνη, ξέρεις τι έχουν τραβήξει οι παλιοί; Ξέρεις πόσοι θυσιάσθηκαν; Τώρα τίποτε δεν θα είχαμε, αν δεν θυσιάζονταν εκείνοι. Και κάνω μια σύγκριση· πώς τότε, ενώ κινδύνευε η ζωή τους, κρατούσαν την πίστη τους, και πώς τώρα, χωρίς καμμιά πίεση, όλα τα ισοπεδώνουν! Όσοι δεν έχουν χάσει την εθνική τους ελευθερία, δεν καταλαβαίνουν.

Τους λέω: «Ο Θεός να φυλάξη να μην έρθουν οι βάρβαροι και μας ατιμάσουν!» και μου λένε: «Και τι θα πάθουμε;» Ακούς κουβέντα; Άντε να λείψετε, χαμένοι άνθρωποι! Τέτοιοι είναι οι άνθρωποι σήμερα. Δωσ’ τους χρήματα, αυτοκίνητα, και δεν νοιάζονται ούτε για την πίστη ούτε για την τιμή ούτε για την ελευθερία.

Την Ορθοδοξία μας σαν Έλληνες την οφείλουμε στον Χριστό και τους αγίους Μάρτυρες και Πατέρες της Εκκλησίας μας· και την ελευθερία μας την οφείλουμε στους ήρωες της Πατρίδας μας, που έχυσαν το αίμα τους για μας.

Αυτήν την αγία κληρονομιά οφείλουμε να την τιμήσουμε και να την διατηρήσουμε και όχι να την εξαφανίσουμε στις μέρες μας. Είναι κρίμα να χαθή ένα τέτοιο έθνος! Και βλέπουμε τώρα, όπως πριν αρχίση ένας πόλεμος στέλνουν ατομικές προσκλήσεις, έτσι και ο Θεός με ατομικές προσκλήσεις μαζεύει ανθρώπους, για να κρατηθή κάτι και να σωθή το πλάσμα Του.

Δεν θα αφήση ο Θεός, αλλά πρέπει και εμείς να κάνουμε ό,τι μπορούμε ανθρωπίνως και για ό,τι δεν μπορούμε να κάνουμε ανθρωπίνως, να κάνουμε προσευχή να βοηθήση ο Θεός.
(Όσιος Παΐσιος: Λόγοι Α’ – (Ησυχαστήριον – Σουρωτή Θεσσαλονίκης, σελ. 360-362).

***

Σ’ αυτά τα δύσκολα χρόνια ο καθένας μας πρέπει να κάνη ότι γίνεται ανθρωπίνως και ότι δεν γίνεται ανθρωπίνως να το αφήνει στον Θεό. Έτσι θα έχουμε ήσυχη την συνείδηση μας ότι κάναμε εκείνο πού μπορούσαμε.
Αν δεν αντιδράσουμε, θα σηκωθούν οι προγονοί μας από τους τάφους. Εκείνοι υπέφεραν τόσα για την πατρίδα και εμείς τι κάνουμε γι’ αυτήν; Η Ελλάδα, η Ορθοδοξία, με την παράδοση της, τους Αγίους και τους ήρωες της, να πολεμήται από τους ίδιους τους Έλληνες και εμείς να μη μιλάμε!
Είναι φοβερό!

.….Μην ξεχνάτε ότι περνούμε δύσκολους καιρούς και χρειάζεται πολλή προσευχή… Να εύχεσθε για την γενική εξωφρενική κατάσταση όλου του κόσμου, να λυπηθή ο Χριστός τα πλάσματά Του, γιατί βαδίζουν στην καταστροφή. Να επέμβη θεϊκά στην εξωφρενική εποχή που ζούμε, γιατί ο κόσμος οδηγείται στην σύγχυση, στην τρέλλα και στο αδιέξοδο… Πρέπει να βοηθήσουμε με την προσευχή τον κόσμο όλο, να μην κάνη ο διάβολος ό,τι θέλει… Όταν πονάη κανείς για την σημερινή κατάσταση που επικρατεί στον κόσμο και προσεύχεται, τότε βοηθιούνται οι άνθρωποι, χωρίς να παραβιάζεται το αυτεξούσιο… Να κάνετε πόλεμο με το κομποσχοίνι. Με πόνο να γίνεται η προσευχή. Ξέρετε τί δύναμη έχει τότε η προσευχή; Πολύ πληγώνομαι, όταν βλέπω μοναχούς να ενεργούν ανθρωπίνως και όχι με την προσευχή δια μέσου του Θεού στα δυσκολοκατόρθωτα ανθρωπίνως. Ο Θεός μπορεί όλα να τα τακτοποιήση. (Πνευματική αφύπνιση, Λόγοι Β’) 

Να στηριχθούμε πιο πολύ στην προσευχή και να πολεμήσουμε το κακό με την προσευχή. Η μόνη λύση αυτή είναι. Να παρακαλούμε τον Θεό να λυπηθή τα πλάσματα Του – αν και δεν είμαστε για να μας λυπηθή.

