Η Αγία Περπέτουα συνέθλιψε με την φτέρνα της το κεφάλι του όφεως και με μιας έφθασε στην κορυφή της σκάλας του Παραδείσου, όπου πλήθος λευκοντυμένων μαρτύρων ήλθε να την υποδεχθεί.

Προεόρτια Υπαπαντής
Μάρτυρος Τρύφωνος Λαμψάκου (250),
Μαρτύρων Περπετούας και των συν αυτή (202), Ρευκάτου και Φηλικιτάτης των συζύγων, Σατίρου του κατηχητου, Σατορνίλλου και Σεκούνδου των κατηχουμένων εν Καρθαγένη μαρτυρησάντων
Θεΐωνος και των δύο παίδων, Καρίωνος μάρτυρος,
Ηλιου του Μεγαλομάρτυρος στην Ηλιούπολη του Λιβάνου (799)
Νεομάρτυρος Αναστασίου του εκ Ναυπλίου (1655)
Οσίων Πέτρου του εν Γαλατία (429), Αντωνίου του ερημίτου (6ος αιων.) και Τιμοθέου του ομολογητού
Οσίας Μπριντζίτας (St Brigid) (524), προστάτιδος της Ιρλανδίας
Αυταδέλφων Γεωργίου επισκόπου (845), Δαβίδ (784) και Συμεώνος του νέου Στυλίτου (844), των εκ Μυτιλήνης, ομολογητών επί εικονομαχίας
Αδριανού, Πολυεύκτου, Πλάτωνος και Γεωργίου των εν Μεγάροις μαρτύρων (1754)
Μνήμη των εγκαινίων του ναού του Σωτήρος Χριστού εν Αρμουλαδή

Εορτάζουν την 1 Φεβρουαρίου

Στίχοι.
Προ σου κλαίοντος, Περπέτουα, βρέφους
θηρσίν ερρίφης και κεφαλήν ετμήθης.

Άγιοι Περπέτουα, Σάτυρος, Ρευκάτος, Σατουρνίλος, Σεκούνδος και Φιλικητάτη οι Μάρτυρες

Περί το 203, στην ρωμαϊκή Βόρειο Αφρική, μια περιοχή όπου ο χριστιανισμός είχε ευρέως εξαπλωθεί, συνελήφθησαν στην πόλη Θουβουρβώ, οι νεαροί κατηχούμενοι: Περπέτουα, Ρεουκάτος, Φηλικιτάτη, Σατουρνίνος και Σεκούνδος. Η Φηλικιτάτη ήταν δούλη, σύντροφος του Ρεουκάτου.

Η Περπέτουα, ηλικίας είκοσι δύο ετών, ήταν ευγενικής καταγωγής, μητέρα ενός βρέφους που θήλαζε ακόμη. Όταν οδηγήθηκε με τους υπόλοιπους στην Καρθαγένη (Καρχηδόνα), ο πατέρας της προσπάθησε κατά την προανάκριση να την πείσει να μην ομολογήσει την πίστη της, εκείνη όμως αρνήθηκε και την οδήγησαν στην φυλακή, όπου ζήτησε να κρατήσει το παιδί της. Η αποπνιχτική ατμόσφαιρα του κελλιού, όπου είχαν στοιβάξει τους κρατούμενους, έγινε για την νεαρή γυναίκα αληθινό παλάτι, όπου περίμενε την επίσκεψη του Βασιλέως Χριστού. Ο Θεός τότε της αποκάλυψε σε όραμα τι την περίμενε, την ίδια και τους συναθλητές της. Είδε μια στενή, χάλκινη κλίμακα που εκτεινόταν από την γη στον ουρανό. Στις δύο πλευρές της ήσαν μπηγμένα κάθε είδους φονικά όργανα και στην βάση της βρισκόταν όφις τρομερός που τρομοκρατούσε όσους επιθυμούσαν να ανέβουν την κλίμακα. Ο κατηχητής τους Σάτυρος, που είχε παραδοθεί αυτοβούλως στις αρχές ώστε να βρίσκεται μαζί τους, προχώρησε πρώτος και έφθασε στην κορυφή της κλίμακας, απ’ όπου φώναξε: «Περπέτουα, σε περιμένω, πρόσεξε να μη σε δαγκάσει το φίδι!». Εκείνη απάντησε: «Εν ονόματι του Ιησού Χριστού δεν θα με βλάψει». Συνέθλιψε με την φτέρνα το κεφάλι του φιδιού και με μιας έφθασε στην κορυφή της σκάλας, όπου φανερώθηκε μπροστά της ο Παράδεισος της τρυφής, και πλήθος λευκοντυμένων μαρτύρων ήλθε να την υποδεχθεί.

Οι άγιοι μάρτυρες παρουσιάσθηκαν κατόπιν ενώπιον του δικαστηρίου, όπου με μεγάλη χαρά δέχθηκαν την καταδικαστική απόφαση να θηριομαχήσουν και περίμεναν την ημέρα των εορταστικών εκδηλώσεων ενδυναμωμένοι από θεία οράματα που τους διαβεβαίωναν για την νίκη τους επί του διαβόλου και για την είσοδό τους στις ουράνιες μονές. Μπροστά σε τούτο το θέαμα η Περπέτουα αναφώνησε: «Δόξα τω Θεώ! Ήμουν ανέκαθεν άνθρωπος πρόσχαρος και με εύθυμη διάθεση. Στο εξής θα είμαι ακόμη περισσότερο!»

Η Φηλικιτάτη, έγκυος στον όγδοο μήνα, ένιωθε μεγάλη θλίψη στην σκέψη ότι θα ανέβαλλαν την θανάτωσή της εξαιτίας τής κατάστασής της. Διά των προσευχών των μαρτύρων, ο Θεός μερίμνησε ώστε να την πιάσουν οι ωδίνες του τοκετού τρεις ημέρες πριν τις εορταστικές εκδηλώσεις. Ένας δεσμοφύλακας που την έβλεπε να βογγά από τους πόνους την ενέπαιξε, διαβεβαιώνοντάς την πως την περίμεναν ασύγκριτα μεγαλύτερες οδύνες. Η αγία τού απάντησε: «Τώρα, είμαι εγώ που υποφέρω ό,τι υποφέρω. Τότε όμως, κάποιος άλλος εντός μου θα υποφέρει για χάρη μου και γι’ Αυτόν θα μαρτυρήσω!» Έφερε στον κόσμο μια κόρη την οποία εμπιστεύθηκαν στην φροντίδα μιας χριστιανής και ευθύς προετοιμάσθηκε για τον τελικό αγώνα.

Την παραμονή της εκτέλεσης η φυλακή άνοιξε στους επισκέπτες και οι μελλοθάνατοι παρέθεσαν γεύμα κηρύττοντας στο πλήθος τα θαυμαστά τού Θεού. Έφθασε τέλος η μέρα και οι άγιοι μάρτυρες πορεύθηκαν με πρόσωπα που έλαμπαν προς το αμφιθέατρο. Ο Θεός προσέφερε στον καθένα το είδος τού θανάτου που επιθυμούσε για να συμμερισθεί τα πάθη του Χριστού.

Στην αρχή του θεάματος ο Σατουρνίνος και ο Ρεουκάτος δέχθηκαν την επίθεση μιας λεοπάρδαλης και στην συνέχεια τους καταξέσχισε μια αρκούδα. Ο Σάτυρος που φοβόταν τις αρκούδες έμεινε κατ’ αρχήν άθικτος από τα θηρία και τέλος, αφού το ζήτησε ο ίδιος, μία λεοπάρδαλη τον κατασπάραξε, προσφέροντάς του το τέλειο Βάπτισμα μέσα στο ίδιο του το αίμα.

Οι δύο νεαρές γυναίκες υποχρεώθηκαν πριν βγουν στην αρένα να φορέσουν την στολή των ιερειών της Δήμητρας. Μπροστά στην γεμάτη παρρησία και σθένος άρνηση της Περπέτουας οι αρχές υποχώρησαν έστειλαν τις δύο γυναίκες στην αρένα σχεδόν γυμνές, ντυμένες με δίχτυα. Το πλήθος όμως εξέφρασε τότε τον αποτροπιασμό του, βλέποντας ότι η μία ήταν κόρη, σε τρυφερή ηλικία, ενώ της άλλης οι μαστοί έσταζαν γάλα καθώς μόλις είχε γεννήσει. Οι αρμόδιοι απομάκρυναν τότε τις δύο μάρτυρες, τις έντυσαν με χιτώνες, τις έφεραν εκ νέου στην αρένα και εξαπέλυσαν εναντίον τους μια μανιασμένη αγελάδα. Η Περπέτουα δέχθηκε πρώτη ένα κτύπημα από τα κέρατα του ζώου και έπεσε στο χώμα. Αμέσως ανακάθησε, συμμάζεψε το φόρεμα και σκέπασε τον μηρό της, μεριμνώντας περισσότερο για την σεμνότητα από ό,τι για τους πόνους. Κατόπιν ζήτησε μια βελόνα, έσφιξε τα σχισμένα της ενδύματα και έδεσε τα μαλλιά της, γιατί δεν άρμοζε στην μάρτυρα του Χριστού να εμφανιστεί με ακατάστατα μαλλιά, ώστε να μην φανεί ότι πενθεί την ώρα της νίκης της.
Στην συνέχεια οι δύο γυναίκες οδηγήθηκαν εκτός του αμφιθεάτρου για να τους δοθεί το χαριστικό πλήγμα μαζί με τους άλλους μάρτυρες. Ο όχλος, όμως, που διψούσε για αίμα απαίτησε να θανατωθούν οι μάρτυρες εντός της αρένας. Οι άγιοι προσήλθαν μόνοι τους στο κέντρο του αμφιθεάτρου, αντάλλαξαν μεταξύ τους τον ασπασμό της ειρήνης και παραδόθηκαν σιωπηλά στο ξίφος, σαν να είχαν ήδη μεταφερθεί στον ουρανό. Όπως προείδε στο όραμά της η Περπέτουα, το ξίφος του μονομάχου δεν βρήκε με την πρώτη το καίριο σημείο και την έπληξε στα πλευρά. Τότε πήρε η ίδια το τρεμάμενο χέρι του δημίου και κατηύθυνε το ξίφος στον λαιμό της.
Θυσιασμένοι έτσι σαν αθώα πρόβατα για τον Χριστό, τον Αμνό του Θεού, οι άγιοι αυτοί μάρτυρες εισήλθαν στην αιώνια δόξα.

[Το θαυμάσιο Μαρτύριό τους είναι ένα από τα σπάνια κείμενα για τους μάρτυρες της Β. Αφρικής που σώζεται στα ελληνικά· βλ. Τα Μαρτύρια των αρχαίων Χριστιανών, ΕΠΕ, Θεσσαλονίκη 1978, σσ. 252-293]
(Πηγή: «Νέος Συναξαριστής της Ορθοδόξου Εκκλησίας», υπό ιερομονάχου Μακαρίου Σιμωνοπετρίτου, εκδ. Ίνδικτος, Φεβρουάριος, σ. 10-13)

Η αιδώς* είναι ο φρουρός της αρετής
Γέροντας Ιγνάτιος Καπνίσης

«Όταν φύγει η ντροπή από τον άνθρωπο, εκείνος γίνεται πρόξενος πολλών κακών » (Άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος).
«Η αιδώς προστατεύει την αγνότητα όπως τα φύλλα προστατεύουν τον καρπό» (Άγιος Γρηγόριος).
Από διάφορα περιστατικά:

«Όταν την μάρτυρα Περπέτουα την έριξαν στα θηρία, την τραυμάτισαν και της έσχισαν το χιτώνα με αποτέλεσμα να φανεί ο μηρός. Tότε εκείνη αμέσως έσπευσε να καλύψει το γυμνό μηρό της, υπολογίζοντας περισσότερο την σεμνότητα από τους φρικτούς πόνους ».

Στην Ανατολή έχουν μια ιστορία: Κάποτε συναντήθηκαν στο δρόμο ένας διαβάτης και η πανώλη (πανούκλα). «Πού πηγαίνεις;» ρώτησε ο διαβάτης την πανώλη. Κι εκείνη απάντησε: «Πηγαίνω στη Βαγδάτη για να πεθάνω 5.000 ανθρώπους». Ο διαβάτης όμως πληροφορήθηκε ότι στη Βαγδάτη δεν πέθαναν 5.000, αλλά 50.000 άνθρωποι. Όταν επιστρέφοντας ξανασυναντήθηκαν ο διαβάτης της είπε: «Γιατί μου είπες ψέμματα; Εσύ πέθανες 50.000». Και η πανώλη απάντησε: «Όχι κύριε, εγώ 5.000 πέθανα, οι υπόλοιποι πέθαναν από το φόβο τους».
Έτσι συμβαίνει ακριβώς και με τη μόδα. Όλες οι γυναίκες δεν την ακολουθούν επειδή το επιθυμούν , αλλά επειδή φοβούνται μήπως θεωρηθούν οπισθοδρομικές. Έτσι χάνουν την αξιοπρέπειά τους , πολλές φορές την τιμή τους και κάποτε και την ψυχή τους. Από φόβο κι αυτές το παθαίνουν.
Κάποτε είχαν δέσει με ένα χονδρό σχοινί ένα λιοντάρι, το οποίο το είχαν κλείσει σε ένα κλουβί. Τη νύχτα όμως ένα ποντικάκι έφαγε σιγά – σιγά το σχοινί. Όταν το πρωί μπήκε στο κλουβί ανύποπτος ο θηριοδαμαστής , του επιτέθηκε το ελεύθερο λιοντάρι και τον τραυμάτισε θανάσιμα.
Το λιοντάρι μοιάζει με τα πάθη μας. Το σχοινί συμβολίζει την αιδώ και το ποντικάκι παριστάνει τη μόδα. Η αιδώς είναι ο φρουρός της αρετής που μας προφυλάσσει από το λιοντάρι (τα πάθη μας), γιατί το κρατάει πάντα δεμένο. Το ποντικάκι όμως , η μόδα , που εμείς δεν του δίνουμε σημασία , τρώει σιγά –σιγά το σχοινί και αφήνει ελεύθερο το λιοντάρι (τα πάθη μας). Τότε με πολλή ευκολία εκείνο μας τραυματίζει σοβαρά, κάποτε δε και θανάσιμα. Διότι χωρίς αιδώ χάνουμε την αξιοπρέπειά μας, την τιμή μας και κάποτε και την ψυχή μας.
Συμπέρασμα

Λοιπόν, δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η έλλειψη αιδούς είναι αυτή που οδηγεί στην ανηθικότητα και κατακλύζει την εποχή μας. Και αυτή αποτελεί τον μεγάλο κίνδυνο για την κοινωνία μας, για την υπόσταση του έθνους μας αλλά και του κόσμου ολόκληρου. Στην έλλειψη αυτής οφείλεται η απώλεια αμετρήτων ψυχών, για τις οποίες ο Κύριος έχυσε το Αίμα Του επάνω στον Σταυρό.

Αλλά ο Απόστολος δεν ντρέπεται να γράφει στις επιστολές του και να φωνάζει, χωρίς περιστροφές, άλλη φορά το «πόρνους και μοιχούς κρίνει ο Θεός» και σήμερα το «φεύγετε την πορνείαν». Τίποτα περισσότερο δεν μολύνει και δεν ακρωτηριάζει το Σώμα της Εκκλησίας, δεν ζημιώνει και δεν ταπεινώνει τον άνθρωπο, δεν σκάβει και δεν ξεριζώνει την ψυχική και την σωματική υγεία, δεν αναστατώνει και δεν εξαφανίζει λαούς και πολιτισμούς, τίποτε περισσότερο από αυτήν την αμαρτία και την βρωμιά, που είναι η παράβαση της Έβδομης Εντολής. Εξαιτίας αυτής της αμαρτίας κατέστρεψε ο Θεός τον κόσμο στα χρόνια του Νώε, εξαιτίας αυτής της ακαθαρσίας έκαψε τα Σόδομα και τα Γόμορα, εξαιτίας αυτής της βρωμιάς κινδυνεύει ο σύγχρονος κόσμος.

Δεν είναι λοιπόν ασήμαντο το θέμα της αιδούς, αλλά το σημαντικότερο. Γι ’ αυτό έχει δίκαιο ο Μένανδρος της αρχαιότητας όταν γράφει: «Φοβερό πράγμα η άγνοια και αιτία όλων των κακών που συμβαίνουν στους ανθρώπους»!!!

*Η αιδώς είναι για τους αρχαίους μια έννοια σύνθετη, της οποίας το σημασιολογικό περιεχόμενο δεν μπορεί να αποδοθεί στα νέα ελληνικά με μια λέξη, είναι η ηθικότητα, η ηθική συνείδηση, ο σεβασμός στους άγραφους νόμους, το φιλότιμο, ο αυτοσεβασμός. Γενικά εκφράζει το συναίσθημα της ντροπής. Αυτή η ντροπή πλησιάζει περισσότερο προς την έννοια του σεβασμού και της σεμνότητας.
Η αιδώ δηλώνεται με το ρήμα αἰδέομαι: «ντρέπομαι, τιμώ κάποιον, τον σέβομαι ευλαβούμαι, δείχνω θρησκευτικό σεβασμό για θεούς, τάφους, όρκους, νεκρούς για ασθενείς ομάδες πληθυσμού, νεαρές παρθένες, γέροντες, ικέτες» ή κατά μία άλλη ερμηνεία προέρχεται από το ρήμα «αίθω», «καίω», είναι δηλαδή μια εσωτερική φλόγα που κάποτε φανερώνεται και στο πρόσωπο σαν κοκκίνισμα.
Ήταν μητέρα της Σωφροσύνης, τροφός της Αθηνάς και σύνεδρος του Δία. Η έλλειψη της αιδούς οδηγεί κάποιο πρόσωπο στην ύ β ρ η, την αλαζονική συμπεριφορά, που, καθώς υπερβαίνει τα επιτρεπτά όρια, π ρ ο σ β ά λ λ ε ι την τιμή των άλλων. Έτσι έχουμε τον πνευματικό νόμο ύβρις→άτη→νέμεσις→τίσις. Η «ύβρις»(ασέβεια) συνήθως προκαλούσε την επέμβαση των θεών, και κυρίως του Δία, που έστελνε στον υβριστή την «άτην», δηλαδή το θόλωμα, την τύφλωση του νου. Αυτή με τη σειρά της οδηγούσε τον υβριστή σε νέες ύβρεις, ώσπου να διαπράξει μια πολύ μεγάλη ανοησία, να υποπέσει σε ένα πολύ σοβαρό σφάλμα, το οποίο προκαλούσε την «νέμεσιν», την οργή και εκδίκηση δηλαδή των θεών, που επέφερε την «τίσιν», δηλ. την τιμωρία και τη συντριβή/καταστροφή του.

Η έλλειψη της αιδούς, του σεβασμού, δηλ. η ασέβεια φέρνει την καταστροφή στο ανθρώπινο γένος. Είναι αυτό που είπε ο όσιος Ιωάννης ο Ρώσος στον άγιο Ιάκωβο Τσαλίκη της Ευβοίας, ”άκουσε Πάτερ μου να σου πω. Πολλή η αμαρτία στο κόσμο, πολλή η ασέβεια και πολλή η απιστία. Για αυτό πρέπει να γίνει πόλεμος. Γιατί πολλή η αμαρτία στο κόσμο. Πρέπει να γίνει πόλεμος, πρέπει να γίνει πόλεμος, πρέπει να γίνει πόλεμος.”

***

Θαύματα του Αγίου Μάρτυρος Τρύφωνος
Οι ακρίδες.

Χαρούμενος κάποια μέρα ο Τρύφων πήγε και κάθισε μέσα σ’ ένα αμπέλι και κοίταζε τα κλήματα. Ξαφνικά είδε ενα σύννεφο από ακρίδες να κάθονται στο πλαινό περιβόλι. Θα φάνε τα λαχανικά σκέφθηκε. Οι άνθρωποι που τα καλλιέργησαν κοπίασαν. Ύψωσε τότε τα μάτια, την ψυχή και την καρδιά στον ουρανό και προσευχήθηκε.

– Χριστέ μου, σε παρακαλώ διώξτες αμέσως.

Μετά πήρε δύο ξερά κλαδιά τα έκανε σταυρό και τον ύψωσε κατά τις ακρίδες. Οι ακρίδες τότε σηκώθηκαν όλες μαζί στον αέρα και πέταξαν μαύρο σύννεφο. Μαύρισε η ακροθαλασσιά από τις ακρίδες.
Όταν ήρθαν οι χωρικοί και είδαν τα λαχανικά τους κατάλαβαν ότι είχαν περάσει ακρίδες. Μόλις και τα είχαν πειράξει. Πως έφυγαν αμέσως ρωτούσαν; Ποιος τις έδιωξε; Αυτές, άμα πέσουν, δεν φεύγουν από το περιβόλι αν δεν το καταστρέψουν.
Ο Τρύφων είπαν άλλοι. Τι θέλει εδώ; Κάποιο θαύμα θα έκανε πάλι. Σίγουρα εκείνος τις έδιωξε με την προσευχή του. Δε θα άφηναν τίποτα. Θα τα έτρωγαν όλα. Δόξα σοι. Κύριε, είπαν.
Ο Τρύφων μόλις είδε να έρχονται οι χωρικοί, έφυγε σιγά-σιγά.
Το θαύμα με τις ακρίδες μαθεύτηκε σε όλη τη Λάμψακο αλλά και έξω απ’ αυτήν.

Οι κάμπιες.

– Τι να κάνουμε Τρύφων; ρώτησαν τον άγιο μια μέρα κάποιοι χωρικοί, έχοντας μέσα τους την παράκλησή τους να προσευχηθεί για υα χωράφια τους που είχαν γεμίσει κάμπιες.

– Τι με ρωτάτε; είπε λίγο κοφτά ο Τρύφων. Σας το είπε ο Κύριος : ” Αιτείτε και δοθήσετε υμίν”. Ζητείτε και θα σας δοθεί.

Μόλις έφυγαν οι χωρικοί ο άγιος έτρεξε στα κτήματα. Τα είδε και τα λυπήθηκε. Έβγαλε το σταυρό του πάνω στο χιτώνα του, έβαλε ευλαβικά το δεξί του χέρι πάνω του και άρχισε να παρακαλεί:

– Κύριε, διώξε τις κάμπιες, να πάνε να βρούνε την τροφή τους εκεί που όρισες γι’ αυτές. Γλύτωσε τα άμπέλια και τα χωράφια από αυτό τον κίνδυνο. Σε παρακαλούν και όλοι οι χωρικοί της Λαμψάκου. Άκουσέ τους, για να μάθουν να προσεύχονται με πίστη και να χαίρονται τη θαυματουργική σου απάντηση. Και έπειτα δεν θα μπορέσουν να πούν: Ο Τρύφων, γιατί και αυτοί προσευχήθηκαν.
Και άκουσε ο Θεός την προσευχή του αγίου και έκανε το θαύμα του. Και οι χωρικοί έλεγαν με όλη την ψυχή και την καρδιά τους μυστικά όμως και μεταξύ τους για να μην το ακούσει και στεναχωρηθεί ο άγιος.
Ο Τρύφων πάλι έκανε το θαυμα του!

Ο Άγιος Τρύφωνας, Ο άγιος των πουλιών
τιμάται στην Ρωσία ως ο προστάτης των πουλιών

Στην Ρωσία ο Άγιος Τρύφωνας θεωρείται ο προστάτης των πουλιών.
Λέγεται ότι μία φορά που ο [εγκληματικός τσάρος] Ιβαν ο Τρομερός είχε βγει για κυνήγι, από μία απροσεξία του υπηρέτη του ξέφυγε το αγαπημένο του γεράκι. Γεμάτος οργή ο τσάρος διέταξε τον υπηρέτη του Τρύφωνα Πατρικέιεβ σε τρεις μέρες να φέρει το γεράκι αλλιώς θα τον σκοτώσει.
Ο Τρύφωνας έψαξε σε όλο το δάσος και μη βρίσκοντας το γύρισε στην Μόσχα. Καθήμενος για να ξεκουραστεί άρχισε να προσεύχεται στον προστάτη άγιό του, τον Άγιο Τρύφωνα. Όταν αποκοιμήθηκε είδε στον ύπνο του τον Άγιο Τρύφωνα καβάλα σ’ ένα άλογο να κρατάει ένα άσπρο γεράκι και να του λέει:
–Να το γεράκι. Δώσε το στον τσάρο και μη στενοχωριέσαι.
Ξυπνώντας βλέπει το γεράκι σ’ ένα πεύκο. Το πήρε και το πήγε στον τσάρο ευχαριστώντας τον Άγιο Τρύφωνα.

