Προσέξτε με πόση αγάπη προσεύχεται ο Κύριος Ιησούς στην τελευταία προσευχή Του για τους μαθητές Του! Καμιά μητέρα δεν θα προσευχόταν με τόση στοργή για τα παιδιά της. Πάτερ άγιε, γίνου δικός τους Πατέρας, όπως είσαι και δικός Μου. Με την πατρική Σου αγάπη στήριξέ τους και προστάτεψέ τους από τους κακούς λύκους, οδήγησέ τους, ίνα ώσιν εν καθώς ημείς. Με τη δύναμη της προσευχής αυτής ο Θεός ενίσχυσε τους αγίους πατέρες της Α’ Οικουμενικής Συνόδου και τους έκανε ατρόμητους υπερασπιστές της αλήθειας… Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς

Συναξάριον Τοῦ Μηναίου.
Τῇ ΚΗʹ τοῦ μηνὸς Μαΐου μνήμη τοῦ Ἁγίου Ἱερομάρτυρος Εὐτυχοῦς Ἐπισκόπου Μελιτινῆς. (α´ αἰ.)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ μνήμῃ τῆς Ἁγίας Μάρτυρος Ἑλικωνίδος καὶ Δάφνης, τῶν ἐκ Θεσσαλονίκης καὶ ἐν Κορίνθῳ ἀθλησάντων (244).
Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τοῦ ἐν ἁγίοις πατρὸς ἠμῶν ᾿Αλεξάνδρου, ἀρχιεπισκόπου Θεσσαλονίκης.(δ´ αἰ.)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τοῦ ἐν ἁγίοις πατρὸς ἡμῶν Γερμανοῦ, ἐπισκόπου Παρισίων. (+576)
Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τοῦ ἐν ἁγίοις πατρὸς ἠμῶν Νικήτα, ἀρχιεπισκόπου Χαλκηδόνος, τοῦ ῾Ομολογητοῦ κατὰ τοὺς χρόνους τῆς εἰκονομαχίας, μετὰ τῶν δύο συγγενῶν αὐτοῦ Νικήτα καὶ Ἰγνατίου. (ἀρχαὶ θ´ αἰ.)
Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τοῦ ὁσίου πατρὸς ἠμῶν ᾿Ανδρέου τοῦ διὰ Χριστὸν σαλοῦ ἐν Κωνσταντινουπόλει. (†911)
Τῆ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τῆς ὁσίας παρθενομάρτυρος Φιλοθέας τῆς ἐκ Παμφυλίας
Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τοῦ ἐν ἁγίοις πατρὸς ἠμῶν ᾿Ιγνατίου, ἐπισκόπου Ῥοστώφ τοῦ θαυματουργοῦ (†1288)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ἐν ἁγίοις πατρὸς ἡμῶν Γεροντίου, μητροπολίτου Μόσχας. (†1489)
Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τοῦ ἁγίου ὁσιομάρτυρος Σωφρονίου, τοῦ ἐκ Βουλγαρίας (†1510)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τοῦ Ἁγίου ἐνδόξου νέου ἱερομάρτυρος Ἀρσενίου, μητροπολίτου Βεῤῥοίας. (+μέσα 15ου αἰ.)
Τῆ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τοῦ Ἁγίου Νεομάρτυρος Μήτρου (ἢ Δημητρίου) ἐκ Θεισόας καὶ ἐν Τριπόλει τῆς Πελοποννήσου ἀθλήσαντος ἐν ἔτει ͵αψϞδ´ (1794)
Τῆ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τοῦ Ἁγίου Νεομάρτυρος Ζαχαρίου τοῦ ἐν Προύσσῃ , ἀθλήσαντος ἐν ἔτει ͵αωβ´ (1802).
Τῆ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τῆς ὁσίας μητρός ἠμῶν Ἑλένας Μαντούροβα τοῦ Ντιβέεβο (1832), πνευματικῆς θυγατρὸς τοῦ Ἁγίου Σεραφείμ τοῦ Σάρωφ
Τῆ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τῆς ὁσίας μητρός ἠμῶν Δομνίκας (Likvinenko) Ἀσκήτριας τῆς Χερσῶνος (1967)
Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, σύναξις τῆς ῾Υπεραγίας Θεοτόκου, τῆς ἐπικαλουμένης Κυρίας τῆς Εἰρήνης, ἐν Ῥωσίᾳ
Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, σύναξις τῆς ῾Υπεραγίας Θεοτόκου, τῆς ἐπικαλουμένης τοῦ «Νοητοῦ τείχους», ἐν Ῥωσίᾳ.

Εἶτα τὸ τοῦ Πεντηκοσταρίου.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Κυριακῇ ἑβδόμῃ ἀπὸ τοῦ Πάσχα, τὴν ἐν Νικαίᾳ πρώτην Οἰκουμενικὴν Σύνοδον ἑορτάζομεν, τῶν τριακοσίων δέκα καὶ ὀκτὼ θεοφόρων Πατέρων.

Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Κυριακῇ τῶν ἁγίων θεοφόρων Πατέρων τῆς Α’ ἐν Νικαίᾳ Οἰκουμενικῆς Συνόδου ἐκοιμήθησαν ἐν Κυρίῳ
Ὁ ὅσιος Εὐμένιος Σαριδάκης (23 Μαΐου 1999)
Ὁ ὅσιος Ἰουστῖνος Πάρβου ὁ Ρουμάνος (16 Ἰουνίου 2013)
Ἡ ὁσία Γερόντισσα Μακρίνα τῆς Πορταριᾶς (4 Ἰουνίου 1995)

Στίχ.
Πόλου νοητοῦ ἀστέρες σελασφόροι.
Ἀκτῖσιν ὑμῶν φωτίσατέ μοι φρένας.
Κατὰ Ἀρείου.
Ξένον τὸν Υἱὸν Πατρὸς οὐσίας λέγων,
Ἄρειος, ἤτω τῆς Θεοῦ δόξης ξένος.

Κυριακή μεταξύ Αναλήψεως και Πεντηκοστής
Αντώνιος Bloom του Σουρόζ
22 May 1988

Εις το όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος.

Κατά τη διάρκεια του Μυστικού Δείπνου, ο Κύριος μας Ιησούς Χριστός είπε στους Αποστόλους Του ότι ο χωρισμός ήταν κοντά, ότι επρόκειτο να πάει στον Θεό και Πατέρα Του, όπως θα έλεγε ξανά στις γυναίκες που ήρθαν στον τάφο. Και όταν οι καρδιές τους λυπήθηκαν στην ιδέα ότι δεν θα Τον δούν πιά ξανά, είπε: «Οι καρδιές σας είναι λυπημένες και όμως θα πρέπει να χαίρεστε για μένα, γιατί γυρίζω στον πατέρα Μου». Μα, πρόσθεσε «δεν θα σας αφήσω ορφανούς, θα σας στείλω το Πνεύμα το Άγιο που εκπορεύεται από Τον Πατέρα και θα σας τα διδάξει όλα. Έτσι βρισκόμαστε τώρα εδώ, ενώ είμαστε ακόμη στο φως Της ανάληψης.

Ο Απόστολος Παύλος θλιβόταν που έπρεπε να ζει στον κόσμο και να φέρει την ανθρώπινη σάρκα. Είπε: «Για μένα ζωή είναι ο Χριστός και ο θάνατος θα είναι κέρδος, ευλογία, γιατί όσο φέρουμε την ανθρώπινη σάρκα, είμαστε χωρισμένοι από τον Χριστό». Κι όμως αυτός ο χωρισμός δεν είναι ολοκληρωτικός, δεν είμαστε χωρισμένοι ανεπανόρθωτα, δεν είμαστε χωρισμένοι διχως ελπίδα από τον Χριστό αν Τον προσμένουμε με λαχτάρα, αν Τον αγαπάμε, όπως ο Άγιος Παύλος που λαχταρούσε τον θάνατο για να είναι για πάντα με Αυτόν, γιατί σύμφωνα με την υπόσχεση Του το Άγιο Πνεύμα ήλθε την ημέρα της Πεντηκοστής. Το Άγιο Πνεύμα το οποίο ονομάζουμε «ο Παράκλητος», που στις αρχαίες γλώσσες έχει ευρύτερη σημασία, σημαίνει αυτόν που παρηγορεί, που φέρνει χαρά. Η παρουσία Του όντως μπορεί να μας παρηγορήσει για τον χωρισμό μας από τον Χριστό, διότι το Άγιο Πνεύμα, μόνο αν ζούμε σύμφωνα με το ευαγγέλιο, αν γίνουμε – όχι μόνο στα λόγια, ή στη φαντασία μας – μα στην πραγματικότητα, με τα έργα και την σκέψη, την καρδιά και την ύπαρξη μας, μαθητές του Χριστού, τότε κατοικεί μέσα μας. Γινόμαστε ναός Του και μιλάει σ’ εμάς, είτε με ανέκφραστους αναστεναγμούς, είτε με αυτήν την θαυμάσια σαφήνεια, η οποία μας επιτρέπει να ονομάσουμε «Πατέρα» τον Θεό των Ουρανών, γιατί εν Χριστώ και με τη δύναμη του Αγίου Πνεύματος γίναμε παιδιά του Ζωντανού Θεού.

Άρα ο χωρισμός από τον Χριστό είναι ένας χωρισμός από τον χώρο που ζούμε είναι μια απώλεια της συγκινητικής, θαυμάσιας γνωριμίας με την ανθρωπότητα, όπως την γνωρίζουμε στη γη, μα είναι ένα καινούργιο ξεκίνημα μιάς νέας ανακάλυψης του Χριστού, όχι μόνο του αναστημένου, αλλά του αναληφθέντος Χριστού, του Χριστού, που σύμφωνα με το σημερινό Ευαγγέλιο, λαμπρύνθηκε με τη δόξα, την λάμψη που ανήκε σ’ Αυτόν προ αιώνων, τη λάμψη, την λαμπρότητα, το μεγαλείο της Θεότητας. Και είναι ο ίδιος ο Χριστός που συναντάμε στην προσευχή, που ανακαλύπτουμε μέσω των Ιερών Μυστηρίων, με τον οποίο μπορούμε να ενωθούμε στη ζωή μόνο μέσα από την πίστη, είναι ο Χριστός για τον οποίο ο Παύλος μας λέει: «Δεν γνωρίζουμε πλέον τον Χριστό ως προς την σάρκα, δεν τον αγγίζουμε όπως ο Θωμάς, δεν τον βλέπουμε και δεν τον ακούμε, όπως έκαναν οι Απόστολοι και οι γυναίκες και τα πλήθη του λαού, μα γνωρίζουμε Tον Χριστό εν Πνεύματι, τον αναστημένο και αναληφθέντα Χριστό που είναι παντού, όπου δύο ή τρεις είναι συνηγμένοι, που βρίσκεται παντού, όταν μια μοναχική ψυχή καλεί σε βοήθεια, όταν μια ζωή Του αφιερώνεται.

