Τα άγια παραδείγματα πάντοτε βρίσκουν μιμητές… Γιατί τόση θλίψη στις μέρες μας; Οπωσδήποτε για την Απιστία, τη βλασφημία και την ιεροσυλία των Αρχόντων, για την Αποστασία τόσων επισκόπων και ιερέων, για τους νεωτερισμούς και τα σχίσματα• για τη χλιαρότητα και την ολιγοπιστία πολλών δήθεν ορθοδόξων!… Αγίου Ονουφρίου (Γκαγκαλιούκ) του ομολογητού

Χριστός ανέστη! Αληθώς ανέστη!
Christ is Risen! Truly He is Risen!
Христос Воскрес! Воистину Воскрес!
ქრისტეაღსდგა! ჭეშმარიტადაღსდგა!
«Χαίρετε»! «Ειρήνη υμίν»

Συναξάριον τοῦ Μηναίου.
Τῇ Αʹ τοῦ αὐτοῦ μηνὸς Ἰουνίου, μνήμη τοῦ Ἁγίου Μάρτυρος Ἰουστίνου τοῦ Φιλοσόφου (166).
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τῶν Ἁγίων Μαρτύρων Ἰούστου, Ἰουστίνου, Χαρίτωνος, Χαριτοῦς, Εὐελπίστου, Ἱέρακος, Παίωνος, καὶ Βαλλεριανοῦ (166)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τῶν ἁγίων δέκα χιλιάδων Μαρτύρων ἐν ᾿Αντιόχεια (249-251).
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ Ἁγίου Φίρμου τοῦ Μάρτυρος (299).
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ Ἁγίου Μάρτυρος Θεσπεσίου ἐκ Καππαδοκίας (222).
Διήγησις ὠφέλιμος γεωργοῦ τινος Μετρίου ὀνομαζομένου (912) .
Ὁ Ἅγιος Ἱερομάρτυς καὶ Ἐπίσκοπος Πύῤῥος ὁ Παρθένος ἐν εἰρήνῃ τελειοῦται.
Τῇ αὐτῇ μέρα, μνήμη τοῦ ὁσίου πατρός ἡμῶν Ἀγαπητοῦ, τοῦ Ἀναργύρου καί ᾿Ιαματικοῦ, τοῦ ἐν Λαύρα Σπηλαίων τοῦ Κιέβου, ἐκ Ρωσίας (1095).
Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τοῦ ὁσίου πατρός ἡμῶν Διονυσίου τοῦ Γλουσέτσκ, τῆς Vologda Ρωσίας, τοῦ Θαυματουργοῦ (1437)
Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τοῦ ἁγίου ὁσιομάρτυρος Σίω τῆς Γκαρέτζας (τοῦ Ἀχαλκαλάκι) Γεωργίας, καί τῶν σύν αὐτῷ μαρτυρησάντων Δαυΐδ, Γαβριήλ καί Παῦλου, ὑπὸ τῶν Μουσουλμάνων τοῦ Καυκάσου (1696).
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ Ἁγίου Ἱερομάρτυρος καί Ὁμολογητοῦ Ὀνουφρίου (Γκαγκαλιούκ), Ἐπισκόπου Κούρσκ (1938), καί τῶν σύν αὐτῷ μαρτυρησάντων Ὁμολογητῶν: Ἐπισκόπου Μπέλγκοροντ Ἀντωνίου (Πανκέγιεφ), τῶν ἱερέων Ἱππολύτου Κρασνώφ, Μητροφάνη Βιλγκέμσκι, Ἀλεξάνδρου Έρόσεφ, Μιχαήλ Ντεϊνέκα, Νικολάου Σαντόφσκι, Βασιλείου Ίβάνωφ, Νικολάου Κουλάκωφ, Μαξίμου Μπογκντάνωφ, Ἀλεξάνδρου Σαούλσκι, Παύλου Ποπώφ, Γεωργίου Μπογγιαβλένσκι και τοῦ ἱεροψάλτη Μιχαήλ Βαζνεσένσκι.
Κοίμησις τοῦ ὁσίου πατρός ἡμῶν Φιλάρετου τοῦ Ρουμάνου, ἐν Καψάλα τοῦ Ἁγ. Ὄρους (1975)
Ἀνάμνησις τῆς εἰσόδου τῆς ἁγίας μητρός ἡμῶν Νίνας τῆς ἰσαποστόλου εἰς τὴν χώραν τῶν ᾿Ιβήρων ἤτοι τὴν Γεωργία, ἀποσταλεῖσα ὑπὸ τῆς Θεοτόκου πρὸς τὸν εὐαγγελισμὸ αὐτῶν, περί τόν 3ο μ.Χ. αἰώνα

Τὴν παραμονὴ τῆς Ἀναλήψεως, ἤτοι τὴν Τετάρτη μετὰ τὴν Κυριακὴ τοῦ Τυφλοῦ ἑορτάζουμε τὴν Ἀπόδοσιν τοῦ Πάσχα

Από τον βίο του αγίου Ονουφρίου (Γκαγκαλιούκ) του ομολογητού,
αρχιεπισκόπου Κούρσκ (1938 -1 Ιουνίου )

Τον χειμώνα τού 1894, όταν ο Αντώνιος ήταν μόλις πέντε χρονών, ο Μάξιμος, κάνοντας μια μέρα περιπολία στο δημόσιο δάσος του Λούμπλιν, συνάντησε τέσσερις άνδρες πού έκοβαν ξύλα χωρίς άδεια των αρχών. Εκείνοι τον παρακάλεσαν να μην τούς γράψει, επειδή θα πλήρωναν πρόστιμο για την παράνομη υλοτομία. Ο ευσυνείδητος δασοφύλακας, όμως, δεν τους χαρίστηκε. Οι ξυλοκόποι τότε εξαγριώθηκαν. Του ρίχτηκαν και άρχισαν να τον χτυπούν. Ο Μάξιμος, όντας πολύ ρωμαλέος αντιστάθηκε σθεναρά και τελικά τούς έτρεψε σε φυγή, αφού όμως πρώτα δέχτηκε δύο τραύματα από τσεκούρι στο κεφάλι και στο χέρι. Με πολύ κόπο έφτασε στο σπίτι του. Η Αικατερίνα, αφού έπλυνε και έδεσε τις πληγές του, τον βοήθησε να ξαπλώσει.

Την ίδια νύχτα οι ξυλοκόποι έβαλαν φωτιά στο σπίτι των Γκαγκαλιούκ, πού τυλίχτηκε στις φλόγες μέσα σε λίγες στιγμές. Η Αικατερίνα δεν σκέφτηκε τίποτα’ άλλο παρά μόνο το πώς θα έσωζε τα παιδάκια της.
Επειδή η πόρτα ήταν παραδομένη στη φωτιά, έσπασε ένα παράθυρο και άρχισε να πετάει ένα-ένα τα παιδιά έξω, στο χιόνι, αφού πρώτα τα τύλιγε με κουβέρτες. Τελευταίοι βγήκαν από το ίδιο παράθυρο οι δύο γονείς. Έτσι σώθηκαν όλοι. Το σπίτι, ωστόσο, και όλο το νοικοκυριό τους έγιναν στάχτη.

Αρκετοί κάτοικοι τού γειτονικού χωρίου, πού είδαν τη φωτιά, δεν άργησαν να καταφτάσουν με άμαξες. Τον Μάξιμο τον μετέφεραν στο νοσοκομείο της πόλης, ενώ στη γυναίκα του και στα παιδιά του παραχώρησαν μια καλύβα στο χωριό, για να διαμείνουν προσωρινά.
– Εκεί, διηγιόταν αργότερα η Αικατερίνα, έγινε κάτι το θαυμαστό, πού μου προκάλεσε έκπληξη. Καθώς έκλαιγα μέσα στην καλύβα για τη συμφορά μας, τα μικρά παιδιά μου με περικύκλωσαν και άρχισαν να με παρηγορούν. Ο πεντάχρονος Αντώνιος ανέβηκε στα γόνατά μου, τύλιξε τα χεράκια του γύρω από τον λαιμό μου και μου είπε: “Μαμά, μην κλαις! Όταν γίνω επίσκοπος, θα σε πάρω κοντά μου”.
Έκπληκτη από τα λόγια του, ίσως και φοβισμένη, τον ρώτησα: “Τί είπες; Ξέρεις τί είναι επίσκοπος; Πού το άκουσες αυτό;”. Δεν απάντησε στην ερώτηση μου. Απλώς είπε με βεβαιότητα και σοβαρότητα: “Μαμά, θα γίνω επίσκοπος. Το ξέρω”.

Λίγο αργότερα ο Μάξιμος πέθανε στο νοσοκομείο. Ο ορφανός Αντώνιος, έπειτα από αίτηση της μητέρας του, έγινε δεκτός στο ορφανοτροφείο της πόλης Λούμπλιν. Εκεί ξεχώρισε για την ευφυΐα του και την επίδοση του στα γράμματα. Έτσι,αφού τελείωσε το Εκκλησιαστικό Σχολείο, φοίτησε με έξοδα του ορφανοτροφείου στο Εκκλησιαστικό Σεμινάριο της πόλης Χόλμ.
Στη διάρκεια των σπουδών του σκεφτόταν αρχικά να γίνει γιατρός κι έπειτα δάσκαλος. Όταν, όμως, βρισκόταν στην τελευταία τάξη του Σεμιναρίου, ένα απροσδόκητο γεγονός του άνοιξε τον δρόμο της εκκλησιαστικής διακονίας. Έναν μήνα πριν από τις πτυχιακές εξετάσεις, αρρώστησε βαριά από πνευμονία και μπήκε στο νοσοκομείο του Σεμιναρίου. Η ζωή του κινδύνεψε, γι’ αυτό οι άλλοι σπουδαστές έκαναν Παρακλήσεις για τη σωτηρία του.

– Βρισκόμουνα σε κατάσταση αναισθησίας, διηγιόταν αργότερα ο ίδιος. Ξαφνικά είδα μπροστά μου έναν σεβάσμιο γέροντα. Η γενειάδα του ήταν τόσο μακριά, πού ακουμπούσε στα δάχτυλα των ποδιών του. Και τα άσπρα μαλλιά του σκέπαζαν ολόκληρο το γυμνό του σώμα, φτάνοντας στις φτέρνες του. Με κοίταξε στοργικά και είπε: «Τάξε ότι θα υπηρετήσεις τον Κύριο και την Εκκλησία Του, και θα γίνεις καλά». Φοβισμένος, αναφώνησα: «Τάζω!». Ο γέροντας έφυγε από κοντά μου, κι εγώ αποκοιμήθηκα. Από την ώρα εκείνη άρχισα να συνέρχομαι. Αργότερα, κοιτάζοντας τις εικόνες με τις μορφές των αγίων, αναγνώρισα σε μιαν άπ’ αυτές τον γέροντα πού με είχε επισκεφτεί. Ήταν ο όσιος Ονούφριος ο Μέγας.

Δεν είχε αναρρώσει τελείως ο Αντώνιος, όταν έδωσε πτυχιακές εξετάσεις με επιτυχία. Στη συνέχεια, με προτροπή του διευθυντή του Σεμιναρίου επισκόπου Διονυσίου (Βαλεντίνσκι) γράφτηκε, έπειτα από επιτυχείς εισαγωγικές εξετάσεις, στη Θεολογική Ακαδημία της Πετρουπόλεως.
Τελειώνοντας το δεύτερο έτος των σπουδών του στη Ακαδημία, ο Αντώνιος στάλθηκε από τον διευθυντή στη Μονή του Οσίου Ονουφρίου Γιαμπλέτσνα, προκειμένου να διδάξει θεολογία σ’ έναν κύκλο επιμορφωτικών μαθημάτων για δασκάλους από τη Γαλικία. Μετά το τέλος των μαθημάτων και λίγο πριν αναχωρήσει για την Πετρούπολη, ο Αντώνιος αρρώστησε πάλι από πνευμονία και μάλιστα πιο βαριά από την πρώτη φορά. Οι γιατροί, πού τον εξέτασαν, σχεδόν τον ξέγραψαν. Κειτόταν αναίσθητος σε ένα κελί. Οι πατέρες της μονής μετέφεραν εκεί τη θαυματουργή εικόνα του προστάτη τους οσίου Ονουφρίου του Μεγάλου και άρχισαν να ψάλλουν Παράκληση για τη θεραπεία του.

Είδε πάλι μπροστά του τον όσιο, όπως τρία χρόνια πριν στο νοσοκομείο του Σεμιναρίου. Κοιτάζοντάς τον αυστηρά ο άγιος ασκητής, του είπε με τόνο επιτιμητικό:

– Δεν εκπλήρωσες το τάμα σου. Κάνε το τώρα, και ο Κύριος θα σε ευλογήσει.

Ο Αντώνιος άνοιξε τα μάτια του και είδε στο κελί τους πατέρες να ψάλλουν Παράκληση. Κοντά στο κρεβάτι του ήταν τοποθετημένη η εικόνα του οσίου Ονούφριου. Ο άρρωστος δάκρυσε από κατάνυξη. Αμέσως δήλωσε στον ηγούμενο της μονής αρχιμανδρίτη Σεραφείμ ότι, μόλις επέστρεφε στην Ακαδημία, θα ζητούσε να καρεί μοναχός.

Στις 5 Οκτωβρίου του 1913 ο διευθυντής της Θεολογικής Ακαδημίας της Πετρουπόλεως επίσκοπος Αναστάσιος (Άλεξάντρωφ) έκειρε τον Αντώνιο μοναχό και τον ονόμασε Ονούφριο…

***

Μετά την Οκτωβριανή Επανάσταση του 1917 η λαίλαπα του αθεϊσμού και των διωγμών άρχισε να εξαπλώνεται σ’ όλη τη χώρα. Η Ρωσική Εκκλησία εισήλθε στη βαβυλώνια αιχμαλωσία της και ο ιεράρχης δεν άργησε να δοκιμάσει τις συνέπειές της…

Όπως είναι γνωστό, το καλοκαίρι τού 1922 δημιουργήθηκε το σχίσμα της «Ζωντανής Εκκλησίας», του οποίου οι ηγέτες επιδίωκαν ριζικές και αντιπαραδοσιακές μεταρρυθμίσεις στην εκκλησιαστική ζωή. Τον Αύγουστο συγκλήθηκε στο Κίεβο σύνοδος των κανονικών αρχιερέων της Ρωσικής Εκκλησίας, η οποία, εκτιμώντας τα πολλά χαρίσματα τού π. Ονούφριου, τον εξέλεξε επίσκοπο Έλισάβετγκραντ. Ωστόσο, ο επικεφαλής της «Ζωντανής Εκκλησίας»* μητροπολίτης Ευδόκιμος (Μεσέρσκι), με τις διασυνδέσεις και την επιρροή του στο μπολσεβίκικο καθεστώς, κατόρθωσε να ματαιώσει προσωρινά τη χειροτονία.

Στο μεταξύ, τον Δεκέμβριο του 1922 ο Ανδρέας Γκαγκαλιούκ, αναζητώντας τον αδελφό του, ζήτησε πληροφορίες από τον μητροπολίτη Ευδόκιμο. Εκείνος τού είπε:
– Ο αρχιμανδρίτης Ονούφριος βρίσκεται στην πόλη Κριβό-Ρόγκ και στα κηρύγματά του καταφέρεται εναντίον μας. Αν αγαπάτε τον αδελφό σας, τηλεγραφήστε του να έρθει αμέσως στη Μόσχα και να με συναντήσει. Εφόσον ταπεινωθεί μπροστά μου και προσχωρήσει στο κίνημά μας, θα τον κάνουμε επίσκοπο σ’ όποιαν επαρχία επιθυμεί. Προειδοποιήστε τον ότι, σε αντίθετη περίπτωση, τον περιμένουν φυλακίσεις και εξορία. 
Βιαστείτε! Δεν έχετε καιρό για χάσιμο.
Χωρίς χρονοτριβή, ο Ανδρέας τηλεγράφησε στον αδελφό του. Εκείνος του απάντησε με λίγες λέξεις: «Δεν θέλω να έχω καμιά σχέση με τον Ευδόκιμο».

Τελικά, στις αρχές του 1923 ο π. Ονούφριος κατόρθωσε να πάει κρυφά στο Κίεβο, όπου στις 4 Φεβρουάριου χειροτονήθηκε επίσκοπος Έλισάβετγκραντ και ορίστηκε βοηθός επίσκοπος της επαρχίας Οδησσού και Χερσώνος.

Δύο μέρες μετά τη χειροτονία του, ο επίσκοπος Ονούφριος έφτασε στο Έλισάβετγκραντ και τέλεσε την πρώτη αρχιερατική του Λειτουργία στον Ναό της Κοιμήσεως της Θεοτόκου μπροστά σε τεράστιο πλήθος πιστών.
Λίγες μέρες αργότερα τον επισκέφτηκε ο εκπρόσωπος της Ανωτέρας Εκκλησιαστικής Διοικήσεως της «Ζωντανής Εκκλησίας» Τρόφιμος Μιχαήλωφ. Τον ρώτησε αν ήταν διατεθειμένος να προσχωρήσει στο κίνημά τους. Ο ιεράρχης απάντησε με ευθύτητα και αποφασιστικότητα:
– Δεν αναγνωρίζω και δεν θα αναγνωρίσω ποτέ τους «Αρχιερείς» και «ιερείς» της Ανωτέρας Εκκλησιαστικής Διοικήσεως. Προϊστάμενοί μου είναι οι Αρχιερείς της κανονικής Εκκλησίας μητροπολίτης Μιχαήλ και επίσκοπος Προκόπιος, στους οποίους υπακούω.
Την άλλη μέρα ο επίσκοπος Ονούφριος συνελήφθη και φυλακίστηκε πρώτα στο Έλισάβετγκραντ και έπειτα στην Οδησσό. Το κατηγορητήριο ανέφερε πώς, όταν ήρθε στην επαρχία του ως επίσκοπος, τέθηκε επικεφαλής της τοπικής «Πατριαρχιακής Εκκλησίας», πού δεν Αναγνωριζόταν από τις κρατικές αρχές, και δεν εντάχθηκε στη «Ζωντανή Εκκλησία», τη μόνη Αναγνωρισμένη.
Για τρεις μήνες έζησε την Απανθρωπιά των σοβιετικών φυλακών ο νεαρός ιεράρχης…

… Ανασκοπώντας τις ταλαιπωρίες του στις φυλακές, ο κατατρεγμένος Ιεράρχης έγραφε το 1926:
«Λίγα χρόνια έχω ζήσει, αλλά πολλά βάσανα έχω δοκιμάσει. Από τα δύο μόλις χρόνια της επισκοπείας μου έχω περάσει έξι μήνες στις φυλακές του Ελισάβετγκραντ, της Οδησσού, του Κριβόι-Ρόγκ και του Χάρκωφ. Πολλές φορές με οδήγησαν στα δεσμά πεζό μέσ’ από τους δρόμους, με συνοδεία οπλισμένων φρουρών, και άλλες μέσα σε σιδερόφραχτο όχημα, καθισμένον ανάμεσα σε κλέφτες και φονιάδες… Καθώς αναλογιζόμουν τις αμαρτίες μου, τις εκούσιες και τις ακούσιες, χαιρόμουνα πού ο Κύριος με αξίωνε να πιώ το ποτήρι, αυτών των παθημάτων, για να καθαρθώ…

***

Ο ιεράρχης έγραφε σε κάποιον φίλο του:

Μόνο στον ναό πρέπει να μιλάμε για τον Κύριο και τη θεία διδασκαλία Του; Όχι! Για τον Θεό πρέπει να μιλάμε όπου χρειαστεί, όπου υπάρχουν ψυχές πού είτε Τον αγνοούν, είτε Τον αρνούνται, είτε Τον αμφισβητούν. Κι αν ακόμα δεν μπορεί ένας πιστός να αποδείξει την αλήθεια της πίστεως, ανασκευάζοντας τα επιχειρήματα των άθεων, ας εκθέσει απλά και καθαρά τη χριστιανική διδασκαλία. Είναι κι αυτό μια νίκη… Τα λόγια του ψεύδους, όταν είναι σκεπασμένα, φέρνουν τον καρπό τους, όταν όμως ξεσκεπαστούν, χάνουν τη δύναμή τους…

Με ρωτάς, αγαπητέ μου φίλε, με ανησυχία: “Τί θα γίνει με την Ορθόδοξη Εκκλησία μας ύστερα από τριάντα χρόνια, όταν πεθάνουν οι πιστοί, πού είναι ακόμη αρκετοί, και τη θέση τους πάρει η σημερινή γενιά των μοχθηρών εχθρών τού Θεού; Ασφαλώς η γενιά αυτή θα στραφεί ανοιχτά εναντίον της Εκκλησίας. Εμείς τί θα αντιπαραθέσουμε; ”. Πρέπει να σού πω, αγαπητέ φίλε, ότι δίπλα στους εχθρούς της Εκκλησίας φυτρώνουν αναμφίβολα και οι φίλοι της. Ας μην είναι πολλοί είναι δυνατοί, γιατί κατέχουν την αλήθεια. Κάτω από το χαλάζι των χλευασμών και των κατατρεγμών ατσαλώνουν την πίστη τους στον Θεό και την αφοσίωση τους στην Εκκλησία Του. Αυτοί, υψώνοντας το ανάστημα τους, θα υπερασπίσουν τα ιερά και τα όσια…

Ίσως να χυθεί το αίμα των πιστών. Αλλά αυτό θα γίνει σπόρος, όπως στα πρώτα χρόνια τού Χριστιανισμού, σπόρος από τον οποίο θα φυτρώσει πιο δυνατό το χριστιανικό δένδρο. Για την Εκκλησία τού Χριστού, ο διωγμός και το αίμα δεν είναι άγνωστα. Αυτά πάντοτε υπήρχαν και πάντοτε συνεπάγονταν όχι τον αφανισμό αλλά, απεναντίας, τον δοξασμό και την εξάπλωση της Εκκλησίας.

Μην ξεχνάς, επίσης, αγαπητέ φίλε, ότι τα άγια παραδείγματα πάντοτε βρίσκουν μιμητές. Οι άπιστοι διώκτες, βλέποντας την ακλόνητη σταθερότητα των πιστών, πού θα σφραγίζεται με αίμα, θα προβληματίζονται. Και μερικοί από αυτούς, οι καλοπροαίρετοι και ικανοί για την οικείωση της θείας αλήθειας, οπωσδήποτε θα μεταπηδήσουν στις τάξεις των ομολογητών τού Χριστού. Έτσι έγινε πολλές φορές στην αρχαία χριστιανική εποχή με ειδωλολάτρες δημίους, πού, βλέποντας την πίστη των χριστιανών, μεταστράφηκαν σε ομολογητές τού Κυρίου. Πολλοί, πάρα πολλοί, από διάφορους τόπους και λαούς, μπορούν να γίνουν φίλοι του Χριστού, αντικαθιστώντας τους προδότες Του, σύμφωνα με τα λόγια του Ίδιου:

«Λέγω δε υμίν ότι πολλοί από ανατολών και δυσμών ήξουσι και ανακλιθήσονται μετά Αβραάμ και Ισαάκ και Ιακώβ εν τη βασιλεία των ουρανών, οι δε υιοί της βασιλείας εκβληθήσονται εις το σκότος το εξώτερον εκεί εσται ο κλαυθμός και ο βρυγμός των οδόντων» (Ματθ. 8:11-12).
Μην απελπίζεσαι, λοιπόν, αγαπητέ φίλε! Πάνω απ’ όλα μείνε εσύ ο ίδιος πιστός μέχρι θανάτου στην Ορθόδοξη Εκκλησία. Συνάμα ικέτευε θερμά και αδιάλειπτα τον Κύριο να αναδείξει εργάτες για τον θερισμό του χωραφιού Του – γιατί «ο μεν θερισμός πολύς, οι δε εργάται ολίγοι» (Ματθ. 9:37).

***

Στις 5 Νοεμβρίου του 1926 η ΓκεΠεΟυ αποφάσισε να εξορίσει τον επίσκοπο Ονούφριο για τρία χρόνια στα Ουράλια.

«Από την πολύβουη πόλη του Χάρκωφ», έγραφε ο ιεράρχης, «μεταφέρθηκα στο απόμακρο χωριό Κουντιμκάρ. Ας γίνει το θέλημα του Θεού! Η ανάμνηση, πάντως, των φίλων πού άφησα στο Χάρκωφ, προξενεί θλίψη στην ψυχή μου• δεν πρέπει να τους σκέφτομαι. Θα μπορέσουμε, άραγε, να συναντηθούμε ξανά; Από τον Κύριο εξαρτάται οπωσδήποτε, βέβαια, θα συναντηθούμε στη ζωή πού ακολουθεί τον θάνατο… Τώρα πρέπει να διακονήσω τον Θεό και τους ανθρώπους κάτω από τις συνθήκες πού όρισε η θεία πρόνοια…

»Στο μεταξύ η αθεΐα εργάζεται δυναμικά, προκειμένου να καταστρέψει, όπως πιστεύει, την Εκκλησία του Θεού- και μαζί της εργάζονται, πιασμένοι χέρι-χέρι, οι πολυώνυμοι αιρετικοί και σχισματικοί… Πόσο χρειάζονται τώρα εργάτες στον αγρό του Χριστού! Και όμως, πόσο τους έχουν λιγοστέψει οι εχθροί Του! ‘Έτσι θέλησε ή, πιο σωστά, έτσι παραχώρησε ο Θεός. Να, και στα αποστολικά χρόνια, με παραχώρηση του Κυρίου, ο μεγάλος ευαγγελιστής των εθνικών Παύλος έμεινε δέσμιος δύο χρόνια στην Καισάρεια και άλλα δύο χρόνια στη Ρώμη… Ας καταλάβουν οι σύγχρονοι ειδωλολάτρες-θεομάχοι ότι, παρ’ όλη την έντονη προσπάθειά τους και την εξουδετέρωση των κηρύκων της πίστεως, δεν θα μπορέσουν να αφανίσουν την Εκκλησία. Ας καταλάβουν όλοι οι εχθροί του Χριστού πώς η πίστη μας είναι θεμελιωμένη όχι σε ανθρώπινη σοφία αλλά στη δύναμη του Θεού.

»Δεν πρέπει να κοιτάζω πίσω, δεν πρέπει να σκέφτομαι τί είχα ως τώρα. Πρέπει να δουλέψω για τον Θεό και τους ανθρώπους εδώ, σε τούτο το μακρινό χωριό, σε τούτη τη μεγάλη φυλακή. Ο υπηρέτης του Χριστού οφείλει να φέρνει το φως Του και στις φυλακές, όπως έκαναν οι απόστολοι. Με το να πεις έναν λόγο πίστεως στον τυχαίο συνομιλητή σου, με το να χαϊδέψεις ένα βρέφος, με το να ομολογήσεις και να υπερασπίσεις ανοιχτά την πίστη σου, όταν δοθεί η κατάλληλη ευκαιρία, αψηφώντας τη χλεύη και τον διωγμό από τους άπιστους, με όλα αυτά φέρνεις το φως του Χριστού στο περιβάλλον σου.

»Υπάρχουν και άλλα πού μπορώ να κάνω εδώ, στο χωριό Κουντιμκάρ. Πρώτα-πρώτα έχω τη δυνατότητα να πηγαίνω, όποτε θέλω, στον ναό του Θεού και να προσεύχομαι. Τί μεγάλη παρηγοριά πού είναι αυτή! Μπορώ να κοινωνώ τα άχραντα Μυστήρια του Χριστού. Τί πιο υψηλό, τί πιο ευφρόσυνο απ’ αυτό! Εδώ, στη μόνωση, μακριά από τους θορύβους, μπορώ περισσότερο απ’ οπουδήποτε αλλού να σκέφτομαι τον Θεό και την ψυχή μου. Πρόσφατα έγραψα σε έναν εξαίρετο χριστιανό νέο ότι το χωριό Κουντιμκάρ είναι για μένα ένα ερημητήριο, στο οποίο οφείλω να συναισθανθώ βαθύτερα τα αμαρτήματα μου και να πλησιάσω περισσότερο τον Κύριό μου. Η κοινωνία με τον Θεό μέσω της ειλικρινούς και θερμής προσευχής αποτελεί τη μεγαλύτερη παρηγοριά για τον χριστιανό…

»Πιστεύω ακλόνητα ότι ο Κύριος φροντίζει για όλους μας, σύμφωνα με τα αδιάψευστα λόγια Του: “Και θριξ εκ της κεφαλής υμών ού μη απόληται” (Λουκ. 21:18). Ο Ίδιος, άλλωστε, μας βεβαίωσε: “Ουκ έστι δούλος μείζων του κυρίου αυτού, εί εμέ εδίωξαν, και υμάς διώξουσιν εί τον λόγον μου ετήρησαν, και τον υμέτερον τηρήσουσιν” (Ιω. 15:20)».

***

Στις 23 Ιουλίου του 1935 οι αρχές συνέλαβαν τον αρχιεπίσκοπο Ονούφριο και μαζί του όσους διακονούσαν στον Ναό του Σωτήρας του Κουρσκ: τον ηγούμενο Μαρτινιανό Θεοκτίστωφ, τον πρωθιερέα Ιππόλυτο Κρασνώφ, τον ιερέα Βίκτωρα Καρακούλιν, τον διάκονο Βασίλειο Γκνεζντίλωφ και τον ιερο-ψάλτη Αλέξανδρο Βιάζμιν.
Δικάστηκαν και καταδικάστηκαν όλοι, στις 9 Δεκεμβρίου, σε εγκλεισμό σε Σωφρονιστικό Στρατόπεδο Εργασίας -ο αρχιεπίσκοπος και οι πατέρες Μαρτινιανός, Ιππόλυτος και Βίκτωρ για δέκα χρόνια, ο διάκονος Βασίλειος για επτά χρόνια και ο ιεροψάλτης για πέντε χρόνια.
Ο ιεράρχης δεν βαρυγγώμησε για την άδικη καταδίκη. «Ο Κύριος είναι πάντοτε δίκαιος», έγραφε. «Γιατί τόση θλίψη στις μέρες μας; Οπωσδήποτε για την Απιστία, τη βλασφημία και την ιεροσυλία των Αρχόντων, για την Αποστασία τόσων επισκόπων και ιερέων για τους νεωτερισμούς και τα σχίσματα• για τη χλιαρότητα και την ολιγοπιστία πολλών δήθεν ορθοδόξων!…».

Τον Μάρτιο του 1936 στάλθηκε με φρουρά στην ’Άπω Ανατολή, σ’ ένα στρατόπεδο κοντά στον Σταθμό Σρέντνε-Μπελάγια της περιοχής Αμούρ. Δύο χρόνια αργότερα μεταφέρθηκε στη φυλακή της πόλης Μπλαγκοβεστσένσκ. Εδώ πέρασε και τις τελευταίες μέρες της επίγειας μαρτυρικής ζωής του.

Στις 17 Μαρτίου του 1938 η τρόικα της ΝιΚαΒεΝτε καταδίκασε με συνοπτικές διαδικασίες τον επίσκοπο Κουρσκ Ονούφριο σε θάνατο με τουφεκισμό. Και την 1η Ιουνίου του 1938 ο ιεράρχης στήθηκε στο εκτελεστικό απόσπασμα μαζί με άλλους δεκατρείς ομολογητές της πίστεως: τον επίσκοπο Μπέλγκοροντ Αντώνιο (Πανκέγιεφ), τούς ιερείς Ιππόλυτο Κρασνώφ, Μητροφάνη Βιλγκέμσκι, Αλέξανδρο Έρόσεφ, Μιχαήλ Ντεϊνέκα, Νικόλαο Σαντόφσκι, Βασίλειο Ίβάνωφ, Νικόλαο Κουλάκωφ, Μάξιμο Μπογκντάνωφ, Αλέξανδρο Σαούλσκι, Παύλο Ποπώφ, Γεώργιο Μπογγιαβλένσκι και τον ιεροψάλτη Μιχαήλ Βαζνεσένσκι. Όλοι τάφηκαν σε άγνωστο κοινοτάφιο.
Δέκα χρόνια πριν από το μαρτυρικό του τέλος, ό επίσκοπος Ονούφριος, εξόριστος στα Ουράλια, έγραφε:
«“Μηδέν φοβού ά μέλλεις παθεϊν. ιδού δη μέλλει βαλεϊν ο διάβολος εξ υμών εις φυλακήν ίνα πειρασθήτε, και έξετε θλίψιν ημέρας δέκα, γίνου πιστός άχρι θανάτου, και δώσω σοι τον στέφανον της ζωής” (Άποκ. 2:10).
»Γιατί καταδιώκονται, εξορίζονται και φυλακίζονται οι υπηρέτες του Χριστού; ‘Όλα αυτά δεν τα παθαίνουν χωρίς τη βούληση του Θεού.

Επομένως, τα βάσανά τους είναι δυνατό να τελειώσουν οποιαδήποτε στιγμή, αν το θελήσει ο Θεός. Οι διωγμοί παραχωρούνται για να δοκιμαστεί η πιστότητά μας σ’ Εκείνον. Αν παραμείνουμε σταθερά κοντά Του ως το τέλος, θα πάρουμε ως βραβείο την αιώνια ζωή… ’Έτσι μας υπόσχεται ο Κύριος, ο οποίος ποτέ δεν ψεύδεται. Οι διωγμοί, λοιπόν, των ομολογητών της πίστεως συνεπάγονται την αιώνια χαρά, την ουράνια μακαριότητα… Να γιατί δεν πρέπει να θλιβόμαστε εμείς, οι υπηρέτες του Χριστού, επειδή είμαστε σκορπισμένοι σε φυλακές και απόκεντρους τόπους εξορίας. Δεν πρέπει ούτε καν να σκεφτούμε την απαλλαγή από τις ταλαιπωρίες με οποιονδήποτε συνειδησιακό συμβιβασμό.

