Μακάριοι οι μη ιδόντες και πιστεύσαντες. Μ’ αυτά τα λόγια ο Κύριος κάνει μετόχους του μακαρισμού όλους τους πιστούς όλης της γης και όλων των εποχών, όλα τα μέλη της Εκκλησίας. Μας λέγει: Ψηλαφήστε με και δείτε. Ψηλαφήστε με, ζώντας σύμφωνα με το θέλημά μου, και θα Με δείτε εμένα τον Αόρατο· Άγιος Ιγνάτιος Μπριαντσιανίνωφ

Χριστός ανέστη! Αληθώς ανέστη!
Christ is Risen! Truly He is Risen!
ХристосВоскрес! Воистину Воскрес!
Kristus (ir) augšāmcēlies! Patiesi viņš ir augšāmcēlies!
ქრისტეაღსდგა! ჭეშმარიტადაღსდგა!
«Χαίρετε!». «Ειρήνη υμίν!»

Συναξάριον
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Κυριακῇ δευτέρᾳ ἀπὸ τοῦ Πάσχα, τὰ ἐγκαίνια ἑορτάζομεν τῆς Χριστοῦ Ἀναστάσεως, καὶ τὴν τοῦ ἁγίου Ἀποστόλου Θωμᾶ ψηλάφησιν.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τῶν ἐν Ναούσῃ Νεομαρτύρων, ἑκουσίως εἰς ῥεῖθρα Ἀραπίτσης κατακρημνισθέντων, Νεανίδων, Μητέρων, καὶ αὐτῶν Παίδων, διὰ Χριστοῦ τὴν πίστιν καὶ τὴν ἀποφυγὴν Αὐτοῦ ἀπαρνήσεως, ὡς καὶ τῆς ἐκ τῶν ἀπίστων μολύνσεως ψυχῶν καὶ σωμάτων.(1822)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τοῦ Ἁγίου Νέου Ἱερομάρτυρος Νικήτα τοῦ Λαζοῦ, τοῦ ἐν Σέῤῥαις (1808)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρα, Μνήμη τῶν Ἁγίων Νεομαρτύρων Γεωργίου, Μανουήλ, Θεοδώρου, Γεωργίου & Μιχαὴλ τῶν ἐν Νέᾳ Μάκρῃ Ἀλεξανδρουπόλεως μαρτυρησάντων ἐν ἔτει 1835.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ἡ Σύναξις τῆς Παναγίας τῆς Παντανάσσης ἐν Μυστρᾷ
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνείαν ποιούμεθα, κατὰ κοινὴ τῶν Πατέρων διάθεσιν, τῆς παραδόξως γενομένης ἀποδράσεως τοῦ ἀλλοπίστου στρατοῦ, ἐκ τῶν περιβόλων τοῦ Ὄρους καὶ ἀπαλλαγῆς τῆς ἐκδεκαετοῦς ὡμωτάτης αὐτῶν καταδρομῆς.

Συναξάριον Τοῦ Μηναίου.
Τῇ Αʹ τοῦ αὐτοῦ μηνός Μαΐου, μνήμη τοῦ Ἁγίου Προφήτου Ἱερεμίου. (655 – 586 π.Χ.)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τῆς Ὁσίας Μητρός ἡμῶν Ἰσιδώρας ἐν εἰρήνῃ τελειοῦται.(365).
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τῆς ἀθλήσεως τοῦ Ἁγίου Ἱερομάρτυρος Βατᾶ τοῦ Πέρσου. (364)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τοῦ Ἁγίου Μάρτυρος Φιλοσόφου ξίφει τελειοῦται.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τοῦ Ὁσίου Πατρὸς ἡμῶν Μιχαήλ τοῦ ἐν Χαλκηδόνι (8ος-9ος αιων)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ἡ ἀνάμνησις τοῦ φοβεροῦ σεισμοῦ ἐν τῇ Μονῇ Σινᾷ.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τοῦ Ὁσίου Συμεών, τοῦ Πενταγλωσσίτου τοῦ Σιναΐτου (1035)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τῆς Ἁγίας Ταμάρας τῆς βασιλίσσης Γεωργίας (1213)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ὁ Ἅγιος Μάρτυς Σάββας, ἐν συκῇ κρεμασθείς, τελειοῦται.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τοῦ Ἁγίου Ἱερομάρτυρος Μακαρίου Μητροπολίτου Κιέβου, μαρτυρήσαντος ὑπὸ τῶν Ταρτάρων εν ἔτει 1497 μ.Χ, οὗ τὰ ἄφθαρτα λείψανα αὐτοῦ φυλλάσονται ἐν τῷ Ἱ. Ν. τοῦ Αγίου Βλαδιμήρου ἐν Κιέβῳ.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τοῦ Ἁγίου Ζωσιμᾶ τοῦ Γεωργιανοῦ, ἐπισκόπου Κουμοῦρντο (15ος αι.)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τοῦ Ἁγίου Παναρέτου, Ἐπισκόπου Πάφου (1791)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ τελοῦνται τὰ ἐγκαίνια τῆς Νέας Ἐκκλησίας καὶ συνεισέρχεται ὁ Πατριάρχης ἐν τῷ Παλατίῳ κἀκεῖθεν ἀπέρχεται μετὰ λιτῆς εἰς τὴν Νέαν Ἐκκλησίαν, καὶ λειτουργεῖ ἐκεῖσε.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τῶν τριῶν νέων Ὁσιμαρτύρων Εὐθυμίου τοῦ ἐκ Δημητσάνης (Μαρτίου κβʹ), Ἰγνατίου τοῦ ἀπὸ Ἐσκὴ Ζαγαρὰν (Ὀκτωβρίου ηʹ) καὶ Ἀκακίου τοῦ ἀπὸ Νιβόρη Θεσσαλονίκης (1815) . Τελεῖται δὲ ἡ μνήμη αὐτῶν ἐν τῷ κατὰ τὴν σκήτην τοῦ τιμίου Προδρόμου σεπτῷ αὐτῶν μαρτυρίῳ.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τοῦ Ὁσίου Νικηφόρου, Ἱερομονάχου, καὶ Ἱεροδιδασκάλου τοῦ Χίου (1821)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τῆς Ἁγίας Νεομάρτυρος Μαρίας, τῆς ἐπονομαζομένης Μεθυμοπούλας, τῆς ἐκ Φουρνῆς τοῦ Μεραμβέλλου τῆς Κρήτης ὁρμωμένης καὶ ἐν αὐτῇ ἀθλησάσης ἐν ἔτει ᾳωκστ΄ (1826).
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ἡ Σύναξις τῆς Εἰκόνος τῆς Θεοτόκου τῆς Μυροβλύζουσας τοῦ Τσαρεβοκοκσάϊσκ Ῥωσίας.

Διδαχή για την Κυριακή του Αντίπασχα (Κυριακή του Θωμά) για το Χριστιανισμό
-Άγιος Ιγνάτιος Μπριαντσιανίνωφ

«Μακάριοι οι μη ιδόντες και πιστεύσαντες» (Ιω. 20, 29)

«ΜΑΚΑΡΙΟΙ είναι εκείνοι που πιστεύουν χωρίς να μ’ έχουν δει». Αυτά τα λόγια είπε ο Κύριος στον πιστό μαθητή Του, που αρνήθηκε να πιστέψει στην ανάστασή Του, όταν οι αδελφοί του, οι απόστολοι, του τη γνωστοποίησαν. Αυτά τα Λόγια είπε ο Κύριος στον μαθητή Του, που είχε δηλώσει ότι δεν θα πίστευε στην ανάστασή Του, ώσπου να βεβαιωνόταν με τις αισθήσεις του γι’ αυτό το τόσο θαυμαστό και τόσο σημαντικό για ολόκληρη την ανθρωπότητα γεγονός.«Είδαμε τον Κύριο με τα μάτια μας!» (Ιω. 20, 25), έλεγαν με χαρά στον άγιο Θωμά οι άλλοι απόστολοι, στους οποίους εμφανίστηκε ο Κύριος την ημέρα της αναστάσεώς Του, όταν βράδιασε. Οι μαθητές ήταν συγκεντρωμένοι σ’ ένα σπίτι με κλειδωμένες τις πόρτες, επειδή φοβούνταν τους Ιουδαίους, που μόλις είχαν διαπράξει τη θεοκτονία κι έπαιρναν ήδη μέτρα εναντίον της προαναγγελμένης αναστάσεως του Ιησού (Βλ. Ιω. 20, 19). Ο Κύριος είχε μπει στο σπίτι χωρίς ν’ ανοίξει τις πόρτες.

Ο Θωμάς, λοιπόν, αποκρίθηκε στους αδελφούς του με αμηχανία: «Αν δεν δω στα χέρια Του τα σημάδια από τα καρφιά, κι αν δεν βάλω το δάχτυλό μου στα σημάδια από τα καρφιά, κι αν δεν βάλω το χέρι μου στη λογχισμένη πλευρά Του, δεν θα πιστέψω» (Ιω. 20, 25). Με τα λόγια αυτά δεν εκφράστηκε απιστία, που είναι εναντίωση στον Θεό. Με τα λόγια αυτά εκφράστηκε μια άφατη χαρά. Με τα λόγια αυτά εκφράστηκε η απορία μιας ψυχής μπροστά στο μεγαλείο ενός γεγονότος που υπερβαίνει την ανθρώπινη νόηση, ενός γεγονότος που άλλαξε την κατάσταση της ανθρωπότητας.

Ο πανάγαθος Κύριος δεν άργησε να δώσει στον μαθητή Του την επιβεβαίωση που τόσο ποθούσε. Μία εβδομάδα μετά την πρώτη εμφάνισή Του στους αποστόλους, εμφανίστηκε πάλι σ’ αυτούς εκεί που ήταν συγκεντρωμένοι. Μαζί τους βρισκόταν τώρα κι ο Θωμάς. Ξαφνικά, λοιπόν, μολονότι οι πόρτες ήταν κι αυτή τη φορά κλειδωμένες, είδαν τον Κύριο να παρουσιάζεται και να στέκεται ανάμεσά τους. «Ειρήνη σ’ εσάς» (Ιω. 20, 26), τους είπε. Έπειτα γυρίζει στον Θωμά και του λέει: «Φέρε το δάχτυλό σου εδώ και δες τα χέρια μου. Φέρε και το χέρι σου και βάλ’ το στην πλευρά μου. Μην αμφιβάλλεις· πίστεψε!» (Ιω. 20, 27). Έτσι ο Κύριος έδειξε ότι, ως «πανταχού παρών», βρισκόταν εκεί, ανάμεσα στους μαθητές Του, και τότε που ο Θωμάς, θεωρώντας Τον απόντα, είχε αμφισβητήσει την ανάστασή Του. Ο Θωμάς ήθελε να βεβαιωθεί για την ανάσταση του Χριστού. Αλλά τώρα, παίρνοντας μιαν ασύγκριτα ανώτερη διαβεβαίωση, δεν χρειάζεται την επιβεβαίωση της αναστάσεως. «Είσαι ο Κύριός μου και ο Θεός μου!» (Ιω. 20, 28), αναφωνεί. Σαν να έλεγε: “Αφού βεβαιώθηκα για τη θεότητά Σου, δεν ζητώ να διαπιστώσω την ανάστασή Σου. Σ’ Εσένα, τον παντοδύναμο Θεό, είναι όλα δυνατά, ακόμα κι εκείνα που υπερβαίνουν την ανθρώπινη αντίληψη”.

Απαντώντας στην ομολογία του αποστόλου, ο Κύριος μακάρισε εκείνους που πιστεύουν χωρίς να Τον έχουν δει. Μακάρισε κι εμάς ο Κύριος μαζί μ’ όλους όσοι δεν Τον είδαν με τα σωματικά τους μάτια. Μακάρισε κι εμάς, που βρισκόμαστε τόσο μακριά Του χρονικά και τοπικά. Μας μακάρισε τότε που στεκόταν ανάμεσα στους άγιους αποστόλους Του με την ανθρώπινη φύση που την είχε προσλάβει, την είχε προσφέρει θυσία για την ανθρωπότητα και, τελικά, την είχε δοξάσει, ανασταίνοντάς την. Δεν ξέχασε ο Κύριος κι εμάς, όσους βρισκόμαστε εδώ, στον Ιερό ναό Του, αναπολώντας το γεγονός, από το οποίο μας χωρίζουν δεκαοκτώ αιώνες. Μακάριοι κι εμείς, που δεν Τον είδαμε, αλλά πιστεύουμε σ’ Αυτόν. Μακάριοι όσοι από μας πιστεύουν σ’ Αυτόν.

Η ουσία βρίσκεται στην πίστη. Αυτή φέρνει τον άνθρωπο κοντά στον Θεό και τον κάνει παιδί του Θεού. Αυτή θα παρουσιάσει τον άνθρωπο στον Θεό. Αυτή, την τελευταία ημέρα της ζωής του πρόσκαιρου τούτου κόσμου και κατά την απαρχή της αιώνιας ημέρας, θα βάλει τον άνθρωπο στα δεξιά του θρόνου του Θεού, για ν’ ατενίζει αιώνια τον Θεό, για να ευφραίνεται αιώνια με τον Θεό, για να βασιλεύει αιώνια μαζί με τον Θεό.

«Μακάριοι εκείνοι που πιστεύουν χωρίς να μ’ έχουν δει». Μ’ αυτά τα λόγια ο Κύριος συνένωσε τους πιστούς όλης της γης και όλων των εποχών με τους αποστόλους. Το ίδιο είχε κάνει, όταν προσευχήθηκε στον Πατέρα Του, λίγο πριν οδηγηθεί στα παθήματα και τον θάνατο για τη σωτηρία μας. «Δεν προσεύχομαι μόνο γι’ αυτούς (δηλαδή τους αποστόλους)», είχε πει τότε, «αλλά και για εκείνους που με το κήρυγμα αυτών θα πιστεύουν σ’ εμένα» (Ιω. 17,20). Έτσι κι εδώ, λοιπόν, κάνει μετόχους του μακαρισμού των αποστόλων όλους τους πιστούς, όλα τα μέλη της Εκκλησίας. «Μακάρια είναι τα μάτια σας», είχε πει στους μαθητές Του σε μιαν άλλη περίσταση, «γιατί βλέπουν, και τ’ αυτιά σας γιατί ακούνε! Σας βεβαιώνω ότι πολλοί προφήτες και δίκαιοι» της Παλαιάς Διαθήκης «επιθύμησαν να δουν και ν’ ακούσουν αυτά που βλέπετε και ακούτε εσείς, αλλά δεν τα είδαν και δεν τα άκουσαν» (Ματθ. 13, 16-17).

Οι μακάριοι αυτόπτες και υπηρέτες του Λόγου μας παρέδωσαν με ακρίβεια ό,τι είδαν και άκουσαν (Βλ. Λουκ. 1,3, Α’ Ιω. 1, 1-3), όταν, όπως λέει ένας απ’ αυτούς, «ο Λόγος έγινε άνθρωπος, κι έστησε τη σκηνή Του ανάμεσά μας, και είδαμε τη θεϊκή Του δόξα, τη δόξα που ο μονογενής (Υιός) έχει από τον Πατέρα, και ήρθε γεμάτος θεία χάρη και αλήθεια για μας» (Ιω. 1, 14). Η σαφής αφήγηση των αποστόλων μας κάνει νοερούς θεατές των γεγονότων, των οποίων εκείνοι υπήρξαν αυτόπτες.

Μέσω των Μυστηρίων της Εκκλησίας βρισκόμαστε σε διαρκή κοινωνία με τον Κύριο. Η ζωντανή πίστη κάνει τον Θεό, που είναι αόρατος με τα μάτια του σώματος, ορατό με το μάτι της ψυχής, τον νου (Πρβλ. Εβρ. 11, 27). Μυστικά μας αποκαλύπτει τον Κύριο η ζωή η σύμφωνη με τις εντολές Του. Όταν οι “μαθητές” του Κυρίου, δηλαδή οι ιδέες που έχει προσλάβει ο νους από το Ευαγγέλιο, συγκεντρωθούν στο “υπερώο”, δηλαδή στην καρδιά και κλειδώσουν τις πόρτες της για να μην εισχωρήσουν εκεί οι “Ιουδαίοι”, δηλαδή οι λογισμοί που εναντιώνονται στον Κύριο και την πανάγια διδασκαλία Του, τότε Εκείνος εμφανίζεται πνευματικά εκεί, στον εσωτερικό άνθρωπο.

Εφόσον εξομοιωνόμαστε με τους αγίους αποστόλους, τολμούμε να ισχυριστούμε πως είμαστε πιο μακάριοι από τους δικαίους της Παλαιάς Διαθήκης. Εκείνοι πίστευαν σε Λυτρωτή που θα ερχόταν εμείς πιστεύουμε στον Λυτρωτή που ήρθε και πραγματοποίησε τη λύτρωση. Σ’ εκείνους είχε δοθεί η υπόσχεση των δωρεών της χάριτος· σ’ εμάς έχουν δοθεί άφθονες οι ίδιες οι δωρεές, από τις οποίες ωφελούμαστε ανάλογα με την προαίρεσή μας. Ο Δωρητής είναι απείρως πλούσιος και απείρως ελεήμων. Αν αισθανόμαστε έλλειψη των δωρεών Του, υπαίτιοι γι’ αυτό είμαστε εμείς, μόνο εμείς. Δεν τις αισθανόμαστε, επειδή έχουμε αδύναμη πίστη, ή μάλλον -θα το πω απροκάλυπτα— επειδή δεν έχουμε πίστη.

Γιατί δεν έχουμε πίστη; Επειδή δεν καταβάλαμε, δεν θελήσαμε να καταβάλουμε κανέναν κόπο για να διδαχθούμε τον Χριστιανισμό, ώστε ν’ αποκτήσουμε την πίστη από την ακρόαση του κηρύγματος (Βλ. Ρωμ. 10, 17) και την πίστη από την εκτέλεση των έργων της αρετής (Βλ. Ιω. 2, 18). Η πίστη από την ακρόαση του κηρύγματος παρέχει τη θεωρητική γνώση του Χριστιανισμού, ενώ η πίστη από τα έργα παρέχει την πρακτική γνώση του Χριστιανισμού. Ο χριστιανός που επιθυμεί με ειλικρίνεια να γνωρίσει βαθύτερα τον Θεό, οδηγείται απ’ αυτές τις δύο γνώσεις, οδηγείται από τον ίδιο τον Θεό, στη μυστική και ουσιαστική γνώση, την πνευματική. Η πνευματική γνώση είναι πάντα συνυφασμένη με τη ζωή της πίστεως. «Εκείνος που κατέχει τις εντολές μου και τις εκτελεί», είπε ο Κύριος, «αυτός με αγαπά· κι αυτός που με αγαπά, θ’ αγαπηθεί από τον Πατέρα μου, κι εγώ θα τον αγαπήσω και θα του φανερώσω τον εαυτό μου» (Ιω. 14, 21).

Τον Χριστιανισμό μπορούμε να τον παρομοιάσουμε μ’ ένα θαυμάσιο και μεγάλο λιμάνι, στο οποίο μπορούν ελεύθερα να πιάσουν πλοία όλων των τύπων και όλων των μεγεθών. Σ’ αυτό το λιμάνι βρίσκουν καταφύγιο και μια ταπεινή ψαρόβαρκα κι ένα τεράστιο φορτηγό πλοίο γεμάτο εμπορεύματα κι ένα γιγάντιο θωρηκτό οπλισμένο με πολυάριθμα μέσα καταστροφής και μια πολυτελής βασιλική θαλαμηγός προορισμένη για ταξίδια αναψυχής. Ο Χριστιανισμός δέχεται τον άνθρωπο σε οποιαδήποτε ηλικία και σε οποιαδήποτε κατάσταση, με οποιαδήποτε μόρφωση και με οποιεσδήποτε ικανότητες· τον δέχεται και τον σώζει. «Αν ομολογήσεις με το στόμα σου πως ο Ιησούς είναι ο Κύριος και πιστέψεις με την καρδιά σου…, θα βρεις τη σωτηρία. Πραγματικά, όποιος πιστεύει με την καρδιά του, οδηγείται στη δικαίωση, και όποιος ομολογεί με το στόμα, οδηγείται στη σωτηρία» (Ρωμ. 10, 9-10). Όποιος δεχθεί τον Χριστιανισμό και ενταχθεί στην Ορθόδοξη Εκκλησία —γιατί μόνο σ’ αυτήν διαφυλάσσεται ο αληθινός Χριστιανισμός—, θα σωθεί.

Σε κάθε εξαγορά εκείνο που έχει σημασία είναι το τίμημά της. Το τίμημα, με το οποίο όλοι οι άνθρωποι λυτρώνονται από την αμαρτία, είναι ο Χριστός. Αυτό το τίμημα καταβάλλεται χωρίς διακρίσεις και χωρίς μεροληψίες για όλους όσοι θέλουν να λυτρωθούν, για όλους όσοι πιστεύουν στην αξία της λυτρώσεως και την ομολογούν. Η ομολογία της αξίας της λυτρώσεως είναι συγχρόνως απόρριψη κάθε δικής μας αξίας. Το τίμημα της λυτρώσεως καταβάλλεται με την προϋπόθεση της αυταπαρνήσεως.

Ένας απλοϊκός άνθρωπος, που δεν έχει καμιά κοσμική παιδεία, σώζεται διά του Χριστιανισμού όπως ένας μορφωμένος και σοφός. Ο Χριστιανισμός, ως δωρεά του υπερτέλειου Θεού, τους ικανοποιεί όλους πλήρως. Ο απλοϊκός και απαίδευτος άνθρωπος που θα πιστέψει με ειλικρίνεια, αναπληρώνει με τον τρόπο αυτόν την απαιδευσία του, ενώ ο σοφός που θα έρθει στον Χριστιανισμό χωρίς έπαρση και νομικιστικό πνεύμα, θα βρει σ’ αυτόν απύθμενο βάθος και άφθαρτο ύψος σοφίας.

Στον Χριστιανισμό υπάρχουν η αληθινή θεολογία και η γνήσια ψυχολογία. Μόνο ο χριστιανός μπορεί ν’ αποκτήσει την ορθή γνώση για τον άνθρωπο, για τα αγαθά και τα πονηρά πνεύματα, για τον αόρατο στα σωματικά μάτια κόσμο. Με τον φωτισμό που παρέχει ο Χριστιανισμός, ο άνθρωπος κατανοεί τη θέση του Θεού για την κοσμική σοφία: «Ό,τι ο κόσμος αυτός θεωρεί σοφία, είναι μωρία στα μάτια του Θεού… Ξέρει ο Κύριος πως οι σκέψεις των σοφών τίποτα δεν αξίζουν» (Α’ Κορ. 3, 19-20). Αυτές οι σκέψεις, που αναφέρονται μόνο στα πρόσκαιρα και μάταια, οδηγούν στην κενοδοξία και την υπερηφάνεια, στην αυταπάτη και την πλάνη, στην απορρόφηση από τις εγκόσμιες μέριμνες, στην αμαρτωλή ζωή, στη λήθη και την άρνηση του Θεού και της αιωνιότητας. Όταν ο νους του ανθρώπου που δεν έχει καταυγαστεί από το φως του Χριστού, αποτολμά ν’ ασχοληθεί με την εξέταση πνευματικών θεμάτων, τότε πλανιέται σαν σε απέραντη και σκοτεινή έρημο. Έτσι, αποκομίζει, αντί για αληθινές γνώσεις, τις οποίες δεν έχει καμιά δυνατότητα ν’ αποκτήσει, ιδεολογήματα και φαντασιοκοπήματα. Αυτά τα ντύνει μ’ έναν πολύπλοκο και δυσνόητο λόγο, με τον οποίο ξεγελά και τον εαυτό του και τους άλλους, αναγνωρίζοντας σοφία εκεί όπου, ούτε λίγο ούτε πολύ, πρέπει ν’ αναγνωρίσει κανείς παράνοια.

Περίεργη είναι η τυφλότητα και ακατανόητη η σκληρότητα των συγχρόνων του Χριστού, οι οποίοι, μολονότι άκουγαν την πανάγια διδασκαλία Του και έβλεπαν τα εκπληκτικά θαύματά Του, δεν πίστευαν σ’ Αυτόν. Επτά αιώνες πριν, ανεβασμένος, θαρρείς, στην κορυφή ενός μακρινού βουνού και κατάπληκτος από τη θέα της ανθρώπινης αναισθησίας, ο προφήτης Ησαΐας κραύγαζε στο πολυάριθμο πλήθος των ζωντανών νεκρών: «Θ’ ακούσετε με τ’ αυτιά, μα δεν θα καταλάβετε· θα δείτε με τα μάτια, μα δεν θ’ αντιληφθείτε» (Ησ.6, 9).
Το ίδιο περίεργη είναι και η σημερινή απιστία πολλών ανθρώπων στον Χριστιανισμό, που λάμπει με τις ακτίνες της ολοκάθαρης αλήθειας του. Αλλά η Γραφή αιτιολογεί την απιστία τους: «Γιατί έγινε αναίσθητη η καρδιά αυτού του λαού» (Ησ. 6, 10), έγινε σκληρή από τη σαρκική ζωή, έγινε τυφλή και κουφή, έγινε νεκρή για καθετί το πνευματικό, το αιώνιο, το θείο.

Η ορθή σπουδή του Χριστιανισμού δείχνει με σαφήνεια και κατηγορηματικότητα την αλήθεια του. Η ορθή σπουδή του Χριστιανισμού εδραιώνει στην ψυχή την πεποίθηση για την ύπαρξη όλων των αοράτων που κηρύσσονται απ’ αυτόν, πεποίθηση πολύ ισχυρότερη από τη γνώση της υπάρξεως των ορατών, που παρέχεται από τις αισθήσεις. Η αξιοπιστία και η δύναμη αυτής της πεποιθήσεως αποδεικνύονται από το ότι εκατομμύρια άνθρωποι άφησαν τα ορατά για ν’ αποκτήσουν τα αόρατα, περιφρονώντας τα βασανιστήρια, με τα οποία η άλογη κακότητα προσπαθούσε να τους κερδίσει, και επισφραγίζοντας την πίστη τους με το αίμα του μαρτυρίου.

