Συναξάριον.
Τῇ Η´(8ῃ) τοῦ μηνὸς Ἰανουαρίου, μνήμη τῆς ὁσίας μητρὸς ἡμῶν Δομνίκης καὶ τῆς συνοδίας αὐτῆς (474)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ὁσίου πατρὸς ἡμῶν Γεωργίου τοῦ Χοζεβίτου (ζ´ αἰ.),
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τῶν ἁγίων μαρτύρων Ἰουλιανοῦ καὶ Βασιλίσσης καὶ τῶν σὺν αὐτοῖς Κελσίου υἱοῦ τῆς Ἁγ. Μαρκιανίλλας, Ἀντωνίου πρεσβυτέρου καὶ Θεοφίλου διακόνου, ἐν Ἀντινόη Θηβαΐδος Αἰγύπτου ἀθλήσαντες . (283-305)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, οἱ διὰ τοῦ ἁγίου Ἰουλιανοῦ πιστεύσαντες τῷ Χριστῷ ἄνδρες, ξίφει τελειοῦνται. (283-305)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ἡ διὰ τοῦ ἁγίου Ἰουλιανοῦ Μαρκιανίλλα ἡ πιστεύσασα γυνὴ τοῦ ἡγεμόνος, ξίφει τελειοῦται. (283-305))
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ἁγίου ἱερομάρτυρος Καρτερίου, τοῦ ἐν Καισαρείᾳ τῆς Καππαδοκίας ἀθλήσαντος. (304)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ἐν ἁγίοις πατρὸς ἡμῶν Κύρου (714) καὶ Ἀττικοῦ, ἀρχιεπισκόπων Κωνσταντινουπόλεως (425)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ ὁ ἅγιος προφήτης Σαμέας ὁ Ἐλαμίτης, ἐν εἰρήνῃ τελειοῦται. (10ος αιων. π.Χ.)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τῶν ἁγίων μαρτύρων Θεοφίλου διακόνου καὶ Ἑλλαδίου λαϊκοῦ τῶν ἐν Λιβύῃ ἀθλησάντων.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ὁ ὅσιος Ἀγάθων, ὁ ἐν τῇ Σκήτει τῆς Αἰγύπτου ἀσκήσας, ἐν εἰρήνῃ τελειοῦται. (5ος αιων.)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ὁ ὅσιος πατὴρ ἡμῶν Σεβερίνος, ἀπόστολος τῆς Αὐστρίας-Νορικῆς, ἐν εἰρήνῃ τελειοῦται. (†482)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ὁσίου πατρὸς ἡμῶν Θεοδώρου, κτίτορος τῆς μονῆς τῆς Χώρας ἐν Κωνσταντινουπόλει. ( 595)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ὁσίου πατρὸς ἡμῶν Μακαρίου τοῦ Μακρῆ, ἡγουμένου τῆς μονῆς τοῦ Χριστοῦ Παντοκράτορος ἐν Κωνσταντινουπόλει. (1430)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ἁγίου ὁσιομάρτυρος Ἀμπώ τοῦ ἀρωματοποιοῦ, τοῦ ἀπὸ Μουσουλμάνων, ἐκ Βαγδάτης καὶ ἐν Τιφλίδᾳ τῆς Γεωργίας, ἀθλήσαντος, ἐν ἔτει 786.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ἁγίου ὁσιομάρτυρος Γρηγορίου τῆς λαύρας τῶν σπηλαίων τοῦ Κιέβου. (1093)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τοῦ Ὁσίου Παϊσίου τοῦ Οὔγκλιχ ἐν Ῥωσσίᾳ.(1504)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τοῦ Ὁσίου Γρηγορίου τοῦ Ἐγκλείστου, τῆς Μονῆς τοῦ Ὁσίου Θεοδοσίου τῆς Μεγάλης Λαύρας τῶν Σπηλαίων τοῦ Κιέβου.(14ος αιων.)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ἐν ἁγίοις πατρὸς ἡμῶν Γρηγορίου, ἐπισκόπου Μοισίας. (1012)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ἁγίου ἱερομάρτυρος Ἰσιδώρου τοῦ Γιούργιεφ καὶ τῶν ἑβδομήκοντα δύο συναθλητῶν αὐτοῦ, οἵτινες μὴ ἀποδεχθέντες ἐξαρνήσασθαι τὴν ὀρθόδοξον πίστιν, ἐν ποταμῷ ἐπνίγησαν ὑπὸ Ῥωμαιοκαθολικῶν μοναχῶν-στρατιωτῶν ἐν Ἐσθονίᾳ ἐν ἔτει 1472.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τῆς Ἁγίας Μεγαλομάρτυρος Κυράννης, τῆς ἐξ Ὄσσης τῆς Θεσσαλονίκης καταγομένης, ἀθλησάσης δὲ ἐν ἔτει 1751.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τοῦ Ὁσίου Ἡσαΐα τοῦ ἐν Βάλαμῳ Φιλανδίας.(1914)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ οἱ Ἅγιοι νεο-ἱερομάρτυρες καὶ Ὁμολογητὲς: Νικόλαος, Μιχαήλ, Νικόλαος ἱερείς καὶ Μιχαήλ διάκονος (1930), Αὐγούστα (Zashchuk) μοναχη (1937), Παρθενομάρτυρες Ἀνθούσα καὶ Μακαρία (1937) Αὐγούστα καὶ Μαρία (1938), Ἀνδρέας ἐπίσκοπος Οὐφας (1937), Βαλεντίνα, (1937), ὑπὸ τῶν ἀθέων μπολσεβίκων τελειωθέντες ἐν Ῥωσίᾳ
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Κυριακῇ μετὰ τὰ Φῶτα, σύναξις πάντων τῶν ἁγίων μελῶν τῆς ἱερᾶς οἰκογενείας Βασιλείου τοῦ πρεσβυτέρου καὶ Ἐμμελείας, ἧς τὰ μέλη· Βασίλειος καὶ Ἐμμέλεια οἱ γονεῖς, καὶ τὰ τέκνα αὐτῶν, Βασίλειος ὁ Μέγας, Γρηγόριος ὁ Νύσσης, Πέτρος ὁ Σεβαστείας, Ναυκράτιος Ὅσιος, καὶ αἱ ὅσιαι γυναῖκες Μακρίνα καὶ Θεοσέβεια.
