Πόλη γλυκειά Πόλη δική μας… Πόλη αγαπημένη… Πόλη καημός που γινες τραγούδι εδώ, μη κλαίς θα’ρθει ο καιρός… Φώτισες την οικουμένη με την Αγία Πίστη. Γιάτρεψες τον κόσμο απ’ την ειδωλολατρία και τις αιρέσεις. Βασανισμένη αλλά όχι θανατωμένη, ακόμη δεν έχεις τελειώσει. Γι’ αυτό όλοι εμείς σε εορτάζουμε, Πόλη των Ομολογητών!

Συναξάριον τοῦ Μηναίου.
Τῇ ΚΘʹ(29η) τοῦ αὐτοῦ μηνὸς Μαΐου μνήμη τῆς Ἁγίας Μάρτυρος Θεοδοσίας τῆς Παρθένου τῆς Τυρίας. (308)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ μνήμη τῆς Ἁγίας Ὁσιομάρτυρος Θεοδοσίας, τῆς Κωνσταντινουπολιτίσσης καὶ τῶν σὺν αὐτῆς. (730)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ὁ Ἅγιος Μάρτυς Κύριλλος ἐκ Καισαρείας (251)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ Ἁγίου Ἱερομάρτυρος Ὀλβιανοῦ, Ἐπισκόπου πόλεως Ἀνέου τῆς Μικρᾶς Ἀσίας καὶ τῶν μαθητῶν αὐτοῦ. (301)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ Ὁσίου Ἀλεξάνδρου Πατριάρχου Ἀλεξανδρείας. (326)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, οἱ Ἅγιοι Μάρτυρες· Ἀνὴρ καὶ ἡ τούτου Σύζυγος, ξύλοις τὰ ὀστᾶ συντριβέντες, τελειοῦνται.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τῶν Ἁγίων Μαρτύρων· Σισινίου τοῦ διακόνου, Μαρτυρίου καὶ Ἀλεξάνδρου, τῶν μαρτυρησάντων ἐν ἔτει 397, ἐν τῷ Μεδιολάνῳ τῆς Ἰταλίας.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ Ἁγίου Μαξιμίνου, ἐπισκόπου Τρεβήρων, πολεμίου τοῦ ἁρειανισμοῦ, καὶ περιθάλψαντος κατὰ τὸν διωγμὸ αὐτοῦ τὸν Μέγα Ἀθανάσιο.(352)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ Ἁγίου Νεομάρτυρος Ἀνδρέου τοῦ Ἀργέντη, τοῦ ἐκ Χίου καὶ ἐν Κωνσταντινουπόλει μαρτυρήσαντος ἐν ἔτει 1465.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ Ὁσίου Ἰωάννου τοῦ διὰ Χριστὸν σαλλοῦ τοῦ Οὔστγιουγκ, τοῦ Ῥώσσου. (1494)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ἁγίου νέου ἱερομάρτυρος Θεοδώρου, ἐπισκόπου Βρχὰτς τῆς Σερβίας, ὑπὸ τῶν Τούρκων ἀναιρεθέντος. (†1549)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ Ἁγίου Ἐθελμπέρτου τοῦ βασιλέως.(794)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ Ὁσίου Ἱερεμίου τοῦ Δαμασκηνοῦ.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ἁγίου νεομάρτυρος Νάννου, ἤτοι Ἰωάννου, τοῦ Θεσσαλονικέως, ἐν Σμύρνῃ μαρτυρήσαντος, καὶ ξίφει τελειωθέντος κατὰ τὸ ἔτος ͵αωβ΄ [1802].
Τῇ αὐτῇ ἡμέρα, μνήμη τοῦ Ἁγίου Νέου Ἱερομάρτυρος Εὐθυμίου (Ἀγριτέλλη), Ἐπισκόπου Ζήλων, τοῦ ἐκ Παρακοίλων τῆς Λέσβου ὁρμωμένου, καὶ ἐν Ἀμασείᾳ τοῦ Πόντου, ὑπὸ τῶν Ἀγαρηνῶν ἐν βαρυτάτῃ εἱρκτῇ ἐκλεισθέντος, μαρτυρικῶς τελειωθέντος, ἐν ἔτει 1921ῳ.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ἡ Σύναξις τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου, τῆς Ἐγγύησης τῶν Ἀμαρτωλῶν, ἐν τῇ Ῥωσσίᾳ
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ἡ Σύναξις τῆς Εἰκόνος τῆς Θεοτόκου, τῆς ἐπικαλουμένης·«ὁ ἀκοίμητος Ὀφθαλμὸς», ἐν τῇ Ῥωσσίᾳ.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ Ὁσίου Μιχαὴλ τοῦ Βαλαὰμ (1854)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τῆς Ὁσίας Δωροθέας τῆς Μονῆς Σουχοτίνσκ ἐν τῇ Ῥωσσίᾳ (1885)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ἀνάμνησις τῆς θλιβερῆς ἁλώσεως τῆς Βασιλίδος τῶν Πόλεων, ἤτοι τῆς Κωνσταντινουπόλεως., ὑπὸ τῶν Ὀθωμανῶν, ἐν ἔτει 1453, καὶ μνήμη τῶν ἀναιρεθέντων ἀνωνύμων μαρτύρων ἔνδον τῶν τειχῶν χώρα τῆς Βασιλευούσης τῶν πόλεων.

Ύμνος στην Κωνσταντινούπολη
Αγιου Νικoλάου Βελιμίροβιτς

Κωνσταντινούπολη,
Βασιλεύουσα Πόλη,
δίπλα στον καταγάλανο Βόσπορο,
ποιας άλλης πόλης η δόξα μπορεί ποτέ
με τη δική σου να συγκριθεί
Υπήρξες πεδίο μάχης φοβερό μεταξύ πνευματικών αντιπάλων:
βλάσφημων αιρετικών και αγίων του Θεού.
Σαν κόσκινο τους ξεκαθάρισες όλους
στο μακραίωνο πέρασμα των αιώνων,
αποκαλύπτοντας τους αποστάτες,
αλλά και τους υπηρέτες του Θεού.
Σπιλώθηκες με αμαρτίες πολλών
και με τη δυσωδία των αμαρτωλών,
αλλά καθαγιάστηκες με το ποτάμι του αίματος των μαρτύρων.

Ποιος μπορεί να απαριθμήσει
τις στρατιές όλων των πνευματικών σου ηρώων,
όλες τις ουράνιες οπτασίες κι όλα τα μυστήριά σου;
Συχνά οι άγγελοι του Θεού κατέρχονταν,
χαμήλωναν προς εσένα, Βασιλεύουσα•
και από σένα υψώνονταν προς τον ουρανό άνθρωποι ισάγγελοι.

Η Θεοτόκος εμφανίστηκε εντός των τειχών σου πολλάκις,
για να ελευθερώσει τους κινδυνεύοντες
και να γιατρέψει τους ασθενείς.
Το νέφος των εξαισίων αγίων, ως σκέπη αγία σε στέφει
και οι προσευχές των παιδιών σου
ως θυμίαμα ανεβαίνουν στον Ύψιστο.
Ω, πόσοι πολλοί άγιοι ήταν δικά σου παιδιά!
Όσα αμέτρητα υπάρχουν κρίνα του αγρού,
τόσοι υπάρχουν άγιοι επί αγίων!

Έγραψες ιστορία, Βασιλεύουσα Πόλη,
και το ημερολόγιο της ιστορίας με βαθυκόκκινο μελάνι•
με τους αγώνες σου γράφτηκε και το ακρογωνιαίο
της Εκκλησίας Σύμβολο της Πίστεως!
Έτσι λοιπόν, μπορεί για σένα τούτο να ειπωθεί:
ανάμεσα στις πόλεις τις πολλές,
εσύ μόνη ξεχωρίζεις, πορφυρή γραφή.

Φώτισες την οικουμένη με την Αγία Πίστη.
Γιάτρεψες τον κόσμο απ’ την ειδωλολατρία και τις αιρέσεις.
Βασανισμένη αλλά όχι θανατωμένη, ακόμη δεν έχεις τελειώσει.
Γι’ αυτό όλοι εμείς σε εορτάζουμε, Πόλη των Ομολογητών!
Σ’ όλη τη γη και στους ουρανούς η δόξα σου
μεγαλόπρεπη αντηχεί•
και ο κάθε βαπτισμένος χρέος βαρύ έχυ,
ευγνωμοσύνης προς εσένα, οφειλή!
Πηγή: Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς, Ο πρόλογος της Αχρίδος: πνευματικό ημερολόγιο, Απρίλιος, εκδ. Άθως, σ.120-122.

***

Για έντεκα αιώνες η Κωνσταντινούπολη ήταν το κέντρο ενός κόσμου φωτός.
sir Στήβεν Ράνσιμαν

Για την άλωση της Κωνσταντινουπόλεως ο σερ Στήβεν Ράνσιμαν γράφει:

«Στις 29 Μαΐου 1453 ένας πολιτισμός σαρώθηκε αμετάκλητα. Είχε αφήσει μία ένδοξη κληρονομιά στα γράμματα και στην τέχνη. Είχε βγάλει χώρες ολόκληρες από τη βαρβαρότητα και είχε δώσει σε άλλες την εκλέπτυνση των ηθών. Η δύναμή του και η ευφυΐα του προστάτεψαν πολλούς αιώνες τη χριστιανοσύνη. Για έντεκα αιώνες η Κωνσταντινούπολη ήταν το κέντρο ενός κόσμου φωτός.
Το ζωηρό πνεύμα, τα ενδιαφέροντα και η αγάπη για την ομορφιά των Ελλήνων, η υπερήφανη ισχύς και η διοικητική ικανότητα των Ρωμαίων, η υπερβατική ορμή των χριστιανών της Ανατολής, που είχαν ενωθεί μαζί σε ένα ρευστό ευπαθές σύνολο, όλα τώρα, με την άλωση αποκοιμήθηκαν. Η Κωνσταντινούπολη με τους Οθωμανούς κατακτητές έγινε η έδρα της θηριωδίας της αμάθειας, της μεγαλόπρεπης ακαλαισθησίας.
Μόνον στα ρωσικά παλάτια, που από πάνω τους φτερούγιζε ο δικέφαλος, το έμβλημα του οίκου των Παλαιολόγων, έμειναν για λίγους ακόμα αιώνες μερικά ίχνη βυζαντινά, μόνον εκεί και σε κάτι σκοτεινές αίθουσες κοντά στον Κεράτιο κόλπο, χωμένος ανάμεσα στα σπίτια του Φαναρίου, όπου ο Πατριάρχης διατηρούσε την άσημη αυλή του, έχοντας το ελεύθερο, από την πολιτικότητα του κατακτητή σουλτάνου και χάρη στους μόχθους του Γεωργίου Σχολαρίου, να κυβερνάει τον υπόδουλο χριστιανικό κόσμο και να του χαρίζει μία κάποια σιγουριά… Ο δικέφαλος αετός όμως δεν φτερουγίζει πια στη Ρωσία και το Φανάρι… ».sir Steven Runciman “Βυζαντινός Πολιτισμός” και “Η Άλωση της Κωνσταντινουπόλεως”

***Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός:
«καλύτερα τούρκικο φέσι παρά φράγκικη τιάρα»!
Ο Θεός μας Έριξε στους Τούρκους για να μην Αλλοιωθούμε από τον Παπισμό!

Ο άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός, ο μεγάλος αυτός άγιος και προφήτης, που η Εκκλησία μας εορτάζει στις 24 Αυγούστου, λέγει τα εξής φοβερά λόγια: «Τριακόσιους χρόνους μετά την Ανάστασιν του Χριστού μας, έστειλεν ο Θεός τον άγιον Κωνσταντίνον και εστερέωσε βασίλειον χριστιανικόν· και το είχαν χριστιανοί το βασίλειον 1150 χρόνους. Ύστερα το εσήκωσεν ο Θεός το βασίλειον από τους Χριστιανούς και ήφερε τον Τούρκο μέσα από την Ανατολήν και του το έδωκε δια εδικόν μας καλόν… Και τι; Άξιος ήτον ο Τούρκος να έχη βασίλειον; Αλλά ο Θεός του το έδωκε δια το καλόν μας. Και διατί δεν ήφερεν ο Θεός άλλον βασιλέα, οπού ήτον τόσα ρηγάτα [=βασίλεια] εδώ κοντά να τους το δώση, μόνον ήφερε τον Τούρκον μέσαθε από την Κοκκινην Μηλιά και του το εχάρισε; Διατί ήξευρεν ο Θεός πως τα άλλα ρηγάτα μας βλάπτουν εις την Πίστιν, και ο Τούρκος δεν μας βλάπτει. Άσπρα δώσ’ του [=χρήματα] και καβαλλίκευσέ τον από το κεφάλι. Και δια να μην κολασθούμεν το έδωκε του Τούρκου και τον έχει ο Θεός τον Τούρκον ωσάν σκύλλον να μας φυλάη»[Ιωάννου Μενούνου, Κοσμά Αιτωλού Διδαχές, εκδ. Τήνος, Αθήνα 1999, Διδαχή Ε’, σελ. 269- 270.].
Αυτός ο λόγος του Αγίου Κοσμά θα πρέπει να μας συγκλονίσει και να μας αφυπνίσει: Ο Άγιος λέει ότι ο Θεός προτίμησε να πέσει ο Ελληνισμός στα χέρια ενός τυραννικού δυνάστη που σκότωνε, βίαζε, έκλεβε, βασάνιζε, εξισλάμιζε και ατίμαζε τους χριστιανούς, γιατί είδε –με την παντογνωσία Του– ότι αν έμενε ελεύθερος θα πάθαινε κάτι απείρως χειρότερο: Θα έχανε την ορθή Πίστη του και θα εκλατινιζόταν! Προτίμησε ο Θεός τη βαριά σκλαβιά των τεσσάρων αιώνων, από την εξωτερική «ελευθερία» που θα ήταν, όμως, πνευματική δουλεία! («Τί γὰρ ὠφελεῖται ἄνθρωπος ἐὰν τὸν κόσμον ὅλον κερδήσῃ, τὴν δὲ ψυχὴν αὐτοῦ ζημιωθῇ; ἢ τί δώσει ἄνθρωπος ἀντάλλαγμα τῆς ψυχῆς αὐτοῦ; » Ματθ. 16:26) Ως εκ τούτου, κατά τον Άγιο, η Τουρκική σκλαβιά ήταν… ευλογία Θεού και ο Τούρκος ένα «τσομπανόσκυλο» που μας φύλαξε από τον Πάπα! (Βασίλειος Π. Κερμενιώτης )

Λουκάς Νοταράς, Μέγα ς Δούκας της αυτοκρατορίας:
«καλύτερα σαρίκι τούρκικο παρά τιάρα παπική».

***Μετά την άλωση της πόλης έδωσε και άλλα δείγματα ο Θεός για να τους δείξει την αποστασία τους. Ένας ευσεβής μοναχός με πόνο ψυχής παρακαλούσε το Θεό να του δώσει μία εξήγηση, γιατί επέτρεψε να συμβεί αυτό το μεγάλο κακό για τον ελληνισμό και να βρεθεί στα χέρια απίστων και ο Θεός του απάντησε μέσα από ένα όραμα. Είδε δηλαδή πάνω στην Αγία Τράπεζα του ναού που προσευχόταν να έχει πάει μια γουρούνα και να έχει γεννήσει τα γουρουνάκια της. Θεέ μου λέει τι είναι αυτό, εξήγησε μου και ο Θεός του απάντησε ότι αυτά τα γουρούνια είναι καλύτερα από τους ιερωμένους, που έχουν προδώσει τη πίστη. Για τις πεποιθήσεις του, αλλά και τις πράξεις του ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος παρά τη θυσία του στο τέλος, δεν ανακηρύχθηκε ποτέ άγιος. Όσο για το όραμα με τα πέντε δάκτυλα κάποιοι είπανε ότι η εξήγησή του είναι ότι μετά τους πέντε αιώνες η πόλη θα γυρίσει στους ορθοδόξους. Θα δούμε. Σήμερα όμως τα πράγματα είναι όπως ήταν και τότε τις παραμονές της άλωσης και ο κόσμος βρίσκεται σε έναν φοβερό λήθαργο. Έτσι ο Θεός θα επιτρέψει βάσανα και διωγμούς για να μας επαναφέρει και πάλι στον ορθό δρόμο.

***

Γιατί έπεσε η Βυζαντινὴ αυτοκρατορία;
επίσκοπος Αυγουστίνος Καντιωτης 

Τίποτε, αγαπητοί μου, δεν είνε τυχαίο στον κόσμο. Ούτε μια σταγόνα νερού ούτε ένα φύλλο από τα δέντρα δεν πέφτει χωρίς κάποια αιτία. Κάθε πράγμα ή γεγονός έχει την αιτία του….

Ο Θεός δεν στέκεται σαν ένας απαθής θεατής της ιστορίας των ανθρωπίνων πραγμάτων. Είνε ο δίκαιος Κριτής. Φαίνονται τα ίχνη του διά μέσου των σελίδων της ιστορίας. Διαβαίνει αμείβοντας την αρετή, τιμωρώντας την κακία, και απ᾽ το πικρό η άπειρη Σοφία του ξέρει να βγάζη το γλυκύ• απ᾽ την κοπριά τα ευωδιαστά άνθη της ειλικρινούς μετανοίας και ιεράς κατανύξεως, κι από τη δουλεία του 1453 το ηρωικό 1821.

Κάθε χρόνο, αγαπητοί μου, με αφορμή την επέτειο του θλιβερού γεγονότος της αλώσεως της Κωνσταντινουπόλεως, ας μελετούμε σοβαρά την ιστορία και, βλέποντας ότι η κυρία αιτία της συμφοράς εκείνης ήταν η αμαρτία που επλεόνασε, ας αντλήσουμε πολύτιμα διδάγματα. Τα παθήματα των προγόνων ας γίνουν μαθήματα για μας. …

Αδελφοί Έλληνες! Από μας, όσο υπάρχει ακόμη καιρός, εξαρτάται η αποτροπή μιάς νέας συμφοράς. Εμπρός μας σήμερα βρίσκονται «η ζωή και ο θάνατος» (βλ. Δευτ. 30,19. Σ. Σειρ. 15,17)• η ζωή μαζί με το Χριστό, ο θάνατος μακριά από το Χριστό. Ας εκλέξουμε τη Ζωή την αθάνατη. Ας γευθούμε την αθάνατη Ζωή, το Χριστό, κοινωνώντας μαζί του με λόγια, με έργα και με τα μυστήρια. Ο Χριστός να πηγαίνη μπροστά και να οδηγή. Ο Χριστός ας βασιλεύση μέσα στην καρδιά μας. Αυτός ας ρυθμίζη την ατομική, την οικογενειακή και την εθνική μας ζωή. Αυτός και μόνο να είνε ο Θεός μας• το όνομά του έχουμε επικαλεσθή• εκτός από αυτόν δεν ξέρουμε άλλον. Αν προσπέσουμε εμπρός του με μετάνοια νινευιτική ζητώντας το άπειρο έλεός του, τότε υπάρχει ελπίδα, ελπίδα όχι απατηλή, ότι η πατρίδα μας απ᾽ το σκοτάδι θα βγη σε νέο φως, θα δη καλύτερες ημέρες, και σαν ορθρινό αστέρι θα λάμπη πάλι ανάμεσα στους λαούς Ανατολής και Δύσεως!
(†) επίσκοπος Αυγουστίνος
(αποσπάσματα άρθρου στο περ. «Κιβωτός», τ. 17-18/Μάιος 1953)
http://www.xrspitha.gr/archeio/2013/maios-2013/–giati-epese-he-byzantine-autokratoria

***Κωνσταντινούπολη, η αγιασμένη πολιτεία
Φώτης Κόντογλου

Τι ήτανε, αληθινά, εκείνο το Βυζάντιο, εκείνη η Κωνσταντινούπολη; Παραμυθένιος κόσμος! Όχι μοναχά η αρχαία πολιτεία, μα κι η καινούρια, ως του σουλτάν-Χαμίτ τα χρόνια. Είχα γνωρίσει έναν χριστιανό Ανατολίτη κοσμογυρισμένον, που έζησε πολλά χρόνια στην Ευρώπη και στην Αμερική, στη Λόντρα, στο Παρίσι, στη Ρώμη, στη Νέα Υόρκη. «Όλες αυτές οι μεγάλες πολιτείες, μου έλεγε, είναι σπουδαίες, μα σαν την Κωνσταντινόπολη δεν υπάρχει άλλη στην οικουμένη, κι ούτε βρίσκεται στον ντουνιά τέτοια επίσημη αρχοντικιά και βασιλική πολιτεία».

Στα χρόνια των Βυζαντινών «η βασιλεύουσα Πόλις» θα είχε μια εξωτική κι αλλόκοτη μεγαλοπρέπεια. Χίλιοι κουμπέδες (τρούλλοι) κατάχρυσοι λαμποκοπούσανε μέσα στη βλογημένη αυτή αφεντοπολιτεία. Στη μέση στεκότανε, σαν ήλιος, η Αγιά Σοφιά, και γύρω της ήτανε σκορπισμένες οι άλλες εκκλησίες με τους χρυσούς κουμπέδες, σφαίρες ουράνιες, που λες και γυρίζανε γύρω στον ήλιο. Δεν φαινόντανε πως ήτανε κτίρια κανωμένα από τον άνθρωπο, αλλά σαν να κατεβήκανε από τον ουρανό και σταθήκανε απάνω στη γη. Κι από μέσα ήτανε καταστολισμένες με ψηφιά, με χρωματιστά μάρμαρα, με σμάλτα, με ζωγραφιές, που θαρρούσε κανένας πως μπαίνει σε ουράνια παλάτια. Είχανε δίκιο οι παλιοί Κινέζοι που λέγανε πως αυτά τα κτίρια ήτανε «κάποια παλάτια μεγάλα και λαμπερά, που από μέσα μοιάζανε σαν τα χρυσά φτερά του φασιανού την ώρα που πετά»….
Το Σαββατόβραδο, κατά το δειλινό, η ατμόσφαιρα γέμιζε από τη γλυκειά βουή που κάνανε χιλιάδες καμπάνες και που ανέβαινε σαν ψαλμωδία απάνω από την αγιασμένη πολιτεία, από τη Νέα Σιών, «ήχος καθαρός εορταζόντων». Πανηγυρική μεγαλοπρέπεια! Μοναχά το Βυζάντιο κατέβασε στη γη την ουράνια αρμονία.
Για τους Βυζαντινούς, η πατρίδα τους ήτανε η Κιβωτός της αληθινής θρησκείας, και είχανε πόθο να τραβήξουνε μέσα σ᾿ αυτή όλα τα έθνη της γης, και να τα σώσουνε φωτισμένα από το ανέσπερο φως του Ευαγγελίου.

….. Για όποιον είναι σε θέση να νοιώσει καλά τι είναι αυτό το «λειτουργικό», ποτές άλλη φορά η ομαδική ζωή των ανθρώπων δεν έφταξε σ᾿ ένα τέτοιο πνευματικό ύψος. Όσοι θελήσανε και θέλουνε να κρίνουνε το Βυζάντιο με τον συνηθισμένον χονδροειδή αντιπνευματικόν τρόπο και με τις γνωστές ανόητες ευφυολογίες, και να το γελοιοποιηθούνε σε βαθμό που να ονομάζουνε «βυζαντινισμό» κάθε αφηρημένη συζήτηση και ουτοπία, αυτοί φανερώνουνε μ᾿ αυτό πόσο ανίδεοι είναι από αληθινή πνευματικότητα, με όλους τους ψεύτικους τίτλους της σοφίας και της επιστήμης που είναι στολισμένοι.
Το Βυζάντιο είναι πολύ λεπτό πράγμα για να μπορέσουνε να το πιάσουνε τα χοντροκανωμένα εργαλεία τους. Το Βυζάντιο είναι η αληθινή χριστιανική θρησκεία, ανάμεσα στα ψεύτικα και ελεεινά παραμορφωμένα ομοιώματά της, που τα φτιάξανε λαοί βάρβαροι και υλιστές, ανίκανοι να την καταλάβουνε και να την αισθανθούνε. Για τούτο, το Βυζάντιο κρίνεται από τους λεγόμενους σοφούς του κόσμου όπως κρίνεται το Ευαγγέλιο, δηλ. σαν μωρία, μπροστά στη δική τους γνώση, κι η γνώμη τους ίσια-ίσια, πως το Βυζάντιο είναι «μωρία», πιστοποιεί πως αληθινά στάθηκε η Νέα Σιών, η έμψυχος κιβωτός, που μέσα σ᾿ αυτή φυλάχθηκε η επαγγελία του Θεού προς τους ανθρώπους πως θα γίνουνε τέκνα του, και «η μακαρία ελπίς της αιωνίου ζωής». Όσο νοιώσανε οι υλικοί άνθρωποι τι λέγει ο Παύλος για το Ευαγγέλιο και για τη σοφία του Θεού, άλλο τόσο νοιώσανε κι οι ιστορικοί κι οι επιστήμονες της κοσμικής γνώσης, «οι συζητηταί του αιώνος τούτου» όπως λέγει ο Παύλος, τι είναι το Βυζάντιο.
…..Το Βυζάντιο είναι όπως «η Ιερουσαλήμ και η βασιλεία του Θεού,η εντός ημών κεκρυμμένη. Αυτή η χώρα νεφέλη εστί της δόξης του Θεού, εις ην μόνον οι καθαροί τη καρδία εισελεύσονται του θεάσασθαι το πρόσωπον του Δεσπότου και καταυγασθήναι τους νόας αυτών διά της ακτίνος και λαμπηδόνος του φωτός Αυτού». (Πηγή : Φώτης Κόντογλου, Μυστικά άνθη Ήγουν: Κείμενα γύρω από τις αθάνατες αξίες της ορθόδοξης ζωής, Ἀθῆναι: Ἐκδόσεις Ἀστήρ,, σσ. 93-99. )

***Πόλη γλυκιά
Στίχοι: Σταμάτης Σπανουδάκης
Mουσική: Στ. Σπανουδάκης,

Πόλη γλυκειά Πόλη δική μας
Πόλη της γης και του ουρανού
Πόλη καημός που γινε τραγούδι εδώ
μη κλαίς θα’ρθει ο καιρός θα’ρθει ο καιρός

Πόλη χρυσή Πόλη του ήλιου
Πόλη μητέρα κι αδερφή
Πόλη λυγμός που γινε λουλούδι εδώ
μη κλαίς θα’ρθει ο καιρός θα’ρθει ο καιρός

μέσα σ’όνειρο σ’είδα ξανά
όλο φώς όπως ήσουν παλιά
και στα μάτια σου η Αγία Σοφία
ένα δάκρυ που ακόμα κυλά

Πόλη γλυκειά αγαπημένη
μία ζωή σ’αποζητώ
είσαι εκεί κι όμως σε αγγίζω εδώ
μη κλαίς θα’ρθει ο καιρός θα’ρθει ο καιρός

Πόλη ζωή Πόλη ελπίδα
Πόλη Θεού Πόλη όλο φώς
Πόλη γλυκειά που γινες Πατρίδα εδώ
μη κλαίς θα’ρθει ο καιρός θα’ρθει ο καιρός

Πόλη γλυκιά Πόλη δική μας
Πόλη της γης και του ουρανού
Πόλη καημός που γινε τραγούδι εδώ
μη κλαίς θα’ρθει ο καιρός θα’ρθει ο καιρός

***

Ἡ Κωνσταντινούπολη καί μέχρι σήμερα μέ πόνο κραυγάζη.
Μον’ ἕνα δῶρο ὁλημερὶς καὶ ὁλονυχτὶς προσμένω
κι ἀκόμα δὲν μοῦ τὄ φερε τὸ κῦμα τ’ ἀφρισμένο.
Μον’ ἕνα δῶρο λαχταροῦν τὰ μάτια μου καὶ κλαίνε.
Ἀτίμητο στ’ ἀτίμητα. Ἐλευθεριὰ τὸ λένε……Η Δέσποινα ταράχθηκε κι εδάκρυσαν οι εικόνες
“Σώπασε κυρά Δέσποινα και μη πολυδακρύζεις
πάλι με χρόνους, με καιρούς, πάλι δικά μας θα ‘ναι“.

Βοήθα Άγιε μου Γιώργη, καλή μας Παναγιά,
να πάρουμε την Πόλη και την Αγιά Σοφιά. (Ανατ. Θράκη)

Θρηνητικό Συναξάρι του Κωνσταντίνου Παλαιολόγου, Φώτης Κόντογλου
https://iconandlight.wordpress.com/2016/05/29/%CE%B8%CF%81%CE%B7%CE%BD%CE%B7%CF%84%CE%B9%CE%BA%CF%8C-%CF%83%CF%85%CE%BD%CE%B1%CE%BE%CE%AC%CF%81%CE%B9-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CE%BA%CF%89%CE%BD%CF%83%CF%84%CE%B1%CE%BD%CF%84%CE%AF%CE%BD%CE%BF%CF%85/

Έπειτα από πολυήμερη νηστεία και προσευχή μου αποκαλύφθηκε ότι «ο δικέφαλος αετός θα σηκωθεί από το βορρά! Πω-πω τι ωραίες ημέρες έρχονται για την Αγία Ορθοδοξία μας. Θα πλημμυρίσει ολάκερη η γη από το φως του Χριστού»! Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης
https://iconandlight.wordpress.com/2022/05/29/%ce%ad%cf%80%ce%b5%ce%b9%cf%84%ce%b1-%ce%b1%cf%80%cf%8c-%cf%80%ce%bf%ce%bb%cf%85%ce%ae%ce%bc%ce%b5%cf%81%ce%b7-%ce%bd%ce%b7%cf%83%cf%84%ce%b5%ce%af%ce%b1-%ce%ba%ce%b1%ce%b9-%cf%80%cf%81%ce%bf%cf%83/

Έστειλα δυο πουλιά στην Κόκκινη Μηλιά …. ”Ο Μαρμαρωμένος Βασιλιάς”
https://iconandlight.wordpress.com/2017/05/29/%CE%AD%CF%83%CF%84%CE%B5%CE%B9%CE%BB%CE%B1-%CE%B4%CF%85%CE%BF-%CF%80%CE%BF%CF%85%CE%BB%CE%B9%CE%AC-%CF%83%CF%84%CE%B7%CE%BD-%CE%BA%CF%8C%CE%BA%CE%BA%CE%B9%CE%BD%CE%B7-%CE%BC%CE%B7%CE%BB%CE%B9%CE%AC/

Η Κωνσταντινούπολη θα ελευθερωθεί, θα ξαναγίνει ελληνική, και η Αγία Σοφία πάλι θα λειτουργήσει. Άγιος Παΐσιος Αγιορείτης
https://iconandlight.wordpress.com/2017/05/28/17796/

Ο μαρμαρωμένος βασιλιάς και Προφητείες του αγίου Παϊσίου του Αγιορείτου για την Πόλη
https://iconandlight.wordpress.com/2017/05/29/%CE%BF-%CE%BC%CE%B1%CF%81%CE%BC%CE%B1%CF%81%CF%89%CE%BC%CE%AD%CE%BD%CE%BF%CF%82-%CE%B2%CE%B1%CF%83%CE%B9%CE%BB%CE%B9%CE%AC%CF%82-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CF%80%CF%81%CE%BF%CF%86%CE%B7%CF%84%CE%B5%CE%AF/

Ο Θεός είναι κύριος της ιστορίας. Για ᾽κείνον που φοβάται το Θεό ο ιστός της αράχνης γίνεται φρούριο απόρθητο, ενώ για τον ασεβή, τον αναιδή περιφρονητή των εντολών του Κυρίου, θα έρθη στιγμή που και τα χαλύβδινα τείχη που τον προστατεύουν θα γίνουν πιο αδύναμα κι από ιστό αράχνης… εκείνο που έκανε το Βυζάντιο να πέσει ήταν η αμαρτία. επίσκοπος Αυγουστίνος, Κόντογλου
https://iconandlight.wordpress.com/2021/05/28/%ce%bf-%ce%b8%ce%b5%cf%8c%cf%82-%ce%b5%ce%af%ce%bd%ce%b1%ce%b9-%ce%ba%cf%8d%cf%81%ce%b9%ce%bf%cf%82-%cf%84%ce%b7%cf%82-%ce%b9%cf%83%cf%84%ce%bf%cf%81%ce%af%ce%b1%cf%82-%ce%b3%ce%b9%ce%b1-%e1%be%bd/

Η Παναγία μας φυλάττει την Πόλη Της κι ας είναι λίγοι οι Χριστιανοί, αλλά είναι και πάρα πολλοί οι κρυπτοχριστιανοί. π. Γεράσιμος Φωκάς
https://iconandlight.wordpress.com/2021/05/28/%ce%b7-%cf%80%ce%b1%ce%bd%ce%b1%ce%b3%ce%af%ce%b1-%ce%bc%ce%b1%cf%82-%cf%86%cf%85%ce%bb%ce%ac%cf%84%cf%84%ce%b5%ce%b9-%cf%84%ce%b7%ce%bd-%cf%80%cf%8c%ce%bb%ce%b7-%cf%84%ce%b7%cf%82-%ce%ba%ce%b9-%ce%b1/Ἀπολυτίκιον Τῆς ἑορτῆς. Ἦχος δ´.

