Η νέα χρονιά απλώνεται μπροστά μας και από μας εξαρτάται αν θα τη κάνουμε «οδόν Κυρίου» ή όχι. Αν θα φτιάξουμε δρόμο για τον Ουρανό ή την Κόλαση. Ο Θεός είναι Θεός της ιστορίας, αλλά πρέπει να γίνουμε συνεργάτες Του και μας στέλνει σ’ αυτόν τον κόσμο που είναι δικός Του για να μεταβάλλει την παράφωνη πολιτεία των ανθρώπων σε αρμονία που θα ονομάζεται Πολιτεία του Θεού. Είθε ο Θεός να ευλογήσει το Νέο Έτος.

Συναξάριον.
Μὴν Σεπτέμβριος ἔχων ἡμέρας λ΄.
Ἡ ἡμέρα ἔχει ὥρας ιβ΄ καὶ ἡ νὺξ ὥρας ιβ΄.

Τῇ Αʹ (1ῃ) τοῦ μηνός Σεπτεμβρίου, ἀρχὴ τῆς Ἰνδίκτου, ἤτοι τοῦ νέου Ἕτους.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρα μνήμην τοῦ γενομένου θαύματος ὑπὸ τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου: δηλαδὴ ὅταν ἡ σεβασμία αὐτῆς καὶ θαυματουργὸς εἰκὼν ἡ ἐκ τοῦ Μοναστηρίου οὖσα τῶν Μιασηνῶν, ἐρρίφη ἐν τῇ λίμνῃ τῇ καλουμένῃ Ζαγουροῦ, διὰ τὸν φόβον τῶν Εἰκονομάχων, καὶ ὕστερον μετὰ πλείστους χρόνους, πάλιν ἐκ τῆς λίμνης θαυμασίῳ τρόπῳ ἀνεφάνη ἄσπιλος (864)· καὶ μνήμην τοῦ ἐν Κωνσταντινουπόλει γενομένου μεγάλου ἐμπρησμοῦ κατὰ τοὺς χρόνους τοῦ βασιλέως Λέοντος τοῦ μεγάλου τοῦ ἐπονομαζομένου Μακέλλη, ἐν ἔτει υν΄ [450], ὅταν τὸ πλεῖστον μέρος τῆς Πόλεως ἐπυρπολήθη διὰ τὰς ἁμαρτίας ἡμῶν, ἐπὶ ἡμέρας ἑπτά.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρα μνήμη τοῦ Ὁσίου Πατρὸς ἡμῶν Συμεὼν τοῦ Στυλίτου, τοῦ ἐν τῇ Μάνδρᾳ, τοῦ ἐπιλεγομένου παλαιοῦ (459).
Τῇ αὐτῇ ἡμέρα μνήμη τῆς Ὁσίας Μάρθας, μητρὸς τοῦ Ὁσίου Συμεών (π.428)· καὶ τῆς Ὁσίας Εὐανθίας ἐν εἰρήνῃ τελειωθήσης· καὶ ἡ κοίμησις τοῦ δικαίου Ἰησοῦ τοῦ Ναυῇ.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ἡ σύναξις τοῦ ἐν ἁγίοις πατρὸς ἡμῶν Συμεὼν τοῦ στυλίτου τοῦ νέου τοῦ ἐν Λέσβῳ (845)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρα οἱ Ἁγίες 40 Μάρτυρες, Παρθένες καὶ Ἀσκήτριες: Ἀδαμαντίνη, Καλλιρόη, Χαρίκλεια, Πηνελόπη, Κλειώ, Θάλεια, Μυριάνθη, Εὐτέρπη, Τερψιχόρη, Οὐρανία, Κλεονίκη, Σαπφώ, Ἐρατώ, Πολύμνια, Δωδώνη, Ἀθηνᾶ, Τρωάδα, Κλεοπάτρα, Κοραλλία, Καλλίστη, Θεονόη, Θεανώ, Ἀσπασία, Πολυνίκη, Διόνη, Θεοφανώ, Ἐρασμία, Ἑρμηνεία, Ἀφροδίτη, Μαργαρίτα, Ἀντιγόνη, Πανδώρα, Χάϊδω, Λάμπρω, Μόσχω, Ἀρηβοΐα, Θεονύμφη, Ἀκριβή, Μελπομένη, Ἐλπινίκη καὶ Ἀμμοῦν ὁ Διάκονος καὶ διδάσκαλος αὐτῶν, ἐν Ἡράκλεια τῆς Θρᾴκης (321/3).
Τῇ αὐτῇ ἡμέρα μνήμη τῶν ἁγίων Μαρτύρων καἰ αὐταδέλφων Εὐόδου, Καλλίστης, Ἑρμογένους καὶ Ἀγαθοκλείας ξίφει τελειωθέντων (309)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρα Ὁ ἅγιος Μάρτυς Ἀϊθαλᾶς, ὁ Διάκονος ὁ ἐν Περσίᾳ (380)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρα Ὁ ὅσιος Μελέτιος ὁ νέος, ὁ ἐν τῷ Ὄρει Μυουπόλεως (Κιθαιρῶνι) ἀσκήσας, ἐν εἰρήνῃ τελειοῦται (1105)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρα Ὁ ἅγιος Νεομάρτυς Ἀγγελῆς ὁ Χρυσοχόος, ὁ ἐν Κωνσταντινουπόλει μαρτυρήσας κατὰ τὀ ͵αχπʹ (1680) ἔτος, ξίφει τελειοῦται.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ Ὁσίου Νικολάου τοῦ ἐν τῷ Φαράγγι Κουρταλιώτη ἐν ῾Αγίῳ Βασιλείῳ τῆς Κρήτης ἀσκήσας, ἐν εἰρήνῃ τελειοῦται ἐν ἔτει 1670
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, σύναξις τοῦ Ὁσίου Ἀντωνίου τοῦ νέου τοῦ Βεροιέως, «τοῦ ἐν Ἀγυίᾳ» Λαρίσης. (11ο αἰών)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ἡ Ὁσία Χάϊδω ἡ ὁμολογήτρια ἐκ Στανοῦ τῆς Χαλκιδικῆς ὁρμωμένη καὶ ἐν Θάσῳ ἀσκήσασα (1820-1821)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ἡ Σύναξις τῆς Εἰκόνος τῆς Θεοτόκου τῆς ἐπιλεγομένης τῆς Παμμακαρίστου, τῆς κατατεθειμένης ἐν τῷ Πατριαρχικῷ ναῷ τοῦ Ἁγίου Γεωργίου.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ἡ Σύναξις τῆς Εἰκόνος τῆς Θεοτόκου τῆς Γεθσημανῆς ἐν τῇ σκήτῃ Γεθσημανῆ τῆς Μόσχας Ρωσίᾳ
Τῇ αὐτῇ ἡμέρα οἱ ἅγιοι νεοµάρτυρες Ἀλέξανδρος (Λιουµπίµωβ), ὁ ἐν Πόρχωβ τῆς Ρωσίας πρεσβύτερος, καὶ Bλαδίµηρος (Δβίνσκυ), ὁ διάκονος, (1918)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ κοίμησις τοῦ Ὁσίου πατρὸς ἡμῶν Ἀρσενίου τοῦ Ἠσυχαστοῦ (1886 – 1983), συνασκητοῦ τοῦ ὁσίου Ἰωσὴφ τοῦ Ἡσυχαστῆ(1959)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ κοίμησις τοῦ Ὁσίου πατρὸς Ἰωακείμ τοῦ Ἁγιαννανίτη (1950)

Στίχοι
Ἴνδικτον ἡμῖν εὐλόγει Νέου Χρόνου,
Ὦ καὶ παλαιέ, καὶ δι’ ἀνθρώπους νέε (ἤτοι σὺ ὦ Χριστέ).

Στίχοι·
Εἰκὼν πλαγχθεῖσα, Μητροπαρθένου Κόρης,
ναίει νῦν σεπτὸν Τροπαιοφόρου δόμον.
Εἰκὼν Θεοτόκου μεγαλώνυμον ἔλλαχε ναόν.

«Εὐλόγησον τὸν στέφανον τοῦ ἐνιαυτοῦ τῆς χρηστότητός σου, Κύριε».
Στερέωσον ἀγαθέ, ἣν κατεφύτευσε πόθῳ, ἐπὶ τῆς γῆς ἡ δεξιά σου, κατάκαρπον ἄμπελον, φυλάττων σου τὴν Ἐκκλησίαν Παντοδύναμε. ᾨδὴ γ’, τῆς Ἰνδίκτου, Ἦχος α’

Anthony Bloom, Μητροπολίτης Σουρόζ

Βγαίνουμε από μία χρονιά, όπου όλοι μας έχουμε αντιληφθεί το σκοτάδι όπου είναι ακόμα διαδεδομένη η βία και η σκληρότητα.
Πως θα συναντήσουμε τη νέα χρονιά;
Θα ήταν αφελές και πολύ αντιχριστιανικό, να ζητήσουμε από τον Θεό να μας προστατέψει, να κάνει τη γη έναν παράδεισο ειρήνης, ενώ γύρω μας δεν υπάρχει ειρήνη.
Υπάρχει διαμάχη, ένταση, αποθάρρυνση, φόβοι, βία, φονικό. Δεν μπορούμε να ζητάμε για μας ειρήνη, όταν αυτή η ειρήνη δεν μπορεί να απλωθεί πέρα από την Εκκλησία, όταν δεν έρχεται σαν ακτίνες φωτός να διαλύσουν το σκοτάδι.
…«Ευλογημένη η Βασιλεία του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος» ας είναι ευλογημένη η βασιλεία του Θεού.
Τούτα τα λόγια προφέρονται σπάνια: στην αρχή της λειτουργίας, σαν ευχή για τον νέο χρόνο και σε στιγμές όπου ενώνεται χρόνος και αιωνιότητα, όταν με τα μάτια της πίστης μπορούμε να δούμε την αιωνιότητα συνυφασμένη με τον χρόνο.
Ο χριστιανός είναι ο μόνος που πρέπει να είναι ικανός να βλέπει την ιστορία, όπως την βλέπει ο Θεός, σαν ένα μυστήριο της σωτηρίας, αλλά επίσης σαν μια τραγωδία της ανθρώπινης αμαρτίας και πτώσης. Και σε σχέση με αυτά τα τελευταία, πρέπει να πάρουμε θέση.
Ο Χριστός λέει στο Ευαγγέλιο: «Όταν ακούσετε ότι γίνονται πόλεμοι ή φήμες που μιλούν για πολέμους, μην πανικοβληθήτε»· σηκώστε ψηλά τα κεφάλια, δεν υπάρχει χώρος στην καρδιά και την ζωή του Χριστιανού για διστακτικότητα, δειλία και φόβο, που είναι όλα γεννήματα του εγωισμού, της μέριμνας για τον εαυτό μας, ακόμα και αν αυτή η μέριμνα αγγίζει αυτούς που αγαπάμε.

Ο Θεός είναι Θεός της ιστορίας, αλλά πρέπει να γίνουμε συνεργάτες Του και μας στέλνει σ’ αυτόν τον κόσμο που είναι δικός Του για να μεταβάλλει την παράφωνη Πολιτεία των ανθρώπων σε αρμονία που θα ονομάζεται Πολιτεία του Θεού.
Και πρέπει να θυμόμαστε τα λόγια του Αποστόλου που λέει, ότι όποιος επιθυμήσει να εργασθεί για τον Κύριο, θα οδηγηθεί σε δίκη, και τα λόγια ενός άλλου Αποστόλου που μας λέει να μην φοβόμαστε τη δοκιμασία της φωτιάς. Στον σημερινό κόσμο, πρέπει να είμαστε έτοιμοι να δικαστούμε και έτοιμοι να υπομείνουμε, ίσως με το φόβο στην καρδιά μήπως χάσουμε την πίστη μας, αλλά θα πρέπει να μείνουμε ακλόνητοι στην υπηρεσία του Θεού και των ανθρώπων… Ισχυριζόμαστε ότι είμαστε Ορθόδοξοι· είμαστε Ορθόδοξοι δεν σημαίνει μόνο να ομολογούμε το Ευαγγέλιο στην ολότητά του και να το διακηρύττουμε στην αγνότητά του, αλλά συνίσταται, ακόμα περισσότερο από αυτό, στο να ζούμε σύμφωνα με αυτό. …τα λόγια που μπορούμε να λέμε ξανά κάθε νέο χρόνο, «Είπα στον άνθρωπο που στάθηκε στο κατώφλι του νέου χρόνου: δώσε μου ένα φως για να πορευτώ με ασφάλεια προς το άγνωστο, και απάντησε: πήγαινε έξω στο φως και βάλε το χέρι σου στο χέρι του Θεού, πρέπει να είναι καλύτερο για σένα από ο,τι το φως και ασφαλέστερο από έναν συνηθισμένο δρόμο.»

«Η νέα χρονιά πράγματι απλώνεται μπροστά μας σαν ένα απάτητο ακόμη μονοπάτι, μια πλατειά παρθένα πεδιάδα που θα πρέπει ν’ ανθίσει μ’ ένα πλούτο καλών ανθρώπινων πράξεων. Όποια κι αν είναι η ηλικία μας ένα μονοπάτι απλώνεται μπροστά μας και από μας εξαρτάται αν θα το κάνουμε «οδόν Κυρίου» ή όχι. Από μας εξαρτάται το αν για τους γύρω μας και για τους εαυτούς μας και για τις επόμενες γενιές θα φτιάξουμε δρόμο για τον Ουρανό ή την Κόλαση – την αιώνια Κόλαση, ή απλώς τη σκληρή ανθρώπινη κόλαση της γης…

Μπορούμε να μπούμε στη χρονιά αυτή δημιουργικά, μόνο όμως με την προϋπόθεση ότι θα μπούμε με την ελπίδα, με τη βεβαιότητα ότι ο Κύριος βρίσκεται στη χρονιά αυτή, ότι Εκείνος είναι ο Κύριος και θα μας οδηγήσει στο σωστό μέρος, με την πίστη ότι τίποτα δε θα συμβεί χωρίς τη θέληση ή τη συγκατάθεση του Θεού. Αν η στάση μας είναι τέτοια θα δούμε πως τίποτα δεν είναι τυχαίο (αυτός που πιστεύει στην τύχη δεν πιστεύει στο Θεό), πως δεν υπάρχουν άσκοπες συναντήσεις και πως το κάθε πρόσωπο μας έχει σταλεί από τον Κύριο… ας δεχτούμε ο ένας τον άλλο και οποιονδήποτε ο Θεός μας στείλει, με τον τρόπο που ο Κύριος δέχεται εμάς στην πορεία μας κι ας δεχτούμε ο,τι και αν μας συμβεί σαν από το χέρι του Θεού, και σ’ όλες τις περιστάσεις ας συμπεριφερόμαστε σαν Χριστιανοί• τότε όλα θα πάνε καλά… Είθε ο Θεός να ευλογήσει το Νέο Έτος.

***

Ομιλία:
για τον Ιησού του Ναυή
Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς

«οὐκ ἐκκλινεῖς ἀπ᾿ αὐτῶν εἰς δεξιὰ οὐδὲ εἰς ἀριστερά,… ἴσχυε καὶ ἀνδρίζου, μὴ δειλιάσῃς, μηδὲ φοβηθῇς, ὅτι μετὰ σοῦ Κύριος ὁ Θεός σου εἰς πάντα, οὗ ἐὰν πορεύῃ ». (Ιησούς του Ναυή 1:7, 9)

Ο Ιησούς του Ναυή υπάκουσε στον Κύριο σε όλα έως τέλους, χωρίς να παρεκκλίνει ούτε δεξιά ούτε αριστερά από τις εντολές του Κυρίου. Ήταν περικυκλωμένος από μεγάλους φόβους και τρόμους, ενώ καθοδηγούσε το λαό σε μια άγνωστη χώρα και δια μέσου πολυάριθμων εχθρών. Ωστόσο ούτε φοβήθηκε ούτε δειλίασε. Θεωρούσε τον εαυτό του ως το όπλο του Θεού και ήξερε ότι οι μάχες του ήταν μάχες του Θεού.
Όπως ένας πιστός στρατιώτης υπακούει στις εντολές του διοικητή του, έτσι και ο Ιησούς του Ναυή υπάκουσε και εποίησε το θέλημα του Ζωντανού Θεού. Δεν απέδωσε κανένα καλό, καμία δύναμη, καμία αξία στον εαυτό του, αλλά τα απέδιδε όλα στον Θεό και μόνον στον Θεό. Δεν στηριζόταν στο ελάχιστο, στον δικό του στρατό, τα δικά του όπλα και τη δική του σοφία, αλλά στηριζόταν στον Θεό και μόνο στον Θεό, τον Παντοδύναμο και Πάνσοφο!

Βλέπετε, αδελφοί, σε τι είδους ανθρώπους σκηνώνει ο Θεός! Ω, αν μπορούσαν οι χριστιανοί άρχοντες και διοικητές να το δουν μόνο αυτό και να διδαχθούν από τον υπηρέτη του Θεού Ιησού του Ναυή, πώς να υπηρετούν τον Θεό! Ω, αν μπορούσαν να καταλάβουν, μια για πάντα, ότι υπηρετούν τους ανθρώπους καλύτερα, όταν υπηρετούν τον Θεό, και ότι ο λαός δεν μπορεί να υπηρετηθεί αν δεν υπηρετείται ο Θεός! Ο Κύριος ο Θεός εκπλήρωσε την υπόσχεσή Του και ήταν μαζί με τον Ιησού του Ναυή, μέχρι το τέλος των αγώνων του και της ζωής του.
Και ότι ο Κύριος ήταν μαζί του φαίνεται από τα μεγάλα και φοβερά θαύματα που φανέρωσε μέσω του πιστού δούλου Του. Ο Θεός χώρισε τον ποταμό Ιορδάνη έτσι ώστε ο λαός να περάσει δια ξηράς, χωρίς γέφυρα. Ο Θεός έκανε τα τείχη της Ιεριχούς να πέφτουν με μόνο τον ήχο της σάλπιγγας. Ο Θεός παρέδωσε στα χέρια των Ισραηλιτών ισχυρούς εχθρούς. Ο Θεός έκανε τον ήλιο να σταθεί ακίνητος πάνω από τη Γαβαών και το φεγγάρι να σταθεί ακίνητο πάνω από την κοιλάδα του Αιλών.
Πραγματικά, ποτέ και πουθενά ο Θεός δεν εγκατέλειψε τον δούλο Του Ιησού του Ναυή, γιατί ο Ιησούς του Ναυή δεν άφησε ανεκπλήρωτη ούτε μια εντολή του Θεού. Μάρτυρας του Ζωντανού Θεού και τύπος του Σωτήρος του κόσμου Ιησού Χριστού, όταν έφθασε σε βαθύ γήρας, έδωσε οδηγίες στο λαό του όπως τον είχε διδάξει ο Θεός στην αρχή: Μην παρεκκλίνετε δεξιά ή αριστερά … αλλά προσκολληθείτε στον Κύριο τον Θεό σας (Ιησούς του Ναυή 23:6, 8).

Κύριε Ιησού, Υιέ του Θεού, Εσύ που έδειξες τα πιο ένδοξα θαύματα μέσω του Ιησού του Ναυή, του πιστού δούλου Σου, ενίσχυσε και ενθάρρυνέ μας, να μην απομακρυνθούμε από Σένα, να μην εκκλίνουμε ούτε δεξιά ούτε αριστερά, χάριν της δόξας Σου και της σωτηρίας μας.

Σοι πρέπει πάσα δόξα, τιμή και προσκύνησις εις τους αιώνας των αιώνων.. Αμήν.
Ο Πρόλογος της Αχρίδος (Δεκέμβριος) : Βίοι Αγίων, ύμνοι, στοχασμοί και ομιλίες για κάθε ημέρα του χρόνου, του Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς
http://prologue.orthodox.cn/December17.htm

***

Ο πόλεμος αποτελεί ένα γρήγορο ξεκαθάρισμα λογαριασμού από το Θεό για τα πολύχρονα έργα του ανθρώπου κατά τη διάρκεια της ειρήνης.
Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς

Όταν ο Ιησούς του Ναυή, μετά το θάνατο του Μωυσή, ανέλαβε την ηγεσία του στρατού και του λαού, με ένδοξα και ταχύτατα βήματα βάδισε από νίκη σε νίκη συνθλίβοντας τα επτά έθνη που είχαν καταδικαστεί σε θάνατο.
Μην παρεκκλίνεις από το νόμο πότε δεξιά πότε αριστερά, του είπε ο Κύριος αμέσως όταν ανέλαβε την ηγεσία. Μην πάψεις ποτέ να επαναλαμβάνεις τις εντολές αυτού του βιβλίου του νόμου και να το μελετάς μέρα και νύχτα και να εφαρμόζεις πιστά όλα όσα είναι γραμμένα ς’ αυτό, τότε θα έχεις επιτυχία στα έργα σου και θα ευημερείς. Να είσαι θαρραλέος και δυνατός! Μη φοβάσαι και μη δειλιάζεις, γιατί ο Κύριος ο Θεός σου θα είναι μαζί σου όπου κι αν πας (Ι.Ναυη 1, 7-9). Και αυτός ο ηγέτης ήταν πιστός και υπάκουος στο Θεό καθόλα ως το τέλος της ζωής του, μη παρεκκλίνοντας ούτε σε μια εντολή του Θεού. Κι αν δεν υπήρχε εδώ το αμάρτημα, δηλαδή η παραβίαση από τις εντολές του Θεού από την πλευρά των στρατιωτών του στρατοπέδου του, ο ίδιος αυτούς τους επτά λαούς θα τους είχε γρήγορα κατεδαφίσει και θάψει ως ζωντανούς νεκρούς. Αλλά με το που εμφανίστηκε η αμαρτία στους νικητές στρατιώτες ακολούθησε και η ήττα τους. Έτσι η πολιορκία και η κατάκτηση της Ιεριχούς έγινε γρήγορα και εύκολα. Αλλά ο πρώτος πόλεμος στη Γαι ολοκληρώθηκε με φυγή και διασυρμό για τους Ισραηλίτες λόγω της αμαρτίας ενός ανθρώπου, ενός και μόνον ενός. Όμως γι’ αυτό θα γίνει λόγος σε άλλο σημείο.

Μια τρομερή μοίρα καταδίκασε σε θάνατο τους επτά λαούς της Χαναάν και μας παρέχει το παρακάτω μάθημα:
α) Κανείς λαός δε μπορεί να αμαρτάνει ενάντια στο νόμο του Θεού και να ζήσει εν ειρήνη.
β) Η αμαρτία αποτελεί παράγοντα πολέμου, όσο κι αν ένας αμαρτωλός λαός αποδείχθηκε φιλειρηνικός, ο πόλεμος γι’ αυτόν θα έρθει.
γ) Προκειμένου να τιμωρήσει ο Θεός έναν λαό που τον αρνείται και τον μάχεται χρησιμοποιεί κάποιες φορές λαούς από μεγάλη απόσταση. Έτσι για να τιμωρήσει τους ασεβείς λαούς της Χαναάν οδήγησε από την Αίγυπτο τους Ισραηλίτες, όπως και αργότερα για την τιμωρία των Ευρωπαίων οδήγησε από μακρυά τον Αττίλα και τον Τζεκινς Χαν, για την τιμωρία των Ισπανών τους Σαρακηνούς και για την τιμωρία των Βαλκανίων τους Τούρκους.

Όταν ο Ιησούς του Ναυή κατέλαβε την οχυρωμένη πόλη της Ιεριχούς, δίχως προσπάθεια και απώλειες, ο στρατός τους αμέσως μετά υπομένει την ήττα από την ανοχύρωτη πόλη των Αμορριτών Γαι. Είναι αλήθεια πως ο Ιησούς έστειλε μόνον τρεις χιλιάδες άνδρες να επιτεθούν και να καταλάβουν τη Γαι, αλλά ο αριθμός αυτός ήταν εντελώς επαρκής, σύμφωνα με τον πιο προσεκτικό υπολογισμό του ανθρώπου, αφού οι πολεμιστές της Γαι ήταν λιγότεροι. Αλλά συνέβη κάτι απροσδόκητο. Αυτό το σύνταγμα του Ναυή μόλις πλησίασε τη Γαι τράπηκε αμέσως σε φυγή. Η αιτία αυτής της φυγής από φυσικής απόψεως είναι ανεξήγητη. Οι κάτοικοι της Γαι βγαίνουν από την πόλη τους και καταδιώκουν τους Ισραηλίτες και γρήγορα τους φθάνουν και σκοτώνουν 36 από αυτούς, πράγμα που δημιούργησε ακόμα μεγαλύτερο πανικό ανάμεσα στους τελευταίους που κατέβαλαν μεγαλύτερη προσπάθεια για να διαφύγουν. Αναθάρρησαν οι κάτοικοι της Γαι και έτρεξαν πίσω τους, τους έφθασαν σε μια πλαγιά και τους έσφαξαν όλους (Ι. Ναυη 7, 5).
Αυτή η απροσδόκητη ήττα έφερε φόβο και δέος στον υπόλοιπο στρατό του Ισραήλ και έλιωσε την καρδιά του λαού που έγινε σαν νερό (Ι. Ναυή 7, 5). Ενώ ο στρατηγός του Ισραήλ, ο Ιησούς του Ναυή πέφτει με το πρόσωπο μπροστά στην Κιβωτό της Διαθήκης, μπροστά στο ιερό, μπροστά ς’ αυτό που συνήθως προσευχόταν στο Θεό, και άρχισε να οδύρεται ενώπιον του Θεού ζητώντας να του αποκαλύψει το μυστηριώδη λόγο αυτού του καταστροφικού γεγονότος. Κι έτσι έμεινε μέχρι το βράδυ θρηνώντας. Και του αποκαλύπτεται από το Θεό ότι η ληστεία ήταν ο λόγος αυτής της δυστυχίας. Του είπε ο Θεός ότι αμάρτησε ο Ισραήλ και παρέβηκε τη Διαθήκη που τους είχε παραδώσει. Αφού πήρε από τα πιο καταραμένα αντικείμενα και έκλεψε και παραστράτησε και τα έκρυψε ανάμεσα στα πράγματά του (Ι. Ναυη 7: 11).
Ακούγοντας αυτό ο Ιησούς του Ναυή άρχισε να ψάχνει τον κλέφτη που ήταν ένοχος για την τόση δυστυχία του λαού. Και τον ανακάλυψε στο πρόσωπο του Αχάν γιού του Χαρμί από την φυλή του Ιούδα. Ο ίδιος ο Αχάν παραδέχθηκε ότι στην Ιεριχώ είδε έναν ωραίο μανδύα του εχθρού, διακόσιους σίκλους ασήμι και ένα χρυσό ραβδί τα επεθύμησε και τα πήρε όλα για τον εαυτό του θάβοντας τα στο χώμα κάτω από την σκηνή του. Του φώναξε τότε ο στρατηγός : γιατί μας προξένησες τόση δυστυχία; Ο Κύριος σήμερα σε σένα θα προξενήσει τέτοια δυστυχία (Ι. Ναυή 7: 25). Και ο Αχάν τιμωρήθηκε αυστηρά: τον λιθοβόλησαν μ’ όλους τους συγγενείς του, τα βόδια του και τα πράγματά του κλεμμένα και μη.
Μετά από αυτόν τον αιματηρό καθαρισμό από την αμαρτία ανάμεσα στο στρατό του, ξεκίνησε ο Ναυή ξανά για τη Γαι και την κατέκτησε χωρίς προσπάθεια και δίχως απώλειες.

Αυτός ο πόλεμος μας προσφέρει ένα ξεκάθαρο δίδαγμα, ότι ο λαός ο οποίος έχει μια θεϊκή αποστολή είτε να τιμωρήσει είτε να σωφρονίσει κάποιον άλλον λαό δεν επιτρέπεται να καταπατήσει ούτε καν μια εντολή. Δεν επιτρέπεται να καταπατήσει το νόμο του Θεού ούτε ο στρατός στην ολότητά του ούτε οι ηγέτες αυτού του στρατού, μα ακόμα ούτε καν ένα άτομο ανάμεσα στους πιο απλούς στρατιώτες. Αν ένας και μόνο στρατιώτης από τέτοιο στρατό προβεί σε κλοπή ή σε λεηλασία ή σε μοιχεία, ή σε προσβολή των ιερών, ή σε όποιο άλλο αμάρτημα ενάντια στο νόμο του Θεού, δημιουργεί εμπόδια στην επιτυχία ολοκλήρου του στρατού. Όσο πιο ψηλά στην ιεραρχία είναι ένας στρατιώτης τόσο το αμάρτημά του μεγιστοποιεί την δυνατότητα αποτυχίας του στρατού που ανήκει. Η αμαρτία των ηγετών ενός στρατού ενάντια στο Θεό και στο νόμο του Θεού ισοδυναμεί με εσκεμμένη προδοσία και παραδίδεται στον εχθρό. Κάθε αμαρτία εκδικείται κατά τη διάρκεια του πολέμου πιο γρήγορα από ότι κατά την περίοδο ειρήνης. Αυτό πρέπει να το έχουμε πάντοτε υπόψη μας. Επειδή ο πόλεμος αποτελεί ένα γρήγορο ξεκαθάρισμα λογαριασμού από το Θεό για τα πολύχρονα έργα του ανθρώπου κατά τη διάρκεια της ειρήνης. Θλιβόμαστε και θρηνούμε επειδή κάποιος λόχος τυχαία δυστύχησε και καταστράφηκε. Δεν υπάρχει τυχαίο στον πόλεμο. ‘Η θρηνούμε κάποιον αξιωματικό που σκοτώθηκε μέσα στη σκηνή του από αδέσποτη σφαίρα. Δεν υπάρχει, ούτε υπήρξε ποτέ αδέσποτη σφαίρα. Κάθε σκάγι του όπλου πέφτει εκεί που πρέπει να πέσει. Δεν υπάρχει τυφλή τύχη στον πόλεμο, στρατηγέ μου.

Το ότι ο στρατιώτης πρέπει να είναι καθαρός από την αμαρτία να στέκει με φόβο και με ακέραιο πνεύμα σαν κερί μπροστά στο Θεό, το γνώριζαν πάντοτε οι αγροτικοί λαοί στα δικά μας Βαλκάνια. Το γνωρίζουν και σήμερα, και μ’ αυτή τη γνώση οδηγούνται στον πόλεμο στο βαθμό που τους φούσκωσαν τα μυαλά εκείνοι που μιλούν για τον πόλεμο χωρίς να γνωρίζουν τίποτα και χωρίς να σκέπτονται τίποτα για τον πόλεμο. Και ο αριθμός των δεύτερων σήμερα στη Δύση είναι πολύ μεγάλος. Έχουν χάσει κάθε έννοια λεπτότητας, πνευματικών και ηθικών επιρροών που καθορίζουν έναν πόλεμο. Καθοριστικό ρόλο στον πόλεμο αποδίδουν στις μηχανές έμψυχες και άψυχες δηλαδή στους στρατιώτες ως ζωντανά όντα και τις πολεμικές κατασκευές. Όλα αυτά μαζί, χωρίς καμία διάκριση αυτοί τα αποκαλούν ‘’υλικά’’. Οι καθόλα υλιστές είναι υλιστές και στην αξιολόγηση του πολέμου. Η φιλοσοφία που έχουν για τον πόλεμο γνωρίζει μόνο για τις μάζες και τις ικανότητες. Γι’ αυτό και οι αξιολογήσεις τους για τον πόλεμο είναι εντελώς άκυρες, γι’ αυτό οι προβλέψεις και οι προγνώσεις τους για όλους τους πρόσφατους πολέμους των οποίων υπήρξαμε μάρτυρες, χωρίς καμία εξαίρεση, διαψεύστηκαν από την κατάληξη αυτών των πολέμων. Το κύριο λάθος τους το οποίο δεν ασπάζονται οι Βαλκάνιοι χωρικοί έγκειται στο ότι αυτοί βλέπουν τον πόλεμο μόνο ανάμεσα σε δυο στρατούς και σκέπτονται μόνο πάνω ς’ αυτούς τους στρατούς που μάχονται και όχι σ ’εκείνον τον Τρίτο, τον Καθοριστικό, τον Πανόπτη. Αυτόν τον Τρίτο, τον Καθοριστικό, τον Παντεπόπτη σκέπτονται οι αναλλοίωτοι χριστιανικοί λαοί των Βαλκανίων περισσότερο από τα εμπόλεμα μέρη. Αυτό πράγματι είναι Βιβλική στάση απέναντι στον πόλεμο.

Από αυτά είναι σαφές:
α. Ο Κύριος των δυνάμεων απεχθάνεται την λεηλασία στον πόλεμο.
β. Η λεηλασία στον πόλεμο από την πλευρά έστω και ενός ατόμου εμποδίζει την επιτυχία ολοκλήρου στρατού.
“Πόλεμος και Βίβλος, Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς, κεφ. Η ανηθικότητα στον πόλεμο επιφέρει δυστυχία, Σελ. 65-71, εκδ. Παρρησία.

***

Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης

Πολλά μας έλεγε ο γέροντας για τον πόλεμο και τις καταστάσεις του.
«Όσοι, λέει, δεν φυλούσαν την τιμή, σκοτωνόντουσαν. Είχαμε πάει τότε την διλοχία μας να αντικαταστήσουμε ένα τάγμα χωροφυλακής. Αλλά έπιασε μάχη και θα τους αντικαταστούσαμε μετά· ήταν εκεί ένας χωροφύλακας, ένα κτήνος!! ο Θεός να με συγχωρέσει, που την προηγουμένη είχε βιάσει μίαν έγκυο την καημένη. Μόνο αυτός σκοτώθηκε!!
Γίνεται μεγάλο ξεκαθάρισμα στον πόλεμο. Εκεί φαίνονται πολλά. Ο καθένας αντιμετωπίζει τα πράγματα ανάλογα με την κατάστασή του. Αν κανείς έχει αγιότητα, μπορεί να τον καθηλώσει τον άλλο, αν όχι… μπορεί να πεί, εγώ δεν σκοτώνω ας με σκοτώσουν.
Εγώ όταν ήμουν ασυρματιστής έτρεχα συνέχεια να πάρω τη θέση του άλλου. Καλύτερα, λέω να σκοτωθώ παρά να πάθει κάτι ο άλλος και να με σκοτώνει η συνείδησή μου όλη την ζωή μου.

Όλοι αυτοί που κάναν βιασμούς, ατιμίες, αδικίες, τους κυνηγούσαν στον πόλεμο οι σφαίρες, μετά από την μάχη κοίταζες ποιοί λείπαν, τέτοιοι ήταν πολλοί!

….θα χειροτερέψουν τα πράγματα αλλά μετά θα ξανάρθουν στη θέση τους…
….Ο Θεός θα αξιοποιήσει όλα τ’ άσχημα. Ναί θα τα αξιοποιήσει. (Αθανάσιος Ρακοβαλής, Εκπαιδευτικός)

Στον πόλεμο η σφαίρα ξέρεις πώς κυνηγάει τους ανήθικους; Εκεί βλέπεις έντονα τη θεία δικαιοσύνη, την προστασία του Θεού. Ατιμία στον πόλεμο δεν σηκώνει. Ανήθικο άνθρωπο θα τον βρει σφαίρα… Ιδίως αυτοί που κάνουν πονηριές, που κοιτάζουν να ξεφύγουν από ‘δω, να ξεφύγουν από ‘κει, τελικά δεν γλυτώνουν. Είναι παρατηρημένο ότι όσοι πιστεύουν πολύ, φυσικά ζούνε και τίμια, χριστιανικά, και το σώμα τους το τίμιο προστατεύεται από τα πυρά περισσότερο απ’ ό,τι αν φορούσαν Τιμιόξυλο.
Γέροντος Παϊσίου Αγιορείτου, Λόγοι Α’, Με πόνο και αγάπη

***

Άγιος Σωφρόνιος του Έσσεξ ο Αθωνίτης

Μην ξεχνάτε αυτά τα λόγια. Ο Θεός σας έδωσε χρόνο για να οικοδομήσετε την αιώνια σωτηρία σας. Μην τον σπαταλάτε!

Ο σκοπός που θέτουμε στη ζωή μας εμποτίζει όλες τις πράξεις μας.

Αν η εν Χριστώ σωτηρία είναι ο μοναδικός σκοπός της ζωής μας, ό,τι κάνουμε γίνεται πράξη προσευχής, πράξη λειτουργική.

Κάθε τι το φθαρτό μου φαινόταν ανάξιο. Όταν έβλεπα τους ανθρώπους, πριν καν, κάτι σκεφτώ για αυτούς, τους έβλεπα μέσα στην εξουσία του θανάτου, να πεθαίνουν, και γέμιζε η καρδιά μου ευσπλαχνία για αυτούς. Δεν επιθυμούσα καμία δόξα απ’ τους θνητούς, ούτε εξουσία επ’ αυτούς, δεν περίμενα την αγάπη τους. Καταφρονούσα τον υλικό πλούτο, και δεν εκτιμούσα ιδιαίτερα την διανόηση, ως μη ικανή να δώσει απάντηση σ’ αυτό που αναζητούσα. Εάν μου προσέφεραν αιώνες ευδαιμονίας, δεν θα τους δεχόμουν. Το πνεύμα μου, απαιτούσε αιώνια ζωή και η αιωνιότητα -όπως κατάλαβα αργότερα- στεκόταν μπροστά μου και με αναγεννούσε αισθητά. Ήμουν τυφλός, χωρίς επίγνωση. Η αιωνιότητα χτυπούσε την πόρτα της καρδιάς μου, που ‘χε από φόβο κλειστεί.

Όταν απουσιάζει η όραση της αιωνιότητος, ο χρόνος και οι ημέρες γίνονται η μοναδική πραγματικότητα.
«Κύριε Ιησού Χριστέ, σώσον ημάς».
Είναι μέγα δώρον η θεωρία της αιωνιότητος εν τω απροσίτω Φωτί της Θεότητος. Όσοι εγεύθησαν της μακαριότητος ταύτης δεν επιθυμούν την απόκτησιν των προσκαίρων αγαθών.
Όταν η αγάπη του Χριστού μας εγγίζει, αισθανόμαστε την αιωνιότητα.
«Κύριε Ιησού Χριστέ Υιέ του Θεού, ελέησον ημάς». Όταν λέμε την προσευχή αυτή, συνάπτουμε με τον Χριστό μια προσωπική σχέση, που ξεπερνά τη λογική. Η ζωή του Χριστού εισχωρεί σιγά-σιγά μέσα μας.

Όταν η χάρη είναι μαζί μας δεν βλέπουμε τα ελαττώματα των άλλων, βλέπουμε μόνο τα παθήματα και την αγάπη των αδελφών.
Είναι υπέροχο πράγμα να αγαπάς κάποιο πολύτιμο για σένα πρόσωπο. Αλλά να προσεύχεσαι είναι κάτι περισσότερο…  Ο νους του μοναχού είναι ελεύθερος να παραμείνει απερίσπαστα στη μνήμη του Θεού. Κινείται φυσιολογικά στη σφαίρα της καθαρής προσευχής. Δοκιμάζει την επαφή με τη ζώσα αιωνιότητα. Κατοπτεύει το Άκτι­στο Φως, που εκπορεύεται από το Πρόσωπο του Θεού. Αναπνέει το άρωμα της Αγάπης, που κατέρχεται άνωθεν.

Άγιος Πορφύριος Καυσοκαλυβίτης

«Η ψυχή αγιάζεται και καθαίρεται με τη μελέτη των λόγων των Πατέρων, με την αποστήθιση ψαλμών, αγιογραφικών χωρίων, με την ψαλτική, με την ευχή. Δοθείτε λοιπόν σε αυτά τα πνευματικά και αφήστε όλα τα άλλα.… Όλα τα άγια βιβλία της Εκκλησίας μας περιέχουν λόγια άγια, ερωτικά προς τον Χριστό μας. Να τα διαβάζετε με χαρά, αγάπη και αγαλλίαση. Όταν δοθείτε σ᾿ αυτήν την προσπάθεια με λαχτάρα, η ψυχή σας θα αγιάζεται με τρόπο απαλό, μυστικό, χωρίς να το καταλαβαίνετε».
«Να επιδοθείτε στη μελέτη με έρωτα θείο. Φως Χριστού θα πλημμυρίσει την ψυχή σας».

Με προσοχή να διαβάζετε και τους βίους των αγίων. Ζητήστε τη βοήθεια τους.
Μελετώντας τα βιώματα των αγίων, θα τους αγαπήσετε πολύ και πολύ θα ωφεληθείτε. Σιγά σιγά θα ευφραίνεστε και, χωρίς να το καταλάβετε, θα θέλετε και θα σκέπτεσθαι όλο και πιο πολύ το καλό. Το καλό θα γίνεται από αγάπη και το κακό δεν θα βρίσκει θέση.
… Διάβαζε όσο μπορείς την Αγία Γραφή και τους βίους των Αγίων. Αυτό σου συνιστώ».
Να έχετε συνέχεια τη μνήμη του Θεού. Μνήμη Θεού θα αποκτήσετε με την ευχή, “Κύριε Ιησού Χριστέ…”, με τις προσευχές της Εκκλησίας, με τούς ύμνους.

Οι άνθρωποι που θα πάρουν την ευθεία οδό θα είναι λίγοι, και αυτοί θα φθάσουν στον προορισμό τους και θα είναι ευτυχείς. Οι μάζες παρασυρόμενες θα πέσουν σε άγριες θάλασσες και μαύρα βουνά. Πιο πέρα θα τους περιμένουν μαύρα λιοντάρια και άγρια θηρία που θα τους κατασπαράξουν. Θα βρεθούν σε αδιέξοδο και δεν θα έχουν καλό τέλος…
Πηγή: Ο όσιος Πορφύριος ο προφήτης, Γ΄Τ. εκδ. Αγιοπαυλίτικο κελλί αγίων Θεοδώρων Άγιον Όρος, σελ. 138

“….Άσε ο κόσμος τώρα που προσπαθεί να ριχτεί προς την ύλη. Να περιφρονήσει το πνεύμα, να περιφρονήσει τις αξίες. Όλες αυτές τις αξίες σιγά, σιγά, με την Χάρη του Θεού, τις έφτιαξε ο άνθρωπος, τις έφτιαξε ο άνθρωπος με την βοήθεια τού Θεού. Την οικογένεια και όλα αυτά τα καλά και ωραία.
Άμα τα περιφρονήσουμε η γη εδώ, η ζωή μας, γίνεται χάος. Γίνεται κόλασις. με ναρκωτικά, μ’ αυτό… Αρχίζει ο άνθρωπος να κοιτάζει την ηδονή, να θέλει να ικανοποιείται έτσι.. Να! Δεν βλέπεις τα παιδιά που αυτοκτονούν και τρελαίνονται; Δεν πας στα ψυχιατρεία να δεις παιδάκια, 15-16-20 χρονών, 25 – 30, που βασανίζονται!
Θα μου πεις να: «Γιατί δεν τα βλέπει ο Θεός;» Μα αυτά είναι, τα βλέπει ο Θεός. Αλλά ο Θεός δεν μπορεί να επέμβει.

Μπορεί όμως, με το σχέδιο του Θεού, να έρθει, να έρθει ώστε οι άνθρωποι ν’ αποκτήσουν μία επίγνωση, να ιδούνε το χάος ολοζώντανο μπροστά τους, να πούνε: Έεε! Πέφτουμε στο χάος, χανόμαστε. Όλοι πίσω, όλοι πίσω, γυρίστε πίσω, πλανηθήκαμε. Και να έρθουνε πάλι στο δρόμο τού Θεού και να λάμψει η Ορθόδοξος πίστις.
Αυτό εμείς επιδιώκουμε και έτσι θέλουμε τα πράγματα σιγά-σιγά να γίνουνε με την χάρη του Θεού. Ο Θεός εργάζεται μυστικά, δεν θέλει να επηρεάσει του ανθρώπου την ελευθερία, τα φέρνει έτσι και σιγά-σιγά-σιγά πάει ο άνθρωπος εκεί που πρέπει. …».
πηγή: Το Πνεύμα το Ορθόδοξον είναι το αληθές, Έκδοσις Ι. Γ. Ησυχαστηρίου “Η Μεταμόρφωσις του Σωτήρος” Μήλεσι

***

«-Γέροντα, ο Όσιος Νείλος προφητεύει ότι μετά το 1900 θα αρχίσει να σκοτίζεται η διάνοια των ανθρώπων από τη πορνεία, τη μοιχεία, την ομοφυλοφιλία και την ασέβεια.
Ο κόσμος θα γίνει αγνώριστος και δεν θα μπορούμε να ξεχωρίσουμε τους άντρες από τις γυναίκες, λόγω της ξετσίπωτης ενδυμασίας και των τριχών της κεφαλής.
Οι ποιμένες της εκκλησίας θα γίνουν κενόδοξοι και ασεβείς. Θα αλλάξουν τα ήθη και οι παραδόσεις των Χριστιανών.
Οι επιστήμες θα προοδεύσουν κατά φαντασία και οι άνθρωποι στο τέλος θα στερηθούν τη Χάρι του Αγίου Πνεύματος. Όλα αυτά τα συζητήσαμε και συμφώνησε πως όλα θα πραγματοποιηθούν επακριβώς. Μου είπε πως θα έρθουνε δύσκολα χρόνια, θα έρθει πείνα και αποστασία του κλήρου. Αλλά να μην απελπιζόμαστε, διότι όλα είναι στα χέρια του Θεού.».
*Μαρτυρία κ. Ιωάννου Κ., εργοστασιάρχη, Αθήνα. (*Από το βιβλίο: «Ο Όσιος Πορφύριος ο Προφήτης – Μαρτυρίες (Τόμος Α’))

«–Αυτό που πρέπει περισσότερο εσείς οι Αγιορείτες να δείτε, είναι το θέμα της πίστεως. Να διατηρήσετε ορθή την πίστη και αλώβητη, διότι έρχονται δύσκολα χρόνια. Προσέξτε την πίστη, εσείς ειδικά που είστε στο Άγιον Όρος. Ο κόσμος προσβλέπει σε εσάς.». *Μαρτυρία ιερομονάχου Προδρόμου, Άγιον Όρος.

