Συναξάριον τοῦ Μηναίου.
Τῇ Αʹ (1ῃ) τοῦ μηνός Ἰουλίου, Μνήμη τῶν Ἁγίων καὶ θαυματουργῶν Ἀναργύρων Κοσμᾶ καὶ Δαμιανοῦ, τῶν αὐταδέλφων τῶν ἐν Ῥώμῃ τελειωθέντων (284).
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ Ὁσίου Πατρὸς ἡμῶν Βασιλείου, τοῦ συστησαμένου τὴν Μονὴν τοῦ Βαθέος Ῥύακος Τρίγλιας, ἐκ Καππαδοκίας (9ο αιων)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ Ὁσίου Πέτρου, πατρικίου γενομένου ἐν τοῖς Εὐάνδρου Κωνσταντινουπόλεως (854), μαθητοῦ τοῦ Ὁσίου Ἰωαννικίου τοῦ Μεγάλου
Ὁ Ὅσιος Λέων ὁ ἐρημίτης, γυμνὸς διάγων, ἐν εἰρήνῃ τελειοῦται.
Οἱ Ἅγιοι Δισχίλιοι Μάρτυρες ξίφει τελειοῦνται.
Ὁ Ἅγιος Μάρτυς Μαυρίκιος, μέλιτι χρισθεὶς καὶ ὑπὸ μελισσῶν δακνόμενος, τελειοῦται.
Οἱ Ἅγιοι Εἴκοσι Πέντε Μάρτυρες οἱ ἐν Νικομηδείᾳ, πυρὶ τελειοῦνται.
Ὁ Ἅγιος Μάρτυς Κωνσταντῖνος ὁ Ἀλαμάνος ἐν Κύπρω καὶ οἱ σὺν αὐτῷ ξίφει τελειοῦνται (12ος αἰ.)
Κοίμησις τῆς Ὁσίας Ἄννης Ἰβάνοβνας (Lukasheva) τῆς διὰ Χριστὸν σαλὴς τῆς Πετρουπόλεως Ῥωσίας (1853)
Στίχοι
Βολαῖς ἀδελφοὺς οὐ διέσπων οἱ λίθοι,
Ὡς εἰς ἕν’ ἄμφω συμπεπηγότας λίθον.
Πρώτη Ἰουλίοιο λίθοισιν Ἀνάργυροι ἤθλουν.
Οι Άγιοι μάρτυρες Κοσμάς και Δαμιανός
Ο Κοσμάς και ο Δαμιανός ήταν ανάργυροι ιατροί και θαυματουργοί. Οι δύο αυτοί άγιοι ήταν αδέρφια, γεννήθηκαν στη Ρώμη και ως παιδιά βαπτίστηκαν και ανατράφηκαν με το χριστιανικό πνεύμα. Αξιώθηκαν άφθονης χάριτος από τον Θεό για να θεραπεύουν ανθρώπους και ζώα από κάθε ασθένεια και νόσο, συνήθως με την τοποθέτηση των χεριών τους. Δεν επιζητούσαν ανταμοιβή για τις υπηρεσίες τους. Ζητούσαν μόνο από τους ασθενείς να πιστέψουν στον Κύριο Ιησού Χριστό. Κληρονομώντας μια μεγάλη περιουσία, τη μοίρασαν φιλανθρώπως σε πτωχούς και σε αναξιοπαθούντες.
Τότε στη Ρώμη βασίλευε ο αυτοκράτορας Γαλέριος. Ως διώκτης του Χριστιανισμού, κάλεσε αυτούς τους δύο αγίους αδελφούς μπροστά του αλυσοδεμένους. Μετά από παρατεταμένη ανάκριση ο αυτοκράτορας τους διέταξε να αρνηθούν τον Χριστό και να προσφέρουν θυσίες στα είδωλα. Ο Κοσμάς και ο Δαμιανός όχι μόνο δεν άκουσαν τον αυτοκράτορα αλλά τον συμβούλεψαν να εγκαταλείψει τα νεκρά είδωλα και να αναγνωρίσει τον Έναν Αληθινό Θεό. «Ο Θεός μας δεν είναι δημιούργημα αλλά είναι ο Δημιουργός των πάντων. Οι θεοί σας είναι φαντασίες των ανθρώπων και κατασκευάσματα των χεριών τεχνουργών. Αν δεν είχατε καλλιτέχνες για να φτιάξουν τους θεούς σας, δεν θα είχατε κανέναν να προσκυνήσετε. ”
Αφού έκαναν ένα θαύμα στον ίδιο τον αυτοκράτορα – τον θεράπευσαν θαυματουργικά από μια σοβαρή ασθένεια – ο αυτοκράτορας διακήρυξε την πίστη του στον Χριστό και απελευθέρωσε τους αγίους αδελφούς με ειρήνη. Ο Κοσμάς και ο Δαμιανός συνέχισαν να δοξάζουν τον Θεό και να θεραπεύουν τους αρρώστους, με αποτέλεσμα και οι ίδιοι, να δοξασθούν από σύσσωμο το λαό.
Φθόνησε τη δόξα τους, κάποιος γιατρός που κάποτε ήταν ο δάσκαλός τους και με το πρόσχημα να μαζέψουν θεραπευτικά βότανα, τους οδήγησε στο βουνό και τους λιθοβόλησε μέχρι θανάτου. Έτσι μαρτύρησαν για την πίστη του Χριστού το έτος 284. Η μνήμη τους παραμένει αιώνια στην επί γης Εκκλησία και οι ψυχές τους έλαβαν κατοικία στη Βασιλεία του Θεού, ώστε να ζουν στην αιώνια δόξα και χαρά.
Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς, «Ο Πρόλογος της Οχρίδας», εκδ.Άθως
http://prologue.orthodox.cn/July1.htm
***
Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης
Η αγάπη με τον πόνο, όταν παίρνη την θέση του άλλου, παίρνει και τα φίδια ακόμη μέσα στην καρδιά του ανθρώπου και τα κάνει φίλους του· ενώ ο φθόνος κάνει τον άνθρωπο φιδένιο και δαγκώνει ανθρώπους και φαρμακώνει, και οι φαρμακωμένοι τότε άνθρωποι τον χτυπάνε με κακία. Θεός φυλάξοι, παρουσιάζεται τότε μια εικόνα της κολάσεως με όλο το διαβολικό τυπικό!
Οι φθονεροί και κακοί, όπου να βρεθούν, κακία και διαβολιές μεταφέρουν και την βάσανο της κολάσεως και προσπαθούν να βασανίζουν και άλλους, όπως κάνουν και οι δαίμονες.
Οι άνθρωποι που έχουν αγάπη και καλοσύνη, μοιάζουν με τους Αγγέλους, που μεταφέρουν χαρά και αγαλλίαση, όπου και εάν βρεθούν.
***
Πολλοί δεν βλέπουν τα δικά τους χαρίσματα· βλέπουν μόνον τα χαρίσματα των άλλων και τους πιάνει η ζήλεια. Θεωρούν τον εαυτό τους αδικημένο, μειωμένο, κι έτσι βασανίζονται και κάνουν την ζωή τους μαύρη.. Θυμάστε τον Κάιν και τον Άβελ; Δεν έψαξε ο Κάιν να βρη τα δικά του χαρίσματα, αλλά κοιτούσε τα χαρίσματα του Άβελ· οπότε καλλιέργησε τον φθόνο προς τον αδελφό του, μετά τα έβαλε και με τον Θεό και τελικά από τον φθόνο έφθασε στον φόνο… Όταν ο άνθρωπος φθάση να χαίρεται για την πρόοδο των άλλων, τότε ο Χριστός θα του δώση όλη την πρόοδο των άλλων και θα χαίρεται όσο χαίρονται όλοι οι άλλοι, και τότε φυσικά θα είναι πολλή και η πρόοδός του και η χαρά του.
Η αρχοντιά είναι το αντίδοτο της ζήλειας. Αλλά δυστυχώς λίγοι έχουν αρχοντιά.
– Όταν, Γέροντα, ζηλεύω, προσπαθώ να τοποθετηθώ λογικά.
– Αν εξ αρχής προσπαθήσης να μη ζηλέψης, δεν είναι πιο καλά; Η ζήλεια είναι γελοίο πράγμα.
Λίγη σκέψη χρειάζεται, για να ξεπεράση την ζήλεια κανείς· δεν χρειάζεται να κάνη μεγάλους αγώνες και πολλή άσκηση, γιατί είναι ψυχικό πάθος. Πρόσεξε, μην αφήσης ποτέ το πάθος της ζήλειας να σε κυριέψη, γιατί είναι ένα από τα μεγαλύτερα πάθη. Ξέρεις από την ζήλεια που μπορεί να φθάση ο άνθρωπος; Στον φθόνο και στην διαβολή. Και οι διαβολές κάνουν πολύ μεγαλύτερο κακό από τον φθόνο.
– Γέροντα, τί έχει μέσα η ζήλεια;
– Και τί δεν έχει!… Υπερηφάνεια έχει, εγωισμό έχει, φιλαυτία έχει… Δεν έχει αγάπη ούτε φυσικά και ταπείνωση.
– Δηλαδή, Γέροντα, αν κανείς ζηλεύη, αποκλείεται να έχη αγάπη;
– Και βέβαια αποκλείεται! Δεν είναι δυνατόν ένας άνθρωπος να έχη συγχρόνως ζήλεια και αγάπη. Κι αν ακόμη έχη λίγη αγάπη, η αγάπη του δεν είναι καθαρή, γιατί μέσα στην αγάπη του είναι ο εαυτός του. Η ζήλεια μουρνταρεύει την αγάπη και την καλωσύνη, όπως το ψόφιο ποντίκι μουρνταρεύει όλο το λάδι, όταν πέση μέσα στο πιθάρι
– Γέροντα, εγώ νομίζω ότι ζηλεύω, επειδή μέσα μου δεν νιώθω γεμάτη.
– Πώς να νιώθης γεμάτη, όταν τα θέλης όλα δικά σου;
– Όταν όμως επιθυμώ κάτι που δίνεται σε μια άλλη αδελφή;
– Αφού ο Θεός είπε: «ουκ επιθυμήσεις όσα τω πλησίον σού εστι»1, πώς να επιθυμήσουμε κάτι που έχει ο άλλος; Ούτε τις βασικές εντολές να μην τηρήσουμε; Μετά η ζωή μας γίνεται κόλαση. «Έκαστος πειράζεται υπό της ιδίας επιθυμίας»2, λέει ο Άγιος Ιάκωβος ο Αδελφόθεος. Αυτές οι επιθυμίες θα βασανίζουν τις ψυχές και στην κόλαση. Κι αν μας πάρη ο Θεός στον Παράδεισο, χωρίς να έχουμε απαλλαγή από την ζήλεια, και εκεί δεν θα βρούμε ανάπαυση, γιατί θα έχουμε τις ίδιες παράλογες επιθυμίες.
***
Άγιος Γαβριήλ ο δια Χριστόν σαλός της Γεωργίας
Η αγάπη είναι η μοναδική δύναμη με την οποία ο άνθρωπος θα μπορέσει ν’ αντέξει τις παγίδες του Αντιχρίστου.
