Μόνον ο Άγιος είναι ο αληθινός Παιδαγωγός και Διδάσκαλος. Σκοπός της Εκκλησίας και αποστολή της είναι να κάνει τους ανθρώπους Θεούμενους. Άγιος Ιουστίνος Πόποβιτς – π. Ιωάννης Ρωμανίδης

Συναξάριον.
Μὴν Νοέμβριος, ἔχων ἡμέρας λ΄.
Ἡ ἡμέρα ἔχει ὥρας ι΄ καὶ ἡ νὺξ ὥρας ιδ΄.

Τῇ Αʹ τοῦ μηνὸς Νοεμβρίου μνήμη τῶν Ἁγίων καὶ θαυματουργῶν Ἀναργύρων, Κοσμᾶ καὶ Δαμιανοῦ, καὶ τῆς μητρὸς αὐτῶν Θεοδότης, τῶν ἐξ Ἀσίας (3ος αἰ.)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τοῦ Ἁγίου Ἐνδόξου Ἀποστόλου Νηρέως καὶ τῆς ἀδελφῆς αὐτοῦ, μαθητῶν τοῦ Πρωτοκορυφαίου Ἀποστόλου Παύλου, ἐν τῇ πρὸς Ῥωμαίους Ἐπιστολῇ εὐφήμως μνημονευομένων (ιστ´ 15) (1ος αἰ.)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ μνήμη τῶν ἁγίων Μαρτύρων γυναικῶν· Κυριαίνης καὶ Ἰουλιανῆς τῶν ἐν Κιλικίᾳ, πυρὶ τελειωθεισῶν ἐν ἔτει τριακοσιοστῷ καὶ πέμπτῳ (305).
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ μνήμη τῶν ἁγίων Ἱερομαρτύρων· Ἰωάννου Ἐπισκόπου Περσίδος, ἑνὸς τῶν τριακοσίων δέκα καὶ ὀκτὼ Πατέρων τῆς Α´ Οἰκουμενικῆς συνόδου, καὶ Ἰακώβου Πρεσβυτέρου, τοῦ ἐπιλεγομένου «Ζηλωτοῦ», τὰς κεφαλὰς τμηθέντων καὶ τελειωθέντων, ἐπὶ Σαββωρίου τοῦ ἀσεβεστάτου Βασιλέως, ἐν ἔτει τριακοσιοστῷ τεσσαρακοστῷ και πέμπτῳ (332).
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ μνήμη τῶν ἁγίων Μαρτύρων· Καισαρίου, Δασίου Σάββα, Σαβινιανοῦ, Ἀγρίππα, Ἀνδριανοῦ, καὶ Θωμᾶ τοῦ νηπίου, ἐν Δαμασκῷ τὰς κεφαλὰς τμηθέντων καὶ τελειωθέντων (7ος αἰ.)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ μνήμη τοῦ ἁγίου Μάρτυρος Ἑρμηνιγγέλδου, βασιλόπαιδος τῶν Βησιγότθων ἐν Ἱσπανίᾳ, ὑπὲρ τῆς ὀρθοδόξου πίστεως ξίφει τελειωθέντος ἐν ἔτει πεντακοσιοστῷ ὀγδοηκοστῷ καὶ ἕκτῳ (586)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, οἱ Ἅγιοι Μάρτυρες· Κυπριανὸς καὶ Ἰουλιανή, διὰ πυρὸς τελειοῦνται.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τῆς Ἁγίας Μάρτυρος Θεολήπτης.
Μνήμη τοῦ ἁγίου νέου Ὁσιομάρτυρος Ἰακώβου τοῦ νέου, τοῦ ἐκ Καστορίας Ἰβηροσκητιώτου, καὶ τῶν δύο μαθητῶν αὐτοῦ Ἰακώβου διακόνου καὶ Διονυσίου μοναχοῦ, τῶν ἐν τῇ Μονῇ Δερβεκίστης, ἤτοι Ἀναλήψεως, Τριχωνίδος ἀσκησαμένων καὶ δι᾿ ἀγχόνης ἐν Ἀδριανουπόλει τελειωθέντων, ἐν ἔτει χιλιοστῷ πεντακοσιοστῷ καὶ εἰκοστῷ (͵αφκʹ -1520).
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τοῦ Ὁσίου Δαβὶδ τοῦ Γέροντος, τοῦ ἐν Εὐβοίᾳ ἀσκήσαντος, ἐν εἰρήνῃ τελειοῦται ἐν ἔτει χιλιοστῷ πεντακοσιοστῷ καὶ ὀγδοηκοστῷ (1580).
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τῆς Ἁγίας Ἐνδόξου Νέας Παρθενομάρτυρος Ἑλένης τῆς ἐν Σινώπῃ, τοὐπίκλην Μπεκιάρη, ὑπὲρ ἁγνείας καὶ τῆς ἐν Χριστῷ πίστεως μαρτυρηθείσης, ἐν ἔτει χιλιοστῷ ἑπτακοσιοστῷ καὶ πεντηκοστῷ (1750).
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τοῦ ἁγίου Δαυΐδ τοῦ Μεγάλου Κομνηνοῦ σύν τοῖς τρισίν αὐτοῦ υἱοῖς Βασιλείῳ, Μανουήλ καὶ Γεωργίῳ καὶ τῷ ἀνεψιῷ αὐτοῦ Ἀλεξίῳ, ξίφει τελειωθέντων ἐν ἔτει 1463.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ὁ Ἅγιος Κοσμᾶς τοῦ Βερχοτούρε (1704)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ἡ κοίμησις τοῦ Ὁσίου Ἰλαρίωνος τοῦ Βαλαὰμ και τοῦ Σάρωφ ἐν Ῥωσίᾳ (1841).
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τῶν ἁγίων νέων Ἱερομαρτύρων Ἀλεξάνδρου (Smirnov) καὶ Θεοδώρου (Remezov) (1918)· καὶ Ἱερομάρτυρος Σεργίου (Pokrovsky) (1937) ὑπὸ τῶν ἀθέων μπολσεβίκων τελειωθέντες ἐν Ῥωσίᾳ.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ἡ κοίμησις τοῦ Ὁσίου καὶ θεοφόρου Πατρὸς ἡμῶν Ἰωάννου Ρωμανίδου θεοπνεύστου Διδασκάλου τῆς Ὀρθοδόξου δογματικῆς Θεολογίας τῶν ἁγίων καὶ θεοφόρων Πατέρων ἐν εἰρήνῃ τελειοῦται ἐν ̓Αθήναις, κατὰ τὸ ἔτος 2001.

Αγίου Ιουστίνου Πόποβιτς

Άνευ των Αγίων δεν υπάρχουν αληθινοί διδάσκαλοι και παιδαγωγοί, ούτε αληθινή παιδεία άνευ της Αγιότητος. Μόνον ο Άγιος είναι ο αληθινός Παιδαγωγός και Διδάσκαλος. Μόνον η Αγιότης είναι το Αληθινόν Φώς. Η αληθινή Παιδεία, ο αληθινός Φωτισμός, δεν είναι άλλο παρά η ακτινοβολία της Αγιότητος. Μόνον οι ΄Αγιοι είναι οι αληθώς φωτισμένοι. Η Αγιότης ζη και αναπνέει δια του Φωτός, ακτινοβολεί και ενεργεί εν τω Φωτί. Αγιάζουσα η Αγιότης, ταυτόχρονα φωτίζει και διδάσκει. 

Η παιδεία είναι προβολή της αγιότητος. Μόνον ο αγιασθείς άνθρωπος δύναται να αγιάζη και άλλους· μόνον γενόμενος αυτός φως δύναται να φωτίζη τους άλλους. Το Ευαγγέλιον του Θεανθρώπου συγκεντρώνει τα πάντα εις τον προσωπικόν αγώνα και την άσκησιν τα πάντα αρχίζουν από το ίδιον το πρόσωπον του ανθρώπου: σωζόμενος ο άνθρω­πος σώζει απαραιτήτως και τους άλλους γύρω του· φωτιζόμενος φωτίζει και τους άλλους.

 Αυτή είναι η ευαγγελική οδός, η εφαρμοζομένη πιστώς εις την Ορθοδοξίαν, φυλασσομένη και διαφυλαχθείσα εις αυτή. Ιδού πως την χαράσει, ως άλλος υιός της βροντής, ο μέγας άγιος και διδάσκαλος της Εκκλησίας, ο φωστήρ της οικουμένης, ο αγ. Γρηγόριος ο Θεολόγος: «Καθαρθήναι δει πρώτον, είτα καθάραι· σοφισθήναι, και είτα σοφίσαι· γενέσθαι φως, και φωτίσαι· εγγίσαι Θεώ, και προσαγαγείν άλλους· αγιασθήναι, και αγιάσθαι».

Κατά το θέλημα της Θείας Πρόνοιας ημείς ζώμεν επί της γεωγραφικής και θρησκευτικής διασταυρώσεως της Ανατολής και της Δύσεως. Δια τούτο, ίσως ευρισκόμεθα συχνά εις βασανιστικόν αδιέξοδον. Έχετε παρατηρήσει πως εις την ορθόδοξον ψυχήν μας δεν ανταποκρίνεται η ορθολογιστικο-σχολαστική παιδεία της ρωμαιοκαθολικής και προτεσταντικής Ευρώπης;

 Τούτο κατοπτρίζεται σαφώς εις την ιδεολογικήν και ηθικήν περιπλάνησιν του μεγαλυτέρου μέρους των διανοουμένων μας. Αυτοί έχουν αποξενωθή από τον ορθόδοξον λαόν μας, από το σώμα της Ορθοδόξου Εκκλησίας, και δια τούτο έχουν χάσει την ορθόδοξον αίσθησιν και τον ορθόδοξον προσανατολισμόν εις τα βασι­κά προβλήματα της ζωής και του θανάτου. Η παιδεία κατά το πρότυπον του ευρωπαϊκού Aufklarung (Διαφωτισμού) ποτέ δεν δύναται να είναι παιδεία δι’ ημάς.

Η ορθόδο­ξος αίσθησις και η ορθόδοξος συνείδησις παραδέχεται και αναγνωρίζει μόνον τους αγί­ους ως παιδαγωγούς και διδασκάλους και μόνον την αγιότητα ως φωτισμόν και ως αληθινήν παιδεία. Είναι πολύ βαθειά η πείνα και η δίψα της ψυχής μας, βαθυτέρα από ότι νομίζουν πολλοί από τους διανοουμένους μας, και κανείς δεν δύναται να την ικανοποιήση εκτός του Χριστού και των αγίων Του.
Αγίου Ιουστίνου Πόποβιτς, «Άνθρωπος και Θεάνθρωπος», εκδ. οίκος «Αστήρ», Αθήναι 1987 .

***

Οι θεούμενοι Πατέρες θεμέλιο της εκκλησιαστικής ζωής
πατρός Ιωάννη Ρωμανίδη

Οι θεούμενοι που μετέχουν της δόξης του Θεού [δηλ. του Φωτός του Θεού], δηλαδή οι Προφήτες, Απόστολοι, Πατέρες, όσιοι, Άγιοι, είναι το θεμέλιο και η βάση της εκκλησιαστικής ζωής.

Η Εκκλησία δεν είναι μια ανθρωποκεντρική οργάνωση, αλλά το τεθεωμένο Σώμα του Χριστού και κοινωνία Θεώσεως. Κεφαλή της είναι ο Χριστός και μέλη της είναι οι κατά διαφόρους βαθμούς μετέχοντες της Θεώσεως, που λέγονται θεούμενοι.

Όσοι έχουν εμπειρία του Θεού, είναι τα πραγματικά μέλη της Εκκλησίας, αφού η Εκκλησία «δεν είναι μια αφηρημένη ιδέα», αλλά «οι εμπειρίαν έχοντες». Τα μέλη της Εκκλησίας δεν καθορίζονται από την ηθική τους συγκρότηση, αλλά από το κατά πόσον μετέχουν της Θεώσεως και είναι θεούμενοι.
«Οπότε, δεν έχουμε πλέον έναν άνθρωπο, ο οποίος είναι καλός ή κακός. Έχουμε ανθρώπους οι οποίοι είναι φωτισμένοι ή δεν είναι φωτισμένοι, είναι θεούμενοι ή δεν είναι θεούμενοι».

Οι θεούμενοι είναι η αυθεντία στην Εκκλησία, γιατί αυτοί απέκτησαν την αληθινή, απλανή γνώση του Θεού.
Ο λαός που ακολουθεί τους θεουμένους έχει αληθινή πίστη. Άλλο είναι η γνώση του Θεού και άλλο είναι η πίστη περί του Θεού.
«Εάν κανείς φθάνει στον φωτισμό και την θέωση, τότε θα έχει την ίδια εμπειρία που έχουν όλοι οι θεούμενοι και, άρα, ακριβώς την ίδια γνώση που έχουν οι θεούμενοι και γι’ αυτό υπάρχει ταυτότητα γνώσεως του Θεού υφ’ όλων των θεουμένων όλης της Ιστορίας. Εκείνοι που έχουν γνώσεις περί του Θεού, μέσω των θεουμένων, είναι εκείνοι που έχουν ορθή πίστη περί του Θεού. Αλλά η ορθή πίστη περί του Θεού δεν σημαίνει και γνώση του Θεού.

Άλλο να γνωρίσουμε τον Θεό “πρόσωπον προς πρόσωπον”, άλλο είναι να πιστεύουμε σωστά περί του Θεού, διότι έχουμε οδηγούς τους θεουμένους. Είναι όπως είναι ο μαθητής αστρονόμος με τον επιστήμονα αστρονόμο που βλέπει με το τηλεσκόπιο. Το ίδιο ακριβώς, ίδια σχέση υπάρχει».
Οι θεούμενοι είναι οι απλανείς διδάσκαλοι στην Εκκλησία, και στην διδασκαλία τους στηριζόμαστε για να γνωρίσουμε και εμείς εκ πείρας τον Θεό. Η διδασκαλία των θεουμένων είναι τα κτιστά ρήματα και νοήματα της εμπειρίας της ακτίστου Χάριτος που έχουν βιώσει.
«Ο ίδιος ο θεούμενος έχει μια γνώση που υπερβαίνει την γνώση, αλλά χρησιμοποιεί και τα ρητά και τα νοήματα για να μιλάει στους άλλους. Γι’ αυτό δεν καταργείται η Αγία Γραφή, χρησιμοποιείται η Αγία Γραφή από τους ίδιους τους θεουμένους, διότι είναι τα ρητά και τα νοήματα με τα οποία οδηγούνται και οι άλλοι στην ίδια εμπειρία κ.ο.κ».
Επειδή οι θεούμενοι είναι αυθεντικοί διδάσκαλοι, γι’ αυτό και, όταν συνέρχονται σε Τοπικές ή Οικουμενικές Συνόδους, διατυπώνουν απλανώς, θεοπνεύστως την διδασκαλία της Εκκλησίας.
«Γι’ αυτό βρίσκουμε θεουμένους Αγίους όχι μόνο στην Ανατολή, αλλά και στην Δύση, αιώνες ολόκληρους. Αυτοί οι άνθρωποι όταν συνήρχοντο σε Σύνοδο, αμέσως γνωρίζανε τι είναι η διδασκαλία της Εκκλησίας».

Επειδή βασικό κριτήριο στην Εκκλησία που καθορίζει την αληθινότητα των μελών της είναι οι θεούμενοι, γι’ αυτό στην αρχαία Εκκλησία παρατηρείται το γεγονός ότι από αυτούς τους θεουμένους και Προφήτες εκλέγονταν οι Επίσκοποι και Πρεσβύτεροι. Αυτό το βλέπουμε στις «Πράξεις των Αποστόλων», κατά την εκλογή του Αποστόλου Ματθία, που κατέλαβε τον τόπο του Ιούδα. Έπρεπε να είναι μάρτυς της Αναστάσεως του Χριστού.

Άλλωστε, οι Κληρικοί έπρεπε να ήταν θεούμενοι, γιατί μόνον τότε ήταν οι αληθινοί ιατροί, γνώριζαν να θεραπεύσουν τους ανθρώπους και από το σκότος του νου να τους οδηγήσουν στον φωτισμό του νου και την θέωση.

Σκοπός της Εκκλησίας και αποστολή της είναι να κάνει τους ανθρώπους Θεούμενους.

Η Εκκλησία, όπως συχνά ως εδώ έγινε λόγος, ομοιάζει με ένα νοσοκομείο και οι Κληρικοί με τους ιατρούς. Με αυτήν την προοπτική πρέπει να δούμε την αρετή της υπακοής. Δεν υπακούουμε σε κάθε διδασκαλία που εμφανίζεται, αλλά στους θεουμένους, που έχουν εμπειρία Θεού, διότι κατ’ αυτόν τον τρόπο η υπακοή θα οδηγήσει στην θέωση, στην μέθεξη τής ακτίστου δόξης του Θεού.
«Στην Ορθόδοξη Εκκλησία ποτέ δεν ερμηνεύθηκε η υπακοή ως μία τυφλή υπακοή σε μια αυθεντία από μια χειροτονία, επειδή ένας είναι δεσπότης, επειδή ένας είναι ηγούμενος κ.ο.κ. Όχι!
Η αυθεντία είναι η πνευματική αυθεντία.

Όταν κανείς είναι θεούμενος ή φωτισμένος και εξασκημένος στην καθοδήγηση άλλων ανθρώπων στην θεραπεία, σε αυτόν, μέχρις ότου φθάσουμε εμείς σε ορισμένο σημείο, θα έχουμε μια υπακοή για να μάθουμε την μέθοδο. Σε αυτόν θα έχουμε υπακοή. Όχι σε οποιονδήποτε».
Η υπακοή στους «πείρα μεμυημένους» είναι αναγκαία για την πορεία προς την θέωση. Αυτό δεν σημαίνει ότι υπονομεύεται και παραθεωρείται ο κανονικός θεσμός της Εκκλησίας.

Ακόμη δε και η προσευχή στους Αγίους έχει σημασία, γιατί αυτοί παραμένουν θεούμενοι, είναι φίλοι του Θεού και έχουν παρρησία σε Αυτόν, με αποτέλεσμα να έχουν οι μεσιτείες τους ενέργεια.
«Ο θεούμενος, όταν εκδημεί προς Κύριον, παραμένει θεούμενος, δεν παύει να είναι θεούμενος, και μετέχει στην δόξα του Θεού, στην θεοπτία. Και γι’ αυτόν τον λόγο εμείς κάνουμε προσευχές και επικαλούμεθα αυτούς τους ανθρώπους να μεσιτεύουν υπέρ ημών».

Επομένως, οι θεούμενοι είναι η βάση και το θεμέλιο της εκκλησιαστικής ζωής, αυτοί έχουν την ζωή των Πρωτοπλάστων προ της πτώσεως, αλλά μετέχουν και του τεθεωμένου Σώματος του Χριστού. Οι Πατέρες ερμηνεύουν τα θεολογικά θέματα από εμπειρία και όχι από στοχασμούς.

Έχει δημιουργηθεί η εντύπωση ότι η ιστορία της Εκκλησίας είναι τα διάφορα γεγονότα που έχουν σχέση με την εξωτερική δράση των μελών της, με τους διωγμούς, τις Τοπικές και Οικουμενικές Συνόδους, με τα σχίσματα και τις διαιρέσεις, με τις αιρέσεις και τους πολέμους κλπ. Είναι και αυτό ένα τμήμα της ιστορίας που διδάσκεται στις θεολογικές σχολές και τα σχολεία ως ειδικό μάθημα.

Όμως, η πραγματική εκκλησιαστική ιστορία είναι η ζωή των Αγίων, η ενέργεια του Αγίου Πνεύματος στην καρδιά των πιστών, η πορεία από την Κυριακή της Τυρινής έως το Πάσχα και από εκεί έως την Πεντηκοστή και την εορτή των Αγίων Πάντων.
Αυτά τα γεγονότα δεν είναι εξωτερικά, ιστορικά μόνον, δεν είναι εφάπαξ γεγονότα, αλλά επαναλαμβάνονται στην ζωή κάθε πιστού, ο οποίος με την μετάνοια και την κάθαρση της καρδιάς φθάνει στην Πεντηκοστή, δηλαδή μετέχει της θεοπτικής ενεργείας του Θεού και εορτάζει κατά την εορτή των Αγίων Πάντων.

«Κι αυτό φαίνεται από το εορτολόγιο της Εκκλησίας, που έχουμε την ημέρα του Πάσχα. Προηγήθηκαν οι Βαπτίσεις το Μεγάλο Σάββατο. Μετά φθάνουμε μέχρι την Πεντηκοστή, με το ευαγγέλιο του Ιωάννου, που είναι το “πνευματικό ευαγγέλιο” της Εκκλησίας, γι’ αυτούς που έχουν βαπτισθεί. Μετά φθάνουμε στην ημέρα της Πεντηκοστής και μετά είναι η Κυριακή των Αγίων Πάντων. Αυτός είναι ο σκοπός της Πεντηκοστής».

«Λοιπόν, αυτά είναι τα ζωντανά κηρύγματα της Ορθοδοξίας, γι’ αυτό η Ορθοδοξία πάντοτε βασίζεται στους βίους των Αγίων. Οπότε, το αγιολόγιο ήταν η σπονδυλική στήλη της Ορθοδόξου θεολογίας».

Η Εκκλησία δεν είναι μια ιδεολογία ούτε μια κοινωνική ή θρησκευτική οργάνωση, αλλά το Σώμα του Χριστού. Ο πιστός που μετέχει στην εκκλησιαστική ζωή, στην πραγματικότητα μετέχει της ζωής του Χριστού. Αυτό επιτυγχάνεται με τα Μυστήρια, δια των οποίων ο άνθρωπος δέχεται την άκτιστη Χάρη του Θεού και ενώνεται με τον Χριστό, τρέφεται από Αυτόν και δοξάζεται.
Έτσι καταλαβαίνουμε ότι η Εκκλησία «σημαίνεται εν τοις μυστηρίοις» και η Χάρη δια των Μυστηρίων ενεργεί ποικιλοτρόπως στον άνθρωπο.

Οι Απόστολοι και οι Πατέρες προσδιορίζουν κάποια πλαίσια μέσα στα οποία μπορεί να ερμηνευθεί η εκκλησιαστική ζωή.

Οι θεούμενοι είναι το θεμέλιο της εκκλησιαστικής ζωής
Από το βιβλίο “Εμπειρική Δογματική τής Ορθοδόξου Καθολικής Εκκλησίας κατά τις προφορικές παραδόσεις τού π. Ι. Ρωμανίδη” Τόμος Β΄.

***

Πρωτοπρ. Ιωάννου Σ. Ρωμανίδου, Καθηγητού Πανεπιστημίου

Τώρα συμβαίνει να βρισκώμαστε σε μία καμπή στην ιστορία της Εκκλησίας, που ο ίδιος ο κομπογιαννίτης γιατρός (δηλαδή ο μη δυνάμενος να θεραπεύση ή να καθοδηγήση σωστά πνευματικός πατήρ) δεν έχει επίγνωσι ότι είναι κομπογιαννίτης.
Ο κομπογιαννίτης όμως είναι σε θέση να αναγνωρίση έναν πραγματικό γιατρό, όταν συναντηθή με αυτόν ή όχι;
Η απάντησις είναι, ότι, αν έχη πορρωμένη συνείδησι, δεν θα τον αναγνωρίση. Αυτό συνέβη με τον Ιούδα, ο οποίος εγνώρισε μεν τον Χριστόν, αλλά όχι όπως οι άλλοι Απόστολοι.
Ο Ιούδας δεν κατάλαβε ποιος ήταν ο Χριστός. Γιατί; Διότι πνευματικά δεν ήταν εν τάξει. Δηλαδή ο Ιούδας απεδείχθη κομπογιαννίτης και ούτε τον εαυτό του μπόρεσε να σώση.
Σήμερα δίνει η Ορθόδοξη Θεολογία την δυνατότητα σε κάποιον να ανιχνεύση τον πραγματικό γιατρό και να τον διακρίνη από έναν κομπογιαννίτη;

Δηλαδή μπορούμε σήμερα να ανιχνεύσωμε τον αληθινό πνευματικό πατέρα, εκείνον που είναι σε θέσι να θεραπεύη, ανάμεσα σε πολλούς άλλους; Ή αλλιώς μπορούμε σήμερα να ανιχνεύσωμε τον άγιο μέσα στο πλήθος;
Δύσκολο φαίνεται…
Δηλαδή οι Χριστιανοί σήμερα έχουν φθάσει στο σημείο δύσκολα να ξεχωρίζουν τους πνευματικούς γιατρούς από τους κομπογιαννίτες. Και φθάσαμε σ’ αυτήν την κατάστασι, διότι αντικαταστήσαμε την Πατερική Θεολογία με Δυτικού τύπου Θεολογία, με Θεολογία των δογμάτων, με Θεολογία του βιβλίου δηλαδή και όχι εμπειρική, η οποία δεν οδηγεί στην κάθαρσι της ψυχής από τα πάθη.
Καταδιώξαμε την Ησυχαστική παράδοσι και την αντικαταστήσαμε με τα δόγματα ή με την ηθική (ευσεβισμό)…

***

Φοιτητής του π.Ιωάννη τον θυμάται να περπατά μέσα στους διαδρόμους της Σχολής και να του λέει, «Καλημέρα, πατέρα Ιωάννη», και αυτός να μην του απαντά, αλλά κάποια στιγμή να κοντοστέκεται και να στρέφεται πίσω και να του λέει, «Παιδί μου, μου είπες χαίρετε;» «Μάλιστα, πάτερ!» «Τότε, χαίρετε κι από εμένα!» «Δεν με προσέξατε;» «Όχι, παιδί μου, ασχολούμουν με το ‘‘Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με’’».

***

Ποιός εἶναι ὁ ἀληθινὸς θεολόγος
– Πρωτοπρ. Ἰωάννου Σ. Ρωμανίδου

Ποιός εἶναι, τώρα, ὁ ἀληθινὸς θεολόγος; Θεολόγος εἶναι μόνον ἐκεῖνος ποὺ διάβασε πολλὰ θεολογικὰ βιβλία καὶ εἶναι ἐνημερωμένος ἐπάνω στὴν σχετικὴ βιβλιογραφία; Αὐτὸς ὅμως μοιάζει μὲ ἕναν μικροβιολόγο π.χ. ποὺ διάβασε μὲν πολλὰ βιβλία ἐπάνω στὴν ἐπιστήμη του, ἀλλὰ δὲν χρησιμοποίησε ποτὲ ἕνα μικροσκόπιο οὔτε ἔκανε ἐργαστηριακὲς ἀναλύσεις κλπ.

Σὲ ὅλες τὶς θετικὲς ἐπιστῆμες, ἐκεῖνος ποὺ ἔχει ὁ λόγος του κῦρος καὶ εἶναι αὐθεντία στὴν ἐπιστήμη του, εἶναι πάντα ἐκεῖνος ποὺ ἔχει ἐμπειρία τοῦ ἀντικειμένου ἢ τοῦ φαινομένου στὸ ὁποῖο ἀναφέρεται καὶ τὸ ὁποῖο ἔχει μελετήσει, δηλαδὴ ἐκεῖνος ποὺ ἔχει τὴν ἐμπειρία τῆς παρατηρήσεως καὶ κατανοεῖ τὰ φαινόμενα ποὺ παρατηρεῖ.

Στὴν Πατερικὴ ὁρολογία αὐτὴ ἡ ἐμπειρία τῆς παρατηρήσεως τῶν ἐνεργειῶν τοῦ Ἁγίου Πνεύματος λέγεται θεωρία. Τὸ πρῶτο σκαλοπάτι τῆς θεωρίας εἶναι ἡ ἐμπειρία τῆς αὐτενεργούσης προσευχῆς τοῦ Ἁγίου Πνεύματος μέσα στὴν καρδιὰ τοῦ ἀνθρώπου, ἡ ἐμπειρία τῆς εὐχῆς. Μὲ τὴν εὐχή, ὅταν εἶναι ἐνεργουμένη ἀπὸ τὴν Χάρι τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ἀρχίζει νὰ θεμελιώνεται ἡ ἐνδιάθετος πίστις στὸν ἄνθρωπο. Διὰ τῆς ἐμπειρίας αὐτῆς τῆς Χάριτος τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ὁ Χριστιανὸς ἀρχίζει νὰ θεωρῇ τὸν Θεόν, νὰ γνωρίζῃ τὸν Θεόν.

Ὁ Χριστιανὸς τώρα ἔχοντας τὴν βοήθεια τῆς Χάριτος τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, μὲ ὁδηγοὺς τὴν Παλαιὰ καὶ Καινὴ Διαθήκη δηλαδὴ τοὺς Προφῆτες καὶ τοὺς Ἀποστόλους, καθὼς καὶ τοὺς Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας, οἱ ὁποῖοι ἑρμηνεύουν ἐν Ἁγίῳ Πνεύματι τὴν Παλαιὰ καὶ Καινὴ Διαθήκη, μπορεῖ νὰ κάνῃ καὶ ὁ ἴδιος σωστὴ ἑρμηνεία τῆς Ἁγίας Γραφῆς καὶ νὰ ἐμβαθύνῃ στὰ ρητὰ καὶ στὰ νοήματα τῆς Ἁγίας Γραφῆς καὶ τῶν κειμένων τῶν Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας.

Σὲ ὡρισμένες περιπτώσεις κατὰ διαστήματα μπορεῖ ὁ Χριστιανὸς αὐτὸς νὰ ἀνεβαίνῃ σὲ ὑψηλότερα στάδια θεωρίας π.χ. σὲ ἔλλαμψι ἤ, ὅταν θέλῃ ὁ Θεός, σὲ μέθεξι τοῦ ἀκτίστου Φωτός, δηλαδὴ σὲ θέωσι. Ἀπὸ Πατερικῆς ἀπόψεως θεολόγος εἶναι ἐκεῖνος ποὺ ἔφθασε σὲ θέωσι. Διότι τότε γίνεται ἀπλανής, ὁπότε μπορεῖ νὰ θεολογὴ χωρὶς φόβο νὰ πέσῃ σὲ πλάνη. Δηλαδὴ θεολόγοι κατὰ τοὺς Πατέρες εἶναι μόνον οἱ θεόπτες. Ἡ Ἐκκλησία τὸν τίτλο τοῦ κατ᾿ ἐξοχὴν θεολόγου τὸν ἔδωσε σὲ πολὺ λίγους Πατέρες, ἂν καὶ πολλοὶ Ἅγιοι ἐθεολόγησαν.