Ο διωγμός είναι σταυρός που μας δόθηκε από τον ίδιο τον Θεό. Πρέπει, λοιπόν, να τον σηκώσουμε πιστοί στο χρέος μας μέχρι θανάτου.
»Μην κοιτάς λυπημένα προς τα πίσω. Τράβα με θάρρος μπροστά, παραδομένος στο έλεος του Θεού. Γιατί ο Σωτήρας λέει: “Ουδείς επιβαλών την χείρα αυτού έπ’ άροτρον και βλέπων εις τα οπίσω ευθετός έστιν εις την βασιλείαν του Θεού” (Λουκ. 9:62)».
Άγιοι κατάδικοι: Ρώσοι ιερομάρτυρες και ομολογητές του 20ου αι.. Ηγούμενος Δαμασκηνός (Ορλόφσκι). Ιερά Μονή Παρακλήτου. Αθήνα, 2014

*Τό 1922 ἡ σοβιετική κυβέρνηση, ἐφαρμόζοντας τήν τακτική τοῦ «διαίρει καί βασίλευε», δημιούργησε βαθύ σχίσμα στήν δοκιμαζόμενη Ρωσική Ἐκκλησία, που ὀνομάστηκε «Ζωντανή Ἐκκλησία». Ἡ «Ζωντανή Ἐκκλησία» ἀποτελοῦσε τόν δούρειο ἵππο τοῦ καθεστῶτος. Ἡ ἀθεϊστική κυβέρνηση προσπάθησε νά διαιρέσει καί νά διαλύσει τήν Ἐκκλησία ἐκ τῶν ἔνδον. Σύντομα ἐπεκτάθηκε καί «κατέλαβε» τήν πλειονότητα τῶν ἐνοριῶν, ἔχοντας τήν πλήρη κάλυψη καί ὑποστήριξη τῶν Μπολσεβίκων.
Ὁ Ἅγιος Λουκᾶς Ἀρχιεπίσκοπος Κριμαίας ἔλεγε : «Ἡ ‘’Ζωντανή Ἐκκλησία’’, ὅπως τήν ὀνομάζουν οἱ ἐκπρόσωποί της, δέν εἶναι Ἐκκλησία, ἀλλά ἕνα ἄγριο θηρίο, πού ἔχει ὅλα τά γνωρίσματα τῆς ἀγριότητος. Σᾶς ἱκετεύω καί σᾶς παρακαλῶ νά τηρεῖτε τούς λόγους μου… Νά μήν φύγετε ἀπό τόν δρόμο, πού σᾶς δείξαμε. Ἄν σᾶς ἁρπάζουν τούς ναούς καί τούς δίνουν στήν ὀργάνωση αὐτή, μήν ἀντιδρᾶτε. Αὐτό ἄφησε ὁ Θεός νά γίνει πρός τό παρόν. Μήν ξεγελιέστε μέ τίς ἐξωτερικές ὁμοιότητες μέ μᾶς, πού τηροῦν οἱ ἐκπρόσωποι τῆς ὀργάνωσης στίς ἀκολουθίες καί στή Λειτουργία. Νά ξέρετε ὅτι δέν εἶναι κανονικές. Νά πηγαίνετε στούς ναούς, ὅπου λειτουργοῦν ἄξιοι ἱερεῖς, οἱ ὁποῖοι δέν ὑποτάχθηκαν στίς ἐντολές τῆς σχισματικῆς αὐτῆς ὀργάνωσης. Ἀκόμη καί ἐάν ὅλοι οἱ ναοί πέσουν στά χέρια τους καί δέν ἔχετε ποῦ νά πᾶτε, καλύτερα νά μήν πᾶτε πουθενά, παρά σ’αὐτούς. Νά μήν ἔχετε καμμιάν ἐπικοινωνία μέ τούς σχισματικούς, οὔτε νά ἐπιχειρήσετε διαλόγους μαζί τους. Νά μήν ἀντιστέκεστε στίς ἀρχές, πού γιά τίς ἁμαρτίες μας ἐπέτρεψε ὁ Θεός. Σᾶς παρακαλῶ ὅλους σας, ὅλα τά πιστά τέκνα τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Τουρκεστάν, νά τηρεῖτε τίς ἐντολές μου, πού ἔχω γράψει στήν διαθήκη».
(Μητρ. Αργολίδος Νεκτάριος Αντωνόπουλος, Ἀρχιεπίσκοπος Λουκᾶς. Ἕνας ἅγιος Ποιμένας καί γιατρός χειρουργός, ἐκδ. Πορφύρα, Ἀθήνα, Ἰούλιος 2017, σσ. 131-133.)

Την Ανάσταση μπορεί να τη ζήσει μόνον όποιος περάσει μέσα από τον θάνατο. Ας είμαστε «τέκνα φωτός», και τότε ο Χριστός ποτέ δεν θα φύγει μακριά μας, η Ανάσταση θα ζει στις ψυχές μας και η αιώνια ευφροσύνη σ’ ολόκληρο το είναι μας. π. Anthony Bloom του Σουρόζ
https://iconandlight.wordpress.com/2021/06/08/%cf%84%ce%b7%ce%bd-%ce%b1%ce%bd%ce%ac%cf%83%cf%84%ce%b1%cf%83%ce%b7-%ce%bc%cf%80%ce%bf%cf%81%ce%b5%ce%af-%ce%bd%ce%b1-%cf%84%ce%b7-%ce%b6%ce%ae%cf%83%ce%b5%ce%b9-%ce%bc%cf%8c%ce%bd%ce%bf%ce%bd-%cf%8c/

ΧΑΙΡΕΤΕ! – ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ! π. Γεώργιος Μεταλληνός
https://iconandlight.wordpress.com/2016/06/07/%CF%87%CE%B1%CE%B9%CF%81%CE%B5%CF%84%CE%B5-%CF%87%CF%81%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%BF%CF%83-%CE%B1%CE%BD%CE%B5%CF%83%CF%84%CE%B7-%CF%80-%CE%B3%CE%B5%CF%8E%CF%81%CE%B3%CE%B9%CE%BF%CF%82-%CE%BC%CE%B5/

Αύριο είναι η τελευταία ημέρα κατά την οποία παύουμε να χαιρετούμε ο ένας τον άλλον με τα πιο υπέροχα, τα πιο σοφά, τα πιο λαμπρά λόγια: «Χριστός Ανέστη»! Γέροντας Σωφρόνιος του Έσσεξ
https://iconandlight.wordpress.com/2015/05/19/7074/

Χριστὸς ἀνέστη ἐκ νεκρῶν, θανάτῳ θάνατον πατήσας καὶ τοῖς ἐν τοῖς μνήμασι ζωὴν χαρισάμενος

Ἀπολυτίκιον
Ἦχος δ’. Ταχὺ προκατάλαβε.

Οἱ Μάρτυρες σου Κύριε, ἐν τῇ ἀθλήσει αὐτῶν, τὸ στέφος ἐκομίσαντο τῆς ἀφθαρσίας, ἐκ σοῦ τοῦ Θεοῦ ἡμῶν· σχόντες γὰρ τὴν ἰσχύν σου, τοὺς τυράννους καθεῖλον· ἔθραυσαν καὶ δαιμόνων τὰ ἀνίσχυρα θράση. Αὐτῶν ταῖς ἱκεσίαις Χριστὲ ὁ Θεός, σῶσον τὰς ψυχὰς ἡμῶν.

Ἀπολυτίκιον ἁγίου μάρτυρος Ἰουστίνου, τοῦ Φιλοσόφου
Ἦχος δ’. Ὁ ὑψωθεῖς ἐν τῷ Σταυρῷ.

Φιλοσοφίας ταὶς ἀκτίσιν ἐκλάμπων, θεογνωσίας ὑποφήτης ἐδείχθης, σαφῶς παραταξάμενος κατὰ τῶν δυσμενῶν σὺ γὰρ ὠμολόγησας, ἀληθείας τὴν γνῶσιν, καὶ Μαρτύρων σύσκηνος, δι’ ἀθλήσεως ὤφθης, μεθ’ ὧν δυσώπει πάντοτε Χριστόν, ὢ Ἰουστίνε, ὑπὲρ τῶν ψυχῶν ἠμῶν.

Καὶ νῦν. Τοῦ Πεντηκοσταρίου
Ἦχος αʹ.

Τὴν παγκόσμιον δόξαν, τὴν ἐξ ἀνθρώπων σπαρεῖσαν, καὶ τὸν Δεσπότην τεκοῦσαν, τὴν ἐπουράνιον πύλην, ὑμνήσωμεν Μαρίαν τὴν Παρθένον, τῶν Ἀσωμάτων τὸ ᾆσμα, καὶ τῶν πιστῶν τὸ ἐγκαλλώπισμα· αὕτη γὰρ ἀνεδείχθη, οὐρανὸς καὶ ναὸς τῆς Θεότητος, αὕτη τὸ μεσότοιχον τῆς ἔχθρας καθελοῦσα, εἰρήνην ἀντεισῆξε, καὶ τὸ βασίλειον ἠνέῳξε. Ταύτην οὖν κατέχοντες τῆς Πίστεως τὴν ἄγκυραν, ὑπέρμαχον ἔχομεν τὸν ἐξ αὐτῆς τεχθέντα Κύριον. Θαρσείτω τοίνυν, θαρσείτω λαὸς τοῦ Θεοῦ· καὶ γὰρ αὐτός πολεμήσει, τοὺς ἐχθροὺς ὡς παντοδύναμος.

Χριστὸς ἀνέστη ἐκ νεκρῶν, θανάτῳ θάνατον πατήσας καὶ τοῖς ἐν τοῖς μνήμασι ζωὴν χαρισάμενος.

Advertisement

The blood of the faithful may be shed. Let it become the seed of the Church… Persecutions and bloodshed are not new for the Church of Christ. And every time it led not to the destruction of the Orthodox Church, but to its glorification and spread. St. Onuphrius (Gagaliuk) of Kursk

Χριστός ανέστη! Αληθώς ανέστη!
Christ is Risen! Truly He is Risen!
ХристосВоскрес! Воистину Воскрес!
ქრისტეაღსდგა! ჭეშმარიტადაღსდგა!
«Rejoice!». «Peace be unto you!»

Synaxarion From the Menaion.
On June 1 we commmemorate the holy Martyr Justin the Philosopher (166).
On this day we also commemorate the holy Martyrs Chariton, Charito, Evelpistus, Hierax, Peon, and Valerian (or Liberianus), who witnessed with Saint Justin at Rome.
On this day we also commemorate the holy Martyr Firmus (299).
On this day we also commemorate the holy Martyr Thespesius (222).
On this day we also commemorate the holy Ten thousand Martyrs, in Antiochia (249-251)
We also relate the edifying story of the farmer named Metrios (912).
On this day we also commemorate the holy Hieromartyr and Bishop Pyrrus who reposed in peace.
On this day we also commemorate the Saint Agapetus of the Kiev Caves, Unmercenary physician of the Kiev Near Caves (1095)
On this day we commemorate our devout Father Dionysius of Glushetsk in Vologda, Abbot, Wonderworker (1437)
On this day we also commemorate the holy Martyr Shio the New (Shio of Akhakalakhi) in Georgia (1696)
On this day Synaxis of the Holy Martyrs of Georgia: David, Gabriel, and Paul of the St. David Gareji Monastery (1696-1700)
On this day we also commemorate the Holy New Hieromartyr Onuphrius (Gagalyuk), Bishop of Kursk and: Hieromartyrs: Anthony, Bishop of Belgorod; Mitrophanes Vilgelmsky, Alexander Yeroshov, Michael Deineka, Hippolytus Krasnovsky, Nicholas Kulakov, Basil Ivanov, Nicholas Sadovsky, Maximus Bogdanov, Alexander Saulsky, Paul Bryantsev, and Paul Popov – Priests; Martyrs: Michael (Voznesensky) and Gregory (Bogoyavlensky) (1938)
On this day Repose of Elder Philaret of Kapsala, Mt. Athos (1975).
On this day we also commemorate the Holy Entry into Georgia of Saint Nino (323), Equal to the Apostles and Enlightener of Georgia (335) 

On Wednesday of the sixth week of Pascha, we celebrate the Leavetaking of the Feast.

“When I become a bishop”
New Hieromartyr Onuphrius (Gagalyuk), Archbishop of Kursk

When Anthony Gagalyuk was five, a tragedy happened with his father. One winter as he was making his rounds (he was a forest ranger) he saw four men cutting trees in a state forest without permission. As an honest man he would not let them go unpunished. But the men attacked him with an axe and that night set the forest ranger’s hut on fire.
Many years later his mother Catherine recalled how her five-year-old son tried to comfort her after his father’s death (the latter had died of wounds soon after the attack). Sitting on his grieving mother’s lap, the boy said, “Stop crying, mommy! When I become a bishop I will take you to live with me!”

Sometimes the Creator partly reveals events of the future to us, though in the everyday hustle and bustle we often forget these revelations. It is not until prophecies come true that we remember hearing about these things before.

Anthony indeed was destined to become a bishop. As for his mother, she afterwards became a nun and lived near her son for many years.

When young Anthony was a seminary student, he fell seriously ill and an elder appeared to him (either in a dream or in a vision) and said, “Promise to serve the Church and you will recover!” When Anthony looked at an icon of St. Onuphrius the Great not long after this he immediately recognized the elder who had appeared to him.

The young man recovered, as was foretold him. But after his second year at the theological academy he ended up at the hospital again. The saint again appeared to him and said even more sternly, “You promised to serve the Church!” Anthony woke up, and asked to be allowed to receive the monastic tonsure.

Bishop Onuphrius who was given this monastic name in honor of St. Onuphrius the Great, served the Church his entire life. He remained faithful to the path predestined by the Almighty to the end, enduring the severe trials of Church schism1, numerous exiles and prisons, humiliation, beating, slander and betrayals. “The Lord is always just,” he wrote in one of his letters. “What is the reason for this unspeakable suffering of soul? The reason is the unbelief, blasphemy and sacrilege of the top leadership, the apostasy of many former bishops and priests who are now renovationists and schismatics, the indifference towards Church shrines, and the lack of faith in many people who call themselves Orthodox!”

“So much was endured over a short span of time”

The Revolution, the civil war, the anti-Church persecutions were the means by which God tested people’s faith. Some Orthodox clergy became Renovationists. They were freer to pursue Church activities through their “collaboration with the state”.

Several days after the consecration of Archimandrite Onuphrius as bishop3 and his first hierarchal service authorized representative of the “Renovationist Supreme Church Administration” Trofim Mikhailov came to him. The bishop said resolutely that he refused to recognize any “Supreme Church Administration”. On the following day the hierarch was arrested. Two years later, recalling his time spent in prisons, Bishop Onuphrius wrote, “So much has been endured over a short span of time. I have been a bishop for only two years, but six months of them have been spent in jails… I remembered my voluntary and involuntary sins. And the Lord made me rejoice by giving me to drink of the cup of suffering for my sins.”

The years of imprisonment did not break but toughened St. Onuphrius. Over the years of his ministry he carried on a decisive struggle against adherents of the “Living Church”, and he was arrested many times for this activity. “My dear friend, you ask me with apprehension what will become of our Orthodox Church in some thirty years,” he wrote in one of his letters in those times. “The blood of the faithful may be shed. Let it become the seed of the Church, as it was in the first centuries of Christianity, and may this seed grow into a strong Christian community. Persecutions and bloodshed are not new for the Church of Christ. We went through all of this in the past. And every time it led not to the destruction of the Orthodox Church, but to its glorification and spread.”…

“Over these years I bore many temptations, fears, apprehensions and dangers. But the Lord delivered me from all these tribulations. The sorrows of exiles and prisons are insignificant compared with those of the Church… How did I manage to avoid all these schisms, inexperienced and timid as I am?… It was only by the mercy of God!” the hieromartyr wrote, summing the period of his ministry up…

Vladyka Onuphrius’ last exile was to Russia’s Far East. It was in March 1936. “I thank the Creator for everything!” he wrote to his mother at that time. In July 1937, the Soviet Government passed the Resolution R 51/94 “On Anti-Soviet Elements”, and, according to the Order of the NKVD (the People’s Commissariat for Internal Affairs) of the USSR No. 00447 the confessors who languished in prisons and exile were to be executed by firing squad. Thus new proceedings against Archbishop Onuphrius began.

The holy hierarch was executed by firing squad on June 1, 1938. Bishop Anthony (Pankeyev) of Belgorod along with fifteen representatives of the clergy were martyred together with him.

Ten years before his martyrdom, in exile, Bishop Onuphrius wrote, “Fear none of those things which thou shalt suffer: behold, the devil shall cast some of you into prison, that ye may be tried; and ye shall have tribulation ten days: be thou faithful unto death, and I will give thee a crown of life (Rev. 2:10). God wants to test our faith and faithfulness by means of these persecutions. And those who will stand firm in faith will be rewarded with the crowns of life… These persecutions are the cross given us by God Himself.”
Svetlana Polivanova
Translation by Dmitry Lapa
Pravoslavie.ru

1 This refers to the schism of the so-called “Living Church”, a renovationist body that was under the communist government’s control.

Every place may become the place of the Resurrection. It is enough that you live the humility of Christ. Mother Gabrielia
https://iconandlight.wordpress.com/2020/05/26/every-place-may-become-the-place-of-the-resurrection-it-is-enough-that-you-live-the-humility-of-christ-mother-gabrielia/

Troparion of St Justin Tone 4

O Justin, teacher of divine knowledge,/ thou didst shine with the rays of true philosophy/ and wast wisely armed against the enemy./ Confessing the truth thou didst contend with the martyrs:/ with them ever entreat Christ our God to save our souls.

Apolytikion of St Justin Tone 1

Thou didst empty the cup of the wisdom of the Greeks, and thou didst thirst yet again, till thou camest unto the well where thou foundest water springing to eternal life. And having drunk deeply thereof, thou didst also drink the cup that Christ gave to His disciples. Wherefore, O Justin, we praise thee as a philosopher and Martyr of Christ.

Troparion to the Hieromartyr Onufry (Gagalyuk), Archbishop of Kursk, Tone 2

Yako vessel Holy Spirit of the Divine / desk and a luminary of the Church of the Orthodox in the truth was Thou, svyaschennomucheniche Onufriev, / when Thou entire helix godless land ours / malice of hell dyshuscha, / razoriti Church of God ustremishasya. / You’re with a lot of confessors of Christ / ground Siberian bones their He put the demonic wickedness of the persecutors of the iniquitous to shame. / Now, O All-blessed, with all the passionate people of Holy Russia, / in the Heavenly Church, triumphant // we are saved, we pray for the world of sin.

Translation: As a sacred vessel, you truly appeared as a pillar and luminary of the Orthodox Church, Onuphrius, when all the regiments of the God-fighters of our land, breathing the malice of hell, rushed to destroy the Church of God. You, along with the multitude of Christ, covered the Siberian land with your bones and put the demonic insolence of the lawless persecutors to shame. Now, O all-blessed one, triumphing with all Holy Russia in the Heavenly Church, pray to the World that took away sins () for the salvation of our souls.

Troparion of St Agapeti of the Kievan Caves Tone 5

O righteous Agapitus, you healed the infirm with edible herbs, / And with humility like Anthony the Great. / So doing, you brought the unbelieving physician to the Faith, / Guiding him on the path of salvation. / Heal our infirmities and pray to Christ our God for those who sing to you!

Both now. From Pentecostarion
Mode 1.

Let us praise Mary the Virgin, glory of all the world. Born of human parents, she gave birth to the Lord, and is the doorway to heaven. The adornment of the faithful, she is hymned by the angelic hosts. For she has been shown to be heaven and the temple of the Godhead. She is the one who, breaking down the wall of enmity, ushered in peace and threw open the Kingdom. With her as the anchor of our faith, we have a defender in the Lord, to whom she gave birth. Take courage, therefore, people of God, take courage; for he, the Almighty, will defeat your enemies.

Paschal Troparion tone 1

Christ is risen from the dead, trampling down death by death, and upon those in the tombs bestowing life!

Έπειτα από πολυήμερη νηστεία και προσευχή μου αποκαλύφθηκε ότι «ο δικέφαλος αετός θα σηκωθεί από το βορρά! Πω-πω τι ωραίες ημέρες έρχονται για την Αγία Ορθοδοξία μας. Θα πλημμυρίσει ολάκερη η γη από το φως του Χριστού»! Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης

Χριστός ανέστη! Αληθώς ανέστη!
Christ is Risen! Truly He is Risen!
Христос Воскрес! Воистину Воскрес!
ქრისტეაღსდგა! ჭეშმარიტადაღსდგა!
«Χαίρετε»! «Ειρήνη υμίν»

Συναξάριον τοῦ Μηναίου.
Τῇ Λ’ τοῦ αὐτοῦ μηνός Μαΐου, Μνήμη τοῦ Ὁσίου Πατρὸς ἡμῶν Ἰσαακίου, Ἡγουμένου τῆς Μονῆς τῶν Δαλμάτων, τοῦ ῾Ομολογητοῦ (383)
Μνήμη τῆς ὁσίας μητρός ἠμῶν ᾿Εμμελείας, μητρός τῶν Ἁγίων Μ. Βασιλείου, Γρηγορίου Νύσσης, Μακρίνας καί Πέτρου Σεβαστείας, ἱδρύτρια Μονῆς στά Ἄννησα Πόντου (375)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ ὁ Ἅγιος Νατάλιος ξίφει τελειοῦται.
Μνήμη τοῦ ἁγίου μάρτυρος Βαρλαάμ, τοῦ ἐν Καππαδοκίᾳ ἀθλήσαντος.
Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τῶν ἁγίων μαρτύρων ᾿Αφροδισίου, ᾿Αγαπίου, Εὐσεβίου, Ρωμανοῦ, Τελετίου, Χαραλάμπους καί Χριστίνης.(65) Η Σύναξη αὐτῶν ἐτελεῖτο στό μαρτύριο τῆς ῾Αγίας Εὐφημίας «ἐν τοῖς Πετρίοις».
Οἱ ἅγιοι μάρτυρες Ῥωμανὸς καὶ Μελέτιος, ξίφει τελειοῦνται καί τοῦ πλήθους τῶν ἐν Νικομηδείᾳ καέντων.
Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τοῦ ἐν ἁγίοις πατρός ἠμῶν Κυπριανοῦ, τοῦ ἐξ ᾿Αντιοχείας.
Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τῶν ὁσίων πατέρων ἠμῶν ῾Ησαΐου καί Νικάνορος τῆς Σίγια, τῶν ἐκ Ρωσίας.(16ος-17ος αιων.)
Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τοῦ Ὁσίου Πατρὸς ἡμῶν Ἐφραίμ τῆς Μονῆς τοῦ Sarov Ρωσίας (1778)
Ο ῞Οσιος Φλαβιανός τῆς Μονῆς Ὄπτινα Ρωσίας (1890)

«Ο σύγχρονος πύργος της Βαβέλ»
Αγίου Νικολάου Αχρίδος

Ο πύργος της Βαβέλ! Διαβάσατε στην Αγία Γραφή για τον πύργο της Βαβέλ; Έλκος της γης! Έλκος της ανθρωπότητας μετά τον κατακλυσμό του Νώε. Όσο οι άνθρωποι ήταν ανήθικοι πριν τον Κατακλυσμό τόσο μετά τον Κατακλυσμό ήταν άθεοι. Πότε πρόλαβαν; Πότε πρόλαβαν να ξεχάσουν το Θεό, οι απόγονοι του Νώε; Ο Νώε ήταν ο μοναδικός που σώθηκε από το Θεό μετά τον Κατακλυσμό, λόγω της πίστης του και της δικαιοσύνης του. Ο Κατακλυσμός, η τιμωρία του Θεού δεν βοήθησε καθόλου τους απογόνους του Νώε; Βοήθησε κάποιους -ποτέ ο κόσμος δεν ξέμεινε από δίκαιους ανθρώπους- αλλά πολλούς δεν τους βοήθησε. Τότε αυτοί οι πολλοί αποφάσισαν να χτίσουν τον πύργο της Βαβέλ για να δοξαστούν, λέγοντας τα εξής: Ας χτίσουμε για τον εαυτό μας πόλη και πύργο του οποίου η κορυφή θα φτάνει μέχρι τον ουρανό, για να δοξαστούμε προτού διασκορπιστούμε στη γη (Γεν. 11,4).

Τι σημαίνουν αυτά τα λόγια; Όταν έλεγαν πως θα χτίσουν την πόλη, σημαίνει πως ήθελαν να ρυθμίσουν όλη την προσωπική, και την κοινωνική ζωή τους χωρίς την ευλογία του Θεού. Όταν είπαν πως θα χτίσουν πύργο μέχρι τον ουρανό, έδειξαν πείσμα στον ουράνιο Θεό, εμπιστευόμενοι περισσότερο τις δυνάμεις τους παρά Αυτόν. Όταν είπαν για να δοξαστούμε, σημαίνει πως επιθύμησαν να δοξαστούν ανάμεσα στους ανθρώπους, επιθύμησαν να τους θαυμάζουν οι άνθρωποι, επιθύμησαν οι άνθρωποι να υποκλίνονται μπροστά τους. Όταν είπαν να μη διασκορπιστούν, αυτό σημαίνει πως ήθελαν να τακτοποιήσουν τη ζωή τους σύμφωνα με τη θέλησή τους και σύμφωνα με τα σχέδιά τους, μη δίνοντας σημασία στο θέλημα του Θεού και στην πρόνοια του Θεού. Με μία λέξη: Όλα τα έκαναν για τη δική τους δόξα σε πείσμα του Θεού.

Αν θέλετε να ξέρετε, τι όψη είχαν αυτοί οι απόγονοι του δίκαιου Νώε, οι οποίοι τόσο γρήγορα ξέχασαν το Θεό, γυρίστε από την Ανατολή στη Δύση και κοιτάξτε το σύγχρονο πύργο της Βαβέλ. Οι στόχοι του χτισίματος του ασιατικού πύργου της Βαβέλ και του σύγχρονου πύργου είναι ολόιδιοι. Η ίδια αρρώστια και στους παλιούς και στους σύγχρονους χτίστες: Η απομάκρυνση από το Θεό. Το κίνητρο και στις δύο περιπτώσεις ήταν: Προσωπική και εθνικιστική δόξα, εναντίωση στο Θεό και στους ανθρώπους που πιστεύουν στο Θεό. Οι στόχοι του χτισίματος ήταν: Να κάνουν τους εαυτούς τους θεούς, να ρυθμίζουν τα πάντα με τη λογική, χωρίς να δίνουν καμία σημασία στον Δημιουργό τους.

Τέσσερις είναι οι τοίχοι του νέου πύργου της Βαβέλ: Ο πρώτος τοίχος είναι η επιστήμη, ο δεύτερος είναι η βιομηχανία, ο τρίτος τοίχος είναι η πολιτική και ο τέταρτος τοίχος είναι ο εγωκεντρισμός.

Και οι τέσσερις τοίχοι δεν έχουν την ευλογία του Θεού και είναι ενάντια στο Θεό. Είναι σκοτεινοί σαν νύχτα χωρίς αστέρια και φεγγάρι. Σ’ αυτό τον πύργο κατοικούν κάποιοι σκοτεινοί άνθρωποι στους οποίους το σκοτάδι είναι πιο αγαπητό και από το φως. Από οποιαδήποτε πλευρά του πύργου και να σταθείτε, θα ακούσετε να φιλονικούν. Μπροστά στον τοίχο των επιστημόνων θα ακούσετε παραμύθια για τον κόσμο και τον άνθρωπο και τόση φασαρία που θα βιαστείτε να φύγετε μακριά.

Αν βρεθείτε στον τοίχο της βιομηχανίας, πάλι θα ακούσετε να φιλονικούν. Θα δείτε την ανοησία που υπάρχει στην αχρείαστη παραγωγή και καβγάδες όσον αφορά την εργασία και την αμοιβή της. Τα αυτιά σας θα πονέσουν.

Αν βρεθείτε μπροστά από τον τοίχο της πολιτικής, πάλι θα ακούσετε να καυγαδίζουν. Θα δείτε την ανοησία του κάθε πολιτικού, που προσπαθεί με αδικίες σε βάρος άλλων κομμάτων να προχωρήσει το δικό του κόμμα και με αδικίες σε βάρος άλλων λαών να δοξαστεί ο λαός του. Ο καθένας ψάχνει τη δική του ανάσταση πάνω από τον τάφο του άλλου, τη δική του ευτυχία πάνω στην ατυχία του άλλου. Και να μη μιλάμε για τους καυγάδες των πολιτικών. Γι’ αυτούς χρησιμοποιούνται κάθε μέρα βαγόνια χαρτιού για να τυπωθούν εφημερίδες, οι οποίες γράφουν για τις κενοδοξίες, τις υποκρισίες και τους καυγάδες τους.

Στο τέλος, αν πλησιάσετε στον τέταρτο τοίχο, πάλι θα ακούσετε να φιλονικούν. Θα δείτε την ανοησία, επειδή ο εγωκεντρισμός από μόνος του είναι η πιο σκοτεινή ανοησία, η αιτία πολλών καβγάδων μεταξύ των ανθρώπων και των λαών.
Εδώ θα δείτε τον εγωκεντρισμό σ’ όλες τις μορφές του και μ’ όλες τις ονομασίες του: Προσωπικός, ομαδικός, βιομηχανικός, πολιτικός, κομματικός και εθνικιστικός. Σκοτάδι χωρίς ούτε μία ακτίνα του ηλίου. Φιλονικίες χωρίς τέλος. Όλη η ζωή σ’ αυτόν τον πύργο είναι ζωή χωρίς παιδεία, χωρίς χαρά, χωρίς νόημα, χωρίς αγάπη. Έρχεται στον άνθρωπο η επιθυμία να φωνάξει: Φύγετε τρέχοντας από αυτή τη γη που την παράτησε ο Θεός και την καταράστηκε.

Οι χτίστες δεν μπόρεσαν να τελειώσουν τον παλιό πύργο της Βαβέλ. Δεν τους άφησε ο Θεός, τους μπέρδεψε τη γλώσσα και δεν μπορούσαν να καταλάβουν ο ένας τον άλλο. Γι’ αυτό το λόγο παράτησαν τη δουλειά τους και διασκορπίστηκαν σ’ όλο τον κόσμο, όπως το ήθελε ο Θεός. Και έτσι πραγματοποιήθηκε το θέλημα του Θεού και όχι το θέλημα των στενοκέφαλων και σκοτεινών ανθρώπων, των απογόνων του Νώε.

Αδερφοί μου, δεν βλέπετε πώς ο Θεός μπέρδεψε τις γλώσσες και στους χτίστες του νέου πύργου της Βαβέλ; Κανένας, κανέναν δεν καταλαβαίνει. Καθένας δικαιολογεί μόνο τον εαυτό του και κατακρίνει τους άλλους. Ο καθένας αντιμάχεται το Χριστό και τον πλησίον του. Μπορεί μία τέτοια πόλη να επιβιώσει; Μπορεί ένας τέτοιος πύργος να φτάσει μέχρι τον ουρανό; Με τίποτε. Ο πύργος γκρεμίζεται και η πόλη ερημώνει. Πραγματοποιείται το θέλημα του Θεού και όχι το θέλημα του ανθρώπου. Όταν ο Θεός θα θελήσει, τότε θα σηκωθούν όλοι οι λαοί του κόσμου εναντίον αυτού του νέου πύργου της Βαβέλ και θα έρθουν να τον καταστρέψουν συθέμελα.

Και όπως όλος ο κόσμος γελάει, διαβάζοντας την ιστορία για το χτίσιμο του πρώτου πύργου της Βαβέλ λέγοντας: Παρ’ όλο που είχανε το παράδειγμα του προπάτορά τους, του δίκαιου Νώε, δεν ακολούθησαν το δρόμο του. Έτσι θα γελάνε και οι μελλοντικές γενιές με τους λαούς του σύγχρονου πύργου της Βαβέλ και θα λένε: Είχανε το Χριστό, το Ευαγγέλιο, την Εκκλησία, τους άγιους ανθρώπους του Θεού, τους προπάτορές τους, αλλά δεν ακολούθησαν το παράδειγμά τους. Αντίθετα τους γύρισαν την πλάτη και μιμήθηκαν το παράδειγμα των άθεων χτιστών του πρώτου πύργου της Βαβέλ. Έτσι ο Θεός τους χτύπησε και τους τιμώρησε. Δόξα και αιώνια ευχαριστία. Αμήν.
Αγίου Νικολάου Επισκόπου Αχρίδος. Αφυπνιστικοί λόγοι Μέσα από το παράθυρο της Φυλακής. Μηνύματα στο λαό, εκδόσεις “Ορθόδοξος Κυψέλη”
https://www.impantokratoros.gr/agios-nikolaos-pyrgos-vavel.el.aspx

***Η σύγχρονη Ευρώπη αποτελεί τον νέο πύργο της Βαβέλ. Εκείνος ο πρώτος πύργος της Βαβέλ τον οποίον οι άνθρωποι έχτισαν με τούβλα, ήταν σημάδι και πρόδρομος του μεγαλύτερου πύργου της Βαβυλώνας, που είναι η σύγχρονη Ευρώπη. Πώς προέκυψε αυτό ;

Επειδή οι Ευρωπαίοι παράκουσαν τις εντολές του Θεού και υπάκουσαν στις εντολές του ανθρώπου. Εγκατέλειψαν τις καθαρές, διάφανες πηγές της πίστης του Χριστού από τις οποίες πήγασαν καθαρά και διάφανα ποτάμια και βρήκαν θολές πηγές από τις οποίες πήγασαν θολά ποτάμια που δηλητηριάζουν, αρρωσταίνουν, σκοτώνουν τη ψυχή. Από τότε που στον ουρανό υπάρχουν ο ήλιος και τα αστέρια και από τότε που στη γη υπάρχουν άνθρωποι και λαοί πάντα ξεχώριζε το θεϊκό πάνω από το ανθρώπινο. Περισσότερο εκτιμήθηκε ο λόγος του Θεού από τα λόγια όλων των ανθρώπων και οι εντολές του Θεού ίσχυσαν περισσότερο από τις εντολές των ανθρώπων, που έζησαν σ΄ αυτόν τον κόσμο. Τα δόγματα της πίστης και οι τρόποι συμπεριφοράς έμειναν σταθερά μπροστά στα ανθρώπινα μάτια σαν τα αστέρια στον ουρανό. Όσο η Ευρώπη είχε καθαρό μυαλό, τη φώτιζαν τα δόγματα του Θεού, όπως φωτίζουν τα αστέρια τον ουρανό. Τα δόγματα του Θεού είναι : Το δόγμα για τον Ένα, Μοναδικό Θεό, το δόγμα για την ενσάρκωση του Θεού και την γέννησή του από την Παναγία Παρθένο Μαρία, και το δόγμα της Αγίας Τριάδας. Αυτά τα δόγματα και όλα τα υπόλοιπα δόγματα της πίστης υπήρξαν πηγές από τις οποίες πήγασαν ποτάμια ανθρώπινης συμπεριφοράς. Από αυτή την καθαρή πηγή πήγασαν ποτάμια εντιμότητας, ελεημοσύνης, καλοσύνης, αγάπης, υπομονής, θυσίας για τον Χριστό και για τον πλησίον. Όμως στην συνέχεια εμφανίστηκαν πολλοί άνθρωποι όχι από τον Θεό αλλά από τον εχθρό του Θεού για να σπείρουν μια άλλη επιστήμη στην Ευρώπη. Φύτρωσε το αγριόχορτο, το οποίο με τα δηλητήριά του έπνιξε όλα όσα ήταν θεϊκά και ανθρώπινα στον ευρωπαίο άνθρωπο…….
ΠΗΓΗ : Αγίου Νικολάου Επισκόπου Αχρίδος. Αφυπνιστικοί λόγοι Μέσα από το παράθυρο της Φυλακής. Μηνύματα στο λαό, εκδόσεις “Ορθόδοξος Κυψέλη”, σσ. 15 κ.ε. 