– Ποιοι θα σωθούν; ρώτησε κάποιος διάκος.
– «Και έσεσθε μισούμενοι υπό πάντων διά το όνομά Μου. Ο δε υπομείνας εις τέλος, ούτος σωθήσεται» (Μαρκ. 13:13). Ιδού ο Θεός! Ισχυρός και μέγας, για τον οποίο δεν γνωρίζουμε ούτε την αρχή ούτε το τέλος Του. Η σοφία Του είναι ανεξερεύνητη και η καλοσύνη Του κρυφή. Η ιστορία επαναλαμβάνεται. Ο Κάιν πάντα σκοτώνει τον Άβελ και ο δρόμος του τελευταίου κατευθύνεται προς την ευλογημένη αιωνιότητα.
Οι απόγονοι του Κάιν θεωρούνται (και αυτοί) παιδιά του Αδάμ. Όμως οι απόγονοι του Σηθ είναι παιδιά του Θεού. Δηλαδή τα παιδιά του Θεού δεν είναι τα σαρκικά παιδιά, αλλά τα (υπάκοα) παιδιά της Διαθήκης. Με αυτό ξεχωρίζουν τα παιδιά του Θεού από τα παιδιά του Πονηρού. Όποιος δεν κάνει καλό δεν είναι από τον Θεό, όπως κι εκείνος που δεν αγαπάει τον αδελφό του. Εμείς όμως, αδέλφια μου, περιμένουμε την υιοθεσία και την εξαγορά μας από τον Κύριο.
– Έστω και μόνο έναν άνθρωπο να μισείς, τότε είσαι μακριά από τη Βασιλεία των Ουρανών. Να τους αγαπάτε όλους για να την κερδίσετε. Η αγάπη είναι μητέρα όλων των αρετών, μας έλεγε συχνά.
Η αγάπη υπερτερεί όλων των κανόνων και των νόμων. Αγαπήστε τους πάντες. Αν δεν μπορείτε τουλάχιστον να έχετε καλή προαίρεση.
***
Άγιος Σωφρόνιος Σαχάρωφ του Έσσεξ
…Ποιο είναι το όπλο του εχθρού κατά της σωτηρίας μας; Η ζήλια. Σύμφωνα με τα Ευαγγέλια, ο Πιλάτος γνωρίζει ότι από φθόνο ήθελαν να φονεύσουν τον Χριστό (Ματθ. 27, 18). Αυτή είναι η μεγαλύτερη δύναμη του Εχθρού. Πρέπει λοιπόν να αποφεύγετε πάνω από όλα τον λογισμό της ζήλιας. Υπάρχει η «καλή στάση» ζωής, όπως υπάρχει και η «κακή». Για παράδειγμα, ο Καίσαρ έλεγε: «Να προτιμάς να είσαι πρώτος μέσα σ’ ένα χωριό παρά δεύτερος στη Ρώμη». Αυτό το γνωρίζουμε όλοι· είναι αληθινά καθαρά εωσφορική υπερηφάνεια. Δεν υπάρχει φράση που να μπορεί να το εκφράσει αυτό με πιο καθαρό τρόπο.
Όταν βρισκόμαστε σ’ έναν χώρο, όπου ο καθένας από μας μπορεί να φανταστεί ότι είναι πρώτος, κανένας δεν μπορεί να προοδεύσει. Αλλά αν κάποιος είναι ο τελευταίος, βρίσκεται σε μια κατάσταση, όπου η συνάντηση με κάποιον άλλον του επιτρέπει να λάβει πνευματικό όφελος, να μάθει κάτι καινούργιο και, από το γεγονός αυτό και μόνο να προοδεύσει. Έτσι, «η καλή στάση» είναι να είσαι ο τελευταίος. Τι νομίζετε; Το να είσαι πρώτος για μένα είναι καταχθόνια ανία· αλλά να είσαι τελευταίος είναι συνεχής χαρά, διότι μαθαίνεις κάτι το νέο, το χρήσιμο.
Προσπαθήστε να μην κατηγορείτε κανέναν, αλλά να προσεύχεσθε για τους άλλους. ..Δεν υπάρχουν προβλήματα που θα έπρεπε να λυθούν πρωτίστως με μεθόδους συμπεριφοράς ή οργάνωσης. Όχι, δεν πρόκειται για έλλειψη οργάνωσης. Αυτό που πρέπει να έχουμε είναι το θάρρος να υπομένουμε τα πάντα….
“Κάθε φορά που σκέπτεσθε με έναν τρόπο υποτιμητικό για τους αδελφούς ή τις αδελφές σας, καταστρέφετε τη ζωή, και οι αδελφές και οι αδελφοί που κατηγορείτε το αισθάνονται και πληγώνονται. Πως συμβαίνει αυτό; Ακόμη και μεταξύ αυτών που δεν προσεύχονται, υπάρχει μια ψυχολογική ευαισθησία και αισθάνονται τα ψυχικά κύματα, την ψυχική ενέργεια που εκπέμπουν οι άλλοι. Κανείς δεν αντιλαμβάνεται τίποτε, δεν ακούει λόγια, δεν βλέπει χειρονομίες. ο,τι γίνεται, γίνεται μυστικά, η ζωή όμως καταστρέφεται.”