Αββάς Αγάθων
Έλεγαν για τον Αββά Αγάθωνα, ότι πέρασε τρία χρόνια έχοντας ένα βότσαλο μέσα στο στόμα του ώσπου κατώρθωσε να σιωπά.
Έλεγαν γι’ αυτόν και για τον Αββά Αμμούν, ότι, σαν πουλούσαν κάποιο αντικείμενο, μια φορά έλεγαν την τιμή του και ό,τι τους έδιναν το έπαιρναν σιωπώντας, με ήσυχη την ψυχή. Και πάλι, σαν καμμιά φορά ήθελαν να αγοράσουν κάτι, ό,τι τους ζητούσαν το έδιναν με σιωπή και έπαιρναν το αντικείμενο, χωρίς να προφέρουν λέξη.
“Ενας αδελφός ρώτησε τον Αββά Αγάθωνα σχετικά με τις σαρκικές αμαρτίες. Και του λέγει : « Πήγαινε, έκθεσε ενώπιον του Θεού την αδυναμία σου και θα έχης ανάπαυση ».
“Έλεγε ο Αββάς Ιωσήφ, ενώ κάποιοι αδελφοί μιλούσαν για την αγάπη : « Εμείς ξέρουμε τι είναι αγάπη ; ». Και είπε για τον Αββά Αγάθωνα ότι είχε ένα μικρό σκαλιστήρι και τον επισκέφθηκε ένας αδελφός και το επήνεσε. Και δε τον άφησε να φύγη, αν δεν έπαιρνε το μικρό σκαλιστήρι.
Έλεγε ο Αββάς Αγάθων : « Αν ήταν δυνατόν να βρω κάποιον λεπρό και να του δώσω το σώμα μου και να πάρω το δικό του, θα μου ήταν ευχάριστο. Γιατί αυτή είναι η τελεία αγάπη ».
Εισήλθε κάποτε ο , Αββάς Αγάθων στην πόλη, για να πουλήση μικρά αντικείμενα. Και βρίσκει, στην άκρη του δρόμου, έναν άνθρωπο λωβιασμένο. Του λέγει ο λωβιασμένος : «Πού πηγαίνεις ; » Του αποκρίνεται ο Αββάς Αγάθων : « Στην πόλη, για να πουλήσω αυτά » Του λέγει : « Κάμε μου τη χάρη, σηκωσέ με και πηγαινέ με εκεί ». Τον σήκωσε λοιπόν και τον πήγε στην πόλη. Του λέγει ο άρρωστος : « Όπου πουλάς τα αντικείμενα, εκεί βάλε με». Και έκαμε όπως του είπε. Και όταν πούλησε ένα αντικείμενο, του έλεγε ο λωβιασμένος : « Πόσο το πούλησες ; ». Και του απαντούσε : « Τόσο ». Και του ξανάλεγε : « Άγορασέ μου μια μικρή πίττα ». Και την αγόραζε. Και πάλι πουλούσε άλλο αντικείμενο. Και του έλεγε ο άρρωστος : « Και αυτό, πόσο ; ». Και του απαντούσε : « Τόσο ». Και του ξανάλεγε : « Αγόρασέ μου αυτό εδώ ». Και το αγόραζε. Αφού λοιπόν πούλησε όλα τα αντικείμενα και σκόπευε να φύγη, του λέγει ο λωβιασμένος : « Φεύγεις ; ». Του απαντά : « Ναι ». Και λέγει : « Κάμε μου πάλι τη χάρη και πηγαινέ με εκεί όπου με βρήκες ». Τον σήκωσε λοιπόν και τον πήγε στον τόπο του. Και του λέγει : « Ευλογημένος είσαι, Αγάθων, από τον Κύριο στον ουρανό και στη γη ». Και σηκώνει τα μάτια του ο γέρων και δεν βλέπει πια κανέναν. Γιατί ήταν Άγγελος Κυρίου, όπου ήλθε να τον δοκιμάση.
