Συναξάριον.
Τῇ Ε´(5η) τοῦ μηνὸς Μαρτίου, μνήμη τοῦ Ἁγίου Ὁσιομάρτυρος Κόνωνος τοῦ ἐν Ἰσαυρίᾳ.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ Ἁγίου Μάρτυρος Κόνωνος τοῦ κηπουροῦ ἐν Κάρμηλα Παμφυλίας, τοῦ ἐκ Ναζαρέτ (251)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ Ὁσίου Πατρὸς ἡμῶν Μάρκου Μοναχοῦ τοῦ θαυματουργοῦ. μαθητοῦ χρηματίσαντος Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ Ἁγίου Μάρτυρος Εὐλογίου τοῦ ἐν Παλαιστίνῃ.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ Ἁγίου Μάρτυρος Εὐλαμπίου
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ὁ Ἅγιος Μάρτυς Ἀρχέλαος ὁ διάκονος, Ραΐς ἡ παρθενομάρτυς, Κυριλίλλος, Φώτιος καὶ οἱ σὺν αὐτῷ ἑκατόν τεσσαράκοντα δύο Μάρτυρες ἐν Αἰγύπτῳ, ξίφει τελειοῦνται. (3ος αἰ.)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ Ὁσίου Πατρὸς ἡμῶν Μάρκου τοῦ Ἀθηναίου, ὑπερφυῶς ἀσκήσαντος ἐν τῇ ἐρήμῳ τῆς Αἰγύπτου. (4ος αἰ.)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ὁ ὅσιος Ἡσύχιος ὁ νηστευτής, ἐν Βιθυνίᾳ Μ. Ἀσίας (790)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ὁ ὅσιος Κόλμαν ἐν Armagh Ἰρλανδίας (5ος αἰ.)
Tῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ἐν Ἁγίοις Πατρὸς ἡμῶν Βιργιλίου ἀρχιεπισκόπου Ἀρελάτης τῆς ἐν Γαλλίᾳ (610)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τῶν Ὁσίων Πατέρων ἡμῶν Ἀδριανοῦ (1550) καὶ Λεωνίδου (1549) τοῦ συνασκητοῦ αὐτοῦ, τῶν ἐν τῇ Ἱερᾷ Μονῇ Κοιμήσεως τῆς Θεοτόκου Πατσεχώνιε τοῦ Γιαροσλάβ.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ὁ Ἅγιος ἔνδοξος Νεομάρτυς Ἰωάννης ὁ Λαυριώτης ὁ Βούλγαρος, ξίφει τελειοῦται ἐν Κωνσταντινουπόλει, ἐν ἔτει ͵αψπη´ (1784).
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ Ἁγίου ἐνδόξου νέου Ἱερομάρτυρος Παρθενίου, ἐν Διδυμοτείχῳ τῆς Θράκης, μαρτυρήσαντος ἐν ἔτει ͵αωε´ (1805).
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ Ἁγίου ἐνδόξου Νεομάρτυρος Γεωργίου τοῦ ἐκ Ῥαψάνης τῆς Λαρίσης, ἀθλήσαντος ἐν Turnovo Βουλγαρίας ἔν ἔτει ͵αωιη´ (1818).
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ἐν Ἁγίοις Πατρὸς ἡμῶν Νικολάου, Ἐπισκόπου Ζίτσης καὶ Ἀχρίδος, τοῦ Ὁμολογητοῦ, τοῦ ἐπικληθέντος «Χρυσόστομος τῶν Σέρβων». (1956)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ἐν Ὁσίοις Πατρὸς ἡμῶν Φωτίου Λαυριώτου τοῦ καταπεφρονημένου καὶ διὰ Χριστὸν σαλοῦ τοῦ ἐν Λέσβω (2010)
Συναξάριον Τριωδιου.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Κυριακῇ πρώτῃ τῶν Νηστειῶν, ἀνάμνησιν ποιούμεθα τῆς ἀναστηλώσεως τῶν ἁγίων καὶ σεπτῶν Εἰκόνων, γενομένης παρὰ τῶν ἀειμνήστων Αὐτοκρατόρων Κωνσταντινουπόλεως, Μιχαὴλ Γ΄ (842-867) καὶ τῆς μητρὸς αὐτοῦ Θεοδώρας, ἐπὶ τῆς Πατριαρχείας τοῦ ἁγίου καὶ Ὁμολογητοῦ Μεθοδίου.(842-846).
Στίχοι
Τὰς οὐ πρεπόντως ἐξορίστους Εἰκόνας,
Χαίρω, πρεπόντως προσκυνουμένας βλέπων.
«Οὐκ ἀρνησόμεθά σε, φίλη Ὀρθοδοξία·
οὐ ψευσόμεθά σου πατροπαράδοτον σέβας·
ἐν σοὶ ἐγεννήθημεν, καὶ σοὶ ζῶμεν, καὶ ἐν σοὶ κοιμηθησόμεθα·
εἰ δὲ καλέσει καιρός, καὶ μυριάκις ὑπὲρ σοῦ τεθνηξόμεθα.» ( Ἰωσὴφ Βρυέννιος ,1350-1431)
Χιλιάδες φορές στους αιώνες που πέρασαν, νόμισαν οι άνθρωποι ότι το σκάφος της Ορθοδοξίας θα βουλιάξει. Μα ούτε βούλιαξε, ούτε και θα βουλιάξει. Είναι τέτοιο το σκαρί και τέτοιος ο Τιμονιέρης, που είναι αδύνατον να βουλιάξει.
Όταν ασπάζεστε τις εικόνες των μαρτύρων του Χριστού, ασπάζεστε τις πληγές και τα παθήματά τους για χάρη του Βασιλέως Χριστού.
Όταν αγγίζετε με το χέρι σας τις εικόνες των οσίων ασκητών και εγκρατευτών, δεν αγγίζεται το σανίδι αλλά τους κόπους και τις αρετές τους. (Άγιος Νικολάος Βελιμίροβιτς, Επίσκοπος Αχρίδος)
Και μόνον το κεφάλι σου να ακουμπήσης σε μια εικόνα, θα βρης παρηγοριά. Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης
Άγιος Ιουστίνος Πόποβιτς
Η Εκκλησία δεν είναι μόνον μία, αλλά και μοναδική.
«Η Εκκλησία δεν είναι μόνον μία, αλλά και μοναδική.
Εν τω Κυρίω Ιησού δεν είναι δυνατόν να υπάρξουν πολλά σώματα κατά τον ίδιον τρόπον δεν είναι δυνατόν να υπάρχουν εν αυτώ πολλές Εκκλησίες.
Εν τω θεανθρωπίνω αυτού σώματι η Εκκλησία είναι μία και μοναδική, όπως ο Θεάνθρωπος, ο Χριστός, είναι ένας και μοναδικός.
Δι’ αυτόν τον λόγον διαίρεσις, σχίσμα της Εκκλησίας είναι πρωτίστως ένα πράγμα οντολογικώς αδύνατον.
Δεν υπήρξε ποτέ διαίρεσις της Εκκλησίας, και δεν είναι δυνατόν να υπάρξη, πλην υπήρξε και θα υπάρξη έκπτωσις εκ της Εκκλησίας, κατά τον τρόπον, που πίπτουν τα ξερά και άγονα κλήματα από την θεανθρωπίνην και αιωνίως ζώσαν άμπελον, που είναι ο Κύριος Ιησούς Χριστός (Ιω. 13,16).
