Να λέγης την “Ευχή” συνεχώς, μέρα-νύχτα. Και λέγοντας την “Ευχή” από το βάθος της καρδιάς σου, θα χορτάσης Χριστό. Και μετά θα έλθουν γλυκά τα χαρισματικά δάκρυα και θα πλημμυρίσης από ουράνια αγαλλίασι και βεβαιωμένη την ελπίδα της σωτηρίας σου. Γερο-Χαράλαμπος ο κομποσχοινάς.

Γερο-Χαράλαμπος ο κομποσχοινάς.

Ο Γέροντας Χαράλαμπος ο Κομποσχοινάς (εκ Βρυούλων Μ. Ασίας, 1914 – 3.3.1998 ν.η., ημέρα Καθαρά Τρίτη), έγινε μοναχός στο Καλύβι της Παναγίας Καζάνσκας στην Καψάλα. Κυρίως έζησε στα μέρη των Καρύων και της Καψάλας.
Υπήρξε ανεξίκακος, συγχωρητικός, υπομονετικός και καλοκάγαθος.
Η Παναγία και οι άγιοι που θερμά επικαλούνταν, πολλές φορές τον έσωσαν από διάφορους κινδύνους. Κάποτε που τον επισκέφθηκε ένας ιερεύς, συνοδευόμενος από ένα μοναχό, που είχε προβλήματα στο ναό του, του αγίου Γεωργίου, προτού του πει τίποτε, ο Γέρων Χαράλαμπος του είπε: «Να ξέρετε όμως, πατέρες, ότι ο άγιος Γεώργιος ο Τροπαιοφόρος έχει ένα κοντάρι τρία μέτρα. Και όσους του πάνε ενάντια θα τους αρχίσει με αυτό το κοντάρι».
Ο γερό-Χαράλαμπος ο Κομποσχοινάς διηγήθηκε: «Ήταν μία γριούλα στην Μικρά Ασία με μία θαυματουργή εικόνα. Θεράπευε Τούρκους και Χριστιανούς. Στον πόλεμο του ’22 αυτή πήρε την εικόνα- ενώ, λοιπόν, σκότωναν οι Τούρκοι, αυτήν δεν την έβλεπαν και ήρθε στην Αθήνα. Με το μύρο πού έβγαζε η εικόνα θεράπευσε άρρωστο».

Ένας μοναχός που τον γνώρισε από κοντά αναφέρει περί αυτού: «Ήταν κάπως αγροίκος, ατημέλητος, ολιγόλογος και απόμακρος. Συ­χνά τον συναντούσε κανείς ημιξαπλωμένο στη γη πλέκοντας κομποσχοίνι. Όταν του μιλούσες, απαντούσε κοφτά και μετά, με τη μακρόσυρτη βαρειά φωνή του, έλεγε το “Κύριε Ιησού Χριστέ”, μην παύοντας ποτέ να πλέκει κομποσχοίνι και να βλέπει κάτω. Τα χέρια του ήταν δουλεμένα, όλο ρόζους, τα υποδήματά του ήταν με σόλες από λάστιχο αυτοκινήτων σαν βάρκες. Τα πόδια του κατάξηρα, σκασμένα, σαν το καβούκι της χελώνας.
Το γούστο είναι που ήταν και … εφευρετικός αλλά και πρωτοπορειακός! Ήταν ο πρώτος που αγόρασε αλυσοπρίονο στο Όρος. Και επειδή του είπαν να προσέχει μήπως βρεί η αλυσίδα και τιναχθεί και τον κόψει τι μηχανεύθηκε; έπιασε και φόρεσε στα χέρια και πόδια του…μπουριά από σόμπες και δυό φύλλα λαμαρίνας στο στήθος και την πλάτη. Σαν τον …..Ρόμποκοπ ήταν!
Όταν έμενε στην Σκήτη Κουτλουμουσίου πήγαινε στο Κυριακό για την λειτουργία της Κυριακής. Παλιά δεν άναβαν σόμπες στους Ναούς στο Άγιον Όρος. Αυτός ο καϋμένος κρύωνε και επειδή δεν άντεχε τόσες ώρες, τυλιγόταν πάνω από το ράσο με μια…κουβέρτα, χωρίς να ενδιαφέρεται που τον έβλεπαν οι άλλοι μοναχοί και προσκυνητές, με αποτέλεσμα να του βγάλουν το παρατσούκλι «Αββάς Σινδόνιος».
Η πιο αξιομνημόνευτη όμως ιστορία του ήταν όταν του ζήτησε ένας μοναχός το κελλί που είχε και έμενε δίπλα στο Πρωτάτο, στις Καρυές. Αμέσως δέχθηκε να του το δώσει ενώ ήταν ήδη γέρος και όδευε στα ογδόντα. Του το παρέδωσε και πήγε να μείνει σε ένα απομακρυσμένο Σταυρονικητιανό κελλί στην έρημο της Καψάλας. Ένα πρωινό στην πλατεία των Καρυών ακούστηκε ένας παρατεταμένος θόρυβος σαν να κυλούσαν ντετζερέδες… Βγαίνουν έξω από τα καταστήματα πατέρες, μαγαζάτορες και προσκυνητές και τι να δούν! Ο γεροΧαράλαμπος, απαθέστατος έπλεκε κομποσχοίνι, έχοντας δέσει στην μέση του ένα σχοινί που τραβούσε πίσω του όλη του την πραμάτεια! Μια κατσαρόλα, πιο πίσω ένα μπρίκι, μετά το κουτί με τις χάντρες για τα κομποσχοίνια, ένα σκαλιστήρι και πάει λέγοντας….

Έπλεκε όλη μέρα κομποσκοίνι λέγοντας την ευχή. Το καλοκαίρι έβγαινε και ξάπλωνε στην αυλή μέσα σε έναν λάκκο πού είχε σκάψει ό ίδιος για να τον ζεσταίνει ό ήλιος. Από κει του βγήκε και το παρατσούκλι «εν τω λάκκω».
Στους κοσμικούς που του ζητούσαν λόγο ωφελείας, αρκούνταν να λέει: «Έκκλινον από κακού και ποίησον αγαθόν».
Κάποιος νέος πήγε να αγοράσει ένα κατοστάρι κομποσκοίνι από τον γερό-Χαράλαμπο. Τον ρώτησε: «Για την αδελφή σου το θέλεις;». Πράγματι το ήθελε για την αδελφή του. Πρόσθεσε: «Να βάλω στην φούντα κόκκινο νήμα, πού είναι το χρώμα της παρθενίας, γιατί θα γίνει καλογριά». Και όντως έγινε μοναχή μετά από λίγα χρόνια.
«Είδα κάποτε σε αγρυπνία στο Κουτλουμουσι τον Άγιο της ημέρας ντυμένο με διακονικά άμφια τρεις φορές βγήκε από το ιερό και χάθηκε. Αφού κοινώνησα, περίμενα να δώ τον διάκο να κάνη κατάλυση, δεν είδα. Ρώτησα και μου είπαν ότι δεν υπάρχει διάκος».
«Ο Θεός λέει, «θα εξολοθρεύσω πάντας τούς εργαζομένους την ανομίαν». Αλλά πέφτουν (γονατίζουν) οι Άγιοι και λένε «και ‘μείς αμαρτωλοί είμαστε, συγχώρεσε μας, Κύριέ μας», και σταματάει την οργή Του ο Θεός».
«Μέγα πράγμα έχουμε το «Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησον με». Ή ευχή τα έχει όλα και σωτηρία ψυχής και υγεία σωματική και φώτιση και ευχαριστία. Να λέμε την ευχή».

Κάποτε είπε στον πατέρα Θεόφιλο, τα εξής: «Να λέγης την “Ευχή” συνεχώς, μέρα-νύχτα και πότε-πότε να παρακαλής και τους Αρχαγγέλους Μιχαήλ και Γαβριήλ, και εκείνοι θα έρχωνται και θα σε σκεπάζουν με τις φτερούγες τους.
Όμως και συ να φυλάγεσαι όσο μπορείς. Ανύστακτη η προσοχή στους λογισμούς σου, στην γλώσσα και στις αισθήσεις. Και λέγοντας την “Ευχή” από το βάθος της καρδιάς σου, θα χορτάσης Χριστό. Και μετά θα έλθουν γλυκά τα χαρισματικά δάκρυα και θα πλημμυρίσης από ουράνια αγαλλίασι και βεβαιωμένη την ελπίδα της σωτηρίας σου.
Μόνο στην θεία Του μακροθυμία και ευσπλαγχνία να προσβλέπουμε. “Κύριε, Ιησού Χριστέ, ελέησόν με. Κύριε, Ιησού Χριστέ, ελέησόν με. Κύριε, Ιησού Χριστέ, ελέησον ημάς”. “Οικτίρμων και ελεήμων ο Κύριος, ουκ εις τέλος οργισθήσεται ουδέ εις τον αιώνα μηνιεί ”. Σωστό. Ο Κύριος είναι “οικτίρμων και ελεήμων…”, αλλά ας προσέχουμε όλοι, διότι παρακάτω λέγει: “…επί τους φοβουμένους Αυτόν”. Είναι ελεήμων και μακρόθυμος, αλλά όχι σ’ αυτούς που ζούν χωρίς φόβο Θεού και μακρυά από την Εκκλησία και τα Μυστήριά της.
Ο Ορθόδοξος Χριστιανός ποτέ δεν είναι μόνος του. Πάντα μαζί του είναι ο Χριστός, η Παναγία και ο Άγγελός του, αρκεί να λέγη την “Ευχή” και να τηρή το θέλημα του Θεού».

Όταν συνειδητοποίησε ότι το κουβάρι του έχει πλέον μαζέψει, ζήτησε την προστασία στη μονή Σταυρονικήτα. Το 1995 πήγε στη μονή με όλη την πραμάτειά του, που την αποτελούσαν τρεις πλάκες καθαρό κερί κι ένα τσουβάλι νήμα για κομποσχοίνια. Όλο το διάστημα που έμεινε στη μονή ήταν σχεδόν κλινήρης. Οι πατέρες που τον διακονούσαν είχαν ν’ ακούσουν μόνο καλογερικό λόγο από το στόμα του. Με τη βαρειά και συρτή φωνή του έλεγε συνεχώς την ευχή του Ιησού. Διηγείτο χαριτωμένα όνειρα, οράματα και οπτασίες δαιμόνων και αγγέλων. Δεν ήταν καθόλου απαιτητικός. Έραινε τους διακονητές με θερμές ευχαριστίες για την τόση φροντίδα τους προς αυτόν. Σήκωνε ένα μεγάλο σταυρό από χρόνια. Του είχε δοθεί «σκόλοψ τη σαρκί», κατά τον θείο Παύλο, για να μην υπεραίρεται.
Κοιμήθηκε ειρηνικά στις 3.3.1998 ν.η., ημέρα Καθαρά Τρίτη, στη μονή Σταυρονικήτα

Advertisement

Δεν υπήρχε τραγωδία στο Θεό. Η τραγωδία ήταν μόνο στο βίο των ανθρώπων, που το βλέμμα τους δεν ξεπέρασε ποτέ τα γήινα όρια. Όταν διαλέξουμε το Χριστό, θα μεταφερθούμε πέρα από χρόνο και τόπο, πέρα απ’ αυτό το γεγονός, που ονομάζουμε «τραγωδία». Θέλετε να λάβετε πείρα της χάριτος του Χριστού; Τότε ζητήστε αυτή τη χάρη από το Θεό που μπορεί να σας την δώσει. .. να βάλετε την καρδιά σας στην πίστη και θα μπορέσετε να πιστέψετε. Επιμένετε να επιζητάτε πίστη και θα σας δοθεί…. Άγιος Σωφρόνιος του Έσσεξ ο Αθωνίτης

Κυριακὴ τῆς Τυρινῆς (τῆς Συγχωρήσεως)

Η νηστεία γεννάει προφήτες. Ενισχύει τους δυνατούς. Σοφίζει τους νομοθέτες. Εξοπλίζει τους ήρωες. Γυμνάζει τους αθλητές. Αποκρούει τους πειρασμούς. Συγκατοικεί με τη νηφαλιότητα και την αγνότητα. Στους πολέμους κάνει ανδραγαθήματα και στον καιρό της ειρήνης διδάσκει την ησυχία. Αγιάζει τους αφιερωμένους και τελειοποιεί τους ιερείς. Κανείς δεν μπορεί να πλησιάσει το Θυσιαστήριο και να τελέσει τη θεία Λειτουργία, χωρίς προηγουμένως να έχει νηστέψει. Αγίου Βασιλείου του Μεγάλου

Άγιος Σωφρόνιος του Έσσεξ ο Αθωνίτης

Η τραγωδία της εποχής μας βρίσκεται κυρίως στην άγνοια μας ή την αδυναμία μας να καταλάβουμε ότι υπάρχουν δύο βασίλεια, το πρόσκαιρο και το αιώνιο. Θα θέλαμε να χτίσουμε τη βασιλεία των Ουρανών στη γη απορρίπτοντας κάθε ιδέα για ανάσταση και αιωνιότητα…
Συνάντησα την ιδέα της τραγωδίας όχι στη ζωή αλλά στη φιλολογία. Οι σπόροι της τραγωδίας –το διαπίστωσα στη νεαρή μου ηλικία– σπέρνονται όταν ο άνθρωπος συναρπάζεται από κάποιο ιδανικό. Για να πετύχει αυτό το ιδανικό, ο άνθρωπος είναι έτοιμος να διακινδυνεύσει κάθε θυσία, κάθε ταλαιπωρία, ακόμα κι αυτή τη ζωή του. Συμβαίνει όμως, όταν πετύχει το αντικείμενο των προσπαθειών του, ν’ αποδεικνύεται ότι αυτό είναι μια ανόητη χίμαιρα. Η πραγματικότητα δεν ανταποκρίνεται σ’ αυτό που είχε κατά νου. Αυτή η λυπηρή ανακάλυψη οδηγεί σε βαθειά απαγοήτευση, σ’ ένα τραυματισμένο πνεύμα, ένα τερατώδη θάνατο.
Πολλοί άνθρωποι έχουν διαφορετικά ιδανικά. Υπάρχει το ιδανικό της δυνάμεως, όπως συνέβη με τον Μπόρις Γκοντούνωφ. Στην επιδίωξη του σκοπού του δεν δίστασε ούτε μπροστά στην αιματοχυσία. Κατόπιν όμως ανακάλυψε ότι δεν απέκτησε αυτό που ανέμενε· «έφτασα στο ύψος της δυνάμεως, αλλά η ψυχή μου δεν γνωρίζει ευτυχία». Αν και τα σχετικά με το πνεύμα απαιτούν ευγενέστερη έρευνα, ο ιδιοφυής στο βασίλειο της επιστήμης  και της τέχνης αργά ή γρήγορα ανακαλύπτει την ανικανότητα του να πραγματοποιήσει τα αρχικά του οράματα. Και πάλι η λογική κατάληξη είναι ο θάνατος.
Η μοίρα του κόσμου με συγκλόνισε βαθειά. Η ανθρώπινη ζωή σε οποιοδήποτε στάδιο ήταν αναπόφευκτα συνδεδεμένη με ταλαιπωρίες. Ακόμα και η αγάπη ήταν γεμάτη αντιθέσεις και πικρές κρίσεις. Η σφραγίδα της καταστροφής ήταν παντού.
Ήμουνα ακόμα νέος όταν η τραγωδία των ιστορικών γεγονότων ξεπέρασε κάθε τι που είχα μελετήσει στα βιβλία. (Αναφέρομαι στο ξέσπασμα του πρώτου παγκοσμίου πολέμου που σύντομα ακολουθήθηκε από την επανάσταση στη Ρωσία). Οι νεανικές μου ελπίδες και τα όνειρα μου κατέρρευσαν. Αλλά συγχρόνως μια νέα θεώρηση του κόσμου και της σημασίας του εμφανίστηκε μπροστά μου. Κοντά στην καταστροφή σιγά-σιγά σχεδίασα την αναγέννηση μου. Είδα ότι δεν υπήρχε τραγωδία στο Θεό. Η τραγωδία ήταν μόνο στο βίο των ανθρώπων, που το βλέμμα τους δεν ξεπέρασε ποτέ τα γήινα όρια. Ο Χριστός ο ίδιος αναμφίβολα δεν απετύπωσε την τραγωδία. Ούτε όλες οι ταλαιπωρίες του στον κόσμο ήταν τραγικής φύσεως. Και ο χριστιανός ο οποίος δέχτηκε το δώρο της αγάπης του Χριστού, παρ’ όλο που γνωρίζει ότι ακόμα δεν είναι ολοκληρωμένος, ξεφεύγει τον εφιάλτη του θανάτου που καταστρέφει τα πάντα. Η αγάπη του Χριστού, σε όλη τη διάρκεια της παραμονής του εδώ μεταξύ μας, ήταν μια φοβερή ταλαιπωρία. «Ώ γενεά άπιστος και διεστραμμένη», εκραύγασε, «έως πότε ανέξομαι υμών» (Ματθ. 17,17). Έκλαψε για τον Λάζαρο και τις αδελφές του (Ιωάν. 11,35). Πικράθηκε για τη σκληρότητα των Ιουδαίων που σκότωσαν τους προφήτες (Ματθ. 23,38) και «ο ιδρώς αυτού εγένετο ωσεί θρόμβοι αίματος καταβαίνοντες επί την γην» (Λουκ. 22,44). Ζούσε την τραγωδία όλου του ανθρώπινου γένους αλλά αυτός ο ίδιος δεν ήταν τραγωδία. Τούτο είναι φανερό από τους λόγους του, τους οποίους είπε πιθανόν λίγο νωρίτερα, πριν από τη λυτρωτική θυσία του για όλη την ανθρωπότητα, στον κήπο των Ελαιών: «Ειρήνην την εμήν δίδωμι υμίν» (Ιωάν. 14,27). Και λίγο αργότερα: «Ουκ ειμί μόνος ότι ο Πατήρ μου μετ’ εμού εστι. Ταύτα λελάκηκα υμίν ίνα εν εμοί ειρήνην έχητε. Εν τω κόσμω θλίψιν έξετε αλλά θαρσείτε, εγώ νενίκηκα τον κόσμον» (Ιωάν. 16,32.33). Το ίδιο και με το χριστιανό. Παρ’ όλο το βαθύ πόνο του, τα δάκρυα του, τις προσευχές του για τον κόσμο, δε φτάνει ποτέ σε καταστροφική απελπισία. Κάτοχος ο άνθρωπος της πνοής του Αγίου Πνεύματος, είναι πεπεισμένος για την αναπόφευκτη νίκη του Φωτός. Η αγάπη του Χριστού ακόμα και στον ισχυρότερο πόνο, (τον οποίο θα μπορούσα να καλέσω «κόλαση της αγάπης»), επειδή είναι αιώνια, είναι απαλλαγμένη από κάθε πάθος. Έως ότου επιτύχουμε την υπέρτατη ελευθερία από τα γήινα πάθη, η ταλαιπωρία και η θλίψη μπορούν να καταβάλλουν το σώμα, αλλά μόνο το σώμα θα πεθάνει. «Μη φοβηθήτε από των αποκτενόντων το σώμα, την δε ψυχήν μη δυναμένων αποκτείναι» (Ματθ. 10,28).
Μπορούμε να πούμε ότι η ανθρωπότητα σαν σύνολο δεν έφτασε ακόμα στο μέτρο του Χριστιανισμού και συνεχίζει μέχρι σήμερα να σύρεται σε μια σχεδόν κτηνώδη ύπαρξη. Στην άρνηση να δεχθεί το Χριστό ως αιώνιο άνθρωπο και, το σπουδαιότερο, ως αληθινό Θεό και σωτήρα, οιανδήποτε μορφή και αν λάβει αυτή η άρνηση, ή οιανδήποτε και αν είναι η πρόφαση, η ανθρωπότητα χάνει το φως της αιώνιας ζωής. «Πάτερ, ούς δέδωκας μοι, θέλω ίνα όπου ειμί εγώ κακείνοι ώσι μετ’ εμού ίνα θεωρώσι την δόξαν την εμήν ήν δέδωκας μοι, ότι ηγάπησας με προ καταβολής κόσμου» (Ιωάν. 17,24). Εκεί στη βασιλεία του Πατέρα και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος, πρέπει να κατοικεί ο νους μας. Πρέπει να διψάμε και να πεινάμε την είσοδο μας σ’ αυτή την εξαίσια Βασιλεία. Τότε θα υπερνικήσουμε μέσα μας την αμαρτία της αρνήσεως της αγάπης του Πατέρα, όπως αυτή μας αποκαλύφτηκε από τον Υιό (Ιωάν. 8,24). Όταν διαλέξουμε το Χριστό, θα μεταφερθούμε πέρα από χρόνο και τόπο, πέρα απ’ αυτό το γεγονός, που ονομάζουμε «τραγωδία».

…Το Πνεύμα που γεύτηκε την ανάσταση και πλησίασε υπαρκτικά την αιωνιότητα, ακόμα περισσότερο πείθεται ότι η τραγωδία και ο θάνατος είναι συνέπεια της αμαρτίας και ότι δεν υπάρχει άλλος τρόπος σωτηρίας παρά μέσω του Χριστού.
Όταν το πνεύμα μας θεωρεί στον εαυτό μας το «κατ’ εικόνα και ομοίωσιν» του Θεού, αναπαύεται με το ατέλειωτο μεγαλείο του ανθρώπου και αρκετοί από μας, σχεδόν οι περισσότεροι, καταλαμβάνονται από τρόμο μπροστά στην αυθάδεια μας.
Ο Θεός αποκαλύπτεται κυρίως δια της καρδίας σαν αγάπη και φως. Σ’ αυτό το φως ο άνθρωπος βλέπει τις ευαγγελικές εντολές σαν αντανάκλαση στη γη της ουράνιας αιωνιότητας, και τη δόξα του Χριστού ως μονογενούς Υιού του Πατέρα, όμοια με τη δόξα που είδαν οι μαθητές στο όρος Θαβώρ.
Θέλετε να λάβετε πείρα της χάριτος του Χριστού; Τότε ζητήστε αυτή τη χάρη από το Θεό που μπορεί να σας την δώσει. Κι αν αυτό σας φαίνεται αδύνατο, αφού δεν μπορείτε να το πιστέψετε, σας συμβουλεύω να βάλετε την καρδιά σας στην πίστη και θα μπορέσετε να πιστέψετε. Δια της πίστεως θα φθάσετε στην πίστη. Επιμένετε να επιζητάτε πίστη και θα σας δοθεί…. Ο χριστιανισμός είναι από τους πλουσιότερους θησαυρούς που μπορεί να ικανοποιήσει όλους και κάθε ψυχή.
Από το βιβλίο του Γέροντος Σωφρονίου Σαχάρωφ:Η ζωή του ζωή μου, μετ. Πρωτ. π. Δημήτριος Βακάρος, εκδ. Πουρναρά, Θεσσαλονίκη,1983.

***

Η ουσία του αμαρτήματος του Αδάμ

Η αμαρτία του ήταν η αμφιβολία του για το Θεό, η επιθυμία του να καθορίσει τη ζωή του ανεξάρτητα από το Θεό, ακόμα η απομάκρυνση από αυτόν κατά τον τύπο του Εωσφόρου. Αυτό ακριβώς είναι η ουσία του αμαρτήματος του Αδάμ. Ήταν μια κίνηση προς αυτοθεοποίηση. Ο Αδάμ μπορούσε να επιθυμεί φυσικά την θεοποίηση, άλλωστε είχε δημιουργηθεί κατ’ εικόνα Θεού, αλλά αμάρτησε στον τρόπο θεοποιήσεως, γιατί αυτή δεν έγινε δια μέσου της ενώσεώς του με το Θεό αλλά με ρήξη. Το ερπετό εξαπάτησε την Εύα, τη σύζυγο που ο Θεός είχε δημιουργήσει για τον Αδάμ, ισχυριζόμενο ότι ο Θεός έθετε αυτή την απαγόρευση που τους περιόριζε την ελευθερία τους να αναζητήσουν γνώση Θείας πληρότητας, την οποία ο Θεός δεν επιθυμούσε γι’ αυτούς που «θα ήταν ως θεοί γινώσκοντες το καλόν και το κακόν» (Γεν. 3,5).

