Τον έσωσε από τον θάνατο ο σταυρός του αδελφού του. άγιος Ονούφριος (Γκαγκαλιούκ) του Κούρσκ

Μαρία η Αιγυπτία, ερημίτρια στην έρημο της Παλαιστίνης, από Αλεξάνδρεια Αιγύπτου (527-565)
Ερμής και Θεοδώρα αυτάδελφοι μάρτυρες εκ Ρώμης (121)
Μελίτων Επίσκ. Σάρδεων Μ. Ασίας (177)
Αλέξανδρος, Διονύσιος, Ινγενιανή, Πάκερος, Παρθένιος και Σατουρνίνος εν Θεσσαλονίκη
Αχάζ ο δίκαιος
Βασιλείδης/Βασιλίς και Γερόντιος, μάρτυρες (3ος αι.) και Πολύνικος μάρτυς
Μακάριος ηγούμενος της Μονής του Αγ. Ιω. Θεολόγου, της επιλεγομένης Πελεκητής στην Προύσα Μ. Ασίας (830)
Ευλόγιος ο προφήτης, ο διά Χριστόν σαλός της Γεωργίας (12ος – 13ος αιών )
Ιωάννης (Σκιαβτέλι) ο Φιλόσοφος της Γεωργίας (12ος – 13ος αιών )
Γερόντιος ο Κανονάρχης της Λαύρας των Σπηλαίων του Κιέβου (14ο αιών)
Βαρσανούφιος, Στάρετς της Όπτινα Ρωσίας (1913)
Μιχαήλ ο διά Χριστόν σαλός, νεομάρτυς στη Ρωσία (1931)
Μακάριος Επίσκοπος, ιερομάρτυς στη Μονή Ρωμανού της Λέζνα Ρωσίας (1944)

Εορτάζουν την 1η Απριλίου

Στίχοι
Απήρε πνεύμα, σάρξ απερρύη πάλαι.
Τον όστινον γη κρύπτε νεκρόν Μαρίας.
Πρώτη Απριλίου Μαρίη θάνεν εύχος ερήμου.

Δίπλα στους εχθρούς της Εκκλησίας φυτρώνουν αναμφίβολα και οι φίλοι της. Άς μην είναι πολλοί είναι δυνατοί, γιατί κατέχουν την αλήθεια. Αυτοί, υψώνοντας το ανάστημά τους, θα υπερασπίσουν τα ιερά και τα όσια… άγιος Ονούφριος (Γκαγκαλιούκ) του Κούρσκ

Ο άγιος Ιερομάρτυς Ονούφριος (Γκαγκαλιούκ),
αρχιεπίσκοπος Κούρσκ και Ομπογιάνου (1889-1938)(1 Ιουνίου )

Το καλοκαίρι του 1914 ο αδελφός του π. Ονούφριου Ανδρέας, πού έμενε στην πατρίδα τους, το Λούμπλιν, ήρθε στην Πετρούπολη, χίλια χιλιόμετρα περίπου μακριά, για να τον δει. Δεν είχε φτάσει καλά-καλά στην πρωτεύουσα, όταν ξέσπασε ο Πρώτος Παγκόσμιος Πόλεμος. Αμέσως πήρε τηλεγραφική εντολή να επιστρέψει στο Λούμπλιν και να παρουσιαστεί στην τοπική στρατιωτική μονάδα. Αποχαιρετώντας τον αδελφό του ο π. Ονούφριος, με έκπληξη και λύπη παρατήρησε ότι αυτός δεν φορούσε σταυρό. Αμέσως έβγαλε από τον λαιμό του τον δικό του σταυρό και τον πέρασε στον λαιμό του Ανδρέα.

– Να φοράς πάντοτε αυτόν τον σταυρό, του είπε, και να πιστεύεις ότι μπορεί να σε σώσει από τον θάνατο.

Ό Ανδρέας γύρισε ζωντανός και ακέραιος από τον πόλεμο.

Αργότερα, το 1919, και ενώ ο εμφύλιος πόλεμος βρισκόταν σε εξέλιξη, δούλευε σ’ ένα εργοστάσιο έξω από την πόλη Τσερκάσι της Ουκρανίας. Κάποια μέρα έφτασε στο εργοστάσιο μια έφιππη περίπολος πέντε Κοζάκων του Κουμπάν. Αφού έπιασαν τον Εβραίο επιστάτη του εργοστασίου, άρχισαν να τον κακοποιούν απάνθρωπα. Ο Ανδρέας τούς πλησίασε θαρρετά και με φανερή αγανάκτηση τούς είπε:

– Σταματήστε να χτυπάτε τον σύντροφό μας!

Ακούγοντας τη λέξη “σύντροφος”, ο επικεφαλής της περιπόλου έγινε έξαλλος και άρχισε να μαστιγώνει αλύπητα τον Ανδρέα με το καμουτσίκι του. “Υστέρα πέταξε το καμουτσίκι και για κάμποση ώρα τον χτυπούσε με τις γροθιές. Τέλος, τράβηξε το πιστόλι του και πυροβόλησε τον Εβραίο. Τον σκότωσε με την πρώτη πιστόλια. “Υστέρα πυροβόλησε τον Ανδρέα, αλλά αστόχησε. Ξαναπυροβόλησε. Και πάλι αστόχησε, όπως και την τρίτη και την τέταρτη φορά. Αφού ξόδεψε όλες του τις σφαίρες μάταια, πρόσταξε τούς τέσσερις άνδρες του να εκτελέσουν τον Ανδρέα.

Στο μεταξύ, από τα γρονθοκοπήματα το πουκάμισο του Ανδρέα είχε σκιστεί και ο σταυρός, πού του είχε δώσει ο π. Ονούφριος, φάνηκε κρεμασμένος στον λαιμό του. Οι Κοζάκοι, στρέφοντας τα όπλα τους εναντίον του, είδαν τον σταυρό, πού την ώρα εκείνη έλαμψε κάτω από τις ακτίνες του ήλιου. Πυροβόλησαν σχεδόν ταυτόχρονα. Καμιά σφαίρα δεν βρήκε τον Ανδρέα. Συγκλονισμένοι, κατέβασαν τα όπλα. Ο επικεφαλής τούς πρόσταξε να πυροβολήσουν άλλη μια φορά. Αρνήθηκαν, λέγοντας:

– Δεν θα σκοτώσουμε έναν ορθόδοξο, πού φοράει σταυρό στο στήθος. Είναι φανερό πώς αυτός ο σταυρός τον φυλάει από τις σφαίρες μας.

Ανέβηκαν στ’ άλογά τους κι έφυγαν. “Έτσι, έσωσε τον Ανδρέα από τον θάνατο ο σταυρός του αδελφού του.
Άγιοι κατάδικοι: Ρώσοι ιερομάρτυρες και ομολογητές του 20ου αι.. Ηγούμενος Δαμασκηνός (Ορλόφσκι). Ιερά Μονή Παρακλήτου. Αθήνα, 2014

***

Κάνε το σταυρό σου και περιφρόνησε το διάβολο
Άγιος Πορφύριος Καυσοκαλυβίτης

Κάνε το σταυρό σου και περιφρόνησε το διάβολο. Άφησέ τον αυτόν, μου έλεγε ο π. Πορφύριος για το διάβολο. Μην του δίνεις σημασία. Όσο του δίνεις σημασία, τόσο περισσότερο σε πλησιάζει. Αν θέλεις να τον διώξεις, να τον απομακρύνεις από κοντά σου, πάψε να του δίνεις σημασία. Περιφρόνησέ τον. Μόνο η περιφρόνηση του αξίζει. Από τη στιγμή που θα αρχίσει να την εισπράττει, θα αρχίσει και θα υποχωρεί. Μέχρι που, τελικά, θα τραπεί σε φυγή. Η περιφρόνηση αποτελεί το δεύτερο όπλο, μετά τον Τίμιο Σταυρό, κατά του διαβόλου! Και τον μεν Τίμιο Σταυρό τον φοβάται και, κυριολεκτικά, τον τρέμει και τρέπεται σε άτακτη φυγή. Την δε περιφρόνηση δεν την αντέχει. Γιατί είναι υπερόπτης και σκάει από το κακό του! Εξάλλου, αυτή η υπεροψία ήταν αιτία να εκπέσει και να γίνει αυτό που έγινε. Εισέπραξε την τιμωρία του… (Γέροντος Πορφυρίου Ιερομονάχου, «Ανθολόγιο Συμβουλών», εκδ. Η Μεταμόρφωσις του Σωτήρος, Μήλεσι – Αττικής).

***

Η οσία Μαρία η Αιγυπτία, υπόδειγμα μετανοίας.
Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς

Τον βίο της θαυμαστής αυτής οσίας έγραψε ο άγιος Σωφρόνιος, Πατριάρχης Ιεροσολύμων.
Κάποτε, κατά τη διάρκεια της Μεγάλης Τεσσαρακοστής, ένας ιερομόναχος, ο Γέρων Ζωσιμάς, αποσύρθηκε μέσα στην έρημο πέραν του Ιορδάνου. Οδοιπορούσε επί είκοσι ημέρες, χωρίς να δει ψυχή, όταν, ξαφνικά, μια ανθρώπινη φιγούρα με ζαρωμένο γυμνό σώμα και κατάλευκα σαν χιόνι μαλλιά πέρασε φευγαλέα από μπροστά του κι έγινε άφαντη. Ο Γέροντας έτρεχε ξοπίσω της για αρκετή ώρα, μέχρι που η φιγούρα στάθηκε σε ένα ρυάκι και τον κάλεσε με το όνομά του: «Αββά Ζωσιμά», του είπε, «συγχώρεσέ με χάριν του Κυρίου· δεν μπορώ να εμφανιστώ σε σένα, διότι είμαι μια γυναίκα γυμνή».

Ο Ζωσιμάς της πέταξε το εξώρασό του κι εκείνη τυλίχτηκε μ’ αυτό και εμφανίστηκε μπροστά του. Στο άκουσμα του ονόματός του, από το στόμα της άγνωστης γυναίκας, ο Γέροντας φοβήθηκε. Ύστερα από παρατεταμένη επιμονή του, η γυναίκα διηγήθηκε την ιστορία της.

Γεννήθηκε στην Αίγυπτο και σε ηλικία μόλις δώδεκα ετών άρχισε να ζει ακόλαστο βίο στην Αλεξάνδρεια επί δεκαεπτά χρόνια ακολουθούσε διεστραμμένο τρόπο ζωής. Η Μαρία, οιστρηλατημένη απ’ το σαρκικό πάθος της πορνείας, ακολούθησε κάποιους νέους και επιβιβάστηκε σε ένα πλοίο με προορισμό τα Ιεροσόλυμα. Φθάνοντας στην Αγία Πόλη, θέλησε να επισκεφθεί την εκκλησία για να προσκυνήσει τον Τίμιο Σταυρό. Όμως μια αόρατη δύναμη την εμπόδιζε να εισέλθει στον Ναό της Αναστάσεως. Έντρομη, τότε, στήλωσε το βλέμμα της στην εικόνα της Υπεραγίας Θεοτόκου στον νάρθηκα και προσευχήθηκε θερμά να της επιτραπεί να ασπαστεί τον Τίμιο Σταυρό, ομολογώντας την αμαρτωλότητά της και εμπιστευό­μενη τα βήματά της στην Πανάχραντο Θεοτόκο.

Τότε πράγματι, της επετράπη η είσοδος μέσα στην εκκλησία. Αφού προσκύνησε τον Σταυρό, επέστρεψε στον νάρθηκα γονάτισε μπροστά στην εικόνα και ευχαρίστησε θερμά τη Θεοτόκο. Την ίδια στιγμή άκουσε μια φωνή να της λέει: «Εάν περάσεις τον Ιορδάνη, θα βρεις την αληθινή ειρήνη!». Η Μαρία βγήκε και, αφού αγόρασε τρία καρβέλια ψωμί, ξεκίνησε για τον Ιορδάνη ποταμό.

Την επομένη μετέλαβε των Αχράντων Μυστηρίων στο μοναστήρι του αγίου Ιωάννη του Βαπτιστή και πέρασε τον Ιορδάνη πόταμο. Παρέμεινε σαράντα οκτώ χρόνια στην έρημο ολομόναχη, υπομένοντας αγόγγυστα πολλές δοκιμασίες, με ακρότατη άσκηση, «πυκτεύουσα», παλεύοντας με τα άλογα πάθη της και τους εμπαθείς λογισμούς σαν με άγρια θηρία. Τρεφόταν μόνο με αγριόχορτα.

Αφού τελείωσε την αφήγησή της, στάθηκε όρθια σε στάση προσευχής· τότε ο Ζωσιμάς την είδε να αιωρείται πάνω από το έδαφος. Η Μαρία τον παρακάλεσε να έλθει ξανά τον επόμενο χρόνο να της φέρει τη Θεία Ευχαριστία· εκεί, στις όχθες του Ιορδάνη, θα ερχόταν να τον συναντήσει για να κοινωνήσει.

Πράγματι, ένα χρόνο αργότερα, ο αββάς Ζωσιμάς κατέφθασε με τη Θεία Κοινωνία στις όχθες του Ιορδάνη· ήταν ήδη βράδυ. Έμεινε να αναρωτιέται πώς εκείνη θα διέσχιζε τον Ιορδάνη ποταμό; Τότε, μέσα στο φεγγαρόφωτο διέκρινε τη μορφή της να πλησιάζει το ποτάμι, να κάνει το σημείο του Σταυρού επάνω του και κατόπιν να βαδίζει επάνω στο νερό σαν να ήταν ξηρά! Αφού την κοινώνησε, η οσία τον παρακάλεσε να ξανάρθει μετά από ένα χρόνο στην ίδια εκείνη πηγή όπου συναντήθηκαν την πρώτη φορά.

Ο καιρός πέρασε, ο αββάς επέστρεψε σ’ εκείνο το σημείο και ανακάλυψε εκεί το άψυχο σώμα της. Πάνω απ’ το κεφάλι της ήταν γραμμένο στην άμμο: «Αββά Ζωσιμά, θάψε εδώ το σώμα της ταπεινής Μαρίας, απόδος χουν εις χουν. Απεβίωσα την 1η Απριλίου, το ίδιο βράδυ του σωτηρίου μαρτυρίου του Χριστού, αφού κοινώνησα των Αχράντων Μυστηρίων». Από την επιγραφή αυτή πληροφορήθηκε για πρώτη φορά ο Ζωσιμάς το όνομα της οσίας και ερμήνευσε το άλλο φοβερό θαύμα που είχε συντελεστεί: το γεγονός ότι τον προηγούμενο χρόνο, όταν της μετέδωσε τη Θεία Κοινωνία, εκείνη είχε φθάσει μέσα σε λίγες ώρες το ίδιο βράδυ στο σημείο συνάντησής τους, ενώ εκείνος πεζοπορούσε είκοσι ημέρες για να μεταβεί εκεί. Ο άγιος Ζωσιμάς έθαψε το σώμα της μεγάλης αυτής οσίας, της Μαρίας της Αιγύπτιας. Επιστρέφοντας στο μοναστήρι του, διηγήθηκε όλο τον βίο της και τα θαύματα στα οποία ο ίδιος υπήρξε αυτόπτης μάρτυς.

Έτσι δοξάζει ο Κύριός μας τους μετανοημένους αμαρτωλούς. Η οσία Μαρία μνημονεύεται επίσης την Ε΄ Κυριακή της Μεγάλης Τεσσαρακοστής. Η Εκκλησία την έχει ως υπόδειγμα μετανοίας για τους πιστούς, τις ημέρες αυτές της αγίας Νηστείας. Αναπαύθηκε περί το έτος 530.
Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς, «Πρόλογος της Αχρίδος», Απρίλιος, εκδ. ΑθωςΑπολυτίκιον της οσίας Μαρίας της Αιγυπτίας
Ήχος πλ. δ’

Εν σοι Μήτερ ακριβώς διεσώθη το κατ᾽ εικόνα· λαβούσα γαρ τον σταυρόν, ηκολούθησας τω Χριστώ, και πράττουσα εδίδασκες, υπεροράν μεν σαρκός, παρέρχεται γαρ· επιμελείσθαι δε ψυχής, πράγματος αθανάτoυ· διό και μετά Αγγέλων συναγάλλεται, Οσία Μαρία το πνεύμά σου.

Ήχος πλ. β’  Όλην αποθέμενοι

Σε μεν διεκώλυε, της των σεπτών εποπτίας, μολυσμών των πρότερον, το επισυρόμενον μιαντήριον, η δε σή αίσθησις, και των σοί θεόφρον, πεπραγμένων, η συνείδησις, την προς τα κρείττονα, σοί επιστροφήν ενειργάσατο, Εικόνι γαρ προσβλέψασα, της ευλογημένης θεόπαιδος, πάντων καταγνούσα, πταισμάτων σου πανεύφημε των πριν, εν παρρησία το τίμιον, Ξύλον προσεκύνησας.

Τόπους προσκυνήσασα, περιχαρώς τούς αγίους, αρετής εφόδιον, σωτηριωδέστατον, ένθεν γέγονας, και σφοδρώς έδραμες την καλήν πορείαν, και το ρείθρον εκπεράσασα, το Ιορδάνειον, το τού Βαπτιστού ενδιαίτημα, προθύμως κατεσκήνωσας, και την των παθών αγριότητα, διά πολιτείας, ημαύρωσας λεπτύνασα σαρκός, εν παρρησία αείμνηστε, Μήτερ τα οιδήματα.

Δόξα… Ήχος δ’

Εθαυματούργησε Χριστέ, του Σταυρού σου η δύναμις, ότι και η πρώην Πόρνη ασκητικόν αγώνα ηγωνίσατο, όθεν και το ασθενές απορριψαμένη, γενναίως αντέστη κατά τού διαβόλου, διό και το βραβείον της νίκης κομισαμένη, πρεσβεύει υπέρ των ψυχών ημών.

Ωδή γ’  Ο Ειρμός
«Εν πέτρα με της πίστεως στερεώσας, επλάτυνας τό στόμα μου επ’ εχθρούς μου, ηυφράνθη γαρ το πνεύμά μου εν τω ψάλλειν, Ουκ έστιν άγιος ώς ο Θεός ημών, καί Ουκ έστι δίκαιος πλήν σου Κύριε».

Επτερώθης τω πόθω τω υπερθέω, και δόξης φθειρομένης απορραγείσα, προσήγγισας κραυγάζουσα τω Δεσπότη, Ουκ έστιν άγιος ως ο Θεός ημών, και Ουκ έστι δίκαιος πλην σου Κύριε.

Τω ξύλω προσελθούσα της αμαρτίας, και γνώσιν μυηθείσα θανατηφόρον, προσέδραμες τω Ξύλω τω ζωηφόρω, Χριστώ κραυγάζουσα, Συ ει Θεός ημών, και Ουκ έστι δίκαιος πλην σου Κύριε.

Ηράσθης της αρρήτου φωτοχυσίας, και πάντων των προσκαίρων υπεριδούσα, ανέδραμες προς άυλον θεωρίαν, εν πίστει κράζουσα, Σύ εί Θεός ημών, και Ουκ έστι δίκαιος πλήν σου Κύριε.

Ωδή δ’  Ο Ειρμός
«Υμνώ σε, ακοήν γαρ Κύριε, εισακήκοα και εξέστην, έως εμού ήκεις γάρ, εμέ ζητών τόν πλανηθέντα, διό την πολλήν σου αγαθότητα, την εις εμέ δοξάζω πολυέλεε».

Ρωσθείσα, σωτηρίω χάριτι, και την θείαν και φωτοφόρον, κατιδούσα έλλαμψιν, τα όμματα και την καρδίαν, Σταυρώ τω πανσέπτω προσεπέλασας, και σωτηρίας ένθεν εκοινώνησας.

Εξαποστειλάριον της Οσίας
Ο ουρανόν τοις άστροις

Υπόδειγμα μετανοίας σε έχοντες πανοσία Μαρία Χριστόν δυσώπει, εν τω καιρώ της Νηστείας, τούτο ημίν δωρηθήναι, όπως εν πίστει και πόθω, σε άσμασιν ευφημώμεν.

Η οσία της μετανοίας, Μαρία η Αιγυπτία (Κυριακὴ Ε΄ Νηστείων 2.4.2017)
Κήρυγμα Μητροπολίτου Μόρφου κ. Νεοφύτου

το σπήλαιο της Οσίας Μαρίας της Αιγυπτίας που βρίσκεται ένα χιλιόμετρο από την Ιερά Μονή του Αγίου Γερασίμου του Ιορδανίτου

Advertisement

I saw a light encompassing me on all sides and a certain miraculous peace filled me. Saint Mary the Egyptian, a example of repentance

Saint Mary of Egypt (c. 421)
Saints Hermes and Theodora the martyrs (132)
Saint Melito of Sardis (177)
Martyrs Gerontius and Basilides (3rd century)
Saints Alexander, Dionysius, Ingeniani, Panteros (or Pantainos), Parthenios and Saturninus the Martyrs.
Martyr Polynikos.
Righteous Achaz (Ahaz)
Saint Makarios of Pelekete, Abbot of Pelekete monastery (820)
Saint John Shavteli, great Georgian hymnographer, (John of Black Mountain), Georgia (12th-13th century)
Saint Eulogius of Salosi, Georgia, (Eulogius the Prophet), Fool-for-Christ (12th-13th century)
Martyr Abraham of Bulgaria, on the Volga, Wonderworker of Vladimir (1229)
Saint Gerontius of the Kiev Caves, Canonarch of the Kiev Caves (14th century)
Saint Barsanuphius of Optina (1913)
New martyr Michael (Misha) Fool-for-Christ (1931)

Commemorated on April 1

Saint Mary the Egyptian, a example of repentance
by Saint Nikolai Velimirovič

The biography of this wonderful saint was written by St. Sophronius, the Patriarch of Jerusalem. Once, during the Honorable Fast [Lenten Season], a certain priest-monk (Heiromonk), the Elder Zosimus, withdrew into the wilderness beyond the Jordan, a twenty-day trek. Suddenly, he caught sight of a human being with a withered and naked body whose hair was as white as snow and who began to flee from the sight of Zosimus. The elder ran for a long while until this person crouched down in a brook and cried out: “Abba Zosimus forgive me for the sake of the Lord. I cannot face you for I am a naked woman.”
Zosimus then tossed his outer garment to her which she wrapped around herself and then showed herself to him. The elder was frightened upon hearing his name spoken from the mouth of this woman he did not know. Following his prolonged insistence, the woman related her life story.