***
Το μουσκεμένο μαντήλι του συντετριμμένου ληστή
Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς
Μπορεί ένας αμαρτωλός να μετανοήσει για τις αμαρτίες του μέσα σε δέκα ημέρες; Ναι, κατά το Ανεξιχνίαστο μέγα έλεος του Θεού, μπορεί.
Όταν βασίλευε ο αυτοκράτορας Μαυρίκιος, υπήρχε στην Κωνσταντινούπολη ένας διαβόητος ληστής. Ήταν ο φόβος και ο τρόμος των κατοίκων μέσα στην Πόλη αλλά και στα προάστια. Μια μέρα, ο ίδιος ο αυτοκράτορας έστειλε στον ληστή έναν σταυρό ως σημείο και ένδειξη καλής πίστεως ότι δεν θα του έκανε κακό, αν αποφάσιζε να παραδοθεί.
Ο ληστής έλαβε τον σταυρό και πράγματι παραδόθηκε. Φθάνοντας στην Κωνσταντινούπολη έπεσε στα πόδια του αυτοκράτορα και τον ικέτεψε για συγχώρηση. Ο Μαυρίκιος κράτησε τον λόγο του, έδειξε ευσπλαχνία και τον απελευθέρωσε.
Αμέσως μετά απ’ το γεγονός, ο ληστής ασθένησε σοβαρά και κατάλαβε ότι ο θάνατος ήταν επικείμενος. Συντετριμμένος τότε μετάνιωσε για όλες τις αμαρτίες του και κλαίγοντας προσευχήθηκε στον Θεό να τον συγχωρήσει, όπως τον είχε συγχωρήσει και ο βασιλιάς. Τόσα άφθονα δάκρυα έχυσε, που το μαντήλι του μούσκεψε τελείως.
Μετά από ένα δεκαήμερο προσευχής και ακένωτου ποταμού δακρύων, ο μετανοημένος άνθρωπος αναπαύτηκε. Το ίδιο εκείνο βράδυ ο γιατρός του είδε σε όνειρο μια υπέροχη οπτασία: αφού παρέδωσε ο ληστής την ψυχή του, μαζεύτηκαν γύρω του και τον περικύκλωσαν μαύροι, ανθρωπόμορφοι δαίμονες, κρατώντας χαρτιά όπου ήταν γραμμένες όλες οι αμαρτίες του. Παρουσιάστηκαν επίσης δύο απαστράπτοντες άγγελοι.
Οι άγγελοι έβαλαν μια ζυγαριά ανάμεσα τους και οι περιχαρείς δαίμονες έβαλαν στο ένα μέρος της ζυγαριά όλα τα χαρτιά που κρατούσαν, ενώ το άλλο ήταν άδειο. Συσκέπτονταν οι άγγελοι κι έλεγαν: «Τι θα βάλουμε εκεί, ας αναζητήσουμε κάτι καλό στη ζωή του!».
Τότε εμφανίστηκε στο χέρι του αγγέλου το μαντήλι, το μουσκεμένο με τα δάκρυα μετάνοιας. Αστραπιαία οι άγγελοι το τοποθέτησαν στο δικό τους μέρος της ζυγαριάς και αητό βάρυνε πολύ περισσότερο απ’ το μέρος των δαιμόνων. Αυτοστιγμεί οι μαύροι δαίμονες έγιναν καπνός, βοώντας, θρηνώντας και ουρλιάζοντας, ενώ οι άγγελοι παρέλαβαν την ψυχή του μετανοημένου ληστή και την μετέφεραν στον Παράδεισο, δοξολογώντας τον φιλάνθρωπο Κύριο.
(Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς, Ο Πρόλογος της Αχρίδος, Οκτώβριος, εκδ. Άθως,σελ. 213-5)
***
«Μακάριοι οἱ καθαροί τῇ καρδίᾳ ὅτι αὐτοί τόν Θεόν ὄψονται» (Ματθ. ε΄, 8)
Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς
Μια από τις πέτρες της εκκλησίας της Αγίας Σοφίας φέρει χαραγμένη την εξής επιγραφή: «Νίψον ἀνομήματα, μὴ μόναν ὄψιν» . Όποιος έμπαινε σε αυτή τη λαμπρή εκκλησία διάβαζε αυτή την επιγραφή και θυμόταν ότι η χριστιανική πίστη ζητά από αυτόν την αγνότητα του: καθαρότητα ψυχής, καθαρότητα καρδιάς και καθαρότητα του νου. Στην καρδιά του ανθρώπου είναι επικεντρωμένος ο ολοκληρωμένος πνευματικός άνθρωπος, όπως είπε και ο Κύριος, «Μακάριοι οἱ καθαροί τῇ καρδίᾳ ὅτι αὐτοί τόν Θεόν ὄψονται» (Ματθ. ε΄, 8). Η συνολική εξωτερική καθαριότητα δεν βοηθά καθόλου στην απόκτηση της Βασιλείας των Ουρανών. Ω, μόνο αν καταβάλλαμε τόση προσπάθεια για να καθαρθούμε από τις αμαρτίες μας όση καταβάλλουμε καθημερινά για να πλύνουμε τα πρόσωπα μας, τότε ο Θεός θα εμφανιζόταν αληθινά στις καρδιές μας σαν σε καθρέφτη!
Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς, Ο πρόλογος της Αχρίδος
https://prologue.orthodox.cn/January8.htm
Το πιο πολύτιμο μαργαριτάρι
Κάποτε ὁ Θεός, κάλεσε ἕναν ἄγγελό Του καί τόν ἔστειλε κάτω στήν γῆ, ζητώντας του νά φέρη ὅ,τι πολυτιμότερο ὑπάρχει ἐκεῖ.
Φτερούγισε ὁ ἄγγελος κάτω στήν γῆ καί ἐκεῖ πού περπατοῦσε βλέπει μιά ἀπέραντη πεδιάδα. Ἦταν ἄνθρωποι πληγωμένοι, τραυματισμένοι, νεκροί. Τό αἷμα εἶχε ποτίσει τήν πεδιάδα.
Καί ρώτησε:
– Ποιοί εἶναι αὐτοί; Γιατί τόσος πόνος; Γιατί τόση θλῖψι; Γιατί τόσο αἷμα; Γιατί τόσος ἐξολοθρεμός;
Καί πῆρε τήν ἀπάντησι:
– Ἐδῶ αὐτοί πέσανε ὑπερασπιζόμενοι τήν Πατρίδα τους καί τό αἷμα τους χύθηκε γιά τήν ἐλευθερία τῆς Πατρίδος.
Καί εἶπε ὁ ἄγγελος:
– Τί ὡραιότερο πρᾶγμα, τί πολυτιμότερο πρᾶγμα; Νά χύνης τό αἷμα σου γιά τήν ἐλευθερία τῆς Πατρίδος!
Φοβοῦνται μερικές μανούλες μήπως γίνη πόλεμος καί χάσουν τά παιδιά τους.
Πῆρε ὁ ἄγγελος μιά σταγόνα αἷμα ἀπό τήν αἱματοποτισμένη αὐτή πεδιάδα καί τήν μετέφερε στόν θρόνο τοῦ Θεοῦ.
Καί εἶπε ὁ Θεός:
– Ναί, εἶναι πολύτιμο αὐτό πού ἔφερες. Τό νά χύνη κανείς τό αἷμα του γιά τήν Πατρίδα εἶναι πολύτιμο, ἀλλά δέν εἶναι τό πολυτιμότερο πού ὑπάρχει κάτω στήν γῆ.
Ξαναφτερουγίζει ὁ ἄγγελος στήν γῆ καί πάει κοντά σ’ ἕνα σπίτι. Ἀκούει χαρές καί τραγούδια, λές καί γίνεται γλέντι μέσα. Ἦταν ἕνα φτωχόσπιτο, ἦταν μιά χήρα καί εἶχε πέντε ὀρφανά.
Καί ἐκεῖ χαίρονταν τά παιδιά, γιατί κάποιο χέρι κρυφά, χωρίς νά τό ἀντιληφθοῦν, πῆγε καί βοήθησε, ἔδωσε δῶρα, ἔδωσε τρόφιμα, ἔδωσε ροῦχα, ἔδωσε χρήματα. Καί στό σπίτι εἶχαν πανηγύρι.
Καί εἶπε ὁ ἄγγελος:
– Τί ὡραιότερο πρᾶγμα, ἀπό τήν ἐλεημοσύνη;
Πῆρε ἕνα ἀπό τά δῶρα τῆς ἐλεημοσύνης καί τό μετέφερε στόν θρόνο τοῦ Θεοῦ.
Καί εἶπε ὁ Θεός:
– Εἶναι ὡραῖο πρᾶγμα νά κάνης ἐλεημοσύνη, ἀλλά δέν εἶναι τό ὡραιότερο πού ὑπάρχει κάτω στήν γῆ.
Καί ξανακατεβαίνει ὁ ἄγγελος καί ἐνῶ περνοῦσε ἀπό μιά κορυφή ἑνός βουνοῦ, πίσω ἀπό ἕναν βράχο βλέπει κουλουριασμένο ἕναν ἄνθρωπο νά κλαίη καί νά θρηνῆ μέ λυγμούς.
Τά δάκρυά του πότιζαν τά βράχια. Τόν πλησίασε, τόν χτύπησε μέ τήν φτερούγα του, τόν ξύπνησε μέσα ἀπό τόν πόνο καί τήν θλῖψι καί τόν ρώτησε:
– Γιατί κλαῖς;
– Ἐγώ ἤμουν ἕνας ἁμαρτωλός καί τώρα βλέπω τό παρελθόν καί χύνω δάκρυα, θρηνῶ γιά τίς ἁμαρτίες μου, γιά τά ἐγκλήματά μου, γιά τά ἀνομήματά μου. Εἶμαι ἕνας μεγάλος ἁμαρτωλός!
Ἕνα τέτοιο δάκρυ πῆρε ὁ ἄγγελος καί τό μετέφερε στόν θρόνο τοῦ Θεοῦ.