(από το βιβλίο «Οικοδομώντας τον ναό του Θεού μέσα μας και στους αδελφούς μας», Αρχιμανδρίτης Σωφρόνιος Σαχάρωφ, Τόμος Α, Απόσπασμα από την ομιλία 12, Ιερά Σταυροπηγιακή Μονή Τιμίου Προδρόμου Έσσεξ Αγγλίας, 2014 )
***
Γέροντας Ιγνάτιος Καπνίσης της Ευβοίας
Ρωτήσανε κάποια φορά έναν, ποιά μάτια, βλέπουν καλύτερα; τα μαύρα, τα πράσινα ή τα γαλανά; των ανδρών ή των γυναικών; των ανθρώπων ή των ζώων;
Και απαντάει, των φθονερών. Γιατί βλέπουν από μακριά, και τα μικρότερα πράγματα· και εκείνα πού δεν υπάρχουν. Ένα μόνον πράγμα δεν βλέπουν, το καλό· Κρύψου όσο θέλεις, φύγε και στην έρημο, τα μάτια του φθονερού σε βλέπουν τι κάνεις. Έχει κάποια τηλεσκόπια και βλέπει πολύ μακριά. Τα μάτια του φθονερού βλέπουν και τα μικρότερα ελαττώματα.
***
Γέροντος Θαδδαίου της Βιτόβνιτσα
Ο φθόνος είναι η σφραγίδα του Αντίχριστου στην καρδιά του ανθρώπου.
Πώς λειτουργεί ο φθόνος; Ο φθόνος είναι ένα πνεύμα του Άδη. Μάχεται αδιάκοπα τη δικαιοσύνη και τον Θεό. Ο Θεός είναι αγάπη και ο φθόνος δεν αντέχει να μας βλέπει να κάνουμε καλό στον πλησίον μας. Όταν ο Κύριος, που είναι αγάπη, θεράπευσε τη γερόντισσα εκείνη που ήταν συγκύπτουσα για πάνω από 18 χρόνια, το κακό έδειξε μεμιάς το πρόσωπο του και άρχισε αμέσως να επαναστατεί, διότι ο φθόνος δεν μπορεί να αντέξει να γίνεται καλό στον οποιονδήποτε (βλ. Λουκ. 13,11-17). Ο φθόνος δεν σταματά ποτέ το πνεύμα του Άδη φθονεί όλους τους ανθρώπους για τα πάντα.
Ένας από τους θεοφόρους Πατέρες, ο άγιος Νείλος ο Μυροβλύτης (εμφανίστηκε στον μοναχό Θεοφάνη, που κατοικούσε στο σπήλαιο του αγίου Νείλου τον 18ο αιώνα), μας έχει εξηγήσει πολλά από τα μυστήρια της Βασιλείας των Ουρανών. Είπε ότι ο φθόνος είναι η σφραγίδα του Αντίχριστου στην καρδιά του ανθρώπου. Βλέπετε τώρα τι τρομερό πράγμα είναι ο φθόνος; Όμως αλίμονο, εμείς φθονούμε συχνά το γείτονα μας, ακόμα και τον πλησιέστερο μας συγγενή. Δεν φροντίζουμε ούτε καν να προσπαθήσουμε να γιατρέψουμε τον εαυτό μας από αυτή τη συμφορά, και να συνέλθουμε.
Oταν αμαρτάνουμε εις βάρος του πλησίον μας, αμαρτάνουμε στην ουσία κατενώπιον του Θεού, διότι ο Θεός είναι παντού. Ενοικεί στην ψυχή όλων και του καθενός ξεχωριστά. Η σχέση μας με τους συνανθρώπους μας καθορίζει την σχέση μας με το Θεό.
Είμαστε υοί φωτός και αγάπης, υοί Θεού, δικά του παιδιά. Ως τέτοιοι, πρέπει να διαθέτουμε τις δικές Του ιδιότητες, τη δική Του ποιότητα – αγάπη, ειρήνη και αγαθοσύνη προς όλους.
Ένας άνθρωπος της ύλης δεν μπορεί να καταλάβει έναν πνευματικό άνθρωπο. Ότι λέει ένας πνευματικός άνθρωπος αποτελεί για τον άνθρωπο της ύλης μια φαντασία, διότι η ουράνια λογική είναι ολότελα διαφορετική από τη λογική του κόσμου τούτου.. Επομένως, οι υιοί του φωτός έχουν κληθεί να λάμψουν με τη ζωή τους όσο περισσότερο μπορούν, ώστε να σκορπίσουν το φως παντού.
Όταν ένα πονηρό πνεύμα βλέπει ότι ένας άνθρωπος προσπαθεί να ευαρεστήσει τον Θεό και προκόβει στο αγαθό, βρίσκει τον τρόπο να μπει στην καρδιά των άλλων ανθρώπων και από κει να φθονήσει τον θεοειδή άνθρωπο. Μ᾿ αυτό τον τρόπο, το πονηρό πνεύμα δημιουργεί στους άλλους ανθρώπους μια κακή προδιάθεση για τον αδελφό τους και τους κάνει να νιώθουν φθόνο για κείνον. Με την επιρροή των δαιμόνων διαπράττουν πολλά άσχημα και κακόβουλα πράγματα εναντίον του αδελφού τους, διαδίδουν ψέμματα και φήμες για κείνον. Σε μας φαίνεται σαν να είναι οι άνθρωποι που φθονούν τον ευλαβή αδελφό τους, ενώ στην πραγματικότητα είναι το πνεύμα της μοχθηρίας που έχει θρονιαστεί στην καρδιά τους και φθονεί. Παρομοίως, το πνεύμα της κακίας εισέρχεται στην καρδιά ενός ανθρώπου που άκουσε ότι έπεσε κακοτυχία σε κάποιον με τον οποίο δεν είχε καλή σχέση για καιρό. Δεν γνωρίζει ότι είναι το πνεύμα του Άδη αυτό που χαίρεται μαζί του για την κακοτυχία του πλησίον του.