Έτσι λοιπόν έχουμε να κάνουμε με το μυστήριο ενός χωρισμού που είναι νίκη, ενός χωρισμού που μας οδηγεί σε μια νέα γνώση, μια νέα ανακάλυψη του Χριστού . Η Θεότητα Του δεν είναι πλέον καλυμμένη σ’εμάς από την Ανθρώπινη Του παρουσία, μας αποκαλύπτεται σαν Θεός απαστράπτων, όχι μόνο μέσα από την Θεότητα Του, αλλά από την ανθρώπινη Του υπόσταση. Κι έτσι συμβαίνει συνέχεια όταν οι άνθρωποι συναντιούνται σε ανθρώπινο επίπεδο και μετά ανακαλύπτουν ο ένας τον άλλο εν Αγίω Πνεύματι, μια ανακάλυψη που κάνει την ανθρωπότητα να λάμπει μέσα στο φως της αιωνιότητας.

Ας ευφρανθούμε στην γιορτή της αναλήψεως, και ας θυμηθούμε ότι σε μια εβδομάδα θα στεκόμαστε εδώ, ενθυμούμενοι την ημέρα της Πεντηκοστής όχι μόνο ως γεγονός του παρελθόντος, αλλά φέρνοντας το ξανά πίσω, επειδή είμαστε παρόντες στην κάθοδο του Αγίου Πνεύματος, καθώς οι Απόστολοι Του προσφέρθηκαν στο Υπερώο σχεδόν πριν 2000 χρόνια. Μα για να το κάνουμε αυτό πρέπει να είμαστε μαθητές του Χριστού, να είμαστε δικοί Του, πρέπει να είμαστε πιστοί στον λόγο του κηρύγματος Του, πρέπει να ακολουθήσουμε το παράδειγμα που μας έδωσε, πρέπει αληθινά να είμαστε στον κόσμο όπου ζούμε μια σαρκωμένη παρουσία Του Χριστού και ναός του Πνεύματος, εμπροσθοφυλακή της Βασιλείας των oυρανών .

Ας αφιερώσουμε την ερχόμενη εβδομάδα στην προετοιμασία του εαυτού μας, ερευνώντας τη ζωή μας, απορρίπτοντας σκόπιμα και αποφασιστικά κάθε τι που μας καθιστά ανάξιους της κλίσης μας. Ας προετοιμαστούμε να έλθουμε ελεύθεροι, ανοιχτοί, για να γεμίσουμε από το Πνεύμα, έτσι που ίσως γίνουμε αληθινά, με ολοένα αυξανόμενο τρόπο, ναοί της παρουσίας Του. Αμήν.
http://www.mitras.ru/eng/eng_118.htm
Απόδοση στα νεοελληνικά: http://www.agiazoni.gr

***

Κυριακή των Αγίων Πατέρων της Α’ Οικουμενικής Συνόδου εν Νικαία
Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς

Την εποχή εκείνη στην Εκκλησία είχαν εμφανιστεί «λύκοι βαρείς» (Πραξ. κ’ 29), που φορούσαν ρούχα όμοια με των ποιμένων. Αυτοί είχαν έκλυτη ζωή και γι’ αυτό δεν μπορούσαν να βρούν μέσα τους τόπο για την αλήθεια του Χριστού. Έτσι έπεσαν κι οι ίδιοι, αλλά παρέσυραν και τους πιστούς σε πλάνες. Η διδασκαλία τους ήταν διαβρωτική, όπως κι η ζωή τους. Το Άγιο Πνεύμα λοιπόν σύναξε τους αγίους αυτούς του Θεού σε μια Σύνοδο, ώστε να φανούν οι αληθινοί διδάσκαλοι του Χριστού, σε αντίθεση με τους πλανεμένους• να φανεί η δύναμη εκείνων που αγωνίζονται για τον Χριστό εναντίον εκείνων που τον πολεμούν και να διακριθεί ο γλυκύς καρπός του καλού Δέντρου, που είναι ο Χριστός, σε αντίθεση με τους σάπιους και πικρούς καρπούς του δέντρου του πονηρού.

Οι άγιοι πατέρες έλαμψαν στη Νίκαια όπως τα άστρα στον ουρανό, που παίρνουν το φως τους από τον ήλιο. Έτσι και εκείνοι φωτίστηκαν από τον Κύριο Ιησού Χριστό κι από το Άγιο Πνεύμα. Ήταν Χριστοφόροι άνθρωποι, ο Χριστός ζούσε κι έλαμπε μέσα από τον καθένα τους. Ήταν ουρανοπολίτες μάλλον παρά πολίτες της γης, αγγελόμορφοι, έμοιαζαν περισσότερο με αγγέλους παρά με ανθρώπους. Ήταν πραγματικά «ναός Θεού ζώντος, καθώς είπεν ο Θεός ότι ενοικήσω εν αυτοίς και εμπεριπατήσω» (Β’ Κορ. στ’ 16).

Πιστεύω πως είναι αρκετό ν’ αναφερθώ σε τρεις μόνο απ’αυτούς• εκείνους που σου είναι οι πιο γνωστοί, για να ‘χεις μια ιδέα πως ήταν κι οι υπόλοιποι τριακόσιοι δεκαπέντε. Κι αναφέρομαι στον άγιο πατέρα Νικόλαο, στον άγιο Σπυρίδωνα και στον άγιο Αθανάσιο τον Μέγα. Πολλοί από τους άγιους πατέρες έφτασαν στη Σύνοδο φέροντας στο σώμα τους τραύματα που είχαν δεχτεί για χάρη του Χριστού.

Ο άγιος Παφνούτιος, για παράδειγμα, είχε χάσει το ένα του μάτι όταν τον βασάνιζαν. Όλοι τους έλαμπαν από ένα εσωτερικό φως που προερχόταν από τον Θεό, ένα φως όπου διακρινόταν καθαρά η αλήθεια. Ως ακόλουθοι του Εσταυρωμένου δεν λογάριαζαν τα βασανιστήρια. Η αφοβία τους στην υπεράσπιση της αλήθειας ήταν μέγιστη, απεριόριστη. Με τη θεόσδοτη γνώση της αλήθειας που κατείχαν και την τόλμη τους στην υπεράσπισή της, οι άγιοι αυτοί πατέρες αναίρεσαν και συνέτριψαν την αίρεση του Αρείου και καθιέρωσαν το Σύμβολο της Πίστεως, που κρατούμε ως σήμερα και ομολογούμε ως τη μόνη σωστική αλήθεια του Θεού.

Tο σημερινό ευαγγέλιο δεν μας μιλάει για τη Σύνοδο αυτή, αλλά για την τελευταία προσευχή του Κυρίου Ιησού στον Ουράνιο Πατέρα Του. Γιατί διαβάζουμε το ευαγγέλιο αυτό στη σημερινή γιορτή; Επειδή δείχνει την επιρροή του στην Πρώτη Οικουμενική Σύνοδο. Με τη δύναμη της προσευχής αυτής ο Θεός ενίσχυσε τους αγίους πατέρες της Συνόδου και τους έκανε ατρόμητους υπερασπιστές της αλήθειας, νικητές στις αμφισβητήσεις και την κακία ανθρώπων και δαιμόνων. Να, πως αρχίζει η προσευχή αυτή:

«Ταύτα ελάλησεν ο ᾿Ιησούς, και επήρε τους οφθαλμούς αυτού εις τον ουρανόν και είπε· πάτερ, ελήλυθεν η ώρα· δόξασόν σου τον υιόν, ίνα και ο υιός σου δοξάση σε» (Ιωάν. ιζ’ 1).Όλα όσα δίδαξε ο Κύριος στους ανθρώπους, τα είχε εφαρμόσει ο ίδιος. Είχε διδάξει τους ανθρώπους πως να προσεύχονται: «Πάτερ ημών, ο εν τοις ουρανοίς…» (Ματθ. στ’ 9)….

Υπάρχουν γονείς που ζητούν μεγαλύτερη δόξα απ’ αυτήν που τους δίνουν τα παιδιά τους; Η μεγαλύτερη χαρά του Κυρίου είναι να δοξάζεται από τα παιδιά Του, τους πιστούς οπαδούς Του.
«Και ουκέτι ειμί εν τω κόσμω, και ούτοι εν τω κόσμω εισί, και εγώ προς σε έρχομαι. πάτερ άγιε, τήρησον αυτούς εν τω ονόματί σου ω δέδωκάς μοι, ίνα ώσιν εν καθώς ημείς» (Ιωάν. ιζ’ 11). Γιατί λέει ο Κύριος πως δεν είναι πιά στον κόσμο; Επειδή τελείωσε το έργο Του και τώρα πιά περιμένει να υποστεί το έσχατο και μέγιστο πάθος, να σφραγίσει το τελειωμένο έργο με το αθώο αίμα Του.

Προσέξτε με πόση αγάπη προσεύχεται για τους μαθητές Του! Καμιά μητέρα δεν θα προσευχόταν με τόση στοργή για τα παιδιά της. Πάτερ άγιε, τήρησον αυτούς. Τους αφήνει ως πρόβατα ανάμεσα σε λύκους. Αν δεν τους προστάτευε κάποιο μάτι από τον ουρανό, θα τους είχαν κατασπαράξει όλους οι λύκοι. Τήρησον αυτούς εν τω ονόματί σου, ως γονιός, ως Πατέρας. Γίνου δικός τους Πατέρας, όπως είσαι και δικός Μου. Με την πατρική Σου αγάπη στήριξέ τους και προστάτεψέ τους από τους κακούς λύκους, οδήγησέ τους, ίνα ώσιν εν καθώς ημείς. Στην τέλεια αυτή ενότητα δεν θα δείς μόνο την πανίσχυρη δύναμη των πιστών, μα και τη δόξα του Θεού. Όπως ο Πατέρας κι ο Υιός έχουν την ίδια ουσία και διαφέρουν μόνο στα πρόσωπα, ας γίνει το ίδιο και στους πιστούς: πολλά και διάφορα τα πρόσωπα, αλλά ουσιαστικά ένας στην αγάπη, το θέλημα και το νου….

Αδελφοί μου! Σκεφθείτε πως ο Κύριος Ιησούς λίγο πριν από το θάνατό Του, εδώ και δυό χιλιάδες χρόνια, σκέφτηκε και σας, προσευχήθηκε στον Θεό για σας! Εύχομαι η παντοδύναμη αυτή προσευχή να σας προστατεύει και να σας καθαρίζει από κάθε αμαρτία, να σας γεμίζει χαρά και να ενώσει τις καρδιές και τις ψυχές σας! Είθε και μείς να δοξολογούμε ενωμένοι τον Πατέρα, τον Υιό και το Άγιο Πνεύμα, την ομοούσια και αδιαίρετη Τριάδα, τώρα και πάντα και στους αιώνες των αιώνων. Αμήν!