Καί εἶπε ὁ Θεός:
– Ναί! Τό πολυτιμότερο πρᾶγμα ἐπάνω στήν γῆ εἶναι τό δάκρυ πού χύνεται γιά τίς ἁμαρτίες ἑνός ἀνθρώπου.
Καί ἐμεῖς κλαῖμε γιά τ’ ἀδέλφια μας, τ’ ἀγαπημένα μας καί προσφιλῆ πρόσωπα πού χάνουμε. Ἀλλά τά ὡραιότερα δάκρυα πού πρέπει νά χύσουμε εἶναι αὐτά, γιά τίς ἁμαρτίες μας, τῆς μετανοίας τά δάκρυα.
Γιά ὅ,τι κάναμε, γιά ὅσα ἁμαρτήματα διαπράξαμε στήν ζωή μας, θέλει ὁ Θεός ἕνα δάκρυ· ἕνα δάκρυ μετανοίας.
Λοιπόν, νά κλάψουμε γιά τίς ἁμαρτίες μας, γιά τίς ἁμαρτίες τῶν παιδιῶν μας καί γιά τίς ἁμαρτίες τοῦ λαοῦ μας. Καί αὐτό τό δάκρυ θά τό μεταφέρουν οἱ ἄγγελοι πάνω στόν θρόνο τοῦ Θεοῦ, καί ὁ Θεός θά μᾶς δώση καί πάλι τήν εὐλογία Του.
Περιοδικό «Αγία Λυδία», τεῦχος 464, Ὀκτώβριος 2011.
***
Τα δάκρυα της μετανοίας
Αγίου Παϊσίου Αγιορείτου
“…Η καρδιά καθαρίζει με δάκρυα και αναστεναγμούς. Ένας αναστεναγμός με πόνο ψυχής ισοδυναμεί με δυο κουβάδες δάκρυα…”
– Γέροντα, ο ένας από τους δύο ληστές που είχαν σταυρωθή με τον Χριστό πώς σώθηκε;
– Εκείνος ανέβηκε από τον τοίχο και μπήκε στον Παράδεισο! «Η του ληστού μετάνοια τον Παράδεισον εσύλησεν». Έκλεψε δηλαδή με την μεγάλη του μετάνοια και τον Παράδεισο.
Η μετάνοια είναι το βάπτισμα των δακρύων. Με την μετάνοια ο άνθρωπος ξαναβαπτίζεται, αναγεννιέται. Ο Απόστολος Πέτρος με την άρνησή του πρόδωσε κατά κάποιον τρόπο τον Χριστό, επειδή «έκλαυσε πικρώς», έλαβε την άφεση για την πτώση του. Δηλαδή η ειλικρινής μετάνοια που είχε, τον ξέπλυνε, τον καθάρισε πάλι.
Ο καρδιακός πόνος και ο εσωτερικός αναστεναγμός είναι τα εσωτερικά δάκρυα, που είναι ανώτερα από τα εξωτερικά. Ένας καημένος, έλεγε: «Τί σκληρός που είμαι, πάτερ! Ούτε ένα δάκρυ! Η καρδιά μου είναι σαν πέτρα. Τί σκληροκαρδία! Αχ!». Ενώ ήταν πολύ ευαίσθητος, αισθανόταν πολύ σκληρός, γιατί δεν έκλαιγε. Αναστέναζε όμως βαθιά, βογγούσε ο καημένος, και έβλεπες έναν αναστεναγμό να βγαίνη από τα βάθη της καρδιάς του!
Από την στιγμή που αισθάνεσαι ότι δεν είσαι εντάξει και λές ταπεινά «ήμαρτον, Θεέ μου», ο Θεός συγχωρεί, βοηθάει και χαριτώνει, και αν σε βρη στην κατάσταση αυτήν ο θάνατος, θα σωθής… να ξέρης, ο πνευματικός άνθρωπος, όταν αισθάνεται ότι είναι χάλια, δέχεται την θεία Χάρη, γιατί είναι ένα ξέπλυμα αυτή η συναίσθηση που έχει για την αμαρτωλότητά του.
Εγώ, όταν κάποιος με πόνο μου λέει: «είμαι τέτοιος, τέτοιος», τον χαίρομαι, γιατί, αφού αναγνωρίζει τα σφάλματά του, θα ελευθερωθή από αυτά. Βρήκα κάποτε έναν άνθρωπο που έμενε σε ένα καλύβι με τα γατιά, με τα σκυλιά. Ούτε φωτιά άναβε, γιατί φοβόταν μην κάψη το καλύβι. Ήταν τελείως εγκαταλελειμμένος! Τον πόνεσα, τον λυπήθηκα, αλλά εκείνος μου είπε: «Μη με λυπάσαι, μωρέ καλόγερε· εγώ πρέπει να βασανισθώ. Αν ήξερες τί έχω κάνει, δεν θα με λυπόσουν. Για μένα, κι εδώ που είμαι, πολύ είναι». Έ, αυτόν, ό,τι κι αν έχη κάνει, δεν θα τον οικονομήση ο Θεός; Και τώρα που ήμουν στο νοσοκομείο, ήρθε μια γυναίκα, που τα χέρια της ήταν τρυπημένα από τις μεταγγίσεις! Ήταν τελείως χάλια! Δεν είχε η φουκαριάρα φλέβα για φλέβα! «Δεν έχω κανένα καλό, μου λέει. Μήπως με λυπηθή από αυτά ο Θεός και με πάρη στον Παράδεισο! Έχω εκείνο, εκείνο το ελάττωμα…». Και έλεγε-έλεγε ένα σωρό κουσούρια. Τί λεπτή εργασία έκανε στον εαυτό της! Εγώ σε τέτοια κατάσταση άλλον άνθρωπο δεν είδα!
