Ο Θεός είναι Θεός της ιστορίας, αλλά πρέπει να γίνουμε συνεργάτες Του και μας στέλνει σ’ αυτόν τον κόσμο που είναι δικός Του για να μεταβάλλει την παράφωνη πολιτεία των ανθρώπων σε αρμονία που θα ονομάζεται Πολιτεία του Θεού…. τα πάντα σε αυτό τον κόσμο έχουν νόημα και αξία εφόσον αποτελούν μέ­σον και οδό προς την αιωνιότητα. Κύριε, κάνε μας πολίτες της αιώνιας βασιλείας Σου!

Συναξάριον
Μὴν Ἰανουάριος ἔχων ἡμέρας τριάκοντα καὶ μίαν
ἡ ἡμέρα ἔχει ὥρας δέκα, καὶ ἡ νὺξ ὥρας δέκα τέσσαρας

Τῇ Α´ τοῦ μηνὸς Δεκεμβριου ἑορτάζομεν τὴν κατὰ σάρκα Περιτομὴν τοῦ Κυρίου καὶ Θεοῦ καὶ Σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ἐν ἁγίοις πατρὸς ἡμῶν Βασιλείου, ἀρχιεπισκόπου Καισαρείας Καππαδοκίας, τοῦ Οὐρανοφάντορος τοῦ Μεγάλου.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τῆς ἁγίας Ἐμμελείας, μητρὸς τοῦ ἁγίου Βασιλείου, τοῦ ἁγίου Γρηγορίου Νύσσης, τῆς ἁγίας Μακρίνης καὶ τοῦ ἁγίου Πέτρου Σεβάστειας.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ὁ ἅγιος ἔνδοξος τοῦ Χριστοῦ μάρτυς Θεόδοτος ξίφει τελειοῦται.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ὁ ἐν ἁγίοις πατὴρ ἡμῶν Γρηγόριος, ὁ ἐπίσκοπος Ναζιανζοῦ, ὁ πατὴρ τοῦ ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Θεολόγου, ἐν εἰρήνῃ τελειοῦται.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ἐν ἁγίοις πατρὸς ἡμῶν Φουλγεντίου ἐπισκόπου Ῥουσπῶν.(533)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ἁγίου ὁσιομάρτυρος Τηλεμάχου.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ Ὁσίου καὶ θεοφόρου Πατρὸς ἡμῶν Πέτρου τῆς Ἀτρώας, τοῦ ὁμολογητοῦ καὶ θαυματουργοῦ, τοῦ ἐν τῷ ὄρει τοῦ Ὀλύμπου ἀσκήσαντος.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ὁσίου πατρὸς ἡμῶν Θεοδοσίου, ἡγουμένου τῆς Μονῆς Τριγλίας τῆς ἐν Βιθυνίᾳ.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ὁ ἅγιος νεομάρτυς Πέτρος ὁ Πελοποννήσιος, ἀρνηθεὶς τοῦ ἀσπάσασθαι τὸ Κοράνιον, ἀγχόνῃ τελειοῦται εἰς Ὀδεμήσιον τῆς Μικρᾶς Ἀσίας ἐν ἔτει ‚αψοϚ´ (1776).
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ἐν ἁγίοις πατρὸς ἡμῶν Πέτρου τοῦ Μογίλα, μητροπολίτου Κιέβου.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ μνήμη τοῦ ἁγίου νέου ἱερομάρτυρος Πλάτωνος, ἐπισκόπου Ταλλὶν τῆς Ἐσθονίας, καὶ τῶν σὺν αὐτῷ μαρτυρησάντων Νικολάου καὶ Μιχαὴλ τῶν πρεσβυτέρων ὑπὸ τῶν ἀθέων Μπολσεβίκων ἐν ἔτει ‚αϠιθ´ (1919) ἀναιρεθέντων
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ μνήμη τοῦ ἁγίου νέου ἱερομάρτυρος ῾Ιερεμίου Leonov τοῦ Ρώσσου (1918)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ μνήμη τοῦ ἁγίου Μεγαλοσχήμου Ἀρχιμανδρίτου Σεραφείμ Ρομάντσιωφ τῆς Μονῆς Γκλὶνσκ, πνευματικοῦ τῶν ἐρημιτῶν Μοναχῶν τοῦ Καυκάσου, τοῦ ἐν Σουχούμ. (1976)

Ευλόγησον τον στέφανον του ενιαυτού της χρηστότητός σου, Κύριε.
Στερέωσον αγαθέ, ην κατεφύτευσε πόθω, επί της γης η δεξιά σου, κατάκαρπον άμπελον, φυλάττων σου την Εκκλησίαν Παντοδύναμε. Ωδή γ’, της Ινδίκτου , Ήχος α’

Οι άγιοι ήξεραν να αξιοποιούν εν Χριστώ την κάθε τους στιγμή…

Δώσε μου ένα φως για να πορευτώ… βάλε το χέρι σου στο χέρι του Θεού
Anthony Bloom

«Ευλογημένη η Βασιλεία του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος» ας είναι ευλογημένη η βασιλεία του Θεού.
Τούτα τα λόγια προφέρονται σπάνια: στην αρχή της λειτουργίας, σαν ευχή για τον νέο χρόνο και σε στιγμές όπου ενώνεται χρόνος και αιωνιότητα, όταν με τα μάτια της πίστης μπορούμε να δούμε την αιωνιότητα συνυφασμένη με τον χρόνο. Ο χριστιανός είναι ο μόνος που πρέπει να είναι ικανός να βλέπει την ιστορία, όπως την βλέπει ο Θεός, σαν ένα μυστήριο της σωτηρίας, αλλά επίσης σαν μια τραγωδία της ανθρώπινης αμαρτίας και πτώσης.

Ο Χριστός λέει στο Ευαγγέλιο: «Όταν ακούσετε ότι γίνονται πόλεμοι η φήμες που μιλούν για πολέμους, μην πανικοβληθήτε»• σηκώστε ψηλά τα κεφάλια, δεν υπάρχει χώρος στην καρδιά και την ζωή του Χριστιανού για διστακτικότητα, δειλία και φόβο, που είναι όλα γεννήματα του εγωισμού, της μέριμνας για τον εαυτό μας, ακόμα και αν αυτή η μέριμνα αγγίζει αυτούς που αγαπάμε. Ο Θεός είναι Θεός της ιστορίας, αλλά πρέπει να γίνουμε συνεργάτες Του και μας στέλνει σ’ αυτόν τον κόσμο που είναι δικός Του για να μεταβάλλει την παράφωνη Πολιτεία των ανθρώπων σε αρμονία που θα ονομάζεται Πολιτεία του Θεού…

Στο ξεκίνημα του πολέμου ο Βασιλιάς Γεώργιος Ι΄ είπε τα λόγια που μπορούμε να λέμε ξανά κάθε νέο χρόνο. Στο μήνυμά του προς το Έθνος διαβάζει ένα απόσπασμα: « Είπα στον άνθρωπο που στάθηκε στο κατώφλι του νέου χρόνου: δώσε μου ένα φως για να πορευτώ με ασφάλεια προς το άγνωστο, και απάντησε: πήγαινε έξω στο φως και βάλε το χέρι σου στο χέρι του Θεού, πρέπει να είναι καλύτερο για σένα από ο,τι το φως και ασφαλέστερο από έναν συνηθισμένο δρόμο.»
Στο κατώφλι του νέου χρόνου
Anthony Bloom (Metropolitan of Sourozh)

Ποτέ να μην λησμονείτε, ότι η επίγεια ζωή μας δόθηκε για να προετοιμαστούμε για την Ζωή την Αιώνια και η τύχη μας στην Αιώνια Ζωή θα κριθεί απ’ αυτό, πώς ζήσαμε εδώ.
Άγιος Λουκάς ο Ιατρός

***

Ατενίζουμε τα πάντα υπό το πρίσμα της αιωνιότητας, δηλ. υπό το πρίσμα του Χριστού. 
Άγιος Ιουστίνος Πόποβιτς

Για μας τους Χριστιανούς, τους φωτισμένους και διαφωτισμένους εν Χριστώ, τα πάντα σε αυτό τον κόσμο έχουν νόημα και αξία εφόσον αποτελούν μέ­σον και οδό προς την αιωνιότητα. Επειδή εμείς, βλέ­πουμε εκείνο πού δεν φαίνεται και ατενίζουμε το αό­ρατο.
Ρυθμίζουμε όλη μας την ζωή μέσα στον χρόνο με βάση εκείνο πού είναι αιώνιο, το ανθρώπινο με βά­ση το Θεανθρώπινο. Όσο υπάρχει κάτι το αιώνιο μέ­σα στα όρια του χρονικού, συντηρούμαστε με αυτό. Όταν όμως αυτό εκλείπει, το αναζητούμε πέρα από τον χρόνο, στο Βασίλειο του ατελεύτητου και αορά­του. Ατενίζουμε τα πάντα υπό το πρίσμα της αιωνιότητας, δηλ. υπό το πρίσμα του Χριστού, αφού Εκεί­νος είναι ό αιώνιος Θεός και Κύριος.
Ο αγώνας μας είναι ενάντια στους εχθρούς της αιωνιότητας και της αθανασίας μας. Αυτοί είναι: οι α­μαρτίες μας, τα πάθη μας, οι πόθοι μας, τα πνευματικά της πονηρίας (Έφ. 6, 12). Κάθε αμαρτία κλέβει και λί­γη από την αιωνιότητα μας και απονεκρώνει την αθα­νασία μας. Ας μη γελιόμαστε: η φιλία με την αμαρτία είναι έχθρα με τον Θεό, έχθρα με τον Κύριο και Χρι­στό.
Δίχως την πίστη στον Κύριο και Χριστό, δίχως την αναγέννηση εν Χριστώ τω Κύριο, δίχως την ζωή εν Χριστώ τω Κυρίω ο άνθρωπος είναι και παραμένει εργαστήριο δαιμόνων.
Πώς μπορεί ο άνθρωπος να αποδείξει πώς σήμε­ρα είναι του Χριστού ενώ μέχρι χτές δεν ήταν δικός Του; Δίχως αμφιβολία, με καινές σκέψεις στην θέση των παλαιών, με καινά αισθήματα στην θέση των πα­λαιών, με καινές επιθυμίες στην θέση των παλαιών, με μια λέξη: με καινή ζωή στην θέση της παλαιάς και μάλιστα ζωή ευαγγελική και Θεανθρώπινη.

***

Ότι σου εστίν η βασιλεία…
Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς

Οι ήλιοι και τ’ άστρα είναι οι πολίτες της βασιλείας Σου, Πατέρα μας. Συναρίθμησε και μάς σ’ αυτόν τον ένδοξο στρατό Σου!

Ο πλανήτης μας είναι μικρός, σκοτεινός, αλλά είναι έργο των χειρών Σου, έμπνευσή Σου, καλλιτέχνημά Σου. Από τα αριστοτεχνικά χέρια Σου δε θα μπορούσε παρά να προκύψει κάτι μεγαλειώδες και θαυμαστό. Με τη δική μας μικρότητα και άγνοια όμως κάνουμε τον τόπο της κατοικίας μας μικρό και σκοτεινό. Κι η γη αυτή είναι ακόμα μικρότερη και πιο σκοτεινή όταν την ονομάσουμε βασιλεία μας, όταν προσποιούμαστε ανόητα πώς είμαστε βασιλιάδες της, κυρίαρχοι της.
Υπάρχουν πολλοί ανάμεσα μας πού κάποτε ήταν βασιλιάδες στη γη. Τώρα στέκονται στα ερείπια των θρόνων τους κι αναρωτιούνται: «Που είναι τα βασίλεια μας;» Υπάρχουν πολλά βασίλεια πού δε γνωρίζουν τί έγιναν οι ματαιόδοξοι και κραταιοί βασιλιάδες τους. Ευλογημένος και μακάριος είναι ο άνθρωπος πού βλέπει μέσα από τα σύννεφα και ψιθυρίζει τα λόγια: «Σου εστίν η βασιλεία!».

Αυτό πού εμείς ονομάζουμε επίγειο βασίλειο είναι γεμάτο σκουλήκια, φθαρτό και πρόσκαιρο όσο οι φυσαλίδες ενός ποταμού. Ένας σωρός από σκόνη στα φτερά του άνεμου. Μόνο η δική Σου βασιλεία είναι αληθινή, μόνο εκείνη έχει Βασιλιά. Πάρε μας από τα φτερά του άνεμου, Εύσπλαχνε Κύριε, σώσε μας από τα φτερά του ολέθρου!

Κάνε μας πολίτες της ουράνιας βασιλείας Σου! Ναι, Κύριε, κάνε μας πολίτες της αιώνιας βασιλείας Σου, κοντά στα άστρα και τούς ήλιους Σου, κοντά στους αγγέλους και τούς αρχαγγέλους Σου! Ναι, κοντά σε Σένα, Πατέρα μας!
από το βιβλίο Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς: Πάτερ Ημών (Μετάφραση, επιμέλεια: Πέτρος Μπότσης)

***

οσίου Παναή του Ιλαμιού εκ Λύσης

Να μην πούμε ένα «δόξα σοι» του Θεού; «Υμνούμεν σε, ευλογούμεν σε, δοξολογούμεν σε επι πάσι τοις αγαθοίς που μας έστειλες». Είναι λίγο πράγμα να το έχουμε αυτό καθημερινή συνήθεια; Και τότε ο νους μας όλη τη μέρα γεμίζει με Θεό. Που να κοιτάξεις, που να πιάσεις, τι να δεις; Παντού χάρις. «Ουκ εξ έργων ων εποιήσαμεν», αλλά δια της χάτιρος. Δόξα να’ χεις Θεέ μου!

«Τά σά εκ των σων σοι προσφέρομεν κατά πάντα και δια πάντα». Όλα είναι δικά του̇ και χαρίσματα και αρετές.

Ευτυχής είναι εκείνος που είναι ευχαριστημένος με ότι έχει και ότι είναι, ει δ’ άλλως όσα και να έχει, δεν είναι στην πραγματικότητα ευτυχισμένος.

Να λες. Να τα ηνία Θεέ μου. Οδήγα εσύ και εγώ δεν έχω δύναμη. Όπου θέλεις πάρε με. Και αν έλθουν έτσι τα γεγονότα που δεν τα λογάριασες, μην πεις πως εγώ αλλιώς τα λογάριασα και αλλιώς ήρθαν. Εκείνος ο Θεός τα έκανε έτσι για το συμφέρον σου και να τα δέχεσαι.

Να ζούμε στη γη, αλλά ο νους μας να είναι στον ουρανόν… ημών το πολίτευμα εν ουρανοϊς υπάρχει…

***

Αιωνιότης
Γέροντος Ιγνατίου Καπνίση

Υποθέσατε ότι όλες οι θάλασσες ενώνονται σε μία.
Υποθέσατε ακόμη ότι κάθε χίλια χρόνια έρχεται ένα πουλάκι και πίνει από την απέραντη αυτή θάλασσα ΜΙΑ ΣΤΑΓΟΝΑ.
Υπολογίσατε τώρα, σας παρακαλώ, σε πόσα δισεκατομμύρια ή τρισεκατομμύρια χρόνια θα τελειώσει αυτή η θάλασσα.
Κάποτε πάντως θα τελειώσει…

Η ΑΙΩΝΙΟΤΗΣ όμως δεν θα έχει τελειώσει. Διότι δεν τελειώνει ΠΟΤΕ.
Ο Κύριος τονίζει: ‘’Και απελεύσονται ούτοι εις κόλασιν ΑΙΩΝΙΟΝ, οι δε δίκαιοι εις ζωήν ΑΙΩΝΙΟΝ’’ Ματθ. 25,46.

Και το συμπέρασμα: Σε ποιά αιωνιότητα θα ευρεθούμε εμείς; Αυτό εξαρτάται από εμάς. Ας σπεύσουμε λοιπόν να ταπεινωθούμε και να εξομολογηθούμε, με την βεβαιότητα ότι ο Θεός θα μας αγκαλιάσει και θα μας καταφιλήσει.
Και ερωτάται: Αν για μια σταγόνα επίγειας ζωής, προτιμάμε να χάσουμε τον ατελείωτο ωκεανό ευτυχίας της αιωνιότητας, τότε υπάρχει άραγε φοβερότερο λάθος στη ζωή μας; Γιατί ο Κύριος τονίζει : ‘’Η ζωή δεν τελειώνει στον τάφο’’.

***

Όσιος Παΐσιος ο Αγιορείτης

” Να αγωνιζόμαστε με όλες μας τις δυνάμεις για να κερδίσουμε τον παράδεισο. Είναι πολύ στενή η πύλη και μην ακούτε αυτούς που σας λένε ότι όλοι θα σωθούμε”.

“Συνετός και μυαλωμένος άνθρωπος είναι εκείνος που αντελήφθη καλώςότι υπάρχει τέρμα της παρούσης ζωής και σπεύδει και αυτός να θέσει τέρμα εις τα σφάλματα και ελαττώματά του”.

“Όσο ζει ο άνθρωπος έχει δικαίωμα να δίνει πνευματικές εξετάσεις. Μετεξεταστέος δεν υπάρχει. Ας αγωνιστούμε να πιάσουμε έστω την πνευματική βάση για να περάσουμε στον παράδεισο”

“Πνευματική ωριμότητα είναι να πιστέψουμε ότι δεν κάνουμε τίποτε! Μόνο μέσα στην ταπεινή κατάσταση της απογοητεύσεως από τον εαυτό μας κρύβεται η καλή πνευματική κατάσταση”

“Στον ουρανό δεν ανεβαίνει κανείς με το κοσμικό ανέβασμα, αλλά με το πνευματικό κατέβασμα. Μόνο έτσι, βαδίζοντας “χαμηλά”, χωράει από την στενή πύλη του παραδείσου”

“Η μεγαλύτερη αρρώστια είναι η υπερηφάνεια, η οποία μας μετέφερε από τον παράδεισο στη γη και από τη γη προσπαθεί να μας πάει στην κόλαση”

“Ο Θεός από εμάς θέλει μόνο την προαίρεση και την αγαθή διάθεση που θα την εκδηλώνουμε με το λίγο φιλότιμο αγώνα μας και την συναίσθηση της αμαρτωλότητάς μας. Όλα τα άλλα μας δίνει εκείνος”

“Η πλήρης ανάθεση της ζωής μας στο Θεό, είναι μια λύτρωση από την ανασφάλεια που φέρνει η πίστη στο εγώ, και μας κάνει να χαρούμε τον παράδεισο από αυτή τη ζωή“.Άγιος Σωφρόνιος Σαχάρωφ

Αλήθεια, όλο το νόημα της ζωής βρίσκεται στο να ζει ο νους και η καρδιά μας με τον Θεό· να γίνει ο Θεός η ζωή μας. Αυτό και μόνο ο ίδιος ζητά. Γι’ αυτό και δημιουργηθήκαμε, για να ζήσουμε τη ζωή Του.

Μην ξεχνάτε αυτά τα λόγια. Ο Θεός σας έδωσε χρόνο για να οικοδομήσετε την αιώνια σωτηρία σας. Μην τον σπαταλάτε!
Ο σκοπός που θέτουμε στη ζωή μας εμποτίζει όλες τις πράξεις μας.
Ο χρόνος γίνεται ένα θαυμάσιο προοίμιο στη θεία αιωνιότητα.
Τέτοιος οφείλει να είναι ο χριστιανός. Ένα «καλώδιο υψηλής τάσεως», πάνω στο οποίο μπορεί να καθίσει ένα πουλάκι χωρίς να πάθει την παραμικρή ζημία, αλλά μέσα από το οποίο περνά ενέργεια ικανή να κάνει ολόκληρο τον κόσμο να εκραγεί. Ιδού με ποιόν τρόπο εγγίζουμε την αιώνια Βασιλεία του Χριστού.
– Καθένας έχει τον ιδιαίτερο τρόπο ζωής που δεν ομοιάζει με κανέναν άλλον. Όλοι, όμως, οδηγούνται και καταλήγουν στον Θεό, όπως οι ακτίνες σε έναν τροχό συνδέονται με το κέντρο.

Ο Θεός δημιούργησε τη ζωή, δεν δημιούργησε το θάνατο. Σκοπός μας είναι η ζωή με τον Χριστό-Θεό, η αθανασία, η αιωνιότητα. Σύμφωνα με την Αποκάλυψη, η αιωνιότητα του Θεού μπορεί να μας μεταδοθεί.
Πώς να εργαστούμε τη σωτηρία μας; Πώς να αφθαρτοποιήσουμε το σώμα μας, να ελευθερωθούμε από το κράτος της αμαρτίας και την εξουσία του θανάτου; Αυτή πρέπει να είναι η μέριμνα μας κάθε στιγμή· διαρκώς πιο δυνατή, πιο έντονη. Η ζωή είναι τόσο σύντομη και ο σκοπός τόσο υψηλός, αλλά και τόσο απομακρυσμένος.

Αν η εν Χριστώ σωτηρία είναι ο μοναδικός σκοπός της ζωής μας, ό,τι κάνουμε γίνεται πράξη προσευχής, πράξη λειτουργική.
Να πιστεύετε ακράδαντα στην πρόνοια του Θεού για σας, παρά τις όποιες θλίψεις και τους κόπους. Εκείνο που τώρα υπομένετε θα σας καταλογισθεί ως μαρτύριο…Το να μειώνουμε το προσωπικό σχέδιο του Θεού για μας δεν είναι μόνο σφάλμα, αποτελεί αμαρτία.

«Προσδοκώ ανάστασιν νεκρών και ζωήν του μέλλοντος αιώνος». Τί σημαίνει η τελευταία φράση του Συμβόλου της πίστεως; Δεν μπορούμε να αντέξουμε την ιδέα της αιώνιας ζωής, εκτός αν αυτή η αιωνιότητα εισέλθει στη ζωή μας.
Η αγάπη του Χριστού πρέπει να γεμίζει την καρδιά μας πάντοτε.

Όταν η αγάπη του Χριστού μας εγγίζει, αισθανόμαστε την αιωνιότητα.
Ένα μόνο έχει σημασία: να φυλάξουμε την ένταση της προσευχής και της μετάνοιας.
Να γίνετε μωροί, μωροί σαν τους αληθινούς ασκητές! Γιατί μωροί; Γιατί να είναι κάποιος χριστιανός σημαίνει να ζει συγχρόνως σε δύο επίπεδα: στο παρόν και στην αιωνιότητα.

Μηχανευθείτε τρόπους να είστε με τον Θεό!

Όταν ο νους και η καρδιά μας στρέφονται προς τον Θεό, όλα γίνονται εύκολα. Χωρίς τη δυναμική αυτή κίνηση προς τον Θεό, η ζωή χάνει το νόημά της.
Πρέπει πάση θυσία να μην αφήσουμε να μας εμποδίσουν οι μέριμνες της καθημερινής ζωής να παραμείνουμε εν Πνεύματι με τον Χριστό, που βρίσκεται στα δεξιά του Πατρός και με το Πνεύμα το Άγιο.

Είθε ο Θεός να σας δώσει τη δύναμη να κρατήσετε το πνεύμα, το νου και την καρδιά σας στο Πνεύμα του Χριστού. Τότε ο,τιδήποτε και αν συμβεί θα μπορεί πολύ γρήγορα βαθιά να μεταμορφωθεί. Αυτό που ήταν ανιαρό και αποθαρρυντικό θα εξαφανισθεί, μεταμορφωμένο από τον πόθο σας να είστε εκεί όπου είναι ο Χριστός, ο Θεός σας.

…Αν εμείς λέγαμε μόνο τις δύο πρώτες λέξεις της προσευχής αυτής, δηλαδή Πάτερ ημών, αντιλαμβανόμενοι το βαθύ τους νόημα, τότε όλη μας η ζωή σε όλα τα επίπεδα και τις εκδηλώσεις της θα άλλαζε ριζικά. Αν εγώ είμαι υιός τον άναρχου Πατρός, σημαίνει ότι βρίσκομαι έξω από την εξουσία του θανάτου, σημαίνει ότι δεν είμαι δούλος αλλά κύριος, κατ’ εικόνα της κυριότητος του ίδιου του Θεού, σημαίνει ότι αυθεντικά είμαι ελεύθερος με τη μοναδικά αληθινή έννοια της ελευθερίας. Παραμένοντας σε τέτοια κατάσταση, ο άνθρωπος δέχεται κάθε άλλον συνάνθρωπό του ως υιό αναστάσεως και παύει πλέον αυτός να είναι για μένα «μηδαμινός»» ή «ξένος», αλλά είναι ο αιώνιος αδελφός μου. Πώς μπορώ να φονεύσω τέτοιον αδελφό; Αλλά μαζί του ούτως ή άλλως συναντιέμαι στην αιωνιότητα, έξω από την οποία είναι αδιανόητη η ύπαρξη ακόμη και του ιδίου του χρόνου. Ή όπως έλεγε ο Γέροντας Σιλουανός, «ο αδελφός μου είναι η ζωή μου».

Σε τέτοια κατάσταση ο άνθρωπος εύκολα και με φυσικό τρόπο συγχωρεί σε όλους τα πάντα και αγαπά πραγματικά τους εχθρούς του. Αλλά την αληθινή αυτή ευαγγελική κατάσταση κατορθώνουν μόνον όσοι πραγματικά πιστεύουν. Η προσευχή που απορρέει από τέτοια παιδική πίστη αμεσότητας αποκαλύπτει στον άνθρωπο άλλους ορίζοντες, μπροστά στους οποίους όλα τα υπόλοιπα στερούνται νοήματος …

Όλα πρέπει να μετατραπούν σε προετοιμασία για την συνάντηση με Εκείνον, ο Οποίος δημιούργησε τον κόσμο αυτό και εμάς. Και όσο περισσότερο αφοσιωνόμαστε σε Αυτόν , τόσο περισσότερο αισθανόμαστε την απειρότητα και την αιωνιότητα .Όλη η εν τω Χριστώ Θεώ ζωή, όλη η Καινή Διαθήκη, αναφέρεται ουσιαστικά μόνο στην αιωνιότητα και στην προετοιμασία γι’ αυτήν.

Από ελάχιστα πράγματα γεννιέται η αιωνιότητα.

Όταν ο άνθρωπος φθάση σε μια πνευματική κατάσταση και έχη Χάρη από τον Θεό, τότε γίνεται διδακτός Θεού. Τότε όλα τον διδάσκουν. Ο Θεός έστειλε τον Μέγα Αντώνιο στον υποδηματοποιό, για να διδαχθή την αυτομεμψία, αν και ο Μέγας Αντώνιος είχε Χάρη, ήταν ανώτερος από τον υποδηματοποιό, γι’ αυτό γιορτάζουμε τον Μ. Αντώνιο και όχι τον υποδηματοποιό. Επίσης, ο πνευματικός άνθρωπος διδάσκεται από όλη την φύση.

”….Ο Χριστός και όλη η αποκάλυψη της Καινής Διαθήκης μάς ομιλούν κυρίως γιά την αιωνιότητα και τις οδούς πού οδηγούν σε αυτήν. Σε μάς πού έχουμε δημιουργηθεί από το μηδέν είναι δύσκολο να εννοήσουμε το αιώνιο. Ερχόμαστε σε επαφή όμως με την αιωνιότητα αυτή, γιατί ζούμε μέσα στην Εκκλησία, και η Εκκλησία είναι προθάλαμος της αιωνιότητας. Γιατί; Διότι υπάρχουν προφητείες και προρρήσεις γιά την εποχή μας, πού διατυπώθηκαν δύο χιλιάδες χρόνια πριν, και προαναγγέλλουν ότι έτσι θα γίνει. Συνεπώς, όλη η «ύπαρξή» μας διέπεται από κάποιο προαγγελμένο ήδη σχέδιο, σύμφωνα με κάποιο «πρόγραμμα». Στις προρρήσεις αυτές υπάρχουν πολλές προθεσμίες, η εκπλήρωση των οποίων πραγματοποιείται κατά τον ρουν της ιστορίας. Υπάρχει λοιπόν το αιώνιο. Αν η προσευχή προς τον Θεό, προς τη Θεομήτορα και τούς αγίους βρίσκει την ανταπόκριση της, πού προέρχεται από αυτούς, τότε είναι φανερό ότι αυτοί ζουν. Πώς όμως ζουν, δεν μπορούμε τώρα να το εννοήσουμε… Ή Γραφή λέει ότι υπάρχει δυνατότητα μεταβάσεως από τις πρόσκαιρες διαστάσεις στην αιωνιότητα (ή έννοια «διάσταση» δεν εφαρμόζεται στην αιωνιότητα). Και όταν εμείς επικαλούμαστε Εκείνον, πού υπάρχει από του αιώνος και προ πάντων των αιώνων, λέγοντας «Πάτερ ημών», αυτό δεν μένει αναπάντητο. Αν δόθηκε σε κάποιον να ζήσει τους λόγους αυτούς, «Πάτερ ημών», να αισθανθεί ότι είμαστε τέκνα τού αιωνίου Πατρός, τότε αυτός αντιλαμβάνεται ότι δεν μπορούμε κάθε φορά να μη ζούμε το «πλήγμα» αυτό της αιωνιότητας στο επίπεδο της υπάρξεώς μας…

Η αιωνιότητα είναι η υπεραφθονία της ζωής. Εκείνο πού εμείς εκλαμβάνουμε εδώ ώς πάθημα, ή ακόμη και νέκρωση, θα φανερωθεί στη Βασιλεία τού Θεού ως αυτοκενωτική αγάπη, τέλεια αγάπη, ανεπίστροφη στον εαυτό της. Αγάπη πού αγκαλιάζει όλο τον κόσμο και τον Θεό και τούς αγίους, αγάπη πού πανηγυρίζει βλέποντας όλους αυτούς ως πλούτο της. Ζει ως δική της χαρά να βλέπει τούς άλλους μέσα σε δόξα, «εκλάμποντες ως ο ήλιος» (βλ. Ματθ. 13,43)» .

Γιά την αιωνιότητα αυτή επίσης λάβαμε αποκάλυψη σύμφωνα με την οποία μας έγινε φανερό ότι ο Θεός είναι αγάπη . Στην επίγεια ζωή μας η αγάπη συνιστά την πολυτιμότερη ευτυχία και μακαριότητα. Και χαρακτηριστικό γνώρισμα της αγάπης τού Θεού είναι «το ακόρεστον» … »Στην ερχόμενη Βασιλεία τού Χριστού ουσιώδες στοιχείο θα αποτελέσει η άσβεστη φλόγα της ευγνωμοσύνης προς τον Κύριο Ιησού, πού μάς έσωσε με τα παθήματά Του… (Ό ενθουσιασμός μας ενώπιον Του θα περάσει στην αιωνιότητα. Εκεί η συγκατάβασή Του, η κένωσή Του, ο τραγικός θάνατός Του ξαφνικά θα γίνουν φανέρωση της άπειρης θείας αγάπης. Στην αιωνιότητα επίσης θα ζούμε με την αγάπη αυτή τού Χριστού.) Έτσι θα παραμείνουμε αιώνια σε θαυμασμό θεωρώντας ολόκληρο το Έργο Του (Ιωάν. 17,4): τη σάρκωση, τη φυγή στην Αίγυπτο, το ευαγγέλιο γιά τη σωτηρία, το Θαβώρ, τον Μυστικό Δείπνο, την προσευχή στη Γεθσημανή, τη δίψα επάνω στον Σταυρό και τον θάνατο• όλα αυτά σε αναπόσπαστη σχέση με τα θαύματά Του, την ατελεύτητη σοφία τού κηρύγματος Του, όλων αυτών πού Εκείνος έπραξε»… Άν ο Θεός δεχθεί την ψυχή μου, όπως δέχθηκε τόσα εκατομμύρια άλλους, και εγώ έν Αυτώ θα είμαι ζωντανό πρόσωπο, και ο σύνδεσμός μου μαζί σας δεν θα αλλοιωθεί, αλλά θα είστε στην καρδιά μου το περιεχόμενο της προσευχής μου. Έχουμε ήδη τόσες πολλές μαρτυρίες γιά την πέραν του τάφου ζωή. … (Αγίου Σωφρονίου Σαχάρωφ, Οικοδομώντας το ναό του Θεού, Αιωνιότητα, β’ τόμος , 51, σελ. 124-)

Για να βρεις τον σωστό δρόμο, είναι καλύτερο απ’ όλα να το ζητήσεις από τον ίδιο τον Θεό στην προσευχή:

«Κύριε, Συ ο ίδιος δίδαξε με τα πάντα… Δώσε μου τη χαρά της γνώσεως του θελήματός Σου και των οδών Σου… Δίδαξέ με να Σε αγαπώ αληθινά με όλο μου το είναι, όπως μας παρήγγειλες… Οικοδόμησε τη ζωή μου έτσι, όπως Εσύ ο Ίδιος την συνέλαβες στην προαιώνια βουλή Σου… Ναι, ακόμη και για μένα, γιατί Εσύ κανέναν δεν ξέχασες και κανέναν δεν έπλασες για απώλεια… Εγώ με αφροσύνη εκδαπάνησα τις δυνάμεις που μου έδωσες, αλλά τώρα, στο τέλος της ζωής μου, διόρθωσέ τα όλα Εσύ ο ίδιος, και ο ίδιος δίδαξε με τα πάντα… Αλλά έτσι, ώστε πραγματικά το θέλημά Σου να πραγματοποιηθεί στη ζωή μου, είτε εγώ το καταλαβαίνω είτε δεν το καταλαβαίνω μέχρι καιρού… Μην επιτρέπεις να πορευθώ σε ξένους δρόμους, που οδηγούν στο σκοτάδι… αλλά πριν παραδοθώ στον ύπνο του θανάτου, δώσε σε μένα τον ανάξιο να δω το Φως Σου, ω Φως του κόσμου»

«Ω, ο Θεός, ο Σωτήρας μου, το Φως του νου μου και το κραταίωμα της ψυχής μου, ας σκηνώσει σε μένα η αγαθότητά Σου, για να παραμένω και εγώ αδιάλειπτα σε Σένα, φέροντας παντοτινά μέσα μου το Πνεύμα Σου το Άγιο, ώστε να δώσει σε μένα να ομοιωθώ μαζί Σου, τον μόνο Κύριο μου, όπως ομοιώθηκαν μαζί Σου όλοι οι ανά τους αιώνες άγιοί Σου. »Ναι, Κύριε Ιησού Χριστέ, κατά την αμετάθετη επαγγελία Σου, έλα μαζί με τον Πατέρα και το Πνεύμα το Άγιο και σκήνωσε μέσα μου».