Κατά καιρούς απεσπάσθησαν και εξεβλήθησαν από την μοναδικήν αδιαίρετον Εκκλησίαν οι αιρετικοί και σχισματικοί, οι οποίοι έκτοτε έπαψαν να αποτελούν μέλη της Εκκλησίας και μέρη του θεανθρωπίνου σώματός της. Έτσι έχουν κατ’ αρχήν αποκοπή οι Γνωστικοί, κατόπιν οι Αρειανοί, κατόπιν οι Πνευματομάχοι, κατόπιν οι Μονοφυσίται, κατόπιν οι Εικονομάχοι, κατόπιν οι Ρωμαιοκαθολικοί, κατόπιν οι Προτεστάνται, κατόπιν οι Ουνίται και εν συνεχεία όλα τα άλλα μέλη των αιρετικών και σχισματικών λεγεώνων».
(Ιουστίνου Πόποβιτς, «Δογματική της Ορθοδόξου Εκκλησίας», Τόμος 4ος, σελ. 181).
Ἁγίου Ἰουστίνου Πόποβιτς: Ὁμιλία στήν Κυριακή τῆς Ὀρθοδοξίας
https://immorfou.org.cy/%e1%bc%81%ce%b3%ce%af%ce%bf%cf%85-%e1%bc%b0%ce%bf%cf%85%cf%83%cf%84%ce%af%ce%bd%ce%bf%cf%85-%cf%80%cf%8c%cf%80%ce%bf%ce%b2%ce%b9%cf%84%cf%82-%e1%bd%81%ce%bc%ce%b9%ce%bb%ce%af%ce%b1-%cf%83%cf%84%ce%ae/
***
Αὕτη ἡ πίστις τῶν Ἀποστόλων,
αὕτη ἡ πίστις τῶν Πατέρων,
αὕτη ἡ πίστις τῶν Ὀρθοδόξων,
αὕτη ἡ πίστις τὴν Οἰκουμένην ἐστήριξεν.
***
«Εικόνες» του Θεού
Αντώνιος Bloom του Σουρόζ
Τιμούμε και σήμερα, όπως κάθε χρόνο στο τέλος της πρώτης εβδομάδας της Μεγάλης Τεσσαρακοστής, τον Θρίαμβο της Ορθοδοξίας.[1] Κάθε χρόνο θα πρέπει να αναλογιζόμαστε τι σημαίνει αυτό, όχι μόνο ως ιστορικό γεγονός, αλλά και για την προσωπική μας ζωή. Πρώτα απ’ όλα πρέπει να θυμόμαστε ότι ο Θρίαμβος της Ορθοδοξίας δεν είναι ο θρίαμβος των Ορθοδόξων επί άλλων ανθρώπων, αλλά ο Θρίαμβος της Θείας Αλήθειας στις καρδιές εκείνων που ανήκουν στην Ορθόδοξη Εκκλησία και που ομολογούν την αποκεκαλυμμένη από τον Θεό Αλήθεια σε όλη την ακεραιότητα και αμεσότητά της.
Σήμερα, ας ευχαριστήσουμε ολόψυχα τον Θεό που μας αποκάλυψε τον Εαυτό Του, που έδιωξε το σκοτάδι από τη διάνοια και την καρδιά αμέτρητων ανθρώπων, που Αυτός ως Αλήθεια μοιράστηκε μαζί μας τη γνώση της.
Ευκαιρία γι’ αυτή τη γιορτή έδωσε η αναγνώριση ότι οι Χριστιανοί νομιμοποιούμαστε να προσκυνούμε τις εικόνες. Με την προσκύνηση αυτή ομολογούμε ότι ο Θεός -ο αόρατος, ο απερίγραπτος, ο απερινόητος- όντως ενανθρώπισε, έλαβε σάρκα και έζησε ανάμεσά μας πλήρης ταπεινώσεως και απλότητος αλλά και δόξας. Και ομολογώντας αυτά, προσκυνούμε τις εικόνες όχι ως είδωλα, αλλά διακηρύσσοντας την Ενανθρώπιση ως αληθινή.
Και πάλι όμως δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι τον Θεό δεν τον αποκαλύπτουν οι εικόνες που γίνονται από ξύλο και χρώματα αλλά ο Ίδιος αποκαλύπτει τον εαυτό Του στον κόσμο. Κάθε ένας από μας έχει δημιουργηθεί κατ’ εικόνα του Θεού. Είμαστε όλοι ζωντανές εικόνες Του και αυτό εναποθέτει στους ώμους μας μεγάλη ευθύνη, διότι η εικόνα αυτή μπορεί να μουντζουρωθεί, μπορεί να καταντήσει γελοιογραφία, ακόμη και βλασφημία. Πρέπει να σκεπτόμαστε και να αναρωτιόμαστε: είμαστε άξιοι, είμαστε ικανοί να ονομαζόμαστε «εικόνες» του Θεού; Ένας δυτικός συγγραφέας έλεγε ότι όταν συναντάς ένα Χριστιανό, θα πρέπει να νομίζεις ότι βλέπεις μία οπτασία, μία πρωτοφανή αποκάλυψη, ότι η διαφορά ανάμεσα σ’ ένα Χριστιανό και σ’ έναν μη Χριστιανό είναι τόσο μεγάλη, τόσο ριζική, τόσο εντυπωσιακή, όσο και η διαφορά ανάμεσα σ’ ένα άγαλμα και σ’ ένα ζωντανό άνθρωπο. Ένα άγαλμα μπορεί να είναι όμορφο, αλλά είναι καμωμένο από πέτρα κι από ξύλο, και είναι νεκρό. Ένας άνθρωπος μπορεί να μη δείχνει από την αρχή ότι κατέχει μία τέτοια ομορφιά, αλλά εκείνοι που τον συναντούν θα ’πρεπε να βλέπουν σ’ αυτόν να λάμπει μέσα του η παρουσία του Αγίου Πνεύματος, να βλέπουν τον ίδιο τον Θεό να αποκαλύπτεται μέσα από την ταπεινή μορφή του.
Εφόσον δεν μπορούμε να είμαστε κάτι τέτοιο για κείνους που μας περιβάλλουν, έχουμε αποτύχει στο καθήκον μας και δεν ομολογούμε μέσα απ’ τη ζωή μας τον θρίαμβο της Ορθοδοξίας, αλλά τον διαψεύδουμε. Άρα καθένας μας και όλοι συλλογικά φέρουμε όλη την ευθύνη για το γεγονός ότι ο κόσμος, συναναστρεφόμενος εκατομμύρια Χριστιανούς, δεν μεταστρέφεται, καθώς δεν βλέπει την παρουσία του Θεού ανάμεσά τους, μια παρουσία που θα την έφεραν μεν σκεύη γήινα αλλά θα ήταν ένδοξη, αγία, ικανή να μεταμορφώσει τον κόσμο.
