Η μετάνοια είναι ένα εργόχειρο που δεν τελειώνει ποτέ… κι όταν είναι πύρινη, μπορεί να αποκαταστήσει κάθε απώλεια. Η Οσία Μαρία είχε φτάσει σε τέτοια πνευματικά μέτρα, που βρισκόταν έναν πήχυ πάνω από την γη, όταν προσευχόταν.

Συναξάριον Τοῦ Μηναίου.
Τῇ Αʹ τοῦ αὐτοῦ μηνός Απριλίου, μνήμη τῆς ὁσίας Μητρὸς ἡμῶν Μαρίας τῆς Αἰγυπτίας (527-565) .
Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τῶν ἁγίων μαρτύρων ῾Ερμοῦ καί Θεοδώρας, τῶν αὐταδέλφων (132).
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ Ὁσίου Πατρὸς ἡμῶν καὶ ὁμολογητοῦ Μακαρίου, Ἡγουμένου τῆς Μονῆς τῆς καλουμένης Πελεκητῆς (830).
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τῶν ἁγίων Μαρτύρων Γεροντίου καὶ Βασιλείδου.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ἁγίου καὶ δικαίου Ἄχαζ.
Τῇ αὐτῇ μέρα, μνήμη τοῦ ἁγίου νεομάρτυρος ᾿Αβρααμίου, τοῦ ἐκ Βουλγαρίας (1229).
Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τοῦ ὁσίου πατρός ἠμῶν ᾿Ιωάννου (Σκιαβτέλι), τοῦ Φιλοσόφου, τοῦ ἐκ Γεωργίας (12ος – 13ος αἰών)
Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τοῦ ὁσίου πατρός ἠμῶν Εὐλογίου, τοῦ διά Χριστόν σαλοῦ, τοῦ ἐκ Γεωργίας.
Μνήμη τοῦ ὁσίου πατρὸς ἡμῶν Εὐθυμίου Σουζδαλιάς τοῦ θαυματουργοῦ, τοῦ Ρώσου.
Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τοῦ ὁσίου πατρός ἠμῶν Βαρσανουφίου, τῆς ῎Οπτινα (1913).
Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τοῦ ἁγίου ἱερομάρτυρος Μακαρίου τοῦ Νέου τῆς Μονῆς Λέζνα τοῦ ἐν Ρωσίᾳ μαρτυρήσαντος (1944).
Ταῖς αὐτῶν ἁγίαις πρεσβείαις, ὁ Θεός, ἐλέησον ἡμᾶς. Ἀμήν

Συναξάριον Τοῦ Τριωδίου.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Σαββάτῳ τῆς πέμπτης Ἑβδομάδος τῶν Νηστειῶν, ἑορτάζομεν τὸν Ἀκάθιστον Ὕμνον τῆς Ὑπεραγίας Δεσποίνης ἡμῶν Θεοτόκου, καὶ Ἀειπαρθένου Μαρίας, καὶ τὴν μνήμην τῆς θαυμαστῆς αὐτῆς εἰκόνος, τῆς ἐπικαλουμένης Ἐγγυητρίας.

Στίχοι.
Ὕμνοις ἀΰπνοις εὐχαρίστως ἡ Πόλις,
τὴν ἐν μάχαις ἄγρυπνον ὑμνεῖ Προστάτιν.

Στίχοι
Ἀπῆρε πνεῦμα, σάρξ ἀπερρύη πάλαι.
Τὸν ὅστινον γῆ κρύπτε νεκρὸν Μαρίας.
Πρώτῃ Ἀπριλίου Μαρίη θάνεν εὖχος ἐρήμου.

π. Ιουστίνος Πίρβου (16 Ιουνίου 2013)
ως Πνευματικός

Ως πνευματικός μου έδωσε ένα μάθημα που δεν θα ξεχάσω ποτέ. Είχα κάνει ένα λάθος, αλλά δεν με είχε θλίψει και τόσο η αμαρτία μου, το πήρα επιπόλαια.

Πήγα στον πατέρα Ιουστίνο για να εξομολογηθώ:
«Πάτερ, έκανα το τάδε πράγμα».
Κοίταζα τα μάτια του για να δω την αντίδρασή του: Θα με μαλώσει, θα μου φωνάξει, τι θα κάνει;
Δεν είπε τίποτα. Άφησε το κεφάλι του κάτω ως συνήθως. Τον κοίταξα προσεκτικά και τότε τα έχασα από την αντίδραση του γέροντα.
Έκλαιγε. Πραγματικά έκλαιγε.
Από τα μάτια του έτρεχαν άφθονα δάκρυα.

Την στιγμή εκείνη κατάλαβα την βαρύτητα του αμαρτήματός μου, και τότε άνθισε μέσα μου, για πρώτη φορά, η αυθεντική μετάνοια. Αυτή ήταν η δύναμή του. Σε έκανε να αισθάνεσαι συντριβή για τα αμαρτήματά σου χωρίς να σου πει κάτι.
Ιερομόναχος Ιουστίνος Πέτρε– Ι.Μ.Αγ.Κασσιανού Δοβρουτζά Ρουμανίας

***

Άγιος Γαβριήλ ο διά Χριστόν σαλός του Σαμτάβρο της Γεωργίας

Ο Κύριος ελέησε την πόρνη, έσωσε τον κλέφτη. Η Μαρία η Αιγύπτια ήταν πόρνη, αλλά με τη βοήθεια του Θεού άρχισε να ασκείτε στην έρημο, νήστεψε, προσευχήθηκε και νίκησε τα πάθη, καθάρισε τον εαυτό της και έγινε άξια της Βασιλείας των Ουρανών. Ο Κύριος θα μειώσει και θα εξυψώσει.

***

Άγιος Παΐσιος Αγιορείτης

Η μετάνοια για τον αγωνιζόμενο είναι
ένα εργόχειρο που δεν τελειώνει ποτέ.

Μετάνοια πραγματική είναι πρώτα να συναισθανθή ο άνθρωπος το σφάλμα του, να πονέση, να ζητήση συγχώρεση από τον Θεό καί μετά να έξομολογηθή. Έτσι θα έρθη η θεία παρηγοριά. Γι’ αυτό πάντα συνιστώ μετάνοια και εξομολόγηση. Μόνον εξομολόγηση ποτέ δεν συνιστώ.

Να, και όταν γίνεται ένας σεισμός, βλέπει κανείς ότι όσοι έχουν καλή προαίρεση συγκλονίζονται, μετανοούν καί αλλάζουν ζωή. Οι άλλοι, οι περισσότεροι, έρχονται προς στιγμήν σέ συναίσθηση, μόλις όμως περάση ό κίνδυνος, πάλι γυρίζουν στην παλιά τους ζωή. Γι’ αυτό, όταν μου είπε κάποιος ότι στην πόλη πού μένει έγινε δυνατός σεισμός, του είπα: Σας κούνησε δηλαδή γερά σας ξύπνησε όμως;. Μάς ξύπνησε, μάς ξύπνησε, μου λέει. Πάλι όμως θα κοιμηθήτε, του είπα.

Ο καρδιακός πόνος και ο εσωτερικός αναστεναγμός είναι τα εσωτερικά δάκρυα, που είναι ανώτερα από τα εξωτερικά. Ένας καημένος, έλεγε: «Τί σκληρός που είμαι, πάτερ! Ούτε ένα δάκρυ! Η καρδιά μου είναι σαν πέτρα. Τί σκληροκαρδία! Αχ!». Ενώ ήταν πολύ ευαίσθητος, αισθανόταν πολύ σκληρός, γιατί δεν έκλαιγε. Αναστέναζε όμως βαθιά, βογγούσε ο καημένος, και έβλεπες έναν αναστεναγμό να βγαίνη από τα βάθη της καρδιάς του!

Κανένας αμαρτωλός δεν πρέπει να απελπισθή ποτέ, αρκεί να μετανοήση, διότι και οι αμαρτίες του είναι λιγότερες από του διαβόλου, και ελαφρυντικά έχει, διότι επλάσθη από χώμα και από απροσεξία γλίστρησε και λασπώθηκε.
Δεν δικαιολογούμαστε, όταν δεν θέλουμε να μετανοήσουμε.

Να παρακαλούμε να δίνη ο Θεός μετάνοια στον κόσμο, για να αποφύγουμε την δικαία οργή του Θεού. Η μέλλουσα οργή του Θεού δεν μπορεί ν’ αντιμετωπιστεί διαφορετικά παρά μόνο με μετάνοια και τήρηση των εντολών Του.

***

Η μελέτη του βίου του Αγίου της ημέρας, και γενικά των Συναξαρίων, πολύ βοηθάει, γιατί θερμαίνεται η ψυχή και παρακινείται να μιμηθεί τους Αγίους. Αφήνει τότε ο άνθρωπος στην άκρη κάθε είδους κακομοιριά και προχωρεί με λεβεντιά. Τα Συναξάρια βοηθούν στην ανδρεία την ψυχική, ακόμη και στο μαρτύριο.
– Πως συμβαίνει, Γέροντα, Άγιοι που έχουν το ίδιο όνομα να έχουν και το ίδιο μαρτύριο;
-Eσένα πως σε λένε;
-Μαρία.
-Αγία Μαρία υπάρχει;
-Η Αγία Μαρία η Αιγυπτία, Γέροντα.
–Η Αγία Μαρία μαρτύριο δεν έχει, οπότε το γλυτώνεις. Έχει όμως άσκηση, να την μιμηθείς στην άσκηση, για να έχετε… το ίδιο Συναξάρι!
Ευλογημένη, οι Άγιοι αυτοί προσπάθησαν να μιμηθούν τον Άγιό τους, που τον είχαν σε ευλάβεια.
Γέροντος Παϊσίου Αγιορείτου, Λόγοι Στ΄, Περί Προσευχής, εκδ. Ιερόν Ησυχαστήριον «Ευαγγελιστής Ιωάννης ο Θεολόγος», Σουρωτή Θεσσαλονίκης, 2012, σελ. 98.

***

Οι αμαρτωλοί έχουν πολύ υλικό για ταπείνωση

Όσοι έζησαν αμαρτωλή ζωή και ύστερα μετανόησαν και άρχισαν να ζουν πνευματικά, πρέπει να δέχωνται με χαρά τις ταπεινώσεις και τις θλίψεις που τους συμβαίνουν, γιατί έτσι εξοφλούν.
Βλέπουμε την Οσία Μαρία την Αιγυπτία, που έζησε αμαρτωλή ζωή, όταν μετανόησε και άλλαξε ζωή, οι κοσμικές επιθυμίες την βασάνιζαν. Έκανε όμως μεγάλη πάλη, για να τις διώχνη. Της έλεγε ο διάβολος: «Τι θα χάσης, αν δης λιγάκι την Αλεξάνδρεια; Δεν σου λέω να διασκεδάσης, μόνο να την δης λίγο από μακριά», και εκείνη ούτε γύριζε να κοιτάξη.
Τι μετάνοια είχε! Άλλες Όσιες, που δεν είχαν ζήσει κοσμική ζωή, δεν είχαν πόλεμο. Η Οσία Μαρία, που είχε ζήσει κοσμική ζωή, είχε και πόλεμο. Η ταλαιπωρία αυτή είναι η καυτηρίαση των πληγών της αμαρτίας. Και έτσι φθάνουν και οι μεν και οι δε στην ίδια κατάσταση.

-Σε αυτές τις περιπτώσεις , Γέροντα, δεν υπάρχει καθόλου θεία παρηγοριά;

-Πώς! Πολλή, πολλή ! Η Οσία Μαρία είχε φτάσει σε τέτοια πνευματικά μέτρα, που βρισκόταν έναν πήχυ πάνω από την γη, όταν προσευχόταν.
Οι πολλοί αμαρτωλοί, αν γνωρίσουν τον εαυτό τους , έχουν φυσιολογικά και πολύ υλικό για ταπείνωση. Η κάθε πτώση είναι φυσικά πτώση, αλλά είναι και υλικό για ταπείνωση και προσευχή.
Οι αμαρτίες, αν αξιοποιηθούν για ταπείνωση, είναι σαν την κοπριά που ρίχνουμε στα φυτά. Γιατί να μην χρησιμοποιήση λοιπόν κανείς αυτό το υλικό , για να λιπάνη το χωράφι της ψυχής του, για να γίνη γόνιμο και να καρποφορήση; Ένας δηλαδή που έχει κάνει μεγάλες αμαρτίες, αν αισθανθή πόσο έφταιξε και πη: «δεν πρέπει να σηκώνω κεφάλι, να βλέπω άνθρωπο», επειδή ταπεινώνεται πολύ, δέχεται πολλή Χάρη, προχωρεί σταθερά και μπορεί να φτάση σε μεγάλα μέτρα.
Ενώ ένας που δεν έχει κάνει μεγάλες αμαρτίες, αν δεν τοποθετηθή σωστά , ώστε να πη: «με φύλαξε ο Θεός από τόσες κακοτοπιές. Είμαι πολύ αχάριστος, είμαι πιο αμαρτωλός από τον αμαρτωλό», υστερεί πνευματικά από τον άλλον.

Θυμηθήτε π.χ. τον Φαρισαίο και τον Τελώνη. Ο Φαρισαίος είχε έργα, αλλά είχε και υπερηφάνεια. Ο Τελώνης είχε αμαρτίες, αλλά είχε αναγνώριση, συντριβή, ταπείνωση –το κυριότερο που ζητάει από τον άνθρωπο ο Χριστός- , για αυτό με εύκολο τρόπο σώθηκε. Είδατε πώς τον έχουν τον Φαρισαίο σε μια εικόνα! Δείχνει με το δάχτυλό του τον Τελώνη: «Δεν είμαι σαν κι αυτόν!» …
Ο καημένος ο Τελώνης κρυβόταν πίσω από την κολόνα. Δεν είχε μούτρα να δη γύρω του. Και ο Φαρισαίος έδειξε στον Χριστό πού βρισκόταν ο Τελώνης ! Το προσέξατε; Λες και ο Χριστός δεν ήξερε πού ήταν ο Τελώνης ! Ο Φαρισαίος , ενώ έκανε όλα τα τυπικά, όλα πήγαν χαμένα. Τι κάνει η υπερηφάνεια !

Όταν ένας άνθρωπος έχει αμαρτίες και δεν έχει ταπείνωση, τότε έχει τις αμαρτίες του Τελώνη και την υπερηφάνεια του Φαρισαίου. Διπλά… χαρίσματα! «Εμ ψωριάρης, εμ κασσιδιάρης», όπως λένε στην Ήπειρο.
Όσο μπορείτε προσπαθήστε να αποβάλετε τις πνευματικές τοξίνες, τα πάθη, για να αποκτήσετε την πνευματική σας υγεία.
από το βιβλίο: «Αγίου Παϊσίου Αγιορείτου – Λόγοι τ. Γ’ «Πνευματικός Ἀγῶνας», εκδ. Ιερό Ησυχαστήριο Αγίου Ιωάννου. του Θεολόγου στη Σουρωτή Θεσσαλονίκης, 2007

Ο Καλός Θεός να μας φωτίση
και να μας δώση καλή μετάνοια σ’ όλους,
για να αξιωθούμε όλοι οι άνθρωποι
τον Καλό Παράδεισο. Αμήν.

***

Η μετάνοια είναι η βάση κάθε ασκητικής και πνευματικής ζωής.
Γέροντας Σωφρόνιος του Έσσεξ

Με τη μετάνοιά μας, δε ζούμε μόνο το ατομικό μας δράμα· ζούμε μέσα στον ίδιο τον εαυτό μας την τραγωδία όλου του κόσμου, το δράμα της ιστορίας του από την αρχή του χρόνου.

Καλύτερα, ασφαλώς να μην αμαρτήσουμε. Αλλά όταν η μετάνοια είναι πύρινη, μπορεί να αποκαταστήσει κάθε απώλεια.

Οφείλουμε να φυλάξουμε το πνεύμα της μετανοίας κατά τη διάρκεια όλης της ζωής μας μέχρι τέλους. Η μετάνοια είναι η βάση κάθε ασκητικής και πνευματικής ζωής.

Μπορούμε να κλαίμε για ώρες, για εβδομάδες, για χρόνια, μέχρις ότου το είναι μας να αναγεννηθεί ολοκληρωτικά από το λόγο του Χριστού, από τις εντολές Του και προπαντός από τη χάρη του Αγίου Πνεύματος. Αυτή η μεταμόρφωση του είναι μας, μετά την πτώση του Αδάμ, απαιτεί πολλές προσπάθειες, και πολύ χρόνο.

Η μετάνοια δεν έχει τέλος πάνω στη γη, γιατί το τέλος της μετάνοιας θα σήμαινε ότι γίναμε σε όλα όμοιοι με τον Χριστό.

Μόνον όταν μας φωτίσει το φως του Χριστού μπορούμε να βλέπουμε τις αμαρτίες μας.

Δεν μπορούμε να αποκτήσουμε την καθαρά προσευχή παρά μόνο με την μετάνοια. Όταν μετανοούμε, δηλαδή όταν καθαριζόμαστε από κάθε αμαρτωλό πάθος, γινόμαστε σιγά-σιγά ικανοί να εισέλθουμε στο Θείο Φως.

Το βασικότερο πράγμα είναι να κρατούμε πάντοτε την επίγνωση της ανεπάρκειάς μας ενώπιον του Θεού. Τότε μπαίνουμε σε διαρκή ένταση ανάμεσα στην αυτομεμψία και την αγάπη του Χριστού, τη μετάνοια και την ελπίδα στο έλεος του Θεού. Από τη μια πλεύρά ζούμε στην οδύνη γιατί είμαστε τόσο μακριά από τον Θεό που αγαπάμε. Από την άλλη αυτή η οδύνη και αυτή η αγάπη ενεργούν σαν εσωτερική φωτιά και μας ωθούν με δύναμη προς τον Θεό.

Χωρίς το πνεύμα της μετανοίας, χωρίς την εμπειρία της αληθινής υπακοής, δεν μπορεί κανείς να γίνει αληθινός θεολόγος ή ιερέας, δηλαδή πρόσωπο ικανό να διδάξει στους άλλους την αληθινή χριστιανική οδό.

Αν είμαστε ικανοποιημένοι με τον εαυτό μας, η προσευχή παύει να είναι αυτό που πρέπει να είναι: έκρηξη ηφαιστείου!

Το πρόβλημα της καθημερινής ζωής από ασκητική άποψη συνδέεται με το φόβο του Θεού. Αυτός ο φόβος είναι δώρο εξαιρετικά πολύτιμο. Μέσω αυτού ζητούμε από τον Θεό να μας καθοδηγεί στην καθημερινή ζωή, σε κάθε στιγμή.

Μην παραλείπετε να παρακαλείτε κάθε μέρα τον Θεό να σας δίνει το Άγιο Πνεύμα, τη χάρη, για να εκπληρώνετε και να αφομοιώνετε τις εντολές του Χριστού, μέχρις ότου γίνουν δεύτερη φύση σας.
Αρχιμανδρίτου Σωφρονίου (Σαχάρωφ): Περί Πνεύματος και Ζωής, Έσσεξ Αγγλίας 1992.