«Συ έδωκας την εντολήν Σου να αγαπώ, και αποδέχομαι αυτήν μεθ’ όλης της υπάρξεώς μου· αλλ’ ιδού, εν εμοί τω ιδίω δεν ευρίσκω την δύναμιν της αγάπης ταύτης … Συ εί η Αγάπη· ελθέ τοίνυν Συ Αυτός και σκήνωσον εν εμοί και ποίησον εν εμοί παν ό,τι Συ ενετείλω ημίν, ότι η εντολή Σου αμετρήτως υπερβαίνει εμέ … Αποκάμνει ο νους μου, δεν δύναται να Σε εννοήση. Αδυνατεί το πνεύμα μου να διεισδύση εις τα μυστήρια της ζωής Σου … Θέλω εν πάσι να ποιώ το θέλημα Σου, αλλ’ αι ημέραι μου παρέρχονται εν αδιεξόδοις αντιφάσεων … Τρέμω μη απολέσω Σε ένεκα των πονηρών εκείνων λογισμών, οίτινες εμφωλεύουν εν τη καρδία μου· και ο φόβος ούτος καθηλοί εμέ επί σταυρού … Ελθέ ούν και σώσον με τον καταποντιζόμενον, ως έσωσας τον Πέτρον, τον τολμήσαντα να πορευθή προς συνάντησιν Σου επί των υδάτων της θαλάσσης» (βλ. Ματθ. 14, 28-31).

Ας μπούμε στον καινούριο χρόνο μ’ αυτή την πίστη και την ελπίδα και πνευματική φλόγα ότι ο Κύριος βρίσκεται σ’ αυτή, κι ας δεχτούμε ό,τι και αν μας συμβή σαν από το χέρι του Θεού. Αντώνιος Bloom Μητροπολίτης Σουρόζ
https://iconandlight.wordpress.com/2019/12/31/37446/

Ο μοναδικός βασιλιάς της καρδιάς μας! Γέροντας Σωφρόνιος του Έσσεξ
https://iconandlight.wordpress.com/2014/12/31/%CE%BF-%CE%BC%CE%BF%CE%BD%CE%B1%CE%B4%CE%B9%CE%BA%CF%8C%CF%82-%CE%B2%CE%B1%CF%83%CE%B9%CE%BB%CE%B9%CE%AC%CF%82-%CF%84%CE%B7%CF%82-%CE%BA%CE%B1%CF%81%CE%B4%CE%B9%CE%AC%CF%82-%CE%BC%CE%B1%CF%82/

Ο Ήλιος της Δικαιοσύνης θα λάμψη· μόνο την πόρτα της ψυχής να κρατήσωμε ανοικτή, ώστε να δεχώμεθα τις ακτίνες του Ηλίου αυτού μέσα μας. Και αν ακόμη πάρουν τα πάντα από μας, δεν μπορούν να πάρουν την ψυχή μας… Μόνον, κάνε υπομονή ακόμη, παιδάκι μου, και η οδύνη αυτή θα περάση· εμείς θα λησμονήσωμε τα βάσανα· θα μείνη μόνον ευγνωμοσύνη για όλα. Αγία Βασιλομάρτυς τσαρίνα Αλεξάνδρα
https://iconandlight.wordpress.com/2021/12/31/%ce%bf-%ce%ae%ce%bb%ce%b9%ce%bf%cf%82-%cf%84%ce%b7%cf%82-%ce%b4%ce%b9%ce%ba%ce%b1%ce%b9%ce%bf%cf%83%cf%8d%ce%bd%ce%b7%cf%82-%ce%b8%ce%b1-%ce%bb%ce%ac%ce%bc%cf%88%ce%b7%ce%87-%ce%bc%cf%8c/

Πρωτοχρονιά με τον Φώτη Κόντογλου. Καρδία συντετριμμένη και τεταπεινωμένη…
https://iconandlight.wordpress.com/2018/12/31/%cf%80%cf%81%cf%89%cf%84%ce%bf%cf%87%cf%81%ce%bf%ce%bd%ce%b9%ce%ac-%ce%bc%ce%b5-%cf%84%ce%bf%ce%bd-%cf%86%cf%8e%cf%84%ce%b7-%ce%ba%cf%8c%ce%bd%cf%84%ce%bf%ce%b3%ce%bb%ce%bf%cf%85-%ce%ba%ce%b1%cf%81/

Γιάννης ο Ευλογημένος! του Φώτη Κόντογλου
https://iconandlight.wordpress.com/2017/12/31/%ce%b3%ce%b9%ce%ac%ce%bd%ce%bd%ce%b7%cf%82-%ce%bf-%ce%b5%cf%85%ce%bb%ce%bf%ce%b3%ce%b7%ce%bc%ce%ad%ce%bd%ce%bf%cf%82-%cf%84%ce%bf%cf%85-%cf%86%cf%8e%cf%84%ce%b7-%ce%ba%cf%8c%ce%bd%cf%84%ce%bf%ce%b3/

Μέγας Βασίλειος το Λιοντάρι του Χριστού – ΔΕΝ ΕΙΣΑΙ ΜΟΝΟΣ
https://iconandlight.wordpress.com/2017/12/31/21095/

Ἀπολυτίκιον τοῦ Ἁγίου
Ἦχος α’

Εἰς πᾶσαν τὴν γῆν ἐξῆλθεν ὁ φθόγγος σου, ὡς δεξαμένην τὸν λόγον σου, δι’ οὗ θεοπρεπῶς ἐδογμάτισας, τὴν φύσιν τῶν ὄντων ἐτράνωσας, τὰ τῶν ἀνθρώπων ἤθη κατεκόσμησας, Βασίλειον Ἱεράτευμα, Πάτερ Ὅσιε, Χριστὸν τὸν Θεὸν ἱκέτευε, δωρήσασθαι ἡμῖν τὸ μέγα ἔλεος.

Ἕτερον τῆς Ἑορτῆς
Ἦχος α’

Μορφὴν ἀναλλοιώτως ἀνθρωπίνην προσέλαβες, Θεὸς ὢν κατ’ οὐσίαν, πολυεύσπλαγχνε Κύριε• καὶ Νόμον ἐκπληρῶν, περιτομήν, θελήσει καταδέχῃ σαρκικήν, ὅπως παύσῃς τὰ σκιώδη, καὶ περιέλῃς τὸ κάλυμμα τῶν παθῶν ἡμῶν. Δόξα τῇ ἀγαθότητι τῇ σῇ, δόξᾳ τῇ εὐσπλαγχνίᾳ σου, δόξα τῇ ἀνεκφράστῳ Λόγε συγκαταβάσει σου.

Ἀπολυτίκιον Ἁγίου Γρηγορίου πατρός.
Ἦχος δ´. Ταχὺ προκατάλαβε.

Ποιμὴν ἱερώτατος Ναζιανζοῦ γεγονώς, ὡς πλήρης χρηστότητος, καὶ καθαρὸς τὴν ψυχήν, ἁγίως διέπρεψας· ὅθεν σου τὴν ἁγίαν, ἑορτάζοντες μνήμην, πόθῳ σου προσκυνοῦμεν τὴν πανσέβα‐ στον κάραν, ἡμᾶς καθαγιάζουσαν, Γρηγόριε ἅγιε.

Ἀπολυτίκιον Ὁσίας Ἐμμελείας. (ὑπὸ Φωτίου Τζελέπη)
Ἦχος πλ. α´. Τὸν Συνάναρχον Λόγον.

Ἐκκλησίας Κυρίου βλαστὸς ὁ ἔνδοξος, Καππαδοκίας τε πάσης καὶ τῶν μητέρων κανὼν ἀναδέ‐ δειξαι σαφῶς ὁ πολυτίμητος· ὅθεν τιμῶμέν σε πιστῶς καὶ τὴν μνήμην σου φαιδρῶς, Ἐμμέλεια, ἐκτελοῦμεν· διὸ πρέσβευε τῷ Κυρίῳ ἀδιαλείπτως ὑπὲρ πάντων ἡμῶν.

 Ἕτερον.
Ἦχος δ΄. Ταχὺ προκατάλαβε.

Βασίλειον ᾄσμασι τὸν Ἱεράρχην Χριστοῦ, Γρηγόριον Νύσσης τε σὺν Πέτρῳ μέλψωμεν, τοὺς τούτων γεννήτορας, ἅμα σὺν Ναυκρατίῳ, τὴν μεγάλην Μακρίναν, σήμερον συνελθόντες, συννημμένως τὴν τούτων, τελέσωμεν πανήγυριν, καρδίας εὐθύτητι.

Ώ! Παντοδύναμε Θεέ και Πατέρα μας,
Πηγή του χρόνου και της αιωνιότητας,
που με τη δύναμη σου
βάζεις τέρμα στην επίγεια ζωή μας
και με τον μονογενή σου Υιό
μας δώρησες με την ανάσταση
την αθανασία και την ασάλευτη βασιλεία.
Σου ζητούμε
να μας δεχθείς και να μας στηρίξεις
με το Άγιο Πνεύμα σου.

Advertisement

John the Blessed… what palaces St. Basil went this evening? Photios Kontoglou

Synaxarion From the Menaion
On January 1, we celebrate the circumcision in the flesh of our Lord, God and Savior Jesus Christ.
On this day we also commemorate our father among the saints Basil the Great, Archbishop of Caesarea in Cappadocia.
On this day the holy Martyr Theodotos died by the sword.
On this day, Saint Gregory, Bishop of Nazianzus, the father of Saint Gregory the Theologian, died in peace.
Our righteous Father Theodosius, Abbot of Triglia.
The holy New Martyr Peter of Tripoli in the Peloponnesus.
Our righteous Father Oyend, Abbot of Condat in the Jura Mountains.
Our Father among the Saints Felix, Bishop of Bourges.
The holy New Martyr Basil the Youth, of Stavropol.
New Hieromartyr Jeremiah Leonov (1918)
Saint Seraphim (Romantsov), Schema-Archimandrite of Sukhumi, Abkhazia, Elder of Glinsk Monastery (1976)

Bless the crown of the year with your goodness, O Lord.
Establish, O Good One, the fruitful vine, which your right hand has planted with love upon the earth, preserving your Church, O All-powerful.

John the Blessed
A tale of Photios Kontoglou

(Describes a visit of St. Basil on the eve of his feast, years after his repose. Translated from the Greek original.*)

The Nativity Feast having passed, St. Basil took his staff and traversed all of the towns, in order to see who would celebrate his Feast Day with purity of heart. He passed through regions of every sort and through villages of prominence, yet regardless of where he knocked, no door opened to him, since they took him for a beggar. And he would depart embittered, for, though he needed nothing from men, he felt how much pain the heart of every impecunious person must have endured at the insensitivity that these people showed him. One day, as he was leaving such a merciless village, he went by the graveyard, where he saw that the tombs were in ruins, the headstones broken and turned topsy-turvy, and how the newly dug graves had been turned up by jackals. Saint that he was, he heard the dead speaking and saying: “During the time that we were on the earth, we labored, we were heavy-burdened, leaving behind us children and grandchildren to light just a candle, to burn a little incense on our behalf; but we behold nothing, neither a Priest to read over our heads a memorial service nor kóllyva, as though we had left behind no one.” Thus, St. Basil was once again disquieted, and he said to himself, “These villagers give aid neither to the living nor to the deceased,” departing from the cemetery and setting out alone in the midst of the freezing snow.

On the eve of the New Year, he came upon a certain hamlet, which was the poorest of the poor villages in all of Greece. The freezing wind howled through the scrub bush and the rocky cliffs, and not a living soul was to be found in the pitch-dark night! Then, he beheld in front of him a small knoll, below which there was secreted away a sheepfold. St. Basil went into the pen and, knocking on the door of the hut with his staff, called out: “Have mercy on me, a poor man, for the sake of your deceased relatives, for even Christ lived as a beggar on this earth.” Awakening, the dogs lunged at him.

But as they drew near him and sniffed him, they became gentle, wagged their tails, and lay down at his feet, whimpering imploringly and with joy. Thereupon, a shepherd, a young man of twenty-five or so, with a curly black beard, opened the door and stepped out: John Barbákos—a demure and rugged man, a sheepman. Before taking a good look at who was knocking, he had already said, “Enter, come inside. Good day, Happy New Year!”

Inside the hut, a lamp was suspended overhead from a cradle that was attached to two beams. Next to the hearth was their bedding, and John’s wife was sleeping. As soon as St. Basil went inside, John, seeing that the old man was a clergyman, took his hand and kissed it, saying, “Your blessing, Elder,” as though he had known him previously and as though he were his father. And the Saint said to him: “May you and all of your household be blessed, together with your sheep, and may the peace of God be upon you.” The wife then arose, and she, too, reverenced the Elder and kissed his hand, and he blessed her. St. Basil looked like a mendicant monk, with an old skoúphia, his rása worn and patched, and his tsaroúchia [a traditional leather slipper, usually adorned with a pompom at the end of the shoe] full of holes; as well, he had an old empty-looking satchel. John the blessed put wood on the fire. Straightway the hut began to glisten, as though seemingly a palace. The rafters seemed to be gilded with gold, while the hanging cheesecloth bags [filled with curing cheese] looked like vigil lamps, and the wooden containers, cheese presses, and all of the accessories used by John in making cheese became like silver, as though decorated by diamonds, as did all of the other humble things that John the blessed had in his hut. The wood burning in the hearth crackled and sang like the birds that sing in Paradise, giving off a fragrance wholly delightful. The couple placed St. Basil near the fire, where he sat, and the wife put down pillows on which he could rest. Then the Elder took the satchel from around his neck, placing it next to him, and removed his old ráson (outside cassock), remaining in his zostikó [inner cassock].

Together with his farmhand, John the blessed went out to milk the sheep and to place the newborn lambs in the lambing pen, and afterwards he separated the ewes that were ready to birth and confined them within the enclosure, while his helper put the other sheep out to graze. His flock was sparse and John was poor; yet, he was blessed. And he was possessed of great joy at all times, day and night, for he was a good man and he had a good wife. Anyone who happened to pass by their hut they cared for as though he were a brother. And it is thus that St. Basil found lodging in their home and settled in, as if it were his own, blessing it from top to bottom. On that night, he was awaited, in all of the cities and villages of the known world, by rulers, Hierarchs, and officials; but he went to none of these. Instead, he went to lodge in the hut of John the blessed.

So, John, after pasturing the sheep, came back in and said to the Saint, “Elder, I am greatly joyful. I wish to have you read to us the writings about St. Basil [i.e., the appointed hymns to the Saint]. I am an illiterate man, but I like all of the writings of our religion [once again, the hymns and services of the Church]. In fact, I have a small book from an Hagiorite Abbot [i.e., from Mt. Athos], and whenever someone who can read and write happens to pass by, I get him to read out of the booklet, since we have no Church near us.”

In the East, it was dimly dawning. St Basil rose and stood, facing eastward, making his Cross. He then bent down, took a booklet from his satchel, and said, “Blessed is our God, always, now and ever, and unto the ages of ages.” John the blessed went and stood behind him, and his wife, having nursed their baby, also went to stand near him, with her arms crossed [over her chest]. St. Basil then said the hymn, “God is the Lord…” and the Apolytikion of the Feast of the Circumcision, “Without change, Thou hast assumed human form,” omitting his own Apolytikion, which states, “Thy sound is gone forth unto all the earth.” His voice was sweet and humble, and John and his wife felt great contrition, even though they did not understand all of the words. St. Basil now said the whole of Matins and the Canon of the Feast, “Come, O ye peoples, and let us chant a song unto Christ God,” without reciting his own canon, which goes, “O Basil, we would that thy voice were present….” Thereafter, he said aloud the entire Liturgy, pronounced the dismissal, and blessed the household. As they sat at the table, having eaten and finished their food, the wife brought the Vasilopeta [a sweet bread or cake baked in honor of St. Basil on the New Year] and placed it on the serving table. Then St. Basil took a knife and with it traced the sign of the Cross on the Vasilopeta, saying, “In the name of the Father and of the Son and of the Holy Spirit.” He cut a first piece, saying, “for Christ,” a second, afterwards, saying, “for the Panagia,” and then “for the master of the house, John the blessed.” John exclaimed, “Elder, you forgot St. Basil!” The Saint replied, “Yes, indeed,” and thus said, “And for the servant of God, Basil.” After this, he resumed: “…and for the master of the house,” “for the mistress of the house,” “for the child,” “for the farmhand,” “for the animals,” and “for the poor.” Thereupon, John the blessed said, “Elder, why did you not cut a piece for your reverendship?” And the Saint said, “But I did, O blessed one!” But John, this blissful man, did not understand.

Afterwards, St. Basil stood up and said the prayer, “O Lord my God, I know that I am not worthy that Thou shouldest enter under the roof of the house of my soul.” John the Blessed then said: “I wonder if you can tell me, Elder, since you know many things, to what palaces St. Basil went this evening? And the rulers and monarchs—what sins do they have? We poor people are sinners, since our poverty leads us into sin.” St. Basil said the same prayer, again—with tears—though changing it: “O Lord my God, I have seen that Thy servant John the simple is worthy and that it is meet that Thou shouldest enter into his shelter. He is a babe, and it is to babes that Thy Mysteries are revealed.” And again John the blissful, John the blessed, understood nothing….

*I have used, here, the Greek text published by Harmos Publications (Athens, Greece, 1994) in its collection Diegémata ton Christougénnon, and have tried to capture in my rendering the style, simple eloquence, and sensitivity of the author’s story as it reads in Greek—Archbishop Chrysostomos of Etna.

Give me a light that I may tread safely into the unknown… put your hand in the hand of God; Anthony Bloom of Sourozh
https://iconandlight.wordpress.com/2021/12/31/give-me-a-light-that-i-may-tread-safely-into-the-unknown-put-your-hand-in-the-hand-of-god-anthony-bloom-of-sourozh-2/

Let us accept the new year anything that befalls us as coming from the hand of God, and in all circumstances let us be Christ’s; Anthony Bloom Metropolitan of Sourozh
https://iconandlight.wordpress.com/2017/12/31/let-us-accept-the-new-year-anything-that-befalls-us-as-coming-from-the-hand-of-god-and-in-all-circumstances-let-us-be-christs-anthony-bloom-metropolitan-of-sourozh/

Troparion of the feast, in the same tone:

O Jesus, Who in the highest dost sit with Thine unoriginate Father and the divine Spirit upon a fiery throne, thou wast well-pleased to be born on earth of Thy Mother, a Maiden who knew not man; wherefore, thou wast circumcised as a babe eight days of age. Glory to Thine all-good counsel! Glory to Thy dispensation! Glory to Thy condescension, O Thou Who alone lovest mankind!

Troparion of the holy hierarch, in Tone I:

Thy sound hath gone forth into all the earth, which hath received thy discourse, whereby thou didst divinely teach and make clear the nature of things, and didst adorn the ways of men. O venerable father, thou royal priesthood, entreat Christ God, that our souls be saved.

Apolytikion of Basil the Great
First Tone

Your voice resounded throughout the world that received your word by which, in godly manner, you taught dogma, clarified the nature of beings, and set in order the character of people. Venerable father, Royal Priesthood, intercede to Christ God to grant us great mercy.

in Tone IV:Spec. Mel.: “Called from on high …”:

O father who art the namesake of kingship, * when thou, the royal priesthood, * didst shepherd the holy Christian nation * with skill and love of wisdom, * then the Lord of all, the King of kings, * the Son Who is one * and equally everlasting and unoriginate * with Him Who begat Him, * crowned thee with the crown of His kingdom. * Him do thou beseech, that He save and enlighten our souls. (Twice)

Of the Indiction. Ode 3. The Irmos..
Establish me, O Christ, on the unshakeable rock of your commandments, and enlighten me with the light of your face; for none is holy but you, O Lover of mankind.

Establish, O Good One, the fruitful vine, which your right hand has planted with love upon the earth, preserving your Church, O All-powerful.

Grant, Lord, that those who in faith sing your praise as God of the universe, may pass through this year abounding in spiritual works, well-pleasing to God.

***

‘If someone reads this prayer in the morning with contrition and attention, the whole day will be blessed.’

Prayer at Daybreak
St Sophrony of Essex, spiritual child of St Silouan the Athonite

Eternal King without beginning, You who are before all worlds, my Maker, Who have summoned all things from non-being into this life: bless this day that You, in Your inscrutable goodness, give to me. By the power of Your blessing enable me at all times in this coming day to speak and act for You, to Your glory, in Your fear, according to Your will, with a pure spirit, with humility, patience, love, gentleness, peace, courage, wisdom and prayer, aware everywhere of Your presence.

Yes, Lord, in Your immense mercy, lead me by Your Holy Spirit into every good work and word, and grant me to walk all my life long in Your sight without stumbling, according to Your righteousness that You have revealed to us, that I may not add to my transgressions.

O Lord, great in mercy, spare me who am perishing in wickedness; do not hide Your face from me. And when my perverted will would lead me down other paths, do not forsake me, my Savior, but force me back to Your holy path.

O You Who are good, to Whom all hearts are open, You know my poverty and my foolishness, my blindness and my uselessness, but the sufferings of my soul are also before You. Wherefore I beseech You: hear me in my affliction and fill me with Your strength from above. Raise me up who am paralyzed with sin, and deliver me who am enslaved to the passions. Heal me from every hidden wound. Purify me from all taint of flesh and spirit.
Preserve me from every inward and outward impulse that is unpleasing in Your sight and hurtful to my brother.

I beseech You: establish me in the path of Your commandments and to my last breath do not let me stray from the light of Your ordinances, so that Your commandments may become the sole law of my being in this life and in all eternity.

O God, my God, I plead with You for many and great things: do not disregard me. Do not cast me away from Your presence because of my presumption and boldness, but by the power of Your love lead me in the path of Your will. Grant me to love You as You have commanded, with all my heart, and with all my soul, and with all my mind, and with all my strength: with my whole being.

For You alone are the holy protection and all-powerful defender of my life, and to You I ascribe glory and offer my prayer.

Grant me to know Your truth before I depart this life. Maintain my life in this world until I may offer You true repentance. Do not take me away in the midst of my days, and when You are pleased to bring my life to an end, forewarn me of my death, so that I may prepare my soul to come before You.

Be with me then, O Lord, on my great and sacred day, and grant me the joy of Your salvation. Cleanse me from manifest and secret sins, from all iniquity hidden in me; and give me a right answer before Your dread judgment-seat.
Amen.

Αχ να ‘μουν το γαϊδουράκι, που μετέφερε το μικρό Χριστό!… άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης

Συναξάριον.
Τῇ ΛΑ'(31ῃ) τοῦ μηνός Δεκεμβρίου, Ἡ Ἀπόδοσις τῆς Ἐορτῆς τῆς κατὰ σάρκα Γέννησις τοῦ Κυρίου καὶ Θεοῦ καὶ Σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ μνήμη τῆς ῾Οσίας καὶ θεοφόρου μητρὸς ἡμῶν Μελάνης τῆς῾Ρωμαίας.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τοῦ Ἁγίου Μάρτυρος καὶ Πρεσβυτέρου Ζωτικοῦ τοῦ Ὀρφανοτρόφου.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ ὁ ὅσιος Γελάσιος ὁ Ἀββᾶς ὁ ἐν Παλαιστίνῃ, ἐν εἰρήνῃ τελειοῦται.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, αἱ Ἅγιαι δέκα Παρθένοι, αἱ ἐν Νικομηδείᾳ τοὺς ὀφθαλμοὺς διατρηθεῖσαι καὶ τὰς πλευρὰς ξεσθεῖσαι, τελειοῦνται.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Ἡ ἁγία Μάρτυς Ὀλυμπιοδώρα πυρὶ τελειοῦται.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ Ἁγίου Μάρτυρος Βόα, τοῦ ἐν Ἱεραπόλει τῆς Φρυγίας ἐπὶ Αὐρηλιανοῦ ἀθλήσαντος
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Ὁ Ἅγιος Γάϊος ἐν εἰρήνῃ τελειοῦται.
Οἱ Ἅγιοι Μάρτυρες Βούσιρις, Γαυδέντιος καὶ Νέμη ξίφει τελειοῦνται.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ Ἁγίου Γεωργίου τοῦ Κυπρίου, τοῦ Ὁμολογητοῦ.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ὁ Ὅσιος Πατὴρ ἡμῶν Κυριακὸς τοῦ Μπισερικάνι τῆς Μολδαβίας, ἐν εἰρήνῃ τελειοῦται.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ὁ Ὅσιος Κυριακὸς τοῦ Τασλάου τῆς Μολδαβίας, ἐν εἰρήνῃ τελειοῦται
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ σύναξιν ἐπιτελοῦμεν τοῦ ἀρχαγγέλου Ῥαφαήλ, ἀρχιδιακόνου Ἀρχιερέως τοῦ Μεγάλου.

ΥΜΝΟΣ
ΓΙΑ ΤΗΝ ΓΕΝΝΗΣΗ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ ΚΑΙ ΘΕΟΥ ΚΑΙ ΣΩΤΗΡΟΣ ΗΜΩΝ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ.
 Αγίου Νικολάου Βελιμιροβιτς

Με διάπυρη αγάπη, Κύριε, συγκατέβης από τον ουρανό
– από την αιώνια άνωθεν ομορφιά, κατήλθες στον ζοφώδη πόνο-
από το αιώνιο Φως, κατήλθες στο πυκνό σκοτάδι του κακού.
Έτεινες το άγιο χέρι Σου στους ανθρώπους, πού τούς στραγγάλιζε η αμαρτία.

Ό ουρανός κατεπλάγη, η γη έσείσθη!
Καλώς όρισες, Χριστέ! Χαίρετε, λαοί, και άγαλλιάσθε!

Με διάπυρη αγάπη, Θεέ,
από την οποία Σύ έπλασες τον κόσμο,
εκένωσας Εαυτόν, μορφήν δούλου λαβών,
τούς δέσμιους για νά λυτρώσεις-
γιά νά άναπλάσεις τον οικο του Θεού
πού έφθειρε ό Άδάμ-
γιά νά φωτίσεις τούς έσκοτισμένους,
νά ελευθερώσεις τούς άμαρτωλούς.

Αγάπη, Εσύ, πού φόβο δεν γνωρίζεις, πού ουδέποτε εκπίπτεις.
Καλώς όρισες, Χριστέ! Αρχηγέ της Σωτηρίας μας!

Με διάπυρη αγάπη, Βασιλεύ του Κάλλους, άφησες την αγγελική ακτινοβολία των Χερουβίμ καί καταδύθηκες στο σπήλαιο της άνθρώπινης ζωής, φως και ειρήνη γιά νά δώσεις στούς απελπισμένους.

Η γη κατεπλάγη μέ φόβο. Πώς νά χωρέσει Σέ τον Αχώρητο; Καλώς όρισες, Χριστέ! Ό κλίνας ουρανούς και συγκαταβάς!
Σέ προσδοκούσε πολύ καιρόν η Κεχαριτωμένη Παρθένος- ή για την ανυψώνει ως Εσένα, Κύριε, κλίμακα επουράνιο, γέφυρα μετάγουσα, ώστε δι αυτής Σύ νά συγκαταβεϊς καί εκ του Θρόνου Σου του επηρμένου, νά κατέλθεις από την πόλη του ουρανού, γιά νά φέρεις την Υγεία καί τον άνθρωπο νά λυτρώσεις άπ’ την άμαρτία!
Παναγία Παρθένε, Χρυσούν Θυμιατήριον!
Σοί πρέπει δόξα καί αινεσις, Μητέρα Κεχαριτωμένη!
(Αγ. Νικολάου Βελιμίροβιτς, «Πρόλογος της Αχρίδας» – τ. 12, Δεκέμβριος)

***

Ομιλία
Για τον Δίκαιο Ιωσήφ.
Αγίου Νικολάου Βελιμιροβιτς

Ιωσήφ δέ ό ανήρ αυτής, δίκαιος ών και μή βέλων αυτήν παραδειγματίσαι, έβουλήθη λάθρα άπολϋσαι αύτήν….
Διεγερθείς δέ ό Ιωσήφ άπό του ύπνου έποίησεν ώς προσέταξεν αύτώ ό άγγελος Κυρίου και παρέλαβε τήν γυναίκα αυτού.… (Ματθ. 1.19, 24)

Πρέπει κανείς νά φοβάται τον Θεό μάλλον, παρά τους ανθρώπους, και πρέπει να υπακούει τον Θεό μάλλον, παρά τούς ανθρώπους. Αυτό είναι τό δίδαγμα από την ζωή του Δικαίου Ιωσήφ, του Μνήστορος και προστάτη τής Παναγίας Θεοτόκου Μαρίας.
Ό Ιωσήφ έζησε στο μεταίχμιο του περάσματος από τον Νόμο στη Χάρη καί υπήρξε πιστός στον Νόμο μέχρι νά εμφανιστεί ή Χάρις. Όταν εμφανίστηκε ή καινή Χάρις του Θεού, εκείνος τήν εμπιστεύτηκε.
Υπακούοντας στο γράμμα του Νόμου, ό Ιωσήφ θέλησε νά απομακρύνει τή Μαρία (εβουλήθη λάβρα απολϋσαι αυτήν), όταν εκείνη συνέλαβε τον Σωτήρα του κόσμου στο πανάσπιλο σώμα της. Άφ’ ής στιγμής όμως άγγελος Κυρίου του ανήγγειλε ότι ή σύλληψη καί κυοφορία τής Μαρίας ήταν εκ Πνεύματος Αγίου (τό γάρ έν αύτη γεννηθέν έκ Πνεύματός εστίν Αγίου – Ματθ. 1, 20), εγκατέλειψε τήν πρόθεσή του καί δεν απομάκρυνε τή Μαρία, αλλά εποίησεν ώς προσέταξεν  αυτώ ό άγγελος Κυρίου. Δεν αποφάσισε από μόνος του, άλλα υπάκουσε στο θέλημα του Θεού! Κατά συνέπεια ό Θεός τον αξίωσε μεγάλης δόξας, τόσο επί γης όσο και στον ουρανό.
Αθόρυβα και εν τω κρυπτώ υπηρετούσε τον Θεό και ο Θεός φανερά τον δόξασε. Όχι μόνον αυτός αξιώθηκε της Βασιλείας του Θεού, αλλά επίσης και οί υιοί και οί θυγατέρες του.
Αλήθεια, ποιος πατέρας θά επιθυμούσε κάτι περισσότερο άπό τό νά γίνει ό γιός του άπόστολος του Χριστού! Μάλιστα ό Ιωσήφ είχε δυο γιους πού έγιναν απόστολοι.
Έτσι λοιπόν δοξάζει ό Θεός αυτούς πού Τον σέβονται καί Τον υπακούουν.