Αυτό που ισχύει για μας, απλά και προσωπικά, ισχύει και για τις εκκλησίες μας – τις εκκλησίες που κλήθηκαν από τον Χριστό να είναι καθεμιά τους και μία οικογένεια, μία κοινότητα Χριστιανών, ένα σώμα ανθρώπων που ενώνονται μεταξύ τους με την ολοκληρωτική και θυσιαστική αγάπη, όπως είναι η αγάπη του Θεού προς εμάς. Τις εκκλησίες μας που έχουν κληθεί και εξακολουθούν να καλούνται να γίνουν σώμα ανθρώπων, το χαρακτηριστικό των οποίων είναι να φανερώνουν τη σαρκωμένη αγάπη του Θεού. Αλίμονο, αυτό που βλέπουμε σε όλες μας τις εκκλησίες δεν είναι το θαύμα της Θείας Αγάπης.
Από την αρχή αρχή, δυστυχώς, η Εκκλησία οικοδομήθηκε όπως το Κράτος – ιεραρχικά, στεγνά, τυπικά. Αποτύχαμε να γίνουμε αληθινά σαν την πρώτη κοινότητα των Χριστιανών. Ο Τερτυλιανός, υπερασπιζόμενος τους Χριστιανούς, είπε στον αυτοκράτορα της Ρώμης: «Όταν οι άνθρωποι μας συναντούν, αναφωνούν έκπληκτοι: Κοιτάξτε πώς αγαπιούνται μεταξύ τους!» Για μας δεν θα μπορούσε να λεχθεί κάτι τέτοιο. Και θα πρέπει να ξαναγίνουμε αυτό που ο Θεός θέλησε για μας, αυτό που κάποτε ίσχυε: να ξαναδημιουργήσουμε κοινότητες, εκκλησίες, ενορίες, επισκοπές και πατριαρχεία, ολόκληρη την Εκκλησία με τέτοιο τρόπο ώστε το σύνολο της ζωής Της, η πραγματικότητα της ζωής Της να είναι η Αγάπη. Αλλά, δυστυχώς, αυτό δεν το έχουμε μάθει ακόμη.
Έτσι όταν τιμούμε την εορτή του Θριάμβου της Ορθοδοξίας, θα πρέπει να θυμόμαστε ότι ο Θεός έχει νικήσει, ότι διακηρύσσουμε την αλήθεια, την Θεία Αλήθεια ότι ο Θεός ενσαρκώθηκε και αποκαλύφθηκε, και είναι μεγάλη η ατομική και συλλογική ευθύνη μας σ’ αυτόν τον κόσμο, να μη διαψεύδουμε με τον τρόπο της ζωής μας αυτό που διακηρύσσουμε. Ένας δυτικός θεολόγος έχει πει ότι δεν μπορεί να διαδηλώνουμε όλη την αλήθεια της Ορθοδοξίας και την ίδια στιγμή να την καταστρέφουμε, να την διαψεύδουμε με τον τρόπο της ζωής μας, αποδεικνύοντας με αυτόν ότι όλα αυτά ήταν λόγια και όχι πραγματικότητα. Πρέπει να μετανοήσουμε γι’ αυτό, πρέπει ν’ αλλάξουμε, πρέπει να γίνουμε τέτοιοι ώστε οι άνθρωποι που μας συναντούν να μπορούν να βλέπουν σ’ εμάς, ως άτομα και ως κοινότητες, την αλήθεια του Θεού, το φως του Θεού, την αγάπη του Θεού. Όσο αυτό δεν το επιτυγχάνουμε, δεν συμμετέχουμε στον Θρίαμβο της Ορθοδοξίας. Ο Θεός θριάμβευσε, αλλά μας ανέθεσε να κάνουμε τον δικό Του θρίαμβο θρίαμβο της ζωής για όλο τον κόσμο.
Ας μάθουμε λοιπόν να ζούμε σύμφωνα με το Ευαγγέλιο, το οποίο είναι η Αλήθεια και η Ζωή και ας χτίσουμε κοινωνίες Χριστιανών που να αποκαλύπτουν αυτό ακριβώς το Ευαγγέλιο, ώστε ο κόσμος, βλέποντάς μας, να λέει: «Ας αναμορφώσουμε τους θεσμούς μας, ας αναμορφώσουμε τις σχέσεις μας, ας ανανεώσουμε ό,τι πάλιωσε ή παραμένει παλιό και ας γίνουμε μια νέα κοινωνία στην οποία θα ευημερεί και στην οποία θα θριαμβεύει ο Νόμος και η Ζωή του Θεού».
[1] Ομιλία που εκφωνήθηκε στις 16 Μαρτίου του 1997.
Anthony Bloom, Στο φως της κρίσης του Θεού: Πορεία από το Τριώδιο στην Ανάσταση, 1η έκδοση, εκδ. Εν πλω, Αθήνα, 2009
***
Αγίου Παϊσίου Αγιορείτου
– Γέροντα, όταν είμαι στενοχωρημένη, πως θα βρω παρηγοριά;
– Να καταφύγεις στην προσευχή. Καί μόνον το κεφάλι σου να ακουμπήσεις σε μία εικόνα, θα βρείς παρηγοριά. Κάνε το κελλί σου σαν εκκλησάκι με εικόνες που σε αναπαύουν , και θα δης, θα βρίσκεις μέσα σε αυτό πολλή παρηγοριά.
– Μερικές φορές, Γέροντα, κατά την ώρα της προσευχής ασπάζομαι τις εικόνες. Είναι σωστό;
– Σωστό είναι . Κανονικά έτσι πρέπει να ασπαζόμαστε τις εικόνες: Να ξεχειλίζει η καρδιά μας από αγάπη προς τον Χριστό, την Παναγία και τους Αγίους, και να πέφτουμε , να προσκυνούμε τις άγιες εικόνες τους.
Μία χρονιά, στις 26 Μαρτίου, που γιορτάζουμε την Σύναξη του Αρχαγγέλου Γαβριήλ, προσευχόμουν όρθιος μπροστά στις εικόνες του Χριστού και της Παναγίας. Γιά μία στιγμή βλέπω τον Χριστό και την Παναγία να κινούνται σαν ζωντανοί! «Χριστέ μου, είπα, ευλόγησε με». Καί, καθώς έπεφτα να προσκυνήσω, μία έντονη ευωδία γέμισε το κελλί. Με επίασε τρέλλα! Το χαλάκι που είχα στρωμένο κάτω, αν και ήταν γεμάτο χώμα, ακόμη και αυτό ευωδίαζε. Έμεινα γονατιστός και…. ασπαζόμουν αυτό το χαλάκι. Τέτοια ευωδία!… (Από το βιβλίο “Γέροντος Παϊσίου Αγιορείτου- Λόγοι ΣΤ΄ Περί Προσευχής”
***
– Γέροντα, στην Παράκληση της Παναγίας, σε κάποιο Μεγαλυνάριο γιατί λέει «Άλαλα τα χείλη των ασεβών, των μη προσκυνούντων την εικόνα σου την σεπτήν»;
– Όταν κανείς δεν έχη ευλάβεια και ασπάζεται τις εικόνες, δεν είναι άλαλα τα χείλη του; Και ο ευλαβής, όταν ασπάζεται τις εικόνες, εύλαλα δεν είναι τα χείλη του; Είναι μερικοί πού, όταν προσκυνούν την εικόνα, ούτε καν ακουμπούν στην εικόνα. Άλλοι ακουμπούν μόνον τα χείλη τους στην εικόνα, όταν την ασπάζωνται. Νά, έτσι . Ακούσατε τίποτε;
– Όχι.