Ἀνελήφθης ἐν δόξῃ, Χριστὲ ὁ Θεὸς ἡμῶν, χαροποιήσας τοὺς Μαθητάς, τῇ ἐπαγγελίᾳ τοῦ ἁγίου Πνεύματος, βεβαιωθέντων αὐτῶν διὰ τῆς εὐλογίας, ὅτι σὺ εἶ ὁ Υἱὸς τοῦ Θεοῦ, ὁ λυτρωτὴς τοῦ κόσμου.

Κοντάκιον
Ἦχος πλ. δ’.

Τῇ ὑπερμάχῷ στρατηγῷ τὰ νικητήρια, ὡς λυτρωθεῖσα τῶν δεινῶν εὐχαριστήρια, ἀναγράφω σοι ἡ πόλις σου, Θεοτόκε· ἀλλ’ ὡς ἔχουσα τὸ κράτος ἀπροσμάχητον, ἐκ παντοίων με κινδύνων ἐλευθέρωσον, ἵνα κράζω σοί· Χαῖρε Νύμφη ἀνύμφευτε.

Ἀπολυτίκιον. τῆς Ἁγίας Ὁσιομάρτυρος Θεοδοσίας
Ἦχος δ’. Ταχὺ προκατάλαβε.

Ὡς δόσιν θεόσδοτον, τὴν παρθενίαν τὴν σήν, ἀγῶσιν ἀθλήσεως, Θεοδοσία σεμνή, τῷ Λόγῳ προσήγαγες· ὅθεν πρὸς ἀθανάτους, μεταστᾶσα νυμφῶνας, πρέσβευε Ἀθληφόρε, τῷ Δεσπότῃ τῶν ὅλων, ῥυσθῆναι ἐκ πολυτρόπων, ἡμᾶς συμπτώσεων.

Ἀπολυτίκιον. τοῦ Ὁσίου Ἀλεξάνδρου Ἀλεξανδρείας
Ἦχος α΄. Τῆς ἐρήμου πολίτης.

Πρὸ Συνόδου τῆς πρώτης ἀνεδείχθης μακάριε, φύλαξ ὀρθοδόξων δογμάτων, καὶ τοῦ Πνεύματος ὄργανον, ἐδίωξας τῆς ποίμνης τοῦ Χριστοῦ, τὸν Ἄρειον τὸν ἄφρονα σοφέ, καὶ Χριστὸν Θεὸν ἐκήρυξας καὶ πάντων κτίστην, Ἀλέξανδρε Πατὴρ ἡμῶν· δόξα τῷ σὲ φωτίσαντι Χριστῷ, δόξα τῷ σὲ στεφανώσαντι, δόξα τῷ ἐνεργοῦντι διὰ σοῦ πᾶσιν ἰάματα.

Ἀπολυτίκιον. τοῦ Ἁγίου Νεομάρτυρος Ἀνδρέου τοῦ Ἀργέντη
Ἦχος γ’. Θείας πίστεως.

Χαῖρε βλάστημα, τερπνὸν τῆς Χίου, καὶ ἀγλάϊσμα, τοῦ Βυζαντίου, μεγαλομάρτυς Ἀνδρέα πολύαθλε· τῶν Αἰγυπτίων τοὺς λόγους ἐφαύλισας, Ἀγαρηνῶν δὲ τὸ θράσος κατέβαλες· οὕτως Ἅγιε, Χριστὸν τὸν Θεὸν ἱκέτευε, δωρήσασθαι ἡμῶν τὸ μέγα ἔλεος.

Ἀπολυτίκιον.τοῦ ἁγίου νεομάρτυρος Νάννου, ἤτοι Ἰωάννου, τοῦ Θεσσαλονικέως
Ἦχος πλ. α΄. Τὸν συνάναρχον Λόγον.

Νεομάρτυς ἐδείχθης ἐν Σμύρνῃ ἔνδοξε, ὦ Ἰωάννη γενναῖε, Θεσσαλονίκης βλαστέ, ἀπογονὴ Γυναικοκάστρου ἀξιάγαστε. Σὺ γὰρ τὴν δόξαν μελετῶν, μαρτυρίου τοῦ σεπτοῦ, Μωάμεθ πιστὸς ἐφάνης, ἵνα μόνον Θεὸν κηρύξης, Χριστὸν τὸν Κύριον Σωτῆρα ἡμῶν.

Ἀπολυτίκιον. τοῦ Ἁγίου Νέου Ἱερομάρτυρος Εὐθυμίου (Ἀγριτέλλη), Ἐπισκόπου Ζήλων
Ἦχος δ΄. Ταχὺ προκατάλαβε.

Εὐθύμιον ἅπαντες τὸν Ἱεράρχην πιστοί, τῶν Ζήλων ἐπίσκοπον, τῶν Μηθυμναίων λαοί, ὑμνήσωμεν ἅπαντες, οὗτος γὰρ ἐπ’ ἐσχάτων, ὡς Χριστοῦ στρατιώτης, ἤθλησεν ἀριστεύσας, καὶ νομίμως ἐστέφθη, καὶ νῦν τοῖς προσκυνοῦσιν αὐτῷ, βρύει ἰάματα.

Ἦχος πλ. α’, Χαίροις ἀσκητικῶν ἀληθῶς

Δεῦτε μαρτυρικήν ἀδελφοί, μετ’ ἐγκωμίων ἀνυμνήσωμεν φάλαγγα γενναίως ἀγωνισθεῖσα κατά βαρβάρων πολλῶν Κωνσταντίνου ταύτης προεξάρχοντος. Στρατόν γενναιότατον, ἱερότατον σύνταγμα, συνασπισμόν τέ ἀρραγῆ καί ἀνίκητον τά τῆς πίστεως καί τοῦ γένους καυχήματα. Μάρτυρας τῆς ἁλώσεως χορείαν τήν ἔνθεον, τῆς ἐκκλησίας τούς πρέσβεις τούς δυνατῶς ἱκετεύοντας, Χριστόν καταπέμψαι, τῷ λαῶ αὐτοῦ εἰρήνην καί μέγα ἔλεος.

Χαίροις συναγωγή κραταιά καί ἱερά καί τροπαιοῦχος παράταξις οἱ πύργοι τῆς εὐσεβείας, οἱ στρατιῶται Χριστοῦ οἱ στερροί ὀπλίται καί ἀήττητοι. Τόν νοῦν εὐτονώτατοι, καί ψυχήν ἀντρειώτατοι τῷ ὄντι θεῖοι καί Θεῶ ποθεινώτατοι χορός ἅγιος καί θεοληπτον σύστημα. Μάρτυρες τῆς ἁλώσεως, σύν Κωνσταντίνῳ ἐν βασιλήδι τή πόλει στεφάνους δόξης δεξάμενοι. Χριστόν δυσωπεῖτε τῷ λαῶ αὐτοῦ δοθεῖναι τό μέγα ἔλεος.https://www.youtube.com/watch?v=p0qWgQ9lGS0
Μαῦρον ἔντον ὁ οὐρανός (Ποντιακό μοιρολόϊ)
Τραγουδᾶ ἡ Πέλα Νικολαΐδου.
Στον Κεμανέ (Λύρα Καππαδοκίας), ὁ Γιῶργος Πουλαντζακλῆς.

https://www.youtube.com/watch?v=4BhT8SV6cx4
ΠΑΡΘΕΝ Η ΡΩΜΑΝΙΑ – Πέτρος Γαϊτάνος

Γιατί πουλί μ’ δεν κελαηδείς – Χρόνης Αηδονίδης

Τρία Καράβια φεύγουνε – Chronis Aidonidis

Θά ‘ρθεις σαν αστραπή

Advertisement

Προσέξτε με πόση αγάπη προσεύχεται ο Κύριος Ιησούς στην τελευταία προσευχή Του για τους μαθητές Του! Καμιά μητέρα δεν θα προσευχόταν με τόση στοργή για τα παιδιά της. Πάτερ άγιε, γίνου δικός τους Πατέρας, όπως είσαι και δικός Μου. Με την πατρική Σου αγάπη στήριξέ τους και προστάτεψέ τους από τους κακούς λύκους, οδήγησέ τους, ίνα ώσιν εν καθώς ημείς. Με τη δύναμη της προσευχής αυτής ο Θεός ενίσχυσε τους αγίους πατέρες της Α’ Οικουμενικής Συνόδου και τους έκανε ατρόμητους υπερασπιστές της αλήθειας… Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς

Συναξάριον Τοῦ Μηναίου.
Τῇ ΚΗʹ τοῦ μηνὸς Μαΐου μνήμη τοῦ Ἁγίου Ἱερομάρτυρος Εὐτυχοῦς Ἐπισκόπου Μελιτινῆς. (α´ αἰ.)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ μνήμῃ τῆς Ἁγίας Μάρτυρος Ἑλικωνίδος καὶ Δάφνης, τῶν ἐκ Θεσσαλονίκης καὶ ἐν Κορίνθῳ ἀθλησάντων (244).
Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τοῦ ἐν ἁγίοις πατρὸς ἠμῶν ᾿Αλεξάνδρου, ἀρχιεπισκόπου Θεσσαλονίκης.(δ´ αἰ.)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τοῦ ἐν ἁγίοις πατρὸς ἡμῶν Γερμανοῦ, ἐπισκόπου Παρισίων. (+576)
Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τοῦ ἐν ἁγίοις πατρὸς ἠμῶν Νικήτα, ἀρχιεπισκόπου Χαλκηδόνος, τοῦ ῾Ομολογητοῦ κατὰ τοὺς χρόνους τῆς εἰκονομαχίας, μετὰ τῶν δύο συγγενῶν αὐτοῦ Νικήτα καὶ Ἰγνατίου. (ἀρχαὶ θ´ αἰ.)
Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τοῦ ὁσίου πατρὸς ἠμῶν ᾿Ανδρέου τοῦ διὰ Χριστὸν σαλοῦ ἐν Κωνσταντινουπόλει. (†911)
Τῆ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τῆς ὁσίας παρθενομάρτυρος Φιλοθέας τῆς ἐκ Παμφυλίας
Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τοῦ ἐν ἁγίοις πατρὸς ἠμῶν ᾿Ιγνατίου, ἐπισκόπου Ῥοστώφ τοῦ θαυματουργοῦ (†1288)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ἐν ἁγίοις πατρὸς ἡμῶν Γεροντίου, μητροπολίτου Μόσχας. (†1489)
Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τοῦ ἁγίου ὁσιομάρτυρος Σωφρονίου, τοῦ ἐκ Βουλγαρίας (†1510)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τοῦ Ἁγίου ἐνδόξου νέου ἱερομάρτυρος Ἀρσενίου, μητροπολίτου Βεῤῥοίας. (+μέσα 15ου αἰ.)
Τῆ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τοῦ Ἁγίου Νεομάρτυρος Μήτρου (ἢ Δημητρίου) ἐκ Θεισόας καὶ ἐν Τριπόλει τῆς Πελοποννήσου ἀθλήσαντος ἐν ἔτει ͵αψϞδ´ (1794)
Τῆ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τοῦ Ἁγίου Νεομάρτυρος Ζαχαρίου τοῦ ἐν Προύσσῃ , ἀθλήσαντος ἐν ἔτει ͵αωβ´ (1802).
Τῆ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τῆς ὁσίας μητρός ἠμῶν Ἑλένας Μαντούροβα τοῦ Ντιβέεβο (1832), πνευματικῆς θυγατρὸς τοῦ Ἁγίου Σεραφείμ τοῦ Σάρωφ
Τῆ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τῆς ὁσίας μητρός ἠμῶν Δομνίκας (Likvinenko) Ἀσκήτριας τῆς Χερσῶνος (1967)
Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, σύναξις τῆς ῾Υπεραγίας Θεοτόκου, τῆς ἐπικαλουμένης Κυρίας τῆς Εἰρήνης, ἐν Ῥωσίᾳ
Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, σύναξις τῆς ῾Υπεραγίας Θεοτόκου, τῆς ἐπικαλουμένης τοῦ «Νοητοῦ τείχους», ἐν Ῥωσίᾳ.

Εἶτα τὸ τοῦ Πεντηκοσταρίου.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Κυριακῇ ἑβδόμῃ ἀπὸ τοῦ Πάσχα, τὴν ἐν Νικαίᾳ πρώτην Οἰκουμενικὴν Σύνοδον ἑορτάζομεν, τῶν τριακοσίων δέκα καὶ ὀκτὼ θεοφόρων Πατέρων.

Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Κυριακῇ τῶν ἁγίων θεοφόρων Πατέρων τῆς Α’ ἐν Νικαίᾳ Οἰκουμενικῆς Συνόδου ἐκοιμήθησαν ἐν Κυρίῳ
Ὁ ὅσιος Εὐμένιος Σαριδάκης (23 Μαΐου 1999)
Ὁ ὅσιος Ἰουστῖνος Πάρβου ὁ Ρουμάνος (16 Ἰουνίου 2013)
Ἡ ὁσία Γερόντισσα Μακρίνα τῆς Πορταριᾶς (4 Ἰουνίου 1995)

Στίχ.
Πόλου νοητοῦ ἀστέρες σελασφόροι.
Ἀκτῖσιν ὑμῶν φωτίσατέ μοι φρένας.
Κατὰ Ἀρείου.
Ξένον τὸν Υἱὸν Πατρὸς οὐσίας λέγων,
Ἄρειος, ἤτω τῆς Θεοῦ δόξης ξένος.

Κυριακή μεταξύ Αναλήψεως και Πεντηκοστής
Αντώνιος Bloom του Σουρόζ
22 May 1988

Εις το όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος.

Κατά τη διάρκεια του Μυστικού Δείπνου, ο Κύριος μας Ιησούς Χριστός είπε στους Αποστόλους Του ότι ο χωρισμός ήταν κοντά, ότι επρόκειτο να πάει στον Θεό και Πατέρα Του, όπως θα έλεγε ξανά στις γυναίκες που ήρθαν στον τάφο. Και όταν οι καρδιές τους λυπήθηκαν στην ιδέα ότι δεν θα Τον δούν πιά ξανά, είπε: «Οι καρδιές σας είναι λυπημένες και όμως θα πρέπει να χαίρεστε για μένα, γιατί γυρίζω στον πατέρα Μου». Μα, πρόσθεσε «δεν θα σας αφήσω ορφανούς, θα σας στείλω το Πνεύμα το Άγιο που εκπορεύεται από Τον Πατέρα και θα σας τα διδάξει όλα. Έτσι βρισκόμαστε τώρα εδώ, ενώ είμαστε ακόμη στο φως Της ανάληψης.

Ο Απόστολος Παύλος θλιβόταν που έπρεπε να ζει στον κόσμο και να φέρει την ανθρώπινη σάρκα. Είπε: «Για μένα ζωή είναι ο Χριστός και ο θάνατος θα είναι κέρδος, ευλογία, γιατί όσο φέρουμε την ανθρώπινη σάρκα, είμαστε χωρισμένοι από τον Χριστό». Κι όμως αυτός ο χωρισμός δεν είναι ολοκληρωτικός, δεν είμαστε χωρισμένοι ανεπανόρθωτα, δεν είμαστε χωρισμένοι διχως ελπίδα από τον Χριστό αν Τον προσμένουμε με λαχτάρα, αν Τον αγαπάμε, όπως ο Άγιος Παύλος που λαχταρούσε τον θάνατο για να είναι για πάντα με Αυτόν, γιατί σύμφωνα με την υπόσχεση Του το Άγιο Πνεύμα ήλθε την ημέρα της Πεντηκοστής. Το Άγιο Πνεύμα το οποίο ονομάζουμε «ο Παράκλητος», που στις αρχαίες γλώσσες έχει ευρύτερη σημασία, σημαίνει αυτόν που παρηγορεί, που φέρνει χαρά. Η παρουσία Του όντως μπορεί να μας παρηγορήσει για τον χωρισμό μας από τον Χριστό, διότι το Άγιο Πνεύμα, μόνο αν ζούμε σύμφωνα με το ευαγγέλιο, αν γίνουμε – όχι μόνο στα λόγια, ή στη φαντασία μας – μα στην πραγματικότητα, με τα έργα και την σκέψη, την καρδιά και την ύπαρξη μας, μαθητές του Χριστού, τότε κατοικεί μέσα μας. Γινόμαστε ναός Του και μιλάει σ’ εμάς, είτε με ανέκφραστους αναστεναγμούς, είτε με αυτήν την θαυμάσια σαφήνεια, η οποία μας επιτρέπει να ονομάσουμε «Πατέρα» τον Θεό των Ουρανών, γιατί εν Χριστώ και με τη δύναμη του Αγίου Πνεύματος γίναμε παιδιά του Ζωντανού Θεού.

Άρα ο χωρισμός από τον Χριστό είναι ένας χωρισμός από τον χώρο που ζούμε είναι μια απώλεια της συγκινητικής, θαυμάσιας γνωριμίας με την ανθρωπότητα, όπως την γνωρίζουμε στη γη, μα είναι ένα καινούργιο ξεκίνημα μιάς νέας ανακάλυψης του Χριστού, όχι μόνο του αναστημένου, αλλά του αναληφθέντος Χριστού, του Χριστού, που σύμφωνα με το σημερινό Ευαγγέλιο, λαμπρύνθηκε με τη δόξα, την λάμψη που ανήκε σ’ Αυτόν προ αιώνων, τη λάμψη, την λαμπρότητα, το μεγαλείο της Θεότητας. Και είναι ο ίδιος ο Χριστός που συναντάμε στην προσευχή, που ανακαλύπτουμε μέσω των Ιερών Μυστηρίων, με τον οποίο μπορούμε να ενωθούμε στη ζωή μόνο μέσα από την πίστη, είναι ο Χριστός για τον οποίο ο Παύλος μας λέει: «Δεν γνωρίζουμε πλέον τον Χριστό ως προς την σάρκα, δεν τον αγγίζουμε όπως ο Θωμάς, δεν τον βλέπουμε και δεν τον ακούμε, όπως έκαναν οι Απόστολοι και οι γυναίκες και τα πλήθη του λαού, μα γνωρίζουμε Tον Χριστό εν Πνεύματι, τον αναστημένο και αναληφθέντα Χριστό που είναι παντού, όπου δύο ή τρεις είναι συνηγμένοι, που βρίσκεται παντού, όταν μια μοναχική ψυχή καλεί σε βοήθεια, όταν μια ζωή Του αφιερώνεται.

Έτσι λοιπόν έχουμε να κάνουμε με το μυστήριο ενός χωρισμού που είναι νίκη, ενός χωρισμού που μας οδηγεί σε μια νέα γνώση, μια νέα ανακάλυψη του Χριστού . Η Θεότητα Του δεν είναι πλέον καλυμμένη σ’εμάς από την Ανθρώπινη Του παρουσία, μας αποκαλύπτεται σαν Θεός απαστράπτων, όχι μόνο μέσα από την Θεότητα Του, αλλά από την ανθρώπινη Του υπόσταση. Κι έτσι συμβαίνει συνέχεια όταν οι άνθρωποι συναντιούνται σε ανθρώπινο επίπεδο και μετά ανακαλύπτουν ο ένας τον άλλο εν Αγίω Πνεύματι, μια ανακάλυψη που κάνει την ανθρωπότητα να λάμπει μέσα στο φως της αιωνιότητας.

Ας ευφρανθούμε στην γιορτή της αναλήψεως, και ας θυμηθούμε ότι σε μια εβδομάδα θα στεκόμαστε εδώ, ενθυμούμενοι την ημέρα της Πεντηκοστής όχι μόνο ως γεγονός του παρελθόντος, αλλά φέρνοντας το ξανά πίσω, επειδή είμαστε παρόντες στην κάθοδο του Αγίου Πνεύματος, καθώς οι Απόστολοι Του προσφέρθηκαν στο Υπερώο σχεδόν πριν 2000 χρόνια. Μα για να το κάνουμε αυτό πρέπει να είμαστε μαθητές του Χριστού, να είμαστε δικοί Του, πρέπει να είμαστε πιστοί στον λόγο του κηρύγματος Του, πρέπει να ακολουθήσουμε το παράδειγμα που μας έδωσε, πρέπει αληθινά να είμαστε στον κόσμο όπου ζούμε μια σαρκωμένη παρουσία Του Χριστού και ναός του Πνεύματος, εμπροσθοφυλακή της Βασιλείας των oυρανών .

Ας αφιερώσουμε την ερχόμενη εβδομάδα στην προετοιμασία του εαυτού μας, ερευνώντας τη ζωή μας, απορρίπτοντας σκόπιμα και αποφασιστικά κάθε τι που μας καθιστά ανάξιους της κλίσης μας. Ας προετοιμαστούμε να έλθουμε ελεύθεροι, ανοιχτοί, για να γεμίσουμε από το Πνεύμα, έτσι που ίσως γίνουμε αληθινά, με ολοένα αυξανόμενο τρόπο, ναοί της παρουσίας Του. Αμήν.
http://www.mitras.ru/eng/eng_118.htm
Απόδοση στα νεοελληνικά: http://www.agiazoni.gr

***

Κυριακή των Αγίων Πατέρων της Α’ Οικουμενικής Συνόδου εν Νικαία
Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς

Την εποχή εκείνη στην Εκκλησία είχαν εμφανιστεί «λύκοι βαρείς» (Πραξ. κ’ 29), που φορούσαν ρούχα όμοια με των ποιμένων. Αυτοί είχαν έκλυτη ζωή και γι’ αυτό δεν μπορούσαν να βρούν μέσα τους τόπο για την αλήθεια του Χριστού. Έτσι έπεσαν κι οι ίδιοι, αλλά παρέσυραν και τους πιστούς σε πλάνες. Η διδασκαλία τους ήταν διαβρωτική, όπως κι η ζωή τους. Το Άγιο Πνεύμα λοιπόν σύναξε τους αγίους αυτούς του Θεού σε μια Σύνοδο, ώστε να φανούν οι αληθινοί διδάσκαλοι του Χριστού, σε αντίθεση με τους πλανεμένους• να φανεί η δύναμη εκείνων που αγωνίζονται για τον Χριστό εναντίον εκείνων που τον πολεμούν και να διακριθεί ο γλυκύς καρπός του καλού Δέντρου, που είναι ο Χριστός, σε αντίθεση με τους σάπιους και πικρούς καρπούς του δέντρου του πονηρού.

Οι άγιοι πατέρες έλαμψαν στη Νίκαια όπως τα άστρα στον ουρανό, που παίρνουν το φως τους από τον ήλιο. Έτσι και εκείνοι φωτίστηκαν από τον Κύριο Ιησού Χριστό κι από το Άγιο Πνεύμα. Ήταν Χριστοφόροι άνθρωποι, ο Χριστός ζούσε κι έλαμπε μέσα από τον καθένα τους. Ήταν ουρανοπολίτες μάλλον παρά πολίτες της γης, αγγελόμορφοι, έμοιαζαν περισσότερο με αγγέλους παρά με ανθρώπους. Ήταν πραγματικά «ναός Θεού ζώντος, καθώς είπεν ο Θεός ότι ενοικήσω εν αυτοίς και εμπεριπατήσω» (Β’ Κορ. στ’ 16).

Πιστεύω πως είναι αρκετό ν’ αναφερθώ σε τρεις μόνο απ’αυτούς• εκείνους που σου είναι οι πιο γνωστοί, για να ‘χεις μια ιδέα πως ήταν κι οι υπόλοιποι τριακόσιοι δεκαπέντε. Κι αναφέρομαι στον άγιο πατέρα Νικόλαο, στον άγιο Σπυρίδωνα και στον άγιο Αθανάσιο τον Μέγα. Πολλοί από τους άγιους πατέρες έφτασαν στη Σύνοδο φέροντας στο σώμα τους τραύματα που είχαν δεχτεί για χάρη του Χριστού.

Ο άγιος Παφνούτιος, για παράδειγμα, είχε χάσει το ένα του μάτι όταν τον βασάνιζαν. Όλοι τους έλαμπαν από ένα εσωτερικό φως που προερχόταν από τον Θεό, ένα φως όπου διακρινόταν καθαρά η αλήθεια. Ως ακόλουθοι του Εσταυρωμένου δεν λογάριαζαν τα βασανιστήρια. Η αφοβία τους στην υπεράσπιση της αλήθειας ήταν μέγιστη, απεριόριστη. Με τη θεόσδοτη γνώση της αλήθειας που κατείχαν και την τόλμη τους στην υπεράσπισή της, οι άγιοι αυτοί πατέρες αναίρεσαν και συνέτριψαν την αίρεση του Αρείου και καθιέρωσαν το Σύμβολο της Πίστεως, που κρατούμε ως σήμερα και ομολογούμε ως τη μόνη σωστική αλήθεια του Θεού.

Tο σημερινό ευαγγέλιο δεν μας μιλάει για τη Σύνοδο αυτή, αλλά για την τελευταία προσευχή του Κυρίου Ιησού στον Ουράνιο Πατέρα Του. Γιατί διαβάζουμε το ευαγγέλιο αυτό στη σημερινή γιορτή; Επειδή δείχνει την επιρροή του στην Πρώτη Οικουμενική Σύνοδο. Με τη δύναμη της προσευχής αυτής ο Θεός ενίσχυσε τους αγίους πατέρες της Συνόδου και τους έκανε ατρόμητους υπερασπιστές της αλήθειας, νικητές στις αμφισβητήσεις και την κακία ανθρώπων και δαιμόνων. Να, πως αρχίζει η προσευχή αυτή:

«Ταύτα ελάλησεν ο ᾿Ιησούς, και επήρε τους οφθαλμούς αυτού εις τον ουρανόν και είπε· πάτερ, ελήλυθεν η ώρα· δόξασόν σου τον υιόν, ίνα και ο υιός σου δοξάση σε» (Ιωάν. ιζ’ 1).Όλα όσα δίδαξε ο Κύριος στους ανθρώπους, τα είχε εφαρμόσει ο ίδιος. Είχε διδάξει τους ανθρώπους πως να προσεύχονται: «Πάτερ ημών, ο εν τοις ουρανοίς…» (Ματθ. στ’ 9)….

Υπάρχουν γονείς που ζητούν μεγαλύτερη δόξα απ’ αυτήν που τους δίνουν τα παιδιά τους; Η μεγαλύτερη χαρά του Κυρίου είναι να δοξάζεται από τα παιδιά Του, τους πιστούς οπαδούς Του.
«Και ουκέτι ειμί εν τω κόσμω, και ούτοι εν τω κόσμω εισί, και εγώ προς σε έρχομαι. πάτερ άγιε, τήρησον αυτούς εν τω ονόματί σου ω δέδωκάς μοι, ίνα ώσιν εν καθώς ημείς» (Ιωάν. ιζ’ 11). Γιατί λέει ο Κύριος πως δεν είναι πιά στον κόσμο; Επειδή τελείωσε το έργο Του και τώρα πιά περιμένει να υποστεί το έσχατο και μέγιστο πάθος, να σφραγίσει το τελειωμένο έργο με το αθώο αίμα Του.

Προσέξτε με πόση αγάπη προσεύχεται για τους μαθητές Του! Καμιά μητέρα δεν θα προσευχόταν με τόση στοργή για τα παιδιά της. Πάτερ άγιε, τήρησον αυτούς. Τους αφήνει ως πρόβατα ανάμεσα σε λύκους. Αν δεν τους προστάτευε κάποιο μάτι από τον ουρανό, θα τους είχαν κατασπαράξει όλους οι λύκοι. Τήρησον αυτούς εν τω ονόματί σου, ως γονιός, ως Πατέρας. Γίνου δικός τους Πατέρας, όπως είσαι και δικός Μου. Με την πατρική Σου αγάπη στήριξέ τους και προστάτεψέ τους από τους κακούς λύκους, οδήγησέ τους, ίνα ώσιν εν καθώς ημείς. Στην τέλεια αυτή ενότητα δεν θα δείς μόνο την πανίσχυρη δύναμη των πιστών, μα και τη δόξα του Θεού. Όπως ο Πατέρας κι ο Υιός έχουν την ίδια ουσία και διαφέρουν μόνο στα πρόσωπα, ας γίνει το ίδιο και στους πιστούς: πολλά και διάφορα τα πρόσωπα, αλλά ουσιαστικά ένας στην αγάπη, το θέλημα και το νου….

Αδελφοί μου! Σκεφθείτε πως ο Κύριος Ιησούς λίγο πριν από το θάνατό Του, εδώ και δυό χιλιάδες χρόνια, σκέφτηκε και σας, προσευχήθηκε στον Θεό για σας! Εύχομαι η παντοδύναμη αυτή προσευχή να σας προστατεύει και να σας καθαρίζει από κάθε αμαρτία, να σας γεμίζει χαρά και να ενώσει τις καρδιές και τις ψυχές σας! Είθε και μείς να δοξολογούμε ενωμένοι τον Πατέρα, τον Υιό και το Άγιο Πνεύμα, την ομοούσια και αδιαίρετη Τριάδα, τώρα και πάντα και στους αιώνες των αιώνων. Αμήν!