Πανθαύμαστε Κύριε, Θεέ του δικαίου Ιωσήφ, πρέσβευε καί υπέρ ημών των αμαρτωλών, ώστε νά αγαπήσουμε τη δικαιοσύνη Σου καί να φοβόμαστε μόνον Εσένα!

Σοί πρέπει πάσα δόξα, τιμή καί προσκύνησις εις τούς αιώνας τών αιώνων. Αμήν.
(Αγ. Νικολάου Βελιμίροβιτς, «Πρόλογος της Αχρίδας» – τ. 12, Δεκέμβριος).

***

Αχ να ‘μουν το γαϊδουράκι, που μετέφερε το μικρό Χριστό!…
άγιος Παΐσιος ο αγιορείτης

«Ο Χριστός με τη μεγάλη Του αγάπη και με την μεγάλη Του αγαλλίαση, που σκορπάει στις ψυχές των πιστών με όλες τις άγιες γιορτές Του, μας ανασταίνει αληθινά, αφού μας ανεβάζει ψηλά πνευματικά. Αρκεί να συμμετέχουμε και να έχουμε όρεξη πνευματική για να τις πανηγυρίζουμε πνευματικά. Τότε τις γλεντάμε πνευματικά και μεθάμε πνευματικά από το παραδεισένιο κρασί, που μας φέρνουν οι Άγιοι και μας κερνούν…
Τις γιορτές για να τις ζήσουμε, πρέπει να έχουμε τον νου μας στις άγιες ημέρες και όχι στις δουλειές που έχουμε να κάνουμε για τις άγιες ημέρες. Να σκεφτόμαστε τα γεγονότα της κάθε αγίας ημέρας και να λέμε την ευχή δοξολογώντας τον Θεό. Έτσι θα γιορτάζουμε με πολύ ευλάβεια κάθε γιορτή. 
Να μελετάμε και να ζούμε τα θεία γεγονότα συνέχεια. Όταν κανείς μελετάει τα γεγονότα της κάθε γιορτής, φυσιολογικά θα συγκινηθεί και με ιδιαίτερη ευλάβεια θα προσευχηθεί. Έπειτα στις Ακολουθίες ο νους να είναι στα γεγονότα που γιορτάζουμε και με ευλάβεια να παρακολουθούμε τα τροπάρια που ψέλνονται. Όταν ο νους είναι στα θεία νοήματα, ζει τα γεγονότα ο άνθρωπος, και έτσι αλλοιώνεται. 

– Γέροντα, μετά την Αγρυπνία των Χριστουγέννων δεν κοιμόμαστε;.. 
– Χριστούγεννα και να κοιμηθούμε! Η μητέρα μου έλεγε: «Απόψε μόνον οι Εβραίοι κοιμούνται». Βλέπεις, την νύχτα που γεννήθηκε ο Χριστός οι άρχοντες κοιμόνταν βαθιά, και οι ποιμένες «αγραυλούσαν». Φύλαγαν τα πρόβατα την νύχτα παίζοντας την φλογέρα. Κατάλαβες; Οι ποιμένες πού αγρυπνούσαν είδαν τον Χριστό… 

– Πώς ήταν γέροντα, το σπήλαιο; 
– Ήταν μία σπηλιά μέσα σε έναν βράχο και είχε μία φάτνη, τίποτε άλλο δεν είχε. Εκεί πήγαινε κανένας φτωχός και άφηνε τα ζώα του. Η Παναγία με τον Ιωσήφ, επειδή όλα τα χάνια ήταν γεμάτα και δεν είχαν πού να μείνουν, κατέληξαν σε αυτό το σπήλαιο. Εκεί ήταν το γαϊδουράκι και το βοϊδάκι, που με τα χνώτα τους ζέσταναν τον Χριστό! «Ἔγνω βοῦς τον κτησάμενον και όνος την φάτνην του κυρίου αὐτοῦ», δεν λέει ο Προφήτης Ησαΐας;…

– Σε ένα τροπάριο, Γέροντα, λέει ότι η Υπεραγία Θεοτόκος βλέποντας τον νεογέννητο Χριστό, «χαίρουσα ὁμοῦ καί δακρύουσα» ἀναρωτιόταν:… «Ἐπιδώσω σοι μαζόν, τῷ τά σύμπαντα τρέφοντι, ἢ υμνήσω σε, ὡς Υἱόν καί Θεόν μου; ποίαν εὕρω ἐπί σοί προσηγορίαν;»
– Αυτά είναι τα μυστήρια του Θεού, η πολύ μεγάλη συγκατάβαση του Θεού, την οποία δεν μπορούμε εμείς να συλλάβουμε!…

– Γέροντα, πώς θα μπορέσουμε να ζήσουμε το γεγονός της Γεννήσεως, ότι δηλαδή ο Χριστός «Σήμερον γεννάται εκ Παρθένου»;… 
– Για να ζήσουμε αυτά τα θεία γεγονότα, πρέπει ο νους να είναι στα θεία νοήματα. Τότε αλλοιώνεται ὁ άνθρωπος. «Μέγα και παράδοξον θαύμα τετέλεσται σήμερον», ψάλλουμε. Άμα ο νους μας είναι εκεί, στο «παράδοξον», τότε θα ζήσουμε και το μεγάλο μυστήριο της Γεννήσεως του Χριστού. 
Εγώ θα εύχομαι η καρδιά σας να γίνει Αγία Φάτνη και το Πανάγιο Βρέφος της Βηθλεέμ να σας δώσει όλες τις ευλογίες Του…
(Από το βιβλίο: «Περί προσευχής», Αγίου Παϊσίου Αγιορείτου, Λόγοι ΣΤ`, σελ. 195-196, Εκδόσεις Ιερόν Ησυχαστήριον «Ευαγγελιστής Ιωάννης ο Θεολόγος» Σουρωτή Θεσσαλονίκης)

– Εύχομαι ο Χριστός και η Παναγία να σε έχουν κοντά τους σαν το αρνάκι που είναι δίπλα στην φάτνη. Νομίζω, περνάει καλά, όπως και το βοϊδάκι και το γαϊδουράκι, που ζεσταίνουν τον Χριστό στην φάτνη. «Έγνω βους τον κτησάμενον και όνος την φάτνην του Κυρίου αυτού», λέει ο Προφήτης Ησαΐας (Ησ. 1,3). 
Γνώρισε δηλαδή το βοϊδάκι το αφεντικό του και το γαϊδουράκι την φάτνη του Κυρίου του. Γνώρισαν τι ήταν μέσα στη φάτνη και με τα χνώτα τους το ζέσταιναν! Κατάλαβαν τον Δημιουργό τους!… 
Αλλά και το γαϊδουράκι, τι τιμή να πάει τον Χριστό μετά στην Αίγυπτο! Οι άρχοντες είχαν άρματα χρυσοκέντητα, και ο Χριστός τι χρησιμοποίησε! Τι καλά να ήμουν αυτό το γαϊδουράκι!… 
(Από το βιβλίο: «Πάθη και Αρετές», Αγίου Παϊσίου Αγιορείτου, Λόγοι Ε’, σελ. 23, Εκδόσεις Ιερόν Ησυχαστήριον «Ευαγγελιστής Ιωάννης ο Θεολόγος» Σουρωτή Θεσσαλονίκης) 

***

Μη λες «ο Χριστός» αλλά «ο Χριστός μας».
Άνοιξε την καρδιά σου στο Χριστόν μας, παρακάλεσε Τον και Εκείνος θα βοηθήσει!
Κάθε ημέρα, στην Βηθλεέμ βρίσκομαι. Μπορείς σωματικά να είσαι όπου αναγκαστικά είσαι υποχρεωμένος να είσαι. Αλλά με τον νουν σου, όπου εσύ θέλεις. Τον νουν σου δεν εξουσιάζει κανείς.
Ημέρα πού θα πέραση και δεν ένοιωσες τον Χριστό μας στην καρδία σου, δια της προσευχής, να θεωρείς ότι απώλεσες αύτη την μέρα! Γέροντας Ιερώνυμος της Αιγίνης

***

Ο Άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος στον θαυμάσιο λόγο του για τα Χριστούγεννα προτρέπει: ”Αν εις Αίγυπτον φεύγη, προθύμως συμφυγαδεύθητι. Καλόν τω Χριστώ συμφεύγειν διωκομένω. Αν εν Αιγύπτω βραδύνη, κάλεσον αυτόν εξ Αιγύπτου, καλώς εκεί προσκυνούμενον. ∆ια πασών όδευσον αμέμπτως των ηλικιών Χριστού και δυνάμεων, ως Χριστού μαθητής….” Αν ο Χριστός φεύγει στην Αίγυπτο, φύγε και συ πρόθυμα μαζί του, γιατί είναι προτιμότερο να φεύγεις μαζί με το Χριστό όταν διώκεται. Αν παραμένει πολύ στην Αίγυπτο και λατρεύεται σωστά εκεί, κάλεσέ τον από την Αίγυπτο. Πέρασε αμέμπτως από όλες τις ηλικίες και τις δυνάμεις του Χριστού, ως μαθητής του Χριστού. Καθαρίσου, κάνε περιτομή, αφαίρεσε το κάλυμμα που έχεις από τη δημιουργία. Έπειτα απ’ αυτό δίδαξε στο ιερό, διώξε απ’ εκεί τους εμπορευόμενους τον οίκο του Θεού, άφησε να σε λιθοβολήσουν, αν θα πρέπει να πάθεις κάτι τέτοιο. Γνωρίζω καλά, ότι θα ξεφύγεις ανάμεσα απ’ αυτούς οι οποίοι σε λιθοβολούν όπως ο Θεός. Διότι ο Λόγος δεν λιθοβολείται. Αν σε οδηγήσουν εμπρός στον Ηρώδη, μην του δώσεις απάντηση στα περισσότερα. Θα σεβασθεί τη σιωπή σου περισσότερο απ’ όσο θα σεβασθεί τους πολλούς λόγους των άλλων. Αν σε μαστιγώσουν, ζήτησε να εκτελέσουν ολόκληρη την ποινή. Φρόντισε να γευθείς χολή, πιες ξύδι, ζήτησε εμπτυσμούς, δέξου κτυπήματα και ύβρεις, στεφανώσου με τα αγκάθια του δύσκολου δρόμου του Θεού, ντύσου το κόκκινο ένδυμα, δέξου το καλάμι, άφησε να σε προσκυνήσουν εκείνοι οι οποίοι ειρωνεύονται την αλήθεια.
Τέλος, σταυρώσου μαζί με το Χριστό, νεκρώσου μαζί του, κατέβα πρόθυμα μαζί του στον τάφο, για να αναστηθείς και μαζί του, για να δοξασθείς και να βασιλεύσεις μαζί του [Λόγος 38, Εις τα Θεοφάνια, είτουν τα Γενέθλια του Σωτήρος 18, PG 36, 332B. – ΕΠΕ τ. 5ος , σ.37-71]. εξεφωνήθη τα Χριστούγεννα του 379 στην Κωνσταντινούπολη. Δεν υπάρχει καλύτερος λόγος, καλύτερη ομιλία που εξεφωνήθη για τα Χριστούγεννα.

***

Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς

Ένα περιστατικό από τη ζωή του Χριστού ως θείου Βρέφους:

Όταν η αγία οικογένεια διέφυγε από το ξίφος του Ηρώδη και πορευόταν στην Αίγυπτο, εμφανίστηκαν καθ’ οδόν κάποιοι ληστές, με πρόθεση να κατακλέψουν τους οδοιπόρους.

Ο δίκαιος Ιωσήφ οδηγούσε το γαϊδουράκι, πάνω στο οποίο ήταν φορτωμένα τα λίγα υπάρχοντά τους και όπου επέβαινε η Υπεραγία Θεοτόκος, κρατώντας στο στήθος της τον Υιό της.

Οι ληστές άρπαξαν το γαϊδουράκι με σκοπό να το οδηγήσουν μακριά, και ένας απ’ αυτούς πλησίασε τη Μητέρα του Θεού για να δει τι κρατούσε κατάστηθα. Μόλις αντίκρισε το Χριστό-νήπιο, εξεπλάγη από την ασυνήθιστη ομορφιά Του και τότε, μέσα στην έκπληξή του, αναφώνησε:

«Και ο Θεός αν έπαιρνε σάρκα ανθρώπινη, δεν θα μπορούσε να είναι πιο όμορφος απ’ αυτό το Παιδί!». Κατόπιν ο ληστής πρόσταξε τους συνεργούς του να μην αρπάξουν τίποτα απ’ αυτούς τους οδοιπόρους.

Γεμάτη ευγνωμοσύνη προς τον γενναιόδωρο αυτό ληστή, η Παναγία Θεοτόκος του είπε:

«Γνώριζε ότι το Παιδί αυτό θα σε ανταμείψει με ανταμοιβή μεγάλη, επειδή εσύ σήμερα Τον προστάτευσες».

Τριάντα τρία χρόνια αργότερα ο ίδιος άνθρωπος κρεμόταν στο Σταυρό, για τα παραπτώματά του, σταυρωμένος στα δεξιά του Σταυρού του Χριστού.

Το όνομά του ήταν Δυσμάς και το όνομα του άλλου, εξ αριστερών, ληστή ήταν Γεστάς. Βλέποντας ο Δυσμάς τον Δεσπότη, τον αθώο και αναμάρτητο Ιησού Χριστό, σταυρωμένο, μετανόησε για κάθε κακό που είχε κάνει στη ζωή του. Όταν ο Γεστάς βλασφήμησε εναντίον του Κυρίου, ο Δυσμάς Τον υπερασπίστηκε λέγοντας: ούτος δε ουδέν άτοπον έπραξε (Λουκ. 23, 41).

Ο Δυσμάς επομένως ήταν ο σοφός ληστής στον οποίον είπε ο Χριστός μας: αμήν λέγω σοι, σήμερον μετ’ εμού έση εν τω παραδείσω (Λουκ. 23. 43). Ο Κύριος χάρισε τον Παράδεισο σ’ αυτόν που Του χάρισε τη ζωή, όταν ήταν Παιδί!
(Αγ. Νικολάου Βελιμίροβιτς, «Πρόλογος της Αχρίδας» – τ. 12, Δεκέμβριος, σ. 244-245)

***

Ένα ακόμη περιστατικό από την οδοιπορία της αγίας Οικογένειας με το Θείο Βρέφος:

Όταν η Παναγία Παρθένος μαζί με το Θείο Βρέφος και τον δίκαιο Ιωσήφ πλησίαζαν στην Ερμόπολη του Καΐρου, είδαν ένα δέντρο λίγο έξω από τις πύλες της πόλεως. Αποκαμωμένοι από τη μακρά οδοιπορία τους, πλησίασαν στο δέντρο αυτό για ν’ αναπαυτούν λίγο, μολονότι ήταν πολύ ψηλό και δεν τούς πρόσφερε αρκετή σκιά. Οι Αιγύπτιοι ονόμαζαν το δέντρο «Περσέα» και το προσκυνούσαν σαν θεό, πιστεύοντας ότι κάποια θεότητα κρυβόταν στο φύλλωμά του. Στην πραγματικότητα, εμφώλευε εκεί ένα πονηρό πνεύμα. Καθώς πλησίαζε η άγια οικογένεια, το δέντρο τινάχτηκε έντονα και το πονηρό πνεύμα, έντρομο από το Παιδί-Θεό πού πλησίαζε, έφυγε μακριά. Αμέσως τότε το δέντρο, σαν έλλογο ον, έγειρε προς τη γη, και προσκύνησε τον Δημιουργό του.

Το γερμένο δέντρο πρόσφερε έτσι μια πλούσια σκιά, κάτω άπ’ την όποια αναπαύτηκαν οι κουρασμένοι ταξιδιώτες. Από εκείνη την ημέρα έλαβε θεραπευτικές ιδιότητες από τον Δεσπότη Χριστό, γιά να μπορεί να θεραπεύει κάθε ασθένεια των ανθρώπων.

Κατόπιν οι άγιοι οδοιπόροι έφθασαν στο χωριό Ματάρια. Υπήρχε εκεί κοντά μια συκιά• όταν ο Ιωσήφ έφυγε να πάει στο χωριό γιά δουλειές, η Θεοτόκος κατέφυγε κάτω από τα κλαδιά τού δέντρου αυτού μαζί με τον Κύριο. Τότε, ώ τού θαύματος, το δέντρο χαμήλωσε την κορυφή του μέχρι το έδαφος, δημιουργώντας έτσι μια σκιά για τούς ταξιδιώτες, ενώ το κάτω μέρος του κορμού του ανοίχτηκε για να μπορούν η Θεομήτωρ και το Παιδί να μπουν μέσα του και να αναπαυτούν.

Ακόμη μεγαλύτερο θαύμα ήταν το γεγονός ότι ξαφνικά ανέβλυσε μια πηγή με τρεχούμενο ζωντανό νερό, εκεί κοντά στη συκιά. Ο Ιωσήφ ανακάλυψε και μια καλύβα, σε όχι μεγάλη απόσταση από την πηγή, και εγκαταστάθηκαν εκεί, για να πίνουν άπ’ αυτή την πηγή. Αυτή ήταν και η μοναδική πηγή σε όλη την Αίγυπτο, διότι όλο το υπόλοιπο διαθέσιμο νερό σ’ αυτή τη χώρα προέρχεται από τον Νείλο ποταμό, πού διακλαδίζεται σε αναρίθμητα κανάλια.

Έτσι, λοιπόν, ο Κύριος Ιησούς, η Αθάνατος, Ακένωτος, Ουράνια Πηγή τού ζώντος ύδατος είλκυσε και αυτή την πηγή μέσα από τη γη!

Στο κρύο σπήλαιο της Βηθλεέμ πρώτα άρχισε να χτυπά η πλέον ζεστή καρδιά, που χτύπησε στη γη. Κάθε κτύπος τούτης της καρδιάς σήμαινε αγάπη και μόνο αγάπη προς το γένος των ανθρώπων. Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς- άγιος Παΐσιος ο αγιορείτης
iconandlight.wordpress.com/2020/12/21/η-ιστορία-της-ευλογημένης-ελιάς/

Ακολουθώντας το εξόριστο Βρέφος … μένουμε πάντοτε με τον νικητή και θριαμβευτή της ιστορίας. Η νίκη είναι πάντα δική του. Στα χέρια του βρίσκεται η Εκκλησία του και ο λαός του. Αυτός ανατρέπει τυράννους και καθεστώτα. Αυτός συντρίβει κάθε υπερφίαλο διώκτη που νομίζει ότι μπορεί να σταθεί εμπόδιο στο σχέδιό του.
https://iconandlight.wordpress.com/2020/12/25/%ce%b1%ce%ba%ce%bf%ce%bb%ce%bf%cf%85%ce%b8%cf%8e%ce%bd%cf%84%ce%b1%cf%82-%cf%84%ce%bf-%ce%b5%ce%be%cf%8c%cf%81%ce%b9%cf%83%cf%84%ce%bf-%ce%b2%cf%81%ce%ad%cf%86%ce%bf%cf%82-%ce%bc%ce%ad%ce%bd/

Χριστούγεννα με τους αγίους Πατέρες μας Ιάκωβον της Ευβοίας και Ευμένιον Σαριδάκη
https://iconandlight.wordpress.com/2019/12/25/36739/

Εύχομαι το ουράνιον βρέφος, να γεννηθή εις τας καρδίας όλων μας… π. Ευμένιος Σαριδάκης
https://iconandlight.wordpress.com/2017/12/29/20928/

Ἀπολυτίκιον τῆς Ὁσίας.
Ἦχος δ´. Ὁ ὑψωθεὶς ἐν τῷ Σταυρῷ.

Καταυγασθεῖσα τὴν ψυχὴν φρυκτωρίαις τοῦ ἀναλάμψαντος ἡμῖν ἐκ Παρθένου, ἐν ἀρεταῖς διέλαμψας, πανεύφημε· πλοῦτον γὰρ σκορπίσασα ἐπὶ γῆν ἐφθαρμένον, ἐναπεθησαύρισας τὸν οὐράνιον πλοῦτον καὶ ἐν ἀσκήσει ἔλαμψας φαιδρῶς· ὅθεν, Μελάνη, σὲ πόθῳ γεραίρομεν.

Ἕτερον τῆς Ὁσίας. (Γερασίμου Μικραγιαννανίτου)
Ἦχος δ´. Ταχὺ προκατάλαβε.

Τοῦ πλούτου σκορπίσασα, τὰς μυριάδας σεμνή, τὸν πλοῦτον τῆς Χάριτος, δι᾿ ἐναρέτου ζωῆς, Ὁσία ἐπλούτισας· σὺ γὰρ δι᾿ ἐγκρατείας, καὶ ζωῆς ἰσαγγέλου, σκεῦος τοῦ Παρακλήτου, ἐπαξίως ἐδείχθης· διό σε μακαρίζομεν, Μελάνη θεόληπτε.

Ἀπολυτίκιον Ζωτικοῦ, προστάτου τῶν λεπρῶν (Γερασίμου Μικραγιαννανίτου)
Ἦχος δ´. Ὁ ὑψωθεὶς ἐν τῷ Σταυρῷ.

Ἀσκητικῶς προγυμνασθεὶς ἐν ἀξιώμασι, λαμπρῶς διέπρεψας ἐν καθέδρᾳ πρεσβυτέρων, αἰνέσας τὸν τῶν ἁπάντων Κτίστην πάτερ Ζωτικέ, καὶ τροφεὺς γενόμενος ὀρφανῶν καὶ ἀπορῶν, καὶ νοσούντων ἄριστος ἰατὴρ καὶ προστάτης, καὶ τελευταῖον πόθῳ δι᾿αὐτοὺς ὑπεραθλήσας τὸ στέφος ἀπείληφας.

Απολυτίκιον τοῦ ἀρχαγγέλου Ῥαφαήλ (Χαραλάμπους Μ. Μπούσια)
῏Ηχος πλ. α’. Τὸν συνάναρχον Λόγον.

Συνοδίτην ἐν τρίβοις ἡμῶν τὸν ἔμπειρον, προσαναφέροντα πάντων τῶν εὐσεβῶν προσευχὰς καὶ ἐνώπιον Θεοῦ εἰσπορευόμενον δόξης, φωσφόρον Ῥαφαὴλ, ἀρχαγγέλων παμφαῶν κοσμήτορα εὐφημοῦμεν ὡς συνοδίτην ἐν βίῳ πρὸς ἀρετῆς ἡμῶν τελείωσιν.

Ἀπολυτίκιον
Ἦχος δ’

Ἡ γέννησίς σου Χριστὲ ὁ Θεὸς ἡμῶν, ἀνέτειλε τῷ κόσμῳ, τὸ φῶς τὸ τῆς γνώσεως· ἐν αὐτῇ γὰρ οἱ τοῖς ἄστροις λατρεύοντες, ὑπὸ ἀστέρος ἐδιδάσκοντο· σὲ προσκυνεῖν, τὸν Ἥλιον τῆς δικαιοσύνης, καὶ σὲ γινώσκειν ἐξ ὕψους ἀνατολήν, Κύριε δόξα σοι. ἐκ γ’

Κοντάκιον
Ἦχος γ’ Αὐτόμελον

Ἡ Παρθένος σήμερον, τὸν ὑπερούσιον τίκτει, καὶ ἡ γῆ τὸ Σπήλαιον, τῷ ἀπροσίτῳ προσάγει. Ἄγγελοι μετὰ Ποιμένων δοξολογοῦσι. Μάγοι δὲ μετὰ ἀστέρος ὁδοιποροῦσι· δι’ ἡμᾶς γὰρ ἐγεννήθη, Παιδίον νέον, ὁ πρὸ αἰώνων Θεός.

Πῶς νὰ ζοῦμε τὰ Χριστούγεννα καὶ ὅλες τὶς γιορτὲς (23.12.2018)

Welcome, O Christ! The Master of Salvation! Welcome, O Christ! O ye peoples, rejoice! Saint Nikolai Velimirovič

Synaxarion.
On December 31, we commemorate Apodosis of the Nativity of Christ.
On this day we also commemorate our devout mother Melania the Roman.
On this day we also commemorate the Martyr and Priest Zotikos who cared for orphans.
On this day St. Gelasios Abba of Palestine reposed in peace.
On this day the holy 10 Virgins in Nikomedia died after their eyes were pierced and the sides were scraped.
On this day the holy Martyr Olympiodora died by fire.
On this day St. Gaios reposed in peace.
Martyr Busiris, martyred by women with knitting needles.
Martyr Nemi (Nemo), by the sword.
Saint Gaudentius.
Venerable Cyriacus of Bisericani monastery, Romania (1660)
Venerable Cyriacus of Tazlu, Romania (1660)

Hymns of Praise
The Nativity of Our Lord, God and Savior Jesus Christ
by Saint Nikolai Velimirovič

Out of burning love, Thou didst come down from heaven;
From eternal beauty, Thou didst descend into monstrous pain;
From eternal light, Thou didst descend into the thick darkness of evil.
Thou didst extend Thy holy hand to those choked in sin.
Heaven was amazed, the earth quaked.
Welcome, O Christ! O ye peoples, rejoice!
Out of burning love, by which Thou didst create the world,
As a slave Thou didst debase Thyself to loose the enslaved,
To restore the house that Adam destroyed,
To enlighten the darkened, to unloose sinners.
Love that knows not fear or humiliation-
Welcome, O Christ! The Master of Salvation!
Out of burning love, O King of all beauty,
Thou didst leave the radiance of the beautiful Cherubim,
Thou didst descend into the cave of human life,
To despairing men, with a torch and peace.
How to contain Thee?-The earth became frightened.
Welcome, O Christ! Heaven bears Thee up!
The most beautiful Virgin for a long time hoped in Thee.
The earth raises her to Thee, that through her Thou wilt descend
From the lofty throne, from the heavenly city,
To bring health, to release man from sin.
O Holy Virgin, Golden Censer-
To thee be glory and praise, O Mother full of grace!
The Prologue from Ohrid: Lives of Saints by Saint Nikolai Velimirovič for Old Calendar date December 25, and New Calendar date January 7.
http://www.westsrbdio.org/en/prologue/734-december-25

***

Misha’s gift

The following incident took place in an orphanage in Russia, where young children are cared for, abandoned and abused.
On Christmas Eve, a professor went to the orphanage, in order to talk to the children about this great celebration. Most of them were hearing for the first time about Christ and His birth. A six year old boy, Misha, listened very carefully the words of the professor.Subsequently, the children were given materials to make the cave, the manger and everything else in relation to His birth.While the professor was observing the children’s handcrafts, he noticed something that he made an impression to him: Misha had placed inside the manger two babies.

– One is the Christ, the professor said. Who is the other child in the cradle?
Then, little Misha started telling him the story of the Nativity of Christ he had just heard by the professor, adding, however, something of his own. When he got to the point where Virgin Mary put the baby in the manger, Misha continued with these words:

“Then, little Christ turned, looked at me and asked if I had a place to stay. I told him that I have neither a mother nor a father, nor anywhere to stay. Then Jesus told me to stay with him. I then thought that I had no gift to give him, like the others. How would he keep me beside him?
The only gift I could offer was to keep him warm. That’s why I asked him:
– If I keep you warm, is this a good enough gift for you?
And Jesus replied:
– If you keep me warm, that will be the best gift I have ever been given by anyone.
χριστουγεννα icon_3So I got into the small cot, and then Jesus turned, looked at me and told me that I could stay with Him forever.”
When little Misha finished his story, his eyes were full of tears that were running rampant on his cheeks. He leaned over the table, covered his face with his hands and cried.
The little orphan had, at last, found someone who would never leave him, who would not abuse him. Someone who would tell him to stay with him forever.
Source: Misha’s gift, p. 57-59, p. 241-242 , Magazine “By the lake”, Monthly publication of Paralimni St. Demetrios Church, period b, year 18, No. 12, December 2008

HOMILY
on the righteous Joseph
by Saint Nikolai Velimirovič

Then Joseph her husband, being a just man … did as the angel of the Lord had bidden him (Matthew 1:19, 24).

One must fear God more than men, and one must obey God more than men. This is the lesson from the life of the Righteous Joseph, the kinsman and guardian of the Holy Virgin Mary. He lived at the time of the juncture between the Law and grace, and was faithful to the Law until grace appeared; then, when the new grace of God appeared, he became faithful to grace. Obedient to the letter of the Law, he wanted to put the Holy Virgin away when she conceived the Savior of the world in her most pure body. But when an angel of God announced to him that Mary had conceived of the Holy Spirit (Matthew 1:20), he abandoned his intention and did not put her away, but did as the angel of the Lord had bidden him. He did not reason for himself, but obeyed the will of God. Therefore, God made him worthy of great glory, both on earth and in heaven. Quietly and secretly he served God, and God glorified him openly. Not only was he made worthy of the Kingdom of God but also his sons and daughters were. What father would want anything more than that his son would be an apostle of Christ? And Joseph had two sons who were apostles. Thus, God glorifies those who fear Him and obey Him.

O great Lord, God of the righteous Joseph, help us sinners also to love Thy righteousness and to fear only Thee.

To Thee be glory and praise forever. Amen.
The Prologue from Ohrid: Lives of Saints by Saint Nikolai Velimirovič for Old Calendar date December 24
https://prologue.orthodox.cn/December24.htm

Apolytikion  the Nativity of our Lord and Savior Jesus Christ (Fourth Tone)

Your birth, O Christ our God, dawned the light of knowledge upon the earth. For by Your birth those who adored stars, were taught by a star, to worship You, the Sun of Justice and to know You, Orient from on High. O Lord, glory to You.

Η ακτινοβόλα εξουσία του παιδιού της Βηθλεέμ.. συναντά το σκοτάδι της κακόβουλης εξουσίας στο μαρτύριο των Αγίων Νηπίων. Το ευαγγέλιο μας δίνει το αιώνιο πορτραίτο της επίγειας εξουσίας. Κύριε Ιησού, Παντοδύναμε Κύριε, μείνε κοντά μας πάντοτε και βοήθησε να είμαστε πάντοτε αχώριστοι από Εσένα και, τότε, ο φόβος μας θα εξαφανιστεί.