Η Περπέτουα είδε μπροστά της τον Παράδεισο και πλήθος λευκοντυμένων μαρτύρων που ήλθε να την υποδεχθεί.
https://iconandlight.wordpress.com/2020/01/31/%ce%b7-%cf%80%ce%b5%cf%81%cf%80%ce%ad%cf%84%ce%bf%cf%85%ce%b1-%ce%b5%ce%af%ce%b4%ce%b5-%ce%bc%cf%80%cf%81%ce%bf%cf%83%cf%84%ce%ac-%cf%84%ce%b7%cf%82-%cf%84%ce%bf%ce%bd-%cf%80%ce%b1%cf%81%ce%ac/

Απολυτίκιον.
Ήχος γ’. Θείας Πίστεως.

Θείας πίστεως, έγνως τον πλούτον, και κατέλιπες, ειδώλων πλάνην, Περπετούα θεολήπτω φρονήματι• και συν πεντάδι Μαρτύρων αθλήσασα, μαρτυρικής ηξιώθης λαμπρότητος• μεθ’ ων πρέσβευε, Κυρίω τω σε δοξάσαντι, δωρήσασθαι ημίν το μέγα έλεος.

Έτερον Απολυτίκιον. Ήχος πλ. α’. Τον συνάναρχον Λόγον.

Των Μαρτύρων χορείαν την εξαστέλεχον, Περπετούαν Ρευκάτον και θείον Σάτυρον, Σατορνίνον τον κλεινόν Σεκούνδον ένδοξον, Φιλικητάτην την σεμνήν, ως αστέρας φαεινούς, της πίστεως της αγίας, και πρέσβεις προς την Τριάδα, ημών συμφώνως ευφημήσωμεν.

Απολυτίκιον. Ήχος πλ. α΄. Τον συνάναρχον Λόγον.

Την αγάπην Κυρίου Χριστού προκρίνασα, στοργής θηλάζοντος βρέφους, του σου, Μαρτύρων κρηπίς, Καρχηδόνα καθηγίασας, Περπέτουα, ρείθροις αιμάτων σου σεπτών, συναθλήτρια σεμνή, ευψύχου Φιλικητάτης, και δυσωπείν χάριν εύρες, Χριστόν υπέρ των ευφημούντων σε.

Απολυτίκιον Αγίου Τρυφωνος
Ήχος δ’. Ταχύ προκατάλαβε.

Τρυφήν την ακήρατον, ιχνηλατών εκ παιδός, βασάνους υπήνεγκας, υπέρ Χριστού του Θεού, και ήθλησας άριστα όθεν την των θαυμάτων, κομισάμενος χάριν, λύτρωσαι πάσης βλάβης, και παντοίας ανάγκης, Τρύφων Μεγαλομάρτυς, τους σε μακαρίζοντας.

Και Προεόρτιον
Ήχος α’ Χορός Αγγελικός

Ουράνιος χορός, ουρανίων αψίδων, προκύψας επί γης, και φερόμενον βλέπων, ως βρέφος υπομάζιον, προς ναόν τον πρωτότοκον, πάσης κτίσεως, υπό Μητρός απειράνδρου, προεόρτιον, νύν συν ημίν μελωδούσι, φρικτώς εξιστάμενοι.

Ήχος πλ. α΄. Χαίροις ασκητικών.

Χαίροις, η εν καιρώ διωγμών,  των χριστωνύμων ευσθενώς μαρτυρήσασα, Περπέτουα αθληφόρε, και σων αιμάτων ροαίς, Καρχηδόνος χθόνα, πορφυρώσασα, τιμίοις συν χεύμασι, των αιμάτων συνάθλων σου, Φιλικητάτης, της  λεχούς καλλιμάρτυρος, διδασκάλου σου, του Σατύρου, θεόνυμφε, και Σατορνίνου μάκαρος, Σεκούνδου αλκίφρονος, και στερροψύχου Ρευκάτου, μεθ’ ων στεφάνους απείληφας, χειρών εξ αχράντων, ουρανίου σου Νυμφίου, αιδιότητος.

Μνήμην, εν κατανύξει ψυχής, και ευλαβεία την σεπτήν σου νυν άγοντες, Περπέτουα γενναιόφρον, των φιλεόρτων χοροί, σε ως αθληφόρον, μεγαλύνομεν, στερράν και πανεύφημον, την θηριομαχήσασαν, και κεφαλήν σου, εκτμηθείσαν την πάνσεπτον, και κραυγάζομεν· καλλιμάρτυς αήττητε, ρύου δεινών στενώσεων, και πάσης κακώσεως, τους καταφεύγοντας πόθω, αδιαλείπτοις δεήσεσι, ταις σαις προς τον μόνον, των ψυχών ημών Σωτήρα, τον ευσυμπάθητον.

Μεγαλυνάριον

Φύλαττε εκ βλάβης τε και φθοράς, ημών τας αμπέλους, και τους κήπους και τα φυτά, ως μεγίστην χάριν, λαβών παρά Κυρίου, και δίωκε θηρία Τρύφων τα φθείροντα.

Advertisement

Saints Vivia Perpetua and Felicity lived their lives and attained perfection. Neither all those in the desert were saved nor all those in the world were lost. Oh, how many servants of the Church and lovers of the desert have been saved! How many aristocrats and soldiers! How many artesians and field-workers! Be pious and be a lover of men and you will be saved! Saint Nikolai Velimirovič

Forefeast of the Meeting of our Lord in the Temple
Martyrs Vivia Perpetua of Carthage, and the catechumens Satyrus, Revocatus, Saturninus, Secundus, and Felicity, at Carthage (202-203)
Martyr Tryphon of Campsada near Apamea in Syria (250)
Venerable Peter of Galatia, hermit near Antioch in Syria (429)
Venerable Brigid of Kildare of Ireland (524)
Saint Brigid the Younger, sister of St Andrew the Scot, Abbot of St. Donatus in Fiesole in Tuscany in Italy (9th century)
Saint Anthony the Hermit, in Georgia (6th century)
Great-martyr Elijah of Heliopolis, (Elias the New, of Damascus) (779)
Saints David (784), Symeon (843), and George (844), Confessors of Mytilene
New Martyr Anastasius of Nauplion (1655)

Commemorated February 1

Hymn of praise
CHRIST – the Golden Tree

A golden-branched tree grew
With three golden branches,
On it, there are white birds,
White; as white as snow.
And the birds fell
Down deep,
The glowing golden tree remained,
The tall tree.
In the depths, death and darkness,
Dark and becoming darker,
Malice and hunger; sorrow and grief,
Insanity, delirium.
The birds in the blackness of pitch all were immersed;
Never again able
To soar to the heights.
The golden tree took pity on the unfortunate birds,
And a secret conversation began among the branches.
Then one branch bent over to the terrible abyss,
And raised the nest of the birds to the top of the mountain.
Thus, Christ the golden-branch bent toward the earth
And raised fallen man to the glory of the Trinity.
And now, the golden tree grows with three golden branches,
On it are white birds; white, white as snow.
The Prologue from Ohrid: Lives of Saints by Saint Nikolai Velimirovič
http://prologue.orthodox.cn/February1.htm

***

Although the Holy Fathers praised monasticism as the angelic state, and although many of the greatest saints lived their lives and attained perfection in the deaf and lifeless desert, nevertheless, the Orthodox Church does not recommend tonsuring to all the faithful. “Neither all those in the desert were saved nor all those in the world were lost,” said one saint. To a city dweller who, with no inclination for monasticism, desired to enter the monastery, St. Niphon said: “My child, a place neither saves nor destroys a man, but deeds save or destroy. For him who does not fulfill all the commandments of the Lord, there is no benefit from a sacred place or from a sacred rank. King Saul lived in the midst of royal luxury and he perished. King David lived in the same kind of luxury and he received a wreath. Lot lived among the lawless Sodomites and he was saved. Judas was numbered among the apostles and he went to Hades. Whoever says that it is impossible to be saved with a wife and children deceives himself. Abraham had a wife and children, three-hundred-eighteen servants and handmaidens, much gold and silver but, nevertheless, he was called the Friend of God. Oh, how many servants of the Church and lovers of the desert have been saved! How many aristocrats and soldiers! How many artesians and field-workers! Be pious and be a lover of men and you will be saved!”
http://prologue.orthodox.cn/January31.htm

The Holy Martyrs Perpetua, Felicitas and Satyrus, and others with them,

As Christians, they were all cast into prison during the reign of Emperor Septimus Severus. Saint Perpetua, who was of noble birth, encouraged all the other prisoners not to be afraid to suffer for Christ. In a dream, Perpetua saw a ladder imbedded with sharp knives, swords, spears, fishhooks, nails and other death-bearing instruments extending from heaven to earth. At the bottom of the ladder there lay a loathsome serpent. She saw how Satyrus ran up to the top of the ladder first, unharmed, and from the top cried out to Perpetua: “Perpetua, I am waiting for you; come, but be careful of the serpent!” Encouraged by this, Perpetua stood on the head of the serpent as on the first rung of the ladder and, step by step, quickly raced to the top. When she reached the top, Perpetua entered into heaven and saw the most beautiful mansions of heaven and was very ecstatic. When she related her dream, all the prisoners interpreted that imminent death soon faced them, the first of them being Satyrus, which shortly came true. Satyrus was slain first, then Perpetua and all others one by one. As lambs slain for Christ the Lamb of God, they received from Christ, the eternal reward in the kingdom of Light. They all suffered for Christ between the years 202-203 A.D.
The Prologue from Ohrid: Lives of Saints by Saint Nikolai Velimirovič
http://prologue.orthodox.cn/February1.htm

All were arrested under Emperor Valerian’s persecution and sent to Carthage. Perpetua had a young child still at the breast, which she asked to take with her. Felicity, who was eight months pregnant, was concerned that her martyrdom might be postponed because of her pregnancy, but at the prayers of her friends, she went into labor three days before the games. As she groaned in labor, a jailer mocked her, telling her that the pain she felt was nothing to the pain that she would feel in the arena. The Saint replied, ‘Here I suffer for myself; then there will be Another with me, who will suffer with me; and my sufferings will be for Him!’ When she gave birth, she entrusted her newborn child to the care of a Christian couple and prepared for her end. Walking to the center of the arena, the two spiritual sisters exchanged the kiss of peace and gave up their souls to God.

Apolytikion. For the Martyr Mode 4. Come quickly.

Your Martyr, O Lord, was worthily awarded by You * the crown of incorruption, in that he contested for You our immortal God. * Since he possessed Your power, he defeated the tyrants, * dashing the demons’ powerless displays of defiance. * O Christ God, at his fervent entreaties, save our souls.

Apolytikon of Martyrs of Carthage — Tone 4

Your lambs, Perpetua and Felicitas, cry out to you, O Jesus, with great love: “O our Bridegroom, we long for you in great pain, we are crucified with you, and in baptism we are buried with you. We suffer for your sake in order to reign with you. We die for you in order to live in you. Accept us as immaculate victims, since we are slain for your sake.” Through their intercessions, O Merciful One, save our souls.

Troparion of Martyrs of Carthage — Tone 4

Your holy martyr Perpetua, O Lord, / Through her sufferings has received an incorruptible crown from You, our God. / For having Your strength, she laid low her adversaries, / And shattered the powerless boldness of demons. / Through her intercessions, save our souls!

Apolytikion of ST Tryphon — Tone 3

In the Holy Spirit thou didst pour forth abundant grace on the Church like an unfailing fountain; thou dost refresh our souls with the delight of thy gifts. O glorious Tryphon, entreat Christ our God to grant us His great mercy.

Apolytikion of Ss David, Symeon, and George — Tone 1

Elders of the Venerables, the offspring of Lesvos, David the God-bearer, Symeon and George, who lived lives equal to the angels, and partook of divine glory, grant all those who entreat you gifts who cry out with faith: Glory to Him Who gave you strength, glory to Him Who made you wondrous, glory to Him Who works through you all manners of healings.

Troparion Saint Brigid of Kildare of Ireland— Tone 1

O holy Brigid, you became sublime through your humility, / and flew on the wings of your longing for God. / When you arrived in the eternal City and appeared before your Heavenly Bridegroom, / wearing the crown of virginity, / you kept your promise / to remember those who have recourse to you. / You shower grace upon the world, and multiply miracles. / Intercede with Christ our God that He may save our souls.

For the Forefeast Mode 1. In heaven be amazed.

The choir of heaven’s hosts, from the vaults of the heavens, * bends forward to the earth and beholds as an infant * the first-born of all creation being carried in the embrace * of His holy virgin Mother unto the Temple. * And with us they sign today a fore-festal anthem, * in awe and astonishment.

Troparion, in Tone IV—

Instructed by the discourse of the holy Patrick, thou didst arrive at the uttermost west, heralding the Orient which hath visited us from on high. Wherefore, we bless thee, O venerable mother Bridget, and cry out to thee: Pray thou in behalf of our souls.

Troparion, in Tone IV—

In his suffering, O Lord, Thy martyr Tryphon received an imperishable crown from Thee, our God; for, possessed of Thy might, he cast down the tormenters and destroyed the feeble audacity of the demons. By his supplications save Thou our souls.

Glory…, in Tone VI—

When the host of unbelievers besieged thy city, desiring to destroy it and set it afire, and the Christians were beset with fear and trembling, and earnestly besought thine aid, O venerable one, thou didst show thyself to be a dread commander, turning the enemy’s own deadly weaponry against themselves, and wreaking confusion in the camp of the foe. Wherefore, saved by thine intercessions, the people cried out: Rejoice, O most glorious Bridget, who hast hastened to our aid!

Όταν ο νους του ανθρώπου κατεβεί στην καρδιά του κι εκεί βαπτιστεί στα δάκρυά του, προσπαθώντας να προσεγγίσει το Θεό, τότε η καρδιά γίνεται τόπος συνάντησης του Θεού με τον άνθρωπο. Αυτό είναι το πνευματικό νόημα της διήγησης του Ζακχαίου. Έγγισον ημάς, Κύριε! και φέρε μας την αιώνια σωτηρία Σου… όπως ακριβώς επισκέφθηκες το σπίτι του Ζακχαίου. Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς

Κυριακή ΙΕ’ Λουκά
Κυριακή του Ζακχαίου (Λουκ.19, 1—10)

Στίχοι
Ουχί κατάβα, αλλ’ ανάβα σοι λέγει,
Ζακχαίε, Χριστός προσκαλών σε εις πόλον.

Ομιλία
για την καλή τύχη του ‘’μικρού το δέμας’’ Ζακχαίου
Αγίου Νικολάου Βελιμιροβιτς

“Σήμερον σωτηρία τω οίκω τούτω εγένετο”. (Λουκά 19: 9)

Αυτό, ειπώθηκε από Εκείνον του οποίου ο λόγος είναι ζωή και χαρά και αποκατάσταση των δικαίων. Ακριβώς όπως το γυμνό δάσος περιβάλλεται την πράσινη βλάστηση και τα λουλούδια, χάρις στην ζωογόνο ανάσα της άνοιξης, έτσι και κάθε άνθρωπος, ανεξάρτητα από το πόσο άγονος έγινε και σκοτείνιασε από την αμαρτία, αναζωογονείται ​​και ανανεώνεται από την εγγύτητα με τον Χριστό. Γιατί η εγγύτητα με τον Χριστό είναι σαν την εγγύτητα ενός ζωογόνου και αρωματικού βάλσαμου, το οποίο αποκαθιστά την υγεία, αυξάνει την ζωή, και δίνει άρωμα στην ψυχή, στις σκέψεις και στα λόγια ενός ανθρώπου. Με άλλα λόγια, η απόσταση από τον Χριστό, σημαίνει φθορά και θάνατο, ενώ η εγγύτητα σ’ Αυτόν σημαίνει ζωή και σωτηρία.

“Σήμερον σωτηρία τω οίκω τούτω εγένετο,” είπε ο Κύριος εισερχόμενος στο σπίτι του αμαρτωλού Ζακχαίου. Ο Χριστός ήταν η σωτηρία που ήλθε, και ο Ζακχαίος ήταν το σπίτι στο οποίο Εκείνος εισήλθε.
Αδελφοί μου, ο καθένας από εμάς είναι ένα σπίτι στο οποίο κατοικεί η αμαρτία, όσο ο Χριστός είναι μακριά, και στο οποίο έρχεται η σωτηρία, όταν ο Χριστός πλησιάζει. Παρ ‘όλα αυτά, ο Χριστός θα προσεγγίσει το σπίτι μου και το σπίτι σου; Αυτό εξαρτάται από εμάς. Δείτε, ο Χριστός δεν εισήλθε αυθαίρετα στο σπίτι του αμαρτωλού Ζακχαίου, αλλά εισήλθε ως ο πιο επιθυμητός επισκέπτης.

Ο ‘’μικρός το δέμας’’ Ζακχαίος ανέβηκε στο δέντρο για να δει τον Κύριο Ιησού με τα ίδια του τα μάτια. Δηλαδη, ο Ζακχαίος τον αναζητούσε! ο Ζακχαίος Τον επιθυμούσε. Θα πρέπει επίσης κι εμείς να Τον αναζητήσουμε, για να Τον βρούμε και να Τον επιθυμήσουμε για να Τον φέρουμε κοντά μας. Και με το πνεύμα μας, να ανέβουμε ψηλά, για να συναντηθούμε με το βλέμμα Του. Τότε Εκείνος θα επισκεφθεί το σπίτι μας, όπως ακριβώς επισκέφθηκε το σπίτι του Ζακχαίου και τότε μαζί Του θα έρθει η σωτηρία.

Έγγισον ημάς, Κύριε! Προσέγγισε και φέρε μας την αιώνια σωτηρία Σου.

Ότι Σοι πρέπει πάσα δόξα, τιμή και προσκύνηση εις τους αιώνας των αιώνων. Αμήν.
Ο Πρόλογος της Αχριδος, Αγίου Νικολάου Βελιμιροβιτς, ( Φεβρουαριος)
http://prologue.orthodox.cn/February4.htm

***

Η μετάνοια του Ζακχαίου
Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς

Όποιος θέλει να δει το Χριστό, πρέπει να σκαρφαλώσει πνευματικά, να υπερβεί τη φύση, γιατί ο Χριστός είναι ανώτερος απ’ αυτήν. Εκείνος που θέλει να πλησιάσει το Χριστό πρέπει να εξαγνιστεί, γιατί θα συναντήσει τον Άγιο των αγίων, τον Ιερό των ιερών.
Πώς όμως μπορεί να μετανοήσει ένας αμαρτωλός αν η καρδιά του δε συναντήσει το Χριστό και δεν αναγνωρίσει την αμαρτωλότητά του; Προτού ο κοντόσωμος Ζακχαίος δει τον Κύριο με τα σωματικά μάτια του, τον συνάντησε εσωτερικά, με την καρδιά του, και μετανόησε για όλες τις πράξεις του.

Μετάνοια είναι η ξαφνική διαπίστωση της λέπρας του ανθρώπου, μια κραυγή στον Θεραπευτή για θεραπεία… Πώς θα μπορούσε να δει τη λέπρα της ψυχής του αν δεν είχε κοιταχτεί σ’ έναν καθρέφτη; Καθρέφτης είναι ο Χριστός. Σ’ Αυτόν βλέπει ο καθένας μας καθαρά πως είναι. Ο μοναδικός αυτός καθρέφτης δόθηκε στους ανθρώπους για να βλέπουν μέσα του και να διαπιστώνουν την πνευματική τους κατάσταση. Μπροστά στο Χριστό βλέπει κάθε άνθρωπος, σαν σε πεντακάθαρο καθρέφτη, τον εαυτό του άρρωστο και άσχημο. Βλέπει όμως και την πρωταρχική εικόνα του – πώς ήταν κάποτε και πώς πρέπει να ξαναγίνει….

«Και ως ήλθεν επί τον τόπον, αναβλέψας ο Ιησούς είδεν αυτόν και είπε προς αυτόν• Ζακχαίε, σπεύσας κατάβηθι• σήμερον γαρ εν τω οίκω σου δει με μείναι» (Λουκ. ιθ’ 5). Από τα λόγια αυτά φαίνεται πως ως τη στιγμή εκείνη ο Ζακχαίος δεν είχε δει τον Κύριο. Ο Κύριος τον είδε πρώτος.
Πόσο διακριτικός είναι ο Κύριος και Θεός μας! Εκείνος μας βλέπει, ενώ εμείς δεν καταλαβαίνουμε τίποτα. Όταν τον αναζητούμε και κάνουμε πολλές προσπάθειες για να τον βρούμε και να τον δούμε, Εκείνος μας έχει ήδη δει. Όταν κατευθύνουμε την πνευματική μας ματιά προς Αυτόν αναζητώντας Τον, τότε θα εμφανιστεί και θα μας καλέσει με τ’ όνομά μας, να κατεβούμε από τα υψηλά και επικίνδυνα βράχια της λογικής και να διεισδύσουμε με την προσευχή στις καρδιές μας, στον αληθινό μας τόπο. Και τότε θα μας πει ο Κύριος: σήμερον εν τω οίκω σου δει με μείναι. Όταν ο νους του ανθρώπου κατεβεί στην καρδιά του κι εκεί βαπτιστεί στα δάκρυά του, προσπαθώντας να προσεγγίσει το Θεό, τότε η καρδιά γίνεται τόπος συνάντησης του Θεού με τον άνθρωπο. Αυτό είναι το πνευματικό νόημα της διήγησης του Ζακχαίου…

***

Ο κόσμος ολόκληρος αντιπροσωπεύει ένα μεγάλο νοσοκομείο, όπου νοσηλεύονται άρρωστοι άντρες και γυναίκες που τους έχει μολύνει η αμαρτία. Σε σύγκριση τώρα με το Χριστό, όλοι οι άνθρωποι είναι άρρωστοι. Είναι αδύναμοι σε σχέση με τη δύναμή Του· άσχημοι σε σύγκριση με το κάλλος Του. Ανάμεσα στους ανθρώπους όμως υπάρχουν οι άρρωστοι κι οι βαριά άρρωστοι, οι αδύνατοι κι οι πιο αδύνατοι, οι άσχημοι κι οι πιο άσχημοι. Οι πρώτοι λογαριάζονται υγιείς, οι τελευταίοι, αμαρτωλοί. Ο ουράνιος Ιατρός δεν ήρθε στον κόσμο για δική Του ικανοποίηση, αλλά για τη θεραπεία και τη σωτηρία των αρρώστων. Έτσι έτρεξε αμέσως σ’ εκείνον που είχε μολυνθεί περισσότερο. Γι’ αυτό το λόγο συνέτρωγε και συνέπινε με αμαρτωλούς, άφησε τους αμαρτωλούς να δακρύζουν στα πόδια Του και μπήκε στο σπίτι του Ζακχαίου.

Ο Ζακχαίος, τη στιγμή που ο Χριστός μπήκε στο σπίτι του, Η καρδιά του είχε αλλάξει σε μια στιγμή.
Είχε μετανοήσει για όλες τις αμαρτίες του κι η καρδιά του είχε αλλοιωθεί. Κι η αλλοίωση αυτή της καρδιάς του φαίνεται από τα παρακάτω λόγια του:

«Σταθείς δε Ζακχαίος είπε προς τον Κύριον· ιδού τα ήμιση των υπαρχόντων μου, Κύριε, δίδωμι τοις πτωχοίς, και εί τινος εσυκοφάντησα, αποδίδωμι τετραπλούν» (Λουκ. ιθ’ 8). Του το ζήτησε αυτό κανείς; Όχι, κανένας. Ποιoς τoν κατηγόρησε πως είχε αδικήσει άλλους; Κανένας. Μπροστά στην παρουσία του πάναγνου κι αναμάρτητου Κυρίου, ο Ζακχαίος ένιωσε μόνος του την αμαρτία του. Η παρουσία αυτή τον διέγειρε και χωρίς λόγια κι εξηγήσεις προχώρησε σ’ αυτό το βήμα. Η καρδιά που μετανόησε δεν έχει ανάγκη από λόγια για να προσεγγίσει το Θεό. Ο Θεός αποκαλύπτει άμεσα στο μετανοημένο αμαρτωλό αυτό που πρέπει να κάνει. Φτάνει ο άνθρωπος να μετανοήσει για τις αμαρτίες του με την καρδιά του. Κι αμέσως τότε ο Θεός θα τον σηκώσει με τη δύναμή Του για να παρουσιάσει καρπούς μετανοίας. Ο άγιος Ιωάννης ο Πρόδρομος έδειξε στους ανθρώπους ολόκληρο το δρόμο της αληθινής μετάνοιας: «Μετανοείτε!» Κι αμέσως συνέχισε: «ποιήσατε ουν καρπόν άξιον μετανοίας» (Ματθ. γ΄ 2,8). Μπροστά μας τώρα έχουμε έναν αμαρτωλό που βαδίζει γρήγορα το δρόμο αυτό κι εφαρμόζει την εντολή.