Απόσπασμα οπό τη συνέντευξη του γιατρού του Αγίου Πορφυρίου, ομότιμου καθηγητή μικροβιολογίας κ. Γεωργίου Πιπεράκι.
«Όταν κάναμε κουβέντα για την κατάπτωση του κόσμου και ότι πηγαίνει προς το κακό έλεγε ότι ‘‘όλα χαλάνε, θα πηγαίνουμε προς το χειρότερο, προς το κακό’’, ενώ τόνιζε ότι θα φτάσουμε ακόμα και στην αποστασία του κλήρου. Τον ρώτησα με αγωνία, εμείς τι θα κάνουμε; Μου είπε ότι θα πιαστείτε από την κολώνα της Εκκλησίας και θα κρατιέστε εκεί. Καλά του είπα, ποια θα είναι η Εκκλησία, τι σημαίνει να κρατηθούμε από την κολώνα της Εκκλησίας; 
Εκείνος επέμεινε, από την πίστη σας, από την αληθινή Εκκλησία».

«Κάποτε ο Γέροντας με ρώτησε πώς πάνε τα πολιτικά πράγματα. Του απάντησα ότι γενικά δεν πάνε καλά. Κι ο Γέροντας είπε: «Τι να σου κάνουν οι πολιτικοί; Είναι μπερδεμένοι με τα ψυχικά πάθη τους. Όταν ένας άνθρωπος δεν μπορεί να βοηθήσει τον εαυτό του, πώς θα μπορέσει να βοηθήσει τους άλλους; Φταίμε κι εμείς για την κατάσταση αυτή. Αν ήμασταν αληθινοί χριστιανοί, θα μπορούσαμε να στείλουμε στη Βουλή, όχι βέβαια χριστιανικό κόμμα, αλλά χριστιανούς πολιτικούς, και τα πράγματα θα ήταν διαφορετικά».

Θα ‘ρθη καιρός που θα πέσουν οι κοιλιές.
Στο τέλος θα νικήση η Ορθοδοξία, όμως εγώ τότε δεν θα ζω.
«Θα έρθουν δύσκολοι καιροί και ο κόσμος θα χρειασθεί φροντίδα από τα Μοναστήρια»!…

«Τα ζώα σου να μην τα «χαλάσεις» ποτέ. Να τα κρατήσεις και να κάνεις και άλλο μαντρί, γιατί έρχονται δύσκολα χρόνια. Θα έρθουν δύσκολες μέρες, γι’ αυτό να τα κρατήσεις, να έχεις το κρέας σου και το γάλα σου. Μετά έχει ο Θεός. Αυτά τα δύσκολα χρόνια δεν θα κρατήσουνε για πολύ. Θα έρθουνε καλύτερες μέρες, καλύτερη ζωή και θα περάσετε πολύ καλά».

«Μη φοβάσαι παιδί μου, κοντά στην Εκκλησία, μέσα στην Εκκλησία… δεν θα πεινάσετε. Ο άρτος ποτέ δεν θα λείψει απ’ την Εκκλησία. Θα περάσετε δύσκολα αλλά κοντά στην Εκκλησία κανένας δε θα χαθεί. Μη φοβάσαι, θα επέμβει ο Κύριος διότι η σωτηρία της Ελλάδος μόνο δια του Κυρίου θα γίνει…».

«Αργότερα θα δείτε ότι όλα τα τρόφιμα θα είναι μολυσμένα. Να μην φοβόσαστε. Εσείς θα κάνετε τον σταυρό σας και θα τρώτε. Ο Θεός είναι που μας προστατεύει όλους…».

Ο Ιησούς του Ναυή, δυνατός με τον Παντοδύναμο, για χάρη του ο Ήλιος «εστάθηκε επί μίαν ολόκληρον ημέραν»
https://iconandlight.wordpress.com/2020/08/31/50531/

Ιησούς του Ναυή
https://orthodoxoiorizontes.gr/Palaia_Diathikh/Ihsous_tou_Nauh/Ihsous_tou_Nauh.htmΆγιος Σωφρόνιος του Έσσεξ ο Αθωνίτης

Ω! Κύριε Ιησού Χριστέ, Υιέ του ζώντος Θεού,
Σε παρακαλούμε και σε ικετεύομε,
Μη μας απομακρύνεις από το πρόσωπό σου,
Μην οργισθείς για την ασέβειά μας.
Φανερώσου σ’ εμάς , Φως του κόσμου,
Αποκάλυψέ μας
το μυστήριο της οδού της δια Σου σωτηρίας,
για να γινόμαστε
γιοί και θυγατέρες του Φωτός σου.

Ἀπολυτίκιον τῆς Ἰνδίκτου. Ἦχος β΄.

Ὁ πάσης δημιουργὸς τῆς κτίσεως, ὁ καιροὺς καὶ χρόνους ἐν τῇ ἰδίᾳ ἐξουσίᾳ θέμενος, εὐλόγησον τὸν στέφανον τοῦ ἐνιαυτοῦ τῆς χρηστότητός σου, Κύριε, φυλάττων ἐν εἰρήνῃ τοὺς βασιλεῖς καὶ τὴν πόλιν σου, πρεσβείαις τῆς Θεοτόκου, καὶ σῶσον ἡμᾶς.

Ἀπολυτίκιον τῆς Παμμακαρίστου.
Ἦχος δ΄. Ταχὺ προκατάλαβε.

Πανήγυριν σήμερον ἐπικροτοῦμεν φαιδράν, ἰδοὺ γὰρ προτίθεται, ὦ Παμμακάριστε, Εἰκών Σου ἡ πάνσεπτος, ἤνπερ καρδίας πόθῳ, προσερχόμενοι πάντες, Δέσποινα προσκυνοῦμεν, καὶ θερμῶς Σοι βοῶμεν· ῥῦσαι ἡμᾶς κινδύνων καὶ περιστάσεων.

Ἀπολυτίκιον τῶν ἁγίων 40 γυναικῶν μαρτύρων
Ἦχος πλ. α΄. Τὸν συνάναρχον Λόγον.

Ἀθλητῶν αἱ χορεῖαι, δεῦτε συνδράμετε καὶ τεσσαράκοντα κόρας μετὰ Ἀμμοὺν εὐσεβοῦς μεγαλύνατε λαμπρῶς πανηγυρίζουσαι· ὅτι ἐνήθλησαν στεῤῥῶς, τῇ ἀσκήσει ἐν Χριστῷ ῥωσθεῖσαι καὶ λαμπρυνθεῖσαι· πρεσβεύουσαι τῷ Κυρίῳ ἐλεηθῆναι τὰς ψυχὰς ἡμῶν.

Ἀπολυτίκιον τοῦ Ὁσίου Πατρὸς ἡμῶν Συμεὼν
Ἦχος α´

Ὑπομονῆς στῦλος γέγονας, ζηλώσας τοὺς προπάτορας Ὅσιε, τὸν Ἰὼβ ἐν τοῖς πάθεσι, τὸν Ἰωσὴφ ἐν τοῖς πειρασμοῖς, καὶ τὴν τῶν Ἀσωμάτων πολιτείαν, ὑπάρχων ἐν σώματι, Συμεὼν Πατὴρ ἡμῶν Ὅσιε, πρέσβευε Χριστῷ τῷ Θεῷ, σωθῆναι τὰς ψυχὰς ἡμῶν.

Ἀπολυτίκιον τοῦ Ὁσίου Μελετίου .
Ἦχος δ΄.

Ὡς ἔνσαρκος Ἄγγελος, καὶ ὑπηρέτης Χριστοῦ, ὡς ἔνθεος ἄνθρωπος καὶ ἀσκητῶν καλλονή, Μελέτιε Ὅσιε, χάριτας θεοδότους, ἐκομίσω διώκειν, πνεύματα πονηρίας, καὶ νοσοῦντας ἰᾶσθαι, δι’ ὅ καὶ ἡ σεπτή σου σορὸς βρύει ἰάματα.

Ἀπολυτίκιον τῆς Ὁσίας Εὐανθίας
Ἦχος γ’. Θείας πίστεως.

Θείων ἔργων σου, τῇ γεωργίᾳ, τῆς ἀσκήσεως, ἐν τῷ λειμῶνι, Εὐανθία εὖ μάλα ἀνθήσασα, ταῖς ἀνθηπνόοις ὀσμαῖς τῶν χαρίτων σου, τῆς Ἐκκλησίας μυρίζεις τὸ πλήρωμα. Ὅθεν πρέσβευε, Χριστῷ τῷ Θεῷ πανεύφημε, δωρήσασθαι ἡμῖν τὸ μέγα ἔλεος.

Ἀπολυτίκιον τοῦ Ὁσίου Ἀντωνίου τοῦ Νέου τοῦ Βεροιέως
Ἦχος γ’. Θείας πίστεως.

Μέγα καύχημα, καὶ πολιοῦχον, σὲ πλουτίσασα πόλις Βεροίας, θεοφόρε παμμάκαρ Ἀντώνιε, τῇ σῇ πρεσβείᾳ προστρέχει ἑκάστοτε, προσπτυσσομένη τὴν πάντιμον Κάραν σου. Πάτερ Ὅσιε, Χριστὸν τὸν Θεὸν ἱκέτευε, δωρήσασθαι ἡμῖν τὸ μέγα ἔλεος.

Ἀπολυτίκιον.
Ἦχος πλ. α΄. Τὸν συνάναρχον Λόγον. Δρ. Χαρ. Μ. Μπούσια

Ἰησοῦ Ζωοδότα Σῶτερ εἰρήναρχε, τοῦ πολεμήτορος ῥῦσαι, ἀδίκου ἐπιβουλῆς, τοὺς δοξάζοντας τὸ κράτος Σου ἀείποτε, καὶ τὴν εἰρήνην Σου ταχύ, ἐπιβράβευσον Χριστέ, φιλεύσπλαγχνε Παντεπόπτα, τοῖς δι’ ὀρθὴν δοξασίαν, δεινὰ πολέμου ὑπομένουσι.

Εἰς τούς Αἴνους Στιχηρά Προσόμοια τῆς Ἰνδίκτου
Ἦχος δ´ Ἰωάννου Μοναχοῦ

Ἡ βασιλεία σου Χριστὲ ὁ Θεός, βασιλεία πάντων τῶν αἰώνων, καὶ ἡ δεσποτεία σου ἐν πάσῃ γενεᾷ καὶ γενεᾷ· πάντα γὰρ ἐν σοφίᾳ ἐποίησας, καιροὺς ἡμῖν καὶ χρόνους προθέμενος· διὸ εὐχαριστοῦντες κατὰ πάντα καὶ διὰ πάντα βοῶμεν. Εὐλόγησον τὸν στέφανον τοῦ ἐνιαυτοῦ τῆς χρηστότητός σου, καὶ καταξίωσον ἡμᾶς ἀκατακρίτως βοᾶν σοι, Κύριε δόξα σοι.

Ἦχος δ´ Ἀνδρέου Πυροῦ

Αἱ πορεῖαί σου ὁ Θεός, αἱ πορεῖαί σου μεγάλαι καὶ θαυμασταί· διὸ τῆς οἰκονομίας σου, τὴν δυναστείαν μεγαλυνοῦμεν, ὅτι φῶς ἐκ φωτός, ἐπεδήμησας εἰς ταλαίπωρον κόσμον σου, καὶ τὴν πρώτην ἀνεῖλες ἀράν, τοῦ παλαιοῦ Ἀδάμ, ὡς ηὐδόκησας Λόγε, καὶ ἡμῖν ἐν σοφίᾳ, καιροὺς καὶ χρόνους ὑπέθου, τοῦ δοξάζειν τὴν παντουργικήν σου ἀγαθότητα, Κύριε δόξα σοι.

Advertisement

The new year lies before us and it is up to us to make it the way of the Lord, or not, we make a track to Heaven or to Hell, either eternal Hell, May God bless the new year

Synaxarion From the Menaion.
On September 1 is the beginning of the Indiction, i.e. the new [Ecclesiastical] Year.
On this day we commemorate the miracle done by the holy Theotokos in the Monastery of Miasinae; and we also commemorate the fire that took place.
On this day we also commemorate our devout father Symeon the Stylite.
On this day we also commemorate devout St. Martha, mother of St. Symeon; and devout St. Evanthia; and also the repose of Joshua, son of Nun.
Saint Symeon Stylites of Lesbos (c. 845)
On this day we also commemorate the forty holy women Martyrs, Virgins, and Ascetics, of Thrace: Sts. Adamantine, Athena, Akrive, Antigone, Arivea, Aspasia, Aphrodite, Dione, Dodone, Elpinike, Erasmia, Erato, Ermeneia, Evterpe, Thaleia, Theanoe, Theano, Theonymphe, Theophane, Kalliroe, Kalliste, Kleio, Kleonike, Kleopatra, Koralia, Lambro, Margarita, Marianthe, Melpomene, Moscho, Ourania, Pandora, Penelope, Polymnia, Polynike, Sapfo, Terpsichore, Troada, Haido, and Harikleia, and also their teacher, the Deacon Ammon.
On this day we also commemorate the holy martyrs and siblings, Evodus, Callista, and Hermogenes.
Devout St. Meletius the New, who lived as an ascetic on the Mountain of Myoupolis, died in peace.
The holy Neomartyr Angelis, who witnessed in Constantinople in the year 1680, died by the sword.
St. Nicholas, who struggled in asceticism in the ravine of Courtaliote (Crete)
Saint Haido of Stanos Halkidiki (1820-1821)
On this day we also commemorate the Synaxis of the Pammakaristos (“All-Blessed”) Icon of the Most Holy Theotokos
On this day we also commemorate the Synaxis of the “Chernigov-Gethsemane” Icon of the Most Holy Theotokos

Bless the crown of the year with your goodness, O Lord. 
Establish, O Good One, the fruitful vine, which your right hand has planted with love upon the earth, preserving your Church, O All-powerful.

Anthony Bloom Metropolitan of Sourozh

We come out of a year when darkness has been perceived by all of us, when violence and cruelty are still rife.
How shall we meet it? It would be naive, and it would be very unchristian, to ask God to shield us against it, to make of the Church a haven of peace while around us there is no peace. There is strife, there is tension, there is discouragement, there are fears, there is violence, there is murder. We cannot ask for peace for ourselves if this peace does not extend beyond the Church, does not come as rays of light to dispel the darkness. …

The Christian is one who must be capable of seeing history as God sees it, as a mystery of salvation but also as a tragedy of human fallenness and sin. And with regard to both we must take our stand. Christ says in the Gospel, ‘When you will hear of wars and rumors of wars, be ye not troubled.’ Lift up your heads, there is no space in the heart and in the life of the Christian for cowardice, faintheartedness and fear, which are all born of selfishness, concern for self, even if it extends to those whom we love. God is the Lord of history, but we must be co-workers with God, and we are sent by Him into this world of His, in order to make the discordant city of men into the harmony which will be called the city of God.

And we must remember the words of the Apostle who says, whoever will wish to work for the Lord will be led into trial; and the words of another Apostle who tells us not to be afraid of trial by fire. In the present world we must be prepared, ready for trials and ready to stand, perhaps with fear in our heart for lack of faith, but unshaken in the service of God and the service of men… We claim to be Orthodox. To be Orthodox does not mean only to confess the Gospel in its integrity and proclaim it in its purity, but it consists, even more than this, in living according to the Gospel;..

“ ‘I said to the man who stood at the gate of the year: give me a light that I may tread safely into the unknown,’ and he replied: ‘Go out into the darkness and put your hand in the hand of God; that shall be better to you than light and safer than a known way.’ ”

”Let us enter this new year with a feeling of responsibility and inspiration. Let us enter this new year with the faith that the power of God is made perfect in weakness, in our weakness, as it was in the weakness of the saints who were strong only in the power of God. Let us have faith that all things are possible to us in the strengthening power of the Jesus Christ.

Yes, the new year lies before us like a path that no one has yet trodden, a clear, virgin plain that must flower with a wealth of human good deeds. Whatever our age a path lies ahead of us and it is up to us to make it the way of the Lord, or not. It depends on us whether for those around us and for future generations we make a track to Heaven or to Hell, either eternal Hell, or simply the cruel human hell on earth.

We can enter this year creatively, but only on condition that we enter with hope, that is with the certainty that the Lord is in this year, that He is the master and will lead us to the right place, and with the faith that nothing in this year will happen without the will or acquiescence of God. If this is our attitude we shall see that nothing is chance, (whoever believes in chance does not believe in God) that there are no pointless meetings and every person is sent us by the Lord. ….  Let us enter upon the new year with this faith and hope and this burning of the spirit, let us receive each other and anyone whom God may send us as the Lord receives us on our way, and let us accept anything that befalls us as coming from the hand of God, and in all circumstances let us be Christ’s; then all will be well… May God bless the new year.

***

Homily:
on Joshua the son of Nun
by Saint Nikolai Velimirovič

Turn not from it to the right hand or to the left … be not afraid, neither be thou dismayed: for the Lord thy God is with thee whithersoever thou goest (Joshua 1:7, 9).

Joshua the son of Nun obeyed the Lord in everything to the end, not turning either to the right or to the left of the Lord’s commandments. He was surrounded by great horrors and fears while leading the people through an unknown land and through thick ranks of enemies, but he was neither afraid nor dismayed. He considered himself the weapon of God, and knew that his battles were God’s battles. As a faithful soldier obeys the commands of his commander, so Joshua listened for and hearkened to the will of the Living God. He did not ascribe any good thing, any power, any merit to himself, but he ascribed all to God and only to God. He did not depend in the least on his own army, his own weapons and his own wisdom, but he depended on God and only on God, the Almighty and All-wise.

See, brethren, with what sort of men God walks. Oh, if only Christian rulers and commanders could see this and learn from God’s servant Joshua how to serve God! Oh, if they would understand, once and for all, that the people are best served when God is served; and that the people cannot be served if God is not served! The Lord God fulfilled His promise and was with Joshua the son of Nun to the end of his labors and life. And that the Lord was with him is shown by the great and awesome miracles that He manifested through His faithful servant. God divided the river Jordan so that the people crossed over on dry land without a bridge; God made the walls of Jericho fall at the sound of the trumpet; God delivered powerful enemies into the hands of the Israelites; God caused the sun to stand still over Gibeon and the moon to stand still over the valley of Ajalon.
Truly, never and nowhere did God forsake His servant Joshua, for Joshua did not leave unfulfilled a single commandment of God. A witness of the Living God and a type of the Savior of the world, when he was old and stricken in years, he instructed his people as God had taught him in the beginning: Turn not aside therefrom to the right hand or to the left … but cleave unto the Lord your God (Joshua 23:6, 8).

O Lord Jesus, Son of God, Who showed most glorious wonders through Joshua, the son of Nun, Thy faithful servant, strengthen and encourage us that we not turn away from Thee, either to the right or to the left, for the sake of Thy glory and our salvation.

To Thee be glory and praise forever. Amen.
The Prologue from Ohrid: Lives of Saints by Saint Nikolai Velimirovič
http://prologue.orthodox.cn/December17.htm

Troparion of Beginning of the INDICTION —Tone 2

Lord of the universe who by Thy power hast established the times and seasons,/ bless this year with Thy goodness,/ preserve our rulers and keep Thy flock in peace,/ through the prayers of the Mother of God, and save us.

Apolytikion of Beginning of the INDICTION — Tone 2

Creator of the universe, setting times and seasons by Your sole authority, bless the cycle of the year of Your grace, O Lord, guarding our rulers and Your nation in peace, at the intercession of the Theotokos, and save us.

Apolytikion of the Theotokos in Miasena — Grave Tone

Rejoice, you who are full of grace, O Virgin Theotokos, haven and protection of the human race, for the Redeemer of the world became incarnate of you. Wherefore grace made splendid your brilliant icon of Miasena, which in a wondrous manner you returned again from the depths of the waters.

Troparion of St SYMEON Stylites — Tone 1

Thou wast a pillar of patience, O venerable one,/ emulating the forefathers:/ Job, in afflictions; Joseph in temptations,/ and the life of the incorporeal ones while in the body./ Entreat Christ God. O Symeon, our father,// that our souls be saved.

Apolytikion of St MELETIOS the New — Tone 4

The bodiless Angel, and servant of Christ, as a divinely inspired man and beauty of ascetics, Venerable Meletios, you granted remedies, being quick to banish, the wicked spirits, and you healed the sick, for your august relics pour forth healings.

Idiomelon of the Praises in the Fourth Tone, for the New Ecclesiastical Year

Your paths, O God, your paths are great and wonderful; therefore we magnify you for the might of your dispensation, for, light from light, you visited your wretched world, and in your good pleasure, O Word, did away with the first curse on ancient Adam, and you fixed for us times and seasons for glorifying your all-pervading goodness. Lord, glory to you!

The Creator who wisely made all things new out of nothing, and arranges the revolutions of the seasons by his will, praise in hymns and highly exalt him to the ages.
To God who arranges all things and alters the seasons for the varied guidance of mankind we sing: Praise him in hymns and highly exalt him to the ages.

Of the Indiction. Ode 3. The Irmos..

Establish me, O Christ, on the unshakeable rock of your commandments, and enlighten me with the light of your face; for none is holy but you, O Lover of mankind.

Establish, O Good One, the fruitful vine, which your right hand has planted with love upon the earth, preserving your Church, O All-powerful.

Grant, Lord, that those who in faith sing your praise as God of the universe, may pass through this year abounding in spiritual works, well-pleasing to God.

Στην Ιερά Μονή Αγίου Ιωάννου του Προδρόμου Βαζελώνος με τον Γέρο – Ιωάννη – Μουσταφά, τον διά Χριστόν σαλό

Συναξάριον.
Τῇ Λʹ (30η) τοῦ μηνὸς Αὐγούστου ἀπόδοσις τῆς ἐορτῆς τῆς ἀποτομῆς  τῆς τιμίας Κεφαλῆς τοῦ ἁγίου ἐνδόξου Προφήτου, Προδρόμου, καὶ Βαπτιστοῦ Ἰωάννου.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾷ μνήμη τῶν Ἁγίων Πατριαρχῶν Κωνσταντινουπόλεως Ἀλεξάνδρου (337), Ἰωάννου Η΄ τοῦ Ξιφιλίνου (1075), καὶ Παῦλου Γ΄ τοῦ νέου (693).
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τοῦ Ὁσίου Φαντίνου τοῦ Νέου τοῦ Καλαβροῦ τοῦ ἐν Θεσσαλονίκῃ (974).
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾷ μνήμη τῶν ἁγίων δεκαὲξ Μαρτύρων τῶν Θηβαίων.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾷ οἱ ἅγιοι ἓξ Μάρτυρες οἱ ἐν Μελιτινῇ, ἐν τῇ θαλάσσῃ βληθέντες, τελειοῦνται.
Οἱ ἅγιοι μάρτυρες Φῆλιξ, Φουρτουνιανός, Σεπτιμῖνος, Ἰανουάριος ξίφει τελειοῦνται
Μνήμη τοῦ ὁσίου πατρὸς ἡμῶν Σαρματᾶ ( 362)
Μνήμῃ τοῦ ὁσίου Χριστοφόρου τοῦ ἐν Παλαιστίνῃ ἀσκήσαντος (6ο αιων).
Μνήμη τῆς ὁσίας μητρὸς ἡμῶν Βρυαίνης, τῆς ἐν Νισίβει (318), γεροντίσσης τῆς ἁγίας ὁσιομάρτυρος Φεβρωνίας
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ἁγίου Εὐλαλίου ἐπισκόπου Λαπήθου τῆς Κύπρου ἐν εἰρήνῃ τελειωθέντος. (4ο αιων) καὶ τοῦ ὁσίου πατρὸς ἡμῶν Φύλακος.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾷ μνήμῃ τοῦ ὁσίου καὶ θεοφόρου πατρὸς ἡμῶν Ἀλεξάνδρου τοῦ ἐν Σβίρ, τοῦ μυροβλύτου καὶ θαυματουργοῦ (1533).
Μνήμη τῆς ἀνακομιδῆς τοῦ τιμίου λειψάνου (1724) τοῦ ἁγίου Ἀλεξάνδρου Νέφσκυ ἡγεμόνος τῆς Ρωσίας (1263)
Μνήμῃ τοῦ ἁγίου Βαρλαὰμ μητροπολίτου Μολδαβίας (1657) καὶ Μνήμη τοῦ Ἰωάννου Ράσκα, Μητροπολίτου Ρομάν.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ὁ ἅγιος Θεοφύλακτος ιερέας ὁ δια Χριστὸν σαλὸς τῆς μονῆς Ἁγίας Σκέπης Μιχαϊλόφ τοῦ Ρυαζάν (1779 – 1841)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ἐπιτελεῖται ἡ Σύναξις πάντων τῶν ἁγίων Ἀρχιεπισκόπων τῆς Σερβίας

Γέροντας Ιωάννης – Μουσταφά, ο κατά Χριστόν σαλός

Του Γιώργου Ν. Παπαθανασόπουλου

Ημέρα επίσκεψης στην Ιερά Μονή Αγίου Ιωάννου του Προδρόμου Βαζελώνος. Η προηγούμενη ημέρα ήταν κουραστική και γεμάτη συγκινήσεις, ιδιαίτερα για τον π. Κύριλλο. Πίστευα ότι θα αργούσε στο πρωινό. Αλλά τον βρήκα να με περιμένει.

– Πάτερ μου, πάντα πρωινός βλέπω.

– Έτσι είμαι μαθημένος, μου απάντησε.

– Επομένως θα έκαμες και τον Όρθρο…

– Φυσικά, πήρα τις ψυχικές μου ανάσες, μου είπε χαμογελώντας.

Οι «γκρίζοι λύκοι» ήσαν και αυτοί στην ώρα τους… Όταν τους είδα πρωί – πρωί να μας παίρνουν πάλι φωτογραφίες και να μας βιντεοσκοπούν νευρίασα. Πήγα να σηκωθώ και να πάω να τους πω να σταματήσουν αυτόν τον πόλεμο νεύρων που μας κάνουν.

Με συγκράτησε ο π. Κύριλλος.

– Κάτσε κάτω, μου είπε. Αυτό θέλουν, να μας εκνευρίσουν, να πάμε να τους μιλήσουμε, να προκαλέσουν επεισόδιο, να μας τρέχουν στην αστυνομία, να μας ταλαιπωρήσουν. Δεν θα τους κάνουμε το χατήρι. Εμείς ατάραχοι. Αυτοί τη δουλειά τους κι εμείς τη δική μας…

Στην ώρα του είχε έρθει και ο Ιμπραήμ και ξεκινήσαμε. Στη διαδρομή ο π. Κύριλλος μου είπε δυο λόγια για τη Μονή Βαζελώνος:

– Από την Τραπεζούντα είναι λίγο πιο μακριά από τις δυο άλλες Μονές Σουμελά και Περιστερεώτα και δυτικά αυτών και της Τραπεζούντας. Η περιοχή ονομάζεται Ζαβουλών ή Βαζελών και η Μονή αυτή είναι η αρχαιότερη του Πόντου. Η φήμη της ανέβηκε στα ύψη κατά την περίοδο της Αυτοκρατορίας της Τραπεζούντας. Σήμερα και αυτή είναι ένας σωρός ερειπίων. Τα τελευταία του λόγια συμπλήρωσαν δάκρυα συγκίνησης, που έκαμαν τα μάτια του να λαμπυρίζουν….

– Αδελφέ μου συχώρα με, μου είπε, αλλά το μυαλό μου πέταξε πάλι για το τι είχαμε και τι χάσαμε και σε ποιών τα χέρια έμειναν…

Από εκείνη την ώρα επικράτησε σιωπή στο αυτοκίνητο. Η αναπόληση της αίγλης που γνώρισαν ο Πόντος και τα Μοναστήρια του και η εφιαλτική σκέψη της καταστροφής τους κυριάρχησαν μέσα μας μέχρι να φτάσουμε στον προορισμό μας.

Το αυτοκίνητο άφησε τη δημοσιά και άρχισε την ανάβαση προς την Μονή. Ήταν ένας φαρδύς δρόμος με χώμα, έτοιμος να ασφαλτοστρωθεί, Ένας στρατιώτης με κόκκινο περιβραχιόνιο, νεαρό παλληκάρι, σταμάτησε το αυτοκίνητο μας. Ρώτησε στα τούρκικα τον Ιμπραήμ, ποιοι είμαστε και πού πάμε, του είπε και του απάντησε ότι για λόγους ασφαλείας μας, το αυτοκίνητο πρέπει να σταματήσει σε εκείνο το σημείο… Του είπε ο Ιμπραήμ ότι ο δρόμος είναι βατός και ασφαλής για αρκετά χιλιόμετρα ακόμη, αλλά εκείνος ήταν ανένδοτος.

Αποφασίσαμε να προχωρήσουμε με τα πόδια. Ο Ιμπραήμ έμεινε στο αυτοκίνητο. Το ψιλόβροχο με το κρύο και το βοριαδάκι περόνιαζαν το σώμα μας και έπρεπε να ανηφορίσουμε για περίπου μιάμιση ώρα. Όμως ήμασταν αποφασισμένοι κανένα εμπόδιο να μην αποτρέψει το προσκύνημά μας. Βαδίζαμε πάνω στον αμαξιτό δρόμο. Σε λίγο μας προσπέρασε ένα στρατιωτικό καμιόνι. Ήταν γεμάτο στρατιώτες. Μας προσπέρασε και το αυτοκίνητο με τους «γκρίζους λύκους». Ένας από αυτούς είχε βγάλει το μισό του υπέρογκο σώμα έξω από το παράθυρο και μας βιντεοσκοπούσε. Εκεί που τέλειωνε ο δρόμος και άρχιζε το απότομο μονοπάτι ο στρατιωτικό καμιόνι ήταν σταματημένο και άδειο. Και οι γκρίζοι λύκοι είχαν ξεμείνει. Τους προσπεράσαμε σε κοντινή απόσταση.

– Μην τους κοιτάξεις, μου είπε ο π. Κύριλλος.

Εγώ δεν μπόρεσα κι έριξα την κρυφή ματιά μου. Τους είδα που χαζογελούσαν μεταξύ τους για το καψόνι που μας έκαμαν… Σε λίγο κατάλαβα γιατί οι «Γκρίζοι λύκοι» δεν μας ακολούθησαν. Το τελευταίο στάδιο της ανάβασης ήταν εξαιρετικά επικίνδυνο. Σε μιαν κοντινή από το μοναστήρι απόσταση έπρεπε να περάσουμε ένα πολύ στενό και γλιστερό από τη βροχή εξόγκωμα βράχου, ενώ και από τις δύο μεριές έχασκε γκρεμός βάθους εκατοντάδων μέτρων.

Δεν διστάσαμε. Κάναμε το Σταυρό μας, δεν κοιτάξαμε ούτε δεξιά, ούτε αριστερά, αλλά ίσια το μοναστήρι και περάσαμε.

Μπροστά στην είσοδό του ήσαν παρατεταγμένοι οι στρατιώτες. Όλοι φορούσαν το κόκκινο περιβραχιόνιο και είχαν το χέρι στη σκανδάλη του αυτόματου όπλου τους. Ο επικεφαλής τους αξιωματικός μας πλησίασε, μας χαιρέτισε στρατιωτικά και μας ζήτησε τα διαβατήριά μας. Του τα δώσαμε. Ευτυχώς εκείνη την ώρα είχε κόψει η βροχή. Τα κοίταξε για κάποια λεπτά και μετά μας ρώτησε:

– Γιουνάν;

– Γκρικ, του απάντησε ο π. Κύριλλος.

– Νο φότος, νο πρέϊ, μας είπε με σπασμένα αγγλικά. ΟΚ;

– ΟΚ, απαντήσαμε.

Μας έδωσε πίσω τα διαβατήριά μας και εμείς προχωρήσαμε προς τα ερείπια του μοναστηριού, με τη συνοδεία των φαντάρων.

Ήμασταν περίπου στο κέντρο των ερειπίων, περικυκλωμένοι από τους στρατιώτες..

– Θα καθίσουμε σιωπηλοί και θα προσευχόμαστε. Να δούμε τις αντοχές τους, μου είπε ο π. Κύριλλος.

Είχε δίκιο. Κάποια στιγμή σηκώθηκαν και σε παράταξη ανά δύο αποχώρησαν. Η αποστολή τους είχε ολοκληρωθεί… Μας έδειξαν ότι είναι κυρίαρχοι και ότι είμαστε υπό έλεγχο και έφυγαν… Ο π. Κύριλλος ξέσπασε. Έκαμε τρισάγιο για τις ψυχές των μοναχών που διαβίωσαν στη Μονή Βαζελώνος και μετά έψαλε δυνατά το «Τις Θεός Μέγας, ως ο Θεός ημών…», το απολυτίκιο του Βαπτιστή και το «Τη Υπερμάχω…». Μείναμε για ώρα μέσα στην παγωνιά. Σκεφτόμασταν, προσευχόμασταν, αναπολούσαμε την προσφορά των τριών μοναστηριών και το δέσιμό τους με τους Ποντίους.

Ήταν περασμένες τρεις μετά το μεσημέρι και είχε ο τόπος σκοτεινιάσει από ένα μαύρο σύννεφο, που ήταν μερικές δεκάδες μέτρα πάνω μας.

– Πάμε να φύγουμε μου είπε ο π. Κύριλλος. Σταυροκοπηθήκαμε για μιαν ακόμη φορά και πήραμε την κατηφόρα.

Η κατάβαση ήταν πιο άνετη και είδαμε καλύτερα το τοπίο. Ήταν άγριο, με πολλούς βράχους, αλλά και πλούσια βλάστηση. Κατεβαίναμε αμέριμνοι, με γλυκές σκέψεις από την επίσκεψη, όταν από μια λόχμη πετάχτηκε ένας αλλόκοτης εμφάνισης γέροντας. Ήταν με παλιά και σκισμένα ρούχα, χοντρές μάλλινες κάλτσες και τσόκαρα στα πόδια, με μακριά κάτασπρη γενειάδα, γεμάτος ρυτίδες, σκελετωμένος. Ξαφνιαστήκαμε. Περπάτησε προς το μέρος μας με λυγισμένα τα γόνατα, λες και δεν ήθελε να φαίνεται από μακριά.

– Παπάς; Ρώτησε τον π. Κύριλλο σε άπταιστα ελληνικά.

– Παπάς!… Ναι, παπάς, του απάντησε. Εσύ γέροντα ποιος είσαι;

– Οι Τούρκοι με περνούν για δικό τους, με φωνάζουν Μουσταφά και με πιστεύουν για τρελό. Εγώ όμως είμαι βέρος Ρωμιός. Οι γονείς μου με τάξανε σε τούτο το Μοναστήρι και με ονομάσανε Ιωάννη… Για πάνω από εβδομήντα χρόνια μένω σε μια καλύβα κάτω από το δρόμο, στην απότομη πλαγιά. Ο Θεός με έχει προικίσει με καλό αυτί και είναι τόση η ησυχία εδώ πέρα, που ξέρω πότε ανεβαίνουν αυτοκίνητα προς το μοναστήρι. Πιάνω και τον ήχο από το βάδισμα των οδοιπόρων προσκυνητών και ευχαριστώ το Θεό που το μοναστήρι δεν πέθανε στις μνήμες των ρωμιών…

Μέρος Β΄

Ο Μουσταφά – Ιωάννης κοίταξε στα μάτια τον π. Κύριλλο.

– Εσένα πώς σε λένε;

– Με λένε Κύριλλο και τον φίλο μου… Είπε το όνομά μου. Είμαστε από την Ελλάδα και ήρθαμε για προσκύνημα στα Μοναστήρια του Πόντου. Και συνέχισε:

– Εσύ πώς ζεις, εδώ; Δεν σε πήραν είδηση τόσα χρόνια οι Τούρκοι;

– Με ξέρουν και Τούρκοι και κρυπτορωμιοί και μου φέρνουν τρόφιμα, και πετρέλαιο. Με ξέρουν για αγρίμι και δεν τους εμφανίζομαι. Τα αφήνουν σε ένα συγκεκριμένο βράχο, κάτω από τον δρόμο, και φεύγουν… και με μια αποφασιστική κίνηση μας είπε:

– Πάμε στην καλύβα μου, εκεί ουδείς πλησιάζει και θα σας πω περισσότερα…

Πήραμε την κατηφόρα περπατώντας στα βράχια, που ανάμεσά τους υπήρχε πυκνή βλάστηση. Είδαμε τον βράχο που κάνει ένα κοίλωμα στην κορυφή του και εκεί αφήνουν την ελεημοσύνη τους όσοι τον φροντίζουν. Η καλύβα ήταν ένας ενιαίος χώρος με χωμάτινο πάτωμα και κεραμίδια πολύ παλιά, που έμπαζαν σε κάποιες μεριές. Όλα όσα υπήρχαν μέσα ήσαν ξύλινα, φτιαγμένα με τα χέρια του. Τραπέζι, καρέκλες, κρεβάτι. Μαυρισμένα τα μεταλλικά σκεύη της κουζίνας, μια ξυλόσομπα και μια λάμπα πετρελαίου. Για εξώπορτα σανίδες ενωμένες, που έκλειναν με μια ξύλινη μπάρα. Μια ξύλινη στενή παράγκα για αποχωρητήριο και πιο μακριά ρυάκι με γάργαρο νερό από πηγή που ερχόταν από το βουνό. Όταν πήγαμε να καθίσουμε έπιασε ο γέροντας τον π. Κύριλλο από τον ώμο και του είπε:

– Πρώτα θα με ευλογήσεις, θα με εξομολογήσεις θα μου δώσεις άφεση και ύστερα θα καθίσεις. Είμαι πάνω από ενενήντα ετών και θέλω να πάω έτοιμος κοντά στον Χριστό και στον Άγιο Ιωάννη…

Πήγαν σε μια γωνιά, ο Ιωάννης γονάτισε και κλαίγοντας μιλούσε στον π. Κύριλλο, που είχε βάλει το πετραχήλι, που έφερε πάντοτε μαζί του. Στο τέλος τον σήκωσε, τον ευλόγησε και του έβαλε εκείνος μετάνοια. Ήρθαν κοντά μου και καθίσαμε, οι δυο μας στις δύο καρέκλες που υπήρχαν, ο γέροντας κάθισε στο κρεβάτι του. και άρχισε να μας λέγει την ιστορία του.

– Σας ξαναλέω, ότι είμαι πάνω από ενενήντα ετών. Σε λίγο θα είμαι κοντά στον Κύριο. Ήμουν στα δέκα οκτώ δόκιμος μοναχός όταν έζησα όλη την τραγωδία των Ελλήνων του Πόντου. Έζησα την προδοσία των Μπολσεβίκων, την εγκατάλειψη των συμμάχων και τη σφαγή χιλιάδων Ελλήνων. Έζησα τον σκοτωμό των δικών μου ανθρώπων. Προσωπικά ξέφυγα από τη σφαγή, αλλά δεν θέλησα να φύγω μακριά από το μοναστήρι και περιτριγύριζα από τότε σαν αγρίμι σε αυτά τα μέρη.

Είχα διαβάσει για τους κατά Χριστόν σαλούς και σκέφθηκα να κάνω τον τρελό. Έβαλα τούρκικα ρούχα και ζούσα απόκοσμα. Αν κάποιος με πλησίαζε έφευγα με τρελές κινήσεις μέσα στο δάσος. Κάποιος μου έδωσε το όνομα Μουσταφά, που μου έμεινε. Έτσι οι Τούρκοι με περνούν για τούρκο. Ποτέ δεν μου ζητήθηκε να πάω στο τρελοκομείο, ποτέ δεν μου ζητήθηκε να βγάλω ταυτότητα. Ήμουν το τρελό τίποτα γι’ αυτούς. Για εμένα με προστάτευε ο Χριστός και ο Άγιος Ιωάννης, που δεν ήθελε να αφήσω μόνο το μοναστήρι του.

Έτσι όλα αυτά τα εβδομήντα τόσα χρόνια ζω ως Χριστιανός και ας με φωνάζουν Μουσταφά. Ο Θεός με ευλογεί. Το μοναστήρι δεν είναι ερείπιο. Έχει τον Χριστό, την Παναγία, τον Άγιο Ιωάννη, τους Αγγέλους που το προσέχουν και εμένα που κρυφά το υπηρετώ…

Είχαμε μείνει άφωνοι από αυτά που ακούσαμε. Η πρώτη μου σκέψη ήταν «ΖΗ ΚΥΡΙΟΣ». Ο για τους Τούρκους Μουσταφά ο τρελός ήταν στην πραγματικότητα ο Ιωάννης, ο κατά Χριστόν σαλός.

Και η ευλογία που παίρναμε συνεχίστηκε. Μας είπε ο Ιωάννης:

– Ελάτε μαζί μου. Τον ακολουθήσαμε έξω από την καλύβα. Σε ένα ξέφωτο ήταν ένα παλιό πέτρινο κτίσμα που έμοιαζε με εκκλησιά. Η είσοδος ήταν κλεισμένη από δεμάτια σανού και κλαδιά. Τον βοηθήσαμε να τα πετάξει στην άκρη. Μπήκαμε μέσα και ώ Θεέ μου, τι ήταν αυτό που αντικρίσαμε. Ένα παρεκκλήσιο περιποιημένο, με την παλιά καντήλα του και εικονογραφίες παλιές φθαρμένες και κακοποιημένες παλιά από τους Τούρκους, αλλά που φαινόταν η ομορφιά τους. Είχε διατηρηθεί και η μαρμάρινη Αγία Τράπεζα. Φίλησε στον τοίχο τον Σταυρό και μας είπε:

– Ο Κύριος με διατήρησε στη ζωή και με προφύλαξε από τους άπιστους για να το φυλάω όσο ζω. Τρελός Τούρκος για τους Τούρκους έκαμα την Εκκλησιά αποθήκη για σανό. Είναι ένα κανονικό παρεκκλήσιο, που προσεύχομαι και βρίσκω παρηγοριά και κουράγιο. Στα τελευταία του λόγια έβαλε μετάνοια και έκαμε το Σταυρό του.

Δεν μπορέσαμε να συγκρατήσουμε τη συγκίνησή μας. Αφήσαμε τα άφθονα δάκρυά μας να κυλήσουν στο πέτρινο πάτωμα. Βρισκόμασταν μπρος σε έναν άγιο άνθρωπο, έναν άγιο που θα πεθάνει χωρίς κανείς να γνωρίζει ποιος ήταν και τι πίστευε. Θα πεθάνει χωρίς κανείς να γνωρίζει τον επί εβδομήντα τόσα χρόνια αγώνα του να παριστάνει τον τρελό για να είναι κοντά και να διατηρεί το παρεκκλήσιο της Μονής Βαζελώνος.

Άλλη μια φορά που είχαμε ξεχαστεί, ζώντας μια πρόγευση της κοινωνίας με τους Αγίους στην ατέλειωτη πραγματική ζωή. Όμως ο Ιωάννης μας σκέφθηκε, σκέφθηκε τις υποχρεώσεις μας και θέλησε να μας προφυλάξει.

– Ώρα να πηγαίνετε μας είπε γλυκά.

Θέλαμε να μείνουμε για πολύ ακόμη κοντά του, αλλά ξέραμε ότι είχε δίκιο… Το κατάλαβε και μας είπε με την ίδια γλυκύτητα:

– Πηγαίνετε, γιατί θα αρχίσουν να σκέφτονται ότι κάτι σας συμβαίνει και θα κινήσουν να ψάξουν να σας βρουν.

Καταλάβαμε ότι έπρεπε να τον αφήσουμε. Πέσαμε στα γόνατα για να του φιλήσουμε τις άκρες των ποδιών του, αλλά δεν μας άφησε. Πήγε πίσω και μας είπε:

– Πηγαίνετε και από τώρα και στο εξής θα είμαστε ενωμένοι στην προσευχή.

Η καρδιά μας ήταν γεμάτη από άφατη αγαλλίαση και είχαμε ξεχάσει κάθε μέριμνα… Που όμως μας περίμενε σε λίγη ώρα… Όταν φτάσαμε στο αυτοκίνητο είδαμε τον Ιμπραήμ να ξεφυσά ανακουφισμένος.

– Επί τέλους ήρθατε. Είχαν αρχίσει τα παιδιά – υπονοώντας τους «γκρίζους λύκους» – να αδημονούν… Καλά που είναι απότομα εκεί επάνω και βαρέθηκαν να σας αναζητήσουν…

– Δεν πειράζει, του είπαμε. Μόνοι τους το θέλουν να κάνουν αυτοί τη δουλειά.. Για εμάς καλύτερα θα ήταν να μην μας παρακολουθούν και να μην είναι τσιμπούρια….