Βρέθηκα να περπατώ μέσα στον παράδεισο… είπε ο άγιος Ανδρέας ο διά Χριστόν Σαλός. π. Σεραφείμ Ρόουζ
https://iconandlight.wordpress.com/2017/02/19/%CE%B2%CF%81%CE%AD%CE%B8%CE%B7%CE%BA%CE%B1-%CE%BD%CE%B1-%CF%80%CE%B5%CF%81%CF%80%CE%B1%CF%84%CF%8E-%CE%BC%CE%AD%CF%83%CE%B1-%CF%83%CF%84%CE%BF%CE%BD-%CF%80%CE%B1%CF%81%CE%AC%CE%B4%CE%B5%CE%B9%CF%83/

Γίνε σαλός για μένα, για να σε αξιώσω πολλών αγαθών στη Βασιλεία μου. Από σήμερα είσαι δικός μου φίλος. Να αγωνίζεσαι τον καλόν αγώνα γυμνός και περιφρονημένος. Άγιος Ανδρέας ο δια Χριστόν σαλός
https://iconandlight.wordpress.com/2021/05/27/%ce%b3%ce%af%ce%bd%ce%b5-%cf%83%ce%b1%ce%bb%cf%8c%cf%82-%ce%b3%ce%b9%ce%b1-%ce%bc%ce%ad%ce%bd%ce%b1-%ce%b3%ce%b9%ce%b1-%ce%bd%ce%b1-%cf%83%ce%b5-%ce%b1%ce%be%ce%b9%cf%8e%cf%83%cf%89-%cf%80%ce%bf-2/Ἀπολυτίκια
Τὸ Ἀναστάσιμον. Ἦχος πλ. β´.

Ἀγγελικαὶ δυνάμεις ἐπὶ τὸ μνῆμά σου, καὶ οἱ φυλάσσοντες ἀπενεκρώθησαν· καὶ ἵστατο Μαρία ἐν τῷ τάφῳ, ζητοῦσα τὸ ἄχραντόν σου σῶμα. Ἐσκύλευσας τὸν ᾅδην, μὴ πειρασθεὶς ὑπ᾿ αὐτοῦ· ὑπήντησας τῇ Παρθένῳ, δωρούμενος τὴν ζωήν. Ὁ ἀναστὰς ἐκ τῶν νεκρῶν, Κύριε δόξα σοι.

Δόξα. Τῶν Πατέρων. Ἦχος πλ. δ´.

Ὑπερδεδοξασμένος εἶ, Χριστὲ ὁ Θεὸς ἡμῶν, ὁ φωστῆρας ἐπὶ γῆς τοὺς Πατέρας ἡμῶν θεμελιώσας, καὶ δι᾿ αὐτῶν πρὸς τὴν ἀληθινὴν πίστιν, πάντας ἡμᾶς ὁδηγήσας· πολυεύσπλαγχνε, δόξα σοι.

Καὶ νῦν. Τῆς ἑορτῆς. Ἦχος δ´.

Ἀνελήφθης ἐν δόξῃ, Χριστὲ ὁ Θεὸς ἡμῶν, χαροποιήσας τοὺς Μαθητάς, τῇ ἐπαγγελίᾳ τοῦ ἁγίου Πνεύματος, βεβαιωθέντων αὐτῶν διὰ τῆς εὐλογίας, ὅτι σὺ εἶ ὁ Υἱὸς τοῦ Θεοῦ, ὁ λυτρωτὴς τοῦ κόσμου.

Ἀπολυτίκιον τοῦ Ὁσίου Ἀνδρέου Σαλοῦ
Ἦχος δ´. Ταχὺ προκατάλαβε.

Μωρίαν ἑκούσιον διὰ Χριστὸν τὸν Θεόν, ἐπόθησας Ὅσιε, τὸν σοφιστὴν ἀληθῶς, μωράνας καὶ ἤνυσας, μέσον πολλῶν θορύβων, τὸν ἀγῶνα Ἀνδρέα· ὅθεν σε ὁ Δεσπότης, Παραδείσου πρὸς πλάτος, ἐσκήνωσε πρεσβεύειν ὑπὲρ τῶν τιμώντων σε.

Ἕτερον Ἀπολυτίκιον τοῦ Ὁσίου Ἀνδρέου Σαλοῦ.
Ἦχος πλ. α´. Τὸν συνάναρχον Λόγον.

Τὸν μωραῖς προσποιήσεσι καὶ σαλότητι, καθυποτάξαντα πάθη τὰ ψυχοκτόνα σαρκός, καὶ συντρίψαντα μισόκαλον τὸν δόλιον, ὡς θείου Πνεύματος ναὸν καὶ ὁσίων ἀσκητῶν, τιμήσωμεν λαμπηδόνα, σοφὸν Ἀνδρέαν, πρεσβείας αὐτοῦ πρὸς Κύριον αἰτούμενοι.

Ἀπολυτίκιον τῆς ὁσίας Ἑλένας Μαντούροβα τοῦ Ντιβέεβο.
Ἦχος πλ. δ’

Ἐν σοὶ Μῆτερ ἀκριβῶς διεσώθη τὸ κατ’ εἰκόνα· λαβοῦσα γὰρ τὸν Σταυρόν, ἠκολούθησας τῷ Χριστῷ, καὶ πράττουσα ἐδίδασκες ὑπερορᾶν μὲν σαρκὸς παρέρχεται γάρ, ἐπιμελεῖσθαι δὲ ψυχῆς, πράγματος ἀθανάτου· διὸ καὶ μετὰ Ἀγγέλων συναγάλλεται Ὁσία Ἑλένη τὸ πνεῦμά σου.

Ἀπολυτίκιον τῆς ἁγίας Ἑλικωνίδος
Ἦχος πλ. α΄. Τον συνάναρχον Λόγον.

Ἐν Κορίνθῳ ἐνθέως ἀγωνισάμενοι, Ἑλικωνὶς μακαρία σὺν Ἀλεξάνδρῳ κλεινῷ, τὸν ἀντίπαλον ἐχθρὸν κατεπαλαίσατε, καὶ τῆς δόξης τοῦ Χριστοῦ, μετασχόντες ἐν χαρᾷ, ὡς Μάρτυρες ἀληθείας, ἐκδυσωπεῖτε ἀπαύστως, ἐλεηθῆναι τὰς ψυχὰς ἡμῶν.

Ἕτερον Ἀπολυτίκιον τῶν Ἁγίων.
Ἦχος δ´. Ταχὺ προκατάλαβε.

Τοῦ Παύλου συνέκδημοι, καὶ συνεργοὶ ἱεροί, σαφῶς ἀνεδείχθητε, ἀκολουθοῦντες αὐτῷ, Ἀπόστο‐ λοι ἔνδοξοι. Ὅθεν ἡ ἐν Κορίνθῳ, τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησία, πάντας ἡμᾶς γεραίρει, ὡς κοινοὺς εὐερ‐ γέτας, πρεσβεύοντας τῷ Κυρίῳ, ὑπὲρ τῶν ψυχῶν ἡμῶν.

Ἀπολυτίκιον τοῦ Ἁγίου Εὐτυχοῦς.
Ἦχος δ´. Ταχὺ προκατάλαβε.

Καὶ τρόπων μέτοχος, καὶ θρόνων διάδοχος, τῶν Ἀποστόλων γενόμενος, τὴν πρᾶξιν εὗρες, θεόπνευστε, εἰς θεωρίας ἐπίβασιν· διὰ τοῦτο τὸν λόγον τῆς ἀληθείας ὀρθοτομῶν, καὶ τῇ πίστει ἐνήθλησας μέχρις αἵματος, ἱερομάρτυς Εὐτυχές. Πρέσβευε Χριστῷ τῷ Θεῷ, σωθῆναι τὰς ψυχὰς ἡμῶν.

Ἕτερον Ἀπολυτίκιον.
Ἦχος δ´. Ὁ ὑψωθεὶς ἐν τῷ Σταυρῷ.

Ὡς εὐτυχήσας ἀρετῶν ταῖς ἰδέαις, τῆς τῶν Μαρτύρων εὐκληρίας μετέσχες, ἱερομάρτυς ἔνδοξε παμμάκαρ Εὐτυχές· σὺ γὰρ τῷ Θεῷ ἡμῶν, καθαρῶς ὑπουργήσας, αἵμασιν ἐφοίνιξας, τὴν ἁγίαν στολὴν σου, μεθ᾿ ἧς Χριστῷ καὶ νῦν ἱερουργῶν, ἀεὶ δυσώπει, ὑπὲρ τῶν ψυχῶν ἡμῶν.

Ἀπολυτίκιον τοῦ ὁσίου πατρός ἠμῶν Σεραφείμ τοῦ Σάρωφ.
Ἦχος α΄.Τῆς ἐρήμου πολίτης.

Ἀρετῶν σὺ δοχεῖον ἀνεδείχθης, θεόληπτε, καὶ τοῦ Παρακλήτου ἡ Χάρις, τῇ ψυχῇ σου ἐνῴκησε· ἁπλότητι τρόπων καὶ στοργῇ, τὰ πλήθη προσῆγες τῷ Θεῷ, καὶ τῆς Χάριτος τοὺς τρόπους, τοῖς ἀγνοοῦσι Πάτερ Σεραφεὶμ διεσάφησας. Δόξα τῷ σὲ δοξάσαντι Θεῷ, δόξα τῷ σὲ χαριτώσαντι, δόξα τῷ δωρησαμένῳ σε ἡμῖν, θεῖον διδάσκαλον.

Ἀπολυτίκιον Ἱερομάρτυρος Ἀρσενίου Βεροίας. (Γερασίμου Μικραγιαννανίτου)
Ἦχος γ’. Θείας πίστεως.

Θεῖος πρόεδρος, Βεῤῥοίας ὤφθης, καὶ ἑδραίωμα, τοῦ σοῦ ποιμνίου, Ἱερομάρτυς θεόφρον Ἀρσένιε· ὡς ὑπὲρ ταύτης οὖν χαίρων ἠγώνισαι, πάσης αὐτὴν διαφύλαττε θλίψεως, Πάτερ Ὅσιε, Χριστὸν τὸν Θεὸν αἰτούμενος, δωρήσασθαι ἡμῖν τὸ μέγα ἔλεος.

Ἕτερον Ἀπολυτίκιον. (Γερασίμου Μικραγιαννανίτου)
Ἦχος πλ. α´. Τὸν συνάναρχον Λόγον.

Ἱεράρχης ἐδείχθης Χριστοῦ θεόληπτος, ἱερατεύσας ὁσίως τῷ ἐν ὑψίστοις Θεῷ, καὶ Μαρτύρων κοινωνὸς Πάτερ γενόμενος, κατεπάτησας στεῤῥῶς, τοῦ ἐχθροῦ τὰς μηχανὰς ἀθλήσει σου τῇ ἁγίᾳ διό σε Χριστὸς ὁ Λόγος, λαμπρῶς ἐδόξασεν Ἀρσένιε.