Η Παναγία η Εγγυήτρια, όπως οικονόμησε τη σωτηρία της οσίας Μαρίας της Αιγυπτίας, έτσι και στις μέρες μας, εγγυάται τη σωτηρία όλων όσων με ευλάβεια και πίστη προστρέχουν στη σκέπη της.
https://iconandlight.wordpress.com/2021/04/16/%CE%B7-%CF%80%CE%B1%CE%BD%CE%B1%CE%B3%CE%AF%CE%B1-%CE%B7-%CE%B5%CE%B3%CE%B3%CF%85%CE%AE%CF%84%CF%81%CE%B9%CE%B1-%CF%8C%CF%80%CF%89%CF%82-%CE%BF%CE%B9%CE%BA%CE%BF%CE%BD%CF%8C%CE%BC%CE%B7%CF%83%CE%B5/

Η Οσία Μαρία η Αιγυπτία, πρότυπο μετανοίας, Κύριε! Συ κατελάμπρυνες ένα σκεύος ακάθαρτο, Συ το υπερχείλισες με την Χάρη Σου. Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς
https://iconandlight.wordpress.com/2020/03/31/%ce%b7-%ce%bf%cf%83%ce%af%ce%b1-%ce%bc%ce%b1%cf%81%ce%af%ce%b1-%ce%b7-%ce%b1%ce%b9%ce%b3%cf%85%cf%80%cf%84%ce%af%ce%b1-%cf%80%cf%81%cf%8c%cf%84%cf%85%cf%80%ce%bf-%ce%bc%ce%b5%cf%84%ce%b1%ce%bd%ce%bf/

Άγιοι Βονιφάτιος και Αγλαΐα η Ρωμαία, Ο Θεός παίρνει τα χάλια μας και τα κάνει χαλιά για τον Παράδεισο, τα σπασμένα βάζα τα φτιάχνει ωραίο μωσαϊκό, τα πάντα αξιοποιεί για το καλό.
https://iconandlight.wordpress.com/2019/12/18/%ce%ac%ce%b3%ce%b9%ce%bf%ce%b9-%ce%b2%ce%bf%ce%bd%ce%b9%cf%86%ce%ac%cf%84%ce%b9%ce%bf%cf%82-%ce%ba%ce%b1%ce%b9-%ce%b1%ce%b3%ce%bb%ce%b1%ce%90%ce%b1-%ce%b7-%cf%81%cf%89%ce%bc%ce%b1%ce%af%ce%b1-%ce%bf/

Η μετάνοια είναι ένα ανεκτίμητο δώρο, με τη μετάνοια συντελείται η θέωσή μας. Γέροντας Σωφρόνιος του Έσσεξ
https://iconandlight.wordpress.com/2019/03/10/%CE%BB%CF%8C%CE%B3%CE%BF%CF%82-%CF%83%CF%84%CE%BF%CE%BD-%CE%B5%CF%83%CF%80%CE%B5%CF%81%CE%B9%CE%BD%CF%8C-%CF%84%CE%B7%CF%82-%CF%83%CF%85%CE%B3%CF%87%CF%89%CF%81%CE%AE%CF%83%CE%B5%CF%89%CF%82-%CE%B1/

Ἀπολυτίκιον τῆς Παναγίας Ἐγγυητρίας. Ἦχος πλ.α’. Τὸν συνάναρχον.

Σὲ κεκτήμεθα ἄμεσον ἐγγυήτριαν, ὡς Αἰγυπτία Μαρία, πρὸς τὸν Δεσπότην Χριστόν, πρὸς τὴν σκέπην σου πιστῶς ὄθεν προστρέχομεν, τῶνμοναζόντων οἱ χοροὶ καὶ μιγάδων ἡ πληθύς, Παντάνασσα καθ ̓ἑκάστην. Ἐγγυήτριαν διὸ πάντες, σὲ προσφωνοῦμεν Θεοτόκε ἁγνή.

Ἀπολυτίκιον Οσίας Μαρίας Αιγυπτίας
Ἦχος πλ. δ’.

Ἐν σοί Μῆτερ ἀκριβῶς διεσώθη τό κατ᾽ εἰκόνα· λαβοῦσα γάρ τόν σταυρόν, ἠκολούθησας τῷ Χριστῷ, καί πράττουσα ἐδίδασκες, ὑπερορᾷν μέν σαρκός, παρέρχεται γάρ· ἐπιμελεῖσθαι δέ ψυχῆς, πράγματος ἀθανάτoυ· διό καί μετά Ἀγγέλων συναγάλλεται, Ὁσία Μαρία τό πνεῦμά σου.

Στιχηρὰ τῆς Ὁσίας
Ἦχος πλ. β’ Ὅλην ἀποθέμενοι

Σὲ μὲν διεκώλυε, τῆς τῶν σεπτῶν ἐποπτείας, μολυσμῶν τῶν πρότερον, τὸ ἐπισυρόμενον μιαντήριον, ἡ δὲ σὴ αἴσθησις, καὶ τῶν σοὶ θεόφρον, πεπραγμένων ἡ συνείδησις, τὴν πρὸς τὰ κρείττονα, σοὶ ἐπιστροφὴν ἐνειργάσατο· εἰκόνι γὰρ προσβλέψασα, τῆς εὐλογημένης Θεόπαιδος, πάντων καταγνοῦσα, πταισμάτων σου πανεύφημε τῶν πρίν, ἐν παρρησίᾳ τὸ τίμιον, Ξύλον προσεκύνησας.

Ἦχος πλ. β’

Τόπους προσκυνήσασα, περιχαρῶς τοὺς ἁγίους, ἀρετῆς ἐφόδιον, σωτηριωδέστατον ἔνθεν εἴληφας, καὶ φαιδρῶς ἔδραμες, τὴν καλὴν πορείαν, καὶ τὸ ῥεῖθρον ἐκπεράσασα, τὸ Ἰορδάνειον, τὸ τοῦ Βαπτιστοῦ ἐνδιαίτημα, προθύμως κατεσκήνωσας, καὶ τὴν τῶν παθῶν ἀγριότητα· διὰ πολιτείας, ἡμέρωσας λεπτύνασα σαρκός, δι’ ἐγκρατείας ἀείμνηστε, Μῆτερ τὰ οἰδήματα.

Δοξαστικὸν, Ἦχος β’

Τὰ τῆς ψυχῆς θηρεύματα, καὶ τὰ πάθη τῆς σαρκός, τῷ ξίφει τῆς ἐγκρατείας ἔτεμες, τὰ τῆς ἐννοίας ἐγκλήματα, τῇ σιγῇ τῆς ἀσκήσεως ἀπέπνιξας, καὶ ῥείθροις τῶν δακρύων σου, τὴν ἔρημον ἅπασαν κατήρδευσας, καὶ ἐβλάστησας ἡμῖν τῆς μετανοίας καρπούς· διό σου τὴν μνήμην Ὁσία ἑορτάζομεν.

Αἴνους στιχηρὰ τῆς Ἐγγυητρίας.
Ὅτε ἐκ τοῦ ξύλου σε νεκρόν. Ἦχος β ́

Ὅτε ἡ σωτήριος Χριστοῦ, τῆς δαπανησάσης τὸν βίον, ταῖς σαρκικαῖς ἡδοναῖς, χάρις, Ἐγγυήτρια, καρδίας ἥψατο, ἀβιάστως ἐπτέρωσε, πρὸς ἔρωτα θεῖον, βίον τε ἰσάγγελον, τῇ ἐγγυήσει σου· ταύτης καὶ ἡμῶν τῶν κυκλούντων, σήμερον τὴν θείαν μορφήν σου, πίστει τὰς καρδίας καταξίωσον.

Κοντάκιον τῆς Ἐγγυητρίας. Ἦχος πλ.δ ́. Τῇ ὑπερμάχῳ.

Τῆς ἀπογνώσεως τὸν βρόχον ἀποῤῥίψωμεν, ἐκ τῶν κευθμώνων ἀπωλείας πρὸς οὐράνια, ἀναβαίνουσαν τὴν ἄσωτον καθορῶντες· ὡς Μαρία, ἀδελφοί, ταχέως δράμωμεν, προσπεσεῖν Ἐγγυητρίας εἰκονίσματι, ἀνακράζοντες· Σὺ γενοῦ μοι ἐγγύησις.

Κοντάκιον. Ἦχος πλ. δʹ. Αὐτόμελον.

Τῇ ὑπερμάχῳ στρατηγῷ τὰ νικητήρια, Ὡς λυτρωθεῖσα τῶν δεινῶν εὐχαριστήρια, Ἀναγράφω σοι ἡ Πόλις σου Θεοτόκε. Ἀλλ’ ὡς ἔχουσα τὸ κράτος ἀπροσμάχητον, Ἐκ παντοίων με κινδύνων ἐλευθέρωσον, Ἵνα κράζω σοι· Χαῖρε νύμφη ἀνύμφευτε.

Ταῖς τῆς σῆς ὑπερμάχου τε καὶ ἀπροσμάχου Μητρὸς πρεσβείαις, Χριστὲ ὁ Θεός, τῶν περικειμένων καὶ ἡμᾶς ἀπάλλαξον συμφορῶν, καὶ ἐλέησον ἡμᾶς, ὡς μόνος φιλάνθρωπος.

Advertisement

Η μεγαλύτερη δυνατή τελειότητα αλλά και η μεγαλύτερη τιμή, που μπορεί μια γυναίκα να επιτύχει επί της γης, είναι να γίνει δούλη του Κυρίου! Η ολοκληρωτική μας παράδοση στη βούληση του Θεού αποτελεί την πεμπτουσία όλων των πράξεών μας και των κόπων για την πίστη, με μια λέξη ολόκληρης της ζωής μας. Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς

Συναξάριον
Τῇ ΚΕ´ (25η) τοῦ μηνὸς Μαρτίου, ὁ Εὐαγγελισμὸς τῆς Ὑπεραγίας Δεσποίνης ἡμῶν Θεοτόκου καὶ Ἀειπαρθένου Μαρίας
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, σύναξις τῆς ῾Υπεραγίας Θεοτόκου τῆς Βάτου, ἐν τῷ ὄρει Σινᾷ.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ ὁ Ὅσιος Πατὴρ ἡμῶν Σεννούφιος ὁ Σημειοφόρος ἐν Θεσαλονίκῃ ἐν εἰρήνῃ τελειοῦται. (9ο αἰών)
Αἱ Ἅγιαι Μάρτυρες Πελαγία καὶ Θεοδοσία ἐν Καισάρειᾳ τῆς Παλαιστίνης, ξίφει τελειοῦνται. (361)
Δήμιός τις τὸν Χριστὸν ἐπιγνούς, καὶ ἐν ζοφώδει φρουρᾷ βληθείς, τελειοῦται.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ μνήμη τοῦ ὁσίου πατρός ἠμῶν Τίμωνος τοῦ ᾿Ερημίτου. (10ο αἰών)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ , μνήμη τοῦ ὁσίου πατρός ἠμῶν Παρθενίου τοῦ Κιέβου. ( 1855)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ , μνήμη τοῦ ἐν ἁγίοις πατρός ἠμῶν Τύχωνος, πατριάρχου Μόσχας. (1925)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ ἡ κοίμησις τοῦ Ὁσίου καὶ θεοφόρου Πατρὸς ἡμῶν Ἁγίου Ἰουστίνου (Πόποβιτς), τοῦ νέου ὁμολογητοῦ καὶ θεοσόφου θεολόγου τῆς Ἐκκλησίας, τοῦ θαυματουργοῦ, κοιμηθέντος ἐν τῇ Ἱερᾷ Μονῇ τοῦ Ἀρχαγγέλου Τσέλιγιε Σερβίας, κατὰ τὸ ἔτος 1979.

Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ , ἑορτάζουμε τὴν ἐπέτειο τῆς Ἐθνικῆς μας Παλιγγενεσίας τοῦ 1821

Στίχοι
Ἤγγειλεν Υἱὸν Ἄγγελος τῇ Παρθένῳ,
Πατρὸς μεγίστης Βουλῆς μέγαν.
Γήθεο τῇ Μαρίῃ ἔφατ᾿ Ἄγγελος εἰκάδι πέμπτῃ

«Ιδού η δούλη Κυρίου· γένοιτό μοι κατά το ρήμα Σου».
Γενηθήτω το θέλημά σου, είναι η πιο υπέροχη δοξολογία του Θεού.

Η ολοκληρωτική μας παράδοση στη βούληση του Θεού αποτελεί την πεμπτουσία όλων των πράξεών μας και των κόπων για την πίστη αλλά και όλων των σκέψεων και αισθημάτων και ενεργειών μας, με μια λέξη ολόκληρης της ζωής μας. Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς

Ομιλία
για την Παναγία Παρθένο Θεοτόκο
Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς

Εἶπε δὲ Μαριάμ· Ἰδοὺ ἡ δούλη Κυρίου. (Λουκ. α’ 38)

Δείτε, αδελφοί μου, μία αληθινή δούλη του Κυρίου! Αν δούλη είναι αυτή που ανταλλάσσει πλήρως το θέλημά της με το θέλημα του Θεού, τότε η Παναγία είναι η πρώτη μεταξύ όλων των δούλων του Κυρίου!
Αν δούλη είναι αυτή που προσβλέπει στον Κύριό της με τέλεια αφοσίωση, τότε και πάλι η Παρθένος Παναγία είναι η πρώτη μεταξύ των δούλων του Κυρίου.
Αν δούλη είναι εκείνη που ταπεινά κι αγόγγυστα υπομένει κάθε προσβολή και δοκιμασία, προσδοκώντας μονάχα την ανταμοιβή από τον Κύριό της, τότε ακόμη περισσότερο η Παναγία Παρθένος είναι η πρώτη και υπερέχουσα όλων των άλλων δούλων του Κυρίου. Διότι εκείνη δεν μεριμνούσε για να αρέσει στον κόσμο, φρόντιζε μόνο να αρέσει στον Θεό. Δεν φρόντιζε να δικαιώσει τον εαυτό της ενώπιον του κόσμου, αλλά μόνον ενώπιον του Θεού. Η ίδια η Παναγία είναι η υπακοή· η ίδια αυτή είναι η διακονία· η ίδια αυτή είναι η πραότητα! Ιδοὺ η δούλη Κυρίου: Η Παρθένος Παναγία μπορούσε όντως να εκφέρει αυτό τον λόγο στον άγγελο του Θεού.

Η μεγαλύτερη δυνατή τελειότητα αλλά και η μεγαλύτερη τιμή, που μπορεί μια γυναίκα να επιτύχει επί της γης, είναι να γίνει δούλη του Κυρίου! Η Εύα έχασε αυτή την τελειότητα και τιμή στον Παράδεισο, ακόπως. Η Παρθένος Μαρία πέτυχε αυτή την τελειότητα και αυτή την τιμή, εκτός του Παραδείσου, με τους κόπους της!

Διά πρεσβειών της Υπεραγίας Παρθένου Θεοτόκου, Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησον ημάς!
Σοι πρέπει πάσα δόξα, τιμή και προσκύνησις εις τους αιώνας των αιώνων. Αμήν.
Πηγή: Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς, Ο πρόλογος της Αχρίδος: Δεκέμβριος, εκδ. «Άθως», σ. 246-247.

***

Μητροπολίτης Σουρόζ Anthony Bloom

…Να ποια ήταν η αδυναμία και η άνευ όρων παράδοση που διακρίνουμε στη γενναιόδωρη προσφορά της Μητέρας του Θεού πρός τον Κύριό Της. Είναι εκείνη που στο πρόσωπο Της ανταποκρίθηκε ολόκληρη η δημιουργία στον Δημιουργό. Ο Θεός προσφέρει τον εαυτό Του και η κτίση στο δικό Της πρόσωπο Τον δέχεται, Τον υποδέχεται λατρευτικά, αγαπητικά, με μια ελεύθερη και τολμηρή απόφαση….

Συχνά, δεν συνειδητοποιούμε το ακριβές νόημα των λόγων του Αρχαγγέλου κατά τον Ευαγγελισμό. Ο Αρχάγγελος είπε στην Παρθένο ότι θα γεννήσει ένα γιο και εμείς θαυμάζουμε και μένουμε έκπληκτοι με το όνομα του Παιδίου Ιησού που είναι ο σωτήρας μας. Εκείνη όμως τη στιγμή η υπόσχεση ήταν και απειλή: Σύμφωνα με τον νόμο της Παλαιάς Διαθήκης, ένα άγαμο κορίτσι που εγκυμονούσε έπρεπε να τιμωρηθεί με λιθοβολισμό. Η Μαρία δεν είπε: «Αυτό δεν μπορεί να γίνει· θα μου κοστίσει τη ζωή». Και δεν το είπε γιατί πίστευε ότι κάθε λόγος του Θεού, κάθε υπόσχεσή Του εκπληρώνεται. Είπε: «Ιδού η δούλη Κυρίου, γένοιτο μοι κατά το ρήμα σου». Και το «ρήμα Του», ανθρωπίνως ήταν ο θάνατος Της, εκτός αν συνέβαινε κανένα θαύμα. Κάτι μπορούμε να μάθουμε από αυτό, εμείς που τόσο συχνά δυσπιστούμε στην αμεσότητα και τις υποσχέσεις του Θεού: «Ποιό είναι το κόστος που πρέπει να πληρώσουμε; Ποιόν κίνδυνο εμπεριέχει η υπακοή και η υποταγή στο θέλημα Του ή στην κλήση Του;», διστάζουμε. Και σ’ αυτό, η Παρθένος του Ισραήλ αποδείχθηκε άξια θυγατέρα Αβράμ, όπως ο Ισαάκ….

Εμπιστεύθηκε τον λόγο του Θεού ως αληθινό, και πρέπει να μάθουμε από αυτό ότι, εάν θέλουμε να ανήκουμε στη νέα κτίση… πρέπει να δείχνουμε την πιστότητα που έδειξε η Παναγία…..( Anthony Bloom, Ο Ευάλωτος Θεός, Το μυστήριο της Γέννησης του Σωτήρα, Εκδ. «Εν πλώ», Αθήνα 2008, σ.87 κ.ε. αποσπάσμα).

***

Ομιλία
για την Παναγία και Παρθενο Θεοτόκο
Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς

Μεγαλύνει η ψυχή μου τον Κύριον (Λουκ. α’ 46)

Αδελφοί, έχουμε πέντε λέξεις όλες κι όλες ειπωμένες από την Παναγία, καταγεγραμμένες στα Ευαγγέλια. Όλες αυτές οι λέξεις της αναφέρονται στην εξύμνηση του μεγαλείου του Θεού. Η Παναγία ήταν σιωπηλή μπροστά στους ανθρώπους, όμως η ψυχή της συνομιλούσε αδιαλείπτως με τον Θεό. Κάθε μέρα και κάθε ώρα έβρισκε μια νέα αιτία και αφορμή για να μεγαλύνει τον Θεό. Ω, αν ήταν δυνατόν να γνωρίζουμε και αν μπορούσαμε να καταγράψουμε όλες τις φορές που η Παναγία μεγάλυνε τον Θεό, σε όλη τη διάρκεια της ζωής της, ω, πόσα πολλά βιβλία θα χρειαζόμασταν! Αλλά έστω και με τη μία αυτή δοξολογία, την οποία εκείνη εξέφρασε στη συγγενή της Ελισάβετ, τη μητέρα του αγίου Προφήτου και Προδρόμου Ιωάννου, κάθε χριστιανός μπορεί να εκτιμήσει πόσο ευώδες και θεάρεστο άνθος ήταν η παναγία ψυχή της!