Βρέθηκα να περπατώ μέσα στον παράδεισο… είπε ο άγιος Ανδρέας ο διά Χριστόν Σαλός. π. Σεραφείμ Ρόουζ
https://iconandlight.wordpress.com/2017/02/19/%CE%B2%CF%81%CE%AD%CE%B8%CE%B7%CE%BA%CE%B1-%CE%BD%CE%B1-%CF%80%CE%B5%CF%81%CF%80%CE%B1%CF%84%CF%8E-%CE%BC%CE%AD%CF%83%CE%B1-%CF%83%CF%84%CE%BF%CE%BD-%CF%80%CE%B1%CF%81%CE%AC%CE%B4%CE%B5%CE%B9%CF%83/

Γίνε σαλός για μένα, για να σε αξιώσω πολλών αγαθών στη Βασιλεία μου. Από σήμερα είσαι δικός μου φίλος. Να αγωνίζεσαι τον καλόν αγώνα γυμνός και περιφρονημένος. Άγιος Ανδρέας ο δια Χριστόν σαλός
https://iconandlight.wordpress.com/2021/05/27/%ce%b3%ce%af%ce%bd%ce%b5-%cf%83%ce%b1%ce%bb%cf%8c%cf%82-%ce%b3%ce%b9%ce%b1-%ce%bc%ce%ad%ce%bd%ce%b1-%ce%b3%ce%b9%ce%b1-%ce%bd%ce%b1-%cf%83%ce%b5-%ce%b1%ce%be%ce%b9%cf%8e%cf%83%cf%89-%cf%80%ce%bf-2/Ἀπολυτίκια
Τὸ Ἀναστάσιμον. Ἦχος πλ. β´.

Ἀγγελικαὶ δυνάμεις ἐπὶ τὸ μνῆμά σου, καὶ οἱ φυλάσσοντες ἀπενεκρώθησαν· καὶ ἵστατο Μαρία ἐν τῷ τάφῳ, ζητοῦσα τὸ ἄχραντόν σου σῶμα. Ἐσκύλευσας τὸν ᾅδην, μὴ πειρασθεὶς ὑπ᾿ αὐτοῦ· ὑπήντησας τῇ Παρθένῳ, δωρούμενος τὴν ζωήν. Ὁ ἀναστὰς ἐκ τῶν νεκρῶν, Κύριε δόξα σοι.

Δόξα. Τῶν Πατέρων. Ἦχος πλ. δ´.

Ὑπερδεδοξασμένος εἶ, Χριστὲ ὁ Θεὸς ἡμῶν, ὁ φωστῆρας ἐπὶ γῆς τοὺς Πατέρας ἡμῶν θεμελιώσας, καὶ δι᾿ αὐτῶν πρὸς τὴν ἀληθινὴν πίστιν, πάντας ἡμᾶς ὁδηγήσας· πολυεύσπλαγχνε, δόξα σοι.

Καὶ νῦν. Τῆς ἑορτῆς. Ἦχος δ´.

Ἀνελήφθης ἐν δόξῃ, Χριστὲ ὁ Θεὸς ἡμῶν, χαροποιήσας τοὺς Μαθητάς, τῇ ἐπαγγελίᾳ τοῦ ἁγίου Πνεύματος, βεβαιωθέντων αὐτῶν διὰ τῆς εὐλογίας, ὅτι σὺ εἶ ὁ Υἱὸς τοῦ Θεοῦ, ὁ λυτρωτὴς τοῦ κόσμου.

Ἀπολυτίκιον τοῦ Ὁσίου Ἀνδρέου Σαλοῦ
Ἦχος δ´. Ταχὺ προκατάλαβε.

Μωρίαν ἑκούσιον διὰ Χριστὸν τὸν Θεόν, ἐπόθησας Ὅσιε, τὸν σοφιστὴν ἀληθῶς, μωράνας καὶ ἤνυσας, μέσον πολλῶν θορύβων, τὸν ἀγῶνα Ἀνδρέα· ὅθεν σε ὁ Δεσπότης, Παραδείσου πρὸς πλάτος, ἐσκήνωσε πρεσβεύειν ὑπὲρ τῶν τιμώντων σε.

Ἕτερον Ἀπολυτίκιον τοῦ Ὁσίου Ἀνδρέου Σαλοῦ.
Ἦχος πλ. α´. Τὸν συνάναρχον Λόγον.

Τὸν μωραῖς προσποιήσεσι καὶ σαλότητι, καθυποτάξαντα πάθη τὰ ψυχοκτόνα σαρκός, καὶ συντρίψαντα μισόκαλον τὸν δόλιον, ὡς θείου Πνεύματος ναὸν καὶ ὁσίων ἀσκητῶν, τιμήσωμεν λαμπηδόνα, σοφὸν Ἀνδρέαν, πρεσβείας αὐτοῦ πρὸς Κύριον αἰτούμενοι.

Ἀπολυτίκιον τῆς ὁσίας Ἑλένας Μαντούροβα τοῦ Ντιβέεβο.
Ἦχος πλ. δ’

Ἐν σοὶ Μῆτερ ἀκριβῶς διεσώθη τὸ κατ’ εἰκόνα· λαβοῦσα γὰρ τὸν Σταυρόν, ἠκολούθησας τῷ Χριστῷ, καὶ πράττουσα ἐδίδασκες ὑπερορᾶν μὲν σαρκὸς παρέρχεται γάρ, ἐπιμελεῖσθαι δὲ ψυχῆς, πράγματος ἀθανάτου· διὸ καὶ μετὰ Ἀγγέλων συναγάλλεται Ὁσία Ἑλένη τὸ πνεῦμά σου.

Ἀπολυτίκιον τῆς ἁγίας Ἑλικωνίδος
Ἦχος πλ. α΄. Τον συνάναρχον Λόγον.

Ἐν Κορίνθῳ ἐνθέως ἀγωνισάμενοι, Ἑλικωνὶς μακαρία σὺν Ἀλεξάνδρῳ κλεινῷ, τὸν ἀντίπαλον ἐχθρὸν κατεπαλαίσατε, καὶ τῆς δόξης τοῦ Χριστοῦ, μετασχόντες ἐν χαρᾷ, ὡς Μάρτυρες ἀληθείας, ἐκδυσωπεῖτε ἀπαύστως, ἐλεηθῆναι τὰς ψυχὰς ἡμῶν.

Ἕτερον Ἀπολυτίκιον τῶν Ἁγίων.
Ἦχος δ´. Ταχὺ προκατάλαβε.

Τοῦ Παύλου συνέκδημοι, καὶ συνεργοὶ ἱεροί, σαφῶς ἀνεδείχθητε, ἀκολουθοῦντες αὐτῷ, Ἀπόστο‐ λοι ἔνδοξοι. Ὅθεν ἡ ἐν Κορίνθῳ, τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησία, πάντας ἡμᾶς γεραίρει, ὡς κοινοὺς εὐερ‐ γέτας, πρεσβεύοντας τῷ Κυρίῳ, ὑπὲρ τῶν ψυχῶν ἡμῶν.

Ἀπολυτίκιον τοῦ Ἁγίου Εὐτυχοῦς.
Ἦχος δ´. Ταχὺ προκατάλαβε.

Καὶ τρόπων μέτοχος, καὶ θρόνων διάδοχος, τῶν Ἀποστόλων γενόμενος, τὴν πρᾶξιν εὗρες, θεόπνευστε, εἰς θεωρίας ἐπίβασιν· διὰ τοῦτο τὸν λόγον τῆς ἀληθείας ὀρθοτομῶν, καὶ τῇ πίστει ἐνήθλησας μέχρις αἵματος, ἱερομάρτυς Εὐτυχές. Πρέσβευε Χριστῷ τῷ Θεῷ, σωθῆναι τὰς ψυχὰς ἡμῶν.

Ἕτερον Ἀπολυτίκιον.
Ἦχος δ´. Ὁ ὑψωθεὶς ἐν τῷ Σταυρῷ.

Ὡς εὐτυχήσας ἀρετῶν ταῖς ἰδέαις, τῆς τῶν Μαρτύρων εὐκληρίας μετέσχες, ἱερομάρτυς ἔνδοξε παμμάκαρ Εὐτυχές· σὺ γὰρ τῷ Θεῷ ἡμῶν, καθαρῶς ὑπουργήσας, αἵμασιν ἐφοίνιξας, τὴν ἁγίαν στολὴν σου, μεθ᾿ ἧς Χριστῷ καὶ νῦν ἱερουργῶν, ἀεὶ δυσώπει, ὑπὲρ τῶν ψυχῶν ἡμῶν.

Ἀπολυτίκιον τοῦ ὁσίου πατρός ἠμῶν Σεραφείμ τοῦ Σάρωφ.
Ἦχος α΄.Τῆς ἐρήμου πολίτης.

Ἀρετῶν σὺ δοχεῖον ἀνεδείχθης, θεόληπτε, καὶ τοῦ Παρακλήτου ἡ Χάρις, τῇ ψυχῇ σου ἐνῴκησε· ἁπλότητι τρόπων καὶ στοργῇ, τὰ πλήθη προσῆγες τῷ Θεῷ, καὶ τῆς Χάριτος τοὺς τρόπους, τοῖς ἀγνοοῦσι Πάτερ Σεραφεὶμ διεσάφησας. Δόξα τῷ σὲ δοξάσαντι Θεῷ, δόξα τῷ σὲ χαριτώσαντι, δόξα τῷ δωρησαμένῳ σε ἡμῖν, θεῖον διδάσκαλον.

Ἀπολυτίκιον Ἱερομάρτυρος Ἀρσενίου Βεροίας. (Γερασίμου Μικραγιαννανίτου)
Ἦχος γ’. Θείας πίστεως.

Θεῖος πρόεδρος, Βεῤῥοίας ὤφθης, καὶ ἑδραίωμα, τοῦ σοῦ ποιμνίου, Ἱερομάρτυς θεόφρον Ἀρσένιε· ὡς ὑπὲρ ταύτης οὖν χαίρων ἠγώνισαι, πάσης αὐτὴν διαφύλαττε θλίψεως, Πάτερ Ὅσιε, Χριστὸν τὸν Θεὸν αἰτούμενος, δωρήσασθαι ἡμῖν τὸ μέγα ἔλεος.

Ἕτερον Ἀπολυτίκιον. (Γερασίμου Μικραγιαννανίτου)
Ἦχος πλ. α´. Τὸν συνάναρχον Λόγον.

Ἱεράρχης ἐδείχθης Χριστοῦ θεόληπτος, ἱερατεύσας ὁσίως τῷ ἐν ὑψίστοις Θεῷ, καὶ Μαρτύρων κοινωνὸς Πάτερ γενόμενος, κατεπάτησας στεῤῥῶς, τοῦ ἐχθροῦ τὰς μηχανὰς ἀθλήσει σου τῇ ἁγίᾳ διό σε Χριστὸς ὁ Λόγος, λαμπρῶς ἐδόξασεν Ἀρσένιε.

Let us prepare ourselves to be filled with the Holy Spirit so that we must truly be in the world in which we live an incarnate presence of Christ and the temple of Spirit, a vanguard of the Kingdom. Anthony Bloom of Sourozh

Synaxarion From the Menaion.
On May 28 we commemorate the holy Hieromartyr Eutychius, Bishop of Melitene (1st century) .
On this day we commemorate the holy Martyr Heliconis of Thessalonica (244).
On this day we commemorate the Venerable Nicetas the Confessor, Archbishop of Chalcedon and His Brother, the Priest Ignatius (early 9th century)
On this day we commemorate the Blessed Andrew of Fool-for-Christ of Constantinople (911)
On this day we commemorate the Venerable Virgin-Martyr Philothea of Pamphylia, Wonderworker (16th century)
On this day we commemorate the Saint Ignatius of Rostov, Bishop and Wonderworker (1288)
On this day we commemorate the Venerable Sophronius of Bulgaria, Monk (1510)
On this day we commemorate the New Martyr Mitros (or Demetrios) of Tripolitsa of Peloponnesos (1794)
On this day we commemorate the New Hieromartyr Zachariah, Priest of Prusa (1802)
On this day we commemorate the Saint Helena Manturova of Diveyevo (1832), the spiritual daughter of St. Seraphim of Sarov.
Blessed Domnica (Likvinenko), Ascetic of Cherson (1967)
Icon of the Mother of God “the Unbreakable Wall”.
Icon of the Mother of God the “Softener of Evil Hearts”

On this day, the seventh Sunday of Pascha, we celebrate the First Ecumenical Synod in Nicaea of the three hundred eighteen Godbearing Fathers.

Repose in the Lord of Sunday of the Holy Fathers of the First Ecumenical Council of Nicaea,
Holy Elder Eumenios Saridakis (May 23, 1999)
Elder Justin Pârvu of Romania (June 16, 2013).
Abbess Macrina of the Monastery of Panagia Odigitria in Portaria (June 4, 1995)

Verses
Luminous stars of the spiritual sky,
illumine my mind with the light of your rays.
Against Arius
Arius be a stranger to God’s glory,
for calling the Son a stranger to the Father’s essence.

Sermon on Sunday between Ascension and Pentecost
Anthony Bloom of Sourozh
22 May 1988

In the name of the Father, of the Son and of the Holy Ghost.

During the Last Supper our Lord Jesus Christ told His disciples that separation was near, that He was to ascend to His God and to His Father as He would repeat again to the women who came to the grave. And when their hearts were filled with sorrow at the thought that they will not see Him again, He said, “Your hearts are full with sorrow and yet, you should rejoice for Me that I am returning to My Father. But I will not,” he added, “leave you orphan, I will send you the Holy Spirit, who proceeds from the Father, whom I will send to you and who will teach you all things.” And so do we here now while we are still in the light of the Ascension.

St. Paul grieved about the necessity of living in the world and in the flesh. He said, “To me life is Christ and death would be a gain, a blessing, because as long as we are in the flesh, we are separated from Christ.” And yet, this separation is not total, we are not separated irremediably, we are not separated desperately from Christ if we only long for Him, if we only love Him, if as St. Paul longed to die to be inseparably forever with Him because according to the promise the Holy Spirit has come on the day of Pentecost, the Holy Spirit whom we call the Comforter by word, which in ancient languages has a much wider meaning. It means the one who consoles, the one who gives strength, the one who brings joy. His presence indeed can console us from our separation from Christ because the Holy Spirit if we only live according to the Gospel, if we become not only in word or in imagination but in all truth, in action and in thought, in our heart and in our being disciples of Christ, the Holy Spirit dwells in us. We become His temples and He speaks to us either in unutterable groaning or with that wonderful clarity that allows us to call ‘Father’ the God of Heaven because in Christ and by the power of the Spirit we have become the children of the Living God.

So the separation from Christ is a separation in space, it is the loss of that moving, wonderful contact of humanity as we know it on earth but it is the beginning of a new discovery of Christ, the Christ not only risen but ascended, the Christ who according to today’s Gospel is resplendent with the glory, the shining that belonged to Him before all ages, the shining, the resplendence, the splendour of Divinity. And it is this Christ whom we meet in prayer, whom we discover through and in the Holy Sacraments, to whom we can get united only by a faithfulness in life, it is this Christ of whom Paul speaks when he says, “We no longer know Christ according to the flesh”, we do not touch Him as Thomas did, we do not hear and see Him as Apostles and the women, and all crowds of people did, but we know the Christ of the Spirit, the risen and ascended Christ, who is everywhere where two or three are gathered together, who is everywhere when a lonely soul cries for Him, when a life is being dedicated to Him.

And so we are confronted with this mystery of a separation, which is a victory, a separation, which leads us to a new knowledge, to a new discovery of Christ. His Divinity is no longer veiled for us by His human presence, He is revealed to us as God resplendent not only in His Godhead but also in His humanity. And so it happens also all the time when people meet on a human level and then discover one another in the Holy Spirit, a discovery that makes humanity resplendent with eternity.

Let us rejoice in the Ascension but also let us remember that in a week’s time we will stand here remembering the day of Pentecost, not only remember it as an event of the past but bringing it back by presenting ourselves to the descent of the Holy Spirit as the Apostles offered themselves to Him in the Upper Room nearly 2,000 years ago. But to do this we must be disciples of Christ, we must be His own, we must be faithful to the word of His preaching, we must follow the example which He gave us, we must truly be in the world in which we live an incarnate presence of Christ and the temple of Spirit, a vanguard of the Kingdom.

Let us devote the coming week to preparing ourselves by searching our lives, by rejecting at least in intention and determination all that is unworthy of our calling. Let us prepare ourselves to come open, empty to be filled with the Spirit, so that we truly may be also in an ever-increasing way become the temples of His presence. Amen.
http://www.mitras.ru/eng/eng_118.htm

***

The words of the prayer of Christ are also magnificently realized in the Holy Fathers, the successors to the apostles. Saint Nicolai Velimirovic explains:

“Christ’s prayer [`Holy Father, keep through Thine own name those whom Thou hast given Me, that they may be one, as We are.’] is not only for the apostles – although it is firstly for them – but is also for all those who have and will come to faith in Christ through their word. This prayer, then, was also for the hoily Fathers of the First Ecumenical Council, that we commemorate today. `Keep them!’ – the Lord prayed to His Father. And the Father kept them from the errors of Arius , and inspired, illumined and strengthened them by the Holy Spirit to defend and confirm the Orthodox Faith. This prayer is for all of us who are baptised in the apostolic Church and who have from the apostles and their successors, come to know the saving name of Christ the Saviour.” Bishop Nikolai Velimirovic, Homilies, V. 1, on the 6th Sunday after Pascha.

***

St. Sophrony of Essex

In Christ and the coming of the Holy Spirit God gave us the full and final revelation of Himself. His Being now for us is the First Reality, incomparably more evident than all the transient phenomena of this world. We sense His divine presence both within us and without: in the supreme majesty of the universe, in the human face, in the lightning flash of thought. He opens our eyes that we may behold and delight in the beauty of His creation. He fill our souls with love towards all mankind. His indescribably gentle touch pierces our heart. And in the hours when His imperishable Light illumines our heart we know that we shall not die. We know this with a knowledge to prove in the ordinary way, but which for us requires no proof, since the Spirit Himself bears witness within us. “For us, Christians, Jesus Christ is the measure of all things, divine and human. “In Him dwells the fulness of the Godhead” (Col 2:9) and of mankind. He is our most perfect ideal. In Him we find the answer to all our problems, which without Him would be insoluble. He is n truth the mystical axis of the universe. If Christ were not the Son of God, then Salvation through the adoption of man by God the Father would be totally incomprehensible. With Christ man steps forward into divine eternity.

I heard my Most-merciful Creator when, with His most sweet and pure lips, He spoke three words to me, which so sweetened my heart and inflamed it with love for Him, that I melted as warm wax from spiritual warmth… St. Andrew the Fool for Christ
https://iconandlight.wordpress.com/2021/05/27/i-heard-my-most-merciful-creator-when-with-his-most-sweet-and-pure-lips-he-spoke-three-words-to-me-which-so-sweetened-my-heart-and-inflamed-it-with-love-for-him-that-i-melted-as-warm-wax-from-spir/

Orthodoxy has its own true and infallible Pope, the Holy Spirit, the Spirit of the wisdom and power of God, who rules all and everything,… O All-seeing God, strengthen our hearts that we neither be blind leaders not blind followers. Saint Nicholas Velimirovich
https://iconandlight.wordpress.com/2022/06/04/orthodoxy-has-its-own-true-and-infallible-pope-the-holy-spirit-the-spirit-of-the-wisdom-and-power-of-god-who-rules-all-and-everything-o-all-seeing-god-strengthen-our-hearts-that-we-neith/

St Nicholas Archbishop of Myra and the First Ecumenical Council
https://iconandlight.wordpress.com/2015/05/24/st-nicholas-archbishop-of-myra-and-the-first-ecumenical-council/

Living as Orthodox means self-sacrifice, not for one minute or one day, not for a week, a month or a year, but for a lifetime …. Elder Justin (Pârvu)
https://iconandlight.wordpress.com/2021/02/12/living-as-orthodox-means-self-sacrifice-not-for-one-minute-or-one-day-not-for-a-week-a-month-or-a-year-but-for-a-lifetime-elder-justin-parvu/

If your heart becomes one with Christ’s heart, you feel what He feels. Elder Evmenios Saridakis
https://iconandlight.wordpress.com/2015/05/22/if-your-heart-becomes-one-with-christs-heart-you-feel-what-he-feels-elder-evmenios-saridakis/

Resurrectional Apolytikion.
Mode pl. 2.

When the angelic powers appeared at Your tomb, the soldiers guarding it feared and became as dead. And standing by the sepulcher was Mary, who was seeking Your immaculate body. Unassailed by Hades, You divested it of spoils. Then You met the Virgin. You granted life. O Lord, risen from the dead, glory to You!

Apolytikion For the Fathers.
Glory. Mode pl. 4.

Supremely blessed are You, O Christ our God. You established the holy Fathers upon the earth as beacons, and through them You have guided us all to the true Faith, O greatly merciful One, glory be to You.

Both now. Apolytikion of the Feast. From Pentecostarion – – –
Mode 4.

You ascended in glory, O Christ our God, after You filled the Disciples with joy, by promising to send them the Holy Spirit, and You blessed them and established their faith, that You are the Son of God, the Redeemer of the world.

Troparion Blessed Andrew Fool-for-Christ of Constantinople, Tone 4

Thou didst choose foolishness for the sake of Christ/ and didst make the crafty one foolish./ Thou didst persevere with thy struggle in the midst of turmoil,/ and Christ has brought thee to paradise./ Intercede with Him, O Andrew for those who honor thee.

Apolytikion of Saint Helena Manturova of Diveyevo
Tone Plagal of the Fourth Tone

In thee the image was preserved with exactness, O Mother;for taking up thy cross, thou didst follow Christ,and by thy deeds thou didst teach us to overlookthe flesh,for it passeth away, but to attend to the soul since it is immortal.Wherefore, O righteous Helena, thy spirit rejoiceth with the Angels.

Troparion, tone 1

You shone with the virtues of meekness, humility and reverence, / you appeared to the mysterious head of the Mill community in Deveyevo, / our reverend mother Elena, / even until death, in perfect obedience to the elder Seraphim, you remained, / and you were honored to see the Lord, / ask us boldness to Him alone serve / for the salvation of our souls.

Troparion of St Ignatius of Rostov Tone 4

Thy doctrine was a source of enlightenment;/ thou didst receive a flock as a Hierarch and wast an heir to the Apostles./ Thou didst receive the gift of wonderworking:/ O holy Bishop Ignatius,/ entreat Christ our God to save our souls.

Apolytikion of St Eutyches ― Tone 4

As a sharer of the ways and a successor to the throne of the Apostles, O inspired of God, thou foundest discipline to be a means of ascent to divine vision. Wherefore, having rightly divided the word of truth, thou didst also contest for the Faith even unto blood, O Hieromartyr Eutyches. Intercede with Christ our God that our souls be saved.

Troparion of St Nicetas Tone 4

In truth you were revealed to your flock as a rule of faith, / an image of humility and a teacher of abstinence; / your humility exalted you; your poverty enriched you. / Hierarch Father Nicetas, / entreat Christ our God that our souls may be saved.

For the Fathers. From Pentecostarion
Mode pl. 2. That woman, who was spurned.
For with the Lord there is mercy, and with Him is abundant redemption; and He shall redeem Israel from all his transgressions.
Who is it, O Savior, that rent Your garment? * “Arius,” You said, who creates divisions, * dividing the Trinity’s equipotent dominion. * He rejected You as being one of the Trinity’s persons. * He teaches Nestorius not to use the term Theotokos. * But the holy Council in Nicea * proclaimed that You are the Son of God and share the throne * with the Father and the Spirit, O Lord.

Lauds.
Mode pl. 2. When the saints deposited.

When the holy Shepherds brought all of their pastoral knowledge * to the Council and they stirred * their most righteous anger now justifiably, * they drove out with the sling of the Holy Spirit * the offensive and corruptive wolves, * and from the complement of the Church of Christ they expelled them all, * as having fallen mortally, and as being ill and incurable. * Thus they demonstrated themselves as loyal servants of the Lord, * and sacred mystics of the divine * and inspired preaching of Christ.

Πολλή η αμαρτία στο κόσμο, πολλή η ασέβεια και πολλή η απιστία Για αυτό πρέπει να γίνει πόλεμος… σφαγιάζεται η Ορθοδοξία… Άγιος Ιωάννης ο Ρώσος στον φίλο του όσιο Ιάκωβο Τσαλίκη

Συναξάριον τοῦ Μηναίου
Τῇ ΚΖʹ (27η) τοῦ αὐτοῦ μηνὸς Μαΐου μνήμη τοῦ Ὁσίου καὶ θεοφόρου Πατρὸς ἡμῶν Ἰωάννου τοῦ Ῥώσσου, τοῦ νέου Ὁμολογητοῦ, ὅστις πωληθεὶς εἴς τινα Ἀγαρηνὸν ὡς αἰχμάλωτος, καὶ παρ΄ αὐτοῦ, ἐν τῇ ἐν Μ. Ἀσίᾳ κωμοπόλει τῆς Καππαδοκίας, Προκοπίῳ, ἀχθείς, καὶ ἀσκητικῶς ἐκεῖ ἀγωνισάμενος, ἐκοιμήθη ἐν Κυρίῳ κατὰ τό, 1730.
Μνήμη τοῦ ἁγίου ἱερομάρτυρος ῾Ελλαδίου (4ος αἰών).
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ἁγίου ἱερομάρτυρος Θεράποντος ἐκ Σαρδέων (259).
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ἁγίου μάρτυρος Ἰουλίου, τοῦ Στρατηλάτου, τοῦ ἐκ Ρουμανίας ἐν ἔτει 297 ξίφει τελειωθέντος.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τῆς ὁσίας μητρὸς ἠμῶν Μελανγγέλλας τῆς ἐρημίτιδος τῆς ἐξ Ἰρλανδίας καὶ ἐν Οὐαλίᾳ ἀσκησάσης , τῆς θαυματουργοῦ (641)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ὁσίου πατρὸς ἠμῶν Βεδέα τοῦ ῾Ομολογητοῦ τοῦ Ἄγγλου (735)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ὁ Ἅγιος Μάρτυς Εὐσεβιώτης, πυρὶ τελειοῦται
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ὁ Ἄγιος Μάρτυς Ἀλύπιος, λίθῳ τὴν κεφαλὴν συντριβεὶς τελειοῦται
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ὁσίου πατρὸς ἠμῶν Βασιλείου τοῦ ἐν Χαχούλι, υἱοῦ τοῦ βασιλέως Μπαγράτ Γ΄, τοῦ ἐκ Γεωργίας (11ος αἰών).
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ὁσίου πατρὸς ἠμῶν Μιχαὴλ Παρεκχέλι ἐκ Γεωργίας (8ος-9ος αἰών.).
Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τοῦ ἐν ἁγίοις πατρὸς ἠμῶν Φιλίππου τοῦ Α΄ μητροπολίτου Μόσχας (1473)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τῶν ὁσίων πατέρων ἠμῶν Θεράποντος τοῦ ἐν Λευκῇ Λίμνῃ (1426) καὶ Θεράποντος τῆς μονῆς Μόνζας τῆς Ῥωσσίας(1597)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τῶν ὁσίων πατέρων ἠμῶν ᾿Ηλία καὶ Ματθαίου τοῦ Ζαράνσκϊυ τῶν ἐκ Ῥωσίας.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ὁσίου πατρὸς ἠμῶν Λαζάρου τοῦ ἐν τῇ Λαύρᾳ τοῦ Πσκὼφ ἀσκήσαντος (1824)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ἀνακομιδὴ τῶν ἱερῶν λειψάνων (1472) τῶν ἐν ἁγίοις πατέρων ἠμῶν ᾿Ιωνᾶ (1461), Φωτίου (1431) καὶ Κυπριανοῦ (1406), μητροπολιτῶν Μόσχας, καὶ ἀνακομιδὴ τῶν ἱερῶν λειψάνων (1667) τοῦ ὁσίου πατρὸς ἠμῶν Νείλου τοῦ ἐκ Σομπένσκ τῆς Ῥωσίας (1554).

Στίχοι
Πλήρης χαρίτων ὁ αἰχμάλωτος ὤφθη·
αἰχμαλωτίσας τοῦ σκότους τὸν προστάτην.
Εἰκάδι ἑβδομάτῃ Ἰωάννης Θεῷ ἔνθεν ἤρθη.

τίς ἡμᾶς χωρίσει ἀπὸ τῆς ἀγάπης τοῦ Χριστοῦ; θλῖψις ἢ στενοχωρία ἢ διωγμὸς ἢ λιμὸς ἢ γυμνότης ἢ κίνδυνος ἢ μάχαιρα; καθὼς γέγραπται ὅτι ἕνεκά σου θανατούμεθα ὅλην τὴν ἡμέραν· ἐλογίσθημεν ὡς πρόβατα σφαγῆς. ἀλλ᾿ ἐν τούτοις πᾶσιν ὑπερνικῶμεν διὰ τοῦ ἀγαπήσαντος ἡμᾶς. (Ρωμ. η’ 35-37).

Ο Άγιος Ιωάννης ο Ρώσος κι ο φίλος του όσιος γέροντας Ιάκωβος Τσαλίκης

Τον περασμένο Αύγουστο είδα τον άγιο Ιωάννη τον Ρώσσο. Είναι ζωντανή η Χάρις του Αγίου. Του λέω:
– Άγιέ μου Γιάννη, πολύς κόσμος έρχεται στη Χάρη σου.
– Ναι, πολύς κόσμος έρχεται στη Χάρη μου, αλλά λίγα είναι τα τέκνα μου. Οι πιστοί είναι πολύ λίγοι. Νομίζουν πως κοιμάμαι στην λάρνακα. Εγώ είμαι ζωντανός. Δεν με βλέπουν. Εγώ όλους τους βλέπω. Και φεύγω πολλές φορές από την αγία λάρνακα. Αυτοί δεν με βλέπουν, δεν μ’ ακούν, εγώ όμως τους βλέπω, τους ακούω τι λένε.

Πάνε πολλοί, παπάδες, κόσμος και προσεύχονται. Ήταν και μία γνωστή μας, μάλιστα αυτή είχε και μια συγγένεια με την μάννα μου, που παρακαλούσε «Άγιε Γιάννη μου, τα παιδάκια μου να τα βοηθήσης». Βγήκε (ο Άγιος) από την λάρνακα –όποιος τον φώναζε σήκωνε το κεφάλι, κι ευλογούσε εκεί όπου ήθελε, ο άγιος Ιωάννης– και λέει: «Ποια; Αυτή η βλάσφημη; Αυτή που καταράται;». Ελεγε και το ανάθεμα αυτή, μεγαλη κατάρα έλεγε στα παιδια της και βλασφημούσε. Και δεν πήγαιναν καθόλου καλά στο σπίτι τους. Δεν χορταίνουν και ψωμί. Παιδια μου, η κατάρα είναι κακό στον άνθρωπο, «ευλογείτε και μη καταράσθε». «Αυτή που καταράται; λέει, αυτή η βλάσφημη;» Γύρισε το κεφάλι του ο Άγιος και ξάπλωσε. Σημασία δεν την έδωσε ο άγιος Ιωάννης.