She was born in Egypt and at the age of twelve began to live a life of debauchery in Alexandria where she spent seventeen years in this perverted way of life. Driven by the adulterous flame of the flesh, one day she boarded a boat which was sailing for Jerusalem. Arriving at the Holy City, she wanted to enter the church in order to venerate the Honorable Cross but some invisible force restrained her and prevented her from entering the church. In great fear, she gazed upon the icon of the All-Holy Mother of God in the vestibule and prayed that she be allowed to enter the church to venerate the Honorable Cross, all the while confessing her sinfulness and uncleanness and promising that she would go wherever the All-Pure One would direct her.
She was then permitted to enter the church. Having venerated the Cross she again entered the vestibule and, before the icon, gave thanks to the Mother of God. At that very moment she heard a voice saying: “If you cross over Jordan you will find real peace!” Immediately she purchased three loaves of bread and started out for the Jordan where she arrived that same evening.
The next day she received Holy Communion in the Monastery of St. John and crossed over the Jordan river. She remained in the wilderness for forty-eight years in great torment, fear and struggle with passionate thoughts as though with wild beasts. She fed on vegetation.

Afterward, when she stood for prayer, Zosimus saw her levitate in the air. She begged him to bring her Holy Communion the following year on the shore of the Jordan where she would then come to receive it.
The following year, Zosimus arrived on the shore of the Jordan in the evening with Holy Communion. He wondered how this saint would cross the Jordan. At that moment, in the light of the moon, he saw her as she approached the river, made the sign of the cross over it and walked upon the water as though upon dry land. After Zosimus administered Holy Communion to her, she begged him to come the following year to the same brook where they had first met.

Zosimus came and discovered her lifeless body on that spot. Above her head in the sand was written: “Abba Zosimus, bury the body of the humble Mary on this site; render dust to dust. I died on April 1, the same night of the saving-suffering of Christ, after having received Communion of the Divine Mysteries.” From this inscription Zosimus first learned her name and the other and awesome miracle was that, she, on that same night the previous year, when she received Holy Communion, arrived at this brook which took him twenty days to travel. Thus, Zosimus buried the body of this wonderful saint, Mary the Egyptian. When he returned to the monastery Zosimus related the entire history of her life and the miracles which he had personally witnessed. Thus, the Lord knows how to glorify penitent sinners. St. Mary is also commemorated on the Fifth Sunday of the Honorable Fast (Fifth Sunday in Lent). The Church holds her up as an example to the faithful during these fast days as an incentive for repentance. She died about the year 530 A.D.
The Prologue from Ohrid: Lives of Saints by Saint Nikolai Velimirovič
http://livingorthodoxfaith.blogspot.gr/2009/12/prologue-april-1-april-14.html

***

Why is it that much is said and written about the sufferings of holy men and holy women? Because the saints, alone, are considered victors. Can anyone be a victor without conflict, pain and suffering? In ordinary earthly combat, no one can be considered victorious nor heroic who has not been in combat, tortured much or suffered greatly. The more so in spiritual combat where the truth is known and where self-boasting not only does not help at all but, indeed, hinders it. He who does not engage in combat for the sake of Christ, either with the world, with the devil or with one’s self, how can he be counted among the soldiers of Christ?

How, then, can it be with Christ’s co-victors? St. Mary spoke about her savage spiritual combat to the Elder Zosimus: “For the first seventeen years in this wilderness I struggled with my deranged sexual desires as though with fierce beasts. I desired to eat meat and fish which I had in abundance in Egypt. I also desired to drink wine and here, I did not have even water to drink. I desired to hear lustful songs. I cried and beat my breasts. I prayed to the All-Pure Mother of God to banish such thoughts from me. When I had sufficiently cried and beat my breasts, it was then that I saw a light encompassing me on all sides and a certain miraculous peace filled me.”

***

St. Sophrony Sakharov

On the Day of Judgement all the good that we have done during our lives will stand at our side, to our glory. And vice versa: the bad, if unrepented, will condemn and cast us into outer darkness. Repentance can obliterate the effects of sin. By Divine power life may be restored in all its plenitude- not, however, by unilateral intervention on God’s part but always and only in accord with us. God does nothing with man without man’s co-operation.God’s participation in our individual life we call Providence. This Providence is not like heathen Fate: at certain crucial moments we do, indeed, decide for ourselves on one or other course. When we are faced with various possibilities our choice should be conditioned by the final aim that we have in view: the Kingdom of the Father. But too often we are influenced by other, more temporary considerations, and we turn aside from the true path offered to us by God, on to false tracks which will not lead to the hoped-for dawn. In any case, whatever we choose, suffering is inevitable. But when we opt for the way of God our sacrifice likens us to Christ. ‘Father, if thou be willing, remove this cup from me: nevertheless not my will, but thine, be done’ (Luke 22.42)…

The soul of the man of prayer is often even more dreadfully racked. The dismay that invades him when he sees himself in the grip of base passions drives him ever deeper into the core of his being. This concentration within may take the form of a cramp whereby heart, mind and body are contracted together, like a tightly clenched fist. Prayer becomes a wordless cry, and regret for the distance separating him from God turns to acute grief. To behold oneself in the black pit of sin, cut off from the Holy of holies is distressing indeed. Prayer often proceeds without words. If there are words they come slowly, with long pauses between. Our human word is the image of the Word that was ‘in the beginning’. When words reflect intellectual knowledge they undoubtedly have metaphysical roots, especially where knowledge of God is involved.

Apolytikion: Plagal of the Fourth Tone

In you the image was preserved with exactness, O Mother; for taking up your cross, you did follow Christ, and by your deeds you did teach us to overlook the flesh, for it passes away, but to attend to the soul since it is immortal. Wherefore, O righteous Mary, your spirit rejoices with the Angels.

Tone VI:
Spec. Mel.: “Having set all aside …”:

Having joyfully worshipped * at the holy places, * from thence thou didst receive * the most saving viaticum of virtue, * and didst set out with exceeding great haste on a good journey; * and having passed beyond the stream of the Jordan, * thou didst zealously make thine abode * in the habitation of the Forerunner, * and by thy dwelling therein didst subdue * the savagery of the passions, * laying waste to the carnal uprisings of thy body * through abstinence, * O ever-memorable mother.

Having made thine abode in the wilderness, * thou didst piously deface * the images of thy passions, * inscribing within thy soul the depiction of the most divine likeness; * and so greatly didst thou shine forth * that thou didst easily traverse the waters on foot * and wast elevated above the ground * in thy supplications unto God. * And now with boldness * thou standest before Christ, * O all-glorious Mary. * Entreat Him in behalf of our souls.

ODE III
Irmos: Thy Church rejoiceth in Thee, O Christ, crying aloud: Thou art my strength, O Lord, my refuge and confirmation!

The sores of thy soul stank and festered, but by the fountain of thy tears thou didst fervently cleanse them.

Legions of demons were vanquished by thee, and thou didst route the uprisings of the passions with thy tears.

Thou hast become like a cloud of the morning and like a trickling droplet pouring forth the waters of saving repentance upon all.

Theotokion: Having thee as our intercessor, salvation and strength, O pure one, the honored Mary bowed down in worship before the Tree of the holy Cross.

Sedalion, in Tone VIII: Spec. Mel.: “Of the wisdom …”:

Restraining all the uprisings of the flesh with the pangs of fasting, thou didst show forth the manly wisdom of thy soul; for desiring to behold the form of the Cross, O ever-memorable one, thou didst crucify thyself to the world, and hence didst fervently raise thyself up to the zeal for a life undefiled, O most blessed and all-glorious Mary. Entreat Christ God, that He grant remission of sins unto them that with love honor thy holy memory.

Αδελφοί μου, δεν το βλέπετε όλοι; Δεν αισθανόσαστε το σκοτάδι και το έγκλημα της αντιχριστιανικής Ευρώπης; Τί λοιπόν επιθυμείτε; Να είστε με το μέρος της Ευρώπης ή με το μέρος του Χριστού; Καλό είναι να θυμόσαστε πως η Ευρώπη είναι ο θάνατος και ο Χριστός η Ζωή. Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς

Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς

«Ο Χριστός απομακρύνθηκε από την Ευρώπη, όπως κάποτε απομακρύνθηκε από τη χώρα των Γαδαρηνών, επειδή το ζήτησαν οι Γαδαρηνοί. Όμως μόλις απομακρύνθηκε, ήρθε ο πόλεμος, η φτώχεια, η φρίκη, η καταστροφή. Ξανά γύρισε στην Ευρώπη, ο προχριστιανικός βαρβαρισμός των Αβάρων, των Ούνων, των Λογγοβάρδων, αλλά σε μέγιστη φρίκη. Τον Σταυρό Του και την ευλογία Του πήρε ο Χριστός και απομακρύνθηκε. Έμεινε το σκοτάδι και η βρωμιά. Εσείς τώρα αποφασίστε με ποιόν θα πάτε. Με τη σκοτεινή και βρώμικη Ευρώπη, ή με τον Χριστό;

***

Ποια είναι η Ευρώπη; Ευρώπη είναι η απληστία και η ευφυΐα. Και τα δύο είναι ανθρώπινα χαρακτηριστικά. Και η απληστία και η εξυπνάδα. Και τα δύο είναι προσωποποιημένα στα πρόσωπα του πάπα και του Λούθηρου.

Ποια λοιπόν είναι η Ευρώπη; Ευρώπη είναι ο πάπας και ο Λούθηρος, η κορεσμένη δηλαδή ανθρώπινη απληστία και ο ικανοποιημένος μέχρι έσχατου βαθμού ανθρώπινος νους… Ο πάπας παρουσιάζεται σαν κυβερνήτης αυτού του κόσμου και ο Λούθηρος παρουσιάζεται σαν ο επιστήμονας αυτού του κόσμου. Αυτοί οι δύο είναι η Ευρώπη με δύο λόγια, και σύμφωνα με την ιστορία έως τώρα.
…Ποιος όμως μπορεί να διώξει αυτό το πνεύμα του κακού από την Ευρώπη; Κανείς, εκτός από Εκείνον, το όνομα του οποίου γράφεται με κεφαλαίο γράμμα. Αυτός που στην ιστορία του ανθρώπου υπήρξε ο μοναδικός εξορκιστής δαιμόνων. Υποψιάζεστε ποιον εννοώ; Εννοώ τον Κύριο ημών Ιησού Χριστό, τον Μεσσία και Σωτήρα του κόσμου, τον Υιό της Παρθένου, τον Σταυρωθέντα από τους ανθρώπους και Αναστηθέντα από τον Θεό, τον Δοξασμένο από τους αγγέλους, Αυτόν που οι πρόγονοί μας πίστεψαν και προσκύνησαν… 

Εξαιτίας της απληστίας κάθε λαός και κάθε άνθρωπος, μιμούμενος τον πάπα, άρχισε να αναζητά την εξουσία, την απόλαυση, την δόξα. Εξαιτίας της ανθρώπινης ευφυΐας κάθε λαός και κάθε άνθρωπος θεώρησε πως αυτός είναι πιο έξυπνος από τους άλλους και πως έχει πετύχει πολύ περισσότερα από τους υπόλοιπους λαούς.
Πώς λοιπόν να μην αρχίσουν πόλεμοι ανάμεσα στους ανθρώπους; Πώς να μην επικρατήσει η τρέλα και η λύσσα; Πώς να μην υπάρξουν αρρώστιες, ξηρασίες, να μην ξεσπάσουν πλημμύρες;
Όλα αυτά έπρεπε να γίνουν, για να βγει το πύον από την μολυσμένη πληγή. …

Η νέα Βαβυλώνα, αυτή είναι η Ευρώπη.

Στην εποχή μας ξεσηκώθηκαν οι νέες γενιές της Ευρώπης και πάντρεψαν την απληστία με την ευφυΐα. Το αποτέλεσμα του γάμου αυτού ήταν η αθεΐα…

Τώρα κανείς δεν κρύβει την απληστία του και όλοι κολακεύουν την ανθρώπινη λογική. Η ανθρώπινη απληστία και η ανθρώπινη ευφυΐα είναι συζευγμένα στην εποχή μας. Από τη μεταξύ τους σύζευξη δημιουργήθηκε ένας γάμος, ο οποίος δεν είναι ούτε καθολικός ούτε λουθηρανικός, αλλά είναι ολοφάνερα, δημόσια σατανικός….
…Τι φοβερό σκοτάδι! Ο αδελφός βάζει το μαχαίρι στο στήθος του αδελφού θεωρώντας τον εχθρό του. Αρνιέται ο πατέρας τον γιο του και ο γιος αρνιέται τον πατέρα. Ο λύκος στον λύκο είναι πιο πιστός φίλος απ’ ό,τι είναι ο άνθρωπος στον άνθρωπο.

Αδελφοί μου, δεν το βλέπετε όλοι; Δεν αισθανόσαστε το σκοτάδι και το έγκλημα της αντιχριστιανικής Ευρώπης; Τί λοιπόν επιθυμείτε; Να είστε με το μέρος της Ευρώπης ή με το μέρος του Χριστού; Επιθυμείτε να είστε με το θάνατο ή με την Ζωή; Αναρωτιέστε; Αποφασίστε. Ή θάνατος ή Ζωή. Αυτή την ερώτηση έθεσε ο Μωϋσής στον Λαό του (Δευτ. 30:15-20). Εμείς την θέτουμε σε σας. Καλό είναι να θυμόσαστε πως η Ευρώπη είναι ο θάνατος και ο Χριστός η Ζωή. Επιλέξτε την Ζωή, για να ζήσετε και για να κερδίσετε την Αιώνια Βασιλεία. Αμήν.
(Από το βιβλίο: Αγίου Νικολάου Επισκόπου Αχρίδος, ¨Μέσα από το παράθυρο της φυλακής. Μηνύματα στο λαό”, Εκδόσεις «Ορθόδοξος Κυψέλη», Θεσσαλονίκη 2012, σ. 109)

***

Υπερηφανεύεσαι για την μόρφωση σου ή κομπάζεις για τα έργα σου; Πρόσεχε μη χάσεις τα λογικά σου, όπως ο αυτοκράτορας Ναβουχοδονόσωρ.
Άκουσε αυτή την ιστορία και πες την στα παιδιά σου και σε αυτούς που αγαπάς και τους εύχεσαι καθετί καλό. Κάποτε ο αυτοκράτορας Ναβουχοδονόσωρ έχτισε μία μεγάλη πόλη, την Βαβυλώνα. Αυτή την πόλη την διακόσμησε με πολλούς κρεμαστούς κήπους και με πανύψηλους πύργους. Έκανε αυτή την πόλη πρωτεύουσα του κράτους του. Η πόλη αυτή ήταν τόσο όμορφη πού καμία άλλη πόλη στον κόσμο δεν μπορούσε να συγκριθεί μαζί της.
Μια μέρα καθώς έκανε την βόλτα του ο αυτοκράτορας, ο Ναβουχοδονόσωρ, σε έναν από τούς πύργους του, κοίταξε από ψηλά την Βαβυλώνα και γεμάτος περηφάνια φώναξε: Δεν είναι αυτή η Βαβυλώνα, η μεγάλη, την οποία εγώ έχτισα με τη μεγάλη δύναμή μου για να γίνει ό θρόνος της αυτοκρατορίας μου, η δόξα της μεγαλειότητάς μου; (Δανιήλ 4, 29). Αυτά τα λόγια είπε ο αυτοκράτορας και εκείνη την ώρα δεν θυμήθηκε τον Θεό, τον Δημιουργό. Λησμόνησε να τον ευχαριστήσει για την βοήθειά του. Δεν ταπείνωσε τον εαυτό του μπροστά στο Θεό -καθήκον όλων των κυβερνητών- αντίθετα ανύψωσε τόσο τον εαυτό του σαν να ήταν ο ίδιος Θεός, σαν να ήταν ο αυτοκράτορας των αυτοκρατόρων.

Αδελφοί μου, τί συνέβη στην συνέχεια; Αφού το στόμα του αυτοκράτορα ξεστόμισε αυτά τα περήφανα λόγια, ακούστηκε φωνή από τον ουρανό να λέει: Αυτοκράτορα Ναβουχοδονόσωρ, σε σένα μιλάω, μάθε πως από τώρα και στο έξης θα χάσεις την αυτοκρατορία σου. Από εδώ και πέρα θα ζεις μόνος σου και αποδιωγμένος. Θα ζεις παρέα με τα άγρια θηρία και θα τρέφεσαι όπως το βόδι με φυτά. Η τιμωρία σου θα κρατήσει επτά χρόνια. Έτσι θα καταλάβεις πως ο Θεός είναι ο μόνος κυβερνήτης των ανθρώπων, Αυτός κυβερνάει την αυτοκρατορία των ανθρώπων και Αυτός αποφασίζει σε ποιόν θα δώσει εξουσία να κυβερνήσει.

Εκείνο που έγινε στη συνέχεια είναι πραγματικά δύσκολο να ειπωθεί. Ο περήφανος αυτοκράτορας έχασε τα λογικά του και έφυγε τρέχοντας στα βουνά. Εκεί έζησε σαν θηρίο, παρέα με τα άγρια ζώα. Για επτά χρόνια τρεφόταν όπως το βόδι με φυτά. Όλο του το σώμα καλύφθηκε με τρίχωμα και στα δάκτυλα του φύτρωσαν νύχια, σαν τα νύχια των πουλιών.
Μόνο, όταν πέρασαν επτά χρόνια, ήλθε στα λογικά του και αλλαγμένος πια προσκύνησε το Θεό και την μεγαλοσύνη Του. Από τότε και μέχρι το θάνατό του κυβέρνησε μετανοιωμένος πλέον, σαν αληθινός δούλος του Θεού.
Πιθανόν να πείτε πως αυτή η ιστορία είναι πολύ παλιά και πως δεν έχει καμία σχέση με σας. Αναρωτιέστε πώς μπορεί αυτή η ιστορία, που έχει συμβεί πριν δυόμιση χιλιάδες χρόνια, να σας άφορα;
Αδελφοί μου, όλοι μας κάποτε θα πεθάνουμε και εγώ πρέπει να σας πω την αλήθεια.
Έχετε δίκιο, αυτή η ιστορία συνέβη πολύ παλιά, πριν από δυόμισι χιλιάδες χρόνια, στην μακρινή χώρα της Βαβυλωνίας. Αυτή η ιστορία όμως επαναλαμβάνεται και σήμερα στην Ευρώπη, στην βαπτισμένη στο όνομα του Χριστού Ευρώπη! Είναι πραγματικά θλιβερό!

Οι άνθρωποι σήμερα απέκτησαν μεγάλη δύναμη. Περηφανεύονται για τα έργα που έχτισαν με τα χέρια τους. Είναι περήφανοι για τις πόλεις τους, για τους δρόμους τους, για τα τρένα τους, για τα πλοία τους, για τα οχήματα τους, για τις ηλεκτρικές τους μηχανές. Τοποθέτησαν όμως τον εαυτό τους πάνω από τον Ύψιστο Θεό και άρχισαν, αντί του Θεού, να λατρεύουν τον εαυτό τους και την κουλτούρα τους.
Αδελφοί μου, οι νέοι Ναβουχοδονόσοροι έβγαλαν τον Θεό από τον θρόνο Του. Η τιμωρία τους όμως είναι ίδια με την τιμωρία του Ναβουχοδονόσορα.

Ο Θεός τούς έκανε να χάσουν τα λογικά τους και να τρελαθούν.
Χωρίστηκαν σε αντίπαλα στρατόπεδα και στράφηκαν ο ένας εναντίον του άλλου. Έχυσαν άφθονο αίμα και διέπραξαν αναρίθμητες αμαρτίες. Ο Θεός τους τιμώρησε να ζουν σε σκοτεινή ζούγκλα παρέα με τα θηρία, αφού αυτοί έπαψαν να τον θεωρούν Δημιουργό τους, αφού αυτοί ισχυρίστηκαν πως προέρχονταν από το γένος των ζώων, των μαϊμούδων.
Μέχρι πότε, Κύριε, θα τούς τιμωρείς;
Μέχρι να ταπεινώσουν τον εαυτό τους και μέχρι να καταλάβουνε, όπως ο αυτοκράτορας Ναβουχοδονόσωρ, πως ο Θεός είναι ο μόνος κυβερνήτης των ανθρώπων, και Αυτός αποφασίζει σε ποιόν θα δώσει εξουσία να κυβερνήσει. Αδελφοί μου, αυτοί οι νέοι κάτοικοι της Βαβυλώνας αποτρέλαναν και εμάς τούς Σέρβους και μας οδήγησαν μακριά από τον Χριστό.

Το ερώτημα για μας είναι: Θα ακολουθήσουμε τον δρόμο του Χριστού ή θα κάνουμε ότι κάνουν οι νέοι Βαβυλώνιοι; Θα επιλέξουμε τον πολιτισμό των Ευρωπαίων ή τον Θεό;
Να επιλέξουμε με προσοχή και ας σκεφτούμε τί μας έχει συμβεί έως τώρα. Ας μην κάνουμε τα ίδια λάθη.
Δόξα ανήκει στο Θεό εις τούς αιώνας των αιώνων. Αμήν.

***

Αλλά, με το Θεό δεν είναι καλό να παίζουμε. Κάθε φορά πού οι άνθρωποι αυθαδιάζουν και φέρονται αλαζονικά, ενώ φιλοξενούνται στο θεϊκό τραπέζι των δωρεών Του, έρχεται η τιμωρία ως προειδοποίηση από τον Οικοδεσπότη. Οι δύο φοβερές προειδοποιήσεις του Θεού στους καιρούς μας είναι οι δύο τελευταίοι Παγκόσμιοι πόλεμοι. Άς γονατίσουν λοιπόν οι χριστιανικοί λαοί μπροστά στο θυμωμένο Χριστό και ας Του αποδώσουν την εξουσία, την τιμή, την δόξα και τον σεβασμό, πού μόνον σ’ Αυτόν ανήκουν.

Έτσι να πράττετε και εσείς, αδελφοί μας ορθόδοξοι, αν θέλετε να προστατευθείτε από τον τρίτο Παγκόσμιο πόλεμο, πού, αν ξεσπάσει, θα είναι πιο τρομερός από τούς δύο προηγούμενους. Από τον Χριστό σας εύχομαι υγεία και σωτηρία. Στον Χριστό ας αφιερώσετε εσείς ύμνους, δόξα, επαίνους και, κυρίως, τη ζωή σας, εις τούς αιώνας των αιώνων. Αμήν.
(Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς “Μέσα από το παράθυρο της φυλακής”, Μηνύματα προς τον λαό από το στρατόπεδο συγκέντρωσης στο Νταχάου)

Ωδή δ΄. Χριστός μου δύναμις.

Ρομφαίαν έκχεον Αγνή, και σύγκλεισον πάντων των εναντίων των νυν ημάς καταπολεμούντων εχθρών, καταπολέμησον εχθρούς τη ισχύι της πρεσβείας Σου.

Αισχύνης πλήρωσον εχθρών τα πρόσωπα, και πολλής ατιμίας και εντροπής, και αποστραφήτωσαν εις τα οπίσω ψαλμικώς κενοί, Δέσποινα και άπρακτοι.

Νυνί γνωσόμεθα εν τούτω Δέσποινα, ως τεθέληκας πάντα τον Σον λαόν, ταύτης Σου της πόλεως, ότι ου μη επιαρή, εφ’ ημάς εχθρός πολέμιος.