Όταν ο άνθρωπος έχη μεγάλη ταπείνωση, αναγνωρίζη το σφάλμα του, αισθάνεται την ενοχή του σε μεγάλο βαθμό και υποφέρη, τότε ο Χριστός θα φερθή με επιείκεια και θα τον συγχωρήση. «Παιδί μου, θα του πή, μην το σκέφτεσαι πιά· πάει, έληξε». Αν όμως δεν συναισθάνεται την ενοχή του και αναπαύη τον λογισμό του ότι ο Χριστός θα φερθή με επιείκεια και ευσπλαχνία, αυτό είναι πολύ επικίνδυνο. Δηλαδή ο Χριστός θα βραβεύση τους αμαρτωλούς;
Η καλή αναγνώριση του εαυτού μας συγκινεί τον Θεό και μας δίνει βοήθεια θεϊκή και χαρά παραδεισένια. Αν μας βοηθούσε και η μη αναγνώριση, ο Θεός ούτε και αυτήν θα μας την ζητούσε.
Πάντως η μετάνοια είναι μεγάλη υπόθεση. Δέν έχουμε καταλάβει ότι ό άνθρωπος με την μετάνοια μπορεί να άλλάξη την απόφαση τού Θεού.
Δεν είναι μικρό πράγμα αυτό, να έχη τέτοια δύναμη ό άνθρωπος. Κάνεις κακό; Ό Θεός σου δίνει σκαμπιλάκι. Λές «ήμαρτον»; Σταματά και σου δίνει ευλογίες.
Ο αμαρτωλός, όταν μετανοήση ειλικρινά, συγχωρείται από τον Θεό, αισθάνεται μέσα του θεία παρηγοριά και μπορεί να φθάση σε πνευματική αγαλλίαση… Πά πά πά, τί δύναμη έχει η μετάνοια! Απορροφά την θεία Χάρη. Έναν λογισμό ταπεινό να φέρη στον νού του ο άνθρωπος, σώθηκε.
Θα σας πω ένα παράδειγμα, για να καταλάβετε καλύτερα (τι είναι η θεία παρηγοριά). Ένα παιδάκι κάνει μια μικρή ζημιά, σπάζει λ.χ. ένα εργαλείο του πατέρα του, και ύστερα στενοχωριέται και κλαίει, γιατί την θεωρεί πολύ μεγάλη. Όσο περισσότερο κλαίει και αναγνωρίζει την ζημιά που έκανε και υποφέρει, τόσο περισσότερο ο πατέρας του το χαϊδεύει και το παρηγορεί: «Καλά παιδάκι μου μη στενοχωριέσαι, δεν πειράζει, θα αγοράσουμε άλλο». Εκείνο όμως, βλέποντας την στοργή του πατέρα του, κλαίει από φιλότιμο περισσότερο. «Δεν μπορώ, λέει, να μη στενοχωριέμαι. Να, τώρα χρειάζεται το εργαλείο και εγώ το έσπασα». «Παιδάκι μου, δεν είναι τίποτε, παλιό ήταν», του λέει. Αλλά εκείνο πάλι στενοχωριέται. Και όσο αυτό στενοχωριέται, άλλο τόσο ο πατέρας του το σφίγγει στην αγκαλιά του, το φιλάει και το χαϊδεύει. Έτσι και όσο περισσότερο υποφέρει ο άνθρωπος και λυπάται για την αμαρτωλότητά του ή για την αχαριστία του προς τον Θεό Πατέρα και κλαίει φιλότιμα που λύπησε με τις αμαρτίες του τον Θεό Πατέρα του, τόσο περισσότερο και ο Θεός τον ανταμείβει με θεία αγαλλίαση και τον γλυκαίνει εσωτερικά. Αυτή η λύπη έχει μεν πόνο, αλλά έχει και ελπίδα και παρηγοριά… Η θεία παρηγοριά έρχεται από την μετάνοια… Θλίβεται-παρηγοριέται, θλίβεται-παρηγοριέται. Ένα σκαμπίλι δίνει στον εαυτό του για το σφάλμα που έκανε, ένα χάδι δέχεται από τον Θεό, ένα σκαμπίλι-ένα χάδι… Αυτή είναι η μετάνοια που φέρνει την θεία παρηγοριά.
Μετάνοια πραγματική είναι πρώτα να συναισθανθή ο άνθρωπος το σφάλμα του , να πονέση , να ζητήση συγχώρεση από τον Θεό και μετά να εξομολογηθή. Έτσι θα έρθη η θεία παρηγοριά . Για αυτό πάντα συνιστώ μετάνοια και εξομολόγηση. Μόνον εξομολόγηση ποτέ δεν συνιστώ.