***

Είναι κρίμα, γιατί σήμερα κατόρθωσε ο διάβολος κι αιχμαλώτισε τις ηγεσίες. Κλαίω την Ελλάδα. Δεν έχει μείνει τίποτα όρθιο σήμερα. Η Ελλάδα για να σωθεί, πρέπει όλοι οι ηγέτες της όπου και αν βρίσκονται, να πάνε εξορία. Να φύγουν, γιατί παρόντες μολύνουν.

Αργότερα, επισκέφθηκα τον Γέροντα μαζί με έναν φίλο μου σμήναρχο, γύρω στα τέλη Οκτωβρίου 1993 και του εξέφρασα την ανησυχία μου γι’ αυτά που συμβαίνουν από τους κυβερνώντες στην πατρίδα μας. Ο Γέροντας απάντησε: -Μη φοβάσαι. Ο Θεός δεν θα επιτρέψει να γίνει κακό, αλλά θα γίνουν όμως πράματα και θάματα που δεν θα εξηγούνται με τη λογική. Ο κόσμος θα τους σιχαθεί και θα τους κυνηγήσει. Όπως ένα μπαλόνι φουσκώνει και ξαφνικά σκάει, έτσι θα σκάσουν κι αυτοί! Δεν μπορώ να σου πω πιο πολλά. (Μαρτυρίες προσκυνητών, Ζουρνατζόγλου, 2006, σελ. 425-426)

Είδατε τί έπαθε ο Τσαουσέσκου στην Ρουμανία; Τους μωραίνει ο Θεός κι αφού γίνουν ρεζίλι, μετά παίρνουν τον δρόμο τους. Το ίδιο συνέβη και με την Αλβανία, το ίδιο και με τους δικούς μας εδώ. Τους αφήνει πρώτα να ρεζιλευτούν.
( Σκεύος εκλογής, Ιερομόναχου Χριστοδούλου Αγιορείτου, 1998,Άγιον Όρος)

***

Πολλές φορές συζητούσαμε για τα εθνικά θέματα. Μου έλεγε: ‘μην φοβάσαι , μην στενοχωριέσαι. Δεν πρόκειται να γίνει τίποτα , δεν πρόκειται να μας πειράξουνε. Αλλά ακόμα και να μας πειράξουν, αυτοί θα βρεθούν σε πολύ χειρότερη μοίρα από ότι εμείς. Την πατρίδα μας την αγαπάει ο Χριστός. Δεν θα μας αφήσει έτσι. Πάντα είχε πίστη και ελπίδα ότι όλα τα εθνικά μας θέματα , σιγά σιγά, θα λυθούν υπέρ της πατρίδας μας. Όταν του υπενθύμιζα τις απειλές των Τούρκων, έλεγε: ‘Ας τους να λένε . Δεν μπορούν να μας κάνουν τίποτα. Δεν μπορούν να μας πειράξουν εμάς. Ο Θεός είναι μαζί μας και μη στενοχωριέσαι. Αυτοί ότι και να πούνε, πάντοτε θα είναι σε πολύ χειρότερη μοίρα από εμάς’. Όταν του έλεγα για τα Σκόπια, για τον Γκλιγκόρωφ, ο παππούλης έλεγε: ‘Αυτόν άστον να φωνάζει. Τι μπορούν να μας κάνουν; Αυτοί μια χούφτα άνθρωποι….. Δεν πρόκειται να γίνει τίποτα. Αυτοί θα τα βρουν μπροστά τους’. Ποτέ δεν ανέφερε ότι θα μας πάρουν την ονομασία της Μακεδονίας. (Μαρτυρίες προσκυνητών Γέροντας Παΐσιος ο Αγιορείτης 1924-1994, τόμος 1, Σελ 87-88)