Οἱ θεολογοῦντες σὲ ἀντιδιαστολὴ μέ τοὺς θεολόγους εἶναι ὅσοι ἔφθασαν μόνο στὴν κατάστασι φωτισμοῦ, τῆς ἀδιαλείπτου δηλαδὴ καρδιακῆς εὐχῆς, οἱ ὁποῖοι ὅμως, ἐπειδὴ ἔχουν φωτισθῇ ἀπὸ τὴν Χάρι τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, μποροῦν καὶ θεολογοῦν ἐπάνω στὴν ἐμπειρία τῶν θεουμένων, χωρὶς οἱ ἴδιοι νὰ παράγουν καινούργια Θεολογία. Βέβαια ὑπάρχουν οἱ διανοητικὰ θεολογοῦντες, οἱ ὁποῖοι θεολογοῦν, ἐπειδὴ ἔχουν ἁπλῶς διαβάσει μερικὰ θεολογικὰ βιβλία, πρᾶγμα ὅμως ποὺ ἀπαγορεύεται ἀπὸ τοὺς Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας.
Πηγή:https://www.oodegr.com/Ομιλία
Για τους αγίους ανθρώπους του Θεού.
Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς,

«Ὑπὸ Πνεύματος Ἁγίου φερόμενοι ἐλάλησαν ἅγιοι Θεοῦ ἄνθρωποι» (Β΄ Πέτρ. α΄ 21).

Αυτή η μαρτυρία προέρχεται από τον Απόστολο Πέτρο, που ήταν ο ίδιος αυτός άγιος άνθρωπος του Θεού, η πέτρα της Πίστεως και στρατιώτης του Σταυρού. Ως άγιος άνθρωπος του Θεού εξήγησε από την δική του προσωπική εμπειρία, πώς μιλούσαν και πώς μιλούν ακόμη οι άγιοι άνθρωποι του Θεού: υπό Πνεύματος Αγίου φερόμενοι ελάλησαν.

Δεν μιλούσαν κατά την δική τους διανοητική επεξεργασία, ούτε κατά την δική τους μνήμη, ούτε κατά τις δικές τους εικασίες, ούτε κατά την δική τους ευφράδεια. Μιλούσαν θεοπνεύστως, εκ του Αγίου Πνεύματος και δι’ Αυτού. Μέσω αυτών των θεοφόρων ανέβλυζε η Σοφία του Θεού και αποκαλυπτόταν η Αλήθεια του Θεοϋ. Η Αγία Γραφή δεν γράφτηκε με την ψευδή κάλαμο των γραμματέων (σχοινός ψευδής γραμματεύσιν -Ιερεμίας 8,8) γράφτηκε από τούς διακόνους και τούς εκλεκτούς του Αγίου Πνεύματος του Θεού. Ούτε γράφτηκε η Αγία Γραφή από επαγγελματίες συγγραφείς, αλλά από τούς άγιους του Θεού, τούς όποιους καθοδηγούσε και «ανάγκαζε» το Άγιο Πνεύμα να γράψουν. Παρότι συχνά εκείνοι δεν ήθελαν να γράψουν, κάποτε μάλιστα διαμαρτύρονταν γι’ αυτό, όμως ένιωθαν υποχρεωμένοι να το κάνουν, όπως μαρτυρεί ο άγιος Προφήτης Ιερεμίας: Και είπα ού μη ονομάσω το όνομα Κυρίου και ού μη λαλήσω έτι επί τω ονόματι αυτού. Και εγένετο ως πυρ καιόμενον φλέγον εν τοις οστέοις μου, και παρειμαι πάντοθεν και ού δύναμαι φέρειν (Ιερεμίας 20,9).

Ώ! αδελφοί μου, η Αγία Γραφή ουκ έστιν εξ ανθρώπων, αλλά εκ του Θεού. Ουκ έστιν εκ της γης, άλλ’ εκ του ουρανού. Ούτε εκ του σώματος έστιν, άλλ’ εκ του Πνεύματος. Ναι, εκπορεύεται από το Πνεύμα του Θεού, είναι θεόπνευστη! Οι άγιοι αυτοί άνθρωποι του Θεού -Προφήτες, Ευαγγελιστές, Απόστολοι, Πατέρες, Ποιμένες και Διδάσκαλοι – έγραψαν ότι τούς ενέπνευσε η Σοφία και η Αλήθεια του Αγίου Πνεύματος.

Ώ! Παράκλητε Θεέ, το Πνεύμα της Σοφίας και της Αλήθειας, έμπνευσέ μας με την ζωοφόρο πνοή Σου, γιά να αναγνωρίζουμε τη Σοφία και την Αλήθεια και να ζούμε σύμφωνα με αυτές.

Σοι πρέπει πάσα δόξα, τιμή και προσκύνησις εις τούς αιώνας των αιώνων. Αμήν.
Πηγή:Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς, «Ο Πρόλογος της Οχρίδας», (Μάιος),
http://prologue.orthodox.cn/May19.htm

Κύριε και Θεέ μας, όλη η ζωή μας στη γη είναι διακονία δι’ Εσέ και αγαλλίαση εν Σοι, ικάνωσέ μας, ώστε η διακονία μας να καθοδηγείται από τον φόβο του Θεού και η αγαλλίασή μας να εξαγνίζεται από τον τρόμο ενώπιόν Σου. Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς
https://iconandlight.wordpress.com/2021/10/31/%ce%ba%cf%8d%cf%81%ce%b9%ce%b5-%ce%ba%ce%b1%ce%b9-%ce%b8%ce%b5%ce%ad-%ce%bc%ce%b1%cf%82-%cf%8c%ce%bb%ce%b7-%ce%b7-%ce%b6%cf%89%ce%ae-%ce%bc%ce%b1%cf%82-%cf%83%cf%84%ce%b7-%ce%b3%ce%b7-%ce%b5%ce%af/

Όσιος Δαβίδ ο Γέρων, ο εν Ευβοία: Πάτερ μου, μη στενοχωριέσαι, διότι η μεγαλύτερη αρρώστια για τον άνθρωπο είναι η στενοχώρια
https://iconandlight.wordpress.com/2020/10/31/%cf%8c%cf%83%ce%b9%ce%bf%cf%82-%ce%b4%ce%b1%ce%b2%ce%af%ce%b4-%ce%bf-%ce%b3%ce%ad%cf%81%cf%89%ce%bd-%ce%bf-%ce%b5%ce%bd-%ce%b5%cf%85%ce%b2%ce%bf%ce%af%ce%b1-%cf%80%ce%ac%cf%84%ce%b5%cf%81-%ce%bc/

Ο Άγιος Δαυΐδ, παιδιά μου, είναι πολύ θαυματουργός. Συχνά τον βλέπω οφθαλμοφανώς, ζωντανό! Πόσες φορές μίλησα μαζί του! Άγιος Ιάκωβος Τσαλίκης
https://iconandlight.wordpress.com/2019/10/31/%CF%83%CF%85%CF%87%CE%BD%CE%AC-%CE%B2%CE%BB%CE%AD%CF%80%CF%89-%CF%84%CE%BF%CE%BD-%CE%AC%CE%B3%CE%B9%CE%BF-%CE%B4%CE%B1%CF%85%CE%90%CE%B4-%CE%BF%CF%86%CE%B8%CE%B1%CE%BB%CE%BC%CE%BF%CF%86%CE%B1%CE%BD/

Την ώρα που λέγει κανείς την “ευχή” το Άγιον Πνεύμα κατέρχεται, όπως η νεφέλη στο Όρος Θαβώρ. Κύριε Ιησού, Συ ο Ακρογωνιαίος Λίθος της Σωτηρίας μας, ενίσχυσε μέσα μας την πίστη, αυτή την αγία και σωτήρια πίστη σε Σένα, τον μοναδικό μας Σωτήρα.
https://iconandlight.wordpress.com/2022/08/18/%CF%84%CE%B7%CE%BD-%CF%8E%CF%81%CE%B1-%CF%80%CE%BF%CF%85-%CE%BB%CE%AD%CE%B3%CE%B5%CE%B9-%CE%BA%CE%B1%CE%BD%CE%B5%CE%AF%CF%82-%CF%84%CE%B7%CE%BD-%CE%B5%CF%85%CF%87%CE%AE-%CF%84%CE%BF-%CE%AC%CE%B3/

Ἀπολυτίκιον τῶν Ἁγίων Ἀναργύρων
Ἦχος πλ δ’.

Ἅγιοι Ἀνάργυροι καὶ θαυματουργοί, ἐπισκέψασθε τὰς ἀσθενείας ἡμῶν, δωρεὰν ἐλάβετε, δωρεὰν δότε ἡμῖν.

Έτερον Ἀπολυτίκιον τῶν Ἁγίων Ἀναργύρων Κοσμᾶ καὶ Δαμιανοῦ τῶν ἐξ Ἀσίας
Ἦχος γ’. Θείας πίστεως.

Θείου Πνεύματος, τῇ χειρουργίᾳ, θεραπεύετε, παντοίας νόσους, σὺν Κοσμᾷ Δαμιανὲ οἱ Ἀνάργυροι· ὁ γὰρ Σωτὴρ ἰατροὺς ὑμᾶς ἔδειξεν, εἰς περιποίησιν πάντων καὶ ἴασιν· ὅθεν ῥύσασθε, παθῶν δυσαλθῶν καὶ θλίψεων, τοὺς ποθῷ τῷ ναῷ ὑμῶν προστρέχοντας.

Ἀπολυτίκιον τῆς Ὁσίας Θεοδότης, μητρός τῶν Ἁγίων Ἀναργύρων, τῶν ἐξ Ἀσίας.
Ἦχος πλ. α΄. Τὸν συνάναρχον Λόγον.

Ἀναργύρων δυάδος μητέρα ἔνθεον, Κοσμᾶ κοσμήτορος ἤθους, καὶ πάνυ Δαμιανοῦ, Θεοδότην τὴν Ὁσίαν εὐφημήσωμεν, ὡς ἐν Χριστῷ παιδαγωγόν, τῶν υἱῶν αὐτῆς σεμνήν, καὶ πίστεως μυροθήκην, εὐωδιάζουσαν κόσμον, αὐτῆς ὀδμαῖς θερμῶν δεήσεων.

Ἀπολυτίκιον τοῦ Ἀποστόλου Νηρέως. (Ἰσιδώρας Ἁγιοϊεροθεϊτίσσης)
Ἦχος α´. Τῆς ἐρήμου πολίτης.

Τῶν συγγόνων δυάδα, τὴν σεπτὴν καὶ ὁμόψυχον, ὕμνοις καὶ ᾠδαῖς ἐγκωμίων οἱ πιστοὶ μεγαλύνωμεν· Νηρέα καὶ τὴν τούτου ἀδελφήν, οὓς Παῦλος ὁ Ἀπόστολος Ἐθνῶν, ἐν τῇ Ρώμῃ ἀπεδέξατο ὡς πιστοὺς καὶ ἐν Χριστῷ ἠσπάσατο. Χαίρετε οἱ τοῦ Λόγου μαθηταί, χαίρετε σκεύη τίμια, χαίρετε οἱ ὡς λύχνοι τοῦ φωτὸς τῷ κόσμῳ διαλάμποντες.

Ἀπολυτίκιον τοῦ Ὁσίου Δαβίδ
Ἦχος γ’. Θείας πίστεως.

Μέγα εὕρατο, Εὔβοια κλέος, τὸν πανένδοξον, Δαβὶδ τὸν θεῖον, ὡς ἱερᾶς ἀρετῆς καταγώγιον, καὶ τοῦ Χριστοῦ ὀπαδὸν ἀληθέστατον, καὶ τῶν Ὁσίων ἁπάντων ἐφάμιλλον. Διὸ Πάτερ Ὅσιε, Χριστὸν τὸν Θεὸν ἱκέτευε, δωρήσασθαι ἡμῖν τὸ μέγα ἔλεος.

Ἀπολυτίκιον τῆς Ἁγίας Νεομάρτυρος Ἑλένης, τῆς ἐκ Σινώπης
Ἦχος πλ. α’. Τὸν συνάναρχον Λόγον. (Γερασίμου μοναχοῦ Μικραγιαννανίτου)

Τῆς ἁγνείας τὸ ἄνθος τὸ εὐωδέστατον, καὶ Σινώπης τὸ κλέος καὶ θεῖον βλάστημα, Παρθενομάρτυς τοῦ Χριστοῦ ῾Ελένη πάνσεμνε, ἡ ἀθλήσασα στερρῶς, καὶ καθελοῦσα τὸν ἐχθρόν, τῆς πίστεως τῇ δυνάμει, διὰ παντὸς ἐκδυσώπει, ἐλεηθῆναι τὰς ψυχὰς ἡμῶν.

Ἀπολυτίκιον τοῦ Ἁγίου Ὁσιομάρτυρος Ἰακώβου, καὶ τῶν δύο μαθητῶν αὐτοῦ· Ἰακώβου διακόνου καὶ Διονυσίου μοναχοῦ
Ἦχος δ΄. Ὁ ὑψωθεὶς ἐν τῷ Σταυρῷ.

Ἀγγελικῶς ἐπὶ τῆς γῆς διαπρέψας, τῶν Ἀποστόλων ἀνεδέξω τὴν χάριν, καὶ μετανοίας κήρυξ καὶ διδάσκαλος πεμφθείς, ἔδειξας τοῖς θέλουσι, σωτηρίας τὴν τρίβον· ὅθεν καὶ πρὸς ἄθλησιν, παρετάξω γενναίως, σὺν τοῖς στεῤῥοῖς συνάθλοις σου σοφέ, Ὁσιομάρτυς Ἰάκωβε μέγιστε.

Ἀπολυτίκιον τοῦ ἁγίου Δαβὶδ τοῦ Μεγάλου Κομνηνοῦ
Ἦχος α΄. Τῆς ἐρήμου πολίτης

Τραπεζοῦντος εὐφήμως βασιλέα τόν ἔσχατον μέλψωμεν Δαβίδ τόν γενναῖον καί στερρόν Νεομάρτυρα, σύν θείῳ Βασιλείῳ, Μανουήλ καί πάνυ Γεωργίῳ, τοῖς αὐτοῦ τέκνοις καί τῷ Ἀλεξίῳ ἀνεψιῷ ἀλκίμῳ ἀνακράζοντες· Δόξα τῷ ἐνισχύσαντι ὑμᾶς, δόξα τῷ στεφανώσαντι, δόξα τῷ δι’ εὐχῶν ὑμῶν πιστοῖς νέμοντι ἔλεος.

π. Ιωάννης Ρωμανίδης: Φράγκοι – Ρωμιοί και παιδεία (1984).

π. Ιωάννης Ρωμανίδης:ΜΙΑ ΣΠΑΝΙΑ ΟΜΙΛΙΑ

Μητροπολίτης Μόρφου: “Ο π. Ιωάννης Ρωμανίδης και οι σύγχρονοι εμπειρικοί Θεολόγοι”

Advertisement

Αγία Αλυπία, η δια Χριστόν σαλή του Κιέβου, Προέβλεψε όλα τα επόμενα δεινά και αισθάνθηκε την τρομερή ανάσα του επερχόμενου Τρίτου παγκοσμίου πολέμου…

Συναξάριον.
Τῇ ΛΑ´ (31ῃ) τοῦ μηνὸς Ὀκτωβρίου, μνήμη τῶν Ἁγίων Ἐνδόξων Ἀποστόλων ἐκ τῶν Ἑβδομήκοντα, Στάχυος πρώτου Ἐπισκόπου Βυζαντίου, Ἀπελλοῦ Ἡρακλείας ἐν Θράκῃ, Ἀμπλίου Ὀδησσουπόλεως (νυν Βάρνας), Οὐρβανοῦ Μακεδονίας, Ναρκίσσου Ἀθηνῶν καὶ Ἀριστοβούλου Βρεταννίας, αὐταδέλφου τοῦ Ἀποστόλου Βαρνάβα (1ος αἰ.)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τοῦ Ἁγίου ἐνδόξου Μάρτυρος Ἐπιμάχου τοῦ Αἰγυπτίου.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, οἱ Ἅγιοι ἔνδοξοι Μάρτυρες Ἐπίμαχος ὁ Ρωμαῖος καὶ Γορδιανός, ξίφει τελειοῦνται (361-363)
Ὁ ἅγιος μάρτυς Παῖς, λίθῳ τὴν κεφαλὴν βληθείς, τελειοῦται.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, αἱ ἅγιαι δώδεκα κόραι, ἐν μέσῳ στοᾶς κρεμασθεῖσαι, τελειοῦνται.
Οἱ ἅγιοι μάρτυρες Σέλευκος καὶ Στρατονίκη, οἱ σύμφρονες ἐν Χριστῷ ὁμόζυγοι, ξίφει τελειοῦνται, οἵτινες μύρον ἀέναον βλύζουσι.
Οἱ ἅγιοι τρεῖς Μάρτυρες οἱ ἐν Μελιτηνῇ, τὰ σκέλη συντριβέντες, τελειοῦνται
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τοῦ ἐν Ἁγίοις Πατρὸς ἡμῶν Ἰακώβου, Ἐπισκόπου Μυγδονίας τῆς Μεσοποταμίας, τοῦ θαυματουργοῦ, ἑνὸς τῶν τριακοσίων δέκα καὶ ὀκτὼ Ἁγίων Πατέρων τῶν ἐν Νικαίᾳ τὸ πρῶτον συνελθόντων.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Διήγησις Θεοδωρήτου Ἐπισκόπου, περὶ βίου καὶ ἀθλήσεως Ὁμολογητοῦ τινός ἀνωνύμου ἐν Ἀντιοχείᾳ (361)
Καὶ μνήμη τοῦ Ἁγίου Ἐνδόξου Νεομάρτυρος Νικολάου τοῦ ἐκ Καρυῶν Χίου, μαρτυρήσαντος ἐν ἔτει 1754.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρα, μνήμη τῶν Ὁσίων Σπυρίδωνος καὶ Νικοδήμου, Προσφοράρηδων τῆς Λαύρας τῶν Σπηλαίων τοῦ Κιέβου (12ος αἰ.)
Καὶ μνήμη τοῦ Ὁσίου Ἀνατολίου τοῦ ἐγκλείστου τῆς Λαύρας τῶν Σπηλαίων τοῦ Κιέβου (12ος αἰ.)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τῶν ἁγίων ἑκατὸν χιλιάδων μαρτύρων τῆς Τιφλίδος, ὑπὸ τῶν Περσῶν τοῦ διώκτη Τζιελαλαντίν ἀναιρεθέντων (1226)
Ἔτι δὲ καὶ Μνήμη τοῦ ἁγίου πρώτου νέου ἱερομάρτυρος Ἰωάννου τοῦ Κοτσούρωφ, σφαγιασθέντος ἐν Τσάρσκογιε Σελό, πλησίον τῆς Ἁγίας Πετρουπόλεως, κατὰ τὸ ἔτος 1917 ὑπὸ τῶν ἀθέων Μπολσεβίκων.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ μνήμη τῆς ὁσίας καὶ θεοφόρου μητρὸς ἡμῶν Ξένης, τῆς τυφλῆς, Καθηγουμένης τῆς ἐν Αἰγίνῃ Μονῆς τῆς Ἁγίας Τριάδος (1923), ἣν ἔπηξεν ὁ θαυματουργὸς ὅσιος Νεκτάριος.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τῆς Ὁσίας μητρὸς ἡμῶν Ὄλγας (Βασίλιεβνα Μπογκντάνοβα-Μπάρι) τῆς διὰ Χριστὸν σαλῆς τῆς Ἁγίας Πετρούπολης Ῥωσίας ἔνθα καὶ ἐκοιμήθη ὁσιακῶς ἐν Κυρίῳ τῷ ἔτει 1960.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ ὁ Ἰωσήφ/Χοσέ Μουνιόθ-Κορτέζ (Jose Munoz-Cortez) ὁ Χιλιανός ἱεραπόστολος καί νεομάρτυς ἐν Ἀθήναις, ἐκ τοῦ Montreal Καναδᾶ (1997)

Τῇ Λ’ (30ῇ) τοῦ μηνὸς Ὀκτωβρίου, μνήμη τῆς Ὁσίας μητρὸς ἡμῶν Ἀλυπίας τῆς διὰ Χριστὸν σαλῆς ἐν Κιέβῳ ἔνθα καὶ ἐκοιμήθη ὁσιακῶς ἐν Κυρίῳ τῷ ἔτει 1988.

«ημείς μωροί διά Χριστόν, …και πεινώμεν και διψώμεν και γυμνητεύομεν και κολαφιζόμεθα και αστατούμεν…· λοιδορούμενοι ευλογούμεν, διωκόμενοι ανεχόμεθα, βλασφημούμενοι παρακαλούμεν· ως περικαθάρματα του κόσμου εγενήθημεν, πάντων περίψημα έως άρτι.» ( Α Κορ. δ’: 10-13 )
«Ότι ο Θεός επείρασεν αυτούς, και εύρεν αυτούς αξίους εαυτού. Ως χρυσόν εν χωνευτηρίω εδοκίμασεν αυτούς.» (Σοφίας Σολομώντος Κεφ. 3, 5-6)

Η μάτουσκα Αλυπία οκτώ χρονών έμεινε ορφανή, φιλοξενήθηκε για λίγο στη θεία της και μετά από τις σπουδές στο σχολείο πήρε το σταυρό της και ακολούθησε τον Χριστό, με σιωπή και αδιάλειπτη προσευχή. Ζούσε με ό,τι της έστελνε ο Θεός, και ήταν φορές που περνούσε τη νύχτα στην ύπαιθρο.
Οι σκληρές δοκιμασίες δεν σκλήρυναν την συμπονετική καρδιά της, αλλά την έκαναν ακόμα πιο φιλεύσπλαχνη. Η απέραντη ανθρώπινη θλίψη ώθησε το κορίτσι να προσεύχεται συνεχώς για τους πονεμένους και βασανισμένους. Η περιπλάνηση της ζωή της την είχε διδάξει να είναι ευγνώμων στον Θεό και στους ανθρώπους για το παραμικρό καλό: για την μέρα που πέρασε, για μια ήσυχη νύχτα, για μια γουλιά νερό, για τα ψίχουλα από το γεύμα κάποιου, για έναν καλό λόγο και μια φιλική συμπεριφορά. Το δώρο της ευγνώμονος αγάπης, η Σταρίτσα το είχε σε όλη της τη ζωή.
Κατά τη διάρκεια των θλίψεών της το Άγιο Πνεύμα της ενίσχυε την πίστη και την αφοσίωσή της στο θέλημα του Θεού, που υπάκουα δέχθηκε από το χέρι Του. Η μητέρα δεν ζήτησε ποτέ βοήθεια και προστασία από τους ανθρώπους, ζήτησε βοήθεια και προστασία μόνο από τον Θεό. Η πίστη και η εμπιστοσύνη της ήταν τόσο ισχυρή ώστε μόνο να άκουγες, με τι παιδική απλότητα έλεγε το Θεό, «Πατέρα!» Και εισακούονταν αμέσως οι προσευχές της, πάνω απ ‘όλα γι’ αυτήν ο Πατέρας ήταν – ο πιο στενός οικείος, ο πιο αγαπημένος, ο προστάτης της.
Η Σταρίτσα γνώριζε πάντα πόσοι άνθρωποι και με ποιες ανάγκες έρχονταν και για όλους προετοίμαζε ένα γεύμα. Πολλοί κατά τη διάρκεια του γεύματος λάμβαναν θεραπεία από τις ασθένειές τους. Επίσης, θεράπευε τους αρρώστους και με μια δική της αλοιφή, η οποία ήταν τόσο θαυματουργή που όλοι πίστευαν ότι η θεραπευτική δύναμη της δεν ήταν στην ίδια την αλοιφή, αλλά στις άγιες προσευχές της. Κατά κανόνα, οι επισκέπτες έφευγαν χαρούμενοι και … θεραπευμένοι, αν και δεν μπορούσαν να το καταλάβουν αμέσως. Η μάτουσκα έλεγε ένα λόγο σε όλους και αυτός γινόταν κατανοητός μόνο από τον άνθρωπο στον οποίο απευθυνόταν αυτός.
Στη μητέρα Αλυπία έρχονταν όχι μόνο πιστοί, αλλά και αθεϊστές και κομμουνιστές με  δύσκολα προβλήματα και σοβαρές ασθένειες. Κι όλους τους βοηθούσε με την αγάπη και την προσευχή της, στρέφοντάς τους προς τον Χριστό. Μόνο ο Θεός ξέρει πόσους ανθρώπους έσωσε από την καταστροφή και την απόγνωση, πόσους θεράπευσε, πόσες οικογένειες έσωσε από την διάλυση.
Τον Απρίλιο του 1988, λέει η συνοδός-φίλη της Μαρία, κρατούσα το Ημερολόγιο της Εκκλησίας και η Μητέρα ρωτάει: “Κοίτα τι μέρα είναι στις 30 Οκτωβρίου.” Κοίταξα και είπα: “Κυριακή”. Επανέλαβε: “Κυριακή”. Μετά το θάνατό της, συνειδητοποιήσαμε ότι τον Απρίλιο η μητέρα μας γνωστοποίησε την ημέρα του θανάτου της που από έξι μήνες πριν αυτήν ήδη γνώριζε. Και μια άλλη φορά είπε:
«Θα φύγω όταν αρχίσουν οι παγετοί και πέσει το πρώτο χιόνι ».
Το βράδυ του Σαββάτου, στις 16/29 Οκτωβρίου, ήταν πολύ άρρωστη. Την επόμενη μέρα, στις 17/30 Οκτωβρίου 1988, έπεσε το πρώτο χιόνι και άρχισε ο πρώτος παγετός. Όλοι προσευχόταν. Η μητέρα τους ευλόγησε όλους, εκτός από μία γυναίκα, να πάνε στην έρημο Κιτάγιεβο, και να προσευχηθούν γι ‘αυτήν στους τάφους της Μοναχής Δοσιθέας και του οσίου Θεοφίλου του δια Χριστόν σαλού.
Στη κοίμησή της, ήταν φωτεινή, σαν να κοιμόταν. Το πρόσωπό της ήταν ήρεμο και ιλαρό. Η κηδεία της έγινε την 1η Νοεμβρίου στην Εκκλησία της Ανάληψης της Μονής Φλωρόβσκι, όπου συγκεντρώθηκαν πολλοί άνθρωποι. Η θλίψη που ένοιωσαν όσοι την αγαπούσαν διαλύθηκε από μια ήσυχη χαρά, γεμάτη πίστη και ελπίδα. Όλοι ένιωθαν ότι αυτό ήταν θρίαμβος της πίστης μας, δεν ήταν θάνατος, αλλά μια νίκη πάνω του.

***

Έλεγε ο πατήρ Μεθόδιος Demeevskoy Finkevich για τη μάτουσκα Αλυπία:
– Ήταν μια ενσάρκωση της καλοσύνης και της ευγένειας. Προσεύχομαι σε αυτήν ακόμη και για μικρά πράγματα.
Μεταξύ των πνευματικών της  παιδιών ήταν  ο πρώην επίσκοπος της Tulchin και Bratslav Ιππόλυτος (Khil’ko), όπου του προείπε ότι θα γίνει επίσκοπος.
Κατά τα χρόνια του πολέμου με το Αφγανιστάν, όσοι στρατιώτες ζήτησαν τις προσευχές της δεν στάλθηκαν στο Αφγανιστάν και έτσι απέφυγαν τον θάνατο.
Τις αποκαλύφθηκε ότι στις 26 Απριλίου 1986 θα γίνει ατύχημα στον πυρηνικό σταθμό του Τσερνομπίλ. Και η μητέρα Αλυπία προειδοποίησε τους ανθρώπους πολύ πριν από την τραγωδία ότι η γη θα καεί, ότι θα «δηλητηριαστούν» η γη και το νερό.
“Κάτω από το έδαφος καίγεται η γη, Σβήστε τη φωτιά!” Έλεγε η ευλογημένη. “Μην αφήνετε το φυσικό αέριο!” Κύριε! Τι θα συμβεί τη Μεγάλη Εβδομάδα!
Αλλά κανείς δεν την καταλάβαινε. Πάνω από μισό χρόνο, η ευλογημένη γυναίκα παρέμεινε σε έντονη προσευχή για τη σωτηρία της γης και των ανθρώπων από μια τρομερή καταστροφή. Μια ημέρα πριν από το ατύχημα, η μητέρα μας περπατούσε στους δρόμους και φώναζε:
– Κύριε! Λυπήσου τα μωρά, μη καταστρέψεις τους ανθρώπους!
Οι άνθρωποι που ήρθαν σ ‘αυτήν εκείνη την ημέρα, τους συμβούλευε:” Κλείστε τις πόρτες και τα παράθυρα καλά, θα υπάρξει πολύ αέριο. “
Ο Κύριος αποκάλυψε στην γερόντισσα τον πνευματικό λόγο της τραγωδίας του Τσερνομπίλ, αλλά δεν μπορούσε να αποτρέψει εντελώς την οργή του Θεού από τους ανθρώπους που την προκάλεσαν. Από το βάθος της καρδιάς της προσευχόταν ο Κύριος να αποδυναμώσει τις συνέπειες της τραγωδίας, αλλά όλα αυτά έπρεπε να γίνουν.
Όταν συνέβη το ατύχημα και άρχισε ο πανικός, ειδικά στο Κίεβο και στις πόλεις και τα χωριά κοντά στη ζώνη των 30 χιλιομέτρων, η μητέρα Αλυπία δεν έφυγε από το σπίτι, είπε: «Ζω με τους πόνους των άλλων». Αυτή, ως στοργική μητέρα, προέτρεψε όλους να ηρεμήσουν, να στραφούν στον Θεό και να στηριχθούν στη βοήθεια και το έλεός Του. Η μακαρία κάλεσε τους ανθρώπους να στραφούν στον Εσταυρωμένο Ιησού Χριστό και να θυμούνται τη δύναμη του Σταυρού Του, που νίκησε τον θάνατο και να έχουν εμπιστοσύνη στον Κύριο.
Την ρώτησαν: Να φύγουμε;
Είπε: όχι. Όταν ρωτήθηκε τι να κάνουν με τα τρόφιμα, είπε: “Πλύντε τα, προσευχηθείτε λέγοντας το ”Πάτερ ημών” και το ”Θεοτόκε Παρθένε “, σταυρώστε τα και φάτε και θα είναι καθαρά” …
Η μητέρα ευλόγησε να καλύψουν τα σπίτια κάνοντας το σημείο του Σταυρού και να συνεχίσουν να ζουν μέσα, να σταυρώνουν το φαγητό και να το τρώνε χωρίς φόβο.
– Πώς να πιούμε ραδιενεργό γάλα; Την ρώτησαν με φόβο.
– Να το σταυρώνετε – απάντησε η μητέρα μας – και δεν θα έχει ακτινοβολία.
Σε αυτές τις φοβερές ημέρες, η μάτουσκα στήριζε πολλούς και τους συγκρατούσε από τον πανικό και την απελπισία και τους οδηγούσε στο Θεό.