Πόσο βοηθάει η μετάνοια, για να εξαφανισθή το κακό!
Τα βιβλία των Μακκαβαίων να τα διαβάσετε όλα. Είναι πολύ δυνατά. Τί διαταγή είχε δώσει ο βασιλιάς! Να καταπατήσουν οι ελέφαντες τους Ισραηλίτες! Πήγαν οι άλλοι, ετοίμασαν την τελετή, πότισαν πεντακόσιους ελέφαντες με δυνατό κρασί και λιβανωτό, για να τους εξαγριώσουν, και περίμεναν τον βασιλιά να παρουσιασθή, για να αρχίσουν την τελετή. Αλλά ο βασιλιάς είχε ξεχάσει την διαταγή που έδωσε. Πηγαίνει ο ελεφαντάρχης να ειδοποιήση τον βασιλιά, γιατί δεν είχε παρουσιασθή ακόμη. «Βασιλιά, του λέει, σε περιμένουμε. Όλα τα έχουμε έτοιμα· τους ελέφαντες, τους Ιουδαίους, οι προσκαλεσμένοι περιμένουν». «Ποιός σάς είπε να κάνετε τέτοιο πράγμα;», του λέει! Φωνές, απειλές… Και αυτό δεν έγινε μια φορά αλλά τρείς. Μικρό πράγμα ήταν να ξεχάση ο βασιλιάς την εντολή που είχε δώσει ο ίδιος; Και όχι μόνον αυτό, αλλά τελικά άλλαξε όλη την στάση του προς τους Ιουδαίους. Όλη η βάση εκεί είναι: Να μετανοήση ο κόσμος.
Να παρακαλούμε να δίνη ο Θεός μετάνοια στον κόσμο, για να αποφύγουμε την δικαία οργή του Θεού. Η μέλλουσα οργή του Θεού δεν μπορεί ν’ αντιμετωπιστεί διαφορετικά παρά μόνο με μετάνοια και τήρηση των εντολών Του.
«Προσπαθώ να συντρίβωμαι μπροστά στον Θεό απλώνοντας τις αμαρτίες μου και τις αχαριστίες μου· να ζητώ ταπεινά το έλεός Του και να Τον ευγνωμονώ δοξολογώντας». Η μετάνοια για τον αγωνιζόμενο είναι ένα εργόχειρο που δεν τελειώνει ποτέ. Τους πεθαμένους τους κλαίνε, τους θάβουν, τους ξεχνούν… Τις αμαρτίες μας θα τις κλαίμε συνέχεια, μέχρι να πεθάνουμε, αλλά με διάκριση και με ελπίδα στον Χριστό που σταυρώθηκε, για να μας αναστήση πνευματικά.
Ο Καλός Θεός να μας φωτίση
και να μας δώση καλή μετάνοια σ’ όλους,
για να αξιωθούμε όλοι οι άνθρωποι
τον Καλό Παράδεισο. Αμήν.
Ένας ιερεύς παρατηρούσε κάποτε τον ουρανό με έκπληξη και θαυμασμό.
-Γιατί τόσο συνεπαρμένος; Τον ρώτησαν οι δικοί του.
–Βλέπω, είπε, διάφορες ομάδες Αγγέλων, που ανεβάζουν συνεχώς τα αιτήματα των χριστιανών στο θρόνο του Σωτήρος Χριστού. Τα περισσότερα αιτήματα για να λυθούν τα πολλά βάσανα των ανθρώπων, όπως είναι οι αρρώστιες, οι αναπηρίες, η δυστυχία, η πείνα, η ανεργία κλπ. Άλλα για να σταματήσουν οι πόλεμοι, οι αιματοχυσίες, η εγκληματικότητα και ότι ηθικό κακό βασιλεύει στον κόσμο.
Άλλα πάλι είναι γεμάτα ευχαριστίες στον Θεό της αγάπης και άλλα απο ουράνιες δοξολογίες για τα πλούσια πνευματικά αγαθά, που παρέχονται στις ψυχές τους.
Η πιο ένδοξη όμως και λαμπροφόρος ομάδα των Αγγέλων είναι εκείνη που μεταφέρει, μαζί με τα αιτήματα, και τα καυτά δάκρυα της μετανοίας… Αυτά ανέρχονται σαν πολύτιμα μαργαριτάρια που στολίζουν τον ουράνιο θρόνο του Κυρίου.
Είναι οι ευλογημένες εκείνες ψυχές, που ζητούν πρώτα τη ‘Βασιλεία του Θεού’ με την κάθαρση από τα πάθη, την συντριβή της καρδιάς, την ένωση τους με τον Θεό δια της Θείας Κοινωνίας, και την άφεση των αμαρτιών τους.
Από το βιβλίο: Εμπειρίες κατά την Θεία Λειτουργία, Πρωτοπρεσβύτερου Στεφάνου Κ. Αναγνωστόπουλου
Ἀπολυτίκιον τῆς Ὁσίας Δομνίκης. ( Ἱερομ. Ἀθ. Σιμωνοπετρίτου)
Ἦχος δ΄. Ταχὺ προκατάλαβε.