– Έμ, τότε «άλαλα» είναι τα χείλη. Ενώ ο ευλαβής ασπάζεται την εικόνα και ο ασπασμός ακούγεται. Τότε τα χείλη είναι «εύλαλα». Δεν είναι ότι καταριούνται, όταν λένε «άλαλα», αλλά εκείνα τα χείλη είναι άλαλα και τα άλλα είναι εύλαλα. Όταν βλέπουμε τις άγιες εικόνες, πρέπει να ξεχειλίζη η καρδιά μας από αγάπη προς τον Θεό και τους Αγίους και να πέφτουμε να τις προσκυνούμε και να τις ασπαζώμαστε με πολλή ευλάβεια. Να βλέπατε ένα ευλαβικό γεροντάκι στην Μονή Φιλοθέου, ο γερο–Σάββας, με πόση ευλάβεια, με πόση καρδιά ασπαζόταν την εικόνα της Παναγίας της Γλυκοφιλούσας! Σ᾿ αυτήν την εικόνα της Παναγίας, επειδή οι Πατέρες την ασπάζονταν στο ίδιο σημείο, έχει σχηματισθή ένα γρομπαλάκι! (Από το βιβλίο «Γέροντος Παϊσίου Αγιορείτου ΛΟΓΟΙ Β΄»
***
Σε αυτά τα δύσκολα χρόνια ο καθένας μας πρέπει να κάνει ότι γίνεται ανθρωπίνως και ό,τι δεν γίνεται ανθρωπίνως να το αφήνει στον Θεό. Έτσι θα έχουμε ήσυχη την συνείδησή μας ότι κάναμε εκείνο που μπορούσαμε. Αν δεν αντιδράσουμε, θα σηκωθούν οι πρόγονοί μας από τους τάφους.
Εκείνοι υπέφεραν τόσα για την πατρίδα και εμείς τι κάνουμε γι’ αυτήν; Η Ελλάδα, η Ορθοδοξία, με την παράδοσή της, τους Αγίους και τους ήρωές της, να πολεμείται από τους ίδιους τους Έλληνες και εμείς να μην μιλάμε! Είναι φοβερό! Είπα σε κάποιον: «Γιατί δεν μιλάτε; Τι είναι αυτά που κάνει ο τάδε;». «Τι να πεις, μου λέει, αυτός όλος βρωμάει». «Αν βρωμάει όλος, γιατί δεν μιλάτε; Χτυπήστε τον». Τίποτε, τον αφήνουν. Έναν πολιτικό τον έφτυσα. «Πες, του λέω, «δεν συμφωνώ με αυτό». Τίμια πράγματα. Θέλεις να εξυπηρετηθείς εσύ και να ρημάξουν όλα;
Αν οι Χριστιανοί δεν ομολογήσουν, δεν αντιδράσουν, αυτοί θα κάνουν χειρότερα. Ενώ, αν αντιδράσουν, θα το σκεφτούν. Αλλά και οι σημερινοί Χριστιανοί δεν είναι για μάχες. Οι πρώτοι Χριστιανοί ήταν γερά καρύδια, άλλαξαν όλο τον κόσμο. Και στην Βυζαντινή εποχή μια εικόνα έβγαζαν από την Εκκλησία και αντιδρούσε ο κόσμος. Εδώ ο Χριστός σταυρώθηκε, για να αναστηθούμε εμείς, και εμείς αδιαφορούμε!
Η παρουσία των Χριστιανών είναι πλέον ομολογία πίστεως. Μπορεί κανείς με την προσευχή να βοηθήσει περισσότερο, αλλά την σιωπή του θα την εκμεταλλευτούν οι άλλοι και θα πουν: «Ο τάδε και ο τάδε δεν διαμαρτυρήθηκαν, επομένως είναι με το μέρος μας». Αν δεν αρχίσουν μερικοί να χτυπούν το κακό, να ελέγχουν δηλαδή αυτούς που σκανδαλίζουν τους πιστούς, θα γίνει μεγαλύτερο κακό. Έτσι θα τονωθούν λίγο οι πιστοί, αλλά και θα εμποδιστούν λίγο όσοι πολεμούν την Εκκλησία. Η Εκκλησία δεν είναι δικό τους καΐκι, να κάνουν βόλτες• είναι το σκάφος του Χριστού…
Βλέπεις να βρίζουν τα άγια και ο άλλος δεν λέει τίποτε. Σ’ αυτήν την περίπτωση η πραότητα είναι δαιμονική.
***
Σήμερα, για να μπορέση ο άνθρωπος να αντιμετωπίση τις δυσκολίες που συναντά, πρέπει να έχη μέσα του τον Χριστό, από τον οποίο θα παίρνη θεία παρηγοριά, για να έχη κάποια αυταπάρνηση. Αλλιώς σε μια δύσκολη στιγμή τί θα γίνη;
***
Άγιος Φιλόθεος Ζερβάκος
Σεβάσμιος Ιερομόναχος ηλικίας 97 ετών (ο μακαριστός π. Φιλόθεος Ζερβάκος), είχε μάθει ότι θα ελάμβανε εις Αθήνας Σύνοδος των Αρχιερέων και παρακαλούσε τον Θεόν από την κλίνην της ασθενείας του να τους δώσει φώτισιν να ειρηνεύσωσιν. Να γίνει μία η Εκκλησία όπως ήταν. Εζητούσε δε από τον Θεόν πληροφορίαν ότι θα ειρηνεύσει η Εκκλησία δια να αποθάνει ευχαριστημένος. ‘Ηταν παραμονή της Κυριακής της Ορθοδοξίας του 1980. Την νύκτα εκείνη ελπίζοντας ότι κάτι θα εγίνετο με την μεσιτεία των Αγίων, είδε ότι ευρέθη εις μίαν εκκλησίαν διαφορετικήν όμως από αυτές που έχουμε. Και ενώ προσηύχετο θερμώς, ιστάμενος τις την θύραν, είδε και εξήλθε από το ιερόν ένα πουλάρι – γαϊδουράκι εστολισμένον και εκάθισεν εις τα πρόθυρα της Ωραίας Πύλης. Ελυπήθη πολύ και είπε, κάποιο κακό θα γίνει στην Εκκλησία. Ήκουσε δε φωνή που έλεγε, ότι αυτοί δεν είναι Εκκλησία του Θεού, αλλά του σατανά. Η Εκκλησία του Θεού γεννά ανθρώπους του Θεού, υιούς και παιδιά του Θεού, και η εκκλησία του σατανά γεννά παιδιά του σατανά, σατανάδες.
Ο Θεός, ετόνισε, ο σεβάσμιος αυτός της Εκκλησίας του Χριστού άξιος κληρικός, δεν εγκαταλείπει την Εκκλησίαν Του. εκείνους δε που τον πολεμούν θα τους συντρίψει ως σκεύη κεραμέως. Εμακάρισε τους χριστιανούς εκείνους που μέχρι θανάτου θα μείνουν πιστοί εις την Ορθόδοξον πίστιν και ομολογίαν.