Εγώ είχα περάσει προχτές που γύρισα από τον γιατρό και είπα εκεί στην επιτροπή, Βρε παιδιά, βάλτε μια ταμπελίτσα, μια πινακίδα ότι απαγορεύονται , με συγχωρείτε, με τα κοντά παντελόνια, με τα κοντά φουστάνια. Λένε εμείς ,πάτερ μου, είπαμε αλλά μας απαγορεύσανε , θα χάσει το ίδρυμα. Ε, καλά, κι αν χάσει το ίδρυμα δηλαδή, ας ανάψουν το κεράκι τους οι άνθρωποι και θα πάρει λεφτά το ίδρυμα. Τα λεφτά τα φέρνει ο Θεός , εδώ οι κόρακες, τα πετεινά του ουρανού ούτε σπέρνουν ούτε θερίζουν ούτε συνάζουσι εις αποθηκας. Εμείς δόξα τω Θεώ, έχουμε ένα επαγγελματάκι , με συγχωρείτε, θα βγάλουμε ένα κομματάκι ψωμί να φάμε.

Έκανα προσευχή το βράδυ: «Άγιέ μου Γιάννη, τι είναι αυτή η κατάσταση;». (Πηγαίνουν στην λάρνακα και προσκυνούν πολλοί όχι σεμνά ντυμένοι). «Άγιέ μου Γιάννη, δεν βλέπεις και συ;». Ω του θαύματος! Ούτε κοιμήθηκα, ούτε (είδα) όνειρα και φαντασίες και (ούτε) παραμύθια (είναι αυτό που είδα). Ω του θαύματος, παιδιά μου, με συγχωρείτε. Βλέπω τον άγιο Ιωάννη τον Ρώσσο, ζωντανή η Χάρις του. Πιο πέρα, παιδιά μου, μην εξετάζετε πώς τον είδα. Λέει: «Πολλή η αμαρτία, πάτερ μου, στον κόσμο, πολλή η ασέβεια, πολλή η απιστία. Εμένα δεν με βλέπουν, εγώ όμως τους βλέπω. Τώρα εσύ με βλέπεις, επειδή είσαι δικός μου άνθρωπος και πιστός άνθρωπος. Επειδή είναι πολλή η αμαρτία στον κόσμο, πολλή η ασέβεια, γι’ αυτό πρέπει να γίνη πόλεμος. Άκουσες τι σου λέγω;», μου είπε. «Πρέπει να γίνη πόλεμος».

«Άγιέ μου Γιάννη, λέω, να μην γίνη πόλεμος, γιατί 70 χρόνια (που) ζω στη γη πολέμους (βλέπω)· από την ημέρα που γεννήθηκα στην Μικρά Ασία, με τους Τούρκους, και πάλι στην Εύβοια, με την ανταρσία τότε, με την κατοχή, με τους Γερμανούς, Ιταλούς… σώθηκα, με κράτησε το χέρι του Θεού»..

«Πρέπει να γίνη πόλεμος, πρέπει να γίνη πόλεμος». Τρεις φορές το είπε .Πρέπει να γίνη πόλεμος διότι πολλή η απιστία και η ασέβεια στον στον κόσμο…
– Με την Τουρκία θα γίνει πόλεμος;…
-Τέκνον μου, μήπως και τώρα, δεν γίνεται πόλεμος; Καλα μου παιδια, ο Θεός το ξέρει αυτό, πάντως είπε, καλό μου παιδί ο άγιος Ιωάννης ο Ρωσσος ότι πρέπει να γίνη πόλεμος διότι πολλή η αμαρτία στον κόσμο κι η ασέβεια κι η απιστία. Δεν βλέπετε παιδιά μου τι γίνετε! Ας βάλει ο Θεός το χέρι Του, να μας βοηθήσει…
Να πλημμύρες, να οι πυρκαγιές, να οι απεργίες, με συγχωρείτε, κάψανε αυτοκίνητα, κάψανε κόσμο, αυτά είναι οργή Θεού· δεν είναι, παιδιά μου, πόλεμος αυτός; Και τι μας περιμένει, ένας Θεός το ξέρει. Προσευχόμεθα να μας στηρίζη η Χάρις του Θεού. Πάντως ο άγιος Ιωάννης ο Ρώσσος είναι πολύ θαυματουργός.

Ο άγιος Ιωάννης ο Ρώσσος γυρίζει πλευρό στην λάρνακα (και) κάπου-κάπου εξαφανίζεται. Η εικόνα του αγίου Χαραλάμπους έφυγε (από τη θέση της) και πήγε και στάθηκε ορθή (σε άλλο μέρος). Πόσο απλά μιλούσαν οι άνθρωποι με τους Αγίους… Τον άγιο Ιωάννη τον Ρώσσο και τον όσιο Δαυΐδ, τους είδα μπροστά μου στο Νοσοκομείο. «Εμείς κάναμε την εγχείρηση», μου είπαν, «όχι ο γιατρός σου». Παπάδες και άλλοι, δεν με πίστεψαν.
Από το βιβλίο: “Ο Γέρων Ιάκωβος (Διηγήσεις – Νουθεσίες – Μαρτυρίες)”. Α’. Διηγήσεις (αποσπάσματα). Έκδοση «Ενωμένη Ρωμηοσύνη» 2016.

***

Στις 15 Ιουλίου 1990, ημέρα Κυριακή, το πρωί, μόλις ο π. Ιάκωβος (Τσαλίκης) κατέβηκε από το κελλάκι του στο Ναό για την Θεία Λειτουργία, περιέγραφε μέσα στο ιερό με πρόσωπο εκστατικό σε Πατέρες της Μονής του όσα ο Θείος Ιωάννης ο Ρώσος «πνευματικώ τω τρόπω» του είχε πει την νύχτα που πέρασε –«ο Θεός οίδε πως»– εμπρός στην Ιερή Λάρνακα με το αδιαλώβητο σκήνος Του στο Ναό Του στο Προκόπι.
–«Νομίζουν πως κοιμάμαι, ότι είμαι νεκρός, και δεν με υπολογίζουν οι Χριστιανοί. Εγώ όμως είμαι ζωντανός. Τους πάντες βλέπω. Το σώμα μου είναι μέσα, αλλά εγώ εξέρχομαι πολλές φορές από την λάρνακά μου. Τρέχω ανάμεσα στους ανθρώπους για να τους βοηθήσω. Πολύς ο πόνος. Αυτοί δε με βλέπουν. Εγώ τους βλέπω και τους ακούω τι λένε. Και πάλι μπαίνω στη λάρνακα μου. Αλλά άκουσε Πάτερ μου να σου πω. Πολλή η αμαρτία στο κόσμο, πολλή η ασέβεια και πολλή η απιστία».
–«Γιατί τα λες αυτά άγιέ μου»; Του απάντησα. «Δεν βλέπεις πόσος κόσμος έρχεται στη χάρη σου και σε προσκυνά»;
«Πολλοί έρχονται, Πάτερ Ιάκωβε, αλλά λίγα είναι τα τέκνα μου», πρόσθεσε ο Όσιος και συνέχισε.
–«Για αυτό πρέπει να γίνει πόλεμος. Γιατί πολλή η αμαρτία στον κόσμο».
–«Όχι, άγιε μου» του είπα ταραγμένος. «Από μικρό παιδί όλο σε πολέμους και ταλαιπωρίες βρέθηκα. Στην Μικρά Ασία που γεννήθηκα αλλά και όταν ήλθαμε στην Ελλάδα. Ύστερα άγιε μου αν γίνει έξαφνα ο πόλεμος θα χαθούν και ψυχές πριν προφτάσουν να μετανοήσουν».
–«Πρέπει να γίνει πόλεμος, πρέπει να γίνει πόλεμος, πρέπει να γίνει πόλεμος», απάντησε λυπημένα με μια σταθερή φωνή ο Όσιος και συνέχισε ότι θα γίνουν ορισμένες πλημμύρες, πυρκαγιές και άλλες καταστροφές στην περιοχή της Εύβοιας και κάπου άλλα δεινά.
Όλα όσα είπε ο Όσιος στον Γέροντα εκείνο το βράδυ πράγματι συνέβησαν και συμβαίνουν. Την πρώτη Αυγούστου 1990 κηρύχτηκε πόλεμος στον περσικό κόλπο., ενώ λίγο αργότερα στην Εύβοια έγιναν πλημμύρες από καταρρακτώδης βροχές, χάθηκαν ανθρώπινες ζωές και προξενήθηκαν μεγάλες υλικές καταστροφές και φωτιές κατέκαψαν δάση και άλλες εκτάσεις.
Πηγή: Από το βιβλίο «ΕΝΑΣ ΑΓΙΟΣ ΓΕΡΟΝΤΑΣ Ο Μακαριστός Ιάκωβος Τσαλίκης».

***

Ντρεπόταν ακόμη και να λειτουργήσει στο Προσκύνημα του όσιου Ιωάννη, στο Προκόπι. Του ζητούσαν:
-Ελάτε, π. Ιάκωβε, να λειτουργήσετε στον όσιο Ιωάννη.
Και κείνος απαντούσε:
–Είμαι άξιος εγώ ο χοϊκός να βρεθώ μπροστά στο θείο Ιωάννη!

***

Ο Γέροντας Ιάκωβος τακτικά επισκεπτόταν τον Άγιο Ιωάννη το Ρώσο κυρίως πηγαίνοντας για την Αθήνα για τους γιατρούς που τον παρακολουθούσαν: «Κάποτε,έλεγε, πήγα και βλέπω τον Άγιο ζωντανό μέσα στη λάρνακά του. Του λέω:
–Άγιε μου πώς περνούσες στη Μικρά Ασία, τι αρετές είχες και αγίασες;
Ο Άγιος μου απάντησε:
–Μέσα στην σπηλιά που ήταν στάβλος κοιμόμουνα και με τα άχυρα σκεπαζόμουνα τον χειμώνα για να μην κρυώνω. Είχα και την ταπείνωση και την πίστη.
Σε λίγο μου λέει:
-Περίμενε, πάτερ Ιάκωβε, γιατί ήρθαν τώρα δύο άνθρωποι και με παρακαλούν για ένα παιδί άρρωστο. Περίμενε να πάω να το βοηθήσω.
Ξαφνικά άδειασε η λάρνακα γιατί ο Άγιος έφυγε. Σε λίγη ώρα ξαναγύρισε, δεν τον είδα πώς γύρισε, αλλά τον είδα να τακτοποιείται μέσα στη λάρνακά του σαν ένας άνθρωπος»!

***

Θαύματα του οσίου Ιωάννου του Ρώσου του Ομολογητού

Ο π. Γεράσιμος Φωκάς συχνά έλεγε ότι είχε γνωρίσει και είχε μιλήσει με την εγγονή μιας όμορφης γυναίκας από το Προκόπι της Καππαδοκίας, που έκανε τα χέρια της χωνί και φώναξε:
“ Ε Γιάννη, με παίρνουν… Σώσε με…” και ο Άγιος Ιωάννης ο Ρώσος, που η εκκλησιά του ήταν κοντά στο σπίτι της, μαρμάρωσε τους Τσέτες, που ήρθαν να κλέψουν την πανέμορφη νεόνυμφη και δεν ολοκλήρωσαν το ανόσιο έργο τους.

Μεταξύ άλλων έλεγε:
“Λίγο πριν την κοίμησή του γύρεψε να κοινωνήσει ο Άγιος και ο παπάς φοβήθηκε μήπως τον δουν οι Τούρκοι να πηγαίνει με τα Άγια και βεβηλώσουν την Θεία Κοινωνία. Τότε έσκαψε ένα μήλο και έβαλε εκεί τη Θεία Κοινωνία και πήγε στο στάβλο και κοινώνησε τον Όσιο.

Έκανε θαύματα πολλά και στους Τούρκους και στους Έλληνες.
Μετά την Μικρασιατική Καταστροφή του 1922, με την ανταλλαγή των πληθυσμών, οι Έλληνες πρόσφυγες πήραν μαζί τους αρχαία κειμήλια, ιερές εικόνες, άγια ποτήρια, ιερά σκεύη και ήθελαν να πάρουν και το Ιερό Λείψανο του Αγίου Ιωάννου του Ρώσου, αλλά οι Τούρκοι το έμαθαν και έκαναν επανάσταση, δεν ήθελαν να χάσουν τον Άγιο, «να μείνει εδώ», έλεγαν, «ποιος θα κάνει θαύματα μετά;»
Ήταν διαταγή λοιπόν από τις Τουρκικές αρχές να μην πάρουν το Ιερό Λείψανο από την εκκλησία, γιατί όπως ισχυρίζονταν πάντα, ο Άγιος είχε ζήσει στην πατρίδα τους και άρα τους ανήκε.
Είχαν καθορισθεί οι μέρες που θα έφευγε ο κάθε Έλληνας.
Την άλλη μέρα το πρωί που ήταν 10 Σεπτεμβρίου 1924 έφευγε ο Παναγιώτης Παπαδόπουλος.
Τον βρήκαν και τον παρακάλεσαν να πάρει μαζί του τον Όσιο. Αυτός με μεγάλη χαρά δέχτηκε.
Έτσι λοιπόν, την ίδια νύχτα, ο κλειδαράς άνοιξε την πόρτα, πήραν το σκήνωμα του Οσίου, το τύλιξαν με ένα κιλίμι που το έραψαν προσεκτικά γύρω – γύρω και το πέρασαν από το τελωνείο, λέγοντας ότι ήταν ρούχα και τρόφιμα.
Έτσι το σκήνωμα του Οσίου, ταξίδευσε στο λιμάνι της Μερσίνας. Και από το λιμάνι της Μερσίνας, που είναι απέναντι από την Κύπρο, από εκεί έφυγαν και έκαναν την εισβολή στην Κύπρο. Από εκεί έφυγε και το Κεφαλλονίτικο καράβι που μετέφερε τους πρόσφυγες με τον Άγιο, όπως σας είπα και πριν.
Όταν το καράβι βρισκόταν μεσοπέλαγα, κοντά στη Ρόδο συνέβη το εξής περίεργο περιστατικό. Κάποια στιγμή και ενώ οι μηχανές δούλευαν στο φουλ, το καράβι σταμάτησε να προχωράει και περιστρεφόταν στο ίδιο σημείο.
Ο κυβερνήτης, αφού βεβαιώθηκε ότι δεν υπήρχε καμιά βλάβη στο καράβι του, τρομοκρατήθηκε και ρώτησε τους υπευθύνους των προσφύγων: «Κύριοι, μήπως έχετε τίποτα ιερό μαζί σας στο πλοίο»;
Του εξήγησαν ότι κάτω στο αμπάρι βρισκόταν το σκήνωμα του Όσιου Ιωάννου του Ρώσου και τότε ο κυβερνήτης διέταξε να μεταφερθεί αμέσως και να τοποθετηθεί στο σαλόνι.
Εκεί οι ιερείς που βρίσκονταν στο πλοίο έκαναν δέηση μπροστά στο σκήνωμα και αμέσως το καράβι άρχισε να ταξιδεύει ομαλά στη ρότα του, σε μια θάλασσα ήρεμη και γαλήνια…”

Με καμάρι έλεγε ότι ένας Κεφαλλονίτης πλοίαρχος ονόματι Δεστούνης μετέφερε το τίμιο άφθαρτο σκήνωμα του Αγίου Ιωάννου του Ρώσου μαζί με τους δυστυχείς Χριστιανούς πρόσφυγες στην Ελλάδα.

“Ο Άγιος Ιωάννης ο Ρώσσος δεν είναι καλόγηρος, δεν είναι Ιεράρχης, δεν είναι μάρτυρας, που σημαίνει ο χώρος της Εκκλησίας τους δέχεται όλους. Δεν έχει καλούπι η Ορθοδοξία, δεν έχει τύπο, δεν έχει τσόφλι, είναι αγκαλιά. Όποιο πόστο και να’ χεις, αγιάζεις, αρκεί να κάμεις όπως έκαμε κι εκείνος, να ‘χεις υπομονή, αγάπη — αυτός αγαπούσε και τους Τούρκους — και ανοχή και πίστη …” μας είπε μεταξύ άλλων ο π. Γεράσιμος.πηγή: Ο π. Γεράσιμος Φωκάς όπως τον ζούμε

***

Τον Μάρτιο του 1999 είδαν τον άγιο Ιωάννη τον Ρώσο με τον άγιο Γεώργιο τον Τροπαιοφόρο, ντυμένους στρατιωτικά, να πηγαίνουν στο μέτωπο πολέμου στη Σερβία να βοηθήσουν τους αδελφούς ορθοδόξους Σέρβους με τη θαυματουργική παρουσία τους, εναντίον όλων των αντίχριστων δυνάμεων του σκότους, ο δε άγιος Ιωάννης ο Ρώσος είπε χαρακτηριστικά: «Πηγαίνω στο Βελιγράδι, γιατί σφαγιάζεται η Ορθοδοξία».

***

Θ Α Υ Μ Α σε πιλότο της Πολεμικής Αεροπορίας μας !

Αληθινό περιστατικό, που έγινε την 15/06/22, ημέρα Τρίτη, από εν Χριστώ αδερφό ιπτάμενο….
Πετούσαν 2 αεροπλάνα της μοίρας μου κοντά στην Καρδίτσα για άσκηση και λίγο πριν γυρίσουν, ο μικρότερος από τους δύο παθαίνει πολλαπλά ισχαιμικά εγκεφαλικά, στην δεξιά παρεγκεφαλίδα.…
Έχει τρομερό ίλιγγο, δεν μπορεί να εστιάσει το βλέμμα πουθενά, ούτε μέσα στα όργανα ούτε έξω και έχει έντονο πονοκέφαλο…
Αυτός λέγεται Ιωάννης.

Στο άλλο αεροπλάνο είναι ο εκπαιδευτής, ο Γιώργος, ο οποίος αρχίζει να του μιλάει δίνοντας του οδηγίες και προσπαθεί άμεσα να τον βοηθήσει να συνέλθει.
Ο Γιάννης το μόνο που μπορεί να κάνει είναι να εκτελεί στα τυφλά ότι του λέει ο Γιώργος…
Ο Γιώργος αποφασίζει να γυρίσουν για προσγείωση κ του λέει “Κάνε το σταυρό σου και ζήτα από τον Άγιο Ιωάννη τον Ρώσο να σε προσγειώσει”…

Ο Γιάννης αφήνει τα χειριστήρια, κάνει με μεγάλη δυσκολία το σταυρό του κ πιάνει ένα φυλαχτό που έχει στην τσέπη του…
10′ μετά ο Γιάννης προσγειώνεται κανονικά στον Βόλο χωρίς να βλέπει σχεδόν τίποτα, ακούγοντας μόνο τις οδηγίες του Γιώργου…
Σβήνει το αεροπλάνο στον διάδρομο και λιποθυμάει…
Ο μοίραρχος μας που είναι και αυτός πολύ πιστός άνθρωπος, τον έβγαλε κλαίγοντας από το ‘κόκπιτ’ αγκαλιά…

Ο Γιάννης αμέσως πήγε στο νοσοκομείο του Βόλου και από αύριο θα μεταφερθεί στο ΓΝΑ για περαιτέρω εξετάσεις…
Είναι πολύ καλά από προχθές το βράδυ…
Για όσους γνωρίζουν οι τεχνικές λεπτομέρειες είναι ανθρωπίνως αδύνατο να προσπεραστούν…
Ο ίδιος ο Γιάννης δεν ξέρει πώς προσγειώθηκε….
Τον πήρε λέει ένα χέρι και τον κατέβασε…
Ο Χριστός, η Παναγία κ οι άγιοι μας είναι ολοζώντανοι… αυτό μπορεί να το λέμε συχνά με τα λόγια, αλλά όταν το ζήσεις σ υ γ κ λ ο ν ί ζ ε σ α ι !!!!!!
Ευχαριστώ τον Θεό που μας μιλάει τόσο ζωντανά !

Προς δόξαν Θεού…… και του Αγιου Ιωάννη του Ρώσου!!!
Δεν φοβόμαστε κανέναν, πάρα μόνο τον Θεό !
https://odysseiatv.blogspot.com/2022/06/blog-post_687.html#more

ΤΕΡΑΣΤΙΟ #ΘΑΥΜΑ ΑΓΙΟΥ ΙΩΑΝΝΗ ΡΩΣΟΥ ΣΤΗΝ ΠΟΛΕΜΙΚΗ ΜΑΣ ΑΕΡΟΠΟΡΙΑ! Μόρφου Νεοφύτος
https://www.youtube.com/watch?v=bfw_5uDoHO8

***

Η μακαρία Σαλώμη η δια Χριστόν Σαλή και το μήνυμα του Αγίου Ιωάννου του Ρώσσου

Σε μιά προσκυνηματική εκδρομή στο Προκόπι Εύβοιας, στο Ιερό Σκήνωμα τού Αγίου Ιωάννου τού Ρώσσου, πού διοργάνωσε ο εφημέριος της ενορίας του Θερμού, συμμετείχε και η μακαρία Σαλώμη. Σ’ αυτό το προσκύνημα πολλές χιλιάδες προσκυνητών καταφθάνουν κάθε χρόνο, όχι μόνο από την Ελλάδα αλλά και από το εξωτερικό.
Οι περισσότεροι προσμένουν βοήθεια και θεραπεία στις ψυχικές και σωματικές τους ασθένειες από την χάρι του. Είναι όμως και κάποιοι πού πηγαίνουν γιά αναψυχή ή από περιέργεια. Σ’ αυτούς ο Άγιος θέλησε να δώση ένα μήνυμα μέσω της ευλαβεστάτης Σαλώμης.

Αφού προσκύνησε το Άγιο και θαυματουργό του Λείψανο με πόθο και ευλάβεια, στάθηκε γονατιστή στο πάνω μέρος της λάρνακος, όπου φυλάσσεται το Ιερό Σκήνωμά του.

Εκεί εμφανίστηκε ζωντανός ο Άγιος και έχοντας αυστηρή όψι λέει στην Σαλώμη: «Να πής στον παπά να μην φέρνη οποιονδήποτε εδώ, αλλά μόνο όσους έχουν πίστι και ευλάβεια».

Η Σαλώμη συγκλονισμένη αναφερόταν στην εμφάνιση του Αγίου Ιωάννου του Ρώσσου!
Οι αληθινοί προσκυνητές πάντως, λαμβάνουν πολλή χάρι από την προσκύνησι τού Ιερού Λειψάνου, πού καθίσταται «ποταμός δωρεών ανεξάντλητος, βρύσι ευεργεσιών και πηγή ιαμάτων αέναος».
Ιερομόναχος Πρόδρομος, Σαλώμη ~ Η μυστική εργάτις της αρετής, Ιερόν Κελλίον “Ευαγγελισμός της Θεοτόκου”, Ι. Μ. Σίμωνος Πέτρας Καρυές – Άγιον Όρος

Όσιος Ιωάννης ο Ρώσος ο Ομολογητής, οι Άγιοι κλαίνε όχι γιατί θα γίνει το κακό αλλά γιατί δεν μετανοήσατε… θα σας βοηθήσω κατεβάζοντας τους συστρατιώτες μου Ρώσσους για να κόψουν την μοχθηρία των τούρκων
https://iconandlight.wordpress.com/2021/05/26/%cf%8c%cf%83%ce%b9%ce%bf%cf%82-%ce%b9%cf%89%ce%ac%ce%bd%ce%bd%ce%b7%cf%82-%ce%bf-%cf%81%cf%8e%cf%83%ce%bf%cf%82-%ce%bf-%ce%bf%ce%bc%ce%bf%ce%bb%ce%bf%ce%b3%ce%b7%cf%84%ce%ae%cf%82-%ce%bf%ce%b9-%ce%ac/

Εγώ σε χειρούργησα, ο Ιωάννης ο Ρώσος ο Ομολογητής διετάχθην από τον Θεό επειδή με εκάλεσες, ήταν σήμερον να φύγεις αλλά εγώ σε άφησα για την αύριο.
https://iconandlight.wordpress.com/2019/05/26/%CE%B5%CE%B3%CF%8E-%CF%83%CE%B5-%CF%87%CE%B5%CE%B9%CF%81%CE%BF%CF%8D%CF%81%CE%B3%CE%B7%CF%83%CE%B1-%CE%BF-%CE%B9%CF%89%CE%AC%CE%BD%CE%BD%CE%B7%CF%82-%CE%BF-%CF%81%CF%8E%CF%83%CE%BF%CF%82-%CE%BF/

Εκεί που αγίασε ο Όσιος Ιωάννης ο Ρώσος
https://iconandlight.wordpress.com/2015/05/26/%CE%B5%CE%BA%CE%B5%CE%AF-%CF%80%CE%BF%CF%85-%CE%B1%CE%B3%CE%AF%CE%B1%CF%83%CE%B5-%CE%BF-%CF%8C%CF%83%CE%B9%CE%BF%CF%82-%CE%B9%CF%89%CE%AC%CE%BD%CE%BD%CE%B7%CF%82-%CE%BF-%CF%81%CF%8E%CF%83%CE%BF%CF%82/Ἀπολυτίκιον τοῦ Ὁσίου Ἰωάννου τοῦ Ῥώσσου, τοῦ νέου Ὁμολογητοῦ
Ἦχὸς δ’. Ταχὺ προκατάλαβε.

Ἐκ γῆς ὁ καλέσας σε, πρὸς Οὐρανίους Μονάς, τηρεῖ καὶ μετὰ θάνατον ἀδιαλώβητον, τὸ Σκῆνός σου Ὅσιε. Σὺ γὰρ ἐν τῇ Ἀσίᾳ, ὡς αἰχμάλωτος ἤχθης, ἔνθα καὶ ᾠκειώθης, τῷ Χριστῷ, Ἰωάννη. Αὐτὸν οὖν ἱκέτευε, σωθῆναι τάς ψυχὰς ἡμῶν.

Ἀπολυτίκιον τῆς Ὁσίας Μελαγγέλλης τῆς ἐξ Ἰρλανδίας καὶ ἐν Οὐαλίᾳ ἀσκησάσης. Ἦχος α´. Τῆς ἐρήμου πολίτης.
(Ποίημα Ἰσιδώρας Ἁγιεροθεϊτίσσης.)

Τοῖς ὁσίοις σου τρόποις, τῷ Θεῷ εὐηρέστησας, καὶ ἀγγελικὴν πολιτείαν, Μελαγγέλα ἐπέδειξας · εὐγένειαν παρεῖδες πατρικήν, καὶ πλοῦτον καὶ τιμὴν βασιλικήν, καὶ εἰς ἔρημον ἐλθοῦσα μοναστριῶν, παρθένων μήτηρ γέγονας. Χαίροις της Ἰρλανδίας ὁ βλαστός, χαίροις Κελτῶν τὸ καύχημα · χαίροις τῆς Βρεττανίας ἡ λαμπάς, τὸ κλέος Οὑαλίας τε.

Ἀπολυτίκιον. Ἦχος α΄. Τῆς ἐρήμου πολίτης.
Παναγιώτη Σόμαλη

Ἰρλανδίας ἡ δόξα Οὐαλίας τὸ καύχημα, καὶ τῶν λαγωῶν προστασία, Μελαγγέλλη ἰσάγγελε, τῷ πόθῳ τετρωμμένη τοῦ Χριστοῦ, ηὐλίσθης ἐν ἐρήμοις καὶ στρωμνήν, λίθους ἔχουσα ἐδείχθης μοναστριῶν, ὑπόδειγμα ἐναρέτων, δόξα τῷ δεδωκότι σοι ἰσχύν, δόξα τῷ σὲ στεφανώσαντι, δόξα τῷ ἐνεργοῦντι διὰ σοῦ πᾶσιν ἰάματα.

Ἀπολυτίκιον τοῦ ἁγίου ἱερομάρτυρος ῾Ελλαδίου
Ἦχος δ´. Ταχύ προκατάλαβε

Ὡς στύλος ἀκλόνητος, τῆς Ἐκκλησίας Χριστοῦ, καὶ λύχνος ἀείφωτος τῆς οἰκουμένης σοφέ, ἐδείχθης Ἑλλάδιε· ἔλαμψας ἐν τῷ κόσμῳ, διὰ τοῦ μαρτυρίου, ἔλυσας τῶν εἰδώλων, τὴν σκοτόμαιναν μάκαρ, διὸ ἐν παρρησίᾳ Χριστῷ, πρέσβευε σωθῆναι ἡμᾶς.

Ἀπολυτίκιον τοῦ ἁγίου ἱερομάρτυρος ῾Ελλαδίου
Ἦχος πλ. α’. Τὸν συνάναρχον Λόγον

Φερωνύμως ἐδέξω ὡς θεῖον ἔλαιον, ἱερουργίας τὴν χάριν, τῇ ἐπινεύσει Χριστοῦ, καὶ ἱέρευσας σοφῶς Πάτερ Ἑλλάδιε, καὶ Μαρτύρων κοινωνός, δι’ ἀγώνων ἱερῶν, γενόμενος Ἱεράρχα, καθικετεύεις ἀπαύστως, ἐλεηθῆναι τὰς ψυχὰς ἡμῶν.

Ἀπολυτίκιον Ἁγίου Ἰακώβου Τσαλίκη.
Ἦχος α΄. Τῆς ἐρήμου πολίτης.

Λιβισίου τόν γόνον, καί Εὐβοίας τό καύχημα, ἐν ἐσχάτοις χρόνοις φανέντα, μοναστῶν φίλον γνήσιον, Ἰάκωβον τιμήσωμεν πιστοί,τόν νέον ἡσυχίας ἐραστήν, τὸν παρέχοντα ἰάσεις παντοδαπάς, τοῖς εὐλαβῶς κραυγάζουσι• Δόξα τῷ σὲ δοξάσαντι Χριστῷ, Δόξα τῷ σὲ θαυμαστώσαντι, Δόξα τόν ἐν ἐσχάτοις χρόνοις καί καιροίς σὲ ἁγιάσαντι.

Δόξα, Ἦχος πλ. δ’.

Δίκαιοι εἰς τὸν αἰῶνα ζῶσι, καὶ ἐν Κυρίῳ ὁ μισθὸς αὐτῶν, καὶ ἡ φροντὶς αὐτῶν παρὰ τῷ Ὑψίστῳ, τὸ προφητικόν, φησί, λόγιον. Ὁ γὰρ δίκαιος ἐν πᾶσιν Ἰωάννης, εἰ καὶ εἰς ἀλλοδαπὴν μετήχθη χθόνα, καὶ ὑπὸ βαρβάρων ἐσυλήθη, καὶ αἰχμάλωτος εἰς χεῖρας τούτων παρεδόθη τῆς τοῦ Θεοῦ ἐνετρύφα μνήμης, καὶ τὴν ἀρετὴν ἐκτήσατο σύνοικον. Διὸ καὶ ζῇ, ἀποθανών, εἰς τοὺς αἰῶνας, μετὰ τῶν ἐν Οὐρανοῖς Ὁσίων πάντων μεθ’ ὧν πρεσβεύει ὑπὲρ ἡμῶν πρὸς Κύριον.

προσόμοια τοῦ ἁγίου. Ἰακώβου Τσαλίκη
Ἦχος πλ. δ΄. Ὢ τοῦ παραδόξου θαύματος.

Νέμων ὑετοὺς αἰνέσεων, μυσταγωγεῖς τοὺς πιστούς, Λειτουργίαν εἰς ἄχραντον, μυροφόρου νήψεως, καὶ κλεινῆς κατανύξεως. Τοῦ Ἰωάννου Ῥώσου τῇ χάριτι, διὸ τριφώτους, μονὰς ἐπέγνωκας. Ὅθεν τρυχόμενος, νοσημάτων ἄλγεσιν ὀδυνηροῖς, ὤφθης ὡς στερέμνιος, ἀδάμας πίστεως.

Ἀπολυτίκιον.
Ἦχος δ´.

