Ευχαριστώ το Θεό για το έλεός Του, αλλά καλύτερα ήταν στον άλλο κόσμο. Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς

Τῇ Λ'(30ῃ) τοῦ μηνὸς Νοεμβρίου, Μνήμη τοῦ Ἁγίου ἐνδόξου καὶ πανευφήμου Ἀποστόλου, Ἀνδρέου τοῦ Πρωτοκλήτου (62)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τοῦ Ὁσίου καὶ Θεοφόρου Πατρὸς ἡμῶν Φρουμεντίου, Ἐπισκόπου Ἰνδίας ἤτοι Ἀβησσυνίας (380)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τοῦ ἐν Ἁγίοις Πατρὸς ἡμῶν Ἀλεξάνδρου, Ἐπισκόπου Μηθύμνης, ἑνὸς τῶν τριακοσίων δέκα καὶ ὀκτὼ Πατέρων τῆς Α´ Οἰκουμενικῆς Συνόδου
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τοῦ Ἁγίου καὶ Δικαίου Βαχτὰγκ Γκοργκασάλι, ἤτοι Λέοντος, βασιλέως τῆς Γεωργίας.(502)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τοῦ ἐν Ἁγίοις Πατρὸς ἡμῶν Πέτρου, Ἐπισκόπου Ραβέννης, τοῦ Χρυσολόγου.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τῶν ἐν Ἁγίοις Πατέρων ἡμῶν Πέτρου καὶ Σαμουήλ, τῶν πρώτων Καθολικῶν, ἤτοι Ἀρχιεπισκόπων, Γεωργίας. (5ος-6ος αιων.)

Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς
«…Καλύτερα ήταν στον άλλο κόσμο.»

Μας αφηγείτο ο επίσκοπος του Σαμπατς Μιχαήλ για ένα θαυμαστό γεγονός την εποχή που ήταν επικεφαλής της μονής Βρατσεβσνιτσα. Εκείνη την εποχή επικεφαλής στη Δρατσα ήταν ο ηγούμενος Φιλόθεος. Αυτόν τον ηγούμενο μια μέρα κάλεσαν στο χωριό Γρμπιτσα να τελέσει τη νεκρώσιμη ακολουθία για κάποιο νεκρό. Όταν τελείωσε την ακολουθία , συνόδευσαν τον νεκρό έως το νεκροταφείο και τον κατέβασαν στον τάφο. Όμως ξαφνικά ο νεκρός σήκωσε το καπάκι. Ο λαός φοβισμένος το έβαλε στα πόδια. Έμεινε μόνο ο καλόγερος. Βοήθησε ήρεμα τον ξαναζωντανεμένο νεκρό να σηκωθεί.
«Τι μου κάνετε;» ρώτησε ο άνθρωπος. «Μα χθες πέθανες», του είπε ο καλόγερος. «Να που τώρα είμαι πάλι ζωντανός. Και ήμουν συνέχεια ζωντανός ς’ εκείνο τον κόσμο, δε γεύθηκα καν το θάνατο.» Ύστερα απ’ αυτό ο άνθρωπος έζησε ακόμα 15 χρόνια. Όλο αυτό το διάστημα το πέρασε στη σιωπή και στην προσευχή. Όταν επέμεναν να πει κάτι έλεγε μ’ αναστεναγμούς. «Ευχαριστώ το Θεό για το έλεός Του, αλλά καλύτερα ήταν στον άλλο κόσμο.»
Από το βιβλίο: Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς, Εμμανουήλ, σελ 194

***

Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης
Το επάγγελμα δεν κάνει τον άνθρωπο

Το επάγγελμα δεν κάνει τον άνθρωπο. Εγώ γνώρισα έναν αχθοφόρο που είχε αναστήσει νεκρό. Όταν ήμουν δικαίος1͵ στην Σκήτη των Ιβήρων, με επισκέφθηκε μια μέρα κάποιος που ήταν περίπου πενήντα πέντε χρονών. Είχε έρθει αργά το απόγευμα και δεν χτύπησε, για να μην ενοχλήση τους Πατέρες και κοιμήθηκε έξω. Όταν τον είδαν οι Πατέρες, τον πήραν μέσα και με ειδοποίησαν.
«Καλά, του είπα, γιατί δεν χτύπησες το καμπανάκι, για να σού ανοίξουμε και να σε τακτοποιήσουμε;».
«Τί λές, Πάτερ μου, πώς να ενοχλήσω τους Πατέρες;», μου είπε.
Βλέπω, το πρόσωπό του είχε μία λάμψη. Κατάλαβα ότι θα ζούσε πολύ πνευματικά. Μου είπε μετά ότι είχε μείνει μικρός ορφανός από πατέρα και γι᾿ αυτό, όταν παντρεύτηκε, αγαπούσε πάρα πολύ τον πεθερό του. Πρώτα περνούσε από το σπίτι των πεθερικών του και μετά πήγαινε στο σπίτι του. Στενοχωριόταν όμως, γιατί ο πεθερός του έβριζε πολύ. Πολλές φορές τον είχε παρακαλέσει να μη βρίζη, αλλά εκείνος γινόταν χειρότερος. Κάποτε αρρώστησε βαριά ο πεθερός του. Τον πήγαν στο νοσοκομείο και μετά από λίγες μέρες πέθανε. Εκείνος δεν ήταν κοντά του την ώρα που ξεψύχησε, γιατί έπρεπε να ξεφορτώση ένα πλοίο.
Όταν πήγε στο νοσοκομείο και τον βρήκε στο νεκροστάσιο, προσευχήθηκε με πολύ πόνο: «Θεέ μου, Σε παρακαλώ, είπε, ανάστησέ τον, για να μετανοήση, και μετά πάρ᾿ τον». Αμέσως ο νεκρός άνοιξε τα μάτια του και άρχισε να κουνάη τα χέρια του. Το προσωπικό, μόλις τον είδαν, εξαφανίσθηκαν. Τον τακτοποίησε και τον πήγε στο σπίτι του εντελώς καλά.
Έζησε πέντε χρόνια με μετάνοια και μετά πέθανε.
«Πάτερ μου, μου είπε, ευχαριστώ πολύ τον Θεό, που μου έκανε αυτήν την χάρη. Ποιός είμαι εγώ, για να μου κάνη ο Θεός τέτοια χάρη;». Είχε πολλή απλότητα και τέτοια ταπείνωση, που ούτε καν του περνούσε από το μυαλό ότι ανέστησε νεκρό. Είχε διαλυθή από ευγνωμοσύνη προς τον Θεό γι᾿ αυτό που του έκανε.

Πολλοί άνθρωποι βασανίζονται, γιατί δεν κατορθώνουν να δοξασθούν με μάταιες δόξες ή να πλουτίσουν με μάταια πράγματα. Δεν σκέφτονται ότι αυτά στην άλλη, την αληθινή, ζωή ούτε χρειάζονται, αλλά ούτε και μεταφέρονται. Εκεί μόνον τα έργα μας θα μεταφέρουμε, τα οποία θα μας βγάλουν από εδώ και το ανάλογο διαβατήριο για το μεγάλο και αιώνιο ταξίδι μας.
1. Ο Προϊστάμενος μιας Σκήτης, ο οποίος εκλέγεται κάθε χρόνο από τους Γέροντες αυτής.
Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης, «Λόγοι Δ’, Οικογενειακή ζωή»

***

Όσιος Σιλουανός ο Αθωνίτης

Οσα κι αν μάθουμε, είναι πάρα ταύτα αδύνατο να γνωρίσωμε τον Κύριο, αν δεν ζήσωμε σύμφωνα με τις εντολές Του. Γιατί ο Κύριος δεν γνωρίζεται με την επιστήμη, αλλά με το ῞Αγιο Πνεύμα. Πολλοί φιλόσοφοι και επιστήμονες έφτασαν μέχρι την πίστη στην ύπαρξη του Θεού, αλλά δεν εγνώρισαν τον Θεό. Κι εμείς οι μοναχοί μελετούμε μέρα και νύχτα τον νόμο του Κυρίου, αλλά δεν εγνώρισαν όλοι τον Θεό – απέχομε πολύ απ’ αυτό – παρότι όλοι πιστεύουν.
Αλλο να πιστεύης πως υπάρχει Θεός κι άλλο να γνωρίζης τον Θεό.
Ο νωθρός στη προσευχή εξετάζει με περιέργεια πάντα, όσα βλέπει στη γη και στον ουρανό, αλλά δεν γνωρίζει ποιος είναι ο Κύριος ούτε προσπαθεί να το μάθη και όταν ακούη διδασκαλία για τον Θεό λέει·

“Μα πως είναι δυνατό να γνωρίσωμε τον Θεό; Και συ από που Τον γνωρίζεις;”

Θα σου πω. Μαρτυρεί το ῞Αγιο Πνεύμα. Αυτό γνωρίζει και μας διδάσκει.

“‘Αλλά μήπως το Πνεύμα είναι ορατό;”

Οι Απόστολοι Το είδαν να κατεβαίνη σε πύρινες γλώσσες κι εμείς Το αισθανόμαστε μέσα μας. Είναι γλυκύτερο από κάθε τι γήινο. Αυτό γεύονταν οι Προφήτες και μιλούσαν στον λαό κι ο λαός τους πρόσεχε. Οι ῞Αγιοι ‘Απόστολοι πήραν ῞Αγιο Πνεύμα και κήρυξαν σωτηρία στον κόσμο χωρίς να φοβούνται τίποτε, γιατί το ῞Αγιο Πνεύμα τους ενίσχυε. Ο Απόστολος Ανδρέας είπε στο ηγεμόνα των Πατρών που τον απειλούσε πως θα τον σταυρώση, αν εξακολουθή να κηρύττη·

“῎Αν φοβόμουν τον Σταυρό, δεν θα τον εκήρυττα”.

Το ίδιο και όλοι οι άλλοι ‘Απόστολοι και μετά οι μάρτυρες και ύστερα οι άγιοι ασκητές πήγαιναν χαρούμενοι στο μαρτύριο και τα πάθη. Κι όλα αυτά, γιατί το ῞Αγιο Πνεύμα, το αγαθό και γλυκύ, έλκει την ψυχή στην αγάπη του Κυρίου κι έτσι η ψυχή δεν φοβάται τα βασανιστήρια, ένεκα της γλυκύτητας του Αγίου Πνεύματος.

Πολλοί άγιοι μάρτυρες γνώρισαν μέσα στα βασανιστήρια τον Κύριο και τη βοήθειά Του. Πολλοί μοναχοί αντέχουν σε μεγάλη άσκηση και σε πολλούς κόπους για χάρη του Κυρίου. Κι αυτοί γνώρισαν τον Κύριο και παλαίβουν για να νικήσουν τα πάθη και προσεύχονται για όλη την οικουμένη και η χάρη του Θεού τους εμπνέει την αγάπη για τους εχθρούς. Γιατί όποιος δεν αγαπά τους εχθρούς, αυτός δεν γνώρισε ακόμη όλο τον πλούτο της χάρης του Κυρίου, ο Οποίος πέθανε στο Σταυρό για τους εχθρούς και μας έδωσε τον Εαυτό Του ως πρότυπο και μας έδωσε την εντολή ν’ αγαπούμε τους εχθρούς.

Ο Κύριος είναι αγάπη. Και μας έδωσε εντολή ν’ αγαπούμε αλλήλους και ν’ αγαπούμε τους εχθρούς και το ῞Αγιο Πνεύμα μας διδάσκει αυτη την αγάπη.

***

Άγιος Ανδρέας ο Πρωτόκλητος
του π. Ανανία Κουστένη

…Και πάμε, τώρα, στις 30 του Νοεμβρίου, έχομε τον πολύ αγαπημένο μας άγιο Ανδρέα τον Πρωτόκλητο. Ήταν από τη Γαλιλαία, αδελφός του αποστόλου και πρωτοκορυφαίου Πέτρου, γυιοί και οι δύο του Ιωνά, ψαράδες το επάγγελμα και μαθηταί του αγίου Ιωάννου του Προδρόμου. και ακολούθησαν τον Κύριο, πρώτος ο Ανδρέας εκλήθη απ’ τον Χριστό, έξ ου και Πρωτόκλητος, μαζί με τον ευαγγελιστή Ιωάννη, και υστέρα ο Ανδρέας έφερε και τον αδελφό του, τον Πέτρο. Είχε καλή θέση στη δωδεκάδα των αποστόλων ο άγιος Ανδρέας. Ήτο υπαρχηγός. Σπουδαίος και σημαντικός. Γεμάτος Θεία χάρη. Σε πολλά σημεία της Θείας Γραφής, της Καινής Διαθήκης, αναφέρεται το όνομά του και η δράση του. Όταν ήλθε το Πνεύμα το Άγιον, την ημέρα της Πεντηκοστής, εγέμισε κι αυτός από τη χάρη Του. και μετά, του έπεσε ο κλήρος να μεταβεί και να κηρύξει στη Βιθυνία, στον Πόντο, στην Καππαδοκία, στη Γαλατία, στο Βυζάντιο, στη Θράκη, στη Μακεδονία, από την ενδοχώρα, στα μέσα εκεί, που ναι η Βουλγαρία και τα υπόλοιπα, κι έφθασε μέχρι τας Πάτρας. Στον Πόντο έκαμε πολύ μεγάλη δουλειά. Έφθασε μέχρι την Ουκρανία, στη Σινώπη του Πόντου, που οι Σινωπείς ήταν τόσο άγριοι και βάρβαροι, που Σε κάποια στιγμή, καθώς μιλούσε όρμησαν επάνω του και τον κτύπησαν τόσο πολύ, που τον άφησαν σχεδόν πεθαμένο, του ‘κοψαν και το δακτυλάκι του, και τον πέταξαν στα σκουπίδια, έτσι, για να τον περιφρονήσουν και ν’ απαλλαγούν. Αλλά εκείνος δεν πέθανε. Είχε ήμερες απ’ τον Θεό και δεν τις έχανε. και σηκώθηκε πάλι, πήγε, τους μίλησε, ήτο ανεξίκακος, ως μιμητής του Χριστού μας και αυτός, και τους έκαμε να τον ευσπλαχνισθούν και να τον ακούσουν. Κι ήλθαν στον Χριστό. Όλες αυτές οι Εκκλησίες, στον Πόντο και στα υπόλοιπα, οφείλονται στον άγιο Ανδρέα, καθώς και στον απόστολο Πέτρο, τον αδελφό του, που ‘ρθε να τον συναντήσει και κήρυξαν αρκετά στα μέρη αυτά τη χάρη του Ιησού Χριστού. Γι’ αυτό κι ο απόστολος Πέτρος τις δύο Καθολικές Επιστολές του τις στέλλει στους χριστιανούς του Πόντου, της Γαλατίας, της Καππαδοκίας, της Βιθυνίας και της Μικράς Ασίας. δεν είν’ τυχαίο αυτό. Πόσο έχουν εργασθεί οι απόστολοι του Χριστού! οι αναμορφωταί της οικουμένης. Έφεραν το ευαγγέλιο εις πάσαν την γήν και έως εσχάτου αυτής. Και ήλθε εις τας Πάτρας ο άγιος Ανδρέας, εθεράπευσε εκεί έναν βαρειά άρρωστο, τον Σώσειο, τον πίστεψαν οι Πατρείς, προσήλθαν στον Χριστό, θεράπευσε και την Μαξιμίλλα, την γυναίκα του ανθυπάτου, του Αιγαιάτου, του διοικητού, και τον αδελφό του, τον μαθηματικό σοφό Στρατοκλή, ο Στρατοκλής έγινε Σε λίγο και επίσκοπος Πατρών, στο πόδι του αγίου Ανδρέου, αλλά ο Αιγαιάτης ήτανε πολύ βάρβαρος. Κι επειδή έβλεπε τους ανθρώπους να πιστεύουν τον άγιο Ανδρέα και να γίνονται χριστιανοί, δεν άντεξε. Γι’ αυτό συνέλαβε τον απόστολο και τον εσταύρωσε πάνω Σε Σταυρό σχήματος Χι. Κι εκεί ο άγιος Ανδρέας, απ’ τον Σταυρό αυτό ανεχώρησε για τον Εσταυρωμένο του ουρανού και τον Αναστημένο Χριστό μας. Και κατέστη πολιούχος των Πατρών, με πολλά θαύματα, πολλές επεμβάσεις και μεγάλη προστασία στην πρωτεύουσα της Πελοποννήσου αιώνες και αιώνες, αγαπάει και την πατρίδα μας ιδιαίτερα κι είναι, μετά τον απόστολο Παύλο, ο φωτιστής των Ελλήνων, τον αγαπάει και η Αθήνα, τον αγαπούνε παντού τον άγιο ‘Ανδρέα, κι έχει και πλήρη ασματική ακολουθία, γιατί είναι από τους πανηγυρικώς εορτάζοντας αποστόλους. Κι όσοι έχουν το όνομά του και όσες τους ευχόμεθα τα χρόνια πολλά κι όσοι πανηγυρίζουν κι έχουν ναούς, και πάλι χρόνια πολλά και στον Γέροντα, εδώ, τον ηχολήπτη και στους άλλους, ευχόμεθα έτη πολλά και βοήθεια ο άγιος Ανδρέας, να βοηθάει και την πατρίδα μας, την οποία προστατεύει, αλλά και ολόκληρη την οικουμένη.
Έξεφωνήθη την 21η Νοεμβρίου 2007
Τα Συναξάρια της 29ης και 30ής Νοεμβρίου εξεφωνήθησαν στις 28 Νοεμβρίου 2007
Φθινοπωρινό Συναξάρι τόμος Β΄, του π. Ανανία Κουστένη,

***

Ανδρέας ο Πρωτόκλητος. H Ζωή ενός Οσιομάρτυρα
Κόντογλου Φώτης

Προχθές στις 30 του Nοέμβρη ήτανε η μνήμη του αγίου αποστόλου Aνδρέα του Πρωτοκλήτου. Όλοι οι απόστολοι πεθάνανε με μαρτυρικό θάνατο, κηρύχνοντας το Eυαγγέλιο σε διάφορες χώρες. Στην Eλλάδα μαρτύρησε μοναχά ένας απ’ αυτούς, ο Aνδρέας ο Πρωτόκλητος, δηλαδή που πήγε πρώτος κοντά στον Xριστό. Mαρτύρησε στην Πάτρα. Πολύ τιμημένη είναι η Πάτρα μέσα στον κόσμο, γιατί αξιώθηκε να ποτισθεί το χώμα της με το αίμα εκείνου που τον κάλεσε ο Xριστός πριν από τους άλλους έντεκα, πριν από τον αδερφό του τον Πέτρο. O Aνδρέας ήτανε στην αρχή μαθητής του Iωάννου του Προδρόμου. Mια μέρα καθότανε ο Πρόδρομος μαζί με τους δυο μαθητές του, κ’ είδε από μακριά τον Xριστό να περπατά, και γυρίζει και τους λέει: “Nα, αυτός είναι το αρνί του Θεού”. Kαι σαν ακούσανε οι μαθητές το δάσκαλό τους να μιλά έτσι, πήγανε ξοπίσω από τον Xριστό. Kαι Kείνος γύρισε και τους είδε να τον ακολουθάνε, και τους λέγει: “Tι ζητάτε;” Kι’ αυτοί του είπανε: “Δάσκαλε, πού κάθεσαι;” Kι’ ο Xριστός τους αποκρίθηκε: “Eλάτε να δήτε”. Πήγανε λοιπόν κ’ είδανε πού καθότανε, κι’ απομείνανε μαζί του εκείνη την ημέρα. O ένας απ’ αυτούς τους δυο ήτανε ο Aνδρέας. O άλλος είναι φανερό πως ήτανε ο Iωάννης, γιατί αυτά που είπαμε παραπάνω τα γράφει ο ίδιος ο Iωάννης στο Eυαγγέλιό του (Iω. α΄, 35), και λέγει “ην Aνδρέας ο αδελφός Σίμωνος Πέτρου εις εκ των δύο των ακουσάντων παρά του Iωάννου και ακολουθησάντων αυτώ” (Iω. α΄, 41). Bλέπεις πώς κρύβει τον εαυτό του, που ήτανε μαζί με τον Aνδρέα; Kαι το κάνει από σεμνότητα, όχι μοναχά σ’ αυτό το μέρος του Eυαγγελίου του, αλλά και σε άλλα. K’ ενώ είναι πάντα λιγόλογος στα καθέκαστα της ιστορίας του, σ’ αυτό το μέρος γράφει και την ώρα που πήγανε κοντά στον Xριστό, κι’ απ’ αυτό φαίνεται πόσο τυπώθηκε μέσα στην ψυχή του εκείνη η στιγμή που πρωτογνώρισε τον αγαπημένο του δάσκαλο. Γράφει λοιπόν: “Ώρα ην ως δεκάτη” (Iω. α΄, 40). Ύστερα, πηγαίνει ο Aνδρέας και βρίσκει τον αδελφό του τον Πέτρο που τον λέγανε τότε ακόμη Σίμωνα και του λέγει: “Bρήκαμε τον Mεσσία που θα πει Xριστός”. “Eυρήκαμεν τον Mεσσίαν, ό εστι μεθερμηνευόμενον Xριστός”. Kαι τον πήρε και τον πήγε στον Xριστό. Kι’ ο Xριστός, σαν γύρισε και είδε τον Σίμωνα, είπε: “Eσύ είσαι ο Σίμωνας ο γυιος του Iωνά· εσένα τόνομά σου θα γίνει Kηφάς, που θα πει Πέτρος”.
O Aνδρέας γεννήθηκε στη Bηθσαϊδά της Γαλιλαίας, ένα ψαραδοχώρι χτισμένο στην ακρογιαλιά της λίμνης Γεννησαρέτ. Kατά τα παραπάνω που είπαμε, ο Πέτρος ήτανε αδελφός του Aνδρέα, κ’ οι δυο ήτανε γυιοι του γέρο Iωνά, ψαραδόσογο. O Πέτρος ήτανε φουριόζος και ενθουσιαζότανε εύκολα, ενώ ο Aνδρέας ήτανε ήσυχος και λιγόλογος, όπως γράφει ο άγιος Eπιφάνιος: “Πέτρος θερμός τω πνεύματι ην πάνυ και εις κοσμικών χρεών μέριμναν επιτήδειος, ο δε Aνδρέας πραΰς και ολιγόλαλος”.
Aπό το Eυαγγέλιο φαίνεται πως ο Aνδρέας ήτανε ανάμεσα στους μαθητές του Xριστού που είχανε πιο πολύ θάρρος μαζί του, σαν τον Πέτρο, τον Iωάννη και τον Φίλιππο. Ωστόσο τα λόγια που έλεγε ήταν πάντα λιγοστά. Tη μέρα που μαζεύθηκε πολύς κόσμος κι’ άκουγε τη διδαχή του Xριστού και πεινάσανε, γύρισε ο Xριστός κ’ είπε στον Φίλιππο: “Aπό πού θε ν’ αγοράσουμε ψωμιά για να φάει ο κόσμος;” Kι’ ο Φίλιππος του είπε: “Διακόσια τάλληρα ψωμιά δεν φτάνουνε για να φάγει ο καθένας τους από μια μπουκιά”. Tότε ο Aνδρέας λέγει στον Xριστό: “Eίναι εδώ πέρα ένα παιδάριο που έχει πέντε ψωμιά κριθαρένια και δυο ψάρια” (Iω. στ΄, 5-10).
Kι’ άλλη φορά πάλι, τη μέρα που μπήκε ο Xριστός στην Iερουσαλήμ με τα βάγια, κάποιοι Έλληνες θέλανε να τον δούνε, και πήγανε στον Φίλιππο και του είπανε: “Kύριε, θέλουμε να δούμε τον Iησού”. Kαι ο Φίλιππος πήγε και το είπε στον Aνδρέα, κ’ ύστερα κ’ οι δυο μαζί το είπανε στον Xριστό. Kαι τότες ο Xριστός είπε: “Eλήλυθεν η ώρα ίνα δοξασθή ο υιός του ανθρώπου” (Iω. ιβ΄, 23). “Έφταξε η ώρα για να δοξασθεί ο γυιος του ανθρώπου”, δηλαδή με τους Έλληνες θα κηρυχθεί το Eυαγγέλιο. Λοιπόν, βλέπεις; Πάλι ο Aνδρέας τού μίλησε. Συμπεραίνω πως οι Έλληνες πήγανε και τόπανε στον Φίλιππο γιατί θάξερε ελληνικά, αφού και τόνομά του ήτανε ελληνικό, μακεδονικό. Kι’ αυτός πάλι το είπε στον Aνδρέα, που είχε κι’ αυτός ελληνικό όνομα, κ’ ίσως γνώριζε και τη γλώσσα. Aπό τους δώδεκα μαθητές του Xριστού, μοναχά αυτοί οι δυο είχανε ελληνικά ονόματα.
Mετά την Aνάσταση, την τελευταία φορά που φανερώθηκε ο Xριστός στους μαθητές του, τους είπε: “Πηγαίνετε και μαθητέψετε όλα τα έθνη, βαφτίζοντάς τα στο όνομα του Πατρός και του Yιού και του αγίου Πνεύματος, και διδάσκοντάς τα να κρατάνε όλα όσα σας παράγγειλα. K’ εγώ θάμαι πάντα μαζί σας όλες τις ημέρες, μέχρι τη συντέλεια του κόσμου”. Aφού λοιπόν πήρανε τη χάρη του αγίου Πνεύματος την ημέρα της Πεντηκοστής, τραβήξανε ο καθένας κατά τη φώτιση που πήρε, στόνα και στ’ άλλο μέρος. O άγιος Aνδρέας τράβηξε, κατά την παράδοση, και πήγε κατά πρώτο στα μέρη της Mαύρης Θάλασσας. Kήρυξε το Eυαγγέλιο στην Tραπεζούντα και στην Aμισό, έχοντας μαζί του κάποιους από τους Eβδομήντα αποστόλους, και γύρισε στη θρησκεία του Xριστού χιλιάδες Έλληνες και Iουδαίους. Aπό κει τράβηξε στην Kολχίδα, δηλαδή στο σημερινό Λαζιστάν, που κατοικούσανε οι άγριοι κουρσάροι οι λεγόμενοι Kερκέτες. Kατόπι γύρισε πίσω στην Iερουσαλήμ για να δει τον αδελφό του τον Πέτρο και τους άλλους αποστόλους, και πάλι ξανάφυγε μαζί με τον Iωάννη τον Θεολόγο και πήγανε στην Έφεσο. Στην Έφεσο είδε στόνειρό του τον Xριστό, που τον πρόσταξε να πάγει στους Σκύθες να κηρύξει το Eυαγγέλιο. Πηγαίνοντας στη Σκυθία, πέρασε από τη Bιθυνία και κήρυξε στη Nικομήδεια, στη Xαλκηδόνα και στην Ποντοηράκλεια. Aπό κει πήγε στην Παφλαγονία και κήρυξε στην Άμαστρη και στη Σινώπη, κ’ εκεί βάφτισε τους πιο πολλούς χριστιανούς και κατόπι πήγε πάλι στην Aμισό και στην Tραπεζούντα. Aπό κει πήγε στα Σαμόσατα που βρισκότανε απάνω στον ποταμό Eυφράτη και δίδαξε τους Έλληνες, που κατοικούσανε πολλοί σ’ αυτό το μέρος. Aπό τα Σαμόσατα ξαναγύρισε στην Iερουσαλήμ και τότες είδε τον Παύλο. Mετά το Πάσχα, έφυγε πάλι και πέρασε την Kαππαδοκία και τη Λαζική κ’ έφταξε στο Kίεβο της Σκυθίας, που ήτανε το Πάνθεο της σλαυωνικής πολυθεΐας, κι’ απάνω σ’ ένα χαμοβούνι έστησε έναν πέτρινο σταυρό. Kατόπι πέρασε τον Kαύκασο και την Kασπία Θάλασσα, και κήρυξε στη Xορασμία, στο σημερινό Xορωσάν. Ύστερα έστρεψε πίσω κατά το βασίλεμα και πήγε στην Kριμαία, κι’ αφού δίδαξε και βάφτισε πολλούς, πέρασε στη Σινώπη, κι’ από κει πήγε στο Bυζάντιο, που ήτανε τότες ένα χωριό, πριν χτιστεί η Kωνσταντινούπολη, κι’ αφού χειροτόνησε επίσκοπο τον Στάχυν, έναν από τους Eβδομήντα αποστόλους, πήγε στη Θράκη και στη σημερινή Bουλγαρία και Σερβία. Έπειτα κατέβηκε στη Mακεδονία, στη Θεσσαλία και στη Pούμελη, κι’ από κει πέρασε στον Mοριά και πήγε στην Aχαΐα που είχε πρωτεύουσα την Πάτρα, μεγάλη πολιτεία τιμημένη από τους Pωμαίους που αφεντεύανε τον καιρό εκείνον απάνω σ’ όλον τον κόσμο, κ’ ήτανε στολισμένη με επίσημα χτίρια και με αγάλματα. Aνθύπατος της Aχαΐας ήτανε τότες ένας που τον λέγανε Aιγεάτη. Σε λίγο ακούσθηκε πως ο Aνδρέας γιάτρεψε πολλούς αρρώστους μονάχα με το άγγιγμα των χεριών του κι’ ο κόσμος έτρεχε σ’ αυτόν. Έτυχε τότε ν’ αρρωστήσει κι’ η γυναίκα του Aιγεάτη, λεγόμενη Mαξιμίλλα, κι’ ο άγιος Aνδρέας την έγιανε. Σε λίγον καιρό έφυγε στη Pώμη ο Aιγεάτης για να παρουσιασθεί στον αυτοκράτορα Nέρωνα για κάποιες υποθέσεις, κι’ άφησε στο πόδι του τον αδελφό του Στρατοκλή. Aυτός ο Στρατοκλής ήτανε σοφός και φημισμένος μαθηματικός στην Aθήνα, κ’ είχε ένα δούλο που τον λέγανε Aλκαμανά, και τον γιάτρεψε ο άγιος Aνδρέας από σεληνιασμό που υπόφερνε. O Στρατοκλής κ’ η Mαξιμίλλα πιστέψανε στον Xριστό και βαφτισθήκανε, κι’ άλλος πολύς κόσμος μαζί τους. Γυρίζοντας στην Πάτρα ο Aιγεάτης και μαθαίνοντας αυτά που γινήκανε, πρόσταξε να πιάσουνε τον Aνδρέα και να τον βάλουνε στη φυλακή, και σε λίγες μέρες, αφού τον δίκασε, έβγαλε απόφαση να σταυρωθεί. Πριν να τον πιάσουνε, χειροτόνησε επίσκοπο τον Στρατοκλή. Σαν ξημέρωσε η μέρα
που θα τον σταυρώνανε, οι Pωμαίοι στρατιώτες, αφού τον βασανίσανε, τον πήγανε στην ακροθαλασσιά, στον τόπο που είναι σήμερα χτισμένη η εκκλησιά του και που τότες ήτανε χτισμένος ο ναός της Δήμητρας. Γύρισε και κοίταξε ατάραχος το σταυρό και τον βλόγησε, βλόγησε και τον κόσμο, κ’ ύστερα τον σταυρώσανε, γέρον, παραπάνω από εβδομήντα χρονών. O σταυρός που μαρτύρησε ο άγιος Aνδρέας ήτανε κανωμένος από δυο ίσια σταυρωτά ξύλα σε σχέδιο X, και κατά την παράδοση ήτανε από ξύλο της εληάς. Mαρτύρησε βασιλεύοντας στη Pώμη ο Nέρωνας. Kατά τον άγιο Eπιφάνιο, “ήτανε μεγαλόσωμος, λίγο σκυφτός, με γυριστή μύτη και με πυκνά φρύδια”. Tο σκήνωμά του το έθαψε ο επίσκοπος Στρατοκλής με τη Mαξιμίλλα και κόσμος πολύς, αφού το αλείψανε μ’ ακριβά αρώματα και το ενταφιάσανε σ’ ένα μνήμα μαρμάρινο κοντά στη θάλασσα. O τάφος του βρίσκεται ως τα σήμερα μέσα στην εκκλησιά του, αλλά το άγιο λείψανο λείπει, γιατί 350 χρόνια ύστερα από το μαρτύριό του το ανακομίσανε στην Kωνσταντινούπολη και το καταθέσανε στην εκκλησιά των αγίων αποστόλων μαζί με των άλλων μαθητών του Xριστού. Στα 1204 πήγανε στην Πόλη οι Φράγκοι, κι’ αρπάξανε ό,τι ήβρανε. Ένας καρδινάλης Πέτρος, από την Kαπούα, πήρε το λείψανο του αγίου Aνδρέα και το πήγε στο Aμάλφι της Iταλίας, και κει χτίσανε εκκλησία σε μνήμη του αγίου και βάλανε μέσα με μεγάλη πομπή το λείψανό του κλεισμένο σε ασημένια θήκη, στις 8 Mαΐου 1208. Στην Πάτρα απόμεινε μοναχά η αγία κάρα που τη δώρισε στους Πατρινούς ο αυτοκράτορας Bασίλειος ο Mακεδών. Mα στα 1460 που κατεβήκανε οι Tούρκοι στον Mοριά, ο Θωμάς ο Παλαιολόγος, αδελφός του Kωνσταντίνου και τελευταίος άρχοντας της Πάτρας, πήρε την αγία κάρα και μπαρκάρησε από την Πύλο και πήγε στη Pώμη και την πρόσφερε στον πάπα Πίο το B΄. O σταυρός του βρίσκεται στη Mαρσίλια, στο μοναστήρι του αγίου Bίκτωρος.
Στην Πάτρα και στα περίχωρα υπήρχανε πολλές εκκλησίες του αγίου Aνδρέου, πλην τώρα δεν σώζεται καμμιά. H σημερινή εκκλησιά του είναι βασιλική κατά το σχέδιο που συνηθιζότανε στα Eφτάνησα, και χτίσθηκε στα 1845. Tο ταβάνι είναι ζωγραφισμένο από τον Δημήτριο Bυζάντιο που έγραψε τη Bαβυλωνία και που ήτανε αγιογράφος. M’ όλο που η εκκλησία αυτή δεν είναι κανωμένη και ζωγραφισμένη κατά το βυζαντινό τρόπο, είναι ωστόσο κατανυχτική. Eνώ η μισοτελειωμένη εκκλησία που φαίνεται κοντά της είναι ένα έκτρωμα που πρέπει να το γκρεμίσουνε οι Πατρινοί. Ξέρω πως παιδεύουνται χρόνια τώρα χωρίς να μπορούνε να κατασταλάξουνε σε μια απόφαση για το σχέδιο μιας μεγάλης εκκλησιάς που θέλουνε να χτίσουνε. Eίδα το σχέδιο που σκάρωσε ένας Φραντσέζος, που είναι ίδια τούρτα. Mα υπάρχει πιο απλό πράγμα από τούτο; : να αναθέσουνε σ’ έναν καλόν αρχιτέκτονα, που να νογά από βυζαντινά, να κάνει μιαν εκκλησιά, αντιγράφοντας πιστά κάποια από τις πιο έμορφες βυζαντινές εκκλησιές, π.χ. τον όσιο Λουκά της Λειβαδιάς, το Bροντόχι του Mυστρά ή μια εκκλησιά από τη Θεσσαλονίκη ή από τ’ Άγιον Όρος. H Πάτρα είναι το λιμάνι της Eλλάδας που κοιτάζει κατά το πέλαγο της Eυρώπης, κι όποιος έρχεται από κει, είναι ντροπή να πρωτοδεί μιαν εκκλησιά φράγκικη στο μέρος που μαρτύρησε ο άγιος Aνδρέας. Πρέπει να δει μια εκκλησιά ελληνική, βυζαντινή. Tι καθόσαστε και συζητάτε χρόνια τώρα, σαν να μην έχετε την πιο σπουδαία τέχνη στον τόπο σας;
Eδώ στην Aθήνα ζωγράφισα μια μικρή και παλαιά εκκλησιά του αγίου Aνδρέα, που βρίσκεται στην οδό Λευκωσίας, κοντά στην πλατεία Aγάμων. H πιο πολλή δουλειά έγινε. Σαν τελειώσει η αγιογραφία, πιστεύω να γίνει ένα μικρό μουσείο της βυζαντινής αγιογραφίας. ( Γίγαντες ταπεινοί, Aκρίτας 2000)

Ο Άγιος Ανδρέας ο Πρωτόκλητος στο Ακρωτήριο της Κύπρου, Μητροπολίτου Κεφαλληνίας Γερασίμου Φωκά
https://iconandlight.wordpress.com/2016/11/29/%ce%bf-%ce%ac%ce%b3%ce%b9%ce%bf%cf%82-%ce%b1%ce%bd%ce%b4%cf%81%ce%ad%ce%b1%cf%82-%ce%bf-%cf%80%cf%81%cf%89%cf%84%cf%8c%ce%ba%ce%bb%ce%b7%cf%84%ce%bf%cf%82-%cf%83%cf%84%ce%bf-%ce%b1%ce%ba%cf%81%cf%89/

Η Εκκλησία των εσχάτων, το όραμα του π. Θεοδοσίου Ορλόφ της Λαύρας Ποτσάεφ για την Εκκλησία
https://iconandlight.wordpress.com/2021/11/29/%cf%84%ce%bf-%cf%8c%cf%81%ce%b1%ce%bc%ce%b1-%cf%84%ce%bf%cf%85-%cf%80-%ce%b8%ce%b5%ce%bf%ce%b4%ce%bf%cf%83%ce%af%ce%bf%cf%85-%ce%bf%cf%81%ce%bb%cf%8c%cf%86-%cf%84%ce%b7%cf%82-%ce%bb%ce%b1%cf%8d%cf%81/

Τελικά θα έλθει καιρός πού θα βάλουν μπροστά σας τον ΣΤΑΥΡΟ και το ΨΩΜΙ και θα σας πουν «Διαλέξετε!», δεν πρέπει να φοβάται κανείς τίποτα, όσο φοβερό και αν φαίνεται αυτό. Όλα θα τα κανονίσει ο ίδιος ο Κύριος Αγία Ματρώνα η Τυφλή της Μόσχας
https://iconandlight.wordpress.com/2020/11/29/54588/

Ἀπολυτίκιον τοῦ Ἁγίου Ἀποστόλου, Ἀνδρέου τοῦ Πρωτοκλήτου
Ἦχος δ’

Ὡς τῶν Ἀποστόλων Πρωτόκλητος, καὶ τοῦ Κορυφαίου αὐτάδελφος, τὸν Δεσπότην τῶν ὅλων Ἀνδρέα ἱκέτευε, εἰρήνην τῇ οἰκουμένῃ δωρήσασθαι, καὶ ταῖς ψυχαῖς ἡμῶν τὸ μέγα ἔλεος.