Συναξάριον.
Τῇ ΚΘ´ (29ῃ) τοῦ μηνός Δεκεμβριου, μνήμη τῶν ἁγίων Νηπίων, τῶν ὑπὸ Ἡρῴδου ἀναιρεθέντων, χιλιάδων δεκατεσσάρων. (α´ αἰ)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη πάντων τῶν Χριστιανῶν, καὶ ἀδελφῶν ἡμῶν, τῶν ἐν λιμῷ καὶ δίψῃ καὶ μαχαίρᾳ καὶ κρύει τελειωθέντων. Τελεῖται δὲ ἡ αὐτῶν Σύναξις ἐν τοῖς Χαλκοπρατείοις εἰς τὸν ναὸν τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου, ἔνθα ἡ ἁγία σορός.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ὁσίου πατρὸς ἡμῶν Ἀθηνοδώρου, μαθητοῦ τοῦ ὁσίου Παχωμίου τοῦ μεγάλου. (δ´ αἰ.)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ὁσίου πατρὸς ἡμῶν Βενιαμίν τῆς Νιτρίας. (†392)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ὁσίου πατρὸς ἡμῶν Μαρκέλλου, ἡγουμένου τῆς Μονῆς τῶν Ἀκοιμήτων. (†485)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ὁσίου πατρὸς ἡμῶν Θαδδαίου τοῦ ὁμολογητοῦ. (†818)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ὁσίου πατρὸς ἡμῶν Γεωργίου, ἐπισκόπου Νικομηδείας, τοῦ ποιητοῦ ᾀσματικῶν τινων κανόνων καὶ τροπαρίων. (~†857-891)
Καὶ τὰ Ἐγκαίνια τοῦ Ναοῦ τῶν ἁγίων μ´ Μαρτύρων, πλησίον τοῦ Χαλκοῦ Τετραπύλου.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ἐν ἁγίοις πατρὸς ἡμῶν Τροφίμου, α´ ἐπισκόπου Ἀρελάτης (Arles) τῆς Γαλλίας. (~†280)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τῶν ἁγίων μαρτύρων Καλλίστου, Φήλικος καὶ Βονιφατίου, τῶν ἐν Ῥώμῃ μαρτυρησάντων.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τῶν ἁγίων μαρτύρων Δομηνίκου, Βίκτωρος, Πριμιανοῦ, Λυβόσου, Σατουρνίνου, Κρησκεντίου, Σεκούνδου καὶ Ὁνωράτου, τῶν ἐν βορείῳ Ἀφρικῇ μαρτυρησάντων.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ὁσίου Ἀλβέρτου, πρῶτον αὐλικοῦ παρὰ τῷ βασιλεῖ, εἶτα ἐρημίτου, καὶ ὕστερον ἱδρυτοῦ μικρᾶς μονῆς ἐν Γαμβρόνῃ τῆς Ἀουθιόνης (Gambron-sur-l’Authion) ἐν τῇ δυτικῇ Γαλλίᾳ. (ζ´ αἰ.)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ὁσίου Ἐβρούλφου (Ebrulfus), κτίτορος καὶ ἡγουμένου μονῆς εἰς περιοχὴν Οὖς (Pays d’Ouche) ἐν Νορμανδίᾳ τῆς Γαλλίας. (†596)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τῶν ὁσίων πατέρων ἡμῶν, Μάρκου τοῦ νεκροθάπτου, Ἰωάννου καὶ Θεοφίλου τῶν ἐν τῇ Λαύρᾳ τῶν Σπηλαίων τοῦ Κιέβου. (ια´-ιβ´ αἰ.)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ὁσίου πατρὸς ἡμῶν Βασιλίσκου τοῦ ἡσυχαστοῦ, τοῦ ἐν Τουρίνσκυ τῆς Σιβηρίας. (†1824)

Στίχοι
Διὰ ξίφους ἄωρα μητέρων βρέφη,
Ἀνεῖλεν ἐχθρὸς τοῦ βρεφοπλάστου Βρέφους.
Νήπια ἀμφ’ ἐνάτην τάμον εἰκάδα παππάζοντα.

Ύμνος  
στα δεκατέσσερις χιλιάδες Άγια Νήπια της Βηθλεέμ
Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς

Φωνή ακούστηκε στην Ραμά θρήνος και οδυρμός πολύς, 
Και μητέρες ολοφυρόμενες βοούσαν προς τον Θεό. 
Μέσα στο αίμα έπλεαν άψυχα τα σφαγμένα Νήπια, 
Και, πάνω τους, θρηνολογούσαν μητέρες απαρηγόρητες. 

Η πόλις του Δαβίδ, και όλα τα περίχωρα, ανεβόων. 
Ο ουρανός έφριξε, θεωρών τη φρικαλεότητα των ανθρώπων. 
Ο ουρανός και η γη έφριξαν, σείστηκαν, 
όταν οι οιμωγές των αθώων έσκισαν τον αέρα. 
Το φθονερό χτύπημα που προοριζόταν για τον Υιό του Θεού 
έπεσε με όλο το βάρος του επάνω στα αθώα παιδιά, 
πάνω στα αρτιγέννητα, άδολα και αβοήθητα βρέφη,
τα συνομήλικα με τον Χριστό. 

Οι άνθρωποι του ειδεχθούς βασιλιά χτύπησαν ανηλεώς 
εκεί όπου οι άγγελοι του Θεού υμνούσαν 
εκεί όπου οι ποιμένες του Χριστού ταπεινά γονάτιζαν. 
Εκεί έτρεξε ένας χείμαρρος αίματος.
Γιατί; Για να είναι ο Ηρώδης πάντα ο πρώτος! 

Μόλις ο Αιώνιος Ιατρός εμφανίστηκε επανω στη γη, 
τοτε η γη αποκάλυψε τις πληγές και τις αμαρτίες της, 
αιματοκυλίστηκε αποκαλύπτοντας
πόσο πολύ μολύνθηκε η ανθρωπότητα 
και πόσο απαραίτητη ήταν η θεραπεία εξ ουρανού. 
Στους νεαρούς βλαστούς- προδρόμους του Πάθους Του,  
ο Χριστός χάρισε την αιώνια χαρά του Παραδείσου!
Πηγή: Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς, «Ο Πρόλογος Της Αχρίδος», Εκδ. Άθως
http://prologue.orthodox.cn/December29.htm

***

Μετά τα Χριστούγεννα
Τα Άγια 14.000 Νήπια μάρτυρες της έκρηξης μιας τρομακτικής μοχθηρίας,
του π. Αλεξάνδρου Σμέμαν

Δεν προλαβαίνουμε να χαρούμε τα Χριστούγεννα, αυτή τη γιορτή της ειρήνης και της καλωσύνης που ακτινοβολεί το Παιδί της Βηθλεέμ, και τότε το ευαγγέλιο μάς προσκαλεί να παρασταθούμε μάρτυρες της έκρηξης μιας τρομακτικής μοχθηρίας απέναντι σ’ Αυτό, μιας μοχθηρίας που ποτέ δε θα τελειώσει ή θα αδυνατίσει.[…]
Ιστορικά γνωρίζουμε ότι ο Ηρώδης βασίλευε στην Παλαιστίνη με τη σύμφωνη γνώμη και υπό την προστασία των ρωμαίων κατακτητών, και πως ήταν ένας απάνθρωπος και άδικος τύραννος. Στην αντίδραση του στη γέννηση του Χριστού, το ευαγγέλιο μάς δίνει το αιώνιο πορτραίτο της επίγειας εξουσίας που ο μοναδικός σκοπός και η ενέργειά της εξαντλούνται στη διατήρηση, χρησιμοποίηση και υπεράσπιση της δύναμης που κατέχει ενάντια σε ο,τιδήποτε πιθανώς απειλεί την ύπαρξή της. Mήπως δεν το ξέρουμε τόσο καλά εμείς οι ίδιοι; Πάνω απ’ όλα ο Ηρώδης είναι τρομαγμένος και φιλύποπτος. Πιθανώς να αναρωτηθούμε πώς ήταν δυνατό ένα παιδί να αποτελεί απειλή, ένα παιδί για το οποίο δε βρέθηκε κανένα άλλο κατάλυμα παρά μια σπηλιά για να γεννηθεί; Για τον Ηρώδη όμως ήταν αρκετό το ότι κάποιος –και στην περίπτωσή μας αυτοί οι μάγοι από την Ανατολή- ονόμασε «βασιλιά» αυτό το άγνωστο φτωχικό και αβοήθητο παιδί. Τίποτε άλλο δε χρειάστηκε για να μπει σε λειτουργία ο μηχανισμός της εγκληματικής αναζήτησης, έρευνας, ανάκρισης και εκτέλεσης.

«Τότε Ηρώδης λάθρα καλέσας τους μάγους…». Έπρεπε να γίνει μυστικά, επειδή αυτού του τύπου η εξουσία γνωρίζει ότι μπορεί να λειτουργεί μόνο όταν η δουλειά της γίνεται μυστικά, που σημαίνει παράνομα και άδικα. Και τότε, «πορευθέντες», είπε ο Ηρώδης στους Μάγους «ακριβώς εξετάσατε περί του παιδίου.» Διατάζει να διερευνήσουν, να «κατασκευάσουν μιαν υπόθεση», να την προετοιμάσουν πολύ προσεκτικά έτσι, ώστε να μην υπάρχει καμιά διαφυγή ή σφάλμα καθώς ετοιμάζονται τα αντίποινα. Κατόπιν έρχεται το ψέμα: «επάν δε εύρητε, απαγγείλατέ μοι, όπως καγώ ελθών προσκυνήσω αυτώ.» Πόσο συχνά δεν έχουμε δει αυτό το είδος του ψέματος να διαμορφώνεται τόσο μεθοδικά καθώς προετοιμάζεται να εκτοξευθεί. Και τελικά η παράλογη και αιματοβαμμένη αντεκδίκηση: για να καταστραφεί ο ένας, δολοφονούνται εκατοντάδες. Δεν υπάρχουν εξαιρέσεις, δε σταματά σε τίποτε. Και όλα αυτά για να προστατευθεί η άπληστη εξουσία, που δεν έχει κανέναν άλλο τρόπο για να υπερασπίσει τον εαυτό της από τη βία, την απανθρωπιά και την ετοιμότητα να δολοφονήσει.

Το φως των Χριστουγέννων συναντά το σκοτάδι της κακόβουλης εξουσίας που την έχει διαφθείρει ο φόβος και η καχυποψία. Από τη μια πλευρά: «Δόξα εν υψίστοις Θεώ και επί γης ειρήνη, εν ανθρώποις ευδοκία.» Από την άλλη μια τρομακτική, συνεχώς κακή βούληση, ο ρόγχος ενός μισοπεθαμένου καθεστώτος που μισεί το φως, τον κόσμο, την ελευθερία, την αγάπη και επιθυμεί διακαώς να τα ξεριζώσει χωρίς έλεος. Γιατί να νοιαστεί αυτή η κακόβουλη εξουσία για τις κραυγές και το κλάμα των μητέρων που δε θα βρουν καμιά παρηγοριά; Δυο χιλιάδες χρόνια πέρασαν από τότε, αλλά οι ίδιες δύο εξουσίες εξακολουθούν να βρίσκονται αντιμέτωπες η μια απέναντι στην άλλη στον πολυβασανισμένο πλανήτη μας: η εξουσία της γυμνής δύναμης, η τυφλωμένη από το φόβο και τρομακτικά απάνθρωπη και η ακτινοβόλα εξουσία του παιδιού της Βηθλεέμ. Φαίνεται όμως πως όλη η εξουσία, όλη η δύναμη βρίσκεται στα χέρια αυτής της γήινης αρχής, στα χέρια της αστυνομίας της, των ανακριτών της, στα χέρια αυτού του αθάνατου συστήματος των νυκτερινών επιχειρήσεων. Μόνο όμως φαινομενικά: επειδή ποτέ δεν παύουν να λάμπουν το αστέρι και η εικόνα της Μητέρας με το Βρέφος, ο ύμνος «Δόξα εν υψίστοις Θεώ» δεν έχει σιγήσει, και η πίστη, η ελπίδα και η αγάπη ζουν. Τα Χριστούγεννα ήρθαν και έφυγαν, αλλά η λάμψη τους μένει.
Από το βιβλίο “Εορτολόγιο, Ετήσιος Εκκλησιαστικός Κύκλος”, εκδ. Ακρίτας

***

Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς

Πολλές φορές, μοιάζει σαν να επιτρέπει ο Θεός η δικαιοσύνη να είναι άοπλη και απροστάτευτη σ’ αυτό τον κόσμο. Αυτό όμως το κάνει για να δείξει την δύναμή Του, γιατί το νήμα της δικαιοσύνης είναι πιο δυνατό από το σκοινί της αδικίας. Ο τύραννος ορμάει να κόψει το νήμα της δικαιοσύνης αλλά εν τέλει μπερδεύεται σ’ αυτό και σκοτώνεται.

Ο σατανάς θέλησε να καταστρέψει τον δίκαιο Ιώβ αλλά εν τέλει τον ανύψωσε στον ουρανό. Την στιγμή πού ο Ιώβ φαινόταν αδύναμος, νίκησε τον σατανά. Ο σατανάς θέλησε να καταστρέψει τον βασιλιά Ηρώδη και το πέτυχε, γιατί ο Ηρώδης δεν του πρόβαλλε καμία αντίσταση. Και τη στιγμή πού ο Ηρώδης φαινόταν πανίσχυρος, καταστράφηκε.

Πολλές φορές, όλα όσα προέρχονται από τον Θεό, σ’ αυτή τη ζωή, φαίνονται αδύναμα, αλλά εν τέλει είναι πιο δυνατά και από τα αστέρια και τούς τεράστιους ωκεανούς.

Ούτοι εν άρμασι και ούτοι εν ίπποις ημείς δέ εν ονόματι Κυρίου Θεού ημών μεγαλυνθησόμεθα. (Ψαλμοί 19, 8).

Ποιά λοιπόν είναι η μοίρα του καλού σ’ αυτόν τον κόσμο και ποιά είναι η πορεία του; Σε καμία άλλη ιστορία αυτού του κόσμου δεν μπορείς να δεις τόσο φανερά την απατηλή αδυναμία του καλού και την ακαταμάχητη δύναμή του όσο στην ιστορία του Ιησού Χριστού. Αυτός ο πιο Γνωστός ήρθε στον κόσμο σαν Άγνωστος. Αυτός ο πιο Δίκαιος καταδικάστηκε ως Άδικος. Αυτός ο πιο Ισχυρός επέτρεψε να τον σκοτώσουν σαν τον πιο Αδύναμο. Και τι συνέβη στο τέλος; Στο τέλος ήλθε η νίκη Του και η δόξα Του. Ήλθε η νίκη Του και η δόξα Του και η ήττα και η ντροπή εκείνων πού δεν Τον δέχτηκαν, δεν Τον αναγνώρισαν και Τον βασάνισαν. Βέβαια δεν έφτασε το αληθινό τέλος.
Γιατί όταν θα φτάσει το τέλος τότε θα φανεί όλη η μεγαλοσύνη της νίκης Του και όλη η λάμψη της δόξας Του. Τότε θα φανεί όλη η φρίκη της ήττας και της ντροπής αυτών πού Τον κυνήγησαν και Τον βασάνισαν.

Όλα όσα έπραξαν για την ντροπή Του τελικά τα έπραξαν για την δόξα Του και για τη δική τους ντροπή. Έτσι συνέβη τότε έτσι συμβαίνει και σήμερα.
Οποιοσδήποτε σήμερα θα εναντιωθεί στον Χριστό θα πέσει και θα καταστραφεί και θα δώσει την ευκαιρία να λάμψει περισσότερο η δύναμη και η δόξα του Χριστού. Έτσι συμβαίνει ακόμη και σήμερα, έτσι θα συμβαίνει και αύριο μέχρι το τέλος του κόσμου.

***

Ομιλία
για το πώς ένας αληθινός Χριστιανός
αντιμετωπίζει το μίσος στον κόσμο
Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς

“και εσεσθε μισούμενοι υπό πάντων δια το όνομά μου» (Λουκά 21:17).

Όλοι όσοι αγαπούν τους εαυτούς τους περισσότερο από ό, τι αγαπούν τον Θεό, θα μισήσουν εκείνους που ακολουθούν τον Κύριο Ιησού Χριστό.

Όλοι όσοι αγαπούν το σώμα περισσότερο από ό, τι αγαπούν την ψυχή, θα μισήσουν εκείνους που ακολουθούν τον Κύριο Ιησού Χριστό.

Όλοι όσοι αγαπούν τον κόσμο περισσότερο από ό, τι αγαπούν την αιώνια βασιλεία του Θεού, θα μισήσουν εκείνους που ακολουθούν τον Κύριο Ιησού Χριστό.

Όλοι όσοι αγαπούν την αμαρτία περισσότερο από ό, τι αγαπούν την αρετή, θα μισήσουν εκείνους που ακολουθούν τον Κύριο Ιησού Χριστό.

Ο αριθμός όσων μισούν το όνομα του Ιησού είναι άλλοτε μεγαλύτερος και άλλοτε μικρότερος. Όμως, αδελφοί μου, όσο μεγάλος κι αν είναι ο αριθμός αυτός μη φοβηθείτε, διότι μυριάδες είναι οι άγγελοι και οι άγιοι. Ο αριθμός των αδελφών σας στους ουρανούς, εκείνων δηλαδή, που αγαπούν τον Ιησού Χριστό, υπερβαίνει τον αριθμό των άστρων στο στερέωμα του ουρανού και των κόκκων της άμμου από τη θάλασσα.
Μη φοβηθείτε! ο Χριστός είναι πάντοτε μαζί σας και αυτό σημαίνει ότι εσείς είστε πάντοτε ισχυρότεροι απ’ αυτούς που σας μισούν. Όταν ο Παντοδύναμος είναι στο πλευρό σας, έχετε πάντοτε υπεροπλία ,διότι τότε είστε πάντοτε ισχυρότεροι όσο πολυάριθμοι κι αν είναι οι αντίπαλοί σας.

Κύριε Ιησού, Παντοδύναμε Κύριε, μείνε κοντά μας πάντοτε και βοήθησε να είμαστε πάντοτε αχώριστοι από Εσένα και, τότε, ο φόβος μας θα εξαφανιστεί.

Ότι Σοι πρέπει πάσα δόξα, τιμή και προσκύνησις εις τους αιώνας των αιώνων. Αμήν.
Πηγή: Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς, «Ο Πρόλογος της Οχρίδας»( Φεβρουάριο ) Εκδ. Αθως,

***

Άγιος Παΐσιος Αγιορείτης
Ο πόνος του Θεού για τις δοκιμασίες των ανθρώπων

– Γέροντα, μερικοί λένε: «Δεν είναι σκληρό αυτό που επέτρεψε ο Θεός; Δεν πονάει ο Θεός;».
– Ο πόνος του Θεού για τους ανθρώπους που βασανίζονται από αρρώστιες, από δαίμονες, από βαρβάρους κ.λπ. έχει συγχρόνως και χαρά για την ουράνια αμοιβή που τους έχει ετοιμάσει. Έχοντας δηλαδή υπ’ όψιν Του ο Θεός την ανταπόδοση που θα λάβει στον Ουρανό όποιος περνάει δοκιμασίες και γνωρίζοντας τι τον περιμένει στην άλλη ζωή, αυτό Τον κάνει να μπορεί να «αντέχει» τον πόνο.

Εδώ επέτρεψε να κάνει τόσα εγκλήματα ο Ηρώδης. Δεκατέσσερις χιλιάδες νήπια έσφαξε και πόσους γονείς, που δεν άφηναν τους στρατιώτες να σκοτώσουν τα παιδιά τους, τους σκότωναν κι εκείνους! Οι βάρβαροι στρατιώτες, για να φανούν στους αρχηγούς τους καλύτεροι, έκοβαν τα παιδάκια κομματάκια.

Όσο πιο πολύ βασανίζονταν τα παιδάκια, τόσο περισσότερο πονούσε ο Θεός, αλλά και τόσο περισσότερο χαιρόταν για την μεγαλύτερη δόξα που θα είχαν να απολαύσουν στον Ουρανό. Χαιρόταν για τα Αγγελουδάκια αυτά, που θα αποτελούσαν το αγγελικό μαρτυρικό τάγμα. Άγγελοι από Μάρτυρες!”
από το βιβλίο Αγίου Παϊσίου Αγιορείτου. Λόγοι Δ’- Οικογενειακή ζωή, σ.197-198

Και τα παιδάκια, Γέροντα, που έχουν λευχαιμία πολύ υποφέρουν.
–Αυτα πολύ τα βοηθάει η Θεία Κοινωνία. Πολλά παιδάκια ξεπέρασαν την αρρώστια τους με την Θεία Κοινωνία. Όταν διαβάζουμε τον 145ο Ψαλμό, με τον οποίο παρακαλούμε τον Θεό να σταματήσουν οι αιμοραγίες, να προσευχώμαστε να βοηθήση ο Θεός τα παιδάκια που έχουν λευχαιμία, αλλά και να υπάρχη αίμα στα νοσοκομεία για τα παιδιά που έχουν μεσογειακή αναιμία. Τα παιδιά αυτά περνούν μαρτύριο των παιδιών που έσφαξε ο Ηρώδης.

Τα παιδάκια έχουν καθαρό μισθό από την ταλαιπωρία της αρρώστιας, γιατί δεν έχουν αμαρτίες. Πόσα μικρούτσικα παιδιά θα δούμε στην άλλη ζωή να είναι με το μαρτυρικό, το αγγελικό, τάγμα εκείνων των νηπίων!

Μωρά δύο μηνών, να τα εγχειρίζουν, να τους βάζουν ενέσεις, ορούς! Που να βρούν φλέβα στα καημένα! Τα τρυπούν από’ δω-από’ κεί…. Να βλέπεις παιδάκι να έχη όγκο στο κεφάλι και να του κάνουν ακτίνες, να βάζουν κάτι καλώδια σε ένα τόσο δα κεφαλάκι. Εδώ ένας μεγάλος δεν μπορεί να αντέξη, που να αντέξουν τα παιδάκια!
-Αυτά τα παιδάκια, Γέροντα, τελικά θεραπεύονται ή πεθαίνουν;
-Ε, πολλά φυσικά πεθαίνουν, αλλά και οι γονείς πως να τα αφήσουν;
από το βιβλίο Αγίου Παϊσίου Αγιορείτου. Λόγοι Δ’- Οικογενειακή ζωή, σ.226-227

Ας το φωνάξουμε σε όλους τους τόνους: Ο Χριστός γεννήθηκε! Ο Θεός Λόγος έγινε άνθρωπος και ήλθε ανάμεσά μας· και ήλθε για να μας σώσει. Η αγάπη Του Τον έφερε στη γη. Και «ὁ Λόγος σάρξ ἐγένετο», θα καταγράψει αργότερα ο Ευαγγελιστής Ιωάννης, «καί ἐσκήνωσεν» -έβαλε τη σκηνή Του, την κατοικία Του- «ἐν ἡμῖν» – ανάμεσά μας. «Ὅσοι δέ ἔλαβον αὐτόν» -συνεχίζει ο Ιωάννης- «ἔδωκεν αὐτοῖς ἐξουσίαν τέκνα Θεοῦ γενέσθαι – όσοι Τον πήραν, διά της πίστεως, τους αξιώνει ότι να γίνουν παιδιά του Θεού. π. Αθανάσιος Μυτιληναίος

Η ζεστασιά της καρδιάς είναι σε θέση να μετατρέψει οποιαδήποτε κατάσταση, ακόμα και να κάνει μια σπηλιά στη Βηθλεέμ το πιο όμορφο παλάτι και τόπο γέννησης του Βασιλέα των βασιλέων. Εύχομαι η καρδιά σας να γίνη Αγία Φάτνη… Άγιος Παύλος Σερβίας – Άγιος Παΐσιος ο αγιορείτης
https://iconandlight.wordpress.com/2021/12/24/72085/

Αγίων 14.000 Νηπίων υπό του Ηρώδου αναιρεθέντων. Να πιστεύετε ακράδαντα στην πρόνοια του Θεού για σας, παρά τις όποιες θλίψεις. Το να μειώνουμε το προσωπικό σχέδιο του Θεού για μας αποτελεί αμαρτία. π. Σωφρόνιος του Essex
https://iconandlight.wordpress.com/2018/12/28/26701/

Κάντε το σπίτι σας να είναι σαν κήπος. Τα παιδιά χρειάζονται χαρά και ευτυχία όχι λιγότερο από ότι τα φυτά χρειάζονται το φως τού ήλιου. Αγία Βασιλομάρτυς Τσαρίνα Αλεξάνδρα της Ρωσίας
https://iconandlight.wordpress.com/2020/07/15/%ce%ba%ce%ac%ce%bd%cf%84%ce%b5-%cf%84%ce%bf-%cf%83%cf%80%ce%af%cf%84%ce%b9-%cf%83%ce%b1%cf%82-%ce%bd%ce%b1-%ce%b5%ce%af%ce%bd%ce%b1%ce%b9-%cf%83%ce%b1%ce%bd-%ce%ba%ce%ae%cf%80%ce%bf%cf%82-%cf%84/

Ἀπολυτίκιον τῶν Ἁγίων Νηπίων
Ἦχος αʹ.

Τὰς ἀλγηδόνας τῶν Ἁγίων, ἃς ὑπὲρ σοῦ ἔπαθον, δυσωπήθητι Κύριε, καὶ πάσας ἡμῶν τὰς ὀδύνας, ἴασαι φιλάνθρωπε δεόμεθα.

Ἕτερον Ἀπολυτίκιον τῶν Ἁγίων Νηπίων
Ἦχος πλ. α΄. Τὸν συνάναρχον Λόγον

Τῶν Ἁγίων Νηπίων τὸν θεῖον ὅμιλον, ὧν ὁ Ἡρώδης φονίᾳ χειρὶ ἀπέκτεινεν, ἀνυμνήσωμεν πιστοὶ ὡς θείους Μάρτυρας· ὅτι προσήχθησαν Χριστῷ, Νηπιάσαντι σαρκί, ὡς ἄμωμα ἱέρειᾳ, ἐκδυσωποῦντα ἀπαύστως, ἐλεηθῆναι τὰς ψυχὰς ἡμῶν.

Ἕτερον Ἀπολυτίκιον τῶν Ἁγίων Νηπίων.
Ἦχος δ´. Ταχὺ προκατάλαβε.

Μαρτύρων προσήχθητε, παρεμβολὴ θαυμαστή, Χριστῷ Παιδομάρτυρες τῷ ἐκ Παρθένου ἡμῖν, σαρκὶ νηπιάσαντι· αἵμασι δὲ τιμίοις, ἐξυφάνατε πρῶτον, ἔνδυμα εὐφροσύνης τῇ σεπτῇ Ἐκκλησίᾳ, ᾗ πάντοτε πρεσβείαις ὑμῶν, εἰρήνην βραβεύετε.

Ἕτερον Ἀπολυτίκιον τῶν Ἁγίων Νηπίων
Ἦχος α’. Τὸν τάφον σου Σωτὴρ.

Ως θύματα δεκτά, ως νεόδρεπτα ρόδα και θεία απαρχή, και νεόθυτοι άρνες, Χριστώ τω ώσπερ νήπιον, γεννηθέντι προσήχθητε, αγνά Νήπια, την του Ηρώδου κακίαν, στηλιτεύοντα και δυσωπούντα απαύστως, υπέρ των ψυχών ημών.

Ἀπολυτίκιον τοῦ Ὁσίου Θαδδαίου τοῦ Ὁμολογητοῦ.
Ἦχος πλ. α΄. Τὸν συνάναρχον Λόγον.

Τοῦ Χριστοῦ τῇ Γεννήσει λαμπρῶς συνέδραμεν, ἡ σεπτὴ ἑορτή σου Θαδδαῖε πάντιμε, ἣν τελοῦντες εὐλαβῶς, παρακαλοῦμέν σε, ὡς μέγαν Ὁμολογητήν, ἐκδυσωπεῖν ὑπὲρ ἡμῶν, σοῦ μιμητὰς γενηθῆναι, ὅτι πολλὴν παῤῥησίαν, πρὸς τὸν Θεὸν μάκαρ κέκτησαι.

Δόξα. Τοῦ Ὁσίου.
Ἦχος πλ. δʹ.

Ἐν σοὶ Πάτερ ἀκριβῶς διεσώθη τὸ κατʼ εἰκόνα· λαβὼν γὰρ τὸν σταυρόν, ἠκολούθησας τῷ Χριστῷ καὶ πράττων ἐδίδασκες· ὑπερορᾶν μὲν σαρκός, παρέρχεται γάρ, ἐπιμελεῖσθαι δὲ ψυχῆς πράγματος ἀθανάτου. Διὸ καὶ μετὰ Ἀγγέλων συναγάλλεται, Ὅσιε Μάρκελλε, τὸ πνεῦμά σου.

Ἀπολυτίκιον τῆς Ἑορτῆς. 
Ἦχος δʹ.

Ἡ Γέννησίς σου Χριστὲ ὁ Θεὸς ἡμῶν, ἀνέτειλε τῷ κόσμῳ τὸ φῶς τὸ τῆς γνώσεως· ἐν αὐτῇ γὰρ οἱ τοῖς ἄστροις λατρεύοντες, ὑπὸ ἀστέρος ἐδιδάσκοντο, σὲ προσκυνεῖν, τὸν Ἥλιον τῆς δικαιοσύνης, καὶ σὲ γινώσκειν ἐξ ὕψους ἀνατολήν. Κύριε δόξα σοι.

Δόξα. Τῶν Ἁγίων.
Ἦχος πλ. δʹ.

Τοῦ Ἰησοῦ γεννηθέντος ἐν Βηθλεὲμ τῆς Ἰουδαίας, τῶν Ἰουδαίων τὸ κράτος κατήργηται. Σκιρτάτω τὰ Νήπια, ὑπὲρ Χριστοῦ σφαττόμενα, Ἰουδαία ὀδυρέσθω· φωνὴ γάρ ἠκούσθη ἐν Ῥαμᾷ, Ῥαχὴλ κλαίουσα, θρηνεῖ ὡς γέγραπται τὰ τέκνα αὐτῆς. Βρέφη γὰρ Ἡρῴδης ἀνελὼν ὁ παράνομος, ἀπεπλήρου τὴν Γραφήν, τὴν Ἰουδαίαν ἐμπιπλῶν ἀθώου αἵματος· καὶ ἡ γῆ μὲν ἠρυθραίνετο τοῖς τῶν Νηπίων αἵμασιν· ἡ ἐξ Ἐθνῶν δὲ ἐκκλησία, μυστικῶς ἁγνίζεται, καὶ στολὴν ἐνδύεται. Ἦλθεν ἡ ἀλήθεια, ὁ Θεὸς ἐπέφανε, τοῖς ἐν σκιᾷ καθημένοις, ἐκ Παρθένου γεννηθείς, εἰς τὸ σῶσαι ἡμᾶς.

ᾨδὴ ς’ τῶν Ἁγίων Νηπίων, Ἦχος πλ. β΄
Ὁ Εἱρμὸς
«Τοῦ βίου τὴν θάλασσαν, ὑψουμένην καθορῶν, τῶν πειρασμῶν τῷ κλύδωνι, τῷ εὐδίῳ λιμένι σου προσδραμών, βοῶ σοι· Ἀνάγαγε, ἐκ φθορᾶς τὴν ζωήν μου Πολυέλεε».

Μύρα εὐωδέστατα, ἀναδέδωκεν ἡ γῆ, ἐν ταύτῃ ὑπὲρ ἔννοιαν, τοῦ ἀκενώτου μύρου ἐκ τῆς Ἁγνῆς, σαρκὶ ἀναβλύσαντος, καὶ βροτούς, εὐωδίας θείας πλήσαντος.

Αἵμασιν ἐφοίνιξεν, ὁ Ἡρῴδης τῶν Βρεφῶν, τὴν Βηθλεὲμ ὁ δείλαιος, ἀλλὰ ταῦτα βοήσαντα πρὸς Θεόν, ἔνδικον εἰργάσαντο, τὴν αὐτοῦ καταδίκην, καὶ τὸν ὄλεθρον.

Τοῦ Ὁσίου

Τοῦ βίου τὸ πρόσκαιρον, καὶ τὸ ἄστατον σαφῶς, κατανοήσας Μάρκελλε, πρὸς τὰ ἀεὶ ἑστῶτα τὴν τῆς ψυχῆς, ἀνύψωσας ἔφεσιν, ὧν ἐπέτυχες, πόνοις τῆς ἀσκήσεως.

Θεοτοκίον

Γεννᾶται ὁ ἄχραντος, Θεὸς Λόγος ἐν γαστρί, ἐκ σοῦ ἐν χρόνῳ Ἄχραντε, ἵνα ζωὴν τὴν ἄχρονον τοῖς ἐν γῇ, καὶ λῆξιν αἰώνιον, χορηγήσῃ, καὶ δόξαν τὴν ἀκήρατον.

Εἰς τοὺς Αἴνους, Στιχηρά. Τῶν Ἁγίων.
Ἦχος πλ. δʹ. Ὢ τοῦ παραδόξου.

Ὢ τῆς Ἡρῴδου πορώσεως! κατὰ Θεοῦ ἐμμανείς, τοῦ σαρκὶ νηπιάσαντος, Βηθλεὲμ τοῖς βρέφεσι, τὸν θυμὸν ἐπαφίησι, καὶ ξίφει πάντα, δημίων δίδωσι, ζωῆς στερῆσαι, τὸν ζωῆς αἴτιον, τούτων οἰόμενος, τῆς σφαγῆς τῷ αἵματι, ὁ λυμεών, τοῦ καρποῦ τῆς φύσεως, ὁ ἀπηνέστατος.

