Παντοδύναμε, Ελεήμων και Δίκαιε φώτισε τον νου μας δια του αγίου Νόμου Σου, ώστε να μπορούμε να συμμορφώνουμε το θέλημά μας με το δικό Σου σωτήριο και φιλάνθρωπο θέλημα.

Τῇ α΄(πρώτῃ) τοῦ μηνὸς Ὀκτωβρίου, ἡ Σύναξις τῆς Εἰκόνος τῆς Παναγίας τῆς Γοργοϋπηκόου, τῆς εὑρισκομένης ἐν τῇ Μονῇ Δοχειαρίου τοῦ Ἁγίου Ὄρους.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, σύναξιν τελοῦμεν πρὸς τιμὴν τοῦ Ἀῤῥάφου τοῦ Σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ Χιτῶνος· καὶ τῆς ἐμφανίσεως τοῦ Ζωοδόχου Στύλου (Σβετιτσχόβελι) καὶ Εὑρέσεως τοῦ Ἁγίου καί Θαυματουργοῦ Ἀῤῥάφου Χιτῶνος τοῦ Σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ ἐν Μτσχέτα τῆς Γεωργίας (4ος αἱ.)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ἡ Ἁγία Σιδωνία ἐνταφιασθεῖσα μαζὶ μὲ τὸν Ἄρραφον Χιτώνα ἐν Μτσχέτᾳ (33 μ.Χ.)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ἡ Ἁγία Σιδωνία, μαθήτρια τῆς Ἁγίας Νίνας καὶ ὁ Ἅγιος Ἀβιάθαρ πατὴρ αὐτῆς, ἐν Μτσχέτᾳ Γεωργίας (4ος αἱ.)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τῶν Ἁγίων Μιριὰν (361) καὶ Νάνας (364), βασιλέων καὶ ἰσαποστόλων τῆς Γεωργίας, πιστευσάντων διά μέσου τῆς Ἁγίας Νίνας τῆς Ἰσαποστόλου (4ος αἱ.)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ Ἀγίου Ἀποστόλου Ἀνανίου ἐν Δαμασκῷ, ὅστις καὶ Παῦλον τὸν ἀπόστολον διὰ ἀποκαλύψεως βαπτίζει τῶ γ΄ ἔτει μετὰ τὴν Ἀνάληψιν τοῦ Κυρίου (1ος αἱ.)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τοῦ Ὁσίου Ῥωμανοῦ τοῦ Μελῳδοῦ, τοῦ Ποιητοῦ τῶν Κοντακίων, ἐκ Συρίας (ϛ ́αἰ.)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμῃ τῶν Ἁγίων Μαρτύρων Μιχαὴλ ἐκ τῆς Μονῆς Ζώβης, καὶ τῶν σῦν αὐτῷ λς´ Ἁγίων Μοναχῶν τῶν μαρτυρησάντων ἐν τῇ ἐνορίᾳ Σεβαστουπόλεως, ἐν ἔτει ψπ΄ (780).
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τοῦ Ἁγίου Μάρτυρος Δομνίνου, ἐκ τῆς μεγαλοπόλεως Θεσσαλονίκης ἐν ἔτει σπ΄ (280)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ὁ Ὅσιος Μελχισεδὲκ ὁ Α’ καθολικὸς τῆς Γεωργίας (1030)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ὁ Ὅσιος Ἰωάννης ὁ ψάλτης, ὁ καλούμενος Κουκουζέλης, ὁ ἐν τοῖς ὁρίοις τῆς ἐν Ἄθῳ Μεγίστης Λαύρας ἐν ταπεινώσει ἀσκήσας, ἐν εἰρήνῃ τελειοῦται (1360)
Τη αὐτῇ ἡμέρᾳ, ὁ Ὅσιος Γρηγόριος ὁ Δομέστικος, ὁ ἐν τῇ αὐτῇ μεγίστῃ Λαύρᾳ τοῦ Ἄθω ἀσκήσας, καὶ ἒν χρυσοῦν νόμισμα παρὰ τῆς Θεοτόκου λαβών, ἐν εἰρήνῃ τελειοῦται (1355)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ἀνάμνησις ποιούμεθα τῆς θαυματουργοῦ εἰκόνος τῆς Παναγίας τῆς Φωβηνῆς, Κουκουζελίσσης καὶ Τριχερούσης.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, τὴν ἀνάμνησιν ἑορτάζομεν τῆς Ἁγίας Σκέπης τῆς Ὑπεραγίας Δεσποίνης ἡμῶν Θεοτόκου καὶ Ἀειπαρθένου Μαρίας, ἤτοι τοῦ ἱεροῦ αὐτῆς Μαφορίου, τοῦ ἐν τῇ σορῷ τοῦ ἱεροῦ ναοῦ τῶν Βλαχερνῶν, ὄτε ὁ Ὅσιος Ἀνδρέας, ὁ διὰ Χριστὸν σαλὸς κατεῖδεν ἐφηπλωμένην αὐτὴν ἄνωθεν, καὶ πάντας τοὺς εὐσεβεῖς περισκέπουσαν. (μετετεθει τῇ 28ῃ Ὀκτωβρίου ἐν τῇ Εκκλησία τῆς Ελλάδος)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ἀνάμνησις ποιούμεθα τῆς θαυματουργοῦ εἰκόνος τῆς Παναγίας τῆς Ὁδηγητρίας, τῆς παραδόξως ἐκ τῆς τοῦ Βατοπεδίου Ἱερᾶς Μονῆς, πρὸς τὴν Ἱερὰν Μονὴν τοῦ Ξενοφώντος ἀφιχθείσης, τῇ βουλήσει τῆς Ἀχράντου Θεομήτορος.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τῶν Ἁγίων ἓξ Ὁσιομαρτύρων ξίφει τελειωθέντων.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ Ὁσίου Σάββα τοῦ ἐν Βησερίᾳ θαυματουργοῦ Ῥώσσου.(1461)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ μνήμη τῶν ἁγίων νέων ἱερομαρτύρων Ἠλία Popov (σταυρώθηκε τὴν 1. 10. 18), Μιχαὴλ ἐν Κρασνογιάρσκ (Βολογκόντσκυ, 1920), Ἀμβροσίου Ἐπισκόπου τοῦ Ποντόλσκ (1932/1934), Πέτρου Lebedev (1937), Μαξιμιλιανοῦ Marchenko (1938), ὑπὸ τῶν ἀθέων μπολσεβίκων τελειωθέντων ἐν Ῥωσίᾳ.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ὁ ἱερομάρτυς Χρῆστος Κακαβάς, ἱερεὺς εἰς τὴν Βράχαν Εὐρυτανίας, ἐκ Δομιανῶν Εὐρυτανίας (1947) ὑπὸ τῶν ἀθέων μπολσεβίκων τελειοῦται.

Στίχοι.
Ἔνδυσόν με στολὴν ἀγαλλιάσεως,
Χριστέ, Ἀῤῥάφου Σου Χιτῶνος δυνάμει.

Γοργῶς τῆς φωνῆς εἰσακούειν Παρθένε,
ἡμῶν μὴ ἐλλείπῃς τῶν σοὶ ἀφορώντων.
Παμμεδέουσαν Μαρίην Ὀκτωβρίου πρώτ’ ἧμαρ μέλπει.

Σκέπη σου Ἁγνή, πιστοὺς ἅπαντας σκέπεις,
Σκέπη πέλεις γάρ, καὶ κόσμου σωτηρία.

῾Ως τὸν Χιτῶνα, εὗρες Νίνα Δεσπότου, τούτῳ σκέπε τοὺς πόθῳ
σε τιμῶντας, καὶ ψυχὰς ψυγείσας, θέρμανον προσευχαῖς σου. (ᾨδὴ η΄. Τὸν βασιλέα , παρακλητικός κανών)

Ύμνος εγκωμιαστικός
στην μητέρα του Ελιόζ
Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς

Η μητέρα του Ελιόζ τον συμβούλεψε:
«Ελιόζ, φως των οφθαλμών μου,
Να, μπαίνεις στον αυτοκρατορικό στρατό
ακριβώς στη γη των προγόνων μου.
Σε αυτή τη γη, εμφανίστηκε ο Βασιλιάς,
ο αναμενόμενος από αιώνων, ο Χριστός, ο Κύριος.
ο Σωτήρας, ο προφητευμένος από τους προφήτες,.

Έφθασαν τα νέα της ελεύσεώς Του, και στη Γεωργία,
κάνει θαύματα ανείδωτα,
Και, μιλάει με λόγια ανήκουστα,
εγκαθιδρύει τη Βασιλεία του Θεού μεταξύ των ανθρώπων,
Παντού μιλούν γι’ Αυτόν!.

Άνθρωποι και άγγελοι χαίρονται,
αλλά αυτή η χαρά σκιάζεται
από την μοχθηρή κακία των πρεσβυτέρων των Εβραίων,
οι οποίοι σκέπτονται να σκοτώσουν τον Σωτήρα
από τη νέα αυτή κατάρα, ο λαός κατατρύχεται.
Αλλά, συ γιε μου, και φως των ματιών μου,
μην συμμετάσχεις στην κακία τους ,
μη βρέξεις τα χέρια σου με το αίμα του Δίκαιου».

Περασε ο καιρός,
μια μέρα η μάνα στην προσευχή της άκουσε
τον ήχο του σφυριού στον Σταυρό,
Η μητέρα ούρλιαξε σαν να καιγόταν ζωντανή μες στη φωτιά:
«Ω θάνατε, γιατί δεν ήρθες σε μένα νωρίτερα,
να μην ακούσω, αυτόν τον φρικτό ήχο
αυτόν που αναγγέλλει τον θάνατο του Αναμάρτητου Σωτήρα
και την κατάρα που επέσυρε στο εβραϊκο έθνος.

Ω γιε, ω Ελιόζ,
γιατί δεν άκουσες τη μάνα σου;
γιατί βοήθησες να χυθεί το Αίμα του Αθώου;»
Αφού είπε αυτό, η θρηνούσα μητέρα,
έπεσε κατα γης, και παρέδωσε τη ψυχή της στον Θεό.
http://prologue.orthodox.cn/July10.htm

Η Εμφάνιση του θαυματουργού και Ζωοδόχου Στύλου (Σβετιτσχοβέλι) και και η εύρεση του Ιερού Αρράφου Χιτώνος του Κυρίου μας από την αγία Νίνα

Το πιο σημαντικό κέντρο της Ορθοδοξίας στη Γεωργία αποτελεί ο Καθεδρικός Ναός «Σβετιτσχόβελι» (= άγιος Στύλος, Светицховели- სვეტიცხოველი – Setiskhoveli), στη Μτσχέτα. Είναι κτισμένος πάνω από τον τάφο της Αγίας Σιδωνίας και στον Άρραφο Χιτώνα του Χριστού μας. Από τον αρχιερέα των Εβραίων Αβιάθαρ έμαθε η αγία Νίνα ότι, σύμφωνα με παλαιά εβραϊκή παράδοση, ο πολύτιμος Χιτώνας του Κυρίου ήταν θαμμένος μαζί με την αδελφή του ραββίνου Ελιόζ, Σιδωνία, κάτω από τον βαθύσκιο κέδρο, πού υψωνόταν στο κέντρο του βασιλικού κήπου. Τον οποίο έφερε από τα Ιεροσόλυμα ο αδελφός της Ελιόζ. Όταν αυτός έδωσε το Χιτώνα στην Σιδωνία, εκείνη τον πήρε και αφού τον ασπάστηκε με δάκρυα και τον έσφιγγε στο στήθος της, αμέσως έπεσε νεκρή. Κανείς δεν μπόρεσε να τον απομακρύνει από τα χέρια της, γι’ αυτό και ετάφη μαζί του.
Στο σημείο του τάφου αναπτύχθηκε ένας τεράστιος κέδρος, όπου καταφθάνουν οι άνθρωποι, πιστεύοντάς τον ωσάν να έχει κάποια μεγάλη δύναμη. Από τότε η Αγία Νίνα άρχισε να πηγαίνει τις νύχτες και να προσεύχεται κάτω απ’ τα κλαδιά του μεγάλου δέντρου.
Προσεύχονταν στην Υπεραγία Θεοτόκο να την αξιώσει να βρεί και να προσκυνήσει τον άρραφο Χιτώνα του Κυρίου. Υπερφυσικά οράματα, πού είδε εκεί, την έπεισαν για την ιερότητα του τόπου. Όταν κάποτε τελείωσε τις μεοσονύκτιες προσευχές της, η Αγία Νίνα είδε ότι από όλες τις πλευρές πετούσαν στον βασιλικό κήπο σμήνη μαύρων πουλιών, και από εκεί πήγαιναν στον ποταμό Άραβγι, και λούζονταν στα νερά του. Κατόπιν πετούσαν ψηλά, αλλά φαίνονταν λευκά σαν το χιόνι. Τότε κατέβαιναν στα κλαδιά του κέδρου και γέμιζαν τον κήπο με παραδείσιους ύμνους.
Αυτό ήταν φανερό σημάδι ότι οι γύρω λαοί θα αγιασθούν στο νερό του Αγίου Βαπτίσματος, και εκεί όπου είναι ο κέδρος, θα γίνη ναός του αληθινού Θεού, όπου παντοτινά θα δοξάζεται το όνομα του Κυρίου.

Ο κέδρος κόπηκε και από τα έξι κλαδιά του έγιναν ισάριθμοι στύλοι, πού τοποθετήθηκαν σε κατάλληλα σημεία στο οικοδόμημα του ναού που ανεγέρθη. Με θεία οικονομία, όμως, ο έβδομος στύλος, πού ήταν από τον κορμό του δέντρου και προοριζόταν για τη βάση του ναού, δεν μπορούσε με κανένα τρόπο να μετακινηθεί.

Η Αγία Νίνα με τις μαθήτριες και τους μαθητές της ικέτευαν αδιαλείπτως με δάκρυα βρέχοντας τον κορμό του κέδρου. Πριν την αυγή εμφανίστηκε στην Αγία ένας θαυμάσιος νέος, και της ψιθύρισε στο αυτί τρεις μυστηριώδεις λέξεις, τις οποίες όταν τις άκουσε, έπεσε στην γη και τον προσκύνησε. Τότε ο νεανίσκος πλησίασε στον στύλο, τον άρπαξε και τον ύψωσε ψηλά στον αέρα. Ο Στύλος άστραπτε όπως η αστραπή και φώτιζε όλη την πόλη. Ο βασιλιάς και ο λαός παρατηρούσαν με φόβο και χαρά θαυμάζοντας πως αυτός ο βαρύς στύλος, δίχως να κρατιέται από κανέναν, με μιάς υψώθηκε ψηλά στα 12 μέτρα, μετά έπεσε κάτω και ακούμπησε στην ρίζα ώσπου μεγάλωσε και τέλος στάθηκε και θεμελιώθηκε στον τόπο του μόνος του, ακλόνητος. Από το κάτω μέρος του Στύλου άρχισε να τρέχει ευωδιαστό και ιαματικό μύρο, που θεράπευε όσους αρρώστους πρόστρεχαν εκεί και χρίονταν με πίστη. Πλήθη λαού συνέρρεαν στον θαυματουργό στύλο. Ένας Εβραίος, τυφλός εκ γενετής, μόλις άγγιξε τον θαυματουργό Στύλο, αμέσως είδε, και πίστεψε. Ένα παιδί, το οποίο βρισκόταν γιά 7 χρόνια στο κρεβάτι παράλυτο, η μητέρα του το έφερε στον Στύλο και ικέτευσε την Αγία να το θεραπεύση. Η Αγία Νίνα, μόνο άγγιξε τον Ζωοδόχο Στύλο με το χέρι της, κατόπιν το έβαλε στο κεφάλι του άρρωστου παιδιού και αυτό αμέσως έγινε καλά. Επειδή πλήθος λαού συνέρρεε, ο βασιλιάς διέταξε να τον περιτειχίσουν με τείχος,και τον ευλαβούντο όχι μόνο οι χριστιανοί, αλλά και οι ειδωλολάτρες.

***

Άγιοι ισαπόστολοι Βασιλείς της Γεωργίας Μιριάν και Νάνα

Ο Μιριάν έγινε ο Μέγας Κωνσταντίνος της Γεωργίας. Βασίλευε στην Γεωργία από το έτος 284 εως το 361 μ. Χ.Ο Κύριος τον είχε διαλέξει για χειραγωγό των Γεωργιανών προς τη μοναδική αλήθεια. Καθοριστικές, όμως, για τη μεταστροφή του γεωργιανού λαού ήταν οι θεραπείες των βασιλέων Μιριάν και Νάνας με τις προσευχές της Αγίας Νίνας και τα πολλά θαύματά της. Διδάχθηκαν τις χριστιανικές αλήθειες από την Αγία, βαπτίσθηκαν και έγιναν θερμοί χριστιανοί. Ανέγειρε τον πρώτο ναό στην Γεωργία,τον «Σβετιτσχόβελι» (= άγιος Στύλος).

***

Η Αγία μητέρα του Ελιόζ και η αδελφή του Αγία Σιδωνία 

Συχνά, συνομιλώντας με τον Αβιάθαρ, (αρχιερέας των Εβραίων Καταλινών) η Αγία Νίνα πληροφορήθηκε από αυτόν την εξής διήγηση για τον χιτώνα του Χριστού: Άκουσα από τους γονείς μου, και αυτοί πάλι από τους δικούς τους γονείς και προπάτορες, ότι κατά την βασιλεία του Ηρώδη στην Ιερουσαλήμ, έφθασε είδηση στους Εβραίους του Μτσχέτ, ότι στην Ιερουσαλήμ πήγαν οι βασιλείς της Περσίας, και αναζητούσαν ένα νεογέννητο αγόρι από την φυλή του Δαβίδ, γεννημένο εκ γυναικός μόνο, δίχως πατέρα, και το ονόμαζαν ο Βασιλεύς των Ιουδαίων. Το βρήκαν στην Βηθλεέμ, στην πόλη του Δαβίδ, σε πτωχική οικία, και του πρόσφεραν δώρα, βασιλικό χρυσό, σμύρνα, και ευωδιαστό λιβάνι. Αφού Τον προσκύνησαν, επέστρεψαν στην πατρίδα τους.
Τριάντα χρόνια μετά από αυτό, ο προπάππος μου Ελιόζ, έλαβε από τον αρχιερέα Άννα από την Ιερουσαλήμ αυτό το γράμμα· Εκείνος τον οποίον οι βασιλείς της Περσίας επισκέφθηκαν με δώρα και προσκύνησαν, έφθασε σε ώριμη ηλικία, και άρχισε να εμφανίζεται ωσάν να είναι ο Χριστός, ο Μεσσίας και ο Υιός του Θεού. Ελάτε λοιπόν στην Ιερουσαλήμ για να δείτε τον θάνατό του, τον οποίο θα γευθή κατά τον νόμο του Μωϋσέως. Όταν ο Ελιόζ με πολλούς άλλους ετοιμάστηκε να πάει στα Ιεροσόλυμα, τότε η μητέρα του, ευλογημένη γερόντισσα από το γένος του αρχιερέως Ηλία, είπε· πήγαινε παιδί μου στην βασιλική πρόσκληση, αλλά σε ικετεύω να μην συμμετάσχης στην καταδίκη εκείνων των αδίκων κατά Εκείνου τον οποίον ετοιμάζονται να θανατώσουν, γιατί Αυτός είναι ο λόγος των Προφητών, η διδασκαλία των σοφών, το μυστήριο το κεκρυμμένο απ’ αρχής των αιώνων, το φως των εθνών και η ζωή η αιώνιος.
Ο Ελιόζ μαζί με τον Λογγίνο Καρενίισκι, ταξίδεψε στα Ιεροσόλυμα και ήταν παρών κατά την Σταύρωση του Χριστού. Η μητέρα του, η οποία ήταν στο Μτσχέτ, παραμονές του Πάσχα, έξαφνα ένιωσε στη καρδιά της ωσάν κτύπημα τσεκουριού, το οποίο κόβει την κληματαριά, και έπεσε με θόρυβο λέγοντας· τώρα έπεσε η βασιλεία του Ισραήλ, γιατί παρέδωσαν στο θάνατο τον Σωτήρα και Λυτρωτή του λαού του, ο οποίος από τώρα θα είναι ένοχος για το Αίμα του του Δημιουργού και Κυρίου του. Οδυνηρό για μένα που δεν πέθανα πριν από αυτό! Δεν θα άκουγα αυτόν τον φοβερό κτύπο! Ω, δεν θα δω στην γη την δόξα του Ισραήλ. Λέγοντας αυτά, ξεψύχησε.

Ο δε Ελιόζ, ο οποίος ήταν μπροστά στην σταύρωση του Χριστού, έλαβε τον χιτώνά Του από τον Ρωμαίο στρατιώτη, στον οποίο έτυχε με κλήρο και τον έφερε στο Μτσχέτ. Η αδελφή του Ελιόζ Σιδωνία, χαιρέτησε τον αδελφό της που έφθασε υγιής, του διηγήθηκε για τον ξαφνικό και θαυμαστό τρόπο που πέθανε η μητέρα τους και για τα προ του θανάτου λόγια της. Όταν ο Ελιόζ επιβεβαίωσε την προαίσθηση της μητέρας τους περί της σταυρώσεως του Χριστού και έδειξε στην αδελφή του τον χιτώνα του Κυρίου, η Σιδωνία τον πήρε και αφού τον ασπάστηκε με δάκρυα και τον έσφιγγε στο στήθος της, αμέσως έπεσε νεκρή. Καμιά ανθρώπινη δύναμη δεν μπόρεσε να πάρει από τα χέρια της νεκρής αυτό το ιερό ένδυμα. Ούτε ο ίδιος ο βασιλιάς Αβέρκιος, ο οποίος με τους αξιωματούχους του έφθασε για να δη τον παράδοξο θάνατο της κόρης, δεν μπόρεσε να πάρη από τα χέρια της τον χιτώνα του Χριστού. Μετά από αρκετές μέρες ο Ελιόζ έθαψε την αδελφή του και μαζί με αυτήν τον χιτώνα του Χριστού. Αυτό το έκανε κατά μυστικό τρόπο, ώστε ως σήμερα κανείς να μην γνωρίζει τον τόπο που είναι θαμμένη. Εμείς νομίζουμε ότι αυτός ο τόπος βρίσκεται στο κέντρο του βασιλικού κήπου, που από εκείνον τον καιρό μεγάλωσε και υπάρχει μέχρι σήμερα δροσερός κέρδος. Καταφθάνουν οι άνθρωποι, πιστεύοντάς τον ωσάν κάποια μεγάλη δύναμη. Κατά τα λοιπά, δεν γνωρίζω αν τα πράγματα είναι έτσι.

***

Άγιος Γαβριήλ ο διά Χριστόν σαλός της Γεωργίας

Η πίστη είναι σαν ένας ωκεανός. Μη κολυμπάτε πολύ βαθιά, αλλιώς οι καρχαρίες θα σας καταπιούν. Ζήστε το μέτρο σας και περπατήστε κατά μήκος του βασιλικού μονοπατιού.

Ο π. Γαβριήλ εξηγούσε ότι η αληθινή πίστη περνάει μέσα από την καρδιά κι όχι μόνο από το νου. Μια φορά είπε σε μένα:
— Σήμερα να μείνεις στη Μτσχέτα. Μη φεύγεις, γιατί σε περιμένει δοκιμασία. Πήγαινε στο Σβετιτσχοβέλι και να πεις στον ηγούμενο να σε αφήσει να μείνεις εδώ.
Έτσι κι έκανα. Μου παραχώρησαν ένα δωμάτιο. Στο δωμάτιο ήταν ένα τραπέζι και πάνω σε αυτό το Ευαγγέλιο. Το πήρα και σιγά σιγά άρχισα να το διαβάζω. Όλη τη νύχτα σκεφτόμουν τις αμαρτίες μου. Το πρωί εξομολογήθηκα και κοινώνησα. Όταν πήγα στον π. Γαβριήλ, μου είπε:
—Όλη τη νύχτα ήμουν μαζί σου. Αληθινή εξομολόγηση δεν είναι μόνο να πεις τις αμαρτίες σου. Είσαι πιστός, αλλά μέχρι να εδραιώσεις την πίστη σου λείπουν ακόμη πολλά. Πρέπει να πέσεις πολλές φορές και άλλες τόσες να σηκωθείς. Δεν υπάρχει αμαρτία που να ξεπερνά τη μετάνοια.

Η αγάπη είναι η μοναδική δύναμη με την οποία ο άνθρωπος θα μπορέσει ν’ αντέξει τις παγίδες του Αντιχρίστου.

– Αλοίμονο στον μοναχό ή στη μοναχή που δεν νιώθουν τον πόνο του λαού τους! Πώς μπορεί ο μοναχός να είναι καλά όταν ο λαός βρίσκεται σε δύσκολη κατάσταση; Όπου είναι ο λαός εκεί είναι και ο μοναχός!

Σήμερα ο πιστός ψάχνει τον άγιο με τα βιβλία. Αυτό όμως είναι πολύ δύσκολο. Τον άγιο θα τον βρείτε με την καρδιά και με την ψυχή!

Τους ταπεινούς η οποιαδήποτε δοκιμασία δεν θα τους κλυδωνίσει. Ο Θεός τους έδωσε Χάρη. Σε όλους τους ανθρώπους να φέρεστε με ταπεινοφροσύνη, αγάπη και καλοσύνη, Αρετές χωρίς τις οποίες κανείς δεν θα μπει στη Βασιλεία των Ουρανών.

Η πίστη και η αγάπη κατανοούνται μέσα από τα βάσανα.

Ο Χριστός δεν περπατούσε στους δρόμους στρωμένους με χαλιά. Ήταν απλός, η υποκρισία και ο κομπασμός ήταν αποκρουστικά γι ‘Αυτόν. Ο Χριστός φορούσε μόνο ένα χιτώνα πλεγμένο από την Παναγία Μητέρα Του.
Από το βιβλίο: Ο Άγιος Γαβριήλ ο διά Χριστόν σαλός και Ομολογητής, 1929-1995, Μαλχάζι Τζινόρια, μτφρ. Νάνα Μερκβιλάτζε, Αθήνα 2013

***

Ομιλία
για την υποταγή των δικαίων στο θέλημα του Θεού
Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς

Αλλ΄ ή εν τω νόμω Κυρίου το θέλημα αυτού και εν τω νόμω αυτού μελετήσει ημέρας και νυκτός. (Ψαλμός 1: 2).

Αδελφοί μου, είναι ευλογημένος και τρισευλογημένος ο άνθρωπος που το θέλημά του υποτάσσεται στο θέλημα του Θεού` του οποίου ο νους δεν σκέφτεται τίποτα αντίθετο με το θέλημα του Θεού και η καρδιά του δεν επιθυμεί τίποτα αντίθετο με το θέλημα του Θεού.

Ο νους είναι το πηδάλιο της θέλησης και της καρδιάς. Εαν είναι μόνιμα στραμμένος προς τον Θεό, τότε πρόθυμα παραμένει εκεί, εντρυφά εν τω Νόμω Κυρίου ημέρας και νυκτός ου πορευθή εν βουλή ασεβών (Ψαλμός 1: 1)` αναζητά την αλήθεια και την αποκάλυψη όλων όσα αποτελούν τον Νόμο του Θεού. Εαν ο νους έχει στραφεί προς τον Θεό, αμέσως τότε η καρδιά και η βούληση του ανθρώπου στρέφονται επίσης προς το Θεό. Τότε η βούληση, ως εκτελεστικό όργανο του έσω ανθρώπου, θα επιτελεί μόνο ό, τι είναι σύμφωνα με το θέλημα του Θεού και ό, τι είναι γραμμένο στο νόμο του Θεού. Τότε ο άνθρωπος δεν θα ίσταται εν οδω αμαρτωλών (Ψαλμός 1: 1), και δεν θα κάθεται επί καθέδρα λοιμών (Ψαλμός 1: 1)` δεν θα αμαρτάνει, ούτε θα συμπαρασύρει και άλλους ανθρώπους στην αμαρτία.

Στην αρχή αυτού του Ψαλμού, ο προφήτης Δαυίδ μακαρίζει τον άνθρωπο που δεν διαπράττει τρεις συγκεκριμένες αμαρτίες` και στην συνέχεια τον μακαρίζει, όταν κάνει δύο συγκεκριμένα καλά έργα. Οι τρείς αμαρτίες είναι οι εξής: όταν κάποιος αναζητά τη βουλή των ασεβών, όταν ζει τη ζωή των αμαρτωλών και όταν διαφθείρει άλλους με το κακό παράδειγμα του. Τα δύο καλά έργα είναι: όταν συμμορφώνει κάποιος το θέλημά του απολύτως με τον Νόμο του Θεού και όταν στρέφει τον νου του μέρα και νύχτα στη θεωρία του Νόμου του Θεού.

Αδελφοί μου, πόσο θλιβερά ρηχά είναι τα μυαλά όλων αυτών που δεν γνωρίζουν το νόμο του Θεού! Το βάθος του ανθρώπινου νου μετριέται από το πόσο βαθιά ο άνθρωπος γνωρίζει το Νόμο του Θεού. Ο νους εκείνου ο οποίος εντρυφά στη θεωρία των μυστηρίων του Θεού είναι βαθύς, ευρύς και υψιπέτης` ο νους είναι το πηδάλιο της καρδιάς και της θέλησης. Αδελφοί μου, πόσο ρηχή, ασταθής και άσωτη είναι το θέλημα εκείνου που δεν υποτάσσεται στο θέλημα του Θεού! Πράγματι, είναι αξιοθρήνητα ρηχή, ασταθής και έκλυτη. Τι είναι ο Νόμος του Θεού, αδελφοί μου; Είναι η έκφραση του θελήματος του Θεού. Πού μπορεί κανείς να βρεί αυτήν την έκφραση; Στην Αγία Γραφή και στην Παράδοση των αγίων της Εκκλησίας του Θεού. Μακάριος είναι όποιος γνωρίζει το θέλημα του Θεού και το εφαρμόζει.

Ω Κύριε, Ύψιστε, Παντοδύναμε, Ελεήμων και Δίκαιε φώτισε τον νου μας δια του αγίου Νόμου Σου, ώστε να μπορούμε να συμμορφώνουμε το θέλημά μας με το δικό Σου σωτήριο και φιλάνθρωπο θέλημα.

Ότι Σοι πρέπει πάσα δόξα, τιμή και προσκύνησις εις τους αιώνας των αιώνων. Αμήν.
(Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς, Ο Πρόλογος της Αχρίδος, Οκτώβριος, εκδ. Άθως)
http://prologue.orthodox.cn/October2.htm

Η Παναγία, ήταν μία Μάνα με μεγάλη αρχοντιά, «μία Αρχοντομητέρα!» Η εμφάνιση της Παναγίας της Ελευθερώτριας στον Άγιο Παΐσιο τον Αγιορείτη
https://iconandlight.wordpress.com/2019/09/30/%ce%b7-%cf%80%ce%b1%ce%bd%ce%b1%ce%b3%ce%af%ce%b1-%ce%ae%cf%84%ce%b1%ce%bd-%ce%bc%ce%af%ce%b1-%ce%bc%ce%ac%ce%bd%ce%b1-%ce%bc%ce%b5-%ce%bc%ce%b5%ce%b3%ce%ac%ce%bb%ce%b7-%ce%b1%cf%81%cf%87/

Όποτε κι αν στραφούμε στην Παναγία Γοργοεπήκοο με την καρδιά μας, είναι εκεί. Παντοδύναμε Κύριε φώτισε τον νου μας ώστε να μπορούμε να συμμορφώνουμε το θέλημά μας με το δικό Σου σωτήριο και φιλάνθρωπο θέλημα.
https://iconandlight.wordpress.com/2021/09/30/%cf%8c%cf%80%ce%bf%cf%84%ce%b5-%ce%ba%ce%b9-%ce%b1%ce%bd-%cf%83%cf%84%cf%81%ce%b1%cf%86%ce%bf%cf%8d%ce%bc%ce%b5-%cf%83%cf%84%ce%b7%ce%bd-%cf%80%ce%b1%ce%bd%ce%b1%ce%b3%ce%af%ce%b1-%ce%b3%ce%bf%cf%81/

Ἀπολυτίκιον τῆς Παναγίας τῆς Γοργοϋπηκόου
Ἦχος α΄. Τῆς ἐρήμου πολίτης.(Γερασίμου Μικραγιαννίτου)

Ὡς θεόβρυτον κρήνην τῶν ἀΰλων χαρίτων Σου, τὴν θαυματουργόν Σου Εἰκόνα Θεοτόκε πλουτίσαντες, ἐκ ταύτης τῶν θαυμάτων τὰς ῥοάς, ἀντλοῦμεν δαψιλῶς ὡς ἐξ Ἐδέμ· Σὺ γὰρ Γοργοϋπήκοος βοηθός, πέλεις τῶν ἐκβοώντων Σοι· Δόξα τοῖς Σοῖς χαρίσμασιν Ἁγνή· δόξα τῇ παρθενίᾳ Σου· δόξα τῇ πρὸς ἡμᾶς Σου ἀνεκφράστῳ προνοίᾳ Ἄχραντε.

Ἀπολυτίκιον τῆς ἁγίας Σκέπης τῆς Ὑπεραγίας Δεσποίνης ἡμῶν Θεοτόκου
Ἦχος α’. Τῆς ἐρήμου πολίτης. (Γερασίμου Μικραγιαννίτου)

Τῆς Σκέπης σου Παρθένε, ἀνυμνοῦμεν τάς χαρίτας, ἣν ὡς φωτοφόρον νεφέλην, ἐφαπλοῖς ὑπὲρ ἔννοιαν, καὶ σκέπεις τὸν λαόν σου νοερῶς, ἐκ πάσης τῶνἐχθρῶν ἐπιβουλῆς. Σὲ γὰρ σκέπην καὶ προστάτιν καὶ βοηθόν, κεκτήμεθα βοῶντές σοι· Δόξα τοῖς μεγαλείοις σου Ἁγνή, δόξα τῇ θείᾳ Σκέπῃ σου, δόξα τῇ πρὸςἡμᾶς σου, προμηθείᾳ Ἄχραντε.

Ἀπολυτίκιον τοῦ Ἀῤῥάφου Χιτῶνος τοῦ Σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ
Ἦχος πλ. α΄. Τὸν συνάναρχον Λόγον. (Χ.Μ.Μπούσια)

Ἀοράτῳ δυνάμει ἐπεδυόμεθα τοῦ σοῦ Ἀῤῥάφου Χιτῶνος, Λόγε Θεοῦ καὶ Θεέ, φιλοπόνως ὃν ἡ Μήτηρ σου ἐξύφηνεν ἡ ἀγαθή, καὶ σταυρωταὶ ὃν ἐκλήρωσαν κακῶς ἐν ὥρᾳ σταυρώσεώς σου, οἱ ἐξ ἀγάπης καὶ ἔργων γεγυμνωμένοι εὐαρέστων Σοι.

Ἕτερον τοῦ Ἀῤῥάφου Χιτῶνος τοῦ Σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ
Ἦχος πλ. α΄. Τὸν συνάναρχον Λόγον. (Χ.Μ.Μπουσια)

Προσκυνοῦντες τὸν τόπον ἐναποθέσεως τοῦ Σοῦ Ἀῤῥάφου Χιτῶνος, Λόγε Θεοῦ καὶ Θεέ, οἱ πιστοὶ πανευλαβῶς Σε ἱκετεύομεν· Ἐν τῇ ἑνότητι τῆς Σῆς ἀγαπήσεως ἡμᾶς συντήρει εἰς τοὺς αἰῶνας καὶ στίφη αἱρετιζόντων δίωκε, Σῶτερ, ἡ Ἀλήθεια.

Ἕτερον Ἀπολυτίκιον τοῦ Ἀῤῥάφου Χιτῶνος τοῦ Σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ
Ἦχος α’. Τῆς ἐρήμου πολίτης. (Ισιδώρας μοναχής.)

Τὸν Χιτῶνα Σου Σῶτερ, προσκυνοῦμεν τὸν ἄῤῥαφον, ἔνδυμα ζωῆς εὑρηκότες, διὰ αὐτοῦ ἀδιάφθορον, στολὴν ην ἐξεδύθη ὁ Ἀδάμ, τοῖς πάθεσι ἐφόρεσε τοῖς σοῖς, μετ’ εὐγνώμονος Λῃστοῦ σοι ἀναβοων τῷ μνήσθητι μου Κύριε. Δόξα, τῇ εὐσπλαχνίᾳ σου Σωτήρ, δόξα τῇ σῇ χρηστότητι, δόξα τῇ φιλοστόργω σου στοργῇ, δι’ ἧς ἡμᾶς σωζόμεθα.