Advertisement

Πολλή η αμαρτία στο κόσμο, πολλή η ασέβεια και πολλή η απιστία Για αυτό πρέπει να γίνει πόλεμος… σφαγιάζεται η Ορθοδοξία… Άγιος Ιωάννης ο Ρώσος στον φίλο του όσιο Ιάκωβο Τσαλίκη

Συναξάριον τοῦ Μηναίου
Τῇ ΚΖʹ (27η) τοῦ αὐτοῦ μηνὸς Μαΐου μνήμη τοῦ Ὁσίου καὶ θεοφόρου Πατρὸς ἡμῶν Ἰωάννου τοῦ Ῥώσσου, τοῦ νέου Ὁμολογητοῦ, ὅστις πωληθεὶς εἴς τινα Ἀγαρηνὸν ὡς αἰχμάλωτος, καὶ παρ΄ αὐτοῦ, ἐν τῇ ἐν Μ. Ἀσίᾳ κωμοπόλει τῆς Καππαδοκίας, Προκοπίῳ, ἀχθείς, καὶ ἀσκητικῶς ἐκεῖ ἀγωνισάμενος, ἐκοιμήθη ἐν Κυρίῳ κατὰ τό, 1730.
Μνήμη τοῦ ἁγίου ἱερομάρτυρος ῾Ελλαδίου (4ος αἰών).
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ἁγίου ἱερομάρτυρος Θεράποντος ἐκ Σαρδέων (259).
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ἁγίου μάρτυρος Ἰουλίου, τοῦ Στρατηλάτου, τοῦ ἐκ Ρουμανίας ἐν ἔτει 297 ξίφει τελειωθέντος.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τῆς ὁσίας μητρὸς ἠμῶν Μελανγγέλλας τῆς ἐρημίτιδος τῆς ἐξ Ἰρλανδίας καὶ ἐν Οὐαλίᾳ ἀσκησάσης , τῆς θαυματουργοῦ (641)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ὁσίου πατρὸς ἠμῶν Βεδέα τοῦ ῾Ομολογητοῦ τοῦ Ἄγγλου (735)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ὁ Ἅγιος Μάρτυς Εὐσεβιώτης, πυρὶ τελειοῦται
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ὁ Ἄγιος Μάρτυς Ἀλύπιος, λίθῳ τὴν κεφαλὴν συντριβεὶς τελειοῦται
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ὁσίου πατρὸς ἠμῶν Βασιλείου τοῦ ἐν Χαχούλι, υἱοῦ τοῦ βασιλέως Μπαγράτ Γ΄, τοῦ ἐκ Γεωργίας (11ος αἰών).
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ὁσίου πατρὸς ἠμῶν Μιχαὴλ Παρεκχέλι ἐκ Γεωργίας (8ος-9ος αἰών.).
Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τοῦ ἐν ἁγίοις πατρὸς ἠμῶν Φιλίππου τοῦ Α΄ μητροπολίτου Μόσχας (1473)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τῶν ὁσίων πατέρων ἠμῶν Θεράποντος τοῦ ἐν Λευκῇ Λίμνῃ (1426) καὶ Θεράποντος τῆς μονῆς Μόνζας τῆς Ῥωσσίας(1597)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τῶν ὁσίων πατέρων ἠμῶν ᾿Ηλία καὶ Ματθαίου τοῦ Ζαράνσκϊυ τῶν ἐκ Ῥωσίας.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ὁσίου πατρὸς ἠμῶν Λαζάρου τοῦ ἐν τῇ Λαύρᾳ τοῦ Πσκὼφ ἀσκήσαντος (1824)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ἀνακομιδὴ τῶν ἱερῶν λειψάνων (1472) τῶν ἐν ἁγίοις πατέρων ἠμῶν ᾿Ιωνᾶ (1461), Φωτίου (1431) καὶ Κυπριανοῦ (1406), μητροπολιτῶν Μόσχας, καὶ ἀνακομιδὴ τῶν ἱερῶν λειψάνων (1667) τοῦ ὁσίου πατρὸς ἠμῶν Νείλου τοῦ ἐκ Σομπένσκ τῆς Ῥωσίας (1554).

Στίχοι
Πλήρης χαρίτων ὁ αἰχμάλωτος ὤφθη·
αἰχμαλωτίσας τοῦ σκότους τὸν προστάτην.
Εἰκάδι ἑβδομάτῃ Ἰωάννης Θεῷ ἔνθεν ἤρθη.

τίς ἡμᾶς χωρίσει ἀπὸ τῆς ἀγάπης τοῦ Χριστοῦ; θλῖψις ἢ στενοχωρία ἢ διωγμὸς ἢ λιμὸς ἢ γυμνότης ἢ κίνδυνος ἢ μάχαιρα; καθὼς γέγραπται ὅτι ἕνεκά σου θανατούμεθα ὅλην τὴν ἡμέραν· ἐλογίσθημεν ὡς πρόβατα σφαγῆς. ἀλλ᾿ ἐν τούτοις πᾶσιν ὑπερνικῶμεν διὰ τοῦ ἀγαπήσαντος ἡμᾶς. (Ρωμ. η’ 35-37).

Ο Άγιος Ιωάννης ο Ρώσος κι ο φίλος του όσιος γέροντας Ιάκωβος Τσαλίκης

Τον περασμένο Αύγουστο είδα τον άγιο Ιωάννη τον Ρώσσο. Είναι ζωντανή η Χάρις του Αγίου. Του λέω:
– Άγιέ μου Γιάννη, πολύς κόσμος έρχεται στη Χάρη σου.
– Ναι, πολύς κόσμος έρχεται στη Χάρη μου, αλλά λίγα είναι τα τέκνα μου. Οι πιστοί είναι πολύ λίγοι. Νομίζουν πως κοιμάμαι στην λάρνακα. Εγώ είμαι ζωντανός. Δεν με βλέπουν. Εγώ όλους τους βλέπω. Και φεύγω πολλές φορές από την αγία λάρνακα. Αυτοί δεν με βλέπουν, δεν μ’ ακούν, εγώ όμως τους βλέπω, τους ακούω τι λένε.

Πάνε πολλοί, παπάδες, κόσμος και προσεύχονται. Ήταν και μία γνωστή μας, μάλιστα αυτή είχε και μια συγγένεια με την μάννα μου, που παρακαλούσε «Άγιε Γιάννη μου, τα παιδάκια μου να τα βοηθήσης». Βγήκε (ο Άγιος) από την λάρνακα –όποιος τον φώναζε σήκωνε το κεφάλι, κι ευλογούσε εκεί όπου ήθελε, ο άγιος Ιωάννης– και λέει: «Ποια; Αυτή η βλάσφημη; Αυτή που καταράται;». Ελεγε και το ανάθεμα αυτή, μεγαλη κατάρα έλεγε στα παιδια της και βλασφημούσε. Και δεν πήγαιναν καθόλου καλά στο σπίτι τους. Δεν χορταίνουν και ψωμί. Παιδια μου, η κατάρα είναι κακό στον άνθρωπο, «ευλογείτε και μη καταράσθε». «Αυτή που καταράται; λέει, αυτή η βλάσφημη;» Γύρισε το κεφάλι του ο Άγιος και ξάπλωσε. Σημασία δεν την έδωσε ο άγιος Ιωάννης.

Εγώ είχα περάσει προχτές που γύρισα από τον γιατρό και είπα εκεί στην επιτροπή, Βρε παιδιά, βάλτε μια ταμπελίτσα, μια πινακίδα ότι απαγορεύονται , με συγχωρείτε, με τα κοντά παντελόνια, με τα κοντά φουστάνια. Λένε εμείς ,πάτερ μου, είπαμε αλλά μας απαγορεύσανε , θα χάσει το ίδρυμα. Ε, καλά, κι αν χάσει το ίδρυμα δηλαδή, ας ανάψουν το κεράκι τους οι άνθρωποι και θα πάρει λεφτά το ίδρυμα. Τα λεφτά τα φέρνει ο Θεός , εδώ οι κόρακες, τα πετεινά του ουρανού ούτε σπέρνουν ούτε θερίζουν ούτε συνάζουσι εις αποθηκας. Εμείς δόξα τω Θεώ, έχουμε ένα επαγγελματάκι , με συγχωρείτε, θα βγάλουμε ένα κομματάκι ψωμί να φάμε.

Έκανα προσευχή το βράδυ: «Άγιέ μου Γιάννη, τι είναι αυτή η κατάσταση;». (Πηγαίνουν στην λάρνακα και προσκυνούν πολλοί όχι σεμνά ντυμένοι). «Άγιέ μου Γιάννη, δεν βλέπεις και συ;». Ω του θαύματος! Ούτε κοιμήθηκα, ούτε (είδα) όνειρα και φαντασίες και (ούτε) παραμύθια (είναι αυτό που είδα). Ω του θαύματος, παιδιά μου, με συγχωρείτε. Βλέπω τον άγιο Ιωάννη τον Ρώσσο, ζωντανή η Χάρις του. Πιο πέρα, παιδιά μου, μην εξετάζετε πώς τον είδα. Λέει: «Πολλή η αμαρτία, πάτερ μου, στον κόσμο, πολλή η ασέβεια, πολλή η απιστία. Εμένα δεν με βλέπουν, εγώ όμως τους βλέπω. Τώρα εσύ με βλέπεις, επειδή είσαι δικός μου άνθρωπος και πιστός άνθρωπος. Επειδή είναι πολλή η αμαρτία στον κόσμο, πολλή η ασέβεια, γι’ αυτό πρέπει να γίνη πόλεμος. Άκουσες τι σου λέγω;», μου είπε. «Πρέπει να γίνη πόλεμος».

«Άγιέ μου Γιάννη, λέω, να μην γίνη πόλεμος, γιατί 70 χρόνια (που) ζω στη γη πολέμους (βλέπω)· από την ημέρα που γεννήθηκα στην Μικρά Ασία, με τους Τούρκους, και πάλι στην Εύβοια, με την ανταρσία τότε, με την κατοχή, με τους Γερμανούς, Ιταλούς… σώθηκα, με κράτησε το χέρι του Θεού»..