Είθε λοιπόν να σας αξιώσει ο Κύριος κάθε καλού, και να έχετε πλάι σας την Υπεραγία Θεοτόκο, που είναι η προστάτις μεσίτριά μας ενώπιον του θρόνου του Θεού. Θα παρακαλεί τον Υιό της και Θεό μας να μας δίνει τη δύναμη να είμαστε καλοί και να δοξάζουμε τον Θεό, τόσο εδώ στη γη όσο και στην αιωνιότητα. Αμήν.
Από το βιβλίο : «ΟΙ ΛΟΓΙΣΜΟΙ ΚΑΘΟΡΙΖΟΥΝ ΤΗ ΖΩΗ ΜΑΣ, Βίος και διδαχές του γέροντα Θαδδαίου της Βιτόβνιτσα,Εκδόσεις : «Εν πλω»
***
Ο φθόνος πηγάζει από την κενοδοξία. Γράφει ο Απόστολος Παύλος: «οι δε του Χριστού [Ιησού] την σάρκα εσταύρωσαν συν τοις παθήμασιν και ταίς επιθυμίαις. 5.25 ει ζώμεν πνεύματι͵ πνεύματι και στοιχώμεν. 5.26 μη γινώμεθα κενόδοξοι͵ αλλήλους προκαλούμενοι͵ αλλήλοις φθονούντες»( Γαλ. 5, 24-26).
Λέγει ο Μ. Βασίλειος: «Ο Κάιν, ο πρώτος μαθητής του διαβόλου, διδάχθηκε από αυτόν και τον φθόνο και τον φόνο. Αυτές είναι οι αδελφές της ανομίας τις οποίες συνέζευξε και ο Παύλος λέγοντας: Μεστούς φθόνου, φόνου. Τι ήταν λοιπόν αυτό που έκανε ο Κάιν; Είδε την τιμή από τον Θεό προς τον Άβελ και κάηκε από ζήλεια. Φόνευσε αυτόν που τιμήθηκε (τον Άβελ) για να πληγώσει αυτόν που τον τίμησε (δηλ. τον Θεό). Επειδή ήταν αδύνατος για θεομαχία, ξέπεσε σε αδελφοκτονία. Ας αποφύγουμε αδελφοί, αρρώστεια που είναι διδάσκαλος της θεομαχίας, μητέρα του φόνου (της ανδροφονίας), την πιο παράλογη συμφορά»[Περί φθόνου].
***
Άγιος Νεκτάριος Πενταπόλεως:
Ο φθόνος είναι ρίζα όλων των κακών
Ο φθόνος είναι πάθος μοχθηρής ψυχής που λιώνει από ζήλια, όταν βλέπει να προκόβει ο διπλανός. Είναι στενοχώρια για τα ξένα αγαθά. Είναι εμπαθής κριτής για τα αγαθά των άλλων. Ο φθόνος είναι ρίζα όλων των κακών, πηγή κάθε συμφοράς και φυτώριο ανουσιουργημάτων.
Ο φθόνος είναι απ’ όλα τα πάθη το πιο άδικο και το πιο δίκαιο. Στην πρώτη περίπτωση, ενοχλεί ιδιαίτερα τους καλούς, στη δεύτερη λιώνει αυτούς που το έχουν. Όπως η σκουριά φθείρει και τρώει το σίδερο, έτσι και η ζήλεια κατατρώει την ψυχή που την έχει. Ο φθόνος λοιπόν πρώτα φθείρει τον φθονερό και έπειτα τον φθονούμενο.
Πρώτα εξολοθρεύει την ψυχή του -καθώς το φίδι κατατρώει την κοιλιά που το έθρεψε- και κατόπιν δαγκώνει αυτόν που φθονεί. Από μόνος του ο φθόνος δεν έχει καμιά αιτία ύπαρξης, γι’ αυτό δεν μπορεί να τύχει ούτε συγχώρεσης. Ο φθόνος δεν γνωρίζει να προτιμάει το συμφέρον.
Κανένα πάθος δεν είναι πιο καταστροφικό από τον φθόνο, γιατί διαφθείρει τις ψυχές, από τη στιγμή που φυτρώνει μέσα τους.
Αυτός διδάσκει τον φόνο. Ω φθόνε, είσαι ρίζα του θανάτου, πολύπλοκη νόσος, της καρδιάς αιχμηρότατο καρφί· τίποτα δεν κεντάει πιο αιχμηρά όπως εσύ· τρυπάς όποια καρδιά σε έχει μέσα της.
Μεγάλο κακό ο φθόνος. Αυτός μαυρίζει τα μάτια της ψυχής και την περιτυλίγει με βαθύ σκοτάδι. Αυτός προκαλεί αναισθησία στις αισθήσεις της.
Πρώτα την σκλήρυνε και μετά την οδήγησε στην πώρωση. Αυτός τελείως διέφθειρε τον άνθρωπο.
Ούτε το σκουλήκι και ο σκόρος συνηθίζει έτσι να εγκαθίσταται στο ξύλο και να το τρώει, ούτε ο σκόρος που τρώει το μαλλί, δεν κάνει τόσο κακό, καθώς ο πυρετός της ζήλειας κατατρώει τα κόκκαλα των φθονερών και καταληστεύει την σωφροσύνη της ψυχής.
Ο Μέγας Βασίλειος λέει: «Τι πιο καταστροφικό μπορεί να υπάρχει από την αρρώστια αυτή;
Είναι φθορά της ζωής, αρρώστια της φύσης· εχθρεύεται ακόμη και αυτά που ο Θεός έχει δώσει, εναντιώνεται προς τον Θεό, είναι κακό αφόρητο, διδασκαλία του πονηρού, εφεύρεση των δαιμόνων, σπορά έχθρας, αρραβώνας της κόλασης, εμπόδιο της ευσέβειας, δρόμος προς τη γέεννα, στέρηση της βασιλείας των ουρανών».