Αυτό δεν είναι παρά ένα ψήγμα χρυσού από την ψυχή της Θεοτόκου, το οποίο έχει φθάσει σ’ εμάς μέσω του Ευαγγελίου. Υπήρξαν αναρίθμητα τέτοια ψήγματα στη διάρκεια της ζωής της Υπερευλογημένης Θεοτόκου! Ακόμη και προτού ακούσει το Ευαγγέλιο από τα χείλη του Υιού της, εκείνη γνώριζε πώς να μιλά με τον Θεό και να Τον δοξάζει σύμφωνα με το δίδαγμα του Ευαγγελίου. Αυτή η γνώση ήλθε σ’ αυτήν από το Άγιο Πνεύμα, η χάρις του οποίου εκχεόταν ακαταπαύστως εντός της σαν το καθαρό νερό μέσα σ’ ένα καθαρό δοχείο. Η ψυχή της μεγάλυνε τον Θεό με ύμνους σε όλη τη ζωή της και, συνακολούθως, ο Θεός μεγάλυνε αυτήν υπεράνω των Χερουβείμ και των Σεραφείμ. Έτσι και στην περίπτωσή μας: παρότι είμαστε μικροί και αμαρτωλοί, ο ίδιος ο Θεός θα μεγαλύνει στη Βασιλεία Του εμάς που μεγαλύνουμε τη Θεοτόκο, εάν ασκηθούμε να γεμίζουμε τον σύντομο βίο μας με την εξύμνηση και δοξολογία του Θεού στα έργα, στα λόγια, στις σκέψεις και στις δεήσεις μας.

Ω Παναγία, Πάναγνη και Υπερευλογημένη, κάλυψέ μας κάτω απ’ τις φτερούγες των πρεσβειών σου.

Σοι και τω Υιώ Σου πρέπει πάσα δόξα, τιμή και προσκύνησις εις τους αιώνας των αιώνων. Αμήν.
Πηγή: Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς, Ο πρόλογος της Αχρίδος: πνευματικό ημερολόγιο, Δεκέμβριος, εκδ. Άθως, σ. 254-255.

***

Άγιος Σωφρόνιος του Έσσεξ (Σαχάρωφ)

Η Παναγία είπε στον αρχάγγελο Γαβριήλ: “ιδού η δούλη Κυρίου” (Λουκ. α’, 38). Αυτό το “ιδού η δούλη Κυρίου” είναι αποδοχή του Σταυρού. Η Παναγία συμμετείχε σε όλη την ζωή της στον Σταυρό του Υιού της.

Η Παναγία μας, πόνεσε πιο πολύ απ΄ όλες τις γυναίκες, πιο πολύ απ΄ όλες τις μανάδες του κόσμου, γιατί κανένα δεν έβλαψε, σε κανένα δεν έκανε κακό κι΄ όμως Της έκαναν το μεγαλύτερο κακό όλης της οικουμένης.
Σταύρωσαν Τον Υιό Της .
Και αντικρύζοντάς Τον πάνω Στο Σταυρό, πόνεσε τόσο η καρδιά της…
Γι΄ αυτό μπορεί να καταλάβει την κάθε πονεμένη ύπαρξη, και συμπάσχει με τον κάθε άνθρωπο που πονά, γιατί ακριβώς, ξέρει τι πάει να πει “πόνος”.

Όταν η ψυχή κατέχεται από την αγάπη του Θεού, τότε, ω, πώς είναι όλα ευχάριστα, αγαπημένα και χαρμόσυνα! Η αγάπη, όμως, αυτή συνεπάγεται θλίψη· και όσο βαθύτερη είναι η αγάπη, τόσο μεγαλύτερη είναι και η θλίψη.

Η Θεοτόκος δεν αμάρτησε ποτέ, ούτε καν με το λογισμό, και δεν έχασε ποτέ τη χάρη, αλλά και Αυτή είχε μεγάλες θλίψεις. Όταν στεκόταν δίπλα στο Σταυρό, τότε ήταν η θλίψη Της απέραντη σαν τον ωκεανό, και οι πόνοι της ψυχής Της ήταν ασύγκριτα μεγαλύτεροι από τον πόνο του Αδάμ μετά την έξωση από τον Παράδεισο, γιατί και η αγάπη Της ήταν ασύγκριτα μεγαλύτερη από την αγάπη του Αδάμ στον Παράδεισο. Και αν επέζησε, επέζησε μόνο με τη θεία δύναμη, με την ενίσχυση του Κυρίου, γιατί το θέλημά Του ήταν να δει η Θεοτόκος την Ανάσταση και ύστερα, μετά την Ανάληψή Του, να παραμείνει παρηγοριά και χαρά των Αποστόλων και του νέου χριστιανικού λαού.

Εμείς δεν φτάνουμε στο πλήρωμα της αγάπης της Θεοτόκου, και γι’ αυτό δεν μπορούμε να εννοήσουμε πλήρως το βάθος της θλίψεώς Της. Η αγάπη Της ήταν τέλεια. Αγαπούσε άπειρα τον Θεό και Υιό Της, αλλ’ αγαπούσε και το λαό με μεγάλη αγάπη. Και τι αισθανόταν άραγε, όταν εκείνοι, που τόσο πολύ η ίδια αγαπούσε και που τόσο πολύ ποθούσε τη σωτηρία τους, σταύρωναν τον αγαπημένο της Υιό;

Αυτό δεν μπορούμε να το συλλάβουμε, γιατί η αγάπη μας για τον Θεό και τους ανθρώπους είναι λίγη. Κι όπως η αγάπη της Παναγίας υπήρξε απέραντη και ακατάληπτη, έτσι απέραντος ήταν και ο πόνος της που παραμένει ακατάληπτος για μας.

Η Θεοτόκος δεν παρέδωσε στη Γραφή ούτε τις σκέψεις Tης ούτε την αγάπη Tης για τον Υιό και Θεό Tης ούτε τις θλίψεις της ψυχής Tης κατά την ώρα της σταυρώσεως, γιατί ούτε και τότε θα μπορούσαμε να τα συλλάβουμε. Η αγάπη Tης για τον Θεό ήταν ισχυρότερη και φλογερότερη από την αγάπη των Χερουβείμ και των Σεραφείμ, και όλες οι δυνάμεις των αγγέλων και αρχαγγέλων εκπλήσσονται με Αυτήν.

Στην καθημερινή ζωή είναι πολύ σπουδαίο να «αφουγκραζόμαστε» από το πρωί μέχρι το βράδυ για να ακούσουμε τις υποδείξεις του Θεού, πού μας λέει τι να κάνουμε και πώς να ενεργούμε. Αλλά δεν μπορούμε να ελευθερωθούμε οριστικά από τους κακούς λογισμούς. Ακόμη και αυτοί πού είναι τέλειοι δεν το μπορούν. Η τελειότητά τους δεν είναι τέτοιας φύσεως πού να μην ενοχλούνται από τίποτε.

***

Στάρετς Σάββας ο Παρηγορητής

«Εαυτούς και αλλήλους και πάσαν την ζωήν ημών Χριστώ, τω Θεώ παραθώμεθα». Αυτή είναι μια εκφώνηση την οποία συχνά ακούμε κατά τη Θεία Λειτουργία. Ας αντηχεί όχι μόνο στ’ αυτιά μας, αλλά ας φθάνει μέχρι την καρδιά, μέχρι το βάθος της και ας βρίσκει εκεί ειλικρινή και καταφατική απόκριση.

«Γεννηθήτω το θέλημά Σου». Τα λόγια αυτά της Κυριακής προσευχής, σαν τις θωπευτικές θερμές ακτίνες του ήλιου, ας θερμαίνουν την ύπαρξή μας χύνοντας σ’ αυτήν τη μακαρία ειρήνη και την ήσυχη στάση μας σε όλες τις δυστυχίες και τις χαρές της ζωής, ενισχύοντάς την σε κάθε δραστηριότητα που επιβάλλεται σε κάθε θέση ή κατάσταση που βρισκόμαστε.

Το να παραδώσεις τον εαυτό σου στη θεία καθοδήγηση, το να μπεις κάτω από τη ζεστή και γεμάτη αγάπη σκέπη του Θεού, αυτός είναι ο σπουδαιότερος όρος μιας ευτυχισμένης ζωής…

***

«Ω, Κύριε, αξίωσέ μας με τη δύναμη της χάριτος του Αγίου Πνεύματος να ζούμε σύμφωνα με το άγιο θέλημά Σου».

Θεέ μου, Συ που γνωρίζεις το καθετί και η Αγάπη Σου ξεπερνά τα ανθρώπινα μέτρα, πάρε τη ζωή μου στα χέρια Σου, κάνε αυτό που εγώ θα ήθελα τόσο πολύ να κάνω, αλλά δεν μπορώ. Μητροπολίτης Σουρόζ Anthony Bloom

***

π.Ανανίας Κουστένης: Ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης, όταν άρχισε την Επανάσταση, πήρε δυο ξύλα, δυο κλαριά δέντρου, και τα έκαμε σταυρό, Τον ύψωσε και φώναξε σε όλους: «Τα πρωτεία στον Σταυρό και δόξα στους σταυρωμένους όλων των αιώνων». Κι είχε δίκαιο. Ακολούθησε εκείνος και το γένος μας την πορεία του Σταυρού και είχε ως αποτέλεσμα τη νίκη, την ανάσταση και την παλιγγενεσία τους έθνους μας…. (18/3/2012, Τα πρωτεία στον Σταυρό, κατανυκτικός εσπερινός)

Να ‘χα δύο μεγάφωνα να τα βάλω στα πεύκα και να βάλω στο μαγνητόφωνο το «Σήμερον της σωτηρίας ημών το κεφάλαιον…» δεν το έγραψαν άνθρωποι αλλά το Άγιον Πνεύμα. Κλαίω, κάθε φορά πού το ακούω. Άγιος Πορφύριος o Καυσοκαλυβίτης
https://iconandlight.wordpress.com/2020/03/24/%ce%bd%ce%b1-%cf%87%ce%b1-%ce%b4%cf%8d%ce%bf-%ce%bc%ce%b5%ce%b3%ce%ac%cf%86%cf%89%ce%bd%ce%b1-%ce%bd%ce%b1-%cf%84%ce%b1-%ce%b2%ce%ac%ce%bb%cf%89-%cf%83%cf%84%ce%b1-%cf%80%ce%b5%cf%8d%ce%ba/

Χαίρε, ευλογημένη! Χαίρε, αυγή της σωτηρίας του ανθρώπου! Στον ασπασμό του Αγγέλου η Κεχαριτωμένη Θεοτόκος είπε: «Ιδού η δούλη Κυρίου· γένοιτό μοι κατά το ρήμά σου». Η ολοκληρωτική μας παράδοση στη βούληση του Θεού αποτελεί την πεμπτουσία ολόκληρης της ζωής μας.
https://iconandlight.wordpress.com/2022/03/24/%cf%87%ce%b1%ce%af%cf%81%ce%b5-%ce%b5%cf%85%ce%bb%ce%bf%ce%b3%ce%b7%ce%bc%ce%ad%ce%bd%ce%b7-%cf%87%ce%b1%ce%af%cf%81%ce%b5-%ce%b1%cf%85%ce%b3%ce%ae-%cf%84%ce%b7%cf%82-%cf%83%cf%89%cf%84%ce%b7%cf%81/

Η φλεγόμενη και μη κατακαιόμενη βάτος,Ο Προφήτης Μωϋσής
https://iconandlight.wordpress.com/2014/09/05/3754/

«Έχω το θάρρος μου εις τον Προστάτην της Ελλάδος Θεόν… Παναγία μου, βοήθησε και τούτην την φορά τους Έλληνες διά να εμψυχωθούν». Θεόδωρος Κολοκοτρώνης
https://iconandlight.wordpress.com/2022/03/25/%cf%80%ce%b1%ce%bd%ce%b1%ce%b3%ce%af%ce%b1-%ce%bc%ce%bf%cf%85-%ce%b2%ce%bf%ce%ae%ce%b8%ce%b7%cf%83%ce%b5-%ce%ba%ce%b1%ce%b9-%cf%84%ce%bf%cf%8d%cf%84%ce%b7%ce%bd-%cf%84%ce%b7%ce%bd-%cf%86%ce%bf/

Το ᾽21 είναι το «άγιο Βήμα» της ιστορίας μας!! Κι η Υπέρμαχος Στρατηγός των Ρωμηών γίνεται η Αγία Σκέπη των αγωνιστών.
https://iconandlight.wordpress.com/2022/03/22/%cf%84%ce%bf-%e1%be%bd21-%ce%b5%ce%af%ce%bd%ce%b1%ce%b9-%cf%84%ce%bf-%ce%ac%ce%b3%ce%b9%ce%bf-%ce%b2%ce%ae%ce%bc%ce%b1-%cf%84%ce%b7%cf%82-%ce%b9%cf%83%cf%84%ce%bf%cf%81%ce%af%ce%b1%cf%82/

Τό Ἀπολυτίκιον τῆς Ἑορτῆς.
Ἦχος δ´.

Σήμερον τῆς σωτηρίας ἡμῶν τὸ κεφάλαιον, καὶ τοῦ ἀπ᾿ αἰῶνος Μυστηρίου ἡ φανέρωσις, ὁ Υἱὸς τοῦ Θεοῦ, Υἱὸς τῆς Παρθένου γίνεται, καὶ Γαβριὴλ τὴν χάριν εὐαγγελίζεται. Διὸ σὺν αὐτῷ τῇ Θεοτόκῳ βοήσωμεν· Χαῖρε Κεχαριτωμένη, ὁ Κύριος μετὰ σοῦ.

Ἀπολυτίκιον τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου τῆς Βάτου, ἐν τῷ ὄρει Σινᾶ.
(ποίημα Εὐφροσύνου Ἱερομονάχου Σαββαΐτου.)
Ἦχος γ’. Θείας πίστεως

Βάτος ἄφλεκτος , διηνθισμένη, μόνη Ἄχραντος, εὐλογημένη, ἀνεδείχθης Θεομήτωρ πανύμνητε τὴν γὰρ Μονὴν τοῦ Σινᾶ περιέπουσα, μὴ διαλίπης Χριστὸν ἱκετεύουσα, πᾶσιν ἄνωθεν, δοθῆναι τοῖς προσκυνοῦσί σε, ταπείνωσιν, ἀγάπην καὶ θεῖον ἔλεος.

Κοντάκιον.
Ἦχος πλ. δ´.

Τῇ ὑπερμάχῳ στρατηγῷ τὰ νικητήρια, ὡς λυτρωθεῖσα τῶν δεινῶν εὐχαριστήρια, ἀναγράφω σοι ἡ Πόλις σου Θεοτόκε. Ἀλλ᾿ ὡς ἔχουσα τὸ κράτος ἀπροσμάχητον, ἐκ παντοίων με κινδύνων ἐλευθέρωσον, ἵνα κράζω σοι· Χαῖρε νύμφη ἀνύμφευτε.

Ο Αγγελος. Μεγαλυνάριον.
Εὐαγγελίζου γῆ χαρὰν μεγάλην, αἰνεῖτε οὐρανοὶ Θεοῦ τὴν δόξαν.

Ὡς ἐμψύχω Θεοῦ κιβωτῶ, ψαυέτω μηδαμῶς χεὶρ ἀμυήτων, Χείλη δὲ πιστῶν τὴ Θεοτόκω ἀσιγήτως, Φωνὴν τοῦ Ἀγγέλου ἀναμέλποντα, ἐν ἀγαλλιάσει βοάτω, Χαῖρε Κεχαριτωμένη ὁ Κύριος μετά σοῦ.

Εὐαγγελίζου γῆ χαρὰν μεγάλην, αἰνεῖτε οὐρανοὶ Θεοῦ τὴν δόξαν.

Θαυμαστὸν τῶ Ἱεροφάντη Μωσεῖ, Ἡ βᾶτος καὶ τὸ πὺρ ἔδειξε τέρας, Ζητῶν δὲ τὸ πέρας εἰς διάβασιν χρόνου, Ἐν Κόρῃ ἁγνή, ἕψη, κατοπτεύσω, ἢ ὡς Θεοτόκω λεχθείη, Χαῖρε κεχαριτωμένη, ὁ Κύριος μετὰ σοῦ.

Εὐαγγελίζου γῆ χαρὰν μεγάλην, αἰνεῖτε οὐρανοὶ Θεοῦ τὴν δόξαν.

Δανιὴλ σὲ ὄρος καλεῖ νοητόν, Γεννήτριαν Θεοῦ ὁ Ἡσαίας, Βλέπει δὲ ὡς πόκον Γεδεῶν, ὁ Δαυὶδ δέ, Ἁγίασμα φάσκει, πύλην δὲ σὲ ἄλλος, ὁ δὲ Γαβριὴλ σοὶ κραυγάζει, Χαῖρε κεχαριτωμένη, ὁ Κύριος μετὰ σοῦ.

Ἦχος πλ. α’. Τῷ Σωτῆρι Θεῷ

Φωτοδόχε λαμπάς, τήν ταπεινήν μου ψυχήν, ἐσκοτισμένην πλημμελήμασιν, ὡς ἀγαθή τῷ φωτί σου νῦν καταλάμπρυνον· ᾠδήν χαριστήριον ὅπως βοήσω σοί.

Χαῖρε θρόνε Θεοῦ, δεδοξασμένῃ Ἀγνή· χαῖρε παλάτιον εὐρύχωρον, χαῖρε σκέπη τῶν πίστει ἐκζητούντων σε, τό ἄνθος τῆς πίστεως· χαῖρε πανθαύμαστε.

Χαῖρε στάμνε χρυσῇ, τό θεῖον Μάννα φρικτῶς, ἐν σῇ κοιλίᾳ ἡ χωρήσασα,, τόν Φωτοδότην Παρθένε καί λυτρωτήν Ἰησοῦν, τόν πάντα ἑδράσαντα θείῳ βουλήματι.
(Θεοτοκάριον τοῦ ἁγίου Νικοδήμου τοῦ Ἁγιορείτου, Κανών εἰς τήν Ὑπεραγίαν Θεοτόκον. Ποιήμα ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Δαμασκηνοῦ)

Φῶς ἀναλλοίωτον Λόγε.

Ἡ Βάτος ἐν τῷ Σιναίῳ, σὲ προετύπου Παρθένε, τὸ πῦρ τῆς θείας Οὐσίας, ἀφλέκτως ἐγγυμονοῦσα, διὸ ἡμᾶς τοὺς σοὺς δούλους, ποίησον οἴκους, τοῦ Πνεύματος τοῦ Ἁγίου.

Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης

Η Παναγία έφερε στον κόσμο την παραδεισένια χαρά.
Εύχομαι η Παναγία να σου δώση την χαρά του Ευαγγελισμού και ο Άγγελος να σε ευλογήση, για να έχης πνευματική πρόοδο. Αμήν.

Ὁ Εὐαγγελισμὸς τῆς Θεοτόκου (24.3.2019) Μητροπολίτου Μόρφου κ. Νεοφύτου
https://www.youtube.com/watch?v=iLC2Pg6eMMQ&ab_channel=%CE%9F%CE%9C%CE%99%CE%9B%CE%99%CE%95%CE%A3%CE%9C%CE%97%CE%A4%CE%A1%CE%9F%CE%A0%CE%9F%CE%9B%CE%99%CE%A4%CE%9F%CE%A5%CE%9C%CE%9F%CE%A1%CE%A6%CE%9F%CE%A5

Μόρφου Νεόφυτος: Ἡ «Νέα Τάξη Πραγμάτων» πολεμᾶ τὴν ἀλήθεια τῶν Ὀρθοδόξων (25.03.2022)

Οι υιοί της ημέρας. Μη φοβηθήτε τα παιδιά της νύχτας.