Το θέλειν σύνδρομον έχεις τω δύνασθαι, ως τεκούσα τον πάντα μόνω ψιλώ νεύματι δυνάμενον, αν ούν θελήσης την ημών σωτηρίαν, σωθησόμεθα.

Εν τη εκστάσει Σου της αντιλήψεως, δυναστών πολεμίων τας δυσμενείς κεφαλάς διάκοψον, σεισθήσονται γαρ εν αυτοίς εκ του φόβου του Σου κράτους Αγνή.

Ωδή ε΄. Τω θείω φέγγει Σου Αγαθέ.

Σατράπαι, τύραννοι, βασιλείς, άρχοντες, χωρών βαρβαρικών επί κακώ συμφρονήσαντες κατά ταύτης Σου της ποίμνης καθάπερ λέοντες και θήρες αγριόθυμοι ωρυόμενοι.

Υιόν γεννήσασα του Θεού, τον επιστατούντα νοερώς ταίς ουρανίαις δυνάμεσιν, Άγγελον υπέρμαχον εξαπόστειλον, Παρθένε Θεοτόκε, ημίν βοήθειαν.

Μετά δακρύων, και σκυνθρωπά, τα καταλάβοντα νυν ημάς και θρήνων άξια Δέσποινα, αλλά Συ Παρθένε τάχυνον, οίκτειρον, και πάλιν τους αθέους εχθρούς κατάβαλε.

Μη παραδώης χερσίν εθνών την κληρονομίαν Σου Αγνή, μη ποτε είπωσι, που εστίν η Θεογεννήτωρ, η επεποίθεισαν, αλλά άθραυστον την ποίμνην Σου διατήρησον.

Αι βασιλείαι πασαι της γης, γνώτωσαν το κράτος Σου σεμνή, και την ισχύν Σου την άμαχον, έθνη ταραχθήτωσαν και σεισθήτωσαν λαοί, οι μη ειδότες την εξουσίαν Σου.

Οσία Ματρώνα η ανυπόδητη, η δια Χριστόν σαλή της Πετρούπολης Ρωσίας, Η Βασίλισσα των Ουρανών θα είναι πάντα η ίδια Προστάτης και Μεσίτης για σένα. Μην την αποχωριστείς ποτέ. Όπου κι αν πάς να την έχεις μαζί σου και κανένας άνθρωπος δε θα μπορέσει να σου κάνει κακό

Άγιος Υπάτιος επίσκοπος Γαγγρών (326)
Όσιος Ακάκιος ο Ομολογητής Α’ επίσκοπος Μελιτηνής (251)
Άγιος Θεόφιλος ο Μάρτυρας και οι συν αυτώ μαρτυρήσαντες εν Κρήτη
Άγιος Αυδάς επίσκοπος Περσίας, Βενιαμίν ο Διάκονος και οι μαζί μ’ αυτούς εννέα Μάρτυρες και άλλοι πολλοί Άγιοι, που μαρτύρησαν στην Περσία (424)
αββάς Απολλώνιος της Θηβαΐδος Αιγύπτου (4ος αἰ.)
Άγιος Μένανδρος, Βενιαμίν διάκονος, Σαβίνος και έτεροι 38 εν Έρμουπόλει Αιγύπτου, μαρτυρησαντες υπό Ιουλιανού του Παραβάτου
Όσιος Βλάσιος ο εξ Αμορίου (909 ή 912 )
Άγιοι Τριάντα οκτώ Μάρτυρες
Όσιος Στέφανος ο Θαυματουργός
Άγιος Ιωάννης (Ντανίλοβιτς) ο πρίγκιπας (1340), υιός του Αγίου Δανιήλ πρίγκιπα της Μόσχας
Όσιος Ιωνάς Μητροπολίτης πασών των Ρωσιών (1461)
Όσιος Φιλάρετος της Μονής του Γκλίνσκ Ρωσίας (1841)
Όσιος Ιννοκέντιος Βενιάμινωφ Μητροπολίτης Μόσχας και Ιεραπόστολος Αλάσκας (1879)

Εορτάζουν στις 31 Μαρτίου

Ο στάρετς Φιλάρετος του Γκλίνσκ

Την ίδια την ημέρα του θανάτου του Αγίου Σεραφείμ του Σαρωφ (στις 2 Ιανουαρίου 1833), ο Ηγούμενος Φιλάρετος της Μονής της Παναγιας του Γκλίνσκ (Επαρχία Κούρκ) βγήκε από την εκκλησία μετά από τον Όρθρο και, κοιτάζοντας ψηλά στον ουρανό, έκπληκτος είδε ένα εξαιρετικό φως. Τότε ο ηγούμενος είδε με το πνεύμα ότι ήταν η ψυχή του Αγίου Σεραφείμ, η οποία ανέβαινε στα ουράνια δώματα και είπε στους αδελφούς που ήταν μαζί του: “Να πως αναχωρούν οι ψυχές των δικαίων. Μόλις κοιμήθηκε ο πατέρας Σεραφείμ στο Σάρωφ. » (Άγιος Σεραφείμ του Σαρόφ: Πνευματική Βιογραφία του Αρχιμανδρίτη Λαζάρου Μούρ)

***

Οσία Ματρώνα η ανυπόδητη, η δια Χριστόν σαλή της Πετρούπολης Ρωσίας (Mylnikova, 1911)
Εορτάζει στις 30 Μαρτίου

Η Ματρώνα Πέτροβνα Μυλνίκοβα ήταν γνωστή στην Πετρούπολη με το όνομα «Ματρώνα η Ανυπόδητη». Γεννήθηκε στο χωριό Βανίνα, της περιοχής Όντελενσκ, της επαρχίας Κοστρόμα. Οι γονείς της ήταν χωρικοί και κατάγονταν από την ίδια περιοχή. Πατέρας της ήταν ο Πιότρ Εφστιγκνίεβιτς Στσερμπίνιν και μητέρα της η Αγάπη, από το χωριό Αντόνοβο της ίδιας επαρχίας. Εκτός από την Ματρώνα είχαν τρείς γιούς: τον Μακάριο, τον Αλέξανδρο και τον Ιβάν. Όλοι τους ήταν αγράμματοι, όπως και η Ματρώνα, και ζούσαν με την γεωργία. Δεν ξέρουμε άν ζούν σήμερα ή αν άφησαν απογόνους. Από τους συγγενείς της Ματρώνουσκα μόνο δύο εγγόνια ήταν γνωστά στην Πετρούπολη: Ο Παύλος Ιβάνωφ Πουμυάντσεφ και η αδερφή του Ελισάβετ.

Η ίδια η Ματρώνα είχε παντρευτεί τον Γέγκορ Τιχόνοβιτς Μυλνίκωφ, έναν άνθρωπο από την κατώτερη τάξη της Κοστρόμα. Ο γάμος όμως γι’ αυτήν ήταν μια σκληρή δοκιμασία. Σ’ όλο το διάστημα που ήταν παντρεμένη δοκίμασε πολλές θλίψεις. Στην Κοστρόμα η Ματρώνα Πέτροβνα είχε ένα μικρό σπίτι στην οδό Σέργιεφ κι ένα μικρό παντοπωλείο. Στον Τουρκικό πόλεμο του 1877 – 1878 ο άντρας της επιστρατεύτηκε και πέθανε στο στρατό. Η Ματρώνα τον είχε ακολουθήσει ως νοσοκόμα. Για την υπηρεσία της αυτή πληρωνόταν με 25 ρούβλια το μήνα. Με το που έπαιρνε το μισθό της όμως τον μοίραζε στους στρατιώτες εκείνους που ήταν φτωχοί και άποροι. Όταν τέλειωσε ο πόλεμος η Ματρώνουσκα αφιέρωσε το υπόλοιπο της ζωής της στην υπηρεσία του Θεού και του πλησίον. Πούλησε όλη την περιουσία που είχε στην Κοστρόμα και μοίρασε τα χρήματα στους φτωχούς. Η ίδια από τότε ανέλαβε τη δύσκολη και σκληρή άσκηση της διά Χριστόν Σαλής κι άρχισε να περιπλανιέται από δώ κι από κεί σε διάφορα προσκυνήματα. Το πρώτο της προσκύνημα το’ κανε ξυπόλητη στους θαυματουργούς του Σολόφκι. Από τότε, δηλαδή από την εποχή της τουρκικής επίθεσης, η γερόντισσα ταξίδεψε σε πολλούς άγιους τόπους της Ρωσίας και της Παλαιστίνης (στα Ιεροσόλυμα πήγε τέσσερις φορές). Παντού πήγαινε ξυπόλητη. Δεν ξαναφόρεσε παπούτσια στην ζωή της. Δεν έδινε καμία σημασία αν ήταν χειμώνας ή καλοκαίρι, αν έκανε κρύο ή ζέστη. Περπατούσε πάντα ξυπόλητη για σχεδόν τριάντατρία χρόνια. Ρούχα ζεστά δεν είχε. Φορούσε πάντα ελαφρά καλοκαιρινά και άσπρα, σαν ένδειξη της αγγελικής αγνότητάς της. Στην Αγία Πετρούπολη έζησε περίπου τριάντα χρόνια. Στην αρχή ζούσε στην πλευρά της Πετρούπολης. Έπειτα, τα τελευταία δεκάξι χρόνια τα πέρασε στο παρεκκλήσι «η Χαρά των Θλιβομένων», που είναι δίπλα στο Υαλουργείο.

Στη γειτονιά αυτή, κοντά στο παρεκκλήσι, στη λεωφόρο Σλίσελμπουργκ, μπορούσε να συναντήσει κανείς την Ματρώνουσκα. Ήταν πάντα ντυμένη στα λευκά, μ’ ένα μπαστουνάκι στο χέρι, μά πάντα ξυπόλητη. Σπάνια τύχαινε να περνάει κανείς κοντά από το διαμέρισμα της Ματρώνουσκα και να μην σταματάει να της ζητήσει να κάνει προσευχή για τις διάφορες δύσκολες περιστάσεις της ζωής του.
Και πολλοί από τους θαυμαστές της της έδιναν ελεημοσύνες ανάλογα με τη δύναμή τους. Μερικοί δεν ντρέπονταν να της αφήνουν έστω κι ένα καπίκι, ενώ άλλοι της έδιναν γενναία ποσά. Η Κα Λ. για παράδειγμα της έδωσε κάποτε πεντακόσια ρούβλια, ο έμπορος Ρ. της έδινε είκοσι πέντε ρούβλια το μήνα, πολλοί άλλοι της έδιναν πότε πότε διάφορα αξιόλογα ποσά. Κι η Ματρώνουσκα χρησιμοποιούσε όλες αυτές τις δωρεές για ελεημοσύνες. Έδινε στους φτωχούς, βοηθούσε τις οικογένειές τους, έστελνε δωρεές σε Μοναστήρια και σε φτωχές Ενορίες. Αγόραζε Ευαγγέλια και άγιες Εικόνες και τα έδινε ευλογία στους επισκέπτες της, που ανέρχονταν σε χιλιάδες κάθε χρόνο. Κι ακόμα έστελνε κάθε χρόνο περίπου χίλια οκτακόσια κιλά λάδι για τα καντήλια σε διάφορα Μοναστήρια κι ενοριακές Εκκλησίες. Με τις προσευχές της Ματρωνουσκα πολλοί αλκοολικοί ελευθερώθηκαν από το ολέθριο πάθος τους –τη μέθη. Ιδιαίτερα αγαπητή η Ματρώνουσκα ήταν ανάμεσα στους φτωχούς της Πετρούπολης, στους απλούς και συνηθισμένους ανθρώπους, αυτούς που κατέφευγαν σε κείνην για να τη συμβουλευτούν και να παρηγορηθούν στις περιόδους των θλίψεων και των δοκιμασιών. Δεν μπορεί να πεί κανείς όμως πως οι θαυμαστές της Ματρώνουσκα ήταν αποκλειστικά οι φτωχοί κι οι δυστυχισμένοι. Είχε πολλούς θαυμαστές κι από τους μορφωμένους, από τη μεσαία αλλά κι από την υψηλή κοινωνία. Γινόταν δεκτή και σε σπίτια αρχόντων, που κατέφευγαν σ’αυτήν για πνευματική βοήθεια, γιατί είχε το χάρισμα της προόρασης και τους προειδοποιούσε για πολλά κακά που τους περίμεναν, πρόλεγε το μέλλον τους.

Το μακάριο τέλος της

Από τις αρχές του 1909 η Ματρώνουσκα είχε αρχίσει να προετοιμάζεται για το θάνατο, για δυό χρόνια συνέχεια, ως την ευλογημένη της κοίμηση, κοινωνούσε τα άγια μυστήρια κάθε Κυριακή. Δυό φορές αυτήν την περίοδο έκανε ευχέλαιο. Σ’ όλη της τη ζωή είχε κάνει δεκατρείς φορές ευχέλαιο.
Το Μάρτιο του 1911 η Ματρώνουσκα άρχισε να νιώθει πολύ αδιάθετη. Πονούσε πολύ και μέρα με τη μέρα έχανε δυνάμεις, στις 28 Μαρτίου ένιωθε τόσο αδύναμη, ώστε αναγκάστηκε να ξαπλώσει. Την άλλη μέρα όμως ήταν πάλι καθιστή στο κρεβάτι της. Όσοι την επισκέφτηκαν δεν πίστευαν πως ο θάνατος ήταν τόσο κοντά. Η προορατική γερόντισσα όμως το έβλεπε πως ο θάνατος την πλησίαζε και είπε:

– Θα σας αποχαιρετήσω με το νερό και τον πάγο.

Τα λόγια της αποδείχθηκαν προφητικά. Στις 30 Μαρτίου η Ματρώνουσκα ένιωθε τον εαυτό της ακόμα χειρότερα. Και γύρω στη μία η ώρα το μεσημέρι, την ώρα που ο πάγος έλιωνε και γινόταν νερό, αναπαύτηκε ειρηνικά εν Κυρίω.

Η είδηση του θανάτου της διαδόθηκε αστραπιαία σ’ όλη την Αγία Πετρούπολη. Σύντομα στο σπίτι όπου έμενε, στη λεωφόρο Σλίσελμπουργκ, μαζεύτηκε τόσος κόσμος, ώστε οι αρχές αναγκάστηκαν να στείλουν εκεί μια αστυνομική ομάδα για να τηρήσει την τάξη. Το πλήθος που μαζεύτηκε για ν’αποτίσει τον ύστατο φόρο τιμής κι ευγνωμοσύνης και να προσκυνήσει τη νεκρή γερόντισσα προέρχονταν από διάφορες τάξεις. Ήταν εκεί φτωχοί άνθρωποι που είχαν ευεργετηθεί από την γερόντισσα. Μά ήταν και εύποροι, που της έδιναν χρήματα για τις ελεημοσύνες της. Εκείνοι που ήθελαν να περάσουν στο σπίτι και να προσκυνήσουν το λείψανό της ήταν πάρα πολλοί. Έτσι αναγκάστηκαν να κρατήσουν κάποια σειρά και να τους περνούν μέσα ανά δέκα κάθε φορά.
Το σώμα της το έβαλαν σ’ένα φέρετρο και το τοποθέτησαν στο αγαπημένο της κελλί, που ήταν γεμάτο εικόνες. Ήταν ντυμένη με το μεγάλο σχήμα και στο στήθος φορούσε ένα ξύλινο σταυρό, επειδή σκόπευε να πάει στα Ιεροσόλυμα και να καρεί εκεί μεγαλόσχημη με το όνομα Μαρία. Είχε υποσχεθεί στο Θεό πως αυτό θα το κρατούσε μυστικό απ’όλους.
Σύμφωνα με πολλές εφημερίδες της πρωτεύουσας, ο συνολικός αριθμός εκείνων που παρακολούθησαν την κηδεία ήταν γύρω στους είκοσι ως είκοσι πέντε χιλιάδες κόσμος.

Θαύματα της Οσίας

7. Ένας από τους θαυμαστές της Ματρώνουσκα ήταν σηματωρός στο σιδηροδρομικό σταθμό του νικολαέφσκυ. Η δουλειά του δεν του άρεσε, ήθελε να την αλλάξει, να βρεί μια καλύτερη. Προσπαθούσε να μετατεθεί σε έναν άλλο σταθμό, όπου θά’ παιρνε και αύξηση περίπου επτά ρούβλια το μήνα. Επισκέφτηκε γι’ αυτό το σκοπό τρείς φορές τη Ματρώνουσκα, αλλά εκείνη δεν συμφωνούσε μαζί του να μετακινηθεί από την θέση του. Τα επτά ρούβλια το μήνα όμως είχαν περισσότερη επίδραση από την συμβουλή της γερόντισσας, κι ο σηματωρός τελικά κατάφερε να μετατεθεί στη θέση που ήθελε. Τα πράγματα όμως δεν ήρθαν όπως τα περίμενε. Λίγο καιρό αργότερα βρέθηκε κάτω από ένα τρένο κι έχασε το δεξί του χέρι, τραυματίστηκε στο μέτωπο και στο πρόσωπό του, που αλοιώθηκε τελείως. Έμεινε οκτώ μήνες στο νοσοκομείο και μόλις βγήκε, πήγε αμέσως στη Ματρώνουσκα για να της ζητήσει συγχώρεση, μετανιωμένος που δεν ακολούθησε τη συμβουλή της.

11. Στις αρχές Ιανουαρίου του 1904 ο Κος Π., που ήταν αξιωματικός της αστυνομίας, επρόκειτο να φύγει με μετάθεση στην Ανατολική Σιβηρία, σε μια νέα θέση, και επισκέφτηκε τη Ματρώνουσκα. Εκείνη του έδωσε την ευχή της και μια εικόνα της Κοιμήσεως της Θεοτόκου που είχε φέρει από τα Ιεροσόλυμα και του είπε:
– Ορίστε! Έχε την ευχή μου! Η Βασίλισσα των Ουρανών θα είναι πάντα η ίδια Προστάτης και Μεσίτης για σένα. Μην την αποχωριστείς ποτέ. Όπου κι αν πάς να την έχεις μαζί σου και κανένας άνθρωπος δε θα μπορέσει να σου κάνει κακό, καμιά σφαίρα δεν θα σε αγγίξει.

Τα λόγια αυτά ξάφνιασαν κι ανησύχησαν κάπως τον Π., που δεν πήγαινε σε πολεμικό πεδίο, αλλά σε μια συνηθισμένη θέση, όπως όλοι οι άνθρωποι. Αργότερα όμως αποδείχτηκε πως τ’ αποχαιρετιστήρια αυτά λόγια της είχαν ένα προφητικό μήνυμα. το 1905 ξέσπασε το επαναστατικό κίνημα κι ο Π., πιστός στο καθήκον και τον όρκο του, έπρεπε ν’ αναλάβει μόνος του τον αγώνα εναντίων του αποκαλούμενου «απελευθερωτικού κινήματος» και μάλιστα όχι μόνο στο Ατσίνσκ, μια περιοχή που ήταν στη δικαιοδοσία του, αλλά και στην περιοχή Μινούσινσκ, όπου μεταφέρθηκε γι’αυτόν ειδικά το σκοπό. Εκεί εκπλήρωσε το καθήκον που του ανατέθηκε. Ξεχώρισε από τον πληθυσμό τα επαναστατικά στοιχεία εκείνα που ήταν επιζήμια στην υπάρχουσα κοινωνική τάξη, ενέπνευσε τον σεβασμό στους νόμους και τις αρχές και, χωρίς να λάβει κανένα καταπιεστικό μέτρο, εισέπραξε τους φόρους που ήταν απλήρωτοι για δύο χρόνια. Παρά το γεγονός ότι έγιναν πολλές απόπειρες εναντίον της ζωής του και οι επαναστατες τον είχαν καταδικάσει σε θάνατο, ο Θεός τον προστάτεψε. Τα προφητικά λόγια της Ματρώνουσκα βγήκαν σωστά. Καμιά σφαίρα δεν τον άγγιξε.
Το Σεπτέμβρη του 1910 ο Π. έφερε πίσω την προαναφερόμενη εικόνα της Παναγίας. Την έδωσε στη Ματρωνούσκα που άφησε διαθήκη η εικόνα αυτή να δοθεί μετά το θάνατό της στη δούκισσα Ελισάβετ Θεοδώροβνα, στη Μόσχα. Η επιθυμία της εκπληρώθηκε το Μάϊο του 1911.

12. Ο Α.Φ.Π. επισκέφτηκε μαζί με την οικογένειά του τη Ματρώνουσκα στις 26 Σεπτεμβρίου του 1910, την ημέρα που έφτασε στην Πετρούπολη από την Σιβηρία. Την ώρα που καλωσόριζε τους επισκέπτες της, η Ματρώνουσκα είπε:
– Μόλις πρίν έρθετε εσείς, έσβησαν εφτά κεριά μου.
Όταν τη ρώτησαν τι σήμαινε αυτό, εκείνη έδειξε με το χέρι της κατά την δύση, προς την κατεύθυνση της Μόσχας και είπε:
– Κάτι κακό θα γίνει στη Ρωσία, την αγαπημένη μας Ρωσία.
Μετά, σαν να περίμενε κι άλλες ερωτήσεις, πρόλαβε κι απάντησε :
– Αλλά ο Θεός θα σώσει τον τσάρο, τον πατέρα μας. Εσείς θα το δείτε με τα μάτια σας αυτό μέσα σε ένα χρόνο.
Η προφητεία αυτή εκπληρώθηκε την 1η Σεπτεμβρίου 1911 στο Κίεβο, όταν ο πρωθυπουργός Π.Α.Στολύπιν δολοφονήθηκε μπροστά στα μάτια του αυτοκράτορα.

13. Στα τέλη Φεβρουαρίου του 1911 η χολέρα είχε μεταδοθεί πολύ στις ανατολικές περιοχές της Ρωσίας. Κυβερνήτης στις περιοχές αυτές ήταν ο Ν.Λ.Γκοντάτι. Τότε του ζήτησαν να επισκεφτεί επειγόντως τις περιοχές που είχαν πληγεί από τη θανατηφόρο αρρώστια για να την αντιμετωπίσει και να την πολεμήσει. Ο Α.Φ.Π. τότε ρώτησε τη Ματρώνουσκα μήπως ο αξιωματούχος αυτός, που τον σέβονταν και τον εκτιμούσαν πολύ όλοι οι κάτοικοι της Σιβηρίας, θα κολλούσε κι ο ίδιος την αρρώστια κι αν θα μπορούσε ν’ αντιμετωπίσει τη χολέρα, αν θα τα κατάφερνε να την πολεμήσει αποτελεσματικά. Η Ματρώνουσκα απάντησε :
–Ο σπουδαίος αυτός αξιωματούχος είναι πολύ καλός άνθρωπος. Υπάρχει πολύς Θεός μέσα του· έχει σπίθα Θεού. Η αρρώστια αυτή σύντομα θα πάψει. Ο ίδιος θα μείνει υγιής, δε θα προσβληθεί από την αρρώστια. Όλα θα τελειώσουν καλά γι’ αυτόν και δε θα μείνει γιά πολύ εκεί, θα γυρίσει πίσω.
Έτσι κι έγινε. Η χολέρα αντιμετωπίστηκε κι ο κ. Γκοντάτι εξακολουθεί ν’απολαμβάνει την καλή του υγεία.