Η συζήτηση σταμάτησε εκεί. Ο Ιμπραήμ μας ρώτησε τι θα φάμε για βράδυ. Του είπαμε κάτι πρόχειρο αν βρούμε στο ξενοδοχείο ή κάπου κοντά. Είχαμε κουραστεί, αλλά είχαμε και χορτάσει. Πού να του εξηγήσουμε με ποια εκλεκτή τροφή…-
Ενωμένη Ρωμηοσύνη – https://enromiosini.gr/arthrografia/gerontas-moystafa-o-kata/
https://o-nekros.blogspot.com/2022/07/blog-post_16.html

Άνθρωπε Θείων επιθυμιών…, Άγιος Αλέξανδρος του Σβίρ
https://iconandlight.wordpress.com/2021/08/29/%ce%ac%ce%bd%ce%b8%cf%81%cf%89%cf%80%ce%b5-%ce%b8%ce%b5%ce%af%cf%89%ce%bd-%ce%b5%cf%80%ce%b9%ce%b8%cf%85%ce%bc%ce%b9%cf%8e%ce%bd-%ce%ac%ce%b3%ce%b9%ce%bf%cf%82-%ce%b1%ce%bb%ce%ad%ce%be%ce%b1/

Άγιος Αλέξανδρος του Σβίρ, τα χέρια και τα πόδια του Αγίου άρχισαν να αναβλύζουν σταγόνες ευώδους μύρου.
https://iconandlight.wordpress.com/2018/08/29/25051/

Ἀπολυτίκιον τοῦ Τιμίου Προδρόμου.
Ἦχος βʹ.

Μνήμη Δικαίου μέτ’ ἐγκωμίων, σοὶ δὲ ἀρκέσει ἡ μαρτυρία τοῦ Κυρίου Πρόδρομε· ἀνεδείχθης γὰρ ὄντως καὶ Προφητῶν σεβασμιώτερος, ὅτι καὶ ἐν ῥείθροις βαπτίσαι κατηξιώθης τὸν κηρυττόμενον. Ὅθεν τῆς ἀληθείας ὑπεραθλήσας, χαίρων εὐηγγελίσω καὶ τοῖς ἐν ᾍδῃ, Θεὸν φανερωθέντα ἐν σαρκί, τὸν αἴροντα τὴν ἁμαρτίαν τοῦ κόσμου, καὶ παρέχοντα ἡμῖν τὸ μέγα ἔλεος.

Δόξα. 
Ἦχος πλ. βʹ.

Πάλιν Ἡρῳδιὰς μαίνεται, πάλιν ταράττεται. Ὢ ὄρχημα δόλιον, καὶ πότος μετὰ δόλου! ὁ Βαπτιστὴς ἀπετέμνετο, καὶ Ἡρῴδης ἐταράττετο. Πρεσβείαις Κύριε τοῦ σοῦ Προδρόμου, τὴν εἰρήνην παράσχου ταῖς ψυχαῖς ἡμῶν.

Καὶ νῦν. Θεοτοκίον.

Θεοτόκε, σὺ εἶ ἡ ἄμπελος ἡ ἀληθινή, ἡ βλαστήσασα τὸν καρπὸν τῆς ζωῆς, σὲ ἱκετεύομεν, πρέσβευε Δέσποινα, μετὰ τοῦ Προδρόμου καὶ πάντων τῶν ἁγίων, ἐλεηθῆναι τὰς ψυχὰς ἡμῶν.

Ἀπόστιχα. 
Ἰδιόμελον Αʹ. Ἦχος βʹ.

Τῆς μετανοίας ὁ κήρυξ, Ἰωάννη Βαπτιστά, ἐκτμηθείς σου τὴν κάραν, τήν γῆν ἡγίασας, ὅτι τὸν νόμον τοῦ Θεοῦ τοῖς πιστοῖς ἐτράνωσας, καὶ παρανομίαν ἐξηφάνισας. Ὡς παρεστηκὼς τῷ θρόνῳ τοῦ ἐπουρανίου Βασιλέως Χριστοῦ, αὐτὸν ἱκέτευε, ἐλεηθῆναι τὰς ψυχὰς ἡμῶν.

Ὁ ἐκ Προφήτου Προφήτης, καὶ μείζων Προφητῶν γενόμενος, ἐκ κοιλίας μητρὸς ὁ ἡγιασμένος, εἰς ὑπουργίαν Κυρίου, σήμερον ὑπʼ ἀνόμου βασιλέως, τὴν κάραν ἀπετμήθη, καὶ τὴν ἀσέμνως ὀρχησαμένην κόρην, τρανῶς καὶ πρὸ τῆς ἐκτομῆς, καὶ μετὰ τὴν ἐκτομὴν διελέγξας, ᾔσχυνε τῆς ἁμαρτίας τὴν φάλαγγα· καὶ διὰ τοῦτο βοῶμεν, Βαπτιστὰ Ἰωάννη, ὡς ἔχων παῤῥησίαν, ἐκτενῶς ἱκέτευε, ὑπὲρ τῶν ψυχῶν ἡμῶν.

Ἀπολυτίκιον Τῶν Ἁγίων.
Ἦχος δʹ.

Ὁ Θεὸς τῶν πατέρων ἡμῶν, ὁ ποιῶν ἀεὶ μεθ’ ἡμῶν κατὰ τὴν σην ἐπιείκειαν, μὴ ἀποστήσῃς τὸ ἔλεός σου ἀφ’ ἡμῶν, ἀλλὰ ταῖς αὐτῶν ἱκεσίαις, ἐν εἰρήνῃ κυβέρνησον τὴν ζωὴν ἡμῶν.

Ἀπολυτίκιον τοῦ ὁσίου Ἀλεξάνδρου τοῦ ἐν Σβίρ, τοῦ μυροβλύτου
Ἦχος α΄. Τῆς ἐρήμου πολίτης

Πρὸ γεννήσεως μάκαρ σκεῦος θεῖον προώρισαι, καὶ τῇ ὁδηγίᾳ Πανάγνου, θείας γνώσεως πέπλησαι· ποθήσας δὲ ζωὴν τῶν μοναστῶν, κατείληφας τὴν μάνδραν Βαλαάμ, καὶ ἐν Σβὶρ ἐν τέλει ζήσας ἀσκητικῶς, Τριάδα εἶδες ὅσιε, Ἧς ἐντολῇ τὴν σὴν Μονήν, ἵδρυσας καὶ ἠξίωσαι, τῆς ἀφθαρσίας τοῦ σεπτοῦ, λειψάνου σου Ἀλέξανδρε.

Ἀπολυτίκιον Τῆς Ὁσίας Μητρὸς ἡμῶν Βρυαίνης.
Ἦχος γ΄. Τὴν ὡραιότητα.

Ἐν τῇ ἀσκήσει σου, πάσας ἐξέπληξας, τῇ ταπεινώσει δέ, καὶ τῇ πρᾳότητα, καὶ τῇ ἀγάπῃ πρὸς Θεόν, ἀνῆλθες τῶν ἐπιγείων· ὅθεν σε ὁ Κύριος, ἡγουμένην κατέστησε, βόσκων τὰ ἀρνία του, τοῖς λογίοις τοῦ Πνεύματος· διὸ Ὁσία Μῆτερ Βρυαίνη, πρέσβευε ὑπὲρ τῶν εὐφημούντων σε.

Ἀπολυτίκιον τοῦ Ὁσίου Φαντίνου τοῦ Νέου τοῦ ἐν Θεσσαλονίκῃ
Ἦχος α΄. Τῆς ἐρήμου πολίτης.

Καλαβρίας τὸ κλέος, μοναστῶν μέγας ἥλιος, καὶ Θεσσαλονίκης προστάτης, ὤφθης πάτερ θεόσοφε. Λαβὼν γὰρ παιδιόθεν τὸν σταυρόν, Φαντῖνε ἐξεζήτεις τὸν Θεόν, καὶ μακρύνας ἐπλουτίσθης ὑπερφυῶς, ἐν θαυμαστοῖς χαρίσμασι. Δόξα τῷ σὲ σφραγίσαντι Χριστῷ, δόξα τῷ θαυμαστώσαντι, δόξα τῷ δεδωκότι σε ἡμῖν, μεσίτην καὶ διδάσκαλον.

Ἀπολυτίκιον τοῦ Ὁσίου καὶ θαυματουργοῦ Φαντίνου
Ἦχος δ’. Ταχὺ προκατάλαβε.

Ταῖς θείαις λαμπρότησι, καταυγασθεὶς τὴν ψυχήν, τὰ σκάματα ἤνυσας, τῆς ἐναρέτου ζωῆς, Φαντῖνε μακάριε· ὅθεν τὴν τῶν θαυμάτων, κομισάμενος χάριν, λύεις τῶν παθημάτων, χαλεπὰς ἀμαυρώσεις, πρεσβεύων θεοφόρε, ὑπὲρ τῶν τιμώντων σε.

Saint John, wonderful Baptizer, to you I bow, to you I pray: from your heart, grant me the strength of a lion, from your spirit, grant me angelic whiteness.

Synaxarion.
On August 30, we commemorate the Afterfeast of the Beheading of St. John the Baptist
Today, we also commemorate the holy Patriarchs of Constantinople Alexander, John and Paul the New.
Today, we also commemorate devout Fantinus the Wonderworker of Calabria.
Today, we also commemorate the holy sixteen Martyrs of Thebes.
Today, the six martyrs in Melitini died when they were thrown into the ocean.
Our righteous Father Abba Sarmatas of Egypt.
Our righteous Mother Bryenna of Nisibis.
Our righteous Father Alexander of Svir
Our righteous Father Christopher of Palestine.
Saint Daniel, Prince of Moscow, the recovery of whose holy relics we commemorate.
Saint Alexander Nevsky (Alexis in schema), great prince of Novgorod, the translation of whose holy relics we commemorate.
Today, we also commemorate The holy Hierarchs of Serbia, whose Synaxis we celebrate: Sabbas the First, Arsenius the First, Sabbas the Second, and Nicodemus, the Archbishops; Joannicius, First Patriarch of Serbia; Ephraim, Spyridon, Macarius, and Gabriel, the Patriarchs; Eustathius, James, Daniel, and Sabbas the Third, the Archbishops; Gregory the Bishop; Cyril the Patriarch; Maximus, Archbishop of Wallachia; and John and Nicon the Patriarchs.
Today, we also commemorate The holy New Martyrs Alexander, Priest in Vladimirskaya, and Alexander, Reader in Vostochnaya.
Today, we also commemorate The holy New Martyrs of Serbia who were slain with fire and sword by the Latins.

Hymn of Praise
Saint John the Baptist
by Saint Nikolai Velimirovič

O Saint John, wonderful Baptizer,
Of the Savior, you were the glorious Forerunner,
You, with your purity, touched human souls
And, as an awesome trumpet, from the Jordan resounded
From sleep and idle vices, awakening men,
When the axe was near to the root.
To you I bow, to you I pray:
Every temptation, help me to resist.
Prophet most powerful, to you I bow,
And before you kneel and before you I weep:
From your heart, grant me the strength of a lion,
From your spirit, grant me angelic whiteness.
Grant me your strength that by practice to attain
To God be submissive and to rule over myself,
To baptize by fasting, to purify by all-night vigils,
To sweeten by prayer and heavenly vision,
And to every martyrdom, walk without fear
With your courage and with a strong faith.
O Saint John, God’s chosen one,
And glorious martyr for supreme justice,
You, of whom the godless armies are afraid
To my prayers, do not turn a deaf ear,
But, strengthen me by your prayers,
That as a true candle before the Lord, I stand.

If you observe how men die, you would see that the death of a man usually resembles his sin. As it is written: “For all they that take the sword shall perish with the sword” (St. Matthew 26:52). Every sin is a knife and men usually are slain by that sin which they most readily committed. An example of this is given to us by Salome, the foul daughter of Herodias who asked for and received from Herod the head of John the Baptist on a platter. Living in Spain in the town of Lerida [Loredo] with the exiled Herod and Herodias, Salome set out one day across the frozen river Sikaris. The ice broke and she fell into the water up to her neck. Icebergs squeezed around her neck and she wiggled, dancing with her feet in the water as she once danced at the court of Herod. However, she was unable either to raise herself up or to drown until a sharp piece of ice severed her head. The water carried her body away and her head was brought to Herodias on a platter as was the head of John the Baptist at one time. Behold how terrible a death resembles the sin committed.
The Prologue from Ohrid: Lives of Saints by Saint Nikolai Velimirovič
http://livingorthodoxfaith.blogspot.gr/2010/04/prologue-august-29-september-11.html

Abba Sarmatas

Abba Sarmatas said, ‘I prefer a sinful man who knows he has sinned and repents, to a man who has not sinned and considers himself to be righteous.’

A brother asked Abba Sarmatas, ‘My thoughts say to me: “Do not work, but eat, drink and sleep.’“ The old man said to him, ‘When you are hungry, eat; when you are thirsty, drink; when you are drowsy, sleep.’ Fortunately another old man came to see the brother and the brother told him what Abba Sarmatas had said. Then the old man said to him, ‘This is what the old man said to you: when you are very hungry, and when you are thirsty to the point of not being able to stand it any more, then eat and drink; and when you have watched for a very long time and are drowsy, sleep. This is what the old man was saying to you.’

The same brother asked Abba Sarmatas again, ‘My thoughts say to me: “Come out and go and see the brethren.” ‘ The old man said, ‘Do not listen to them about this, but say: “I listened to you before, but I do not want to listen to you this time.’“

Saint Alexander Svirsky

One night he was praying in his hut. …Suddenly a great light appeared in the cabin where he stood. The Saint was astonished and thought to himself: “What does this mean?” And suddenly he saw three men coming to him in most bright garments and clothed in white, beautiful in purity, shining more than the sun and illuminated with unutterable heavenly glory, and each holding a staff in his hand. The Saint, seeing them, was all trembling; for fear and terror seized him. And coming to himself a little, he understood, and strove to bow down to the ground before them. But they, taking him by the hand, raised him up, saying, “Have hope, O blessed one, and do not fear … for the Holy Spirit has been pleased to dwell in you because of the purity of your heart.” … And the Lord said to the Saint, “Beloved … you see the One speaking to you in Three Persons…” And suddenly the Saint saw the Lord with spread wings going on the ground as if by feet, and then He became invisible. (The Northern Thebaid: Monastic Saints of the Russian North,Compiled and translated by Fr Seraphim (Rose) and Abbot Herman Podmoshensky of Platina with an Introduction by I. M. Kontzevitch, St. Herman of Alaska Brotherhood, 2004 , p. 120)

***

The relics of Saint Alexander Svirsky, a saint who died more than 500 years ago.

The relics of the saints were taken to the laboratory by the Communists to examine why they were so preserved, thinking they would prove that they are embalmed. However, when they began to cut, the saint opened his eyes. The scientist closed his eyes. He tried to cut a second time. The same thing happened. The scientist sewed his eyelids shut and tried again. A tear flowed from the eyelids. The scientist, beaten and humiliated, stopped the work and demanded that the relics be returned to the monastery, saying that there was their place.
The nails and hair are still growing on the saint, and the relics stream myrrh.

As if someone invisible lifted the baby

This happened in August 1998. A young woman entered the temple with a five-year-old girl in her arms. Small, thin, with lifelessly hanging arms and legs, she looked very tiny. In a conversation with her mother, it turned out that the girl could not walk: her central nervous system was damaged not from birth. The doctors could do nothing to reassure the unfortunate mother. Such a serious illness could be healed only by the power and will of God. And this happened right there, at the saint’s shrine, in front of the astonished people who filled the church to capacity.
The mother, approaching the shrine of the Monk Alexander of Svirsky, with the help of a novice standing by the shrine, laid the girl on the surface of the glass covering the relics. For some time the child remained so in a supine position. Then the mother, taking her from the shrine, sat the girl on the floor in order to venerate the relics of the saint herself. While praying, I did not notice how the girl disappeared. It turned out that she stood on her legs that suddenly got stronger, as if someone invisible lifted her up, set her down – and she went, unsupported by anyone. Silence reigned in the temple, people parted, making a wide corridor for the girl and her mother, who, having run ahead of her daughter, spread her arms over her to pick up her dear creature at any moment. So they reached the exit from the church, here the mother took the child in her arms, straightened up, and everyone saw on her face wet with tears what she experienced at that moment – joy, gratitude, confusion, fear and doubt: “what if she can’t walk again ? ” A year later, the monastery learned that Vera – that is the name of the healed woman – not only walks, but also runs.

This world is full of Herods, full of Pharisees. Herods demand the head of John the Baptist, Herods demand the heads of all of the righteous of the world… Saint John the Baptist glorious martyr for supreme justice, From your heart, grant me the strength of a lion, and to every martyrdom, walk without fear with your courage and with a strong faith.. Saint Justin Popovich of Celije – Saint Nikolai Velimirovič
https://iconandlight.wordpress.com/2021/08/28/this-world-is-full-of-herods-full-of-pharisees-herods-demand-the-head-of-john-the-baptist-herods-demand-the-heads-of-all-of-the-righteous-of-the-world-saint-john-the-baptist-glorious-martyr-for/

Troparion of the Forerunner: In Tone II:

The memory of the just is celebrated with hymns of praise, * but the Lord’s testimony is enough for thee, O Forerunner * for thou wast shown to be more wonderful than the Prophets * since thou wast granted to baptize in the running waters * Him whom thou didst proclaim. * Then having endured great suffering for the Truth, * thou didst rejoice to bring, even to those in hell, * the good tidings that God Who had appeared in the flesh * takes away the sin of the world and grants us the great mercy.

Apolytikion. For the Saints.
Mode 4.

O God of our Fathers, since You always deal with us in accordance with Your gentleness, do not withdraw Your mercy from us, but at their fervent entreaties, pilot our life in peace.

Troparion Saint Alexander of Svir (Tone 4)

Thou didst settle in the wilderness from thy youth eager to follow Christ’s footsteps, O Alexander. The Angels were amazed when they beheld thee struggling in the flesh and conquering onslaughts of passions. Dwelling on earth thou wast equal to the Angels. Pray to Christ our God to save our souls.

Troparion of St. Alexander of Svir, Tone 4

You settled in the wilderness from your youth
eager to follow Christ’s footsteps, O Alexander.
The Angels were amazed when they beheld you struggling in the flesh
and conquering onslaughts of passions.
Dwelling on earth you were equal to the Angels.
Pray to Christ our God to save our souls.

Troparion of Ss Alexander, John, and Paul — Tone 4

O God of our Fathers, / always act with kindness towards us; / take not Your mercy from us, / but guide our lives in peace / through the prayers of the Patriarchs Alexander, John, and Paul.

Troparion of St Alexander NEVSKY — Tone 4

Recognize thy brethren, O right-believing Prince Alexander, thou Russian Joseph who reignest not in Egypt, but in heaven; and accept their entreaties, increasing the harvests of thy people through the fertility of thy land, and protecting the cities of thy dominion by thy supplications. And together with our Orthodox hierarchs do battle against all heresies.

Apolytikion of St Phantinos the Younger — Tone 1

The boast of Calabria and great sun of monastics, and protector of Thessaloniki, you were seen to be divinely-wise Father, taking up as a child the cross, you sought God O Phantinos, and by withdrawing you became marvelously enriched, with the gift of wonderworking: Glory to Christ Who sealed you, glory to Him Who made you wondrous, glory to Him Who gave you to us as a mediator and teacher.

Apolytikion of St BRYENE — Plagal Tone 1

With the wings of the virtues you were lifted up, to be like-minded with the Angels through your way of life, and you destroyed the counsels of the enemy, wherefore you showed yourself to be a communicant of the glory of Christ, Venerable Mother Bryaine, cease not to entreat Him, to have mercy on our souls.

Τὸ ἅγιο αἷμα τοῦ Βαπτιστοῦ καὶ Προδρόμου τοῦ Χριστοῦ χύθηκε σὰν πολυτελὲς μύρο ἀπὸ τὸν ἱερὸ τράχηλο καὶ εὐωδιάζει τὴν οἰκουμένη. Αἷμα, ποὺ μὲ παρρησία βοᾷ πρὸς τὸν Κύριο…, Ἁγίου Θεοδώρου Στουδίτου

Συναξάριον τοῦ Μηναίου.
Τῇ ΚΘʹ(29ῃ) τοῦ μηνὸς Αὐγούστου μνήμη τῆς ἀποτομῆς τῆς τιμίας Κεφαλῆς τοῦ ἁγίου ἐνδόξου Προφήτου, Προδρόμου, καὶ Βαπτιστοῦ Ἰωάννου.

Στίχοι
Τέμνει Κεφαλὴν χεὶρ μιαιφόνος ξίφει,
Τοῦ χεῖρα θέντος εἰς Κεφαλὴν Κυρίου.
Εἰκάδα ἀμφ’ ἐνάτην Προδρόμου τάμεν αὐχένα χαλκός.

Μακαριστὲ Ἰωάννη, ποὺ εἶσαι μεγαλύτερος ἀκόμα καὶ ἀπὸ τοὺς ἐνδοξοτέρους προφήτας, ὁ ἐπιφανέστερος τῶν ἀποστόλων, ὁ πιὸ ἀξιοτίμητος ἀπ᾿ ὅλους τοὺς μεγαλομάρτυρας, ὁ κεκοσμημένος μὲ θεῖα κάλλη ἀρχηγὸς τῶν ἐρημιτῶν, ὁ ἠγαπημένος φίλος τοῦ παγκάλου Νυμφίου, ὁ ἡτοιμασμένος λύχνος ὅπου λάμπει τὸ φῶς ἐκεῖνο, ποὺ μὲ λόγια δὲν ἠμπορεῖ νὰ περιγραφῇ, ὁ ἔμπιστος κῆρυξ τοῦ ἀμώμου Ἀμνοῦ, ὁ προσεκτικὸς ἀκροατὴς τῆς πατρικῆς φωνῆς, ὁ φημισμένος Βαπτιστὴς τοῦ Χριστοῦ, ὁ ἀτρόμητος ἔλεγχος τῆς ἁμαρτίας τοῦ Ἡρώδου, ὁ προάγγελος τῆς ζωῆς γιὰ ὅσους εὐρίσκοντο εἰς τὸν Ἅδην, ἡ σάλπιγξ ποὺ σημαίνει τὰ θεϊκὰ προστάγματα εἰς τὴν οἰκουμένην, μίλησέ μας καὶ τώρα ἀπὸ τὸν οὐρανό, μὲ τὰς ἱερὰς πρεσβείας σου…. – Ἁγίου Θεοδώρου Στουδίτου

«Ἐγκώμιον εἰς τὴν ἀποτομὴν τῆς ἱερᾶς κεφαλῆς τοῦ μεγάλου Βαπτιστοῦ καὶ Προδρόμου τοῦ Χριστοῦ».
Τοῦ ἐν ἁγίοις πατρὸς ἡμῶν Θεοδώρου τοῦ Στουδίτου.

Πνευματικὴ πανήγυρις

Ὄντως λαμπρὰ καὶ θεϊκῆς χαρμοσύνης πλήρης ἡ σημερινὴ σύναξη, ποὺ μᾶς συγκέντρωσε ὅλους ἐμᾶς, ἀγαπητοὶ Χριστιανοί, γιὰ νὰ γιορτάσουμε σήμερα τὸ πνευματικὸ πανηγύρι. Καὶ δίκαια χαρακτηρίζεται λαμπρά, ἀπὸ αὐτὸ τὸ ἴδιο τὸ ἐπώνυμο τοῦ ἁγίου, τοῦ ὁποίου τελοῦμε τὴν μνήμη, μιὰ καὶ εἶναι καὶ θεωρεῖται «λύχνος φωτός». Χωρὶς ἀμφιβολία δὲν πρόκειται γιὰ λύχνο, ποὺ περιαυγάζει τοὺς σωματικούς μας ὀφθαλμοὺς μὲ γήϊνη ἀκτινοβολία. Γιατὶ αὐτοῦ τοῦ εἴδους ἡ λάμψη θὰ ἦταν παροδική, μὲ συνεχεῖς διακοπὲς ἀπὸ κάθε ἐμπόδιο, ποὺ θὰ παρεμβαλλόταν σὰν σκιά. Ἀντίθετα, πρόκειται γιὰ φῶς, ποὺ καταυγάζει μὲ τὴν ἀκτινοβολία τῆς θείας Χάριτος τὶς καρδιὲς ὅλων ἐκείνων, ποὺ ἀνέκαθεν ἔχουν συναχθεῖ στὴν ἑορτή, γιὰ φῶς, ποὺ ἀνυψώνει τὸν νοῦ στὴ θεωρία τῆς ἀθλήσεως τοῦ δικαίου. Κι ἔτσι, καθὼς μὲ τὰ μάτια τῆς ψυχῆς μας θὰ ἀτενίζουμε τὸ μακάριο τοῦτο πάθος, θὰ δημιουργοῦμε παράλληλα καὶ τὴν προϋπόθεση τῆς προσωπικῆς μας εὐφροσύνης. Γιατὶ τὸ αἷμα ὁποιουδήποτε ἄλλου, ποὺ ἀπὸ ξίφος ἔρρευσε κάτω στὴ γῆ, οὔτε θὰ μποροῦσε νὰ τέρψει τὴν ἀνθρώπινη ὅραση οὔτε ἡ διήγηση τοῦ γεγονότος νὰ καλύψει μὲ σεβασμὸ τὴν μνήμη τοῦ νεκροῦ. Γιατί, πῶς θὰ μποροῦσε νὰ ἑλκύσει τὸν ἄνθρωπο, ποὺ ἀπὸ τὴν φύση του ἀγαπᾶ τὴ ζωή, μιὰ αἱματοχυσία ποῦ ὁδηγεῖ στὸ θάνατο; Μᾶλλον τὸ ἀντίθετο θὰ τὸν ὁδηγοῦσε μὲ τὴν ἀπέχθεια ζωγραφισμένη στὸ πρόσωπό του σὲ συναισθήματα συμπαθείας καὶ ἐλέους γιὰ τὸ πάθημα, ἐκτὸς βέβαια ἐὰν κανεὶς βρίσκεται σὲ κατάσταση ἀλλοφροσύνης ἢ ἀποκτηνώσεως, μὴ μπορώντας νὰ ἀντιδράσει λογικὰ σὲ αὐτὰ ποὺ βλέπει, ὅπως κάνουν τὰ ἄγρια θηρία. Ὅπως ἀκριβῶς συμβαίνει καὶ μὲ τοὺς πετεινούς, ποὺ ἐνῷ ἄλλοι σφάζονται, αὐτοὶ χαίρονται, λαλοῦν, πηδοῦν δεξιὰ – ἀριστερά, μένοντας μόνο σὲ αὐτὸ ποὺ βλέπουν καὶ χωρὶς νὰ συλλογίζονται, ὅτι θὰ ἔλθει καὶ ἡ δική τους ἡ σειρὰ νὰ πάθουν τὸ ἴδιο. Τὸ αἷμα, ὅμως, τοῦ δικαίου τὸ βλέπει κανεὶς καὶ τέρπεται, ἀκούει γι᾿ αὐτὸ καὶ τοῦ μεταφέρονται χαροποιὰ ἀγγέλματα, ἀξίζει νὰ τὸ ψαύει μὲ τὰ χείλη προσκυνηματικά. Γιατὶ ἡ προσφορὰ αὐτοῦ τοῦ αἵματος χαρίζει τὴν μετοχὴ στὴν ἀθάνατη καὶ ἀληθινὴ ζωή. Καὶ πιστεύω, ὅτι ὄχι μόνο ἡ σταγόνα τοῦ αἵματος, ἀλλὰ καὶ ὀ,τιδήποτε δικό του, εἴτε λείψανο εἴτε μία τρίχα εἴτε κάτι ἀπ᾿ ὅσα φοροῦσε ἢ ἄγγιζε, εἶναι περιζήτητο καὶ πολύτιμο σ᾿ αὐτὸν ποὺ ἔχει βάλει σκοπό του νὰ ζεῖ μὲ εὐσέβεια. Γι᾿ αὐτὸ τὸ λόγο ἐκεῖνος, ποὺ ἔχει κάτι τέτοιο στὸ σπίτι του ἣ στὴν ἐκκλησία, δηλαδὴ ὁλόκληρο λείψανο ἢ ἕνα μέρος ἢ κάτι ἀπειροελάχιστο, τὸ θεωρεῖ καύχημά του, σὰν νὰ κατέχει κάποιο θησαυρό, ποὺ τοῦ χαρίζει ἁγιασμὸ καὶ τοῦ ἐξασφαλίζει τὴν σωτηρία. Καὶ προσέρχεται μὲ εὐλάβεια στὴ λειψανοθήκη μὲ τὴν ἱερὴ σκόνη καὶ ἀσπάζεται μὲ ἅγιο φόβο τὰ ἄψαυστα ἅγια λείψανα.

Τίμιο τὸ αἷμα τῶν προφητῶν

Τέτοιο, κατὰ τὴ γνώμη μου, ἦταν καὶ τὸ αἷμα τοῦ δικαίου Ἄβελ, ἂν καὶ γιὰ τοὺς γονεῖς στάθηκε τότε αἰτία ἀσυνήθιστου καὶ γοεροῦ θρήνου. Καὶ πῶς θὰ μποροῦσαν, ἐνῷ μέχρι τότε δὲν εἶχαν ἐμπειρία τοῦ νεκροῦ, νὰ μὴν χάσουν τὰ λογικὰ τοὺς γιὰ τὴ σφαγὴ τοῦ υἱοῦ τους, νὰ μὴν θρηνήσουν καὶ νὰ μὴν ξεσπάσουν σὲ γοερὲς κραυγές, καθὼς ξαφνικὰ τὸν βλέπουν νὰ κείτεται κατὰ γῆς αἱμόφυρτος καὶ πεσμένος νεκρὸς ἀπὸ τὸ φονικὸ χέρι τοῦ ἀδελφοῦ; Τέτοιο στάθηκε γιὰ μᾶς καὶ τὸ ἅγιο αἷμα τοῦ προφήτου Ἀμώς, ποὺ θανάτωσε μὲ ξίφος ὁ βασιλιὰς Ἀμασίας, ἀφοῦ συνέχεια τὸν βασάνιζε ἀνελέητα. Παραδίδει σὲ θάνατο τὸν δίκαιο, καθὼς τὸν πλήγωσε μὲ ρόπαλο στὸν κρόταφο, μιὰ κι ὁ ἴδιος πληγωνόταν μὲ τὰ προφητικὰ βέλη. Τὸ ἴδιο καὶ τὸ ἅγιο αἷμα τοῦ προφήτου Μιχαίου, ποὺ τὸν σκότωσε γκρεμίζοντας τὸν ὁ Ἰωράμ, ὁ γυιὸς τοῦ Ἀχαάβ, ἐπειδὴ δίδασκε μὲ εἰλικρίνεια καὶ θάρρος τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ. Γιατὶ τὸν ἔλεγχε, καθὼς μαρτυρεῖ ἡ Ἁγία Γραφή, γιὰ τὴν ἀσεβῆ συμπεριφορὰ τῶν προγόνων του. Τέτοιο ἦταν καὶ τὸ ἅγιο αἷμα τοῦ προφήτου Ἡσαΐου. Τὸν χώρισε σὲ δυὸ μέρη μὲ πριόνι ὁ Μανασσῆς, ποὺ εἶχε παρασύρει στὴν εἰδωλολατρεία τὸν μανιώδη στὰ πάθη καὶ ἐπιπόλαιο στὴν πίστη Ἰσραηλιτικὸ λαό, ἐπειδὴ δὲν ἄντεχε νὰ ἀκούει τὶς προφητικὲς ἀποκαλύψεις. Τὸ ἴδιο ἅγιο στάθηκε καὶ τὸ αἷμα τοῦ γενναίου Ἐλεάζαρ, ποὺ μαρτύρησε μὲ τὰ ἑπτὰ παιδιὰ καὶ τὴν θεοσεβῆ μητέρα τους· αἷμα, ποὺ σκόρπισε ἀσύστολα ὁ Ἀντίοχος μέσα ἀπὸ πολλὰ βασανιστήρια, μὴ ὑποφέροντας τὴν σθεναρὴ ἀντίσταση τῶν ἀκαταμάχητων γιὰ τὴν ἐφαρμογὴ τοῦ θελήματος τοῦ Θεοῦ. Καὶ τοὺς σφράγισε ὁ θάνατος μέσα στὴν τέλεια πίστη τους. Τέτοιο στάθηκε γιὰ μᾶς καὶ τὸ ἅγιο αἷμα τοῦ προφήτου Ζαχαρίου. Χύθηκε μπροστὰ στὸ θυσιαστήριο ἀπὸ τὸ ἀφηνιασμένο καὶ ὠμότατο μαχαίρι τῶν Ἰουδαίων, ποὺ δὲν μποροῦσαν νὰ ἀκοῦνε τὰ προφητικὰ λόγια. Καὶ τί χρειάζεται νὰ ἀναφέρω περισσότερα παραδείγματα ἀπὸ τὸ νὰ μιλήσω συνοπτικὰ γιὰ τὸ ἅγιο αἷμα τῶν ἀποστόλων, τῶν προφητῶν καὶ τῶν μαρτύρων, αἷμα ποὺ πολλοὶ ἀλιτήριοι ἔκαναν νὰ ξεχυθεῖ ποικιλοτρόπως, σὰν νερὸ ἄφθονο ποὺ περικυκλώνει τὴ γῆ καὶ σβήνει τὴν ἀσέβεια;

Τὸ αἷμα ποὺ βοᾷ

Τέτοιο, λοιπόν, ἦταν καὶ τὸ ἅγιο αἷμα τοῦ Βαπτιστοῦ καὶ Προδρόμου τοῦ Χριστοῦ, γιὰ τὸ ὁποῖο πρόκειται νὰ μιλήσουμε. Αὐτὸ χύθηκε σὰν πολυτελὲς μύρο ἀπὸ τὸν ἱερὸ τράχηλο καὶ εὐωδιάζει τὴν οἰκουμένη. Αἷμα, ποὺ σύναξε ὄχι ἡ γαστριμαργία οὔτε ἡ οἰνοποσία οὔτε ἡ τροφὴ κρεάτων ἢ κάποιου ἄλλου ἐδέσματος, ἀπὸ ὅσα συνηθίζουν νὰ λιπαίνουν καὶ νὰ ἱκανοποιοῦν τὶς ὀρέξεις, ἀλλὰ αἷμα, ποὺ σιγὰ – σιγά, ἀπὸ αὐτὰ τὰ ἴδια τὰ σπάργανα μέχρι τὸ τέλος, αὔξησε ἡ χάρη τῆς ἐγκρατείας. Γιατί, ὅπως λέει ὁ Κύριος, «ἦλθε ὁ Ἰωάννης, ποὺ οὔτε ἔτρωγε, οὔτε ἔπινε». Αἷμα, ποὺ κενώθηκε, πρὶν ἀπὸ τὸ πανάγιο Αἷμα τοῦ Δεσποτικοῦ καὶ ἀθανάτου ποτηρίου. Γιατὶ ἔπρεπε ὁ πρόδρομός του φωτός, ὅπως ἀνέτειλε μὲ τὴ γέννησή του ἀπὸ στεῖρα μητέρα καταυγάζοντας αὐτοὺς ποὺ ζοῦσαν πάνω στὴ γῆ, ἔτσι νὰ λάμψει καὶ στοὺς νεκροὺς περνώντας μέσα ἀπὸ τὸ θάνατο ὡς φωτόμορφος κήρυκας. Αἷμα, ποὺ μὲ πολὺ περισσότερη παρρησία βοᾷ πρὸς τὸν Κύριο ἀπ᾿ ὅ,τι τὸ αἷμα τῆς σφαγῆς τοῦ Ἄβελ. Καὶ γίνεται τοῦ φόνου ἡ ἐκτέλεση ἀναβόηση μυστικῆς φωνῆς, ποὺ δὲν προέρχεται ἀπὸ φωνητικὰ ὄργανα, ἀλλὰ ποὺ γίνεται ἀντιληπτὴ μὲ τὴ δύναμη τῆς ἴδιας της πράξεως. Αἷμα σεβασμιώτερο ἀπὸ αὐτὸ τῶν πατριαρχῶν, πολυτιμότερο τῶν προφητῶν καὶ ὁσιώτερο τῶν δικαίων. Ἀκόμη καὶ τῶν ἀποστόλων διαπρεπέστερο καὶ τῶν μαρτύρων ἐνδοξότερο, καθὼς μαρτυρεῖ ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ Λόγου. Αἷμα χαριέστατο, ποὺ καλλωπίζει τὴν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, πιὸ ὄμορφο ἀπὸ κάθε ποικολόχρωμο καὶ σπάνιο ἀνθοστολισμό, αἷμα, ποὺ κενώθηκε κατὰ τὸ τέλος τοῦ παλαιοῦ νόμου ὑπὲρ τῆς δικαιοσύνης καὶ ἄνθος, ποὺ ἀποτελεῖ τὸ προοίμιο τῆς παρουσίας τοῦ Χριστοῦ.

Δίκαιος ἔλεγχος

Ἀλλὰ ἂς συνθέσουμε τὸν λόγο ἀπὸ τὰ ἱερὰ Εὐαγγέλια γιὰ τὸ πῶς κενώθηκε αὐτὸ τὸ αἷμα, ἀπὸ ποιὸν καὶ γιὰ ποιὰ αἰτία. « Ὁ Ἡρῴδης, λοιπόν, λέει τὸ ἅγιο Εὐαγγέλιο, ἀφοῦ συνέλαβε τὸν Ἰωάννη, τὸν ἔδεσε καὶ τὸν ἔρριξε στὴ φυλακή, ἐξ αἰτίας τῆς Ἡρῳδιάδας, τῆς γυναίκας τοῦ ἀδελφοῦ του Φιλίππου. Γιατὶ τοῦ ἔλεγε ὁ Ἰωάννης: Δὲν σοῦ ἐπιτρέπεται νὰ συζεῖς μὲ αὐτήν. Καὶ ἐνῷ ἤθελε νὰ τὸν θανατώσει, φοβήθηκε τὸν λαό, γιατὶ ὅλοι τὸν θεωροῦσαν προφήτη». Κατ᾿ ἀρχὰς ἂς προσπαθήσουμε νὰ ἐξακριβώσουμε, ποιὸς ἦταν αὐτὸς ὁ Ἡρῴδης, ἐπειδὴ ἡ συνωνυμία προξενεῖ ἀσάφεια γιὰ τὸ συγκεκριμένο πρόσωπο. Φανερὸ εἶναι, πὼς πρόκειται γιὰ τὸν τετράρχη. Γιατὶ ὁ πατέρας του ὁ Ἡρῴδης, ὁ φονέας τῶν νηπίων, εἶχε πεθάνει ἐδῶ καὶ πολλὰ χρόνια. Καὶ γιὰ ποιὸν λόγο τὸν ἤλεγχε ὁ Ἰωάννης; Γιατὶ ἔχοντας ἀπομακρύνει τὴ νόμιμη γυναῖκα του ὁ Ἡρῴδης, δηλαδὴ τὴν κόρη τοῦ βασιλιὰ Ἀρέτα, συνῆψε παράνομο δεσμὸ μὲ τὴν Ἡρῳδιάδα, τὴ γυναῖκα τοῦ ἀδελφοῦ του Φιλίππου. Γιατὶ εἶχε τὴ δυνατότητα, σύμφωνα μὲ τὸν μωσαϊκὸ νόμο, ἂν ἐκείνη ἦταν ἄτεκνη, νὰ τὴν νυμφευθεῖ, γιὰ νὰ ἀναστηθεῖ ἀπόγονος στὸν ἀδελφό του. Παντελῶς, ὅμως, ἀπαγορευόταν, ἐφ᾿ ὅσον εἶχε μία κόρη, τὴν συνωνόματη Ἡρῳδιάδα (τὴν Σαλώμη), τὸ γέννημα τῆς ὀχιᾶς, τὸ διαβολικὸ ὄργανο τοῦ δικοῦ της ἀφανισμοῦ. Εὔλογος, λοιπόν,ὁ ἔλεγχος τοῦ Ἰωάννου. Καὶ ἔλεγχος ὄχι ὑβριστικός, ἀλλὰ συμβουλευτικός, χωρὶς νὰ δημιουργεῖ τραύματα, ἀλλὰ ἀπεναντίας, νὰ θεραπεύει πληγές. Γιατί, τί λέει; «Δὲν σοῦ ἐπιτρέπεται νὰ τὴν ἔχεις». Τὸν ἐπαναφέρει στὴν τάξη τῆς θείας νομοθεσίας, μιλώντας κάπως ἔτσι: «Δὲς καὶ πληροφορήσου μὲ ἀκρίβεια, γιὰ τὸ τί σου παραγγέλλει ὁ μωσαϊκὸς νόμος. « Ἐὰν μένουν μαζὶ δυὸ ἀδελφοὶ καὶ πεθάνει ὁ ἕνας ἀπὸ αὐτοὺς χωρὶς νὰ ἔχει ἀφήσει ἀπογόνους, δὲν ἐπιτρέπεται ἡ χήρα του νὰ παντρευθεῖ ξένον ἄνδρα. Θὰ τὴν νυμφευθεῖ ὁ ἀδελφὸς τοῦ ἄνδρα της καὶ θὰ τὴν λάβει ὡς νόμιμη σύζυγο καὶ τὸ παιδὶ ποὺ θὰ γεννηθεῖ θὰ λάβει τὸ ὄνομα τοῦ νεκροῦ καὶ ἔτσι δὲν θὰ σβήσει τὸ ὀνομά του ἀπὸ τὸ Ἰσραήλ». Αὐτὰ σοῦ παραγγέλλει ὁ νόμος. Ἐσύ, ἀντίθετα, συζεῖς μὲ τὴν γυναῖκα, ποὺ ἔχει ἤδη παιδὶ ἀπὸ τὸν ἀδελφό σου. Μή, λοιπόν, παραβεῖς τὸν κανόνα τοῦ νομοθέτου. Κι οὔτε μὲ ἀνόσιο αἷμα νὰ μολύνεις τὴν βασιλικὴ πορφύρα. Κι οὔτε ἐσύ, ποὺ ὀφείλεις νὰ ἀποτελεῖς γιὰ τοὺς ἄλλους τὸ ὑπόδειγμα τῆς ὑποταγῆς στοὺς νόμους, ἐμφανισθεῖς ὡς αἴτιος παρανομίας στοὺς ὑπηκόους σου. Κι ἂν πέσεις σὲ αὐτὸ τὸ παράπτωμα, δίκαια θὰ κριθεῖς, «γιατὶ ἡ τιμωρία, γιὰ ὅσους βρίσκονται στὴν ἐξουσία, εἶναι ἄμεση».

Ὁ αἰχμάλωτος τῶν παθῶν φυλακίζει τὸν ἐλεύθερο

Αὐτός, ὅμως, κατέχοντας τὴν ἐξουσία καὶ λησμονώντας ὅτι ὑπάρχει Θεός, ἐξεμάνη, ἄναψε ἀπὸ θυμὸ καὶ ἀπέσεισε ἀπὸ πάνω του τὸν ἔλεγχο. Δὲν μιμήθηκε τὸν Δαυΐδ, ποὺ ὅταν τὸν ἤλεγξε ὁ προφήτης Νάθαν ἐπὶ μοιχείη, ἐβόησε: «Ἁμάρτησα στὸν Κύριο». Καὶ ὁ Κύριος γιὰ τὴν ταπείνωσή του αὐτή, τοῦ συγχώρησε τὸ ἁμάρτημα. Ἀντίθετα, ὅπως λέει ἡ Ἁγία Γραφή, ἀφοῦ συνέλαβε τὸν Ἰωάννη, τὸν ἔδεσε καὶ τὸν φυλάκισε. Αὐτὸν ποὺ μὲ τὸν ἀσκητικό του βίο ζοῦσε τὴν ὕψιστη ἐλευθερία, τὸν δέσμευσε ὁ αἰχμάλωτος στὸ πάθος τῆς ἀσελγείας. Ἔδεσε τὸν ἀπελευθερωμένο ἀπὸ κάθε ἐμπαθῆ σχέση ὁ ἤδη δεσμευμένος στὴ γοητεία τῆς ἀκολασίας. Ἔβαλε στὴ φυλακὴ τὸν φύλακα καὶ κήρυκα τῆς Ἐκκλησίας ὁ κατάδικος γιὰ τὴν πράξη τῆς ἀκαθαρσίας. «Ἐξ αἰτίας τῆς Ἡρῳδιάδας, τῆς γυναίκας τοῦ ἀδελφοῦ του Φιλίππου». Γιὰ τὴν Ἡρῳδιάδα, τὴν ὅμοια στοὺς τρόπους μὲ τὴν Δαλιδὰ καὶ συνεργὸ τοῦ διαβόλου. Γιατί αὐτή, τὸν συγκοιταζόμενο μαζί της, μᾶλλον δὲ παράνομο ἐραστή της, τὸν ἐξώθησε σὲ μανία κατὰ τοῦ Ἰωάννου. Δὲν ἀνέχομαι λέει, νὰ εἶμαι βασίλισσα καὶ νὰ χλευάζομαι ἀπὸ τὸ παιδὶ τοῦ Ζαχαρίου. Καθήλωσε στὴ φυλακὴ τὴ γλῶσσα, ποὺ μὲ στηλιτεύει. Σκότωσε ὅσο πιὸ γρήγορα γίνεται μὲ ξίφος αὐτόν, ποὺ μὲ λόγια σὰν βέλη μου πληγώνει τὴν ψυχή. «Καὶ θέλοντας νὰ τὸν σκοτώσει φοβήθηκε τὸν ὄχλο, γιατὶ θεωροῦσε τὸν Ἰωάννη ὡς προφήτη». Καὶ συμβαίνει, ὅταν θέλουν οἱ ἄρχοντες νὰ πράξουν κάτι παράνομο, νὰ μὴν κάνουν εὐθὺς ἀμέσως τὴν ὁρμητική τους διάθεση πράξη, ἀλλὰ ἀναβάλλουν ἀπὸ ντροπὴ καὶ φόβο στὸν λαὸ καὶ καραδοκοῦν, πότε θὰ βρεθεῖ ἡ κατάλληλη εὐκαιρία νὰ ξεχύσουν τὴ μοχθηρία τους.