Ἀπολυτίκιον τοῦ Ἁγίου Φρουμεντίου.
Ἦχος δ´. Κανόνα πίστεως.

Τὸν θεῖον σῖτον τὸν τὰς καρδίας στηρίζοντα, φερωνύμως τῆς κλήσεως σιτοδοτῶν ἀναδέδειξαι, τῶν Αἰθιόπων Ἀπόστολος. Καὶ τὰ πάντα πωλήσας ἕνα ἠγόρασας ἀληθῶς, Μαργαρίτην πολύτιμον. Πάτερ Ἱεράρχα Φρουμέντιε, πρέσβευε Χριστῷ τῷ Θεῷ, σωθῆναι τὰς ψυχὰς ἡμῶν.

Ἀπολυτίκιον τοῦ Ἁγίου Ἀλεξάνδρου.
Ἦχος δ´. Ταχὺ προκατάλαβε.

Τριάδα ἐκήρυξας τὴν παναγίαν σοφέ, φυλάξας ἁγνότητα καὶ παρθενίαν καλῶς, Πατέρων ἐκ‐ λόγιον· ὅθεν καὶ τοῦ Κυρίου φίλος γνήσιος ὤφθης, ᾧ καὶ θερμῶς πρεσβεύεις, ποιμενάρχα Μηθύμνης, Ἀλέξανδρε θεοφόρε, Λεσβίων τὸ καύχημα.

Εἰς τὸν Στίχον Στιχηρὰ Προσόμοια
Ἦχος πλ. α’ Χαίροις ἀσκητικῶν

Ἔθνη τὰ μὴ εἰδότα Θεόν, ὡς ἐκ βυθοῦ τῆς ἀγνωσίας ἐζώγρησας, σαγήνῃ τῶν σῶν λογίων, καὶ συνταράσσεις σαφῶς, ἁλμυρὰς θαλάσσας, ἵππος ἄριστος, ὀφθεὶς τοῦ Δεσπόζοντος, τῆς θαλάσσης ἀοίδιμε, καὶ σηπεδόνα, ἀθεΐας ἐξήρανας, ἅλας τίμιον, ἐμβαλὼν τὴν σοφίαν σου, ἣν περ καὶ κατεπλάγησαν, Ἀπόστολε ἔνδοξε, τῆς μωρανθείσης σοφίας, οἱ ἀναιδῶς ἀντεχόμενοι, Χριστὸν μὴ εἰδότες, τὸν παρέχοντα τῷ κόσμῳ, τὸ μέγα ἔλεος.

Δοξαστικὸν
Ἦχος δ’ Ἀνατολίου

Τὴν τῶν ἰχθύων ἄγραν, καταλιπὼν Ἀπόστολε, ἀνθρώπους σαγηνεύεις, καλάμῳ τοῦ κηρύγματος, χαλῶν ὥσπερ ἄγκιστρον, τῆς εὐσεβείας τὸ δέλεαρ, καὶ ἀνάγων ἐκ τοῦ βυθοῦ τῆς πλάνης, τὰ ἔθνη ἅπαντα, Ἀνδρέα Ἀπόστολε, τοῦ Κορυφαίου ὁμαίμων, καὶ τῆς οἰκουμένης ὑφηγητὰ διαπρύσιε, πρεσβεύων μὴ ἐλλίπῃς ὑπὲρ ἡμῶν, τῶν ἐν πίστει καὶ πόθῳ εὐφημούντων πανεύφημε, τὴν ἀεισέβαστον μνήμην σου.

Ἦχος γ´. Ἡ Παρθένος σήμερον.

Ἡ Παρθένος σήμερον τὸν προαιώνιον Λόγον ἐν σπηλαίῳ ἔρχεται ἀποτεκεῖν ἀποῤῥήτως. Χόρευε, ἡ οἰκουμένη, ἀκουτισθεῖσα· δόξασον μετὰ ἀγγέλων καὶ τῶν ποιμένων, βουληθέντα ἐποφθῆναι παιδίον νέον, τὸν πρὸ αἰώνων Θεόν.

Ο παπά Ζαχαρίας, η παπαδιά και το σχέδιο του Αποστόλου Ανδρέα (30.11.16)
Μητροπολίτη Μόρφου Νεοφύτου

Ὁ Θεὸς φανερώνεται διὰ τῶν ἁγίων… (4.12.2019)

Ἀπόστολος Ἀνδρέας: «Καθαρότητα καρδίας καὶ ἁπλότητα» (30.11.2018)

Advertisement

St. Andrew the First-called: He was an apostle, evangelist, prophet, pastor and teacher

St. Andrew the First-Called Apostle (62)
Saint Frumentius, Archbishop of Abyssinia (380)
Saint Alexander of Methymna, Wonderworker, first Bishop of Methymna on Lesbos and a member of the First Ecumenical Council (c. 325)
Saints Castulus and Euprepis, martyrs in Rome.
Saint Trojanus of Saintes (Troyen), a priest in Saintes in France where he later became bishop after St Vivianus (533)
Saint Constantius, confessor, a priest in Rome who opposed the Pelagians and at whose hands he suffered a great deal (5th century)
Saints Peter I and Samuel I (5th-6th centuries), Catholicoi of Georgia.
Saint Vakhtang Gorgasali, King of Georgia (502)
Father John, disciple of Saint Lazarus the Stylite  of Mount Galesius near Ephesus, Asia Minor (11th century)
Saint Andrew (Saguna), Metropolitan of Transylvania (1873)
Saint Elias, Schemamonk of Valaam and Verkhoturye (1900)

Commemorated on November 30

St Nikolai Velimirovich

St. John Chrysostom says: “All is given to the Apostles.” That is, all gifts, all power, all the fullness of grace which God gives to the faithful. We see this in the life of the great apostle, St. Andrew the First-called: He was an apostle, evangelist, prophet, pastor and teacher (Ephesians 4:11). As an evangelist, he carried the good news of the Gospel to the four corners of the earth; as a prophet, he prophesied the baptism of the Russian people and the greatness of Kiev as a city and a Christian center; as a pastor, he established and organized many churches; as a teacher, he tirelessly taught people right up to and during his crucifixion, when he taught from the cross until his last breath. In addition to this, he was a martyr, which is also according to the gift of the Holy Spirit, and is not given to everyone. And so we see in this apostle, as in the others, the fullness of the grace of the Spirit of God. And every great work that a follower of Christ performs must be ascribed to that grace.

St. Frumentius testifies this to us. When he returned from Alexandria to Abyssinia as a consecrated bishop, he began to perform the greatest miracles, thus converting great masses of people to the Faith. Then the amazed king asked him:”So many years have you lived among us and never have we seen you perform such miracles. How is it that you do so now?” To this, the Blessed Frumentius replied to the emperor: “This is not my work, but the work of the grace of the priesthood.” The saint then explained to the king how he had forsaken parents and marriage and the whole world for the sake of Christ, and how he had-by the laying on of hands by St. Athanasius-received the grace of the priesthood: miracle-working grace.

St. Andrew the First-Called Apostle, Are We Seeking Christ?, St. John of Krostadt
https://iconandlight.wordpress.com/2017/11/30/st-andrew-the-first-called-apostle-are-we-seeking-christ-st-john-of-krostadt/

​ Apolytikion of Apostle Andrew the 1st Called
​ Fourth Tone

As first of the Apostles to be called, O Andrew, brother of him (Peter) who was foremost, beseech the Master of all to grant the world peace and our souls great mercy.

Doxasticon St. Andrew the First-Called Apostle, Tone 8

Let us acclaim Andrew, the preacher of the Faith and servant of the Word. For he fisheth men out of the deep, holding in his hands the Rood instead of a rod; letting down its power like a fishing line, he draweth up souls from the error of the enemy, and offereth them as a wellpleasing gift unto God. O ye faithful let us ever extol him with the choir of Christ’s disciples, that he might intercede with Him to be gracious unto us in the Day of Judgmen

Βάδιζε εδώ στη γη όχι σαν θνητός, αλλά σαν Ουράνιος άνθρωπος! Το όνομα Χριστιανός χωρίς χριστιανική ζωή είναι μία υποκρισία.

Συναξάριον.
Τῇ ΚΗʹ (28ῃ) τοῦ μηνὸς Νοεμβρίου μνήμη τοῦ ὁσίου Πατρὸς ἡμῶν καὶ Ὁμολογητοῦ Στεφάνου τοῦ Νέου. (767)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ ὁ ἅγιος Ἀνδρέας, συρόμενος κατὰ γῆς, διὰ τὴν τῶν ἁγίων Εἰκόνων προσκύνησιν, τελειοῦται.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ὁ ἅγιος Πέτρος, τυπτόμενος ὑπὲρ τῶν ἁγίων Εἰκονων, τελειοῦται.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ ἡ ἁγία Ἅννα, τυπτομένη πρὸς τὸ κατειπεῖν τοῦ ἁγίου Στεφάνου, τελειοῦται.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ οἱ ἅγιοι Ὁσιομάρτυρες Βασίλειος ‘’ὅς τυφλωθεὶς καὶ ἐξεντερισθεὶς τελειοῦται’’· Στέφανος ὁ εἰς Σουγδαΐαν ἐξορισθεὶς· Ιωάννης ὁ ἀπὸ Λεγαταρίων συρόμενος κατὰ γῆς τελειοῦται· καὶ Γρηγόριοι δύω ἐξορισθέντες, ὑπὲρ τῶν ἁγίων Εἰκονων (767)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ μνήμη τῶν ἁγίων Μαρτύρων, τῶν συμμαρτυρησάντων τῷ ἁγίῳ Στεφάνῳ, ὑπὲρ τῶν ἁγίων Εἰκόνων.(767)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ μνήμη τοῦ ἁγίου Μάρτυρος Εἰρηνάρχου καὶ τῶν σὺν αὐτῷ ἑπτὰ Ἁγίων γυναικῶν καὶ Ἀκακίου Πρεσβυτέρου τοῦ καὶ βαπτίσαντος αὐτόν ἐν Σεβαστείᾳ. Σὺν αὐτοῖς ἐμαρτύρησε καὶ Παίδων θεῖος χορός (303)
Μνήμη τοῦ ἐν ἁγίοις Πατρὸς ἡμῶν Θεοδώρου Ἐπισκόπου γενομένου Θεοδοσιουπόλεως Ἀρμενίας, ἐπὶ τῆς βασιλείας Μαυρικίου.
Οἱ ἅγιοι Μάρτυρες Τιμόθεος καὶ Θεόδωρος, οἱ Ἐπίσκοποι· Πέτρος, Ἰωάννης, Σέργιος, Θεόδωρος καὶ Νικηφόρος, οἱ Ἱερεῖς· Βασίλειος καὶ Θωμᾶς, οἱ Διάκονοι· Ἱερόθεος, Δανιήλ, Χαρίτων, Σωκράτης, Κομάσιος, Εὐσέβιος, οἱ Μοναχοί· καὶ Ἐτιμάσιος, ἐν Τιβεριουπόλει ξίφει τελειοῦνται (361-362)
Ὁ ἅγιος Θεόδωρος ἀρχιεπίσκοπος Ῥοστὼφ ἐν Ῥωσσίᾳ, ἀνιψιὸς καὶ ὑποτακτικὸς τοῦ Ὁσίου Σεργίου τοῦ Ῥάντονεζ (1395)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ὁ ἅγιος Ῥωμανὸς Ἐπίσκοπος Μακεδονίας
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ὁ ἅγιος Νεομάρτυς Κωνσταντίνος Zverev τῆς Alma-Ata (1920)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ὁ ἅγιος Νεομάρτυς Ναζάριος Gribkov (1937)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ὁ ἅγιος Ἀρσένιος Μπόκα ὁ Ρουμάνος Νέος Ὁμολογητής, ἐν πολλαῖς βασάνοις, φυλακαῖς καὶ διωγμοῖς ὑπό τῶν μπολσεβίκων ὑπωπιασθεὶς, ἐν εἰρήνῃ ἐτελειώθη ἐν τῇ Μονῇ Πρίσλοπ ἐν ἔτει 1989
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ἐκοιμήθῃ ὁ ἅγιος Γέροντας Ἰγνάτιος Καπνίσης τῆς Εὐβοίας (2019)

Άγιος Αρσένιος Μπόκα

Βάδιζε εδώ στη γη όχι σαν θνητός, αλλά σαν Ουράνιος άνθρωπος! Οι καλλίτερες αποδείξεις για την ύπαρξη του Θεού πρέπει να είναι οι ζωές μας.

Νίκησε το κακό με το καλό! Μείνε πρόβατο και με την δύναμη του Χριστού θα νικήσεις τους λύκους!

Χριστιανός να είσαι και όχι μόνο να φαίνεσαι! Ιδού ένα από τα πρωταρχικά σου καθήκοντα. Το όνομα Χριστιανός χωρίς χριστιανική ζωή είναι μία υποκρισία.
Χριστιανός είναι εκείνος ο οποίος, όσο είναι δυνατόν στον άνθρωπο, μιμείται τον Κύριο Ιησού: με τα λόγια του, με τα έργα του και με τις σκέψεις του. Για την εκπλήρωσι των εντολών του Θεού χρειάζεσαι την απλότητα.

Υπάρχουν και δάκρυα αόρατα. Δεν πρέπει βέβαια να κλαις για να σε βλέπει ο κόσμος. Η βαθιά Μετάνοια είναι τα αόρατα δάκρυα. Αισθάνεσαι ξαφνικά πόσο αμαρτωλός είσαι και αμέσως αναβλύζουν τα δάκρυα από τα μάτια σου.

«Οι λαϊκοί βλέπουν τους μοναχούς μέσα από τα πάθη τους, από τα οποία πολεμούνται, και δεν θέλουν να πιστεύσουν ότι είναι δυνατόν οι μοναχοί να κάμουν μία ενάρετη ζωή. Η αρετή είναι ακατανόητη, ενίοτε ονομάζεται απ’ αυτούς και υποκρισία. Έτσι, αδελφέ μοναχέ, σκέπασε τους ανθρώπους εν αγάπη με την πολλή σου προσευχή και θα ιδής να ανάπτη στις καρδιές αυτών των εκκοσμικευμένων χριστιανών, με τους οποίους συνομιλούσες, μία θεία φλόγα, την οποία δεν ημπορώ να περιγράψω, αλλά μόνο με πάθος την υποστηρίζω».

Όποιος θέλει να νικήσει τον κόσμο, ας προσεύχεται στον Πατέρα ή μυστικά ή με το νου του για όποιον ζει στο σκοτάδι της άγνοιας και της αμαρτίας. Η υπομονή στην πίεση του κακού, η συγχώρηση των αδελφών μας και η μυστική προσευχή γι’ αυτούς ενώπιον του Θεού είναι οι πνευματικές δυνάμεις, με τις οποίες μεταστρέφουμε προς το καλύτερο τον κόσμο με τις κακίες του. Επιμένοντας σ’ αυτό το έργο μπορείς να γίνεις αιτία σωτηρίας και των εκ του κόσμου αδελφών σου».

Οι δοκιμασίες και οι ανησυχίες των καιρών μας έχουν κι αυτό τον καλό σκοπό: μας προκαλούν να βρεθούμε κοντά στον Θεό, πού είναι το τελευταίο στήριγμα γιά την αιώνια ανάπαυσι μας.
Η ίδια η υπομονή στον αόρατο πόλεμο έχει γιά στήριγμά της την προσευχή. Να προσεύχεσαι πάντοτε με δύναμη και ελπίδα, και μην ανησυχείς για τίποτε.
Η προσευχή σου θα σε κάνει σοφό και θα είσαι χαρούμενος και ειρηνικός στο πνεύμα.

Δώστε μας τις καλύτερες μητέρες (ταπεινές και πιστές στον Θεό) και θα σας δώσουμε τούς καλλίτερους ανθρώπους.
Δεν υπάρχει καμμία ανώτερη τέχνη από την τέχνη της αγωγής.

Όποιος αποφεύγει την υπομονή, αποφεύγει και την Σωτηρία. Η Σωτηρία δεν είναι μόνο να μὴν κάνεις το κακό, αλλὰ και να υπομένεις με ανδρεία το κακό.

Τα δάκρυα ευγνωμοσύνης των πτωχών που έχυσαν για τις βοήθειές σου σ᾿ αυτούς θα είναι για σένα αστραφτερά μαργαριτάρια στην πέραν του τάφου ζωή σου. Όσα δάκρυα θα χύσει ο πτωχός εξ αιτίας της ψυχρότητας και αδιαφορίας σου, θα πέσουν στην ψυχή σου σαν μία φλόγα φωτιάς μπροστά στον θρόνο του Θεού.

Τις έσχατες ημέρες οι θρησκείες όλο και περισσότερο θα ενδιαφέρονται για τον οικουμενισμό (ένωση), αυτή είναι μια από τις μεγαλύτερες αρέσεις όλων των εποχών. Είναι η αίρεσι όλων των αιρέσεων! Η πτώσι της Εκκλησίας από τους ιδίους της τους υπηρέτες, τα όργανα της Δύσης. Τα αποτελέσματά του είναι τα σάπια συντρίμμια που πέφτουν, ακόμα κι αν είναι επίσκοποι, ιερείς, μοναχοί ή λαϊκοί. Ας επιστρέψουμε στην αγία παράδοσι, στα δόγματα και στους κανόνες των αγίων πατέρων των 7 οικουμενικών Συνόδων. Διαφορετικά, θα πάμε στην κόλασι.

Ήθελα να πιάσω στα χέρια μου τη ρίζα του πόνου, που δεν είναι άλλη από την αμαρτία… Προσεύχομαι «Υπέρ της ειρήνης του σύμπαντος κόσμου, ευσταθείας των αγίων του Θεού Εκκλησιών», ακούω ξαφνικά, μέσα μου, τη πικρή αντιπαράθεση «μην προσεύχεσαι σε Μένα να τους δώσω ειρήνη, προσευχήσου οι άνθρωποι να αλλάξουν τη συμπεριφορά τους αν θέλουν να δουν ειρήνη στη Γη»... σαφώς τα πράγματα δεν πάνε καλά.

Μια γυναίκα είπε στον π. Αρσένιο «Σχεδόν όλα τα τρόφιμα έχουν δηλητηριαστεί στις μέρες μας», εννοώντας τις χημικές ουσίες που προστίθενται στα τρόφιμα, κι ο π. Αρσένιος της απάντησε: «Κάνετε το σημείο του Τιμίου Σταυρού σε ό, τι τρώτε και πίνετε: νερό, τσάι, καφέ, μπισκότα, φρούτα, ψωμί και σε κάθε φαγώσιμο. Ακόμα κι αν είναι δηλητηριασμένα, το σημείο του Τιμίου Σταυρού καταργεί κάθε δηλητήριο. »

«Σε λυπάμαι που είσαι αδύναμος στην πίστη. Θα αποτύχεις εξαιτίας του φόβου.
Ο φόβος είναι από τον διάβολο. Μην φοβάστε να σώσετε τις ψυχές σας. Θα έρθουν πολύ δύσκολοι καιροί, αλλά όλα επιτρέπονται από τον Θεό. Είναι ο σύντροφος του καθενός, από τη γέννηση μέχρι το θάνατο.
Θα πέσουν και οι εκλεκτοί. Λυπάμαι που είστε οι τελευταίοι. Θα σας κοσκινίσουν. Θα βάλουν φόρους, φόρους και άλλους φράχτες.
Θα τα πάρουν όλα! …Οι άνθρωποι σχεδόν θα χάσουν την ελπίδα τους.
Μόνο αυτοί που κρατούν την αληθινή πίστη τους θα σωθούν και μεγάλη θα είναι τότε η δόξα του Θεού πάνω τους…».

***

Άγιος Στέφανος ο Νέος

Ο άγιος Στέφανος, γεννήθηκε το 715 από ευσεβείς και επιφανείς γονείς που για πολλά χρόνια ήταν άτεκνοι, τον Ιωάννη και την Άννα, στην Κωνσταντινούπολη. Όταν ο Θεός τους χάρισε το τέκνο το έταξαν στην υπηρεσία Του και βαπτίσθηκε από τον άγιο πατριάρχη Γερμανό [12 Μαΐου] ο οποίος το έθεσε υπό τη σκέπη του πρωτομάρτυρος.
Επί αυτοκράτορα Λέων Γ’ του Ίσαυρου άρχισαν τα πρώτα μέτρα για την απαγόρευση των ιερών εικόνων και τον διωγμό των υπερασπιστών τους με τους γονείς του να κρίνουν συνετό να απομακρυνθούν από τη Βασιλεύουσα και να εμπιστευθούν τον γιό τους στους μοναχούς της μονής του Αγίου Αυξεντίου, πλησίον της Χαλκηδόνας.

Μετά τον θάνατο του Λέοντος του Γ’, στέφθηκε αυτοκράτορας ο γιος του, Κωνσταντίνος Ε’.
Το 754 ο Κωνσταντίνος Ε’ συγκάλεσε μια σύνοδο με τη συμμετοχή τριακοσίων επισκόπων υποταγμένων στην εξουσία του, η οποία κατ’ εντολήν του διακήρυξε την κατάργηση της προσκύνησης των εικόνων. Παντού οι ομολογητές καίγονταν, ξυλοκοπούνταν ή φυλακίζονταν, τα μοναστήρια έκλειναν, οι μοναχοί προπηλακίζονταν και αναγκάζονταν δια της βίας να επιστρέψουν στην τάξη των λαϊκών και να νυμφευθούν ενώ όσοι αντιστέκονταν, υφίσταντο ακρωτηριασμό της μύτης, της γλώσσας ή άλλες βιαιοπραγίες πριν σταλούν στην εξορία. Αυτοί συνέρρεαν κατά πλήθη στη Μονή του Αγίου Αυξεντίου για να βρουν κοντά στον άγιο Στέφανο παρηγοριά και ενθάρρυνση για να παραμείνουν στέρεοι στην ομολογία της Ορθοδοξίας. Τους συμβούλευε να μεταναστεύσουν σε περιοχές ανέγγιχτες ακόμη από τα απάνθρωπα αυτοκρατορικά μέτρα: στη Μαύρη Θάλασσα, στον Περσικό Κόλπο, στην Κύπρο, στις ακτές της Συρίας και κυρίως στη νότια Ιταλία, όπου χιλιάδες μοναχοί έβρισκαν τότε καταφύγιο.
Απτόητος απέναντι στα κατασταλτικά μέτρα, ο άγιος Στέφανος συνέχιζε την αντίστασή του και κλήθηκε να μεταβεί στην Κωνσταντινούπολη για να υπογράψει τις αποφάσεις της αιρετικής συνόδου κάτι που αρνήθηκε και αυτοί για να τον μειώσουν ηθικά διέδωσαν ότι είχε ασελγήσει σε μια μοναχή.

Τον έκλεισαν σε μια μονή της Κωνσταντινουπόλεως, αφού έκαψαν το μοναστήρι του. Καταδικάσθηκε σε εξορία στην Προκόννησο της Προποντίδας το 755 και αργότερα μεταφέρθηκε στην Κωνσταντινούπολη, στη φυλακή του πραιτωρίου όπου συνάντησε άλλους 342 μοναχούς ομολογητές της πίστεως.
Όλοι έφεραν σημάδια βασανισμού: άλλοι ήταν ακρωτηριασμένοι στη μύτη, άλλοι στα αυτιά ή στη γλώσσα, άλλοι πάλι είχαν υποστεί αισχρούς εξευτελισμούς και είχαν βουτηχτεί σε ακαθαρσίες.

Μετά από ένδεκα μήνες στη φυλακή ο Στέφανος έλαβε την αποκάλυψη του επικείμενου τέλους του και νήστευσε σαράντα ημέρες, Ο τύραννος είχε αναρτήσει παντού αναγγελίες για την απόφαση της εκτελέσεως του αρχηγού της ορθοδόξου παρατάξεως, με σκοπό να τρομοκρατήσει όσους έκρυβαν στο σπίτι τους μοναχούς ή ομολογητές της πίστεως και στη μεγάλη αναταραχή που ακολούθησε, το πλήθος υποκινούμενο από τους στρατιώτες έσπευσε στο πραιτώριο, πήρε τον άγιο και τον έσυρε στους δρόμους υβρίζοντας και κτυπώντας τον.
Όταν ο όχλος έφθασε στον ναό του Αγίου Θεοδώρου, ένας από αυτούς, ονόματι Φιλομάτιος, κτύπησε τον άγιο στο κεφάλι με ένα δοκάρι, του έσπασε το κρανίο και τα μυαλά του χύθηκαν στο χώμα (η τρύπα στην Κάρα του φαίνεται).
Το νεκρό σώμα του αγίου συνέχισαν να το κτυπούν με πέτρες μέχρι ότου παραμορφώθηκε και το έριξαν στην τάφρο που προοριζόταν για τους ειδωλολάτρες και τους κατάδικους, ήτανε 20 Νοεμβρίου του 765.
Η Τιμία κάρα του οσίου Στεφάνου του Νέου και Ομολογητή φυλάσσεται στην Ιερά Μονή Ταξιαρχών Αιγιαλείας

***

Όσιος Ιωαννίκιος ο Μεγάλος «ὁ ἐν Ὀλύμπῳ»(754 ἢ 762 – 846)
Εορτάζει στις 4 Νοεμβρίου

Ο όσιος Ιωαννίκιος ο Μεγάλος «ὁ ἐν Ὀλύμπῳ» γεννήθηκε στα 754 (η 762) στην κώμη των Μαρυκάτων, βόρεια της λίμνης Απολλωνιάδας, της Βιθυνίας. Οι γονείς του ήταν αγρότες και από επτά ετών του ανέθεσαν να φυλάει χοίρους. Ευσεβής εκ φύσεως, ο Ιωαννίκιος, είχε εντούτοις παρασυρθεί με τους γονείς του να προσχωρήσει στην αίρεση των εικονομάχων.

Επιστρέφοντας από μια νικηφόρα εκστρατεία, πέρασε κοντά από το περιώνυμο μοναστικό κέντρο του όρους Ολύμπου της Βιθυνίας και συνάντησε ένα γέροντα ασκητή ο οποίος του κατέδειξε την πλάνη του σχετικά με τις ιερές εικόνες. ‘Ο νέος ανδρας μετανόησε αμέσως, προσκύνησε την εικόνα του Χριστού και ελαβε την απόφαση να ακολουθήσει την οδό της ασκήσεως και της μετανοίας.
Προέβλεψε, μεταξύ άλλων, την ήττα του αυτοκράτορα Μιχαήλ Α’ του Ραγκαβέ (813) στον πόλεμο κατά των Βουλγάρων, την ανάρρηση στην εξουσία του Λέοντος Ε’ του Αρμενίου (813-820) και τον τρομερό διωγμό που θα εξαπέλυε κατά των ορθοδόξων. Επιστρέφοντας στο, όρος Άλσος της Λυδίας, στην αρχή της βασιλείας του Λέοντος Ε’ του Αρμενίου, ο όσιος δηλητηριάσθηκε από έναν Πέρση (μάγο), ονομαζόμενο Γουρία. Την επόμενη νύκτα όμως, εμφανίσθηκε στο ονειρό του ο άγιος Ευστάθιος (20 Σεπτ.). Του έδωσε να φάει ένα κομμάτι ξύλο που τον γιάτρεψε αμέσως. Ως δείγμα της ευγνωμοσύνης του έκτισε στον τόπο εκείνο εκκλησία και μοναστήρι αφιερωμένο στον άγιο Ευστάθιο
Κατά τον διωγμό του Λέοντος Ε’ του Αρμενίου, ο όσιος δεχόταν πολλούς επισκέπτες στο ερημητήριό του. Παρηγορούσε και στερέωνε στην ορθόδοξη πίστη μοναχούς και λαικούς.

Την εποχή που ο τύραννος Θεόφιλος ο εικονομάχος (813-842) καταδίωκε αγρίως την Εκκλησία και ιδιαιτέρως τους μοναχούς που υπερασπίζονταν τις άγιες εικόνες, ο Θεός φανέρωσε τη δύναμη της αληθινής πίστεως κάνοντας νέα θαύματα με μεσολαβητή τον άγιο ερημίτη. Καθώς προς το τέλος της ζωής του ο Θεόφιλος άρχισε να αμφιβάλλει για την ορθότητα όσων πίστευε (841), απέστειλε μερικούς αγγελιοφόρους του στον άγιο Ιωαννίκιο, για να λάβει συμβουλές. Ο μακάριος Γέρων ήταν κατηγορηματικός. Τους είπε: «Οποιος δεν αποτίει την οφειλόμενη τιμή στις εικόνες του Χριστού, της Θεοτόκου και των αγίων, δεν θα μπορέσει να γίνει δεκτός στη Βασιλεία των ουρανών, ακόμη και αν έζησε μια κατά τα άλλα ενάρετη ζωή. Οπως ακριβώς όσοι περιφρονούν τη δική σου εικόνα, βασιλέα, τιμωρούνται αυστηρά, το ίδιο και όσοι εμπαίζουν την εικόνα του Χριστού θα ριφθούν στο αιώνιο πυρ». Λέγεται ότι τον επόμενο χρόνο, καθώς ο Θεόφιλος ήταν στα τελευταία του, είπε να του φέρουν μία εικόνα του Χριστού και την ασπάσθηκε με δάκρυα πριν ξεψυχήσει. Η γυναίκα του, η ευσεβεστάτη αυγούστα Θεοδώρα (11 Φεβρ.), φρόντισε γρήγορα να χειροτονηθεί ο Μεθόδιος πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως (14 Ιουν.), κατά την προφητεία του οσίου Ιωαννικίου, και απο κατέστησε οριστικά την τιμή των αγίων εικόνων (842).
Κάποιοι μοναχοί που φθονούσαν τη φήμη του, έβαλαν μια μέρα φωτιά στο κελλί του. Ηδη ενενήντα δύο χρόνων τότε, και επιθυμώντας να αναπαυθεί, ο ανθρωπος του Θεού είδε στο γεγονός αυτό ένα θεϊκό σημάδι και αποφεύγοντας να ξανακτίσει το ερημητήριό του επέστρεψε στη Μονή Αντιδίου, εκεί ακριβώς όπου είχε πρωταρχίσει τον ισάγγελο βίο του, πριν πενήντα δύο ετη, διασχίζοντας αόρατος το πλήθος των επισκεπτών.

Εκοιμήθη εκεί εν Κυρίω στις 4 Νοεμβρίου του 846, αφού προείπε στον φίλο του άγιο Μεθόδιο, που είχε έρθει στο προσκέφαλό του, ότι θα τον ακολουθούσε οκτώ μήνες αργότερα. Την ώρα του θανάτου του οι μοναχοί του όρους Ολύμπου είδαν μια πύρινη στήλη να υψώνεται από τη γη στον ουρανό.
Η κάρα του φυλάσσεται στη Μονή Παντοκράτορος του Αγίου Ορους.

***

«Η Δύναμη των Αγίων Εικόνων»
– Ο δαίμονας μισεί την προσκύνησή Τους

Mας διηγήθηκε κάποιος από τους Γέροντες, ότι έλεγε ο αββάς Θεόδωρος ο Αιλιώτης πως ήταν κάποιος Έγκλειστος στο Όρος των Ελαιών στα Ιεροσόλυμα, πολύ αγωνιστής, τον οποίο πολεμούσε ο δαίμονας της πορνείας.
Μια ημέρα λοιπόν, καθώς του έκανε σφοδρή επίθεση, άρχισε ο Γέροντας να χάνει το κουράγιο του και να λέει στον δαίμονα:
«Ως πότε δεν υποχωρείς; Φύγε λοιπόν, γέρασες μαζί μου».
Του φαίνεται τότε οφθαλμοφανώς ο δαίμονας και του λέει:
«Ορκίσου ότι δεν θα πείς σε κανέναν όσα θα σου πω και δεν σε ξαναπολεμώ άλλο».
Και ορκίστηκε ο Γέροντας: «Μα Αυτόν που κατοικεί στους ουρανούς, δε θα πω σε κανέναν όσα μου πείς».
Του λέει ο δαίμονας: «Μην προσκυνήσεις αυτήν την Εικόνα και δεν σε πολεμώ άλλο».
Εικόνιζε δε η Εικόνα την Δέσποινα μας, την αγία Θεοτόκο, να κρατά στην αγκαλιά τον Κύριό μας Ιησού Χριστό.
Λέει ο Έγκλειστος στον δαίμονα:
«Άφησέ με να το σκεφτώ».

Την άλλη ημέρα λοιπόν το γνωστοποιεί στον αββά Θεόδωρο τον Ηλιώτη (ο οποίος και μας τα διηγήθηκε), που κατοικούσε τότε στην Λαύρα Φαράν. Κι όταν ήρθε αυτός, του τα διηγήθηκε όλα.
Τότε ο Γέροντας του λέει:
«Πράγματι, αββά, εμπαίχτηκες με το να ορκιστείς· όμως καλά έκανες και το είπες. Γιατί σε συμφέρει βέβαια περισσότερο να μην αφήσεις πορνείο σε τούτη την χώρα, στο οποίο δεν θα μπείς, από το να αρνηθείς να προσκυνήσεις τον Κύριό μας Ιησού Χριστό μαζί με τη Μητέρα του».
Αφού λοιπόν και μ’ άλλα λόγια τον εστήριξε και τον ενδυνάμωσε, πήγε στον τόπο του.

Ξαναπαρουσιάζεται τότε ο δαίμονας στον Έγκλειστο και του λέει:
«Τι συμβαίνει, κακόγερε; δεν ορκίστηκες ότι δεν το λες σε κανένα; και πως τα είπες όλα σ’ εκείνον που ήρθε σε σένα; Σου λέω, κακόγερε, πρέπει να κριθείς σαν επίορκος την ημέρα της κρίσεως».
Κι αποκρίθηκε ο Έγκλειστος:
«Ότι μεν ορκίστηκα και παραβίασα τον όρκο το ξέρω, αλλά για τον ιδικό μου Δεσπότη και Ποιητή τον παραβίασα, δεν θα ακούσω όμως εσένα. Γιατί θα απαιτηθεί από σένα, σαν αίτιο, και της κακής συμβουλής και της επιορκίας η αναπόφευκτη τιμωρία».
(*) Ιωάννου Μόσχου, Λειμωνάριον, Κεφάλ. 45, σελ. 54-55,ἐκδόσεις Ιεράς Μονής Σταυρονικήτα, Άγιον Όρος 1983.
Επιμέλ.ἡμετ. Οικοδομὴ και Παραμυθία Τριμηνιαία Έκδοσις της Ιεράς Γυναικείας Μονής των Αγίων Αγγέλων, Αφίδναι Αττικής, Αριθμὸς τεύχους 2 ● Δεκέμβριος 2012 – Ιανουάριος – Φεβρουάριος 2013
http://www.hristospanagia.gr/?p=51099#more-51099 

***

«Έδεσαν τα μάτια του Θεού»
Συγκλονιστικό γεγονός στην κομμουνιστική Ρωσία

Το συνταρακτικό γεγονός που θα διηγηθούμε συνέβη στην περιοχή Narymsk της Ρωσίας, στο βόρειο τμήμα της επαρχίας του Τόμσκ, το 1932 ή το 1933. Στο μέρος αυτό είχαν εγκατασταθεί οικογένειες εξόριστες από το κομμουνιστικό καθεστώς.

Κάποτε κάποιοι από τους εξορίστους έφτιαχναν ένα σταύλο για τα άλογα. Αυτοί έδωσαν εντολή σε μία γυναίκα που ζούσε εκεί δίπλα, ονόματι Μαρία Ιβάνοβνα, να τους μαγειρεύει, ενώ οι ίδιοι τής έφερναν τα τρόφιμα που θα μαγείρευε. Όταν έφτασε η Μεγάλη Τεσσαρακοστή, αυτοί που δούλευαν τής έφεραν να τους μαγειρέψει κρέας.
Η γυναίκα τούς απάντησε:
–Τώρα είναι Μεγάλη Τεσσαρακοστή. Είστε πιστοί άνθρωποι! Πώς μπορείτε να τρώτε κρέας μέσα στη νηστεία; Δεν μου πάει να σας το μαγειρέψω.
Ο επικεφαλής της είπε:
-Δεν είναι δική σου δουλειά αυτό. Μαγείρεψε! Οι άνδρες δουλεύουν και εσύ πρέπει να τους ταΐσεις. Εάν δεν θέλεις το κρέας, μην το τρως εσύ!
Οι άνδρες ήλθαν να φάνε. Ήταν δέκα. Η Άννα είχε φτιάξει σούπα με κρέας. Μαγείρεψε το κρέας όπως την διέταξαν, αλλά η ψυχή της ήταν στενοχωρημένη. «Πώς μπορείτε να το φάτε; Ξέρετε, είναι περίοδος νηστείας τώρα».

Η γυναίκα έφυγε από την κουζίνα. Πάνω από το τραπέζι είχε κρεμάσει μία εικόνα του Χριστού. Οι άνδρες ένιωσαν άβολα. Μόνο ο Ιβάν φάνηκε «τολμηρός». Πήρε μία πετσέτα που κρεμόταν πάνω σε έναν πάγκο και γέλασε:
–Θα δέσουμε τα μάτια του Θεού και έτσι δεν θα δει ότι τρώμε κρέας. Έτσι δεν θα είναι αμαρτία!
Έτσι έδεσαν τα μάτια της εικόνας. Η οικοδέσποινά τους δεν είδε τίποτε από αυτά που έκαναν. Μετά το γεύμα, ο έξυπνος τύπος άρχισε να λύνει τα μάτια της εικόνας, λέγοντας:
-Να! Ο Θεός δεν είδε τίποτε!
Η Άννα Ιβάνοβνα τον είδε.
-Τί κάνεις, Ιβάν; Έχασες τα λογικά σου; Γρήγορα να ζητήσεις συγχώρεση;
Τον μάλωσε όσο μπορούσε, αλλά ο Ιβάν μόνο γέλασε:
–Εάν υπάρχει Θεός, ας με τιμωρήσει. Κοίταξε: μας έχουν πάρει τα πάντα, μας έχουν εξορίσει και ο Θεός δεν έχει τιμωρήσει κανέναν! Πού είναι λοιπόν ο Θεός; Δεν πιστεύω πια ότι Αυτός υπάρχει.