«Πρέπει να γίνη πόλεμος, πρέπει να γίνη πόλεμος». Τρεις φορές το είπε .Πρέπει να γίνη πόλεμος διότι πολλή η απιστία και η ασέβεια στον στον κόσμο…
– Με την Τουρκία θα γίνει πόλεμος;…
-Τέκνον μου, μήπως και τώρα, δεν γίνεται πόλεμος; Καλα μου παιδια, ο Θεός το ξέρει αυτό, πάντως είπε, καλό μου παιδί ο άγιος Ιωάννης ο Ρωσσος ότι πρέπει να γίνη πόλεμος διότι πολλή η αμαρτία στον κόσμο κι η ασέβεια κι η απιστία. Δεν βλέπετε παιδιά μου τι γίνετε! Ας βάλει ο Θεός το χέρι Του, να μας βοηθήσει…
Να πλημμύρες, να οι πυρκαγιές, να οι απεργίες, με συγχωρείτε, κάψανε αυτοκίνητα, κάψανε κόσμο, αυτά είναι οργή Θεού· δεν είναι, παιδιά μου, πόλεμος αυτός; Και τι μας περιμένει, ένας Θεός το ξέρει. Προσευχόμεθα να μας στηρίζη η Χάρις του Θεού. Πάντως ο άγιος Ιωάννης ο Ρώσσος είναι πολύ θαυματουργός.

Ο άγιος Ιωάννης ο Ρώσσος γυρίζει πλευρό στην λάρνακα (και) κάπου-κάπου εξαφανίζεται. Η εικόνα του αγίου Χαραλάμπους έφυγε (από τη θέση της) και πήγε και στάθηκε ορθή (σε άλλο μέρος). Πόσο απλά μιλούσαν οι άνθρωποι με τους Αγίους… Τον άγιο Ιωάννη τον Ρώσσο και τον όσιο Δαυΐδ, τους είδα μπροστά μου στο Νοσοκομείο. «Εμείς κάναμε την εγχείρηση», μου είπαν, «όχι ο γιατρός σου». Παπάδες και άλλοι, δεν με πίστεψαν.
Από το βιβλίο: “Ο Γέρων Ιάκωβος (Διηγήσεις – Νουθεσίες – Μαρτυρίες)”. Α’. Διηγήσεις (αποσπάσματα). Έκδοση «Ενωμένη Ρωμηοσύνη» 2016.

***

Στις 15 Ιουλίου 1990, ημέρα Κυριακή, το πρωί, μόλις ο π. Ιάκωβος (Τσαλίκης) κατέβηκε από το κελλάκι του στο Ναό για την Θεία Λειτουργία, περιέγραφε μέσα στο ιερό με πρόσωπο εκστατικό σε Πατέρες της Μονής του όσα ο Θείος Ιωάννης ο Ρώσος «πνευματικώ τω τρόπω» του είχε πει την νύχτα που πέρασε –«ο Θεός οίδε πως»– εμπρός στην Ιερή Λάρνακα με το αδιαλώβητο σκήνος Του στο Ναό Του στο Προκόπι.
–«Νομίζουν πως κοιμάμαι, ότι είμαι νεκρός, και δεν με υπολογίζουν οι Χριστιανοί. Εγώ όμως είμαι ζωντανός. Τους πάντες βλέπω. Το σώμα μου είναι μέσα, αλλά εγώ εξέρχομαι πολλές φορές από την λάρνακά μου. Τρέχω ανάμεσα στους ανθρώπους για να τους βοηθήσω. Πολύς ο πόνος. Αυτοί δε με βλέπουν. Εγώ τους βλέπω και τους ακούω τι λένε. Και πάλι μπαίνω στη λάρνακα μου. Αλλά άκουσε Πάτερ μου να σου πω. Πολλή η αμαρτία στο κόσμο, πολλή η ασέβεια και πολλή η απιστία».
–«Γιατί τα λες αυτά άγιέ μου»; Του απάντησα. «Δεν βλέπεις πόσος κόσμος έρχεται στη χάρη σου και σε προσκυνά»;
«Πολλοί έρχονται, Πάτερ Ιάκωβε, αλλά λίγα είναι τα τέκνα μου», πρόσθεσε ο Όσιος και συνέχισε.
–«Για αυτό πρέπει να γίνει πόλεμος. Γιατί πολλή η αμαρτία στον κόσμο».
–«Όχι, άγιε μου» του είπα ταραγμένος. «Από μικρό παιδί όλο σε πολέμους και ταλαιπωρίες βρέθηκα. Στην Μικρά Ασία που γεννήθηκα αλλά και όταν ήλθαμε στην Ελλάδα. Ύστερα άγιε μου αν γίνει έξαφνα ο πόλεμος θα χαθούν και ψυχές πριν προφτάσουν να μετανοήσουν».
–«Πρέπει να γίνει πόλεμος, πρέπει να γίνει πόλεμος, πρέπει να γίνει πόλεμος», απάντησε λυπημένα με μια σταθερή φωνή ο Όσιος και συνέχισε ότι θα γίνουν ορισμένες πλημμύρες, πυρκαγιές και άλλες καταστροφές στην περιοχή της Εύβοιας και κάπου άλλα δεινά.
Όλα όσα είπε ο Όσιος στον Γέροντα εκείνο το βράδυ πράγματι συνέβησαν και συμβαίνουν. Την πρώτη Αυγούστου 1990 κηρύχτηκε πόλεμος στον περσικό κόλπο., ενώ λίγο αργότερα στην Εύβοια έγιναν πλημμύρες από καταρρακτώδης βροχές, χάθηκαν ανθρώπινες ζωές και προξενήθηκαν μεγάλες υλικές καταστροφές και φωτιές κατέκαψαν δάση και άλλες εκτάσεις.
Πηγή: Από το βιβλίο «ΕΝΑΣ ΑΓΙΟΣ ΓΕΡΟΝΤΑΣ Ο Μακαριστός Ιάκωβος Τσαλίκης».

***

Ντρεπόταν ακόμη και να λειτουργήσει στο Προσκύνημα του όσιου Ιωάννη, στο Προκόπι. Του ζητούσαν:
-Ελάτε, π. Ιάκωβε, να λειτουργήσετε στον όσιο Ιωάννη.
Και κείνος απαντούσε:
–Είμαι άξιος εγώ ο χοϊκός να βρεθώ μπροστά στο θείο Ιωάννη!

***

Ο Γέροντας Ιάκωβος τακτικά επισκεπτόταν τον Άγιο Ιωάννη το Ρώσο κυρίως πηγαίνοντας για την Αθήνα για τους γιατρούς που τον παρακολουθούσαν: «Κάποτε,έλεγε, πήγα και βλέπω τον Άγιο ζωντανό μέσα στη λάρνακά του. Του λέω:
–Άγιε μου πώς περνούσες στη Μικρά Ασία, τι αρετές είχες και αγίασες;
Ο Άγιος μου απάντησε:
–Μέσα στην σπηλιά που ήταν στάβλος κοιμόμουνα και με τα άχυρα σκεπαζόμουνα τον χειμώνα για να μην κρυώνω. Είχα και την ταπείνωση και την πίστη.
Σε λίγο μου λέει:
-Περίμενε, πάτερ Ιάκωβε, γιατί ήρθαν τώρα δύο άνθρωποι και με παρακαλούν για ένα παιδί άρρωστο. Περίμενε να πάω να το βοηθήσω.
Ξαφνικά άδειασε η λάρνακα γιατί ο Άγιος έφυγε. Σε λίγη ώρα ξαναγύρισε, δεν τον είδα πώς γύρισε, αλλά τον είδα να τακτοποιείται μέσα στη λάρνακά του σαν ένας άνθρωπος»!

***

Θαύματα του οσίου Ιωάννου του Ρώσου του Ομολογητού

Ο π. Γεράσιμος Φωκάς συχνά έλεγε ότι είχε γνωρίσει και είχε μιλήσει με την εγγονή μιας όμορφης γυναίκας από το Προκόπι της Καππαδοκίας, που έκανε τα χέρια της χωνί και φώναξε:
“ Ε Γιάννη, με παίρνουν… Σώσε με…” και ο Άγιος Ιωάννης ο Ρώσος, που η εκκλησιά του ήταν κοντά στο σπίτι της, μαρμάρωσε τους Τσέτες, που ήρθαν να κλέψουν την πανέμορφη νεόνυμφη και δεν ολοκλήρωσαν το ανόσιο έργο τους.

Μεταξύ άλλων έλεγε:
“Λίγο πριν την κοίμησή του γύρεψε να κοινωνήσει ο Άγιος και ο παπάς φοβήθηκε μήπως τον δουν οι Τούρκοι να πηγαίνει με τα Άγια και βεβηλώσουν την Θεία Κοινωνία. Τότε έσκαψε ένα μήλο και έβαλε εκεί τη Θεία Κοινωνία και πήγε στο στάβλο και κοινώνησε τον Όσιο.

Έκανε θαύματα πολλά και στους Τούρκους και στους Έλληνες.
Μετά την Μικρασιατική Καταστροφή του 1922, με την ανταλλαγή των πληθυσμών, οι Έλληνες πρόσφυγες πήραν μαζί τους αρχαία κειμήλια, ιερές εικόνες, άγια ποτήρια, ιερά σκεύη και ήθελαν να πάρουν και το Ιερό Λείψανο του Αγίου Ιωάννου του Ρώσου, αλλά οι Τούρκοι το έμαθαν και έκαναν επανάσταση, δεν ήθελαν να χάσουν τον Άγιο, «να μείνει εδώ», έλεγαν, «ποιος θα κάνει θαύματα μετά;»
Ήταν διαταγή λοιπόν από τις Τουρκικές αρχές να μην πάρουν το Ιερό Λείψανο από την εκκλησία, γιατί όπως ισχυρίζονταν πάντα, ο Άγιος είχε ζήσει στην πατρίδα τους και άρα τους ανήκε.
Είχαν καθορισθεί οι μέρες που θα έφευγε ο κάθε Έλληνας.
Την άλλη μέρα το πρωί που ήταν 10 Σεπτεμβρίου 1924 έφευγε ο Παναγιώτης Παπαδόπουλος.
Τον βρήκαν και τον παρακάλεσαν να πάρει μαζί του τον Όσιο. Αυτός με μεγάλη χαρά δέχτηκε.
Έτσι λοιπόν, την ίδια νύχτα, ο κλειδαράς άνοιξε την πόρτα, πήραν το σκήνωμα του Οσίου, το τύλιξαν με ένα κιλίμι που το έραψαν προσεκτικά γύρω – γύρω και το πέρασαν από το τελωνείο, λέγοντας ότι ήταν ρούχα και τρόφιμα.
Έτσι το σκήνωμα του Οσίου, ταξίδευσε στο λιμάνι της Μερσίνας. Και από το λιμάνι της Μερσίνας, που είναι απέναντι από την Κύπρο, από εκεί έφυγαν και έκαναν την εισβολή στην Κύπρο. Από εκεί έφυγε και το Κεφαλλονίτικο καράβι που μετέφερε τους πρόσφυγες με τον Άγιο, όπως σας είπα και πριν.
Όταν το καράβι βρισκόταν μεσοπέλαγα, κοντά στη Ρόδο συνέβη το εξής περίεργο περιστατικό. Κάποια στιγμή και ενώ οι μηχανές δούλευαν στο φουλ, το καράβι σταμάτησε να προχωράει και περιστρεφόταν στο ίδιο σημείο.
Ο κυβερνήτης, αφού βεβαιώθηκε ότι δεν υπήρχε καμιά βλάβη στο καράβι του, τρομοκρατήθηκε και ρώτησε τους υπευθύνους των προσφύγων: «Κύριοι, μήπως έχετε τίποτα ιερό μαζί σας στο πλοίο»;
Του εξήγησαν ότι κάτω στο αμπάρι βρισκόταν το σκήνωμα του Όσιου Ιωάννου του Ρώσου και τότε ο κυβερνήτης διέταξε να μεταφερθεί αμέσως και να τοποθετηθεί στο σαλόνι.
Εκεί οι ιερείς που βρίσκονταν στο πλοίο έκαναν δέηση μπροστά στο σκήνωμα και αμέσως το καράβι άρχισε να ταξιδεύει ομαλά στη ρότα του, σε μια θάλασσα ήρεμη και γαλήνια…”

Με καμάρι έλεγε ότι ένας Κεφαλλονίτης πλοίαρχος ονόματι Δεστούνης μετέφερε το τίμιο άφθαρτο σκήνωμα του Αγίου Ιωάννου του Ρώσου μαζί με τους δυστυχείς Χριστιανούς πρόσφυγες στην Ελλάδα.