***

Μερικοί βέβαια έχουν τον λογισμό: «Αφού οι προφητείες θα εκπληρωθούν οπωσδήποτε, τί θα ωφελήση η προσευχή;». Ο Θεός βλέπει ότι έτσι θα εξελιχθούν τα πράγματα, αλλά εμείς κάνουμε προσευχή, για να είναι πιο ανώδυνο ένα κακό και να μην πάρη έκταση…Χρειάζεται πολλή προσευχή, πολλή προσευχή… «Όλα θα πάνε καλά, με την χάρι του Θεού», «Κι αν μου πούν ότι δεν υπάρχει κανείς ῞Ελληνας, εγώ δεν ανησυχώ. Μπορεί ο Θεός να αναστήση έναν Ελληνα. Φθάνει και ένας». Ακόμη πίστευε: «Και ένας Χριστιανός να μείνη μόνο, ο Χριστός θα κάνει το σχέδιό Του». «Αν δεν είχα εμπιστοσύνη στον Θεό, δεν ξέρω τι θα γινόμουν. Ο άνθρωπος να ενεργή μέχρις ενός σημείου. Μετά ο Θεός. Να έχουμε απόλυτη εμπιστοσύνη». «Την πάσαν ελπίδα μου εις σε ανατίθημι ».
“Όλοι οι μεγάλοι έχουν τα δικά τους σχέδια. Θέλουν δε θέλουν όμως, προωθούν το σχέδιο του Θεου”.
Όσο μπορείτε, να κρατάτε σφιχτά από το φόρεμα την Μεγάλη μας Αρχόντισσα Παναγία, για να σας βοηθάη. 
Εύχομαι η Παναγία, που είναι η Φιλόστοργος Μητέρα όλου του κόσμου, να προστατεύη όλες σας και όλον τον κόσμο

Ελληνίδα Μάνα, ηρωΐδα του Σαράντα, φάνηκες αντάξια της βαρειάς κληρονομιάς σου. Εσύ, δίδαξες τους λαούς της γης να εμπνέονται, να φρονηματίζονται, και να αγωνίζονται για την Πατρίδα και την Ελευθερία.
https://iconandlight.wordpress.com/2019/10/27/%CE%B5%CE%BB%CE%BB%CE%B7%CE%BD%CE%AF%CE%B4%CE%B1-%CE%BC%CE%AC%CE%BD%CE%B1-%CE%B7%CF%81%CF%89%CE%90%CE%B4%CE%B1-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CF%83%CE%B1%CF%81%CE%AC%CE%BD%CF%84%CE%B1-%CF%86%CE%AC%CE%BD%CE%B7/

Εκείνα τα χρόνια ήταν και οι μητέρες παλληκάρια και τα παιδιά παλληκάρια. Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης
https://iconandlight.wordpress.com/2018/10/25/25535/

Το Μεγάλο θαύμα της Παναγίας Ακρωτηριανής Σερίφου στην αρχιλοχία Βασιλική Πλεξίδα!
https://iconandlight.wordpress.com/2018/04/18/22320/Απολυτίκιον Αγίας Σκέπης της Θεοτόκου. ήχος α’. Του λίθου σφραγισθέντος

Της Σκέπης σου Παρθένε, ανυμνούμεν τας χάριτας, ην ως φωτοφόρον νεφέλην, εφαπλοίς υπέρ έννοιαν, και σκέπεις τον λαόν σου νοερώς, εκ πάσης των εχθρών επιβουλής, σε γαρ σκέπην, και προστάτιν, και Βοηθόν, κεκτήμεθα βοώντές σοι, δόξα τοις μεγαλείοις σου Αγνή, δόξα τη θεία σκέπη σου, δόξα τη πρός ημάς σου, προμηθεία, Άχραντε.

Απολυτίκιον Αγίου Γεωργίου Τροπαιοφόρου Ήχος δ’

Ως των αιχμαλώτων ελευθερωτής, και των πτωχών υπερασπιστής, ασθενούντων ιατρός, βασιλέων υπέρμαχος, Τροπαιοφόρε Μεγαλομάρτυς Γεώργιε, πρέσβευε Χριστώ τω Θεώ, σωθήναι τας ψυχάς ημών.

Μεγαλυνάριον Αγίου Γεωργίου Τροπαιοφόρου.

Τον θερμόν προστάτην και βοηθόν, τον εν τοις κινδύνοις αντιλήπτορα ταχυνόν, των μαρτύρων κλέος, ειδώλων καθαιρέτην, Γεώργιον το Μέγαν, πάντες τιμήσωμεν.

Ο Οίκος

Άνωθεν εφαπλούσα, την αγίαν σού Σκέπην, Παρθένε Θεοτόκε Μαρία, σκέπεις και σώζεις τον σον λαόν, καθ’ ώραν σε Αγνή επιβοώμενον• νυν δε σου τα θαυμάσια, ευγνωμόνως υμνεί κραυγάζων•
Χαίρε του κόσμου η Σωτηρία
Χαίρε Ελλάδος η προστασία.
Χαίρε των Αγγέλων παράδοξον θέαμα
Χαίρε των ανθρώπων ακλόνητον έρεισμα.
Χαίρε Μήτηρ Αειπάρθενος του Παντάνακτος Χριστού
Χαίρε σκέπη και αντίληψις του λαού σου του πιστού.
Χαίρε ότι εφάνης σκέπουσα το σον Έθνος
Χαίρε ότι παρέχεις νίκας τω στρατοπέδω.
Χαίρε πηγή πλουσίας χρηστότητος
Χαίρε λαμπάς Θεού αγαθότητος.
Χαίρε δι’ ης τους εχθρούς εκνικώμεν
Χαίρε προς ην καθ’ εκάστην βοώμεν•
Χαίρε Σκέπη ολόφωτε.