Όταν γύρισε σπίτι του, είπε στην γυναίκα του, την Ευδοκία, τί είχε κάνει.
–Πω, πω! Τί έκανες; Ζήτα συγχώρεση, μετανόησε!, του είπε εκείνη κατατρομαγμένη.
Όμως αυτός επανέλαβε τα ίδια: «Εάν πραγματικά υπάρχει Θεός, ας με τιμωρήσει».
-Πώς μπορείς να λές τέτοιες ανοησίες; Η γυναίκα του άρχισε να κλαίει.
-Μην κλαίς, Ευδοκίτσα μου. Εάν είναι να υποφέρω, θα υποφέρω. Τουλάχιστον θα γνωρίζω ότι υπάρχει Θεός.

Η γυναίκα του σηκώθηκε το πρωί και άρχισε να κάνει δουλειές στην κουζίνα. Αυτός την ακολούθησε και προσπάθησε να ανάψει την λάμπα πετρελαίου, ανάβοντας ένα σπίρτο. Η γυναίκα του εξεπλάγη.
-Γιατί ανάβεις την λάμπα, Ιβάν; Ο ήλιος έχει ανέβει, έχει φωτίσει για τα καλά.
-Τί εννοείς; Είναι σκοτάδι!
Το σπίρτο έκαιγε στα δάχτυλά του, αλλά δεν το έβλεπε. Μετά πήρε ένα δεύτερο σπίρτο. Η γυναίκα του πήρε το σπίρτο, το άναψε μπροστά στα μάτια του και τον ρώτησε: «βλέπεις τώρα;». Όμως αυτός ψαχούλευε γύρω από το τραπέζι όπου ήταν η λάμπα. Δεν έβλεπε τίποτε, ούτε το σπίρτο ούτε τον ήλιο.
Μαύρη νύχτα είχε πέσει στα μάτια του. Η γυναίκα του άρχισε να τρέμει και να θρηνεί: ο άνδρας της είχε τυφλωθεί! Ο Ιβάν κατάλαβε: ο Κύριος του είχε πάρει την όραση. Άρχισε να κλαίει. Αυτό σήμαινε ότι υπήρχε Θεός!
-Γρήγορα να πάμε στο νοσοκομείο, του είπε η γυναίκα του.
-Γιατί να πάμε στο νοσοκομείο; απάντησε ο Ιβάν. Ο Θεός με έχει τιμωρήσει. Το νοσοκομείο δεν θα βοηθήσει.
Η Ευδοκία έπεσε γονατιστή μπροστά στις εικόνες για να ικετεύσει για τον άνδρα της.
-Γιατί κλαις; είπε ο Ιβάν. Μόνος μου το ζήτησα. Η τιμωρία έχει έλθει.
Την επόμενη νύκτα είδε ένα όνειρο. Ο Κύριος ήλθε κατευθείαν από την εικόνα την οποία είχε χλευάσει ο Ιβάν και του είπε:
–Εσύ μου έδεσες τα μάτια και εγώ σου έδεσα τα μάτια.
40 μέρες αργότερα, τα μάτια του έγιναν καλά. Η γυναίκα του Ιβάν προσευχόταν με μεγάλη θέρμη. Και ο Ιβάν έγινε ένας μεγάλος κήρυκας της Ορθόδοξης πίστης.
Το περιστατικό καταγράφεται στο εξαιρετικό βιβλίο του Πρωθιερέα Βαλεντίν Biryukov, «On Earth We’re Just Learning How to Live», μετάφραση (στα αγγλικά) Αδελφότητας Αγίου Γερμανού της Αλάσκας, 2016, σελ. 137-140.

Μην φοβάστε …Ο φόβος είναι από τον διάβολο. Θα έρθουν πολύ δύσκολοι καιροί, αλλά όλα επιτρέπονται από τον Θεό. Θα πέσουν και οι εκλεκτοί. Μόνο αυτοί που κρατούν την αληθινή πίστη τους θα σωθούν και μεγάλη θα είναι τότε η δόξα του Θεού πάνω τους… π. Αρσένιος Μπόκα, ο Προφήτης των εσχάτων
https://iconandlight.wordpress.com/2020/11/27/54490/

Αυτό πού επιτρέπει ο Θεός είναι καλό, διότι τίποτε δεν γίνεται στον κόσμο χωρίς την θέληση Του. Θα έρθουν πολύ δύσκολοι καιροί. Θα σας κοσκινίσουν. Να έχεις μέσα σου Τον Χριστό και μη φοβάσαι όταν οι δυνάμεις του κακού σε περικυκλώνουν, είναι μαζί σου και αναχαιτίζει το χάος! θα κάμη να μείνουν ανενέργητες όλες οι άσφαιρες απειλές τους. Άγιος Ιγνάτιος Μπριαντσιανίνωφ – π. Αρσένιος Μπόκα
https://iconandlight.wordpress.com/2022/04/29/%ce%b1%cf%85%cf%84%cf%8c-%cf%80%ce%bf%cf%8d-%ce%b5%cf%80%ce%b9%cf%84%cf%81%ce%ad%cf%80%ce%b5%ce%b9-%ce%bf-%ce%b8%ce%b5%cf%8c%cf%82-%ce%b5%ce%af%ce%bd%ce%b1%ce%b9-%ce%ba%ce%b1%ce%bb%cf%8c-%ce%b4%ce%b9/

Ἀπολυτίκιον Ἦχος β’

Τὴν ἄχραντον Εἰκόνα σου προσκυνοῦμεν Ἀγαθέ, αἰτούμενοι συγχώρησιν τῶν πταισμάτων ἡμῶν, Χριστὲ ὁ Θεός· βουλήσει γὰρ ηὐδόκησας σαρκὶ ἀνελθεῖν ἐν τῷ Σταυρῷ, ἵνα ῥύσῃ οὓς ἔπλασας ἐκ τῆς δουλείας τοῦ ἐχθροῦ· ὅθεν εὐχαρίστως βοῶμέν σοι· Χαρᾶς ἐπλήρωσας τὰ πάντα, ὁ Σωτὴρ ἡμῶν, παραγενόμενος εἰς τὸ σῶσαι τὸν Κόσμον.

Ἀπολυτίκιον τοῦ Ὁσίου Στεφάνου τοῦ νέου καὶ Ὁμολογητοῦ
Ἦχος α’. Τῆς ἐρήμου πολίτης.

Τοῦ Χριστοῦ τὴν Εἰκόνα σεβαζόμενος Στέφανε, δόγματι στεῤῥῶς ἀντετάξω, Κοπρωνύμου τοῦ ἄφρονος· μυρίας δὲ αἰκίας ὑποστάς, καὶ θάνατον ἐπώδυνον σοφέ, τῆς ἀσκήσεως ἐλάμπρυνας τὴν στολήν, αἱμάτων σου ταῖς ἀρδείαις. Δόξα τῷ σὲ ἰσχύσαντι Χριστῷ, δόξα τῷ σὲ θαυμαστώσαντι, δόξα τῷ δωρησαμένῳ σε ἡμῖν, προστάτην ἀκοίμητον.

Ἕτερον Ἀπολυτίκιον τοῦ Ὁσίου Στεφάνου τοῦ νέου καὶ Ὁμολογητοῦ
Ἦχος γ΄. Θείας πίστεως.

Θείαν ἄσκησιν, ἐνδεδειμένος, σκεῦος γέγονας, δικαιοσύνης, διαπρέπων ταῖς σεπταῖς ἀναβάσεσι· καὶ τοῦ Χριστοῦ τὴν εἰκόνα σεβόμενος, μαρτυρικῆς ἠξιώθης φαιδρότητος. Θεῖε Στέφανε, ἐν ὅπλῳ ἡμᾶς στεφάνωσον, τῆς θείας εὐδοκίας τοὺς ὑμνοῦντάς σε.

Έτερον Απολυτίκιον
Ήχος δ’. Ο υψωθείς εν τω Σταυρώ.

Ασκητικώς προγυμνασθείς εν τω όρει, τας νοητάς των δυσμενών παρατάξεις, τη πανοπλία ώλεσας παμμάκαρ του Σταυρού. Αύθις δε προς άθλησιν, ανδρικώς απεδύσω, κτείνας τον Κοπρώνυμον, τω της Πίστεως ξίφει· και δι᾽ αμφοίν εστέφθης εκ Θεού, Οσιομάρτυς αοίδιμε Στέφανε.

Ἀπολυτίκιον Ἁγίου Μάρτυρος Εἰρηνάρχου
Ἦχος δ΄. Ταχὺ προκατάλαβε.

Εἰρήνης τὸν πρύτανιν, ὁμολογήσας πιστῶς, τῆς πλάνης τὸν τάραχον, κατέλιπες νουνεχῶς, θεόφρον Εἰρήναρχε, ὅθεν δι’ ὕδατος τε, καὶ πυρὸς ὡς διῆλθες, ἔβης τροπαιοφόρος, πρὸς οὐράνιον λῆξιν, εἰρήνην καὶ σωτηρίαν, πάσιν αἰτούμενος.

Ἀπολυτίκιον
Ἦχος δ’

Ὁ Θεὸς τῶν Πατέρων ἡμῶν ὁ ποιῶν ἀεὶ μεθ’ ἡμῶν κατὰ τὴν σὴν ἐπιείκειαν, μὴ ἀποστήσῃς τὸ ἔλεος σου ἀφ’ ἡμῶν, ἀλλὰ ταῖς αὐτῶν ἱκεσίαις , ἐν εἰρήνῃ κυβέρνησον τὴν ζωὴν ἡμῶν.

Ανήμερα τ’ Άγιου Γιώργη του Χιοπολίτη ο πιό πολύς ο κόσμος δεν κοιμότανε, μόνο διαβάζανε μέσα στα σπίτια το συναξάρι τ’ Άγιου Γιώργη, κ’ οι γέροι διηγόντουσαν το τι θυμόντανε άπ’ τη σφαγή του… κυρ Φώτη Κόντογλου

Συναξάριον.
Τῇ ΚϚʹ(26ῃ) τοῦ μηνὸς Νοεμβρίου, μνήμη τοῦ Ὁσίου καὶ Θεοφόρου Πατρὸς ἡμῶν Στυλιανοῦ, τοῦ Παφλαγόνος, τοῦ θαυματουργοῦ (7ος αἱ.)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ Ὁσίου Πατρὸς ἡμῶν Ἀλυπίου τοῦ Κιονίτου ἐξ Ἀδριανουπόλεως τῆς Παφλαγονίας, τοῦ ἐν ἔτει χη΄ [608] , ἐν εἰρήνῃ τελειωθέντος.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ Ὁσίου Πατρὸς ἡμῶν Νίκωνος τοῦ «Μετανοεῖτε», τοῦ ἐν ἔτει 998 ἐν εἰρήνῃ τελειωθέντος.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ Ὁσίου Πατρὸς ἡμῶν Ἀκακίου τοῦ ἐν τῇ Κλίμακι, ἐν εἰρήνῃ τελειωθέντος (6ος αἱ.)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ Ὁσίου Πατρὸς ἡμῶν Ἰακώβου τοῦ Ἀναχωρητοῦ, μαθητοῦ τοῦ Ὁσίου Μάρωνα (457)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ Ὁσίου Πατρὸς ἡμῶν Σίλου, Ἐπισκόπου Κορίνθου τῆς Περσίδος.
Τῆ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ἀνάμνησις τῶν ἐγκαινίων τοῦ Ναοῦ τοῦ Ἁγίου Γεωργίου, ἐν τῷ Κυπαρίσσῳ τῆς Κωνσταντινουπόλεως
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ὁ Ἅγιος Νεομάρτυς Γεώργιος, ὁ ἐκ Χίου καὶ ἐν Κυδωνίαι (Ἀϊβαλὶ) ἀθλήσας κατὰ τῷ 1807ῳ [͵αωζ΄] ἔτει, ξίφει τελειοῦται.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ Ἁγίου Πέτρου, ἐπισκόπου Ἱεροσολύμων (552)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ Ὁσίου Χαιρέμωνος
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ Ἁγίου Μάρτυρος Προκοπίου τοῦ Πέρσου
Τῆ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ἐν Ἁγίοις Πατρὸς ἠμῶν Ἰννοκεντίου Ἐπισκόπου Ἰρκοὺτσκ τῆς Σιβηρίας, τοῦ θαυματουργοῦ τοῦ Ῥώσσου (1731)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τῶν Ὁσίων Πατέρων ἡμῶν Ἀθανασίου καὶ Θεοδοσίου, τῶν ἐν τῇ μονῇ τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Κυρίου ἐν Τσερεπόβετσκ τοῦ Νόβγκοροντ Ῥωσίας(1388)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ἡ κοίμησις τοῦ Πατρὸς Σοφιανοῦ, Ἐπισκόπου Δρυϊνουπόλεως, τοῦ σημειοφόρου (1711)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ οἱ Ἅγιοι νεο-ἱερομάρτυρες: Σέργιος (Κωνσταντίνοφ, 1941) ἀθλήσας ἐν Βλαντιμίρσκαγια, Γεώργιος (Πουτιλίν, 1930) ἀθλήσας ἐν Χαμπάροφσκ, Ἠλίας (Σάνγκιν) καὶ Γεώργιος (Πιγκουλέφσκι) ἀθλήσαντες ἐν Κρασνογιάρσκ ἐν ἔτει 1937, ὑπὸ τῶν ἀθέων μπολσεβίκων τελειωθέντες ἐν Ῥωσίᾳ.

Στίχοι
Γεώργιος οὗτος Χριστοῦ Μάρτυς νέος,
Σὺν τῷ παλαιῷ τάττεται ἀθληδροµήσας.
Στίχοι
Ναοῦ σου ἐγκαίνια ἐν Κυπαρίσσῳ,
Τελοῦντες, Γώργιε, νῦν σε ὑμνοῦμεν.

Ανήμερα τ’ Άγιου Γιώργη του Χιοπολίτη
κυρ Φώτη Κόντογλου

“Ανήμερα τ’ Άγιου Γιώργη του Χιοπολίτη γινότανε η Λειτουργία στο Αϊβαλί με μεγάλη κατάνυξη, δεν απόμνησκε σε σπίτι κανένας, μηδέ μικρός, μηδέ μεγάλος, μόνε γέμιζε κείνη μεγάλη εκκλησιά από μέσα κι απ’ όξω. Ο δεσπότης κ’ οι παπάδες ήτανε δακρυσμένοι, οι γυναίκες και τα μωρά κλαίγανε. Κείνη την ημέρα, από τις δώδεκα εκκλησιές που ’χε τ’ Αϊβαλί, μαζευόντανε στον Άγιο Γιώργη όλοι οι παπάδες κ’ οι ψαλτάδες. Εκεί πέρα έβλεπες ελληνισμό και χριστιανοσύνη. Εκεί πέρα ανετρίχιαζε κι ο πιο αναίσθητος άνθρωπος, κι όποιος ήθελε να κλάψει, εκεί πέρα έπρεπε να βρεθεί. Να κλάψει, και μαζί ν’ αναγαλλιάσει, όπως θωρούσε κείνο το μεγαλείο πόχει η Ορθοδοξία η κατατρεγμένη κ’ η ματωμένη, ακούγοντας είκοσι ψαλτάδες και πενήντα κανόναρχους να ψέλνουνε μια παλληκαρίσια ψαλμωδία. Ακόμα κ’ οι Τούρκοι, φαινόντανε στεναχωρημένοι, γιατί ήτανε και, κείνοι, γεννημένοι από την ίδια τη μάννα, που μεταδίνει στα παιδιά της το πάθος της καρδιάς και κείνη τη σπλαχνικιά αθωότητα που δεν βρίσκεται σ’ άλλον τόπο.
Αυτά τα πανηγύρια γινόντανε από ανθρώπους θλιμμένους, απάνω σε μνημόρια ματωμένα. Η Ορθοδοξία τότες ήτανε σαν και κείνη τη μάννα τη βασανισμένη, που την πονάνε τα παιδιά της πιότερο, παρά σαν είναι καλοπερασμένη. Αγάπη αληθινή είναι μονάχα κείνη που ’ναι πονεμένη αγάπη. Απάνου σε τέτοιαν αγάπη θεμελίωσε ο Χριστός τη γλυκιά την πίστη του.
Αυτοί οι άνθρωποι, βρέχανε το γιατάκι τους με δάκρυα και πηγαίνανε στην εκκλησιά και δοξολογούσανε τον Θεό, π’ αξίωσε ν’ αγιάσει ένας άνθρωπος αμαρτωλός, που ζούσε ίσαμε ψες ανάμεσά τους, και παράδωσε το κορμί του κουρμπάνι για την πίστη μας, όπως ο Χριστός παράδωσε το δικό του το κορμί για να μας δείξει την αληθινή την αγάπη”.

...Κάθε χρόνο στις 26 του Νοέβρη αποβραδίς χτυπούσανε θλιβερά οι καμπάνες στα δώδεκα καμπαναριά της πολιτείας, κι ούλος ο κόσμος φορεμένος τα καλά του πάγαινε στο παζάρι κι άναβε κεριά και τα κολλούσε απάνω σε μιά ματωμένη πέτρα, κι ανεσπαζότανε τ’ ασημωμένο κεφάλι τ’ Άγιου Γιώργη του Χιοπολίτη, πού ’χε μαρτυρήσει σε κείνο το μέρος κι απάνου σε κείνη την πλάκα. 
Οι καμπάνες χτυπούσανε ίσαμε τα μεσάνυχτα, κι ο πιό πολύς ο κόσμος δεν κοιμότανε, μόνο διαβάζανε μέσα στα σπίτια το συναξάρι τ’ Άγιου Γιώργη, κ’ οι γέροι διηγόντουσαν το τι θυμόντανε απ’ τη σφαγή του, είτε το τί είχανε ακουστά άπ’ τούς γεροντότερους. Κ’ έτσι στην καρδιά μας, εμάς των μικρών, απόμνησκε μιά θλίψη, πού βαστούσε δυό και τρεις ημέρες, κατά το αίστημα του καθενούς. Κ’ εγώ από μικρός είχα πιθυμιά να γράψω την ιστορία του γιά ν’ απομείνει απ’ το χέρι μου…

Μαρτύριον του Αγίου Γεωργίου του Χιοπολίτου
Φώτης Κόντογλου

.…Κατά τα 1790 ήτανε διορισμένος άπ’ τον σουλτάνο να κυβερνά την Καβάλα ένα θηριό αληθινό, πού τον λέγανε Μουσταφάγα. Τους Ρωμιούς τους κρέμαζε και τους παλούκωνε γιά ένα ουδέ. Μέσα στο κάστρο οι φυλακές ήτανε πάντα πατικωμένες άπ’ ένα σωρό φουκαράδες, πού πεθαίνανε άπ’ την πείνα, άπ’ το κρύο κι άπ’ τις αρρώστιες. Η μανία του ήτανε να τυραγνά τους χριστιανούς γιά να τους αλλαξοπιστήσει.
Οι Τούρκοι τον είχανε γιά τον πιό θρήσκο στη θρησκεία τους, και πολλοί άπ’ αυτουνούς τον είχανε και γιά άγιο, ντεντέ όπως τον λένε στη γλώσσα τους. Οι χριστιανοί πάλι, άπ’ τη μεγάλη τρομάρα πού τον πήρανε, λέγανε πώς είχε ένα κέρατο στο κεφάλι, κι άλλα τέτοια….

Μιά μέρα μπήκανε σ’ ένα τούρκικο μποστάνι καμιά δεκαριά χριστιανόπουλα γιά να κλέψουνε καρπούζια. Μα ο Τούρκος τα πήρε χαμπάρι και τα κυνήγησε, αφού πρώτα έριξε μιά τουφεκιά. Τ’ άλλα πηδήξανε το φράχτη και φύγανε. Μόνο το πιό μικρό, πού το λέγανε Γιώργη, δεν το βαστάξανε τα ποδάρια του κι απόμεινε το καημένο κλαίγοντας μέσα στο χωράφι και το ’πιασε ο μποσταντζής, και την άλλη μέρα πήγε και το παράδωσε του πασά. Και κείνος πρόσταξε να το βάλουνε στο μπουντρούμι, γιά να το φοβερίξει κι απέ το ‘δωσε σ’ έναν Τούρκο φαμελίτη, πού τον λέγανε Καρά-Αλή κ’ είχε σπίτι μέσα στο κάστρο, παραγγέλνοντάς του να το καλοπιάσει όσο μπορέσει, ταγίζοντας το καλά φαγιά, ντύνοντάς το ρούχα φανταχτερά με κόκκινο ζουνάρι, και βάζοντάς το να παίζει με τα μωρά του. Και γιά ούλα τα έξοδα είπε και του δώσανε όσα γρόσα γύρεψε.

Αυτό το παιδί ήτανε απ’ τη Χιό, άπ’ το χωριό Πυτιός. Ο πατέρας του ήτανε θαλασσινός, και τον λέγανε Παρασκευά˙ και, πεθαίνοντας η μάννα του, η Αγγερού, τ’ άφησε ορφανό εννιά μηνώ. Ο πατέρας του ξαναπαντρεύτηκε και τ’ ανάθρεψε η μητρυιά. Σαν μεγάλωσε, πήγε κοντά σ’ έναν ταλιαδοΰρο, Βισετζή λεγόμενο, γιά να μάθει την τέχνη, και κείνος το πήρε μαζί του στα Ψαρά, πόκανε το τέμπλο τ’ Άη-Νικόλα. Μα άπ’ τα Ψαρά ο Γιώργης έφυγε κρυφά άπ’ τον μάστορή του και πήγε στην Καβάλα, κ’ εκεί τον πιάσανε οι Τούρκοι, όπως τα ξιστόρησα πρωτύτερα.
Κείνος ο φαμελίτης το λοιπόν έκανε όπως τον πρόσταξε ο πασάς. Και τ’ όντις το μικρό τόση χαρά πήρε άπ’ τα όμορφα ρούχα και τόσο συνήθισε με τα Τουρκόπουλα, κοντολογίς τόσο πολύ πλανεύτηκε ύστερ’ άπ’ το φυλάκωμα από ειδών -ειδών καλοπιάσματα και γλυγούδια, πού δεν τα ’χε σπίτι του, πόπαψε να γυρεύει να γυρίσει πίσω στους δικούς του, κι αρχίνησε να λέγει ένα σωρό τούρκικα λόγια.

Σαν πέρασε ένα διάστημα, ο Μουσταφάγας έστειλε και παράγγειλε του Καρά-Αλή να του πάγει το χριστιανόπουλο. Και, σαν του το πήγε, τό ’βαλε κ’ έκατσε κοντά του κι αρχίνησε να του γλυκομιλά τούρκικα, δείχνοντάς του τον Καρά-Αλή και λέγοντας πώς αυτός ήτανε ο μπουμπάς του, δηλαδή ο πατέρας του. Κι αφού ξεθαρρεύτηκε, αρχίνησε να το ξομολογά και να τού λέγει πώς ο Χριστός κ’ οι άγιοι είναι ψευτιές, και πώς ο Μεμέτης είναι ο προφήτης πού πρέπει να προσκυνάνε ούλοι οι άνθρωποι, και πώς ο θεός τους είναι ο αληθινός. Και πώς η φυλή των χριστιανών είναι καταραμένη και κακορίζικη, πλασμένη γιά νά ’ναι σκλάβα των Τούρκων. Μ’ έναν λόγο, ο πασάς το ρώτηξε αν θέλει να γίνει Τούρκος, οπού θά ’χει τιμή και καλοπέραση, και πώς αν δεν έστρεγε να παρατήσει να κάνει τον σταυρό του και να μιλά ρωμέϊκα, θα τό ’σφαζε σαν αρνί.
Ούλα τοΰτα τα χασομέρια δε γινόντανε για τον κάθε έναν πού θέλανε ν’ αλλαξοπιστήσουνε. Μα επειδής ο Γιώργης ήτανε όμορφος κ’ έξυπνος, γεροδεμένος και κοκκινομάγουλος, γι’ αυτό τον ζώνανε με τόσες γαλιφιές. Να μην τα πολυλογούμε, τον καταφέρανε, και κείνο το ίδιο βράδυ τον σουνετέψανε [8] στο σπίτι του Καρά-Αλή και τον βγάλανε Αχμέτη.

Σαν ήρτε σε ηλικία, έπιασε να διαλογίζεται το τί είχε κάνει. Μέρες ολάκερες έπεφτε σε συλλογή κ’ έκλαιγε σαν απόμνησκε μοναχός. Κοιταζότανε σαν παραξενεμένος, έβλεπε τα ρούχα του κι αναστέναζε. Και, μ’ όλα ταύτα, απόφευγε τους Γραικούς, γιατί ντρεπότανε μην γνωριστεί. Ώρες-ώρες ξαφνιζότανε π’ άκουγε να τον φωνάζουνε Αχμέτη. Έφερνε στον νού του τους γονιούς του, τα συνομήλικα Γραικόπουλα, τ’ όνομά του και τον νουνό πού τον βάφτισε, και ξεσκιζόντανε τα σπλάχνα του.
Ήτανε χρόνια πού ’χε φύγει απ’ το σπίτι του Καρά-Αλή, γιατί ο Καρά-Αλής είχε πολλά παιδιά. Τώρα καθότανε μ’ έναν Μαμούν-μπαμπά, έναν γεροθαλασσινό πού ’χε μιά μπομπάρδα. Αυτός δεν καταπιανότανε πιά με τη θάλασσα, μόνο καθότανε στη στεριά και δουλεύανε το καράβι οι δυό παντρεμένοι γυιοί του, και κείνοι παίρνανε μαζί τους και τον Γιώργη. Το χειμώνα, σαν δένανε τη μπομπάρδα στο καραμοσάλι, ο Αχμέτης καθότανε μαζί με τον Μαμούν-μπαμπά και δεν ξεμάκραινε άπ’ τον τουρκομαχαλά. Κείνα τα χρόνια οι Τούρκοι επιδινόντανε στη θάλασσα κ’ είχανε κάμποσα μπάρκα, τα πιό πολλά καραβόσκαρα, μπομπάρδες και γκαγκαλήδες, στη Μυτιλήνη, στη Χιό, στο Μόλυβο, στα μπουγάζια της Πόλης, ίσαμε την Καβάλα.

Το καράβι του Μαμούν-μπαμπά ναυλώθηκε κάποτες γιά τα Καράμπουρνα, κ’ εκεί πού καθότανε μιά μέρα ο Αχμέτης και ξεκουραζότανε, πίνοντας καφέ άπ’ όξου άπ’ το Κιρμιζί Τζαμί στον Τσεσμέ, του φάνηκε πώς τον κοίταζε ένα μεγάλο μάτι απάν’ άπ’ τα βουνά της Χιός, κι απόμεινε ξερός.

Ακόμη μιά φορά, ανήμερα τ’ Άγιου Γιώργη, κει πού καθότανε πάλε σταυροπόδι απάνου στη ντάμπια, στον ίσκιο, και σεργιάνιζε τον κόσμο και τα βαλμαριά [9] πού περνούσανε κάτ’ απ’ το κάστρο, ίσα-ίσα το καταμεσήμερο, σα νά ’δε έναν Λιάπη αρματωμένον, πότρεχε μέσα στο μεϊντάνι και, σαν σίμωσε, αρχίνησε να του κάνει ένα σωρό χειρονομίες. Η ασυνήθιστη όψη του και τ’ αρχαία του τ’ άρματα τον τρομάξανε. Έκανε να σηκωθεί και να τραβηχτεί πάρα μέσα, γιατί τού ’ρθε ζάλη, μα ίσαμε να ξα-ναγυρίσει το κεφάλι του, ο αρματωμένος χάθηκε.

Δυό-τρεΐς μέρες κρυφόκλαιγε δίχως να βάλει στο στόμα του μηδέ ψωμί, μηδέ νερό. Γιά να μη βλέπει χριστιανούς, σ’ ένα ταξίδι πόκανε η μπομπάρδα, απόμεινε κοντά σ’ έναν ανιψιό του Μαμούν-μπαμπά, που ’χε γύφτικο στον Ρεΐζ-Ντερέ, απάνου στα Καράμπουρνα. Δούλεψε κεΐ πέρα τρία χρόνια, βιάζοντας τον εαυτό του να ξεχάσει τα περασμένα του. Μα σαν πέθανε ο αφεντικός του πήρε τα μάτια του και πήγε στον Τσεσμέ, κ’ εκεί βρήκε έναν Τούρκο καραβοκύρη πού τον ήξερε άπ’ την Καβάλα, κ’ επειδής χρειαζότανε έναν άνθρωπο, τον πήρε μέσα στο καΐκι του, κ’ έτσι έπιασε το παλιό ζαναάτι [10] του.

Μιά μέρα, κεΐ πού ξεφορτώνανε κερεστέ [11] στη Χιό, είδε πώς ένας χριστιανός, πότυχε περαστικός απ’ τό μόλο, ένας γηραλέος, έστριψε το κεφάλι του και τον κοίταξε, κ’ ύστερα στάθηκε δίχως να ξεκολλήσει τα μάτια του από πάνω του. Κι όπως επίμενε να τον κοιτάζει κείνος ο άνθρωπος, κατάλαβε πώς το κεφάλι του στριφογύριζε και παραλύσανε τα γόνατά του, πού λίγο έλειψε να πέσει άπ’ τη σανίδα μέσ’ στη θάλασσα. Μα ο χριστιανός τον ζύγωσε και τον χαιρέτησε και τού ’πε:
«Δεν είσαι, μαθές, ο Γιώργης; Δε σ’ έχω δει από παιδί, μα και τώρα πόγινες παλληκάρι, πάλε σε γνώρισα!»
Τότες πιάστηκε η μιλιά του μέσ’ στό λαρύγγι του, και στεκότανε μπρος στο συχωριανό του σαν πεθαμένος. Απάνου σ’ αυτά, κάποιος άπ’ το καράβι του φώναξε:
«Αχμέτ! Αχμέτ!»
Ακούγοντας ο χριστιανός να κράζουνε έτσι τον ομόθρησκό του, απόρεσε πολύ και του λέγει:
«Μπρέ Γιώργη, τί ακούγω; Γιατί δε μιλάς;»

Μα κείνος έσκυψε το κεφάλι του και πήγε μέσα στό καΐκι. Το μαράζι τον έλιωνε μέρα με τη μέρα κ’ ήτανε πάντα συλλογισμένος. Φαρμάκι έτρεχε απ’ το στόμα του. Τα μάτια του ήτανε βουλιασμένα και θλιμμένα, τα γένια του αμπαρμπέριστα, το μουστάκι του πεσμένο απάνου στο στόμα του. Μηδέ σε καφενέ πάγαινε, μηδέ σε τζαμί, μηδέ πουθενά. Καθότανε σε μιά γωνιά του λιμανιού πού δέ ζύγωνε ψυχή, κι αν λάχαινε να πάγει κατά κει κανένας, σηκωνότανε και τραβούσε μέσα στο μεζαρλίκι [12] γιατί κει πέρα εύρισκε μιά σταλιά ησυχία. Έχωνε μέσα στα μάλαθρα πού ’χανε θεριέψει, κάτου από ’να ροζιασμένο κυπαρίσσι, και ξάπλωνε ανάσκελος, κοιτώντας τον ουρανό.
Το σπίτι τ’ αφεντικού του ήτανε στη Χιό μέσα στο κάστρο.  Οι Τούρκοι, βλέποντας τον Αχμέτη έτσι μονόχνωτο και βουβό, επειδής πληροφορεθήκανε τα καθέκαστα, πιάσανε να τον υποπτεύουνται. Καταλαβαίνανε πώς ήτανε μετανοιωμένος. «Γκιαουρού νέ γιαπσάν γκιαούρ ντιρ!» «Ό,τι και να τον κάνεις, ο άπιστος είναι άπιστος!» Στο τέλος συμφωνήσανε να τον σκοτώσουνε.

Ωστόσο κείνος δεν έδινε άσπρο γιά τίποτα. Δεν είχε πλιά κανένα μεράκι απάνου στον εαυτό του. Το φέσι του ήτανε λιγδιασμένο, τα καλαμοβράκια του παγαίνανε τό ’να πάνου και τ’ άλλο κάτου, οι αγκώνοι του ήτανε τρύπιοι. Στο ζουνάρι του δεν είχε μηδ’ έναν τσακά [13], γιά να παστρέψει εν’ απίδι, μηδ’ ένα τσακμάκι, αυτός πού ήτανε τεριακλής κι άλλη φορά φουμάριζε απάν’ από δέκα βέργες τη μέρα. Περπάταγε σκουμπός, σαν κανένας γέρος εκατό χρονώ, με τα χέρια μπλεγμένα πίσω του, και σιγά-σιγά πάγαινε κι ακουμπούσε απάνου σε κανέναν απόζερβον τοίχο, κ’ έτσι τον έπαιρνε ο νύπνος.

Ένα πουρνό σηκώθηκε άπ’ τό γιατάκι του πριν να χαράξει, επειδής είχε στεναχώρια και δεν μπορούσε να κοιμηθεί. Στη θάλασσα ούλοι κοιμόντανε ακόμα, στη στεριά το ίδιο. Όξου το πέλαγο τό ’δερνε φρέσκια νοτιά, και πέφτανε ανάριες στάλες άπ’ τον βουρκωμένον ουρανό. Τράβηξε κατά το λιμάνι και, σαν έφταξε στο μέρος πού δένανε τα καΐκια τους οι χριστιανοί, πήρε το μάτι του από μακριά δυό σκιές, πού βιαστήκανε να κρυφτούνε μόλις τον είδανε. Μα μονομιάς η μιά απ’ αυτές κοντοστάθηκε στην κόχη του δρόμου.
Ήτανε ο χριστιανός πού ’χε μιλήσει του Γιώργη πριν από καιρό. Κ’ επειδής τον σουσούμιασε πώς ήτανε κείνος, στάθηκε και τον περίμενε να ζυγώσει. Και, σαν σίμωσε και τον καλογνώρισε, βγήκε στο φανερό και πήγε κοντά του και τον καλημέρισε και τού ’πε:
«Γιατί, Γιώργη, αρνήστηκες τη θρησκεία μας; Γιατί ρεζίλεψες τη φυλή μας; Έμ την ψυχή σου κόλασες, έμ το σόγι σου ντρόπιασες! Μόλεψες τ’ άγιο μύρος, κόλασες και τον νουνό πού σε βάφτισε! Σε βλέπω και ματών’ η καρδιά μου! Ακόμα τα ρούχα σου τα ίδια, και κείνα κλαΐνε πάνου στο κορμί σου! Έτσι παιδεύει ο Θεός τον αμαρτωλό, μά τα κρίματά του είναι μεγάλα, κ’ η σπλαχνιά του τα κονομά ούλα, γιά να σωθεί το χαμένο πρόβατο! Και τώρα έχει βάλει ολοφάνερα το χέρι του, γιά να φκολύνει τη σωτηρία σου! Τέτοιαν ώρα τί γυρεύεις στο μόλο; Η Παναγιά σ’ έσπρωξε και ξύπνησες, γιά να μην ξανακοινηθεΐς πλιά τον ύπνο της αμαρτίας! Εμένα τον ίδιο, γιατί δε με ρωτάς τι γυρευω τέτοιαν ώρα οξ απ’ το σπίτι μου, πως να ’ρτω άπ’ τον απάνου μαχαλά ο αγέρας πήρε το καλπάκι άπ’ το κεφάλι μου, κόντεψε να ξεκολλήσει το βρακί άπ’ τα μεριά μου; Παιδί μου, γιά το ίδιο χρέος μάς αντάμωσε ο Χριστός σήμερα! Την ώρα πού φάνηκες από μακριά, εγώ κι ο Γιάννης ο Νεράντζης βγαίναμε άπ’ το καΐκι τού καπετάν-Μπετεφρή. Είναι κάμποσες μέρες πού πήραμε απόφαση, στ’ όνομα τού Θεού π’ αρνήστηκες, να φύγουμε κρυφά άπ’ τη Χιό με τις φαμελιές μας, επειδής ακούστηκε πώς ο πασάς θα χαλάσει τα μεγάλα κεφάλια κι άλλους χριστιανούς μέσ’ άπ’ το φακίρ-φουκαρά [14] του νησιού. Και, σε τούτη την απόφαση, συμφωνήσαμε και ταιριάξαμε κ’ οι τρεις, και ψές το βράδυ βρεθήκαμε απάνου στο καΐκι γιά να μιλήσουμε γιά τα καθέκαστα. Και, με την κουβέντα, δεν καλύψαμε μάτι ουλή τη νύχτα. Το λοιπόν, τα συμφωνημένα μας είναι να σηκωθούμε στα πανιά αύριο περασμένα τα μεσάνυχτα, τώρα πού βοηθά ο καιρός, γιατί θα βάλουμε πλώρη κατά τ’ Αϊβαλί, επειδής μαθαίνουμε πώς σε κείνο το μέρος οι χριστιανοί βρίσκουνε ραχάτι.
Βλέπεις και κρίνεις κ’ εσύ άτός σου πόσο βολικά τά ’φερε ο Θεός, γιά να παρατήσεις τούς Τούρκους και να πας να ζήσεις πάλε σα χριστιανός, όπως ζήσανε οι γονοί σου. Κάνε τον σταυρό σου, κ’ έλα μαζί μας!»

Κ’ επειδής τον έβλεπε να στέκει βουβός, του ξαναλέγει:
«Μωρέ Γιώργη, γιατί στέκεις έτσι δίβουλος;»

Τότες ο Γιώργης άνοιξε το στόμα του και, μαζί με τα λόγια του, τον πήρανε τα κλάματα:
«Η γλώσσα μου είναι μουδιασμένη και δεν μπορώ να μιλήσω! Ποιος πέρασε τέτοιο μαρτύριο σαν το δικό μου; Ποιος ψήθηκε απάνου σε τέτοια κάρβουνα; Αμάν! Γιατί ο Θεός φύλαξε γιά μένα μιά τέτοια ντροπή; Άλλα ακούνε τ’ αυτιά μου κι άλλα ακού’ η καρδιά μου! Με φωνάζουνε Αχμέτη κι ακούγω Γιώργη, και πάλε με φωνάζουνε Γιώργη και σπαράζουμαι το ι’διο σά να με φωνάζουνε Αχμέτη! Μου μιλάνε τούρκικα κι ακούγω γραικικά! Φοβάμαι τους Τούρκους, φοβάμαι τους Ρωμιούς, και δεν ξέρω πού να πάγω να κρυφτώ! Στο τζαμί βλέπω ξαφτέρουγα, βλέπω τέμπλα κι ακούγω ψαλτάδες! Το ριζικό το δικό μου κανένας δεν τό ’χε στον ντουνιά! Δεν έφταιξα ο δόλιος γιά να τυραγνιέμαι και σε τούτον και στον άλλο κόσμο! Παιδί ήμουνα και με πλανέσανε, γιατί η ζωή φαίνεται γλυκιά σε κείνον πού δεν ξέρει ακόμα τί λογής φαρμάκια έχ’ η αλλαξοπιστιά!»
Τον πνίγανε τα δάκρυα κ’ έλεγε και ξανάλεγε:
«Πάρτε με μαζί σας, μπάρμπα!»