Ἀπολυτίκιον τοῦ Ἀποστόλου Ἀνανία
Ἦχος γ ´

Ἀπόστολε Ἅγιε Ἀνανία, πρέσβευε τῷ ἐλεήμονι Θεῷ ἵνα πταισμάτων ἄφεσιν, παράσχῃ ταῖς ψυχαῖς ἡμῶν.

Ἀπολυτίκιον τοῦ Ὁσίου Ῥωμανοῦ τοῦ Μελωδοῦ
Ἦχος δ’. Ταχὺ προκατάλαβε.

Ὡς σάλπιγξ θεόληπτος, τῶν οὐρανίων ᾠδῶν, ἐνθέως ἐφαίδρυνας, τὴν Ἐκκλησίαν Χριστοῦ, τοῖς θείοις σου ἄσμασι, σὺ γὰρ τῆς Θεοτόκου, ἐμπνευσθεὶς τῇ ἑλλάμψει, ἔνθεος ὑμνηπόλος, ἐγνωρίσθης ἐν κόσμῳ, διὸ σὲ πόθῳ τιμῶμεν, Ρωμανὲ Ὅσιε.

Ἀπολυτίκιον τῶν Ὁσίων Ἰωάννου τοῦ Κουκουζέλη καί Γρηγορίου τοῦ Δομεστίκου, τῶν Μελωδῶν
Ἦχος δ΄. Ταχὺ προκατάλαβε.( μ. Γερασίμου)

Τῆς Λαύρας τὰ θρέμματα καὶ ἡδυφώνους αὐλούς, ὡς θείους θεράποντας καὶ ὑμνολόγους Χριστοῦ, συμφώνως αἰνέσωμεν, ὕμνοις τὸν Κουκουζέλην, καὶ κλεινὸν Ἰωάννην, ἅμα σὺν Γρηγορίῳ, τῷ σοφῷ Δομεστίκῳ· Χριστὸν γὰρ ἱκετεύουσιν, ὑπὲρ τῶν ψυχῶν ἡμῶν.

Ἀπολυτίκιον τῆς Παναγίας τῆς Φωβηνῆς, Κουκουζελίσσης καὶ Τριχερούσης
Ἦχος δ΄. Ταχὺ προκατάλαβε.

Τὴν θείαν Εἰκόνα Σου ἐξ ἧς οἰκείᾳ χειρί, τὸ χρύσεον νόμισμα τῷ ψάλλοντί Σοι πιστῶς, θεράποντι δέδωκας, ἅπαντες προσκυνοῦμεν, Κουκουζέλισσαν ταύτην, καλοῦντες Θεογεννῆτορ, φερωνύμως βοῶντες· χαῖρε Κεχαριτωμένη, ὁ Κύριος μετὰ Σοῦ.

Ἀπολυτίκιον τῆς Ἁγίας Σιδωνίας τῆς ἐν Γεωργίᾳ.(33 μ.Χ.) Μπουσια
Ἦχος πλ. α΄. Τὸν συνάναρχον Λόγον.

Ἐν χερσὶ τὸν Χιτῶνα Χριστοῦ τὸν Ἄῤῥαφον, ὃν ἐδωκέ σοι βαστάσαι ὁ εὐλαβὴς Ἐλιόζ, ὁ σὸς ὅμαιμος, χαρᾶς ἡδίστης ἔμπλεως πρὸς τὰς σκηνὰς τοῦ οὐρανοῦ, Σιδωνία θαυμαστή, ἀπῆλθες Χριστῷ συνεῖναι ἀεί, πιστοῖς καθ’ ἑκάστην τῷ δωρουμένῳ θεῖον ἔλεος.

Ἀπολυτίκιον τῶν Ἁγίων Μιριὰν καὶ Νάνας, βασιλέων καὶ ισαποστόλων της Γεωργίας
Ἦχος πλ. α΄. Τὸν συνάναρχον Λόγον.

Βασιλεῖς Γεωργίας θαυμάτων μέλψωμεν τοὺς ἑλκυσθέντας σαγήνῃ τῆς Νίνας τῆς θεαυγοῦς, Νάναν ἔνδοξον καὶ Μιριὰν θεόκλητον, καὶ προσκυνήσωμεν αὐτῶν τάφους θείους ἐν Μονῇ Σαμτάβρο πιστῶς βοῶντες· Χριστὸν θερμῶς δυσωπεῖτε ἡμῖν βραβεῦσαι θεῖον ἔλεος.

Ἀπολυτίκιον τῆς ἁγίας ἰσαποστόλου Νίνας φωτιστρίας τῆς Ἰβηρίας Γεωργίας
Ἦχος πλ. α’. Τὸν Συνάναρχον Λόγον. (Χ.Μ.Μπούσια)

Ὡς ὡραῖοι οἱ πόδες σου οἱ ζηλώσαντες ἀκολουθῆσαι ταῖς τρίβοις τῶν ἀποστόλων Χριστοῦ, Νίνα, σκεῦος Παρακλήτου παμφαέστατον· ὅθεν τιμῶντές σε πιστῶς, Γεωργίας φρυκτωρὲ φωτόλαμπρε, σὲ αἰτοῦμεν· ἡμῶν τὰ σκότη λιταῖς σου τῆς ἀγνωσίας πόῤῥῳ σκέδασον.

Advertisement

Lord God, great and powerful, merciful and just; enlighten our minds by Thy holy law, so that we may conform our wills to Thy man-loving and saving will.

Synaxarion From the Menaion.
On October 1, we commemorate the Synaxis of the Most-Holy Theotokos Gorgoepikoos (“She who is quick to hear”), at the Dochiariou monastery on Mount Athos (1664)
On this day we remember the holy Protection of our all-holy Lady Theotokos and ever-virgin Mary.
Commemoration of the Apparition of the Pillar and Uncovering of the Precious Robe of the Lord Jesus Christ under it by the Saint Nina the Equal to the Apostles at Mtskheta in Georgia (c. 330)
On this day we commemorate the St. Sidonia of Georgia (1th century)
On this day we commemorate the holy Apostle Ananias. (1th century)
On this day we commemorate the St. Sidonia , disciple of St. Nina and Abiatar of Georgia (4th century)
On this day we commemorate the Holy Emperor Mirian III of Iberia and Empress Nana of Mtskheta, Georgia, Equals-to-the-Apostles (4th century)
On this day we commemorate our devout father Romanos, the Poet of Kontakia.
On this day we commemorate the holy martyrs Michael of the Monastery of Zovi and with him thirty-six holy monks who were martyred in the parish of Sevastoupolis (790).
On this day we commemorate the six holy monastic martyrs who died by the sword.
On this day we commemorate the holy martyr Domninus.
Devout St. John Koukouzelis, the sweet voice, who lived an ascetic life in the environs of Great Lavra on Athos, reposed in peace.
Devout St. Gregory, the domestikos, who lived an ascetic life at Great Lavra on Athos and received a gold coin from the Theotokos, reposed in peace.
St. Melchizedek, catholicos-patriarch of Georgia (11th c.).

Commemoration of the apparition of the Pillar with the Honorable Robe of the Lord under it at Mtskheta in Georgia
by Saint Nikolai Velimirovič

At the time of the suffering of our Lord Jesus for mankind, there was to be found among the ranks of the Roman army in Jerusalem a Georgian named Elioz from the town of Mtskheta. His mother had heard of Christ and, in her heart, believed in Him. Seeing her son off to the army in Palestine, she counseled him not to do anything against Christ. When the Lord was nailed to the Cross, the sound of the hammer on Golgotha reached the ears of Elioz’s mother in the town of Mtskheta. Hearing this sound, she cried out: “Woe is me because I did not die before this time. Death would have rescued me from this dreadful sound!” Saying this, she fell dead. Elioz, at that time, was beneath the Cross and with the other soldiers cast lots for the tunic [robe] of Christ. He won the vesture and brought it to Mtskheta and gave it as a gift to his sister Sidonia. She, having heard about the death of the Lord and that her brother was a participant of the shedding of innocent blood, fell dead holding the tunic of the Lord firmly in her hands and no one was able to tear it away but were compelled to bury the tunic with her. A cedar tree sprouted from her grave from which poured forth a sweet-smelling healing myrrh. In time, the cedar tree fell and the place was forgotten. Following her prayer, St. Nina, found this place with the help of a pillar of fire. The baptized Emperor Mirian erected a church there dedicating it to the Holy Apostles. In the year 1625 A.D., the Shah Abbas took this tunic and sent it to Moscow as a gift to Prince Michael Feodorovitch and Patriarch Philaret. This tunic was placed in the Cathedral Church of the Dormition [Assumption] of the Blessed Virgin in Moscow.
The Prologue from Ohrid: Lives of Saints by Saint Nikolai Velimirovič
http://livingorthodoxfaith.blogspot.com/2010/04/prologue-july-10-july-23.html

***

Hymn of Praise
The Mother of Elioz
by Saint Nikolai Velimirovič

The mother of Elioz counseled him:
Elioz, O sight of my eyes,
“Behold, you are entering the imperial army
Precisely in the land of my forefathers.
In that land, the King has appeared
From of old awaited, Christ the Lord.
By the prophets, the Savior prophesied.
To Georgia, news of Him came
Unseen miracles, He performs
And, unheard of words, He speaks
Among men, establishing the Kingdom of God,
Everywhere, news of Him is heard.
Men and angels rejoice
But this joy is darkened
By the evil malice of the Jewish elders,
Thought to kill the Savior
By the new curse, the people oppressed.
But, my son, the sight of my eyes,
In their evil, you do not enter,
Into the Blood of the Just One, do not enter.”
Time was passing, in its course,
One day the mother at prayer
The sound of the hammer on the Cross she heard,
The mother screamed as though in a live fire:
“O death, why did you not come to me sooner,
That I do not, that awful sound hear
That announces the death of the Sinless Savior
And of the Jewish nation, the curse.
O son, O Elioz,
To your mother, why did you not listen?
Into the Blood of the Just One, why did you enter?”
Having said this, the lamenting mother,
To the ground fell. To God her soul rendered.
The Prologue from Ohrid: Lives of Saints by Saint Nikolai Velimirovič
http://livingorthodoxfaith.blogspot.com/2010/04/prologue-july-10-july-23.html

***

Homily
on the will of the righteous in the will of God
by Saint Nikolai Velimirovič

But his delight is in the Law of the Lord and on His Law doth he mediate day and night (Psalm 1:2)..

Brethren, blessed is that man-thrice blessed is he-whose will is submitted to the will of God; whose mind thinks of nothing contrary to the counsel of God; and whose heart desires nothing contrary to the will of God. The mind is the rudder of both the will and the heart. If the mind is permanently directed toward God, then it will eagerly meditate day and night on the Law of God, and will not walk in the counsel of the ungodly (Psalm 1:1) but will seek the truth and the revelation of all that is in God’s Law. If the mind is so directed to God, then, swiftly, the heart and will of man will also be directed toward God. Then the will, as the implementing organ of the inner man, will carry out only what is in accordance with the will of God and what is written in the Law of God. Then man will not stand in the way of the sinners (Psalm 1:1), and will not sit in the seat of the scornful (Psalm 1:1); he will not commit sin, nor will he draw other men to sin. At the beginning of this Psalm, the Prophet David praises the man who does not commit three specific evils, and now he continues to praise him when he does two good things. The three evils are: to seek wisdom of a sinner, to live the life of a sinner and to corrupt others by one’s evil example. The two good things are: to conform one’s will completely to the Law of God; and to direct one’s mind to meditate day and night on God’s Law.

O my brethren, how lamentably shallow are the minds of all those who do not know the Law of God! The depth of man’s mind is measured by the depth of his knowledge of God’s law. The mind of him who meditates on the mysteries of God’s law is deep, wide and exalted; and the mind is the rudder of the heart and will. O my brethren, how shallow, unstable and dissolute is the will of him who does not subordinate his will to the will of God! Indeed, it is lamentably shallow, unstable and dissolute. What is the Law of God, brethren? It is the expression of God’s will. Where is that expression to be found? In Holy Scripture and in the Tradition of the saints of the Church of God. Blessed is he who knows the will of God and fulfills it.

O Lord God, great and powerful, merciful and just; enlighten our minds by Thy holy law, so that we may conform our wills to Thy man-loving and saving will.

To Thee be glory and praise forever. Amen.
The Prologue from Ohrid: Lives of Saints by Saint Nikolai Velimirovič
http://prologue.orthodox.cn/October2.htm

Troparion the holy Protection of our all-holy Lady Theotokos, in Tone IV —

Overshadowed by thy coming, O Mother of God, we, the right faithful people, celebrate today with splendor, and gazing at thine all-precious image, we say with compunction: Cover us with thy precious omophorion, and deliver us from all evil, entreating thy Son, Christ our God, that He save our souls.

Troparion Icon of the Mother of God “Quick to Hear”, in Tone IV:

Let us make haste to the Theotokos amid our misfortunes, and fall down now before her holy icon,
crying out with faith from the depths of our soul: Hearken quickly to our entreaty, O Virgin, in that thou art called ‘she who is quick to hear’ For thee do we, thy servants, have as a ready helper in our needs.

Troparion of Robe of Christ, in Tone IV:

O ye faithful, let us make haste * to the divine and healing robe of God our Savior, * Whose good pleasure it was to wear it in the flesh, * and to shed upon the Cross His holy blood, * wherewith He hath redeemed us from slavery to the enemy. * Wherefore, giving thanks, let us cry aloud to Him: * Save our Orthodox hierarchs, defend this city * and all the people by Thy precious robe, ** and save our souls, in that Thou art the Lover of mankind.

Troparion of the apostle Ananias, in Tone III —

O holy Apostle Ananias, entreat the merciful God, that He grant to our souls remission of ­transgressions.

Glory…, troparion of the venerable Romanus, the Poet of Kontakia, in Tone VIII —

In thee, O father, that which is fashioned according to the image of God was preserved; for, taking up thy cross, thou didst follow after Christ, and by thine example didst teach that the flesh is to be spurned as transitory, but that the soul must be cared for as a thing immortal. Wherefore, thy spirit rejoiceth with the angels, O venerable Romanus.

Tone I: Spec. Mel.: “O all-praised martyrs …”:

Invincible dominion * hath been given to us Christians: * Thy robe, O Jesus our Savior, * whereby alien nations are ever vanquished, * and peace overshadoweth Thy Church, O Christ. * Wherefore, venerating it with faith, * we worship Thee, Who lovest mankind, ** and pray that we be deemed worthy of the portion of Thy saints.

Troparion Saint Nina, Equal of the Apostles and Enlightener of Iberia, Tone IV

O Holy Nina, equal of the apostles, minister of the word of God, who emulated the first called Andrew and the other apostles in apostolic preaching, enlightener of Iberia and harp of the Holy Spirit: entreat Christ God, that our souls be saved.

Ώ, η άπειρη σοφία του Θεού πού κυβερνά τις τύχες των ανθρώπων! Πόσο ο Θεός μας αγαπά! …μή στενοχωρήσθε καθόλου, διότι πάνω από όλα και από όλους είναι ο Θεός, πού κυβερνά τα πάντα… Άγιος Γρηγόριος της Αρμενίας, Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς

Συναξάριον
Τῇ Λʹ (30ῃ) τοῦ μηνὸς Σεπτεμβρίου μνήμη τοῦ ἁγίου Ἱερομάρτυρος Γρηγορίου τοῦ Φωτιστοῦ τῆς μεγάλης Ἁρμενίας (335)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρα μνήμη τῶν ἁγίων Μαρτύρων γυναικῶν Ῥιψιμίας, Γαϊανῆς καὶ ἑτέρων λβʹ (Τριακονταδύο) Ὁσιομαρτύρων γυναικῶν καὶ παρθένων, συνασκητριῶν καὶ φίλων τῆς Ἁγίας Νίνας Ἰσαποστόλου τῆς Γεωργίας
Τῇ αὐτῇ ἡμέρα μνήμη τῶν ἁγίων ἐβδομήκοντα Μαρτύρων, τῶν συναναιρεθέντων τῇ Ἁγίᾳ Ῥιψιμίᾳ, καὶ μνήμη τῶν Ὁσίων δύο γυναικῶν.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρα μνήμη τοῦ ἁγίου Μάρτυρος Στρατονίκου.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρα ὁ ἅγιος Μάρτυς Μαρδόνιος, ἄνθρακας ἐπὶ τοῦ ὀμφαλοῦ δεξάμενος, τελειοῦται, μετά τῶν συναθλητῶν αὐτοῦ, Μυγδονίου, Γοργονίου, Ἰνδοῦ, Γλυκερίου τοῦ πρεσβυτέρου, Θεοφίλου τοῦ διακόνου καὶ τῶν σὺν αὐτοῖς ἁγίων Μαρτύρων γυναικῶν.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρα οἱ ἅγιοι χίλιοι Μάρτυρες ξίφει τελειοῦνται.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρα οἱ Ἅγιοι ἱερομάρτυρες Ἀριστάνης (ἤ Ἀριστάκης) (327), Βαρτάν (342), Χούσσικ (348), Ναρσής ὁ Μέγας (373) καὶ Ἰσαὰκ ὁ Μέγας (438), ἀπόγονοι τοῦ Ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Φωτιστοῦ καὶ καθολικοὶ δηλ. ἀρχιεπίσκοποι τῆς Ἁρμενίας
Τῇ αὐτῇ ἡμέρα ὁ Ἅγιος Τιριδάτης ὁ Γ΄ ὁ Μεγάλος βασιλιὰς τῆς Ἁρμενίας καὶ ἡ ἀδελφή του ἁγία Κουσαροδούκτα
Τῇ αὐτῇ ἡμέρα μνήμη τοῦ ἁγίου μάρτυρος Μιχαὴλ πρίγκηπα τοῦ Tver Ρωσίας (1318)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρα μνήμη τοῦ Ἁγίου Γρηγορίου ἐρημίτου τοῦ Πελσέμσκιϋ ἐν Γλουσίτσα τῆς Βολογκτα τοῦ θαυματουργοῦ (1442)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρα μνήμη τοῦ ἁγίου νεομάρτυρος Προκοπίου Ποπόφ (1918)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρα οἱ Ἅγιοι Παρθενομάρτυρες Εἰρήνη Φλωρώφ (1931), Ἀλεξάνδρα Χβοροστιανίκοβα (1943), Ἰωάννης Κορότκοφ (1941)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τῆς ἀνακομιδῆς τῶν λειψάνων (1103) τοῦ Ἁγίου Μιχαὴλ ἀρχιεπισκόπου Κιέβου καὶ πάσης Ῥωσίας τοῦ θαυματουργοῦ (992)

Στίχοι εἰς τὸν Γρηγόριον·
Εἰδὼς τὸ, γρηγορεῖτε τοῦ Θεοῦ Λόγου,
Θεοῦ καλοῦντος γρηγορῶν ὤφθης πάτερ.
Ἁρμενίης μεγάλης θάνε Γρηγόριος τριακοστῇ.

Εἰς τὴν Ῥιψιμίαν·
Ἤλγει σπαθισμοῖς οὐδαμῶς Ῥιψιμία,
Ἄπειρα τούτοις ἀνταριθμοῦσα στέφη.
Εἰς τὴν Γαϊανήν·
Γαϊανὴν ἔστεψεν ἄσκησις πάλαι,
Καὶ νῦν ἄθλησις ἡ διὰ ξίφους στέφει.
Εἰς τὰς Παρθενομάρτυρας·
Τιμᾷ Τριὰς δεκάς σε τριπλῆ μαρτύρων,
Σὺν ταῖς δυσὶ θνῄσκουσα σοῦ χάριν ξίφει.
Εἰς τοὺς ἑβδομήκοντα Μάρτυρας·
Τέθνηκεν ἀνδρῶν ἑβδομηκοντὰς ξίφει,
Θνήσκειν ἑτοίμων, εἰ δέοι καὶ πολλάκις.

Άγιος Γρηγόριος της Αρμενίας

Ο άγιος Γρηγόριος κατήγετο από παρθικό βασιλικό αίμα. Ήταν υιός του Αρσακίδου σατράπου Ανάκ, ο οποίος με διαταγή του βασιλέως της Περσίας Αρταξέρξη (Αρτασίρ) εφόνευσε τον βασιλέα της Αρμενίας Τιριδάτη Β΄ τον Μέγα (Χοσρόη κατά τις αρμενικές πηγές, 217-238).
Εκδικούμενοι το έγκλημα οι Αρμένιοι σατράπες κατέσφαξαν όλη την οικογένεια του Ανάκ (238), πλην του διετούς τότε Γρηγορίου τον οποίο η τροφός φυγάδευσε στην Καισάρεια της Καππαδοκίας. Εκεί ο άγιος βαπτίστηκε και έλαβε την ελληνοχριστιανική παιδεία. Όταν ανδρώθηκε, νυμφεύτηκε κόρη βασιλικής οικογένειας και απέκτησε δύο υιούς, τον Βαρτάνη και τον Αριστάκη τους οποίους ανέθρεψε με την πίστη του Χριστού.

Στην Καισάρεια βρισκόταν εξόριστος από τον Αρταξέρξη και ο υιός του φονευθέντος Χοσρόη Τιριδάτης Γ΄. Γνωρίζοντας ο Γρηγόριος τον φόνο που είχε διαπράξει ο πατέρας του, συνδέθηκε μαζί του και του προσέφερε τις υπηρεσίες του, χωρίς να του αποκαλύψει την καταγωγή του. Το 287 ο Τιριδάτης με την υποστήριξη των Ρωμαίων ανέκτησε τον θρόνο της Αρμενίας, οπότε και ο Γρηγόριος επέστρεψε στην πατρίδα του. Επειδή όμως διάπυρη αγάπη προς τον Θεό έφλεγε την ψυχή του, εγκατέλειψε τον κόσμο και αναχώρησε στην έρημο για να ζήσει ως ασκητής.

Ανερχόμενος στον θρόνο ο Τιριδάτης Γ΄, αντί να αναγνωρίσει το φιλάνθρωπο χέρι του Θεού στην ευεργεσία που του έγινε, αφοσιώθηκε με ζήλο στην ειδωλολατρία. Επιθυμώντας να έχει συγκοινωνό στις θυσίες και τον φίλο του Γρηγόριο, τον μετεκάλεσε στα ανάκτορα και προσπάθησε να τον πείσει να αρνηθεί την πίστη του Χριστού, να προσφέρει δε ως θυσία στον βωμό της θεάς Αναχίτ (Αρτέμιδος) στεφάνι από άνθη.
Όταν ο Γρηγόριος αρνήθηκε να θυσιάσει στα είδωλα, ο βασιλεύς τον υπέβαλε σε απάνθρωπα βασανιστήρια. Κρεμασμένο κατακέφαλα από το ένα πόδι τον έδερναν με ραβδιά ροδιάς, ενώ από κάτω τον κάπνιζαν με βρωμερότατη κοπριά. Έσφιξαν την κεφαλή του με μηχανικό όργανο και έριξαν με σύριγγα στα ρουθούνια του ποτάσα με ξίδι, ανάμικτα με αλάτι και νίτρο των οποίων η δριμύτης εισήλθε στον εγκέφαλό του. Κατέκαυσαν την κεφαλή του με δερμάτινο θύλακα και από τον αφεδρώνα έριχναν προς καταισχύνη του άφθονο νερό στην κοιλιά του.
Όσο ο Τιριδάτης χλεύαζε τον Θεό του Γρηγορίου, τόσο ο άγιος ενδεδυμένος την πανοπλία της πίστεως εξερχόταν αβλαβής από τα βασανιστήρια και ευχαριστούσε τον Θεό που τον αξίωνε να πάσχει υπέρ του ονόματός του.

Όταν ο βασιλεύς έμαθε ότι ο Γρηγόριος ήταν υιός του φονέα του πατέρα του, τον έριξε σε βαθύ και αφεγγές ξηροπήγαδο, γεμάτο δηλητηριώδη ερπετά. Ανάμεσά τους ο Γρηγόριος έζησε θεία προνοία δώδεκα χρόνια, τρεφόμενος κρυφά από μια χήρα γυναίκα.
Μετά τον μαρτυρικό θάνατο που υπέστη η αγία Ραψιμία και η συνοδία της από τον Τιριδάτη (βλ. κάτωθι βίο), ο άνομος βασιλεύς έχασε το λογικό του και συνέβοσκε με τους χοίρους.*

Η αδελφή του βασιλέως Χοσροβιδούκτα, πληροφορήθηκε πως ο αδερφός της μπορούσε να λυτρωθεί μόνον με τη μεσιτεία του Γρηγορίου. Έδωσε τότε εντολή να βγάλουν τον Γρηγόριο από το πηγάδι.** Με την προσευχή του Γρηγορίου ο βασιλεύς θεραπεύτηκε και πίστεψε τότε στον Χριστό. Το παράδειγμά του ακολούθησαν όλοι οι συγγενείς του, οι μεγιστάνες και πλήθος λαού. Ο άγιος τους κατήχησε και ανήγειρε ναό προς τιμήν της παρθενομάρτυρος Ριψιμίας και της συνοδείας της. Στο κτίσιμο βοηθούσε με πολλή ταπείνωση και ο Τιριδάτης. Αμέσως μετά έστειλε τον Γρηγόριο στην Καισάρεια, όπου ο επίσκοπός της Λεόντιος τον χειροτόνησε επίσκοπο Αρμενίας με τον τίτλο του καθολικού, δηλαδή πατριάρχη (περί το 300).

Επιστρέφοντας στην πατρίδα του ο Γρηγόριος βάπτισε τον βασιλέα και πλήθος λαού στον ποταμό Ευφράτη. Εγκατέστησε την έδρα του στην πόλη Αστιράτ και ανέλαβε περιοδείες σε όλη τη χώρα για τον εκχριστιανισμό της και την οργάνωση της Εκκλησίας. Χειροτόνησε ιερείς, εγκατέστησε επισκόπους, ανήγειρε ναούς, κανόνισε τα της λατρείας, κατηχούσε, βάπτιζε και θεράπευε κάθε ασθένεια.
Σε όλα είχε βοηθό τον βασιλέα ο οποίος προικοδοτούσε πλούσια τις εκκλησίες και του παρείχε κάθε συμπαράσταση στο αποστολικό έργο. Έτσι η Αρμενία κατέστη το πρώτο χριστιανικό κράτος, το οποίο μετέδωσε το φως του Χριστού και στους γειτονικούς λαούς, Πέρσες, Μήδους και Ασσυρίους.

Το 320, έχοντας στερεώσει την ειρήνη του Χριστού σε όλη την Αρμενία, ο Γρηγόριος κατέστησε τον υιό του Αριστάκη αρχηγό της Εκκλησίας και αυτός απεσύρθη στο όρος Μανυέα για να ζήσει με άσκηση τις υπόλοιπες μέρες της ζωής του. Το 328 τον βρήκε κάποιος ποιμένας νεκρό και ενταφιάστηκε (στο χωριό Thodanum – T’ordan, σημερινό Doğanköy), κοντά στο Erzincan – Αστιράτ. [Γνωστό ως οι Τάφοι των Εννέα Αγίων του Τόρταν και ως μοναστήρι του Τιμίου Σταυρού ( Surp Khatchi Vank ).]

* έτρωγε τις σάρκες του, και βοσκούσε μαζί με τους αγριόχοιρους στα βουνά, σαν τον Ναβουχοδονόσορα.
**Χορ Βιράπ (Khor Virap σημαίνει «βαθύς λάκκος» ή «βαθύ πηγάδι») είναι ο λάκος όπου έζησε δεκαπέντε χρόνια ο άγιος Γρηγόριος, τρεφόμενος κρυφά από μία γυναίκα χήρα και παρηγορούμενος θεϊκά από Άγγελο Κυρίου όπου και τον ετοίμαζε για την μεγάλη αποστολή του να γίνει φωτιστής ενός λαού. Σήμερα υπάρχει το πηγάδι αυτό ως τόπος προσευχής και μεγάλου προσκυνήματος, αγιασμένο με τον αγώνα του αγίου, μέσα σε ένα Αρμένικο μοναστήρι στην πεδιάδα Αραράτ, περίπου 100 μέτρα από τα σύνορα με την Τουρκία και περίπου 8 χιλιόμετρα νότια της Αρτασάτ-Artashat, αρχαία πρωτεύουσα της Αρμενίας. Βρίσκεται στο νοτιοδυτικό τμήμα της κύριας εκκλησίας, κάτω από το παρεκκλήσι του Αγίου Γεωργίου. Είναι σε βάθος 6 μέτρων, όπου με μια μεγάλη σκάλα κατεβαίνεις σε ένα μεγάλο κελί, τη φυλακή του αγίου. Από το μοναστήρι έχει κανείς μία υπέροχη θέα του Όρους Αραράτ, όπου βρέθηκε -σύμφωνα με αρχαιολογικές μαρτυρίες-η κιβωτός του Νώε.

***

Οι άγιες μάρτυρες Γαϊανή, Ριψιμία και οι συν αυταίς τριάντα -πέντε μοναχές
Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς

Αυτές οι άγιες γυναίκες, χάριν της πίστεώς τους στον Χριστό, θανατώθηκαν από τον βασιλιά Τιριδάτη. Η Ριψιμία ήταν μια ασυνήθιστα όμορφη κοπέλα και ο αυτοκράτορας Διοκλητιανός (σ.τ.μ. 284-305) ελκύστηκε από την ομορφιά της και ήθελε να την έχει σύζυγό του. Αυτή ήταν η αιτία του μαρτυρίου πού υπέστησαν όλες οι μοναχές.
Η Ριψιμία αρνήθηκε να ακολουθήσει τον βασιλιά, εφόσον ήταν ήδη νύμφη του Χριστού και ακολουθούσε τον Νυμφίο της. Στη, συνέχεια την ήθελε για τον εαυτό του ο Τιριδάτης, τυφλωμένος από την ομορφιά της.
Η οσία Ριψιμία αντιστάθηκε στον ειδωλολάτρη βασιλιά με όλη της τη δύναμη και αποδείχτηκε ότι, «αυτός πού είχε κατατροπώσει τους Πρίγκιπες των Γότθων και κατέστρεψε τους Πέρσες, ήταν ανίκανος να νικήσει μιά παρθένο του Χριστού».
Μαινόμενος ο βασιλιάς την παρέδωσε σε φρικτά βασανιστήρια. Της έκοψαν τη γλώσσα, της έσχισαν το στομάχι και της έβγαλαν τα σπλάχνα.

’Έτσι παρέδωσε η Ριψιμία την ψυχή της στον Κύριο. Κατόπιν οι δήμιοι συνέλαβαν τις άλλες μοναχές, τις οποίες αποκεφάλισαν.* Το περίφημο μοναστήρι Ετσμιατζίν οικοδομήθηκε επάνω στα τίμια λείψανα των αγίων παρθενομαρτύρων. Ευρισκόμενο κοντά στο Ερεβάν, υπήρξε για πολλούς αιώνες το πνευματικό κέντρο ολόκληρης της Αρμενίας.
Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς, Ημερολόγιο – Ο Πρόλογος της Αχρίδος (Σεπτέμβριος), εκδ. Άθως.
http://prologue.orthodox.cn/September30.htm

* Μόνο η συνασκήτριά τους αγία Νίνα η Ισαπόστολος και φωτίστρια της Γεωργίας, με θαυμαστό τρόπο σώθηκε από τον θάνατο· οδηγήθηκε από αόρατο χέρι, και κρύφτηκε θαυματουργικά στα κλαδιά μιάς άγριας τριανταφυλλιάς απ’ όπου είδε πλήθος ουρανίων Δυνάμεων να συνοδεύουν τις ψυχές των αγίων Παρθενομαρτύρων στον ουρανό.
Κύριε! Κύριε! θρηνούσα έκραζε η Αγία Νίνα όταν είδε αυτά· γιατί εμένα την άτυχη εγκαταλείπεις στο μέσον αυτών των εχιδνών και φιδιών;
Όμως Άγγελος εξ ουρανού ντυμένος με φωτεινό οράριο και κρατώντας ευωδιάζων θυμιατήριο, της απάντησε: Μη θλίβεσαι, μόνο περίμενε λίγο, γιατί και εσύ θα οδηγηθής στην Βασιλεία του Κυρίου της δόξης, όταν αυτή η άγρια και ακανθώδη τριανταφυλιά που σε περιβάλλει, καλυφτή από ευωδιαστά άνθη, όπως εκείνα που έχουν φυτευθή στον κήπο. Όμως τώρα σήκω και πήγαινε προς τα βόρεια, όπου υπάρχει πολύς θερισμός, αλλά δεν υπάρχουν εργάτες.

***

Η άπειρη σοφία του Θεού που κυβερνά τις τύχες των ανθρώπων
Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς

Θαυμαστές αλλαγές συμβαίνουν καθημερινά στις τύχες των ανθρώπων σήμερα, όπως και στο παρελθόν. Εκείνοι πού ταπεινώθηκαν χάριν της δικαιοσύνης του Θεού, ανυψώνονται σε μεγάλα ύψη και εκείνοι πού βλασφημούν την Πίστη μεταστρέφονται σε υπηρέτες αυτής.
Ο βασιλιάς Τιριδάτης πέταξε τον άγιο Γρηγόριο μέσα σ’ ένα βαθύ λάκκο. Ο άγιος πέρασε δεκατέσσερα χρόνια εγκλωβισμένος εκεί μέσα, ξεχασμένος απ’ ολόκληρο τον κόσμο, αλλά όχι απ’ τον Θεό! Ποιοι άνθρωποι θα μπορούσαν άραγε να διανοηθούν ότι το πιο δυνατό φως του Αρμένικου λαού βρισκόταν καταχωνιασμένο στο σκοτάδι ενός λάκκου βαθιά μέσα στη γη; Αλλά και ποιος θα μπορούσε να διανοηθεί ότι ο ίδιος αυτός, ο ισχυρός και τυραννικός βασιλιάς Τιριδάτης, θα έσωζε κάποια ημέρα τη ζωή του Γρηγορίου, τον οποίο είχε καταδικάσει σε θάνατο, και μάλιστα, ότι αυτός θα τον βοηθούσε περισσότερο άπ’ όλο τον υπόλοιπο κόσμο;
Μετά από 14 ολόκληρα χρόνια ο Θεός αποκάλυψε τον Γρηγόριο, ο οποίος ζούσε ακόμη. Ο Γρηγόριος θεράπευσε θαυματουργικά τον δαιμονισμένο βασιλιά. Υστερα αυτός, ο βασιλιάς Τιριδάτης, ο αδίστακτος διώκτης του Χριστού, βαπτίστηκε και έγινε ένας από τους μεγαλύτερους ζηλωτές της χριστιανικής Πίστεως! 
Θα μπορούσαμε να πούμε πώς, με τη βοήθεια του Θεού, τόσο ο Γρηγόριος όσο και ο Τιριδάτης ανελκύστηκαν έξω από τον βαθύ λάκκο του σκότους, ο Γρηγόριος του σωματικού και ο Τιριδάτης του πνευματικού!
’Ώ, η άπειρη σοφία του Θεού πού κυβερνά τις τύχες των ανθρώπων! Ο πρώην άγριος και εμπαθής Τιριδάτης μαλάκωσε και τόσο εξευγενίστηκε από τη χάρη της μετάνοιας και της χριστιανικής Πίστεως, ώστε έφτασε να μοιάζει στον άγιο Γρηγόριο περισσότερο, παρά στον παλιό αμετανόητο εαυτό του!
Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς, Ημερολόγιο – Ο Πρόλογος της Αχρίδος (Σεπτέμβριος), εκδ. Άθως.
http://prologue.orthodox.cn/September30.htm

***

«Ναι Θεέ μου, είναι άξιοι της καταστροφής!».
Άγιος Αρσένιος Μπόκα

Ο πατέρας Αρσένιος Μπόκα είπε ότι ζούμε στους έσχατους χρόνους και ότι η πρωτεύουσα της Ρουμανίας, το Βουκουρέστι θα σβηστεί από το πρόσωπο του πλανήτη από τη φωτιά. 
Προσευχήθηκε στον Θεό για τη σωτηρία των Αμερικανών λέγοντας: «Θεέ μου σε παρακαλούμε μην τιμωρήσεις τους Αμερικανούς, συγχώρεσέ τους και ελέησέ τους, και αυτοί είναι δημιουργήματά Σου», και ο Θεός πήρε το πνεύμα του και του έδειξε σε τι κατάσταση είναι πραγματικά η Αμερική, μετά από αυτό ο π. Αρσένιος είπε: “Ναι Θεέ μου, είναι άξιοι της καταστροφής!”. Αμέσως μετά από αυτό, ζωγράφισε στην εκκλησία Draganescu, αυτό που παρουσιάστηκε στον ορίζοντα της Νέας Υόρκης με το Παγκόσμιο Κέντρο Εμπορίου φλεγόμενο, προφητεύοντας έτσι τις τρομοκρατικές επιθέσεις της 11/9.