***

Αγίου στάρετς Ανατολίου του Νεωτέρου της Όπτινα

Μια Προφητική Επιστολή του Αγίου στάρετς Ανατολίου του Νεωτέρου της Όπτινα ( +30 Ιουλίου 1922).

«… Όπως λέει ο Απόστολος (Β Τιμ. 3,1-6) λόγω της έλλειψης της ευσέβειας, στις Εκκλησίες θα εμφανιστούν αιρέσεις και σχίσματα, κι όπως προείπαν οι άγιοι Πατέρες, στους θρόνους των ιεραρχών και τα μοναστήρια θα υπάρχουν άνδρες αδόκιμοι και άπειροι στην πνευματική ζωή. Γι αυτό θα εξαπλωθούν παντού αιρέσεις και θα πλανήσουν πολλούς ανθρώπους.
Ο εχθρός του ανθρωπίνου γένους θα ενεργεί με πανουργία για να ελκύση στην αίρεση, αν είναι δυνατόν, και τους εκλεκτούς. Δεν θα ξεκινήσει κατ’ ευθείαν να απορρίπτει τα δόγματα περί της Αγίας Τριάδος, της Θεότητος του Ιησού Χριστού, και της παρθενίας της Θεοτόκου, αλλά θα ξεκινήσει ανεπαίσθητα να νοθεύει τις διδασκαλίες και τις παραδόσεις της Εκκλησίας και το πραγματικό τους πνεύμα, όπως παρεδόθηκαν σε μας από τους Αγίους Πατέρες εν Πνεύματι Αγίω.
Λίγοι θα αντιληφθούν αυτές τις πονηρίες του εχθρού, μόνον εκείνοι που είναι πολύ πεπειραμένοι στην πνευματική ζωή. Οι αιρετικοί θα αποκτήσουν ισχύ στην Εκκλησία, και θα τοποθετήσουν τους υπηρέτες τους παντού. Οι ευλαβείς θα καταφρονώνται. Αλλά ο Κύριος δεν θα αφήσει τους δούλους Του χωρίς προστασία, και στην άγνοια.
Ο Κύριος είπε: «από των καρπών αυτών επιγνώσεσθε αυτούς»(Ματθ 7,16.), ότι από τους καρπούς τους θα τους αναγνωρίσετε, και έτσι, από τους καρπούς τους καθώς και από τις ενέργειες των αιρετικών, προσπαθήστε να τους διακρίνετε από τους αληθινούς ποιμένες. Αυτοί είναι πνευματικοί κλέφτες, λεηλατούντες τη πνευματική ποίμνη, και θα εισέλθουν στο μαντρί (την Εκκλησία), σκαρφαλώνοντας με άλλο τρόπο, ‘’αναβαίνοντες αλλαχόθεν’’ (και όχι από την πύλην) χρησιμοποιώντας βία και καταπατώντας τους νόμους του Θεού. Ο Κύριος τους αποκαλεί ληστές (Ιωαν. 10,1). Πράγματι, το πρώτο έργο τους θα είναι η καταδίωξη των αληθινών ποιμένων, η φυλάκιση και η εξορία τους, διότι χωρίς αυτό θα είναι αδύνατο γι’ αυτούς να διαρπάσουν το ποίμνιο.
Γι’ αυτό το λόγο παιδί μου, όταν δεις την καταπάτηση της πατερικής παραδόσεως, και των θείων εντολών στην Εκκλησία, των εντολών που ορίσθηκαν από το Θεό, γνώριζε ότι οι αιρετικοί έχουν ήδη εμφανισθεί, αν και για κάποιο χρονικό διάστημα μπορεί να κρύβουν την ασέβειά τους, ή να στρεβλώνουν την αγία Πίστη ανεπαίσθητα, προκειμένου να επιτύχουν καλύτερα την εξαπάτηση και σαγήνευση των απείρων στα δίχτυα τους.
Ο διωγμός δεν θα στρέφεται μόνον εναντίον των ποιμένων,αλλά εναντίον όλων των δούλων του Θεού, διότι όλοι όσοι θα καθοδηγούνται από την αίρεση δεν θα υποφέρουν την ευσέβεια.
Να αναγνωρίζης αυτούς τους λύκους με ένδυμα προβάτου από τις υπερήφανες διαθέσεις τους και την σφοδρή αγάπη τους και δίψα για την εξουσία. Θα είναι συκοφάντες, προδότες, παντού ενσπείροντες έχθρα και κακοήθεια. Γι’ αυτό ο Κύριος είπε ότι οι καρποί τους θα τους κάνουν γνωστούς. Οι αληθινοί υπηρέτες του Θεού είναι ταπεινοί, αγαπούν τον συνάνθρωπό τους και είναι υπάκουοι στην Εκκλησία.

Οι Μοναστές θα ταλαιπωρηθούν υπερβολικά από τους αιρετικούς, και η μοναχική ζωή θα καταφρονηθεί. Τα Μοναστήρια θα αποδυναμωθούν, ο αριθμός των μοναχών θα μειωθεί, και αυτοί που θα παραμείνουν θα υποφέρουν από βία. Αυτοί που μισούν την μοναχική ζωή, έχοντας μόνο την εμφάνιση της ευσεβείας, θα αγωνίζονται να προσελκύσουν τους μοναχούς με το μέρος τους, υποσχόμενοι σ’ αυτούς προστασία και κοσμικά αγαθά (ανέσεις), και απειλώντας αυτούς που τους αντιτίθενται με εξορία.
Αυτές οι απειλές θα προκαλέσουν μεγάλη απόγνωση στους μικρόψυχους, αλλά εσύ παιδί μου, να χαίρεσαι για το ότι έχεις ζήσει μέχρι αυτό τον καιρό, επειδή τότε οι πιστοί που δεν θα έχουν δείξει άλλες αρετές, θα λάβουν στεφάνους, μόνο επειδή θα έχουν μείνει σταθεροί στην πίστη, σύμφωνα με το λόγο του Κυρίου: Πας ουν όστις ομολογήσει εν εμοί έμπροσθεν των ανθρώπων, ομολογήσω κα’ γώ εν αυτώ έμπροσθεν του Πατρός μου του εν Ουρανοίς (Ματθ. ι-32).

Να φοβάσαι τον Κύριο παιδί μου. Να φοβάσαι μη χάσεις το στεφάνι που ετοιμάστηκε για σένα, να φοβάσαι μη ριχτείς από το Χριστό στο σκότος το εξώτερο και στα αιώνια βάσανα. Στάσου γενναίος στην πίστη, και αν είναι αναγκαίο, υπόμεινε διωγμούς και άλλες θλίψεις, διότι ο Κύριος θα είναι μαζί σου και οι άγιοι Μάρτυρες και οι Ομολογητές θα βλέπουν τον αγώνα σου με χαρά…

Αλλά ο Θεός είναι ισχυρότερος από τον εχθρό, και δεν θα εγκαταλείψει ποτέ τους δούλους του. Πάντα θα υπάρχουν αληθινοί Χριστιανοί μέχρι τέλους του αιώνος τούτου, μόνο που θα προτιμούν να ζουν σε απομονωμένους και ερημικούς τόπους.
Να μην φοβάσαι τις θλίψεις, αλλά μάλλον να φοβάσαι την ολέθριο αίρεση, γιατί μας γυμνώνη από την θεία χάρη και μας χωρίζει από τον Χριστό. Αυτός είναι και ο λόγος γιά τον οποίο ο Κύριος μας έδωσε την εντολή να θεωρούμε τους αιρετικούς σαν Χριστοκαπήλους και ειδωλολάτρες. Και έτσι παιδί μου ενδυναμού με την χάρη του Ιησού Χριστού. Σπεύδε με χαρά να ομολογήσεις υπέρ της πίστεως και να υπομείνεις θλίψεις σαν καλός στρατιώτης του Κυρίου Ιησού Χριστού (Β’ Τιμ. β’, 1-3), ο οποίος είπε «γίνου πιστός άχρι θανάτου, και δώσω σοι τον στέφανον της ζωής» (Αποκ. β’, 10).
Εις Αυτόν συν τω Πατρί και τω Αγίω Πνεύματι ας είναι η δόξα, τιμή και κράτος εις αιώνας αιώνων. Αμήν. (Από το St. Anatoly of Optina “Last times and now” collection of writtings, Orthodox Life magazine Volume 43 – Issue No. 3, 1993)

***

Αγίου Νικολάου Επισκόπου Αχρίδος

Το βάδισμα της ανθρωπότητας διά μέσου της ιστορίας είναι ένα μακρινό ταξίδι. Σ’ αυτό το μακρινό ταξίδι, η ανθρωπότητα «λερώνεται» και «σκονίζεται» πάντα με την ίδια σκόνη και «πλένεται» πάντα με το ίδιο νερό. Η σκόνη είναι η αμαρτία και το νερό είναι η μετάνοια.
Αδερφοί μου, η μετάνοια του ανθρώπου είναι μία πράξη κατά την οποία ο άνθρωπος επαναστατεί στον ίδιο του τον εαυτό και αυτή την επανάσταση την ξεκινά ο άνθρωπος από μόνος όταν συνειδητοποιήσει πως ο εχθρός βρίσκεται μέσα του! Όσο ο άνθρωπος ζει με την αυταπάτη, πως όλοι οι εχθροί του είναι έξω από τον ίδιο του τον εαυτό, ως τότε δεν εξεγείρεται ενάντια στον εαυτό του. ..

….ΑΔΕΛΦΟΙ ΜΟΥ, ΜΕΤΑΝΟΕΙΤΕ, ΕΠΕΙΔΗ ΠΛΗΣΙΑΖΕΙ Η ΒΑΣΙΛΕΙΑ ΤΩΝ ΟΥΡΑΝΩΝ. Επειδή ποτέ μέχρι τώρα δεν ήταν τόσο αδύναμα τα βασίλεια της γης. Τα βασίλεια της γης δεν ήταν ποτέ πιο ανίσχυρα να προσφέρουν στην ανθρώπινη ζωή κάποια υψηλή αξία και κάποιο υψηλό στόχο. Γι’ αυτό το λόγο δεν μπορούν να γλυκάνουν τη ζωή με κάποιο αιώνιο καλό, ούτε να μεταμορφώσουν την ανθρώπινη ζωή με τη χαρά και το φως.
…Ας μετανοήσουμε τόσο βαθιά και τόσο ειλικρινά, έτσι ώστε να εξαγνίσουμε όλη τη ζωή μας, έτσι ώστε να γίνουμε «καθαροί» σαν πρωινή δροσιά και σαν τις πρώτες ακτίνες του ήλιου, που πέφτουν πάνω σ’ αυτή.
Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς, ΟΜΙΛΙΕΣ Για την απαισιοδοξία, την αισιοδοξία, το “μέγα” Όνομα και την ανάσταση των νεκρών

***

Άγιος Σωφρόνιος του Εσσεξ

Σας προσκαλώ σε υπομονή, σε προσεκτική κατάσταση προσευχής με την ακατάπαυστη αναζήτηση του θελήματος του Θεού. Είθε να μας βοηθήσει ο Κύριος με το Πνεύμα το Άγιο να παραμείνουμε στο φως των εντολών Του. Και πάλι, προσκαλώντας σας σε όλα αυτά, θα σας παρακαλέσω να θυμάστε όλα τα θαύματα της Πρόνοιας του Θεού, η οποία μακροθύμησε απέναντι μας ως τώρα. Η εποχή μας είναι αβάσταχτη. Δεν είμαι αλάθητος, μπορεί να σφάλλω σε κάθε βήμα, και πράγματι σφάλλω. Ωστόσο, θα σας πω ότι μου έρχεται συχνά η σκέψη πως φτάσαμε σε «αποκαλυπτικούς καιρούς».

Θα ‘ρθει εποχή που θα κατασκευαστούν μηχανές οι οποίες θα ελέγχουν τον τρόπο σκέψης των ανθρώπων…
Εκείνη την εποχή μόνο όσοι κατέβασαν τον νου τους στην καρδιά θα μείνουν ανεπηρέαστοι από αυτή την δικτατορία…

Από το πρωΐ αρχίζει ο εγκλωβισμός των ανθρώπων των πόλεων, αλλά τώρα και των χωριών, στην κοσμική ζωή, που παρασύρει τον νου και τη φαντασία μας στην εξέλιξη των γεγονότων και τα αισθήματά μας στη συμμετοχή σε αυτά.
Πώς λοιπόν με τους όρους αυτούς να αναχθούμε σ’ εκείνη την ησυχία του νου και την ηρεμία της καρδιάς, που είναι πράγματα τόσο απαραίτητα για την προσευχή; Να το ερώτημα…
Η λειτουργική προσευχή με τη συχνή θεία μετάληψη αποτελεί το πλήρωμα…

Μην ανησυχείς για την ανικανότητά σου να συγκεντρωθείς, όταν στέκεσαι στην προσευχή. Κράτησε πριν απ’ όλα τη μνήμη του Θεού και την ειρήνη της καρδιάς. Για να βρεις τον σωστό δρόμο, είναι καλύτερο απ’ όλα να το ζητήσεις από τον ίδιο τον Θεό στην προσευχή.

***Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης

Η Ορθόδοξη Εκκλησία μας δεν έχει καμμία έλλειψη. Η μόνη έλλειψη που παρουσιάζεται, είναι από μας τους ίδιους, όταν δεν αντιπροσωπεύουμε σωστά την Εκκλησία, από τον πιο μεγάλο στην ιεραρχία μέχρι τον απλό πιστό. Μπορεί να είναι λίγοι οι εκλεκτοί, όμως αυτό δεν είναι ανησυχητικό. Η Εκκλησία είναι Εκκλησιά του Χριστού και Αυτός την κυβερνάει. Δεν είναι Ναός που κτίζεται με πέτρες, άμμο και ασβέστη από ευσεβείς και καταστρέφεται με φωτιά βαρβάρων, αλλά είναι ο ίδιος ο Χριστός• «καί ο πεσών επί τον λίθον τούτον συνθλασθήσεται• έφ΄ όν δ΄ αν πέση, λικμήσει αυτόν» .
Ο Χριστός ανέχεται σήμερα μία κατάσταση. Ανέχεται και ενεργεί η θεία Χάρις για χάρη του λαού. Μία μπόρα είναι• θα ξεκαθαρίσουν τα πράγματα• δεν θα σταθούν.

***

Άλλη φορά, βρέθηκα στο κελί του παππούλη πάλι με κάποιους επίσημους Έλληνες, και η συζήτηση περιεστράφη γύρω από τη Σοβιετική Ένωση και τη διάλυσή της. Του είπαν ότι διαλύθηκε, ότι εκείνη τη στιγμή ήταν ένας επαίτης των Αμερικανών και της Ευρώπης και ότι η σημερινή Ρωσία δεν είναι πια η πάλαι ποτέ κραταιά Ρωσία. Τότε ο Γέροντας θύμωσε και είπε: «Υπάρχει η Μεγάλη Ρωσία. Η Ρωσία θα ξαναγίνει μία από τις Μεγάλες Δυνάμεις. Εμείς, ως Έλληνες, θα πρέπει να είμαστε σύμμαχοι, βοηθοί και αρωγοί της, διότι είναι η μοναδική Ορθόδοξη Μεγάλη Δύναμη. Η Ρωσία θα είναι πάντα δίπλα μας. Οι Ρώσοι θα είναι τα μοναδικά αδέλφια μας, οι σύμμαχοί μας ενάντια στους Τούρκους. Ο πόλεμος με την Τουρκία είναι πάρα πολύ κοντά.» Βέβαια, με αυτά που είπε ο Γέροντας όλοι ανησυχήσαμε και του είπαμε: «Μα, πως είναι δυνατόν;» «Μη στενοχωριέστε», συνέχισε, «θα νικήσουμε, θα νικήσουμε τους Τούρκους. Η Κωνσταντινούπολη θα ξαναγίνει ελληνική. Θα ξαναλειτουργήσει η Αγία Σοφία. Η Κωνσταντινούπολη θα ελευθερωθεί. Και μάλιστα με τη βοήθεια όχι μόνο των Ρώσων και των ιδικών μας δυνάμεων αλλά και ανθρώπων που κρύβονται πίσω από κάποια ιδιωτικά συμφέροντα, τα οποία βρίσκονται στην Αμερική! Αυτοί, για διαφόρους λόγους, θέλουν το διαμελισμό της Τουρκίας.» (Βαλίδης Σταύρος, Αντιστράτηγος ε.α . ΕΛ.ΑΣ, Θεολόγος, πρώην Διοικητής Αστυνομικού Τμήματος Αγίου Όρους – »Μαρτυρίες Προσκυνητών» Όσιος Παΐσιος ο Αγιορείτης 1924-1994, Σελ. 404, Τόμος Α΄ – Έκδοση 7η, Νικολάου Α. Ζουρνατζόγλου, Επισμηναγού ε.α.)

Την Κωνσταντινούπολη οι Έλληνες πρέπει να την φυλάξουν. Και, έτσι, ο Θεός θα την χαρίσει σε εμάς. Θα μας βοηθήσει ο Θεός, γιατί είμαστε ορθόδοξοι ’
‘Υπάρχει η μαγιά και αυτή η μαγιά κρατάει την Εκκλησία και την Ελλάδα. Γι αυτή τη μαγιά ο Κύριος θα κάμει ότι θα κάμει’.

Πρώτα θα γίνει ένας μεγάλος πόλεμος. Πολύ μεγάλος! Θα χυθεί πολύ αίμα. Θα πάρουμε και την Πόλη. Θα χυθεί, όμως, πολύ αίμα! Όπως λέει και η προφητεία του Αγίου Κοσμά του Αιτωλού, τριών χρονών δαμάλι θα κολυμπάει στο αίμα. Αυτός ο πόλεμος θα είναι πολύ μεγάλος˙ θα είναι γενικός πόλεμος. Τέτοιος πόλεμος δε θα έχει ξαναγίνει…. Θα βγάλη απόφαση η Κυβέρνηση να μη στείλη στρατό. Θα κρατήση στρατὸ μόνο στα σύνορα. Και, θα είναι μεγάλη ευλογία ποὺ δεν θα πάρη μέρος… όποιος πάρει μέρος σ΄ αυτόν τον πόλεμο (εν. τον ευρωπαϊκό), χάθηκε… Πολύς κόσμος θα σκοτωθή, πολλά εκατομμύρια. Τότε, επειδή ο κόσμος στην Ελλάδα θα φοβηθή πολύ, πολλοί θα στραφούν προς την Εκκλησία, προς τον Θεό, και, απʼ τον φόβο τους, θα μετανοήσουν. Γι’ αυτό, λέει, επειδή θα υπάρξη μετάνοια, δεν θα πάθουμε κακό οι Ελληνες. Ο Θεός θα λυπηθή την Ελλάδα..

Θα γίνει σύγκρουση στο Αιγαίο . «Όταν η Τουρκία νομίσει πως απέκτησε δύναμη στην περιοχή, θα «ξυθεί» στην γκλίτσα του τσοπάνη». Τότε θα γίνει κάτι, και, με μία ευκαιρία που θα δοθεί, θα μας πάρουν ξαφνικά και γρήγορα δύο νησιά. Τότε οι Ρώσοι θα βρουν την αφορμή τάχα να βοηθήσουν, αν και στην πραγματικότητα θα κινηθούν για δικό τους συμφέρον. Ωστόσο, θα χτυπήσουν πράγματι την Τουρκία. Θα εμπλακούν μάλιστα και επτά δυτικά κράτη και θα χυθεί πολύ αίμα. Στα ανοιχτά της Μυτιλήνης θα μαζευτεί τεράστιος στόλος. Η Ελλάδα, όμως, δεν θα συμμετάσχει σ’ αυτόν τον πόλεμο. Η Τουρκία θα χάσει το ένα τρίτο του πληθυσμού της, το άλλο θα πάει πέρα από την Άγκυρα και το τελευταίο τρίτο θα βαπτισθούν Χριστιανοί. Κι έτσι θα πάρουμε την Πόλη.».

“Κοιτάχτε να δήτε. Εμείς, τώρα, δεν μπορούμε να τα βάλλουμε με την Τουρκία. Αλλά, θα γίνη ένας ευρωπαϊκός πόλεμος εναντίον της Ρωσίας. Και, τότε, η Ρωσία θα χτυπήση την Τουρκία. Θα την κάνη, σε λίγο καιρό, σκόνη.

” Την Πόλη θα μας την δώσουν οι Ρώσοι. Θα την πάρουν σε πόλεμο που θα κάνουν με την Τουρκία και θα την δώσουν σε μας … «Γέροντα τι θα γίνει μετά από αυτό ; Οι Τούρκοι τι Θα γίνουν ;» Αυτοί θα καταστραφούν. Πραγματικά θα σβήσουν από τον χάρτη , διότι είναι ένα έθνος, το οποίο δεν προέκυψε από την ευλογία του Θεού. Θα σβήσουν ως έθνος και η έκταση ολόκληρης της Τουρκίας θα είναι μια αχανής έρημος, στην οποία, για να συναντήσει κανείς άνθρωπο, θα πρέπει να περπατάει εφτά ώρες!’ (Μαρτυρίες προσκυνητών Γέροντας Παΐσιος ο Αγιορείτης 1924-1994 ,τόμος 1, Σελ 286)

Τότε, ο βασιλιάς Κωνσταντίνος θα συμβάλει ως μεσάζοντας, με το κύρος και τις γνωριμίες του, να δοθεί η Πόλη στην Ελλάδα. Θα την δώσουν σε μας, όχι επειδή θα το θέλουν, αλλά επειδή αυτή η λύση θα εξυπηρετεί τα συμφέροντα των ξένων. Θα την πάρη η Ρωσία την Πόλη και θα πιέζουν οι Ευρωπαίοι να την δώση. Δεν θα μπορή η Ρωσία να την κρατήση. Και θα αναγκαστή να μας τη δώση. Όχι από αγάπη, αλλά από συμφέρον. Σου λέει, ‘Χριστιανοί είμαστε και εμείς κι αυτοί• προτιμώτερο να την δώσουμε στους Έλληνες’. Θα ξέρουν ότι δεν πρόκειται καμμία επιδίωξή τους να πραγματοποιηθεί, εάν δε μας δώσουν την Πόλη. Έτσι θ’ αναγκαστούν να μας την παραχωρήσουν.
Σ’ αυτόν τον πόλεμο θα νικηθούν οι Ευρωπαίοι… όποιος πάρει μέρος σ’ αυτόν τον πόλεμο, χάθηκε…
Θα οικονομήσει ο Θεός. Σ’ αυτό τον πόλεμο όλοι θα γυρίσουν ηττημένοι.

Η Τουρκία θα σβήσει , αλλά δεν θα υπάρχει ούτε μια σελίδα στην παγκόσμα ιστορία που να φέρνει στη μνήμη ότι υπήρξε αυτή η καταραμένη φυλή.

‘Η Τουρκία είναι σαν την αλεπού. Όλο πονηριές κάνει. Όταν καταλάβει ότι έχουν στήσει δόκανα για να την πιάσουν, αρχίζει να πηδάει και με τα τέσσερα πόδια, και έτσι πιάνεται και με τα τέσσερα. Αυτό θα πάθει και η Τουρκία.

Θα πάθει τεράστια καταστροφή, αλλά ρουθούνι ελληνικό δεν θα ματώσει. Όσον αφορά την Πόλη, θα διοικείται από Ρώσους, Έλληνες και Ευρωπαίους. Η καταιγίδα αυτή θα φτάσει μέχρι το Ισραήλ και τότε οι Εβραίοι θα καταλάβουν τα σφάλματα τους.’

«Τον Ιούνιο του 1979, τότε που ο γέροντας Παϊσιος ήταν άγνωστος στους πολλούς τον επισκέφθηκα στο κελί του για να πάρω την ευχή του! Τότε ήμουν λαϊκός. Τον βρήκα πάρα πολύ χαρούμενο και ευδιάθετο. Κάτσαμε σε δύο κούτσουρα αρκετή ώρα και συζητούσαμε. Τότε δεν τον επισκέπτονταν πολλοί προσκυνητές. Μεταξύ άλλων προσωπικών θεμάτων που συζητήσαμε μου είπε και το εξής: «Έπειτα από πολυήμερη νηστεία και προσευχή μου αποκαλύφθηκε ότι «ο δικέφαλος αετός θα σηκωθεί από το βορρά! Πω-πω τι ωραίες ημέρες έρχονται για την Αγία Ορθοδοξία μας. Θα πλημμυρίσει ολάκερη η γη από το φως του Χριστού»! Έπειτα από δέκα χρόνια το 1989 διαλύθηκε η Σοβιετική Ένωση και ανασυγκροτήθηκε εκ βάθρων η Ρωσία…. π. Θεολόγος Αγιορείτης

‘‘…Του ζητήσαμε να προσεύχεται για τα μοναστήρια μας που αναστηλώνονται. Στην ερώτηση: «Τι γίνεται τώρα στη Ρωσία; Τι προοπτική υπάρχει για το μέλλον;», απάντησε: «Τώρα, στη Ρωσία έχει τόσα σύννεφα, τόσα σύννεφα (αυτό το έλεγε το 1993, τότε που και πολιτικά και οικονομικά ήταν πολύ δύσκολοι οι καιροί). Αλλά ύστερα τέτοιος ήλιος, τέτοιος ήλιος».
Αρχιμανδρίτης Μελχισεδέκ (Αρτιούχιν)

Οι Ρώσοι θα έχουν συμμάχους ;
Ρωτούσαν τον γέροντα αν οι Ρώσοι θα έχουν συμμάχους ή θα πολεμήσουν την Δύση μόνοι τους κι έλεγε ο γέροντας: «Βέβαια και θα έχουν. Τώρα δεν φαίνονται, αλλά σύντομα θα τους δουν όλοι και θα είναι όσοι οι κόκκοι της άμμου » . Παϊσίου Μοναχού Προφητείες & Διδαχές , Σελ: 438

Στην Κωνσταντινούπολη θα γίνει μεγάλος πόλεμος μεταξύ των Ρώσων και των Ευρωπαίων και θα χυθεί πολύ αίμα . Η Ελλάδα δεν θα έχει πρωτεύοντα ρόλο σ΄αυτόν τον πόλεμο, αλλά θα της δοθεί η Κωνσταντινούπολη… (Σκεύος Εκλογής )

Σήμερα το να διαβάζει κανείς τους προφήτες είναι σαν να διαβάζει εφημερίδα, τόσο ξεκάθαρα είναι γραμμένα. Εμένα ο λογισμός μου, μου λέει ότι θα συμβούν πολλά πράγματα: Οι Ρώσοι θα καταλάβουν την Τουρκία, η δε Τουρκία θα εξαφανιστεί από τον χάρτη, γιατί το 1/3 των Τούρκων θα γίνουν χριστιανοί, το 1/3 θα αφανιστούν και το 1/3 θα τραβηχτεί προς την Μεσοποταμία.
Η Μέση Ανατολή θα γίνει γήπεδο πολέμων, στους οποίους θα λάβουν μέρος οι Ρώσοι. Θα χυθεί πολύ αίμα και μάλιστα οι Κινέζοι θα περάσουν τον Ευφράτη ποταμό έχοντας 200.000.000 στρατό και θα βαδίζουν προς τα Ιεροσόλυμα…

Στα εθνικά θέματα αναφερόταν συχνά . Μας έλεγε να μην έχουμε εμπιστοσύνη στους πολιτικούς. Επανειλημμένα μας είπε για την Πόλη, ότι θα την πάρουμε, ότι θα μας την δώσουνε. Κάτι θα ανάψει μεταξύ Τούρκων και Ρώσων και θα κατέβουν οι Ρώσοι και θα πάρουν την Πόλη. Μετά, θέλοντας και μη, θα τη δώσουν στην Ελλάδα. Εμείς θα είμαστε θεατές σε αυτόν τον πόλεμο. Όταν τον ρώτησα : ‘πως θα κάνουμε κουμάντο την Πόλη με τόσο κόσμο που έχει ;’ Είπε : ‘Μην στεναχωριέστε , υπάρχουν πάρα πολλοί μέσα στην Πόλη , οι οποίοι δεν είναι Τούρκοι , όπως νομίζετε, και θα συνεργαστούν μαζί μας . Δεν θα χρειάζονται και πολλοί Έλληνες για να κάνουν ‘κουμάντο ’ την Πόλη . Πολλοί από αυτούς είναι κρυπτοχριστιανοί.’ (Μαρτυρίες προσκυνητών Γέροντας Παΐσιος ο Αγιορείτης 1924-1994 ,τόμος1, Σελ 71)

Την σωτηρία του Έθνους την περίμενε από τον Θεό. Έλεγε: «Αν ο Θεός άφηνε την τύχη του Έθνους στους πολιτικούς θα καταστρεφόμασταν. Αλλά αφήνει λίγο τα πράγματα, για να φανούν οι διαθέσεις του καθενός. Στο τέλος όλων αυτών, ο Θεός θα βοηθήσει την Ελλάδα, μάλιστα θα φτάσουν τα έθνη να λένε ΄΄μα τόσο πολύ ο Θεός αγαπάει την Ελλάδα και την βοηθάει;΄΄. Βέβαια, αυτή η βοήθεια του Θεού δεν είναι επειδή το αξίζουμε και για την αρετή μας, αλλά για τα αίματα που έχυσαν οι πρόγονοί μας και περισσότερο οι ψυχές των Αγίων και της μάνας μας της Παναγίας».

Ὅ,τι και να δείτε, να μην απελπισθείτε. Τελικά, καλό θα βγη”. “Γέροντα, πόλεμος και καλό;”
Ο Θεός δεν επιτρέπει το κακό, αν από κεί μέσα δεν βγη κάποιο καλό.

Θα επέμβει ο Χριστός, θα δώσει μια σφαλιάρα σε όλο αυτό το σύστημα, θα πατάξει όλο το κακό, και θα βγάλει απ’ αυτό, καλό τελικά.
«Εμείς, έχουμε τον Τριαδικό Θεό• δε φοβόμαστε τίποτα».

Πρέπει ο άνθρωπος να έχει Θεϊκή καθαρότητα σήμερα, γιά να μη ξεγελασθεί από τα σημεία των καιρών.

***Πρωτοπρ. Γεώργιος Μεταλληνός

Αποφράς ημέρα δια το Γένος μας δεν είναι μόνον η 29η Μαΐου 1453, αλλά και η 12/13η Απριλίου του 1204, όταν έπεσε η Βασιλεύουσα και η αυτοκρατορία της Νέας Ρώμης-Ρωμανίας στους Φράγκους της Δ’ Σταυροφορίας. Υπάρχει, μάλιστα, γενετική σχέση μεταξύ τους…

Το φιλοδυτικό ρεύμα αποτελούσαν κυρίως διανοούμενοι και πολιτικοί, ουνίτες ή ουνιτίζοντες… Οι Ανθενωτικοί, δηλαδή, ο Κλήρος, οι Μοναχοί και το ευρύ Λαϊκό σώμα, διατηρούσαν μόνιμη, μετά το 1204, δυσπιστία έναντι της Δύσεως. Ο αντιδυτικισμός της Ανατολής συνιστούσε περισσότερο αυτοάμυνα και αυτοπροστασία…

Η συνείδηση αυτή των Ανθενωτικών θα κωδικοποιηθεί στο κήρυγμα του Αγίου Κοσμά του Αιτωλού (18ος αι). «Και διατί δεν ήφερεν ο Θεός άλλον βασιλέα, που ήταν τόσα ρηγάτα εδώ κοντά να τους το δώση, μόνο ήφερε τον Τούρκον μέσαθεν από την Κόκκινην Μηλιά και του το εχάρισεν; Ήξερεν ο Θεός πως τα άλλα ρηγάτα μας βλάπτουν εις την πίστιν, και (= ενώ) ο Τούρκος, δεν μας βλάπτει. Άσπρα δώσ’ του και καβαλλίκευσέ τον από το κεφάλι. Και δια να μη κολασθούμεν, το έδωσε του Τούρκου και τον έχει ο Θεός τον Τούρκον ωσάν σκύλον να μας φυλάη…»….