15. Ο Λαμπούτιν μετά από αυτό, έγινε θαυμαστής της Ματρώνουσκα και κάθε τόσο την επισκεπτόταν. Έτυχε να βρίσκεται εκεί και στις 27 Μαρτίου 1911, στην ονομαστική της γιορτή, τρεις μέρες πρωτού κοιμηθεί η γερόντισσα. Η Ματρώνουσκα ήταν άρρωστη, δεν μπορούσε καλά καλά να μιλήσει. Ο Λαμπούτιν υποσχέθηκε πως θα ξαναπερνούσε μιάν άλλη μέρα, όταν θά’χε γίνει καλά. Η Ματρώνουσκα του απάντησε :
–Όχι, δε θα ξανά’ ρθεις πιά, δε θα με ξαναδείς.
Μ’ αυτά τα λόγια πρόβλεψε το θάνατό της που πλησίαζε. Τρείς μέρες αργότερα, στις 30 αυτού του Μάρτη, η Ματρώνουσκα αναπαύτηκε.

16. Στις 28 Μαρτίου του 1911 ο Α.Α.Π. δώρησε στη Ματρώνουσκα μια καινούργια άσπρη σάρπα. Την ώρα που την έπαιρνε στα χέρια της η γερόντισσα είπε :
-Τη σάρπα αυτή να τη βάλεις επάνω μου όταν πεθάνω.
Δυό μέρες αργότερα που κοιμήθηκε, η ίδια εκείνη η σάρπα κάλυψε το σώμα της.

Προχώρει αμέριμνος και άφησε τη φροντίδα σου σε μένα. Ο άνθρωπος μπορεί να κάνη την ζωή του παραδεισένια, εάν έχη εμπιστοσύνη στον Θεό.
https://iconandlight.wordpress.com/2021/03/30/%cf%80%cf%81%ce%bf%cf%87%cf%8e%cf%81%ce%b5%ce%b9-%ce%b1%ce%bc%ce%ad%cf%81%ce%b9%ce%bc%ce%bd%ce%bf%cf%82-%ce%ba%ce%b1%ce%b9-%ce%ac%cf%86%ce%b7%cf%83%ce%b5-%cf%84%ce%b7-%cf%86%cf%81%ce%bf%ce%bd%cf%84/

Απολυτίκιον της Οσίας
Ήχος πλ. δ’

Εν σοι Μήτερ, ακριβώς διεσώθη το κατ’ εικόνα• λαβούσα γαρ τον Σταυρόν, ηκολούθισας τω Χριστώ, και πράττουσα εδίδασκες, υπεροράν μεν σαρκός, παρέρχεται γαρ• επιμελείσθαι δε ψυχής, πράγματος αθανάτου• διόκαι μετά Αγγέλων συναγάλλεται, οσία Ματρώνα, το πνεύμα σου.

As when Matronushka the Barefoot of St. Petersburg was alive, people come to her, pray to God, ask the blessed old woman to pray for her sorrows and needs, and Matronushka does not reject anyone, prays for everyone, helps everyone as much as possible …

St. Hypatius the Wonderworker, bishop of Gangra (ca. 360).
St. Apollonius, ascetic of the Thebaid (395).
Saint Acacius the Confessor, Bishop of Melitene in Pisidia (251)
Hieromartyrs Abdas, bishop of Hormizd-Ardashir, Persia, and Deacon Benjamin (ca. 424).
Venerable Blaise of Amorium and Mount Athos (c. 909)
Saint Jonah, Metropolitan of Kiev, Moscow, and all Russia (1461)
Abbot Philaret (Danilevsky) of the Glinsk Hermitage (1841)
St. Innocent, metropolitan of Moscow, enlightener of Alaska and Siberia (1879).

Commemorated on March 31

Abbot Philaret of the Glinsky

On the actual day of the Saint’s Seraphim of Sarov death (on January 2nd, 1833), Abbot Philaret of the Glinsky Monastery of the Mother of God (Province of Kursk) went out of the church after Matins and, glancing up at the sky, he was astonished to see an extraordinary light. Then the abbot saw in spirit that it was the soul of St. Seraphim ascending to the heavenly mansions, and he said to the brethren who were with him: “That is how the souls of the righteous depart. Father Seraphim has just passed away in Sarov.” (St. Seraphim of Sarov: A Spiritual Biography by Archimandrite Lazarus Moor. Chap XVIII The Last Year pp. 429-434)

***

Blessed Matrona (Mylnikova) the Barefoot of St. Petersburg Fool for Christ (1911).
Commemorated on March 30

Blessed Matronushka the Barefoot of St. Petersburg

Blessed old Matrona is revered by the people as a saint. Her name is most known to the residents of St. Petersburg and the region, because it was here that she lived most of her righteous life.
Mother Matrona, who was often called Matrona-barefoot, during her lifetime became famous as a miracle worker and soothsayer. People turned to the old woman for prayer help, advice and instructions. Her prophecies and predictions helped many to avoid death and danger, cope with difficult circumstances and find the right path in life.

In 1814, shortly after the Patriotic War, a girl was born in the distant village of Vanina of Kostroma province in the family of peasant farmers Shcherbinin. They called her Matrona. Nothing is known about her childhood. She married the philistine of the city of Kostroma Yegor Mylnikov. The family had their own house and grocery store. Marriage for Matrona was a difficult test. During the Turkish war of 1877-1878, her husband was drafted into the army, where he died. Matronushka went with him to the front. She was a sister of mercy. Even then, her humble soul, which received from God a great gift of compassion, was fully manifested. She helped as much as she could. Even from her salary – 25 rubles – she did not leave a penny for herself: she distributed everything to poor soldiers.

As the war ended, Matronushka returned to Kostroma and devoted the rest of her life to God. She sold the property, gave the money to the poor and went to wander, imposing on herself the vow of foolishness of Christ for the sake of. How much courage, faith, humility, love for God and people it takes to take on such a heavy cross. But, moreover, she took another vow – from that moment until her death (for 33 years) she walked only barefoot. And in the heat, and in the frosty northern winters, she no longer wore any shoes. Even in the fiercest cold Matronushka wore only light summer and necessarily white, sparklingly clean clothes. She visited the Solovetsky Wonderworkers, wandered through the holy places of Russia and went to Jerusalem four times barefoot (!!!).
The last 30 years of his life Matronushka spent in St. Petersburg. She lived first on the St. Petersburg side, and then for 16 years – at the chapel in the name of the icon of the Mother of God “Joy of All Who Sorrow” at the Glass Factory. So she was remembered by St. Petersburgers – in white robes, with a staff and barefoot.

Several thousand people every year visited the blessed Matronushka, asking her for prayerful help in diseases, sorrows of everyday and various needs. She radiated love and warmth, was perceptive, her prayer, according to the will of the Lord, had great power. Many people, passing by her apartment, came to her easily. She received everyone, comforted, gave advice and left the person to pray with her. Hundreds of alcoholics by her prayers got rid of this serious illness. There are many descriptions of cases of miraculous healings, help, when people who for a long time could not get a job, a salary increase or had some other serious need, received the necessary, praying with her to the Lord God. Many people Matronushka warned about the imminent danger. Her advice was carefully listened to, but if they were not followed, then various troubles happened to the person. So, one of her friends, the shooter of the Nikolaev railway, several times asked for advice when he was offered to move to a new place, where they paid 7 rubles more. The blessed old woman each time did not recommend him to do this, but the desire to get more money prevailed. Shortly after moving to a new position, the shooter was hit by a train and was seriously injured, remaining disabled. Then he repented of not obeying her advice.

Her fame was very great, almost the same as the glory of Blessed Xenia of St. Petersburg. Her admirers were commoners and intellectuals, she was also in the houses of very high-ranking individuals. She found words of comfort, support for everyone, tried to help everyone as much as she could. Many people gave her money. She did not hesitate to take a penny, but received very large donations. her money. She did not hesitate to take a penny, but received very large donations. All this money Blessed Matronushka used for charity, God-pleasing – gave alms, helped those who fell into difficult everyday situations, bought and gave the Holy Gospels and icons with which she blessed visitors. Only one lamp oil she sent to parish churches and monasteries annually more than 50 poods.

So measured, in labors and prayers, passed the life of the blessed old woman. The human century is short. Since the beginning of 1909, Matronushka began to prepare for death. Every Sunday during the last two years of her life she received Communion of the Holy Mysteries and was conciliated several times. At the beginning of March 1911, she was seriously ill. She was weak in front of me. By the end of the month, the old woman said, “I will leave you with water and ice.” On March 30, ice drift began on the Neva, and around 1 p.m. Blessed Matronushka quietly rested in Boz. She was 97 years old at the time. Almost all St. Petersburg newspapers reported her death. On Schlisselburg Avenue, where the old woman lived, a huge number of people gathered. In the apartment of Matronushka people came to worship her ashes. The order hardly supported a large police squad. The blessed old woman was dressed in the clothes of a schemonahini. It turned out that on one of the visits to Jerusalem, she took a schema with the name of Mary, giving God a vow to hide it from everyone. During the evening of March 31, her remains were placed in an expensive and very beautiful coffin purchased by one of the funeral organizers. Funerals were continuously held. A crowd of thousands accompanied the coffin with the body of the deceased from her apartment to the courtyard of the church “Joy of All Who Sorrow”, where the funeral was to be held. The coffin was on hand. In the temple it was placed on a mourning hearse covered with silver. The funeral took place on April 3. About 25,000 people attended.

In Soviet times, a large and beautiful church in the name of the icon “Joy of All Who Sorrow” was destroyed, and the grave of Blessed Matronushka was lost. There were versions that her remains were reburied somewhere. But the 1990s came, the surviving chapel turned into a church, which became the compound of the Zelenetsky Holy Trinity Monastery. The search for the grave began. It was only in 1997 that they were successful. In the church yard, almost on the very bank of the Neva, a crypt with the coffin of the old woman was discovered. It was about the same depth as the basement of the church. But at the same time it was very damp in the basements, moisture even sometimes leaked on the walls, and in the crypt, which was located almost near the water itself, it turned out to be dry. The coffin and the funerary ornaments were completely untouched by decay, though lay in the ground for 86 years ! He was raised, and for a while he stayed in the church at worship. The tomb was then reburied in the same place. This is the blessed tomb. And now the river of miraculous healings and help flowed again, taking place through the prayers of this blessed old woman. Again, as when Matronushka was alive, people come to her, pray to God, ask the blessed old woman to pray for her sorrows and needs, take oil from the lampstand on the grave. And Matronushka does not reject anyone, prays for everyone, helps everyone as much as possible …
https://vk.com/wall-92970959_1654?lang=en

Анна Абикулова – Плач Блаженной Ксении.
https://www.youtube.com/watch?v=1WcLF5V7euY&ab_channel=%D0%90%D0%BB%D0%B5%D0%BA%D1%81%D0%B5%D0%B9%D0%AF%D0%BA%D0%BE%D0%B2%D0%BB%D0%B5%D0%B2

Go, and do not be anxious about anything.’
https://iconandlight.wordpress.com/2021/03/30/go-and-do-not-be-anxious-about-anything/

The Troparion, In Tone I:

   Having heard the voice of Thine Apostle Paul, saying: * We are foolish for Christ’s sake, * Thy servant Matrona, O Christ God, * did love the life of the foolish for Thy sake on earth. * Wherefore in venerating her memory * we entreat Thee, O Lord, to save our souls.

For the Vespers Aposticha the Stichera.
In Tone II:
Spec. Mel.: O House of Ophrah.

A temple and abode of the Most Holy Spirit wast thou, * O most wise Matrona; * wherefore also make us who honor thy holy memory * temples of the same Spirit.

Stichos: The righteous shall be glad in the Lord, and shall hope in Him.
   Thy life like the sun shines forth in the hearts of the faithful, * emitting miracles; * wherefore illumine with the never-fading light * us also who honor thine all-honorable memory.

Stichos: The righteous man shall flourish like a palm-tree; like a cedar in Lebanon shall he be multiplied.
   Cease not making supplication on behalf of us thy servants, * so near unto thee, * since thou Matrona, hast enlightened us with thy spiritual life, * that we all may joyfully honor thy honorable memory.

Glory …, In Tone IV:

   Thou hast appeared, O most blessed Matrona, /as an earthly Angel and a heavenly dweller, * a fountain of compassion, a current of mercy, * an abyss of wonders, a stream of healings, * a divine olive-tree truly fruitful, * with the oil of thy labors enlightening those who faithfully honor thee, * O truly wonder-worthy one, * entreat the Lover of mankind to deliver from afflictions * those who lovingly celebrate thine all-honorable memory.

At the Aposticha, the Stichera, In Tone IV:
Spec. Mel.: Thou hast given a sign.

   O Most Kind Lord, * Thou hast given us a parable of endurance and courage * in Thy righteous servant [name], * who shinest forth with many miracles, virtues, words and deeds, * adorned with chastity and meekness; * wherefore we glorify Thine ineffable odispensation, * O Jesus all-powerful One * and Savior of our souls. [Twice]

Glory …, In Tone VIII:

   The unveiling of thy virtues, * O Divinely-wise one, * hath illumined the hearts of the faithful. * For who cannot but wonder at hearing of thine immeasurable humility and endurance? * or of thy meekness and sympathy unto all, * or of thy mercy unto the sorrowing and thy speedy help unto those in danger, * unto travelers by water an untroubled haven, * and unto those travelling by land a safe passage! * Every adverse calamity hast thou, O wonder-worthy one, in a Godly manner prevented, * and now thou art crowned with an unfading crown * from the hands of the Almighty God. * Him do thou supplicate that our souls may be saved.

The Reading from the Wisdom of Solomon [3,1-9].

The souls of the righteous are in the hands of God, and there shall no torment touch them. In the sight of the unwise they seemed to die, and their departure is taken for misery, and their going from us to be utter destruction, but they are in peace. For though they be punished in the sight of men, yet is their hope full of immortality. And having been a little chastised, they shall be greatly rewarded, for God proved them and found them worthy for Himself. As gold in the furnace hath He tried them, and received them as a burnt offering. And in the time of their visitation they shall shine, and run to and fro like sparks among the stubble. They shall judge the nations and have dominion over the people, and their Lord shall reign for ever. They that put their trust in Him shall understand the truth; and such as be faithful in love shall abide with Him; for grace and mercy is to His saints and visitation for His elect.

Τίποτε άλλο δεν αποστρέφεται τόσο πολύ ο Θεός όσο την κατάκριση, γιατί ο Θεός είναι δίκαιος και η κατάκριση είναι γεμάτη από αδικία. Γι᾿ αυτό προσπαθήστε, όσο μπορείτε, πριν προλάβη ο πειρασμός να σας φυτέψη κακούς λογισμούς, να φυτεύετε εσείς καλούς λογισμούς, για να γίνη η καρδιά σας ανθόκηπος και να συνοδεύεται η προσευχή σας από την θεία ευωδία της καρδιάς σας.

Προφήτης Ιωάδ (Αυτός που στάλθηκε από τον Θεό προς τον βασιλιά Ιεροβοάμ για να τον ελέγξει για τις δαμάλεις (Γ΄Βασιλ. ιγ΄,2).(10ος αιων π.χ.)
Άγιος Ιωάννης της Κλίμακος ο Σιναΐτης (523 – 606)
Αγία Ευβουλή, μητέρα του Αγίου Παντελεήμονα (304)
Όσιος Ιωάννης ο εν τω φρέατι (4ος αιων)
Άγιος Ιωάννης Β’ Πατριάρχης Ιεροσολύμων (5ος αιων)
Άγιος Βίκτωρ
Άγιος Ζωσιμάς Επίσκοπος Συρακουσών Σικελίας Ιταλίας (660)
Άγιος Ζαχαρίας ιερομάρτυς επίσκοπος Κορίνθου (1684)
Άγιος Σωφρόνιος Επίσκοπος Ιρκούτσκ (1771)
Οσία Ματρώνα η Ανυπόδητη, η δια Χριστόν σαλή της Πετρούπολης (1911)
Μνήμη του μοναχού, ο οποίος δεν έκρινε ποτέ κανέναν στην ζωή του και εκοιμηθη περιχαρής

Εορτάζουν στις 30 Μαρτίου

Στίχοι
Ἐπὶ κλίμαξι κλίμακας πυκνῶς, Πάτερ,
Τὰς σὰς ἀρετὰς θείς, ἔφθασας πόλου μέχρι.
Χαῖρεν Ἰωάννης τριακοστῇ ἐξαναλύων.

Ἐν οὐρανοῖς σύνεστιν ἀθλητῇ Τέκνῳ,
Ἀθλητομήτωρ καλλίτεκνος Εὐβούλη.

Μνήμη του μοναχού, ο οποίος δεν έκρινε ποτέ κανέναν στην ζωή του και εκοιμήθη περιχαρής
Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς

Ο μοναχός αυτός ήταν οκνηρός, αμελής και ελλιπής στην προσευχή του, αλλά σε όλη του τη ζωή, δεν έκρινε ποτέ κανέναν. Ενώ πέθαινε, ήταν χαρούμενος. Όταν οι αδελφοί τον ρώτησαν πώς είναι δυνατον, με τόσες πολλές αμαρτίες, να πεθαίνει χαρούμενος, εκείνος απάντησε: «Βλέπω τώρα αγγέλους οι οποίοι μου δείχνουν μια σελίδα με τις πολλές αμαρτίες μου. Κι εγώ τους λέω: Ο Κύριος μας είπε:« μη κρίνετε, και ου μη κριθείτε» (Λουκά 6:37). Δεν έχω κρίνει ποτέ κανέναν, και ελπίζω στο έλεος του Θεού ότι κι Εκείνος δεν θα με κρίνει. Και οι άγγελοι έσκισαν το χαρτί. Όταν άκουσαν αυτό οι μοναχοί εξεπλάγησαν και πολύ διδάχθηκαν.
Πηγή: Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς, «Ο Πρόλογος της Οχρίδας», Μάρτιος.

«Μην κρίνετε, για να μην κριθείτε. Λουκ. 6:37; Ρωμ. 2:1; 1Κορ. 4:3; 1Κορ. 4:5; 2 Γιατί με όποια κρίση κρίνετε θα κριθείτε, και με όποιο μέτρο μετράτε, θα μετρηθεί σ’ εσάς. Μάρκ. 4:24; Λουκ. 6:38; 

Είπε ο αββάς Τιθόη: «Προτιμότερο είναι να τρώει κανείς κρέας και να πίνει κρασί, παρά να τρώει τις σάρκες των αδελφών του με την καταλαλιά».

***

αββάς Ιωάννης ο Σαββαΐτης του Σινά

Ο αββάς Ιωάννης ο Σαββαΐτης διηγήθηκε τα εξής· «Όταν καθόμουν στην πιο μακρινή έρημο, ήλθε κάποιος αδελφός από το μοναστήρι να με επισκεφθεί. Τον ρωτούσα λοιπόν· «Πως είναι οι πατέρες;». Και λέγει· «Με τις ευχές σου, καλά». Τον ρώτησα λοιπόν και για κάποιον αδελφό, που είχε κακή φήμη και όνομα. Και μου απαντά αυτός· «Πίστεψέ με, πάτερ ακόμη δεν έχει απαλλαγεί απ’ εκείνη τη φήμη». Όταν το άκουσα αυτό είπα. «Ουφ».
Και μόλις είπα το «Ουφ» έπεσα σαν σε μια έκσταση ύπνου και βλέπω τον εαυτό μου να στέκεται στον άγιο Κρανίου Τόπο και έβλεπα τον Κύριο σταυρωμένο ανάμεσα στους δυο ληστές. Όρμησα λοιπόν να προσκυνήσω και να τον πλησιάσω. Και μόλις το είδε αυτό ο Χριστός, διέταξε με δυνατή φωνή τους αγγέλους που ήταν εκεί, λέγοντας· «Πετάξτε τον έξω, γιατί μου είναι αντίχριστος, γιατί πριν εγώ κρίνω αυτός κατέκρινε τον αδελφό του». Όταν λοιπόν με έδιωχναν και έφθασα να βγω από την πόρτα, πιάστηκε το ράσο μου όταν έκλεινε και το άφησα εκεί κι αμέσως ξύπνησα. Λέγω λοιπόν στον αδελφό, που με είχε επισκεφθεί· «Η ημέρα αυτή μου είναι κακή». Κι αυτός μου λέγει· «Εξαιτίας ποιου πράγματος, πάτερ;». Τότε του διηγήθηκα αυτά που είδα και είπα· «Πίστεψέ με, ότι το ράσο συμβολίζει τη σκέπη του Θεού, που ήταν επάνω μου και την στερήθηκα».
2. Και από την ημέρα εκείνη, παιδιά μου, μάρτυράς μου ο Θεός, πέρασα επτά χρόνια στις ερήμους, ούτε ύπνο γευόμουνα, ούτε μπήκα κάτω από στέγη, ούτε με άνθρωπο έκανα συντροφιά, μέχρις ότου ξαναείδα τον Κύριο, που έδωσε την άδεια να μου επιστραφεί το ράσο μου.
3. Εμείς όταν ακούσαμε να λέγονται αυτά από τον όσιο Ιωάννη, είπαμε· «Αν ο δίκαιος μόλις και μετά βίας σώζεται, ο ασεβής και αμαρτωλός πως θα τα βγάλει πέρα;». Απ’ αυτό λοιπόν γίνεται φανερό ότι η καταλαλιά είναι μεγάλο κακό».