«Φονιάδες των λαών…».
Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης

Κάποτε μάλιστα που τον είχε επισκεφθεί ένας Ελληνοαμερικάνος Γερουσιαστής είχε συμβεί το ακόλουθο περιστατικό:
Την εποχή του πολέμου στη Γιουγκοσλαβία, είχε πάει στο Άγιον Όρος ένας Ελληνοαμερικανός γερουσιαστής. Τού μίλησαν για τον Γέροντα κι αποφάσισε να τον συναντήσει. Όταν έφτασε στο κελί μαζί με τους δύο συνοδούς του, εμφανίστηκε ο Γέροντας, ο οποίος μόλις τούς είδε, χαμήλωσε τα μάτια και είπε: «Φονιάδες των λαών, Αμερικάνοι».
Αυτό φάνηκε πρωτάκουστο στους παρισταμένους και κάποιος επιχείρησε να διορθώσει τα πράγματα λέγοντας: «Μα, Γέροντα, δεν είναι ακριβώς Αμερικανοί. Είναι Έλληνες πού ήρθαν να προσκυνήσουν στο Άγιον Όρος και ήλθαν να σας δουν».
Ο Γέροντας ωστόσο δεν άλλαξε στάση. Άρχισε να τους μιλά, λέγοντας ότι χωρίς τους Αμερικανούς θα υπήρχε ειρήνη στον κόσμο. Τότε ο νεαρότερος των συνοδών του Γερουσιαστή είπε στον Γέροντα: Εμείς προσπαθούμε για την ειρήνη. Δεν είμαστε σύμφωνοι με τις ενέργειες του Αμερικανού Προέδρου. Θα προσπαθήσουμε με την άλλη πλευρά, δηλαδή την αντιπολίτευση, να βοηθήσουμε τους Σέρβους αδελφούς μας, προς χάριν της Ορθοδοξίας».
Όμως ο Γέροντας δεν ήθελε να συνεχίσει μαζί τους.
Μαρτυρία του Βαλίδη Σταύρου, αντιστράτηγου ΕΛ.ΑΣ ε.α., θεολόγου, πρώην Διοικητή Α.Τ. Αγίου Όρους.

-Από την Δύση δεν περιμένομε τίποτε καλό. Ο ήλιος συνέχεια τόσα χρόνια πάει στην Δύση και ακόμα δεν φωτίστηκε, αλλά σκοτεινιάζει.

– Να γνωρίζεις ότι και η Τουρκία θα διαλυθεί. Θα γίνει πόλεμος σε δύο ημίχρονα. Εμείς θα είμαστε οι νικητές, γιατί είμαστε Ορθόδοξοι.
– Γέροντα, σ΄ αυτόν τον πόλεμο, θα πάθουμε εμείς κακό;
– Έ, το πολύ-πολύ να πειράξουν ένα-δυό νησιά μας αυτοί, αλλά σε εμάς θα δώσουν και την Κωνσταντινούπολη.
Θα τα δείτε, θα τα δείτε όλα αυτά!

Tώρα θα αναφερθώ σε μια συζήτηση που είχαμε με το Γέροντα Παΐσιο το φθινόπωρο του 1991. Ήταν μάλλον ο μήνας Οκτώβριος. Η συζήτηση αυτή αφορούσε τα μελλοντικά γεγονότα και περισσότερο τον Αντίχριστο. Γινόταν πολύς λόγος κι ακούγονταν διάφορα τότε.
Όταν έφθασα στο κελί του ήταν ολομόναχος. Χτύπησα. Μετά ήρθε στο φράχτη. Ακολούθησε ο παρακάτω διάλογος:
Απόστολος: «Γέροντα, ευλογείται!».
Γ. Παΐσιος: «Ο Κύριος! Τι έγινε, παιδί μου;»
Α: «Γέροντα, άνοιξε, θέλω να συζητήσουμε για τον Αντίχριστο».
Γ. Π.: «Πνευματικό έχεις;»
Α: «Έχω».
Γ. Π.: «Ε, τότε να το συζητήσεις με τον πνευματικό σου».
Εγώ επέμενα να το συζητήσουμε. Ο Γέροντας Παΐσιος ήταν πολύ καταβεβλημένος. Πονούσε πολύ! Ο πόνος ζωγραφιζόταν στο πρόσωπό του. Δε μου άνοιξε. Η συζήτηση, όμως έγινε στο φράχτη. Παρόλο το φριχτό πόνο που ένιωθε, με υπέμεινε και συζητήσαμε.
Α: «Γέροντα, θέλω να μου πείτε για τον Αντίχριστο. Ακούγονται πολλά και διάφορα».
Γ. Π.: «Άκου, έχουμε ακόμη καιρό, αργεί ακόμη. Πρώτα θα γίνει ένας μεγάλος πόλεμος. Πολύ μεγάλος! Θα χυθεί πολύ αίμα! Θα πάρουμε την Πόλη! Θα χυθεί όμως πολύ αίμα! Όπως λέει και η προφητεία του Αγίου Κοσμά του Αιτωλού, τριών χρόνων δαμάλι θα πλέει στο αίμα! Αυτός ο πόλεμος θα είναι μεγάλος. Θα είναι γενικός πόλεμος! Τέτοιος πόλεμος δεν έχει ξαναγίνει. Μετά θα έρθει ο Αντίχριστος».
Ήθελα να ρωτήσω κι άλλα, πολλά. Ο Γέροντας, όμως, με σταμάτησε. Ένα κύμα πόνου φάνηκε στην έκφρασή του. ‘’ Άντε, τώρα, να πηγαίνης, μου λέει, γιατί πονάω και θα βρέξη’’.
Από το βιβλίο: Ο Γέροντας της Φιλύρας (Νεοχωρίου) Σιντικής,  Πατήρ Ιωάννης Καλαΐδης (Παπά – Γιάννης) (Β’ Τομος)

Όταν ο άγιος Παΐσιος ρωτήθηκε για τον ηγέτη του μεγάλου πολέμου αν είναι (αποκρυφιστής) Εβραίος, απάντησε: «Ναι, Εβραίος θα είναι. Θα συνεργαστεί πολύ κι ο πάπας, γιατί όλα τα παιδιά του διαβόλου τα θεωρεί δικά του και θα τους υποδεικνύει να ακολουθούν τον (τότε) αντίχριστο. Γι’ αυτό και ο άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός είπε «τον πάπα να καταράσθε διότι αυτός θα είναι η αιτία». Ο Άγιος εννοούσε αυτόν τον πάπα της συγκεκριμένης εποχής που θα βοηθήσει στην ανάδειξη του αντιχρίστου (ηγέτη). Οι άλλοι πάπες σε σχέση με εκείνον θα φαίνονται… σαν καλοί»!

Δεν θα βρεθή άκρη. Καθένας ό,τι του λέει ο λογισμός θα κάνη. Θα γίνη αυτό που λέει ο Άγιος Κοσμάς: «Θα περπατάς ώρα, για να βρής άνθρωπο” και όσοι ζήσουν, θα τρώνε με χρυσά κουτάλια».
Μερικοί βέβαια έχουν τον λογισμό: «Αφού οι προφητείες θα εκπληρωθούν οπωσδήποτε, τί θα ωφελήση η προσευχή;». Ο Θεός βλέπει ότι έτσι θα εξελιχθούν τα πράγματα, αλλά εμείς κάνουμε προσευχή, για να είναι πιο ανώδυνο ένα κακό και να μην πάρη έκταση. Γι’ αυτό λέει και στο Ευαγγέλιο ότι για τους εκλεκτούς θα κολοβωθούν οι ημέρες.
Σε έναν πόλεμο λ.χ. με την δύναμη της προσευχής γίνεται ένα θαύμα, σώζονται περισσότεροι, υπάρχουν λιγώτερα θύματα, οπότε βοηθιούνται πνευματικά οι άνθρωποι, πιστεύουν και αλλοιώνονται με την καλή έννοια. Τα πράγματα είναι σοβαρά. Και μέχρι τώρα που δεν τινάχθηκε ο κόσμος στον αέρα, θαύμα είναι.
Ο Θεός να βάλη το χέρι Του, γιατί όλος ο κόσμος εξαρτάται από τρία-τέσσερα άτομα. Κρέμεται η τύχη του κόσμου στα χέρια μερικών παλαβών. Λέει μιά παροιμία: «Τα άλογα κλωτσούν και τα κοτόπουλα ψοφούν». Έτσι είναι. Τα μεγάλα κράτη όταν πιάνωνται, τα μικρά τα καημένα αδικούνται. Κλωτσιούνται τα μεγάλα και καταστρέφονται τα μικρά. Χρειάζεται πολλή προσευχή, πολλή προσευχή, για να φωτίση ο Θεός τους μεγάλους, γιατί, αν θέλουν, μπορούν να καταστρέψουν τον κόσμο.
Ξέρει ο Θεός πολύ εύκολα και σ’ αυτούς να δώση λίγη φώτιση. Αν ο Θεός φωτίση, βγάζει ένας μιά διαταγή και αλλάζουν όλα.
Απόσπασμα από το βιβλίο: Αγίου Παϊσίου Του Αγιορείτου ,Λόγοι Β’, «Πνευματική Αφύπνιση» 

-Γέροντα, αυτό το διάστημα που τα πράγματα είναι δύσκολα για την Ελλάδα, κάνω πολύ κομποσχοίνι, αλλά σκέφτομαι και ότι η σωτηρία της Ελλάδας δεν κρέμεται από το κομποσχοίνι μου.
-Δεν είναι ότι η σωτηρία της Ελλάδας κρεμάστηκε από το κομποσχοίνι σου, αλλά το να σκέφτεσαι συνέχεια την δυσκολία που περνάει η Ελλάδα σημαίνει ότι πονάς την πατρίδα και ζητάς την επέμβαση του Θεού, ο Οποίος είναι ο μόνος που μπορεί να βοηθήση.
Να προσεύχεσθε να αναδείξη ο Θεός πνευματικούς ανθρώπους, Μακκαβαίους, γιατί υπάρχει μεγάλη ανάγκη. Ήρθε ο καιρός να πολεμήση το καλό με το κακό, γιατί την παρανομία την έχουν κάνει νόμο και την αμαρτία μόδα. Όταν όμως δείτε συμφορές στην Ελλάδα, το κράτος να βγάζη παλαβούς νόμους και να υπάρχη γενική αστάθεια, μη φοβηθήτε, θα βοηθήση ο Θεός.

-Έτσι όπως τα λέτε, Γέροντα, πρέπει να τα αφήσουμε όλα και να δώσουμε τις δυνάμεις μας στην προσευχή.
-Μα, χωράει συζήτηση γι’ αυτό το πράγμα; Όλος ο κόσμος βράζει σαν σε καζάνι. Η Εκκλησία, η πολιτεία, όλα τα έθνη είναι άνω-κάτω! Και τι εξέλιξη θα έχουμε κανείς δεν το ξέρει. Ο Θεός να βάλει το χέρι του! […] Όσο μπορείτε, να εύχεσθε ταπεινά για τον κόσμο που έδωσε πολλά δικαιώματα στον πονηρό και ταλαιπωρείται.

Κι όταν αναφερθήκαμε στους εξ Ανατολών γείτονες και του ζητήσαμε την γνώμη του, να μας πη δηλ. πως θα βγούμε από αυτό το αδιέξοδο και απ’ αυτήν την μόνιμη απειλή, πάλι μας είπε να μην στενοχωριόμαστε, και ότι το τελικό αποτέλεσμα θα είναι υπέρ των Ελλήνων. Θα χυθή και λίγο αίμα, το επιβεβαίωσε αυτό ο Γέροντας, αλλά το τελικό αποτέλεσμα θα είναι υπέρ των Ελλήνων. Για δε την Κωνσταντινούπολη, επειδή είμαστε πρόσφυγες στην καταγωγή μας, μας έλεγε ότι “Θα την πάρουμε την Πόλη. Κάποια μέρα, θα είναι δική μας”. Αυτό, το θεωρούσε σίγουρο. Το έλεγε και το πίστευε. Το έβλεπες στα μάτια του. “Είναι πολύ κοντά ο καιρός που αυτό θα γίνη”.

***

“Θα γίνη ένας ευρωπαϊκός πόλεμος εναντίον της Ρωσίας… Σ’ αυτόν τον πόλεμο θα νικηθούν οι Ευρωπαίοι.“

Πήγαμε λίγο πιο κεί, καθίσαμε στα κούτσουρα και μου λέει ο υπεύθυνος της παρέας: “Τι θα λέγατε να κάνουμε μία συζήτηση για την Τουρκία;” Λέω: “Μην ανησυχήτε. Κάτι τέτοιο θα μας πη ο Γέροντας». Γύρισε ο Γέροντας από το Κελλάκι του, κι όπως καθόμασταν εκεί, όλοι μαζί, λέει: “Τι λέτε, θα την πάρουμε την Πόλη, βρε παιδιά;”. Εμείς δεν μιλάγαμε. Λέει, για δεύτερη φορά: “Τι λέτε, θα την πάρουμε την Πόλη;”. Πάλι, σιωπή ιχθύος. Λοιπόν, την τρίτη φορά λέει: “ ῎Ε, παλληκάρια της φακής είστε!” Πετιέται ένας και λέει: “Θα την πάρουμε, Γέροντα!”. “Θα την πάρουμε, Δημήτρη, του λέει. Θα την πάρουμε, γιατί το θέλει ο Θεός”. Μετά, άρχισε η συζήτηση. Λέει: “Κοιτάχτε να δήτε. Εμείς, τώρα, δεν μπορούμε να τα βάλλουμε με την Τουρκία. Αλλά, θα γίνη ένας ευρωπαϊκός πόλεμος εναντίον της Ρωσίας. Και, τότε, η Ρωσία θα χτυπήση την Τουρκία. Θα την κάνη, σε λίγο καιρό, σκόνη. Σ’ αυτόν τον πόλεμο θα νικηθούν οι Ευρωπαίοι.

Μάρκου Γαβριήλ: Την άνοιξη του 1993 επισκεφθήκαμε το Γέροντα Παίσιο.
Τον ρωτήσαμε αν θα γίνει πόλεμος με την Τουρκία, και ο Γέροντας είπε: «Ναι, θα γίνει πόλεμος και θα χτυπηθεί η Τουρκία από το βορρά. Θα πάθει τεράστια καταστροφή, αλλά ρουθούνι Ελληνικό δεν θα ματώσει. Όσον αφορά στην Πόλη, θα διοικείται από Ρώσους, Έλληνες, και Ευρωπαίους. Η καταιγίδα αυτή θα φτάσει μέχρι το Ισραήλ και τότε οι Εβραίοι θα καταλάβουν τα σφάλματά τους».

.….Πρέπει ο άνθρωπος να έχει Θεϊκή καθαρότητα σήμερα, για να μή ξεγελασθεί από τα σημεία των καιρών.

Τώρα μια μπόρα θα είναι, μια μικρή κατοχή του αντίχριστου σατανά. Θα φάει μετά μια σφαλιάρα από τον Χριστό, θα συγκλονισθούν όλα τα έθνη και θα έρθει η γαλήνη στον κόσμο για πολλά χρόνια. Αυτήν την φορά θα δώση ο Χριστός μια ευκαιρία, για να σωθή το πλάσμα Του, θα αφήση το πλάσμα του ο Χριστός; Θα παρουσιασθή στο αδιέξοδο των ανθρώπων, για να τους σώση από τα χέρια του Αντίχριστου. … Θα επέμβη ο Χριστός, θα δώση μια σφαλιάρα σε όλο αυτό το σύστημα, θα πατάξη όλο το κακό και θα το βγάλη σε καλό τελικά…. μή στενοχωρήσθε καθόλου, διότι πάνω από όλα και από όλους είναι ο Θεός, πού κυβερνά τα πάντα…

Η Εκκλησία, ο Μοναχισμός, θα τους κάνη κακό, γιατί θα τους εμπόδιση στα σχέδια τους. Μόνον πνευματικά μπορεί να αντιμετωπισθεί η σημερινή κατάσταση, όχι κοσμικά. Θα σηκωθεί ακόμη λίγη φουρτούνα, θα πετάξει έξω κονσερβοκούτια, σκουπίδια, όλα τα άχρηστα, και μετά θα ξεκαθαρίσουν τα πράγματα… Ο Θεός ας αξιοποιήση το κακό σε καλό σαν Καλός Θεός.

Πόσο ο Θεός μας αγαπά!
Υπάρχουν ακόμη οι άνθρωποι του Θεού, οι άνθρωποι της προσευχής, και ο Καλός Θεός μας ανέχεται, και πάλι θα οικονομήση τα πράγματα. Αυτοί οι άνθρωποι της προσευχής μας δίνουν ελπίδα. Μη φοβάσθε. Ο άνθρωπος, αν θέλη να μη βασανίζεται, πρέπει να πιστέψη στο «χωρίς εμού ου δύνασθε ποιείν ουδέν», που είπε ο Χριστός.

Ο άγιος Γρηγόριος της Αρμενίας πέρασε δεκατέσσερα χρόνια εγκλωβισμένος μέσα σ’ ένα βαθύ λάκκο, ξεχασμένος απ’ ολόκληρο τον κόσμο, αλλά όχι απ’ τον Θεό! Εκείνοι πού ταπεινώθηκαν χάριν της δικαιοσύνης του Θεού, ανυψώνονται σε μεγάλα ύψη. Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς
https://iconandlight.wordpress.com/2020/09/29/%CE%BF-%CE%AC%CE%B3%CE%B9%CE%BF%CF%82-%CE%B3%CF%81%CE%B7%CE%B3%CF%8C%CF%81%CE%B9%CE%BF%CF%82-%CF%84%CE%B7%CF%82-%CE%B1%CF%81%CE%BC%CE%B5%CE%BD%CE%AF%CE%B1%CF%82-%CF%80%CE%AD%CF%81%CE%B1%CF%83%CE%B5/

Η αλαζονεία του Ναβουχοδονόσορα και η ταπείνωση του να ζει με τα θηρία μέχρι να εννοήσει ότι μόνο ο Θεός κυριαρχεί στην ανθρώπινη ιστορία και αυτός δίδει ή αφαιρεί την εξουσία σε κάθε βασιλιά
https://iconandlight.wordpress.com/2019/02/12/%ce%b7-%ce%b1%ce%bb%ce%b1%ce%b6%ce%bf%ce%bd%ce%b5%ce%af%ce%b1-%cf%84%ce%bf%cf%85-%ce%bd%ce%b1%ce%b2%ce%bf%cf%85%cf%87%ce%bf%ce%b4%ce%bf%ce%bd%cf%8c%cf%83%ce%bf%cf%81%ce%b1-%ce%ba%ce%b1%ce%b9-%ce%b7/

Ελευθερωτής ενός λαού που στενάζει είναι ο ίδιος ο Ύψιστος Κύριος που τους σπλαχνίζεται για την μετάνοιά του… Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς
https://iconandlight.wordpress.com/2022/04/10/%ce%b5%ce%bb%ce%b5%cf%85%ce%b8%ce%b5%cf%81%cf%89%cf%84%ce%ae%cf%82-%ce%b5%ce%bd%cf%8c%cf%82-%ce%bb%ce%b1%ce%bf%cf%8d-%cf%80%ce%bf%cf%85-%cf%83%cf%84%ce%b5%ce%bd%ce%ac%ce%b6%ce%b5%ce%b9-%ce%b5%ce%af/

Ἀπολυτίκιον τοῦ Ἁγίου Ἱερομάρτυρος Γρηγορίου, Ἐπισκόπου Μεγάλης Ἀρμενίας
Ἦχος δ’.

Καὶ τρόπων μέτοχος, καὶ θρόνων διάδοχος, τῶν Ἀποστόλων γενόμενος, τὴν πρᾶξιν εὗρες θεόπνευστε, εἰς θεωρίας ἐπίβασιν· διὰ τοῦτο τὸν λόγον τῆς ἀληθείας ὀρθοτομῶν, καὶ τῇ πίστει ἐνήθλησας μέχρις αἵματος, Ἱερομάρτυς Γρηγόριε· Πρέσβευε Χριστῷ τῷ Θεῷ, σωθῆναι τὰς ψυχὰς ἡμῶν.

Ἕτερον Ἀπολυτίκιον τοῦ Ἁγίου Ἱερομάρτυρος Γρηγορίου, Ἐπισκόπου Μεγάλης Ἀρμενίας
Ἦχος γ’. Θείας πίστεως.

Θείας πίστεως, τῇ γεωργίᾳ, ἐνεούργησας, βροτῶν καρδίας, κατασπείρας τὴν τοῦ Λόγου ἐπίγνωσιν, καὶ λαμπρυνθεὶς μαρτυρίου τοῖς στίγμασιν, ἱεραρχίᾳ Γρηγόριε ἔφανας. Πάτερ Ὅσιε, Χριστὸν τὸν Θεὸν ἱκέτευε, δωρήσασθαι ἡμῖν τὸ μέγα ἔλεος.

Ὁ Οἶκος
Τοῦτον τὸν μέγαν ἐν ἀθλοφόροις, τὸν φωστῆρα τὸν θεῖον, Ἀρμενίας πιστοὶ ποιμένα τε καὶ πρόμαχον, ἐν ὑμνῳδίαις εὐφημοῦμεν, καὶ ᾄσμασιν ἐνθέοις αὐτοῦ τὴν μνήμην· τὴν γὰρ ἀχλὺν τῶν ματαίων εἰδώλων ἠφάνισε, σὺν αὐτοῖς καὶ τῶν δαιμόνων τὴν ἐνέργειαν ἐνέκρωσε· διὸ τοὺς πόνους ὑπήνεγκε, σταθερᾷ διανοίᾳ καὶ χάριτι, καὶ πρεσβεύει Χριστῷ τοῦ σωθῆναι ἡμάς.

Ἦχος πλ. β’. Ὅλην ἀποθέμενοι

Νυμφίον ἀθάνατον, σὲ τὸν ἁπάντων Δεσπότην, Ῥιψιμία στέργουσα, τὴν δορὰν ἀφήρηται, τὴν τοῦ σώματος, τῶν παθῶν πρότερον, τὸν ζοφώδη σάκκον, ἐγκρατείᾳ διαρρήξασα· μεθ’ ἧς ἠγώνισται, καὶ Γαϊανὴ ἡ ἀοίδιμος, παρθένων ἐπιφέρουσα, ὅμιλον στερρῶς ἐναθλήσαντα, καὶ καταβαλόντα, τῆς Εὕας τὸν ἀρχαῖον πτερνιστήν, ἃς ἐπαξίως γεραίροντες, σὲ Χριστὲ δοξάζομεν.

Ωδή δ’ Ο καθήμενος εν δόξη

Στύλε, Νίνα, ευσεβείας, ταις τρισί και τριάκοντα του Χριστού αμνάσι συν Γαϊανή ηκολούθησας και Ριψιμια αυτών εις την πολύπονον και μακρόχρονον εις Αρμενίαν μετάβασιν.

Την οργήν αποφυγούσα Τηριδάτου του άφρονος συν συνοδοιπόρων γυναικών κατείδες την άθλησιν, θεοφρον Νίνα, προνοία του Παντάνακτος, Ου το όνομα μεγαλοφώνως εκήρυξας.

Ἦχος β΄. Ὅτε ἐκ τοῦ ξύλου.
Στ.: Τοῖς Ἁγίοις τοῖς ἐν τῇ γῇ Αὐτοῦ, ἐθαυμάστωσεν ὁ Κύριος.

Ὅτε, ἐκ τοῦ λάκκου τῶν θηρῶν, ἀβλαβὴς παμμάκαρ ἐξῆλθες, ἐπισκοπῇ θεϊκῇ, τότε ὦ Γρηγόριε, φρικτῶς ἐξέστησαν, οἱ σὲ πρώην ὑβρίζοντες, καὶ ὁμονοοῦντες, δόξα πάντες ἔκραζον, τιμὴ καὶ αἴνεσις, πρέπει τῷ Θεῷ Γρηγορίου, ὅτι Θεὸς μόνος ὑπάρχει, καὶ πολλὰ ἐργάζεται τεράστια.

Ἀπολυτίκιον Ἁγίας Νίνας ἰσαποστόλου τῆς Γεωργίας
Ἦχος πλ. α΄. Τὸν Συνάναρχον Λόγον.

Ὡς ὡραῖοι οἱ πόδες σου οἱ ζηλώσαντες, ἀκολουθήσαι ταῖς τρίβοις τῶν ἀποστόλων Χριστοῦ, Νίνα σκεῦος Παρακλήτου παμφαέστατον· ὅθεν τιμῶντες σὲ πιστῶς, Γεωργίας φρυκτωρέ, φωτόλαμπρε, σὲ αἰτοῦμεν· ἡμῶν τὰ σκότη λιταῖς σου, τῆς ἀγνωσίας πόῤῥω σκέδασον.

Ἀπολυτίκιον Ἁγίου Παϊσίου Ἁγιορείτου
Ἦχος πλ. αʹ. Τὸν συνάναρχον Λόγον.

Τῆς ἐνθέου ἀγάπης τὸ πῦρ δεξάμενος, * ὑπερβαλλούσῃ ἀσκήσει ἐδόθης ὅλος Θεῷ * καὶ παράκλησις πολλῶν ἀνθρώπων γέγονας, * λόγοις θείοις νουθετῶν, προσευχαῖς θαυματουργῶν, Παΐσιε θεοφόρε· * καὶ νῦν πρεσβεύεις ἀπαύστως ὑπὲρ παντὸς τοῦ κόσμου, Ὅσιε.

*
Σεπτέμβριος μήν, ὧδε λαμβάνει τέλος,
Θεῷ δὲ δόξαν τῷ τέλει πάντων φέρει.

Του είπε η Παναγία μας: Ο ελπίζων εις εμέ δεν φοβάται, ούτε σε τούτη ούτε στην άλλη ζωή ! – Ο άγιος π. Ηλίε Λακατούσου, ο νέος άφθαρτος άγιος της Εκκλησίας μας, ένας άνθρωπος προσευχής και σιωπής.

Συναξάριον.
Τῇ ΚΘʹ (29η) τοῦ μηνὸς Σεπτεμβρίου μνήμη τοῦ ὁσίου Πατρὸς ἡμῶν Κυριακοῦ τοῦ Ἀναχωρητοῦ (556)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ μνήμη τῶν ἁγίων ἑκατὸν πεντήκοντα Μαρτύρων τῶν ἐν Παλαιστίνη· καὶ τῶν ἁγίων Μαρτύρων Τρύφωνος, Τροφίμου, καὶ Δορυμέδοντος· καὶ τῆς ἁγίας Μάρτυρος Πετρωνίας.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ μνήμη τῆς ἁγίας Μάρτυρος Γουδελίας ἐν Περσίᾳ.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ μνήμη τῶν ἁγίων Μαρτύρων Κασδόου καὶ Κασδόας θυγατρὸς Σαβωρίου βασιλέως Περσῶν.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ μνήμη τῶν ἁγίων Μαρτύρων Δάδα καὶ Γοβδελαᾶ τοῦ πολυάθλου, υἱοῦ Σαβωρίου βασιλέως Περσῶν.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τῆς Ὁσίας Ἀναστασίας
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ ὁ Ἅγιος Κυπριανός τοῦ Οὐστιούγκ τῆς Vologda Ρωσίας (1276)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τοῦ Ὁσίου Θεοφάνους τοῦ φιλεύσπλαχνου, τοῦ ἐκ Γάζης
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τοῦ Ἁγίου ἐνδόξου νέου Ὁσιομάρτυρος Μαλαχίου τοῦ Λινδίου, ἀθλήσαντος ἐν Ἱεροσολύμοις (16ο αιων.)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τῶν Ἁγίων Μαρτύρων, τῶν ἐν Στροφάσιν ἀναιρεθέντων, ὑπὸ τῶν πειρατῶν καὶ ἀθέων βαρβάρων (1530/1537)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τοῦ Ἁγίου Ὀνουφρίου τῆς μονῆς Δαυΐδ-Γκαρέτζας ἐν Γεωργίᾳ (1733)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τοῦ Ὁσίου Ἀντωνίου τοῦ Ζαντόσκ, τοῦ διὰ Χριστὸν σαλλοῦ (1851)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ ὁ ὅσιος Βαρούχ ὁ ἐρημίτης ἐν τῇ νήσω Μπάρι Οὐαλλίας (577)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ἀνάμνησις τῆς Μετακομιδῆς τοῦ λειψάνου τοῦ Ἁγίου Δονάτου, ἐπισκόπου Εὐροίας Ἠπείρου (387)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ἀνάμνησις τῆς ἀνακομιδῆς τῶν λειψάνων τοῦ Ἁγίου Κούξα Βελίτσκο τῆς Ὀδησσοῦ τοῦ ὁμολογητοῦ (1964)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ ἡ εὕρεσις τοῦ ἱεροῦ λειψάνου τοῦ ὁσίου πατρὸς ἡμῶν Ἠλίε Λακατούσου τοῦ Νέου Ὁμολογητοῦ τοῦ Ρουμάνου (1983), οὗ εὑρέθη ἄφθορον καὶ εὐωδιάζον ἐν ἔτει 1998
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ἡ κοίμησις τοῦ ὁσίου πατρὸς Ιωακείμ Σπετσιέρη (1943), τοῦ κατ’ εὐδοκίαν τοῦ Θεοῦ συνάντησε τὴν Ὁσία Φωτεινὴ τὴν ἐρημίτιδα εἰς τὴν ἔρημον τοῦ Ἰορδάνου ποταμοῦ.

Στίχοι εἰς τὸν Γοβδελαᾶν.
Ὁ Γοβδελαᾶς πείρεται τοῖς καλάμοις,
Τὸν καλάμῳ τυφθέντα Χριστόν μου σέβων.
Εἰς τὸν Δάδαν.
Ξίφει μεληδὸν σῶμα πᾶν τετμημένος,
Τὸ πνεῦμα σῴζεις, Μάρτυς Ὑψίστου Δάδα.
Εἰς τὸν Κασδόον καὶ Κασδόαν.
Ἀθλοῦσιν ἄμφω Κασδόος καὶ Κασδόα,
Ὁ μὲν σπαθισθείς, ἡ δὲ θλασθεῖσα ξύλῳ.

Ο Όσιος Κούξα της Οδησσού
Η δύναμη του Αγιασμού

«Ο Όσιος Κούξα της Οδησσού (1964) ως όπλο κατά των πονηρών πνευμάτων συμβούλευε τους μοναχούς, μα και τους λαϊκούς χριστιανούς, να ραντίζουν με αγιασμό όλα τα καινούργια πράγματα, καθώς και τις τροφές και πριν τον ύπνο τα δωμάτιά τους. Ο ίδιος κάθε βράδυ ράντιζε με αγιασμό το κελί του και κάθε πρωί βγαίνοντας για τη διακονία του ράντιζε πάντα τον εαυτό του. ‘Ενας δόκιμος μοναχός ρώτησε :
-Μπάτιουσκα, γιατί ραντίζετε κάθε μέρα; Τι σας χρειάζεται; Τι κερδίζετε;
– Κερδίζω , κερδίζω πολλά! απάντησε. Ο δόκιμος έμεινε δύσπιστος! Πέρασαν τρεις μέρες. Τότε ο π. Κούξα τον επισκέφθηκε στο κελί του και μπροστά στα μάτια του άρχισε να ραντίζει παντού με αγιασμό. Ο νεαρός διηγήθηκε αργότερα:
– Ξαφνικά πω πω τι είδα γώ, πω πω τι είδαν τα μάτια μου! Το κελί μου ήταν γεμάτο δαιμόνια, και, καθώς ο στάρετς ράντιζε με αγιασμό, έτρεχαν όλα κοπαδιαστά προς την πόρτα κι επειδή δεν χωρούσαν να περάσουν έπεφταν το ένα πάνω στο άλλο κι όπου φύγει φύγει! ‘Οταν ο μπάτιουσκα ράντισε το κελί καλά-καλά με ρώτησε:
– Λοιπόν είδες τώρα τι κερδίζω με τον αγιασμό ;
– Μπάτιουσκα ήταν αλήθεια;
– Βεβαίως αφού το είδες με τα μάτια σου. Ο στάρετς σύμφωνα με τη διδασκαλία του Κυρίου στο ιερό Ευαγγέλιο καταπολεμούσε επιπλέον τα δαιμόνια με την προσευχή και την νηστεία .
Aπό το βιβλίο: «Ο πολυθαύμαστος όσιος Κούξα της Οδησσού», του αρχιμ. Χριστοδούλου, καθηγουμένου της Μονής του οσίου Συμεών του Νέου Θεολόγου Αττικής, 2006.

***

πατηρ Ιωακείμ Σπετσιέρης

Σε ηλικία 18 περίπου ετών ο κ. Ιωακείμ ήλθε στο Άγιον Όρος. Περπάτησε από τη Θεσσαλονίκη με τα πόδια για να φτάση στο “Περιβόλι της Παναγίας μας”. Πέρασε από το Βατοπέδι, όπου θέλησαν να τον κρατήσουν. Δεν έμεινε όμως εκεί, εξ αιτίας ενός σκανδάλου που συνέβη.
Από το Βατοπέδι ο π. Ιωκείμ ήλθε στη Νέα Σκήτη, και συγκεκριμένα στην καλύβη των Αγίων Αναργύρων, μία από τις παλαιότερες Νεοσκητιώτικες καλύβες, η οποία τιμάται με την εορτή του «Γενεσίου της Θεοτόκου». Σε νεαρά όμως ηλικία ο π. Ιωακείμ είχε προσβληθή από την επικίνδυνη τότε αρρώστεια της φυματιώσεως. ΄Ενα Σάββατο οι γεροντάδες πήγαν στο κοιμητήρι και τον άφησαν μόνο του στο σπίτι. Ο π. Ιωακείμ παρακαλούσε την Παναγία μας να μεσιτεύση να φύγη απ’ αυτή τη ζωή για να μην κουράζη τους γεροντάδες του.
Τότε του παρουσιάστηκε η Παναγία μας. Φαινόταν από τη μέση και πάνω ενώ από τη μέση και κάτω βρισκόταν μέσα σε μια φωτιά και του είπε:
«Ο ελπίζων εις εμέ δεν φοβάται, ούτε σε τούτη ούτε στην άλλη ζωή !»

Είχε μεγάλη ευλάβεια στην Παναγία μας, και συχνά την προσφωνούσε: “Παναγούλα μου, Παναγίτσα μου” με παιδική τρυφερότητα, ενώ όποτε ανέφερε τ’ όνομά Της, τα δάκρυα έτρεχαν στα μάτια του ποταμηδόν.
Μετά την ακολουθία διάβαζαν την παράκληση της Παναγίας μας, και αφού έκαμε απόλυση, έλεγε στον υποτακτικό του: “Κάνε τώρα π. Θεοφύλακτε, έναν καφέ να πιούμε, με την ευλογία της Παναγίτσας μας”.

Ο π. Ιωακείμ πάντα όταν ήθελε να κάνη κάτι, έπρεπε να ρωτήση την Παναγία μας ή τους Άγιους Αναργύρους. Τίποτε δεν έκανε χωρίς την ευλογία τους. Μια φορά ο π. Χρυσόστομος (μοναχός της Ν. Σκήτης, κοιμήθηκε το 1975) πήγε στον π. Ιωακείμ και του ζήτησε να έρθη στο σπίτι του να λειτουργήση.
—Πάτερ Χρυσόστομε, του λέει, θα ρωτήσω τους Αγίους Αναργύρους και αν μου δώσουν ευλογία θάρθω. Πήγε λοιπόν μπροστά στην εικόνα των Αγίων και προσευχήθηκε. Κατόπιν γύρισε και είπε στον π. Χρυσόστομο:
—Θάρθω, μου έδωσαν ευλογία οι Άγιοι.

Όταν έψαλλαν “την Τιμιωτέραν…” δεν θυμίαζε τις εικόνες, όπως συνήθως γίνεται, αλλά άφηνε το θυμιατό κάτω από την εικόνα της Παναγίας μας. Δεν ήθελε, ενώ μεγαλύνουμε ψάλλοντας την μητέρα του Θεού, να γυρίζουμε στο ναό, θυμιάζοντας τις εικόνες.