Μάγοι ἐκ Περσίδος φθάσαντες, εἰς τὴν Ἱερουσαλήμ, τὸν Ἡρῴδην ἐτάραξαν, καὶ μανεὶς ὁ δείλαιος, τὰ Νήπια κατέσφαττεν· ὡς βότρυες δέ, Χριστῷ προσήχθησαν, εἰ καὶ μητρῴων μαζῶν ἐσπάσθησαν, οἱ Νεομάρτυρες, τὸν Ἡρῴδην πλήξαντες· διὸ Χριστόν, πίστει ἱκετεύουσιν, εἰς τὸ σωθῆναι ἡμᾶς.

Κλαίει ἡ Ῥαχὴλ τὰ Νήπια, ἐν τῇ Ῥαμᾷ δὲ φωνή, νῦν μεγάλη ἀκούεται, ὁ Ἡρῴδης μαίνεται, καὶ ἀθέως φρυάττεται, ὁ Ἰωάννης φεύγει ἐν ὄρεσι, λίθος Μητέρα σὺν τέκνῳ δέχεται, ὁ Ζαχαρίας δέ, ἐν Ναῷ φονεύεται, ὁ δὲ Χριστός, φεύγει ἀφεὶς ἔρημον, Ἑβραίων οἴκημα.

Δόξα. Τῶν Ἁγίων.
Ἦχος πλ. δʹ.

Ἡρῴδης ὁ παράνομος, θεωρῶν τὸν ἀστέρα, ὑπὲρ πᾶσαν κτίσιν λαμπρότερον, ἐταράττετο, καὶ γαλακτοτροφούμενα Βρέφη, ἐξ ἀγκαλῶν μητρικῶν ἀφήρπαζεν. Ἡ δὲ Ἐλισάβετ, λαβοῦσα τὸν Ἰωάννην, πέτραν παρεκάλει. Δέξαι Μητέρα μετὰ τέκνου. Ὄρος ἐδέξατο τὸν Πρόδρομον, φάτνη ἐφύλαττε τὸν θησαυρόν, ὃν ἀστὴρ ἐμήνυσε, Μάγοι προσεκύνουν, Κύριε δόξα σοι.

Μόρφου Νεόφυτος: Ὁ Θεὸς ἔγινε Θεάνθρωπος, γιὰ νὰ θεραπεύσει τὸ φθαρμένο ἀνθρώπινο γονιδίωμά μας

Lord Jesus, Lord All-powerful always be with us and help us that we may inseparably be with You always and then our fear will vanish. St Nikolai Velimirovich

Synaxarion From the Menaion.
On December 29, we commemorate the Holy Innocents, the 14,000 infants slaughtered by Herod.
On this day we also commemorate all our Orthodox Christian brethren who have died by starvation and thirst, or by the sword, or from exposure.
The Synaxis in their honor was held at the church of the Most-holy Theotokos in Chalcoprateia, where her holy shrine was.
On this day we also commemorate our devout father Marcellus, Abbot of the Unsleeping Ones (“the Ever-Vigilant”)(485)
On this day we also commemorate our devout father Thaddaeus the Confessor, of the Studion Monastery (818)
We also commemorate our devout father George, Bishop of Nicomedia, the composer of various hymnographic Canons and Troparia. (c .857 – 891)
We also commemorate the Consecration of the Church of the Forty Martyrs, near the Bronze Tetrapylon. 
Athenodorus, disciple of St. Pachomius the Great (4th century) and Benjamin of Nitria (392), Saint Basiliscus, Elder, the Hesychast of Siberia (Turinsk) (1824)

Hymn of Praise
The Fourteen Thousand Holy Children of Bethlehem
by St Nikolai Velimirovich

A voice in Rama was heard, and much weeping,
And sorrowful mothers crying out to God.
In blood lay the slaughtered children,
And, over them, sorrowful mothers lamented.

The city of David, with all the surrounding region, moans;
Heaven was horrified at the misdeed of men;
Heaven and earth were horrified and quaked,
When the screams of the innocent pierced the air.
The blow intended for the Son of God
Fell with its weight on the innocent children,
Upon young and helpless ones of the same age as Christ.

The servants of the wicked king attacked
Where the angels of God sang
And where Christ’s shepherds humbly knelt.
There a torrent of blood flowed.
Why? In order that Herod would always be first!

As soon as the Eternal Physician appeared on earth,
The earth revealed its wounds and sins,
Showing how much mankind is infected,
And how necessary healing from heaven is.
Upon the young forerunners of His suffering,
Christ bestowed the eternal joy of Paradise.
The Prologue from Ohrid: Lives of Saints by St Nikolai Velimirovich,
http://prologue.orthodox.cn/December29.htm

***

HOMILY
About how a true Christian encounters hatred in the world
Saint Nikolai Velimirovič

“You will be hated for all for My Name’s sake” (St. Luke 21:17).

All those who love themselves more than they love God will hate the followers of the Lord Jesus.
All those who love the body more than they love the soul will hate the followers of the Lord Jesus.
All those who love this world more than they love the eternal kingdom of God will hate the followers of the Lord Jesus.
All those who love sin more than they love virtue will hate the followers of the Lord Jesus.

The number of those who hate the Name of Jesus is sometimes greater and sometimes smaller. However great is their number brethren, do not be afraid for the number of angels and saints is myriad. The number of your kinsmen in the heavens, i.e., those who love the Lord Jesus, exceeds the number of stars in the firmament and the sands by the sea. O do not be afraid, Christ is with you and that means that you are always mightier than those who hate you. When the most Omnipotent One is on your side, you are always more numerous for you are always stronger than any number of your adversaries.

O Lord Jesus, Lord All-powerful always be with us and help us that we may inseparably be with You always and then our fear will vanish.

With prayers in loving memory of George Georgantas
To You be glory and thanks always. Amen.
The Prologue from Ohrid: Lives of Saints by Saint Nikolai Velimirovič for Old Calendar date February 8, and New Calendar date February 21.
http://prologue.orthodox.cn/February8.htm

The Divine Child enters our hearts not by proving his power and authority, but by love alone. From His very first days Jesus was hunted down by Herod due to his fear and jealousy, and he sent and killed all the male infants in Bethlehem. A life in Christ is a life of both martyrdom, it is a life of humility.
iconandlight.wordpress.com/2019/12/28/37306/

As soon as the Eternal Physician appeared on earth, The earth revealed its wounds and sins… The Blood of the Martyrs, 14.000 Infants …. St Nikolai Velimirovich
https://iconandlight.wordpress.com/2020/12/28/as-soon-as-the-eternal-physician-appeared-on-earth-the-earth-revealed-its-wounds-and-sins-the-blood-of-the-martyrs-14-000-infants-st-nikolai-velimirovich/

Apolytikion of Holy Innocents
First Tone

Be entreated, O Lord, by the sufferings endured for You by the Saints, and we pray You, heal all our pain.

Troparion of the innocents, in Tone I:

Through the pangs of Thy saints, wherewith they suffered for Thee, O Lord, be thou entreated; and heal all our pains, we pray Thee, O Thou Who lovest mankind.

Troparion — Tone 1

As acceptable victims and freshly plucked flowers, / as divine first-fruits and newborn lambs, / you were offered to Christ who was born as a child, holy innocents. / You mocked Herod’s wickedness; / now we beseech you: / “Unceasingly pray for our souls.”

Kontakion — Tone 6

When the King was born in Bethlehem, the Magi came from the east. / Having been guided by the star on high, they brought Him gifts. / But in his exceeding wrath, Herod mowed down the infants as wheat; / lamenting that the rule of his kingdom had come to an end.

(Vesper of the feast of the Holy Innocents.)
When Jesus was born in Bethlehem of Judah,
The sceptre of the house of Judah passed away.
Infants who leaped in play were slaughtered for Christ.
A voice was heard in Ramah,
The lamentation of Judah’s daughters,
Rachel weeping for her sons, as it is written,
For the lawless Herod murdered the infants.
The land of Judah was soaked with innocent blood;
The earth was reddened by the blood of babies.
But the Church of the Gentiles is washed by this blood;
Clothed in radiant purity, she cries in joy:
The Truth has come!
God is made manifest!
He is born of the Virgin,
Enlightening those who sit in darkness,
For the salvation of the world!

Glory …, of the innocents, the composition of Andrew of Crete, in Tone VIII:

The all-iniquitous Herod, seeing the star which is the brightest of all creation, was troubled, and seized the suckling infants from their mothers’ arms; but Elizabeth, taking up John, entreated the stone, saying: “Receive thou a mother and her child!” O Lord, Thou treasure which the manger held, Whom the star announced and to Whom the magi paid homage, glory be to Thee!

Ode One

Christ is born, give ye glory! Christ cometh from heaven, meet ye Him! Christ is on earth, be ye exalted! O all the earth, sing ye unto the Lord, and chant with gladness, ye people, for He hath been glorified!

First Canon, Ode Four, Nativity Matins

Rod of the root of Jesse, and flower that blossomed from his stem, O Christ, Thou hast sprung from the Virgin. From the Mountain overshadowed by the forest Thou hast come, made flesh from her that knew not welock, O God who art not formed from matter. Glory to Thy power, O Lord.

As dew upon the fleece hast Thou descended into the womb of the Virgin, O Christ, and as drops of rain that fall upon the earth. Ethiopia and Tarshish and the isles of Arabia, the kings of Saba, of the Medes and all the earth, fell down before Thee, O Saviour. Glory to Thy power, O Lord.

Holy Innocent Infants of Bethlehem & Judea, Pray unto God for us!

Η θεία τρέλα βγάζει τον άνθρωπο έξω από την έλξη της γης, τον ανεβάζει στον θρόνο του Θεού.. Από την τρέλλα του ερωτευμένου μεγαλύτερη ήταν η «τρέλλα» του Αγίου Ιγνατίου… και χίλιες καρδιές να έχη κανείς, δεν φθάνουν για να τις δώση στον Χριστό. Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης

Συναξάριον.
Τῇ Κ΄ τοῦ μηνός Δεκεμβρίου, μνήμη τοῦ Ἁγίου Ἱερομάρτυρος Ἰγνατίου τοῦ Θεοφόρου, μαθητοῦ τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Θεολόγου καὶ ἐπισκόπου Ἀντιοχείας, ὑπὸ ἀγρίων λεόντων κατασπαραχθέντος καὶ τελειωθέντος, ἐν ἔτει ἑκατοστῷ καὶ δεκάτῳ τρίτῳ (113).
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ Ὁσίου Πατρὸς ἡμῶν Ἰωάννου τῆς Κρονστάνδης τοῦ Θαυματουργοῦ, ἐν ἔτει χιλιοστῷ ἐννεακοσιοστῷ καὶ ὀγδόῳ (1908) τελειωθέντος.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τοῦ Ὁσίου Φιλογονίου, γενομένου ἀπὸ Δικολόγων Ἐπισκόπου Ἀντιοχείας, ἐν ἔτει δὲ τριακοσιοστῷ εἰκοστῷ καὶ τετάρτῳ (324) εἰρηνικῶς κοιμηθέντος.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τῆς Ὁσίας Μητρὸς ἡμῶν Θεοκτίστης τῆς Κωνσταντινουπολιτίσσης, μητρὸς τοῦ Ὁσίου Θεοδώρου τοῦ Στουδίτου, ἐν εὐσεβείᾳ διαλαμψάσης κατὰ τὸν Η´ αἰῶνα.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ὁ Ἅγιος Νεομάρτυς Ἰωάννης ὁ ῥάφτης, ὁ παῖς, ὁ ἐκ Θάσου, ἐν Κωνσταντινουπόλει ἐν ἔτει 1652, ξίφει τελειοῦται.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τοῦ ἐν Ἁγίοις Πατρὸς ἡμῶν Δανιὴλ τοῦ Β´ Ἀρχιεπισκόπου Σερβίας τοῦ Ἡσυχαστοῦ καὶ Ὁμολογητοῦ, Κτίτορος τῶν μονῶν Μπάνσκας καὶ Ντέτσανι, ἐν ἔτει χιλιοστῷ τριακοσιοστῷ τριακοστῷ καὶ ἑβδόμῳ (1337) κοιμηθέντος.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τοῦ Ὁσίου Πατρὸς ἡμῶν Ἰγνατίου τοῦ Ἀρχιμανδρίτου Ρώσου τῆς Λαύρας τῶν σπηλαίων τοῦ Κιέβου τοῦ Θαυματουργοῦ, ἐν ἔτει χιλιοστῷ τετρακοσιοστῷ τριακοστῷ καὶ ὀγδόῳ (1438) εἰρηνικῶς τελειωθέντος.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τοῦ Ἁγίου Ἱερομάρτυρος Νεοφύτου τοῦ Σιναΐτου.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ Σύναξις τῆς Ὑπεράγιας Θεοτόκου τελεῖται ἐν τῷ χωρίῳ Λένκοβο πλησίον τῆς πόλεως Νόβγκοροντ τῆς Ρωσίας, πρὸς τιμὴν τῆς σεβασμίας καὶ θαυματουργοῦ Εἰκόνος τῆς Θεομήτορος τῆς ἐπιλεγομένης «Σώτειρας ἐκ πνιγμοῦ», εἰς ἀνάμνησιν πολλαπλῶν θαυμάτων αὐτῆς πρὸς σωτηρίαν τῶν πλεόντων ἐν τῷ παραῤῥέοντι ποταμῷ Ντέσνο ἐκ τῶν ἐπικινδύνων αὐτοῦ ῥευμάτων.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ὁ Ἅγιος Ἀντώνιος (Σμιρνίτσκι), Ἐπίσκοπος τοῦ Βορονὲζ τῆς Ρωσίας (1846)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ὁ Ἅγιος νέος ἱερομάρτυς Νικόλαος (Τσερνίσεφ) τῆς Οὐντμουρτίας (ἀνατολικὰ τοῦ Καζὰν) καὶ ἡ ἁγία Νεομάρτυς Βαρβάρα θυγάτηρ αὐτοῦ (1918)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ οἱ Ἅγιοι νεο-ἱερομάρτυρες: Ἀμβρόσιος (Πολιάνσκι), Ἐπίσκοπος Κάμενετς-Ποντόλσκ ὁ Ὁμολογητής (1932) · Σέργιος (Goloshapov), Μιχαὴλ (Οὐσπένσκι) καὶ Σέργιος (Οὐσπένσκι), ἱερεῖς (1937) · Νικηφόρος (Litvin) Διάκονος καὶ Γαλακτίων (Urbanowicz-Novikov) (1937) · Πέτρος (Κρεστώφ) καὶ Βασίλειος (Mirozhin), ἱερεῖς (1941) · Νεομάρτυς ᾿Ιωάννα (Demidova) (1937), ἐν πολλαῖς βασάνοις, φυλακαῖς καὶ διωγμοῖς ὑπὸ τῶν ἀθέων μπολσεβίκων τελειωθέντες ἐν Ῥωσίᾳ.

Στίχοι
Λέουσιν, Ἰγνάτιε, δεῖπνον προὐτέθης,
Κοινωνὲ δείπνου μυστικοῦ, θάρσους λέον.
Εἰκάδι Ἰγνάτιος θάνε γαμφηλῇσι λεόντων.

Από τις επιστολές του Αγίου Ιγνατίου του Θεοφόρου
Πρέπει να μη λεγόμαστε μόνον αλλά και να είμαστε χριστιανοί (Μαγν. IV, 1).
Κανείς δεν αμαρτάνει, όταν στηρίζεται στην πίστη˙ κανείς δε μισεί, όταν είναι γεμάτος αγάπη. Το δέντρο είναι φανερό από τους καρπούς του. Όσοι λένε ότι πιστεύουν, θα το αποδείξουν από τα έργα τους… Είναι καλύτερο να σιωπά κανείς και να έχει πίστη, παρά να μιλά διαρκώς για την πίστη και να μην παρουσιάζει έργα. Η διδασκαλία είναι καλή, μόνον όταν εκείνος που μιλά πράττει… Όλα λοιπόν να τα πράττουμε σα να κατοικεί μέσα μας ο Κύριος, για να είμαστε εμείς οι ναοί Του κι Αυτός μέσα μας ο Θεός μας… (Εφεσ. XV, 1 –2).

Καλύτερα να πεθάνω γι’ Αυτόν παρά να εξουσιάσω όλα τα βασίλεια του κόσμου. Συγχωρέστε με, αδελφοί, και μη μ’ εμποδίσετε σάς παρακαλώ από τον θάνατο, αλλ’ αφήστε με ν’ απολαύσω τον ποθούμενο Χριστό μου με τον θάνατο, καθώς και αυτός σταυρώθηκε για την αγάπη μου…

Είναι εξαιρετικό πράγμα να δύσει κανείς από τον κόσμο στο Θεό, για ν’ ανατείλει στην αιώνια ζωή… Ζητήστε δύναμη… για ν’ αποδειχτώ και να μη λέγομαι μονάχα χριστιανός. Εκεί που υπάρχει θόρυβος, δεν υπάρχει πάντα η πραγματικότητα… Ο Χριστιανισμός δεν είναι κάτι επιφανειακό, αλλά κάτι πολύ βαθύ, που υπάρχει μόνον όταν μισείται από τον κόσμο… Αν μαρτυρήσω, θα απελευθερωθώ από τη δουλεία χάρη στο Χριστό και θα αναστηθώ ελεύθερος μέσα σ’ Αυτόν (Ρωμ. II,2-IV,3).

***

Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης
Τί αγάπη είχαν οι άγιοι Μάρτυρες για τον Χριστό, τι λεβεντιά!

Διαβάστε Συναξάρια. Τα Συναξάρια πολὺ βοηθούν, γιατὶ συνδέεται κανεὶς με τους Αγίους και φουντώνει μέσα του η ευλάβεια και η διάθεση για θυσία.

Τί αγάπη είχαν οι άγιοι Μάρτυρες για τον Χριστό, τι λεβεντιά!

Για τον Άγιο που προχωρεί στο μαρτύριο, η αγάπη του για τον Χριστό είναι ανώτερη από τον πόνο, γι’ αυτό και τον εξουδετερώνει. Το μαχαίρι του δημίου το ένιωθαν οι Μάρτυρες γλυκύτερο και από το δοξάρι του βιολιού. Όταν φουντώση η αγάπη για τον Χριστό, τότε το μαρτύριο είναι πανηγύρι· η φωτιά ανακουφίζει καλύτερα από λουτρό, γιατί το κάψιμο χάνεται από το κάψιμο της θείας αγάπης. Το γδάρσιμο είναι χάιδεμα. Ο θείος έρωτας παίρνει την καρδιά, παίρνει και το μυαλό, και τρελλαίνεται ο άνθρωπος. Δεν καταλαβαίνει ούτε πόνο ούτε τίποτε, γιατί ο νούς του είναι στον Χριστό και πλημμυρίζει η καρδιά του από χαρά. Πόσοι Άγιοι πήγαιναν στο μαρτύριο και ένιωθαν τέτοια χαρά, λές και πήγαιναν σε πανηγύρι! Ο Άγιος Ιγνάτιος έτρεχε στο μαρτύριο και φώναζε: «Αφήστε με να μαρτυρήσω, αφήστε με να με φάνε τα θηρία». Την χαρά που ένιωθε εκείνος δεν την αισθάνεται ούτε ένας νεαρός ερωτευμένος που λέει: «Θέλω αυτήν να παντρευτώ και δεν υπολογίζω κανέναν, ούτε μάνα ούτε πατέρα». Από την τρέλλα του ερωτευμένου μεγαλύτερη ήταν η «τρέλλα» του Αγίου Ιγνατίου.

Όλοι οι Άγιοι αγωνίσθηκαν για την αγάπη του Χριστού. Οι άγιοι Μάρτυρες έχυσαν το αίμα τους, οι Όσιοι Πατέρες έχυσαν ιδρώτες και δάκρυα, έκαναν πνευματικά πειράματα στον εαυτό τους, σαν καλοί βοτανολόγοι, ταλαιπωρήθηκαν οι ίδιοι από αγάπη προς τον Θεό και προς την εικόνα του Θεού, τον άνθρωπο, για να μας αφήσουν τις πνευματικές τους συνταγές. Έτσι προλαβαίνουμε το κακό ή θεραπεύουμε μια πνευματική αρρώστια μας και αποκτάμε υγεία και, εάν φιλοτιμηθούμε να τους μιμηθούμε στους αγώνες, μπορούμε ακόμη και να αγιάσουμε.
Αγίου Παϊσίου Αγιορείτου-Πνευματική αφύπνιση. Λόγοι Β΄, Ι. Ησυχαστήριον ” Ευαγγελιστής Ιωάννης ο Θεολόγος” Σουρωτή Θεσσαλονίκης

***

Όταν ο άνθρωπος δώση την καρδιά του στον Θεό, τότε και τα μυαλά του ανθρώπου είναι παρμένα από την αγάπη του Θεού και η καρδιά του σκιρτάει συνέχεια· νιώθει το κεφάλι του ελαφρό και το σώμα του σαν πούπουλο. Και όταν η αγάπη του Θεού είναι περισσότερη από την χωρητικότητα της καρδιάς, το χτύπημα της καρδιάς ακούγεται και στους γύρω του, γιατί σ᾿ αυτήν την κατάσταση συμμετέχει και το σώμα.
Μια καρδιά τόσο μικρή και μπορεί να αγαπάη τόσο πολύ!.. Μια ζωή ακόμη και χιλίων ετών, και χίλιες καρδιές να έχη κανείς, δεν φθάνουν για να τις δώση στον Χριστό για την μεγάλη αγάπη που μας έδειξε και που μας δείχνει …
Αγίου Παϊσίου Αγιορείτου-Πάθη και Αρετές, Λόγοι Ε΄,Ι. Ησυχαστήριον ” Ευαγγελιστής Ιωάννης ο Θεολόγος” Σουρωτή Θεσσαλονίκης

***

– Πως μπορείς να παλαβώσης, Γέροντα, από την αγάπη του Θεού;

 Να συναναστρέφεσαι με… παλαβούς, να να σου μεταδώσουν την τρέλα τους την πνευματική! Θα εύχομαι να σε δω… θεότρελλη! Αμήν
Έχω κι εγώ μια μικρή πείρα από την πνευματική τρέλα, η οποία προέρχεται από τον θείο έρωτα. Φθάνει τότε ο άνθρωπος στην θεία αφηρημάδα και δεν θέλει να σκέφτεται τίποτε εκτός από τον Θεό, τα θεία, τα πνευματικά, τα ουράνια. Ερωτευμένος πια θεϊκά, καίγεται εσωτερικά, γλυκά, και ξεσπάει εξωτερικά, παλαβά, μέσα στον θείο χώρο της σεμνότητος δοξολογώντας σαν άγγελος μέρα-νύχτα τον Θεό και Πλάστη του.

– Είναι έκστασις αυτό, Γέροντα;
– Ναι, είναι εκτός εαυτού τότε ο άνθρωπος, με την καλή έννοια. Αυτό είναι …..”έκστηθι φρίττων ουρανέ” [ειρμός της η’ ωδής του κανόνος του Μ. Σαββάτου]
Η θεία τρέλα βγάζει τον άνθρωπο έξω από την έλξη της γης, τον ανεβάζει στον θρόνο του Θεού, και νιώθει πια ο άνθρωπος τον εαυτό του σαν το σκυλάκι στα πόδια του αφεντικού του και του γλείφει τα πόδια με χαρά και ευλάβεια.
Πηγή: Γέροντος Παϊσίου Αγιορείτου, Λόγοι Ε’: Πάθη και Αρετές, έκδ. Ι.Ησ. «Ευαγγελιστής Ιωάννης ο Θεολόγος», Σουρωτή Θεσσαλονίκης: 2006, σελ. 205-207.

***

Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς

«Περιμένω χίλιους θανάτους για τον εαυτό μου», έγραψε ο Μέγας Αθανάσιος προς το ποίμνιό του στην Αίγυπτο, την εποχή της φοβερής αιρέσεως του Αρείου. Κάθε πνευματικός άνθρωπος, ο οποίος, κοιτάζει με πνευματικά μάτια και βλέπει το δίχτυ που περικλείει κάθε ανθρώπινη ψυχή σε αυτόν τον κόσμο, μπορεί να το πει αυτό για τον εαυτό του. Όσο πιο πνευματικός είναι ο άνθρωπος, τόσο πιο πυκνό γίνεται το δίχτυ. Αυτό είναι το θέλημα του Θεού: οι πιο πνευματικοί άνθρωποι σώζονται δια του πιο στενού μονοπατιού.
Ο Ψαλμωδός Δαβίδ λέει επίσης: “Πολλαί αι θλίψεις των δικαίων” ( Ψαλμός 33:19). Στο τέλος, όμως, η νίκη και η δόξα ανήκουν στους δικαίους. Χρειάζεται μόνο να οπλιστούν με πίστη και υπομονή.
Όποιος πιστεύει επίσης καταλαβαίνει τα δεινά τους. Εκείνος που ενδύεται με υπομονή, θα δει τη νίκη και τη δόξα του Θεού. Για αυτόν που αγαπάει τον Κύριο, ακόμη και το πιο δύσκολο μονοπάτι είναι αρκετά ευρύχωρο, και τα μεγαλύτερα βάσανα είναι ένας εύκολος ζυγός, και ο σκληρότερος θάνατος, μια γαμήλια χαρά.
(Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς, Ο Πρόλογος της Αχρίδος, Απρίλιος,)

***

Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης

Τον δίκαιο άνθρωπο συνήθως οι άλλοι τον σπρώχνουν στην τελευταία θέση ή ακόμη του παίρνουν και την θέση. Τον αδικούν, τον πατούν – «πατούν επί πτωμάτων», έτσι δεν λέγεται; Αλλά, όσο οι άνθρωποι τον σπρώχνουν προς τα κάτω, τόσο ο Θεός τον ανεβάζει προς τα πάνω σαν τον φελλό, θέλει όμως πάρα πολλή υπομονή. Η υπομονή ξεκαθαρίζει πολλά πράγματα.

Ο καλός δοκιμάζεται στα χέρια των κακών• περνάει από τα λανάρια.
Όταν πάει κανείς με τον διάβολο, με πονηριές, δεν ευλογεί ο Θεός τα έργα του. Ό,τι κάνουν οι άνθρωποι με πονηριά, δεν ευδοκιμεί. Μπορεί να φαίνεται ότι προχωράει, αλλά τελικά θα σωριάσει. Το κυριότερο είναι να ξεκινά κανείς από την ευλογία του Θεού για ό,τι κάνει!

Τώρα ο διάβολος κάνει μουντζούρες πολλές και μπλέκει πολύ τα πράγματα, αλλά τελικά θα σπάσει τα μούτρα του. Μετά από χρόνια θα λάμψουν οι δίκαιοι. Και λίγη αρετή να έχουν, εν τούτοις θα φαίνονται, γιατί θα επικρατεί πολύ σκοτάδι, και ο κόσμος θα στραφεί προς αυτούς. Αυτοί που σήμερα κάνουν τα σκάνδαλα, αν ζουν τότε, θα ντρέπονται.

***

Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς

Ο Παντεπόπτης Κύριος επιβλέπει όλους τους ανθρώπους, και με θαυμαστό τρόπο καθοδηγεί τους πιστούς στη σωτηρία. Αυτό που για τον πιστό φαίνεται μεγάλη απώλεια μπορεί να αποδειχθεί με τον καιρό ένα μεγάλο κέρδος.

Η ολοκληρωτική μας παράδοση στη βούληση του Θεού αποτελεί την πεμπτουσία όλων των πράξεών μας και των κόπων για την πίστη αλλά και όλων των σκέψεων και αισθημάτων και ενεργειών μας, με μια λέξη ολόκληρης της ζωής μας. «ότι καταβέβηκα εκ του ουρανού ουχ ίνα ποιώ το θέλημα το εμόν, αλλά το θέλημα του πέμψαντός με» είπε ο Χριστός ( Ιωάν. 6, 38 ). Και λίγο πριν τα πάθη Του, μέσα σε ματωμένο ιδρώτα, απευθύνεται στον Πατέρα λέγοντας: «πλην μη το θέλημά μου, αλλά το σον γινέσθω» ( Λουκ. 22, 42 )…. Γι’ αυτό εσύ να γνωρίζεις ότι η άσκηση στο να παραδίνεσαι στη βούληση του Θεού είναι το πιο σημαντικό∙ πιο πολύ απ’ όλες τις ασκήσεις στην πίστη. Στην αρχή κάθε καινούριας μέρας πες: ας γίνει το θέλημά Σου, Πατέρα! Και πάλι το ίδιο όταν έρχεται μια καινούρια νύχτα:ας γίνει το θέλημά Σου, Πατέρα! Ξεκινώντας για δουλειά και γυρίζοντας από τη δουλειά, πάλι το ίδιο: ας γίνει το θέλημά Σου, Πατέρα! Και όταν είσαι υγιής και όταν πέφτεις στην κλίνη, και όταν λαμβάνεις και όταν χάνεις, πάλι: ας γίνει το θέλημά Σου, Πατέρα! Τελικά όταν φθάσει η αναπόφευκτη ώρα, και συναντήσεις πρόσωπο με πρόσωπο τον άγγελο του θανάτου, πες με θάρρος: ας γίνει το θέλημά Σου, Πατέρα μου και Θεέ μου!

Ω! άνθρωπε, εμπιστεύσου τον Κύριο με όλη την καρδιά σου. Σ’ Αυτόν βρίσκεται η ατελεύτητη Σοφία, του Παντεπόπτου η όρασις. «Τάδε έφη Κύριος: εμή βουλή, και ασφάλεια, εμή φρόνησις, εμή δε ισχύς» (Παροιμίαι 8,14).

Ω! αδελφέ μου, μην επαίρεσαι, μόνο τον Κύριο να εμπι­στεύεσαι με όλη την καρδιά σου!

Ω! αδελφέ, εμπιστεύσου μόνο τον Κύριο εν όλη, καρδία σου!

Σε παρακαλούµε µόνο: Δυνάµωσε την εµπιστοσύνη µας προς Εσένα και την πίστη µας στη ζωή. Αφού ο,τι Εσύ κάνεις µε µας, θα είναι ασύγκριτα σοφότερο από εκείνο που εµεις θα κάναµε µόνοι µας. Τα σχέδιά Σου είναι καλύτερα απ’ όλες τις επιθυµίες µας. Η δύναµη Σου υπερβαίνει όλη τη φαντασία µας. Εσύ που έχεις τη δύναµη να δηµιουργήσεις, έχεις δύναµη και να θανατώσεις, και Εσύ που έχεις δύναµη να θανατώσεις, έχεις τη δύναµη και να ζωντανέψεις.
Δηµιουργέ των ζωντανών ανάστησε τους νεκρούς, δηµιούργησε σε µας τους ζωντανούς την πίστη στην ανάσταση, αφού χωρίς αυτή την πίστη ειµαστε ζωντανοί νεκροί, και επισκέψου µας µετά το θάνατο, ώστε και εµεις, αν και νεκροί, να έρθουµε στη ζωή. Μόνο Εσύ να είσαι πάντα µαζί µας, στη ζωή και στο θάνατο, και εµεις θα έχουµε πάντα ο,τι επιθυµουµε. Αφού Εσύ είσαι η ζωή και ο ζωοδότης, από πάντα και για πάντα. Αµην».
Αργά βαδίζει ο Χριστός
Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς

***

Άγιος Γέροντας Σωφρόνιος του Έσσεξ:

Όταν η ζωή γεμίζει από μόχθους αναδεύει μέσα στον άνθρωπο το αίσθημα πως βαραίνει πάνω του η κατάρα και η οργή του Θεού. Όταν όμως περάσουν αυτές οι δοκιμασίες, τότε θα δει πως η θαυμαστή πρόνοια του Θεού τον φύλαγε προσεκτικά σ’ όλες τις πτυχές της ζωής του. Χιλιόχρονη πείρα, που παραδίνεται από γενιά σε γενιά, λέει πως όταν ο Θεός δει την πίστη της ψυχής του αγωνιστή γι’ Αυτόν, όπως είδε την πίστη του Ιώβ, τότε τον οδηγεί σε αβύσσους και ύψη πού είναι απρόσιτα σ’ άλλους.
Να πιστεύετε ακράδαντα στην πρόνοια του Θεού για σας, παρά τις όποιες θλίψεις και τους κόπους. Μη σκέπτεστε ότι υπάρχει κάποιο λάθος … Εκείνο που τώρα υπομένετε θα σας καταλογισθεί ως μαρτύριο.
Μια υπομονετική στάση σε κάθε δοκιμασία κάνει την αναγεννημένη ψυχή να κατανοεί την «άνωθεν σοφίαν».