Ακόμα και μια επιφανειακή ματιά στην εμφάνιση, τη στερέωση και την εξάπλωση του Χριστιανισμού μας προκαλεί έκπληξη, αλλά και μας πείθει ότι αυτός δεν προέρχεται από ανθρώπους· προέρχεται από τον Θεό. Ο Κύριος, προσλαμβάνοντας την ανθρώπινη φύση, ευδόκησε να φανερωθεί στη γη όχι ένδοξος, λαμπρός και μεγαλειώδης, αλλά άδοξος, ασήμαντος και ταπεινός. Ως άνθρωπος προερχόταν από βασιλική γενιά (βλ. Ματθ. 1, 1-17. Αποκ. 22, 16). Αλλά η γενιά αυτή είχε από καιρό ξεπέσει. Χάνοντας τον βασιλικό θρόνο και την ηγεμονική αξία, είχε μετοικήσει από τα μεγαλόπρεπα ανάκτορα σε φτωχικές καλύβες και είχε εξομοιωθεί με τους απλούς ανθρώπους του λαού, που κέρδιζαν το ψωμί τους με τον κόπο των χεριών τους. Μην έχοντας πάρει τίποτε από την ανθρώπινη δόξα και δύναμη, ο Θεάνθρωπος δεν πήρε τίποτε και από την ανθρώπινη σοφία. Δεν είχε σπουδάσει (Βλ. Ιω. 7, 15). Όταν άρχισε να κηρύσσει, σε ηλικία τριάντα χρονών, διάλεξε δώδεκα μαθητές από την τάξη στην οποία ανήκε και ο Ίδιος (Βλ. Μαρκ. 3, 13-19). Οι μαθητές, με τα κριτήρια της πεσμένης φύσεως, ήταν επίσης «αγράμματοι και απλοϊκοί» (Πράξ. 4, 13). Τέτοια, λοιπόν, ήταν τα πρόσωπα που θα γίνονταν οι θεμελιωτές του Χριστιανισμού.

Τι παραγγέλλει και τι προαναγγέλλει αυτός ο άσημος Διδάσκαλος σ’ αυτούς τους άσημους μαθητές Του; Τους παραγγέλνει να Τον αναγνωρίσουν ως τον ενανθρωπήσαντα Θεό, να το κηρύξουν αυτό σ’ όλον τον κόσμο και να οδηγήσουν όλη την ανθρωπότητα στην υπηρεσία και την προσκύνησή Του, καταλύοντας τις άλλες θρησκείες. Τους παραγγέλλει ν’ απαρνηθούν τις επίγειες απολαύσεις, ν’ απαρνηθούν τον ίδιο τους τον εαυτό για την πίστη σ’ Αυτόν και την ένωση μ’ Αυτόν. Προαναγγέλλει ότι ο Ίδιος θα καταδικαστεί στον ατιμωτικό σταυρικό θάνατο των κακούργων και τότε θα τους ελκύσει όλους κοντά Του. Τους προειδοποιεί ότι θα μισηθούν, θα καταδιωχθούν, θα θανατωθούν, αλλά και ότι με τη διδαχή τους θα σαγηνεύσουν την ανθρωπότητα. Σταλμένοι «σαν πρόβατα ανάμεσα στους λύκους» (Ματθ. 10, 16), αυτοί, τα πρόβατα, θα καταβάλουν τους λύκους, τους ισχυρούς και τους σοφούς της γης.

Σύμφωνα με τη λογική του κόσμου, ο Χριστιανισμός δεν μπορούσε να επιβιώσει. Η πρόθεση του Θεμελιωτή του ήταν ένα ουτοπικό όνειρο της φαντασίας και της φιλοδοξίας Του. Τα μέσα για την πραγματοποίησή του ήταν ασήμαντα, παράδοξα, αστεία. Το όλο εγχείρημα φαινόταν εξαρχής παράλογο, επιπόλαιο, καταδικασμένο σε αποτυχία. Τρία μόνο χρόνια δίδαξε ο Διδάσκαλος τους μαθητές Του. Δεν φρόντισε ούτε λίγα γράμματα να τους μάθει, ώστε να διαβάζουν τουλάχιστον τη Γραφή, ούτε τη συντήρησή τους να εξασφαλίσει. Απεναντίας, μάλιστα, τους έδωσε την εντολή της ακτημοσύνης (Βλ. Ματθ. 10, 9-10) και τους υποσχέθηκε πως η θεία πρόνοια θα τους έδινε όλα όσα χρειάζονταν για την πρόσκαιρη επίγεια ζωή (Βλ. Ματθ. 6, 25-34).

Ανεξήγητη, λοιπόν, από την ανθρώπινη λογική είναι η ίδια η ίδρυση του Χριστιανισμού. Εξίσου ανεξήγητα, όμως, είναι και τα γεγονότα που ακολούθησαν την ίδρυσή του τόσο στα Ιεροσόλυμα όσο, στη συνέχεια, και σ’ ολόκληρη την οικουμένη.
Ο Θεάνθρωπος καρφώθηκε στον Σταυρό. Η καταδίκη σε σταυρικό θάνατο ήταν εκείνη την εποχή ό,τι είναι σήμερα η καταδίκη σε απαγχονισμό. Στο ικρίωμα ανεβάζουν τους ποινικούς εγκληματίες που θέλουν να τους ατιμάσουν ακόμα και με τον τρόπο της εκτελέσεώς τους. Καρφωμένος, λοιπόν, στον Σταυρό, γυμνός και εξευτελισμένος, ο Θεάνθρωπος άρχισε ήδη να κατακτά την ανθρωπότητα, όπως το είχε προαναγγείλει: «Όταν εγώ θα υψωθώ από τη γη, όλους τους ανθρώπους θα τους τραβήξω κοντά μου» (Ιω. 12, 32). Στον Σταυρό ήταν ακόμα, και ο σταυρωμένος σαν κι Αυτόν ληστής Τον ομολόγησε Κύριο (Βλ. Λουκ. 23, 42). Στον Σταυρό ήταν ακόμα, και ο Ρωμαίος εκατόνταρχος, που Τον φρουρούσε, Τον ομολόγησε Υιό του Θεού (Βλ. Μάρκ. 15, 39).

Δέκα μέρες μετά την ανάληψη του Κυρίου στον ουρανό, ήρθε το Άγιο Πνεύμα στους αποστόλους και τους φώτισε (Βλ. Πράξ. 2, 1 κ.ε.), δίνοντάς τους σοφία και ικανότητες θαυμαστές: Εκείνοι που δεν μιλούσαν σωστά ούτε στη δική τους γλώσσα, όντας αγράμματοι, άρχισαν τώρα να μιλούν άπταιστα σε διάφορες γλώσσες, άρχισαν να ερμηνεύουν ορθά τις Γραφές που ποτέ δεν τις είχαν διαβάσει, άρχισαν να επιτελούν εξαίσια θαύματα. Τα μέλη του Μεγάλου Συνεδρίου, που το αποτελούσαν ιερείς, γραμματείς, πρεσβύτεροι και άλλοι επιφανείς Ιουδαίοι, άνθρωποι μορφωμένοι και σεβαστοί, επειδή θορυβήθηκαν απ’ όλα αυτά, κάλεσαν τους απλοϊκούς, όπως τους θεωρούσαν, αποστόλους και τους ανέκριναν, για να πάρουν απαντήσεις αποστομωτικές και ν’ ακούσουν κήρυγμα πρωτάκουστο. Μη βρίσκοντας λόγια ν’ αντιπαραθέσουν στην αλήθεια, κατέφυγαν σε απειλές (Βλ. Πράξ. 4, 17, 21) και ξυλοδαρμούς (Βλ. Πράξ. 5, 40), σε φυλακίσεις (Βλ. Πράξ. 12, 1-3) και λιθοβολισμούς (Βλ. Πράξ. 7, 54-60), δείχνοντας έτσι την αδυναμία τους και τη δύναμη των αντιπάλων τους.

Μετά το Συνέδριο και ο βασιλιάς Ηρώδης άρχισε να κατατρέχει τους αποστόλους, αποκεφαλίζοντας μάλιστα έναν απ’ αυτούς (Βλ. Πράξ. 12, 1-3). Ο διωγμός που ξέσπασε στα Ιεροσόλυμα, ανάγκασε πολλούς μαθητές του Χριστού να φύγουν (Βλ. Πράξ. 11, 19). Διασκορπίστηκαν στην οικουμένη κι έριξαν παντού τους σπόρους του Χριστιανισμού, τους οποίους πότισαν με το ίδιο τους το αίμα.

Μέσα σε είκοσι χρόνια ο Χριστιανισμός είχε αγκαλιάσει όλον τον γνωστό τότε κόσμο. Μέσα σε πενήντα χρόνια οι χριστιανοί είχαν αυξηθεί τόσο, που, στον καιρό του αυτοκράτορα Τραϊανού (98-117), βρέθηκε στην Ανατολή ένα στρατιωτικό σώμα του οποίου και οι έντεκα χιλιάδες άνδρες ήταν χριστιανοί. Ο αυτοκράτορας πρόσταξε πρώτα να εξοριστούν στην Αρμενία και μετά να θανατωθούν. Δέκα χιλιάδες σταυρώθηκαν σ’ έναν ερημικό τόπο, κοντά στο βουνό Αραράτ. Οι υπόλοιποι χίλιοι εκτελέστηκαν με διάφορους άλλους τρόπους. Ο Ρωμύλος, χριστιανός αξιωματούχος του παλατιού, που διαμαρτυρήθηκε για την απάνθρωπη αλλά και άκριτη αυτή εξολόθρευση ολόκληρου στρατεύματος, αφού, με εντολή του Τραϊανού, ξυλοκοπήθηκε άγρια, αποκεφαλίστηκε.
Τον Τραϊανό μιμήθηκαν κι άλλοι Ρωμαίοι αυτοκράτορες, κυρίαρχοι τότε της οικουμένης, οι οποίοι έτρεφαν άσβεστο μίσος εναντίον των χριστιανών. Ούτε οι Κέλτες και οι Μαρκομάνοι, ούτε ο Αττίλας και ο Γκιζέριχος εξόντωσαν τόσα πλήθη στη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία όσα οι διώκτες των χριστιανών αυτοκράτορες.

Τρεις αιώνες κράτησε ο αιματηρός αγώνας ανάμεσα στους λύκους και τα πρόβατα. Οι λύκοι χρησιμοποιούσαν το σπαθί, τη φωτιά, τα θηρία, τις σκοτεινές φυλακές, όλα τα μέσα βασανιστηρίων και φόνων. Τα πρόβατα αγωνίζονταν με τη δύναμη της πίστεως, τη δύναμη του Πνεύματος, τη δύναμη του Θεού, υπομένοντας ως το τέλος τις πιο φρικτές κακοποιήσεις και πεθαίνοντας γενναία για τον Κύριο. Με νίκη τους έληξε αυτός ο παράδοξος πόλεμος των τριών αιώνων.

Στην αρχή του τέταρτου αιώνα η χριστιανική πίστη είχε κυριαρχήσει στον κόσμο. Μπροστά στη διδαχή των αγράμματων ψαράδων υποκλίθηκαν τόσο οι ισχυροί όσο και οι σοφοί της γης, όπως και όλοι οι λαοί της. Ο σταυρός, όργανο ως τότε ατιμωτικής τιμωρίας και φρικτού θανάτου, έγινε σημείο μέγιστης τιμής: Στολίζει τα κεφάλια και τα στήθη βασιλέων και αρχιερέων, υψώνεται στους ναούς του αληθινού Θεού, αποτελεί το σημάδι κάθε αληθινού χριστιανού, το σημάδι της πίστεως, της ελπίδας, της αγάπης του. Ποιος δεν βλέπει το θείο θέλημα, τη θεία δύναμη και τη θεία ενέργεια, που υπερβαίνουν την ανθρώπινη λογική και τις ανθρώπινες δυνατότητες, πίσω από την εμφάνιση και την εξάπλωση του Χριστιανισμού;Πραγματοποιήθηκε κάτι το υπερφυσικό, πραγματοποιήθηκε ένα έργο θεϊκό.

Αυτά τα συμπεράσματα βγάζουμε με μια γρήγορη ματιά στην ιστορία του Χριστιανισμού. Η λεπτομερής σπουδή του διαμορφώνει μέσα μας πιο σαφή πεποίθηση για τη θεϊκή του προέλευση. Αυτή η πεποίθηση, πάντως, ολοκληρώνεται και εδραιώνεται στην ψυχή μας, όταν ζούμε σύμφωνα με τις ευαγγελικές εντολές, καθώς βεβαιώνει και ο προφήτης: «Από τις εντολές Σου κατάλαβα…» (Ψαλμ. 118, 104). Η πεποίθηση που γεννιέται και ενεργεί άμεσα στην ψυχή από την τήρηση των εντολών, είναι ισχυρότερη από κάθε εξωτερικό πειστήριο. Οι ευαγγελικές εντολές ειρηνεύουν, ζωογονούν, ενισχύουν την ψυχή. Όποιος αισθάνθηκε την ενέργειά τους, απέκτησε ζωντανή πίστη στον Κύριο Ιησού Χριστό, πίστη που εκδηλώνεται μπροστά Του με την ξεκάθαρη και αποφασιστική ομολογία: «Εσύ κατέχεις τα λόγια που οδηγούν στην αιώνια ζωή. Κι εμείς έχουμε πιστέψει κι έχουμε καταλάβει πως Εσύ είσαι ο Χριστός, ο Υιός του αληθινού Θεού» (Ιω. 6, 68-69).

«Φέρε το δάχτυλό σου εδώ», λέει ο Σωτήρας στον μαθητή με την ασταθή πίστη, στον μαθητή που στεκόταν άφωνος από την αμηχανία μπροστά στο μεγαλείο των έργων του Θεού. «Φέρε το δάχτυλό σου εδώ… Φέρε και το χέρι σου… Μην αμφιβάλλεις- πίστεψε!» (Ιω. 20, 27). «Ψηλαφήστε με και δείτε» (Λουκ. 24, 39). Ψηλαφήστε με, εφαρμόζοντας τις εντολές μου. Ψηλαφήστε με, ζώντας σύμφωνα με το θέλημά μου. Ψηλαφήστε με έτσι, και θα δείτε εμένα, τον Αόρατο· θα με δείτε με την πνευματική σας αίσθηση. Όποιος με ψηλαφήσει μ’ αυτόν τον τρόπο, θα βεβαιωθεί για τη θεότητά μου και γεμάτος ενθουσιασμό θα αναφωνήσει μαζί με τον αγαπημένο μου απόστολο: «Είσαι ο Κύριός μου και ο Θεός μου!» (Ιω. 20, 28). Αμήν
(Πηγή: “Ασκητικές ομιλίες Α’” Αγίου Ιγνατίου Μπριαντσανίνωφ, επισκόπου Καυκάσου και Μαύρης Θάλασσας, Εκδ. Ιεράς Μονής Παρακλήτου, Ωρωπός Αττικής)
Πηγή: http://alopsis.gr

Ο Κύριος εμφανίστηκε στον Θωμά ,για χάρη όλων εκείνων που αναζητούν την αλήθεια και τη ζωή. Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς
https://iconandlight.wordpress.com/2015/04/18/%CE%BF-%CE%BA%CF%8D%CF%81%CE%B9%CE%BF%CF%82-%CE%B5%CE%BC%CF%86%CE%B1%CE%BD%CE%AF%CF%83%CF%84%CE%B7%CE%BA%CE%B5-%CF%83%CF%84%CE%BF%CE%BD-%CE%B8%CF%89%CE%BC%CE%AC-%CE%B3%CE%B9%CE%B1-%CF%87%CE%AC%CF%81/

Κύριε, πρόσθες ημίν πίστιν, Αγίου Παϊσίου Αγιορείτου – Αγίου Γέροντος Ιακώβου Τσαλίκη της Ευβοίας
https://iconandlight.wordpress.com/2017/05/03/17200/

Ζω μέσα μου την αιωνιότητα, ή όχι; Οι άνθρωποι όταν συνάντησαν τον Απόστολο Θωμά και τους άλλους Αποστόλους, είδαν ανθρώπους που απ’ αυτόν ήδη τον κόσμο απέπνεαν την αιώνια ζωή. Καλούμαστε, όλοι μας, να γίνουμε μάρτυρες της Αναστάσεως, με μια ένταση θεϊκής ζωής μέσα μας. π. Αντώνιος Bloom του Sourozh
https://iconandlight.wordpress.com/2021/05/08/%ce%bf%ce%b9-%ce%ac%ce%bd%ce%b8%cf%81%cf%89%cf%80%ce%bf%ce%b9-%cf%8c%cf%84%ce%b1%ce%bd-%cf%83%cf%85%ce%bd%ce%ac%ce%bd%cf%84%ce%b7%cf%83%ce%b1%ce%bd-%cf%84%ce%bf%ce%bd-%ce%b1%cf%80%cf%8c%cf%83%cf%84/

Άς αναφωνήσουμε και εμείς, εξ όλης της καρδιάς μας, ο Κύριός μου και ο Θεός μου! Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς
https://iconandlight.wordpress.com/2020/04/27/43662/

Φίλε άγιε Θωμά έμπνευσε όσους δειλιάζουν. Πίστη και απιστία, μοναχός Μωυσής, Αγιορείτης
https://iconandlight.wordpress.com/2017/04/24/%CF%86%CE%AF%CE%BB%CE%B5-%CE%AC%CE%B3%CE%B9%CE%B5-%CE%B8%CF%89%CE%BC%CE%AC-%CE%AD%CE%BC%CF%80%CE%BD%CE%B5%CF%85%CF%83%CE%B5-%CF%8C%CF%83%CE%BF%CF%85%CF%82-%CE%B4%CE%B5%CE%B9%CE%BB%CE%B9%CE%AC%CE%B6/

Οι πιο καταφρονεμένοι ανάμεσα στους ανθρώπους, αυτοί στεφανώθηκαν αγλαοφανώς με αγγελική δόξα ενώπιον του Θεού. Προφήτης Ιερεμίας – Οσία Ισιδώρα η δια Χριστόν Σαλή
https://iconandlight.wordpress.com/2020/04/30/43842/

Οι δια Χριστόν Σαλοί κρύβονται στην αφάνεια, Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης
https://iconandlight.wordpress.com/2016/05/03/%CE%BF%CE%B9-%CE%B4%CE%B9%CE%B1-%CF%87%CF%81%CE%B9%CF%83%CF%84%CF%8C%CE%BD-%CF%83%CE%B1%CE%BB%CE%BF%CE%AF-%CE%BA%CF%81%CF%8D%CE%B2%CE%BF%CE%BD%CF%84%CE%B1%CE%B9-%CF%83%CF%84%CE%B7%CE%BD-%CE%B1%CF%86/

Ο δια Χριστόν Σαλός είναι η ζωντανή συνείδηση της κοινωνίας. Κάλλιστος Ware Μητροπολίτης Διοκλείας
https://iconandlight.wordpress.com/2015/04/30/%CE%BF-%CE%B4%CE%B9%CE%B1-%CF%87%CF%81%CE%B9%CF%83%CF%84%CF%8C%CE%BD-%CF%83%CE%B1%CE%BB%CF%8C%CF%82-%CE%B5%CE%AF%CE%BD%CE%B1%CE%B9-%CE%B7-%CE%B6%CF%89%CE%BD%CF%84%CE%B1%CE%BD%CE%AE-%CF%83%CF%85%CE%BD/

Ἀπολυτίκιον. Τῆς Ἑορτῆς. Ἦχος βαρύς.

Ἐσφραγισμένου τοῦ μνήματος ἡ ζωὴ ἐκ τάφου ἀνέτειλας Χριστὲ ὁ Θεός, καὶ τῶν θυρῶν κεκλεισμένων, τοῖς Μαθηταῖς ἐπέστης ἡ πάντων ἀνάστασις, πνεῦμα εὐθὲς δι’ αὐτῶν ἐγκαινίζων ἡμῖν, κατὰ τὸ μέγα σου ἔλεος.

Ἀπολυτίκιον τοῦ Ἁγίου Προφήτου Ἱερεμίου, Ἦχος β’

Τοῦ προφήτου σου Ἱερεμίου τὴν μνήμην, Κύριε, ἑορτάζοντες, δι’ αὐτοῦ σε δυσωποῦμεν, σῶσον τὰς ψυχὰς ἡμῶν.

Ἀπολυτίκιον τῆς Ὁσίας Μητρός ἡμῶν Ἰσιδώρας. Ἦχος γ΄. Τὴν ὡραιότητα.

Τὴν ὡραιότητα Χριστοῦ ποθήσασα, Μῆτερ τρισόλβιε, ὁδὸν τὴν σύντομον, τὴν ὁδηγούσαν πρὸς Αὐτόν, προείλου τὴν ταπείνωσιν, ὅθεν σε ἀνέδειξε, μοναζόντων διδάσκαλον, ἄκρον τε ὑπόδειγμα, τῆς Αὐτοῦ ἐκμιμήσεως, διὸ χαρμονικῶς σοι βοῶμεν, χαῖρε, ὢ Ἰσιδώρα παμμακάριστε.

Ἀπολυτίκιον Ἁγίας Ταμάρας τῆς Μεγάλης, βασίλισσας τῆς Γεωργίας.
Ἦχος πλ. α΄. Τὸν συνάναρχον Λόγον

Βασιλὶς Γεωργίας, Ταμάρα ἔνδοξε, ἡ κοπιάσασα πάνυ διὰ τὴν πίστιν Χριστοῦ καὶ Μονὴν ἐν τοῖς σπηλαίοις ἀνεγείρασαν καὶ δυσπροσίτοις γῆς ὀπαῖς τῆς Βαρτζίας πρὸς τιμὴν τῆς μόνης Ἁγνῆς βοῶντες· Ἔγειρον πάντας εὐχαῖς σου ἐκ ψυχοφθόρων βίου πτώσεων.

Τῶν Ἁγίων Νεομαρτύρων τῆς Ἀραπίτσης. Ἦχος πλ. α΄. Τὸν συνάναρχον Λόγον.

Δεῦτε πάντες Ναούσης ἐγκωμιάσωμεν, Νεομαρτύρων χορείας, τῆς Ἀραπίτσης τὸν ῥοῦν, καθαγιασάσης αἵμασιν ὡς θύματα, πίστεως πάντιμον πληθύν, Νεανίδων εὐσθενῶν, Μητέρων ἅμα εὐστόργων, αὐτῶν Παισὶ σὺν ὀλβίοις, ὡς εὐσεβῶν φρουροὺς καὶ φύλακας.

Ἀπολυτίκιον Του αγίου Νεομάρτυρος Νίκου του ράφτη του Κοκοβίτη.
Ἦχος α΄. Τῆς ἐρήμου πολίτης.

Ἀπετμήθης τήν κάραν ἐν πλατάνῳ, τρισόλβιε, Νίκο, ἐν Ναούσῃ φοβίσας τῶν σφαγέων θρασύτητα. Καί γέγονας μαρτύρων ἡ σφραγίς τῶν νέων άθλητῶν τοῦ Ἰησοῦ΄ Ὅθεν πάντες, ἀθλοφόρε, ἐπί τῆ μνήμῃ σου χαίροντες ψάλλομεν: Δόξα τῆ καρτερίᾳ σου, σοφέ΄ δόξα τῶ θείῳ σθένει σου. Δόξα καί γάρ ὑπάρχεις τῆς κώμης Κοκόβης, ἥτις σέ ἤνεγκεν.

Τῶν Ἁγίων Πέντε Νεομαρτύρων τῶν ἐν Νέᾳ Μάκρῃ Ἀλεξανδρουπόλεως. Ἦχος α’. Τῆς ἐρήμου πολίτης.

Σαμοθράκης λαμπτῆρες καὶ τῆς Μάκρης ἀγλάισμα, Νεομάρτυρες θεῖοι ἀληθῶς ἀνεδείχθητε, ἀθλήσαντες στεῤῥῶς ὑπὲρ Χριστοῦ, καὶ λύσαντες τὴν πλάνην τοῦ ἐχθροῦ, Μανουὴλ σὺν Θεοδώρω καὶ Μιχαήλ, καὶ οἱ διττοὶ Γεώργιοι, δόξα τῷ ἐνισχύσαντι ὑμᾶς, δόξα τῷ στεφανώσαντι, δόξα τῷ χορηγούντι δι’ ὑμῶν, ἡμῖν χάριν καὶ ἔλεος.

Ἀπολυτίκιον Ἁγίου Παναρέτου Πάφου. Ἦχος πλ. α΄. Τὸν συνάναρχον Λόγον.

Τὸν τῆς Πάφου ποιμένα θεῖον Πανάρετον, ὡς Χριστοῦ Ἱεράρχην ἀνευφημήσωμεν· ὅτι ἐργάτης συνετός, πασῶν τῶν θείων ἀρετῶν, καὶ ἐν Ἁγίοις θαυμαστός, ἐγένετο ἐν ὑστέροις, καιροῖς καὶ πάντων προστάτης, τῶν ἀνυμνούντων αὐτοῦ τὴν κοίμησιν.

Ἀπολυτίκιον Ὁσίου Νικηφόρου τοῦ Χίου. Ἦχος δ΄. Ὁ ἔνσαρκος ἄγγελος.

Ἀστὴρ φαεινότατος τῆς Ἐκκλησίας Χριστοῦ, λειμὼν δαψιλέστατος τῆς ἀληθείας Αὐτοῦ, καὶ σάλπιγξ μελίῤῥυτος, δέδειξαι Νικηφόρε, οὐρανόθεν τοῖς θείοις, νάμασι καθηδύνων, τῶν πιστῶν τὰς καρδίας· δι’ ὃ πρέσβευε Χριστῷ τῷ Θεῷ, σωθῆναι τὰς ψυχὰς ἡμῶν.

Ἀπολυτίκιον Ἁγίων Ὁσιομαρτύρων Εὐθυμίου, Ἰγνατίου, καὶ Ἀκακίου τῶν νέων. Ἦχος α΄. Τοὺς τρεῖς μεγίστους φωστῆρας.

Ἰσάριθμοι Τριάδος τῆς ἀκτίστου ὑπάρχοντες, σὺν ταῖς τῶν Ἀγγέλων χορείαις, καὶ μαρτύρων τοῖς τάγμασι, παρίστασθε χαίροντες ὑμεῖς, τῷ θρόνῳ τῆς θεότητος σοφοί. Διά τοῦτο ἐν μεθέξει, τὰς ἀστραπὰς ἐκεῖθεν προσλαμβάνοντες, πηγὰς ἰαμάτων τοῖς πιστοῖς παρέχετε καὶ θεῖον φωτισμόν, μάρτυς Εὐθύμιε Χριστοῦ, σὺν τῷ σοφῷ Ἰγνατίῳ καὶ τῷ θείῳ Ἀκακίῳ τε, ὑπὲρ ἡμῶν ἀεὶ πρεσβεύοντες.