Κατόπιν εζήτησε να γίνει από τους ιερείς και μοναχούς μια παράκλησις δια την ειρήνην της Εκκλησίας………..
Πηγή :Μακαριστού πατρός Φιλοθέου Ζερβάκου, “Ορθόδοξος Φιλόθεος Μαρτυρία”,τευχ. 55-56, Θεσσαλονίκη 1994, σ. 178 κ.ε.
***
Ο Όσιος Φιλόθεος Ζερβάκος, προσευχόταν πολλά χρόνια, για να δώσει ο Θεός καλούς ποιμένες στην Εκκλησία.
Ένα βράδυ, ενώ προσευχόταν, άκουσε μια (αόρατη) φωνή που του είπε:
«Σε σκολιούς (δηλαδή στραβούς, όχι ευθείς) ανθρώπους, σκολιάς (δηλαδή στραβές, όχι ευθείες) οδούς αποστέλλει ο Θεός».
Κατά τον λαόν δίδει και ο Θεός τους άρχοντας. Και δώσω, λέγει ο Κύριος, τους άρχοντας κατά τας καρδίας αυτών.
Ο Κύριος δια της δικαίας του οργής θα καθαρίση την Εκκλησίαν και την γην, μερικώς, από την ακαθαρσίαν, η δε γενική κάθαρσις θα γίνη κατά την φοβεράν ημέραν της κρίσεως, κατά την οποίαν, ως μας βεβαιώνει ο Απόστολος Παύλος «άπαντες παραστησώμεθα τω βήματι του Χριστού ίνα κομίσητε έκαστος τα δια του σώματος, προς α έπραξε είτε αγαθόν είτε κακόν».
Και απελεύσονται οι τα αγαθά ποιήσαντες εις ανάστασιν ζωής οι δε τα φαύλα πράξαντες εις ανάστασιν κρίσεως και κόλασιν αιώνιον.
Αληθώς, η εν γένει κατάστασις της κοινωνίας και της Εκκλησίας είναι αξιοθρήνητος. Αλλά δεν πρέπει να απελπιζώμεθα αλλά να έχωμεν θάρρος, υπομονήν, πίστιν και ελπίδα. Να μη προσέχωμεν εις τους πολλούς και αχρήστους, αλλά εις τους ολίγους και εκλεκτούς… Ας μη μας χωρίση δε τίποτε της αγάπης του Χριστού ούτε θλίψις ούτε στενοχωρία ούτε πείνα ούτε γυμνότης ούτε κίνδυνος ούτε θάνατος. Πρέπει δε να πιστεύωμεν ότι τα μυστήρια και δι’ αναξίων ιερέων και Σιμωνιακών και φαύλων τελούνται, ως λέγει και ο θείος Χρυσόστομος: «Ο Θεός δεν χειροτονεί πάντας, αλλά δια πάντων ενεργεί». Τα μυστήρια δεν τα τελούν οι Σιμωνιακοί, οι ανάξιοι και φαύλοι, αλλά το Πνεύμα το Άγιον δια τον αγιασμόν και την σωτηρίαν των πιστών.
(Πνευματικές συμβουλές και υποθήκες – Γέροντος Φιλοθέου Ζερβάκου)
Η θαυματουργική δύναμη των αγίων εικόνων, Αγ. Νικολάου Βελιμίροβιτς
https://iconandlight.wordpress.com/2015/03/03/%ce%b7-%ce%b8%ce%b1%cf%85%ce%bc%ce%b1%cf%84%ce%bf%cf%85%cf%81%ce%b3%ce%b9%ce%ba%ce%ae-%ce%b4%cf%8d%ce%bd%ce%b1%ce%bc%ce%b7-%cf%84%cf%89%ce%bd-%ce%b1%ce%b3%ce%af%cf%89%ce%bd-%ce%b5%ce%b9%ce%ba%cf%8c/
Στην εποχή μας η κόλαση έχει ξεσηκώσει όλες τις στρατιές της εναντίον του Χριστού και οι πραγματικοί χριστιανοί πρέπει χωρίς φόβο να κοιτούν μπροστά τους, με δυνατή πίστη και εμπιστοσύνη στον μοναδικό Ανίκητο. Μην φοβάστε, λοιπόν, η νίκη της πίστης του Χριστού είναι πιο ισχυρά εγγυημένη και από τα θεμέλια της οικουμένης. Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς
https://iconandlight.wordpress.com/2021/03/21/%cf%83%cf%84%ce%ae%ce%bd-%e1%bc%90%cf%80%ce%bf%cf%87%ce%ae-%ce%bc%ce%b1%cf%82-%e1%bc%a1-%ce%ba%cf%8c%ce%bb%ce%b1%cf%83%ce%b7-%e1%bc%94%cf%87%ce%b5%ce%b9-%ce%be%ce%b5%cf%83%ce%b7%ce%ba%cf%8e%cf%83/
Η Ορθοδοξία στη γη κρατιέται από την Ορθοδοξία των ουρανών… τίποτε μην σας φοβίσει, η πίστη μας είναι η νίκη η νικήσασα τον κόσμο. Ακόμα και τούτο που συμβαίνει τώρα … μην σας φοβίσει και σας κλονίσει, αυτή η βίαιη φίμωση και ο στραγγαλισμός της πίστεως και των ιερών του Χριστού! Άγιος Νικολάος Βελιμίροβιτς
https://iconandlight.wordpress.com/2021/03/20/%ce%b7-%ce%bf%cf%81%ce%b8%ce%bf%ce%b4%ce%bf%ce%be%ce%af%ce%b1-%cf%83%cf%84%ce%b7-%ce%b3%ce%b7-%ce%ba%cf%81%ce%b1%cf%84%ce%b9%ce%ad%cf%84%ce%b1%ce%b9-%ce%b1%cf%80%cf%8c-%cf%84%ce%b7%ce%bd-%ce%bf%cf%81/
Δοξάσατε αδελφοί τον Θεό ο Οποίος εδόξασε την πίστη μας με νίκες πολλές. Ας σας θυμίζει η ημέρα τούτη πως η πίστη μας είναι η πίστη η νικήσασα τον κόσμο. Ας σας θυμίζει ότι η Ορθοδοξία στη γη κρατιέται από την Ορθοδοξία των ουρανών… Χιλιάδες φορές στους αιώνες που πέρασαν, νόμισαν οι άνθρωποι ότι το σκάφος της Ορθοδοξίας θα βουλιάξει. Μα ούτε βούλιαξε ούτε και θα βουλιάξει. Είναι τέτοιο το σκαρί και τέτοιος ο Τιμονιέρης που είναι αδύνατον να βουλιάξει… Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς
https://iconandlight.wordpress.com/2022/03/12/75113/
Ο Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς, Όλα όσα έχει πει, είναι θησαυρός ουράνιος. Κάθε του λέξη είναι ποίημα για την Αιωνιότητα… κάθε λέξη του είναι ένα μικρό Ευαγγέλιο. Αγίου Ιουστίνου Πόποβιτς
https://iconandlight.wordpress.com/2020/03/05/%CE%BF-%CE%AC%CE%B3%CE%B9%CE%BF%CF%82-%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CF%8C%CE%BB%CE%B1%CE%BF%CF%82-%CE%B2%CE%B5%CE%BB%CE%B9%CE%BC%CE%AF%CF%81%CE%BF%CE%B2%CE%B9%CF%84%CF%82-%CF%8C%CE%BB%CE%B1-%CF%8C%CF%83%CE%B1/
παπα-Φώτης Λαυριώτης ο δια Χριστόν σαλός, ο ακούραστος οδοιπόρος του Χριστού, που τώρα πια αλωνίζει στα μονοπάτια των Ουρανών κοντά στους αγγέλους
https://iconandlight.wordpress.com/2021/03/04/58761/
Ἀπολυτίκιον τοῦ Τριῳδίου
Ἦχος β’
Τὴν ἄχραντον Εἰκόνα σου προσκυνοῦμεν Ἀγαθέ, αἰτούμενοι συγχώρησιν τῶν πταισμάτων ἡμῶν, Χριστὲ ὁ Θεός· βουλήσει γὰρ ηὐδόκησας σαρκὶ ἀνελθεῖν ἐν τῷ Σταυρῷ, ἵνα ῥύσῃ οὓς ἔπλασας ἐκ τῆς δουλείας τοῦ ἐχθροῦ· ὅθεν εὐχαρίστως βοῶμέν σοι· Χαρᾶς ἐπλήρωσας τὰ πάντα, ὁ Σωτὴρ ἡμῶν, παραγενόμενος εἰς τὸ σῶσαι τὸν Κόσμον.