Οἱ ρίζες τῆς ἀνομίας καρποφοροῦν

«Στὴ γιορτὴ τῶν γενεθλίων του Ἡρῴδη, ἀνάμεσα στοὺς καλεσμένους, χόρεψε ἡ κόρη τῆς Ἡρῳδιάδας καὶ ἄρεσε στὸν Ἡρῴδη, γι᾿ αὐτὸ καὶ τῆς ὑποσχέθηκε μὲ ὅρκο, πὼς θὰ τῆς χαρίσει, ὅ,τι κι ἂν τοῦ ζητήσει». Κι ἐκείνη τὴν ἡμέρα, ποὺ ὄφειλε νὰ ἀναπέμπει δοξολογία στὸ Θεό, ποὺ τὸν ὁδήγησε στὸ φῶς αὐτῆς τῆς ζωῆς, ἐκεῖνος προτίμησε τὸ ἔργο τοῦ σκότους. Γιατὶ ἡ περίσταση ἐκείνη ἦταν εὐκαιρία γιὰ χαρὰ πνευματικὴ καὶ ὄχι γιὰ χορὸ καὶ μάλιστα γυναικώδη ἐνώπιον ἀνδρῶν. Καὶ ποιὸ τὸ ἀποτέλεσμα; Ὁ ὅρκος. Καὶ ἀπὸ τὸν ὅρκο; Ὁ φόνος. Ξερρίζωσε τὶς ρίζες τῆς κακίας καὶ δὲν θὰ βλαστήσει καρπὸς ἀνομίας. Ἄν, ὅμως, φυτρώσουν οἱ πρῶτες, ἀσφαλῶς καὶ θὰ ἀποδώσουν τοὺς καρπούς τους. «Χόρεψε ἡ κόρη τῆς Ἡρῳδιάδας ἐν μέσῳ τῶν καλεσμένων καὶ ἄρεσε στὸν Ἡρῴδη». Καὶ σὲ τί ἄλλο μποροῦσε νὰ ἔχει ἐκπαιδευθεῖ ἀπὸ τὴν μητέρα της ἡ πρόξενος τῆς πορνείας κόρη ἀπὸ τὸ νὰ χορεύει ἀδιάντροπα καὶ μάλιστα μὲ τέτοια τέχνη καὶ ἐπιτήδευση στὸ χορό, ὥστε νὰ ἀρέσει στὸν Ἡρῴδη; Γι᾿ αὐτὸ καὶ ἐκεῖνος μὲ ὅρκο δέθηκε νὰ τῆς χαρίσει, ὅ,τι τοῦ ζητήσει. Σὲ τέτοιο βαθμὸ φθάνει ἡ προπέτεια αὐτῶν, ποὺ βακχικὰ ὀργιάζουν στὰ πάθη τῆς ἀτιμίας, ὥστε νὰ ἀποφαίνονται ἀπερίσκεπτα γιὰ ὁποιοδήποτε πρᾶγμα ἔρχεται στὸ νοῦ τους. Καὶ αὐτὴ δασκαλεμένη ἄριστα ἀπὸ τὴν μητέρα της ἄδραξε τὴν εὐκαιρία γιὰ τὸν ἀποτροπιαστικὸ θάνατο, ποὺ ἀπὸ καιρὸ πάσχιζε νὰ πραγματοποιήσει ἡ Ἡρῳδιάδα, ἡ μάννα τῆς ὀχιᾶς. Καὶ … ἐράσει τὸ ξίφος τὸν ἱερὸ τράχηλο τοῦ Προδρόμου, ἀλλὰ διαπραγματεύθηκες νὰ σοῦ δοθεῖ ἡ ἁγία κεφαλὴ καὶ ἐπὶ πίνακι. Ὢ ἀκόλαστη καὶ θηριωδέστερη καὶ ἀπὸ τὴν Ἰεζάβελ!

Συμπόσιο ἀνόσιο

«Καὶ λυπήθηκε, λέει τὸ Εὐαγγέλιο, ὁ βασιλιάς. Ἐπειδή, ὅμως, εἶχε ὁρκισθεῖ καὶ γιὰ νὰ μὴν ἐκτεθεῖ στοὺς καλεσμένους, ἔδωσε ἐντολὴ νὰ τῆς δοθεῖ ἡ κεφαλή. Καὶ ἔστειλε καὶ ἀποκεφάλισε τὸν Ἰωάννη στὴ φυλακή. Καὶ μεταφέρθηκε ἐπὶ πίνακι ἡ κεφαλὴ τοῦ Προδρόμου καὶ δόθηκε στὴν κόρη, κι αὐτὴ μὲ τὴ σειρά της τὴν ἔδωσε στὴν μητέρα της». Φοβερὸς καρπὸς διαβολικῆς προμελέτης. Ποιὸς τόλμησε νὰ καταφέρει κατὰ τῆς θείας κεφαλῆς θανατηφόρο ξίφος; Ὁ δεύτερος Δωήκ, ὁ ἄνομος ὑπηρέτης, ποὺ δὲν μιμήθηκε ἐκείνους, ποὺ μὲ φρόνηση ἀντιτάχθηκαν στὸν βασιλέα Σαούλ, ὅταν αὐτὸς ἔδωσε διαταγὴ νὰ φονεύσουν τοὺς προφῆτες τοῦ Θεοῦ. «Καὶ προσφέρθηκε, λέει ἡ Γραφή, ἡ κεφαλὴ ἐπὶ πίνακι». Πῶς νὰ χαρακτηρίσουμε αὐτὸ τὸ γεῦμα; Συμπόσιο ἢ φονευτήριο; Καὶ πῶς νὰ ὀνομάσουμε αὐτοὺς τοὺς καλεσμένους; Συνδαιτυμόνες ἢ ἔκδοτους στὴ μέθη; Ὢ φοβερὸ θέαμα! Πονηρὸ ὅραμα! Ἐκεῖ παρετίθετο ὄρνιθα ὡς γεῦμα, ἐδῶ προσφερόταν προφητικὴ κεφαλή. Ἐκεῖ κερνοῦσαν καθαρὸ οἶνο, ἐδῶ κρουνηδὸν ἔρρεε τὸ αἷμα τοῦ δικαίου. Φοβερὴ ἡ ἀγγελία καὶ φρικτὴ ἡ ἀφήγηση: «Καὶ δόθηκε στὴν κόρη, κι αὐτὴ μὲ τὴ σειρά της τὴν ἔδωσε στὴν μητέρα της». Ἀλλοίμονο, τί ἀτόπημα! Ἡ ἀτίμητη κάρα, ἡ ἁγνὴ καὶ ἄψαυστος καὶ στοὺς ἀγγέλους σεβάσμια, γιὰ μία ἄτιμη πράξη προσφέρθηκε στὴ μιαρὴ καὶ βέβηλο κόρη. Καὶ τὴν ἔδωσε στὴν μητέρα της σὰν νὰ παρέθετε γεῦμα σ᾿ αὐτήν, ποὺ ὀργίαζε ἀπὸ τὴν μανιώδη ἐπιθυμία τοῦ θανάτου τοῦ προφήτου. Σὰν νὰ τῆς ἔλεγε: Φᾶγε, μητέρα, τὶς σάρκες αὐτοῦ ποὺ ἔζησε ὡς ἄσαρκος. Πιὲς τὸ αἷμα αὐτοῦ ποὺ θυσίασε τὸ αἷμα του στὴν ἄσκηση. Τώρα πιὰ ἀσφαλίσαμε μία γιὰ πάντα τὸ στόμα ἐκείνου, ποὺ μᾶς στηλίτευε.

Ἡ εἰκόνα τῆς ταφῆς

«Καὶ ἦλθαν, συνεχίζει τὸ Εὐαγγέλιο, οἱ μαθητές του καὶ πῆραν τὸ σῶμα καὶ τὸ ἐνταφίασαν». Πρόσεξε, σὲ παρακαλῶ, σὺ ὁ φιλομαθής, ἁγιογραφημένη τὴν εἰκόνα τοῦ ἐνταφιασμοῦ τοῦ δικαίου, καὶ τοὺς μὲν εἰκονομάχους μὴ σταματήσεις νὰ ἐπιπλήττεις ὡς ἐχθρούς της ἀληθείας, σὺ δὲ μελετώντας τὴν ἱστορία μὲ καθαρότητα ἀποκόμισε τὴν ὠφέλεια. Δές, πῶς σύρεται ὁ ἅγιος ἀπὸ τὴν φυλακὴ σιδηροδέσμιος. Πῶς ὁ ἀποτρόπαιος δήμιος προτείνει ἀπάνθρωπα τὸ ξίφος κατὰ τῆς ἱερᾶς κεφαλῆς. Πῶς μετὰ τὴν ἀποτομὴ ἡ μυρόβλυτη κάρα προσφέρεται στὴν μανιασμένη ἀπὸ ὄργια Ἡρῳδιάδα. Καὶ δές, πῶς θάπτεται τὸ ἱερὸ σῶμα ἀπὸ τὰ χέρια τῶν μαθητῶν του, ποὺ τὸν παραστέκουν ὁλογυρὶς μὲ θερμὰ δάκρυα καὶ βαθὺ πόνο ψυχῇς. Καὶ ἄλλος μὲν ἐναγκαλίζεται τὰ πόδια τοῦ Ἁγίου, ἄλλος πασχίζει νὰ συναρμόσει τὴν κεφαλὴ μὲ τὸ ὑπόλοιπο σκήνωμα, ἐνῷ κάποιος τρίτος θυμιάζει καὶ ψάλλει τὴν νεκρώσιμη ἀκολουθία. Ἐκεῖ βρίσκομαι κι ἐγώ, ἀκροατές, μὲ τὰ μάτια τῆς ψυχῆς μου καὶ βλέπω τὴν ταφὴ τοῦ δικαίου νὰ γίνεται μὲ εἰρήνη, ὅπως ἀναφέρεται στὴν Γραφή. Θεωρῶ τὸ ἀγγελικὸ ἐκεῖνο πρόσωπο, ποὺ οἱ ὀφθαλμοί του σὰν δυὸ φωστῆρες βασίλεψαν καὶ ποὺ ἡ ὄψη του ἀντιφέγγιζε τὴν ἀκτινοβολία τῆς Χάριτος. Δὲν ἀναπνέει τῆς πρόσκαιρης ζωῆς τὴν ζωτικὴ ἐνέργεια, ἀλλὰ κατ᾿ ἐξοχὴν ἀναπνέει τῆς Θείας Χάριτος τὴν εὐωδία. Ἀσπάζομαι ἐκεῖνες τὶς ἱερὲς χεῖρες, ποὺ ἡ ἁφή τους στάθηκε ἀνέπαφη ἀπὸ τὴν ἁμαρτία καὶ ποὺ ὁ δάκτυλός τους καθυπέδειξε στοὺς ἀνθρώπους Αὐτόν, ποὺ πῆρε πάνω Του τὴν ἁμαρτία τοῦ κόσμου. Προσκυνῶ τοὺς ὡραίους ἐκείνους πόδας τοῦ εὐαγγελιζομένου τὰ ἀγαθὰ στοὺς ἀνθρώπους, τοῦ Προδρόμου, ποὺ προευτρέπισε τὴν ὁδὸ τῆς παρουσίας τοῦ Κυρίου. Ἂς μοῦ παραχωρηθεῖ γιὰ προσκύνηση καὶ ἡ τιμία ἅλυσις, ποὺ μ᾿ αὐτὴν κρατήθηκε δέσμιος ὁ πολυτίμητος ἀνάμεσα στοὺς ἀνθρώπους ἄγγελος. Ἂς μοῦ δοθεῖ καὶ τὸ ἱερὸ ἐκεῖνο πινάκιο, ποὺ πάνω του κατατέθηκε ἡ πανσεβάσμια κάρα, ἡ πολυτιμότερη καὶ ἀπὸ τὸν χρυσό. Καὶ οὔτε τὴν μάχαιρα τοῦ στυγνοῦ φονιᾶ, ποὺ διαπέρασε τὸν ἱερὸ τράχηλο, ἂν εὕρισκα, θὰ ἄφηνα ἀπροσκύνητη καὶ οὔτε τὸ χῶμα, ἂν τύχαινε νὰ βρῶ, ὅπου ἐφυλακίσθηκε ὁ θησαυρός, θὰ δίσταζα νὰ καταφιλήσω, μὲ τὴν βεβαιότητα ὅτι θὰ μοῦ μεταγγίσει Χάρη. Μακαριστὲ τάφε καὶ ἄπικρη πέτρα, ποὺ κρατᾷς μέσα σου κλεισμένο τὸ τρισευλογημένο ἐκεῖνο σκήνωμα, πολυτιμότερο ἀπὸ πολλὰ σμαράγδια καὶ μαργαριτάρια. Ἐκεῖ, λοιπόν, παρευρισκόταν ὀρατῶς ὅλη ἡ ὁμήγυρις τῶν μαθητῶν καὶ ἀοράτως πλῆθος ἀγγελικῶν δυνάμεων, ποὺ ἐγκωμίαζαν, τιμοῦσαν, ἀνύψωναν στὸν οὐρανὸ καὶ μετέφεραν στὴν αἰώνια χαρὰ αὐτόν, τὸν ἔνσαρκο ἄγγελο, τὸν γνήσιο φίλο τοῦ Κυρίου, τὸν νυμφαγωγὸ τοῦ νυμφίου, τὸν ἄσβεστο λύχνο τοῦ ἀρρήτου φωτός, τὴν ζωντανὴ φωνὴ τοῦ Θεοῦ Λόγου, τὸν ὑπεράνω τῶν προφητῶν καὶ μεγαλύτερο ὅλων τῶν ἀνθρώπων. Τέτοια, λοιπόν, ὅπως εἰπώθηκε, εἰρηνική, ὑπῆρξε ἡ ταφὴ τοῦ δικαίου, πρόξενος ἀγαλλιάσεως καὶ σωτηρίας στὸν κόσμο.

Ὁ Πρόδρομος ἀπὸ τοὺς οὐρανοὺς μᾶς ἀνταμείβει

Ἄραγε ὁ παράφρων Ἡρῴδης διέφυγε ἔπειτα ἀπὸ ὅλα αὐτὰ τὴν δίκαιη κρίση τοῦ Θεοῦ; (τὴν δικαιοκρισία). Ὄχι βέβαια. Ἀντίθετα, ὅπως ἀναφέρεται, ἐξ αἰτίας αὐτοῦ τοῦ ἐγκλήματος κατασφάττεται ὕστερα ἀπὸ ἀνταρσία ὅλων τῶν ὑπηκόων του. Κι αὐτὸ συνέβη, ἐπειδὴ ὁ Θεὸς συνετίζει παιδευτικὰ αὐτούς, ποὺ πρόκειται νὰ βασιλεύσουν στὸ μέλλον, ὥστε νὰ μὴν περιπέσουν στὰ ἴδια ἐγκλήματα. Ἀλλά, ἀφοῦ ἐπανέλθω στὸ προκείμενο, ἂς ἀναβοήσω μὲ φωνή, ποὺ ἁρμόζει στὴ σημερινὴ ἡμέρα. Σήμερα ὁ Ἰωάννης ὁ Πρόδρομος ἀπὸ τὰ στόματα ὅλων τῶν ἀνθρώπων τιμᾶται γιὰ τὸ ἐλεγκτικό του κήρυγμα καὶ ὁ παράφρων Ἡρῴδης ἀπὸ ὅλους ὅσους ἔχουν φόβο Θεοῦ στηλιτευόμενος ἐπὶ μοιχείη περιφρονεῖται. Σήμερα ἡ κεφαλὴ Ἰωάννου τοῦ Προδρόμου προσφέρεται ὡς ἱερὸ σφάγιο ἐπὶ πίνακι καὶ ἡ μοιχαλίδα Ἡρῳδιάδα παρὰ τὴν θέλησή της καταδικάζεται αἰώνια. Σήμερα τὸ αἷμα Ἰωάννου τοῦ Προδρόμου γιὰ τὴν φύλαξη τοῦ θείου νόμου χύνεται καὶ ὁ ἐχθρός του Προδρόμου διὰ τῆς παρανομίας (μὲ τὴν κάκιστη διαγωγή του) δίκαια διαπομπεύεται. Σήμερα ὁ Ἰωάννης ὁ Πρόδρομος γιὰ τὴν παρρησία του πρὸς τὸν Ἡρῴδη χάριν τῆς δικαιοσύνης φονεύεται καὶ οἱ βασιλεῖς τῆς γῆς διδασκόμενοι νὰ μὴν χωρίζονται ἀπὸ τὶς νόμιμες γυναῖκες τοὺς τὸν ἤδη διαζευχθέντα βασιλέα ἀπεχθάνονται. Σήμερα ὁ Ἰωάννης ὁ Πρόδρομος στήνει ὁρόσημο πάνω στὴ γῆ καὶ παραγγέλλει ν᾿ ἀρκεῖται κάθε ἄνθρωπος στὴ νόμιμη γυναῖκα του καὶ νὰ μὴν προχωρεῖ πάρα πέρα. Σήμερα ὁ Ἰωάννης ὁ Πρόδρομος κατέρχεται στὸν Ἅδη καὶ οἱ νεκροὶ ἀφουγκράζονται (εὐαγγελίζονται) τὴν ἀνείπωτη χαρὰ τῆς παρουσίας τοῦ Χριστοῦ. Σήμερα οἱ οὐρανοὶ μὲ πανευφρόσυνη ἀγαλλίαση ὑποδέχονται τὸν ἀποκεφαλισθέντα γιὰ τὴν δικαιοσύνη τοῦ Θεοῦ Ἰωάννη τὸν Πρόδρομο καὶ οἱ ἄνθρωποι πάνω στὴ γῆ ἀναπέμπουν ἑόρτιους ὕμνους. Καὶ μοῦ φαίνεται, πὼς μᾶς παρακολουθεῖ ἀπὸ τοὺς οὐρανοὺς ὁ μέγας τοῦ Κυρίου Πρόδρομος καὶ πὼς θὰ μᾶς ἀνταμείψει σὰν ὑμνῳδούς του μὲ θεῖα χαρίσματα. Μεταξὺ τῶν προφητῶν σὰν πρωϊνὸς διάττοντας ἀστέρας ποὺ καταγαύζει ἀνάμεσα στοὺς ἀποστόλους, σὰν ἥλιος μεταξὺ ἡλίων ποὺ προλάμπει καὶ ὑπερλάμπει, ἐν μέσῳ τῶν μαρτύρων σὰν οὐρανὸς κατάκοσμος μὲ τὰ ἄστρα τῶν θαυμάτων, μεταξὺ τῶν δικαίων ὑπέρτερος, ὑπερέχων γιὰ τοὺς πολλοὺς ἀγῶνες του ὑπὲρ τῆς δικαιοσύνης φαίνεται ψηλότερος καὶ ἀπὸ τοὺς ψηλόκορμους κέδρους τοῦ Λιβάνου αὐτὸς ποὺ χαροποίησε σήμερα τὴν οἰκουμένη. Γιατί, ἂν πολλοὶ θὰ χαροῦν, κατὰ τὰ εὐαγγελικὰ λόγια, μὲ τὴν γέννησή του, ἀνάλογη θὰ πρέπει νὰ εἶναι καὶ ἡ πνευματικὴ εὐφροσύνη, γιὰ τὸ μαρτύριό του, τὸ ὁποῖον ἀξιωθήκαμε νὰ πανηγυρίσουμε ὅλοι ἐμεῖς, ἱερεῖς καὶ ἐρημῖτες, μοναχοὶ καὶ λαϊκοί, γιατί ὅλοι μετέχουμε στὴν ἀγαλλίαση, ποὺ μᾶς χαρίζει ἡ μνήμη του. Ἰδιαίτερα, ὅμως, ἐμᾶς, ποὺ ἐγκαταβιώνουμε στὸν ἱερὸ τοῦτο οἶκο. Εἴθε νὰ τύχουμε ἐκτενέστερα ἀκόμη τῶν θείων πρεσβειῶν Του πρὸς τὸν Κύριό μας Ἰησοῦ Χριστό, στὸν ὁποῖον ἀνήκει ἡ δόξα καὶ τὸ κράτος, καθὼς καὶ στὸν Πατέρα καὶ τὸ πανάγιο καὶ ζωοποιὸ Πνεῦμα, γιὰ σήμερα καὶ γιὰ πάντα καὶ αἰώνια. Ἀμήν.
πηγή: – Οσίου Θεοδώρου του Στουδίτου, Εγκωμιαστικοί Λόγοι εις τον ΄Αγιον Ιωάννην τον Πρόδρομον και Βαπτιστήν, Ἔκδοση Ἱερᾶς Μονῆς Γενεθλίου τοῦ Προδρόμου Καρυῶν Καρυστίας
http://users.uoa.gr/~nektar/orthodoxy/paterikon/theodore_stoydiths_prodromos_apotomh.htm

Σήμερα είναι μια μικρή Μεγάλη Παρασκευή… αυτός ο κόσμος είναι γεμάτος από Ηρώδεις, γεμάτος Φαρισαίους, που απαιτούν τα κεφάλια όλων των δικαίων του κόσμου. Άγιος Ιουστίνος Πόποβιτς
https://iconandlight.wordpress.com/2020/08/28/%cf%83%ce%ae%ce%bc%ce%b5%cf%81%ce%b1-%ce%b5%ce%af%ce%bd%ce%b1%ce%b9-%ce%bc%ce%b9%ce%b1-%ce%bc%ce%b9%ce%ba%cf%81%ce%ae-%ce%bc%ce%b5%ce%b3%ce%ac%ce%bb%ce%b7-%cf%80%ce%b1%cf%81%ce%b1%cf%83%ce%ba%ce%b5/

Ἀπολυτίκιον τῆς ἀποτομῆς τῆς τιμίας κεφαλῆς τοῦ Ἁγίου Ἐνδόξου Προφήτου Προδρόμου καί Βαπτιστοῦ Ἰωάννου .
Ἦχος β’.

Μνήμη δικαίου μετ’ ἐγκωμίων· σοὶ δὲ ἀρκέσει ἡ μαρτυρία τοῦ Κυρίου Πρόδρομε· ἀνεδείχθης γὰρ ὄντως καὶ Προφητῶν σεβασμιώτερος, ὅτι καὶ ἐν ῥείθροις βαπτίσαι, κατηξιώθης τὸν κηρυττόμενον. Ὅθεν τῆς ἀληθείας ὑπεραθλήσας, χαίρων εὐηγγελίσω, καὶ τοὶς ἐν ᾍδῃ, Θεὸν φανερωθέντα ἐν σαρκί, τὸν αἴροντα τὴν ἁμαρτίαν τοῦ κόσμου, καὶ παρέχοντα ἡμῖν τὸ μέγα ἔλεος.

Ἰδιόμελον. Ἦχος πλ. βʹ

Γενεθλίων τελουμένων, τοῦ ἀναιδεστάτου Ἡρῴδου, τῆς ἀσελγοῦς ὀρχηστρίδος, ἐπληροῦτο ἡ διάθεσις τοῦ ὅρκου· τοῦ γὰρ Προδρόμου ἡ κεφαλὴ ἀποτμηθεῖσα, ὡς ὀψώνιον ἐφέρετο, ἐπὶ πίνακι τοῖς ἀνακειμένοις. Ὢ συμποσίου μισητοῦ, ἀνοσιουργήματος καὶ μιαιοφονίας πλήρους! Ἀλλʼ ἡμεῖς τὸν Βαπτιστήν, ὡς ἐν γεννητοῖς γυναικῶν μείζονα, ἐπαξίως τιμῶντες μακαρίζομεν.

Ὠρχήσατο ἡ μαθήτρια, τοῦ παμπονήρου διαβόλου, καὶ τὴν κεφαλήν σου Πρόδρομε, μισθὸν ἀφείλετο. Ὢ συμποσίου πλήρους αἱμάτων! Εἴθε μὴ ὤμοσας Ἡρῴδη ἄνομε, ψεύδους ἔκγονε, εἰ δὲ καὶ ὤμοσας, μὴ εὐώρκησας· κρεῖττον γὰρ ψευσάμενον ζωῆς ἐπιτυχεῖν, καὶ μὴ ἀληθεύσαντα, τὴν κάραν τοῦ Προδρόμου ἀποτεμεῖν. Ἀλλʼ ἡμεῖς τὸν Βαπτιστήν, ὡς ἐν γεννητοῖς γυναικῶν μείζονα, ἐπαξίως τιμῶντες μακαρίζομεν.

Οὐκ ἔδει σε ὦ Ἡρῴδη, τὸν τῆς μοιχείας ἔλεγχον, διʼ ἔρωτα σατανικόν, καὶ οἶστρον θηλυμανίας, θανάτῳ κατακρῖναι· οὐκ ἔδει σε τούτου τὴν πάντιμον κάραν, παρανόμῳ γυναικί, διʼ ὅρκον ὀρχήσεως, παραδοῦναι σφαλερῶς. Ὤ! πῶς ἐτόλμησας τοιοῦτον φόνον τελέσαι; πῶς δὲ οὐ κατεφλέχθη ἡ ἀσελγὴς ὀρχήστρια, ἐν μέσῳ τοῦ συμποσίου ἐπὶ πίνακι βαστάζουσα ταύτην; Ἀλλʼ ἡμεῖς τὸν Βαπτιστήν, ὡς ἐν γεννητοῖς γυναικῶν μείζονα, ἐπαξίως τιμῶντες μακαρίζομεν.

Πάλιν Ἡρῳδιὰς μαίνεται, πάλιν ταράττεται. Ὢ ὄρχημα δόλιον, καὶ πότος μετὰ δόλου! ὁ Βαπτιστὴς ἀπετέμνετο, καὶ Ἡρῴδης ἐταράττετο. Πρεσβείαις Κύριε τοῦ σοῦ Προδρόμου, τὴν εἰρήνην παράσχου ταῖς ψυχαῖς ἡμῶν.

Ἀπόστιχα.
Ἰδιόμελον. Ἦχος βʹ.

Τῆς μετανοίας ὁ κήρυξ, Ἰωάννη Βαπτιστά, ἐκτμηθείς σου τὴν κάραν, τήν, γῆν ἡγίασας, ὅτι τὸν νόμον τοῦ Θεοῦ τοῖς πιστοῖς ἐτράνωσας, καὶ παρανομίαν ἐξηφάνισας. Ὡς παρεστηκὼς τῷ θρόνῳ τοῦ ἐπουρανίου Βασιλέως Χριστοῦ, αὐτὸν ἱκέτευε, ἐλεηθῆναι τὰς ψυχὰς ἡμῶν.

Διὰ τὸν νόμον Κυρίου, τὴν κεφαλὴν ἀπετμήθης, ὦ πανάγιε Ἰωάννη. Ἤλεγξας βασιλέα δυσσεβῆ παρανομήσαντα, παῤῥησίᾳ, ἀμέμπτῳ· διὸ θαυμάζουσί σε στρατιαὶ τῶν Ἀγγέλων, δοξάζουσί σε χοροὶ τῶν Ἀποστόλων καὶ Μαρτύρων, τιμῶμέν σου καὶ ἡμεῖς τὴν ἐτήσιον μνήμην πανένδοξε, δοξάζοντες τὴν Ἁγίαν Τριάδα, τὴν σὲ στεφανώσασαν Πρόδρομε μακάριε.

Ὁ ἐκ Προφήτου Προφήτης, καὶ μείζων Προφητῶν γενόμενος, ἐκ κοιλίας μητρὸς ὁ ἡγιασμένος, εἰς ὑπουργίαν Κυρίου, σήμερον ὑπʼ ἀνόμου βασιλέως, τὴν κάραν ἀπετμήθη, καὶ τὴν ἀσέμνως ὀρχησαμένην κόρην, τρανῶς καὶ πρὸ τῆς ἐκτομῆς, καὶ μετὰ τὴν ἐκτομὴν διελέγξας, ᾔσχυνε τῆς ἁμαρτίας τὴν φάλαγγα· καὶ διὰ τοῦτο βοῶμεν, Βαπτιστὰ Ἰωάννη, ὡς ἔχων παῤῥησίαν, ἐκτενῶς ἱκέτευε, ὑπὲρ τῶν ψυχῶν ἡμῶν.

Δόξα
Ἦχος πλ. δʹ.

Πρόδρομε τοῦ Σωτῆρος, σὺ βασιλεῖς ἤλεγξας, παρανομίαν μὴ ἐργάζεσθαι, διὸ παίγνιον ἀνόμου γυναικός, ἔπεισε τὸν Ἡρῴδην ἀποτεμεῖν σου τὴν κεφαλήν· καὶ διὰ τοῦτο ἀπὸ ἀνατολῶν ἡλίου μέχρι δυσμῶν, αἰνετὸν τὸ ὄνομά σου. Παῤῥησίαν ἔχων πρὸς Κύριον, ἐκτενῶς ἱκέτευε, τοῦ σωθῆναι τὰς ψυχὰς ἡμῶν.

Βλέπω ἄγγελο Κυρίου μὲ λευκὰ φτερὰ νὰ κρατεῖ ποτήριο καὶ συλλέγει σταλαγματιὰ – σταλαγματιὰ τὸ αἷμα ὅλων τῶν ἀθῴων θυμάτων… πετᾷ ὑπεράνω τῆς Εὐρώπης, τῆς Ἀγγλίας καὶ τῆς Ἀμερικῆς, σείει τὸ ποτήριο αὐτὸ καὶ φωνάζει· Δολοφόνοι διπλωμάται, πίετε τὸ αἷμα τῶν λαῶν… π. Αυγουστίνου Καντιώτου Μητρ. Φλωρίνης

Συναξάριον.
Τῇ ΚΗʹ (28ῃ) τοῦ μηνός Αὐγούστου ἐν ταῖς ἐκκλησίαις τῶν Ἱεροσολύμων, τοῦ ῾Αγίου Ὄρους τοῦ Ἄθωνος, τῆς Γεωργίας καὶ τῶν Σλαυϊκῶν χωρῶν ἑορτάζεται ἡ Ἑορτὴ τῆς Κοιμήσεως τῆς Θεοτόκου (15ῃ Αὐγούστου) μὲ τὸ παλαιὸ ἡμερολόγιο.
Τῇ ΚΗʹ (28ῃ) τοῦ μηνός Αὐγούστου μνήμη τοῦ Ὁσίου Πατρὸς ἡμῶν Μωσέως τοῦ Αἰθίοπος (δ’ αἱ.).
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ μνήμη τῶν ἁγίων Ἀποστόλων Πέτρου καὶ Παύλου, καὶ τῶν ἁγίων Μαρτύρων Διομήδους καὶ Λαυρεντίου, καὶ τῶν Ἁγίων μʹ. Τελεῖται δὲ ἡ αὐτῶν σύναξις ἐν τῷ νέῳ Παλατίῳ.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ ὁ δίκαιος Ἐζεκίας ὁ βασιλεύς, ἐν εἰρήνῃ ἐτελειώθη (750 π.Χ.).
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ μνήμη τῆς ἁγίας Ἄννης τῆς θυγατρὸς Φανουήλ.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ οἱ ἅγιοι Τριάκοντα τρεῖς Μάρτυρες, οἱ ἐξ Ἡρακλείας, πυρὶ τελειοῦνται.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ μνήμη τῶν ἁγίων Μαρτύρων Φερρεόλ τοῦ ἐν Βιέννῃ καὶ Ἰουλιανοῦ τοῦ ἐν Μπριούντ Γαλατίας (Γαλλίας) (3ος αἰ.)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ μνήμη τοῦ ἁγίου ἱερομάρτυρος Δάμωνος
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ Μνήμη τῆς ἁγίας Ὁσιομάρτυρος Σουσανίκ, ἤτοι Σωσάννης βασιλίσσης τῆς Γεωργίας (475), θυγατρὸς τοῦ ἁγίου μάρτυρος Βαρδᾶν ἐν Ἀρμενίᾳ (26 Μαΐου, 451)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ ὁ ἅγιος Ἀμβρόσιος Ἐπίσκοπος Saintes Γαλλίας (450)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ μνήμη τοῦ Ὁσίου Σάββα τοῦ Πσκὸφ καὶ Κρουπὲτς (1495)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ μνήμη τοῦ ἁγίου Μάρτυρος Ἀκακίου τοῦ νέου.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ ἡ Σύναξις τῶν 52 Ὁσίων Πατέρων τῶν Μακρινῶν Σπηλαίων ἐν τῇ Λαύρᾳ τοῦ  Κιέβου ἀσκησάντων (τῆς Σκήτης ῾Αγίου Θεοδοσίου), τῶν ὁποίων τά Ἱ. Σκηνώματα εἶναι ἄφθαρτα
Οἱ Ἅγιοι Νεομάρτυρες τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Ζιλάντωφ Καζὰν: Ἀρχιμανδρίτης Σέργιος, Ἱερομόναχοι Λαυρέντιος, Ἰωσὴφ καὶ Σεραφείμ, Ἱεροδιάκονος Θεοδόσιος, Μοναχοὶ Λεόντιος καὶ Στέφανος, Δόκιμοι Γεώργιος Τιμοφέεφ, Σέργιος Γκάλιν, Ἰωάννης Σρετένσκυ καὶ Ἱλαρίων Πραβδίν. (1918)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ ἡ κοίμησις τῆς δικαίας Ἡγουμένης Ρουφίνας ἐν τῇ πόλει Χαρμπὶν τῆς Μαντζουρίας (1937).
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ μνήμη τοῦ Ὁσίου πατρὸς ἡμῶν Ἰωσὴφ τοῦ Ἡσυχαστοῦ τοῦ ἐν Ἄθωνι (1959)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ ἡ κοίμησις τῆς ἁγίας Μόνικας, μητρός ἁγίου Αὐγουστίνου Ἱππῶνος, ἐν Ostia Ἰταλίας, ἐκ Ταγάστης (Tagaste, σημ. Souk Ahras) Ἀλγερίας (387)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ ἡ κοίμησις τοῦ Ὁσίου Πατρὸς ἡμῶν Αὐγουστίνου Καντιώτου τοῦ Παρίου, Ἐπισκόπου Φλωρίνης (1906-2010)

Στίχοι
Εἰ δακρύσας ἦν Ἐζεκίας, ὡς πάλαι,
Ζωῆς ἂν ἄλλην εὗρε προσθήκην πάλιν.

Ἡ Ὁσία Γερόντισσα Γαλακτία τῆς Κρήτης στὶς 28-8-2010 μοῦ εἶπε: «Σήμερα σείστηκαν τὰ ἐπουράνια! Ἕνας μεγάλος Ἱεράρχης ἀνέβηκε στὸν οὐρανό (ἦταν ὁ Φλωρίνης Αὐγουστῖνος). Δίπλα στὸν Πατροκοσμά! Τὸν βλέπουν οἱ κακομοίρηδες, κάποιοι ἄλλοι Ἀρχιερεῖς ἀπὸ τὴν ἄλλη πάντα (κόλαση) καὶ λιώνουν»!
(μαρτυρία Μαρίας Δασκαλάκη)

Ο άγιος επίσκοπος Αυγουστίνος, δώρο Θεού στην Εκκλησία, ο «Νέος Χρυσόστομος», κατά τον Άγιο Παΐσιο, στον δρόμο των αγίων αποστόλων, στα ίχνη των Αγίων Πατέρων· η πρώτη δήλωσή του στο ποίμνιό του:
«Δὲν θὰ θυσιάσω τὶς ἀρχές μου χάριν τοῦ θρόνου, ἀλλὰ χίλιους θρόνους θὰ θυσιάσω γιὰ τὸν Χριστὸ καὶ τὴν ἀλήθεια»

Έρχονται ημέρες, που το να είναι κανεὶς Χριστιανὸς θα στοιχίζει πάρα πολύ και τότε θα φανούν οι πραγματικοὶ Χριστιανοί.

Και όποιος έχει πίστη, ένα κόκκο πίστεως, θα δει θαύματα!

Σὲ κάθε ἐποχὴ ὑπάρχει πάντοτε διχασμός.
Καὶ αἰτία ποιός, ὁ Χριστός; Ὄχι. Τότε ποιός; Ἡ κακὴ προαίρεσι τῶν ἀνθρώπων. Ὅσοι ἔ­χουν καλὴ προαίρεσι, ἀκοῦνε τὸ Χριστὸ κ᾽ εὐχαρι­στοῦνται καὶ δοξάζουν τὸ Θεό· ὅσοι δὲν ἔ­χουν καλὴ προαίρεσι, οὔτε τὸν καταλαβαίνουν οὔ­τε θέλουν ν᾽ ἀκούσουν τὰ λόγια του…
Καὶ αὐτὸ ποὺ ἔγινε τότε, γίνεται πάντοτε, γίνεται καὶ σήμερα…
 Στὴν Ἱστορία βλέπουμε ἕναν ἀγὼνα μεταξὺ πίστεως καὶ ἀπιστίας· ἑναν ἀγὼνα μεταξὺ ἀληθείας καὶ ψεύδους· ἕναν ἀγὼνα μεταξὺ φωτὸς καὶ σκότους· ἕναν ἀγὼνα μεταξὺ Χριστοῦ καὶ σατανᾶ… μαλώχτρα εἶνε ἡ ἀλήθεια! Μαλώνει, διχάζει· ἄλλοι μὲ τὸ φῶς καὶ ἄλλοι μὲ τὸ σκότος.

«Προσέξτε λέει ο Παύλος, μη σας εξαπατήσει κανείς. Προσέξτε να μην απατηθείτε μέσα στον κόσμο αυτόν από την απάτη που κινεί ο σατανάς.
Ένας μύθος του Αισώπου λέει για μια αλεπού, που πήγαινε στα κοτέτσια κ’ έτρωγε τις κότες. Σ’ ένα κοτέτσι, που πήγε, ήταν μέσα κλεισμένες οι κότες και δε μπορούσε να τις φάει. Και τι μηχανεύτηκε, έκανε το γιατρό. Ντύθηκε με μπλούζα, πήρε μια τσάντα στο χέρι, έβαλε και κλάκ, άλλαξε λίγο τη φωνή της και είπε στις κότες: «Καλησπέρα. Τι γίνεται; Καλά; Έμαθα, ότι μια κότα αρρώστησε και ήρθα για να τη θεραπεύσω. Είμαι καλός γιατρός για τα πουλιά, ιδιαίτερα για τις κότες. Και έχω φάρμακα καλά…». Πίστεψαν οι ανόητες κότες και πήγαν ν’ ανοίξουν αμέσως την πόρτα. Μια κότα όμως, που κοίταξε από τη χαραμάδα, τους είπε: «Προσέξτε καλά, αυτά τα πόδια δεν είναι του γιατρού, αλλά της αλεπούς…». Τέτοιο «γιατρό» θα έβαζαν στο κοτέτσι, που θα τις έτρωγε όλες.
Αυτό ακριβώς κάνει κι ο σατανάς στους ανθρώπους.
Έτσι ακριβώς απατώνται και οι νέοι μας σήμερα. Η δε εποχή μας είναι η εποχή της μεγαλυτέρας απάτης.»

«Δώστε μου δέκα άντρες, δέκα γυναίκες,
δέκα ρασοφόρους,
δέκα επισκόπους με πυρ Αγίου Πνεύματος, και θα νικήσουν πάλι, και η πατρίδα μας θα γίνει παράδεισος, κήπος Θεού, όπου μέρα και νύχτα να υμνούμε το Χριστό• ον, παίδες Ελλήνων, υμνείτε και υπερυψούτε εις πάντας τους αιώνας• αμήν!
Δεν θα νικήσουν οι άθεοι,
δεν θα νικήσουν οι άπιστοι, θα νικήσει ο Χριστός!
Αν έρθη ημέρα καταραμένη που όλοι στο σπίτι σου αρνηθούν τον Χριστό, εσύ παιδί μου, να μήν τον αρνηθείς!
Και εάν έρθη ημέρα που όλοι στην πόλη σου αρνηθούν τον Χριστό και γίνουν γιαχωβάδες, προτεστάντες, παπικοί και άπιστοι, εσύ να μείνεις πιστός στο Χριστό και να λες· Πιστεύω Κύριε!
Και αν έρθη ημέρα που θα μείνεις μόνος στον κόσμο όλο, να μη φοβηθείς εσύ ο ένας με το Χριστό θα νικήσεις!»

Σε ένα κήρυγμά του έλεγε·
«Εγώ θα φύγω. Πού θα πάω; ‘Οπου και αν πάω, αν δώ ότι η ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ κινδυνεύει θα κάνω επανάσταση θα χτυπήσω συναγερμό. Δεν θα αφήσω την Εκκλησία του Χριστού ούτε στους αθέους ούτε στους μασόνους ούτε στους οικουμενιστάς…».

«…Δὲν θὰ προδώσω τὴν πίστι τῶν Πατέρων μου. Δὲν θὰ προδώσω τὰ ἤθη τῶν Πατέρων μου. Θὰ μείνω σταθερός. Καὶ ἂν ἐσεῖς ἀκόμα μὲ ἐγκαταλείψετε καὶ μείνω μόνος ἕνας. Και ἂν ἀκόμα μὲ σταυρώσετε εἰς τὴν πλατεία τῆς Φλωρίνης, ἐγὼ θὰ ἐξακολουθῷ καὶ ἀπὸ τὸν σταυρὸ νὰ σᾶς φωνάζω, ἄλτ! Ἀδέρφια μου καὶ πατέρες μου, μὴν ἐπιτρέπετε στις θυγατέρες σας και στις οἰκογενείες σας ὅλα αὐτὰ τὰ πράγματα…
Ἀπὸ τὸ ἄλλο Σάββατο δὲν θὰ μεταδίδεται η ομιλία, διότι ἐγὼ δὲν θὰ δεχθῷ, ὡς ἐλεύθερος ἄνθρωπος λογοκρισιά.
Ομιλῶ μὲ ὅλον τὸ σθένος μου και μ` ὅλην τὴν παρρησίαν μου. Σέβομαι τὰς ἀρχάς, σέβομαι τὴν ἐξουσίαν, σέβομαι τοὺς βασιλεῖς, εἶμαι νομοταγής, ἀλλὰ κανέναν δὲν θὰ ἐπιτρέψω νὰ ἐπεμβεῖ στὴν συνείδησίν μου. Κανέναν δὲν θὰ ἐπιτρέψω, ὁσοδήποτε ὑψηλὰ και ἂν ἴσταται, νὰ ἐπεμβεῖ στὴν συνείδησή μου.
Εἶμαι ἐπίσκοπος μὲ ὅλην τὴν σημασία τῆς λέξεως. Δὲν ἐγνώρισαν ἐπίσκοπον, θὰ γνωρίσουν ἐπίσκοπον. Εἶμαι ἕτοιμος καὶ εἰς τα Γιούρα καὶ εἰς τὸ Ἅγιον Ὄρος καὶ παντοῦ νὰ μεταβῷ, ἀλλὰ δὲν θὰ προδώσω τὰ ὅσια καὶ τὰ ἱερὰ τῆς πίστεως μου.
Εἶνε ἡ τελευταῖα ὁμιλία ἡ ὁποία ἠκούσθη ἀπόψε ἀπὸ τὸ ραδιόφωνο. Λέγουν ὅτι θὰ περάση ἀπὸ λογοκρισία ἡ ὁμιλία μου, καὶ μετὰ θα επιτρέπεται να ακούεται. Δεν δέχομαι λογοκρισία. Δὲν δέχομαι λογοκρισία. Δὲν ζοῦμε ουτε σε Χιτλερικό καθεστως ουτε σε αλλο. Δεν δέχομαι λογοκρισία για τον λόγο τοῦ Χριστοῦ και του Ευαγγελίου. Εἶμαι ἐλεύθερος,…. Θὰ διδάξουμε τοὺς κυρίους αὐτοὺς οσονδήποτε ψηλὰ και νὰ εἶνε, ὑπεράνω ὅλων εἶναι ἡ θρησκεία τῶν Πατέρων μας. Θὰ τοὺς διδάξωμεν, γιὰ ἄλλην μίαν φορὰν ὅτι ἐδῶ εἰς τὸν τόπον αὐτὸν ἐμεῖς, δὲν δεχόμεθα λογοκρισία εἰς τὸν λόγον τοῦ Θεοῦ καὶ εἰς τὸ κήρυγμα τοῦ Εὐαγγελίου… ὅλοι αὐτοὶ οἱ ὁποίοι θέλουν νὰ δημιουργήσουν εκκλησιαστικήν αναρχία, θὰ ἀντιμετωπίσουν τὸν ἐπίσκοπο. Θα φθάσουμε μέχρι ἀφορισμοῦ. Θὰ ἀφορίσω ὅλους ἐκείνους οἱ ὁποίοι νομίζουν ὅτι θὰ θέσουν τὸ κύρος των, το σπιθαμιαίον ανάστημα των υπεράνω Πίστεως τῶν Πατέρων μας. Ὁ Κύριος ἂς εἶνε μαζί μας, ἡ Παναγία ἂς εἶνε μαζί μας. Ἐλπίζω ὅτι ἡ νίκη θὰ εἶνε βεβαία καὶ ἀσφαλὴς ὁποιονδήποτε σκληρά και αν δωθῆ στὸν τόπον αὐτό» (Χειροκροτήματα.).