«Θεοτόκε η ελπίς, πάντων των Χριστιανών, σκέπε φρούρει φύλαττε, τους ελπίζοντας εις Σε»

The Greek Mother of 1940, Only a Greek mother could give such an answer…

The Protection of Our Most Holy Lady, the Mother of God

Commemorated on October 1. The feast is celebrated additionally on October 28 in the Greek tradition.

Verses
Those who with faith, pure Virgin, look to you
With your Protection you protect and cherish.
Protection of God’s Mother veils God’s people.

The Feast of the Protection has become associated with thanksgiving for the deliverance of the Greek nation from the Italian invasion of 1940. These events are commemorated in Greece in a national holiday known as “Ochi Day” or “No Day,” referring to the response of the Greek leader Metaxas to Mussolini’s ultimatum, and of the many miracles of the Holy Virgin which were reported by Greek soldiers during the Greco-Italian War of 1940-1941

Greek Mother
Dimitris Natsios, Teacher

I conclude this text with a reference to something amazing that I had previously read in a magazine. It is written by a Greek-speaking German writer*. It is a testament and a memorial for the Greek mothers of 1940 who among other things took ammunition up the mountain of Pindos for the few ‘boys who fought there, frozen to the bone’.

Around 1952 he visited Crete. He writes:

“At dusk as the sun was setting, I approached the German cemetery. It was deserted, with only the last sunbeams visible. But I was wrong. A single living soul was there, an old woman dressed in black. In my surprise I saw her lighting candles on the graves of the German war dead, methodically going from grave to grave.

I approached her and asked her:

‘Are you from here?’

‘Yes’

‘And then why do this? These people killed Cretans.’

And the answer could be given only in Greece.

‘My child,’ she said, ‘by your accent I can tell that you’re a stranger and don’t know what happened here from 1941-1944. My husband was killed in the Battle of Crete and I remained alone with my only son. The Germans took him hostage in 1943 and he died in a concentration camp in Saxenhauzen. I do not know where my child is buried. But I know that all these were children to a mother like me. I light these candles in their memory, because I know that their mothers can not come down here. Surely some other mother is lighting candles in memory of my son … ”
Dimitris Natsios
Teacher-Kilkis

*The German writer Erhart Kestner (+1974)

Troparion The Protection of our Most Holy Lady the Mother of God in the First Tone

O Virgin, we extol the great grace of thy Protection, which thou didst spread out like a bright cloud beyond all understanding; for thou dost invisibly protect thy people from the foe’s every assault. Since we have thee as our shelter and certain help, we cry to thee with our whole soul: Glory to thy great deeds, O most pure Maid. Glory to thy shelter most divine. Glory to thy care and providence for us, O spotless one.

Glory. Both now. Tone 6.

Today your faithful people, Mother of God, whom you declared to be a holy nation and a special inheritance, honours the grace of your Protecting Veil, as they sing your songs of thanksgiving. For you have worked wonders and marvels among us in past generations, but now also you protect us and give us strength, you have rescued us from foes who assail us and have filled our souls with joy. Therefore we confess your grace and taking refuge in your radiant Protection, we fervently cry out, ‘Until the end of the age, Queen of all, protect those who unhesitatingly call out to you.

The Ikos.

Unfolding from on high your holy Protection, Virgin Mary, Mother of God, you protect and save your people, who cry out to you, Pure Maiden, hour by hour, while now they gratefully sing the praise of your wonders as they cry: Hail, Protection, wholly light!
Hail, gate of salvation.
Hail, Protection of the Church.
Hail, wondrous vision of the Angels.
Hail, unshakeable support of mortals.
Hail, Ever-Virgin Mother of Christ the universal King.
Hail, Protection and assistance of your faithful people.
Hail, for you appeared protecting your race.
Hail, for you grant victories to the troops.
Hail, source of abundant goodness.
Hail, lamp of God’s loving-kindness.
Hail, for through you we conquer the foe.
Hail, for to you we cry out each day:
Hail, Protection wholly light!

Megalynarion.

You are the Protection of Orthodox Christians, O Virgin, protecting all the faithful. And so your people takes refuge in your Protection, and with faith magnifies your watchful care.

At the prayers of your most pure Mother, Christ God, have mercy and protect us from visible and invisible enemies and save our souls. Amen.