Ο π. Ιωακείμ, ως μαθητής στη Ριζάρειο Σχολή, είχε διευθυντή τον Άγιο Νεκτάριο. Όταν ο Άγιος έκτισε μοναστήρι στην Αίγινα, ο π. Ιωακείμ συχνά τον επισκεπτόταν. Και μετά την κοίμηση του αγίου πήγαινε στον τάφο του και προσευχόταν με το κομποσκοίνι. Αισθανόταν ευωδία στον τάφο. Όταν ερωτούσε ο π. Ιωακείμ τον Άγιο Νεκτάριο για το θέμα της ευχής, του έλεγε: «π. Ιωακείμ, όταν λες την ευχή να συγκλονίζεσαι ολόκληρος. Να βγαίνη η ευχή μέσα από την καρδιά σου, να μην την λες μόνο με τα χείλη»·

Ο π. Ιωακείμ ήταν ολιγόλογος. Ποτέ δεν κατέκρινε κανένα. Πέρναγε τις ώρες του με τις ακολουθίες, τη μελέτη, την προσευχή, την συγγραφή. Σε σπίτια δεν πήγαινε, εκτός εξαιρέσεων.

«…Όταν χειροτονήθηκα ιερέας, είπα μια μέρα στον πατέρα Γερμανό, σ΄ έναν ευλαβή Ιερομόναχο στην Μονή Αγίου Σάββα στα Ιεροσόλυμα.
-– Παπά Γερμανέ, διάβασα σε διάφορα ιερά βιβλία, ότι πολλοί ιερείς παλαιότερα, όταν τελούσαν την Μεγάλη Είσοδο κρατώντας τα Τίμια Δώρα, δεν πατούσαν στην γη, αλλά εφέροντο στον αέρα. Υπάρχουν και σήμερα τέτοιοι ιερείς;
– Μην αμφιβάλλεις, μου είπε, μήπως πάθεις και συ κάτι τέτοιο.
Και πράγματι, την επομένη Κυριακή ήμουν εφημέριος και ελειτουργούσα στο καθολικό της Μονής [του Αγίου Σάββα. Όταν βγήκα στην Μεγάλη Είσοδο κρατώντας επί της κεφαλής μου το Άγιον Δισκάριο, στο οποίο υπήρχε ο Άγιος Άρτος και στο δεξιό μου χέρι το Άγιον Ποτήριον με το Άγιον Αίμα, σήκωνα τα πόδια μου επάνω, διότι δεν έβρισκα στέρεο έδαφος να πατήσω ! Εκείνη τη στιγμή ιερομόναχος Γερμανός βρισκόταν μέσα στο θυσιαστήριο. Όταν τελείωσε η Θεία Λειτουργία πήγα στο δωμάτιο μου για να ησυχάσω λίγο.
Μετά από ώρα ήλθε ο πατήρ Γερμανός και μου είπε:
– Γιατί σήμερα κατά την ώρα της Μεγάλης Εισόδου σήκωνες τα πόδιά σου;
Και εγώ του είπα:
– Πατέρα Γερμανέ, δεν ξέρω τι μου συνέβη. Δεν έβρισκα στέρεο έδαφος να πατήσω.
– Αυτό είναι, μου είπε, εφέρεσο στον αέρα ενώ σε κρατούσαν Θείοι Άγγελοι. Γι’ αυτό πίστευε και μη ερεύνα, γιατί το μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας είναι μέγα μυστήριο.
– Μα, μόνον κατά την Μεγάλη Είσοδο κρατούν οι θείοι Άγγελοι τον λειτουργόν εις τον αέρα;
-Ναι. Διότι τότε φέρει επάνω του τα Τίμια Δώρα. Όταν τα αποθέση τότε η χάρις ενεργεί εις το πνεύμα του λειτουργούντος, το οποίο μεταρσιούται στον φωτεινό και ουράνιο κόσμο…

Κυριακή της Ορθοδοξίας στον Ναό της Αναστάσεως στα Ιεροσόλυμα συλλειτούργησε με τον άγιο Αρσένιο τον Καππαδόκη και μετά την Μεγάλη Είσοδο όταν ο λειτουργός Πατριάρχης ανέγνωσε την ευχή και ευλόγησε τα τίμια δώρα είδε να αστράφτει το πρόσωπο του Χατζηεφεντή από το άκτιστο θείο Φως και ζητούσε πληροφορίες, ”Ποιός είναι αυτός ο ιερέας; πως διάγει;”…!

***

Κατά τις ημέρες που ήμουν εφημέριος στην εκκλησία των αγίων Αναργύρων Κοσμά και Δαμιανού (του Μετοχίου του Παναγίου Τάφου στην Αθήνα), πολλά θαύματα έκαναν οι άγιοι Ανάργυροι, από τα οποία θα διηγηθώ μερικά προς δόξαν των αγίων Αναργύρων.
Στη Νεάπολη των Αθηνών κάποια γυναίκα μέσης ηλικίας ήταν επί έξι μήνες στο κρεβάτι παράλυτη. Με φώναξαν, και αμέσως μόλις έψαλα γι’ αυτήν αγιασμό και έβαλα επάνω της το κουτί στο οποίο υπάρχουν τα άγια λείψανα του αγίου Παντελεήμονος και του αγίου Κοσμά, σηκώθηκε και έγινε εντελώς υγιής.

***

Ο τότε Μητροπολίτης Γυθείου και Οιτύλου, έστειλε έγγραφο στην Ιερά Σύνοδο ζητώντας να γίνη περικοπή ορισμένων τμημάτων στη Θεία Λειτουργία. Το έμαθε ο γέροντας Ιωακείμ και με μια του επιστολή τον επέπληξε δριμύτατα. Μεταξύ των άλλων του έγραφε:
—Βρέ εφταμηνίτικο – ήταν πολύ κοντός στο ανάστημα ο τότε Γυθείου και Οιτύλου – ποιος είσαι εσύ που θα κάνης αυτό; Τη Λειτουργία την έγραψαν φωστήρες και στύλοι της Εκκλησίας, και ποιος είσαι συ που θα βάλης χέρι στη Λειτουργία;
Αργότερα ο Γυθείου και Οιτύλου συνάντησε τον π. Ιωακείμ και τον ρώτησε:
—Εσύ, γέροντα, μου έγραψες για το έγγραφο που έστειλα στην Ι. Σύνοδο περί συντομεύσεως της Θ. Λειτουργίας;
—Ναι, του λέει, και τον έλεγξε λέγοντας άφοβα την αλήθεια. Τότε ο Σεβασμιώτατος του είπε διάφορα επιχειρήματα, που κατά την γνώμη του ήταν υπέρ της συντομεύσεως της Θ. Λειτουργίας: Ότι κουράζεται το εκκλησίασμα και ότι οι κήρυκες του Ευαγγελίου θα έχουν περισσότερο χρόνο στη διάθεση τους. Και ο π. Ιωακείμ του απαντά: —Αυτοί που κουράζονται στη Θ. Λειτουργία, θάταν προτιμώτερο να μην έρχονται στην εκκλησία, παρά για χάρη τους να συντομεύσουμε τη Θ. Λειτουργία.

Οταν πλησίαζε προς το τέλος της ζωής του, έλεγε στον υποτακτικό του:
—Να πεθάνω, παιδί μου, για να μη δω το κακό που θα γίνη στην εκκλησία.
(σσ. προφανώς με το σχίσμα του ημερολογίου σε παλαιό και νέο )

Προείδε το τέλος του. Έλεγε συνέχεια τους Χαιρετισμούς της πολυαγαπημένης του Παναγίας, ακόμη και στον ύπνο του.
—Θα πεθάνω, είπε στον π. Θεοφύλακτο κάποια μέρα. Η ψυχή μου λέει τους χαιρετισμούς.
Παραμονές της εκδημίας του, Σεπτέμβριο του ’43, είδε στον ύπνο του τον Άγιο Νεκτάριο, και είπε πάλι στον υποτακτικό του για την έξοδό του. Σε λίγες μέρες κοιμήθηκε…

***

Ο άγιος π. Ηλίε Λακατούσου,
ο άφθαρτος άγιος της Ρουμανίας

Ο πατήρ Ηλίε Λακατούσου (Ilie Lăcătuşu) έμεινε στη μνήμη όλων όσων τον γνώρισαν ως άνθρωπος προσευχής. Όσοι είχαν μάτια να δουν, έβλεπαν ότι ό,τι κι αν συνέβαινε γύρω του, ο πατέρας βρισκόταν συνεχώς με το νου του στον Θεό, Το όνομα του οποίου επικαλούνταν όλη την ώρα. Δεν μιλούσε πολύ, αλλά ο λόγος του είχε μεγάλη δύναμη, μεταδίδοντας χάρη σε όσους τον άκουγαν. Στήριξε, με την προσευχή και τον λόγο του, με πραότητα και καλοσύνη, πολλές αδύναμες ψυχές στο δρόμο προς τον Γολγοθά, ανεβάζοντάς τες στον Θεό.

Συνελήφθη το 1952 με αφορμή τη συμμετοχή του στην πατριωτική ομάδα των λεγεωναρίων και φυλακίστηκε στο Γκαλές. Μετά την αποφυλάκισή του, εργάστηκε για ένα διάστημα ως οικοδόμος στο Bolintin, κοντά στο Βουκουρέστι. Ο Κύριος ήθελε να δοκιμάσει τον δούλο του στο καμίνι των πειρασμών και σαν άλλον Ιώβ πήρε τα παιδιά του ένα ένα, και από τα πέντε επέζησε μόνο ένα κορίτσι. Αυτή τη δοκιμασία έλαβε και ο πατέρας Ηλίας με πίστη, παραδομένος τελείως στο θέλημα του Θεού. Μετά από λίγα χρόνια, επανέλαβε ταπεινά την ιερατική του διακονία στα χωριά Gârdeşti (Teleorman) και Κουκουρούζ (Giurgiu), γινόμενος στους πιστούς παράδειγμα προσευχής και καλών έργων.
Τον αναζητούσαν οι πιστοί διψασμένοι για τον ζωντανό λόγο του.
Αποτραβήχτηκε στα βάθη της ταπεινοφροσύνης -προσευχόμενος, με νηστεία και θλίψεις- μέχρι που παρέδωσε την αγία του ψυχή στα χέρια του Κυρίου μας. Σε όλη του την πρόσκαιρη ζωή, ο πατέρας Ηλίας αγάπησε τον Σωτήρα με όλη του την καρδιά, με όλη του την ψυχή, με όλη του την ύπαρξη και Τον υπηρετούσε με ταπείνωση και αφοσίωση.

Τα βάσανα και οι συνθήκες στις φυλακές είχαν προξενήσει βλάβες στην υγεία του και το τέλος της ζωής του το πέρασε στα νοσοκομεία. Εκεί το 1983 είπε ότι αν δεν πεθάνει μέχρι στις 22 Ιουλίου θα ζήσει ακόμη δύο χρόνια. Πράγματι εκοιμήθη στις 22 Ιουλίου 1983 όπως προείπε. Επίσης τότε είπε ότι αν η σύζυγός του, πρεσβυτέρα Αικατερίνα, πεθάνει σε 15 χρόνια, να την κηδεύσουν κοντά του, όπως και έγινε.

Στις 22 Σεπτεμβρίου 1998, κοιμήθηκε η πρεσβυτέρα του π. Ηλία, Αικατερίνα. Η κηδεία της θα γινόταν 29 Σεπτεμβρίου, όλοι οι παρόντες έγιναν μάρτυρες ενός απρόσμενου γεγονότος το σώμα του είχε όλα τα χαρακτηριστικά των ιερών λειψάνων: ήταν άφθαρτο και ευωδίαζε. Ζύγιζε 7-8 κιλά ήταν στεγνό και ελαφρύ και είχε χρώμα φυστικί.
Η είδηση της εύρεσης του λειψάνου του π. Ηλία διαδόθηκε γρήγορα σ’ όλη την χώρα. Οι πιστοί, μοναχοί και ιερείς συρρέουν και τιμούν τον π. Ηλία και προσεύχονται ακουμπώντας του τους πόνους και τα δεινά τους, και αυτός μεταδίδει σε όλους πνευματική χαρά.

Τα λείψανά του προς το παρόν βρίσκονται σ’ ένα παρεκκλήσι στο κοιμητήριο της Κοιμήσεως της Θεοτόκου στη συνοικία Τζιουλέστι -Giulești του Βουκουρεστίου.

***

πατήρ Ιουστίνος Pârvu: «Ποιος ξέρει πόσες εκατοντάδες ή χιλιάδες λείψανα που μαρτύρησαν με βασανιστήρια θα έχουν αγιαστεί με το θέλημα του Κυρίου, όπως αυτό του πατέρα Ilie Lăcătuşu, αλλά παραμένουν άγνωστα και άσημα;» Με τον πατέρα Ιλίε Λακατούσου μείναμε μαζί τέσσερα χρόνια στην Περιπράβα στο Δέλτα. Διακρίθηκε γενικά για την εσωτερική του δύναμη και για τη σιωπή του. Σπάνια τον άκουγες να μιλάει και όταν το έκανε είχε κάτι σημαντικό να πει. Τις πιο πολλές φορές μας προέτρεπε να προσευχόμαστε όταν βρισκόμασταν σε κίνδυνο. Γι’ αυτόν τον άνθρωπο έχω να πω ότι ήταν πραγματικά ταπεινός. Ποτέ δεν ήθελε να βγει στην επιφάνεια, προσπαθούσε να περάσει απαρατήρητος.

Η μαρτυρία του πατέρα Ιωάννη από το Rarău:
«Μαθαίνοντας από κάποιον στο Βουκουρέστι για τον πατέρα Ilie Lăcătuşu, ο οποίος είπε ότι ο πατέρας μιλάει και κάνει θαύματα, από περιέργεια πήγα σε έναν φίλο που είχε αυτοκίνητο και με πήγε στο κοιμητήριο. Δεν ξέρω το Βουκουρέστι και δεν ήξερα πού να πάω. Και ο Θεός ήθελε η κόρη του πατέρα Ilie Lăcătuşu να έρθει στο κοιμητήριο εκείνη την ωρα, παρόλο που δεν είχε πάει για περίπου δύο ή τρεις ημέρες. Σκέφτηκα ότι ο Θεός ήθελε να μου κάνει τη χάρη, γιατί ήμουν ξένος για το Βουκουρέστι, απο μεγάλη απόσταση, και ίσως λόγω αυτής της επιθυμίας να τον δω και να επιβεβαιώσω αυτό που άκουσα, να το δω προσωπικά με τα μάτια μου. Ο Θεος μου ήθελε να έρθει το κορίτσι.
Και μπαίνοντας μέσα, είδα έναν πραγματικό νεκρό, μάτια κλειστά, εντελώς, ακίνητος. Έμεινα έκπληκτος όταν το είδα χωρίς καπάκι από πάνω, χωρίς μυρωδιές. Ο άνθρωπος, όταν πεθάνει, σε δύο-τρεις μέρες πρέπει να τον περιποιηθείς με ειδικα χημικά για να μην αναδίδει οσμές, για να μην σαπίσει αμέσως, υπάρχουν πολλοί που έχουν αρχίσει να σαπίζουν εξαιτίας των αμαρτιών. Και αυτός – τίποτα, τόσα χρόνια, που ζει στον αέρα όπως όλοι οι άνθρωποι, ακάλυπτος, χωρίς κανενός είδους μυρωδιά. Γονάτισα και έσκυψα το κεφάλι μου στη θήκη και έκανα μια προσευχή. Και, φυσικά, στην προσευχή ανέφερα τον Σωτήρα, τη Μητέρα του Θεού και μετά τον ίδιο, προσωπικά, να προσευχηθεί για άφεση των αμαρτιών μου. Και όταν σήκωσα το κεφάλι μου και τον κοίταξα, τα μάτια του ήταν ορθάνοιχτα. Τότε απροσδόκητα -επειδή ο άγιος θαυματουργεί, ανοίγει τα μάτια του, κινείται, μιλάει στους αξίους– εγώ, θεωρώντας τον εαυτό μου εντελώς ανάξιο για κάτι τέτοιο, εντυπωσιάστηκα όταν είδα ότι άνοιξε διάπλατα τα μάτια του. Έσκυψα ξανά το κεφάλι μου και έκανα μια προσευχή και όταν σήκωσα ξανά το κεφάλι μου, τα μάτια του κινήθηκαν προς την κατεύθυνσή μου, κοιτούσε όπως κοιτούσαν οι άνθρωποι χωρίς να γυρίσουν τα κεφάλια τους – αλλά έστρεψε τα μάτια του ακριβώς προς το μέρος μου. Και η κόρη του πατέρα Lăcătusu λέει: «Πατέρα, πατέρα θέλει να σου μιλήσει. Ρώτησε κάτι». Και, εκείνη τη στιγμή, μη περιμένοντας άλλη πρόσκληση, κοίταξα πίσω, ήξερα ότι πριν στο κοιμητήριο ήταν περίπου τρία άτομα – τώρα ήταν γύρω στα σαράντα -πενήντα άτομα πίσω μου. Και μετά σηκώθηκα και έφυγα.
Και έμεινα με την πεποίθηση ότι ο Άγιος Ilie Lăcătusu είναι ένας πραγματικά μεγάλος άγιος, μεγάλος ενώπιον του Θεού. Δεν γνωρίζω τη δραση του, δεν ξέρω τη ζωή του, ξέρω ότι ήταν ιερέας που ήταν στη φυλακή την εποχή του κομμουνισμού και γι’ αυτό οι ηγέτες δεν θέλουν να τον αγιοποιήσουν.
Πήγα μια άλλη φορά, όπως όταν ήμουν δύο ετών, και πήγα ξανά στον πατέρα Ilie Lăcătusu. Έβαλα ξανά το κεφάλι μου στο φέρετρο και προσευχήθηκα, πάλι έβαλα τα χέρια μου πάνω στα χέρια του – ηταν εντελώς δύσκαμπτα, παγωμένα, όπως είναι των νεκρων, και αφού προσευχήθηκα λίγο, έβαλα τα χέρια μου ξανα στα χέρια του και είδα ότι τα χέρια του κινούνταν πάνω – κάτω, χωρίς να κινώ εγω τα δικα μου τα χέρια…
– Τα χέρια μου ήταν στα χέρια του και είδα ότι τα χέρια του δεν ήταν πια κρύα σαν πάγος, ήταν ζεστά. Τα χέρια κινούνταν και έμεινα έκπληκτος. Είδα έναν νεκρό, αλλα όχι νεκρό, έναν ζωντανό νεκρό.
– Δεν ήταν πλέον άκαμπτος;
– Όχι, απολύτως καθόλου. Ήταν εύκαμπτος.
– Δεν υπήρχαν σημάδια σήψης…
– Απολύτως τίποτα, ζωντανός και με μουστάκι και τα πάντα.
– Άκουσες άλλα θαύματα με τον πατέρα Ηλία;
– Κάποιος είπε ότι του μίλησε, και εγώ τότε σκεφτόμουν πολύ: πώς μπορεί ένας νεκρός να μιλήσει μετά από τόσα χρόνια; Πως γίνεται τόσα χρόνια και να μην σαπίζει. Και άκουσα επισης ότι το προείπε, πριν πεθάνει: «Θα με θάψετε χαμηλά αλλά μετά από πόσα χρόνια θα βάλετε τον ιερέα στη θέση του, και θα με αφήσετε από πάνω» -όπως ακριβώς έγινε τώρα. Ήταν προορατικος, μέ το δώρο της προφητείας. Αν δεν ήταν αυτοί οι άγιοι που φυλάνε τη χώρα μας από όλες τις πλευρές και προσεύχονται για εμάς, δεν ξέρω τι θα είχε συμβεί.
– Προσεύχεσαι σε αυτόν ως άγιο; Προσεύχεσαι στον πατέρα Ηλία;
– Δεν ξέρω πόσο προσεύχομαι, αλλά ξέρω ότι είναι άγιος, μεγάλος άγιος, όπως και ο Άγιος Καλίνικος της Τσέρνικα, η Αγία Παρασκευή, ο Άγιος Δημήτριος Μπασαραμπόφ, η Αγία Φιλοθέη, μεγάλοι άγιοι, μεγαλύτερος όλων.

Μια μέρα παρατήρησα στο δεξί πρόσωπο του πατέρα, ακριβώς δίπλα στο μάτι, παρατήρησα μια λευκή γραμμή, μια ράβδωση και δεν ήξερα τι ήταν . Πλησίασα, και είδα ότι υπήρχαν ίχνη σαν από δάκρυα. Τη στιγμή που μπήκε ο τελευταίος πιστός, ήταν περίπου 3-4 άτομα μέσα, ένας από αυτούς ειδε ότι ο πατέρας άνοιξε τα μάτια του.
http://www.marturisitorii.ro/2018/07/22/parintele-ilie-lacatusu-din-giulesti-sfantul-cu-moaste-intregi-din-romania-sau-mortul-viu-marturii-impresionante-la-20-de-ani-de-la-descoperirea-sa-si-la-35-de-ani-de-la-nasterea-la-cer-22-iulie-1/

Άγιε Ηλίε Λακατούσου πρέσβευε υπέρ ημών! Προσεύχου να μάθουμε να ζούμε τη χριστιανική μας κλήση σε όλους τους χρόνους, σε όλους τους τόπους και σε όλες τις περιστάσεις. Είθε ο Θεός να ευλογεί πλουσιοπάροχα αυτούς που υποφέρουν για την Πίστη μας και να υπομείνουν μέχρι τέλους.

Όσιος Κούξα της Οδησσού, Κύριε, Συ που τα βλέπεις όλα. Συ που έθρεψες τους προφήτες Σου και δεν τους λησμόνησες. Μην μας ξεχάσεις κι εμάς, Κύριε.
https://iconandlight.wordpress.com/2021/09/28/68692/

Άγιος Αντώνιος ο διά Χριστόν σαλός του Ζαντόνσκ και ο π. Γεράσιμος (Schmaltz) φύλακας των λειψάνων του αγίου Γερμανού της Αλάσκας.
https://iconandlight.wordpress.com/2017/09/28/%CE%AC%CE%B3%CE%B9%CE%BF%CF%82-%CE%B1%CE%BD%CF%84%CF%8E%CE%BD%CE%B9%CE%BF%CF%82-%CE%BF-%CE%B4%CE%B9%CE%AC-%CF%87%CF%81%CE%B9%CF%83%CF%84%CF%8C%CE%BD-%CF%83%CE%B1%CE%BB%CF%8C%CF%82-%CF%84%CE%BF/

Ἀπολυτίκιον τοῦ Ὁσίου Κυριακοῦ τοῦ ἀναχωρητοῦ
Ἦχος δ’. Ταχὺ προκατάλαβε. Γερασίμου.

Χριστῷ ἠκολούθησας, καταλιπὼν τὰ τῆς γῆς, καὶ βίον ἰσάγγελον, ἐπολιτεύσω σαφῶς, ὡς ἄσαρκος Ὅσιε· σὺ γὰρ ἐν ταῖς ἐρήμοις, προσχωρῶν θείῳ πόθῳ, σκίλλῃ πικρᾷ τὴν πάλαι, πικρὰν γεῦσιν ἀπώσω. Διὸ Κυριακὲ θεοφόρε, ἀξίως δεδόξασαι.

Ἀπολυτίκιον τῆς Ἁγίας Μάρτυρος Κασδόας
Ἦχος γ΄. Τὴν ὡραιότητα.

Τὸν ὡραιότατον, Χριστὸν ἠγάπησας, Νύμφη ἀκήρατε, Κασδόα ἔνδοξε, καὶ τὸ σὸν αἷμα δι’ Αὐτόν, χειρὶ Πατρὸς ἐξέχεας· ἔχουσα ὡς σύναθλον, σὸν γενναῖον ὁμαίμονα, Γοβδελαᾶν τὸν ἔνδοξον, καὶ ἀκμαῖον ἀδάμαντα· μεθ’ οὗ ἐν παῤῥησίᾳ ἱκέτευε, ἐλεηθῆναι τὰς ψυχᾶς ἡμῶν.

Ἀπολυτίκιον τοῦ Ἁγίου μάρτυρος Γοβδελαᾶ τοῦ ἐν Περσίᾳ
Ἦχος α΄. Τῆς ἐρήμου πολίτης.

Τὸν πολύαθλον Μάρτυρα, καὶ ἀκμαῖον ἀδάμαντα, τὸν καρτερικὸν στρατιώτην, καὶ πανεύφημον ὁπλίτην, Γοβδελαᾶν ἐν ὕμνοις τιμήσωμεν· ἐκήρυξε γὰρ Χαλδαίοις τὸν Χριστόν, αἰκίας δριμυτάτας ἐνεγκών, νικητὴς τροπαιοφόρος, κατὰ τῆς πλάνης γενόμενος. Δόξα τῷ δυναμώσαντι αὐτόν, δόξα τῷ στεφανώσαντι, δόξα τῷ ἐν σοὶ Μάρτυσιν αὐτὸν συναριθμήσαντι.

Έτερον Ἀπολυτίκιον τῶν Ἁγίων Μαρτύρων ἐν Περσίᾳ· Γοβδελαᾶ καὶ Κασδόας
Ἦχος α’. Τῆς ἐρήμου πολίτης.

Δυάδα τὴν ἁγίαν τῶν Μαρτύρων τιμήσωμεν, σὺν Γοβδελαᾷ τὴν Κασδόαν τοὺς γενναίους ὁμαίμονας· φωτὶ γὰρ ἐλλαμφθέντες θεϊκῷ, ἐνήθλησαν στερρῶς ὑπὲρ Χριστοῦ, καὶ πρεσβεύουσιν ἀπαύστως ὑπὲρ ἡμῶν, τῶν ἐκβοώντων πάντοτε· δόξα τῷ ἐνισχύσαντι ὑμᾶς, δόξα τῷ σὲ στεφανώσαντι, δόξα τῷ ἐνεργοῦντι δι’ ὑμῶν, πᾶσιν ἰάματα.

Ἀπολυτίκιον τοῦ Ἁγίου μάρτυρος Γοβδελαᾶ τοῦ ἐν Περσίᾳ·
Ἦχος α’. Τῆς ἐρήμου πολίτης.

Βασίλειον ἀξίαν ὡς φθαρτὴν καταλέλοιπας, καὶ τῷ βασιλεῖ τῶν αἰώνων ἠκολούθησας ἔνδοξε, καὶ ἤθλησας στερρῶς ὑπὲρ αὐτοῦ, βασάνους ἀνυποίστους ἐνεγκών· διὰ τοῦτό σε τιμῶμεν ᾀσματικῶς, Γοβδελαᾶ κραυγάζοντες· δόξα τῷ δεδωκότι σοι ἰσχύν, δόξα τῷ σὲ στεφανώσαντι, δόξα τῷ ἐνεργοῦντι διὰ σοῦ, πᾶσιν ἰάματα.

Ἀπολυτίκιον τοῦ Ἁγίου Ὁσιομάρτυρος Μαλαχίου τοῦ Λινδίου
Ἦχος πλ. α΄. Τὸν συνάναρχον Λόγον.

Τῶν Ὁσίων ζηλώσας, θερμῶς τὴν ἄσκησιν, ἀγγελικῶς ἐβιώσω, δι᾿ ἀρετῆς ἐπὶ γῆς, καὶ ἐνήθλησας στεῤῥῶς, ζήλῳ τῆς πίστεως. Ὅθεν τῆς δόξης τοῦ Χριστοῦ, ἐκοινώνησας φαιδρῶς, ἐν οὐρανοῖς Μαλαχία, πρεσβεύων ἀκαταπαύστως, ὑπὲρ τῶν πίστει εὐφημούντων σε.

Ἀπολυτίκιον τῶν Ἁγίων Μαρτύρων τῶν ἐν Στροφάσιν ἀναιρεθέντων.
Ἦχος α’. Τῆς ἐρήμου πολίτης. (Μ.Χ.Μπουσια)

Ἐν Μονῇ τῶν Στροφάδων θεαρέστως βιώσαντες, καὶ τῆς ἐν Χριστῷ ἀπαθείας ἐποφθέντες κειμήλια, ὑπέστητε βαρβάρων τὴν ὁρμήν, Πατέρες καὶ Μαρτύρων κοινωνοί, ἀνεδείχθητε ὡς ἄρνες, στυγνῶς σφαγιασθέντες Ὁσιόαθλοι· δόξα τῷ ἐνισχύσαντι ὑμᾶς, δόξα τῷ στεφανώσαντι, δόξα τῷ δωρουμένῳ δι’ ὑμῶν πιστοῖς τὰ κρείττονα.

Ἀπολυτίκιον τοῦ Ἁγίου Δονάτου Ἐπισκόπου Εὐροίας τῆς ἐν Ἠπείρῳ
Ἦχος α΄. Τοῦ λίθου σφραγισθέντος.

Τῆς πόλεως Εὐροίας ἀνεδείχθης Ἐπίσκοπος, καὶ θαυματουργὸς θεοφόρε, Δονᾶτε Πατὴρ ἡμῶν· πηγὴν πικροῦ εἰς γλυκὺ μετέβαλες, καὶ ὄμβρον ἄνωθεν κατήγαγες· ἄνακτος κόρην τοῦ πονηροῦ ἔσωσας, νεκρὸν ὄντα ἄταφον ἀνέστησας θαυματόβρυτε. Δόξα τῷ σὲ δοξάσαντι, δόξα τῷ σὲ ἐπὶ γῆς φρουρήσαντι, δόξα τῷ χορηγήσαντι ἡμῖν, σὲ πρέσβυν ἀκοίμητον.

Ἀπολυτίκιον τοῦ Ἁγίου Ἠλίε Λακατούσου τοῦ Νέου Ὁμολογητοῦ τοῦ Ρουμάνου
Ἦχος πλ. δ’.

Ὀρθοδοξίας ὁδηγέ, εὐσεβείας Διδάσκαλε καὶ σεμνότητος, τῆς Οἰκουμένης ὁ φωστήρ, τῶν Μοναζόντων θεόπνευστον ἐγκαλλώπισμα, πατὴρ Ἠλία σοφέ, ταῖς διδαχαῖς σου πάντας ἐφώτισας, λύρα τοῦ Πνεύματος. Πρέσβευε Χριστῷ τῷ Θεῷ, σωθῆναι τὰς ψυχὰς ἡμῶν.

Fr Joachim you should be aboslutely moved when you recite the mental prayer. The prayer should pour out from your heart;you should not just recite it with your lips’. Fr. Ilie Lăcătușu remained in the memory of those who knew him as a man of prayer and silence.

Synaxarion.
On September 29, we commemorate our devout father Cyriacus the Anchorite, Hermit, of Palestine (556)
On this day we also commemorate the holy Martyrs Gobdelaas, son of Sapor, King of Persia, Casdous, Casdoa, Gargalus the former magus, and Dada of Persia, Martyrs (4th century).
On this day we also commemorate the holy Martyr Gudelia (Govdelia) of Persia (4th century)
On this day we also commemorate the holy Martyr Petronia
On this day we also commemorate the holy Martyrs Tryphon, Trophimus, and Dorymedon, and 150 Martyrs in Palestine
On this day we also commemorate the Saint Theophanes the Merciful of Gaza
On this day we also commemorate the New Hieromartyr Malachi of Jerusalem, tortured and roasted on a spit over live coals (1500)
On this day we also commemorate the Venerable monk-martyrs in the Strofades (1530 or 1537)
On this day we also commemorate the Saint Onuphrius the Wonderworker, of Gareji, Georgia (1733)
Translation of the relics of St. Donatus, Bishop of Euroea in Epirus (387), from the Church of Santa Maria e San Donato in Venice to Paramythia in Greece.
Saint Kuksha of Odessa – the uncovering of his holy relics (1994)
On this day we also commemorate the translation of the relics (1998) of our father among the saints, Ilie Lacatusu the Confessor the Romanian (1983), at Petru-Voda Monastery .
Repose of Farther Joachim Spetsieris (1943)
Repose of Blessed Anthony Alexeyevich, Fool-for-Christ, of Zadonsk (1851)

Elder Iustin Pârvu: I stayed with Fr. Ilie Lăcătușu for four years at Periprava in the Delta region. He was distinguished in general through his inner strength and silence. It was rare to hear him speak, but when he did his words had great importance. Most of the time he exhorted us to pray when we were in some danger. Concerning this man I can say in truth that he had the gift of humility. Seeking all the time to go unnoticed, he bore himself as the most insignificant man.

Saint Ilie Lacatusu: 
THE MAN OF GOD

In the cemetery of the Dormition of the Mother of God in the suburbs of Bucharest, Romania, in a small crypt lie the incorrupt relics of Fr. Ilie Lăcătușu, one among the many confessors of the communist prisons. Since September 29, 1998 when his relics were exhumed, multitudes of faithful Christians have headed towards his reliquary, telling him their pain and sorrows. His body weighs eight kilograms and all the characteristics of holy relics: incorrupt, fragrant, dry and light, hazel-colored skin, preserving their features, not evoking fear but rather spiritual joy in those who gaze upon them, and giving the impression of a man who is asleep.

Fr. Ilie was a priest who was sanctified not in the middle of the wilderness, but amidst communist persecution, enduring with humility and without compromise the humiliations of prison life. He was arrested different times and experienced the harsh regime of Canal, being included in a brigade of priests destined for extermination. After working in the labor camps of Galeș and Peninsula, he became gravely ill and was sent to Târgu-Ocna, where he found an atmosphere of prayer and brotherly love. Liberated for a short period of time, he was arrested again and sent to Periprava in the Delta region where he displayed a measure of spiritual discernment. Elder Iustin Pârvu was also there at that time and related events worthy of inclusion in The Lives of The Saints—great miracles that God worked in the camps for those who were confessing Him.

Fr. Ilie Lăcătușu remained in the memory of those who knew him as a man of prayer. Those who had eyes to see observed that being indifferent to the things happening around him, he kept his mind unceasingly in God, Whose Name he called upon at all times. He did not speak much, but his words had great power, transmitting grace to those who listened to him. He supported with prayer and his words, with meekness and kindness, many weak souls on the road to Golgotha, raising them towards God. After his release he worked for a time as a brick-mason at Bolintin, near Bucharest. The Lord wanted to refine his servant in the furnace of temptations, and as another Job, his children were taken from this life one by one, leaving only one girl behind out of the five that he had. Fr. Ilie also received this trial with faith, giving himself entirely over to the will of God. After several years he took up again with humility the service of the priesthood in the villages of Gârdești and Cucuruzu, becoming an example of prayer and good works to the faithful Christians there.

The Spirit of God was with Fr. Ilie, as the Lord says, “But on this one will I look: on him who is poor and of a contrite spirit.” (Isaiah 66:2)

The Incorrupt Relics of Saint Ilie Lacatusu (+ 1983)

Fr. Ilie Lacatusu (1983) was born on December 6, 1909 in the village of Crapaturile, Valcea, Romania. He was the second child of seven in his family. They were simple country people, but had strong faith in God. His father was a Church singer, and this fact played an vital role in bringing the future Fr. Ilie closer to the Church, while he was still in his early years. Following his conscience, after he finished school, he went to the “St. Nicholas” Theological Seminary, from which he graduated with Honors (1923-1930). He then enrolled in the Bucharest Theological Faculty (1930-1934).
On July 5, 1931 he married Ekaterina Popescu, a Romanian teacher. He was ordained priest in September 1934, serving in the Osica de Jos parish, of the Caracal district, and then in the village of Buicesti, Valcea.
For the years to come the life of Fr. Ilie would flow quietly, as he took care of his family. Together with his wife, they had 5 children.
In 1952 a wave of communist arrests among the priests sent Fr. Ilie to a forced labor camp, at one of the biggest Romanian construction projects at that time. Within a year, because of the deterioration in his health, he was moved to Targu-Ocna. We must say that compared with the Pitesti jail where there were many victims among the prisoners, the religious life in the Targu-Ocna jail reached high levels of spiritual enrichment. This was due to the extreme sufferings and the difficult, harsh and oppressive times in the communist jail. But for the strong ones, these conditions were good for prayer, good for getting themselves closer to God. During this time, Fr. Ilie also helped the other prisoners – this would be a period of intense spiritual enrichment for him.
He was released in 1954, but in 1959 the communist persecution apprehended him once again and sent him to another forced labor camp, this time to the Periprava camp. His health continued to deteriorate. During the 1959-1964 period he was forced to stay in Bolintin, where he was obliged to work as a brick mason. He would serve the Holy Liturgy again in 1965 in the villages of Gardesti, Teleorman and Rasuceni, Ilfov. Retiring in 1978, he said later that if he did not die by July 22 in 1983 then he would live another two years. However he reposed on July 22, 1983 exactly, after asking his loved ones to bury his wife next to him in the cemetery, if she passes away 15 years later. And indeed, 15 years later his wife would pass away!
It was September 22, 1998 when the grave of Fr. Ilie was opened and his body was to be found incorrupt, with the scent of myrrh permeating the area. The news quickly spread throughout the region and many came to venerate his holy relics, both faithful and clergy, and all await the day of his official canonization.
Fr. Ilia’s incorrupt relics rest today in the Chapel of the Dormition of the Theotokos in Giuleşti, Bucharest.

Long-suffering Father Ilie, putting on Christ’s mantle, pray to Him that He may save our souls.