Ἀνελήφθης ἐν δόξῃ, Χριστὲ ὁ Θεὸς ἡμῶν, χαροποιήσας τοὺς Μαθητάς, τῇ ἐπαγγελίᾳ τοῦ ἁγίου Πνεύματος· βεβαιωθέντων αὐτῶν διὰ τῆς εὐλογίας, ὅτι σὺ εἶ ὁ Υἱὸς τοῦ Θεοῦ, ὁ λυτρωτὴς τοῦ κόσμου.Ὁ Γέροντας Ἰάκωβος συνομιλεῖ μὲ τὸν ἅγιο Ἰωάννη τὸν Ρῶσο

Άγιος Ιάκωβος – Ομιλία του ίδιου

There is a lot of sin in the world, a lot of impiety and unbelief. This is why there must be a war… Orthodoxy is being slaughtered… St. John the Russian, the New Confessor of Prokopion to St. Iakovos (James) Tsalikis

Synaxarion From the Menaion.
On the twenty‐seventh of this month (May) we commemorate our righteous and God‐bearing Father John the Russian, the New Confessor, who was sold as a slave to a certain Hagerene and was taken by him into Asia Minor, into Procopion, a town of Cappadocia, and struggled there in the ascetical life, and reposed in the Lord in the year 1730.
On this day we also commemorate the holy Hieromartyr Helladius (4th century)
On this day we also commemorate the holy Hieromartyr Therapon of Sardis, by beheading (259)
The holy Martyr Julius the Veteran of Dorostolum in Moesia (297)
The holy Martyr Efsebiotes died by fire.
The holy Martyr Alypius died when his head was crushed by a stone.
Venerable Melangell of Wales, Abbess (590)
Venerable Bede the Confessor, Hieromonk of Wearmouth-Jarrow (735
Saint Michael of Parekhi, Georgia (8th-9th century)
Saint Basil of Khakhuli, son of King Bagrat III (11th century)
Saint Philip I, Metropolitan of Moscow (1473)
Venerable Therapont of White Lake, Abbot of Byelozersk (White Lake) and Mozhaisk (1426)
Venerable Therapont of Monza, Abbot of Monza (1597)
Venerable Hiero-schema-monk Lazarus of Pskov-Caves Monastery (1824)
Translation of the relics (1472) of Sts. Cyprian (1406), Photius (1431), and Jonah (1461), Metropolitans of Kiev
Translation of the relics (1667) of Venerable Nilus of Stolobny Island (1554)

Verses
The captive showed himself to be full of graces,
As he led away captive the prince of darkness.
On the twenty‐seventh John ascended in light.

Who shall separate us from the love of Christ? shall tribulation, or distress, or persecution, or famine, or nakedness, or peril, or sword? 36 As it is written, For thy sake we are killed all the day long; we are accounted as sheep for the slaughter. 37 Nay, in all these things we are more than conquerors through him that loved us. (Roman 8: 35-37).

Appearance of the St. John the Russian to St. Iakovos (James) Tsalikis

‘Only saints can talk about the saints as they share common spiritual experiences and understand each other’

“On Sunday morning, July 15th, 1990, Fr. Iakovos (In English: James) Tsalikis came from his small cell to the church to celebrate the Divine Liturgy. Inside the Altar he related to the Fathers of the monastery everything that St. John the Russian told him “spiritually” the night before, “the Lord knows how” in front of holy burial shrine with St. John’s incorrupt remains in the church named after him at Prokopi, Euboea, Greece.

– “They think that I am asleep, that I am dead, and the Christians do not count on me. But I am alive. I see everyone. My body is inside but I go out of my burial shrine many times. I run among people in order to help them. There is a lot of pain. They do not see me. I see them and hear what they say. I then return to my burial shrine. But Father, listen to what I will tell you. There is a lot of sin in the world, a lot of impiety and unbelief.”

– “Why do you say these things, my Saint?” I responded. “Don’t you see how many people come to your burial shrine and venerate you?”

– “Many come, Fr. Iakovos, but only a few are my children”, St. John added and he continued…

– “This is why there must be a war: Because there is a lot of sin in the world.”

– “No, my Saint”, I said fretfully. “Since I was a small boy I have always experienced wars and afflictions; in Asia Minor, where I was born, and when we came to Greece. Afterwards, my saint, if the war comes, souls will perish before they can repent in time.”

– There must be a war, there must be a war, there must be a war”, the Saint replied sadly but with a steady voice.

And he continued to say that there will be certain floods, fires and other destructions in the region of Euboea (Greece), and other tribulations as well. Everything that the Saint told the Elder that night has occurred and is occurring. On August 1st, 1990 war was declared on the Persian Gulf, while a little later, in Euboea, there were floods and fierce storms. People died and material resources were destroyed. Fires had destroyed forests and other large areas.” (A Holy Elder, the Blessed Fr. Iakovos. Rovies, Euboea: 1993).

But the war of which St. John the Russian spoke three times is the 3rd World War and not a local war, because those occur all the time. This war has not occurred yet because many great elders were around (Paisios, Iakovos, Porphyrios, Ambrosios and many others men and women in Greece only). These elders, who are all Saints, are an impediment to the devil’s destructive plans and instruments because they live forever. And since their deaths they are able to intervene even faster for those who call upon them.
“You should know that many Saints invisibly come and help us. God does not permit us to see them, but daily we have many saints at our side,” said Elder Ambrosios Lazaris (+2006). Also, foreseeing the “achievements” of the New World Order in 1990 he said: “Because God wishes to hold people firm, He will soon make his Saints visible. Because temptations will become so great and the afflictions so unbearable, God will make Saints appear – even great Saints such as St. Demetrios and St. George. People will hear that in one week, such and such Saint appeared in Crete; in another, such and such Saint in Macedonia, one here another there.

***

“…The Saint’s presence (together with Saint George the Trophybearer) in March 1999 in Serbia is moving. As the invincible General, our Panagia, strengthened our [Greek] soldiers in 1940, thus St. John the Russian, confirmed to many who saw him in visions: ‘I am going to Belgrade, because Orthodoxy is being slaughtered.’ And this occurred: the Saint, arrayed as a soldier, strengthened many Serbs at that time through his wonderworking presence, as many credible Serbian witnesses confess…”

***

From The Garden of the Holy Spirit: Elder Iakovos of Evia (1920-1991)
The St. Elder Iakovos lived in St. David’s for forty years. He imitated Saint David, and followed his path. His ascetic struggles were equivalent to the old saints.

“Elder Iakovos Tsalikis would regularly visit the Shrine of St. John the Russian in Evia. He much loved Saint John the Russian
He said: “Once, I saw the Saint alive inside of his reliquary. I asked him: “My Saint, how did you live in Asia Minor, what virtues and blessings did you have?
The Saint responded to me: “I slept in the cave in which was the stable and covered myself with straw to take cover in the winter so I wouldn’t freeze. I had humility and faith.”
In a short while he said to me: “Wait, Fr. Iakovos, because now two people have come to pray for a sick child. Wait until I go help him.”
Immediately the reliquary appeared empty, because the Saint left. In a short while, he returned, though I didn’t see how he did, but I saw him inside his reliquary like a [living] man!”

***

Once, the Turks had sacked the church with St. John’s body while it was in in Asia Minor. They then proceeded to throw the Saint’s body into the fire to burn it. However, they soon saw the Saint appear as if he were alive and arise and walk amidst the flames; the Turks then fled in fear. This is the reason that the Saint’s body is darkened to this day from the smoke of the flames. However, it nonetheless remained utterly incorrupt and wonderworking.

A non-believer physician (who at one time, with great disrespect, had called the relics of the Saint a “mummy”), was healed from an incurable and terminal illness when the humble Saint appeared to him and said, “I am he whom you called the ‘mummy’, and I heal you by the Grace of my Lord Jesus Christ”!St. John the Russian, the New Confessor of Prokopion

The Holy Confessor John the Russian was born in Little Russia around 1690, and was raised in piety and love for the Church of God. Upon attaining the age of maturity he was called to military service, and he served as a simple soldier in the army of Peter I and took part in the Russo-Turkish War. As the war continued intensively near Castle of Azov, the Ottoman army captured him as prisoner. He was sent, just like the other prisoners to Istanbul. At that time, Omer Esat (Eset) who served as Janissary Agha in the Ottoman army took with him to his hometown Ürgüp after the war in order to get him served as a slave.

Spending the next 12 years of his life at Omer Esat Agha’s Mansion, .. He lived in the Kayakapı Neighbourhood until his death (27th of May 1730).
Feeling love and compassion to humans, animals and all living creatures in nature during his relatively short life, the Saint was well known to always walk with arms crossed on his chest and to keep saying the word “Holy God”. He mostly spent his life between Omer Esat Agha’s house and the Hagia Yorgi (St. Georgios) Church close to his house. He greeted all the people he saw with the name of God and wished mercy and love to be with them.

It was observed that everything was in abundance at Omer Esat Agha’s Mansion; number of healthy animals constantly increased and prospered after the arrival of Saint John the Russian.

He was tortured to deny Christ. At Prokopi he was subjected to the scorn and hatred of the Turks for being a “kiafir”, that is an unbeliever of Islam, for which he was tortured.
He was beaten with sticks, kicked and spat on, and a red hot metal bowl was put on his head, burning his hair and scalp. He was then thrown into the mire of a stable and made to live with the animals.

Saint John endured all his tortures with perseverance and remarkable bravery. His indomitable Christian character, his wonderful inner world, which since his childhood had been devoted to Christ, shone like the sun. To the beatings, insults and kicks of the Turks he responded with the words of Saint Paul:
“Who shall separate us from the love of Christ? Shall tribulation, or distress, or persecution, or famine, or nakedness, or peril, or sword?” (Rom. 8:35).

From morning until late evening the saint served his Turkish master, fulfilling all his commands. He performed his duties in the winter cold and summer heat, half naked and barefoot. Other slaves frequently mocked him, seeing his zeal. St John never became angry with them, but on the contrary, he helped them when he could, and comforted them in their misfortune.

The saint’s kindness and gentle nature had its effect on the souls of both the master and the slaves. The Agha and his wife came to love him, and offered him a small room near the hayloft. St John did not accept it, preferring to remain in the stable with the animals. Here he slept on the hay, covered only by an old coat. So the stable became his hermitage, where he prayed and chanted Psalms.
St John brought a blessing to his master simply by living in his household. The cavalry officer became rich, and was soon one of the most powerful men in Prokopion. He knew very well why his home had been blessed, and he did not hesitate to tell others.

Sometimes St John left the stable at night and went to the church of the Great Martyr George, where he kept vigil in the narthex. On Saturdays and Feast days, he received the Holy Mysteries of Christ.

During this time St John continued to serve his master as before, and despite his own poverty, he always helped the needy and the sick, and shared his meager food with them.

One day, the officer left Prokopion and went to Mecca on pilgrimage. A few days later, his wife gave a banquet and invited her husband’s friends and relatives, asking them to pray for her husband’s safe return. St John served at the table, and he put down a dish of pilaf, his master’s favorite food. The hostess said, “How much pleasure your master would have if he could be here to eat this pilaf with us.” St John asked for a dish of pilaf, saying that he would send it to his master in Mecca. The guests laughed when they heard his words. The mistress, however, ordered the cook to give him a dish of pilaf, thinking he would eat it himself, or give it to some poor family.

Taking the dish, St John went into the stable and prayed that God would send it to his master. He had no doubt that God would send the pilaf to his master in a supernatual manner. The plate disappeared before his eyes, and he went into the house to tell his mistress that he had sent the pilaf to his master.

After some time, the master returned home with the copper plate which had held the pilaf. He told his household that on a certain day (the very day of the banquet), he returned from the mosque to the home where he was staying. Although the room was locked, he found a plate of steaming pilaf on the table. Unable to explain who had brought the food, or how anyone could enter the locked room, the officer examined the plate. To his amazement, he saw his own name engraved on the copper plate. In spite of his confusion, he ate the meal with great relish.

When the officer’s family heard this story, they marveled. His wife told him of how John had asked for a plate of pilaf to send to his master in Mecca, and how they all laughed when John came back and said that it had been sent. Now they saw that what the saint had said was true (Compare the story of Habakkuk, who miraculously brought a dish of pottage to Daniel in the lions’ den [Dan. 14:33-39], in the Septuagint).

Toward the end of his difficult life St John fell ill, and sensed the nearness of his end. He summoned the priest so that he could receive Holy Communion. The priest, fearing to go to the residence of the Turkish commander openly with the Holy Gifts, enclosed the life-giving Mysteries in an apple and brought them to St John.

St John glorified the Lord, received the Body and Blood of Christ, and then reposed. The holy Confessor John the Russian went to the Lord Whom he loved on May 27, 1730. When they reported to the master that his servant John had died, he summoned the priests and gave them the body of St John for Christian burial. Almost all the Christian inhabitants of Prokopion came to the funeral, and they accompanied the body of the saint to the Christian cemetery.

Three and a half years later the priest was miraculously informed in a dream that the relics of St John had remained incorrupt. Soon the relics of the saint were transferred to the church of the holy Great Martyr George and placed in a special reliquary. The new saint of God began to be glorified by countless miracles of grace, accounts of which spread to the remote cities and villages. Christian believers from various places came to Prokopion to venerate the holy relics of St John the Russian and they received healing through his prayers. The new saint came to be venerated not only by Orthodox Christians, but also by Armenians, and even Turks, who prayed to the Russian saint, “Servant of God, in your mercy, do not disdain us.”

***

A Shipwreck Averted

A loaded merchant ship sailing in the North Sea on its way to a port in the Netherlands suddenly encountered a terribly heavy sea. It seemed that the ship would be sunk at any moment by the enormous waves and that its crew of Greek sailors were facing the last moments of their lives. The ship’s steering gear and radar had ceased working and there was no way of knowing where the ship was being driven. Amid the roaring of the storm the voice of the captain could be heard. He was not giving orders, for they were not needed.
Experienced sailor that he was, he was telling his crew the truth: “We are going down. Pray to God for our salvation.”
He himself went to the ship’s icon shrine where there was an icon of Saint John the Russian. Aware of what was about to happen, he knelt and prayed: “My Saint John, I am not asking you to save me or this valuable ship, but I am praying for these poor sailors who travel in foreign places and who eat the bread of exile kneaded with the salt of the sea so that they can support their families, and who tonight will be lost. Saint John, I want you to save them.
All night, while the sea boomed and the freezing north wind howled, the captain beseeched Saint John continually in his heart.
The dreadful night passed. Dawn came. And what did the sailors see? Their ship was moored and safe in the port of Rotterdam.
Who was the “great captain” who had guided the ship through the storm and brought them there? It was Saint John the Russian.
Nobody could persuade Captain Dimitris Varoutsikas, who over the years had seen many things on the high seas, otherwise. Stunned by this miracle he telephoned the shipping company to say that he was laying up the ship for repairs and coming to Greece.
In his own way he wanted to express a spontaneous “thank you” to Saint John. Once in Greece he took his wife to a big shop where ecclesiastical items are sold and bought a ciborium, a book of the Holy Gospels, a chalice, liturgical fans, a cross for blessing, and oil-lamps, all made of gold, enamel and silver – gifts for Saint John the Russian. These valuable treasures now upon the Holy Altar remind us of the miracle of faith and of prayer and of the salvation of those anguished and distraught sailors.The blessed John made that stable into a hermitage. The Life of St. John the Russian by Photios Kontoglou
https://iconandlight.wordpress.com/2021/05/26/the-blessed-john-made-that-stable-into-a-hermitage-the-life-of-st-john-the-russian-by-photios-kontoglou/Troparion of St John the Russian,
in Tone IV:

He Who summoned thee to the mansions of heaven * hath preserved thy body incorrupt after death; * for as a captive thou wast taken to Asia, * where thou didst emulate Christ. ** Wherefore, entreat Him, that our souls be saved.

Or this Troparion of St John the Russian,
in Tone IV:

The Lord, Who summoned thee forth from thine earthly captivity * to the mansions of heaven, * preserveth thy body intact, imparting to it * the ability to heal, O righteous John; * for thou, who wast captured in Russia and sold in Asia, * didst live piously among the Moslem infidels, * and in great endurance having sown here in tears, * thou hast there reaped ineffable joy. ** Wherefore, entreat Christ God, that our souls be saved.

Troparion of St Helladios Tone 5

The hosts of heaven,/ marvelling at thy steadfast courage,/ were astonished by thine endurance, O blessed one./ For though in a mortal body/ thou didst shame the bodiless by the power of the Cross,/ O Hierarch Helladios,/ defender of godliness and invincible soldier of Christ.

Troparion of St Melangell Tone 8

Preferring the rigours of monasticism to worldly status and marriage, 0 pious Melangell,/ though wast fifteen years on a rock, emulating the example of the Syrian Stylites./ Wherefore, 0 Saint, pray to God that He will give us strength to serve Him as He wills,/ that we may be found worthy of His great mercy.

Troparion of St Therapon of Sardis Tone 4

By sharing in the ways of the Apostles, you became a successor to their throne. / Through the practice of virtue, / you found the way to divine contemplation, O inspired one of God; / by teaching the word of truth without error, / you defended the Faith, even to the shedding of your blood. / Hieromartyr Therapon, entreat Christ God to save our souls.

Troparion of St Bede Tone 8

Throughout the dark years of thy times, O Bede, thou didst water the English lands and all the West with outpourings of grace; and like a skilled sower thou didst cast the seed of divine knowledge far and wide over the fields of thy Master, where, springing forth, it hath borne fruit for Him an hundredfold. Wherefore, having thus acquired boldness before Him, O venerable one, pray thou unceasingly that our souls be saved.

Tone IV—

Thou wast tried like gold in the crucible of tribulations, O thou of valiant mind, ill-treated by those who held thee captive; wherefore, after thy repose thy holy soul came to dwell with the angels and rejoiceth with them as is meet. And thou dost gladden those who have recourse to thy relics with the gift of healings. Therefore, gazing upon the beauty of the Master with the righteous, pray thou for the salvation of our souls.

On the Aposticha, these Stichera, in Tone II:

O divinely wise John, illumined by the grace of God and given wings by divine love, thou didst pass unhindered through the night of suffering of a slave’s life in the midst of infidels, and didst attain unto the never-waning day of the freedom of paradise, enlightening the fullness of the faithful with the rays thereof.

Made captive by Tartars and sold into bondage to Moslems, O most honored one, thou wast made to dwell in a horse’s stall, as Job sat upon his dung-hill, afflicted and oppressed; wherefore, in accordance with the righteous judgment of God, thou hast found consolation in the bosom of Abraham after thy repose, where the abode of all those who rejoice is found.

Glory …, in Tone VI:

Possessed of a goodly mind, a watchful heart and love unfeigned, and ever uniting himself to God in vigils of prayer, the righteous John received his blessed repose on this day: he soareth aloft in the purity of his soul to rejoice with the elect of the heavenly Father, but hath left us his holy relics for our consolation and sanctification. And hastening to them, we cry out to him: O God-pleaser, ask thou forgiveness of sins, peace and great mercy for those who hymn thee!

Sessional Hymn, in Tone IV:

Thou wast a captive on earth, O divinely wise one, enduring all manner of ill treatment; and thou didst offer thy virtues to God like fragrant incense and a right acceptable sacrifice. Him do thou entreat, that He grant cleansing of sins to those who honor thy holy memory.

Apolytikion of Holy Ascension in the Fourth Tone

O Christ our God, You ascended in Glory and gladdened Your disciples by the promise of the Holy Spirit. Your blessing assured them that You are the Son of God, the Redeemer of the world.

Troparion of Holy Ascension, Tone IV:

Thou hast ascended in glory, O Christ our God, * having gladdened Thy disciples with the promise of the Holy Spirit; * and they were assured by the blessing * that Thou art the Son of God, ** the Redeemer of the world. (Thrice)

Πνευματική ζωή είναι η αδιάλειπτη προσπάθειά μας να καταστούμε άξιοι εκείνης της Θεϊκής πνοής που βρίσκεται μέσα μας. Είναι τέχνη τεχνών και επιστήμη επιστημών… Άγιος Νικολαος Βελιμίροβιτς

Συναξάριον τοῦ Μηναίου.
Τῇ ΚϚʹ(26) τοῦ μηνὸς Μαΐου μνήμη τοῦ Ἁγίου καὶ ἐνδόξου Ἀποστόλου Κάρπου, ἑνὸς τῶν Ἐβδομήκοντα Ἀποστόλων (1ο αἰών).
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ ὁ Ἅγιος Ἀπόστολος Ἀλφαῖος ἐν εἰρήνῃ τελειοῦται (1ο αἰών).
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ ὁ Ἅγιος Ἀβέρκιος, ὁ τοῦ Ἀποστόλου Ἀλφαίου υἱός, ἐν μελισσῶνι γυμνὸς ἁπλωθεὶς καὶ ὑπὸ μελισσῶν δακνόμενος, τελειοῦται (1ο αἰών).
Ἡ Ἁγία Ἑλένη, θυγατέρα τοῦ Ἀποστόλου Ἀλφαίου καὶ ἀδερφὴ τοῦ Ἀβερκίου, λιθοβοληθεῖσα, τελειοῦται (1ο αἰών).
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ἁγίου ἱερομάρτυρος Ζαχαρίου, δευτέρου ἐπισκόπου Βιέννης (160)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ἐν ἁγίοις πατρός ἠμῶν ᾿Ελευθερίου, ἐπισκόπου Ῥώμης ἐκ Νικοπόλεως τῆς ᾿Ηπείρου (189)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τῶν ὁσίων πατέρων ἠμῶν Φουγατίου καὶ Δαμιανοῦ (2ο αἰών)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ἁγίου μάρτυρος Πρίσκου καὶ τῆς συνοδείας αὐτοῦ ἐν Auxerre τῆς Γαλλίας (272)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τῶν ἁγίων μαρτύρων Φηλικισσίμου, ῾Ηρακλέους καὶ Παυλίνου ἐν Todi Ἰταλίας(303)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τῶν ἁγίων ἱερομαρτύρων Ἐπισκοπων καὶ Πρεσβυτέρων ἐξ Ἀρμενίας καὶ ἐν Περσία μαρτυρήσαντες ἐν ἔτει 451
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ ὁ Ἅγιος μεγαλομάρτυς Βαρδάν καὶ ἡ συνοδία αὐτοῦ ἐν Ἀβαράιρ Ἀρμενίας μαρτυρήσαντες ἐν ἔτει 451· καὶ οἱ αὐτάδελφοι αὐτοῦ Ἀμαζασπεάν καὶ Ἀμαγιάκ, καὶ Βαρδενή/Σουσάνικ, θυγατέρα αὐτοῦ
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμην τοῦ Ὁσίου Συνεσίου, ἐπισκόπου Καρπασέων τῆς Κύπρου.(5ο αἰών).
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ ὁ Ἅγιος Νεομάρτυς Ἀλέξανδρος ὁ δερβίσης ὁ Θεσσαλονικεύς ὁ ἐν Σμύρνῃ μαρτυρήσας, ξίφει τελειοῦται (1794).
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τῆς εὑρέσεως τῶν ἱερῶν λειψάνων (1521) τοῦ ὁσίου πατρός ἠμῶν Μακαρίου, τοῦ ἐκ Κολγιαζίν τῆς Ῥωσίας (1483)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τῆς εὑρέσεως τῶν ἱερῶν λειψάνων (1534) τοῦ ἁγίου νεομάρτυρος Γεωργίου ἐκ Κρατόβου Σερβίας, ἐν Σόφια τῆς Βουλγαρίας μαρτυρήσας (1515).
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ὁσίου πατρός ἠμῶν Μακαρίου τῆς Σαχάρνα τοῦ ὁμολογητοῦ τοῦ Μολδαβοῦ (23 Ἀπριλίου 1969)

Tι είναι η πνευματική ζωή
Άγιος Νικολαος Βελιμίροβιτς

Επιστολή
Στον εργαζόμενο που ρωτάει τι είναι η πνευματική ζωή

Μόνο η πνευματική ζωή είναι η αληθινή ζωή, όλα τα υπόλοιπα είναι ύλη. Και το σώμα μας ύλη είναι, χώμα δανεισμένο από τη γη. Χώμα, νερό, φωτιά και αέρας –από αυτά τα τέσσερα στοιχεία είναι φτιαγμένο το ανθρώπινο σώμα. Είναι τόσο επιδέξια και θαυμαστά δομημένο που δεν μπορεί να περιγραφεί μήτε και να εκφραστεί. Και πάλι όμως, το σώμα είναι μονάχα ένα πράγμα, δεν είναι ζωή, όπως το όχημα δεν είναι ο ταξιδιώτης και το κλουβί δεν είναι το πουλί.

Τι είναι τότε η ζωή; Η Αγία Γραφή του Θεού το εξηγεί σαφέστατα στην πρώτη της σελίδα: «και έπλασεν ο Θεός τον άνθρωπον, χουν από της γης, και ενεφύσησεν εις το πρόσωπον αυτού πνοήν ζωής, και εγένετο ο άνθρωπος εις ψυχήν ζώσαν» (Γεν. 2:7).

Γνωρίζεις καλά τι σημαίνουν τούτα τα λόγια, άμεσα και έμμεσα; Άμεσα λοιπόν, έφτιαξε ο Θεός από το χώμα το σώμα και έμμεσα, από τον Εαυτό Του φύσηξε μέσα του πνοή ζωής. Έτσι ο άνθρωπος έγινε ζωντανή ψυχή. Φαινομενικά λοιπόν ο άνθρωπος είναι ύλη αλλά με πνοή ζωής μέσα της, η οποία προέρχεται άμεσα από τον Δημιουργό.

Με αυτή την πνοή ζωής διατηρεί ο άνθρωπος δεσμό με τον ίδιο τον Δημιουργό του και με σύσσωμο τον ουράνιο πνευματικό κόσμο που Τον περιβάλλει. Μια φλογίτσα που μοιάζει με την αιώνια φλόγα της Θεότητος. Αν και με το σώμα έρπουμε στη γη ανάμεσα στα έντομα, είμαστε όμως, με τούτη τη φλογίτσα, συνδεδεμένοι με τους ανωτέρους ουρανούς και την αιωνιότητα.

Η ζώσα ψυχή μέσα στο σώμα, η οποία υποστηρίζεται ασταμάτητα και ζωογονείται από εκείνη τη Θεία πνοή ζωής, αυτό είναι η ζωή του ανθρώπου.

Με απλά λόγια: πνευματική ζωή είναι η αδιάλειπτη προσπάθειά μας να καταστούμε άξιοι εκείνης της Θεϊκής πνοής που βρίσκεται μέσα μας. Και γιατί πρέπει να αγωνιζόμαστε για να γίνουμε άξιοι; Επειδή αυτό είναι κάτι το οποίο μας χάρισε ο Κτίστης αφ’ Εαυτού Του. Κανείς μας δεν το αγόρασε ούτε και το ξεπλήρωσε, αλλά μας το έχει χαρίσει η αιώνια Αγάπη. Πραγματικά, το δώρο δεν πληρώνεται με τίποτε. Γι’ αυτό και το δώρο είναι δώρο. Εκείνος όμως που λαμβάνει ένα δώρο και μάλιστα τόσο πολύτιμο όπως είναι η ζωή, οφείλει τουλάχιστον ν’ αποδειχτεί άξιος αυτής της δωρεάς.

Για το πώς να απαντήσουμε με αγάπη στην αγάπη του Θεού, και πώς να αποδειχτούμε άξιοι της θείας δωρεάς, υπάρχει μια μεγάλη επιστήμη που ονομάζεται πνευματική επιστήμη. Είναι επιστήμη υπεράνω των επιστημών, καθώς και η Θεία πνοή ζωής βρίσκεται υπεράνω κάθε πράγματος. Τούτη η επιστήμη δεν είναι του σαρκικού ανθρώπου αλλά του ίδιου του Αγίου Πνεύματος του Θεού. Ο δωρεοδότης του πολυτιμότερου δώρου, δίδαξε ο Ίδιος τους ανθρώπους πώς θα γίνουν άξιοι αυτής της δωρεάς.

Αν θέλεις να μπεις σε τούτη τη φωτισμένη και γλυκιά επιστήμη, ας είναι ευλογημένη αυτή σου η επιθυμία.

Ειρήνη σοι και χαρά από του Κυρίου!
Από το βιβλίο: Αγίου Νικολάου Αχρίδος, Εμπνευσμένα κείμενα Ορθοδόξου πνευματικότητος. Εκδόσεις “Ορθόδοξος Κυψέλη”, Θεσσαλονίκη 2007.
https://www.impantokratoros.gr/nikolaos-axridos-pneumatikh-zoh.el.aspx
koinoniaorthodoxias.org/pnemvatiki-zwi/ti-einai-i-pneymatiki-zoi/

***

Όσιος Ιερώνυμος ο Ησυχαστής της Αίγινας, ο Καππαδόκης
Να περπατάς στο χιόνι και ίχνη μην αφήνεις.

–Η πνευματική ζωή είναι τέχνη τεχνών και επιστήμη επιστημών. Μόνον που, διά να την γνωρίσει κανείς, πρέπει ν’ αγωνισθεί πολύ, να σκάψει βαθιά μέσα του. Να κλείνεσθε μίαν ώραν την ημέρα στο δωμάτιό σας και να σκέπτεσθε τον Χριστόν και τον προορισμόν σας. Η ησυχία είναι απαραίτητη διά την ψυχικήν καλλιέργειαν του ανθρώπου. Τον αέρα που φυσά έξω δεν μπορείς να τον σταματήσεις. Μπορείς όμως να κλείσεις την πόρτα. Ασφαλίστε την πόρτα της ψυχής σας και μένετε στην ησυχία, διά να μην σας παρασύρει το ρεύμα.

Όσιος Θαδδαίος της Βιτόβνιτσα

–Ποιο είναι το σημαντικότερο πράγμα για την πνευματική ζωή ενός ανθρώπου;
–Το να κρατήσουμε στην καρδιά μας την ειρήνη.

Η πνευματική ζωή είναι η ζωή του νοός και των λογισμών. Κατά συνέπεια, πρέπει να προσέχουμε πολύ κάθε λογισμό που αναπτύσσουμε, και πρέπει να προσευχόμαστε μέρα και νύχτα στον Κύριο να μας ελευθερώσει από κάθε κακό, να μας καθαρίσει και να μας δώσει τη δύναμη να λέμε «όχι» στις προτάσεις των πονηρών πνευμάτων. Όταν αποδεχόμαστε μια πρόταση, συμφωνούμε συνάμα μαζί της, και τότε ξεκινά η μάχη: αρνούμαστε κάτι και στη συνέχεια τα πονηρά πνεύματα επανέρχονται με κάποια άλλη πρόταση και μετά με άλλη και με άλλη… Και μένουμε ανειρήνευτοι.
Σ᾿ αυτή την περίπτωση, πρέπει να στραφούμε με την καρδιά και τον νου μας στον Κύριο και να Του πούμε: «Αχ Κύριε, δεν έχω δύναμη, δεν με δίδαξε η νιότη μου, γέρασα πράττοντας το κακό και το κακό γέρασε μέσα μου μαζί μου. Απαιτείται τεράστια δύναμη γιά να το εκριζώσω από μέσα μου. Αλλά εσύ, Κύριε, είσαι δυνατός και κραταιός· δίδαξέ μου την αθωότητα, την απλότητα, την ταπείνωση και την πραότητα. Δώσε μου τη δωρεά των θείων σου ιδιοτήτων, με την οποία προίκισες τους αγγέλους και τους Αγίους σου».