Οι αλώσεις του 1204 και του 1453 απειλούσαν γεωγραφικά σύνορα και προκάλεσαν δουλείες σωμάτων. Η ψυχή και το φρόνημά μας, έμειναν αδούλωτα και γι’ αυτό επιβιώσαμε, κατορθώνοντας να φθάσουμε στο 1821. Σήμερα τα σύνορά μας βρίσκονται στην ψυχή μας. Αυτή απειλείται με νέα (τρίτη) άλωση. Η Υπερδύναμη της Νέας Εποχής, με όλες τις συνιστώσες της, έχει αποβεί «καθολική μας μητρόπολη» και μόνιμο σημείο αναφοράς, καθορίζοντας και προσδιορίζοντας σύνολο τον εθνικό μας βίο, και αυτό το φρόνημά μας, με την εξωπροσδιοριζόμενη παιδεία. Χρειάζεται συνεπώς παράλληλη καλλιέργεια της εθνοκεντρικότητας, όχι ως σοβινιστική εχθρότητα, αλλ’ ως λυτρωτικό αντίβαρο στον οικουμενιστικό οδοστρωτήρα (πολιτικά και πνευματικά), που ισοπεδώνει το φρόνημα και εκθεμελιώνει τα σύνορα των ψυχών και συνειδήσεών μας.

Οι Ανθενωτικοί της εποχής μας, όσοι διατηρούν την αυθεντικότητα των Αγίων μας, μένοντας ξένοι προς κάθε έννοια φανατισμού και μισαλλοδοξίας, ταυτίζονται με την «μαγιά» του Μακρυγιάννη, σώζοντες την Ορθοδοξία και το Γένος-Έθνος στην συνείδηση και την ζωή τους, απρόθυμοι πάντοτε να θυσιάσουν στα είδωλα της Νέας Εποχής και αίροντες τον σταυρό του μαρτυρίου και της παντοειδούς θυσίας. Το μέλλον της Ορθοδοξίας και της Ελληνικότητας στον τόπο μας είναι αλληλένδετο με την στάση των «Ανθενωτικών» στην σημερινή φοβερότερη και υπουλότερη απόπειρα της Φραγκιάς να υποτάξει, δηλαδή να διαλύσει, την Πίστη και το Γένος μας. Όπως δε οι Ανθενωτικοί στην διάρκεια της ποικιλώνυμης δουλείας έσωσαν το Γένος, με όλα τα συστατικά του, και το οδήγησαν ακμαίο στο 1821, έτσι και σήμερα οι πατερικά Ανθενωτικοί θα διαφυλάξουν το Γένος από τα επερχόμενα δεινά. («ΟΦΕΙΛΗ ΑΓΑΠΗΣ», π. Γ. Δ. Μεταλληνού ομοτ. Καθ. Πανεπ. Αθηνών, εκδόσεις “Ορθόδοξος Κυψέλη”)

Μετά τη μπόρα τη δαιμονική θά ‘ρθει η λιακάδα η Θεϊκή.

Βρισκόμαστε εν μέσω της διαμονικής μπόρας.
Ο Θεός να δώσει δύναμη κι υπομονή στον καθένα να αντέξουμε ως την ΛΙΑΚΑΔΑ ΤΗΝ ΘΕΪΚΗ!
Και θα δώσει!

Βοήθα Άγιε μου Γιώργη, καλή μας Παναγιά, 
να πάρουμε την Πόλη και την Αγιά Σοφιά. (Ανατ. Θράκη)

Μια ευτυχία χωρίς Θεό, Οσίου Ιωάννου του Χοζεβίτη, Ρουμάνου ησυχαστού
https://iconandlight.wordpress.com/2018/06/27/%CE%BC%CE%B9%CE%B1-%CE%B5%CF%85%CF%84%CF%85%CF%87%CE%AF%CE%B1-%CF%87%CF%89%CF%81%CE%AF%CF%82-%CE%B8%CE%B5%CF%8C-%CE%BF%CF%83%CE%AF%CE%BF%CF%85-%CE%B9%CF%89%CE%AC%CE%BD%CE%BD%CE%B7-%CF%84%CE%BF%CF%85/

Αδελφοί μου, δεν το βλέπετε όλοι; Δεν αισθανόσαστε το σκοτάδι και το έγκλημα της αντιχριστιανικής Ευρώπης; Τί λοιπόν επιθυμείτε; Να είστε με το μέρος της Ευρώπης ή με το μέρος του Χριστού; Καλό είναι να θυμόσαστε πως η Ευρώπη είναι ο θάνατος και ο Χριστός η Ζωή. Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς
https://iconandlight.wordpress.com/2022/03/30/%ce%b1%ce%b4%ce%b5%ce%bb%cf%86%ce%bf%ce%af-%ce%bc%ce%bf%cf%85-%ce%b4%ce%b5%ce%bd-%cf%84%ce%bf-%ce%b2%ce%bb%ce%ad%cf%80%ce%b5%cf%84%ce%b5-%cf%8c%ce%bb%ce%bf%ce%b9-%ce%b4%ce%b5%ce%bd-%ce%b1%ce%b9/

Κωνσταντινούπολη, Βασιλεύουσα Πόλη, Φώτισες την οικουμένη με την Αγία Πίστη. Γιάτρεψες τον κόσμο, Βασανισμένη αλλά όχι θανατωμένη, ακόμη δεν έχεις τελειώσει. Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς
https://iconandlight.wordpress.com/2020/05/29/44448/

Ἀπολυτίκιον τοῦ Ὁσίου Ἰσαακίου, Ἡγουμένου τῆς Μονῆς τῶν Δαλμάτων.
Ἦχος πλ. δ’

Ταῖς τῶν δακρύων σου ῥοαῖς, τῆς ἐρήμου τὸ ἄγονον ἐγεώργησας, καὶ τῆς ἐκ βάθους στεναγμοῖς, εἰς ἑκατὸν τοὺς πόνους ἐκαρποφόρησας, καὶ γέγονας φωστήρ, τῇ οἰκουμένῃ λάμπων τοῖς θαύμασι· Ἰσαακιε Πατὴρ ἡμῶν Ὅσιε, πρέσβευε Χριστῷ τῷ Θεῷ, σωθῆναι τὰς ψυχὰς ἡμῶν.

Ἀπολυτίκιο. Ἅγιος Βαρλαὰμ ὁ Μάρτυρας
Ἦχος γ’. Θείας πίστεως

Θείας πίστεως, τῇ εἰσηγήσει, φῶς προσέλαβες, θεογνωσίας, Ἰωάσαφ Ὁσίων ἀγλάϊσμα· τοῦ Βαρλαὰμ λαμπρυνθεὶς γὰρ τοῖς ῥήμασι, πρὸς ἀρετῶν τὴν ἀκρώρειαν ἔφθασας. Μεθ’ οὗ πρέσβευε, Τριάδι τῇ πανοικτίρμονι, δωρήσασθαι ἡμῖν τὸ μέγα ἔλεος.

Ἀπολυτίκιον. Ὅσιος Παΐσιος ὁ Ἁγιορείτης
Ἦχος πλ. α´. Τὸν συνάναρχον Λόγον.

Τῆς ἐνθέου ἀγάπης τὸ πῦρ δεξάμενος ὑπερβαλλούσῃ ἀσκήσει ἐδόθης ὅλος Θεῷ, καὶ παράκλησις πολλῶν ἀνθρώπων γέγονας, λόγοις θείοις νουθετῶν, προσευχαῖς θαυματουργῶν, Παΐσιε θεοφόρε· καὶ νῦν πρεσβεύεις ἀπαύστως ὑπὲρ παντὸς τοῦ κόσμου, Ὅσιε.

Τη υπερμάχω στρατηγώ τα νικητήρια
Ως λυτρωθείσα των δεινών ευχαριστήρια
Αναγράφω σοι η πόλις σου Θεοτόκε.
Αλλ’ ως έχουσα το κράτος απροσμάχητον
Εκ παντοίων με κινδύνων ελευθέρωσον
‘Ινα κράζω σοι.
Χαίρε, Νύμφη ανύμφευτε.

Signs, signs of the times can not see … turn from East to West and look at the modern tower of Babel! Ulcer of Humanity…. Saint Nicholas Velimirovic – Saint Paisios the Athonite

Χριστός ανέστη! Αληθώς ανέστη!
Christ is Risen! Truly He is Risen!
Христос Воскрес! Воистину Воскрес!
ქრისტეაღსდგა! ჭეშმარიტადაღსდგა!
«Rejoice!» «Peace be unto you!»

Synaxarion From the Menaion.
On May 30 we commemorate our devout Father Isaakius the Confessor, Abbot of the Monastery of Dalmatus at Constantinople (383)
Venerable Martyr Barlaam, of Caesarea in Cappadocia (c. 303–305)
Saint Emmelia of Caesarea, mother of Saint Basil the Great (375)
On this day Saint Natalius died by the sword.
Devout Saint Barlaam reposed in peace.
The holy martyrs Romanos and Teletios in Nicomedia, by the sword.
Venerables Isaiah and Nikanor of Arkhangel’sk (16th-17th century)
Repose of Abbot Ephraim of Sarov (1778)

The tower of Babel!
Saint Nicholas Velimirovic

The tower of Babel! Did you read in the Bible about the tower of Babel? Ulcer of the earth! Ulcer of Humanity after Noah’s Flood. The more people were immoral before the Flood, the more after the Flood they were atheists. When did they catch up? When did Noah’s descendants forget God?
Noah was the only one saved by God after the Flood, because of his faith and justice. Flood, God’s Punishment didn’t help Noah’s offspring at all? Help some, the world never ran out of Righteous people, but many didn’t. Then these many decided to build the tower of Babel, to be glorified, saying the following: ‘ ‘ Let us build for ourselves a city and a tower whose top will reach Heaven, to be praised before we disperse on earth ‘ ‘ (Gen. 11:4).

What do these words mean? When they said they would build the city, it means they wanted to regulate their entire personal and social life without God’s blessing. When they said they would build a tower up to Heaven, they showed stubbornness to Heavenly God, trusting more in their powers than Him. When they said ′′ to be glorified “, it means that they wanted to glorify among people, they wanted to be admired by people, they wanted people to bow before them. When they said not to disperse, that means they wanted to settle their lives according to their will and according to their plans, not paying attention to God’s Will and God’s Providence. In one word: They did everything for their own glory in God’s stubbornness.

If you want to know what the look of these descendants of the Righteous Noah, who so quickly forgot God, turn from East to West and look at the modern tower of Babel. The goals of building Babel’s Asian tower and modern tower are identical. Same sickness to both old and modern builders: the removal from God. Motivation in both cases was: personal and nationalist glory, opposition to God and people who believe in God. The goals of building were: to make themselves Gods, adjust everything with logic, without paying any attention to their Creator.

Four are the walls of Babel’s new tower: the first wall is science, the second is industry, the third is politics, and the fourth wall is egocentricism.

All four walls do not have God’s blessing and are against God. They are dark as night without stars and moon. In this tower resides some dark people whose darkness is more beloved than light. From any side of the tower and stand, you will hear them fighting.
In front of the wall of scientists you will hear fairy tales about the world and man and so much noise, that you will hurry to walk away.
If you find yourself on the wall of the industry, you will still hear arguing. You will see the nonsense that exists in unnecessary production and quarrels regarding labor and its pay. Your ears will hurt.
If you find yourself in front of the wall of politics, you will still hear them quarrel. You will see the foolishness of every politician, who tries with injustice against other parties to advance his own party and injustice against others peoples to praise his people. Everyone is looking for their own resurrection over each other’s grave, their own happiness over the other’s misfortune. And let’s not talk about the fights of politicians. Paper wagons are used every day to print newspapers, which write about their empties, hypocrisy and quarrels.

In the end, if you approach the fourth wall, you will still hear them fighting. You will see foolishness because self-centeredness is the darkest foolishness, the cause of many quarrels between people and peoples. Here you will see selfishness in all its forms and in all its names: personal, group, industrial, political, partisan and nationalist. Darkness without a single ray of sunshine. Endless fights. All life in this tower is life without education, without joy, without meaning, without love. The desire to shout comes to man: Run away from this land that God dumped and cursed.

Builders couldn’t finish the old tower of Babel. God didn’t let them, he confused their tongue and they couldn’t understand each other. That’s why they quit their job and scattered all over the world, as God wanted. And so the Will of God was done and not the will of narrowheaded and dark people, Noah’s descendants.

My brothers, can’t you see how God confused the languages and the builders of the new tower of Babel? No one understands. Everyone justifies himself and criticizes others. Everyone opposes Christ and his neighbor. Can such a city survive? Can such a tower reach the sky? No way. The tower is falling down and the city is desolating. The Will of God is done and not the will of man. When God wills, then all the peoples of the world will rise up against this new tower of Babel and come to destroy it to the ground.

And like the whole world laughs reading the story about building Babel’s first tower and says: ‘ ‘ Despite having the example of their forefather, Fair Noah, they did not follow his path ‘ ‘, so will the future ones laugh generations with the peoples of the modern tower of Babel and they will say: They had Christ, the Gospel, the Church, the holy people of God, their forefathers, but they did not follow their lead. Instead, they turned their backs on them and imitated the example of the atheist builders of Babel’s first tower. So God hit and punished them. Glory and eternal thanksgiving. Amen.

***

Walking humanity through history is a long journey. On this long journey, humanity ‘ gets dirty ‘ ‘ and ‘ ‘ dust ‘ ‘ always with the same dust and ‘ ‘ wash ‘ ‘ always with same water. Dust is sin and water is Repentance.

***

Russian will give Constantinople…
Prophecies Saint Paisios the Athonite

Signs, signs of the times can not see … You have to be sorry, sheep, not to understand what is going on … Many of the Fathers prayed, that live in our time, because it is — the time of the Confessors. We sleep in sandals. Soon be asked to Christians, as people asked for their political beliefs.

Greece has passed a lot of storms, however, will still be! Greece in no way be affected, because God loves it. In Asia Minor, we had a lot of relics. On each piece of land you will find relics. Take the Hagia Sophia and the gates will open. These gates nobody knows … we shall see, however, what will? …

“Events will start that will culminate with us taking back Constantinople. Constantinople will be given to us. There will be war between Russia and Turkey. In the beginning the Turks will believe they are winning, but this will lead to their destruction. The Russians, eventually, will win and take over Constantinople. After that it will be ours. They will be forced to give it to us.” The text reads further, “(The Turks) will be destroyed. They will be eradicated because they are a nation that was built without God’s blessing. One third of the Turks will go back to where they came from, the depths of Turkey. One third will be saved because they will become Christians, and the other third will be killed in this war.”

“Turkey will be dissected in 3 or 4 parts. The countdown has begun. We will take the lands that belong to us, the Armenians will take theirs and the Kurds their own. The Kurdish issue is at the works,”

Now read the prophecy — how to read a newspaper: everything is clearly written. Thought tells me that there will be many events: the Russian occupy Turkey, Turkey will disappear from the map, because one third of Turks will be Christian, one third die and one third will go to Mesopotamia. Middle East will become an arena of war, which will include Russian. Shed a lot of blood, and even the Chinese will move the Euphrates River, with 200,000,000 army and reach Jerusalem. Characteristic feature that makes these events will be the destruction of the mosque of Omar, as it would mean the destruction of the beginning of work on the reconstruction of Solomon’s Temple, which was built right in the place. In Constantinople, will the great war between Russian and European, and shed a lot of blood.

Greece will not play a primary role in this war, but it will give Constantinople, not because they are in front of us fear the Russian, but because they can not find a better solution, and agreed to work together with Greece, and will put pressure on them difficult circumstances. The Greek army will not have time to come back to the city will be given to her. Jews, because they will have the strength and support of the European leadership obnagleyut and will show their pride and shamelessness and try to govern Europe. Then 2/3 of the Jews will be Christians. Unfortunately, people are pushed into the theology, not related to the church and is worldly sophistication that say different things and make impermissible action, to deliberately remove his position from the faith of Christians. So did Russian, when they wanted to introduce communism in Russia. What are they doing there? Once joined the party some wrong priests and theologians — and were already “together with them,” — they were forced to accuse the Church and often speak against it. So they poison the people, because he could not recognize the role of these theologians. Then he took one of his priests, who, because of illness was very thick, looking for some months skinny kid, put them on a poster and wrote down: “This is how the Church lives and how people are poor.” We took a photograph of the Patriarchal chambers covered with a carpet, furniture, etc., and placed next to the hut of one of the poor (as our gypsies) and said, look at the luxury of priests and a languishing Russian citizen! So little by little, they managed to poison the people and the “ruin his thought.” And after people consume themselves, and they were, and, as we know, have rejected Russia 500 years ago, and left her to die, killing millions of Russian Christians. They will build many machinations, but through persecution that followed, Christianity completely united. But not in the way they want those machinations suit global alliance of churches wanting to be at the head of the religious leadership. United, because the present situation will be separation of sheep from the goats. Each sheep will tend to be with the other sheep and then realized, in fact, “one flock and one shepherd.” Delve? See that this is already partly implemented: Christians, you see, have already begun to feel that they are in an unhealthy climate, and will try to avoid painful situations and replenished by the thousands in the monasteries and churches. Will soon see that the city there are two parts of people: those who will live lascivious and far from the life of Christ, and others that will be on the vigil pritekat and places of worship. Mean state, as it is now, can no longer exist.

Do not fear troubles, Fear the Lord… Rejoice, if you live to see that time… A Prophesy of Future Lawlessness, St. Anatoly II the Younger of Optina
https://iconandlight.wordpress.com/2019/07/29/30197/

My brothers, the argument has been concluded in our time. Christ departed from Europe as he once did from Gadara at the demand of the Gadarenes. And as soon as He left, war, madness, horror, destruction, and annihilation ensued. Saint Nicholas (Velimirovich) of Zhicha
https://iconandlight.wordpress.com/2021/10/23/my-brothers-the-argument-has-been-concluded-in-our-time-christ-departed-from-europe-as-he-once-did-from-gadara-at-the-demand-of-the-gadarenes-and-as-soon-as-he-left-war-madness-horror-destructi/

Panagia Vlacherna guarding her City, although there are few Christians, but there are also many crypto Christians. Fr. Gerasimos Fokas
https://iconandlight.wordpress.com/2021/05/28/panagia-vlacherna-guarding-her-city-although-there-are-few-christians-but-there-are-also-many-crypto-christians-fr-gerasimos-fokas/

Troparion of St Isaac Tone 3

Thou wast a model of abstinence and a foundation of the Church,/ O Isaac, bright light of the Fathers;/ for thy life was radiant with virtues/ and thou didst openly proclaim the Orthodox Faith./ O righteous Father, pray to Christ our God to grant us His great mercy.

Troparion of St Isaac Tone 8

The image of God was truly preserved in you, O Father, / for you took up the Cross and followed Christ. / By so doing you taught us to disregard the flesh for it passes away / but to care instead for the soul, since it is immortal. / Therefore your spirit, venerable Isaac, rejoices with the angels.

Apolytikion to St. Paisios of the Holy Mountain in the First Tone

The offspring of Farasa, and the adornment of Athos, and the imitator of the former righteous, equal in honor, O Paisios let us honor O faithful, the vessel full of graces, who hastens speedily to those who cry out: glory to Him Who gave you strength, glory to Him Who crowned you, glory to Him Who grants through you healings for all.

Help Saint George and you, Saint Cosmas,
to take the City and the Hagia Sophia!

Αν μοναχά συνειδητοποιούσαμε πόσο τυφλοί είμαστε! με πόση θέρμη θα προσπαθούσαμε να κρατήσουμε κοντά μας τον Χριστό. Μακρόθυμε Κύριε, ανοίξε τα μάτια μας για να δούμε το μονοπάτι της σωτηρίας. Αντώνιος Bloom του Σουρόζ

Χριστός ανέστη! Αληθώς ανέστη!
Christ is Risen! Truly He is Risen!
Христос Воскрес! Воистину Воскрес!
ქრისტეაღსდგა! ჭეშმარიტადაღსდგა!
«Χαίρετε»! «Ειρήνη υμίν»

Συναξάριον τοῦ Μηναίου.
Τῇ ΚΘʹ τοῦ αὐτοῦ μηνὸς Μαΐου μνήμη τῆς Ἁγίας Μάρτυρος Θεοδοσίας τῆς Παρθένου.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ μνήμη τῆς Ἁγίας Ὁσιομάρτυρος Θεοδοσίας τῆς Κωνσταντινουπολιτίσσης.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ μνήμη τοῦ Ἁγίου Ἱερομάρτυρος Ὀλβιανοῦ, Ἐπισκόπου πόλεως Ἀνέου, καὶ τῶν αὐτοῦ μαθητῶν [301].
Οἱ Ἅγιοι Μάρτυρες Ἀνὴρ καὶ ἡ τούτου Σύζυγος, ξύλοις τὰ ὀστᾶ συντριβέντες, τελειοῦνται.
Μνήμη τοῦ Ὁσίου πατρὸς ἡμῶν Ἀλεξάνδρου Πάπα Ἀλεξανδρείας [320]
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ἁγίου νεομάρτυρος Ἀνδρέου τοῦ Ἀργέντη, τοῦ ἐκ Χίου καὶ ἐν Κωνταντινουπόλει μαρτυρήσαντος. (†1465)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ἁγίου νέου ἱερομάρτυρος Θεοδώρου, ἐπισκόπου Βρχὰτς τῆς Σερβίας, ὑπὸ τῶν Τούρκων ἀναιρεθέντος. (†1549)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ἁγίου νεομάρτυρος Νάννου, ἤτοι Ἰωάννου, τοῦ Θεσσαλονικέως, ἐν Σμύρνῃ μαρτυρήσαντος, καὶ ξίφει τελειωθέντος κατὰ τὸ ἔτος ͵αωβ΄ [1802].
Τῇ αὐτῇ ἡμέρα, ἄθλησις τοῦ ἁγίου νέου ἱερομάρτυρος Εὐθυμίου ἐπισκόπου Ζήλων, ἐκ Λέσβου ὁρμωμένου καὶ ἐν Ἀμασείᾳ τοῦ Πόντου ἐν βαρυτάτῃ εἱρκτῇ μαρτυρικῶς τελειωθέντος. (†1921)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τῶν ἔν τε τῇ τῆς τοῦ Θεοῦ Σοφίας σεπτῇ καθέδρα τῆς Μεγάλης τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίας ἐν τῇ φρικτῇ τῆς θείας μυσταγωγίας ὥρᾳ, τῇ τοῦ Ῥωμανοῦ πύλῃ καὶ ἔνδον τῶν τειχῶν χώρα τῆς Βασιλευούσης τῶν πόλεων Κωνσταντίνου πόλεως, ἀναιρεθέντων ἀνωνύμων μαρτύρων ὑπὸ τῶν ἀλλοφύλλων τε καὶ ἀλλοθρήσκων, ἐν τῇ καταθλίπτῳ καὶ σκιερᾷ ἡμέρᾳ τῆς ἁλώσεως αὐτῆς. (†1453)

Συναξάριον τοῦ Πεντηκοσταρίου.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Κυριακῇ ἕκτῃ ἀπὸ τοῦ Πάσχα, τὸ εἰς τὸν ἐκ γενετῆς Τυφλὸν ἑορτάζομεν τοῦ Κυρίου καὶ Θεοῦ καὶ Σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ θαῦμα.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ἑορτάζομεν τὴν Σύναξιν πάντων τῶν ἐν Αἰτωλίᾳ καί Ἀκαρνανίᾳ διαλαμψάντων Ἁγίων.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρα, μνήμη καί πάντων τῶν ἀπό δημίων καί δεσμοφυλάκων πιστευσάντων τῷ Χριστῷ, ἑκατόν εἴκοσι μαρτύρων.

Στίχοι
Φωτὸς χορηγός, ἐκ φάους πλέον φάος,
Τὸν ἐκ γενετῆς ὀμματοῖς Τυφλόν, Λόγε.

Ομιλία
για την αμαρτία όσων νομίζουν ότι έχουν μάτια και βλέπουν
Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς

“ει τυφλοί ήτε, ουκ αν είχετε αμαρτίαν” ( Ιωάν. 9:41).

Τα λόγια αυτά ειπώθηκαν στους Ιουδαίους από Εκείνον που τους έδωσε το Νόμο δια των Προφητών, για να τους χρησιμεύσει ως όραση της ψυχής. Οι Εβραίοι δέχτηκαν αυτή την όραση, αλλά έκλειναν τα μάτια τους σκόπιμα και κακόβουλα. Αυτός είναι ο λόγος που ο δίκαιος Κύριος τους μίλησε έτσι.

Αυτά είναι λόγια αληθινής δικαιοσύνη για τότε, για σήμερα και για πάντα, διότι ένας τυφλός δεν έχει αμαρτία εάν ποδοπατήσει την καλλιέργεια κάποιου άλλου ή εάν αφαιρεί το ρούχο κάποιου άλλου αντί του δικού του. Αν όμως αυτό το κάνει εκείνος που έχει τα μάτια, θα διαπράξει αμαρτία και θα τιμωρηθεί. Αν αυτός που έχει μάτια, σκοπίμως τα κλείνει και το κάνει, θα διαπράξει επίσης αμαρτία και θα τιμωρηθεί.

Παρόλα αυτά, τι μπορεί να ειπωθεί για εκείνους που έλαβαν το βάπτισμα και το χρίσμα ως τα δύο μάτια της ψυχής και, εξακολουθούν να κάνουν την αμαρτία, όπως αυτοί που δεν είναι βαπτισμένοι; Κατά την Τελική Κρίση, δεν θα αντιμετωπιστούν οπως εκείνοι που γεννήθηκαν τυφλοί, μάλλον θα αντιμετωπιστούν σαν παραβάτες οι οποίοι εσκεμμένα παραμόρφωσαν και τύφλωσαν εαυτούς.

Ακόμα, τι μπορεί να ειπωθεί για εκείνους που έλαβαν τα άλλα Μυστήρια της Χάριτος μέσα στην πληρότητα της Ορθοδοξίας και έχουν μπροστά τους τα παραδείγματα των αγίων και ακούνε συνεχώς τις νουθεσίες και τις προειδοποιήσεις της Εκκλησίας του Θεού, αλλά παρ ‘ όλα αυτά παρασύρονται και απομακρύνονται; Στην Τελική Κρίση, αυτοί δεν θα μπορούν να δικαιολογηθούν επικαλούμενοι τυχόν τύφλωση, μάλλον θα θεωρηθούν ως παραβάτες που παραμόρφωσαν τους εαυτούς τους και τους άλλους γύρω τους, με τύφλωση.

Ω Παντοκράτορα Κύριε, σώσε μας από την αμαρτία. Μακρόθυμε Κύριε, ανοίξε τα μάτια μας για να δούμε το μονοπάτι της σωτηρίας.

Ότι Σοι πρέπει πάσα δόξα, τιμή και προσκύνησις εις τους αιώνας των αιώνων . Αμήν.
(Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς, Ο Πρόλογος της Αχρίδος, Φεβρουάριος, εκδ. Άθως)
http://prologue.orthodox.cn/February10.htm

***

Ο εκ γενετής τυφλός (Ιωαν. θ΄1-35)
Αντώνιος Bloom Μητροπολίτης Σουρόζ
19 Μαΐου 1974

Εις το όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος.

Ο τυφλός πριν την συνάντησή του με τον Χριστό δεν είχε δεί ποτέ. Παντού σκοτάδι· έπρεπε να μαντεύει εξερευνώντας με την αφή τα πράγματα, να χρησιμοποιεί την φαντασία του. Δεν είχε καθαρή εικόνα των πραγμάτων.

Τότε συνάντησε τον Χριστό, και Εκείνος του άνοιξε τα μάτια. Και ποιο ήταν το πρώτο πράγμα που είδε αυτός ο άνθρωπος; Το πρόσωπο του Χριστού, η ματιά Του· το πρόσωπο του Θεού που γίνεται άνθρωπος, γεμάτο προσοχή, συμπονετική αγάπη να στέκει επάνω σ’ εκείνον μοναχά, ξέχωρα από το πλήθος. Ήρθε πρόσωπο με πρόσωπο με τον Ζωντανό Θεό και αντιμετώπισε το θαύμα που τόσο πολύ μας εκπλήσσει: Ότι ο Θεός μπορεί να επικεντρώσει την προσοχή Του στον καθένα μας – όπως ο Καλός Ποιμήν στο χαμένο πρόβατο – και δεν βλέπει το πλήθος αλλά το ένα και μοναδικό πρόσωπο.

Μετά από ο,τι έγινε, πιθανόν ο άνθρωπος αυτός ερεύνησε τα πάντα γύρω του, και ο,τι γνώριζε μόνο από περιγραφές, από φήμες, έγινε πραγματικότητα – «τώρα βλέπω».

Συμβαίνει και τώρα· μπορεί να συμβεί στον καθένα μας. Όπως ο εκ γενετής τυφλός, ζούμε κι εμείς τον περισσότερο χρόνο από τη ζωή μας από ελεημοσύνη, καθόμαστε σαν ζητιάνοι στην άκρη του δρόμου τείνοντας ένα χέρι, με την ελπίδα ότι κάποιος θα το προσέξει, αν όχι εμάς, τουλάχιστον το χέρι μας, και να μας δώσει κάτι για να μας κρατήσει έστω για λίγες ώρες. Μια τέτοια στήριξη παίρνουμε μέσα από ένα φιλικό βλέμμα που ακουμπά επάνω μας, ένα λόγο που μας απευθύνουν, μια καλωσύνη που μας γίνεται. Αλλά όλα αυτά μας αφήνουν να παραμένουμε στην άκρη του δρόμου τυφλοί και ικετεύοντας για βοήθεια.
Όταν περνούσε ο Χριστός κάποιος άλλος τυφλός, ο Βαρτίμαιος, δεν περίμενε τον Λυτρωτή να έρθει σ’ εκείνον και να τον ρωτήσει αν ήθελε να σωθεί, αν ήθελε να δεί. Μόλις ένοιωσε ότι κάτι παράξενο γινόταν μέσα στο θορυβώδες πλήθος, και όταν σε απάντηση της ερώτησης του του είπαν ποιος περνούσε, άρχισε να κραυγάζει για βοήθεια. Αλήθεια, οι άνθρωποι προσπάθησαν να τον σταματήσουν· μια μικρή αμφιβολία θα μπορούσε ίσως να είχε τρυπώσει μέσα του, άξιζε τον κόπο να φωνάζει καλώντας σε βοήθεια, θα τον άκουγε ο Κύριος, θα ανταποκρινόταν σε μια ασήμαντη ανάγκη, όπως ήταν η δική του; Συνέχισε να κραυγάζει για βοήθεια, επειδή ο πόνος του ήταν τόσο μεγάλος, ήταν τόσο απελπισμένος. Ήταν έτοιμος να σπρώξει τους ανθρώπους, να παλέψει για ν’ ανοίξει δρόμο ανάμεσα στο πλήθος προκειμένου να φθάσει τον Θεό για να τον ακούσει.

Αν μοναχά συνειδητοποιούσαμε πόσο τυφλοί είμαστε! Αν μόνο μπορούσαμε να αντιληφθούμε ότι η γνώση μας για τη ζωή, όχι μόνον για την αιώνια, θεϊκή ζωή, αλλά για την επίγεια, εξαρτάται εντελώς από διαδόσεις, ότι η ζωή που μας περιβάλλει είναι αμυδρή και στοιχειωμένη και επειδή είμαστε τυφλοί, ή (όπως ο άλλος τυφλός του Ευαγγελίου που δεν θεραπεύτηκε αμέσως από τον Χριστό) βλέπουμε πράγματα μέσα σε ομίχλη. Αν μόνον μπορούσαμε να θυμηθούμε τι μας λέει ο Λυτρωτής για την ομορφιά και την δόξα της επίγειας συνάμα και της επουράνιας ζωής, και να μην είμαστε ικανοποιημένοι με την τυφλότητα μας, με πόση θέρμη θα προσπαθούσαμε να κρατήσουμε κοντά μας τον Χριστό, ώστε να μας διαπερνούσε με το βλέμμα Του, και να μας μιλούσε με τον κυρίαρχο, θεραπευτικό, ζωοδότη λόγο Του. Τότε πράγματι ίσως να δούμε την εκπληκτική ομορφιά του προσώπου Του, την απύθμενη ομορφιά του θεϊκού βλέμματος που ακουμπά επάνω μας με έλεος, συμπόνοια, και τρυφερότητα.