Δ’. 1. Ο αββάς Μαρτύριος όταν έκανε μοναχό τον όσιο πατέρα μας Ιωάννη τον ηγούμενο (της Κλίμακος), που ήταν τότε είκοσι ετών, τον πήρε και πήγε στον στύλο της ερήμου μας, τον αββά Ιωάννη τον Σαββαΐτη, που τότε ζούσε στην έρημο του Γουδδά κι είχε μαζί του μαθητή τον αββά Στέφανο τον Καππαδόκη. Μόλις τους είδε ο γέροντας, ο Σαββαΐτης, σηκώθηκε, πήρε νερό, το έβαλε σε μικρή λεκάνη και ένιψε τα πόδια του μαθητή και φίλησε το χέρι του. Του αββά Μαρτυρίου, που ήταν γέροντας του, δεν ένιψε τα πόδια.
2. Σκανδαλίσθηκε ο αββάς Στέφανος γι’ αυτό που έγινε. Όταν έφυγε ο αββάς Μαρτύριος και ο μαθητής του, επειδή κατάλαβε ο αββάς Ιωάννης με το διακριτικό του μάτι ότι σκανδαλίστηκε ο δικός του μαθητής, του λέγει· «Γιατί σκανδαλίσθηκες; Πίστεψέ με πως εγώ δεν ξέρω ποιο είναι το παιδί· αλλά υποδέχθηκα τον ηγούμενο του Σινά και ένιψα τα πόδια του ηγουμένου». Ύστερα λοιπόν από σαράντα χρόνια, κατά την προφητεία του γέροντα, έγινε ηγούμενός μας.
3. Όχι δε μονάχα ο αββάς Ιωάννης ο Σαββαΐτης, αλλά κι ο αββάς Στρατήγιος ο έγκλειστος, αν και καθόλου δεν έβγαινε έξω, προείπε την ημέρα που έγινε μοναχός ο αββάς Ιωάννης.
Γεροντικό του Σινά

***

Αγίου Παϊσίου Αγιορείτου

Μόνον ο Θεός κρίνει δίκαια, γιατί μόνον Αυτός γνωρίζει τις καρδιές των ανθρώπων. Εμείς, επειδή δεν ξέρουμε την δίκαιη κρίση του Θεού, κρίνουμε «κατ᾿ όψιν», εξωτερικά, και γι᾿ αυτό πέφτουμε έξω και αδικούμε τον άλλον. Η ανθρώπινη κρίση μας δηλαδή είναι μια μεγάλη αδικία. Είδες τί είπε ο Χριστός: «Μη κρίνετε κατ᾿ όψιν, αλλά την δικαίαν κρίσιν κρίνατε».
Θέλει πολλή προσοχή· ποτέ δεν μπορούμε να γνωρίζουμε πώς ακριβώς έχουν τα πράγματα.

Πόσο πρέπει να προσέχουμε την κατάκριση! Πόσο αδικούμε τον πλησίον μας, όταν τον κατακρίνουμε! Αν και στη πραγματικότητα με τη κατάκριση αδικούμε τον εαυτό μας και όχι τους άλλους, διότι μας αποστρέφεται ο Θεός. Τίποτε άλλο δεν αποστρέφεται τόσο πολύ ο Θεός όσο την κατάκριση, γιατί ο Θεός είναι δίκαιος και η κατάκριση είναι γεμάτη από αδικία.

Με την κατάκριση φεύγει αμέσως η Χάρις του Θεού και δημιουργείται αμέσως ψυχρότητα στη σχέση σου με τον Θεό. Πώς να κάνεις μετά προσευχή; Η καρδιά γίνεται πάγος μάρμαρο.
Η κατάκριση και η καταλαλιά είναι οι μεγαλύτερες αμαρτίες και απομακρύνουν την Χάρη του Θεού περισσότερο από κάθε άλλο αμάρτημα. «Όπως το νερό σβήνει την φωτιά, λέει ο Άγιος Ιωάννης της Κλίμακος, έτσι και η κατάκριση σβήνει την Χάρη του Θεού».

Αν κατακρίνει κανείς τον άλλον για ένα σφάλμα του και δεν καταλάβει την πτώση του, ώστε να μετανοήσει, συνήθως πέφτει στο ίδιο σφάλμα, για να το καταλάβει. Ο Θεός δηλαδή από αγάπη επιτρέπει ο άνθρωπος να αντιγράφει την κατάσταση αυτού τον οποίο κατέκρινε. Αν πεις λ.χ. ότι κάποιος είναι πλεονέκτης και δεν καταλάβεις ότι κατέκρινες, ο Θεός παίρνει τη Χάρη του και επιτρέπει να πέσεις κι εσύ στη πλεονεξία. Αρχίζεις τότε να μαζεύεις. Μέχρι να καταλάβεις τη πτώση σου και να ζητήσεις συγχώρεση από τον Θεό, θα λειτουργούν οι πνευματικοί νόμοι.

Από την ποιότητα των λογισμών ενός ανθρώπου φαίνεται η πνευματική του κατάσταση. Οι άνθρωποι κρίνουν τα πράγματα ανάλογα με το περιεχόμενο που έχουν μέσα τους. Αν δεν έχουν πνευματικό περιεχόμενο, βγάζουν λάθος συμπεράσματα και αδικούν τον άλλον. Αν λ.χ. δη κάποιον αργά το βράδυ έξω ένας που κάνει ελεημοσύνες την νύχτα, για να μην τον βλέπουν, ποτέ δεν θα βάλη κακό λογισμό.
Αν τον δη όμως κάποιος που ξενυχτάει στην αμαρτία, θα πη: «το τέρας, ποιος ξέρει που ξενυχτούσε», γιατί τέτοιες εμπειρίες έχει.
Ή, αν ακούγωνται την νύχτα από τον επάνω όροφο ντούκ-ντούκ, ένας που έχει καλούς λογισμούς θα πη: «μετάνοιες κάνει», ενώ ένας που δεν έχει κακούς λογισμούς θα πη: «όλη την νύχτα χορεύει».
Αν ακούγεται μελωδία, ο ένας θα πη: «τι ωραίες ψαλμωδίες», ενώ ο άλλος θα πη: «τι τραγούδια είναι αυτά;».
Θυμάστε πως αντιμετώπισαν τον Χριστό οι δύο ληστές που είχαν σταυρωθή μαζί Του; Και οι δύο έβλεπαν τον Χριστό επάνω στον Σταυρό, την γη να σείεται κ.λπ.
Τι λογισμό όμως έβαλε ο ένας και τι ο άλλος!
Ο ένας, ο εξ ευωνύμων, βλασφημούσε και έλεγε: «Ει συ ει ο Χριστός, σώσον σεαυτόν και ημάς».
Ο άλλος, ο εκ δεξιών, έλεγε: «Ημείς μεν άξια ων επράξαμεν απολαμβάνομεν· ούτος δε ουδέν άτοπον έπραξε». Ο ένας σώθηκε, ο άλλος κολάσθηκε.

***

– Γέροντα, σήμερα στη διαλογή των ελιών κατέκρινα μερικές αδελφές, γιατί έβλεπα ότι δεν έκαναν προσεκτικά τη δουλειά τους.

–Κοίταξε να αφήσεις τις κρίσεις και τις κατακρίσεις, γιατί μετά θα σε κρίνει κι εσένα ο Θεός. Εσύ δεν βάζει καμμιά ελιά λίγο χαλασμένη μαζί με τις άλλες;

– Όχι Γέροντα, προσέχω να μη βάζω.

– Αν μας κάνει τόσο καλό διάλεγμα ο Χριστός στην Κρίση, χαθήκαμε! Ενώ, αν τώρα παραβλέπουμε τα σφάλματα των άλλων και δεν τους κατακρίνουμε, θα μπορούμε τότε να πούμε στο Χριστό: «Χριστέ μου, βάλε με κι εμένα σε καμιά άκρη μέσα στο Παράδεισο!». Θυμάστε τι γράφει το γεροντικό για έναν αμελή μοναχό που σώθηκε γιατί δεν κατέκρινε; Όταν ήρθε η ώρα να πεθάνει, ήταν πολύ χαρούμενος και ειρηνικός. Τότε ο Γέροντάς του, για να ωφεληθούν οι Πατέρες που είχαν μαζευτεί από τα γύρω Κελιά, τον ρώτησε: «Αδελφέ, πώς και δεν φοβάσαι τον θάνατο, αφού έζησες με αμέλεια;». Και ο αδελφός του απάντησε: «Είναι αλήθεια ότι έζησα με αμέλεια. Από τότε όμως που έγινα μοναχός προσπάθησα να μην κατακρίνω κανέναν, οπότε τώρα θα πω στον Χριστό: Χριστέ μου, είμαι ένας ταλαίπωρος, αλλά τουλάχιστον την εντολή Σου: ¨Μη κρίνετε, ίνα μη κριθήτε¨, την τήρησα». « Μακάριος είσαι αδελφέ, του είπε τότε ο Γέροντας, γιατί σώθηκες χωρίς κόπο».

– Γέροντα, μερικοί πνευματικοί άνθρωποι, όταν βλέπουν κάποιον να ζει αμαρτωλά, λένε: «Α, αυτός, έτσι που πάει, είναι για την κόλαση!».

– Αχ, αν οι κοσμικοί άνθρωπο πάνε στη κόλαση από τις καταχρήσεις, οι πνευματικοί άνθρωποι θα πάνε από τις κατακρίσεις… Για κανέναν δεν μπορούμε να πούμε ότι θα πάει στην κόλαση. Ο Θεός δεν ξέρουμε πώς εργάζεται. Τα κρίματα του Θεού είναι άβυσσός. Κανέναν να μη καταδικάζουμε, γιατί έτσι παίρνουμε την κρίση από τα χέρια του Θεού. Πάμε να γίνουμε Θεοί. Αν μας ρωτήσει ο Χριστός την ημέρα της Κρίσεως, ας πούμε τη γνώμη μας…

Υπάρχουν άνθρωποι που κάνουν εγκλήματα μεγάλα, αλλά έχουν πολλά ελαφρυντικά. Ποιος ξέρει οι άνθρωποι αυτοί πώς είναι στα μάτια του Θεού; Εάν δεν μας βοηθούσε ο Θεός, μπορεί και ‘μεις να ήμασταν αλήτες. Κάποιος εγκληματίας έκανε λ.χ. είκοσι εγκλήματα και τον κατακρίνω και δεν σκέφτομαι τι παρελθόν έχει. Ποιος ξέρει πόσα εγκλήματα έκανε ο πατέρας του!… Από μικρό παιδί τι κλοπές θα τον έβαζαν να κάνει! Ύστερα, όταν ήταν νέος, πόσα χρόνια θα έζησε μέσα στις φυλακές και θα καθοδηγήθηκε από άλλους έμπειρους φυλακισμένους. Αυτός θα μπορούσε να είχε κάνει όχι είκοσι αλλά σαράντα εγκλήματα και συγκρατήθηκε. Ενώ εγώ με τη κληρονομικότητα και την αγωγή που είχα, θα έπρεπε τώρα να έκανα θαύματα. Έκανα; Όχι. Άρα είμαι αναπολόγητος. Αλλά, ακόμη και είκοσι θαύματα αν έκανα, ενώ μπορούσα να κάνω σαράντα, πάλι θα ήμουν αναπολόγητος. Με αυτούς τους λογισμούς διώχνουμε την κατάκριση και ανοίγουμε μια ρωγμή στην σκληρή καρδιά μας.

***

Ένας αγνός, καλός, λογισμός έχει μεγαλύτερη δύναμη από κάθε άσκηση.
Ο άνθρωπος, όταν τα βλέπη όλα με καλούς λογισμούς, εξαγνίζεται και χαριτώνεται από τον Θεό. Με τους αριστερούς λογισμούς κατακρίνει και αδικεί τους άλλους, εμποδίζει την θεία Χάρη να ερθη, και έρχεται έπειτα ο διάβολος και τον αλωνίζει.

Ένας, αν έχη καλούς λογισμούς, και να τον χτυπήσης άδικα, θα πη: “Το επέτρεψε ο Θεός, γιά να εξοφλήσω παλιά μου σφάλματα, δόξα τω Θεώ!”. Ενώ ένας άλλος πού δεν έχει καλούς λογισμούς, και να πας να τον χαϊδέψης, θα νομίζη πώς πας να τον χτυπήσης.

Γι᾿ αυτό προσπαθήστε, όσο μπορείτε, πριν προλάβη ο πειρασμός να σας φυτέψη κακούς λογισμούς, να φυτεύετε εσείς καλούς λογισμούς, για να γίνη η καρδιά σας ανθόκηπος και να συνοδεύεται η προσευχή σας από την θεία ευωδία της καρδιάς σας.

Αγίου Ιωάννου της Κλίμακος – Λόγος δέκατος, περί καταλαλιάς.
http://users.uoa.gr/~nektar/orthodoxy/tributes/climax/10.htm
http://www.orp.gr/wordpress/?p=13200

Είπε ο αββάς Στρατήγιος για τον άγιο Ιωάννη της Κλίμακος, Ηγούμενο του Σινά, την ημέρα της κουράς του, «μέγας αστήρ γενήσεται».
https://iconandlight.wordpress.com/2020/03/29/%ce%b5%ce%af%cf%80%ce%b5-%ce%bf-%ce%b1%ce%b2%ce%b2%ce%ac%cf%82-%cf%83%cf%84%cf%81%ce%b1%cf%84%ce%ae%ce%b3%ce%b9%ce%bf%cf%82-%ce%b3%ce%b9%ce%b1-%cf%84%ce%bf%ce%bd-%ce%ac%ce%b3%ce%b9%ce%bf-%ce%b9%cf%89/

Απολυτίκιον Αγίου Ιωάννη της Κλίμακος Ήχος πλ. Δ’.

Ταις των δακρύων σου ροαίς, της ερήμου το άγονον εγεώργησας• και τοις εκ βάθους στεναγμοίς, εις εκατόν τους πόνους εκαρποφόρησας• και γέγονας φωστήρ τη οικουμένη, λάμπων τοις θαύμασιν, Ιωάννη, Πατήρ ημών όσιε, πρέσβευε Χριστώ τω Θεώ, σωθήναι τας ψυχάς ημών.

Απολυτίκιον
Ήχος γ’. Θείας πίστεως.

Θείαν κλίμακα υποστηρίξας, την των λόγων σου, μέθοδον πάσι, μοναστών υφηγητής αναδέδειξαι, εκ πρακτικής Ιωάννη καθάρσεως, προς θεωρίας ανάγων την έλλαμψιν. Πάτερ Όσιε, Χριστόν τον Θεόν ικέτευε, δωρήσασθαι ημίν το μέγα έλεος.

Ήχος πλ. α’. Χαίροις ασκητικών αληθώς.

Κλίμαξ ουρανομήκης σαφώς, η πολιτεία σου θεόφρον γεγένηται, δι’ ης περ προς ύψος ήρθης, και τω Δεσπότη Χριστώ, ομιλείν παμμάκαρ κατηξίωσαι, τον νουν ελλαμπόμενος, ταις εκείθεν ελλάμψεσι, μαρμαρυγαίς δε, ταις αυτού φωτιζόμενος, την ισάγγελον, εκομίσω φαιδρότητα, ω και νυν παριστάμενος, ικέτευε Όσιε, τους εκτελούντας την θείαν, και πανσεβάσμιον μνήμην σου, συν σοι παραστήναι, και τω κόσμω δωρηθήναι το μέγα έλεος.

Κανών α’, Ωδή γ’, του Οσίου
Ήχος α’

Ο Ειρμός «Λίθον ον απεδοκίμασαν οι οικοδομούντες, ούτος εγενήθη εις κεφαλήν γωνίας, αυτός εστιν η πέτρα, εν η εστερέωσε την Εκκλησίαν ο Χριστός, ην εξ εθνών εξηγοράσατο».

Εύρες ως τερπνόν θυμίαμα, την αοργησίαν, πάσαν εκδιώξας θυμού την δυσωδίαν, εκ βάθους της ψυχής σου· διό νυν θεσπέσιε, υπέρ ημών τω Λυτρωτή, αμαρτιών την λύσιν αίτησαι.

Φλέξας τω πυρί μακάριε, της Χριστού αγάπης, νούν μνησικακίας έλαμψας ακτίσι, πιστώς φιλαδελφίας, και ράστην υπέδειξας οδόν Μακάριε, προς σωτηρίαν πάσι, τρανών το αμνησίκακον.

Ήρας πρακτικής ασκήσεως, ουρανόθεν χάριν· όθεν αποφράττεις χείλη καταλάλων, σοφαίς διδασκαλίαις, εν αίς ποδηγούμεθα, προς αρετών πορείαν, ης και τυχείν αξιωθείημεν.

Θεοτοκίον
Ήσε παρθενία τίκτειν σε ο Προφήτης πάλαι, άχρονον εν χρόνω, και υπέρ νούν και λόγον, τον ένα της Τριάδος, Χριστόν Θεόν ημών, ον εξιλέωσας Αγνή, υπέρ ημών των ευφημούντων σε.

Κανών α’, Ωδή η’, του Οσίου
Ήχος α’
Ο Ειρμός «Ον φρίττουσιν Άγγελοι, και πάσαι στρατιαί,..

Μητέρα και φύλακα πασών των αρετών, την θείαν ταπείνωσιν, υπέγραψας ημίν· και γαρ ως υπάρχων, αρχιτέκτων σοφός, της θείας ανόδου, την βάσιν κατεπήξω.

Our Lord said: `stop judging and you will not be judged’ (St. Luke 6:37). I have never judged anyone, and I hope in the mercy of God that He will not judge me.

Prophet Joad (III Kings 13:11), who dwelt in Bethel (10th century BC)
Venerable John Climacus of Sinai, author of The Ladder of Divine Ascent (615)
Saint Eubula, mother of St. Panteleimon (304)
Venerable John the Hermit of Cilicia (4th century)
Saint John II, Patriarch of Jerusalem (5th century)
Venerable Zosimas, Bishop of Syracuse (662)
New Hieromartyr Zachariah, Metropolitan of Corinth (1684)
Saint Sophronius, Bishop of Irkutsk (1771)
Saint Gabriel (Bănulescu-Bodoni), Metropolitan of Kishinev and Khotin, Moldova (1821)
Repose of Blessed Matrona (Mylnikova) the Barefoot, of St. Petersburg, Fool for Christ (1911)
Memorial to a Monk Who Joyfully Died And Who Never Judged Anyone In His Life

Commemorated on March 30

Verses
You diligently ascended the ladder Father,
Shining with the virtues, you reached as far as the heavens.
On the thirtieth John rejoiced to be set free.

‘Judge not, and ye shall not be judged’ (Luke 6:37)

Memorial to a Monk Who Joyfully Died And Who Never Judged Anyone In His Life
by Saint Nikolai Velimirovič

This monk was lazy, careless, and lacking in his prayer life; but throughout all of his life, he did not judge anyone. While dying, he was happy. When the brethren asked him how is it that with so many sins, you die happy? He replied, “I now see angels who are showing me a letter with my numerous sins. I said to them, Our Lord said: `stop judging and you will not be judged’ (St. Luke 6:37). I have never judged anyone, and I hope in the mercy of God that He will not judge me.” And the angels tore up the paper. Upon hearing this, the monks were astonished and learned from it.
The Prologue from Ohrid: Lives of Saints by Saint Nikolai Velimirovič
http://prologue.orthodox.cn/March30.htm

***

Abba John the Sabbaite said, “When I stayed once in the further desert I received a brother who came from the monastery to visit me. I asked him how the fathers were. He said, ‘Through your prayers they are well.’ I asked him about a certain brother who had a bad reputation and name. ‘Believe me, father, he is not at all departing from that reputation.’ Hearing that I heard an ‘Ouph!’ And as I heard this ‘Ouph!’ I was transported as if out of myself as in sleep and I saw myself placed before the holy Golgotha and I saw the Lord crucified between the two thieves. I wanted to worship and come near him. As soon as He saw it there was a great voice saying to the angels who stood around, ‘Throw him out, because he is antichrist to me. Before I judged he condemned his brother.’ They drove me out and when we came to the door they grabbed my cloak and locked the door behind me.

“And immediately I woke up. I said to the brother who came to me, that this is an evil day for me. He said to me, ‘For what reason, father?’ Then I told him the vision and said, ‘Believe me, my cloak is the protection of God, which was on me, and I was deprived of it.’

“From that day I passed seven years sojourning in the wilderness never tasting sleep, never coming under a roof, never eating with people until I saw again the Lord permit (them) to give me back my cloak.” When we heard this from the venerable John, we said, “If the righteous are barely saved, the impious and the sinner – where will he appear?” So from this is shown the appropriate great evil.

St. John of Sinai, in his youth, at the age of sixteen, he came to the wilderness of Sinai and dwelt under the guidance of Abba Martyrius.
When Abba Martyrius tonsured our venerable Father John at the age of twenty, he took him and went to that pillar of the wilderness, Abba John the Sabbaite in the wilderness of Gouda where he had with him his disciple Stephen the Cappadocian. When the Sabbaite elder saw them, he arose and took water, poured it into a small basin, washed the feet of the disciple (the young John) and kissed his hand; but he did not wash the feet of Abba Martyrius his superior. Abba Stephen was scandalized by the situation. After the departure of Abba Martyrius and his disciple, Abba John noticed that his own disciple was greatly perplexed and said to him, “Why are you so troubled? Believe me, I do not know who the boy is, but today I received the abbot of Sinai and washed his feet.” After forty years, he did indeed become the abbot according to the prophecy of the elder.

***

St John Climacus says: I have heard people slandering, and I have rebuked them. And these doers of evil replied in self-defence that they were doing so out of love and care for the person whom they were slandering… But I will not hide this from you… Judas was in the company of Christ’s disciples, and the thief was in the company of murderers. Yet it is a wondrous thing, how in a single instant, they exchanged places.

I have known a man who sinned openly and repented secretly. I condemned him as a profligate, but he was chaste before God, having propitiated Him by a genuine conversion.

Listen to me, listen, all you malicious reckoners of other men’s accounts! If it is true (as it really is true) that ‘with what judgment ye judge, ye shall be judged’ (Matthew 7:2), then whatever sins we blame our neighbour for, whether bodily or spiritual, we shall fall into them ourselves. That is certain.

THE LADDER OF DIVINE ASCENT
St. John Climacus Step 10, On slander or calumny.
http://www.prudencetrue.com/images/TheLadderofDivineAscent.pdf

***

ON ST. JOHN CLIMACUS
Archimandrite John (Krestiankin)
A sermon given on the fourth Sunday of Great Lent, the week of St. John Climacus, on March 23/April 5, 1992,

In the name of the Father, Son, and Holy Spirit!

The Church dedicates the fourth Sunday of Great Lent to the memory of St. John Climacus, or “of the Ladder,” as the author of The Ladder is called. There is a deep meaning in this. After all, the fast is entirely connected with repentance.
But what does it mean to repent? Only to name your sins and say, “I have sinned”? No! This is not enough for repentance. To repent means to change your sinful thoughts and feelings, to correct yourself, to become different. It is good to admit your sins, to feel the weight of sinful falls. But in place of a defiled life made straight by our Lord Jesus Christ through repentance, we need to begin the creation of a new life, a life according to the spirit of Christ. We need to grow, to spiritually ascend “from strength to strength,” as up the steps of a ladder.

St. John of the Ladder left us a remarkable work entitled, The Ladder of Divine Ascent, which contains teaching on the ascent to the Lord. As The Ladder instructs, Christian growth and progress is achieved through ascetic labors. If Lord on His part provides a person with grace along the path to the Kingdom of God, then the person on his part must provide self-denial and labor.

The Ladder consists of thirty homilies (chapters), like steps, according to the age at which the Lord Jesus Christ began His ministry.

At the first step, the saint places the renunciation of earthly attachments. Then follow: detachment, life in exile, obedience, repentance, remembrance of death, tears, and meekness. Further on, the passions and others sinful states are revealed, and instructions are given for the struggle with them. Then is illustrated the path of the virtues, the mother of which is “holy and blessed” prayer. The “Ladder” is crowned by the union of three virtues—faith, hope, and love.