Ἀπολυτίκιον τοῦ Ἁγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς. (Ἀθανασίου μοναχοῦ Σιμωνοπετρίτου)
Ἦχος γ΄. Τὴν ὡραιότητα.
Βάθη τοῦ Πνεύματος, Πάτερ ἠρεύνησας· ὅθεν ἐξέμαθες, ῥήματα ἄῤῥητα, καὶ χρυσοῤῥόας ποταμός, ἐδείχθης τοῖς Ὀρθοδόξοις, Σάββα γὰρ θεόφρονος, τὴν ὁδὸν ἠκολούθησας, τοῦ λαοῦ γενόμενος, ποιμενάρχης χριστόψυχος· διὸ πανευγνωμόνως τὴν μνήμην, Νικόλαε Ἅγιε τιμῶμέν σου.
Ἀπολυτίκιον τοῦ Ὁσίου Μάρκου τοῦ Ἀθηναίου
Ἦχος δ΄. Ταχὺ προκατάλαβε.
Ἐκ πόλεως ἤνθησας τῶν Ἀθηνῶν τῆς λαμπρᾶς, καὶ βίον ἰσάγγελον ἐπολίτευσω ἐν γῇ, τρωθεὶς θείῳ ἔρωτι· ὅθεν ἐν τῇ ἐρήμῳ, ὁ Ἀββᾶς Σεραπίων, εὗρέ σε νεύσει θείᾳ, ὁσιώτατε Μάρκε, διὸ τῆς πολιτείας σου τὸν τρόπον ἀγάμεθα.
Ἕτερον. Ἀπολυτίκιον τοῦ Ὁσίου Μάρκου τοῦ Ἀθηναίου
Ὡς Ἄγγελος ἔζησας ἐν τῇ ἐρήμῳ σοφέ, καὶ ὤφθης ἀνάπλεως τῶν ἐκ Θεοῦ δωρεῶν, ὦ Μᾶρκε Πατὴρ ἡμῶν· ὅθεν ἐν σοὶ ἐξέστη, Σεραπίων ὁ θεῖος, καὶ ἤγγειλε τοῖς ἐν κόσμῳ, τὴν ἁγίαν ζωήν σου, μεθ’ οὗ ἀεὶ δυσώπει, ὑπὲρ τῶν τιμώντων σε.
Ἀπολυτίκιον τοῦ Ὁσιομάρτυρος Κόνωνος τοῦ ἐν Ἰσαυρίᾳ
Ἦχος δ´. Ταχὺ προκατάλαβε.
Ὁ Μάρτυς σου, Κύριε, ἐν τῇ ἀθλήσει αὐτοῦ, τὸ στέφος ἐκομίσατο τῆς ἀφθαρσίας, ἐκ σοῦ τοῦ Θεοῦ ἡμῶν, ἔχων γὰρ τὴν ἰσχύν σου, τοὺς τυράννους καθεῖλεν, ἔθραυσε καὶ δαιμόνων, τὰ ἀνίσχυρα θράση. Αὐτοῦ ταῖς ἱκεσίαις, Χριστὲ ὁ Θεός, σῶσον τὰς ψυχὰς ἡμῶν.
Ἕτερον Ἀπολυτίκιον τοῦ Ὁσιομάρτυρος Κόνωνος
Ἦχος δ´. Ταχὺ προκατάλαβε.
Τὴν χάριν τοῦ Πνεύματος, ἐνδεδυμένος σοφέ, τὸ κράτος διέλυσας, τῆς ἀσεβείας στεῤῥῶς, ἐκλάμπων τοῖς θαύμασιν· ὅθεν πεφοινιγμένος, ταῖς ῥοαῖς τῶν αἱμάτων, Κόνων Ὁσιομάρτυς, τὸν Δεσπότην δοξάζεις, τὸν παρέχοντα ἡμῖν διὰ σοῦ, χάριν καὶ ἔλεος.
Ἀπολυτίκιον τοῦ Ὁσίου Κόνωνος τοῦ ἐν Ἀκάμᾳ τῆς Κύπρου.
Ἦχος δ´. Ταχὺ προκατάλαβε.
Ἱδρῶσιν ἀσκήσεως Κόνων ἡγίασας γῆν, Ἀκάμα καὶ ἔβαλες ὡς θεοφόρον φυτόν, ἐν ᾧ κατεσκήνωσαν, σμήνη τῶν ἀρετῶν σου, κατευφραίνοντα πάντας, ὅσους κατατρυφῶσι, σῶν ἀγώνων τρισμάκαρ, διὸ καὶ χάριν εἴληφας, τὴν τῶν ἰάσεων.
Ἀπολυτίκιον τοῦ Νεομάρτυρος Γεωργίου τοῦ ἐκ Ῥαψάνης
Ἦχος α´. Τῆς ἐρήμου πολίτης.
Τῆς Ῥαψάνης τὸν γόνον καὶ θερμὸν ἀντιλήπτορα, καὶ νεοφανῆ στρατιώτην, τοῦ τῶν ὅλων Δεσπόζοντος, Γεώργιον τὸν Νέον Ἀθλητήν, τιμήσωμεν ἐν ὕμνοις οἱ πιστοί· πᾶσαν χάριν γὰρ παρέχει παρὰ Θεῷ, τοῖς πρὸς αὐτὸν κραυγάζουσι· δόξᾳ τῷ δεδωκότι σοι ἰσχύν, δόξα τῷ σε στεφανώ‐ σαντι, δόξα τῷ ἐνεργοῦντι διὰ σοῦ, πᾶσιν ἰάματα
Απολυτίκιον Αγίου γέροντος Φωτίου του δια Χριστόν σαλού της Μυτιλήνης. (ποίημα Χ.Μ. Μπούσια)
Ηχ. πλ. α’. Τον συνάναρχον Λόγον
Ασεβείς ως προφήτην τον στηλιτεύσαντα, απλούν, σαλότητι τρόπων και κακουχίαις καλώς διαπλεύσαντα παρόντος βίου πέλαγος, Φώτιον, μέλψωμεν πιστοί, Λαυριώτην ασκητήν, τον πλούσιον εν ελέει, καθιλεούμενον Κτίστην ημίν, αυτόν τοις μακαρίζουσι.