***

Η μητέρα Αλυπία προειδοποίησε τα πνευματικά παιδιά της και για μια άλλη καταστροφή, ένα “πνευματικό Τσερνομπίλ”: τη μελλοντική  διαίρεση του ”Φιλαρέτου” στην Ουκρανία. Προέβλεψε ότι θα πάρει τους ναούς, θα υπάρξει διάσπαση κι έπειθε τους επισκέπτες της ότι έπρεπε να ανήκουν μόνο στην κανονική Ορθόδοξη Εκκλησία. Ο Αλεξέι Α. θυμάται: “Όταν είδε τη φωτογραφία του Φιλαρέτου, είπε: ” Δεν είναι δικός μας “. Αρχίσαμε να τις εξηγούμε ότι αυτός είναι ο Μητροπολίτης μας, νομίζοντας ότι δεν τον ξέρει, αλλά και πάλι η ίδια σταθερά επαναλάμβανε: «Δεν είναι δικός μας.» Τότε δεν καταλαβαίναμε την έννοια των λέξεών της, και τώρα μας εκπλήσσουν, πόσα χρόνια πριν η μητέρα είχε προβλέψει τα πάντα».
Ο Ν.Τ. θυμάται: «Είμασταν στη μάτουσκα, και μιλάγαμε. Η σόμπα έκαιγε, κάποιος της έδειξε ένα περιοδικό στο οποίο υπήρχε μια μεγάλη φωτογραφία του Mητρ. Φιλαρέτου Denisenko. Η μητέρα άρπαξε το περιοδικό με τα δύο της δάχτυλα και φώναξε: “Ου, ου, ου, πόση θλίψη θα φέρει στους ανθρώπους, πόσο κακό θα κάνει. Λύκος με ένδυμα προβάτου! Στη σόμπα, στη σόμπα! “. Άρπαξε το περιοδικό και το έριξε στη σόμπα. Όταν συνήλθε από την σύγχυση, κάθισε σιωπηλά, και άκουγε τη σόμπα, που καίγονταν το περιοδικό. Είπα στη μητέρα: “Και τι θα συμβεί;” Η μητέρα χαμογέλασε με το μεγάλο παιδικό χαμόγελο της και είπε: “Ο Βλαντιμίρ θα είναι, ο Βλαντιμίρ!”. Και όταν υπήρξε διάσπαση στην εκκλησία μας, εμείς χωρίς καμία αμφιβολία και δισταγμό ακολουθήσαμε αυτή που η μητέρα μας έδειξε ενάμιση χρόνο πριν τον θάνατό της και σχεδόν πέντε χρόνια πριν από τα γεγονότα ». “Οι ναοί θα αφαιρεθούν, θα υπάρξει διάσπαση, η αληθινή εκκλησία θα διωχθεί. Οι ιερείς θα διωχθούν, ακόμη θα υπάρξουν και μάρτυρες.”
Προείδε τον πόλεμο στην Τσετσενία και την οικονομική κρίση του 2008. «Θα υπάρξει πόλεμος στον Καύκασο, στον οποίο οι άνθρωποι θα υποφέρουν για την ορθόδοξη πίστη».
Προέβλεψε όλα τα επόμενα δεινά και αισθάνθηκε την τρομερή ανάσα του  επερχόμενου Τρίτου παγκοσμίου πολέμου. «Αυτός δεν θα είναι πόλεμος, αλλά  εκτέλεση λαών για τη σάπια κατάστασή τους. Τα νεκρά σώματα θα είναι σαν βουνά, και κανείς δεν θα τα παίρνει για να τα θάψει. Τα βουνά, οι λόφοι θα αποσυντεθούν, θα ευθυγραμμιστούν με τη γη. Οι άνθρωποι θα τρέξουν από τόπο σε τόπο. Θα υπάρξουν πολλοί άνευ αίματος μάρτυρες που θα υποφέρουν για την Πίστη των Ορθοδόξων ». Ο πόλεμος θα ξεκινήσει από του Πέτρου και Παύλου – στις 12 Ιουλίου, την ημέρα των πρωτοκορυφαίων Μεγάλων Αποστόλων. Αυτό θα συμβεί όταν θα βγάλουν έξω το πτώμα …. Θα είστε ξαπλωμένοι: εκεί το χέρι, εκεί το πόδι …. Τα βουνά και οι λόφοι θα διαλυθούν, θα ισοπεδωθούν. Οι άνθρωποι θα τρέχουν από τόπο σε τόπο. Ο Κύριος τους δικούς του δεν θα επιτρέψει να πεθάνουν • τους πιστούς θα τους κρατάει και μόνο με αντίδωρο. Θα υπάρχουν πολλοί μάρτυρες που θα μαρτυρήσουν και άνευ αίματος για την Ορθόδοξη πίστη».
«Το μέλλον του κόσμου κρύβεται από τους ανθρώπους. Ποιος γνωρίζει τις οδούς και τους τρόπους του Κυρίου; Είναι ο Ένας – ο Δημιουργός όλων των δημιουργημάτων, μπορεί να αλλάξει τα πάντα σε μια στιγμή».
«Μας είπε για ολόκληρη την καταστροφή του κόσμου», θυμάται ο LA. Cherednichenko, «μας μίλησε για περίπου μια ώρα, ακούγαμε προσεκτικά, αλλά όλα διέφυγαν από τη μνήμη μας, παρέμειναν μόνο δύο ή τρεις φράσεις, ως οδηγός στο σκοτάδι». Η προφητευμένη ημερομηνία έναρξης του πολέμου μπορεί να μην αντιστοιχεί στη κοινή χρονολογία, καθώς η μητέρα Αλυπία ένα χρόνο πριν από το θάνατό της το 1988, άρχισε να ζει σύμφωνα με ένα μόνο σε αυτή κατανοητό ημερολόγιο, το οποίο ονόμαζε Ιερουσαλημίτικο.
Η εορτή των αγίων Πέτρου και Παύλου σημειώνεται στο ημερολόγιό της το φθινόπωρο.

Κάθε ανθρώπινη δυστυχία και θλίψη προκαλούσε πάντα μεγάλη συμπόνια στην ψυχή της γερόντισσας. Η επιθυμία της να τους βοηθήσει όλους εκφράστηκε όχι μόνο με εντατικές προσευχές, αλλά και με το να υποβάλει το γεροντικό, ταλαιπωρημένο σώμα της σε στερήσεις. Έτσι, κατά τη διάρκεια μιας ξηρασίας, όχι μόνο δεν έτρωγε φαγητό, αλλά δεν έπινε και νερό, ακόμη και στον καύσωνα.
Το καλοκαίρι του 1986, η ευλογημένη, ικετεύοντας τον Κύριο να βρέξει, δεν έτρωγε ούτε έπινε για δύο εβδομάδες. Και όταν έριξε μια δυνατή νεροποντή, η μητέρα Αλυπία με μεγάλη χαρά πήγαινε γύρω από το σπίτι, σηκώνοντας τα χέρια της προς τον ουρανό.
– Δόξα τω Θεώ! Βροχή! Φώναζε δυνατά.
– Δόξα τω Θεώ! Βροχή! Η συγκομιδή! Η συγκομιδή! Η συγκομιδή!
Ακόμα η μητέρα ενίσχυε τον αγώνα της και στις περιπτώσεις που τα πνευματικά της παιδιά προσέβαλλαν τον Θεό με την ανυπακοή τους.
Σχετικά με την αγιότητα του Τσάρου Νικολάου Β’ είπε: «Είναι άγιος. Τον είδα. ”
– Κάποτε, κοιτάζοντας στον καθαρό ουρανό, προς τα δυτικά, είπε: “Κοίταξε – τι σύννεφο έρχεται!”Τα τελευταία εννέα χρόνια της ζωής της, έζησε στο Γκοζοσεέβο. Εδώ αποκαλύφθηκαν πλήρως τα μεγάλα πνευματικά της χαρίσματα . Το δώρο της προόρασης και διόρασης, που της χάρισε ο Κύριος, να διαβάζει τις καρδιές των ανθρώπων που έρχονταν σε αυτήν, σαν ανοιχτό βιβλίο, της ίασης αλλά πάνω απ ‘όλα – το δώρο της αγάπης. Κατανοούσε τη γλώσσα των ζώων και των πουλιών. Η Ματουσκα βοήθησε πολύ με τις προσευχές της σε δικαστικές υποθέσεις. Προειδοποιούσε τους ανθρώπους για κινδύνους, βοηθούσε να αποφευχθούν προβλήματα και πειρασμοί ή προστάτευε από επικείμενη καταστροφή. Έτσι, μια μέρα προσευχόταν όλη τη νύχτα στα γόνατα να σωθεί μια κοπέλα που βρισκόταν στα χέρια ενός σαδιστή σε μια άγνωστη πόλη, παρακαλούσε τον Κύριο να σώσει τη ζωή του κοριτσιού. Μία από τις πνευματικές κόρες της μητέρας έγινε μάρτυρας αυτού του αγώνα για την σωτηρια αυτης της ψυχής. Αλλά μόνο μετά από καιρό έμαθε για ποια είχε παρακαλέσει στον Κύριο έτσι.
Ήταν και είναι μια ανεξάντλητη πηγή θαυμάτων.

Εκατόν χιλιάδες (100.000) άγιοι Μάρτυρες της Τιφλίδος, ούτε ένας δεν αρνήθηκε τον Κύριο.
https://iconandlight.wordpress.com/2018/10/30/25885/

Ἀπολυτίκιον τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων, Στάχυος, Ἀπελλοῦ, Ἀμπλίου, Οὐρβανοῦ, Ναρκίσσου καὶ Ἀριστοβούλου
Ἦχος γ’.

Ἀπόστολοι Ἅγιοι, πρεσβεύσατε τῷ ἐλεήμονι Θεῷ, ἵνα πταισμάτων ἄφεσιν, παράσχῃ ταῖς ψυχαῖς ἡμῶν.

Ἕτερον Ἀπολυτίκιον τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων ἐκ τῶν Ἑβδομήκοντα
Ἦχος πλ. α’. Τὸν συνάναρχον Λόγον.

Τὴν κιθάραν τοῦ Πνεύματος τὴν ἑξάχορδον, τὴν μελῳδήσασαν κόσμῳ τὰς ὑπὲρ νοῦν δωρεάς, ὡς ἐκφάντορας Χριστοῦ ἀνευφημήσωμεν, Στάχυν Ἀμπλίαν Ἀπελλῆν σὺν Ναρκίσσῳ Οὐρβανόν, καὶ Ἀριστόβουλον ἅμα· ὡς γὰρ Ἀπόστολοι θεῖοι, χάριν αἰτοῦνται ταῖς ψυχαῖς ἡμῶν.

Ἀπολυτίκιον τοῦ Ἁγίου Μάρτυρος Ἐπιμάχου τοῦ Αἰγυπτίου
Ἦχος α’. Τῆς ἐρήμου πολίτης.

Ὡς γενναῖος ὁπλίτης τοῦ Σωτῆρος Ἐπίμαχε, τῷ ἐχθρῷ στερρῶς συνεπλάκης, συμμαχίᾳ τῆς πίστεως, καὶ τοῦτον ἐτροπώσω Ἀθλητά, βασάνους πολυτρόπους ὑποστάς· διὰ τοῦτο ὡς τοῦ Λόγου σε κοινωνόν, τιμῶμεν ἀνακράζοντες· δόξα τῷ δεδωκότι σοι ἰσχύν, δόξα τῷ σὲ στεφανώσαντι, δόξα τῷ ἐνεργοῦντι διὰ σοῦ, πᾶσιν ἰάματα.

Ἀπολυτίκιον τοῦ Νεομάρτυρος Νικολάου τοῦ ἐκ Καρυῶν Χίου
Ἦχος γ´. Μέγαν εὕρατο.

Μέγα καύχημα τῆς Χίου πέλεις, ἀξιάγαστε τῆς σῆς πατρίδος, ἀθλοφόρε Χριστοῦ γενναιότατε, ὡς οὖν ἐν ταύτῃ τὸ αἷμα ἐξέχεας, καὶ μακαρίαν εἰργάσω Νικόλαε, οὕτως ἅγιε αὐτὴν ἀσινῆ περί‐ σωζε, ταῖς σαῖς πρὸς Κύριον δεήσεσι

Ἀπολυτίκιον τῶν ἁγίων Σελεύκου καὶ Στρατονίκης. (Χαραλάμπους Μπούσια) Ἦχος πλ. α´. Τὸν συνάναρχον Λόγον.

Στρατονίκην καὶ Σέλευκον εὐφημήσωμεν, τοὺς ἀθλητὰς τοῦ σταδίου ὡς ὁμοζύγων στεῤῥῶν καὶ τῇ πίστει ὁμοφρόνων εὖχη πάντιμα, ξίφει κτανθέντας ἀπηνῶς δι᾿ ἀγάπην τοῦ Χριστοῦ καὶ χάριτι μυροβλύτας ὀφθέντας θείᾳ πρεσβείας αὐτῶν θερμὰς ἀπεκδεχόμενοι.

Ἀπολυτίκιον τῶν ἁγίων ἑκατὸν χιλιάδων μαρτύρων τῆς Τιφλίδος, ὑπὸ τῶν Περσῶν.
Ἦχος πλ. α΄. Τὸν συνάναρχον Λόγον.

῾Εκατὸν χιλιάδας Μαρτύρων μέλψωμεν ἐν τῇ Τιφλίδι σφαγέντων χερσὶν ἀπίστων ἐχθρῶν, καθυβρίσαι μὴ στεργόντων τοῦ Παντάνακτος καὶ τῆς Μητρὸς Αὐτοῦ μορφὰς τὰς πανσέπτους καὶ ῥοαῖς αἱμάτων τῶν φοινιξάντων Κύρου τὰ ὕδατα πίστει αὐτῶν πρεσβείας ἐξαιτούμενοι.

Ἀπολυτίκιον τῆς ὁσίας Ξένης τῆς τυφλῆς ἐν Αἰγίνῃ, μαθητρίας τοῦ ἁγίου Νεκταρίου. (Χαραλάμπους Μπούσια)
Ἦχος πλ. α´. Τὸν συνάναρχον Λόγον.

Τὴν τυφλὴν προεστῶσαν Μονῆς τιμήσωμεν σεπτῆς Τριάδος Αἰγίνης, ἣν ὁ θαυμάτων κρουνὸς ἄρτι ἔπηξε Νεκτάριος κραυγάζοντες· Ξένη ὁσία, ὀφθαλμοὺς ἡ ἀνοίξασα ψυχῆς θεάσασθαι μόνον Κτίστην Χριστόν, Αὐτοῦ ἀπολαῦσαι ἡμᾶς τὸ κάλλος καταξίωσον.

Ο Θεός προσέχει μόνο την καρδιά μας. Στη βασιλεία Του θα μπουν εκείνοι που έχουν βασιλικές ψυχές, όχι βασιλικά στέμματα· αυτοί που είναι πλούσιοι στην αγάπη και την πίστη, όχι σε χρήματα και κτήματα· όσοι κατέχουν τη σοφία Θεού κι όχι τη σοφία του κόσμου· αυτοί που έχουν χαρούμενες και ιλαρές καρδιές… Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς

Συναξάριον.
Τῇ Λ’ (30ῇ) τοῦ μηνὸς Ὀκτωβρίου, Μνήμη τῶν Ἁγίων Μαρτύρων Ζηνοβίου καὶ Ζηνοβίας τῶν αὐταδέλφων (285)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τοῦ Ἁγίου Μάρτυρος Ἀστερίου καὶ τῶν αὐταδέλφων καὶ συμμαρτύρων αὐτοῦ, Κλαυδίου, Νέωνος καὶ Νεονίλλης ( 288)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ Ἁγίου Ἱερομάρτυρος Μαρκιανοῦ, ἐπισκόπου Συρακούσης, μαθητοῦ τοῦ Ἁγίου Ἀποστόλου Πέτρου.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τῶν Ἁγίων Μαρτύρων· Ἀλεξάνδρου, Κρονίωνος, Ἰουλιανοῦ, Μακαρίου, καὶ ἑτέρων δέκα καὶ τριῶν (250)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ἡ Ἁγία Μάρτυς Εὐτροπία, ξίφει τελειοῦται.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ Ἁγίου Ἀποστόλου Κλεόπα.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ Ὁσίου Ἰωσήφ, Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως (1283)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων εκ τῶν Ἑβδομήκοντα, Τερτίου, Μάρκου, Ἰούστου, καὶ Ἀρτεμᾶ.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, οἱ Ἅγιοι Ἐννέα Μάρτυρες, πυρὶ τελειοῦνται.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ὁ Ἅγιος Μάρτυς Μανουήλ, ξίφει τελειοῦται.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ὁ Ἅγιος Μάρτυς Δομέτιος, ξίφει τελειοῦται.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ὁ Ἅγιος Μάρτυς Δήμιός τις, τὸν Χριστὸν ἐπιγνούς, καὶ ἐν ζοφώδει φρουρᾷ βληθείς, τελειοῦται.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τῆς Ἁγίας Μάρτυρος Ἀπολλωνίας τῆς παρθένου καὶ πρεσβύτιδος, καὶ τῶν σὺν αὐτῆς ἐν Ἀλεξανδρείᾳ Μάρτυρες, κατὰ τὸν 3ο αἰώνα.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τοῦ Ὁσίου Θεράποντος τοῦ ἐν Λυθροδόντᾳ τῆς Κύπρου (7ο αι.)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ Ἁγίου Μάρτυρος Ἑρμενεγκὶλντ τοῦ Βησιγότθου, πρίγκιπος Ἰσπανίας.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τῶν Ὁσίων αὐταδέλφων Στεφάνου- Μιλιούτιν (1321) καὶ Θεοκτίστου-Δραγούτιν (1316) καὶ τῆς μητρὸς αὐτῶν Ἑλένης τῶν Σέρβων, μετονομασθείσα Ἐλισάβετ κατά το Μοναχικό Σχήμα (1306).
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τῆς Ὁσίας μητρὸς ἡμῶν Παρασκευῆς τῆς διὰ Χριστὸν Σαλῆς τοῦ Starobelsk Λουχάνσκ ἐν Χάρκοβο 1942 καὶ ἡ εὕρεσις τῶν ἱερῶν λειψάνων αὐτῆς τῷ ἔτει 2008.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τῆς Ὁσίας μητρὸς ἡμῶν Ἀλυπίας τῆς διὰ Χριστὸν σαλῆς ἐν Κιέβῳ ἔνθα καὶ ἐκοιμήθη ὁσιακῶς ἐν Κυρίῳ τῷ ἔτει 1988.

Κυριακὴ Ε’ Λουκά:
εἰς τὸν πλούσιον καὶ εἰς τὸν πτωχὸν Λάζαρον (Λουκ. ιστ΄ 19-31)

Του πλουσίου και του φτωχού Λαζάρου (Λουκ. ιστ΄19-31)
Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς

Το ευαγγέλιο δε μας λέει ότι ο Λάζαρος ζήτησε ποτέ βοήθεια, όπως κάνουν οι άλλοι ζητιάνοι. Αυτός γύρευε να κορέσει την πείνα του μόνο από τα ψίχουλα που έπεφταν από το τραπέζι του πλούσιου, χωρίς ποτέ του να μιλήσει. Μιλούσε με κάποιους στην καρδιά του, μα ποτέ με τη γλώσσα του.
Ο Κύριος δεν αναφέρει το όνομα του πλουσίου, μας δίνει όμως το όνομα του φτωχού, του ζητιάνου. Το όνομα του πλουσίου δεν αναφέρεται καθόλου στην παραβολή, μας είναι άγνωστο, ενώ ο Λάζαρος αναφέρεται και στη γη και στον ουρανό. Τι σημαίνει αυτό;
…για να ξεκαθαρίσει πως η κρίση του Θεού διαφέρει και συνήθως είναι εντελώς αντίθετη από την κρίση των ανθρώπων για να δείξει πώς αμείβει ο ουρανός τους ανθρώπους. Παραλείποντας το όνομα του πλουσίου όμως, αποκάλυψε κι ένα ουράνιο μυστήριο. Το όνομα τέτοιου πλούσιου θα είναι άγνωστο στον ουρανό. Δε θ’ αναφερθεί μαζί με τους αγγέλους και τους αγίους. Θα διαγραφεί από το Βιβλίο της Ζωής…
Οφείλουμε να παρατηρήσουμε πως ο Κύριος φρόντισε ιδιαίτερα να μην αναφέρει τα ονόματα του Ηρώδη, του Πιλάτου ή του Καϊάφα. «Είπατε τη αλώπεκα ταύτη» (Λουκ. ιγ’ 32), είπε για τον Ηρώδη, χωρίς να πει τ’ όνομά του. Πολύ νωρίτερα ο Θεός είχε πει για τους αμαρτωλούς με τον Ψαλμωδό: «ουδ’ ού μη μνησθώ των ονομάτων αυτών διά χειλέων μου» (Ψαλμ. ιε’ 4). Για τους δικαίους όμως είπε ο Κύριος Ιησούς: «χαίρετε δε ότι τα ονόματα υμών εγράφη εν τοις ουρανοίς» (Λουκ. Ι’ 20). Τοποθετεί τη χαρά αυτή πάνω από κάθε άλλη χαρά, παραπάνω κι από τη χαρά που ένιωθαν οι απόστολοι όταν διαπίστωσαν πως τα πνεύματα υποτάσσονται σ’ αυτούς.
Τι κακό έκανε ο άνθρωπος αυτός, ώστε ο Κύριος να μην αναφέρει τ’ όνομά Του; Ο Κύριος δεν τον κατηγόρησε ούτε για κλοπή, ούτε για ψεύδη ή για μοιχεία, για έγκλημα ή γι’ απιστία στο Θεό, ούτε για τον τρόπο που απόκτησε τα πλούτη του. Για ποιο λόγο λοιπόν τον κατηγόρησε ο Κύριος; Μα η ζωντανή κατηγορία έστεκε μπροστά στην πύλη του αρχοντικού του. Δεν ήταν γραμμένη σε χαρτί με μελάνι, αλλά με πληγές και έλκη στο σώμα του ζωντανού ανθρώπου…
Περιφρονούσε το πλάσμα αυτό του Θεού σα να μην υπήρχε καθόλου. Γύριζε αλλού τα μάτια του για να μη τον βλέπει και μολύνει την δράση του. Τα πλούτη του τα λογάριαζε αποκλειστικά δικά του, όχι σαν δανεικά που είχε πάρει από το Θεό. …
Η ψυχή του πλούσιου ήταν γεμάτη πληγές, όπως ήταν και το σώμα του Λάζαρου. Η ψυχή του ήταν η πραγματική εικόνα του σώματος του Λάζαρου και το σώμα του Λάζαρου η αληθινή εικόνα της ψυχής του. Έτσι ο Θεός έβαλε δυο ανθρώπους στη γη για να γίνουν ο ένας καθρέφτης του άλλου…

Ας δούμε τώρα το θερισμό του Θεού. Όταν πέθανε ο Λάζαρος, άγγελοι παρέλαβαν την ψυχή του και την οδήγησαν στον παράδεισο. Όταν πέθανε ο πλούσιος, οι άγγελοι έφυγαν με άδεια χέρια από το νεκροκράβατό του…
Οι άνθρωποι, όπως ήταν φυσικό, αντέδρασαν διαφορετικά στο θάνατο του πλούσιου απ’ ό,τι σ’ εκείνον του φτωχού Λάζαρου, όπως γινόταν κι όταν ζούσαν… Η πόλη ολόκληρη βγήκε για την κηδεία του, να εκφράσει το σεβασμό του σ’ αυτόν τον έξοχο συμπολίτη και ν’ ακούσει τις ομιλίες που εκθείαζαν τις αρετές του κι όλα όσα είχε κάνει για την πόλη, το έθνος και για την ανθρωπότητα γενικότερα. Άκουσαν όλοι λόγια όμορφα σαν τα πορφυρά ρούχα, απαλά σαν το εξαιρετικό λινό που φορούσε το νεκρό σώμα, που τώρα δεν είχε ανάγκη ούτε ένα ψίχουλο από το τραπέζι αυτού του κόσμου. Λόγια που ήταν τόσο ψεύτικα, όσο κι η ζωή του ανθρώπου αυτού. Λόγια τόσο κενά όσο η ψυχή του, που ήταν άμοιρη καλών έργων…
Ο ουρανός όμως δε νοιάζεται πολύ για την κρίση των ανθρώπων. Δε νοιάζεται αν οι άνθρωποι επαινούν ή περιφρονούν, αν ανταμείβουν με μετάλλια ή αν καταδικάζουν. Η εκτίμηση των ανθρώπων φτάνει μόνο ως τον τάφο εκείνων που πέθαναν. Μετά την ψυχή την αναλαμβάνει ο ουρανός και κάνει τη δική του εκτίμηση. Γι’ αυτό κι ο πλούσιος άνθρωπος που ντυνόταν με πανάκριβα ρούχα πήγε κατευθείαν στην κόλαση, ενώ ο Λάζαρος με τα έλκη ανέβηκε στον παράδεισο.
«Και εν τω άδη επάρας τους οφθαλμούς αυτού, υπάρχων εν βασάνοις, ορά τον Αβραάμ από μακρόθεν και Λάζαρον εν τοις κόλποις αυτού» (Λουκ. ιστ’ 22, 23).

«Χωρίς βάσανα, προσευχή δε γίνεται!» Χίλιες φορές νά ‘ναι ευλογημένα τα βάσανα που μας βρίσκουν σ’ αυτή τη ζωή και μας αναγκάζουν να σηκώσουμε τα μάτια και την καρδιά μας στον Κύριο.Στη χορεία των δικαίων, μαζί με τον Αβραάμ, τον Ισαάκ, τον Ιακώβ, τον Ιωσήφ, τους προφήτες Ηλία και Ελισαίο, το δίκαιο Ιώβ και τον ένδοξο Δαβίδ, προσχώρησε κι ο Λάζαρος, ο φτωχός ζητιάνος που σ’ όλη του τη ζωή υπόμεινε καρτερικά… Κανένας απ’ αυτούς που ζούσαν σ’ αυτή τη φωτεινή χώρα, στον τόπο της ειρήνης και της ανεκλάλητης χαράς, δεν έφτασε εκεί με τα επίγεια πλούτη και τις διασκεδάσεις του, τα επιτεύγματα και την εξουσία του, το βασιλικό στέμμα και την ευγενική καταγωγή του, αλλά μόνο με τη σταθερή κι ακλόνητη πίστη κι ελπίδα του στο Θεό, την υποταγή του στο θεϊκό θέλημα ή με την υπομονή και την έγκαιρη μετάνοια.Ο Θεός δεν αποβλέπει στην κοινωνική θέση του ανθρώπου στον κόσμο. Προσέχει μόνο την καρδιά μας. Στη βασιλεία Του θα μπουν εκείνοι που έχουν βασιλικές ψυχές, όχι βασιλικά στέμματα· αυτοί που είναι πλούσιοι στην αγάπη και την πίστη, όχι σε χρήματα και κτήματα· όσοι κατέχουν τη σοφία Θεού κι όχι τη σοφία του κόσμου· αυτοί που έχουν χαρούμενες και ιλαρές καρδιές, όχι οι άλλοι που ο μόνος τρόπος που χαίρεται η καρδιά τους είναι ν’ ακούνε μουσική και να χορεύουν, εκείνοι που η καρδιά τους χαίρεται κοντά στο Θεό, όπως λέει κι ο Ψαλμωδός: «Η καρδία μου και η σαρξ μου ηγαλλιάσαντο επί Θεόν ζώντα» (Ψαλμ. Πγ’ 3)…

Αδελφοί μου!.. Να μη λογαριάζουμε τίποτα δικό μας σ’ αυτόν τον κόσμο, αλλά να βλέπουμε όλα όσα έχουμε σαν δάνειο από το Θεό για τη σωτηρία τη δική μας και των δικών μας ανθρώπων.

***

Ἡ λύτρωση ἀπὸ τὴν ἀπιστία (Λουκ. ιστ΄19-31)
Αντώνιος Bloom του Σουρόζ 
Του πλούσιου και του Λαζάρου

Ο πλούσιος της παραβολής αυτής (Λκ.16.19-31) είχε ζήσει μια άσκοπη, άδεια και ανόητη ζωή και όταν μπήκε στην αιωνιότητα ανακάλυψε ότι δεν είχε αποκομίσει τίποτα από τη γη· μέσα του είχε μία έρημο, ένα κενό. Γεμάτος φρίκη για το γεγονός ότι οι μόνοι άνθρωποι πάνω στη γη τους οποίους αγαπούσε ακολουθούσαν την ίδια πορεία και θα κατέληγαν στον ίδιο τόπο της απομόνωσης, στην κατάσταση εκείνη του εσωτερικού κενού, στρέφεται στον Αβραάμ με το αίτημα να σταλεί ένας μάρτυρας από την αιωνιότητα για να προειδοποιήσει και να σώσει τους συγγενείς του.

Η απάντηση του Αβραάμ απευθύνεται και σ’ εμάς: «Έχουν το Μωϋσή και τους προφήτες, τους ανθρώπους που πάνω στη γη γνώριζαν το Θεό και που ανάγγειλαν τις οδούς Του σε όλους όσους έχουν «ώτα ακούειν». Γιατί δεν ακούν εκείνους;» Ο πλούσιος όμως λέει: «Όχι, αυτό δεν είναι αρκετό· θα μπορέσουν να πιστέψουν μόνο αν τους επισκεφτεί ένας από τους νεκρούς».