We will give a brief account of the saintly writer’s life.

St. John Climacus lived in the sixth century. He received a good education, but left the world at age sixteen, entering the monastery on Mt. Sinai, where he was tonsured a monk at age twenty by Elder Martyrius. St. John lived with his elder in total obedience for twenty years. The Raithu monk Daniel writes of St. John that as a youth of sixteen, he ascended Mt. Athos in body, but in soul he ascended the heavenly heights.

After his elder’s death, St. John departed to the Sinai desert called Thola, and lived there for forty years performing great ascetic labors, in ceaseless prayer, and deep compunction of heart and tears. He lived in a small cave, which people called “tear-streaming.” The saint left the coenobium so that the monks would not hear his lamentations, and his lamentations and cries were very strong. Fasting, prayer, tears, silence, and the writing of books—this is what made up the life of St. John. He came to the monastery every Saturday and Sunday for services, to receive the Holy Mysteries, and to talk with the brethren.

After forty years of ascetic labors, St. John was chosen as abbot of Sinai. This appointment had been foreshown long ago. When Elder Martyrius came with his young disciple, John, to Anastasios the Great, the latter asked him, “Who is this youth, and who tonsured him?” Martyrius answered, “He is your servant, father, and I tonsured him.” Then Abba Anastasios said, “Who would have thought that you would tonsure the abbot of Sinai?”

Another time, Abba Martyrius and John went to the great John the Sabbaite. The latter rose, poured some water, washed John’s feet, and kissed his hand. When the disciple of the Sabbaite, Stephan, asked his elder why he did this, he received the reply, “Believe me, my son, I do not know who this youth is, but I received the abbot of Sinai, and washed the feet of the abbot.”

The life of St. John was itself truly a ladder. The saint knew from experience what true spiritual life is, and therefore he wrote The Ladder at the request of the Abbot of Raithu, John.

Isn’t it true, brothers and sisters, that a work containing such rare spiritual experiences and such superlative soul-saving advice is worth reading, if only out of inquisitiveness, during these days of fasting and repentance? Whoever can read it but does not is punishing his own self, for he deprives his soul of a most healthy and sweet food. For those who do not have a copy, we will try to read it from the ambo.

Apolytikion of Saint John Climacus: Plagal of the Fourth Tone

With the rivers of your tears, you have made the barren desert fertile. Through sighs of sorrow from deep within you, your labors have borne fruit a hundredfold. By your miracles you have become a light, shining upon the world. O John, our Holy Father, pray to Christ our God, to save our souls. 

Troparion Saint John Climacus of Sinai, Author of “the Ladder” — Tone 8

By a flood of tears you made the desert fertile / And by your longing for God you brought forth fruits in abundance. / By the radiance of miracles you illuminated the whole universe. / O our holy Father John Climacus, pray to Christ our God to save our souls.

Kontakion — Tone 1

You offered us your teachings as fruits of everlasting freshness, / To sweeten the hearts of those who receive them with attention. / O blessed and wise John, they are the rungs of a ladder, / Leading the souls of those who honor you from earth to Eternal glory in Heaven!

ODE III
The Canons To the Saint
Irmos: Thou art the strengthening of all who come to Thee …,

The aroma of the sanctifying myrrh of thine ascetic struggles, O venerable father, Hath filled all with the odor of the spiritual fragrance of God.

Tone VIII: Spec. Mel.: “O most glorious wonder …”:

O most glorious father John, * having cleansed thy soul * with an upwelling of tears * and having moved God to mercy by thine all-night standing, * thou didst take wing, O blessed one, * to His love and beauty, * wherein thou dost now delight as is meet, * rejoicing unceasingly, with thy fellow strugglers, ** O divinely wise and venerable one.

O venerable father John, * having by faith given thy mind wings to fly to God, * thou didst abhor the instability of the confusion of the world; * and, taking up thy cross, * thou didst follow after Him Who seeth all things, * enslaving to thy mind * the body which is hard to bridle * through struggles of fasting, ** by the power of the divine Spirit.

Οι Άγιοι Ιωνάς και Βαραχήσιος, ο Άγιος Αρσένιος ο Χατζεφεντής ο Καππαδόκης και ο άγιος Παΐσιος, Τότε θα γίνει το μεγάλο έλεος .. θα πιάσουμε μαζί και οι δυο το καράβι και θα πάμε απέναντι στα Φάρασα…

Βαραχήσιος, Ιωνάς και οι συν αυτοις μάρτυρες Αβιβος, Ζανιθάς, Ηλίας, Λάζαρος, Μάρης, Μαρουθάς, Ναρσής, Σάβας και Σιμιάθος (330)
Μάρκος επίσκοπος Αρεθουσίων, Κύριλλος Διάκονος της Φοινίκης και έτεροι πολλοί άνδρες και γυναίκες στην Ασκάλωνα και τη Γάζα, μάρτυρες (364)
Ευστάθιος Επίσκοπος Κίου της Βιθυνίας Μ. Ασίας, ομολογητής (8ος αι.)
Διάδοχος επίσκ. Φωτικής της Παλαιάς Ηπείρου (5ος αι.)
Νικήτας Στάρετς των Δασών Ροσλάβλ Ρωσίας (1793)
Ησύχιος της Μονής Σινά Αιγύπτου (29/3 και 22/6 μνήμη, 7ος αι.)
Ιωάννης ο αναχωρητής, όσιος στην Αιγύπτο (4ος αι.)

Εορτάζουν στις 29 Μαρτίου

Στίχοι
Εις τον Ιωνάν.
Έχεις Ιωνάν και συ γη πάντως μέγαν,
Κατ’ ουδέν ενδέοντα του θαλαττίου.

Εις τον Βαραχήσιον.
Διψών Βαραχήσιος αθλητών τέλους,
Χανδόν ζεούσης εκπίνει πίσσης σκύφον.

Εις τους εννέα.
Χριστού υπερτμηθέντες άνδρες εννέα,
Ήδη σύνεισι τάξεσιν ταις εννέα.

Αγ. Παϊσίου Αγιορείτου

Μου παρουσιάσθηκε και δεύτερη φορά ο καλός Πατέρας, με την διαφορά πως ήταν νύκτα, σε αγρυπνία. Ήταν 29η Μαρτίου 1971, μνήμη των Οσιομαρτύρων Βαραχησίου και Ιωνά, παραμονή Βαΐων. Ενώ έλεγα την ευχή καθιστός, τα μεσάνυχτα, δεν κατάλαβα εάν με είχε πάρει ο ύπνος ή ήμουν ξυπνητός! Είδα έναν απέραντο κάμπο με σιτάρι έτοιμο για θέρο και πολλοί εργάτες να θερίζουν προαιρετικά, χωρίς να επιστατή κανείς. Απέναντι δε ήταν ένας κοινός τάφος από την μια άκρη μέχρι την άλλη άκρη του μεγάλου κάμπου. Στην άλλη επίσης πλευρά του κάμπου ήταν ένα κτίριο, που έμεναν ασυρματιστές, και ένας Αξιωματικός ήταν εκεί και επέβλεπε. Ο Αξιωματικός αυτός έβγαινε και έξω κάπου-κάπου και έκανε παρατηρήσεις σ’ αυτούς που δεν θέριζαν με τα εξής λόγια: «Αφού θα σας πληρώση ο Χριστός, γιατί δεν θερίζετε;». Στο μεγάλο εκείνο χωράφι είχα και εγώ ένα μικρό κομμάτι, για να θερίζω, όπως επίσης και στο κτίριο των Διαβιβάσεων ένα μικρό γραφείο με υπεύθυνη εργασία. Γι’ αυτό, πότε θέριζα λίγο και πότε έτρεχα στο γραφείο, για να διαβιβάσω τα σήματα που συγκεντρώνονταν. Όποτε όμως πήγαινα στο γραφείο, εύρισκα τον Αξιωματικό εκείνον να κάθεται και να διαβιβάζη αυτός τα σήματα μου. Αυτό μ’ έφερε σε δύσκολη θέση, γιατί ούτε τολμούσα να του πω να σηκωθή, για να συνεχίσω εγώ, ούτε πάλι έβλεπα σωστό να φύγω και να αφήσω αυτόν να κουράζεται για τις δικές μου δουλειές. Θεωρούσα πιο σωστό να στέκωμαι όρθιος με σεβασμό, μέχρι να τελειώση, και μετά να φύγω πάλι για θέρο. Αυτό γινόταν πολλές φορές. Μία φορά πάλι που έτρεχα για τις Διαβιβάσεις, είδα τον Αξιωματικό αυτόν έξω να κάνη πάλι παρατηρήσεις σ’ αυτούς που δεν θέριζαν με τα ίδια λόγια: «Αφού θα σας πληρώση ο Χριστός, γιατί δεν θερίζετε;».

Επειδή είχα φοβηθή, μη με μαλώση και εμένα, του είπα φοβισμένος:
– Με συγχωρείτε, μισό πνεύμονα έχω και δεν μπορώ να εργασθώ περισσότερο.
Αυτός μου απάντησε:
– Το ξέρω που έχεις μισό πνεύμονα, και αυτό που με κάνει να σε αγαπώ περισσότερο είναι που δεν δέχεσαι επιταγές (ταχυδρομικές). Εγώ σε παρακολουθώ και στο Ταχυδρομείο.
Εν συνεχεία με παίρνει ο Αξιωματικός εκείνος μέσα σ’ ένα παράξενο όχημα, το οποίο έτρεχε αστραπιαία πάνω από την γη, χωρίς να έχη ούτε ρόδες ούτε φτερά. Ενώ στεκόμαστε κοντά όρθιοι μέσα στο όχημα, με ρώτησε από πού είμαι και πώς λέγομαι. Επειδή ήταν Αξιωματικός, θεώρησα καλό να του πω τα κοσμικά μου στοιχεία ταυτότητος και του απάντησα:
– Λέγομαι Αρσένιος και γεννήθηκα στα Φάρασα της Καππαδοκίας.

Εκείνος μου είπε:
– Και εγώ από τα Φάρασα είμαι, από το γένος Τσάπαρη (παρατσούκλι του επιθέτου Φράγκου ή Φραγκοπούλου).
Με ρώτησε ξανά:
– Τον Χατζεφεντή τον γνωρίζεις;
Και εγώ του είπα:
– Πώς δεν τον γνωρίζω;
Και με την λέξη που είπα αυτή, αμέσως εκείνος ο Αξιωματικός άλλαξε την μορφή του και έγινε ο Χατζεφεντής (δηλαδή ο Πατήρ Αρσένιος) και με αγκάλιασε και με φιλούσε. Ενώ δεν πρόλαβα καλά-καλά να τον χορτάσω, φώναξε δυνατά: «Στάση, στάση!», και το όχημα εκείνο σταμάτησε και μου είπε ο Πατήρ Αρσένιος:
– Εσύ θα κατεβής εδώ· εγώ θα κατεβώ στην Θεσσαλονίκη, διότι εκεί κοντά μένω.

***

Άγιος Αρσένιος ο Χατζεφεντής ο Καππαδόκης

Ο ευλογημένος άνθρωπος του Θεού, Χατζεφεντής, εκτός από τα άλλα του χαρίσματα είχε και το προορατικό χάρισμα. Είχε πληροφορηθή από τον Θεό, από χρόνια μπροστά, πως θα έφευγαν για την Ελλάδα, και έλεγε στους Φαρασιώτες να μην ξανοίγωνται, αλλά να κάνουν οικονομίες για τον δρόμο. Έναν χρόνο πριν από την Ανταλλαγή πήγε μια γυναίκα και του είπε:
– Νάχω την ευχή σου, Χατζεφεντή, άκουσα ότι φέτος θα μας σηκώσουν.
Ο Πατήρ Αρσένιος της είπε:
– Ησύχασε και κάνε ακόμη τις δουλειές σου, διότι θέλουμε άλλον έναν χρόνο.
Όταν πέρασε κι εκείνος ο χρόνος, έφθασε και το θλιβερό μήνυμα, να ετοιμασθούν γρήγορα για δρόμο. Ήταν φυσικά πολύ πικρό το ξεσπίτωμα, αλλά ο καλός Πατέρας και αυτό το είχε γλυκάνει με το ότι θα επέστρεφαν πάλι στην μητέρα Ελλάδα. Όλοι οι Φαρασιώτες άρχισαν αμέσως τις ετοιμασίες τους, όπως και ο Πατήρ έκανε τις δικές του. Βάπτισε πρώτα όλα τα αβάπτιστα παιδιά, καθώς και ένα παιδί του Προέδρου…

Μετά λοιπόν από το βάπτισμα των παιδιών, έσκαβε μία εβδομάδα και έκρυβε τα Ιερά Σκεύη, για να μη μολυνθούν από τους Τούρκους, άλλα εντός της Εκκλησίας των Οσιομαρτύρων Βαραχησίου και Ιωνά και άλλα στο Κοιμητήρι. Ήταν φυσικά αδύνατο να μεταφερθούν, διότι στα ζώα είχαν φορτωμένα τα παιδάκια ανά δύο σε κάσες ή τους πολύ γέρους και τρόφιμα με πράγματα πρώτης ανάγκης για την μακρινή πορεία.

Όπως ο στοργικός Πατέρας φρόντισε να τακτοποιήση τα παιδιά του, έτσι και τα φιλότιμα παιδιά φρόντισαν να τον ανακουφίσουν λίγο, έστω και σωματικά, στην θλιβερή εκείνη φυγή τους. Γι’ αυτό ετοίμασαν ένα φρόνιμο ζώο, για να μην κουρασθή, αλλά με κανέναν τρόπο δεν δέχθηκε. Τότε το Συμβούλιο αναγκάσθηκε να ορίση τρία ευλαβέστατα γερά παιδιά, για να τον ακολουθούν, τον Μωυσή Κογλανίδη του Κχούτη, τον Σολομών Κοσκερίδη και τον Σαράντη Τσοπουρίδη, αν και ο Πατήρ Αρσένιος δεν είχε ανάγκη από ανθρώπινες προστασίες, διότι ήταν Πνευματικό παλληκάρι ο ίδιος και διέθετε θείες δυνάμεις, όπως θα φανή και στην συνέχεια της πορείας του.

Η φυγή έγινε στις 14 Αυγούστου 1924, διότι οι Τούρκοι είχαν έρθει νωρίτερα και τους ξεσπίτωσαν. Της Παναγίας (Δεκαπενταύγουστο) γιόρτασαν στο πρώτο χωριό που στάθμευσαν, στις Αχγιαβούδες (Γιάχ-Γυαλί). Ο Πατήρ Αρσένιος σαν τον καλό τσομπάνη ακολουθούσε από κοντά το φυγαδευμένο του κοπάδι. Παρόλο που ήταν και ανταλλαγή, οι Τούρκοι ήταν σαν τις κακές σφήκες, όπως πάντοτε. Από τις Αχγιαβούδες ο Πατήρ γύρισε πάλι στα Φάρασα, εξήντα χιλιόμετρα ποδαρόδρομο (τριάντα και τριάντα), για να βγάλη και το Ιερό Λείψανο του Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου από την Αγία Τράπεζα του Ναού των Αγίων Βαραχησίου και Ιωνά, που είχε λησμονήσει, χωρίς να πάρη κανέναν από την συνοδεία του, για να μην τους κουράση, και επέστρεψε στο ποίμνιο του, που τον περίμενε με αγωνία. Στις Αχγιαβούδες η Τουρκική Αρχή για την προστασία του έδωσε και έναν τζανταρμά (χωροφύλακα), για να τον προφυλάξη και να τον παραδώση στην Νίγδη ζωντανό. Ενώ λοιπόν βάδιζαν από το Ένεχιλ για το Ουλαγάτς, συνάντησαν έναν καβαλλάρη Τούρκο πολύ αγριεμένο, ο οποίος λέγει στον χωροφύλακα:
– Τί τον θέλεις αυτόν (εννοούσε τον Πατέρα Αρσένιο) και δεν τον ρίχνεις κάπου να τελειώνεις;

Ένα από τα τρία παιδιά φοβήθηκε μην κάνουν κακό στον Πατέρα και του είπε να πη στους Τούρκους  πως είναι επίσημο πρόσωπο και να προσέξουν. Ο Πατήρ του απάντησε: Λέγονται τέτοια πράγματα; Άντε, προχωρείτε», και συνέχισαν τον δρόμο τους. Ο Τούρκος δεν πρόλαβε να προχωρήση ούτε είκοσι μέτρα, διηγείται ο Μωυσής Κογλανίδης, και έπεσε κάτω από το άλογο του. Όταν το είδε αυτό το τζανταρμάς, είπε στον Πατέρα Αρσένιο:
– Σεν σιζ Αζίζ! (Εσύ είσαι Άγιος).
Από εκείνη την στιγμή και ύστερα φερόταν με μεγάλη ευγένεια ο χωροφύλακας. Είπε μετά στα παιδιά ο Χατζεφεντής: «Ακόμη δεν του έδωσα κατάρα και αυτός έπεσε από το άλογο του».

…Βλέπει κανείς ότι, ενώ βρισκόταν μέσα στην ανθρώπινη εκείνη εγκατάλειψη, στον δρόμο της ταλαιπωρίας, για να είναι όμως ο Άγιος Πατήρ ενωμένος με τον Θεό, σκορπούσε συνέχεια την θεία Χάρη και έτσι ένιωθαν οι γύρω την θεία σιγουριά.
Οι Φαρασιώτες βλέποντας τον Πατέρα Αρσένιο μετά από ποδαρόδρομη ταλαιπωρία πέντε περίπου ημερών να θέλη να συνεχίση το τυπικό του, παρόλο που ήταν ογδόντα τριών ετών, τον έβαλαν με την βία στο κάρρο, για να έχουν την ευλογία μαζί τους.
Ο Χατζεφεντής δεν έπαψε να τους παρηγορή και στην συνέχεια, διότι έπρεπε να τους προετοιμάση για να δεχθούν ήρεμα τόσο τον χωρισμό μεταξύ τους, όσο και τον δικό του αποχωρισμό για την άλλη ζωή. Τους υπενθύμιζε όλα όσα τους έλεγε στην Πατρίδα: «Όταν θα πάμε στην Ελλάδα, το χωριά μας θα σκορπίση σε πολλά μέρη της και θα γίνη “γαρμάν-τσορμάν” (φύρδην-μίγδην)». Επίσης τους έλεγε: «Στην Ελλάδα, όταν θα πάμε, εγώ θα ζήσω μόνο σαράντα ημέρες και θα πεθάνω σ’ ένα Νησί».
Η αγία του μορφή συνέχεια σκορπούσε Χάρη και παρηγοριά…

Μετά από πολλές ταλαιπωρίες έφθασε το καράβι σε Ελληνική σκάλα, στον Άγιο Γεώργιο Πειραιώς, και εκεί που πλησίασαν το χώμα το Ελληνικό, χαρούμενοι γιόρτασαν και την μεγάλη εκείνη ημέρα, που ήταν η Ύψωση του Τιμίου Σταυρού, 14 Σεπτεμβρίου του 1924 (με το εορτολόγιο της Πατρίδος τους). Παρέμειναν τρεις εβδομάδες στα σύρματα, στον Άη-Γιώργη, και εν συνεχεία πήγαν στην Κέρκυρα, όπου και ταχτοποιήθηκαν προσωρινά στο Κάστρο της Κερκύρας. Μοναχού Παϊσίου Αγιορείτου, «Ο Άγιος Αρσένιος ο Καππαδόκης», εκδ. Ι.Ησυχαστηρίου Ευαγγελιστής Ιωάννης ο Θεολόγος, Σουρωτή, Θεσ/νίκης 1991

***

Ο Άγιος Αρσένιος όταν θα έφευγαν από τα Φάρασα με την Ανταλλαγή, είπε στους Φαρασιώτες με κλάματα: «Στην Ελλάδα θα βρήτε πολλές Εκκλησίες, αλλά την πίστη που υπάρχει εδώ δεν θα την βρήτε».

***

Ο γέροντας Παΐσιος είχε τις χειρόγραφες σημειώσεις του Αγίου Αρσενίου του Χατζηεφεντή.

«Μας έφερε ο γέροντας ένα τετράδιο που είχε γραμμένες κάτι προφητείες του Αγίου Αρσενίου του Χατζηεφεντή. Εκεί μέσα ο Άγιος προφήτευε τα γεγονότα του 1923 και έλεγε ότι θα ξαναγυρίσουν εκεί στην πατρίδα πάλι οι Έλληνες.
Ο Γέροντας είπε ότι εκτός που θα κάνουν κράτος οι Κούρδοι και οι Αρμένιοι , θα πέσει και χολέρα στην Τουρκία και θα αποδεκατισθούν από την αρρώστια οι Τούρκοι. Ο Πατήρ Παΐσιος μου είπε του Αθανάσιου Ρακοβαλή , Σελ: 79

Και την Κωνσταντινούπολη θα την πάρουμε. Θα μας την δώσουν δηλαδή. Όχι από καλοσύνη ή από δικαιοσύνη. ΟΧΙ. Αλλά θα οικονομήσει ο Θεός νάρθουν έτσι τα συμφέροντα των μεγάλων, ώστε να τους βολεύει ναχουμε εμείς την Πόλη .
Και την Καππαδοκία θα την πάρουμε.
Τον κοίταξα με απορία.
– Και την Καππαδοκία γέροντα; ρώτησα.
– Έ!… Θα είναι τόσο χαλαρά τα πράγματα εκεί που θα μπορεί να πηγαίνει όποιος θέλει, οπότε θα είναι σαν να την έχουμε.
Ο Χίτλερ και ο Μουσολίνι σηκώνουν πάλι κεφάλι. Οι Αμερικάνοι σου λέει, τι γίνεται εδώ; Θα μας βοηθήσουν οι Άγγλοι και οι Αμερικάνοι.
– Καλά Γέροντα, οι Τούρκοι είναι δέκα εκατομμύρια στην Πόλη…. και θα μας την δώσουν, πως θα μπορέσουμε να τους ελέγξουμε ;
– Θα τους περάσουν απέναντι, από την άλλη μεριά. Ο λογισμός μου λέει (το τόνισε ο «λογισμός») ότι θα τον κάνουν έτσι για τα νερά…. Να είναι διεθνή…. Μετά θα πέσει και χολέρα στην Τουρκία και θα γίνει μεγάλο κακό. Θα πεθάνουν πάρα πολλοί. Το έχει πει και ο Άγιος Αρσένιος αυτό. Είχε γράψει ένα τετράδιο με προφητείες …σου το έχω δείξει;
– Ναι , γέροντα .
– …μετά είναι και το ένα τρίτο που θα γίνουν χριστιανοί .
Ο Πατήρ Παΐσιος μου είπε του Αθανάσιου Ρακοβαλή, Σελ: 77

« στις αρχές της νέας χιλιετίας θα κάνουν πρόβα για να σας βουλώσουν με τον δυσώνυμο αριθμό»
« θα τους προλάβει μεγάλος πόλεμος που θα ανάψει στην περιοχή της Βαβυλώνας και ο απόηχος του θα φτάσει στην νέα Βαβυλώνα»
« η Ρωσία θα σαρώσει μέχρι το Σουεζ αλλά μετά θα γυρίσει πίσω»
« Μέχρι τότε μην συγκοινωνείτε με τα έργα του σκότους για να σωθείτε από το παγκόσμιο κακό».