Χρησιμοποιούμε τα μάτια μας τόσο απλά, αλλά βλέπουμε λίγα και αυτά είναι επιφανειακά. Ας αναζητήσουμε το όραμα που μπορεί να είναι μόνο δικό μας, όταν οι καρδιές μας θα έχουν γίνει φωτεινές και αγνές. «Ευλογημένοι αυτοί που έχουν καθαρή καρδιά, επειδή αυτοί θα δούν τον Θεό»· και μέσα στην λαμπρότητα της παρουσίας του Θεού, ίσως να δούμε ο ένας τον άλλον, είτε λουσμένοι στο φως της αγάπης του Θεού μέσα στην λάμψη της αιώνιας ζωής, ή, διαφορετικά, πληγωμένοι, σκοτεινοί, περιμένοντας όχι απλά ελεημοσύνη, αλλά να παραδόσουμε όλη μας τη ζωή στην αγάπη, έτσι που να έβλεπε ότι θα μπορούσε ήδη από τώρα ν’ αποκαλυφθεί στη γη η Ουράνια Βασιλεία. Αμήν.
http://www.mitras.ru/eng/eng_117.htm
Απόδοση στην νεοελληνική:http://www.agiazoni.gr/article.php?id=14905272128153104042

Έστειλα δυο πουλιά στην Κόκκινη Μηλιά …. ”Ο Μαρμαρωμένος Βασιλιάς”
https://iconandlight.wordpress.com/2017/05/29/%CE%AD%CF%83%CF%84%CE%B5%CE%B9%CE%BB%CE%B1-%CE%B4%CF%85%CE%BF-%CF%80%CE%BF%CF%85%CE%BB%CE%B9%CE%AC-%CF%83%CF%84%CE%B7%CE%BD-%CE%BA%CF%8C%CE%BA%CE%BA%CE%B9%CE%BD%CE%B7-%CE%BC%CE%B7%CE%BB%CE%B9%CE%AC/

Η Κωνσταντινούπολη θα ελευθερωθεί, θα ξαναγίνει ελληνική, και η Αγία Σοφία πάλι θα λειτουργήσει. Άγιος Παΐσιος Αγιορείτης
https://iconandlight.wordpress.com/2017/05/28/17796/

Ο μαρμαρωμένος βασιλιάς και Προφητείες του αγίου Παϊσίου του Αγιορείτου για την Πόλη
https://iconandlight.wordpress.com/2017/05/29/%CE%BF-%CE%BC%CE%B1%CF%81%CE%BC%CE%B1%CF%81%CF%89%CE%BC%CE%AD%CE%BD%CE%BF%CF%82-%CE%B2%CE%B1%CF%83%CE%B9%CE%BB%CE%B9%CE%AC%CF%82-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CF%80%CF%81%CE%BF%CF%86%CE%B7%CF%84%CE%B5%CE%AF/

Ο Θεός είναι κύριος της ιστορίας. Για ᾽κείνον που φοβάται το Θεό ο ιστός της αράχνης γίνεται φρούριο απόρθητο, ενώ για τον ασεβή, τον αναιδή περιφρονητή των εντολών του Κυρίου, θα έρθη στιγμή που και τα χαλύβδινα τείχη που τον προστατεύουν θα γίνουν πιο αδύναμα κι από ιστό αράχνης… εκείνο που έκανε το Βυζάντιο να πέσει ήταν η αμαρτία. επίσκοπος Αυγουστίνος, Κόντογλου
https://iconandlight.wordpress.com/2021/05/28/%ce%bf-%ce%b8%ce%b5%cf%8c%cf%82-%ce%b5%ce%af%ce%bd%ce%b1%ce%b9-%ce%ba%cf%8d%cf%81%ce%b9%ce%bf%cf%82-%cf%84%ce%b7%cf%82-%ce%b9%cf%83%cf%84%ce%bf%cf%81%ce%af%ce%b1%cf%82-%ce%b3%ce%b9%ce%b1-%e1%be%bd/

Η Παναγία μας φυλάττει την Πόλη Της κι ας είναι λίγοι οι Χριστιανοί, αλλά είναι και πάρα πολλοί οι κρυπτοχριστιανοί. π. Γεράσιμος Φωκάς
https://iconandlight.wordpress.com/2021/05/28/%ce%b7-%cf%80%ce%b1%ce%bd%ce%b1%ce%b3%ce%af%ce%b1-%ce%bc%ce%b1%cf%82-%cf%86%cf%85%ce%bb%ce%ac%cf%84%cf%84%ce%b5%ce%b9-%cf%84%ce%b7%ce%bd-%cf%80%cf%8c%ce%bb%ce%b7-%cf%84%ce%b7%cf%82-%ce%ba%ce%b9-%ce%b1/

Να βλέπουμε με τα μάτια της αγάπης… μόνο με την καρδιά μπορούμε να δούμε αληθινά. Η ιστορία του Βαρτίμαιου, Μητροπολίτη Anthony Bloom
https://iconandlight.wordpress.com/2017/12/02/%CE%BD%CE%B1-%CE%B2%CE%BB%CE%AD%CF%80%CE%BF%CF%85%CE%BC%CE%B5-%CE%BC%CE%B5-%CF%84%CE%B1-%CE%BC%CE%AC%CF%84%CE%B9%CE%B1-%CF%84%CE%B7%CF%82-%CE%B1%CE%B3%CE%AC%CF%80%CE%B7%CF%82-%CE%B7-%CE%B9%CF%83/

Τω απείρω ελέει σου, φωτοδότα Χριστέ ο Θεός ημών ελέησον και σώσον ημάς. Αμήν.

Ἀπολυτίκιον πάντων τῶν ἐν Αἰτωλία καὶ Ἀκαρνανία διαλαμψάντων Ἁγίων
(Ἡ ἱερὰ Σύναξη αὐτῶν ἑορτάζεται τὴν Κυριακή του Τυφλοῦ – Στ’ Κυριακὴ ἀπὸ τοῦ Πάσχα)
Ἦχος γ’. Τὴν Ὡραιότητα
Ποίημα Αποστόλου Παπαχρῆστου

Τὴν πολυθαύμαστον, ἀνευφημήσωμεν τῶν Αἰτωλῶν πιστοὶ καὶ Ἀκαρνάνων γῆν, τὴν ἑξανθήσασα Χριστοῦ τὰ ἄνθη τὰ μυρίπνοα, Ἰάκωβον, Ἰάκωβον, Διονύσιον, Βάρβαρον, σοφὸν Κοσμᾶν, Ἀνδρέαν τέ, Ἰωάννην, Εὐγένιον, σὺν Λάμπρω, Θεοδώρω καὶ ἄλλω, Βλάσιον, Θεωνᾶν καὶ Δαυὶδ τοὺς ἀρωγοὺς ἠμῶν.

Ἀπολυτίκιον πάντων τῶν ἐκ δημίων καὶ δεσμοφυλάκων Ἁγίων
Ἦχος πρῶτος. Τῆς ἐρήμου.
Ποίημα Μοναχοῦ Γερασίμου Μικραγιαννανίτου

Τόν ὑπέρτιμον δῆμον τῶν Μαρτύρων τιμήσωμεν, τόν ἐκ δεσμοφυλάκων, καί δημίων συγκείμενον, δεξάμενοι τό φῶς γάρ τοῦ Χριστοῦ, ἐνήθλησαν στερῶς ὑπέρ Αὐτοῦ, καί πρεσβεύουσι δωθῆναι τόν ἱλασμόν, τοῖς εὐσεβῶς κραυγάζουσι. Δόξα Τῷ ἐνισχύσαντι ἠμᾶς, δόξα Τῷ στεφανώσαντι, δόξα Τῷ χωρηγούντι δί’ ὑμῶν, ὑμίν τά κρείττονα.

Ἀπολυτίκιον Ἁγίου Ἀνδρέου Ἀργέντη τοῦ Χίου
Ἦχος γ΄. Θείας πίστεως.

Χαῖρε βλάστημα τερπνόν τῆς Χίου καί ἀγλάϊσμα τοῦ Βυζαντίου, μεγαλομάρτυς Ἀνδρέα πολύαθλε· τῶν Αἰγυπτίων τούς λόγους ἐφαύλισας, Ἀγαρηνῶν δέ τό θράσος κατέβαλες· οὓτως ἃγιε Χριστόν τόν Θεόν ἱκέτευε δωρήσασθαι ἡμῖν τό μέγα ἒλεος.

Μεγαλυνάριον

Σμῆνος Ἀκαρνάνων πανευκλεὲς Αἰτωλῶντε στῖφος θεοφόρον καὶ παμφαές, δᾳδουχία θεία ὁσίων καὶ μαρτύρων αὐγαῖς τῶν σῶν καμάτων ἃπαντες φώτιζε.

Ὁ Οἶκος.
Ῥεῖθρόν μοι δώρησαι Χριστέ, σοφίας τῆς ἀῤῥήτου, καὶ γνώσεως τῆς ἄνω, τὸ φῶς τῶν ἐν τῷ σκότει, καὶ πλανωμένων ὁδηγέ, ἵνα διηγήσωμαι, ἅπερ ἡ θεία βίβλος ἐδίδαξε τοῦ Εὐαγγελίου τῆς εἰρήνης, δηλονότι, τὴν τοῦ Τυφλοῦ θαυματοποιΐαν, ὅτι ἐκ γενετῆς τυφλὸς ὑπάρχων, ὀφθαλμοὺς τοὺς αἰσθητοὺς ἀπολαμβάνει, καὶ τοὺς τῆς ψυχῆς, ἐν πίστει ἀνακραυγάζων· Σὺ τῶν ἐν σκότει, τὸ φῶς τὸ ὑπέρλαμπρον.

Ἦχος πλ. α’, Χαίροις ἀσκητικῶν ἀληθῶς

Χαίροις τροπαιοφόρος πληθύς
οἱ ἐν πολέμοις ἀνδρικῶς ἀριστεύσαντες,
ἀστέρες οἱ διελθῶντες διά βασάνων πολλῶν
καί τήν οἰκουμένην καταπλήξαντες.
Τήν γῆν οὐρανώσαντες καί τά πάντα φωτίσαντες,
οἱ ἐν τοῖς κόλποις Ἀβραάμ νῦν θαλπόμενοι
καί χορεύοντες σύν ἀγγέλων στρατεύμασι.
Μάρτυρες τῆς ἁλώσεως, τά ἄνθη τά πνέοντα
ὀσμήν βεβαίας ἐλπίδος εἰς τήν τοῦ γένους ἀνάστασιν
Χριστόν δυσωπεῖτε τῷ λαῶ αὐτοῦ δοθεῖναι τό μέγα ἔλεος.

Καταβασίες, Ὠδὴ α’
Ἦχος πλ. α’

Τῷ Σωτῆρι Θεῷ, τῷ ἐν θαλάσσῃ λαόν, ποσὶν ἀβρόχοις ὁδηγήσαντι, καὶ Φαραὼ πανστρατιᾷ καταποντίσαντι· αὐτῷ μόνῳ ᾄσωμεν, ὅτι δεδόξασται.

Ὠδὴ γ’
Δυνάμει τοῦ Σταυροῦ σου Χριστέ, στερέωσόν μου τὴν διάνοιαν, εἰς τὸ ὑμνεῖν, καὶ δοξάζειν σου τὴν σωτήριον Ἀνάληψιν.

Ὠδὴ δ’
Εἰσακήκοα τὴν ἀκοήν, τῆς δυναστείας τοῦ Σταυροῦ σου, ὡς Παράδεισος ἠνοίγη δι’ αὐτοῦ, καὶ ἐβόησα· Δόξα τῇ δυνάμει σου Κύριε.

Ὠδὴ ε’
Ὀρθρίζοντες βοῶμέν σοι Κύριε, Σῶσον ἡμᾶς· σὺ γὰρ εἶ Θεὸς ἡμῶν, ἐκτός σου ἄλλον οὐκ οἴδαμεν.

Ὠδὴ ς’
Ἐκύκλωσέ με ἄβυσσος, ταφή μοι τὸ κῆτος ἐγένετο, ἐγὼ δὲ ἐβόησα, πρὸς σε τὸν φιλάνθρωπον, καὶ ἔσωσέ με ἡ δεξιὰ σου Κύριε.

Ὠδή ζ’
Ὁ ἐν καμίνῳ πυρός, τοὺς ὑμνολόγους σώσας Παῖδας, εὐλογητὸς ὁ Θεός, ὁ τῶν πατέρων ἡμῶν.

Ὠδὴ η’
Αἰνοῦμεν, εὐλογοῦμεν καὶ προσκυνοῦμεν τὸν Κύριον.
Τὸν ἐκ Πατρὸς πρὸ αἰώνων, γεννηθέντα Υἱὸν καὶ Θεόν, καὶ ἐπ’ ἐσχάτων τῶν χρόνων, σαρκωθέντα, ἐκ Παρθένου Μητρός, ἱερεῖς ὑμνεῖτε, λαὸς ὑπερυψοῦτε, εἰς πάντας τοὺς αἰῶνας.

Δόξα.
Ἦχος πλ. δʹ.

Δικαιοσύνης ἥλιε νοητέ, Χριστὲ ὁ Θεός, ὁ τὸν ἐκ μήτρας τοῦ φωτὸς ἐστερημένον, διὰ τῆς σῆς ἀχράντου προσψαύσεως, φωτίσας κατʼ ἄμφω, καὶ ἡμῶν τὰ ὄμματα, τῶν ψυχῶν αὐγάσας, υἱοὺς ἡμέρας δεῖξον, ἵνα πίστει βοῶμέν σοι· Πολλή σου καὶ ἄφατος, ἡ εἰς ἡμᾶς εὐσπλαγχνία· Φιλάνθρωπε, δόξα σοι.

Ἡ Ἁγιοτόκος καί Ἁγιοτρόφος γῆ τῆς Αἰτωλίας καί Ἀκαρνανίας
Μητροπολίτης Αἰτωλίας καί Ἀκαρνανίας κ. Κοσμᾶς

http://www.orthodoxia-ellhnismos.gr/2022/01/blog-post_18.html

Ὁ Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Αἰτωλίας καί Ἀκαρνανίας κ. Κοσμᾶς, μιλάει γιά τούς Ἁγίους πού γεννήθηκαν, ἔδρασαν καί μαρτύρησαν στή γῆ τῆς τοπικῆς Ἐκκλησίας. Ὁ Σεβασμιώτατος τονίζει τή πνευματική ὠφέλεια γιά τή ζωή τοῦ Χριστιανοῦ πού φέρνει ἡ γνωριμία μέ τούς Ἁγίους μέσα ἀπό… τούς συναξαριστές καί ἡ τιμή τους μέσα στή λειτουργική ζωή, καθώς γίνονται πρότυπα καί φωτεινοί ὀδοδεῖχτες γιά τόν πιστό.
Ἡ «Σύναξη πάντων τῶν ἐν Αἰτωλίᾳ καί Ἀκαρνανίᾳ διαλαμψάντων Ἁγίων» τιμᾶται κάθε χρόνο τήν Στ’ Κυριακή ἀπό τοῦ Πάσχα – Κυριακή τοῦ Τυφλοῦ.

ΧΡΟΝΗΣ ΑΗΔΟΝΙΔΗΣ-ΘΡΗΝΟΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΛΩΣΗ ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ
https://www.youtube.com/watch?v=UI9n7gL7aHw

Γιατί πουλί μ’ δεν κελαηδείς – Χρόνης Αηδονίδης

If only we could realise how blind we are! how earnestly would we try to detain Christ. O merciful Lord, open our eyes to the path of salvation. Anthony Bloom of Sourozh – St Nikolai Velimirovic

Χριστός ανέστη! Αληθώς ανέστη!
Christ is Risen! Truly He is Risen!
ХристосВоскрес! Воистину Воскрес!
ქრისტეაღსდგა! ჭეშმარიტადაღსდგა!
«Rejoice!» «Peace be unto you!»

Synaxarion From the Menaion.
On May 29 we commemorate the holy Martyr Theodosia the Virgin of Tyre (308).
On this day we also commemorate the holy monastic Martyr Theodosia of Constantinople (730).
On this day we also commemorate the holy Hieromartyr Olbian, Bishop of the city of Aneus and his disciples, in Asia Minor (284-303).
On this day we also commemorate the Martyred Fathers and Mothers of Atchara
New Martyr Andrew of Argentes, in Chios (1465)
Blessed John of Ustiug, Fool-for-Christ (1494)
The holy neo-martyr Nannos, that is John, of Thessaloniki witnessed in Smyrna and died by the sword (1802)
New Hieromartyr Euthymios (Agritellis) of Zela, in Pontus, Bishop (1921)
Icon of the Mother of God “the Surety of Sinners”
Icon of the Mother of God “Non-Slumbering Eye” (“Unsleeping Eye”)
The Fall of Constantinople, May 29th, 1453

Synaxarion From the Pentecostarion.
On this day, the sixth Sunday of Pascha, we celebrate the miracle that our Lord, God and Savior Jesus Christ performed on the man born blind.
On this day, the Sunday of the Blind Man, is celebrated all the saints associated with Aitolia-Acarnania

Verses
Light from Light and Giver of Light,
You give eyes to the man born blind, O Logos.

Homily :
about the sin of those who assert that they can see
By St Nikolai Velimirovic

“If you were blind you would have no sin” (St. John 9:41).

These words were spoken to the Jews by Him Who gave them the Law through the prophets that the Law may serve them as the sight of the soul. The Jews received that sight but they closed their eyes intentionally and nefariously. That is why the Just Lord spoke these righteous words to them.

These words are true justice then, today and forever, for a blind man has no sin if he tramples someone else’s crop or if he removes someone else’s garment instead of his own. If he who has sight commits this, he will be committing a sin and will incur punishment. If he who has eyes, but intentionally closes his eyes and committed that, he also will be committing a sin and will incur punishment.

Nevertheless, what can be said about those who have received Baptism and Chrismation as the two eyes of the soul and, in spite of that, sin as those who are unbaptized? At the Last Judgment, they will not be treated as those who are born blind, rather they will be treated like transgressors who willfully disfigured and blinded themselves.

Still, what can be said about those who received the other Mysteries of Grace in the fullness of Orthodoxy and who have before them the examples of the saints and who constantly listen to the warnings and admonitions of God’s Church but, nevertheless, depart and go astray? At the Last Judgment, such will not be able to justify themselves with any type of blindness, rather they will be judged as transgressors who have disfigured themselves and others around them with blindness.

O awesome Lord, save us from sin. O merciful Lord, open our eyes to the path of salvation.

To You be glory and thanks always. Amen.
The Prologue from Ohrid: Lives of Saints by Saint Nikolai Velimirovič
http://prologue.orthodox.cn/February10.htm

***

Man born blind (John IX, 1-35)
Anthony Bloom of Sourozh
19 May 1974

In the Name of the Father, the Son and the Holy Ghost.

Before his meeting with Christ the blind man had never seen anything. Everything was dark, he had to guess at things, to explore them by touch, to use his imagination. He had no clear authentic image of things. Then he met Christ, and Christ opened his eyes. And what was the first thing this man saw? The face of Christ, His gaze; the face of God become man, the divine gaze full of attentive, compassionate love resting on him, on him alone out of the whole crowd. Straight away he came face to face with the living God and encountered the miracle which so astonishes us: that God can focus His attention on each one of us – as on the lost sheep – and not see the crowd but see the one and only person. After that the man probably surveyed everything around him, and what he had known by description, by hearsay, became reality – “now I see”.

It happens at the present time also; it can happen to each one of us. Like the man born blind we live most of our lives on alms, we sit like beggars at the roadside holding out a hand in the hope that someone will notice, if not us at least our hand, and give us something to sustain us for the next few hours at any rate. Such sustenance comes for us in the form of a friendly gaze resting upon us, a word spoken to us, a kindness done to us. But all this still leaves us by the roadside, blind and begging for help.

When Christ was passing another blind man, Bartimeus, that one did not wait for the Saviour to come up to him and ask him if he wanted to be saved, if he wanted his sight. As soon as he sensed that something unusual was happening in the noisy crowd, and in answer to his question was told who was passing by, he began to shout for help. True, people tried to stop him; true, a slight doubt may have crept into his mind, was it worth shouting, calling for help, would the Lord hear, would He respond to such a trifling need as his? He went on clamouring for help because his suffering was so great, his need was so desperate. He was prepared to push past the people, fight his way through the crowd in order to reach God and be heard by Him.

If only we could realise how blind we are! If only we could realise that our knowledge of life, not only eternal, divine life, but earthly life, depends almost entirely on hearsay, that the life around us is dim and ghostly because we are blind, or (like the other blind man in the Gospel, not immediately cured by Christ) see things in a mist. If only we could remember what the Saviour tells us about the beauty and the glory of both eternal and earthly life and not be satisfied with our blindness, how earnestly would we try to detain Christ, so that He might pierce us with His gaze and speak His sovereign, healing, life-giving word to us. Then indeed we might see the astonishing beauty of Christ’s face, the fathomless beauty of the divine gaze resting upon us with mercy and compassion and tenderness.

We use our eyes so easily, but we see little, and that superficially. Let us seek the vision that can be ours only, when our hearts become bright and pure. Blessed are the pure in heart for they shall see God; and in the brilliance of God’s presence we might see each other, each one either illuminated by God’s love, shining with the glory of eternal life, or else wounded, darkened, expecting from us not just alms but the surrender of our whole life through love in order that he might receive sight, that to him also the Kingdom of Heaven might already be revealed on earth. Amen.
http://www.mitras.ru/eng/eng_117.htm

In your boundless mercy, giver of light, Christ our God, have mercy and save us. Amen.

Help Saint George and you, Saint Cosmas,
to take the City and the Hagia Sophia!

Now read the prophecy — how to read a newspaper: everything is clearly written. Take the Hagia Sophia and the gates will open. These gates nobody knows … Prophecies Saint Paisios the Athonite
https://iconandlight.wordpress.com/2021/05/28/62037/

Panagia Vlacherna guarding her City, although there are few Christians, but there are also many crypto Christians. Fr. Gerasimos Fokas
https://iconandlight.wordpress.com/2021/05/28/panagia-vlacherna-guarding-her-city-although-there-are-few-christians-but-there-are-also-many-crypto-christians-fr-gerasimos-fokas/

In Asia Minor, we had a lot of relics. On each piece of land you will find relics… our villages will be liberated, our enslaved homelands… faith and hope in God. Prophecy Saint Paisios the Athonite
https://iconandlight.wordpress.com/2021/05/18/58187/

Kontakion
(Plagal of the Fourth Tone)

O Champion General, we your faithful inscribe to you the prize of victory as gratitude for being rescued from calamity, O Theotokos. But since you have invincible power, free us from all kinds of perils so that we may cry out to you: Rejoice, O Bride unwedded.

Troparion of St Theodosia , in Tone IV:

Thou didst right pleasingly attain unto virtue, O martyr, * and didst become a pure habitation of Christ, * the beloved abode of the Holy Spirit. * Wherefore, suffering well, thou didst put to shame the enemy * who wageth war upon the human race, * and didst cut down Copronymus with the sword of the Faith, * O Theodosia rejoicing, thou hast passed over to the heavenly bridal-chamber. * Ask thou great mercy for those ** who ever honor thee with faith.

Troparion of St Theodosia Tone 4

Through thy struggles in contest,/ O noble Theodosia,/ thou didst offer thy virginity as a gift to God the Word./ Now that He has brought thee to the heavenly bridal chamber,/ entreat Him to deliver us from all misfortune.

Troparion of St John of Ustiug Tone 5

By patience and nakedness/ thou didst expose the snares of the enemy,/ and reprove his evil work./ Thou didst suffer from heat and cold,/ and wast protected by God’s help./ Pray for those who faithfully celebrate thy memory/ and who hasten to venerate thy relics,/ that they may be delivered from misfortunes/ and avoid stumbling, O most wise John.

The Ikos.
Grant me a stream of inexpressible wisdom, and knowledge from above, O Christ, light of those in darkness and guide of those who stray; that I may recount what the divine book of the Gospel of peace teaches: the miracle of the blind man; for being blind from birth he receives both physical eyes and eyes of the soul, as he cries: You are the radiant light of those in darkness.

Glory …, both now and ever…, Tone VIII:

O Christ God, Thou noetic Sun of Righteousness, * Who by Thine most pure touch * didst bestow a twofold enlightenment * upon him who was blind from his mother’s womb, * do Thou also illumine the eyes of our souls, * and show us to be sons of the day, * that we may cry out to Thee with faith: * Great and ineffable is Thy compassion toward us, ** O Lover of mankind glory be to Thee.

Η Ουράνια Αγάπη όταν όλα τ’ άλλα μέσα συνετισμού θα έχουν εξαντληθεί, τότε θα χρησιμοποιήσει το έσχατο μέσο• θα μαστιγώσει τα παιδιά Του με το μαστίγιο του πολέμου. Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς

Χριστός ανέστη! Αληθώς ανέστη!
Christ is Risen! Truly He is Risen!
Христос Воскрес! Воистину Воскрес!
ქრისტეაღსდგა! ჭეშმარიტადაღსდგა!
«Χαίρετε»! «Ειρήνη υμίν»

Συναξάριον Τοῦ Μηναίου.
Τῇ ΚΗʹ τοῦ αὐτοῦ μηνὸς Μαΐου μνήμη τοῦ Ἁγίου Ἱερομάρτυρος Εὐτυχοῦς Ἐπισκόπου Μελιτινῆς.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ μνήμῃ τῆς Ἁγίας Μάρτυρος Ἑλικωνίδος καὶ Δάφνης, τῶν ἐκ Θεσσαλονίκης καὶ ἐν Κορίνθῳ ἀθλησάντων (244). 
Μνήμη τῆς Α’ Οἰκουμενικῆς Συνόδου.
Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τοῦ ἐν ἁγίοις πατρός ἠμῶν ᾿Αλεξάνδρου, ἀρχιεπισκόπου Θεσσαλονίκης.
Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τοῦ ἐν ἁγίοις πατρός ἠμῶν Νικήτα, ἀρχιεπισκόπου Χαλκηδόνος, τοῦ ῾Ομολογητοῦ κατά τούς χρόνους τῆς εἰκονομαχίας
Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τοῦ ὁσίου πατρός ἠμῶν ᾿Ανδρέου τοῦ διά Χριστόν σαλοῦ.
Τῆ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τῆς ὁσίας παρθενομάρτυρος Φιλοθέας τῆς ἐκ Παμφυλίας
Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τοῦ ἐν ἁγίοις πατρός ἠμῶν ᾿Ιγνατίου, ἐπισκόπου Ροστώβ (13ο αἰών)
Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τοῦ ὁσίου πατρός ἠμῶν Σωφρονίου, τοῦ ἐκ Βουλγαρίας (15ο καί 16ο αἰών)
Τῆ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τοῦ Ἁγίου Νεομάρτυρος Μῆτρου (ἢ Δημητρίου) ἐκ Θεισόας καὶ ἐν Τριπόλει ἀθλήσαντος (1794)
Τῆ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τοῦ Ἁγίου Νεομάρτυρος Ζαχαρίου τοῦ Προυσαέως τῆς Μικρᾶς Ἀσίας (1802).
Τῆ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τῆς ὁσίας μητρός ἠμῶν Ἑλένας Μαντούροβα τοῦ Ντιβέεβο (1832), πνευματικῆς θυγατέρας τοῦ Ἁγίου Σεραφείμ τοῦ Σάρωφ
Τῆ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τῆς ὁσίας μητρός ἠμῶν Δομνίκας (Likvinenko) Ἀσκήτριας τῆς Χερσῶνος (1967)
Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, σύναξις τῆς ῾Υπεραγίας Θεοτόκου, τῆς Κυρίας τῆς εἰρήνης, ἐν Ρωσίᾳ.
Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, σύναξις τῆς ῾Υπεραγίας Θεοτόκου, τοῦ «νοητοῦ τείχους», ἐν Ρωσίᾳ.

Στίχοι
Παύλου τὸ ῥῆμα καὶ μεταστὰς Ἀνδρέας
Ἡμεῖς γε μωροὶ διὰ Χριστὸν κεκράγει.
Ὀγδοάτῃ εἰκάδι Ἀνδρέας ἔκθανε πυκινόφρων.

Ο πόλεμος είναι η βέργα, πού ο Θεός τιμωρεί τα παιδιά του, για να τα αποτρέψει από την καταστροφή.
Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς

”παίδευε υιόν σου, ούτως γαρ έσται εύελπις, εις δε ύβριν μη επαίρου τη ψυχή σου.” (Παρ. 19,18)

Αν ο Σωτήρας ήταν υπέρ του πολέμου;

Συγχωρήστε με, αλλά αυτό μοιάζει με το ερώτημα: άραγε δέρνει η μητέρα με βέργα το παιδί της; Καμία λογική μητέρα δε δέρνει με βέργα το παιδί της χωρίς σοβαρό λόγο. Όταν εξαντλήσει όλα τα έλλογα μέσα, μόνο τότε η μητέρα καταφεύγει στη βέργα για να επαναφέρει το παιδί της αν έχει εκτραπεί.

Όμως αυτή η βέργα δεν προέρχεται από κάποια κακία, αλλά από τη φοβισμένη μητρική Αγάπη, για να μην καταστρέψει τον εαυτό του το παιδί της και ενδεχομένως να προειδοποιήσει και τα άλλα παιδιά να μη βαδίζουν σε λάθος δρόμο. Σκληρά το γιό σου να παιδαγωγείς όσο υπάρχει ελπίδα, για να μη συντελέσεις στην καταστροφή του (Παροιμ. 19)…

Κι ο πόλεμος δεν είναι τίποτα άλλο παρά βέργα, πού ο Θεός τιμωρεί τα παιδιά του, για να τα αποτρέψει από την καταστροφή. Ο Θεός πού η Αγάπη του για τους ανθρώπους είναι ασυγκρίτως μεγαλύτερη από την Αγάπη της μητέρας, δεν τιμωρεί μ’ αυτή τη βέργα το ανθρώπινο γένος από κάποια κακία, αλλά μόνο και μόνο από στοργική Αγάπη.
Ο Κύριος Χριστός αποκάλυψε στους ανθρώπους ποιος είναι ο σκοπός της ζωής τους στη γη και έδειξε με σαφήνεια το δρόμο για να φτάσουμε σ’ αυτό το σκοπό. Πριν το Χριστό οι άνθρωποι δε γνώριζαν ούτε το σκοπό της ζωής, ούτε το δρόμο μέσω του οποίου φθάνουν σ’ αυτό το σκοπό.

Ο Χριστός αποκάλυψε στους ανθρώπους, ότι η ζωή είναι σκοπός της ζωής. Δηλαδή ότι η αθάνατη ζωή είναι σκοπός αυτής της σύντομης ημισείας ζωής. Το Βασίλειο των Ουρανών είναι η λαμπρή πόλη στην οποία σπεύδουμε μέσω αυτού του κόσμου, μέσα από αυτό το δάσος συμβόλων και σημάτων, πού δείχνουν αυτήν την πόλη.

Αφού σύμφωνα με τα λόγια τού Αποστόλου του Χριστού: γιατί δεν έχουμε εδώ μόνιμη πολιτεία, αλλά λαχταρούμε την μελλοντική (Έβρ. ιγ’, 14). Ζωή στην αιώνια ζωή, στη λαμπρή πολιτεία των Αγγέλων, στο Βασίλειο των Ουρανών, αυτός είναι ο σκοπός. Και οδός προς αυτό το σκοπό είναι ο Ίδιος, το παράδειγμά Του, κι όλες οι εντολές Του. Γι’ αυτό πριν άπ’ όλα επιζητείτε τη βασιλεία του Θεού (Ματθ. στ’, 33). Αυτή είναι η θεμελιώδης, η κύρια, η μοναδική έλλογη επιδίωξη τού ανθρώπου. Αυτό είναι ακριβώς τα πάντα. Τα άλλα είναι δευτερεύοντα. Δηλαδή: η τροφή και η ένδυση, και η υγεία, και η κατοικία, και η ειρήνη, και η ασφάλεια, και οι γνώσεις, και οι δεξιότητες, και όλα όσα άλλα μας είναι αναγκαία γι’ αυτή τη στιγμή της ύπαρξής μας στη γη, όλα αυτά θα σας δοθούν λέγει ο Κύριος. Αυτό πού είναι σημαντικό, αυτό θα μας δοθεί, κι όλα τα άλλα πού είναι παρελκόμενα θα μας προστεθούν…

Η ψυχή σας είναι σπουδαιότερη από το σώμα σας, λέει ο Μεσσίας στο ανθρώπινο γένος (Λουκ. ιβ’, 23). Και ακόμα: Τί ωφελείται ο άνθρωπος, αν κερδίσει ολόκληρο τον κόσμο και χάσει την ψυχή του; (Ματθ. ιστ’, 26). Σε σχέση με τον πόλεμο θα μπορούσαμε να πούμε: τί θα ωφελούσε έναν άνθρωπο ή έναν λαό να κατακτήσει ολόκληρο τον κόσμο και να αμαρτήσει και να χάσει την ψυχή του; Μα όσο κι αν είναι το επίγειο βασίλειο, σήμερα είναι, αύριο δεν είναι, ενώ το βασίλειο τού Βασιλέα των Ουρανών είναι μόνιμο. Υπήρξαν άνθρωποι και πριν το Χριστό πού παρατήρησαν πώς ο σκοπός της ανθρώπινης ζωής όντως δε βρίσκεται στη γη, ούτε μπορεί να βρεθεί στη γη. Ακόμα δε λιγότερο μέσα στη γη δηλαδή στο θάνατο.

Από την εμπειρία τους ήταν σε θέση να γνωρίζουν, ότι δεν υπήρξε ζωντανός άνθρωπος πού να θεώρησε κάποιο αντικείμενο στη γη ως σκοπό της ζωής του κι όταν κατέκτησε αυτό το αντικείμενο να μην πάγωσε και να μην απογοητεύτηκε. Σήμερα όμως είναι ξεκάθαρο σε κάθε αληθινό χριστιανό, καθαρότερο και από το φως της ημέρας, ότι ο άνθρωπος δε μπορεί να βρει τούς απώτερους σκοπούς της ζωής του στη γη, αλλά και οπουδήποτε αλλού σ’ αυτό το υλικό σύμπαν.

Ο σκοπός μας βρίσκεται έξω από ολόκληρο τον υλικό κόσμο στο βασίλειο της ουσίας και της πνευματικής πραγματικότητας, στο Βασίλειο τού Θεού κι όχι σ’ αυτήν την περιοχή των συμβόλων και των σημάτων εκείνου του βασιλείου. Αυτό ο Κύριος όχι μόνο είπε, αλλά και έδειξε. Το απέδειξε μ’ ολόκληρη την ύπαρξη Του, με το δράμα Του πριν και μετά το θάνατο και μέσω ολόκληρης της ιστορίας της Εκκλησίας Του. Μπορείτε άραγε να με πιστέψετε, όταν σάς λέω, ότι Εκείνος το δείχνει ακόμα και σήμερα μέσω των αγίων Του;..