Βλέποντας ο γέρος τούτα, καταχάρηκε και τον παρηγόρεσε, κι απομείνανε σύμφωνοι να κατεβεί ο Γιώργης την άλλη νύχτα, περασμένα τα μεσάνυχτα, γιά να μισέψουνε. Κ’ επειδής είχε πιάσει να ξημερώνει, μ’ όλο π’ ό ουρανός ήτανε καταμουντωμένος και δεν πολυόφεγγε, βιαστήκανε να χωριστούνε.
 Κείνη τη μέρα ο καιρός χειροτέρεψε. Ο αγέρας μπουρίνιασε και το πέλαγο έβγαζε μιά τέτοια βουή, πού φοβότανε άνθρωπος κι απάνου στη στεριά ακόμα….

Μέσα σε τούτη τη φουρτούνα είχανε μεγάλο χτυποκάρδι κείνοι οι φουκαράδες πού τοιμαζόντανε γιά να φύγουνε, μα περσότερο απ’ ολουνούς ο κακόσουρτος ο Γιώργης.
«Δεν ήτανε λοιπόν θέλημα Θεού να ξαναγίνει χριστιανός; Με τα μπόδια πού του ’βαζε, μπας κ’ ήθελε να του δείξει πώς δεν είχε κανένα όφελος γιά την ψυχή του μ’ ένα τέτοιο φευγιό κρυφά άπ’ τους Τούρκους; Δεν αρνήστηκε φανερά τον Χριστό, ώστε να χρωστά πάλε φανερά να φωνάξει πώς γυρίζει στην πίστη του; Μπρος, δεν έχει άλλο, μόνο να πάγει, σαν ξημερώσει, στον πασά και να μολογήσει μπροστά σ’ ούλο το συμβούλιο και σ’ ούλο το τουρκομάνι πώς είναι χριστιανός!»
Έτσι στριφογύριζε ίσαμε το πρωΐ. Μα, σαν σηκώθηκε άπ’ το γιατάκι του, άλλαξ’ απόφαση.
«Δεν ήτανε, μαθές, τρόπος να ξαναγίνει χριστιανός δίχως να παραδοθεί στα σκυλιά, να πάγει ν’ ασκητέψει μέσα σε τρύπες, σε ντερβένια πού δεν πατά άνθρωπος! Το λοιπόν, δεν υπάρχει πλιά γι’ αυτόν ζωή αντάμα με τον Χριστό, παρά μόνο θανάτωμα γιά την πίστη του! “Ώστε τούτο το πικρό ποτήρι, πού δείλιαζε να το πιει κι ο ίδιος ο Χριστός, έπρεπε να το πιει αυτός γιά τον Χριστό, αυτός, ένας απλός άνθρωπος, αγράμματος, πού ’χε ξεχάσει και τα ρωμέϊκα ανάμεσα στους Τούρκους!»
Το κουράγιο του λύγιζε και δεν ήθελε να πεθάνει, μόνο ήθελε να γίνει χριστιανός, σαν να μην είχε συμβεί τίποτα στο συναμεταξύ. Πέρασε και κείνη η μέρα…

Τ’ Άϊβαλί δεν ήτανε αλάργα.
“Ώρα σπερνοΰ οι γυναίκες βάλανε λίγα κάρβουνα σ’ ένα γλαστρί και θυμιάσανε. Σε λίγο καλάρισε ένα αγεράκι άπ’ το πέλαγο και μπήκανε μέσα στο μπουγάζι… Άπ’ το ζερβό τους χέρι είδανε τα Μοσκονήσια, πού βγαίνουνε θαλασσινοί και σφουγγαράδες, κι άπ’ τα δεξά τους ένα νησάκι ΐσαμ’ ένα πιάτο, ίδιο μέ μιά φούντα καλάμια, τον ‘Άη-Γιάννη τον Πρόδρομο…

Από τότες περάσανε κάμποσοι μήνες κι ο Γιώργης ζούσε στ’ Άϊβαλί ήσυχα, κοντά σ’ έναν καλόν χριστιανό, γνώριμο του Βισετζή, πού ’χε ένα χτήμα όξ’ απ’ την πολιτεία. Η μοναξιά ολοένα τον ειρήνευε. Η πληγή της καρδιάς του έκλεινε μέρα με τη μέρα…. Ούλοι τον αγαπούσανε, γιατί η γνώμη του ήτανε καλή κ’ η καρδιά του δε βρισκότανε σ’ άλλον άνθρωπο. Δε σήκωνε μάτι να δει σε παραθύρι. Το περπάτημά του ήτανε ίσιο και σκεφτικό, τα φερσίματά του γεμάτα σεμνότη και φρονιμάδα. Δεν έβγαινε απ’ το στόμα του άσκημος λόγος, μα δεν κουβέντιαζε και πολύ-πολύ.
Στην πολιτεία δεν είχε άλλη συντροφιά, εξόν μιά γριά πού την αγάπησε σαν μητέρα και της ξεμυστερεύτηκε την ιστορία του…

…έκλαιγε μέρα-νύχτα, παρακαλώντας τον Θεό να τού δώσει δύναμη, γιά να βγάλει πέρα σαν παλληκάρι αυτόν τον άγώνα, πού ήτανε θέλημά του να τον τραβήξει.
Έτσι περάσανε πεντ’-έξι μέρες. Και, σαν πήρε πλιά την απόφαση και στέριωσε την καρδιά του με προσευκή, κοιμήθηκε σαν αρνί. Και το πρωΐ σηκώθηκε χαρούμενος, κι αφού νίφτηκε και μπαρμπερίστηκε, γονάτισε άπάνου στα παλιά σανίδια κ’ έκανε τον σταυρό του. …. Αφού προσευκήθηκε, έχωσε μέσα στον κόρφο του ένα φυλαχτό από τίμιο ξύλο, πού τού ’φερε ένας χριστιανός, και βγήκε όξου στο δρόμο.
Απ’ όπου περνούσε, οι γυναίκες χαράζανε τρομασμένες μιά σταλιά την πόρτα, γιά να τον δούνε πού πάγαινε να παραδοθεϊ, κ’ ύστερα αμπαρώνανε γλήγορα και πέφτανε σε προσευκή μαζί με τα παιδιά τους, παρακαλώντας να τού δώσει δύναμη ο Θεός…

Δεκαεφτά μέρες τον τυραγνούσανε και τον μπομπεύανε, απ’ τις 8 του Νοέβρη ως τις 26….

Ο αγάς, σαν είδε κι απόειδε πώς δεν έκανε τίποτα με τις φοβέρες, και πώς μόνο ρεζιλευότανε η αρχή από ’ναν ραγιά, έβγαλε απόφαση να του κόψουν το κεφάλι.
Ουλή η πολιτεία έπεσε σε μεγάλη θλίψη. Κείνες τις μέρες δεν ακούστηκε μηδέ τραγούδι, μηδέ λαλούμενο. Οι χριστιανοί είχανε παρατημένα τα γένια τους, και πολλοί βάλανε μαύρα πουκάμισα.
Ο Γιώργης μήνυσε στους δικούς του να μην τον αφήσουνε να πεθάνει αμετάλαβος. Τότες ένας παπάς καμώθηκε πώς πιάστηκε τάχα σε καβγά μ’ έναν χριστιανό και τούς φυλακώσανε, κ’ έτσι έσμιξε με τον Γιώργη, τον ξαγόρεψε και τον μετάλαβε. Στις 25 του μηνός ο Γιώργης δεν κοιμήθηκε ούλη τη νύχτα, μόνο προσευχότανε γονατισμένος μέσα στο κελλί του, με την μπάλα στα ποδάρια…

Ξημέρωσε κ’ η τελευταία μέρα του. Θα τον σφάζανε κείνο το βράδυ τα μεσάνυχτα. Κατά το μεσημέρι οι ζαπτιέδες του Κονακιού κουβαλήσανε μιά μεγάλη πλάκα σαρμουσακόπετρα στη μέση του παζαριού, στο μέρος πού θα τον θανατώνανε. Οι χριστιανοί στεκόντανε χλωμιασμένοι γύρου-τριγύρου, και στα σοκάκια χαιρετιόντανε μονάχα με το κούνημα του κεφαλιού…. Κι απ’ ούλα τα στόματα έβγαινε ένα μούρμουρο λυπητερό: «Κύριε, ελέησον!» Οι φίλοι του Γιώργη δεν είχανε βάλει τίποτα στο στόμα τους απ’ το πουρνό, και πιάσανε από νωρίς τα πόστα γύρω στην πλάκα, γιά να του δώσουνε καρδιά, αν τύχαινε να λιγοψυχήσει.

Το πρόσωπό του είχε μιά τέτοια ημερότη, πόλεγες πώς έβλεπε κιόλας τον Θεό… Σαν έφταξε στη μέση, τον σταματήσανε μπροστά στον κριτή. Κι ο αγάς θέλησε να τού πει κατιτίς, μα δεν πρόφταξε, γιατί ο Γιώργης, δίχως να στήσει αυτί στο τί θα τού ’λεγε ο κόπρος, γιά καλό, γιά κακό, πήγε και γονάτισε απάνου στην πλάκα κ’ έσκυψε το κεφάλι του. Ο αγάς απόμεινε με βουλωμένο στόμα, κι ούλοι οι Τούρκοι σταθήκανε ντροπιασμένοι. Μέσα στον κόσμο σηκώθηκε ένα μούρμουρο άπ’ τούς χριστιανούς, πού καταχαρήκανε γιά την αντρεία του και δοξάζανε τον Θεό. Μάλιστα ένας από τούς φίλους του, πού παραστέκανε κοντά στην πλάκα, δε βάσταξε και του φώναξε δυνατά: «Άφεριμ, Γιώργη!»..

Μα το μαχαίρι ήτανε στομωμένο ξεπίτηδες για να τον τυραγνήσει, και δεν έκοβε, μόνο πριγιόνιζε το λαιμό. ..Ώρες ολάκερες τον τυράγνησε ως να τον τελειώσει… Στο μεταξύ ο μπόγιας έκοψε το σκοινί πού ήτανε δεμένα τα χέρια τ’ ‘Άγιου-Γιώργη, κ’ ένας άλλος Τούρκος φορτώθηκε το κορμί γιά να το πάγει μέσα στο Κονάκι. Με το πάλεμα και με το τίναμα πού τράβηξε τ’ αγιασμένο λείψανο, λύθηκε η βρακοζώνα του, κι όπως το σήκωνε στην πλάτη του ο Τούρκος, έπεσε το βρακί και κατέβηκε στα μεριά του. Τότες εκείνο το κορμί δίχως κεφάλι λένε πώς άδραξε με τα χέρια του το βρακί του κ’ έδεσε έναν κόμπο στη βρακοθελιά γιά να μη φανεί η γυμνότη του!
Έτσι μαρτύρησε γιά την πίστη ο ‘Άγιος Γιώργης ο Χιοπολίτης, τελευταίος στρατιώτης του Χριστού, γιατί αυτός έκλεισε το ματωμένο βιβλίο πού πρωτάνοιξε ο πρωτομάρτυρας Στέφανος.

Σαν αύριο, οι χριστιανοί γυρέψανε το κορμί να το θάψουνε. Μα οι Τούρκοι δεν το δώσανε, μόνο το πετάξανε μέσα σε μιά ρεματιά όξ’ άπ’ την πολιτεία, να τον φάν οι σκύλοι, Μ’ όλα ταύτα δυό-τρεϊς Αϊβαλιώτες το σηκώσανε κρυφά τη νύχτα και, βάζοντάς το μέσα σ’ ένα πέραμα, πήγανε και το θάψανε άπάνου σ’ ένα μικρό ρημονήσι, Νησοπούλα λεγόμενο, σ’ έναν κόρφο κοντά στου Δαιμόνου την Τράπεζα, ως τέσσερα μιλιά μακριά άπ’ τ’ Άϊβαλί.
Με χρόνια στρέξανε οι Τούρκοι, κ’ οι χριστιανοί κάνανε ανακομιδή τ’ άγιο λείψανο, κι αφού τ’ ασημώσανε μαζί με την άγια κάρα, το θέσανε μέσα στη μεγάλη εκκλησιά, πού χτίσανε στ’ όνομα τ’ Άγιου Γιώργη του Νεομάρτυρα.
Η αρραβωνιαστικιά του έζησε καί γέρασε. Λένε πώς τον έβλεπε κάθε λίγο στον ύπνο της και την ξόρκιζε να μην παντρευτεί μ’ άλλον, μόνο να φυλάξει το δαχτυλίδι του. Και πώς κάθε βράδυ έβαζε κι από ’να φλουρί απάνου στο τζάκι γιά συντήρησή της, μην τύχει και τη στενέψει η φτώχεια να κάνει τέτοιο πράμα. Και πώς άπ’ τη μέρα πού δε στάθηκε πιστή, μόνο αρραβωνιάστηκε, κόπηκε και το φλουρί πόβρισκε θεμένο κάθε πουρνό. Κάτι ντόπιοι ζουγράφοι στορήσανε και το κόνισμά του….

[8]         Τόν σουνετέψανε = τοΰ κάνανε περιτομή.
[9]        Βαλμαριά = κοπάδια
[10]      Ζαναάτι = επάγγελμα.
[11]      Κερεστές = ξυλεία.
[12]      Μεζαρλίκι = τούρκικο νεκροτραφεΐο.
[13]      Τσακάς = σουγιάς.
[14]      Φακίρ-φουκαρά = η φτωχολογιά
* Από το βιβλίο του Φώτη Κόντογλου, «Το Αϊβαλί η Πατρίδα μου» (απόσπασμα)
Κόντογλου Φωτίου, «Μαρτύριον τοῦ Ἁγίου Γεωργίου τοῦ Χιοπολίτου», εκδ. Κιβωτός, Ἀθῆναι 1953.

***

Η Σαρμουσακόπετρα τ’ Άη Γιώργη

…Από τις αφηγήσεις του Αϊβαλιώτη καθηγητή της Θεολογικής Σχολή Γιάννης Φουντούλη και του μισού Αϊβαλιώτη και μισού Περγαμηνού φιλόλογου Θανάση Τσερνόγλου: 
Κι οι δυο, μακαρίτες πια, τοποθετούσαν την ύπαρξη της πέτρας όπου μαρτύρησε ο Άγιος στην περιοχή της πλατείας που σχηματίζεται εκεί απ’ όπου ξεκινά το σοκάκι όπου είναι η εκκλησιά του Άη Γιάννη της Αγοράς, το σημερινό Σαατλί τζαμί, τη γνωστή εκκλησιά στους επισκέπτες του Αϊβαλιού όπου στέκει ακόμα το καμπαναριό με το ρολόι. 
Και την περιέγραφαν κι οι δυο σοφοί δάσκαλοι σαν μια παραλληλεπίπεδη κοκκινόπετρα από το λατομείο του Σαρμουσάκ, στενότερη στο κάτω της σημείο απ’ ότι στο πάνω της, που έστεκε στο πλάι μιας βρύσης σε εκείνο το σημείο της Αϊβαλιώτικης Αγοράς και στην οποία κατά παράδοση στις 26 του Νοέμβρη οι Αϊβαλιώτες ανάβανε κεριά και όπου το γειτονικό ζαχαροπλαστείο κερνούσε κυρίως μπουσταλευριά με σταφίδες, ρόδια κι άλλους καρπούς…
Πριν λίγα χρόνια η πέτρα αυτή εντοπίστηκε. Μέσα σε ένα μαγαζί εκεί δίπλα στην παλιά βρύση που γκρεμίστηκε για τη δημιουργία της σύγχρονης εικόνας της πολιτείας, και την οποία ο παππούς του σημερινού ιδιοκτήτη κουβάλησε για να χρησιμοποιείται για πάγκος. Ήταν η πέτρα πάνω στην οποία λεγόταν στην τούρκικη παράδοση πως «σφάζονταν οι Γκιαούρηδες».

***

Μέγιστη είναι η δύναμη της μετάνοιας, διορθώνει όχι μόνο το παρόν και το μέλλον, αλλά ακόμη και το παρελθόν…
Γέροντας Βἰκτωρας (Μαμόντοφ) της Λετονίας

Είμαστε εδώ στη γη περαστικοί ταξιδιώτες και βρισκόμαστε σε συνεχή κίνδυνο.
Γι’ αυτό πόσο δυνατά ο άνθρωπος πρέπει να κρατιέται από τον Ουράνιο Πατέρα του, και στα πάντα να εμπιστεύετε το θέλημα του Θεού!
Όταν εμείς με μια βαθιά, ειλικρινή αλήθεια και ταπείνωση ερχόμαστε στον Κύριο, έχοντας επίγνωση της ανικανότητας μας και της αμαρτωλότητά μας, αυτό είναι η πηγή της αγιότητας.
Γι’ αυτό είπε ο Κύριος:”επί τίνα επιβλέψω, αλλ’ ή επί τον ταπεινόν και ησύχιον, τον τρέμοντά μου τους λόγους;” (Ησαΐας 66,2). “Ο Θεός υπερηφάνοις αντιτάσσεται, ταπεινοίς δε δίδωσι χάριν.” (Ιακώβου 4.6).
Να φέρουμε στον Κύριο αυτή την ταπείνωση της ψυχής.

Όπου είναι το Πνεύμα του Κυρίου, εκεί υπάρχει και ελευθερία. Β’ Κορινθίους 3:17
Επιλέγοντας το κακό χάνουμε την ελευθερία.

Μακάριοι οι καθαροί τη καρδία, ότι αυτοί τον Θεόν όψονται (Ματθαίος 5: 8 ). Όπως αυτός που έχει άρρωστα μάτια δεν μπορεί να δει τον ήλιο, έτσι κι εμείς, αν η καρδιά μας είναι γεμάτη με πάθη, και δεν την καθαρίσουμε, δεν θα δούμε τον Θεό. Για αυτό, ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός ξεκίνησε το δημόσιο του κήρυγμα με την πρόσκληση: «Μετανοείτε!».
 Ένας σοφός άνθρωπος είπε: «Μέγιστη είναι η δύναμη της μετάνοιας: Διορθώνει όχι μόνο το παρόν και το μέλλον, αλλά ακόμη και το παρελθόν».

Η μετάνοια μας ελευθερώνει από την αμαρτία και μας οδηγεί στην εσωτερική ελευθερία, την οποία ο χριστιανισμος βάζει πάνω από όλα. «Γνώσεσθε την αλήθειαν, και η αλήθεια ελευθερώσει υμάς» ( Ιωάννης 8: 32 ). Λανθασμένα με το νου και την καρδιά ο σύγχρονος άνθρωπος θέτει την εξωτερική ελευθερία στην πρώτη θέση, την λατρεύει σαν είδωλο, τις κατασκευάζει μνημεία, γίνεται θρησκεία γι ‘αυτόν και παραμελεί την εσωτερική ελευθερία.

Όλη η ζωή μας πρέπει να γίνει μαθητεία στο σχολείο του Χριστού.

Εν Αγίω Πνεύματι, στη πληρότητα της Θείας Αγάπης, ο άνθρωπος είναι πάντα ειρηνοποιός, γίνεται φως του κόσμου και «γύρω του, σύμφωνα με τον Άγιο Σεραφείμ του Σαρόφ, σώζονται χιλιάδες άνθρωποι». Η ιδιότητα της αγιότητας είναι να αγιάζει τα πάντα, οτιδήποτε έρχεται σε επαφή με αυτήν.

***

Ομιλία
πως ο Θεός καθαρίζει τους μετανοημένους αμαρτωλούς.
Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς

« και δεύτε διαλεχθώμεν, λέγει Κύριος – και εάν ώσιν αι αμαρτίαι υμών ως φοινικούν, ως χιόνα λευκανώ, εάν δε ώσιν ως κόκκινον, ως έριον λευκανώ·» (Ησαΐας 1,18)

’Ώ, το άπειρο έλεος του Θεού! Στο αποκορύφωμα τις οργής Του επί των απίστων και αχαρίστων ανθρώπων – επί του λαού, ο οποίος είναι πλήρης αμαρτιών, σπέρμα πονηρόν, υιοί άνομοι (Ησαΐας 1,4)• ως άρχοντες Σοδόμων (Ησαΐας 1,10)• και ως λαός Γομόρρας (ό.π.) – ο Κύριος, παροργισθείς, εν τούτοις δεν αποσύρει το έλεος Του, αλλά καλεί σε μετάνοια τον λαό Του, όπως μετά από μία φοβερή αστραπή πέφτει μιά απαλή βροχή.

Έτσι είναι ο πανοικτίρμων Κύριος – μακρόθυμος και πλήρης ελέους, ουκ εις τέλος οργισθήσεται, ουδέ εις τον αιώνα μηνιεί (Ψαλμοι 102,9). Μόνον αν οι αμαρτωλοί παύσουν να πράττουν το πονηρό και μάθουν να αγαθοποιούν και στραφούν με ταπείνωση και μετάνοια στον Θεό, τότε θα γίνουν λευκοί σαν το χιόνι. 
Ό Κύριος είναι κραταιός στη βούλησή Του. Ουδείς άλλος παρά μόνον Εκείνος δύναται να καθαρίσει την αμαρτωλή ψυχή του ανθρώπου από την αμαρτία και διά της καθάρσεως να τη λευκάνει ως χιόνα. Το ασπρόρουχο, όσο συχνά και αν πλένεται με νερό, αλυσίβα και σαπούνι, όσες φορές κι αν πλυθεί δεν μπορεί να πετύχει τη λεύκανσή του παρά μόνον όταν απλωθεί κάτω από το φως του ήλιου. ’Έτσι και η ψυχή μας: όσο συχνά κι αν την καθαρίζουμε με δική μας προσπάθεια και κόπο, ακόμη και αν μετέλθουμε όλα τα μέσα του Νόμου, δεν μπορεί να γίνει λευκή – παρά μόνον όταν, επι τέλους, την επιρρίψουμε στα πόδια του Θεού διάπλατα ανοιγμένη, ώστε το άπλετο φώς Του να μπορεί να τη φωτίσει και να τη λευκάνει!

Ό Κύριος συγκαταβαίνει, αποδέχεται, ακόμη και επιδοκιμάζει όλες τις προσπάθειες και τον κόπο μας. Επιθυμεί να λούσουμε την ψυχή μας με τα δάκρυά μας, να τη στύψουμε με τη μετάνοιά μας, να τη λειάνουμε με τις τύψεις της συνειδήσεως και να την ενδύσουμε με αγαθά έργα. Μετά άπ’ όλα αυτά, Εκείνος μας καλεί προς Εαυτόν: δεύτε διαλεχθώμεν λέγει Κύριος (Ησαΐας 1,18). Σαν να μας λέει: «Θα σας κοιτάξω και θα δω αν είμαι Εγώ εντός σας• κι εσείς θα στραφείτε προς Εμένα, όπως κοιτάζεστε στον καθρέπτη και θα δείτε τί είδους άνθρωποι είσαστε».

Ω Κύριε, Σύ ο βραδύς εις οργήν, κατοικτείρισον ημάς προ της τελικής οργής κατά τη Φοβερά Ημέρα της Κρίσεως!

Σοι πρέπει πάσα δόξα, τιμή και προσκύνησις εις τούς αιώνας των αιώνων. Αμήν.
Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς, «Ο Πρόλογος της Οχρίδας», (Αύγουστος), Εκδ. Αθως
http://livingorthodoxfaith.blogspot.gr/2010/04/prologue-august-5-august-18.html

Ο κόσμος ολόκληρος αντιπροσωπεύει ένα μεγάλο νοσοκομείο, Ο ουράνιος Ιατρός ήρθε στον κόσμο για τη θεραπεία και τη σωτηρία των αρρώστων. Πόσο βοηθάει η μετάνοια, γιά να εξαφανισθή το κακό! Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς – Άγιος Παΐσιος Αγιορείτης
https://iconandlight.wordpress.com/2020/11/25/%CE%BF-%CE%BA%CF%8C%CF%83%CE%BC%CE%BF%CF%82-%CE%BF%CE%BB%CF%8C%CE%BA%CE%BB%CE%B7%CF%81%CE%BF%CF%82-%CE%B1%CE%BD%CF%84%CE%B9%CF%80%CF%81%CE%BF%CF%83%CF%89%CF%80%CE%B5%CF%8D%CE%B5%CE%B9-%CE%AD%CE%BD/

Πάνε να εξαφανίσουν ένα ορθόδοξο έθνος. Ξέρετε τι σημαίνει αυτό; Ένα ορθόδοξο έθνος σήμερα είναι μεγάλη υπόθεση! Ευτυχώς που ο Θεός και από το στραβό και από το κακό βγάζει καλό, αλλιώς θα ήμασταν χαμένοι. Άγιος Παΐσιος Αγιορείτης
https://iconandlight.wordpress.com/2021/11/25/%cf%80%ce%ac%ce%bd%ce%b5-%ce%bd%ce%b1-%ce%b5%ce%be%ce%b1%cf%86%ce%b1%ce%bd%ce%af%cf%83%ce%bf%cf%85%ce%bd-%ce%ad%ce%bd%ce%b1-%ce%bf%cf%81%ce%b8%cf%8c%ce%b4%ce%bf%ce%be%ce%bf-%ce%ad%ce%b8%ce%bd%ce%bf/

Ο Άγιος Γεώργιος ο Χιοπολίτης από τα ουράνια σκηνώματα φρόντιζε την αρραβωνιαστικιά του βαζωντας κάθε βράδυ πάνω στο τζάκι της ένα φλουρί, όλο το διάστημα κατά το οποίο εκείνη έμεινε πιστή στον αρραβώνα της.
https://iconandlight.wordpress.com/2019/11/25/35769/

Ἀπολυτίκιον τοῦ Ὁσίου Στυλιανοῦ, τοῦ Παφλαγόνος
Ἦχος γ’. Θείας πίστεως.

Στήλη ἔμψυχος τῆς ἐγκρατείας, στῦλος ἄσειστος τῆς Ἐκκλησίας Στυλιανὲ ἀνεδείχθης μακάριε· ἀνατεθεὶς γὰρ Θεῷ ἐκ νεότητος κατοικητήριον ὤφθης τοῦ Πνεύματος. Πάτερ ὅσιε Χριστὸν τὸν Θεὸν ἱκέτευε δωρίσασθαι ἡμῖν τὸ μέγα ἔλεος.

Ἕτερον Ἀπολυτίκιον τοῦ Ὁσίου Στυλιανοῦ
Ἦχος α´. Τῆς ἐρήμου πολίτης.

Τὸν ἰσάγγελον βίον ἐκ παιδὸς ἐπεπόθησας, καὶ τοῦ Παρακλήτου δοχεῖον, ἱερὸν ἐχρημάτισας· διὸ τὴν τῶν θαυμάτων δωρεάν, καὶ χάριν ἰαμάτων δαψιλῆ, ἀναβλύζεις Θεοφόρε Στυλιανέ, τοῖς εὐλαβῶς βοῶσί σοι· δόξα τῷ δεδωκότι σοι ἰσχύν, δόξα τῷ σὲ στεφανώσαντι, δόξα τῷ ἐν‐ εργοῦντι διὰ σοῦ, πᾶσιν ἰάματα.

Ἕτερον Ἀπολυτίκιον τοῦ Ὁσίου Στυλιανοῦ.
Ἦχος δ´. Ὁ ὑψωθεὶς ἐν τῷ Σταυρῷ.

Ὡς αὐτουργὸς τῶν θεοδότων θαυμάτων, καὶ ἀρωγὸς τῶν νεογνῶν καὶ νηπίων, Στυλιανὲ Πά‐ τερ ἡμῶν, θεράπων τοῦ Χριστοῦ, εὐτεκνούσας ποίησον, τὰς ἀτέκνους μητέρας, καὶ ἀεὶ περί‐ θαλπε, τὰ ἀρτίτοκα βρέφη, σὺ γὰρ πλουσίαν χάριν ἐκ Θεοῦ, πρὸς τοῦτο ἔσχες ἀσκήσας ὡς ἄγγελος.

Ἀπολυτίκιον τοῦ Ὁσίου Ἀλυπίου.
Ἦχος α´. Ὑπομονῆς στῦλος .

Ὑπομονῆς στῦλος γέγονας, ζηλώσας τοὺς Προπάτορας Ὅσιε, τὸν Ἰὼβ ἐν τοῖς πάθεσι, τὸν Ἰωσὴφ ἐν τοῖς πειρασμοῖς, καὶ τὴν τῶν Ἀσωμάτων πολιτείαν, ὑπάρχων ἐν σώματι. Ἀλύπιε Πατὴρ ἡμῶν Ὅσιε, πρέσβευε Χριστῷ τῷ Θεῷ, σωθῆναι τὰς ψυχὰς ἡμῶν.

Ἕτερον Ἀπολυτίκιον τοῦ Ὁσίου Ἀλυπίου.
Ἦχος α´. Τὸν τάφον σου Σωτήρ.

Δοξάζων ὁ Θεός, τὴν σὴν γέννησιν Πάτερ, προέγραψε σαφῶς, τῆς ζωῆς σου τὴν χάριν· αὐτῷ γὰρ εὐηρέστησας, ἀρετῶν τελειότητι· ὅθεν ἤστραψας, ἀπὸ τοῦ κίονος πᾶσι, τῶν ἀγώνων σου, τὰς ἀληθεῖς ἀντιδόσεις, Ἀλύπιε Ὅσιε.

Ἀπολυτίκιον τοῦ Ὁσίου Νίκωνος
Ἦχος γ’. Θείας πίστεως.

Χαίρει ἔχουσα ἡ Λακεδαίμων, θείαν λάρνακα, τῶν σῶν λειψάνων, ἀναβρύουσαν πηγὰς τῶν ἰάσεων, καὶ διασῴζουσαν πάντας ἐκ θλίψεων, τοὺς σοὶ προστρέχοντας Πάτερ ἐκ πίστεως, Νίκων Ὅσιε, Χριστὸν τὸν Θεὸν ἱκέτευε, δωρήσασθαι ἡμῖν τὸ μέγα ἔλεος.

Ἀπολυτίκιον τοῦ Ὁσίου Νίκωνος Ἱερομ. Ἀθ. Σιμωνοπετρίτου
Ἧχος γ΄. Τὴν ὡραιότητα.

Τῖτόν σε δεύτερον, Κρήτη ἐπλούτησεν, καὶ νέον Πρόδρομον, Νίκων πανόσιε, τῆς μετανοίας μηνυτήν, καὶ κήρυκα θεηγόρον. Ὅθεν εὐγνωμόνως σοι, ἐκ ψυχῆς χαριστήρια, πάντοτε προσφέρουσα, ἱκετεύει κραυγάζουσα· οἰκείωσον τὰ τέκνα μου Πάτερ, τῷ Φιλανθρώπῳ ταῖς πρεσβείαις σου.

Ἀπολυτίκιον τοῦ Νεομάρτυρος Ἁγίου Γεωργίου τοῦ Χιοπολίτου.
Ἦχος α΄. Τοῦ λίθου σφραγισθέντος.

Πληθύς Κυδωνιέων ἐν ὠδαῖς εὐφημήσωμεν, ἡμῶν τόν πολιοῦχον, καί τῆς Χίου τό καύχημα, τῆς πίστεως πρόμαχον θερμόν, Γεώργιον ὁλίτην τόν στερρόν, ἐπλάκη γάρ γενναίως τῶ δυσμενεῖ, καί τοῦτον κατηκόντισεν. Ὅθεν ἐν οὐρανοῖς στεφηφορῶν, μάρτυσι συναγάλλεται, καί ἡμῖν ἐξευμενίζεται, τόν μόνον φιλάνθρωπον.

Ἀπολυτίκιον τοῦ Νεομάρτυρος Γεωργίου τοῦ Χιοπολίτου.
Ἦχος δ´. Ταχὺ προκατάλαβε.

Ὁ μάρτυς Γεώργιος, ξίφει τὴν κάραν τμηθείς, θεόθεν δεδόξασται, ἐν οὐρανῷ καὶ ἐν γῇ, τῆς Χίου τὸ σέμνωμα· ἄνω γὰρ ἀφθαρσίας στέφει θείῳ ἐφέρθη, κάτω δὲ θείοις ὕμνοις παρ᾿ ἀνθρώπων ὑμνεῖται, αὐτοῦ ταῖς ἱκεσίαις, Χριστὲ ὁ Θεός, σῶσον τὰς ψυχὰς ἡμῶν.

Εἰς τὸν Στίχον. Ἦχος πλ. δ΄. Ὤ τοῦ παραδόξου θαύματος!

Νέε Ἀθλητὰ Γεώργιε, σὺ ἀληθῶς εὐγενές, ἀνεδείχθης γεώργιον, τοῦ Ἁγίου Πνεύματος· τούς Αὐτοῦ γὰρ ἀοίδιμε, ἔφυσας ὄντως, καρποὺς τοῖς ἄθλοις σου, καὶ καταρδεύσας, ῥείθροις αἱμάτων σου, θείως διέθρεψας, καὶ ἀφθάρτοις ἔθηκας ἐν οὐρανῶ, θήκαις καὶ συνέκλεισας· δι’ ὅ ὑμνοῦμέν σε.

Εἰς τοὺς Αἴνους.
Ἦχος α΄. Τῶν οὐρανίων ταγμάτων.

Συνωνυμήσας τῷ πάλαι, Μεγαλομάρτυρι, Γεώργιε τρισμάκαρ, Ἀθλητὰ γενναιόφρον, ἐνήθλησας νομίμως ὑπὲρ Χριστοῦ, ἐκ ψυχῆς γενναιότητι, ἀποσκοπῶν τῶν βασάνων τὰς ἀμοιβάς, καὶ τὰ γέρα τῆς ἀθλήσεως. (Δίς).

Μεγαλυνάρια.

Ἔνδοξος ἐν Μάρτυσιν ὁ κλεινὸς, Γεώργιος ὤφθη, τοῖς ἀρχαίοις, σὺ δ’ ἐν τοῖς νῦν, Γεώργιε νέε, ὁμώνυμε ἐκείνῳ, καὶ σύσκηνε· δι’ ὅ σε τιμῶμεν ἅπαντες.

Ο Άγιος Νεομάρτυς Γεώργιος, ο Χιοπολίτης (26 Νοεμβρίου) π. Ανανία Κουστένη

Holy New Martyr George of Chios, at Kydonias in Asia Minor… O, the boundless mercy of God! No one, except Him, is able to cleanse the sinful soul of man from sin.

Synaxarion
On November 26, we commemorate our devout and God-bearing father Stylianos of Paphlagonia the Wonderworker. (6th century)
On this day we also commemorate our righteous Father Alypius the Stylite of Adrianopolis in Paphlagonia.
On this day we also commemorate our righteous Father Acacius, who is mentioned in the “Ladder of Divine Ascent.” (6th century)
On this day we also commemorate our righteous Father James the Anchorite of Cyrrhus in Syria.
On this day we also commemorate our devout father Nikon Metanoeite, “Repent-Ye.” (988)
On this day we also commemorate our righteous Father Silus, Bishop of Corinth in Persia.
We remember the holy Great Martyr George, the Consecration of whose Temples in the district of Cyparission in Constantinople and at the Golden Gates in Kiev we commemorate.
We remember the Venerables Athanasius and Theodosius of Cherepovets, disciples of St. Sergius of Radonezh (c. 1388)
We remember the holy New Martyr George of Chios, at Kydonias in Asia Minor, in 1807, died by the sword.
On this day we also commemorate our righteous Father Innocent of Irkutsk, Apostle to Siberia and Wonderworker (1731)
Repose of Sophianos of Dryinoupolis, Orthodox missionary in Ottoman Epirus, considered the forerunner of Cosmas of Aetolia in the region (1711)

Holy New Martyr George of Chios

George was born in Chios to Paraskeva and Agerou. When he was 18 months old his mother died, and he was brought up by his stepmother. At ten years old, George was apprenticed to a cabinet-maker named Vessetzes, with whom he traveled to the island of Psara to build an iconostasis for the Church of Saint Nicholas. While in Psara, George became acquainted with some other young boys and left the island without notifying his master. The boys ended up in the city of Kavala where they attempted to steal some fruit from a garden, but were caught and handed over to the judge of the city. Frightened, young George embraced Islam, was circumcised and named Ahmed.

Meanwhile his parents and family lost all trace of him until one day a ship arrived in Chios carrying watermelons and George, now an apprenticed seaman, was seen getting off the ship by a relative who heard him addressed as Ahmed. When the relative questioned George about this, he remained silent. On another occasion George went to his father’s house but did not find anyone home. On a third attempt, dressed as an Orthodox Christian, George met his father who burst into tears when he saw him and said, “It is better to see him dead than in such a miserable state.”

George too was in tears, for he had repented of his conversion to Islam and confessed his faith in Jesus Christ. After staying home for a few days George was taken by his father to the city of Kydonies in Asia Minor and placed with a good Orthodox Christian farmer outside the city, out of fear of the Turks for renouncing Islam. George was still ten years old at this time. In Kydonies George felt safe and content for ten years. Despite the passage of time his father still feared for George and wanted him to leave Kydonies on a Russian ship, but George refused to leave believing he was perfectly safe. Rather, he moved to the city of Kydonies to live with an elderly Christian lady who became like a mother to him, and he told her everything that happened to him. Two years later George became engaged to be married. The parents of George’s fiancée asked his new “mother” about George’s background. Unwisely, she told them George’s entire story. This story spread to the entire family. One day George quarreled with his fiancée’s brother over some money matters, so he reported George to the authorities as an apostate from Islam. When friends of George heard of this they urged George to hide and save himself. George refused.

Soon men arrived and took George into custody and brought him before the judge. When asked why he abandoned Islam and returned to the faith he previously denied, George replied: “I neither denied my faith nor did I accept yours, but when I was a child I was forced to accept it. However I never changed my mind. I was always an Orthodox Christian and lived as an Orthodox Christian. And I always hated your religion as I do now. Moreover, I despise it and in no way will I accept it.” When the judge asked for his name, he expected George to say Ahmed, but understanding it was a trap, he replied it was “George” and that with this name he wanted to die. After flattering him and giving him offers to deny his faith, the judge warned also that if he wished to die it would be a very cruel death. George replied, “Kill me. I accept my death with joy.” George was then placed in prison from November 8th until November 25th. Christians meanwhile prayed for George to receive strength to endure till the end. This comforted George while in prison. On November 24th George was sentenced to die on November 26th. George thanked God and requested a priest to come to him. George confessed his sins to the priest and received Holy Communion.