Ο άνθρωπος δεν μπορεί να σωθεί από το πάθος αυτό από μόνος του, με τις δικές του προσπάθειες. Μόνο η παρουσία του Θεού, που προκαλεί ντροπή και φόβο στην καρδιά του ανθρώπου, και μαζί της η γνώση κάποιας αξίας μεγαλύτερης από το ασήμι και το χρυσό, μπορεί να το ξεπεράσει. Χωρίς την παρουσία του Χριστού ο Ζακχαίος θα είχε περάσει όλη τη ζωή του με τον ίδιο τρόπο, όπως όλοι οι τελώνες. Και θα είχε πεθάνει περιφρονημένος, καταραμένος και ξεχασμένος. Το όνομά του δε θα το βρίσκαμε γραμμένο στο ευαγγέλιο στη γη, ούτε και στη Βίβλο της Ζωής στον ουρανό. Η παρουσία του Κυρίου όμως διέγειρε την ψυχή του, που ως τότε την είχε νεκρώσει το πάθος της φιλαργυρίας, και τον έκανε καινούργιο άνθρωπο, αναγεννημένο κι αναστημένο. Αυτό είναι ένα αθάνατο μάθημα για όλους τους ανθρώπους, πως κανένας θνητός δεν μπορεί να σωθεί από την αμαρτία χωρίς τη βοήθεια του Κυρίου Ιησού.

Προσέξτε με ποιο τρόπο εξομολογήθηκε την αμαρτία του ο Ζακχαίος. Δεν είπε, «Κύριε, είμαι αμαρτωλός!» ή «αμαρτία μου είναι η φιλαργυρία!». Έδειξε πρώτα τους καρπούς της μετάνοιάς του κι έπειτα ομολόγησε την αμαρτία του: ιδού τα ήμιση των υπαρχόντων μου, Κύριε, δίδωμι τοις πτωχοίς. Δεν είναι μια καθαρή ομολογία αυτή πως τα πλούτη ήταν το πάθος του; και εί τινος εσυκοφάντησα, αποδίδωμι τετραπλούν. Δεν είναι μια καθαρή ομολογία αυτή πως είχε αποκτήσει τα πλούτη του με άδικο τρόπο; Δεν είπε πριν απ’ αυτό πως «είμαι αμαρτωλός, Κύριε, μετανοώ». Αυτό το ομολόγησε στον Κύριο μυστικά, με την καρδιά του. Κι ο Κύριος δέχτηκε μυστικά την εξομολόγηση και τη μετάνοιά του. Για τον Κύριο αξίζει περισσότερο ν’ αναγνωρίσει ο άνθρωπος και να εξομολογηθεί την αμαρτία του και να ζητήσει βοήθεια με την καρδιά του, παρά να το πει αυτό με τη γλώσσα του. Η γλώσσα μπορεί και να ξεγελάσει, ν’ απατήσει, η καρδιά όμως όχι…

***

…Πρόσθεσε ο Κύριος: ήλθε γαρ ο υιός του ανθρώπου ζητήσαι και σώσαι το απολωλός. Ήρθε για ν’ αναζητήσει τους αμαρτωλούς εκείνους που δεν τους αναζητεί κανένας, που όλοι τους απορρίπτουν. Ήρθε να σώσει αυτούς που τόσο ο κόσμος όσο κι οι ίδιοι λογαριάζουν χαμένους. Ο Μεγάλος Ήρωας δεν κατέβηκε από τον ουρανό για να θεραπεύσει εκείνους που υποφέρουν από κάποιο κρυοματάκι, αλλά για να σώσει τους λεπρούς και τους τυφλούς, τους δαιμονισμένους και τους παράλυτους, ν’ αναστήσει νεκρούς από τους τάφους τους. Είχε πει σε μια άλλη περίπτωση ο Κύριος: «Ου γαρ ήλθον καλέσαι δικαίους, αλλά αμαρτωλούς εις μετάνοιαν» (Ματθ. θ’ 13).

Αδελφοί μου! Συνειδητοποιείτε ότι τα παραπάνω λόγια εφαρμόζονται σε μας; Προσέξτε τον κοντόσωμο Ζακχαίο. Στη μεγάλη του επιθυμία για να δει τον Κύριο, έγινε μέγας. Ο Χριστός προσεγγίζει κι εμάς τώρα όπως τότε το Ζακχαίο, περιτριγυρισμένος από πλήθη λαού, εν’ αμέτρητο πλήθος από δίκαιους και κατήγορους. Ολόκληρη η ιστορία του ανθρώπου τα τελευταία δύο χιλιάδες χρόνια ορύεται εναντίον Του, γύρω Του, μας κατακλύζει. Δεν ακούτε το μούγκρισμα, το βρυχηθμό της; Σέρνει πάνω της ολόκληρο το παρελθόν και το ακουμπάει δίπλα σου. Κι ανάμεσα στο πλήθος των πολλών εκατομμυρίων, βαδίζει ο ταπεινός Κύριος και Σωτήρας μας. Ας σπεύσουμε λοιπόν, ας ανεβούμε ψηλά για να δούμε τον Κύριο. Τίποτ’ άλλο απ’ όσα έχουν υπάρξει ή υπάρχουν, δεν είναι άξια προσοχής. Ας σηκωθούμε από τη λάσπη του δρόμου που βαδίζαμε ως τώρα. Ας σκαρφαλώσουμε σ’ ένα ψηλό δέντρο. Εκείνος θα έρθει να μας συναντήσει. Μακάριος είναι αυτός που θα τον καλέσει η γλυκύτατη φωνή Του. Η φωνή που τη γλυκύτητά της απολαμβάνουν οι άγγελοι μέχρι πλησμονής.

Η μετάνοια είναι πραγματικά το πρώτο σκαλί της κλίμακας που μας οδηγεί στη βασιλεία, του Θεού, είναι ο πρώτος και μοναδικός τρόπος για να κρούσει κανείς την πόρτα του ουρανού. Χτύπα την πόρτα όμως και θα σου ανοίξει. Σ’ όλους αυτούς που μετανοούν κι αγωνίζονται να δουν τον Κύριο, φανερώνεται. Και σ’ εκείνους που φανερώνεται, αποκαλύπτει όλα τα μυστήρια του ουρανού και της γης, όλες τις αμέτρητες και σταθερές ευλογίες που παρέχει ο Θεός, αυτές που έχει προετοιμάσει από καταβολής κόσμου γι’ αυτούς που τον αγαπούν.
(Αποσπάσματα από το βιβλίο «ΚΥΡΙΑΚΟΔΡΟΜΙΟ Γ’ – ΟΜΙΛΙΕΣ ΣΤ’ Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς», Επιμέλεια – Μετάφραση: Πέτρος Μπότσης, Αθήνα 2014)

Όταν αναζητούμε τον Θεό και κατέβουμε με την προσευχή στην καρδιά μας, τότε η καρδιά γίνεται τόπος συνάντησης μας. Αυτό είναι το πνευματικό νόημα της διήγησης του Ζακχαίου. Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς
https://iconandlight.wordpress.com/2019/01/26/%CF%8C%CF%84%CE%B1%CE%BD-%CE%B1%CE%BD%CE%B1%CE%B6%CE%B7%CF%84%CE%BF%CF%8D%CE%BC%CE%B5-%CF%84%CE%BF%CE%BD-%CE%B8%CE%B5%CF%8C-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CE%BA%CE%B1%CF%84%CE%AD%CE%B2%CE%BF%CF%85%CE%BC%CE%B5/

Ο Ζακχαίος μας δείχνει έναν τρόπο ν’ απαλλαγούμε από την ματαιοδοξία, την ταπείνωση, να μην νοιαζόμαστε για την κρίση των ανθρώπων, Anthony Bloom Metropolitan of Sourozh
https://iconandlight.wordpress.com/2019/01/27/%ce%bf-%ce%b6%ce%b1%ce%ba%cf%87%ce%b1%ce%af%ce%bf%cf%82-%ce%bc%ce%b1%cf%82-%ce%b4%ce%b5%ce%af%cf%87%ce%bd%ce%b5%ce%b9-%ce%ad%ce%bd%ce%b1%ce%bd-%cf%84%cf%81%cf%8c%cf%80%ce%bf-%ce%bd-%ce%b1/

Το Ήθος της Εξομολογήσεως, η αισχύνη του Ζακχαίου για να δει τον Χριστό, τον οδήγησε στο περισσόν της ζωής και στην ανύψωση μαζί με τον Μονογενή, μέχρι του Ουρανού των Ουρανών, στους κόλπους του Θεού και Πατρός. π. Ζαχαρίας Ζαχάρου
https://iconandlight.wordpress.com/2019/01/26/%cf%84%ce%bf-%ce%ae%ce%b8%ce%bf%cf%82-%cf%84%ce%b7%cf%82-%ce%b5%ce%be%ce%bf%ce%bc%ce%bf%ce%bb%ce%bf%ce%b3%ce%ae%cf%83%ce%b5%cf%89%cf%82-%ce%b7-%ce%b1%ce%b9%cf%83%cf%87%cf%8d%ce%bd%ce%b7-%cf%84%ce%bf/

Απολυτίκιον. Ήχος πλ. α΄. Τον συνάναρχον Λόγον.

Της φωνής επακούσας του Παντοκράτορος, συκομορέας κατήλθες αγαλλομένη ψυχή, και τω οίκω σου Χριστόν Ζακχαίε δέδεξαι· όθεν ευθύς αλλοιωθείς, από τελώνου μαθητής, εδείχθης Χριστού αξίως· Ον εκδυσώπει απαύστως, ελεηθήναι τας ψυχάς ημών.

Ήχος δ΄. Ο εξ υψίστου κληθείς.

Συκομορέας εις δένδρον ως ανήλθες, ενθέω φρονήματι, ιδείν τον Κύριον, σάρκα θνητήν περικείμενον, δι’ ευσπλαγχνίαν, της μακαρίας φωνής ακήκοας, Ζακχαίε κατάβηθι ότι τω οίκω σου, φιλοξενήσεις με σήμερον, και εκπληρώσης, την της καρδίας σου θείαν έφεσιν· όθεν εδέξω ως επόθησας, παρ’ Αυτού του Σωτήρος μακάριε, αγαθών πάσαν δόσιν, και σοφίας την λαμπρότητα.

Δόξα. Ήχος πλ. β΄.

Του Σωτήρος τω φωτί, καταυγασθείς την καρδίαν, αποστολικής ηξιώθης χάριτος, Ζακχαίε θεόληπτε. Προσκολληθείς γαρ τω Χριστώ, τη Αυτού διδασκαλία ανεπτερώθης τω πνεύματι, και της οικονομίας Αυτού το μέγα μυστήριον, σαφώς εμυήθης· όθεν ης ηξίωσαι δωρεάς, κήρυξ διαπρύσιος ώφθης, της πλάνης εκριζών την άκανθαν. Και νυν τοις των Αποστόλων συνών χοροίς, συν αυτοίς πρέσβευε, ελεηθήναι τας ψυχάς ημών

Το Ευαγγέλιο της Κυριακής,
Κατά Λουκάν Ευαγγέλιον (Κεφ.19, 1—10)

1. Τῷ καιρῷ ἐκείνω διήρχετο ὁ ᾿Ιησοῦς τὴν ῾Ιεριχώ· 2 καὶ ἰδοὺ ἀνὴρ ὀνόματι καλούμενος Ζακχαῖος, καὶ αὐτὸς ἦν ἀρχιτελώνης, καὶ οὗτος ἦν πλούσιος, 3 καὶ ἐζήτει ἰδεῖν τὸν ᾿Ιησοῦν τίς ἐστι, καὶ οὐκ ἠδύνατο ἀπὸ τοῦ ὄχλου, ὅτι τῇ ἡλικίᾳ μικρὸς ἦν.
4 καὶ προδραμὼν ἔμπροσθεν ἀνέβη ἐπὶ συκομορέαν, ἵνα ἴδῃ αὐτόν, ὅτι ἐκείνης ἤμελλε διέρχεσθαι. 5 καὶ ὡς ἦλθεν ἐπὶ τὸν τόπον, ἀναβλέψας ὁ ᾿Ιησοῦς εἶδεν αὐτὸν καὶ εἶπε πρὸς αὐτόν· Ζακχαῖε, σπεύσας κατάβηθι· σήμερον γὰρ ἐν τῷ οἴκῳ σου δεῖ με μεῖναι. 6 καὶ σπεύσας κατέβη, καὶ ὑπεδέξατο αὐτὸν χαίρων.
7 καὶ ἰδόντες πάντες διεγόγγυζον λέγοντες ὅτι παρὰ ἁμαρτωλῷ ἀνδρὶ εἰσῆλθε καταλῦσαι. 8 σταθεὶς δὲ Ζακχαῖος εἶπε πρὸς τὸν Κύριον· ἰδοὺ τὰ ἡμίση τῶν ὑπαρχόντων μου, Κύριε, δίδωμι τοῖς πτωχοῖς, καὶ εἴ τινός τι ἐσυκοφάντησα, ἀποδίδωμι τετραπλοῦν. 9 εἶπε δὲ πρὸς αὐτὸν ὁ ᾿Ιησοῦς ὅτι σήμερον σωτηρία τῷ οἴκῳ τούτῳ ἐγένετο, καθότι καὶ αὐτὸς υἱὸς ᾿Αβραάμ ἐστιν. 10 ἦλθε γὰρ ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου ζητῆσαι καὶ σῶσαι τὸ ἀπολωλός.

The nearness of Christ restores health, increases life, give fragrance to the soul, to the thoughts and to the words of man. Draw near to us O Lord, and bring to us Your eternal salvation… as You visited the house of Zacchaeus.. Saint Nikolai Velimirovich

15th Sunday of Luke
Sunday of Zacchaeus (Luke 19: 1-10)

Homily
About the providence of Zacchaeus of little stature
Saint Nikolai Velimirovich of Ohrid

“Today, salvation has come to this house” (St. Luke 19:9).

Thus it was spoken by the One Whose word is life and joy and restoration of the righteous. Just as the bleak forest clothes itself into greenery and flowers from the breath of spring, so does every man, regardless of how arid and darkened by sin, becomes fresh and youthful from the nearness of Christ. For the nearness of Christ is as the nearness of some life-giving and fragrant balsam which restores health, increases life, give fragrance to the soul, to the thoughts and to the words of man. In other words, distance from Christ means decay and death and His nearness means salvation and life.

“Today, salvation has come to this house” said the Lord upon entering the house of Zacchaeus the sinner. Christ was the salvation that came and Zacchaeus was the house into which He entered. Brethren, each one of us is a house in which sin dwells as long as Christ is distant and to which salvation comes when Christ approaches it. Nevertheless, will Christ approach my house and your house? That depends on us. Behold, He did not arbitrarily enter the house of the sinner Zacchaeus, rather He entered as a most desired guest.

Zacchaeus of little stature climbed into a tree in order to see the Lord Jesus with his own eyes. Zacchaeus, therefore, sought him; Zacchaeus desired Him. We must also seek Him in order to find Him and desire Him in order that He would draw nearer to us and, with our spirit, to climb high in order to encounter His glance. Then He will visit our house as He visited the house of Zacchaeus and with Him salvation will come.

Draw near to us O Lord, draw near and bring to us Your eternal salvation.

To You be glory and thanks always. Amen.
The Prologue from Ohrid: Lives of Saints by Saint Nikolai Velimirovič 
http://prologue.orthodox.cn/February4.htm

***

St. Nikolai Velimirovic
comments on the Gospel of Zacchaeus

“Christ said a number of times that He had come into this world for the sake of sinners, and especially for the greatest sinners. As a doctor does not visit the healthy but the sick, so the Lord visits those with the sickness of sin, not those with the health of righteousness. It is not said in the Gospel that the Lord, on this occasion, visited any righteous man in Jericho, but He made haste to visit the house of the sinful Zacchaeus. Does not every sensible doctor behave in this way when he goes into a hospital? Does he not go straight to the beds of the most gravely ill? The whole world represents a great hospital, full to overflowing with sick men and women infected by sin. All men are sick in comparison with Christ’s health; all are weak in comparison with Christ’s power; all are ugly in comparison with Christ’s beauty. But there are, among men, the sick and the sicker, the weak and the weaker, the ugly and the uglier. The former are considered righteous and the latter sinful.
And the heavenly Physician, who did not come on earth for His own satisfaction but for the urgent healing and salvation of the infected, hastened first to the aid of the worst infected. To this end, He ate and drank with sinners, permitted sinners to weep over His feet, and entered into Zacchaeus’ house.”
(Homilies, p. 339-340)

***

Christ never made a single comment about the human body. He did not say to Zacchaeus, “How short you are!”. He did not say to Judas, “How ugly you are!”. He did not say to the paralytic, “How paralytic you are!”. He did not say to the leper, “You smell bad!”. Christ would always speak to what was real and true in people – that is, to their souls. It was the Soul speaking to souls, it was the Soul healing souls.

Christ considered it indecent to talk about the bodies of people almost in the same way as mature people consider it indecent to speak to each other about clothes. Therefore, when a person is talking to you, do not think about his body, do not look at his body. But look at his soul, examine his soul, get accustomed to his soul – and then you will understand him. When you are talking to a person, do not think about either your body or his, but think about both your soul and his. Repeat to yourself, “This is a soul speaking to a soul. A soul is communicating with a soul.” And then you will feel that God is there with the two of you. And you will understand and be understood.

***

Impose upon yourself some form of penance [Epitimija] for the sins of others. If you have judged someone or punished someone, impose upon yourself a form of penance. You should also suffer voluntarily for the sins of sinners. This is pleasing to God. This mystery was known by the saints who condemned themselves for the sins of others. Even non-Christian peoples perceived this mystery.

There exists this custom in China: when an executioner beheads a criminal who is sentenced to death, he then approaches the judge and informs him that the verdict was carried out. The judge then reimburses him with a silver coin because he killed the criminal and orders that the executioner be whipped forty lashes because he killed a man. Christian saints profoundly understood the mystery of sin and human injustice. For the saints, all human sin has as long a history, as there is distance from us to Adam.
http://prologue.orthodox.cn/February4.htm

***

Becoming Zacchaeus
Archimandrite Zacharias

Remember when the Lord was going through Jericho to Jerusalem for His Holy Passion, a very noble and notable man of Jericho, Zacchaeus, desired to see the Lord, but was unable to do so, because he was “little of stature,” as the Gospel tells us (Luke 19:3). So he made himself a laughing stock, and climbed up a sycamore tree in order to be able to see the Lord. He suffered shame because of his desire to see the Lord, and the Lord noticed him. And not only did He notice him, but He spoke to him saying, “Zacchaeus, make haste, and come down; for today I must abide at thy house” (Luke 19:5). The Lord visited his house, because He saw Zacchaeus’ suffering of shame as a “kinship” with Him. Zacchaeus put himself in the Way of the Lord, voluntarily suffering shame, and so it was unavoidable that he should meet the Lord; and, as we know, the Lord joined Zacchaeus. And do you remember what happened? Christ visited Zacchaeus, and from the moment of the Lord’s visitation, his heart was enlarged and he was restored to spiritual health, and straightway desired to restore every injustice he had committed. He said, “If I have taken anything from any man by false accusation, I restore him fourfold” (Luke 19:8). This “fourfold” is very significant, for it indicates the four dimensions of the mystery of the Cross and Resurrection of Christ: “the breadth, and length, and depth, and height” (Eph. 3:18), which became the source of every grace, the source of every gift. The depth of this great mystery is “the way down,” to the nethermost parts; its height is “His rising up,” above the Heavens; and its breadth and length is seen in the grace of His Cross reaching all nations: “And I, if I be lifted up from the earth, will draw all men unto me,” says the Lord (John 12:32).

Zacchaeus, by putting himself in the Way of the Lord, and bearing a little shame for His sake, found the Lord a companion, a guest in his house, and therefore his heart was enlarged to embrace all people. So, when we put ourselves in the Way of our Lord, and we learn to “go down,” we become partakers of his gift, and this gift enlarges the heart, and then man finds his true destiny. Because each one of us, if we are to be in the image of the new Adam, Christ, should bear in his heart the rest of humanity. Therefore, whoever puts himself in the Way of the Lord receives this enlargement of the Cross and Resurrection of the Lord, and this enlargement makes him universal. We cannot become universal with technology, with computers and mobile phones, and such things. True universality comes when we put ourselves in the Way of the Lord. That is why St. Paul says to the Corinthians, “Brethren, be ye also enlarged!” (2 Cor. 6:13). He wanted them to know the power of the Cross and Resurrection of Christ, and thereby become “enlarged.” When we read our Fathers, St. Silouan for example, we see that the monk’s calling is fulfilled when he becomes an intercessor for the whole world. And we see this phenomenon clearly in the case of the Apostles, who said, “It is not expedient that we should leave the preaching of the word of God, and be spent in serving tables, the widows and the poor. Let us choose seven people for this ministry.” And they chose seven deacons to help in these matters (cf. Acts 6:1-6). Man truly fulfils his destiny, his purpose – he fulfils God’s will for him – when he becomes an intercessor in his prayers, bares in his heart the whole world, and humbly brings every creature before God in fervent supplication. This is impossible, humanly speaking. It is only possible if the state of the new Adam is transmitted to us. Just as God desires all mankind to be saved (cf. I Tim. 2:4), so He imparts to us the same mind and the same heart which was in Christ Jesus, as says St. Paul to the Philippians (cf. Phil. 2:5).

St. Silouan was living his hell, and it was as if the Lord had said to him, “Well, remain as you are, be humble, and accept that you are worthy of that, but do not despair.” And strange wonder, the Lord offered him hell, and his spirit emerged in triumph. From that moment on, his mind was cleansed, and his enemies – the devils which kept appearing to him – disappeared. When we put ourselves in the Way of our Lord, “going down,” the enemy cannot follow us, because this is a humble way. The enemy cannot “go down.” Lucifer wants to set his throne above the throne of God, and the entire world is poisoned by his spirit. But when we accept the injunction of the Lord, and we learn to judge ourselves, and we learn to go down, we are delivered, because the enemy cannot follow us. And when we are delivered, then we come up again with the strength of the Lord. We “go down” in order to “go up,” but we must first go down. And we say, “Lord, I am the worst of all.” Remember how in the Gospel, when the Apostles came to the Lord, and said to Him, “Lord, increase our faith!” (Luke 17:5). The Lord gave them a teaching, and at the end says to them, “When ye shall have done all these things which are commanded you, say, We are unprofitable servants: we have done that which was our duty to do” (Luke 17:10). So this – to consider ourselves worse than all – is the summit of ascetical humility.

The texts entitled “Monasticism” (The Science of “Going Down”), by Archimandrite Zacharias, The Enlargement of the Heart (Mount Thabor Publishing, 2006

***

Zacchaeus had put himself prophetically in the way of the Christ
Fr. Zacharias Zacharou

Question: In taking the steps which you have presented to us, the most difficult thing, I think, is to overcome the fear of shame. This is what I try to do in my parish. People will not come to confession although their souls are burdened and things are driving them crazy, because they cannot overcome the shame to admit their sins. How do you lead people in this direction?

Answer: I think that the strength to bear shame is a gift from God. When I was a young and inexperienced spiritual father, Elder Sophrony told me to encourage the young people to confess precisely the things of which they are ashamed, for if they learn to do so, shame is transformed into strength against the passions, and they will overcome sin. This is precisely what occurred in the person of Zacchaeus. He bore shame voluntarily, and the Lord, Who was on His way to Jerusalem in order to suffer the Cross of shame, saw Zacchaeus bearing shame for His sake and recognized in him a kindred spirit. Zacchaeus had put himself prophetically in the way of the Christ, in the way of the Cross, and in a prophetic way the mystery of the Cross and Resurrection of Christ was activated in the heart of Zacchaeus. His heart was enlarged and he was able to enter into the power of faith. Christ has saved us through the Cross of shame, so when we suffer shame for His sake He considers this as gratitude, and in return He transmits to us His grace which regenerates our life.