Ἦχος πλ. α΄. Χαίροις ἀσκητικῶν.

Χαίροις τοῦ Γεωργίου υἱέ, καλὸν γεώργιον Χριστοῦ ἀρχιποίμενος, Ἀκάκιε χριστομάρτυς, ὅτι ἡμέρα ἐν ἡ, τὸν καλὸν ἀγῶνα ἐτελείωσεν, Γεώργιος ἀρίστᾳ, σὲ προθύμως ἐκάλεσεν, καὶ μαρτυρίου ἴσον δρόμον ἐβάδισας, τροπωσάμενος τῶν δαιμόνων τὰ φάλαγγας. Ὅθεν δυὰς θεόλεκτε, θεόστεπτοι μάρτυρες, μὴ ἐπιλάθητε ὅσων, ἡμᾶς τιμῶσι δοξάζοντες, Χριστὸν τὸν Σωτῆρα, ἵνα εὕρωμεν εἰρήνην καὶ μέγα ἔλεος.

Advertisement

Resurrect my soul, O Lord, so that my body might also be resurrected. Dwell in my soul, and my body will become Your temple. Prayer XCII (92) St. Nikolai Velimirovich

Χριστός ανέστη! Αληθώς ανέστη!
Christ is Risen! Truly He is Risen!
Христос Воскрес! Воистину Воскрес!
Kristus (ir) augšāmcēlies! Patiesi viņš ir augšāmcēlies!
ქრისტეაღსდგა! ჭეშმარიტადაღსდგა!
«Rejoice!». «Peace be unto you!»

Synaxarion From the Pentecostarion.
On this day, the second Sunday of Pascha, we celebrate the dedication of Christ’s Resurrection, and St. Thomas’ handling of the Lord’s body.
On this day, we also commemorate the contest of the Holy 1241 New Martyrs of Naousa, who were brutally massacred in the kennels of Arapitsi, Young Women, Mothers, and these Children (1822)
On this day, Memory of Holy New Hieromartyr Niketas of Serres (1808)
On this day, we celebrate the memory of the Holy Five Neomartyrs of Samothrace: Sts. Manuel, Theodore, George, George the younger, and Michael. 1835.
On this day, the Synaxis of the Panagia Pantanassa at Mystras

Synaxarion From the Menaion.
On May 1 we commemorate the holy Prophet Jeremiah (c. 655 – 586 BC)
Venerable Isidora the Fool-for-Christ, of Tabennisi, Egypt (c. 365), died in peace.
On this day we also commemorate the contest of the holy Hieromartyr Batas of Nisibis (Bata the Persian) (c. 364)
New Monk-martyr Romanus of Raqqa (780)
St. Michael, ascetic of Chalcedon (8th-9th century)
Saint Symeon of Mount Sinai, known as the Five-Tongued (or of Syracuse or Trier) (1035)
Saint Tamar the Queen of Georgia (1213)
Hieromartyr Macarius of Kiev, Metropolitan of Kiev (1497)
Saint Panaretus of Cyprus, archbishop (1791)
New Martyrs Euthymius of Dimitsana (March 22), Ignatius of Eski Zagaran (October 8, 1814), and Acacius of Nibori, Thessaloniki (1815) Their joint memory is observed in their holy shrine in the Skete of the Honorable Forerunner [on Mt. Athos].
Saint Nicephorus of Chios, monk (1821)
New Martyr Mary of Crete (Mary of Mirambelos) (1826)
Schemamonk Luke of Glinsk Hermitage (1898)
Virgin-martyr Nina (Kuznyetsova), new martyr of Vologda (1938)
Icon of the Most Holy Theotokos “Unexpected Joy” (“Neochikuvana Radist”) from Andronikov Monastery.

Verses
Locks of neither womb nor tomb impede You.
So how should door locks impede Your entry, O Savior?

My Lord who resurrects…
St. Nikolai Velimirovich, Bishop of Ochrid
Prayer XCII (92)

My Lord is the One who resurrects. He resurrects the dead from morning until dusk, and from dusk until dawn.1
What the morning buries, the Lord brings to life in the evening; and what the evening buries, the Lord brings to life in the morning.
What work is more fitting for the living God than to resurrect the dead into life?
Let others believe in the God who brings men to trial and judges them.
I shall cling to the God who resurrects the dead.
Let others believe in the God, who does not even draw near to the living when they call upon Him.
I shall worship the God, who holds His cupped ear even at cemeteries and listens, to hear whether anyone is crying out for resurrection or for the One who resurrects.
The gravediggers dig graves and are silent. The Lord opens graves and shouts.2
A mother places her daughter in a grave, the Lord takes her out of the grave; the Lord is a better mother than the mother.
A father covers his son with soil, the Lord uncovers him. The Lord is a better father than the father.
A brother buries his brother, the Lord resurrects him. The Lord is a better brother than the brother.
The Lord has neither tears nor smiles for the dead. His whole heart belongs to the living. The world mourns for their kindred in the cemeteries, the Lord seeks His own with a song and awakens them.
Resurrect my soul, O Lord, so that my body might also be resurrected.
Dwell in my soul, and my body will become Your temple.3
My neighbors ask with anxiety whether this body of ours will be resurrected.
If you have denied yourself once and for all, and no longer live for yourself, then your body is already being resurrected.4
If your body is a temple of the Most High God, then the One who resurrects is within you, and your resurrection is already being accomplished.
Our body changes with age, throughout our lifetime we have called many bodies our own. Which of them will be resurrected?
Perhaps none of them. But you can be certain that if you have had a body which expresses the Word of God clearly, it will be resurrected.5
My Lord who resurrects, does not resurrect death, because death was never alive.
You are the One who resurrects and You are the resurrection, for You are life.6
Only the seed which contains You is resurrected, and that seed which is of You.7
You will only bring to life that soul which now lives by You and not by the world.
You will only preserve that body, which has begun to be filled with the Holy Spirit during this time.8
That which is of the Living God in the graves, will be resurrected into life.
No one can resurrect the dead except the Lord, and no one can rise from the dead except the Lord.
For He is in His holy people. Truly, He is in His living people, both in the grave and out of the grave.
__________
1. “Jesus said… ‘I am the resurrection and the life. He who believes in Me, though he may die, he shall live”‘ (John 11:25).
2. Cf. John 5:24-30 and 1 Thess. 4:13-17.
3. Cf. 1 Cor. 6:19.
4. Cf. Gal. 2:20, Rom 6:3-11, and Col. 2:12.
5. Cf. 1 Cor. 15:35-57.
6. Cf. John 11:25.
7. Cf. John 12:24.
8. Cf. Phil. 3:10-11, 20-21. http://www.sv-luka.org/praylake/pl92.htm
Prayers by the Lake, VIII (8), by St. Nikolai Velimirovic
Written at Lake Ohrid 1921-1922.

Apolytikion. From Pentecostarion Grave Mode.

O Life, You rose from the sepulcher, even though the tomb was secured with a seal, O Christ God. Then, although the doors were shut, You came to Your Disciples, O Resurrection of all. Through them You renew a right spirit in us, according to Your great mercy.

Apolytikion of the Holy Five Neomartyrs of Samothrace – 1st Tone (amateur translation)

O lamps of Samothrace and adornment of Makri, you were shown forth truly as divine Neomartyrs, you struggled steadfastly for Christ and destroyed the fallacy of the enemy, Manuel with Theodore and Michael, and dual Georges, glory to Him Who strengthened you, glory to Him Who crowned you, glory to Him who bestows on us through you grace and mercy.

Apolytikion of Prophet Jeremias
Second Tone

As we celebrate the memory of Thy Prophet Jeremias, O Lord, through him we beseech Thee to save our souls.

Apolytikion of St Isidora Plagal Tone 4

In thee, O mother, that which was created according to the image of God was manifestly saved; for, taking up thy cross, thou didst follow after Christ; and, praying, thou didst learn to disdain the flesh, for it passeth away, hut to care for thy soul as a thing immortal. Where­fore, with the angels thy spirit doth rejoice, O venerable Isidora.

Apolytikion of Tamara, Queen of Georgia
Third Tone

Let the mountain-tops and vales of Georgia sound with songs of praise to laud Tamara as the vessel of wisdom, the smiling sun, the sword of truth, the conversion of infidels, the most harmonious reed-pipe of Jesus Christ, and our fervent intercessor before the King of Kings, entreating Him to grant great mercy unto us.

Apolytikion of Ignatius, & Euthymius the New Martyrs
First Tone

Ye who are equal in number to the unoriginate Trinity stand now with the choirs of the Angels and hosts of Martyrs in boundless joy before the thrice-resplendent throne of the Godhead; wherefore, O most wise ones, ye partake of the beams from that awesome majesty, and grant unto the faithful the divine enlightenment from on high, unending well-springs of healings, and the pardon of our grievous sins. O divine Euthymius, Martyr of Christ, with the wise Ignatius, and God inspired Acacius, ye ever entreat the Lord God in behalf of all.

Apolytikion of St Nikephoros Tone 4

Thou hast been shown to be, O Nikephoros, a most luminous star of the Church of Christ, an exceedingly rich meadow of His truth, and a melifluent clarion, delighting the hearts of the faithful with divinely inspired teachings. Wherefore intercede with Christ God for the salvation of our souls.

THE UNEXPECTED JOY Kontakion Tone 6

We have no other help, we have no other hope, but you, O Lady. / Help us, for in you we hope, / and of you we boast, for we are your servants. / Let us not be put to shame.

Αυτό πού επιτρέπει ο Θεός είναι καλό, διότι τίποτε δεν γίνεται στον κόσμο χωρίς την θέληση Του. Θα έρθουν πολύ δύσκολοι καιροί. Θα σας κοσκινίσουν. Να έχεις μέσα σου Τον Χριστό και μη φοβάσαι όταν οι δυνάμεις του κακού σε περικυκλώνουν, είναι μαζί σου και αναχαιτίζει το χάος! θα κάμη να μείνουν ανενέργητες όλες οι άσφαιρες απειλές τους. Άγιος Ιγνάτιος Μπριαντσιανίνωφ – π. Αρσένιος Μπόκα

Χριστός ανέστη! Αληθώς ανέστη!
Christ is Risen! Truly He is Risen!
ХристосВоскрес! Воистину Воскрес!
Kristus (ir) augšāmcēlies! Patiesi viņš ir augšāmcēlies!
ქრისტეაღსდგა! ჭეშმარიტადაღსდგა!
Kristos (İsa) dirildi! Gerçekten dirildi!
«Χαίρετε!». «Ειρήνη υμίν!»

Συναξάριον
Τῷ ἁγίῳ καὶ μεγάλῳ Σαββάτῳ τοῦ Πάσχα, αὐτὴν τὴν ζωηφόρον Ἀνάστασιν ἑορτάζομεν τοῦ Κυρίου, καὶ Θεοῦ καὶ Σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ.

Συναξάριον
Τῇ Λ’ τοῦ αὐτοῦ μηνός Ἀπριλίου, μνήμη τοῦ Ἁγίου ἐνδόξου Ἀποστόλου Ἰακώβου, ἀδελφοῦ τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Θεολόγου ἱερομάρτυροςς διά ξίφους στά Ἱεροσόλυμα ἀπ’ τόν Ἡρώδη Ἀγρίππα (44) .
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ Ἁγίου Εὐτροπίου 1ου Ἐπισκόπου Saintes Γαλλίας καί μαθητοῦ τοῦ Ἁγίου Διονυσίου Ἀρεοπαγίτου ἱερομάρτυρος (1ος αἰ.)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ Ὁσίου Κλήμεντος τοῦ Ποιητοῦ, ὁμολογητοῦ τῆς μονῆς Στουδίου στήν Κωνσταντινούπολι (9ος αἰ.).
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ Ἁγίου Μαξίμου μάρτυρος στήν Ἐφέσο.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τῆς Ἁγίας Σοφίας παρθενομάρτυρος στό Fermo Ἰταλίας (250)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ Ἁγίου Δονάτου, Ἐπισκόπου Εὐροίας Παλαιᾶς Ἠπείρου (388).
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ Ἁγίου Ἰγνατίου Μπριαντσανίνωφ Ἐπισκόπου Καυκάσου, Μαύρης Θάλασσας καί Σταυρουπόλεως Ρωσίας (1867)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τῆς εὑρέσεως τῶν λειψάνων τοῦ Ἁγίου Ἱερομάρτυρος Βασιλέως Ἀμασείας (322).
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τῆς εὑρέσεως τῶν λειψάνων (1725) τῆς Ἁγίας Ἀργυρής/Ἀργυρώ νεομάρτυρος στήν Κωνσταντινούπολι, ἀπό Προύσσα Μ. Ἀσίας (5/4 μαρτύριο 1721)
μνήμη τῆς Ὁσίας Μάρθας Προτάσιεβα (1813), μαθήτριας Ὁσίου Παϊσίου Βελιτσκόφσκυ.

Στίχοι
Ὡς ἀμνὸς Ἰάκωβος ἀχθεὶς ἐσφάγη,
Τῆς εὐσεβείας μηρυκίζων τοὺς λόγους.
Κτεῖνε, μάχαιρα φόνου, Ἰάκωβον ἑνὶ τριακοστῇ.

Ταῖς αὐτῶν ἁγίαις πρεσβείαις, ὁ Θεός, ἐλέησον ἡμᾶς. Ἀμήν.

Ύμνος
στον άγιο Απόστολο Ιάκωβο
Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς

Ο Ιάκωβος του Ζεβεδαίου ήταν ένας εκ των τριών,
πού είδαν τα πιο ένδοξα και εξαίσια μυστήρια του Χριστού,
είδαν τη Μεταμόρφωση του Σωτήρος,
το απαστράπτον σαν τον Ήλιο πρόσωπό Του
και τα λευκά σαν το φως ιμάτια Του.

Και πάλι, Τον είδαν στον Κήπο της Γεσθημανή περίλυπο,
σαν άνθρωπο πού έμοιαζε αβοήθητος
δεσμώτης μέσα στο κλουβί του κόσμου.

Ο Ιάκωβος ζαλίστηκε από την αντίφαση πού είδε,
ώσπου φωτίστηκε με το Φως της Αναστάσεως.
Όταν ο Κύριος ηγέρθη, ο Ιάκωβος πίστεψε-
Θρυμματίστηκαν οι αμφιβολίες του, διαλύθηκαν
σαν σύννεφο ονείρου!

Πολλώ δε μάλλον, όταν το Πνεύμα
κατήλθε και του έδωσε δύναμη.
Τότε ο Ιάκωβος έγινε στρατηγός απροσμάχητος-
άρχισε να πολεμά ημέρα και νύχτα
και να κάνει θαύματα, με τη βοήθεια του Θεού.

Όλα στο Όνομα του Χριστού, όλα προς δόξαν του Χριστού,
μέχρι πού το άγιο Όνομά Του έλαμψε στον κόσμο.
Μάταια ο αιμοδιψής Ηρώδης του έκοψε το κεφάλι!…
Ο Θεός χάρισε στον στρατηγό Του αιώνια δόξα!
Ο Πρόλογος της Αχρίδος, Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς, Απρίλιος
http://prologue.orthodox.cn/April30.htm

***

Μετά την επιφοίτηση του Αγίου Πνεύματος ο Ιάκωβος κήρυξε το Ευαγγέλιο σε πολλά μέρη και ταξίδεψε ως την Ισπανία. Όταν επέστρεψε, οι Ιουδαίοι άρχισαν να φιλονικούν μαζί του σχετικά με την Αγία Γραφή, αλλά κανείς δεν ήταν ικανός να τον αντιμετωπίσει, ούτε καν ο μάγος Ερμογένης.
Ο Ερμογένης και ο μαθητής του Φίλιππος νικήθηκαν από τη δύναμη της αλήθειας πού κήρυττε ο Ιάκωβος και κατόπιν αμφότεροι βαπτίσθηκαν. Τότε, οι Ιουδαίοι κατηγόρησαν τον Ιάκωβο ενώπιον του Ηρώδη και έπεισαν κάποιον Ιωσία να συκοφαντήσει τον Απόστολο. Όμως ο Ιωσίας, βλέποντας το ανδρείο φρόνημα του Ιακώβου και ακούγοντας από τα χείλη του την καθαρή αλήθεια, μετανόησε και πίστεψε στον Χριστό. Όταν ο Ιάκωβος καταδικάστηκε σε θάνατο, καταδικάστηκε και ο Ιωσίας σε θάνατο.
Καθ’ οδόν προς τον τόπο της εκτελέσεως, ο Ιωσίας ικέτευσε τον Ιάκωβο να τον συγχωρήσει για το αμάρτημα της συκοφαντίας εναντίον του. Ο Ιάκωβος τον αγκάλιασε, τον ασπάστηκε και του είπε: «Ειρήνη σοι και συγχώρησις!». Τότε και οι δύο έκλιναν τον αυχένα τους κάτω άπ’ το ξίφος του δημίου και δέχθηκαν αποκεφαλισμό για τον Κύριο, πού αγάπησαν και υπηρέτησαν. Ο άγιος Ιάκωβος μαρτύρησε στην Ιερουσαλήμ το έτος 45. Το τίμιο λείψανό του μεταφέρθηκε στην Ισπανία, όπου ακόμη, μέχρι σήμερα, συμβαίνουν θαυματουργικές ιάσεις πάνω από τον τάφο του.
Ο Πρόλογος της Αχρίδος, Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς, Απρίλιος

***

Άγιος Αρσένιος Μπόκα

«Οι παλαιότεροι προσεύχονταν γι’ αυτούς που τους βασάνιζαν και τους κρατούσαν δεμένους στα πόδια και ευλογούσαν αυτούς που πήγαιναν για το θάνατο. […] Είναι αλήθεια ότι δεν είναι κατά φύσιν ν’ αγαπάς με όλη σου την καρδιά αυτόν που σε σκοτώνει με διάφορους τρόπους, αλλά είναι πάνω από τη φύση σου. Αυτή είναι η έννοια της αληθινής μετάνοιας: επανάκτηση της άνευ όρων αγάπης, επιστροφή απ’ όλες τις αμαρτίες προς τον ένα Θεό και όλους τους ανθρώπους. Όσες φορές γίνεται το θαύμα αυτού του μυστηρίου, τότε λέμε ότι η θεία χάρη εργάζεται την επιστροφή των ανθρώπων στην αθωότητα των νηπίων.
Όποιος θέλει να νικήσει τον κόσμο, ας προσεύχεται στον Πατέρα ή μυστικά ή με το νου του για όποιον ζει στο σκοτάδι της άγνοιας και της αμαρτίας. Η υπομονή στην πίεση του κακού, η συγχώρηση των αδελφών μας και η μυστική προσευχή γι’ αυτούς ενώπιον του Θεού είναι οι πνευματικές δυνάμεις, με τις οποίες μεταστρέφουμε προς το καλύτερο τον κόσμο με τις κακίες του. Επιμένοντας σ’ αυτό το έργο μπορείς να γίνεις αιτία σωτηρίας και των εκ του κόσμου αδελφών σου».

***

Άγιος Ιγνάτιος (Αλεξάνδροβιτς Μπριαντσιανίνωφ)
Ο Αντίχριστος έρχεται
κεφάλαιο γ’

Πλησιάζομε σιγά-σιγά στην περίοδο εκείνη, που θα αρχίσουν να γίνωνται πολλά και καταπληκτικά θαύματα• ικανά να σύρουν στην απώλεια τους ταλαίπωρους εκείνους, που θα έχουν σαρκικό φρόνημα και θα γοητευθούν και πλανηθούν από τα θαύματα αυτά. Ο Αντίχριστος έρχεται. Πως, και με τι θα τον αντιμετωπίσωμε;

α . με την ζώσα πίστη.

Η ζώσα πίστη στο Χριστό, γεννιέται μέσα μας, όταν αναζωωθή η ψυχή μας από το λόγο του Θεού. Η ζώσα πίστη τρόπον τινά βλέπει τον Χριστό[105].
Μόνο όταν έχωμε ζώσα πίστη, θα μπορέσωμε να καταλάβωμε κάτι από τα θεία δόγματα της χριστιανικής πίστης• διαφορετικά θα είναι για μας βιβλίο εσφραγισμένο, μυστήριο εντελώς ακατανόητο.
Όταν έχωμε ζώσα πίστη, τα θεία δόγματα, παρ’ ότι θα μένουν και πάλι απρόσιτα, θα μας γίνωνται σαφή• θα τα καταλαβαίνωμε κάπως. Δεν θα καλύπτωνται πια κάτω από εκείνο το αδιαπέραστο και βαρύ καταπέτασμα, που προκαλεί η νεκρή πίστη. Η ζώσα πίστη είναι μια λογική, μια πνευματική λογική[106]. Δεν χρειάζεται πια σημεία, γιατί έχει από όλες τις πλευρές χορτάσει με τα θαύματα του Χριστού. Και ιδίως έχει χορτάσει με τον λόγο Του, που είναι πιο μεγάλος από όλα Του τα θαύματα και στέφανος των θαυμάτων Του. Η επιθυμία να ιδούμε θαύματα είναι γνώρισμα της απιστίας. Τα σημεία εδόθησαν λόγω της απιστίας, για να την μεταβάλλουν σε πίστη. Γι’ αυτό ας προσκολληθούμε στο λόγο του Χριστού με όλη μας την ψυχή. Ας ενωθούμε με Αυτόν σε ένα πνεύμα. Και τότε τα σημεία του αντιχρίστου δεν θα μπορέσουν ποτέ να τραβήξουν την προσοχή μας.

Με καταφρόνηση και παγερή αδιαφορία πρέπει να αποστρέφωμε από αυτά το βλέμμα μας όπως θα εκάναμε για τη πιο αναίσχυντη αισχρή πράξη• για την πιο αποστατική ενέργεια εχθρού του Θεού• για την πιο μυσαρή βλασφημία• για την πιο απάνθρωπη θανάτωση.
Ας ενθυμούμεθα την εξής ιδιαίτερης σημασίας παρατήρηση από την πείρα των ασκητών: Οι εμφανίσεις των δαιμόνων έχουν μια τέτοια ιδιότητα, που ακόμη και την πιο ελάχιστη προσοχή να τους δώσης ζημιά θα έχης. Γιατί ακόμη και την πιο ελάχιστη προσοχή, αν την αφήσης σε ένα τέτοιο θέμα ελεύθερη, χωρίς να συγκρατής, θα σου προκαλέση τις πιο ολέθριες εντυπώσεις και θα σε εμβάλη στον πιο δύσκολο πειρασμό.

β. Με την ταπεινοφροσύνη

Η ταπεινοφροσύνη είναι αδιάσπαστα ενωμένη με την πνευματική λογική. Ο άγιος Ισαάκ ο Σύρος λέγει: Μόνο εκείνος που έχει ταπείνωση μπορεί να ονομασθή λογικός. Όποιος δεν έχει ταπείνωση, ποτέ δεν θα γίνη λογικός»[107]. Η ζωντανή πίστη δείχνει στα μάτια της ψυχής τον Θεό. Όποιος βλέπει έτσι το Θεό, όποιος έτσι αισθανθή το Θεό, βλέπει τη μηδαμινότητά του. Γεμίζει ανέκφραστη ευλάβεια προς το Θεό, τα έργα τους, τις εντολές του. Και έτσι το κάθε του δίδαγμα θα γίνεται με ταπεινοφροσύνη.
Ο ταπεινόφρων δεν θα τολμήση ποτέ, ούτε καν αν ερωτοτροπήση με κάτι, που θα είναι απλά έξω από το θέλημα του Θεού• και – πολύ περισσότερο – με κάτι, που θα το έχη με κάποιο τρόπο καταδικάσει ο λόγος του Θεού. Για αυτό, τα σημεία του αντιχρίστου θα μείνουν ξένα στον ταπεινό. Δεν θα τα δέχεται με κανένα τρόπο. Δεν θα έχη καμμιά σχέση με αυτά.

γ. Με την προσευχή

Όταν μελετάμε την μηδαμινότητα μας και την ασθένειά μας• όταν στρέφουμε τον νου μας στο Θεό, στην μεγαλωσύνη Του, στην παντοδυναμία Του, στην απέραντη αγαθότητά Του• έρχεται στην ψυχή ο πόθος να στραφή με προσευχή σ’ Αυτόν. Τότε όλη η ελπίδα της ψυχής συγκεντρώνεται στον Θεό. Και για αυτό τίποτε δεν είναι ικανό να την κάμη να αφαιρεθή την ώρα της προσευχής. Γιατί προσεύχεται συνενώνοντας όλες της τις δυνάμεις. Αναζητεί τον θεό με όλη της τη δύναμη. Εκμεταλλεύεται για την προσευχή όλες τις δυνατότητές της. Και αγωνίζεται για να προσεύχεται αδιαλείπτως.
Όταν θα αρχίση η μεγάλη θλίψη, την εποχή του αντιχρίστου, όλοι οι αληθινά πιστοί, θα ζητούν από τον Κύριο βοήθεια, ενίσχυση, θεία χάρη, ενδυνάμωση, να τους κρατή από το χέρι[108]. Οι δυνάμεις του ανθρώπου, όσο πιστοί και αν είναι στο Θεό, είναι ανεπαρκείς να αντισταθούν στην δύναμη των ενωμένων εκπεσόντων αγγέλων και ανθρώπων, που θα μετέρχωνται τα πάντα με μια άκαμπτη σκληρότητα, γιατί θα προαισθάνωνται ότι έχει φθάσει πια το τέλος τους[109]. Μα η θεία χάρη θα επισκιάση τους εκλεκτούς του Θεού. Και θα κάμη να μείνουν ανενέργητες και χωρίς αποτέλεσμα όλες οι άσφαιρες απειλές του αντιχρίστου. Και καταφρονεμένα τα θαύματά του. Τότε ο Θεός θα δώση στους δούλους του δύναμη να διακηρύττουν με γενναίο φρόνημα, ότι ο Ιησούς είναι ο Σωτήρας του κόσμου. Και να αποκηρύττουν τον ψευδομεσσία που θα έλθη για να φέρη την απώλεια.
Θα τους οδηγή στο ικρίωμα, στον θάνατο. Μα αυτοί θα αισθάνωνται, σαν να βρίσκωνται σε βασιλικούς θρόνους, και σε γαμήλιο γεύμα, γιατί η αίσθηση της αγάπης του Θεού είναι πιο γλυκειά από την αίσθηση της ζωής[110]. Γιατί τα παθήματα για το Χριστό και ο βίαιος θάνατος για Αυτόν είναι η αρχή της αιώνιας χαράς του Παραδείσου[111]. Αυτό φαίνεται καθαρά στους μάρτυρες των πρώτων αιώνων. Στην αρχή ενόμιζαν, πως στα μαρτύρια θα έδειχναν την δική τους διάθεση. Μα όταν άρχιζαν τα μαρτύρια, κατεπέμπετο σ’ αυτούς η άνωθεν βοήθεια. Και τα έκανε ποθητά: και το μαρτύριο• και τον θάνατο για το Χριστό.