***

Farther Joachim Spetsieris (1943), spiritual child of Saint Nektarios of Aegina

When Fr Joachim asked him about the mental prayer, St Nektarios told him: ‘Fr Joachim you should be aboslutely moved when you recite the mental prayer. The prayer should pour out from your heart;you should not just recite it with your lips’.

On one occasion the Saint said to Fr Joachim one of the students, who later became a close friend and his biographer:”When a man comes to understand his destiny, and that he is a child of the heavenly Father, that is, of the Supreme Good, he looks with contempt at the goods of this world. It is true that the virtuous man endures temptations and humiliations in this world; but he rejoices deep within his heart, because he has his conscience at peace, The world hates and despises virtuous men, yet it envies them, for as our ancestors used to say, even the enemy admires virtue.”

His biographer relates that “after settling at the convent he lived an altogether spiritual life, being always in a state of divine contemplation …. He never neglected mental prayer: Lord Jesus Christ, have mercy upon me. For this reason an exceptional sweetness radiated from his serene countenance, showing a holiness of sanctification in the Holy Spirit.”Correspondence with his spiritual children, and especially with the sisterhood under his spiritual guidance, took much of the Saint’s time. In his letters are reflected the mercy, humility and high level of spiritual attainment which were born from the Saint’s true love of God and experience in the unseen warfare. To the nuns in Aegina he wrote:”Seek God every day, but in your heart; and not outside of it, and on discovering Him stand with fear and trembling, like the Cherubim and Seraphim, as your heart becomes God’s dwelling place. To discover the Lord, humble yourself to the earth before Him, for the Lord rejects the proud and high minded, but loves and visits the humble of heart …. When we are delivered from the malice of pride and become humble, enthroning humility in our hearts, we possess all; because humility is elevating and bears with it the whole choir of virtues, and when one becomes humble all the virtues follow…”

The body of the Saint Nectarios was found to be whole and entire, and emitting an unearthly fragrance! Three years later the body still remained incorrupt, and continued to be so for about twenty years. His biographer visited the convent in order to witness this divine sign for himself: “I confess with absolute sincerity that when I approached the tomb to pray, I smelled the fragrance of the holy body;I was so moved that I cried with all my heart and soul: ‘Truly, Nectarios has received from God the gift of sainthood, like the Saints of our Orthodox Faith !

“St. Nectarios attained to the same enviable level of sainthood as the great luminaries and saints of our Church. He did not ascend upon pillars, nor did he withdraw to hermitages, nor did he contend with cruel persecutions and tragic tortures, like those great combatants of our holy religion, the Martyrs; but we can say that his whole life was nothing else than a continuous doxology to God, and a tireless effort…to benefit suffering society morally and religiously. He lived in the world, but was not, as the Saviour says, of the world. He trod on the earth, yet he conducted himself like a citizen of heaven. He had the form of a man, but lived like an angel…His was a peace-making holiness, inspired by evangelical virtue and meditation. on the eternal Kingdom of God.”
(Based upon “The Life of St. Nectarios Kephalas ,” by Archimandrlte Joachim Spetsieris, trans, by Constantine Cavarnos;The Orthodox Word, Vol. 2, No. 2, 1966.)

***

From the Athonite Patericon

Once hieromonk Joachim Spetsieres said to elder Gregory:
` Father, I am losing the struggle with the carnal temptations. I cannot rest during day nor during night!`
`Do not despair. This is a sign that your salvation is close. Do not be afraid, our Christ does not let us be tempted more than we can endure. And soon after he blessed him, he was released of that temptation.

Every time there are temptations and troubles the crown of victory is shown too, said elder Gregory to hieromonk Joachim Spetsieris. And he added:
`If there were a monastery only with angels and you were a monk in that monastery you wouldn’t have saved your soul, because nobody would have upset you and you would have had an easy life. The following verse fits in this situation:
«You received the good ones in your life»23 (These are the words Abraham says to the rich man who went to hell and they are found at Luke16, 20–25).

Saint Mary of Palestine, hid in the wilderness from the eyes of men.
https://iconandlight.wordpress.com/2017/09/28/saint-mary-of-palestine-hid-in-the-wilderness-from-the-eyes-of-men/

Troparion of Saint Cyriacus the Anchorite
— Tone 1

A desert dweller, an angel in the flesh,/ and a wonderworker wast thou shown to be,/ O our God-bearing father Cyriacus,/ for having acquired heavenly gifts through fasting, vigilance, and prayer,/ thou dost heal the infirm,/ and the souls of those who have recourse to thee with faith./ Glory to Him Who hath given thee strength!/ Glory to Him Who hath crowned thee!// Glory to Him Who worketh healings for all through thee!

Apolytikion of Saint Cyriacus the Anchorite
in the First Tone

Thou didst prove to be a citizen of the desert, an angel in the flesh, and a wonderworker, O Kyriacos, our God-bearing Father. By fasting, vigil, and prayer thou didst obtain heavenly gifts, and thou healest the sick and the souls of them that have recourse to thee with faith. Glory to Him that hath given thee strength. Glory to Him that hath crowned thee. Glory to Him that worketh healings for all through thee.

Apolytikion of Martyrs Dada, Gobdelaas and Casdoa of Persia
― Tone 1

You abandoned your royal office as perishable, and you followed the eternal King glorious one, and contested firmly on His behalf, suffering irresistible torments, for which we honor you with songs of praise Gobdelaha, crying out: Glory to Him Who gave you strength, glory to Him Who crowned you, glory to Him Who works through you all manner of healings.

Apolytikion of Hosiosmartyrs of Strophades Island
― Tone 1

You lived at Strofades Monastery in a divinely-pleasing manner, and being dispassionate in Christ treasures ambushed in the barbarian assault, O Fathers, together you received martyrdom as abhorred slaughtered lambs, O venerable athletes. Glory to Him Who gave you strength, glory to Him Who crowned you, glory to Him Who granted you most excellent faith.

Troparion of Saint Onuphrius the Wonderworker of Gareji
— Tone 8

By a flood of tears you made the desert fertile, / and your longing for God brought forth fruits in abundance. / By the radiance of miracles you illumined the whole universe! / O our holy father Onuphrius, pray to Christ our God to save our souls!

Troparion of Saint Ilie Lacatusu the Romanian
Tone 8

Champion of Orthodoxy, teacher of purity and of true worship, the enlightener of the universe and the adornment of hierarchs all-wise father Ilie, your teachings have gleamed with light upon all things. Intercede before Christ God to save our souls.

Ο καημένος ο κόσμος –ο Θεός να βάλει το χέρι Του! – βράζει σαν την χύτρα ταχύτητος. Θα πεταχθή σε λίγο η βαλβίδα! Μια πληγή έχει ο κόσμος που κιτρίνισε και θέλει σπάσιμο… Ο πόλεμος, ο λιμός και η επιδημία σημεία του Θεού για να συνετισθούν οι άνθρωποι. Αγίου Παϊσίου Αγιορείτου – Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς

Τῇ ΚΗ΄ (28ῃ) τοῦ μηνὸς Σεπτεμβρίου, Μνήμη τοῦ Ὁσίου Χαρίτωνος τοῦ Ὁμολογητοῦ καὶ καθηγητοῦ τῆς ἐρήμου, ἱδρυτοῦ Μονῶν-Λαυρῶν ἐν Φαράν, Δουκᾶ καὶ Σουκᾶ Παλαιστίνης, ἐξ Ἰκονίου Μ. Ἀσίας (350)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τοῦ Προφήτου Βαρούχ, φίλου καὶ μαθητοῦ τοῦ προφήτου Ἱερεμία (6ος αἰ. π.Χ.)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τῶν Ἁγίων Μαρτύρων· Μάρκου τοῦ ποιμένος, Ἀλεξάνδρου, Ἀλφειοῦ καὶ Ζωσίμου τῶν αὐταδέλφων, Νίκωνος, Νέωνος, Ἡλιοδώρου καὶ τῶν λοιπῶν Παρθένων καὶ Παίδων.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, οἱ Ἅγιοι Μάρτυρες Εὐστάθιος ὁ Ῥωμαίος καὶ Καλλίνικος ξίφει τελειοῦνται.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ὁ Ἅγιος Μάρτυς Ἀλέξανδρος καὶ οἱ σὺν αὐτῷ Τριάκοντα Μάρτυρες ξίφει τελειοῦνται.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τῆς Ὁσίας Εὐστοχίας, μαθητρίας Ὁσίου Ἱερωνύμου καὶ θυγατρὸς τῆς Ἁγίας Παύλας ἐκ ῾Ρώμης, ἡγουμένης Μονῆς ἐν Βηθλεέμ τῆς Παλαιστίνης (419)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τοῦ Ὁσίου Αὐξεντίου τοῦ ἐν Κύπρῳ, τοῦ Ἀλαμάνου (12ος αἰ.)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τοῦ Ἁγίου Ἱερομάρτυρος Ἀλκίσωνος, ἐπισκόπου Νικοπόλεως τῆς Παλαιᾶς Ἠπείρου (561)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τῶν Ὁσίων Σπυρίδωνος καὶ Νικοδήμου τῶν ἐν τῷ σπηλαίῳ
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τοῦ Ἁγίου Βιασεσλάβου, Πρίγκιπος τῆς Τσεχίας (935), ἐγγονός Ἁγίας Λουντμίλας (929)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τοῦ Ὁσίου Ἠρωδίωνος τῆς Λίμνης Ἴλης, τοῦ Ῥώσσου (1541)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τῶν Ὁσίων Κυρίλλου καί Μαρίας, γονέων τοῦ Ὁσίου Σεργίου τοῦ Ραντονέζ Ρωσίας (1337) .
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ὁ ὅσιος Χαρίτων τῆς Μονῆς Σιανζέμσκ τῆς Βολόγκντα Ρωσίας (1509)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ἡ ὁσία Ἰουλιανή Ὀλσάνσκαγια (δηλ. τοῦ Ὀλσάνσκ) ἡ παρθένος, θυγατέρα τοῦ ἡγεμόνα τοῦ Ὀλσάνσκ, ἐν τῇ Λαύρα τῶν Σπηλαίων τοῦ Κιέβου, κοιμήθηκε 16 ἐτῶν (1540)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Σύναξι 73 Ὁσίων τῶν Κοντινῶν Σπηλαίων τῆς Λαύρας τῶν Σπηλαίων τοῦ Κιέβου, τῶν ὁποίων τά Ἱ. Σκηνώματα εἶναι ἄφθαρτα
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ἡ ἀνάμνησις τῆς Εὑρέσεως τῶν Λειψάνων τοῦ Ὁσίου Νεοφύτου τοῦ ἐν Κύπρῳ, τοῦ ἐγκλείστου.

Στίχοι
Bαροὺχ Προφήτης Ἱερεμίου φίλος,
Xριστοῦ Προφήταις συγχορεύει ἐν πόλῳ.

Ο Άγιος Προφήτης Βαρούχ
Αγίου Νικολάου Βελιμιροβιτς

Ο Βαρούχ ήταν μαθητής και πιστός φίλος του μεγάλου προφήτη Ιερεμία. Προφήτευσε την επιστροφή των Ιουδαίων από την Βαβυλώνια Αιχμαλωσία, την καταστροφή της Βαβυλώνος και την έλευση του Υιού του Θεού στη γη. Θεωρείται ότι θανατώθηκε από τους Εβραίους στην Αίγυπτο, όπως και ο προφήτης Ιερεμία, κατά τον έβδομο αιώνα προ Χριστού.
Πηγή: «Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς, Ο Πρόλογος της Αχρίδος, Σεπτέμβριος, εκδ. Άθως
http://prologue.orthodox.cn/September28.htm

Ο Προφήτης Βαρούχ ήταν και γραφέας του μεγάλου προφήτη Ιερεμία (1 Μαΐου) έγραψε με υπαγόρευσή του προφητείες, με την εντολή να τις αναγνώσει στο λαό σε ήμερα νηστείας. Αλλά ο βασιλιάς Ιωακείμ, όταν το πληροφορήθηκε, αντί να επωφεληθεί από τις νουθεσίες του προφήτη, έριξε το βιβλίο του στη φωτιά. Οι προφητείες όμως εκείνες, γράφηκαν και πάλι. Είχε την ευλογία του Θεού, όπως δηλώνει το ίδιο το όνομά του, «Μπαρούχ», σημαίνει «Ευλογημένος». Αυτή την ευλογία μεταφέρει και μεταδίδει και σε μας μέσα από τα πέντε κεφάλαια του προφητικού βιβλίου του. Ο Βαρούχ υπέστη και φυλάκιση, διότι οι Ιουδαίοι τον μισούσαν για τη φιλαλήθη και θαρραλέα του γλώσσα. Τον κατηγορούσαν μάλιστα, ότι αυτός παρακινούσε εναντίον τους τον προφήτη Ιερεμία. Μαζί με το δάσκαλό του, θρήνησε την καταστροφή της Ιερουσαλήμ.
Kαι τόσο πολλή αγαπητός ήταν από τον Ιερεμία , ώστε τον αποκάλεσε πνοή και ανάπαυσις του. Kαι οι δύο μαζί, ήταν σαν μία ψυχή ενωμένοι σε δύο σώματα. Eπειδή ένα και τον αυτό είχαν αρχηγό και καθοδηγητή, το Άγιον Πνεύμα.

***

Ο πόλεμος, ο λιμός και η επιδημία ως σημεία
Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς

Ο πόλεμος, ο λιμός και η επιδημία ως σημεία.
Αυτές οι τρεις μάστιγες μπορούν να εκληφθούν πρώτιστα ως σύμβολα επειδή ως γεγονότα εξωτερικά εκφράζουν εσωτερικές καταστάσεις της ψυχής και του πνεύματος των ανθρώπων. Καθώς αναφέρει ο απόστολος Ιάκωβος: πόθεν πόλεμοι και μάχαι εν υμίν; Ουκ έντεύθεν εκ των ηδονών υμών των στρατευομένων εν τοις μέλεσιν υμών; (Ίακ. 4, 1). Η εσωτερική θεομαχία καταλήγει σε ανθρωπομαχία, ο εσωτερικός πόλεμος σε εξωτερικό. Αυτός είναι ο μυστικός και διαρκής συμβολισμός όλων των πολέμων. Μα ο πόλεμος σαν στιγμιαίο γεγονός μέσα σε μια εποχή και σε συγκεκριμένη γενεά αποτελεί σήμα Θεού για την εποχή και τη γενεά της.

Και αποστελώ εις αυτούς τον λιμόν και τον θάνατον και την μάχαιραν (Ίερ. 24, 10), λέει ο Κύριος, στους σκληροτράχηλους και ανυπότακτους, σε κείνους που έχουν σαπίσει από τους αμαρτωλούς λογισμούς και τις εμπαθείς επιθυμίες….

Ο λιμός σαν σήμα

Και έγένετο λιμός εν ταις ήμεραις Δαυίδ τρία έτη, ένιαυτός ο έρχόμενος ένιαυτου, και έζήτησε Δαυίδ το πρόσωπον Κυρίου, και είπε Κύριος επί τον οίκον Σαούλ και επί τον οίκον αυτού αδικία εν θανάτω αιμάτων αυτού, περί ου έθανάτωσεν τους Γαβαωνίτας (Β’ Βασ. 21, 1-2). Δεν συμβαίνει λοιπόν λιμός σε κάποια χώρα επειδή τα σύννεφα ξέχασαν να ρίξουν τη βροχή τους η επειδή η γη λησμόνησε ξαφνικά να παράγει τους καρπούς της η πάλι επειδή συμπτωματικά έπνιξε με ζιζάνια το σιτάρι που καρποφόρησε η τέλος επειδή εμφανίστηκαν τυχαία ακρίδες και κατέφαγαν την τροφή των ανθρώπων καθώς ανόητα ερμηνεύουν κάποιοι, άφρονες. Ο λιμός είναι σήμα τιμωρίας του ζώντος Προνοητού για να συνετισθούν οι άνθρωποι, να συμμαζευτούν και να διορθωθούν.

Η επιδημία ως σήμα:

Υπερηφανεύτηκε κάποτε ο βασιλιάς Δαυίδ και μέσα στην υπεροψία του έδωσε εντολή να καταμετρηθεί ο λαός. Αυτό όμως δεν ήταν αρεστό στο Θεό’ γιατί στον Θεό μας, τίποτε δεν είναι αρεστό από όσα γίνονται με την υπερηφάνεια. Είπε λοιπόν ο Θεός στον Δαυίδ δια του προφήτου να επιλέξει ως τιμωρία ένα από τα τρία κακά: λιμό, πόλεμο ή επιδημία. Μέσα στο φρικτό δίλημμα ο βασιλιάς Δαυίδ επέλεξε την επιδημία και χτύπησαν το λαό ασθένειες θανατηφόρες: και απέστειλεν ο Θεός άγγελον εις Ιερουσαλήμ του εξολοθρεύσαι αυτήν, και ως εξολόθρευσεν, είδε Κύριος και μετεμελήθη επί τι κακία και είπε τω αγγέλω τω εξολοθρεύοντι ικανούσθω σοι, άνες την χείρα σου (Α’ Παρλ. 21, 15). Δεν συμβαίνουν λοιπόν ούτε οι επιδημίες τυχαία στους ανθρώπους αλλά εξαιτίας κάποιας σοβαρής αιτίας και μάλιστα ηθικής. Με την επιδημία δίνει ο Ύψιστος σήμα στους ανθρώπους πως έχουν βγει από τον ορθό δρόμο και πλανώνται. Εκείνος που βλέπει τα πάντα και επισκοπεί σε όλα, στέλνει σήματα στους ταξιδιώτες της γης για να αποφεύγουν τις αδιεξόδους και να επανέρχονται στον ορθό δρόμο.

Την ασθένεια των μεμονωμένων ανθρώπων εξελάμβαναν ανέκαθεν οι χριστιανοί ως σήμα από Θεού.

Αυτή η άποψη είναι και κατά την ‘Αγια Γραφή σωστή. Όταν ο βασιλιάς Ιωράμ καταπάτησε την πίστη των πατέρων του άκουσε τα εξης από τον προφήτη Ησαΐα: ιδού Κύριος πατάξει σε πληγήν μεγάλην εν τω λαω σου και εν τοις υιοίς σου και εν γυναιξί σου και εν πάση τη αποσκευή σου…. (Β’ Παρλ. 21, 14).

Μα και η ασθένεια του δικαίου Ιώβ λειτούργησε ως σήμα για τον σατανά και τους ανθρώπους: στον πρώτο για να βεβαιωθεί για το πόσο ανίσχυρος είναι ενώπιον των δικαίων και στους δεύτερους για να δουν και γνωρίζουν ότι ο Θεός δεν αφήνει να πάσχει ο δίκαιος μέχρι τέλους.

Το ίδιο και η ασθένεια του Λαζάρου, έπρεπε να λειτουργήσει για τους ανθρώπους ως σήμα της δυνάμεως του Θεού. Όταν ανακοίνωσαν στον Κύριο Ιησού Χριστό ότι ο Λάζαρος από τη Βηθανία, ο φίλος του είναι ασθενής, Εκείνος απάντησε: αυτή η ασθένεια ουκ εστί προς θάνατον άλλ’ υπέρ της δόξης του Θεού (Ίω. 11, 4). Όμως, ο Λάζαρος πέθανε. Δεν πέθανε όμως για να μείνει νεκρός αλλά για να τον άναστήσει ο παντοδύναμος Κύριος. Έτσι στ’ αλήθεια, η αρρώστια του δεν ήταν προς θάνατον αλλά για να δοξαστεί με αυτήν ο Υιός του Θεού. Το ίδιο συνέβη και με την περίπτωση του εκ γενετής τυφλού (Ίω. 9, 3).
Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς, Ομιλίες και μελέτη για τα σύμβολα και σημεία. Εκδόσεις “Ορθόδοξος Κυψέλη” 2014.

Μεγαλύτεροι Μάρτυρες ήταν οι Προφήτες!
Αγίου Παϊσίου Αγιορείτου

Και βλέπεις σε όλα τα κράτη φουρτούνα, ζάλη μεγάλη! Ο καημένος ο κόσμος –ο Θεός να βάλει το χέρι Του! – βράζει σαν την χύτρα ταχύτητος. Και οι μεγάλοι πώς τα φέρνουν! Μαγειρεύουν-μαγειρεύουν, τα ρίχνουν όλα στην χύτρα ταχύτητος και σφυρίζει τώρα η χύτρα! Θα πεταχθή σε λίγο η βαλβίδα!

Αγωνιάτε, Γέροντα;
– Αχ, τι άσπρισαν τα γένια μου πρόωρα; Εγώ πονάω δυό φορές, μία, όταν προβλέπω μια κατάσταση και φωνάζω, για να προλάβουμε ένα κακό που πρόκειται να γίνη, και μια, όταν δεν δίνουν σημασία – ίσως όχι από περιφρόνηση -, και συμβαίνη μετά το κακό και μου ζητούν τότε την συμπαράστασή μου. Τώρα καταλαβαίνω τι τραβούσαν οι Προφήτες. Μεγαλύτεροι Μάρτυρες ήταν οι Προφήτες! Πιο μεγάλοι Μάρτυρες από όλους τους Μάρτυρες, παρ’ όλου που δεν πέθαναν όλοι με μαρτυρικό θάνατο.

Γιατί οι Μάρτυρες για λίγο υπέφεραν, ενώ οι Προφήτες έβλεπαν μια κατάσταση και υπέφεραν συνέχεια.

Φώναζαν-φώναζαν, και οι άλλοι τον χαβά τους. Και όταν έφθανε η ώρα και ερχόταν η οργή του Θεού εξ αιτίας τους, βασανίζονταν και εκείνοι μαζί τους. Τουλάχιστον όμως τότε τόσο έφθανε το μυαλό των ανθρώπων. Άφηναν τον Θεό και προσκυνούσαν τα είδωλα. Σήμερα που καταλαβαίνουν, είναι η μεγαλύτερη ειδωλολατρία.

Δεν έχουμε συνειδητοποιήσει ότι ο διάβολος βάλθηκε να καταστρέψη τα πλάσματα του Θεού. Έχει κάνει παγκοινιά, να καταστρέψη τον κόσμο. Λύσσαξε, γιατί άρχισε να μπαίνη στον κόσμο η καλή ανησυχία.

Είναι πολύ αγριεμένος, γιατί γνωρίζει ότι είναι λίγη η δράση του. Τώρα κάνει όπως ένας εγκληματίας που, όταν τον κυκλώνουν, λέει: “Δεν έχω σωτηρία! Θα με πιάσουν!” και τα κάνει όλα γυαλιά-καρφιά.

Ή όπως οι στρατιώτες, που εν καιρώ πολέμου, όταν τελειώσουν τα πυρομαχικά, βγάζουν την λόγχη ή το σπαθί και ρίχνονται και ό,τι γίνει. Σου λέει: “Έτσι κι αλλιώς χαμένοι είμαστε, ας σκοτώσουμε όσο πιο πολλούς μπορούμε”. Ο κόσμος καίγεται! Το καταλαβαίνετε;

Έπεσε πολύς πειρασμός.

Τέτοια πυρκαγιά έχει βάλει ο διάβολος, που ούτε όλοι οι πυροσβέστες αν μαζευθούν, δεν μπορούν να κάνουν τίποτε, αναγκάζονται οι άνθρωποι να στραφούν στον Θεό και να Τον παρακαλέσουν να ρίξη μια βροχή γερή, για να σβήση. Έτσι και για την πνευματική πυρκαγιά που άναψε ο διάβολος, μόνον προσευχή χρειάζεται, για να βοηθήση ο Θεός.

Όλος ο κόσμος πάει να γίνη μια περίπτωση. Γενικό ξεχαρβάλωμα! Δεν είναι να πης: “Σ’ ένα σπίτι χάλασε λίγο το παράθυρο ή κάτι άλλο, ας το διορθώσω”. Όλο το σπίτι είναι ξεχαρβαλωμένο. Έχει γίνει χαλασμένο χωριό. Δεν ελέγχεται πια η κατάσταση, μόνον από πάνω, ό,τι κάνει ο Θεός. Τώρα είναι να δουλεύη ο Θεός με το κατσαβίδι, με χάδια, με σκαμπίλια, να το διορθώση. Μια πληγή έχει ο κόσμος που κιτρίνισε και θέλει σπάσιμο, αλλά ακόμη δεν ωρίμασε καλά. Πάει να ωριμάσει το κακό, όπως τότε στην Ιεριχώ που ήταν για απολύμανση.

Αγίου Παϊσίου Αγιορείτου – Με πόνο και αγάπη για τον σύγχρονο άνθρωπο. Λόγοι Α΄-Ι. Ησυχαστήριον ” Ευαγγελιστής Ιωάννης ο Θεολόγος” Σουρωτή Θεσσαλονίκης

Ο Καλός Θεός όλα θα τα οικονομήσει με τον καλύτερο τρόπο, αλλά χρειάζεται πολλή υπομονή και προ­σοχή, γιατί πολλές φορές, με το να βιάζωνται οι άνθρω­ποι να ξεμπλέξουν τα κουβάρια, τα μπλέκουν περισσό­τερο. Ο Θεός με υπομονή τα ξεμπλέκει.

Δεν θα πάει πολύ αυτή η κατάσταση. Θα πάρει σκούπα ο Θεός!..

Ο Θεός οτι δεν είναι σωστό θα το πετάξει πέρα, όπως το μάτι πετάει το σκουπιδάκι. Δουλεύει ο διάβολος, αλλά δουλεύει και ο Θεός και αξιοποιεί το κακό, ώστε να πρό­κυψη από αυτό καλό. Σπάζουν λ.χ. τα πλακάκια και ο Θεός τα παίρνει και φτιάχνει ωραίο μωσαϊκό.

Γι’ αυτό μή στενοχωρήσθε καθόλου, διότι πάνω από όλα και από όλους είναι ο Θεός, πού κυβερνά τα πάντα και θα καθίσει τον καθέναν στο σκαμνί, για να απολογηθεί για το τι έπραξε, οπότε και θα τον ανταμείψει ανάλογα. Θα αμει­φθούν αυτοί πού θα βοηθήσουν μία κατάσταση και θα τιμωρηθεί αυτός πού κάνει το κακό. Τελικά ο Θεός θα βάλει τα πράγματα στην θέση τους, αλλά ο καθένας μας θα δώσει λόγο για το τι έκανε σ’ αυτά τα δύσκολα χρόνια με την προσευχή, με την καλωσύνη.

***

Γέρων Φιλόθεος Ζερβάκος: «Μεγάλη ὀργή θά ἔλθῃ, …»

… Ὁ Σατανᾶς κάνει τήν τελευταίαν ἔφοδον, καί εἰς αὐτά τά χρόνια πού εὑρισκόμεθα μεγάλη θλῖψις καί μεγάλη ὀργή θά ρθῆ στόν κόσμον…
Στήν ἐποχή τοῦ Προφήτου Ἱερεμίου ὁ Θεός ἀπεφάσισε νά τιμωρήση τούς Ισραηλίτας πολλές φορές καί ὁ ῾Ιερεμίας παρακαλοῦσε τόν Θεό νά λυπηθῆ τό πλάσμα του, τόν λαό του, καί νά μή τούς τιμωρήση, γιά τίς ἁμαρτίες του. Μιά φορά ὅμως λέγει τοῦ Ἱερεμίου θά τήν καταστρέψω τήν ῾Ιερουσαλήμ. ῾Ο ῾Ιερεμίας τότε ἄρχισε νά παρακαλῇ· Θεέ μου μή τήν καταστρέψης καί μή τούς τιμωρήσης…, ἀλλ’ ὁ Θεός τοῦ εἶπε· μή μέ παρακαλᾶς δέν σέ ἀκούω, θά τήν παραδώσω εἰς τούς Βαβυλωνίους, πού ἤδη εἶχαν πλησιάσει τήν ῾Ιερουσαλήμ. Τότε λέει ὁ ῾Ιερεμίας στόν Θεό· πῶς εἶναι δυνατόν νά μποῦνε μέσα οἱ ἐχθροί πού εἶναι ἰσχυρά τά τείχη; Εγώ θά ἀνοίξω τίς πόρτες, ἀπήντησε ὁ Κύριος, γιά νά μποῦν. Εάν δέν τήν παραδώσω ἐγώ δέν μπαίνουν, ἀλλά ἐγώ θά τήν παραδώσω… Αὔριο τό πρωΐ νά καθίσης σέ ἕνα ὑψηλό μέρος καί θά ἰδῆς πῶς θά τήν παραδώσω… Καί εἶδε ἕνα ῎Αγγελο πού ἐπῆγε καί ἄνοιξε τήν ἀνατολική θύρα καί ἐπῆρε τά κλειδιά, κατόπιν στήν Δυτική, Νότιο καί Βόρειο καί τά ἐτοποθέτησε κάτω ἀπό μιά πέτρα, λέγοντας: Δέξου πέτρα τά κλειδιά τῆς πόλεως αὐτῆς τῆς ἁμαρτωλοῦ καί νά τά φυλάξῃς ἕως ὅτου ἐπιστρέψουν οἱ αἰχμάλωτοι, καί κατόπιν ἐφώναξε ὁ ῎Αγγελος· Εἴσελθε ἡ δύναμις τῶν Χαλδαίων, καί ἐμπῆκαν οἱ ἐχθροί μέσα, ἔσφαξαν καί ἐρήμωσαν καί ἐπῆραν πολλούς αἰχμαλώτους καί μαζί μέ αὐτούς καί τόν Ἱερεμίαν. Δι’ αὐτό λέει ὁ ῞Αγιος Χρυσόστομος ὅτι, ὅταν αἱ ἁμαρτίαι τῶν ἀνθρώπων εἶναι πολλαί καί εὑρίσκωνται μέσα εἰς τούς ἁμαρτωλούς καί δίκαιοι ὁ Θεός μαζί μέ τούς ἁμαρτωλούς, καμμιά φορά, παίρνει καί δικαίους…
Δέν εἶναι δυνατόν ποτέ ὁ Θεός, ὁ ὁποῖος πάντοτε τήν ἁμαρτίαν τήν τιμωρεῖ νά ἀφήση τόσα κακά νά γίνωνται χωρίς τιμωρίαν… Μόνον νά εἴμεθα ἕτοιμοι. «Οἱ πεποιθότες ἐπί Κύριον, ἑοίκασιν ὄρει τῷ ἁγίῳ· οἵ οὐδαμῶς σαλεύοντι, προσβολαῖς τοῦ βελίαρ» (᾿Αντίφωνον Γ΄ τῶν ᾿Αναβαθμῶν τοῦ Β’ ἤχου).
Εἰς τόν Θεόν νά ἔχουμε τήν πίστι μας, τήν ἐλπίδα μας, τήν ἀγάπην μας καί δέν θά μᾶς ἐγκαταλείψῃ, καί ἄς μή μᾶς χωρίση τίποτε ἀπό τήν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ.
– Πάντοτε νά ἐπικαλῆσθε τήν βοήθειαν τοῦ Θεοῦ. Νά μή ἐπιχειρῆτε ἔργον χωρίς νά ἐπικαλεσθῆτε τόν Θεόν, νά σᾶς φανερώση, νά σᾶς ἀποκαλύψῃ, ὅτι εἶναι ἅγιον. Καί οἱ ῞Αγιοι ᾿Απόστολοι προσηύχοντο πρῶτα καί κατόπιν ἐπήγαιναν εἰς τό κήρυγμα, ὅπου τούς ἀπεκάλυπτε ὁ Κύριος. Τό θέλημα τοῦ Κυρίου νά γίνη…
(ἐλέχθησαν τήν 8ην Μαΐου 1979, ἔνα ἔτος πρό τῆς ὁσίας κοιμήσεώς του)

***

Όσιος Χαρίτων ο Ομολογητής
Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς

Ο Θεός κατευθύνει το θέλημά Του για τον κόσμο και ιδιαιτέρως την Αγία Εκκλησία Του με κινήσεις συχνά αναπάντεχες και μεταστρέφει το σκοτεινό πεπρωμένο των δούλων Του προς το συμφέρον τους!
Τούτο συνέβη πολλές φορές στη ζωή του αγίου Χαρίτωνος. Μετά από σκληρά βασανιστήρια ο Χαρίτων ρίφθηκε στη φυλακή, όπου τον περίμενε βέβαιος θάνατος. Όμως, αιφνιδίως πέθανε ο αυτοκράτορας Αυρηλιανός και ο νέος αυτοκράτορας απελευθέρωσε τους χριστιανούς αιχμαλώτους. Έτσι ο Χαρίτων γλύτωσε τον θάνατο. Αργότερα, ενώ ταξίδευε προς τα Ιεροσόλυμα, του επιτέθηκαν ληστές και τον άφησαν αιχμάλωτο στο άντρο τους, σε ένα σπήλαιο. Έφυγαν αυτοί για να κλέψουν και να λεηλατήσουν, με την πρόθεση να τον σκοτώσουν μόλις επιστέψουν. Αλλά στο σπήλαιο υπήρχε ένα αγγείο στο οποίο φύλαγαν το κρασί τους. Ένα φίδι γλύστρησε μέσα στο αγγείο και αφού ήπιε, εξέμεσε εκεί το δηλητήριο του. Επιστρέφοντας οι ληστές, καθώς ήταν διψασμένοι από τη ζέστη, ήπιαν όλο το δηλητηριασμένο κρασί και τότε ο ένας μετά τον άλλο έπεσαν νεκροί.
Έτσι λοιπόν ανέλπιστα σώθηκε, για δεύτερη φορά, από βέβαιο θάνατο ο άγιος Χαρίτων! Ο Κύριος παραχώρησε σωρεία δοκιμασιών για τον δούλο Του, ώστε μέσα απ’ αυτές να τον παιδαγωγήσει, εξαγνίσει και καθαρίσει ως χρυσόν εν χωνευτηρίω και έτσι να τον συναρμόσει ασφαλέστερα σ’ Αυτόν.
Ο Θεός τον γλύτωσε από τον θάνατο, προγνωρίζοντας ότι ο Χαρίτων έμελλε να ιδρύσει αρκετά μοναστήρια όπου, με το ασκητικό του παράδειγμα, θα οδηγούσε πολλές ανθρώπινες ψυχές στον δρόμο της σωτηρίας. (Στον όσιο Χαρίτωνα αποδίδεται η σύνθεση της ιεράς ακολουθίας της μοναχικής κουράς.)
Πηγή: «Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς, Ο Πρόλογος της Αχρίδος, Σεπτέμβριος, εκδ. Άθως

ΠΡΟΦΗΤΗΣ ΒΑΡΟΥΧ
https://orthodoxoiorizontes.gr/Palaia_Diathikh/Baroux/Baroux.htm

Η λογική είναι η αρρώστια των διανοουμένων κι άμα δεν έχη θείο φωτισμό κανείς, η γνώση φέρνει καταστροφή. Αυτός είναι ο σημερινός κόσμος. Εκεί πού η επιστήμη σας σταματά, αρχίζει η δική μας….
https://iconandlight.wordpress.com/2021/09/27/%ce%b7-%ce%bb%ce%bf%ce%b3%ce%b9%ce%ba%ce%ae-%ce%b5%ce%af%ce%bd%ce%b1%ce%b9-%ce%b7-%ce%b1%cf%81%cf%81%cf%8e%cf%83%cf%84%ce%b9%ce%b1-%cf%84%cf%89%ce%bd-%ce%b4%ce%b9%ce%b1%ce%bd%ce%bf%ce%bf%cf%85%ce%bc-2/

Όσιος Χαρίτων ο Ομολογητής, ιδρυτής των Μονών-Λαυρών στην Φαράν, Δουκά και Σουκά Παλαιστίνης,( 350)
https://iconandlight.wordpress.com/2018/09/27/%cf%8c%cf%83%ce%b9%ce%bf%cf%82-%cf%87%ce%b1%cf%81%ce%af%cf%84%cf%89%ce%bd-%ce%bf-%ce%bf%ce%bc%ce%bf%ce%bb%ce%bf%ce%b3%ce%b7%cf%84%ce%ae%cf%82-%ce%b9%ce%b4%cf%81%cf%85%cf%84%ce%ae%cf%82-%cf%84%cf%89/

Προφήτης Βαρούχ ο «Ευλογημένος», αφοσιωμένος φίλος και μαθητής του προφήτη Ιερεμία
https://iconandlight.wordpress.com/2015/09/27/%CF%80%CF%81%CE%BF%CF%86%CE%AE%CF%84%CE%B7%CF%82-%CE%B2%CE%B1%CF%81%CE%BF%CF%8D%CF%87/

Ἀπολυτίκιον τοῦ Ὁσίου Χαρίτωνος τοῦ Ὁμολογητοῦ
Ἦχος δ’. Ταχὺ προκατάλαβε.