Το ότι απερρίψαμεν την πρωταρχικήν ημών κλήσιν, συνιστά τον πυρήνα της παγκοσμίου τραγωδίας. Το πανωλέθριον πάθος της υπερηφανίας υπερνικάται μόνον δια της ολοκληρωτικής μετανοίας, δια της οποίας κατέρχεται επί του ανθρώπου η ευλογία της ταπεινώσεως του Χριστού, ήτις απεργάζεται ημάς τέκνα του ουρανίου Πατρός.

Η υπερηφάνια είναι η αρχή του κακού, η ρίζα πάσης τραγωδίας…Εν αυτή ευρίσκεται η ουσία του άδου. Η υπερηφάνια είναι σκότος απαίσιον, ο αντίπους της Θείας Αγαθωσύνης.. Η σωτηρία εξ αυτού του άδου είναι δυνατή μόνον δια της μετανοίας…Η μετάνοια είναι ανεκτίμητον δώρον προς την ανθρωπότητα. Η μετάνοια είναι το Θείον θαύμα δια την αποκατάστασιν ημών μετά την πτώσιν.

Η θεμελιώδης αρχή του κηρύγματος του Χριστού –«μετανοείτε· ήγγικε γαρ η Βασιλεία των Ουρανών» (Ματθ. 4,17)– απωλέσθη υφ’ ημών. Είναι σαφές ότι τούτο δεν ήτο άλλο, ει μη η συνέχισις του εν τω Παραδείσω αρξαμένου μεγάλου διαλόγου μεταξύ του Θεού και του ανθρώπου (βλ. Γέν. 3,8 κ.ε.). Οι κληθέντες υπό του Θεού εις μετάνοιαν, Αδάμ και Εύα, ηρνήθησαν να αναγνωρίσουν την αδικίαν αυτών. Η Εύα μετά μικροψυχίας ενοχοποίησε τον Όφιν, ο δε Αδάμ μετ’ αυθαδείας και την Εύαν και Αυτόν τον Θεόν, Όστις έδωκεν εις αυτόν τοιαύτην γυναίκα.

Βέβαια στο κέντρο όλων βρίσκεται για μας ο Χριστός, Θεός και Άνθρωπος. Χωρίς Αυτόν παραμένουμε στο σκοτάδι. Χωρίς Αυτόν είμαστε ανίκανοι να διακρίνουμε πού εμφανίζεται η «αμαρτία», δηλαδή η έκπτωση από τη Θεία Αγάπη του Πατρός. Ήδη προ πολλού πρέπει να έχουμε εγκαταλείψει την αφελή αντίληψη της αμαρτίας.
Η αμαρτία είναι ρήξη της σχέσεώς μας με τον Θεό, ο οποίος είναι το απόλυτο Φως, η απόλυτη Γνώση, η απόλυτη Αγάπη. Με Αυτόν δεν μπορεί να συνδεθεί τίποτε αταίριαστο. Αν θέλουμε να είμαστε μαζί του και εν Αυτώ, πιστά τέκνα Του, τότε πρέπει και εμείς να είμαστε Άγιοι, όπως και Αυτός είναι Άγιος.

Καθένας μας, αν ακολουθήσουμε το Χριστό, μπορούμε να δικαιώσουμε τον εαυτό μας κατά την προσωπική μας ύπαρξη, αφού ανιστορήσουμε τη θεία εικόνα μέσα μας με γενική μετάνοια, και μ’ αυτή τη συμπεριφορά μπορούμε να βοηθήσουμε να δικαιωθούν και οι προπάτορες μας. Φέρομε μέσα μας την κληρονομιά των αμαρτιών των προγόνων μας και με την αρχή της οντολογικής ενότητας του ανθρωπίνου γένους θεραπεία δική μας σημαίνει και θεραπεία και αυτών. Είμαστε τόσο συνδεδεμένοι εσωτερικά ώστε ο άνθρωπος δεν σώζει μόνο τον εαυτό του.

Ο δρόμος που χάραξαν οι Πατέρες ζητά σταθερή πίστη και μακρά υπομονή… Η πλήρης νίκη πάνω στην αμαρτία δεν είναι δυνατή, παρά μόνο αν ο Θεός έρθει και κατοικήσει μέσα μας· αυτό είναι καθαρά η θέωση μας, χάρη στην οποία θα μπορούμε να τον θαυμάσουμε «ως αυτός εστί».

Αποσπάσματα από τα βιβλία του Γέροντος Σωφρονίου Σαχάρωφ:Η ζωή του ζωή μου, μετ. Πρωτ. π. Δημήτριος Βακάρος, εκδ. Πουρναρά, Θεσσαλονίκη,1983.
Οψόμεθα τόν Θεόν καθώς εστίνέκδ. Ι.Μ. Τιμίου Προδρόμου, Έσσεξ Αγγλίας 1996.

***

11. Το σπέρμα που έρριξε ο Σατανάς στην καρδιά και το νου του Αδάμ – το λογισμό να γίνει θεός χωρίς τον Θεό – σφηνώθηκε τόσο βαθιά στο είναι μας, ώστε να βρισκόμαστε αδιάκοπα υπό το κράτος της αμαρτίας.

12. Ήδη από τη γέννησή μας γινόμαστε κληρονόμοι του Αδάμ. Μπορούμε να ζήσουμε την κατάσταση της πτώσεως, που είναι μια φοβερή απόκλιση από την αγάπη του Πατρός, ως την μόνη πραγματικότητα του ανθρωπίνου είναι. Στον κόσμο ζούμε στην ατμόσφαιρα και τη λατρεία της πτώσεως. Ζούμε στην άνεση και συχνά ντρεπόμαστε να ομολογήσουμε την πίστη μας, να πούμε ότι είμαστε χριστιανοί.

14. Μετά από δύο παγκόσμιους πολέμους –οι πόλεμοι είναι η κατεξοχήν αμαρτία–, ο σύγχρονος κόσμος έχασε τη χάρη του Αγίου Πνεύματος. Δεν μπορεί όμως να εννοήσει τη θεότητα του Χριστού χωρίς το Άγιο Πνεύμα. Να πιστέψουμε ότι αυτός ο άνθρωπος, που είναι αληθινός άνθρωπος, είναι ο Δημιουργός του κόσμου, αυτό μας ξεπερνά. Να πιστέψουμε ότι ο Ίδιος ο Θεός σαρκώθηκε, ότι μας κάλεσε να είμαστε αιώνια μαζί Του, να, αυτό είναι που λείπει από πολλούς ανθρώπους του καιρού μας, κυρίως από επιστήμονες.

15. Τί σημαίνει σωτηρία; Ο θάνατος του σώματος είναι άραγε η προϋπόθεση για την είσοδο στη Βασιλεία του Χριστού; Πώς μπορούμε να αναπτύξουμε την ικανότητα μας να ζούμε σύμφωνα με τις εντολές του Χριστού, σύμφωνα με το Άγιο Πνεύμα; Ένα μόνο έχει σημασία: να φυλάξουμε την ένταση της προσευχής και της μετανοίας. Τότε ο θάνατος δε θα είναι ρήξη, αλλά μετάβαση στη Βασιλεία, για την οποία θα έχουμε ετοιμασθεί με την κοινωνία του Σώματος και του Αίματος του Χριστού, με την προσευχή και την επίκληση του Ονόματός Του: «Κύριε, Ιησού Χριστέ, ο Θεός ημών, ελέησον ημάς και τον κόσμον Σου».

16. «Προσδοκώ ανάστασιν νεκρών και ζωήν του μέλλοντος αιώνος». Τί σημαίνει η τελευταία φράση του Συμβόλου της πίστεως; Δεν μπορούμε να αντέξουμε την ιδέα της αιώνιας ζωής, εκτός αν αυτή η αιωνιότητα εισέλθει στη ζωή μας.

17. Ο Θεός δεν δημιούργησε το θάνατο. Αν ο Θεός, όπως το λέει ο Χριστός, είναι πράγματι ο Θεός του Αβραάμ και του Ισαάκ και του Ιακώβ, αυτοί δεν είναι νεκροί. Για τον Θεό όλοι είναι ζωντανοί.

18. «Ακηδία», ετυμολογικά σημαίνει απουσία φροντίδας για τη σωτηρία. Εκτός από σπάνιες σχεδόν περιπτώσεις, όλη η ανθρωπότητα ζει σε κατάσταση ακηδίας. Οι άνθρωποι έγιναν αδιάφοροι για τη σωτηρία τους. Δεν αναζητούν τη θεία ζωή. Περιορίζονται στα σχήματα της σαρκικής ζωής στις καθημερινές ανάγκες, στα πάθη του κόσμου και τις συμβατικές πράξεις. Ωστόσο ο Θεός μας έπλασε από το μηδέν «κατ’ εικόνα» του Απολύτου και «καθ’ ομοίωσίν» Του. Αν η αποκάλυψη αυτή αληθεύει, η απουσία της μέριμνας για τη σωτηρία δεν είναι άλλο παρά ο θάνατος του προσώπου.

20. Η ζωή του κόσμου οργανώνεται γύρω από μερικά ανθρώπινα πάθη και η πνευματική ζωή βρίσκεται στο περιθώριο. Οφείλουμε να αντιστρέψουμε την κατάσταση αυτή των πραγμάτων, να τοποθετήσουμε την πνευματική ζωή στην καρδιά της ζωής μας.

21. Η σοφία του κόσμου αυτού δεν μπορεί να σώσει τον κόσμο. Τα κοινοβούλια, οι κυβερνήσεις, οι πολυσύνθετοι οργανισμοί των πιο αναπτυγμένων συγχρόνων κρατών της γης είναι ανίσχυροι. Η ανθρωπότητα πάσχει χωρίς τέλος. Η μόνη διέξοδος είναι να βρούμε μέσα μας τη σοφία, την λύση να μη ζούμε σύμφωνα με τις ιδέες αυτού του κόσμου, αλλά να ακολουθήσουμε τον Χριστό.
Πηγή: Αρχιμανδρίτου Σοφρωνίου: “Περί Πνεύματος και ζωής πνευματικά κεφάλαια”)

***

Άγιος Παΐσιος Αγιορείτης

– Γέροντα, που οφείλεται η δικαιολογία;

– Στον εγωισμό. Η δικαιολογία είναι πτώση και διώχνει την Χάρη του Θεού. Πρέπει όχι μόνο να μη δικαιολογήται κανείς, αλλά και να αγαπήση την αδικία που γίνεται εις βάρος του.
Αυτή η δικαιολογία μας έβγαλε από τον Παράδεισο. Έτσι δεν το έπαθε ο Αδάμ; Όταν τον ρώτησε ο Θεός: «μήπως έφαγες από το δένδρο που σου είπα να μη φας;», εκείνος δεν είπε: «ήμαρτον, Θεέ μου, ναί, έσφαλα», αλλά δικαιολογήθηκε. «Η γυναίκα που μου έδωσες, είπε, αυτή μου έδωσε και έφαγα». Σαν να έλεγε: «Εσύ φταίς που έπλασες την Εύα»! Μήπως ήταν υποχρεωμένος ο Αδάμ σ᾿ αυτό το θέμα να ακούση την Εύα; Ρωτάει ο Θεός και την Εύα κι εκείνη απαντάει: «Το φίδι με απάτησε».
Αν έλεγε ο Αδάμ: «ήμαρτον, Θεέ μου, έσφαλα» και αν έλεγε και η Εύα: «εγώ έσφαλα», όλα θα τακτοποιούνταν. Αλλά αμέσως δικαιολογία-δικαιολογία.
Αγ. Παισίου Αγιορείτου: ΛΟΓΟΙ Γ’ «Πνευματικός Αγώνας»

Η Αγία Τεσσαρακοστή: πορεία προς τον Γολγοθά
Άγιος Παΐσιος Αγιορείτης

Καλή Σαρακοστή και καλό Τριήμερο1. Πιστεύω αυτήν την Σαρακοστή να μην έχετε πολλές δουλειές και να συμμετάσχετε ψυχικά στο Πάθος του Κυρίου, δουλεύοντας περισσότερο πνευματικά. Από την στιγμή που αρχίζει το Τριώδιο2 , πρέπει να αρχίζη κανείς να οδεύη προς τον Γολγοθά. Καί, αν αξιοποιήση πνευματικά αυτήν την περίοδο, όταν πεθάνη, θα οδεύση η ψυχή του προς τα άνω, χωρίς να εμποδίζεται από «διόδια» και τελώνια 3. Κάθε χρόνο έρχονται αυτές οι άγιες ημέρες, αλλά και κάθε χρόνο μας φεύγει και ένας χρόνος· και αυτό είναι το θέμα. Τον αξιοποιήσαμε πνευματικά ή τον σπαταλήσαμε στα υλικά;

Μαζί με όλες τις άλλες κοσμικές αλλοιώσεις της εποχής μας, έχει χάσει την έννοιά του και το Τριήμε­ρο, γιατί οι κοσμικοί κάθε εβδομάδα έχουν τριήμερο – Παρασκευή, Σάββατο, Κυριακή – με ζωή κοσμική. Ευτυχώς που διατηρείται και η πραγματική πνευμα­τική έννοια του Τριημέρου στα μοναστήρια και σε λί­γες χριστιανικές οικογένειες στον κόσμο, και έτσι κρα­τιέται ο κόσμος. Η πολλή προσευχή και η νηστεία που γίνεται κάθε χρόνο σ’ αυτό το Τριήμερο, στην αρχή της Μεγάλης Τεσσαρακοστής, φρενάρει τον κόσμο από πολλά πνευματικά ολισθήματα, που γίνονται συνήθως στα κοσμικά τριήμερα….

Ας αξιοποιήσουμε, όσο μπορούμε, το πνευματικό αυτό στάδιο με τις πολλές προϋποθέσεις και δυνατότητες που μας δίνονται, για να πλησιάσουμε περισσότερο στον Εσταυρωμένο Χριστό, για να βοηθηθούμε από Αυτόν και να χαρούμε την Αγία Ανάσταση αλλοιωμένοι πνευματικά, αφού θα έχουμε ζήσει πνευματικώτερα την Μεγάλη Σαρακοστή.
Εύχομαι καλή δύναμη την Μεγάλη Τεσσαρακοστή, για να ανεβήτε στον Γολγοθά κοντά στον Χριστό, μαζί με την Παναγία και τον Προστάτη σας Άγιο Ιωάννη τον Θεολόγο, και να συμμετάσχετε στο φρικτό Πάθος του Κυρίου μας. Αμήν.

[1] Τριήμερο: Τρείς ημέρες αποχή από τροφή και νερό· συνή­θως γίνεται τις τρεις πρώτες ημέρες της Μεγάλης Τεσσαρακοστής.
[2] Τριώδιο: Εκκλησιαστική περίοδος που ξεκινάει την Κυ­ριακή Τελώνου και Φαρισαίου και τελειώνει το Μέγα Σάββατο.
[3] Βλ. Γρηγορίου μοναχού, μαθητή Αγ. Βασιλείου του Νέου, Ο τελωνισμός των ψυχών κατά την ώρα του θανάτου: Τα είκοσι τρία βασικά τελώνια, Ι. Ησυχαστήριον Αγ. Αθανασίου του Με­γάλου και Αγ. Νεομαρτύρων Ακυλίνης, Κυράννης και Αργυρής, Γαλήνη Όσσης Λαγκαδά.

Κυριακή της συγχωρήσεως. Ξεκινάμε το ταξίδι μας απόψε όπως ο λαός του Ισραήλ ξεκίνησε από τη γη της Αιγύπτου προς τη Γη της Επαγγελίας, ατενίζοντας τον Ζώντα Θεό, που είναι η Ζωή και η σωτηρία, και τους Αγίους που νίκησαν με τη δική Του δύναμη.
https://iconandlight.wordpress.com/2021/03/14/%ce%ba%cf%85%cf%81%ce%b9%ce%b1%ce%ba%ce%ae-%cf%84%ce%b7%cf%82-%cf%83%cf%85%ce%b3%cf%87%cf%89%cf%81%ce%ae%cf%83%ce%b5%cf%89%cf%82-%ce%be%ce%b5%ce%ba%ce%b9%ce%bd%ce%ac%ce%bc%ce%b5-%cf%84%ce%bf-%cf%84/

Να κλαίτε για την Εκκλησία. Να κλαίτε για όλη την ανθρωπότητα, διότι ολόκληρη η ανθρωπότητα νοσεί…
https://iconandlight.wordpress.com/2022/03/05/%ce%bd%ce%b1-%ce%ba%ce%bb%ce%b1%ce%af%cf%84%ce%b5-%ce%b3%ce%b9%ce%b1-%cf%84%ce%b7%ce%bd-%ce%b5%ce%ba%ce%ba%ce%bb%ce%b7%cf%83%ce%af%ce%b1-%ce%bd%ce%b1-%ce%ba%ce%bb%ce%b1%ce%af%cf%84%ce%b5-%ce%b3%ce%b9/

Μέγιστη είναι η δύναμη της μετάνοιας, διορθώνει όχι μόνο το παρόν και το μέλλον, αλλά ακόμη και το παρελθόν… μας ελευθερώνει από την αμαρτία και μας οδηγεί στην εσωτερική ελευθερία. Γέροντας Βἰκτωρας Μαμόντοφ της Λετονίας
https://iconandlight.wordpress.com/2019/11/06/34656/

Συγχωρείτε εκείνους που σφάλουν ενώπιον σας, συγχωρείτε, διότι διαφορετικά δεν θα συγχωρηθείτε. Η Βασιλεία του Θεού είναι βασιλεία αμοιβαίας αγάπης. Anthony Bloom (Metropolitan of Sourozh)
https://iconandlight.wordpress.com/2020/02/29/40636/

Ο Θεός θα συμπεριφερθεί απέναντί μας με τον τρόπο που εμείς συμπεριφερόμαστε στον αδελφό μας. Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς
https://iconandlight.wordpress.com/2018/08/11/%ce%bf-%ce%b8%ce%b5%cf%8c%cf%82-%ce%b8%ce%b1-%cf%83%cf%85%ce%bc%cf%80%ce%b5%cf%81%ce%b9%cf%86%ce%b5%cf%81%ce%b8%ce%b5%ce%af-%ce%b1%cf%80%ce%ad%ce%bd%ce%b1%ce%bd%cf%84%ce%af-%ce%bc%ce%b1%cf%82-%ce%bc/

Διψώ για μετάνοια!… Άγιος Ιγνάτιος Μπριαντσανίνωφ (Brianchaninov)
https://iconandlight.wordpress.com/2017/04/01/%ce%b4%ce%b9%cf%88%cf%8e-%ce%b3%ce%b9%ce%b1-%ce%bc%ce%b5%cf%84%ce%ac%ce%bd%ce%bf%ce%b9%ce%b1-%ce%ac%ce%b3%ce%b9%ce%bf%cf%82-%ce%b9%ce%b3%ce%bd%ce%ac%cf%84%ce%b9%ce%bf%cf%82-%ce%bc%cf%80%cf%81%ce%b9/

Εκτός του Χριστού, άνευ του Χριστού, δεν υπάρχει λύση στην τραγωδίαν της επιγείου ιστορίας της ανθρωπότητος. Η γηΐνη ατμόσφαιρα αποπνέει οσμήν αίματος. Άνευ της ολοκληρωτικής αλλαγής ημών δια της μετανοίας, δεν θα επέλθη η λύτρωσις του κόσμου· «λύτρωσις» εκ της φοβερωτέρας πασών των αρών, του πολέμου. Άγιος Σωφρόνιος του Έσσεξ
https://iconandlight.wordpress.com/2022/03/06/74842/

Η ουσία του αμαρτήματος του Αδάμ. Γέροντος Σωφρονίου του Έσσεξ
https://iconandlight.wordpress.com/2016/03/13/%CE%B7-%CE%BF%CF%85%CF%83%CE%AF%CE%B1-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CE%B1%CE%BC%CE%B1%CF%81%CF%84%CE%AE%CE%BC%CE%B1%CF%84%CE%BF%CF%82-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CE%B1%CE%B4%CE%AC%CE%BC-%CE%B3%CE%AD%CF%81%CE%BF%CE%BD/

Εἰς δὲ τὰ Ἀπόστιχα, τὸ παρὸν Ἰδιόμελον.
Ἦχος δ´.

Ἔλαμψεν ἡ χάρις σου Κύριε, ἔλαμψεν ὁ φωτισμὸς τῶν ψυχῶν ἡμῶν, ἰδοὺ καιρὸς εὐπρόσδεκτος, ἰδοὺ καιρὸς μετανοίας, ἀποθώμεθα τὰ ἔργα τοῦ σκότους, καὶ ἐνδυσώμεθα τὰ ὅπλα τοῦ φωτός, ὅπως διαπλεύσαντες τὸ τῆς Νηστείας μέγα πέλαγος, εἰς τὴν τριήμερον Ἀνάστασιν καταντήσωμεν, τοῦ Κυρίου καὶ Σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, τοῦ σῴζοντος τὰς ψυχὰς ἡμῶν.

Γέροντας Σωφρόνιος του Έσσεξ

Σε δύσκολες στιγμές, όταν αποτύγχαναν όλες οι προσπάθειες να συμμορφώσω τις εκδηλώσεις της ζωής μου προς την ευαγγελική διδασκαλία, συνέβαινε να προσεύχομαι με τον εξής τρόπο:

“Κύριε, Συ ο ίδιος δίδαξέ με τα πάντα …Έλα και κάνε Συ ο ίδιος μέσα μου το θέλημά Σου. Τα προστάγματά Σου δεν χωρούν στη στενή μου καρδιά, και ο πεπερασμένος νους μου δεν συλλαμβάνει το περιεχόμενό τους..Αν δεν ευδοκήσεις Εσύ να κατοικήσεις μέσα μου, τότε αναπόφευκτα θα οδηγηθώ στο σκοτάδι..Γνωρίζω πως δεν ενεργείς δια της βίας, αλλά Σε ικετεύω: Έλα με εξουσία στον οίκο μου, και αναγέννησέ με ολόκληρο. Μετάβαλε το καταχθόνιο σκοτάδι της υπερηφανείας μου στην ταπεινή Σου αγάπη. Μεταμόρφωσε με το Φως Σου τη διεφθαρμένη φύση μου, έτσι ώστε κανένα πάθος να μη μείνει μέσα μου ικανό να εμποδίσει την μετά Σου έλευση του Πατρός Σου (βλ. Ιωαν. ιδ’ 21-23). Κάνε με κατοικητήριο της αγίας εκείνης ζωής, την οποία Συ ο ίδιος επέτρεψες να γευθώ εν μέρει…Ναι Κύριε, Σε ικετεύω, μη μου στερήσεις το σημείο αυτό της αγαθότητός Σου”.