This is exactly what happens in confession. Those who confess sincerely and take upon themselves the shame for their sins are regenerated. But those who shrug their shoulders and say, ‘Nothing special, the usual things…’ they do not bear any shame, their heart remains unmoved, and they hardly receive any benefit. But those who, with shame and a contrite heart, strip their souls naked before God and before another mortal, ‘of like passions’ (Acts 14:15) with them—that shame of theirs really finds the heart, humbles it and brings it to the surface. This then, opens the heart to receive the grace of regeneration, of consolation. We see this in the life of many that come to us: the greater the shame they bear with contrition, accusing themselves before God, the greater the grace they receive to amend their lives and make a new beginning.
Source: Orthodox Heritage Vol. 10, Issue 11-12
From “Remember thy First Love,” Archimandrite Zacharias, Stavropegic Monastery of St. John the Baptist, Essex, 2010

Today the light of Zacchaeus’ search for God illumines the whole world from the height of the sycamore tree. Sunday of Zacchaeus, St John (Maximovich) and Anthony Bloom of Sourozh
https://iconandlight.wordpress.com/2020/01/25/38820/

Zacchaeus shows us care nothing about the judgment of men, and the way to get rid of vanity is humility;to be grateful at God’s goodness. Anthony Bloom Metropolitan of Sourozh
https://iconandlight.wordpress.com/2019/01/27/27099/

Glory …. Tone 7.

When Elijah ascended in his fiery chariot, Elisha received double of his spirit. Today Zacchaeus climbs the sycamore tree, and gives back fourfold from his wealth, repenting for those he defrauded. Follow his example, O my soul, that you may receive infinite mercy from Christ the Savior.

The Sunday of Zacchaeus
Luke 19:1-10 –

Then Jesus entered and passed through Jericho. Now behold, there was a man named Zacchaeus who was a chief tax collector, and he was rich. And he sought to see who Jesus was, but could not because of the crowd, for he was of short stature. So he ran ahead and climbed up into a sycamore tree to see Him, for He was going to pass that way. And when Jesus came to the place, He looked up and saw him, and said to him, “Zacchaeus, make haste and come down, for today I must stay at your house.” So he made haste and came down, and received Him joyfully. But when they saw it, they all complained, saying, “He has gone to be a guest with a man who is a sinner.” Then Zacchaeus stood and said to the Lord, “Look, Lord, I give half of my goods to the poor; and if I have taken anything from anyone by false accusation, I restore fourfold.” And Jesus said to him, “Today salvation has come to this house, because he also is a son of Abraham; for the Son of Man has come to seek and to save that which was lost.”

Απέναντι εις τον « μορφωμένον » αθεϊσμόν και την ευγενικήν ανθρωποφαγίαν του συγχρόνου πολιτισμού πρέπει να αντιτάξωμεν τας χριστοφόρους προσωπικότητας, αι οποίαι με την πραότητα του προβάτου θα νικούν τα εξημμένα πάθη των λύκων, και με την ακεραιότητα των περιστερών θα σώζουν την ψυχήν του λαού από την πολιτιστικήν και πολιτικήν δυσωδίαν. Άγιος Ιουστίνος Πόποβιτς

Άγιοι Τρεις Ιεράρχες: Βασίλειος ο Μέγας, Γρηγόριος ο Θεολόγος και Ιωάννης ο Χρυσόστομος
Οσία Πελαγία του Ντιβέγιεβο, η διά Χριστόν Σαλή (1884) μαθήτρια του Αγίου Σεραφείμ του Σάρωφ
Ανάμνηση θαύματος του Αγίου Μεγαλομάρτυρος Γεωργίου απαλλαγής νήσου Ζακύνθου εκ της πανώλης, εν έτει 1689
Άγιος Ιππολύτος Πάπας Ρώμης (269)
Άγιοι Σαβίνα μάρτυς στο Μιλάνο Ιταλίας (311)
Ζήνων ο ερημίτης στην Αντιοχεία Συρίας (414), φίλος αγίου Βασιλείου του Μεγάλου και Ζήνων ο νηστευτής, της Λαύρας του Κιέβου (14ος αἰ.)
Κυριακός Σαββαΐτης ο ομολογητής (8ος αἰ.)
Άγιοι Θεόφιλος ο δια Χριστόν σαλός (1868) και Άγιος Θεόδωρος ο Χατζής ο Μυτιληναίος (1784)
Ανάμνησις ευρέσεως εν Τήνω της ιεράς εικόνος της Ευαγγελιστρίας  (1823)
Σύναξη της Παναγίας Θεοτόκου πέραν της Γεωργίας

Εορτάζουν στις 30 Ιανουάριου

”Εις πάσαν την γην εξήλθεν ο φθόγγος αυτών
και εις τα πέρατα της οικουμένης τα ρήματα αυτών.”

Έαρ χελιδών oυ καθίστησι μία,
Αι τρεις αηδόνες δε, των ψυχών έαρ.
( Δηλαδή ένα χελιδόνι δεν φέρνει την άνοιξη, τα τρία, όμως, αηδόνια του Πνεύματος, δηλαδή οι τρεις Ιεράρχες φέρνουν το έαρ των ψυχών, την Άνοιξη στις ψυχές. )

Μόνον ο Άγιος είναι ο αληθινός Παιδαγωγός και Διδάσκαλος.
Αγίου Ιουστίνου Πόποβιτς

Μόνον ο άγιος είναι ο αληθινός διδάσκαλος και παιδαγωγός, αληθινός «διαφωτιστής», και μόνον η αγιότης είναι ο αληθινός φωτισμός.

Η παιδεία είναι προβολή της αγιότητος. Μόνον ο αγιασθείς άνθρωπος δύναται να αγιάζη και άλλους· μόνον γενόμενος αυτός φως δύναται να φωτίζη τους άλλους. Το Ευαγγέλιον του Θεανθρώπου συγκεντρώνει τα πάντα εις τον προσωπικόν αγώνα και την άσκησιν τα πάντα αρχίζουν από το ίδιον το πρόσωπον του ανθρώπου: σωζόμενος ο άνθρω­πος σώζει απαραιτήτως και τους άλλους γύρω του· φωτιζόμενος φωτίζει και τους άλλους.

Αυτή είναι η ευαγγελική οδός, η εφαρμοζομένη πιστώς εις την Ορθοδοξίαν, φυλασσομένη και διαφυλαχθείσα εις αυτή. Ιδού πως την χαράσει, ως άλλος υιός της βροντής, ο μέγας άγιος και διδάσκαλος της Εκκλησίας, ο φωστήρ της οικουμένης, ο αγ. Γρηγόριος ο Θεολόγος: «Καθαρθήναι δει πρώτον, είτα καθάραι· σοφισθήναι, και είτα σοφίσαι· γενέσθαι φως, και φωτίσαι· εγγίσαι Θεώ, και προσαγαγείν άλλους· αγιασθήναι, και αγιάσθαι»… Ναί, η προσευχή αγιάζη και φωτίζη.

‘Ανευ των Αγίων δεν υπάρχουν αληθινοί διδάσκαλοι και παιδαγωγοί, ούτε αληθινή παιδεία άνευ της Αγιότητος. Μόνον ο ΄Αγιος είναι ο αληθινός Παιδαγωγός και Διδάσκαλος. Μόνον η Αγιότης είναι το Αληθινόν Φώς. Η αληθινή Παιδεία, ο αληθινός Φωτισμός, δεν είναι άλλο παρά η ακτινοβολία της Αγιότητος. Μόνον οι ΄Αγιοι είναι οι αληθώς φωτισμένοι.
Η Αγιότης ζη και αναπνέει δια του Φωτός, ακτινοβολεί και ενεργεί εν τω Φωτί. Αγιάζουσα η Αγιότης, ταυτόχρονα φωτίζει και διδάσκει. Υπάρχει κάποια ταυτότης μεταξύ Αγιότητος και Φωτισμού. Η παιδεία εις την πραγματικότητα σημαίνει Φωτισμόν, τον Φωτισμόν δια του αγιασμού εν Αγίω Πνεύματι, το Οποίον είναι φορεύς και δημιουργός της Αγιότητος και του Φωτός και της Γνώσεως.
Και οι ΄Αγιοι, επειδή είναι αγιασμένοι και φωτισμένοι δια του Αγίου Πνεύματος, δια τούτο είναι και αληθινοί Διδάσκαλοι και Παιδαγωγοί.

Ο άνθρωπος ο οποίος έχει την διαρκή προσευχητικήν διάθεσιν συμπεριφέρεται πάντοτε κατά τρόπο ευαγγελικόν προς τους αδερφούς του, προς όλους τους ανθρώπους, προς όλην την κτίσιν.

Η καρδιά αποκτά την καθαρότητα με πολλές θλίψεις και στερήσεις και δάκρυα και με την απονέκρωση όλων των «κατά κόσμον κοσμικών». Το σημείο της καθαρότητας είναι: το να ευφραίνεται κανείς μαζί με κείνους που ευφραίνονται και να κλαίει μαζί με κείνους που κλαίνε, να ασθενεί με τους ασθενείς και να πενθεί μαζί με τους αμαρτωλούς, να χαίρεται μαζί με κείνους που μετανοούν και να μετέχει στα παθήματα εκείνων που πάσχουν, να μην ελέγχει κανένα και μέσα στη καθαρότητα της διάνοίας του να θεωρεί όλους τους ανθρώπους αγίους και καλούς.

Ο χρόνος της ζωής μας μας έχει δοθεί για να κερδίσουμε την αθανασία και την αιώνια ζωή, για να τον μεταβάλλουμε σε αιωνιότητα ζώντας «εν σοφία» δηλ. εν Χριστώ και διά του Χριστού.

Σοφός είναι αυτός που οικοδομεί την οικοδομή της ψυχής του πάνω στο Ευαγγέλιο.Η από τον Χριστόν δοσμένη και από τους Αγίους Πατέρας πραγματοποιημένη αποστολή της Εκκλησίας είναι: να φυτεύεται και να καλλιεργήται μέσα εις την ψυχήν του λαού μας η αίσθησις και η επίγνωσις ότι κάθε μέλος της Ορθοδόξου Εκκλησίας είναι πρόσωπον καθολικόν, πρόσωπον αιώνιον και θεανθρώπινον · ότι είναι του Χριστού και δια τούτο αδελφοί όλων των ανθρώπων, και διάκονος όλων των ανθρώπων και των κτισμάτων. Αυτός είναι ο από Χριστού δεδομένος σκοπός της Εκκλησίας· κάθε άλλος σκοπός δεν είναι από τον Χριστόν αλλ’ από τον αντίχριστον. Δια να είναι η τοπική μας Εκκλησία Εκκλησία του Χριστού, Εκκλησία καθολική, πρέπει να πραγματοποιή συνεχώς αυτόν τον σκοπόν της εις τον λαόν μας…

Η αποστολή της Εκκλησίας μας είναι: να κάμη τας θεανδρικάς αυτάς αρετάς ασκήσεις, μεθόδους της ζωής του λαού· να υφάνη την ψυχήν και ζωήν του λαού με τας χριστοειδείς θεανθρωπίνας αρετάς. Εις αυτό έγκειται η σωτηρία της ψυχής από τον κόσμον, και από όλας τας ψυχοφθόρους, ανθρωποκτόνους, αθέους κινήσεις και οργανώσεις του κόσμου. Απέναντι εις τον « μορφωμένον » αθεϊσμόν και την ευγενικήν ανθρωποφαγίαν του συγχρόνου πολιτισμού πρέπει να αντιτάξωμεν τας χριστοφόρους προσωπικότητας, αι οποίαι με την πραότητα του προβάτου θα νικούν τα εξημμένα πάθη των λύκων, και με την ακεραιότητα των περιστερών θα σώζουν την ψυχήν του λαού από την πολιτιστικήν και πολιτικήν δυσωδίαν. Την άσκησιν εις το όνομα του Χριστού πρέπει να αντιτάξωμεν «εις τον πολιτιστικόν ασκητισμόν, ο οποίος γίνεται εις το όνομα του σαπισμένου και παραμορφωμένου ευρωπαϊκού ανθρώπου, εις το όνομα του αθεϊσμού, του πολιτισμού, του αντίχριστου. Δια τούτο το κύριον χρέος της Εκκλησίας μας είναι να δημιουργή τους χριστοφόρους ασκητάς. Η φωνή που πρέπει να ακούεται μέσα της σήμερα είναι: οπίσω προς τους χριστοφόρους ασκητάς, προς τους Αγίους Πατέρας! Οπίσω προς τας ασκήσεις και αρετάς των Αγίων Πατέρων! Οπίσω προς τας αρετας του αγίου Αντωνίου και Αθανασίου, του αγίου Βασιλείου και Γρηγορίου, των αγίων Χρυσοστόμου και Δαμασκηνού, των αγίων Σεργίου και Σεραφείμ (των Ρώσσων ), των αγίων Σάββα, Προχάρου και Γαβριήλ (των Σέρβων) και άλλων! Διότι αύται αι θεανθρώπιναι ασκήσεις αρεταί εδημιούργησαν τον άγιον Αντώνιον, τον άγιον Γρηγόριον, τον άγιον Σάββαν. Και σήμερον , μόνον αι ορθόδοξοι ασκήσεις αρεταί ημπορούν να κάνουν αγίαν την κάθε ψυχήν και την ψυχήν ολοκλήρου του λαού μας.

Η Ορθοδοξία ως ο μοναδικός φορεύς και φύλαξ του τελείου και παμφώτου Προσώπου του θεανθρώπου Χριστού πραγματοποιείται αποκλειστικώς με τα θεανθρώπινα ορθόδοξα μέσα, τας ασκητικάς εν χάριτι αρετάς, όχι με μέσα δανεισμένα από τον Ρωμαιοκαθολικισμόν ή τον Προτεσταντισμόν, διότι αυτοί είναι χριστιανισμοί κατά την έκδοσιν του υπερήφανου ευρωπαίου ανθρώπου, και όχι του ταπεινού θεανθρώπου…

***

Κατά το θέλημα της Θείας Πρόνοιας ημείς ζώμεν επί της γεωγραφικής και θρησκευτικής διασταυρώσεως της Ανατολής και της Δύσεως. Δια τούτο, ίσως ευρισκόμεθα συχνά εις βασανιστικόν αδιέξοδον. Έχετε παρατηρήσει πως εις την ορθόδοξον ψυχήν μας δεν ανταποκρίνεται η ορθολογιστικο-σχολαστική παιδεία της ρωμαιοκαθολικής και προτεσταντικής Ευρώπης;
 Τούτο κατοπτρίζεται σαφώς εις την ιδεολογικήν και ηθικήν περιπλάνησιν του μεγαλυτέρου μέρους των διανοουμένων μας. Αυτοί έχουν αποξενωθή από τον ορθόδοξον λαόν μας, από το σώμα της Ορθοδόξου Εκκλησίας, και δια τούτο έχουν χάσει την ορθόδοξον αίσθησιν και τον ορθόδοξον προσανατολισμόν εις τα βασι­κά προβλήματα της ζωής και του θανάτου. Η παιδεία κατά το πρότυπον του ευρωπαϊκού Aufklarung (Διαφωτισμού) ποτέ δεν δύναται να είναι παιδεία δι’ ημάς.

 Η ορθόδο­ξος αίσθησις και η ορθόδοξος συνείδησις παραδέχεται και αναγνωρίζει μόνον τους αγί­ους ως παιδαγωγούς και διδασκάλους και μόνον την αγιότητα ως φωτισμόν και ως αληθινήν παιδεία. Είναι πολύ βαθειά η πείνα και η δίψα της ψυχής μας, βαθυτέρα από ότι νομίζουν πολλοί από τους διανοουμένους μας, και κανείς δεν δύναται να την ικανοποιήση εκτός του Χριστού και των αγίων Του.
 Αγίου Ιουστίνου Πόποβιτς, «Άνθρωπος και Θεάνθρωπος», εκδ. οίκος «Αστήρ», Αθήναι 1987 .

Η οσία Πελαγία του Ντιβέγιεβο η διά Χριστόν Σαλή, μαθήτρια του Αγίου Σεραφείμ του Σάρωφ, θρηνούσε ασταμάτητα, έκλαιγε γοερά για τον κόσμο
https://iconandlight.wordpress.com/2021/01/29/%ce%b7-%ce%bf%cf%83%ce%af%ce%b1-%cf%80%ce%b5%ce%bb%ce%b1%ce%b3%ce%af%ce%b1-%cf%84%ce%bf%cf%85-%ce%bd%cf%84%ce%b9%ce%b2%ce%ad%ce%b3%ce%b9%ce%b5%ce%b2%ce%bf-%ce%b7-%ce%b4%ce%b9%ce%ac-%cf%87%cf%81%ce%b9/

Ο άγιος Γεώργιος ο Τροπαιοφόρος διώκει την επιδημία της πανούκλας από την Ζάκυνθο
https://iconandlight.wordpress.com/2020/01/30/%ce%bf-%ce%ac%ce%b3%ce%b9%ce%bf%cf%82-%ce%b3%ce%b5%cf%8e%cf%81%ce%b3%ce%b9%ce%bf%cf%82-%ce%bf-%cf%84%cf%81%ce%bf%cf%80%ce%b1%ce%b9%ce%bf%cf%86%cf%8c%cf%81%ce%bf%cf%82-%ce%b4%ce%b9%cf%8e%ce%ba%ce%b5/

Οσία Πελαγία Ιβάνοβνα του Ντιβέγιεβο, Πριν από λίγο ήταν μαζί μου ο μπάτιουσκα Σεραφείμ. Μου είπε να ησυχάσω..
https://iconandlight.wordpress.com/2019/01/29/27160/

Οι συναντήσεις της οσίας Πελαγίας του Ντιβέγιεβο με τον Μπάτουσκα Σεραφείμ του Σάρωφ
https://iconandlight.wordpress.com/2018/01/29/21610/

Οσία Πελαγία Ιβάνοβνα του Ντιβέγιεβο,”Πήγαινε, Μάτουσκα, στο Ντιβέγιεβο και προστάτεψε τα ορφανά μου. ….”.
https://iconandlight.wordpress.com/2016/01/30/%CE%BF%CF%83%CE%AF%CE%B1-%CF%80%CE%B5%CE%BB%CE%B1%CE%B3%CE%AF%CE%B1-%CE%B9%CE%B2%CE%AC%CE%BD%CE%BF%CE%B2%CE%BD%CE%B1-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CE%BD%CF%84%CE%B9%CE%B2%CE%AD%CE%B3%CE%B9%CE%B5%CE%B2%CE%BF/

Απολυτίκιον Οσίας Πελαγίας Ιβάνοβνα του Ντιβέγιεβο. (Ποίημα Δρος Χαραλάμπους Μ. Μπούσια)
Ήχος πλ. α’ Τον Συνάναρχον Λόγον

Διαπλεύσασα πέλαγος πολυκύμαντον του επιγείου σου βίου εν ηρεμία, σεμνή, ψυχική και γεννηθείσα κόσμω θέατρον είληφας χάριν δαψιλή, Πελαγία, εμπαιγμούς και ύβρεις καθυπομείναι ως θείαν δρόσον υψόθεν, θερμή αρτίως κόσμου πρέσβειρα.

Απoλυτίκιoν των Τριών Ιεραρχών. Ήχoς α’.

Τoυς τρεις μέγιστoυς φωστήρας της τρισηλίoυ Θεότητας, τoυς την oικoυμένην ακτίσι, δoγμάτων θείων πυρσεύσoντας, τoυς μελιρρύτoυς πoταμoύς της σoφίας, τoυς την κτίσιν πάσαν, θεoγνωσίας νάμασι καταρδεύσαντας, Βασίλειoν τoν Μέγαν, καί τoν Θεoλόγoν Γρηγόριoν, συν τω κλεινώ Ιωάννη, τω την γλώτταν χρυσoρρήμoνι, πάντες oι των λόγων αυτών ερασταί, συνελθόντες ύμνoις τιμήσωμεν αυτoί γαρ τη Τριάδι, υπέρ ημών αεί πρεσβεύoυσι.

Απολυτίκιον Αγίου Γεωργίου Τροπαιοφόρου Ήχος δ’

Ως των αιχμαλώτων ελευθερωτής, και των πτωχών υπερασπιστής, ασθενούντων ιατρός, βασιλέων υπέρμαχος, Τροπαιοφόρε Μεγαλομάρτυς Γεώργιε, πρέσβευε Χριστώ τω Θεώ, σωθήναι τας ψυχάς ημών.

Μεγαλυνάριον.

Ίνα τη ψυχή σου εις ουρανούς ανυψώσης, Μήτερ, κατευτέλισας σε αυτήν και της εν Κυρίω μωρίας ανεδείχθης αρτίως, Πελαγία, θείον υπόδειγμα.

Ήχος πλ. α’ Χαίροις ασκητικών

Χαίροις Ιεραρχών η Τριάς, της Εκκλησίας τα μεγάλα προπύργια, οι στύλοι της ευσεβείας, ο των πιστών εδρασμός, των αιρετιζόντων η κατάπτωσις∙ Χριστού οι ποιμάναντες, τον λαόν θείοις δόγμασι, και ταίς ποικίλαις, αρεταίς οι εκθρέψαντες∙ οι της χάριτος, διαπρύσιοι κήρυκες, νόμους οι προεκθέμενοι, Χριστού τω πληρώματι∙ οι οδηγοί προς τα άνω, του Παραδείσου αι είσοδοι∙ Χριστόν καταπέμψαι, ταίς ψυχαίς ημών αιτείτε, το μέγα έλεος.

Χαίροις Ιεραρχών η Τριάς, τού επιγείου στερεώματος Ήλιος, ακτίνες και δαδουχίαι, εκ τρισηλίου αυγής, των εσκοτισμένων η ανάβλεψις τα άνθη τα εύοσμα, Παραδείσου τα κάλλιστα, ο Θεολόγος ο σοφός τε Βασίλειος, ο Χρυσόστομος, τα πυξία τού Πνεύματος. Πλάκες αι θεοχάρακτοι, μαζοί οι εκβλύζοντες, της σωτηρίας το γάλα, το της σοφίας αγλάϊσμα, Χριστόν δυσωπείτε, ταις ψυχαίς ημών δοθήναι, το μέγα έλεος.

Ήχος πλ. α΄. Χαίροις ασκητικών.
Στίχος: Τοις αγίοις τοις εν τη γη.

Μέγα και θαυμαστόν αληθώς, της σης αρρήτου μαρτυρίας κηρύττεται˙ το κλέος, ένδοξε μάρτυς, ως γαρ λαμπρός αριστεύς˙ το κλέος, διατρέχεις πάσαν αξιάγαστε, την κτίσιν Γεώργιε˙ και ταις θείαις κοσμούμενος, θαυματουργίαις και τας νόσους ιώμενος ˙ και τους πάσχοντας, θεραπεύων πρεσβείαις σου˙ όθεν ως αντιλήπτορα, θερμόν σε γινώσκομεν˙ και ευεργέτην παμμάκαρ, τους αιχμαλώτους ρυόμενον˙ Χριστόν ικετεύων, ταις ψυχαίς ημών δοθήναι το μέγα έλεος.

Κάθισμα Ήχος δ’
Κατεπλάγη Ιωσήφ

Εν λειμώνι των Γραφών, καθάπερ μέλισσαι Σοφοί, προσιπτάμενοι υμείς, περιεδρέψασθε καλώς, καί τών ανθέων τα άριστα και το μέλι, πάσι τοις πιστοίς των διδαγμάτων υμών, προτίθεσθε ομού, εις πανδαισίαν αυτών, και διά τούτο άπας γλυκαινόμενος, μετ’ ευφροσύνης κραυγάζει. Πάρεστε πάλιν, και μετά πότμον, τοις υμάς ευφημούσι Μακάριοι.

Ο Οίκος.
Την προστασίαν των πιστών, και Θεοτόκον Κόρην, συν Γεωργίω τω λαμπρώ αινέσωμεν προφρόνως. Αυτοί γαρ, τη κραταιά αυτών πρεσβεία, την νήσον ταύτην παραδόξως, της λοιμώδους ανάγκης ηλευθέρωσαν· όθεν αυτούς ευχαριστούντες, ως αντιλήπτορας, και φρουρούς, προβαλλόμεθα πρέσβεις προς τον Σωτήρα· ημάς φυλάττειν αεί ικετεύοντες.

Saint John Chrysostom, O man of lofty desires, O new Daniel, in whom the Holy Spirit has deigned to make His abode, on account of your purity of heart.