Ο δε Χρυσόστομος λέει: «Ο φθόνος μετατρέπει τον άνθρωπο σε Διάβολο. Τον μετατρέπει σε άγριο δαίμονα. Από φθόνο έγινε ο πρώτος φόνος· έτσι αγνοήθηκε η φύση, έτσι μολύνθηκε η γη.
Τίποτα πιο ολέθριο δεν τρυπώνει στις ψυχές των ανθρώπων, από το πάθος του φθόνου, ο οποίος πολύ λίγο λυπεί και κάνει κακό στους άλλους, αφού το μεγαλύτερο κακό το παθαίνει πρώτα αυτός που φθονεί».
***
Όσο φθονούμαστε από τους ανθρώπους τόσο ευλογούμεθα από τον Θεό.
Λέγει ο ιερός Χρυσόστομος: «Βλέποντας (ο βασιλιάς των Γεράρων) τον πλούτο του Ισαάκ να αυξάνεται καθημερινά, φοβάται και εξαναγκάζει τον δίκαιο να μεταναστεύσει από εκεί. Αξίζει να ακούσουμε και αυτά τα λόγια της θείας Γραφής, για να δούμε δι’ αυτών την εύνοια (φροντίδα) του Θεού, την οποία επιδεικνύει προς τους δούλους Του. Έσπειρε , λέγει ο Ισαάκ στη γη εκείνη και πήρε εκατονταπλάσιο κριθάρι εκείνη τη χρονιά. Είδες την φιλοτιμία του Δεσπότου; Είδες την επίταση της ευεργεσίας; Αλλά ας ιδούμε πόση έγινε και η ζήλια του βασιλιά πόση εγένετο για τον πλούτο του δικαίου. Φύγε, λέγει, από εμάς, διότι έγινες δυνατώτερος από εμάς. Και αληθινά ήταν δυνατώτερος, αφού είχε σε όλα την άνωθεν συμμαχία και εφρουρείτο από την δεξιά του Θεού. Που λοιπόν διώχνεις τον δίκαιο; Δεν γνωρίζεις ότι όπου και αν αυτός πάει, πάντοτε θα είναι με τον Κύριό Του; Ακόμη και αν τον αναγκάσεις να απέλθει στην έρημο, έχει τόσο ευμήχανο Δεσπότη, ώστε και εκεί όταν βρεθεί θα τον αναδείξει ακόμη πιο ξακουστό. Ο Θεός διά μέσου των αντιθέτων, πολλές φορές οικονομεί τα αντίθετα»[Περί φθόνου]
***
Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς της Σερβίας.
Αδελφοί μου, δεν βλέπετε πώς οι υπερήφανοι και φθονεροί δεν επιτρέπουν στον Θεό να προηγείται αυτών; Μα αυτό ακριβώς έκανε κάποτε και ο Σατανάς!
Κύριε Ιησού, Συ, η Αιώνια Αλήθεια, καθάρισε τις καρδιές μας από την υπερηφάνεια και τον φθόνο, ώστε να μπορούμε να βλέπουμε Εσένα και εν Σοι να αγαλλόμεθα.
Όταν ο ανθρώπινος φθόνος ή η προδοσία ενός φίλου σας επιτεθεί, μην αποθαρρύνεστε και μην κρατάτε το κακό στην καρδιά σας, αλλά πείτε: “Όλα αυτά τα παραδίδω στη δίκαιη κρίση Σου, Κύριε!”
Ομιλία
για την μέριμνα της σωτηρίας των πλησίον μας.
Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς
«μηδεὶς τὸ ἑαυτοῦ ζητείτω, ἀλλὰ τὸ τοῦ ἑτέρου ἕκαστος» (Α Κορ. 10:24)
Αυτή είναι διαχρονικά η αρχή των αγίων του Θεού, τώρα, όπως και παλιά, πάντοτε και για πάντα. Αυτή είναι η αρχή, στην οποία θεμελιώνεται η κοινωνία. Πάνω σε αυτήν την αρχή μπορεί να εδραιωθεί η πιο τέλεια, θεάρεστη και ευημερούσα ανθρώπινη κοινωνία. Αυτή η αρχή είναι σωτήρια για κάθε τύπο δυσκολίας, που οι σύγχρονοι άνθρωποι προσπαθούν ν’ αντιμετωπίσουν ανεπιτυχώς, χωρίς ελπίδα. Η αγία ψυχή μεριμνά για το πού θα περάσουν τη νύχτα τους οι άστεγοι, πώς θα τραφούν οι πεινασμένοι, πώς θα ντυθούν οι γυμνοί. Η αγία ψυχή μεριμνά και προσεύχεται στο Θεό να σωθούν οι πλησίον· να γεμίσει η ψυχή τους με αγάπη για το Θεό· ο νους τους να κατευθυνθεί προς το Θεό· οι μοχθηροί να φύγουν από το δρόμο της μοχθηρίας· οι ολιγόπιστοι να ενισχυθούν στην Πίστη· οι ενισχυμένοι στην Πίστη να εδραιωθούν σ’ αυτήν· οι κεκοιμημένοι να δουν το πρόσωπο του Θεού· οι ζώντες να γραφούν στη Βίβλο της Ζωής στο Βασίλειο του Φωτός.