***

Για να βρεις τον σωστό δρόμο, είναι καλύτερο απ’ όλα να το ζητήσεις από τον ίδιο τον Θεό στην προσευχή:

«Κύριε, Συ ο ίδιος δίδαξε με τα πάντα… Δώσε μου τη χαρά της γνώσεως του θελήματός Σου και των οδών Σου… Δίδαξέ με να Σε αγαπώ αληθινά με όλο μου το είναι, όπως μας παρήγγειλες… Οικοδόμησε τη ζωή μου έτσι, όπως Εσύ ο Ίδιος την συνέλαβες στην προαιώνια βουλή Σου… Ναι, ακόμη και για μένα, γιατί Εσύ κανέναν δεν ξέχασες και κανέναν δεν έπλασες για απώλεια…
Εγώ με αφροσύνη εκδαπάνησα τις δυνάμεις που μου έδωσες, αλλά τώρα, στο τέλος της ζωής μου, διόρθωσέ τα όλα Εσύ ο ίδιος, και ο ίδιος δίδαξε με τα πάντα… Αλλά έτσι, ώστε πραγματικά το θέλημά Σου να πραγματοποιηθεί στη ζωή μου, είτε εγώ το καταλαβαίνω είτε δεν το καταλαβαίνω μέχρι καιρού… Μην επιτρέπεις να πορευθώ σε ξένους δρόμους, που οδηγούν στο σκοτάδι… αλλά πριν παραδοθώ στον ύπνο του θανάτου, δώσε σε μένα τον ανάξιο να δω το Φως Σου, ω Φως του κόσμου».

Έτσι λοιπόν, μην ανησυχείς για την ανικανότητά σου να συγκεντρωθείς, όταν στέκεσαι στην προσευχή. Κράτησε πριν απ’ όλα τη μνήμη του Θεού και την ειρήνη της καρδιάς. Το τελευταίο είναι ιδιαίτερα σημαντικό για σένα, εφόσον δεν το κατέχεις ισχυρά. Πρόσεχε, μη δαπανάς χωρίς όφελος τις λίγες σωματικές σου δυνάμεις.

Εὐχὴ τοῦ ἁγίου Ἐφραίμ·

Κύριε καὶ Δέσποτα τῆς ζωῆς μου, πνεῦμα ἀργίας, περιεργίας, φιλαρχίας, καὶ ἀργολογίας, μή μοι δῶς.
Πνεῦμα δὲ σωφροσύνης, ταπεινοφροσύνης, ὑπομονῆς, καὶ ἀγάπης χάρισαί μοι τῷ σῷ δούλῳ.
Ναί, Κύριε Βασιλεῦ, δώρησαί μοι τοῦ ὁρᾶν τὰ ἐμὰ πταίσματα, καὶ μὴ κατακρίνειν τὸν ἀδελφόν μου, ὅτι εὐλογητὸς εἶ εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν.

Καλή κι ευλογημένη Σαρακοστή
και καλή Ανάσταση

For myself, I will ask forgiveness of you for all that I have not done that should have been done, for the awkward way in which I do things, and for the many, many things that should be done and are never done. Anthony of Sourozh

Vespers, Forgiveness Sunday
Metropolitan Anthony of Sourozh
16.03.1986

In the Name of the Father, the Son and the Holy Ghost.

We are now on our journey from the land of dereliction to the glorious land, where we meet the Loving God as children of His Kingdom. This church at this moment is an apt image of the situation in which we are; we are in twilight, and we see the sanctuary of God, God’s own realm in all the glory of light. And yet we know that Christ has brought light into the world, that He is the Light, and that we are children of Light. It is from darkness to twilight, and from the twilight into the full glory of the uncreated Light of God that we are now moving. As in every journey, when one leaves the place of one’s habitual abode, one is still full of feelings and memories and impressions; and then gradually they fade away until in the end nothing is left but the expectation of the end of our journey.

This is why, in the course of this first week of Lent, the penitential canon of St Andrew of Crete is read. For the last time we think of ourselves; for the last time we shake off the dust from our feet; for the last time we remember the wrongs of the past years, and before we proceed further to the Triumph of Orthodoxy, to the day when we remember that God has conquered, that He has come and brought the truth into the world, and life abundant, and joy, and love, we can turn a last time to ourselves and one another to ask one another for forgiveness: Free me from the fetters which my unworthiness has made and which tie me down; fetters which are made of sins of commission and sins of omission, of what was done by us to one another, and what was left undone that could have brought so much joy, so much hope, that would have been evidence to each of us that we are worthy of God’s faith in us.

And so, in the course of this week let us for the last time look at ourselves and look at one another and make our peace. Making peace, reconciliation, does not mean that all problems are over. Christ came into the world to reconcile the world with Himself and in Him with God; we know what it cost Him: He gave Himself, helpless, vulnerable, unprotected, gave Himself to us, saying: Do with Me what you want, and when you will have done your worst ” see that My love has never faltered, and that it could be joy and it could be searing pain, but it was nothing but love…

And this is an example which we can, which we must follow if we want to be Christ’s own people. Forgiveness comes at the moment when we say to one another: I recognise your frailty, I see how deeply you wound me, and because I am wounded, because I am a victim — at times guilty, and at times innocent” I can turn to God, and from the depth of pain and of agony, of shame, and at times of despair, I can say to the Lord: Lord ” forgive! He does not know what he is doing! If he only knew how deeply wounding his words are, if he only knew how destructive he is for me in my life, he would not do it. But he is blind, he is immature, he is frail; and I accept his frailty, and I will carry him, or her, as a good shepherd carries the lost sheep; because we are all lost sheep of the fold of Christ. Or else, if necessary, I will carry him, or her, or them as Christ carried His cross — to the point of death, to the point of love crucified, to the point when all power of forgiveness is given if we only have accepted to forgive whatever was done to us.

And so let us enter into this Lent, as one moves from darkness into twilight, and from twilight into light: with joy and light in our hearts, shaking off our feet the dust of the earth, shaking off all the fetters that make us prisoners” prisoners of greed, of envy, of fear, of hatred, of jealousy, prisoners of our lack of mutual understanding, prisoners of our self-centredness because we live like prisoners within ourselves and we are called by God to be free. Then we will see how step after step we move as though it were across the vast sea, away from the earth of darkness and twilight towards the divine Light, we will meet the Crucifix, and we will meet one day at the end of it, Love Divine revealed to us in its tragic perfection before it reaches us as an unutterable glory and joy. First ” Passion Week, first the Cross; and then the wonder of Resurrection. We must enter into both, enter into the Passion of Christ together with Him, and enter together with Him in the great peace and in the shining light of the Resurrection.

For myself, I will ask forgiveness of you for all that I have not done that should have been done, for the awkward way in which I do things, and for the many, many things that should be done and are never done.

But let us now support one another on this journey by mutual forgiveness, by love, remembering that very often on a hard journey it is the people from whom we expect nothing good that at a moment of crisis will stretch out a supportive hand ” people whom we thought were alien to us, or inimical, who suddenly will see our need and meet it. So, let us open our hearts, our minds and eyes and be ready to see and to respond.

Let us now begin by going to the icon of Christ, our God and our Saviour, who paid a heavy cost to have power to forgive; let us turn to Mother of God Who has given Her only-begotten Son for out salvation; if She can forgive ” who would refuse forgiveness to us? And then turn to one another. While we come we will hear no longer songs of repentance, but as though they were coming from afar off, the hymns of the Resurrection that will grow stronger halfway when we reach the Feast of the Cross, and will fill this church and indeed the world in the night when Christ was risen and His victory won. Amen.
http://mitras.ru/eng/eng_159.htm
https://azbyka.ru/otechnik/Antonij_Surozhskij/sermons/119

If I forget thee, O Jerusalem… Fr. Seraphim Rose
https://iconandlight.wordpress.com/2021/03/13/59251/

We will start on this journey to-night as the people of Israel started from the land of Egypt for the Promised Land by looking towards the Living God Who is Life and salvation, and to the example of those who have been victorious by the power of God that we will find courage, inspiration to come to the final victory, to the newness of life which is our calling and God’s promise. Anthony of Sourozh
https://iconandlight.wordpress.com/2021/03/14/we-will-start-on-this-journey-to-night-as-the-people-of-israel-started-from-the-land-of-egypt-for-the-promised-land-by-looking-towards-the-living-god-who-is-life-and-salvation-and-to-the-example-of-t/

Fasting gives birth to prophets and strengthens the powerful; fasting makes lawgivers wise. Fasting is a good safeguard for the soul, a steadfast companion for the body, a weapon for the valiant, and a gymnasium for athletes. Fasting repels temptations, anoints unto piety; it is the comrade of watchfulness and the artificer of chastity. In war it fights bravely, in peace it teaches stillness. St Basil the Great, First Homily on Fasting (6 )

***

Father Sophrony tells us: “Prayer is an infinite creation, the supreme art. Again and again, we feel a fiery rush to God, followed only by a fall in His light Again and again, we become aware of infirmity of mind to stand up to him. There are times when we feel the edge of madness. “You gave us the commandment to love, but not in my power to love. Come and commits everything you commanded me: for thy commandments surpasses my powers. My mind is too weak to You understand you. My spirit can not see the mysteries of Your will. My days pass in endless strife. Am I tormented by the fear of losing because of bad thoughts in my heart ‘ “(Archimandrite. Sophrony Sakharov,” Prayer – the experience of eternal life “, Sibiu, Ed. Deisis, p. 84).

St Sophrony of Essex

‘In difficult times, when all my efforts have failed to conform the events of my life towards the Gospel teaching, I would pray in the following manner:

“Come and make Yourself one with my will. Your commandments do not fit within my narrow heart, and my finite nous does not comprehend their content. If You are not well pleased to come and dwell within me Yourself, then I will inevitably be led towards the darkness. I know that You do not work through force, so I entreat You: Come and take charge of my house, and wholly renew me. Transform the hellish darkness of my pride into Your humble love. Transfigure with Your Light my corrupted nature, that no passion might be able to remain within me that would prevent Your coming with Your Father (John 14:21-23). Make me a dwelling place of that holy life which You Yourself have allowed me to taste of here in part…Yes, O Lord, I entreat You, do not deprive from me this sign of Your goodness.” ‘

Tone V

The arena of the virtues hath been opened, * let all who wish to struggle now enter therein, * girding themselves for the noble struggles of the Fast; * for those that strive lawfully are justly crowned. * Taking up the armor of the Cross, * let us make war against the enemy. * Let us have as our invincible rampart – the Faith, * and as our breastplate – prayer, * and as our helmet – almsgiving; * and in place of a sword let us make use of fasting * which doth cut away every evil from our heart. * If we do this, we shall receive the true crown from Christ the King of all, ** at the day of Judgment.

Aposticha, (Tone IV):

Thy grace hath shone forth, O Lord, * making our souls radiant. * Behold, now is the acceptable time: * behold, now is the time of repentance. * Let us cast off the works of darkness and clothe ourselves in an armor of light, * that having sailed across the great sea of the Fast, * we may reach the third-day Resurrection * of our Lord and Savior; Jesus Christ, ** Who doth save our souls.

Dear Fathers and Mothers of the Lord and beloved brothers and sisters,
May the Lord grant us a Blessed Great and Holy Lent
and celebrate His Glorious Resurrection!

Ο Θεός ενεργεί με άπειρους τρόπους για να φέρει τους ανθρώπους κοντά Του, κοντά στην Αλήθεια, κοντά στην Σωτηρία τους. Σας παρακαλώ, συγχωρήστε όλους και κατακρίνετε μόνο τον εαυτό σας. Άγιος Σωφρόνιος (Σαχάρωφ) του Έσσεξ

Συναξάριον.
Τῇ ΚϚ´(26η) τοῦ μηνός Φεβρουαριου, μνήμη τοῦ ὁσίου πατρὸς ἡμῶν Πορφυρίου, ἐπισκόπου Γάζης. (†420)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τῆς ἁγίας μάρτυρος Φωτεινῆς τῆς Σαμαρείτιδος, ᾗ ὡμίλησεν ὁ Χριστὸς ἐν τῷ φρέατι, καὶ τῶν σὺν αὐτῇ. (†66)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ἡ ἁγία Ἀνατολή, ἡ ἀδελφὴ τῆς ἁγίας Φωτεινῆς, ξίφει τελειοῦται. (†66)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ἡ ἁγία Φωτώ, ἡ ἑτέρα ἀδελφὴ αὐτῆς, ξίφει τελειοῦται. (†66)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ἡ ἁγία Φωτίς, ἡ ἑτέρα ἀδελφὴ αὐτῆς, εἰς δύο προσδεθεῖσα δένδρα, καὶ διαμερισθεῖσα, τελειοῦται. (†66)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ἡ ἁγία Παρασκευή, ἡ ἑτέρα ἀδελφὴ αὐτῆς, ξίφει τελειοῦται. (†66)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ἡ ἁγία Κυριακή, ἡ ἑτέρα ἀδελφὴ αὐτῆς, ξίφει τελειοῦται. (†66)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ὁ ἅγιος μάρτυς Ἰωσῆς, ὁ υἱὸς τῆς ἁγίας Φωτεινῆς, ξίφει τελειοῦται. (†66)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ὁ ἅγιος μάρτυς Φωτεινός, ὁ ἕτερος υἱὸς αὐτῆς, ξίφει τελειοῦται. (†66)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ὁ ἅγιος μάρτυς Σεβαστιανὸς ὁ Δούξ, ξίφει τελειοῦται. (†66)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ὁ ἅγιος μάρτυς Ἀνατόλιος ὁ ἀξιωματικός, ξίφει τελειοῦται. (†66)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ἁγίου μάρτυρος Θεοκλήτου τοῦ ἀπὸ μάγων. (†66)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ὁ ἅγιος μάρτυς Βίκτωρ, ξίφει τελειοῦται.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ἁγίου μάρτυρος Χριστοδούλου, ξίφει τελειωθέντος.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ἁγίου Νικολάου, τοῦ ἐπονομαζομένου Κατοπινοῦ.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ἁγίου Διονυσίου, α´ ἐπισκόπου Αὐγούστης (Augusta, Augsburg) ἐν Γερμανίᾳ. (~†303)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ἁγίου Φαυστινιανοῦ (Faustinian), β´ ἐπισκόπου Βονονίας (Bologna) ἐν Ἰταλίᾳ. (δ´ αἰ.)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ἁγίου καὶ ὁμολογητοῦ Ἀνδρέου, ἐπισκόπου Φλωρεντίας ἐν Ἰταλίᾳ. (~†407)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ἁγίου Ἀγρικρόλα (Agricola), ἐπισκόπου Νεβίρνου (Nebirnum, Nevers) ἐν Γαλλίᾳ. (~†594)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ὁσίου Βίκτωρος, ἐρημίτου ἐν Ἀρκίδι παρὰ τὸν ποταμὸν Ἄλβης (Arcis-sur-Aube) εἰς Καμπανίαν τῆς Γαλλίας. (ζ´ αἰ.)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ἁγίου νεομάρτυρος Ἰωάννου τοῦ κάλφα, ἐν Κωνσταντινουπόλει μαρτυρήσαντος καὶ ξίφει τελειωθέντος. (†1575)

Καὶ τοῦ Τριῳδίου.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, τετάρτῃ Κυριακῇ τοῦ Τριῳδίου, ἤτοι Κυριακῇ τῆς Τυροφάγου, ἀνάμνησιν ποιούμεθα τῆς ἀπὸ τοῦ Παραδείσου τῆς τρυφῆς ἐξορίας τοῦ Πρωτοπλάστου Ἀδάμ.

Στίχ. Κόσμος γενάρχαις πικρὰ συνθρηνησάτω.
Βρώσει γλυκείᾳ, συμπεσὼν πεπτωκόσι.

Η συγχώρηση ως προετοιμασία για το Πάσχα και το τέλος των καιρών, πρόσφατα αποκαλυπτικά γεγονότα
Άγιος Γέροντας Σωφρόνιος (Σαχάρωφ) του Έσσεξ

…Ζούμε στον κόσμο αυτό με τη συνείδηση ότι η ζωή είναι διάβαση προς κάτι εξαιρετικά μεγαλειώδες.

Τώρα πού στέκομαι μπροστά σας, γνωρίζοντας ότι σε λίγο πρόκειται να πεθάνω, ζητώ από όλους και όλες σας να με συγχωρήσετε. Όλοι εμείς εργαζόμαστε μαζί, ο καθένας με τις δυνάμεις του, αλλά μέσα στην ιστορική πραγματικότητα εγώ είμαι ο πρώτος υπεύθυνος. Θα ήθελα να παρουσιαστώ ενώπιον της Κρίσεως με ήσυχη τη συνείδησή μου. Αν ο Θεός θέλει να ζήσουμε αιώνια μαζί Του, ζητά να είμαστε όμοιοι με Αυτόν. Και το εκφράζει αυτό με αρκετά πρωτότυπο τρόπο. Λέει: «Εάν αφήτε τοις ανθρώποις τα παραπτώματα αυτών, αφήσει και υμΐν ο Πατήρ υμών ο ουράνιος». Βλέπετε ότι ο Θεός χρησιμοποιεί ένα τέχνασμα. Λέει: «Εάν μη αφήτε τοις ανθρώποις τα παραπτώματα, ουδέ ο Πατήρ υμών αφήσει τα παραπτώματα υμών» . Πρέπει να συγχωρούμε οτιδήποτε έχουμε υποστεί, ακόμη και το μαρτύριο, τον θάνατο κλπ. “Όλα αυτά είναι λιγότερο σπουδαία από τον ερχομό μας στο είναι.

Αύριο βράδυ θα έχουμε την ακολουθία της συγχωρήσεως, για την αδελφότητα, διότι την Κυριακή θα την τελέσουμε μετά το τέλος του εσπερινού για όλο τον κόσμο πού θα έρθει. Είμαστε πιο ελεύθεροι όταν είμαστε μόνοι μας. Αφού είμαστε μια οικογένεια, μού επιτρέπεται πάντα να είμαι ανοιχτός ενώπιόν σας. Προσεύχομαι ο Θεός να δώσει σε όλους μας το θάρρος να τελέσουμε αυτή την πράξη της μεγάλης συγχωρήσεως, ώστε μετά, γιά πενήντα μέρες, να είμαστε σε συνεχή προσπάθεια προετοιμασίας γιά την Ανάσταση, γιά το Πάσχα. Ας προσπαθήσουμε να ελέγξουμε «εμπειρικά» αν αυτό ισχύει-ο Θεός να με συγχωρεί πού εκφράζομαι έτσι-, ας προσπαθήσουμε να καταλάβουμε ότι αν συγχωρήσουμε τα πάντα στους άλλους, το πνεύμα μας θα είναι πιο ελεύθερο κατά τη διάρκεια όλης αυτής της περιόδου της Μεγάλης Τεσσαρακοστής.

Ο Θεός θέτει αυτή την προϋπόθεση: «Συγχωρήστε και ο Πατέρας θα σας συγχωρήσει». Θα προσπαθήσουμε τώρα να δούμε αν αυτό αληθεύει ή όχι. Γιατί το λέω αυτό; Όταν πρόκειται για το Απόλυτο, πρέπει και η πίστη να έχει έναν χαρακτήρα απόλυτο, να μην ταλαντεύεται. Αλλά δεν φθάσαμε εκεί! Κάποτε δοκιμαζόμαστε με τρόπο αυστηρότερο από αυτόν πού θα θέλαμε, και τότε, ακόμη και η πίστη μας μπορεί να κλονιστεί. Να είστε σίγουροι ότι αυτό θα έχει αντίκτυπο σε όλο μας το είναι. Υπήρχαν εκατοντάδες περιπτώσεων πού άνθρωποι έρχονταν εδώ συντετριμμένοι από τις θλίψεις αυτού του κόσμου και όταν έφευγαν, η εξωτερική τους εμφάνιση είχε αλλάξει, φαίνονταν διαφορετικοί. Το ίδιο θα συμβεί και με μας.

Ας συγχωρήσουμε με τον σκοπό πού σας πρότεινα, δηλαδή να γίνουμε μία οικογένεια, σχεδόν ένας άνθρωπος, γιά να φθάσουμε σε αυτό πού ο Θεός μας, ο Θεός της αγάπης, ζητά από μάς. Τώρα, γιά να ελαφρύνω το βάρος μου, σας παρακαλώ, κάντε το αυτό γιά μένα, κάντε αυτή την ηρωική χειρονομία, συγχωρήστε όλους και κατακρίνετε μόνο τον εαυτό σας. Με τον λογισμό μας, δηλαδή, να μην είμαστε διατεθειμένοι να κρίνουμε τούς άλλους, παρά μόνο εμάς. Και όταν θα πούμε: «Συγχώρησον», θα το πούμε με κατάσταση πνεύματος να μην κρίνουμε κανέναν.

Όταν ήμουν στο Άγιον Όρος, μερικές φορές οι αδελφοί μου έλεγαν ότι κάποιος τούς συμπεριφερόταν με τρόπο άδικο. Λοιπόν τούς έλεγα: «Ίσως να είναι όπως τα λέτε, αλλά ο άλλος δεν είναι εκατό τοις εκατό ένοχος. Ίσως εμείς να είμαστε ένοχοι πέντε τοις εκατό• και αν εξαλείψουμε αυτά τα πέντε τοις εκατό, αν αναγνωρίσουμε ότι είμαστε ένοχοι γι’αυτά τα πέντε τοις εκατό, θα δείτε πώς ο άλλος θα αφοπλιστεί». Και με την ελάχιστη, δηλαδή, αναγνώριση ότι είμαστε άδικοι, μπορούμε να εξαλείψουμε εκατό τοις εκατό όλα τα λάθη, και τα δικά μας και των αδελφών.

Οφείλουμε να οικοδομήσουμε τη ζωή μας σε μια εποχή πιο επικίνδυνη από όλες τις προηγούμενες, με την έννοια ότι η Κρίση είναι πιο κοντά. Κάποιοι λένε ότι από τον ένα αιώνα στον άλλον παρατηρούμε το ίδιο φαινόμενο: στο τέλος τού αιώνος οι άνθρωποι περιμένουν το τέλος τού κόσμου. Ποτέ όμως στο παρελθόν δεν υπήρξε κατάσταση τόσο πειστική ότι το τέλος τού κόσμου πλησιάζει. Η Αποκάλυψη, αυτό το βιβλίο πού κανείς δεν το καταλαβαίνει απόλυτα, γίνεται τώρα διαρκώς πιο επίκαιρη.

Ας σκεφτούμε γιά λίγο τον πόλεμο πού διεξάγεται στις ημέρες μας, όχι σε πολιτικό επίπεδο βέβαια*. Στο 9ο κεφάλαιο της Αποκαλύψεως βρίσκουμε το όνομα τού ποταμού Ευφράτη. Αυτός ο γεωγραφικός τόπος αναφέρεται πολύ καθαρά εκει3. Μία καταστροφή πού έλαβε χώρα πριν από αυτό, επίσης αναφέρεται καθαρά• είναι το Τσερνομπίλ**. Η Αποκάλυψη4 μιλά γιά μια σφαίρα φωτιάς («μέγας αστήρ καιόμενος») πού ονομάζεται «Άψινθος» και στα ουκρανικά «Τσερνομπίλ».

Υπάρχουν πολλά άλλα πού δεν μπορούμε ακόμη να τα διακρίνουμε, αλλά αν πάρουμε αυτά τα δύο στοιχεία με την ίδια χρονολογική σειρά, με εκπληκτική ακρίβεια, έχουμε περισσότερους λόγους τώρα να σκεφτούμε ότι το τέλος της ιστορίας της ανθρωπότητας πάνω στη γη πλησιάζει. Ο πλανήτης μας είναι σήμερα μολυσμένος παντού. Το πλήθος των ανθρώπων πού ζουν στον κόσμο μας υπερβαίνει σε αριθμό όσους μπορεί να θρέψει η γη. Δεν γνωρίζουμε με ποιόν τρόπο θα έλθει το τέλος τού κόσμου, αλλά υπάρχουν σήμερα πολλά σημεία πού δείχνουν ότι αυτό είναι δυνατόν να συμβεί. Έχοντας αυτά ύπ’oψιν, ας σκεφτούμε αυτή την πιθανότητα πιο σοβαρά από όσο στις περασμένες εποχές. Αν όμως πράγματι το τέλος του κόσμου έρχεται, δεν μπορεί κανείς εντούτοις να ορίσει την ημερομηνία. Κάποτε, πριν περίπου είκοσι χρόνια, κάποιος επισκέπτης με ρώτησε πότε θα έρθει το τέλος τού κόσμου και του είπα ότι αυτό υπερβαίνει τις ημερομηνίες του ημερολογίου μας. Ας προετοιμαζόμαστε, λοιπόν, γιά το γεγονός αυτό, μετά από το οποίο ο προορισμός μας θα σφραγιστεί από τον Θεό. Ή θα είμαστε αιωνίως μέσα στο Φως του Πατρός ή θα ριφθούμε στο σκότος του μη όντος, εκτός της ζωής του Πατρός.