Synaxis of the Three Ecumenical Teachers and Hierarchs: Sts. Basil the Great, Gregory the Theologian, and John Chrysostom
Hieromartyr Hippolytus of Antioch, martyred in the period of the heretical Novatianists.
Hieromartyr Hippolytus of Rome, and those with him
Venerable Zeno the Hermit, of Antioch (414), disciple of St. Basil the Great.
Venerable Kyriakos, ascetic of the Great Lavra of St. Sabbas the Sanctified (7th-8th centuries)
New Martyr Hadji Theodore of Mytilene (Mt. Athos) (1784)
Saint Theophil, fool-for-Christ, of Svyatogorsk Monastery (1868)
Blessed Pelagia of Diveyevo Monastery, fool-for-Christ and the disciple of St. Seraphim of Sarov (1884)
Finding of the Wonderworking Icon of Panagia Evangelistria of Tinos (1823)
Commemoration of the deliverance of the island of Zakynthos from the plague by Saint George the Great-Martyr (1688)

Commemorated on January 30

Only a saint can be a true educator and enlightener.
Saint Justin Popovich of Chelije

Education (enlightenment) is simply the projection of sanctity, the radiation of light; the saint shines and, thereby, enlightens and sanctifies. Education is entirely conditioned by sanctity; only a saint can be a true educator and enlightener.
Education without God has drawn Europe into such darkness as no other continent has ever experienced. No one can recognize anyone in that darkness; no one recognizes anyone else as a brother.
Man is a being that can be perfected and completed in the most ideal and realistic way by the God-Man;The perfection of man by the God-Man is achieved by means of the evangelical virtues;
An enlightened man sees in every other man his immortal and eternal brother;
True enlightenment is achieved by a holy life according to Christ’s Gospel;
The saints are the most perfect educators; the more holy a man’s life, the better an educator and enlightener he is;
(Saint Justin Popovich of Chelije ,Orthodox Faith and Life in Christ pp. 62-64)

***

From the Life of Our Father Among the Saints, John Chrysostom
by St. Demetrius of Rostov

God bestowed upon Saint John the gift of teaching and the grace of the Holy Spirit, which worked in him even as it had in the apostles. This was revealed to one of the monks living in that monastery, an ascetic named Hesychius. Venerable in years and perfect in every virtue, this Hesychius was also clairvoyant. One night, while keeping vigil and praying, he beheld in a vision two men of a magnificent appearance, clad in white garments and shining like the sun, who came down from heaven and entered the cell of the blessed John as he stood at prayer. One of them held a scroll covered with writing, and the other held keys. When John saw them, he was afraid and hastened to fall down to the ground before them. But they took him by the hands, and raising him up, said, “Take heart and have no fear.”

John asked them, “Who are you, my lords?”

They said to him, “Do not fear, O man of lofty desires, O new Daniel, in whom the Holy Spirit has deigned to make His abode, on account of your purity of heart. We have been sent to you by the great Teacher, our Saviour Jesus Christ.”

The first of the two men stretched forth his hand and gave John the scroll. As he did this he said, “Take this scroll from my hand, for I am John, who rested on the Lord’s breast at the Mystical Supper and received from Him divine revelations. The Lord shall also bestow upon you the depths of wisdom, enabling you to nourish the people with the imperishable food of the teaching of Christ. Your lips shall stop the mouths of Jews and heretics who utter blasphemies against God.”

Then the second man stretched forth his hand and gave John the keys, saying, “I am Peter, and the keys to the kingdom have been entrusted unto me. The Lord wishes to grant you the keys of the holy churches as well, so that whomsoever you shall bind may be bound and whomsoever you shall loose may be loosed.”

The blessed John again prostrated himself before the two men, and asked, “Who am I to dare to take upon myself such great and fearful tasks? I am a sinner and worse than all other men.”

But the holy apostles took the saint by the right hand, and raising him up, said, “Stand firmly, take courage, and be strong. Do what has been commanded you, and do not conceal the gift that our Lord Jesus Christ has bestowed on you. Enlighten His people and confirm them in the faith, for He shed His blood for their sake so that they might be freed from the deception of the enemy. Teach the word of God without hesitation, remembering the Lord’s saying: Fear not, little flock, for it is your Father’s good pleasure to give you the kingdom. Do not be timid: Christ our God is pleased to bring many souls to sanctification and enlightenment through you. Numerous woes will befall you for righteousness’ sake, but you must remain as firm as adamant, for thus you shall inherit the kingdom of God.”

So saying, the apostles made the sign of the Cross over John, gave him a kiss in the Lord, and departed. Such of the brethren as were tried in the virtues the blessed Hesychius told of his vision, and they were amazed and glorified God, Who has many hidden servants, unbeknown to all. But Hesychius forbade them to tell the other monks, lest John learn of the vision and depart from them, for he did not wish that they be deprived of the presence of God’s great favorite.
The Life of Our Father Among the Saints, John Chrysostom, Archbishop of Constantinople
From The Great Collection of the Lives of the Saints, Volume 3: November, by St. Demetrius of Rostov .

***

“A new commandment I give to you, that you love one another; as I have loved you, that you also love one another. By this all will know that you are My disciples, if you have love for one another” (John 13:34-35).

If God Himself is love, then obviously His Kingdom in Heaven is saturated with and breathes of love. Like the sun’s rays, this love fills everything with harmony and joy.

The greatest obstacles to love are egoism and vanity, with which each of us is infected to a greater or lesser degree. As Christ predicted of the people in the last days: “And because lawlessness will abound, the love of many will grow cold” (Matt. 24:12).

St. Macarius had this to say on the unseen workings of the Holy Spirit’s blessing in the heart of a Christian: “Just like a bee builds a honey-comb in its hive, unseen by the human eye, so does grace secretly build its love in the heart of a person, changing bitterness to sweetness and a cruel heart to a beneficent one. And as a master silversmith forming a filigree on a plate slowly covers it with a pattern and shows it in all its beauty only after he has completed his work, so in like manner, our true Artisan the Lord embellishes our hearts with a filigree, mysteriously renovating them until such time as we transmigrate out of our bodies, revealing the beauty of our soul” (The Philiokalia, Russian edn. v.1).

The Apostle Paul explains superbly the essence of love: “Though I speak with the tongues of men and of angels but have not love, I have become as sounding brass or a clanging cymbal. And though I have the gift of prophecy, and understand all mysteries and all knowledge and though I have all faith, so that I could move mountains, but have not love, I am nothing” (1 Cor. 13:1-2).

Blessed Pelagia Ivanovna of Diveyevo, fool for Christ’s foresaw the spread of terrorism in the world for this she cried and prayed constantly.
https://iconandlight.wordpress.com/2021/01/29/blessed-pelagia-ivanovna-of-diveyevo-fool-for-christs-foresaw-the-spread-of-terrorism-in-the-world-for-this-she-cried-and-prayed-constantly/

“Go, Matushka, to Diveyevo and defend my orphans…” Saint Pelagia Ivanovna ,fool for Christ’s of Diveyevo
https://iconandlight.wordpress.com/2016/01/30/it-is-possible-to-meet-god-anywhere-and-at-any-point-in-our-life-archimandrite-zacharias/

St. George the Great-martyr, the Trophy-bearer intercede for all of us! Commemoration of the deliverance of the island of Zakynthos from the plague by Saint George the Great-Martyr (1689)
https://iconandlight.wordpress.com/2020/01/30/st-george-the-great-martyr-the-trophy-bearer-intercede-for-all-of-us-commemoration-of-the-deliverance-of-the-island-of-zakynthos-from-the-plague-by-saint-george-the-great-martyr-1689/Apolytikion of the Holy Three Great Hierarchs. Mode 1.

Those three magnificent luminaries of the trisolar Godhead, who lit up the whole world with rays of divine doctrines; those mellifluent rivers of wisdom, who irrigated all creation with the waters of the knowledge of God; Basil the Great, and Gregory the Theologian, and the illustrious John, whose tongue produced golden words! Let all of us who are enamored of their words come together and sing hymns to honor them. For they are ever interceding with the Trinity on our behalf.

The Troparion, In Tone I:

Having heard the voice of Thine Apostle Paul, saying: * We are foolish for Christ’s sake, * Thy servant Pelagia, O Christ God, * did love the life of the foolish for Thy sake on earth. * Wherefore in venerating her memory * we entreat Thee, O Lord, to save our souls.

Troparion of St George the Great Martyr Tone 4

As the deliverer of captives and defender of the poor, healer of the infirm and champion of kings, victorious great martyr George intercede with Christ our God for our souls salvation.

Idiomelon 3.
Mode pl. 2.

Let us faithfully extol the wise hierarchs Basil the Great, the divine Gregory, and John Chrysostom. They are likened to David’s sling of three cords, Solomon’s scarlet thread, and the triply-plaited whip of the Word. By Christ, the Chief Corner-stone, they cast down the spiritual Goliath, and they led us to unanimity in the Faith, setting a wall around it with the scarlet Blood of Christ. With their words, they cast far from the enclosures of Christ’s divine flock those leaders of heresy who made merchandise of the things of God. And now they strengthen the Faith, and they intercede with the Lord that He have mercy on our souls.

Aposticha. Mode pl. 1. N/M (Rejoice.)

Rejoice, Trinity of bishops! ⁄ Great bulwark of the Church, ⁄ pillars of righteousness and strength of the faithful, ⁄ downfall of the heretics! ⁄ You shepherded the flock of Christ with godly teachings ⁄ and fed them with many virtues. ⁄ You were openly preachers of grace, ⁄ setting forth laws for the fullness of Christ’s Church! ⁄ Heavenly guides and gates of paradise, ⁄⁄ pray to Christ that He may grant our souls great mercy! 

Rejoice, trinity of bishops! ⁄ earthly angels who traveled the heavens, ⁄ salvation of the world and joy of all, ⁄ champions of the Word and teachers of the universe, ⁄ skillful physicians of soul and body, ⁄ ever-flowing rivers of the Spirit, ⁄ watering the face of the earth with your teachings, ⁄ ladders of theology! ⁄ Golden ones of golden preaching, ⁄⁄ pray to Christ that He may grant our souls great mercy!

Rejoice, trinity of bishops! ⁄ earthly skies reflecting the sun, ⁄ radiance and lamps of the Trinity, ⁄ enlightenment of those in darkness, ⁄ fragrant and beautiful flowers of paradise, ⁄ theologian, wise Basil and Chrysostom, ⁄ tablets of the Spirit written by the finger of God, ⁄ nourishing with the milk of salvation! ⁄ Adornments of wisdom, ⁄⁄ pray to Christ that He may grant our souls great mercy!

Kathisma II
Mode 4. Joseph marveled.

Having flown like bees within * the field of Holy Writ, * you did skillfully select * from its flowers what was best, * and you produced the honey of your teachings; * and now you set them out * for all the faithful to feast * on the sweetness of your words * as on a full-course meal. * And therefore everyone who has been sweetened * cries out to you in gladness: * “Again be with us, who now extol you, * O blessed Fathers, even after death.”

Να συνηθίσουμε να ζούμε με τον Θεό. Μην το ξεχνάτε αυτό. Το πρωί, το βράδυ, να ζητάτε από τον Κύριο να σας δώσει καρδιά ικανή να εννοεί με την προσευχή τα λόγια πού εμπνέει η χάρη με το Άγιο Πνεύμα. Ζωοδότα Κύριε, βοήθησέ μας να φυλάξουμε την καρδιά μας για Σένα τον Κύριο! Άγιος Γέροντας Σωφρόνιος (Σαχάρωφ) του Έσσεξ

Άγιος Ιγνάτιος ο Θεοφόρος, επίσκοπος Αντιοχείας (107), ανακομιδή των ιερών Λειψάνων του(5ος αιων).
Άγιοι Σαρβήλος και Βεβαία η αδελφή του, οι εν Εδέσση Μάρτυρες (110)
Άγιος Βαρσιμαίος Επίσκοπος Εδέσσης ο Oμολογητής (114)
Άγιοι Επτά Μάρτυρες οι εν Σαμοσάτοις Συρίας τελειωθέντες, Φιλόθεος, Υπερέχιος, Άβιβος, Ιουλιανός, Ρωμανός, Ιάκωβος και Παρηγόριος (297)
Όσιος Αφραάτης ο Πέρσης , εν Αντιόχεια ασκησας (370)
Όσιος Ακεψιμάς
Αγία Φλώρα (St Flora) η λαϊκή μαγείρισσα, στη Μονή της αγίας Μπριγκίτας του Kildare Ιρλανδίας (523)
Άγιος Άσοτ Α’ ο Κουροπαλάτης πρίγκιπας του Tao-Klardjeti της Ιβηρίας (829) (Γεωργία).
Όσιος Ιγνάτιος ο Σιναΐτης και Όσιος Νίκανδρος ο Σιναΐτης ο εκ Καστελορίζου (1631)
Άγιος Ανδρέας Ρουμπλιόβ ο Εικονογράφος (1430)
Άγιος Δημήτριος ο Χιοπολίτης νεομάρτυς (1780 – 1802) 
κοίμηση π. Δημητρίου Γκαγκαστάθης στον Πλάτανο Τρικάλων (1975)

Εορτάζουν στις 29 Ιανουαρίου

Στίχοι
Χάρις λέουσιν Iγνάτιε παμβόροις,
Σού σώματος λιπούσι και πιστοίς μέρος.
Τη ενάτη επάνοδος Ιγνατίω εικάδι τύχθη.

«Υιέ μου, δός μοι σήν καρδίαν» (Παρ. κγ’ 26).

Ο Θείος έρως
Άγιος Πορφύριος Καυσοκαλυβίτης

Όταν βρεις τον Χριστό, σου αρκεί, δεν θέλεις τίποτε άλλο, ησυχάζεις. Γίνεσαι άλλος άνθρωπος. Ζεις παντού, όπου υπάρχει ο Χριστός…

Ο Χριστός είναι σ΄ όλες σου τις σκέψεις, σ΄ όλα σου τα έργα. Έχεις την χάρι και μπορείς όλα να τα υποφέρεις για τον Χριστό. Ακόμη μπορεί να πάσχεις και αδίκως. Να υποφέρεις αδικίες για τον Χριστό και μάλιστα με χαρά. Όπως έπαθε Εκείνος, το ίδιο κι εσύ μπορείς να πάσχεις αδίκως. Διάλεξες τον Χριστό για να μην πάθεις; Τι λέει ο Απόστολος Παύλος; «Χαίρω εν τοις παθήμασί μου». Αυτή είναι η θρησκεία μας, Να ξυπνήσει η ψυχή και ν΄ αγαπήσει τον Χριστό, να γίνει αγία. Να επιδοθεί μόνο στον θείο έρωτα. Έτσι θα την αγαπήσει κι Εκείνος.
Όταν έλθει ο Χριστός στην καρδιά, η ζωή αλλάζει. Ο Χριστός είναι το πάν. Όποιος ζει μέσα του τον Χριστό, ζει πράγματα που δεν λέγονται, άγια και ιερά. Ζει εν αγαλλιάσει. Αυτά είναι αλήθεια. Τα έχουνε ζήσει άνθρωποι, ασκητές στο Άγιον Όρος. Συνεχώς με λαχτάρα ψιθυρίζουν την ευχή: “Κύριε Ιησού Χριστέ…”.

Η σχέση με τον Χριστό είναι αγάπη, είναι έρωτας, είναι ενθουσιασμός, είναι λαχτάρα του θείου. Ο Χριστός είναι το πάν. Αυτός είναι η αγάπη μας, αυτός ο έρωτάς μας. Είναι έρωτας αναφαίρετος ο έρωτας του Χριστού. Από κει πηγάζει η χαρά.
Η χαρά είναι ο ίδιος ο Χριστός. Είναι μια χαρά, που σε κάνει άλλο άνθρωπο. Είναι μια πνευματική τρέλα, αλλά εν Χριστώ. Σε μεθάει σαν το κρασί το ανόθευτο, αυτό το κρασί το πνευματικό. Όπως λέει ο Δαβίδ: “Ελίπανας εν ελαίω την κεφαλήν μου και το ποτήριόν σου μεθύσκον με ωσεί κράτιστον”. Ο πνευματικός οίνος είναι άκρατος, ανόθευτος, πολύ δυνατός κι όταν τον πίνεις, σε μεθάει. Αυτή η θεία μέθη είναι δώρο του Θεού, που δίνεται στους “καθαρούς τη καρδία”.

Εκεί πρέπει να πάμε. Έργο μας είναι να προσπαθούμε να βρούμε έναν τρόπο να μπούμε μέσα στο φως του Χριστού. Δεν είναι να κάνει κανείς τα τυπικά. Η ουσία είναι να ζει κανείς με τον Χριστό. Να ξυπνήσει η ψυχή και ν΄ αγαπήσει τον Χριστό, να γίνει αγία. Όταν αυτό το πετύχεις, τι άλλο θέλεις; Κέρδισες το παν. Ζεις τον Χριστό και ο Χριστός ζει μέσα σου. Όλα μετά είναι πολύ εύκολα, η υπακοή, η ταπείνωση, η ειρήνη.
Από αυτή τη λατρεία για τον Χριστό προήλθε το Άσμα ασμάτων του σοφού Σολομώντος. Αυτό το βιβλίο καλλιεργεί το θείο πόθο, τη θεία αγάπη, τη λατρεία και την εγρήγορση στη σχέση με τον ουράνιο Νυμφίο. Τι ωραία λόγια, ερωτικά, γεμάτα αγάπη, πάθος, έρωτα θείο! Φαίνονται σαν ανθρώπινα, είναι όμως θεία. «Ότι τέτρωμαι της σης αγάπης εγώ», λέει ένα τροπάριο. Δηλαδή «πάσχω, υποφέρω, Σε ζητάει η ψυχή μου, θέλει Εσένα που είσαι το φως, η ζωή, ο Θεός, ο Κύριός μου και ο Θεός μου».

Κατεξοχήν στο Άσμα ασμάτων βλέπομε τον Χριστό ως Νυμφίο. Ο Χριστός είναι ο Νυμφίος της ψυχής μας. Η ψυχή μας, νύμφη Του, Τον ακολουθεί σ’ όλα. Και στο μαρτύριο και στο Γολγοθά και στη Σταύρωση αλλά και στην Ανάσταση. Όταν φθάσομε σ’ αυτή την αγάπη, τότε ο Χριστός θα εγκύψει μέσα μας και θα γεμίσει την ψυχή μας.
Διαρκώς ν΄ ατενίζετε προς τα άνω, προς τον Χριστό, να εξοικειώνεστε με τον Χριστό, να εργάζεστε με τον Χριστό, να ζείτε με τον Χριστό, ν΄ αναπνέετε με τον Χριστό, να πονάτε με τον Χριστό, να χαίρεστε με τον Χριστό. Να είναι το πάν για σας ο Χριστός. Η ψυχή σας να ζητάει, να φωνάζει τον Νυμφίο της: «Σε, Νυμφίε μου, ποθώ …». Ο Χριστός είναι ο Νυμφίος, είναι ο Πατέρας, είναι το παν. Δεν υπάρχει ανώτερο πράγμα στη ζωή από το ν’ αγαπάμε τον Χριστό. Ό,τι θέλομε είναι στον Χριστό. Ο Χριστός είναι το παν. Όλη η χαρά, όλη η ευφροσύνη, όλη η παραδεισιακή ζωή. Όλα τα μεγαλεία έχομε, όταν έχομε τον Χριστό μέσα μας. Η ψυχή που είναι ερωτευμένη με τον Χριστό είναι πάντα χαρούμενη κι ευτυχισμένη, όσους κόπους και θυσίες κι αν της κοστίσει αυτό.
Κανείς δεν μπορεί ν’ αρνηθεί ότι το πλήρωμα είναι ο Χριστός. Όσοι αρνούνται αυτή την αλήθεια είναι άρρωστοι ψυχικώς, κατέχονται υπό του κακού πνεύματος. Αρνούνται αυτό που τους λείπει. Έτσι βρίσκει κενή την ψυχή τους και μπαίνει ο διάβολος μέσα τους.
Λέει στο Άσμα Ασμάτων η νύμφη για τον Νυμφίο Χριστό: “Εγώ καθεύδω και η καρδία μου αγρυπνεί. Φωνή αδελφιδού μου κρούει επί την θύραν”.
Η νύμφη αγρυπνεί και ονειρεύεται Αυτόν. Αν και κοιμάται, στρέφεται η ψυχή της προς Αυτόν. Εκφράζει, έτσι, την αγάπη της και την πλήρη αφοσίωσή της. Τον έχει συνεχώς στο νου της, στην καρδιά της, ακόμη και στον ύπνο. Τον λατρεύει. Καταλάβατε; Η λατρεία να γίνεται εξ όλης της ψυχής και εξ όλης της καρδίας. Τι θα πει αυτό; Η μόνη σας έννοια να είναι ο Θεός.

***

Ένα χαριτωμένο περιστατικό, που έχει διηγηθεί η γερόντισσα Ευφημία από την Κέρκυρα, δείχνει αυτό τον κυριαρχικό προσανατολισμό του Πορφυρίου στην αγάπη. Ο γέροντας έτρεφε πελώριο σεβασμό για τη λειτουργική ζωή και την αγιαστική της δύναμη. Ωστόσο, με έναν περίπου παιδικό τρόπο, κάποια στιγμή εξέφρασε τη διαφωνία του προς τον άγιο Ανδρέα Κρήτης, διότι στο κορυφαίο υμνολογικό έργο του, τον Μεγάλο Κανόνα, δεσπόζει μια οπτική θρηνητική, στραμμένη στην κόλαση και τον θάνατο, ενώ ο ίδιος ο Πορφύριος προτιμούσε να κοιτάζει προς την αγάπη του Χριστού. Όταν η συνομιλήτριά του τού ανέφερε ως αντίθετο δείγμα γραφής τον Κανόνα που συνέθεσε ο άγιος Ανδρέας για τον άγιο Ιγνάτιο τον Θεοφόρο, τότε ο γέροντας Πορφύριος είπε το καταπληκτικό: “Ω, αυτός δεν είναι Κανόνας, είναι φωτιά. Σ’ αυτόν τον Κανόνα πάει ο υμνογράφος, χάθηκε! Τον κατάπιε, τον παρέσυρε ο άγιος Ιγνάτιος”30. Υπενθυμίζω ότι του αγίου Ιγνατίου είναι τα φοβερά λόγια “ο εμός έρως εσταύρωται […]. Άρτον Θεού θέλω, ο εστιν σαρξ Ιησού Χριστού […], και πόμα θέλω το αίμα αυτού, ο εστιν αγάπη άφθαρτος”31.

31 Ιγνάτιος Αντιοχείας, Προς Ρωμαίους, 7, 1, PG 813Β-816Α.
πηγή: Θ. Παπαθανασίου: Ένας ησυχαστής του Αγίου Όρους στην καρδιά της πόλης: π. Πορφύριος Καυσοκαλυβίτης (1906-1991), Δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Σύναξη 117 (2011), σσ. 50-­67

***

Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης
Τί αγάπη είχαν οι άγιοι Μάρτυρες για τον Χριστό, τι λεβεντιά!

Διαβάστε Συναξάρια. Τα Συναξάρια πολὺ βοηθούν, γιατὶ συνδέεται κανεὶς με τους Αγίους και φουντώνει μέσα του η ευλάβεια και η διάθεση για θυσία.

Τί αγάπη είχαν οι άγιοι Μάρτυρες για τον Χριστό, τι λεβεντιά!

Για τον Άγιο που προχωρεί στο μαρτύριο, η αγάπη του για τον Χριστό είναι ανώτερη από τον πόνο, γι’ αυτό και τον εξουδετερώνει. Το μαχαίρι του δημίου το ένιωθαν οι Μάρτυρες γλυκύτερο και από το δοξάρι του βιολιού. Όταν φουντώση η αγάπη για τον Χριστό, τότε το μαρτύριο είναι πανηγύρι· η φωτιά ανακουφίζει καλύτερα από λουτρό, γιατί το κάψιμο χάνεται από το κάψιμο της θείας αγάπης. Το γδάρσιμο είναι χάιδεμα. Ο θείος έρωτας παίρνει την καρδιά, παίρνει και το μυαλό, και τρελλαίνεται ο άνθρωπος. Δεν καταλαβαίνει ούτε πόνο ούτε τίποτε, γιατί ο νούς του είναι στον Χριστό και πλημμυρίζει η καρδιά του από χαρά. Πόσοι Άγιοι πήγαιναν στο μαρτύριο και ένιωθαν τέτοια χαρά, λές και πήγαιναν σε πανηγύρι! Ο Άγιος Ιγνάτιος έτρεχε στο μαρτύριο και φώναζε: «Αφήστε με να μαρτυρήσω, αφήστε με να με φάνε τα θηρία». Την χαρά που ένιωθε εκείνος δεν την αισθάνεται ούτε ένας νεαρός ερωτευμένος που λέει: «Θέλω αυτήν να παντρευτώ και δεν υπολογίζω κανέναν, ούτε μάνα ούτε πατέρα». Από την τρέλλα του ερωτευμένου μεγαλύτερη ήταν η «τρέλλα» του Αγίου Ιγνατίου.