Όμως, αδελφοί, φυλαχθείτε! Δείτε πως η καταστροφική και αντικοινωνική αρχή του διαβόλου μπορεί να διατυπωθεί με ανάλογο τρόπο, λέξη προς λέξη. Αυτή η αρχή του διαβόλου λέει ότι κανένας δεν πρέπει να φροντίζει το δικό του σώμα, να το διατηρήσει αγνό και αλώβητο από την αμαρτία, αλλά μάλλον ότι ο καθένας πρέπει να ασχολείται με τα σώματα των άλλων, προκειμένου να τα σπιλώσει και να τα καταστρέψει. Κανένας δεν πρέπει να φροντίζει τη δική του ψυχή και να δει πώς θα τη σώσει· αντιθέτως, ο καθένας πρέπει να ασχολείται με τη ψυχή κάποιου άλλου, για να την εκφαυλίσει, αμαυρώσει, καταραστεί, απογυμνώσει και καταστρέψει. Κανείς δεν πρέπει να φροντίζει για το σπίτι του, να το χτίσει και να το ανακαινίσει· αντιθέτως, ο καθένας πρέπει να φροντίζει πώς να κάψει και να καταστρέψει το σπίτι κάποιου άλλου. Κανείς δεν πρέπει να κοιτάζει να γεμίσει τις δικές του σιταποθήκες, αλλά μάλλον πρέπει να κοιτάζει τις σιταποθήκες των άλλων, για να κλέψει απ’ αυτές και να τις αδειάσει.
Προσέξτε, αδελφοί, πως αυτή η αρχή μπορεί να είναι μια αρχή για καλό ή για κακό· είναι μια ρομφαία δίστομος, ένας άγγελος ή ο Σατανάς. Δείτε πώς αυτή η αρχή με τη μορφή του σατανικού πνεύματος, κερδίζει έδαφος και απηχεί σε όλες τις πλευρές στην εποχή μας!
Ω Κύριε, Πνεύμα Άγιο, Εσύ που με το στόμα του αποστόλου του Θεού είπες τα άγια αυτά λόγια στην οικουμένη σαν λαμπερές ακτίνες του ήλιου, για να μας φωτίζουν και να μη μας καίνε, βοήθησε μας τώρα να τα πραγματοποιήσουμε στην ορθή, ουράνια έννοιά τους, προς δόξαν του Τριαδικού Θεού και σωτηρία των ψυχών μας.
Ότι Σοι πρέπει πάσα δόξα, τιμή και προσκύνησις εις τους αιώνας των αιώνων. Αμήν.
(Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς, «Ο Πρόλογος της Οχρίδας», εκδ. Άθως)
http://prologue.orthodox.cn/January9.htm
Η καλωσύνη κι η συμπόνοια κριτήριο σωτηρίας. Αγίου Παϊσίου Αγιορείτου
https://iconandlight.wordpress.com/2018/02/13/%ce%b7-%ce%ba%ce%b1%ce%bb%cf%89%cf%83%cf%8d%ce%bd%ce%b7-%ce%ba%ce%b9-%ce%b7-%cf%83%cf%85%ce%bc%cf%80%cf%8c%ce%bd%ce%bf%ce%b9%ce%b1-%ce%ba%cf%81%ce%b9%cf%84%ce%ae%cf%81%ce%b9%ce%bf-%cf%83%cf%89%cf%84/
Άβελ και Κάϊν. Οι ενάρετοι προκαλούν το φθόνο του διαβόλου και των κακών ανθρώπων.
https://iconandlight.wordpress.com/2018/02/28/%CE%AC%CE%B2%CE%B5%CE%BB-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CE%BA%CE%AC%CF%8A%CE%BD-%CE%BF%CE%B9-%CE%B5%CE%BD%CE%AC%CF%81%CE%B5%CF%84%CE%BF%CE%B9-%CF%80%CF%81%CE%BF%CE%BA%CE%B1%CE%BB%CE%BF%CF%8D%CE%BD-%CF%84%CE%BF/
Ἀπολυτίκιον τῶν Ἁγίων Ἀναργύρων. Ἦχος πλ.δ’
Ἅγιοι Ἀνάργυροι καὶ θαυματουργοί, ἐπισκέψασθε τὰς ἀσθενείας ἡμῶν, δωρεὰν ἐλάβετε, δωρεὰν δότε ἡμῖν.
Δόξα. Τοῦ Μηναίου
Ἦχος πλ. βʹ.
Πάντοτε ἔχοντες Χριστόν, ἐνεργοῦντα ἐν ὑμῖν, Ἅγιοι Ἀνάργυροι, θαυματουργεῖτε ἐν κόσμῳ, ἀσθενοῦντας θεραπεύετε· καὶ γὰρ τὸ ἰατρεῖον ὑμῶν, πηγὴ ὑπάρχει ἀνεξάντλητος· ἀντλουμένη δέ, μᾶλλον ὑπερεκβλύζει, καὶ χεομένη περισσεύεται, καθʼ ἑκάστην κενουμένη καὶ πληθυνομένη, πᾶσι χορηγοῦσα καὶ μὴ λειπομένη· καὶ οἱ ἀρυόμενοι κορέννυνται ἰάματα, καὶ αὕτη διαμένει ἀδαπάνητος. Τί οὖν ὑμᾶς καλέσωμεν; θεράποντας ἰατροὺς ψυχῶν τε καὶ σωμάτων, ἰατῆρας παθῶν ἀνιάτων, δωρεὰν ἰωμένους ἅπαντας, εἰληφότας χαρίσματα, παρὰ τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ, τοῦ παρέχοντος ἡμῖν τὸ μέγα ἔλεος.