Βιβλιογραφία
[105] Εβρ. 11, 27.
[106] Ισαάκ Σύρου, Λόγος ΚΗ’.
[107] Ισαάκ Σύρου, Λόγος ΟΘ’.
[108] Εφραίμ Σύρου, Λόγος 106.
[109] Αποκ. 12, 12.
[110] Ισαάκ Σύρου, Λόγος ΛΗ’.
[111] Λόγια και σκέψεις του αγίου Μάρτυρος Ιακώβου του Πέρσου (Νοέμβριος 26).
Θαύματα και σημεία – Άγιος Ιγνάτιος (Αλεξάνδροβιτς Μπριαντσιανίνωφ) / Κεφάλαιο Γ’ – Πως πρέπει να βλέπουμε τα σημεία σήμερα
http://www.orthodoxfathers.com/THaymata-simeia-Agios-Ignatios-Alexandrovits-Mpriantsianinoph/Antichristos-erchetai

***

Προφητείες οσίου Αρσενίου Μπόκα της Ρουμανίας
Ζούμε στους έσχατους χρόνους… το Βουκουρέστι θα καταστραφεί…

Είπε για μετά την επανάσταση, «Πολλοί θα αφήσουν τη Ρουμανία και θα μεταναστεύσουν σε χώρες του εξωτερικού, αλλά λίγοι θα επιστρέψουν πίσω. Ωστόσο, θα έρθει ο καιρός που όλοι τους θα θέλουν να επιστρέψουν, αλλά κανείς δεν θα μπορεί επειδή η Ρουμανία θα περιβάλλεται από φλόγες.»

Η προφητεία συνεχίζεται, με τον π. Αρσένιο να προειδοποιεί ότι «Σε μια μέρα, η Ρουμανία θα καταληφθεί από 3 ξένες χώρες, την Ουγγαρία, τη Βουλγαρία και τη Ρωσία. Η βροχή της φωτιάς θα πέσει πάνω της, το Βουκουρέστι θα εξαφανιστεί από το πρόσωπο της γης, γιατί εκεί θα αφθονούν οι αμαρτίες. Το Βουκουρέστι (όταν ξανακτιστεί) θα γίνει δεύτερη Ιερουσαλήμ».
Αυτό που εννοούσε ήταν ότι το Βουκουρέστι θα καταστραφεί όπως η Ιερουσαλήμ και δεν θα μείνει πέτρα πάνω στην πέτρα, αλλά ο προφήτης συνεχίζει, παρηγορώντας εκείνους που έχουν πανικοβληθεί λέγοντας ότι: «η Παναγία γονατιστή θα προσεύχεται στο Θεό για τη συγχώρεση της Ρουμανίας.»

Ο πατέρας Αρσενίος Μπόκα είπε ότι ζούμε στους έσχατους χρόνους και ότι η πρωτεύουσα της Ρουμανίας, το Βουκουρέστι θα σβηστεί από το πρόσωπο του πλανήτη από τη φωτιά.
Προσευχήθηκε στον Θεό για τη σωτηρία των Αμερικανών λέγοντας: «Θεέ μου σε παρακαλούμε μην τιμωρήσεις τους Αμερικανούς, συγχώρεσέ τους και ελέησέ τους, και αυτοί είναι δημιουργήματά Σου», και ο Θεός πήρε το πνεύμα του και του έδειξε σε τι κατάσταση είναι πραγματικά η Αμερική, μετά από αυτό ο π. Αρσενίος είπε: “Ναι, Θεέ μου, είναι άξιοι της καταστροφής!”. Αμέσως μετά από αυτό, ζωγράφισε στην εκκλησία Draganescu, αυτό που παρουσιάστηκε στον ορίζοντα της Νέας Υόρκης με το Παγκόσμιο Κέντρο Εμπορίου φλεγόμενο, προφητεύοντας έτσι τις τρομοκρατικές επιθέσεις της 11ης/9. Ανάμεσα σε πολλά άλλα πράγματα που σχετίζονται με την Αμερική, ο π. Αρσένιος προφήτευσε επίσης την καταστροφή της αποστολής του Apollo 13, την εφεύρεση των κινητών τηλεφώνων, ακόμα και τα διαστημικά λεωφορεία.

“Ελάτε πίσω στον Θεό γιατί το κόκκινο άλογο χτυπάει τις πύλες της Ανατολής. Αλλά μην λυπάστε γιατί η σωτηρία θα έρθει από εκεί. Ο διωγμός θα έρθει από το ηλιοβασίλεμα”.

Και για μετά την πτώση του κουμμουνισμού προείδε το τι θα επακολουθήσει: «Το κόκκινο απόβρασμα, το σφυροδρέπανο, το πεντάκτινο αστέρι θα εξαφανιστεί, αλλά μετά από αυτό, το εξάκτινο αστέρι θα έρθει, και θα υπάρξει αναρχία, και θα είναι θλιβερό και πικρό για τον κόσμο», αναφέρεται σε μια εβραϊκή κυριαρχία πάνω στον κόσμο, αφού το εξάκτινο είναι γνωστό ως “αστέρι του Δαβίδ” που χρησιμοποιείται μόνο από αυτούς και το κράτος του Ισραήλ.

Οι δοκιμασίες και οι ανησυχίες των καιρών μας έχουν κι αυτό τον καλό σκοπό: μας προκαλούν να βρεθούμε κοντά στον Θεό, πού είναι το τελευταίο στήριγμα γιά την αιώνια ανάπαυσι μας.

Η ίδια η υπομονή στον αόρατο πόλεμο έχει γιά στήριγμά της την προσευχή.

Ο Θεός, πού είναι ελεήμων προς τούς δικαίους, όσοι είναι αδιάφοροι ή και αντίθετοι, με την βοήθεια των επερχομένων κινδύνων, τους πείθει να θέλουν και αυτοί ό, τι θέλει ο Θεός, δηλαδή την σωτηρία, πού είναι το μοναδικό, αληθινά αναγκαίο, έργο μας επί της γης. Κάτι άλλο, πού μας βοηθάει, είναι να γνωρίζουμε ότι αυτό πού επιτρέπει ο Θεός είναι καλό, διότι τίποτε δεν γίνεται στον κόσμο χωρίς την θέλησι του Θεού’ οπότε να χαιρώμεθα γιά τις αποφάσεις Του, έστω και αν δεν τις καταλαβαίνουμε. Ας γνωρίζουμε ακόμη ότι με τις ακούσιες δοκιμασίες και τα βάσανα σώθηκαν οι μάρτυρες, με τις εκούσιες ταλαιπωρίες και ασκήσεις σώθηκαν οι όσιοι. «Έτσι ακριβώς και με τα βάσανα πού προκαλούν οι πόλεμοι σώζονται πολύ περισσότεροι απ’ αυτούς πού παραμένουν ειρηνικά στα σπίτια τους.

Όταν δεν απαντούν πλέον οι άνθρωποι στην πρόσκλησι της αγάπης του Θεού, πίπτουν στην σκληρότητα της δικαιοσύνης Του, διότι γιά την παίδευσι και καταστολή της κακίας των κακών ανθρώπων επιτρέπονται οι πόλεμοι. Τότε η ζωή του καθενός ευρίσκεται σε κίνδυνο θανάτου, και αυτών πού είναι στα σπίτια τους και αυτών πού είναι στο μέτωπο του πολέμου.

«Σε λυπάμαι που είσαι αδύναμος στην πίστη. Θα αποτύχεις εξαιτίας του φόβου.
Ο φόβος είναι από τον διάβολο. Μην φοβάστε να σώσετε τις ψυχές σας. Θα έρθουν πολύ δύσκολοι καιροί, αλλά όλα επιτρέπονται από τον Θεό. Είναι ο σύντροφος του καθενός, από τη γέννηση μέχρι το θάνατο.
Θα πέσουν και οι εκλεκτοί. Λυπάμαι που είστε οι τελευταίοι. Θα σας κοσκινίσουν. Θα βάλουν φόρους, φόρους και άλλους φράχτες.
Θα τα πάρουν όλα! …Θα δείτε και θα καταλάβετε τη βρωμιά γύρω σας: στη δουλειά, στα καταστήματα, στους κρατικούς θεσμούς, στην ηγεσία και κυρίως στην πολιτική. Η διαφθορά και η ανηθικότητα θα επικρατούν, δυστυχώς, θα μπει κρυφά και εντός της εκκλησίας, και θα βρωμίσει μερικές ψυχές εδώ. Οι άνθρωποι σχεδόν θα χάσουν την ελπίδα τους.
Μόνο αυτοί που κρατούν την αληθινή πίστη τους θα σωθούν και μεγάλη θα είναι τότε η δόξα του Θεού πάνω τους…».

Η νίκη του Σωτήρος είναι μοναδική. Χωρίς αυτόν κανείς δεν ημπορεί να επιτύχει να νικήση τον εχθρό. Να έχεις μέσα σου Τον Χριστό και μη φοβάσαι όταν οι δυνάμεις του κακού σε περικυκλώνουν και ο κατακλυσμός είναι μπροστά σου. Υπάρχει κάποιος πού είναι μαζί σου και αναχαιτίζει το χάος, σε βοηθεί στην πνευματική σου πρόοδο και θα σου δώση το φωτοστέφανο τής δόξης!

Ο κενόδοξος όσο σκυφτός είναι προς τους ανωτέρους του τόσο θρασύς και απάνθρωπος είναι προς τους κατωτέρους του. Άγιος Ιγνάτιος Μπριαντσανίνωφ
https://iconandlight.wordpress.com/2018/03/12/22090/

Διψώ για μετάνοια!… Άγιος Ιγνάτιος Μπριαντσανίνωφ (Brianchaninov)
https://iconandlight.wordpress.com/2017/04/01/%CE%B4%CE%B9%CF%88%CF%8E-%CE%B3%CE%B9%CE%B1-%CE%BC%CE%B5%CF%84%CE%AC%CE%BD%CE%BF%CE%B9%CE%B1-%CE%AC%CE%B3%CE%B9%CE%BF%CF%82-%CE%B9%CE%B3%CE%BD%CE%AC%CF%84%CE%B9%CE%BF%CF%82-%CE%BC%CF%80%CF%81%CE%B9/

Ἀπολυτίκιον. Ἅγιος Ἰάκωβος ὁ Ἀπόστολος Ἦχος δ´

Ἀπόστολε ἅγιε Ἰάκωβε, πρέσβευε τῷ ἐλεήμονι Θεῷ ἵνα πταισμάτων ἄφεσιν, παράσχῃ ταῖς ψυχαῖς ἡμῶν.

Ἀπολυτίκιον. Ἦχος δ΄ Ταχὺ προκατάλαβε.

Στρατείαν κατέλιπες, τὴν κοσμικὴν νουνεχῶς, και ὄπισθεν ἥρμοσαι, τῷ Βασιλεῖ Ἰησοῦ, Ἰγνάτιε ἅγιε· πάντοτε ὑπανάπτων, πρὸς Αὐτὸν τὴν ἀγάπην, γέγονας θεοφόρος, μοναζόντων ἀλείπτης, τυχὼν ἐπισκοπῆς ἀληθοῦς, εἰς πόλιν τὴν ἄσειστον.

Ὡς γενναῖον ἐν Μάρτυσι. Ἦχος δ’

Ἡ τοῦ Πνεύματος ἔλλαμψις, ἐπὶ σὲ καταβέβηκε, τοῦ πυρὸς ἐν εἴδει, καὶ σὲ μακάριε, θεῖον δοχεῖον εἰργάσατο, συντόνως ἐλαύνοντα, ἀθεΐας τὴν ἀχλύν, καὶ τόν κόσμον φωτίζοντα, τῇ λαμπρότητι, τῶν πανσόφων σου λόγων, μυστολέκτα, Ἀποστόλων ἡ ἀκρότης, Χριστοῦ αὐτόπτα Ἰάκωβε.

Ὁ Οἶκος

Ὡς ἁλιεὺς λογικῶν ἰχθύων, τῷ δικτύῳ Τρισμάκαρ τῶν σεπτῶν εὐχῶν βυθοῦ πταισμάτων ἀνάγαγε τὴν ταπεινήν μου ψυχήν, τὴν πάλαι ὑφ’ ἡδονῶν θηρευθεῖσαν τῶν τοῦ βίου ἵνα ἀκλινῶς διελθὼν τὸν ὑπόλοιπον χρόνον μου, ὑμνήσω τὸ ὄνομά σου, καὶ δοξάσω τὸν βίον τὸν ἄμεμπτον, ὃν ἐκτελέσας ἐπὶ τῆς γῆς, ἠξιώθης ἐπ’ ὄρους θεάσασθαι, Κυρίου τὴν θείαν Μεταμόρφωσιν.

Κοντάκιον. Ἦχος δ΄ Ὁ ὑψωθείς.

Ἀπὸ παιδὸς τὸν Ἰησοῦν ἐκδιώκων, πᾶσαν τοῦ κόσμου κατεμίσησας δόξαν, εὐχὴν τὴν ἀδιάλειπτον ποθῶν ὅλῃ ψυχῇ· ὅθεν τῆς ἀσκήσεως τὴν ὁδὸν ἐπορεύθης, λόγοις καὶ συγγράμμασιν, ὁδηγὸς χρηματίσας, τῶν ἐθελόντων ζῇν κατὰ Χριστόν, ἀρχιερέων, τὸ κλέος Ἰγνάτιε.

There is no such thing as blind happenstance! God rules the world… St. Ignatius Brianchaninov

Χριστός ανέστη! Αληθώς ανέστη!
Christ is Risen! Truly He is Risen!
ХристосВоскрес! Воистину Воскрес!
Kristus (ir) augšāmcēlies! Patiesi viņš ir augšāmcēlies!
ქრისტეაღსდგა! ჭეშმარიტადაღსდგა!
Kristos (İsa) dirildi! Gerçekten dirildi!
«Rejoice!». «Peace be unto you!»

Synaxarion From the Menaion.
On April 30 we commemorate the holy and glorious Apostle James (44), the brother of St. John the Theologian.
On this day we also commemorate our devout father Clement the the Hymnographer, abbot of the Studion (9th century).
On this day we also commemorate the holy Martyr Maximus, at Ephesus, during the persecution of Decius .
On this day we also commemorate our father among the saints Donatus, Bishop of Euroia.
On this day Saint Ignatius Brianchaninov, Bishop of the Caucasus and Stavropol (1867)
On this day we also commemorate the finding of the relices of the holy Hieromartyr Vasilefs, Bishop of Amasia (322).
On this day the Uncovering of the relics (1725) of New martyr Argyra of Prussa (1721).
Repose of Schema-Abbess Martha (Protasieva) (1813), disciple of St. Paisius (Velichkovsky)

HYMN OF PRAISE
The Holy Apostle James
by St Nikolai Velimirovich

Zebedee’s James, one of three was,
Who saw the most miraculous mysteries of Christ,
Who saw the Transfiguration of the Savior,
In clothing white, with a flaming countenance,
And again in the Garden they saw Him sorrowful,
As a helpless prisoner, in the cage of the world.
By this contradiction, James was confused,
Until, enlightened he was, by the light of the Resurrection.
And when the Lord arose, James believed;
Ripped asunder the doubts as a cloud of dreams!
And yet, when the Spirit descended and the power to him, He gave,
James, victorious commander he became.
Day and night, he began to wage war,
And with God’s help, miracles to work.
All for the Name of Christ; all in the glory of Christ,
Until that Holy Name did glisten in the world.
In vain did bloody Herod behead him
His commander God, granted him eternal glory.
The Prologue from Ohrid: Lives of Saints by St Nikolai Velimirovich,
http://prologue.orthodox.cn/April30.htm

***

Faith and hope in God’s Providence
St. Ignatius Brianchaninov

There is no such thing as blind happenstance! God rules the world, and all that happens in heaven and under the heavens happens according to the wise and omnipotent God, unfathomable in His wisdom and omnipotence, and unfathomable in His governance.

If there is not a single event that is secret from God, then we must glorify God for everything that happens.

It is necessary to assure ourselves that God governs the fate of world and of each person. Life experiences are not long to prove and confirm this Gospel teaching.

All things pass—both the bad and the good—and neither men, nor demons can do anything if God does not allow it.

Why does our soul rebel against God’s will and allowances? Because we have not revered God as God…

From living faith in God is born complete submission to God, and from submission to God is born peace in our thoughts and calm in our hearts. Sep 20, 2017 

From seeing God’s Providence, in the soul develops profound meekness and unfailing love of neighbor, which no winds can disturb or agitate.

God watches over the times, events in society, and personal fates.

The vision of God’s Providence preserves and grows our faith in God.

The Christian who keeps his gaze fixed upon God’s Providence preserves constant courage and unshakable steadfastness, even amidst terrible misfortunes.

A Christian should never and for no reason worry, for God’s Providence carries him in its arms. Our only care should be that we would ever remain faithful to the Lord.

Troparion, in Tone III—

O holy apostle James, entreat the merciful God, that He grant to our souls remission of transgressions.

Or this troparion, in the same tone—

Thou wast a chosen apostle of Christ and the only brother of the beloved Theologian, O most lauded James. Ask thou remission of sins for those who hymn thee, and great mercy for our souls.

Tone IV: Spec.Mel.: “As one valiant among the martyrs…”—

The effulgence of the Spirit descended upon thee in the guise of fire and made of thee, O blessed one, a habitation of God who dispellest the darkness of ungodliness with might and enlightenest the world with the radiance of thine all-wise words, O James, thou initiate of the mysteries, leader of the apostles, who beheld Christ with thine own eyes.

After the Polyeleos, this sessional hymn, in Tone VIII: Spec. Mel.: “Of the Wisdom…”—

Filled with rays of light from on high and illumined with divine splendor, O apostle James, thou didst behold the Creator and Lord transfigured on Mount Tabor and wast found worthy to hear the voice of the Father. Wherefore, thou hast been vouchsafed great rewards as an eye-witness and disciple of grace, and a beholder of the mysteries of God. Entreat Christ God, that He grant remission of offenses unto those who with love honor thy holy memory. Twice

Η ψυχή μου ‘’ξηράνθηκε’’ μέσα στη ματαιότητα του κόσμου αυτού και έχω ανάγκη «ύδατος ζώντος» εκπορευομένου από τον Δημιουργό μου και «αλλομένου εις ζωήν αιώνιον». Παντοδύναμε και Ζωντανέ Θεέ – η Πηγή της αγιότητας, η Πηγή της δύναμης, η Πηγή της ζωής – φώτισέ μας και θάλψε μας με αγάπη προς Εσένα δια της Αγίας Μητέρας Σου της Ζωοδόχου Πηγής.

Χριστός ανέστη! Αληθώς ανέστη!
Christ is Risen! Truly He is Risen!
ХристосВоскрес! Воистину Воскрес!
Kristus (ir) augšāmcēlies! Patiesi viņš ir augšāmcēlies!
ქრისტეაღსდგა! ჭეშმარიტადაღსდგა!
Kristos (İsa) dirildi! Gerçekten dirildi!
«Χαίρετε!». «Ειρήνη υμίν!»

Συναξάριον
Τῇ Παρασκευῇ τῆς Διακαινησίμου, ἑορτάζομεν τὰ ἐγκαίνια τοῦ ναοῦ τῆς ὑπεραγίας Δεσποίνης ἡμῶν καὶ θεομήτορος, τῆς Ζωηφόρου Πηγῆς, ἔτι δὲ καὶ μνείαν ποιούμεθα τῶν ἐν τούτῳ τελεσθέντων ὑπερφυῶν θαυμάτων παρὰ τῆς Θεομήτορος.

Στίχοι
Μάννα Σιλωάμ, καὶ Στοὰν Σολομῶντος
Πηγὴν Κόρη σὴν ἐμφανῶς πᾶς τις βλέπει.

Ὕδωρ τὸ ζωήρρυτον τῆς Πηγῆς μάννα τὸ προχέον τὸν ἀθάνατον δροσισμόν, τὸ νέκταρ τὸ θεῖον, τὴν ξένην ἀμβροσίαν τὸ μέλι τὸ ἐκ πέτρας, πίστει τιμήσωμεν. Μεγαλυνάριον

Ὅν τρόπον ἐπιποθεῖ ἡ ἔλαφος ἐπὶ τὰς πηγὰς τῶν ὑδάτων, οὕτως ἐπιποθεῖ ἡ ψυχή μου πρός σέ, ὁ Θεός. ἐδίψησεν ἡ ψυχή μου πρὸς τὸν Θεόν, τὸν ἰσχυρόν, τὸν ζῶντα· πότε ἥξω καὶ ὀφθήσομαι τῷ προσώπῳ τοῦ Θεοῦ; (Ψαλμός 41:2-3).

Είπε ο αββάς Ποιμήν: Είναι γραμμένο: Ον τρόπον επιποθεί η έλαφος επί τας πηγάς των υδάτων, ούτως επιποθεί η ψυχή μου προς σε, ο Θεός. Τα ελάφια στην έρημο πολλά καταπίνουν ερπετά. Και καθώς κατακαίονται από το φαρμάκι, επιθυμούν να έλθουν στα νερά• πίνοντας δε βρίσκουν ανακούφιση από το φαρμάκι των ερπετών. Έτσι και οι μοναχοί. Ζώντας στην έρημο, καίονται από το φαρμάκι των πονηρών δαιμόνων, και επιποθούν το Σάββατο και την Κυριακή, για να έλθουν στις πηγές των υδάτων, ήγουν, στο Σώμα και στο Αίμα του Κυρίου, και να καθαρισθούν από την πίκρα του πονηρού.

***

Ομιλία
περί της διψώσης για τον Θεό ψυχής
Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς

ἐδίψησεν ἡ ψυχή μου πρὸς τὸν Θεόν, τὸν ἰσχυρόν, τὸν ζῶντα· πότε ἥξω καὶ ὀφθήσομαι τῷ προσώπῳ τοῦ Θεοῦ; (Ψαλμός 41:2).

Όταν στην καρδιά του ανθρώπου λάμπει έστω και μια μόνο σπίθα αγάπης για τον Θεό, δεν πρέπει να τη σβήσει αλλά να την αφήσει να καίει, και τότε θα δει ένα θαύμα.
Η μικρή αυτή σπίθα θα φουντώσει σε μια δάδα με απερίγραπτη λάμψη και το φως και η ζεστασιά της θα είναι πολύ μεγάλη. Στο φως της αγάπης του για τον Θεό ο άνθρωπος θα νιώθει τη ζωή του σε αυτόν τον κόσμο σαν σκοτάδι· και από τη ζεστασιά της αγάπης του για τον Θεό, θα νιώθει μια άσβεστη δίψα για Αυτόν, δίψα να είναι πιο κοντά στον Θεό, δίψα να δει τον Θεό.
Ο Δαβίδ, ο εραστής του Θεού, συγκρίνει αυτή τη δίψα με τη δίψα ενός ελαφιού που τρέχει προς τις πηγές του νερού. ἐδίψησεν ἡ ψυχή μου πρὸς τὸν Θεόν, τὸν ἰσχυρόν, τὸν ζῶντα·. Μήπως δεν είναι όλα γύρω μας αδύναμα; Μήπως δεν φθείρονται τα πάντα γύρω μας γρήγορα; Αρπάζουμε τις σκιές, αγκαλιάζουμε πτώματα. Πληρώνουμε σήμερα για τη δυσωδία του αύριο – πληρώνουμε με χρυσό και ασήμι, άλλοτε με την τιμή και τη συνείδησή μας, και μερικές φορές ακόμη και με τη ζωή μας – για τη δυσωδία της αυριανής φθοράς! Αυτό δεν είναι αγάπη, αλλά ζωώδης λαγνεία.

Μια μεγάλη ψυχή αναζητά κάτι αληθινά άξιο αγάπης, αναζητά αυτό που δεν υπόκειται στην καταστροφή, στη φθορά, την αποσύνθεση και τη δυσωδία των παροδικών σωμάτων. Γι’ αυτό ο Βασιλιάς Δαβίδ, ο οποίος αγάπησε βαθιά τον Θεό, τονίζει τον Ζώντα Θεό.
Γιατί, αλήθεια, ποιος άλλος είναι ισχυρός και ζωντανός εκτός από τον Θεό; Ο Θεός ενέδυσε τους αγγέλους και τους αγίους Του με δύναμη και ζωή, αλλά όλα είναι δικά Του και από Αυτόν.

Πότε ἥξω καὶ ὀφθήσομαι τῷ προσώπῳ τοῦ Θεοῦ; Εδώ βρίσκεται η ακαταμάχητη λαχτάρα της αληθινής αγάπης για τον Θεό. Ντροπή για όλους όσοι λένε ότι πιστεύουν στον Θεό και αγαπούν τον Θεό, αλλά η σκέψη και μόνο του θανάτου -της αναχώρησης απ’ αυτόν τον κόσμο- τους τρελαίνει από φόβο.

Κύριε Θεέ μας, Άγιε, Παντοδύναμε και Ζωντανέ Θεέ – η Πηγή της αγιότητας, η Πηγή της δύναμης, η Πηγή της ζωής – φώτισέ μας και θάλψε μας με αγάπη προς Εσένα.