***Προφητεία του Αγίου Παϊσίου
Τότε θα γίνει το μεγάλο έλεος .. θα πιάσουμε μαζί και οι δυο το καράβι και θα πάμε απέναντι στα Φάρασα

Στην Λεμεσό κτίσθηκε ενας ναός αφιερωμένος στον Άγιο Παΐσιο, στον Άγιο Αρσένιο, που βάπτισε τον άγιο Παΐσιο, και στους αγιους Ιωνά και Βαραχήσιο, στους οποίους ήταν αφιερωμένος ο ναός στα Φάρασα της Καππαδοκίας, όπου λειτουργούσε ο άγιος Αρσένιος.

Ένα χρόνο πριν κοιμηθεί ο άγιος Παΐσιος, το 1993, πήγαν να τον δουν τρεις Κύπριοι, που έμεναν στην Λεμεσό. Ο ένας ήταν πρόσφυγας απ;o την Καρπασία και οι άλλοι δύο Λεμεσιανοί.

Ήταν η μοναδική φορά που τον είδαν.
Η δουλειά του πρόσφυγα ήταν να κατεδαφίζει ψηλά κτήρια. Ήταν εργολάβος.
Ο άγιος του είπε:
-Πως σε λένε παιδί μου εσένα;
-Ανδρέα
-Και τι δουλειά κάνεις;
-Είμαι εργολάβος.
Τότε πετάγεται ο ένας από τους Λεμεσιανούς, ο οποίος ήταν και λίγο πειραχτήρι, και λέει στον άγιο:
-Δεν σου είπε την αλήθεια, Γέροντα. Εργολάβος, αλλά ξέρεις τι δουλειά κάνει; Κατεδαφίζει μεγάλα κτίρια.
Τη συνέχεια όμως συμπλήρωσε ο άγιος ως εξής:
-Ναι κατεδαφίζει, αλλά απ’ ό,τι βλέπω χτίζει κιόλας.
– Όχι, του λέει ο εργολάβος, δεν χτίζω μόνο κατεδαφίζω.
-Όχι, Αντρέα μου, χτίζεις, γιατί κάνεις υπακοή σε άγιο πνευματικό.

Πράγματι, ο εργολάβος εξομολογούνταν στον Γέροντα της Μονής Σταυροβουνίου.
-Και με αυτήν την υπακοή, του λέει, σιγά-σιγά χτίζεις οικοδομή, την οποία θα βρεις όταν πας εις τον Παράδεισο. Και ξέρεις, του λέει, εκεί που μένεις τώρα, που σε έριξε η προσφυγιά, σε λίγο καιρό θα ’ρθω κι εγώ να μένω.

Ο εργολάβος του λέει:
-Μα εγώ μένω στον Κάψαλο της Λεμεσού. Θα έρθεις εσύ στον Κάψαλο;
–Θα μου χτίσουν ένα μεγάλο σπίτι. Θα είναι 635 μέτρα μακριά από το σπίτι σου…
(Πράγματι, το 2015 κτίστηκε «το σπίτι» του Αγίου στην Λεμεσό και βρίσκεται 635 μέτρα μακριά από το σπίτι του εργολάβου!)

Και συνεχίζει ο Μόρφου Νεόφυτος :.. Και μην έχεις αγωνία που θα πεθάνουν οι γονείς σου, ούτε να παντρευτείς ούτε να καλογερευτείς. Δεν έχεις ανάγκη εσύ ούτε το μοναστήρι, ούτε την παντρειά. Να μείνεις έτσι.
– Γέροντα, είπα τότε, φοβούμαι την μοναξιά. Τι θα κάνω, όταν θα πεθάνουν οι γονείς μου;.
– Μην έχεις έγνοια γιέ μου, για τότε. Θάρχομαι από το μεγάλο σπίτι, που θα μου κτίσουν στη Λεμεσό, και θα σου κάνω παρέα. Και, όποτε χάνεις το κουράγιο σου, θάρχεσαι και εσύ στο μεγάλο σπίτι, να με συναντάς. Αλλά, να ξέρεις, ούτε εσύ είναι να μείνεις πολύ καιρό στην προσφυγιά, ούτε κι εγώ στο μεγάλο σπίτι. Θα είμαι προσωρινά κοντά σου. Γιατί μετά θα γίνει το μεγάλο έλεος και θάρθεις και θα φύγουμε μαζί και θα πάμε εκεί που γεννήθηκες, στην περιοχή της Γιαλούσας.

(Η Γιαλούσα βρίσκεται στη Βόρεια κατεχόμενη από τους Τούρκους Κύπρο.)
.. Λοιπόν, εκεί οι τουρκαλάδες θα χτίσουν ένα μεγάλο λιμάνι και απ’ εκεί θα πιάσουμε μαζί και οι δυο το καράβι και θα πάμε απέναντι στα Φάρασα.
(Η Μαρίνα (Karpaz Gate Marina) βρίσκεται κοντά στην περιοχή της Γιαλούσας. Άνοιξε τον Ιούνιο του 2011 τα έργα ολοκληρώθηκαν αργότερα.)
Απ’ τη Γιαλούσα στα Φάρασα
– Είπα τότε· μα δεν έχει λιμάνι η περιοχή μας, Γέροντα.
– Τώρα δεν έχει, μα θα φτιάξουν στο μέλλον οι Τούρκοι.

Πραγματικά, όπως θα γνωρίζετε, τώρα εκεί στην παραλία Αγίας Τριάδας Γιαλούσας, όπως πάμε προς τον Απόστολο Ανδρέα, οι Τούρκοι έχουν κατασκευάσει το 2006 μία μεγάλη μαρίνα, τη μεγαλύτερη της ανατολικής Μεσογείου. Και τούτο ο όσιος το έβλεπε από το 1992!»
Λοιπόν, σημασία έχει, πως εμείς θα διαχειριστούμε αυτά τα γεγονότα. Και είχε έγνοια γι᾽ αυτό το πράγμα ο άγιος. Έβλεπε, ότι εμείς έχουμε μία μανία, μία ροπή μονάχα προς το θαύμα, στην προφητεία και στην εύκολη, την ανώδυνη λύση. Στη διαχείριση όμως των πραγμάτων και στη συμπόνοια των ανθρώπων έβλεπε πως έχουμε πολλή έλλειψη. Και, όταν λέω ανθρώπων, δεν εννoω μόνο των δικών μας, των Ελληνοκυπρίων Χριστιανών. Εννoω και τους Τούρκους. Έχει κανένα Χριστιανό, που παρακαλεί να γίνει πόλεμος; Έχει κανένα Χριστιανό, που να θέλει, ακόμη και την καταστροφή του εχθρού του; Εγώ προσωπικά δεν την εύχομαι. Κι ας είμαι και άνθρωπος πονεμένος. Κι ας έχασα το χωριό μου, τον αδελφό μου στη διάρκεια του πολέμου, τον πατέρα μου πιο πριν. Αυτό δεν το εύχομαι σε κανέναν.

Όμως, η έγνοια μας θα πρέπει να είναι πως μέσα από αυτά τα γεγονότα που οι άνθρωποι θα προκαλέσουν και ο Θεός θα τα ανεχτεί και θα τα αξιοποιήσει, πως εμείς θα τα ζήσουμε εν μετανοία, εν προσευχή με πολύ συμπόνοια για τον κάθε συνάνθρωπό μας. Αυτό νομίζω είναι ένα ζητούμενο της εποχής μας. Τώρα ζητούμενο της οικονομικής κρίσης είναι να μοιραστούμε το φαΐ μας, τα χρήματά μας, τον καλό μας λόγο στον πονεμένο μας συνάνθρωπο.

Δεν είναι μόνο αυτά. Αυτή είναι η προπόνηση που γίνεται τώρα. Τα μεγάλα έπονται!…. (απο ομιλια του Μητροπολίτου Μόρφου Νεοφυτου – https://immorfou.org.cy/%CE%BF-%CE%AC%CE%B3%CE%B9%CE%BF%CF%82-%CF%80%CE%B1%CE%90%CF%83%CE%B9%CE%BF%CF%82-%CE%BF-%CE%B1%CE%B3%CE%B9%CE%BF%CF%81%CE%B5%CE%AF%CF%84%CE%B7%CF%82-%CE%BF%CE%BC%CE%B9%CE%BB%CE%AF%CE%B1-%CE%BC%CE%B7/)Απολυτίκιον Αγίων Μαρτύρων Βαραχησίου, Ιωνά Πολιούχων Φαράσων της Καππαδοκίας.
Ήχος δ’. Ταχύ προκατάλαβε.

Χορόν εννεάριθμον, πανευκλεών Αθλητών, και λόγοις και πράξεσι, προς μαρτυρίου οδόν, λαμπρώς ενισχύσατε: όθεν ηγωνισμένοι, συν αυτοίς θεοφρόνως, άμα Βαραχησίω, Ιωνά θεοφόρε, πρεσβεύσατε τω Κυρίω, χάριν δούναι ημίν και έλεος.

Απολυτίκιον  Ήχος πλ. δ’
Το προσταχθέν

Δι’ εγκρατείας των παθών τας πυριφλέκτους, απονεκρώσαντες ορμάς και τας κινήσεις, του Χριστού οι Μάρτυρες έλαβον την χάριν, τας νόσους αποδιώκειν των ασθενών, και ζώντες και μετά τέλος θαυματουργείν, όντως θαύμα παράδοξον! ότι οστέα γυμνά, εκβλύζoυσιν ιάματα, Δόξα τω μόνω Θεώ ημών.

Απολυτίκιον Οσίου Αρσενίου του Καππαδόκη.
Ήχος γ’. Θείας πίστεως.

Βίον ένθεον, καλώς ανύσας, σκεύος τίμιον του Παρακλήτου, ανεδείχθης θεοφόρε Αρσένιε, και των θαυμάτων την χάριν δεξάμενος, πάσι παρέχεις ταχείαν βοήθειαν, Πάτερ ’Οσιε Χριστόν τον Θεόν ικέτευε, δωρήσασθαι ημίν το μέγα έλεος.

Απολυτίκιον Οσίου Παϊσίου Αγιορείτου
Ήχος πλάγιος α΄. Τον Συνάναρχον.

Tης ενθέου αγάπης το πυρ δεξάμενος υπερβαλλούση ασκήσει εδόθης όλος Θεώ και παράκλησις πολλών ανθρώπων γέγονας, λόγους θείους νουθετών, προσευχαίς θαυματουργών Παΐσιε Θεοφόρε, και νυν πρεσβεύεις απαύστως υπέρ παντός του κόσμου, Όσιε.

Be very careful Do not criticize anyone at all; Accept them as you would accept Christ. Therefore, become humble and broken in heart, that the Holy Spirit may yearn to dwell within you and give you strength to repel all worldly cares. Then truly you will live in fellowship with Christ. Saint Niphon Bishop of Constantiane, in Algeria

Martyrs Jonas and Barachisius, and companions, in Persia, under Shapur II (330)
St. Mark the Confessor, bishop of Arethusa (364), and with him Hieromartyr Cyril the deacon of Heliopolis, and others, who suffered under Julian the Apostate (362).
St. John, anchorite of Egypt (4th c.).
St. Diadochus, bishop of Photike in Epirus (ca. 486).
St. Eustasius, abbot of Luxeuil (7th c.).
St. Hesychios the Sinaite, Abbot of Saint Catherine’s Monastery at Mount Sinai (7th century)
St. Eustathius (Eustace) the Confessor, bishop of Kios in Bithynia (9th c.).
Sts. Jonah (1480) and Mark (15th c.) of the Pskov Caves.
New Martyrs Priest Paul Voinarsky, and brothers Paul and Alexis Kiryan, of the Crimea (1919). 
Repose of Elder Nicetas of the Roslavl Forests (1793).

Commemorated on March 29

Saint Niphon Bishop of Constantiane, in Algeria of Africa. (4th century)
ADVICE TO A YOUNG MAN

Once when he was in a church of the Theotokos, he was approached by a very virtuous young man who always ran tirelessly to the sacred services. “Father,” he asked him, “what shall I do to gain salvation?”

“My son, you are a pure soul. Why do you want to hear a salutary word from an old man who has rotted in sin?”

“Father, the word of God says: ‘Ask your father, and he will show you.’ That’s why, I, too, ask to hear a good word from you. Therefore, don’t turn away from me the unworthy”

“Are you thinking of becoming a monk or pleasing God by following the ordinary life?” the saint asked him.

“Father, I’m thinking of training myself first in life and later, whatever God wills.”

“My child, if you want to live amongst people, you must watch the following: Do not criticize anyone at all; do not ridicule anyone; do not become angry; do not despise anyone. Be very careful not to say ‘so-and-so lives virtuously’, or ‘so-and-so lives immorally,’ because this is exactly what judge not’ means. Look at everyone in the same way, with the same disposition, the same thought, with a simple heart. Accept them as you would accept Christ. Don’t open your ears to a person who judges. More so, don’t be happy nor agree with whatever he says, but keep your mouth shut. In other words, be slow to speak but quick to pray. Neither condemn in your thoughts the one who judges. Of course he is doing something wrong. But you should look at your own shortcomings and criticize only yourself.”

“Father,” observed the youth, “what you told me is for the seasoned fighters. How will I, worthless that I am, be able to attain that in order to please God?”

“My son, if youth has humility and purity, it is enough. God asks nothing else of it. For this reason, my lag be pure and humble. Place yourself beneath everyone else. Then truly you will live in fellowship with Christ.”

“Also struggle not to imagine that you’ve reached the heights of the saints, but say continually: My soul, do you know that we’ve surpassed even the demons in sins, and up to now we haven’t done any good deed for God? Woe to us, wretch! What will become of us on Judgment Day?”

“That’s why you must always consider your prayer as that of the worst sinner. For we sin worse when we think that our prayer is holy and pure. Besides, even if one performs signs and wonders, he should consider himself without defiance because he will sin in prayer anyway, either with the inward movements of the heart or with careless thoughts, in other words, when the mouth says one thing and the mind runs elsewhere. Thai’s why you should remember to say continually: ‘From my secret sins cleanse me, and from those of others spare Your servant.’”

“You must also keep this in mind: Never be happy with your good deeds nor become too smug because of them. You don’t know whether filo, are pleasing or repulsive to God. It’s better to place your trust in Him and in His power, considering yourself useless dirt. Ah, my son, how many sins do we commit unaware!”

“When you see your fellow man sin, you should blame yourself. And if someone insults you, criticizes you, or scorns you, even to the point of humiliation, humble your thought and criticize yourself as a sinner and unworthy of living! Hey, correction and salvation will follow all this.”

Then the young man again asked him:“Father, how can man overcome each of the devil’s temptations?”

“Silence and humility is victory in each temptation. All the deeds of the humble person are known to God and praised by His angels. That’s why they are horrible and frightful to the demons. Therefore, become humble and broken in heart, that the Holy Spirit may yearn to dwell within you and give you strength to repel all worldly cares. For I perceive that mostly these draw you away from God’s way distracting you with useless things. On Judgment Day, these will not help us at all, my son. The Lord didn’t send us to this life to drown ourselves in cares and excessive concerns enticed by the devil – God forbid! Better turn your whole self to God, caring only for your soul; He cares for your material needs as well. Because, as the Lord said, no one ‘can add one cubit to his span of life,’ no matter how much he worries about his body in this life. What benefit do we have from worldly things, even if we happen to collect everything in our storehouse? In the end we leave it here. And stripped of virtues we dwell in the grave! What material gain can save us then? Certainly none. Darkness, woes, and eternal punishment will surround us from everywhere. That’s why it is absolutely necessary for us to pray unceasingly with a great deal of concentration and peace. Understand therefore, my child and place everything I am telling you well in your heart, and from here on cut the worries and live sensibly and pleasing to your Lord and God.”

With this advice the blessed one brought deep compunction to the heart of the young man. Finally, as he was leaving, the young man fell at his feet and asked for his blessing. Nephon did the same. He, too, fell at the feet of the young man and then gave him his blessing to leave.

This young man was the son of one of the great nobles of the palace. From then on he spent most of his time with the saint before the latter was honored with the episcopal office. He also found out his cell and frequented there gathering the divine teachings ‘sweeter than honey and the honeycomb.’ Thus his soul was nourished, and from his youth he became a useful tool in the hands of God. He was well pleasing to God with his spiritual accomplishments, and when the time came, he gave up his soul to Him and rested in His divine arms. His name was Neophytes.

Apolytikion of Martyrs Jonas and Barachesius and Martyrs Plagal Tone 4

Since they had slain through their abstinence and struggles the fiery ragings and fierce motions of the passions, the staunch Martyrs of Christ God laid hold on the graces to drive off the pains and illnesses of the sick and work wonders both while living and after death. Strange indeed is the miracle! That these bare bones should pour forth such overflowing streams of cures. Glory be to our only God.

Κάθε τόπος μπορεί να γίνει τόπος Ανάστασης. Φτάνει να ζεις την Ταπείνωση του Χριστού. Να μην εναντιονόμαστε στο θέλημα του Θεού. Εκείνος είναι ο μαέστρος της ζωής μας. Εκείνος γνωρίζει καλύτερα από εμάς. Γερόντισσα Γαβριηλία η ασκήτρια και ιεραπόστολος

Άγιος Ηρωδίων ο Απόστολος εκ των Ο΄ (70) αποστόλων επίσκοπος Νέων Πατρών (Υπάτης)
Ιλαρίων ηγούμενος Μονής Πελεκητής στην Προύσα Μ. Ασίας (754)
Όσιος Ησύχιος ο Ιεροσολυμίτης (434), μαθητής του αγίου Γρηγορίου του Θεολόγου
Όσιος Στέφανος ο Θαυματουργός ο ομολογητης της Τριγλιας (815)
Άγιος Boyan (Μποϋάν) ο επονομαζόμενος Enravota (Ενραβωτά) (833)
Άγιος Ευστράτιος ο Νηστευτής ο Οσιομάρτυρας της Λαύρας των Σπηλαίων του Κιέβου (1108) σταυρωθείς ανήμερα του Πάσχα από έναν Εβραίο της Χερσωνος
Ιωνάς του Κλιμινέτσκ (Ολονιέτς) Ρωσίας (1534)
Όσιος Ιωάννης Επίσκοπος Μανγκλίσι της ανατολικής Γεωργίας (1751)
Ελένη ασκήτρια στο Αρζαμάς, μαθήτρια του οσίου Ναζαρίου του Βαλαάμ Ρωσίας (1820)
κοίμηση της Γερόντισσας Γαβριηλίας Παπαγιάννη της ασκήτριας και ιεραποστόλου (1992)

Εορτάζουν στις 28 Μαρτίου

Γερόντισσα Γαβριηλία
Λόγια αγάπης

Μας προφυλάγουν οι Άγγελοι. Το έχω παρακολουθήσει αυτό. Είναι σαν να βάζουν γύρω-γύρω μας μια προστασία. Το λέμε κάθε βράδυ στο Απόδειπνο… “Τείχισον ημάς αγίοις Αγγέλοις σου ίνα τη παρεμβολή αυτών φρουρούμενοι και οδηγούμενοι καταντήσωμεν εις την ενότητα της Πίστεως”. Ξέρεις τι σπουδαίο είναι αυτό; Να μην σου φεύγει ποτέ η πίστη; Να είναι μόνιμη;

Τρία πράγματα χρειάζονται: Πρώτον Πίστις. Δεύτερον Πίστις. Τρίτον Πίστις.

Γινόμαστε το αντικατόπτρισμα του Ουρανού με το Γενηθήτω το Θέλημά Σου ως εν Ουρανώ και επί της Γης.

Οταν έχεις βαθειά επιθυμία να κάνεις πάντα το Θέλημα του Θεού, ο Θεός θα σου το αποκαλύψει. Αυτό ζητεί. Να στείλουμε το χέρι μας να πιάσει την Χάρη Του, και η Χάρη Του να μας οδηγήσει και το Άγιο Πνεύμα Του να μας φωτίσει. Και τότε, είναι ένας Παράδεισος πάνω στη Γη! Και να μην έχεις αμφιβολίες αν είναι-δεν είναι το Θέλημα του Θεού. Γιατί όταν έχεις αμφιβολίες, δεν γίνεται σωστή η δουλειά. Κι ύστερα μην ξεχνάς ότι σου το κάνει φανερό όταν δεν είναι Θέλημά Του, γιατί τότε κλείνει όλες τις πόρτες.

Όταν πιστέψεις βαθειά, με όλη σου την ψυχή, θα αισθανθείς την Παρουσία Του Θεού, τόσο δυνατή, σαν να είναι μία πραγματικότητα. Και τότε πιά δεν θα υπάρχει τίποτε άλλο. Θα δώσεις το χέρι σου στο Χέρι Του κι όπου σε πάει, … θα πάς!
Για τους ανθρώπους μπορεί να είσαι τρελός. Για τους ανθρώπους μπορεί να είσαι επιπόλαιος, παράξενος. Πολλοί θα σε κρίνουνε. «Σήμερα είναι εδώ κι αύριο εκεί», θα λένε…
Αλλά καλύτερα να σε κρίνουν οι άνθρωποι, παρά ο Θεός μια μέρα…
Όταν ακούσεις την Φωνή Του να σου ζητεί κάτι κι εσύ πεις όχι για να μην κακοφανεί σε ανθρώπους, αυτό θα είναι πολύ τρομερό.

Να μην εναντιονόμαστε στο θέλημα του Θεού. Εκείνος είναι ο μαέστρος της ζωής μας. Εκείνος γνωρίζει καλύτερα από εμάς.

Να μην θέλεις ποτέ τίποτε, παρά μόνο το Θέλημά Του και να δέχεσαι με αγάπη τα κακά που σου έρχονται.

Η μέριμνα είναι γι’ αυτούς που δεν έχουν Πίστη.

Όταν αγαπάς τον Κύριο, τότε έχεις υπομονή στο Άγιο Θέλημα Του. Αν έχεις όμως υπομονή χωρίς αγάπη , τότε είσαι σαν στρατιώτης του Χίτλερ. Μόνο …;

Η Αγάπη είναι πάντα στο Σταυρό αφού ο Χριστός είναι πάνω στο Σταυρό.

Όχι μιά γνώση που μαθαίνεις, αλλά μιά γνώση που παθαίνεις. Αυτή είναι η Ορθόδοξη Πνευματικότητα.

***

Είναι μεγάλη πλάνη να νομίζεις ότι με την προσπάθειά σου μπορείς να αλλάξεις έναν άνθρωπο. Ποτέ. Με την ζωή σου, μπορεί. Με την προσπάθεια, την ομιλία, την αντίθεση και με όλα αυτά, ποτέ, η πάρα πολύ σπάνια.