2. Ας προσπέσουμε όλοι ενώπιον του Κυρίου με αγνή καρδια, με δικά μας λόγια πλάι στον κανόνα της προσευχής που μας έχει δοθεί και που μας είναι τόσο απαραίτητος (διότι αν δεν έχουμε κανόνα προσευχής, τότε θά κανοναρχεί τον νου μας το κακό, υποβάλλοντας του κάθε είδους λογισμούς). Να γιατί χρειαζόμαστε προσευχή, ανεξάρτητα του πόσο σύντομη είναι. Τή στιγμή που θά σηκωθούμε, ας ευχαριστήσουμε τον Θεό που μας επέτρεψε να περάσουμε τη νύχτα ζωντανοί. Όταν πλησιάζει η νύχτα, ας ευχαριστούμε για τα πάντα, διότι ο Κύριος είναι ο πάροχος της ζωής και ο δωρεοδότης των πάντων. Έτσι δείχνουμε την αγάπη μας σ᾿ Εκείνον, και εξαιτίας αυτής μας της αγάπης, θα μας ελκύσει στους κόλπους Του.

***

“Σκάπτων εις το ξηροκάλυβόν του ο μεγάλος ερημίτης Δαμασκηνός ο Αγιαννανίτης, άνωθεν της Καλύβης της Αγίας Τριάδος, εύρεν τρία ακέραια Λείψανα, εκπέμποντα άρρητον ευωδίαν. Σκεπτόμενος περί την 1ην βυζαντινήν ώραν να ειδοποιήση το κοινόν της Σκήτης και την Ιεράν Μονήν Μ. Λαύρας, περί τούτου του εξαισίου ευρήματος, εν προσευχή ων, βλέπει έμπροσθέν του τρεις ουρανίους ανθρώπους, οι οποίοι με αυστηρόν βλέμμα του είπον:
“Εάν ηθέλαμεν, γέρο – Δαμασκηνέ, την δόξαν των ανθρώπων, δεν θα είχαμε έλθει να καθήσωμε στα βράχια αυτά, όπου υστερούμεθα και αυτό το νερό για την αγάπη του Χριστού και για την Βασιλεία των Ουρανών. Διά τούτο να πάρης τα τρία λείψανα και να τα τοποθετήσης σε άλλον τόπον, να μένουν εκεί, έως της ώρας της Κοινής Αναστάσεως”.
Τούτο και έπραξεν ο ευλαβής ερημίτης, μετά φόβου και χαράς, τοποθετήσας ταύτα εις γνωστόν μεν εις αυτόν, άγνωστον δε σημείον εις τους πατέρας της Σκήτης”. (Αρχιμ. Ιωαννικίου, “Αθωνικόν Γεροντικόν”, σελ. 40).

***

Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης

Ένας Γέροντας εκεί που έσκαβε στην Καλύβα του πίσω θεμέλια, για να κάνει ένα υπόστεγο για τα ξύλα του χειμώνα, ξέθαψε ένα ολόκληρο Λείψανο ερημίτη μοναχού που ανέδιδε άρρητη ευωδία. “Μέθυσε” από την ευωδία κι έπεσε κάτω λέγοντας, “θησαυρό μεγάλο βρήκα”. Άφησε το τσαπί όπως ήταν εκεί κι έτρεξε γρήγορα προς το πλησιέστερο Μοναστήρι. Ώσπου να φθάσει όμως έκλεισαν οι πόρτες, γιατί νύχτωσε. Χτύπησε και του άνοιξε ο πορτάρης έκπληκτος.
-Τι θες, Γέροντα, τέτοιαν ώρα;
-Θέλω να δω τον Ηγούμενο.
Τον ανέβασαν στον Ηγούμενο κι εκείνος ανήσυχος του είπε:
-Τι συμβαίνει, αδελφέ;
-Γέροντά μου, Άγιε Ηγούμενε, αυτό κι αυτό συμβαίνει. Λέω να πάμε να το φέρουμε εδώ το τίμιο Λείψανο στο Μοναστήρι.
-Τώρα, ευλογημένε, νύχτα είναι και θα σκοτωθούμε μέσα στα μονοπάτια. Που θα πάμε με τα φανάρια; Κάτσε απόψε εδώ, φάε, κάνε το Απόδειπνό σου, κοιμήσου και το πρωι θα πάμε όλοι μαζί να το φέρουμε το άγιο Λείψανο, να το τιμήσουμε.
Πραγματικά, ανέβηκε στο Αρχονταρίκι, έφαγε, έκανε το Απόδειπνό του, έσβησε το φως και ξάπλωσε. Μόλις κόντευε να τον πάρει ο ύπνος, ξαφνικά ανοίγει η πόρτα και – κρατώντας με το αριστερό χέρι το πόμολο εμφανίζεται ένας Γέροντας αυστηρός, μέσα στο φως. Κουνώντας το δάκτυλο του δεξιού χεριού, του είπε με περισσή αυστηρότητα:
–Ποιος είσαι συ που ήρθες και μου τάραξες την ησυχία τόσων αιώνων; Εγώ παρακαλούσα τον Χριστό μας να μου δώσει τη δόξα στη μέλλουσα Βασιλεία και με είχε κρυμμένο και συ, τώρα, θέλεις να με αναδείξεις; Άμα θέλεις, έλα αύριο να με βρείς!
Αυτά είπε κι εξαφανίσθηκε. Έγινε πάλι σκοτάδι. Τρόμαξε ο Γέροντας και σπαρταρούσε σαν το ψάρι. Το πρωι που χτύπησε το τάλαντο για το Μεσονυκτικό, βρήκε τον Ηγούμενο και του είπε:
-Γέροντα, αυτό κι αυτό συνέβη.
Ο Ηγούμενος τα ‘χασε. Εκείνος επέμεινε:
-Ναί, Γέροντά μου, ναί, άγιε Ηγούμενε.
-Κοίταξε, του λέει ο Ηγούμενος, μη δίνεις και πολλή σημασία, γιατί καμία φορά είναι και του διαβόλου αυτά, για να μας στερήσει τη χαρά. Εμείς ωστόσο, όταν θα τελειώσει η Λειτουργία θα πάμε όλοι μαζί οι πατέρες να το φέρουμε εδώ το τίμιο Λείψανο που εντόπισες.
Τελείωσε η Λειτουργία, ετοιμάσθηκαν οι πατέρες και ξεκίνησαν να πάνε να φέρουν το άγιο Λείψανο, με πολλή αγωνία και προσμονή. Φτάσανε στο καλυβάκι του Γέροντα, πήγαν πίσω εκεί στο μέρος που έσκαβε, ούτε Λείψανο υπήρχε, ούτε σκάψιμο φαινόταν! Εξαφανίσθηκαν όλα!” (Μαν. Μελινού, “Άγιον Όρος -Ο Αγιορείτης Γέρων Παΐσιος και συν αυτώ Αθωνιτών Γερόντων Χορός”, α΄ έκδοση 2000, 124 – 126).

– Γέροντα, τι είναι αυτό που μας κάνει να θέλουμε να γίνη γνωστό στους άλλους ο,τι καλό κάνουμε, ενώ έχει τόση γλυκύτητα, τόση απαλάδα, το να ζη και να εργάζεται κανείς στην αφάνεια;
– Το πιο σπουδαίο είναι ότι, όταν ο άνθρωπος έχη εσωτερικότητα και προσπαθή να μη γίνεται γνωστό το καλό που κάνει, αυτό είναι αισθητό στους άλλους· όλοι τον ευλαβούνται και τον αγαπούν, χωρίς ο ίδιος να το καταλαβαίνη.
Πόσο συμπαθής είναι ο ταπεινός άνθρωπος και πόσο αποκρουστικός ο υπερήφανος! Τον υπερήφανο κανείς δεν τον αγαπάει, ακόμη και ο Θεός τον αποστρέφεται. Βλέπεις, και τα μικρά παιδιά, αν δούν κανένα παιδί λίγο υπερήφανο, το κοροϊδεύουν, ενώ ένα παιδί σιωπηλό, συνετό, πόσο το εκτιμούν! Ή, αν δούν κανέναν να περπατάη καμαρωτός‐καμαρωτός, τον παίρνουν μυρωδιά και τον κοροϊδεύουν.

…Σκοπός είναι να ζούμε ορθόδοξα, όχι απλώς να μιλούμε ή να γράφουμε ορθόδοξα. Γι’ αυτό, βλέπεις, ένα κήρυγμα δεν πληροφορεί, δεν αλλοιώνει τον άλλον, όσο καλό κι αν είναι, αν ο ιεροκήρυκας δεν έχει βίωμα.
Γι’ αυτό λέω στους λαϊκούς: «Να αγαπάτε τον Χριστό, να έχετε ταπείνωση, να κάνετε το καθήκον σας και ο Χριστός θα προδώση την αρετή σας στα μάτια των ανθρώπων». Η αρετή έχει τυπικό να προδίδη τον άνθρωπο, όπου κι αν βρίσκεται αυτός. Ακόμη και να κρυφθή, και να υποκριθή με την δια Χριστόν σαλότητα, η αρετή θα τον προδώση, έστω και αργότερα, και ο αποθηκευμένος του θησαυρός, που θα ανακαλυφθή τότε μαζεμένος, θα βοηθήση πάλι πολλές ψυχές ∙ ίσως τότε περισσότερο.

Η πνευματική ζωή δεν είναι όπως η κοσμική ζωή. Εκεί, για να πάει, ας υποθέσουμε, καλά μια επιχείρηση, πρέπει να κάνει κανείς την τάδε διαφήμιση, να ρίξει αυτά τα φέιγ-βολάν, να κοιτάξει πώς να προβληθεί. Στην πνευματική ζωή όμως, μόνο αν μισήσει κανείς την κοσμική προβολή, πάει καλά η επιχείρηση, η πνευματική.

Σήμερα οι περισσότεροι ενδιαφέρονται πώς να αποκτήσουν από παντού δόξα. Δόξα από ΄δώ, δόξα από ΄κεί, και τελικά καταλήγουν σε… λόξα από ΄δώ, λόξα από ΄κεί. Αυτό είναι που είπε ο Χριστός: «Δόξαν παρά αλλήλων λαμβάνοντες», «πλανώντες και πλανώμενοι». Με κάτι τέτοια μου έρχεται να κάνω εμετό. Σε τέτοια ατμόσφαιρα δεν μπορώ να ζήσω ούτε είκοσι τέσσερις ώρες.

Η αρετή δεν κρύβεται, όσο και να θέλει κανείς. Όπως ο ήλιος δεν κρύβεται με το κόσκινο, διότι από τις τρυπούλες θα περάσουν αρκετές ακτίνες.

***

Άγιος Γέροντας Σωφρόνιος του Έσσεξ:

Ο Κύριος αποδοκιμάζει την προσευχή, την ελεημοσύνη, τη νηστεία και κάθε καλό έργο που γίνεται υποκριτικά ενώπιον των ανθρώπων για την επιδίωξη δόξας. Ο ουράνιος Πατέρας μας, “ο εν τω κρυπτώ…” και “βλέπων εν τω κρυπτώ”, δεν ευαρεστείται με παρόμοιες πράξεις (Ματθ. ς’ 1-18). Και δεν είναι μόνον ο λόγος του Θεού που εντέλλεται να αποκρύπτουμε την εσωτερική μας ζωή από τα ξένα βλέμματα, αλλά και το υγιές πνευματικό ένστικτο, σαν κάποια “κατηγορική προσταγή”, απαγορεύει να παραβιάζουμε το μυστικό της ψυχής που παρίσταται ενώπιον του Θεού. Η προσευχή της μετανοίας ενώπιον του Υψίστου αποτελεί τον πιο ενδόμυχο χώρο του πνεύματός μας. Από την κατάσταση αυτή γεννιέται η επιθυμία να παραμένουμε κρυμμένοι σε κάποιο μέρος, κάτω από τη γη, έτσι ώστε κανείς να μη μας βλέπει ή να μας ακούει, αλλά όλα να διαμείβονται μόνο μεταξύ του Θεού και της ψυχής. Με τον τρόπο αυτό ζούσα τις πρώτες δεκαετίες της μετανοίας μου ενώπιον του Κυρίου. Από την πικρή μου πείρα πολλές φορές διδάχθηκα ότι είναι απαραίτητο να αποφεύγουμε και αυτήν ακόμη τη στροφή στον εαυτό μας, διότι αλλιώς γινόμαστε θύματα του πνεύματος της κενοδοξίας ή της αυταρέσκειας. Οι κινήσεις αυτές της καρδιάς μας επισύρουν την εγκατάλειψη από τον Θεό. […] (Από τον πρόλογο της έκδοσης «Οψόμεθα τον Θεόν Καθώς Εστί», Άγιος Σωφρόνιος (Σαχάρωφ) Ι. Μ. Τιμίου Προδρόμου Έσσεξ)

Ο Άγιος απόστολος Κάρπος είδε τον Χριστό να του λέγει: Χτύπα, Εμένα είμαι έτοιμος να σταυρωθώ ξανά για τη σωτηρία του γένους των ανθρώπων. Ω, Κύριε, άπλωσε έστω μια σκιά του Πνεύματός Σου στην καρδιά μας ….
https://iconandlight.wordpress.com/2022/05/25/79159/

Ένας Ινδιάνος φύλαρχος Mohawk που έγινε Ορθόδοξος. Η δική μου επανάσταση βροντούσε γιατί ήταν αθόρυβη σαν του λαγού το πάτημα… Ο δρόμος μου προς την Ορθόδοξη Εκκλησία ήταν «κρυφό μονοπάτι».
https://iconandlight.wordpress.com/2018/11/16/%CE%AD%CE%BD%CE%B1%CF%82-%CE%B9%CE%BD%CE%B4%CE%B9%CE%AC%CE%BD%CE%BF%CF%82-%CF%86%CF%8D%CE%BB%CE%B1%CF%81%CF%87%CE%BF%CF%82-mohawk-%CF%80%CE%BF%CF%85-%CE%AD%CE%B3%CE%B9%CE%BD%CE%B5-%CE%BF%CF%81%CE%B8/Ἀπολυτίκιον τοῦ Ἀποστόλου
Ἦχος γ´

Ἀπόστολε Ἅγιε Κάρπε, πρέβευε τῷ ἐλεήμονι Θεῷ , ἵνα πταισμάτων ἄφεσιν, παράσχῃ ταῖς ψυχαῖς ἡμῶν.

Ἀπολυτίκιον
Ἦχος γ’. Θείας Πίστεως

Θείας χάριτος, τῇ κοινωνίᾳ, ἐκοινώνησας, δεσμῶν τῷ Παύλῳ, θεομακάριστε Κάρπε Ἀπόστολε, καὶ κοινωνοὺς θείας δόξης ἀνέδειξας, τοὺς δεξαμένους τὸ φέγγος τῶν λόγων σου. Ὅθεν πρέσβευε, Χριστῷ τῷ Θεῷ πανεύφημε, δωρήσασθαι ἡμῖν τὸ μέγα ἔλεος.

Ἕτερον Ἀπολυτίκιον τοῦ Ἀποστόλου. (Χαραλάμπους Μπούσια)
Ἦχος πλ. α. Τὸν Συνάναρχον Λόγον.

Τὸν καρπὸν τῆς ἀγάπης τοῦ θείου Πνεύματος ἀνειληφότα θεόθεν πλουσίως καὶ τοῦ Χριστοῦ μέγα ὄνομα κηρύξαντα τοῖς πέρασι, Κάρπον Ἀπόστολον, ᾠδαῖς ὡς τοῦ Παύλου συνεργὸν τιμήσωμεν καὶ Τρωάδος ὑφηγητὴν διαθέρμους αὐτοῦ πρεσβείας ἐκδεχόμενοι.

Ἀπολυτίκιον τοῦ Ὁσίου Συνεσίου, ἐπισκόπου Καρπασέων τῆς Κύπρου.
Ἦχος δ´.

Κανόνα πίστεως καὶ εἰκόνα πραότητος, ἐγκρατείας διδάσκαλον, ἀνέδειξε σὲ τῇ ποίμνῃ σου, ἡ τῶν πραγμάτων ἀλήθεια. Διὰ τοῦτο ἐκτήσω τῇ ταπεινώσει τὰ ὑψηλά, τῇ πτωχείᾳ, τὰ πλούσια, πάτερ Ἱεράρχα Συνέσιε, πρέσβευε Χριστῷ τῷ Θεῷ σωθῆναι τὰς ψυχὰς ἡμῶν.

Ἕτερον,Ἀπολυτίκιον τοῦ Ὁσίου Συνεσίου, ἐπισκόπου Καρπασέων τῆς Κύπρου.
Ἦχος α´.

Καρπασέων τὸ κλέος καὶ Κυπρίων ἀγλάϊσμα καὶ θαυματουργὸς ἀνεδείχθης, Ἱεράρχα πατὴρ ἡμῶν Συνέσιε· διὸ τὴν χάριν τῶν θαυμάτων ἐξ οὐρανοῦ ἐδέξω μακάριε, θεραπεύειν τοὺς νοσοῦντας, καὶ τὰς ψυχὰς τῶν πίστει ποοστρεχόντων σοι. Δόξα τῷ δεδωκότι σοι ἰσχύν, δόξα τῷ σὲ στεφανώσαντι, δόξα τῷ ἐνεργοῦντι διὰ σοῦ πᾶσιν ἰάματα.

Ἀπολυτίκιον. Ἅγιος Ἀλέξανδρος
Ἦχος πλ. α’. Τὸν συνάναρχον Λόγον

Ἐν ἀθλήσει νομίμως Μάρτυς ἠρίστευσας, καὶ τὸν σὲ τρώσαντα πρῲην κατηγωνίσω ἐχθρὸν, καὶ Μαρτύρων κοινωνὸς ὤφθης Ἀλέξανδρε. Ὅθεν ὡς ἅγιον βλαστόν, Θεσσαλονίκη σε τιμᾷ, καὶ πόθῳ σοι ἀνακράζει· Μὴ διαλίπῃς πρεσβεύων, ἐλεηθῆναι τοὺς τιμῶντάς σε.

Ἀπολυτίκιον. Ἅγιος Νεομάρτυς Γεώργιος ὁ Νέος, ἐκ Κρατόβου ἐν Σόφια μαρτυρησας.
Ἦχος γ’. Θείας πίστεως.

Θείῳ Πνεύματι ἀνακηρύξας, τὴν τοῦ Κτίσαντος, οἰκονομίαν, ἀθλητικῶς ἠγωνίσω Γεώργιε· καὶ τοῦ πυρὸς ἐνεγκὼν τὴν κατάφλεξιν, καταδροσίζεις ἡμᾶς θείαις χάρισι. Μάρτυς ἔνδοξε, Χριστὸν τὸν Θεὸν ἱκέτευε, δωρήσασθαι ἡμῖν τὸ μέγα ἔλεος.

Ἀπολυτίκιον.
Ἦχος δ´.

Ἀνελήφθης ἐν δόξῃ, Χριστὲ ὁ Θεὸς ἡμῶν, χαροποιήσας τοὺς Μαθητάς, τῇ ἐπαγγελίᾳ τοῦ ἁγίου Πνεύματος· βεβαιωθέντων αὐτῶν διὰ τῆς εὐλογίας, ὅτι σὺ εἶ ὁ Υἱὸς τοῦ Θεοῦ, ὁ λυτρωτὴς τοῦ κόσμου.

We are the sons of light and love, the sons of God, His Children. Peace and joy are the greatest riches in this world and in the world to come… and when we are joyful, that is the best expression of thanks we can offer the God… Elder Thaddeus of Vitovnica

Synaxarion From the Menaion.
On May 26 we commemorate the holy and glorious Apostle Carpus, one of the Seventy Apostles (1st century).
On this day the holy Apostle Alphaeus died in peace (1st century)
Saint Abercius, son of the Apostle Alphaeus, died after he was laid naked on beehives and was stung by bees (1st century).
Saint Helen, Abercius’ sister, died by stoning (1st century).
Our righteous and God-bearing Father Synesius, Bishop of Carpasia in Cyprus (c. 5th century).
Our righteous Father Macarius of Kalyazin, the recovery of whose holy relics we commemorate.
Saint Alexander the neo-martyr of Thessaloniki, the former Dervish, witnessed in Smyrna and died by the sword (1794).
Translation of the relics (1534) of New Martyr George of Kratovo and Sofia Bulgaria (1515)
New Hieromartyrs Milan Banjac and Milan Golubovic, of Drvar, Serbia (1941-1945)
Our righteous Father Macarius of Saharna the Confessor (April 23, 1969)
The Icon of the Mother of God of Seligersk-Vladimir (16th century)

Elder Thaddeus of Vitovnica
“Teach from life experiences, not from words…”

May the Lord give us the spiritual strength to transform ourselves. We know that time is running out, and the evil spirits know this, too. They do not want a single person to be free from evil thoughts. With that aim, they teach even small children to oppose their parents so that, when these children grow up, they will be easy prey for them…

But it call all take a turn for the good if each one of us begins with himself, if the transformation starts with us. We should try to have good thoughts which will radiate from us. A meek and humble person is always very pleasant to be with, for he emanates peace and warmth. That person may not say a single word, yet we rejoice to be in his presence. So, if we all begin with ourselves, transformation will take place. Goodness will be renewed and established all around us, in our country, and further abroad.

The holy will of God works within us from our parents or through our teachers or our employers. If we need to correct the behaviour of a child, we have to do it with great love and care. If the only thing we have in mind is to change the life of the child, we’ve already given it a slap just with our thoughts.

We punish our children, but, in fact, have no right to do so, because we’ve failed to teach them the right way.

Severity towards others is dangerous. Severe people grow only to a certain degree and remain stuck on the physical level. In dealing with people you need to be kind, gentle, gracious. People must be treated equally. We do not dare to divide people: this one is pleasant to me, this one is antipathetic. For then you declared war on this other person. And she will be intolerant to you. And although outwardly you did not give a reason either by word or by movement, inside yourself by your thoughts you have done it.

The first step to communion with God is to give ourselves up to God completely.
With God’s help we can do everything, everything, when we turn to the Lord with our hearts.

We are the sons of light and love, the sons of God, His Children. As such we must have His qualities and His attributes of love, peace, and kindness toward all.

Peace and joy are the greatest riches in this world and in the world to come.
As well as keeping peace in your heart, practise standing before the Lord. This means constantly keeping in mind the fact that the Lord is looking at us.

Our thoughts not only cause wars and eathquakes, but also the pollution of the environment.
This is surpassed by spiritual pollution, which is much more dangerous.
Work hard to have good thoughts and goodwill towards friends and enemies and you will see what good fruit you and everyone around you will receive.
Cease to think evil of your superiors or colleagues at work, change your evil thoughts to good ones and you will see how the bahaviour of your one time ‘enemies’ will change.
When you get up in the morning, do not leave the house without praying and in the evening thank God for the wonderful day.

Joy is thankfulness, and when we are joyful, that is the best expression of thanks we can offer the God, Who delivers us from sorrow and sin.

When you find a kindred spirit soul, stay with it, for it is a great joy to be friends with like-minded people.

A key character trait is the foundation towards eternity. If we are peaceful and quiet we will soar among the saints and angels.

The Lord Christ Himself appeared to St. Carpus and said: “Strike me; I am prepared to be crucified again for the salvation of mankind.” We should not desire the death of a sinner, but his repentance.
https://iconandlight.wordpress.com/2022/05/25/the-lord-christ-himself-appeared-to-st-carpus-and-said-strike-me-i-am-prepared-to-be-crucified-again-for-the-salvation-of-mankind-we-should-not-desire-the-death-of-a-sinner-but/

Troparion of the holy Apostle Carpos Tone 3

O holy apostle Carpus/ entreat the merciful God// that He grant to our souls remission of transgressions.

Troparion of the holy Apostle Carpos Tone 3

Thou didst share in Paul’s bonds by divine grace,/ O blessed Apostle Carpos./ And those who received the light of thy preaching/ thou didst reveal as partakers of glory./ Therefore intercede with Christ our God to grant us His great mercy.

Apolytikion of St Synesius Tone 1

The boast of Karpasia and the ornament of Cyprus, you showed yourself to be a wonderworker, our Hierarch Father Synesios; for through your heavenly miracles you showed, blessed one, that you heal the sick, and the souls of those who run to you with faith. Glory to Him who gave you strength, Glory to Him who crowned you, Glory to Him who works through you healings for all.

Apolytikion of St Alexander Plagal Tone 1

In lawful contest O Martyr you were valiant, you were wounded after prevailing against the enemy, and you are seen Alexander as a companion of Martyrs. Therefore as its holy offshoot, Thessaloniki honors you, and with longing it proclaims to you: Do not cease interceding for the mercy of those who honor you.

Με το σώμα μας, να διάγουμε μέσα στον πρόσκαιρο αυτόν κόσμο, αλλά με τον νού μας να μεταφέρουμε όλη μας τη ζωή στον Ουρανό… Άνω σχώμεν τας καρδίας. Έχομεν προς τον Κύριον. Η εορτή της Αναλήψεως μας άνοιξε τον Ουρανό…

Συναξάριον τοῦ Μηναίου.
Τῇ ΚΕʹ (25ῃ) τοῦ μηνὸς Μαΐου μνήμη τῆς τρίτης Εὐρέσεως τῆς τιμίας Κεφαλῆς τοῦ Ἁγίου ἐνδόξου Προφήτου, Προδρόμου καὶ Βαπτιστοῦ Ἰωάννου (850).
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ ὁ Ἅγιος Μάρτυς Κελεστίνος, σιδήρῳ τὰς πτέρνας τρυπηθείς, τελειοῦται.
῾Ο ῞Οσιος Ὀλβιανὸς ἐν εἰρήνῃ τελειοῦται.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ἐν ἁγίοις πατρός ἠμῶν Διονυσίου, ἐπισκόπου Μιλάνου (359) .
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ἐν ἁγίοις πατρός ἠμῶν Ζηνοβίου, ἐπισκόπου Φλωρεντίας (390).
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ἐν ἁγίοις πατρός ἠμῶν Θεράπωντος ἐπισκόπου Κύπρου, ἀνάργυρου ἰατροῦ (4ος αἰ.)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τοῦ Ὁσίου Ντοντό, πρίγκιπος τῆς Γεωργίας. (+596)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τῆς ὁσίας μητρός ἠμῶν Θέκλας, τοῦ Περεγιασλάβλ, μητρός τοῦ ῾Οσίου Δανιήλ τοῦ Περεγιασλάβλ (7 ᾿Απριλίου 1540).
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ἐν ἁγίοις πατρός ἠμῶν ᾿Ιννοκεντίου, ἐπισκόπου Χερσῶνος (1857).
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ὁσίου πατρός ἠμῶν Γεωργίου τοῦ ἐγκλείστου τοῦ Ζαντόνσκ Ρωσίας (1836)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τῆς προσελεύσεως στὴν Ὀρθοδοξία 3.000.000 Οὐνιτῶν-Ρωμαιοκαθολικῶν τὸ 1831 στὴν Βολυνία
Κοίμηση τοῦ Βλαδιμήρου Natawe (1927-2000), Ὀρθοδόξου ἀρχηγοῦ τῆς φυλῆς Mohawk (Μόχακ) τοῦ Καναδά

Συναξάριον τοῦ Πεντηκοσταρίου
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ Πέμπτῃ τῆς ἕκτης Ἑβδομάδος ἀπὸ τοῦ Πάσχα, τὴν Ἀνάληψιν ἑορτάζομεν τοῦ Κυρίου καὶ Θεοῦ καὶ Σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ.

Στίχοι
Ἐκ δεξιᾶς καθίσας πατρικῆς Λόγε,
Μύσταις παρασχὼν πίστιν ἀσφαλεστέραν.

Δέσποτα, μὴ ἐάσῃς ἡμᾶς ὀρφανούς, ἀλλ’ ἀπόστειλον, ὡς ὑπέσχου ἡμῖν, τὸ πανάγιόν σου Πνεῦμα,

Η Ανάληψη του Κυρίου
π. Αλέξανδρος Σμέμαν

Ένα ρίγος χαράς διαπερνά τη λέξη «ανάληψη», που δείχνει μια πρόκληση προς τους αποκαλούμενους «νόμους της φύσεως», προς τη διαρκή κάθοδο και πτώση∙ είναι μια λέξη που ακυρώνει τους νόμους της βαρύτητας και πτώσης. Εδώ αντίθετα τα πάντα είναι ελαφράδα, πέταγμα, μια ατέλειωτη άνοδος. Η Ανάληψη του Κυρίου γιορτάζεται σαράντα μέρες μετά το Πάσχα, την Πέμπτη της έκτης εβδομάδας μετά τη γιορτή της Ανάστασης του Χριστού.

… Η εορτή της Αναλήψεως αποτελεί γιορτασμό του ανοίγματος του ουρανού στους ανθρώπους, του ουρανού ως του νέου και αιωνίου οίκου, του ουρανού ως της αληθινής μας πατρίδας. Η αμαρτία χώρισε βίαια τη γη από τον ουρανό και μας έκανε γήινους και χοντροκομμένους , προσήλωσε το βλέμμα μας σταθερά στο έδαφος και έκανε τη ζωή μας αποκλειστικά γεωτροπική. Αμαρτία είναι η προδοσία του ουρανού μέσα στην ψυχή. Αυτή ακριβώς τη μέρα, την εορτή της Αναλήψεως, νιώθουμε τρομοκρατημένοι από αυτή την άρνηση που γεμίζει ολόκληρο τον κόσμο. Ο άνθρωπος με υπεροψία και υπερηφάνια αναγγέλλει πως είναι μόνο υλικός και πως τίποτε δεν υπάρχει πέρα από το υλικό

Ο Ιωάννης Χρυσόστομος, ο μεγάλος Πατέρας της Εκκλησίας που έζησε δέκα έξι αιώνες πριν. Μιλώντας για τον ουρανό, αναφωνεί: «Τι ανάγκη έχω από τον ουρανό, όταν εγώ ο ίδιος θα γίνω ουρανός;…».

Ουρανός είναι το όνομα της αυθεντικής κλίσης μας ως ανθρώπινα πλάσματα, ουρανός είναι η τελική αλήθεια για τη γη.