Σας εξέφρασα με πολύ σύντομο τρόπο το περιεχόμενο της προσευχής μου και σας παρακαλώ τώρα να με συγχωρήσετε. Ήδη σήμερα ο ηγούμενος, ήρθε και μου ζήτησε προσωπικά συγγνώμη. Έχει συνείδηση της σπουδαιότητος αυτής της ημέρας, και το έκανε αυτό, ξέρετε, με τον δικό του τρόπο. Λοιπόν, θα κάνουμε όλοι το ίδιο. Αυτό θα γίνει αύριο το βράδυ στον μεγάλο ναό, διότι το μικρό παρεκκλήσι δεν επαρκεί πλέον για να κάνουμε όλοι τις εδαφιαίες μετάνοιες. Αυτός ο τρόπος, να πέφτουμε έτσι με το πρόσωπο στη γη για να ζητήσουμε συγχώρηση, μπορεί να φανεί ότι ταιριάζει σε δούλους. Αλλά πριν από το μεγάλο και τελευταίο Πάσχα Του μαζί μας, ο Κύριος, ο Θεός και Δημιουργός, έπλυνε τα πόδια των μαθητών Του, αυτών των απλών ψαράδων, προσθέτοντας: «Υπόδειγμα δέδωκα υμίν ίνα καθώς εγώ εποίησα υμΐν, και υμείς ποιήτε» .

Για μας πού δεν τολμούμε να συγκριθούμε με Αυτόν, αυτή η εδαφιαία μετάνοια εκφράζει πνευματικά την κένωσή μας. Αλλά ο σκοπός, ο αληθινός σκοπός, είναι να λάβουμε όχι απλά κάποια ύπαρξη, αλλά το ίδιο το «είναι». Λαμβάνουμε αυτή τη χάρη με τρόπο πού ο καθένας γίνεται όμοιος με τον Ίδιο τον Κύριο, τον Κύριο της αιώνιας υπάρξεως μας. Μη φοβάστε, λοιπόν, αυτή την κίνηση. Ακόμη και στην Παλαιά Διαθήκη, ο Ιακώβ, ένα πρόσωπο πραγματικά εκλεκτό, φοβήθηκε την οργή του αδελφού του και προσκύνησε στη γη επτά φορές, πριν τον πλησιάσει . Αποτελεί και αυτό ένα παράδειγμα για μας.

Τελειώνοντας, θα ήθελα να σας πώς ότι σήμερα είναι ακριβώς η πεντηκοστή επέτειος της χειροτονίας μου, διότι αυτή την ημέρα, εορτή της Υπαπαντής με το Παλαιό Ημερολόγιο του Αγίου Όρους, χειροτονήθηκα ιερέας στη Μονή του Αγίου Παύλου. Σήμερα, συμπληρώνονται επίσης τριαντατρία χρόνια, από τότε πού βρήκαμε αυτό τον χώρο για μας. Τριαντατρία χρόνια, το 1958.

*’Εννοεί τον πόλεμο του Περσικού Κόλπου το 1991.
3 .Άποκ. 9,14.
** Στις 26 Απριλίου 1986 είχε γίνει έκρηξη στον αντιδραστήρα του πυρηνικού σταθμού Τσερνομπίλ.
Εκφωνήθηκε στα γαλλικά, στις 15 Φεβρουάριου 1991. [Ρ72 Μ«]
(Αρχιμανδρίτου Σωφρονίου (Σαχάρωφ): «Οικοδομώντας τον Ναό του Θεού μέσα μας και στους αδελφούς μας», τόμος Β, Ομιλία 61, σελ., Ιερά Σταυροπηγιακή Μονή Τιμίου Προδρόμου, Έσσεξ Αγγλίας)

***

Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς

Η αμαρτία έδεσε τα φτερά του Αδάμ και των απογόνων του κι έτσι απομακρύνθηκαν όλοι από τον Θεό, τους τύφλωσε ο ίδιος πηλός από τον οποίο είχαν πλαστεί. Ο Χριστός, ο πρώτος Αδάμ και πρώτος Άνθρωπος, ο Πρωτότοκος πάσης κτίσεως, ήταν ο Πρώτος που αναλήφθηκε με πνευματικά φτερά στον Ουρανό, στο Θρόνο της Αιώνιας Δόξας και Δύναμης. Βάδισε τον δρόμο προς τον Ουρανό και άνοιξε όλες τις πύλες του για τους πιστούς που έχουν ανοιγμένα τα πνευματικά φτερά τους, όπως ο αετός ανοίγει το δρόμο για τα αϊτόπουλα, όπως το χελιδόνι που πετά πρώτο επικεφαλής, δείχνει στο σμήνος τον δρόμο κι εκμηδενίζει την αντίσταση του αέρα.

–Η Μετάνοια είναι ο σπόρος, και η συγχώρεση είναι ο καρπός. Τίποτε το αξιοθαύμαστο δεν έχει ο σπόρος που δεν φέρνει καρπούς. Καμία Μετάνοια δεν έχει αξία, δίχως την συγχώρεση!

Όλη μας η ελπίδα βρίσκεται στον Κύριο και Θεό μας. Πρέπει και όλος ο Λαός να μετανοήσει για την αμαρτία, την κλοπή, τη διχόνοια και τις διαμάχες και από τον Θεό να ζητήσει συγχώρηση και Έλεος.

Εμείς οι ταξιδιώτες αυτού του κόσμου δεν είμαστε μόνοι στο δρόμο μας. Μαζί μας είναι ο Θεός και όλος ο Ουράνιος στρατός. Ο Θεός οδηγεί τον κόσμο και διευθύνει την ανθρώπινη ζωή. Ο Θεός ενεργεί με άπειρους τρόπους για να φέρει τους ανθρώπους κοντά Του, κοντά στην Αλήθεια, κοντά στην Σωτηρία τους.

Για να αποδράσουμε από μιά ξένη χώρα και να βρούμε την αληθινή πατρίδα μας, εκεί όπου συναντούμε απευθείας τον Θεό, πρέπει να εισέλθουμε εντός ημών, στις καρδιές μας. Εκεί είναι ο Βασιλιάς, εκεί και το Βασίλειο.

Ἀπολυτίκιον Φωτεινῆς τῆς Σαμαρείτιδος.
Ἦχος γ´. Θείας πίστεως.

Θείῳ Πνεύματι καταλαμφθεῖσα, καὶ τοῖς νάμασι καταρδευθεῖσα, παρὰ Χριστοῦ τοῦ Σωτῆρος πανεύφημε, τῆς σωτηρίας τὸ ὕδωρ ἐζήτησας, καὶ τοῖς διψῶσι ἀφθόνως μετέδωκας, μεγαλομάρτυς Φωτεινὴ ἰσαπόστολε, Χριστὸν τὸν Θεὸν ἱκέτευε, τοῖς ζωηῤῥύτοις ὕδασι, δροσίσαι τὰς ψυχὰς ἡμῶν.

Ἕτερον Ἦχος δ´. Ταχὺ προκατάλαβε.

Τὸ ὕδωρ ὡς ἤντλησας, τῆς αἰωνίου ζωῆς, εὑροῦσα καθήμενον, παρὰ τὸ φρέαρ σεμνή, Χριστὸν τὸν Θεὸν ἡμῶν, λόγοις σου θεηγόροις, καὶ ἐν ᾄθλοις ἀνδρείοις, ᾔσχυνας τὴν ἀπάτην, Ἰσαπόστο‐ λε Μάρτυς· διό σε Ἀθλοφόρε Φωτεινή, ὕμνοις γεραίρομεν.

Ἦχος πλ. β’ 

Παράδεισε πάντιμε, τὸ ὡραιότατον κάλλος, θεόκτιστον σκήνωμα, εὐφροσύνη ἄληκτε, καὶ ἀπόλαυσις, δόξα τῶν Δικαίων, Προφητῶν τερπνότης, καὶ Ἁγίων οἰκητήριον, ἤχῳ τῶν φύλλων σου, Πλάστην τὸν τῶν ὅλων ἱκέτευε, τὰς πύλας ὑπανοῖξαί μοι, ἃς τῇ παραβάσει ἀπέκλεισα· καὶ ἀξιωθῆναι, τοῦ ξύλου τῆς ζωῆς μεταλαβεῖν, καὶ τῆς χαρᾶς, ἧς τὸ πρότερον, ἐν σοὶ κατετρύφησα. 

Δόξα… Ἦχος πλ. β’ 

Ἐκάθισεν Ἀδάμ, ἀπέναντι τοῦ Παραδείσου, καὶ τὴν ἰδίαν γύμνωσιν θρηνῶν ὠδύρετο. Οἴμοι, τὸν ἀπάτῃ πονηρᾷ πεισθέντα καὶ κλαπέντα, καὶ δόξης μακρυνθέντα! οἴμοι, τὸν ἁπλότητι γυμνόν, νῦν δὲ ἠπορημένον! Ἀλλ’ ὦ Παράδεισε, τρυφῆς ἀπολαύσω, οὐκέτι ὄψομαι οὐκέτι σου τῆς τὸν Κύριον καὶ Θεόν μου καὶ Πλάστην· εἰς γῆν γάρ ἀπελεύσομαι, ἐξ ἧς καὶ προσελήφθην. Ἐλεῆμον Οἰκτίρμον βοῶ σοι· Ἐλέησόν με τὸν παραπεσόντα.

Κάθισμα Ἕτερον Ἦχος δ’
Ὁ ὑψωθεὶς ἐν τῷ Σταυρῷ 

Νῦν ὁ καιρὸς τῶν ἀρετῶν ἐπεφάνη, καὶ ἐπὶ θύραις ὁ Κριτής, μὴ στυγνάσωμεν, ἀλλὰ δεῦτε νηστεύοντες προσάξωμεν, δάκρυα κατάνυξιν καὶ ἐλεημοσύνην, κράζοντες· Ἡμάρτομεν, ὑπὲρ ψάμμον θαλάσσης. Ἀλλ’ ἄνες πᾶσι πάντων Λυτρωτά, ἵνα καὶ σχῶμεν τὸν ἄφθαρτον στέφανον.

Ὁ Οἶκος 
Ἐκάθισεν Ἀδὰμ τότε, καὶ ἔκλαυσεν ἀπέναντι τῆς τρυφῆς τοῦ Παραδείσου, χερσὶ τύπτων τὰς ὄψεις, καὶ ἔλεγεν· Ἐλεῆμον, ἐλέησόν με τὸν παραπεσόντα.
Ἰδὼν Ἀδὰμ τὸν Ἄγγελον, ὠθήσαντα, καὶ κλείσαντα τὴν τοῦ θείου κήπου θύραν, ἀνεστέναξε μέγα, καὶ ἔλεγεν· Ἐλεῆμον, ἐλέησόν με τὸν παραπεσόντα.
Συνάλγησον Παράδεισε, τῷ κτήτορι πτωχεύσαντι, καὶ τῷ ἤχῳ σου τῶν φύλλων, ἱκέτευσον τὸν Πλάστην, μὴ κλείσῃ σε. Ἐλεῆμον, ἐλέησόν με τὸν παραπεσόντα.
Παράδεισε πανάρετε, πανάγιε, πανόλβιε, ὁ δι’ Ἀδὰμ πεφυτευμένος, καὶ διὰ τὴν Εὔαν κεκλεισμένος, ἱκέτευσον Θεὸν διὰ τὸν παραπεσόντα. Ἐλεῆμον, ἐλέησόν με τὸν παραπεσόντα. 

Σήμερον ψάλλεται καὶ ὁ Πολυέλεος «Ἐπὶ τῶν ποταμῶν Βαβυλῶνος», καθ᾿ ὅτι νοσταλγοῦμεν τὴν ἐπουράνιον πατρίδα.

Είναι ο ψαλμός της εξορίας. Τον έψαλλαν οι Εβραίοι κατά τη Βαβυλώνια αιχμαλωσία τους καθώς σκέφτονταν την ιερή πόλη τους, την Ιερουσαλήμ. Από τότε ο ψαλμός αυτός έγινε ο ψαλμός του ανθρώπου που συνειδητοποιεί την αποξένωση του από το Θεό και συναισθανόμενος αυτή την εξορία γίνεται πάλι άνθρωπος. Γίνεται εκείνος που ποτέ πια δε θα νιώσει βαθιά ικανοποίηση με τίποτε στον «πεπτωκότα» αυτόν κόσμο, γιατί από τη φύση και από την κλήση του είναι ένας αναζητητής του Τέλειου. Ο ψαλμός αυτός ψάλλεται την Κυριακή του Ασώτου, στον Όρθρο, μετά τον γιορταστικό και χαρούμενο ψαλμό του Πολυελαίου. Ψάλλεται ακόμα 2 φορές, τις δύο τελευταίες Κυριακές πριν από τη Μεγάλη Σαρακοστή, προσομοιάζοντάς της σαν ένα μακρινό ταξίδι, σαν μετάνοια, σαν επιστροφή. Επιστροφή στη γη της «Επαγγελίας», στη γη της χαράς, στη γη της αγάπης του στοργικού ουράνιου Πατέρα.

Ἐπὶ τῶν ποταμῶν Βαβυλῶνος ἐκεῖ ἐκαθίσαμεν καὶ ἐκλαύσαμεν ἐν τῷ μνησθῆναι ἡμᾶς τῆς Σιών. 2 ἐπὶ ταῖς ἰτέαις ἐν μέσῳ αὐτῆς ἐκρεμάσαμεν τὰ ὄργανα ἡμῶν· 3 ὅτι ἐκεῖ ἐπηρώτησαν ἡμᾶς οἱ αἰχμαλωτεύσαντες ἡμᾶς λόγους ᾠδῶν καὶ οἱ ἀπαγαγόντες ἡμᾶς ὕμνον· ᾄσατε ἡμῖν ἐκ τῶν ᾠδῶν Σιών. 4 πῶς ᾄσωμεν τὴν ᾠδὴν Κυρίου ἐπὶ γῆς ἀλλοτρίας; 5 ἐὰν ἐπιλάθωμαί σου, ῾Ιερουσαλήμ, ἐπιλησθείη ἡ δεξιά μου· 6 κολληθείη ἡ γλῶσσά μου τῷ λάρυγγί μου, ἐὰν μή σου μνησθῶ, ἐὰν μὴ προανατάξωμαι τὴν ῾Ιερουσαλὴμ ὡς ἐν ἀρχῇ τῆς εὐφροσύνης μου. 7 μνήσθητι, Κύριε, τῶν υἱῶν ᾿Εδὼμ τὴν ἡμέραν ῾Ιερουσαλὴμ τῶν λεγόντων· ἐκκενοῦτε, ἐκκενοῦτε, ἕως τῶν θεμελίων αὐτῆς. 8 θυγάτηρ Βαβυλῶνος ἡ ταλαίπωρος, μακάριος ὃς ἀνταποδώσει σοι τὸ ἀνταπόδομά σου, ὃ ἀνταπέδωκας ἡμῖν· 9 μακάριος ὃς κρατήσει καὶ ἐδαφιεῖ τὰ νήπιά σου πρὸς τὴν πέτραν.

Τῇ ἀφάτῳ σου εὐσπλαγχνίᾳ, Χριστὲ ὁ Θεὸς ἡμῶν, τῆς τρυφῆς τοῦ Παραδείσου ἡμᾶς καταξίωσον, καὶ ἐλέησον, ὡς μόνος φιλάνθρωπος. Ἀμήν. 

Αλλά, ω! Η χαρά και η δικαιοσύνη του Θεού· πόσοι πολλοί, που ήταν τελευταίοι εδώ, έγιναν εκεί πρώτοι! Πάνσοφε Κύριε, μνήσθητι και ημών εν τη Βασι­λεία Σου.

Συναξάριον.
Τῇ ΚΕ´ τοῦ μηνός Φεβρουαριου, μνήμη τοῦ ἐν ἁγίοις πατρὸς ἡμῶν Ταρασίου, ἀρχιεπισκόπου Κωνσταντινουπόλεως. (†806)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ὁ ἅγιος μάρτυς Ἀλέξανδρος, ὁ ἐν Μαρκιανοπόλει τῆς Θρακης, ξίφει τελειοῦται. (~†305)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ἁγίου ἱερομάρτυρος Ῥηγίνου, ἐπισκόπου Σκοπέλου. (~†355)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ὁ ἅγιος μάρτυς Ἀντώνιος, ἐπ᾿ ἐσχάρας ἐκταθείς, πυρὶ τελειοῦται.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ὁ ἅγιος Θεόδωρος, ὁ διὰ Χριστὸν σαλός, ἐν εἰρήνῃ τελειοῦται.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ἁγίου ἱερομάρτυρος Μαρκέλλου, ἐπισκόπου Σολέας τῆς Κύπρου.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ἁγίου Ἐθελβέρτου (Ethelbert), βασιλέως τοῦ Κὲντ ἐν Ἀγγλίᾳ. (†616)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τῆς ὁσίας Ἀλδετρούδης (Adeltrudis) ἡγουμένης τοῦ ἀββαείου Μαλβοδίου (Maubeuge) ἐν βορείῳ Γαλλίᾳ. (~†696)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τῆς ὁσίας Βαλβούργης, ἡγουμένης τῆς μονῆς Χέιδενχέιμ (Heidenheim) ἐν Βαυαρίᾳ. (†779)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ὁσίου Βίκτωρος, ἐρημίτου ἐν τοῖς Βοσγείοις ὄρεσι (Vosges) ἐν Γαλλίᾳ. (†995)

Καὶ τὸ ἑξῆς τοῦ Τριῳδίου.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Σαββάτῳ τῆς τυρινῆς ἑβδομάδος, μνείαν ἐπιτελοῦμεν πάντων τῶν ἐν ἀσκήσει λαμψάντων ἁγίων ἀνδρῶν τε καὶ γυναικῶν.

Στίχ.
Ψυχαῖς Δικαίων, ὧν ἀεὶ μνήμη μένει,
Χοὰς μενούσας, προσκομίζω τοὺς λόγους.

«μετὰ ὁσίου ὅσιος ἔσῃ, καὶ μετὰ ἀνδρὸς ἀθῴου ἀθῷος ἔσῃ, καὶ μετὰ ἐκλεκτοῦ ἐκλεκτὸς ἔσῃ» (Ψαλμ. 17, 26-27).

Ομιλία
Για τις ανατρεπτικές αξίες της Βασιλείας του Θεού.
Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς

«Πολλοί δε έσονται πρώτοι έσχατοι και έσχατοι πρώτοι» (Ματθ. 19:30).

Πόσο Πάνσοφος Εκείνος που πρόφερε αυτά τα λόγια! Δεν είπε πως όλοι οι πρώτοι θα γίνουν τελευταίοι και όλοι οι τελευταίοι θα γίνουν πρώτοι, αλλά είπε πολλοί. Στο Ευαγγέλιο δεν υπάρχει ούτε ένα λάθος και πουθενά ούτε μία έστω υπερβολή.

Γιατί ο Κύριος έβαλε περιορισμό και δεν είπε «όλοι», αλλά «πολλοί»; Η εμπειρία μας διδάσκει ότι κάποιοι, απ’ αυτούς που τιμήθηκαν ως πρώτοι επί της γης, παρέμειναν πρώτοι στην τιμή κοντά στο Θεό. Υπήρξαν βασιλείς που ευαρέστησαν το Θεό στους θρόνους τους επί γης και υπήρξαν άνθρωποι χωρίς εξουσία οι οποίοι όμως παρόργισαν το Θεό με τη ζωή τους. Υπήρξαν πλούσιοι άνθρωποι, οι οποίοι σώθηκαν χάρις στην πίστη και τις ελεημοσύνες τους και υπήρξαν άποροι, που καταδικάστηκαν εξαιτίας της απιστίας και της κακίας τους. Υπήρξαν άνθρωποι πολυμαθείς, που διατήρησαν την πίστη τους κι έκαναν καλά έργα και υπήρξαν αμαθείς, οι οποίοι απέρριψαν τόσο την πίστη, όσο και τα καλά έργα. Υπήρξαν λοιπόν κάποιοι, που ήταν πρώτοι εδώ στη γη και παρέμειναν πρώτοι εκεί στον ουρανό και, αντιστοίχως, υπήρξαν κάποιοι, που ήταν τελευταίοι εδώ στη γη και παρέμειναν τελευταίοι και μετά θάνατον.

Αλίμονο όμως: πολλοί που ήταν πρώτοι εδώ, έγιναν εκεί τελευταίοι. Αλλά, ω! Η χαρά και η δικαιοσύνη του Θεού· πόσοι πολλοί, που ήταν τελευταίοι εδώ, έγιναν εκεί πρώτοι!

Ο Κύριος ούτε ξεχώρισε ούτε τίμησε περισσότερο μία τάξη ή ένα επάγγελμα περισσότερο απ’ τα άλλα, αλλά επιστράτευσε -και ακόμη σήμερα επιστρατεύει- μια στρατιά φωτός απ’ όλες τις τάξεις, τις εργασίες και τα επαγγέλματα. Τα κριτήρια, με τα οποία Εκείνος κρίνει τον άνθρωπο, δεν είναι ούτε το στέμμα, ούτε το δισάκι του φτωχού, αλλά η πίστη – η πίστη και τα καλά έργα.

Πάνσοφε Κύριε, μνήσθητι και ημών εν τη, Βασι­λεία Σου.

(Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς, «Ο Πρόλογος της Άχρίδος», Έκδ. Άθως)
http://livingorthodoxfaith.blogspot.gr/2009/12/prologue-february-14-february-27.html

Αδελφοί μου, ας λαχταρούμε με πόθο να δούμε το πρόσωπο του Χριστού! Ας εγκολπωθούμε αυτόν τον Ήλιο στα βάθη της καρδιάς μας, ώστε Αυτός να πλημμυρίσει με φως τις σωματικές μας αυλές, ένδοθεν. Ας φυτέψουμε αυτόν τον αμπελώνα της αρρήτου γλυκύτητος μέσα στην καρδιά μας, ώστε να γευτούμε την αθάνατη αμβροσία… Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς
https://iconandlight.wordpress.com/2022/01/04/72253/

Θαύμα των μοναχών στον Καύκασο. Ο μοναχός ζει το Ευαγγέλιο και η Χάρις του Θεού τον προδίδει… Χάρη στους άγνωστους στον κόσμο αγίους μεταβάλλεται η ροή των ιστορικών και κοσμικών γεγονότων.
https://iconandlight.wordpress.com/2021/03/12/%ce%b8%ce%b1%cf%8d%ce%bc%ce%b1-%cf%84%cf%89%ce%bd-%ce%bc%ce%bf%ce%bd%ce%b1%cf%87%cf%8e%ce%bd-%cf%83%cf%84%ce%bf%ce%bd-%ce%ba%ce%b1%cf%8d%ce%ba%ce%b1%cf%83%ce%bf/

Ένας άγιος είναι φαινόμενο εξαιρετικά πολύτιμο για όλη την ανθρωπότητα. Η προσευχή τους είναι αδιάλειπτη και ρέει ως ποταμός του παραδείσου. Χάρη στους άγνωστους στον κόσμο αγίους μεταβάλλεται η ροή των ιστορικών και κοσμικών γεγονότων.
https://iconandlight.wordpress.com/2022/03/04/74758/

Οι Μοναχοί όλα τα πλάσματα του Θεού τα θεωρούν παιδιά και αδέλφια τους και με πόνο προσεύχονται, για να φθάσουμε όλοι οι άνθρωποι στον προορισμό μας, κοντά στον Θεό. Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης
https://iconandlight.wordpress.com/2020/02/28/40407/

Η προσευχή των Μοναχών στηρίζει όλο τον κόσμο. Γέροντας Σωφρόνιος του Έσσεξ
https://iconandlight.wordpress.com/2019/03/08/27197/

Προσευχή εν σιωπή. Στην σιωπή αποκαλύπτονται οι πληγές της καρδιάς μας, κι ο Κύριος μπορεί να τις αγγίξει και να αρχίσει να τις θεραπεύει. Γέροντας Βἰκτωρας (Μαμόντοφ) της Λετονίας
https://iconandlight.wordpress.com/2018/11/06/%CF%80%CF%81%CE%BF%CF%83%CE%B5%CF%85%CF%87%CE%AE-%CE%B5%CE%BD-%CF%83%CE%B9%CF%89%CF%80%CE%AE-%CF%83%CF%84%CE%B7%CE%BD-%CF%83%CE%B9%CF%89%CF%80%CE%AE-%CE%B1%CF%80%CE%BF%CE%BA%CE%B1%CE%BB%CF%8D/

Ἀπολυτίκιον.
Ἦχος δ´.