“Ο Άγιος Ιωάννης ο Ρώσσος δεν είναι καλόγηρος, δεν είναι Ιεράρχης, δεν είναι μάρτυρας, που σημαίνει ο χώρος της Εκκλησίας τους δέχεται όλους. Δεν έχει καλούπι η Ορθοδοξία, δεν έχει τύπο, δεν έχει τσόφλι, είναι αγκαλιά. Όποιο πόστο και να’ χεις, αγιάζεις, αρκεί να κάμεις όπως έκαμε κι εκείνος, να ‘χεις υπομονή, αγάπη — αυτός αγαπούσε και τους Τούρκους — και ανοχή και πίστη …” μας είπε μεταξύ άλλων ο π. Γεράσιμος.πηγή: Ο π. Γεράσιμος Φωκάς όπως τον ζούμε

***

Τον Μάρτιο του 1999 είδαν τον άγιο Ιωάννη τον Ρώσο με τον άγιο Γεώργιο τον Τροπαιοφόρο, ντυμένους στρατιωτικά, να πηγαίνουν στο μέτωπο πολέμου στη Σερβία να βοηθήσουν τους αδελφούς ορθοδόξους Σέρβους με τη θαυματουργική παρουσία τους, εναντίον όλων των αντίχριστων δυνάμεων του σκότους, ο δε άγιος Ιωάννης ο Ρώσος είπε χαρακτηριστικά: «Πηγαίνω στο Βελιγράδι, γιατί σφαγιάζεται η Ορθοδοξία».

***

Θ Α Υ Μ Α σε πιλότο της Πολεμικής Αεροπορίας μας !

Αληθινό περιστατικό, που έγινε την 15/06/22, ημέρα Τρίτη, από εν Χριστώ αδερφό ιπτάμενο….
Πετούσαν 2 αεροπλάνα της μοίρας μου κοντά στην Καρδίτσα για άσκηση και λίγο πριν γυρίσουν, ο μικρότερος από τους δύο παθαίνει πολλαπλά ισχαιμικά εγκεφαλικά, στην δεξιά παρεγκεφαλίδα.…
Έχει τρομερό ίλιγγο, δεν μπορεί να εστιάσει το βλέμμα πουθενά, ούτε μέσα στα όργανα ούτε έξω και έχει έντονο πονοκέφαλο…
Αυτός λέγεται Ιωάννης.

Στο άλλο αεροπλάνο είναι ο εκπαιδευτής, ο Γιώργος, ο οποίος αρχίζει να του μιλάει δίνοντας του οδηγίες και προσπαθεί άμεσα να τον βοηθήσει να συνέλθει.
Ο Γιάννης το μόνο που μπορεί να κάνει είναι να εκτελεί στα τυφλά ότι του λέει ο Γιώργος…
Ο Γιώργος αποφασίζει να γυρίσουν για προσγείωση κ του λέει “Κάνε το σταυρό σου και ζήτα από τον Άγιο Ιωάννη τον Ρώσο να σε προσγειώσει”…

Ο Γιάννης αφήνει τα χειριστήρια, κάνει με μεγάλη δυσκολία το σταυρό του κ πιάνει ένα φυλαχτό που έχει στην τσέπη του…
10′ μετά ο Γιάννης προσγειώνεται κανονικά στον Βόλο χωρίς να βλέπει σχεδόν τίποτα, ακούγοντας μόνο τις οδηγίες του Γιώργου…
Σβήνει το αεροπλάνο στον διάδρομο και λιποθυμάει…
Ο μοίραρχος μας που είναι και αυτός πολύ πιστός άνθρωπος, τον έβγαλε κλαίγοντας από το ‘κόκπιτ’ αγκαλιά…

Ο Γιάννης αμέσως πήγε στο νοσοκομείο του Βόλου και από αύριο θα μεταφερθεί στο ΓΝΑ για περαιτέρω εξετάσεις…
Είναι πολύ καλά από προχθές το βράδυ…
Για όσους γνωρίζουν οι τεχνικές λεπτομέρειες είναι ανθρωπίνως αδύνατο να προσπεραστούν…
Ο ίδιος ο Γιάννης δεν ξέρει πώς προσγειώθηκε….
Τον πήρε λέει ένα χέρι και τον κατέβασε…
Ο Χριστός, η Παναγία κ οι άγιοι μας είναι ολοζώντανοι… αυτό μπορεί να το λέμε συχνά με τα λόγια, αλλά όταν το ζήσεις σ υ γ κ λ ο ν ί ζ ε σ α ι !!!!!!
Ευχαριστώ τον Θεό που μας μιλάει τόσο ζωντανά !

Προς δόξαν Θεού…… και του Αγιου Ιωάννη του Ρώσου!!!
Δεν φοβόμαστε κανέναν, πάρα μόνο τον Θεό !
https://odysseiatv.blogspot.com/2022/06/blog-post_687.html#more

ΤΕΡΑΣΤΙΟ #ΘΑΥΜΑ ΑΓΙΟΥ ΙΩΑΝΝΗ ΡΩΣΟΥ ΣΤΗΝ ΠΟΛΕΜΙΚΗ ΜΑΣ ΑΕΡΟΠΟΡΙΑ! Μόρφου Νεοφύτος
https://www.youtube.com/watch?v=bfw_5uDoHO8

***

Η μακαρία Σαλώμη η δια Χριστόν Σαλή και το μήνυμα του Αγίου Ιωάννου του Ρώσσου

Σε μιά προσκυνηματική εκδρομή στο Προκόπι Εύβοιας, στο Ιερό Σκήνωμα τού Αγίου Ιωάννου τού Ρώσσου, πού διοργάνωσε ο εφημέριος της ενορίας του Θερμού, συμμετείχε και η μακαρία Σαλώμη. Σ’ αυτό το προσκύνημα πολλές χιλιάδες προσκυνητών καταφθάνουν κάθε χρόνο, όχι μόνο από την Ελλάδα αλλά και από το εξωτερικό.
Οι περισσότεροι προσμένουν βοήθεια και θεραπεία στις ψυχικές και σωματικές τους ασθένειες από την χάρι του. Είναι όμως και κάποιοι πού πηγαίνουν γιά αναψυχή ή από περιέργεια. Σ’ αυτούς ο Άγιος θέλησε να δώση ένα μήνυμα μέσω της ευλαβεστάτης Σαλώμης.

Αφού προσκύνησε το Άγιο και θαυματουργό του Λείψανο με πόθο και ευλάβεια, στάθηκε γονατιστή στο πάνω μέρος της λάρνακος, όπου φυλάσσεται το Ιερό Σκήνωμά του.

Εκεί εμφανίστηκε ζωντανός ο Άγιος και έχοντας αυστηρή όψι λέει στην Σαλώμη: «Να πής στον παπά να μην φέρνη οποιονδήποτε εδώ, αλλά μόνο όσους έχουν πίστι και ευλάβεια».

Η Σαλώμη συγκλονισμένη αναφερόταν στην εμφάνιση του Αγίου Ιωάννου του Ρώσσου!
Οι αληθινοί προσκυνητές πάντως, λαμβάνουν πολλή χάρι από την προσκύνησι τού Ιερού Λειψάνου, πού καθίσταται «ποταμός δωρεών ανεξάντλητος, βρύσι ευεργεσιών και πηγή ιαμάτων αέναος».
Ιερομόναχος Πρόδρομος, Σαλώμη ~ Η μυστική εργάτις της αρετής, Ιερόν Κελλίον “Ευαγγελισμός της Θεοτόκου”, Ι. Μ. Σίμωνος Πέτρας Καρυές – Άγιον Όρος

Όσιος Ιωάννης ο Ρώσος ο Ομολογητής, οι Άγιοι κλαίνε όχι γιατί θα γίνει το κακό αλλά γιατί δεν μετανοήσατε… θα σας βοηθήσω κατεβάζοντας τους συστρατιώτες μου Ρώσσους για να κόψουν την μοχθηρία των τούρκων
https://iconandlight.wordpress.com/2021/05/26/%cf%8c%cf%83%ce%b9%ce%bf%cf%82-%ce%b9%cf%89%ce%ac%ce%bd%ce%bd%ce%b7%cf%82-%ce%bf-%cf%81%cf%8e%cf%83%ce%bf%cf%82-%ce%bf-%ce%bf%ce%bc%ce%bf%ce%bb%ce%bf%ce%b3%ce%b7%cf%84%ce%ae%cf%82-%ce%bf%ce%b9-%ce%ac/

Εγώ σε χειρούργησα, ο Ιωάννης ο Ρώσος ο Ομολογητής διετάχθην από τον Θεό επειδή με εκάλεσες, ήταν σήμερον να φύγεις αλλά εγώ σε άφησα για την αύριο.
https://iconandlight.wordpress.com/2019/05/26/%CE%B5%CE%B3%CF%8E-%CF%83%CE%B5-%CF%87%CE%B5%CE%B9%CF%81%CE%BF%CF%8D%CF%81%CE%B3%CE%B7%CF%83%CE%B1-%CE%BF-%CE%B9%CF%89%CE%AC%CE%BD%CE%BD%CE%B7%CF%82-%CE%BF-%CF%81%CF%8E%CF%83%CE%BF%CF%82-%CE%BF/

Εκεί που αγίασε ο Όσιος Ιωάννης ο Ρώσος
https://iconandlight.wordpress.com/2015/05/26/%CE%B5%CE%BA%CE%B5%CE%AF-%CF%80%CE%BF%CF%85-%CE%B1%CE%B3%CE%AF%CE%B1%CF%83%CE%B5-%CE%BF-%CF%8C%CF%83%CE%B9%CE%BF%CF%82-%CE%B9%CF%89%CE%AC%CE%BD%CE%BD%CE%B7%CF%82-%CE%BF-%CF%81%CF%8E%CF%83%CE%BF%CF%82/Ἀπολυτίκιον τοῦ Ὁσίου Ἰωάννου τοῦ Ῥώσσου, τοῦ νέου Ὁμολογητοῦ
Ἦχὸς δ’. Ταχὺ προκατάλαβε.