Ότι Σοι πρέπει πάσα δόξα τιμή και προσκύνησις εις τους αιώνας των αιώνων. Αμήν.
Πηγή: Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς, «Ο Πρόλογος της Οχρίδας», (Οκτωβριος)
http://prologue.orthodox.cn/October19.htm

***

Άγιος Σωφρόνιος του Έσσεξ ο Αθωνίτης

Η δίψα μου για τον Θεόν ήταν περισσότερο ουσιώδης απ’ ότι οι άλλες πτυχές της επίγειας υπάρξεως μου…

Η ψυχή μου ‘’ξηράνθηκε’’ μέσα στη ματαιότητα του κόσμου αυτού και έχω ανάγκη «ύδατος ζώντος» εκπορευομένου από τον Δημιουργό μου και «αλλομένου εις ζωήν αιώνιον».
..Αγωνιζόμουν να ανοίξω στον Θεό όλο μου το εαυτό, μέχρι τέλους. Προσευχόμουν σε Αυτόν, να μη με απορρίψη από το Πρόσωπό Του… Η ανάγκη μου να θεραπευθώ με τη δύναμη του Αγίου Πνεύματος του Αγίου ήταν όμοια με την ανάγκη ενός νεαρού άνδρα που αχόρταγα ελκύεται στην ζωή, αλλά θανατώνεται χωρίς έλεος από κάποια ασθένεια.

Η συνείδησις της πτωχείας μου ήταν βαθειά,…
Γενικά τίποτε δεν επεδίωκα εκείνο τον καιρό σε αυτό το κόσμο, διότι όλη η ύπαρξη μου στρεφόταν προς τον Θεό, ενώπιον του Οποίου τόσο βαριά αμάρτησα. Αυτοκατακριτος, ζούσα νοερά στον άδη. Μόνον κάποιες στιγμές θλιβόμουν από την αντιπάθεια μερικών από τους πατέρες και αδελφούς της Μονής, ή για τη συμπεριφορά κάποιων πρεσβυτέρων και νεωτέρων μοναχών απέναντί μου, γενικά όμως ήμουν βαθιά αδιάφορος για την θέση μου στον αιώνα αυτό. Ζήλια δεν γνώριζα. Δεν υπήρχε για μένα κάποια κοινωνική ή ακόμη και ιεραρχική θέση, που θα μπορούσε να σβήσει το πυρ, που έκαιγε την ψυχή μου. Ήταν δυνατόν η παρουσία του πυρός αυτού μέσα μου να προκαλούσε τον ερεθισμό κάποιων εναντίον μου. Μήπως εξαιτίας του πυρός αυτού μέσα μου η συμπεριφορά μου δεν ήταν τελείως συνηθισμένη για τους ανθρώπους; Ποιος ξέρει; Είχα μόνο την ανάγκη να λάβω με όλη μου τη δύναμη συγχώρηση από τον Θεό, και δεν πρόσεχα τίποτε άλλο.

Αρκετές φορές αξιώθηκα της θεωρίας του Θείου Φωτός. Με τύλιγε τρυφερά και γέμιζα υπερκόσμια αγάπη.
Η όραση του Φωτός είναι οπωσδήποτε ενωμένη με τη χάρη που μας ανασταίνει, και η εγκατάλειψη της γης σε τέτοια κατάσταση είναι ευλογία. Γνωρίζουμε από τον βίο του Οσίου Σεραφείμ του Σαρώφ ότι ο όσιος απεβίωσε σε καιρό προσευχής: Η ψυχή του εγκατέλειψε το σώμα, πριν ακόμη αυτό νεκρωθεί – κρατούσε στο χέρι ένα αναμμένο κερί. «Τίμιος εναντίον Κυρίου ο θάνατος των Οσίων Αυτού» (Ψαλμ. 115,6). Δεν έπρεπε άρα γε να εγκαταλείπουμε όλοι μας με τέτοιο θανάτο την παρούσα ζωή;
Ώ, η θαυμαστή αυτή δωρεά της προσευχής! ….
Πάτερ Αγαθέ, ίασαι με …· ανακαίνισον με …
Πάτερ Άγιε, όλον με αγίασον: και νουν και καρδίαν και αυτό το σώμα μου …
Ήμαρτον ενώπιον Σου, και νυν αποθνήσκω μακράν Σου …
Δέξαι με κατά το πλήθος της ευσπλαγχνίας και του ελέους Σου.

Στον χριστιανό είναι φυσική η δίψα να ομοιωθή προς τον Κύριον: να περιβάλη τον κόσμο με αγάπη, όπως Εκείνος τον αγκαλιάζει· όμοια με τον Χριστόν, να μην έχει εχθρούς, δηλαδή να είναι ελεύθερος από τον άδη του μίσους προς οιονδήποτε, σύμφωνα με την εντολή Του: «Εγώ δε λέγω υμίν, αγαπάτε τους εχθρούς υμών, ευλογείτε τους καταρωμένους υμάς, καλώς ποιείτε τοις μισούσιν υμάς και προσεύχεσθε υπέρ των επηρεαζόντων υμάς και διωκόντων υμάς, όπως γένησθε υιοί του Πατρός υμών του εν ουρανοίς» (Ματθ. 5,44-45).

Το περιεχόμενο της ζωής του ανθρώπου που προσεύχεται με ένταση μοιάζει με απέραντο ωκεανό «ζώντος ύδατος».

Ελκυόμαστε προς Αυτόν ταλαιπωρούμενοι από τη δίψα να ενωθούμε με Αυτόν αιωνίως. Αυτός δε ο Ίδιος μας περιμένει με αγάπη. Η δίψα του Θεού χαρακτηρίζει ακατάπαυστα την επίγεια ύπαρξη μας· με αυτή σκεπτόμαστε και να πεθάνουμε. Ο Ίδιος ο Χριστός πεθαίνοντας πάνω στον σταυρού φώναξε: «Διψώ» (Ιωάν. 19,28). Αυτός και «πεινούσε» (Ματθ. 21,18) και διψούσε και «συνείχετο» (πρβλ. Λουκ. 12,50), για να γνωρίσουμε τον Πατέρα. Και εμείς ταλαιπωρούμαστε πάνω στη γη και θλιβόμαστε από το εφιαλτικό και αδιάλειπτο θεάμα των βιαιοτήτων, των φόνων, του μίσους· διψούμε να έλθουμε προς τον Πατέρα και επικαλούμαστε το Όνομα του Μονογενούς Υιού Του:
«Κύριε Ιησού Χριστέ, Υιέ του Θεού, ελέησον ημάς». (Άγιος Σωφρόνιος του Έσσεξ ο Αθωνίτης, Περί Προσευχής)

Δεν μπορούμε να πραγματοποιήσουμε μέσα μας την εικόνα του Χριστού, εκτός αν είμαστε πραγματικά ενωμένοι, όπως ο Χριστός το ζητούσε από τους μαθητές Του: «Αγαπάτε αλλήλους», για να γνωρίζει ο κόσμος ότι είστε του Χριστού.

***

Προσήλωσε το νου σου στο Θεό και θα ‘ρθει η στιγμή κατά την οποία θα αισθανθείς το άγγιγμα του Αιωνίου Πνεύματος στην καρδιά σου. Αυτό το θαυμάσιο πλησίασμα του πανάγιου Θεού, υψώνει το πνεύμα στις σφαίρες του άκτιστου Όντος και ο νους λαβαίνει πείρα όλων όσα υπάρχουν εκεί. Η αγάπη ξεχειλίζει σαν ποταμός φωτός σε όλη την κτίση.
Αφού κυριαρχηθούμε από την αποστροφή για το κακό που έχομε μέσα μας, θα πεινάμε και θα διψάμε το καθ’ ομοίωση Θεού με άγια ταπεινότητα· σ’ αυτή την αναμονή βρίσκεται ο σπόρος της αγιότητας.

Ο Θεός εμφύσησε την πνοή του στον άνθρωπο και ελκυόμαστε προς αυτόν. Βασανιζόμαστε από την επιθυμία να τον φθάσουμε, να είμαστε ενωμένοι μαζί του σ’ όλη την αιωνιότητα. Μας καλεί. Μας περιμένει με αγάπη. Αυτή η δίψα για το Θεό χρωματίζει την ζωή μας ολόκληρη και σ’ αυτή την κατάσταση περιμένουμε μέχρι τη μέρα του θανάτου μας…

Ο Χριστός δίψασε για να γνωρίσουμε τον Πατέρα. Μας προσκάλεσε λέγοντας: «Ο διψών, ερχέσθω προς με και πινέτω» (Ιωάν. 7,3.7). «Ο πιστεύων εις εμέ ου μη διψήση» (Ιωάν. 6,35). «Ός δ’ αν πίη εκ του ύδατος ου εγώ δώσω αυτώ, ου μη διψήση εις τον αιώνα, αλλά το ύδωρ ό δώσω αυτώ γενήσεται εν αυτώ πηγή ύδατος αλλομένου εις ζωήν αιώνιον» (Ιωάν. 4,14). «Ουδείς έρχεται προς τον πατέρα ει μη δι’ εμού» (Ιωάν. 14,6). Και εμείς στη βιασύνη μας να ρθούμε προς τον Πατέρα επικαλούμαστε το όνομα του Υιού του: «Κύριε Ιησού Χριστέ, Υιέ του Θεού, ελέησον με, τον αμαρτωλόν». Από το βιβλίο του Αρχιμανδρίτου π. Σωφρονίου Σαχάρωφ «Η ζωή Του ζωή μου».

Διψά η ψυχή μου τον Κύριο και με δάκρυα Τον ζητώ. Πώς να μη Σε ζητώ; Σύ με ζήτησες πρώτος και μου έδωσες να γευθώ την γλυκύτητα του Αγίου Πνεύματος, και η ψυχή μου Σε αγάπησε έως τέλους.… Πόσο απέραντο είναι το έλεος του Θεού για μας ! …

***

Είναι δύσκολο για μας να μιλάμε για το Γέροντα. Να με συγχωρείτε, δεν ξέρω πώς να το εκφράσω. Ο ίδιος είχε τέτοια δίψα Θεού που έλεγε ότι: «εάν άσκηση είναι ο αγώνας να υπερνικήσουμε το τάδε ή το τάδε πάθος, τότε τέτοιον αγώνα δεν εγνώρισα». Η δίψα του για τον αληθινό Θεό και η μεταμέλεια του για το γεγονός ότι στη νεότητα του παραπλανήθηκε σε άλλους δρόμους… του έδωσε μια τέτοια δίψα που ακόμα και οι σάρκες του διψούσαν το ζώντα Θεό. Αρχ. Ζαχαρίας, Ιερομόναχος της Μονής του Έσσεξ

Ταῖς τῆς σῆς Μητρὸς πρεσβείαις, Χριστε ὁ Θεός, ἐλέησον ἡμᾶς.

Στον παράδεισο με τον Άγιο Βασίλειο του Όστρογκ

Η Σάβετα Μ. από το Μπαρ, δουλεύοντας ως καθαρίστρια στο αστυνομικό τμήμα στο χωριό Όστρογκ, στις 29 Απριλίου του 1926 αποφάσισε να πλύνει τα ρούχα μη ξέροντας ότι αυτή την ημέρα είναι η πανήγυρη του Αγίου Βασιλείου.
Μόλις πήρε το σαπούνι και έβαλε τα χέρια της στο νερό, όλο το νερό έγινε αίμα και μάτωσαν τα χέρια της! Αμέσως πηγε στη βρύση για να τα ξεπλύνει, να αλλάξει το νερό για να συνεχίσει. Δεύτερη φορά έγινε το ίδιο και ξαφνιάστηκε βλέποντας ότι δεν υπάρχει ούτε ένα μικρό τραύμα στα χέρια της αλλά το αίμα υπάρχει.
Αυτό επαναλήφθηκε και για τρίτη φορά, όμως αυτή την φορά δεν πρόλαβε να φτάσει μέχρι τη βρύση διότι ζαλίστηκε και έπεσε στο χώμα. Έτσι την βρήκαν κάποιοι περαστικοί και την μετέφεραν στο Τμήμα προσπαθώντας να την συνεφέρουν, όμως τίποτα δεν κατάφεραν. Ύστερ’ από μία ώρα άνοιξε τα μάτια της και το πρώτο που ρώτησε ήταν: Ποιά πανήγυρη είναι σήμερα;

Όταν της είπαν ότι είναι η γιορτή του Αγίου Βασιλείου του Όστρογκ, μετά από κάποιες ανάσες η Σάβετα είπε τα εξής: Όταν έπεσα βρέθηκα σε ένα περιβάλλον με πολλά λουλούδια και όμορφα δένδρα. Μέσα σε τούτη την ομορφιά βρίσκονταν πολλά μονοπάτια που περνούσαν ανάμεσα από τα φυτά.
Τότε από μίαν άκρη με πλησίασε ένας γέροντας με μακριά γενειάδα και μπαστουνάκι στο χέρι του. Κατά τη γενειάδα κατάλαβα ότι μοιάζει στον Άγιο Βασίλειο του Όστρογκ όπως τον είχα δει στην εικόνα του. Όταν έφτασε κοντά μου, είπε: Έλα να σου δείξω τον τόπο της αιώνιας ζωής όπου δεν υπάρχουν βάσανα και θλίψεις.

Ξεκινήσαμε τότε μαζί να περπατάμε σε αυτό το περιβόλι.

Δεν υπάρχουν λόγια που να μπορεί να εκφράσουν αυτά που είδα και άκουσα, εκείνη την ανέκφραστη ομορφιά. Δεν ξέρω τι με γοήτευσε περισσότερο, η μελωδία, η ομορφιά και η ψαλμωδία των ουράνιων πουλιών τα οποία πετούσαν γύρω μου. Πολλά γλυκά και όμορφα παιδιά με ολόχρυσα μαλλιά, χόρευαν τριγύρω μου στα πράσινα χωράφια. Η ψαλμωδία τους ακόμα ακούγεται στα αυτιά μου, γλυκαίνει την καρδιά και την ψυχή μου. Aπό αυτά τα τραγούδια και την ψαλμωδία κατάλαβα ότι τα παιδιά εκείνα δοξάζουν τον Θεό και τον ευχαριστούν.

Εκτός από τα πουλιά τα οποία σε σμήνη πετούσαν τριγύρω, υπήρχαν και εκατομμύρια χρυσαλλίδες που πετούσαν πάνω στα λουλούδια. Από άλλες φωνές οι οποίες έφτασαν μέχρι τα αυτιά μου, αναγνώρισα τις φωνές των μελισσών οι οποίες βόμβιζαν στα ρυάκια τα οποία σε κάποιες στάσεις μουρμουρούσαν θαυμάσια. Πολλές και διάφορες ευωδιές τις οποίες συνάντησα από πολλές πλευρές δεν μπορώ να τις περιγράψω μα το μόνο που ξέ­ρω είναι ότι εδώ σε αυτό τον κόσμο δεν υπάρχει τέτοιο όμοιο άρωμα, και όλα τα αρώματα από εδώ δεν αξίζουν τίποτα μπροστά σε κείνη την ευωδία σε αυτό το παραδείσιο μέρος. Η διάθεσή μου ήταν τόσο καλή και χαριτωμένη που σκέφτηκα αν θα έμενα εκεί ακόμα καιρό για να λειώνω από την χαρά σαν το χιόνι.

Σε αυτή την κατάσταση ο Άγιος με σταμάτησε και μου είπε: Είναι ακόμα νωρίς για σένα να έρθεις εδώ. Να προσέχεις, να είσαι ευγενική και σεβαστική στην συμπεριφορά και θα έρθεις εδώ στην ώρα που πρέπει αλλά αυτή την ημέρα δεν θα δουλεύεις ποτέ. Λέγοντας αυτά, εξαφανίστηκε ο Άγιος και εγώ ξύπνησα τότε με μεγάλη στεναχώρια στην ψυχή λόγω του γεγονότος που συνέβη.

Λυπάμαι πάρα πολύ διότι γρήγορα ξύπνησα και δεν μπορώ να είμαι ακόμα σε αυτή την παραδείσια κατάσταση, στην ευλογία και τη χάρη στην οποία ήμουν.
Από τότε αυτή η κυρία Σάβετα άλλαξε εντελώς τον τρόπο ζωής, μετανόησε και μεριμνούσε για την σωτηρία της ψυχής της ενώ τις ημέρες των μεγάλων εορτών δεν εργαζόταν αλλά πήγαινε στην εκκλησία.
Πηγή: Ο Άγιος Βασίλειος του Όστρογκ, έκδοση Ι. Μ. Χιλανδαρίου, Άγιον Όρος 2008, σ. 39.

***

Θὰ σᾶς ἀναφέρω ἕνα γεγονὸς ποὺ συνέβη πρὶν ἀπὸ δέκα χρόνια καὶ δείχνει τὴ βαθιὰ εὐλάβεια ἀλλὰ καὶ οἰκειότητα τοῦ λαοῦ πρὸς τοὺς ῾Αγίους του.
῞Ενας καημένος φτωχὸς ποὺ δὲν μποροῦσε νὰ ζήσει στὰ βουνὰ τοῦ Μαυροβουνίου θέλησε νὰ πάει στὴν ᾿Αμερική, ἀλλὰ δὲν εἶχε τὰ χρήματα γιὰ τὸ εἰσιτήριο. ῏Ηρθε λοιπὸν στὸν ῞Αγιο Βασίλειο, στάθηκε μπροστὰ στὴ λάρνακα ὅπου εἶναι τὸ σῶμα του καὶ εἶπε:
“῞Αγιέ μου, θὰ πάρω ἀπὸ σένα χρήματα γιὰ νὰ πληρώσω τὸ πλοῖο μέχρι τὴν ᾿Αμερικὴ καὶ θὰ σοῦ τὰ ἐπιστρέψω διπλάσια”.
῎Εβαλε τὸ χέρι του στὸ κιβώτιο ποὺ ἦταν τὰ χρήματα καὶ πῆρε… Τὰ πῆρε μὲ τὴ συμφωνία τοῦ ῾Αγίου, ὑποσχέθηκε ὅτι θὰ τὰ ἐπιστρέψει. Τὸ κιβώτιο εἶναι ἀνοιχτὸ καὶ ὁ λαὸς ἀφήνει μέσα τὰ χρήματα ποὺ θέλει. Τὰ πῆρε ἀπὸ τὰ πόδια τοῦ ῾Αγίου…
Λοιπὸν σὲ δυὸ χρόνια ἔστειλε τὰ χρήματα στὸν κουμπάρο του, ποὺ δὲν ἤξερε τίποτα, γράφοντάς του:
“Νὰ πᾶς νὰ τὰ βάλεις στὸ κιβώτιο τοῦ ῾Αγίου Βασιλείου”.
Πῆγε ὁ κουμπάρος νὰ τὰ βάλει στὸ κιβώτιο, ἀλλὰ μόλις τὰ ᾿βαλε, τὰ μισὰ ἔπεσαν κάτω. Τὰ ξανάβαλε καὶ ξανάπεσαν, καὶ πάλι τὸ ἴδιο. Τρόμαξε, τὸ εἶπε στὸν καλόγερο ποὺ ἦταν ἐκεῖ, καὶ ἐκεῖνος τοῦ λέει: “Κάτι συμβαίνει, ὁ ῞Αγιος δὲν θέλει τὰ χρήματά σου”. ῾Ο ἄνθρωπος τοῦ διηγήθηκε τὴν περίπτωση, καὶ ὁ καλόγερος τὸν συμβούλεψε νὰ γράψει στὸν κουμπάρο του στὴν ᾿Αμερικὴ καὶ νὰ τὸν ρωτήσει τὶ συνέβη. ῎Ετσι μαθεύτηκε τὸ γεγονός, καὶ φάνηκε ὅτι ὁ ῞Αγιος δὲν ἤθελε χρήματα μὲ ἐπιτόκιο»!…

ΣΗΜΕΡΑ, ὅπως ἐδῶ καὶ 300 περίπου χρόνια, κάθε χρόνο τὴν παραμονὴ τῆς ἑορτῆς του, ἡ λειψανοθήκη τοῦ ῾Αγίου Βασιλείου ἀνοίγεται καὶ τὰ ὑποδήματά του ἀλλάζονται. Καὶ ὅπως πάντα, αὐτὰ βρίσκονται σχεδὸν λειωμένα! ᾿Ακόμη καὶ σὲ αὐτὴν τὴν ἄθεο γενεὰ τῆς συνεχοῦς ἀπομακρύνσεως τοῦ ἀνθρώπου ἀπὸ τὸν Θεὸ καὶ τὴν ᾿Αλήθεια Του, ὁ ῞Αγιος ἐξακολουθεῖ νὰ ἐπιτελῆ πολλὰ θαύματα. ᾿Εν μέρει ὁ ῞Αγιος Βασίλειος τοῦ ῎Οστρογκ μπορεῖ νὰ ἀποκληθῆ ἕνας Σέρβος ῞Αγιος Νικόλαος Θαυματουργός

Ο Χριστός είναι η ζωή, η πηγή της ζωής, η πηγή της χαράς, η πηγή του φωτός του αληθινού… Άγ. Πορφύριος Καυσοκαλυβίτης
https://iconandlight.wordpress.com/2015/04/16/%CE%BF-%CF%87%CF%81%CE%B9%CF%83%CF%84%CF%8C%CF%82-%CE%B5%CE%AF%CE%BD%CE%B1%CE%B9-%CE%B7-%CE%B6%CF%89%CE%AE-%CE%B7-%CF%80%CE%B7%CE%B3%CE%AE-%CF%84%CE%B7%CF%82-%CE%B6%CF%89%CE%AE%CF%82-%CE%B7-%CF%80/

Μόλις κατεβάσουμε το πρόσωπο του Χριστού στο επίπεδο των εθνοτήτων, χάνουμε το παν. Γέροντος Σωφρονίου του Έσσεξ
https://iconandlight.wordpress.com/2017/10/05/19892/

Οι άνθρωποι δεν θέλουν να εννοήσουν ότι από την απληστία των επιθυμιών τους, που κυριεύουν τα πνεύματα και τις καρδιές τους, εκπηγάζουν τα αναρίθμητα παθήματα ολοκλήρου του κόσμου. Γέροντας Σωφρόνιος του Essex
https://iconandlight.wordpress.com/2019/06/29/%ce%bf%ce%b9-%ce%ac%ce%bd%ce%b8%cf%81%cf%89%cf%80%ce%bf%ce%b9-%ce%b4%ce%b5%ce%bd-%ce%b8%ce%ad%ce%bb%ce%bf%cf%85%ce%bd-%ce%bd%ce%b1-%ce%b5%ce%bd%ce%bd%ce%bf%ce%ae%cf%83%ce%bf%cf%85%ce%bd-%cf%8c%cf%84/

Ο καλός κολυμβητής περνά κάτω από το κύμα. Δεν πρέπει να αντιστεκόμαστε στον πονηρό, διότι η αντίσταση αυξάνει το κακό. Εάν κανείς βαστάξει τον πειρασμό με υπομονή και ταπείνωση, τον ξεπερνά χωρίς βλάβη. Γέροντας Σωφρόνιος του Έσσεξ
https://iconandlight.wordpress.com/2019/06/26/29527/

Καὶ νῦν… Ἦχος α’

Ἀναστάσεως ἡμέρα λαμπρυνθῶμεν Λαοί, Πάσχα Κυρίου, Πάσχα· ἐκ γὰρ θανάτου πρὸς ζωήν, καὶ ἐκ γῆς πρὸς οὐρανόν, Χριστὸς ὁ Θεός, ἡμᾶς διεβίβασεν, ἐπινίκιον ᾄδοντας.

Ἀπολυτίκιον τοῦ Πάσχα
Ἦχος πλ. α’

Χριστὸς ἀνέστη ἐκ νεκρῶν, θανάτῳ θάνατον πατήσας, καὶ τοῖς ἐν τοῖς μνήμασι, ζωὴν χαρισάμενος.

Ἀπολυτίκιον. Ἅγιοι Ἰάσονας καὶ Σωσίπατρος Ἦχος γ´

Ἀπόστολοι ἅγιοι, πρεσβεύσατε τῷ ἐλεήμονι Θεῷ ἵνα πταισμάτων ἄφεσιν, παράσχῃ ταῖς ψυχαῖς ἡμῶν.

Ἀπολυτίκιον ἁγίου Βασιλείου τοῦ ῎Οστρογκ. Ἦχος πλ. α΄. Τὸν συνάναρχον Λόγον.

Ἀσκητὴν θεοφόρον καὶ πνευματέμφορον, τῆς οὐρανῶν Βασιλείας τὸν κληρονόμον λαμπρῶς, εὐφημήσωμεν Βασίλειον τὸν ἔνθεον, ὡς τοῦ Ὀστρόγου ἱερόν, κλέος καὶ θεοειδῆ, Ποιμένα τοῦ Ζαχουμίου, ἀξίως θαυμαστωθέντα, λιτὰς αὐτοῦ θερμὰς αἰτούμενοι.

Ἦχος πλ. δ΄. Ὢ τοῦ παραδόξου θαύματος.

Πάτερ, ἱερὲ Βασίλειε, Ὀρθοδοξίας φρουρός, καὶ ἀνύστακτος πρόμαχος, ἐποφθεὶς ἐπάτησας, τὴν ὀφρὺν καὶ τὰ ἔνεδρα, δυτικοφρόνων καὶ νίκης τρόπαια, ἔστησας μάκαρ πατρώου δόγματος· ὅθεν τὴν μνήμην σου, ἐκτελοῦντες σήμερον τὴν ἱεράν, ὥσπερ ἰσαπόστολον, σὲ μακαρίζομεν.

Προκείμενον Ἦχος βαρὺς

Ἀγαπήσω σε Κύριε ἡ ἰσχύς μου, Κύριος στερέωμά μου, καὶ καταφυγή μου, καὶ ῥύστης μου.

Ἦχος πλ. α’
Χαίροις ἀσκητικῶν

Χαίροις ἡ ζωηφόρος Πηγή, κατὰ θαλάσσας πελαγίζουσα θαύματα, πρὸς πᾶσαν τὴν οἰκουμένην Ὠκεανὲ νοητέ, τὰ Νειλῷα ῥεῖθρα ὑπερβαίνουσα, τῇ χύσει τῆς χάριτος, Σιλωὰμ ἐκ πέτρας ἄλλος δεύτερος, ὕδωρ πηγάζων, ὡς παράδοξον, Ἰορδάνου τε δεξαμένη ἐνέργειαν, μάννα σωτηριῶδές τε ἐναργῶς τὸ γινόμενον πρὸς τοῦ ζητοῦντος τὴν χρείαν· πλούσιον ὄντως καὶ ἄφθονον, Χριστοῦ Μῆτερ Κόρη ἡ προχέουσα τῷ κόσμῳ τὸ μέγα ἔλεος.

Στίχ. Ἡγίασε τὸ σκήνωμα αὐτοῦ ὁ Ὕψιστος.