Ο Χριστός μας λέει στην παραβολή αυτή ότι ακόμη και αν κάποιος αναστηθεί από τους νεκρούς δε θα μπορέσει να πείσει τον άλλο ποιός είναι ο σκοπός της ζωής, αν το πρόσωπο εκείνο έχει παραθεωρήσει άλλες μαρτυρίες. Τα λόγια αυτά μπορούν να εφαρμοστούν τόσο σ’ εμάς όσο και στον πλούσιο της παραβολής.

Έχουμε πίσω μας χιλιάδες χρόνια ανθρώπινης ιστορίας, έχουμε τις μαρτυρίες της Παλαιάς Διαθήκης και των Αγίων της Καινής, έχουμε τη μαρτυρία του ίδιου του Χριστού που αναστήθηκε από τους νεκρούς, πιστεύουμε όμως παρ’ όλ’ αυτά τελείως στο μήνυμα της ζωής το οποίο έφερε στη γη; Ο Χριστός πέθανε και αναστήθηκε, στάθηκε μπροστά μας ζωντανός δίνοντας μαρτυρία για τη μία και μοναδική άξια του τώρα και της αιωνιότητας, εμείς όμως ακούμε από μέρα σε μέρα, από χρονιά σε χρονιά και όλο και περιμένουμε κάτι διαφορετικό.

Πολύ συχνά ακούω τους ανθρώπους να λένε: «Έχω πράγματι διαβάσει το Ευαγγέλιο, έχω ακούσει κηρύγματα, έχω διαβάσει αυτά που έγραψαν οι άγιοι, θα πιστέψω όμως μόνο αν μου συμβεί ένα θαύμα». Αυτό δεν είναι αλήθεια αλλοίμονο, δεν είναι αλήθεια. Δεν είμαστε ικανοί να πιστέψουμε ούτε και σ’ ένα θαύμα γιατί αυτή η ζωή ΕΙΝΑΙ ένα θαύμα, είναι γεμάτη θαύματα, γεμάτη από θεϊκές ενέργειες, την παρουσία του Θεού και παρ’ ολ’ αυτά εμείς δεν πιστεύουμε.

Το μεγαλύτερο θαύμα στη γη, η αγάπη, πάντοτε μας εμπνέει μας δίνει χαρά, ευχαρίστηση και παρ’ όλ’ αυτά δεν το καταλαβαίνουμε ότι η ζωή της γης ή της αιωνιότητας δεν έχει άλλο νόημα από την αγάπη κι έτσι εξακολουθούμε να γεμίζουμε τις ζωές μας με πράγματα που σιγά-σιγά την καταστρέφουν. Την ίδια την αγάπη την κάνουμε ρηχή ώστε τίποτα να μην απομένει από το υπέροχο φεγγοβόλημα της θεϊκής ή της γήινης αγάπης. Αυτό όμως είναι κάτι που όλοι γνωρίζουμε, είναι ένα θαύμα το οποίο σε κάποιο στάδιο έχει αγγίξει του καθενός μας τη ζωή: γνωρίσαμε την αγάπη των γονιών μας κατά την παιδική ηλικία, Ίσως την αγάπη κάποιου γνωστού ή πιθανόν εμείς οι ίδιοι ν’ αγαπήσαμε κάποιον είτε να συναντήσαμε το Χριστό έστω και για μια σύντομη στιγμή και να εκπλαγήκαμε με την αγάπη Του· η αγάπη γλυκοχαράζει παντού, παντού ακτινοβολάει κι εμείς χαιρόμαστε και ζούμε μέσα της για μια στιγμή – έπειτα ξεχνάμε ότι με την παρουσία της είχε γεμίσει τα πάντα και ότι μόνο η αγάπη έχει νόημα. Ούτε και ο αναστημένος Χριστός δεν μπορεί να μας πείσει τελείως!
Ας μην περιμένουμε λοιπόν άλλο θαύμα εκτός από το λόγο του ίδιου του Θεού ο οποίος μας μιλά για την αγάπη, για το σκοπό της ζωής και του θανάτου και για την αιωνιότητα. Ας δώσουμε προσοχή στους αληθινούς και ζωογόνους λόγους Του, ας θεωρήσουμε όλα τ’ άλλα ασήμαντα κι ας συγκεντρώσουμε τις δυνάμεις μας στο ένα πράγμα «ου έστι χρεία» (Λκ.10.42)· η γη θα έχει γίνει τότε ουρανός, ο ουρανός θα ’χει αγκαλιάσει ο,τι το πολύτιμο της γης αυτής κι η ζωή, η ζωή του Θεού θα ’χει γίνει δική μας.

Παντοδύναμε Κύριε, φώτισέ μας με το Άγιο Πνεύμα Σου, να θαυμάζουμε τη Σοφία Σου στην Θεία Οικονομία της Δημιουργίας Σου και ν’ αντικρίζουμε όλα τα πλάσματά Σου με σεβασμό κι αγάπη, βλέποντάς τα μέσα από Εσένα.
https://iconandlight.wordpress.com/2021/10/30/70313/

Αγία Αλυπία, η δια Χριστόν σαλή του Κιέβου, προείδε την πυρηνική καταστροφή του Τσερνομπίλ και το “πνευματικό Τσερνομπίλ” της Ουκρανίας
https://iconandlight.wordpress.com/2019/10/29/%ce%b1%ce%b3%ce%af%ce%b1-%ce%b1%ce%bb%cf%85%cf%80%ce%af%ce%b1-%cf%84%ce%bf%cf%85-%ce%ba%ce%b9%ce%ad%ce%b2%ce%bf%cf%85-%ce%b7-%ce%b4%ce%b9%ce%b1-%cf%87%cf%81%ce%b9%cf%83%cf%84%cf%8c%ce%bd-%cf%83/

Ἀπολυτίκιον τοῦ Ἁγίου Ἀποστόλου Τερτίου. Ἦχος γ’.

Ἀπόστολε Ἅγιε Τέρτιε, πρέσβευε τῷ ἐλεήμονι Θεῷ, ἵνα πταισμάτων ἄφεσιν παράσχη τὰς ψυχὰς ἡμῶν.

Ἀπολυτίκιον τοῦ Ἁγίου Ἀποστόλου Κλεόπα. Ἦχος γ΄.

Ἀπόστολε Ἅγιε Κλεόπα, πρέσβευε τῷ ἐλεήμονι Θεῷ ἵνα πταισμάτων ἄφεσιν, παράσχῃ ταῖς ψυχαῖς ἡμῶν.

Ἕτερον, Ἀπολυτίκιον τοῦ Ἁγίου Ἀποστόλου Κλεόπα
Ἦχος γ’. Θείας πίστεως (Γερασίμου μοναχοῦ Μικραγιαννανίτου)

Γνῶσιν ἔνθεον, εἰσδεδεγμένος, συναρίθμιος, τῶν τοῦ Σωτῆρος, Ἀποστόλων Ἑβδομήκοντα πέφηνας, καὶ εὐσεβείας τὴν χάριν ἐκήρυξας, τοῖς ἐν τῇ πλάνῃ Κλεόπα Ἀπόστολε. Ἀλλὰ πρέσβευε, Κυρίῳ τῷ σὲ δοξάσαντι, δωρήσασθαι ἡμῖν τὸ μέγα ἔλεος.

Ἀπολυτίκιον τῶν Ἁγίων Μαρτύρων Ζηνοβίου καὶ Ζηνοβίας
Ἦχος δʹ. Ταχὺ προκατάλαβε.

Οἱ Μάρτυρές σου Κύριε, ἐν τῇ ἀθλήσει αὐτῶν, στεφάνους ἐκομίσαντο τῆς ἀφθαρσίας, ἐκ σοῦ τοῦ Θεοῦ ἡμῶν· σχόντες γὰρ τὴν ἰσχύν σου, τοὺς τυράννους καθεῖλον, ἔθραυσαν καὶ δαιμόνων, τὰ ἀνίσχυρα θράση. Αὐτῶν ταῖς ἱκεσίαις, Χριστὲ ὁ Θεός, σῶσον τὰς ψυχὰς ἡμῶν.

Ἕτερον, Ἀπολυτίκιον τῶν Ἁγίων Μαρτύρων Ζηνοβίου καὶ Ζηνοβίας
― Ἦχος δ’. Ταχὺ προκατάλαβε

Ὡς θεῖοι αὐτάδελφοι, ὁμονοοῦντες καλῶς, Ζηνόβιε ἔνδοξε, καὶ Ζηνοβία σεμνή, συμφώνως ἠθλήσατε· ὅθεν καὶ τῶν στεφάνων, τῶν ἀφθάρτων τυχόντες, δόξης ἀκατάλυτου, ἠξιώθητε ἅμα, ἐκλάμποντες τοῖς ἐν κόσμῳ, χάριν ἰάσεων.

Ἀπολυτίκιον τοῦ Ἁγίου Μάρτυρος Ἀστερίου
Ἦχος δ΄. Ταχὺ προκατάλαβε. Γερασίμου

Ὡς ἄστρον πολύφωτον κατὰ τὴν κλῆσιν σοφέ, ἀθλήσει ἐξέλαμψας ἐν Ἀθλητῶν τῷ χορῷ, Ἀστέριε ἔνδοξε· ὅθεν Χριστὸν δυσώπει, σὺν τοῖς σοῖς αὐταδέλφοις, ἄφεσιν τῶν πταισμάτων, καὶ παθῶν θεραπείαν, διδόναι τοῖς γεραίρουσι, τὴν θείαν σου ἄθλησιν.

Δόξα. Ἕτερον, κοινὸν τῶν Μαρτύρων Ἀστερίου καὶ τῶν αὐταδέλφων αὐτοῦ, Κλαυδίου, Νέωνος καὶ Νεονίλλης
Ἦχος πλ. α΄. Τὸν συνάναρχον Λόγον. Γερασίμου

Τετρακτὺν τὴν ἁγίαν ἀνευφημήσωμεν, τῶν αὐταδέλφων Μαρτύρων καὶ Ἀθλητῶν τοῦ Χριστοῦ, τοὺς ἀθλήσαντας στεῤῥῶς πόθῳ τῷ κρείττονι, Κλαύδιον Νέωνα ὁμοῦ, καὶ Ἀστέριον κλεινόν, συνάμα τῇ Νεονίλλῃ, ὅτι Χριστὸν δυσωποῦσιν, ἐλεηθῆναι τὰς ψυχὰς ἡμῶν.

Ἀπολυτίκιον Ὁσίας Ἀλυπίας τοῦ Κιέβου
Ἦχος πλ. δ’

Ἐν σοὶ Μῆτερ ἀκριβῶς διεσώθη τὸ κατ’ εἰκόνα· λαβοῦσα γὰρ τὸν Σταυρόν, ἠκολούθησας τῷ Χριστῷ, καὶ πράττουσα ἐδίδασκες ὑπερορᾶν μὲν σαρκὸς παρέρχεται γάρ, ἐπιμελεῖσθαι δὲ ψυχῆς, πράγματος ἀθανάτου· διὸ καὶ μετὰ Ἀγγέλων συναγάλλεται Ὁσία Ἀλυπία τὸ πνεῦμά σου.

Ἦχος β´. Οἶκος τοῦ Ἐφραθᾶ.

Λύπας διὰ Χριστόν, ὑπέμεινας ἐν βίῳ, ὁσία Ἀλυπία, ἀνθ’ ὧν κατηξιώθης, γινώσκειν τὰ ἐσόμενα.

Κυριακὴ Ε’ Λουκά: εἰς τὸν πλούσιον καὶ εἰς τὸν πτωχὸν Λάζαρον
ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ (Λουκ. ιστ΄ 19-31)

Εἶπεν ὁ Κύριος· Ἄνθρωπος τις ἦν πλούσιος, καὶ ἐνεδιδύσκετο πορφύραν καὶ βύσσον εὐφραινόμενος καθ’ ἡμέραν λαμπρῶς. Πτωχὸς δέ τις ἦν ὀνόματι Λάζαρος, ὃς ἐβέβλητο πρὸς τὸν πυλῶνα αὐτοῦ ἡλκωμένος καὶ ἐπιθυμῶν χορτασθῆναι ἀπὸ τῶν ψιχίων τῶν πιπτόντων ἀπὸ τῆς τραπέζης τοῦ πλουσίου· ἀλλὰ καὶ οἱ κύνες ἐρχόμενοι ἐπέλειχον τὰ ἕλκη αὐτοῦ. Ἐγένετο δὲ ἀποθανεῖν τὸν πτωχὸν καὶ ἀπενεχθῆναι αὐτὸν ὑπὸ τῶν ἀγγέλων εἰς τὸν κόλπον Ἀβραάμ· ἀπέθανε δὲ καὶ ὁ πλούσιος καὶ ἐτάφη. Καὶ ἐν τῷ ᾅδῃ ἐπάρας τοὺς ὀφθαλμοὺς αὐτοῦ, ὑπάρχων ἐν βασάνοις, ὁρᾷ τόν Ἀβραὰμ ἀπὸ μακρόθεν καὶ Λάζαρον ἐν τοῖς κόλποις αὐτοῦ. Καὶ αὐτὸς φωνήσας εἶπε· Πάτερ Ἀβραάμ, ἐλέησόν με καὶ πέμψον Λάζαρον ἵνα βάψῃ τὸ ἄκρον τοῦ δακτύλου αὐτοῦ ὕδατος καὶ καταψύξῃ τὴν γλῶσσάν μου, ὅτι ὀδυνῶμαι ἐν τῇ φλογὶ ταύτῃ. Εἶπε δὲ Ἀβραάμ· Τέκνον, μνήσθητι ὅτι ἀπέλαβες σὺ τὰ ἀγαθά σου ἐν τῇ ζωῇ σου, καὶ Λάζαρος ὁμοίως τὰ κακά· νῦν δὲ ὧδε παρακαλεῖται, σὺ δὲ ὀδυνᾶσαι· καὶ ἐπὶ πᾶσι τούτοις μεταξὺ ἡμῶν καὶ ὑμῶν χάσμα μέγα ἐστήρικται, ὅπως οἱ θέλοντες διαβῆναι ἔνθεν πρὸς ὑμᾶς μὴ δύνωνται, μηδὲ οἱ ἐκεῖθεν πρὸς ἡμᾶς διαπερῶσιν. Εἶπε δέ· ἐρωτῶ οὖν σε, πάτερ, ἵνα πέμψῃς αὐτὸν εἰς τὸν οἶκον τοῦ πατρός μου· ἔχω γὰρ πέντε ἀδελφούς· ὅπως διαμαρτύρηται αὐτοῖς, ἵνα μὴ καὶ αὐτοὶ ἔλθωσιν εἰς τὸν τόπον τοῦτον τῆς βασάνου. Λέγει αὐτῷ Ἀβραάμ· Ἒχουσι Μωϋσέα καὶ τοὺς προφήτας· ἀκουσάτωσαν αὐτῶν. Ὁ δὲ εἶπεν· Οὐχί, πάτερ Ἀβραάμ, ἀλλ’ ἐάν τις ἀπὸ νεκρῶν πορευθῇ πρὸς αὐτοὺς, μετανοήσουσιν. Εἶπε δὲ αὐτῷ· εἰ Μωϋσέως καὶ τῶν προφητῶν οὐκ ἀκούουσιν, οὐδὲ ἐάν τις ἐκ νεκρῶν ἀναστῇ πεισθήσονται.

All of us we possess within ourselves both the rich man and Lazarus. Are we prepared, to follow Christ at all risk? And risk, we know, is great: we will be reviled, we will be laughed at, we will be strangers, people will think that we are tramps on earth, not that we are pilgrims of Heaven; but are we prepared to do this? be real, and then you will be children of the Kingdom. Anthony Bloom of Sourozh

Synaxarion
On October 30, we commemorate the holy martyrs Zenobius and his sister Zenobia of Aegae in Cilicia (285)
On this day we commemorate the holy hieromartyr Marcian, Bishop of Syracuse, a disciple of the Apostle Peter (2nd century)
On this day we commemorate the holy martyrs Alexander, Cronion, Julian, Macarius and thirteen others, of Alexandria. (250
On this day we commemorate the holy martyr Eutropia of Alexandria (250)
On this day we commemorate the holy Apostle Cleopas, as well as our devout father Joseph of Constantinople; and also the holy martyrs Asterius, Claudius, Neon, and their sister Neonilla, of Cilicia (c. 288).
On this day we commemorate the holy Apostles of the Seventy: Tertius; Mark; Justus, who was also called Jesus; and Artemas (1st century)
On this day we commemorate the holy Nine Martyrs who were burned alive.
On this day we commemorate the holy Martyr Manuel.
On this day we commemorate the holy Martyr Dometius of Phrygia, by the sword.
A certain martyred executioner who believed in Christ.
Venerable Therapon, Ascetic and Wonderworker of Lythrodontas, Cyprus (c. 7th century)
On this day we commemorate the holy Virgin-martyr Apollonia of Alexandria the deaconess (parthénos presbytis), and those with her in Alexandria (249)
On this day we commemorate the holy Martyr Marcellus the Centurion of Tangiers (298)
On this day we commemorate the holy Martyrs Claudius, Lupercus, and Victorius of Leon in Spain (c. 300)
Saint Stephen Milutin, King of Serbia (1320), and his brother Dragutin (monk Theoctistus)(1316) and mother Helen (1306)
Saint Jotham Zedginidze near Lake Paravani of Georgia (1465)
On this day we commemorate the holy New Hieromartyr Alexander (Shchukin), Archbishop of Semipalatinsk (1937)
On this day we commemorate the holy Righteous Matushka Paraskeve of Starobelsky Kharkov, Fool-for-Christ (1942)
On this day we commemorate the holy Righteous nun Matushka Alipiya of Kiev (Avdeyeva, 1910– 1988).

5th Sunday of St. Luke
The parable of the rich man and the poor Lazarus (Luke 16:19-31)

The parable of the rich man and the poor Lazarus
Anthony Bloom Metropolitan of Sourozh
5th of November 1989

In the Name of the Father, the Son and the Holy Ghost.

As every of Christ’s parables of the judgement today’s parable has got a very simple aspect and at the same time should be reflected on a deeper level.
The simple aspect is this: you have had on earth all that was good, Lazarus has had nothing; he therefore receives in eternity all the goods which he has lacked on earth and you are deprived of it. But this is not the real and deeper meaning of it.
Who is this rich man? It is a man who not only possessed all that the earth could give him: wealth, a good name, a status among his follow-citizens; it is a man who craved for nothing else. All he wanted, all he needed was material wealth, a good standing among men, reverence, admiration, a slavish obedience of those who were under him.

Lazarus possessed nothing; but from the parable we see that he did not complain, he received what the rich man needed not; he ate the crumbs from his table. But — he had a living soul; perhaps did he crave for more: who doesn’t want to have a roof, who doesn’t want to have the security of food? But he received what was given with gratitude.

And when they died, what did they take with them? The rich man had nothing to take because he had never had any concern for anything that the earth couldn’t give. Lazarus had always longed for more than the earth could give: for justice, for peace, for love, for compassion, for human brotherhood — for all those things which make the human being human. The rich man was in condition which is described in one of the prophecies: Israel has grown fat with wealth and has forgotten God… The poor man could do no such thing; he was too poor to be rooted into the earth — he was free.

Now, this applies to all of us; because all of us we possess within ourselves both the rich man and Lazarus. On the one hand, how much we have, how rich we are, how secure, how opulent. On the other hand, if we are here, it means that there is another dimension within our soul that longs for something else. But the question is to be asked: if we had to choose — what we would choose? What is what we really treasure? Is it security which the earth so far has given us — or is it the vastness, the depth of understanding, communion with God, love of our neighbour, compassion — so many other things which the Gospel has taught us?

And this is where the parable refers not only to two men of the past, or to others than we are, it refers to us personally: who am I, — or if you prefer, which is more fair — who predominates in me? Am I more like the rich man, so rooted into the earth that the things of God, the things of the spirit, the things of eternity, or simply, what is truly human comes secondly — or am I one of those for whom what to be human matters more than anything?

And then, there is another thing in the parable. The rich man, seeing himself devoid of all, of every thing turns to Abraham and says, Send Lazarus to my brothers who are still on earth to give them a warning, that they may not come to this place of torment… And Christ says, Even if one came back from the dead, if they have not listened to what has been revealed in the past, they will not believe, they will perish in their sin…

How, that echoes in a tragic way with the situation in which people were when they stood as a milling crowd around the Cross on which Christ was dying. Some were believers, His own people — but where were they? They had fled. Some were His disciples faithful at the core of their being, faithful with their hearts, the women who had followed Him — they stood at a distance; only the Mother of God and John stood by the Cross.

But in the crowd there were such who, together with the High Priest, the Pharisees who had condemned Christ, were saying: Descend now from the Cross — and we shall believe… How many thought: If He only did that, we could believe without taking any risk, believe with security, safely; believe and follow One Who had already won His victory; but can we, can we possibly believe and follow One Who now, defeated, reviled, rejected hangs on the Cross between two criminals? We can’t…

That is what the parable says; and which is shown in the life of so many.

Where do we stand? Are we prepared to believe Christ’s word? Are we prepared, captured by the beauty, the ineffable, the unutterable beauty of Christ’s personality to follow Him at all risk? And risk, we know, is great: we will be reviled, we will be laughed at, we will be strangers, people will think that we are tramps on earth, not that we are pilgrims of Heaven; but are we prepared to do this?

We must give thought to these two aspects of the parable; because otherwise it is irrelevant, it has nothing to do with us — and yet, so much it has!

Let us think of it, deeply, standing judgement before it. God does not judge us in order to condemn. God presents us with reality and asks of us only one thing: Respond to reality! Do not accept a world which is a mirage! Do not accept yourself while you remain a mirage: be real, and then you will be children of the Kingdom.

And what can be greater: brothers and sisters of Christ, sons and daughters of the Living God; and messengers — messengers of God on earth. Can we hope for anything greater? And yet — this is what is offered to each and all of us! What a wonder, what a joy! How can we turn away from this? Amen.
http://www.mitras.ru/eng/eng_243.htm

O, Omnipotent Lord, boundless is Your wisdom in the economy of Your creation. Illumine us by Your Holy Spirit that we may marvel at that economy and, with reverence and love, gaze upon all of Your creation, gazing upon them through You.
https://iconandlight.wordpress.com/2021/10/30/70316/

Matushka Alipiya of Kiev, a spiritual ascetic of our times
https://iconandlight.wordpress.com/2019/10/29/matushka-alipiya-of-kiev-a-spiritual-ascetic-of-our-times/

Apolytikion. For the Martyrs.
Mode 4. Come quickly.

Your Martyrs, O Lord, were worthily awarded by You * the crowns of incorruption, in that they contested for You our immortal God. * Since they possessed Your power, they defeated the tyrants, * dashing the demons’ powerless displays of defiance. * O Christ God, at their fervent entreaties, save our souls.

Troparion of Martyrs Zenobius and Zenobia
— Tone 4

As brother and sister united in godliness together you struggled in contest, Zenobius and Zenobia. / You received incorruptible crowns / and unending glory / and shine forth with the grace of healing upon those in the world.

Apolytikion of ST Apollonia
― Plagal Tone 1

Enduring the rooting out of your teeth and the crushing of your jaw, revered Apollonia, elect Virgin Martyr, you delivered your divine body to the fire, that you may receive the pleasure of the divine dew in the bridal chamber and the grace to banish the pain and affliction of the teeth.

Apolytikion of the Blessed Parasceva Fool-for-Christ, of Starobelsky
(Plagal of the Fourth Tone)

In thee the image was preserved with exactness, O Mother;for taking up thy cross, thou didst follow Christ,and by thy deeds thou didst teach us to overlookthe flesh,for it passeth away, but to attend to the soul since it is immortal.Wherefore, O righteous Parasceva, thy spirit rejoiceth with the Angels.

Apolytikion of the holy Righteous nun Matushka Alipiya of Kiev
(Plagal of the Fourth Tone)

In thee the image was preserved with exactness, O Mother;for taking up thy cross, thou didst follow Christ,and by thy deeds thou didst teach us to overlookthe flesh,for it passeth away, but to attend to the soul since it is immortal.Wherefore, O righteous Alipiya, thy spirit rejoiceth with the Angels.

Στάρετς Θεόφιλος ο δια Χριστόν Σαλός , Το προορατικό χάρισμα του στάρετς

Στάρετς Θεόφιλος ο δια Χριστόν Σαλός 

Όλοι βρισκόμαστε μέσα στην πρόνοια του Θεού.

Ακόμα και όταν βρισκόταν ανάμεσα σ’ ανθρώπους ήταν νοερά στον ουρανό με τον Θεό, ήταν βυθισμένος στην αδιάλειπτη καρδιακή προσευχή.
Η πρώτη κατάσταση στην πνευματική ζωή, είναι το να υποφέρει κανείς και να βαδίζει τα στενά και γεμάτα θλίψεις μονοπάτια του Σταυρού, παλεύοντας ενάντια στον εαυτό του, στον κόσμο και στον διάβολο.

Είναι αδύνατο για εμάς τους αμαρτωλούς, που δεν έχουμε καθαρίσει τις καρδιές μας από τα πάθη, να κατανοήσουμε το θαυμαστό μυστήριο της Χάριτος που βιώνει η ψυχή των αληθινά δικαίων.
Ο αγιασμένος άνθρωπος, αγγίζοντας βαθιά τις καρδιές μας με την πνευματική του θερμότητα, συναρπάζει τον νου μας με την σπάνια λάμψη της υψηλής και ξένης πολιτείας του και οδηγεί τις ψυχές μας στο θαυμαστό Φως του Θεού που καταυγάζει τους εκλεκτούς Του.
Οι άνθρωποι μας αποσπούν από τον Θεό. Αλλά το ερημητήριο μας οδηγεί πιο κοντά σ’ Εκείνον.

Το προορατικό χάρισμα του στάρετς 

Ο Μητροπολίτης Φιλάρετος σύντο­μα θα άλλαζε γνώμη σχετικά με τον μακάριο. Μέχρι τώρα είχε αμφιβολίες για την αγιότητα της ζωής και το προορατικό χάρισμα που απέδι­δαν στον Θεόφιλο, αλλά τα μάτια του θα άνοιγαν σύντομα. 

…ο Μητρο­πολίτης έδειξε περισσότερο ενδιαφέρον για τον στάρετς και άρχισε να τον παρατηρή προσεκτικά. Αποφάσισε να επισκεφθή τον στάρετς στο κελλί του με σκοπό να βγάλη ένα τελικό συμπέρασμα για τις άδικες κατηγορίες που υπήρχαν εις βάρος του. Ο Μητροπολίτης ξεκι­νούσε πολλές φορές για το κελλί του Θεο­φίλου αλλά κάθε φορά ο Θεόφιλος προσ­παθούσε να αποτρέψη τον Μητροπολί­τη από την απλή περιέργεια. Μια φορά ο στάρετς έφτασε στο σημείο να καλύψη την πόρτα του κελλιού του απέξω με χαμόκλαδα και πηλό έτσι ώστε ο Μητρο­πολίτης να αναγκαστή να γυρίση πίσω. 

Τελικά ο Μητροπολίτης με τη συνο­δεία του συγκελλιώτη του κατάφερε να φθάση και να βρη τον Θεόφιλο στο κελ­λί του. Ο μακάριος δέχθηκε τον υψηλό επισκέπτη πολύ εγκάρδια βάζοντάς τον να καθίση στο μικρό πάγκο, ενώ αυτός πήγε να ετοιμάση το σαμοβάρι. Όταν το νερό άρχισε να βράζη μετέφερε το σα­μοβάρι στη μέση του κελλιού, το έβαλε στο πάτωμα και τοποθέτησε μια πήλινη γαβάθα κάτω από τη βρυσούλα του. Με­τά πήρε την ράβδο του αρχιερέως και την κοίταξε προσεκτικά απ’ όλες τις μεριές. 

«Και πόσο αξίζει αυτό το μπαστού­νι;» ρώτησε ο μακάριος κοιτάζοντας τον Μητροπολίτη. 

«Τίποτε», απάντησε ο Μητροπολίτης. 

«Όχι», είπε ο στάρετς. «Αξίζει του­λάχιστον εικοσιπέντε ρούβλια». 

Και με αυτά τα λόγια τοποθέτησε τη ράβδο στη γαβάθα που βρισκόταν κάτω από το σαμοβάρι· έβγαλε το καπάκι και το πέταξε στη γωνία. Το νερό έτρεξε πά­νω στη ράβδο, γέμισε τη γαβάθα και ξε­χειλίζοντας έπεφτε στο πάτωμα. Ο Μη­τροπολίτης τα είδε όλα αυτά με μεγάλη απορία, διέσχισε το βρεγμένο πάτωμα και βιαστικά βγήκε από το κελλί. 

Πέρασαν μερικές ημέρες. Ήταν Ιού­νιος και ο καιρός ήταν λαμπερός και ευ­χάριστος. Ο Μητροπολίτης αποφάσισε να πάη μόνος του έναν περίπατο στο δά­σος. Το ντύσιμο του ήταν τέτοιο που σχεδόν δεν ξεχώριζε από τους μοναχούς του Γκολοσέγιεβο. Φορούσε μονάχα ένα απλό ράσο και σκούφο, κρατούσε ένα απλό μπαστούνι στο ένα χέρι και ένα Ευ­αγγέλιο ή Απόστολο στο άλλο.

Έμοιαζε περισσότερο για στάρετς του μοναστη­ριού παρά για Μητροπολίτης. Κοντά στο τέλος του δάσους του Γκολοσέγιεβο υπήρχε ένα βουναλάκι κι εκεί δίπλα σε ένα φράχτη υπήρχε ένα ξύλινο παγκάκι στο οποίο πάντοτε ο Μητροπολίτης ξε­κουραζόταν. Αυτό ήταν το αγαπημένο σημείο του Μητροπολίτη, γιατί από εκεί είχε εξαιρετική θέα· τόσο η πόλι όσο και η Λαύρα απλωνόταν μπροστά στα μάτια του. Απολαμβάνοντας το απόμερο μέ­ρος ο Μητροπολίτης συνήθιζε να κάθε­ται εκεί για ώρες και υψώνοντας τα ιερά του χέρια στον ουρανό προσευχόταν μυστικώς για το καλό όλων όσων ζούσαν στην αγία πόλι και στην Πετσέρσκαγια Λαύρα. 