Όλοι οι Άγιοι αγωνίσθηκαν για την αγάπη του Χριστού. Οι άγιοι Μάρτυρες έχυσαν το αίμα τους, οι Όσιοι Πατέρες έχυσαν ιδρώτες και δάκρυα, έκαναν πνευματικά πειράματα στον εαυτό τους, σαν καλοί βοτανολόγοι, ταλαιπωρήθηκαν οι ίδιοι από αγάπη προς τον Θεό και προς την εικόνα του Θεού, τον άνθρωπο, για να μας αφήσουν τις πνευματικές τους συνταγές. Έτσι προλαβαίνουμε το κακό ή θεραπεύουμε μια πνευματική αρρώστια μας και αποκτάμε υγεία και, εάν φιλοτιμηθούμε να τους μιμηθούμε στους αγώνες, μπορούμε ακόμη και να αγιάσουμε.
Αγίου Παϊσίου Αγιορείτου-Πνευματική αφύπνιση. Λόγοι Β΄, Ι. Ησυχαστήριον ” Ευαγγελιστής Ιωάννης ο Θεολόγος” Σουρωτή Θεσσαλονίκης

Ομιλία
για την φύλαξη της καρδιάς
Αγίου Νικολάου Bελιμίροβιτς, επισκόπου Οχρίδος

«Πάση φυλακή τήρει σην καρδίαν, έκ γαρ τούτων έξοδοι ζωής» (Παροιμ. δ’: 23).

Στην καρδιά είναι η θέληση, στην καρδιά είναι η αγάπη, στην καρδιά είναι η φρόνηση, στην καρδιά είναι το πρόσωπο του Θεού, της Παναγίας Τριάδος. Η καρδιά είναι ο οίκος του Πατρός, το ιερό θυσιαστήριο του Υιού και το εργαστήριο του Αγίου Πνεύματος. Ο Θεός θέλει την καρδιά μας: “Υιέ μου, δος μοι σην καρδιάν” (Παροιμίες: 23:26).

Ω, αδελφοί μου, πάνω απ’ όλα όσα φυλάσσετε, την καρδιά σας να τηρείτε! Και αν ανατραπούν τα βουνά, και αν στεγνώσουν οι θάλασσες, κι αν σε εγκαταλείψουν οι φίλους σου, κι αν στερέψει ο πλούτος σου, κι αν καταφαγωθεί το σώμα σου από σκουλήκια, κι αν σε περιλούσει ο κόσμος με όλον τον χλευασμό που έχει, μη φοβάσαι, μόνον φύλαξε την καρδιά σου, φύλαξέ την και προσκολλήσου στον Κύριο, δώσε την στον Κύριο. Από την καρδιά πηγάζει η ζωή• από που προέρχεται η ζωή στην καρδιά, αν η Πνοή του Κυρίου δεν κατοικεί εκεί, που είναι η Πηγή της Ζωής, ο Θεός;

«Ο αγαθός άνθρωπος εκ του αγαθού θησαυρού εκβάλλει αγαθά, και ο πονηρός άνθρωπος εκ του πονηρού θησαυρού εκβάλλει πονηρά» (Ματθ. Ιβ’ 35).
Αυτοί είναι οι λόγοι του Κυρίου, ο Οποίος πληροί με τον θησαυρό Του το θησαυροφυλακιο της καρδιάς σου. Ποιος είναι αυτός «ο αγαθός άνθρωπος»; Είναι αυτός που έχει τον αγαθό θησαυρό της καρδιάς.
Και ποιος είναι «ο πονηρός άνθρωπος»; Είναι αυτός που έχει τον πονηρό θησαυρό της καρδιάς• «εκ γαρ της καρδίας [του πονηρού ανθρώπου] εξέρχονται διαλογισμοί πονηροί, φόνοι, μοιχείαι, πορνείαι, κλοπαί, ψευδομαρτυρίαι, βλασφημίαι» (Ματθ. ιε’ 19)- και από την αγαθή καρδιά εκπορεύονται «αγάπη, χαρά, ειρήνη, μακροθυμία, αγαθωσύνη, πίστις, πραότης, εγκράτεια» (Γαλάτ. ε’ 22-23).
Βλέπεις πόσο μεγάλη είναι η αποθήκη της καρδιάς του ανθρώπου; Βλέπετε πόσα μπορούν να χωρέσουν στην καρδιά του ανθρώπου;

Ω αδελφέ, ο Θεός, το ίδιο το Άγιον Πνεύμα, όταν Το παρακαλείς, μπορεί να εισχωρεί στην καρδιά του ανθρώπου. Όχι μόνον μπορεί, αλλά και θέλει. Περιμένει μόνον εσένα να προετοιμάσεις την καρδιά σου γι’ Αυτό. Να την μετατρέψης σε Ναό, διότι ο Θεός, το Άγιον Πνεύμα μόνον σε Ναό κατοικεί!…
Όπως ο όφις προστατεύει την κεφαλή του, έτσι και συ, υιέ μου, να φυλάττεις την καρδιά σου. Πάνω από όλα όσα φυλάσσονται, υιέ μου, φύλαξε την καρδιά σου! Διότι στην καρδιά εισέρχεται η ζωή και από αυτήν προέρχεται η ζωή, ζωή που προέρχεται από τον Ζώντα Θεό.

Ω! Ζωοδότα Κύριε, βοήθησέ μας να φυλάξουμε την καρδιά μας για Σένα, για Σένα τον Κύριο!

Σοι πρέπει πάσα δόξα και ευχαριστία εις τους αιώνας των αιώνων. Αμήν!
Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς, Ο Πρόλογος της Αχρίδος, Ιούνιος)
http://prologue.orthodox.cn/June6.htm

Άγιος Γέροντας Σωφρόνιος (Σαχάρωφ) του Έσσεξ

Όλη η ζωή μας βασίζεται στην προσευχή. Γι’ αυτό σας συνέστησα να καλλιεργείτε την καρδιά σας. Η καλλιέργεια αυτή επιτρέπει στην καρδιά να γίνει πιο ικανή να δέχεται με συναίσθηση τις αποκαλύψεις των εννοιών, επιτρέπει να γνωρίζουμε αν ένας κίνδυνος ή κάτι παρόμοιο πλησιάζει.
… Είναι απολύτως απαραίτητο να έχετε πάντοτε αυτή τη φροντίδα, αν θέλετε πραγματικά να προοδεύσετε στην πνευματική οδό προς τη σωτηρία.

Όταν προσευχόμαστε με τον τρόπο αυτό, είναι πολύ πιθανόν στην αρχή να μη λαμβάνουμε απάντηση. Ακόμη και όταν δεν έχουμε απάντηση, η προσευχή πρέπει να ενεργεί μέσα στην καρδιά. Αν έχουμε θετική απάντηση από το Άγιο Πνεύμα, μπορούμε να οδηγηθούμε από αυτή την καρδιακή αίσθηση, αλλά όσο δεν είμαστε ελεύθεροι από τα αμαρτωλά πάθη, πρέπει να είμαστε πολύ συνετοί.

Αν είμαστε ακόμη υπό την επήρεια των παθών, η εμπιστοσύνη μας στην διαίσθηση αυτή οφείλει να είναι μετρημένη, ταπεινή.

Μπορεί να συμβεί η απάντηση του Θεού να είναι πολύ θετική, σε τέτοιο σημείο που να μην αμφιβάλλουμε. Αλλά μόνο αυτοί που έχουν καθαρθεί από τα πάθη μπορούν να «καυχώνται» γι’ αυτό.

Εμείς πρέπει να μάθουμε τα πρώτα βασικά στοιχεία, τις εντολές. Και έπειτα θα μπορέσουμε να πλησιάσουμε σε αυτό που αρμόζει στους τελείους.

Αυτό είναι το πρόβλημα που έθεσε ο Σιλουανός στον Στρατόνικο: «Πως μιλούν οι τέλειοι;» Ο Στρατόνικος ήταν ένας άνθρωπος με μεγάλη θέληση, εξαιρετικά χαρισματούχος, προικισμένος με σπάνιες δωρεές της χάριτος. (Σωφρονίου Σαχάρωφ, “Οικοδομώντας το ναό του Θεού”, τόμος Β, σ. 250-251)

***

[Κάποτε στον Ἂθω έγινε διάλογος γιά πώς μιλούν οι τέλειοι. Ο Γέροντας Σιλουανός είπε: «Αυτοί δε λένε τίποτε αφ’ εαυτού τους. Λένε μόνο ὃ,τι τούς δίνει το Πνεύμα»].

***

Εδώ και μερικές ημέρες περίμενα τον θάνατο, αλλά νά, είμαι και πάλι ζωντανός! Δεν γνωρίζω αληθινά γιατί, αλλά θέλω πολύ να μιλώ μαζί σας. Ο Σιλουανός ρώτησε τον Στρατόνικο: «Πώς μιλούν οι τέλειοι;». Πριν από τη συνάντηση αυτή μέ τον Στρατόνικο, ο Σιλουανός είχε προσευχηθεί όλη τη νύχτα, και αυτή η συνάντηση είχε μεγάλη σημασία γιά τον Στρατόνικο, ο οποιος επέστρεψε στη Ρωσία αληθινά ευεργετημένος. Πέθανε στα όρη τού Καυκάσου• τον σκότωσαν οι κομμουνιστές πού πλησίασαν τη μικρή καλύβα στην οποια βρισκόταν και τον πυροβόλησαν.
Ο Γέροντας Σιλουανός και κάποιοι πατέρες λένε ότι πρέπει να συνηθίσουμε να ζούμε με τον Θεό. Μην το ξεχνάτε αυτό. Το πρωί, το βράδυ, να ζητάτε από τον Κύριο να σας δώσει καρδιά ικανή να εννοεί με την προσευχή τα λόγια πού εμπνέει η χάρη με το Άγιο Πνεύμα. Στον Σιλουανό αυτό συνέβη πολύ γρήγορα. Γράφω στο βιβλίο μου ότι το είδος τής ζωής πού είχε ήταν το πιο δύσκολο από ολα. Πράγματι, είναι πιο εύκολο να δεχθεί κανείς τη χάρη στο τέλος της ζωής του, όταν είναι ήδη έτοιμος να πεθάνει. Διότι το να ζει γιά πολύ στην κατάσταση της άρσεως της χάριτος, αφού την έχει γευθεί, είναι εξαιρετικά επίπονο πράγμα. Ο Γέροντας, γιά να το εξηγήσει αυτό, ανέτρεχε σε ένα παράδειγμα από τη στρατιωτική ζωή.

Αν ένας στρατιώτης για μιά πράξη ηρωισμού πάρει προαγωγή στον βαθμό τού αξιωματικού στην αρχή της ζωής του, θα είναι πολύ υπερήφανος γιά τον βαθμό πού έλαβε. Θα βγει από το σπίτι του και θα συναντήσει τούς ανθρώπους μέ πρόσωπο χαμογελαστό, πού θα λάμπει. Αντίθετα, για έναν στρατηγό, πού είναι επικεφαλής μιας στρατιάς και ξαφνικά υποβιβαστεί από τον βαθμό του, θα τού είναι πολύ οδυνηρό να βγει έξω και να συναντήσει τούς ανθρώπους. Συμβαίνει το ίδιο και σέ αυτόν πού «γνώρισε» μεγάλη χάρη και χάνει, έστω και έν μέρει, την «ένταση» της χάριτος αυτής, αν μας επιτρέπεται να εκφραστούμε έτσι.

Όταν κάποιος άνθρωπος φθάσει αληθινά στην αγιότητα και δεχθεί τον πιο υψηλό βαθμό της χάριτος πού είναι δυνατή στη γη, οφείλει, σύμφωνα με τον άγιο Μακάριο, αναπόφευκτα να υποστεί ελάττωση του βαθμού αυτής της χάριτος, γιά να μπορέσει να συνεχίσει να ζει και να διδάσκει τους άλλους. Στην πιο υψηλή κατάσταση της χάριτος ο άνθρωπος καθίσταται «ανίκανος» να εργαστεί, να μιλήσει με τους ανθρώπους κλπ. σε τέτοιο σημείο πού, ον η κατάσταση αυτή διαρκέσει ακόμη ένα λεπτό, μπορεί να πεθάνει.

Όταν μιλούμε για τον μοναχισμό, θα ήταν καλύτερα να υιοθετήσουμε τον πιο παραδοσιακό τύπο και να τα μάθουμε όλα αυτά, σιγά-σιγά, προς το τέλος της ζωής μας. Μπορούμε να λάβουμε τη χάρη στα μέσα της οδού και να μην επιτρέψουμε τα μικρά πάθη να υποβιβάσουν τη ζωή μας, πράγμα πού θα στερούσε τη μοναχική μας ζωή από το αληθινό της νόημα.
Ἀρχιμανδρίτου ΣΩΦΡΟΝΙΟΥ (Σακχάρωφ) ΟΙΚΟΔΟΜΩΝΤΑΣ ΤΟΝ ΝΑΟ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΜΕΣΑ ΜΑΣ ΚΑΙ ΣΤΟΥΣ ΑΔΕΛΦΟΥΣ ΜΑΣ, Ἱερά Μονή Τιμίου Προδρόμου, Ἒσσεξ Ἀγγλίας,

***

Γέροντας Ιγνάτιος Καπνίσης

Όσο περισσότερο οι άγιοι πλησιάζουν τον Θεό, τόσο περισσότερο βλέπουν τους εαυτούς τους ως αμαρτωλούς.

Να συγκρίνουμε τον εαυτό μας με τον Θεό κι όχι με τους άλλους ανθρώπους.

Όταν αδειάσουμε από μέσα μας όλο τον εγωισμό μας, τότε ολόκληρος ο Θεός μπαίνει μέσα μας.

Η ταπείνωση από μόνη της ανεβάζει από την άβυσσο στον ουρανό τον αμαρτωλό.

”Μακάριοι οι πτωχοί τω πνεύματι (οι ταπεινοί) ,τονίζει ο Κύριος ότι αυτών εστι η βασιλεία των ουρανών”. Ο εγωισμός σκοτίζει και τυφλώνει το μυαλό και τρελαίνει τον άνθρωπο. Ο εγωιστής είναι δαιμονισμενος, ευρίσκεται μέσα του ολόκληρος ο διάβολος.
(«Η Αγία Ταπείνωση», αρχιμ. Ιγνάτιος Καπνίσης, 2002, εκδ. Ιστιαία)

Ο άγιος Ιγνάτιος διδάχτηκε την προσευχή του Ιησού από τον άγιο Ευαγγελιστή Ιωάννη. Άγιος Ιγνάτιος Μπριαντσιανίνωφ
https://iconandlight.wordpress.com/2017/12/19/18155/

Να επιμένεις, αδιάκοπα στην επίκληση του ονόματος του Κυρίου Ιησού, για να καταπιεί η καρδιά τον Κύριο και ο Κύριος την καρδιά και να γίνουν τα δύο ένα. Άγιος Ιγνάτιος Μπριαντσανίνωφ
https://iconandlight.wordpress.com/2019/06/27/%ce%bd%ce%b1-%ce%b5%cf%80%ce%b9%ce%bc%ce%ad%ce%bd%ce%b5%ce%b9%cf%82-%ce%b1%ce%b4%ce%b9%ce%ac%ce%ba%ce%bf%cf%80%ce%b1-%cf%83%cf%84%ce%b7%ce%bd-%ce%b5%cf%80%ce%af%ce%ba%ce%bb%ce%b7%cf%83%ce%b7-%cf%84/

Η ψυχή που έχει γίνει ένα με τον Θεό έχει πραότητα και ταπείνωση, είναι πάντοτε προσευχόμενη και ζει αδιαλείπτως μέσα της, την παρουσία του Θεού. Γέροντας Θαδδαίος της Βιτόβνιτσα
https://iconandlight.wordpress.com/2018/12/18/25575/

Να συγκρίνουμε τον εαυτό μας με τον Θεό κι όχι με τους άλλους ανθρώπους. Γέροντας Ιγνάτιος Καπνίσης
https://iconandlight.wordpress.com/2016/01/28/%CE%BD%CE%B1-%CF%83%CF%85%CE%B3%CE%BA%CF%81%CE%AF%CE%BD%CE%BF%CF%85%CE%BC%CE%B5-%CF%84%CE%BF%CE%BD-%CE%B5%CE%B1%CF%85%CF%84%CF%8C-%CE%BC%CE%B1%CF%82-%CE%BC%CE%B5-%CF%84%CE%BF%CE%BD-%CE%B8%CE%B5%CF%8C/

Απολυτίκιον Αγίου Ιγνατίου του Θεοφόρου.
Ήχος δ’.

Και τρόπων μέτοχος, και θρόνων διάδοχος, των Αποστόλων γενόμενος, την πράξιν εύρες θεόπνευστε, εις θεωρίας επίβασιν, διά τούτο τον λόγον της αληθείας ορθοτομών, και τη πίστει ενήθλησας μέχρις αίματος, Ιερομάρτυς Ιγνάτιε, Πρεσβεύε Χριστώ τω Θεώ, σωθήναι τας ψυχάς ημών.

Απολυτίκιον. Ήχος γ’. Θείας πίστεως.

Θείω έρωτι επτερωμένος, του σε ψαύσαντος, χερσίν αχράντοις, θεοφόρος ανεδείχθης Ιγνάτιε· και εν τη Δύσει τελέσας τον δρόμον σου, προς την ανέσπερον λήξιν εσκήνωσας. Πάτερ Όσιε, Χριστόν τον Θεόν ικέτευε, δωρήσασθαι ημίν το μέγα έλεος.

Ήχος γ’ Την ωραιότητα

Χειροθετούμενος, υπό Χριστού του Θεού, εγκατελάμπρυνας, την ιεράν σου στολήν, και μαρτυρίου αληθώς, επέτυχες Θεοφόρε· θήρας γαρ ηρέθισας, εκ του κόσμου χωρίσαι σε, Παύλον εκμιμούμενος, τον θεσπέσιον ένδοξε· διό και εν τη Ρώμη επλήρωσας, Πάτερ αξίως το Μαρτύριον.

Γυναίκες ακουτίσθητε
Ως τετρωμένος έρωτι, αγάπης του Κυρίου σου. Ο εμός έρως εβόας, Χριστός εσταύρωται θέλων· διό διψώ του διψάσθαι, και ζων ερώ του εράσθαι· ου κοινωνός γενηθήναι, επιποθώ και του πάθους, και της αυτού βασιλείας.

Δόξα… Ήχος πλ. Δ’

Θεοφόρε Ιγνάτιε, τον σον έρωτα Χριστόν ενστερνισάμενος, μισθόν εκομίσω, τής ιερουργίας του Ευαγγελίου του Χριστού, το τελειωθήναι δι’ αίματος, διό σίτος γενόμενος τού αθανάτου Γεωργού, δι’ οδόντων θηρίων ηλέσθης, και άρτος ηδύς αυτώ ανεδείχθης, πρεσβεύων υπέρ ημών, Αθλητά μακάριε.

As a light through rain that decorates the rainbow thus, the joy, through tears and through gentle sorrow, on the spiritual heaven, Paradise and God is pictured- that strengthens the souls of the holy martyrs. by St. Nikolai Velimirovic

Translation of the relics (5th century) of Hieromartyr Ignatius the God-bearer, Bishop of Antioch (107)
Sts. Martyrs Sarbelus (Thathuil) and his sister Bebaia, of Edessa (110)
Saint Barsimaeus the Confessor, Hieromartyr Bishop of Edessa (114)
Saint Aphraates the Persian, Hermit of Antioch (370)
Saint Akepsimas, monk
Saint Ignatios the Sinaite
Saint Flora (Blath), a cook at St Brigid’s convent in Kildare (523)
Saint Aquilinus of Mediolanum (Milan), martyred by the Arians (650)
St. Ashot Kuropalates of Tao-Klardjeti (829) (Georgia)
Saint Andrew (Rublev) of Russia, iconographer (1430).
New Martyr Demetrius of Chios, at Constantinople (1802)
Repose of the Venerable Papa-Dimitri Gagastathis the Man of God +1975

Commemorated on January 29

Hymn of Praise
Saint Ignatius “Theophorus” the God-Bearer
by St. Nikolai Velimirovic

The bitter death of Christ dulled the stinger of death
And drove away for ever the irrational fear of death.
A flock of martyrs swarmed after Christ
In death–but, without fear, without complaints and without shrieks;
And many with rejoicing hurried to death
Because, before their deaths, they saw angels and heaven.

Saint Ignatius traveled to Rome;
Along the way, to the Living God, he prayed
As a son would pray to his parents,
That the teeth of the beasts grind him, grind him!
That for which he prayed to God, God granted him,
Behold, but the saint, having been ground, remained alive!
Alive and whole; until now, before the Table of Heaven
Bread made tender by torture for Christ–
Saint Ignatius, the courageous Theophorus,
Throughout the ages, he imparts courage to those being tortured.

There are two sufferings; there can only be two sufferings:
For justice or for sins, this cannot be hidden.
Pain for one’s sins is pain without hope,
But pain for justice is joy without sorrow.
As a light through rain that decorates the rainbow
Thus, the joy, through tears and through gentle sorrow,
On the spiritual heaven, Paradise and God is pictured–
That strengthens the souls of the holy martyrs.
The Prologue of Ohrid: Lives of Saints, Hymns, Reflections and Homilies for Every Day of the Year (Two Volumes) by St. Nikolai Velimirovic
http://prologue.orthodox.cn/January29.htm

***

The more a man advances in spiritual knowledge and in purification of the heart, the more it appears to him that the depth in which he finds himself is even lower and that the height to which he strives is even higher. When one spiritual giant on his death bed heard that his companions were praising him because of his great asceticism, he began to weep and said, “My children, I have not even begun my spiritual life.”

When St. Ignatius, that God-bearer, lay chained in the dungeon, he wrote to the Ephesians: “I do not command you as though I stand for something. Even though I am in chains for the Name of Jesus Christ; nevertheless, I still have not perfected myself in Him. Now I am beginning to be His disciple, and I speak to you as a collegium of my teachers.”
The Prologue of Ohrid by St. Nikolai Velimirovic
http://prologue.orthodox.cn/January29.htm

Homily
About guarding of the heart
by Saint Nikolai Velimirovič

“With closest custody, guard your heart, for in it are the sources of life” (Proverbs 4:23).

In the heart is the will, in the heart is love, in the heart is understanding, in the heart is the face of the All-holy and Divine Trinity. The heart is the home of the Father, the altar of the Son and the workshop of the Holy Spirit. God wants the heart: “My Son, give me your heart” (Proverbs: 23:26). Let the mountains be overturned, let the seas dry up, let your friends abandon you, let your wealth fail you, let your body be consumed by worms, let the world pour upon you all the ridicule which it has but be not afraid; only guard your heart, guard and affix it to the Lord and give it to the Lord. From the heart comes life; from where does life in the heart come if the breath of the Lord and Source of Life, God, does not dwell in it?

“A good man out of the good treasure of the heart brings forth good things; and an evil man out of the evil treasure brings forth evil things” (St. Matthew 12:35). These are the words of the Lord Who fills the treasury of your heart with His riches. What is that “good man?” That is the good treasure of the heart. What is that “evil man?” That is the evil treasure of the heart. “For out of the heart [of an evil man] proceed evil thoughts, murders, adulteries, fornications, thefts, false witness, blasphemies” (St. Matthew 15:19) and from the good heart proceeds “love, joy, peace, long-suffering, gentleness, goodness, faith, meekness, temperance” (Galatians 5:22-23). Do you see how great a warehouse is the heart of man? Do you see what all can fit in the heart of man?

O brother, God the Holy Spirit Himself, when it pleases Him, can fit in the heart of man. Not only can He, but He will. He only waits for you to prepare your heart for Him. To convert it into a temple, for God the Holy Spirit only dwells in a temple. Just as a serpent protects its head so you, also son, guard your heart. Above everything that is guarded, son, guard your heart! For in the heart enters life and from it proceeds life, life which is from the Living God.

O Life-giving Lord, help us to guard our heart for You, for You the Lord!