Ὕμνοις ἐν ἐξαισίοις, Πιστοὶ, τὴν ἐπουράνιον νεφέλην ὑμνήσωμεν, σταγόνα τὴν οὐρανίαν, τὸν ζωοδότην Χριστόν, ἐπὶ γῆς ἀρρεύστως ὑετίζουσαν, τὸ ζῶν, τὸ ἁλλόμενον, καὶ πηγάζον ἀθάνατα, ὕδωρ τὸ θεῖον, τὴν ἀμβροσίαν τοῦ νέκταρος τοῦ μηδέποτε μετὰ πόσιν ἐκρέοντος, δίψαν δὲ τὴν συντήκουσαν ψυχὰς ἀπελαύνοντος, οὗπερ πιόντες ἐμφρόνως, ῥεύματα θεῖα προβάλλονται, κοιλίας ἐκ νόου, ἑπομβρίζοντα τοῖς πᾶσι, χάριν τὴν ἄφθονον.

Ἦχος πλ. β‘ 

Μάννα σε οὐράνιον, καὶ Παραδείσου Παρθένε, τὴν Πηγὴν τὴν ἔνθεον, ὀνομάζω Δέσποινα προσφυέστατα· τῆς γὰρ γῆς ἔδραμεν, ἡ ῥοὴ καὶ χάρις, τῆς Πηγῆς σου τετραμέρειαν αὐτῆς καλύπτουσα, ξένοις τεραστίοις ἑκάστοτε, καὶ πᾶσι τὸ αἰτούμενον γίνεται τὸ ὕδωρ πινόμενον· ὅθεν γεγηθότες, Χριστώνυμοι προστρέχομεν πιστῶς, ἁγιασμόν ἀρυόμενοι, πάντοτε γλυκύρροον.

Lord our God, holy, mighty and living-the Source of holiness, the Source of strength, the Source of life-illumine us and warm us with love for Thee, by the intercessions of Thy Mother, the Life-Giving Spring.

Χριστός ανέστη! Αληθώς ανέστη!
Christ is Risen! Truly He is Risen!
ХристосВоскрес! Воистину Воскрес!
Kristus (ir) augšāmcēlies! Patiesi viņš ir augšāmcēlies!
ქრისტეაღსდგა! ჭეშმარიტადაღსდგა!
Kristos (İsa) dirildi! Gerçekten dirildi!
«Rejoice!». «Peace be unto you!»

Synaxarion:
On Bright Friday, the first Friday after Pascha, we celebrate the consecration of the temple of our Most Holy Lady, the Mother of God of the Life-giving Spring (Zodochos Peghe). Furthermore, we commemorate the supernatural miracles wrought by the Mother of God therein.

Synaxarion
On April 29 we commemorate the Apostles Jason and Sosipater of the Seventy, and their companions, at Corfu (63): Martyrs Saturninus, Jakischolus (Inischolus), Faustianus, Januarius, Marsalius, Euphrasius, Mammius – the holy seven former thieves; Virgin Martyr Cercyra.(63) Martyrs Zeno, Eusebius, Neon, and Vitalis, who were converted by Apostles Jason and Sosipater (c. 63)
Martyrs Vitalius and his wife Valeria (62)
Saint Basil of Ostrog, Wonderworker of Ostrog, myrhh-streamer, Metropolitan of Zahumlje (1671)
New Martyr Stanko the Shepherd, of Montenegro (1712)
Hosiosmartyress Abbess ATHANASIA (Aleksandra Lepöshkina) iconographer; of Zosima Hermitage and of the Smolensk Hodigitria Convent near Moscow (1885-1932) day of death in exile in Kazakhstan

Verse:
The Manna, Siloam, and the Porch of Solomon,
are to all men manifestly apparent in thy Spring, O Maiden.

In the Sayings of the Desert Fathers, Abba Poemen said, ‘It is written: “As the hart longs for flowing streams, so longs my soul for Thee, O God.” (Ps. 42.1) For truly harts in the desert devour many reptiles and when their venom burns them, they try to come to the springs, to drink so as to assuage the venom’s burning. It is the same for the monks: sitting in the desert they are burned by the venom of evil demons, and they long for Saturday and Sunday to come to be able to go to the springs of water, that is to say, the body and blood of the Lord, so as to be purified from the bitterness of the evil one.’ (The Sayings of the Desert Fathers by Dr. Benedicta Ward.)

***

Homily:
on the soul’s thirst for God
by Saint Nikolai Velimirovič

My soul thirsts for God, for the Living God: When shall I come and appear before God? (Psalm 42:2).

When only a spark of love for God shines in the heart of man, he should not extinguish it but let it burn, and he will see a miracle.
That spark will flare up into a torch of unseen radiance, and the light and its warmth will be very great. In the light of his love for God, a man will feel his life in this world to be as darkness; and from the warmth of his love for God, he will feel an unquenchable thirst for God, a thirst to be closer to God, a thirst for seeing God.
David, the lover of God, compares this thirst to the thirst of a deer who races to springs of water. My soul thirsts for God, for the Living God. Is not everything around us infirm? Does not everything around us quickly decay? We grab at shadows, we embrace corpses. We pay today for tomorrow’s stench-we pay with gold and silver, sometimes with our honor and conscience, and at times even with our life-for the stench of tomorrow’s decay! This is not love but animal lust.

A great soul seeks a subject worthy of love, seeks a subject not susceptible to destruction, decay, decomposition and the filth of transient bodies. That is why King David, the lover of God, emphasizes the Living God. For who, in truth, is mighty and alive save God? God endowed His angels and saints with strength and life: yet all of it is His, and from Him.

When shall I come and appear before God? Here is the irresistible yearning of true love for God. Shame on all who say that they believe in God, and love God, while the very thought of death-of leaving this world-drives them wild with fear.

O Lord our God, holy, mighty and living-the Source of holiness, the Source of strength, the Source of life-illumine us and warm us with love for Thee.

To Thee be glory and praise forever. Amen.
The Prologue from Ohrid: Lives of Saints by Saint Nikolai Velimirovič
http://prologue.orthodox.cn/October19.htm

Through the prayers of Thy Holy Mother,
O Christ our God, have mercy on us and save us.
Amen.

Hymn of Praise
Saint Basil of Ostrog
by St Nikolai Velimirovich

Saint Basil, one chosen by God,
And of every affliction, wondrous healer,
With the power of your Christ, Whom you greatly loved,
The gravest of the ill, you were able to heal,
Even now, for anyone who honors you, you are able [to do]
And who firmly believe in the Living God.
O glory of the Serbian people, do not cease to help,
For the sinful, do not cease to pray.
In heavenly glory, you are a saint of God
And saints are men with a full healthy spirit,
In you [Basil] we see a true man,
Free from sin and overly filled with healing,
In whom the fire of the Holy Spirit burns,
In whom the love of the resurrected Christ stands.
To the All-powerful God and to you, we are grateful,
Because through you, God pours out abundant mercy,
Through His saint, glorious and of angelic face –
Basil the Serbian, God’s chosen one!
The Prologue from Ohrid: Lives of Saints by St Nikolai Velimirovich, Bishop of Zica, Serbia (+1956)
http://prologue.orthodox.cn/April29.htm

To the Theotokos, Tone V:
Special Melody: “Rejoice O Life-bearing Spring”.

Rejoice, O life-bearing Spring, * who art as vast as all the seas, * in the miracles bestowed upon the world. * O noetic Ocean, which doth supersede the streams of the Nile, * by the torrents of grace divine. * Thou art a second Siloam, pouring forth water wondrously, * as though from a barren rock, * having received the might of the Jordan. * Thou art manifestly become the salvific manna, * fulfilling the needs of those who seek thee, * O Maiden – Mother of Christ, ** who dost ever pour forth thy great mercy upon the World.

Verse: The Most High * hath hallowed His tabernacle.

With wondrous hymns let us the faithful, * praise and glorify the heavenly cloud * which rained down from Heaven, * Christ the Giver of life. * Who came down unto the earth without suffering corruption, * the living water from which springeth forth immortal life, * the Ambrosia and nectar which passeth not away even after being consumed, * which dispelleth thirst and refreshes our souls. * Streams of sanctifying wisdom, issuing forth from the nous of our being, ** showering abundant grace upon us all.

for the Theotokos, Tone VI:

Verse: O praise the Lord, all ye nations; * praise Him, all ye peoples.

As is meet, I call thee the Heavenly manna, * and the divine spring issuing forth from Paradise, * O Lady most blessed; * for the stream of grace of thy Spring * hath flowed forth unto the four ends of the earth, * daily covering it with many awesome miracles; * and all who have petitioned thee, * and partake of the water, * have their petitions fulfilled thereby. * Wherefore, with rejoicing, * all we who bear the Name of Christ * make haste with faith, ** to draw the sacred water of its ever flowing sweet streams.

troparion of the saint, in Tone IV—

From thy youth thou gavest thyself wholly to the Lord, abiding in prayer, labor and fasting, O God-bearer, and thou wast a model of virtue for thy flock; therefore, beholding thy goodly disposition, God appointed thee as a shepherd and valiant hierarch for His Church, and after thy repose kept thy holy body unharmed, O holy hierarch Basil. Wherefore, as thou hast boldness, entreat Christ God, that our souls be saved.

Aposticha stichera, in Tone VI—

O blessed Basil, falling down before thee, I pray: Have pity and enlighten my soul, O all-wise one, that in adoration I may lift up mine eyes unto the compassionate Bestower of light.

Stichos: Precious in the sight of the Lord is the death of His saints.

Roaring, the enemies who desire to do evil unto me seek my destruction. But deliver me, I pray thee, O divinely wise and holy hierarch, in that thou hast boldness before God, and save me from wicked men, O most blessed hierarch Basil.

Stichos: Thy priests shall be clothed with righteousness, and Thy righteous shall rejoice.

We, the faithful, have acquired thee as a calm haven, an unassailable rampart, a tower of confirmation and a portal of repentance; wherefore, falling down, we beseech thee, O father Basil: Protect us by thy supplications, in that thou art the wise guide and ally of our souls.

Glory…, Now & ever…, in the same tone—

The adversary roareth against thy flock, O all-pure one, and every day the wicked seek to devour it; but deliver it from all harm and rapacity, O Theotokos.

Ode III
Irmos: There is none as holy as Thee, O Lord my God, Who hast uplifted the horn of Thy faithful and established us on the rock of the confession of Thee, O Good One.

Divine sweetness falleth from thy mouth, O father Basil, and thou gavest drink to thy flock, the Christian people, O blessed Basil.

The tomb where thy precious body lieth exudeth sweet fragrance like the paradise of God, perfuming the faithful and those who serve in thy monastery; wherefore, rejoice, O all-glorious one, and forget us not, O father Basil.

Αδελφοί, αφήστε τον Χριστό, τον αναστάντα και ζωντανό Κύριο, να εκχύσει μέσα στις καρδιές σας πίστη και οι καρδιές σας θα πλημμυρίσουν. Βάλε τον ζωντανό Χριστό στην καρδιά σου και τότε θα εμποτιστείς από την αλήθεια και θα νιώσεις άρρητη γλυκύτητα.

Συναξάριον
Τῇ ἁγίᾳ καὶ μεγάλῃ Πέμπτῃ τοῦ Πάσχα, αὐτὴν τὴν ζωηφόρον Ἀνάστασιν ἑορτάζομεν τοῦ Κυρίου, καὶ Θεοῦ καὶ Σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ.
Σύναξις Ὑπεραγίας Θεοτόκου τῆς Καμαριωτίσσης, εἰς ἀνάμνησιν τῆς ἐκ τῶν εἰκονομάχων διασώσεως, τῆς ἱερᾶς καὶ σεβάσμιας εἰκόνος· ἥτις διὰ θαυμασίου καὶ παραδόξου τρόπου, ἐν τῇ Σαμοθράκῃ ἀφίχθῃ, τῶν θαλασσίων κυμάτων ἐπιβαίνουσα.
Μνήμη τῆς Ἁγίας Εὐπρεπείας, εἰκὼν αὐτῆς σῴζεται ἐν τῷ ἐν Λέσβῳ ὑπάρχοντι Ναῷ ἐπ᾿ ὀνόματι αὐτῆς
Ἅγιος Μιχαὴλ ὁ Μαυρουδής ὁ Νεομάρτυς ὁ ἐν Θεσσαλονίκῃ μαρτυρήσας ἐν ἔτει‚ αφμδ΄ [1544], πυρί τελειούται.
Ἀγάπης, Εἰρήνης καί Χιονίας τῶν παρθένων καί αὐταδέλφων, μαρτύρων (τῇ 16ῃ μηνὸς Ἀπριλίου ἢ κατ’ ἔθος τῇ Πέμπτῃ τῆς Διακαινησίμου)

Συναξάριον
Τῇ ΚΗʹ τοῦ αὐτοῦ μηνός Ἀπριλίου, μνήμη τῶν ἐν Κυζίκῳ Ἁγίων ἐννέα Μαρτύρων, Θεόγνιδος, Ῥούφου, Ἀντιπάτρου, Θεοστίχου, Ἀρτεμᾶ, Μάγνου, Θεοδότου, Θαυμασίου καὶ Φιλήμονος (286-299).
Τῇ αύτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ Ὁσίου Πατρὸς ἡμῶν Μέμνονος τοῦ θαυματουργοῦ (6ο αἰ ).
Ὁ ὅσιος πατὴρ ἡμῶν Αὐξίβιος Β’ Ἐπισκοπος Σόλων τῆς Κύπρου (4ο αἰ ) ἐν εἰρήνῃ τελειοῦται.
Διήγησις περὶ τοῦ γενομένου θαύματος ἐν Ἀφρικῇ, ἐν τῇ πόλει Καρθαγένῃ (610-641).
Κυρίλλου Ἐπισκόπου Τούρωφ (1183),

Ομιλία
για τον Χριστό που κατοικεί στις καρδιές των πιστών
Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς

«κατοικῆσαι τὸν Χριστὸν διὰ τῆς πίστεως ἐν ταῖς καρδίαις ὑμῶν» (Εφες. 3:17).

Ένας άνθρωπος που έχει τον Χριστό μόνο στα χείλη του, δεν έχει πραγματικά τον Χριστό. Ούτε αυτός που έχει τον Χριστό μόνο πάνω στο χαρτί, δεν έχει τον Χριστό. Ούτε αυτός που έχει τον Χριστό μόνο πάνω στον τοίχο, δεν έχει τον Χριστό. Ούτε αυτός που έχει τον Χριστό σε ένα μουσείο του παρελθόντος, έχει τον Χριστό.
Ένας άνθρωπος έχει αληθινά τον Χριστό, όταν Τον έχει στην καρδιά του. Γιατί ο Χριστός είναι η Αγάπη και ο θρόνος της Αγάπης είναι η καρδιά!

Εάν ο Χριστός είναι στην καρδιά σου, τότε για εσένα, ναι είναι Θεός! Αν όμως είναι μόνο στα χείλη σου, ή στο χαρτί ή στο τοίχο, ή στο μουσείο, ακόμα κι αν Τον αποκαλείς Θεό, για σένα Αυτός δεν είναι παρά ένα παιχνίδι. Πρόσεχε λοιπόν, άνθρωπε, γιατί κανείς δεν μπορεί να παίζει με τον Θεό χωρίς τιμωρία.

Η καρδιά φαινομενικά είναι ένα μικρό όργανο, αλλά όμως ο Θεός χωράει και μπορεί να κατοικήσει σε αυτήν. Όταν ο Θεός κατοικεί εκεί, τότε είναι γεμάτη και υπερχειλίζει και τίποτα άλλο δεν μπορεί να χωρέσει σε αυτή. Ακόμη κι αν όλος ο κόσμος εγκατασταθεί σε αυτή, θα παραμένει άδεια χωρίς τον Θεό.

Αδελφοί, αφήστε τον Χριστό, τον αναστάντα και ζωντανό Κύριο, να εκχύσει μέσα στις καρδιές σας πίστη και οι καρδιές σας θα γεμίσουν, θα πλημμυρίσουν. Εκείνος δεν μπορεί να εισέλθει και να κατοικήσει στις καρδιές σας παρά μόνο μέσω της πίστης σας. Αν δεν έχετε πίστη, ο Χριστός θα μείνει μόνο στα χείλη σας ή στο χαρτί, ή στον τοίχο, ή στο μουσείο του παρελθόντος. Τι όφελος θα έχετε από αυτό;

Τι όφελος υπάρχει να έχεις τη ζωή στα χείλη σου και στην καρδιά σου τον θάνατο; Διότι, εάν κρατάς τον κόσμο στην καρδιά σου και τον Χριστό στα χείλη σου, κρατάς τον θάνατο στην καρδιά σου και τη ζωή στα χείλη σου. Το νερό στα χείλη του διψασμένου δεν βοηθάει. Βάλε τον ζωντανό Χριστό στην καρδιά σου και τότε θα εμποτιστείς από την αλήθεια και θα νιώσεις άρρητη γλυκύτητα.

Ω Αναστημένε Κύριε, καθάρισε τις καρδιές μας από τους θανάσιμους επισκέπτες που κατοικούν σε αυτή, και εσύ ο ίδιος έλα και σκήνωσε μέσα στις καρδιές μας, για να ζούμε αληθινά και να Σε δοξάζουμε.

Οτι Σοί πρέπει πάσα δόξα, τιμή και προσκύνησις, εις τους αιώνας των αιώνων. Αμήν.
Από το βιβλίο: «Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς, Πνευματικό ημερολόγιο- Ο Πρόλογος της Αχρίδος, Βίοι Αγίων, Ύμνοι, Στοχασμοί και Ομιλίες για κάθε ημέρα του χρόνου. Απρίλιος»
http://prologue.orthodox.cn/April21.htm

***

Ύμνος δοξολογίας
στην Αλήθεια
Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς

Γνωρίστε την αλήθεια, επιτάσσει ο Κύριος!
Όποιος γνωρίζει την αλήθεια, δεν αφήνει τον εαυτό του να σκλαβωθεί.
Η αλήθεια χαρίζει ελευθερία στους πιστούς!
Με την αλήθεια, οι πιστοί νικούν τον κόσμο,
ενώ το ψέμα σκλαβώνει:
ό,τι είναι η πηγή για το ποτάμι,
είναι το ψεύδος, για την σκλαβιά.
Το ψεύδος είναι το σκοτάδι του μεσονυκτίου που οδηγεί στην πλάνη
και απ’ αυτό το παράξενο μονοπάτι οδηγεί τους ανθρώπους στην άβυσσο.
Το ψεύδος αλυσοδένει τον άνθρωπο με τον φόβο, φόβο για όλους:
για τους ανθρώπους, για τον κόσμο και για τους πονηρούς δαίμονες.

Η αλήθεια είναι το φως που διαλύει το σκοτάδι
χαρίζει ελευθερία στον απελπισμένο δούλο:
Ελευθερία από τους ανθρώπους, ελευθερία από τον κόσμο,
ελευθερία από τον φόβο και τους καταραμένους δαίμονες.

Όποιος αναγνωρίζει την αλήθεια,
λαμβάνει την ελευθερία,
με την ελευθερία, έχει εξουσία επί όλων των αντιπάλων!
Το λίκνο της ελευθερίας είναι η αλήθεια,
διότι χωρίς αλήθεια, δεν υπάρχει αληθινή ελευθερία!
Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς, Ο Πρόλογος της Αχρίδος, Μάρτιος
http://prologue.orthodox.cn/March31.htm

Ο Χριστός δεν είναι το φως και το σκοτάδι, είναι μόνο φως. Ο Χριστός δεν είναι αλήθεια και ψεύδος, είναι μόνο αλήθεια. Ούτε είναι ο Χριστός ζωή και θάνατος• είναι μόνο ζωή. Ούτε είναι και δύναμις και αδυναμία• είναι μόνο δύναμις. Ούτε είναι και αγάπη, και μίσος• είναι μόνο Αγάπη.
Είναι το «ναι» για κάθε καλό, και εν Αυτω δεν υπάρχει αμφιταλάντευση ανάμεσα στο «ναι» και στο «ου». Το δίδαγμά Του είναι πεντακάθαρο, αληθές, πάμφωτο και έμπλεον αγάπης προς το ανθρώπινο γένος.

Ω Παντευλόγητε Κύριε Ιησού Χριστέ, Πηγή όλων των ευλογιών – αληθινά είσαι για εμάς η μόνη Οδός, το μόνο Φως, η μόνη Αλήθεια, η μόνη Ζωή και Ζωοδότης. Σε αναγνωρίζουμε ενώπιον των ανθρώπων και των Αγγέλων ως τον μοναδικό Θεό και Σωτήρα μας. Ελέησέ μας και σώσε μας.

***

Ζήστε αληθινά, ζήστε όπως ο Κύριος!
Παύλος Σερβίας

«Κατά τη Δευτέρα Παρουσία Του ο Κύριος δεν θα μας ρωτήσει σε τι εποχές ζήσαμε, αλλά πώς συμπεριφερθήκαμε στον πλησίον μας!
Μην μιλάτε στους ανθρώπους για τον Κύριο, αν δεν θέλουν να ακούσουν γι’ Αυτόν. Ζήστε όπως ο Κύριος και οι ίδιοι θα σας ζητήσουν για να μάθουν».

Πρέπει κάθε στιγμή να ζούμε σύμφωνα με το Ευαγγέλιο.

«Η Ορθοδοξία είναι μια πίστη που αναγνωρίζεται από το πώς τη ζούμε, από το πώς ενεργούμε, από το πώς συμπεριφερόμαστε. Η Ορθοδοξία είναι τρόπος ζωής».

Εσείς οι νέοι, που τώρα μπαίνετε στην κοινωνία, δώστε τη μαρτυρία σας για τον Υιό του Θεού με την ίδια σας τη ζωή, όχι μόνο με τον λόγο σας. Μην ξεχνάτε ότι δε γίνεται να είσαι χριστιανός και να μη ζεις στο ύψος αυτών που λες, της αλήθειας που καταθέτεις, όσο μελιστάλαχτες κι αν είναι οι λέξεις που χρησιμοποιείς για την αλήθεια που εκστομίζεις. Αυτόν τον λόγο τον εναποθέτω στην ψυχή και στην καρδιά σας, τον επαναλαμβάνω σε μένα τον ίδιο και προτρέπω όσους έχουν αυτιά να την ακούσουν. Ούτε η Εκκλησία, ούτε το έθνος μας, ούτε η οικογένεια μας, ούτε εμείς οι ίδιοι- κανείς δε θα κερδίσει τίποτα αν δε ζούμε στο ύψος της διδασκαλίας του Χριστού. Είναι ασυγκρίτως πολυτιμότερο να συναχθούν δυο ή τρεις στο όνομα του Θεού και να εκπληρώσουν το θέλημα Του, παρά εκατομμύρια άλλοι που το παραβιάζουν με κάθε τρόπο.

Για μας, αδελφοί και αδελφές, το Ευαγγέλιο, η Ορθόδοξη πίστη, δεν αποτελούν δίδαγμα που αποστηθίζεται και αναπαράγεται, αλλά τη διδασκαλία που ορίζει τη ζωή μας. Όταν το στόμα των Αποστόλων σώπαινε, μιλούσαν τα έργα τους, η αγιασμένη ζωή τους….
Μη λησμονούμε ότι ζητούμενο της εδώ ζωής μας είναι να κερδίσουμε την αιώνιο ζωή και τη μακαριότητα της Βασιλείας των ουρανών, να βρεθούμε κοντά στον Θεό και τους αγίους Του. Άρα, εδώ έγκειται το νόημα της ζωής μας…

Μην ξεχνάτε ποτέ τα λόγια του Ευαγγελιστού Ιωάννη ‘’Πως όμως μπορείτε εσείς να πιστέψετε, αφού αποζητάτε τον έπαινο ο ένας του άλλου, και δεν επιδιώκετε τον έπαινο του μοναδικού Θεού; (Ιωαν. 5,44). Επιζητώντας τον έπαινο του κόσμου από ματαιοδοξία, αδυνατούμε να επιζητήσουμε την αληθινή δόξα, αυτήν που προέρχεται από τον Θεό.
… μπροστά στον Θεό είναι αδύνατον να παρουσιαστούμε τάχα καλύτεροι απ’ ότι είμαστε, να κρύψουμε την ανεντιμότητα, την αδικία και κάθε άλλο κακό. Ο Θεός βλέπει τα πάντα, ακούει τα πάντα, βλέπει τα έργα μας, ακόμη κι όσα κάνουμε στα σκοτεινά, και θ’ ανταμείψει τον καθένα ανάλογα με την αξία του, γιατί μας προίκισε με δώρα σπουδαία κι αναμένει να καλλιεργήσουμε τις δεξιότητες που μας προσέφερε μαζί με την ελευθερία μας. Στο τέλος της Αποκαλύψεως, λέει ο Κύριος, ‘’ο άδικος ας συνεχίσει να αδικεί, ο ακάθαρτος ας συνεχίσει τα βδελυρά έργα του, Ας συνεχίσει κι ο δίκαιος να κάνει το δίκαιο, κι ο άγιος την αγιοσύνη του. Να, έρχομαι σύντομα, και φέρνω μαζί μου την ανταμοιβή, για ν’ ανταποδώσω στον καθένα ανάλογα με τα έργα του (Αποκ. 22,11-12). Και καταλήγει ‘’Ναι, έρχομαι σύντομα’’ (Αποκ. 22,20)

***

Ντοστογιέφσκι: «…Πιστεύω ότι δεν υπάρχει τίποτε πιο όμορφο, πιο βαθύ, πιο συμπαθητικό, πιο λογικό, πιο ζωντανό και τέλειο από τον Χριστό. Και λέω στον εαυτό μου, με ζηλόφθονη αγάπη, όχι μόνο ότι δεν υπάρχει τίποτε, αλλ’ ότι δεν μπορεί να υπάρχη.
Επί πλέον, αν κάποιος μου απεδείκνυε ότι ο Χριστός δεν ταυτίζεται με την αλήθεια κι ότι, στην πραγματικότητα, η αλήθεια είναι εκτός Χριστού, θα προτιμούσα τότε να παραμείνω με τον Χριστό, παρά να πάω με την αλήθεια…». Επιστολή προς Φονβίζιν

Όσιος Πορφύριος ο Καυσοκαλυβίτης

Μια θρησκεία μόνον είναι, η Ορθόδοξος Χριστιανική Θρησκεία. Και το πνεύμα αυτό το ορθόδοξον είναι το αληθές. Τα άλλα πνεύματα, είναι πνεύματα πλάνης και οι διδασκαλίες είναι μπερδεμένες.