On the evening of November 25th, 1807, an all-night vigil took place on behalf of George by fellow Orthodox Christians, and the next day a large crowd of Orthodox gathered outside the prison, which made the Turks nervous and frightened. Soldiers with swords went out to scatter them, but they did not go far. On his way to execution, George asked all the Orthodox he happened to meet along the way for forgiveness. One of them, who served the Turkish aga, offered George his arms to wear and become a servant of the aga, in order to take his place and die for Christ. George refused this offer, saying, “I denied Christ and I die for His name.”

Saying this, he ran ahead of the executioner, repeating over and over again the prayer of Jesus, “Lord Jesus Christ, Son of God, have mercy upon me the sinner.” Muslims urged George to repent and remain a Muslim, but George shouted, “No! No! I am an Orthodox Christian and I wish to die an Orthodox Christian.” Hearing this, the executioner shot George in the back with his rifle, causing much blood to pour out of the wound. The executioner then ordered George to bend his head whereupon he struck his neck with the sword. George did not fall from this, so after a number of strikes George’s head finally came off. Until his final breath George repeated the prayer of Jesus. He was only twenty-two years old. Faithful Christians had him buried on the deserted island of Nisopoula, near Aivali. Years later his relics were translated to a church built in his honor over the place of his martyrdom in Kydonies. Today he is greatly honored in Lesvos and Chios, where there are churches built in his honor, as well as in Santorini and Syros. (from johnsanidopoulos.com)

***

Homily
About how God whitens the repentant sinners
St. Nikolai Velimirovich

“Though your sins be like scarlet, they may be as white as snow; though they be red like crimson, they shall be as wool” (Isaiah 1:18).

O, the boundless mercy of God! In His greatest wrath upon the faithless and ungrateful people, upon the people “laden with iniquity, a seed of evildoers, children that are corrupters” (Isaiah 1:4), as “princes [rulers] of Sodom” (Isaiah 1:10) and upon the people who have become as the “people of Gomorrah” (Isaiah 1:10) – in such wrath, the Lord does not abandon mercy but rather calls them to repentance. Just as after terrible lightnings, a gentle rain falls.

Such is the Lord long-suffering [patient] and full of mercy and “neither will He keep His anger forever” (Psalm 103:9). Only if sinners cease to commit evil and learn to do good and turn to God with humility and repentance they will become “white as snow.” The Lord is mighty and willing. No one, except Him, is able to cleanse the sinful soul of man from sin and, by cleansing, to whiten it. No matter how often linen is washed in water with ashes and soap, no matter how often it is washed and rewashed, it cannot receive whiteness until it is spread under the light of the sun. Thus, our soul cannot become white, no matter how often we cleanse it by our own effort and labor even with the help of all legal means of the law until we, at last, bring it beneath the feet of God, spread out and opened wide so that the light of God illumines it and whitens it.

The Lord condones and even commends all of our labor and effort, i.e., He wants us to bathe our soul in tears, by repentance to constrain it by the pangs of the conscience to press it, to clothe it with good deeds and in the end of ends, He calls us to Him: “Come now,” says the Lord, “and let us reason together” (Isaiah 1:18). That is, I will look at you and I will see if there is Me in you and you will look upon Me as in a mirror and you will see what kind of person you are.

O Lord, slow to anger, have mercy on us before the last wrath of that Dreadful Day.

To You be glory and thanks always. Amen.
St. Nikolai Velimirovich, Homily for August 5 in The Prologue of Ohrid Volume II
http://livingorthodoxfaith.blogspot.gr/2010/04/prologue-august-5-august-18.html

Ask for repentance in your prayer and nothing else, St. Paisios of Mount Athos
https://iconandlight.wordpress.com/2020/11/25/54419/

St. John (Maximovitch) of Shanghai loved children. And that love remained in my heart forever. Above all he loved orphaned children and took special care of them
https://iconandlight.wordpress.com/2021/11/25/st-john-maximovitch-of-shanghai-loved-children-and-that-love-remained-in-my-heart-forever-above-all-he-loved-orphaned-children-and-took-special-care-of-them-2/

Apolytikion Saint Stylianus of Paphlagonia in the Third Tone

A living monument of self restraint, an immovable pillar of the Church you were shown to be, blessed Stylianos, for you were dedicated to God from your youth, and were seen as a dwelling place of the Spirit. Holy Father, entreat Christ our God, to grant us His great mercy.

Apolytikion of ST NICON Metanoite ― Tone 3

Lacedaimon doth rejoice with gladness in the godly shrine of thy blest relics, which doth make streams of healings to overflow and doth preserve from affliction and sore distress all them that hasten, O Father, to thee with faith. Venerable Nikon, intercede with Christ God in our behalf that His great mercy may be granted unto us.

Apolytikion of ST ACACIUS — Tone 4

Like a bright morning star you appeared, bringing cheer to all the chorus of solitaries, Venerable Akakios, your virtues dazzled like the sun, and you raised them up, crowning those who with longing, blossom forth praise, at your cheerful and revered and all-honorable memory.

Apolytikion of ST ACACIUS — Tone 4

O God of our Fathers, always act with kindness towards us; take not Your mercy from us, but guide our lives in peace through the prayers of Saints Thomas and Akakios.

Apolytikion of ST ALYPIUS the Stylite ― Tone 1

Thou becamest a pillar of patience and didst emulate the Forefathers, O righteous one: Job in his sufferings, Joseph in temptations, and the life of the bodiless while in the body, O Alypios, our righteous Father, intercede with Christ God that our souls be saved.

Troparion of ST ALYPIUS the Stylite ― Tone 1

Thou wast a pillar of patience, O venerable one,/ emulating the forefathers:/ Job, in afflictions; Joseph in temptations,/ and the life of the incorporeal ones while in the body./ Entreat Christ God. O Alypius, our father,// that our souls be saved.

Troparion of ST ALYPIUS the Stylite — Tone 1

You were a pillar of patient endurance, / having imitated the forefathers, O Venerable One: / Job in suffering, and Joseph in temptations. / You lived like the Bodiless Ones while yet in the flesh, O Alypius, our Father. / Beseech Christ God that our souls may be saved.

Apolytikion of ST GEORGE of Chios — Tone 4

O Martyr George, your head was struck off with a sword, and were glorified by God, in heaven and on earth, as the majesty of Chios, divinely crowned with an incorruptible crown above, and below divine hymns are sung by people; through his intercessions Christ our God, save our souls.

Troparion of ST INNOCENT — Tone 3

Radiant light of the church, / You illumined the earth by your deeds. / Those who drew near to you in faith, you healed and so glorified God. / Therefore, O holy Father Innocent, we beseech you, / Encompass this land with your prayers, / And protect us from all harm and misdeed.

Troparion of ST INNOCENT — Tone 3

O most radiant beacon of the Church, who hast illumined the Russian land with the rays of thy good works, and hast glorified God by many healings of them that have recourse to thy reliquary with faith, O holy hierarch Inno­cent, our father, we entreat thee: protect this city from all misfortune and grief.

Apolytikion of ST SOPHIANOS

Anointed with the myrrh of the hierarchy, you showed yourself to be a notable chief priest and inspiring healer of Christ to all, and you wisely shepherded the people of the Lord, Venerable Sophianos, through words and deeds, and now you entreat Christ at all times, to have mercy on those who bless you.

Δεν είδα, πιο ψηλή γυναίκα στη ζωή μου και τόσον όμορφη σαν την αγία Αικατερίνη. Γερόντισσα Γαλακτία

Συναξάριον
Τῇ ΚΕ´(25ῃ) τοῦ μηνὸς Νοεμβρίου, Ἀπόδοσις τῆς Ἑορτῆς τῶν Εἰσοδίων τῆς Θεοτόκου καὶ μνήμη τῆς Ἁγίας ἐνδόξου Μεγαλομάρτυρος καὶ Καλλιπαρθένου Αἰκατερίνης τῆς πανσόφου ἐν ἔτει τδ΄ [304]
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ οἱ ἅγιοι ἑκατὸν πεντήκοντα Ῥήτορες, οἱ διὰ τῆς ἁγίας Αἰκατερίνης πιστεύσαντες τῷ Χριστῷ, πυρὶ τελειοῦνται.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ ἡ ἁγία Βασίλισσα, ἡ σύζυγος Μαξεντίου, ξίφει τελειοῦται.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ ὁ ἅγιος Πορφύριος, ὁ Στρατηλάτης, σὺν τοῖς διακοσίοις πεντήκοντα στρατιώταις, ξίφει τελειοῦνται.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ μνήμη τῆς ἀθλήσεως τοῦ ἁγίου Μεγαλομάρτυρος Μερκουρίου ἐν ἔτει σνε΄ [255]
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ μνήμη τοῦ ὁσίου Πατρὸς ἡμῶν Πέτρου τοῦ Ἡσυχαστοῦ τοῦ ἐν Ἀντιοχείᾳ (429).
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ οἱ ἅγιοι ἑξακόσιοι ἑβδομήκοντα Μάρτυρες, ξίφει τελειοῦνται.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τοῦ ἐν Ἁγίοις Πατρὸς ἡμῶν Κλήμεντος Ἀρχιεπισκόπου Ἀχριδῶν (916).
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ οἱ Ἅγιοι νεο-ἱερομάρτυρες: Ἀλέξανδρος (Ἀρχαγγέλσκυ), Βλαδίμηρος (Κρασνώβσκυ), Κωνσταντῖνος (Οὐσπένσκυ), Ματθαῖος (Ἀλόην), Δημήτριος (Ροζάνοφ), Πέτρος (Κοσμίνκοφ), Συμεών (Κρέτσκοφ) διάκονος (1937), καὶ Μπόρις (1942), Νικάνορ (Γκοριούχιν), Θεοδόσιος (Ταράσωφ), Σέργιος (Αμπράμοβ) ἐν Μπούτοβῳ Μόσχας Ῥωσσίας (1937) καὶ Ἀλέξιος (Σοκόλοφ) ἐν Ῥιαζὰν (1938)·
Θεόδωρος (Βασιουρένκο) ἐν Μπούτοβῳ (1937), Γαβριὴλ (Γιαροσλάβοφ) ἐν Τὸμσκ (1929), Νίνα (Πιασινίνα), Ἀλεξάνδρα (Ἀκσένοβα), Μαρία (Γκολούμπιχ), Μαρία (Ζντάνοβα), Βαρβάρα (Κοπυτίνα), Τατιάνα (Ναβέικινα), Δαρεία (Ναούμοβα), Εὐγενία (Τσεσνόκοβα) καὶ Μάρθα (Σέρστνεβα) ἐν Ῥιαζὰν (1941), ὑπὸ τῶν ἀθέων μπολσεβίκων τελειωθέντες ἐν Ῥωσίᾳ.

Στίχοι
Αἰκατερῖνα, καὶ σοφὴ καὶ παρθένος·
Ἐκ δὲ ξίφους, καὶ Μάρτυς, ὦ καλὰ τρία!
Εἰκάδι πέμπτῃ ἄορ κατέπεφνεν ῥήτορα Κούρην,

Ύμνος
στην Αγία Μεγαλομάρτυρα Αικατερίνη
Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς

Η πάνσοφη Αικατερίνη, μια επίγεια πριγκίπισσα,
έγινε μάρτυρας για τον Σωτήρα Χριστό.
Ο άφρων Μαξέντιος θα της χάριζε τη ζωή της:
αν θα συναινούσε να γίνει γυναίκα του!

Η αγία Αικατερίνη, ολοκάθαρη σαν το χρυσάφι,
απάντησε στον αυτοκράτορα ως εξής:
«Νυμφίος μου είναι ο Αναστημένος Χριστός,
και δεν επιθυμώ την αγάπη ενός διεφθαρμένου ανθρώπου.
Εσύ ζητάς το σώμα μου: ο σάπιος αναζητά τη διαφθορά,
όπως το άφθαρτο πνεύμα ζητά την αθανασία.
Ο σαρκινος χιτώνας πρέπει να μαραθεί,
ο αληθινός άνθρωπος φροντίζει για την αθάνατη ψυχή του.
Κάνε ό,τι θέλεις, βασάνισέ με…
κάψε με στη φωτιά, δέσε με σε τροχό.
Δεν θα αρνηθώ την ψυχή μου,
ούτε θα λατρέψω κανέναν άλλον παρά μόνο τον Χριστό ως Θεό.
Θυμήσου, ω αυτοκράτορα, σύντομα θα πεθάνεις,
και από το πτώμα σου θα βγουν σκουλήκια-
Τα σκουλήκια θα σε… δοξάσουν, τα σκουλήκια θα σε φάνε.
Μια κατάρα θα σε συνοδεύει και μια κατάρα θα σε βρει:
διότι τόλμησες να πολεμήσεις εναντίον του Χριστού, που είναι ισχυρότερος και από τον θάνατο.
Στέκεσαι κάτω από τον Λίθο και θα σε συντρίψει!».

Ω παρθένε και Νύμφη του Χριστού, Αγία Αικατερίνη,
περιφρόνησες τον θρόνο για χάρη της αιώνιας Αλήθειας.
και τώρα βασιλεύεις στο Βασίλειο (του Θεού) αιώνια,
συμψάλλεις με τους αγγέλους, καταμεσής του γλυκού Παραδείσου.
Ο Πρόλογος της Αχρίδος (Νοέμβριος): Βίοι Αγίων, ύμνοι, στοχασμοί και ομιλίες για κάθε ημέρα του χρόνου. Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς
https://prologue.orthodox.cn/November24.htm

***

Οι τρεις πειρασμοί της αγίας Αικατερίνης…
Μητροπολίτου Μόρφου κ. Νεοφύτου

Η αγία Αικατερίνη, ήταν ένα παιδί θαύμα της εποχής της. Δεν της έλειπε τίποτε. Ήταν η πιο έξυπνη κόρη της Αλεξάνδρειας. Ξέρετε τι ήταν η Αλεξάνδρεια τότε; Ότι είναι στις μέρες μας η Νέα Υόρκη. Η πρωτεύουσα της αυτοκρατορίας της εποχής εκείνης. Ότι είναι η Μόσχα. Ότι είναι το Παρίσι. Αυτό ήταν η Αλεξάνδρεια για την εποχή της. Και σ’ αυτή την πρωτεύουσα της τότε αυτοκρατορίας, η αγία Αικατερίνη ήταν η πιο έξυπνη γυναίκα της εποχής, που τότε να είσαι γυναίκα και να είσαι έξυπνη, ήταν και επικίνδυνο πράγμα.

Δεν είναι όπως σήμερα που η γυναίκα έχει αρκετές δυνατότητες να διαπρέψει όταν έχει κάποια προσόντα. Στην εποχή εκείνη, η γυναίκα το προσόν της ήταν να γίνει μία καλή σύζυγος ενός πλουσίου. Σπάνια οι γυναίκες ξεχώριζαν. Είτε ως έμποροι, είτε ως γραμματισμένοι, είτε ως άνθρωποι που να εκπέμπουν μίαν καλλιτεχνική έκφραση. Και όμως, η Αικατερίνη με την γνώση της, με την σοφία της, με τις ιατρικές της επιστήμες, την αστρονομία, τις γλώσσες τις πολλές που γνώριζε, από τα δεκαοχτώ της χρόνια ήδη, είχε την δυνατότητα να σταθεί απέναντι σε όλους τους επιστήμονες και φιλόσοφους και καλλιτέχνες της εποχής εκείνης, επαναλαμβάνω εν μέσω πρωτευούσης. Όχι οποιασδήποτε μικρής πόλης επαρχιακής. Εν μέσω πρωτευούσης. Και επιπλέον, είχε τον πλούτο των γονέων της και ήταν η ωραιότερη κόρη της Αλεξάνδρειας.

Μου έλεγε μία αγία γυναίκα (η μακαριστή Γερόντισσα Γαλακτία) που γνωρίζω στην Κρήτη ότι της παρουσίασε η χάρις του Θεού και είδε πολλές από τις αγίες που τιμούμε. Όπως κάποτε ο άγιος Παΐσιος στο Άγιον Όρος, είδε την αγία Ευφημία. Και του έκαμε εντύπωση, λέει, πόσο αδύνατη ήταν η αγία Ευφημία. Και είπε, μα είναι δυνατόν μια τόσο αδύνατη κοπέλα να άντεξε τόσα βασανιστήρια; Και είπε η αγία Ευφημία του αγίου Παϊσίου, αν ήξερα τι δόξα και τι χαρά και τι χάρη, υπάρχει στην αιώνια ζωή του Χριστού, θα ήθελα να περάσω διπλάσια. Και της λέει, και πώς άντεξες, μια σταλιά είσαι. Τόση δα είσαι. Και του είπε, με ενδυνάμωναν οι άγγελοι του Θεού. Δεν είμαστε μόνοι μας.

Ούτε εμείς είμαστε μόνοι μας. Το ότι αντέχομε τες δυσκολίες της ζωής, μας ενδυναμώνουν οι άγγελοι του Χριστού. Όλους μας. Φτάνει να έχομε καλοσύνη και μετάνοια. Και ο άγγελός μας έρχεται κοντά μας. Όταν δεν έχομε καλοσύνη και δεν έχομε μετάνοια, θέλει ο άγγελος να έρθει κοντά μας. Και δεν τον αφήνουν οι αμαρτίες μας. Οι εγωισμοί μας. Οι κακίες μας.

Η αγία Αικατερίνη, ήταν το αντίθετο της αγίας Ευφημίας. Ενώ η αγία Ευφημία ήταν και είναι και στον ουρανό κοντούλα, η αγία Αικατερίνη, μου είπε αυτή η σύγχρονη ενάρετη γερόντισσα της Κρήτης, είναι η πιο ψηλή αγία απ’ όλες. Και η πιο όμορφη. Δεν είδα, μου λέει, πιο ψηλή γυναίκα στη ζωή μου και τόσον όμορφη σαν την αγία Αικατερίνη. Αυτά βεβαίως, προκαλούν σ’ εμάς τους σύγχρονους και περίεργους τάχα μου Ευρωπαίους θαυμασμό. Και έκπληξη.

Αυτά όλα τα καλά, ήταν ο πειρασμός τελικά της αγίας Αικατερίνης. Δηλαδή, μια ωραία κόρη της εποχής εκείνης, ο πειρασμός της θα ήταν να γίνει μια περιζήτητη νύφη κάποιου πλουσίου. Να γλεντήσει να νιάτα της και μετά να βρει μια άλλη νεώτερη και ωραιότερη. Όπως γίνεται και στις μέρες μας ενίοτε.

Ο άλλος πειρασμός της αγίας, εκτός από την ομορφιά της, ήταν ο πλούτος της. Πόσοι πλούσιοι διαχρονικά δεν παγιδεύονται μέσα στην αναζήτηση του πλούτου και δεν αντιλαμβάνονται ότι «πάντα ματαιότης τα ανθρώπινα, όσα ουχ υπάρχει μετά θάνατον».

Ο άλλος πειρασμός της αγίας, ήταν η γνώση της. Η εξυπνάδα της. Πόσοι δεν αναζητούν έξυπνοι άνθρωποι με ικανότητα στις επιστήμες, εις τις τέχνες, εις την καλλιτεχνία, μίαν δόξα, μίαν αναγνώριση επιστημονική, φήμη, ένα Nobel, θα λέγαμε στις μέρες μας. Ένα Oscar. Ένα βραβείο. Τον έπαινο του δήμου και των σοφιστών. Πόσες φορές δεν παγιδευόμαστε και εμείς σ’ αυτά τα πρότυπα που θέτει ο κόσμος. Της ομορφιάς του σώματος, της υγείας του σώματος.

Ενώ έρχεται ο απόστολος Παύλος, που ήταν μια ζωή άρρωστος. Και λέει, παρεκάλεσα τρεις φορές τον Χριστό να με κάμει καλά. Και τι του είπε ο Χριστός; Παύλο, σου φτάνει η χάρις μου. «Η γαρ δύναμις μου, εν ασθενεία τελειούται». Μη γυρεύεις, του λέει, να γίνεις καλά στο σώμα. Σου φτάνει η χάρις που σου έδωσα του Αγίου Πνεύματος. Η δύναμίς μου, ολοκληρώνεται και φανερώνεται μέσα από τις αρρώστιες.

Βλέπετε; Στη ζωή των Χριστιανών, όλα αυτά τα πρότυπα, οι τάχα μου αξίες, τα ιδανικά που θέλει ο κόσμος ο σύγχρονος και ο παλαιός, ανατρέπονται. Τα πάνω έρχονται κάτω. Και τα κάτω μας παίρνουν πάνω. Παν ο ταπεινών εαυτόν υψωθήσεται. Ενώ εμείς, τι λέμε; Να είμαστε περήφανοι, λέμε; Να έχομε αξιοπρέπεια. Δεν υπάρχει πουθενά μέσα στο Ευαγγέλιο, η λέξη αξιοπρέπεια. Και η περηφάνια, θεωρείται η χειρότερη αμαρτία. Έριξε τους αγγέλους και τους έκαμε δαίμονες η περηφάνια.

Στις μέρες μας η περηφάνια, έγινε η σημαία μας. Η αναζήτηση του πλούτου και της επιτυχίας που προκαλεί ο πλούτος και η κοινωνική αναγνώριση και η φήμη είτε η επιστημονική, ή καλλιτεχνική, έγινε επιδίωξη όλων των νέων ανθρώπων. Και αυτήν δυστυχώς την αξιακή στοχοθεσία έχουν και τα υπουργεία μας ιδιαιτέρως λανθασμένη Ευρωπαϊκή μας εκπαίδευση. Δεν έχει στόχο την ταπείνωση. Δεν έχει στόχο την κατά Θεόν σοφία. Δεν έχει στόχο την φιλανθρωπία. Δεν έχει στόχο την υπομονή.

Και έρχεται η αγία Αικατερίνη και όλοι οι άγιοι. Ο καθένας μέσα από τον δικό του βίο και την δική του περιπέτεια να μας πουν ότι μπορεί να είσαι ασθενής και εις τα μάτια του Θεού να είσαι υγιής. Γιατί είναι υγιής η ψυχή σου. Μπορεί να είσαι πλούσιος και στα μάτια του Θεού να είσαι φτωχός. Και να είσαι φτωχός και στα μάτια του Θεού να είσαι πλούσιος, γιατί είσαι υπομονετικός και ελεήμων. Με τα λίγα που έχεις.

Η αγία Αικατερίνη, είχε και τον πειρασμό, όπως είπαμε, της ομορφιάς. Και αυτός ο πειρασμός ιδιαιτέρως της ανάτρεψε την ζωή την κοσμική και την οδήγησε στην αγιότητα. Διότι είπε, θα βρω έναν νέο νυμφίο, γαμπρό δηλαδή, που να είναι τουλάχιστον σαν εμένα. Να είναι ωραίος, να είναι έξυπνος, να είναι σοφός, να είναι πλούσιος, να γνωρίζει πράγματα πολλά και επιστήμες και τέχνες. Και τότε πανικοβλήθηκε η μάνα της και την έστειλε σ’ αυτόν το σοφόν ασκητή. Και ο ασκητής, της είπε. Εάν έχεις αυτές τις απαιτήσεις, υπάρχει μόνον ένας και αυτός ο ένας, αποδεικνύεται ότι είναι ο δημιουργός του σύμπαντος κόσμου. Ο ωραίος κάλλη παρά πάντας ανθρώπους. Ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός.

Και από κει και πέρα η αγία βεβαίως εξάπτεται ως νέα που ήταν και η φαντασία της και ο πόθος της και η επιθυμία της και η εξυπνάδα της και η ομορφιά της και λέει, πώς να ενωθώ με τον Δεσπότη Χριστό. Και τότε την παραλαμβάνει πραγματικά και την αναλαμβάνει η Παναγία. Αυτό είναι το δεύτερο στοιχείο που μου κάμνει εντύπωση. Το έναν είναι ότι τα χαρίσματα της αγίας στην αρχή ήταν ο πειρασμός της. Και συγκρατήθηκε η αγία, έβαλε αυτόν τον ψηλό στόχο και επιδίωξη ως ο στόχος δεν ήταν η περηφάνια αλλά ήτανε πόθος. Πόθος Θεού.

Έστειλε τον ασκητή και το δεύτερο είναι διά του ασκητού, πώς μπαίνει στη ζωή της η Παναγία. Η οποία όταν την βλέπει στην πρώτη όραση που είχε η αγία, και ήταν τότε αβάφτιστη, ενώ την προσεγγίζει η Παναγία, δεν την θέλει να την δει. Διότι είναι άσχημη ο ωραιότερος όλων. Ο ωραίος πάντων. Ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός. Και της λέει, όχι μόνον είσαι άσχημη. Λέει στον παλαιό της βίο. Και μυρίζεις άσχημα, της είπε. Γιατί είσαι αμύρωτη. Και επιπλέον, της λέει, έχεις όλα τα δαιμονικά μικρόβια πάνω σου. Γιατί είσαι αβάφτιστη. Και τότε τρέχει και βαφτίζεται η αγία Αικατερίνη. Και τη δεύτερη φορά, στη δεύτερη όραση που έχει όχι μόνον ο Χριστός χαίρεται που την βλέπει, αλλά η Παναγία όταν η αγία υπόσχεται αιώνια παρθενία ψυχής και σώματος, περνά εν είδη αρραβώνων ένα δαχτυλίδι εις την αγία Αικατερίνα. Για να φανεί ότι πλέον είναι νύμφη του Χριστού. Άρα η Παναγία είναι το δεύτερο πρόσωπο, το οποίον καθορίζει τη ζωή της αγίας Αικατερίνας.

Και το τρίτο και ποτέ δεν είναι τελευταίο. Αν και ο ίδιος πολλές φορές καταδέχεται να είναι τελευταίος εις τες επιλογές μας, ο Χριστός. Και τα χαρίσματα της αγίας και η παρουσία της Παναγίας πού οδηγούν; Οδηγούν εις τον Χριστό.

Θέλομε λοιπόν εμείς, οι οποίοι ο καθένας μας, κάποια χαρίσματα τα έχομε. Κι ας μην έχομε την εξυπνάδα και την ομορφιά και τα πλούτη της αγίας Αικατερίνης. Δεν έχει άνθρωπο, που δεν έχει κάποια χαρίσματα. Κάποια τάλαντα. Κάποια ταλέντα. Ας αναλογιστούμε. Πώς χρησιμοποιούμε τα δικά μας τάλαντα και ταλέντα και χαρίσματα. Κατά Θεόν ή για να δοξαστούμε προσωρινά από τους ανθρώπους και να κολάσουμε αιώνια την αθάνατο ψυχή μας. Ας αναλογιστούμε ποιος είναι ο πόθος ο δικός μας. Τον πόθο της αγίας Αικατερίνης τον ακούσαμε προηγουμένως στον βίο της. Ήθελε το καλόν καλύτερο. Και από όλους τον ωραιότερο και καλύτερον και σοφότερο. Και το ήθελε τόσο πολύ που της δόθηκε.

Μου κάμνει εντύπωση και από τη δική μου μικρή εμπειρία, όσο έχω έναν πόθο δυνατό, συνωμοτεί όλο το σύμπαν και όλοι οι άγγελοι του Θεού να πραγματοποιήσουν τον πόθο μου. Και πραγματοποιείται. Αργά ή γρήγορα πραγματοποιείται. Αν ο πόθος μου είναι καλός και κατά Θεόν. Αν είναι κακός πόθος η επιθυμία μας η δυνατή, εάν είναι κατά δαιμόνων πόθος τρέχουν όλοι οι σατανάδες να πραγματοποιήσουν την κακία μας. Και αν κάμομε και κάποιες αμαρτίες και δεν μετανιώσουμε και δεν εξομολογηθούμε αμέσως, τότε αυτό που θέλουμε το κακόν γίνεται. Αλλά στρέφεται εναντίον μας. Και εναντίον των παιδιών μας και των εγγονιών μας.

Γι’ αυτό να έχομε λίγη έγνοια. Τι πόθους και τι επιθυμίες έχουμε στην καρδιά μας. Και συνεχώς να βάζομε ανώτερους πόθους μέσα μας. Εγώ, έναν πόθο που σας συστήνω όλοι σας να αποκτήσετε και να λέτε του Χριστού. Χριστέ μου, βοήθα με να σε γνωρίσω. Χριστέ μου, βοήθα με να σε αγαπήσω. Δεν σε ξέρω Χριστέ μου. Νομίζω πως σε ξέρω. Δεν σε αγαπώ Χριστέ μου. Νομίζω πως σε αγαπώ. Άλλο να είσαι θρήσκος και άλλο να είσαι Χριστιανός. Και δη Ορθόδοξος. Θρήσκοι είναι και οι μουσουλμάνοι. Αλλά Χριστιανοί και Ορθόδοξοι δεν είναι. Γι’ αυτό, ο βίος της αγίας Αικατερίνης, είναι ένας πολυθαύμαστος και πολυδύναμος βίος με πολλές δυνάμεις, με πολλά σημεία που αφορούν τη ζωή μας. Και το άλλο που μας λέει, σχέση με την Παναγία. Ότι είναι αδύνατο στις δικές μας δυνάμεις, θα μας το δώσει η Παναγία.

Ήλθε σήμερα το πρωί, κόσμος να εξομολογηθεί. Και μου έλεγαν όλοι δύσκολα προβλήματα που είχαν. Τους έλεγα όλους. Έχεις αυτό το πρόβλημα το δύσκολο; Ανάλαβε την Παναγία από κοντά. Κάμε τους χαιρετισμούς της. Κάμε της ένα κομποσκοίνι την ημέρα. Μίλα της Παναγίας. Με απλά λόγια. Εάν δεν έχεις χρόνο για κομποσκοίνια και για μεγάλες προσευχές. Κάμε μικρές. Σύντομες. Αλλά στην Παναγία, με πόνο. Έρχονται μετά, όσοι με πάρουν στα σοβαρά και εφαρμόσουν αυτά που τους λέω. Δεσπότη μου, αυτό που μου είπες, με βοήθησε η Παναγία. Και αντί να μου δώσει δύο μου έδωσε τέσσερα. Μου έδωσε έξι. Και η Παναγία, βεβαίως, μας οδηγεί σε μεγαλύτερη και δυνατότερη σχέση με τον Υιό της. Με τον Χριστό. Θέλεις να γνωρίσεις τον Χριστό; Θέλεις να αγαπήσεις τον Χριστό; Γνώρισε και αγάπησε προηγουμένως την Παναγία. Μπορεί να μην γίνουμε νύμφη Χριστού, όπως έγινε η αγία Αικατερίνη. Δεν έχομε τον πόθο της. Δεν έχομε τις δυνατότητες της. Όμως κάτι θα μας δώσει η Παναγία. Και αυτό το κάτι θα είναι αυτό που μας ταιριάζει. Μου έλεγε κι η μάνα μου, στον άξαμό μας. Ξέρει η Παναγία τον άξαμο του κάθ’ ενός. Τα μέτρα μας.

Γι’ αυτό, μέσα από τον βίο της αγίας Αικατερίνης, ας αναλογιστούμε. Εν περιλήψει τα λέω. Πώς αξιοποιούμε τα ταλέντα μας και τα χαρίσματά μας. Τι σχέση έχομε με την Παναγία μας. Τι πόθους και τι επιθυμίες βαθύτερες έχουμε και καλλιεργούμε και αν η σχέση μας με τον Χριστό είναι Ορθόδοξη ή είναι μια θρησκευτική σχέση. Κάποτε-κάποτε πάω λειτουργία, κάποτε-κάποτε έτσι για το έθιμο κοινωνώ, αλλά δεν σε ξέρω Χριστέ μου. Δεν σου μιλώ. Φοβούμαι ακόμη και να σου μιλήσω. Ενώ βλέπεις μερικούς απλούς ανθρώπους, που αμέσως μόλις τους πεις, μίλα του Χριστού, μίλα της Παναγίας, ξεκινούν. Μερικοί μου λένε, μα είμαι άξιος εγώ να μιλήσω του Χριστού; Τους λέω, μίλα ενός αγίου. Όπως μιλούσε ο γέροντάς μου ο Ιάκωβος του οσίου Δαβίδ. Α, γίνεται; Γίνεται, του λέω. Μου λέει ένας σήμερα, θα ξεκινήσω που τον άη Γιώρκη. Είναι ο άγιος μου. Του λέω, είναι και ο δικός μου άγιος. Ξεκίνα να μιλάς του αγίου Γεωργίου. Ο άγιος Γεώργιος θα σε πάρει στην Παναγία. Και η Παναγία θα σε πάρει στον Χριστό. Το δρομολόγιο είναι πάντοτε το ίδιον. Αρχή και τέλος ο Χριστός. Το παν είναι ο Χριστός. Αλλά θα φτάσομε διά της Θεοτόκου και κάποιος άγιος θα μας πιάσει από το χέρι, όπως ο ασκητής έπιασε από το χέρι την αγία Αικατερίνη και την πήρε στην Παναγία. Και η Παναγία είναι ο καλύτερος προξενητής, ο καλύτερος νυμφαγωγός, ο καλύτερος ο οποίος γνωρίζει τι εστί αγιότητα. Αφού είναι Παναγία.

Η αγία Αικατερίνη να ενδυναμώνει όλους μας. Και να αξιοποιούμε τα χαρίσματά μας προς δόξαν Θεού.
https://immorfou.org.cy/%ce%bf%e1%bc%b1-%cf%84%cf%81%ce%b5%e1%bf%96%cf%82-%cf%80%ce%b5%ce%b9%cf%81%ce%b1%cf%83%ce%bc%ce%bf%e1%bd%b6-%cf%84%e1%bf%86%cf%82-%e1%bc%81%ce%b3%ce%af%ce%b1%cf%82-%ce%b1%e1%bc%b0%ce%ba%ce%b1%cf%84/

***

Άγιος Παΐσιος Αγιορείτης

– Γέροντα, σκέφτομαι ότι, αν έβλεπα τον τροχό της Αγίας Αικατερίνης, θα πέθαινα από τον φόβο μου!
– Άμα πέθαινες, πριν σε ανεβάσουν στον τροχό, καλά θα ήταν· θα ήταν ευλογία από τον Θεό. Αλλά αν τυχόν ανέβαινες εκεί και δυσκολευόσουν, εκείνο θα ήταν το βάσανο. Οι Μάρτυρες είχαν καλή διάθεση, βοηθούσε και ο Χριστός και άντεχαν στους πόνους.
Τί αγάπη είχαν οι άγιοι Μάρτυρες για τον Χριστό, τί λεβεντιά!… Για τον Άγιο που προχωρεί στο μαρτύριο, η αγάπη του για τον Χριστό είναι ανώτερη από τον πόνο, γι’ αυτό και τον εξουδετερώνει. Το μαχαίρι του δημίου το ένιωθαν οι Μάρτυρες γλυκύτερο και από το δοξάρι του βιολιού. Όταν φουντώση η αγάπη για τον Χριστό, τότε το μαρτύριο είναι πανηγύρι· η φωτιά ανακουφίζει καλύτερα από λουτρό, γιατί το κάψιμο χάνεται από το κάψιμο της θείας αγάπης. Το γδάρσιμο είναι χάιδεμα. Ο θείος έρωτας παίρνει την καρδιά, παίρνει και το μυαλό, και τρελλαίνεται ο άνθρωπος. Δεν καταλαβαίνει ούτε πόνο ούτε τίποτε, γιατί ο νούς του είναι στον Χριστό και πλημμυρίζει η καρδιά του από χαρά. Πόσοι Άγιοι πήγαιναν στο μαρτύριο και ένιωθαν τέτοια χαρά, λές και πήγαιναν σε πανηγύρι!..

Όλοι οι Άγιοι αγωνίσθηκαν για την αγάπη του Χριστού. Οι άγιοι Μάρτυρες έχυσαν το αίμα τους, οι Όσιοι Πατέρες έχυσαν ιδρώτες και δάκρυα, έκαναν πνευματικά πειράματα στον εαυτό τους, σαν καλοί βοτανολόγοι, ταλαιπωρήθηκαν οι ίδιοι από αγάπη προς τον Θεό και προς την εικόνα του Θεού, τον άνθρωπο, για να μας αφήσουν τις πνευματικές τους συνταγές. Έτσι προλαβαίνουμε το κακό ή θεραπεύουμε μια πνευματική αρρώστια μας και αποκτάμε υγεία καί, εάν φιλοτιμηθούμε να τους μιμηθούμε στους αγώνες, μπορούμε ακόμη και να αγιάσουμε.

***

– Λένε, Γέροντα, ότι θα αντικαταστήσουν το ελληνικό αλφάβητο με το λατινικό.

– Άσ’ τα, δεν θα σταθούν αυτά· δεν θα σταθούν. Ευτυχώς που ο Θεός και από το στραβό και από το κακό βγάζει καλό, αλλιώς θα ήμασταν χαμένοι. Δεν χάθηκε η Παράδοση, η γλώσσα τότε που τα είχαν όλα σε χειρόγραφα και δεν υπήρχαν ούτε φωτοτυπικά ούτε τίποτε και θα χαθή τώρα που βγήκαν τόσα μέσα; Όχι, δεν πρόκειται να χαθή, ό,τι και να κάνουν οι άνθρωποι. Βλέπετε και οι Ρώσοι πρόσφυγες πως κράτησαν τα έθιμά τους! Αυτό που τους βοήθησε ήταν που ήξεραν την ποντιακή γλώσσα. Κράτησαν έτσι την Παράδοση μέσα τους…

Πάνε να εξαφανίσουν ένα ορθόδοξο έθνος. Ξέρετε τι σημαίνει αυτό; Ένα ορθόδοξο έθνος σήμερα είναι μεγάλη υπόθεση! Παλιά είχαμε την φιλοσοφία. Η Αγία Αικατερίνη με βάση την φιλοσοφία αποστόμωσε τους φιλοσόφους. Οι φιλόσοφοι ετοίμασαν τον δρόμο για τον Χριστιανισμό. Το Ευαγγέλιο γράφτηκε στα ελληνικά και διαδόθηκε στον κόσμο. Μετά οι Έλληνες προχώρησαν να φωτίσουν και τους Σλαύους.
Σε μερικούς δεν συμφέρει να υπάρχη η Ελλάδα. «Μας κάνει κακό, λένε. Πρέπει να την εξαφανίσουμε».