***

Με το Ευαγγέλιο του ο Κύριος Χριστός δίδαξε τους ανθρώπους πώς να πολεμούν τον ίδιο τους τον εαυτό. Ώστε πολεμώντας τον εαυτό τους να εξευγενιστούν, να καλλιεργηθούν, να γαληνεύσουν, να χαριτωθούν, και ακόμα να θεωθοΰν. Γι’ αυτόν τον πόλεμο, και μόνον γι’ αυτόν, σχεδίασε τη μόνη αποτελεσματική στρατηγική και τακτική.
Και έδειξε με εξαιρετικό τρόπο, πώς πρέπει να είναι οι άνθρωποι για να μη φθάνουν στον πόλεμο μεταξύ τους ή εναντίον τους. Δεν ισχυρίστηκε ότι δε θα υπάρχει πόλεμος, αλλά μας δίδαξε πώς θα απαλείψουμε τις αιτίες του πολέμου. Όμως με το προορατικό Του πνεύμα είδε πώς δε θα θελήσουν όλοι οι άνθρωποι να Τον ακούσουν, και γι’ αυτό το λόγο θα ξεσπάσουν πολλοί πόλεμοι. Θα ακούσετε πώς γίνονται πόλεμοι ή πώς προετοιμάζονται πόλεμοι.

Το ένα έθνος θα ξεσηκωθεί εναντίον του άλλου και το ένα βασίλειο εναντίον του άλλου (Ματθ. κδ’, 6-8). Ο Σωτήρας έφερε ειρήνη στους ανθρώπους, έφερε την καλή θέληση, έφερε το νου, αποκάλυψε το σκοπό, έδειξε το δρόμο, ονόμασε τα μέσα, πρόσφερε διαρκή βοήθεια σ’ όλους και τον καθένα. Όμως όλα αυτά τα Θεϊκά δώρα πολλοί θα απορρίψουν, γι’ αυτό θα κτυπηθούν με τη μάστιγα του πολέμου. Δε θα κτυπήσει άμεσα μόλις αμαρτήσουν η μάστιγα του πολέμου, αλλά μετά από αρκετή, υπεραρκετή υπομονή και συγχώρεση από το Θεό. Όταν όλα τ’ άλλα μέσα συνετισμού θα έχουν εξαντληθεί, τότε η Ουράνια Αγάπη θα χρησιμοποιήσει το έσχατο μέσο• θα μαστιγώσει τα παιδιά Του με το μαστίγιο τού πολέμου. Προβλέποντας τους πολέμους ο Χριστός κλαίει (Λουκ. ιθ’, 41). Υπάρχουν άνθρωποι πού με σκληρή ικανοποίηση προφητεύουν τούς πολέμους, όπως η κακιά μητριά πού χαίρεται όταν μαστιγώνει τα παιδιά. Ενώ η μητέρα κλαίει όταν σκέπτεται να δείρει με τη βέργα το παιδί της, ακόμα και του χειρότερου. Έτσι κι ο Χριστός γεμάτος από απεριόριστη Αγάπη για τους ανθρώπους, για τα παιδιά Του, προβλέποντας τους πολέμους κλαίει (Λουκ. ιδ’, 41).

Ο Χριστός προφήτευσε τους πολέμους ακόμα και για τους ύστατους καιρούς. Και έθιξε τις αιτίες τους. Και οι αιτίες βρίσκονται στο ότι θα βγουν ψεύτικοι μεσσίες και πολλοί ψεύτικοι προφήτες και επειδή θα πληθαίνει η κακία η Αγάπη πολλών θα ψυχρανθεί (Μάρκ. κδ’, 12-24). Οι ψεύτικοι μεσσίες θα δείξουν στους ανθρώπους ψευδείς σκοπούς της ζωής, οι ψεύτικοι προφήτες θα προφητεύσουν λανθασμένα γεγονότα και η αύξηση της κακίας και η ψύχρανση της Αγάπης θα οδηγήσει τους ανθρώπους σε λανθασμένους δρόμους. Κάποιοι άνθρωποι δε θα γνωρίζουν ούτε το σκοπό ούτε το δρόμο της ζωής. Άλλοι θα γνωρίζουν το σκοπό, αλλά λόγω της αδυναμίας τού χαρακτήρα τους θα πάρουν λανθασμένους δρόμους. Κάποιοι τρίτοι θα γνωρίζουν και το σκοπό και το δρόμο, αλλά συνειδητά και από κακία θα τα απορρίψουν και τα δύο, όπως έκαναν κάποτε οι Εβραίοι άρχοντες συνειδητά και από κακία απέρριψαν και τα δύο και σταύρωσαν το Χριστό. Μ’ αυτό τον τρόπο η Ουράνια Αγάπη θα παρακινηθεί κλαίγοντας να επιτρέψει να πέσει στα παιδιά της η μάστιγα του πολέμου.

Απ’ όλα αυτά είναι σαφής η διδαχή:
α. Ότι ο Κύριος Χριστός αποκάλυψε το σκοπό και το δρόμο της ζωής.
β. Ότι ο Χριστός με το Ευαγγέλιο Του πρότεινε και όρισε τον πόλεμο του ανθρώπου ενάντια στον εαυτό του με στόχο την απομάκρυνση των άλλων πολέμων.
γ. Ότι εκείνοι πού δε διεξάγουν πόλεμο με τον εαυτό τους, ενάντια στα πάθη τους, τις κακίες και τις αμαρτίες τους, αναπόφευκτα το διεξάγουν ενάντια στο Θεό και τους ανθρώπους γύρω τους.
δ. Ότι ο πόλεμος οπωσδήποτε θα κτυπήσει τους χριστιανούς πού καταπατούν τις εντολές του Χρίστου, ακόμα και αν δε το θέλουν όπως όταν σφάλουν τα μικρά παιδιά, τα οποία δε θέλουν τη βέργα, αλλά την προκαλούν.

Από το βιβλίο «Πόλεμος και Βίβλος», του Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς, εκδόσεις Παρρησία

***

Άγιος Παΐσιος Αγιορείτης

– Γέροντα, γιατί επιτρέπει ο Θεός να συμβή μια συμφορά;
– Υπάρχουν πολλές περιπτώσεις. Άλλοτε επιτρέπει ο Θεός κάτι, για να βγη κάτι το καλύτερο, και άλλοτε επιτρέπει κάτι για παιδαγωγία. Άλλοι ανταμείβονται και άλλοι εξοφλούν, δεν πάει τίποτε χαμένο. Να ξέρετε πως ό,τι επιτρέπει ο Θεός, ακόμη και να εξοντωθούν π.χ. άνθρωποι, είναι φιλάνθρωπο, γιατί ο Θεός έχει “σπλάγχνα”.

Μην ξεχνάτε ότι παιρνούμε δύσκολους καιρούς και χρειάζεται πολλή προσευχή. Να θυμάστε την μεγάλη ανάγκη που έχει ο κόσμος σήμερα και την μεγάλη απαίτηση που έχει ο Θεός από μας για προσευχή. Να εύχεστε για την γενική εξωφρενική κατάσταση όλου του κόσμου, να λυπηθεί ο Χριστός τα πλάσματά Του, γιατί βαδίζουν στην καταστροφή. Να επέμβει θεϊκά στην εξωφρενική εποχή που ζούμε, γιατί ο κόσμος οδηγείται στην σύγχυση, στην τρελά και στο αδιέξοδο.
Πρέπει να βοηθήσουμε με την προσευχή τον κόσμο, όλο, να μην κάνη ο διάβολος ό,τι θέλει. ‘Έχει αποκτήσει δικαιώματα ο διάβολος. ‘Όχι ότι τον αφήνει ο Θεός, αλλά δεν θέλει να παραβιάσει το αυτεξούσιο. Γι’ αυτό εμείς να βοηθήσουμε με την προσευχή. Όταν πονάει κανείς για την σημερινή κατάσταση που επικρατεί στον κόσμο και προσεύχεται, τότε βοηθιούνται οι άνθρωποι, χωρίς να παραβιάζεται το αυτεξούσιο. ….να γίνετε ραντάρ, γιατί και τα πράγματα ζορίζουν. Θα διοργανώσουμε ένα συνεργείο προσευχής. Να κάνετε πόλεμο με το κομποσχοίνι. Με πόνο να γίνεται η προσευχή. Ξέρετε τι δύναμη έχει τότε η προσευχή; Ο Θεός μπορεί όλα να τα τακτοποίηση.
Πολλοί ούτε καν καταλαβαίνουν από τι μπόρες μας γλιτώνει ο Θεός και ούτε καν το σκέφτονται, για να δοξολογήσουν τον Θεό… Όλη η βάση είναι η ποιότητα της προσευχής. Η προσευχή πρέπει να είναι καρδιακή, να γίνεται από πόνο. Για τον Θεό δεν μετράει τόσο η ποσότητα της προσευχής όσο η ποιότητα. (Από το βιβλίο «Λόγοι Γέροντος Παϊσίου Αγιορείτου Β΄»)

Άγιος Ιωάννης της Κρονστάνδης.

Ο κόσμος βρίσκεται σε κατάσταση αδράνειας, είναι βυθισμένος στον ύπνο της αμαρτίας. Κοιμάται βαθιά. Κι ο Θεός τον ξυπνάει με πολέμους, θανατικές επιδημίες, πυρκαγιές, καταστροφικές καταιγίδες, σεισμούς, πλημμύρες, κακούς θερισμούς…

Τα κρίματα του Θεού είναι απροσμέτρητη άβυσσος, όπως είπε ο προφήτης, και οι ενέργειές Του ανεξιχνίαστες και ακατανόητες και δεν μπορεί ο άνθρωπος να γνωρίζει τα πάντα με ακρίβεια. Ο Θεός είναι δίκαιος και δεν κάνει καμμία αδικία. Όσα επιτρέπει να γίνονται, όλα δικαίως γίνονται.
«Τις γαρ έγνω νουν Κυρίου;», ρωτάει ο Απόστολος Παύλος. «Τα κρίματα σου, άβυσσος πολλή» (Ψαλμ. λε’, 7) Την απόλυτη εξήγηση γνωρίζει μόνον Εκείνος. Δεν είναι καθόλου εύκολο να ερμηνεύσουμε τα κρίματα του Θεού, το θέλημα Του. Όπως λέει ο Προφήτης Ησαΐας, τα κρίματα του Θεού απέχουν από τα κρίματα των ανθρώπων, όσο απέχει ο ουρανός από τη γη. Και ο Άγιος Ιωάννης Χρυσόστομος λέει Η Θεία Πρόνοια είναι ανεξήγητη και η φροντίδα του Θεού ακατανόητη. Τα κρίματα του Θεού είναι άβυσσος πολλή. Είναι αξιοθαύμαστο πράγμα ότι ο Θεός μας ευεργετεί όχι με αυτά που φαίνονται ευνοϊκά, αλλά με αυτά που είναι αντίθετα και εχθρικά. Όταν τα κακά αυξηθούν και οι δούλοι Του κακοποιούνται και οι εχθροί επιπίπτουν εναντίον τους με σφοδρότητα, σαν μεθυσμένοι, τότε δείχνει την μεγάλη Του δύναμι…. Όταν ο Θεός θελήση, τίποτε δεν μπορεί να Τον εμποδίση από το να μας στείλη την ενίσχυσί Του και την συμπαράστασί Του. Αρκεί τότε ένα όπλο του Θεού, ένας στρατιώτης του Θεού, η δύναμις του Θεού, το νεύμα μόνο του Θεού. Και οι ισχυροί εχθροί εκμηδενίζονται. Εμείς ας προσευχηθούμε στον Χριστόν και ας πούμε: «Χριστέ, πες έναν λόγο και θα διασκορπισθούν οι εχθροί Σου. Πες έναν λόγο, και θα ελεήσης την πόλι Σου. Πες ένα λόγο, και θα οικτειρήσης τον κόσμο Σου». Ας Του πούμε: «Να, οι εχθροί Σου κάνουν κρότο, και αυτοί που Σε μισούν σήκωσαν το κεφάλι τους» (Ψαλμ. πβ’, 3). Και τότε αρκεί μια γυναίκα σαν την Ιαήλ, σαν την Δεβώρα, σαν την άλλη που με τεμάχιο από μυλόπετρα εξουδετέρωσε τον αδελφοκτόνο βασιλέα Αβιμέλεχ (Κριτ. θ’, 50-53), να φέρη την νίκη.
Ο Θεός είναι «ευμήχανος» και έχει πολλών ειδών φάρμακα για την σωτηρία μας.

Βρέθηκα να περπατώ μέσα στον παράδεισο… είπε ο άγιος Ανδρέας ο διά Χριστόν Σαλός. π. Σεραφείμ Ρόουζ
https://iconandlight.wordpress.com/2017/02/19/%CE%B2%CF%81%CE%AD%CE%B8%CE%B7%CE%BA%CE%B1-%CE%BD%CE%B1-%CF%80%CE%B5%CF%81%CF%80%CE%B1%CF%84%CF%8E-%CE%BC%CE%AD%CF%83%CE%B1-%CF%83%CF%84%CE%BF%CE%BD-%CF%80%CE%B1%CF%81%CE%AC%CE%B4%CE%B5%CE%B9%CF%83/

Γίνε σαλός για μένα, για να σε αξιώσω πολλών αγαθών στη Βασιλεία μου. Από σήμερα είσαι δικός μου φίλος. Να αγωνίζεσαι τον καλόν αγώνα γυμνός και περιφρονημένος. Άγιος Ανδρέας ο δια Χριστόν σαλός
https://iconandlight.wordpress.com/2021/05/27/%ce%b3%ce%af%ce%bd%ce%b5-%cf%83%ce%b1%ce%bb%cf%8c%cf%82-%ce%b3%ce%b9%ce%b1-%ce%bc%ce%ad%ce%bd%ce%b1-%ce%b3%ce%b9%ce%b1-%ce%bd%ce%b1-%cf%83%ce%b5-%ce%b1%ce%be%ce%b9%cf%8e%cf%83%cf%89-%cf%80%ce%bf-2/

Από την παγωνιά της γης στη θαλπωρή του ουρανού… όσιος Ανδρέας, ο δια Χριστόν σαλός
https://iconandlight.wordpress.com/2017/11/26/19869/

Γέροντος Σωφρονίου του Έσσεξ

Ώ! Κύριε Ιησού Χριστέ, Υιέ του ζώντος Θεού,
Σε παρακαλούμε και Σε ικετεύομε,
Μη μας απομακρύνεις από το πρόσωπό Σου,
Μην οργισθείς για την ασέβειά μας.
Φανερώσου σ’ εμάς, Φως του κόσμου…
Μετάβαλε το καταχθόνιο σκοτάδι της υπερηφανείας μου στην ταπεινή Σου αγάπη.
Αποκάλυψε μας
το μυστήριο της οδού της δια Σου σωτηρίας.

Ἀπολυτίκια. Ἦχος δ´. Ταχὺ προκατάλαβε.

Μωρίαν ἑκούσιον διὰ Χριστὸν τὸν Θεόν, ἐπόθησας Ὅσιε, τὸν σοφιστὴν ἀληθῶς, μωράνας καὶ ἤνυσας, μέσον πολλῶν θορύβων, τὸν ἀγῶνα Ἀνδρέα· ὅθεν σε ὁ Δεσπότης, Παραδείσου πρὸς πλάτος, ἐσκήνωσε πρεσβεύειν ὑπὲρ τῶν τιμώντων σε.

Δόξα. Ἕτερον. Ἦχος πλ. α´. Τὸν συνάναρχον Λόγον.

Τὸν μωραῖς προσποιήσεσι καὶ σαλότητι, καθυποτάξαντα πάθη τὰ ψυχοκτόνα σαρκός, καὶ συντρίψαντα μισόκαλον τὸν δόλιον, ὡς θείου Πνεύματος ναὸν καὶ ὁσίων ἀσκητῶν, τιμήσωμεν λαμπηδόνα, σοφὸν Ἀνδρέαν, πρεσβείας αὐτοῦ πρὸς Κύριον αἰτούμενοι.

Απολυτίκιον Οσίας Έλενας Μαντούροβα του Ντιβέγιεβο. Ήχος πλ. δ’

Εν σοι Μήτερ ακριβώς διεσώθη το κατ’ εικόνα, λαβούσα γαρ τον Σταυρόν, ηκολούθησας τω Χριστώ, και πράττουσα εδίδασκες υπεροράν μεν σαρκός παρέρχεται γαρ, επιμελείσθαι δε ψυχής, πράγματος αθανάτου, διό και μετά Αγγέλων συναγάλλεται Οσία Ελένη το πνεύμα σου.

Ἀπολυτίκιον. Ἦχος πλ. α΄. Τον συνάναρχον Λόγον.

Ἐν Κορίνθῳ ἐνθέως ἀγωνισάμενοι, Ἑλικωνὶς μακαρία σὺν Ἀλεξάνδρῳ κλεινῷ, τὸν ἀντίπαλον ἐχθρὸν κατεπαλαίσατε, καὶ τῆς δόξης τοῦ Χριστοῦ, μετασχόντες ἐν χαρᾷ, ὡς Μάρτυρες ἀληθείας, ἐκδυσωπεῖτε ἀπαύστως, ἐλεηθῆναι τὰς ψυχὰς ἡμῶν.

Ἀπολυτίκιον τοῦ ὁσίου πατρός ἠμῶν Σεραφείμ τοῦ Σάρωφ.
Ἦχος α΄.Τῆς ἐρήμου πολίτης.

Ἀρετῶν σὺ δοχεῖον ἀνεδείχθης, θεόληπτε, καὶ τοῦ Παρακλήτου ἡ Χάρις, τῇ ψυχῇ σου ἐνῴκησε· ἁπλότητι τρόπων καὶ στοργῇ, τὰ πλήθη προσῆγες τῷ Θεῷ, καὶ τῆς Χάριτος τοὺς τρόπους, τοῖς ἀγνοοῦσι Πάτερ Σεραφεὶμ διεσάφησας. Δόξα τῷ σὲ δοξάσαντι Θεῷ, δόξα τῷ σὲ χαριτώσαντι, δόξα τῷ δωρησαμένῳ σε ἡμῖν, θεῖον διδάσκαλον.

Ωδή γ΄. Ουκ έστιν Άγιος, ως Συ Κύριε.
Ούτοις εν άρμασι πολλοίς, και εν πλείοσιν ίπποις, αλλ’ ημείς ο λαός Σου, εν ονόματι τω Σω επικαλούμεθα νυν, και βοώμεν· σώσον ημάς Δέσποινα.

Ωδή ε΄. Τω θείω φέγγει Σου Αγαθέ.
Μη παραδώης χερσίν εθνών την κληρονομίαν Σου Αγνή, μη ποτε είπωσι, που εστίν η Θεογεννήτωρ, η επεποίθεισαν, αλλά άθραυστον την ποίμνην Σου διατήρησον.

Ωδή στ΄. Του βίου την θάλασσαν.
Στενάζοντες κράζομεν γόνυ κλίνοντες εις γην, χείρας εις ύψος αίροντες, εξημάρτωμεν Δέσποινα εις Θεόν, Αυτόν εξιλέωσαι, και μη βάρβαρα έθνη παιδευσάτω ημάς.

Ωδή θ΄. Θεόν ανθρώποις ιδείν αδύνατον.
Ως τείχος άρρηκτον και απόρθητον, Χριστιανών ως πρόβολος, και πύργος αχείμαστος, των δεινών και αθέων φρυάγματα, και την κορυφουμένην τυράννων έφοδον, και τας των βαρβάρων απειλάς Αγνή διάλυσον.

Θεοτόκε Παρθένε, χαίρε κεχαριτωμένη Μαρία, ο Κύριος μετά Σου. Ευλογημένη Συ εν γυναιξί, και ευλογημένος ο καρπός της κοιλίας Σου, ότι Σωτήρα έτεκες, των ψυχών ημών.

Η ελπίς μου ο Πατήρ, καταφυγή μου ο Υιός, σκέπη μου το Πνεύμα το Αγιον, Τριάς Αγία, δόξα Σοι.

Την πάσαν ελπίδα μου εις Σε ανατίθημι, Μήτηρ του Θεού, φύλαξόν με υπό την σκέπην Σου.

Χριστὸς ἀνέστη ἐκ νεκρῶν, θανάτῳ
θάνατον πατήσας, καὶ τοῖς ἐν τοῖς μνήμασι,
ζωὴν χαρισάμενος.

ΨΑΛΜΟΣ ΡΛΑ΄131ος (Μνήσθητι, Κύριε, του Δαυΐδ)
Για να λυπηθεί ο Θεός τον κόσμο, όταν εξ αμαρτιών μας γίνονται συνεχείς πόλεμοι.

Μνήσθητι, Κύριε, του Δαυίδ και πάσης της πραότητος αυτού, ως ώμοσε τω Κυρίω, ηύξατο τω Θεώ Ιακώβ• ει εισελεύσομαι εις σκήνωμα οίκου μου, εί αναβήσομαι επί κλίνης στρωμνής μου, ει δώσω ύπνον τοις οφθαλμοίς μου και τοις βλεφάροις μου νυσταγμόν και ανάπαυσιν τοις κροτάφοις μου, έως ου εύρω τόπον τω Κυρίω, σκήνωμα τω Θεώ Ιακώβ. Ιδού ηκούσαμεν αυτήν εν Ευφραθά, εύρομεν αυτήν εν τοις πεδίοις του δρυμού. Εισελευσόμεθα εις τα σκηνώματα αυτού, προσκυνήσομεν εις τον τόπον, ού έστησαν οι πόδες αυτού. Ανάστηθι, Κύριε, εις την ανάπαυσιν σου, σύ και η κιβωτός του αγιάσματος σου. Οι ιερείς σου ενδύσονται δικαιοσύνην και οι όδιοι σου αγαλλιάσονται. ΄Ενεκεν Δαυίδ του δούλου σου, μη αποστρέψης το πρόσωπον του χριστού σου. Ώμοσε Κύριος τω Δαυίδ αλήθειαν και ου μη αθετήσει αυτήν• Εκ καρπού της κοιλίας σου θήσομαι επί του θρόνου σου. Εάν φυλάξωνται οι υιοί σου την διαθήκην και τα μαρτύρια μου ταύτα, ά διδάξω αυτούς. Και οι υιοί αυτών έως του αιώνος καθιούνται επί του θρόνου σου. Ότι εξελέξατο Κύριος την Σιών, ηρετίσατο αυτήν εις κατοικίαν εαυτώ• αύτη η κατάπαυσις μου εις αιώνα αιώνος, ώδε κατοικήσω, ότι ηρετισάμην αυτήν. Την θύραν αυτής ευλογών ευλογήσω, τους πτωχούς αυτής χορτάσω άρτων, τους ιερείς αυτής ενδύσω σωτηρίαν και οι όσιοι αυτής αγαλλιάσει αγαλλιάσονται. Εκεί εξανατελώ κέρας τω Δαυίδ• ητοίμασα λύχνον τω χριστώ μου. Τους εχθρούς αυτού ενδύσω αισχύνην, επί δε αυτόν εξανθήσει το αγίασμά μου.

ΨΑΛΜΟΣ ΡΙΖ΄117ος (Εξομολογείσθε τω Κυρίω… Ειπάτω δη οίκος Ισραήλ)
Για να ταπεινώσει ο Θεός τους βαρβάρους, όταν κυκλώνουν το χωριό και το απειλούν, και να ανατρέψει τις κακές διαθέσεις τους.

Εξομολογείσθε τω Κυρίω, ότι αγαθός, ότι εις τον αιώνα το έλεος αυτού. Ειπάτω δη οίκος Ισραήλ, ότι αγαθός, ότι εις τον αιώνα το έλεος αυτού. Ειπάτω δη οίκος Ααρών, ότι αγαθός, ότι εις τον αιώνα το έλεος αυτού. Ειπάτωσαν δη πάντες οι φοβούμενοι τον Κύριον, ότι αγαθός, ότι εις τον αιώνα το έλεος αυτού. Εκ θλίψεως επεκαλεσάμην τον Κύριον και επήκουσέ μου εις πλατυσμόν. Κύριος εμοί βοηθός και ού φοβηθήσομαι τί ποιήσει μοι άνθρωπος. Κύριος εμοί βοηθός, καγώ επόψομαι τους εχθρούς μου. Αγαθόν πεποιθέναι επί Κύριον ή πεποιθέναι επ΄ άνθρωπον. Αγαθόν ελπίζειν επί Κύριον ή ελπίζειν επ΄ άρχουσι. Πάντα τα έθνη εκύκλωσαν με και τω ονόματι Κυρίου ημυνάμην αυτούς. Κυκλώσαντες εκύκλωσαν με και το ονόματι Κυρίου ημυνάμην αυτούς. Εκύκλωσαν με ωσεί μέλισσαι κηρίον και εξεκαύθησαν ως πυρ εν ακάνθαις και τω ονόματι Κυρίου ημυνάμην αυτούς. Ωσθείς ανετράπην του πεσείν και ο Κύριος αντελάβετο μου. Ισχύς μου και ύμνησις μου ο Κύριος και εγένετο μοι εις σωτηρίαν. Φωνή αγαλλιάσεως και σωτηρίας εν σκηναίς δικαίων. Δεξιά Κυρίου εποίησε δύναμιν, δεξιά Κυρίου ύψωσε με, δεξιά Κυρίου εποίησε δύναμιν. Ουκ αποθανούμαι, αλλά ζήσομαι και διηγήσομαι τα έργα Κυρίου. Παιδεύων επαίδευσε με ο Κύριος και τω θανάτω ού παρέδωκε με. Ανοίξατε μοι πύλας δικαιοσύνης• εισελθών εν αυταίς, εξομολογήσομαι τω Κυρίω. Αύτη η πύλη του Κυρίου, δίκαιοι εισελεύσονται εν αυτή. Εξομολογήσομαι σοι, ότι επήκουσας μου και εγένου μοι εις σωτηρίαν. Λίθον, ον απεδοκίμασαν οι οικοδομούντες, ούτος εγενήθη εις κεφαλήν γωνίας. Παρά Κυρίου εγένετο αύτη και έστι θαυμαστή εν οφθαλμοίς ημών. Αύτη η ημέρα, ήν εποίησεν ο Κύριος, αγαλλιασώμεθα και ευφρανθώμεν εν αυτή. Ω Κύριε, σώσον δη• ω Κύριε, ευόδωσον δη. Ευλογημένος ο ερχόμενος εν ονόματι Κυρίου• ευλογήκαμεν υμάς εξ οίκου Κυρίου. Θεός Κύριος και επέφανεν ημίν• συστήσασθε εορτήν εν τοις πυκάζουσιν εως των κεράτων του θυσιαστηρίου. Θεός μου ει σύ και εξομολογήσομαι σοι• Θεός μου ει σύ και υψώσω σε• εξομολογήσομαι σοι, ότι επήκουσας μου και εγένου μοι εις σωτηρίαν. Εξομολογείσθε τω Κυρίω, ότι αγαθός, ότι εις τον αιώνα το έλεος αυτού.

St. Seraphim of Sarov told Saint Helen Manturova of Diveyevo: take your brother’s death upon yourself, matushka! Do not be afraid of death, my joy, it will be an eternal joy for you and me!

Χριστός ανέστη! Αληθώς ανέστη!
Christ is Risen! Truly He is Risen!
Христос Воскрес! Воистину Воскрес!
ქრისტეაღსდგა! ჭეშმარიტადაღსდგა!
«Rejoice!» «Peace be unto you!»

Synaxarion From the Menaion.
On May 28 we commemorate the holy Hieromartyr Eutychius, Bishop of Melitene (1st century) .
On this day we commemorate the holy Martyr Heliconis of Thessalonica (244).
On this day we commemorate the Venerable Nicetas the Confessor, Archbishop of Chalcedon and His Brother, the Priest Ignatius (early 9th century)
On this day we commemorate the Blessed Andrew of Fool-for-Christ of Constantinople (911)
On this day we commemorate the Venerable Virgin-Martyr Philothea of Pamphylia, Wonderworker (16th century)
On this day we commemorate the Saint Ignatius of Rostov, Bishop and Wonderworker (1288)
On this day we commemorate the Venerable Sophronius of Bulgaria, Monk (1510)
On this day we commemorate the New Martyr Mitros (or Demetrios) of Tripolitsa of Peloponnesos (1794)
On this day we commemorate the New Hieromartyr Zachariah, Priest of Prusa (1802)
On this day we commemorate the Saint Helena Manturova of Diveyevo (1832), the spiritual daughter of St. Seraphim of Sarov.
Blessed Domnica (Likvinenko), Ascetic of Cherson (1967)
Icon of the Mother of God “the Unbreakable Wall”.
Icon of the Mother of God the “Softener of Evil Hearts”

Saint Helena Manturova of Diveyevo

Elena Vasilyevna Manturova was born to a noble family and lived not far from the Sarov monastery at the family estate in the village of Nucha. She was of cheerful disposition and did not give spiritual life a thought. However, one accident caused her to turn her life completely around. While travelling through a provincial town of Knyaginin of Nizhny Novgorod Province, she saw a vision of a gigantic terrifying serpent. It was so black and so frightfully dreadful, its jaws so threatening, that it seemed she would be devoured right away. The serpent descended lower and lower, so close that Elena Vasilyevna felt its breath all over her. Then she uttered a cry: “Queen of Heaven, save me! I take a vow that I will never marry and enter the monastery!” The dreadful serpent immediately soared up into the sky and vanished.

Since then, Elena Vasilyevna was completely transformed. She grew serious, spiritually alert and began reading holy texts. Worldly life became intolerable to her, and she longed to leave for the monastery where she would shut herself in. She went to Sarov to Father Seraphim seeking his blessing to enter the monastery. Father told her instead: “Why, matushka, what is it that you came up with! No, not the monastery, my joy, as you will get married!” “What are you talking about, father!” – uttered Elena Vasilyevna in dismay. – “I will never marry, I cannot, as I gave my word to the Queen of Heaven to enter the monastery, or She will punish me!” “No, my joy,” – the elder continued. – “Why don’t you get married? You will have a fine and pious Bridegroom, matushka, so that everyone will envy you! Well, don’t even bother, matushka, you will certainly get married, my joy!”

Elena Vasilyevna left in distress. Arriving home, she prayed and cried a lot, asking for the Queen of Heaven’s intercession and guidance. The more she tried and tested her feelings, the deeper she understood that all the worldly and earthly cares were not for her as she has been born anew spiritually. Elena Vasilyena visited Father Seraphim a few more times only to hear him say over and over again that she must marry instead of going to a monastery. For the next three years, Father Seraphim prepared her for the forthcoming change in her life and for entering the Diveyevo community. Finally, he told her: “Well, now, if you really desire so, go then to this small community, twelve verst from here, run by Agatha Semenovna, Colonel Melgunov’s widow. Stay there for awhile, my joy, and give it a try!” Elena Vasilyevna rejoiced and went straight from Sarov to Diveyevo. By then she had turned twenty.

After staying at Diveyevo for about a month, Elena Vasilyevna was called in to see Father Seraphim, who told her: “Now, my joy, it is about time you were betrothed to your Bridegroom!” Terrified, Elena Vasilyevna broke into tears and exclaimed: “I do not want to get married, father!” But Father Seraphim calmed her down saying: “How is it you still do not understand me, matushka! You just need to mention to your superior Xenia Mikhailovna that I instructed her to betroth you to the Bridegroom and have you robed in black robes… That is what I meant by marrying, matushka! That is who your Bridegroom will be, my joy!” And then he added: “I have your whole God-loving life in front of my eyes! This is where you are destined to stay, as there is no better place for reaching salvation than here. That is where mother Agatha Semenovna’s relics are. Visit her every evening, she walked that path and you can do as she has done. You need to go on the same path, for if you choose not to, it will be impossible for you to find salvation. Do not desire to be like a lion, my joy, for it is hard, and I will take care of it. But be like a dove, and behave like the doves with one another. Live there like a dove for three years, and I will help you. Here is what I instruct you to do: as your rule of obedience, read the Akathist daily with the Psalter and psalms, and keep a morning prayer rule. Spin flax into yarn and let another sister assist you by combing and rippling it. You can spin and learn, while another one will sit by you and instruct you how to do it. Keep yourself in silence, do not talk idly with anyone, answering to only most urgent inquiries and even then answer “as if with difficulty.” When you are questioned, respond “I do not know!” As soon as you hear others saying needless things amongst themselves, leave right away, so as “not to fall into temptation.” Never stay idle, be mindful of your inner thoughts, always stay busy. To avoid falling asleep, eat moderately. On Wednesdays and Fridays, eat just once a day. From waking hour till lunchtime repeat: “Oh Lord Jesus Christ, Son of God, have mercy on me, a sinner!” From lunch till nighttime repeat: “Most Holy Theotokos, save us!” In the evenings, walk outside and say the Jesus prayer 100 times and a prayer to the Theotokos 100 times and never tell anyone what you do. Pray so that no one sees or even assumes how you do it, and you will be equal to the angels! As your Bridegroom is away, do not be despondent and persevere and do not lose courage. With prayer, that everlasting and inseparable prayer, prepare yourself. He will walk in at night, softly, and bring you a ring, a finger ring, just as He did to Catherine, the Great Martyr. Therefore, prepare yourself for the next three years, my joy, and have it all ready in three years. Oh, what an unspeakable joy it will be, matushka! I am talking here about your taking the veil, matushka. Take the veil in three years, having thus prepared yourself, for it is not necessary to do it earlier. As soon as you take the veil, you will have such grace inside you and you will ascend higher and higher, oh, how it will be then! When the Archangel Gabriel appeared before the Mother of God and announced the news to Her, She was perplexed at first but immediately responded: “Behold, I am the handmaid of the Lord; let it be according to Thy word.” That is how you will respond as well: “let it be according to Thy word!” That is the kind of marriage and the Bridegroom I am talking about, matushka. Be obedient to me and never tell anyone about it before it is time, but keep faith that everything spoken here to you will be fulfilled, my joy!”