Ὁ Θεὸς τῶν Πατέρων ἡμῶν, ὁ ποιῶν ἀεὶ μεθ’ ἡμῶν κατὰ τὴν σὴν ἐπιείκειαν, μὴ ἀποστήσῃς τὸ ἔλεός σου ἀφ’ ἡμῶν, ἀλλὰ ταῖς αὐτῶν ἱκεσίαις, ἐν εἰρήνῃ κυβέρνησον τὴν ζωὴν ἡμῶν.

Ἀπολυτίκιον τοῦ Ἱερομάρτυρος.
Ἦχος δ´. Αὐτόμελον.

Καὶ τρόπων μέτοχος καί θρόνων διάδοχος, τῶν Ἀποστόλων γενόμενος, τὴν πρᾶξιν εὗρες θεόπνευστε, εἰς θεωρίας ἐπίβασιν· διὰ τοῦτο τὸν λόγον τῆς ἀληθείας ὀρθοτομῶν, καὶ τῇ πίστει ἐνήθλησας μέχρις αἵματος, ἱερομάρτυς Ῥηγῖνε, πρέσβευε Χριστῷ τῷ Θεῷ σωθῆναι τὰς ψυχὰς ἡμῶν.

Ήχος πλ. β’ . Όλην αποθέμενοι.

Όλην την διάνοιαν, προς το αμήχανον κάλλος, του Χριστού πτερώσασαι, εν σαρκί ως άσαρκοι εβιώσατε, αι μεν εν όρεσι, και εν ερημίαις, αι δεν ένδον εν ταις πόλεσι, νοΐ θεόφρονι, και εν ταις Μοναίς ώσπερ άγγελοι, Ασκήτριαι μακάριαι, είτα αι καλώς εναθλήσασαι ˙ όθεν υμάς άμα, γεραίρομεν ασμάτων εν ωδαίς, και τα σεπτά υμών σκάμματα, πόθω μακαρίζομεν.

Ήχος πλ. α’ . Χαίροις ασκητικών.
Στίχ. Θαυμαστός ο Θεός εν τοις Αγίοις αυτού.

Χαίροις η θεοφόρος πληθύς˙ σεμναί Γυναίκες Παρακλήτου κειμήλια˙ αι όρεσι και σπηλαίοις, αγωνισθείσαι στερρώς, και σαρκός το χαύνον εκλαθόμεναι˙ αι μέσον των πόλεων, ισαγγέλως βιώσασαι˙ αι εν Μοναίς δε, οσιότητι λάμψασαι, και ασκήσεως, τοις λοιποίς προτερήμασιν˙ όργανα πολυτίμητα, χαρίτων του Πνεύματος˙ των δωρεών των αΰλων, αι μυροθήκαι αι έμψυχοι. Χριστόν δυσωπείτε, ταις ψυχαίς ημών δοθήναι, το μέγα έλεος.

Χαίροις η θεοφόρος πληθύς˙ σεμναί Γυναίκες Παρακλήτου κειμήλια˙ αι όρεσι και σπηλαίοις, αγωνισθείσαι στερρώς, και σαρκός το χαύνον εκλαθόμεναι˙ αι μέσον των πόλεων, ισαγγέλως βιώσασαι˙ αι εν Μοναίς δε, οσιότητι λάμψασαι, και ασκήσεως, τοις λοιποίς προτερήμασιν˙ όργανα πολυτίμητα, χαρίτων του Πνεύματος˙ των δωρεών των αΰλων, αι μυροθήκαι αι έμψυχοι. Χριστόν δυσωπείτε, ταις ψυχαίς ημών δοθήναι, το μέγα έλεος.

Κάθισμα Αʹ
Ἦχος πλ. δʹ. Τὸ προσταχθέν

Ταῖς τῶν πατέρων ἀστραπαῖς καταυγασθέντες, ὡς εἰς Παράδεισον τερπνὸν νῦν εἰσιόντες, τῆς τρυφῆς τοῦ χειμάῤῥου καταπολαύσωμεν, καὶ τούτων τὰς ἀριστείας θαμβητικῶς, σκοποῦντες ἀμιλληθῶμεν ταῖς ἀρεταῖς, τῷ Σωτῆρι κραυγάζοντες· Εὐχαῖς αὐτῶν ὁ Θεός, μετόχους ἡμᾶς ποίησον, οὐρανῶν Βασιλείας σου.

Στιχηρὰ τοῦ Τριωδίου.
Ἦχος πλ. δʹ. Αὐτόμελον.

Χαῖρε Αἴγυπτε πιστή, χαῖρε Λιβύη ὁσία, χαῖρε Θηβαῒς ἐκλεκτή, χαῖρε πᾶς τόπος, καὶ πόλις καὶ χώρα, ἡ τοὺς πολίτας θρέψασα, τῆς Βασιλείας τῶν οὐρανῶν, καὶ τούτους ἐν ἐγκρατείᾳ, καὶ πόνοις αὐξήσασα, καὶ τῶν ἐπιθυμιῶν, τελείους ἄνδρας τῷ Θεῷ, ἀναδείξασα, οὗτοι, φωστῆρες τῶν ψυχῶν ἡμῶν ἀνεφάνησαν, οἱ αὐτοὶ τῶν θαυμάτων τῇ αἴγλῃ, καὶ τῶν ἔργων τοῖς τέρασιν, ἐξέλαμψαν νοητῶς, εἰς τὰ πέρατα ἅπαντα. Αὐτοῖς βοήσωμεν· Πατέρες παμμακάριστοι, πρεσβεύσατε, τοῦ σωθῆναι ἡμᾶς.

Τίς ἐξείποι γηγενῶν, τοὺς θαυμαστοὺς ὑμῶν βίους, Πατέρες παγκόσμιοι; ποία δὲ γλῶσσα λαλήσει, τοὺς ἱεροὺς ἐν Πνεύματι ἀγῶνας, καὶἱδρῶτας ὑμῶν, τὰ ἆθλα τῶν ἀρετῶν, τὴν τῆξιν τοῦ σώματος, τὰς παλαίστρας τῶν παθῶν, ἐν ἀγρυπνίαις καὶ εὐχαῖς, καὶ τοῖς δάκρυσιν, ὑμεῖς ἐν κόσμῳ, ὥσπερ Ἄγγελοι ὄντως ὤφθητε, οἱ αὐτοί, τὰς δαιμόνων δυνάμεις, τελείως καθείλετε, τελέσαντες θαυμαστά, καὶ ἐξαίσια τέρατα. Διὸ πρεσβεύσατε, σὺν ἡμῖν παμμακάριστοι, τυχεῖν ἡμᾶς τῆς ἀλήκτου χαρᾶς.

Δόξα. Τοῦ Τριωδίου
Ἦχος πλ. βʹ.

Τὸ κατ’ εἰκόνα, τηρήσαντες ἀλώβητον, νοῦν ἡγεμόνα, κατὰ παθῶν ὀλεθρίων, ἀσκητικῶς ἐνστησάμενοι, εἰς τὸ καθ’ ὁμοίωσιν ὡς δυνατὸν ἀνεληλύθατε· ἀνδρικῶς γάρ τὴν φύσιν ἐκβιασάμενοι, ἐσπεύσατε τὸ χεῖρον καθυποτάξαι τῷ κρείττονι, καὶ τὴν σάρκα δουλῶσαι τῷ Πνεύματι· ὅθεν μοναζόντων, ἀνεδείχθητε ἀκρότης, πολισταὶ τῆς ἐρήμου, εὐδρομούντων ἀλεῖπται, κανόνες ἀρετῆς ἀκριβέστατοι. Καὶ νῦν ἐν οὐρανοῖς, τῶν ἐσόπτρων λυθέντων Πανόσιοι, καθαρῶς ἐποπτεύετε, τὴν ἁγίαν Τριάδα, ἐντυγχάνοντες ἀμέσως, ὑπὲρ τῶν πίστει καὶ πόθῳ τιμώντων ὑμᾶς.

Ἀπόστιχα. Τοῦ Τριωδίου.
Τοῦ Τριωδίου Ἰδιόμελον. Ἦχος βʹ.

Καθαρίσωμεν ἑαυτοὺς ἀδελφοί, ἀπὸ παντὸς μολυσμοῦ, σαρκὸς καὶ πνεύματος, τὰς λαμπάδας τῶν ψυχῶν ἡμῶν φαιδρύνωμεν, διὰ φιλοπτωχείας, μὴ κατεσθίοντες ἀλλήλους τῇ συκοφαντίᾳ· ἔφθασε γὰρ ὁ καιρός, ὅταν ὁ Νυμφίος ἐλεύσεται, πᾶσιν ἀποδοῦναι κατὰ τὰ ἔργα αὐτοῦ. Συνεισέλθωμεν Χριστῷ μετὰ τῶν φρονίμων Παρθένων, τὴν φωνήν ἐκείνην τοῦ Λῃστοῦ, πρὸς αὐτὸν ἀνακράζοντες· Μνήσθητι ἡμῶν Κύριε, ὅταν ἔλθῃς ἐν τῇ Βασιλείᾳ σου.

Μαρτυρικόν. Ἦχος βʹ.

Τῶν ἁγίων Μαρτύρων, πρεσβευόντων ὑπὲρ ἡμῶν, καὶ τὸν Χριστὸν ὑμνούντων, πᾶσα πλάνη πέπαυται, καὶ τῶν ἀνθρώπων τὸ γένος, πίστει διασῴζεται.

Ἦχος πλ. δ’. Τὸ προσταχθὲν μυστικῶς

Ὡς εἰς λειμῶνα ἀρετῶν ἀνθηφοροῦντα, τῶν θεοφόρων Ἀσκητῶν περιπατοῦντες, τῆς ὀσμῆς πληρούμεθα τῆς ἡδυπνόου· τοῖς ἄθλοις γὰρ στομωθέντες τῶν πειρασμῶν, τὸ σῶμα τῇ ἐγκρατείᾳ δουλοπρεπῶς, καθυπέταξαν πνεύματι, ἀγγελικὴν ἐπὶ γῆς, πολιτείαν βιώσαντες, δόξης οὖν ἠξιώθησαν. 

Ταῖς τῶν Ὁσίων σου πάντων πρεσβείαις Χριστὲ ὁ Θεὸς ἡμῶν, ἐλέησον ἡμᾶς. 

Ο Θεός δεν ξέρουμε πώς εργάζεται. Τα κρίματα του Θεού είναι άβυσσος. Κανέναν να μη καταδικάζουμε, γιατί έτσι παίρνουμε την κρίση από τα χέρια του Θεού. Ω Ιωάννη Πρόδρομε, βοήθησέ μας τους αμαρτωλούς, να μετανοήσουμε, πριν ανατείλει η Ημέρα της Κρίσεως. Αγίου Παϊσίου Αγιορείτου

Συναξάριον.
Τῇ ΚΔ΄(24η) τοῦ Μηνός Φεβρουαρίου, Ἀνάμνησις τῆς Α’ καὶ Β’ Εὑρέσεως τῆς Τιμίας Κεφαλῆς τοῦ Ἁγίου Προφήτου, Προδρόμου καὶ Βαπτιστοῦ Ἰωάννου.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τῶν Ἁγίων Ἐνδόξων τοῦ Χριστοῦ Μαρτύρων Μοντανοῦ, Λουκίου, Ἰουλιανοῦ, Βικτωρικίου καὶ Φλαβιανοῦ καὶ τῶν σὺν αὐτοῖς, ἐν Καρθαγένῃ τῆς Ἀφρικῆς ἀθλησάντων. (259)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ μνήμη τοῦ Ὁσίου Πατρὸς ἡμῶν Ἰωάννου τοῦ Θεριστοῦ, τοῦ ἐν Καλαβρίᾳ ἀσκήσαντος. (9ος η 11ος αἰ.)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ Ὁσίου Πατρὸς ἡμῶν Ἐράσμου τῆς Λαύρας τῶν Σπηλαίων τοῦ Κιέβου ἐκ Ῥωσίας (~†1160)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ἁγίου μάρτυρος Πριμιτίβου (Primitivus), ἐκ τῶν πρώτων μαρτύρων ἐν Ῥώμῃ.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ἁγίου καὶ ὁμολογητοῦ Μοδέστου, ἐπισκόπου Τρεβήρων (Trier) ἐν Γερμανίᾳ. (†489)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ἁγίου ἱερομάρτυρος Πρετεξτάτου (Praetextatus), ἐπισκόπου Ῥουὲν (Rouen) ἐν Γαλλίᾳ. (†586)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ἁγίου Λεωδχάρδου (Liudhard), ἐπισκόπου παρὰ τῇ βασιλίσσῃ Βέρθᾳ τοῦ Κὲντ ἐν Ἀγγλίᾳ. (~†600)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ἁγίου Ἐθελβέρτου (Æthelberht), πρώτου χριστιανοῦ βασιλέως τοῦ Κὲντ ἐν Ἀγγλίᾳ. (†616)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ὁσίου Βασιλείου (Μποϊζίλ-Boisil) τοῦ ἀββαείου Μέλρος (Melrose) ἐν Νορθουμβρίᾳ Σκωτίας. (†664)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ὁσίου Κουμίνου τοῦ λευκοῦ (Κουμέϊν-Cummain Ailbe), ἡγουμένου τοῦ ἀββαείου τῆς Ἰόνας ἐν Σκωτίᾳ. (†669)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ὁσίου Βέττονος (Betto), ἐπισκόπου Αὐτισσιοδώρου (Autissi-odorum, Auxerre) ἐν Γαλλίᾳ. (†918)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ἡ εὕρεσις τῶν λειψάνων τοῦ Ἁγίου Ῥωμανοῦ(†1285), πρίγκιπος τοῦ Οὔγκλιτς.. (1486)

Ύμνος
Στον άγιο Ιωάννη τον Βαπτιστή
Αγίου Νικολάου Βελιμιροβιτς

Ας προσευχηθούμε στον Ιωάννη,
τον ένδοξο Βαπτιστή
τη σάλπιγγα του Σωτήρος,
τον Πρόδρομο και δούλο του Δημιουργού,
τον απεσταλμένο από τον Θεό, για να μας βοηθήσει
με κάθε δυνατό τρόπο.

Ας προσευχηθούμε στον Ιωάννη,
τον Υπέροχο και άγιο,
ώστε, μέσω αυτού,
ο Ύψιστος Θεός να μας βοηθήσει.
Βοήθησέ μας ω Ιωάννη
όποτε κίνδυνος μας απειλεί!

Να διατηρήσουμε την πίστη
ω Ιωάννη, βοήθησέ μας,
ωστε να είμαστε σαν άρτοι πρόσφοροι,
όλες τις μέρες της ζωής μας μέχρι τέλους,
σε κάθε δέσμη,
και σε κάθε στάχυ να μπορούμε να βλέπουμε, το ίχνος του Θεού!

Όταν πέσει η νύχτα, ας γλυκοχαράξει,
ω Ιωάννη, βοήθησέ μας τους αμαρτωλούς, να μετανοήσουμε,
προτού στο τέλος φθάσουμε,
πριν ανατείλει η Ημέρα της Κρίσεως
ω Ιωάννη, πρέσβευε υπέρ ημών.
http://prologue.orthodox.cn/February24.htm

***

Αν παραβλέπουμε τα σφάλματα των άλλων, θα παραβλέψει και ο Θεός τα δικά μας
Αγίου Παϊσίου Αγιορείτου

– Γέροντα, σήμερα στη διαλογή των ελιών κατέκρινα μερικές αδελφές, γιατί έβλεπα ότι δεν έκαναν προσεκτικά τη δουλειά τους.

–Κοίταξε να αφήσεις τις κρίσεις και τις κατακρίσεις, γιατί μετά θα σε κρίνει κι εσένα ο Θεός. Εσύ δεν βάζει καμμιά ελιά λίγο χαλασμένη μαζί με τις άλλες;

– Όχι Γέροντα, προσέχω να μη βάζω.

– Αν μας κάνει τόσο καλό διάλεγμα ο Χριστός στην Κρίση, χαθήκαμε! Ενώ, αν τώρα παραβλέπουμε τα σφάλματα των άλλων και δεν τους κατακρίνουμε, θα μπορούμε τότε να πούμε στο Χριστό: «Χριστέ μου, βάλε με κι εμένα σε καμιά άκρη μέσα στο Παράδεισο!». Θυμάστε τι γράφει το γεροντικό για έναν αμελή μοναχό που σώθηκε γιατί δεν κατέκρινε; Όταν ήρθε η ώρα να πεθάνει, ήταν πολύ χαρούμενος και ειρηνικός. Τότε ο Γέροντάς του, για να ωφεληθούν οι Πατέρες που είχαν μαζευτεί από τα γύρω Κελιά, τον ρώτησε: «Αδελφέ, πώς και δεν φοβάσαι τον θάνατο, αφού έζησες με αμέλεια;». Και ο αδελφός του απάντησε: «Είναι αλήθεια ότι έζησα με αμέλεια. Από τότε όμως που έγινα μοναχός προσπάθησα να μην κατακρίνω κανέναν, οπότε τώρα θα πω στον Χριστό: Χριστέ μου, είμαι ένας ταλαίπωρος, αλλά τουλάχιστον την εντολή Σου: ¨Μη κρίνετε, ίνα μη κριθήτε¨, την τήρησα». « Μακάριος είσαι αδελφέ, του είπε τότε ο Γέροντας, γιατί σώθηκες χωρίς κόπο».

– Γέροντα, μερικοί πνευματικοί άνθρωποι, όταν βλέπουν κάποιον να ζει αμαρτωλά, λένε: «Α, αυτός, έτσι που πάει, είναι για την κόλαση!».

– Αχ, αν οι κοσμικοί άνθρωποι πάνε στη κόλαση από τις καταχρήσεις, οι πνευματικοί άνθρωποι θα πάνε από τις κατακρίσεις… Για κανέναν δεν μπορούμε να πούμε ότι θα πάει στην κόλαση. Ο Θεός δεν ξέρουμε πώς εργάζεται. Τα κρίματα του Θεού είναι άβυσσός. Κανέναν να μη καταδικάζουμε, γιατί έτσι παίρνουμε την κρίση από τα χέρια του Θεού. Πάμε να γίνουμε Θεοί. Αν μας ρωτήσει ο Χριστός την ημέρα της Κρίσεως, ας πούμε τη γνώμη μας…

***

Άγιος Σωφρόνιος του Έσσεξ ο Αθωνίτης

Αυτό είναι σοβαρό, καταλαβαίνετε; Κρίνουμε τους άλλους, αλλά θα κριθούμε από τη δική μας στάση, από τις κρίσεις που κάνουμε για τους άλλους.
Έτσι λοιπόν, προσπαθήστε να μην κρίνετε ο ένας τον άλλο, αλλά προσεύχεσθε να ανοίξει ο Θεός την οδό της σωτηρίας Του.

Δεν μπορούμε να πραγματοποιήσουμε μέσα μας την εικόνα του Χριστού, εκτός αν είμαστε πραγματικά ενωμένοι, όπως ο Χριστός το ζητούσε από τους μαθητές Του: «Αγαπάτε αλλήλους», για να γνωρίζει ο κόσμος ότι είστε του Χριστού.

– Όσο βαθειά και αν είναι η ταραχή μας για τις αδικίες κάποιου συστήματος, η αλλαγή του πρέπει να συνδέεται με μακρά διαδικασία ανυψώσεως του ηθικού επιπέδου των ανθρώπων εν γένει. Δεν έχουμε δικαίωμα να πραγματοποιήσουμε εκβιαστικές πράξεις -ακόμη και επάνω στους εκβιαστές- στο Όνομα του Χριστού. Μπορούμε όμως να ελέγξουμε την αδικία, ζώντας με ένταση, για να φυλάξουμε τη δικαιοσύνη προς όλους, και το κάνουμε όταν βλέπουμε όφελος από τον λόγο μας.

Γιατί οι άνθρωποι εχθρεύονται την αλήθεια; Αγίου Λουκά Κριμαίας
https://iconandlight.wordpress.com/2022/02/23/%CE%B3%CE%B9%CE%B1%CF%84%CE%AF-%CE%BF%CE%B9-%CE%AC%CE%BD%CE%B8%CF%81%CF%89%CF%80%CE%BF%CE%B9-%CE%B5%CF%87%CE%B8%CF%81%CE%B5%CF%8D%CE%BF%CE%BD%CF%84%CE%B1%CE%B9-%CF%84%CE%B7%CE%BD-%CE%B1%CE%BB%CE%AE-2/

Ἀπολυτίκιον τῆς Α’ καὶ Β’ Εὑρέσεως τῆς Τιμίας Κεφαλῆς τοῦ Ἁγίου Προφήτου, Προδρόμου καὶ Βαπτιστοῦ Ἰωάννου
Ἦχος δ’ Ταχὺ προκατάλαβε

Ἐκ γῆς ἀνατείλασα ἡ τοῦ Προδρόμου κεφαλή, ἀκτῖνας ἀφίησι τῆς ἀφθαρσίας, πιστοῖς τῶν ἰάσεων, ἄνωθεν συναθροίζει, τὴν πληθὺν τῶν Ἀγγέλων, κάτωθεν συγκαλεῖται, τῶν ἀνθρώπων τὸ γένος, ὁμόφωνον ἀναπέμψαι, δόξαν Χριστῷ τῷ Θεῷ.

Ἀπολυτίκιον Ὁσίου πατρός ἠμῶν Ἰωάννου τοῦ Θεριστοῦ
Ἦχος β΄.

Μωϋσέως Δαβίδ τε ὄντως τὸ πρᾷον, Φινεὲς καὶ Ἠλιοῦ τὸν θεῖον ζῆλον, τοῦ Αβραὰμ δὲ τὴν πίστιν κτησάμενος, νῦν σὺν ἐκείνοις χορεύεις γηθόμενος, Ἰωάννη πατὴρ ἡμῶν Ὅσιε, διὸ ὑπὲρ ἡμῶν δυσώπει τὸν Κύριον.

προσόμοια τοῦ Προδρόμου.
Ἦχος πλ. α’  Χαίροις ἀσκητικῶν

Χαίροις ἡ Ἱερὰ Κεφαλή, καὶ φωτοφόρος καὶ Ἀγγέλοις αἰδέσιμος, ἡ ξίφει τμηθεῖσα πάλαι, καὶ τμητικοῖς ἐλεγμοῖς, ἀσελγείας αἶσχος διακόψασα, πηγὴ ἡ τοῖς θαύμασι, τοὺς πιστοὺς καταρδεύουσα, ἡ τοῦ Σωτῆρος, τὴν σωτήριον ἔλευσιν, καταγγείλασα, καὶ τὴν πτῆσιν τοῦ Πνεύματος, πάλαι κατανοήσασα, πρὸς τοῦτον σκηνώσασαν, τῆς Παλαιᾶς τε καὶ Νέας, ἡ μεσιτεύσασα χάριτος, Χριστὸν ἐκδυσώπει, ταῖς ψυχαῖς ἡμῶν δοθῆναι τὸ μέγα ἔλεος.