***

– Γέροντα, συχνά λέτε ότι πάνε τα πάντα να διαλύσουν. Εννοείτε και την παιδεία;

– Ναι, δεν βλέπετε τι γίνεται; Σχολεία είναι αυτά; Γλώσσα είναι αυτή που διδάσκουν σήμερα στα παιδιά; Ποια είναι η ιστορία μας; Αλλά και στην Θεολογία τι γίνεται; Έχει ένας άθεος πτυχίο της Θεολογίας και τον αφήνουν να διδάσκη θρησκευτικά. Δεν εξετάζουν όμως· θρησκευτικά διδάσκει ή αθεΐα; «Δεν μπορούμε, λένε, να τον βγάλουμε». Αν ένας φιλόλογος πάη να διδάξη μαθηματικά, θα τον αφήσουν;
Άλλος είναι θεολόγος και δεν αφήνει τους ανθρώπους να κοινωνούν, για να μην κολλήσουν έιτζ! Είναι από αυτούς που τους έστειλε στην Θεολογική Σχολή το κομπιούτερ! Αυτή δεν είναι η γνώση του Θεού. Παλιά λέγανε: «Έμαθε τα ιερά γράμματα το παιδί», γιατί ήταν ιερά τα γράμματα. Βλέπεις καθηγητή Θεολογίας να μην πιστεύη, να βρίζη μπροστά στους φοιτητές τους Προφήτες, και να μην τον βγάζουν. Μα τι θέλεις, καλέ μου άνθρωπε, στην Θεολογική Σχολή; Εσύ, τι θεολόγους θα βγάλης;

Πόσο έχουν επιδράσει οι Προτεστάντες, οι Καθολικοί! Το άθεο πνεύμα πόσο μπήκε στον Καθολικισμό! Οι Καθολικοί πάνε σιγά-σιγά να κουτσουρέψουν τους Αγίους. «Η Αγία Αικατερίνη, λένε, δεν ήταν μεγάλη Αγία· ένας μικρός βασιλίσκος ήταν ο πατέρας της. Ο Άγιος Νικόλαος ήταν μικρός Άγιος. Ο Άγιος Γεώργιος μύθος. Ο Αρχάγγελος Μιχαήλ δεν υπήρχε· ήταν μια παρουσία του Θεού. Το ίδιο και ο Αρχάγγελος Γαβριήλ». Μετά θα πουν: «Ο Χριστός δεν είναι Θεός· ήταν μόνον ένας δάσκαλος μεγάλος». Μετά θα προχωρήσουν και άλλο: «»Ο Θεός είναι μια δύναμη». Και μετά θα πουν: «Ο Θεός είναι η φύση»! Ενώ υπάρχουν γεγονότα χειροπιαστά. Προφήτες, προφητείες, τόσο ζωντανά θαύματα, φθάνουν και μερικοί δικοί μας στο σημείο να πιστεύουν τέτοιες χαζομάρες.

Ήρθε και σ’ εμένα κάποιος να πάρη ευλογία, για να πάη στην Ιταλία να σπουδάση Λειτουργική και να κάνη διατριβή. «Είσαι στα καλά σου; του είπα. Θέλεις να πας στους Ιησουΐτες να κάνης την διατριβή σου και ήρθες να σου δώσω και ευλογία; Αυτοί δεν ξέρουν τι τους γίνεται! Εκεί διδάσκουν Ουνίτες, Ιησουΐτες, δεν ξέρω τι!» Θέλει προσοχή από όλες τις απόψεις. Γιατί έτσι κάνουν· πάνε, σπουδάζουν στην Αγγλία, Γαλλία κ.λπ., πιάνουν τα ευρωπαϊκά μικρόβια και κάνουν μετά διατριβή. Μελετούν λ.χ. τους Έλληνες Πατέρες σε μετάφραση που έκαναν οι ξένοι στην γλώσσα τους. Εκείνοι, είτε επειδή δεν μπορούσαν να αποδώσουν τα νοήματα σωστά είτε από πονηριά, πρόσθεσαν και τα δικά τους τα λανθασμένα. Οι δικοί μας πάλι, οι Ορθόδοξοι, που μάθανε τις ξένες γλώσσες, παίρνουν από ‘κει τα ξένα μικρόβια και τα μεταφέρουν εδώ και μετά τα διδάσκουν κιόλας. Φυσικά, όταν προσέξη κανείς, εύκολα ξεχωρίζει το χρυσό από το κεχριμπάρι.

***

– Δηλαδή, Γέροντα, έτσι που έχει διαμορφωθή η παιδεία θα κάνη πολύ κακό.

– Τώρα θα σακατευτούν πολλά παιδιά, αλλά και ο Καλός Θεός θα κρίνη ανάλογα. Θα εξετάση σε τι κατάσταση θα ήταν, αν δεν τα επηρέαζαν και δεν τους έκαναν κακό. Όμως και εμείς χρειάζεται να κάνουμε πολλή προσευχή για τα καημένα τα παιδιά, ώστε να επέμβη ο Θεός να τα βοηθήση και να μη σακατευτούν, αλλά να είναι υγιέστατα πνευματικά και να αποκτήσουν αρετές.

***

– Γέροντα, σήμερα ακόμη και τα πιστά παιδιά αμφιταλαντεύονται , γιατί στα σχολεία υπάρχουν καθηγητές που διδάσκουν την αθεΐα.

– Γιατί να αμφιταλαντεύωνται; Η Αγία Αικατερίνη δεκαεννιά χρονών ήταν και διακόσιους φιλοσόφους τους αποστόμωσε με την κατά Θεόν γνώση και την σοφία της. Ακόμη και οι Προτεστάντες την έχουν προστάτιδα της επιστήμης.

Στα θέματα της πίστεως και στα θέματα της πατρίδος δεν χωράνε υποχωρήσεις∙ πρέπει να είναι κανείς αμετακίνητος, σταθερός.

Είναι μεγάλη υπόθεση ο σωστός δάσκαλος, ιδίως στις μέρες μας! Τα παιδιά είναι άγραφες κασσέττες· ή θα γεμίσουν βρώμικα τραγούδια ή βυζαντινή μουσική. Το έργο του δασκάλου είναι ιερό. Έχει μεγάλη ευθύνη και, αν προσέξη, μπορεί να πάρη μεγάλο μισθό από τον Θεό. Να φροντίζη να διδάσκη στα παιδιά τον φόβο του Θεού. Πρέπει να βρουν τρόπο οι εκπαιδευτικοί να περνάνε κάποια μηνύματα στα παιδιά για τον Θεό και για την Πατρίδα. Ας σπείρουν αυτοί τον σπόρο, και ας μην τον δουν να βλαστάνη. Τίποτε δεν πάει χαμένο· κάποια στιγμή θα πιάση τόπο.
Και πάντα με το καλό, με επιείκεια, με αγάπη να φέρωνται στα παιδιά. Να προσπαθούν να ξυπνάνε το φιλότιμό τους. Το παιδί θέλει αγάπη, ζεστασιά. Πολλά παιδιά την στερούνται τελείως στο σπίτι. Αν οι δάσκαλοι αγαπήσουν τα παιδιά, θα τους αγαπήσουν και εκείνα, και τότε θα κάνουν πιο εύκολα το έργο τους…

– Γέροντα, παλιά προσευχόμουν με πίστη στον Θεό και ό,τι ζητούσα μου το έκανε. Τώρα δεν έχω αυτήν την πίστη. Πού οφείλεται αυτό;
-Στην κοσμική λογική που έχεις. Η κοσμική λογική κλονίζει την πίστη. «Εάν έχητε πίστιν και μη διακριθήτε, πάντα όσα εάν αιτήσητε εν τη προσευχή πιστεύοντες, λήψεσθε», είπε ο Κύριος. Όλη η βάση εκεί είναι. Στην πνευματική ζωή κινούμαστε στο θαύμα. Ένα συν δύο δεν κάνει πάντα τρία∙ κάνει και πέντε χιλιάδες και ένα εκατομμύριο!

***

Γερόντισσα Λαμπρινή Βέτσιου της Άρτας
Αποσπάσματα από την αγία βιοτή της

«Όλα αυτά που προσφέρουμε στην Προσκομιδή, κρασιά, κεριά και τα ονόματα, τα παίρνουν Άγγελοι και τα πηγαίνουν απάνω».
Μια φορά είχα πάει στην αγία Αικατερίνη.
Είχαν μνήμη (εορτή αγίου) εκεί και έδωκα το χαρτάκι μου με τα ονόματα. Το πρωΐ υστέρα πού είχε τελειώσει η Λειτουργία, είδα κατά γης το χαρτάκι στο Ιερό μπροστά. Στενοχωρήθηκα και είπα: «Αχ, Θεέ μου, αγία Αικατερίνη, ήρθα εδώ και δεν διαβάστηκαν τα ονόματά μου».

Τη νύχτα στον ύπνο μου ήρθε μία νέα ωραία (αγία Αικατερίνη) και μου είπε: «Φοβήθηκες, παιδί μου, μήπως δεν διαβάστηκαν τα ονόματα; Τα διάβασα εγώ, ας μην τα διάβασε ο παπάς».
Στα χέρια της κρατούσε ένα χαρτί. Μου το έδειξε. Είδα ότι ήταν το χαρτί πού είχα γράψει τα ονόματα και το είχα δώσει στον παπά για να τα μνημονεύσει στην Προσκομιδή.

***

Άγιος Λουκάς Κριμαίας

Μη σκανδαλίζεστε όταν ακούτε αυτά που λένε κατά της πίστεως. Αφού αυτοί που τα λένε δεν καταλαβαίνουν την ουσία της. Εσείς να θυμάστε πάντα την βασική αρχή που γνώριζαν πολύ καλά οι πρώτοι χριστιανοί. Αυτοί θεωρούσαν δυστυχισμένο τον άνθρωπο που γνωρίζει όλες τις επιστήμες, δε γνωρίζει όμως τον Θεό. Και αντίθετα θεωρούσαν μακάριο, αυτόν που γνωρίζει τον Θεό, έστω και να μη γνώριζε απολύτως τίποτα από τα ανθρώπινα.
Να φυλάγετε αυτή την αλήθεια, σαν το μεγαλύτερο θησαυρό της καρδίας σας, να προχωράτε ευθεία και μην κοιτάζετε δεξιά και αριστερά. Ας μη μας κάνουν αυτά που ακούμε κατά της Θρησκείας, να χάνουμε τον προσανατολισμό μας.

Να είστε έτοιμοι ακόμη και για το μαρτύριο, εφόσον πλέετε κόντρα στο ρεύμα.

Να προσεύχεστε έτσι ώστε να μπει ο Θεός στην καρδιά σας. Παραδείγματος χάριν, έτσι: ”Κύριε, δώσε μου την αγία αγάπη, δίδαξέ με να αγαπώ όλους τους ανθρώπους, και τους κοντινούς και τους μακρινούς, και τους πιστούς και τους ασεβείς, όπως Εσύ Κύριε, αγαπάς όλους μας, αμαρτωλούς και μετανοημένους”. Αμήν.

***

Άγιος Θαδδαίος της Βιτόβνιτσα

Υπάρχει το παράδειγμα της μεγαλομάρτυρος Αικατερίνης, που υπέφερε για το όνομα του Χριστού, όταν ήταν πολύ νέα, 18 μόλις χρονών. Οι βασανιστές της την πέταξαν σε ένα μπουντρούμι τσακισμένη από τα βασανιστήρια στα οποία την είχαν υποβάλλει. Κι εκεί της εμφανίστηκε ο Κύριος. Όταν Τον ρώτησε «Κύριε, που ήσουν όλο αυτό τον καιρό;» Εκείνος απάντησε : «Ήμουν εδώ συνεχώς, στην καρδιά σου». «Μα πώς γίνεται, Κύριε;», είπε η μεγαλομάρτυς , «η καρδιά μου είναι ακάθαρτη και γεμάτη κακία και υπερηφάνεια». «Ναι», απάντησε ο Κύριος, «αλλά έχεις αφήσει εκεί χώρο και για Μένα. Αν δεν ήμουν μαζί σου, δεν θα μπορούσες να αντέξεις όλα αυτά τα βασανιστήρια. Θα σου δώσω τη δύναμη να αντέξεις μέχρι τέλους».
ΟΙ Άγιοι Πατέρες λένε, «Καταλαβαίνουμε ότι ο Θεός μας αγαπά, όταν μας οδηγεί σε πολλά βάσανα και οδύνες».
«Ειρήνην αφίημι υμίν, ειρήνην την εμήν δίδωμι υμίν• ου καθώς ο κόσμος δίδωσιν, εγώ δίδωμι υμίν. Μη ταρασσέσθω υμών η καρδία μηδέ δειλιάτω» ( Ιωάν. 14,27) , λέει ο Κύριος, που είναι η οδός, η αλήθεια και η ζωή ( βλ. Ιωάν. 14, 6 ) .
Γέροντας Θαδδαίος της Βιτόβνιτσα – Από το βιβλίο «Οι λογισμό καθορίζουν τη ζωή μας»

Ἀπολυτίκιον τῆς Ἁγίας Μεγαλομάρτυρος Αἰκατερίνης τῆς πανσόφου.
Ἦχος πλ. α´. Τὸν συνάναρχον Λόγον.

Τὴν πανεύφημον νύμφην Χριστοῦ ὑμνήσωμεν, Αἰκατερίναν τὴν θείαν καὶ πολιοῦχον Σινᾶ, τὴν βοήθειαν ἡμῶν καὶ ἀντίληψιν, ὅτι ἐφίμωσε λαμπρῶς, τοὺς κομψοὺς τῶν ἀσεβῶν, τοῦ Πνεύματος τῇ μαχαίρᾳ, καὶ νῦν ὡς Μάρτυς στεφθεῖσα, αἰτεῖται πᾶσι τὸ μέγα ἔλεος.

Τῆς Ἁγίας Ἦχος α’
Τῶν οὐρανίων ταγμάτων

Χαίροις πανένδοξε Μάρτυς Αἰκατερῖνα σεμνή· ἐν τῷ Σινᾷ γὰρ ὄρει, ἐν ᾧ εἶδε τὴν βάτον, Μωσῆς μὴ φλεγομένην, ἐν τούτῳ Χριστός, τὸ θεάρεστον σκῆνός σου, νῦν μεταθείς σε φυλάττει ἕως καιροῦ, τῆς δευτέρας παρουσίας αὐτοῦ.

Ἰδιόμελον Ἦχος β’

Βίον ἄϋλον ἐξησκημένη, βῆμα ἄθεον καταλαβοῦσα, ἔστης τροπαιοφόρος Αἰκατερῖνα σεμνή, ἀνθηφοροῦσα τοῦ Θεοῦ τὴν λαμπρότητα, καὶ τὸ θεῖον σθένος ἐνδεδυμένη, δόγμα τυράννου κατεμυκτήρισας, καὶ ῥητόρων ἔπαυσας, τὰς φληνάφους ῥήσεις Πολύαθλε.

Κάθισμα της Ἁγίας Ἦχος πλ. δ’
Τὴν Σοφίαν καὶ Λόγον

Τὴν σοφίαν τὴν ὄντως ἐξ Οὐρανοῦ, διὰ στόματος Μάρτυς τοῦ Μιχαήλ, λαβοῦσα πανεύφημε, καὶ ἐν ἄθλοις ἀήττητε, τῇ μὲν σοφίᾳ τῇ ἔξω, τοὺς Ῥήτορας ἔπτηξας, τῇδὲ σοφίᾳ τῇ θείᾳ, τὴν πλάνην ἐμείωσας· ὅθεν καθορῶν σου, τὸν ἀγῶνα ὁ Κτίστης, παρέστη ἐνισχύων σε. Δεῦρο λέγων ἀνάβηθι· οἱ θησαυροὶ γὰρ σε μένουσι· Πρέσβευε Χριστῷ τῷ Θεῷ, τῶν πταισμάτων ἄφεσιν δωρήσασθαι, τοῖς ἑορτάζουσι πόθῳ, τὴν ἁγίαν μνήμην σου.

Δόξα… Τῆς Ἁγίας Ἦχος β’
 (Βαβύλα)

Βίον ἄϋλον ἐξησκημένη, βῆμα ἄθεον καταλαβοῦσα, ἔστης τροπαιοφόρος Αἰκατερῖνα σεμνή, ἀνθηφοροῦσα τοῦ Θεοῦ τὴν λαμπρότητα, καὶ τὸ θεῖον σθένος ἐνδεδυμένη, δόγμα τυράννου κατεμυκτήρισας, καὶ ῥητόρων ἔπαυσας, τὰς φληνάφους ῥήσεις Πολύαθλε.

Εἰς τὸν στίχον. Δόξα. Ἦχος πλ. δ΄.

Τῷ τοῦ νυμφίου σου ἔρωτι τετρωμένη Αἰκατερῖνα σεμνή, παρθενομάρτυς καὶ πάνσοφε, πᾶσαν κοσμικὴν προσπάθειαν προθύμως κατέλιπες, καὶ τῷ σημείῳ τοῦ σταυροῦ σφραγισαμένη ἑαυτήν, τὴν τῶν εἰδώλων πλάνην πανσόφως διήλεγξας, καὶ ῥητόρων ἔπαυσας τὰς ληρώδεις ἐνστάσεις, τοῦ Χριστοῦ τὸ ὄνομα λαμπρῶς πᾶσι κηρύξασα· ὅθεν καὶ στέφει οὐρανίῳ ἀναδησαμένη τὴν κεφαλήν, σὺν ἀγγέλοις χορεύεις ὡς ἁγνὴ περιστερά, καὶ πρεσβεύεις ἀπαύστως, ὑπὲρ τῶν πίστει καὶ πόθῳ τελούντων, τὴν παναοίδιμον μνήμην σου.

Εὐχὴ εἰς τὸν Κύριον ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστόν
μίαν προσευχητικὴν βοήν τοῦ Ἁγίου Ἰουστίνου Πόποβιτς

Ὁ πανταχοῦ παρών, δὲν εἶσαι ἐντός μου διὰ τὴν ἁμαρτίαν μου, διὰ τοῦτο δὲν Σὲ ἀκούω, δὲν Σὲ βλέπω, δὲν Σὲ κατανοῶ.
Ὦ Παντελεήμων Κύριε, κατέβα, ταπεινώσου ἐντὸς τῆς καρδίας μου, τῆς ψυχῆς μου, τοῦ σώματός μου, ποὺ εἶναι ἅδης. Ἀλλὰ Σὺ καὶ εἰς τὸν ἄδην κατῆλθες καὶ πάλιν ἔμεινες Θεός, ἔλα εἰς τὴν κόλασιν, διὰ νὰ τὴν μεταβάλῃς εἰς παράδεισον.
Διότι, ὅπου εἶσαι Σύ, ἤδη ἐκεῖ εἶναι ὁ παράδεισος, καὶ ὁ ἄνθρωπος διὰ Σοῦ ἤδη εἶναι ἄγγελος.
Ὅλη ἡ πεπτωκυία φύσις προσπίπτει ἐνώπιόν Σου μὲ μίαν σπαρακτικὴν κραυγήν: Κύριε ἐλέησον!
Ὁ πόνος μας μαζεύει ὅλον τὸν ἀνθρώπινον λόγον εἰς μίαν προσευχητικὴν βοήν: Κύριε ἐλέησον!
Ἐστραμμένοι πρὸς Σέ, εὑρίσκομεν ὅλην μας τὴν ὕπαρξιν νὰ πλημμυρίζει ἀπ᾿ αὐτὸν τὸν ἀναστεναγμόν: Κύριε ἐλέησον!
Τὰ δάκρυα ρέουν καὶ Σοῦ καταθέτουν ὅλην μας τὴν ψυχὴν μέσα εἰς αὐτὰς τὰς δύο λέξεις: Κύριε ἐλέησον!

Митрополит морфски Неофит: Дошло је време избора… (25.11.2021)
https://immorfou.org.cy/%d0%bc%d0%b8%d1%82%d1%80%d0%be%d0%bf%d0%be%d0%bb%d0%b8%d1%82-%d0%bc%d0%be%d1%80%d1%84%d1%81%d0%ba%d0%b8-%d0%bd%d0%b5%d0%be%d1%84%d0%b8%d1%82-%d0%b4%d0%be%d1%88%d0%bb%d0%be-%d1%98%d0%b5-%d0%b2%d1%80/

Μόρφου Νεόφυτος: Ἦρθε ἡ ἐποχὴ τῆς ἐπιλογῆς… (25.11.2021)

Οἱ τρεῖς πειρασμοὶ τῆς ἁγίας Αἰκατερίνης… (24.11.17)
Μητροπολίτου Μόρφου κ. Νεοφύτου

Therefore let us learn from the Most Holy Virgin and the fragile and unconquerable Catherine, and from the innumerable witnesses of Christ, to live without fear in a terrifying world, to fearlessly await all that can happen, and be afraid of only one thing: that faith fade in our hearts, that love die in our hearts, that we would cease to be faithful to the end. Anthony Bloom of Sourozh

Synaxarion.
Leavetaking (Apodosis) of the Feast of the Entry of the Most Holy Theotokos Into the Temple.
On November 25, we commemorate the holy Great Martyr Catherine of Alexandria (305), and those who believed in Christ through her and were martyred for His sake: the holy 150 philosophers, died by fire; the holy Empress, wife of the Emperor Maxentius, died by the sword ; and Saint Porphyrius the Stratelates with 200 Soldiers died by the sword.
On this day we also commemorate the contest of Saint Mercurius the Great Martyr of Caesarea in Cappadocia (250)
On this day we also commemorate our devout father Peter the Silent (the Hesychast), of Galatia and Antioch (429)
On this day the holy 670 Martyrs died by the sword.
On this day we also commemorate the holy New Hieromartyrs: Konstantine (Uspensky), Vladimir (Krasnovsky), Alexander (Arkhangelsky), Matthew (Aloin) and Demetrius (Rozanov), Peter (Kosminkov), Simeon (Krechkov) deacon (1937), and Boris (1942), Nikanor (Goryukhin), Theodosios (Tarasov), Sergius (Abramov) in Butovo, Moscow (1937) and Alexios (Sokolov) in Ryazan (1938);
Theodoros (Vasiurenko) in Butov (1937), Gavriy (Yaroslavov) in Tomsk (1929), Nina (Piasinina), Alexandra (Aksenova), Maria (Golubich), Maria (Zhdanova), Varvara (Kopytina), Tatiana (Navekina), Daria (Naumova) , Eugenia (Chesnokova), Martha (Serstneva) in Russia (1941), executed by the atheist Bolsheviks in Russia.
Icon of the Theotokos ‘Daugazpils, in Latvia

Hymn of Praise
The Holy Great-martyr Catherine
by Saint Nikolai Velimirovič

The wise Catherine, an earthly princess,
Became a martyr for Christ the Savior.
Foolish Maxentius offered her life:
If she would consent to become his wife!
The holy Catherine, pure as gold,
Replied to the emperor thus:
“My betrothed is the Risen Christ,
And I desire not the love of a corrupt man.
You seek my body: the rotten seeks corruption,
Even as the incorrupt spirit seeks immortality.
The physical covering must wither away,
The true man takes care for his immortal soul.
Do what you wish, and torture me-
Burn me in the fire, turn me on a wheel;
I cannot renounce my own soul,
Nor worship any but Christ as God.
Remember, O Emperor, soon you will die,
And worms will erupt from your corpse-
Worms will glorify you, worms will eat you,
A curse will accompany you, and a curse will meet you:
For you dare wage war against Christ, Who is mightier than death.
You stand under the Rock, and He will crush you.”
Holy Catherine, Christ’s virgin,
You despised the throne for eternal truth’s sake;
And thus now reign in the Kingdom without end,
And sing with the angels, in the midst of sweet Paradise.
The Prologue from Ohrid: Lives of Saints by Saint Nikolai Velimirovič
http://prologue.orthodox.cn/November24.htm

***

The holy and glorious Great-martyr Catherine of Alexandria
Anthony Bloom of Sourozh

In the name of the Father, the Son, and the Holy Spirit.

We behold today three events. We are still basking in the radiance of the feast of the Entry of the Most Holy Theotokos into the Temple. For mankind, this is one of the brightest, most wondrous feasts: One of us, the Virgin Mary, entered into the very depths of God’s mystery. Her Entry into the temple, her life in the Holy of Holies are an image of how from an early age she entered into Divine realms, into the very depths, the very treasure-house of relationships, communion of the human soul with the Living God in prayer: not into the saying of prayers, not into many words, but into the deepness if the sacred shrine which made her the Mother of God. On the day of the Entry into the Temple of the Most Pure Theotokos the greatness of man is revealed before us, for man is able to enter into these mysterious, wondrous depths and commune with God in His holy place.

We celebrate today also the day of St. Catherine of Alexandria. She was also young girl, eighteen years old, when she had to stand before human judges. Betrayed by her pagan parents for believing in Christ, she was abandoned by all her blood relatives, the closest people she had, and she was left to stand alone before the judge from whom she could expect no mercy, surrounded by a crowd from whom she could expect nothing but enmity.

And to her also occurred what we read today in the Gospel passage appointed for her commemoration day; about what will happen when the end of time approaches: There will be wars and rumors of wars, earthquakes, people will rise up against people, nations against nations; hatred will possess thousands of people…

This hatred first of all crashes down upon those who believe in Christ, because we who believe in Christ—like the Mother of God, like the young, fragile and unconquerable Catherine—believe in the one Lord, the one King, and worship God alone, refusing to worship those idols, be they the authorities or others set up around us. We must be ready to be like Catherine and be brought to human judgment to witness, as Christ says; in order to stand before people, and while condemned to imprisonment, to torture, and death, we would triumphantly preach our love for God and our faithfulness to Him, and demonstrate our unfailing love not only for those who love us, but also for those who hate us, who wish us evil, and who do us evil. Then, we will not need to search for words of wisdom; then, we will not need to find convincing arguments—faithfulness, love, truth, and holiness can shine forth in that moment before people through each one of us far more convincingly than any words.

Therefore, when we see that the prophecies of Christ are now being fulfilled, and love truly is going cold, that there really are rumors noised about wars, kingdom is rising against kingdom, nation against nation, betrayal is increasing, and people of faith, people with pure hearts, even the closest relatives of persecutors and man-haters are giving themselves into their hands, we should remember Christ’s words: When you hear all this, look up, and lift your heads (Lk. 21:28), because it means that the time is nearing of the final freedom, the final victory of God, the triumph of love, the triumph of Christ…

Therefore let us learn from the Most Holy Virgin and the fragile and unconquerable Catherine, and from the innumerable witnesses of Christ, to live without fear in a terrifying world, to fearlessly await all that can happen, and be afraid of only one thing: that faith fade in our hearts, that love die in our hearts, that we would cease to be faithful to the end. In patience, in firm faith we will save our souls from destruction and decay, and then thousands will be saved around us; in the words of St. Seraphim of Sarov: “Acquire the spirit of peace, and thousands will be saved around you.” Amen.
From: Электронная библиотека «Митрополит Антоний Сурожский» http://www.mitras.ru/archive/031207.htm
Translation by OrthoChristian.com

Apolytikion of Great Martyr Catherine
Plagal of the First Tone

Let us praise the most auspicious bride of Christ, the divine Katherine, protectress of Sinai, our aid and our help. For, she brilliantly silenced the eloquence of the impious by the sword of the spirit, and now, crowned as a martyr, she asks great mercy for all.

Troparion of the Great Martyr Catherine, in Tone IV—

Thy ewe-lamb Catherine crieth out to Thee with a loud voice, O Jesus: “I love Thee, O my Bridegroom, and, seeking Thee, I pass through many struggles; I am crucified and buried with Thee in Thy baptism, and suffer for Thy sake, that I might reign with Thee; I die for Thee, that I might live with Thee. As an unblemished sacrifice accept me, who sacrifice myself with love for Thee.” By her prayers save Thou our souls, in that Thou art merciful.

Or this troparion, in the same tone—

With thy virtues, as with the rays of the sun, thou didst enlighten the unbelieving philosophers; and, like the most radiant moon shining on those who walk at night, thou didst drive away the darkness of unbelief. Thou didst bring the empress to faith and didst denounce the tyrant, O divinely elect bride. O blessed Catherine, with desire didst thou make haste to the heavenly bridal chamber, to Christ the most comely Bridegroom, and by Him hast thou been crowned with a royal crown. Standing with the angels before Him, do thou pray for us who keep thy most honored memory.

Apolytikion of Great Martyr Mercurius
Fourth Tone

Thy Martyr, O Lord, in his courageous contest for Thee received the prize of the crowns of incorruption and life from Thee, our immortal God. For since he possessed Thy strength, he cast down the tyrants and wholly destroyed the demons’ strengthless presumption. O Christ God, by his prayers, save our souls, since Thou art merciful.

Kontakion of Great Martyr Catherine
Second Tone

O friends of martyrs, now divinely raise up a renewed chorus, praising the all-wise Katherine. For, she proclaimed Christ in the arena, trampled on the serpent, and spat upon the knowledge of the orators.

Troparion Greatmartyr Catherine of Alexandria— Tone 4

By your virtues as by rays of the sun you enlightened the unbelieving philosophers, / and like the most bright moon you drove away the darkness of disbelief from those walking in the night; / you convinced the queen, and also chastised the tyrant, / God-summoned bride, blessed Catherine. / You hastened with desire to the heavenly bridal chamber of the fairest Bride-groom Christ, / and you were crowned by Him with a royal crown; / standing before Him with the angels, pray for us who keep your most sacred memory.

Θαυμαστός ο Θεός εν τοις αγίοις αυτού… Νικόλαος Σαββούδης, ο σιωπηλός, με το άφθαρτο λείψανο και το εξαίσιο θαύμα του αγίου Μερκουρίου με τον Αιγύπτιο πρόεδρο Χόσνι Μουμπάρακ

Συναξάριον
Τῇ ΚΔʹ (24ῃ) τοῦ μηνὸς Νοεμβρίου, μνήμη τοῦ ἁγίου Ἱερομάρτυρος Πέτρου, Ἐπισκόπου Ἀλεξανδρείας. (311) 
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ μνήμη τοῦ ἐν ἁγίοις Πατρὸς ἡμῶν Κλήμεντος, Ἐπισκόπου Ῥώμης. (101)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ ὁ ἅγιος Μάλχος ἐν εἰρήνῃ τελειοῦται. (4ος αἰ.)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ ὁ ὅσιος Καρίων ἐν εἰρήνῃ τελειοῦται (4ος αἰ.)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ ὁ ἅγιος Ἑρμογένης, Ἐπίσκοπος Ἀκραγαντίνων, ἐν εἰρήνῃ τελειοῦται. (260)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ οἱ ἅγιοι Φιλούμενος καὶ Χριστοφόρος ξίφει τελειοῦνται. (274)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ ὁ ἅγιος Εὐγένιος, ἐν ὀπῇ τείχους βληθείς, τῆς εἰσόδου πηλῷ ἀναφραγείσης, τελειοῦται.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ οἱ ἅγιοι Προκόπιος καὶ Χριστοφόρος ξίφει τελειοῦνται.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ μνήμη τοῦ ἁγίου Μάρτυρος Ἀλεξάνδρου τοῦ ἐν Κορίνθῳ (4ος αἰ.)· καὶ τοῦ ὁσίου Πατρὸς ἡμῶν Γρηγορίου τοῦ ἐν τῇ Χρυσῇ Πέτρᾳ ἀσκήσαντος, ὃς ὥρμητο ἐκ τῶν τῆς Ἀνατολῆς μερῶν, καὶ ἐλθὼν κατῴκησεν ἐν τῇ ῥηθείσῃ Πέτρᾳ.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ μνήμη τοῦ ἁγίου Μάρτυρος Θεοδώρου τοῦ ἐν Ἀντιοχείᾳ (361)
Μνήμη τοῦ ἁγίου Μάρτυρος Χρυσογόνου καὶ τοῦ ὁσίου Μάρκου τοῦ Τριγλινοῦ.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τοῦ Ὁσιομάρτυρος Νικοδήμου τοῦ Βεροιέως τῆς Μονῆς Φιλοκάλλους τῆς ἐν Θεσσαλονίκης, τοῦ διά Χριστόν σαλοῦ (14ος αἰ.)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ κοίμησις τοῦ δικαίου Νικολάου Σαββούδη, τοῦ σιωπηλοῦ, τοῦ ἐν τῷ χωρίῳ Βατοπέδι τῆς Χαλκιδικής ἐν ἔτει 1969, οὗ τὸ λείψανον αὐτοῦ εὑρέθη ἄφθορον καὶ εὐωδιάζον.

‘‘Μπορεί κανείς να είναι πάντα σιωπηλός, να μην μιλάει, να μην κηρύττει. Μπορεί να μην έχει την ικανότητα του λόγου και ταυτόχρονα να αγγίζει την καρδιά των ανθρώπων, να μπαίνει βαθιά μέσα της. Και χωρίς να έχουμε την ικανότητα του λόγου, μέσα στη σιωπή, αν οι πράξεις μας φανερώνουν την καλοσύνη μας, την ταπείνωση της καρδιάς, την δύναμη της πίστης και την αγάπη, τότε εκπέμπουμε τέτοια ευωδία σαν το τριαντάφυλλο. Το τριαντάφυλλο δε μιλάει, αλλά μοσχοβολάει δυνατά” (άγιος Λουκάς, Επίσκοπος Συμφερούπολης)

«Οι γνήσια σιωπηλοί άνθρωποι «ζουν το άρωμα μιας άλλης ζωής… ».

Νικόλαος Σαββούδης, ο σιωπηλός,
βρήκαν το λείψανό του ακέραιο και ανέδιδε απαλή ευωδία!
Ασκητές μέσα στον κόσμο Α’ – θ΄.

Γεννήθηκε το 1899 στο Γυαλί Τσιφλίκι της Μ. Ασίας. Μετά τον ξεριζωμό των Ελλήνων από την Μικρασία, ήρθε ως πρόσφυγας στο χωριό Βατοπέδι Χαλκιδικής. Όταν ήρθε σε ηλικία γάμου νυμφεύθηκε και από τον γάμο του απέκτησε μία κόρη και εγγόνια. Η σύζυγός του είχε δύσκολο χαρακτήρα καθώς και ο γαμπρός του. Τους αντιμετώπιζε όμως με ηρεμία.
Ήταν γενικά ήρεμος άνθρωπος. Ζούσε σαν ασκητής, νήστευε πολύ, μελετούσε βιβλία εκκλησιαστικά και ασκητικά, που έφερε από την «πατρίδα», και συμβούλευε τα εγγόνια του δίνοντάς τους εφόδια για την ζωή.
Όλη την εβδομάδα βοσκούσε τα πρόβατα. Το Σάββατο το απόγευμα επέστρεφε στο σπίτι και ετοιμαζόταν για την θ. Λειτουργία της Κυριακής.

Στην Εκκλησία διακονούσε ανάβοντας τα καντήλια και βοηθώντας τον ιερέα.
Έκανε αγαθοεργίες. Στην περίοδο της Κατοχής έκρυψε έναν Άγγλο για να του σώσει την ζωή, τον περιποιήθηκε όταν αρρώστησε, και τον φιλοξένησε όσο διάστημα χρειάστηκε.
Όταν πέθανε ένας συγχωριανός του, που η οικογένειά του ήταν φτωχή και δεν είχε χρήματα για την κηδεία, ο Νικόλαος πήγε κρυφά στο σπίτι τους και άφησε χρήματα. Οι άνθρωποι του σπιτιού ποτέ δεν έμαθαν ποιός «καλός άγγελος» τους έστειλε την βοήθεια.
Φιλοξενούσε συχνά στο σπίτι του ανθρώπους περαστικούς που νυχτώνονταν στο χωριό.
Τον Νικόλαο Σαββούδη είχε γνωρίσει και ο γέροντας Γρηγόριος, Πνευματικός της Ι. Μ. Τιμίου Προδρόμου Μεταμορφώσεως, ο οποίος αναφέρει:
«Βρισκόμουν στο χωριό Βατοπέδι Χαλκιδικής. Μόλις είχα φθάσει και στην σκιά κάποιου πεύκου συζητούσα με 5-6 χωρικούς. Σε λίγο έφθασε εκεί και κάποιος μεσόκοπος, πενηντάρης περίπου, χαιρέτησε και στάθηκε σιωπηλός παραπέρα. Ένας εκ των χωρικών μου είπε: Αυτός πάει τα μεσάνυχτα στην Εκκλησία και ανάβει τα κανδήλια για να βλέπουν οι Αγιοι».
»Έτσι γνώρισα τον μπαρμπα-Νικόλα Σαββούδη. Επειδή πήγαινα συχνά στο χωριό Βατοπέδι Χαλκιδικής, πάντοτε τον έβλεπα σιωπηλό, ήρεμο και γαλήνιο. Πάντα πρώτος στην Εκκλησία. Στεκόταν δίπλα στο ψαλτήρι και ψιθύριζε παρακολουθώντας τον ιεροψάλτη. Μόνον εκεί άκουγες την φωνή του σε πολύ χαμηλό τόνο. Μόλις καταλάβαινες ότι έψελνε. Έλεγε και το “Πάτερ ημών”, πάντοτε ήταν δικό του.
«Μυστήριο ο μπαρμπα-Νικόλας. Κάποια μέρα πήγα στο σπίτι του, -έναν ημιυπόγειο, απλό, απέριττο, για πάτωμα είχε τσιμέντο, ασκητικότατο-, για να τον γνωρίσω καλύτερα. Στον πάνω όροφο έμενε ο γαμπρός του που, όπως αργότερα έμαθα, τον κακομεταχειριζόταν. Ήταν πολύ νευρικός αλλά ο μπαρμπα-Νικόλας κουβέντα δεν έλεγε γι’ αυτόν. Νόμιζες πως δεν είχε μιλιά. Όμως ο μπαρμπα-Νικόλας όχι μόνον ήξερε να μιλά μα και διάβαζε Πατέρες.
»Εκεί είδα εκτός από τον άγιο Δαμασκηνό και άλλους Πατέρες, φιλοκαλικούς και μη. Όλα αυτά τα βιβλία τα μελετούσε ο μπαρμπα-Νικόλας και φαίνεται πως προσπαθούσε να βάλει σε εφαρμογή την πατερική διδασκαλία γι’ αυτό εκτός από την σιωπή ήταν στολισμένος και με άλλες αρετές. Ποτέ δεν ασχολείτο με τους άλλους. Αν και τον περιέπαιζαν οι συγχωριανοί του, αυτός τους αντιμετώπιζε με την σιωπή του και μ’ έναν ελαφρό μειδίαμα.
»Από όσα είδα πρέπει να έκανε άσκηση μεγάλη και να αγαπούσε την προσευχή. Κανείς όμως δεν γνώριζε τι προσευχές έκανε μόνος μόνω Θεώ. Πολλά μυστικά πήρε μαζί του, γιατί ήταν πολύ σιωπηλός. Από τους χωρικούς έμαθα ότι ζούσε με τα χρήματα που του έστελνε κάποιος Αγγλος πρώην αξιωματικός, από ευγνωμοσύνη γιατί στην Γερμανική Κατοχή ο μπαρμπα-Νικόλας με κίνδυνο ζωής τον έκρυψε στο σπίτι του και τον γλύτωσε από τους Γερμανούς.
»Στις 24 Νοεμβρίου 1969 με ειδοποίησαν ότι ο αγαθός και ήσυχος Νικόλαος έκλεισε τα μάτια του. Τα άφησα όλα και πήγα στο Βατοπέδι. Τον διαβάσαμε και «τον φυτέψαμε» (θάψαμε), όπως λένε οι χωρικοί, για να ανθίση στην αιωνιότητα. Το πρόσωπό του ήταν γαλήνιο μέσα στο φέρετρο, νόμιζες πως κοιμόταν.
«Πέρασαν τρία χρόνια από την κοίμησή του και τρεις ευλαβείς γυναίκες, πολύ γνωστές μου, πήγαν να τον ξεθάψουν, να κάνουν ανακομιδή. Όταν βρήκαν το λείψανό του τάχασαν. Ήταν ακέραιο, ολοκίτρινο και ανέδιδε απαλή ευωδία! Η κ. Βαρβάρα, μία από τις τρεις, το σήκωσε λίγο με τα χέρια της και είδε ότι ήταν πολύ ελαφρό. “Σαν να ήταν μόνο κόκαλα με το δέρμα”, όπως έλεγε.
«Έκπληκτες μπροστά στο πρωτοφανές και απροσδόκητο γεγονός, μη γνωρίζοντας τι να κάνουν, θεώρησαν καλό να θάψουν πάλι το τίμιο λείψανο του μακαρίου Νικολάου Σαββούδη».
Αιωνία του η μνήμη. Αμήν.
(Απόσπασμα από το βιβλίο «Ασκητές μέσα στον κόσμο», ΑΓΙΟΝ ΟΡΟΣ 2008, Ι. Ησυχαστήριον Αγ. Ιωάννης ο Πρόδρομος, Μεταμόρφωσις Χαλκηδικής)

***

Τῇ ΚΕ’ (25ῃ) τοῦ μηνὸς Νοεμβρίου, Μνήμη τοῦ Ἁγίου Μεγαλομάρτυρος Μερκουρίου (250)

«Θαυμαστός ὁ Θεός ἐν τοῑς ἁγῖοις Αὐτοῦ». (Ψαλμ. 67:36).