Overcome with gladness, Elena Vasilyevna returned home to Diveyevo. Having put simple black monastic garments, she resumed her monastic endeavors with love, unceasing prayer, constant contemplation, and in complete silence.

Venerable Seraphim wanted to appoint Elena Vasilyevna a superior nun of his Community by the Mill. When father excitedly announced his will to her, Elena Vasilyevna was greatly confused. “No, I cannot, simply can’t do it, father!” she told him right away. “I always was obedient to you in everything, but I cannot be now! Rather, ask me to die, right here, right now, by your feet, but to be a superior is neither what I want nor what I can do, father!” Despite everything, when the mill was built and the first seven maidens settled there, Father Seraphim instructed them to seek her blessing and treat Elena Vasilyevna as their nun superior, even though she stayed in the community by the Kazan Church until her death. It so deeply confused the young ascetic that, even before her passing, she kept insisting, as if in fear: “No! No! As father wishes, but I just cannot obey this will of his, how can I be a superior here! I am not even sure how I shall be held responsible for my own soul, while here there are others to be accountable for! No, please, may father forgive me, I simply cannot obey him in this!” Nevertheless, Father Seraphim entrusted all the newly arriving sisters into her care and, speaking of her, would always say “Your lady, your superior!”

Despite being nominally called a superior of the Community by the Mill, Elena Vasilyevna labored and carried obediences equally with other sisters. When Father Seraphim gave his blessing to dig a Kanavka, as commanded by the Queen of Heaven, he pointed out to the visiting sisters her commitment and diligence: “Your Superior, your lady, she labors so hard, and you, my joy, why don’t you set up a tent for her, a linen tent, so that your lady can take a break from her hard work!”

Exceptionally and inherently kind, she was keen on doing good in secret. Knowing the needs of the sisters who had poor families and the visiting beggars, she gave away everything she owned and whatever she received from others, but did so discreetly. As she walked by or, while at church, she would offer alms to someone saying: “Here, matushka, such and such asked me to give it to you!” All she had to nourish herself was a baked potato and some flat bread that used to be stored in a bag hanging on her porch. No matter how many were baked, she never had enough of them. “How odd,” nun the baker used to tell her. “I have just filled your bag with breads and where are they all gone?” “Ah, matushka,” Elena Vasilyevna would meekly answer. “Please, forgive me for Christ’s sake, matushka, do not be sad because of me. What can I do, I have this weakness, as I love them so much and eat them all!” She slept on a stone barely covered with some raggedy rug.

Once the Nativity churches were consecrated, Father Seraphim appointed Elena Vasilyevna a church sacristan and reader. For this purpose, he asked Hieromonk Father Hilarion from Sarov to tonsure her as a riassophore nun, and it was duly performed.

She stayed continually at church reading the Psalter six hours in a row, since there were only a couple of literate sisters. Due to this shortage of readers, she would even spend the night at the church at times, resting right on the church’s brick floor.

Her repose was of a miraculous and mysterious manner. Cured from a serious illness by Father Seraphim, her brother Mikhail Vasilyevich Manturov received his blessing to sell the estate and to use the money from the sale to build the churches to the Nativity in Diveyevo. All his life, Mikhail Vasilyevich Manturov had to endure humiliation for this godly act. He, in turn, bore it humbly, patiently, meekly, good-naturedly and in silence, all out of his love and unfathomable faith in the elder. He rendered complete obedience to him, doing nothing without his blessing, and surrendering his own life into the hands of the Venerable Seraphim. Father, in return, fully entrusted him in everything that related to settling things in Diveyevo. Everyone concerned knew it and duly paid full respects to Manturov, implicitly obeying him as the executor of Father Seraphim’s will.

When Mikhail Vasilyevich Manturov fell sick and was about to die from a malignant tertian fever, Father Seraphim called Elena Vasilyevna to come see him. He told her: “You were always obedient to me, my joy, and I want to give you one more obedience… Will you do it, matushka?” “I always obeyed you,” she said, “and I am ready to obey you now!” “You see here,” the elder went on, “your brother Mikhail Vasilyevich is quite sick and it is time for him to die, matushka. But he is sorely needed in our monastery for our orphans… So, here is the obedience I have for you: take his death upon yourself, matushka!” “Bless, father!” calmly and humbly replied Elena Vasilyevna. Father Seraphim had a really long conversation with her afterwards, pleasing her heart and talking about death and future life eternal. Elena Vasilyevna listened in silence, but suddenly she responded in embarrassment: “Father! I am afraid of death!” “How can we be afraid of death, my joy!” said Father Seraphim. “It will be an eternal joy for you and me!”

Having returned home, she fell ill, lay down and said: “I will not get back on my feet again!” Once, having changed in appearance, she joyfully cried: “Holy Igumenia! Matushka, do not forsake our community!” During her last confession, the dying one told about the vision and revelation she had been honored to receive. “I should not have talked about it earlier,” explained Elena Vasilyevna, “but now I can! I was at church where I saw, standing in the Royal Doors, a sovereign Queen of indescribable beauty, who called me saying: “Follow Me, behold and see!” We entered the palace; I do not have words, no matter how much I try, to describe its beauty, father! It was made from a clear crystal, while its doors, locks, doorknobs and all furnishings were of pure gold. It was gleaming, radiant and splendid to such an extent that it was difficult to look at it. As soon as we approached its doors, they opened by themselves and we entered an endless hallway framed with closed doors on both sides. Upon reaching the first door, it opened as if on it own as well, and inside I saw a great room.

There were tables, armchairs, just as splendid, as if on fire from some unspeakable decorations. The hall gradually filled with dignitaries and some young men of rare beauty were seated there. As soon as we entered, everyone rose in silence and bowed down to the Queen. “Look around here,” She said gesturing at them. “They are my pious merchants….” The next room looked even more beautiful, it was as if awash with light! It was full of only young maidens, one prettier than another, dressed in robes of extraordinary lightness and wearing shimmering crowns on their heads. The crowns varied and a few wore two or three of them. The maidens were seated but rose silently as we entered and bowed down before the Queen. “Have a good look around: aren’t they pretty? How do you find them?” She asked me kindly. I took time looking at them lined on one side of the room and then, who do you think I saw – one of the maidens, father, as my doppelganger!” Saying that, Elena Vasilyevna first looked confused, paused and soon continued: “This maiden smiled and wagged her finger at me! Then, by instruction of our Queen, I turned towards the other side of the room and saw a maiden with a crown of such a striking beauty that I even felt envy!” uttered Elena Vasilyevna and sighed. “All of them, Father, were sisters of our community from days past, residing there now and in the future! But I do not have permission to name them. Having left this room, its doors closed on their own behind us. We approached the third room and found ourselves in another less radiant room. It was also filled with our sisters as in the previous room, from the past, from current times and of the future. They all wore crowns, less shiny though, and I have no permission to name these either. Next, we moved on to the fourth room. It was poorly lit and full of sisters from the past, present and future, who were either were seated or laying down. Some of them, dreary and long-faced, were crouching from illness and had no crowns at all. Everyone bore the signs of affliction and untold sorrow. “And these are the slothful!” the Queen told me pointing at them. “They are maidens, too, but as they were negligent, they will never be exulted!”

Elena Vasilyevna died at twenty-seven years old on the eve of Pentecost, on May 28, 1832, having spent a mere seven years in the Diveyevo community. The following day, on Trinity Day, during the Memorial service and the singing of the Cherubic Hymn, everyone present watched in amazement as the deceased Elena Vasilyevna smiled three times as though lying alive in her coffin. Father used to say: “Her soul fluttered up like a birdie! The Cherubims and Seraphims parted to let her pass! She had the honor of being seated like a maiden not too far from the Holy Trinity!”

Elena Vasilyevna was buried next to the head superior mother Alexandra, to the right from the Kazan church. There had been previous attempts to bury deceased lay people in that spot, but the grave would get flooded with the burial deemed impossible. This time, however, the grave stayed dry and the coffin of the Seraphim community’s fervent intercessor was lowered there safely.

Elena Vasilyevna, who was of remarkable beauty, had an attractive appearance, rounded face, expressive dark eyes and dark hair, and of a high stature.

The veneration of Elena Vasilyevna in Diveyevo began soon after her repose. Beginning from 1850s, the monastery held a written account of the miracles and healings that took place on her grave. Unfortunately, this register was lost. After the Diveyevo monastery closed in 1927, and after the subsequent closure of the Kazan church, the nearby gravesites were leveled to the ground. In July of 1991, excavations revealed the gravesites of Venerable Alexandra, Martha and Elena, as well as one of N.A.Motovilov. The graveyard mounds and the crosses were restored. At the end of 2000, in preparation to the glorification of the venerable women of Diveyevo, the excavations were performed and the relics of the ascetics were found. On December 22, 2000, Elena Vasilyevna was added to the community of local saints of Niznhy Novgorod Diocese. In 2004, the Council of Bishops of the Russian Orthodox Church approved her for universal veneration. Her holy relics are held at the Church of the Nativity of the Mother of God of the Seraphim-Diveyevo Monastery.
https://diveevo-monastyr.ru/en/saints/prepodobnaja-elena/

Apolytikion of Saint Helena Manturova of Diveyevo
Tone Plagal of the Fourth Tone

In thee the image was preserved with exactness, O Mother;for taking up thy cross, thou didst follow Christ,and by thy deeds thou didst teach us to overlookthe flesh,for it passeth away, but to attend to the soul since it is immortal.Wherefore, O righteous Helena, thy spirit rejoiceth with the Angels.

Troparion, tone 1

You shone with the virtues of meekness, humility and reverence, / you appeared to the mysterious head of the Mill community in Deveyevo, / our reverend mother Elena, / even until death, in perfect obedience to the elder Seraphim, you remained, / and you were honored to see the Lord, / ask us boldness to Him alone serve / for the salvation of our souls.

Troparion Blessed Andrew Fool-for-Christ of Constantinople, Tone 4

Thou didst choose foolishness for the sake of Christ/ and didst make the crafty one foolish./ Thou didst persevere with thy struggle in the midst of turmoil,/ and Christ has brought thee to paradise./ Intercede with Him, O Andrew for those who honor thee.

Troparion of St Ignatius of Rostov Tone 4

Thy doctrine was a source of enlightenment;/ thou didst receive a flock as a Hierarch and wast an heir to the Apostles./ Thou didst receive the gift of wonderworking:/ O holy Bishop Ignatius,/ entreat Christ our God to save our souls.

Apolytikion of St Eutyches ― Tone 4

As a sharer of the ways and a successor to the throne of the Apostles, O inspired of God, thou foundest discipline to be a means of ascent to divine vision. Wherefore, having rightly divided the word of truth, thou didst also contest for the Faith even unto blood, O Hieromartyr Eutyches. Intercede with Christ our God that our souls be saved.

Troparion of St Nicetas Tone 4

In truth you were revealed to your flock as a rule of faith, / an image of humility and a teacher of abstinence; / your humility exalted you; your poverty enriched you. / Hierarch Father Nicetas, / entreat Christ our God that our souls may be saved.

Kontakion, tone 5

Having lived piously in monasticism / and having ended your path at a young age, / by obedience, fasting and eternally inseparable prayer / prepared for yourself to meet the Bridegroom, / God-wise Elena, we pray to you: / deliver us from troubles with your prayers, blessed.

Megalynarion of Saints Alexandra, Martha and Elena of Diveevsky

We bless you, / our reverend mothers Alexandra, Marfa and Elena, / and we honor your holy memory, / you pray for us / / Christ our God.

Megalynarion of Holy New Martyr Mitros of Peloponnesos

Select offspring of Theisoa, fragrant white-flower of courage which blossomed in Tripolis, of Demetrios let us sing praise.

Tone VIII: Spec. Mel.: “O all-glorious wonder…”

O all-glorious wonder! Thou didst show the incorporeal beings and didst reveal hidden things to thy favored one Andrew, whose heart was of flesh and who was foolish for Thy sake, who endured suffering on earth, taking up his cross and following Thee, his Master and God. Through his supplications, O Christ God, save Thou our souls, in that Thou art merciful.

O all-glorious wonder! walking the earth in a body of clay for Thy sake, O Lord, yet living like an incorporeal being, Andrew, Thy favorite, spurned the acquisition of possessions, desiring instead the things Thou hast promised, which eye hath not seen, nor ear heard, nor the heart of man entered upon, which are prepared for those who love Thee. By his supplications save Thou our souls, in that Thou art merciful.

Troparion of St. Seraphim of Sarov, Tone 4

Thou didst love Christ from thy youth, O blessed one, and longing to work for Him alone thou didst struggle in the wilderness with constant prayer and labor. With penitent heart and great love for Christ thou wast favored by the Mother of God. Wherefore we cry to thee: Save us by thy prayers, O Seraphim our righteous Father.

Christ is risen from the dead, by death
trampling down upon death, and to those in the
tombs He has granted life.

Εγώ είμαι ζωντανός. Τους πάντες βλέπω και τους ακούω. Τρέχω ανάμεσα στους ανθρώπους για να τους βοηθήσω. Άγιος Ιωάννης ο Ρώσος στον φίλο του όσιο γέροντα Ιάκωβο Τσαλίκη

Χριστός ανέστη! Αληθώς ανέστη!
Christ is Risen! Truly He is Risen!
Христос Воскрес! Воистину Воскрес!
ქრისტეაღსდგა! ჭეშმარიტადაღსდგა!
«Χαίρετε»! «Ειρήνη υμίν»

Συναξάριον τοῦ Μηναίου
Τῇ ΚΖʹ τοῦ αὐτοῦ μηνὸς Μαΐου μνήμη τοῦ Ὁσίου καὶ θεοφόρου Πατρὸς ἡμῶν Ἰωάννου τοῦ Ῥώσσου, τοῦ νέου Ὁμολογητοῦ, ὅστις πωληθεὶς εἴς τινα Ἀγαρηνὸν ὡς αἰχμάλωτος, καὶ παρ΄ αὐτοῦ, ἐν τῇ ἐν Μ. Ἀσίᾳ κωμοπόλει τῆς Καππαδοκίας, Προκοπίῳ, ἀχθείς, καὶ ἀσκητικῶς ἐκεῖ ἀγωνισάμενος, ἐκοιμήθη ἐν Κυρίῳ κατὰ τό, 1730.
Μνήμη τοῦ ἁγίου ἱερομάρτυρος ῾Ελλαδίου (4ος αιων).
Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τοῦ ἁγίου ἱερομάρτυρος Θεράποντος ἐκ Σαρδέων (259).
Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τοῦ ἁγίου μάρτυρος ᾿Ιουλίου, τοῦ Στρατηλάτου, τοῦ ἐκ Ρουμανίας ἐν ἔτει 297 ξίφει τελειοῦται.
Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τῆς ὁσίας μητρός ἠμῶν Μελανγγέλλας τῆς ἐρημίτιδος ἐν Οὐαλλίᾳ τῆς θαυματουργοῦ (641)
Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τοῦ ὁσίου πατρός ἠμῶν Βεδέα τοῦ ῾Ομολογητοῦ τοῦ Ἄγγλου (735)
Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τοῦ ὁσίου πατρός ἠμῶν Βασιλείου τοῦ Χαχουλι, υἱοῦ τοῦ βασιλέως Μπαγράτ, τοῦ ἐκ Γεωργίας (11ος αιων).
Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τοῦ ὁσίου πατρός ἠμῶν Μιχαήλ Παρεκχέλι ἐκ Γεωργίας (8ος-9ος αιων.).
Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τοῦ ἐν ἁγίοις πατρός ἠμῶν Φιλίππου τοῦ Α΄ μητροπολίτου Μόσχας (1473)
Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τῶν ὁσίων πατέρων ἠμῶν Θεράποντος τοῦ ἐν Λευκῇ Λίμνῃ (1426) καί Θεράποντος τῆς μονῆς Μόνζας (1597)
Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τῶν ὁσίων πατέρων ἠμῶν ᾿Ηλία καί Ματθαίου τῶν ἐκ Ρωσίας.
Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τοῦ ὁσίου πατρός ἠμῶν Λαζάρου τοῦ ἐν τῇ Λαύρᾳ τοῦ Πσκώφ ἀσκήσαντος (1824)
Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, ἀνακομιδή τῶν ἱερῶν λειψάνων (1472) τῶν ἐν ἁγίοις πατέρων ἠμῶν ᾿Ιωνᾶ (1461), Φωτίου (1431) καί Κυπριανοῦ (1406), μητροπολιτῶν Μόσχας, καί τοῦ ὁσίου πατρός ἠμῶν Νείλου τοῦ ἐκ Σομπένσκ (1554).

Στίχοι
Πλήρης χαρίτων ὁ αἰχμάλωτος ὤφθη·
αἰχμαλωτίσας τοῦ σκότους τὸν προστάτην.
Εἰκάδι ἑβδομάτῃ Ἰωάννης Θεῷ ἔνθεν ἤρθη.

τίς ἡμᾶς χωρίσει ἀπὸ τῆς ἀγάπης τοῦ Χριστοῦ; θλῖψις ἢ στενοχωρία ἢ διωγμὸς ἢ λιμὸς ἢ γυμνότης ἢ κίνδυνος ἢ μάχαιρα; καθὼς γέγραπται ὅτι ἕνεκά σου θανατούμεθα ὅλην τὴν ἡμέραν· ἐλογίσθημεν ὡς πρόβατα σφαγῆς. ἀλλ᾿ ἐν τούτοις πᾶσιν ὑπερνικῶμεν διὰ τοῦ ἀγαπήσαντος ἡμᾶς. (Ρωμ. η’ 35-37).

Ο Άγιος Ιωάννης ο Ρώσος κι ο φίλος του όσιος γέροντας Ιάκωβος Τσαλίκης

Διηγηται ο άγιος Ιάκωβος Τσαλίκης: «Κάποτε, έλεγε, πήγα και βλέπω τον Άγιο ζωντανό μέσα στη λάρνακά του. Του λέω:
– Άγιε μου πώς περνούσες στη Μικρά Ασία, τι αρετές είχες και αγίασες;
Ο Άγιος μου απάντησε:
– Μέσα στην σπηλιά που ήταν στάβλος κοιμόμουνα και με τα άχυρα σκεπαζόμουνα τον χειμώνα για να μην κρυώνω. Είχα και την ταπείνωση και την πίστη.
Σε λίγο μου λέει:
– Περίμενε, πάτερ Ιάκωβε, γιατί ήρθαν τώρα δύο άνθρωποι και με παρακαλούν για ένα παιδί άρρωστο. Περίμενε να πάω να το βοηθήσω.
Ξαφνικά άδειασε η λάρνακα γιατί ο Άγιος έφυγε. Σε λίγη ώρα ξαναγύρισε, δεν τον είδα πώς γύρισε, αλλά τον είδα να τακτοποιείται μέσα στη λάρνακά του σαν ένας άνθρωπος»!

Άλλη φορά καθως ήταν γονατισμένος στη λάρνακα του οσίου είδε τον Όσιο να του λέει:
– Έχω μια δουλειά τώρα και πρέπει να φύγω. Εσύ να μη δεχτείς να κάνεις Εσπερινό μέχρι να επιστρέψω.
Όταν γύρισε ο Άγιος, του είπε:
– Νομίζεις ότι ευλογώ όλους όσους έρχονται εδώ; Να, αυτή τη γυναίκα, που προσκύνησε τώρα με τα παιδιά της, δεν την ευλόγησα.
– «Γιατί»; ρώτησε ο π. Ιάκωβος.
– Γιατί βλαστημάει τα παιδιά της!

Ο Θείος Ιωάννης ο Ρώσος «πνευματικώ τω τρόπω» είχε πει μια νύχτα στον Άγιο Ιάκωβο Τσαλίκη – «ο Θεός οίδε» – εμπρός στην Ιερά Λάρνακα με το αδιαλώβητο σκήνος Του στο Ναό Του στο Προκόπι:
– Νομίζουν πως κοιμάμαι, πεθαμένος, είμαι νεκρός και δεν υπολογίζουν οι Χριστιανοί. Εγώ όμως είμαι ζωντανός. Τους πάντες βλέπω. Το σώμα μου είναι μέσα, αλλά εγώ εξέρχομαι πολλές φορές από την λάρνακα μου. Τρέχω ανάμεσα στους ανθρώπους για να τους βοηθήσω. Πολύς ο πόνος. Αυτοί δε με βλέπουν. Εγώ τους βλέπω και τους ακούω τι λένε. Και πάλι μπαίνω στη λάρνακα μου. Αλλά άκουσε Πάτερ μου να σου πω. Πολλή η αμαρτία στο κόσμο, πολλή η ασέβεια και πολλή η απιστία.  -Γιατί τα λες αυτά Άγιε μου; Του απάντησε. Δε βλέπεις πόσος κόσμος έρχεται στη χάρη σου και σε προσκυνά;
– Πολλοί έρχονται, πάτερ Ιάκωβε, αλλά λίγα είναι τα τέκνα μου, πρόσθεσε ο Όσιος και συνέχισε. Για αυτό πρέπει να γίνει πόλεμος. Γιατί πολλή η αμαρτία στο κόσμο.
– Όχι, Άγιέ μου, του είπε ταραγμένος. Από μικρό παιδί όλο σε πολέμους και ταλαιπωρίες βρέθηκα. Στην Μικρά Ασία που γεννήθηκα αλλά και όταν ήλθαμε στην Ελλάδα. Ύστερα Άγιε μου αν γίνει έξαφνα ο πόλεμος θα χαθούν και ψυχές πριν προφτάσουν να μετανοήσουν.
– Πρέπει να γίνει πόλεμος, πρέπει να γίνει πόλεμος, πρέπει να γίνει πόλεμος, απάντησε λυπημένα με μια σταθερή φωνή ο Όσιο…

***

Ο Όσιος Ηλίας Διαμαντίδης ο εκ Πόντου, ο Μυροβλύτης συχνά προφήτευε λέγοντας: «Θα ‘ρθεί ένας καιρός που θα γίνουν οι άνδρες γυναίκες και οι γυναίκες άνδρες. Τότε θα πέσει μεγάλη κατάρα στον κόσμο. Θα γίνει πόλεμος στην Κωνσταντινούπολη και ο Ρώσσος θα νικά• θα πάει ως τον Ευφράτη ποταμό. Θ’ ανοίξει η Αγιά Σοφιά και θα λειτουργηθή. Ένας εξαδάκτυλος βασιλιάς θα είναι τότε». Και έλεγε: «Ξύπνα Ρωσσία και δράξον τα όπλα σου». 

***

Η μακαρία Σαλώμη η δια Χριστόν Σαλή και το μήνυμα του Αγίου Ιωάννου του Ρώσσου

Σε μιά προσκυνηματική εκδρομή στο Προκόπι Εύβοιας, στο Ιερό Σκήνωμα τού Αγίου Ιωάννου τού Ρώσσου, πού διοργάνωσε ο εφημέριος της ενορίας του Θερμού, συμμετείχε και η μακαρία Σαλώμη. Σ’ αυτό το προσκύνημα πολλές χιλιάδες προσκυνητών καταφθάνουν κάθε χρόνο, όχι μόνο από την Ελλάδα αλλά και από το εξωτερικό.
Οι περισσότεροι προσμένουν βοήθεια και θεραπεία στις ψυχικές και σωματικές τους ασθένειες από την χάρι του. Είναι όμως και κάποιοι πού πηγαίνουν γιά αναψυχή ή από περιέργεια. Σ’ αυτούς ο Άγιος θέλησε να δώση ένα μήνυμα μέσω της ευλαβεστάτης Σαλώμης.

Αφού προσκύνησε το Άγιο και θαυματουργό του Λείψανο με πόθο και ευλάβεια, στάθηκε γονατιστή στο πάνω μέρος της λάρνακος, όπου φυλάσσεται το Ιερό Σκήνωμά του.

Εκεί εμφανίστηκε ζωντανός ο Άγιος και έχοντας αυστηρή όψι λέει στην Σαλώμη: «Να πής στον παπά να μην φέρνη οποιονδήποτε εδώ, αλλά μόνο όσους έχουν πίστι και ευλάβεια».

Η Σαλώμη συγκλονισμένη αναφερόταν στην εμφάνιση του Αγίου Ιωάννου του Ρώσσου!
Οι αληθινοί προσκυνητές πάντως, λαμβάνουν πολλή χάρι από την προσκύνησι τού Ιερού Λειψάνου, πού καθίσταται «ποταμός δωρεών ανεξάντλητος, βρύσι ευεργεσιών και πηγή ιαμάτων αέναος».
Ιερομόναχος Πρόδρομος, Σαλώμη ~ Η μυστική εργάτις της αρετής, Ιερόν Κελλίον “Ευαγγελισμός της Θεοτόκου”, Ι. Μ. Σίμωνος Πέτρας Καρυές – Άγιον Όρος

***

Θαύματα του οσίου Ιωάννου του Ρώσου του Ομολογητού

Ο π. Γεράσιμος Φωκάς συχνά έλεγε ότι είχε γνωρίσει και είχε μιλήσει με την εγγονή μιας όμορφης γυναίκας από το Προκόπι της Καππαδοκίας, που έκανε τα χέρια της χωνί και φώναξε:
“ Ε Γιάννη, με παίρνουν… Σώσε με…” και ο Άγιος Ιωάννης ο Ρώσος, που η εκκλησιά του ήταν κοντά στο σπίτι της, μαρμάρωσε τους Τσέτες, που ήρθαν να κλέψουν την πανέμορφη νεόνυμφη και δεν ολοκλήρωσαν το ανόσιο έργο τους. Με καμάρι έλεγε ότι ένας Κεφαλλονίτης πλοίαρχος ονόματι Δεστούνης μετέφερε το τίμιο άφθαρτο σκήνωμα του Αγίου Ιωάννου του Ρώσου μαζί με τους δυστυχείς Χριστιανούς πρόσφυγες στην Ελλάδα. 

“Ο Άγιος Ιωάννης ο Ρώσσος δεν είναι καλόγηρος, δεν είναι Ιεράρχης, δεν είναι μάρτυρας, που σημαίνει ο χώρος της Εκκλησίας τους δέχεται όλους. Δεν έχει καλούπι η Ορθοδοξία, δεν έχει τύπο, δεν έχει τσόφλι, είναι αγκαλιά. Όποιο πόστο και να’ χεις, αγιάζεις, αρκεί να κάμεις όπως έκαμε κι εκείνος, να ‘χεις υπομονή, αγάπη — αυτός αγαπούσε και τους Τούρκους — και ανοχή και πίστη …” μας είπε μεταξύ άλλων ο π. Γεράσιμος.

***

Τον Μάρτιο του 1999 είδαν τον άγιο Ιωάννη τον Ρώσο με τον άγιο Γεώργιο τον Τροπαιοφόρο, ντυμένους στρατιωτικά, να πηγαίνουν στο μέτωπο πολέμου στη Σερβία να βοηθήσουν τους αδελφούς ορθοδόξους Σέρβους με τη θαυματουργική παρουσία τους, εναντίον όλων των αντίχριστων δυνάμεων του σκότους, ο δε άγιος Ιωάννης ο Ρώσος είπε χαρακτηριστικά: «Πηγαίνω στο Βελιγράδι, γιατί σφαγιάζεται η Ορθοδοξία».

***

Όσιος Ιωάννης ο Ρώσος ο Ομολογητής

Ο Όσιος Ιωάννης γεννήθηκε σε ένα χωριό της λεγομένης Μικράς Ρωσίας, περί το 1690, από γονείς ευλαβείς και ενάρετους. Όταν έφθασε σε νόμιμη ηλικία στρατεύθηκε, ενώ βασίλευε στη Ρωσία ο Μέγας Πέτρος. Έλαβε μέρος στον πόλεμο που έκανε εκείνος ο τολμηρός τσάρος εναντίον των Τούρκων κατά το 1711, και συνελήφθη αιχμάλωτος από τους Τατάρους. Οι Τάταροι τον πούλησαν σε έναν Οθωμανό αξιωματικό Ίππαρχο, στον Ομέρ Esat (Eset) Αγά που καταγόταν από το Προκόπιον της Μικράς Ασίας, το οποίο βρίσκεται πλησίον στην Καισάρεια της Καππαδοκίας. Ο αγάς τον πήρε μαζί του στο χωριό του. Έζησε στην οθωμανική συνοικία Kayakapi πάνω από την Aγορά.
Πολλοί από τους αιχμαλώτους συμπατριώτες του αρνήθηκαν την πίστη του Χριστού και έγιναν Μουσουλμάνοι, είτε γιατί κάμφθηκαν από τις απειλές, είτε γιατί δελεάστηκαν από τις υποσχέσεις και τις προσφορές υλικών αγαθών.
Ο Ιωάννης, όμως, ήταν από μικρός αναθρεμμένος με παιδεία και νουθεσία Κυρίου και αγαπούσε πολύ τον Θεό και την πίστη των πατέρων του.
Ο μακάριος Ιωάννης, έχοντας την σοφία που δίδει ο Θεός σε εκείνους που τον αγαπούν, έκανε υπομονή στη δουλεία και στην κακομεταχείρηση του αφέντη του και στις ύβρεις και τα πειράγματα των Οθωμανών, οι οποίοι τον φώναζαν «κιαφίρη», δηλαδή άπιστο, φανερώνοντάς του την περιφρόνηση και την απέχθειά τους.
Στον αγά είπε: «Εάν με αφήσεις ελεύθερο στην πίστη μου, θα είμαι πολύ πρόθυμος στις διαταγές σου. Αν με βιάσεις να αλλαξοπιστήσω, γνώριζε ότι σού παραδίδω την κεφαλή μου, παρά την πίστη μου. Χριστιανός γεννήθηκα και Χριστιανός θα αποθάνω».
Ο Θεός, βλέποντας την πίστη του και ακούγοντας την ομολογία του, μαλάκωσε την σκληρή καρδιά του αγά και με τον καιρό τον συμπάθησε. σε αυτό συνήργησε και η μεγάλη ταπείνωση όπου στόλιζε τον Ιωάννη, καθώς και η πραότητά του.
Τον είχε στον σταύλο του, για να φροντίζει τα ζώα του και σε μία γωνιά του σταύλου ξάπλωνε το κουρασμένο σώμα του και αναπαυόταν, ευχαριστώντας τον Θεό.
Περιποιούνταν με στοργή τα ζώα του κυρίου του, τα οποία αισθάνονταν τόσο την αγάπη του Αγίου, ώστε να τον ζητούν όταν απουσίαζε, να τον προσβλέπουν με αγάπη και να χρεμετίζουν με χαρά όταν τα χάιδευε, ωσάν να συνομιλούσαν μαζί του. Ο άγιος περπατούσε πάντα με τα χέρια σταυρωμένα στο στήθος του λέγοντας συνεχώς την ευχή “Άγιος ο Θεός”.
Με τον καιρό ο αγάς τον αγάπησε, καθώς και η σύζυγός του, και του έδωσαν για κατοικία ένα μικρό κελλί κοντά στον αχυρώνα. Όμως ο Ιωάννης δεν δέχθηκε και εξακολούθησε να κοιμάται στον σταύλο.

Ο μακάριος Ιωάννης είχε εκείνο τον σταύλο ως ασκητήριο, επί ώρες γονυπετής και προσευχόμενος, κοιμώμενος για λίγο επάνω στα άχυρα, χωρίς άλλο σκέπασμα παρά μία παλαιά κάπα, γευόμενος πολλές φορές μόνο λίγο ψωμί και νερό, και νηστεύοντας τις περισσότερες ημέρες.
Ο Άγιος ιπποκόμος του, εκτός της προσευχής και της νηστείας, που έκανε ως άλλος Ιώβ, πήγαινε τη νύχτα και έκανε όρθιος αγρυπνίες στο νάρθηκα της εκκλησίας του Αγίου Γεωργίου, η οποία ήταν λαξευτή κτισμένη μέσα σε ένα βράχο και βρισκόταν κοντά στον οίκο του Τούρκου κυρίου του. Εκεί πήγαινε κρυφά τη νύχτα, κοινωνούσε δε κάθε Σάββατο τα Άχραντα Μυστήρια.
Χαιρετουσε όλους τους ανθρώπους που εβλεπε στο όνομα του Θεού και ευχονταν το έλεος και η αγάπη Του να είναι μαζί τους.
Με την ευλογία που έφερε ο Άγιος στον οίκο του Τούρκου Ιππάρχου, αυτός πλούτισε και έγινε ένας από τους ισχυρούς του Προκοπίου. Αφού, λοιπόν, ο αφέντης του Ιωάννη πλούτισε, αποφάσισε να υπάγει για προσκύνημα στη Μέκκα, τη ιερά πόλη των Μωαμεθανών.
Αφού πέρασαν αρκετές ημέρες από την αναχώρησή του, η σύζυγός του παρέθεσε τράπεζα και προσκάλεσε τους συγγενείς και τους φίλους του ανδρός της, για να ευφρανθούν και να ευχηθούν να επιστρέψει υγιής στον οίκο του από την αποδημία. Ο μακάριος Ιωάννης διακονούσε στην τράπεζα. Παρέθεσαν δε σε αυτή και ένα φαγητό, το οποίο άρεσε πολύ στον αγά, το λεγόμενο πιλάφι, το οποίο συνηθίζουν πολύ στην Ανατολή. Τότε η οικοδέσποινα θυμήθηκε τον σύζυγό της και είπε στον Ιωάννη: «Πόση ευχαρίστηση θα ελάμβανε, Γιουβάν, ο αφέντης σου, αν ήταν εδώ και έτρωγε μαζί μας από τούτο το πιλάφι!». Ο Ιωάννης τότε ζήτησε από την κυρία του ένα πιάτο γεμάτο πιλάφι και είπε ότι θα το έστελνε στον αφέντη του στη Μέκκα. Στο άκουσμα των λόγων του γέλασαν οι προσκεκλημένοι. Αλλά η οικοδέσποινα είπε στην μαγείρισσα να δώσει το πινάκιο με το φαγητό στον Ιωάννη, σκεπτόμενη ή ότι ήθελε να το φάει ο ίδιος μόνος του ή να το πάει σε καμιά φτωχή χριστιανική οικογένεια, όπως συνήθιζε να κάνει, δίδοντας το φαγητό του.