… η αλήθεια είναι στην Ορθοδοξία… Υπάρχουν πολλά φώτα, που βλέπει κανείς και εντυπωσιάζεται, μα ένα είναι το φως το αληθινόν… αξίζει να λατρέψει κανείς τον μόνον αληθινόν Θεόν, τον Κύριον ημών Ιησούν Χριστόν… Οι αλήθειες του Θεού, όπως τις έχει πει, από την αρχή, αυτές είναι. Δεν υπάρχουνε άλλες αλήθειες, νέες, επειδή ο κόσμος προόδεψε και η επιστήμη και οι άνθρωποι πήγανε στα άστρα…

Ο Θεός να μας φωτίσει όλους, να τον γνωρίσουμε και να τον αγαπήσουμε.
…Τι να σου κάνη η μόρφωση; Μόνο η χάρη του Θεού, μόνο η αληθινή αγάπη μας, που θυσιάζεται μυστικά για τους άλλους, μπορεί να σώση και τους άλλους και εμάς»

***

«Ο οδοιπόρος και η Αλήθεια»
Μύθος του Αισώπου

Ένας άνθρωπος που περπατούσε στην ερημιά, συνάντησε μια γυναίκα, που στεκόταν μόνη της και με κατσουφιασμένη όψη. Την χαιρέτησε και τη ρώτησε ποια είναι. Εκείνη είπε:
«Είμαι η Αλήθεια». 
«Και για ποιο λόγο άφησες την πόλη και κατοικείς μόνη σου στην ερημιά;».
«Διότι παλιότερα το ψέμα βρισκόταν σε λίγους μόνο. Τώρα έχει καταλάβει τις ψυχές όλων των ανθρώπων. Και, αν θέλεις να ανταλλάξεις λόγο με οποιονδήποτε, θα δεις ότι όλοι έχουνε μέσα τους την ψευτιά. Γι’ αυτό με βλέπεις λυπημένη να κατοικώ στις ερημιές, αφού δεν με αφήνουνε να πλησιάσω όπου κατοικούν άνθρωποι».
 Επιμύθιο: Όλος ο βίος των ανθρώπων γίνεται πάρα πολύ κακός, πανούργος και ελεεινός, όταν το ψέμα προτιμάται από την Αλήθεια.

***

ἀλήθεια <επίθ. ἀληθής < α- στερητικό + λήθη:  Η λέξη προέρχεται από το στερητικό α- και τη λέξη λήθη, παράγωγο του ρήματος λανθάνω που σήμαινε: διαφεύγω την προσοχή, μένω απαρατήρητος, κρύβομαι. Επομένως α-λήθεια είναι η μη-λήθη, η μη-απόκρυψη, δηλαδή η εμφάνεια, η φανέρωση, το εις-φώς-έρχεσθαι.» Αλήθεια είναι: οτιδήποτε δεν έχει ξεχαστεί (ξεχνώ< ξε + χάνω: χάνω ολοκληρωτικά). Που αυτό σημαίνει ότι την αλήθεια την ξεχνάς. Που για να την ξεχνάς, σημαίνει ότι, κάποτε την ήξερες. Η αλήθεια έχει ανάγκη τη μνήμη (αντίδοτο της λήθης), γιατί μέσω αυτής διατηρείται.

Συνεπώς αληθινό είναι ότι βγαίνει στην επιφάνεια και φωτίζεται με άπλετο φως, ενώ μη αληθινό (λάθος) ό,τι μένει -δολίως και σκοπίμως συνήθως- στο σκοτάδι. Η λήθη λοιπόν είναι η αίτια όλων των κακών. Με την λήθη στέκονται οι ψεύτικες «αλήθειες».

ᾨδὴ αʹ. Ἦχος αʹ. Ὁ Εἱρμός.

Ἀναστάσεως ἡμέρα, λαμπρυνθῶμεν λαοί, Πάσχα Κυρίου, Πάσχα· ἐκ γὰρ θανάτου πρὸς ζωήν, καὶ ἐκ γῆς πρὸς οὐρανόν, Χριστὸς ὁ Θεός, ἡμᾶς διεβίβασεν, ἐπινίκιον ᾄδοντας. (δίς)

Τροπάρια.
Δόξα τῇ ἁγίᾳ Ἀναστάσει σου, Κύριε.

Καθαρθῶμεν τὰς αἰσθήσεις, καὶ ὀψόμεθα, τῷ ἀπροσίτῳ φωτὶ τῆς ἀναστάσεως, Χριστὸν ἐξαστράπτοντα, καί, Χαίρετε, φάσκοντα, τρανῶς ἀκουσόμεθα, ἐπινίκιον ᾄδοντες.

Καθαρθῶμεν τὰς αἰσθήσεις, καὶ ὀψόμεθα, τῷ ἀπροσίτῳ φωτὶ τῆς ἀναστάσεως, Χριστὸν ἐξαστράπτοντα, καί, Χαίρετε, φάσκοντα, τρανῶς ἀκουσόμεθα, ἐπινίκιον ᾄδοντες.

Δόξα.

Οὐρανοὶ μὲν ἐπαξίως εὐφραινέσθωσαν, γῆ δὲ ἀγαλλιάσθω, ἑορταζέτω δὲ κόσμος, ὁρατός τε ἅπας καὶ ἀόρατος· Χριστὸς γὰρ ἐγήγερται, εὐφροσύνη αἰώνιος.

Καταβασία. Ἦχος αʹ.

Ἀναστάσεως ἡμέρα, λαμπρυνθῶμεν λαοί, Πάσχα Κυρίου, Πάσχα· ἐκ γὰρ θανάτου πρὸς ζωήν, καὶ ἐκ γῆς πρὸς οὐρανόν, Χριστὸς ὁ Θεός, ἡμᾶς διεβίβασεν, ἐπινίκιον ᾄδοντας.

Χριστὸς ἀνέστη ἐκ νεκρῶν, θανάτῳ θάνατον πατήσας, καὶ τοῖς ἐν τοῖς μνήμασι, ζωὴν χαρισάμενος. (ἐκ γʹ)

Ἀναστὰς ὁ Ἰησοῦς ἀπὸ τοῦ τάφου, καθὼς προεῖπεν, ἔδωκεν ἡμῖν τὴν αἰώνιον ζωήν, καὶ μέγα ἔλεος.

Ἀπολυτίκιον. Ἦχος πλ. α’. Τὸν Συνάναρχον Λόγον.

Σεβασμίαν εἰκόνα τῆς Θεομήτορος, τὴν ἐν θαλάσσῃ ὀφθεῖσαν, ὡς ἐπισκέπτιν ἡμῶν, προσκυνοῦμεν εὐλαβῶς καὶ ἀσπαζόμεθα· ὅτι ηὐδόκησεν ἐλθεῖν, ἀπαλλάξαι τῶν δεινῶν καὶ λΰτρωσιν ἡμῖν δοῦναι καί παρέχειν τήν προστασίαν, καί ἐκ κινδύνων διασῴζειν ἡμᾶς.

Ἦχος β’. Ὅτε ἐκ τοῦ ξύλου.

Ὅτε, τῶν εἰκόνων διωγμός καί εἰκονοκλάσται ἠπείλουν τήν Ἱεράν σου μορφήν, τότε εἰς τήν θάλασσαν ταύτην ἀπέθεντο, πόντους δε διαπλεύσασα, καταλάμπουσα ᾖκεν αὑτῇ καί προσώρμητο νήσῳ ἔν τῆδε ἡμῶν ὅθεν ἐκπληττόμενοι πάντες, χαίροντες ἀνυμνοῦν τό θαῦμα, τῆς σεπτῆς ἐφόδου σου, Πανάμωμε.

Ὤφθη, ἔν θαλάσσῃ, φωτεινῇ καί, ποντοποροῦσα αἰσίως, ἤ ἱερά σου είκών Μῆτερ ἀειπάρθενε, ὦς ναῦς πλησίστιος καί τήν νῆσον κατέλαβες, καί φύλαξ ἐγένου. σκέπη καί κραταίωμα, ὦ Καμαριώτισσα. Ὅθεν ἀγαλλόμενοι πάντες, πίστει σοι προσᾴδομεν, χαῖρε. τῆ φιλοφρονήσει σου. Πανάχραντε.

Ἀπολυτίκιον. Ἦχος γ’. Θείας πίστεως.

Θείας πίστεως, τὴ συμφωνία, ἐννεάριθμος, Μαρτύρων δῆμος, ἐν Κυζίκῳ ἱερῶς ἠνδραγάθησε, τὸν γὰρ Ὑπέρθεον Λόγον κηρύξαντες, ὑπὲρ αὐτοῦ ὡς ἀμνοὶ σφαγιάζονται, ὅθεν ἄφεσιν, αἰτοῦνται ἠμὶν καὶ ἔλεος, τοὶς μέλπουσιν αὐτῶν τὴν θείαν ἄθλησιν.

Ἀπολυτίκιον
Ἦχος γ’. Τὴν ὡραιότητα.

Τὸν ἀγγελώνυμον Μιχαὴλ ἅπαντες καὶ Νεομάρτυρα ἀνευφημήσωμεν, Γρανίτσης γόνον ἐκλεκτόν, Θεσσαλονίκης τὸ σέβας τιμῶντες· ὃς ἐναθλησάμενος ὡς οἱ παῖδες εἰς κάμινον, ῥείθροις τῶν αἱμάτων του ἀσεβείας πῦρ ἔσβεσεν· Χριστὸν οὖν ἐν αὐτῷ ἱκετεύσωμεν, αὐτοῦ πρεσβείαις βοῶντες πυρῶσαι εὐλαβείας τὰς ψυχὰς ἡμῶν.

Ἀπολυτίκιον
Ἦχος πλ. α’. Τὸν συνάναρχον Λόγον.

Εὐπρεπείας τὴν μνήμην, πανηγυρίσωμεν, τὸν ἐκ νεκρῶν ἀναστάντα, δοξολογοῦντες Χριστόν, τὸν στεφάνῳ τῆς ζωῆς, αὐτὴν κοσμήσαντα, καὶ ἀνακράξωμεν ὁμοῦ· τῶν ἐν ναῷ σου τῷ σεπτῷ , ἐκ πόθου συναθροισθέντων, προστάτευε τῇ δυνάμει, τῆς χάριτός σου παμμακάριστε.

Δόξα. Ἦχος πλ. α’.

Ω῾ς ἐρασθεῖσα θερμῶς, τὸν ἐκ νεκρῶν τριήμερον ἀναστάντα, εἰς ὀσμὴνμύρων αὐτοῦ, δαυϊτικῶς ἠκολούθησας, καὶ εἰς τὸν οὐράνιον νυμφῶνα,πεποικιλμένη εἰσελήλυθας, Εὐπρέπεια παναοίδιμε. Ὅθεν ἐν αὐτῷ χοροβατοῦσα, καὶ ἐκλεκτῶν τῆς χαρᾶς ἀπολαύσουσα, πρέσβευε ὑπὲρ ἡμῶν, τῶν τελούντων ἐν ὕμνοις, τὴν σεβασμίαν μνήμην σου.

Στιχηρὸν Αʹ. Ἦχος πλ. αʹ.
Ἐὰν ἀνομίας παρατηρήσῃς, Κύριε Κύριε, τίς ὑποστήσεται; ὅτι παρὰ σοὶ ὁ ἱλασμός ἐστιν.

Διὰ τοῦ τιμίου σου Σταυροῦ Χριστέ, διάβολον ᾔσχυνας, καὶ διὰ τῆς Ἀναστάσεώς σου, τὸ κέντρον τῆς ἁμαρτίας ἤμβλυνας, καὶ ἔσωσας ἡμᾶς, ἐκ τῶν πυλῶν τοῦ θανάτου, δοξάζομέν σε Μονογενές.

Καὶ νῦν. Ἦχος πλ. αʹ.

Ἐν τῇ Ἐρυθρᾷ θαλάσσῃ τῆς ἀπειρογάμου Νύμφης εἰκὼν διεγράφη ποτέ. Ἐκεῖ Μωϋσῆς διαιρέτης τοῦ ὕδατος, ἐνθάδε Γαβριὴλ ὑπηρέτης τοῦ θαύματος, τότε τὸν βυθόν ἐπέζευσεν ἀβρόχως, Ἰσραήλ, νῦν δὲ τὸν Χριστὸν ἐγέννησεν ἀσπόρως ἡ Παρθένος, ἡ θάλασσα μετὰ τὴν πάροδον τοῦ Ἰσραήλ, ἔμεινεν ἄβατος, ἡ ἄμεμπτος μετὰ τὴν κύησιν τοῦ Ἐμμανουήλ, ἔμεινεν ἄφθορος, ὁ ὢν καὶ προών, καὶ φανεὶς ὡς ἄνθρωπος, Θεὸς ἐλέησον ἡμᾶς

Brethren, let Christ, the resurrected and living Lord, pour faith into your hearts and your hearts will be filled and overly filled. Lower the living Christ into your heart and you will be permeated with the truth and you will sense unspeakable sweetness.

Synaxarion
On Bright Thursday we commemorate the very life-bearing Resurrection of our Lord and God and Savior Jesus Christ.
The icon Panagia Kamariotissa in Samothraki (Samothrace)
Saint Euprepia of Lesvos
Holy New Martyr Michael the Breadseller (Michael the Mauroudis) of Granitsa (1547)

Synaxarion
On April 28 we commemorate the holy nine Martyrs of Kyzikos: Theognis, Rufus, Antipater, Theostichos, Artemas, Magnus, Theodotos, Thaumasios, and Philemon (c. 286-299).
On this day we also commemorate our devout father Memnon the wonder-worker (6th century).
Our devout father Auxibius II bishop of Soli in Cyprus died in peace (4th century)
Today a story is told about a miracle that took place in Africa, in the city of Carthage (610-641)
The holy Martyrs Vitalis and Valeria of Milan.
Our righteous Father Cronan, Abbot of Roscrea in Ireland (640).
Our Father among the Saints Cyril, Bishop of Turov (1183).
Our righteous Father Cyriacus of Kargopol (1462).

Homily
About Christ in the hearts of the faithful
by Saint Nikolai Velimirovič

“And that Christ may dwell in your hearts through faith” (Ephesians 3:17).

That person does not have Christ who only has Him on his tongue. Neither does that person have Christ who has Him only on paper. Neither does that person have Christ who has Him only on the wall. Neither does that person have Christ that has Him in the museum of the past.

That person, in truth, has Christ who has Him in his heart. For Christ is Love and the throne of love is the heart.

If Christ is in your heart then, for you, He is God. If He is only on your tongue, or on paper or on a wall, or in the museum of the past and even though you call Him God, for you, He is but a toy. Beware then, O man, for no one can play around with God without punishment.

The heart apparently is a narrow organ, but God can dwell in it. When God dwells in it, then it is filled and overly filled and nothing else can position itself in it. If, however, the whole world were to settle in it, it remains empty without God.

Brethren, let Christ, the resurrected and living Lord, pour faith into your hearts and your hearts will be filled and overly filled. He cannot enter and dwell into your hearts except through your faith. If you do not possess faith, Christ will remain only on your tongue or on your paper or on your wall or in the museum of the past. What kind of benefit do you have from that? What kind of benefit do you have to hold life on your tongue and death in your heart? For, if you hold the world in your heart and Christ on your tongue, you hold death in your heart and life on your tongue. Water on the tongue of the thirsty does not help. Lower the living Christ into your heart and you will be permeated with the truth and you will sense unspeakable sweetness.

O resurrected Lord, cleanse our hearts from the deadly guests who dwell in it and You Yourself take up dwelling in it, that we may live and glorify You.

To Thee be glory and praise forever. Amen.
The Prologue from Ohrid: Lives of Saints by Saint Nikolai Velimirovič
http://prologue.orthodox.cn/April21.htm

***

Hymn of Praise
Truth
by Saint Nikolai Velimirovič

Know the truth, the Lord commands,
Who knows the truth, himself does not allow to be enslaved.
To the faithful, truth gives freedom,
And by truth, the faithful rule over the world.
Falsehood and bondage are as a source and river,
Falsehood, forever in bondage, holds the liar.
Falsehood is the midnight darkness which leads astray
And by this wayward path leads men into the abyss.
Falsehood shackles one with fear, fear from everyone,
From men and the world and demons evil.
Truth is the light which disperses darkness
And grants freedom to the despondent slave,
Freedom from men, freedom from the world,
Freedom from fear and demons cursed.
Who recognizes truth, freedom, that one receives,
With freedom, even authority over all adversaries.
The cradle for freedom, truth prepares,
For without truth, there is not true freedom.
The Prologue from Ohrid: Lives of Saints by Saint Nikolai Velimirovič
http://prologue.orthodox.cn/March31.htm

O Blessed Lord Jesus Christ, Source of all blessings-truly Thou art for us the only Way, the only Light, the only Truth, the only Life and Life-giver. We acknowledge Thee before men and angels as our only God and Savior. Have mercy on us and save us.

***

Live truly!! Live as the Lord
Patriarch Pavle of Serbia

“During His Second Coming the Lord will not ask us in what times we lived, but how we treated our neighbour!
Don’t talk to people about the Lord if they don’t want to hear about Him. Live as the Lord and they themselves will ask you to learn.”

The most important thing for a Christian to know is to know the purpose and meaning of life. This is the most important thing. If one knows this, then one can use one’s strength and talents for that which is good and worthy – for himself, his family, his nation, and everyone. Needless to say, he should also know these words: “Do unto others as you would have them do unto you.”

Christ says: “Why do you call Me, ‘Lord, Lord’? It is not he who says ‘Lord, Lord’ who will enter the Kingdom of Heaven, but he who does the will of My Father.” Orthodoxy is a faith that is recognized by how we live it, by how we act, by how we behave ourselves. Orthodoxy is a way of life..

***

Dostoevsky wrote these words to Mme. N. D. Fonvisin (1854):
“I believe there is nothing lovelier, deeper, more sympathetic and more perfect than the Savior; I say to myself with jealous love that not only is there no one else like Him, but that there could be no one. I would say even more. If any one could prove to me that Christ is outside the truth, and if the truth really did exclude Christ, I should prefer to stay with Christ and not with the truth.”

***

The Miracle at Carthage (c. 610-641)

During the reign of Emperor Heraclius (610-641), when the Exarch of Africa was the patrician Niketas, a strange miracle took place there. In Carthage there lived a man named Tounezi who was a soldier, and when the city fell under an epidemic, he departed with his spouse. They went to their home in the country, where they resided so as not to become ill. But the envious and murderous devil lured this man into sin and led him to commit adultery with the wife of his farmer, who cultivated the land. He then fell ill with a hernia and died.

Three hours after being buried, however, he began to shout from his grave, saying: “Have mercy on me, have mercy on me!” Having opened the grave, they found him alive, yet he was unable to speak. The Patriarch of Alexandria, Thalassios, strengthened him with words of comfort.

Three days passed when this man began to speak, and he narrated the following: “The moment when my soul was coming out of my body, I saw demons, like Ethiopians, who stood next to me, and they had a gaze that caused terror and horror. Then I saw two Angels in the form of beautiful young people who approached me and with their presence my soul rejoiced.* The Angels took me with them, and ascended into heaven. Then the demons of the toll-houses in the air examined my every sin. Specifically, one demon examined my falsehood, another envy and another greed. To these sins that were examined by the demons, the Angels responded with my good deeds.

Once we arrived at the gate of heaven, devils of another toll-house met me who examined the sin of fornication and they revealed the adultery I had committed a few days prior. The demons of the toll-house of fornication defeated me and pulled me into the bowels of the earth, where the souls of the unrepentant are damned. And what happens there cannot be described with human language. While I lamented for having reached this point, the two Angels appeared, to whom I cried out saying: ‘Take pity on me and help me to repent.’ They then took me and put me in my grave. There I found my body like mud and muck and did not want to enter it. But they told me it was not possible for me to repent any other way, unless I did so in my body, with which I committed my sin. Therefore I entered my body, and once my soul was again united with it, I began to yell.” These things this soldier narrated and, having lived without food or drink for forty days, while weeping and lamenting for his sins, he died.**

* According to St. Nikodemos the Hagiorite, these two Angels were perhaps the Holy Archangels Michael and Gabriel, who have appeared with similar features as this story narrates.
** This narration comes from the Questions and Answers (Q. 89) of St Anastasios of Sinai. He further records that when the people heard this narration, the people were greatly benefited. And being filled with fear, they lamented of their own sins. They would see the man weeping and not eating, and they would beg him to eat, but he adamantly refused. He would furthermore go to the churches, and falling down to the ground, he would cry out with a loud voice and many tears, saying: “Woe, woe to those who sin and do not repent! Oh, what a fearful hell and exact judgement awaits them!” In this way this man spent his forty days, fasting, praying, weeping and preaching. Many people repented of their sins because of this man, and he reposed in the Lord after it was revealed to him twelve days beforehand the day he was to pass away. This narration is placed in the Synaxarion to be read on April 28th for the benefit of all.
http://synodikos.blogspot.com/2018/05/may-11-april-28.html

Ode i. Mode 1. Heirmos

Resurrection Day! O peoples, let us brilliantly shine! * Pascha, the Lord’s Pascha! * For Christ our God has out of death * passed us over into life, * and likewise from earth * to heaven, as we now sing * unto Him a triumphal hymn. (2)

Troparia.
Glory to Your holy Resurrection, O Lord.

Let us purify our senses and then we shall see * by the unapproachable light of the Resurrection * Christ shining vividly, and we shall distinctly hear Him saying, Rejoice, to us * as we sing the triumphal hymn. [

Glory.
Let the heavens, as is fitting, now be jubilant; * let the earth be exultant. * Let the entire cosmos, visible and invisible now celebrate the feast.* For Christ, our eternal joy, * has indeed from the dead been raised.

Katavasia. Mode 1.
Resurrection Day! O peoples, let us brilliantly shine! * Pascha, the Lord’s Pascha! * For Christ our God has out of death * passed us over into life, * and likewise from earth * to heaven, as we now sing * unto Him a triumphal hymn.

Christ is risen from the dead, by death trampling down upon death, and to those in the tombs He has granted life. (3)

Jesus, having risen from the grave as He foretold, has granted us eternal life and great mercy.

Troparion of the Nine Martyrs of Cyzicus Tone 3

Of one accord in the holy Faith/ the ninefold band of Martyrs in Cyzicos excelled in contest./ They preached God the Word as above all gods/ and were slaughtered for Him like lambs./ Now they pray for mercy and forgiveness for us who hymn their holy contest.

Apolytikion of the 9 Martyrs Tone 4

Your holy nine martyrs of Kyzikos, O Lord, for their sufferings have received incorruptible crowns from You, our God. For strengthened by Your might, they overthrew tyrants and destroyed the powerless boldness of demons. Through their supplications save our souls.

Sticheron 1. Mode pl. 1.
If You, O Lord, should mark transgression, O Lord, who would stand? For there is forgiveness with You.

By your precious cross you have put the devil to shame, O Christ. By your resurrection, you have annihilated the sting of sin. You have saved us from the gates of death. O only begotten Son, we glorify you. 

Both now.
Mode pl. 1.

In the Red Sea, an image of the Bride who knew not wedlock was depicted once. For there, of old, did Moses sever the water; and here is Gabriel, the server of the wonder. At that time Israel traversed the deep, without getting wet; and now, the Virgin gave birth to Christ, without seed. The sea, after the passage of Israel, remained impassable; the blameless Maid remained incorrupt after the conception of Emmanuel. O God, the One who is and ever was and appeared as man, have mercy on us.

Πύρινοι Σιναΐτες Άγιοι… τα πρόσωπά σας ακτινοβολούν τη δόξα του αγίου Πνεύματος και λάμπουν σαν του Μωυσή

Χριστός ανέστη! Αληθώς ανέστη!
Christ is Risen! Truly He is Risen!
ХристосВоскрес! Воистину Воскрес!
Kristus (ir) augšāmcēlies! Patiesi viņš ir augšāmcēlies!
ქრისტეაღსდგა! ჭეშმარიტადაღსდგა!
Kristos (İsa) dirildi! Gerçekten dirildi!
«Χαίρετε!». «Ειρήνη υμίν!»

Συναξάριον
Τῇ ἁγίᾳ καὶ μεγάλῃ Τετάρτῃ τοῦ Πάσχα, αὐτὴν τὴν ζωηφόρον Ἀνάστασιν ἑορτάζομεν τοῦ Κυρίου, καὶ Θεοῦ καὶ Σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ.
Σύναξις τῆς Ἱερᾶς Εἰκόνος τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου, τῆς ἐπονομαζομένης «Κασπερόβκα» (Οὐκρανία)
Σύναξις πάντων τῶν Ἁγίων ἐν τῷ Θεοβαδίστῳ Ὄρει Σινᾷ διαλαμψάντων.
Ὁσίου Νικάνδρου τοῦ Σιναΐτου τοῦ ἐκ Μεγίστης Καστελορίζου (1631)
Ὅσίων αὐτάδελφων Θεοχάρους καὶ Ἀποστόλου, τῶν ἐν Ἄρτῃ (1845).
Σύναξις τῆς Ἱερᾶς Εἰκόνος τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου, τῆς ἐπονομαζομένης «Ὑψενῆς»
Ὁσίου Λεοντίου τοῦ ἐν Βλαχέρνα Ἀρκαδίας (18ος αι.)

Συναξάριον
Τῇ ΚΖʹ τοῦ αὐτοῦ μηνός, μνήμη τοῦ Ἁγίου Ἱερομάρτυρος Συμεών, Ἐπισκόπου Ἱεροσολύμων, συγγενοῦς τοῦ Κυρίου (107).
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ Ὁσίου Πατρὸς ἡμῶν καὶ Ὁμολογητοῦ Ἰωάννου, ἡγουμένου τῆς Μονῆς τῶν Καθαρῶν.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ Ἁγίου Μάρτυρος Ποπλίωνος, μαχαίρᾳ τελειωθέντος.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ Ἁγίου Εὐλογίου τοῦ ξενοδόχου, ἐν εἰρήνῃ τελειωθέντος.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ Ἁγίου Μάρτυρος Λολλίωνος τοῦ Νέου, ὅς κατὰ γῆς συρόμενος τελειοῦται.