Στιχηρὰ προσόμοια, τοῦ Τριῳδίου.
Ποίημα Νικολάου
Ἦχος α’ Τῶν οὐρανίων ταγμάτων
Νῦν εὐσεβείας τὸ σέλας, πᾶσιν ἐφήπλωται, διασκεδάζον πλάνην, ἀσεβείας ὡς νέφος, φωτίζον δὲ καρδίας, τῶν εὐσεβῶν. Δεῦτε πάντες προσπέσωμεν, εὐσεβοφρόνως Εἰκόνας Χριστοῦ σεπτάς, προσκυνοῦντες οἱ Ὀρθόδοξοι.
Ἱεροτύποις Εἰκόσι, νῦν ὡραΐζεται, ὡς νύμφη κοσμηθεῖσα, ἡ Χριστοῦ Ἐκκλησία, καὶ πάντας συγκαλεῖται πνευματικῶς, ἑορτάσαι· συνέλθωμεν, ἐν ὁμονοίᾳ καὶ πίστει χαρμονικῶς, μεγαλύνοντες τὸν Κύριον.
Κόσμος ὁ σύμπας εὐφραίνου· ἰδοὺ γὰρ Κύριος, καθεῖλεν ἀπὸ ὕψους, ἀσεβείας τὸ κράτος, ἀρρήτῳ προμηθείᾳ· καὶ ταπεινοί, ἀνυψώθημεν σήμερον, Ὀρθοδοξίας πρός πίστιν δι’ εὐσεβοῦς, Βασιλίδος ὁδηγούμενοι.
Στιχηρὰ Προσόμοια.τοῦ Ἁγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς
Ἦχος α΄. Τῶν οὐρανίων Ταγμάτων.
Ὁ Βασιλεὺς τῶν ἁπάντων τὸ μέλλον σοῦ προειδώς, τῷ βέλει τῆς ἀγάπης, τῆς αὐτοῦ ἔτρωσέ σε, καλέσας εἰς στρατείαν πνευματικήν, ᾯ ἐπείσθης Νικόλαε, καὶ στρατηγὸς ἀνεδείχθης πνευματικός, θεῖον Σάββαν μιμησάμενος.
Δόξα. Ἦχος β΄.
Τοῦ Παναγίου Πνεύματος τῇ χάριτι καταχρυσωθείς, κατάχρυσος ἐφάνης ἐν ἔργοις τε καὶ λόγοις, πάτερ χρυσόψυχε ἱεράρχα Νικόλαε, ἀναστήσας ἐπ’ ἐσχάτων ἡμέρας ἀρχαίας δόξης· ὅθεν τὰ τέκνα τῆς Ἐκκλησίας, τὴν μνήμην σου γεραίροντα περιχαρῶς, καὶ προσκυνοῦντα τὰ σεπτὰ λείψανά σου, κάθαρον ταῖς πρεσβείαις σου ἀπὸ παντὸς μολυσμοῦ, καὶ οἴκους καταχρύσους Χριστοῦ ἔνδειξον.
Εἰς τὸν Στίχον. Ἦχος πλ. α΄. Χαίροις ἀσκητικῶν.
Λόγου, προφορικοῦ καὶ γραπτοῦ, μύστης ἐδείχθης ἱεράρχα Νικόλαε, δι’ οὗπερ τῆς Ἐκκλησίας, οἰκοδομεῖς τοὺς πιστούς, καὶ Θεῷ συνάπτεις, τούτους ἄριστα. Τοῖς ὅσοι δὲ λείψανα, προσκυνοῦσί σου τίμια, χάριν παρέχεις, καὶ πληροῖς τὰ αἰτήματα, ὡς φιλότεκνος, καὶ ἀγάπης διάκονος. Ὕψωσον οὖν δεόμεθα, τὰς χεῖράς σου Ἅγιε, καὶ τῷ λαῷ σου πλουσίως, τὴν εὐλογίαν κατάφερε, Χριστοῦ Ὃν τοῖς στένροις, μυστικῶς ἔγγραψον πάντων, θείαις πρεσβείαις σου.
Χαίροις, ο έχων εν ουρανοίς, Φώτιε μακαρ, αληθώς το πολίτευμα και πάροικος ων εν κόσμω, θεοειδές ασκητά, παμφαών αγγέλων ισοστάσιε, φιλόπονε όσιε, ελεήμον, ανάργυρε, ακτήμον, σώφρον, ο μωραίς προσποιήσεσι της καρδίας σου αρετών κρύπτων άσυλον πλούτον, και τη σαλότητι των τρόπων σου δύναμιν του Παρακλήτου οικούσαν εν σοι σαφώς, πνευματέμφορε, Χριστού την πτωχείαν ο εν Λέσβω περιφέρων ως θείον τρόπαιον.
Χαίροις, παρά τους πόδας καλώς ο μαθητεύσας του θεόφρονος Τύχωνος, και άθλους του Παισίου ασκητικούς κατιδών του Αγιορείτου, θείε Φώτιε, ροαίς ο δακρύων σου νήσον Λέσβον, την εύφημον, καθαγιάσας και δομήσας περίλαμπρον νεομάρτυρι πόνοις πολυχρονίοις σου Λουκά, ναόν, αλκίφρονι, μεθ’ ου ιλεούμενος ημίν Χριστώ μη ελλείπης, Κυρίω τω πανοικτίρμονι, τοις ύμνοις τιμώσι την υπέρτιμον σου μνήμην και πανσεβάσμιον.
Κοντάκιον
Ἦχος πλ. δ’ Αὐτόμελον
Ὁ ἀπερίγραπτος Λόγος τοῦ Πατρός, ἐκ σοῦ Θεοτόκε περιεγράφη σαρκούμενος, καὶ τὴν ῥυπωθεῖσαν εἰκόνα εἰς τὸ ἀρχαῖον ἀναμορφώσας, τῷ θείῳ κάλλει συγκατέμιξεν. Ἀλλ’ ὁμολογοῦντες τὴν σωτηρίαν, ἔργῳ καὶ λόγῳ, ταύτην ἀνιστοροῦμεν
Ὁ Οἶκος
Τοῦτο τὸ τῆς Οἰκονομίας μυστήριον, πάλαι Προφῆται θειωδῶς ἐμπνευσθέντες, δι’ ἡμᾶς, τοὺς εἰς τὰ τέλη τῶν αἰώνων καταντήσαντας, προκατήγγειλαν, τῆς τούτου τυχόντες ἐλλάμψεως. Γνῶσιν οὖν θείαν δι’ αὐτοῦ λαβόντες, ἕνα Κύριον τὸν Θεὸν γινώσκομεν, ἐν τρισὶν ὑποστάσεσι δοξαζόμενον, καὶ αὐτῷ μόνῳ λατρεύοντες, μίαν Πίστιν, ἓν Βάπτισμα ἔχοντες, Χριστὸν ἐνδεδύμεθα. Ἀλλ’ ὁμολογοῦντες τὴν σωτηρίαν, ἔργῳ καὶ λόγῳ, ταύτην ἀνιστοροῦμεν.