Ο Άγιος Μεγαλομάρτυς Μερκούριος
Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς

Όταν ο αυτοκράτορας Δέκιος πολεμούσε εναντίον των βαρβάρων, υπήρχε στις τάξεις του στρατού του ένας διοικητής του Αρμενικού στρατεύματος των Μαρτησίων. Ο διοικητής αυτός ονομαζόταν Μερκούριος. Κατά τη διάρκεια μιας μάχης, άγγελος Κυρίου εμφανίστηκε στον Μερκούριο, έβαλε το χέρι του ένα σπαθί και τον διαβεβαίωσε για την επικείμενη νίκη του κατά των εχθρών.

Ο Μερκούριος επέδειξε θαυμαστή ανδρεία, νικώντας με ευκολία τους εχθρούς , σαν να ήταν απλό χορτάρι. Μετά την περιφανή νίκη του, ο αυτοκράτορας Δέκιος τον κατέστησε αρχιστράτηγο των στρατευμάτων του.

Όμως κάποιοι φθονεροί άνθρωποι τον κατήγγειλαν στον αυτοκράτορα ως χριστιανό, γεγονός που εκείνος όχι μόνο δεν έκρυψε, αλλά απεναντίας ομολόγησε ανοικτά ενώπιον του αυτοκράτορα. Ο Μερκούριος βασανίστηκε ανηλεώς. Τον μαστίγωσαν, ύστερα έγδαραν λωρίδες από το σώμα του με μαχαίρι και τον έριξαν σε φωτιά για να καεί, αλλά Άγγελος Κυρίου εμφανίστηκε στη φυλακή και τον θεράπευσε. Τέλος, ο αυτοκράτορας διέταξε να αποκεφαλιστεί στην Καππαδοκία ο στρατηγός Μερκούριος.
Όταν απετμήθη η κεφαλή του, το σώμα του έγινε λευκό σαν το χιόνι και ευωδίαζε μύρο.

Τα θαυματουργά λείψανα του αγίου Μερκουρίου θεράπευσαν πολλούς ασθενείς. Ο ενδοξότατος αυτός στρατιώτης του Χριστού μαρτύρησε για την Πίστη ανάμεσα στα έτη 251 και 259 και έλαβε την κατοικία του στην αιώνια Βασιλεία του Θεού.
Από το βιβλίο: «Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς Ο Πρόλογος της Αχρίδος Νοέμβριος» ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΑΘΩΣ

***

Το ξίφος του Αγγέλου

Όταν ο αυτοκράτορας Δέκιος πολεμούσε εναντίον των βαρβάρων, υπήρχε στις τάξεις του στρατού του ένας διοικητής του Αρμενικού στρατεύματος των Μαρκησίων. Ο διοικητής αυτός ονομαζόταν Μερκούριος. Κατά τη διάρκεια μιας μάχης, του παρουσιάστηκε λευκοφόρος, και ωραιότατος Άγγελος Κυρίου, ο οποίος κρατούσε ξίφος στο δεξί του χέρι, το έδωσε στον νέο, και του είπε:
Φίλε και αγαπημένε Μερκούριε, ο Κύριος των Κυρίων και Θεός των απάντων, με έστειλε να σου δώσω θάρρος και δύναμη κατά των εχθρών σου. Λοιπόν, προχώρησε εναντίον τους και θα τους νικήσεις, με τη βοήθεια του Θεού. Θα γίνεις με την νίκη αυτή σε όλους περιβόητος. Αλλά να μη φανείς προς τον ευεργέτη Χριστό αχάριστος. Να θυμάσαι την καλοσύνη αυτή πάντοτε, και ας ριζώσει στην ψυχή σου ο πόθος Του, διότι πρόκειται να μαρτυρήσεις για το όνομα του, και να λάβεις τον στέφανο της δόξης.
Ο Μερκούριος επέδειξε θαυμαστή ανδρεία, νικώντας με ευκολία τους εχθρούς, σαν να ήταν απλό χορτάρι. Μετά την περιφανή νίκη του, ο αυτοκράτορας Δέκιος τον ανακήρυξε αρχιστράτηγο των στρατευμάτων του. Αλλά από την πολλή αγάπη που του έδειξε ο επίγειος Βασιλεύς, ξέχασε τον Ουράνιο. Τότε φάνηκε σ’ αυτόν ο Άγγελος μια νύκτα, που κοιμόταν. Τον ξύπνησε και τον επέπληξε, λέγοντας:
—Δεν θυμάσαι τι σου είπα, όταν σου έδιδα το εκλεκτό σπαθί, με το οποίον νίκησες τόσο πλήθος εχθρών με την θεία βοήθεια; Δεν σου είπα, ότι μέλλεις να μαρτυρήσεις, για να λάβεις αμάραντο στέφανο και δόξα αιώνιο; Γιατί λοιπόν προτιμάς τις τιμές του βασιλέως και την προσωρινή απόλαυση; Ξύπνα από τον ύπνο της αμελείας και περιφρόνησε αυτή την πρόσκαιρη ευδαιμονία για να έλθεις στα ουράνια ανάκτορα, όπου είναι πάντοτε ημέρα πάμφωτος. Αυτά του είπε ο Άγγελος και έγινε άφαντος.
Ο Μερκούριος έκλαιε πικρά και θρηνούσε απαρηγόρητα. Σκεπτόταν με τι τρόπο να παραιτηθεί από τα αξιώματα, που του έδωσαν. ένας φθονερός άνθρωπος, που μισούσε τον Μερκούριο, βρήκε ευκαιρία να τον διαβάλει ως χριστιανό, και να φανεί αυτός πιστός στον βασιλέα.

Ο Μερκούριος βασανίστηκε ανηλεώς. Τότε παρουσιάζεται ο Άγγελος πάλι. Του έδωσε θάρρος, τον στερέωσε και τον έκαμε θερμότερο στους αγώνες με τούτα τα λόγια:
—Κήρυξε με θάρρος τον Χριστό στους ειδωλολάτρες, και υπόμεινε τα πρόσκαιρα βασανιστήρια ανδρείως, για να λάβεις δόξα αιωνία και να έχεις ηδονή απερίγραπτη και αγαλλίαση παντοτινή. Κι έγινε άφαντος.
Τέλος, ο αυτοκράτορας διέταξε να αποκεφαλιστεί στην Καισάρεια της Καππαδοκίας. Ήταν μόλις 25 ετών, το έτος 250 μ.Χ. . Τότε ήλθε ο Κύριος και του λέγει ότι έφθασε στο τέλος του Μαρτυρίου, και θα απολαύσει τα βραβεία και την πλούσια ανταμοιβή των πόνων του. Τότε ο Άγιος ήταν τόσο χαρούμενος που έτρεξε στους δημίους του και τους παρακαλούσε να εκτελέσουν τις εντολές του βασιλιά αμέσως. Στη συνέχεια, γονάτισε και είπε: “Κύριε, μην υπολογίζεις αυτήν την αμαρτία εναντίον τους” και σφράγισε όλο του το σώμα με τον τίμιο σταυρόν.  Όταν απετμήθη η κεφαλή του, το σώμα του έγινε λευκό σαν το χιόνι και ευωδίαζε μύρο.

***

Ένα σύγχρονο εξαίσιο θαύμα του αγίου Μερκουρίου στο Κάϊρο
με τον Αιγύπτιο πρόεδρο Χόσνι Μουμπάρακ

Στο Κάϊρο, υπάρχει ένα κοπτικο μοναστήρι του αγίου Μεγαλομάρτυρος Μερκούριου, η Μονή διαθέτει ένα αγροτεμάχιο στις ακτές της Μεσογείου στην περιοχή της Αλεξάνδρειας. Εκεί ζούσαν αρκετές μοναχές όπου το φύλαγαν ως μοναστηριακό μετόχι. Ο υπουργός Άμυνας της Αιγύπτου είδε και επιθύμησε αυτό το αγροτεμάχιο. Κοντά σε αυτό βρισκόταν μια έκταση που ανήκε στο Υπουργείο Αμύνης. Έτσι, κατάσχεσε το κτήμα της Μονής μέσω του Υπουργείου Κτηματικής Διακυβέρνησης για να χτίσει κατοικίες για τις διακοπές των αξιωματικών. Τα έγγραφα υπεγράφησαν προσωπικά από τον Πρόεδρο Μουμπάρακ.
Όταν ενημερώθηκε η Γερόντισσα Ειρήνη ήταν πολύ αργά: η γη είχε μεταβιβαστεί ήδη στο Υπουργείο Άμυνας.

Σ’ αυτό το μοναστήρι του Αγίου Μερκούριου, στο Κάϊρο, υπάρχουν πάνω από 100 μοναχές. Το μοναστήρι καταλαμβάνει ένα ολόκληρο τετράγωνο, περιφραγμένο από όλες τις πλευρές από χοντρούς τοίχους, με μία μόνο είσοδο με ψηλές πύλες. Η ηγουμένη κάλεσε όλες τις αδερφές και τους εξήγησε την κατάσταση. «Δεν υπάρχει κανείς στο πλευρό μας. Όλοι οι ισχυροί αυτού του κόσμου είναι εναντίον μας. Έχουμε μόνο τον Θεό και τον πιστό δούλο Του, τον ουράνιο προστάτη μας Άγιο Μερκούριο. Θα προσευχηθούμε στον Θεό και στον Άγιο Μερκούριο να βρούμε δικαιοσύνη και να μην χάσουμε τη γη της Μονής μας».

Στο μοναστήρι κηρύχτηκε νηστεία. Συστήθηκε σε όλες τις μοναχές να απέχουν επίσης από περιττές συζητήσεις και να λένε την προσευχή του Ιησού. Έτσι πέρασαν αρκετοί μήνες. Από την Αλεξάνδρεια κυκλοφόρησαν φήμες ότι είχαν ήδη φτάσει τα οικοδομικά μηχανήματα και ανεγέρθηκε νέος φράχτης σε όλη την περίμετρο.

Στο κέντρο του μοναστηριού στο Κάϊρο βρισκόταν ένα μεγάλο άγαλμα του αγίου μάρτυρα Μερκουρίου. Δεν είναι ένα συνηθισμένο γλυπτό – ο άγιος κάθεται σε ένα άλογο με πλήρη στρατιωτική πανοπλία, και στα χέρια του κρατάει δύο σπαθιά, υψωμένα ψηλά πάνω από το κεφάλι του. Όταν βλέπετε για πρώτη φορά το γλυπτό καταλαβαίνετε ότι ο άγιος, σμιλεμένος μαζί με το άλογό του σε φυσικές αναλογίες, είναι σαν να ζει – το μόνο που λείπει είναι η κίνηση.

Ένα βράδυ, καθώς η ηγουμένη Ειρήνη προσευχόταν στο κελί της, εμφανίστηκε ένας έφιππος άντρας με στολή αρχαίου στρατιώτη και της είπε: «Πάρτε γρήγορα τα έγγραφα του τίτλου της γης και ανεβείτε από πίσω στο άλογο μου — πρέπει να φύγουμε».

Σε λίγο η ηγουμένη βρέθηκε σε ένα μεγάλο παλάτι. Επικρατούσε απόλυτη ησυχία και μόνο ο ήχος από τα πέταλα που χτυπούσαν στα μάρμαρα αντηχούσε. Καλπάζοντας σε αρκετούς διαδρόμους, ο καβαλάρης και η συνεπιβάτης του βρέθηκαν σε ένα ευρύχωρο, ήσυχο και με χαμηλό φωτισμό υπνοδωμάτιο. Οι ταξιδιώτες βιάζονταν κι έκαναν θόρυβο.

“Ποιος είναι εκεί;” ακούστηκε μια φωνή από ένα μεγάλο κρεβάτι. Ο στρατιώτης κατέβηκε και πλησίασε τον άντρα που ήταν ξαπλωμένος εκεί και του είπε: «Σου έφερα αυτή την μοναχή. Τους πήρες άδικα τη μοναστηριακή γη. Πρέπει να τη δώσεις πίσω.»

«Ποια μοναχή, ποια γη;» είπε γρήγορα ο άντρας καθώς σηκώθηκε απότομα από το κρεβάτι του. «Δεν βλέπω τίποτα, πρέπει να ανάψεις το φως».

Ο μυστηριώδης επισκέπτης γύρισε προς την ηγουμένη, που στεκόταν δίπλα. Άπλωσε το χέρι προς το διακόπτη και το δωμάτιο φωτίστηκε.

Κοιτάζοντας έκπληκτος το άλογο, ο άντρας που ξύπνησε από τον ύπνο του ξαναβρήκε την ψυχραιμία του και ρώτησε ήρεμα: «Ποιος είσαι και πώς μπήκες εδώ;»

«Είμαι ο Μάρκορης Αμπού Σεϊφέν (Μερκούριος των Δύο Σπαθιών — Αραβικά)», απάντησε ο μάρτυρας, «και ξέρετε ποιος είναι αυτός. Αυτοί οι άνθρωποι ζουν υπό την προστασία μου. Με παρακαλούν να τους βοηθήσω εδώ και αρκετούς μήνες. Θα πρέπει να διορθώσετε αυτό το λάθος και δεν θα πάθετε τίποτε. Εδώ είναι όλα τα έγγραφα για τη γη μου που έχει αφαιρεθεί άδικα».

Η ηγουμένη νόμιζε ότι κοιμόταν. Ήταν όλα τόσο ζωντανά που άρχισε να φοβάται και ευχόταν να ξυπνήσει από αυτό το παράξενο όνειρο το συντομότερο δυνατό και να βρεθεί στο κελί της.

Τα χαρακτηριστικά του προσώπου του άντρα που σηκώθηκε από το κρεβάτι του της φάνηκαν γνωστά. Τα ‘χε χάσει, «Ποιος είναι αυτός;» Όμως, διατηρώντας την ψυχραιμία της, έβαλε όλα τα έγγραφα στο τραπέζι μπροστά στον άντρα. Τα κοίταξε για λίγα λεπτά και είπε: «Ναι, αυτή είναι η υπογραφή μου. Επέτρεψα να ενώσουν αυτό το κενό οικόπεδο με την έκταση του Υπουργείου Άμυνας. Αλλά τι μπορώ να κάνω αυτή την ώρα που ‘ναι αργά;
«Γράψε μια διαταγή», είπε ο μάρτυρας. «Γράψε ότι ακυρώνεις την προηγούμενη διαταγή! Δείτε, εδώ είναι όλοι οι απαραίτητοι αριθμοί εγγράφων. Γράψτε αυτήν τη σειρά εις διπλούν. Το πρωί θα δώσεις εντολή να σταματήσουν οι οικοδομικές εργασίες και να μου επιστραφεί η γη. Δώστε σε αυτή τη γυναίκα το δεύτερο χαρτί με την ένδειξη ότι το αγροτεμάχιο είναι ιδιοκτησία του μοναστηριού».

Ο άντρας υπάκουσε. Πήρε ένα καθαρό φύλλο χαρτιού, έψαχνε με αγωνία τα έγγραφα που του είχαν δώσει και άρχισε να γράφει κάτι με προσοχή.
Όταν τελείωσε ήταν πολύ ταραγμένος. Φοβούμενος τον στρατιώτη με την αρχαία πανοπλία, είπε στην ηγουμένη:
“Έλα σε παρακαλώ εδώ. Εδώ είναι τα χαρτιά σας. Όλα είναι εντάξει. Μην ανησυχείτε άλλο για αυτό. Σου εύχομαι όλα τα καλύτερα.’’

Λέγοντας αυτό προφανώς ήθελε να επισπεύσει το τέλος αυτής της παράξενης επίσκεψης.
Με το δυνατό χέρι του στρατιώτη, η ηγουμένη βρέθηκε ξανά καθισμένη στο άλογο πίσω του. Οι καβαλάρηδες κατευθύνθηκαν προς την πόρτα. Έγινε μια παύση. Εκείνη την ώρα, ο άντρας που στεκόταν δίπλα στο τραπέζι, σαν να ήθελε να αποχαιρετήσει ευγενικά, γύρισε στον στρατιώτη και του λέγει:

«Σε ξέρω, είσαι ο Abu Seifen. Αύριο θα έρθω και θα σε ευχαριστήσω».

Ήδη από την πόρτα, στράφηκε ελαφρά προς στον κύριο της κρεβατοκάμαρας, ο μάρτυρας και του είπε: «Μην εκδικηθείς κανέναν!»

Μετά διέσχισαν τους δρόμους του Καΐρου, τους διαδρόμους του μοναστηριού και έγινε ησυχία. Η Ηγουμένη ήρθε εις εαυτόν όρθια στο κέντρο του κελιού της. Κρατώντας τα χαρτιά στο χέρι της. Σκέφτηκε ότι μπορεί να εγιναν όλα αυτά στον ύπνο της. Όμως η ψυχή της ήταν ενθουσιασμένη και το μεσα της της έλεγε ότι είχε συμβεί κάτι απίστευτο, κάτι πολύ μεγαλο.

Κάλεσε την βοηθό του κελιού της, η οποία συνήθως κοιμόταν κοντά στην είσοδο του ηγουμενείου. Από την νυσταγμένη εμφάνισή της φαινόταν ότι ο ύπνος της δεν είχε διαταραχθεί, αν και η είσοδος του επισκέπτη είχε φανεί αρκετά θορυβώδης στην ηγουμένη. Της ζήτησε να ανάψει το φως και άρχισε να κοιτάζει τα χαρτιά. Όλα ήταν όπως πριν. Τα ήξερε καλά, γιατί τα είχε κοιτάξει πολλές φορές. Αλλά στο τέλος, είδε μια άγνωστη νεα σελίδα. Ήταν η εντολή να ακυρωθεί η δήμευση της γης τους. Στο τέλος του κειμένου υπήρχε η υπογραφή «Πρόεδρος Μουμπάρακ».

Η Ηγουμένη χτύπησε γρήγορα το σημαντρο, ξύπνησε όλες τις αδελφές για ευχαριστήρια προσευχή και έδωσε εντολή να καθαριστεί αμέσως το μοναστήρι, γιατί το πρωί αναμενόταν κυβερνητική αντιπροσωπεία. Το πρωί ενημερώθηκαν ότι ο Πρόεδρος της Αραβικής Δημοκρατίας της Αιγύπτου ήθελε να τους επισκεφθεί.

Η ίδια η Ηγουμένη υποδέχθηκε τον επισκέπτη. Του έδειξε τις εκκλησίες, το περιβόλι και τον πήγε στο άγαλμα του Μεγαλομάρτυρα που στεκόταν ανάμεσα στα δέντρα. Οι εκπρόσωποι της κυβέρνησης στάθηκαν σε απόσταση και δεν μπορούσαν να ακούσουν τι έλεγαν η ηγουμένη και ο Πρόεδρος καθώς κοίταζαν το άγαλμα του στρατιώτη «με τα Δύο Σπαθιά».

Μετά από αυτό, σε λίγο καιρό η Ηγουμένη αρρώστησε και νοσηλεύτηκε. Ήταν πολύ σεβαστή για την υψηλή πνευματικής της ζωής και πολλοί έρχονταν να την επισκεφτούν.
Ενώ ήταν ακόμη στο νοσοκομείο, λένε ότι μια μέρα την επισκέφτηκε ο υπουργός Άμυνας. Ήταν έκπληκτη και ανήσυχη. Ο στρατηγός της είπε από την πόρτα: «Μητέρα, δεν έχουμε ξανασυναντηθεί. Ήρθα όμως να σας ευχαριστήσω, γιατί χάρη σε εσάς έμεινα στη θέση μου πριν από καιρο. Μάλλον θυμάστε το θέμα της περιουσίας σας στην Αλεξάνδρεια. Συγχωρέστε με, ήθελα να σας το πάρω για εξοχικές κατοικίες των αξιωματικών. Ο Πρόεδρος μου τα είπε όλα, αλλά το άφησε να περάσει χωρίς να με τιμωρήσει γιατί του είχες ζητήσει έντονα να μην το κάνει…»
Αρχιερέας Πάβελ Νεντοσέκιν
FROM “ON THE EAST”. A MIRACLE OF GREAT MARTYR MERCURIUS
από http://orthochristian.com/75811.html

Η ηγουμένη, της κόπτικης μονής του αγίου Μερκουρίου Καΐρου, Ειρήνη κοιμήθηκε το 2006.

***

Περί του θανάτου Ιουλιανού του Παραβάτου υπό του Αγίου Μερκουρίου.

Στα χρόνια που βασίλευε ο Ιουλιανός ο παραβάτης και αποστάτης, που ήθελε να ζωντανέψει την ειδωλολατρία – όπως κάποιοι προσπαθούν να την αναβιώσουν στις ημέρες μας (νεοειδωλολατρία)- και να ξαναχτίσει το Ναό του Σολομώντα (στην προσπάθειά του όμως έβγαιναν φοβερές φλόγες από τον τόπο εκείνο, που κάναν αδύνατο το πλησίασμα!!!), έχοντας σκοπό να τραβήξει για τα μέρη της Περσίας, ήρθε κοντά στην Καισαρεία.
Ο Άγιος γνώριζε τον Ιουλιανό από την Αθήνα, όταν σπούδαζαν και οι δυό εκεί, αλλά τι διαφορετικό δρόμο πήρε ο καθένας… Ο Επίσκοπος της πόλης λοιπόν έβγαινε τώρα να προϋπαντήσει τον βασιλιά και εκείνος ζήτησε ως δώρο τρεις άρτους από εκείνους που έτρωγε ο Άγιος. Βέβαια ο Άγιος έτρωγε κριθαρένιο ψωμί και από εκείνο ακριβώς πρόσφερε στον Ιουλιανό.
Ο Ιουλιανός δέχθηκε το δώρημα και διέταξε να γίνει ανταμοιβή και να δώσουν εκείνοι στον Άγιο χόρτο από το λιβάδι!
Βλέποντας ο Άγιος την καταφρόνηση αυτή είπε: “Εμείς ω βασιλιά, από εκείνο που τρώγουμε, καθώς εζήτησες, σου προσφέραμε. Και η βασιλεία σου, όπως αρμόζει, μας αντάμειψε τη δωρεά από εκείνο που τρώγεις”…
Μόλις άκουσε αυτά ο βασιλιάς θύμωσε πολύ και λέει απειλητικά στον Άγιο:
“Τώρα δέξου τη δωρεά αυτή και όταν επιστρέψω από τη Περσία νικητής, τότε, την μεν πόλη σου θα κατακάψω, τον δε από σένα απατώμενο μωρό λαό θα αιχμαλωτίσω, διότι τους θεούς τους οποίους εγώ προσκυνώ αυτοί ατιμάζουν, εσύ δε θα λάβεις την πρέπουσα αμοιβή”!
Και αφού ξεστόμισε αυτές τις φρικτές απειλές ο αυτοκράτορας Ιουλιανός, τράβηξε για την Περσία.

Ο δε Άγιος επέστρεψε με τη σειρά του μέσα στην Καισαρεία και κάλεσε όλο τον κόσμο. Αφού τους είπε τις απειλές του βασιλιά για την καταστροφή της πόλης και την αιχμαλωσία, τους συμβούλευσε να μη λυπηθούν τα χρήματά τους, αλλά να φροντίσουν για τη ζωή τους και ο,τι χρήματα έχουν να τα μαζέψουν σε ένα τόπο και όταν μάθουν ότι επιστρέφει ο βασιλιάς, να τα ρίξουν σωρούς στους δρόμους, μην και εκείνος ως φιλοχρήματος βλέποντας τα ειρηνεύσει και δεν πράξει το κακό που σκέπτεται.
Οι Χριστιανοί πράγματι, πήγαν και έφεραν έναν αμέτρητο πλούτο: χρυσάφι, ασήμι, και πολύτιμους λίθους! Ο Άγιος, τα τοποθέτησε όλα στο Σκευοφυλάκιο, γράφοντας του καθενός το όνομα για να φυλαχτούν, μέχρι να μάθουν για την επιστροφή του Ιουλιανού.

Όταν λοιπόν μαθεύτηκε ότι επιστρέφει, μάζεψε τους Χριστιανούς με τις γυναίκες και τα παιδιά τους και τους είπε να νηστεύσουν τρεις ημέρες. Έπειτα τους πήρε όλους και ανέβηκαν στο βουνό της Καισαρείας που ονομαζόταν Δίδυμο, επειδή είχε δυό κορυφές. Στο βουνό αυτό υπήρχε Ναός της Υπεραγίας Θεοτόκου, όπου όλοι οι Χριστιανοί σαν έφτασαν, άρχισαν με συντετριμμένη καρδιά να παρακαλούν τον εύσπλαχνο Χριστό και την Υπέραγνη Μητέρα Αυτού, όπως μεταλλάξει την απόφαση του ασεβέστατου βασιλιά. Τότε και ενώ συνεχιζόταν η προσευχή, είδε ο Άγιος Βασίλειος πλήθος στρατιάς ουρανίου να κυκλώνει το όρος και ανάμεσά τους μία γυναίκα να κάθεται σε θρόνο με πολλή δόξα, η οποία είπε στους Αγγέλους που βρισκόταν γύρω της:

“Καλέσατέ μου το Μερκούριο, όπως μεταβεί και φονεύσει τον εχθρόν του Υιού μου Ιουλιανό”!

Είδε τότε ο Αρχιεπίσκοπος Καισαρείας ότι ήλθε ο Μάρτυς Μερκούριος ενδεδυμένος με τα όπλα του και λαβών προσταγή από τη γυναίκα εκείνη η οποία ήταν η Υπεραγία Θεοτόκος, έφυγε αμέσως!

Έπειτα, η Βασίλισσα των Αγγέλων, η Παναγία, προσκάλεσε τον Άγιο Βασίλειο και του παρέδωσε βιβλίο που περιείχε γραμμένη όλη τη δημιουργία της Κτίσεως και κατόπι τον άνθρωπο πλασμένο υπό του Θεού. Και στην αρχή του βιβλίου ήταν επιγραφή που έλεγε “Ειπέ”, ενώ στο τέλος του βιβλίου όπου και έλεγε για την πλάση του ανθρώπου έγραφε “Τέλος” (αυτό εσήμαινε ότι επειδή ο Άγιος έγραφε ένα βιβλίο ερμηνευτικό στην Εξαήμερό του Μωυσή σχετικά με τη δημιουργία του Κόσμου, το κεφάλαιο περί της πλάσεως του ανθρώπου από το Θεό δε θα το τελείωνε. Το τελείωσε όμως μετά την κοίμησή του, ο αδελφός του Άγιος Γρηγόριος Νύσσσης).

Αυτή την οπτασία αφού είδε ο Άγιος ευθύς εξύπνησε και μαζί με κάποιους Κληρικούς κατέβηκε αμέσως στην πόλη της Καισαρείας, όπου και βρισκόταν Ναός του Αγίου Μεγαλομάρτυρος Μερκουρίου, στον οποίο βρισκόταν το λείψανο και τα όπλα του, επειδή ο Άγιος Μερκούριος είχε μαρτυρήσει εκεί προ εκατό ετών. Σ΄ αυτό το Ναό μπήκε λοιπόν ο Αρχιεπίσκοπος Βασίλειος και μη βρίσκοντας το λείψανο και τα όπλα, ρωτούσε τον Σκευοφύλακα της Εκκλησίας τι απέγιναν. Εκείνος βέβαια δε γνώριζε τίποτα. Τότε κατάλαβε ο Μέγας Βασίλειος ότι ήταν αληθινό το όραμα και ότι κατά τη νύχτα εκείνη εφονεύθη ο ασεβέστατος Ιουλιανός!

Αμέσως, ο Άγιος Επίσκοπος ξανανέβηκε στο βουνό και λέει στους Χριστιανούς:
“Χαίρετε και αγαλλιάσθε σήμερον, αδελφοί. Εισακούσθηκε η δέησή μας, διότι ο μιαρός βασιλεύς υπέστη την πρέπουσα τιμωρία. Όποτε ευχαριστούντες το Θεό, ας πάμε στην πόλη, για να λάβει ο καθένας τα χρήματα που έδωσε”.

Μόλις άκουσαν αυτά οι Χριστιανοί, είπαν όλοι δυνατά με μία φωνή:
“Σκεφθήκαμε να τα δώσουμε στον ασεβή βασιλιά για τη ζωή μας. Τώρα να μην τα προσφέρουμε στον Βασιλέα του ουρανού και της γης, ο οποίος μας εχάρισε τη ζωή;”…
Ο Άγιος, επαίνεσε τότε την προθυμία τους και όρισε να λάβουν το ένα τρίτο από ο,τι έδωσε ο καθένας και με τα υπόλοιπα να χτίσουν πτωχοτροφεία, ξενοδοχεία, νοσοκομεία, γηροτροφεία και ορφανοτροφεία (σ.σ. όλα αυτά που απετέλεσαν αργότερα το θαυμαστό χριστιανικό, φιλανθρωπικό συγκρότημα της Βασιλειάδας).
https://agioreitika.net/2018/12/07/%CE%B2%CE%AF%CE%BF%CF%82-%CF%84%CE%BF%E1%BF%A6-%E1%BC%81%CE%B3%CE%AF%CE%BF%CF%85-%CE%BC%CE%B5%CE%B3%CE%B1%CE%BB%CE%BF%CE%BC%CE%AC%CF%81%CF%84%CF%85%CF%81%CE%BF%CF%82-%CE%BC%CE%B5%CF%81%CE%BA%CE%BF/

Στα έσχατα οι Χριστιανοί δεν θα έχουν καθόλου έργο παρά μόνον πίστη και αυτοί θα είναι ανώτεροι από όλους τους Πατέρες και τους Αγίους και τους πιστούς των προγενεστέρων εποχών. π. Αθανάσιος Μυτιληναίος
https://iconandlight.wordpress.com/2021/11/23/%CF%83%CF%84%CE%B1-%CE%AD%CF%83%CF%87%CE%B1%CF%84%CE%B1-%CE%BF%CE%B9-%CF%87%CF%81%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%B9%CE%B1%CE%BD%CE%BF%CE%AF-%CE%B4%CE%B5%CE%BD-%CE%B8%CE%B1-%CE%AD%CF%87%CE%BF%CF%85%CE%BD-%CE%BA/

Αν τα Μοναστήρια δεν έχουν κοσμικό φρόνημα και έχουν πνευματική κατάσταση, αυτό θα είναι η μεγαλύτερη προσφορά τους στην κοινωνία. Δεν θα χρειάζεται ούτε να μιλούν ούτε να κάνουν τίποτε άλλο, γιατί θα μιλούν με την ζωή τους. Από αυτό έχει ανάγκη σήμερα ο κόσμος. Άγιος Παΐσιος o Αγιορείτης
https://iconandlight.wordpress.com/2019/01/22/26402/

Αγάπησε την ησυχία και την σιωπή. Γέροντας Ιερώνυμος της Αιγίνης
https://iconandlight.wordpress.com/2015/09/26/%CE%B1%CE%B3%CE%AC%CF%80%CE%B7%CF%83%CE%B5-%CF%84%CE%B7%CE%BD-%CE%B7%CF%83%CF%85%CF%87%CE%AF%CE%B1-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CF%84%CE%B7%CE%BD-%CF%83%CE%B9%CF%89%CF%80%CE%AE-%CE%B3%CE%AD%CF%81%CE%BF%CE%BD/Ἀπολυτίκιον τῶν Ἁγίων
Ἦχος δ’

Ὁ Θεὸς τῶν Πατέρων ἡμῶν, ὁ ποιῶν ἀεὶ μεθ’ ἡμῶν, κατὰ τὴν σὴν ἐπιείκιαν, μὴ ἀποστήσῃς τὸ ἔλεός σου ἀφ’ ἡμῶν, ἀλλὰ ταῖς αὐτῶν ἱκεσίαις, ἐν εἰρήνῃ κυβέρνησον τὴν ζωὴν ἡμῶν.

Ἀπολυτίκιον τοῦ Ἁγίου Ἱερομάρτυρος Πέτρου Ἀλεξανδρείας καὶ Κλήμεντος Ῥώμης.
Ἦχος γ’. Τὴν ὡραιότητα

Τῆς θείας γνώσεως, εὔσημοι σάλπιγγες, καὶ τῶν τῆς πίστεως, θεσμῶν ἐκφάντορες, Ἱερομάρτυρες Χριστοῦ, ἐδείχθητε τοῖς ἐν κόσμῳ, Κλήμη παναοίδιμε, τῆς ζωῆς κλῆμα εὔκαρπον, καὶ Πέτρε θεόσοφε, εὐσεβῶν πέτρα ἄρρηκτε· διὸ ὡς τῶν ἀρρήτων ἐπόπται, ῥύσασθε πάσης ἡμᾶς βλάβης.

Ἀπολυτίκιον
(Ἦχος δ’)

Ὁ μάρτυς σου Κύριε, ἐν τῇ ἀθλήσει αὐτοῦ, τὸ στέφος ἐκομίσατο, τῆς ἀφθαρσίας ἐκ σοῦ τοῦ Θεοῦ ἡμῶν· ἔχων γὰρ τὴν ἰσχύν σου, τοὺς τυράννους καθεῖλεν, ἔθραυσε καὶ δαιμόνων τὰ ἀνίσχυρα θράση. Αὐτοῦ ταῖς ἱκεσίαις Χριστὲ ὁ Θεός, σῶσον τὰς ψυχὰς ἡμῶν.

Ἀπολυτίκιον τοῦ Ἁγίου Μεγαλομάρτυρος Μερκουρίου
 Ἦχος δ’. Ταχὺ προκατάλαβε.

Οὐράνιον Ἄγγελον χειραγωγὸν ἀσφαλῆ, πρὸς δόξαν ἀρίδηλον ὡς τοῦ φωτὸς κοινωνός, Μερκούριε ἔσχηκας· ὅθεν τῷ ἀθανάτῳ, Βασιλεῖ πειθαρχήσας, ἤθλησας ὑπὲρ φύσιν, ὡς γενναῖος ὁπλίτης· διὸ τοὺς σοὶ προσιόντας, μάκαρ περίσωζε.

Ἕτερον. Ὅμοιον.

Ὡς Μάρτυς ἀήττητος τοῦ Βασιλέως Χριστοῦ, ἀθλήσας στεῤῥότατα, τὰς παρατάξεις ἐχθροῦ, πατάξας Μερκούριε, πόνους γὰρ τῆς σαρκός σου, καὶ μαστίγων τὸ ἄλγος, ἤνεγκας ἀνενδότως, ὡς φωτὸς θείου πλήρης, καὶ νῦν παντὸς κινδύνου καὶ πόνου, ἡμᾶς λύτρωσαι.

Ἀπολυτίκιον τῆς Ἑορτῆς
Ἦχος δ’

Σήμερον τῆς εὐδοκίας Θεοῦ τὸ προοίμιον, καὶ τῆς τῶν ἀνθρώπων σωτηρίας ἡ προκήρυξις. Ἐν Ναῷ τοῦ Θεοῦ τρανῶς ἡ Παρθένος δείκνυται, καὶ τὸν Χριστὸν τοῖς πᾶσι προκαταγγέλλεται. Αὐτῇ καὶ ἡμεῖς μεγαλοφώνως βοήσωμεν· Χαῖρε τῆς οἰκονομίας τοῦ Κτίστου ἡ ἐκπλήρωσις.

Ἦχος πλ. α’ Χαίροις ἀσκητικῶν

Ἔχων τὸν εὐσεβῆ λογισμόν, διαφερόντως, τῶν παθῶν αὐτοκράτορα, ὑπέστης ἀπεριτρέπτως, τὴν διὰ ξίφους πικράν, τελευτὴν Παμμάκαρ καὶ τὸν θάνατον, δι’ οὗ τῆς ἐνθέου, μακαριότητος ἔτυχες καὶ τῆς γλυκείας, τοῦ Σωτῆρος μεθέξεως, καὶ τερπνότητος, ἀπολαύειν ἠξίωσαι. Πέτρε μακαριώτατε, ἡ πέτρα τῆς πίστεως, κλέος τῶν θείων Μαρτύρων, ἱεραρχῶν ἐγκαλλώπισμα, Χριστὸν καταπέμψαι, ταῖς ψυχαῖς ἡμῶν δυσώπει, τὸ μέγα ἔλεος.