Άγιε Ιγνάτιε Θεοφόρε, μεσίτευε στον Θεό εσύ, που φέρεις Αυτόν, να μας δώσει τον Άρτο της Ζωής! Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς
https://iconandlight.wordpress.com/2020/12/20/%CE%AC%CE%B3%CE%B9%CE%B5-%CE%B9%CE%B3%CE%BD%CE%AC%CF%84%CE%B9%CE%B5-%CE%B8%CE%B5%CE%BF%CF%86%CF%8C%CF%81%CE%B5-%CE%BC%CE%B5%CF%83%CE%AF%CF%84%CE%B5%CF%85%CE%B5-%CF%83%CF%84%CE%BF%CE%BD-%CE%B8%CE%B5/

Ο Άγιος Ιγνάτιος έτρεχε στο μαρτύριο, η φωτιά που έκαιγε μέσα του για τον Κύριό μας ήταν έρωτας θεϊκός ,τέτοιος ποὺ ήθελε να βρίσκεται συνεχώς ενωμένος μ’ αυτόν. Και χίλιες καρδιές να έχη κανείς, δεν φθάνουν για να τις δώση στον Χριστό. Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης – Άγιος Πορφύριος Καυσοκαλυβίτης
https://iconandlight.wordpress.com/2019/12/19/36871/

Οι ταπεινοί άνθρωποι, είναι μιμητές του Χριστού… Να ταπεινωνόμαστε συνεχώς: Ιδού το έργο μας! Γέροντας Ιγνάτιος Καπνίσης
https://iconandlight.wordpress.com/2018/12/20/%ce%bf%ce%b9-%cf%84%ce%b1%cf%80%ce%b5%ce%b9%ce%bd%ce%bf%ce%af-%ce%ac%ce%bd%ce%b8%cf%81%cf%89%cf%80%ce%bf%ce%b9-%ce%b5%ce%af%ce%bd%ce%b1%ce%b9-%ce%bc%ce%b9%ce%bc%ce%b7%cf%84%ce%ad%cf%82-%cf%87%cf%81/

Ἀπολυτίκιον τοῦ Ἁγίου Ἱερομάρτυρος Ἰγνατίου τοῦ Θεοφόρου
Ἦχος δ’

Καὶ τρόπων μέτοχος, καὶ θρόνων διάδοχος, τῶν Ἀποστόλων γενόμενος, τὴν πρᾶξιν εὗρες θεόπνευστε, εἰς θεωρίας ἐπίβασιν· διὰ τοῦτο τὸν λόγον τῆς ἀληθείας ὀρθοτομῶν, καὶ τῇ πίστει ἐνήθλησας μέχρις αἵματος, Ἱερομάρτυς Ἰγνάτιε. Πρέσβευε Χριστῷ τῷ Θεῷ, σωθῆναι τὰς ψυχὰς ἡμῶν.

Ἀπολυτίκιον Αγίου Ἰγνατίου τοῦ Θεοφόρου
Ἦχος γ’. Θείας πίστεως. Γερασίμου

Θείῳ ἔρωτι ἐπτερωμένος, τοῦ σὲ ψαύσαντος χερσὶν ἀχράντοις θεοφόρος ἀνεδείχθης, Ἰγνάτιε· καὶ ἐν τῇ Δύσει τελέσας τὸν δρόμον σου, πρὸς τὴν ἀνέσπερον λῆξιν ἐσκήνωσας. Πάτερ ὅσιε, Χριστὸν τὸν Θεὸν ἱκέτευε δωρίσασθαι ἡμῖν τὸ μέγα ἔλεος.

Ἀπολυτίκιον Ὁσίου Ἰωάννου τῆς Κρονστάνδης
῏Ηχος α΄. Τῆς ἐρήμου πολίτης. Ἱερομ. Ἀθ. Σιμωνοπετρίτου

Ἱερέων ἐδείχθης Ἰωάννη ὑπόδειγμα, πᾶσαν τὴν Ῥωσσίαν πληρώσας, διδαχαῖς ζωηφόροις σου· ἀνέπνεις γὰρ καθ’ ὥραν τὸν Χριστόν, Αὐτοῦ τὰς ἐντολὰς ἀεὶ τηρῶν· καὶ θαυμάτων ἐπλουτίσθης ἐπιῤῥοαῖς, φιλάνθρωπον ἔχων γνώμην. Δόξα τῷ σὲ δοξάσαντι Χριστῷ, δόξα τῷ θαυμαστώσαντι, καὶ τῆς Κρονστάνδης φλογερόν, σὲ θύτην ἀναδείξαντι.

Ἀπολυτίκιον Ὁσίου Ἰωάννου τῆς Κρονστάνδης
Ἦχος γ΄. Θείας πίστεως.

Μῦρον εὔοσμον, τῶν ἀρετῶν σου, πᾶσαν ἤρδευσεν, τὴν οἰκουμένην, ἐκ τῆς Κροστάνδης δοχεῖον γενόμενος, τοῦ Παρακλήτου κατηύφρανας ἅπαντας, ὦ Ἰωάννη πιστῶν παραμύθιον, χεῖρας ὕψωσον Χριστῷ τῷ Θεῷ αἰτούμενος, δωρήσασθαι εἰρήνην ταῖς ψυχαῖς ἡμῶν.

Τοῦ Ὁσίου Φιλογονίου.
῏Ηχος γ’ Θείας πίστεως.

Φιλογόνιον ᾿Αντιοχείας, ἀρχιποίμενα ἐκ δικολόγων, προαχθέντα τῇ ψήφῳ τοῦ Πνεύματος, τόν τοῦ ᾿Αρείου τῇ πλάνῃ πολέμιον, καί ὀρθοδόξων δογμάτων ὑπέρμαχον, ὓμνοις ἃπαντες, αἰσίαις φωναῖς δοξάσωμεν, αἰτούμενοι αὐτοῦ λιτάς πρός Κύριον.

῝Ετερον.
῏Ηχος α’ Τῆς ἐρήμου πολίτης.

Φιλογόνιον πάντες, ἐν ᾠδαῖς ἀνυμνήσωμεν, τῆς ᾿Αντιοχείας τό κλέος, δικολόγων ὡράϊσμα· σεπτήν γάρ ἐπιδείξας βιοτήν, ἐπίσκοπος ὡρίσθη ἐκ Θεοῦ, ὀρθοδόξων δέ δογμάτων ὑπερμαχῶν, τόν ῎Αρειον ἐτρόπωσεν. Δόξα τῷ σέ δοξάσαντι Χριστόν, δόξα τῷ σέ μεγαλύναντι, δόξα τῷ σέ ἀκέστορα θερμόν ἡμῖν δωρήσαντι.

Δόξα καί νῦν. Προεόρτιον.
Ἦχος δ’ Κατεπλάγη ᾿Ιωσήφ.

Ἑτοιμάζου Βηθλεέμ, ἤνοικται πᾶσιν ἡ ᾿Εδέμ. Εὐτρεπίζου ᾿Εφραθᾶ, ὃτι τό ξύλον τῆς ζωῆς, ἐν τῷ Σπηλαίῳ ἐξήνθησεν ἐκ τῆς Παρθένου. Παράδεισος καί γάρ, ἡ ἐκείνης γαστήρ, ἐδείχθη νοητός, ἐν ᾧ τό θεῖον φυτόν, ἐξ οὗ φαγόντες ζήσομεν, οὐχί δέ ὡς ὁ ᾿Αδάμ τεθνηξόμεθα. Χριστός γεννᾶται, τήν πρίν πεσοῦσαν, ἀναστήσων εἰκόνα.

Εἰς τοὺς Αἴνους, ἱστῶμεν Στίχους ς’ καὶ ψάλλομεν Στιχηρὰ Προσόμοια, κατὰ ἀλφάβητον.
Στιχηρὰ Προσόμοια, Ποίημα Ῥωμανοῦ τοῦ Μελῳδοῦ.
Ἦχος πλ. β’, Αὐτόμελον

Αἱ Ἀγγελικαί, προπορεύεσθε Δυνάμεις, οἱ ἐν Βηθλεέμ, ἑτοιμάσατε τὴν Φάτνην· ὁ λόγος γὰρ γεννᾶται· ἡ σοφία προέρχεται, δέχου ἀσπασμὸν ἡ Ἐκκλησία, εἰς τὴν χαράν τῆς Θεοτόκου, λαοὶ εἴπωμεν· Εὐλογημένος ὁ ἐλθών, Θεὸς ἡμῶν δόξα σοι.

Ἀνίσχει ὁ Ἀστήρ, Ἰακὼβ ἐν τῷ Σπηλαίῳ. Δεῦτε καὶ ἡμεῖς, προεόρτια τελοῦντες, συνδράμωμεν τοῖς Μάγοις, τοῖς Ποιμέσι συνέλθωμεν· ἴδωμεν Θεὸν ἐν τοῖς σπαργάνοις, ἴδωμεν Παρθένον γαλουχοῦσαν, φρικτὸν θέαμα! Ὁ Βασιλεὺς τοῦ, Ἰσραήλ, Χριστὸς παραγίνεται.

Βουνοὶ γλυκασμόν, σταλαξάτωσαν· Ἰδοὺ γάρ, ἥκει ὁ Θεός, ἐκ Θαιμὰν Ἔθνη ἡττᾶσθε· Προφῆται Πατριάρχαι σκιρτήσατε· ἄνθρωποι χορεύσατε ἐνθέως, ὁ ἰσχυρὸς καὶ μέγας Ἄρχων, Χριστὸς τίκτεται· ὁ Βασιλεὺς τῶν οὐρανῶν, ἐν γῇ παραγίνεται.

Γῆθεν ἀνυψῶν, τοὺς βροτοὺς ὁ Πλάστης ἥκει, τὴν βασιλικήν, καινουργῶν αὖθις εἰκόνα· συγχάρητε τῶν ἄνω, αἱ Δυνάμεις ὑμνήσατε· ἔχθρας τὸ μεσότοιχον ἐλύθη, ἦλθεν ᾧ ἀπέκειτο· Θεὸς γάρ, βροτὸς γίνεται, ὁ Βασιλεὺς τοῦ Ἰσραήλ, Χριστὸς παραγίνεται.

Δεῦτε οἱ πιστοί, ὑπαντήσωμεν τῷ ἐκ Κτίστῃ, ἥκοντι εἰς γῆν, Παρθένου ἀνατεῖλαι· ἁγνείᾳ λαμπρυνθῶμεν, ἀρεταῖς ἀπαστράψωμεν, τρόμῳ καὶ χαρᾷ ἑτοιμασθῶμεν, Χριστόν ἰδέσθαι βρεφωθέντα, νοὸς ὄμμασιν, ἡμᾶς θεοῦντα τοὺς βροτούς, ἄκρᾳ ἀγαθότητι.

Δοξαστικὸν, Ἦχος πλ. β’
Αἱ Ἀγγελικαί

Ἐγγίζει ὁ Χριστός, Βηθλεὲμ προετοιμάζου· ἤδη τῶν Ἐθνῶν, τὸ σωτήριον αὐγάζει. Εὐτρέπισον τὴν φάτνην, τοὺς Ποιμένας συνάγαγε, κάλεσον τους Μάγους ἐκ Περσίδος, αἱ Στρατιαὶ τῶν Ἀσωμάτων, Νοῶν κράζουσιν· ὁ Βασιλεὺς τῶν οὐρανῶν, Χριστὸς παραγίνεται.

Θεοτοκίον, Ἦχος πλ. β’
Αἱ Ἀγγελικαί

Ζῆλός τε καὶ πῦρ, καταφάγεταί σε ἄφρον, πλάνε ἀληθῶς, καὶ τοῦ νόμου συκοφάντα· ἰδοὺ γὰρ ἡ Παρθένος, Ἡσαΐας ὡς ἔφησεν, ἔσχεν ἐν γαστρὶ καὶ ἐπὶ φάτνης, ἀνακλινεῖ τὸν Βασιλέα· διὸ ἅπαντες, οἱ ἐξ Ἰούδα τῆς φυλῆς, δυνάσται ἐκλείψουσιν.

 

 

 

 

Άγιος Διονύσιος Ζακύνθου, ο Άγιος της Συγχώρησης, Συγχωρώ… κάνω χώρο στην καρδιά μου να χωρέσω με σένα, με τον άλλο, με τον άλλο… Πόσο όμορφο θα ήταν αν μπορούσαμε να σηκώνουμε έτσι «αλλήλων τα βάρη» και να στηρίζουμε ο ένας τον άλλο.

Διονυσίου Αιγίνης του θαυματουργού, του εκ της νήσου Ζακύνθου (†1624)
Προφήτου Δανιήλ
Των αγίων Τριών Παίδων Ανανίου, Αζαρίου και Μισαήλ
Οσιομαρτύρων Πατερμουθίου, Κόπριος και Αλεξάνδρου
Μαρτύρων Ιάκχου του Τριγληνού και Νικήτα του νέου
Οσίου ομολογητού Δουνάλε (Στεφάνου)

Εορτάζουν στις 17 Δεκεμβρίου

Άγιος Διονύσιος Ζακύνθου, Επίσκοπος Αιγίνης
Ο Άγιος της Συγχώρησης
π. Ανανία Κουστένη

Γιορτάζει και ο Άγιος Διονύσιος, αρχιεπίσκοπος Αιγίνης. Δικός μας άνθρωπος. Ο εν Ζακύνθω. Μεγάλη μορφή του 16ου αιώνος, έγινε μοναχός, στη μονή των Στροφάδων, της Μεταμορφώσεως του Χριστού, Βυζαντινή μονή, ονομάσθηκε Δανιήλ, από Δραγανίγος. Καταγωγής, άχ, καταγωγής… Ο πατέρας του ήταν Νορμανδός. Κι η μητέρα του Ιταλίδα. Ήλθαν στην Ζάκυνθο, ανέθρεψαν, όμως, με τα νάματα της ορθοδοξίας τον γυιό τους. Κι έγινε ο καλύτερος Έλληνας. Ο καλύτερος ορθόδοξος. Ο Άγιος Διονύσιος. Ο άφθορος Άγιος Διονύσιος. Από τις μεγάλες κορυφές κι αυτός της ορθοδοξίας, τον έβαλε η Εκκλησία μας εκεί στα σύνορα Ρωμιοσύνης και Παπισμού, όπως τον άγιο Σπυρίδωνα, όπως και τον άγιο Γεράσιμο, είν’ τα ορια εκεί. Φυλάνε Θερμοπύλες αυτοί οι άγιοι. Έτσι, λοιπόν. Ήλθε στην Αθήνα, για να πάει στους Αγίους Τόπους, ο επίσκοπος Αθηνών τον έκανε μητροπολίτη Αιγίνης, του ‘δωσε και τ’ όνομά του, Διονύσιος, από το Δανιήλ, έμεινε δύο χρόνια κι ύστερα πήγε ‘κει στην πατρίδα του, ασκήτεψε, γιατί δεν έχουμε ώρα, και Στα 1622, 17 Δεκεμβρίου, στη μονή της Αναφωνητρίας, παρέδωκε το πνεύμα του στον Χριστό. Τον έθαψαν στη μονή των Στροφάδων, κατ’ επιθυμία του, και σε δύο χρόνια έγινε ανακομιδή. Διέταξε εκείνος και βγήκε άφθορος. Ευωδίαζε ο Άγιος. Είχε συγχωρέσει και τον φονέα του αδελφού του, μεγάλη υπόθεση. Μοιάζει του Χριστού κανείς, άμα συγχωρεί τους φονιάδες των δικών του. Μοιάζει του Χριστού. Γι’ αυτό κι άγιασε ο Άγιος. …..Χειμερινό Συναξάρι, τόμος Α΄ του Αρχιμανδρίτη π. Ανανία Κουστένη, Εκδόσεις Ακτή, Λευκωσία 2008

π. Anthony Bloom

Συγχωρώ… κάνω χώρο στην καρδιά μου να χωρέσω με σένα,
με τον άλλο, με τον άλλο…
Κάνω χώρο να χωρέσουμε μαζί. 
Συγχωρώ, σημαίνει βλέπω τον άλλο όπως είναι,
με την αμαρτία του και την ανυπόφορη πλευρά του,
με όλα τα βαρίδια του και τα ελαττώματά του, και λέω :
– θα σε κουβαλήσω, όπως ένα σταυρό,
θα σε κουβαλήσω μέχρι Τη Βασιλεία Του Θεού,
είτε το θέλεις είτε όχι.
Και είτε είσαι καλός είτε είσαι κακός,
θα σε κουβαλήσω στους ώμους μου,
θα σε φέρω μπροστά Στον Κύριο και θα πω:
Κύριε, όλη μου τη ζωή κουβάλησα αυτόν τον άνθρωπο,
γιατί φοβόμουνα μήπως χαθεί .
Τώρα είναι δικό Σου το θέμα να τον συγχωρήσεις ,
στο όνομα της δικής μου συγχώρεσης,
με Το Άπειρο Έλεός Σου, και να τον δεχθείς
στην αγκαλιά Της Αγάπης Σου! “

Πόσο όμορφο θα ήταν αν μπορούσαμε να σηκώνουμε έτσι «αλλήλων τα βάρη» και να στηρίζουμε ο ένας τον άλλο, χωρίς να προσπαθούμε να λησμονήσουμε το αδύνατο σημείο του ενός, την αμαρτία του άλλου ή την κατάσταση εκείνου που περνά δύσκολες ώρες!

Πράττοντας δε αναλόγως να μην τον αφήνουμε να γονατίσει υπό το βάρος του πειρασμού αλλά αντίθετα να τον προστατεύουμε, ώστε να εμποδίζουμε την παράδοσή του σε αυτό ακριβώς που θα μπορούσε να τον κάνει να γονατίσει. Αν περιβάλαμε τον αδύνατο με άγρυπνη και τρυφερή αγάπη, πόσοι άνθρωποι δε θα ξαναέβρισκαν το νου τους και πόσοι δε θα γίνονταν άξιοι συγχώρησης– μιας συγχώρησης που θα τους δινόταν δωρεάν! Από το βιβλίο ” Το Μυστήριο της ίασης ” , του Μητροπολίτη Anthony Bloom , εκδόσεις Εν πλω.

***

Ρίξτε το παλιό κατάστιχο μέσα στην φωτιά της αγάπης
Αγίου Παϊσίου Αγιορείτου

Η δικαιοσύνη του Θεού είναι η αγάπη, η μακροθυμία• δεν έχει καμμιά σχέση με την ανθρώπινη δικαιοσύνη. Αυτήν την δικαιοσύνη του Θεού πρέπει να αποκτήσουμε.

Μια νύχτα πήγε στο Κελλί του Παπα-Τύχωνα ένας κοσμικός να τον ληστέψη. Αφού βασάνισε αρκετά τον Γέροντα – του έσφιγγε τον λαιμό με ένα σχοινί –, είδε ότι δεν έχει χρήματα και ξεκίνησε να φύγη.
Την ώρα που έφευγε, ο Παπα-Τύχων του είπε: «Θεός συγχωρέσοι, παιδί μου».

Ο κακοποιός αυτός πήγε να ληστέψη και άλλον Γέροντα, αλλά εκεί τον έπιασε η αστυνομία και ομολόγησε μόνος του ότι είχε πάει και στον Παπα–Τύχωνα.
Ο αστυνόμος έστειλε χωροφύλακα να πάρη τον Παπα–Τύχωνα για ανάκριση, αλλά ο Γέροντας δεν ήθελε να πάη.
«Εγώ, παιδί μου, έλεγε, συγχώρεσα τον κλέφτη με όλη την καρδιά μου».

Ο χωροφύλακας όμως δεν έδινε καθόλου σημασία στα λόγια του.
«Άντε, γρήγορα, Γέροντα, του έλεγε! Εδώ δεν έχει “συγχώρησον” και “ευλόγησον”».

Τελικά, επειδή ο Γέροντας έκλαιγε σαν μωρό παιδί, τον λυπήθηκε ο διοικητής και τον άφησε να γυρίση στο Κελλί του.
Όταν μετά θυμόταν ο Γέροντας αυτό το περιστατικό, δεν μπορούσε να το χωρέση στο μυαλό του:
«Πά-πά-πά, παιδί μου, έλεγε, αυτοί οι κοσμικοί άλλο τυπικό έχουν• δεν έχουν το “ευλόγησον” και το “Θεός συγχωρέσοι”»!

– Γέροντα, τί είναι η μνησικακία; Να θυμάσαι το κακό που σού έκαναν ή να αισθάνεσαι κακία για εκείνον που σού το έκανε;

– Αν θυμάσαι το κακό και λυπάσαι, όταν αυτός που σού το έκανε πάη καλά, ή χαίρεσαι, όταν δεν πάη καλά, αυτό είναι μνησικακία.
Αν όμως, παρά το κακό που σού έκανε ο άλλος, χαίρεσαι με την προκοπή του, αυτό δεν είναι μνησικακία.
Αυτά είναι τα κριτήρια, για να ελέγξης τον εαυτό σου σ᾿ αυτό το θέμα.
Εγώ πάντως, ό,τι κακό κι αν μου κάνη ο άλλος, το ξεχνώ• ρίχνω το παλιό κατάστιχο μέσα στην φωτιά της αγάπης και καίγεται.
Τότε με τον ανταρτοπόλεμο, το 1944, μια μέρα είχαν έρθει στο χωριό μας αντάρτες.
Έκανε πολύ κρύο. Είπα: «Τί θα έχουν να φάνε; Θάναι νηστικοί. Ας τους πάω λίγο ψωμί».
Όταν τους το πήγα, με πέρασαν για ύποπτο. Ούτε καν σκέφθηκα ότι στα βουνά κυνηγούσαν τα αδέλφια μου.
Τί είπε ο Χριστός; «Ν᾿ αγαπάτε τους εχθρούς σας και να κάνετε καλό σ᾿ αυτούς που σας μισούν» (Βλ. Ματθ. 5, 44• Λουκ. 6, 27.)
Πηγή: Αγίου Παϊσίου Αγιορείτου Λόγοι Ε’, Πάθη και αρετές Ι. Η. “Ευαγγελιστής Ιωάννης ο Θεολόγος” Σουρωτή

***

Γιατί ο κόσμος μισεί τους δικαίους;
Άγιος Νήφων Κωνσταντιανής

Πες μου, πάτερ, σε παρακαλώ κάτι: Για ποιό λόγο οι περισσότεροι άνθρωποι μισούν τους δικαίους; Γιατί τους περιφρονούν; Γιατί σκανδαλίζονται μαζί τους; Αντίθετα, λίγοι ειναι εκείνοι που τους τιμούν…

– Πολύ συμφέρει τους δικαίους, παιδί μου, η περιφρόνηση των ανθρώπων. Τους ταιριάζει, θα ‘λεγα, όπως ταιριάζουν στον ουρανό τ’ αστέρια. Είδα μάλιστα ενάρετο, που κέρδισε πενήντα στεφάνια σε μία μέρα από τις κακολογίες των άλλων.

– Και με ποιόν τρόπο τα κέρδισε; ρώτησα απορήμενος.

– Άκουσε: Ο άνθρωπος αυτός έμενε στα Βούκολα. Ήταν επιφανής και αξιοσέβαστος. Έκανε πολλά καλά έργα στους συνανθρώπους του και όλους τους αγαπούσε σαν αγγέλους του Θεού. Εκείνοι, ωστόσο, πλανέθηκαν από τον πονηρό και άρχισαν να αντιπαθούν τον ευεργέτη τους σα να ήταν κακούργος. Άλλοι έλεγαν πως είναι δολερός, άλλοι ακόλαστος, άλλοι κλέφτης και άλλοι αιρετικός! Έχει, βλέπεις, τη συνήθεια ο διάβολος να διασύρει τους αγίους με το στόμα των αμαρτώλων ανθρώπων. Ο άνθρωπος όμως για τον οποίο σου μιλάω, ακούγοντας τις συκοφαντίες αυτές, χαιρόταν ειλικρινά και ευχαριστούσε το Θεό.

“Κύριε”, έλεγε, “δείξε το έλεος Σου σ’ όσους με μισούν, με συκοφαντούν, με διασύρουν. Κανένας απ’ τους αδελφούς να μην πάθει κακό για μένα τον αμαρτωλό, ούτε στην παρούσα ζωή ούτε στην άλλη. Σύντριψε όμως και αφάνησε τους πονηρούς δαίμονες, που τους ξεσηκώνουν εναντίον μου. Σε παρακαλώ, Θεέ μου, όπως δεν αποστράφηκες εμένα τον βέβηλο, όσες φορές αμάρτησα και πρόστρεξα στην ευσπλαχνία Σου ζητώντας συγχώρηση, έτσι να μην αποστραφείς τώρα κι αυτούς, που κατηγορούν τον αχρείο δούλο Σου. Αντίθετα, αγιάσέ τους με το έλεός Σου και σκέπασέ τους με την αγαθότητα Σου”.

Έτσι προσευχόταν, αγαπητέ, ο δίκαιος εκείνος, γι’ αυτούς που τον μισούσαν και τον κακολογούσαν! Και κοίταξε τι θαυμαστό γινόταν: Όσες φορές τη μέρα βίαζε τον εαυτό του και προσευχόταν για τους εχθρούς του, τόσες φορές κατέβαινε άγγελος Κυρίου και τοποθετούσε στο κεφάλι του ουράνιο διαμαντοστόλιστο στεφάνι. Αυτό, βέβαια, δεν το καταλάβαινε ο ίδιος, γιατί ο Θεός τον στεφάνωνε αόρατα… Γι’ αυτό λοιπόν, παιδί μου, επιτρέπει πολλές φορές ο αγαθός Θεός να κακολογούνται και να εξουθενώνονται οι ενάρετοι, για ν’ αυξήσουν έτσι τα στέφανια τους και τα βραβεία τους και τους ουράνιους μισθούς τους.

– Ωστόσο, όπως είπα και πριν, πάτερ, δεν μπορώ να καταλάβω γιατί οι δίκαιοι σ’ άλλους ανθρώπους αρέσουν και σ’ άλλους όχι.

– Πρόσεξε, παιδί μου, και θα σου το εξηγήσω με μερικά παραδείγματα: Δεν βλέπεις που ο Θεός στέλνει βροχή, και δεν αρέσει σε όλους; Όπως συνήθως, άλλοι λένε το ένα και άλλοι το άλλο. Ο ένας λέει: “Δόξα σοι ο Θεός! Θα ποτιστεί η γη!”. Ο άλλος, αντίθετα: “Κακό που μας βρήκε! Πάει η σοδειά!”. Άν πάλι ο Θεός στείλει βαρύ χειμώνα, οι φτωχοί, τρέμοντας από την παγωνιά, λένε με παράπονο: “Αχ, γιατί να κάνει ο Θεός τόσο κρύο;”. Οι πλούσιοι, απεναντίας, τότε ακριβώς απολαμβάνουν περισσότερο τη θαλπωρή, γιατί έχουν όλα όσα χρειάζονται – και θέρμανση και χοντρά ρούχα και κρασί και ζεστό ψωμί και κρέατα και καθετί που αναπαύει το σώμα. Τέλος πάντων, φεύγει ο χειμώνας, έρχεται η άνοιξη και ακολουθεί το καλοκαίρι με την πολλή του ζέστη. Τότε λένε μερικοί: “Ο χειμώνας είναι πολύ καλύτερος. Ούτε μύγες έχει ούτε ψύλλους ούτε κοριούς”.

Και, κοντολογής, άλλοι προτιμούν το χειμώνα σαν υγιεινότερο, άλλοι την άνοιξη σαν γλυκύτερη, άλλοι το καλοκαίρι σαν θερμότερο… Αλλά γιατί στα λέω όλα αυτά; Φτάνει μόνο να σκεφτείς, ότι ο Χριστός, ο Κύριος και Θεός μας, έγινε άνθρωπος, συναναστράφηκε με τους αχάριστους Εβραίους και τους ευργέτησε με μύρια καλά – δαιμόνια έδιωξε, λεπρούς καθάρισε, τυφλούς φώτισε, κουτσούς στήριξε, παράλυτους σήκωσε, νεκρούς ανέστησε, τελώνες διόρθωσε, πόρνες συνέτισε, με λίγα ψωμιά πλήθη χόρτασε και τόσα άλλα έκανε, για τα οποία φθαρτός άνθρωπος δεν μπορεί να μιλήσει. Και για όλα τούτα ποια ήταν η ανταμοιβή του Κυρίου μας; Ο φθόνος, η συκοφαντία, οι εξευτελισμοί, τα ραπίσματα, η μαστίγωση, τα φτυσίματα και στο τέλος η σταύρωση! Αν λοιπόν ο Πλάστης μας δεν άρεσε σε όλους τους ανθρώπους, πως θα αρέσει ο δίκαιος στους συνάνθρώπος του;

Ξέρεις, παιδί μου, ο ενάρετος Άβελ έζησε τότε που ελάχιστοι άνθρωποι υπήρχαν πάνω στη γη. Και παρόλο που δεν έκανε το παραμικρό κακό στον αδελφό του Κάϊν, αυτός, σκοτισμένος από τον πονηρό, τον φθόνησε και τον σκότωσε. Σκέψου λοιπόν, αν τότε, που υπήρχαν μόνο δύο αδέλφια στη γη, ο δίκαιος Άβελ δεν μπόρεσε να ξεφύγει απ’ τον ανθρώπινο φθόνο, θα μπόρεσει κανείς σήμερα, ζώντας ανάμεσα σε τόσο κόσμο; Αδύνατον! Είναι γραμμένο άλλωστε:

“Τέκνον, ει προσέρχη δουλεύειν Κυρίω Θεώ, ετοίμασεν την ψυχήν σου εις πειρασμόν”. (Παιδί μου, αν προσέρχεσαι για να διακονείς τον Κύριο και Θεό σου ετοίμαζε την ψυχή σου για να αντιμετωπίσει πειρασμό).
Απόσπασμα από το βιβλίο «Ένας Ασκητής επίσκοπος, Άγιος Νήφων ο Κωνσταντιανής» του π. Πέτρου Ιερομονάχου (μαθητού του Αγ.Νήφωνος). Εκδόσεις Αστήρ

***

Άγιος Σιλουανός ο Αθωνίτης

… Ω Κύριε, κάνε μας αξίους για τη δωρεά του Αγίου Πνεύματος, για να κατανοήσομε τη δόξα Σου και να ζήσομε στη γη με ειρήνη και αγάπη. Ας μην υπάρχουν πόλεμοι, κακία κι εχθροί κι ας βασιλεύσει μονάχα η αγάπη.

… Υπάρχουν άνθρωποι που εύχονται για τους εχθρούς τους ή για τους εχθρούς της Εκκλησίας την απώλεια και τα βάσανα στη φωτιά της κολάσεως. Σκέφτονται έτσι, γιατί δεν εδιδάχθηκαν από το Άγιο Πνεύμα την αγάπη του Θεού. Όποιος την εδιδάχθηκε πραγματικά, αυτός χύνει δάκρυα για όλο τον κόσμο. Λέγεις ότι είναι κακούργος κι ας καεί στη φωτιά του Άδη. Σ’ ερωτώ όμως: αν ο Θεός δώσει σ’ εσένα μια καλή θέση στον παράδεισο και δεις πεταμένο στις φλόγες εκείνον για τον οποίον τα ευχόσουν αυτά, άραγε δεν θα λυπηθείς τότε γι’ αυτόν, όποιος κι αν ήταν, έστω και εχθρός της Εκκλησίας;…Ή μήπως έχεις καρδιά από σίδερο; Στον παράδεισο όμως δεν χρειάζεται σίδερο. Εκεί χρειάζεται ταπείνωση και αγάπη Χριστού, η οποία σπλαχνίζεται τους πάντες.

Όποιος δεν αγαπά τους εχθρούς, σ’ αυτόν δεν έχει κατοικήσει ακόμη η χάρη του Θεού.

Ελεήμων Κύριε, δίδαξέ μας με το Πνεύμα Σου το Άγιο ν’ αγαπούμε τους εχθρούς και να προσευχόμαστε με δάκρυα γι’ αυτούς. Κύριε, όπως Συ ο Ίδιος προσευχόσουν για τους εχθρούς, έτσι δίδαξε κι εμάς με το Άγιό Σου Πνεύμα ν’ αγαπούμε τους εχθρούς.