«Όπως ο Χριστός είχε πρόδρομον, τον Ιωάννην τον Πρόδρομον, έτσι και ο αντίχριστος έχει τους προδρόμους του. Ναι, ναι, ναι. Πρόδρομοι αν ανοίξουμε την ιστορία, τριάντα – σαράντα πρόδρομοι παρουσιάσθησαν. Πρόδρομοι, πρόδρομοι, δεν θέλω σήμερα να μιλήσω επ΄ αυτών,……. Είπε κι ο Κοσμάς ο Αιτωλός, τον ηρώτησαν, – προφήτης, διδάσκαλος, προφήτευσε πολλά πράγματα, δάσκαλε πότε θα έλθει το τέλος του κόσμου ; Είπε , είπε πολλά δείγματα. Μεταξύ των άλλων τι είπε ; έκλαυσε. – όταν δείτε τη γυναίκα γυμνή στον δρόμο, έφτασε το τέλος του κόσμου. Πού έβγαινε πρώτα η γυναίκα γυμνή στον δρόμο ; Τώρα βγαίνει γυμνή στον δρόμο. σημείο των καιρών. Αλλά προχωρεί το κακόν με άλματα, με άλματα. Όταν πλησιάζει η εποχή του αντιχρίστου, το κέρατον το εστεφανωμένον, τότε πλέον το κακό δεν θα ντρέπεται να κρύβετε, το κακόν δε θα εισέρχεται στις πλατείες, αλλά το κακόν θα βραβεύεται με βραβείον Νόμπελ. Και το βραβείον του κακού, είναι ο έσχατος όρος της διαφθοράς, να βραβεύεται το κακόν..».

«Αγαπητοί, πρέπει να ομολογήσουμε μία πικρά αλήθεια. Οι πιστοί, που αγωνίζονται για να κρατήσουν την Ορθοδοξία, είναι ολίγοι. … Είναι εκείνο που είπε ο απόστολος Παύλος, ότι «Οι θέλοντες ευσεβώς ζην εν Χριστώ Ιησού διωχθήσονται».
Αν δείτε παπά, αν δείτε θεολόγο, αν δείτε μητροπολίτη και αρχιεπίσκοπο, που δεν διώκεται, αλλά απολαύει της αγάπης και της εκτιμήσεως όλων, τότε έχει εφαρμογή ο λόγος του Χριστού «Ουαί όταν καλώς υμάς είπωσι πάντες οι άνθρωποι», να ξέρετε πολύ καλά ότι αυτός δεν βαδίζει καλώς.
Ή αν λέγεται ορθόδοξος και δεν θέλει να αντιμετωπίσει το ρεύμα, την χιονοστιβάδα αυτή που κατέρχεται για να διαλύσει τον κόσμο. Ο παπάς ο ορθόδοξος πάει κόντρα με τα ρεύματα. Ο Μέγας Αθανάσιος ένας ήτο, αλλά κράτησε στους ώμους του ως Άτλας ολόκληρη της Ορθοδοξία. Ο Μάρκος ο Ευγενικός ένας ήτο, αλλά κράτησε στα χέρια του ολόκληρη της Ορθοδοξία.
Ο ιερός Φώτιος τα ίδια.
Ολίγοι είναι, αλλά δεν νικάει με τα νούμερα, νικάει με την πίστη. Γιατί όσο αξίζει ένας πιστός παπάς, όσο αξίζει ένας πιστός επίσκοπος, όσο αξίζει ένας πιστός αρχιεπίσκοπος, όσο αξίζει ένας λαϊκός και μία γυναίκα δεν αξίζει ολόκληρος ο ντουνιάς. Λοιπόν να μη πτοούμεθα διότι γίνεται αυτή η προδοσία της πίστεως μας δεξιά και αριστερά…να προσευχηθείτε πολύ.
Γιατί οι Ορθόδοξοι έμειναν ολίγοι και η μάχη επεκτείνεται και θα βρεθούμε προ νέων γεγονότων.
Όχι μόνο στην μικρά μας Ελλάδα, αλλά και εις όλα τα πλάτη και τα μήκη της γης ο εωσφόρος έχει εκστρατεύσει και λυσσάει για να ξεριζώσει μέσα από τα στήθη των ανθρώπων την Ορθόδοξο πίστη!
Δεν ξέρω τι θα γίνει.
Δεν ξέρω τι διωγμούς θα υποστώμεν οι επίσκοποι που επαύσαμε το μνημόσυνο του Αθηναγόρου και οι άλλοι κληρικοί οι οποίοι είναι γύρω μας. Δεν ξέρω σε ποιο Άγιον Όρος θα καταφύγωμεν.
Ένα γνωρίζω πως ότι και αν γίνει, ότι και αν συμβεί και τα άστρα να πέσουν και οι ποταμοί να ξηραθούν και άνω κάτω να γίνει ο κόσμος, ένα γνωρίζω – το πιστεύω ακραδάντως, ότι στο τέλος θα νικήσει η Ορθοδοξία!!».

«Ὅπου ἀκούεται ὀρθόδοξο κήρυγμα, ὅπου ὑπάρχουν ἀγωνισταὶ οἱ ὁποῖοι διώκονται –σᾶς τὸ τονίζω, ὅποιος δὲν διώκεται δὲν εἶνε γνήσιος, εἶνε κάλπικος παρᾶς–, ὅπου διώκεται ἐπίσκοπος, ἀρχιμανδρίτης, ἡγούμενος, κήρυκας τοῦ Εὐαγγελίου, κοντά τους νὰ εἶστε· ἀπὸ τοὺς ἄλλους μακριά, δὲν εἶνε γνήσια τέκνα τῆς Ὀρθοδοξίας, ἢ στεροῦνται τῆς παρρησίας, ἡ ὁποία εἶνε τὸ πρῶτο προσὸν εἰς τὰς τοιαύτας κρισίμους στιγμάς.».

Ἀπόσπασμα ὁμιλίας τοῦ π. Αὐγουστίνου «Ὅπως τὸ χρυσάφι περνᾷ ἀπὸ τὸ καμίνι καὶ καθαρίζει, ἔτσι καὶ οἱ ἅγιοι πέρασαν ἀπὸ καμίνι. «Ὡς χρυσὸν ἐν χωνευτηρίῳ ἐδοκίμασεν» αὐτόν (Σ. Σολ. 3,6).
πρέπει νὰ εὐχαριστήσουμε τὸ Θεό, ποὺ μέσα στὴν Ἐκκλησία του τὶς δύσκολες στιγμὲς ἔστελνε τοὺς καταλλήλους ἀνθρώπους, ἄλλοτε μὲν τὸν Μέγα Βασίλειο, ἄλλοτε τὸν Μέγα Ἀθανάσιο, ἄλλοτε τὸν Μᾶρκο Εὐγενικό, ἄλλοτε τὸν Γρηγόριο τὸν Θεολόγο, ἄλλοτε τὸν Μέγα Ἀντώνιο. Σειρὰ ἀνδρῶν, οἱ ὁποῖοι κράτησαν ὑψηλὰ τὸ λάβαρο τῆς Ὀρθοδοξίας. Νὰ τὸν εὐχαριστήσουμε γιὰ τοὺς πατέρας… Ἂν εἶσαι πιστός, θὰ διωχθῇς. Ἂν εἶσαι ὀρθόδοξος, φίλος τῆς ἀληθείας, ἄνθρωπος μὲ συνείδησι, θὰ ὑποφέρῃς. Διότι τὸ Πνεῦμα τὸ ἅγιο λέει· «Διὰ πολλῶν θλίψεων δεῖ ἡμᾶς εἰσελθεῖν εἰς τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ» (Πράξ. 14,22) καὶ «Οἱ θέλοντες εὐσεβῶς ζῆν… διωχθήσονται» (Β΄ Τιμ. 3,12).
Μακάρι λοιπὸν νὰ μᾶς ἀξιώσῃ ὁ Θεὸς νὰ διωχθοῦμε, ὅπως οἱ ἅγιοι τῆς Ἐκκλησίας μας. Καὶ ἐγώ, ὅταν κινδυνεύω ―καὶ ἔχω πολλὲς περιπέτειες εἰς τὸν βίον μου, γι᾿ αὐτὸ ὁ βίος τῶν πατέρων μὲ συγκινεῖ βαθύτατα―, ὅταν βλέπω νὰ μένωνται οἱ ἐχθροί μου, δοξάζω τὸν Θεὸ καὶ λέγω· Αὐγουστῖνε, κάτι πράττεις στὸν κόσμο. Σὲ πολεμοῦν, ὅταν ἀγωνίζεσαι. Τοὺς νεκροὺς δὲν τοὺς πολεμοῦν.».

Η νίκη ανήκει στον Χριστό

«Ἐὰν ἡ μελέτη τῆς Ἀποκαλύψεως εἶνε πάντοτε ὠφέλιμος, πολὺ περισσότερο στὶς ἡμέρες τῶν μεγάλων θλίψεων. Τότε φαίνεται ἡ ἀξία τοῦ βιβλίου αὐτοῦ τῆς Καινῆς Διαθήκης.
Ὁ χριστιανὸς ποὺ ἀγωνίζεται τὸν ἀγῶνα τῆς πἰστεως καὶ τῆς ἀρετῆς καὶ εἰς τὴν πορεία του συναντᾶ μεγάλα ἐμπόδια καὶ τρομεροὺς πειρασμούς, καὶ βλέπει τὸν σατανᾶ νὰ ὠρύεται ἕτοιμο νὰ τὸν καταπιῇ καὶ ὀλιγοπιστεῖ καὶ ἀπελπίζεται καὶ νομίζει ὅτι δὲν ὑπάρχει καμμία διέξοδος, καμμία ἐλπίδα, καμμία ἀκτίνα φωτός, ἔρχεται ἡ Ἀποκάλυψις τοῦ Ἰωάννου καὶ δείχνει τὸν ἀστέρα τὸν λαμπρὸ τὸν πρωϊνὸ καὶ λέγει· «Ἡ νίκη ἀνήκει στὸν Χριστὸ καὶ εἰς τοὺς πιστοὺς ποὺ μένουν κοντά Του, τοὺς ἀγωνιζομένους μέχρις ἐσχάτων.
Καμμία ὀλιγοπιστία. Καμμία δειλία ἄς μὴ σὲ ἀπομακρύνη ἀπὸ τὴν πορεία, τὴν ὁποία ἐχάραξε ὁ Σταυρὸς τοῦ Κυρίου. Ὁ Χριστὸς θὰ θριαμβείσῃ. Οἱ ἐχθροί Του θὰ νικηθοῦν. Οἱ μισοῦντες Αὐτὸν θὰ καταστραφοῦν. Οἱ ἀγαπῶντες Αὐτὸν θὰ εὐλογηθοῦν ἀπεριγράπτως».
Ὤ πόσους ἔχει παρηγορήσει καὶ ἐμψυχώσει ἡ Ἀποκάλυψις…».

«Πουλήστε το πουκάμισό σας οι άνδρες και οι γυναίκες τις ρόμπες σας και αγοράστε και διαβάστε την Αποκάλυψη. Όλα όσα λέει η Αποκάλυψη θα γίνουν οπωσδήποτε. Όμως στο τέλος δεν θα νικήσουν οι άπιστοι, δεν θα νικήσουν οι άθεοι, θα νικήση ο Χριστός ον παίδες Ελλήνων υμνείτε και υπερυψούτε εις πάντας τους αιώνας».

«Είμαι «σημείον αντιλεγόμενον». Άλλοι μας κατακρίνουν, μας υβρίζουν και μας μισούν, και άλλοι μας αγαπούν. Δεν με λένε ούτε Αυγουστίνο, ούτε σεβασμιώτατο, αλλά «Καντιώτη», με λαϊκή έκφραση. Είπε ο Χριστός… «Ουαί όταν καλώς υμάς είπωσι πάντες οι άνθρωποι». Αν σας πουν όλοι οι άνθρωποι «εύγε εύγε», τότε θ’ ανήκετε σ’ ένα «κόμμα» που είναι γνωστό ως «Ο.Φ.Α.». Αυτά είναι τα αρχικά γράμματα ενός «κόμματος», στο οποίο ανήκουν οι περισσότεροι Έλληνες. «Ο.Φ.Α.» σημαίνει «Όπου Φυσά ο Άνεμος». Αυτό είναι το κόμμα. Ούτε δημοκρατία, ούτε βασιλεία, ούτε σοσιαλισμός, ούτε κομμουνισμός, ούτε κανείς. Είδατε τον ανεμοδείκτη; Γυρίζει όπου φυσά ο άνεμος. Εμείς δεν ανήκουμε στο κόμμα «Ο.Φ.Α.». Το έχουμε δηλώσει κατ’ επανάληψιν, όχι μόνο δια λόγου αλλά και δια πράξεων. Ανήκουμε στην Ελλάδα, και παραπάνω από την Ελλάδα ανήκουμε στο Χριστό. Αυτή είναι η ιδεολογία μας.».

Έλεγε χαρακτηριστικά : «Εμείς με την “Αμαρτωλών σωτηρία” υπομάσχαλα θα πορευθούμε στην Εκκλησία». Τα κηρύγματα της θεώσεως και τα αγιοπατερικά του ξένιζαν του παππού και με πολλή πικρία έλεγε. «Γιατί εμείς μέχρι τώρα τι κηρύτταμε, τον πελοποννησιακό πόλεμο;».

Κι ο Όσιος Ιουστίνος Πόποβιτς έλεγε: «Εσείς στην Ελλάδα δεν έχετε καμμία ανάγκη. Έχετε έναν επίσκοπο τον Αυγουστίνο Καντιώτη που δείχνει τον σωστό δρόμο τον οποίο πρέπει να βαδίσετε. Θα θέλαμε και εμείς στην Σερβία να έχουμε ένα τέτοιο επίσκοπο».

***Ἀποτομὴ τῆς κεφαλῆς τοῦ Προδρόμου
29 Αὐγούστου
Του Μητροπολίτου Φλωρίνης Αυγουστίνου

ΟἹ ἌΝΘΡΩΠΟΙ ΘΑΝΑΤΏΝΟΝΤΑΙ, ΟἹ ἸΔΈΕΣ ὌΧΙ
«Ἔλεγε γὰρ ὁ Ἰωάννης τῷ Ἡρῴδῃ· Οὐκ ἔξεστί σοι ἔχειν γυναῖκα τοῦ ἀδελφοῦ σου» (Μᾶρκ. 6,18)

Σήμερα, ἀγαπητοί μου, εἶνε ἡμέρα πένθους καὶ αὐστηρῆς νηστείας, σὰν τὴ Μεγάλη Παρασκευή. Τὴ Μεγάλη Παρασκευὴ ἄγγελοι καὶ ἄνθρωποι κι αὐτὰ ἀκόμη τὰ ἄψυχα θρηνοῦν τὴν ἄδικη σφαγὴ τοῦ Υἱοῦ τῆς Παρθένου· καὶ σήμερα 29 Αὐγούστου θρηνοῦν οἱ Χριστι­ανοὶ τὴν ἄδικη σφαγὴ τοῦ υἱοῦ τοῦ Ζαχαρία καὶ τῆς Ἐλισάβετ, τοῦ Ἰωάννου τοῦ Προδρόμου, ὁ ὁποῖος κατὰ τὴ μαρτυρία τοῦ Κυρίου ἡ­μῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ ὑπῆρξε ἡ ὑψηλότερη φυσι­­ογνωμία τοῦ ἀρχαίου κόσμου (βλ. Ματθ. 11,11. Λουκ. 7,28).
Τὸ ἱστορικὸ τῆς ἑορτῆς εἶνε γνωστό. Τὸ ἀ­κούσατε στὸ εὐαγγέλιο. Ἐδῶ θὰ πῶ τοῦτο μόνο.

* * *

Ὁ Πρόδρομος ἔζησε σὲ δύσκολη ἐποχή. Ἡ πολιτικὴ καὶ ἡ θρησκευτικὴ ἡγεσία τοῦ Ἰσρα­ὴλ εἶχε διαφθαρῆ. Κολακεία, ἰδιοτέλεια, συμ­φέ­ρον, ψέμα, ἀπάτη, ἀσέβεια, ὑποκρισία, αὐτὰ τὴ χαρα­κτήριζαν. Εἶχαν στὰ χείλη τὸ Θεὸ καὶ στὴν καρ­διὰ τὸ διάβολο. Καὶ κέντρο τῆς διαφθορᾶς ἦ­ταν τὰ ἀνάκτορα. Ἐκεῖ ἦταν ὁ βασιλιᾶς Ἡρῴ­δης· ὄχι ἐκεῖνος ποὺ ἔσφαξε τὰ 14.000 νήπια τῆς Βη­θλεέμ, ἀλλὰ ἕνας γυιὸς ἐκείνου μὲ τὸ ἴδιο ὄ­νομα, ὁ Ἡρῴδης Ἀντίπας. Ἦταν λύ­κος γεννημέ­νος ἀπὸ λύκο, παιδὶ πιὸ ἄγριο καὶ πιὸ ἀκόλαστο ἀπ᾿ τὸν πατέρα του. Αὐτὸς ἔδιω­ξε τὴ νόμι­μη γυναῖκα του καὶ πῆρε ὡς σύζυγο τὴ γυναῖκα τοῦ ἀδελφοῦ του, τὴν Ἡρῳδιάδα. Αἱμομειξία, δημόσιο σκάνδαλο! Καὶ «τὰ δημοσίως πραττόμενα πρέπει καὶ δημοσίως νὰ ἐλέγχωνται».
Ποιοί ἦταν ἁρμόδιοι νὰ ἐλέγξουν τὸ ἔγκλημα αὐτό; Οἱ φύλακες τοῦ δικαίου, οἱ διδάσκα­λοι τοῦ μωσαϊκοῦ νόμου, οἱ ἀρχιερεῖς καὶ ἱερεῖς, οἱ γραμματεῖς καὶ φαρισαῖοι. Ἀλλ᾿ αὐτοὶ ἦταν οἱ «διυλίζοντες τὸν κώνωπα, τὴν δὲ κάμηλον καταπίνοντες» (Ματθ. 23,24). Αὐτοί ἔπρεπε νὰ διαμαρτυρηθοῦν, κανείς ὅμως ἀπ᾿ αὐτοὺς δὲ᾿ μίλησε. Σιγὴ νεκροταφείου.

Ἕνας μόνο βρέθηκε στὸ δικτατορικὸ ἐκεῖνο καθεστὼς νὰ ἐλέγξῃ τὸν αἱμομείκτη βασιλέα· ὁ Ἰωάννης ὁ Πρόδρομος. Τί εἶχε νὰ φοβηθῇ; Μήπως τοῦ πάρουν τὴν περιουσία; Ὅλα του τὰ ὑπάρχοντα ἦταν μιὰ κάππα ἀπὸ τρίχες καμήλας· φαγητό του ἦταν ἀκρίδες καὶ μέλι ἄγριο, ποτό του νερὸ ἀπὸ τὸν Ἰορδάνη, στρῶμα του ἡ ἄμμος, κατοικία του οἱ σπηλιές, συντροφιά του τὰ ἄγρια θηρία. Αὐτὸς ἦταν ὁ Ἰωάννης· ἕ­νας ἄγγελος στὴν ἔρημο. Ὅταν λοιπὸν ἔμαθε τὸ δημόσιο σκάνδαλο, ἄφησε τὴν ἔρημο καὶ σὰν ἀετὸς κατέφθασε στὰ ἀνάκτορα. Ἀνέβηκε τὰ σκαλιά, παρουσιάστηκε στὸ βασιλιᾶ, καὶ ὁ ἐρη­μί­της ἀσκητὴς ἔρριξε τὸν κεραυνό· «Οὐκ ἔξ­εστί σοι ἔχειν τὴν γυναῖκα τοῦ ἀδελφοῦ σου», δὲν σοῦ ἐπιτρέπεται νὰ διώξῃς τὴ νόμι­μη γυναῖκα σου καὶ νὰ πάρῃς ξένη, καὶ μάλι­στα τὴ γυναῖκα τοῦ ἀδελφοῦ σου (Μᾶρκ. 6,18).
Ἐννέα λέξεις εἶπε, τὸ πιὸ σύντομο κήρυγμα. Σπανίως μικρὸ κήρυγμα εἶχε τόσο μεγάλη δύ­ναμι. Ἡ ἀξία ἑνὸς κηρύγματος ἐξαρτᾶται ὄχι ἀ­πὸ τὸ μῆκος τοῦ λόγου, ἀλλ᾿ ἀπὸ τὶς ἀλήθειες ποὺ περιέχει. Τὸ κήρυγμα τοῦ Ἰωάννου ἦ­ταν κεραυνός. Λόγοι ἱεροκηρύκων καὶ ῥητόρων ἔχουν λησμονηθῆ. Ποιός θυμᾶται σήμερα λόγους τοῦ Δημοσθένους, τοῦ Κικέρωνος, τῶν φιλοσόφων; Οἱ ἐννέα ὅμως αὐτὲς λέξεις ἔμειναν ἀλησμόνητες· «Οὐκ ἔξεστί σοι ἔχειν τὴν γυναῖκα τοῦ ἀδελφοῦ σου».
Πῶς ἄκουσε τὸν ἔλεγχο ὁ Ἡρῴδης, ποὺ ἦ­ταν συνηθισμένος ν᾿ ἀκούῃ κολακεῖες; Σκλη­ρὸς ὁ λόγος, πικρὴ ἡ ἀλήθεια. Ἐν τούτοις ὁ βα­σιλιᾶς στάθηκε κατὰ κάποιο τρόπο πειθήνι­ος· ἤθελε ν᾿ ἀκούσῃ τὸν Ἰωάννη. Δίπλα του ὅ­μως ἦ­ταν δυστυχῶς ἡ διεφθαρμένη ἀνδροχωρίστρα, καὶ δὲν τὸν ἄφηνε ἥσυχο. Ἔτσι ὁ Ἡρῴ­δης ἀ­ναγκάστηκε, μὲ λύπη πολλή, νὰ ὑπογρά­ψῃ διαταγή, νὰ φυλακιστῇ ὁ Ἰωάννης στὶς φυ­λακὲς τοῦ φρουρίου τῆς Μαχαιροῦντος, ποὺ ἐρείπιά τους σῴζονται πέρα ἀπ᾽ τὴ Νεκρὰ θάλασσα. Σιώπησε τότε ἆραγε; Ὄχι. Καὶ μέσα ἀπὸ τὰ κάγκελλα τῆς φυλακῆς ἐρχόταν δυνατὴ ἡ φωνὴ τοῦ προφήτου «Οὐκ ἔξεστί σοι ἔχειν τὴν γυναῖκα τοῦ ἀδελφοῦ σου» καὶ δὲν ἄφηνε τὴν Ἡρῳδιάδα νὰ κοιμηθῇ. Γι᾿ αὐτὸ ζητοῦ­σε εὐκαιρία νὰ ἐξοντώσῃ τὸν Πρόδρομο.
Καὶ ἡ εὐκαιρία δόθηκε. Γιὰ τὰ γενέθλια τοῦ Ἡρῴδη ἔγινε στὰ ἀνάκτορα χορός. Χορὸς ἀν­ήθικος, λάγνος, ἀπὸ ἐκείνους ποὺ μέχρι σήμε­ρα χορεύουν λαοὶ τῆς Ἀνατολῆς. Ὁ Ἡρῴδης διασκέδαζε καὶ εἶχε καλέσει ὅλους τοὺς ἀξιωματούχους τῶν Ἰεροσολύμων. Κι ὅταν παρου­σι­άστηκε ἡ Σαλώμη –ἀντάξια κόρη τῆς Ἡρῳ­διάδος!– καὶ χόρεψε, τότε πλέον τοὺς ἔπιασε ντε­λίριο, δὲν ἤξεραν τί κάνουν. Τέτοιες ὧρες χάνεται πλέον ἡ ἀξιοπρέπεια. Στρατηγοί, κυβερ­νῆτες, βασιλιᾶδες γίνονται μηδέν, σκουλή­κια. Καὶ πάνω στὴ μέθη καὶ τὴν ἀπώλεια τῶν φρε­νῶν, ὁ Ἡρῴδης ὑποσχέθηκε μεγάλο βραβεῖο στὴν αἰσχρὴ χορεύτρια. –Σοῦ δίνω, λέει, «ἕως ἡμίσους τῆς βασιλείας μου» (ἔ.ἀ. 6,23), μέχρι καὶ τὸ μισὸ βασίλειό μου… Ἰδοὺ εὐκαιρία. Μπο­ροῦ­σε πολλὰ νὰ ζητήσῃ· χρήματα, ροῦχα, κοσμήμα­τα, διαμάντια, κτήματα, πεδιάδες, σπίτια, ἀνάκτορα… Δὲν ζήτησε τίποτε ἀπ᾿ αὐτά. Τί ζήτησε; –Θέλω, εἶπε, τὸ κεφάλι Ἰωάννου τοῦ βα­πτιστοῦ!… Ὤ κακία καὶ μοχθηρία γυναικός! Πρὸς στιγμὴν ὁ Ἡρῴδης κλονίστηκε· δὲν ἤ­θε­λε νὰ ἐκπληρώσῃ τὴν ἀπαίτησί της, ποὺ ἦ­ταν ἔξω ἀ­πὸ ὅσα τῆς ὑποσχέθηκε. Ἀλλ᾿ ἕνα αὐστηρὸ βλέμμα τῆς Ἡρῳδιάδος τὸν ἔκανε ἀ­μέσως νὰ ὑποχωρήσῃ. Καὶ νά τον, μὲ τρεμάμε­νο χέρι ὑ­πογράφει διάταγμα, νὰ ἐκτελεσθῇ ὁ Ἰωάννης. Στρατιωτικὸ ἀπόσπασμα πηγαίνει στὶς φυλακές, καὶ ἐκεῖ σπεκουλάτωρ, δήμιος, κόβει τὴν τιμία κεφαλὴ τοῦ Ἰωάννου.
Ἡσύχασε ἆραγε τὸ ἄνομο ζεῦγος; Ὄχι. Ὁ Ἰ­­ωάννης δὲν ὑπῆρχε πλέον στὸν κόσμο· ἀλλὰ ἡ φωνή του, καὶ μετὰ θάνατον, ἀκούστηκε ἀκό­μη πιὸ ἠχηρή. Ὁ Ἡρῴδης δὲν εἶχε ὕπνο, λὲς καὶ τὸ προσκέφαλό του εἶχε καρφίτσες καὶ τὸ στρῶμα του ἀγκάθια. Πήγαινε νὰ κοιμηθῇ, καὶ ξαφνικὰ τί ἀκούει; Ἀκούγεται μιὰ φωνὴ ἀκόμη ἰσχυρότερη· ἦταν ἡ φωνὴ τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ. Ὅταν τό ᾿μαθε εἶπε· –Ἡρῳδι­άδα, χαθήκαμε· ὁ Ἰωάννης ἀναστήθηκε ἐκ νεκρῶν! (βλ. ἔ.ἀ. 6,16)… Τὸ πίστευε καὶ ἔτρεμε.

* * *

Μεγάλο δίδαγμα μᾶς δίνει ἡ σημερινὴ ἡμέρα· οἱ ἄνθρωποι θανατώνονται, ἀλλὰ οἱ ἰδέες δὲν θανατώνονται. Κήρυκες τῆς ἀληθείας, τοῦ δικαίου καὶ τῆς ἠθικῆς φυλακίζονται καὶ ἐκτελοῦνται, ἀλλὰ οἱ ἰδέες ὄχι. Συνέλαβαν οἱ Αὐ­στριακοὶ στὸ Βελιγράδι τὸ Ῥήγα Φεραῖο καὶ τὸν ἔπνιξαν στὸ Δούναβι, μὰ ἡ φωνή του ἔ­σει­­σε τὰ Βαλκάνια. Ἐπαναλαμβάνω μιλώντας ἐκ πείρας· οἱ ἄνθρωποι ἐκτοπίζονται ἢ κλείνον­ται σὲ τρελλοκομεῖα, ἀλλὰ οἱ ἰδέες ὄχι. Ἡ ἰδέα εἶνε σεισμός, εἶνε κεραυνός, κι ἀλλοίμονο σ᾿ ἐκείνους ποὺ πέφτουν οἱ κεραυνοὶ τῆς θείας ἀ­ληθείας.
Τέτοια εἶνε ἡ μοῖρα τῶν κακούργων καὶ δολο­φόνων. Ὁ Κάϊν φόνευσε τὸν ἀδελφό του· ἀλλ᾿ ἀ­πὸ τότε δὲν ἡσύχασε. Κάϊν Κάϊν, ἄκουγε, ποῦ εἶνε ὁ ἀδελφός σου; (βλ. Γέν. 4,9), κ᾿ ἔτρεμε σὰν φύλ­­λο στὸν ἄνεμο. Ὁ Ἰούδας πρόδωσε τὸ Χριστό· ἀλλ᾿ ὅταν ἔμαθε ὅτι σταυρώθηκε, «ἀπελθὼν ἀ­πήγξατο» (Ματθ. 27,5). Στὴν ἱστορία τοῦ Βυζαντίου ἀναφέρεται, ὅτι κάποιος σκότωσε τὸν ἀδελφό του γιὰ νὰ γίνῃ αὐτὸς βασιλιᾶς, καὶ ἔγινε. Ὅ­ταν τὴ νύχτα πῆγε νὰ κοιμηθῇ στὰ ἀνάκτορα, βλέπει μέσα στὸ δωμάτιό του τὴ μορφὴ τοῦ ἀ­δελφοῦ του νὰ κρατάῃ ἕνα ποτήρι μὲ αἷμα ποὺ ἄχνιζε καὶ νὰ τοῦ λέῃ· Ἀδελφέ, πίε τὸ αἷμα τοῦ ἀ­δελφοῦ σου!… Τὸν ἔπιασε φόβος. Ἄλλαξε δω­μά­­τιο, ἔφυγε ἀπὸ τὸ Βυζάντιο, πῆγε σὲ ἄλλα μέρη, ἀλλὰ ἡ σκιὰ ἐκείνη παρουσιαζόταν καὶ τοῦ ἔλεγε· Ἀδελφέ, πίε τὸ αἷμα τοῦ ἀδελφοῦ σου…

Ἀλλὰ καὶ σήμερα νέα αἵματα ἀθῴων ἔρχον­­ται νὰ προστεθοῦν στὰ παλαιὰ καὶ στὸ αἷμα τοῦ Προδρόμου. Στὸν Πόντο οἱ Τοῦρκοι ἐνεργοῦν γενοκτονία, στὴ Σμύρνη καῖνε καὶ καταστρέφουν, στὴ μεγαλόνησο Κύπρο ὁ Ἀττίλας σφάζει καὶ ἀτιμάζει… Νέοι πρόσφυγες, νέοι αἰ­χμάλωτοι, νέοι ὅμηροι, νέοι ἀγνοούμενοι βαδί­ζουν δρόμο αἱματοβαμμένο. Καὶ μὲ τὰ μάτια τῆς φαντασίας βλέπω ἄγγελο Κυρίου μὲ λευκὰ φτε­ρὰ νὰ πετᾷ πάνω ἀπὸ τὰ μαρτυρικὰ μέρη. Κρα­τεῖ ποτήριο καὶ συλλέγει σταλαγματιὰ – σταλαγματιὰ τὸ αἷμα ὅλων τῶν ἀθῴων θυμάτων. Ἐν συνεχείᾳ τὸ παίρνει, πετᾷ ὑπεράνω τῆς Εὐ­ρώπης, τῆς Ἀγγλίας καὶ τῆς Ἀμερικῆς, σείει τὸ ποτήριο αὐτὸ καὶ φωνάζει· Δολοφόνοι διπλωμάται, πίετε τὸ αἷμα τῶν λαῶν…
Θὰ πῆτε· Δὲν ὑπάρχουν πλέον αὐτιὰ τιμίων ἀνθρώπων ν᾿ ἀκούσουν· Σόδομα καὶ Γόμορρα ἔγινε ἡ ἀνθρωπότης… Ἀλλ᾿ ἂς εἶνε βουλωμέ­να ὅλα τ᾿ αὐτιὰ μὲ βουλοκέρι τοῦ σατανᾶ· ἕνα αὐτί, τὸ αὐτὶ τοῦ Θεοῦ, μένει πάντοτε ἀνοιχτό. Ὁ Θεὸς τῶν δυνάμεων καὶ τοῦ δικαίου ἀκούει τὰ θύματα ποὺ κλαῖνε καὶ προσεύχονται. Ἡ φωνή τους φθάνει μέχρι τὸ θρόνο του. Μὲ ὑ­πομονή, λοιπόν, ἐγκαρτέρησι καὶ πίστι στὴν αἰωνιότητα ἂς ἀντλήσουμε δύναμι ἀπὸ τὸ μαρ­τύριο τοῦ τιμίου Προδρόμου γιὰ νὰ προχωροῦ­με, καὶ ὁ Θεὸς τῆς δικαιοσύνης καὶ τῆς ἀγάπης θὰ εἶνε μετὰ πάντων ἡμῶν· ἀμήν.

(†) ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος

Ἀπομαγνητοφωνημένη ὁμιλία, ἡ ὁποία ἔγινε στὸν ἱ. ναὸ Ἁγ. Ἰωάννου Πτολεμαΐδος τὴν 29-8-1974 μὲ ἄλλο τίτλο. Καταγραφὴ καὶ σύντμησις 29-8-2004, ἐπανέκδοσις 20-7-2015.
http://www.augoustinos-kantiotis.gr/?p=90252#more-90252

Ω Αββά Μωϋσή, παρεβίασες την εντολή των ανθρώπων και τήρησες την εντολή του Θεού.
https://iconandlight.wordpress.com/2021/08/27/%cf%89-%ce%b1%ce%b2%ce%b2%ce%ac-%ce%bc%cf%89%cf%8b%cf%83%ce%ae-%cf%80%ce%b1%cf%81%ce%b5%ce%b2%ce%af%ce%b1%cf%83%ce%b5%cf%82-%cf%84%ce%b7%ce%bd-%ce%b5%ce%bd%cf%84%ce%bf%ce%bb%ce%ae-%cf%84%cf%89%ce%bd/

Προχώρει αμέριμνος και άφησε τη φροντίδα σου σε μένα. Ο άνθρωπος μπορεί να κάνη την ζωή του παραδεισένια, εάν έχη εμπιστοσύνη στον Θεό.
https://iconandlight.wordpress.com/2021/03/30/%CF%80%CF%81%CE%BF%CF%87%CF%8E%CF%81%CE%B5%CE%B9-%CE%B1%CE%BC%CE%AD%CF%81%CE%B9%CE%BC%CE%BD%CE%BF%CF%82-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CE%AC%CF%86%CE%B7%CF%83%CE%B5-%CF%84%CE%B7-%CF%86%CF%81%CE%BF%CE%BD%CF%84/

Φυσάει άγριος άνεμος του διαβόλου. Προσέξτε! Όλα προσπαθεί να τα ξερριζώσει· και Πίστη και πατρίδα και οικογένεια… Να μη σαλευθείτε… θα πετάξει έξω κονσερβοκούτια, σκουπίδια, όλα τα άχρηστα, και μετά θα ξεκαθαρίσουν τα πράγματα. Άγιος Παΐσιος Αγιορείτης – π. Αυγουστίνος Καντιώτης
https://iconandlight.wordpress.com/2021/09/15/%cf%86%cf%85%cf%83%ce%ac%ce%b5%ce%b9-%ce%ac%ce%b3%cf%81%ce%b9%ce%bf%cf%82-%ce%ac%ce%bd%ce%b5%ce%bc%ce%bf%cf%82-%cf%84%ce%bf%cf%85-%ce%b4%ce%b9%ce%b1%ce%b2%cf%8c%ce%bb%ce%bf%cf%85-%cf%80%cf%81%ce%bf/

Όσιος Αββάς Μωυσής ο Αιθίοπας Προφητεία περί των Μοναχών της εσχάτης γενεάς.
https://iconandlight.wordpress.com/2018/08/27/%CE%B7-%CE%B1%CF%87%CE%B1%CF%81%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%AF%CE%B1-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CE%B7-%CE%B1%CF%80%CE%BB%CE%B7%CF%83%CF%84%CE%AF%CE%B1-%CE%B5%CE%AF%CE%BD%CE%B1%CE%B9-%CE%BC%CE%B5%CE%B3%CE%AC/

Η Ορθοδοξία στη γη κρατιέται από την Ορθοδοξία των ουρανών… τίποτε μην σας φοβίσει, η πίστη μας είναι η νίκη η νικήσασα τον κόσμο. Ακόμα και τούτο που συμβαίνει τώρα … μην σας φοβίσει και σας κλονίσει, αυτή η βίαιη φίμωση και ο στραγγαλισμός της πίστεως και των ιερών του Χριστού! Άγιος Νικολάος Βελιμίροβιτς
https://iconandlight.wordpress.com/2021/03/20/%ce%b7-%ce%bf%cf%81%ce%b8%ce%bf%ce%b4%ce%bf%ce%be%ce%af%ce%b1-%cf%83%cf%84%ce%b7-%ce%b3%ce%b7-%ce%ba%cf%81%ce%b1%cf%84%ce%b9%ce%ad%cf%84%ce%b1%ce%b9-%ce%b1%cf%80%cf%8c-%cf%84%ce%b7%ce%bd-%ce%bf%cf%81/

Η Ορθοδοξία έχει τον δικό της αληθινό και αλάθητο Πάπα, το Άγιο Πνεύμα, το Πνεύμα της σοφίας και δύναμης του Θεού, που κυβερνά όλους και όλα, αλλά όχι με τη βία όπως οι επίγειοι δικτάτορες αλλά σαν πατέρας, με σοφία και αγάπη. Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς
https://iconandlight.wordpress.com/2021/06/13/63573/

Θα περάσουμε μεγάλη θύελλα. Παρακαλώ τον Θεό να ισχυροποιηθήτε. Ενδύσασθε την πανοπλίαν του Θεού. Άγιος Λαυρέντιος (Κνιάζεφ) επίσκοπος Μπαλαχνίνσκ – π. Αυγουστίνος Καντιώτης
https://iconandlight.wordpress.com/2021/10/24/%ce%b8%ce%b1-%cf%80%ce%b5%cf%81%ce%ac%cf%83%ce%bf%cf%85%ce%bc%ce%b5-%ce%bc%ce%b5%ce%b3%ce%ac%ce%bb%ce%b7-%ce%b8%cf%8d%ce%b5%ce%bb%ce%bb%ce%b1-%cf%80%ce%b1%cf%81%ce%b1%ce%ba%ce%b1%ce%bb%cf%8e-%cf%84/

Ἀπολυτίκιον τοῦ Ὁσίου Πατρὸς ἡμῶν Μωσέως τοῦ Αἰθίοπος
Ἦχος πλ. α’. Τὸν συνάναρχον Λόγον.

Τῶν παθῶν καταλείψας Πάτερ τὴν Αἴγυπτον, τῶν ἀρετῶν ἐν τῷ ὄρει ἀνῆλθες πίστει θερμῇ, τὸν Σταυρὸν τὸν τοῦ Χριστοῦ ἄρας ἐπ’ ὤμων σου· καὶ δοξασθεὶς περιφανῶς, τύπος ὤφθης Μοναστῶν, Μωσῆ Πατέρων ἀκρότης· μεθ’ ὧν ἀπαύστως δυσώπει, ἐλεηθῆναι τὰς ψυχὰς ἡμῶν.

Ἀπολυτίκιον τῆς ἁγίας Ὁσιομάρτυρος Σουσανὶκ βασιλίσσης τῆς Γεωργίας
Ἦχος γ΄. Θείας πίστεως

Θείας πίστεως, ὁμολογίαν, κατεκόσμησας τὴν Ἐκκλησίαν, Σουσανίκη Μαρτύρων ὁμότροπη, ὅθεν στεῤῥῶς τῷ συζύγῳ ἀντέστησες, ξύλο εἱρκτὴ ὑπομείνας καὶ βάσανα, Μάρτυς ἔνδοξε, Χριστὸν τὸν Θεὸν ἱκέτευε, δωρήσασθαι ἡμῖν τὸ μέγα ἔλεος.

Ἕτερον Ἀπολυτίκιον τῆς ἁγίας Ὁσιομάρτυρος Σουσανὶκ βασιλίσσης τῆς Γεωργίας
Ἦχος πλ. α΄. Τὸν συνάναρχον Λόγον.

Βασιλέως συζύγου σου εἰδωλόφρονος ὁρῶντος διαγωγήν σου τὴν εὐσεβῆ, Σουσανίκ, προσταγῇ στεῤῥῶς ὑπέμεινας μαρτύριον· ὅθεν θεόθεν ὁ Χριστὸς πολυχεύμονα πηγὴν ἀνέδειξεν ἰαμάτων σὸν τάφον ἐν τῇ Τιφλίδι καὶ πρὸς Αὐτὸν ἡμῶν σε πρέσβειραν.

Ἀπολυτίκιον τῶν ἐν τῇ Λαύρᾳ τῶν Σπηλαίων τοῦ Κιέβου ἀσκησάντων Ὁσίων Πατέρων
Ἦχος γ΄. Τὴν ὡραιότητα.

Τὴν πολυΰμνητον, πόλιν τιμήσωμεν, τὴν ἐξανθήσασαν, ἄνθη τὰ τίμια, τοὺς μαργαρίτας τοὺς σεπτούς, Ὁσίων τοὺς ἀκραίμονας· πλεῖστοι γὰρ ὑπάρχουσιν, ἀριθμὸν οἱ μακάριοι, πᾶσαν τὴν μυρίοπλον, ἐχθροῦ πλάνην νικήσαντες· διὸ καὶ τοὺς στεφάνους ἐδέξαντο, ἐκ Θεοῦ οἱ γενναῖοι ἀδάμαντες.

Ἀπολυτίκιον τῆς ἁγίας Μόνικας, μητρός ἁγίου Αὐγουστίνου Ἱππῶνος.
Ἦχος α΄. Τῆς ἐρήμου πολίτης.

Τῶν δακρύων τοῖς ῥείθροις ἐν Χριστῷ ἀνεγέννησας, ὃν τὸν πρώην Μόνικα φύσει, Αὐγουστῖνον ἀπέτεκες· ὁ πλοῦτος γὰρ τῆς Χάριτος Χριστοῦ, ἐδείχθη ὑπερμέτρως ἐν αὐτῷ, καὶ ἀνύψωσεν εἰς θρόνον Ἐπισκοπῆς, Ἱππῶνος ᾗ διέπρεψε. Δόξα τῷ φιλανθρώπῳ Ἰησοῦ, ὅτι σωθῆναι ἅπαντας, θέλει σφοδρῶς ἁμαρτωλούς, δι’ οὓς σάρκα προσείληφε.

Ἀπολυτίκιον τοῦ ὁσίου Ἰωσὴφ τοῦ Ἡσυχαστοῦ τοῦ ἐν Ἄθωνι 
Ἦχος πλ. α ́. Τὸν συνάναρχον Λόγον.

Τὴν ψυχὴν ἐκκαθάρας συντόνοις σκάμμασι, σκληραγωγίᾳ, νηστείᾳ, ἀδιαλείπτῳ εὐχῇ, ἀγρυπνίᾳ καὶ πεντάδος τῶν αἰσθήσεων θεοφρουρήτῳ φυλακῇ ἄρτι, μάκαρ Ἰωσήφ, ἀπῆλθες Χριστῷ συνεῖναι, Ὃν δυσωπεῖς ὑπὲρ πάντων, Ἡσυχαστά, νῦν εὐφημούντων σε.

Τοῦ Ὁσίου Πατρὸς ἡμῶν Αὐγουστίνου Καντιώτου τοῦ Παρίου, Ἐπισκόπου Φλωρίνης
Ἦχος γ´. Τὴν ὡραιότητα.

Ὅτε πρὸς Κύριον, σὺ ἐξεδήμησας, τότε ἐσείσθησαν, τὰ ἐπουράνια, ἱεραρχῶν ἡ καλλονή, πανένδοξε Αὐγουστῖνε, καὶ κατατηκόμενοι, ἐν δεινοῖς ἐθεώρουν σε, ἀπὸ τῆς κολάσεως, ἱεράρχαι ἀνόσιοι, ὡς ἔφη ἡ σεπτὴ Γαλακτία, Κρήτης ἀγλάισμα τὸ νέον.

Ἦχος πλ. α´. Τὸν συνάναρχον Λόγον.

Μυροβλύζει ὁ τάφος ὁ σὸς ἀοίδιμε, καὶ καταρδεύει καρδίας διδασκαλία ἡ σή, Αὐγουστῖνε νήσου Πάρου θρέμμα ἅγιον, θεῖε διδάσκαλε πιστῶν, τῆς Φλωρίνης θησαυρέ, προφῆτα καὶ ἱεράρχα, τῶν αἱρέσεων καθαιρέτα, καὶ θεοδώρητε Ἑλλάδος φρουρέ.