Αυτή τη φορά επιθυμούσε να πη τη συνηθισμένη του προσευχή και γονάτι­σε κάτω, αλλά ακριβώς εκείνη τη στιγμή ένας άνθρωπος με ένα ρόπαλο τον πλη­σίασε μέσα από τους θάμνους και δεί­χνοντας το ρόπαλο που κρατούσε, ρώτη­σε τον Μητροπολίτη: 

«Και πόσο αξίζει αυτό το μπαστούνι;». 

Ο Μητροπολίτης θέλησε να τον ευ­λογήση, αλλά ο ξένος έκανε γρήγορα γνωστό τον σκοπό του: 

«Μην ταράζεσαι, απλώς δώσε μου ό,τι πράγμα αξίας έχεις επάνω σου». 

Ο Μητροπολίτης γαλήνια τράβηξε το πορτοφόλι του στο οποίο υπήρχαν εικοσιπέντε ρούβλια και είπε, ενώ του το έδινε: 

«Λοιπόν, αδελφέ, λυπάμαι. Υπάρ­χουν πολύ λίγα χρήματα εδώ». 

Αλλά όταν ο Μητροπολίτης μετακί­νησε τις πτυχές του ράσου του με σκοπό να τραβήξη το πορτοφόλι του, ο κλέφτης πρόσεξε ένα χρυσό ρολόι με αλυσίδα. 

«Εάν υπάρχουν πολύ λίγα εδώ. τότε δος μου το ρολόι σου και την αλυσίδα». 

Ο Μητροπολίτης ήρεμα εκτέλεσε την απαίτησι. 

«Αχά!», είπε ο ξένος. «Φαίνεται να είναι χρυσό». 

«Και τι μ’ αυτό;» είπε ο Μητροπολί­της. «Αυτό που θα ήταν προς όφελός σου, αδελφέ…». 

«Πώς γίνεται να είσαι μοναχός, και να έχης χρυσό ρολόι; Ή μήπως δεν είσαι ενας συνηθισμένος μοναχός; Μήπως είσαι σκευοφύλακας ή κάτι τέτοιο;».

«Όχι, δεν είμαι σκευοφύλακας». 

«Τότε ποιος είσαι;». 

«Για να σου πω την αλήθεια, με φω­νάζουν Μητροπολίτη». 

«Μητροπολίτη!!» ψέλλισε έκπληκτος ο ξένος. 

«Λοιπόν, ναι. Τι είναι αυτό, αγαπητέ μου, που σε κάνει τόσο πολύ να ταράζε­σαι; Ο Κύριος να είναι μαζί σου». 

Ο ξένος έπεσε στα πόδια του. 

«Λοιπόν, αδελφέ, σήκω επάνω και συνόδευσε με προς τη Μονή και σε πα­ρακαλώ να μη φοβάσαι τίποτε». 

Καθώς πλησίαζαν το ερημητήριο ο Μητροπολίτης γύρισε για να μιλήση στον δυστυχή: 

«Θα ήταν σοφό, αδελφέ μου, εάν μου έδινες πίσω το ρολόι και την αλυσίδα. Βλέπεις, είναι χαραγμένο το όνομά μου επάνω. Ποιος ξέρει σε τι προβλήματα θα μπης, όταν προσπαθήσης να το πουλήσης! Θα ήταν καλύτερα αν έμενες εδώ λιγάκι. Μπορείς να μείνης μαζί μας ως ένας οδοιπόρος και θα σου δώσω επι­πλέον κάποια χρήματα!». 

Ο ξένος έδωσε πίσω το ρολόι και ο Μητροπολίτης συνέχισε για την καλύβη. Συναντώντας στην πύλη τον συγκελλιώτη του, τον πατέρα Σέργιο, του πα­ρήγγειλε να πάη γρήγορα στην είσοδο, όπου θα εύρισκε έναν οδοιπόρο, ο οποίος είχε την καλωσύνη να τον συνοδεύση και να τον προσκαλέση μέσα. Ο π. Σέργιος πήγε και πέρα από την είσο­δο, αλλά ο ξένος είχε ήδη εξαφανισθή. 

«Τι αγενής άνθρωπος», είπε ο Μη­τροπολίτης. «Δεν πειράζει, ο Κύριος ας είναι μαζί του». 

Αφού κάθισε λίγη ώρα κάτω και ηρέ­μησε, ο Μητροπολίτης ειδοποίησε να έλθη ο Θεόφιλος. Όταν αυτός εμφανί­σθηκε, ο Φιλάρετος έδειξε με το χέρι το μπαστούνι του και είπε χαμογελώντας:

«Η πρόβλεψίς σου εκπληρώθηκε, Θε­όφιλε. Το μπαστούνι αξίζει εικοσιπέντε ρούβλια. Δεν είναι όμως αυτό που με τρο­μάζει. Αυτό που με τρομάζει είναι ότι ο κακοποιός θα μπορούσε να είναι η αιτία για να χυθή τόσο από το αίμα μου, όσο βραστό νερό άφησες να τρέξη από το σαμοβάρι».

«Ως εμεγαλύνθη τα έργα σου. Κύριε!»[1], απάντησε ο μακάριος λέγοντας την αγα­πημένη του φράσι.

Σύμβουλος σε θέματα γάμου

Ο στάρετς Θεόφιλος ήταν τόσο γνω­στός στην περιφέρεια του Κιέβου που κανένας απλοϊκός, ευσεβής και θεοφο­βούμενος άνθρωπος στην περιοχή δεν ξεκινούσε τις υποθέσεις του χωρίς προ­ηγουμένως να ζητήση την συμβουλή και την υπόδειξι του στάρετς. Σπάνια θα άρ­χιζε γάμος χωρίς την ευχή του. Καθένας αποδεχόταν, χωρίς συζήτησι, τον λόγο του στάρετς, ακόμα και αν ήταν αυστη­ρός ή δυσάρεστος, και εκτελούσε την συμβουλή του με ακρίβεια, σαν προφη­τική φωνή από τον ουρανό.

Στο Κίεβο ζούσε ένας μεσίτης, ο Ιβάν Ν. Στα νειάτα του, όταν εργαζόταν ως πωλητής σε κάποιο κατάστημα, αποφά­σισε να παντρευτή. Για πολύ καιρό έψα­ξε την κοπέλλα των ονείρων του, και κά­ποτε, σε μια συγκέντρωσι εμπόρων, το βλέμμα του έπεσε πάνω στην Λιουμπότσκα Ζ. Η μοίρα του μεσίτη είχε αποφασισθή. Θα έκανε πρότασι γάμου στην Λιουμπότσκα. Ντύθηκε με τα πιο καλά ρούχα του, πήγε στο σπίτι των γονέων της και φανέρωσε τις προθέσεις του. Από τη μητέρα της κοπέλλας πήρε την εξής απάντησι:

«Η Λιουμπότσκα μας είναι ήδη αρραβωνιασμένη. Ο μνηστήρας της είναι ο νεαρός Χέντρικ Μ. Αν και είναι Λουθηρανός στο θρήσκευμα, δεν μπο­ρούμε να πάρουμε πίσω τον λόγο μας».

«Θεέ μου! Μα αγαπώ πολύ την κόρη σας!».

«Λοιπόν, τι μπορεί να γίνη; Κρίμα που δεν μας μίλησες γι’ αυτό νωρίτερα».

Ο μεσίτης ήταν πολύ έξυπνος και δραστήριος άνθρωπος, ενώ ο Γερμανός ήταν επιπόλαιος αλλά πλούσιος. Οι γο­νείς της Λιουμπότσκα, ακούγοντας την πρότασι γάμου του εμπόρου συγκέντρω­σαν τους συγγενείς τους στο σπίτι τους και έκαναν σύσκεψι, αλλά οι περισσότε­ροι από αυτούς μίλησαν ευνοϊκά για τον Γερμανό. Προτού όμως να συμφωνήσουν τον γάμο, αποφάσισαν να επισκεφθούν τον στάρετς Θεόφιλο. Πήραν μερικές δί­πλες, ψωμί, θυμίαμα και κεριά και ανεχώρησαν για το κελλί του μακαρίου. Ό­ταν έφθασαν, ο στάρετς τους άνοιξε την πόρτα και τους καλοσώρισε έναν-έναν, αλλά, χωρίς να αφήση τους επισκέπτες να βγάλουν λέξι, είπε:

«Ιβάν. Ιβάν. Μην τολμήσετε να την δώσετε στον χοντροκέφαλο Χέντρικ!».

Οι γονείς το έλαβαν σοβαρά υπόψιν τους, η Λιουμπότσκα παντρεύτηκε τον μεσίτη και ήταν ευτυχισμένη όλη της τη ζωή.

***

Η μυστική ελεημοσύνη του μακαρίου

Ιδού και ενα παράδειγμα της μυστι­κής ελεημοσύνης του μακαρίου.

Ζούσε στη Λαύρα ένας δόκιμος που είχε το διακόνημά του στον κήπο Νοβοπασέτσνυ. Όταν ενηλικιώθηκε, τον κά­λεσαν στον στρατό ως κληρωτό. Κρίθη­κε κατάλληλος για υπηρεσία και στρατολογήθηκε. Ο νεαρός ασκητής της ευσεβείας κυριεύθηκε από θλίψι στον επικεί­μενο χωρισμό του από το μοναστήρι. Δεν μπορούσε να εξαγοράση την θητεία του, διότι δεν είχε καθόλου χρήματα. (Εκείνη την εποχή, ένας κληρωτός μπο­ρούσε να εξαγοράση την υποχρέωσι της θητείας του αντί να υπηρετήση ο ίδιος. Αυτό κόστιζε 1.000 ρούβλια).

Αμέσως ύστερα από αυτό συνέβηκε να συναντήση τον στάρετς Θεόφιλο. Ο μακάριος τον κοίταξε με επιμονή και του είπε:

«Γιατί λυπάσαι, στρατιώτη; Επειδή δεν θέλεις να υπηρετήσης τον επίγειο βασιλιά; Θέλεις να μπης στην υπηρεσία του ουρανίου Βασιλέως;».

«Δεν αξίζω αυτό το έλεος από τον Θεό. Δεν υπάρχει μέρος για μένα τον αμαρτωλό σε αυτή την ιερά Μονή της Λαύρας», είπε ο δόκιμος και τα δάκρυα ξεχύνονταν βροχή από τα μάτια του.

«Έλα, έλα, μην κλαις, μη στενοχωριέ­σαι, αδελφέ μου. Θα συνέχισης να ζης στη Λαύρα», είπε ο μακάριος και συνέ­χισε τον δρόμο του.

Τρεις μέρες αργότερα, η κόμισσα Ορλόβα-Τσεσμένσκαγια ήρθε στο Κίε­βο για προσκύνημα, και αφού τελείωσε τα σχετικά καθήκοντα, πήγε να δη τον στάρετς Θεόφιλο για να εξομολογηθή.

Δεν τον βρήκε στο κελλί του αλλά βλέ­ποντας τον Θεόφιλο στην αυλή, προχώ­ρησε προς το μέρος του. Έχοντας κατα­λάβει την πρόθεσι της Ορλόβα, ο μακά­ριος αποφάσισε να δοκιμάση την ταπείνωσί της και σαν να μην την είχε προσέ­ξει, έφυγε γρήγορα για το δάσος. Η Ορλόβα δεν ήθελε να χάση τον στάρετς γιατί δεν ήταν πάντοτε εύκολο να τον βρη κανείς, έτσι άρχισε να τον ακο­λουθή. Ο στάρετς τάχυνε το βήμα του. Το ίδιο έκανε και η Ορλόβα. Κάνοντας απότομες στροφές και λοξοδρομήσεις που η Ορλόβα τον έχανε από τα μάτια της, ο Θεόφιλος εμφανιζόνταν ξανά σε απόστασι. Ο μακάριος κατευθυνόταν προς τον κήπο Νοβοπασέτσνυ και, αφού μπήκε στο παραπόρτι της πύλης, εξαφα­νίστηκε γρήγορα από τα μάτια της.

Η ανήσυχη κόμισσα, χάνοντας τα ί­χνη του Θεοφίλου, σταμάτησε σαστισμέ­νη. Ευτυχώς γι’ αυτήν, ο ίδιος δόκιμος-νεοσύλλεκτος κάθονταν κοντά στην πύ­λη· βάδισε προς το μέρος του και τον ρώ­τησε:
«Πες μου, σε παρακαλώ. Πέρασε μέσα εδώ ο πάτερ Θεόφιλος;».

-Μόλις μπήκε στον κήπο», απάντησε ο δόκιμος κάνοντας μια υπόκλισι σεβα­σμού και άνοιξε την πύλη μπροστά από την κόμισσα.

«Επιτρέψτε μου…».

Γεμάτη χαρά η Ορλόβα άρπαξε μια χούφτα χρυσά νομίσματα από το πορτο­φόλι της και τα έδωσε στον δόκιμο σε ένδειξι ευγνωμοσύνης.

Τα χρήματα ήταν αρκετά όχι μόνο για να εξαγοράση την στρατιωτική του θητεία, αλλά περίσσευαν μερικά και για τις άλλες ανάγκες του.

[[1] Ψαλμ. ργ’ 24
Περιοδικό ” Ἁγιορειτική Μαρτυρία ” , ΤΕΥΧΟΣ 18, Τριμηνιαία Έκδοσις Ιεράς Μονής Ξηροποτάμου

Ο άγιος στάρετς Θεόφιλος ο δια Χριστόν σαλός του Κιέβου εορτάζει στις 28 Οκτωβρίου

Οσίου Θεοφίλου του Ρώσσου, του διά Χριστόν σαλού
Απολυτίκιον. ῏Ηχος α΄. Της ερήμου πολίτης.

Την μωρίαν εμφρόνως ενδυθείς ως ιμάτιον, ήσχυνας τον πλάνης πατέρα, χριστοφόρε Θεόφιλε· σοφίαν γαρ Θεού επιποθών, ηυλόγησας τιμών των κοσμικών, ως ουδέν δε προβαλλόμενος σεαυτόν, επέτυχες της κλήσεως· δόξα τω σε φυλάξαντι Χριστώ, δόξα τω σε ενισχύσαντι, δόξα τω χορηγήσαντι ημίν, πέλεκυν κατ’ επάρσεως.

Μεγαλυνάριον

Φίλος ανεδείχθης Θεού σοφός, διά της μωρίας, καταργήσας τον πονηρόν, και πιστοίς διδάσκεις, ταπείνωσιν εσχάτην, Θεόφιλε Κιτάεφ, Μονής το καύχημα.

Η Παναγία, η Υπέρμαχος Στρατηγός!.. ορμούσε πάντα μπροστά σα να είχε φτερά αετού. Εμείς από πίσω της. Συνεχώς αισθανόμασταν να μας μεταγγίζει αντρειοσύνη… Όσο μπορείτε, να κρατάτε σφιχτά από το φόρεμα την Μεγάλη μας Αρχόντισσα Παναγία, για να σας βοηθάη.

Οσιομάρτυρος Αναστασίας της Ρωμαίας (γ΄αι.
Αβραάμιος ο έγκλειστος ερημίτης στην Έδεσσα Μεσσοποταμίας (σημ. Ούρφα) Ιράκ,(366)
Μαρία η ερημίτρια η θαυματουργή, ανηψιά οσίου Αβρααμίου ερημίτου, στην Έδεσσα Μεσσοποταμίας (σημ. Ούρφα) Ιράκ (371)
Αβραάμιος Επίσκοπος Ταινίας Ελλησπόντου Μ. Ασίας, όσιος
Άννα η Κων/πολίτισσα, η μετονομασθείσα “Ευφημιανός”, οσια στον Όλυμπο Βυθινίας Μ. Ασίας ( +809)
Αθανάσιος Πρεσβύτερος ιερομάρτυς στη Μουδανίοις, από Σπάρτης Ατταλείας (29/10, +1653)
Τιμόθεος ο Εσφιγμενίτης, Αγιορείτης οσιομάρτυς στην Ανδριανούπολι Ανατ. Θράκης Μ. Ασίας Ανατ. Θράκης, από Παράστρα Ανατ. Θράκης (1820)
Στέφανος/Μιλιούτιν, βασιλιάς Σερβίας, υιός Αγ. Ελισάβετ/Ελένης βασίλισσας Σερβίας (1321)
Σεραπίων της Ζαρζμά Γεωργίας
Αβραάμιος του Rostov Ρωσίας και Μονής Νήσων Valaam Φιλλανδίας-Ρωσίας (1073)
Ευσεβία παρθενομάρτυς στην Bergamo Ιταλίας (3ος αι.)

Εορτάζουν στις 29 Οκτωβρίου

Άγιος Θεόφιλος ο δια Χριστόν σαλός του Κιτάγιεβο της Λαύρας των Σπηλαίων Κιέβου
Εορτάζει στις 28 Οκτωβρίου

Θαύμα του Αγίου Γεωργίου στον πόλεμο του ’40

Όταν πολεμούσαμε το 1940 στην Αλβανία, εναντίον των Ιταλών, που μας επιτέθηκαν χωρίς κανένα λόγο, συνέβη το εξής θαυμαστό.
Οι τσολιάδες συνέλαβαν μαζί με άλλους Ιταλούς και έναν αξιωματικό αιχμάλωτο. Οι Έλληνες στρατιώτες του αφαίρεσαν το πιστόλι, τα κιάλια κ.λ.π. Ο Ιταλός αξιωματικός τα παρέδωσε όλα ευχαρίστως. Παρέδωσε ακόμη και τις φωτογραφίες της οικογενείας του. Μια μικρή όμως εικόνα του Αγίου Γεωργίου δεν ήθελε να την παραδώσει με κανένα τρόπο. Τελικά του την πήρανε. Τότε ο Ιταλός αιχμάλωτος ζήτησε να δει τον διοικητή. Όταν τον συνάντησε του μίλησε με ευγενικό τρόπο και τον παρακάλεσε να του επιστρέψουν την εικόνα του Αγίου Γεωργίου.

– Αυτή είναι Ορθόδοξη… τι την θέλεις εσύ, ο παπικός, του είπε ο διοικητής.

– Εγώ, απαντά ο Ιταλός αξιωματικός, όταν οδηγούσα τον λόχο μου εναντίον των Ελλήνων, δεν μπορούσα με κανένα τρόπο να σπάζω τις γραμμές των. Κι αυτό συνέβαινε διότι μπροστά από τις γραμμές τους έβλεπα να τρέχει πέρα δώθε και σε όλη την γραμμή του μετώπου, ένας Καβαλάρης με άσπρο άλογο. Αυτός μας έφραζε τον δρόμο. Δεν μας άφηνε να προχωρήσουμε.
Στην οπισθοχώρηση μας όμως βρήκα σε ένα μέρος ένα ερημοκκλήσι. Μπήκα μέσα να προσευχηθώ, κι εκεί στο τέμπλο βλέπω αυτό το εικονισματάκι.
Ήταν ακριβώς όπως τον έβλεπα στο μέτωπο! Ήταν ο ίδιος, ο Άγιος, με το άσπρο άλογο που μας εμπόδιζε, και δεν μας άφηνε να προχωρήσουμε προς την Ελλάδα. Τότε την πήρα την εικόνα αυτή μαζί μου και από τότε την έχω σαν φυλαχτό επάνω μου. Σας παρακαλώ να μου την αφήσετε.
Και πράγματι, του την άφησαν.

***

Ο των αιχμαλώτων ελευθερωτής…

Συλλαμβάνεται κάτοικος του Αγίου Γεωργίου Φερών, στην κατοχή, και τον στέλνουν σε στρατόπεδο συγκέντρωσης, στο Νταχάου της Γερμανίας. Η μάνα του πάει κάθε μέρα και ανάβει το καντήλι του Αγίου Γεωργίου στην Εκκλησία, που είναι αφιερωμένη στη Χάρη Του. Παρακαλούσε τον Άγιο σαν Ελευθερωτής των αιχμαλώτων να απελευθερώσει τον γιό της. Τον γιο της τον έζησα από κοντά λόγω της φύσεως του επαγγέλματος μου.

΄Ενα βράδυ εμφανίζεται ο Άγιος στη μάνα και της λέει. Να μου ανάβεις το καντήλι και εγώ σε αντάλλαγμα θα σου φέρω τον γιό σου στο σπίτι σου. Πράγματι μετά από δύο μήνες Γερμανοί Αξιωματικοί χτύπησαν βαθιά μεσάνυχτα την πόρτα του σπιτιού του και άφησαν τον αιχμάλωτο στο σπίτι του, στον Άγιο Γεώργιο Φερών. Τι είχε συμβεί. Ο Άγιος εμφανίσθηκε στον ύπνο, στον Διοικητή του στρατοπέδου και τον απείλησε: εάν δεν ελευθερώσεις τον τάδε κρατούμενο θα έχεις να κάνεις μαζί μου ! Ο διοικητής τρομοκρατήθηκε και με συνοδεία Αξιωματικών από Γερμανία ο κατάδικος (!!!!) έφθασε …..… στο σπίτι του ασφαλής και αβλαβής !!!! Όλοι το ξέρουν στον Άγιο Γεώργιο Φερών.

***

Ο Τάσος Ρηγόπουλος, πολεμιστής του 1940 γράφει από το μέτωπο:
«Σου γράφω από μία αετοφωλιά, τετρακόσια μέτρα ψηλότερη από την κορυφή της Πάρνηθας. Η φύση τριγύρω είναι πάλλευκη. Σκοπός μου […] είναι να σου μεταδώσω αυτό που έζησα, αυτό που είδα με τα μάτια μου και που φοβάμαι μήπως, ακούγοντάς το από άλλους, δεν το πιστέψεις. Λίγες στιγμές πριν ορμήσουμε για τα οχυρά της Μόροβας, είδαμε σε απόσταση περίπου δεκατριών μέτρων μια ψηλή μαυροφόρα να στέκει ακίνητη. Ο σκοπός φώναξε: «τις ει;». Μιλιά δεν ακούστηκε. Φώναξε ξανά θυμωμένος. Τότε, σαν να μας πέρασε όλους ηλεκτρικό ρεύμα, ψιθυρίσαμε: «η Παναγία!». Εκείνη όρμησε εμπρός σα να είχε φτερά αετού. Εμείς από πίσω της. Συνεχώς αισθανόμασταν να μας μεταγγίζει αντρειοσύνη.
Ολόκληρη εβδομάδα παλέψαμε σκληρά για να καταλάβουμε τα οχυρά Ιβάν-Μόροβας. […] Εκείνη ορμούσε πάντα μπροστά. Και όταν πια νικητές ροβολούσαμε προς την ανυπεράσπιστη Κορυτσά, τότε η Υπέρμαχος έγινε ατμός, νέφος απαλό και απλά χάθηκε».

***

Όσιος Παΐσιος Αγιορείτης

Με ρώτησαν μία φορά: «Γιατί η Παναγία δεν έκανε θαύμα στην Τήνο και οι Ιταλοί τίναξαν το καράβι «Έλλη» την ημέρα της μνήμης της;». Ενώ η Παναγία έτσι έκανε μεγαλύτερο θαύμα. Το τίναγμα της «Έλλης» προκάλεσε την αγανάκτηση των Ελλήνων. Κατάλαβαν οι Έλληνες ότι οι Ιταλοί δεν σέβονται τίποτε και αγανάκτησαν, οπότε μετά τους εδίωξαν φωνάζοντας «αέρα». Αλλιώς θα έλεγαν: «Και αυτοί θρησκεύ­ουν, είναι φίλοι μας». Δεν θα καταλάβαιναν την ασέβεια των Ιταλών. Και έρχονται τώρα αυτοί με την λογική τους και λένε: «Γιατί να μην κάνη θαύμα η Παναγία;». Τί να πής;
(Με πόνο και αγάπη)

«Ευλογημένοι, στον πόλεμο του 1940 στο Μέτωπο, οι Έλληνες μάλωναν μεταξύ τους για το ποιός θα πάει μπροστά στην Πρώτη Γραμμή. Οι νέοι τότε τραβούσαν τους μεσήλικες πίσω και τους έλεγαν:
”Πηγαίνετε εσείς πίσω, γιατί έχετε Οικογένεια και παιδιά και αφήστε εμάς μπροστά”…
Εσείς λέτε πως δυσκολεύεστε και δεν θέλετε να πάτε να υπηρετήσετε ! »…

Από μερικά παλληκάρια κρατήθηκε το Έθνος! Όσοι πεθαίνουν παλληκαρίσια, δεν πεθαίνουν. Αν δεν υπάρχη ηρωισμός, δεν γίνεται τίποτε. Και να ξέρετε, ο πιστός είναι και γενναίος.

Την Ορθοδοξία μας σαν Έλληνες την οφείλουμε στον Χριστό και τους αγίους Μάρτυρες και Πατέρες της Εκκλησίας μας· και την ελευθερία μας την οφείλουμε στους ήρωες της Πατρίδας μας, που έχυσαν το αίμα τους για μας.
Αυτήν την αγία κληρονομιά οφείλουμε να την τιμήσουμε και να την διατηρήσουμε και όχι να την εξαφανίσουμε στις μέρες μας. Είναι κρίμα να χαθή ένα τέτοιο έθνος! Και βλέπουμε τώρα, όπως πριν αρχίση ένας πόλεμος στέλνουν ατομικές προσκλήσεις, έτσι και ο Θεός με ατομικές προσκλήσεις μαζεύει ανθρώπους, για να κρατηθή κάτι και να σωθή το πλάσμα Του.
Δεν θα αφήση ο Θεός, αλλά πρέπει και εμείς να κάνουμε ό,τι μπορούμε ανθρωπίνως και για ό,τι δεν μπορούμε να κάνουμε ανθρωπίνως, να κάνουμε προσευχή να βοηθήση ο Θεός.
(Όσιος Παΐσιος: Λόγοι Α’ – Ησυχαστήριον – Σουρωτή Θεσσαλονίκης, σελ. 360-362).

Παλιά, όταν γινόταν ένας πόλεμος, ήταν εν αμύνη κανείς και πήγαινε να αγωνισθή, να πολεμήση, για να υπερασπιστή την Πατρίδα του, το έθνος του. Τώρα δεν πάμε να υπερασπίσουμε την Πατρίδα μας ή να αγωνισθούμε, για να μη μας κάψουν οι βάρβαροι τα σπίτια μας ή να μη μας πάρουν την αδελφή μας και μας ατιμάσουν, ούτε πάμε για ένα έθνος ή για μία ιδεολογία. Τώρα πάμε ή για τον Χριστό ή για τον διάβολο. Είναι καθαρό μέτωπο. Στην Κατοχή γινόσουν ήρωας, γιατί δεν χαιρετούσες έναν Γερμανό. Τώρα γίνεσαι ήρωας, γιατί δεν χαιρετάς τον διάβολο. Πάντως θα δούμε φοβερά γεγονότα. Θα δοθούν πνευματικές μάχες. Οι Άγιοι θα αγιασθούν περισσότερο και οι ρυπαροί θα γίνουν ρυπαρώτεροι[1]. Νιώθω μέσα μου μία παρηγοριά. Μία μπόρα είναι και ο αγώνας έχει αξία, γιατί τώρα δεν έχουμε εχθρό τον Αλή Πασά ή τον Χίτλερ ή τον Μουσουλίνι, αλλά τον διάβολο. Γι’ αυτό θα έχουμε και ουράνιο μισθό.
Ο Θεός ας αξιοποιήση το κακό σε καλό σαν Καλός Θεός.
Αμήν.
[1]. Βλ. Αποκ. 22, 11
Αγ. Παϊσίου Αγιορείτου: ΛΟΓΟΙ Α’ «Με Πόνο και Αγάπη»

***

Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης
Όσοι πεθαίνουν παλληκαρίσια, δεν πεθαίνουν

Θυμάμαι, στον στρατό το σύνολο είχε έναν κοινό σκοπό. Προσπαθούσα εγώ, αλλά η θυσία υπήρχε και στους άλλους, άσχετα αν πίστευαν ή όχι στην άλλη ζωή. «Γιατί να σκοτωθή ο άλλος; είναι οικογενειάρχης», έλεγαν, και πήγαιναν αυτοί σε μια επικίνδυνη επιχείρηση. Η θυσία που έκαναν αυτοί είχε μεγαλύτερη αξία από την θυσία που έκανε ένας πιστός. Ο πιστός πίστευε στην θεία δικαιοσύνη, στην θεία ανταπόδοση, ενώ αυτοί δεν γνώριζαν ότι δεν πάει χαμένη η θυσία που έκαναν και ότι θα έχουν να λάβουν γι’ αυτήν στην άλλη ζωή.

Στην Κατοχή, τότε με τον Δαβάκη, οι Ιταλοί είχαν κάνει συλλήψεις νέων αξιωματικών, τους έβαλαν σε ένα καράβι και τους βούλιαξαν. Ύστερα, τους πρώτους που έπιασαν, τους βασάνισαν, για να μαρτυρήσουν ποιοί έχουν όπλα. Εκεί να δήτε κοσμικοί άνθρωποι τί θυσία έκαναν! Στην Κόνιτσα, κοντά στο σπίτι μας, εκεί που έχτισαν τώρα τον Ναό του Αγίου Κοσμά του Αιτωλού, πρώτα ήταν τζαμί. Τους έκλειναν μέσα στο τζαμί και τους έδερναν όλη την νύχτα με βούρδουλα που είχε επάνω κολτσίδες όλο αγκάθια ή με καλώδια γδαρμένα· έβγαιναν έξω τα σύρματα, έδεναν και στην άκρη μολύβια και μ’ αυτά τους χτυπούσαν· και αυτό το ατσαλένιο σύρμα πήγαινε και έγδερνε το δέρμα. Για να μην ακούγωνται οι φωνές, τραγουδούσαν ή έβαζαν μουσική. Από ᾿δώ βγήκε το «ξύλο μετά μουσικής». Τους κρεμούσαν και ανάποδα και έβγαζαν οι καημένοι αίμα από το στόμα, αλλά δεν μιλούσαν, γιατί σκέφτονταν: «Αν μαρτυρήσουμε εμείς – ήξεραν ποιοί είχαν ντουφέκια –, ύστερα θα χτυπούν τον καθέναν, για να μαρτυρήση». Γι’ αυτό οι πρώτοι είπαν: «Ας πεθάνουμε εμείς, για να τους αποδείξουμε ότι δεν έχουν οι άλλοι ντουφέκια». Και ήταν μερικοί που για μια οκά ή για πέντε οκάδες αλεύρι έλεγαν ότι ο τάδε π.χ. έχει δύο ντουφέκια. Πεινούσε ο κόσμος και πρόδιδαν τους άλλους. Οπότε και μερικοί Ιταλοί από ένα τάγμα που ήταν νόθα παιδιά και ήταν βάρβαροι με όλα τα κόμπλεξ που είχαν, έβγαζαν το άχτι τους. Έπαιρναν τα μικρά παιδιά, τα έβαζαν τα καημένα γυμνά πάνω στην μασίνα που έκαιγε και τα πατούσαν να καούν. Τα έκαιγαν, για να μαρτυρήσουν οι γονείς που έχουν το ντουφέκι. «Δεν έχω, δεν έχω», έλεγαν οι μεγάλοι και εκείνοι έκαιγαν τα παιδάκια. Θέλω να πώ, εκείνοι προτίμησαν να πεθάνουν, αν και ήταν κοσμικοί άνθρωποι, για να μη φάνε και οι άλλοι ξύλο ή για να μην τους σκοτώσουν. Με αυτόν τον τρόπο έσωσαν πολύ κόσμο. Έτσι από μερικά παλληκάρια κρατήθηκε το Έθνος!