Χαρίτων τοῦ Πνεύματος, καταυγασθεῖς ταὶς αὐγαίς, φωστὴρ ἐχρημάτισας, τῆς ἐναρέτου ζωῆς, Χαρίτων μακάριε, σὺ γὰρ ὁμολογία, ἀληθείας ἐμπρέψας, ἔλαμψας ἐν ἐρήμῳ, ἐγκράτειας τοὶς πόνοις. Διὸ τῶν εὐφημούντων σέ, Πάτερ μνημόνευε.

Ἕτερον Ἀπολυτίκιον τοῦ Ὁσίου Χαρίτωνος τοῦ Ὁμολογητοῦ
Ἦχος πλ. δ’.

Ταῖς τῶν δακρύων σου ῥοαῖς, τῆς ἐρήμου τὸ ἄγονον ἐγεώργησας· καὶ τοῖς ἐκ βάθους στεναγμοῖς, εἰς ἑκατὸν τοὺς πόνους ἐκαρποφόρησας· καὶ γέγονας φωστὴρ τῇ οἰκουμένῃ, λάμπων τοῖς θαύμασιν, Χαρίτων Πατὴρ ἡμῶν ὅσιε, πρέσβευε Χριστῷ τῷ Θεῷ, σωθῆναι τὰς ψυχὰς ἡμῶν.

Ἀπολυτίκιον τοῦ Προφήτου Βαρούχ
Ἦχος δ’. Ὁ ὑψωθεῖς ἐν τῷ Σταυρῷ

Προφητικῆς ἀξιωθεῖς λαμπηδόνος, Ἱερεμίᾳ τῷ κλεινῷ συνεδέθης, καὶ τούτῳ ὁμοδίαιτος ἐγένου σοφέ· ὅθεν προηγόρευσας, θεηγόρω σου γλώττῃ, τὴν τοῦ Λόγου κένωσιν, εἰς ἀνάπλασιν κόσμου· ἧς μετασχόντες πίστει ἀληθεῖ, Βαροὺχ Προφῆτα, ἐνθέως τιμῶμέν σε.

Ἀπολυτίκιον. τῶν Ἁγίων Μαρτύρων· Ἀλεξάνδρου, Ἀλφειοῦ καὶ Ζωσίμου τῶν αὐταδέλφων,
Ἦχος πλ. α΄. Ἐλπὶς τοῦ κόσμου.

Τριάδος θείας λατρευταί, τρισμακάριον γένος, εἰς ἓν κραθέντες ἀκριβῶς εὐψυχίᾳ καὶ πίστει καὶ φύσεως γνησιωτάτῳ δεσμῷ, ἑνώθητε καὶ εἰς βοήθειαν ἡμῶν, ῥυόμενοι θερμῶς ἡμᾶς παντοίων πειρασμῶν, ὅσους ὁ βίος φέρει.

Ἀπολυτίκιον τῆς Ὁσίας Εὐστοχίας, μαθητρίας Ὁσίου Ἱερωνύμου.
Ἦχος γ΄. Θείας πίστεως.

Τέκνον ἔνθεον, Ἱερωνύμου, γόνον ἔνδοξον, τῆς θείας Παύλης, Εὐστοχίαν ἐν ᾠδαῖς εὐφημήσωμεν· μοναζουσῶν γὰρ κειμήλιον πέφυκε, καὶ ἀσκητῶν ἀκροθίνιον πάντιμον· Μῆτερ ἔνδοξε, Χριστὸν τὸν Θεὸν ἱκέτευε, δωρήσασθαι ἡμῖν τὸ μέγα ἔλεος.

Ἀπολυτίκιον τοῦ Ὁσίου Αὐξεντίου τοῦ ἐν Κύπρῳ, τοῦ Ἀλαμάνου.
Ἦχος γ’. Θείας πίστεως.

Χαίρει ἔχουσα ἡ Καρπασέων Κώμη λάρνακα τῶν σῶν λειψάνων, παναοίδιμε πάτερ Αὐξέντιε. Ὡς γὰρ ποτὲ πολεμίους κατήσχυνας, καὶ τῶν δαιμόνων τὸ θράσος ἐνίκησας καὶ κατηύφρανας ἡμᾶς τοὺς πιστῶς σοὶ κράζοντας, ἱκέτευε, δωρήσασθαι ἡμῖν τὸ μέγα ἔλεος.

Ἀπολυτίκιον τοῦ Ὁσίου Νεοφύτου τοῦ ἐν Κύπρῳ, τοῦ ἐγκλείστου.
Ἦχος α΄. Τῆς ἐρήμου πολίτης.

Τῶν Λευκάρων τὸ κλέος, καὶ Κυπρίων τὸ καύχημα, Μονῆς Ἐγκλείστρας πολιοῦχε, θεοφόρε Πατὴρ ἡμῶν Νεόφυτε· νηστείᾳ ἀγρυπνίᾳ προσευχῇ, καὶ ἔγκλειστος ἐν ἄντρῳ καρτερῶν, θείαν χάριν ἐκομίσω, ἣν πιστοῖς, νῦν παρέχει θήκη λειψάνων σου· δόξα τῷ ταύτην βραβεύσαντι ἡμῖν, δόξα τῷ σὲ δοξάσαντι, δόξα τῷ χορηγοῦντι διὰ σοῦ πάσιν ἰάματα.

Ἀπολυτίκιον τοῦ Ὁσίου Νεοφύτου τοῦ ἐν Κύπρῳ, τοῦ ἐγκλείστου.
Ἦχος γ’. Θείας πίστεως

Θείου Πνεύματος, τῇ ἐνεργείᾳ, χάριν βλύζουσι, τῇ Ἐκκλησίᾳ, τὰ ἱερά σου καὶ πάνσεπτα Λείψανα· ὅθεν τὴν τούτων γεραίροντες εὕρεσιν, θεοπρεπῶς σοι βοῶμεν Νεόφυτε· Πάτερ Ὅσιε, Χριστὸν τὸν Θεὸν ἱκέτευε, δωρήσασθε ἡμῖν τὸ μέγα ἔλεος.

Ἀπολυτίκιον. τοῦ Ἁγίου Ἱερομάρτυρος Ἀλκίσωνος, ἐπισκόπου Νικοπόλεως τῆς Παλαιᾶς Ἠπείρου.
Ἦχος γ΄. Θείας πίστεως.

Στύλος ἄσειστος, τῆς Ἐκκλησίας, καὶ ἑδραίωμα, τῆς ἀληθείας, ἀνεδείχθης Ἀλκίσων μακάριε, τοῖς γὰρ πυρίνοις σου λόγοις ἐστήριξας, τῆς εὐσεβείας τὸ μέγα μυστήριον· Πάτερ Ἅγιε, Χριστὸν τὸν Θεὸν ἱκέτευε, δωρήσασθαι ἡμῖν τὸ μέγα ἔλεος.

Ἀπολυτίκιον τῶν ἐν τῇ Λαύρᾳ τῶν Σπηλαίων τοῦ Κιέβου ἀσκησάντων Ὁσίων Πατέρων
Ἦχος α΄. Τῆς ἐρήμου πολίτης.

Τούς ἐν Κιέβῳ Πατέρας, Ἱεράρχας καί Μάρτυρας,* τούς ἐν ἀσκήσει δειχθέντας* τοῦ Κυρίου θεράποντας,* τιμήσωμεν ἐν ὕμνοις οἱ πιστοί,* Ὁσίους τούς τῆς Λαύρας, οἱ αὐτῶν* δεόμενοι τῶν θείων πρεσβειῶν,* πρός Χριστόν τόν Φιλάνθρωπον.* Δόξα οὗν ἐκβοήσωμεν αὐτοῖς,* δόξα τῷ στεφανώσαντι,* δόξα τῷ δωρουμένῳ δι’ ὑμῶν,* πᾶσι συγχώρησιν.

Φιλάνθρωπε και φιλεύσπλαχνε Κύριε, συγχώρησέ μας τις αμαρτίες μας και χάρισέ μας την Αιώνια Βασιλεία Σου. Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς – Ἡ Ἁγία Ἀκυλίνα, Ἁγίου Νικοδήμου Ἁγιορείτου.

Συναξάριον.
Τῇ ΚΖ’ (27ῃ) τοῦ μηνός Σεπτεμβρίου, ὁ Ὅσιος Ἰγνάτιος, ἡγούμενος τῆς Μονῆς, ἀνεψιὸς τοῦ Ὁσίου Βασιλείου τοῦ κτήτορος τῆς Μονῆς τοῦ Βαθέως Ῥύακος, οὗ τὸ ἱερὸν αὐτοῦ λείψανον ἀνακομισθὲν εὑρέθη ἄφθορον καὶ εὐωδιάζον (963-975)· καὶ ἡ Σύναξις τῶν τριῶν Ὁσίων καὶ Ἡγουμένων τῆς Μονῆς τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ, τοῦ ἐπιλεγομένου Βαθέος Ῥύακος, Βασιλείου τοῦ καὶ κτίτορος αὐτῆς, Λουκᾶ καὶ Ἰγνατίου.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τοῦ Ἁγίου Μάρτυρος Καλλιστράτου, καὶ τῶν σὺν αὐτῷ ἁγίων τεσσαράκοντα ἐννέα (μθ’) Μαρτύρων ἐν Καρθαγένη (304)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τῆς Ἁγίας Μάρτυρος Ἐπιχάρεως τῆς ἐκ Ῥώμης (298)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων Μάρκου, Ἀριστάρχου ἐπισκόπου τῆς ἐν Συρίᾳ Ἀπαμείας, καὶ Ζήνωνος ἐπισκόπου Διοσπόλεως τῆς Λαοδικείας, ἐκ τῶν ῾Εβδομήκοντα.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τοῦ ἐν Ἁγίοις Πατρὸς ἡμῶν Φλαβιανοῦ τοῦ Α´, Ἀρχιεπισκόπου Ἀντιοχείας, πνευματικοῦ Πατρὸς γενομένου Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου, καὶ ἐν ἔτει τετρακοσιοστῷ καὶ τρίτῳ (403) εἰρηνικῶς τελειωθέντος.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ Μνήμη τῶν Ἁγίων Μαρτύρων Φιλήμονος ἐπισκόπου, καὶ Φουρτουνιανοῦ.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ἡ Ἁγία Μάρτυς Γαϊανὴ τὰ νώτα φλεχθεῖσα τελειοῦται.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τῶν Ἁγίων δεκαπέντε Μαρτύρων, οἵτινες ἐν πλοίῳ ἐμβληθέντες τοῦ πλοίου πυρποληθέντος, ἐν τῇ θαλάσσῃ ἀπεπνίγησαν.
Τῆ αὐτῇ ἡμέρα, μνήμη τοῦ Ὁσίου Σαββατίου, Ῥώσου τοῦ Θαυματουργοῦ, πρώτου οἰκιστοῦ τῆς νήσου Σολόφκυ ἐν τῇ Λευκῇ Θαλάσσῃ, ἐν ἔτει χιλιοστῷ τετρακοσιοστῷ τριακοστῷ καὶ πέμπτῳ (1435) εἰρηνικῶς τελειωθέντος.
Τῆ αὐτῇ ἡμέρα, μνήμη τοῦ Ὁσίου Ζωσιμᾶ τοῦ ἐν Σολοβσκῃ τῆς Λευκῆς Θάλασσας, τοῦ Ῥώσσου.(15ος αἰ.)
Τῆ αὐτῇ ἡμέρα, μνήμη τοῦ Ἁγίου Ἱερομάρτυρος Πέτρου, Μητροπολίτου Μόσχας.
Τῆ αὐτῇ ἡμέρα, ἡ ἀνάμνησις τοῦ ὁράματος καὶ τῆς ἀφωνίας τοῦ Προφήτου Ζαχαρία.
Τῆ αὐτῇ ἡμέρα, μνήμη τοῦ Ἁγίου Νέου Ἱερομάρτυρος Ἀνθίμου τοῦ Ἴβηρος, Ἐπισκόπου Οὐγγροβλαχίας, μεγάλου Φωτιστοῦ τῶν Ῥουμανικῶν λαῶν, ἐν ἐξορίᾳ βασανισθέντος, τυφλωθέντος καὶ ἐν τέλει ἐν ποταμῷ ὑπὸ τῶν ἀθέων Ἀγαρηνῶν καταποντισθέντος καὶ ἀποπνιγέντος, ἐν ἔτει χιλιοστῷ ἑπτακοσιοστῷ δεκάτῳ καὶ ἕκτῳ (1716).
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ τῆς ἁγίας Νεομάρτυρος Ἀκυλίνης τῆς παρθένου τῆς Ζαγκλιβερινῆς, ῥάβδοις συνθλασθεῖσα, ἐτελειώθη ἐν τῷ ͵αψξδʹ (1764).
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ὁ Ὅσιος Ἄρχιππος Σεστακόφ τοῦ Ἐρημητηρίου τοῦ Γκλίνσκ (1896)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, τῶν ἁγίων Νεομαρτύρων Δημητρίου (Shishokin)(1918), Γερμανού(Kosolapov) (1919) καὶ Μιχαὴλ (Platonov) (1919), ὑπὸ τῶν ἀθέων μπολσεβίκων τελειωθέντων.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, τὴν ἀνακομιδὴν ἑορτάζομεν τῶν τιμίων Λειψάνων τῶν τριῶν Ὁσίων τῆς Μονῆς τοῦ Ντιβέγιεβο Ἀλεξάνδρας (Melgunov) Ἡγουμένης τῆς καὶ κτιτόρισας αὐτῆς, Μάρθας (Melyukova) καὶ Ἑλενας (Manturova), γενομένην ἐν ἔτει σωτηρίῳ 2000.

Μνήμη Ἐθνομαρτύρων·
Μνήμη τῆς δολοφονίας τοῦ «Ἁγίου τῆς πολιτικῆς» Ἰωάννου Καποδίστρια, τοῦ Μαρτυρικοῦ Κυβερνήτη καὶ Θεμελιωτὴ τῆς Ἑλληνικῆς Ἀνεξαρτησίας ἔμπροσθεν τῆς ἐκκλησίας τοῦ Ἁγίου Σπυρίδωνος Ναυπλίου τὴν Κυριακὴν 27ης Σεπτεμβρίου 1831
Ὁ Καπετάν Κώττας ὁ Μακεδονομάχος, δι᾿ ἀγχόνης τελειοῦται ἐν ἔτει σωτηρίῳ 1905

Στίχοι
Τὴν φύσιν οὖσα θῆλυ ἡ Ἀκυλίνα,
ἀνὴρ ἐδείχθη γεννάδας πρὸς βασάνους.
Εἰκάδι ἡ δ’ ἑβδόμῃ ῥέθε’ Ἀκυλίνης κατεθλάσθη

Ἡ Ἁγία Ἀκυλίνα
Ἁγίου Νικοδήμου Ἁγιορείτου.[1]

Ἡ Ἁγία καί παρθενομάρτυς τοῦ Χριστοῦ Ἀκυλίνα ἦταν ἀπό τήν περιοχή τῆς Θεσσαλονίκης, ἀπό ἕνα χωριό, πού ὀνομάζεται Ζαγκλιβέρι καί βρίσκεται στήν ’Eπισκοπή Ἀρδαμερίου[2]. Γεννήθηκε δέ ἀπό γονεῖς εὐσεβεῖς.[3]
Τό Mαρτύριό της συνέβη μετά ἀπό τό ἑξῆς περι­στατικό.
Στό Ζαγκλιβέρι τότε συγκατοικοῦσαν χριστιανοί καί Τοῦρκοι μαζί. Μιά μέρα ὁ πατέρας τῆς Ἁγίας μάλωσε μέ ἕναν Τοῦρκο γείτονά του καί κτυπῶντας τον, τόν ἔβαλε ὁ διάβολος καί τόν σκότωσε. Γι’ αὐτό τόν ἔπιασαν οἱ Τουρκικές Ἀρχές τοῦ Ζαγκλιβερίου καί τόν πῆγαν στόν πασσᾶ τῆς Θεσ­σα­λονίκης, γιά νά τόν θανατώσει. Αὐτός τότε φοβήθηκε τό θάνατο καί θέλον­τας νά γλυτώσει, τούρκεψε καί δέν τόν θανά­τωσαν. Ἀλλοίμονο ὅμως, τί φοβερή πτώση!
Ἡ Ἁγία Ἀκυλίνα τότε ἦταν ἀκόμη βρέφος πού θήλαζε. Ὅταν πέρασαν ἀρκετά χρόνια, οἱ Τοῦρκοι ἔλεγαν στόν πατέρα νά τουρκέψει καί τήν κόρη του. Καί αὐτός ἀποκρινόταν σ’ αὐτούς:
– Μή σᾶς μέλει γιά τήν θυγατέρα μου. Αὐτή εἶναι στό δικό μου χέρι καί ὅποτε θέλω τήν τουρκεύω.
Ἡ μητέρα ὅμως τῆς Ἁγίας, καθώς παρέμεινε σταθερή στήν πίστη τοῦ Χριστοῦ, δέν παρέλειπε καθημερινά νά διδάσκει καί τήν κόρη της, νά στέκεται σταθερά στήν πίστη καί νά μήν ἀρνηθεῖ τόν Ἰησοῦ Χριστό.
Ὅταν ἔφτασε ἡ κόρη σέ ἡλικία δεκαοκτώ ἐτῶν, πάλι οἱ Τοῦρκοι τοῦ ἔλεγαν τά ἴδια. Τότε ὁ πατέρας της φωνάζει τήν Ἀκυλίνα καί τῆς λεει:
-Νά, παιδί μου, οἱ ἄλλοι Τοῦρκοι μοῦ λένε καθη­με­­ρινά νά τουρκέψεις. Γι’ αὐτό ἀργά ἤ γρήγορα θά τουρ­κέψεις. Μόνο κάνε το μιά μέρα πιό πρωτύτερα, γιά νά μήν ἐνοχλοῦν κα­θημερινά καί ἐμένα οἱ Τοῦρκοι.
Ἡ Ἁγία ὅμως φλεγόμενη ἀπό τόν διάπυρο ἔρωτα τοῦ Χριστοῦ μέ μεγάλη γενναιότητα τοῦ ἀποκρίθηκε:
– Μήπως εἶμαι ἐγώ ὀλιγόπιστη σάν καί ἐσένα, νά ἀρνηθῶ τόν ποιητή καί πλάστη μου, τόν Κύριο Ἰησοῦ Χριστό, ὁ ὁποῖος ὑπέ­μεινε γιά μᾶς Σταυρό καί θάνατο; Ἄς μή μοῦ συμβεῖ τοῦτο ποτέ. Ἐγώ εἶμαι ἕτοιμη νά ὑπομείνω κάθε βασανιστήριο, ἀκόμη καί θάνατο γιά τήν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ μου.
Ὤ λόγια ἀξιοθαύμαστα, ὄχι θυγατέρας ἑνός τρισάθλιου πατέρα, ἀλλά θυγατέρας ἀληθινά τοῦ ἐπουράνιου βασιλιᾶ Χριστοῦ!
Τότε ὁ πατέρας της βλέποντας τό ἀμετάθετο τῆς γνώμης της, πῆγε στούς Τούρκους καί τούς λέει:
-Ἐγώ δέν κατάφερα νά μεταπείσω τήν θυγατέρα μου νά τουρκέψει. Ἐσεῖς ὅ,τι θέλετε κάντε την.
Μόλις τό ἄκουσαν αὐτό ἐ­κεῖ­νοι, ταράχθηκαν καί ἀμέσως στέλνουν δικαστικούς, γιά νά φέ­ρουν τήν Μάρ­τυρα. Ἡ δέ εὐλογημένη μητέρα τῆς Ἁγίας, ὅταν εἶδε τούς ἀπ­εσταλ­μένους ὑπηρέτες, ἀφοῦ πῆρε ἰδιαί­τερα τήν κόρη της, λέγει σ’ αὐτή τήν στερνή αὐτή παραγγελία:
-Νά, παιδί μου πολυαγαπημένο καί γλυκύτατη θυγατέρα Ἀκυ­λίνα. Νά σπλάγχνο μου, ἔφθασε ἡ ὥρα ἐκείνη, γιά τήν ὁποία κάθε ἡμέρα σέ συμ­βούλευα. Νά φερθεῖς λοιπόν σάν παιδί ὑπάκουο καί νά ὑπακούσεις στίς συμβουλές μου καί νά μείνεις ἀνδρεία στά βασα­νι­στήρια πού πρόκειται νά πάθεις καί νά μήν ἀρνηθεῖς τό Χριστό.
Καί αὐτή παρομοίως μέ δάκρυα ἀπο­κρίθηκε·
-Μή φο­βᾶσαι μητέρα μου καί ἐγώ τόν ἴδιο σκοπό ἔχω, καί ὁ Θεός ἄς εἶναι βοηθός μου καί νά προσεύχεσαι γιά χάρη μου.
Καί ἔτσι ἀποχαι­ρε­τίσθηκαν ἀναμεταξύ τους μέ θρήνους καί δάκρυα.
Οἱ ὑπηρέτες, ἀφοῦ ἔδεσαν τήν Μάρτυρα, τήν πῆγαν στό δικαστήριο. Ἀκολούθησε κατόπιν καί ἡ φιλόστοργη μητέρα τήν πολυαγαπημένη θυγατέρα, ὅπως ἀκολουθεῖ ἡ προβατίνα τό πρόβατο της, ὅταν τό σέρνουν στόν τόπο τῆς σφαγῆς, ἐπειδή τά μητρικά σπλάγχνα δέν τήν ἄφηναν νά χωρισθεῖ. Ἀλλά οἱ ὑπηρέτες τήν μέν μητέρα της τήν κλείδωσαν ἔξω ἀπό τό προαύλιο, τήν δέ Ἀκυλίνα τήν πῆγαν μέσα καί τήν παρουσίασαν μπροστά στόν δικαστή, ὁ ὁποῖος τῆς λέει:
– Μωρή γίνεσαι Τουρκάλα;.
Ἡ Ἁγία ἀποκρίθηκε.
-Ὄχι, δέν γίνομαι. Νά μή συμβεῖ ποτέ νά ἀρνηθῶ τήν πίστη μου καί τόν Δεσπότη μου Χριστό.
Μόλις τά ἄκουσε αὐτά ὁ δικαστής θύμωσε καί προστάζει νά γδύσουν τήν Ἁγία καί νά τήν ἀφήσουν μόνο μέ τό πουκάμισο καί ἔτσι νά τήν δέσουν σέ ἕναν στῦλο καί νά τήν δέρνουν μέ ραβδιά, πρᾶγμα πού ἔγινε. Δύο ὑπηρέτες τήν ξυλοκόπησαν ὥρα πολλή. Ἀλλά ἡ Μάρτυς ὑπέμεινε μέ πολλή ἀνδρεία αὐτό τό βασα­νιστήριο. Μετά ἀπό αὐτά ὁ δικαστής καί ἄλλοι Τοῦρκοι, φέρνοντας τήν Μάρτυρα μπροστά τους, ἄρχισαν νά τήν κολακεύουν καί νά τῆς ὑπόσχονται ταξίματα πολλά καί δῶρα, μόνο νά ἀρνηθεῖ τήν πίστη της. Ἀλλά ἡ νύμφη τοῦ Χριστοῦ, ἐπειδή εἶχε βαθιά μέσα στήν καρδιά τόν ἔρωτα πρός τό νοητό νυμφίο της Χριστό, τίποτε ἀπό αὐτά δέν λογάριαζε.
Τότε ἕνας ἀξιωματοῦχος καί πλούσιος Τοῦρκος τῆς πρότεινε κάτι πιο προκλητικό ἀπό τούς ἄλλους:
-Τούρκεψε Ἀκυλίνα καί ἐγώ θά σέ πάρω νύμφη στόν υἱό μου.
Ἡ Μάρτυς τοῦ Χριστοῦ μέ τόλμη ἀνέκφραστη τοῦ ἀποκρίθηκε:
-Ὁ διάβολος, νά πάρει καί ἐσένα καί τόν υἱό σου.
Μόλις τό ἄκουσαν αὐτό ἐκεῖνοι, ἄναψαν ἀπό τό θυμό καί γδύνοντας πάλι τήν Ἁγία, ὅπως καί στήν ἀρχή, τήν ξυ­λοκόπησαν ὥρα πολλή. Ἔπειτα, ἀφοῦ τήν ἔλυ­σαν, πάλι τήν ἀνακρίνουν γιά τρίτη φορά. Εἶχε σχισθεῖ τό πουκάμισό της ἀπό τούς πολλούς ξυλο­δαρμούς, καί εἶχε μείνει γυμνή.
Τῆς λέει τότε ὁ δικαστής:
-Δέν ντρέπεσαι μωρή νά δέρνεσαι γυμνή μπροστά σέ τόσους ἀνθρώπους; Ἤ τούρκεψε ἤ θά σοῦ σπάσω τά κόκκαλα ἕνα-ἕνα.
Ἡ Ἁγία τοῦ ἀποκρίθηκε:
– Τί λαχτάρησα ἀπό τήν πίστη σας, γιά νά ἀρνηθῶ τόν Χριστό μου ἤ σέ ποιά θαύματα τῆς πί­στεώς σας νά πιστέψω, πού βρωμᾶτε ἀκόμη ζωντανοί!
Ὤ τόλμη μαρτυ­ρική! Ὤ μεγαλοψυχία πού τῆς ἀ­ξί­ζουν οὐράνιοι ἔπαινοι! Ὤ ἀπάντηση! Ὄχι ἑνός τρυφεροῦ κοριτσιοῦ, ἀλλά ἑνός ἀνδρειωμένου γίγαντα!
Μόλις τά ἄκουσαν αὐτά, καταντροπιάσθηκαν. Δι­ότι τί ἄλλο μποροῦσαν νά κάνουν, ἀναγκαζόμενοι ἀπό τήν φανερή ἀλήθεια τῶν λόγων;
Ἄναψαν ἀπό τό θυμό καί ξυλοκόπησαν τήν Ἁγία γιά τρίτη φορά. Τόσο ἄσπλαγχνα τή χτυποῦσαν, ὥστε οἱ σάρκες της ἔπεφταν στήν γῆ καί ἡ γῆ κοκκίνισε ἀπό τά αἵματα.
Τήν χτυποῦσαν, ὥσπου τήν ἄφησαν σάν νεκρή.
Ὕστερα, ἀφοῦ ἔλυσαν τήν Μάρτυρα, τήν φόρτω­σαν σέ ἕνα Χριστιανό, πού ἦταν ἐκεῖ παρών, καί τήν πῆγαν στό σπίτι τῆς μητέρας της. Ἐκείνη ἀγκάλιασε τήν θυγατέρα της, πού μόλις ἀνέπνεε μέ δυσκολία. Καί γεμάτη ἀγωνία τῆς λέει:
-Τί ἔκανες παιδί μου;
Καί ἡ Μάρτυς, ἀφοῦ μόλις καί μετά βίας συνῆλθε καί ἄνοιξε τά μάτια της καί εἶδε τήν μητέρα της, τῆς εἶπε:
– Καί τί ἄλλο θά μποροῦσα νά κάνω, μητέρα μου, ἐκτός ἀπό ἐκεῖνο πού μοῦ παρήγγειλες; Νά, ὅπως συμφωνήσαμε, φύλαξα τήν ὁμολογία τῆς πίστης μου.
Ἡ μητέρα της, ἀφοῦ σήκωσε τά χέρια καί τά μάτια της στόν οὐρανό, δόξασε τό Θεό.
Καί, καθώς συνομιλοῦσε ἡ Μάρτυς μέ τή μη­τέρα της, παρέδωσε τήν ψυχή της στά χέρια τοῦ Θεοῦ καί ἔλαβε τό στέφανο τοῦ Μαρτυρίου.
Ὤ τοῦ θαύματος! Τό τίμιο καί Ἅγιο λείψανο της ἀμέσως εὐωδίασε μιά πολύ θαυμάσια εὐωδία. Καί τόση πολλή ἦταν ἡ εὐωδία, ὥστε εὐωδίαζε καί ὅλος ὁ δρόμος, ἀπό ὅπου περνοῦσαν τό Μαρτυρικό λείψανο της, γιά νά τό ἐνταφιάσουν. Ἐκείνη τήν νύχτα, σάν ἕνα ἄστρο πολύ λαμπερό, κατέβηκε φῶς ἀπό τόν οὐρανό καί ἔλαμψε πάνω στόν τάφο τῆς Μάρτυρος. Καί ὅσοι Χριστιανοί τό εἶδαν δόξασαν τό Θεό, στόν ὁποῖο ἀνήκει ἡ δόξα καί τό κράτος στούς αἰῶνες τῶν αἰώνων. Ἀμήν.

[1] Ἁγίου Νικοδήμου Ἁγιορείτου, Νέο Μαρτυρολόγιο, Εκδόσεις ΑΣΤΗΡ 1993, σελ. 186.
[2] Σήμερα τό Ζαγκλιβέρι ὑπάγεται στήν Ἱερά Μητρόπολη Ἱερισσοῦ, Ἁγίου Ὄρους καί Ἀρδαμερίου. Ἡ Ἐπισκοπή Ἀρδαμερίου συγχωνεύτηκε τό 1940 μέ τήν Μητρόπολη Ἱερισσοῦ.
[3] Γνωρίζουμε ἐκ παραδόσεως πού διέσωσε ὁ π. Ἀναστάσιος Θεολόγου, ὅτι ὁ πατέρας τῆς Ἁγίας πρίν νά ἐξισλαμισθεῖ λεγόταν Γεώργιος. Τό ὄνομα τῆς μητέρας της δέν τό γνωρίζουμε.

Ακυλίνα: Το όνομα της από το λατινικό «Αquilla» που σημαίνει αετός, ταυτίζεται με το μεγαλείο της υψιπετούς ψυχής της, μιας ψυχής που από πολύ νωρίς αναζητούσε ψηλά στον ουρανό το αθλοθέτη Ιησου Χριστό, στα νάματα της Ορθοδοξίας.

***

Ομιλία
για την ύστατη προσευχή του Χριστού υπέρ των πιστών
Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς

‘’Πάτερ, οὓς δέδωκάς μοι, θέλω ἵνα ὅπου εἰμὶ ἐγὼ κἀκεῖνοι ὦσι μετ’ ἐμοῦ’’ (Ιω. 17,24)

Ιδού η ανταμοιβή για τους εργάτες του Θεού! Ιδού, η λαμπρή ανταμοιβή για όσους πιστούς ακολουθούν τον Χριστό! Αυτό που επιθυμεί ο Υιός του Θεού, επιθυμεί και ο Πατήρ, και το Άγιο Πνεύμα. Αυτό που επιθυμεί η Αγία Τριάς, συμβαίνει.
Τι θέλει ο Κύριος, ο Υιός του Θεού; Θέλει οι μαθητές Του να είναι μαζί Του στην Ουράνια Βασιλεία -και όχι μόνο οι δώδεκα μαθητές Του, αλλά και όσοι θα πιστέψουν σε Μένα μέσω του λόγου τους (Ιωάννης 17:20).
Αδελφοί μου, εμείς οι βαπτισμένοι, οι οποίοι έχουμε λάβει την Πίστη των Αποστόλων και την έχουμε φυλάξει, έχουμε συναριθμηθεί κι εμείς ανάμεσά τους – αλλά μόνο υπό την προϋπόθεση, ότι εμείς οι ίδιοι δεν αποκηρύτουμε αυτόν τον μεγάλο θησαυρό με τις ανομίες μας, την αποστασία από την Πίστη , την ακαθαρσία της αμαρτίας ή τα βλάσφημα λόγια και σκέψεις.
Ο Κύριος λέει επίσης: Πάτερ, οὓς δέδωκάς μοι, θέλω… ἵνα θεωρῶσιν τὴν δόξαν τὴν ἐμὴν ἣν δέδωκάς μοι (Ιωάν. 17:24). Κανείς ας μη συμπεράνει από αυτά τα λόγια ότι ο Υιός είναι κατώτερος από τον Πατέρα. Διότι ο ίδιος ο Κύριος είπε στον Πατέρα Του: ἐγώ σε ἐδόξασα ἐπὶ τῆς γῆς (Ιωάν. 17: 4). Βλέπετε λοιπόν την ισότητα του Πατρός και του Υιού και την άπειρη αμοιβαιότητα της αγάπης Τους; ἐγώ σε ἐδόξασα ἐπὶ τῆς γῆς, … καὶ νῦν δόξασόν με σύ, πάτερ, (Ιωάν. 17: 4, 5).
Αλλά το γεγονός ότι η δόξα του Χριστού δεν ξεκίνησε στη γη ή εν χρόνω, αποδεικνύεται από αυτά τα λόγια του Κυρίου Ιησού Χριστού: τῇ δόξῃ ᾗ εἶχον πρὸ τοῦ τὸν κόσμον εἶναι παρὰ σοί. (Ιωάν. 17: 5). Επομένως, αυτό δεν είναι μια επίγεια ή προσωρινή δόξα: δεν είναι μια κοσμική και ανθρώπινη δόξα, αλλά μάλλον μια ουράνια, αιώνια, διαρκής και απέραντη δόξα! Πώς ο Υιός του Θεού θέλει να τον δοξάσει ο Πατέρας; Με τέτοιο τρόπο ώστε να φανερώσει την ουράνια και αιώνια δόξα σε όλους εκείνους που υπηκουσαν τον Υιό Του και Τον ακολούθησαν και τήρησαν τις εντολές Του.

Ο φιλάνθρωπος Κύριος θέλει, όχι μόνο οι απόστολοι, αλλά όλοι εμείς που καλούμαστε με το άγιο όνομά Του, να μετέχουμε σε αυτή τη δόξα. Ω τι έλεος! Ω τι αγάπη για το ανθρώπινο γένος! Αδελφοί μου, η αλήθεια του δόγματος της αθανασίας μας, η αιώνια ζωή και η αιώνια δόξα δεν είναι εξ ανθρώπων, αλλά είναι από τον ίδιο τον Κύριο και τον Σωτήρα μας. Είθε οι βιοτικές μέριμνες, η αμέλεια στην προσευχή και οι αλληλοσυγκρούσεις να μην μας χωρίσουν από αυτή τη δόξα του Χριστού, από την αιώνια ζωή!

Ω Φιλάνθρωπε και φιλεύσπλαχνε Κύριε, συγχώρησέ μας τις αμαρτίες μας και χάρισέ μας την Αιώνια Βασιλεία Σου.

Ότι Σοι πρέπει πάσα δόξα, τιμή και προσκύνησις εις τούς αιώνας των αιώνων. Αμήν.
Από το βιβλίο Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς«Πνευματικό Ημερολόγιο, Ο Πρόλογος της Αχρίδος» – Σεπτέμβριος.
http://prologue.orthodox.cn/September28.htm

Ἀπολυτίκιον τῆς ἁγίας Νεομάρτυρος Ἀκυλίνης τῆς Ζαγκλιβερινῆς.
Ἦχος δ´. Ταχὺ προκατάλαβε. (Γερασίμου Μικραγιαννανίτου)

Χοροῦ σε ἠξίωσε Νεομαρτύρων ὁ σὸς Νυμφίος τοῖς θαύμασι τὴν τελευτήν σου, Σεμνή, δοξάσας ὁ Ὕψιστος. Ἔλαθες γὰρ τὴν φύσιν, ἀνδρικῶς τὸν Βελίαρ, Μάρτυς καταβαλοῦσα, Ἀκυλίνα, διό σου τὴν μνήμην τοὺς ἐκτελοῦντας, σῶσον ἡμᾶς ταῖς πρεσβείαις σου.

Ἀπολυτίκιον τῆς ἁγίας Νεομάρτυρος Ἀκυλίνης τῆς Ζαγκλιβερινῆς
Ἦχος δ΄. Ταχὺ προκατάλαβε.

Μητρὸς σου τοῖς ῥήμασι στοιχειωθεῖσα πιστῶς, πατρὸς τὴν ἀσέβειαν ἀπεβδελύξω στεῤῥῶς, ἐνθέῳ φρονήματι, ὅθεν καὶ τῶν μαστίγων, ἐνεγκοῦσα τὸ ἄλγος, ἤθλησας Ἀκυλίνα, ὡς παρθένος φρονίμη, διὸ Παρθενομάρτυς, τιμῶμεν τοὺς ἄθλους σου.

 Ἀπολυτίκιον τῆς Ἁγίας Ἀκυλίνας τῆς Ζαγκλιβερινῆς
Ηχος πλ. α΄. Τὸν συνάναρχον Λόγον. (Γερασίμου Μικραγιαννανίτου)

Ζαγκλιβέριον χαίρει ἐν τῇ ἀθλήσει σου, ἡ σὲ βλαστήσασα κώμη ὡς ἄνθος εὔοσμον, Ἀκυλίνα τοῦ Χριστοῦ καλλιπάρθενε, σὺ γὰρ ἐνήθλησας στεῤῥῶς, καὶ ἐδέξω ἐκ Θεοῦ, τὸ στέφος τῆς ἀφθαρσίας, ἐκδυσωποῦσα ἀπαύστως, ἐλεηθῆναι τὰς ψυχὰς ἡμῶν.