Ἐκ γῆς ὁ καλέσας σε, πρὸς Οὐρανίους Μονάς, τηρεῖ καὶ μετὰ θάνατον ἀδιαλώβητον, τὸ Σκῆνός σου Ὅσιε. Σὺ γὰρ ἐν τῇ Ἀσίᾳ, ὡς αἰχμάλωτος ἤχθης, ἔνθα καὶ ᾠκειώθης, τῷ Χριστῷ, Ἰωάννη. Αὐτὸν οὖν ἱκέτευε, σωθῆναι τάς ψυχὰς ἡμῶν.

Ἀπολυτίκιον τῆς Ὁσίας Μελαγγέλλης τῆς ἐξ Ἰρλανδίας καὶ ἐν Οὐαλίᾳ ἀσκησάσης. Ἦχος α´. Τῆς ἐρήμου πολίτης.
(Ποίημα Ἰσιδώρας Ἁγιεροθεϊτίσσης.)

Τοῖς ὁσίοις σου τρόποις, τῷ Θεῷ εὐηρέστησας, καὶ ἀγγελικὴν πολιτείαν, Μελαγγέλα ἐπέδειξας · εὐγένειαν παρεῖδες πατρικήν, καὶ πλοῦτον καὶ τιμὴν βασιλικήν, καὶ εἰς ἔρημον ἐλθοῦσα μοναστριῶν, παρθένων μήτηρ γέγονας. Χαίροις της Ἰρλανδίας ὁ βλαστός, χαίροις Κελτῶν τὸ καύχημα · χαίροις τῆς Βρεττανίας ἡ λαμπάς, τὸ κλέος Οὑαλίας τε.

Ἀπολυτίκιον. Ἦχος α΄. Τῆς ἐρήμου πολίτης.
Παναγιώτη Σόμαλη

Ἰρλανδίας ἡ δόξα Οὐαλίας τὸ καύχημα, καὶ τῶν λαγωῶν προστασία, Μελαγγέλλη ἰσάγγελε, τῷ πόθῳ τετρωμμένη τοῦ Χριστοῦ, ηὐλίσθης ἐν ἐρήμοις καὶ στρωμνήν, λίθους ἔχουσα ἐδείχθης μοναστριῶν, ὑπόδειγμα ἐναρέτων, δόξα τῷ δεδωκότι σοι ἰσχύν, δόξα τῷ σὲ στεφανώσαντι, δόξα τῷ ἐνεργοῦντι διὰ σοῦ πᾶσιν ἰάματα.

Ἀπολυτίκιον τοῦ ἁγίου ἱερομάρτυρος ῾Ελλαδίου
Ἦχος δ´. Ταχύ προκατάλαβε

Ὡς στύλος ἀκλόνητος, τῆς Ἐκκλησίας Χριστοῦ, καὶ λύχνος ἀείφωτος τῆς οἰκουμένης σοφέ, ἐδείχθης Ἑλλάδιε· ἔλαμψας ἐν τῷ κόσμῳ, διὰ τοῦ μαρτυρίου, ἔλυσας τῶν εἰδώλων, τὴν σκοτόμαιναν μάκαρ, διὸ ἐν παρρησίᾳ Χριστῷ, πρέσβευε σωθῆναι ἡμᾶς.

Ἀπολυτίκιον τοῦ ἁγίου ἱερομάρτυρος ῾Ελλαδίου
Ἦχος πλ. α’. Τὸν συνάναρχον Λόγον

Φερωνύμως ἐδέξω ὡς θεῖον ἔλαιον, ἱερουργίας τὴν χάριν, τῇ ἐπινεύσει Χριστοῦ, καὶ ἱέρευσας σοφῶς Πάτερ Ἑλλάδιε, καὶ Μαρτύρων κοινωνός, δι’ ἀγώνων ἱερῶν, γενόμενος Ἱεράρχα, καθικετεύεις ἀπαύστως, ἐλεηθῆναι τὰς ψυχὰς ἡμῶν.

Ἀπολυτίκιον Ἁγίου Ἰακώβου Τσαλίκη.
Ἦχος α΄. Τῆς ἐρήμου πολίτης.

Λιβισίου τόν γόνον, καί Εὐβοίας τό καύχημα, ἐν ἐσχάτοις χρόνοις φανέντα, μοναστῶν φίλον γνήσιον, Ἰάκωβον τιμήσωμεν πιστοί,τόν νέον ἡσυχίας ἐραστήν, τὸν παρέχοντα ἰάσεις παντοδαπάς, τοῖς εὐλαβῶς κραυγάζουσι• Δόξα τῷ σὲ δοξάσαντι Χριστῷ, Δόξα τῷ σὲ θαυμαστώσαντι, Δόξα τόν ἐν ἐσχάτοις χρόνοις καί καιροίς σὲ ἁγιάσαντι.

Δόξα, Ἦχος πλ. δ’.

Δίκαιοι εἰς τὸν αἰῶνα ζῶσι, καὶ ἐν Κυρίῳ ὁ μισθὸς αὐτῶν, καὶ ἡ φροντὶς αὐτῶν παρὰ τῷ Ὑψίστῳ, τὸ προφητικόν, φησί, λόγιον. Ὁ γὰρ δίκαιος ἐν πᾶσιν Ἰωάννης, εἰ καὶ εἰς ἀλλοδαπὴν μετήχθη χθόνα, καὶ ὑπὸ βαρβάρων ἐσυλήθη, καὶ αἰχμάλωτος εἰς χεῖρας τούτων παρεδόθη τῆς τοῦ Θεοῦ ἐνετρύφα μνήμης, καὶ τὴν ἀρετὴν ἐκτήσατο σύνοικον. Διὸ καὶ ζῇ, ἀποθανών, εἰς τοὺς αἰῶνας, μετὰ τῶν ἐν Οὐρανοῖς Ὁσίων πάντων μεθ’ ὧν πρεσβεύει ὑπὲρ ἡμῶν πρὸς Κύριον.

προσόμοια τοῦ ἁγίου. Ἰακώβου Τσαλίκη
Ἦχος πλ. δ΄. Ὢ τοῦ παραδόξου θαύματος.

Νέμων ὑετοὺς αἰνέσεων, μυσταγωγεῖς τοὺς πιστούς, Λειτουργίαν εἰς ἄχραντον, μυροφόρου νήψεως, καὶ κλεινῆς κατανύξεως. Τοῦ Ἰωάννου Ῥώσου τῇ χάριτι, διὸ τριφώτους, μονὰς ἐπέγνωκας. Ὅθεν τρυχόμενος, νοσημάτων ἄλγεσιν ὀδυνηροῖς, ὤφθης ὡς στερέμνιος, ἀδάμας πίστεως.

Ἀπολυτίκιον.
Ἦχος δ´.

Ἀνελήφθης ἐν δόξῃ, Χριστὲ ὁ Θεὸς ἡμῶν, χαροποιήσας τοὺς Μαθητάς, τῇ ἐπαγγελίᾳ τοῦ ἁγίου Πνεύματος· βεβαιωθέντων αὐτῶν διὰ τῆς εὐλογίας, ὅτι σὺ εἶ ὁ Υἱὸς τοῦ Θεοῦ, ὁ λυτρωτὴς τοῦ κόσμου.Ὁ Γέροντας Ἰάκωβος συνομιλεῖ μὲ τὸν ἅγιο Ἰωάννη τὸν Ρῶσο

Άγιος Ιάκωβος – Ομιλία του ίδιου

Με το σώμα μας, να διάγουμε μέσα στον πρόσκαιρο αυτόν κόσμο, αλλά με τον νού μας να μεταφέρουμε όλη μας τη ζωή στον Ουρανό… Άνω σχώμεν τας καρδίας. Έχομεν προς τον Κύριον. Η εορτή της Αναλήψεως μας άνοιξε τον Ουρανό…

Συναξάριον τοῦ Μηναίου.
Τῇ ΚΕʹ (25ῃ) τοῦ μηνὸς Μαΐου μνήμη τῆς τρίτης Εὐρέσεως τῆς τιμίας Κεφαλῆς τοῦ Ἁγίου ἐνδόξου Προφήτου, Προδρόμου καὶ Βαπτιστοῦ Ἰωάννου (850).
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ ὁ Ἅγιος Μάρτυς Κελεστίνος, σιδήρῳ τὰς πτέρνας τρυπηθείς, τελειοῦται.
῾Ο ῞Οσιος Ὀλβιανὸς ἐν εἰρήνῃ τελειοῦται.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ἐν ἁγίοις πατρός ἠμῶν Διονυσίου, ἐπισκόπου Μιλάνου (359) .
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ἐν ἁγίοις πατρός ἠμῶν Ζηνοβίου, ἐπισκόπου Φλωρεντίας (390).
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ἐν ἁγίοις πατρός ἠμῶν Θεράπωντος ἐπισκόπου Κύπρου, ἀνάργυρου ἰατροῦ (4ος αἰ.)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τοῦ Ὁσίου Ντοντό, πρίγκιπος τῆς Γεωργίας. (+596)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τῆς ὁσίας μητρός ἠμῶν Θέκλας, τοῦ Περεγιασλάβλ, μητρός τοῦ ῾Οσίου Δανιήλ τοῦ Περεγιασλάβλ (7 ᾿Απριλίου 1540).
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ἐν ἁγίοις πατρός ἠμῶν ᾿Ιννοκεντίου, ἐπισκόπου Χερσῶνος (1857).
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ὁσίου πατρός ἠμῶν Γεωργίου τοῦ ἐγκλείστου τοῦ Ζαντόνσκ Ρωσίας (1836)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τῆς προσελεύσεως στὴν Ὀρθοδοξία 3.000.000 Οὐνιτῶν-Ρωμαιοκαθολικῶν τὸ 1831 στὴν Βολυνία
Κοίμηση τοῦ Βλαδιμήρου Natawe (1927-2000), Ὀρθοδόξου ἀρχηγοῦ τῆς φυλῆς Mohawk (Μόχακ) τοῦ Καναδά

Συναξάριον τοῦ Πεντηκοσταρίου
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ Πέμπτῃ τῆς ἕκτης Ἑβδομάδος ἀπὸ τοῦ Πάσχα, τὴν Ἀνάληψιν ἑορτάζομεν τοῦ Κυρίου καὶ Θεοῦ καὶ Σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ.

Στίχοι
Ἐκ δεξιᾶς καθίσας πατρικῆς Λόγε,
Μύσταις παρασχὼν πίστιν ἀσφαλεστέραν.