Όσοι πεθαίνουν παλληκαρίσια, δεν πεθαίνουν. Αν δεν υπάρχη ηρωισμός, δεν γίνεται τίποτε. Και να ξέρετε, ο πιστός είναι και γενναίος.

***

Στην εποχή μας σπανίζουν τα παλληκάρια. Οι άνθρωποι είναι νερόβραστοι. Γι᾿ αυτό, Θεός φυλάξοι, αν γίνη ένας πόλεμος, άλλοι από φόβο θα πεθάνουν, άλλοι θα μείνουν στον δρόμο από μια μικρή ταλαιπωρία, γιατί συνήθισαν στην καλοπέραση. Παλιά, τί παλληκαριά είχαν! Στην Μονή Φλαβιανών, στην Μικρά Ασία, είχαν πιάσει οι Τούρκοι έναν άνδρα και τον έσφαξαν. Μετά είπαν στην γυναίκα του: «Ή θα αρνηθής τον Χριστό ή θα σφάξουμε και τα παιδιά σου». «Τον άνδρα μου, τους λέει εκείνη, τον πήρε ο Χριστός, τα παιδιά μου τα εμπιστεύομαι στον Χριστό και εγώ τον Χριστό δεν Τον αρνούμαι». Τί παλληκαριά! Όταν δεν υπάρχη στον άνθρωπο ο Χριστός, πώς να υπάρχη αυτή η παλληκαριά; Σήμερα οι άνθρωποι χωρίς Χριστό χτίζουν την ζωή τους στα μπάζα.

Εκείνα τα χρόνια ήταν και οι μητέρες παλληκάρια και τα παιδιά παλληκάρια.

Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης «Πνευματική αφύπνιση», Β´ τόμο Ιερόν Ησυχαστήριον Μοναζουσών, “Ευαγγελιστής Ιωάννης ο Θεολόγος

***

Για την υπόδουλη Βόρειο Ήπειρο ο Άγιος Παϊσιος είπε:

«Τη Βόρειο Ήπειρο οι μεγάλοι τη χαντάκωσαν. Αυτοί πρέπει να κανονίσουν και τώρα το θέμα. Χρειάζεται διάκριση από εμάς για να μη γίνονται υπερβολές και δημιουργείται αναταραχή στον κόσμο». (Πρεσβυτέρου Διονυσίου Τάτση, «Ο Γέροντας Παΐσιος», 1995)

«Ο Γέροντας, αφού πρόσφερε και στους τελευταίους επισκέπτες που ήρθαν εκείνη την στιγμή κέρασμα, ξαναρωτά έναν απ΄αυτούς:
Γέροντας: Θα την πάρουμε την Πόλη; Τι, λες;
Χρήστος: Εγώ θα πάω για την Βόρειο Ήπειρο.
Γέροντας: Την Πόλη να πάρουμε, την Βόρειο Ήπειρο και επτά άτομα την παίρνουμε!
Χρήστος: Επτά και εγώ οκτώ!
Γέροντας: Πάρτηνα! Και εγώ θα μεταφέρω τα λείψανα του Αγίου Κοσμά του Αιτωλού , τα οποία είναι και βαριά! Τι να πούμε , βρε παιδιά, όλα τα λένε και τα γράφουν τα βιβλία μας (της Εκκλησίας), αλλά ποιος τα διαβάζει; Ο κόσμος χαμπάρι δεν παίρνει . Κοιμάται με τα τσαρούχια!
Δημήτριος: Αυτά, Γέροντα , είναι σημεία των καιρών;
Γέροντας: Σημεία, σημεία των καιρών, δεν βλέπετε… Πρέπει να΄ναι βόϊδι – να με συγχωρείτε – κανείς, για να μην καταλαβαίνει με όλα αυτά που γίνονται… Πολλοί από τους άγιους πατέρες θα ευχόντουσαν να ζήσουν στην εποχή μας, γιατί είναι εποχή ομολογίας. Οι καιροί είναι δύσκολοι, αλλά δεν το καταλαβαίνουμε. Κοιμόμαστε με τα τσαρούχια. Θα ρωτάνε σε λίγο για τους χριστιανούς, όπως παλαιότερα ρωτούσαν για τα πολιτικά φρονήματα .
Νικόλαος: Θα μας κάνουν φάκελο, Γέροντα;
Γέροντας: Α, μπράβο! Φακέλους.
Δημήτριος: Γέροντα, η Ελλάδα θα πάθει κακό;
Γέροντας: Πολλές μπόρες πέρασε η Ελλάδα, αδικήθηκε πολύ. Αλλά όμως μπόρες θα΄ναι! Η Ελλάδα δεν θα πάθει τίποτε, γιατί την αγαπάει ο Θεός.» (Ιερομόναχου Χριστόδουλου, «Σκεύος Εκλογής», Σελ. 219)

«Μή φοβάστε. Εσάς θα σας ελευθερώσουν κάτι παλαβοί· από μέσα και από έξω. Παλαβοί με την καλή έννοια, δηλαδή παλικάρια. Αυτοί δε θα καταλαβαίνουν από πολιτικές, και θα μπούν μέσα να βοηθήσουν. Οι πολιτικοί θα το χαρούν κι αυτοί κατά βάθος, αλλά αυτοί δεσμεύονται και δεν μπορούν να ενεργήσουν. Οι άλλοι θα το δεχτούν. Έ! αφού έγινε τώρα, έγινε, θα πούν. Μη φοβάστε. Λειτουργούν και οι πνευματικοί νόμοι. Πόνος είναι αυτός. Μιά οικογένεια είμαστε και μας χώρισαν. Σαν να λένε, αυτά τα παιδιά να πάνε χώρια από τους υπόλοιπους. Πονάει αυτό! Τόσες φορές την ελευθερώσαμε τη Βόρεια Ήπειρο, τόσα αίματα, τόσα κρυοπαγήματα! Δε θα πάν χαμένα όλα αυτά». (Αθανάσιου Ρακοβαλή, «Ο πατήρ Παΐσιος μου είπε», έκδοση 18η, σελ. 76)

Την σωτηρία του Έθνους ο Γέροντας την περίμενε από τον Θεό. Έλεγε: «Αν ο Θεός άφηνε την τύχη του Έθνους στους πολιτικούς θα καταστρεφόμασταν. Αλλά αφήνει λίγο τα πράγματα, για να φανούν οι διαθέσεις του καθενός».

Για τούς πολιτικούς που έκαναν κακό στο Έθνος έλεγε: «Με αναπαυμένη συνείδηση παρακαλώ τον Θεό να τους δίνη μετάνοια και να τους παίρνη, για μην κάνουν μεγαλύτερο κακό, και να αναστήση Μακκαβαίους».

“Όλοι οι μεγάλοι έχουν τα δικά τους σχέδια. Θέλουν δε θέλουν όμως, προωθούν το σχέδιο του Θεου”.
Όσο μπορείτε, να κρατάτε σφιχτά από το φόρεμα την Μεγάλη μας Αρχόντισσα Παναγία, για να σας βοηθάη.
Εύχομαι η Παναγία, που είναι η Φιλόστοργος Μητέρα όλου του κόσμου, να προστατεύη όλες σας και όλον τον κόσμο…

Είμαι η Παναγία εμφανίσθηκα να σου είπω τρεις λόγους, τούτου του πολέμου Θελήματί μου η Ελλάς θα εξέλθη νικηφόρως, Να μάθη ο κόσμος, ότι υπάρχει και προΐσταται ο Θεός, ότι Ο δίκαιος πάντοτε υπερισχύει της βίας γι’ αυτό υπό την προστασία Μου ο Ελληνικός Στρατός θα νικήση!
https://iconandlight.wordpress.com/2021/10/27/%ce%b5%ce%af%ce%bc%ce%b1%ce%b9-%ce%b7-%cf%80%ce%b1%ce%bd%ce%b1%ce%b3%ce%af%ce%b1-%ce%b5%ce%bc%cf%86%ce%b1%ce%bd%ce%af%cf%83%ce%b8%ce%b7%ce%ba%ce%b1-%ce%bd%ce%b1-%cf%83%ce%bf%cf%85-%ce%b5%ce%af%cf%80/

Ελληνίδα Μάνα, ηρωΐδα του Σαράντα, φάνηκες αντάξια της βαρειάς κληρονομιάς σου. Εσύ, δίδαξες τους λαούς της γης να εμπνέονται, να φρονηματίζονται, και να αγωνίζονται για την Πατρίδα και την Ελευθερία.
https://iconandlight.wordpress.com/2019/10/27/%CE%B5%CE%BB%CE%BB%CE%B7%CE%BD%CE%AF%CE%B4%CE%B1-%CE%BC%CE%AC%CE%BD%CE%B1-%CE%B7%CF%81%CF%89%CE%90%CE%B4%CE%B1-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CF%83%CE%B1%CF%81%CE%AC%CE%BD%CF%84%CE%B1-%CF%86%CE%AC%CE%BD%CE%B7/

Ένας τσολιάς με καρδιά Λεωνίδα. Ανδρείους μπορεί να βγάλει κάθε πατρίδα. Αγίους όμως μόνον αυτές που καταυγάζονται από το φως της Ορθοδοξίας, από το φώς του Χριστού και η Ελλάδα ανήκει -θέλουν δεν θέλουν οι εκκλησιομάχοι- σ’αυτήν την εκλεκτή μερίδα!. 
https://iconandlight.wordpress.com/2021/10/28/%ce%ad%ce%bd%ce%b1%cf%82-%cf%84%cf%83%ce%bf%ce%bb%ce%b9%ce%ac%cf%82-%ce%bc%ce%b5-%ce%ba%ce%b1%cf%81%ce%b4%ce%b9%ce%ac-%ce%bb%ce%b5%cf%89%ce%bd%ce%af%ce%b4%ce%b1-%ce%bd%cf%84%cf%81%ce%bf%cf%80/

Ἀπολυτίκιον τῆς Ἁγίας Σκέπης τῆς Ὑπεραγίας Δεσποίνης ἡμῶν Θεοτόκου καὶ Ἀειπαρθένου Μαρίας
Ἦχος α’. Τῆς ἐρήμου πολίτης.

Τῆς Σκέπης σου Παρθένε ἀνυμνοῦμεν τὰς χάριτας, ἣν ὡς φωτοφόρον νεφέλην ἐφαπλοῖς ὑπὲρ ἔννοιαν, καὶ σκέπεις τὸν λαόν σου νοερῶς, ἐκ πάσης τῶν ἐχθρῶν ἐπιβουλῆς· σὲ γὰρ σκέπην καὶ προστάτιν καὶ βοηθόν, κεκτήμεθα βοῶντές σοι· δόξα τοῖς μεγαλείοις σου Ἁγνή, δόξα τῇ θείᾳ σκέπῃ σου, δόξα τῇ πρὸς ἡμᾶς σου προμηθείᾳ Ἄχραντε.

Ἀπολυτίκιον Ἁγίου Γεωργίου τοῦ Τροπαιοφόρου
Ἦχος δ’

Ὡς τῶν αἰχμαλώτων ἐλευθερωτής, καὶ τῶν πτωχῶν ὑπερασπιστής, ἀσθενούντων ἰατρός, βασιλέων ὑπέρμαχος, Τροπαιοφόρε Μεγαλομάρτυς Γεώργιε, πρέσβευε Χριστῷ τῷ Θεῷ, σωθῆναι τὰς ψυχὰς ἡμῶν.

᾿Απολυτίκιον Οσίου Θεοφίλου τοῦ Ρώσσου, τοῦ διὰ Χριστὸν σαλοῦ
῏Ηχος α΄. Τῆς ἐρήμου πολίτης.

Τὴν μωρίαν ἐμφρόνως ἐνδυθεὶς ὡς ἱμάτιον, ᾔσχυνας τὸν πλάνης πατέρα, χριστοφόρε Θεόφιλε· σοφίαν γὰρ Θεοῦ ἐπιποθῶν, ἠυλόγησας τιμῶν τῶν κοσμικῶν, ὡς οὐδὲν δὲ προβαλλόμενος σεαυτόν, ἐπέτυχες τῆς κλήσεως· δόξα τῷ σὲ φυλάξαντι Χριστῷ, δόξα τῷ σὲ ἐνισχύσαντι, δόξα τῷ χορηγήσαντι ἡμῖν, πέλεκυν κατ᾿ ἐπάρσεως.

Στον ουρανό, θα κάνουν υπέρηχο καρδιάς. Θα πάρουμε μαζί μας μόνο την καρδιά, τη συνείδησή μας και τις καλές μας πράξεις… Να αγαπάτε τους πάντες, να συμπονάτε τους πάντες, να δικαιολογείτε τους πάντες, να προσεύχεστε για όλους. πατήρ Ηλιόδωρος ο Έλληνας, η «φωνή της Όπτινα», μια ατελείωτη πηγή μητρικής αγάπης

Τῇ ΚΖ΄(27ῃ) τοῦ μηνὸς Ὀκτωβρίου, μνήμη τοῦ Ἁγίου ἐνδόξου Μάρτυρος Νέστορος καὶ Λούππου, μαθητῶν Ἁγίου μεγαλομάρτυρος Δημητρίου τοῦ Μυροβλήτου (306)
Ἡ Ἁγία Πρόκλα, ἡ σύζυγος τοῦ Πιλάτου, ἐν εἰρήνῃ τελειοῦται (1ος αἰ.)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ μνήμη τῶν Ἁγίων Μαρτύρων Καπετωλίνης καὶ Ἐρωτηΐδος ἐν Καππαδοκίᾳ (289)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ὁ Ἅγιος Κυριακὸς Κωνσταντινουπόλεως, ἐν εἰρήνῃ τελειοῦται (606)
Διήγησις περὶ τῶν Ἰβήρων, ἤτοι τῶν νῦν καλουμένων Γκιουρτζίδων, ὅπως ἦλθον εἰς θεογνωσίαν παρά τινος γυναικός (332)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τῶν Ἁγίων Μαβριανοῦ καὶ Βαλεντίνου.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ Ὁσίου Νέστορος τοῦ χρονογράφου, τοῦ ἐν τῷ Σπηλαίῳ τοῦ Κιέβου τοῦ Ῥώσσου (1114
Τῇ αὐτῇ ἡμέρα, μνήμη τοῦ Ὁσίου Δημητρίου τοῦ σπηλαιώτου, τοῦ θαυματουργοῦ, πολιούχου Βουκουρεστίου (1685)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ὁ ὅσιος Ἀντίοχος τοῦ Σβίρ Ῥωσίας (1832)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρα, μνήμη τοῦ Ὁσίου Ἀλεξάνδρου (Okropiridze), Ἐπισκόπου Γκουρία καὶ Μιγγρέλια Γεωργίας (1907)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ὁ Ἅγιος ἱερομάρτυς Κωνσταντίνος Ποντγκόρσκυ ἐν Κιρζεμάνι Ῥωσίας ἐν ἔτει 1918 [οἱ ἄθεοι Κομμουνιστές τὸν βασάνισαν καὶ τὸν σταύρωσαν στὴν πόρτα τῆς είσόδου τοῦ Ἱ. Ναοῦ]
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ὁ ὅσιος ἱερεὺς π. Γεώργιος ὁ ἱαματικός, ἐκ Πριμικὶρ Νικομήδειας καὶ ἐν Παλαιοχώριον Παγγαίου ἐν εἰρήνῃ τελειοῦται (Βαλσαμάκης, 1947)

Τῇ ΚΣΤ´ (26ῃ) τοῦ μηνὸς Ὀκτωβρίου, ἡ κοίμησις τοῦ ἱεροδιακόνου Ἡλιοδώρου (Γαϊριγιάντς) τοῦ Ἕλληνος, τῆς Ὄπτινα ἐν ἔτει 2020

Εἰς μνημόσυνον αἰώνιον ἔσται δίκαιος….

«Μετὰ ὁσίου ὅσιος ἔση καὶ μετὰ ἀνδρὸς ἀθώου ἀθῶος ἔση, καὶ μετὰ ἐκλεκτοῦ ἐκλεκτὸς ἔση» (Ψς 17, 26-27)

Ο πατέρας Ηλιόδωρος, υποτακτικός και συνοδός του στάρετς Ηλία της Όπτινα, συχνά με ενθουσιασμό και μεγάλη αγάπη, σαν μεγάλο παιδί, μιλούσε για τον στάρετς Ηλία, εξηγώντας τη σημασία των ονομάτων τους, τονίζοντας τον άρρηκτο σύνδεσμό τους: «Στα ελληνικά, Ηλίας σημαίνει ήλιος και το Ηλιόδωρος σημαίνει το δώρο του ήλιου…»

Πάνω απ’ όλους τους κανόνες και τους νόμους είναι η αγάπη

Αυτά τα λόγια, που είπε ο Άγιος Γαβριήλ (Ουργκεμπάτζε), ο πατέρας Ηλιόδωρος τα εφάρμοσε πλήρως στη ζωή.

– Πάω στο ξενοδοχείο, βρέχει, κάνει κρύο, μια γυναίκα με ένα παιδί χτυπά την πόρτα, αλλά δεν την αφήνουν να μπει, γιατί το ξενοδοχείο κλείνει στις έντεκα το βράδυ. Μετά ξαναχτυπάω, παραπονιέμαι, καλά, πώς είναι δυνατόν; Πως αφήνεις τον Χριστό, τη Μητέρα του Θεού; είπε ο π. Ηλιόδωρος.

Συχνά, όταν φτάναμε στο μοναστήρι, βρίσκαμε τον νονό μας όχι με ράσο, αλλά με αθλητική φόρμα και μια ρόμπα. «Ο ηγούμενος με ξέντυσε. Χωρίς ευλογία, πήγα στην Ιερουσαλήμ ένα παιδί, ανάπηρο στο καροτσάκι. Του το ‘χα υποσχεθεί, ο ηγούμενος δεν έδωσε ευλογία, αλλά πώς μπορούσα να μην εκπληρώσω την υπόσχεση;

Κοντά στην Όπτινα το καλοκαίρι βρισκόταν μια παιδική κατασκήνωση. Σε μια επισκεψη εκεί, διαπίστωσε ότι τα παιδιά δεν είχαν ούτε φρέσκα λαχανικά ούτε γάλα, ούτε γιαούρτι, ο πατέρας Ηλιόδωρος έτρεξε αμέσως στην τραπεζαρία των αδελφών, φόρτωσε την καρότσα με τελάρα με αγγούρια, ντομάτες, μπουκάλια με γάλα, «ζαλίκωσε» έναν από τους προσκυνητές με αυτό και τα πήγαινε στα παιδιά. Και συναντά τον ηγούμενο Nikon:

-Κλέβεις την αδελφότητα! Χωρίς ευλογία;!

– «Πατέρα, μα είσαι ιερέας, ευλόγησε να ταΐσουμε τα παιδιά».

« Στο Βαλαάμ ζούσαν οι ασκητές, αλλά στην Όπτινα – παρηγορητές. Τέτοιοι ήταν οι όσιοι γέροντες της Όπτινα. Πρέπει να συνεχίσουμε αυτή την παράδοση». Αυτή η στάση έγινε η βάση της μοναχικής ζωής για τον πατέρα Ηλιόδωρο.
https://pravoslavie.ru/146834.html

***

Υπέρηχος καρδιάς και ο τρόπος της χριστιανικής ζωής

«Καμία νηστεία δεν θα μας σώσει», δίδασκε ο πατέρας Ηλιόδωρος στους προσκυνητές την πρώτη μέρα του νέου έτους 2020. – Εκεί, στον ουρανό, δεν θα κάνουν υπέρηχο στομάχου. Θα κάνουν υπέρηχο καρδιάς. Θα πάρουμε μαζί μας μόνο την καρδιά, τη συνείδησή μας και τις καλές μας πράξεις, αν κάποιος έχει τέτοιες.

Οι συμβουλές του, αν και μερικές φορές αυστηρές, δεν οδηγούσαν τον άνθρωπο σε απόγνωση, δεν προσέβαλαν κανέναν, δεν πλήγωναν, δεν απωθούσαν. Οι άνθρωποι γύρω του ένιωθαν αναπτερωμένοι.

«Ο άνθρωπος χρειάζεται λίγη προσοχή και τίποτα άλλο. Να τον ακούσεις και, αν είναι δυνατόν, να τον αγκαλιάσεις, να τον φιλήσεις.

Ο π. Ηλιόδωρος άφησε σε όλους μας τη «συνταγή», όπως την αποκαλούσε, της χριστιανικής ζωής: «Να αγαπάτε τους πάντες, να συμπονάτε τους πάντες, να δικαιολογείτε τους πάντεςς, να προσεύχεστε για όλους».

***

Κανείς που απευθύνοταν στον πατέρα Ηλιόδωρο δεν έμεινε χωρίς παρηγοριά και βοήθεια. Και συχνά ο ίδιος, χωρίς να ρωτήσει, έβλεπε ποιος χρειαζόταν τι.

Φορούσε ένα παλιό καλιμαύχι, και όλα τα χρόνια στο μοναστήρι ποτέ δεν απέκτησε ράσο.

«Κάποτε, για άλλη μια φορά, μου ήρθε ένα καινούργιο ράσο», διηγούνταν ο νονός. – Το κρέμασα στο ιερό και σκέφτομαι: και ο ίδιος ο Απόστολος Πέτρος να μου το ζητήσει, δεν θα το δώσω. Και αμέσως μπαίνει στο ιερό ένας πρωτοπρεσβύτερος με μπορντό ζωστικό. Του είπα:
– Γιατί είσαι τόσο επίσημος και χωρίς ράσο;
– Να που δεν έχω, και δεν χαρίζει και κανενας. Για φαντάσου.

-Αυτό ήταν, η ψυχή μου «πήγε στα πόδια μου».
«Να», λέω, «ένα ράσο κρέμεται στην ντουλάπα, πάρε το, κάποιος το ‘χει αφήσει».

Παρόμοιες περιπτώσεις ήταν καθημερινές στη ζωή του πατρος Ηλιόδωρου. Το πρωί θα του χάριζαν ένα δερμάτινο παλτό και το βράδυ ήδη κάποιο από τα πνευματικά του παιδιά θα το φορούσε στην ακολουθια.
Βεβαια, πολλοί γκρίνιαζαν: πώς κι έτσι, προσπάθουσαμε για τον πατέρα, αλλά εκείνος τα έδινε όλα. Αυτός δεν μπορούσε αλλιώς. Το ένα χέρι έπαιρνε, το άλλο έδινε – πρόκειται για τον νονό. Ο πατέρας Ηλιόδωρος βοήθαγε πάρα πολύ κόσμο με χρήματα, με τη βοήθειά του χτίστηκαν ολόκληρα σπίτια.

***

Ο πατέρας Ηλιόδωρος, μετά την ακολουθία, έκανε συχνά «πυροτεχνήματα» από καραμέλες. Πόσες καρδιές έχουν ζεστάνει αυτές οι καραμέλες! Οι άνθρωποι τις έπαιρναν στα σπίτια τους σαν μικρές φλογίτσες, που μετά θα μπορούσαν να ζεσταθούν, ενθυμούμενοι την αγάπη της Οπτινα.

Ο π. Πάβελ Φλορένσκι γράφει για αυτό το μοναστήρι ως ένα «πνευματικό νοσοκομείο για πολλές πληγωμένες ψυχές».

«Ήταν παντού και ήταν τα πάντα για όλους. Χωρίς αυτόν, η Όπτινα έμεινε ορφανή», μου είπε πριν από ένα χρόνο ο πατέρας του χωριού μας, ο πατέρας Λεβ. Στις 26 Οκτωβρίου, κοιμήθηκε ένας μοναχός της μονής, ο Ιεροδιάκονος Ηλιόδωρος (Γαϊριάντς).
Όσο ζούσε τους αγαπούσε όλους.

Πήγε στους ανθρώπους, μάλλον επειδή ήξερε πόσο λίγη είναι η αγάπη σήμερα. Και πόσο το χρειάζεται ο σύγχρονος άνθρωπος. Και την έδωσε.
Δεν λυπόταν ούτε τον εαυτό του, ούτε την καρδιά του, ούτε την ψυχή του… που περιείχε τους πάντες!

Και τα παιδιά θυμούνται ακόμα το «Ηλιοδωράκι» τους – που τους μοίραζε γλυκά. Ακόμα και τώρα, υπάρχει ένα μεγάλο πλαστικό κουτί στον τάφο του, το οποίο φαίνεται από μακριά (είναι καλυμμένο με λουλούδια και υπάρχει πάντα κάποιος που στέκεται εκεί, προσεύχεται και θυμάται). Κάποιος βάζει διάφορες λιχουδιές και ο καθένας μπορεί να πάρει κάτι για αυτόν.
Η Μάσα μου το ξέρει ήδη αυτό και τρέχει με όλη της τη δύναμη σε αυτό το κουτί. Όπως ο π. Ηλιόδωρος συμπονούσε και ερχόταν σε όλους όσο ζούσε, έτσι συνεχίζει και μετά τον θάνατό του.

Παρηγόρησε, συμπόνεσε, ταΐσε.
Στη μνήμη του Ιεροδιακόνου π. Ηλιοδώρου

«Το πρώτο πρόσωπο που γνώρισα στην Όπτινα» – ακούτε συχνά να λένε για τον πατέρα Ηλιόδωρο. Όσοι έρχονταν στην Όπτινα, ήθελαν να γευθούν το πνεύμα των γερόντων, της προσευχής, του ελέους και της συμπόνιας -να νιώσουν την θεία βοήθεια των αγίων της μονής και να αναπαυθούν από τις φουρτούνες της ζωής και, σαν να απαντούσε σε αυτό το θερμό αίτημα των προσκυνητών, ο πατήρ Ηλιόδωρος εμφανίζονταν μπροστά τους.

Μιλούσε στους ανθρώπους που έρχονταν για τους Γέροντές της, έδειχνε τα λείψανά τους, άκουγε και παρηγορούσε τους ανθρώπους, προσεύχονταν μαζί τους, βοηθούσε με πνευματικές συμβουλές όσους τις χρειάζονταν. Πολλοί θυμούνται τις «απύθμενες» τσέπες του, όπου μπορούσαν να χωρέσουν τόσα πολλά μήλα, γλυκά, παιχνίδια, κάτι που ήταν αρκετό για όλους όσους γνώριζε. Κανείς δεν τον άφησε αδιάφορο. Για πολλούς ανθρώπους, η σχέση τους με την Μονή της Όπτινα ξεκίνησε με μια επικοινωνία με τον πατέρα Ηλιόδωρο και παρέμεινε για πάντα η πνευματική τους πατρίδα. Ήταν αυτή η πρώτη συνάντηση που έγινε για αυτούς το σημείο εκκίνησης του δρόμου προς τον Θεό.

Ένοιωθε όλους τους αγίους φίλους του κι έτσι επικοινωνούσε μαζί τους. Όλοι έστελναν τους πάντες σε αυτόν. Υπάρχουν 100 μοναχοί στην Όπτινα, και 100 άτομα υπήρχαν πάντα γύρω από τον πατέρα Ηλιόδωρο! Δεν αρνήθηκε τη βοήθειά του σε κανέναν – ακόμα κι αν δεν υπήρχε τρόπος, θα προσευχόταν όλη μέρα! Μέχρι να πάνε όλα καλά. Η πίστη του ήταν πανίσχυρη, ζωντανή, εκμηδένιζε κάθε απόσταση μεταξύ των δυο κόσμων.

Πάντα προσπαθούσε να ταΐσει κάποιον – “Έφαγες; Έφαγες; Πάμε, να σου δώσω να φας, πάμε για τσαι, πάμε στην τραπεζαρία. ” Ποιος πήγε για πρώτη φορά στην Όπτινα και δεν σκεπάστηκε από την ζεστασιά της αγάπη του. Τι άρτοι, τι εικονάκια, τι βιβλιαράκια με τους χαιρετισμούς δεν έβγαιναν απο τις απύθμενες τσέπες του, έδινε ο,τι χρειαζόταν η κάθε ψυχή. Ακόμα και λίγα απλά λόγια γεμάτα αγάπη και στοργή, έλεγαν αργότερα οι ίδιοι, ”σαν να μας ανάστησε, δεν είχαμε ξανακουσει τέτοια λόγια”. ”Πως πάτε στο σπιτι; Χρειάζεστε χρήματα; Πάρε. Έχεις σύζυγο, παιδιά; Πως ζείτε; Πάρε αυτο, πάρτο, σε παρακαλω μην αρνηθείς.” Υπήρχε μια αίσθηση ότι έδινε περισσότερα από όσα έπαιρνε, λες και τα χρήματα στα χέρια του πολλαπλασιάζονταν. Μια ατελείωτη πηγή μητρικής αγάπης και δώρων γέμιζε τον προσκυνητή που έφταναν στην καρδιά του, και φτάνοντας στην εκκλησία συνέχιζε με τον Ακάθιστο στη Θεοτόκο, ”πηγαίναμε στον άνθρωπο και φτάναμε στην Μητέρα του Θεού”. Να θυμιάζεις έτσι, να ψέλνεις έτσι, να ζεις έτσι ώστε να ζεις με τον Χριστό. Προσεύχου συνεχώς. Ήταν σαν μια ανεξάντλητη πηγή. Η αγαπημένη του Μητέρα του Θεού. ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΣ και γη.