Κάρα ἡ τὸν ἀμνὸν τοῦ Θεοῦ, ἀνακηρύξασα σαρκὶ φανερούμενον, καὶ πᾶσι τῆς μετανοίας, τὰς σωτηρίους ὁδούς, θείαις ὑποθήκαις βεβαιώσασα, ἡ πρὶν τοῦ Ἡρῴδου, παρανομίαν ἐλέγξασα, καὶ διὰ τοῦτο, ἐκτμηθεῖσα τοῦ σώματος, τὴν χρόνιον, ὑποστᾶσα κατάκρυψιν, ὥσπερ φωτοφανὴς ἡμῖν, ἀνέτειλεν ἥλιος. Μετανοεῖτε βοῶσα, καὶ τῷ Κυρίῳ προστίθεσθε, ψυχῆς κατανύξει, τῷ παρέχοντι τῷ κόσμῳ τὸ μέγα ἔλεος.

Ταῖς τοῦ Σοῦ Προδρόμου καὶ τῶν Σῶν Ἁγίων πρεσβείαις Χριστὲ ὁ Θεός, ἐλέησον καὶ σῶσον ἡμᾶς. Ἀμήν.

Ο αληθινός χριστιανός αναζητεί μέσα του τη Βασιλεία των Ουρανών και δεν φοβάται τίποτε στην εφήμερη τούτη ζωή. Ας μην φοβόμαστε όταν ακούμε για πολέμους και άλλα φοβερά γεγονότα, διότι όλα αυτά πρέπει να συμβούν, όπως είπε ο Σωτήρας μας. Ούτως ή άλλως, η ζωή μας είναι στα χέρια του Θεού και μόνον Εκείνος γνωρίζει το τέλος του ανθρώπου. Άγιος Ιουστίνος Πίρβου ο Ρουμάνος

Συναξάριον.
Τῇ ΚΓ’ (23η) τοῦ μηνός Φεβρουαριου, Μνήμη τοῦ Ἁγίου Ἱερομάρτυρος Πολυκάρπου, Ἐπισκόπου Σμύρνης
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τῶν Ὁσίων Ἰωάννου, Μωϋσέως, Ἀντιόχου, καὶ Ἀντωνίνου.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ἡ Ἁγία Γοργονία, ἡ ἀδελφὴ τοῦ Ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Θεολόγου, ἐν εἰρήνῃ τελειοῦται.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ὁ Ἅγιος Μάρτυς Κλήμης ξίφει τελειοῦται.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ἡ Ἁγία Μάρτυς Θεὴ ξίφει τελειοῦται.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τῶν Ἁγίων Ἑβδομήντα Τριῶν Μαρτύρων
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τῶν Ὁσίων Ζεβινᾶ, Πολυχρονίου, Μωσέως, καὶ Δαμιανοῦ.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τοῦ Ὁσίου Δαμιανοῦ τοῦ Ἐσφιγμενίτου
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τοῦ Ἁγίου Νέου Ἱερομάρτυρος Λαζάρου τοῦ ἐν Τριπόλει
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τοῦ Ὁσίου Πολυκάρπου τοῦ Μπρυάνσκ
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τοῦ Ὁσίου Μωϋσέως τῆς Μονῆς Ἁγίας Τριάδος τῆς Λευκῆς Λίμνης τῆς Ῥωσίας
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τοῦ Ἁγίου Σεραφείμ (Ζηνοβιου), Σχήμα-Μητροπολίτου Τετρί-Τσκάρο (Λευκή Πηγή), Γεωργίας, μοναχοῦ τῆς Μονῆς Glinsk (1985)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾷ ἀνάμνησιν ποιούμεθα τῆς θεμελιώσεως τοῦ Ναοῦ τῆς τοῦ Θεοῦ Σοφίας ἐν Κωνσταντινουπόλει ἐπὶ αὐτοκράτορος Ἰουστινιανοῦ Α΄, ἐργο τῶν ἀρχιτεκτόνων Ἀνθεμίου τοῦ Τραλλιανοῦ καὶ Ἰσιδώρου τοῦ Μιλησίου ἐν ἔτει 532

Άγιος Ιουστίνος Πάρβου (Pârvu) ο Ρουμάνος

Αναφερόμενος ο Γέροντας στη σύγχρονη ζωή είπε: «Σήμερα, οι άνθρωποι ζουν για το ‘φαίνεσθαι’ και είναι τόσο δειλοί, ώστε δεν θέλουν ούτε καν ν΄ αναζητήσουν την Αλήθεια, πόσο δε μάλλον να υπερασπιστούν το Όνομά Του. Είμαστε αποδυναμωμένοι, εξουθενωμένοι και σκανδαλισμένοι απ’ αυτόν τον κόσμο, που ενδιαφέρεται για το πώς να κομματιάσει τις ζωές μας και τα έθνη μας. Υπάρχει μια συνεχής τάση για θρυμματισμό και διάβρωση του πνευματικού, του Ορθόδοξου ‘είναι’ μας. Το κλειδί είναι η διατήρηση της πίστης μας, παρ’ όλες τις κακουχίες και τα δεινά».
Πρόσθεσε ακόμη: «Δεν είναι εύκολο να ζεις στις μέρες μας. Αν όμως ο Κύριος επέτρεψε να υποφέρουμε στην εποχή μας, οφείλουμε να υπακούσουμε και να δεχθούμε ευχαρίστως όλα όσα μας συμβαίνουν, ως προερχόμενα από το χέρι του Θεού κι όχι του εχθρού. Είναι πιο δύσκολα τώρα, διότι συνηθίσαμε στις ανέσεις, στην τηλεόραση, την τρυφηλή ζωή και τις διάφορες ελευθερίες. Λοιπόν, αγαπημένοι μου, το επιζήμιο αποτέλεσμα αυτών των ελευθεριών μόλις τώρα φαίνεται: οι δυνάμεις της ψυχής μας έχουν ατονήσει. Ο νους είναι βεβαρημένος και το σώμα εξασθενημένο απ’ τις δηλητηριώδεις τροφές, που μας ταΐζουν αυτοί που μας κυβερνούν· και δεν είμαστε συνηθισμένοι στο να διεξάγουμε οποιονδήποτε πόλεμο, είτε πνευματικός είτε σωματικός είναι αυτός. Γι’ αυτό, σας παρακαλώ, μην ψάχνετε για λύσεις! Αγαπητοί μου, δεν υπάρχουν ανθρώπινες λύσεις. Η λύση είναι να πεθαίνεις για τον Χριστό».
Κατανοούσε ότι όλη η ζωή μας, ως χριστιανών, χρειάζεται να είναι ένα συνεχές μαρτύριο του αμαρτωλού εαυτού μας και μια προετοιμασία για μαρτυρικό θάνατο – χρειάζεται ν’ αποκτήσουμε την αγνότητα της καρδιάς ενός παιδιού και να έχουμε μεγάλη ανδρεία σε καιρούς διωγμού.

….Οι ένθερμοι είναι πάντοτε έτοιμοι – δεν περιμένουν τον καιρό του διωγμού ή του πολέμου για να επιμεληθούν τα της ψυχής τους! Για τον αληθινό χριστιανό δεν έχει σημασία πότε θα έλθει ένας πόλεμος ή ένας διωγμός. Ο αληθινός χριστιανός είναι πάντα έτοιμος, προετοιμασμένος με αναμμένη τη λαμπάδα της ψυχής του, για να συναντήσει τον Ουράνιο Νυμφίο. Ο γνήσιος χριστιανός δεν ζει με φόβο και αγωνία για το πότε θα ξεσπάσει ένας πόλεμος ή πότε θα πέσει μια βόμβα στο κεφάλι του. Αναζητεί τρόπους να θυσιάζεται περισσότερο για τον πλησίον του και για τον Θεό. Ο αληθινός χριστιανός αναζητεί μέσα του τη Βασιλεία των Ουρανών και δεν φοβάται τίποτε στην εφήμερη τούτη ζωή. Γι’ αυτόν, η λύπη είναι χαρά και ο Σταυρός είναι ανάσταση .
Ούτως ή άλλως, η ζωή μας είναι στα χέρια του Θεού και μόνον Εκείνος γνωρίζει το τέλος του ανθρώπου. Επομένως, ας μην φοβόμαστε όταν ακούμε για πολέμους και άλλα φοβερά γεγονότα, διότι όλα αυτά πρέπει να συμβούν, όπως είπε ο Σωτήρας μας (πβ. Ματθ. 24,6 και Μαρκ. 13,7). Φόβο θα έπρεπε να έχουμε για το γεγονός ότι οι ψυχές μας δεν είναι έτοιμες να συναντήσουν τον Χριστό».
Όταν βλέπουμε τον αδελφό μας να κάνη κάποια αμαρτία, δεν πρέπει να βιαστούμε να του «πετάξουμε την πέτρα», αλλά πρέπει πρώτα να σκεφθούμε ότι εμείς είμαστε ένοχοι για την ίδια αμαρτία, και έτσι αναπαύεις τον αδελφό σου. Αυτή η εργασία είναι πολύ ευάρεστη στο Θεό. Μια πνευματική κατάσταση σε διευκολύνει να δεις μέσα σου την πτώση όλης της ανθρωπότητας• δηλαδή ο καθένας φταίει για όλους και όλοι φταίνε για τον καθένα. Αυτό βοηθάει πολύ τον αδελφό σου. Στο κάτω – κάτω αυτή είναι η αλήθεια.

Ο Θεός κατά κάποιον τρόπο μας δείχνει σημάδια για να ετοιμαστούμε. Εμείς όμως δεν δίνουμε σημασία. Αυτό σημαίνει ότι τα πάθη μάς τύφλωσαν τόσο πολύ που δεν μπορούμε να ξεχωρίσουμε το καλό από το κακό.
Η γενιά αυτή είναι τόσο τυφλωμένη από τα πάθη που ακόμη κι αν δουν βομβαρδισμούς ή οτιδήποτε άλλο δεν πρόκειται να μετανοήσουν…
Όπως λέει και η Γραφή ο καθένας είναι αλυσοδεμένος από κάποιο πάθος. Και όταν θα μας βρει το κακό τότε δεν θα έχουμε τη δύναμη να μετανοήσουμε. Ο καθένας προσπαθεί να ικανοποιήσει το πάθος του. Οι καρδιές έχουν πετρώσει. Αυτός που δεν αγωνίστηκε εναντίον των παθών του δεν θα βρει θεία βοήθεια στον καιρό των διωγμών. Ο Θεός μας στέλνει σημάδια για να έλθουμε ”εν εαυτώ” και να μετανοήσουμε. Να πάμε στους πνευματικούς για να εξομολογηθούμε, να κοινωνήσουμε με το σώμα και το αίμα του Χριστού για να πάρουμε δύναμη..”

***

«Πιστεύετε ότι οι διεθνείς οργανισμοί, όπως ΟΗΕ και ΝΑΤΟ θέλουν στ’ αλήθεια την ειρήνη των λαών; Αυτές είναι ανοησίες, για να αποβλακώνονται οι μάζες! Μόνον αφελείς αναγνώστες των εφημερίδων μπορούν να πιστεύουν πλέον αυτές τις κουταμάρες. Αυτοί οι οργανισμοί κάνουν πόλεμο στο όνομα της ειρήνης ώστε, μετά, αυτοί πάλι να φαίνονται ως “σωτήρες του κόσμου”• ενώ στην πραγματικότητα μετά τον πόλεμο πάλι αυτοί θα κερδίζουν, δρέποντας τους καρπούς και τη δόξα, μοιράζοντας μεταξύ τους τα κέρδη, όπως επιθυμούν.
Να ξέρετε όμως ότι και τις “Μεγάλες Δυνάμεις” ο Θεός θα τις παιδαγωγήσει κατάλληλα. Θα τις πατάξει, όταν δεν θα το περιμένουν και τότε θα ηττηθούν. Τι απέγινε η Ιταλία με τον Μουσολίνι; Τι απέγινε η Γερμανία με τον Χίτλερ; Όλους τους διαίρεσε ο Θεός. Ο Θεός και αυτούς θέλει μετανοιωμένους, όχι μόνον τους χριστιανικούς λαούς. Ο Θεός προνοεί έτσι ώστε πολλοί ειδωλολάτρες να επιστρέψουν στην Ορθοδοξία.
Ο πόλεμος ποτέ δεν έρχεται από τους χριστιανούς, πάντα από τους ειδωλολάτρες. Ένας ηγέτης που είναι μέλος της Εκκλησίας δεν συμμαχεί ποτέ με τους ειδωλολάτρες, ούτε εναντίον ορθοδόξων κρατών.».

«Θα έρθει μία εποχή, κατά την οποία μόνο όσοι βιώνουν τη Χάρη του Θεού θα μπορούν να διακρίνουν το καλό από το κακό. Ο άνθρωπος δεν θα είναι ικανός να επιλέξει ανάμεσα στο καλό και στο κακό μόνο με το νού του. Θα υπάρχουν φοβερές πλάνες. Και μόνον η Χάρις του Θεού είναι ικανή να μας λυτρώσει απ’ αυτές. Γι’ αυτό προσευχηθήτε, γρηγορείτε και προσεύχεστε για να μην πέσετε στον πειρασμό της πλάνης»(σ. 104).

***

Άγιος Γέροντας Σωφρόνιος του Έσσεξ

Δεν μπορεί κανείς να πει ότι οι χριστιανοί είναι ιδιαίτερα ευτυχισμένοι πάνω στη γη. Όχι. Οι διωγμοί είναι αναπόφευκτοι στον κόσμο. Ο κόσμος αρνείται να δεχθεί στην πληρότητα του τον Χριστό, Αυτόν που άφησε να τον σταυρώσουν για όλο τον Αδάμ…
….Από τότε που μας δίνεται να ζήσουμε τον Χριστό… τότε αρχίζει η σύγκρουση με τον κόσμο. Αυτή η σύγκρουση εκφράζεται, για παράδειγμα, με αυτό που παρατηρήσαμε κατά τη διάρκεια των 70 χρόνων στη Ρωσία, έναν απάνθρωπο διωγμό. Ιστορικά είναι ένας απερίγραπτος εφιάλτης. Όταν όμως βλέπουμε ότι ο Ίδιος ο Χριστός, ο Θεός και Δημιουργός, πέρασε από την κένωση και έγινε άνθρωπος για μας, αρχίζουμε να αγαπάμε αυτή την εικόνα του αληθινού Ανθρώπου και δεν μπορούμε πλέον να πάμε να ψάξουμε αλλού, παρ’ όλη τη φτώχεια, τις στερήσεις, τις παντός είδους δοκιμασίες που η αγάπη αυτή συνεπάγεται…
Αρχιμανδρίτου Σωφρονίου (Σαχάρωφ), Οικοδομώντας τον ναό του Θεού μέσα μας και στους αδελφούς μας, τόμοι Α , Ομιλία 34: (25 Ιουνίου 1990)ΝΑ ΠΡΟΣΕΥΧΟΜΑΣΤΕ ΓΙΑ ΟΛΗ ΤΗΝ ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑ, 378, Ιερά Μονή Τιμίου Προδρόμου, Έσσεξ Αγγλίας 2014.

Ο κόσμος όλος κατατυραννείται υπό των συγκρούσεων· συγκρούσεις μεταξύ κρατών διαφόρων κοινωνικών συστημάτων, μεταξύ φυλών και τάξεων, ομολογιών και ιδεολογιών και τα όμοια. Ένεκα των συγχρόνων μέσων μαζικής καταστροφής και αφανισμού ζουν πανταχού πάντες εν ατμοσφαίρα «φόβου και προσδοκίας (συμφορών) των επερχομένων τη οικουμένη» (Λουκ. 21,26). Και ιδού, ιστάμεθα ενώπιον συμπλέγματος προβλημάτων παραδόξων, δυσεπιλύτων. Αφ’ ενός δεν δυνάμεθα να μένωμεν ήσυχοι, διότι ανήκομεν εις την οικογένειαν της ανθρωπότητος και έχομεν κοινά εν πολλοίς πεπρωμένα· αφ’ ετέρου αναθαρρύνουν ημάς οι λόγοι του Χριστού: «Αρχομένων δε τούτων γίνεσθαι ανακύψατε και επάρατε τας κεφαλάς υμών, διότι εγγίζει η απολύτρωσις υμών» (Λουκ. 21,28). Δεν είναι ενταύθα ο τόπος να επιμείνωμεν εκτενέστερον εις την περιγραφήν της καταστάσεως της ήδη υπαρχούσης αποκαλυπτικής εντάσεως· δεν θα εγκαταλείψωμεν όμως το ισχυρόν όπλον, όπερ έδωκεν εις ημάς ο Κύριος: την προσευχήν, «Κύριε Ιησού Χριστέ, Υιέ του Θεού του Ζώντος, ελέησον ημάς και τον κόσμον Σου», και την τέλεσιν της Λειτουργικής Θυσίας, έως ότου τούτο θα είναι πρακτικώς δυνατόν.
Από το βιβλίο του Γέροντος Σωφρονίου Σαχάρωφ, Περί Προσευχής, έκδ. Ι. Μ. Τιμίου Προδρόμου, Έσσεξ Αγγλίας.

Αναρίθμητοι είναι αι μορφαί εμφανίσεως της υπερηφανίας, αλλ’ άπασαι αλλοιώνουν την εικόνα του Θεού εν τω ανθρώπω. Εκτός του Χριστού, άνευ του Χριστού, δεν υπάρχει λύσις εις την τραγωδίαν της επιγείου ιστορίας της ανθρωπότητος. Η γηΐνη ατμόσφαιρα αποπνέει οσμήν αίματος. Η οικουμένη τρέφεται καθ’ εκάστην δι’ ειδήσεων περί φόνων ή βασανισμών των ηττηθέντων εις αδελφοκτόνους συγκρούσεις. Τα μέλανα νέφη του μίσους καλύπτουν από των οφθαλμών ημών το Ουράνιον Φως. Οι άνθρωποι μόνοι δημιουργούν δι’ εαυτούς την κόλασιν αυτών. Άνευ της ολοκληρωτικής αλλαγής ημών δια της μετανοίας, δεν θα επέλθη η λύτρωσις του κόσμου· «λύτρωσις» εκ της φοβερωτέρας πασών των αρών, του πολέμου. Δια τον ταπεινόν φορέα της αγάπης είναι προτιμότερον να φονευθή, ή να φονεύση.
Οψόμεθα τον Θεόν καθώς εστίν,Αρχιμανδρίτου Σωφρονίου (Σαχάρωφ), Περί μετανοίας, έκδ. Ι.Μ. Τιμίου Προδρόμου, Έσσεξ Αγγλίας 1996.

Η απόγνωση για τους κατοίκους του πλανήτη μας δεν παύει να αυξάνει, και είναι βαρύ μέχρις αίματος να προσεύχεται κάποιος για τον κόσμο αυτό, έτσι ως είναι. Υπήρξαν όμως ώρες παραδόξου θριάμβου, όταν η άκρα μωρία των πάντων με διαβεβαίωνε περί της αναπόφευκτης παρουσίας ενός άλλου «πόλου» στο είναι του κόσμου – της Σοφίας. Δεν Την έφθασα, αλλά αυτή έχυνε στην ψυχή μου την ελπίδα της μεταμορφώσεως όλης της κτίσεως, και η προσευχή για όλο τον κόσμο αναζωπυρωνόταν στην καρδιά μου, και το ανέσπερο Φως θεράπευε την ψυχή μου.

Άγιος Πολύκαρπος ιερομάρτυς, επίσκοπος Σμύρνης, οι άγιοι αντιμετώπιζαν τους αμαρτωλούς: προσεκτικά και συμπονετικά Ενεργώντας έτσι, οικοδομείτε τους εαυτούς σας. Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς
https://iconandlight.wordpress.com/2021/02/22/%ce%ac%ce%b3%ce%b9%ce%bf%cf%82-%cf%80%ce%bf%ce%bb%cf%8d%ce%ba%ce%b1%cf%81%cf%80%ce%bf%cf%82-%cf%83%ce%bc%cf%8d%cf%81%ce%bd%ce%b7%cf%82-%ce%bf%ce%b9-%ce%ac%ce%b3%ce%b9%ce%bf%ce%b9-%ce%b1%ce%bd%cf%84/

Ο άγιος Πολύκαρπος τη στιγμή την κρίσιμη σκέφτεται μόνο τους άλλους και όχι τον προσωπικό του κίνδυνο. Κάλλιστος Γουέαρ, Επίσκοπος Διοκλείας
https://iconandlight.wordpress.com/2018/02/22/20577/

Παντοδύναμε Κύριε, μπόλιασε την ταπεινή καρδιά μας με το πανάγιο Όνομά Σου και της υπεραγίας Μητέρας Σου, και ως φοβερός ει εν πάσι τη γη, συντήρησον ημάς εν τω φόβω Σου..
https://iconandlight.wordpress.com/2022/02/22/73260/

Να προσεύχεσαι στην Παναγία και, όσο μπορείς συχνότερα, να λες το “Θεοτόκε Παρθένε”. Η Υπεραγία Θεοτόκος φυλάει όποιον λέει αυτή την προσευχή. Άγιος Ζηνόβιος μητροπολίτης Τετρί-Τσκάρο (Λευκή Πηγή), Γεωργίας
https://iconandlight.wordpress.com/2022/02/23/%ce%ac%ce%b3%ce%b9%ce%bf%cf%82-%cf%83%ce%b5%cf%81%ce%b1%cf%86%ce%b5%ce%af%ce%bc-%ce%b6%ce%b7%ce%bd%cf%8c%ce%b2%ce%b9%ce%bf%cf%82-%ce%bc%ce%b7%cf%84%cf%81%ce%bf%cf%80%ce%bf%ce%bb%ce%af%cf%84%ce%b7/

Ἡ ἐχεμύθεια τῶν πιστῶν ἐν καιρῷ διωγμοῦ… ἐκεῖνος ποὺ ἔχει μίαν ἀκμαία πνευματικότητα, ἀνθηρὰ, προτιμᾶ νὰ γίνει μάρτυς, παρὰ προδότης. π. Ἀθανασίου Μυτιληναίου
https://iconandlight.wordpress.com/2021/04/08/%e1%bc%a1-%e1%bc%90%cf%87%ce%b5%ce%bc%cf%8d%ce%b8%ce%b5%ce%b9%ce%b1-%cf%84%e1%bf%b6%ce%bd-%cf%80%ce%b9%cf%83%cf%84%e1%bf%b6%ce%bd-%e1%bc%90%ce%bd-%ce%ba%ce%b1%ce%b9%cf%81%e1%bf%b7-%ce%b4%ce%b9%cf%89/

Ἀπολυτίκιον
Ἦχος δ’.

Καί τρόπων μέτοχος, καί θρόνων διάδοχος, τῶν Ἀποστόλων γενόμενος, τήν πρᾶξιν εὗρες θεόπνευστε, εἰς θεωρίας ἐπίβασιν· διά τοῦτο τόν λόγον τῆς ἀληθείας ὀρθοτομῶν, καί τῇ πίστει ἐνήθλησας μέχρις αἵματος, Ἱερομάρτυς Πολύκαρπε· πρέσβευε Χριστῷ τῷ Θεῷ, σωθῆναι τάς ψυχάς ἡμῶν.

Ἀπολυτίκιον.
Ἦχος δ’. Ταχὺ προκατάλαβε.