Ο Άγιος το πήρε και πήγε στον σταύλο. Εκεί γονυπέτησε και έκανε προσευχή εκ βάθους καρδίας παρακαλώντας τον Θεό να αποστείλει το φαγητό στον αφέντη του με όποιον τρόπο οικονομούσε Εκείνος με την παντοδυναμία Του. Με την απλότητα που είχε στην καρδιά του ο Ιωάννης πίστεψε ότι ο Κύριος θα εισακούσει την προσευχή του και το φαγητό θα πήγαινε θαυματουργικά στη Μέκκα. Πίστευε, «μηδὲν διακρινόμενος» κατά τον λόγο του Κυρίου, χωρίς να έχει κανένα δισταγμό ότι αυτό που ζήτησε θα γινόταν.

Πράγματι! το πιάτο με το φαγητό χάθηκε από τα μάτια του Οσίου. Ο μακάριος Ιωάννης επέστρεψε στην τράπεζα και είπε στην οικοδέσποινα ότι έστειλε το φαγητό στη Μέκκα. Ακούγοντας οι προσκεκλημένοι τον λόγο αυτό γέλασαν και είπαν ότι το έφαγε ο Ιωάννης.

Αλλά ύστερα από μήνες γύρισε από την Μέκκα ο κύριός του και έφερε μαζί του το χάλκινο πιάτο, προς μεγάλη έκπληξη των οικείων του. Μόνο ο μακάριος Ιωάννης δεν εξεπλάγη. Έλεγε, λοιπόν, ο αγάς στους οικείους του: «Την δείνα ημέρα (και ήταν η ημέρα του συμποσίου, κατά την οποία είπε ο Ιωάννης ότι έστειλε το φαγητό στον αφέντη του), την ώρα κατά την οποία επέστρεψα από το μεγάλο τζαμί στον τόπο όπου κατοικούσα, βρήκα επάνω στο τραπέζι, σε έναν οντά (δωμάτιο) όπου τον είχα κλειδωμένο, τούτο το σαχάνι (πιάτο) γεμάτο πιλάφι. Στάθηκα με απορία, σκεπτόμενος, ποίος άραγε είχε φέρει εκείνο το φαγητό και προ πάντων δεν μπορούσα να εννοήσω με τί τρόπο είχε ανοίξει την πόρτα, την οποία είχα κλείσει καλά. Μη γνωρίζοντας πως να εξηγήσω αυτό το παράδοξο πράγμα, περιεργαζόμουν το πιάτο μέσα στο οποίο άχνιζε το πιλάφι και είδα με απορία ότι ήταν χαραγμένο το όνομά μου επάνω στο χάλκωμα, όπως σε όλα τα χάλκινα σκεύη της οικίας μας. Ωστόσο, με όλη την ταραχή όπου είχα από εκείνο το ανεξήγητο περιστατικό, κάθισα και έφαγα το πιλάφι με μεγάλη όρεξη, και ιδού το πιάτο που το έφερα μαζί μου, και είναι αληθινά το δικό μας».
Ακούγοντας αυτή τη διήγηση οι οικείοι του Ιππάρχου εξέστησαν και απόρησαν, η δε σύζυγός του, του εξιστόρησε πως ζήτησε ο Ιωάννης το πιάτο με το φαγητό και είπε ότι το έστειλε στη Μέκκα, και ότι, ακούγοντάς τον να λέγει ότι το έστειλε, γέλασαν.
Αυτό το θαύμα μαθεύτηκε σε όλο το χωριό και στη γύρω περιοχή και όλοι θεωρούσαν πλέον τον Ιωάννη ως άνθρωπο δίκαιο και αγαπητό στον Θεό, τον έβλεπαν δε με φόβο και σεβασμό, και δεν τολμούσε κανείς να τον ενοχλήσει. Ο κύριός του και η σύζυγός του τον περιποιούνταν περισσότερο και τον παρακαλούσαν πάλι να φύγει από τον σταύλο και να κατοικήσει σε ένα οίκημα, το οποίο ήταν κοντά στον σταύλο, όμως εκείνος δεν ήθελε να αλλάξει κατοικία. Περνούσε, λοιπόν, τον βίο του με τον ίδιο τρόπο, ως ασκητής, εργαζόμενος όπως πριν στην περιποίηση των ζώων.

Ο θείος Ιωάννης έζησε με πίστη, προσευχή και ταπείνωση, «διά τους λόγους των χειλέων Του εφύλαξεν οδούς σκληράς» (Ψαλμ. 16 (17):4), ύστερα από λίγα χρόνια ασθένησε και ήταν ξαπλωμένος με υπομονή πάνω στα άχυρα του σταύλου, προαισθανόμενος το τέλος του, ζήτησε να κοινωνήσει των Αχράντων Μυστηρίων και γι’ αυτό έστειλε και κάλεσε έναν ιερέα. Αλλά ο ευλαβής ιερέας π. Θεόδωρος Παπαδόπουλος φοβήθηκε να μεταφέρει φανερά τα Άγια Μυστήρια στο σταύλο, εξαιτίας του φανατισμού των Τούρκων. Όμως σοφίστηκε, κατά Θεία φώτιση, και πήρε ένα μήλο, το έσκαψε, έβαλε μέσα την Θεία Κοινωνία και έτσι μετέβη στο σταύλο και κοινώνησε τον μακάριο Ιωάννη. Ο Ιωάννης, μόλις έλαβε το Άχραντο Σώμα και το Τίμιο Αίμα του Κυρίου, σέ ηλικία σαράντα ετῶν παρέδωσε την αγία ψυχή του στα χέρια του Θεού, τον Οποίο τόσο αγάπησε. Ήταν στις 27 Μαΐου του 1730
«Εὐάρεστος τῷ Θεῷ γενόμενος, ἠγαπήθη καί, ζῶν μεταξύ ἁμαρτωλῶν, μετετέθη. Ηρπάγη, μή κακία ἀλλάξῃ σύνεσιν αὐτοῦ ἤ δόλος ἀπατήσῃ ψυχήν αὐτοῦ».
Ο Άγιος δόθηκε για χριστιανική ταφή με εντολή του Αγά, ο οποίος ως ένδειξη της αγάπης και του μεγάλου σεβασμου του για τον Άγιο, έδωσε ένα ακριβό ύφασμα για να καλύψει τα λείψανά του.

Είχαν περάσει τριάμισι μόλις χρόνια από την κοίμηση του Αγίου. Οι Προκοπιείς έβλεπαν κάθε νύχτα «φως λάμπον άγιον τω του οσίου μνήματι». Έτσι με θαυμαστή υπόδειξη του Αγίου στον πνευματικό του τό Νοέμβριο του 1733 έγινε ή ανακομιδή του ιεροὺ Λειψάνου του. Έκθαμβοι οι πιστοί Χριστιανοί αντίκρισαν το ιερό Λείψανο του νέου αυτού ασκητού και ομολογητού «ακέραιο καί ευωδιάζον». Με ιερό δέος το εναπέθεσαν κάτω από την Αγία Τράπεζα του Αγίου Γεωργίου (του ναού πού τόσο είχε αγαπήσει ο Άγιος) και αργότερα στο νεόδμητο Ιερό Ναό του Μεγάλου Βασιλείου. Το θαυματουργό ιερό λείψανο μεταφέρθηκε τον Οκτώβριο του 1924 μαζί με τους πρόσφυγες της Μικράς Ασίας στο Νέο Προκόπιο της Εύβοιας. Χιλιάδες προσκυνητές συρρέουν πεζή στο προσκύνημα και διανυκτερεύουν εντός του Ιερού Ναού. Μια δεύτερη πανήγυρη τελείται με τη συμμετοχή πολλών πιστών την τελευταία Κυριακή κάθε Σεπτέμβρη, στην επέτειο των εγκαινίων του Ιερού Ναού του Οσίου Ιωάννη του Ρώσου. Καθημερινά προσέρχονται στο Προσκύνημα πλήθη πιστών από όλο τον κόσμο για να δεχτούν την ευλογία του Αγίου.
«Θαυμαστός ὁ Θεός ἐν τοῖς ἁγίοις αὐτοῦ». Ἀμήν.

Πολλή η αμαρτία στο κόσμο, πολλή η ασέβεια και πολλή η απιστία. Πολλοί έρχονται, Πάτερ Ιάκωβε, αλλά λίγα είναι τα τέκνα μου. Όσιος Ιωάννης ο Ρώσος ο Ομολογητής
https://iconandlight.wordpress.com/2019/05/26/%CF%80%CE%BF%CE%BB%CE%BB%CE%AE-%CE%B7-%CE%B1%CE%BC%CE%B1%CF%81%CF%84%CE%AF%CE%B1-%CF%83%CF%84%CE%BF-%CE%BA%CF%8C%CF%83%CE%BC%CE%BF-%CF%80%CE%BF%CE%BB%CE%BB%CE%AE-%CE%B7-%CE%B1%CF%83%CE%AD%CE%B2%CE%B5/

Εγώ σε χειρούργησα, ο Ιωάννης ο Ρώσος ο Ομολογητής διετάχθην από τον Θεό επειδή με εκάλεσες, πάτερ μου ήταν σήμερον να φύγεις αλλά εγώ σε άφησα για την αύριο.
https://iconandlight.wordpress.com/2020/05/27/%CE%B5%CE%B3%CF%8E-%CF%83%CE%B5-%CF%87%CE%B5%CE%B9%CF%81%CE%BF%CF%8D%CF%81%CE%B3%CE%B7%CF%83%CE%B1-%CE%BF-%CE%B9%CF%89%CE%AC%CE%BD%CE%BD%CE%B7%CF%82-%CE%BF-%CF%81%CF%8E%CF%83%CE%BF%CF%82-%CE%BF-2/

Όσιος Παύλος της Ομπνόρας, Ένα πλήθος από πουλιά περικύκλωνε τον Όσιο.
https://iconandlight.wordpress.com/2017/06/26/%CF%8C%CF%83%CE%B9%CE%BF%CF%82-%CF%80%CE%B1%CF%8D%CE%BB%CE%BF%CF%82-%CF%84%CE%B7%CF%82-%CE%BF%CE%BC%CF%80%CE%BD%CF%8C%CF%81%CE%B1%CF%82-%CE%AD%CE%BD%CE%B1-%CF%80%CE%BB%CE%AE%CE%B8%CE%BF%CF%82-%CE%B1

Ἀπολυτίκιον τοῦ ὁσίου Ἰωάννου τοῦ Ῥώσου τοῦ νέου Ὁμολογητοῦ. Ἦχος δ’. Ταχὺ προκατάλαβε.

Ἐκ γῆς ὁ καλέσας σε, πρὸς Οὐρανίους Μονάς, τηρεῖ καὶ μετὰ θάνατον ἀδιαλώβητον, τὸ Σκῆνός σου Ὅσιε. Σὺ γὰρ ἐν τῇ Ἀσίᾳ, ὡς αἰχμάλωτος ἤχθης, ἔνθα καὶ ᾠκειώθης, τῷ Χριστῷ, Ἰωάννη. Αὐτὸν οὖν ἱκέτευε, σωθῆναι τάς ψυχὰς ἡμῶν.

Ἀπολυτίκιον τῆς Ὁσίας Μελαγγέλλης τῆς ἐξ Ἰρλανδίας καὶ ἐν Οὐαλίᾳ ἀσκησάσης. Ἦχος α´. Τῆς ἐρήμου πολίτης.
(Ποίημα Ἰσιδώρας Ἁγιεροθεϊτίσσης.)

Τοῖς ὁσίοις σου τρόποις, τῷ Θεῷ εὐηρέστησας, καὶ ἀγγελικὴν πολιτείαν, Μελαγγέλα ἐπέδειξας · εὐγένειαν παρεῖδες πατρικήν, καὶ πλοῦτον καὶ τιμὴν βασιλικήν, καὶ εἰς ἔρημον ἐλθοῦσα μοναστριῶν, παρθένων μήτηρ γέγονας. Χαίροις της Ἰρλανδίας ὁ βλαστός, χαίροις Κελτῶν τὸ καύχημα · χαίροις τῆς Βρεττανίας ἡ λαμπάς, τὸ κλέος Οὑαλίας τε.

Ἀπολυτίκιον. Ἦχος α΄. Τῆς ἐρήμου πολίτης.
(Παναγιώτη Σόμαλη)

Ἰρλανδίας ἡ δόξα Οὐαλίας τὸ καύχημα, καὶ τῶν λαγωῶν προστασία, Μελαγγέλλη ἰσάγγελε, τῷ πόθῳ τετρωμμένη τοῦ Χριστοῦ, ηὐλίσθης ἐν ἐρήμοις καὶ στρωμνήν, λίθους ἔχουσα ἐδείχθης μοναστριῶν, ὑπόδειγμα ἐναρέτων, δόξα τῷ δεδωκότι σοι ἰσχύν, δόξα τῷ σὲ στεφανώσαντι, δόξα τῷ ἐνεργοῦντι διὰ σοῦ πᾶσιν ἰάματα.

ΕΙς τὰ Ἀπόστιχα. προσόμοια. Ὅτε ἐκ τοῦ ξύλου σε νεκρόν.

Δεῦτε τῶν Ἀγγέλων οἱ χοροί, δεῦτε τῶν Ὁσίων οἱ δῆμοι, κλεινὲ Ἀντώνιε, θεῖέ τε Εὐθύμιε, Σάββα Ἀρσένιε, Συμεὼν καὶ Ἀλύπιε, θεῖοι στυλῖται, δεῦτε ὑποδέξασθε τὸν τῆς Ῥωσσίας βλαστόν, θεῖον Ἰωάννην τὸν ὄντως, μιμητὴν ὑμῶν τε καὶ μύστην, καὶ ὑπὲρ ἡμῶν ὁμοῦ πρεσβεύσατε.

Ξένος καὶ αἰχμάλωτος ἀχθείς, ταῖς Ἀγαρηνῶν χερσὶ Πάτερ, ξένην ἐβίωσας, πολιτείαν ἔνδοξε οἰκήσας, σταύλῳ τινί, ὡς Ἰὼβ ἄλλος Ὅσιε, ὁ ἐπὶ κοπρίας, στένων καὶ θλιβόμενος, καὶ ἀειρρόους κρουνούς, χέων θερμοτάτων δακρύων ἔφθασας πρὸς ὃν δ’ ἐπεπόθεις, Ἰωάννη ὄντως χαριτώνυμε.

Ἔχων παρρησίαν πρὸς Θεόν, πάντων τῶν ἐν πίστει τελούντων, τὴν σεπτὴν ἑορτήν, Ἰωάννη Ὅσιε, θερμῶς παράστηθι, τῶν κινδύνων ῥυόμενος, παθῶν ἀπαλλάττων, πάσης περιστάσεως δεινῶν λυτρούμενος, νέμων τε ψυχῶν σωτηρίαν, θείαις σου ἐντεύξεσιν ὅπως, ἐν ᾠδαῖς καὶ ὕμνοις σε γεραίρωμεν.

Δόξα, Ἦχος πλ. δ’.

Δίκαιοι εἰς τὸν αἰῶνα ζῶσι, καὶ ἐν Κυρίῳ ὁ μισθὸς αὐτῶν, καὶ ἡ φροντὶς αὐτῶν παρὰ τῷ Ὑψίστῳ, τὸ προφητικόν, φησί, λόγιον. Ὁ γὰρ δίκαιος ἐν πᾶσιν Ἰωάννης, εἰ καὶ εἰς ἀλλοδαπὴν μετήχθη χθόνα, καὶ ὑπὸ βαρβάρων ἐσυλήθη, καὶ αἰχμάλωτος εἰς χεῖρας τούτων παρεδόθη τῆς τοῦ Θεοῦ ἐνετρύφα μνήμης, καὶ τὴν ἀρετὴν ἐκτήσατο σύνοικον. Διὸ καὶ ζῇ, ἀποθανών, εἰς τοὺς αἰῶνας, μετὰ τῶν ἐν Οὐρανοῖς Ὁσίων πάντων μεθ’ ὧν πρεσβεύει ὑπὲρ ἡμῶν πρὸς Κύριον.

Ἦχος δ’. Ὁ ὑψωθεὶς ἐν τῷ Σταυρῷ.

Ὁ βιωτεύσας θαυμαστῶς καὶ ὁσίως, ἐπὶ τὴν πόλιν ὡς εἰς τόπους ἐρήμους, αἰχμαλωσίᾳ καίτοι κρατυνόμενος, εἶχες ὁδηγοῦσάν σε, τὴν Παρθένον Μαρίαν, εἶχες συμμαχοῦντά σοι, τὸν θεάρεστον βίον, ὦ Ἰωάννη μέγιστε φωστήρ, τῆς Ἐκκλησίας νεόδμητον φρούριον.

Δόξα, Ἦχὸς δ’. Ταχὺ προκατάλαβε.

Ἀσίας ἀγλάϊσμα, ὁ τῆς Ῥωσσίας βλαστός, ἀσκήσει καθέστηκεν, ὁ Ἰωάννης φημί, Θεοῦ ὡς εὐάρεστος. Οὗτος οὐκ ἐπορεύθη, ἐν βουλῇ τῶν ἀπίστων, εἰ καὶ ᾐχμαλωτίσθη, ὑπ’ αὐτῶν ὁ θεόφρων, ἂλλ’ ἐστη ἐν τῷ νόμῳ τοῦ Θεοῦ, μέχρι τοῦ ζῇν ὁ χαριτώνυμος.

Ὁ Οἶκος.

Τὸ πῦρ τῆς πίστεως Χριστοῦ, εν τῇ καρδίᾳ φέρων, ἀνδρειοτάτῳ λογισμῷ, αἰχμαλωσίας τὰ δεινά, καὶ τῆς δουλείας τὰς πικράς, Πάτερ ὑπέστης θλίψεις, ὅλον γὰρ σαυτὸν Κυρίῳ ἀναθέμενος, Ἀγαρηνῶν οὐκ ἔπτηξας τὸ κράτος, ἀλλ’ ἐλευθέρᾳ καὶ ἀδουλώτῳ ψυχῇ τῆς ἐν Χριστῷ ἀληθείας τὸ μυστήριον ὡμολόγησας, καὶ πράξεσιν ὁσίαις, τὴν δεδομένην χάριν τρανῶς ὑπέδειξας. Καὶ ἐν ἱπποστασίῳ οἰκῶν, ἐν ἀπαραμίλλῳ καρτερίᾳ ὡς ἄλλος Ἰωβ, ταῖς πρὸς Θεὸν προσευχαῖς τὸν νοῦν τῷ θείῳ κάλλει ἀνεπτέρωσας, καὶ συντόνοις ἀγρυπνίαις, τὴν σάρκα ἐλάμπρυνας, καὶ ἡγιασμένον σκεῦος, τῶν δωρεῶν τοῦ Παρακλήτου ἀληθῶς ἐχρημάτισας. Καὶ αρεταῖς αἰδέσιμος, καὶ τοῖς τρόποις ἔνθεος φανείς, καλῶς τὸν ἀγῶνα ἐτέλεσας, καὶ μετὰ δόξης Κυρίῳ μεθέστηκας, καταλιπὼν ἡμῖν το θεῖον σκῆνός σου, ἀναβλύζον Ἰωάννη, Πνεύματι θείῳ, ῥεῖθρα ἰάσεων.

Δόξα. Ἦχος πλ. β΄.

Τίς μὴ ἐπαινέσει σε, τὸν ὄντως ἀξιέπαινον; ἢ τίς μὴ θαυμάσει σου τὸν τρόπον ἀξιοθαύμαστον; Οὐ γὰρ ἠρκέσθης χαριτώνυμε ἐν τῇ τῆς αἰχμαλωσίας κακαυχίᾳ, ἀλλ’ ἔσπευσας, αὐξῆσαι αὐτήν, διὰ τῶν ἀσκητικῶν καμάτων καὶ ἱδρώτων. Οὐκ ἐπτοήθης δὲ τὸ σύνολον, τοῦ φυλάττειν σεαυτὸν ἐν εὐσεβείᾳ ἐνώπιον Ἀγαρηνῶν παρανόμων. Ὕβρεις καθυπέμεινας, καὶ γυμνότητας, καὶ πᾶσαν ἄλλην θλίψιν. Διὰ πολλῶν γὰρ ἐπειράσθης, καὶ δι’ ὑπομονῆς ἐδοκιμάσθης ἐκ Θεοῦ, Ἰωάννη ὄντως μακάριε, Ὃν ἱκέτευε δεόμεθα, σωθῆναι τὰς ψυχὰς ἡμῶν.

Χριστὸς ἀνέστη ἐκ νεκρῶν, θανάτῳ
θάνατον πατήσας, καὶ τοῖς ἐν τοῖς μνήμασι,
ζωὴν χαρισάμενος.

Εκεί που αγίασε ο Όσιος Ιωάννης ο Ρώσος

There is a lot of sin in the world, a lot of impiety and unbelief. This is why there must be a war… There must be a war, there must be a war… Appearance of the St. John the Russian to St. Iakovos (James) Tsalikis

Χριστός ανέστη! Αληθώς ανέστη!
Christ is Risen! Truly He is Risen!
Христос Воскрес! Воистину Воскрес!
ქრისტეაღსდგა! ჭეშმარიტადაღსდგა!
«Rejoice!» «Peace be unto you!»

Synaxarion From the Menaion.
On the twenty‐seventh of this month (May) we commemorate our righteous and God‐bearing Father John the Russian, the New Confessor, who was sold as a slave to a certain Hagerene and was taken by him into Asia Minor, into Procopion, a town of Cappadocia, and struggled there in the ascetical life, and reposed in the Lord in the year 1730.
On this day we also commemorate the holy Hieromartyr Helladius (4th century)
On this day we also commemorate the holy Hieromartyr Therapon of Sardis, by beheading (259)
The holy Martyr Efsebiotes died by fire.
The holy Martyr Alypios died when his head was crushed by a stone.
The holy Martyr Julius the Veteran of Dorostolum
Venerable Melangell of Wales, Abbess (590)
Venerable Bede the Confessor, Hieromonk of Wearmouth-Jarrow (735
Saint Michael of Parekhi, Georgia (8th-9th century)
Saint Basil of Khakhuli, son of King Bagrat III (11th century)
Saint Philip I, Metropolitan of Moscow (1473)
Venerable Therapont of White Lake, Abbot of Byelozersk (White Lake) and Mozhaisk (1426)
Translation of the relics (1472) of Sts. Cyprian (1406), Photius (1431), and Jonah (1461), Metropolitans of Kiev

Verses
The captive showed himself to be full of graces,
As he led away captive the prince of darkness.
On the twenty‐seventh John ascended in light.

Who shall separate us from the love of Christ? shall tribulation, or distress, or persecution, or famine, or nakedness, or peril, or sword? As it is written, For thy sake we are killed all the day long; we are accounted as sheep for the slaughter. Nay, in all these things we are more than conquerors through him that loved us. (Roman 8: 35-37).

Saint John the Russian, friend of blessed Elder Jacob Tsalikis

The Blessed Elder Iakovos lived in St. David’s for forty years. He imitated Saint David, and followed his path. His ascetic struggles were equivalent to the old saints.

“Elder Iakovos Tsalikis would regularly visit the Shrine of St. John the Russian in Evia. He much loved Saint John the Russian
He said: “Once, I saw the Saint alive inside of his reliquary. I asked him: “My Saint, how did you live in Asia Minor, what virtues and blessings did you have?
The Saint responded to me: “I slept in the cave in which was the stable and covered myself with straw to take cover in the winter so I wouldn’t freeze. I had humility and faith.”
In a short while he said to me: “Wait, Fr. Iakovos, because now two people have come to pray for a sick child. Wait until I go help him.”
Immediately the reliquary appeared empty, because the Saint left. In a short while, he returned, though I didn’t see how he did, but I saw him inside his reliquary like a [living] man!”

***

– Elder (Paisios), will Christ intervene during those difficult times?
– Yes. Here you see in someone unjustly treated who has a good disposition. Because he deserves divine help, Saints, the Panagia, Christ, often appear in order to help him. How much more now where the poor world will find itself in such a difficult situation. Now it will be a storm, a small occupation by satan antichrist. He will then suffer a blow from Christ; nations will be shaken and calm will come to the world for many years.

It will occur what is written in the Psalm: “Some [trust] in chariots and some in horses: but we will glory in the name of the Lord our God. They are bowed down and fallen: but we are risen, and have been set upright.” (Psalm 19: 8-9 according to the Septuagint)

***

Before the calm there will be a 3rd World War, whose weapons will kill one third of all mankind. It will be a miniature version of the End of Time. St. John the Russian (who lived in Asia Minor) warns us that, from 1990 onwards, it cannot happen otherwise:

“On Sunday morning, July 15th, 1990, Fr. Iakovos (In English: James) Tsalikis came from his small cell to the church to celebrate the Divine Liturgy. Inside the Altar he related to the Fathers of the monastery everything that St. John the Russian told him “spiritually” the night before, “the Lord knows how” in front of holy burial shrine with St. John’s incorrupt remains in the church named after him at Prokopi, Euboea, Greece.

– “They think that I am asleep, that I am dead, and the Christians do not count on me. But I am alive. I see everyone. My body is inside but I go out of my burial shrine many times. I run among people in order to help them. There is a lot of pain. They do not see me. I see them and hear what they say. I then return to my burial shrine. But Father, listen to what I will tell you. There is a lot of sin in the world, a lot of impiety and unbelief.”

– “Why do you say these things, my Saint?” I responded. “Don’t you see how many people come to your burial shrine and venerate you?”

– “Many come, Fr. Iakovos, but only a few are my children”, St. John added and he continued…

– “This is why there must be a war: Because there is a lot of sin in the world.”

– “No, my Saint”, I said fretfully. “Since I was a small boy I have always experienced wars and afflictions; in Asia Minor, where I was born, and when we came to Greece. Afterwards, my saint, if the war comes, souls will perish before they can repent in time.”

– There must be a war, there must be a war, there must be a war”, the Saint replied sadly but with a steady voice.

And he continued to say that there will be certain floods, fires and other destructions in the region of Euboea (Greece), and other tribulations as well. Everything that the Saint told the Elder that night has occurred and is occurring. On August 1st, 1990 war was declared on the Persian Gulf, while a little later, in Euboea, there were floods and fierce storms. People died and material resources were destroyed. Fires had destroyed forests and other large areas.” (A Holy Elder, the Blessed Fr. Iakovos. Rovies, Euboea: 1993).

But the war of which St. John the Russian spoke three times is the 3rd World War and not a local war, because those occur all the time. This war has not occurred yet because many great elders were around (Paisios, Iakovos, Porphyrios, Ambrosios and many others men and women in Greece only). These elders, who are all Saints, are an impediment to the devil’s destructive plans and instruments because they live forever. And since their deaths they are able to intervene even faster for those who call upon them.
“You should know that many Saints invisibly come and help us. God does not permit us to see them, but daily we have many saints at our side,” said Elder Ambrosios Lazaris (+2006). Also, foreseeing the “achievements” of the New World Order in 1990 he said: “Because God wishes to hold people firm, He will soon make his Saints visible. Because temptations will become so great and the afflictions so unbearable, God will make Saints appear – even great Saints such as St. Demetrios and St. George. People will hear that in one week, such and such Saint appeared in Crete; in another, such and such Saint in Macedonia, one here another there.

***

St. Elias Diamantidis, the Myrrh-streamer, the miraculous of Batumi from Pontus*, often prophesied, saying: “There will be a time when men will become women and women will become men. Then there will be a great curse in the world. There will be a war in Constantinople and the Russians will overpower. They will reach the River Euphrates. Saint Sophia will open and it will celebrate the Divine Liturgy. The king with six fingers will be then. “ And he said: “Wake up Russia and grasp your weapons.”
*Commemorated on July 21

***

“…The Saint’s presence in March 1999 in Serbia is moving. As the invincible General, our Panagia, strengthened our [Greek] soldiers in 1940, thus St. John the Russian, confirmed to many who saw him in visions: ‘I am going to Belgrade, because Orthodoxy is being slaughtered.’ And this occurred: the Saint, arrayed as a soldier, strengthened many Serbs at that time through his wonderworking presence, as many credible Serbian witnesses confess…”

***

In 1862, after attending liturgy in the nearby Church of Saint Basil, an Orthodox woman told the Christians that the previous night she had dreamt that St. John the Russian had risen up from his coffin and gone to the neighboring school, where, with his own hands, he held up the collapsing roof. As she finished her story, they all heard a tremendous crash, and ran outside to see that the roof of the school had indeed collapsed over the schoolhouse. Expecting the twenty children to be dead, the despairing villagers ran to lift up the heavy roof beams, but to their astonishment all of the children crawled out of the debris unharmed. They told the villagers that, seconds before the roof collapsed, they had heard a terrible creaking sound and hidden under their desks. When the roof fell, the beams were supported on the desks, and no one was hurt.

The blessed John made that stable into a hermitage. The Life of St. John the Russian by Photios Kontoglou
https://iconandlight.wordpress.com/2021/05/26/the-blessed-john-made-that-stable-into-a-hermitage-the-life-of-st-john-the-russian-by-photios-kontoglou/

Troparion of St John the Russian, in Tone IV:

He Who summoned thee to the mansions of heaven * hath preserved thy body incorrupt after death; * for as a captive thou wast taken to Asia, * where thou didst emulate Christ. ** Wherefore, entreat Him, that our souls be saved.

Troparion of St Melangell Tone 8

Preferring the rigours of monasticism to worldly status and marriage, 0 pious Melangell,/ though wast fifteen years on a rock, emulating the example of the Syrian Stylites./ Wherefore, 0 Saint, pray to God that He will give us strength to serve Him as He wills,/ that we may be found worthy of His great mercy.

Troparion of St Therapon of Sardis Tone 4

By sharing in the ways of the Apostles, you became a successor to their throne. / Through the practice of virtue, / you found the way to divine contemplation, O inspired one of God; / by teaching the word of truth without error, / you defended the Faith, even to the shedding of your blood. / Hieromartyr Therapon, entreat Christ God to save our souls.

Tone IV—

Thou wast tried like gold in the crucible of tribulations, O thou of valiant mind, ill-treated by those who held thee captive; wherefore, after thy repose thy holy soul came to dwell with the angels and rejoiceth with them as is meet. And thou dost gladden those who have recourse to thy relics with the gift of healings. Therefore, gazing upon the beauty of the Master with the righteous, pray thou for the salvation of our souls.

Glory…, in Tone I—

How can we fail to praise the goodly courage thou didst show in the midst of bodily captivity, whereby thou didst put to shame the cause of men’s spiritual captivity; the meekness, innocence and humility whereby thou didst cast down the enemy; the inner stillness and asceticism, and thy prayers which lasted for whole nights, in which thou didst bathe the pavement of the church’s porch with the streams of thy tears and didst quench the fire of the passions, receiving the fire of divine love within thy heart, and becoming radiant through grace-bearing ascents? As thou now joinest chorus amid the splendors of the saints, O John, be thou mindful of those who remember thee.

At the aposticha, these stichera, in Tone II—

O divinely wise John, illumined by the grace of God and given wings by divine love, thou didst pass unhindered through the night of suffering of a slave’s life in the midst of infidels, and didst attain unto the never-waning day of the freedom of paradise, enlightening the fullness of the faithful with the rays thereof.

Made captive by Tartars and sold into bondage to Moslems, O most honored one, thou wast made to dwell in a horse’s stall, as Job sat upon his dung-hill, afflicted and oppressed; wherefore, in accordance with the righteous judgment of God, thou hast found consolation in the bosom of Abraham after thy repose, where the abode of all those who rejoice is found.

Glory…, in Tone VI—

Possessed of a goodly mind, a watchful heart and love unfeigned, and ever uniting himself to God in vigils of prayer, the righteous John received his blessed repose on this day: he soareth aloft in the purity of his soul to rejoice with the elect of the heavenly Father, but hath left us his holy relics for our consolation and sanctification. And hastening to them, we cry out to him: O God-pleaser, ask thou forgiveness of offenses, peace and great mercy for those who hymn thee!

ODE VI
Irmos: O Master, hearkening unto the sound of entreaties * from a soul in pain, * do Thou deliver me from my grievous sins, * for Thou alone art the Cause of our salvation.

Russia gave rise to thee like a fragrant lily, and like a beautiful rose blossoming in the midst of the Moslems’ thorns, thou wast fragrant with the grace of God.

Having flourished like a palm-tree, O namesake of grace, thou dost delight the senses of the faithful with the sweetness of thy fruits; likened to a mighty cedar unbroken by the storm of temptations and perils.

Thou didst reveal thy relics to the pious in a vision, hidden in the earth like a priceless treasure, and thereby healing men’s sickness, thou dost impart sanctification from God upon those who reverence them.

Kontakion, in Tone VIII:

On the day of thine honored commemoration, O saint, * Russia, who raised thee in piety, is gladdened by thee, * and Asia, where thou didst travel the narrow path of suffering, in captivity and ascetic struggles, * doth now rejoice in thy healing relics. * Thou hast been revealed to be a precious vessel of the grace of God, * which do thou also beg for us who honor thee, * that we may cry out to thee: ** Rejoice, O John, thou namesake of grace!

Christ is risen from the dead, by death
trampling down upon death, and to those in the
tombs He has granted life.