Ἀπολυτίκιον τοῦ Ἁγίου Μάρτυρος Καλλιστράτου, καὶ τῶν σὺν αὐτῷ 
Ἦχος δ´. Ταχύ προκατάλαβε

Οἱ Μάρτυρες σου Κύριε, ἐν τῇ ἀθλήσει αὐτῶν, τὸ στέφος ἐκομίσαντο τῆς ἀφθαρσίας, ἐκ σοῦ τοῦ Θεοῦ ἡμῶν· σχόντες γὰρ τὴν ἰσχύν σου, τοὺς τυράννους καθεῖλον· ἔθραυσαν καὶ δαιμόνων τὰ ἀνίσχυρα θράση. Αὐτῶν ταῖς ἱκεσίαις Χριστέ ὁ Θεός, σῶσον τὰς ψυχὰς ἡμῶν.

Ἀπολυτίκιον τοῦ Ἁγίου Μάρτυρος Καλλιστράτου, καὶ τῶν σὺν αὐτῷ
Ἦχος δ΄. Ταχὺ προκατάλαβε.

Ἀστέρα πανέκλαμπρον τῆς Ἐκκλησίας Χριστοῦ, λαμπτῆρα τὸν ἔνδοξον, μετ’ εὐφροσύνης πιστοί, ἐνθέως τιμήσωμεν, μνήμην αὐτοὺ τὴν θείαν, καὶ σεπτὴν ἐκτελοῦντες, κράζοντες ὁμοφώνως· ὦ Καλλίστρατε Μάρτυς, πρέσβευε Χριστῷ τῷ Θεῷ, σωθῆναι τὰς ψυχὰς ἡμῶν.

Ἀπολυτίκιον τοῦ Ὁσίου Ἰγνατίου τῆς Μονῆς τοῦ Βαθέος Ῥύακος
Ἦχος δ΄. Κατεπλάγη Ιωσήφ.

Ἀπὸ βρέφους τῷ Θεῷ, ἀνατεθεὶς ὡς Σαμουήλ, καὶ τῷ γάλακτι σοφέ, τῷ τῆς ἀσκήσεως τραφείς, ἐν ἀκακίᾳ ηὐξήθεις καὶ σωφροσύνῃ, Βασίλειον καὶ γάρ, θεῖον τὸν γνήσιον, μυοῦντά σε καλῶς, ἔσχες Ἰγνάτιε, ἀγώνων τὰ παλαίσματα, καὶ τὸν πρὸς δράκοντα πόλεμον, ὃν καὶ νικήσας, στεφανηφόρος, τῷ Κυρίῳ παρίστασαι.

Ἀπολυτίκιον. Τῶν Ὁσίων. Ἦχος δ΄.

Ὁ Θεὸς τῶν Πατέρων ἡμῶν, ὁ ποιῶν ἀεὶ μεθ’ ἡμῶν, κατὰ τὴν Σὴν ἐπιείκειαν, μὴ ἀποστήσῃς τὸ ἔλεός Σου ἀφ’ ἡμῶν, ἀλλὰ ταῖς αὐτῶν ἰκεσίαις, ἐν εἰρήνη κυβέρνησον τὴν ζωὴν ἡμῶν.

Ἦχος γ΄.

Μακαρίας μητρός, θεοειδὴς θυγάτηρ ὤφθης, πίστεως δόγμασιν, ἢ γάλακτι τραφεῖσα, Ἀκυλίνα σεμνοπάρθενε. Καὶ ἐν ἁγίοις ἄθλοις ἀριστεύσασα, τῆς ἐν σοὶ θείας ἀγάπης τὸ πῦρ, πᾶσιν ἐξέφηνας. Διὸ ἡ τεκοῦσά σε, ἠγλαϊσμένην σε ἰδούσα θείοις στίγμασι, καὶ τῆς φωνῆς σου ἀκούσασα, βεβαιούσης τὰ κρείττονα, ἐν κρυφίᾳ ἐβόα χαρᾷ· πορεύου ὦ τέκνον φίλτατον, τὴν πρὸς Χριστὸν πορείαν, Ὃν ὑπὲρ πάντα ἠγάπησας, καὶ πρέσβευε ἀπαύστως, σώζεσθαι τοὺς σὲ μακαρίζοντας.

Εἰς τὸν Στίχον. Ἦχος β΄. Ὅτε ἐκ τοῦ ξύλου.

Ὅτε, ὁ σὸς δείλαιος πατήρ, εἷλκέ σε βιαίως θεόφρον, πρὸς ἀσεβείας κρημνόν, τότε ἀκατάπληκτος, ἔστης καὶ ἄσειστος, τοῖς ἐχθρῶν μηχανήμασιν, εὐτόλμως βοῶσα· τὸν Χριστόν μου σέβομαι, ὡς Ποιητὴν καὶ Θεόν, ὅθεν, καθελοῦσα τὸν ὄφιν, νίκης τὸ βραβεῖον ἐδέξω, Μάρτυς Ἀκυλινα καλλιπάρθενε.

Ὅτε, τῶν μαστίγων ταῖς πληγαῖς, ἅπαν σου τὸ σῶμα ἐτρώθη, ἐχθρῶν ὡμότητα, τότε Μάρτυς ἔλεγες, τῇ σῇ ἁγίᾳ μητρί· μὴ πτοοῦ μηδὲ στύγναζε, ὦ μῆτέρ μου ὅλως, ἐγὼ γὰρ ἐδόξασα, Χριστοῦ τὸ ὄνομα, ὅθεν, νικηφόρος ἀνῆλθες, πρὸς τὰς οὐρανίους παστάδας, καὶ Χριστοῦ ὁρᾷς τὴν ὡραίοτητα.

Δόξα. Ἦχος πλ. δ΄.

Τὴν μητρικὴν ἐνστερνισαμένη πίστιν, τὴν πατ ρώαν ἀπώσω ἀπάτην, ἐν θεολήπτῳ ψυχῇ, Ἀκυλίνα Μάρτυς ἀήττητε. Καὶ τῇ ἄνωθεν ῥοπῇ, ἐν ἀσθενείᾳ φύσεως, τὸν ἰσχυρὸν ἐν κακίᾳ, ἐθριάμβευσας δράκοντα, ἀθλητικοῖς πόνοις ἀνδραγαθήσασα. Καὶ νῦν Μαρτύρων δήμοις, θεουμένη κατὰ μέθεξιν, ἀδιαλείπτως ἱκέτευε, τὸν σον νυμφίον Χριστόν, ἐλεηθῆναι τὰς ψυχὰς ἡμῶν.

Μετὰ τὴν β΄ στιχολογίαν, κάθισμα. Ἦχος δ΄. Κατεπλάγη Ιωσήφ.

Ἀπὸ βρέφους τῷ Θεῷ, ἀνατεθεὶς ὡς Σαμουήλ, καὶ τῷ γάλακτι σοφέ, τῷ τῆς ἀσκήσεως τραφείς, ἐν ἀκακίᾳ ηὐξήθεις καὶ σωφροσύνῃ, Βασίλειον καὶ γάρ, θεῖον τὸν γνήσιον, μυοῦντά σε καλῶς, ἔσχες Ἰγνάτιε, ἀγώνων τὰ παλαίσματα, καὶ τὸν πρὸς δράκοντα πόλεμον, ὃν καὶ νικήσας, στεφανηφόρος, τῷ Κυρίῳ παρίστασαι.

Ἀπολυτίκιον
Ἦχος α’.

Σῶσον Κύριε τὸν λαόν σου καὶ εὐλόγησον τὴν κληρονομίαν σου, νίκας τοῖς βασιλεῦσι κατὰ βαρβάρων δωρούμενος καὶ τὸ σὸν φυλάττων διὰ τοῦ Σταυροῦ σου πολίτευμα.

Ο πολιτικός Καποδίστριας, μάρτυρας της Ρωμηοσύνης – π. Γεωργίου Δ. Μεταλληνού.
http://www.orp.gr/wordpress/?p=2398

Το τέλος του Ιωάννου Καποδίστρια (27 Σεπτεμβρίου 1831) και των δολοφόνων του – Κώστα Δ. Παπαδημητρίου.
http://www.orp.gr/wordpress/?p=8719

Τι είπαν για τον Καποδίστρια
https://www.kapodistrias.info/ti-eipan-kai-ti-egrapsan

Ὁ Καποδίστριας, ὁ Κολοκοτρώνης καὶ τά …. “ξεσαμάρωτα” γαϊδούρια, Δημήτρης Νατσιὸς
http://www.orthodoxia-ellhnismos.gr/2020/05/blog-post_238.html

ΙΩΑΝΝΗΣ ΚΑΠΟΔΙΣΤΡΙΑΣ (Β´) 4.10.2000 ΟΜΙΛΙΑ ΤΟΥ ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΑΝΑΝΙΑ ΚΟΥΣΤΕΝΗ.
https://www.youtube.com/watch?v=xmXUmnDis3E&ab_channel=AnaniasKoustenis

O gracious and merciful Lord, forgive us our sins, and grant us Thine Eternal Kingdom. – Saint Akylina The New Martyr by St. Nikodemos the Hagiorite

Synaxarion.
On September 27 we commemorate the holy Martyr Callistratus of Carthage and the holy 49 Martyrs with him.
On this day we also commemorate the holy woman Martyr Epicharis of Rome (c. 298)
On this day we also commemorate our righteous Father St. Ignatius, Abbot of the Monastery of Christ the Saviour, which is called the Monastery of the Deep Stream in Asia Minor (963-975)
On this day we also commemorate the holy Apostles Mark, Aristarchos, and Zeno.
On this day we also commemorate the Saint Flavian I of Antioch, Archbishop of Antioch (404)
On this day we also commemorate the holy Martyrs Philemon the bishop, and Fortunianos; and the holy woman Martyr Gaiana.
On this day we also remember the 15 Martyrs who were put on a ship, which was set on fire, and then drowned at sea.
On this day the holy New-Martyr Aquilina the virgin of Zagliveri of Thessalonica, who died in the year 1764.
The holy martyred brethren Adulphus and John of Cordova.
Our righteous Father Sabbatius of Solovki (1435)
The holy Hieromartyr Anthimus of Georgia, Metropolitan of Wallachia (1716)
The holy New Hieromartyrs Aristarchus, Archimandrite of Borki, and Rodion.
Our righteous Father Archippus (Shestakov) of the Glinsk Hermitage (1896)
New Hieromartyr Demetrius Shishokin, Priest (1918)
New Hieromartyr Herman (Kosolapov), Bishop of Volsk (1919)
New Hieromartyr Michael Platonov, Priest (1919)
Uncovering of the relics of the Sts. Alexandra of Diveevo (Melgunova) (1789), Martha of Diveevo (Melyukova) (1829), Helena of Diveevo (Manturova) (1832), in the year 2000.
Commemoration of the vision and speechlessness of the Prophet Zachariah

Saint Akylina The New Martyr
by St. Nikodemos the Hagiorite

Akylina (or Angelina), the holy New Martyr of Christ was from Thessalonica, from the village of Zagliveri situated in the Ardameri Diocese. She was the offspring of a pious mother. Her martyrdom took place from the following set of circumstances.

One day the Saint’s father quarreled and wrestled with a Turkish neighbour (since both Christians and Turks lived side by side in this place). By the Evil One’s collaboration he struck and slew the Hagarene. Whereupon he was arrested by the local authorities, who led him to the pasha of Thessalonica to have him condemned. Now he was terrified of death and sought acquittal, so he offered to become a Muslim. (Alas, his fall!) Therefore, they did not execute him. At that time Akylina was an infant nursing on her mother’s milk. After the passage of some time, the Turks enjoined her father that he must have his daughter become a Muslim. He told them:

“Do not be concerned about my daughter. She is under my authority and I will convert her when I want.”

However, Akylina’s mother remained anchored in the Faith of Christ and never ceased every hour to exhort her child to stand firmly in the Faith of Christ and not to ever deny Jesus Christ.

When the maiden reached 18 years of age, the Turks once again spoke with her father concerning the conversion. At this point he summoned Akylina and said:

“My child, other Turks have approached me daily on the matter of your accepting Mohammedanism. Therefore, either now or a little later, you will become a Muslim, only make the decision in a day or two, so the Muslims will not harass me.”

Yet the Saint, who was ignited and enflamed with the love of Christ, with great courage declared:

“Perhaps you think that I have the same little faith as yourself to deny my Maker and Creator, the Lord Jesus Christ Who submitted to the cross and death for our sake? I refuse. I am prepared to undergo the woeful torment, even death, for the love of Christ.”

By these superb and admirable statements she was not the daughter of the thrice-miserable father, but truly the daughter of Christ the Heavenly King!

Observing the Saint’s unswerving belief, the father went before the Turks and divulged to them:

“I am unable to induce my daughter to change her beliefs; you do with her whatever you will.”

Upon hearing this they went into a flurry, and immediately dispatched men of the court to apprehend the Martyr. Seeing them approaching, the Saint’s blessed mother took hold of Akylina, and gave her this final instruction:

“Lo, my most beloved child and my sweetest daughter, Akylina. Behold, fruit of my womb, the hour has arrived of which I have warned you. Therefore, my girl, attend and obey my admonition. Display courage in the torments which you will face and do not renounce Christ.”

Likewise, Akylina replied:

“Have no fear, my mother, for I have this intention. The All-kind God will be my help. Pray for me.”

Thus, they bid each other farewell with tears.

The servant of the judge bound the Saint and led her to the tribunal. The compassionate mother followed after her beloved daughter to the place of condemnation, since motherly feelings could not conceive of being separated from her dear child. However those that had taken her intocustody, locked her outside the courtyard. Akylina was taken inside into the presence of the judge, who in a coarse manner blurted out to her:

“Eh! You, become a Muslim.”

The Saint exclaimed:

“No, I will not become one. Never will I forsake my belief and my Master Christ!”

Hearing this, the judge became incensed. Therefore he commanded that the Saint be undressed and be left wearing only her chemise. Then they tied Akylina to a column and two servants beat her with rods for many hours. Notwithstanding, the Martyr underwent this torture bravely.

Afterwards the judge and other Turks had the Martyr brought forward again before them. They began to flatter Akylina and promise her expensive gifts if she would renounce the faith. But the bride of Christ possessed in her heart love towards her sublime Bridegroom Christ and would not even consider their offers. Furthermore, since he was extremely wealthy, he brazenly proposed to her:

“Akylina, become a Muslim and I will make you my son’s bride.”

Christ’s Martyr replied with an immense daring:

“You and your son go to perdition.”

With these words the judge’s wrath was kindled. They tied her again as before and flogged her for many hours. When they unfettered her for a third examination, the judge asked her:

“Hapless one, are you not embarrassed to be beaten naked in front of so many men?”

He said this because from the countless blows her slip was in shreds and she was exposed. The judge continued:

“Either you become a Muslim or have your bones shattered before all.”

In refutation she declared:

“And what attraction does your faith have for me to deny my Christ, or what miracle of your religion shall I believe, since you have filthy and indecent lives?”

O fearless testimony! A noble reply worthy of heavenly praise, not from a gentle and delicate young girl, but from a valiant giant!

All within earshot were disgraced, essentially by the brilliancy of her truthful speech. They were at a loss at how to deal with her. In their rage they scourged the Saint mercilessly a third time, leaving her as dead. The earth was reddened by her blood and her flesh fell in pieces to the ground. Next they untied the Martyr and had her carried by a Christian who was present to her mother’s home. Whereupon the mother embraced her daughter who was breathing her last, and asked:

“My child, what have you done?”

As she came to herself slightly, the Martyr exerted much effort to answer, and opening her eyes, beheld her mother:

“O my mother, what else could I do except that which you instructed me? Behold, according to your command I have preserved my confession of faith inviolate.”

Akylina’s mother raised her arms and eyes towards heaven and glorified God. After conversing with her mother, the Martyr surrended her soul into the hands of God on September 27, 1764 and received the martyr’s crown.

St. Akylina’s most venerable and sacred relics straightaway emitted a marvelous fragrance so divine that all the streets which they traversed with her martyric relics for burial were filled with scent. At night a heavenly light descended upon and illuminated Akylina’s tomb like a shining star. All the Christians who observed this phenomena praised God, to Whom is due glory and power unto endless ages. Amen.

Feast Day:September 27
Source: This Life was written by St. Nikodemos the Hagiorite and was translated in New Martyrs of the Turkish Yoke, Translated by Leonidas J. Papadopoulos, Georgia Lizardos & others St Nectarios Press, Seattle, Washington 1985.

***

HOMILY
on Christ’s last prayer for the faithful
by Saint Nikolai Velimirovič

Father, I will that they also, whom Thou hast given Me, be with Me where I am (John 17:24).

Behold the recompense of God’s laborers! Behold the glorious reward of the followers of Christ! That which the Son of God desires, the Father desires and the Holy Spirit also desires. And that which the Holy Trinity desires, comes to pass. What does the Lord, the Son of God, desire? He desires that His disciples be together with Him in the Heavenly Kingdom-and not only His twelve disciples, but also all those which shall believe on Me through their word (John 17:20).

My brethren, we who are baptized and who have received the Faith of the apostles and have kept it, are also numbered among these-but only under the condition that we ourselves do not disown that great treasure by our misdeeds, by apostasy from the Faith, by the impurity of sin, or by blasphemous words and thoughts.
The Lord further says: Father I will … that they may behold My glory, which Thou hast given Me (John 17:24). No one should conclude from these words that the Son is less than the Father. For the Lord Himself said to His Father: I have glorified Thee (John 17:4). Do you see the equality of the Father and the Son, and the boundlessness of Their mutual love? I have glorified Thee … and now, O Father, glorify Thou Me (John 17:4, 5).
But the fact that Christ’s glory did not begin on earth or in time is shown by these words of the Lord Christ: the glory which I had with Thee before the world was (John 17:5). Therefore, this is not an earthly or temporal glory: it is not worldly and human glory, but rather a heavenly, eternal, lasting and inexpressible glory. How does the Son of God want the Father to glorify Him? In such a way that He will show the heavenly and eternal glory to all those who have obeyed His Son, and who have followed after Him, and who have fulfilled His commandments.

The man-loving Lord wills that, not only the apostles, but all of us who are called by His name, participate in this glory. Oh what mercy! Oh what love for mankind! Brethren, the dogma of our immortality, eternal life and eternal glory is not of men, but of our Lord and Savior Himself. May bodily cares, slothfulness at prayer, and mutual strife not separate us from this glory of Christ, from eternal life!

O gracious and merciful Lord, forgive us our sins, and grant us Thine Eternal Kingdom.

To Thee be glory and praise forever. Amen.
The Prologue from Ohrid: Lives of Saints by Saint Nikolai Velimirovič
http://prologue.orthodox.cn/September28.htm

Apolytikion of the holy New-Martyr Aquilina the virgin of Zagliveri
— Plagal Tone 1

Let us praise the divine Akylina, whom I behold as a godly-minded girl and Champion of Christ, who watered the faith with her love for Him, deposed the enemy through her holy struggles, and was granted divine glory. She entreats Christ the Word that He be merciful to our souls.

Apolytikion of the holy New-Martyr Aquilina the virgin of Zagliveri
— Plagal Tone 1

Zagliveri rejoices in your struggle, the village that sprouted you as a fragrant flower, O most-comely virgin of Christ Akylina, for you struggled steadfastly, and received from God the crown of incorruption. Entreat ceaselessly that He be merciful to our souls.

Troparion of the holy Martyr Callistratus of Carthage
Tone 3

Strengthened by the Holy Spirit thou wast glorious in contest/ and didst cast down the enemy, O Martyr Callistratus./ And thou dost offer a noble army of athletes/ as incense to Christ./ With them pray for us who praise thee with hymns.

Troparion of the holy Martyr Callistratus of Carthage
Tone 4

In their sufferings, O Lord,/ Thy martyrs received imperishable crowns from Thee our God;/ for, possessed of Thy might,/ they set at nought the tormentors and crushed the feeble audacity of the demons.// By their supplications save Thou our souls.

Troparion of ST Sabbatius of Solovietsk
Tone 3

Thou didst abandon the world and fight the good fight/ by hardship, vigil and prayer./ Pray to Christ our God to save our souls, O holy Father Sabbatius.

Troparion of ST Sabbatius of Solovietsk
Tone 3

You abandoned the world and fought the good fight / By hardship, vigil and prayer. / Pray to Christ our God to save our souls, O holy Father Sabbatius!

Holy Virgin Martyr, Aquilina, pray to God for us. Pray that we will manfully stand strong for our Lord and Savior Jesus Christ, even if it means going against the wishes of our earthly fathers. Amen.

Apolytikion of the Holy Cross in the First Tone
(First Tone)

Save, O Lord, save Your people and bless Your inheritance; grant victory to the faithful over their adversaries. And protect Your commonwealth, by the power of Your Cross.

Φυλάξου πολύ να μην κατηγορείς κανέναν απολύτως, να μην περιφρονείς, Όλους να τους δέχεσαι σαν τον Χριστό. Γίνε ταπεινός και συντετριμμένος στην καρδιά, ώστε να ποθήσει το Άγιο Πνεύμα να κατοικήσει μέσα σου. Τότε πραγματικά θα ζεις συντροφιά με τον Χριστό. Άγιος Νήφων ο Κωνσταντιανής

Τῇ ΚΕ'(25η) τοῦ μηνός Σεπτεμβρίου, Μνήμη τῆς Ὁσίας Μητρὸς ἡμῶν Εὐφροσύνης, θυγατρὸς Παφνουτίου τοῦ Αἰγυπτίου.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ Ὁσίου Παφνουτίου, τοῦ πατρὸς αὐτῆς.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ἁγίου Ὁσιομάρτυρος Παφνουτίου καὶ τῶν μετ’ αὐτοῦ 546 ὁσιομαρτύρων μοναχῶν ἐν Τέντυρα τοῦ Νείλου τῆς Ἄνω Αἰγύπτου (303)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ἡ ἀνάμνησις τοῦ μεγάλου σεισμοῦ ἐν Κωνσταντινουπόλει τῷ 447, ἐν ᾗ τελεῖται ἡ ἐν ἀέρι ἁρπαγὴ τοῦ παιδὸς καὶ τοῦ θαύματος τοῦ Τρισαγίου, ἐπὶ τῆς βασιλείας Θεοδοσίου Β’ τοῦ Νέου καὶ Πρόκλου Πατριάρχου.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τῶν Ἁγίων μαρτύρων Παύλου, Τάττης, καὶ τέκνων αὐτῶν Σαβινιανοῦ, Μαξίμου, Ῥούφου καὶ Εὐγενίου τῶν ἐν Δαμασκῷ μαρτυρησάντων (4ος αἰ.)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ οἱ Ἁγίες Αὐρηλία καὶ Νεομισία ὁμολογήτριες ἐν Capua Ἰταλίας καὶ ἀναπαυόμενες ἐν Macerata Ἰταλίας, ἐκ Μικράς Ἀσία
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τῶν Ἁγίων Βυζατηνοῦ καὶ Βισκόρου.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ Ἁγίου Θεοφίλου, ἀρχιεπισκόπου Ἐφέσσου.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ὁ ἅγιος Ἀρσένιος Καθολικὸς τῆς Γεωργίας, ὁ Μέγας (887)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ὁ ἅγιος Γεώργιος Τσκοντιντέλι, ὁ Γεωργιανός, Ἐπίσκοπος Τσκοντίντι τῆς Γεωργίας (11ος αἰ.)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ Ὁσίου Σεργίου τοῦ Ῥαδονὲζ τοῦ θαυματουργοῦ τῆς Ῥωσίας (1392)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ἡ Ὁσία Εὐφροσύνη τοῦ Σούζνταλ, θυγατέρα Ἁγίου Μιχαὴλ ἡγεμόνος τοῦ Τσερνιγκώφ (1250)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ἡ Ὁσία Δοσιθέα ἡ ἔγκλειστη, τῶν Σπηλαίων τοῦ Κιέβου, ἡ καθοδηγήσασα τὸν Ὅσιον Σεραφεὶμ τοῦ Σάρωφ (1776)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ὁ ἅγιος νεομάρτυς Ἀλέξιος ὁ διά Χριστὸν σαλὸς τοῦ Ἔλνατ Ῥωσίας, ἐν πολλαῖς βασάνοις ἐν τῇ φυλακῇ ὑπὸ τῶν μπολσεβίκων ὑπωπιασθείς, ἐτελειώθη ἐν ἔτει 1985

Άγιος Γέροντας Σωφρόνιος (Σαχάρωφ) του Έσσεξ

Πλησιάζουμε το Θεό σαν οι ελεεινότεροι από τους αμαρτωλούς. Κατηγορούμε τον εαυτό μας για όλα τα πράγματα. Δεν σκεφτόμαστε τίποτα. Δεν αναζητούμε τίποτα, παρά συγχώρηση και έλεος. Καταδικάζουμε τον εαυτό μας σαν άξιο της κολάσεως. Και σ’ αυτή την κατάσταση συνεχίζουμε. Παρακαλούμε το Θεό να μας βοηθήσει να μην πικράνουμε το Άγιο Πνεύμα με τα πάθη μας, να μην βλάψουμε τον αδελφό μας. Δεν περιμένουμε εξαιρετικά χαρίσματα από ψηλά. Με όση δύναμη έχουμε προσπαθούμε να συλλάβουμε και να εφαρμόσουμε τις εντολές του Χριστού, ζώντας σύμφωνα με αυτές. Τον παρακαλούμε: «Κύριε Ιησού Χριστέ, Υιέ Θεού, ελέησον με τον αμαρτωλόν». Ο Θεός ακούει αυτήν την ευγενή προσευχή και βιάζεται για τη σωτηρία μας. «Και έσται πας, ός αν επικαλέσηται το όνομα Κυρίου, σωθήσεται» (Ιωήλ 2,32).

***

Από τον βίο του αγίου Αλεξίου του Έλνατ, του δια Χριστόν σαλού

Ο Άγιος Αλέξιος διαισθανόταν ότι ένας επικείμενος κίνδυνος ήταν προ των πυλών.

Έφτασε ο Μάρτιος του 1917 και η Ρωσία άρχισε να δέχεται το πρώτο ταρακούνημα από το προεπαναστατικό κίνημα. Στα χωριά δεν υπήρχαν κάποιες κρατικές αρχές για να βάζουν μια τάξι. Οι κάτοικοι συγκεντρώνονταν στις τοπικές συνελεύσεις αγροτών για ν᾿ αποφασίσουν πάνω σε θέματα που τους αφορούσαν. Στο χωριό του Αλεξίου οι κάτοικοι τον επέλεξαν ως πρόεδρο της κοινότητός τους. Με το που έγινε πρόεδρος ο Αλέξιος δεν άλλαξε καθόλου τις συνήθειες που είχε μέχρι τότε· προσευχόταν πολύ και συμμετείχε στις ακολουθίες της Εκκλησίας. Ακόμη κι όταν έπρεπε ν᾿ αποφασίση για κάτι, δεν έφευγε από την εκκλησία αλλά παρέμενε μέσα προσευχόμενος μέχρι να πάρη κάποια πληροφορία. Παρέμεινε πρόεδρος μόνο ένα χρόνο, γιατί κάποιος άλλος τοποθετήθηκε στη θέσι του από τις αρχές κ᾽ έτσι ο Αλέξιος σταμάτησε να έχη επαφές με τον κόσμο και κλείστηκε στο κελλί του, αφιερώνοντας όλο του τον χρόνο στην προσευχή και στη νηστεία. Έτσι πέρασαν εννιά χρόνια.

Το 1928 επέλεξε να βαδίση τον δύσκολο δρόμο της σαλότητας…. Εκείνη την εποχή δεν περνούσε από το μυαλό κανενός χωρικού ότι θα μπορούσε κάποιος να εξοριστή χωρίς να είνε ένοχος. Όμως ο όσιος πήγαινε στους χωρικούς που θα εξωρίζονταν και τους προειδοποιούσε.
Οι χωρικοί άρχισαν να συνηθίζουν τις εκκεντρικότητες του Αλεξίου, αλλά μια μέρα εμφανίστηκε γυμνός σε δύο υποδηματοποιούς, τον Αλέξανδρο Σταπάνοβιτς και τον Δημήτριο Ιβάνοβιτς, κάτι που τους έκανε όλους να απορρήσουν. Μετά από λίγο καιρό, ήρθαν στο χωριό αντιπρόσωποι της κυβερνήσεως και κατέσχεσαν όλη την περιουσία των δύο υποδηματοποιών, μέχρι το τελευταίο ρούχο, αφήνοντάς τους γυμνούς δίπλα από τα σπίτια τους που δεν τους ανήκαν πλέον.

Άλλες φορές ο άγιος πήγαινε σε κάποια χωριά κι άρχιζε να μετρά τα σπίτια, δίνοντας ένα νούμερο άσχετο με το πραγματικό εμβαδόν των σπιτιών. Οι κάτοικοι τον έβλεπαν και γελούσαν. Μετά από λίγο καιρό όμως οι ιδιοκτήτες αυτών των σπιτιών συλλαμβάνονταν και φυλακίζονταν για τόσα χρόνια όσο ο Αλέξιος έλεγε ότι ήταν το εμβαδόν των σπιτιών τους.

Κάποια άλλη φορά ο Αλέξιος εμφανίστηκε στην αδελφή του Άννα. Μάζεψε κάποια πράγματα και τα έβαλε πάνω στο τραπέζι. Όταν το τραπέζι γέμισε, φόρεσε το καπέλλο του κ᾽ έφυγε. Η Άννα σκέφτηκε ότι ίσως ήταν κάποιο σημάδι, έτσι έκρυψε αυτά τα πράγματα κάπου μακριά κι όταν της πήραν όλα της τα υπάρχοντα, τα μόνα που είχε ήταν όσα είχε κρύψει.

Πολλές φορές οι αρχές τον είχαν συλλάβει, στέλνοντάς τον σε ψυχιατρική κλινική, αλλά εκεί οι γιατροί δεν μπορούσαν να διαγνώσουν κάποια ψυχική πάθησι, κ᾽ έτσι τον άφηναν ελεύθερο.

Πλησίαζε η επέτειος των 20 ετών από την πτώσι του Ρωσικού κράτους και οι συλλήψεις συνεχίζονταν. Ο Αλέξιος γνώριζε, ότι αυτή τη φορά δεν θα διαφύγη τη σύλληψι και το θάνατο… Εκείνα τα χρόνια οι φυλακές ήταν γεμάτες από ιερείς, μοναχούς, ασκητάς, πιστούς άντρες και γυναίκες, ακόμη και παιδιά. Ανάμεσά τους όμως ήταν και κομμουνισταί, που είχαν καταληστέψει το κράτος, άγριοι κακοποιοί και φονιάδες. Όλοι αυτοί βρίσκονταν ανακατεμένοι στα ίδια κελλιά. Ο Αλέξιος, παρ᾿ όλο που ήταν μαζί με εγκληματίες, δεν παρέλειπε να προσεύχεται νύχτα και μέρα. Κανείς δεν γνώριζε πότε κοιμάται η αν έτρωγε, διότι όλα τα έδινε στους συγκρατουμένους του.
Επειδή δεν εύρισκαν κάποια κατηγορία εναντίον του, χρησιμοποίησαν βασανιστήρια κ᾽ έτσι τον έβαλαν να σταθή ξυπόλητος πάνω σε μια σόμπα που έκαιγε.

Σύντομα στη φυλακή διαδόθηκε η φήμη, ότι ανάμεσά τους υπάρχει ένας άγιος, κ᾽ έτσι ο υπεύθυνος της φυλακής τον πλησίασε μια μέρα και τον ρώτησε•
–Όλοι σε αποκαλούν άγιο. Τι έχεις να πης γι᾿ αυτό;
–Τι είδους άγιος είμαι εγώ; είμαι ένας αμαρτωλός και απλός άνθρωπος.
–Σωστά, απάντησε ο υπεύθυνος, εμείς δεν βάζουμε αγίους στη φυλακή, κάτι θα έκανες για να ᾿σαι εδώ. Γιατί λοιπόν σε έφεραν εδώ;
–Επειδή αυτό είνε αρεστό στο Θεό, απάντησε με πραότητα ο Αλέξιος.
Λίγα λεπτά σιγής ακολούθησαν όταν ο Αλέξιος είπε•
–Γιατί μιλάς τώρα σ᾿ εμένα, ενώ αυτή τη στιγμή στο σπίτι σου υπάρχει μια μεγάλη συμφορά;
Ο υπεύθυνος των φυλακών ξαφνιάστηκε, αλλά δεν πήγε αμέσως στο σπίτι του. Όταν επέστρεψε, βρήκε τη γυναίκα του κρεμασμένη. Από κείνη τη στιγμή προσπάθησε πολλές φορές να ελευθερώση τον Αλέξιο, αλλά δεν ήταν θέλημα Θεού.

Μετά από πολλά βασανιστήρια ο Αλέξιος κοιμήθηκε εν Κυρίω στο αναρρωτήριο των φυλακών. Μετά από 13 μέρες το σώμα του παραδόθηκε στους συγγενείς του να το θάψουν. Θάφτηκε στο παλιό κοιμητήριο του Κίνεσμα και στις 25 Σεπτεμβρίου του 1985 το άφθαρτο λείψανο του οσίου Αλεξίου μεταφέρθηκε στην εκκλησία της πόλεως Ζάρκι.
[από το περιοδικό «Orthodox Word», τ. 286 Σεπτ.-Οκτ./2012 του αρχιμανδρίτου Δαμασκηνού Orlovsky – μετάφρασις• ι. μονή Αγίου Αυγουστίνου Φλωρίνης]

***

αββάς Ιωάννης ο Σαββαΐτης του Σινά

1. Ας ακούσουμε πόση διάκριση απέκτησε ο όσιος εξ αιτίας της τελείας υπακοής του. Όταν βρισκόταν στην μονή του αγίου Σάββα προσήλθαν τρεις νέοι μοναχοί, θέλοντας να γίνουν μαθητές του. Τους δέχθηκε αμέσως και τους φιλοξένησε με χαρά, θέλοντας να τους ξεκουράσει από τον κόπο της οδοιπορίας. Μετά την τρίτη ημέρα τους λέγει ο γέροντας· «Επειδή εγώ, αδελφοί, είμαι εκ φύσεως άνθρωπος πόρνος, δεν μπορώ να δεχθώ κανέναν από σας». Εκείνοι όμως δεν σκανδαλίσθηκαν, γιατί γνώριζαν την αρετή του γέροντα. Επειδή λοιπόν πολύ τον παρακάλεσαν και δεν κατόρθωσαν να τον μεταπείσουν, πέφτουν στα πόδια του και τον παρακαλούν να τους ορίσει τουλάχιστον πως και που πρέπει να μονάσουν.
2. Υποχώρησε λοιπόν ο γέροντας και γνωρίζοντας ότι δέχονται την συμβουλή του με ταπείνωση και υπακοή, λέγει στον ένα · «Εσένα, παιδί μου, θέλει ο Κύριος να καθίσεις σε ησυχαστικό τόπο με υποταγή σε πνευματικό πατέρα». Λέγει και στον δεύτερο· «Πήγαινε, πούλησε τα θελήματά σου και δωστα στον Θεό και σήκωσε τον σταυρό σου και υπόμεινε μέσα σε συνοδεία και κοινόβιο αδελφών και ασφαλώς θα έχεις θησαυρό στους ουρανούς». Ύστερα λέγει στον τρίτο· «Ταύτισε με την αναπνοή σου το λόγο που λέγει· «Αυτός που θα υπομένει ως το τέλος θα σωθεί» και φύγε, αν είναι δυνατόν μην αφήσεις να υπάρξει πιο ελεγκτικός και απότομος άνθρωπος απ’ αυτόν που θα κάνεις δάσκαλό σου στην πνευματική ζωή και με καρτερία πίνε καθημερινά τον μυκτηρισμό και τον χλευασμό σαν μέλι και γάλα». Κι ο αδελφός είπε στον μεγάλο Ιωάννη· «Αν όμως αυτός ζει με αμέλεια , πάτερ, τι να κάνω;». Κι ο γέροντας είπε· «Ακόμα κι αν τον δεις να πορνεύει, να μην φύγεις, αλλά να λες μέσα σου· «Φίλε, ήλθες για να κρίνεις;» Και τότε θα δεις να εξαφανίζεται η υπερηφάνεια και να μαραίνεται η πύρωση της σαρκός».
Γεροντικό του Σινά και «Κλίμαξ», Λόγος τέταρτος περί υπακοής, 113 

***

Άγιος Νήφων ο Κωνσταντιανής

Κάποτε που ήταν στην εκκλησία της Θεοτόκου το Χαλκοπρατίου, τον πλησίασε ένα πολύ ενάρετο παιδί που έτρεχε πάντα ακούραστο στις ιερές ακολουθίες.