Στιχηρὰ τοῦ Προδρόμου, Ἦχος β’
Ὅτε ἐκ τοῦ ξύλου

Στείρας ὁ πανάγιος βλαστός, βλάστημα τερπνὸν τῆς ἐρήμου, ἡ χελιδὼν ἡ τερπνή, ἀηδὼν ἡ εὔλαλος, περιστερὰ ἡ χρυσή, τὴν στειρεύουσαν πάντοτε, ἀθλίαν ψυχήν μου, εὔκαρπον ἀνάδειξον, ἀγαθῶν πράξεων, ὅπως ἐκβλαστάνουσα στάχυν, τὸν ἑκατοστεύοντα Μάκαρ, ἔνθεον προσάξῃ σοι τὴν αἴνεσιν.

Ῥῦσαι αἰωνίου με πυρός, σκότους ἀφεγγοῦς καὶ ἀνάγκης, καὶ πάσης θλίψεως, πάσης κακουχίας τε, πάσης στενώσεως, ἱκετεύω σε Πρόδρομε, καὶ δεῖξον μερίδος, τόν αὐτοκατάκριτον, ὄντα τοῖς πταίσμασι, Μάκαρ, σῳζομένων εὐχαῖς σου, ἔνθα τῶν Ἁγίων χορεῖαι, καὶ χαρὰ ὑπάρχει ἡ ἀνέκφραστος.

Κανὼν τοῦ Προδρόμου, ᾨδὴ γ’
Ἦχος β’
Ὁ Εἱρμὸς Ἐν πέτρᾳ με, τῆς πίστεως στερεώσας, ἐπλάτυνας τὸ στόμα μου ἐπ’ ἐχθρούς μου· ηὐφράνθη γὰρ τὸ πνεῦμά μου ἐν τῷ ψάλλειν. Οὔκ ἐστιν Ἅγιος, ὡς ὁ Θεὸς ἡμῶν, καὶ οὔκ ἐστι δίκαιος, πλὴν σοῦ Κύριε.

Στειρώσεως ἀπέλυσας τὴν τεκοῦσαν, τεχθεὶς Θεοῦ προνοίᾳ, σοφὲ Προφῆτα, στειρεύουσαν οὖν ἔργασαι καρποφόρον, νῦν τὴν καρδίαν μου, Κυρίου Πρόδρομε, ἀρετῶν ἐκφέρουσαν τὰ βλαστήματα.

Τὸν πόθῳ σοι δειμάμενον θεῖον οἶκον, τῆς ἄνω κληρουχίας τυχεῖν δυσώπει, τοὺς πίστει τῷ τεμένει σου λειτουργοῦντας, ναοὺς τοῦ Πνεύματος, τοῦ θείου ποίησον, Βαπτιστὰ καὶ Πρόδρομε μεσιτείαις σου.

Η Αποκάλυψη, αυτό το βιβλίο πού κανείς δεν το καταλαβαίνει απόλυτα, γίνεται τώρα διαρκώς πιο επίκαιρη. Ας προετοιμαζόμαστε, λοιπόν, γιά το γεγονός αυτό… Ή θα είμαστε αιωνίως μέσα στο Φως του Πατρός ή θα ριφθούμε στο σκότος του μη όντος, εκτός της ζωής του Πατρός. άγιος Σωφρόνιος του Εσσεξ – Αββάς Ποιμήν ο Μέγας ποιμένας των ψυχών

Συναξάριον
Τῇ ΚΖʹ (27η) τοῦ μηνός Αὐγούστου, μνήμη τοῦ Ὁσίου Πατρὸς ἡμῶν Ποιμένος τῆς Σκήτεως (450).
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ μνήμη τοῦ Ὁσίου Πατρὸς ἡμῶν καὶ Ὁμολογητοῦ Λιβερίου Πάπα Ῥώμης (366).
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ μνήμη τοῦ Ἁγίου Πατρὸς ἡμῶν Ὁσίου Ἐπισκόπου Κορδούης (Κόρδοβα) τῆς Ἱσπανίας (359).
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ μνήμη τῆς ὑπὸ τοῦ ἁγίου Ἀπ. Φιλίππου βαπτίσεως τοῦ Αἰθίοπος εὐνούχου τῆς Κανδάκης βασίλισσας τῆς Αἱθιοπίας Πραξ. 8:26-40 (1ο αἰων.).
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ ἡ ἁγία Ἀνθοῦσα ἡ νέα, τρίχινον ῥάκος ἐνδυθεῖσα καὶ εἰς φρέαρ ῥιφεῖσα, τελειοῦται.
Τῇ αὕτῃ ἡμέρᾳ τοῦ Ὁσίου Θεοκλήτου τοῦ μαγίστρου, καὶ ἐν τῷ ὄρει τοῦ Ὀλύμπου ἀσκήσας ἔτεσι πλείστοις ἐκοιμήθη
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ ὁ Ὅσιος Ποιμὴν ὁ ἐν Παλαιστίνη (602).
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ ὁ Ὅσιος Ποιμὴν ὁ Νηστευτὴς τοῦ Κιέβου (12ος αιών).
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ μνήμη τοῦ Ἁγίου Μάρτυρος Φανουρίου ἀναφανέντος ἐν ἔτει ͵αφ΄ [1500]
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ μνήμη τῶν ἁγίων νεοϊερομαρτύρων Μιχαὴλ (Βοσκρεσένσκυ) καὶ Στεφάνου (Νέμλωβ) καὶ τῶν σὺν αὐτοῖς ἐν Νίζνι-Νόβγκοροντ (1918)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ μνήμη τῆς Ανακομιδὴ τῶν λειψάνων τῶν Ὁσίων Θεογνώστου (14/3, +1353), Κυπριανοῦ (16/9, +1406) καὶ Φωτίου ἐκ Μονεμβασίας (2/7, +1430) Μητροπολιτῶν Μόσχας.

Στίχοι
Ὡς ἐκ λύκου χαίνοντος ἡρπάγη βίου,
Ποιμὴν, τὸ θρέμμα τοῦ μεγίστου Ποιμένος.
Ποιμένα εἰς μέγαν ἑβδόμῃ εἰκάδι ᾤχετο Ποιμήν.

Αββάς Ποιμήν ο Μέγας ποιμένας των ψυχών.

Ο όσιος Ποιμήν καταγόταν από την Αίγυπτο. Τα έξι αδέλφια του ήταν μοναχοί στην έρημο της Σκήτης. Πήγε και αυτός εκεί σε ηλικία δεκα­πέντε ετών. Ο Ποιμήν πρόσεχε πολύ τους λογισμούς του και ένας Γέροντας θαυμάζοντας την έγνοια του να παρουσιάσει μια καθαρή καρδιά στον Θεό, προείπε σ’ αυτόν: «Ποιμένα, το όνομά σου θα ακουστεί σε όλη την Αίγυπτο και θα γίνεις πραγματικά ποιμένας Αγγέλων». Μετά την καταστροφή της Σκήτης από τους βάρβαρους Μάζικες τα επτά αδέλφια γλύτωσαν από την σφαγή και εγκαταστάθηκαν στην Τερενούθι της Άνω Αιγύπτου. Αφού φώτισε την έρημο για πολλά χρόνια, διδάσκοντας από τη δική του εμπειρία και με το ζωντανό παράδειγμά του για όλες τις αρετές, ο αββάς Ποιμήν κοιμήθηκε ειρηνικά στην ηλικία των 110 χρόνων, περί το έτος 450.

***

ια’. Άκουσε κάποτε ο πρεσβύτερος του Πηλουσίου για μερικούς αδελφούς, ότι συνεχώς στην πόλη ήταν και λούζονταν και αμελούσαν την ψυχή τους. Και πηγαίνοντας στη σύναξη, τους αφήρεσε το μοναχικό σχήμα. Ύστερα όμως, ένοιωσε τύψεις στην καρδιά του και μεταμελήθηκε. Πάλι πήγε στον Αββά Ποιμένα με ζαλισμένους τους λογισμούς, κρατώντας και τα ράσα των αδελφών. Και ανακοινώνει το ζήτημα στον γέροντα. Και του λέγει ο γέρων: « Δεν έχεις σύ κάτι από τον παλαιό άνθρωπο ; Τον ξεντύθηκες ; ». Λέγει ο πρεσβύτερος: «Μετέχω στον παλαιό άνθρωπο ». Και ο γέρων τότε του λέγει: «Να λοιπόν όπου και σύ είσαι σαν τους αδελφούς. Έστω και λίγο να μετέχης στα παλαιά, είσαι υποκείμενος στην αμαρτία ». Τότε έφυγε ο πρεσβύτερος, φώναξε τους αδελφούς, οπού ήταν ένδεκα, και τους ζήτησε συγχώρηση. Ύστερα, τους φόρεσε το μοναχικό σχήμα και τους έστειλε στο καλό.

ιβ’. Ένας αδελφός ρώτησε τον Αββά Ποιμένα, λέγοντας: « Έκαμα αμαρτία μεγάλη και θέλω να μείνω σε μετάνοια επί τρία έτη ». Του λέγει ο γέρων: « Πολύ είναι ». Και τον ρωτά ο αδελφός: « Αρκεί ένα έτος ; ». Και είπε πάλι ο γέρων: « Πολύ είναι». Οι δε παριστάμενοι έλεγαν: « Ίσαμε σαράντα μέρες ; ». Και ξανά είπε: « Πολύ είναι». Προσέθεσε δέ: « Εγώ λέγω, ότι, αν με όλη του την καρδιά μετανοήση τινάς και δεν συνεχίση πλέον να αμαρτάνη, ακόμη και σε τρεις μέρες τον δέχεται ο Θεός ».

ιη΄. Είπε πάλι ο Αββάς Ποιμήν: « Μή κατοικήσης σε τόπο οπού βλέπεις μερικούς να έχουν ζήλο εναντίον σου. Αλλοιώς δεν προοδεύεις ».

κβ΄. Ένας αδελφός ήλθε στον Αββά Ποιμένα και του λέγει: « Σπέρνω το χωράφι μου και κάνω απ’ αυτό αγάπη ». Του λέγει ο γέρων: « Καλά κάνεις ». Και έφυγε με προθυμία και αύξησε την αγάπη. Και άκουσε ο Αββάς Ανούβ τον λόγο και λέγει στον Αββά Ποιμένα: « Δεν φοβάσαι τον Θεό, έτσι μιλώντας στον αδελφό ; ». Και σιώπησε ο γέρων. Και ύστερα από δυο μέρες, φώναξε ο Αββάς Ποιμήν τον αδελφό. Και του λέγει, ενώ άκουε ο Αββάς Ανούβ: « Τί μου είπες προχθές ; Γιατί είχα αλλού τον νου μου ». Του λέγει ο αδελφός: « Είπα ότι σπέρνω το χωράφι μου και κάνω απ’ αυτό αγάπη ». Και του είπε ο Αββάς Ποιμήν: «Νόμιζα ότι για τον αδελφό σου τον λαϊκό μίλησες. Αν όμως συ είσαι όπου κάνεις αυτό το έργο, δεν ταιριάζει σε μοναχό ». Και εκείνος, ακούοντας, λυπήθηκε και είπε : « Άλλο έργο κανένα δεν ξέρω και δεν μπορώ να μη σπέρνω το χωράφι μου ». Όταν λοιπόν έφυγε εκείνος, έβαλε μετάνοια στον Αββά Ποιμένα ο Αββάς Ανούβ, λέγοντας: « Συγχώρησε με ». Και του αποκρίνεται: « Και εγώ από την αρχή ήξερα ότι δεν είναι έργο μοναχού. Αλλά σύμφωνα με τον λογισμό του του μίλησα και του έδωσα προθυμία στην προκοπή της αγάπης. Τώρα όμως έφυγε λυπημένος και πάλι το ίδιο θα κάνη ».

κγ΄. Είπε ο Αββάς Ποιμήν: « Αν αμαρτήση τινάς και αρνηθή ότι αμάρτησε, μη τον ελέγξης. Γιατί, αλλοιώς, του βγάζεις την προθυμία. Αν όμως του πής: Αδελφέ, μή πέσης σε αθυμία, αλλά φυλάξου από εδώ και πέρα, διεγείρεις την ψυχή του σε μετάνοια ».

κη΄. Ένας αδελφός ήλθε στον Αββά Ποιμένα και του λέγει: « Αββά, πολλούς λογισμούς έχω και κινδυνεύω απ’ αυτούς ». Και τον βγάζει ο γέρων στο ύπαιθρο. Και του λέγει: « Άπλωσε τον κόρφο σου και κράτησε τους ανέμους ». Και εκείνος είπε: « Δεν μπορώ να το κάμω αυτό». Και του λέγει ο γέρων: « Αν αυτό δεν μπορής να το κάμης, ούτε και τους λογισμούς σου μπορείς να εμποδίσης να έλθουν. Αλλά έχεις χρέος να τους αντισταθής ».

λστ’. Είπε πάλι: « Το να εμπιστευθής τον εαυτό σου στον Θεό, το να μη έχης μεγάλη ιδέα για λόγου σου και το να αφήνης πίσω σου το δικό σου θέλημα, αυτά είναι τα μέσα της ψυχικής προκοπής ».

λζ΄. Είπε πάλι: « Κάθε κόπο όπου θα σου συμβή, τον νικάς με το να σιωπάς ».

ξδ’. Ρώτησε ένας αδελφός τον Αββά Ποιμένα, λέγοντας: Αν δώ φταίξιμο του αδελφού μου, καλά θα κάμω να το σκεπάσω;». Του λέγει ο γέρων: «Την ώρα οπού θα σκεπάσουμε το φταίξιμο του αδελφού μας, θα σκεπάση και ο Θεός το δικό μας. Και την ώρα οπού θα φανερώσουμε το φταίξιμο του αδελφού, θα φανερώση και ο Θεός το δικό μας».

ροβ’. Ένας αδελφός ρώτησε τον Αββά Ποιμένα, λέγοντας: «Αδελφοί κατοικούν μαζί μου. Εγκρίνεις να τους προστάζω;». Του λέγει ο γέρων: «Όχι. Αλλά κάμε πρώτα το έργο και αν θέλουν έτσι να ζουν, ας το σκεφθούν μόνοι τους». Του λέγει ο αδελφός: «θέλουν και οι ίδιοι, πάτερ, να τους προστάζω». Του απαντά ο γέρων: «Όχι. Αλλά γίνε τους υπόδειγμα και όχι νομοθέτης».

ρνστ’. Είπεν ο Αββάς Ποιμήν, ότι το να διδάξη κανείς τον πλησίον του είναι σαν να τον ελέγξη.

ριβ’. Ρώτησαν μερικοί από τους πατέρες τον Αββά Ποιμένα, λέγοντας: Αν δούμε κάποιον αδελφό να αμαρτάνη, πρέπει να τον ελέγξουμε;». Τους αποκρίνεται ο γέρων: «Όσο για μένα, αν χρειαζόταν να περάσω από εκεί και τον έβλεπα να αμαρτάνη, θα τον προσπερνούσα χωρίς να τον ελέγξω».

ρλ’. Ρώτησαν μερικοί από τους πατέρες τον Αββά Ποιμένα, λέγοντας: «Πώς ο Αββάς Νισθερώος κατώρθωσε να ανεχθή τόσο πολύ τον μαθητή του;». Τους λέγει ο Αββάς Ποιμήν: «Αν ήμουν εγώ, ακόμη και το μαξιλάρι θα του έβαζα κάτω από το κεφάλι του». Του λέγει ο Αββάς Ανούβ: «Και τί θα έλεγες στον Θεό;». Αποκρίνεται ο Αββάς Ποιμήν: «θα του έλεγα λοιπόν, ότι συ το είπες: Έκβαλε πρώτον την δοκόν εκ του οφθαλμού σου και τότε διαβλέψεις εκβαλείν το κάρφος εκ του οφθαλμού του αδελφού σου».

Ϟβʹ. Πήγαν μερικοί γέροντες στον Αββά Ποιμένα και του είπαν: «Εγκρίνεις, αν δούμε μοναχούς να νυστάζουν στη σύναξη, να τους ξυπνάμε σκουντώντας τους, ώστε να γρηγορούν στην αγρυπνία;». Και εκείνος τους λέγει: «Εγώ θα έκανα το αντίθετο. Αν έβλεπα αδελφό να νυστάζη, θα έβαζα το κεφάλι του πάνω στα γόνατά μου, για να τον αναπαύσω».

ριϛʹ. Είπε πάλι· μεγαλυτέρη αγάπη δεν μπορεί κανείς να βρη, από την προσφορά της ίδιας μας της ζωής για χάρη του πλησίον μας. Αν , έτσι, ακούση τινάς λόγο πονηρό, δηλαδή λυπηρό γι’ αυτόν, και ενώ μπορεί και ο ίδιος να απαντήση όμοια, αγωνίζεται όμως να μη μιλήση ή αν αδικηθή και υπομένη και δεν εκδικηται, αυτός προσφέρει την ζωή του για χάρη του πλησίον.

ριστ’. Ένας αδελφός ρώτησε τον Αββά Ποιμένα, λέγοντας: «Τί είναι υποκριτής;». Του λέγει ο γέρων: «Υποκριτής είναι όποιος διδάσκει τον πλησίον του κάτι, όπου ο ίδιος δεν έφτασε. Γιατί είναι γραμμένο: Τί βλέπεις το κάρφος το εν τω οφθαλμώ του αδελφού σου και ιδού η δοκός εν τω οφθαλμώ σου; Και τα υπόλοιπα».

ρκ΄. Είπε πάλι, ότι η πονηριά των ανθρώπων πίσω τους είναι κρυμμένη.

ξγ’. Είπε ο Αββάς Ποιμήν: «Μάθε το στόμα σου να λέγη ό,τι έχει η καρδιά σου».

ξδ’. Ρώτησε ένας αδελφός τον Αββά Ποιμένα, λέγοντας: Αν δώ φταίξιμο του αδελφού μου, καλά θα κάμω να το σκεπάσω;». Του λέγει ο γέρων: «Την ώρα οπού θα σκεπάσουμε το φταίξιμο του αδελφού μας, θα σκεπάση και ο Θεός το δικό μας. Και την ώρα οπού θα φανερώσουμε το φταίξιμο του αδελφού, θα φανερώση και ο Θεός το δικό μας».

πα’. Είπε πάλι: «Αν τον εαυτό σου εξουθενώσης, θα έχης ανάπαυση, όπου και αν βρίσκεσαι».

πστ΄. Ένας αδελφός ρώτησε τον Αββά Ποιμένα, λέγοντας: «Εάν προληφθή άνθρωπος εν τίνι παραπτώματι και επιστρέψη, συγχωρείται από τον Θεό;». Του είπε ο γέρων: «Αλλά ο Θεός οπού πρόσταξε τους ανθρώπους να το κάνουν αυτό, πιο πολύ δεν θα το κάμη ο ίδιος; Γιατί πρόσταξε τον Πέτρο, λέγοντας: Έως εβδομηκοντάκις επτά άφες τω αδελφώ σου».

νβ’. Πήγαν μερικοί γέροντες στον Αββά Ποιμένα και του είπαν: «Εγκρίνεις, αν δούμε μοναχούς να νυστάζουν στη σύναξη, να τους ξυπνάμε σκουντώντας τους, ώστε να γρηγορούν στην αγρυπνία;». Και εκείνος τους λέγει: «Εγώ θα έκανα το αντίθετο. Αν έβλεπα αδελφό να νυστάζη, θα έβαζα το κεφάλι του πάνω στα γόνατά μου, για να τον αναπαύσω».

νθ’.. Ένας αδελφός είπε στον Αββά Ποιμένα: «Αν γλιστρήσω σε αξιοθρήνητο παράπτωμα, με κατατρώγει ο λογισμός μου, κατηγορώντας με: Γιατί να γλιστρήσης;». Του αποκρίνεται ο γέρων: «Την ώρα οπού γλιστρά τινάς σε αμαρτία και πη ήμαρτον, ευθύς η αμαρτία παύει».

ριβ’. Ρώτησαν μερικοί από τους πατέρες τον Αββά Ποιμένα, λέγοντας: Αν δούμε κάποιον αδελφό να αμαρτάνη, πρέπει να τον ελέγξουμε;». Τους αποκρίνεται ο γέρων: «Όσο για μένα, αν χρειαζόταν να περάσω από εκεί και τον έβλεπα να αμαρτάνη, θα τον προσπερνούσα χωρίς να τον ελέγξω».

ριγ’. Είπε ο Αββάς Ποιμήν: «Είναι γραμμένο, ότι πρέπει να δίνης μαρτυρία για όσα είδαν τα μάτια σου. Εγώ όμως σας λέγω, ότι, ακόμη και αν ψηλαφήσετε με τα χέρια σας, μη μαρτυρήσετε. Ένας αδελφός έπαθε κάτι τέτοιο και βγήκε γελασμένος. Του φάνηκε ότι είδε τον αδελφό του να αμαρτάνη με μια γυναίκα. Και αφού τον έσπρωξε δυνατά ο πειρασμός, πήγε και τους σκούντησε με το πόδι του, νομίζοντας ότι εκείνοι ήταν, και τους είπε: Πάψετε πλέον, έως πότε; Και να, επρόκειτο για δυο δεμάτια σιταριού. Γι αυτό σας είπα, ότι, ακόμη και αν ψηλαφήσετε με τα χέρια σας, μη κατηγορείτε».

ριστ’. Ένας αδελφός ρώτησε τον Αββά Ποιμένα, λέγοντας: «Τί είναι υποκριτής;». Του λέγει ο γέρων: «Υποκριτής είναι όποιος διδάσκει τον πλησίον του κάτι, όπου ο ίδιος δεν έφτασε. Γιατί είναι γραμμένο: Τί βλέπεις το κάρφος το εν τω οφθαλμώ του αδελφού σου και ιδού η δοκός εν τω οφθαλμώ σου; Και τα υπόλοιπα».

ρκστ’. Είπε πάλι: «Η διδαχή του πλησίον είναι έργο όποιου υγιαίνει στο φρόνημα και έχει απαλλαγή από τα πάθη. Γιατί, τί το όφελος να χτίσης σπίτι άλλου και το δικό σου να καταστρέψης;».

ρμζ’. Αδελφός ρώτησε τον Αββάν Ποιμένα «Πώς μπορεί ένας άνθρωπος να αποφυγή την κατάκρισι του πλησίον ;» Ο γέρων απήντησε ως εξής: «Ημείς και οι αδελφοί μας αποτελούμεν δύο εικόνας. Έφ’ όσον δε ο άνθρωπος προσέχει τον εσωτερικόν του βίον και αυτοκατηγορειται, τότε βλέπει καλόν και έντιμον τον αδελφόν του* εφ’ όσον όμως αυτοκολακεύεται *και θεωρεί τον εαυτόν του καλόν, τότε ευρίσκει, ότι ο αδελφός του είναι κακός».

μθʹ. Είπε πάλι, ότι ο άνθρωπος έχει ανάγκη την ταπεινοφροσύνη και τον φόβο του Θεού, όπως την πνοή οπού βγαίνει από τη μύτη του.

***

άγιος Σωφρόνιος του Εσσεξ

… Ναι, και εγώ επίσης το πήρα απόφαση ότι το μυστήριο των διαπροσωπικών σχέσεων θα παραμείνει για μένα άλυτο ως το τέλος των ημερών μου, τέλος που ήδη πλησιάζει . Έχει ενισχυθεί μέσα μου η συνείδηση ότι όλοι εμείς οι άνθρωποι στον ένα ή τον άλλο βαθμό είμαστε τυφλοί…
Ως συνέπεια της χαρακτηριστικής σε όλους μας τυφλώσεως, όλοι ανεξαιρέτως, δεν κατανοούμε πότε πληγώνουμε τους άλλους, πότε καταστρέφουμε τη ζωή τους, πότε κρίνουμε γι’ αυτούς σύμφωνα με την αντίδραση εκείνη που αποδείχθηκε συνέπεια ίσως κάποιας δικής μας ενέργειας.
Γνωρίζουμε ότι στη βάση της προσωπικής μας συνείδησης βρίσκεται η επιθυμία του αγαθού, η αναζήτηση της τελειότητος, και κινούμενοι από τη βεβαιότητα για το δίκαιο της αναζητήσεώς μας τείνουμε αθεράπευτα να δικαιώνουμε τους ίδιους τους εαυτούς μας. Και αυτό αποτελεί κοινή αρρώστια όλων μας. Από αυτό προέρχονται οι άλυτες συγκρούσεις σε όλο τον κόσμο. Άλυτες, γιατί ο καθένας δικαιώνει τον εαυτό του απορρίπτοντας τη δικαιοσύνη του άλλου που στέκεται απέναντί του… Γνωρίζω μόνο ότι δεν είναι δυνατό να σωθεί ο κόσμος διαφορετικά, παρά μόνο με το «άφες ημίν τα οφειλήματα ημών, ως και ημείς αφίεμεν τοις οφειλέταις ημών» [Ματθ. 6,12.].

‐ Η πικρία που αισθάνεται κανείς για κάποιον, έστω κι αν είναι δίκαιη, αρρωσταίνει την καρδιά και συντελεί στο να χάνει την Χάρη του Θεού.

– Την ψυχολογική κατάσταση πρέπει να την μετατρέπουμε σε πνευματικό φαινόμενο, σε κλάμα. Υπάρχει μια μέθοδος την οποία πρέπει να γνωρίζη ο Χριστιανός. Δηλαδή, αισθανόμαστε έναν πειρασμό, από περιφρόνηση εκ μέρους των ανθρώπων, ή μια άδικη επίθεση. Τότε η καρδιά πικραίνεται από την αδικία αυτή και κάνει διαφόρους λογισμούς που επηρεάζουν όλη μας την ζωή. Αμέσως σταματά η προσευχή.
Η μέθοδος θεραπείας είναι να αφήσουμε τότε τον αδελφό που μας αδικεί και να αναπτύξουμε διάλογο με τον Θεό. Δηλαδή να λέμε: “Θεέ μου, εγώ φταίω. Δεν είμαι άξιος να με αγαπούν οι άνθρωποι …”. Τότε έρχεται μετάνοια και κλάμα και αυτό θεραπεύει το αρνητικό ψυχολογικό φαινόμενο και το κάνει πνευματικό. Αυτό το βλέπουμε στην ζωή του Χριστού. Ο Απόστολος Πέτρος εμπόδιζε τον Χριστό να πορευθή στον Σταυρό, αλλά Εκείνος είχε το πρόσωπό Του στηριγμένο στην Ιερουσαλήμ, στον Γολγοθά. Οι σταυρωτές Του ορύονταν, αλλά Αυτός είχε τον νου Του στραμμένο προς το θέλημα του Θεού και προσευχόταν στον Πατέρα Του. Δεν έκανε διάλογο με τους ανθρώπους, αλλά διάλογο με τον Θεό. Έτσι υγιαίνουμε και θεραπευόμαστε. Αυτό είναι ένα είδος πάλης με τον Θεό.

– Ό Θεός θέτει αυτή την προϋπόθεση: «Συγχωρήστε και ο Πατέρας θα σας συγχωρήσει»... σας παρακαλώ, κάντε το αυτό γιά μένα, κάντε αυτή την ηρωική χειρονομία, συγχωρήστε όλους και κατακρίνετε μόνο τον εαυτό σας. Με τον λογισμό μας, δηλαδή, να μην είμαστε διατεθειμένοι να κρίνουμε τούς άλλους, παρά μόνο εμάς…

Όταν ήμουν στο Άγιον Όρος, μερικές φορές οι αδελφοί μου έλεγαν ότι κάποιος τούς συμπεριφερόταν με τρόπο άδικο. Λοιπόν τούς έλεγα: «Ίσως να είναι όπως τα λέτε, αλλά ο άλλος δεν είναι εκατό τοις εκατό ένοχος. Ίσως εμείς να είμαστε ένοχοι πέντε τοις εκατό• και αν εξαλείψουμε αυτά τα πέντε τοις εκατό, αν αναγνωρίσουμε ότι είμαστε ένοχοι γι’ αυτά τα πέντε τοις εκατό, θα δείτε πώς ο άλλος θα αφοπλιστεί». Και με τήν ελάχιστη, δηλαδή, αναγνώριση ότι είμαστε άδικοι, μπορούμε να εξαλείψουμε εκατό τοις εκατό όλα τα λάθη, και τα δικά μας και των αδελφών.
Οφείλουμε να οικοδομήσουμε τη ζωή μας σε μια εποχή πιο επικίνδυνη από όλες τις προηγούμενες, με την έννοια ότι η Κρίση είναι πιο κοντά. Κάποιοι λένε ότι από τον ένα αιώνα στον άλλον παρατηρούμε το ίδιο φαινόμενο: στο τέλος τού αιώνος οι άνθρωποι περιμένουν το τέλος τού κόσμου. Ποτέ όμως στο παρελθόν δεν υπήρξε κατάσταση τόσο πειστική ότι το τέλος τού κόσμου πλησιάζει. Ή Αποκάλυψη, αυτό το βιβλίο πού κανείς δεν το καταλαβαίνει απόλυτα, γίνεται τώρα διαρκώς πιο επίκαιρη. Ας σκεφτούμε γιά λίγο τον πόλεμο πού διεξάγεται στις ημέρες μας, όχι σε πολιτικό επίπεδο βέβαια*. Στο 9ο κεφάλαιο της Αποκαλύψεως βρίσκουμε το όνομα του ποταμού Ευφράτη. Αυτός ο γεωγραφικός τόπος αναφέρεται πολύ καθαρά εκει**. Μία καταστροφή πού έλαβε χώρα πριν από αυτό, επίσης αναφέρεται καθαρά• είναι το Τσερνομπίλ***. ‘Η Αποκάλυψη μιλά γιά μια σφαίρα φωτιάς («μέγας αστήρ καιόμενος») πού ονομάζεται «Άψινθος» και στα ουκρανικά «Τσερνομπίλ».
Υπάρχουν πολλά άλλα πού δεν μπορούμε ακόμη να τα διακρίνουμε, αλλά άν πάρουμε αυτά τα δύο στοιχεία με την ίδια χρονολογική σειρά, με εκπληκτική ακρίβεια, έχουμε περισσότερους λόγους τώρα να σκεφτούμε ότι το τέλος της ιστορίας της ανθρωπότητας πάνω στη γη πλησιάζει… Δεν γνωρίζουμε με ποιόν τρόπο θα έλθει το τέλος τού κόσμου, αλλά υπάρχουν σήμερα πολλά σημεία πού δείχνουν ότι αυτό είναι δυνατόν να συμβεί. Έχοντας αυτά ύπ’oψιν, ας σκεφτούμε αυτή την πιθανότητα πιο σοβαρά από όσο στις περασμένες εποχές. Άν όμως πράγματι το τέλος του κόσμου έρχεται, δεν μπορεί κανείς εντούτοις να ορίσει την ημερομηνία. Κάποτε, πριν περίπου είκοσι χρόνια, κάποιος επισκέπτης με ρώτησε πότε θα έρθει το τέλος τού κόσμου και του είπα ότι αυτό υπερβαίνει τις ημερομηνίες του ημερολογίου μας. Άς προετοιμαζόμαστε, λοιπόν, γιά το γεγονός αυτό, μετά από το οποίο ο προορισμός μας θα σφραγιστεί από τον Θεό. Ή θα είμαστε αιωνίως μέσα στο Φως του Πατρός ή θα ριφθούμε στο σκότος του μη όντος, εκτός της ζωής του Πατρός.

**Άποκ. 9,14.
*** Στις 26 Απριλίου 1986 είχε γίνει έκρηξη στον αντιδραστήρα του πυρηνικού σταθμού Τσερνομπίλ.
Οικοδομώντας τον ναό του Θεού μέσα μας και στους αδελφούς μας (τόμος Β), αγιος Σωφρόνιος Σαχάρωφ

-Οφείλουμε να διατηρήσουμε συγχρόνως μία πολύ δυνατή ορμή προς τον Θεό και τη συνείδηση της ανεπάρκειας και της φτώχειας μας. Αν είμαστε ικανοποιημένοι με τον εαυτό μας, η προσευχή παύει να είναι αυτό που πρέπει να είναι: έκρηξη ηφαιστείου!

– Υπάρχουν άνθρωποι που εύχονται για τους εχθρούς τους ή για τους εχθρούς της Εκκλησίας την απώλεια και τα βάσανα στη φωτιά της κολάσεως. Σκέφτονται έτσι γιατί δεν εδιδάχθησαν από το Άγιο Πνεύμα την αγάπη του Θεού. Όποιος την εδιδάχθηκε πραγματικά, αυτός χύνει δάκρυα για όλο τον κόσμο» 

***

π. Ζαχαρία (Ζάχαρου)

Εμείς δεν είμαστε οι σωτήρες του κόσμου, αλλά ο Χριστός είναι ο Σωτήρας του κόσμου. Να είμαστε ταπεινοί και να γνωρίζουμε τα όριά μας. Αν όμως είμαστε υπερήφανοι και προσπαθούμε να αντιμετωπίζουμε κάθε περίσταση θεωρώντας ότι είμαστε σπουδαίοι προφήτες, τότε μπορεί να μην το αντέξουμε. Το καλύτερο είναι να έχουμε υπόψιν μας ότι ο Χριστός είναι ο Σωτήρας μας, ενώ εμείς είμαστε αχρείοι δούλοι. Προσπαθείτε και κάνετε αυτό που μπορείτε και αφήνετε τα υπόλοιπα στον Θεό. Αυτή ήταν η αρχή των Πατέρων της ερήμου, ο κανόνας πού είχαν στη ζωή τους : να κάνουν αυτό πού μπορούσαν χωρίς άγχος ότι είναι δεσμευμένοι από κανόνες. Πεθαίνοντας γιά μας ο Θεός μας ελευθέρωσε από την δουλεία του νόμου, αλλά εμείς δημιουργούμε νόμους και υποδουλώνουμε τους εαυτούς μας στους νόμους αυτούς. Όταν γινόμαστε δούλοι των νόμων και τούς εκπληρώνουμε, υπερηφανευόμαστε γι αυτό, αντίθετα όταν δεν τούς εκπληρώνουμε βασανιζόμαστε και δεν νοιώθουμε ευχαριστημένοι. Ούτε το ένα ούτε το άλλο χρειάζεται. Πρέπει να κάνουμε ό,τι μπορούμε και με πίστη και ευγνωμοσύνη να αφήνουμε τα υπόλοιπα στον Θεό. Αυτός ήταν ο κανόνας των πρώτων ασκητών της ερήμου, και νομίζω ότι ένας πνευματικός πατέρας πρέπει επίσης να τον ακολουθεί. Όλοι μπορούμε να λειτουργήσουμε ευεργετικά αν γνωρίζουμε την θέση μας και τα μέτρα μας και δεν προσπαθούμε να τα υπερβούμε. Είμαστε πολύτιμοι λίθοι με τους οποίους ο ουράνιος Δομήτωρ κτίζει τον Ναό Του. Αλλά αν προσπαθούμε να υπερβούμε τα μέτρα μας, τότε καταστρέφουμε τα πάντα.
Αρχιμανδρίτου Ζαχαρία (Ζάχαρου) «Πλατυσμός τής καρδίας», σελ 274. Εκδ. Ιερά Μονή Τιμίου Προδρόμου Έσσεξ Αγγλίας

Μην υποτιμάτε τους αρνητικούς λογισμούς που μπορεί να έχετε για τον πλησίον. Φυλαχθείτε από κάθε λόγο που πληγώνει. Το μέγα όπλο για τη σωτηρία όλων μας είναι η επιείκεια.
https://iconandlight.wordpress.com/2022/02/19/73989/

Αββάς Ποιμήν, ο Μέγας της διακρίσεως πατήρ. Ένας πνευματικός αιμοδότης της Μητέρας Εκκλησίας μας, Όσιος Παΐσιος ο Αγιορείτης
https://iconandlight.wordpress.com/2019/08/26/30757/

Ἀπολυτίκιον τοῦ Ὁσίου Ποιμένος τῆς Σκήτεως
Ἦχος γ’. Θείας πίστεως.

Θείων ἔργων σου, τῇ δᾳδουχίᾳ, λαμπρυνόμενος, τῇ διανοίᾳ, διακρίσεως φωστὴρ ὤφθης ἄδυτος, διασκεδάζων παθῶν τὴν σκοτόμαιναν, καὶ καταυγάζων ἡμῶν τὰ νοήματα. Ποιμὴν Ὅσιε, Χριστὸν τὸν Θεὸν ἱκέτευε, δωρήσασθαι ἡμῖν τὸ μέγα ἔλεος.

Ἀπολυτίκιον τοῦ Ἁγίου Ὁσίου Ἐπισκόπου Κορδούη
Ἦχος πλ. α’. Τὸν συνάναρχον Λόγον.

Ἀρετῶν ταῖς ἀκτῖσι καταλαμπόμενος, θεοειδὴς Ἱεράρχης τῆς Ἐκκλησίας Χριστοῦ, ἀνεδείχθης ἀληθῶς Ὅσιε ἔνδοξε, καὶ τοῦ Ἀρείου καθελών, αἵρεσιν τὴν δυσσεβῆ, ἀξίως ἐστεφανώθης, παρὰ τοῦ πάντων Δεσπότου· ὃν ἐκδυσώπει ὑπὲρ πάντων ἡμῶν.

Ἀπολυτίκιον τοῦ Ἁγίου Μάρτυρος Φανουρίου
Ἦχος δ΄. Ταχὺ προκατάλαβε.

Οὐράνιον ἐφύμνιον, ἐν γῇ τελεῖται λαμπρῶς, ἐπίγειον πανήγυριν νῦν ἑορτάζει φαιδρῶς, ἀγγέλων πολίτευμα· ἄνωθεν ὑμνῳδίαις εὐφημοῦσι τοὺς ἄθλους, κάτωθεν Ἐκκλησίᾳ τὴν οὐράνιον δόξαν· ἣν εὗρες πόνοις καὶ ἄθλοις τοῖς σοῖς Φανούριε ἔνδοξε.

Ἦχος πλ. δʹ. Τί ὑμᾶς καλέσωμεν.

Τί σε νῦν Ποιμὴν προσφθεγξώμεθα; τῆς ἐρήμου πολιστήν, καὶ ἡσυχίας ἐραστήν, τῶν παθῶν ἐκμειωτήν, καὶ μοναστῶν καθηγητήν, πλημμύραν, διδαγμάτων θείου Πνεύματος, φωστῆρα, διακρίσεως ἀκοίμητον, θαυματουργὸν ἀληθέστατον, πάθη ποικίλα ἰώμενον, ἱκέτευε, τοῦ σωθῆναι τὰς ψυχὰς ἡμῶν.

Λύχνος διακρίσεως γέγονας, καταυγάζων τὰς ψυχὰς τῶν προσιόντων σοι πιστῶς, καὶ τὴν τρίβον τῆς ζωῆς, ὑποδεικνὺς αὐτοῖς σοφέ· διὸ σε ἐν αἰνέσει μακαρίζομεν, τελοῦντες, τὴν ἁγίαν σου πανήγυριν, Ποιμὴν Πατέρων τὸ καύχημα, ἀσκητῶν ἐγκαλλώπισμα, ἱκέτευε, τοῦ σωθῆναι τὰς ψυχὰς ἡμῶν

Κάθισμα
Ἦχος γ’ Θείας πίστεως

Ποιμαινόμενος ὑπὸ Κυρίου, τούτου πρόβατον, ὡράθης πρᾶον, ἐναντίους λύκους μάκαρ τροπούμενος, καὶ ἐκτελέσας τὸν θεῖον ἀγώνά σου, πρὸς τὴν οὐράνιον μάνδραν ἐσκήνωσας, Πάτερ Ὅσιε, Χριστὸν τὸν Θεὸν ἱκέτευε, δωρήσασθαι ἡμῖν τὸ μέγα ἔλεος.

Η Παναγία του Βλαδιμήρ, η θαυματουργή εικόνα που «λιτάνευσε» ο άθεος Στάλιν με αεροπλάνο πάνω από την πολιορκημένη από τους Γερμανούς Μόσχα. Δε βοηθούν τα όπλα στον πόλεμο. Μόνον ο Θεός βοηθά.

Συναξάριον.
Τῇ ΚϚʹ (26ῃ) τοῦ μηνός Αὐγούστου μνήμη τῶν ἁγίων Μαρτύρων Ἀδριανοῦ καὶ Ναταλίας, καὶ τῆς συνοδίας αὐτῶν (306)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ μνήμη τῶν Ἁγίων εἰκοσιτριῶν Μαρτύρων, τῶν συναθλησάντων τῷ Ἁγίῳ Ἀδριανῷ καὶ διὰ ξίφους τελειωθέντων (306)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ μνήμη τῶν Ἁγίων Μαρτύρων Ἀττικοῦ καὶ Σισινίου.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ μνήμη ἑτέρου Ἁγίου Μάρτυρος Ἀδριανοῦ, υἱοῦ τοῦ Βασιλέως τῆς Ρώμης Πρόβου (276)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ μνήμη τοῦ Ὁσίου Ἰωάσαφ, υἱοῦ Ἀβενὴρ τοῦ βασιλέως τῆς Ἰνδίας, καὶ Βαρλαὰμ τοῦ διδασκάλου αὐτοῦ. (4ο αἰ.).
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ ὁ Ὅσιος ἀββᾶς Τιθόης ὁ ἐν τῷ Κλύσμᾳ ἐν εἰρήνῃ τελειοῦται(4ο αἰ.)· καὶ τοῦ Ὁσίου Πατρὸς ἡμῶν ἀββᾶ Ἰβιστίωνος ἐν εἰρήνῃ τελειοῦται (4ο αἰ.).
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ ὁ Ὅσιος Ἀδριανὸς τοῦ Ὀντρούσωφ Ρωσίας (1549), μαθητὴ τοῦ Ἁγίου Ἀλεξάνδρου τοῦ Σβὶρ
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ ὁ Ὅσιος Ἀδριανὸς τοῦ Οὐγκλίτς Ρωσίας, μαθητής τοῦ Ἁγίου Παϊσίου τοῦ Οὐγκλίτς (1504)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ ὁ Ὅσιος Ἀδριανὸς τῆς Μονῆς Ποσεκόνιγιε (Vologda) Ρωσίας (1550)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ τῆς Ὁσίας Μητρὸς ἡµῶν Μαρίας Ἰβάνοβνας (Fedina) τῆς διά Χριστὸν Σαλῆς τῆς Μονῆς τοῦ Ντιβέγιεβο (1931)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ ὁ Ἅγιος Σεραφείμ (Zvezdinsky) Ιερομάρτυς ἐν Μπουτοβο ἐν ἔτει 1937
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾷ ἀνάμνησιν ποιούμεθα τῆς μεγίστης καὶ ἀνυπερβλήτου φιλανθρωπίας τοῦ Θεοῦ, ἣν ἐδείξατο τότε ἀποστρέψας μετ’ αἰσχύνης τοὺς ἀθέους Ἀγαρηνούς τοῦ Ταμερλάνου ἐκ τῆς Ρωσικῆς Γῆς, μεσιτείᾳ τῆς ὑπεραγίας Δεσποίνης ἡμῶν Θεοτόκου καὶ ἀειπαρθένου Μαρίας τῆς ἐπονομαζομένης «τοῦ Βλαδιμήρου» ἐν ἔτει 1395.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ Ἀνάμνησις τῆς θαυμαστῆς ἀνανεώσεως τῆς θαυματουργοῦ εἰκόνος τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου τοῦ Βλαδιμὴρ ἐν τῇ πόλει Χαρμπὶν τῆς Μαντζουρίας, ἐν ταῖς χερσὶ τῆς δικαίας Ἡγουμένης Ρουφίνας, γενομένης κατὰ τὸ ἔτος 1925

Στίχοι·
Ὡς ἔσωσας τῷ πάλαι Ῥωσίαν ἐκ κινδύνων
ἐχθρῶν εἰσβολῆς καί ἀπειλῆς πολέμου,
οὕτω καί ἡμᾶς διάσωσον, Παρθένε,
τούς προσπίπτοντας Εἰκόνι Βλαδιμήρου.
Στίχοι
Οὐκ εἶχεν, οἶμαι, σάρκα Τιθόης ὅλως,
Κᾂν εἶχε, τήξας οὐκ ἐᾷ βρῶσιν τάφῳ.

Αν κάποιος ήθελε να σε ζωγραφίσει, Παρθένε,
Θα χρειαζόταν το φως των άστρων και όχι των Χρωμάτων,

ώστε σαν Πύλη Φωτός, να σε ζωγράφιζε με φώς∙
όμως τα ουράνια σώματα δεν υπακούουν στα λόγια των θνητών∙

με όσα μας εκχώρησαν οι νόμοι της ζωγραφικής κι η φύση,
μ’ αυτά ο άνθρωπος θα σε ιστορίσει και θα σε ζωγραφίσει.
(Κωνσταντίνος ο Ρόδιος, τέλη 9ου αι.)