Ἀγάπῃ τῇ κρείττονι, καταυγασθεῖσα τὸν νοῦν, ἀσκήσει ἐξέλαμψας, ὥσπερ λαμπὰς φαεινή, Δομνίκη πανεύφημε· ὅθεν μοναζουσῶν σε, ὁδηγὸν φωτοφόρον, ἔδειξεν ὁ Δεσπότης, διὰ βίου καὶ λόγου. ᾯ πρέσβευε θεοφόρε, σῴζεσθαι ἅπαντας.
Ἕτερον. Ἀπολυτίκιον τῆς Ὁσίας Δομνίκης.
Ἦχος πλ. α΄. Τὸν συνάναρχον Λόγον.
Τὸν Σταυρὸν τοῦ Κυρίου τὸν ἐλαφρότατον, ἐν καρδίᾳ ζεούσῃ ἀναλαβοῦσα σεμνή, τῶν προσκαίρων καὶ τερπνῶν κατεφρόνησας, καὶ ἀσκήσει τὴν ζωήν, διανύσασα καλῶς, χοροῖς Ὁσίων συνήφθης, μεθ’ ὧν Δομνίκα Ὁσία, Χριστὸν ἱκέτευε σωθῆναι ἡμᾶς.
Ἀπολυτίκιον τοῦ Ὁσίου Γεωργίου τοῦ Χοζεβίτου..
Ἦχος πλ. α΄. Τὸν συνάναρχον Λόγον.
Γεωργῆσας τὸν λόγον Πάτερ τῆς χάριτος, δικαιοσύνης ἐδρέψω καρποφορίαν λαμπράν, ὡς τὴν ἔνθεον ζωὴν αἰρετισάμενος· ὅθεν τῆς δόξης κοινωνός, ἀνεδείχθης τοῦ Χριστοῦ, Γεώργιε θεοφόρε· ὦ καὶ πρεσβεύεις ἀπαύστως, ἐλεηθῆναι τὰς ψυχὰς ἡμῶν.
Ἀπολυτίκιον τοῦ Ἁγίου Μάρτυρος Ἀβώ, τοῦ ἀρωματοποιοῦ ἐκ Τιφλίδος Γεωργίας (Χ.Μ.Μπουσια)
Ἦχος πλ. α΄. Τὸν συνάναρχον Λόγον.
Ἀρωμάτων συνθέσεως μετερχόμενον τὴν τέχνην ῥάνωμεν ὕμνων εὐτάκτων, Ἄμπο στεῤῥόν, τῆς Τιφλίδος πολιοῦχον, νῦν ἀρώμασι κράζοντες· Μάρτυς εὐσταλές, ὁ τὸ ὄνομα Χριστοῦ ἐκτμήσεως ἄχρι κάρας ὁμολογήσας ἐκθύμως, Αὐτὸν ἱκέταις σου ἱλέωσαι.
Ἀπολυτίκιον Τῆς ἑορτῆς.
Ἦχος α´.
Ἐν Ἰορδάνῃ βαπτιζομένου σου Κύριε, ἡ τῆς Τριάδος ἐφανερώθη προσκύνησις, τοῦ γὰρ Γεννήτορος ἡ φωνὴ προσεμαρτύρει σοι, ἀγαπητόν σε Υἱὸν ὀνομάζουσα, καὶ τὸ Πνεῦμα ἐν εἴδει περιστερᾶς, ἐβεβαίου τοῦ λόγου τὸ ἀσφαλές. Ὁ ἐπιφανεὶς Χριστὲ ὁ Θεός, καὶ τὸν κόσμον φωτίσας, δόξα σοι.
Κυριακὴ μετὰ τὰ Φώτα
Ἐκ τοῦ κατὰ Ματθαῖον ἁγίου Εὐαγγελίου τὸ ἀνάγνωσμα.
(Ματθ. δ΄ 12-17).
Τῷ καιρῷ ἐκείνῳ, Ἀκούσας δὲ ὅτι Ἰωάννης παρεδόθη ἀνεχώρησεν εἰς τὴν Γαλιλαίαν. Kαὶ καταλιπὼν τὴν Ναζαρὲτ ἐλθὼν κατῴκησεν εἰς Καπερναοὺμ τὴν παραθαλασσίαν ἐν ὁρίοις Ζαβουλὼν καὶ Νεφθαλείμ· Ίνα πληρωθῇ τὸ ῥηθὲν διὰ Ἠσαΐου τοῦ προφήτου λέγοντος· Γῆ Ζαβουλὼν καὶ γῆ Νεφθαλείμ, ὁδὸν θαλάσσης, πέραν τοῦ Ἰορδάνου, Γαλιλαία τῶν ἐθνῶν, ὁ λαὸς ὁ καθήμενος ἐν σκότει φῶς εἶδεν μέγα, καὶ τοῖς καθημένοις ἐν χώρᾳ καὶ σκιᾷ θανάτου φῶς ἀνέτειλεν αὐτοῖς. Ἀπὸ τότε ἤρξατο ὁ Ἰησοῦς κηρύσσειν καὶ λέγειν· Μετανοεῖτε· ἤγγικεν γὰρ ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν.
iconandlight 