… Λίγο μετά την αναχώρηση του αββά για την Αιωνιότητα, τα πνευματικά παιδιά του, μια νέα ιερατικη οικογένεια, είδαν ένα θαυμαστό όνειρο την ίδια νύχτα…: γίνονταν μια Ουράνια Θεία Λειτουργία. Μαζεύτηκαν Άγιοι για τη γιορτή της αγάπης – ο Άγιος Νικόλαος ο Θαυματουργός, ο Άγιος Γαβριήλ (Ουργκεμπάντζε), ο στρατιώτης–μάρτυρας Ευγένιος Rodionov… Μαζί τους υπηρετούσε και ο αββάς Ηλιόδωρος…

Δεν υπήρχε αρκετός χώρος για τον πατέρα Ηλιόδωρο στο μοναστήρι και σε όλη τη Ρωσία… Η αγάπη του επεκτάθηκε σε ολόκληρο τον κόσμο έως τον Παράδεισο, – ο Κύριος τον κάλεσε στη Βασιλεία των Ουρανών – για να βοηθάει τους ανθρώπους από εκεί. πατήρ Ηλιόδωρος ο Έλληνας, η «φωνή της Όπτινα»
https://iconandlight.wordpress.com/2021/10/26/69636/

Ἀπολυτίκιον
Ἦχος α΄. Τῆς ἐρήμου πολίτης.

Τὴν σεπτήν Σου εἰκόνα Πορταΐτισσα Δέσποινα, ἣ διὰ θαλάσσης ἐπέστη, θαυμαστῶς ἐν τῇ ποίμνῃ Σου, τιμῶμεν ὡς ἁγίασμα σεπτόν, καὶ σκήνωμα τῆς δόξης Σου πιστῶς, ἐξ αὐτῆς γὰρ ἀναβλύζεις τὰς δωρεάς, τοις πόθῳ ἐκοῶσί Σοι· δόξα τοῖς θαυμασίοις Σου Ἁγνή, φόξα τῇ προμηθεία Σου, δόξα τῇ πρὸς ἡμᾶς Σου πλουσίᾳ χρηστότητι.

Ἀπολυτίκιον Ἁγίου ἐνδόξου Μάρτυρος Νέστορος
Ἦχος πλ. α’. Τὸν συνάναρχον Λόγον. Γερασίμου.

Ἀθλητὴς εὐσεβείας ἀκαταγώνιστος, ὡς κοινωνὸς καὶ συνήθης τοῦ Δημητρίου ὀφθείς, ἠγωνίσω ἀνδρικῶς Νέστορ μακάριε· τῇ θεϊκῇ γὰρ ἀρωγῇ, τὸν Λυαῖον καθελών, ὡς ἄμωμον ἱερεῖον, σφαγιασθεὶς προσηνέχθης, τῷ Ἀθλοθέτῃ καὶ Θεῷ ἡμῶν.

Ἀπολυτίκιον Ἁγίας Νίνας ἰσαποστόλου τῆς Γεωργίας
Ἦχος πλ. α΄ . Τὸν συνάναρχον Λόγον.

Ὡς ὡραῖοι οἱ πόδες σου οἱ ζηλώσαντες, ἀκολουθήσαι ταῖς τρίβοις τῶν ἀποστόλων Χριστοῦ, Νίνα σκεῦος Παρακλήτου παμφαέστατον· ὅθεν τιμῶντες σὲ πιστῶς, Γεωργίας φρυκτωρέ, φωτόλαμπρε, σὲ αἰτοῦμεν· ἡμῶν τὰ σκότη λιταῖς σου, τῆς ἀγνωσίας πόῤῥω σκέδασον.

Ἀπολυτίκιον τοῦ Ὁσίου Δημητρίου τοῦ Βασσαράβωφ, πολιούχου Βουκουρεστίου
Ἦχος πλ. Α΄. Τὸν συνάναρχον Λόγον.

Προσευχῇ ἀσιτίᾳ εὐχῇ καὶ δάκρυσιν, ἐν δυσπροσίτῳ σπηλαίῳ παρὰ τὰ ῥεῖθρα τοῦ Λώμ, ἰσαγγέλως πολιτείαν σου διήνυσας, τὴν ἐπὶ γῆς θαυματουργέ, πολιοῦχε καὶ φρουρέ, καὶ φύλαξ Βουκουρεστίου, ὁ νέμων πᾶσιν εὐχαῖς σου, Θεοῦ τὸ ἔλεος Δημήτριε.

Τροπάριον τῆς Ἁγίας Πρόκλης, συζύγου τοῦ Πιλάτου
Ἦχος δ΄. Ὁ ὑψωθείς ἐν τῷ Σταυρῷ.

Ὡς παρεστῶσα τοῦ Δεσπότου τῷ θρόνῳ, Πρόκλα θεόφρον σύν Ἀγγέλων χορείαις, ὑπέρ ἡμῶν ἱκέτευε δεόμεθα, ὅπως λυτρωθείημεν, πειρασμῶν καί κινδύνων, καί παντοίων θλίψεων, καί παθῶν ἀκαθάρτων, καί τῆς μελλούσης δόξης καί χαρᾶς, μετά τό τέλος Ἁγία μετάσχωμεν.

To love everyone and all. Live so as to prepare for eternity. Hierodeacon Iliodor the “Voice of Optina”

Synaxarion.
On October 27th, we commemorate the holy and glorious Martyr Nestor of Thessaloniki (306)
Martyrs Capitolina and Eroteis, of Cappadocia (304
Saint Claudia Procla, wife of Pontius Pilate (1st century)
Narrative about the Iberians, involving a certain ascetic woman who healed the sick, including their queen, converting many to Christ (c. 332)
Martyrs Mabrianos and Valentine.
Saint Kyriakos II, Patriarch of Constantinople (606)
Venerable Nestor the Chronicler, of the Kiev Caves (1114)
Venerable Demetrius of Basarabov in Romania (13th century)
Saint Alexander (Okropiridze), Bishop of Guria and Mingrelia, Georgia (1907)
Repose of Hieroschemamonk Antiochus of Svir, disciple of Elder Theodore of Svir (1832)
On this day we commemorate Our righteous Father George Valsamakis from Primikir of Nicomedia, who Repose in Palaiochori Paggaiou Kavala (1947)

On this day, the Our righteous Father Archdeacon Iliodor (Gariyants) of Optina, reposed in the Lord on 26 October 2020

«With the holy thou wilt be holy; and with the innocent man thou wilt be innocent. 27 And with the excellent [man] thou wilt be excellent; » (Psalm 17, 26-27).

Hierodeacon Iliodor the “Voice of Optina,”

To love everyone and all

We Christians must always remain steadfast, according to the image of Christ. No matter what we’ve done to the Lord, how we betrayed or mocked Him, He continues to love everyone and all. And the guilty will be punished. They punish themselves. We must not answer evil with evil. And even more than that, we are called to pity these poor things. They missed the most important thing in life. All the New Martyrs, who were tortured and shot, prayed for their executioners: They know not what they do (Lk. 23:34).

Even Tsar Nicholas said: “Tell them not to take revenge on anyone for me, for I have forgiven everyone and pray for them all. Tell them not to seek revenge; they should remember that there is evil now in the world and it will become yet more powerful, and it is not evil that will conquer evil—only love,”—Grand Duchess Olga relayed. Such heights! And all this anger and hatred is, of course, a sickness. If a man denies God, does not see the sun, does not admire the beauty of the sky, of nature, has no feelings of kinship or tenderness, even towards strangers, even if they are children… The communists also left children without parents, or drove everyone out into the cold, or took them to Siberia without any belongings, without food. Women with babies in their arms, the elderly were dropped off in the middle of nowhere… If someone doesn’t even have compassion, then what kind of person is he? Worse than a beast.

Still, even beasts can have pity. How many cases are there where wolves nurse the cubs of some other kind of animal, save them, lick them, and feed them with their own milk. What can you say about those for whom the laws governing all things are invalid? These people are already dead while still living. You can only pity people like this. The saints, the elders prayed for them.

Grand Duchess Elizabeth Feodorovna would go and bandage up people. She went around to the back alleys, specifically looking for them. Who among the fashionable career-driven girls of society is now capable of such a thing? Long eyelashes, long nails… Although, there are such podvizhniks today, in the St. Alexei Hospital.4 There are those who bear their crosses.

Only the hopeless and those who are ready are taken from here

Do you remember how St. Macarius sent his disciple ahead? He met a pagan priest, scolded him good, and the pagan beat this philosophizing neophyte. Then the elder came and pitied this deluded man… He greeted the hard-working man, and he was touched. He confessed that he had beaten the disciple for calling him a “demon.” Then St. Macarius saw his disciple for what he was…

All the same, all of us are God’s creations. If the Lord extends someone’s life, it means that person still has a chance at salvation. Only the hopeless or those who are ready (if they don’t have a special assignment here) are taken from here. Our whole life is in the hands of God.

We are all humans, so we have to treat one another as human beings. It’s the principle of coexistence. At least, that’s how to build a society. Don’t deceive, don’t steal, don’t kill one another—these are common human ethics. And the Lord stated it all very simply: Therefore all things whatsoever ye would that men should do to you, do ye even so to them (Mt. 7:12). To love everyone—this is for the perfect.

But we Christians are called to perfection (cf. Mt 5:48). We are the light of the world (Mt. 5:14). As the sun shines upon all, whether good or evil, so we should try to do good to all. We can’t pray together with the non-Orthodox and non-Christians—this is a crime against the faith, but to do good to all—that we can and must do: to Muslims, and Catholics, and Jews, and atheists, and communists. Just treat everyone like a human being.

Live so as to prepare for eternity

“In your sorrows, pray to God, and they will pass away; but you won’t drive away sicknesses with a stick,” said St. Ambrose. Healing is often given to strengthen faith. I know a woman named Nadezhda. She’s from Finland. She got sick with sarcoma. The doctors gave her a month or two to live. She sold everything she had and went to visit holy places. She prayed at relics, venerated wonderworking icons, and began to live a Christian life, to help others, to confess, to commune, to receive Unction. Then after Unction, she made sure to use the oil to anoint herself daily, along with other oils consecrated on the relics of the saints and on icons. She drank holy water, she started every day with prosphora, and she bathed in holy springs. She became a believer. She was no longer skeptical about what it was all for. The doctors couldn’t believe it:

“Where are you being treated?”

“I have some holy oil, holy water, prosphoras,” she answered directly.

“Really?! Well…,” the doctors said, exchanging glances.

But she lived another twelve years! And that dozen more years given to her were enough to prepare for eternity. She left this world very simply and easily. To be saved, St. Ambrose said, is not difficult, but wise. It’s worse when diseases are sent to those who already believe.

Hierodeacon Iliodor (Gairiyants) of Optina, when a man burns, he ignites those around him with his faith. The Lord will first of all ask about our HU-MAN-I-TY.
https://iconandlight.wordpress.com/2021/10/26/hierodeacon-iliodor-gairiyants-of-optina-when-a-man-burns-he-ignites-those-around-him-with-his-faith-the-lord-will-first-of-all-ask-about-our-hu-man-i-ty/

Troparion Icon of Panagia Portaitissa of Iveron, in Tone I:

The audacity of those who hate the image of the Lord * and the might of the impious * came godlessly to Nicaea, * and emissaries inhumanly interrogated the widow * who piously venerated the icon of the Mother of God; * but at night, she and her son cast the icon into the sea, crying aloud: * “Glory to thee, O pure one, * for the trackless sea hath given thee its breast! * Glory to thy straight journey, ** O thou who alone art incorrupt!

Troparion VENERABLE FATHERS OF OPTINA
― Tone 1

Abiding in unceasing prayer,/ and embrac­ing the wicked as well as the good with love,/ O venerable elders of Optina,/ ye served God and your neighbors,/ and through vigils, tears and. fasting/ received the gift of divers miracles./ Glory to Him Who hath given us such media­tors!/ Glory to Him Who hath glorified you!// Glory to God Who is wondrous in His saints!

Troparion of ST Nestor of Thessaloniki , in Tone IV

In his sufferings, O Lord, thy martyr Nestor received an imperishable crown from Thee, our God; for, possessed of Thy might, he set at naught his tormentors and crushed the feeble audacity of the demons. By his supplications save Thou our souls.

Ο Άγιος Δημήτριος αγάπησε με όλη την καρδιά του, με όλη την ζωή του, όλη την ύπαρξη του το μύρο του Χριστού. Ο Άγιος Δημήτριος σε όλη την ζωή του, σε κάθε βήμα, σε κάθε αναπνοή, ήταν μυροσυλλέκτης και γι αυτό ακριβώς μετά το μαρτυρικό θάνατό του το αίμα του έγινε μύρο, έγινε μυροβλήτης. π. Γεράσιμος Φωκάς της Κεφαλληνίας

Συναξάριον
Τῇ ΚΣΤ´ (26ῃ) τοῦ μηνὸς Ὀκτωβρίου, μνήμη τοῦ Ἁγίου Ἐνδόξου Μεγαλομάρτυρος Δημητρίου τοῦ Μυροβλύτου, Πολιούχου Θεσσαλονίκης, (306)·
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, οἱ Ἅγιοι Μάρτυρες Ἀρτεμίδωρος καὶ Βασίλειος, ξίφει τελειοῦνται.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ ἡ ἁγία Μάρτυς Λεπτίνα, κατὰ γῆς συρομένη, τελειοῦται.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ ὁ ἅγιος Μάρτυς Γλύκων, ξίφει τελειοῦται Ἁγία Λεωντίνη ἡ Μάρτυς
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ μεγάλου καὶ φρικώδους σεισμοῦ, ὅστις γέγονεν ἐν Κωνσταντινουπόλει κατὰ τὸ ἔτος 740, ἐπὶ βασιλέως Λέοντος τοῦ Ἰσαύρου.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ Ὁσίου καὶ θεοφόρου Πατρὸς ἡμῶν Ἀθανασίου, οἰκονόμου τῆς Μονῆς Μηδικίου ἐν Βιθυνία (814)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ Ἁγίου Εὐπρεπίου τοῦ Ὁμολογητοῦ (20/9 σύναξις, καί 26/10 κοίμησι, 655), μαθητοῦ τοῦ Ἁγίου Ἀναστασίου τοῦ πρεσβυτέρου καὶ ἀποκρισιαρίου τοῦ Ὁμολογητοῦ (11/10, 666)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τῆς ἀπὸ Θεσσαλονίκης εἰς τὴν ἐν Κωνσταντινουπόλει Μονὴν τοῦ Παντοκράτορος διὰ βασιλικοῦ προστάγματος γενομένης εἰσελεύσεως τοῦ περιωνύμου καὶ ἀηττήτου Δημητρίου, ἤτοι τῆς ἱερᾶς αὐτοῦ εἰκόνος, τῆς πρότερον ἐπικειμένης τῇ μυροβλύτῳ αὐτοῦ σορῷ καὶ σκεπούσης αὐτήν, κατὰ τὸ ἔτος ͵αρμθ´ (1149), ἐπὶ βασιλέως Μανουὴλ Κομνηνοῦ.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ἐν ἁγίοις Πατρὸς ἡμῶν Θεοφίλου τῶν Σπηλαίων τοῦ Κιέβου, ἐπισκόπου Νόβγκοροντ καὶ Πσκώφ (1482)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ὁ Ἅγιος Ἔνδοξος Νέος Ὁσιομάρτυς Ἰωάσαφ, Μονῆς Μιδικίου, μαθητὴς τοῦ Ἁγίου Πατριάρχου Νήφωνος τοῦ Διονυσιάτου, ξίφει τελειοῦται ἐν Κωνσταντινουπόλει, ἐν ἔτει ͵αφλϚ´ (1536ῳ)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τοῦ Ὁσίου Δημητρίου τοῦ Τσιλιμπίνσκ Βολογκντά, ιδ´αἰ.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ἐν ἁγίοις Πατρὸς ἡμῶν Ἀντωνίου, Ἐπισκόπου Βολογκντά (1588)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τοῦ Ἁγίου Δημητρίου, τοῦ ἐκ Μιστίου Νίγδης Καππαδοκίας, ἤ Αϊ – Ρημήτ.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τῆς Ἀνακομιδῆς τῶν ἱερῶν λειψάνων (1971) τοῦ Ἁγίου ἐνδόξου Νεομάρτυρος Γεωργίου τοῦ ἐν Ἰωαννίνοις ἀθλήσαντος, τοῦ θαυματουργοῦ (1838)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ μνήμη τῶν ἁγίων Ὁσιομαρτύρων τῆς Μονῆς Νέος Ἄθως ἐν Ἀμπχαζίᾳ: Βίκτωρος (Βικτωρίνος) (Μπελιάγεφ ) Ἱερομάρτυρος, Μακάριος (Ντέμιν ), Γεδεὼν (Μάλισεφ) Μεγαλόσχημος, Θεόδουλος (Ντιατσένκο), Ἀλέξανδρος (Άρτέμιεφ), Μεθόδιος (Ντεμιντένκο), Ἰωάννης (Ρωμανόφσκι), Ἀντώνιος (Γκολοφκώ), Βαρθολομαίος (Κοβαλέφσκι), Υπάτιος (Άμπακούμωφ), Δημήτριος (Όφσιούκ), Σωσθένης (Άλεξέγιενκο), ὑπὸ τῶν ἀθέων μπολσεβίκων τελειωθέντες ἐν Νοβοροσίσκ Ῥωσίᾳ ἐν ἔτει 1930.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ ἡ κοίμησις τοῦ ἱεροδιακόνου π. Ἡλιοδώρου (Γαϊριγιάντς) τοῦ Ἕλληνος, τῆς Ὄπτινα ἐν ἔτει 2020

Στίχοι
Δημήτριον νύττουσι λόγχαι Χριστέ μου,
Ζηλοῦντα πλευρᾶς λογχονύκτου σῆς πάθος.
Εἰκοστῇ μελίαι Δημήτριον ἕκτῃ ἀνεῖλον.

Στίχοι
Ἔσεισας, ἀλλ’ ἔσωσας αὖθις γῆν Λόγε.
Τῆς σῆς γὰρ ὀργῆς οἶκτός ἐστι τὸ πλέον.

“Ὀπίσω σου εἰς ὀσμὴν μύρων σου δραμοῦμεν.” …
Μητροπολίτη Κεφαλληνίας Γερασίμου Φωκά

Ο Άγιος Δημήτριος είναι γνωστός ως Μυροβλήτης. Σε λίγους αγίους η Εκκλησία μας έδωσε αυτό τον τίτλο. Από τον τάφο του και επί σειρά αιώνων έρεε άφθονο μύρο ώστε να κατασκευασθεί ειδική φυάλη μέσα στην οποία συγκέντρωναν το μύρο. Από αυτή οι προσκυνητές του τάφου του αντλούσαν το άγιο μύρο προς θεραπεία και αγιασμό. Και η Κεφαλονιά μας έχει την ευλογία στη Μονή Κηπουραίων να διασώζει σε μια φυάλη μύρο σε υγρά κατάσταση από τον τάφο του Αγίου Δημητρίου.
Και μας θυμίζει αυτή η παρουσία του Αγίου Πνεύματος, της Χάριτος του Θεού, το κείμενο της Παλαιάς Διαθήκης που γράφει:
“καὶ ὀσμὴ μύρων σου ὑπὲρ πάντα τὰ ἀρώματα· μῦρον ἐκκενωθὲν ὄνομά σου”… (Άσμα Ασμάτων δ’ 10).
Και στη συνέχεια σημειώνει πάλι προφητικά εις το Άσμα Ασμάτων για το Μύρο της Ζωής, το Μύρο που ήλθε για να μοσχοβολήσει τον κόσμο:
“ὀπίσω σου εἰς ὀσμὴν μύρων σου δραμοῦμεν” …
που είναι η υπακοή και η ακολουθία όλων των Αγίων εις τα αχνάρια των βημάτων του Χριστού.
Ο Άγιος Δημήτριος αγάπησε με όλη την καρδιά του, με όλη την ζωή του, όλη την ύπαρξη του το μύρο του Χριστού. Στη ζωή του αρνήθηκε όλα τα άλλα αρώματα και διάλεξε τούτο το μύρο. Αγάπησε τον Χριστό, πλησίασε τον Χριστό, ακολούθησε τον Χριστό και γέμισε το στόμα του, τα μάτια του, η καρδιά του, η πορεία του , η ζωή του, η ύπαρξη του όλη, με το μύρο της διδαχής, με το μύρο της αγάπης του Χριστού. Έγινε μυροδοχείο αληθινό. Ο Άγιος Δημήτριος σε όλη την ζωή του, σε κάθε βήμα, σε κάθε αναπνοή, ήταν μυροσυλλέκτης και γι αυτό ακριβώς μετά το μαρτυρικό θάνατό του το αίμα του έγινε μύρο, έγινε μυροβλήτης.
Και στην εποχή του υπήρχαν διάφορα μύρα, όπως και σε κάθε εποχή. Όμως αυτά είναι αρώματα του κόσμου. Είναι υπόθεση σωματικών αισθήσεων, γήινα, χοϊκά, με ημερομηνία λήξης. Τα φυσικά αρώματα μπορεί κανείς να τα προμηθευθεί, γιατί τα πουλούν στα καταστήματα. Αλλά αυτό που είναι αδελφοί μου το πολύτιμο είναι το πνευματικό μύρο και πρέπει να έχει κανείς αισθητήρια για να νιώσει την ευωδία του Χριστού, για να αγαπήσει και να ακολουθήσει τα πνευματικά. Το μύρο του Χριστού είναι δώρο και χάρισμα, το αποκτούν μόνο όσοι προτιμούν τον Χριστό υπέρ πάντα, όσοι λαχταρούν το Μύρο υπέρ πάντα τα αρώματα.
Ο Άγιος Δημήτριος ήταν ένας από αυτούς. Με την ευκαιρία της μνήμης του να προσέλθουμε με πολλή πίστη, με αγώνα πολύ για καθαρότητα στα μυρόβλητα άγια λείψανά του να εκζητήσουμε τις πρεσβείες του, ώστε να απολαύσουμε κι εμείς με τη μεσιτεία του αυτή την ευωδία του Ουρανίου Μύρου.
Απόσπασμα από ομιλία του Μακαριστού Μητροπολίτη Κεφαλληνίας Γερασίμου Φωκά

Ο Άγιος Δημήτριος και ο … χότζας!

Είχε γεννηθεί σε αυτή την πόλη που την αγαπούσε πολύ και ήταν ιμάμης στο Pişmaniye τζαμί, ένα ιερό τέμενος όπου στον περίγυρο του βρίσκονταν θαμμένοι πολλοί ιεροκήρυκες και άγιοι της αληθινής πίστης. Πολύ κοντά, πιο ανατολικά, βρίσκονταν το Kasimiye τζαμί, πολύ παλιός και μεγάλος ναός που κάποτε ήταν των απίστων.
Τα τζαμί του βρίσκονταν λίγο πιο πάνω προς τα ανατολικά από το μεγάλο Κονάκι και από τον μιναρέ του είχε μια πανέμορφη θέα σε όλο τον μαγευτικό κόλπο, μέχρι απέναντι στο ιερό βουνό των αρχαίων κατοίκων.

Το τελευταίο καιρό δεν αισθάνονταν καλά και είχε κάποια τσιμπήματα στο στήθος, ενώ ένοιωθε ένα αίσθημα κενού και ανικανοποίητου να τον διακατέχει. Πολλές φόρες τον είχαν δει την νύχτα να κάθετε στην αυλή του τεμένους πολύ σκεπτικός και έλεγαν πως προσεύχεται.
Εκείνο το βράδυ είχε ξανά δυνατά τσιμπήματα στο στήθος και δεν αισθάνονταν καθόλου καλά, ούτε μπορούσε να κοιμηθεί και είχε βγει στην αυλή. Έξω ο ουρανός ήταν γεμάτος άστρα. Ήταν τέλη Οκτωβρίου και δεν είχε πολύ κρύο. Κάθονταν στο μεγάλο πεζούλι και προσπαθούσε να ηρεμήσει, αλλά τα τσιμπήματα δεν έλεγαν να σταματήσουν. Για μια στιγμή νόμισε πως πλησίασε το τέλος.

Τότε ξαφνικά ένιωσε ένα μεγάλο ρίγος. Από την μεγάλη είσοδο της αυλής εμφανίστηκε ένας καβαλάρης που τον πλησίασε. Ήταν ένα νεαρό παλικάρι, φαίνονταν πολεμιστής με ένα μεγάλο κοντάρι και φορούσε κάτι περίεργα ρούχα, που δεν κατάλαβε από που ήταν.

Αφού τον πλησίασε τον κοίταξε με έντονο αλλά όχι εχθρικό βλέμμα και τότε ένοιωσε μια ζεστή στο κορμί του, ενώ τα τσιμπήματα είχαν σταματήσει.

Τότε το παλικάρι μίλησε :
-Εγώ μόνο μπορώ να σε βοηθήσω αλλά πρέπει και εσύ να κάνεις κάτι.
-Τι πρέπει ένα κάνω, ρώτησε με αγωνία.
–Θα πας στο Kasimiye τζαμί, θα κατέβης κάτω στην υπόγεια αίθουσα και θα ζητήσεις από τον φύλακα να σου δώσει λαδάκι από το καντήλι που καίει συνέχεια. Θα αλείψεις με αυτό το στήθος σου και θα γίνεις καλά.

Τότε ξύπνησε και κατάλαβε πως είχε αποκοιμηθεί. Το όραμα όμως ήταν τόσο ζωντανό που τον είχε ταρακουνήσει. Ποιος ήταν αυτός ο περίεργος καβαλάρης με την τόσο ζεστή φωνή ;

Το άλλο πρωί αποφάσισε να κάνει ότι είχε δει στο όραμα. Πήγε στο Kasimiye τζαμί και κατέβηκε εκεί του είχε υποδείξει ο καβαλάρης. Εκεί ήταν ο φύλακας, ένας γνωστός πιστός του Προφήτη και παραδίπλα έκαιγε ένα καντήλι πάνω από ένα σημείο. Ο φύλακας τον κοίταξε με περιέργεια που είχε έρθει τόσο νωρίς το πρωί και αφού τον καλωσόρισε τον ρώτησε τι ήθελε.

Άγιος Δημήτριος ο μυροβλύτης

-Αυτό το καντήλι γιατί καίει συνέχεια, ρώτησε εκείνος.
–Είναι το καντήλι του Αγίου. Οι άπιστοι τον λατρεύουν σαν πολιούχο, αλλά και εμείς τον πιστεύουμε. Το λάδι από το καντήλι έχει θεραπευτικές ιδιότητες και έχει θεραπεύσει πολλούς πιστούς του Προφήτη.
-Και ποιος είναι αυτός ο Άγιος των απίστων που τον πιστεύουν και οι πιστοί ;
–Είναι ο Άγιος Δημήτριος!
-Ποιος είναι ο Άγιος Δημήτριος ;

Ο φύλακας τότε του έδειξε με το δάχτυλο μια ξεθωριασμένη παλιά εικόνα που κείτονταν παραπέρα. Αυτός την πλησίασε και τότε ανατρίχιασε. Η εικόνα ήταν του καβαλάρη που τον είχε επισκεφτεί το περασμένο βράδυ στον ύπνο του. Με φωνή τρεμάμενη είπε στον φύλακα

-Δώσε μου σε παρακαλώ λάδι από το καντήλι.

Ο φύλακας αφού τον κοίταξε σκεπτικός, πήρε ένα μικρό φλιτζάνι και το γέμισε με το λάδι του καντηλιού.
Ο χότζας επέστρεψε ταραγμένος στο σπίτι του και αφού αλείφτηκε με το λάδι στο στήθος του, αισθάνθηκε αμέσως πολύ καλυτέρα. Μέσα του όμως ένοιωθε να κλονίζονται πολλά πράγματα με τα οποία είχε ανατραφεί μια ζωή.
Την άλλη μέρα ο χότζας είχε εξαφανιστεί. Όσο και αν τον αναζήτησαν οι πιστοί του Pişmaniye τζαμιού, δεν μπόρεσαν να τον βρουν πουθενά. Σημειωτέον ότι Pişmaniye τζαμί σημαίνει το «Τζαμί της Μετανοίας»!
Τον επόμενο χρόνο κιόλας, τις ίδιες μέρες, τέλη Οκτωμβρίου, αυτός ο Καβαλάρης έμπαινε θριαμβευτικά στην πόλη του απελευθερώνοντας την!.

Από τις «Μυστικές Ιστορίες της Νύμφης του Θερμαϊκού».
Τη Εορτή του Αγίου Δημητρίου.
Νίκος Χειλαδάκης Δημοσιογράφος-Συγγραφέας-Τουρκολόγος

***

Άγιος Δημήτριος εκ Μιστίου Νίγδης Καππαδοκίας ή αϊ –Ρημήτ

Ο Άγιος Δημήτριος ήταν από το Μιστί της Νίγδης της Καππαδοκίας όπου έζησε βίο οσιακό. Έγινε κατοικητήριο του Αγίου Πνεύματος. Τα χαριτόβρυτα λείψανά του βρέθηκαν με θαυματουργικό τρόπο κατά τα έτη 1860 με 1870 όταν μια αγράμματη αλλά θεοσεβής γυναίκα η Ελευθερία Ελεκίδου από το Μιστί είδε ένα όνειρο. Οδηγεί τον σύζυγό της κι όλους του κατοίκους του Μιστίου σε μια κατακόμβη ανάμεσα στα χωριά Μιστί και Λιμνά, όπου τα βρήκαν αναβλύζοντα μυρίπνοον ευωδία και δίνοντας έκτοτε πλούσιες ευλογίες και πολλές ιάσεις σε όσους τον επικαλούνται. Κατά την Μικρασιατική καταστροφή οι Καππαδόκες μετέφεραν τα άγια λείψανα και την εικόνα του αγίου Δημητρίου στο χωριό Ιάνα της Αλεξανδρούπολης όπου εγκαταστάθηκαν. Στην εικόνα εμφανίζεται ένας Άγιος με λαϊκή καππαδοκική ενδυμασία, μάλλον ποιμένας ή γεωργός, ο οποίος κρατάει σταυρό. Άλλα αγιογραφικά στοιχεία για τον Άγιο δεν υπάρχουν. Τα λείψανα του Αγίου μέχρι πρόσφατα, φυλάσσονταν στην Καππαδοκική Εστία της Αλεξανδρουπόλεως, στην εκκλησία του Αγίου Δημητρίου Ιάνας και από τον Ιανουάριο του 2012 τα αποθησαύρισαν στον Ι.Ναό της Μεταμορφώσεως του Σωτήρος Αλεξανδρουπόλεως. Επίσης τμήμα από τα άγια λείψανά του, υπάρχουν στον Ιερό Ναό Αγίου Βασιλείου και Αγίου Παντελεήμωνος Ν. Αγιονερίου Κιλκίς.