«Χαῖρε, αὐγὴ μυστικῆς ἡμέρας»
(Χαίρε Παναγία που είσαι το πρωϊνό φως που αναγγέλλει την ημέρα του Κυρίου).

«Χαίρε, αυγή μυστικής ημέρας» (Ακάθ. υμν. Ι 1β΄)
π. Αυγουστίνου Καντιώτου

Αυγή! Ποιος, αγαπητοί μου, δεν σηκώθηκε κάποιο ανοιξιάτικο πρωινό για ν᾽ απολαύση το μαγικό θέαμα της αυγής; Τα άστρα εξαφανίζονται, η νύχτα υποχωρεί.
Ο ήλιος ο βασιλιάς της ημέρας ετοιμάζεται να παρουσιασθή, ο ορίζοντας ροδίζει. Τα πουλιά ξυπνούν, τραγούδια ακούγονται στα δάση, τ᾽ αηδόνια ψάλλουν σαν οι καλύτεροι ψάλτες το πρωινό τους τραγούδι. «Πάσα πνοή αινεσάτω τον Κύριον»! (Ψαλμ. 150,6). Τα άνθη ευωδιάζουν, η ατμόσφαιρα αρωματίζεται. Η φύσι πανηγυρίζει• υποδέχεται την αυγή, την «ροδοδάκτυλον ηω».
Αυγή, χάραμα, χαρά Θεού! Λαμπρό θέαμα για ποιητάς και ζωγράφους. Ωραία λοιπόν είνε η αυγή; Αλλ᾿ ακόμη ωραιότερη, απείρως ωραιότερη είνε μία άλλη «αυγή»• είνε η υπεραγία Θεοτόκος! Έτσι την ονομάζει ο Ακάθιστος ύμνος (Ι 1β΄, ο οποίος ας σημειωθή ότι ωνομάστηκε Ακάθιστος, δι­ότι οι ορθόδοξοι τον είπαν κάποτε και πρέπει πάντοτε να παρακολουθούν την κατανυκτική αυτή ακολουθία της Εκκλησίας όρθιοι). «Αυγή» η Θεοτόκος! Γιατί αυγή; Για να μάθετε το γιατί, ρωτήστε την Ιστορία. Τι ήταν ο κόσμος, πως ζούσε η ανθρωπότης προ Χριστού; Σκοτάδι εκάλυπτε τη γη, σκοτάδι βαθύ, εκτεταμένο. Σκοτάδι τριπλό• θρησκευτικό, ηθικό, κοινωνικό. Άγνοια του αληθινού Θεού, λατρεία των παθών, θεοποίησις της κτίσεως, κοινωνική διαφθορά απερίγραπτη. Νύχτα βαθειά, ασέληνη! Ο κόσμος αγωνιούσε. Προσδοκούσε να δη φως, φως δυνατό, άστρο φωτεινό, έναν ήλιο που θα διέλυε τα σκοτάδια της ανθρωπότητος. Και το φως αυτό, κατά τις προφητείες όλων των εθνών, το περίμεναν να προέλθη από την Ανατολή.

Ο προφήτης Ησαίας, ο πέμπτος αυτός ευαγγελιστής της πίστεώς μας, 800 χρόνια προ της εμφανίσεως του φωτός είπε την περίφημη προφητεία του• «Ιδού η παρθένος εν γαστρί έξει, και τέξεται υιόν, και καλέσεις (καλέσουσι) το όνομα αυτού Εμμανουήλ, ο εστί μεθερμηνευόμενον μεθ᾿ ημών ο Θεός» (Ησ. 7,14• 8,8 = Ματθ. 1,23). Όλοι περίμεναν την Παρθένο, την κόρη την αγνή, εκείνην που θα άξιζε να κυοφορήση τον Υιό του Θεού. Ο Υιός της, σύμφωνα με την πρώτη προφητεία που δόθηκε στο ανθρώπινον γένος, θα συνέτριβε την κεφαλή του δράκοντος (βλ. Γεν. 3,15). Τι υψίστη τιμή για την Παρθένο!
Μέχρι την ημέρα της γεννήσεως της Παρθένου, χιλιάδες – εκατομμύρια κόρες είχον εμφανισθή στον πλανήτη. Από αυτές άλλες μεν φημίζονταν για τα κάλλη τους, άλλες για τη σοφία τους, άλλες για την ευγενή καταγωγή τους• αλλά καμμία από αυτές δεν είχε τα υπέροχα εκείνα ψυχικά προσόντα που επί αιώνες αναζητούσε η αγία Τριάς για να την αναδείξη μητέρα, μοναδική μητέρα του κόσμου, η οποία θα γεννούσε το νέο Αδάμ, τον «Υιόν (του) ανθρώπου» (Δαν. 7,13• 10,16. Ματθ. 8,20• 9,6• 11,19. Λουκ. 9,58 κ.α.) αλλά και «Υιόν του Θεού» (Ματθ. 16,16• 27,54. Λουκ. 1,35. Ιω. 1,50 κ.α.), τον Θεάνθρωπο Ιησούν. Τι μυστήριο! Ζαλίζεται ο νούς. Επί τέλους η αναμενομένη Παρθένος γεννήθηκε. Το όνομά της γλυκύτατο• Μαρία. Κόρη γεμάτη χάριτες, που η κοιλία της θ᾽ αναδεικνυόταν «πλατυτέρα ουρανών» (θ. Λειτ. Μ. Βασ.). Αυτή θα εβάσταζε «τον βαστάζοντα πάντα» (Ακάθ. υμν. Α 4β΄). Μόλις γεννιέται η μοναδική αυτή Κόρη, οι άγγελοι, που παρακολουθούσαν με μεγάλο ενδιαφέρον και στοργή την εξέλιξι των γεγονότων στη γη, αντιλαμβάνονται, ότι έφθασε η μεγάλη ημέρα της απολυτρώσεως του ανθρωπίνου γένους. Χαίρονται, πανηγυρίζουν τα τάγματα των αγγέλων. Και μαζί με τους αγγέλους χαίρονται και οι άνθρωποι. Διότι η μυροθήκη, που θα δεχόταν το ανεκτίμητο Μύρο, το ακένωτο Μύρο, βρέθηκε. Ο κήπος, μέσα στον οποίο θα φυτευόταν το Δένδρο της ζωής, ο Ιησούς Χριστός, ετοιμάστηκε.
Και μετά από λίγο στη Βηθλεέμ οι ποιμένες και μετά τους ποιμένες οι μάγοι, οι υιοί των Χαλδαίων, είδαν «εν χερσί της Παρθένου τον πλάσαντα χειρί τους ανθρώπους• και Δεσπότην νοούντες αυτόν, ει και δούλου έλαβε μορφήν, έσπευσαν τοις δώροις θεραπεύσαι και βοήσαι τη Ευλογημένη• Χαίρε, αστέρος αδύτου μήτηρ• χαίρε, αυγή μυστικής ημέρας». Η Παρθένος, αυτή είνε η αυγή του Χριστιανισμού, το γλυκοχάραμα της Εκκλησίας. Και ποια είνε η «ημέρα»; Η «ημέρα», για την οποία μιλάει ο χαιρετισμός αυτός, δεν είνε μία από αυτές που δημιουργεί τακτικά η στροφή της Γης γύρω από τον Ήλιο. Είνε μία άλλη ημέρα, αγία, πνευματική, πάμφωτη, την οποία δημιουργεί όχι πλέον η στροφή του πλανήτου αλλά η στροφή της ψυχής προς τον Χριστό, τον πνευματικό ήλιο της ανθρωπότητος. Η ημέρα αυτή άρχισε από τη στιγμή που τα σμήνη των αγγέλων έψαλαν το «Δόξα εν υψίστοις Θεώ…» (Λουκ. 2,14) και θα τελειώση τη στιγμή που η σάλπιγγα του αρχαγγέλου θα σαλπίση για ν᾿ αναστηθούν οι νεκροί. Όλο αυτό το μακρό διάστημα αιώνων και χιλιετιών, που μεσολαβεί μεταξύ της πρώτης και της δευτέρας Παρουσίας του Κυρίου, ονομάζεται εδώ στον χαιρετισμό «ημέρα»• ημέρα αφέσεως των αμαρτιών, ημέρα ειρηνοποιήσεως των ανθρώπων με το Θεό, ημέρα χάριτος, ημέρα σωτηρίας εν Χριστώ Ιησού. Μακάριοι όσοι ζήσουν κατά το διάστημα αυτό και εκμεταλλευθούν τις ευκαιρίες της «ημέρας» αυτής. Αυτοί θα είνε οι σεσωσμένοι. Μπροστά τους θα προπορεύεται φως, προβολέας που φωτίζει παρελθόν, παρόν και μέλλον. Η πορεία τους επάνω εδώ στη γη του σκότους θα είνε φωτεινή. Αυτοί θα είνε ελεύθεροι ψυχικά, θα μπορούν να κινούνται ελεύθερα, θα εργάζωνται το καλό προς όλους, θα εκτελούν το θέλημα του ουρανίου Πατρός. Θα ονομάζωνται «υιοί ημέρας» (Α΄ Θεσ. 5,5). Αλλά η ημέρα αυτή, κατά τον ποιητή του Ακαθίστου, είνε «ημέρα μυστική».
Γιατί άραγε; Διότι λίγοι είνε εις θέσιν να εκτιμήσουν το ανέκφραστο αγαθό που λέγεται χριστιανική ζωή. Οι άλλοι οι πολλοί, που δεν γεύθηκαν τη γλυκύτητα της πνευματικής ζωής, δεν καταλαβαίνουν τίποτε από τον Χριστιανισμό. Για να κατανοήσουν, πρέπει προηγουμένως ν᾿ αγαπήσουν τον Χριστό. Τότε θα ανατείλη και γι᾿ αυτούς η «μυστική ημέρα». Ένα μικρό παράδειγμα. Όπως η αγάπη που ενώνει το ευλογημένο ανδρόγυνο και από δύο καρδιές δημιουργεί μία καρδιά είνε κάτι το μυστηριώδες, που δεν είνε εις θέσιν να το κατανοήση ένας τρίτος παρά μόνο οι δύο ευτυχισμένοι σύζυγοι, έτσι και η αγάπη που ενώνει το Χριστό και τον γνήσιο δούλο του δημιουργεί μία ένωσι αδιάρρηκτη, που ούτε φωτιά ούτε σίδερο ούτε τίποτε άλλο μπορεί να τη σπάση. Αυτή η θεία αγάπη είνε κάτι, είνε μεγάλο μυστικό, που δεν μπορεί να το αισθανθή ο ψυχρός και αδιάφορος απέναντι στον Κύριο. Αυτός δεν έκανε ακόμη την σωτήριο στροφή του προς τον Χριστό, και γι᾿ αυτό ο Ήλιος δεν ανέτειλε στην ψυχή του• δεν γνωρίζει το γλυκοχάραμα της Χάριτος, δεν είδε «αυγή» πνευματική, δεν γνώρισε την «μυστικήν ημέραν».
Ω! ο άνθρωπος που ζη μακριά απ᾽ το Χριστό είνε δυστυχισμένος, ο μόνος δυστυχισμένος. Κυριαρχείται από πνεύμα πονηρό, από τον Εωσφόρο, τον «Θεόν του αιώνος τούτου» (Β΄ Κορ. 4,4). Έχει βγάλει τα μάτια του• τον τύφλωσε ο σατανάς. Δεν βλέπει πλέον τίποτε, ζη στο σκοτάδι. Κι όπως ο άνθρωπος που περπατάει στο σκοτάδι σκοντάφτει διαρκώς, πέφτει σε παγίδες και βάραθρα, τσακίζεται, δε μπορεί να διακρίνη τους βράχους από τα δάση, τα δέντρα από τους ανθρώπους, δε βλέπει το δρόμο, έτσι κι αυτός που ζη μακριά απ᾽ το Χριστό έχει νύχτα. Και μόνο νύχτα; Ο σατανάς του έχει βάλει καπίστι και τον οδηγεί στα φρικτότερα εγκλήματα. Θα τα δη η «ημέρα», θα τα δούν οι «υιοί (του) φωτός» (Λουκ. 16,8. Ιω. 12,36. Α΄ Θεσ. 5,5), οι χριστιανοί, και θα κλάψουν. Γιατί όπως λέει ο απόστολος Παύλος, «ο Θεός του αιώνος τούτου ετύφλωσε τα νοήματα των απίστων εις το μη αυγάσαι αυτοίς τον φωτισμόν του ευαγγελίου της δόξης του Χριστού» (Β΄ Κορ. 4,4). Αυτοί είνε οι υιοί της «νυκτός» (Α΄ Θεσ. 5,5).

Αλλ᾿ όσοι πιστοί, όσοι μένετε αφωσιωμένοι στον Κύριο, μη απομακρυνθήτε από το σωτήριο φως. Είστε οι υιοί της ημέρας. Μη φοβηθήτε τα παιδιά της νύχτας. Εσείς έχετε τη χαρά. Εσείς ζήτε την «αυγήν», την «μυστικήν ημέραν», που είνε άγνωστη στους πολλούς. Εσείς έχετε καθημερινή εορτή και πανήγυρι, την ικανοποίησι της αγαθής συνειδήσεως. Και το σπουδαιότερο• μετά τη λήξι της «μυστικής ημέρας» περιμένετε την άλλη εκείνη «ημέραν Κυρίου την μεγάλην και επιφανή» (Ιωήλ 3,4 = Πραξ. 2,20), κατά την οποία «οι δίκαιοι εκλάμψουσιν ως ο ήλιος» (Ματθ. 13,43). Γι᾿ αυτό οι Χριστιανοί αυτοί γεμάτοι χαρά μπορούν ν᾽ απευθύνωνται προς την υπεραγία Θεοτόκο λέγοντας τον χαιρετισμό «Χαίρε, αυγή μυστικής ημέρας».
(†) επίσκοπος Αυγουστίνος
Άρθρο, δημοσιεύθηκε στο περιοδικό «Χριστιανική Σπίθα» του Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου (φ. 68/28-3-1947).

Μην φοβάστε …Ο φόβος είναι από τον διάβολο. Θα έρθουν δύσκολοι καιροί, αλλά όλα επιτρέπονται από τον Θεό. Θα πέσουν και οι εκλεκτοί. Μόνο αυτοί που κρατούν την αληθινή πίστη τους θα σωθούν και μεγάλη θα είναι τότε η δόξα του Θεού πάνω τους… π. Αρσένιος Μπόκα, ο Προφήτης των εσχάτων
https://iconandlight.wordpress.com/2020/11/27/54490/

Ας προσευχόμαστε όλοι, έχει τόσο οργιάσει ο σατανάς με τα όργανά του, ώστε θέλουν να καταπιούν τα πάντα.
https://iconandlight.wordpress.com/2018/06/08/23838/

Μὀρφου Νεόφυτος: Χαῖρε Αὐγὴ μυστικῆς ἡμέρας… B’ Χαιρετισμοί (26.3.2021).

O Divine Light! St. Philaret (Gumilevsky) of Chernigov

Rejoice, Mother of the never-setting Star.
Rejoice, Dawn of the mystic Day.

O Divine Light!
St. Philaret (Gumilevsky) of Chernigov

O Divine Light!
O Love, Who hands Himself over to suffering for us!
Enlighten the eyes of our souls, that we might see the ruination caused by the desires of our sinful hearts!
Breathe a holy fear into us, that we might tremble at sin if it merely draws near to our soul.
Strengthen our will with grace-filled power for the fight against impiety.

***

Morning Prayer of the Optina Elders.

O Lord, grant me to greet the coming day in peace. Help me in all things to rely upon Your holy will. In every hour of the day reveal Your will to me. Bless my dealings with all who surround me. Teach me to treat all that comes to me throughout the day with peace of soul, and with the firm conviction that Your will governs all. In all my deeds and words guide my thoughts and feelings. In unforseen events let me not forget that all are sent by You. Teach me to act firmly and wisely, without embittering or embarrassing others. Give me strength to bear the fatigue of this coming day with all that it will bring. Direct my will, teach me to pray, pray You Yourself in me. Amen.

***

The Akathist Hymn to the Theotokos

Ikos 9

The sons of the Chaldees saw in the hands of the Virgin Him Who by His hand fashioned man; and sensing Him as Lord, even though He had taken the form of a servant, they hastened with gifts to do homage, and they cried out to her who is blessed:
Rejoice, Mother of the never-setting Star. Rejoice, Dawn of the mystic Day.
Rejoice, you who has quenched the fiery furnace of error. Rejoice, you who enlightens the initiates of the Trinity.
Rejoice, you who have removed the inhuman tyrant from power. Rejoice, you who have shown Christ, the man-befriending Lord.
Rejoice, you who has redeemed us from the pagan religion. Rejoice, you who has rescued us from the works of mire.
Rejoice, you who ceased the worship of fire. Rejoice, you who saves us from the flames of passions.
Rejoice, Guide of the faithful to chastity. Rejoice, O Delight of all generations.
Rejoice, O Bride Ever-Virgin.

Αυτούς τους ανθρώπους που τους κλώτσησαν σαν άχρηστες πέτρες, τους πήρε ο Θεός, ο Κτίστης των πάντων, να αποτελέσουν το θεμέλιο της εκκλησίας Του. Πανάγαθε Κύριε, ενδυνάμωσε τα μύχια της καρδιάς μας! Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς

Συναξάριον.
Τῇ ΚΒ΄(22ᾳ) τοῦ μηνός Μαρτίου, μνήμη τοῦ Ἁγίου Ἱερομάρτυρος Βασιλείου, Πρεσβυτέρου τῆς Ἀγκυρανῶν Ἐκκλησίας (362).
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, αἱ Ἅγιαι Μάρτυρες Καλλινίκη καὶ Βασίλισσα, ξίφει τελειοῦνται.(252)
Καὶ μνήμη τῆς Ἁγίας Μάρτυρος Δροσίδος, θυγατρὸς τοῦ Βασιλέως Τραϊανοῦ, καὶ τῶν σὺν αὐτῇ πέντε Κανονικῶν μοναζουσῶν.(362)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ Ἁγίου Νέου Ὁσιομάρτυρος Εὐθυμίου τοῦ ἐκ Δημητσάνης, τοῦ ἐν Κωνσταντινουπόλει ἀθλήσαντος ἐν ἔτει ᾳωιδ΄ (1814), διὰ στόματος ῥομφαίας, τῇ Κυριακῇ τῶν Βαΐων.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ὁ Ἅγιος Βασίλειος ὁ Ἱερομάρτυρας καὶ Θαυματουργὸς Ἐπίσκοπος Μανγκαζίας τῆς Σιβηρίας (1602)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ οἱ Ἅγιοι νεο-ἱερομάρτυρες: Μητροφάνης (Buchnoff) τοῦ Βορονέζ (1931), ᾿Ιωάσαφ (Shakhov), ἡγούμενος τῆς Ποπόβκα (Μόσχα), Ἀλέξιος (Σμιρνόφ), Δημήτριος (Γλιβένκο), Σέργιος (Λεμπέντεφ), Σέργιος (Ζβέτκοφ), ἱερείς, καὶ Νικόλαος (Γκοριούνοφ) πρωτοδιάκονος (1938), καὶ αἱ Ἅγιαι Παρθενομάρτυρες: Ναταλία (Γιουλιάνοβα) καὶ Ἀλεξάνδρα (Σαμοϋλοβόι)(1938) ἐν πολλαῖς βασάνοις, φυλακαῖς καὶ διωγμοῖς ὑπὸ τῶν ἀθέων μπολσεβίκων τελειωθέντες ἐν Ῥωσίᾳ.