Στίχοι
Θεοεικέλους Σιναΐτας Ὁσίους,
Καὶ Ἀθλητὰς ἄσμασι κοινοῖς δει μέλπειν.

από το Γεροντικό του Θεοβάδιστου Όρους Σινά

Δυο από τους πατέρες πριν από δέκα χρόνια από σήμερα ανέβηκαν στο άγιο όρος Σινά για να προσκυνήσουν την αγία Κορυφή• ο ένας απ’ αυτούς ακόμη ζει. Όταν βρίσκονταν λοιπόν σε απόσταση δύο βελών από τον άγιο Ηλία αισθάνθηκαν μια ευωδία η οποία δεν έμοιαζε με καμιά απ’ αυτόν τον κόσμο. Ο μαθητής λοιπόν νόμιζε ότι θυμιάτιζε ο φύλακας του ναού. Του απαντά ο γέροντας του, πού ήταν και πνευματικός του και ο οποίος ακόμη ζει, ότι- «Η ευωδία αυτή δεν είναι επίγεια». Όταν λοιπόν πλησίασαν στον ναό, βλέπουν αυτόν μέσα να καίει σαν καμίνι και η φωτιά σαν γλώσσες να βγαίνει απ’ όλα τα παράθυρα και τις θύρες. Ο μαθητής λοιπόν μόλις είδε φοβήθηκε την οπτασία, ο γέροντας όμως του έδωσε θάρρος λέγοντας• «Γιατί φοβάσαι παιδί μου; Αγγελικές δυνάμεις είναι, δούλοι του Θεού σαν και μας, μη δειλιάζεις, αυτοί τη δική μας φύση προσκυνούν στον ουρανό, εμείς δεν πρέπει τη δική τους;». “Έτσι λοιπόν σαν σε καμίνι άφοβα αφού εισήλθαν στον ναό, προσευχήθηκαν και έτσι κατόπιν ανέβηκαν στην αγία Κορυφή, ενώ ήδη ήταν πρωί.
Όταν τους αντίκρισε ο φύλακας του ναού και είδε τα πρόσωπα τους να ακτινοβολούν από τη δόξα του Θεού και να λάμπουν όπως κάποτε το πρόσωπο του Μωυσή, τους είπε:
– «Τί είδατε άραγε ανεβαίνοντας;». Αυτοί επειδή ήθελαν να το κρύψουν απάντησαν: «Τίποτε». Τότε λέγει σ’ αυτούς• «Πιστέψτε με, κάποια οπτασία είδατε, γιατί να τα πρόσωπα σας ακτινοβολούν τη δόξα του αγίου Πνεύματος». Αφού ζήτησαν να τούς συγχωρήσει και του διηγήθηκαν τί είδαν, τον παρακάλεσαν σε κανέναν να μη το ανακοινώσει.

Κάποιος που ονομαζόταν Γεώργιος Δραάμ, καλός Χριστιανός και δούλος ενός Σαρακηνού, μας διηγήθηκε τα εξής·
«Κάποτε που έβοσκα καμήλες στην έρημο του Βηλήμ, συνάντησα έναν πολύ μεγάλης ηλικίας γέροντα να κάθεται και να κρατά ένα μικρό καλάθι. Όταν του είπα· «Πάτερ, ευλόγησε με», ενώ δεν μίλησε καθόλου, με το δεξί του χέρι με σταύρωσε πολλές φορές. Καθώς περπάτησα πέντε-έξι βήματα είπα στον εαυτό μου· «Πίστεψέ με, δεν θα φύγω αν προηγουμένως δεν αγγίξω τα πόδια του γέροντα, για να ευχηθεί για μένα, ώστε ο Θεός να μ’ ελευθερώσει απ’ την κατάσταση στην οποία βρίσκομαι». Αφού επέστρεψα και έψαξα παντού και τον αναζήτησα δεν τον ξαναείδα, παρόλο που ο τόπος ήταν ανοιχτός και χωρίς δένδρα».

***

Στην περιοχή του Αρσελάου κατοίκησε και ο αββάς Μιχαήλ ο Ίβηρας που κοιμήθηκε εν Κυρίω πριν πέντε χρόνια. Αυτός ο Μιχαήλ είχε έναν μαθητή που τον έλεγαν Ευστάθιο, από τη Βαβυλώνα. Μας είπε (ο Ευστάθιος) τα εξής.
Ο αββάς Μιχαήλ ήταν άρρωστος, και ο αββάς Ευστάθιος έκλαιγε στενοχωρημένος. Το κοιμητήριο των πατέρων σε εκείνο το μέρος, ήταν πολύ δύσκολο και επικίνδυνο, γιατί η κατάβαση ήταν καλυμμένη με μικρές λείες πέτρες. Λέγει ο αββάς Μιχαήλ στον Ευστάθιο: «Παιδί, φέρε (νερό) να πλυθώ και να κοινωνήσω». Αφού έγινε αυτό, του λέγει πάλι: «Παιδί, ξέρεις ότι η κάθοδος για τον τάφο είναι επικίνδυνη και ολισθηρή, και αν πεθάνω υπάρχει κίνδυνος όταν με κουβαλάς μόνος σου, μήπως πέσεις και σκοτωθείς. Γι’ αυτό έλα να πάμε σιγά σιγά». Και αφού κατέβηκε ο γέροντας έκανε μια προσευχή, ασπάσθηκε τον Ευστάθιο και είπε: «Ειρήνη σε σένα παιδί μου και προσευχήσου για μένα». Και αφού ξάπλωσε μέσα στον τάφο, αναχώρησε για τον Κύριο γεμάτος χαρά και αγαλλίαση.

Ο αββάς Κυριάκος μας διηγήθηκε για τον αββά Στέφανο τον γέροντα του, όταν έμενε στον Μαλωχά. Αυτό είναι ένα απόκρημνο μέρος σε χαράδρα δύσβατο, σχεδόν άβατο, περίπου σαράντα μίλια μακριά από το ιερό Όρος, όπου το επισκέφτηκα κάποτε κι εγώ. Ο γέροντας είπε: «Φύτεψε μερικά βότανα για να συντηρείται», γιατί δεν έτρωγε τίποτα άλλο. Έρχονταν όμως οι σκαντζόχοιροι και τα έτρωγαν και ρήμαζαν τον κήπο. Μια μέρα που ο γέροντας καθόταν λυπημένος, είδε να περνάει μια λεοπάρδαλη και την φώναξε. Το θηρίο ήρθε κοντα του και κάθισε πλάι στα πόδια του, οπότε του λέει. «Κάνε αγάπη και μη φύγεις από εδώ, φύλαξε αυτόν τον μικρό κήπο, να πιάνεις τους σκαντζόχοιρους και να τους τρώς». Και η λεοπάρδαλη έμεινε για χρόνια κοντά του και φύλαγε τα φυτά, ώσπου που πέθανε ο γέροντας.

Άλλοτε πάλι, όταν έγινε μεγάλη ξηρασία στην έρημο, μαζεύτηκε ένα μεγάλο κοπάδι κατσικιών και γύριζαν όλα τα μέρη στα Αρσελάου ζητώντας να πιουν νερό και δεν εύρισκαν, γιατί ήταν μήνας Αύγουστος. Όταν λοιπόν επρόκειτο όλη αυτή η αγέλη να εξολοθρευθεί από τη δίψα, ανέβηκαν σε μια βουνοκορφή πιο ψηλή από όλα τα βουνά της ερήμου. Κι αφού όλα εκείνα τα ζώα κοίταξαν στον ουρανό, έβαλαν μαζί δυνατές φωνές σαν να φώναζαν προς τον Θεό, τον δημιουργό και Κύριο της δόξας. Και δεν έφυγαν απ’ αυτόν τον τόπο, αλλά, λέγουν ότι έπεσε κοντά τους βροχή, μόνο στον τόπο εκείνο πού βρισκόταν και έτσι ήπιαν, σύμφωνα με τον λόγο του προφήτη, πού λέγει για τον Θεό ότι δίνει στα κτήνη την τροφή τους και στους νεοσσούς των κοράκων, πού τον παρακαλούν.

Ένας άλλος από τους αδελφούς πριν από πέντε χρόνια, όταν έγινε διακονητής στην Αγία Κορυφή, ονόματι Ελισαίος, Αρμένιος, όχι μια ή δύο φορές, αλλά σχεδόν κάθε βράδυ, καθώς ήταν αγνός και άξιος, έβλεπε τη θεϊκή φωτιά πάνω από τον ιερό Ναό που δόθηκε η νομοθέσια από τον Θεό.

« Πριν από 20 χρόνια, επισκέφθηκε μια μεγάλη ομάδα Αρμενίων το όρος Σινά, περίπου 800 ψυχές. Ανέβηκαν στην «Αγία Κορυφή» στο σημείο που κάποτε στην Παλαιά Διαθήκη ο Μωυσής γονάτισε μπροστά στην βάτο που λουζόταν στη φωτιά χωρίς να καίγεται και έζησαν μια φοβερή εμπειρία: όλη η περιοχή και αυτοί μέσα, φαινόταν να βρίσκεται μέσα σε φωτιά! Το παράξενο ήταν πως κανείς δεν αισθανόταν θερμότητα ή την αίσθηση ότι τον περιλούζει η φωτιά. Έβλεπαν μόνο τον απέναντί του σαν φωτιά. Σε περίπου μια ώρα υποχώρησε σαν σε ομίχλη εκείνη η φωτιά και ούτε μια τρίχα ή ρούχο των ανθρώπων δεν βλάφτηκε. Μόνο όσοι από τους προσκυνητές-ορειβάτες έτυχε να κρατούν ραβδιά, αυτά άναψαν στην άκρια σαν κεριά και μετά έσβησαν, έχοντας όμως το σημάδι του καψίματος, μαρτυρώντας ότι πάλι ο Κύριος φανέρωσε την παρουσία Του μέσα σε φωτιά, όπως παλιά στο Μωυσή».
Πηγή: Το Γεροντικόν του Σινά (1988). Σειρά: Σιναϊτικά Κείμενα, Εκδόσεις Ι. Μονής Θεοβάδιστου Όρους Σινά, Θεσσαλονίκη

Σύναξη πάντων των Σιναϊτών Αγίων – Σιναϊτικό Αγιολόγιο
https://iconandlight.wordpress.com/2015/05/03/%CF%83%CF%8D%CE%BD%CE%B1%CE%BE%CE%B7-%CF%80%CE%AC%CE%BD%CF%84%CF%89%CE%BD-%CF%84%CF%89%CE%BD-%CF%83%CE%B9%CE%BD%CE%B1%CF%8A%CF%84%CF%8E%CE%BD-%CE%B1%CE%B3%CE%AF%CF%89%CE%BD-%CF%83%CE%B9%CE%BD%CE%B1/

Αναστημένε Κύριε, μην μας παραδώσεις στον αιώνιο θάνατο, αλλά ανάστησέ μας στην αιώνια ζωή. Δεν υπάρχει τίποτα τόσο βραχύβιο όσο ο θρίαμβος του κακού ούτε τίποτα τόσο διαρκές όσο ο θρίαμβος της αληθείας! Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς
https://iconandlight.wordpress.com/2021/05/04/61649/

Οσία Μαρίνα της Ραϊθού, σαν τον ερωδιό ευφραίνονταν στην ησυχία της ερήμου όπου ανάπνεε ακατάπαυστα τον Θεό, τον αέρα του Παραδείσου.
https://iconandlight.wordpress.com/2019/10/20/%CE%BF%CF%83%CE%AF%CE%B1-%CE%BC%CE%B1%CF%81%CE%AF%CE%BD%CE%B1-%CF%84%CE%B7%CF%82-%CF%81%CE%B1%CF%8A%CE%B8%CE%BF%CF%8D-%CF%83%CE%B1%CE%BD-%CF%84%CE%BF%CE%BD-%CE%B5%CF%81%CF%89%CE%B4%CE%B9%CF%8C-%CE%B5/

Ἦχος πλ. α’

Δεῦτε λάβετε φῶς ἐκ τοῦ ἀνεσπέρου φωτός, καὶ δοξάσατε Χριστόν, τὸν ἀναστάντα ἐκ νεκρῶν.

Ἦχος πλ. α’

Χριστὸς ἀνέστη ἐκ νεκρῶν, θανάτῳ θάνατον πατήσας, καὶ τοῖς ἐν τοῖς μνήμασι, ζωὴν χαρισάμενος.

ᾨδὴ γ’ Ὁ εἱρμὸς

«Δεῦτε πόμα πίωμεν καινόν, οὐκ ἐκ πέτρας ἀγόνου τερατουργούμενον, ἀλλ’ ἀφθαρσίας πηγήν, ἐκ τάφου ὀμβρήσαντος Χριστοῦ, ἐν ᾧ στερεούμεθα».

Νῦν πάντα πεπλήρωται φωτός, οὐρανός τε καὶ γῆ, καὶ τὰ καταχθόνια· ἑορταζέτω γοῦν πᾶσα κτίσις, τὴν Ἔγερσιν Χριστοῦ, ἐν ᾗ ἐστερέωται.

Χθὲς συνεθαπτόμην σοι Χριστὲ συνεγείρομαι σήμερον ἀναστάντι σοι, συνεσταυρούμην σοι χθὲς, αὐτός με συνδόξασον Σωτήρ, ἐν τῇ βασιλείᾳ σου.

Ἀπολυτίκιον
Ἦχος α΄. Τῆς ἐρήμου πολίτης.

Ἐν Σινᾷ τῷ ἁγίῳ διαφόροις ἐν ἔτεσι, καὶ ἐν Ῥαϊθῷ ὑπὲρ φύσιν ἐν σαρκὶ ἠγωνίσασθε, Πατέρων τῶν Ὁσίων ἡ πληθύς, καὶ δῆμος θεοφόρων Ἀσκητῶν, διὰ τοῦτο εὐφημοῦμεν πάντας ὑμᾶς συμφώνως ἀνακράζοντες· δόξα τῷ ἐνισχύσαντι ὑμᾶς, δόξα τῷ στεφανώσαντι, δόξα τῷ ἐνεργοῦντι δι’ ὑμῶν πᾶσιν ἰάματα.

Ἀπολυτίκιον Ἦχος α΄ Τῆς ἐρήμου πολίτης.

Τοῦ Σιναίου οἰκήτωρ καί Μεγίστης ἀγλάϊσμα τῆς Ἁγίας Μονῆς σου ἱερόν, περιτείχισμα, ἐδείχθης ὤ Νίκανδρε σοφέ, βιώσας ὥσπερ ἄγγελος ἐν γῆ, καί παρέχεις τήν σήν χάριν τοῖς εὐλαβῶς προστρέχουσι τῇ σκέπη σου. Δόξα τῷ δεδωκότι σοι ἰσχύν, δόξα τῷ σέ ἁγιάσαντι, δόξα τῷ δωρησαμένῳ σέ ἡμῖν πρέσβυν ἀκοίμητον.

᾿Απολυτίκιον. ῏Ηχος αʹ. Τῆς ἐρήμου πολίτης.

Τῶν κλεινῶν αὐταδέλφων τὴν δυάδα τιμήσωμεν, τὸν θεοειδῆ Θεοχάρην καὶ τὸν σύμπνουν ᾿Απόστολον· ὁσίαν γὰρ ἀνύσαντες ζωήν, ῾Αγίων ἠριθμήθησαν χοροῖς, καὶ πρεσβεύουσιν ἀπαύστως ὑπὲρ ἡμῶν, τῶν ἐκβοώντων πάντοτε· δόξα τῷ στεφανώσαντι ὑμᾶς, δόξα τῷ ἁγιάσαντι, δόξα τῷ δοξασθέντι δι᾿ ὑμῶν, ἐσχάτοις ἔτεσιν.

Ἀπολυτίκιον῏Ηχος αʹ. Τῆς ἐρήμου πολίτης.

Τῆς Στεμνίτσης τόν γόνον καί Βλαχέρνης τόν ἒφορον, τόν τῆς Ἀρκαδίας σπηλαίων πνευματέμφορον λέοντα, τόν ὃσιον Λεόντιον πιστοί, λαμπάσι Ἀναστάσεως φαιδραῖς, ὑπαντήσωμεν τιμῶντες σεμνοπρεπῶς, καί πίστει αναβοῶντες˙ Δόξα τῷ Ἀναστάντι ἐκ νεκρῶν, δόξα τῷ σε ἀναστήσαντι, δόξα τῷ ἀνιστῶντι καί ἡμᾶς, ἐκ τάφου θλίψεων.

Ήχος πλ. δ΄.
Αντωνίου Μάρκου.

Δεύτε πιστοί, τω Σινά προσελθόντες, ένθα υδρώτες και αίματα των μακαρίων Πατέρων ηγίασαν, Κυρίω τω Θεώ ημών άσωμεν ωδήν επινίκιον· ότι διά των Αγίων Του καταφωτίζει ημών την τεταραγμένην οδόν, την άγουσαν διά του τήδε βίου προς την επουράνιον Πόλιν, προς τον εύδιον λιμένα της άνω Ιερουσαλήμ, ένθα οι χοροί των Δικαίων μετά των Ασωμάτων, Αυτώ άδουσι ύμνον τον Τρισάγιον· ως αληθώς θαυμαστός εν τοις Αγίοις Σου υπάρχων Κύριε, αυτών ταίς πρεσβείαις τον λαόν Σου φύλαττε εκ πάσης περιστάσεως.

Flaming and unburned Saints of Sinai… your faces are radiant with the glory of the Holy Spirit and shining like the face of Moses.

Χριστός ανέστη! Αληθώς ανέστη!
Christ is Risen! Truly He is Risen!
Христос Воскрес! Воистину Воскрес!
Kristus (ir) augšāmcēlies! Patiesi viņš ir augšāmcēlies!
ქრისტეაღსდგა! ჭეშმარიტადაღსდგა!
Kristos (İsa) dirildi! Gerçekten dirildi!
Christos E Anviat! Adeverat Anviat!
Al-Masih-Qam! Hakkan Qam!
«Rejoice!». «Peace be unto you!»

Synaxarion
On April 27, we commemorate the holy Hieromartyr Simeon, Bishop of Jerusalem, the kinsman of the Lord (107).
John the Confessor, Abbot of the Monastery of the Pure at Constantinople (839).
Martyr Publius, who died by the sword.
Saint Evlogios the inn-keeper, who died in peace (6th century)
Martyr Lollion the Younger, who died after being dragged on the ground.

Synaxarion
On Bright Wednesday we commemorate the Synaxis of All Saints of the God-trodden Mount Sinai
The Kasperov Icon of the Most Holy Theotokos
Synaxis of Panagia Ypseni in Rhodes
Saint Nikandros the New Ascetic of Sinai
Saints Theocharis and Apostolos are local saints of Arta (1845).
Saint Leontios of Vlacherna in Arcadia (18th c.)

From the Gerontikon of Mount Sinai

Ten years ago a certain two of the fathers of Holy Mount Sinai went up to worship on the Holy Summit. One of them is still alive. When they arrived at a distance of about two bow-shot from (the chapel of) Saint Elias they smelled a fragrance unlike any worldly fragrance. Then the disciple thought that the one who dwelt there was offering incense. The elder, his spiritual guide who is still living said, “The fragrance is not of this earth.”
Therefore, approaching the church, behold they saw within it like a fiery flaming kiln with tongues of fire coming from all the doors (and windows). Then, seeing this the disciple feared the sight. But the elder reassured him saying, “Why are you afraid, my child. It is an angelic power and our fellow servant; don’t lose courage. They venerate our nature in heaven; not we theirs.” Thus they fearlessly entered the church as if (going) into a kiln. They prayed and thus they ascended to the summit in the morning.
Beholding them, the guardian (of the peak) saw their faces glorified and shining like the face of Moses and he said to them, “Did you see anything unusual coming up?” Wanting to conceal the matter, they said, “No”. Then he said to them, Believe me, you saw some vision for behold your faces are radiant with the glory of the Holy Spirit.” They bowed to him and related the matter, asking that he tell nobody.

George of Draam was a good Christian, the slave of a Saracen, told us the following: “Once I was watching camels in the wilderness of Belem, I met a very old elder sitting and holding a small basket and I said to him, ‘Father, bless.’ Without saying anything he signed me with his right hand. Taking four or five steps, I said to myself, ‘As I believe, I won’t leave unless I take hold of the elder’s feet and he pray for me that I be released from this need.’ And turning around and looking about and searching thoroughly I didn’t see him anywhere although the place was clear and without obstruction.”

In the region of Arselaou there dwelt also Abba Michael the Iberian who departed to the Lord five years ago. This Michael had a disciple called Evstathios who came from Babylon. He (Evstathios) told us the following.
Abba Michael being ill, Abba Evstathios was weeping in distress. The graves of the fathers in that place were very difficult and dangerous because the descent was covered with small loose stones. Abba Michael said to Evstathios, “Child, bring (water) that I may wash and sleep.” That being done, he said to him again, “Child, you know that the descent of the grave is dangerous and slippery, and if I die there is danger when you carry me and go down. Perhaps you will fall and die yourself. But come and we will go little by little.” And having gone down, the elder made a prayer and kissing Evstathios said, “Peace be to you, child, and pray for me.” And closing himself in the tomb he departed to the Lord with all joy and gladness.

Abba Kyriakos narrated to us concerning Abba Stefanos his director when he lived in Malocha. This is a precipitous place some forty miles from the holy mountain, difficult to traverse and indeed nearly inaccessible, where I myself once visited. The elder said, “Plant some herbs to support us,” for he ate nothing else. Some rodent came and ate up the herbs and left the garden ruined. One day as the elder was sitting and sorrowing, behold he saw a leopard passing and he called it. The beast coming and sitting at his feet, he spoke to it. “Do me a favor and don’t leave here, but guard this little garden and catch the rodents and eat them.” And the leopard stayed for years and guarded the little plants until the elder died.

Another time, there being a great lack of rain in the wilderness, all the wild goats gathered together in a flock and went about all the region of Arselaou seeking water and finding none, for it was August. As all the goats were about to perish from thirst they went up to the peak of the highest of all the mountains in the desert. And all the beasts looking up to heaven, they cried out as if shouting “Hosanna” to the Creator. And as the Lord of Glory spoke, even before they moved from the place the water came down on that place and only there. This He did according to the voice of the prophet who said concerning God, “Giving to the cattle their food and to the young of the ravens who call on Him” (Ps. 146/147.9).

At the gorge of Siddi dwelt a holy man having with him in the house a disciple. Once he sent him to Raithou. After being three days in the desert near the crossroads the elder, gazing in divine contemplation, saw the disciple coming from a distance. Thinking that it was a Saracen and desiring to elude him, he transformed himself into a palm tree. Coming to the place the disciple struck him with the flat of his hand wonderingly and said, “Since when did this palm tree grow here?”
Transformed again by the hand of God, the elder reached the cave before his disciple. Receiving him the elder said to him jokingly the next day, “What did I do to you the you gave me a blow yesterday?” Not understanding the matter, the disciple struck himself in denial. Then the elder told him the source of the palm tree, that it had been he himself, and that not desiring human distraction he had changed his appearance to that of a palm tree.

Another of the brothers became the deacon of the Holy Summit five years ago. He was named Elisha, of the nation of the Armenians. Not once or twice but nearly every night as he was pure and worthy, he saw the fire dwelling in the holy temple of the divine lawgiving.

There are often Armenians, as everybody knows, who come to Mount Sinai. Twenty years ago a big group of Armenians visited, about 800 souls. They ascended the Holy Peak and arrived at the sacred stone where Moses received the Law. There a vision of God and an awesome wonder occurred at the Holy Place and among the people as happened before at the giving of the Law, for the people appeared to be in flames. The paradox was that nobody saw himself on fire but only those around him were fiery. The people remained astounded and sang the Kyrie Eleison for about an hour. The fire withdrew and not a hair or a garment was harmed but only the staff with which each ascended continued to burn like candles as a witness to the vision and then they too went out. The tips of the staffs remained scorched as if by fire as a sign of the burning, witnessing in this way in their own land.
Written by Anastasius of Sinai, ‘the New Moses’, concerning the holy fathers in Sinai. 

Resurrected Lord, do not give us over to eternal death, but resurrect us to life eternal. There is nothing as short-lived as the triumph of evil nor nothing as lasting as the triumph of truth. Saint Nikolai Velimirovič
https://iconandlight.wordpress.com/2021/05/04/61651/

Abba Joseph of Eilat in Raithus was praying and there was a flame of fire from his head to his feet
https://iconandlight.wordpress.com/2022/03/23/abba-joseph-of-eilat-in-raithus-was-praying-and-there-was-a-flame-of-fire-from-his-head-to-his-feet-2/

Mode pl. 1.

Come receive the light, from the neversetting light; and glorify Christ who has risen from the dead.

Christ is risen from the dead, by death trampling down upon death, and to those in the tombs He has granted life.

Ode 3. Irmos.

Come let us drink a new drink, not one marvellously brought forth from a barren rock, but a Source of incorruption, which pours out from the tomb of Christ, in whom we are established.

Troparia.

Now all things have been filled with light, both heaven and earth and those beneath the earth; so let all creation sing Christ’s rising, by which it is established.

Yesterday I was buried with you O Christ, today I rise with you as you arise. Yesterday I was crucified with you; glorify me with you, Saviour, in your Kingdom.

Troparion of Burning bush – (Tone 1)

The miracle that Moses witnessed on Sinai in the burning bush Foretold your virgin childbearing, O pure Mother. We the faithful cry to you: Rejoice, O truly living bush! Rejoice, O holy mountain! Rejoice, O sanctified expanse and most holy Theotokos!

Apolytikion in the Fourth Tone

O God of our Fathers, ever dealing with us according to Thy gentleness: take not Thy mercy from us, but by their entreaties guide our life in peace.

Apolytikion of Sts Theocharis and Apostolos Tone 1

The dyad of common brothers let us honor, the divine Theocharis and the like-minded Apostolos, venerably they persevered in life, and were numbered in the choir of the saints, and they ceaselessly intercede for us who ever cry out: Glory to Him who crowned you, Glory to Him who sanctified you, Glory to Him who is glorified by you in these latter days.

Apolytikion of St Leontios Tone 4

The offspring of Stemnitsa and the guardian of Vlacherna, we honor you, Venerable One; through the streams of tears and the pains of asceticism, you truly made the wilderness and the mountain to shine and you won the affection of Christ your divine desire. Therefore beseech Him, Leontios, that He may save our souls.