-Πάτερ, τον ρώτησε, τι να κάνω για να κερδίσω τη σωτηρία;

-Εσύ παιδάκι μου, είσαι μια αγνή ψυχή. Πως ζητάς ν’ ακούσεις σωτήριο λόγο από ένα γέρο που σάπισε στην αμαρτία;

-Ο λόγος του Θεού, πάτερ, λέει: «Επερώτησον τον πατέρα σου και αναγγελεί σοι». Γι’ αυτό κι εγώ ζητάω να ακούσω από σένα ένα καλό λόγο. Μη με περοφρονήσεις, λοιπόν, τον ανάξιο.

-Τι σκέπτεσαι; Να γίνεις μοναχός ή να ευαρεστήσεις στον Θεό ακολουθώντας τη συνήθη ζωή;

Τον ρώτησε τότε ο άγιος.

-Σκέπτομαι, Πάτερ, να γυμνασθώ πρώτα μέσα στη ζωή και μετά ό, τι θέλει ο Θεός.

–Αν θέλεις, παιδί μου, να κατοικήσεις ανάμεσα στους ανθρώπους, οφείλεις να προσέξεις τα εξής: Να μην κατηγορείς κανέναν απολύτως, να μην κοροϊδεύεις, να μην οργίζεσαι, να μην περιφρονείς. Φυλάξου πολύ να μη λες «ο τάδε ζει ενάρετα ή ο δείνα άσωτα», διότι αυτό ακριβώς είναι το «μη κρίνετε». Όλους να τους βλέπεις με το ίδιο μάτι, με την ίδια διάθεση, με την ίδια σκέψη, με απλή καρδιά, να τους δέχεσαι σαν τον Χριστό.

Μην ανοίξεις τ’ αυτί σου σε άνθρωπο που κατακρίνει. Ούτε, πολύ περισσότερο, να ευχαριστείσαι και να συμφωνείς με όσα λέει. Αλλά να κρατάς το στόμα σου κλειστό. Να είσαι δηλαδή αργός στα λόγια και επιμελής στην προσευχή. Αλλά ούτε κι αυτόν τον ίδιο που κατακρίνει να τον καταδικάσεις μέσα σου. Κάνει βέβαια κάτι κακό. Αλλά εσύ να βλέπεις τα δικά σου ελαττώματα και να κατηγορείς τον εαυτό σου μόνο.

-Αυτά που μου είπες, πάτερ, παρατήρησε το παιδί, είναι για τους φτασμένους αγωνιστές. Πως όμως εγώ ο μηδαμινός θα μπορέσω να φτάσω ως εκεί, για να ευαρεστήσω στον Θεό;

–Η νεότητα, παιδί μου, αν έχει ταπείνωση και αγνότητα, αρκεί. Δεν της ζητάει τίποτα άλλο ο Θεός. Γι’ αυτό, παλικάρι μου, να είσαι αγνός και ταπεινός. Βάζε τον εαυτό σου κάτω απ’ όλους. Τότε πραγματικά θα ζεις συντροφιά με τον Χριστό.

Αγωνίσου επίσης να μη φαντάζεσαι με το νου σου ότι έφτασες στα μέτρα των αγίων, αλλά να λες συνεχώς: «Ξέρεις, ψυχή μου, ότι ξεπεράσαμε στις αμαρτίες και τους δαίμονες και μέχρι τώρα δεν κάναμε καμία καλή πράξη για τον Θεό; Αλλοίμονο μας, ταλαίπωρη! Τι θα γίνουμε την ημέρα της κρίσεως;»

Για αυτό να θεωρείς την προσευχή σου, παιδί μου, όλο τον καιρό της ζωής σου, σαν του χειρότερου αμαρτωλού. Διότι τότε αμαρτάνουμε χειρότερα, όταν νομίζουμε ότι η προσευχή μας είναι άγια και καθαρή. Άλλωστε και αν ακόμη κάνει κανείς σημεία και τέρατα, πρέπει να θεωρεί τον εαυτό του αναπολόγητο, γιατί οπωσδήποτε θα αμαρτάνει στην προσευχή με τα εσωτερικά σκιρτήματα της καρδιάς ή και με τους απρόσεκτους λογισμούς. (Δηλαδή, όταν άλλα λέει το στόμα κι αλλού τρέχει ο νους). Γι’ αυτό θυμήσου να λες πάντα τούτα τα λόγια: «εκ τών κρυφίων μου καθαρισόν με καί από αλλοτρίων φείσαι του δούλου σου».

Πρέπει ακόμη να έχεις και τούτο υπ’ όψη σου: Ποτέ να μην ευχαριστείσαι με τα καλά σου έργα ούτε να ξεθαρρεύεις εξ αιτίας τους.

Δεν ξέρεις, αν είναι αρεστά ή αποκρουστικά στο Θεό. Για αυτό καλύτερα να έχεις το θάρρος σου σ’ Εκείνον και στη δύναμη του, λογαριάζοντας τον εαυτό σου ανώφελο χώμα. Αχ, παιδί μου, πόσες αμαρτίες κάνουμε και δεν τις ξέρουμε!

Όταν δεις τους συνανθρώπους σου να σφάλλουν, εσύ να τα βάζεις με τον εαυτό σου. Κι αν κανείς σε βρίσει, σε κατακρίνει ή σε περιφρονήσει, έστω και μέχρις εξευτελισμού, ταπείνωσε τον λογισμό σου και κατάκρινε και συ ο ίδιος τον εαυτό σου σαν αμαρτωλό και ανάξιο να ζει!… Ε, μ’ όλ’ αυτά θα έρθει η διόρθωση και η σωτηρία.

Τότε ο νέος τον ξαναρώτησε:

-Πάτερ, πως μπορεί ο άνθρωπος να νικάει κάθε πειρασμό του διαβόλου;

–Η νίκη σε κάθε πειρασμό είναι η σιωπή και η ταπείνωση. Όλα τα έργα του ταπεινόφρονος είναι γνωστά στον Θεό και επαινετά από τους αγγέλους του. Γι’ αυτό είναι φρικτά και φοβερά στους δαίμονες. Γίνε, λοιπόν, ταπεινός και συντετριμμένος στην καρδιά, ώστε να ποθήσει το Άγιο Πνεύμα να κατοικήσει μέσα σου και να σου δώσει έτσι δύναμη ν’ αποκρούσεις κάθε βιοτική μέριμνα. Γιατί διαβλέπω ότι αυτή περισσότερο σε απομακρύνει από το δρόμο του Θεού απασχολώντας σε με ανώφελα πράγματα. 

Αυτά δεν θα μας ωφελήσουν σε τίποτε, παιδί μου, την ημέρα της Κρίσεως. Δεν μας έστειλε ο Κύριος σε τούτη τη ζωή, για να πνίξουμε τον εαυτό μας μέσα στις μέριμνες και τις υπερβολικές φροντίδες δελεαζόμενοι απ’ τον διάβολο- μη γένοιτο! Καλυτέρεψε ολόκληρο τον εαυτό σου προς τον Θεό φροντίζοντας μόνο για την ψυχή σου, και Εκείνος έχει έννοια και για τις υλικές σου ανάγκες. Γιατί κανένας, όσο κι αν φροντίζει στην παρούσα ζωή για τη σάρκα του, δεν μπορεί να προσθέσει στο ανάστημά του ένα πήχη, καθώς είπε ο Κύριος. Τι όφελος έχουμε απ’ τα πράγματα του κόσμου, έστω κι αν λάχει να τα συνάξουμε όλα στις αποθήκες μας; Στο τέλος τα αφήνουμε εδώ.

Κι εμείς γυμνοί από αρετές κατοικούμε στον τάφο!…

Ποιο υλικό κέρδος μπορεί να μας σώσει τότε; Ασφαλώς κανένα. Θα μας ζώσει από παντού το σκοτάδι, το ουαί, η αιώνια κόλαση. Γι’ αυτό είναι απόλυτη ανάγκη να προσευχόμαστε αδιάλειπτα με πολλή περισυλλογή και γαλήνη. Νιώσε, λοιπόν, παιδάκι μου, και βάλε καλά στην καρδιά σου όλα όσα σου λέω και από δω και μπρος κόψε τις φροντίδες και ζήσε συνετά και ευάρεστα στον Κύριο και Θεό σου.

Μ’ αυτές τις συμβουλές του ο μακάριος έφερε βαθειά κατάνυξη στην καρδιά του νέου. Τέλος εκείνος φεύγοντας έπεσε στα πόδια του και ζήτησε την ευχή του. Το ίδιο έκανε και ο Νήφων. Έπεσε κι αυτός στα πόδια του παιδιού κι έπειτα του έδωσε την ευχή του, για να φύγει.

Το παιδί αυτό ήταν υιός ενός από τους μεγάλους άρχοντες του παλατιού. Από τότε τον περισσότερο καιρό του τον περνούσε μαζί με τον όσιο πριν αυτός να τιμηθεί με το επισκοπικό αξίωμα.

Έμαθε και το κελί του και σύχναζε εκεί τρυγώντας τα θεία διδάγματα, τα γλυκύτερα «υπέρ μέλι και κήριον». Έτσι τράφηκε η ψυχή του κι από μικρός έγινε εύχρηστο σκεύος στα χέρια του Θεού. Με τα πνευματικά του χαρίσματα ευαρέστησε στον Κύριο κι όταν ήρθε η ώρα, του παρέδωσε την ψυχή του κι αναπαύτηκε μέσα στη θεϊκή του αγκάλη. Το όνομα του ήταν Νεόφυτος.
Απόσπασμα από το βιβλίο «Ένας Ασκητής επίσκοπος, Άγιος Νήφων ο Κωνσταντιανής» του Πέτρου Ιερομονάχου (μαθητού του Αγ.Νήφωνος). Εκδόσεις Αστήρ.

Άγιος Σέργιος του Ραντονέζ, Θεοσεβείς χριστιανοί αυτοκράτορες θεωρούσαν τους αγίους ανθρώπους, που βρίσκονταν μέσα στα όρια της αυτοκρατορίας τους ως τη μεγαλύτερη ευλογία του Θεού. Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς
https://iconandlight.wordpress.com/2021/09/24/%ce%b7-%ce%bb%ce%bf%ce%b3%ce%b9%ce%ba%ce%ae-%ce%b5%ce%af%ce%bd%ce%b1%ce%b9-%ce%b7-%ce%b1%cf%81%cf%81%cf%8e%cf%83%cf%84%ce%b9%ce%b1-%cf%84%cf%89%ce%bd-%ce%b4%ce%b9%ce%b1%ce%bd%ce%bf%ce%bf%cf%85%ce%bc/

Πως ο Άγιος Σέργιος του Ραντονέζ ως μικρός μαθητής έλαβε το θαυμαστό δώρο της γνώσης και της μάθησης, με τη χάρη του Θεού!
https://iconandlight.wordpress.com/2019/09/05/%cf%80%cf%89%cf%82-%ce%bf-%ce%ac%ce%b3%ce%b9%ce%bf%cf%82-%cf%83%ce%ad%cf%81%ce%b3%ce%b9%ce%bf%cf%82-%cf%84%ce%bf%cf%85-%cf%81%ce%b1%ce%bd%cf%84%ce%bf%ce%bd%ce%ad%ce%b6-%cf%89%cf%82-%ce%bc%ce%b9%ce%ba/

Ἀπολυτίκιον τῆς Ὁσίας Εὐφροσύνης, θυγατρὸς Παφνουτίου τοῦ Αἰγυπτίου.
Ἦχος πλ. α΄. Τὸν Συνάναρχον Λόγον.

Ὡς παρθένος φρονίμη καὶ ἀδιάφθορος, κατηγγυήθης ὁσίως τῷ Ζωοδότῃ Χριστῷ, καὶ προσκαίρων τὴν χλιδὴν ἐμφρόνως ἔλιπες· ὅθεν ἐν μέσῳ τῶν ἀνδρῶν, ὡς ἀμόλυντος ἀμνάς, ἐξέλαμψας, Εὐφροσύνη· καὶ τοῦ Βελίαρ τὰ κέντρα, τῇ πολιτείᾳ σου ἀπήμβλυνας.

Ἀπολυτίκιον.τοῦ Ὁσίου Σεργίου καθηγουμένου Ῥαδονέζ
Ἦχος πλ. δ΄. Ταῖς τῶν δακρύων.

Ἐν τῇ ψυχῇ σου τὸν Χριστόν, ἀπὸ νεότητος ἐδέξω μακάριε, τὰς δὲ τοῦ κόσμου ἡδονὰς ἀποβαλών, ἐν ἐρήμοις κατώκησας, καὶ τέκνα ἐν ὑπακοῇ τῆς ταπεινοφροσύνης, καρπὸν σὺ ἐξήνθησας, Σέργιε Πατὴρ ἡμῶν Ὅσιε, πρέσβευε Χριστῷ τῷ Θεῷ, σωθῆναι τὰς ψυχὰς ἡμῶν.

Απολυτίκιον ῾Οσίου Δοσιθέου τοῦ ᾿Ερημίτου τοῦ Κιέβου
῏Ηχος δʹ. Ταχὺ προκατάλαβε.

Θεῷ ἐκ νεότητος, ὁσιωθεῖσα σεμνή, ὡς δόσις οὐράνιος, τῇ ᾿Εκκλησίᾳ Χριστοῦ, ἐφάνης Δοσίθεε· σχῆμα γὰρ ἐναλλάξας, καὶ τὸ φρόνημα ἅμα, ἤθλησας ἐν σπηλαίῳ, μέχρι τέλους ἀνδρείως· διὸ καὶ νῦν σὲ τιμῶμεν, Κιέβου τὸ καύχημα!

Η καρδιά να χτυπά με το Χριστό, να αναπνέει Χριστό! Τότε μόνον είσαι πραγματικά, αληθινός άνθρωπος. Άγιος Σωφρόνιος Ἔσσεξ

Συναξάριον .
Τῇ ΚΓʹ τοῦ μηνὸς Σεπτεμβρίου ἡ Σύλληψις τοῦ ἁγίου καὶ ἐνδόξου Προφήτου, Προδρόμου, καὶ Βαπτιστοῦ Ἰωάννου.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ μνήμη τῶν ἁγίων Μαρτύρων Ἀνδρέου τοῦ γέροντος, Ἰωάννου καὶ τῶν υἱῶν αὐτοῦ Πέτρου, καὶ Ἀντωνίου, τῶν ἐκ Συῤῥακουσῶν μὲν καταγομένων, ἐν Ἀφρικῇ δὲ τελειωθέντων, ἐν ἔτει ὀκτακοσιοστῷ ἑξηκοστῷ ἑβδόμῳ (867).
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ μνήμη τῆς ἁγίας Μάρτυρος Ῥαΐδος τῆς παρθένου ἐν ἔτει τριακοσιοστῷ καὶ ὀγδόῳ (308) τελειωθείσης
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ μνήμη τῶν ὁσίων γυναικῶν Ξανθίππης καὶ Πολυξένης, τῶν αὐταδέλφων τῶν ἐν Ἱσπανίᾳ, μαθητριῶν γενομένων τοῦ Πρωτοκορυφαίου Παύλου, περὶ τὸ ἐνενήκοντα (90) μετὰ Χριστόν, εἰρηνικῶς τελειωθεισῶν ἐν τῇ πατρίδι αὐτῶν (109)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ὁ ἅγιος Νεομάρτυς Νικόλαος ὁ παντοπώλης, ὁ ἐν Κωνσταντινουπόλει μαρτυρήσας κατὰ τῷ ͵αχοβʹ (1672), ξίφει τελειοῦται.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ὁ ἅγιος ἔνδοξος Νεομάρτυς Ἰωάννης, ὁ πρῴην Δερβίσης, ἐκ Κονίτσης καταγόμενος, ξίφει τελειοῦται ἐν τῷ περιβόλῳ τοῦ Παλαιοῦ Ναοῦ Ἁγίου Δημητρίου ἐν Βραχωρίῳ (Ἀγρινίῳ) τῆς Αἰτωλίας, ὑπὸ τὸν ἐκεῖσε πλάτανον, ἐν ἔτει χίλια ὀκτακόσια δέκα τέσσερα (1814). Τὰ δὲ ἱερὰ αὑτοῦ λείψανα μετεκομίσθησαν μετὰ πενταετίαν καὶ ἐναπετέθησαν ἐν τῇ Μονῇ Προυσσοῦ.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ἡ Ὁσία Εὐπραξία ἡγουμένη τῆς Μονῆς Παλαιᾶς Λαντόγκας Ῥωσίας (1823)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ Ὁσίου πατρὸς ἡμῶν Ἱερωνύμου τοῦ ἐν Σολόβκι Ῥωσίας (1847)
Ἡ ἀνάμνησις τοῦ θαύματος τῆς Μυρορροῆς τῆς Ἱερᾶς Εἰκόνας τῆς Παναγίας τῶν Ἰβήρων (Παναγίας Πορταϊτίσσης) ἐν Χαβάη (2007)
Τῆ αὐτῆ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ Ὁσίου Τύχωνος τοῦ Ῥώσου τοῦ ἀσκήσαντος ἐν τῇ Καψάλᾳ τοῦ Ἁγίου Ὄρους (π.ἡμ. 10 Σεπτεμβρίου 1968)

Στίχοι
Ἀνδρὶ Προφήτῃ χρησμὸς ἐξ Ἀρχαγγέλου,
Τεκεῖν προφήτην, καὶ Προφήτου τι πλέον.
Εἰκάδῃ τῇ τριτάτῃ γαστὴρ λαβὲ Πρόδρομον εἴσω.

Από τα παιδικά χρόνια του αγίου Σωφρονίου του Έσσεξ

Ο Άγιος Γέροντας Σωφρόνιος του Έσσεξ γεννήθηκε στην Μόσχα στις 22 Σεπτεμβρίου του 1896, 04.00 η ώρα το πρωί.

Ήταν το δεύτερο παιδί μιας οικογένειας με άλλα εννέα αδέλφια. Πέθανε όμως τελευταίος απ’ όλα τ’ αδέλφια του. Βαφτίστηκε στην εκκλησία του Σωτήρα και πήρε το όνομα Σέργιος, ονομαζόταν Σέργιος Σιμόνοβιτς Σαχάρωφ. Από την παιδική του ηλικία έδειχνε μια σπάνια ικανότητα στην προσευχή. Όπως ο ίδιος θυμάται, την πρώτη του εμπειρία από τη θεωρία του ακτίστου φωτός συνέβη στην παιδική του ηλικία. 

Κατά τη διάρκεια όλης της ζωής του ο Γέροντας διατήρησε προσεκτικά στην καρδιά του τη μνήμη των γονέων του, και ιδιαίτερα της μητέρας του Αικατερίνας (Κατερίνας).
Η μητέρα του ήταν άνθρωπος με βαθειά καρδιά και δίκαιη ζωή, πράγμα που έγινε σαφές στις ακόλουθες περιστάσεις. Μία φορά περνώντας από κάποιο δρόμο της Μόσχας, είδε μπροστά από τον ναό του Αγίου Νικολάου πλήθος λαού που συνωστιζόταν στην είσοδο της εκκλησίας. Η Κατερίνα προσπάθησε να θυμηθεί μήπως υπήρχε κάποια εκκλησιαστική εορτή την ημέρα εκείνη, που θα εξηγούσε τέτοια συρροή πλήθους. Πλησιάζοντας το πλήθος πληροφορήθηκε ότι εκεί βρισκόταν ο άγιος Ιωάννης της Κρονστάνδης. Μη θέλοντας να χάσει την ευκαιρία να δει τον δοξασμένο λειτουργό της Εκκλησίας, η Κατερίνα προσπάθησε να εισχωρήσει βαθύτερα στο πλήθος, όσο το δυνατόν πλησιέστερα προς το σημείο εκείνο όπου βρισκόταν ο πατήρ Ιωάννης. Συνέβη, ώστε ακριβώς εκείνη τη στιγμή να βγαίνει από την εκκλησία. Για να τον δει καλύτερα, σηκώθηκε στις μύτες των ποδιών της. Βλέποντάς την ο Ιωάννης της Κρονστάνδης αναφώνησε εις επήκοον όλων: «Κοιτάξτε, να δίκαιος άνθρωπος!», δείχνοντας ταυτόχρονα την Κατερίνα, που ταράχθηκε από το αναπάντεχο.

Ο Γέροντας Σωφρόνιος συχνά θυμόταν ότι, πριν από την αναχώρησή του για το εξωτερικό, το 1921, η μητέρα του του έδωσε έναν μικρό επιστήθιο σταυρό ως ένδειξη της μητρικής ευλογίας της. Αυτό έγινε κατά τον καιρό που εκείνος προσελκύσθηκε από τη μη χριστιανική Ανατολή, αφήνοντας την πίστη της νεανικής του ηλικίας. Δεχόμενος όμως τον μικρό αυτό σταυρό μόνο για να μη στενοχωρήσει τη μητέρα του, με την πάροδο του χρόνου, σύμφωνα με τα λόγια του, ολοένα και ισχυρότερα αισθανόταν δια μέσου αυτού τη δύναμη της ενέργειας της μητρικής ευλογίας, που τον συνόδευσε σε όλη τη ζωή του. Ο μικρός αυτός σταυρός βρισκόταν πάντα κοντά στον Γέροντα Σωφρόνιο, μέσα στο κελλί του, και λίγο πριν τον θάνατό του παράγγειλε να τον θάψουν με αυτό τον σταυρό. Στον τάφο επίσης, σύμφωνα με αίτημά του, έριξαν μια χούφτα χώμα από τον τάφο της μητέρας του, το οποίο φύλαξε από τον καιρό ενός ταξιδιού του στη Ρωσία.

Με μεγάλη αγάπη ο Γέροντας θυμόταν επίσης την παραμάνα του. Η επίδρασή της στη διαμόρφωση της πνευματικής μορφής του Σεργίου (του μετέπειτα αγίου Σωφρονίου) κατά τα παιδικά του χρόνια ήταν αποφασιστική. Γι’ αυτήν ο Γέροντας Σωφρόνιος εν μέρει αναφέρεται στη «Συνομιλία με την οικογένεια». Η παραμάνα ανατράφηκε σε αγροτική οικογένεια. Χάρη στη στενή σχέση της αγροτικής ζωής με την Ορθόδοξη Εκκλησία η παραμάνα συνήθισε από την αρχή της παιδικής ηλικίας της να προσεύχεται επί πολύ στην εκκλησία και στο σπίτι. Από τα νεανικά της χρόνια διακριτικό χαρακτηριστικό ήταν η παρθενική εκείνη καθαρότητα της ψυχής της, που την έκανε τόσο ικανή για τη βαθειά καρδιακή προσευχή. Όταν έφθασε σε ηλικία γάμου, οι γονείς της την αρραβώνιασαν δια της βίας μ’ ένα παλικάρι του χωριού. Την πρώτη νύκτα του γάμου πήδηξε από το παράθυρο στον δρόμο, κι έτσι, χωρίς να πάρει μαζί της κανένα εφόδιο, κατέφυγε στη Μόσχα με την ελπίδα να βρει εκεί κάποια εργασία. Έτσι προσελήφθη ως παραμάνα στην οικογένεια του Σαχάρωφ, όπου της εμπιστεύθηκαν την ανατροφή του νεογέννητου Σεργίου.
Οι αναμνήσεις του Γέροντος από τα νηπιακά και παιδικά του χρόνια συνδέονταν ακριβώς με αυτήν. Εκείνη δεν τον πήγαινε μόνο περίπατο, αλλά και στην εκκλησία για τις ακολουθίες. Εκεί ο μικρός Σέργιος καθόταν στα πόδια της, όσο αυτή προσευχόταν. Η βαθειά αυτή και ολόθερμη προσευχή της παρθενικής καρδιάς δεν πέρασε χωρίς να αφήσει τα ίχνη της στο παιδί. Και η παραμάνα, χωρίς η ίδια να το συνειδητοποιήσει, έγινε ο πρώτος δάσκαλος προσευχής για τον Γέροντα Σωφρόνιο.

Η συνήθεια αυτή και η απαίτηση για αδιάλειπτη προσευχή διατηρήθηκαν στον Γέροντα κατά τη διάρκεια όλης της ζωής του, ακόμη και κατά τους χρόνους εκείνους που άρχισε να προσελκύεται από τις ανατολικές θρησκείες στην αναζήτηση του Υπερπροσωπικού Απολύτου. Αυτή ήταν η περίοδος κατά την οποία έπαυσε να εκκλησιάζεται και, σύμφωνα με τα ίδια του τα λόγια, «με μεγάλη προσπάθεια … άρχισε να αναχαιτίζει στον εαυτό του … την προσευχή» και «αποφάσισε να απομακρυνθεί από την παιδική προσευχή …». Το γεγονός αυτό η παραμάνα το ζούσε με πόνο, γιατί αγαπούσε τον Σέργιο με μητρική αγάπη. Έτσι κάποτε, λίγο πριν από τον καιρό που ο Σέργιος όφειλε να καταταγεί στο στρατό, ενώ αυτή ήταν απασχολημένη με τις καθημερινές δουλειές του σπιτιού –σιδέρωνε τα ρούχα–, και ο Σέργιος βρισκόταν στο δωμάτιο δίπλα της, ξαφνικά αυτή, ακουμπώντας το χέρι της στο κεφάλι του, με πικρία του είπε τρυφερά: «Ανόητο παιδί! Μα ο άνθρωπος χωρίς τον Θεό είναι σαν το άγαλμα»! Είναι φανερό ότι η φλογερή προσευχή της παραμάνας συγκράτησε τον νεαρό Σέργιο από τον τελικό χωρισμό του από τον χριστιανισμό κατά τα χρόνια εκείνα και την ολοκληρωτική στροφή του προς τις θρησκευτικές ιδέες της μη χριστιανικής Ανατολής.

Ο Γέροντας μνημόνευε και μία άλλη περίπτωση που συνδέεται με την παραμάνα του, όταν αυτή, παρά την αγραμματοσύνη και την απλότητά της, φανέρωσε τη βαθειά πνευματική διαίσθησή της. Κάποια φορά ζωγράφιζε το πορτραίτο της αδελφής του Αικατερίνας σε προφίλ. Βλέποντάς το η παραμάνα είπε: «Μα γιατί τη ζωγραφίζεις έτσι, ώστε να φαίνεται μόνο το ένα μάτι της»; Μετά από παρέλευση πολλών ετών, όταν ο Γέροντας Σωφρόνιος άρχισε να ασχολείται με την εικονογραφία, θυμήθηκε τα λόγια αυτά και εξεπλάγη για το βάθος τους. Σύμφωνα με την εικονογραφική παράδοση η ζωγράφιση προσώπων αγίων σε προφίλ αποφεύγεται, εφόσον μόνο με την απεικόνιση των δύο ματιών, και όχι του ενός, είναι δυνατό να αποδώσουμε με χρώματα την πνευματική ουσία, την προσωπικότητα του ανθρώπου.

***

Ο Γέροντας ζούσε το δράμα της ψυχής, που δεν εξωτερικεύεται, εγνώριζε τη χαρά που δεν εκφράζεται και φερόταν ανάλογα. Έτσι ξεκούραζε όλους, όσοι τον πλησίαζαν.

Ανέπαυε, παρηγορούσε.

Συχνά έλεγε:
– Αν δε ζει μέσα σου ο Χριστός, δεν μπορείς να καταλάβεις σωστά τα πράγματα στη ζωή. Πώς θα καταλάβεις τον πόνο, τη χαρά των ανθρώπων, αφού δεν ζεις και δε ζει μέσα σου ο Χριστός!

Έλεγε: Η καρδιά να χτυπά με το Χριστό, να αναπνέει Χριστό! Τότε μόνον είσαι πραγματικά, αληθινός άνθρωπος.

Ήταν μερικές φορές που έπαιζε με τα παιδιά, σαν παιδί. Τον έβλεπες και απορούσες που εύρισκε τόση χαρά. Πώς τα έπαιζε!

Τον απορροφούσε το παιδί τόσο πολύ, που έδινε την εντύπωση πως ξεχνούσε όλα τα άλλα. Τα έπαιρνε στην αγκαλιά του, τα έσφιγγε, τα φιλούσε, γινόταν ένα με αυτά.

Εκείνα τον αγκάλιαζαν, τον φιλούσαν, τράβαγαν τα μαλλιά του, πω, πω τι γινόταν!

Πάντα μου έλεγε:
– Τα παιδιά καταλαβαίνουν πολύ καλά αυτά που τους λες. Πρέπει να τους μιλάς με σεβασμό όπως στους μεγάλους, αν και οι μεγάλοι δεν καταλαβαίνουν όπως αυτά…

Έλεγε επίσης, πως τα παιδιά που ζουν σε χριστιανικές οικογένειες και έχουν καθαρή ζωή, φθάνουν στην τέλεια θεωρία.

Δεν τον συγκινούσε και τόσο όταν έβλεπε πολλά παιδιά να μαζεύονται στα Μοναστήρια χωρίς να έχουν γονείς ευσεβείς. Έλεγε, ότι για να μη φύγη ένα παιδί από το δρόμο της Εκκλησίας, δε φτάνουν μόνον οι καλοί πνευματικοί, αλλά θα πρέπει και οι γονείς να δίνουν ανάλογο παράδειγμα στα παιδιά.

Σε κάθε γιορτή των παιδιών ήταν παρών. Οι γονείς των παιδιών έστρωναν το τραπέζι με διάφορα γλυκά, το εορταζόμενο παιδί καθόταν δίπλα του, έπιναν όλοι το τσάι η τον καφέ, ο Γέροντας έκανε μια ευχή και μετά έλεγε το πολυχρόνιο του εορταζόμενου, στα Ελληνικά και στα Ρωσικά… Δεν ήθελε τα παιδιά να πικραίνουν τους γονείς. ‘’Τίμα τον πατέρα σου και την μητέρα σου’’ έλεγε. Επέμενε στον σεβασμό που πρέπει να έχουμε στους γονείς’’ .

***

Όταν πήγαινε στην Μόσχα μαζί με την αδελφή του Μαρία, ‘’τραγουδούσαν, αστειεύονταν και θυμόνταν τα παιδικά τους χρόνια . Η αδελφή του καθόταν στο πιάνο και του έλεγε πάντα με μια γλυκύτητα ‘’Θυμάσαι Γέροντα αυτό το κομμάτι!’’ Ύστερα , καθόταν και ο ίδιος στο πιάνο και τραγουδούσαν μαζί. Τότε όλοι εμείς μαζευόμασταν δίπλα του… Σαν μαγνήτης μας τραβούσε όλους κοντά του και δεν θέλαμε να τον αποχωριστούμε…. Τίποτα δεν σκεφτόμασταν κοντά του. Νοιώθαμε όλοι μια γλυκύτητα που μας συνέπαιρνε την καρδιά και τον νου.’’
(Από το βιβλίο της Δήμητρας Β. Δαβίτη: «Αναμνήσεις από το Γέροντα Σωφρόνιο του Έσσεξ», των εκδόσεων Άθως)

***

Άγιος Σωφρόνιος (Ἔσσεξ): «Από τριών ετών πρέπει να μάθουμε στα παιδιά μας την ευχή»

Σύλληψις του Αγίου Iωάννη Προδρόμου και Bαπτιστού: ας ευχαριστήσουμε τον Θεό, ο οποίος μας αποκαλύπτει συχνά τη δύναμη, το έλεος και τη σοφία Του με τρόπους έξω από τους φυσικούς νόμους..
https://iconandlight.wordpress.com/2021/09/22/%ce%b7-%cf%83%cf%8d%ce%bb%ce%bb%ce%b7%cf%88%ce%b9%cf%82-%cf%84%ce%bf%cf%85-%ce%b1%ce%b3%ce%af%ce%bf%cf%85-i%cf%89%ce%ac%ce%bd%ce%bd%ce%b7-%cf%80%cf%81%ce%bf%ce%b4%cf%81%cf%8c%ce%bc%ce%bf%cf%85-%ce%ba/

Να ένα υπέροχο παράδειγμα, ο Ζαχαρίας και η Ελισάβετ προσεύχονταν για πολύ καιρό να τους χαρισθεί τέκνο… Άγιος Γέροντας Σωφρόνιος του Έσσεξ
https://iconandlight.wordpress.com/2019/09/22/%CE%BD%CE%B1-%CE%AD%CE%BD%CE%B1-%CF%85%CF%80%CE%AD%CF%81%CE%BF%CF%87%CE%BF-%CF%80%CE%B1%CF%81%CE%AC%CE%B4%CE%B5%CE%B9%CE%B3%CE%BC%CE%B1-%CE%BF-%CE%B6%CE%B1%CF%87%CE%B1%CF%81%CE%AF%CE%B1%CF%82-%CE%BA/

Ἀπολυτίκιον τοῦ Τιμίου Προδρόμου
Ἦχος δ´. Ταχὺ προκατάλαβε.

Ἡ πρῴην οὐ τίκτουσα, στεῖρα εὐφράνθητι· ἰδοὺ γὰρ συνέλαβες, Ἡλίου λύχνον σαφῶς, φωτίζειν τὸν μέλλοντα, πᾶσαν τὴν οἰκουμένην, ἀβλεψίαν νοσοῦσαν· χόρευε Ζαχαρία, ἐκβοῶν παῤῥησίᾳ· Προφήτης τοῦ Ὑψίστου ἐστίν, ὁ μέλλον τίκτεσθαι.

Ἀπολυτίκιον τῶν Ὁσίων αὐταδέλφων γυναικῶν Πολυξένης καὶ Ξανθίππης
Ἦχος πλ. α´. Τὸν συνάναρχον Λόγον.

Ἀποστόλων ταῖς τρίβοις ἀκολουθήσασαι, ὑμῶν τὸν βίον ἐν ἔργοις, φιλαδελφείας καλῶς, καὶ ἀγάπης ἀκραιφνοῦς ἐδαπανήσατε, σῶφρον Ξανθίππη θαυμαστή, καὶ Ὁσίων παμφαὲς, ὡράϊσμα Πολυξένη· καὶ νῦν Χριστὸν δυσωπεῖτε, ὑπὲρ ἡμῶν σεμναὶ αὐτάδελφοι.

Ἀπολυτίκιον τοῦ Ἁγίου Νεομάρτυρος Νικολάου τοῦ παντοπώλου, τοῦ ἐκ Καρπενησίου
Ἦχος γ΄. Θείας πίστεως.

Θεῖον βλάστημα, Καρπενησίου, ἄνθος εὔοσμον, τῆς Ἐκκλησίας, ἀνεδείχθης Νεομάρτυς Νικόλαε, σὺ γὰρ ἀνδρείῳ φρονήματι ἤθλησας, καὶ τῆς ἀπάτης καθεῖλες τὸ φρύαγμα, καὶ νῦν πρέσβευε, Κυρίῳ τῷ σὲ δοξάσαντι, δωρήσασθαι ἡμῖν τὸ μέγα ἔλεος.

Ἀπολυτίκιον τοῦ Ἁγίου Νεομάρτυρος Ίωάννου τοῦ ἐξ Ὀθωμανῶν καὶ ἐν Βραχωρίῳ μαρτυρήσας
Ἦχος α΄. Τῆς ἐρήμου πολίτης.

Τῆς Κονίτσης τὸν γόνον, Βραχωρίου* τὸ καύχημα, καὶ Χριστοῦ ὁπλίτην τὸν νέον, Ἰωάννην τιμήσωμεν· ἐκ ῥίζης γὰρ δυσώδους προελθών, ἐνήθλησε λαμπρῶς ὑπὲρ Χριστοῦ,καὶ κινδύνων ἐξαιτεῖται ἀπαλλαγήν, τοῖς πρὸς αυτὸν κραυγάζουσι· Δόξα τῷ δεδωκότι σοι ἰσχύν, δόξα τῷ σὲ στεφανώσαντι· δόξα τῷ χορηγοῦντι διὰ σοῦ, ἡμῖν παθῶν ἐκλύτρωσιν.
*Βραχώρι (Ἀγρίνιο)

Ἀπολυτίκιον τοῦ Ὁσίου Σωφρονίου τοῦ Ἀθωνίτου.
 Ἦχος γ΄. Θείας πίστεως.

Πλήρης χάριτος καὶ ἀληθείας, φῶς γενόμενος θεολογίας, προφητικῶς τὸν σὸν βίον διήνυσας· τὸν Ἐνυπόστατον Λόγον ἑώρακας, καὶ σωτηρίας ὁδοὺς ἡμῖν ἐγνώρισας. Πάτερ, πρέσβευε ἀεὶ τῷ Θεῷ δωρήσασθαι, Σωφρόνιε, ἡμῖν τὸ μέγα ἔλεος