Ομιλία
για το πώς οι δίκαιοι υπομένουν τον χλευασμό,
εξαιτίας των λόγων του Κυρίου
Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς

«ὅτι ἐγενήθη λόγος Κυρίου εἰς ὀνειδισμὸν ἐμοὶ καὶ εἰς χλευασμὸν πᾶσαν ἡμέραν μου.» Ο λόγος του Κυρίου μου έφερε ονειδισμό και χλευασμό όλη την ημέρα ( Ιερεμίας 20: 8 ).

Ποιοί είναι αυτοί που χλευάζουν και κατακρίνουν τον προφήτη του Θεού, τον κομιστή του λόγου του Θεού και τον φορέα της δύναμης και της σοφίας του Θεού; Ο λαός του τον χλευάζει λέγοντάς του: «μας κηρύττεις ένα μονοπάτι στενό. Ακόμα κι αν είναι από τον Θεό, δεν μπορούμε να το περπατήσουμε, γιατί για μας είναι πολύ απότομο.»

Ποιοι είναι αυτοί που ονειδίζουν την θεόφθογγη σάλπιγγα της φωνής του Κυρίου, όταν αντηχεί συναγερμό, επειδή μια φωτιά καπνίζει στο βάθος του ορίζοντα και πλησιάζει στην πόλη; Οι πρεσβύτεροι του λαού τον κατακρίνουν, λέγοντάς του: «γιατί δεν κρατάς το στόμα σου κλειστό; θα ήταν καλύτερο για σένα και πιο ευχάριστο για εμάς . Αυτό που εσένα σου φαίνεται φωτιά, δεν είναι φωτιά αλλά είναι η ομίχλη από τη δροσιά του βουνού!»

Ποιοι είναι αυτοί που χλευάζουν τον άνθρωπο του Θεού, ακόμη κι όταν είναι θεόπεμπτος και διακηρύσσει το θέλημα του Θεού; Ονειδίζεται από τη σύζυγό του και χλευάζεται από τους αδελφούς του. Αυτοί του λένε: «Αφήνεις την εργασία σου που σε τρέφει και πηγαίνεις στην εργασία κάποιου άλλου που σε ταπεινώνει.»

«ὅτι ἐγενήθη λόγος Κυρίου εἰς ὀνειδισμὸν ἐμοὶ καὶ εἰς χλευασμὸν πᾶσαν ἡμέραν μου.» Αυτό μπορεί να πει ο προφήτης, και οι απόστολοι, αυτό κι οι μάρτυρες, και κάθε ζηλωτής πιστός του λόγου του Θεού και του Νόμου του Θεού. Ούτε ένας απ ‘αυτούς δεν φοβήθηκε από τον ονειδισμό ή τον χλευασμό, ούτε αποστράφηκε την μαρτυρία, ούτε αποσκίρτησε, ούτε παραστράτησε από το δρόμο σε άλλα μονοπάτια. Ολόκληρος ο κόσμος της εποχής τους αυτούς ονείδιζε και χλεύαζε. Αλλά ο Κύριος τους ενίσχυε και τους έδινε εσωτερική χαρά και ευφροσύνη. Ο Κύριος νίκησε τον κόσμο και έτσι οι άγιοι του Θεού νίκησαν εκείνους που τους κατηγορούσαν και τους χλεύαζαν.

Ω Πανάγαθε Κύριε, ενδυνάμωσε τα μύχια της καρδιάς μας, ώστε οι ονειδισμοί να μην μας πτοούν ούτε οι χλευασμοί να μας είναι πρόσκομμα, χάριν του Ονόματός Σου, Κύριε!

Σοι πρέπει πάσα δόξα, τιμή και προσκύνησις εις τούς αιώνας των αιώνων. Αμήν.
Από το βιβλίο «Πνευματικό Ημερολόγιο, Ο Πρόλογος της Αχρίδος» – Μαιος, Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς, Εκδόσεις Άθως
http://prologue.orthodox.cn/May10.htm

***

Μόνον η αισιοδοξία μας σώζει
Αδελφοί μου, ας είμαστε αισιόδοξοι.
Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς

Η αισιοδοξία αποτελεί το φωτοστέφανο της χριστιανικής φιλοσοφίας και της χριστιανικής ιστορίας. Αισιόδοξος ήταν ο Θεμελιωτής του Χριστιανισμού, ο πιο Αισιόδοξος από όλους τους αισιόδοξους στον κόσμο. Παρέμενε αισιόδοξος και όταν εγκαταλελειμένος από όλους προσευχόταν μόνος στον Θεό, εκείνη την μοιραία νύχτα πριν αρχίσει η τραγωδία. Και τότε που τον σύρανε από τον Ηρώδη στον Πιλάτο χλευάζοντάς τον. Και τότε που Του έβαλαν αγκάθινο στεφάνι, που Του έσχιζε το θεϊκό Του κεφάλι, και τότε όταν υπό το βάρος του Σταυρού έβγαινε έξω από τα Ιεροσόλυμα, που Τον αποχαιρετούσαν με γέλια, με κατάρες και με τον ήχο των αδύναμων δακρύων των γυναικών. Και τέλος όταν το ποτήρι της πίκρας ξεχείλισε και εισήλθε στην ιστορία η λέξη Γολγοθάς, πάλι παρέμεινε αισιόδοξος.
Αισιόδοξοι ήταν και οι Χριστιανοί μάρτυρες. Αφού οι μάρτυρες και οι μεγαλομάρτυρες ήταν αισιόδοξοι, πως εμείς να είμαστε απαισιόδοξοι; Αισιόδοξοι ήσαν όσοι στις ρωμαϊκές αγορές πάλαιψαν με άγρια θηρία, για να διασκεδάσει ο Καίσαρας. Αισιόδοξοι ήσαν όσοι καίγονταν στην πίσσα στις πλατείες για την ψυχαγωγία του Καίσαρα και των γυναικών του. Αισιόδοξοι ήσαν όσοι γύριζαν δεμένοι στον τροχό και όσοι θάφτηκαν ζωντανοί στην γη. Αισιόδοξοι ήσαν εκείνοι που δεν γνώρισαν την ισότητα ούτε την ελευθερία του τύπου. Πώς λοιπόν εμείς να γινόμαστε απαισιόδοξοι; Γιατί να γινόμαστε απαισιόδοξοι; Οι μάρτυρες του Χριστιανισμού όταν καίγονταν στη φωτιά φώναζαν: Εμείς και πάλι πιστεύουμε. Αυτοί και όταν τους έσχιζαν τα θηρία ψιθύριζαν: Εμείς πάλι ελπίζουμε. Πάνω στον σταυρό, κλαίγοντας με λυγμούς έλεγαν: Εμείς και τώρα σας αγαπάμε. Εμείς αγαπούμε την μαρτυρική ζωή μας και προσδοκούμε μια καλύτερη ζωή. Πιστεύουμε στον Ένα και Παντοδύναμο Θεό που κυβερνά τον ήλιο και μετρά όλους τους πόνους μας και όλες τις αδικίες των βασανιστών μας.
Αυτούς τους ανθρώπους που τους κλώτσησαν σαν άχρηστες πέτρες, τους πήρε ο Θεός, ο Κτίστης των πάντων, να αποτελέσουν το θεμέλιο της εκκλησίας Του. Η εκκλησία Του αποτελεί το μεγαλύτερο οικοδόμημα αισιοδοξίας που κτίστηκε στη γη. Η αισιοδοξία του Χριστιανισμού δεν αποτελεί μία απλή πνευματική θεωρία, γιατί είναι δοκιμασμένη και τεκμηριωμένη.
«Δεν θα μπορούσα να αποκαλέσω τον εαυτό μου Χριστιανό, εάν δεν ήμουν αισιόδοξος. Και αν αποκαλούσα τον εαυτό μου Χριστιανό και δεν ήμουν αισιόδοξος, δεν θα ήμουν ειλικρινής Χριστιανός. Και όλοι εσείς ματαίως αποκαλείσθε Χριστιανοί, εάν δεν είσθε αισιόδοξοι. Ο Χριστιανισμός αποτελεί το μέγιστο κάστρο αισιοδοξίας. Ο Χριστιανισμός θεμελιώνεται στην πίστη, την ελπίδα και την αγάπη. Γιατί αυτά τα τρία μόνο σώζουν: η πίστη, η ελπίδα και η αγάπη.
Η πίστη, η ελπίδα και η αγάπη συναποτελούν την αισιοδοξία. Μόνον η αισιοδοξία μάς σώζει. Αν δεν έχουμε αισιοδοξία, δεν έχουμε πίστη. Χωρίς πίστη είμαστε σαν τα ζώα που σήμερα το πρωί σφαγιάστηκαν στο σφαγείο. Χωρίς την αισιοδοξία, όλοι μας είμαστε ανάπηροι. Μεγαλύτερη αναπηρία έχει ο άνθρωπος χωρίς αισιοδοξία παρά ο άνθρωπος χωρίς πόδια. Ο Θεός εν σοφία τα πάντα έκτισε. Στο πρόσωπο του αισιόδοξου καθημερινά πέφτουν οι ακτίνες του ηλίου, του ζεσταίνουν και του φωτίζουν την ψυχή, ενώ το πρόσωπο του απαισιόδοξου μένει χωρίς τον ήλιο, με αποτέλεσμα η ψυχή του να είναι κρύα και σκοτεινή. Ο πρώτος καθημερινά βλέπει τα λουλούδια, ενώ ο δεύτερος τον σκουπιδότοπο. Δεν μπορεί να υπάρξει καμμιά δημιουργία χωρίς αισιοδοξία.
Αδελφοί μου, ας είμαστε αισιόδοξοι. Ας ατενίσουμε τον κόσμο μας την ημέρα, ας δούμε ψηλά στον ουρανό την νύχτα και ας έχουμε πίστη στον Θεό. Υπάρχει ο Δημιουργός, ο Πλάστης του κόσμου και Πατέρας μας. Η σκέψη αυτή, ας είναι η βάση της αισιοδοξίας μας.

Ας είμαστε αισιόδοξοι, επειδή ο θάνατος δεν είναι τόσο τρομακτικός όσο λένε οι φοβισμένοι. Κάθε σπόρος σαπίζει, αφού βλαστήσει και γίνει λουλούδι. Με το θάνατο εμείς σαπίζουμε για να βλαστήσουμε στην άλλη ζωή. Είμαστε παιδιά ενός αθανάτου Πατέρα και έτσι είμαστε και εμείς οι ίδιοι αθάνατοι. Τι είδους Πατέρας θά ήταν Αυτός που δεν θα δημιουργούσε παιδιά όμοια μ’ Αυτόν; Ποιός Πατέρας θα ζούσε δισεκατομμύρια χρόνια και θα είχε γιούς των οποίων η ζωή δεν διαρκεί ούτε εκατο χρόνια;
Ας είμαστε αισιόδοξοι, επειδή κανείς Δίκαιος δεν θα πάει στην κόλαση και ούτε ένας μη μετανιωμένος αμαρτωλός στον παράδεισο. Ο άνθρωπος όμως για να κατορθώσει να εισέλθει στον παράδεισο, πρέπει πρώτα ο παράδεισος να εισέλθει μέσα του…
Ας σκεφτόμαστε αισιόδοξα, επειδή μόνο η αισιόδοξη σκέψη φτάνει μέχρι το Θεό.
Ας είμαστε αισιόδοξοι και με τα συναισθήματά μας, γιατί η αισιοδοξία είναι το φάρμακο της λύπης και η πηγή της αληθινής και αιωνίας χαράς.
Ας είμαστε αισιόδοξοι και με τα έργα μας, επειδή τα καλά έργα μας «υφαίνονται» με τα έργα του Θεού και διατηρούνται αιώνια, όπως και τα έργα του Θεού.
Ας είμαστε αισιόδοξοι, γιατί και η ίδια η ζωή είναι αισιόδοξη και εμείς, οι άνθρωποι, είμαστε οι λαμπρότερες κολόνες και η πιό υψηλή έκφραση της ζωής.
Το να είναι κανείς αισιόδοξος, σημαίνει να ζει και να εκτιμά δίκαια τα δώρο της ζωής.
Από το βιβλίο: Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς, Ομιλίες και μελέτη για τα σύμβολα και σημεία. Εκδόσεις “Ορθόδοξος Κυψέλη” 2014. 

Ἀπολυτίκιον τοῦ Ἁγίου Ἱερομάρτυρος Βασιλείου, Πρεσβυτέρου τῆς Ἀγκυρανῶν Ἐκκλησίας
Ἦχος γ’. Θείας πίστεως.

Θείου Πνεύματος, τὴ ἐπινεύσει, χρῖσμα ἅγιον, ἱεροσύνης, ἐπαξίως ὑπεδέξω Βασίλειε, ὅθεν ὡς θῦμα βασίλειον ἔθυσας, τῷ βασιλεῖ τῶν αἰώνων τοὺς ἄθλους σου. Πάτερ Ὅσιε, Χριστὸν τὸν Θεὸν ἱκέτευε, δωρήσασθαι ἠμὶν τὸ μέγα ἔλεος.

Ἀπολυτίκιον
Ἦχος δ´. Τῇ Θεοτόκῳ ἐκτενῶς.

Ἐν τῇ Ἀγκύρᾳ ἱερεὺς διαπρέψας, καὶ τῷ Χριστῷ Ἀγγελικῶς λειτουργήσας, τῷ δι᾿ ἡμᾶς Βασίλειε τεχθέντι σαρκί, τέθυσαι ὡς πρόβατον τέλειον ἀθλοφόρε, ἐδέξω δὲ μακάριον εἰς Καισάρειαν τέλος, δ´ ὅπερ χαίρων νῦν ἐν οὐρανοῖς, τῷ παμβασιλεῖ ἀξίως παρίστασαι.

Ἀπολυτίκιον τοῦ Ἁγίου Νέου Ὁσιομάρτυρος Εὐθυμίου τοῦ ἐκ Δημητσάνης
Ἦχος δ΄. Ταχὺ προκατάλαβε

Ιδρώσιν ασκήσεως προστομωθείς Αθλητά, τους πόνους υπήνεγκας του μαρτυρίου στερρώς, Ευθύμιε ένδοξε` έδραμες γαρ ως γίγας, αποθέσθαι την πλάνην, φέρων εν ταις χερσί σου τον Σταυρόν και Βάϊα, , μεθ ων και στεφανηφόρος Χριστώ, χαίρων παρίστασαι.

Ἀπολυτίκιον τῶν Ἁγίων Νεοφανῶν τοῦ Χριστοῦ Μαρτύρων,
(ἁγ. Νικοδήμου Ἁγιορείτου)
Ἦχος γ´. Θείας πίστεως.

Νέοι Μάρτυρες, παλαιὰν πλάνην, καταστρέψαντες, ὕψωσαν πίστιν, τῶν Ὀρθοδόξων καὶ στεῤῥῶς ἠγωνίσθησαν· τὴν γὰρ ἀνόμων θρησκείαν ἐλέγξαντες, ἐν παῤῥησίᾳ Χριστὸν ἀνεκήρυξαν, Θεὸν τέλειον· καὶ νῦν ἀπαύστως πρεσβεύουσι, δωρήσασθαι ἡμῖν τὸ μέγα ἔλεος.

The power of the Cross. Saint Niphon Bishop of Constantiane, in Algeria of Africa

The power of the Cross
Saint Niphon Bishop of Constantiane, in Algeria of Africa. (4th century- Commemorated on December 23 )

A pious Christian related to me the following amazing incident: He told me that one Saturday night, when he was praying in the narthex of St Anastasius during the usual resurrectional vigil, the servant of God Nephon also came, because he always observed vigils every Saturday night in the churches of the saints.
“Well,” my companion said, “I see a large number of white-clad men travelling with him, some in front of him and others behind him, rejoicing that they were surrounding him. But even more dread, a Cross as tall as he and glittering as if made of pure gold was rising in front of him. Similar glittering Crosses were on the right and left, in back and over the saint’s head They were entwined and built a wall around him. When a temptation came, during that moment of the battle, the Lord, wanting to test him, permitted the Crosses to part. Thus they left a small opening amongst them through which the enemies were able to throw their arrows. A great number of angels and demons watched the battle. The saint would raise his hands toward the Most-High God and with his pure mind would ascend to Him. He would remain up there praying. Seeing him and fearing the wrath of God, Satan would tremble and say to his army: ‘Let’s go, boys, away from this Nephon, because he has ascended to heaven and is praying against us to the Great One. Let’s disappear then before His wrath comes down and tortures us.’”
“And immediately they would vanish. Then that blessed one would come down to earth after the prayer, come to himself and, not finding any enemy, he would thank the good Lord Who shielded him.”
“Then the angels also departed happy, while the precious Crosses came together again closing the entrance and guarding the righteous one.”
“Many times,” that good Christian continued, “the devil would come with a large number of demons to throw him in a passion but couldn’t, because, surrounded by the power of the Cross, he would ridicule them and spit on them. Thus the dark demons, thoroughly ashamed, would disappear, while he glorified God even more for granting him such power against the invisible enemies.”

Troparion of the Cross in Tone I:

Save O lord Thy people * and bless thine inheritance. * Grant now unto the faithful, * victory over adversaries, * and by the power of Thy Cross * do Thou preserve Thy commonwealth.

STICHERON. PLAGAL OF FOURTH TONE

O STRANGE wonder, great and marvelous! The length and breadth of the Cross is the equal of Heaven’s span, for by means of grace Divine, it doth hallow the universe. By this, barbarian nations are subdued; by this, the scepters of princes are made strong, O ladder most divine! Whereby we ascend unto the Heavens’ heights, while exalting Christ the Lord with hymns and songs of praise.

APOSTICHA. PLAGAL OF FIRST TONE.

REJOICE, the Life-Giving Cross of the Lord, thou never-conquered battle-trophy of piety, support and staff of the faithful, the wall surrounding the Church, and the door that leadeth into Paradise. Through thee hath corruption been made to vanish and be no more; death’s mighty power hath been vanquished and swallowed up, and we have been raised from the earth to celestial things. O truceless foe of demons, and our weapon invincible, thou art the glory of Martyrs and true adornment of all the Saints, calm port of salvation, that which granteth the great mercy of God unto the world.

Exapostilarion of the Exaltation of the Cross, 2 Tone

The Cross is the guardian of the whole world; the Cross is the beauty of the Church, the Cross is the might of kings; the Cross is the confirmation of the faithful, the Cross is the glory of angels and the wounding of demons.”

Η δύναμη του Σταυρού.