ᾨδὴ η’, τοῦ Τριῳδίου
Ἦχος δ’
Χεῖρας ἐκπετάσας Δανιὴλ
Ἐκκλησίας πατρικούς, διαφυλάττοντες, εἰκόνας γράφομεν, καὶ ἀσπαζόμεθα στόμασι, καὶ καρδίᾳ καὶ θελήματι, τῶν τοῦ Χριστοῦ καὶ τῶν αὐτοῦ Ἁγίων κράζοντες· Εὐλογεῖτε, πάντα τὰ ἔργα Κυρίου τὸν Κύριον.
Ἐπὶ τὸ πρωτότυπον σαφῶς, τὴν τῆς Εἰκόνος τιμήν, καὶ τὴν προσκύνησιν, ἀναβιβάζοντες σέβομεν, θεηγόρων τοῖς διδάγμασιν ἀκολουθοῦντες, τῷ Χριστῷ πίστει κραυγάζομεν· Εὐλογεῖτε, πάντα τὰ ἔργα Κυρίου τὸν Κύριον.
Ἡ ἀπαράλλακτος Εἰκὼν τοῦ Πατρός, πρεσβείαις τῶν ἁγίων σου Ὁμολογητῶν, ἐλέησον ἡμᾶς, Ἀμήν.
Εἰς τοὺς Αἴνους, Ἦχος δ’
Ἡμέρα χαρμόσυνος, καὶ εὐφροσύνης ἀνάπλεως, πεφανέρωται σήμερον· φαιδρότης δογμάτων γάρ, τῶν ἀληθεστάτων, ἀστράπτει καὶ λάμπει, ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, κεκοσμημένη ἀναστηλώσεσιν, Εἰκόνων τῶν ἁγίων νῦν, ἐκτυπωμάτων καὶ λάμψεσι, καὶ ὁμόνοια γίνεται, τῶν Πιστῶν θεοβράβευτος.
Δόξα… Ἦχος πλ. β’
Ἰδιόμελον
Μωσῆς τῷ καιρῷ τῆς ἐγκρατείας, Νόμον ἐδέξατο, καὶ λαὸν ἐπεσπάσατο, Ἠλίας νηστεύσας, οὐρανοὺς ἀπέκλεισε· τρεῖς δὲ Παῖδες Ἀβραμιαῖοι, τύραννον παρανομοῦντα, διὰ νηστείας ἐνίκησαν. Δι’ αὐτῆς καὶ ἡμᾶς Σωτὴρ ἀξίωσον, τῆς Ἀναστάσεως τυχεῖν, οὕτω βοῶντας· Ἅγιος ὁ Θεός, Ἅγιος ἰσχυρός, Ἅγιος ἀθάνατος, ἐλέησον ἡμᾶς.
(Ἐκ τοῦ Συνοδικοῦ τῆς Ζ’ Οἰκουμενικῆς Συνόδου.)
Ἱερεύς: Οἱ Προφῆται ὡς εἶδον, οἱ Ἀπόστολοι ὡς ἐδίδαξαν, ἡ Ἐκκλησία ὡς παρέλαβεν, οἱ Διδάσκαλοι ὡς ἐδογμάτισαν, ἡ Οἰκουμένη ὡς συμπεφώνηκεν, ἡ χάρις ὡς ἔλαμψεν, ἡ ἀλήθεια ὡς ἀποδέδεικται, τὸ ψεῦδος ὡς ἀπελήλαται, ἡ σοφία ὡς ἐπαρρησιάσατο, ὁ Χριστὸς ὡς ἑβράβευσεν, οὕτω φρονοῦμεν, οὕτω λαλοῦμεν, οὕτω κηρύσσομεν Χριστόν τὸν ἀληθινὸν Θεὸν ἡμῶν, καὶ τοὺς Αὐτοῦ Ἁγίους ἐν λόγοις τιμῶντες, ἐν συγγραφαῖς, ἐν νοήμασιν, ἐν θυσίαις, ἐν Ναοῖς, ἐν Εἰκονίσμασι, τὸν μὲν ὡς Θεὸν καὶ Δεσπότην προσκυνοῦντες καὶ σέβοντες, τοὺς δὲ διὸ τὸν κοινὸν Δεσπότην ὡς Αὐτοῦ γνησίους θεράποντας τιμῶντες καὶ τὴν κατὰ σχέσιν προσκύνησιν ἀπονέμονες. Αὕτη ἡ πίστις τῶν Ἀποστόλων, αὕτη ἡ πίστις τῶν Πατέρων, αὕτη ἡ πίστις τῶν Ὀρθοδόξων, αὕτη ἡ πίστις τὴν Οἰκουμένην ἐστήριξεν. Ἐπὶ τούτοις τοὺς τῆς εὐσεβείας Κήρυκας ἀδελφικῶς τε καὶ πατροποθήτως εἰς δόξαν καὶ τιμὴν τῆς εὐσεβείας, ὑπὲρ ἧς ἀγωνίσαντο, ἀνευφημοῦμεν καὶ λέγομεν· Τῶν τῆς Ὀρθοδοξίας προμάχων εὐσεβῶν Βασιλέων, ἁγιωτάτων Πατριαρχῶν, Ἀρχιερέων, Διδασκάλων, Μαρτύρων, Ὁμολογητῶν, Αἰωνία ἡ μνήμη.
Λαός: Αἰωνία ἡ μνήμη αὐτῶν (3).
Ἱερεύς: Τούτων τοῖς ὑπὲρ εὐσεβείας μέχρι θανάτου ἄθλοις τε καὶ ἀγωνίσμασι καΙ διδασκαλίαις παιδαγωγεῖσθαί τε καὶ κρατύνεσθαι Θεὸν ἐκλιπαροῦντες, καὶ μιμητός τῆς ἐνθέου αὐτῶν πολιτείας μέχρι τέλους ἀναδεικνύσθαι ἐκδυσωποῦντες, ἀξιωθείημεν τῶν ἐξαιτουμένων, οἰκτιρμοῖς καὶ χάριτι τοῦ Μεγάλου καὶ Πρώτου Ἀρχιερέως Χριστοῦ τοῦ ἀληθινοῦ Θεοῦ ἡμῶν, πρεσβείαις τῆς ὑπερενδόξου Δεσποίνης ἡμῶν Θεοτόκου καὶ ἀειπαρθένου Μαρίας, τῶν θεοειδῶν Ἀγγέλων καὶ πάντων τῶν Ἁγίων.
Λαός: Ἀμήν.
Τίς Θεὸς μέγας ὡς ὁ Θεὸς ἡμῶν; Σὺ εἶ ὁ Θεὸς ὁ ποιῶν θαυμάσια μόνος (3).
Μόρφου Νεόφυτος: Ἡ προοπτική μας εἶναι νὰ γίνουμε εἰκόνα τῆς ἀνείπωτης δόξας τοῦ Θεοῦ (Ὀρθοδοξίας 2019)
iconandlight 