Τήν κλῆσιν τοῖς ἔργοις σου ἐπισφραγίσας σοφέ, ἐλαία κατάκαρπος ὤφθης ἐν οἴκῳ Θεοῦ, Πολύκαρπε ἔνδοξε∙ σύ γαρ ως Ἱεράρχης, καί στεῤῥός Ἀθλοφόρος, τρέφεις τήν Ἐκκλησίαν, λογικῇ εὐκαρπίᾳ, πρεσβεύων Ἱερομάρτυς, ὑπέρ τῶν ψυχῶν ἡμῶν.

Ἀπολυτίκιον τῆς Ἁγίας Γοργονίας
Ἦχος α΄. Τῆς ἐρήμου πολίτης.

Γρηγορίου τοῦ πάνυ τήν ὁμαίμονα ἄσωμεν, ἄσμασιν ἐνθέοις ὡς τύπον ἐγκρατείας τῆς σώφρονος. Συζήσασα τῷ φόβῳ τοῦ Θεοῦ, χορεύει νῦν ἐν πόλοις οὐρανοῦ, Γοργονία ἡ τό ὄμμα τό τῆς ψυχῆς ἐξόχως ἐκλαμπρύνασα. Δόξα τῷ ἁγιάσαντι αὐτήν, δόξα τῷ θαυμαστώσαντι, δόξα τῷ ἐκμαγεῖον ἀρετῆς καί εἰκόνα ταύτην δείξαντι.

Ἀπολυτίκιον τοῦ Ἁγίου Νέου Ἱερομάρτυρος Λαζάρου τοῦ ἐν Τριπόλει.
Ἦχος πλ. α΄. Τὸν συνάναρχον Λόγον.

Ἱερόαθλε Μάρτυς Ὑψίστου Λάζαρε, ὁ κατα-σβέσας καμίνου τὸ πῦρ αἱμάτων ῥοαῖς, τῶν τιμίων σου ἐσχάτοις ἐν τοῖς ἔτεσιν, ὡς Μαντινείας φῶς λαμπρόν, καὶ Τριπόλεως φανόν, ὑπέρφωτον σὲ τιμῶμεν, καὶ ἐκζητοῦμεν σὴν χάριν, οἱ ἐν πυρὶ παθῶν καιόμενοι.

Κάθισμα
Ἦχος πλ. δ’. Τὴν Σοφίαν καὶ Λόγον.

Τὸν τῆς χάριτος βότρυν ἐν τῇ ψυχῇ, ἀληθῶς γεωργήσας Πάτερ σοφέ, ὡς οἶνον ἐξέβλυσας, τὸν τῆς πίστεως λόγον, τὸν εὐφραίνοντα πάντων, Πιστῶν τὴν διάνοιαν, καὶ θαυμάτων ὤφθης ἀπέραντον πέλαγος· ὅθεν καὶ Μαρτύρων, καλλονὴ ἀνεδείχθης, πυρὶ τελειούμενος, καὶ φωτὸς ἀξιούμενος, ἀϊδίου Πολύκαρπε· Πρέσβευε Χριστῷ τῷ Θεῷ, τῶν πταισμάτων ἄφεσιν δωρήσασθαι, τοῖς ἑορτάζουσι πόθῳ, τὴν ἁγίαν Μνήμην σου.

Τους ανθρώπους που έχουν καλωσύνη, θα δης, ο καλός Θεός θα τους βολέψη με κάποιο τρόπο, και τελικά θα τους πάη στον Παράδεισο. Να μην ξεχνούμε ότι όλοι έχουμε κληρονομιά από τον Θεό την καλωσύνη. Αγίου Παϊσίου Αγιορείτου

Συναξάριον.
Τῇ ΚΒ΄(22) τοῦ μηνός Φεβρουαρίου, Μνήμη τοῦ Ὁσίου Βαραδάτου.(5ος αι.)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τῆς εὑρέσεως τῶν λειψάνων τῶν Ἁγίων Μαρτύρων, τῶν ἐν τοῖς Εὐγενίου, ἥτις συνέβη ἐν τοῖς χρόνοις Ἀρκαδίου τοῦ βασιλέως (395-423).
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τοῦ Ὁσίου Ἀθανασίου, τοῦ ἐν τῷ Παυλοπετρίῳ, τοῦ ῾Ομολογητοῦ.(821)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ἡ Ἁγία Μάρτυς Ἀνθοῦσα, καὶ οἱ Δώδεκα αὐτῆς οἰκέται, ξίφει τελειοῦνται.(68)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ὁ Ἅγιος Μάρτυς Συνετός, ξίφει τελειοῦται.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τῶν Ὁσίων Θαλασσίου καὶ Λιμναίου.(5ος αι.)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τοῦ Ἁγίου Τελεσφόρου, ἐπισκόπου Ῥώμης.(136 )
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τοῦ Ἁγίου Βλασίου τοῦ ἐπισκόπου.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τοῦ Ἁγίου Ἀρίστωνος τοῦ θαυματουργοῦ, ἐπισκόπου Ἀρσινόης τῆς Κύπρου, τοῦ Θαυματουργοῦ.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τοῦ Ὁσίου Λεοντίου τοῦ Μυροβλύτου, τοῦ ἐν τῷ Ὄρει τοῦ Κοντοβακίου ἀσκήσαντος, ἐν ὁρίοις τῆς Ἀτταλείας.(6ος αι.)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τῶν Ἁγίων Ἐννέα Παιδομαρτύρων τῶν ἐν Κολᾷ τῆς Γεωργίας· Γουαράμ, Ἀταρνέρσε, Μπακάρ, Βάτσε, Μπατζίμι, Τάτσι, Τζουανσέρι, Ῥαμάζι καὶ Παρσμάν, κατὰ τὸν 6ον αἰῶνα ἀθλησάντων.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τοῦ Ὁσίου Γερμανοῦ τοῦ Στολομπέν, τοῦ Ῥώσσου.(1614)

Στίχοι
Τοὺς Ἀγγελικοῖς τάγμασιν ἰσαρίθμους,
Παιδομάρτυρας ὑμνῶ τῆς Γεωργίας.

Η καλωσύνη κι η συμπόνοια κριτήριο σωτηρίας
Αγίου Παϊσίου Αγιορείτου

Γέροντα, τι θα γίνουν οι άνθρωποι που έχουν καλωσύνη αλλά δεν πιστεύουν;

– Νομίζεις ότι δεν πιστεύουν; Αλλά ας πούμε ότι δεν πιστεύουν. Όταν ήταν μικροί, η μάνα τους δεν τους κοινωνούσε; Αλλά και να μην τους κοινωνούσε, δεν βαφτίσθηκαν, δεν μυρώθηκαν; Δεν είναι γεννημένοι από ορθόδοξες και βαφτισμένες μάνες; Ε, αυτούς τους ανθρώπους που έχουν καλωσύνη, θα δης, ο καλός Θεός θα τους βολέψη με κάποιο τρόπο, είτε με δοκιμασίες είτε με μια αρρώστια είτε με ταλαιπωρίες είτε με έναν σεισμό είτε με έναν κεραυνό είτε με έναν κατακλυσμό είτε με έναν λόγο κ.λ.π. , και τελικά θα τους πάη στον Παράδεισο. Πολλές φορές ίσως παρουσιασθή και ένας Άγιος ή ένας Άγγελος σε έναν τέτοιο άνθρωπο παρόλο που δεν δικαιούται αυτήν την μεγάλη ευλογία. Μπορεί όμως να το κάνη και αυτό ο Χριστός, αφού πρώτα χρησιμοποιήση όλα τα άλλα. Αλλά συχνά τι παθαίνουν οι άνθρωποι αυτοί; Πηγαίνει ο διάβολος και τους ξεγελάει και πολλοί, οι καημένοι, πλανιούνται, γιατί αρχίζει ο διάβολος να τους λέη: «Α, εσένα σου έδειξε τέτοιο μεγάλο θαύμα, γιατί μπορείς να σώσης τον κόσμο». Και ο ταλαίπωρος δεν λέει: «Θεέ μου, πώς να Σε ευχαριστήσω; Εγώ δεν ήμουν άξιος για τέτοια χάρη». Αντί δηλαδή να νιώση συντριβή, δέχεται τους λογισμούς που του φέρνει ο διάβολος και υπερηφανεύεται. Μετά ξαναπηγαίνει ο διάβολος και του στήνει «τηλεόραση», του δείχνει Αγγέλους, Αγίους και του λέει: «Εσύ θα σώσης την οικουμένη». Αν αυτός ο άνθρωπος συνέλθη, πάλι ο Καλός ο Θεός θα τον βοηθήση.

Πάντως να μην ξεχνούμε ότι όλοι έχουμε κληρονομιά από τον Θεό, για αυτό σε όλους τους ανθρώπους στο βάθος υπάρχει καλωσύνη. Ο διάβολος όμως όλα τα μολύνει. Μερικοί έχουν διατηρήσει αυτήν την καλωσύνη, έστω κι αν δεν ζουν κοντά στην Εκκλησία. Ε, αυτούς θα τους βολέψη ο Θεός. Για αυτό, όταν βλέπετε άνθρωπο να έχη παρασυρθή και να έχη αμαρτωλή ζωή, αλλά να είναι πονόψυχος – βλέπει λ.χ. έναν άρρωστο και ραγίζει η καρδιά του, έναν φτωχό και τον βοηθάει – από εκεί να καταλάβετε ότι αυτόν δεν θα τον αφήση ο Θεός, θα τον βοηθήση. Και όταν βλέπετε έναν άνθρωπο απομακρυσμένο από τον Θεό να είναι σκληρός, άσπλαχνος κ.λ.π., τότε πρέπει να κάνετε μέρα- νύχτα προσευχή, να κάνη « αποβίβαση» ο Θεός στην καρδιά του, για να πάρει στροφή.

Τα κρίματα του Θεού είναι άβυσσος. Ένα πράγμα ξέρω: όσοι ζουν κοσμική ζωή, γιατί δεν βοηθήθηκαν, αλλά παρασύρθηκαν ή και σπρώχθηκαν στο κακό, ενώ είχαν καλή διάθεση, αυτοί συγκινούν τον Θεό και ο Θεός θα τους βοηθήση. Θα χρησιμοποιήση διάφορους τρόπους, να βρουν τον δρόμο τους. Δεν θα τους αφήση. Ακόμη και την ώρα του θανάτου θα τους οικονομήση να βρίσκωνται σε καλή κατάσταση.

Πηγή: Από το βιβλίο του Αγίου Παϊσίου Αγιορείτου – «Πνευματική αφύπνιση», Λόγοι Β’, Ι. Ησυχαστήριον ” Ευαγγελιστής Ιωάννης ο Θεολόγος” Σουρωτή Θεσσαλονίκης

***

Όταν θέλω να κάνω ελεημοσύνη και δεν έχω να δώσω, τότε κάνω ελεημοσύνη με αίμα. Ο άλλος που έχει και δίνει υλική βοήθεια, νιώθει και χαρά, ενώ αυτός που δεν έχει να δώση, συνέχεια υποφέρει και ταπεινωμένος λέει: «Δεν έκανα ελεημοσύνη». Η καλή διάθεση είναι το πάν.

Η ελεημοσύνη στους πονεμένους, χήρες, ορφανά κ.λπ. πάρα πολύ βοηθάει και για την ανάπαυση των κεκοιμημένων. Γιατί, όταν δίνη κανείς ελεημοσύνη για έναν κεκοιμημένο, οι άλλοι λένε: «Θεός σχωρέσ᾿ τον. Να αγιάσουν τα κόκκαλά του». Κάνουν δηλαδή καρδιακή προσευχή και αυτό είναι που βοηθάει πολύ τους κεκοιμημένους.

Και μόνον ο πόνος που νοιώθει κανείς για κάποιον είναι σαν ευχή.
Η πνευματική εργασία στον εαυτό μας είναι αθόρυβη εργασία στον πλησίον, γιατί μιλάει το παράδειγμα, και τότε μιμούνται οι άνθρωποι το καλό που βλέπουν και διορθώνονται.

Να παρακαλούμε το Χριστό να μας προσθέση πίστη και να μας την αυξήση.

Μήν ξεχνάτε ότι περνούμε δύσκολους καιρούς και χρειάζεται πολλή προσευχή. Να θυμάστε την μεγάλη ανάγκη που έχει ο κόσμος σήμερα και την μεγάλη απαίτηση που έχει ο Θεός από μας για προσευχή. Να εύχεσθε για την γενική εξωφρενική κατάσταση όλου του κόσμου, να λυπηθή ο Χριστός τα πλάσματά Του, γιατί βαδίζουν στην καταστροφή. Να επέμβη θεϊκά στην εξωφρενική εποχή που ζούμε, γιατί ο κόσμος οδηγείται στην σύγχυση, στην τρέλλα και στο αδιέξοδο.
Μάς κάλεσε ο Θεός να κάνουμε προσευχή για τον κόσμο, που έχει τόσα προβλήματα! Οι καημένοι δεν προλαβαίνουν έναν σταυρό να κάνουν. Εάν εμείς οι μοναχοί δεν κάνουμε προσευχή, ποιοί θα κάνουν;

Πρέπει να βοηθήσουμε με την προσευχή τον κόσμο όλο, να μην κάνη ο διάβολος ό,τι θέλει. Έχει αποκτήσει δικαιώματα ο διάβολος. Όχι ότι τον αφήνει ο Θεός, αλλά δεν θέλει να παραβιάση το αυτεξούσιο. Γι᾿ αυτό εμείς να βοηθήσουμε με την προσευχή. Όταν πονάη κανείς για την σημερινή κατάσταση που επικρατεί στον κόσμο και προσεύχεται, τότε βοηθιούνται οι άνθρωποι, χωρίς να παραβιάζεται το αυτεξούσιο.

Πολύ πληγώνομαι, όταν βλέπω μοναχούς να ενεργούν ανθρωπίνως και όχι με την προσευχή δια μέσου του Θεού στα δυσκολοκατόρθωτα ανθρωπίνως. Ο Θεός μπορεί όλα να τα τακτοποιήση.

Μια ευχή καλή, καρδιακή, έχει περισσότερη δύναμη από χιλιάδες λόγια, όταν οι άλλοι δεν παίρνουν από λόγια.

Οσία Θεοκτίστη του Βορονέζ η δια Χριστόν σαλή, ’’Αυτή η δούλη του Θεού έφτασε στο μέτρο του Μ. Αντωνίου. Ας χαιρόμαστε και ας σκιρτούμε και ας επαναλαμβάνουμε με δυνατή ηχώ στα αυτιά του κόσμου: ναι, ναι, πράγματι είμαστε ανόητοι για χάρη του Χριστού!
https://iconandlight.wordpress.com/2022/02/21/%ce%bf%cf%83%ce%af%ce%b1-%ce%b8%ce%b5%ce%bf%ce%ba%cf%84%ce%af%cf%83%cf%84%ce%b7-%cf%84%ce%bf%cf%85-%ce%b2%ce%bf%cf%81%ce%bf%ce%bd%ce%ad%ce%b6-%ce%b7-%ce%b4%ce%b9%ce%b1-%cf%87%cf%81%ce%b9%cf%83%cf%84/

Ἀπολυτίκιον.
Ἦχος α’. Τὸν τάφον σου Σωτήρ.

Ὡς ρόδα νοητά, καὶ χαρίτων ταμεῖα, ἐφάνησαν ἐκ γῆς, τὰ σεπτὰ ὑμῶν σκηνή, πανένδοξοι Μάρτυρες, Ἐκκλησίας ἑδραίωμα, διαπνέοντα, τῶν ἰαμάτων τὴν χάριν, καὶ παρέχοντα, ὀσμὴν ζωῆς τοὶς ἐκ πόθου, ὑμᾶς μακαρίζουσι.

Ἀπολυτίκιον.
Ἦχος πλ. α΄. Τὸν συνάναρχον Λόγον.

Τοὺς ἐννέα τιμήσωμεν Παιδομάρτυρας
Κολᾶ κοιλάδος ἐν ῥείθροις
τοῦ Κύρου τοῦ ποταμοῦ
βαπτισθέντας καὶ λευκὸν Χριστοῦ ἱμάτιον
ἐνδυσαμένους, πορφυροῦν
ὃ ἐφοίνιξαν ταχὺ
αἱμάτων αὐτῶν τιμίων
ῥοαῖς, ὡς παῖδας ἐνδόξους
αὐτῶν πρεσβείας ἐκδεχόμενοι.

Απολυτίκιον.
Ήχος γ’. Θείας πίστεως.

Θείοις σκάμμασι, της εγκρατείας, σκεύος γέγονας, της απαθείας, Βαραδάτε Αγγέλων συνόμιλε, και Παρακλήτου την χάριν δεξάμενος, πάσι παρέχεις ταχείαν βοήθειαν. Πάτερ Όσιε, Χριστόν τον Θεόν ικέτευε, δωρήσασθαι ημίν το μέγα έλεος.

Ἀπολυτίκιον
Ἦχος δ’. Ταχὺ προκατάλαβε.

Τῆς ποίμνης σου ἄριστα ἱεραρχήσας, σοφέ, φωτὶ κατελάμπρυνας ταύτην Χριστοῦ τοῦ Θεοῦ, Ἀρίστων μακάριε- ὅθεν καὶ τὴν ψυχήν σου, θεῖοι ἄγγελοι ἦραν, ἶνα τὸ στέφος λαβῆς, ὡς πιστὸς οἰκονόμος, πρεσβεύων ἀκαταπαύστως ὑπὲρ τῶν τιμώντων σε.

Ό,τι κάνουμε, για να αναπαύσουμε τον αδελφό μας, είναι σαν να το κάνουμε στον Ίδιο τον Χριστό. Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης

Ένας σοφός είπε κάποτε, “κάθε κοινωνία κρίνεται, από το πώς μεταχειρίζεται τους πιο αδύναμους ανάμεσά της”

Σε ένα δείπνο, για φιλανθρωπικό σκοπό, ενός σχολείου για παιδιά με ειδικές ανάγκες, ο πατέρας ενός αυτιστικού παιδιού διηγήθηκε την παρακάτω ιστορία, που δεν θα την ξεχάσει κανείς από όσους την άκουσαν εκείνη τη μέρα.

Έκανε μια ερώτηση στους παρευρισκόμενους:
“Όταν η φύση δεν παρεμποδίζεται από εξωτερικές επιρροές, όλα γίνονται τέλεια. Ακόμα ο γιος μου, ο Shay, δεν μπορεί να μάθει τα πράγματα όπως τα άλλα παιδιά. Δεν μπορεί να καταλάβει τα πράγματα όπως τα άλλα παιδιά. Πού είναι η φυσική τάξη των πραγμάτων στο γιο μου;”
Όλοι στην αίθουσα αναρωτιόνταν σιωπηλά και γεμάτοι απορία. Ο πατέρας συνέχισε.

“Όταν ένα παιδί σαν τον Shay που είναι πνευματικά ανάπηρο, έρχεται στη ζωή, η ευκαιρία να καταλάβεις την αληθινή ανθρώπινη φύση είναι, το πώς οι υπόλοιποι άνθρωποι θα συμπεριφερθούν σ’ αυτό το παιδί.”

Ο Shay κι εγώ, περάσαμε έξω από ένα πάρκο, όπου κάποια αγόρια που γνώριζαν τον Shay, έπαιζαν μπέιζμπολ.
Ο Shay με ρώτησε, “μπαμπά, νομίζεις ότι θα μ’ αφήσουν να παίξω μαζί τους;”
Εγώ ήξερα ότι τα περισσότερα αγόρια, δεν θα ήθελαν κάποιον σαν τον Shay στην ομάδα τους.
Μα ήξερα, και καταλάβαινα σαν πατέρας, ότι αν του δινόταν η ευκαιρία να παίξει, θα του έδινε πολύ μεγάλη χαρά και επίσης ένα αναγκαίο αίσθημα ένταξης, μαζί με κάποια εμπιστοσύνη που θα γινόταν αποδεκτός από τα άλλα παιδιά, παρά την αναπηρία του.

Πλησίασα λοιπόν ένα απο τα παιδιά, και το ρώτησα χωρίς βέβαια να περιμένω και πολλά, αν ο Shay θα μπορούσε να παίξει μαζί τους.

Το αγόρι κοίταξε γύρω του σαν να ζητούσε κάποια υποστήριξη, μα στο τέλος απάντησε, “χάνουμε έξι γύρους, και το παιχνίδι είναι στον όγδοο γύρο. Γιατί όχι, μπορεί να παίξει στην δική μας ομάδα, και θα προσπαθήσουμε να τον βάλουμε να παίξει στον επόμενο γύρο, να αποκρούσει τις βολές αν το θέλει.

Ο Shay πήγε με δυσκολία μέχρι τον πάγκο της ομάδας, για να φορέσει την μπλούζα της ομάδος. Τον παρακολουθούσα με μάτια δακρυσμένα και μια θέρμη στην καρδιά μου.

Τα αγόρια της ομάδας, είδαν την χαρά μου, που τον αποδέχτηκαν στην ομάδα τους.
Στο τέλος του όγδοου γύρου, η ομάδα του Shay νικούσε μερικούς πόντους, αλλά ήταν ακόμη πίσω τρεις πόντους για να κερδίσουν τον γύρο.
Στην αρχή του ένατου γύρου, ο Shay έβαλε το γάντι και έπαιξε δεξιά στο γήπεδο.
Αν και οι μπαλιές δεν ήρθαν προς την κατεύθυνσή του, έδειχνε ενθουσιασμένος, δείχνοντας την χαρά του, και μόνο που βρισκόταν εκεί, χτυπώντας όλο χαρά τα χεράκια του.

Το χαμόγελό του ήταν από το ένα αυτί στο άλλο, όταν με κοίταζε που τον χαιρετούσα από την εξέδρα.
Προς το τέλος του ένατου γύρου, η ομάδα του Shay πήρε κι άλλους πόντους.
Με δύο παίκτες έξω, και τρεις έξω από την βάση, οι πιθανότητες να κερδίσει γύρους, ήταν κοντά στην βάση, και ο Shay καθορίστηκε σαν ο επόμενος για να αποκρούσει τις βολές.
Σ’ αυτό το κρίσιμο σημείο, αναρωτήθηκα αν θα αφήσουν τον Shay να δοκιμάσει να αποκρούσει, και να χάσουν τις πιθανότητες να κερδίσουν το παιχνίδι.

Για μεγάλη μου έκπληξη, ..τον άφησαν!

Όλοι γνωρίζανε ότι ήταν αδύνατον να χτυπήσει ο Shay την μπάλα, τη στιγμή που δεν ξέρει καν, πώς να κρατήσει κατάλληλα το ρόπαλο, πόσο μάλλον να στοχεύσει την μπάλα.
Εντούτοις, ο Shay πήρε θέση.
Ο αντίπαλος παίχτης, που πετάει την μπάλα, αναγνώρισε ότι η ομάδα του Shay έβαλε την νίκη του παιχνιδιού σε δεύτερη μοίρα, για να δώσουν την ευκαιρία στο παιδί αυτό, να χαρεί αυτήν τη στιγμή, γι αυτό και ήρθε πιο κοντά, προσπαθώντας να τον βοηθήσει να τα καταφέρει ρίχνοντας την μπάλα απαλά στον Shay.

Στην πρώτη προσπάθεια, ο Shay κούνησε αδέξια το ρόπαλο και αστόχησε.
Ο αντίπαλος παίκτης, ήρθε ακόμη πιο κοντά του λίγα βήματα, για να του πετάξει ακόμη πιο απαλά την μπάλα. Ο Shay κούνησε πάλι αδέξια το ρόπαλο, μα αυτή τη φορά βρήκε τυχαία την μπάλα, στέλνοντάς την πολύ κοντά, και μάλιστα σε έναν αντίπαλο.
Το παιχνίδι τώρα, κανονικά θα είχε τελειώσει.
Ο αντίπαλος όμως, σήκωσε την μπάλα, και, ενώ θα μπορούσε να την πετάξει στην πρώτη βάση, βγάζοντας τον Shay έξω από το παιχνίδι, πέταξε επίτηδες την μπάλα πολύ ψηλά, πάνω από το κεφάλι του συμπαίκτη του, και μακρυά κι από τους άλλους συμπαίκτες του.