Συναξάριον.
Τῇ ΚΑ΄(21ῃ) τοῦ μηνός Μαρτίου, Μνήμη τοῦ Ὁσίου Σεραπίωνος τοῦ Σιδώνιου (5ος αἰ.)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τοῦ Ὁσίου Ἰακώβου τοῦ Ὁμολογητοῦ τοῦ Στουδίτου.(818)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τοῦ Ἁγίου Θωμᾶ, Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως (610)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, οἱ Ἅγιοι Μάρτυρες Φιλήμων καὶ Δομνίνος, ξίφει τελειοῦνται.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τοῦ Ὁσίου Βηρύλλου, ἐπισκόπου Κατάνης ( 90)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τοῦ Ὁσίου Σεραπίωνος τοῦ Ὁμολογητοῦ, ἐπισκόπου Θμουέως. ( 358)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τῆς Ἁγίας Μάρτυρος Μαρίας, τῆς ἐν Πέργῃ
Τῇ αὕτη ἡμέρα, μνήμη τοῦ ἁγίου ἐνδόξου νεομάρτυρος Μιχαὴλ τοῦ ἐκ Γρανίτσης τῶν Ἀγράφων, πυρὶ τελειωθέντος ἐν Θεσσαλονίκῃ ἐν ἔτει αψμδ΄ (1544).
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ὁ Ἅγιος Νεομάρτυς Γεώργιος, ἐν ἔτει 1800ῳ τελειοῦται.

Η δύναμη του Σταυρού.
Άγιος Νήφων Κωνσταντιανής

Κάποιος ευλαβής άνθρωπος μου διηγήθηκε κι άλλο θαυμαστό γεγονός, που θα το γράψω για να δοξαστεί το όνομα του Κυρίου μας Ιησού Χριστού.
Ένα Σαββατόβραδο, μου είπε, προσευχόταν στον πρόναο του αγίου Αναστασίου, όπου γινόταν η συνηθισμένη κυριακάτικη αγρυπνία. Τότε ήρθε και ο δούλος του Θεού Νήφων, που συχνά περνούσε τις νύχτες του, όπως ξέρουμε, στους ναούς των αγίων.
Βλέπει λοιπόν ο χριστιανός αυτός κι ένα πλήθος από λευκοντυμένους νέους να προχωρούν μαζί του, κυκλώνοντάς τον μ’ ευφρόσυνα πρόσωπα. Αλλά το πιο θαυμαστό ήταν, ότι μπροστά του πήγαινε ένας Σταυρός ίσος με το μπόι του, καμωμένος σαν από καθαρό χρυσάφι. Αλλά και πίσω του ήταν άλλος ένας ίδιος, και τρεις ακόμα όμοιοι δεξιά κι αριστερά και πάνω απ’ το κεφάλι του. Και όλοι εκείνοι οι αστραφτεροί Σταυροί  ήταν ενωμένοι μεταξύ τους σ’ ένα προστατευτικό σύμπλεγμα, που τείχιζε ολόγυρα τον όσιο.
Όταν ερχόταν πειρασμός, θέλοντας ο Θεός να τον δοκιμάσει και να τον στεφανώσει, παραχωρούσε και χώριζαν οι Σταυροί, αφήνοντας ένα μικρό άνοιγμα ανάμεσά τους. Μεσ’ απ’ αυτό μπορούσε ο εχθρός να ρίχνει τα βέλη του. Την ώρα της επιθέσεως του διαβόλου και της πάλης του με τον όσιο, πλήθη αγγέλων και δαιμόνων στέκονταν γύρω και παρακολουθούσαν με αγωνία την έκβαση της αναμετρήσεως.
Ο μακάριος Νήφων, αφού πρώτα έδινε κι έπαιρνε αρκετά χτυπήματα από τον υπερφίαλο εχθρό, σήκωνε έπειτα τα χέρια του στον ύψιστο Θεό κι ανέβαινε νοερά ως Εκείνον με τον καθαρό του νου. Έμενε έτσι, ζητώντας Του να επέμβει ενάντια στον νοητό δράκοντα. Κι ο σατανάς, βλέποντάς τον σ’ αυτή την στάση και τρέμοντας την οργή του Θεού, έλεγε φοβισμένος στη δαιμονική του συμμορία:
-Πάμε, παιδιά, να φύγουμε από τούτον εδώ, γιατί ανέβηκε στους ουρανούς και προσεύχεται εναντίον μας. Πρίν λοιπόν ξεσπάσει η οργή του Θεού στα κεφάλια μας, ας εξαφανιστούμε.
Στα λόγια αυτά του αρχηγού γίνονταν όλοι τους άφαντοι!
Ο δίκαιος, μετά την ικεσία του, κατέβαινε πάλι στη γη, ερχόταν στον εαυτό του και, μη βλέποντας κανέναν εχθρό, ευχαριστούσε το Θεό που τον σκέπασε. Τότε και οι άγγελοι έφευγαν χαρούμενοι για τον ουρανό, ενώ οι τίμιοι Σταυροί πλέκονταν πάλι, κλείνοντας μέσα τους προστατευτικά τον όσιο.
Πολλές φορές, πρόσθεσε ο ευλαβής εκείνος χριστιανός, τον πλησίαζε ο διάβολος με πλήθος δαιμόνων για να τον ρίξει σ’ ένα πάθος, μα δεν μπορούσε, γιατί ο μακάριος, περιτειχισμένος με τη δύναμη του Σταυρού, ήταν απρόσβλητος. Έτσι τους περιγελούσε και τους έφτυνε. Τότε οι σκοτεινοί δαίμονες εξαφανίζονταν καταντροπιασμένοι, ενώ αυτός ακόμα πιο θερμά ευχαριστούσε το Θεό, που του χάρισε τέτοια δύναμη κατά των αοράτων εχθρών.
Απόσπασμα από το βιβλίο: «Ένας Ασκητής επίσκοπος, Άγιος Νήφων Κωνσταντιανής (4ος αι.)» – Ιερά Μονή Παρακλήτου. -η/Υ επιμέλεια, Σοφίας Μερκούρη

Ἀπολυτίκιον τοῦ Ὁσίου Σεραπίωνος τοῦ Σιδώνιου
(Ἀθανασίου ἱερομονάχου Σιμωνοπετρίτου)
῏Ηχος πλ.α΄. Τὸν Συνάναρχον Λόγον.

Γυμνωθεὶς προσπαθείας ἁπάσης ὅσιε, Σεραπίων ὀπίσω Κυρίου ἔδραμες, τὴν πτωχείαν τὴν Αὐτοῦ, ἔχων ὑπόδειγμα, καὶ ποθῶν τὴν ἀδελφῶν, σωτηρίαν ἐκ ψυχῆς, διό σε πόθῳ τιμῶμεν, καὶ τὰς εὐχάς σου τὰς θείας, ἐπικαλούμεθα μακάριε.

Ἀπολυτίκιον τοῦ Ἁγίου Νεομάρτυρος Μιχαὴλ τοῦ ἐκ Γρανίτσης
Ἦχος πλ. α’. Τὸν συνάναρχον Λόγον.

Μιχαὴλ Νεομάρτυρα νῦν τιμήσωμεν, Ταξιάρχου συνώνυμον μακαρίσωμεν καὶ Χριστὸν τὸν Λυτρωτὴν ἠμῶν δοξάσωμεν· ὅτι ἀθλήσει καὶ πυρὶ οὗτος μετήλλαξε τὸ ζῆν τὴ πόλει τοῦ Δημητρίου, πορείαν Γένους φωτίζων, ὡς ἄστρον θεῖον ἀεὶ δεικνύμενος.

Ἀπολυτίκιον.
Ἦχος α’. Τῆς ἐρήμου πολίτης.

Σοφίᾳ τῇ θεόθεν δεδομένῃ κοσμούμενος, ἐξήρυξας εὐτόλμως τοῦ Σωτῆρος τὸ ὄνομα, καὶ τούτῳ ὡς θυσία καθαρά, προσήχθης τῷ πυρὶ τελειωθείς· διὰ τοῦτο Νεομάρτυς σε Μιχαήλ, τιμῶμεν ἀνακράζοντες· δόξα τῷ παρασχόντι σοι ἰσχύν, δόξα τῷ σὲ στεφανώσαντι, δόξα τῷ χορηγοῦντι διὰ σοῦ, ἡμῖν πταισμάτων ἄφεσιν.

Ευλογημένοι είναι εκείνοι που σ’ αυτή τη ζωή αγάπησαν το Χριστό κι έμαθαν να επικαλούνται το όνομά Του μέρα και νύχτα, μαζί με την ανάσα και το χτύπο της καρδιάς τους. Εκείνοι θα βρίσκονται πραγματικά εκτός κινδύνου, θα καλύπτονται κάτω από τις φτερούγες του αγαπημένου τους Κυρίου. Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς

Συναξάριον
Τῇ Κ'(20ῇ) τοῦ μηνός Μαρτίου, Μνήμη τῶν ἉγίωνἈββάδων τῶν ἀναιρεθέντων ὑπὸ τῶν Μαύρων ἐν τῇ Μονῇ τοῦ Ἁγίου Σάββα τοῦ Ἡγιασμένου.(†796)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τοῦ Ὁσίου Πατρὸς ἡμῶν καὶ Ὁμολογητοῦ Νικήτα, Ἐπισκόπου Ἀπολλωνιάδος τῆς Βιθυνίας, τῆς Μικρᾶς Ἀσίας (813)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τῶν Ἁγίων Ἑπτὰ Μαρτύρων γυναικῶν, τῶν ἐν Ἀμινσῷ, Ἀλεξανδρείας, Κλαυδίας, Εὐφρασίας, Ματρώνης, Ἰουλιανῆς, Εὐφημίας, καὶ Θεοδοσίας.(303-305).
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ὁ Ἅγιος Μάρτυς Ῥοδιανός, ξίφει τελειοῦται.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ὁ Ἅγιος Μάρτυς Ἀκύλας ὁ Ἔπαρχος, ξίφει τελειοῦται.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ὁ Ἅγιος Μάρτυς Λολλίων, πυγμαῖς βαλλόμενος τελειοῦται.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ὁ Ἅγιος Μάρτυς Ἐμμανουήλ, ξίφει τελειοῦται.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τῆς Ἁγίας ἐνδόξου Μάρτυρος Μαρίας τῆς ἐν Πέργῃ.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τοῦ ἐν Ἁγίοις Πατρὸς ἡμῶν καὶ Ἰσαποστόλου Μαρτίνου, Ἐπισκόπου Μπράγκας τῆς ἐν Πορτογαλίᾳ. (579)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τοῦ ἐν Ἁγίοις Πατρὸς ἡμῶν (Γ)κούθμπερτ, Ἐπισκόπου Λίντισφαρν τῆς Ἀγγλίας. (687)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ὁ Ἅγιος ἔνδοξος Ὁσιομάρτυς Μιχαὴλ ὁ ἐκ τῆς Λαύρας τοῦ Ὁσίου Σάββα τοῦ Ἡγιασμένου, τὴν κεφαλὴν τμηθεὶς ἐν Ἱεροσολύμοις τελειοῦται. (691)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τοῦ Ἁγίου ἐνδόξου Μάρτυρος Ἀρτσὶλ (᾿Αρχιλίου) τοῦ Β´, τοῦ εὐσεβεστάτου βασιλέως τῆς Γεωργίας (744)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ἁγίου μάρτυρος Λουαρσάβου, βασιλέως τοῦ Κάρτχλι τῆς ἀνατολικῆς τῆς Γεωργίας (1622).
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τοῦ Ἁγίου ἐνδόξου Ὁσιομάρτυρος Εὐφροσύνου, τοῦ ἀσκήσαντος ἐν τῇ Κυανῇ Λίμνῃ καὶ μαρτυρικῶς ἀναιρεθέντος ὑπὸ Πολωνῶν ἐπιδραμόντων στρατιωτῶν.(1655)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ὁ Ἅγιος ἔνδοξος Νεομάρτυς Μύρων ὁ Κρής, ὁ μαρτυρήσας ἐν Κρήτῃ ἔν ἔτει 1793ῳ, ἀγχόνῃ τελειοῦται
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τοῦ Ἁγίου Σεϊμβλά.

Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς

Είπε ο Κύριος: «Όστις θέλει οπίσω μου ακολουθείν, απαρνησάσθω εαυτόν και αράτω τον σταυρόν αυτού και ακολουθήτω μοι» (Μάρκ. η’ 34). Όποιος θέλει να με ακολουθήσει, πρέπει ν’ απαρνηθεί τον παλιό και αμαρτωλό εαυτό του, να πάρει πάνω του το σταυρό των θλίψεων και των δοκιμασιών και τότε ας με ακολουθήσει.
Ο Κύριος δεν οδηγεί τους ανθρώπους στο σταυρό πριν απ’ Αυτόν. Τους καλεί να τον ακολουθήσουν, αφού Εκείνος πρώτος κουβάλησε τον σταυρό.

Τί σημαίνει ν’ αναλάβουμε το σταυρό μας; Σημαίνει την από μέρους μας ελεύθερη αποδοχή κάθε μέσου θεραπείας που μας προσφέρει η πρόνοια του Θεού, έστω κι αν είναι πικρό. Σου έτυχαν μεγάλες καταστροφές; Κάνε υπακοή στο θέλημα του Θεού, όπως έκανε κι ο Νώε. Χρειάζεται να κάνεις θυσία; Παραδώσου στα χέρια του Θεού με την ίδια πίστη που είχε ο Αβραάμ όταν πορευόταν για να θυσιάσει το γιο του. Καταστράφηκε η περιουσία σου; Πέθαναν ξαφνικά τα παιδιά σου; Να τα υπομένεις όλα με καρτερία, με την καρδιά σου προσκολλημένη στο Θεό, όπως έκανε ο Ιώβ. Σ’ εγκαταλείπουν οι φίλοι σου και βρίσκεσαι ξαφνικά περικυκλωμένος από εχθρούς; Να τα υπομείνεις όλα χωρίς γογγυσμό, όπως έκαναν κι οι απόστολοι, με πίστη στο Θεό πως η βοήθειά Του είναι άμεση. Καταδικάστηκες να πεθάνεις για το Χριστό; Δόξασε το Θεό που αξιώθηκες τέτοια τιμή, όπως χιλιάδες χριστιανοί μάρτυρες.

«Ακολουθήτω μοι», λέει. Γιατί ο Κύριος κάνει την κλήση αυτή σ’ εκείνους που αναλαμβάνουν το σταυρό τους; Πρώτα για να μην πέσουν και τσακιστούν κάτω από το βάρος του. Η ανθρώπινη ράτσα είναι τόσο οδυνηρά αδύναμη, που κι ο ελαφρύτερος σταυρός φαίνεται βαρύς στο δυνατότερο άνθρωπο, αν τον φέρει χωρίς τη βοήθεια του ουρανού… Μόνο αν ακολουθούμε πίσω Του θα μπορούμε να κουβαλάμε το σταυρό μας. Σ’ Εκείνον θα βρούμε δύναμη, θάρρος και παρηγοριά. Θα γίνει σ’ εμάς φως στο σκοτεινό δρόμο μας, υγεία στην αρρώστια, σύντροφος στη μοναξιά, χαρά στους πειρασμούς και πλούτος στην ένδεια. Το ανεξάντλητο φως του Χριστού μας χρειάζεται για να σβήσει τον πόνο μας και να κρατήσει ζωντανή την ελπίδα μας στο χάραμα της μέρας.

Εκείνος όμως που αναλαμβάνει το σταυρό του κι ακολουθεί το Χριστό, ελευθερώνεται από την έπαρση και την αλαζονεία, από τη φιλαυτία κι από κάθε επιθυμία για εγκόσμια δόξα και κέρδος.

«Ος γαρ αν θέλη την ψυχήν αυτού σώσαι, απολέσει αυτήν• ος δ’ άν απολέση την εαυτού ψυχήν ένεκεν εμού και του ευαγγελίου, ούτος σώσει αυτήν» (Μάρκ. η’ 35). Όποιος θέλει να σώσει την επίγεια ζωή του, αυτός θα χάσει την αιώνια και μακαρία ζωή. Όποιος όμως αψηφήσει και θυσιάσει τη ζωή του αυτή για μένα και το ευαγγέλιο, αυτός θα σώσει τη μέλλουσα ζωή και μακαριότητά του… Αυτά είναι σκληρά λόγια, αδυσώπητα. Αυτή είναι μια φωτιά που γυρεύει να κατακάψει τον παλιό άνθρωπο ως τις ρίζες του, ν’ αφανίσει τις ίδιες τις ρίζες. Ο Χριστός δεν ήρθε απλά για ν’ αναμορφώσει τον κόσμο, αλλά να τον ανακατασκευάσει, να φέρει καινούργια ζωή. Να ρίξει το παλιό σίδερο στη φωτιά και να το σφυρηλατήσει από την αρχή. Δεν είναι αναμορφωτής, αλλά ο Δημιουργός. Δεν είναι επιδιορθωτής, αλλά υφαντής.

Ευλογημένοι είναι εκείνοι που σ’ αυτή τη ζωή αγάπησαν το Χριστό κι έμαθαν να επικαλούνται το όνομά Του μέρα και νύχτα, μαζί με την ανάσα και το χτύπο της καρδιάς τους. Πάνω από την άβυσσο θα γνωρίζουν ποιον πρέπει να καλέσουν για βοήθεια. Θα ξέρουν ποιο όνομα να επικαλεστούν. Θα ξέρουν από ποιο άκρο ιματίου να πιαστούν. Εκείνοι θα βρίσκονται πραγματικά εκτός κινδύνου, θα καλύπτονται κάτω από τις φτερούγες του αγαπημένου τους Κυρίου. (Λόγος εις την Γʼ Κυριακή των Νηστειών (της Σταυροπροσκυνήσεως), Αγ. Νικόλαος Βελιμίροβιτς)

Η ζωή του χριστιανού είναι κατ’ ουσίαν πορεία πίσω από τον Χριστό, … αναπόφευκτα και ακατάπαυστα πίνουμε κάποιο ‘’ποτήριο’’, Άγιος Σωφρόνιος του Έσσεξ – π.Αντώνιος (Bloom) του Σουρόζ

Συναξάριον, ἐκ τοῦ Μηναίου.
Τῇ ΙΘ´ τοῦ μηνός Μαρτίου, μνήμη τῶν ἁγίων μαρτύρων Χρυσάνθου καὶ Δαρείας, τῶν ἀσυνδυάστων συζύγων. (†283).
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ὁ ἅγιος μάρτυς Κλαύδιος ὁ Τριβοῦνος, ἐν θαλάσσῃ βληθείς, τελειοῦται. (†283)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ἡ Ἁγία Μάρτυς Ἱλαρία, ἡ τούτου σύζυγος, ξίφει τελειοῦται.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, οἱ Ἅγιοι Μάρτυρες, Ἰάσων καὶ Μαῦρος, οἱ υἱοὶ αὐτῶν, ξίφει τελειοῦνται.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τοῦ Ἁγίου Μάρτυρος Παγχαρίου ἐν Νικομηδείᾳ 305
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, οἱ Ἅγιοι Διόδωρος Πρεσβύτερος καὶ Μαριανὸς Διάκονος, σπηλαίῳ ἐγκλεισθέντες, τελειοῦνται.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ἡ Ὁσία Βάσσα τοῦ Πσκώφ (Πριγκίπισσα Θεοδώρα, + 1473)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τοῦ Ὁσίου πατρὸς ἡμῶν Ἰννοκεντίου τῆς Κομέλ, τῆς ἐν Ῥωσσίᾳ (1521), μαθητοῦ τοῦ Ὁσίου Νεῖλου τοῦ Σόρκϊυ (1508)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τῆς ὁσίας μητρός ἠμῶν Μαρίας ἤ Μάρθας (Σβάρνοβα) τῆς πριγκιπίσσης (1206)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ὁ Νεομάρτυς Ἅγιος Δημήτριος ὁ Τορναρᾶς, ξίφει τελειοῦται, ἐν ἔτει 1564ῳ
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ἡ Ἁγία Σοφία ἡ πριγκίπισσα τοῦ Σλούτσκ καὶ Μὶνσκ τῆς Λευκορωσίας (1612), ἡ προστάτιδα τῶν Ὀρθοδόξων ἀπὸ τοὺς Οὐνίτες Ρωμαιοκαθολικούς.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ἁγίου νεομάρτυρος Νικολάου τοῦ Καραμάνου ἤ Κασσέτου, ἐν Σμύρνῃ ἀθλήσαντος. (1657)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, σύναξις τῆς ῾Υπεραγίας Θεοτόκου τῆς Τρυφερῆς, ἐν Σμολένσκ τῆς Ῥωσίας.