***

“Να πεις τους Έλληνες να μη φοβούνται και να έχουν θάρρος και ελπίδα! Γιατί στο τιμόνι της Ελλάδος κάθεται η Παναγία”! Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός

Η Παναγία του Βλαδιμήρου (Vladimir)

Το έτος 1395 ο Μογγόλος πολέμαρχος Ταμερλάνος, αφού είχε κατακτήσει και καταστρέψει πολλές χώρες, είχε εισβάλει και στην Ρωσία και κατευθύνοταν στην Μόσχα. Τότε ο Μεγάλος Ηγεμόνας Βασίλειος Δημήτριεβιτς και ο Μητροπολίτης Κυπριανός Τσαμπλάκ μετέφεραν την εικόνα με μεγάλη λιτανεία για να σώσουν την πόλη. Η λιτανεία κράτησε δέκα ημέρες, καθ’ οδόν από όπου περνούσε και στις δύο πλευρές του δρόμου, αμέτρητοι άνθρωποι προσεύχονταν γονατισμένοι με δάκρυα και ικετευαν: “Μητέρα του Θεού, σώσε τη γη της Ρωσίας!” Η εικόνα έφθασε στη Μόσχα την 26η Αυγούστου 1395, όπου την υποδέχθηκαν χιλιάδες λαού και την κατέθεσαν στον Καθεδρικό Ναό Κοιμήσεως Θεοτόκου Κρεμλίνου. Την ίδια ημέρα που οι πιστοι της Μόσχας συναντούσαν την εικόνα του Βλαντιμίρ στην τοποθεσια Kuchkov, ο Ταμερλάνος που κοιμόταν στη σκηνή του είδε ένα τρομερό όνειρο. Κατέβαιναν από ένα βουνό πολλοί Αρχιερείς με χρυσές ράβδους και πάνω τους στέκοταν μία γυναίκα λουσμένη στο φως, περιτριγυρισμένη από Αγγέλους με πύρινα σπαθιά, οπου του έδινε εντολή να εγκαταλείψει την Ρωσία! Όταν ξύπνησε τρομαγμένος και ρώτησε τους συμβούλους του σχετικά, εκείνοι του είπαν πως ήταν η προστάτρια των Ρώσων, η Παναγία των χριστιανών και Μητέρα του Χριστού. Έτσι ο φοβερός Ταμερλάνος έλυσε την πολιορκία. Αυτό το όνειρο είναι καταγεγραμμένο όχι μόνο στα παλαιά ρωσικά χρονικά αλλά και στα ταταρικά χρονικά. Το Χρονικό που αναφέρει το γεγονός κλείνει λέγοντας: «Και έφυγε ο Ταμερλάνος διώχνοντάς τον η δύναμη της Παναγίας». Σε ανάμνηση του γεγονότος, στο σημείο που ο λαός της Μόσχας υποδέχθηκε την εικόνα, κτίσθηκε η Μονή Σρετένσκι (Προϋπάντηση). Επίσης, σ’ αυτήν την εικόνα αποδίδονται οι νίκες των Ρώσων κατά των Τατάρων το 1408, 1451, 1459. Διάσημη είναι και η μάχη στον ποταμό Ούγκρα, όταν στις 23 Ιουνίου 1480 ο Αχμέτ Χαν υποχώρησε μπροστά στον κνέζη Ιωάννη τον Γ’, χωρίς μάχη. Όλος ο στρατός του κατελήφθη από έναν ανεξήγητο φόβο.

Μετά την Επανάσταση του 1917, οι κομμουνιστές έκλεισαν το μοναστήρι το 1925. Κατέστρεψαν τους ναούς του αγιου Νικολάου και της αγιας Μαρίας της Αιγυπτίας, το καμπαναριό και το ηγουμενείο και εγκατέστησαν εκεί μία από τις πιο σημαντικές έδρες της Μυστικής Αστυνομίας. Λέγεται ότι ακόμα κι αυτός ο Στάλιν πάνω στην απόγνωσή του επικαλέστηκε τη θαυματουργική χάρη της εικόνας της Παναγίας του Βλαδιμήρ και την «λιτάνευσε» με ένα στρατιωτικό αεροπλάνο πάνω από την πολιορκημένη από τους Γερμανούς Μόσχα τον Δεκέμβριο του 1941. Μετά από λίγο οι Γερμανοί άρχισαν να υποχωρούν!

Σήμερα, η «Θεοτόκος του Βλαδιμήρου» αποτελεί ένα από τα σημαντικότερα εκθέματα της περίφημης πινακοθήκης «Τρετιακόφ» της Μόσχας.

Η εικόνα της Θεοτόκου του Βλαδιμήρου τιμάται κάθε χρόνο στη Ρωσία στις 3 Ιουνίου . Επίσης, στις 23 Ιουνίου, για την απελευθέρωση της Μόσχας από την επιδρομή του χάνου Ακμάτ (1480) και στις 26 Αυγούστου, για τη σωτηρία του Ρωσικού λαού από την εισβολή του Ταμερλάνου (1395).

***

Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς

Η αγία Γραφή του Θεού, σαφώς μας διδάσκει ότι τα όπλα στον πόλεμο δε βοηθούν. Τι τότε βοηθά; Μόνον ο Θεός βοηθά. Και ο Θεός βοηθά τους πιστούς, τους καθαρούς και δίκαιους να αντισταθούν στους απίστους, τους ακάθαρτους και τους αδίκους. Για να βοηθήσει ο Θεός τους πρώτους ενάντια στους δεύτερους δε χρησιμοποιεί τη δύναμή Του, που μέχρι να ανοιγοκλείσουμε τα μάτια θα μπορούσε να καταστρέψει όλους τους κόσμους, αλλά χρησιμοποιεί ασήμαντα μέσα, συχνά πολύ μικρά μέσα, ασήμαντα μέχρι αστειότητας για τα μάτια των ανθρώπων.

Δε βοηθούν τα όπλα εκεί όπου ο Θεός δε βοηθά. Εκεί όμως όπου ο Θεός βοηθά είναι αρκετή μία σφεντόνα ή μία ποιμενική ράβδος….
Δε βοηθούν ούτε τα όπλα ούτε ο πολυάριθμος στρατός εκεί όπου ο Θεός αντιτίθεται.

Όποιος στον πόλεμο βασιστεί στα όπλα του, λόγω της άρνησης του Θεού και της υπερηφάνειας της καρδιάς του, αυτός υφίσταται ταπεινωτική ήττα και καταστρέφεται.
Όποιος στον πόλεμο δε βασίζεται στα όπλα του, αλλά με ταπείνωση στην καρδιά του και μετάνοια ζητεί τη βοήθεια του Θεού, αυτός έχει ένδοξες νίκες.
Ο Θεός βοηθά τον ταπεινό και πιστό ενάντια στον αλαζόνα και ασεβή.
Από το βιβλίο «Πόλεμος και Βίβλος», του Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς, εκδόσεις Παρρησία

«Στην πλευρά των αδίκων κυριαρχεί ο φόβος, ενώ σ’ αυτή των δικαίων το θάρρος.
Στον πόλεμο δεν αποφασίζει ο αριθμός, αλλά ο Θεός.
Είναι πραγματικά τα προφητικά λόγια: ένας άνδρας καταδιώκει χιλιάδες όταν ο Κύριος πολεμά μαζί σας.»

Μόνον όταν ο φτωχός λαός μας, με τα εξασθενημένα χέρια του, άρχισε να ανάβει κεριά, να προσεύχεται, τότε οι προσευχές του συγκίνησαν τους αγγέλους και τους αγίους ώστε να μεσιτεύσουν για το έλεος του Θεού.

Ας επιστρέψουμε ο καθένας μας στο Θεό και στον εαυτό του. Ας μη μείνει κανένας μακριά από το Θεό, για να μη χάσει το φως του από την επέλαση του τρομακτικού σκοταδιού των αλλοεθνών με τα «ωραία» ονόματα και τα «φανταχτερά» ρούχα.
Ας προσπαθήσει ο καθένας μας να κατακτήσει τη βασιλεία των Ουρανών. Έτσι μόνο θα επιβιώσει το κράτος μας πάνω στη γη για μεγαλύτερο χρονικό διάστημα. Αν είμαστε δίκαιοι ο ουρανός θα προσέχει το κράτος μας. Στην ουράνια Βασιλεία βασιλεύουν η δικαιοσύνη, η πίστη, η αγάπη, η αλήθεια, η ελεημοσύνη, η σοφία, η καθαρότητα….
Ας σκεφτείτε αν έχετε αυτές τις αρετές, και αν όχι καλύτερα να αγωνιστείτε να τις αποκτήσετε όλες. Έτσι θα γίνετε τέλειοι, όπως τέλειος είναι και ο μεγάλος Πατέρας σας, ο ουράνιος.
Έτσι θα αντέξετε τις σκοτεινές δυνάμεις του Άδη, που κτύπησαν το κράτος μας και σαν εφιάλτης μας ταλάνισαν…..

***

Του Αββά Τ ι θ ό η

α’. Έλεγαν για τον Αββά Τιθόη, ότι, αν γρήγορα δεν κατέβαζε τα χέρια του όταν στεκόταν σε προσευχή, αρπαζόταν ο νους του στα άνω. Όταν λοιπόν συνέβαινε να συμπροσεύχεται με αδελφούς, φρόντιζε γρήγορα να κατεβάζη τα χέρια, για να μή αρπαγή ο νους του και χρονίση.

β’. Έλεγε ο Αββάς Τιθόης: « Ξενιτεία είναι το να είσαι κύριος του τι λές ».

γ’. Ένας αδελφός ρώτησε τον Αββά Τιθόη: «Πώς να φυλάξω την καρδιά μου ; ». Του λέγει ο γέρων: « Πώς να φυλάξουμε την καρδιά μας, όταν είναι ανοιγμένες η γλώσσα και η κοιλιά μας ; ».

δ’. Έλεγε ο Αββάς Ματόης για τον Αββά Τιθόη, ότι δεν βρίσκει τινάς τίποτε να τον κατηγορήση. Αλλά καθώς το καθαρό χρυσάφι στέκεται στον ζυγό, έτσι και ο Αββάς Τιθόης.

ε’. Μένοντας κάποτε ο Αββάς Τιθόης στο Κλύσμα, λέγει στον μαθητή του, ξέροντας πολύ καλά το γιατί: «Τέκνο μου, άφησε το νερό στις φοινικιές». Και εκείνος του λέγει: «Στο Κλύσμα είμαστε, Αββά ». Λέγει τότε ο γέρων: « Στο Κλύσμα τί έχω να κάμω ; Πήγαινε με πάλι στο βουνό».

στ’. Ενώ καθόταν κάποτε ο Αββάς Τιθόης, ήταν ένας αδελφός κοντά του. Και μή ξέροντας το, στέναζε. Και δεν κατάλαβε ότι ήταν ένας αδελφός κοντά του. Γιατί βρισκόταν σε έκσταση. Και βάζοντας μετάνοια, έλεγε: « Συγχώρησε με, αδελφέ. Δεν έγινα ακόμη μοναχός, αφού στέναξα μπροστά σου».

ζ’. Ένας αδελφός ρώτησε τον Αββά Τιθόη, λέγοντας: «Ποιά είναι η οδός όπου φέρνει στην ταπείνωση;». Λέγει ο γέρων: « Η οδός της ταπεινώσεως αυτή είναι, η εγκράτεια και η προσευχή και το να θέτη τινάς τον εαυτό του κάτω από όλα τα δημιουργήματα.».
Γεροντικό, Είπε Γέρων, εκδ. Παπαδημητρίου

***

Ο Όσιος Νικόδημος ο Αγιορείτης γράφει στον Συναξαριστή του:
Περί του Aββά Tιθόη τούτου γράφεται στον Παράδεισον των Πατέρων, ότι ήταν φίλος άκρος της ησυχίας.
Όθεν εκ της άκρας ησυχίας εις τόσην τελειότητα έφθασεν ο αοίδιμος, ώστε οπού γράφεται εν τω αυτώ Παραδείσω των Πατέρων, ότι όταν επροσηύχετο, εάν δεν επρόφθανε να κατεβάση τας χείρας του, αρπάζετο ο νους του εις θείας αρπαγάς. Όθεν όταν ετύχαινε να προσεύχεται μαζί με άλλους αδελφούς, εσπούδαζε να κατεβάζη ογλίγωρα τας χείρας του, ίνα μη αρπαχθή ο νους του και αργοπορήση εις την προσευχήν, και ούτω γνωρισθή εις τους άλλους η αρετή του.

Κι ο άγιος Ιωάννης της Κλίμακος γράφει στον 29 λόγο του, Περι απαθείας :
3. Αυτή λοιπόν η απάθεια, «η τελεία των τελείων ατέλεστος τελειότης», καθώς μου εξήγησε κάποιος πού την είχε δοκιμάσει, τόσο πολύ αγιάζει τον νου και τον αρπάζει από τα υλικά, ώστε το περισσότερο μέρος της επιγείου ζωής του, μετά την άφιξι βεβαίως στο ουράνιο λιμάνι της ησυχίας, το ζή κανείς σαν να ευρίσκεται στον ουρανό, και ανυψώνεται εκστατικός σε ουράνιες θεωρίες∙ πράγμα για το οποίο ομιλεί κάπου επιτυχώς και ο Ψαλμωδός πού το είχε γευθή: «Ότι του Θεού οι κραταιοί, της γης σφόδρα επήρθησαν» (Ψαλμ. μς΄ 10). Ως τέτοιον γνωρίζομεν και τον Αιγύπτιον εκείνον (ασκητή), ο οποίος δεν άφηνε επί πολύ τα χέρια του απλωμένα στην προσευχή όταν προσευχόταν μαζί με άλλους*.
*Εννοεί τον αββά Τιθόη, για τον οποίον το «Γεροντικόν» γράφει: «Ει μη ταχέως κατέφερε τας χείρας αυτού, ότε ίστατο εις προσευχήν, ηρπάζετο ο νους αυτού άνω» – Η αρπαγή του νοός στην προσευχή υποδηλοί ύψιστο σημείο πνευματικής προόδου – («Γεροντικόν» εκδ. Π. Πάσχου, σελ. 122).

***

Η οσία Μαρία Ιβάνοβνα (Fedina), η δια Χριστόν Σαλή του Ντιβέγιεβο είδε τον μαρτυρικό θανάτο της Τσαρικής οικογένειας, και προφήτευσε τα θλιβερά γεγονότα της διαλύσεως των Μονών Σάρωφ και Ντιβέγιεβο και τον διωγμό κατά της Εκκλησίας.

Η οσία Μαρία Ιβάνοβνα εισηλθε στο μοναστήρι του Ντιβέγιεβο οπού εκάρη μοναχή. Στην απόφαση αυτή συνετέλεσε η διά Χριστόν Σαλή οσία Παρασκευή, η οποία ανέλαβε να την καθοδηγήσει στην πνευματική ζωή. Εκεί συνέχισε να προσποιείται τη σαλή για να κρύβει τις αρετές της, ιδίως το προορατικό χάρισμα πού ο Κύριος μας της έδωσε, όμως οι πιστοί την «ανακάλυψαν» και έτρεχαν κοντά της να την συμβουλευθούν!

Όταν τη ρώτησαν γιατί τη λένε «Ιβάνοβνα», απάντησε: «Όλες μας οι ευλογημένες είμαστε «Ιβάνοβνα», [παιδιά] του [Αγίου] Ιωάννη του Προδρόμου».

Διηγείται η γερόντισσα Μαργαρίτα του Ντιβέγιεβο:

– Στην αρχή του διωγμού μας, πού ζούσαμε ακόμη κοντά στο Ντιβέγιεβο, έμενε μαζί μας η οσία Μαρία Ιβάνοβνα η διά Χριστόν σαλή. Ξεψύχησε στα χέρια μου. Στα τελευταία της την φρόντιζα εγώ. Θυμάμαι, την ρωτούσα: «Γερόντισσα, πότε θα γυρίσουμε στο μοναστήρι μας;». Καλοκάγαθα μου απαντούσε: «Να είσαι βεβαία, ότι θα έχετε κάποτε και πάλι το μοναστήρι σας. Μάλιστα, μαζί με την ηγουμένη σας, από κει ψηλά πού θα είμαστε, θ’ αρχίσουμε να σας καλούμε να επιστρέψετε στο μοναστήρι. Μόνο πού θα σας καλούμε με αριθμούς κι όχι με τα ονόματα σας. Εσένα, Φρόσω, θα σε καλέσουμε με το 338». Το κράτησα στο μυαλό μου. Όταν αργότερα με φυλάκισαν, είδα ότι εκεί δεν μας αναγνώριζαν με τα ονόματά μας, αλλά με αριθμούς. Εμένα μου έδωσαν το 338!!! Προσευχήθηκα θερμά, ευχαριστώντας τον Θεό πού συνεχώς έδειχνε την παρουσία Του. Αργότερα μας πήγαν με το τραίνο στην Τασκένδη. Ο στρατιώτης πού συνόδευε το βαγόνι, μας ζήτησε να τραγουδήσουμε μερικά ζωηρά τραγούδια. Εμείς αρχίσαμε να ψέλνουμε το «ευλογητός ει Χριστέ…» και άλλους ύμνους της Εκκλησίας μας! Μόλις φτάσαμε στην Τασκένδη, μας πέρασαν από έλεγχο. Διέταξαν και βγάλαμε όλα τα ρούχα. Όταν μας έβγαλαν το σταυρό πού φορούσαμε, τότε νιώσαμε την αίσθηση της γύμνιας… Με ξυλαράκια φτιάξαμε πρόχειρους σταυρούς.

Όταν τελείωσε η φυλάκισή μας, οι μοναχές άρχισαν να βρίσκουν δουλειά κοντά στο μοναστήρι μας.

Κάποτε, μια γυναίκα πήγε στο σπίτι της Μαρίας Ιβάνοβνα. Μας διηγείται η ιδία: «Πήγα στο Σάρωφ, στο σπίτι της Μαρίας Ιβάνοβνα. Ήρθα να την ρωτήσω, αν θα ‘χω, όπως λένε, στον ήλιο μοίρα. Περνούσα πολύ δύσκολα… Πλησίασα στο σπιτάκι της. Από το παράθυρο την είδα να κάθεται στο κρεβάτι και κάνοντας το σημείο του σταυρού, λέγοντας δυνατά: “Στείλε τους, Κύριε, τον ευεργέτη στείλε τους τον ευεργέτη “! Δεν μίλησα. Έφυγα, για να μη διακόψω την προσευχή της. Όταν έφτασα στο Σάρωφ, γνωρίστηκα με κάποιους, οι οποίοι άρχισαν να με βοηθούν με τρόφιμα. Κι όχι μόνον αυτό μου βρήκαν δουλειά κι έτσι επιβίωσε η οικογένεια μου!»

Μια μέρα ήλθε στο μοναστήρι μας ένας πολύ σεμνός νέος. Όταν τον είδε η Μαρία Ιβάνοβνα του είπε ολόκληρη την προηγούμενη ζωή του! Μόλις, την έμαθαν οι συνοδοί του, ο νέος εγκατέλειψε την ιδέα να γίνει κληρικός. Είχε ουσιαστικά κωλύματα… Η Γερόντισσα το έκανε αυτό μπροστά στους άλλους, για να προλάβει ακριβώς την χειροτονία πού εκείνος σχεδίαζε!

Κάποια φίλη μου, με παρεκάλεσε να μάθω από την Μαρία Ιβάνοβνα, γιατί ο γιός της δεν ήθελε να παντρευτεί, γιατί το καθυστερούσε. Η μάνα, όπως ήταν φυσικό, ανησυχούσε. Η οσία είπε: «Μην τον αναγκάζετε. Αφήστε τον. Είναι ασκητής και μάρτυρας!». Η μητέρα του θύμωσε από την απάντηση. Όμως σε λίγο διάστημα, τον συνέλαβαν. Στην φυλακή αρρώστησε βαριά και όντως πέθανε σαν μάρτυρας, εκεί στο στρατόπεδο συγκεντρώσεως…

Η Οσία Μαρία θεωρείται προστάτης των αγωνιζομένων κατά του καπνίσματος. Σε μία περίπτωση που την επισκέφθηκε μία κυρία από το Μούρομ, μόλις την είδε της είπε ότι κάπνιζε σαν φουγάρο! «Δεν μπορώ να το κόψω – της απάντησε η επισκέπτρια – καπνίζω και την νύχτα, ακόμα και πριν την Θεία Λειτουργία»! Τότε η μακαρία είπε στη συγκελλιώτισσά της να πετάξει την ασημένια ταμπακιέρα της στη φωτιά! Μετά την παράξενη αυτή κίνηση, η επισκέπτρια έκοψε το κάπνισμα!. Μετά από καιρό πήραν ένα γράμμα από την κυρία αυτή πού εκφράζε την ευγνωμοσύνη της, αναφέροντας ότι από τότε πού τους επισκέφτηκε ούτε πού σκέφτεται το τσιγάρο.

Μία άλλη φορά, την επισκέφθηκαν κάποιες μοναχές και την ρώτησαν για έναν χαμένο εξάδελφό τους, τον Μίσα Αρτσιμπούσεβα. Η Οσία τους απάντησε, ότι έχει μπλέξει με μία γύφτισσα! Όταν αργότερα οι μοναχές τον συνάντησαν έμαθαν, ότι είχε αρχίσει το κάπνισμα, πάνω στο πακέτο των τσιγάρων του υπήρχε μία γύφτισσα!

Μετά από την Κομμουνιστική Επανάσταση του 1917, στη Ρωσία, η Μαρία άρχισε να χρησιμοποιεί πολύ άσχημη γλώσσα, θέλοντας έτσι να υποδείξει τα νέα δεινά της Εκκλησίας από το νέο καθεστώς. Οι υπόλοιπες μοναχές σκανδαλιζόμενες τη ρώτησαν πώς ήταν δυνατόν μια καλογριά να μην μιλάει ευγενικά και η Μαρία απάντησε: «Υπό τον Τσάρο Νικόλαο αυτό ήταν εύκολο, για δοκιμάστε το και με τους Σοβιετικούς». Με αυτό τον τρόπο η μακαρία προφήτευσε τα θλιβερά γεγονότα της διαλύσεως των Μονών Σάρωφ και Ντιβίγιεβο και γενικά τον διωγμό κατά της Εκκλησίας.

Την νύχτα του μαρτυρικού θανάτου της τσαρικής οικογένειας, στο Ντιβέγιεβο η δια
Χριστόν σαλή Μαρία έβλεπε με το διορατικό της χάρισμα τους αποκρυφιστές δολοφόνους. Mαινόταν και φώναζε, «τις πριγκίπισσες με ξιφολόγχες! Καταραμένοι Εβραίοι!». Μαινόταν φοβερά, αλλά μόνον κατόπιν κατάλαβαν γιατί φώναζε. Στο υπόγειο του σπιτιού Ιπατίγιεφσκι, όπου οι βασιλείς-μάρτυρες και οι πιστοί υπηρέτες τους ολοκλήρωσαν την σταυρική τους πορεία, βρέθηκαν οι επιγραφές που άφησαν οι δήμιοι. Μία από αυτές απετελείτο από τέσσερα καβαλιστικά σύμβολα. Αυτή η επιγραφή διεμήνυε, «εδώ κατά διαταγή των σατανικών δυνάμεων θυσιάστηκε ο τσάρος για να καταστραφεί το κράτος. Κι αυτό ας το μάθει όλος ο κόσμος».

Τέλος η Μαρία Ιβάνοβνα κοιμήθηκε ειρηνικά το 1927 και ενταφιάσθηκε στο Σερεβατοβο. Στο Ντιβεγιεβο φυλάσσεται σήμερα το αδιάφθορο Λείψανό της.

Κρύψε τους πνευματικούς θησαυρούς σου. Γίνε αόρατος… Δουλεύεις για τον Αόρατο. Ας είναι και το έργο σου αόρατο. Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς
https://iconandlight.wordpress.com/2022/05/24/%ce%ba%cf%81%cf%8d%cf%88%ce%b5-%cf%84%ce%bf%cf%85%cf%82-%cf%80%ce%bd%ce%b5%cf%85%ce%bc%ce%b1%cf%84%ce%b9%ce%ba%ce%bf%cf%8d%cf%82-%ce%b8%ce%b7%cf%83%ce%b1%cf%85%cf%81%ce%bf%cf%8d%cf%82-%cf%83%ce%bf/

Ἀπολυτίκιον τῆς Παναγίας τοῦ Βλαντιμὶρ
Ἦχος α΄. Τῆς ἐρήμου πολίτης.

Θεομήτορος Κόρης τῇ Εἰκόνι προσπέσωμεν,* τῇ τοῦ Βλαδιμήρου, αἰτοῦντες* ἐξ ἐχθρῶν ἀπολύτρωσιν·* αὔτη γάρ τό πάλαι ἐξ ἐχθρῶν* διέσωσεν Ῥωσίαν θαυμαστῶς,* Τατάρους ἐκδιώξασα ἀπ’ αὐτῆς* καί Ταμερλάνον μαινόμενον.* Δόξα οὖν ἐκβοήσωμεν αὐτῇ·* δόξα Σοί, πάντων Ἄνασσα,* δόξα Σοί, ὦ ἐργόχειρον Λουκᾶ,* ἡμῶν δέ καταφύγιον.

Ἀπολυτίκιον Ἦχος δ’

Ὁ Θεὸς τῶν Πατέρων ἡμῶν ὁ ποιῶν ἀεὶ μεθ’ ἡμῶν κατὰ τὴν σὴν ἐπιείκειαν, μὴ ἀποστήσῃς τὸ ἔλεος σου ἀφ’ ἡμῶν, ἀλλὰ ταῖς αὐτῶν ἱκεσίαις , ἐν εἰρήνῃ κυβέρνησον τὴν ζωὴν ἡμῶν.

Ἀπολυτίκιον τοῦ ἀββᾶ Τιθόη
Ἦχος πλ. δ’

Ἐν σοὶ Πάτερ ἀκριβῶς διεσώθη τὸ κατ’ εἰκόνα· λαβὼν γὰρ τὸν σταυρόν, ἠκολούθησας τῷ Χριστῷ, καὶ πράττων ἐδίδασκες, ὑπερορᾶν μὲν σαρκός, παρέρχεται γὰρ ἐπιμελεῖσθαι δὲ ψυχῆς, πράγματος ἀθανάτου· διὸ καὶ μετὰ Ἀγγέλων συναγάλλεται, Ὅσιε Τιθόη τὸ πνεῦμά σου.

Ἀπολυτίκιον τῶν ἁγίων Μαρτύρων Ἀδριανοῦ καὶ Ναταλίας
Ἦχος δ´. Ταχύ προκατάλαβε

Οἱ Μάρτυρες σου Κύριε, ἐν τῇ ἀθλήσει αὐτῶν, τὸ στέφος ἐκομίσαντο τῆς ἀφθαρσίας, ἐκ σοῦ τοῦ Θεοῦ ἡμῶν· σχόντες γὰρ τὴν ἰσχύν σου, τοὺς τυράννους καθεῖλον· ἔθραυσαν καὶ δαιμόνων τὰ ἀνίσχυρα θράση. Αὐτῶν ταῖς ἱκεσίαις Χριστὲ ὁ Θεός, σῶσον τὰς ψυχὰς ἡμῶν.

Ἀπολυτίκιον τοῦ Ὁσίου Ἰωάσαφ, υἱοῦ Ἀβενὴρ τοῦ βασιλέως τῆς Ἰνδίας
Ἦχος γ’. Θείας πίστεως.

Θείας πίστεως, τῇ εἰσηγήσει, φῶς προσέλαβες, θεογνωσίας, Ἰωάσαφ Ὁσίων ἀγλάϊσμα· τοῦ Βαρλαὰμ λαμπρυνθεὶς γὰρ τοῖς ῥήμασι, πρὸς ἀρετῶν τὴν ἀκρώρειαν ἔφθασας. Μεθ’ οὗ πρέσβευε, Τριάδι τῇ πανοικτίρμονι, δωρήσασθαι ἡμῖν τὸ μέγα ἔλεος.

Ἀπολυτίκιον τῆς Ὁσίας Μαρίας τοῦ Ντιβέγιεβο
Ἦχος πλ. δ’

Ἐν σοὶ Μῆτερ ἀκριβῶς διεσώθη τὸ κατ’ εἰκόνα· λαβοῦσα γὰρ τὸν Σταυρόν, ἠκολούθησας τῷ Χριστῷ, καὶ πράττουσα ἐδίδασκες ὑπερορᾶν μὲν σαρκὸς παρέρχεται γάρ, ἐπιμελεῖσθαι δὲ ψυχῆς, πράγματος ἀθανάτου· διὸ καὶ μετὰ Ἀγγέλων συναγάλλεται Ὁσία Μαρία τὸ πνεῦμά σου.

Ἦχος πλ. δ’ Τὸ προσταχθὲν μυστικῶς

Ὡς εἰς λειμῶνα ἀρετῶν ἀνθηφοροῦντα, τῶν θεοφόρων Ἀσκητῶν περιπατοῦντες, τῆς ὀσμῆς πληρούμεθα τῆς ἡδυπνόου· τοῖς ἄθλοις γὰρ στομωθέντες τῶν πειρασμῶν, τὸ σῶμα τῇ ἐγκρατείᾳ δουλοπρεπῶς, καθυπέταξαν πνεύματι, ἀγγελικὴν ἐπὶ γῆς, πολιτείαν βιώσαντες, δόξης οὖν ἠξιώθησαν.

Ἦχος πλ. β’

Οὐδεὶς προστρέχων ἐπὶ σοί, κατησχυμένος ἀπὸ σοῦ ἐκπορεύεται, ἁγνὴ Παρθένε Θεοτόκε, ἀλλ’ αἰτεῖται τὴν χάριν, καὶ λαμβάνει τὸ δώρημα, πρὸς τὸ συμφέρον τῆς αἰτήσεως.

Μεταβολὴ τῶν θλιβομ ένων, ἀπαλλαγῇ τῶν ἀσθενούντων ὑπάρχουσα, Θεοτόκε Παρθένε, σῷζε πόλιν καὶ λαόν, τῶν πολεμουμένων ἡ εἰρήνη, τῶν χειμαζομένων ἡ γαλήνη, ἡ μόνη προστασία τῶν πιστῶν.

Ἦχος β’.
Τὴν πᾶσαν ἐλπίδα μου εἰς σὲ ἀνατίθημι, Μῆτερ τοῦ Θεοῦ, φύλαξον μὲ ὑπὸ τὴν σκέπην σου.

Ταῖς τῆς Θεοτόκου καὶ πάντων Σου τῶν Ἁγίων, Χριστὲ ὁ Θεός, ἐλέησον καὶ σῶσον ἡμᾶς. Ἀμήν.

Η Προστάτις
(Ένα Θαύμα της Παναγίας του Βλαντιμίρ)

Saint Maria (Fedina) of Diveyevo, Fool-for-Christ, No one ever heard any complaints or moans of desolation, neither was she bad tempered or ever lamented her life’s unfairness. The Lord Himself, seeing her God-pleasing life, extreme humility and patience, has glorified her among the people.

Synaxarion .
On August 26 we commemorate the holy Martyrs Adrian and Natalie and 23 companions (306).
On this day those who suffered with St. Adrian, son of Roman Emperor Probus, at Nicomedia, died by the sword.
On this day the devout monk St. Abba Tithoes reposed in peace (4th century).
On this day we also commemorate the Holy Martyrs Atticus and Sisinos, and our devout Father St. Ibestion the Confessor, Egyptian ascetic (c. 450).
Saint Ninian, Apostle to the Southern Picts (432)
On this day we also commemorate Saint Adrian of Ondrusov, founder of Ondrusov Monastery, Karelia (1549).
On this day we also commemorate the devout monk St. Ioasaf, son of Anevir the king of India (4th century).
On this day we also commemorate Saint Maria (Fedina) of Diveyevo, Fool-for-Christ (1931)
On this day we also commemorate the Holy Hieromartyr Serafim (Zvezdinsky) of Dmitrov (+1937)
Commemoration of the Meeting of the “Vladimir” Icon of the Most Holy Theotokos and the deliverance of Moscow from the Invasion of Tamerlane in 1395.
Miraculous Self-Renewal of the Vladimir Icon of the Most Holy Theotokos in the hands of Righteous Abbess Rufina, in Harbin, Manchuria (1925)

The Vladimir Icon of the Mother of God.

In the year 1395, the fearsome conqueror Khan Tamerlane (Temir-Aksak) reached the Ryazan frontier, took the city of Elets and advancing towards Moscow he came near the banks of the River Don. Great Prince Basil Dimitrievich went with an army to Kolomna and halted at the banks of the River Oka. He prayed to the holy Hierarchs of Moscow and Saint Sergius for the deliverance of the Fatherland, and he wrote to the Metropolitan of Moscow Saint Cyprian (September 16), that the pending Dormition Fast should be devoted to zealous prayers for mercy and repentance.

Clergy were sent to Vladimir, where the famed wonderworking Vladimir Icon was. After Divine Liturgy and a Molieben on the feast of the Dormition, they clergy took the icon and brought it to Moscow. Along the way, on both sides of the road, countless people prayed kneeling: “O Mother of God, save the land of Russia!” At that same hour, when the people of Moscow were meeting the Vladimir Icon on Kuchkov Field, Tamerlane was sleeping in his tent. Suddenly, he saw in a dream a great mountain, at the summit of which were the holy hierarchs with golden staffs coming towards him. Above them, in a brilliant radiance, was a Majestic Woman. She commanded him to leave the domains of Russia.

Awakening in fright, Tamerlane asked the meaning of the vision. The experts answered that the Radiant Lady was the Mother of God, the great Protectress of Christians, and that her power is invincible. Tamerlane was so shaken by the vision that he swiftly departed, swooping down upon the steppe-cities of the Golden Horde, who had caused the Russians no little trouble. In memory of this miraculous deliverance of the Russian Land from Tamerlane, they built the monastery of the Meeting on Kuchkov Field, where the Meeting of the Vladimir Icon took place.

During the Battle of Moscow, Joseph Stalin allegedly had the icon flown around the city as the Germans began to invade. This was first described by Moscow city official Viktor Volokhov in his book Муниципальная милиция в Российской Федерации.

Just look at the Mother of God of Vladimir. Look at Her eyes and you will read such strength of spirit, such faith in God’s mercy, and such hope for salvation.” Father Arseny, Priest, Prisoner, Spiritual Father

***

Abba Tithoes
From the Wisdom of the Desert

1. It was said of Abba Tithoes that when he stood up to pray, if he did not quickly lower his hand, his spirit was rapt to heaven. So if it happened that some brothers were praying with him, he hastened to lower his hands so that his spirit should not be rapt and he should not pray for too long.

2. Abba Tithoes used to say, ‘Pilgrimage means that a man should control his own tongue.’

3. A brother asked Abba Tithoes, ‘How should I guard my heart?’ The old man said to him, ‘How can we guard our hearts when our mouths and our stomachs are open?’

4. Abba Matoes used to say of Abba Tithoes, ‘No-one can ever speak against him, for like pure gold in the balance, so is Abba Tithoes.’

5. Abba Tithoes was sitting at Clysma one day, thinking and pondering and he said to his disciple, ‘Water the palm-trees, my son.’ The latter said to him, ‘But we are at Clysma, abba.’ The old man said, ‘What am I doing at Clysma? Take me to the mountain again.’

6. One day when Abba Tithoes was sitting down, a brother happened to be beside him. Not realizing this, he began to groan, without thinking that the brother was beside him for he was in ecstasy. Afterwards he made a prostration before him and said to him, ‘Forgive me, brother; I have not yet become a monk, since I groaned in front of you.’

7. A brother asked Abba Tithoes, ‘Which way leads to humility?’ The old man said, ‘The way of humility is this: self-control, prayer, and thinking yourself inferior to all creatures.’

***

Archimandrite Zacharias

Many times, when you are in your room, and God gives a particular grace and inspiration, you can kneel down, you can knock your head on the floor, you can beat your chest, you can do whatever you like, but when you are in the church, you do not usurp the space of your fellows. What a great culture! I remember a story from the Desert Fathers. A great old man of the desert of Egypt entered the church and, thinking that he was alone, he let a big sigh come out of him unrestrained. Suddenly he heard some movement in a corner and realised that there was a novice hidden in the church, praying. He went and prostrated to him and said to him, ‘Forgive me brother, for I have not yet made a beginning.’ [2]

Many of the Desert Fathers had this culture of hiding their charisms. One great ascetic received three monks in his cell. He wanted to observe their practice, so he pretended to be asleep. The three monks, thinking that their host was sleeping, encouraged each other, and then started praying. He saw the prayer of two of them coming out like a flame, while the third one prayed with difficulty. But they had waited for their host to fall asleep and they had themselves pretended to be asleep, so that everything could be done in secret, without losing the reward of our Father Who sees in secret and rewards openly. Every precaution is taken so as not to lose the ethos of humility. This is the great culture of the Orthodox Church, and we must not lose it!

2. Abba Tithoes in The Sayings of the Desert Fathers, op. cit., p. 198; see also, ibid., John the Dwarf, p. 77.
Ch. 15. from The Hidden Man of the Heart (1 Peter 3:4): The Cultivation of the Heart in Orthodox Christian Anthropology, By Archimandrite Zacharias, at Mount Thabor Publishing.

***

Blessed Maria Ivanovna of Diveyevo, fool for Christ’s

Blessed Maria (Maria Zakharovna Fedina) was born to a peasant family in the village of Goletkov, Elatomsky District of Tambov province. From her early childhood, she sought solitude and prayer. Maria’s father died when she was thirteen, followed by her mother’s death a year later. An orphan at 14, she would wander in the area between Diveyevo and Sarov in search of food. She disregarded any weather, in summer or winter, in scorching heat or during winter storm, at a spring thaw or autumn’s drizzling rain, as she kept on walking, wearing just bast shoes, often in tatters, without leg wrappers. Once, during the Passion Week, she traveled to Sarov knee-high in the muddy snow of the spring thaws. A man, riding a horse-drawn cart, caught up with her, felt pity and offered her a ride, but she refused. During the summer, Maria seemingly took refuge in the woods, as when she used to come to Diveyevo, her skin was entirely covered with ticks, and sores turning into abscesses. It was said that, before she settled in Diveyevo, she spent 40 years under the bridge praying unceasingly. Mother Hegumenia Alexandra had a custom to send for Maria’s advice over some baffling matters.

No one ever heard any complaints or moans of desolation, neither was she bad tempered or ever lamented her life’s unfairness. The Lord Himself, seeing her God-pleasing life, extreme humility and patience, has glorified her among the people. They would often take notice that, whatever she told them or warned them about, would happen. When she stayed with someone, they would receive grace from God.

Blessed Paraskevi Ivanovna, foreseeing her own death, used to tell her near and dear ones: “I am still alive and well behind the walls, while the next one is scurrying and scouting about, as she then will settle here.”

On the day of blessed Paraskevi Ivanovna’s death, the nuns chased the blessed Maria away from the monastery annoyed by her antics. Suddenly, one peasant came to the monastery and said: “What a great servant of God you just kicked away, she told me everything about my sins and about my life. Bring her back or else you will lose her forever.” Immediately, someone was dispatched to get her. It was not long before she returned to the monastery.

When asked why she was called Ivanovna, she explained: “All of us, the blessed ones, are Ivanovnas, after St. John the Baptist.”

Maria Ivanovna talked fast and a lot, at times in rhymes or in curses, more so after 1917. In this way, she disguised her clairvoyant accusations. Through the prayers of a blessed one, who greatly suffered herself from self-inflicted grievous illnesses and accidents, the Lord repeatedly healed the afflicted, the fact supported by multiple witness accounts.

During the dark times of Russia’s revolutionary trials, a flow of the destitute in need of counsel and prayerful intercession increased. Her prophecies and predictions helped many people to avoid danger and death, and to find a right path out of dire straits. Soviet authorities raised persecution of the blessed elder and prohibited her from accepting visitors. After the monastery closed in 1927, Maria Ivanovna found refuge in the homes of other believers. Shortly before her death, the blessed one was subject to arrest and interrogation, but she was found delusional and thus released.

Maria Ivanovna, foreseeing future trials of concentration camps, exiles and years of godlessness, used to strengthen the sisters foretelling about the rebirth of the Seraphim-Diveyevo Monastery. Someone told her: “You speak about the monastery, Maria Ivanovna! There will be no monastery!” “There will be! Yes! There will be!” as she banged on the table.

A genuine ascetic and God-pleasing person, she possessed a gift of healing and clairvoyance. As the sisters used to say, at night from fourth to fifth of July, 1918, the day of the martyrdom of the Royal family, Maria Ivanovna ranted terribly crying: “The tsarevnas, by bayonets! Damn Jews!” She raged terribly, but the reason why she screamed about became known later.

After the monastery’s dissolution, she stayed at the village of Puzo at first, but later moved to Elizarovo as per the blessing of Hegumenia Alexandra. She lived there till spring, when she was moved again to Diveyevo and cared for by a deaf-mute brother and sister until 1930. At that time, she was moved to a farmstead near the village of Pochinok and, lastly, to Cherevatovo, where she died on September 8, 1931. Maria Ivanovna was buried at a local village cemetery.

The holy elder was glorified in the rank of the local saints in July 2004 during the celebrations commemorating 250th anniversary of the birth of Venerable Seraphim of Sarov. In October of that year, she was glorified for universal veneration. Currently, the holy relics of holy and blessed Maria, uncovered on September 14, 2004 at the cemetery of Bolshoye Cherevatovo, rest at the Kazan church of the Seraphim-Diveyevo Monastery next to the relics of holy blessed elders Pelagia and Paraskevi Ivanovna.
https://diveevo-monastyr.ru/en/saints/blazhennaja-marija/

The Vladimir Icon of the Mother of God
https://iconandlight.wordpress.com/2021/08/25/the-vladimir-icon-of-the-mother-of-god/

Just look at the Mother of God of Vladimir. Look at Her eyes and you will read such strength of spirit, such faith in God’s mercy, and such hope for salvation.” Father Arseny, Priest, Prisoner, Spiritual Father
https://iconandlight.wordpress.com/2021/11/04/70601/

Conceal your spiritual treasures. by Saint Nikolai Velimirovič – An Indian chief’s ‘secret path’ to Orthodoxy
https://iconandlight.wordpress.com/2022/05/24/conceal-your-spiritual-treasures-by-saint-nikolai-velimirovic-an-indian-chiefs-secret-path-to-orthodoxy/

Meeting of the “Vladimir” Icon, Troparion, in Tone IV —

Today the most glorious city of Moscow is adorned, having received thy wonder-working icon like the radiance of the sun; and we, hastening to it and entreating thee, O Mistress, do thus cry out: O all-wondrous Mistress Theotokos, entreat Christ our God, Who became incarnate through thee, that He deliver this city, and all cities and lands where Christians dwell, unharmed by all the assaults of the enemy, and save thou our souls, in that thou art compassionate.

Apolytikion of Icon of the Mother of God of Vladimir
Fourth Tone

Today the most glorious city of Moscow rejoiceth radiantly, for it receiveth as a ray of sun thy wonderworking icon, O Lady; and as we now have recourse thereto, we pray to thee and cry: O most wonderful Lady Theotokos, pray to Christ our God, Who was incarnate of thee, that this city and all Christian cities and countries be kept unharmed from all assaults of the enemy, and that our souls be saved, for He is merciful.

Troparion — Tone 4

O Mistress, Empress and Lady, / defend all who are in danger and misfortune / or weak from many sins, / and who stand before your holy Icon / praying with tears, humility, repentance, and invincible hope, / free them from all evil, / give them the grace they need. / And save us all, O Virgin Mother of God, / for You are the divine refuge of those who follow you!

Kontakion — Tone 8

O victorious Leader of triumphant hosts, / you have delivered us from evils by the coming of your honorable Icon, O Lady Theotokos, / radiantly we celebrate the festival of your meeting, and as usual we cry to you / Rejoice, O Unwedded Bride.

Apolytikion of Ss Adrian and Natalia — Tone 3

Thou didst deem that Faith which hath salvation to be riches never lost or plundered. Thou forsookest thy fathers’ impiety, and thou didst follow thy Master, becoming rich in His divine gifts, O glorious Adrian. With the godly-minded Natalia, who emboldened thee, entreat Christ God, O Martyr, that our souls be saved.

Troparion of Saint Maria Ivanovna of Diveyevo , In Tone VIII:

In thee, O mother, was the image of God revealed; * for having taken up thy Cross, and following Christ, * thou didst teach by thine own example * that the flesh is to be spurned as something fleeting, * but particular care should be bestowed upon the immortal soul, * wherefore together with the Angels thy soul rejoiceth, O Mother Maria Ivanovna.

At the Aposticha, these stichera: In Tone I:
Spec. Mel.: Of the heavenly orders.

Thy festival, O God-bearer, * hath arrived brighter than the sun; * illuminating those who in faith have recourse unto thee, * filling them with the sweet fragrance of immortality * and radiating healing unto their souls, O holy Father, * fervent intercessor for our souls.

Glory …, In Tone VIII:

We honor thee as a teacher of monastics, * O Tithoes our Father, * for from thee we have truly learned to walk upon the straight and narrow path. * Blessed art thou who labored for Christ and laid to waste the might of the enemy; * O friend of the Angels and companion of the holy and just ones, * do thou, with them, ever intercede before the Lord that our souls may be saved.