Ο Μέγας Αθανάσιος λέει πως ο Θεός έγινε άνθρωπος για να γίνει ο άνθρωπος θεός». Ο Θεός κατέβηκε στη γη για να μπορέσουμε εμείς να ανεβούμε στον ουρανό! Αυτό ακριβώς γιορτάζουμε την ημέρα της Αναλήψεως! Αυτή είναι η πηγή της λαμπρότητας και της άρρητης χαράς…

..Την υπέρ ημών πληρώσας οικονομίαν και τα επί γης ενώσας τοις ουρανίοις, ανελήφθης εν δόξη.
Χριστέ ο Θεός ημών, ουδαμόθεν χωριζόμενος, αλλά μένων αδιάστατος και βοών τοις αγαπώσι σε∙

Εγώ ειμί μεθ’ υμών και ουδείς καθ’ υμών.
Από το βιβλίο «π. Αλέξανδρος Σμέμαν: «π. Αλέξανδρος Σμέμαν, ΕΟΡΤΟΛΟΓΙΟ – Β΄», Μετάφραση από το Αγγλικό: Ιωσήφ Ροηλίδης, ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΑΚΡΙΤΑΣ

***

Ο άγιος Ισαάκ ο Σύρος λέει: «Η βασιλεία του Θεού εντός υμών εστιν» (Λουκ. 17, 21). Διατήρησε την εσωτερική σου ειρήνη με κάθε τίμημα. Ειρήνευε στην ψυχή σου• και ο ουρανός κι η γη θα ειρηνεύσουν μαζί σου. Μπες με λαχτάρα στο θησαυροφυλάκιο που βρίσκεται μέσα σου, και θα δεις εκεί τον ουρανό • γιατί υπάρχει μόνο μια είσοδος που οδηγεί και στα δύο αυτά. Η σκάλα πού οδηγεί στη Βασιλεία των Ουρανών είναι κρυμένη μέσα στην ψυχή σου. Φύγε από την αμαρτία, βυθίσου στον εαυτό σου και μέσα στην ψυχή σου θ’ ανακαλύψεις τα σκαλοπάτια απ’ όπου θα μπορέσεις να ανεβείς στη Βασιλεία των ουρανών. (αββά Ισαάκ του Σύρου Λόγος Λ΄: Περί ευχαριστίας Θεού) 

Ο υπέροχος Αββάς Υπερέχιος είπε: «Έχε τον νου σου στην Βασιλεία των ουρανών και θα την κερδίσεις».

Ο Σταυρός, η ταπείνωση είναι η σκάλα πού ανεβάζει στους ουρανούς ·

Η κ.Αθηνά Σιδέρη έλεγε για το άγιο Πορφύριο τον Καυσοκαλυβίτη: «Ο γέροντας, μιλούσε πάντα με δέος για την αγάπη του Θεού. Μου έλεγε το εξής: ότι θα εκπλαγούμε όταν βρεθούμε στην ουράνιο Βασιλεία.
Δεν θα μπορέσει ανθρώπινος νους, όλα τα μυαλά του κόσμου, να αποδώσουν το εύρος της αγάπης του Θεού. Είναι τόσο μεγάλη η αγάπη Του, που δεν μπορούμε να καταλάβουμε οι άνθρωποι την αξία αυτής της αγάπης. Και κάνουμε ένα τεράστιο λάθος. Ότι ζητούμε πάντα να γίνεται το θέλημά μας.
Ενώ ο ίδιος ο Κύριος στην Κυριακή προσευχή μάς λέει να ζητάμε να γίνει το θέλημά Του. Αυτό κρύβει το κατ’ ευδοκίαν θέλημα του Κυρίου μας.

***

«Τον νούν εις ουρανόν μεταθέντες»
π. Ζαχαρίας Ζάχαρου

«Ξένον τόκον ιδόντες, ξενωθώμεν του κόσμου, τον νούν εις ουρανόν μεταθέντες» [οίκος 14ος]. Θα γίνουμε ξένοι στη ματαιότητα του πονηρού αυτού κόσμου, μόνο όταν μεταθέσουμε τον νού μας στον ουρανό, γιατί «το πολίτευμα ημών εν ουρανοίς υπάρχει» [Φιλιπ. 3,20], εκεί όπου είναι ο Χριστός, εκεί όπου είναι κρυμμένη η ζωή μας.

Ο μέγας Παύλος λέει: «αδελφοί, όταν ο Χριστός φανερωθή, η ζωή ημών, τότε και υμείς συν Αυτώ φανερωθήσεσθαι εν δόξη» [Κολ. 3,4]. Με άλλα λόγια, τώρα πρέπει να κρύψουμε τη ζωή μας μέσα στον Χριστό. Με το σώμα μας, δηλαδή, να διάγουμε μέσα στον πρόσκαιρο αυτόν κόσμο, αλλά με τον νού μας να μεταφέρουμε όλη μας τη ζωή στον Ουρανό…

....Η καρδιά του ανθρώπου δεν πρέπει να χωρισθεί από τον Θεό ούτε με ένα μάταιο λογισμό.

Αυτό εργάσθηκαν στη ζωή τους οι Άγιοι με την καλλιέργεια της αδιάλειπτης νοεράς προσευχής. Με την ευχή βρήκαν τον πρακτικό τρόπο να ζούν συνέχεια στη ζωντανή Παρουσία του Θεού με όλο τους το είναι και να παραμένουν αχώριστοι από Αυτόν.

Με τη συνεχή και τη διηνεκή στροφή προς τον Ουρανό η καρδιά καθαρίζεται και βλέπει τον Θεό. «Μακάριοι οι καθαροί τη καρδία ότι αυτοί τον Θεόν όψονται» [Ματθ. 5,8]. Αλλά που βλέπουν τον Θεό; Όχι στις εικόνες, ούτε στη φύση και στις αστραπές, όχι στα σημεία και τέρατα των καιρών, αλλά κυρίως και εναργώς μέσα στην καρδιά τους. Όσο πιο διάφανη θα γίνεται η καρδιά, τόσο πιο ευδιάκριτη θα γίνεται η μορφή της εικόνας του Ιησού μέσα της. Διότι, όπως το καθαρό νερό και το λαμπρό κρύσταλλο αντανακλούν τον ήλιο, όμοια και η καρδιά του ανθρώπου ως καθαρός καθρέφτης αντανακλά την δόξα του μεγάλου Βασιλέως, τη μορφή του Χριστού.«Άνω σχώμεν τας καρδίας.
Έχομεν προς τον Κύριον»

Ο παπα-Γιώργης, ιερεύς σε κάποιο χωριό της πατρίδος μου, έλεγε κάποτε ότι τον κατέτρωγε η απορία πώς είναι άπειρος ο Θεός και πώς είναι άπειρος στα ιδιώματά Του, όπως: άπειρος στην σοφία Του, στην παντοδυναμία Του, στην πανταχού παρουσία Του, στην παγγνωσία Του, στην αγαθότητα Του, στην αγάπη Του… άπειρος!!! άπειρος!!! αυτή η στοχαστική και επίμονη απορία τον κατέτρωγε μέρα-νύχτα.
Σε μια γιορτή του αγίου Δημητρίου, τον κάλεσε ο ιερεύς του διπλανού χωρίου να συλλειτουργήσει μαζί του, για να λαμπρυνθεί “έτι περισσότερο” το πανηγύρι του Ναού. Πράγματι πήγε και προΐστατο της Θείας Λειτουργίας ως φιλοξενούμενος, αλλά και ως έχων τα πρεσβεία της χειροτονίας.

Άρχισε η Θεία Λειτουργία και ήλθε η ώρα της αγίας Αναφοράς με τις εκφωνήσεις: «Στώμεν καλώς…» του ιερέως και «Έλεον ειρήνης…» των ιεροψαλτών και ακολούθησε η τριαδική αναφορά: «Η Χάρις του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού…» και η απάντησης του λαού δια των ιεροψαλτών: «και μετά του πνεύματός σου…» και ευθύς αμέσως υψώνοντας τα χέρια του ο λειτουργός παπα-Γιώργης προς τον Παντοκράτορα του τρούλου του Ναού εκφώνησε το «Άνω σχώμεν τας καρδίας…» και τότε, σ’ αυτή την στάσι κοκάλωσε!

Μετά το «Έχομεν προς τον Κύριον ..» και βλέποντας ο συλλειτουργός του την “μαρμάρωσί” του, κατάλαβε ότι κάτι θα του συνέβη, όχι όμως κακό. Τον έπιασε απαλά και τον έβαλε μέσα στο Άγιο Βήμα κατεβάζοντας συγχρόνως και τα χέρια του κάτω αφήνοντάς τον, όπως μέσα του πληροφορήθηκε, στην έκστασή του και συνέχισε την Θεία Λειτουργία μόνος.

Στον Καθαγιασμό των Τιμίων Δώρων συνήλθε ο παπα-Γιώργης, επανήλθε στη θέση του και συνέχισε κανονικά μέχρι το τέλος την Θεία Λειτουργία. Στις επίμονες ερωτήσεις του συλλείτουργού του πατρός Ιωάννη, απαντούσε ότι “δεν θυμάται τίποτα”. Με αφορμή το βιβλίο «Εμπειρίες κατά την Θεία Λειτουργία», μου εξομολογήθηκε ο παπα-Γιώργης την δική του εμπειρία για πρώτη φορά, με την παράκληση να σεβασθώ την ανωνυμία του.

«Με το “Άνω σχώμεν τας καρδίας…” ένοιωσα και είδα με τα μάτια της ψυχής μου να αρπάζονται όλες οι καρδιές των εκκλησιαζόμενων χριστιανών μαζί με την δική μου και ως αστραπή να εισέρχονται σε μια απέραντη ανοιχτή ουράνια αγκαλιά του Θεού. Μα ήταν τόσο ανοιχτή αυτή η αγκαλιά του Θεού Πατρός, όσο όλοι οι ουρανοί των ουρανών μαζί και πιο πλατειά… και όσο ανήρχοντο κατά εκατομμύρια οι καρδιές των ορθοδόξων χριστιανών τόσο και πιο πολύ πλάταινε και άνοιγε αυτή η άπειρη σε άνοιγμα αγκαλιά του Θεού…και τότε ένοιωσα; βίωσα; κατάλαβα; δεν ξέρω. Ήρθε όμως στη ψυχή μου κάτι, που είχα ξεχάσει “και τούτο μόνον καταληπτόν ή ακαταληψία αυτού…” και δεν χόρταινα να το απολαμβάνω μέχρις ότου συνήλθα στον Καθαγιασμό των Τιμίων Δώρων. Αλήθεια! Ποιός ήμουν εγώ ο χωριάτης παπάς, που ο Θεός καταδέχτηκε να μου λύση την απορία της ψυχής μου; Από τότε φροντίζω, όσο μπορώ, γιατί είμαι αμαρτωλός, να μη βγω απ’ αυτή την ασύνορη αγκαλιά του Θεού Πατρός και να πεθάνω μέσα σε αυτήν!!!! Ο Θεός ας με συγχώρεση»!!!
Εμπειρίες κατά την Θεία Λειτουργία ,πρ. Στεφάνου Κ. Αναγνωστόπουλου. Αθήνα

Αυτός που ελπίζει στον Κύριο, είναι αφοσιωμένος ολοκληρωτικά σε Εκείνον και υψώνει την καρδιά του στον Αγαθό και Αθάνατο Θεό. Ζητά από Αυτόν το ύψιστο αγαθό και την Αθανασία στην Βασιλεία των Ουρανών και ο Θεός τον εισακούει. Μακάριος ο άνθρωπος, που ελπίζει στον Κύριο! Άγιος Νεκτάριος

***

Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης
«Ἁγία μου Ἀνάληψη…»-

Όσοι δίνουν τα πρωτεία στην εσωτερική τους μόρφωση, την μόρφωση της ψυχής, και χρησιμοποιούν και την εξωτερική μόρφωση για την εσωτερική, αυτοί γρήγορα μεταμορφώνονται πνευματικά. Εάν ασκούνται και πνευματικά, τότε βοηθούν πολύ κόσμο θετικά, γιατί βγάζουν τον κόσμο από το άγχος της κολάσεως και τον οδηγούν στην παραδεισένια αγαλλίαση. Μπορεί αυτοί οι άνθρωποι του Θεού πολλές φορές να έχουν λιγώτερα πτυχία, αλλά βοηθούν περισσότερο, γιατί έχουν πολλή Χάρη και όχι πολλά χαρτιά (πτυχία). Ο κό­σμος γέμισε από αμαρτία και χρειάζεται πολλή προσευχή και βίωμα. Τα πολλά γραφτά είναι χάρτινα νομίσματα και η αξία τους θα εξαρτηθή από το αντίκρυσμα. Επομένως θέλει δουλειά στο «μεταλλείο»της ψυχής.
Θυμάμαι, ήταν ένα γεροντάκι στην Μονή Εσφιγμένου τόσο απλό που και την Ανάληψη την νόμιζε για Αγία. Έκανε κομποσχοίνι και έλεγε: «Αγία του Θεού, πρέσβευε υπέρ ημών»! Κάποτε ένας αδελφός στο Γηροκομείο ήταν άρρωστος και δεν είχε τι να του δώση να φάη. Μια και δυό κατεβαίνει τις σκάλες, ανοίγει το παράθυρο που έβλεπε προς την θάλασσα, απλώνει τα χέρια στην θάλασσα και λέει: «Αγία μου Ανάληψη, δώσ’ μου ένα ψαράκι για τον αδελφό». Και αμέσως – ω του θαύματος! – ένα τόσο μεγάλο ψάρι ξεπηδάει από την θάλασσα μέσα στα χέρια του. Οι άλλοι που τον είδαν, έμειναν έκπληκτοι. Εκείνος τους κοιτούσε και χαμογελούσε, σαν να τους έλεγε: «Τι παράξενο βλέπετε;» Εμείς έχουμε γνώσεις, ξέρουμε πότε γιορτάζει ο ένας ο ʼγιος, πως μαρτύρησε ο άλλος, πότε έγινε η Ανάληψη και πού έγινε και πώς έγινε και όμως ούτε ένα τόσο δα ψαράκι δεν μπορούμε να έχουμε! Αυτά είναι τα παράξενα της πνευματικής ζωής, τα οποία η λογική όσων διανοουμένων έχουν μέσα τους τον εαυτό τους και όχι τον Θεό δεν τα συλλαμβάνει, γιατί έχουν την στείρα κοσμική γνώση με την κοσμική πνευματική αρρώστια και λείπει το Αγιο Πνεύμα.Προσδοκώντας τον Παράκλητο… ‘’εν προσευχή’’. Με το σώμα μας, δηλαδή, να διάγουμε μέσα στον πρόσκαιρο αυτόν κόσμο, αλλά με τον νού μας να μεταφέρουμε όλη μας τη ζωή στον Ουρανό… π. Ζαχαρίας Ζάχαρου
https://iconandlight.wordpress.com/2022/06/01/%cf%80%cf%81%ce%bf%cf%83%ce%b4%ce%bf%ce%ba%cf%8e%ce%bd%cf%84%ce%b1%cf%82-%cf%84%ce%bf%ce%bd-%cf%80%ce%b1%cf%81%ce%ac%ce%ba%ce%bb%ce%b7%cf%84%ce%bf-%ce%b5%ce%bd-%cf%80%cf%81%ce%bf/

O Αναληφθείς Χριστός, το σωτήριο χελιδόνι που μας οδηγεί στην Αιώνια Άνοιξη, ο Αετός, που άνοιξε τα φτερά Του και σου έδειξε το δρόμο… να επιθυμήσεις μ’ όλη σου την ψυχή ν’ ανεβείς εκεί όπου αναλήφθηκε ο Ίδιος. Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς
https://iconandlight.wordpress.com/2021/06/09/o-%ce%b1%ce%bd%ce%b1%ce%bb%ce%b7%cf%86%ce%b8%ce%b5%ce%af%cf%82-%cf%87%cf%81%ce%b9%cf%83%cf%84%cf%8c%cf%82-%cf%84%ce%bf-%cf%83%cf%89%cf%84%ce%ae%cf%81%ce%b9%ce%bf-%cf%87%ce%b5%ce%bb%ce%b9%ce%b4%cf%8c/

Ένας Ινδιάνος φύλαρχος Mohawk που έγινε Ορθόδοξος. Η δική μου επανάσταση βροντούσε γιατί ήταν αθόρυβη σαν του λαγού το πάτημα… Ο δρόμος μου προς την Ορθόδοξη Εκκλησία ήταν «κρυφό μονοπάτι».
https://iconandlight.wordpress.com/2018/11/16/%CE%AD%CE%BD%CE%B1%CF%82-%CE%B9%CE%BD%CE%B4%CE%B9%CE%AC%CE%BD%CE%BF%CF%82-%CF%86%CF%8D%CE%BB%CE%B1%CF%81%CF%87%CE%BF%CF%82-mohawk-%CF%80%CE%BF%CF%85-%CE%AD%CE%B3%CE%B9%CE%BD%CE%B5-%CE%BF%CF%81%CE%B8/

Ἀπολυτίκιον.
Ἦχος δ´.

Ἀνελήφθης ἐν δόξῃ, Χριστὲ ὁ Θεὸς ἡμῶν, χαροποιήσας τοὺς Μαθητάς, τῇ ἐπαγγελίᾳ τοῦ ἁγίου Πνεύματος· βεβαιωθέντων αὐτῶν διὰ τῆς εὐλογίας, ὅτι σὺ εἶ ὁ Υἱὸς τοῦ Θεοῦ, ὁ λυτρωτὴς τοῦ κόσμου.

Ὁ Οἶκος.

Τὰ τῆς γῆς ἐπὶ τῆς γῆς καταλιπόντες, τὰ τῆς τέφρας τῷ χοῒ παραχωροῦντες, δεῦτε ἀνανήψωμεν, καὶ εἰς ὕψος ἐπάρωμεν, ὄμματα καὶ νοήματα· πετάσωμεν τὰς ὄψεις ὁμοῦ καὶ τὰς αἰσθήσεις, ἐπὶ τὰς οὐρανίους πύλας οἱ θνητοί· νομίσωμεν εἶναι τοῦ Ἐλαιῶνος εἰς ὄρος, καὶ ἀτενίζειν τῷ λυτρουμένῳ ἐπὶ νεφέλης ἐποχουμένῳ· ἐκεῖθεν γὰρ ὁ Κύριος εἰς οὐρανοὺς ἀνέδραμεν· ἐκεῖ καὶ ὁ φιλόδωρος τὰς δωρεὰς διένειμε τοῖς Ἀποστόλοις αὑτοῦ, καλέσας ὡς Πατήρ, καὶ στηρίξας αὐτούς· ὁδηγήσας ὡς υἱούς, καὶ λέξας πρὸς αὐτούς· Οὐ χωρίζομαι ὑμῶν. Ἐγώ εἰμι μεθ’ ὑμῶν, καὶ οὐδεὶς καθ’ ὑμῶν.

Δόξα· καὶ νῦν.
Ἦχος πλ. βʹ.

Τῶν κόλπων τῶν πατρικῶν μὴ χωρισθείς, γλυκύτατε Ἰησοῦ, καὶ τοῖς ἐπὶ γῆς ὡς ἄνθρωπος, συναναστραφείς, σήμερον ἀπʼ ὄρους τῶν Ἐλαιῶν ἀνελήφθης ἐν δόξῃ· καὶ τὴν πεσοῦσαν φύσιν ἡμῶν συμπαθῶς ἀνυψώσας, τῷ Πατρὶ συνεκάθισας. Ὅθεν αἱ οὐράνιαι τῶν Ἀσωμάτων τάξεις, τὸ θαῦμα ἐκπληττόμεναι, ἐξίσταντο θάμβει· καὶ τρόμῳ συνεχόμεναι, τὴν σὴν φιλανθρωπίαν ἐμεγάλυνον. Μεθʼ ὧν καὶ ἡμεῖς οἱ ἐπὶ γῆς, τὴν πρὸς ἡμᾶς σου συγκατάβασιν, καὶ τὴν ἀφʼ ἡμῶν Ἀνάληψιν δοξολογοῦντες, ἱκετεύομεν λέγοντες· Ὁ τοὺς Μαθητὰς καὶ τὴν τεκοῦσάν σε Θεοτόκον, χαρᾶς ἀπείρου πλήσας ἐν τῇ σῇ Ἀναλήψει, καὶ ἡμᾶς ἀξίωσον, τῶν ἐκλεκτῶν σου τῆς χαρᾶς, εὐχαῖς αὐτῶν, διὰ τὸ μέγα σου ἔλεος.

Ἰδιόμελον. Ἦχος αʹ.

Ἀνελθὼν εἰς οὐρανούς, ὅθεν καὶ κατῆλθες, μὴ ἐάσης ἡμᾶς ὀρφανοὺς Κύριε· ἐλθέτω σου τὸ Πνεῦμα, φέρον εἰρήνην τῷ κόσμῳ· δεῖξον τοῖς υἱοῖς τῶν ἀνθρώπων, ἔργα δυνάμεώς σου, Κύριε φιλάνθρωπε.

Ἰδιόμελον. Ἦχος πλ. βʹ.

Αἰνεῖτε τὸν Κύριον, πάντα τὰ ἔθνη, ἐπαινέσατε αὐτόν, πάντες οἱ λαοί.

Κύριε, οἱ Ἀπόστολοι ὡς εἶδόν σε, ἐν νεφέλαις ἐπαιρόμενον, ὀδυρμοῖς δακρύων, ζωοδότα Χριστέ, κατηφείας πληρούμενοι, θρηνοῦντες ἔλεγον· Δέσποτα, μὴ ἐάσῃς ἡμᾶς ὀρφανούς, οὓς διʼ οἶκτον ἠγάπησας δούλους σου, ὡς εὔσπλαγχνος· ἀλλʼ ἀπόστειλον, ὡς ὑπέσχου ἡμῖν, τὸ πανάγιόν σου Πνεῦμα, φωταγωγοῦν τὰς ψυχὰς ἡμῶν.

Ὁ ἀναληφθεὶς ἐν δόξῃ, Χριστὲ ὁ Θεὸς ἡμῶν, καὶ συνδοξάσας τὴν ἐκπεπτωκυΐαν καὶ παρεω‐ σμένην φύσιν ἡμῶν, ἐλέησον καὶ σῶσον ἡμᾶς. Ἀμήν.

O Lord, ascended into heaven, illumine our mind with Your understanding that we may more easily adopt Your unfathomable love toward mankind and weep–weep from sorrow because of our hardened hearts and because of our darkened and malicious minds and weep because of joy, because of Your love toward us, who are darkened and embittered. St. Nicholai Velimirovich

Synaxarion From the Menaion.
On May 25 we commemorate the Third Finding of the Precious Head of the holy and glorious Prophet, Forerunner, John the Baptist.
On this day the holy Martyr Celestine died after his heels were pierced with iron spikes.
Our devout Father Olbian reposed in peace.
Our Father among the Saints Dionysius the Confessor, Bishop of Milan.
Our Father among the Saints Zenobius, Bishop of Florence
On this day the Our devout Father Therapont of Cyprus, Hieromartyr (300-305)
On this day the Saint Thekla of Pereyaslavl, nun, (mother of St. Daniel, Abbot of Pereyaslavl-Zalesski +1540) (16th century)
Saint Innocent of Cherson and Taurica (1857)
Commemoration of the Reunion of 3,000,000 Uniates with the Orthodox Church at Vilnius in 1831
The Saints of Volhynia: Yaropolk, Prince of Vladimir; Stephen, Bishop of Vladimir; Macarius of Kanev; Igor, Grand Duke of Chernigov and Kiev; and Juliana, Princess of Olshansk, whose Synaxis we celebrate.
Repose of recluse George of Zadonsk (1836)
Repose of righteous Vladimir Natawe (1927-2000), An Orthodoxy Indian Chief of the Native American Mohawk

On this day, Thursday of the sixth week of Pascha, we celebrate the Ascension of our Lord, God and Savior Jesus Christ.

Verse: Thou didst sit at the right hand of the Father O Word
Granting unto thine initiates a most steadfast faith

O Master, leave not as orphans, But as Thou didst promise, * send us Thine All-holy Spirit…

Ascension (6th Thursday after Pascha)
St. Nicholai Velimirovich

How the Lord, blessing His disciples, was raised above the earth and borne to heaven and how the disciples watched Him as He ascended until a cloud hid Him from their sight.
How all the gravitational forces on earth were unable to keep the body of the Lord from ascending.
How, by His Ascension, the Lord showed Himself to be above the laws of nature.
How two angels appeared to the disciples while they were still gazing after the ascended Lord and how the angels proclaimed that the Lord would come again in the same manner as the disciples saw Him ascending into heaven.
How the disciples worshiped Him and how they returned to Jerusalem with great joy.
How He began His saving work on earth as an ordinary humble worker.
How He completed His saving work by His miraculous and glorious Ascension into heaven.
How, by His Ascension, He manifested His Divine Nature and His Divine Might.
How, by His Ascension into heaven, He reveals to man that there exists a better, loftier world and life: a heavenly world and heavenly life.
How, by His Ascension, He signified the triumphant completion of His entire work on earth in the course of some thirty-three years.
How, by His Ascension, He teaches us that we should direct all of our aspirations toward heaven and not toward earth.
How he first resurrected bodily and then ascended bodily.
How after death the souls of righteous men first ascend into heaven while the body awaits the general resurrection, general transfiguration and general ascension.
St. Nikolai Velimirovic, The Prologue of Ohrid – Volume One

***

Homily:
About the incomparable love of Christ
by Saint Nikolai Velimirovič

“And to know the love of Christ that surpasses knowledge” (Ephesians 3:19).

“The love of Christ that surpasses knowledge!” Surpasses, not the knowledge of God, but surpasses the knowledge of man, darkened and embittered by sin. God’s knowledge is equal to God’s love and neither surpasses the other. But man’s knowledge, alienated from God, does not comprehend God’s love at all, shown through the Lord Jesus Christ. God understands man but man does not understand God. God attempted, by reason, to enable man to understand through nature and through the Old Revelation, through the Law and the prophets, but man did not want to submit to that knowledge. Then, God attempted to overcome men through love and through this love to draw them to Himself. From that [love] comes the Incarnation of the Son of God, from that [love] thence is His sacrifice and His suffering to the death. Such inexpressible love of God, beyond words and knowledge, have captured and returned many to God, i.e., made them to understand; gave them a new knowledge, pure and bright. But, it confused many of them, again, for it did not agree with their darkened and embittered understanding.

“And to know,” says the apostle. How can we brethren, know that which is beyond knowing and beyond understanding? In no other way than by a change of mind, awakening and sharpening of the mind, illumination and elevation of the mind: in brief, the acquiring of a new mind, which would have the capability to understand the love of Christ which is beyond the present sinful mind of men.

O the depth of God’s wisdom and knowledge! Whoever even approaches just a little closer to You that one feels that You are, at the same time, the depth of the love of God.

O Lord, ascended into heaven, illumine our mind with Your understanding that we may more easily adopt Your unfathomable love toward mankind and weep–weep from sorrow because of our hardened hearts and because of our darkened and malicious minds and weep because of joy, because of Your love toward us, who are darkened and embittered.

To Thee be glory and praise forever. Amen.
The Prologue from Ohrid: Lives of Saints by Saint Nikolai Velimirovič
http://prologue.orthodox.cn/April29.htmOur Ascended Lord, The Saving Swallow Who Opened the Way to the Eternal Spring. by St. Nicholai Velimirovich
https://iconandlight.wordpress.com/2021/06/09/our-ascended-lord-the-saving-swallow-who-opened-the-way-to-the-eternal-spring-by-st-nicholai-velimirovich/

He who bears heaven within his soul will ascend to heaven. St. Nicholai Velimirovich
https://iconandlight.wordpress.com/2016/03/05/he-who-bears-heaven-within-his-soul-will-ascend-to-heaven-st-nicholai-velimirovich/

The feast of the Ascension is the celebration of heaven now opened to human beings, heaven as the new and eternal home, heaven as our true homeland. Fr Alexander Schmemann
https://iconandlight.wordpress.com/2019/06/05/the-feast-of-the-ascension-is-the-celebration-of-heaven-now-opened-to-human-beings-heaven-as-the-new-and-eternal-home-heaven-as-our-true-homeland-fr-alexander-schmemann/

The Ascension of our Jesus Christ, the Lord took our human nature with Him into the Mystery of the Trinity. Metropolitan Anthony of Sourozh
https://iconandlight.wordpress.com/2018/05/16/the-ascension-of-our-jesus-christ-the-lord-took-our-human-nature-with-him-into-the-mystery-of-the-trinity-metropolitan-anthony-of-sourozh/

My revolution was still thundering, because it was muted, like the tread of a rabbit… My path to the Orthodox Church was a “secret path”. Vladimir Natawe, Chief of the Native American Mohawk
https://iconandlight.wordpress.com/2021/05/24/my-revolution-was-still-thundering-because-it-was-muted-like-the-tread-of-a-rabbit-my-path-to-the-orthodox-church-was-a-secret-path-vladimir-natawe-chief-of-the-native-a/

Scripture readings for the Feast are the following: At Vespers: Isaiah 2:2-3, 62:10-63:9; Zechariah 14:1,4,8-11.
At the Orthros (Matins) Mark 16:9-20;
At the Divine Liturgy: Acts 1:1-12; Luke 24:36-53.

Apolytikion of Holy Ascension in the Fourth Tone

O Christ our God, You ascended in Glory and gladdened Your disciples by the promise of the Holy Spirit. Your blessing assured them that You are the Son of God, the Redeemer of the world.

Troparion of Holy Ascension, Tone IV:

Thou hast ascended in glory, O Christ our God, * having gladdened Thy disciples with the promise of the Holy Spirit; * and they were assured by the blessing * that Thou art the Son of God, ** the Redeemer of the world. (Thrice)

Oikos

Leaving things of earth upon the earth; consigning things of ash unto the mound; come, let us rouse ourselves, lift up eyes and thoughts, and to the heights ascend. Let our faces and our senses, mortals, likewise look to heaven’s gates. Imagine us upon the mount called Olivet to gaze upon the Redeemer riding on a cloud. From there, the Lord went straightaway to the heavens. There, the Liberal One distributes gifts to His Apostles: as a father calling them, confirming them; directing them as sons; saying to them, “I do not part from you. I am with you, and there is, therefore, none against you.

Glory to the Father, and to the Son, and to the Holy Spirit; now and ever, and unto ages of ages. Amen.
Tone 6

Not parted from the Father’s bosom, O sweetest Jesus, and having lived among those on earth as man, today You have been taken up in glory from the Mount of Olives, and exalting in Your compassion our fallen nature, You have seated it with the Father. Therefore the heavenly ranks of the Bodiless Powers were amazed at the wonder, and beside themselves with fear; and seized with trembling, they magnified Your love for mankind. With them, we on earth also give glory for Your condescension to us and Your Ascension from us; and we supplicate You, saying: “At Your Ascension You filled with boundless joy the Disciples and the Theotokos who bore You; by their prayers make us also worthy of the joy of Your elect through Your great mercy!”

Idiomelon. Mode 1.

Now that You have ascended to heaven, from where You descended, please do not leave us orphans, O Lord. May Your Spirit come and bring peace to the world. Show the sons of men Your mighty works, O Lord who love humanity.

Η παγκοσμιοποίηση είναι η κατάρα των καιρών μας. Πόσο ελεεινός είναι ο Ευρωπαίος άνθρωπος όταν εκστρατεύει κατά του Ουρανού..! Ίσως σου φανεί σκληρός αυτός ο λόγος. Αλλά εγώ πνίγομαι αληθινά μέχρι φρίκης από την εικόνα της επικαιρότητάς μας. Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς – Άγιος Σωφρόνιος του Έσσεξ

Χριστὸς Ἀνέστη! Ἀληθῶς Ἀνέστη!
Christ is Risen! Truly He is Risen!
Христос Воскрес! Воистину Воскрес!
ქრისტეაღსდგა! ჭეშმარიტადაღსდგა!