Όλοι στις εξέδρες, και από τις δύο ομάδες, άρχισαν να φωνάζουν, “Shay τρέξε στην πρώτη βάση, τρέξε, τρέξε…”

Ποτέ στη ζωή του ο Shay δεν έτρεξε τόσο μακρυά, μα έφτασε στην πρώτη βάση γεμάτος ενθουσιασμό και με ορθάνοιχτα από χαρά μάτια, κοιτώντας γύρω του απορημένα και σαστισμένα, να καταλάβει τι άλλο πρέπει τώρα να κάνει…

Η εξέδρα συνέχισε τότε, “Shay, τρέξε στη δεύτερη βάση, Shay τρέξε..τρέξε..”

Με την ανάσα κομμένη και άτσαλα, έτρεξε προς τη δεύτερη βάση. Μέχρι όμως να φτάσει ο Shay στη δεύτερη βάση, ο δεξιός αντίπαλος είχε ήδη πιάσει την μπάλα.
Ήταν ο μικρότερος της αντίπαλης ομάδας, και είχε πλέον όλη την ευκαιρία, να γίνει ο ήρωας της ομάδας του.
Θα μπορούσε να πετάξει την μπάλα στον συμπαίκτη της δεύτερης βάσης, όπου θα έβγαζε έξω τον Shay, μα κατάλαβε τις προθέσεις του συμπαίκτη του που έριχνε τις βολές, και την έριξε ψηλά, προς τον συμπαίκτη της τρίτης βάσης.
Ο Shay έτρεξε προς την τρίτη βάση σαν ξετρελαμένος, καθώς οι παίκτες της ομάδας του έτρεξαν κι εκείνοι προς τη βάση.

Όλοι φωνάζαμε, “Shay, Shay, Shay!!!”

Ο Shay έφτασε στην τρίτη βάση, αλλά με την κρυφή βοήθεια του αντίπαλου παίχτη της τρίτης βάσης, ο οποίος σταμάτησε να τρέχει να προλάβει την μπάλα, για να δείξει στον Shay την σωστή κατεύθυνση, το πού ήταν η τρίτη βάση, λέγοντάς του “από δώ, από δώ Shay..”
Καθώς ο Shay πέρασε από την τρίτη, τα αγόρια και των δύο ομάδων και οι θεατές στις εξέδρες, ξεσηκώθηκαν φωνάζοντας “Shay, τρέξε στη βάση ένα τώρα, τρέξε στη βάση ένα..”
Ο Shay έφτασε στη βάση, πάτησε στον βατήρα, κερδίζοντας το παιχνίδι, και όλοι τον ζητωκραύγασαν σαν τον ήρωα, που βοήθησε να νικήσει η ομάδα.

Εκείνη την ημέρα, συνέχισε με δάκρυα ο πατέρας, τα αγόρια και από τις δύο ομάδες, και ο κόσμος στις εξέδρες, βοήθησαν να φέρουν ένα κομμάτι αληθινής αγάπης και ανθρωπιάς σ’ αυτόν τον κόσμο, να δώσουν χαρά σε μια ψυχούλα, που τόσο την λαχταρούσε και που τόσο την είχε ανάγκη.

Ο Shay δεν τα κατάφερε μέχρι το επόμενο καλοκαίρι, πέθανε εκείνο τον χειμώνα, χωρίς όμως να ξεχάσει ποτέ, πώς ήταν ο “ήρωας” που με έκανε τόσο χαρούμενο εκείνη την ημέρα, και την χαρά που έδωσε στην μητέρα του, και που με δάκρυα αγκάλιασε τον μικρό της ήρωα σαν πήγαμε σπίτι.

***

Ήταν γιατρός ιεραπόστολος στην Ινδία και δούλευε κυρίως ανάμεσα στους λεπρούς. κάποια μέρα του έφεραν τρεις εγκληματίες λεπρούς. Με δική του ευθύνη ζήτησε να τους βγάλουν τις χειροπέδες και περιποιήθηκε με αγάπη τις πληγές τους. Λίγο καιρό αργότερα, χρειάστηκε να πάει μέσα στη νύχτα σε έναν ασθενή που τον κάλεσε.
Φοβόνταν όμως να αφήσει τη γυναίκα του και τα παιδιά του μόνα τους, γνωρίζοντας ότι αυτοί οι τρεις εγκληματίες ήταν ελεύθεροι. Η γυναίκα του τον παρότρυνε παρόλα αυτά να πάει, λέγοντας ότι ο Θεός θα τους προστάτευε. Έτσι λοιπόν έφυγε.Το άλλο πρωί η γυναίκα του έκπληκτη βρήκε τους τρεις άντρες ξαπλωμένους έξω από την πόρτα. Ο ένας της είπε: Μάθαμε ότι ο γιατρός έφυγε τη νύχτα. Μείναμε εδώ από έξω ώστε να μην σας συμβεί τίποτε κακό.
Η αγάπη είναι δύναμη. Όσο πιο πολλή δίνεις, τόσο πιο πολλή έχεις. Η αγάπη μαλακώνει και αλλάζει καρδιές. Η αγάπη του Θεού μαλάκωσε τη δική μας καρδιά και μας κέρδισε από την αμαρτία στην αιώνια Βασιλεία Του.

***

Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης

Οι υγιείς που έχουν αγάπη και ταπείνωση, πολλές φορές μαλώνουν από αγάπη ποιος να πρωτοσηκώση τα βαρύτερα και να αρπάξη τα χειρότερα πράγματα ή να κρατήση τα σάπια για τον εαυτό του, για να τα φάη, και τα καλύτερα να δώση στον πλησίον του, που είναι ο Χριστός· και, ενώ τρώει τα σάπια, αισθάνεται μεγαλύτερη γλυκύτητα από τον αδελφό που τρώει τα γερά, διότι τρώει και την αγάπη και τρώγεται από την αγάπη. (Έτσι αλληλοτρώγονται οι πνευματικοί άνθρωποι).

Καθώς τα υγιέστατα αδέλφια από αγάπη προς τα αδύνατα ή φιλάσθενα αδέλφια τους πάντοτε σηκώνουν τα βαρύτερα πράγματα και αφήνουν τα ελαφρότερα, έτσι και τα καλά αδέλφια στην Πνευματική ζωή πάντοτε παίρνουν το βαρύ άδικο και αφήνουν το ελαφρό δίκαιο στους αδύνατους.

Όσοι δεν έρχονται στην θέση των πονεμένων συνανθρώπων τους, εγκαταλείπονται από τον Θεό, και πέφτουν τότε άσχημα και μαθαίνουν να πονάνε. Ενώ εκείνοι που πονάνε και ενδιαφέρονται όλο για τους άλλους και αδιαφορούν για τον εαυτό τους, προστατεύονται από τον Θεό και φροντίζονται από τον Θεό και από τους ανθρώπους.  

Βλέπουμε λ.χ. έναν ανάπηρο. Εάν σκεφθούμε: «αν εγώ ήμουν ανάπηρος και δεν μπορούσα να περπατήσω, πώς θα ένιωθα;», θα τον πονέσουμε.
Ή, αν ζητήση την βοήθειά μας κάποιος που έχει προβλήματα, αμέσως πρέπει να σκεφθούμε: «Αν είχα εγώ τα δικά του προβλήματα, δεν θα ήθελα να με βοηθήσουν;», κι έτσι θα τον πονέσουμε.
Αλλά και δοκιμασίες να περνά κανείς, όταν έχη αγάπη αληθινή, με πόνο, τον δικό του πόνο τον ξεχνάει και πονάει για τον άλλον.

Εγώ, όταν μου μιλάη ο άλλος για τον πόνο του, κι επάνω σε σπασμένα γυαλιά να κάθωμαι ή σε αγκάθια να πατάω, δεν καταλαβαίνω τίποτε.

Οι άνθρωποι που έχουν αγάπη και καλοσύνη, μοιάζουν με τους Αγγέλους, που μεταφέρουν χαρά και αγαλλίαση, όπου και εάν βρεθούν.

Στο πρόσωπο του αδελφού μας βλέπουμε τον Χριστό.
Γιατί, ό,τι κάνουμε, για να αναπαύσουμε τον αδελφό μας, είναι σαν να το κάνουμε στον Ίδιο τον Χριστό.
«Εφ᾿ όσον εποιήσατε ενί τούτων των αδελφών μου των ελαχίστων, είπε ο Χριστός, εμοί εποιήσατε».

Εμείς είμεθα εκείνοι οι τρεις ξένοι που εφίλευσες στο σπίτι σου με πλούσια και αβραμιαία καρδιά και μας έστειλε ο Κύριος προς βοήθειά σου, να σε ανταμείψουμε για την πολλή αγάπη που μας έδειξες…

Θαυμάσια οπτασία κάποιου ελεήμονος και ευλαβούς χριστιανού

Ένας παντρεμένος άνθρωπος που είχε παιδιά και δούλους και άφθονο πλούτο, ήταν πολύ ελεήμων και φιλόξενος. Μία νύκτα, αφού εδείπνησε, κοιμήθηκε και το πρωί τον εβρήκαν ξαπλωμένο στη γη, ψυχρό, αναίσθητο, σαν να ήταν πεθαμένος. Οι συγγενείς του τον εσήκωσαν, τον έβαλαν στο στρώμα, κάνοντάς του διάφορες γιατρειές και ζεσταίνοντάς τον για να αναζήση, αλλά μάταια εκοπίαζαν. Μετά από πολλές ημέρες ήλθε στον εαυτό του και ερωτήθηκε από τους συγγενείς του να τους ειπεί τί έπαθε και πού βρισκόταν τόσες ημέρες νεκρός. Εκείνος δεν αποκρινόταν, μόνο έκλαιγε απαρηγόρητα και ακατάπαυστα και, μέχρι του θανάτου του, δεν είπε τίποτε σε κανέναν. Όταν πλησίαζε το τέλος, εκάλεσε τον μεγαλύτερο γιο του και του είπε τα εξής μπροστά σε όλους:

«Αγαπητό μου παιδί, αυτή την τελευταία εντολή σου δίνω προστακτικά και σε διατάζω να την τηρής αυστηρά, όσο μπορείς. Να δίνεις ελεημοσύνη στους πτωχούς και να έχεις πολλή συμπάθεια στους ξένους και οδοιπόρους. Να τους περιποιείσαι στο σπίτι σου με πολλή αγάπη, να τους υπηρετής πρόθυμα και να τους δίνεις άφθονα, όσα χρειάζονται, καθώς είδες να κάνω και εγώ μέχρι τώρα. Διότι η φιλοξενία είναι η πιο ευπρόσδεκτη στον Θεό απ’ όλες τις αρετές και όποιος την εκτελεί επιμελώς, για την αγάπη του Θεού, ευρίσκει πολύ μισθό στην ουράνια Βασιλεία Του. Και για να παρακινηθήτε όλοι οι συγγενείς μου σ’ αυτή την φιλόθεη πράξη της καλωσύνης και συμπαθείας προς τους ξένους και πτωχούς, την τελευταία αυτή ημέρα μου θα σας διηγηθώ την φοβερή οπτασία που είδα, όταν με ευρήκατε ωσάν αποθαμμένον προ ετών, κάτω στο πάτωμα του σπιτιού μας.

Γνωρίζετε ότι από την νεότητά μου είχα πολλή ευλάβεια στην Υπεραγία Θεοτόκο και κάθε ημέρα της εδιάβαζα εγκώμια και ευχές. Γι’ αυτό μου τον πόθο και την αγάπη που είχα με όλη μου την ψυχή και την καρδιά, με αξίωσε ο Δεσπότης, με τις δικές της πρεσβείες, να απολαύσω πολλές δωρεές και χάριτες, μα προπαντός για τη συμπάθεια που είχα για τους πτωχούς και ξένους, καθώς εσείς το ξέρετε, υποδεχόμενος τον καθένα με αγάπη και παρέχοντας άφθονα, όλα τα χρειαζόμενα.

Την νύκτα εκείνη που είδα την οπτασία, άκουσα φωνή που εφώναξε με το όνομά μου λέγοντας: «Σήκω από το κρεβάτι και ακολούθησέ με». «Όταν σηκώθηκα, μ’ έπιασε βίαια εκείνος που με φώναξε από το χέρι και με ωδήγησε σ’ ένα μεγάλο λιβάδι. Τότε αυτός έγινε άφαντος και εγώ μόνος μου, μη ξέροντας τι να κάνω, άκουσα πίσω μου ξαφνικά φοβερές φωνές και ταραχές. Γυρίζοντας πίσω βλέπω ένα άπειρο πλήθος δαιμόνων και ήρχοντο κατεπάνω μου να με αρπάξουν ως θηρία ανήμερα. Εγώ, καθώς τους είδα, όσο μπορούσα, έτρεχα με ασυγκράτητο φόβο έως ότου έφθασα σε ένα σπίτι και μπαίνοντας μέσα έκλεισα την πόρτα. Αλλά αυτοί την έσπασαν και μπήκαν μέσα να μ’ αρπάσουν. Αλλά για να καταλάβεις καλλίτερα, άκουσε και αυτά. Είναι τώρα τρία χρόνια αφ’ ότου επήρα ένα ξένο εδώ στο σπίτι μου, από το βράδυ της εορτής των Αγίων Πάντων για να τον φιλοξενήσω, κατά την συνήθειά μας. Φθάνοντας στο σπίτι, ευρήκα και άλλον ξένο, που είχε κρατήσει η μητέρα σου, κατά το πρόσταγμά μου που της είχα δώσει, να υποδέχεται και φιλοξενή τον καθένα ως άγγελο Κυρίου και σε λίγο έφερε άλλον έναν και ο αδελφός σου. Τότε εγώ εδοκίμασα μεγάλη χαρά που αξιώθηκα να υποδεχθώ και φιλοξενήσω στο σπίτι μου αυτούς τους τρεις ξένους κατά τον τύπο της Παναγίας Τριάδος. Τους εφίλευσα πλουσιοπάροχα, όσο μου ήταν δυνατόν, κατά την συνήθειά μου.

Όταν λοιπόν, επανέρχομαι στην οπτασία, μπήκαν μέσα οι δαίμονες, άρχισα να φωνάζω στον Κύριο να μ’ ελεήση με τις πρεσβείες της Παναχράντου Μητρός Του.

Τότε βλέπω τρεις ωραίους άνδρες και μου λέγουν: «Μη φοβάσαι διότι εμείς ήλθαμε να σε βοηθήσουμε». Αφού έδιωξαν τους δαίμονες μ’ ερώτησαν, εάν τους ήξερα. Εγώ τους είπα: «Όχι, Κύριοί μου, δεν σας γνωρίζω». Οι δε αποκρίθηκαν: «Εμείς είμεθα εκείνοι οι τρεις ξένοι που εφίλευσες στο σπίτι σου με πλούσια και αβραμιαία καρδιά και μας έστειλε ο Κύριος προς βοήθειά σου, να σε ανταμείψουμε για την πολλή αγάπη που μας έδειξες, και να οπού σε ελυτρώσαμε από τα χέρια των δαιμόνων». Αφού είπαν αυτά έγιναν άφαντοι.

Εγώ ευχαρίστησα τον Θεό και φοβούμενος να βγω έξω μήπως με πειράξουν πάλι, έμεινα λίγη ώρα μέσα στο σπίτι. Μετά από λίγο έκανα το σημείο του Σταυρού και βγήκα έχοντας την ελπίδα μου στον Κύριο. Αφού εβάδισα λίγο, είδα να τρέχουν πίσω μου οι δαίμονες λέγοντας τα εξής: Ας τρέξουμε τώρα να τον πιάσουμε μήπως και μας φύγη». Εγώ φοβήθηκα και τρέχοντας περισσότερο, εφώναξα στην Θεοτόκο: «Παναγία Θεοτόκε, βοήθησέ με». Έτσι τρέχοντας έφθασα σ’ ένα πύρινο ποτάμι, που ήταν γεμάτο φίδια και άλλα φοβερά θηρία του Άδου. Το σώμα τους ήταν όλο χωμένο μέσα στις φλόγες και μόνο το στόμα τους είχαν έξω ανοιχτό, ωσάν να πεινούσαν και ήθελαν να με φάγουν. Οι δαίμονες που με κυνηγούσαν, με φώναζαν να πέσω μέσα στο ποτάμι η θα με ρίξουν εκείνοι. Εγώ τότε εκύταζα τριγύρω, εάν υπάρχη κάποια άλλη διέξοδος, οπότε και βλέπω ένα πολύ στενό γεφύρι ως μια σπιθαμή και τόσο ψηλό, ώστε μου φαινόταν πως έφτανε στον ουρανό. Μη ξέροντας τι να κάνω απ’ αυτά τα τρία, δηλαδή να πέσω στο ποτάμι, όπου φοβόμουν την φωτιά και τους δράκοντες, να μείνω στην εξουσία των δαιμόνων, που ήταν χειρότερο ή να ανέβω το γεφύρι; Προτίμησα το τρίτο. Έτσι ανέβαινα τα σκαλιά ένα-ένα με πολύ φόβο και κίνδυνο να πέσω κάτω στις φλόγες. Οι πονηροί δαίμονες με ακολουθούσαν με φωνές και απειλές. Όταν ήμουν στην κορυφή του γεφυριού, έφθασαν και οι δαίμονες και εγώ τότε με δάκρυα εβόησα προς την Θεοτόκο: «Υπεραγία Θεοτόκε βοήθησέ με». Τότε, ευρέθηκε ενώπιόν μου η φιλεύσπλαχνη Μητέρα της ελεημοσύνης και μου έδωσε το δεξί της χέρι λέγοντας: «Μη φοβάσαι, αγαπημένε δούλε μου. Επειδή εσύ μου διάβαζες εγκώμια και προσευχές και αγαπούσες τους φτωχούς, τους ελαχίστους αδελφούς του Υιού και Δεσπότου μου, γι’ αυτό ήλθα και εγώ να σε βοηθήσω στην ανάγκη σου». Αφού μου είπε αυτά με εκράτησε από το χέρι και, ώ του θαύματος! σε μια στιγμή μ’ έφερε στο σπίτι μου και μπήκε η ψυχή μου στο σώμα μου, ενώ εσείς με θεωρούσατε ως πεθαμένο.

Λοιπόν παιδί μου, να μη αμελήσης και εσύ την υπηρεσία αυτή προς την Μητέρα του Παντοδυνάμου Θεού, την Πανάχραντη Θεοτόκο, αλλά κάθε ώρα να την υμνολογής, να την δοξάζεις, όπως πρέπει και όπως μέχρι τώρα έκανα και εγώ ο πατέρας σου. Έτσι θα την έχεις βοήθεια σε κάθε σου ανάγκη. Αυτό είναι το πρώτο πρόσταγμά μου που σου παραγγέλλω. Το δεύτερο είναι, όπως σου προείπα, βίαζε τον εαυτό σου, όσο μπορείς να αγαπάς τους ξένους, τους πτωχούς, τις χήρες, τα ορφανά, να τους δίνεις όλα τα αναγκαία, εάν θέλεις ν’ απολαύσης σ’ αυτόν τον κόσμο κάθε αγαθό και να κληρονομήσης και την αιώνια Βασιλεία του Θεού!».

Αυτά, αφού είπε ο αοίδιμος σ’ όλους τους παρευρισκομένους να ευλαβούνται την Θεομήτορα και να βοηθούν τους πτωχούς, παρέδωσε την αγία ψυχή του στα χέρια του Θεού.
Ο γυιός του, ενθυμούμενος σ’ όλη την ζωή του τις πατρικές συμβουλές, εξήσκησε ενάρετη πολιτεία και μετά το τέλος της επιγείου ζωής του, αξιώθηκε της ουρανίου μακαριότητος.
Εκ του βιβλίου “Ψυχωφελείς οπτασίες και διηγήσεις γιάτην άλλη ζωή”, Εκδόσεις “Ορθόδοξος Κυψέλη”

***

Όσιος Γεώργιος Καρσλίδης ο εξ Αργυρουπόλεως Πόντου (4 Νοεμβρίου)

Μετά ένα άλλο σαρανταλείτουργο τον ρώτησαν:
—Γέροντα κουράστηκες για να το τελειώσεις;
—Όχι παιδί μου, μου ήταν τόσο ευχάριστο, σαν να έκανα έναν εσπερινό, γιατί ήταν πολύ καλοί άνθρωποι. Ο πατέρας σου έχει ένα πλούσιο τραπέζι σαν του Αβραάμ.
Τότε σκέφθηκε: Εμείς ήμασταν τόσο φτωχοί, που σχεδόν ήμασταν πεινασμένοι, που το βρήκε ο πατέρας μας αυτό το πλούσιο τραπέζι;
—Μη το βλέπεις έτσι, τον διόρθωσε ο όσιος, μπορεί να μη είχε να δώσει, μα η ψυχή του ήθελε πολύ να δίνει, και ο Θεός το μέτρησε σαν να έδινε. Η μάνα σου είναι σαν υπηρέτρια στον πατέρα σου, γιατί ήταν αρκετά κουραστική και τον στενοχωρούσε, όλο γκρίνιαζε. Αλλά ο πατέρας σου πάντα με το χαμόγελο της φερόταν και με πολύ καλωσύνη. Στους συγγενείς σας είχατε και μία τυφλή, που ξεχάσατε να τη γράψετε. Ήταν αγνή και πολύ αγαθή.
—Μα εσύ που την ήξερες, ρώτησε απορημένος ο άνθρωπος.
—Όταν μνημονεύω, έρχεται κι εκείνη στα κόλλυβα, αλλά έρχεται σαν μουσαφίρισσα, δεν ενώνεται με τους άλλους. Τώρα ο καθένας πήγε στη θέση του και για σας άνοιξε δρόμος…
Περιστατικά που αναφέρει ο βιογράφος του Αγίου, Μωυσής Μοναχός Αγιορείτης, στο 14ο βιβλίο της σειράς «ΑΘΩΝΙΚΑ ΑΝΘΗ»υπό τον τίτλο «Η ΑΓΙΟΤΗΤΑ ΕΙΝΑΙ ΚΑΤΟΡΘΩΤΗ ΣΗΜΕΡΑ;» (εκδ. «ΤΗΝΟΣ», Αθήναι 2010)

Ο Χριστός ήρθε σαν Γέροντας φτωχός….
https://iconandlight.wordpress.com/2018/02/12/21882/

Οι άνθρωποι του περιθωρίου και οι «τελειωμένοι» θα μας σπρώξουν στον Παράδεισο!
https://iconandlight.wordpress.com/2018/02/10/%CE%BF%CE%B9-%CE%AC%CE%BD%CE%B8%CF%81%CF%89%CF%80%CE%BF%CE%B9-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CF%80%CE%B5%CF%81%CE%B9%CE%B8%CF%89%CF%81%CE%AF%CE%BF%CF%85-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CE%BF%CE%B9-%CF%84%CE%B5%CE%BB/

Η θεία ελεημοσύνη… Αν ρίξουμε μια ματιά στη ζωή μας, και γύρω μας, θα δούμε πως είναι γεμάτη από θαύματα. Γεμάτη από το έλεος του Αγίου Θεού…
https://iconandlight.wordpress.com/2019/12/22/36667/

Να συναναστρέφεστε με φτωχούς και με ανθρώπους που οι άλλοι τους ταπεινώνουν. Όσιος Γεώργιος Καρσλίδης
https://iconandlight.wordpress.com/2018/11/03/25970/