Εἰς τοὺς Αἴνους, Στιχηρὰ τῶν Ἁγίων Ἀναργύρων
Ἦχος δ’ Ἔδωκας σημείωσιν
Νάμασι τοῦ Πνεύματος, ὡς ποταμοὶ προσκλυζόμενοι, καὶ σαφῶς πελαγίζοντες, τὴν κτίσιν ἀρδεύετε, ταῖς θεοσημείαις, καὶ ταῖς παραδόξοις, τῶν ἰαμάτων παροχαῖς, καὶ ψυχοφθόρα πάθη ξηραίνετε, καὶ νόσους θεραπεύετε, καὶ φυγαδεύετε πνεύματα, θεοφόροι Ἀνάργυροι, πρεσβευταὶ τῶν ψυχῶν ἡμῶν.
Πάθη ἀλογώτατα, καθυποτάξαντες Ἅγιοι, ψυχικαῖς ταῖς δυνάμεσιν, ἀνθρώποις καὶ κτήνεσι, τὰς εὐεργεσίας, ἐπιχορηγεῖτε, παρὰ Χριστοῦ τὴν δωρεάν, τῶν ἰαμάτων καταπλουτήσαντες· διὸ τὴν ἱερὰν ὑμῶν, καὶ φωτοφόρον πανήγυριν, ἐκτελοῦντες αἰτούμεθα, φωτισμὸν ταῖς ψυχαῖς ἡμῶν.
Synaxarion From the Menaion.
C
C
T
Apolytikion of the Holy Unmercenaries Cosmas and Damian of Rome. Mode pl. 4.
Η Αποστολικότης της Εκκλησίας
Η αγία Παράδοσις είναι όλη εκ του Θεανθρώπου, όλη διά των αγίων Αποστόλων και των Πατέρων, όλη εν τη Εκκλησία.
Ο Κύριος Ιησούς Χριστός ως Παράδοσις εις την Εκκλησίαν παραδίδεται και φανερούται κατά τον πληρέστερον τρόπον εις την θείαν Ευχαριστίαν, η οποία αποτελεί την εκδήλωσιν και συνέχισιν της όλης Θεανθρωπίνης Οικονομίας του Χριστού δι’ ημάς και διά την ημετέραν σωτηρίαν. Εις την θείαν Ευχαριστίαν εκδηλούται και βιούται η ενεργός και πραγματική παρουσία του Χριστού εις την Εκκλησίαν Του. Κατά την επαγγελίαν Του «ιδού εγώ μεθ’ υμών ειμι πάσας τας ημέρας έως της συντελείας του αιώνος» (Ματθ. 28, 20). Η θεία Ευχαριστία ως κοινωνία του Χριστού και δι’ Αυτού κοινωνία και ζωή μετά της Αγίας Τριάδος είναι ακριβώς το «Σώμα» και το πλήρωμα της Αποστολικής Παραδόσεως της Ορθοδόξου Εκκλησίας. Πράγματι, εις την Αποστολικήν, Ορθόδοξον Εκκλησίαν του Χριστού, την ζώσαν και ζωοποιόν Παράδοσιν αποτελούν ακριβώς η Θεία Λειτουργία με όλην την άλλην λατρείαν, με τα μυστήρια της Εκκλησίας και τας αρετάς της.
Οι άγιοι Απόστολοι, οι εργατικές μέλισσες του Χριστού, σκόρπισαν την πίστη, τον σπόρο του Θεού, σε όλο τον κόσμο. Άγιος Νικόλαος Αχρίδος
St. Nikolai Velimirovich 1880-1956
Συναξάριον τοῦ Μηναίου. 
Ο
Άγιος Σιλουανός ο Αθωνίτης
Ο σοφός 
Ἀπολυτίκιον
Synaxarion From the Menaion. 
Συναξάριον τοῦ Μηναίου. 
Τ
Ομιλία:
Synaxarion From the Menaion. 
W
Hymns of the Akathist
Συναξάριον τοῦ Μηναίου.
Η
Η
«Χριστοῦ εὐωδία ἐσμέν» 
Κοίταξε, πως αυτοί οι Άγιοι
Synaxarion From the Menaion. 
Faith and the Orthodox Church united the separate tribes into one nation. Faith in the Kingdom of God and the search for it, the search for righteousness [pravda] became the most salient characteristic of the Russian people.
The history of Moscow’s ascendancy is a clear confirmation of this same idea. In its nascence, Moscow was a not very large, local amalgamation. But at its head stood right-believing princes, who had assimilated this Orthodox understanding of righteousness; and therefore, when the holy hierarch, Metropolitan Peter, told the prince that Moscow would rise to prominence and that the hierarch himself would live and be buried there if the prince built a home in Moscow for the Most Holy Mother of God, the prince fulfilled this covenant. In other words, the holy hierarch Peter told him, “If thou wilt be faithful to Orthodoxy to the end and wilt first of all seek the Kingdom of God and His righteousness, then all these things — everything earthly, everything of this life, everything pertaining to the state — will be added unto thee.”
Today, on the day of All the Saints Who Have Shown Forth in the Russian Land, the Church points to them, and the faithful spiritually exult on seeing what a multitude of them there are in the Kingdom of God. And there are countless numbers of those not yet glorified! Here Metropolitan Vladimir of Kiev goes to his death, quietly, fearlessly. The murderers lead him out from the gates of the Lavra, in order to kill him outside the city, as they killed the Lord and Saviour, and in silence, like a lamb for the slaughter, the hierarch accepts death for Christ, for the Faith, for the Russian Church, because he sought first of all to acquire the Kingdom of God and eternal life.
Apolytikion of Appearance of the Icon of Our Most Holy Lady the Theotokos of Tikhvin
iconandlight 