Καὶ τοῦ Τριῳδίου.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Κυριακῇ τρίτῃ τῶν Νηστειῶν, τὴν Προσκύνησιν ἑορτάζομεν τοῦ τιμίου καὶ ζωοποιοῦ Σταυροῦ. [Τελεῖται δὲ πάνδημος Πανήγυρις ἐν τῇ Βασιλικῇ μονῇ Σταυροβουνίου τῆς Κύπρου.]
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Κυριακῇ τρίτῃ τῶν Νηστειῶν, τιμῶμεν τὴν μνήμην τῆς θεόφρονος Ἁγίας Χλόης τῆς Κορινθίας, συγχρόνου οὔσης καὶ συνεργάτιδος τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων, ἐν ταῖς Ἐπιστολαῖς μνημονευομένης

Στίχ. Τὸν Σταυρὸν γῆ σύμπασα προσκυνησάτω,
Δι οὗ περ ἔγνωκε σὲ προσκυνεῖν, Λόγε. 

Κυριακή της Σταυροπροσκυνήσεως
Αντώνιος (Bloom) του Σουρόζ
18 Μαρτίου 1990

Εις το όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος.

Καθώς προχωράμε τις εβδομάδες της Μ. Σαρακοστής, μπορούμε να πούμε με αυξανόμενη αίσθηση ευγνωμοσύνης και χαράς, με μια αίσθηση γαλήνης και χαράς τα λόγια του Ψαλμού «Η ψυχή μου θα ζήσει, και μ’ ευγνωμοσύνη θα δοξάζει τον Κύριο».

Την πρώτη εβδομάδα της Μ. Τεσσαρακοστής είδαμε την υπόσχεση της σωτηρίας δοσμένη από την Π. Διαθήκη να εκπληρώνεται: ο Θεός έγινε άνθρωπος, η σωτηρία έρχεται κι όσα ελπίζουμε είναι δυνατά. Μετά την δεύτερη εβδομάδα έχουμε την διακήρυξη από όλους τους Αγίους της Χριστιανοσύνης ότι ο Θεός όχι μόνο κατοίκησε ανάμεσα μας. αλλά και (εξεχύθη πάνω μας) μας πλημμύρισε η χάρις Του, μέσα στην Εκκλησία, αλλά και σε κάθε ανθρώπινη ψυχή έτοιμη να δεχθεί Εκείνον, την παρουσία Του, το μεταμορφωμένο σε Άγιο Πνεύμα δώρο, που μας κάνει να κοινωνούμε όλο και πιο βαθιά (ουσιαστικά) με τον ζώντα Θεό, μέχρι να γίνουμε μια μέρα μέτοχοι της θείας φύσης.

Και σήμερα, αν αναρωτηθούμε «αλλά πως; Πως θα συγχωρηθούμε, πως το κακό θα αναιρεθεί;» – ένα βήμα μας φέρνει βαθύτερα στην ευγνωμοσύνη, βαθύτερα στην χαρά, βαθύτερα στην σιγουριά, όταν σκεφτόμαστε, όταν ατενίζουμε τον Σταυρό.

Εδώ έχουμε ένα απόσπασμα του Ευαγγελίου, όπου ο Χριστός μιλά για την σωτηρία και τις προϋποθέσεις, ο Πέτρος του λέει: «Και ποιός μπορεί να σωθεί;» -και ο Χριστός του απαντά: «Τα αδύνατα παρ’ ανθρώποις δυνατά εστί παρά τω Θεώ». Κι Εκείνος ήρθε, η πληρότητα του Θεού κατοίκησε την ανθρώπινη φύση, κι Εκείνος έχει την δύναμη να συγχωρεί γιατί Εκείνος είναι θύμα όλης της κακίας, όλης της σκληρότητας, της καταστροφικότητας στην ανθρώπινη ιστορία. Γιατί βέβαια κανείς άλλος εκτός από το θύμα δεν μπορεί να συγχωρεί αυτόν που έφερε την κακία, την αθλιότητα, την μιζέρια, την φθορά και τον θάνατο στην ζωή μας. Και ο Χριστός δεν συγχωρεί μόνο τους φονιάδες Του, όταν λέει; «Πάτερ άφες αυτοίς, ου γαρ οίδασι τι ποιούσι», αλλά πήγε και πέρα απ’ αυτό γιατί είπε: Ο δ’ αν ποιήσετε ενί τούτων των αδελφών μου των ελαχίστων, εμοί εποιήσατε» «Ο, τι κάνει κανείς στον πιο μικρό αδελφό ή αδελφή μου, (είναι σαν ) το κάνει σε μένα»)- όχι μόνο το καλό αλλά και το χειρότερο – γιατί στην συμπόνια, την αλληλεγγύη βρίσκεται Εκείνος, σε καθένα που υποφέρει: στον θάνατο, τον πόνο, την αγωνία του καθενός που υποφέρει, είναι Αυτός. Και ακόμα, όταν προσεύχεται «Πάτερ άφες αυτοίς! Δεν ξέρουν τι κάνουν, τι πάνε να κάνουν», Εκείνος προσεύχεται για τον καθένα από μας, όχι μόνο στο δικό Του όνομα, αλλά και στο όνομα (για λογαριασμό) όλων αυτών στους οποίους έχει επιτεθεί το κακό, εξαιτίας της ανθρώπινης αμαρτίας.

Αλλά δεν είναι μόνο ο Χριστός που συγχωρεί· καθένας που έχει πονέσει στην ψυχή, το σώμα, το πνεύμα – ο καθένας καλείται να δώσει χάρη σ’ αυτόν που τον έκανε να υποφέρει.

Κι ακόμα, μπορούμε να δούμε τον Χριστό να λέει «Συγχώρησε όπως συγχωρήθηκες» γιατί και το θύμα και ο θύτης (ένοχος) δένονται μ’ ένα δεσμό αλληλεγγύης και αμοιβαίας υπευθυνότητας. Μόνο το θύμα είναι που μπορεί να πει: «Κύριε συγχώρησέ τον, συγχώρησέ την» και ο Κύριος μπορεί να πει «ναι, θα το κάνω!».

Αλλά συνειδητοποιούμε ποιά ευθύνη βάζει στον καθένα μας, απέναντι στον άλλο; Αλλά επίσης το βάθος, το θαυμάσιο πλάτος ελπίδας που ανοίγεται μπροστά μας όταν αντικρύζουμε τον Σταυρό και βλέπουμε ότι με την συμπόνια απέναντι σ’ όλο το ανθρώπινο είδος ο Χριστός παίρνει επάνω Του όλο τον πόνο του κόσμου, δέχεται να πεθάνει έναν απίστευτο θάνατο λέγοντας εκ μέρους όλων όσων υποφέρουν «Ναι- σας συγχωρώ..!»

Αυτό είναι άλλο ένα βήμα προς την ελευθερία, ένα ακόμα βήμα προς την στιγμή που θα αντικρύσουμε τον αναστημένο Χριστό, την ανάσταση, που θα περιλάβει κι όλους εμάς, γιατί ο Χριστός αναστήθηκε και χάρισε σ’ όλους εμάς την πληρότητα της αιώνιας ζωής.

Και μπορούμε να πούμε ξανά και ξανά, ότι η Σαρακοστή είναι μια πηγή νέας ζωής, ενός νέου χρόνου, χρόνου ανανέωσης, όχι μόνο με την μετάνοια, αλλά να πιαστούμε από τον ίδιο τον Χριστό, που σαν βοσκός άρπαξε το χαμένο πρόβατο, καθώς ο ίδιος ο Χριστός σήκωσε τον Σταυρό Του, τον έβαλε στην θέση του θανάτου, και αναίρεσε τον θάνατο, αναίρεσε το κακό (την αμαρτία) με την συγχώρεση και δίνοντας την ζωή Του. Γι’ άλλη μια φορά ερχόμαστε άλλο ένα βήμα προς την ελευθερία και την ανανέωση. Ας μπούμε βαθύτερα στο μυστήριο, στο θαύμα της σωτηρίας και ευφραινόμενοι παρά Θεώ, και χαιρόμενοι βήμα με βήμα, όλο και πιο πολύ, ας εκφράζουμε την ευγνωμοσύνη μας γι’ αυτήν την ανακαίνιση της ζωής μας. Αμήν.
http://www.mitras.ru/eng/eng_36.htm

***

Η συσταύρωση με το Χριστό είναι δώρο του Αγίου Πνεύματος.
Αγίου Σωφρονίου του Έσσεξ

Η αγάπη του Χριστού εμπνέει ελεήμονα προσευχή για όλους τους ανθρώπους, στην οποία συμμετέχουν και η ψυχή και το σώμα. Βαστάζοντας μέσα σε τέτοια προσευχή τις θλίψεις για τις αμαρτίες του αδελφού, γινόμαστε κοινωνοί των κοσμοσωτηρίων παθών του Κυρίου: «… Χριστός … περί των αμαρτιών (ημών) έπαθε, δίκαιος υπέρ αδίκων … Έπαθεν υπέρ ημών, ημίν υπολιμπάνων υπογραμμόν, ίνα επακολουθήσωμεν τοις ίχνεσιν Αυτού» (πρβλ. Α’ Πέτρ. 3,18 και 2,21). Η συσταύρωση μαζί Του είναι δώρο του Αγίου Πνεύματος. Ευαρεστείται ο ουράνιος Πατέρας μας, όταν πάσχουμε βλέποντας την κακοπάθεια των αδελφών μας. Κατά το πνεύμα της εντολής «αγαπήσεις τον πλησίον σου ως σεαυτόν» οφείλουμε να συμπάσχουμε ο ενας για τον άλλον. Είναι απαραίτητο να δημιουργηθή κατα καποιον τρόπο αλληλοκάλυψη ευθυνών, που θα μας ενώση ολους ενώπιον του προσώπου του Θεού, του Δημιουργού μας.

Η ζωή του χριστιανού είναι κατ’ ουσίαν πορεία πίσω από τον Χριστό: «Τί προς σε (οιοσδήποτε και εάν είναι ο άλλος); Συ ακολούθει Μοι» (πρβλ. Ιωάν. 21,22). Ως εκ τούτου κάθε πιστός θα επαναλάβει στον ένα ή τον άλλο βαθμό την οδό του Κυρίου, θα σηκώσει, όχι όμως με τη δική του δύναμη, στους ώμους του τον σταυρόν, για να πορευθει στη Γεθσημανή και ακολούθως στον Γολγοθά: «… ότι χωρίς Αυτού ου δυνάμεθα ποιείν ουδέν» (πρβλ. Ιωάν. 15,5). Όσοι όμως έλαβαν την φοβερη αυτή ευλογία, γεύθηκαν την ανάσταση τους· ο κλήρος των υπολοίπων είναι η πίστη στην ευσπλαχνία του Θεού.
Έτσι ευδόκησε για μας ο ουράνιος Πατέρας: Όλοι οι γηγενείς οφείλουν «να άρουν τον σταυρό τους», για να κληρονομήσουν ζωή αιώνια (πρβλ. Ματθ. 16,24-25). Οσοι παρεκκλίνουν από τη σταυροφορία αυτή δεν θα διαφύγουν τη δουλεία στα πάθη και θα «θερίσουν εκ της σαρκός φθοράν» (πρβλ. Γαλ. 6,8 και Ρωμ. 8,13). Η προς τον Θεόν και τον πλησίον εντεταλμένη αγάπη είναι γεμάτη βαθειά παθήματα, αλλά αυτά τα συνοδεύει ουράνια παράκληση (πρβλ. Μάρκ. 10,29-30): η ειρήνη εκείνη, την οποία έδωσε ο Κύριος στους Αποστόλους πριν ανεβεί στον Γολγοθά, ζωοποιεί την ψυχή. Και όταν το πνεύμα του ανθρώπου εισέλθει στη σφαίρα της φωτοφόρου αγάπης του Θεού και Πατέρα μας, τότε λησμονεί όλους τους πόνους, και η ψυχή χαίρεται απερίγραπτα (βλ. Ιωάν. 12,50 και 17,3).

Η κένωσή μας εκφράζεται με την άρνηση όλων εκείνων που μας είναι πολύτιμα πανω στη γη, κατά την τήρηση των εντολών: «… Ει τις θέλει οπίσω μου ελθείν, απαρνησάσθω εαυτόν και αράτω τον σταυρόν αυτού … ός γαρ αν θέλη την ψυχήν αυτού σώσαι, απολέσει αυτήν· ός δ’ αν απολέση την ψυχήν αυτού ένεκεν Εμού, ευρήσει αυτήν» (Ματθ. 16,24-25). Και πάλιν: «Ούτως ούν πας εξ υμών, ός ουκ αποτάσσεται πάσι τοις εαυτού υπάρχουσιν, ου δύναται είναι Μου μαθητής» (Λουκ. 14,33).
Και αυτή είναι η οδός του Ζώντος Θεού.

«Και Αυτός (ο Ιησούς) απεσπάσθη απ’ αυτών (των μαθητών) ωσεί λίθου βολήν, και θεις τα γόνατα προσηύχετο λέγων: Πάτερ, ει βούλει παρενεγκείν τούτο το Ποτήριον απ’ Εμού! … Και γενόμενος εν αγωνία εκτενέστερον προσηύχετο. Εγένετο δε ο ιδρώς Αυτού ωσεί θρόμβοι αίματος καταβαίνοντες επί την γην» (Λουκ. 22,42-44).
Τι είναι στην ουσία του το Ποτήριον αυτό του Χριστού; Το βάθος του μυστηρίου αυτού μας είναι αποκεκρυμμένο. Κατά την προσπάθειά μας να ακολουθήσουμε τον Χριστό δια της οδού της τηρήσεως των εντολών Του, αναπόφευκτα και ακατάπαυστα πίνουμε κάποιο ‘’ποτήριο’’, αλλά δεν κατανοούμε πλήρως το « Ποτήριον» εκείνο στο οποίο αναφερόταν και το οποίο ζούσε ο Χριστός «εν τη ώρα εκείνη». Εν τούτοις κάτι ανάλογο απαραίτητα γίνεται και με μας, καθώς Αυτός ο Ίδιος είπε: «Το Ποτήριον ό Εγώ πίνω πίεσθε» (Μάρκ. 10,39). Το Ποτήριον του Χριστού είναι μυστηριώδες, αλλά και το δικό μας ποτήριο είναι κρυμμένο από τα βλέμματα των άλλων.

Ποιος θα με διδάξη να πορευθώ προς Αυτόν δια της ευθείας οδού και να μη χάσω χρόνο περιπλανώμενος σε ξένους δρόμους;..
Υπήρξαν στιγμές, κατά τις οποίες, καθώς πιστεύω, ο Θεός με συνέτιζε. Θα αναφέρω μερικά παραδείγματα, τα οποία έβαλαν τη σφραγίδα τους επάνω μου και έγιναν θεμέλιοι λίθοι της ζωής μου.
Μη διαβλέποντας τη δικαιοσύνη του Θεού στα πεπρωμένα της ανθρωπότητας και του κάθε ανθρώπου εν γένει, υπέφερα μέσα στο σκοτάδι που με κυρίευσε… Και ο Κύριος συγκατανέβη προς την αμάθειά μου. Δεν εξουθένωσε την παρρησία μου, αλλά σαν μητέρα συνέπασχε μαζί μου και έσπευδε να με συναντήσει. Και αυτό όχι μια φορά, αλλά ‘’πάλιν και πολλάκις’’. Με παρόμοιο τρόπο απευθυνόταν Αυτός προς τον πολύπαθο Ιωβ, ο οποίος εξέφραζε τις διαμαρτυρίες του με θυελλώδη τρόπο.
Να ένα από αυτά που έζησα: Αυτό συνέβη στη Γαλλία, γύρω στο έτος 1925, προ αναχωρήσω για τον Άθω. Επί μακρόν προσηυχόμουν με κλάμα στον Θεό: «Βρες μέσο να σώσεις τον κόσμον· όλους εμάς, τους διεφθαρμένους και άξεστους». Ιδιαιτέρα θερμή ήταν η προσευχή για τους «μικρούς τούτους», για τους πτωχούς και εξουθενημένους. Προς το τέλος της νύκτας, όταν ήδη εξαντλούνταν οι δυνάμεις μου, ταράζοταν για κάποιον χρόνο η προσευχή μου από τη σκέψη που μου ερχόταν: «Εάν εγώ έτσι, με όλη τη δύναμη της καρδίας μου, συμπάσχω μαζί με την ανθρωπότητα, πώς να θεωρήσω δυνατόν ότι ο Θεός βλέπει αδιάφορα την ταλαιπωρία πολλών εκατομμυρίων ανθρώπων που πλάσθηκαν από Αυτόν; Γιατί Αυτός επιτρέπει τις αμέτρητες βιαιότητες στον κόσμο;». Έτσι στρεφόμουν προς Αυτόν με την παράφρονη ερώτηση: «Πού είσαι Συ;» … Σε απάντηση άκουσα στην καρδία μου τα λόγια: «Μήπως συ σταυρώθηκες γι’ αυτούς;» … Οι πράοι αυτοί λόγοι που αντήχησαν με το Πνεύμα στην καρδία μου με συγκλόνισαν: Ο Σταυρωθείς μου απάντησε ως Θεός.