Συναξάριον Τοῦ Μηναίου.
Τῇ ΚΔʹ (24η) τοῦ μηνὸς Μαΐου μνήμη τοῦ ὁσίου πατρός ἠμῶν Συμεών, τοῦ ἐν τῷ Θαυμαστῷ Ὄρει (592).
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ μνήμη τῶν ἁγίων μαρτύρων Μελετίου τοῦ σταρτηλάτου καὶ τῶν σὺν αὐτῷ Ἰωἀννου, Στεφάνου, Σεραπίωνος τοῦ Αἰγυπτίου, Καλλινίκου τοῦ μάγου, Κοιμήτων καὶ Τριβούνων δώδεκα, γυναικῶν τριῶν, Μαρκιανῆς, Παλλαδίας καὶ Σωσάννης, νηπίων δύο, Κυριακοῦ καὶ Χριστιανοῦ, καὶ τῶν σὺν αὐτοῖς μαρτυρησάντων χιλιάδων ἕνδεκα καὶ διακοσίων ὀκτώ. Τελεῖται δὲ ἡ σύναξις πάντων τούτων εἰς τὸν ναὸν τοῦ Ἁγίου Μάρτυρος Πλάτωνος, τὸν εὑρισκόμενος εἰς τὰ προαύλια τὰ ὀνομαζόμενα τοῦ Δομνίου (138-161).
Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τοῦ ἐν ἁγίοις πατρός ἠμῶν ᾿Ελπιδίου, ἐπισκόπου ᾿Αμβέρσας (5ος αιων).
Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τοῦ ὁσίου πατρός ἠμῶν Βικεντίου τῶν Λερίνων (445).
Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τοῦ ὁσίου πατρός ἠμῶν Κυριακοῦ τοῦ ἐξ Εὐρύχου τῆς Κύπρου.
Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τοῦ ὁσιομάρτυρος Νικήτα τοῦ Στυλίτου τοῦ ἐκ Περεγιασλάβλ τῆς Ῥωσίας (1186).
Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τοῦ ἐν ἁγίοις πατρός ἠμῶν Γρηγορίου ἀρχιεπισκόπου Νόβγκοροντ τῆς Ῥωσίας (1193).
Ἀνακομιδὴ τῶν λειψάνων (περίπου 1067) τοῦ ὁσίου Γεωργίου τοῦ Ἴβηρος (1065), συγγενοῦς τοῦ Ὁσίου Εὐθυμίου τοῦ νέου, κτίτωρος τῆς ἐν τῷ Ἄθῳ Μονῆς τῶν Ἰβήρων (1028)
Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τῶν ἐγκαινίων τοῦ ναοῦ τῆς ῾Υπεραγίας Δεσποίνης ἠμῶν Θεοτόκου, ἐν Κάρραις τῆς Συρίας.
Τῇ αὐτῇ μέρᾳ τὴν σύναξιν ἑορτάζομεν πάντων τῶν στρατιωτικῶν ῾Αγίων.

Στίχοι
Θαυμαστὸν ᾤκει πρὶν Συμεὼν γῆς ὄρος,
Πόλου δὲ πανθαύμαστον οἰκεῖ νῦν ὄρος.
Εἰκάδι ἔνθα νόες Συμεὼν μόλεν ἀμφὶ τετάρτῃ.
Στίχοι
Αἱμάτων χύσει ὑπογράψαντες πίστιν,
ἐστέφθητε δόξῃ, Χριστοῦ στρατιῶται.Η βασιλεία του Χριστού ζει!
π. Αλέξανδρος Σμέμαν

Ζούμε σ’ ένα κόσμο, κάτω από κυβερνήσεις που έχουν απαρνηθεί το Θεό και ασχολούνται μόνο με τον εαυτό τους, φυλάγοντας ζηλότυπα την εξουσία, τη δύναμη και τις νίκες τους.
Δεν υπάρχει σχεδόν κανένας τόπος σ’ αυτόν τον κόσμο για τη αγάπη του Θεού, το φως και τη χαρά του Θεού.
Η βασιλεία όμως που έλαμψε τόσο φωτεινά εκείνη την ημέρα στα Ιεροσόλυμα δεν πέθανε, δεν αφανίστηκε, δεν εξαφανίστηκε από προσώπου της γης. Λέμε στο Θεό: είσαι ο μόνος Κύριος, είσαι ο μόνος μας Βασιλιάς· γνωρίζουμε και πιστεύουμε και βεβαιώνουμε πως αυτή η βασιλεία της αγάπης Σου θα νικήσει την αμαρτία, το κακό και το θάνατο.

Κανείς δεν μπορεί να μας αφαιρέσει τη χαρά αυτής της πίστης, ακόμη κι όταν οι άλλοι κατευθύνουν κάθε ελπίδα τους στη δύναμη και τη βία, ακόμη κι όταν πιστεύουν μόνο στις σφαίρες, στις φυλακές, στον τρόμο και στα βασανιστήρια. Όχι, αυτή η βασιλεία της βίας, του κακού και του ψεύδους δε θα σταθεί. Θα καταρρεύσει, όπως κάθε προηγούμενη βασιλεία κατέρρευσε, όπως εξαφανίστηκε κάθε πρώην τύραννος. Αλλά το Βασίλειό Σου, Κύριε, θα παραμείνει. Και ο καιρός θα έρθει όταν με την αγάπη Σου θα σκουπίσεις κάθε δάκρυ από τα μάτια μας, θα διαλύσεις κάθε λύπη με τη χαρά Σου, και θα γεμίσεις τον κόσμο που Εσύ δημιούργησες με το φως της αθανασίας.

***Το αίμα των μαρτύρων είναι ο σπόρος του Χριστιανισμού
Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς

Σε μια από τις καταγραφές των μαρτυρίων των Χριστιανών, επί βασιλείας του Πέρση αυτοκράτορα Σαβωρίου, αναφέρεται: «Τα ξίφη στομώθηκαν, οι ξιφοφόροι έπεσαν και οι ξιφοποιοί κουράστηκαν, αλλά ο Σταυρός υψώθηκε ακόμα πιο ψηλά και άστραφτε από το αίμα των μαρτύρων του Χριστού».
Πόσες και πόσες φορές οι διώκτες των χριστιανών νόμισαν αυτάρεσκα ότι τελείωσαν για πάντα τον Χριστιανισμό; Η ζωή τους τελείωσε, αλλά η Χριστιανικη Πίστη πάντα αναγεννάται και ανθίζει εκ νέου.
Ωστόσο, ακόμη και πέρα από αυτήν την εμπειρία, ορισμένοι σύγχρονοί μας πιστεύουν ότι η Χριστιανική Πίστη μπορεί να ξεριζωθεί με τη βία. Όμως, δεν μας λένε με ποιο τρόπο. Ξεχνούν ότι όλα τα μέσα έχουν δοκιμαστεί και όλα έχουν αποτύχει. Εύλογα ο Τερτυλλιανός φώναζε στους ειδωλολάτρες: «Μάταια χύνετε το αίμα μας. Γιατί το αίμα των μαρτύρων είναι ο σπόρος του Χριστιανισμού».
http://prologue.orthodox.cn/April18.htm

***

Πως να διάγωμεν εις την σύγχρονον αποστασίαν;
Άγιος Σωφρόνιος του Έσσεξ

Τείνουν να χαρακτηρίσουν μερικοί την εποχή μας σαν μετά-Χριστιανική. Εγώ δε προσωπικά, στα όρια των γνώσεών μου περί της ιστορίας του κόσμου και του Χριστιανισμού, έχω πεισθεί ότι ο Χριστιανισμός στις αυθεντικές του διαστάσεις ουδέποτε μέχρι τώρα έγινε δεκτός από τη μεγάλη μάζα, ως όφειλε. Κράτη είχαν την αξίωση να ονομάζονται «χριστιανικά», και οι λαοί αυτών έφεραν προσωπείο ευσεβείας, όμως «την δύναμιν αυτής ηρνούντο». Έζησαν και ζουν εθνικώς. Όσον και αν φαίνεται παράδοξο, ακριβώς οι χριστιανικές αυτές χώρες κρατούν επί αιώνες το μέγιστο μέρος της οικουμένης στα σιδηρά δεσμά της δουλείας· κατά τους τελευταίους δε χρόνους έχουν περικαλύψει τον κόσμο με σκοτεινό νέφος αναμονής του αποκαλυπτικού πυρός: Στην παρούσα κρίση του Χριστιανισμού μέσα στις λαϊκές μάζες, είναι τελείως δικαιολογημένο να διακρίνουν αυτές την εξέγερση της φυσικής συνείδησης εναντίον εκείνων των διαστροφών, στις οποίες υποβλήθηκε η Ευαγγελική διδαχή κατά την ιστορική της πορεία.

Η απελπισία είναι η απώλεια της συνειδήσεως ότι ο Θεός θέλει να μας δώσει την αιώνια ζωή. Ο κόσμος ζει στην απελπισία. Οι άνθρωποι έχουν καταδικάσει οι ίδιοι τον εαυτό τους στο θάνατο. Πρέπει να παλέψουμε σώμα προς σώμα με την ακηδία.

Οι άνθρωποι του αιώνα μας συχνά, παρά την θέλησή τους, γίνονται ηθικοί συνεργοί ατελευτήτων τοπικών ή και παγκοσμίων ακόμη αδελφοκτονιών.
Ως τέτοιοι, αμετανόητοι ηθικοί συνεργοί, στερούνται αυτοί, κατά φυσικό τρόπο, την χάρη του Αγίου Πνεύματος και δεν μπορούν πλέον να πιστεύσουν στην αθανασία τους δια της αναστάσεως. Στα αλήθεια, ούτε καν την επιθυμούν.
Ακριβώς σε αυτήν την αυτοκαταδίκη σε πλήρη μετά θάνατον εκμηδένιση έγκειται η πνευματική ουσία της απογνώσεως.»

Η σοφία του κόσμου αυτού, δεν μπορεί να σώσει τον κόσμο… Τα κοινοβούλια, οι κυβερνήσεις, οι πολυσύνθετοι οργανισμοί των πιο αναπτυγμένων – συγχρόνων κρατών της γης, είναι ανίσχυροι, η ανθρωπότητα πάσχει χωρίς τέλος…
Η μόνη διέξοδος είναι να βρούμε μέσα μας τη σοφία, την λύση, να μη ζούμε σύμφωνα με τις ιδέες αυτού του κόσμου, αλλά να ακολουθήσουμε Τον Χριστό…

Τί συμφορά να ζούμε σε παρόμοιες μεταβατικές εποχές! Πολλά εκατομμύρια ανθρώπων υποφέρουν σε όλη τους τη ζωή. Όλη η ιστορία της ανθρωπότητας είναι εφιαλτική με αδιάκοπους αδελφοκτόνους πολέμους. Και μέχρι σήμερα -συγχωρήστε με για την έκφραση- η ανθρωπότητα παραμένει, όπως και προηγουμένως, άγρια και αιμοδιψής, βίαια και εγκληματική. Τα άγια λόγια, «οι πραείς κληρονομήσουσι την γην», αναμφίβολα θα πραγματοποιηθούν σε κάποια απροσδιόριστη ακόμη στιγμή, αλλά για την ώρα τρόμος και φρίκη. Η φρίκη αυτή αυξήθηκε στην εποχή μας, γιατί σε κάθε στιγμή ολόκληρη η Γη γνωρίζει λίγο πολύ όλα τα γεγονότα που είναι στη συντριπτική τους πλειοψηφία εγκληματικά και ζοφώδη.

Ίσως σου φανεί σκληρός αυτός ο λόγος. Αλλά εγώ πνίγομαι αληθινά μέχρι φρίκης από την εικόνα της επικαιρότητάς μας, δηλαδή από τους ατέλειωτους φοβερούς εκβιασμούς, τους φόνους, που είναι αδύνατο να δεις ακόμη και στον κόσμο των άγριων θηρίων. Και αυτό είναι άραγε ο Άνθρωπος, η κορωνίδα της δημιουργίας; Γέρασα πια, αλλά δεν βλέπω να γίνεται η ανθρωπότητα έστω και λίγο πιο “ανθρώπινη”.

Κατά την σημερινήν εποχήν ο κόσμος αποστρέφεται τον Χριστόν. Και τούτο είναι το θλιβερώτερον το τραγικώτερον, το φοβερώτερον γεγονός της εποχής μας. Να χάσωμεν, δηλαδή, τον Χριστόν δια δευτέραν φοράν, όπως τον έχασε και ο Αδάμ εις τον Παράδεισον. Πώς είναι δυνατόν;
Πρέπει να υποφέρωμεν τας μικράς θλίψεις της καθημερινής μας ζωής και να μη πέσωμεν εις την οργήν, εις το μίσος ή ο,τιδήποτε παρόμοιον, και έτσι θα ημπορούμεν να βλέπωμεν τον πόνο του ανθρώπου και όχι την κακήν αυτού πλευρά. Μια τέτοια στάσις χαρακτηρίζει τη ζωή ενός αληθώς μεγάλου ανθρώπου, η οποία μας υπερβαίνει και περί της οποίας δεν δυνάμεθα ακόμη να ομιλήσωμεν. Αλλ΄ όμως τούτο αρχίζει από εκεί όπου καταλήγω, σχεδόν, εις την κάθε σύναξίν μας. Ακόμη και εις τας μικροτέρας λεπτομερείας της ζωής, να παραμένετε εν πνεύματι εκεί, όπου ευρίσκεται ο Κύριος, πέραν του “καταπετάσματος” της ογδόης ημέρας. Παραμένετε εκεί εν πνεύματι, αλλά σωματικώς να συνηθίζεται να ζείτε εις τας συγκεκριμένας περιστάσεις της ζωής σας. Το πνεύμα του ανθρώπου ευρίσκεται εις τας περιστάσεις αυτάς δια να μάθει να διακρίνει μέσα εις αυτά το Ον. Συχνά ο Κύριος συμπεριφέρεται μαζί μας, ωσάν να μην αντιλαμβάνεται την αδυναμίαν μας. Δεν θα ήτο υποφερτός ο κόσμος αυτός αν ο Χριστός δεν ήτο Θεός. Αλλ΄ εφ΄ όσον είναι Θεός, τα πάντα είναι κατορθωτά. Και ας είπωμεν εις τον Πατέραν αυτόν – διότι είναι Πατήρ ημών – εις όλας τα θλίψεις μας. “Δόξα σοι, Ύψιστε Θεέ, δόξα σοι εις τους αιώνας των αιώνων”.
(Απόσπασμα μετάφρασης απομαγνητοφωνημένης ομιλίας, που έγινε στα Ρωσικά στον Ιερό ναό του Αγίου Σιλουανού της Ι.Μ. του Τ. Προδρόμου Έσσεξ την 1/2/1993).
Πηγή: “ΠΡΩΤΑΤΟΝ”, Ιανουάριος-Φεβρουάριος 1994, αριθ. 45, σελ. 215 κ.ε.

***Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς

Ο πολιτισμός δεν θεραπεύει μήτε και μειώνει την ωμότητα και τον εγωισμό των ανθρώπων, ενώ συχνά τα αυξάνει.
Στη Δύση κυριαρχεί η ταραχή. Η αιτία της ταραχής στη Δύση είναι που γύρισαν την πλάτη τους στον Θεό και έστρεψαν το πρόσωπό τους προς τον Σατανά.
Πάντα η ίδια αιτία, η έκπτωση δηλαδή από τον Θεό και η συμπόρευση με τον σατανά.
Ο Θεός προειδοποιεί σοβαρά και πατρικά, ενώ ο σατανάς προβάλλει ψεύτικες εικόνες, προσελκύοντας κοντά του τους άφρονες και ελαφρόμυαλους. Με τα φαρμακερά του γλυκίσματα ψαρεύει και έλκει τους ηδυπαθείς και κοντόφθαλμους.

Η δυτική επιστήμη είναι το ατσάλινο χτένι στα χέρια του αντιχρίστου, ένα χτένι που ξύνει παλιές πληγές και ανοίγει καινούριες…
Και, πραγματικά, ο άρχοντας του Άδου, με τη συνδρομή της ψευδο-επιστήμης, γέννησε στη Δύση μια ταραχή ανήκουστη στην ανθρώπινη ιστορία. Με την ταραχή είναι εξέλιξη, πολιτισμός, πρόοδος, η ταραχή είναι ζωή!

Η Δύση σταμάτησε να παράγει Αγίους και σοφούς. Αυτό χρονολογείται από τότε που οι Πάπες σταμάτησαν να είναι Άγιοι και σοφοί και έγιναν Πολιτικοί και διπλωμάτες. Ο δυτικός άνθρωπος δεν σκέφτεται ποτέ τον θάνατο, δεν έχει χρόνο να σκεφτεί τον θάνατο. Σκέφτεται μονάχα την υποταγή και την εκμετάλλευση. Την εκμετάλλευση γης και αέρα, πυρός και ύδατος, φυτών και ζώων, γειτονικών Λαών και Κρατών. Ανακάλυψε το σύνθημα της επιστήμης και του Πολιτισμού του: υποτάξτε και εκμεταλλευτείτε. Η παγκοσμιοποίηση είναι η κατάρα των καιρών μας. Ποιό το όφελος από το ότι η Ευρώπη, η Αμερική και όλες οι Ήπειροι τρέχουν να κατακτήσουν τον κόσμο, το σύμπαν, τη Σελήνη, τον Άρη και τ’ αστέρια; Τι θα ωφελήσει τον άνθρωπο αν αποκτήσει τον κόσμο όλο και βλάψει την ψυχή του, αν χάσει την ψυχή του; Από ποιόν θέλετε, ω άνθρωποι, να κατακτήσετε τη Σελήνη; Από ποιόν να πάρετε τα άστρα; Από τον Κύριο, ο Οποίος τα έχει σπείρει σαν άλλα άνθη στην ατέλειωτη απεραντοσύνη; Πόσο ελεεινός είναι ο Ευρωπαίος άνθρωπος όταν εκστρατεύει κατά του Ουρανού, σαν να πρόκειται για τον εχθρό του!
( Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς – 5 Μαρτίου 1956 -Από το βιβλίο: Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς, Αγιοπνευματικές διδαχές για τον Θεό και τους ανθρώπους. Εκδόσεις “Ορθόδοξος Κυψέλη” 2017, σελ. 105, 106.)

«Μη πτυρόμενοι εν μηδενί υπό των αντικειμένων,», μας διδάσκει ο απόστολος αφού, λέει, «ήτις αυτοίς μεν εστίν ένδειξις απώλειας, υμίν δε σωτηρίας, και τούτο από Θεού» (Φιλ. 1,28). Ο Κύριος πού βλέπει τα πάντα, βλέπει κι εσένα και τους αντιπάλους σου ασταμάτητα, από το πρωί έως το βράδυ και από το βράδυ έως το πρωί. Να σκέπτεσαι τον Κύριο και δεν θα φοβάσαι.

Ένας θαρραλέος νεαρός μου έγραφε πώς παλεύει για την ψυχή του. «Όταν σκέπτομαι», λέει, «τον Θεό δίπλα μου, ούτε καν φοβάμαι τον αντίπαλο· όμως μόλις η σκέψη μου για την εγγύτητα του Θεού απομακρυνθεί από μένα, με καταλαμβάνει ο φόβος». Και το πρόβατο αισθάνεται θαρραλέο δίπλα στον ποιμένα του. Πλησίασε κι εσύ δίπλα στον καλό Ποιμένα. τον Χριστό. Να προσεύχεσαι σ’ Αυτόν, να μην σε εγκαταλείψει. Και να προσεύχεσαι σ’ Αυτόν, να ανοίξει τα μάτια και την καρδιά στους αντιπάλους της πίστης, για να μπορέσουν να δουν, ότι αυτοί δεν είναι αντίπαλοι κανενός παρά μόνο του εαυτού τους. Για να μπορέσουν να δουν μόνο τη σωτηρία τους.

Γέροντας Κλεόπας Ηλίε

…Όταν προ ολίγων ετών οι άνθρωποι ήσαν ταραγμένοι ότι ο Αντίχριστος έρχεται, ότι θα έλθουν πόλεμοι και άλλα παρόμοια ο π. Κλεόπας τους έλεγε με δυνατή φωνή:
«Ο Πατήρ είναι στο τιμόνι!»
Πάρτε και διαβάστε τους στίχους 10 -11 του ψαλμού 32: «Κύριος διασκεδάζει βουλάς εθνών, αθετεί δε λογισμούς λαών και αθετεί βουλάς αρχόντων, η δε βουλή του Κυρίου εις τον αιώνα μένει, λογισμοί της καρδίας αυτού εις γενεάν και γενεάν».
Κατόπιν τους ενεθάρρυνε λέγοντας: «Μη ταράζεσθε και μη φοβείσθε, διότι δεν θα γίνει, όπως θέλουν αυτοί. Ότι θέλουν αυτοί ας κάνουν! Εσείς να μη φοβείσθε. Προσεύχεσθε και κάνετε το σημείο του Σταυρού με πίστη και θα φύγουν οι δαίμονες!»

-Έλεγε ακόμη ο π. Κλεόπας: «Να μην κάνεις κανένα έργο, χωρίς να το σφραγίζεις με τον Τίμιο Σταυρό! Όταν αναχωρείς για ταξίδι, όταν αρχίζεις το έργο σου, όταν πηγαίνεις να διδάξεις στο σχολείο σου, όταν είσαι μόνος σου ή και με άλλους μαζί, σφράγισε με τον παντοδύναμο Σταυρό το μέτωπο σου, το σώμα σου, την καρδιά σου, τα χείλη σου, τα μάτια σου, τα αυτιά σου και όλα τα μέλη σου να τα σφραγίζεις με το σημείο της νίκης του Χριστού επί του Άδου. Και τότε μη φοβάσαι από τα μαγικά ή τα ξόρκια και τους μάγους. Διότι όλα αυτά λύνονται από την δύναμη του Σταυρού, όπως το κερί λειώνει μπροστά στην φλόγα της φωτιάς και όπως φεύγει η σκόνη στον άνεμο!»
ΠΗΓΗ: «Η ζωή και οι αγώνες του Γέροντος Κλεόπα, Ρουμάνου Ησυχαστού καί Διδασκάλου». Αρχιμ. Ιωαννικίου Μπαλάν, έκδοση «ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΚΥΨΕΛΗ.

Εάν ο κόσμος δεν παράγει αγίους, ο κόσμος, είναι μια άκαρπη συκιά χωρίς καρπό και αξία, ένα νεκρό άγονο δέντρο! Δόξα στον θαυμαστό Συμεών, του Θαυμαστού Όρους , ήταν η δόξα της δημιουργίας και του Δημιουργού. Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς
https://iconandlight.wordpress.com/2022/05/23/%CF%8C%CF%83%CE%B9%CE%BF%CF%82-%CF%83%CF%85%CE%BC%CE%B5%CF%8E%CE%BD-%CE%BF-%CF%83%CF%84%CF%85%CE%BB%CE%AF%CF%84%CE%B7%CF%82-%CE%BF-%CE%B8%CE%B1%CF%85%CE%BC%CE%B1%CF%83%CF%84%CE%BF%CF%81%CE%B5%CE%AF/

Διοκλητιανός έγινε συνεργάτης του διαβόλου βασανίζοντας τους Χριστιανούς σκληρά. Αλλά, χωρίς να το θέλη, έκανε καλό στην Εκκλησία του Χριστού, γιατί την πλούτισε με Αγίους. Όλα τα επιτρέπει ο Θεός για το καλό μας. Να το πιστέψουμε αυτό. Άγιος Παΐσιος Αγιορείτης
https://iconandlight.wordpress.com/2020/10/24/53025/

Ας έχουμε εμπιστοσύνη μόνο στον Θεό, ο οποίος είναι το σταθερό σκάφος, στη καταιγίδα και Αυτός που δεν θα μας προδώσει ποτέ! Επικατάρατος ο άνθρωπος, ος την ελπίδα έχει επ᾿ άνθρωπον… Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς
https://iconandlight.wordpress.com/2021/05/23/%ce%b1%cf%82-%ce%ad%cf%87%ce%bf%cf%85%ce%bc%ce%b5-%ce%b5%ce%bc%cf%80%ce%b9%cf%83%cf%84%ce%bf%cf%83%cf%8d%ce%bd%ce%b7-%ce%bc%cf%8c%ce%bd%ce%bf-%cf%83%cf%84%ce%bf%ce%bd-%ce%b8%ce%b5%cf%8c-%ce%b5%cf%80/

Η Ελλάδα δεν παράγει αυτοκίνητα, αλλά ακόμα βγάζει Αγίους… εδώ βρίσκεται η αξία της, στη ζωντανή Ορθόδοξη παράδοσή της. Είναι ζωντανή η παρουσία των Αγίων! Και όταν εμείς δεν τους βρίσκουμε, εκείνοι μας βρίσκουν! Άγιος Παΐσιος Αγιορείτης
https://iconandlight.wordpress.com/2020/06/13/%ce%b7-%ce%b5%ce%bb%ce%bb%ce%ac%ce%b4%ce%b1-%ce%b4%ce%b5%ce%bd-%cf%80%ce%b1%cf%81%ce%ac%ce%b3%ce%b5%ce%b9-%ce%b1%cf%85%cf%84%ce%bf%ce%ba%ce%af%ce%bd%ce%b7%cf%84%ce%b1-%ce%b1%ce%bb%ce%bb%ce%ac-%ce%b1/

Ἀπολυτίκιον τοῦ Ὁσίου Συμεών, τοῦ ἐν τῷ Θαυμαστῷ Ὄρει
Ἦχος α’

Ὑπομονῆς στῦλος γέγονας, ζηλώσας τοὺς προπάτορας Ὅσιε, τὸν Ἰὼβ ἐν τοῖς πάθεσι, τὸν Ἰωσὴφ ἐν τοῖς πειρασμοῖς, καὶ τὴν τῶν ἀσωμάτων πολιτείαν ὑπάρχων ἐν σώματι, Συμεὼν Πατὴρ ἡμῶν Ὅσιε, πρέσβευε Χριστῷ τῷ Θεῷ, σωθῆναι τὰς ψυχὰς ἡμῶν.

Ἀπολυτίκιον.τοῦ ὁσίου Κυριακοῦ τοῦ ἐξ Εὐρύχου τῆς Κύπρου
Ἦχος α΄. Τῆς ἐρήμου πολίτης.

Τῆς ἐρήμου πολίτης καὶ ἐν σώματι ἄγγελος, καὶ θαυματουργὸς ἀνεδείχθης, θεοφόρε Κυριακὲ· νηστείᾳ ἀγρυπνίᾳ προσευχῇ, οὐράνια χαρίσματα λαβών, θεραπεύεις τοὺς νοσοῦντας, καὶ τὰς ψυχὰς τῶν πίστει προστρεχόντων σοι. Δόξα τῷ δεδωκότι σοι ἰσχύν, δόξα τῷ σὲ στεφανώσαντι, δόξα τῷ ἐνεργοῦντι διὰ σοῦ πᾶσιν ἰάματα.

Ἀπολυτίκιον. Σύναξις Στρατιωτικών Αγίων.
(ποίημα Ἀθανασίου Σιμωνοπετρίτου)
῏Ηχος δ΄. Ταχὺ προκατάλαβε.

Χριστοῦ ἀγαπήσαντες, τὴν μακαρίαν ζωήν, λατρείαν ἠρνήσασθε, εἰδωλικήν ἐκ ψυχῆς, σταυρῷ συνταξάμενοι. ῞Οθεν στρατείαν κόσμου, κατελίπετε πόθῳ, καὶ διὰ μαρτυρίου, ἐκληρώσασθε δόξαν, πρεσβεύοντες ἀπαύστως, ὑπὲρ τῶν ψυχῶν ἡμῶν.

Ἕτερον Ἀπολυτίκιον.
(ὑπὸ Ἀρχιμ.Νικοδήμου Ἀεράκη)
Ἦχος πλ. α´. Τὸν συνάναρχον Λόγον.

Τὴν στρατείαν τὴν θείαν, ἐπιποθήσαντες, τῆς ματαιότητος κόσμου ἀπολαυῶν τε φθαρτῶν, μετὰ λόγου καὶ χαρᾶς, κατεφρονήσατε· ὅθεν ἐν χάριτι Χριστὸν τὸν Δεσπότην καὶ Θεόν, πρὸ βήματος ἀσεβείας, ἐκηρύξατε θεοφόροι, ὁμολογίᾳ καὶ θυσίᾳ ζωῆς.

Κανών α’, ᾨδὴ θ’, τοῦ Ὁσίου
Ἦχος πλ. δ’ Ἔφριξε πᾶσα ἀκοὴ

Ἄρτοις ὀλίγοις Συμεών, τὸν χορτάσαντα πληθὺν πολυάνθρωπον, Χριστὸν τρισόλβιε, ταῖς προσευχαῖς σου ἐκμειλιξάμενος, τοὺς ἐν τῇ μάνδρᾳ κενοὺς σιτῶνας ἐπλήρωσας, ταῖς εὐλογίαις σου, καὶ ἐκ πείνης ἐλυτρώσω τὴν ποίμνην σου.

Ῥήμασι Μάρθας τῆς σεμνῆς, καὶ ὁσίας σου μητρὸς Παμμακάριστε, ἱκετηρίοις σε, προσλιπαρούσης ἐκδυσωπῆσαι Χριστὸν οὐκ ἀπηξίωσας αὐτῆς, πληρῶσαι τὴν αἴτησιν, καὶ θεουπόλεως, τὴν θεήλατον ὀργὴν ἀπελήλακας.

Ἐξαποστειλάριον τοῦ Ὁσίου
Ἦχος γ’ Φῶς ἀναλλοίωτον Λόγε

Ἐκ τῆς ἐρήμου ἀστράψας, τὴν οἰκουμένην φωτίζεις, τῶν μοναζόντων τὰ πλήθη, ἀγάλλονται τῇ σῇ μνήμῃ· Ὦ Συμεὼν θεοφόρε, μὴ διαλίπῃς, ὑπὲρ τοῦ κόσμου πρεσβεύων.

Αίνοι Συνάξεως Στρατιωτικών Αγίων
Ήχος α΄. Τῶν οὐρανίων ταγμάτων.

᾿Αγρὸς πολύφορος ὤφθης, Χριστοῦ Γεώργιε, καὶ Θεσσαλονικέων, σὺ Δημήτριε ῥύστης, οἱ σύνδυο δὲ πάντων στρατιωτῶν, τῆς ῾Ελλάδος ὑπέρμαχοι, οὕς περ τελοῦντας τὴν μνήμην ὑμῶν πιστῶς, σωτηρίας ἀξιώσατε.

Σὺν ἀσωμάτοις χορείαις, ἐπευφραινόμενοι, τῷ θρόνῳ τῆς Τριάδος, ἱκετεύσατε ταύτην, ὑπὲρ στρατοῦ ῾Ελλάδος, Χριστοῦ ἀθληταί, ὡς φιλάδελφοι ῞Αγιοι, εἰρηνικῆς καταστάσεως καὶ ψυχῶν, σωτηρίας τῶν τιμώντων ὑμᾶς.

Ἦχος πλ. δ΄.

Μάρτυρες Κυρίου, πάντα τόπον ἁγιάζετε, καὶ πᾶσαν νόσον θεραπεύετε, καὶ νῦν πρεσβεύσατε, ῥυσθῆναι τῶν παγίδων τοῦ ἐχθροῦ, τὰς ψυχὰς ἡμῶν δεόμεθα.

Χριστὸς ἀνέστη ἐκ νεκρῶν, θανάτῳ
θάνατον πατήσας, καὶ τοῖς ἐν τοῖς μνήμασι,
ζωὴν χαρισάμενος.