To You be glory and thanks always. Amen.
The Prologue from Ohrid: Lives of Saints by Saint Nikolai Velimirovič 
http://prologue.orthodox.cn/June6.htm

***

148. A brother asked Abba Poemen, ‘How can a man avoid speaking ill of his neighbour?’ The old man said to him, ‘We and our brothers are two images; when a man is watchful about himself, and has to reproach himself, in his heart he thinks his brother better than he; but when he appears to himself to be good, then he thinks his brother evil compared to himself.
The Alphabetical Collection Translated, with a foreword by Benedicta Ward, SLG ;Patrologia Graeca, vol.65, col. 71-440

***

For every man, peace of soul is precious. With those who have attained peace of soul, the body can be in constant motion; in work, in pain, but their souls, affixed to God, always remain in unwavering peace. St. Seraphim of Sarov teaches: “It is necessary to concern oneself with all means in order to preserve peace of soul and not to be disturbed by the insults of others. That is why it is necessary, at all costs, to restrain yourself from anger with the help of vigilance over one’s self, preserving the mind and heart from indecent movements. For preserving peace of soul, it is also necessary to avoid judging others. By not judging and by silence, peace of the soul is preserved. When a man is in such a state of mind, he receives divine revelations. In order for man to be preserved from judging others, he must be vigilant over himself; he must not receive from anyone non-spiritual thoughts and he should be dead toward everything worldly. We must tirelessly guard the heart from indecent thoughts and influences. `With closest custody, guard your heart for in it are the sources of life.’ (Proverbs 4:23). From perpetual vigilance over the heart, purity is born, in which the Lord is seen according to the words of eternal truth: `Blessed are the pure in heart: for they shall see God’ ” (St. Matthew 5:8).
http://prologue.orthodox.cn/February15.htm

Troparion, in Tone IV—

As thou didst share in the ways of the apostles and didst occupy their throne, thou didst find thine activity to be a passage to divine vision, O divinely inspired one. Wherefore, ordering the word of truth, thou didst suffer for the Faith even to the shedding of thy blood, O hieromartyr Ignatius. Entreat Christ God, that our souls be saved.

Tone IV: Spec. Mel.: “As one valiant among the martyrs…”—

As the last successor of the Theologian thou didst follow in his steps, hastening from the East and appearing in the West, illumining all with the lightning flashes of divine preaching; and, departing thither from the world, O most wise one, thou didst shine forth unto God, crowned with the splendor of grace. Twice

In sacred manner were thy relics given unto thy city, O most wise God-bearer, and they were all the more splendidly hallowed by thy suffering, illumining with grace in their return unto us, becoming the occasion of our solemnities, filling with divinely inspired gladness and delighting with sweet fragrance those who honor thee with piety. Twice

Before, thou didst shine forth from the East upon the lands of the West, more brightly than the morning-star; and now, in the return of thy divine relics, thou hast spread forth beams of light upon the earth out of the evening sky, and dost entreat Christ to deliver from corruption and misfortunes those who with faith celebrate thy most honored memory. Twice

Glory…, the composition of Anatolius, in Tone VIII—

O God-bearing Ignatius, soaring aloft to Christ Whom thou didst desire, thou hast received the reward of the sacred ministry of the Gospel of Christ, which thou didst complete in the shedding of thy blood. Wherefore, as the wheat of the immortal Husbandman, thou wast ground by the teeth of the wild beasts and hast been shown to be sweet bread for Him. Pray for us, O blessed athlete.

Ikos: Sanctifying Jeremiah from his mother’s womb and, as the Omniscient One, knowing beforehand when he would be born and that he would be a habitation of His Holy Spirit, God straightway filled him with life from his youth and sent him, as His prophet and herald, to proclaim His holy coming to all on earth. And when God Himself was born of the Virgin and went forth to preach, He found the God-bearing and divine Ignatius to be a disciple worthy of His grace from infancy.

Ο Αββάς Ισαάκ ο Σύρος κρύβει ένα µεγάλο θησαυρό. Ανοίξετέ τον, διαβάσετέ τον πλουτίσατε πνευµατικά…, Να διαβάζετε ένα φύλλο την ηµέραν, να βλέπεσθε σαν σε καθρέφτη. Εκεί μέσα θα βλέπεις τον εαυτόν σου. Γέροντας Ιερώνυµος της Αιγίνης – άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης

Άγιος Ισαάκ ο Σύρος, ο μέγας ησυχαστής (7ος αι.)
Όσιος Εφραίμ ο Σύρος (373)
Όσιος Παλλάδιος Eπίσκοπος Ελενουπόλεως (4ος αι.)
Όσιος Ιάκωβος ο Ασκητής εν Παλαιστίνη
 Εφραίμ του Νοβοτόρχοκ εκ Ρωσίας (1053)
Εφραίμ εκ Κιέβου επίσκοπος Περαιασλάβλ (περίπου 1098)
 Γεώργιος Μάρτυς  (1015) αδελφός του Εφραίμ του Νοβοτόρχοκ
Χάρις μάρτυς
Μνήμη πάντων των ερημιτών

Εορτάζουν στις 28 Ιανουαρίου

Στίχ. Ισαάκ τον Όσιον χρεών γεραίρειν,
·Ωσπερ δι· αυτού μυούμενοι τα κρείττω.
Εικάδι όγδοάτη Ισαάκ άφθιτον κλέος ύδω.

«Υπέρ πάντα την σιωπήν αγάπησον». Αββάς Ισαάκ ο Σύρος

Κάποτε πάλι, έλεγε ο άγιος Γέροντας Παΐσιος ότι, μελετώντας τον Αββά Ισαάκ έμεινε σε μία φράση του στοχαζόμενος και προσευχόμενος για δύο ολόκληρες ώρες.

Ο Γέροντας Παΐσιος ο Αγιορείτης προτρέπει όχι μόνο τους προχωρημένους ησυχαστές να μελετούν τον αββά Ισαάκ αλλά και τους αρχάριους. Γράφει σχετικά: «Πολύ θα σε βοηθήσει ο Αββάς Ισαάκ διότι και το βαθύτερο νόημα της ζωής δίνει να καταλάβει κανείς και κάθε είδους μικρό ή μεγάλο κόμπλεξ και εάν έχει ο άνθρωπος που πιστεύει στον Θεό, τον βοηθάει για να τα διώξει. Η ολίγη μελέτη στον Αββά Ισαάκ αλλοιώνει την ψυχή με τις πολλές της βιταμίνες». Γέροντος Παϊσίου Αγιορείτου, Επιστολές, εκδ. Ιερ.Ησυχαστηρίου «Άγιος Ιωάννης ο Θεολόγος», Σουρωτή 1994, σελ. 69.

Κάθε πρόταση των πατερικών κειμένων δεν κρύβει ένα αλλά πολλά νοήματα, και καθένας τα καταλαβαίνει ανάλογα με την πνευματική του κατάσταση. Καλό είναι να διαβάζη κανείς κείμενο και όχι μετάφραση, επειδή ο μεταφραστής ερμηνεύει το πρωτότυπο ανάλογα με την δική του πνευματικότητα. Πάντως, για να κατανοήση κανείς τους Πατέρες, πρέπει να σφίξη τον εαυτό του, να συγκεντρώση τον νού του και να ζη πνευματικά, γιατί το πνεύμα των Πατέρων γίνεται αντιληπτό μόνο με το πνεύμα. Ειδικά οι Ασκητικοί Λόγοι του Αββά Ισαάκ του Σύρου πολύ βοηθούν, αλλά χρειάζεται να τους μελετάη λίγο – λίγο, για να αφομοιώνη την τροφή. Από το βιβλίο Αγίου Παϊσίου Αγιορείτου – Πνευματική αφύπνιση, Λόγοι Β’

«Αν πήγαινε κανείς στο Ψυχιατρείο και διάβαζε στους ασθενείς τον Αββά Ισαάκ, θα γίνονταν καλά όσοι πιστεύουν στον Θεό, γιατί θα γνώριζαν το βαθύτερο νόημα της ζωής».

«Μια μέρα με ρώτησε ο παπα-Τύχων: – Εσύ παιδί μου, τι βιβλία διαβάζεις; Του απάντησα: – Αββά Ισαάκ. – Πά, πά , πά , παιδί μου, αυτός ο άγιος είναι μεγάλος! Ούτε έναν ψύλλο δεν σκότωνε ο Αββάς Ισαάκ. Ήθελε με αυτό που είπε να τονίση την μεγάλη πνευματική ευαισθησία του Αγίου». [Οσίου Παϊσίου Αγιορείτου, Αγιορείται Πατέρες και αγιορείτικα, εκδ. Ιερ.Ησυχαστηρίου «Άγιος Ιωάννης ο Θεολόγος», Σουρωτή 1993, σελ. 32.]

Έλεγε ότι το βιβλίο του Αββά Ισαάκ αξίζει όσο ολόκληρη πατερική βιβλιοθήκη. Στο βιβλίο (των ασκητικών του Αγίου Ισαάκ) που διάβαζε, κάτω από την εικόνα του Αγίου, που κρατά στο χέρι του ένα φτερό και γράφει, σημείωσε: «Αββά μου, δος μου την πέννα σου να υπογραμμίσω ολόκληρο το βιβλίο σου». (Αξίζει δηλαδή να υπογραμμισθή ολόκληρο το κείμενο». (Ιερομονάχου Ισαάκ, βίος Γέροντος Παϊσίου του Αγιορείτου σελ. 248).

Στο µηναίο του Ιανουαρίου στις 28, που εορτάζεται ο Άγιος Εφραίµ ο Σύρος πρόσθεσε τα εξής: «…και Ισαάκ του µεγάλου ησυχαστού και πολύ αδικηµένου».Η αγάπη του Οσίου Γέροντος Ιερωνύμου της Αιγίνης για τον Αββά Ισαάκ

Ο Άγιος Γέροντας της Αίγινας Ιερώνυμος ο Καππαδόκης συμβούλευε τα πνευματικά του παιδιά: «Να μην περάσει μέρα χωρίς να διαβάσεις έστω και μια σελίδα από τον αββά Ισαάκ. Εγώ πολύ τον αγαπώ τον ευλογημένο, γέροντά μου τον έχω, έστω ένα φύλλο την ημέρα.
Εκεί θα βλέπεστε σαν σε καθρέφτη.
Είναι καθρέφτης ο Ισαάκ. Να βλέπετε δηλ. που βρίσκεσθε.
Επίσης, είναι το θερμόμετρο ο Ισαάκ.
Εκεί μέσα θα βλέπεις τον εαυτόν σου.
Εις τον Ισαάκ θα βλέπεις τους λογισμούς σου: τι μελετούν; Τα πόδια σου που βαδίζουν; Φως τα μάτια σου αν βλέπουν.
Στον Ισαάκ, θα βρεις πολλούς και σωστούς τρόπους, απλανείς, δια να βοηθηθείς πνευματικά.
Του Ισαάκ του Σύρου τους Λόγους, μετά τις δέκα φορές πού θα τους διάβασης, τότε θα καταλάβεις την αξία τους!»

«Ο Ισαάκ ο Σύρος κρύβει ένα µεγάλο θησαυρό. Ανοίξετέ τον, διαβάσετέ τον πλουτίσατε πνευµατικά… Αν δεν έχεις Ισαάκ Σύρο, και αν δεν έχεις λεφτά να τον αγοράσης, να πάρης µια τσάντα και να βγης να ζητήσης χρηµατα και να τον πάρης… Όταν το διαβάζης και χαίρεσαι και ελέγχεσαι… Να διαβάζετε ένα φύλλο την ηµέραν, να βλέπεσθε σαν σε καθρέφτη».

«Να μην περάσει μέρα χωρίς να διαβάσεις έστω και μια σελίδα από τον αββά Ισαάκ. Εγώ πολύ τον αγαπώ τον ευλογημένο, γέροντά μου τον έχω. Και σε ό, τι διαβάζεις, να εγκύπτεις και να λέγεις μέσα σου: Εγώ το πράττω αυτό; Έτσι θα παρακινείσαι από την ανάγνωση να μεταβαίνεις εις την πράξιν».

***

Γράφει ο μακαριστός κυρ Φώτης Κόντογλους για τον αββά Ισαάκ τον Σύρο:
“…Aς μη σιμώση κανένας σε τούτη την ατίμητη κιβωτό μ’ ελαφρύν λογισμό, αλλά με φόβο και με τρόμο. Γιατί αλλοιώς, άδικα θα θελήση να δροσιστή απ’ αυτή την αγιασμένη βρύση όποιος έχει τη γέψη του χαλασμένη από τα θολά και φαρμακερά πιοτά του κόσμου.
“Για τον άγιο Iσαάκ μπορεί να πη κανένας πως η Σοφία κάθισε σαν μέλισσα χρυσή απάνω στο στόμα του. Όχι η σοφία των σοφών, η μάταια κ’ η σαστισμένη, αλλ’ η αμάραντη, η πηγή της αφθαρσίας, που ελευθερώνει αληθινά όποιον την κατέχει…
“K’ επειδή το Πνεύμα το Άγιο μιλά με το στόμα του, τα λόγια του είναι εξαίσια στο κάλλος, από θείον οίστρον πυρπολημένα. Για τούτο, μ’ όλο που γράφει τόσα πολλά ο τρισμακάριος, απομένει μέσα στο πνεύμα μας μια ιερή σιωπή, σαν να μη μίλησε κανένας, παρά σαν να ακούμε ένα μακρινό αντιλάλημα κάποιας θάλασσας που δεν τη βλέπουμε…
“Tο μάτι του βλέπει τον ήλιο χωρίς να θαμπώση. Σαν αητός εξαίσιος βγαίνει μέσ’ από τα σύννεφα και πετά ατάραχος απάνω από τα μελανά βουνά, αγναντεύοντας το βαθύ πέλαγος, σε καιρό που εμείς καθόμαστε μέσα σ’ ένα στενοπήγαδο, και κράζουμε να μας ελεήση…

***

Η γλυκύτατη μελωδία των λόγων Του Θεού (Άγιος Ισαάκ ο Σύρος)

1. Διηγούνται για ένα πουλί που το λένε σειρήνα, ότι όποιος ακούσει τη μελωδική φωνή του, τόσο πολύ αιχμαλωτίζεται, ώστε το ακολουθεί στην έρημο και ξεχνάει εξαιτίας του και τις ανάγκες της ίδιας του της ζωής και, στερούμενος τα απαραίτητα, πέφτει και πεθαίνει. Κάτι τέτοιο συμβαίνει και στην ψυχή. Όταν δηλ. εμπέσει μέσα της η ουράνια γλυκύτητα, τότε, από τη γλυκιά μελωδία των λόγων του Θεού, που τα αισθανόμαστε στο νου μας, ολόκληρη η ύπαρξή μας ακολουθεί το δρόμο της μελωδίας αυτής, με αποτέλεσμα να ξεχάσει τις σωματικές ανάγκες αυτής της ζωής, και ακόμη, να χάσει και την όρεξη για φαγητό, και να υψωθεί, από τούτη τη ζωή, προς το Θεό. (287).
(Από το βιβλίο: “Ανθολόγιο από την ασκητική εμπειρία του Αγίου Ισαάκ του Σύρου”. Ερμηνευτική απόδοση – επιμέλεια, Κωνσταντίνου Χρ. Καρακόλη, Δρος Θεολογίας, Φιλολόγου. Η/Υ επιμέλεια Σοφίας Μερκούρη.)

***

Να διαβάζεις τα ευαγγέλια και τους διδασκάλους και Πατέρες της Εκκλησίας σε έρημο και ήσυχο τόπο, και να ελευθερωθείς από την πολλή φροντίδα του σώματος και από την ταραχή των κοσμικών πραγμάτων, για να γευθεί η ψυχή σου, με την επιμονή της, τη γλυκύτητα από την κατανόησή τους.
Αυτή η γλυκύτητα είναι ανώτερη από κάθε τι που μπορούμε να αισθανθούμε με τις αισθήσεις μας.

Όποιος αγαπά την ευχή, αγαπά και τη μοναξιά, διότι εκεί βρίσκει το Χριστό να συνομιλήσει. Περισσότερο απ’ όλα αγάπησε τη σιωπή. Από τη σιωπή γεννάται η ηδονή στην καρδιά και το πλήθος των δακρύων. Η σιωπή μόνη υπερβαίνει όλες τις άλλες εργασίες της μοναχικής πολιτείας!… Εάν φυλάξεις τη γλώσσα σου, εισέρχεσαι στη χαρά του Αγίου Πνεύματος. Αν δεν έχεις καθαρή καρδιά, έχε τουλάχιστο καθαρό στόμα!…

Όσο πλησιάζεις και προοδεύεις στην πορεία σου, τόσο οι εναντίον σου πειρασμοί πληθύνονται. Διότι ο Θεός οδηγεί τη ψυχή στις θλίψεις των δοκιμασιών κατά το μέτρο της Χάριτος που παραχωρεί.
Ο Θεός δεν χορηγεί ένα μεγάλο χάρισμα χωρίς μια μεγάλη δοκιμασία. Ο Θεός, κατά τη σοφία Του, που βρίσκεται πέρα από την κατανόηση των πλασμάτων Του, όρισε τα δώρα Του να παραχωρούνται ανάλογα με τους πειρασμούς. Επειδή χωρίς δοκιμασίες δεν φαίνεται η Πρόνοια του Θεού και δεν μπορείς να αποκτήσεις παρρησία μπροστά στον Θεό, ούτε να μάθεις τη σοφία του Πνεύματος.
Ας νιώθουμε, λοιπόν, ευγνωμοσύνη και αγάπη για όσα η άφατη φιλανθρωπία του Θεού μας χάρισε και συνεχίζει να μας χαρίζει.

Ο πορευόμενος στο δρόμο του Θεού πρέπει να τον ευχαριστεί για όλες τις θλίψεις που τον βρίσκουν… Μην αποφεύγεις τις θλίψεις, διότι βοηθούμενος απ’ αυτές μαθαίνεις καλά την αλήθεια και την αγάπη του Θεού. Και μη φοβηθείς τους πειρασμούς, διότι μέσα από αυτούς βρίσκεις θησαυρό.

Μοναδική χαρά κι ευχαρίστηση του ταπεινού είναι η απόλαυση του Δεσπότου Χριστού (=Θεία Κοινωνία) και η Θεία συνομιλία με την ευχή και μελέτη των Θείων Γραφών!..

Ο άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος λέει, ότι υπάρχει ναός της θείας χάρης εκείνος που θυμάται πάντα τον Θεό, και μεριμνά για την κρίση του•

Τ’ αγριοπούλι που λέγεται ερωδιός, φραίνεται και χαίρεται, όπως λένε οι σοφοί, όταν χωρισθεί από τα μέρη πούνε κατοικημένα, και πάγει σ’ έρημον τόπο και κάνει τη φωληά του μοναχό του έτσι κ’ η ψυχή του ασκητή, δέχεται την ουράνια χαρά όταν ξεμακρύνει από τους ανθρώπους και πάγει να κατοικήσει στη χώρα της ησυχίας και καρτερά εκεί πέρα πότε θάρθει η ώρα για να φύγει από τούτον τον κόσμο.

Όποιος γευθεί τη γλυκύτητα της ησυχίας, αποφεύγει τις συνομιλίες με τους ανθρώπους…
Η σιωπή και η προσευχή μας εξομοιώνουν με τους αγγέλους!…

Ποιό φίλο απόκτησες στον Ουρανό, για να σε υποδεχθεί, όταν φύγεις απ’ αυτόν τον κόσμο; Σε ποιού το χωράφι δούλεψες, για να σου πληρώσει το μισθό σου; Κλάψε πολύ, για ν’ αναπαυθεί σε σένα το Αγιο Πνεύμα, καθαρίζοντας το ρύπο της καρδιάς.
Φίλους έχε τους φοβούμενους το Θεό. Κρύβε από κάθε άνθρωπο τα μυστικά σου και τους πολέμους σου!…
Εάν φορτώσεις όλες τις μέριμνές σου στο Θεό, που φυσικά φροντίζει και για σένα, τότε θα δείς τα θαυμάσια του Θεού!…

Ο αληθινά ταπεινός περιμένει σιωπώντας το έλεος του Θεού, του Οποίου η αρετή επιβάλλει σιωπή σ’ όλα τα αγγελικά τάγματα, λέγοντας, “Κύριε γεννηθήτω επ’ εμοί το Πανάγιον Σου θέλημα”.

Ο ταπεινός δε διακρίνεται ανάμεσα στους ανθρώπους. Δε θέλει να βλέπεται, ούτε να γνωρίζεται από τους άλλους. Όσο κρύβεται και αποχωρίζεται από τον κόσμο, τόσο πλησιάζει το Θεό!…

Ο ταπεινός δε θέλει συναθροίσεις και ταραχές και φωνές και φροντίδες και ηδονικές τροφές. Επιθυμεί φτώχεια, αμεριμνησία, ειρήνη, επιείκεια και ευλάβεια. Είναι συμπαθής, σώφρων, ολιγόλογος, δε θυμώνει, υποφέρει και υπομένει, εντρέπεται, ευλαβείται τους πάντες και δε θέλει να μαθαίνει τα του κόσμου!…

Τον ταπεινό τον αγαπά ο Χριστός και αγαπάται απ’ όλους. Αγαπά όλους και όλοι τον επιθυμούν. Ο σοφός και ο δάσκαλος σιωπούν μπροστά στον ταπεινό και τον προσέχουν όλοι. Είναι βραχύλογος. Οι λόγοι του είναι γλυκείς “υπέρ μέλι και κηρίον” και από όλους ως Θεός θεωρείται ακομη και αν είναι αμαθής και στη μορφή ευκαταφρόνητος. Όποιος καταφρονεί τον ταπεινό βλασφημεί τον ίδιο το Θεό. Τα θηρία ημερεύουν μπροστά του, διότι οσφραίνονται σ’ αυτόν την ευωδία του Αδάμ!..

Ποιός δεν αγαπά τον ταπεινό και τον πράο, εκτός από τους καταλαλούντες και υπερήφανους!…

Η τελειότητα της ταπείνωσης είναι να μπορείς να υποστείς με χαρά, εξευτελισμούς και κάθε ψευδή κατηγορία.

Δέξου να καταφρονηθής, αλλά να μη καταφρόνησης• να αδικηθής, αλλά να μη αδικήσης. Να μη έλθης σε δικαστήριο με κανένα, αλλά αν κατακριθής, υπόμεινε, έστω κι αν δεν είσαι ένοχος.
Μίκρυνε τον εαυτό σου μπροστά σε όλους τους ανθρώπους και θα υψωθείς πάνω απ’ όλους τους άρχοντας τούτου του κόσμου. Ταπείνωσε τον εαυτό σου και θα δεις την δόξα του Θεού εντός σου. Αν έχεις την ταπείνωση στην καρδιά σου, εκεί στην καρδιά σου φανερώνει ο Θεός την δόξα Του.

Ο ταπεινός θεωρεί τον εαυτό του αμαρτωλό και ευτελή και ευκαταφρόνητο.

Είναι δυνατό να γίνει ταπεινός ο άνθρωπος; Ναι, με τη δύναμη των Αχράντων Μυστηρίων, που τελειοποιούν, όπως οι μακάριοι Απόστολοι “εν γλώσσαις πυρίναις” την Πεντηκοστή και με την τελειότητα όλων των αρετών!..

Μακάριος όποιος εγνώρισε τις αδυναμίες του, που είναι το θεμέλιο κάθε αρετής!..

Ω άνθρωπε, εσύ που νομίζεις, ότι με τον ζήλο σου θεραπεύεις τα ξένα σφάλματα, διώχνεις την υγεία από την ψυχή σου• αν αληθινά επιθυμείς να θεραπεύσεις τους ασθενείς στην ψυχή, γνώριζε καλά, ότι οι ασθενείς και οι άρρωστοι στην ψυχή χρειάζονται περισσότερο συμπάθεια παρά επίπληξη• και πάλι, όταν εσύ δεν έχεις συμπάθεια προς τους άλλους, προξενείς στον εαυτό σου μεγάλη ψυχική βλάβη.

Η αρχή της σοφίας του Θεού είναι η επιείκεια και η πραότητα, η οποία (σοφία) υποφέρει τις ασθένειες των ανθρώπων, και αυτό είναι κατόρθωμα γενναίας και μεγάλης ψυχής• διότι λέει ο απόστολος Παύλος, εσείς οι δυνατοί να βαστάζετε τις ασθένειες των αδυνάτων, και να διορθώνετε τον φταίκτη με πνεύμα πραότητας• από τους καρπούς του πνεύματος λαμβάνει ο απόστολος την ειρήνη και την υπομονή.

Έλεγξε με τη δύναμη των αρετών σου αυτούς που σου αντιλέγουν και μη με την πιθανολογία των λόγων σου. Και με την πραότητα και τη γαλήνη των χειλέων σου κατασίγασε των απειθών την αναίδεια. ΄Ελεγξε τους ακόλαστους με την ευγένεια της συμπεριφοράς σου και τους αναίσχυντους κατά τις αισθήσεις, με το συγκράτημα των οφθαλμών σου.

Ο έλεγχος, που γίνεται από φθόνο, είναι σαν φαρμακερό βέλος.
Ο έπαινος του πανούργου είναι κρυμμένη παγίδα. Μπροστά στον υψηλόφρονα και φθονερό άνθρωπο να μιλάς με προφύλαξη• διότι ενώ εσύ ακόμη μιλάς, εκείνος εξηγεί τα λόγια σου όπως θέλει αυτός, και παίρνει αφορμή από αυτά, και κάνει στη συνέχεια και τους άλλους να παρερμηνεύουν τα λόγια σου• επειδή μεταβάλλει την έννοια των λόγων σου σύμφωνα με τα αίτια της αρρώστιας του.