Ο άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός κι ο Άγιος Αριστοκλής της Μόσχας ο Αθωνίτης με τις προφητείες τους είναι μεγάλοι ευεργέτες της οικουμένης

Συναξάριον.
Τῇ ΚΔʹ(24ῃ) τοῦ μηνός Αὐγούστου, μνήμη τοῦ ἁγίου Μάρτυρος Εὐτυχοῦς (107), μαθητοῦ τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Θεολόγου καὶ τοῦ ἁγίου Ἀποστόλου Παύλου.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ μνήμη τοῦ ἁγίου Μάρτυρος Τατίωνος ἐν Κλαυδιουπόλει (305).
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ ἡ Ἁγία Κύρα ἡ Περσὶς παρθενομάρτυς ἐν Συρίᾳ (558)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ μνήμη τοῦ Ὁσίου Πατρὸς ἡμῶν καὶ Ὁμολογητοῦ Γεωργίου τοῦ Λιμνιώτου τοῦ ἐν Ὄλύμπῳ τῆς Βιθυνίας ἀσκήσαντος». (716/732).
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ ὁ ὅσιος ᾿Αρσένιος τοῦ Κομὲλ (Βολόγκντα) ὁ Θαυματουργός (1550)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ ἡ ἀνακομιδὴ Λειψάνων (1479) τοῦ ἁγίου Πέτρου Μητροπολίτη Μόσχας-Κιέβου τοῦ θαυματουργοῦ (1326)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ ἡ ἀνακομιδὴ τοῦ ἱεροῦ Λειψάνου τοῦ ἐν ἁγίοις Πατρὸς ἡμῶν Διονυσίου Ἀρχιεπισκόπου Αἰγίνης, καὶ ἡ τούτου ἐκ Στροφάδου νήσων εἰς Ζάκυνθον μετάθεσις(1717)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ ὁ ὅσιος Σεραπίων τῆς μονῆς Προδρόμου Δαυΐδ-Γκαρετζας, τῆς ”Θηβαΐδος τῆς Γεωργίας” (1774)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ μνήμη τοῦ ἁγίου ἐνδόξου Ἱερομάρτυρος Κοσμᾶ τοῦ Αἰτωλοῦ τοῦ Ἰσαποστόλου, ἀθλήσαντος δι’ ἀγχόνης κατἀ τὸ ἔτος ͵αψοθʹ (1779).
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ ὁ ὅσιος Ἀριστοκλῆς (Amvrosiev) ὁ Ἀθωνίτης τῆς Μόσχας (1918)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, τὴν ἀνάμνησιν ἑορτάζομεν τῆς ἐμφανίσεως (1385) τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου εἰς τὸν ῞Οσιο Σέργιο τοῦ Ραντονὲζ (1389)

Στίχ. Εὔκοσμος ὤφθης κόσμος, ὦ Κοσμᾶ μάκαρ,
Κόσμον λόγοις σοῖς αἵμασι τ᾽ αγλαΐσας.

Στίχοι·
Χαίρων οὐρανός Ἀριστοκλέους ψυχήν ἐδέξατο,
διό ψαλμικῶς αὐτόν ἐν ὕμνοις γεραίρομεν.

Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός:
“Να πεις τους Έλληνες να μη φοβούνται και να έχουν θάρρος και ελπίδα! Γιατί στο τιμόνι της Ελλάδος κάθεται η Παναγία”!

Ο άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός είναι μέγας ευεργέτης!
πατήρ Ανανίας Κουστένης:

Στις 24 Αυγούστου, γιορτάζει ο άγιος ιερομάρτυς και ισαπόστολος και εθνομάρτυς Κοσμάς ο Αιτωλός. Ο νέος απόστολος Παύλος, κατά κάποιους. Έζησε και έλαμψε τον 18ο αιώνα. Απ’ το Μέγα Δέντρο της Αιτωλίας ξεκίνησε, εκεί γεννήθηκε, στα 1714, από ευσεβείς γονείς, και ήθελε από μικρός να μονάσει.

Αφού έμαθε τα λίγα γράμματα, εκεί στον τόπο του, και στις διάφορες σχολές, κρυφές και φανερές, κι αφού έγινε και διδάσκαλος στα παιδάκια, έφυγε, στο τέλος, και πήγε στο Περιβόλι της Παναγίας. Στην αγκάλη της Κυρίας Θεοτόκου, την οποίαν υπερηγάπα. Και δη, στη μονή του Φιλοθέου.
Εκεί, από Κώστας έγινε Κοσμάς, και αφοσιώθηκε στη μελέτη, στην άσκηση και στον ένθεο βίο. Σπούδασε δε και στην Αθωνιάδα Σχολή, κι έμαθε, όχι μόνο τα εκκλησιαστικά, αλλά και τα θύραθεν όλα.
Έγινε όντως πάνσοφος ο Κοσμάς. Κι όπως γράφει το λιτό Συναξάριο, εκεί περιοριζόμεθα, αλλιώς πρέπει να μιλούσαμε ώρες για τον Πατροκοσμά, τον μεγάλο αυτό διδάχο και τον μεγάλο αυτό ευεργέτη της πίστεως και της πατρίδος, εφωτίσθη, λέει, από τη Θεία χάρη και εκλήθη από τον Κύριο σε έργο μέγα και ιεραποστολικό. Στα δίσεκτα εκείνα χρόνια, «που τα πλάκωνε η φοβέρα και τα έσκιαζε η σκλαβιά», -και το αντίστροφο να πούμε απ’ το ίδιο είναι- λοιπόν.
Και πάει στο Πατριαρχείο, παίρνει την άδεια και επεχείρησε τέσσερες μεγάλες ιεραποστολικές περιοδείες, όπως ο μέγας απόστολος Παύλος, και τηρουμένων, φυσικά, των αναλογιών.

Όπου έφθασε τα χωριά έγιναν χριστιανικά
Και πήγε σ’ όλα, σχεδόν, τα μέρη της ελεύθερης πατρίδος μας. Και έφθασε μέχρι τη Βόρειο Ήπειρο. Μέχρι την Αλβανία. Μέχρι εκεί το Καλικόντασι. Όπου έφθασε ο άγιος Κοσμάς, τα χωριά έγιναν χριστιανικά. Από ’κει και πάνω είναι αλβανικά και μουσουλμανικά. Και σήμερα, στη νότιο Αλβανία ή Βόρειο Ήπειρο για μας, όπως και να το πούμε το ίδιο πράγμα είναι, δεν κολλάμε εκεί πέρα, λοιπόν, είναι εκεί Έλληνες Χριστιανοί, μου ‘λεγε κάποιος προχθές, που ‘χε επισκεφθεί, είναι όντως και Έλληνες και ορθόδοξοι.
Γιατί εκείνοι περνάνε μαρτυρικά. Κι εκείνοι πληρώνουνε και τον ελληνισμό και την ορθοδοξία. Κι είναι πολύ σπουδαίο. Λοιπόν.
Ο άγιος Κοσμάς, αφού διέγραψε τον κύκλο και την πορεία του για την ωφέλεια της Ρωμιοσύνης, τον κάλεσε ο Θεός, εκεί στο Καλικόντασι της Βορείου Ηπείρου, και δι’ αγχόνης μετέβη εις την αιώνιον ζωήν. Τον απηγχόνισαν οι ασεβείς.
Έμεινε, όμως, το ιερό του λείψανο, το οποίον επιτελεί ιάσεις και θαύματα. Από τότε, μέχρι σήμερα. Το ‘χουμε κι εδώ, στην πατρίδα μας, και στην Αιτωλία και στον μητροπολιτικό ναό των Αθηνών, που θα γίνουν ωραίες εκδηλώσεις, λειτουργίες και λοιπά.
Κι αυτό είναι σημαντικό και σήμερα, για να τελειώνουμε μ’ αυτό, να μην ξεχνάμε τον Πατροκοσμά. Γιατί είναι μέγας ευεργέτης. Καθώς και σήμερα. Με τη δεύτερη τουρκοκρατία.

Έχομε ανάγκη από επανευαγγελισμό
Έχει αγριέψει το Γένος και έθνος μας, έχομε ανάγκη, λοιπόν, από επανευαγγελισμό. Έχομε ανάγκη επιστροφή στις ρίζες μας. Στην Εκκλησία μας. Στην πατρίδα μας. Στην ιστορία μας την αγία, πο ’λεγε ο Γέροντας Πορφύριος. Και σε ό,τι καλό, ωραίο και υψηλό. Γιατί, καθώς σιγοπαλιώνει ο πλανήτης μας κι η βαρβαρότητα είναι επί θύραις κι η ισοπέδωση μας έχει ήδη παραλάβει, έχομε, λοιπόν, ανάγκη από το φως του κόσμου, τον Χριστό.

Έχομε ανάγκη από το φως της ορθοδοξίας. Και η Ελλάς, και στα αρχαία χρόνια, με τον ελληνισμό, με τη χάρη και τη σοφία, εφώτισε τον κόσμο. Αλλά κυρίως και κατ’ εξοχήν τον φώτισε και τον εφρόντισε και μέσω του Βυζαντίου και όχι μόνον, με την ελληνορθοδοξία. Με τη Ρωμιοσύνη, που όλα τα έθνη μπήκαν στον Χριστό κι έγιναν ένα έθνος. Ένα έθνος άγιον. Βασίλειον ιεράτευμα και όλα τα υπόλοιπα, που λέει ή Εκκλησία.
Ας έχομε την ευχή του, ας έχουν την ευχή του και οι διδάσκαλοι του Γένους και έθνους μας, που τόσο μεγάλη και σπουδαία αποστολή έχουν, και ας πρεσβεύει στο θρόνο της Θείας μεγαλοσύνης και για τη φτωχή και δύστηνο πατρίδα μας ο άγιος Κοσμάς και ας αναδεικνύει και άλλους Κοσμάδες Αιτωλούς, που τόσο τους χρειαζόμαστε.
Από το βιβλίο του Αρχιμανδρίτη, π. Ανανία Κουστένη, “Θερινό συναξάρι”, τόμος Β’, των εκδόσεων Ακτή, Λευκωσία 2009.

***

Άγιος στάρετς Αριστοκλής της Μόσχας ο Αθωνίτης
”Ο Σταυρός του Κυρίου θα λάμπει σε όλο τον κόσμο και η Πατρίδα μας θα δοξαστεί και θα γίνει όπως ένας φάρος στο σκοτάδι όλων!!!”

Ο όσιος Αριστοκλής γεννήθηκε το 1846 στο Όρενμπουργκ κοντά στα Ουράλια όρη. Μετά τον θάνατο της συζύγου του, το 1876, αποσύρθηκε στο Άγιον Όρος και έγινε μοναχός στην μεγάλη Μονή του Αγίου Παντελεήμονος, το 1887 εστάλη στην Μόσχα για να υπηρετήσει στο Μετόχιο της μονής. Η φήμη της αγιότητος της ζωής του απλώθηκε γρήγορα στην πόλη. Ευχαρίστως έσπευδε προς τους αρρώστους, με τίμια λείψανα ή αγιορειτικές θαυματουργές εικόνες, για να τους φέρει ουράνια παρηγορία.
Το 1894 ο Άγιος συκοφαντήθηκε και εξωθήθηκε να εγκαταλείψει τη Μόσχα και να επιστρέψει στο Άγιον Όρος. Αλλά το 1909 επιστρέφει στη Μόσχα έμπλεος χαρισμάτων αφού πέρασε αλώβητος τη δοκιμασία. Η πνευματική του ακτινοβολία απλώθηκε τόσο, ώστε τον ονόμαζαν «Ο Στάρετς της Μόσχας». Εκοιμήθη εν ειρήνη στις 24 Αυγούστου 1918, ατενίζοντας την εικόνα της Παναγίας της Γοργοϋπηκόου, την οποία ιδιαίτερα είχε σε ευλάβεια και στην οποία είχε κτίσει ναό.

O Όσιος Αριστοκλής ο Αθωνίτης ήταν ένας πολύ σπουδαίος προφήτης Γέροντας (Στάρετς στα Ρώσικα) και θαυματουργός,
Είπε φοβερά πράγματα, που αφορούνε στις μέρες που ήρθανε μετά την κοίμησή του, αλλά και στους δικούς μας τους σημερινούς καιρούς. Προφήτεψε τόσο την επανάσταση του 1917 όσο και το Μεγάλο Πατριωτικό Πόλεμο.

Προφητικά λόγια του Γέροντα:

«Ένα κακό σύντομα θα καταλάβει την Ρωσία και όπου θα πηγαίνει το κακό αυτό, ποτάμια αίματος θα ρέουν! Αυτό δεν είναι η ψυχή της Ρωσίας, αλλά ένα αντίθετό της… Δεν είναι μια ιδεολογία, ούτε φιλοσοφία, αλλά ένα πνεύμα από την Κόλαση…. Στις τελευταίες μέρες, η Γερμανία θα διαιρεθεί»!
«Τώρα περνάμε τους καιρούς πριν τον Αντίχριστο… Αλλά η Ρωσία στο τέλος θα σωθεί! Θα υπάρξει μεγάλη δυστυχία και βάσανα, πολλά μαρτύρια… Όλη η Ρωσία θα γίνει μια φυλακή και κάθε ένας θα πρέπει να εκλιπαρεί θερμά τον Κύριο για συγχώρεση… Κάθε ένας θα πρέπει να μετανοήσει τις αμαρτίες του και να τρέμει να πράξει έστω και την ελάχιστη αμαρτία, αλλά να αγωνίζεται να κάνει το καλό, ακόμα και το μικρότερο.
Γιατί ακόμα και το φτερό μιας μύγας έχει βάρος και οι ζυγαριές του Θεού είναι ακριβείς. Και όταν ακόμα και το μικρότερο καλό στο δοχείο γείρει την ζυγαριά, τότε ο Θεός θα αποκαλύψει το έλεός Του στην Ρωσία… Μόνο η μετάνοια μέσω των πόνων θα σώσει τη Ρωσία…»!

Πρόρρηση για το Τσερνομπίλ: ”Η ηγουμένη Βαρνάβα διηγείται στους προσκυνητές στη Γεσθημανή στην Ιερουσαλήμ το 1973 ότι ο στάρετς Αριστοκλής είχε προβλέψει ότι η Αναγέννηση της Ρωσίας θ΄αρχίσει από μια έκρηξη κοντά σ΄ένα ποτάμι. Θυμήθηκα αυτή την πρόρρηση του στάρετς μετά την καταστροφή του Τσέρνομπιλ.”
”Ο μπάτουσκα είπε τότε ότι τώρα άρχισε η κρίση του Θεού επί των ζώντων και δεν θα υπάρξει ούτε μια χώρα στη γη ούτε ένα ανθρώπινο πλάσμα που δεν θα το αφορά. Άρχισε από τη Ρωσία και θα συνεχιστεί κι αλλού. Μου επαναλάμβανε μόνο: μη φοβάσαι τίποτα, μη φοβάσαι τίποτα ο Κύριος θα εκδηλώσει το θαυματουργικό του έλεος.”

Άλλη προφητεία για τις διεθνείς εξελίξεις: «Η Γαλλία δεν θα είναι τίποτα. Η Ιταλία θα υποφέρει από φυσικές καταστροφές. Η Βρετανία θα χάσει την Αυτοκρατορία της και όλες τις αποικίες της και θα φθάσει σχεδόν μέχρι την ολική καταστροφή, αλλά θα σωθεί από τις προσευχές ενθρονισμένων γυναικών»…
«Η Αμερική θα ταΐσει όλο τον κόσμο αλλά στο τέλος θα καταρρεύσει»…
«Στις τελευταίες μέρες, η Γερμανία θα διαιρεθεί».
«Το τέλος θα έρθει από την Κίνα! Θα υπάρξει ένα τρομακτικό ξέσπασμα και ένα θαύμα από τον Θεό θα φανερωθεί. Και τότε θα υπάρξει μια εντελώς διαφορετική ζωή, αλλά αυτό δεν θα κρατήσει για πολύ»…

«Ο Θεός θα απομακρύνει όλους τους ηγέτες και έτσι οι Ρώσοι θα μπορούν να κοιτούν μόνο Εκείνον! Όλοι θα αποστραφούν την Ρωσία, άλλα κράτη θα την εγκαταλείψουν, αφήνοντάς την στον εαυτό της , έτσι ώστε οι Ρώσοι θα ελπίζουν μόνο στην βοήθεια από τον Κύριο… Θα ακούτε σε άλλα κράτη ότι άρχισαν αναταραχές παρόμοιες με αυτές στην Ρωσία.
Θα ακούτε για πόλεμο, και θα υπάρχουν πόλεμοι. Αλλά να περιμένετε μέχρι οι Γερμανοί να πάρουν τα όπλα… Ο Σταυρός του Κυρίου θα λάμπει σε όλο τον κόσμο και η Πατρίδα μας θα δοξαστεί και θα γίνει όπως ένας φάρος στο σκοτάδι όλων»!!!

«Τελικά, η Ρωσία θα είναι ελεύθερη και από τους πιστούς της θα προχωρήσει μπροστά και θα στρέψει πολλά από τα έθνη προς τον Θεό»!

***

Από τις προφητείες του Αγίου πατρο-Κοσμά του Αιτωλού

5. “Θάρθη καιρός να σας πάρουν οι εχθροί σας και τη στάχτη από τη φωτιά, αλλά σεις να μην αλλάξετε την πίστη σας, όπως θα κάμνουν οι άλλοι. “ (Ελέχθη εν Σιατίστη)

24. “Όσα χωριά είναι κοντά σε δρόμο πολλά θα τραβήξουν”.
30. “Οι αντίχριστοι θα φύγουν, αλλά θάρθουν πάλι• έπειτα θα τους κυνηγήσετε έως την Κόκκινη Μηλιά”.

«Από τρία μπουγάζια στενά, Κρα, Κράψη και Μουζήνα θα περνούν πολλά στρατεύματα για την Πόλη. Καλόν είναι τα γυναικόπαιδα να βγουν στα βουνά. Θα σας ρωτούν αν είναι μακρυά η Πόλη, εσείς να μην λέτε την αλήθεια, διότι θα σας κακοποιήσουν. Ο στρατός αυτός δεν θα φθάση στην Πόλη, στη μέση του δρόμου θα μάθη ότι ο πόλεμος ετελείωσε».
«Όσα χωριά είναι κοντά σε δρόμο πολλά θα τραβήξουν», είπε για τα χωριά της Δρόπολης.
Στην ομιλία του στο Μέτσοβο είπε: «Ω ευλογημένα βουνά, πόσες ψυχές γυναικόπαιδα θα σώσετε, όταν έλθουν χαλεπά χρόνια». «Καλότυχοι σεις, οι οποίοι ευρέθητε εδώ πάνω εις τα ψηλά βουνά, διότι αυτά θα σας φυλάξουν από πολλά δεινά».
Και στη Σιάτιστα: «Καλότυχοι σεις, οι οποίοι ευρέθητε εδώ πάνω εις τα ψηλά βουνά, διότι αυτά θα σας φυλάξουν από πολλά δεινά. Θα ακούτε και δεν θα βλέπετε τον κίνδυνο. Τρεις ώρες ή τρεις μέρες θα υποφέρετε».

«Ευλογημένα βουνά! Πολλές ψυχές θα γλυτώσετε»

«Με δυσκολία θάρθει», εννοείται το ‘‘ποθούμενο’’, είπε αλλού.
«Με δυσκολία, με μεγάλη δυσκολία, αλλά θάρθει εξάπαντος η ελευθερία», επανέλαβε στους Βουλιαράτες.
Παρεμφερείς είναι οι επόμενες προφητείες: «Όταν θα ιδήτε το χιλιάρμενο στην Άσπρη Θάλασσα, θαρθή το ποθούμενον».
      «Όταν θα ιδήτε το χιλιάρμενο στα ελληνικά νερά, τότε θάρθει».
      «Όταν θα ιδήτε το χιλιάρμενο στα ελληνικά ύδατα, τότε θα λυθή το ζήτημα της Πόλης».
«Στην Πόλη θα χυθή αίμα, που τριχρονίτικο δαμάλι θα πλέξη (=πλεύσει)».
«Εξαδάκτυλος την παρέδωσε την Πόλη, εξαδάκτυλος θα την παραλάβει».

38. “Πολλοί θα χάνονται από την πείνα”.
39. “Οι πλούσιοι θα γίνουν πτωχοί και οι πτωχοί θα πεθάνουν”.
40. “Μια χούφτα μάλαμα μια χούφτα αλεύρι”.
41. ” Θα έρθει καιρός που οι Ρωμιοί θα τρώγονται αναμεταξύ τους. Εγώ συστήνω ομόνοιαν και αγάπην”.

44. “Θα έρθει καιρός που θα διευθύνουν τον κόσμο τα άλαλα και τα μπάλαλα”.
(“Τα άλαλα και τα μπάλαλα” – Εννοεί τα άψυχα μηχανήματα των διαφόρων εφευρέσεων. Αυτά αντικατέστησαν και ολονέν αντικαθιστούν τας εργατικάς χείρας και κυριαρχούν εις την ζωήν των ανθρώπων, ως νεώτερα είδωλα προσκυνούμενα υπό του υλόφρονος κόσμου.)
– «Θαρθή καιρός, που ο διάβολος θα μπη μέσα σ’ ένα κουτί και θα φωνάζη. Και τα κέρατά του θάναι στα κεραμίδια». 

46. “Η αιτία του γενικού πολέμου θάρθη από τη Δαλματία. Πρώτα θα διαμελιστεί η Αυστρία και ύστερα η Τουρκία”.
47. “Ο χαλασμός θα γίνει από ένα κασσιδιάρη”.
(Η προφητεία εις το αλβανικόν χειρόγραφον φέρεται ως εξής: “Ο χαλασμός θάρθη από τυφλό και κασσιδιάρη”)
48. “Θα προσπαθούν να το λύσουν με την πέννα, μα δεν θα μπορούν. 99 φορές με τον πόλεμο και μια με την πέννα”.
49. “Αν βρεθούν 3 δυνάμεις σύμφωνες, τίποτε δεν θα πάθετε”.
50. “Αν το ζήτημα λυθεί με τον πόλεμο, θα πάθετε πολλές καταστροφές· σε τρεις χώρες μια θα μείνει… “
–Ο πόλεμος θα ξεκινήσει από ένα μικρό κρατίδιο Οθωμανών. Στο τέλος οι Χριστιανοί θα νικήσουν.
– Οι Έλληνες θα πάνε στον πόλεμο τελευταίοι για νεκροθάφτες. Η Ορθοδοξία θα νικήσει.
–Θα δούμε και θα ζήσουμε τα Σόδομα και τα Γόμορα στον τόπο μας.
– Η ανθρωπότητα θα χαθεί. Άνθρωπος με άνθρωπο θα συναντιούνται μετά από πορεία πολλών χιλιομέτρων.
51. “Θα έρθει καιρός που δεν θα ακούτε (=μαθαίνετε) τίποτε”.
52. “Ότι σας ζητούν, να δίνετε· ψυχές μόνον να γλιτώνετε”.

54. “Το κακό θα σας έρθει από τους διαβασμένους”.
–Τα πιάτα σας θα είναι γεμάτα, αλλά τα φαγητά δεν θα τρώγονται.
55. “΄Η τρεις μέρες ή τρεις μήνες ή τρία χρόνια θα βαστάξει”.
56. “Θάρθη καιρός που δεν θα υπάρχει αυτή η αρμονία που είναι σήμερα μεταξύ λαού και κλήρου”.
57. “Οι κληρικοί θα γίνουν οι χειρότεροι και οι ασεβέστεροι των όλων”.
«Ακούσατε, αδελφοί μου χριστιανοί. Θάρθη καιρός, που δεν θα παρατηρείται αυτή η αρμονία, που είναι σήμερα μεταξύ λαού και κλήρου. Όταν θα πηγαίνη ο παπάς σε σπίτι λαϊκού, μόλις θα φεύγη, θα τον θυμιάζουν με θυμίαμα. Αν θα καθήση σε στρώμα, μετά την αναχώρησίν του θα το τινάζουν. Αν θα συναντούν οι άνθρωποι κληρικόν στο δρόμο, θα γυρίζουν πίσω και δεν θα εξακολουθούν τον δρόμον τους».
Όταν είδε, ότι οι κληρικοί που ήταν μαζί του λυπήθηκαν, πρόσθεσε: «Αμ’ εγώ τι είμαι; Δεν είμαι από την ιδικήν σας τάξιν; Σας λέγω πως αυτά, δυστυχώς, θα γίνουν».

58. “Στην Πόλι θα χυθεί αίμα που τριχρονίτικο δαμάλι θα πλέξη (=πλεύση) “.
59. “Καλότυχος όποιος ζήσει μετά το γενικό πόλεμο. Θα τρώγει με ασημένιο κουτάλι… “.
60. “Μετά το γενικό πόλεμο θα ζήση ο λύκος με τ’ αρνί”.
61. “Θάρθη πρώτα ένα ψευτορωμαίϊκο· να μη το πιστέψετε· θα φύγει πίσω”.

63. “Οι Τούρκοι θα φύγουν, αλλά θα ξανάρθουν πάλι και θα φθάσουν ως τα Εξαμίλια. Στο τέλος θα τους διώξουν εις την Κόκκινη Μηλιά. Από τούς Τούρκους το 1/3 θα σκοτωθεί, το άλλο τρίτο θα βαπτισθεί και μονάχα το 1/3 θα πάει στην Κόκκινη Μηλιά”.
(“Κόκκινη Μηλιά”. Τοποθεσία, την οποίαν η φαντασία των υποδούλων Ελλήνων έθετεν εις τα βάθη της Ασίας).
Κι ο άγιος Παΐσιος έλεγε:
«Ο Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός είχε δίκιο που είπε για τα «Εξαμίλια», διότι τα «Εξαμίλια» δεν είναι ούτε χωριά, ούτε πόλεις, αλλά είναι τα έξι ναυτικά μίλια, η ζώνη των έξι μιλίων που περιβάλλει τα παράλια της Ελλάδας και κάθε νησί μας. «Εξαμίλι» είναι κάθε σημείο που απέχει έξι μίλια από τις ακτές της Ελλάδας, χερσαίες ή νησιωτικές. Εκεί, λοιπόν, θα γίνει εκείνο που είπε ο Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός».
«Όταν ο τουρκικός στόλος ξεκινήσει να κατευθύνεται κατά της Ελλάδος και φθάσει στα έξι μίλια, πράγματι θα καταστραφεί. Θα είναι η ώρα που θα έχουν τα κόλλυβα στο ζωνάρι τους. Αλλά, αυτό δε θα γίνει από εμάς. Αυτό είναι το θέλημα του Θεού. Το «Εξαμίλι» θα είναι η αρχή του τέλους…..Μετά θα αρχίσουν όλα τα γεγονότα, που θα καταλήξουν στο να πάρουμε την Πόλη….»
«Όταν ακούσεις στην τηλεόραση να γίνεται θέμα για τα μίλια για την επέκταση των μιλίων (της αιγιαλίτιδας ζώνης) από 6 σε 12 μίλια τότε από πίσω έρχεται ο πόλεμος. Ακολουθεί…. Μετά την πρόκληση των Τούρκων θα κατέβουν οι Ρώσοι τα Στενά (Βόσπορος). Όχι για να βοηθήσουν εμάς. Αυτοί θα έχουν άλλα συμφέροντα.. Αλλά, χωρίς να το θέλουν, θα βοηθάνε εμάς. »
«Θα γίνει πόλεμος μεταξύ Ρωσίας και Τουρκίας. Στην αρχή οι Τούρκοι θα νομίσουν ότι νικάνε αλλά αυτό θα είναι η καταστροφή τους. Οι Ρώσοι τελικά θα νικήσουν τους Τούρκους και θα πέσει η Πόλη (Κωνσταντινούπολη) στα χέρια τους. Μετά θα την πάρουμε εμείς…… Θα αναγκασθούν να μας τη δώσουν…».
64. “Τόσα πολλά θα γίνουν, που οι μανάδες θα γεννήσουν πρόωρα από το φόβο τους”.

67. “Θα σας επιβάλουν μεγάλο και δυσβάστακτο φόρο, αλλά δεν θα προφθάσουν”.
68. “Θα βάλουν φόρο στις κότες και στα παράθυρα”.
69. “Θα ζητήσουν να σας πάρουν και στρατιώτες. Δεν θα προφθάσουν όμως”.
70. “Οι Τούρκοι θα μάθουν το μυστικό 3 μέρες γρηγορότερα από τούς Χριστιανούς”.
(Το αλβανικόν χειρόγραφον έχει την προφητείαν ως εξής: “Οι Τούρκοι θα το καταλάβουν τρεις ημέρες γρηγορότερα από τούς Χριστιανούς”)
71. “Όταν ακούσετε ότι ο πόλεμος πιάστηκε από κάτω, τότε κοντά θα είναι”.
72. “Αν ο πόλεμος πιαστεί από κάτω, λίγα θα πάθετε· αν πιαστεί από πάνω, θα καταστραφείτε”.
73. “Οι βράχοι και οι λάκκοι θα είναι γεμάτοι κόσμο”.
74. “Θάρθη ξαφνικά· ή το βόιδι στο χωράφι ή το άλογο στ΄ αλώνι”.
– «Να παρακαλήτε να είναι μέρα και όχι νύκτα, καλοκαίρι και όχι χειμώνας».
75. “Λυπηρόν είναι να σας το ειπώ· σήμερον, αύριον καρτερούμεν δίψες, πείνες μεγάλες που να δίδωμεν χιλιάδες φλουριά και να μην ευρίσκωμεν ολίγον ολίγον ψωμί”.
– «Σήμερον, αύριον περιμένωμεν θανατικάς ασθενείας μεγάλας, οπού να μη προφθάσωμεν οι ζωντανοί να θάπτομεν τους αποθαμένους».
76. “Μετά τον πόλεμο οι άνθρωποι θα τρέχουν μισή ώρα δρόμο, για να βρίσκουν άνθρωπο και να τον κάμουν αδελφό”.

78. “Θα γίνει ένα χαρτοβασίλειο, που θα έχει μέγα μέλλον στην Ανατολή”.
79. “Ο κόσμος τόσον θα πτωχεύσει, που θα ζώνεται με κληματσίδες”.

84. “Θα έρθει καιρός, που θα φέρει γύρες ο διάβολος με το κολοκύθι του”.

88. “Ένα ψωμί θα χαθεί το μισό, και ένα ολόκληρο”.
89. “Θα έρθει καιρός που μια γυναίκα θα διώχνει δέκα Τούρκους με τη ρόκα”.
90. “Τον Πάπαν να καταράσθε, διότι αυτός θα είναι η αιτία”.

92. “Πολλά χωριά θα καταστραφούν, οι τρεις χώρες θα γίνουν μία”.
– «Όταν ο τόπος θα σειώται, τότε θάναι σιμά το τέλος του κόσμου». Η προφητεία αναφέρεται στους μεγάλους σεισμούς

96. “Οι άνθρωποι θα μείνουν πτωχοί, γιατί δεν θάχουν αγάπη στα δένδρα”.
97. “Οι άνθρωποι θα μείνουν πτωχοί, γιατί θα γίνουν τεμπέληδες”.
98. “Από ψηλά, μέσα από το λιμάνι θάρθη ο χαλασμός”.
99. “Θα σας ρίξουν παρά πολύ· θα σας ζητήσουν να τον πάρουν πίσω, αλλά δεν θα μπορέσουν”.
100. “Εσείς θα σώσετε άλλους και οι άλλοι εσάς”.

102. “Θαρθή ξαφνικά· τ΄ άλογα θ΄ απομείνουν ζεμένα στις δουλειές τους και σεις θα φύγετε”.
103. “Θάνε όγδοος αιώνας που θα γίνουν αυτά”.

105. “Πολλά θα συμβούν. Οι πολιτείες θα καταντήσουν σαν μπαράγκες”.
106. “Θαρθή καιρός που θα βγει ο καταραμένος δαίμονας από το καυκί του”.
107. “Θαρθή μια φορά ένας ψευτοπροφήτης· μη τον πιστέψετε και μη τον χαρείτε. Πάλι θα φύγει και δεν θα μεταγυρίσει”.
108. “Θάρθη καιρός που οι χριστιανοί θα ξεσηκωθούν ο ένας κατά του άλλου”.
109. “Νάχετε το σταυρό στο μέτωπο, για να σας γνωρίσουν ότι είσθε χριστιανοί”.
110. “Δεν θα φθάσει ο στρατός στην Πόλι· στη μέση του δρόμου θάρθη το μαντάτο, ότι έφθασε το ποθούμενο».
–“H μεγάλη μάχη θα γίνει στην Πόλη. Εκεί θα μαζωχτούν όλα τα κράτη και θα χυθεί τόσο αίμα που θα κολυμπήσει μοσχάρι. Νικητής θα βγει το ξανθό γένος. Εμείς θα είμαστε με το ξανθό γένος”.
– «Θαρθεί καιρός που θα κατέβει το Ρώσικο γένος για να πηγαίνουν στους Εβραίους, όπου θα γίνει πόλεμος και θα πλέξη το τριχρονίτικο δαμάλι στο αίμα. Θα είναι τακτικός στρατός. Απ’ αυτόν δεν θα πάθετε τίποτε. Αλλά από το ρέμπελο θα πάθετε πολλά. Αν περάσει από την Αυλώνα, χαρά στην Μακεδονία. Aν περάσει από τη Μακεδονία, αλλοίμονο στη Μακεδονία. Θα γίνει μεγάλο κακό».
Κι ο άγιος Παΐσιος έλεγε: «Οι Τούρκοι τα κόλλυβα τα έχουν στη μέση τους. Θα πάθουν μεγάλο κακό. Τότε θα επέμβη από πάνω ο Ρώσος και θα γίνει όπως τα λέει η προφητεία του Αγίου Κοσμά. Οι μεγάλοι θα φροντίσουν… Την Κωνσταντινούπολη οι Έλληνες πρέπει να τη φυλάξουν. Και, έτσι, ο Θεός θα τη χαρίσει σε μας. Θα μας βοηθήσει ο Θεός, γιατί είμαστε Ορθόδοξοι».  «Μετά τη διάλυση της Τουρκίας, η Ρωσία θα συνεχίσει τον πόλεμο μέχρι τον Περσικό Κόλπο και θα σταματήσουν τα στρατεύματά της έξω από την Ιερουσαλήμ… Ο Πόλεμος που θα ξεσπάσει θα είναι Παγκόσμιος… Θα ακολουθήσει μεγάλη σφαγή. Οι μεγαλουπόλεις θα γίνουν παραγκουπόλεις. Εμείς, οι Έλληνες, δεν θα συμμετάσχουμε στον παγκόσμιο πόλεμο.».

116. “Θα βγουν πράγματα από τα σχολεία που ο νους σας δεν φαντάζεται”.
117. “Θα δείτε στον κάμπο αμάξι χωρίς άλογα να τρέχει γρηγορότερα από τον λαγό”.
118. “Θάρθη καιρός που θα ζωστεί ο τόπος με μια κλωστή”.
(Ελέχθη εν ‘Aσσω της Κεφαλληνίας).
119. “Θαρθή καιρός που οι άνθρωποι θα ομιλούν από ένα μακρινό μέρος σε άλλο, σαν νάνε σε πλαγινά δωμάτια, π.χ. από την Πόλι στη Ρωσία”.

– Να παρακαλάτε να πιασθεί το φίδι απ’ το κεφάλι. Αν πιασθεί απ’ το κεφάλι χαρά σε σας, αν πιασθεί απ’ την ουρά αλλοί σε σας. Όταν πιασθούν οι μεγάλοι να είναι μέρα να μην είναι νύχτα».
    –  «Ο κόσμος θα γίνει τρία μεράδια, το ένα θα βαρεθεί, τ’ άλλο θα πεθάνει κι ένα θα μείνει εδώ κι εκεί. Ο ένας θ’ αγναντεύει τον άλλον, θα πλαλάει(τρέχει) κοντά του. Θα τον κρένει, εκείνος δεν θα ακούει και δεν θα σμίγουν».
   –   «Θα βλέπετε να πηγαίνουν άλλοι επάνω και άλλοι κάτω».
   –   «Θα σας γίνει ένας ήσκιος, αλλά για λίγο καιρό θα τον έχετε. Να μην τον πιστέψητε», να μην πιστέψουν στις υποσχέσεις του κατακτητή.

–Θαρθεί καιρός, που θα σας πουν να βουλωθείτε με τη βούλα του Σατανά. Να μη βουλωθείτε. Αν βουλωθείτε και στου βοδιού το κέρατο να κρυφθείτε θα σας βρουν…
–Όσο ο κόσμος ξεφεύγει από το Θεό, τόσο θα περάσει πολλά κακά.

Θερμή από την καρδιά ας ανεβαίνει η προσευχή μας στους αγίους μας:
«Βοήθα μας, άι Γιώργη,
και συ άγιε Κοσμά
να πάρουμε την Πόλη
και την Αγιά Σοφιά»!
Αμήν Παναγία μου!

Μας έχουν κάνει αλλοδαπούς στον τόπο μας… Ο λαός ο πάλι βασανισμένος, περιπαιγμένος, κουρασμένος περιμένει τον Κοσμά τον Αιτωλό να του δώση τα παιδιά του, για να τα ευλογήση, να τα αγιάση, να τα βάλη στα σχολεία του. Να τους δώση την αγωγή του. Να τα κάνη νέους Κοσμάδες. Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός, αυτός ο ένας, ο μέγας, ο σίφουνας, έσωσε τον ελληνισμό… π. Βασίλειος Γοντικάκης
https://iconandlight.wordpress.com/2021/08/23/%ce%bc%ce%b1%cf%82-%ce%ad%cf%87%ce%bf%cf%85%ce%bd-%ce%ba%ce%ac%ce%bd%ce%b5%ce%b9-%ce%b1%ce%bb%ce%bb%ce%bf%ce%b4%ce%b1%cf%80%ce%bf%cf%8d%cf%82-%cf%83%cf%84%ce%bf%ce%bd-%cf%84%cf%8c%cf%80%ce%bf-%ce%bc/

“Να πεις τους Έλληνες να μη φοβούνται και να έχουν θάρρος και ελπίδα! Γιατί στο τιμόνι της Ελλάδος κάθεται η Παναγία”! Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός
https://iconandlight.wordpress.com/2018/08/15/%ce%bd%ce%b1-%cf%80%ce%b5%ce%b9%cf%82-%cf%84%ce%bf%cf%85%cf%82-%ce%ad%ce%bb%ce%bb%ce%b7%ce%bd%ce%b5%cf%82-%ce%bd%ce%b1-%ce%bc%ce%b7-%cf%86%ce%bf%ce%b2%ce%bf%cf%8d%ce%bd%cf%84%ce%b1%ce%b9-%ce%ba/

Προφητείες Αγίου Αριστοκλή της Μόσχας, Αθωνίτη μοναχού (+ 24 Αυγούστου 1918)
https://immorfou.org.cy/%CF%80%CF%81%CE%BF%CF%86%CE%B7%CF%84%CE%B5%CE%AF%CE%B5%CF%82-%CE%B1%CE%B3%CE%AF%CE%BF%CF%85-%CE%B1%CF%81%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%BF%CE%BA%CE%BB%CE%AE-%CF%84%CE%B7%CF%82-%CE%BC%CF%8C%CF%83%CF%87%CE%B1/Ἀπολυτίκιον τοῦ ἁγίου Κοσμᾶ τοῦ Αἰτωλοῦ τοῦ Ἰσαποστόλου
Ἦχος γ’. Θείας πίστεως. (Γερασίμου)

Θείας πίστεως, διδασκαλία, κατεκόσμησας, τὴν Ἐκκλησία, ζηλωτὴς τῶν Ἀποστόλων γενόμενος καὶ κατασπείρας τὰ θεία διδάγματα, μαρτυρικῶς τὸν ἀγῶνα ἐτέλεσας. Κοσμᾶ ἔνδοξε, Χριστὸν τὸν Θεὸν ἱκέτευε, δωρήσασθαι ἡμῖν τὸ μέγα ἔλεος.

Ἕτερον Ἀπολυτίκιον τοῦ ἁγίου Κοσμᾶ τοῦ Αἰτωλοῦ τοῦ Ἰσαποστόλου
Ἦχος α´. Τῆς ἐρήμου πολίτης.

Αἰτωλίας τὸν γόνον, Ἀποστόλων τὸν σύμπονον, Φιλοθέου Μάνδρας τὸ κλέος, καὶ τοῦ Ἄθω τὸ σέμνωμα, Κοσμᾶν τὸν Ἰσαπόστολον πιστοί, ὡς κήρυκα τῆς πίστεως σοφόν, καὶ ὡς μέγαν εὐσεβείας ὑφηγητήν, τιμήσωμεν κραυγάζοντες. Δόξα τῷ δεδωκότι σοι ἰσχύν, δόξα τῷ σὲ στεφανώσαντι, δόξα τῷ ἐνεργοῦντι διὰ σοῦ, πᾶσιν ἰάματα.

Ἀπολυτίκιον τοῦ Ἁγίου Ἱερομάρτυρος Εὐτυχοῦς
Ἦχος δ’. Ὁ ὑψωθεῖς ἐν τῷ Σταυρῷ.

Ὡς φοιτητὴς τῶν ἱερῶν Ἀποστόλων, τῆς εὐσέβειας ὑποφήτης ἐδείχθης, καὶ τὴν τοῦ Λόγου σάρκωσιν ἐκήρυξας τρανῶς, ὅθεν ἐνδιέπρεψας, μαρτυρίου τοὶς πόνοις, θαύμασι τῆς πίστεως, βεβαιώσας τὸν λόγον. Ἱερομάρτυς Πάτερ Εὐτυχές, Χριστὸν δυσώπει, ὑπὲρ τῶν ψυχῶν ἠμῶν.

Ἀπολυτίκιον τοῦ Ἁγίου Διονυσίου τοῦ ἐκ Ζακύνθου
Ἦχος πλ. α’. Τὸν συνάναρχον Λόγον.

Τοῦ παντίμου Λειψάνου σου τὴν μετάθεσιν, ἀπὸ Στροφάδων εἰς Ζάκυνθον ἑορτάζοντες, Διονύσιε σοφὲ ἀνευφημοῦμέν σε· σὺ γὰρ παρέχεις δι’ αὐτοῦ, χάριν ἄφθονον ἀεί, τοῖς πίστει προσερχομένοις, τῇ θεϊκῇ χορηγίᾳ, ὡς τοῦ Χριστοῦ θεράπων γνήσιος.

Ἀπολυτίκιον τοῦ Ὁσίου Ἀριστοκλέους τοῦ Ἀθωνίτου, Μεγάλου Γέροντος τῆς Μόσχας.
Ἦχος α΄. Τοῦ λίθου σφραγισθέντος.

Γόνον θεῖον Ῥωσίας, Ὀρθοδόξων τό καύχημα,* τῶν ἐν Ἄθω τό κλέος,* τό τῆς Μόσχας θησαύρισμα,* τιμῶμεν τόν σεπτόν Ἀριστοκλήν,* χαρίτων οἱ πλουτοῦντες τῶν αὐτοῦ* κραυγάζοντες πρός Κύριον·* δόξα τῷ Σέ δοξάσαντι αὐτόν,* δόξα Σοί τόν αὐτόν θαυμαστώσαντα,* δόξα Σοί τῷ δωρησαμένῳ αὐτόν ἡμῖν* νέον πρέσβυν ἀκοίμητον.

Εἰς τὸν Στίχον. Στιχηρὰ προσόμοια.
Ἦχος πλ. α´. Χαίροις ἀσκητικῶν.

Χαίροις τῆς Αἰτωλίας βλαστός, τῆς Ἐκκλησίας θεοφόρος διδάσκαλος, τὸ στόμα τῆς εὐσεβείας, τῶν ἐσφαλμένων ἠθῶν, ἀμφίστομον ξίφος θείῳ Πνεύματι, Κοσμᾶ Ἰσαπόστολε, ὑποφῆτα τῆς χάριτος, ὁ τῷ σῷ λόγῳ, ἐκ βυθοῦ ματαιότητος, πλείστους Ἅγιε, ὁδηγήσας πρὸς Κύριον· πᾶσι γὰρ παρατέθηκας, τὰ θεῖα διδάγματα, τοῖς ἐν ἀγνοίᾳ τῆς πλάνης, χειμαζομένοις τὸ πρότερον, Χριστὸν ἱκετεύων, ταῖς ψυχαῖς ἡμῶν δοθῆναι, τὸ θεῖον ἔλεος.

Χαίροις,* ὁ τῆς Ῥωσίας βλαστός,* τό τῆς ἀσκήσεως φαιδρόν ἐγκαλλώπισμα,* τοῦ Ἄθω ἡ εὐκοσμία,* ὁ καθαιρέτης ἐχθροῦ,* ὁ στερρῶς ἀσκήσας ὥσπερ ἄσαρκος·* Ἀρίστοκλες ἔνδοξε,* εὐσεβῶν ἀγαλλίαμα,* Εὐαγγελίου* κλῆμα ὄντως τό εὔφορον,* προβαλλόμενον* διά πόνων ἀσκήσεως,* βότρυας ἀποστάζοντας* τό γλεῦκος τῆς χάριτος* καί ἀμβροσίας τό νέκταρ* πιστῶν εὐφραῖνον τό πλήρωμα·* Χριστόν ἐκδυσώπει* ταῖς ψυχαῖς ἡμῶν δοθῆναι* τό μέγα ἔλεος.

ΑΡΧΙΜΑΝΔΡΙΤΗΣ ΑΝΑΝΙΑΣ ΚΟΥΣΤΕΝΗΣ: «Ο ΑΓΙΟΣ ΙΕΡΟΜΑΡΤΥΣ ΚΟΣΜΑΣ Ο ΑΙΤΩΛΟΣ, Ο ΙΣΑΠΟΣΤΟΛΟΣ». 25.8.1993
https://www.youtube.com/watch?v=L6JgZ6hiqeo&ab_channel=AnaniasKoustenis