Ζούμε και πάλι στην ατμοσφαίρα των πρώτων αιώνων της χριστιανικής εποχής: «Ημίν εχαρίσθη το υπέρ Χριστού, ου μόνον το εις Αυτόν πιστεύειν, αλλά και το υπέρ Αυτού πάσχειν» (Φιλ. 1,29). Αρκετές φορές χάρηκα με τη σκέψη ότι η ζωή μου κατά το μεγαλύτερο μέρος της συνέπεσε με διωγμούς κατά του Χριστιανισμού. Αυτό μου επιτρέπει να αισθανθώ καθαρότερα τον εαυτό μου ως χριστιανόν, να συνειδητοποιήσω την ασύγκριτη τιμή κατά τους χρόνους μας να ακολουθώ τον Μονογενή Υιό του Πατρός στην πορεία Του προς τον Γολγοθά. Παντού διωγμοί, αλλά σε ποικίλες μορφές. Εν τούτοις κανένα από αυτούς τους διωγμούς δεν μπορεί κάποιος να υπομείνει εύκολα. Μακάρι ο Θεός της αγάπης να λυτρώσει κάθε ψυχή από τη συμφορά να γίνει διώκτης έστω και «ενός των μικρών τούτων» (πρβλ. Ματθ. 18,10).
Στο «υπέρ Αυτού πάσχειν» περικλείεται ιδιαιτέρη ευλογία ή ακόμη και εκλογή. Αυτός που πάσχει δια της πορείας αυτής των εξωτερικών περιστάσεων βρίσκεται σε αδιάκοπη σχέση με τον Ιησού Χριστό, εισάγεται στη σφαίρα της Θείας αγάπης, γίνεται θεοφόρος.
Πηγή: “Περί Προσευχής” Αγίου Σωφρονιου (Σαχάρωφ). Ι.Μονή Τιμίου Προδρόμου Έσσεξ Αγγλίας 1993.

Όλοι οι ακόλουθοι του Εσταυρωμένου Χριστού… ακολουθήσετε την οδό Του, σηκώσετε το σταυρό Του. Μη φοβάστε. Προχωρείτε με θάρρος…σας συνοδεύει ο ίδιος ο Χριστός, σε έναν δρόμο λαμπρής χαράς, ευλογίας Κυρίου… οδηγεί εκεί όπου αιώνια λάμπει ο Σταυρός του Χριστού μας.
https://iconandlight.wordpress.com/2022/09/17/%ce%bf%ce%b9-%ce%b1%ce%ba%cf%8c%ce%bb%ce%bf%cf%85%ce%b8%ce%bf%ce%b9-%cf%84%ce%bf%cf%85-%ce%b5%cf%83%cf%84%ce%b1%cf%85%cf%81%cf%89%ce%bc%ce%ad%ce%bd%ce%bf%cf%85-%cf%87%cf%81%ce%b9%cf%83%cf%84%ce%bf/

Ο Κύριος έχει στην αγκαλιά του όλους όσους υποφέρουν στη ζωή τους. Ας ακολουθήσουμε τον δρόμο του μαρτυρίου και των διωγμών ο οποίος οδηγεί εκεί όπου αιώνια λάμπει ο Σταυρός του Χριστού μας. Άγιος Λουκάς Κριμαίας
https://iconandlight.wordpress.com/2019/03/30/%ce%bf-%ce%ba%cf%8d%cf%81%ce%b9%ce%bf%cf%82-%ce%ad%cf%87%ce%b5%ce%b9-%cf%83%cf%84%ce%b7%ce%bd-%ce%b1%ce%b3%ce%ba%ce%b1%ce%bb%ce%b9%ce%ac-%cf%84%ce%bf%cf%85-%cf%8c%ce%bb%ce%bf%cf%85%cf%82-%cf%8c%cf%83/

Συ ακολούθει Μοι… Η ζωή του χριστιανού είναι κατ’ ουσίαν πορεία πίσω από τον Χριστό Αυτός που πάσχει δια της πορείας αυτής βρίσκεται σε αδιάκοπη σχέση με τον Ιησού Χριστό, γίνεται θεοφόρος. Άγιος Σωφρόνιος του Έσσεξ
https://iconandlight.wordpress.com/2022/09/14/%cf%83%cf%85-%ce%b1%ce%ba%ce%bf%ce%bb%ce%bf%cf%8d%ce%b8%ce%b5%ce%b9-%ce%bc%ce%bf%ce%b9-%ce%b7-%ce%b6%cf%89%ce%ae-%cf%84%ce%bf%cf%85-%cf%87%cf%81%ce%b9%cf%83%cf%84%ce%b9%ce%b1%ce%bd%ce%bf/

Να περπατάς επί των υδάτων… Το μόνο πράγμα που είναι απαραίτητο είναι να πιστεύεις διαρκώς. Μια στιγμή ολιγοπιστίας κι αρχίζεις να βυθίζεσαι. Αγια Μαρία Σκόμπτσοβα του Παρισιού, η διά Χριστόν σαλή εκ Λετονίας
https://iconandlight.wordpress.com/2021/03/18/%CE%BD%CE%B1-%CF%80%CE%B5%CF%81%CF%80%CE%B1%CF%84%CE%AC%CF%82-%CE%B5%CF%80%CE%AF-%CF%84%CF%89%CE%BD-%CF%85%CE%B4%CE%AC%CF%84%CF%89%CE%BD-%CF%84%CE%BF-%CE%BC%CF%8C%CE%BD%CE%BF-%CF%80%CF%81%CE%AC/

Ο πραγματικός μιμητής του Χριστού ζητάει ως χάρη από τον Θεό να συγχωρήση τα σφάλματα των συνανθρώπων του, και να τιμωρηθή αυτός αντί αυτών. Αυτός πολύ συγγενεύει με τον Θεό. Άγιος Παΐσιος Αγιορείτης
https://iconandlight.wordpress.com/2020/03/21/41761/

Ο Κύριος έχει στην αγκαλιά του όλους όσους υποφέρουν στη ζωή τους. Ας ακολουθήσουμε τον δρόμο του μαρτυρίου και των διωγμών ο οποίος οδηγεί εκεί όπου αιώνια λάμπει ο Σταυρός του Χριστού μας. Άγιος Λουκάς Κριμαίας
https://iconandlight.wordpress.com/2019/03/30/%ce%bf-%ce%ba%cf%8d%cf%81%ce%b9%ce%bf%cf%82-%ce%ad%cf%87%ce%b5%ce%b9-%cf%83%cf%84%ce%b7%ce%bd-%ce%b1%ce%b3%ce%ba%ce%b1%ce%bb%ce%b9%ce%ac-%cf%84%ce%bf%cf%85-%cf%8c%ce%bb%ce%bf%cf%85%cf%82-%cf%8c%cf%83/

”…όλη αυτή η βρωμιά θα καθαρισθή αμέσως, αλλά… διά πυρός και σιδήρου!” Φοβερό όραμα ασκητού για τον Τίμιο Σταυρό
https://iconandlight.wordpress.com/2018/03/13/22386/

Ἀπολυτίκιον τοῦ Σταυροῦ. Ἦχος α.

Σῶσον Κύριε τὸν λαόν σου, καὶ εὐλόγησον τὴν κληρονομίαν σου, νίκας τοῖς Βασιλεῦσι κατὰ βαρβάρων δωρούμενος, καὶ τὸ σὸν φυλάττων, διὰ τοῦ Σταυροῦ σου πολίτευμα.

Ἀπολυτίκιον τῶν Μαρτύρων.
Ἦχος δ´.

Οἱ Μάρτυρές σου Κύριε, ἐν τῇ ἀθλήσει αὐτῶν, στεφάνους ἐκομίσαντο τῆς ἀφθαρσίας, ἐκ σοῦ τοῦ Θεοῦ ἡμῶν, σχόντες γὰρ τὴν ἰσχύν σου, τοὺς τυράννους καθεῖλον, ἔθραυσαν καὶ δαιμόνων, τὰ ἀνίσχυρα θράση· Αὐτῶν ταῖς ἱκεσίαις, Χριστὲ ὁ Θεός, σῶσον τὰς ψυχὰς ἡμῶν.

Ἕτερον Ἀπολυτίκιον Χρυσάνθου καὶ Δαρείας. (Γερασίμου Μικραγιαννανίτου)
Ἦχος α´. Τῆς ἐρήμου πολίτης.

Τὴν σύμπνουν ξυνωρίδα τῶν Μαρτύρων τιμήσωμεν, Χρύσανθον ἁγνείας τὸ ἄνθος, καὶ Δαρείαν τὴν πάνσεμνον· τῇ πίστει ἑνωθέντες γὰρ σεπτῶς, ἐδείχθησαν τοῦ Λόγου κοινωνοί, ἐναθλήσαν‐ τες νομίμως ὑπὲρ αὐτοῦ, καὶ σῴζουσι τοὺς ψάλλοντας· δόξα τῷ ἐνισχύσαντι ὑμᾶς, δόξα τῷ στε‐ φανώσαντι, δόξα τῷ ἐνεργοῦντι δι᾿ ἡμῶν, πᾶσιν ἰάματα.

Ἕτερον Ἀπολυτίκιον τῶν Μαρτύρων. (Γερασίμου Μικραγιαννανίτου)
Ἦχος δ´. Ταχὺ προκατάλαβε.

Μαρτύρων ἀγλάϊσμα, Αἰγύπτου θεῖος καρπός, Χριστὸν ὁμολόγησας, ἐν παῤῥησίᾳ πολλῇ, Χρύ‐ σανθε ἔνδοξε· πάντα καταφρονήσας, τὰ τοῦ κόσμου ἡδέα, νόσους ἀποδιώκεις, καὶ πληροῖς τὰς αἰτήσεις, διὸ σὺν τῇ Δαρείᾳ Χριστῷ συναγάλλεσθε.

Ἕτερον Ἀπολυτίκιον Χρυσάνθου καὶ Δαρείας. (Γερασίμου Μικραγιαννανίτου)
Ἦχος α´. Τῆς ἐρήμου πολίτης.

Τὴν σύμπνουν ξυνωρίδα τῶν Μαρτύρων τιμήσωμεν, Χρύσανθον ἁγνείας τὸ ἄνθος, καὶ Δαρείαν τὴν πάνσεμνον· τῇ πίστει ἑνωθέντες γὰρ σεπτῶς, ἐδείχθησαν τοῦ Λόγου κοινωνοί, ἐναθλήσαν‐ τες νομίμως ὑπὲρ αὐτοῦ, καὶ σῴζουσι τοὺς ψάλλοντας· δόξα τῷ ἐνισχύσαντι ὑμᾶς, δόξα τῷ στε‐ φανώσαντι, δόξα τῷ ἐνεργοῦντι δι᾿ ἡμῶν, πᾶσιν ἰάματα.

Ἕτερον Ἀπολυτίκιον τῶν Μαρτύρων. (Γερασίμου Μικραγιαννανίτου)
Ἦχος γ´. Θείας πίστεως.

Θείας πίστεως, τῇ ἐπιγνώσει, πᾶσαν ἔλιπες, πατρῴαν πλάνην, καὶ Χριστῷ κατηκολούθησας Χρύσανθε, ᾧ καὶ προσάγεις Δαρείαν τὴν πάνσεμνον, καὶ σὺν αὐτῇ τὸν ἀγῶνα ἐτέλεσας. Μεθ᾿ ἧς πρέσβευε, δοθῆναι τοῖς σὲ γεραίρουσι, πταισμάτων ἱλασμὸν καὶ μέγα ἔλεος

Ἀπολυτίκιον τῶν Μαρτύρων Κλαυδίου, Ἱλαρίας καὶ τέκνων. (Γεωργίου Γαλανόπουλου)
Ἦχος δ´. Ταχὺ προκατάλαβε.

Τοὺς μάρτυρας μέλψωμεν τῆς Ἀληθείας Χριστοῦ, τὸν Κλαύδιον φέροντα ἀξίωμα δικαστοῦ, πνι‐ γέντα ἐν ὕδασι, μετὰ τῆς Ἱλαρίας καὶ υἱῶν τούτων δύω, Ἰάσονός τε καὶ Μαύρου πανοικεὶ τοὺς θανόντας, κελεύσει τοῦ Νουμεριανοῦ εἰς Ἀλεξάνδρειαν.

Ἀπολυτίκιον Μάρτυρος Παγχαρίου. (Γεωργίου Γαλανόπουλου)
Ἦχος δ´. Ταχὺ προκατάλαβε.

Ὁ Μάρτυς Παγχάριος ἀλλοιθεὶς τὴν ψυχήν, τὴν πλάνην κατέλιπε, λαβὼν μητρὸς τὴν γραφήν, καὶ ἤθλησεν ἄριστα, ξίφει τμηθεὶς τὴν κάραν, ἐν τῇ Νικομηδείᾳ, νῦν δὲ Χριστῷ ἀπαύστως ὑπὲρ πάντων πρεσβεύει, λαβεῖν ἐν ὥρᾳ Δίκης φρικτῇ τὸ μέγα ἔλεος.

Ἀπολυτίκιον τῆς Ἁγίας Χλόης.
Ἦχος δ´. Ταχὺ προκατάλαβε.

Τῷ φέγγει τῆς Χάριτος καταυγασθεῖσα τὸν νοῦν, συνόμιλος πέφηνας τῶν Ἀποστόλων Χριστοῦ, καρδίας εὐθύτητι. Ὅθεν ἡ ἐν Κορίνθῳ Ἐκκλησία γεραίρει, Χλόη σε μακαρία ὡς θεράπαιναν θεί‐ αν, πρεσβεύουσαν ἀπαύστως ὑπὲρ τῶν ψυχῶν ἡμῶν.

Ἦχος β’ Λέοντος Δεσπότου

Σύ μου σκέπη κραταιὰ ὑπάρχεις, ὁ τριμερὴς Σταυρὸς τοῦ Χριστοῦ, ἁγίασόν με τῇ δυνάμει σου, ἵνα πίστει καὶ πόθῳ προσκυνῶ καὶ δοξάζω σε.

Τὸν Σταυρόν σου προσκυνοῦμεν Δέσποτα, καὶ τὴν ἁγίαν σου Ἀνάστασιν δοξάζομεν.

Τῇ αὐτοῦ δυνάμει, Χριστὲ ὁ Θεός, καὶ ἡμᾶς τῶν τοῦ πονηροῦ διαφύλαξον ἐπηρειῶν, καὶ τὰ θεῖά σου Πάθη, καὶ τὴν ζωηφόρον Ἀνάστασιν προσκυνῆσαι ἀξίωσον, τὸ τεσσαρακονθήμερον εὐμαρῶς διανύσαντας στάδιον, καὶ ἐλέησον ἡμᾶς ὡς μόνος ἀγαθὸς καὶ φιλάνθρωπος. Ἀμήν.

In solidarity with all mankind Christ taking upon Himself all the suffering of the world, accepting to die an impossible death has said in the name of all the sufferers, ‘Yes, – we forgive!’ Anthony (Bloom) of Sourozh

Martyrs Chrysanthus and Daria, and those with them in Rome (283)
Claudius the Tribune, his wife Hilaria, their sons Jason and Maurus, the priest Diodorus, and the deacon Marianus.
Martyr Pancharius at Nicomedia (302)
Saint Leontius of Saintes, Bishop of Saintes (640)
Saints Landoald and Amantius, a priest and deacon who helped enlighten what is now Belgium and north-eastern France, founded the church at Wintershoven (c. 668)
Righteous Mary (Maria Shvarnovna), wife of Vsevelod III (1206)
Saint Bassa, nun, of the Pskov-Caves Monastery (1473)
Venerable Innocent of Komel the Wonderworker, in Vologda (1521), disciple of St. Nilus of Sora.
New Martyr Demetrius, at Constantinople (1564)
Saint Sophia of Slutsk and Minsk, descendant of the Sovereigns of the Kyivan-Rus’ (1612)
New Martyr Nicholas Karamanos of Smyrna (1657)
“Sweet-Kissing” Icon of the Mother of God of Smolensk

Commemorated on March 19

Third Sunday of Great Lent
Sunday of the Veneration of the Cross

Verse
Let all the earth venerate the Cross,
through which it has learned to worship Thee, the Word.

Sunday of the Cross
Metropolitan Anthony of Sourozh
18 March 1990

In the Name of the Father, the Son, and the Holy Ghost.

As we progress deeper and deeper into the weeks of Lent, we can say with an ever-growing sense of gratitude and of joy, of a serene and exulting joy the words of a Psalm, ‘My soul shall live, and with gratitude I will give glory to the Lord’.

In the first week of Lent we have seen all the promises of salvation given in the Old Testament fulfilled: God became man, salvation has come, and all hopes are possible. And then, in the second week of Lent, we had the glorious proclamation of all the Saints of Christendom that not only did God come and dwell in our midst, but He has poured out upon us, into the Church, and into every human soul ready to receive Him the presence, the transforming gift of the Holy Spirit that makes us gradually commune ever deeper to the Living God until one day we become partakers of the Divine nature.

And today, if we ask ourselves, ‘But how that? How can we be forgiven, how can evil be undone?’ – one step brings us deeper into gratitude, deeper into joy, deeper into certainty when we consider, when we contemplate the Cross.

There is a passage of the Gospel in which we are told that when Christ spoke of salvation and of its conditions, Peter said to Him, ‘Who then can be saved?’ – and Christ answered, ‘What is not possible to men is possible for God!’. And He Himself came; the fullness of God abided in a human person, and He has power to forgive because He is the victim of all the evil, all the cruelty, all the destructiveness of human history. Because indeed, no one but the victim can forgive those who have brought evil, suffering, misery, corruption and death into their lives. And Christ does not only forgive His own murderers, when He says, ‘Father, forgive – they don’t know what they are doing’: He goes beyond this, because He had said, ‘Whatever you have done to one of My smaller brethren and sisters, you have done it to Me’ – not only in good, but indeed, the worst: because in compassion, in solidarity He identifies with every sufferer: the death, the pain, the agony of each of those who suffer is His. And so, when He prays, ‘Father, forgive! They do not know what they are doing, what they have been doing’, He prays for each of us not only in His own name, but in the name of all those upon whom evil has visited because of human sin.

But it is not only Christ who forgives; everyone who has suffered in soul, in body, in spirit, – everyone is called to grant freedom to those who have made him suffer.

And so, we can see why Christ says, ‘Forgive so that you may be forgiven’ because both the victim and the culprit are tied in one knot of solidarity and reciprocal responsibility. Only the victim can say, ‘Lord – forgive him, forgive her’, and only then can the Lord say, ‘I do!’.

But do you realise what responsibility it puts on each of us with regard to all and everyone? But also the depth, the glorious depth of hope which opens up to us when we look at the Cross and see that in solidarity with all mankind Christ taking upon Himself all the suffering of the world, accepting to die an impossible death has said in the name of all the sufferers, ‘Yes, – we forgive!’

This is one more step towards freedom, this is one more step towards the moment when we will be faced with Christ’s resurrection that engulfs us also because the risen Christ is risen and is offering all and each of us the fullness of eternal life.

And so again, and again we can say that Lent is a spring of a new life, a new time, a time of renewal, not only in repentance, but in being taken by Christ Himself as the shepherd took the lost sheep, as the Lord took up His Cross, brought it to the place of death, and undid death, undid evil by forgiveness and giving His life. Once more we are confronted with another step of our freedom and of newness. Let us enter ever deeper into this mystery, into this wonder of salvation, and rejoice in the Lord, and rejoicing, step after step, more and more, let us also express our gratitude by newness of life. Amen!
http://www.mitras.ru/eng/eng_211.htm

Through the power of Thy Cross, O Christ our God, preserve us also from the temptations of the Evil One. And make us worthy to venerate Thy divine Passion and life-bearing Resurrection, having radiantly traversed the great length of the Fast, and have mercy on us, as Thou art good and lovest mankind. Amen.

Apolytikion of the Holy Cross – First Tone

O Lord, save Thy people and bless Thine inheritance. Grant victories to the to the Emperor over the barbarians; and by the power of Thy Cross, preserve Thy habitation.

Apolytikion (First Tone)

Save, O Lord, Your people and bless Your inheritance; grant victory to the faithful over their adversaries. And protect Your commonwealth, by the power of Your Cross.