God is wondrous in His saints… The Vision of Saint Peter of Alexandria and A exquisite Miracle of Great Martyr Mercurius

Synaxarion.
On November 24, we commemorate our father among the saints Clement, Bishop of Rome.
On this day we also commemorate the holy Hieromartyr Peter, Bishop of Alexandria.
On this day Saint Malchus died in peace. On this day devout Saint Carion died in peace.
On this day Saint Hermogenes, Bishop of Agrigentum, died in peace.
On this day Saints Philumenos and Christopher died by the sword.
On this day Saint Eugene died when he was put in a hole in the wall which was then sealed with plaster.
On this day Saints Procopius and Christopher died by the sword.
On this day we also commemorate the holy Martyr Alexander of Corinth; and also our devout father Gregory who lived as an ascetic in Golden Rock, who was originally from the East and then came and lived in Golden Rock.
On this day we also commemorate the holy Martyr Theodore of Antioch.
We also commemorate the holy Martyr Chrysogonos and devout Saint Mark of Triglia.
Repose of Righteous Nikolas Savvoudis, the silent (1969)

The Vision of Saint Peter of Alexandria
by St Nikolai Velimirovich

It said of St. Peter of Alexandria that he never climbed the steps and sat on the patriarchal throne in church but rather stood or sat before the steps of the throne. When the faithful began to complain why their hierarch does not sit in his place, he replied: “Whenever I approach the throne, I see a heavenly light and power upon it, that is why I do not dare climb and sit on it.” Besides this vision, St. Peter had another, yet more wondrous vision. While he sat in prison, the ungodly heretic Arius hypocritically pretended as though he was repenting of his heresy and sent word to the captive Peter that he is renouncing his heresy within an appeal that Peter receive him into the Church again. Arius did this solely because he thought that Peter would be killed and that he would seize the patriarchal throne, from which he could, afterward, spread and strengthen his heresy. Before he gave him any kind of reply, Peter prayed to God in the prison. During prayer, an unusual light illumined the prison and the Lord Jesus appeared to him as a twelve-year-old boy, shining more brightly than the sun so that it was not possible to gaze upon Him. The Lord was clothed in a white tunic [hiton], which was rent down the front, from top to bottom. The Lord was clutching the garment around Himself, with His hands as though to hide His nakedness. Seeing this, St. Peter was in great fear and horror and cried out: “Who, O Savior, has torn Your garment?” The Lord replied: “The madman Arius. He tore it, for he alienated My people from Me whom I acquired by My blood, but be careful not to receive him in communion with the Church for he has cunning and diabolical thoughts against Me and My people.” Hearing this, St. Peter replied to his priests, Achilles and Alexander, that he cannot receive Arius’ petition for it is false and cunning and the saint pronounced a curse on Arius in both worlds. He also prophesied that, first Achilles and, after that, Alexander would follow him as patriarch and, so it was.
The Prologue from Ohrid: Lives of Saints by St Nikolai Velimirovich, Bishop of Zica, Serbia
http://prologue.orthodox.cn/November25.htm

***

On November 25, we commemorate the contest of Saint Mercurius the Great Martyr.

“God is wondrous in His saints” (Ps. 67:36).

The Vision of St. Basil the Great, and Julian the Apostate

In the years when Julian the apostate wished to revive idolatry—as some try to do in our days (neo-idolatry)–and to build again the Temple of Solomon (in his attempt terrible flames poured forth from that place and he was unable to complete his task), he stopped near Caesarea on his way to Persia [for war].

St. Basil the Great knew Julian from Athens, when the two of them studied together, but each took a different road. The Metropolitan of the city [St. Basil.] therefore went out to meet the emperor and he sought three loaves of bread from those that the Saint ate. Of course the Saint ate barley bread and from those he offered to Julian.

Julian accepted the gift and ordered St. Basil to be rewarded and for them to give the Saint grass from the field!

The Saint, seeing this scorn, said: “We, O emperor, from that which we eat, as you asked, we offered to you. And your kingdom, as is appropriate, returned the gift from that which you eat.”

As soon as the emperor heard these he was greatly angered and angrily said to the Saint:
“Now accept this gift, and when I return from Persia the victor, then, I will burn your city, I will remove your infantile people and enslave them, because the gods which I worship they dishonor, and you will receive the appropriate reward [i.e. punishment].”

And when he finished these terrible threats the emperor Julian, headed for Persia.

The Saint returned to his see in Caesarea and called all of the people. When he told them the threats of the king to destroy the city and enslave them, he advised them to not hold back their money, but to care for their lives and to gather whatever they had in one place and when the king would return, they would throw their treasures in the streets, and being avaricious, he would be appeased and would not do any evil to them.

The Christians went and gathered an uncountable treasure: gold, silver, and precious stones! The Saint placed them in the treasury, writing the name of each to keep them, until he learned of Julian’s return.

Therefore when he learned that he was returning, St. Basil gathered the Christians and told them all to fast for three days. Then they all ascended the mountain of Caesarea named Didymos, because it had two peaks.

On that mountain was a Church of the Most-Holy Theotokos, where all the Christians, when they reached it, began with contrite heart to entreat the merciful Christ and His Most-Pure Mother, that the decision of the impious emperor be changed. Then as they were continuing in prayer, St. Basil saw a multitude of heavenly armies circle the mountain and among them was a woman sitting on a throne with much glory, who said to the Angels that were around:
“Call Mercurius to me, that he go and put to death the enemy, Julian, of my Son!”

Then the Archbishop of Caesarea saw that the Martyr Mercurius came armed with his weapon, and having received the command from that woman who was the Most-Holy Theotokos, he disappeared immediately!
[At this very moment Julian the Apostate, on his Persian campaign, was wounded by the spear of an unknown soldier, who immediately disappeared. The mortally wounded Julian, as he lay dying, cried out, “Thou hast conquered, O Galilean!” (http://ocafs.oca.org/FeastSaintsViewer.asp?SID=4&ID=1&FSID=103383)]

The Queen of the Angels, the Panagia, then called St. Basil and gave to him a book which contained all of the creation of Creation written, and then man fallen from God. In the beginning of the book was an epigraph which said, “He said”, while the end of the book which talked of the fall of man said “End” (this meant that because the Saint wrote a hermeneutical book on the Six Days of Creation of Moses [the Hexameron] and on the creation of the World in general, while the chapter on the creation of man by God he would not finish. It was completed however after his repose by his brother, St. Gregory of Nyssa).

The Saint awoke from the vision right away and together with some Clerics he descended immediately to the city of Caesarea, where the Church of the Holy Great Martyr Mercurius was located, in which was found his relic and his weapons, as St. Mercurius was martyred there a hundred years before. Archbishop Basil entered this Church and not seeing the relic or the weapons, he asked the protector of the relics of the Church what occurred. He of course did not know anything. Then the Great Basil understood that it was a true vision and that the most impious Julian would be killed that night.

Immediately, the Holy Metropolitan again ascended the mountain and told the Christians:
“Rejoice and be glad today, my bretheren. Our prayer was heard, because the infamous king suffers the appropriate punishment. Therefore giving thanks to God, let’s return to the city that each may receive the money that he gave.”

As soon as the Christians heard these, they all said with a loud voice:
“We were planning to give to the impious king to preserve our lives. Now should we not offer them to the King of heaven and earth, who granted us life?”

The Saint therefore praised their willingness and ordered a third be given back to each from whom it was given, and the rest to be given to build homes for the poor, homes for strangers, hospitals, orphanages, etc. (all of these later comprised the wondrous Christian, philanthropic complex called Basiliad).

***

Saint Great Martyr Mercurius of Caesarea, in Cappadocia
A Miracle of Great Martyr Mercurius

Archpriest Pavel Nedosekin

In Cairo, in the monastery of the holy Great Martyr Mercurius, we were told a story that, in the words of those telling it, happened not very long before we came, but the acuteness and reality of the theme reminds one of something out of the ancient patericons.

The Monastery possesses a parcel of land on the shores of the Mediterranean Sea in the region of Alexandria. Several nuns lived there, guarding the land as a monastery metochion. It happened that the defense minister of Egypt took a liking to this parcel of land. Property belonging to the Defense Department was in fact located right near the monastery property. So he confiscated the property through the Ministry of Land Governance in order to build a vacation facility for officers. These documents were personally signed by President Mubarak.

By the time Abbes Irina (Tamav Erini—Mother Irina in Coptic) was informed of this it was too late: the land was already considered transferred to the Ministry of Defense.
In the monastery of St. Mercurius itself, in Cairo, there are over 100 nuns. The monastery occupies a whole city block, enclosed on all sides by thick walls, with only one entrance through tall gates. This is fairly typical for Eastern countries, where most of the population is not Christian. The abbess called all the sisters together and explained the situation to them. “There is no one on our side. All the powerful of this world are against us. We have only God and His faithful servant, our heavenly protector St. Mercurius. We will pray to God and to St. Mercurius that we might find justice and not lose our monastery land.”

A fast was declared in the monastery. It was recommended to all the nuns that they refrain also from unnecessary conversations and say the Jesus prayer. Thus passed several months. Rumors came from Alexandria that building machinery had already arrived and a new fence was erected around the entire perimeter.

In the center of this women’s monastery in Cairo stood a large statue of the holy Martyr Mercurius. It not an ordinary sculpture—the saint sits on a horse in full military armor, and in his hands are two sabers, raised high above his head. This sculpture was made in an usually realistic style and painted like a natural image. When you first see the sculpture you understand that the saint, sculpted along with his horse in natural proportions, is as if alive—the only thing lacking is movement.

Further I will relate the story as I heard it from various people in Cairo, nearly ten years ago.

One night, as Abbess Tamav Erini was praying in her cell, a man entered on horseback with the appearance of an ancient soldier and said, “Quickly take the land title documents and get on the horse behind me—we must go.”

In a little time the abbess found herself in a large palace. It was absolutely quiet all around, only the sound of horseshoes clapping against marble resounded from the walls. The horseman knew the road. Galloping down several corridors, he and his passenger found themselves in a spacious, quiet, and low-lit room. This was someone’s bedroom. The travellers were in a hurry. It all happened rather noisily.

“Who is there?” came a voice from the side of a large bed. The soldier rode up to the man lying there and said, “I have brought you this nun. You have taken their monastery land unfairly. You must set it aright.”

“What nun, what land?” the man said quickly as he fussily rose from his bed. “I can’t see anything, you need to turn on the light.”

The mysterious guest turned toward the abbess, who was standing by the wall. She reached for the light switch, and the room lit up with bright lamps.

Cautiously looking over the horse, the man woken from his sleep regained his composure and asked calmly, “Who are you, and how did you get in here?”

“I am Markoris Abu Seifen (Mercurius the holder of the Two Sabers swords—Arabic),” answered the martyr, “and you know who this is. These people live under my protection. They have been asking me to help them for several months now. You should correct this mistake and then you will remain unharmed. Here are all the documents for my land that had been unjustly taken from these people.”

The abbess thought she was sleeping. It was all so realistic that she began to be afraid, and wished she could wake up from this strange dream as soon as possible and be in her cell.

The facial features of the man who rose from his bed seemed familiar to her. She was torn between the thoughts, “Who is this?” and “How can I wake up faster?” But keeping her composure she placed all the documents on the table before the man. He looked over the matter for a few minutes and then said, “Yes, this is my signature. I allowed them to adjoin this vacant lot to the lands of the Ministry of Defense. But what can I do at this late hour?
“Write an order,” said the martyr. “Write that you cancel the former order! See, here are all the necessary numbers of documents. Write this order in duplicate. In the morning you will give orders to stop the construction work and that the land be returned to me. Give this woman the second paper with the indication that the parcel is the monastery’s property”.

The man submitted. He took a clean sheet of paper, anxiously began shuffling through the documents he had been given, and started writing something with concentration.

When he finished he was very agitated. Afraid of the soldier in medieval armor, he said to the abbess:

“Come here, please. Here are your papers. Everything will be in order for you. Do not worry about this any more. All the best to you.

By saying this he apparently wanted to hasten the end of this strange visit.
By the soldier’s powerful hand the abbess found herself seated again on the horse behind him. The riders headed for the door. There was a pause. At that time, the man standing by the table, as if wishing to say goodbye politely, turned to the soldier with a strange phrase:

“I know you, you are Abu Seifen. Tomorrow I will come and thank you.”

Already by the door, half turned to the master of the bedroom, the martyr pronounced, “Do not take revenge on anyone!”

Then there were the streets of Cairo, the corridors of the monastery, and the quiet of the night. The Abbess came to herself standing in the center of her cell. She was holding papers in her hand. The thought crossed her mind that she might have become somnambulistic. But her soul was exultant, and her consciousness told her that something unbelievable, something very important had happened.

She called her cell attendant, who customarily slept near the entrance of the abbess’s chambers. By her sleepy appearance it could be seen that her sleep had not been disturbed, although the recent visitor’s entrance had seemed quite noisy to the abbess. She asked her to turn on the light, and began looking over the papers. All was as it had been before. She knew them well, because she had looked at them many times. But at the end, she saw an unfamiliar page. It was an order to cancel the confiscation of their land. On the paper were observed the numbers of all the orders. At the end of the text was the signature, “President Mubarak”.

The Abbess quickly called the dean, woke up all the sisters for a prayer of thanksgiving, and gave orders to immediately clean up the monastery, because a government delegation was expected in the morning. In the morning they were informed that the President of the Arabic Republic of Egypt would like to visit them.

The Abbess herself led in the guest. She showed him the churches, the orchard, and took him to the statue of the Great Martyr standing among the trees. The government representatives stood at a distance and could not hear what the abbess and the President were talking about as they looked at the figure of the soldier “of the Two Sabers”.

In a little while the Abbess fell sick and was hospitalized. She was very respected for the high stature of her spiritual life. Many came to visit her. After her death she was honored even more. A large chapel was built in the monastery on the place of her burial, and a marble cover was placed over her grave. Apparently the Copts will canonize this abbess. She has many venerators.

While still in the hospital, she received such a large number of people everyday that she became very exhausted. They say that one day she was visited by the Minister of Defense. She was amazed and even anxious. The general said to her from the doorway, “Mother, we have never met before. But I came to thank you, because thanks to you I kept my position several years ago. You probably remember the matter of your property in Alexandria. Forgive me, I wanted to take it away from you for a vacation facility for officers. The President told me everything, but let slip that he will not punish me this time because you had strongly asked him not to…”
Translation by OrthoChristian.com

FROM “ON THE EAST”. A MIRACLE OF GREAT MARTYR MERCURIUS
http://orthochristian.com/75811.html

Troparion For the Saints.
― Tone 4

O God of our Fathers, since You always deal with us in accordance with Your gentleness, do not withdraw Your mercy from us, but at their fervent entreaties, pilot our life in peace.

Troparion of the Hieromartyrs
― Tone 3

You were shown forth as trumpeters of divine knowledge/ and revealers of the ordinances of the Faith,/ Clement thou fruitful vine of life /and Peter firm rock of the faithful./ Since you are seers of ineffable mysteries deliver us from every harm.

Troparion of the Mother of God ― Tone 4

Today is the prelude of God’s goodwill/ and the prophecy of the salvation of men./ The Virgin appears openly in the temple of God/ and foretells Christ to all./ So let us cry to her with loud voices:/ Rejoice, thou who art the fulfillment/ of the Creator’s providence.

Stichera. For the Saints. Mode pl. 1. N/M (Rejoice.)

Most blessed Peter, you had a pious mind, that exceptionally dominated the passions. You unwaveringly endured execution and death by bitter sword. By this you attained divine blessedness, and you were counted worthy to enjoy the delight and sweet communion with the Savior. O rock of faith, glory of the Martyrs, jewel of the hierarchs, implore Christ, to send down His great mercy on our souls.

Ένα νεοεποχίτικο πνεύμα προβάλλει στον κόσμο, σκοπός του είναι να διασπάσει την Ορθοδοξία, να καταστρέψει την Εκκλησία και τα έθνη. Να λυπάστε εκείνους που θα παρασυρθούν από τον οικουμενισμό και να τιμάτε εκείνους που θα κρατηθούν (στην ορθή πίστη) ως το τέλος. Ήρθα εδώ να σας πω να μην παρασυρθείτε. Άγιος Γεώργιος Κάλτσιου της Ρουμανίας

Τῇ κβ΄ (22ᾳ) τοῦ μηνὸς Νοεμβρίου, μνήμη τοῦ ὁσίου πατρὸς ἡμῶν Γεωργίου Κάλτσιου- Ντουμιτρεάσα τοῦ Νέου Ὁμολογητοῦ τοῦ Ῥουμάνου (2006) καὶ ἡ εὕρεσις τοῦ ἱεροῦ αὐτοῦ λειψάνου, οὗ εὑρέθη ἄφθορον καὶ εὐωδιάζον ἐν τῇ Μονῇ Πέτρου Βόδᾳ, Νεάμτς ἐν ἔτει 2013. Ἐκοιμήθη δὲ ὁ Ὅσιος, κατ᾿ αὐτὴν τὴν Ἑορτὴν τῶν Εἰσοδίων, ἐν ἔτει 2006. Διὰ τὸ σεβάσμιον δὲ τῆς ἡμέρας μετετέθη ἡ τιμὴ τῆς μνήμης αὐτοῦ εἰς τὴν ἑπομένην, ὡς καὶ ἡ εὕρεσις τοῦ ἱεροῦ αὐτοῦ λειψάνου.

Άγιος Γεώργιος Κάλτσιου της Ρουμανίας

Ένα πνεύμα προβάλλει στην Ευρώπη και γενικά στον κόσμο. Ένα νεοεποχίτικο πνεύμα το οποίο αλλάζει συχνά την μορφή του και την ρητορεία του, χτυπώντας τον Χριστιανικό κόσμο απ’ όλες τις πλευρές. Έχει ευγενή εικόνα και λόγο ελκυστικό αλλά ύπουλο σκοπό.

Αυτό το πνεύμα μπορεί να μιλήσει με όμορφα λόγια για την οικογένεια αλλά ο σκοπός του είναι να την εξοντώσει. Μπορεί επίσης να μιλήσει για την Εκκλησία με ‘αγάπη’ για όλους, ένα είδος θρησκευτικού συγκρητισμού, αλλά το βασικό κίνητρο είναι να διασπάσει την Ορθοδοξία. Μπορεί να μιλήσει για τα έθνη και τις πατρίδες τους, σα να είναι κάτι που θέλει να στηρίξει, αλλά σκοπός του είναι να καταστρέψει και την Εκκλησία και τα έθνη.

Αυτό το πνεύμα ονομάζεται οικουμενισμός.

Και όλο αυτό το ‘όμορφο’ κήρυγμα, το οποίο παίρνει πολλές μορφές, έχει έναν μοναδικό σκοπό: την καταστροφή όλων των εθνών, την διάλυση κυρίως της Ορθόδοξης Εκκλησίας και την εγκαθίδρυση μίας ομάδας ηγετών, χρισμένοι από δεν ξέρω ποιον, για να υποτάξουν όλα τα έθνη στο πνεύμα τους, να τα μυήσουν σε καθορισμένα κοινωνικά, πολιτικά και θρησκευτικά συστήματα έτσι ώστε να μπορούν να κατευθύνουν τις παγκόσμιες εξελίξεις.

Αδελφοί. Ας μην απατώμεθα. Ζω ανάμεσα σε αυτούς που διαδίδουν αυτές τις νεοεποχίτικες ιδέες που έχουν σκεπάσει τον κόσμο και αισθάνομαι την καρδιά τους. Δεν έχουν καλό σκοπό για την Εκκλησία μας. Κάτω από το πρόσχημα της Χριστιανικής αγάπης, της Χριστιανικής ειρήνης, κρύβουν τις ύπουλες προθέσεις τους.

Ήρθα εδώ να σας πω να μην παρασυρθείτε. Παρατηρώ μία έντονη οικουμενική τάση εντός της Ορθοδόξου Εκκλησίας, τόσο δυνατή που επηρεάζει κληρικούς και πιστούς.

Έχετε ακούσει για το Ταϊζέ; Το Ταϊζέ ήταν το κέντρο αυτής της καταστροφικής οικουμενικής κίνησης. Ήταν το κέντρο της νέας εποχής όπου σε ένα μυστικιστικό περιβάλλον ο αδελφός Roger εμφανίστηκε ντυμένος στα λευκά όπως ο πάπας ή ο Χριστός και παιδιά έκατσαν κάτω με σταυρωμένα πόδια ενώ λικνίζονταν στον ρυθμό μιας απόκρυφης τελετουργίας. Δεν υπήρχε καμμία ιερότητα σ’ εκείνο το μέρος. Ήταν μία ιεροσυλία.

Σε αυτό το νεοεποχίτικο πνεύμα που αναφέρομαι δεν υπάρχει τίποτα ως απόλυτη αξία. Διότι σκοπός τους είναι να καταστρέψουν όλα τα στοιχεία της Πίστεως, τα ευγενή κοινά στοιχεία πάνω στα οποία βασιζόμαστε. [Αυτό γίνεται] από τη στιγμή που δεν υπάρχει απόλυτη αξία. Η αλήθεια κατά την άποψή τους είναι αυτό που εγώ κατέχω [υποκειμενική αλήθεια]. Συνεπώς, όταν ο γείτονάς μου είναι λάθος εγώ δεν μπορώ να του πω ότι πλανάται ούτε κι εκείνος μπορεί να μου πει ότι λανθάνω, διότι είμαστε αυθύπαρκτες οντότητες. Έχουμε τις απόψεις μας οι οποίες είναι μεν [για εμάς] αδιαμφισβήτητες αλλά μπροστά στους άλλους δεν έχουν καμμία αξία.

Αυτό το παιχνίδι με το κρυφτούλι της αλήθειας είναι πονηρή επινόηση του Σατανά. Στους καιρούς μας οι δόλιες σκοπιμότητες αποκρύπτονται.

Τονίζουν την ιδέα της ‘παγκόσμιας αγάπης’.
Προσφέρουν υποτροφίες στη θεολογία. Σπουδάζεις στη Δύση και επιστρέφεις με οικουμενι(στι)κές αρχές.
Χρηματοδοτούν Εκκλησίες.
Και είσαι έτοιμος για οποιονδήποτε συμβιβασμό διότι σε εκπαιδεύουν σε αυτό το πνεύμα του συμβιβασμού που έχει πολλά πρόσωπα, σαν έναν δράκο που αλλάζει συνέχεια μορφές για να αποπλανήσει.

Γι’ αυτό λέω, να λυπάστε εκείνους που θα παρασυρθούν από τον οικουμενισμό και να τιμάτε εκείνους που θα κρατηθούν (στην ορθή πίστη) ως το τέλος.

Η ομιλία του π. Γεωργίου έγινε το 2005, ένα έτος πριν την κοίμησή του.

***

Ο π. Γκεόργκε Κάλτσίου – Ντουμιτρεάσα συνελήφθη και οδηγήθηκε στο στρατόπεδο εξόντωσης του Πιτεστι. Εκεί μετατρέπεται σε «ατρόμητο μαχητή» για το Χριστό και την πατρίδα. Η μεγάλη αντοχή που έδειξαν αυτος και οι αλλοι φυλακισμένοι οφειλόταν στην προσευχή και την απόκτηση των αρετών. Στη φυλακή είχε δημιουργηθεί ένα μυστικιστικό ρεύμα, δύσκολα κατανοητό από τους δήμιους. Εκεί ήταν ένα κέντρο πνευματικότητας «έχοντας από μικρός μεγαλώσει με την προσευχή ενσωματώθηκα εύκολα σ’ αυτήν την πνευματική κίνηση». Στο Πιτέστι η προσευχή δε σταμάτησε μέρα-νύχτα. Το κάθε κελί είχε ώρα προσευχής. Όταν το ένα κελί τελείωνε την προσευχή χτυπούσε τοίχο και άρχιζε η προσευχή στο άλλο κελί. Όταν άρχισε η «επαναδιαπαιδαγώγηση» στο Πιτέστι, υπήρχε ήδη ένα κέντρο προσευχής και πνευματικότητας.

Συχνά οι φύλακες έρχονταν και τον εκφόβιζαν με τα έξης λόγια· «Ο σύντροφος Tσαουσέσκου είναι πολύ θυμωμένος μαζί σου. Δεν αποφάσισε την ποινή θανάτου για σένα αλλά προτιμά να σε σκοτώσει μέσα στα δύο επόμενα χρόνια. Να είσαι σίγουρος ότι θα τηρήσει το λόγο του». Ο π. Γεώργιος Calciu όμως τους απαντούσε γενναία «Εάν θέλετε να με σκοτώσετε, μπορείτε. Αν πάλι θέλετε να με αφήσετε ελεύθερο, ελευθερώστε με. Εγώ όμως θα συνε­χίσω να κηρύττω το λόγο του Θεού ακόμα και στη φυλακή, γιατί είναι καθήκον μου».
Οι μυστικές υπηρεσίες σχεδίασαν να τον σκοτώσουν βάζοντας στο κελί του δύο σκληρούς εγκληματίες, αλλά η ταπείνωση και η πραότητα του π. Γεωργίου τους έκανε να ασπασθούν τον Χριστιανισμό. Εκείνη την περίοδο ο π. Γεώργιος είχε την ευλογία να δει το άκτιστο φώς. Λίγο αργότερα μπήκε για επτά μήνες στην απομόνωση, όπου άρχισε να χάνει την ικανότητα της ομιλίας του μαζί με την ψυχική του ηρεμία. Προσπαθούσε επίμονα να προσευχηθεί λέγοντας έστω το «Πάτερ ημών» κατά τη δι­άρκεια της ανακρίσεως, αλλά δεν τα κατάφερνε. Τότε θυμήθηκε την ύπαρξη της μονολόγιστης ευχής, «Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με», και λέγοντάς την δεν άκουγε πια τις ερωτήσεις των ανακριτών του. Ο φόβος είχε φύγει από τη ψυχή του και τη θέση του είχε πάρει η ειρήνη. Άρχισε να αντιστέκεται.***

Ένα περιστατικό που πλήγωσε βαθειά τον π. Γεώργιο ήταν η επιμονή των μυ­στικών υπηρεσιών να υπογράψει το γράμμα ενός γερουσιαστή, μέσω του οποιου θα ζητούσε συγχώρηση και χάρη από τον πρό­εδρο Τσαουσέσκου προκειμένου να ελευθερωθεί σε τρεις ημέρες. Ο π. Γεώργιος δεν δέχτηκε· αλλά οι υπηρεσίες κατάφεραν να στρέψουν το υιό του εναντίον του, λέγοντάς του ότι ο πατέρας του ήταν πολύ εγωιστής, δεν τον αγαπούσε και δεν τον νοιαζόταν και ότι προτιμούσε να κάθεται στη φυλακή από το να είναι μαζί του. Ο π. Γεώργιος πικραμένος μίλησε στο υιό του και, μετά από καιρό, όχι μόνο κατάφερε να του αλλάξει γνώμη, αλλά και να τον έχει θερμό υποστηρικτή του έργου του.

Ο π. Γκεόργκε πέθανε στις 21 Νοεμβρίου 2007 αφού τον κοινώνησε στο κρεβάτι του νοσοκομείου ένας άλλος πρώην κρατούμενος, των κομμουνιστικών φυλακών ο επίσκοπος Κλουζ Βαρθολομαίος Ανανία. Στην εξόδιο ακολουθία του που διαβάστηκε στο μοναστήρι των Αρχαγγέλων, ο π. Ιουστίνος, πνευματικός του α­δελφός, μεταξύ άλλων τόνισε στον πιστό λαό τα εξής· «Η Εκκλησία αλλά και ολόκλη­ρη η Ρουμανία χάνει σήμερα μια ζωντανή εικόνα των αποστόλων, μια δυνατή φωνή εναντίον του συμβιβασμού και της αδιαφορίας. Έχουμε πλέον έναν πρεσβευτή στον ουρανό που θα εύχεται ανελλιπώς».
Το σώμα αυτού του μεγάλου ομολογητή ευρέθη άφθαρτο.

Μετά την πτώση του κομμουνισμού στη Ρουμανία ο π. Γκεόργκε μιλούσε για έναν άλλο κίνδυνο, τον καπιταλισμό: «Τουλάχιστο οι κομμουνιστές ήταν φανεροί εχθροί. Οι καπιταλιστές μιλούν για το Θεό αλλά σταδιακά τον διώχνουν από την κοινωνία, τα σχολεία, την οικογένεια και κυρίως από την ψυχή του ανθρώπου».

Στα άρθρα του και στις ομιλίες του ανα τη χώρα, αν και σε προχωρημένη ηλικία μιλούσε για την πιο μεγάλη αίρεση του αιώνα, τον οικουμενισμό. Γι’ αυτή την αίρεση έλεγε πως πίσω από τις λεγόμενες «καλές προθέσεις» κρύβονται όχι η ειλικρινής επιθυμία για μια πίστη, αλλά τα δαιμονικά συμφέροντα της παγκόσμιας κυβέρνησης. Η επιθυμία κάποιων να κυριαρχήσουν στους λαούς. Η ορθοδοξία δεν έχει τίποτα να διαπραγματευτεί σε θέματα πίστεως, αυτή ξεπερνάει τα όρια της ανθρώπινης λογικής. Η αλήθεια δε διαπραγματεύεται.

Η Εκκλησία πρέπει να παλέψει.

Ο εικοστός αιώνας άνοιξε πάλι την περίοδο των μαρτύρων και του μαρτυρίου. Όλα τα σημεία του αιώνα δηλώνουν την αγιοσύνη. Διά μιας μυστικής, κατ’ οίκονομίαν Θεού ανακατάταξης τής ιστορίας, ύστερα από μιά πικρή και μακρόχρονη περιπλάνηση, μέσα από φρικτά βάσανα, η ανθρωπότητα ξαναγυρίζει στον Χριστό.

Έχει αποδειχτεί η αποτυχία του ανθρωποκεντρισμού να δημιουργήσει έναν κόσμο χωρίς Θεό, χωρίς αγιότητα και χωρίς την προοπτική της αιωνιότητας. Όλες οι πολιτικές, υλιστικές, αθεϊστικές, οικονομικές, πανσεξουαλικές, φιλοσοφικές, πανθεϊστικές καταστροφές, πού αποκορυφώθηκαν με την πανωλεθρία τής αλλοτρίωσης και αποστασίας -όλες προήλθαν από την κακή χρήση της ελευθερίας της ανθρωπότητας και αναγγέλλουν το τέλος μιας εποχής, αναγκάζοντας τούς ανθρώπους να ξαναβρούν τον Θεό, να βρουν τον ίδιο τον εαυτό τους και να προσανατολιστούν στην αληθινή χριστιανική εμπειρία.

Οι πράξεις των ανθρώπων, χωρίς τον Θεό, φέρουν από τη γένεσή τους, δηλαδή από την ίδια τη φύση τους, την αρχή της πτώσης. Ο άνθρωπος, έχει χτίσει έναν εγωιστικό πολιτισμό, υλιστικό και αξιοκαταφρόνητο, πού οδήγησε την ανθρωπότητα στο μηδέν.

Ο αθεϊστικός-υλιστικός εξτρεμισμός είναι ο πιό οδυνηρός και φοβερός από όλους. ο άνθρωπος έγινε ένα νούμερο, ένα τηλεκατευθυνόμενο εργαλείο, ένα τιθασευμένο θηρίο. Φτάσαμε στην απόλυτη σκλαβιά, η οποία υποτάσσεται στην παντοκρατορική και πολυε-πιστημονική εξουσία τόσο στη συνείδηση, όσο και στη ζωή, τόσο στην κοινωνία, όσο και στο άτομο. Αυτός είναι ο αμίαντος σατανισμός: η επιστήμη του υλισμού, η οποία προσδιορίζει την ιστορία και τις συνειδήσεις των ανθρώπων και δεν επιτρέπει καμιά εξαίρεση και καμιά επιφύλαξη…

Ο υλιστικός αθεϊσμός είναι η βάση της πιο οδυνηρής τυραννίας της ιστορίας. Στον κομμουνισμό μιά επιτροπή θα καθορίσει τόσο την ικανότητα κάθε άνθρωπου, όσο και τίς ανάγκες του· γι’ αυτό ο άνθρωπος πρέπει να μήν έχει Θεό, να παραιτηθεί από την ελευθερία του και να υπακούει στους κομμουνιστικούς νόμους. Έτσι ο άνθρωπος γίνεται ολοκληρωτικά δούλος.

Δεν ορίζεται μόνο το καθημερινό του ψωμί, αλλά και η συνείδηση του, οι κομμουνιστές δεν έχουν τη σιγουριά της εξουσίας τους, μέχρις ότου κυριαρχήσουν στις συνειδήσεις των ανθρώπων. Γι’ αυτό δεν αποδέχονται την πνευματική ελευθερία του θρησκευτικού άνθρωπου. Γι’ αυτό το λόγο μισούν περισσότερο από καθετί τον Θεάνθρωπο Χριστό, ο οποιος ανορθώνει και αγιάζει την ανθρώπινη φύση και τη συνείδηση…

Ο Κάλτσιου δεν έλεγε θεωρίες, αλλά είχε βιώματα. Ζούσε και αγωνιζόταν μέχρι να γίνει στάκτη ο αθεϊσμός και να ανάψει στις καρδιές των ανθρώπων η πίστη. Σκλαβώθηκε με την τρομοκρατία, αλλά ελευθερώθηκε με τη δύναμη της πίστεως. Η αγάπη νίκησε το μίσος. Στη ζωή του Κάλτσιου η ύλη έδειξε το σιχαμερό προσωπείο της και αυτός είδε μέσω αυτής τον σατανά, αλλά και τον Θεό.
Ο Κάλτσιου περιφρουρεί τον άνθρωπο, τη ζωή και τον κόσμο, όπως ο ίδιος ο Υιός του Θεού τον έχει δημιουργήσει.

Πνευματικοί αδελφοί του, ιερείς, τον κατήγγειλαν στο Κόμμα, όπως ο Άννας και ο Καϊάφας τον Χριστό, και τον έστειλαν για εκδίκαση στον Πιλάτο αυτού του αιώνα. Η αντίδραση των κομμουνιστών εναντίον του ήταν άγρια και ανελέητη. Δε θέλουν να του πάρουν τη ζωή, αλλά θέλουν να τον σκοτώσουν πνευματικά, ηθικά, ψυχικά...

Αλλά στο κρατητήριο ζει μέσα στη Χάρη του αγίου Πνεύματος. Υπάρχει μέσα του τόση αγάπη, ώστε λιώνει όλες τις έχθρες. Και για να φανεί πόση καλοσύνη έχει, οι εχθροί τον χτυπάνε, ενώ αυτός τούς δείχνει αγάπη.
Ο ιερέας Κάλτσιου προσεύχεται για τούς εχθρούς του και η προσευχή του τούς καίει. Η πίστη του αφανίζει κάθε πονηρό πνεύμα και η ζωή του είναι μιά μαρτυρική παρουσία. Ο πατήρ Κάλτσιου συγχωρεί για όλα τα βάσανα πού προσωπικά πέρασε, αλλά καυτηριάζει τους εχθρούς των ανθρώπων, τους εχθρούς της αλήθειας και του Χριστού. Θεωρούμε ότι είναι μιά από εκείνες τις πνευματικές κορυφές, λίγες στον κόσμο, με τις οποίες ο Θεός ενεργεί στον κόσμο για να τον σώσει.
Οι κομμουνιστές βλέπουν στον ιερέα Κάλτσιου την απόδειξη τής αδυναμίας τους, γιατί είναι ένα βαρύ πρόβλημα του διεθνούς κομμουνισμού κι ένα λαμπρό παράδειγμα της χριστιανικής πίστεως.

Στην Μονή Πέτρου Βόντα της Ρουμανίας το λείψανο του π.Γεωργίου Κάλτσιου βρέθηκε άφθαρτο επιβεβαιώνοντας έτσι την αγιότητα του βίου του.

Να ζητάμε ταπεινά το έλεος του Θεού. Τότε θα νιώθης τα χάδια τα θεϊκά. Πολλοί άνθρωποι που έσφαλαν και πόνεσαν γιατί πλήγωσαν τον Θεό και όχι γιατί ξέπεσαν στα μάτια των ανθρώπων, αγίασαν. Άγιος Αμφιλόχιος Ικονίου
iconandlight.wordpress.com/2020/11/22/να-αναγνωρίζης-ότι-στενοχώρησες-τον-π/

Ἀπολυτίκιον τῶν Ἁγίων
Ἦχος δ’

Ὁ Θεὸς τῶν Πατέρων ἡμῶν, ὁ ποιῶν ἀεὶ μεθ΄ ἡμῶν, κατὰ τὴν σὴν ἐπιείκειαν, μὴ ἀποστήσῃς τὸ ἔλεός σου ἀφ΄ ἡμῶν. Ἀλλὰ ταῖς αὐτῶν ἱκεσίαις, ἐν εἰρήνῃ κυβέρνησον τὴν ζωὴν ἡμῶν.

Ἀπολυτίκιον Γρηγορίου Ακραγαντίνων
Ἦχος ἀ’. Τῆς ἐρήμου πολίτης.

Γρηγορῶν ἐκ σπάργανων φερωνύμως Γρηγόριε, ἐν τοὶς δικαιώμασι Πάτερ τοῦ τῶν ὅλων δεσπόζοντος, ἐπλήσθης οὐρανίων δωρεῶν, ὡς γρήγορος ποιμὴν τῶν εὐσεβῶν διὰ τοῦτο πρὸς λειμῶνας ἀειθαλεῖς, Ἰθύνεις τοὺς βοώντας σοὶ δόξα τῷ σὲ δοξάσαντι Χριστῷ, δόξα τῷ σὲ στεφανώσαντι, δόξα τῷ ἐνεργούντι διά σου, πάσιν ἰάματα.

Στιχηρὰ τοῦ ἁγίου Ἀμφιλοχίου
Ἦχος δ’ Ἔδωκας σημείωσιν

Γνώμην αὐτεξούσιον, καὶ λογισμὸν αὐτοκράτορα, τῶν παθῶν κληρωσάμενος, τῷ κρείττονι δέδωκας, νουνεχῶς παμμάκαρ, τὴν ἡγεμονίαν, κατὰ τοῦ χείρονος ζυγῷ, δικαιοτάτῳ Πάτερ χρησάμενος· ἐντεῦθεν ἐπιτήδειος, πρὸς θεοπτίαν γεγένησαι, καὶ Θεοῦ κατανόησιν, ἱεράρχα θεόπνευσε.

Ἀπολυτίκιον
Ἦχος δ’

Σήμερον τῆς εὐδοκίας Θεοῦ τὸ προοίμιον, καὶ τῆς τῶν ἀνθρώπων σωτηρίας ἡ προκήρυξις. Ἐν Ναῷ τοῦ Θεοῦ τρανῶς ἡ Παρθένος δείκνυται, καὶ τὸν Χριστὸν τοῖς πᾶσι προκαταγγέλλεται. Αὐτῇ καὶ ἡμεῖς μεγαλοφώνως βοήσωμεν· Χαῖρε τῆς οἰκονομίας τοῦ Κτίστου ἡ ἐκπλήρωσις.