… Κύριε, όλοι οι λαοί είναι έργο των χειρών Σου. Απομάκρυνε τους από την έχθρα και το μίσος και δώσε τους μετάνοια, για να γνωρίσουν όλοι την αγάπη Σου…. Κύριε, Συ μας έδωσες την εντολή ν’ αγαπούμε τους εχθρούς, αλλ’ αυτό ξεπερνά την αμαρτωλότητά μας, αν δεν είναι μαζί μας η χάρη Σου.… Κύριε, σκόρπισε τη χάρη Σου στη γη. Δώσε σ’ όλους τους λαούς της γης να γευθούν την αγάπη Σου, να μάθουν πως Συ μας αγαπάς σαν μητέρα κι ακόμη περισσότερο.

Δεν χρειάζονται ούτε χρήματα, ούτε τίτλοι για να γνωρίσει κανείς τον Θεό, αλλά μονάχα η ταπείνωση. … Αν όμως συνηθίσουμε να προσευχόμαστε θερμά για τους εχθρούς μας και να τους αγαπούμε, θα παραμείνει για πάντα η ειρήνη στις καρδιές μας.

Όποιος έχει μέσα του την ειρήνη του Αγίου Πνεύματος, σκορπίζει ειρήνη και στους άλλους.

Ο Κύριος μας έδωσε την εντολή ν’ αγαπούμε τους εχθρούς και όποιος αγαπά τους εχθρούς εξομοιώνεται με τον Κύριο. Η αγάπη για τους εχθρούς δεν είναι δυνατή παρά μόνο με τη χάρη του Αγίου Πνεύματος. Γι’ αυτό, μόλις σε προσβάλει κανείς, προσευχήσου γι’ αυτόν στον Θεό κι έτσι θα διατηρήσεις την ειρήνη του Θεού στην ψυχή σου….

… Αν κάποιος ως προϊστάμενος αναγκαστεί να δικάσει έναν άλλο για κάποιο παράπτωμα, πρέπει να παρακαλεί τον Κύριο να του δώσει συμπάσχουσα καρδιά, την οποία αγαπά ο Κύριος, και τότε θα κρίνει σωστά. Αν κρίνει όμως λαμβάνοντας υπόψη μόνο τα έργα του υποδίκου, τότε θα πέσει σε λάθη και δεν θ’ αρέσει στον Κύριο. Πρέπει να κρίνει κανείς με σκοπό τη διόρθωση του ανθρώπου και συνεπώς είναι ανάγκη να συμπονή ο δικαστής κάθε ψυχή, κάθε πλάσμα και κτίσμα του Θεού.

«Όταν θα εμφανισθώ στον Κύριο, θα ικετεύσω το έλεός Του για όλο το γένος των χριστιανών». «Θα προσεύχομαι για όλο το ανθρώπινο γένος, για να επιστρέψουν όλοι οι άνθρωποι στον Κύριο και ν’ αναπαυθούν κοντά Του, γιατί η αγάπη του Θεού «πάντας θέλει σωθήναι»…. … Ας είναι δοξασμένος ο Κύριος, που μας έδωσε τη μετάνοια και με τη μετάνοια σωζόμαστε όλοι μας χωρίς εξαίρεση.

Δεν θα σωθούν μόνον όσοι δεν μετανοούν ΄ κι εδώ βλέπω την απόγνωσή τους και κλαίω από συμπόνια γι ‘ αυτούς. Αν κάθε ψυχή εγνώριζε τον Κύριο, θα ήξερε πόσο μας αγαπά Αυτός και κανένας δεν θ ‘ απελπιζόταν για την σωτηρία του, ούτε καν θα εγόγγυζε.

***

Αδελφοί μου, πέφτω στα γόνατα και σας παρακαλώ, πιστεύετε στο Θεό, πιστεύετε πως υπάρχει το Άγιο Πνεύμα, που μαρτυρεί για το Θεό σ’ όλες τις εκκλησίες μας, αλλά και στην ψυχή μου. Το Άγιο Πνεύμα είναι αγάπη. Και η αγάπη αυτή πλημμυρίζει όλες τις ψυχές των ουρανοπολιτών αγίων.
Και το ίδιο Άγιο Πνεύμα είναι στη γη, στις ψυχές όσων αγαπούν το Θεό. Εν Πνεύματι Αγίω οι ουρανοί βλέπουν τη γη, ακούνε τις προσευχές μας και τις προσκομίζουν στο Θεό. Ζούμε στη γη και δεν βλέπουμε το Θεό, δεν μπορούμε να Τον δούμε. Αλλά σαν έρθει το Άγιο Πνεύμα στην ψυχή, τότε θα δούμε το Θεό, όπως Τον είδε ο Άγιος Στέφανος (Πράξ. 7:55-56).

Και στον ουρανό και στη γη ο Θεός γνωρίζεται μόνο με το Άγιο Πνεύμα, όχι με την επιστήμη.
Και τα παιδιά που δεν σπούδασαν καθόλου, γνωρίζουν τον Κύριο με το Άγιο Πνεύμα. Χωρίς το Άγιο Πνεύμα κανείς δεν μπορεί να γνωρίσει το Θεό και πόσο πολύ μας αγαπάει…

Από τα παιδικά μου χρόνια προσευχόμουν για όσους με πρόσβαλλαν και έλεγα: «Κύριε, μη τους καταλογίζεις αμαρτίες για όσα μου κάνουν». Η ψυχή μου επιθυμεί να σωθεί όλη η οικουμένη, να εισέλθουν όλοι στη Βασιλεία των Ουρανών, να δουν την δόξα του Κυρίου και να απολαύσουν την αγάπη του Θεού.

Ο Κύριος θέλει την ψυχή να είναι ταπεινή, άκακη, και να συγχωρεί τους πάντες με αγάπη• τότε και ο Κύριος συγχωρεί με χαρά.
Ο Κύριος τους αγαπά όλους, και εμείς οφείλουμε να Τον μιμούμαστε και να αγαπούμε τους πάντες, και αν δεν μπορούμε, τότε πρέπει να Τον παρακαλούμε, και ο Κύριος δεν θα αρνηθεί, αλλά θα βοηθήσει με τη χάρη Του.

Η προσευχή δίνεται στον προσευχόμενο. Η προσευχή που γίνεται μόνο από συνήθεια, χωρίς καρδιά συντετριμμένη για τις αμαρτίες της, δεν είναι αρεστή στον Θεό… Η ψυχή που έχασε την ταπείνωση, στερείται συγχρόνως και τη χάρη και την αγάπη για τον Θεό, και τότε σβήνει η πύρινη προσευχή.

Είναι μεγάλο αγαθό να μάθει κάποιος την κατά Χριστόν ταπείνωση. Με αυτή γίνεται εύκολη και ευχάριστη η ζωή και όλα γίνονται αγαπητά στην καρδιά. Μόνο στους ταπεινούς εμφανίζεται ο Κύριος εν Πνεύματι Αγίω και αν δεν ταπεινωθούμε, δεν θα δούμε τον Θεό. Η ταπείνωση είναι το φως, μέσα στο οποίο μπορούμε να δούμε τον Θεό-Φως, όπως ψάλλεται: «Εν τω φωτί Σου οψόμεθα φως».

Ω άνθρωπε, μάθε την κατά Χριστόν ταπείνωση και θα σου χαρίσει ο Κύριος να γευθείς τη γλυκύτητα της προσευχής. Να θυμάσαι ότι σε βλέπει ο Κύριος και να φοβάσαι μήπως λυπήσεις με κάτι τον αδελφό –μην τον κατακρίνεις και μην τον στενοχωρήσεις ούτε μ’ ένα βλέμμα– και το Άγιο Πνεύμα θα σε αγαπήσει και Αυτό θα σε βοηθήσει σε όλα.

Ικετεύω πάντα τον Κύριο να μου χαρίζει πνεύμα ταπεινώσεως.
Και τώρα, αν με ρωτούσε κάποιος “”τι θέλεις από τον Κύριο, ποιες δωρεές;”, θα του απαντούσα: “το πνεύμα της ταπεινώσεως που ευχαριστεί τον Κύριο περισσότερο απ’ όλα”. Η Παρθένος Μαρία έγινε Θεομήτωρ για την ταπείνωσή της και είναι δοξασμένη στον ουρανό και στη γη περισσότερο απ’ όλους. Αυτή παραδόθηκε τελείως στο θέλημα του Θεού: “Ιδού η δούλη Κυρίου”. Και εμείς οφείλουμε να μιμούμαστε την Αγία Παρθένο. (Αρχιμ. Σωφρονίου, «Ο Άγιος Σιλουανός ο Αθωνίτης», Ι.Μ.Τιμίου Σταυρού- Ἐσσεξ, Αγγλίας, )

***

Άγιος Άνθιμος ο εν Χίω

«Αδελφοί μου, συμπάθεια να έχετε ο ένας για τον άλλον. Όχι με μίσος και έχθρα, όχι με φθόνον και κακία, όχι με πονηρία και σκληρότητα ψυχής και απανθρωπιά. Παρά με συμπάθεια, με μακροθυμία, με καρτερία, με σπλάγχνα οικτιρμών και φιλανθρωπίας. Σήμερα είσαι συ, αύριο εγώ, τώρα σφάλλει ο ένας, σε λίγο ο άλλος. Kάθε στιγμή μας συγχωρεί ο Θεός. Kαι μεις να συγχωρούμεν αλλήλους μας, και μεις να κλαύσωμεν και να θρηνήσωμεν και να λυπηθούμεν και να συμπονέσωμεν και να παρακαλέσωμεν τον Θεόν για το σφάλμα του αδελφού μας. Αυτή είναι η μεγαλυτέρα αρετή. Όσες αρετές και αν έχης, όσα καλά έργα και προσευχές και αγαθοεργίες και αν κάμης, όλα τα υπερβαίνει, εάν πης ένα λόγο: Θεέ μου, συγχώρεσε τον αδελφόν μου για ό,τι μου έκαμε».

Η δύναμη της συγχωρήσεως για τις πληγές που μας προξένησαν εκπορεύεται από το Πνεύμα το Άγιο. Γέροντος Σωφρονίου Σαχάρωφ 
https://iconandlight.wordpress.com/2014/11/06/%ce%b7-%ce%b4%cf%8d%ce%bd%ce%b1%ce%bc%ce%b7-%cf%84%ce%b7%cf%82-%cf%83%cf%85%ce%b3%cf%87%cf%89%cf%81%ce%ae%cf%83%ce%b5%cf%89%cf%82-%ce%b3%ce%b9%ce%b1-%cf%84%ce%b9%cf%82-%cf%80%ce%bb%ce%b7%ce%b3%ce%ad/

Πάτερ, άφες αυτοίς• ου γαρ οίδασι τι ποιούσι… Τι θα ωφελήσει τον άνθρωπο η κοσμική γνώση αν δεν μπορεί με κανέναν τρόπο να συγχωρέσει τον πλησίον του, να του πει ένα καλό λόγο ή να του ρίξει μια γλυκιά ματιά; Τίποτα απολύτως. Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς
https://iconandlight.wordpress.com/2020/09/14/%cf%80%ce%ac%cf%84%ce%b5%cf%81-%ce%ac%cf%86%ce%b5%cf%82-%ce%b1%cf%85%cf%84%ce%bf%ce%af%cf%82-%ce%bf%cf%85-%ce%b3%ce%b1%cf%81-%ce%bf%ce%af%ce%b4%ce%b1%cf%83%ce%b9-%cf%84%ce%b9-%cf%80%ce%bf/

Αν δε συγχωρήσουμε τον αδελφό μας από την καρδιά μας, χάνουμε το δικαίωμα να ονομάσουμε Πατέρα μας το Θεό, και θα μας συμπεριφερθεί με τον τρόπο που εμείς συμπεριφερόμαστε στον αδελφό μας. Ας βιαστούμε να συγχωρήσουμε… Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς
https://iconandlight.wordpress.com/2020/08/23/%CE%B1%CE%BD-%CE%B4%CE%B5-%CF%83%CF%85%CE%B3%CF%87%CF%89%CF%81%CE%AE%CF%83%CE%BF%CF%85%CE%BC%CE%B5-%CF%84%CE%BF%CE%BD-%CE%B1%CE%B4%CE%B5%CE%BB%CF%86%CF%8C-%CE%BC%CE%B1%CF%82-%CE%B1%CF%80%CF%8C-%CF%84/

«Πάτερ, άφες αυτοίς· ου γαρ οίδασι τι ποιούσι». Αρχιμ. Ζαχαρία (Ζάχαρου)
iconandlight.wordpress.com/2016/04/28/6887/

Συγχωρείτε εκείνους που σφάλουν ενώπιον σας, συγχωρείτε, διότι διαφορετικά δεν θα συγχωρηθείτε. Η Βασιλεία του Θεού είναι βασιλεία αμοιβαίας αγάπης. Anthony Bloom (Metropolitan of Sourozh)
https://iconandlight.wordpress.com/2020/02/29/40636/

Απολυτίκιον Αγίου Διονυσίου Ζακύνθου. Ήχος α΄. Του λίθου σφραγισθέντος

Της Ζακύνθου τοv γόνον και Αιγίvης τον πρόεδρον, τοv φρουρόν μονής τωv Στροφάδωv, Διοvύσιοv άπαντες, τιμήσωμεv συμφώνως οι πιστοί, βοώντες προς αυτόν ειλικριvως• Tαίς λιταίς τους τηv σην μνήμην επιτελούντας σώσον και βοώντάς σοι• Δόξα τω σε δοξάσαντι Χριστώ• δόξα τω σε θαυμαστώσαντι• δόξα τω δωρησαμένω σε ημίv, πρέσβυν ακοίμητον.

Κάθισμα Ήχος α΄. Τον τάφον σου Σωτήρ

Αγάπης τω δεσμώ, συντεθείς θεοφόρε, διέλυσας τρανώς, την κακίαν της έχθρας• φονέα γαρ συγγόνου σου, πεφευγότα τη σκέπη σου, μη ειδότα σε, τον αδελφόν αυτού είναι, δίκης έσωσας, επικειμένου θανάτου, και σώον απέστειλας.

Ήχος πλ. α’. Χαίροις ασκητικών αληθώς.

Άνθος εκ γης Ζακύνθου τερπνόν, αναβλαστήσαν ευωδίας της χάριτος, εκχέει τας μυριπνόους, ταίς διανοίαις πιστών, ο κλεινός Πατέρων Διονύσιος. Πηγή τε αέναος, των ιάσεων πέφυκε, πέλαγος θείον, των θαυμάτων ακένωτον. Εκκλησίας δε, ο φωστήρ ο λαμπρότατος, φέγγος φαίνον το άδυτον, τοις πέρασι σήμερον, εν τη λαμπρά αυτού μνήμη, ην εκτελούντες δοξάζομεν, Χριστόν τον Σωτήρα, τον δοξάζοντα τους τούτον, θερμώς δοξάζοντας.

Στιχ. Τίμιος εναντίον Κυρίου ο θάνατος του οσίου αυτού.

Έστερξας συμπαθώς σπλαγχνισθείς, τον μιαιφόνον σου ομαίμονος δέξασθαι· και τούτον δη εισοικίσας, μετά αδόλου στοργής, μυχοίς ενδοτάτοις εγκατέκρυψας, χειρών εκρυόμενος, των ζητούντων τον άνθρωπον, δεινώς σπαράξαι, απηνή αλιτήριον, εν οικήματι, ω κατώκεις πανόλβιε· τούτο δε όλον έπραξας πληρώσαι βουλόμενος, την εντολήν του Δεσπότου, κακοποιούντας κελεύοντος, φιλείν ολοψύχως, και πολλήν αμνησικάκοις, χάρι παρέχοντος.

Μητροπολίτου Μόρφου κ. Νεοφύτου

Saint Dionysios of Zakynthos, The Saint of Forgiveness, Forgiveness is first and foremost a divine act

Saint Dionysios of Zakynthos, “The Saint of Forgiveness”

St Dennis is remembered for many miracles, but primarily as the saint of forgiveness.

One day a man hammered on the gates of the monastery in a desperate state.

St Dennis let him in and sat him down, and asked what was disturbing him? He said I have just killed a man! St Dennis could see the blood on his hands and clothes. The saint asked him who has he killed, and it turned out to be his own brother, and the man in front of him was a hired assassin! He was petrified realising what he had done, and because he had been seen, and soldiers were following him!

St Dennis thought hard, his mind swimming with emotion. But deep within himself, god somehow entered his heart, and he felt forgiveness, not for the act but the person. His brother could no longer be saved, but this desperate soul could, and he faced instant death if the soldiers found him.

So St Dennis blessed him with a prayer of forgiveness, then gave him some food, a herbal drink, and he managed to rest a little. Then there was another commotion outside the gate, an angry mob were there with dogs and weapons. St Dennis greeted them, then they broke the news to him, not knowing he was already aware of his brothers murder.

Have you seen him, they said, St Dennis blessed them, and sent them off to look up the mountain. In the morning, he rigged up the monastery boat, and his brothers assassin sailed off towards Kefalonia and escaped. He later repented his sins, and according to some, actually became a monk and dedicated his life to service and prayer.

So if you need to forgive, and you are finding it difficult, ask St Dennis.The drunkard, the fornicator, the proud – he will receive God’s mercy. But he who does not want to forgive, to excuse, to justify conciously, intentionally … that person closes himself to eternal life before God, and even more so in the present life.
—Elder Sampson of Russia

Let us remember the words that Christ, who tells this parable, spoke on the Cross: “Father, forgive them for they do not know what they do” (Lk 23:34). Surely He had grounds for a grudge; surely He might have warned His enemies that they were under judgment. But no, He shows us how to keep far from eternal danger – we are to forgive from the heart.
O Lord Jesus Christ, cleanse us from all wiles and wickedness and lead us into the kingdom of Thy love, that we may be heirs with all the saints in Thine unfathomable mystery. – Archimandrite Sophrony Sakharov

Saint Nikolai Velimirovič

Even in His pain on the cross, the Lord Jesus did not condemn sinners but offered pardon to His Father for their sins saying, “They know not what they do!” (St. Luke 23:34). Let us not judge anyone so that we will not be judged. For no one is certain that before his death he will not commit the same sin by which he condemns his brother. Saint Anastasius of Sinai teaches, “Even if you see someone sinning, do not judge him for you do not know what the end of his life will be like. The thief, crucified with Christ, entered Paradise and the Apostle Judas went to Hell. Even if you see someone sinning, bear in mind that you do not know his good works. For many have sinned openly and repented in secret; we see their sins, but we do not know their repentance. That is why, brethren, let us not judge anyone so that we will not be judged.”
The Prologue from Ohrid: Lives of Saints by Saint Nikolai Velimirovič

***

”Forgive us … as we forgive”
by Kallistos Ware, Metropolitan of Diokleia

…He is free because he forgives. In the words of the Russian Orthodox starets St Silouan of Mount Athos (1866-1938), ‘Where there is forgiveness … there is freedom.’ If only we can bring ourselves to forgive – if we can at least want to forgive – then we shall find ourselves in what the Psalms call a ‘spacious place’ or ‘a place of liberty’: ‘We went through fire and water, but Thou broughtest us out into a place of liberty’ (Psalm 66:12). Forgiveness means release from a prison in which all the doors are locked on the inside. Only through forgiveness can we enter into what St Paul terms ‘the freedom of the glory of the children of God’ (Rom. 8:21).

Yet how hard, how painfully hard, it is to forgive and to be forgiven! To quote another Russian Orthodox witness, Metropolitan Anthony of Sourozh (1914-2003), ‘Forgiveness is not a little brook on the boundary between slavery and freedom: it has breadth and depth, it is the Red Sea.’ ‘Do not think that you have acquired virtue,’ said the Desert Father Evagrius of Pontus (346-99), ‘unless you have struggled for it to the point of shedding your blood.’ The same can be said of forgiveness. Sometimes the struggle to forgive is indeed nothing less than an inner martyrdom, to the point of shedding our blood…

Forgiveness is first and foremost a divine act: ‘Who can forgive sins but God alone?’ (Mark 2:7). If, then, I am to forgive someone else, and the other person is to forgive me, in the last resort this is possible only in so far as we are both of us in God. More specifically, we are able to forgive each other solely because we are both of us already forgiven by God. Our forgiveness is rooted in His, and is impossible without it: ‘Apart from Me you can do nothing’ (John 15:5).

Since, therefore, forgiveness is not primarily our human action but a divine action in which we humans participate, it is vitally important that in the process of mutual forgiveness we should allow space for God to operate. At the beginning of the Eucharistic service in the Orthodox Church, the Divine Liturgy, the deacon says to the priest, ‘It is time for the Lord to act’ (see Psalm 119:126), thereby affirming that the true celebrant at the Holy Mysteries is not the priest but Christ Himself. The phrase applies equally to our mutual forgiveness: here, too, it needs to be said, ‘It is time for the Lord to act.’ Our attempts at reconciliation often fail, precisely because we rely too much upon ourselves, and do not leave proper scope for the action of the Lord. With St. Paul we need to say, ‘not I, but Christ in me’ (Gal. 2:20). Such, then, is the spirit in which we reply at the Vespers of Forgiveness, ‘God will forgive.’

 

Father, forgive them; for they know not what they do.” (Luke 23:32-49) That God may forgive us, let us forgive men, We are all on this earth as temporary guests.
https://iconandlight.wordpress.com/2020/09/14/51354/

Apolytikion of St. Dionysios of Zakynthos in the First Tone

The offspring of Zakynthos and bishop of Aegina, protector of Strophades Monastery, Saint Dionysios, O faithful, let us all with one accord now honor and sincerely cry to him: “By your fervant prayers save us who are observing your mem’ry and who cry to you: Glory to Christ who glorified you; glory to Him who made you marvelous; glory to Him who gave you to us as a sleepless advocate.

 

Ο ταπεινός και ανεξίκακος επίσκοπος Τριμυθούντος… να βλέπωμεν τον πόνο του ανθρώπου και όχι την κακήν αυτού πλευρά.

Συναξάριον.
Τῇ ΙΒ΄(12ῃ) τοῦ μηνός Δεκεμβρίου, μνήμη τοῦ Ὁσίου Πατρὸς ἡμῶν Σπυρίδωνος, ἐπισκόπου Τριμυθοῦντος τῆς Κύπρου τοῦ θαυματουργοῦ. (†348)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ Ἁγίου Μάρτυρος Συνετοῦ, Ἀναγνώστου τῆς Ρωμαίων Ἐκκλησίας.(~†270-275)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ Ἁγίου Ἀλεξάνδρου, Ἀρχιεπισκόπου Ἰεροσολύμων τοῦ Ἱερομάρτυρος θαυματουργοῦ. (†250)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ Ὁσίου Πατρός ἡμῶν Ἀμωναθᾶ τοῦ ἀναχωρητοῦ, τοῦ ἐν τῷ Πηλουσίῳ τῆς Αἰγύπτου ἀσκήσαντος, ἐν εἰρήνῃ τελειωθέντος.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ Ὁσίου Πατρὸς ἡμῶν Ἄνθου, τοῦ ἐν Παλαιστίνῃ διαλάμψαντος, ἐν εἰρήνῃ τελειωθέντος.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ Ἁγίου Μάρτυρος Αἰθερίου.(286 – 305)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τῶν Ἁγίων Εὐφημιανῆς καὶ Φοίβης.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τῶν ἁγίων μαρτύρων Μαξεντίου, Κωνσταντίου, Κρησκεντίου, Ἰουστίνου καὶ τῶν σὺν αὐτοῖς ἐν Τρεβήροις (Trier) τῆς Γερμανίας ἐπὶ βασιλέως Διοκλητιανοῦ καὶ ὑπὸ κυβερνήτου Ῥικτιοβάρου (Rictiovarus) ἀθλησάντων. (~†287)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τῆς ὁσίας παρθένου Αὔρας (Abra), θυγατρὸς τοῦ ὁσίου Ἱλαρίου ἐπισκόπου Πικταβίου (Pictavis, Poitiers) ἐν Γαλλίᾳ. (†360)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ἁγίου Κορεντίνου (Corentinus), α´ ἐπισκόπου Κεμπέρης (Quimper) ἐν Βρεττάνῃ. (†490)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ Ἁγίου Φινιανοῦ (Finian) τοῦ Κλόναρντ, διδασκάλου τῆς Ἰρλανδίας καὶ συνιδρυτοῦ τοῦ ἐκεῖσε μοναχισμοῦ. (†549)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ὁσίου Κολουμβανοῦ (Columba), κτίτορος καὶ ἡγουμένου τοῦ ἀββαείου Τύρδαγλας (Tyrdaglas) ἐν Ἰρλανδίᾳ. (†552)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ὁσίου Γρηγορίου τοῦ ἐν Ταρρακινῇ (Terracina), μαθητοῦ τοῦ ὁσίου Βενεδίκτου, καὶ αὐταδέλφου τοῦ ὁσίου Σπεσιόσου (Speciosus), ἐν Ἰταλίᾳ. (~†570)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ὁσίου Κορμάκου (Cormac mac Eogain), ἡγουμένου μονῆς ἐν Ἰρλανδίᾳ. (Ϛ´ αἰ.)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ὁσίου Κόλμαν (Colman), ἡγουμένου τοῦ ἀββαείου Γλενδαλόχης (Glendalough) ἐν Ἰρλανδίᾳ. (†659)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τῆς ὁσίας Ἀγάθης, μοναχῆς ἐν Οὑιμβόρνῃ (Wimborne, Dorset) τῆς νοτίου Ἀγγλίας, ἀκολούθου τῆς ὁσίας Λεώβης (Lioba), βοηθοῦ τοῦ ἐν Γερμανίᾳ ἱεροποστολικοῦ ἔργου τοῦ ἁγίου Βονιφατίου. (†790)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ὁ Ὅσιος Ἰωάννης Ζενταζένι, θεμελιωτὴς τοῦ Μοναχισμοῦ ἐν Γεωργίᾳ (καὶ στὶς 7 Μαΐου)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ὁσίου πατρὸς ἡμῶν Ἰωάννου (Ἰωακεὶμ δὲ τὸ πρῴην), Ἐπίσκοπου Ζιχνῶν, τοῦ καὶ κτίτορος τῆς κατὰ τὸ Μενοίκιον ὄρος κειμένης ἱερᾶς μονῆς τοῦ τιμίου Προδρόμου. (†1333)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ὁσίου πατρὸς ἡμῶν Θεράποντος τοῦ ἐν τῇ μονῇ Μόνζα τῆς Ῥωσίας τῷ Θεῷ εὐαρεστήσαντος. (†1597)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ὁ Ὅσιος Φλεγόντιος (Ostrovsky) ἀσκητὴς ἐν τῇ Penza Ῥωσίας (+1869)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Σύναξις τῶν Ἁγίων Μαρτύρων τῶν ἐν Ἀμερικῇ: ὁ Ἅγιος Ἰουβενάλιος τῆς Ἀλάσκας ὁ ἱεραπόστολος καὶ πρωτομάρτυρας τῆς Ἀμερικῆς (1796), ὁ Ἅγιος Πέτρος ὁ Ἀλεούτος τοῦ Σαν Φρανσίσκο (περίπου 1815), οἱ ἅγιοι Ἱερομάρτυρες Ἀνατόλιος (Kamensky) τοῦ Ἰρκοὺτσκ (1925), Σεραφεὶμ (Σαμοΐλοβιτς) τοῦ Οὔγκλιτς (1937), Ἰωάννης (Κοτσούρωφ) τοῦ Σικάγου, δολοφονήθηκε ἀπὸ τοὺς Μπολσεβίκους στὴ Ῥωσία (1917), Ἀλέξανδρος (Χοτοβίτσκι) τῆς Νέας Ὑόρκης, δολοφονήθηκε ἀπὸ τοὺς Μπολσεβίκους στὴ Ῥωσία (1937)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ ἡ κοίμησις τοῦ Ὁσίου Πατρὸς ἡμῶν Ἠρωδίωνος τοῦ Ῥουμάνου τοῦ διὰ Χριστὸν σαλοῦ τοῦ ἐν τῇ Καψάλᾳ ἀσκήσαντος (+ 1990).
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ ἡ κοίμησις τῆς Ὁσίας μητρὸς ἡμῶν Μαρίας Μαγδαληνῆς τῆς ἐρημίτιδος τῆς ἐν τῷ ὄρει Σινᾶ ἀσκησάσης ἐκ Γαλλίας, ἐν εἰρήνῃ τελειωθείσης (2013).

«μάθετε ἀπ᾿ ἐμοῦ, ὅτι πρᾷός εἰμι καὶ ταπεινὸς τῇ καρδίᾳ, καὶ εὑρήσετε ἀνάπαυσιν ταῖς ψυχαῖς ὑμῶν·»

Ο ταπεινός και ανεξίκακος επίσκοπος Τριμυθούντος
Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς

Τίποτα δεν μπορεί να μας βοηθήσει, αν δεν είμαστε επιεικείς προς τους ανθρώπους και αν δεν συγχω­ρούμε τις αδυναμίες τους! Διότι πώς μπορούμε να ελπίζουμε ότι ο Θεός θα μας συγχωρήσει, εάν εμείς πρώτοι δεν συγχωρούμε άλλους;

Κάποτε, ο άγιος Σπυρίδων πούλησε εκατό κατσίκια σε έναν ζωέμπορο σε μια τιμή που συμφώνησαν και ο άγιος είπε στον αγοραστή να του δώσει τα χρήματα. Εκείνος, γνωρίζοντας ότι ο Σπυρίδων ποτέ δεν μετρούσε χρήματα, του έδωσε ικανό ποσόν για ενενήντα εννέα κατσίκια και έκρυψε τα χρήματα για το ένα, το εκατοστό.

Ο άγιος μέτρησε εκατό κατσίκια και του τα έδωσε. Όταν όμως ο έμπορος και οι υπηρέτες του οδήγησαν έξω το κοπάδι, ένα απ’ τα ζώα, βελάζοντας γύρισε πίσω. Αυτός το έδιωχνε αλλά εκείνο επέστρεφε. Όσο το έδιωχνε ξανά και ξανά, εκείνο γύριζε πάλι, μη θέλοντας να πάει μαζί με τα άλλα κατσίκια. Ο άγιος τότε πλησίασε τον έμπορο και ψιθύρισε στο αυτί του: «Κοίταξε, παιδί μου, το ζωντανό δεν το κάνει τυχαία αυτό. Μήπως τυχόν παρακράτησες την άξια του;». Ο έμπορος ντράπηκε και ομολόγησε την αμαρτία του. Μόλις πλήρωσε την ανάλογη τιμή που παρακράτησε, το κατσικάκι έφυγε αμέσως και πήγε μαζί με τα άλλα ζώα του κοπαδιού.