Η αλλαγή, θα γίνει όταν έρθει η Ώρα του Θεού. Εάν εσύ αλλάξεις τον εαυτόν σου και γίνεις το ζωντανό παράδειγμα αυτού που θέλεις ν’ αλλάξεις, το ιδεώδες του, και σε δει ευτυχισμένη, τότε θ’ άλλαξει. Όταν προσεύχεται κανείς για έναν άνθρωπο, αυτό είναι εντάξει. Αλλά, όταν προσπαθεί να τον αλλάξει, όχι. Αυτό είναι μόνο στο Χέρι του Θεού. Ο Θεός έχει το Πρόγραμμά Του για την ζωή του καθενός μας. Για όλους. Εμείς είμεθα ελεύθεροι.

Δεν ξέρουμε όμως ότι Εκείνος ξέρει τι θα κάνουμε. Εκείνος τα ξέρει όλα. Ξέρει την πορεία μας μέχρι την τελευταία στιγμή της ζωής. Εμείς δεν την ξέρουμε. Κι αν Μ. μου, προσπαθήσουμε τον εαυτό μας, να ενώνουμε περισσότερο με τον Θεό, τότε δεν θα έχουμε ανάγκη να κάνουμε τίποτε. Γιατί αυτομάτως θα γινόμαστε παράδειγμα σ’ αυτούς που θα θέλαμε να δούμε στο Δρόμο Του.

***

Μόνο οι κομπλεξικοί θέλουν πάντα να επιβάλλονται…

Η πείρα μου με δίδαξε ότι κανένας δεν μπορεί να βοηθήσει κανέναν, παρ΄ όλη τη θέληση και την αγάπη, η βοήθεια έρχεται μόνον όταν έρθει η Ώρα του Θεού, από τον Έναν.

Δεν πρέπει να παίρνουμε αποφάσεις για τους άλλους. Να το αφήνουμε στους Αγγέλους, κι αυτοί βρίσκουν πάντα την καλύτερη λύση.

Αγαπώ με όλη μου τη ψυχή κάποιον θα πει προσεύχομαι γι’ αυτόν. Όποιος έχει την εμπειρία αυτή είναι στο Παράδεισο…

Αν δεν κάνω μια κακή πράξη, είναι που δεν θέλω να «λυπήσω» τον Θεό. Όχι επειδή Τον τρέμω. Γιατί Τον αγαπώ. Δεν είμαι αιχμάλωτος του Θεού. Ούτε έχω «παραδωθεί», όπως γίνεται σ΄έναν πόλεμο. Θέλω να προσφέρω κάθε μέρα τον εαυτό μου. Με όλη μου την αγάπη και όλο μου το θέλημα, τώρα που είμαι ζωντανή, σήμερα κι όχι να είμαι ένα πτώμα υπακοής μόνο. Μπορώ να το κάνω κι εκείνο, αλλά θα είμαι ένα πτώμα. Του λέω: «Θέλω αυτό που θέλεις, Θεέ μου». Δεν μπορώ να το αισθανθώ αλλιώς. Έτσι και με τους ανθρώπους.

Η αγάπη και η προσευχή μπορούνε να τραντάξουν τον κόσμο όλο! Όχι σεισμοί! Όχι καταποντισμοί!
Ο Θεός όταν μας έπλασε, μας φύσησε και την Πνοή Του. Η Πνοή αυτή του Θεού είναι η Αγάπη.
Παύουμε ν΄ αγαπούμε; Παύουμε να ζούμε. Χωρίς Πνοή, δεν μπορούμε.
Λοιπόν, όταν αγαπάς τον έναν και δεν αγαπάς τον άλλον, θα πει ότι δεν αγαπάς κανέναν. Κατάλαβες τι γίνεται;

Η αγάπη, είναι κάτι που μας δίνεται από τον Θεό. Γιατί ο Θεός είναι Αγάπη. Η αγάπη που δίνουμε στους άλλους, είναι από την Πηγή, πάει σ’ αυτούς και φεύγει πάλι πίσω, στην Πηγή. Η αγάπη όμως δεν μπορεί να έχει μέτρο. Είναι απεριόριστη. Όπως λέει ο Απόστολος Παύλος, πάντα στέγει, πάντα ελπίζει, χαίρει με το καλό, λυπάται με την αδικία, ποτέ δεν εκπίπτει.
Κι όπως σου έχω πει πολλές φορές, άμα δίνεις όλη σου την αγάπη σ’ έναν άνθρωπο, κι εκείνος δεν τη δεχτεί, η αγάπη αυτή θα γυρίσει σε σένα πίσω. Ο Κύριος αυτό λέει: άμα πας σ’ ένα σπίτι, δώσε του την ειρήνη. Αν δεν την δεχτούν, η ειρήνη θα γυρίσει σε σένα. Ότι ότι γίνεται με το Καλό, και ό,τι ευχόμεθα και ό,τι ευλογούμε, ξαναγυρίζει σε μας και ότι το ίδιο γίνεται και με το Κακό…
Γι’ αυτό πρέπει να προσέχουμε φοβερά! Ούτε να σκεφθούμε ενάντια! Γιατί θα κάνουμε ζημιά στον εαυτό μας. Κατάλαβες πώς γίνεται; 

Μη στερείς τους άλλους από τα ψίχουλα που πέφτουν από το τραπέζι, από τον άρτο της ζωής που σου προσφέρει ολόκληρον ο Κύριος. Όλοι πεινούν και διψούν για αγάπη, σαν τον Λάζαρο που τρεφόταν από τα ψιχία που έπεφταν από το τραπέζι του πλουσίου.

Δεν πρέπει να ξεχνάτε το εξής. Όσο προχωράτε στην πνευματική ζωή, τόσο θα βλέπετε να έρχονται οι ατελείς. Για να σας κάνουν ακόμα πιο τέλειους. Είναι Απεσταλμένοι του Θεού.
Έτσι θα τους υποδεχθείτε, γιατί ο καθένας τους έρχεται εν Ονόματι Του. Άλλος για να σας διαπαιδαγωγήσει.
Άλλος για να σας αγαπήσει.
Άλλος για να σας παρηγορήσει.
Άλλος για να σας πειράξει.
Εφόσον ΟΛΑ γίνονται, είτε από παραχώρηση, είτε επειδή έτσι το θέλει ο Κύριος…
Όταν το δεις αυτό, γίνεται τόσο ενδιαφέρουσα η ζωή! Και προχωράς κοιτάζοντας κάθε στιγμή πότε θα γίνει το Θαύμα, πότε θα γίνει η Συνάντησις, πότε θα γίνει το Μοίρασμα, πότε θα γίνουν όλα… τα πάντα!

Στη ζωή μας, στην αρχή έχουμε ανάγκη από την παρουσία κάποιου άλλου προσώπου αγαπητού ή φιλικού. Όσο προχωρούμε, ο Ένας, ο Θεός, μάς γεμίζει με την Αγάπη και την Χαρά Του τόσο ώστε Κανένας να μην χρειάζεται πιά. Όλα αυτά τα κάνει στην αρχή η ψυχή γιατί ακόμα δεν ξέρει Ποιον αγαπά και θαρρεί πως είναι εκείνος ο άνθρωπος…

Ο Θεός, όταν πρέπει, στέλνει κάποιον κοντά μας. Όλοι είμαστε συνοδοιπόροι.

Η γλώσσα του Θεού είναι η σιωπή.

Η ομιλία μπρος και μέσα στην Ομορφιά είναι περιττή. Ταράζει την αρμονία.

Δεν πρέπει να συζητάς για απόντες.

Από την κουταμάρα καλύτερη η βουβαμάρα …; Η δύναμη του σκότους περιμένει ευκαιρία. Ας μη μιλούμε, για να μην μετανοιώνουμε.

Οταν αρχίζει μία συζήτηση που πάει να εξελιχθεί σε καβγά, ο ένας από τους δύο, εάν είναι του Θεού άνθρωπος, πρέπει να σωπάσει και να λέει μέσα του Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησον ημάς … Σε δύο λεπτά σταματούν όλα.

Ένα πράγμα που δεν είναι ωραίο ούτε να το ξανασκεφτείς ούτε να το πεις σε κανένα …;

Όσο συζητάμε ένα γεγονός, τόσο αυτό μένει στην ζωή μας, ενώ κανονικά θα έφευγε στήν ώρα του …;

Η Αχίλλειος πτέρνα των ανθρώπων βρίσκεται στις πολλές κουβέντες και στις συζητήσεις.

Ο Ιησούς Χριστός έδωσε την χρυσή τομή: και μόνος και μαζί με τους άλλους.

Η αλληλογραφία είναι ο μόνος τρόπος που συνδυάζει μοναξιά και συντροφιά.

Την ώρα της κρίσεως και του προβλήματος, μην ανοίξεις το στόμα σου. Μην πεις τίποτε γιατί θα το μετανιώσεις χίλιες φορές. Πες το στους Αγγέλους να το πάνε στα Πόδια του Κυρίου και ζήτησέ Του Άγγελον Ειρήνης για να ειρηνεύσεις.

Αυτά που λέμε μένουν στην Αιωνιότητα.

Ο κόσμος είναι φτωχός σε αγάπη. Όλοι ψάχνουν την αγάπη, αλλά όταν τους πλησιάζει, δεν την αναγνωρίζουν γιατί ποτέ τους δεν την αισθάνθηκαν. Φτωχέ Κόσμε !!

Κάθε τόπος μπορεί να γίνει τόπος Ανάστασης.
Φτάνει να ζεις την Ταπείνωση του Χριστού.

***

Κυριακή της Σταυροπροσκυνήσεως
Αντώνιος (Bloom) του Σουρόζ
18 Μαρτίου 1990

Εις το όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος.

Καθώς προχωράμε τις εβδομάδες της Μ. Σαρακοστής, μπορούμε να πούμε με αυξανόμενη αίσθηση ευγνωμοσύνης και χαράς, με μια αίσθηση γαλήνης και χαράς τα λόγια του Ψαλμού «Η ψυχή μου θα ζήσει, και μ’ ευγνωμοσύνη θα δοξάζει τον Κύριο».

Την πρώτη εβδομάδα της Μ. Τεσσαρακοστής είδαμε την υπόσχεση της σωτηρίας δοσμένη από την Π. Διαθήκη να εκπληρώνεται: ο Θεός έγινε άνθρωπος, η σωτηρία έρχεται κι όσα ελπίζουμε είναι δυνατά. Μετά την δεύτερη εβδομάδα έχουμε την διακήρυξη από όλους τους Αγίους της Χριστιανοσύνης ότι ο Θεός όχι μόνο κατοίκησε ανάμεσα μας. αλλά και (εξεχύθη πάνω μας) μας πλημμύρισε η χάρις Του, μέσα στην Εκκλησία, αλλά και σε κάθε ανθρώπινη ψυχή έτοιμη να δεχθεί Εκείνον, την παρουσία Του, το μεταμορφωμένο σε Άγιο Πνεύμα δώρο, που μας κάνει να κοινωνούμε όλο και πιο βαθιά (ουσιαστικά) με τον ζώντα Θεό, μέχρι να γίνουμε μια μέρα μέτοχοι της θείας φύσης.

Και σήμερα, αν αναρωτηθούμε «αλλά πως; Πως θα συγχωρηθούμε, πως το κακό θα αναιρεθεί;» – ένα βήμα μας φέρνει βαθύτερα στην ευγνωμοσύνη, βαθύτερα στην χαρά, βαθύτερα στην σιγουριά, όταν σκεφτόμαστε, όταν ατενίζουμε τον Σταυρό.

Εδώ έχουμε ένα απόσπασμα του Ευαγγελίου, όπου ο Χριστός μιλά για την σωτηρία και τις προϋποθέσεις, ο Πέτρος του λέει: «Και ποιός μπορεί να σωθεί;» -και ο Χριστός του απαντά: «Τα αδύνατα παρ’ ανθρώποις δυνατά εστί παρά τω Θεώ». Κι Εκείνος ήρθε, η πληρότητα του Θεού κατοίκησε την ανθρώπινη φύση, κι Εκείνος έχει την δύναμη να συγχωρεί γιατί Εκείνος είναι θύμα όλης της κακίας, όλης της σκληρότητας, της καταστροφικότητας στην ανθρώπινη ιστορία. Γιατί βέβαια κανείς άλλος εκτός από το θύμα δεν μπορεί να συγχωρεί αυτόν που έφερε την κακία, την αθλιότητα, την μιζέρια, την φθορά και τον θάνατο στην ζωή μας. Και ο Χριστός δεν συγχωρεί μόνο τους φονιάδες Του, όταν λέει; «Πάτερ άφες αυτοίς, ου γαρ οίδασι τι ποιούσι», αλλά πήγε και πέρα απ’ αυτό γιατί είπε: Ο δ’ αν ποιήσετε ενί τούτων των αδελφών μου των ελαχίστων, εμοί εποιήσατε» «Ο τι κάνει κανείς στον πιο μικρό αδελφό ή αδελφή μου, (είναι σαν ) το κάνει σε μένα»)- όχι μόνο το καλό αλλά και το χειρότερο – γιατί στην συμπόνια, την αλληλεγγύη βρίσκεται Εκείνος, σε καθένα που υποφέρει: στον θάνατο, τον πόνο, την αγωνία του καθενός που υποφέρει, είναι Αυτός. Και ακόμα, όταν προσεύχεται «Πάτερ άφες αυτοίς! Δεν ξέρουν τι κάνουν, τι πάνε να κάνουν», Εκείνος προσεύχεται για τον καθένα από μας, όχι μόνο στο δικό Του όνομα, αλλά και στο όνομα (για λογαριασμό) όλων αυτών στους οποίους έχει επιτεθεί το κακό, εξαιτίας της ανθρώπινης αμαρτίας.

Αλλά δεν είναι μόνο ο Χριστός που συγχωρεί· καθένας που έχει πονέσει στην ψυχή, το σώμα, το πνεύμα – ο καθένας καλείται να δώσει χάρη σ’ αυτόν που τον έκανε να υποφέρει.

Κι ακόμα, μπορούμε να δούμε τον Χριστό να λέει «Συγχώρησε όπως συγχωρήθηκες» γιατί και το θύμα και ο θύτης (ένοχος) δένονται μ’ ένα δεσμό αλληλεγγύης και αμοιβαίας υπευθυνότητας. Μόνο το θύμα είναι που μπορεί να πει: «Κύριε συγχώρησέ τον, συγχώρησέ την» και ο Κύριος μπορεί να πει «ναι, θα το κάνω!».

Αλλά συνειδητοποιούμε ποιά ευθύνη βάζει στον καθένα μας, απέναντι στον άλλο; Αλλά επίσης το βάθος, το θαυμάσιο πλάτος ελπίδας που ανοίγεται μπροστά μας όταν αντικρύζουμε τον Σταυρό και βλέπουμε ότι με την συμπόνια απέναντι σ’ όλο το ανθρώπινο είδος ο Χριστός παίρνει επάνω Του όλο τον πόνο του κόσμου, δέχεται να πεθάνει έναν απίστευτο θάνατο λέγοντας εκ μέρους όλων όσων υποφέρουν «Ναι- σας συγχωρώ..!»

Αυτό είναι άλλο ένα βήμα προς την ελευθερία, ένα ακόμα βήμα προς την στιγμή που θα αντικρύσουμε τον αναστημένο Χριστό, την ανάσταση, που θα περιλάβει κι όλους εμάς, γιατί ο Χριστός αναστήθηκε και χάρισε σ’ όλους εμάς την πληρότητα της αιώνιας ζωής.

Και μπορούμε να πούμε ξανά και ξανά, ότι η Σαρακοστή είναι μια πηγή νέας ζωής, ενός νέου χρόνου, χρόνου ανανέωσης, όχι μόνο με την μετάνοια, αλλά να πιαστούμε από τον ίδιο τον Χριστό, που σαν βοσκός άρπαξε το χαμένο πρόβατο, καθώς ο ίδιος ο Χριστός σήκωσε τον Σταυρό Του, τον έβαλε στην θέση του θανάτου, και αναίρεσε τον θάνατο, αναίρεσε το κακό (την αμαρτία) με την συγχώρεση και δίνοντας την ζωή Του. Γι’ άλλη μια φορά ερχόμαστε άλλο ένα βήμα προς την ελευθερία και την ανανέωση. Ας μπούμε βαθύτερα στο μυστήριο, στο θαύμα της σωτηρίας και ευφραινόμενοι παρά Θεώ, και χαιρόμενοι βήμα με βήμα, όλο και πιο πολύ, ας εκφράζουμε την ευγνωμοσύνη μας γι’ αυτήν την ανακαίνιση της ζωής μας. Αμήν.
http://www.mitras.ru/eng/eng_36.htm

Τώρα, περισσότερο από κάθε άλλη φορά, ας επαναλαμβάνουμε συνεχώς μέσα από τα βάθη της καρδιάς μας: «Ελέησον ημάς, Κύριε ο Θεός, ο Πατήρ ο παντοκράτωρ». Το πάθημα των Ισραηλιτών από τον Βαλάκ ας μας καθοδηγεί σε σωστή πορεία.
https://iconandlight.wordpress.com/2019/07/08/29687/

Το Σχέδιο του Θεού στο θαυμάσιο Κέντημα της ζωής μας! Γερόντισσα Γαβριηλία
https://iconandlight.wordpress.com/2021/07/14/%CF%84%CE%BF-%CF%83%CF%87%CE%AD%CE%B4%CE%B9%CE%BF-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CE%B8%CE%B5%CE%BF%CF%8D-%CF%83%CF%84%CE%BF-%CE%B8%CE%B1%CF%85%CE%BC%CE%AC%CF%83%CE%B9%CE%BF-%CE%BA%CE%AD%CE%BD%CF%84%CE%B7%CE%BC-2/

Πρέπει ν’ αφεθούμε τελείως στο Χέρι του Θεού. Γερόντισσα Γαβριηλία
https://iconandlight.wordpress.com/2016/10/13/%CF%80%CF%81%CE%AD%CF%80%CE%B5%CE%B9-%CE%BD-%CE%B1%CF%86%CE%B5%CE%B8%CE%BF%CF%8D%CE%BC%CE%B5-%CF%84%CE%B5%CE%BB%CE%B5%CE%AF%CF%89%CF%82-%CF%83%CF%84%CE%BF-%CF%87%CE%AD%CF%81%CE%B9-%CF%84/

Άφημα στα Χέρια Του Θεού, Γερόντισσα Γαβριηλία
https://iconandlight.wordpress.com/2016/08/24/%CE%AC%CF%86%CE%B7%CE%BC%CE%B1-%CF%83%CF%84%CE%B1-%CF%87%CE%AD%CF%81%CE%B9%CE%B1-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CE%B8%CE%B5%CE%BF%CF%8D-%CE%B3%CE%B5%CF%81%CF%8C%CE%BD%CF%84%CE%B9%CF%83%CF%83%CE%B1-%CE%B3%CE%B1/

«Γεννηθήτω το θέλημά Σου», είναι η πιο υπέροχη δοξολογία του Θεού. Γερόντισσα Γαβριηλία και Ο δια Χριστόν σαλός Γκρίσα
https://iconandlight.wordpress.com/2018/03/27/22063/

Απολυτίκιον της Υψώσεως του Τιμίου Σταύρου
Ἦχος α’.

Σώσον, Κύριε, τον λαόν Σου και ευλόγησον την κληρονομίαν Σου, νίκας τοις βασιλεύσι κατά βαρβάρων δωρούμενος και το σον φυλάττων, δια του Σταυρού Σου, πολίτευμα.

Απολυτίκιον της Οσίας
Ήχος πλ. δ’

Εν σοί Μήτερ ακριβώς διεσώθη το κατ’ εικόνα, λαβούσα γάρ τον Σταυρόν, ηκολούθησας τω Χριστώ, και πράττουσα εδίδασκες υπεροράν μέν σαρκός παρέρχεται γάρ, επιμελείσθαι δέ ψυχής, πράγματος αθανάτου, διό και μετά Αγγέλων συναγάλλεται Οσία Γαβριηλία το πνεύμά σου.

Εις τούς Αίνους Ήχος δ’
Ως γενναίον εν Μάρτυσιν

Εν φωναίς αλαλάξωμεν, εν ωδαίς μεγαλύνωμεν, τον Σταυρόν τον τίμιον, ασπαζόμενοι, και προς αυτόν εκβοήσωμεν, Σταυρέ πανσεβάσμιε, καθαγίασον ημών τας ψυχάς και τα σώματα, τη δυνάμει σου, και παντοίας εκ βλάβης εναντίων, διατήρησον ατρώτους τους ευσεβώς προσκυνούντάς σε. (Δίς)

Eκκλησίας εδραίωμα, βασιλέων κραταίωμα μοναζόντων καύχημα και διάσωσμα, συ ει Σταυρέ πανσεβάσμιε, διό προσκυνούντές σε, και καρδίας και ψυχάς, φωτιζόμεθα σήμερον, θεία χάριτι, τού εν σοί προσπαγέντος, και το κράτος, του δολίου καθελόντος και την αράν αφανίσαντος.

Δόξα …
Ιδιόμελον τού Τριωδίου
Ήχος πλ. δ’

Την υψηλόφρονα γνώμην των κακίστων Φαρισαίων ο πάντων Κύριος παραβολικώς εκφεύγειν ταύτην εδίδαξε και μη υψηλοφρονείν, παρ’ ο δεί φρονείν, πάντας επαίδευσεν υπογραμμός και τύπος ο αυτός γενόμενος, μέχρι Σταυρού και θανάτου, εαυτόν εκένωσεν, Ευχαριστούντες ούν συν τω Τελώνη είπωμεν, ο παθών υπέρ ημών και απαθής διαμείνας Θεός των παθών ημάς ρύσαι, και σώσον τας ψυχάς ημών.

Αγαπήσω σε, Κύριε, η ισχύς μου. Κύριος στερέωμα μου και καταφυγή μου και ρύστης μου. Ο Θεός μου, βοηθός μου και ελπιώ επ΄ αυτόν· υπερασπιστής μου και κέρας σωτηρίας μου και αντιλήπτωρ μου. (Ψαλμ. Ιζ’ 2,3)
Πάντοτε θα σε αγαπώ, Κύριε, σέ, ο οποίος είσαι η ακατανίκητος ισχύς μου. Ο Κύριος είναι το ασάλευτον θεμέλιον, επί του οποίου ακλόνητος έχω στερεωθή. Είναι το οχυρόν καταφύγιόν μου και ο σωτήρ μου. Ο Θεός είναι ο βοηθός μου και εις αυτόν εγώ θα ελπίζω πάντοτε. Αυτός είναι ο υπερασπιστής μου, η ισχυρά δύναμις, η οποία, ως ακατανίκητος παράταξις, εξασφαλίζει την σωτηρίαν μου. Αυτός είναι ο ταχύς προστάτης μου εις κάθε περίστασιν.