Η αμοιβή δε δίνεται στον άνθρωπο για την αρετή του, αλλά για την ταπείνωση του. Χωρίς την ταπείνωση όλα είναι μάταια!…

Όταν ταπεινωθεί η καρδιά, την περικυκλώνει το έλεος του Θεού και πληρούται χαράς και ευφροσύνης. Τότε δεν προσεύχεται με βία, αλλά με χαρά!..

Ο Θεός αγαπά τόσο πολύ τους ταπεινούς, όπως τα Σεραφείμ!..
Από το βιβλίο: Αγιορείτου Μοναχού, 475 Αποφθέγματα του θεοπνεύστου Αγίου Ισαάκ του Σύρου, Εκδόσεις “Ορθόδοξος Κυψέλη”.Άγιος Ισαάκ ο Σύρος, όποιος είναι ξένος της ειρήνης, αυτός είναι ξένος και της χαράς• Λόγος ΝΗ΄: Περί της βλάβης από τον ανόητο ζήλο..
https://iconandlight.wordpress.com/2019/01/27/%CE%AC%CE%B3%CE%B9%CE%BF%CF%82-%CE%B9%CF%83%CE%B1%CE%AC%CE%BA-%CE%BF-%CF%83%CF%8D%CF%81%CE%BF%CF%82-%CF%8C%CF%80%CE%BF%CE%B9%CE%BF%CF%82-%CE%B5%CE%AF%CE%BD%CE%B1%CE%B9-%CE%BE%CE%AD%CE%BD%CE%BF%CF%82/

Το κλειδί της καρδιάς είναι η αγάπη. Αββάς Ισαάκ ο Σύρος
https://iconandlight.wordpress.com/2018/01/27/19873/

Η συνάντηση του Οσίου Εφραίμ του Σύρου με τον Μέγα Βασίλειο την ημέρα της εορτής των Θεοφανείων – των Φώτων.
https://iconandlight.wordpress.com/2020/01/12/38035/

Με τη χαρά του Αγίου Πνεύματος, οι στενοχώριες και οι θλίψεις αυτής της ζωής γίνονται γλυκύτερες από το μέλι! Αββάς Ισαάκ ο Σύρος
https://iconandlight.wordpress.com/2017/10/21/19912/

Δίψα Θεού , Άγιος Ισαάκ ο Σύρος
https://iconandlight.wordpress.com/2015/01/27/%CE%B4%CE%AF%CF%88%CE%B1-%CE%B8%CE%B5%CE%BF%CF%8D-%CE%AC%CE%B3%CE%B9%CE%BF%CF%82-%CE%B9%CF%83%CE%B1%CE%AC%CE%BA-%CE%BF-%CF%83%CF%8D%CF%81%CE%BF%CF%82/

Ὅποιος βρῆκε τὴν ἀγάπη…γίνεται ἀθάνατος. Ἀββᾶς Ἰσαὰκ ὁ Σύρος
https://iconandlight.wordpress.com/2013/12/04/%CF%8C%CF%80%CE%BF%CE%B9%CE%BF%CF%82-%CE%B2%CF%81%CE%AE%CE%BA%CE%B5-%CF%84%CE%B7%CE%BD-%CE%B1%CE%B3%CE%AC%CF%80%CE%B7-%CE%B3%CE%AF%CE%BD%CE%B5%CF%84%CE%B1%CE%B9-%CE%B1%CE%B8%CE%AC%CE%BD%CE%B1%CF%84/

Απολυτίκιον Οσίου Ισαάκ Σύρου. Ήχος γ’ Θείας πίστεως

Καταγώγιον θεογνωσίας αγιότητος και θεωρίας των μοναστών οδηγός ακριβέστατος, κατευθύνεις ηδύνης εκάστοτε, τους σπουδαστάς των σων λόγων θεόσοφε, Ισαάκ Σύρε Όσιε, Χριστόν τον Θεόν ικέτευε, φωτίσαι αγιάσαι τας ψυχάς ημών.

Έτερον Απολυτίκιον του Οσίου Ισαάκ του Σύρου.
(Αθανασίου Σιμωνοπετρίτου)
Ήχος δ´. Ο υψωθείς.

Της μετανοίας την χριστόρειθρον γλώτταν, της κατανύξεως και πένθους εργάτην, διδάσκαλον θεόπνευστον χορού των μοναστών, ᾿Ισαάκ τον πάνσοφον, ικετεύσωμεν πόθω, όπως άπερ γεγραφεν εν τη βίβλω εις πράξιν, μεταποιήσωμεν προθύμως αδελφοί, και αιωνίας ζωής απολαύσωμεν.

Απολυτίκιον Οσίου Ισαάκ Σύρου.
(Γερασίμου Μικραγιαννανίτου)
Ήχος πλ. α΄. Τον συνάναρχον Λόγον.

Αρετών ταις ακτίσι καταλαμπόμενος, της εν Χριστώ πολιτείας φωστήρ πολύφωτος, θεοφόρε Ισαάκ ώφθης εν Πνεύματι, και κατευθύνεις ασφαλώς, σωτηρίας προς οδόν, διδάγμασι θεοπνεύστοις, τους ευφημούντας σε Πάτερ, ως του Χριστού θείον θεράποντα.

Απολυτίκιον του Οσίου Παλλαδίου.
Ήχος πλ. α´. Τον συνάναρχον Λόγον.

Των Γραφών των Αγίων χειμάρρουν γνώσεως, τον ασκητήν τον θεόπνουν και συνεργόν ακλινή Ιωάννου Χρυσορρήμονος τιμήσωμεν ύμνοις Παλλάδιον σεπτόν, ταπεινώσεως φανόν και κάλαμον ευσεβείας, Ελενουπόλεως εύχος ημίν Χριστόν τον ιλεούμενον.

Ήχος πλ. δ·. Ω του παραδόξου θαύματος!

Πάτερ Ισαάκ θεσπέσιε, δι· ησυχίας πολλής, πρός ουράνιον έρωτα, τον νουν σου επτέρωσας, σεαυτόν αρνησάμενος· και θεωρίαις θείαις και πράξεσιν, ημάς παιδεύεις προς τελειότητα· όθεν τιμώμέν σε, ως σοφόν διδάσκαλον, και οδηγόν, την αγίαν μνήμην σου, πανηγυρίζοντες.

Ήχος δ’·. Έδωκας σημείωσιν.

Βίβλος η των λόγων σου, οία λειμών ευωδέστατος, διδαχών σου τοις άνθεσιν, ευφραίνει μακάριε, ημών τας αισθήσεις, τας της διανοίας, καί δυσωδίαν των παθών, και ακηδίας εκ των ψυχών ημών, διώκει θείω Πνεύματι· σύ γαρ βιώσας ως άγγελος, κατευθύνεις τον νουν ημών, Ισαάκ προς τα κρείττονα.

Προσευχή Αγίου Εφραίμ του Σύρου

Κύριε, Συ μόνο γνωρίζεις ότι η ψυχή μας Εσένα διψά σαν την άνυδρη γη και Εσένα ποθεί.
Στάξε στην καρδιά μας μια σταγόνα από την θεία σου χάρη και άναψε μέσα σ’ αυτήν την φλόγα της αγάπης Σου. Κρούσε στην δεκάχορδη κινύρα μας μέλη κατανυκτικά και ευφρόσυνα. Συ που άνοιξες τα μάτια του τυφλού άνοιξε τα μάτια της διανοίας μας να κατανοεί την ομορφιά της Δόξης Σου. Συ που έδωσες νερό στην έρημο σ’ ένα λαό απειθή και φιλόνικο, δώσε μας κατάνυξη και δάκρυα στα μάτια για να δακρύζουμε κάθε ημέρα της ζωής μας με ταπείνωση, αγάπη και καθαρή καρδιά.
Ας προσεγγίσει η δέησή μας την αγάπη Σου να μας χαρίσει τον άγιο σπόρο της αληθείας σου για να σου προσφέρουμε δεμάτια πλήρη κατανύξεως και δοξολογίας.
Εισάκουσον Κύριε της προσευχής των δούλων σου , δια πρεσβειών της Θεοτόκου και πάντων των αγίων Σου, ο επί πάντων ευλογητός εις τους αιώνας των αιώνων, Αμήν.

Abba Isaac’s book is worth as much as an entire library of the fathers… Abba Isaac will help you greatly because he makes people understand the deeper meaning of life. Studying Abba Isaac even just a little alters the soul through the vitamins it provides’. St. Paisios of Mount Athos

Saint Isaac the Syrian, the Great Hesychast, Bishop of Nineveh (7th century)
Saint Ephraim the Syrian (373)
James the Ascetic, of Porphyreon (Porphyrianos) in Palestine.
Palladius the Hermit of Antioch, Wonderworker (4th century)
Martyr Charita
Flavian, a deputy-prefect of Rome, martyred in Civita Vecchia in Italy under Diocletian (ca. 304)
George Ugryn the Martyr (1015), brother of Ephraim of Novotorzhok
Ephraim of Novotorzhok, Abbot and Wonderworker, founder of the Sts. Boris and Gleb Monastery (Novotorzhok) (1053)
​ Ephraim of the Kiev Caves, Bishop of Pereyaslavl (ca. 1098)
“Sumorin Totma” Icon of the Mother of God (16th century)

Commemorated on January 28

“Above all, love silence…”
Thirst after Jesus and He will satisfy you with His love
St. Abba Isaac the Syrian

In his book Ἐπιστολές (Letters) Saint Païsios writes: ‘Abba Isaac will help you greatly because he makes people understand the deeper meaning of life and if people believe in God, he helps them to dispel any complex, great or small, that they may have. Studying Abba Isaac even just a little alters the soul through the vitamins it provides’.
Writing about Papa-Tikhon in his book Αγιορείται Πατέρες και αγιορείτικα (Athonite Fathers and Athonite Matters), Saint Païsios says: ‘One day he asked me what books I read and I answered “Abba Isaac”. “Goodness gracious me, there’s a great saint. Abba Isaac wouldn’t hurt a fly”. He said this in order to point out the great spiritual sensitivity of the Saint’.

St. Paisios, who would read the Ascetical Homilies of St. Isaac beneath the icon of the saint, would say of St. Isaac: “If anyone went to a psychiatric hospital and read to the patients Abba Isaac, all those who believed in God would get well, because they would recognize the deeper meaning of life.” ”Abba Isaac’s book is worth as much as an entire library of the fathers… ”

St. Paisios, when he heard rumors that scholars accused St. Isaac of being a Nestorian, he prayed about this situation. Through divine revelation it was revealed to him that in fact St. Isaac was Orthodox and he wrote in his Menaion for January 28th the following words after the description of the feast of St. Ephraim the Syrian: “…and Isaac the Great Hesychast and much unjustly accused.”One day, sitting at the bench outside of Stavronikita, the Elder was visiting with pilgrims, among whom was a high school teacher of theology. The theology teacher, repeating a popular Western error, claimed that Abba Isaac the Syrian was a Nestorian. Father Paisios tried to persuade him that Abba Isaac was not only Orthodox but also a saint, and that his Ascetical Homilies possess great grace and strength. But the Elder’s words were in vain: the theology teacher stubbornly insisted on his views. The Elder left for his hermitage, praying and so sad that he was in tears.
When he had come to a spot on the path near a large plane tree, something happened to him. These words, “something happened”, were the only description he gave us of the incident, not wanting to reveal the exact details. According to one testimony, he saw in a vision the choir of the holy fathers passing before him, and one of them, stopping, said to him, “I am Isaac the Syrian. I am completely Orthodox. The Nestorian heresy was indeed present in my region, but I fought against it.” We are not in a position to endorse or to reject the reliability of this witness. We know for certain only that the Elder experienced a supranatural occurence that confirmed with perfect clarity the holiness and total Orthodoxy of Abba Isaac.
Originally appeared in Elder Paisios of Mount Athos by Hieromonk Isaac p. 226, The Holy Monastery of Saint Arsenios the Cappadocian (2012).

***

Abba Isaac the Syrian:
An Approach to his World.
Archim. Vasileios Abbot of Iveron Monastery

A monk has written: “I read Abba Isaac. I remained motionless. I breathed in. I took in paradise. I was experiencing a marriage between my being and the beyond, what is over there and what is in us. In the whole of my body I was delighting in my baptism into the uncreated and unapproachable.

A gate opened. I went into a different space. Another spirit came and found me. It was very light, enduring, a spirit of resurrection. This was what counted in my life, and nothing else.

I was enriched with other senses. It was different ground that I trod. I stood on different feet. I saw all that was previously well-known and familiar to me with different eyes, and heard it with new ears. And everything took on meaning.

Suddenly all the same things exist in a different way. A different light comes from within them and makes life shine.

Then the value of each person and his beauty is revealed as something different. There is a different relationship between things and between people.
You move about freely where previously you were stumbling. You speak quite clearly where at first you could not say a word.
You love everyone. And you remain free, leaving them pure and whole.
A sense of forgiveness and forbearance spreads everywhere. You are grateful to God. You forgive everyone. You do not bother anyone. No one touches you. You do not look for human justification.

Gladness comes from all sides. From darkness, light. From poverty, wealth. From jostling, stillness. From despair, calm and renewed hope.

Going further into Abba Isaac, in my mortal body I was wedded to incorruption, making it my spouse (cf Proverbs 8:2, Septuagint version).

I vanished from the earth.

The increase does not end. Life is ours. And death is ours. We live in order to die: we live with the aim of being extended, of becoming capable of entering into a marriage with death, with dying, with loss of everything. And so we gain everything. We find it. We enjoy it. We exist with and for these things, being absent, removed and nonexistent.

Our struggle is to attain to the maturity of ‘non-existence’ – to be found worthy of this crowning honor – to the freedom of traveling and being present everywhere through complete immobility and absence.

We are confined within the prison of the present age, within the walls of appearances – ‘no visible thing is good’ (St. Ignatius of Antioch) – in the sterility of what is relative. In the dumbness of mechanical motion and life.

The music that is truly such swells up as we journey. Movement is prayer. The journey is vision. The extension is gladness. When we have gone beyond everything, this expression, Word (Logos), Passover, Christ.”

***

It is a ceaseless journey, an ascent, an ascension. All things reach the point of transcendence. They are surpassed. They are done away with. They cease.

We enter into absolute silence and repose.

A person is freed from passions, from ignorance, from vice. He is not bound by ‘the other means which dishonor a man.’ The present life is not big enough for him. He does not bind himself to the present life.

He is not confined to worldly ethics and hope. ‘For the hope of this present life enfeebles the thinking.’ Despair shatters the hard, confining shell of worldly hope, the prison of sterility – ‘no weapon is stronger than despair’ – pouring forth torrents of light in darkness.

He does not make good works, virtue, his aim in life. He attains these, and by the grace of God moves on beyond them: ‘Faith’s way of life is more exalted than virtue, and its labor is not works, but perfect rest and consolation.’

Calmly he moves on beyond the bounds of motion, speech, sensation, knowledge, activity of any kind. ‘He becomes a free man and a ruler of himself, and as a son of God with authority he freely wields all things.’

In the end he casts off even his own freedom. ‘Then a man’s nature is deprived of its free will… it is led whither it knows not by some other power… at that moment it is held fast in captivity.’ He finds himself then in the ‘ignorance’ which is above all knowledge and the ‘captivity’ which is the above all freedom.

He has broken every barrier. He has attained the Unattainable. ‘His intellect is confounded and swallowed up in awestruck wonder, and forgets the very desire of its own entreaty.’

From now on ‘the mind no longer possesses prayer, or movement, or weeping, or dominion, or free will, or supplication, or desire, or fervent longing for things hoped for in this life or in the age to come.’

But getting there takes a real struggle.”

***

All the struggles, the asceticism, the virtues, have the goal of bringing us to humility. “Without humility all our works are in vain, every virtue and every righteous labor.
The saints do not receive a reward for their virtue or their toil in pursuit of virtue, but because of the humility it engenders.
“If humility becomes ours, she will make us sons of God, and even without good works she will present us to God.” “But without her, works are of no profit to us, and rather prepare us for many evils.”
This is the fullness of the Kingdom; “the time appointed for the promise and the fulfillment of hope” (Vespers of Pentecost).
“Humility is a certain mysterious power which perfected saints receive when they have completed the whole course of their discipline.”
“This virtue includes all in itself.” It is the power that the Apostles received at Pentecost.
“It was concerning this that the Lord commanded: “Do not depart from Jerusalem, until you are clothed with power from on high”. Jerusalem is virtue; the power is humility.
In fact, it can be said that Abba Isaac is the great mystagogue of the mystery of humility. All his ascetical homilies have this as their goal and their source. All spiritual struggles flow out into the wide sea of humility. And from humility proceeds the divine rest which restores the beauty in which man was first created. “Anything whatsoever possessing humility is of its nature comely.”
He recognizes humility as deification (“the humble-minded man is reckoned by all as God”); and when he is about to speak of it, he hesitates and “is filled with fear” like one who knows that it means speaking about God.
This sacred hesitation and divine sensitivity rises from every page of his book, because the Abba overflows with the gift of humility.
And “this it is which has sweetened the fragrance of the race of men.”

Troparion, in Tone V:

Illumined by rays of the virtues, O God-bearer Isaac, in spirit thou wast shown to be an all-radiant beacon of the life which is in Christ; and by thy divinely inspired teachings, O father, thou dost guide safely to the way of salvation those who bless thee as a godly servant of Christ. (Twice)

Apolytikion of Isaac the Syrian in the Plagal of the First Tone

He that thundered on Sinai with saving laws for man hath also given thy writings as guides in prayer unto monks, O revealer of unfathomable mysteries; for having gone up in the mount of the vision of the Lord, thou wast shown the many mansions. Wherefore, O God-bearing Isaac, entreat the Saviour for all praising thee.

Troparion, in Tone VIII:

With the streams of thy tears thou didst irrigate the barren desert, * and with sighs from the depths of thy soul thou didst render thy labors fruitful an hundredfold, * and didst become a beacon for the whole world, resplendent with miracles. ** O Ephraim our father, entreat Christ God, that our souls be saved.

Aposticha stichera, in Tone V:
Spec. Mel.: “Rejoice …”:

Rejoice, O sacred Isaac, emulator of the angels in thy manner of life! For, undertaking their way of life, with understanding thou didst please God in righteousness. Wherefore, thou didst suppress the uprisings of the passions and didst acquire the radiance of dispassion, wherewith thou didst shine forth as a heavenly luminary. For this cause we bless thee as a divine teacher of the way of Christ and a most excellent judge of the contest, who asketh for all cleansing, salvation and mercy divine.

Stichos: Precious in the sight of the Lord is the death of His saints.

Rejoice, O sacred Isaac, divinely wise preacher of hesychia! For, exercising thyself in asceticism, thou didst cleanse thyself of all dross; wherefore, thou didst avoid all earthly stumbling-blocks, and wast shown to be most exalted in heart, ineffably receiving the immaterial light, for in body thou didst pass through the darkness which surpasseth light, and in purity didst with a perfect mind hold converse with the Creator. Intercede with Him, O father, that we also may be given the light of grace divine.

Stichos: Blessed is the man that feareth the Lord; in His commandments
shall he greatly delight.

Rejoice, O sacred Isaac, instructor and paragon of monastics, model of abstinence and noetic prayer, and of every form of life sublime! For having done as our Savior hath said, O venerable one, thou didst instruct men well in purity, in modesty and perfection of life. Wherefore, do thou ever send down upon us strength from on high, O father, that we may be well-pleasing unto our God, that we may at last inherit the kingdom of Christ.

Glory …, in Tone II:

With hymns and songs let us praise Isaac the God-bearer, who by asceticism became the peer of the angels and in the virtues became divine; for like a lofty palmtree, watered with showers of tears, by the power of the Spirit he produceth most sweet fruit for the Church of Christ, and without ceasing intercedeth with Christ, the Bestower of light, that He grant us cleansing and remission of sins.

Kontakion, in Tone VIII: Spec. Mel.: “To thee, the champion leader …”

By thine angelic way of life thou wast shown to be a divine instrument of
the Comforter, and a model for monastics in all things, O blessed Isaac. As the habitation of grace divine, ask grace and heavenly light for us who cry out to thee: Rejoice, O divinely wise father!

Ikos: An angel in ascetic labor wast thou shown to be in the flesh, O Godbearing Isaac, and by thine angelic voice hast thou set before us the words of salvation, whereby guided to a higher life, we cry out to thee: Rejoice, star out of Syria; rejoice, lamp of stillness! Rejoice, thou who art more sublime than earthly thoughts; rejoice, partaker of heavenly enlightenment! Rejoice, divinely inscribed pillar of hesychasts; rejoice, mouth flowing with the honey of spiritual teachings! Rejoice, for thou wast filled with God-given wisdom; rejoice, for thou deliverest from the evil of the passions! Rejoice, most fervent of the servants of Christ; rejoice, our godly teacher! Rejoice, wise God-bearer Isaac; rejoice, our instructor, guided by God! Rejoice, O divinely wise father!

Tone VIII:
Spec. Mel.: “O all-glorious wonder …”:

O divinely eloquent father Isaac, denying thyself, by great inner stillness
thou didst furnish thy mind with wings to soar aloft toward heavenly love, and by divine visions and deeds thou dost lead us toward perfection; wherefore, we honor thee as a wise teacher and guide, celebrating thy holy memory.

Sessional Hymn, in Tone IV:
Spec. Mel.: “Go thou quickly before …”:

As a divinely radiant lamp of stillness thou shinest the never-waning light of a virtuous life upon the ends of the earth, O wise one; wherefore, we, the choirs of monastics, hymn thee as a divine luminary, O God-bearer Isaac, and we study thy radiant discourses with love.

Glory …, in Tone IV:

Let us, the choirs of monastics, honor Isaac of blessed memory, the hierarch and God-bearer among ascetics, as one full of divine grace; for having rendered his mind pure through most exalted hesychia, he became an instrument of the Holy Spirit, encouraging all to seek the goodly Pearl, and to disdain that which is an illusion. And delighting now in glory on high, he doth ever intercede on behalf of our souls.

A Prayer to Our Lord Jesus Christ

Lord Christ our God, Who hast healed my passions through Thy Passion, and hast cured my wounds through Thy wounds, grant me who have sinned greatly against Thee tears of compunction. Transform my body with the fragrance of Thy life-giving Body, and sweeten my soul with Thy Holy Blood from the bitterness with which the foe has fed me.

Lift up my downward looking mind to Thee, and take it out of the pit of perdition, for I have no repentance, I have no compunction, I have no consoling tears, which uplift children to their heritage. My mind has been darkened through earthly passions, I cannot look up to Thee in pain. I cannot warm myself with tears of love for Thee.

But, O Lord Jesus Christ, Treasury of good gifts, give me thorough repentance and a diligent heart to seek Thee; grant me Thy grace, and renew in me the lineaments of Thy image. I have forsaken Thee – do not forsake me! Come out to seek me; lead me up to Thy pasturage and number me among the lambs of Thy chosen flock. Nourish me with them on the grass of Thy Holy Mysteries, by the prayers of Thy Most Pure Mother and all Thy saints. Amen.

St Ephrem the Syrian

“Make me whole, O Lord, and I will become whole! O only wise and merciful Physician, I beseech Thy benevolence: heal the wounds of my soul and enlighten the eyes of my mind that I may understand my place in Thine eternal design! And in as much as my heart and mind have been disfigured, may Thy grace repair them, for it is as true salt. What shall I say to Thee, O Knower of the heart who searchest the heart and the inner workings of men? Indeed, Thou knowest that, like a waterless land, my soul thirsts after Thee and my heart longs for Thee. And Thy grace has always saved those that love Thee. Thus, as Thou hast always heard me, so now do not scorn my prayer. For Thou seest that my mind, like a prisoner, seeks Thee, the Only true Savior. Send Thy grace, that it may satisfy my hunger and quench my thirst. For insatiably do I desire Thee, O my Master! And who can have enough of Thee if he truly loves Thee and thirsts for Thy truth? O Giver of light! Fulfill my supplications and grant me Thy gifts according to my prayer; impart to my heart just one drop of Thy grace, that the flame of Thy love may begin to burn in my heart; and, like a fire, may it consume evil thoughts like thorns and thistles! Give me all this in abundance; grant it to me as God unto man, as the King to His subjects, and increase it as a kind Father. (Psalm 4)
My gift to the Reader: “A Spiritual Psalter,” by our Father St Ephrem the Syrian

Through the prayers of St Isaac the Syrian, of all the ascetic Fathers and all the saints, O Lord of compassion and hope, have mercy on us and save us!