Σε άλλη περίπτωση, συνέβη κάποτε να μπουν κλέφτες μέσα στο μαντρί του αγίου Σπυρίδωνα. Αφού άρπαξαν όσα πρόβατα μπορούσαν, γύρισαν κι έκαναν να φύγουν, αλλά μια αόρατη δύναμη τους κρατούσε, σαν καρφωμένους, στο ίδιο σημείο, και ήταν αδύνατον να κινηθούν. Την αυγή ήλθε ο επίσκοπος να δει το κοπάδι του. Βρίσκοντας εκεί τους κλέφτες, τους επέπληξε με ήπιο τρόπο και τους συμβούλευσε στο εξής να πασχίζουν να ζουν με τους δικούς τους κόπους και όχι με κλοπές. Πήρε μετά ένα πρόβατο και τους είπε: «Πάρτε αυτό για τον κόπο σας, για να μην πάει χαμένη η ολονύχτια αγρυπνία σας»· και έτσι τους απέλυσε εν ειρήνη.
(Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς, Ο Πρόλογος της Αχρίδος, Δεκέμβριος, εκδ. Άθως, σ.118-119)

***

Από διήγηση του π. Γερασίμου Φωκά

Ξέρετε, μου είχε δημιουργηθεί η εντύπωση ότι οι άγαμοι βρίσκονται υψηλότερα στην κλίμακα της αγάπης του Θεού.
Δίπλα μου ήταν ένα βιβλίο για τη ζωή του Αγίου Σπυρίδωνα, και σκεπτόμενος τον Άγιο έγγαμο, πάλι αυτός ο λογισμός πήρε θέση στη σκέψη μου, οπότε νιώθω ένα χαστούκι στο μάγουλο. Σηκώνω τα μάτια και τότε βλέπω τον Άγιο Σπυρίδωνα ζωντανό και θυμωμένο μπροστά μου, αυστηρά να με ρωτάει πώς και το πιστεύω αυτό; Ο ίδιος δεν ήταν έγγαμος, ο Απόστολος Ανδρέας δεν ήταν έγγαμος; Ο Απόστολος Πέτρος δεν ήταν έγγαμος;

Όταν συνήλθα από αυτή την ψυχρολουσία, άνοιξα το βιβλίο και άρχισα να διαβάζω για τη ζωή του Αγίου Σπυρίδωνα. Έφτασα στο σημείο που έλεγε ότι ο Άγιος πάντα είχε μεγάλη αγάπη και συμπάθεια στους αμαρτωλούς. Όταν κάποιοι κλέφτες πήγανε μία νύχτα να κλέψουνε πρόβατα απὸ τη μάνδρα του, που τη συντηρούσε για να βοηθά τους πεινασμένους, τυφλωθήκανε και δεν μπορούσανε να φύγουνε, και πιάσανε και φωνάζανε να τους ελεήσει και ο Άγιος, όχι μόνο τους ξανάδωσε το φως τους, αλλὰ τους χάρισε κ᾿ ένα κριάρι, γιατί, όπως τους είπε, είχανε κακοπαθήσει όλη τη νύχτα. Και τελικά, αφού τους νουθέτησε νάναι καλοὶ άνθρωποι, τους έστειλε στα σπίτια τους, χωρὶς να μάθει τίποτα η εξουσία για την κλεψιὰ που θέλανε να κάνουνε.
“Αποκλείεται, δεν το πιστεύω”, είπα. “Μα να τους χαρίσει και κριάρι, γιατί είχανε κακοπαθήσει όλη τη νύκτα”;

Άφησα το βιβλίο και ανέβηκα στο μοναστήρι του Αγίου Γερασίμου. Εκεί μια σπουδαία μοναχή, η Βερονίκη, που για χρόνια είχε δουλέψει ως νοσοκόμα στην κλινική Αλεβιζάτου στην Ομόνοια, όπου εφημέριος ήταν ο Γέροντας Πορφύριος, μου πρότεινε να περπατήσουμε λίγο. Ήταν η εποχή που τα γύρω αμπέλια του μοναστηριού έγερναν γεμάτα ώριμα σταφύλια, έτοιμα για τρύγο.
“Σκύψε, Γεράσιμε, σκύψε, να μην αναστατώσουμε τους ανθρώπους”, μου λέει.
Γυρίζω και βλέπω δύο χωρικούς να κλέβουν σταφύλια από το αμπέλι του μοναστηριού.
Η Βερονίκη δεν φώναξε, δεν πρόσβαλε, δεν έδιωξε τους κλέφτες, αλλά μου είπε να σκύψω να μην μας δουν και αναστατωθούν.
Από τη Βερονίκη μού ήρθε λοιπόν απάντηση πώς φέρονται οι άνθρωποι του Θεού. Πριν λήξει η μέρα, η αμφισβήτησή μου για ό,τι έπραξε ο Άγιος Σπυρίδωνας με τους κλέφτες, διαλύθηκε.

***

Φώτης Κόντογλου

Ήτανε προστάτης των φτωχών, πατέρας των ορφανών, δάσκαλος των αμαρτωλών. Kαι είχε τέτοια καθαρότητα και αγιότητα, που του δόθηκε η χάρη άνωθεν να κάνει πολλά θαύματα, για τούτο ονομάσθηκε θαυματουργός. Mε την προσευχή του μάζευε τα σύννεφα κ’ έβρεχε σε καιρό ξηρασίας, γιάτρευε τις αρρώστιες, τιμωρούσε τους πονηρούς ανθρώπους, όπως έκανε με κάποιους μαυραγορίτες που γκρέμνισε τις αποθήκες που φυλάγανε το σιτάρι, ενώ ο κόσμος πέθαινε από την πείνα, και καταπλακωθήκανε μαζί με το σιτάρι: “και μελετώμενον λιμόν παρά των σιτοκαπήλων, έλυσε, συμπεσουσών αυτοίς, των αποθηκών αις τον σίτον συνέσχον”. Kαι μ’ όλα αυτά εζούσε με τόση φτώχεια, που σαν πήγε κάποτε ένας φτωχός να τον βοηθήσει για να πληρώσει κάποιο χρέος του, δεν είχε να του δώσει τίποτα, και με θαύμα έκανε μαλαματένιο ένα φίδι που βρέθηκε σ’ εκείνο το μέρος, και το έδωσε στον φτωχό, κ’ εκείνος το έλιωσε και πλήρωσε το χρέος του. Άλλη φορά πάλι έγινε κατακλυσμός, και τα ποτάμια ξεχειλίσανε και πλημμύρισε η χώρα, κι’ ο άγιος Σπυρίδωνας προσευχήθηκε και τραβήξανε τα νερά και στέγνωσε ο νεροπατημένος τόπος. Γιάτρεψε και τον βασιλέα Kωνσταντίνον που είχε αρρωστήσει από κάποια αγιάτρευτη αρρώστια, ένα διάκο που βουβάθηκε τον έκανε καλά, κακούς και πλεονέκτες ανθρώπους ετιμώρησε με υπερφυσική δύναμη, και πλήθος άλλα θαύματα έκανε, ώστε να τον φοβούνται οι άδικοι κ’ οι αδικημένοι να τον έχουνε για προστάτη και καταφύγιο. Aλλά πάντα είχε μεγάλη αγάπη και συμπάθεια στους αμαρτωλούς… Και στην Πρώτη Οικουμενική Σύνοδο πού έγινε στη Νίκαια, ήτανε κι ο άγιος Σπυρίδωνας ανάμεσα στους τριακοσίους δέκα οκτώ θεοφόρους πατέρας και, παρ’ όλο πού δεν γνώριζε γράμματα, αποστόμωσε τον αιρεσιάρχην Άρειο πού ήτανε ο πιό σπουδασμένος στα γράμματα από όλους τους δεσποτάδες… Όλον τον καιρό που έζησε δεν έπαψε να κάνει θαύματα. Το μεγαλύτερο ήτανε η ανάσταση της πεθαμένης κόρης του που σηκώθηκε από το μνήμα και μαρτύρησε σε ποιο μέρος είχε φυλάξει τα χρήματα που της εμπιστεύθηκε κάποια γυναίκα, και πάλι ξανακοιμήθηκε. Κάποτε πήγε στον άγιο μία γυναίκα που είχε ένα παιδάκι και της πέθανε, και τον παρακαλούσε με δάκρυα πολλά να το αναστήσει, τόσο συνηθισμένοι ήτανε οι άνθρωποι, που τον γνωρίζανε, στα θαύματα που έκανε ο άγιος. Και εκείνος το ανάστησε με την προσευχή του. Μα η μητέρα του σαν το είδε ζωντανό, από την πολλή χαρά της πέθανε η ίδια. Κι’ ο άγιος Σπυρίδωνας ανέστησε και τη γυναίκα… (Φώτης Κόντογλου)

***

Άγιος Πορφύριος: Όταν γίνεται ένα κακό γύρω σου και δεν διαμαρτύρεσαι είσαι συνένοχος

… Κάποτε μου είχε πει ο πατήρ Πορφύριος που τον είχα πνευματικό μου ότι όταν βλέπεις και γίνεται ένα κακό γύρω σου, γενικά, και δεν διαμαρτύρεσαι, είσαι συνένοχη. Και μάλιστα, μου το είχε πει σε κάποιο θέμα που είχε δημιουργηθεί στην Υπηρεσία, που κι εγώ φοβόμουν …
Κάποιος πρωθυπουργός παλιά, μόλις ανέβηκε κατήργησε την αργία του Αγίου Πνεύματος. Από τη θέση μου πήρα όλα τα υποκαταστήματα που είχε το Ταμείο Εμπόρων στην επαρχία, Πρέβεζα, Θεσσαλονίκη … όλα, και τους είπα ότι καθένας από σας θα στείλει ένα τηλεγράφημα διαμαρτυρίας στον υπουργό και στον πρωθυπουργό. Ένας από σας θα πάρει άλλους είκοσι, οι άλλοι είκοσι άλλους είκοσι και όντως έγινε.
Τελικά, η αργία του Αγίου Πνεύματος επανήλθε σε ένα μήνα με Προεδρικό Διάταγμα.
Θέλω να πω δηλαδή δεν το έκανα εγώ, το ξεκίνησα έτσι με ευλογία του πατρός Πορφυρίου. Μην νομίζει κανείς ότι είναι μόνος του και δεν μπορεί να κάνει τίποτα. Μπορεί ο κάθε ένας άνθρωπος, έχει τη δύναμη να διαμαρτυρηθεί διότι είναι συνένοχος και υπεύθυνος.
Ευχαριστώ.
Απομαγνητοφώνηση Φαίη για το  averoph.wordpress.com/2017/02/05/άγιος-πορφύριος-όταν-γίνεται-ένα-κακό/

***

Ὁσία Γερόντισσα Γαλακτία τῆς Κρήτης

Μου τηλεφωνεί ο Δεσπότης Νεόφυτος από την Κύπρο. Δεν τον έχω δεί ακόμη από κοντά (αργότερα τον είδε μαζί με άλλους τρεις Μητροπολίτες από Κύπρο). Είναι θηρίο! Έχει δυνατή πίστη και καθαρότητα.
Πολύ θάρρος έχει. Δεν φοβάται πράμα. Του ’πε ο Μέγας Παίσιος (ο Όσιος Παίσιος ο Αγιορείτης) ότι θα ’ρθει εποχή που θα κοπούν κουρέλια πολλά ράσα και κοστούμια! Θα μπλεχτούν έπειτα μεταξύ τους, θα γενούνε τόπι, που θα το παίζει τόμπολο ο σατανάς!
Εσύ, του παρήγγειλε, τότε να γενείς Μακκαβαίος! Αυτός έβαλε την παραγγελία αυτή κολαΐνα στο λαιμό του! Στέκει και μιλεί με θάρρος! Μπουλντόζα είναι ο λόγος του, που θέλει να ισοπεδώσει παλικαρίστικα, όλα τα κάστρα του κακού! (με γέλιο ευχαρίστησης)..

Στη Σύνοδο της Κρήτης, λυπήθηκε πολύ ο Χριστός! Στεναχωρήσανε εκεί και ένα πολύ δικό μου άνθρωπο… Πέρασε μία βραδιά δύσκολη…Του συμπαραστεκόμουν και τον παρακολουθούσα από εδώ με προσευχή όλη τη νύχτα…
Μετά από εκείνη τη Σύνοδο, με πήγανε προς το Ηράκλειο ο Αντώνης και η Ριρίκα. Ήθελαν να με δούν οι Ιεράρχες από την Κύπρο. Δεν μου είπαν στην αρχή που με πήγαιναν. Δεν θα πήγαινα με τίποτα. Όταν μου το είπανε στο δρόμο, αντέδρασα πολύ. Τι θένε, είπα, από μία γριά ξεκουτιασμένη, κυρτωμένη, μαγαρισμένη ολόκληροι Μητροπολίτες; Όταν, όμως, τους γνώρισα, χάρηκα πολύ.
Υπέροχοι άνθρωποι!
Τους είπα ο,τι είδα: «ευτυχώς που δεν υπογράψατε».
Ένας απ’ αυτούς, ο Αθανάσιος, με ρώτησε: «τι λες; Έχει ο Πάπας Ιερωσύνη;». «οη δε γατέχω ήντα!» του απάντησα. Ο τελευταίος ορθόδοξος χριστιανός με το Βάπτισμα και το Άγιο Μύρο, είναι ανώτερος απ’ αυτόν! Αυτός ο καημένος είναι υπηρέτης του σκότους! Δεν έχω τίποτα με τον άνθρωπο, προς Θεού! Με το αξίωμα του τα έχω… Είναι αντίχριστο το σύστημα που υπηρετεί. Και καταλήγει και ο ίδιος δολιοφθορέας της ανθρωπότητας…

***

Κάποτε ο άγιος Σπυρίδων, εισήλθε σε ένα Ναό της πόλεώς του να ψάλλει τις εσπέριες ωδές, να τελέσει δηλαδή τον Εσπερινό, όπως ήταν συνήθεια. Κατά σύμπτωση όμως δεν υπήρχε λαός στον Ναό.

Επειδή λοιπόν δεν ήταν παρών κανένας άλλος, παρά οι νεωκόροι και οι λειτουργοί, ο Άγιος έδωσε εντολή να ανάψουν περισσότερα φώτα (καντήλια) από εκείνα που συνήθως άναβαν· ο ίδιος δε στεκόταν ιλαρός κατευθείαν απέναντι από το Θυσιαστήριο, την Αγία Τράπεζα, αναφωνώντας τη συνηθισμένη «ειρήνη», δηλαδή το «ειρήνη πάσι».

Επειδή όμως δεν υπήρχε λαός, όπως συνηθιζόταν, για να δώσει την απάντηση, να αντιφωνήσει δηλαδή, ακούστηκε άνωθεν φωνή πολλών μυριάδων, αντιφωνούντων το: «Και τω πνεύματί σου».
Η φωνή δε εκείνη ήταν μουσικότατη και παναρμόνια· και είχε τέτοια διαφορά, που δεν έμοιαζε καθόλου με ανθρώπινη.

Αλλά και όταν ο διάκονος εκφωνούσε τα «ειρηνικά», κατελήφθη από φόβο και δέος.
Και τούτο, γιατί επίσης άκουσε, ω του θαύματος!, το «Κύριε, ελέησον», έτσι θεσπεσίως αναφωνούμενο. Και η παναρμόνια εκείνη φωνή ακουγόταν και έξω από τον ιερό Ναό.

Έτσι, όσοι βρίσκονταν εκεί πλησίον έτρεξαν όλοι προς τον Ναό με φόβο και θαυμασμό· και προτού μπουν μέσα, επλήγη η ακοή τους από τη φωνή εκείνη, την άκουσαν δηλαδή σε όλο της το μεγαλείο.
Μόλις όμως μπήκαν μέσα, δεν άκουγαν πλέον κανέναν ούτε έβλεπαν κανέναν, παρά μόνον τον δίκαιο, τον άγιο Σπυρίδωνα δηλαδή, και τους λίγους συλλειτουργούς του.

Που και αυτοί έλεγαν ότι και οι ίδιοι ως εκείνη την ώρα δεν είχαν δει κανέναν· όντως όμως έφθανε στην ακοή τους φωνή θείας αγαλλιάσεως.
Απόσπασμα από το βιβλίο Συμεών του Μεταφραστού, «Βίος και πολιτεία Σπυρίδωνος του Θαυματουργού», των εκδόσεων της Αποστολικής Διακονίας, σ. 65.

***

Άγιου Παϊσίου Αγιορείτου

Κάποτε στο Κουτλουμουσιανό Κελί του Αγίου Σπυρίδωνος, το Κερκυραίικο, ενώ είχε πλησιάσει η εορτή του Αγίου, δεν είχαν βρει ακόμη ψάρια και οι Πατέρες ανησυχούσαν.
Τα Καλογέρια έλεγαν στον Γέροντα να αγοράσουν βακαλάο, μια που δεν βρήκαν ψάρια. Ο Γέροντας τους έλεγε:
–Κάντε υπομονή, ο Άγιος Σπυρίδων θα μας φέρει ψάρια. Και συνέχεια έκανε κομποσκοίνι.
Ενώ είχαν χάσει πια την υπομονή τους τα Καλογέρια και ήταν καταστεναχωρημένα, γιατί η ώρα είχε πλησιάσει και έπρεπε να μαγειρέψουν, ακούνε ξαφνικά να χτυπάν την πόρτα. Ανοίγουν και τι να ιδούν! Δύο ψαράδες με δυό πανέρια γεμάτα ψάρια να ζητάνε τον Γέροντα. Φώναξαν οι υποτακτικοί τον Γέροντα, αλλά οι ψαράδες είπαν:
-Δεν είναι αυτός ο Γέροντας. Σ’ εμάς ήρθε ένας άλλος Γέροντας και μας είπε: Να πάτε τα ψάρια στο Κελλί του Αγίου Σπυρίδωνος, που πανηγυρίζει, και θα πληρωθείτε με καλή τιμή. Αν θέλετε, να σας δώσω και καπάρο.
Ο Γέροντας κατάλαβε το θαύμα και τους πέρασε στο Ναό να προσκυνήσουν. Μόλις αντίκρισαν την Εικόνα του Αγίου Σπυρίδωνος είπαν:
-Να αυτός ήταν ο Γέροντας που μας είπε να φέρουμε εδώ τα ψάρια!
Τους λέει τότε ο Γέροντας:
-Αχ βρε παιδιά δεν παίρνατε το καπάρο από τον Άγιο για να το έχουμε ευλογία!
Γέροντος Παϊσίου Αγιορείτου, Αγιορείται Πατέρες και Αγιορείτικα, έκδ. Ιερό Ησυχαστήριο “Ευαγγελιστής Ιωάννης ο Θεολόγος”, Σουρωτή Θεσσαλονίκης, 1993

***

Άγιος Σπυρίδων
π. Ανανία Κουστένη

Πολύ μεγάλη χαρά έχει σήμερα η πατρίδα μας, σεβαστοί μου πατέρες και αγαπημένοι αδελφοί μου, και η Ελλάδα μας και η Κύπρος και η Κέρκυρα κι ο Πειραιάς κι όλη η ορθοδοξία, γιατί γιορτάζει μία από τις μεγαλύτερες κορυφές της. Ο Άγιος Σπυρίδων, επίσκοπος Τριμυθούντος, ο θαυματουργός και ιαματικός και σημειοφόρος. Γι’ αυτό χαίρεται όλη η πλάση και ευφραίνεται. Και εισπράττουμε κι εμείς αυτή τη χαρά, αυτή την ευλογία και αυτή την παρουσία του αγίου Σπυρίδωνος, του θαυματουργού. Όλα χαίρονται και ευφραίνονται και λαμπρά και επίφωτος και παμφαής και ευφροσύνης ανάπλευση είναι η σημερινή ήμερα. Ας ευλογεί την πατρίδα μας, την ιδιαίτερη πατρίδα του, την Κύπρο, ας την ελευθερώνει, κι ας μας φροντίζει όλους ο Άγιος. Και περισσότερο τους αναγκεμενους και δυσκολεμένους και φτωχούς. Κι ας μας οδηγεί, με το υπέροχο του παράδειγμα και τις ιερές του νουθεσίες. Κι όσοι έχουν τ’ όνομά του κι όσοι τον τιμούν και τον αγαπούν, τους ευχόμεθα χρόνια πολλά και να ‘ναι μαζί τους και μαζί μας ο Άγιος Σπυρίδων.

***

Άγιος Σωφρόνιος του Έσσεξ
Πως να διάγωμεν εις την σύγχρονον αποστασίαν;

Κατά την σημερινήν εποχήν ο κόσμος αποστρέφεται τον Χριστόν. Και τούτο είναι το θλιβερώτερον το τραγικώτερον, το φοβερώτερον γεγονός της εποχής μας. Να χάσωμεν, δηλαδή, τον Χριστόν δια δευτέραν φοράν, όπως τον έχασε και ο Αδάμ εις τον Παράδεισον. Πώς είναι δυνατόν;

Πρέπει να υποφέρωμεν τας μικράς θλίψεις της καθημερινής μας ζωής και να μη πέσωμεν εις την οργήν, εις το μίσος ή ο,τιδήποτε παρόμοιον, και έτσι θα ημπορούμεν να βλέπωμεν τον πόνο του ανθρώπου και όχι την κακήν αυτού πλευρά. Μια τέτοια στάσις χαρακτηρίζει τη ζωή ενός αληθώς μεγάλου ανθρώπου, η οποία μας υπερβαίνει και περί της οποίας δεν δυνάμεθα ακόμη να ομιλήσωμεν. Αλλ΄ όμως τούτο αρχίζει από εκεί όπου καταλήγω, σχεδόν, εις την κάθε σύναξίν μας. Ακόμη και εις τας μικροτέρας λεπτομερείας της ζωής, να παραμένετε εν πνεύματι εκεί, όπου ευρίσκεται ο Κύριος, πέραν του “καταπετάσματος” της ογδόης ημέρας. Παραμένετε εκεί εν πνεύματι, αλλά σωματικώς να συνηθίζεται να ζείτε εις τας συγκεκριμένας περιστάσεις της ζωής σας. Το πνεύμα του ανθρώπου ευρίσκεται εις τας περιστάσεις αυτάς δια να μάθει να διακρίνει μέσα εις αυτά το Ον. Συχνά ο Κύριος συμπεριφέρεται μαζί μας, ωσάν να μην αντιλαμβάνεται την αδυναμίαν μας. Δεν θα ήτο υποφερτός ο κόσμος αυτός αν ο Χριστός δεν ήτο Θεός. Αλλ΄ εφ΄ όσον είναι Θεός, τα πάντα είναι κατορθωτά. Και ας είπωμεν εις τον Πατέραν αυτόν – διότι είναι Πατήρ ημών – εις όλας τα θλίψεις μας. “Δόξα σοι, Ύψιστε Θεέ, δόξα σοι εις τους αιώνας των αιώνων”. (Απόσπασμα μετάφρασης απομαγνητοφωνημένης ομιλίας, που έγινε στα Ρωσικά στον Ιερό ναό του Αγίου Σιλουανού της Ι.Μ. του Τ. Προδρόμου Έσσεξ την 1/2/1993). Πηγή: “ΠΡΩΤΑΤΟΝ”, Ιανουάριος-Φεβρουάριος 1994, αριθ. 45, σελ. 215 κ.ε.

Είμαι ο Άγιος Σπυρίδωνας! Γνωρίζω την πίστη σου προς Τον Θεό, την ταπείνωσή σου κι ότι οι αρετές σου έχουν ευαρεστήσει Τον Κύριο. Και το σπουδαιότερο ότι προσεύχεσαι και γι’ αυτούς που σε αδικούν!
https://iconandlight.wordpress.com/2014/12/11/%ce%ac%ce%b3%ce%b9%ce%bf%cf%82-%cf%83%cf%80%cf%85%cf%81%ce%af%ce%b4%cf%89%ce%bd-%ce%b5%cf%80%ce%af%cf%83%ce%ba%ce%bf%cf%80%ce%bf%cf%82-%cf%84%cf%81%ce%b9%ce%bc%cf%85%ce%b8%ce%bf%cf%8d%ce%bd%cf%84/

Η Δόξα της Παναγίας Τριάδος, Άγιος Γαβριήλ ο δια Χριστόν σαλός
https://iconandlight.wordpress.com/2022/06/16/80074/

H προφητεία του Αγίου Σπυρίδωνος στην γιαγιά Κουφίταινα, για την Μικρασιατική καταστροφή!
https://iconandlight.wordpress.com/2016/12/12/%ce%ac%ce%b3%ce%b9%ce%bf%cf%82-%cf%83%cf%80%cf%85%cf%81%ce%af%ce%b4%cf%89%ce%bd-%ce%bf-%cf%84%ce%b1%cf%80%ce%b5%ce%b9%ce%bd%cf%8c%cf%82-%ce%b5%cf%80%ce%af%cf%83%ce%ba%ce%bf%cf%80%ce%bf%cf%82-%cf%84/

Άγιος Σπυρίδων Επίσκοπος Τριμυθούντος κι η αχειροποίητος εικόνα του στην Κόρωνο Νάξου
https://iconandlight.wordpress.com/2017/12/11/%ce%ac%ce%b3%ce%b9%ce%bf%cf%82-%cf%83%cf%80%cf%85%cf%81%ce%af%ce%b4%cf%89%ce%bd-%ce%b5%cf%80%ce%af%cf%83%ce%ba%ce%bf%cf%80%ce%bf%cf%82-%cf%84%cf%81%ce%b9%ce%bc%cf%85%ce%b8%ce%bf%cf%8d%ce%bd%cf%84-2/

Δεν υπάρχει είδος χριστιανικής ζωής που να μη μισήσει ο διάβολος… Από την ζωη της Γερόντισσας Μαρίας Μαγδαληνής του Σινά
https://iconandlight.wordpress.com/2021/04/11/60668/

Εμπειρίες από την Γερόντισσα Μαρία Μαγδαληνή του Σινά, Ένα κρυμμένο διαμάντι, ένα λουλούδι που ευωδίασε με τις αρετές του την έρημο του Σινά
https://iconandlight.wordpress.com/2020/12/12/%ce%b5%ce%bc%cf%80%ce%b5%ce%b9%cf%81%ce%af%ce%b5%cf%82-%ce%b1%cf%80%cf%8c-%cf%84%ce%b7%ce%bd-%ce%b3%ce%b5%cf%81%cf%8c%ce%bd%cf%84%ce%b9%cf%83%cf%83%ce%b1-%ce%bc%ce%b1%cf%81%ce%af%ce%b1-%ce%bc%ce%b1/

Γερόντισσα Μαρία Μαγδαληνή (Marie Madeleine Le Beller), μια σύγχρονη ερημίτισσα του Σινά. Ο άγιος Πορφύριος Καυσοκαλυβίτης της φίλησε το χέρι λέγοντάς της, «Για τότε που θα γίνεις αγία».
https://iconandlight.wordpress.com/2019/12/10/%ce%b3%ce%b5%cf%81%cf%8c%ce%bd%cf%84%ce%b9%cf%83%cf%83%ce%b1-%ce%bc%ce%b1%cf%81%ce%af%ce%b1-%ce%bc%ce%b1%ce%b3%ce%b4%ce%b1%ce%bb%ce%b7%ce%bd%ce%ae-marie-madeleine-le-beller-%ce%bc%ce%b9%ce%b1/

Ο γέρων Ηρωδίων της Καψάλας, ο Ρουμάνος, Οι λογισμοί είναι σαν τα σύννεφα πού μας κρύβουν τον ήλιο, δηλαδή την χάρη του Θεού. Άμα θέλεις να ζεσταθείς πνευματικά πρέπει να διώχνεις τους λογισμούς, αλλιώς θα παγώνεις.
https://iconandlight.wordpress.com/2018/12/12/%CE%BF-%CE%B3%CE%AD%CF%81%CF%89%CE%BD-%CE%B7%CF%81%CF%89%CE%B4%CE%AF%CF%89%CE%BD-%CF%84%CE%B7%CF%82-%CE%BA%CE%B1%CF%88%CE%AC%CE%BB%CE%B1%CF%82-%CE%BF-%CF%81%CE%BF%CF%85%CE%BC%CE%AC%CE%BD%CE%BF%CF%82/

Ἀπολυτίκιον Ἁγίου Σπυρίδωνος
Ἦχος α΄. Τῆς ἐρήμου πολίτης

Τῆς Συνόδου τῆς πρώτης ἀνεδείχθης ὑπέρμαχος, καὶ θαυματουργὸς λόγῳ μόνῳ ποταμοὺς ἀνεχαίτισας, Σπυρίδων μακάριε σοφέ· ὅθεν νεκρᾷ σὺ ἐν τάφῳ προσφωνεῖ, καὶ ὄφιν εἰς χρυσοῦν μετέβαλες· καὶ ἐν τῷ μέλπειν τὰς ἀγίας σου εὐχάς, Ἀγγέλους ἔσχες συλλειτουργοῦντάς σοι, ἱερώτατε. Δόξα τῷ σὲ δοξάσαντι Χριστῷ, δόξα τῷ σὲ στεφανώσαντι, δόξα τῷ ἐνεργοῦντι διὰ σοῦ πᾶσιν ἰάματα.

Τοῦ Ὁσίου Ἰωάννου Ζιχνῶν
Ἦχος α΄. Τῆς ἐρήμου πολίτης

Παθῶν τὰς σηπεδόνας τῇ ῥοῇ τῶν δακρύων σου, ἐξήλειψας ἐμφρόνως Ἰωάννη Πατὴρ ἡμῶν, καὶ φέγγει ἀπαθείας ἐλλαμφθείς, εἰς τὴν χαρὰν εἰσῆλθες τοῦ Κυρίου σου, ἐν ᾗ τῷ τρισηλίῳ περιχεόμενος φωτί, καταυγάζεις τοὺς πόθῳ εὐφημοῦντάς σε, καὶ ἀνυμνοῦντας τὰ σεπτά σου κατορθώματα.

Ἀπολυτίκιον Ἁγίου Ἰωάννη τοῦ Ζενταζένι
Ἦχος πλ. α΄. Τὸν συνάναρχον Λόγον.

Πολιστὴν τῆς ἐρήμου τὸν ἐνθεώτατον, ἐκ τῆς Συρίας ἐλθόντα εἰς Γεωργίας τὴν γῆν δωδεκάδος σὺν χορῷ πατέρων μέλψωμεν πρὸς στηριγμὸν τῶν εὐσεβῶν, Ἰωάννην τὸν σεπτόν, κοσμήτορα Ζενταζένι, ὡς θαυμασίων ταμεῖον, αὐτοῦ πρεσβείας ἐξαιτούμενοι.

Ἀπολυτίκιον τοῦ Ὁσίου Ἠρωδίωνος τοῦ Ῥουμάνου τοῦ διὰ Χριστὸν σαλοῦ τοῦ ἐν τῇ Καψάλᾳ ἀσκήσαντος
Ἦχος πλ. δ’

Ἐν σοὶ Πάτερ ἀκριβῶς διεσώθη τὸ κατ’ εἰκόνα· λαβὼν γὰρ τὸν σταυρόν, ἠκολούθησας τῷ Χριστῷ, καὶ πράττων ἐδίδασκες, ὑπερορᾶν μὲν σαρκός, παρέρχεται γὰρ ἐπιμελεῖσθαι δὲ ψυχῆς, πράγματος ἀθανάτου· διὸ καὶ μετὰ Ἀγγέλων συναγάλλεται, Ὅσιε Ἠρωδίων τὸ πνεῦμά σου.

Ἀπολυτίκιον τοῦ Ὁσίου Ἰωάννου τῆς Κλίμακος
Ἦχος πλ. δ’

Ταῖς τῶν δακρύων σου ῥοαῖς, τῆς ἐρήμου τὸ ἄγονον ἐγεώργησας, καὶ τοῖς ἐκ βάθους στεναγμοῖς, εἰς ἑκατὸν τοὺς πόνους ἐκαρποφόρησας, καὶ γέγονας φωστήρ, τῇ Οἰκουμένῃ λάμπων τοῖς θαύμασιν Ἰωάννη Πατὴρ ἡμῶν ὅσιε, πρέσβευε Χριστῷ τῷ Θεῷ, σωθῆναι τὰς ψυχὰς ἡμῶν.

Ἀπολυτίκιον τῆς Ὁσίας Μαρίας Μαγδαληνῆς τῆς ἐρημίτιδος τῆς ἐν τῷ ὄρει Σινᾶ ἀσκησάσης ἐκ Γαλλίας
Ἦχος πλ. δ’

Ἐν σοὶ Μῆτερ ἀκριβῶς διεσώθη τὸ κατ’ εἰκόνα· λαβοῦσα γὰρ τὸν Σταυρόν, ἠκολούθησας τῷ Χριστῷ καὶ πράττουσα ἐδίδασκες, ὑπερορᾶν μὲν σαρκός παρέρχεται γάρ· ἐπιμελεῖσθαι δὲ ψυχῆς, πράγματος ἀθανάτου· διὸ καὶ μετὰ Ἀγγέλων συναγάλλεται, Ὁσία Μαρία Μαγδαληνή, τὸ πνεῦμά σου.

Κοντάκιον τοῦ Ἁγίου.
Ἦχος β´. Τὰ ἄνω ζητῶν.

Τῷ πόθῳ Χριστοῦ τρωθεὶς Ἱερώτατε, τὸν νοῦν πτερωθείς, τῇ αἴγλῃ τοῦ Πνεύματος, πρακτικῇ θεωρίᾳ, τὴν πρᾶξιν εὗρες Θεόληπτε, θυσιαστήριον θεῖον γενόμενος, αἰτούμενος πᾶσι θείαν ἔλλαμψιν.

Μόρφου Νεόφυτος:Άγιε μου Σπυρίδωνα, βρες καλό παιδί για την Δροσούλα και πείσε τη μάνα μου να γίνω..

π. Γεώργιος Μεταλληνός για τον Άγιο Σπυρίδωνα
https://www.youtube.com/watch?v=pGYcVainZiM