Ο Θανάσης Π. Κωστάκης γράφει για τον Άγιο Δημήτριο ή Άη Ρημήτ τον Καππαδόκη στο βιβλίο του “Το Μιστί της Καππαδοκίας” :
‘’Στο Χαρτιμέν’* – ς’ Αλίμις** ερούτουν , προς τη Λίμνα ερχόταν – στη μέση του δρόμου από το Μιστί ως τα Λίμνα μετά το ύψωμα του Κουτσιρί λένε πως υπήρχε μια παλιά εκκλησία του Αι Ρημήτ’ Αι Δημήτρη. Ήταν μια μεγάλη τρύπα σε βράχο, ένα μνήμα, “σαν μπαούλο χωρίς καπάκι”. Μέσα εκεί βρήκαν κόκαλα και είπαν πως ήταν του Άη Ρημήτ.
Λειτουργούσαν μερικοί εκεί στη μνήμη του Αγίου Δημητρίου στις 26 του Οχτώβρη. Κάποιες φορές μάλιστα έσφαζαν και προσέφεραν ως θυσία (κουρμπάν) για να διευκολυνθεί ένας τοκετός ή σε κάποιες άλλες δύσκολες ώρες. Την είχαν ανακαλύψει αυτή την εκκλησία ύστερα από όνειρο…
Με τον Αϊ Δημήτρη συνδέονταν οι παραδόσεις, που τις ξέρουν πολλοί : «Ένας είπεν : – Στο Κάτω Κουτσιρί, (ανάμεσα στους δρόμους που οδηγούν στη Λίμνα, στην πίσω πλευρά του Κουτσιρί), είναι ένας Άγιος και λέει: – Να μ’ ανοίξιτ’. Και τα παιδιά του τον κορόϊδευαν. Είχαν μια σπηλιά – στάβλο στο σπίτι κι ένα βουβάλι με κέρατα. Και το βουβάλι αυτό μπήκε στο στάβλο, όπου άλλοτε δε χωρούσε να μπει, αλλά δε μπορούσε να βγει.
– Μάνα, είπαν τα παιδιά, ντου’βαλ’ περνάσιν στ’ αυρώνα, αλλά δε μπορεί να βγει.
– Α’ ντε βγάλιτ’ (τον) Αϊ Ρημήτ’, ντου’ βάλ’, ντε βγαίν’, αν δε ξεθάψετε τον Αϊ Δημήτρη, το βουβάλι δε βγαίνει, τους είπε αυτή. Κ’ έσκαψαν κ’ έβγαλαν τον Άγιο, που ήταν μέσα στο μνήμα του και τότε το βουβάλι βγήκε μόνο του. Τη γυναίκα που είδε το όνειρο την έλεγαν Μαυρίτσα, και το λείψανο βρίσκεται τώρα στις Μουριές, κοντά στη Δοϊράνη, στο σπίτι του Ελεκ(ίδη). Πολλοί έβλεπαν τη νύχτα στο μέρος αυτό κ’ ένα φως.

– Μια φορά, διηγείται πάλι ο Ιορδάνης Νταστερίδης, ερχόταν ο πεθερός μου από τη Λίμνα και είδε στα χαλάσματα ένα φως. Μόλις όμως ζύγωσε, το φως έσβησε, για να ξανανάψει μόλις αυτός προσπέρασε λίγα μέτρα. Τσότουν Αϊ Ρημήτ – ήταν ο αϊ Δημήτρης.
Υπάρχει κι άλλη παράδοση: «Δυο μικρά παιδιά πήγαν εκεί γύρω να παίξουν, κ’ έπειτα ύπνωσαν, αποκοιμήθηκαν στον Άι Δημήτρη. Και το πρωί που πήγαν οι μεγάλοι και τα βρήκαν , τα παιδιά τους είπαν ότι δεν κρύωσαν καθόλου την νύχτα στο ύπαιθρο, γιατί ένας παππούς -ο Άγιος- μας σκέπασε με την κάπα του.***
*Χαριτωμένη
**Στα Λίμνες> σα Λίμνες >ς’ Αλίμις, Αλίμις, η Λίμνα.
*** Εκκλησία του Αη Δημήτρη, σε απόσταση 3 χιλμ. από τον Άγιο Βλάση του Μιστίου όπου και αγίασμα.
(Από το βιβλίο του Θανάση Κωστάκη, “Το Μιστί της Καππαδοκίας” , σελ. 249-, Αθήνα 1977).

***

Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης
Στη Μικράν Ασίαν έχουμε πολλά άγια λείψανα. Κάθε σπιθαμή και βρίσκεις άγια λείψανα

‘’Παιδί μου, Χρήστο, μου λέει, ο Θεός μας λυπήθηκε το 1920 και ήθελε να μας την δώση. Το θωρηκτό «ΑΒΕΡΩΦ» και το θωρηκτό «ΚΙΛΚΙΣ», είχαν ελλιμενισθή στον Κεράτιο κόλπο της Κωνσταντινούπολης, αλλά εμείς, τότε, είχαμε μία μεγάλη αμαρτία. Είμασταν βλάσφημοι. Υβρίζαμε τα θεία και, δυστυχώς, ξέρω ότι θα σε στενοχωρήσω, αλλά πρέπει να σου το ειπώ. Πιο πολύ ήσαν βλάσφημοι οι Ελληνες Αξιωματικοί. Σήμερα, έχουμε άλλο αμάρτημα, μεγαλύτερο του προηγουμένου. Οι Ελληνίδες μάνες, σκοτώνουν τα παιδιά τους, πριν ακόμη τα γεννήσουν. Αν αυτό το αμάρτημα μηδενισθή, τότε ο Θεός θα μας λυπηθή και θα μας δώση την Πόλη. Η Τουρκία έχει τα κόλλυβα στο ζωνάρι της και θα διαλυθή. Εγώ, είμαι γέρος, δεν θα προλάβω να τα ιδώ και θα αποθάνω. Εσύ είσαι νέος και θα το ιδής’’. ‘’Γέροντα, όλα αυτά είναι καλά που μου τα λέτε, αλλά πότε;’’ ‘’Το ‘πότε’ το ξέρει μόνο ο Θεός.
Με προειδοποιούσε και μου έλεγε, θα ‘ρθούνε δύσκολα χρόνια και πρέπει να προετοιμαζόμαστε και καλύτερη προετοιμασία θεωρούσε την πνευματική ζωή. Θα παρασυρθούν πολλοί. Μόνο αυτοί που είναι καλά δεμένοι με την Εκκλησία και τα Μυστήρια, μόνο αυτοί θ’ αντέξουν. Να κοινωνάς, να προσεύχεσαι, να ζεις πνευματικά. Αυτό το θεωρούσε το πάνω απ’ όλα.
Θα γίνη ένας μεγάλος πόλεμος! Πολύ μεγάλος! Θα χυθή πολύ αίμα. Θα πάρουμε και την Πόλη! Θα χυθή, όμως, πολύ αίμα! Όπως λέει και η προφητεία του Αγίου Κοσμά του Αιτωλού, τριών χρονών Δαμάλι θα πλέη στο αίμα. Αυτός ο πόλεμος, θα είναι πολύ μεγάλος. Θα είναι γενικός πόλεμος. Τέτοιος πόλεμος, δεν έχει ξαναγίνει.
Άλλοτε, πάλιν, «Οι Τούρκοι, τα κόλλυβα τα έχουν στο ζωνάρι, δεν είναι μακρυά η καταστροφή και η ταπείνωσή τους».
Μας είπε πως θα γίνουν πολύ σύντομα˙ «Εσείς θα τα ζήσετε» είπε. Και συνέχισε: «όταν η Τουρκία νομίσει πως απέκτησε δύναμη στην περιοχή τότε “θα ξυστεί στην γκλίτσα του τσοπάνη”. Τότε θα γίνει κάτι και με μια ευκαιρία που θα δοθεί θα μας πάρουν ξαφνικά και γρήγορα δύο νησιά. Τότε οι Ρώσοι θα βρουν αφορμή τάχα να βοηθήσουν αν και θα κινηθούν για το δικό τους συμφέρον, στην πραγματικότητα. Ωστόσο θα χτυπήσουν πράγματι την Τουρκιά ˙ θα εμπλακούν μάλιστα επτά δυτικά κράτη και θα χυθεί πολύ αίμα. Στα ανοιχτά της Μυτιλήνης θα μαζευτεί τεράστιος στόλος. Η Ελλάδα, όμως δεν θα συμμετάσχει σ’ αυτόν τον πόλεμο. Κι έτσι θα πάρουμε την Πόλη.» (Γρηγοριάδης Αναστάσιος, Υπάλληλος ΔΕΗ, Μαυροδένδρι, Κοζάνη)
Όταν τον ρώτησα, πολλές φορές, αν, σε ενδεχόμενο πόλεμο μεταξύ Ελλάδος και Τουρκίας, θα πάθουμε μεγάλη ζημιά, μου έλεγε: «Εμείς, έχουμε τον Τριαδικό Θεό• δε φοβόμαστε τίποτα». Έλεγε, όμως, χαρακτηριστικά, ότι, όπως όταν κάτση ένα κουνούπι να σε τσιμπήση, αν θες να το σκοτώσης, τ’ αφήνεις να ρουφήξη λίγο αίμα, να πάρη την πρώτη ρουφηξιά, να γλυκαθεί, οπότε μετά το σκοτώνης πολύ εύκολα, γιατί έχει ναρκωθεί, έτσι θα την πάθουν οι Τούρκοι…
Η Τουρκία θα διαμελισθεί σε 3-4 κομμάτια.
Ήδη έχει αρχίσει η αντίστροφη μέτρηση. Εμείς θα πάρουμε τα δικά μας εδάφη, οι Αρμένιοι τα δικά τους και οι Κούρδοι τα δικά τους. Το κουρδικό θέμα έχει ήδη δρομολογηθεί. Αυτά θα γίνουν, όχι τώρα, αλλά σύντομα, όταν θα πάψει αυτή η γενιά που κυβερνάει την Τουρκία και θα αναλάβει νέα γενιά πολιτικών.
Τότε θα γίνει ο διαμελισμός της Τουρκίας. Πολύ σύντομα, οι προσευχές που γίνονται κάτω από την επιφάνεια της γης, θα γίνονται επάνω στην γη και τα κεράκια που ανάβονται κάτω, θα ανάβονται επάνω. (Ο Γέροντας αναφερόταν στους Έλληνες κρυπτοχριστιανούς της Τουρκίας). Θα τα δεις, παιδί μου. Πίστη και ελπίδα στο Θεό να υπάρχει και θα χαρούν πολλοί. Όλα αυτά θα γίνουν μέσα στα χρόνια αυτά. Έφτασε ο καιρός.. Ελπίδα στον Θεό και πίστη»

Κάθε φορά που οι πιστοί απομακρύνονται από τον Θεό, ο Θεός χρησιμοποιεί σαν ένα μαστίγιο τους απίστους για να συνεφέρει τους πιστούς. Η συνάντηση του αγίου Αχιλλίου και του αγίου Δημητρίου
https://iconandlight.wordpress.com/2021/05/14/62143/

Άγιος Δημήτριος ο Μυροβλύτης, Θα μιμηθώ εσένα τον Δεσπότη, θα θυσιάσω την ψυχή μου γι’ αυτούς, κι αν χαθούν θα χαθώ μαζί τους, διότι η πόλη επικαλείται το όνομά σου και διότι συ είσαι Θεός των μετανοούντων.
https://iconandlight.wordpress.com/2021/10/25/70045/

Εμείς να λέμε αυτό που είπε ο Νέστωρ: «Θεέ Δημητρίου, βοήθει μοι!»
https://iconandlight.wordpress.com/2016/10/25/%CE%B5%CE%BC%CE%B5%CE%AF%CF%82-%CE%BD%CE%B1-%CE%BB%CE%AD%CE%BC%CE%B5-%CE%B1%CF%85%CF%84%CF%8C-%CF%80%CE%BF%CF%85-%CE%B5%CE%AF%CF%80%CE%B5-%CE%BF-%CE%BD%CE%AD%CF%83%CF%84%CF%89%CF%81-%CE%B8/

Απ’ τα βάθη της Μικράς Ασίας στον Άγιο Δημήτριο Ξηροκρήνης (Κουρού Τσεσμέ)
https://iconandlight.wordpress.com/2015/10/26/%CE%B1%CF%80-%CF%84%CE%B1-%CE%B2%CE%AC%CE%B8%CE%B7-%CF%84%CE%B7%CF%82-%CE%BC%CE%B9%CE%BA%CF%81%CE%AC%CF%82-%CE%B1%CF%83%CE%AF%CE%B1%CF%82-%CF%83%CF%84%CE%BF%CE%BD-%CE%AC%CE%B3%CE%B9%CE%BF/

Δεν υπήρχε αρκετός χώρος για τον πατέρα Ηλιόδωρο στο μοναστήρι και σε όλη τη Ρωσία… Η αγάπη του επεκτάθηκε σε ολόκληρο τον κόσμο εως τον Παράδεισο, – ο Κύριος τον κάλεσε στη Βασιλεία των Ουρανών – για να βοηθάει τους ανθρώπους από εκεί. πατήρ Ηλιόδωρος ο Έλληνας, η «φωνή της Όπτινα»
https://iconandlight.wordpress.com/2021/10/26/69636/

Ἀπολυτίκιον τοῦ Μεγαλομάρτυρος Ἁγίου Δημητρίου
Ἦχος γ’.

Μέγαν εὕρατο ἐv τοῖς κιvδύvοις, σὲ ὑπέρμαχοv, ἡ οἰκουμένη, Ἀθλοφόρε τὰ ἔθνη τροπούμενον. Ὡς οὖν Λυαίου καθεῖλες τὴν ἔπαρσιν, ἐν τῷ σταδίῳ θαῤῥύvας τὸν Νέστορα, οὕτως Ἅγιε, Μεγαλομάρτυς Δημήτριε, Χριστὸν τὸν Θεὸν ἱκέτευε, δωρήσασθαι ἡμῖν τὸ μέγα ἔλεος.

Τὸ ἀπολυτίκιον τοῦ Σεισμοῦ.
Ἦχος πλ. δ´.

Ὁ ἐπιβλέπων ἐπὶ τὴν γῆν, καὶ ποιῶν αὐτὴν τρέμειν, ῥῦσαι ἡμᾶς τῆς φοβερᾶς τοῦ σεισμοῦ ἀπει‐ λῆς, Χριστὲ ὁ Θεὸς ἡμῶν· καὶ κατάπεμψον ἡμῖν, πλούσια τὰ ἐλέη σου, πρεσβείαις τῆς Θεοτόκου, μόνε φιλάνθρωπε.

Ἀπολυτίκιον τοῦ Ἁγίου Δημητρίου, τοῦ ἐκ Μιστίου Νίγδης Καππαδοκίας, ἤ Αϊ – Ρημήτ.
Ἦχος δ΄. Ταχὺ προκατάλαβε.

Χριστῷ ἠκολούθησας καταλιπῶν τὰ τῆς γῆς, καὶ βίον ἰσάγγελον ἐπαλιθεύσω σαφῶς, ὡς ἄσαρκος Ὅσιε· σὺ γὰρ ἐν τῷ Μιστίῳ, προσχωρῶν θείῳ πόθῳ, σμίλλῃ πικρᾷ τὴν πάλαι, πικρὰν γεῦσιν ἀπώσω· διὸ Δημήτριε Καππαδόκη, ἀξίως δεδόξασαι.

Ἀπολυτίκιον ἀνακομιδῆς ἱ. Λειψάνων Νεομάρτυρος Γεωργίου.
Ἦχος α´. Τῆς ἐρήμου πολίτης. (Γερασίμου Μικραγιαννανίτου)

Τῶν σεπτῶν σου λειψάνων τὴν ἐκ τάφου ἀνάδειξιν, τῶν Ἰωαννίνων ἡ πόλις Νεομάρτυς Γεώργιε, τιμᾷ ἐν ἑορτῇ πνευματικῇ, προστάτην κεκτημένη σε θερμόν· ἐξ αὐτῶν γὰρ τῶν ἰαμάτων τὰς δωρεὰς καρποῦται ἀνακράζουσα· Δόξα τῷ σε δοξάσαντι λαμπρῶς, δόξα τῷ σε θαυμαστώσαντι, δόξα τῷ ἐνεργοῦντι διὰ σοῦ πᾶσιν ἰάματα.

Ἦχος πλ. α´. Χαίροις ἀσκητικῶν.

Δεῦρο Μάρτυς Χριστοῦ πρὸς ἡμᾶς, σοῦ δεομένους συμπαθοῦς ἐπισκέψεως· καὶ ῥῦσαι κεκακωμένους, τυραννικαῖς ἀπειλαῖς, καὶ δεινῇ μανίᾳ τῆς αἱρέσεως· ὑφ᾿ ἧς ὡς αἰχμάλωτοι, καὶ γυμνοὶ διωκόμεθα, τόπον ἐκ τόπου, συνεχῶς διαμείβοντες, καὶ πλανώμενοι, ἐν σπηλαίοις καὶ ὄρεσιν. Οἴκτειρον οὖν πανεύφημε, καὶ δὸς ἡμῖν ἄνεσιν· παῦσον τὴν ζάλην καὶ σβέσον, τὴν καθ᾿ ἡμῶν ἀγανάκτησιν, Θεὸν ἱκετεύων, τὸν παρέχοντα τῷ κόσμῳ τὸ μέγα ἔλεος.

Πᾶσαν τὴν ἀρετὴν συλλαβών, τῶν Ἀθλοφόρων ὁ χορὸς ἀναδείκνυται· ἐντεῦθεν τῆς ἀκηράτου, καὶ μακαρίας ζωῆς, τὴν τρυφὴν ἀξίως ἐκληρώσαντο· ἐν οἷς ἀξιάγαστε, διαπρέπων Δημήτριε, καὶ τῇ μιμήσει, τοῦ Χριστοῦ σεμνυνόμενος, καὶ καυχώμενος, τῇ τῆς λόγχης ἰσότητι, αἴτησαι ἐκτενέστερον, ἡμᾶς τοὺς τιμῶντάς σε, τῶν παθημάτων ῥυσθῆναι, καὶ χαλεπῶν περιστάσεων, θερμῶς ἱκετεύων, τὸν παρέχοντα τῷ κόσμῳ τὸ μέγα ἔλεος.

Δόξα. Ἦχος δ´. Ἀνδρέου Ἱεροσολυμίτου.

Τὸν λόγχαις κληρωσάμενον, τῆς σωτηρίου πλευρᾶς τὴν χάριν, τῆς νυγείσης τῇ λόγχῃ, ἐξ ἧς ἡμῖν πηγάζει ὁ Σωτήρ, ζωῆς καὶ ἀφθαρσίας νάματα, Δημήτριον τιμήσωμεν, τὸν σοφώτατον ἐν διδαχαῖς, καὶ στεφανίτην ἐν Μάρτυσι· τὸν δι᾿ αἵματος τελέσαντα, τὸν τῆς ἀθλήσεως δρόμον, καὶ θαύμασιν ἐκλάμψαντα πάσῃ τῇ οἰκουμένῃ· τὸν ζηλωτὴν τοῦ Δεσπότου, καὶ συμπαθῆ φιλόπτωχον· τὸν ἐν πολλοῖς καὶ πολλάκις κινδύνοις χαλεποῖς, τῶν Θεσσαλονικέων προϊστάμενον· οὗ καὶ τὴν ἐτήσιον μνήμην γεραίροντες, δοξάζομεν Χριστὸν τὸν Θεόν, τὸν ἐνεργοῦντα δι᾿ αὐτοῦ πᾶσι τὰ ἰάματα.

Θεὲ τοῦ Δημητρίου, βοήθει μοι! (Ἑσπερινὸς Ἁγίου Δημητρίου, 2017)

St. Demetrios the Myrrh-streamer. The salvation of a soul pleases me more than thousands of pounds of gold.

Synaxarion.
On October 26, we commemorate the holy and glorious Great Martyr Demetrius the Myrrh-streamer and Wonder-worker (306)
On this day the holy Martyrs Artemidorus and Basil died by the sword.
On this day the holy Martyr Leptina died being dragged on the ground.
On this day, the holy Martyr Glycon died by the sword.
On this day we remember the great and terrible Earthquake at Constantinople in 740, during the reign of Leo the Isaurian.
We commemorate the holy New Righteous Martyr Joasaph, disciple of Saint Niphon of Constantinople, who died by the sword in Constantinople in the year 1536.
Our righteous Father Athanasius of Medicium Monastery (814)
On this day, the Saint Alfred the Great, King of Wessex and all Orthodox England who defeated the Danish invaders and ensured the growth of the Church in England (899)
Our righteous Father Theophilus of the Kiev Caves, Archbishop of Novgorod.(1482)
Our righteous Father Anthony, Bishop of Vologda (1588)
Our righteous Father Demetrius of Tsilibinsk (14th century).
On this day, the holy New Hieromartyr Demetrius, Archimandrite of Voronezh.
On this day, the holy New Hieromartyr Demetrius, Priest of Mikhailovskoe, and his godly wife Alexandra.
On this day, the Our righteous St .Demetre of Misti -Konaklı, Nigde of Cappadokia
We also commemorate the holy New martyrs of New Athos Monastery of Abchazia, Viktorin (Belyaev), Macarius (Demin), Gideon (Malyshev), Theodulus (Dyachenko), Alexander (Artemiev), Methodius (Demidenko), John (Romanovsky), Antonin (Golovko), Bartholomew (Kovalevsky), Ipatius (Abbakumov), Dimitrianos (Ovsiuk), Sosthen (Alekseenko) in Novorossiysk Rusia (1930)
On this day, the Our righteous Father Archdeacon Iliodor (Gariyants) of Optina, reposed in the Lord on 26 October 2020

Verses.
Lances, my Christ, pierce through Demetrios,
Tracing the passions of your lance-pierced side.
Spears on the twenty sixth day pierced the side of the martyr Demetrios.

Verses.
You shook, but saved again the earth, O Word;
For of your anger pity is the sum.

Miracles of St. Demetrios the Myrrh-streamer

But we do not believe that that which we heard from the most holy archbishop ought to be omitted here. For he told us about a certain custodian of the temple of the martyr Demetrius, Honesiphorus by name. “When one day I was going to to church of the aforementioned martyr, I found the aforementioned custodian Honesiphorus lying half-dead before the door of the holy martyr. And when, troubled, I wept at the illness of my friend, Honesiphorus came to, saw me crying, and said, “Why are you sad on my account, Lord Eusebius ? If you love me, do not be troubled, but order my tomb to be readied, and toss me alive into it.” Disturbed by this, I said to him in my sadness, “What is the reason for this, brother ?” He replied, “Because I roused the holy martyr to anger by my guilt. For the holy martyr appeared to me, a sinner, in my sleep, and addressed me in a sweet voice, “Brother Honesiphorus, that which you do does not please me. The salvation of a soul pleases me more than thousands of pounds of gold. Do you not realise that the longer the candle which is offered up for sins blazes, the longer it continues [to move] the saints to intercede for sinners ? So allow the greater and smaller candles to blaze away, for it is altogether fitting for my house gleam with candles.” But wretched me when I awoke, I thought that I had seen a phantom, and said to myself, “The saint does not appear to sinners.” Twice, indeed, and three times did I receive the same warnings in my dreams, and I wished to heed these things, and desired to obverse [them] right up to the end [tonight]. On this very night, indeed, a certain devout man came to the church bringing [some] big candles. After he had prayed, he left the church. I decided to put his candles out, forgetting about the martyr’s decree. And when I began to move in order to exstinguish the candles, saint Demetrius spoke to me, shouting out from his silver chamber in a loud and terrible voice, “O greedy man !”, and again, “O greedy man !” In great misery, indeed, and extremely terrified, do I lie almost dead [here] where you found me, having been cast down upon the ground and thrown out the doors of the monastery.” Our father the archbishop often told us these things. And so we ought to obey the commands given to us by the saints with divine authority. May their kindness always protect us and make us persevere in the instructions of Christ, Amen.

You all know the famine which occurred a short while ago not only in this city of Thessalonica, but almost everywhere else also, to such an extent that scarcity of not only corn but of other things even seized the queen of cities herself also. Therefore, since the city was being crushed by the affliction of such a great famine, that holy marryr Demetrius, at the instruction of God, sent to them ships from many and different regions filled with various produce, fresh and dry, and with every goodness of human food, so that their desperation for these necessities was immediately brought to an end, just as you have already heard. There was a certain man who had been posted by his lord on the island of Chios in order to buy the corn which the ships were bringing there. Now when he did not find any ships at all, and was seized with great sorrow, he heard a voice saying to him, “Why are you troubled ? Know that Demetrius paid [them] all [their] deposits earlier in order to send them to Thessalonica.” Rising, he went to the Church of Ss. Victor and Isidore wanting to learn from the countryfolk who this Demetrius was. And when he asked this question, and could get no answer, he assumed that some man by the name of Demetrius was going to be sent by the prefect of the city of Thessalonica. He immediately sent a letter to his lord reporting that the corn was being bought by Demetrius. [His] lord reported these same things to the emperor who, when he had investigated the matter, discovered that no-one was going to be sent by the prefect of Thessalonica, and that the [prefect] did not even have a man by the name of Demetrius. Both the emperor and people realised that none other than the martyr Demetrius had appeared to the aforementioned man. And all who heard glorified God who had freed the city of Thessalonica from the dangers of famine through the merits of his martyr.

O Lord Jesus Christ, You entrusted that city and its citizens to me, that I might live there forever with them and guard them. Whatever they deserve to suffer, I better deserve to suffer with them. But You, Almighty and Merciful God, hear Your people … St. Demetrius the Myrrh-gusher of Thessalonica
https://iconandlight.wordpress.com/2021/10/25/70038/

“O God of Demetrios, help me!” Saint Demetrius, Great martyr and Saint Nestor
https://iconandlight.wordpress.com/2017/10/25/saint-demetrius-great-martyr-and-saint-nestor/

There appeared the body of the Saint Demetrius, shining and fragrant, from which welled up abundant myrrh coming from the openings of his holy body made by the piercings of the lances.
https://iconandlight.wordpress.com/2019/10/25/34032/

St .Demetrius of Misti -Konaklı of Cappadokia, The Holy Spirit dwelled in his heart.
https://iconandlight.wordpress.com/2016/10/26/st-demetre-of-misti-konakli-of-cappadokia-the-holy-spirit-dwelled-in-his-heart/

Hierodeacon Iliodor (Gairiyants) of Optina, when a man burns, he ignites those around him with his faith. The Lord will first of all ask about our HU-MAN-I-TY.
https://iconandlight.wordpress.com/2021/10/26/hierodeacon-iliodor-gairiyants-of-optina-when-a-man-burns-he-ignites-those-around-him-with-his-faith-the-lord-will-first-of-all-ask-about-our-hu-man-i-ty/

Apolytikion (Dimissal) Hymn of Great Martyr of Christ, Demetrios. Third Mode

The world has found in you a great champion in time of peril, as you emerged the victor in routing the barbarians. For as you brought to naught the boast of Lyaios, imparting courage to Nestor in the stadium, in like manner, holy one, great Martyr Demetrios, invoke Christ God for us, that He may grant us His great mercy.

Great Earthquake at Constantinople Troparion
— Tone 8

O Christ our God, Who lookest on the earth and makest it tremble:/ deliver us from the dreadful threat of earthquake,/ and send down upon us thy rich mercies and save us,// through the prayers of the Theotokos.

Troparion of St .Demetre of Misti -Konaklı, Nigde of Cappadokia,
In Tone VIII:

In thee, O Father, the image of God was preserved unspoiled, * for taking up thy Cross, and following Christ, * thou didst teach by thine own example to despise the flesh as transient, * that we should rather bestow upon the immortal soul particular care; * wherefore, together with the Angels, thy most pure spirit rejoiceth, O venerable Demetrius.

Apolytikion of Translation of the relics of New Martyr George of Ioannina
― Plagal Tone 1

Let us praise George, Christ’s Martyr, Ioannina’s boast and protector. For he contested steadfastly and conquered the enemy in the power of the Spirit. He now intercedes unceasingly that our souls may find mercy.

And three in Tone V: Spec. Mel.: “Rejoice …”:

O martyr of Christ, come thou to us that beseech thy merciful visitation, and deliver them that are afflicted with threats of torment and the mad raging of heresy. For as captives and naked are we persecuted by them, moving often from place to place and straying into the caves and mountains. Therefore, spare us, O all-praised one, and grant us liberty; calm the tempest and dampen the displeasure which is directed against us, entreating God, Who granteth great mercy to the world.

O thou that didst not fear the bondage of the enemy, thou hast been given to us as a rampart, setting at naught incursions of barbarians and easing infirmities. An indestructible base and unassailable foundation, a governor, a citizen and champion of thy city wast thou, O Demetrius. O all-blessed one, by thy prayers save it, which now is in grievous danger and is wretchedly oppressed, beseeching Christ, Who granteth the world great mercy.

The choir of passion-bearers hath appeared, possessed of every virtue, by which the great martyr hath worthily inherited the enjoyment of incorruptible and blessed life. Adorned therein, O right wondrous Demetrius, revered for thine emulation of Christ and praised for the spear which also pierced thee, pray thou yet more earnestly that He deliver us that honor thee from suffering and grievous circumstances, fervently entreating Him Who granteth the world great mercy.