Δέσποτα, μὴ ἐάσῃς ἡμᾶς ὀρφανούς, ἀλλ’ ἀπόστειλον, ὡς ὑπέσχου ἡμῖν, τὸ πανάγιόν σου Πνεῦμα,

Η Ανάληψη του Κυρίου
π. Αλέξανδρος Σμέμαν

Ένα ρίγος χαράς διαπερνά τη λέξη «ανάληψη», που δείχνει μια πρόκληση προς τους αποκαλούμενους «νόμους της φύσεως», προς τη διαρκή κάθοδο και πτώση∙ είναι μια λέξη που ακυρώνει τους νόμους της βαρύτητας και πτώσης. Εδώ αντίθετα τα πάντα είναι ελαφράδα, πέταγμα, μια ατέλειωτη άνοδος. Η Ανάληψη του Κυρίου γιορτάζεται σαράντα μέρες μετά το Πάσχα, την Πέμπτη της έκτης εβδομάδας μετά τη γιορτή της Ανάστασης του Χριστού.

… Η εορτή της Αναλήψεως αποτελεί γιορτασμό του ανοίγματος του ουρανού στους ανθρώπους, του ουρανού ως του νέου και αιωνίου οίκου, του ουρανού ως της αληθινής μας πατρίδας. Η αμαρτία χώρισε βίαια τη γη από τον ουρανό και μας έκανε γήινους και χοντροκομμένους , προσήλωσε το βλέμμα μας σταθερά στο έδαφος και έκανε τη ζωή μας αποκλειστικά γεωτροπική. Αμαρτία είναι η προδοσία του ουρανού μέσα στην ψυχή. Αυτή ακριβώς τη μέρα, την εορτή της Αναλήψεως, νιώθουμε τρομοκρατημένοι από αυτή την άρνηση που γεμίζει ολόκληρο τον κόσμο. Ο άνθρωπος με υπεροψία και υπερηφάνια αναγγέλλει πως είναι μόνο υλικός και πως τίποτε δεν υπάρχει πέρα από το υλικό

Ο Ιωάννης Χρυσόστομος, ο μεγάλος Πατέρας της Εκκλησίας που έζησε δέκα έξι αιώνες πριν. Μιλώντας για τον ουρανό, αναφωνεί: «Τι ανάγκη έχω από τον ουρανό, όταν εγώ ο ίδιος θα γίνω ουρανός;…».

Ουρανός είναι το όνομα της αυθεντικής κλίσης μας ως ανθρώπινα πλάσματα, ουρανός είναι η τελική αλήθεια για τη γη.

Ο Μέγας Αθανάσιος λέει πως ο Θεός έγινε άνθρωπος για να γίνει ο άνθρωπος θεός». Ο Θεός κατέβηκε στη γη για να μπορέσουμε εμείς να ανεβούμε στον ουρανό! Αυτό ακριβώς γιορτάζουμε την ημέρα της Αναλήψεως! Αυτή είναι η πηγή της λαμπρότητας και της άρρητης χαράς…

..Την υπέρ ημών πληρώσας οικονομίαν και τα επί γης ενώσας τοις ουρανίοις, ανελήφθης εν δόξη.
Χριστέ ο Θεός ημών, ουδαμόθεν χωριζόμενος, αλλά μένων αδιάστατος και βοών τοις αγαπώσι σε∙

Εγώ ειμί μεθ’ υμών και ουδείς καθ’ υμών.
Από το βιβλίο «π. Αλέξανδρος Σμέμαν: «π. Αλέξανδρος Σμέμαν, ΕΟΡΤΟΛΟΓΙΟ – Β΄», Μετάφραση από το Αγγλικό: Ιωσήφ Ροηλίδης, ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΑΚΡΙΤΑΣ

***

Ο άγιος Ισαάκ ο Σύρος λέει: «Η βασιλεία του Θεού εντός υμών εστιν» (Λουκ. 17, 21). Διατήρησε την εσωτερική σου ειρήνη με κάθε τίμημα. Ειρήνευε στην ψυχή σου• και ο ουρανός κι η γη θα ειρηνεύσουν μαζί σου. Μπες με λαχτάρα στο θησαυροφυλάκιο που βρίσκεται μέσα σου, και θα δεις εκεί τον ουρανό • γιατί υπάρχει μόνο μια είσοδος που οδηγεί και στα δύο αυτά. Η σκάλα πού οδηγεί στη Βασιλεία των Ουρανών είναι κρυμένη μέσα στην ψυχή σου. Φύγε από την αμαρτία, βυθίσου στον εαυτό σου και μέσα στην ψυχή σου θ’ ανακαλύψεις τα σκαλοπάτια απ’ όπου θα μπορέσεις να ανεβείς στη Βασιλεία των ουρανών. (αββά Ισαάκ του Σύρου Λόγος Λ΄: Περί ευχαριστίας Θεού) 

Ο υπέροχος Αββάς Υπερέχιος είπε: «Έχε τον νου σου στην Βασιλεία των ουρανών και θα την κερδίσεις».

Ο Σταυρός, η ταπείνωση είναι η σκάλα πού ανεβάζει στους ουρανούς ·

Η κ.Αθηνά Σιδέρη έλεγε για το άγιο Πορφύριο τον Καυσοκαλυβίτη: «Ο γέροντας, μιλούσε πάντα με δέος για την αγάπη του Θεού. Μου έλεγε το εξής: ότι θα εκπλαγούμε όταν βρεθούμε στην ουράνιο Βασιλεία.
Δεν θα μπορέσει ανθρώπινος νους, όλα τα μυαλά του κόσμου, να αποδώσουν το εύρος της αγάπης του Θεού. Είναι τόσο μεγάλη η αγάπη Του, που δεν μπορούμε να καταλάβουμε οι άνθρωποι την αξία αυτής της αγάπης. Και κάνουμε ένα τεράστιο λάθος. Ότι ζητούμε πάντα να γίνεται το θέλημά μας.
Ενώ ο ίδιος ο Κύριος στην Κυριακή προσευχή μάς λέει να ζητάμε να γίνει το θέλημά Του. Αυτό κρύβει το κατ’ ευδοκίαν θέλημα του Κυρίου μας.

***

«Τον νούν εις ουρανόν μεταθέντες»
π. Ζαχαρίας Ζάχαρου

«Ξένον τόκον ιδόντες, ξενωθώμεν του κόσμου, τον νούν εις ουρανόν μεταθέντες» [οίκος 14ος]. Θα γίνουμε ξένοι στη ματαιότητα του πονηρού αυτού κόσμου, μόνο όταν μεταθέσουμε τον νού μας στον ουρανό, γιατί «το πολίτευμα ημών εν ουρανοίς υπάρχει» [Φιλιπ. 3,20], εκεί όπου είναι ο Χριστός, εκεί όπου είναι κρυμμένη η ζωή μας.

Ο μέγας Παύλος λέει: «αδελφοί, όταν ο Χριστός φανερωθή, η ζωή ημών, τότε και υμείς συν Αυτώ φανερωθήσεσθαι εν δόξη» [Κολ. 3,4]. Με άλλα λόγια, τώρα πρέπει να κρύψουμε τη ζωή μας μέσα στον Χριστό. Με το σώμα μας, δηλαδή, να διάγουμε μέσα στον πρόσκαιρο αυτόν κόσμο, αλλά με τον νού μας να μεταφέρουμε όλη μας τη ζωή στον Ουρανό…

....Η καρδιά του ανθρώπου δεν πρέπει να χωρισθεί από τον Θεό ούτε με ένα μάταιο λογισμό.

Αυτό εργάσθηκαν στη ζωή τους οι Άγιοι με την καλλιέργεια της αδιάλειπτης νοεράς προσευχής. Με την ευχή βρήκαν τον πρακτικό τρόπο να ζούν συνέχεια στη ζωντανή Παρουσία του Θεού με όλο τους το είναι και να παραμένουν αχώριστοι από Αυτόν.

Με τη συνεχή και τη διηνεκή στροφή προς τον Ουρανό η καρδιά καθαρίζεται και βλέπει τον Θεό. «Μακάριοι οι καθαροί τη καρδία ότι αυτοί τον Θεόν όψονται» [Ματθ. 5,8]. Αλλά που βλέπουν τον Θεό; Όχι στις εικόνες, ούτε στη φύση και στις αστραπές, όχι στα σημεία και τέρατα των καιρών, αλλά κυρίως και εναργώς μέσα στην καρδιά τους. Όσο πιο διάφανη θα γίνεται η καρδιά, τόσο πιο ευδιάκριτη θα γίνεται η μορφή της εικόνας του Ιησού μέσα της. Διότι, όπως το καθαρό νερό και το λαμπρό κρύσταλλο αντανακλούν τον ήλιο, όμοια και η καρδιά του ανθρώπου ως καθαρός καθρέφτης αντανακλά την δόξα του μεγάλου Βασιλέως, τη μορφή του Χριστού.«Άνω σχώμεν τας καρδίας.
Έχομεν προς τον Κύριον»

Ο παπα-Γιώργης, ιερεύς σε κάποιο χωριό της πατρίδος μου, έλεγε κάποτε ότι τον κατέτρωγε η απορία πώς είναι άπειρος ο Θεός και πώς είναι άπειρος στα ιδιώματά Του, όπως: άπειρος στην σοφία Του, στην παντοδυναμία Του, στην πανταχού παρουσία Του, στην παγγνωσία Του, στην αγαθότητα Του, στην αγάπη Του… άπειρος!!! άπειρος!!! αυτή η στοχαστική και επίμονη απορία τον κατέτρωγε μέρα-νύχτα.
Σε μια γιορτή του αγίου Δημητρίου, τον κάλεσε ο ιερεύς του διπλανού χωρίου να συλλειτουργήσει μαζί του, για να λαμπρυνθεί “έτι περισσότερο” το πανηγύρι του Ναού. Πράγματι πήγε και προΐστατο της Θείας Λειτουργίας ως φιλοξενούμενος, αλλά και ως έχων τα πρεσβεία της χειροτονίας.

Άρχισε η Θεία Λειτουργία και ήλθε η ώρα της αγίας Αναφοράς με τις εκφωνήσεις: «Στώμεν καλώς…» του ιερέως και «Έλεον ειρήνης…» των ιεροψαλτών και ακολούθησε η τριαδική αναφορά: «Η Χάρις του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού…» και η απάντησης του λαού δια των ιεροψαλτών: «και μετά του πνεύματός σου…» και ευθύς αμέσως υψώνοντας τα χέρια του ο λειτουργός παπα-Γιώργης προς τον Παντοκράτορα του τρούλου του Ναού εκφώνησε το «Άνω σχώμεν τας καρδίας…» και τότε, σ’ αυτή την στάσι κοκάλωσε!

Μετά το «Έχομεν προς τον Κύριον ..» και βλέποντας ο συλλειτουργός του την “μαρμάρωσί” του, κατάλαβε ότι κάτι θα του συνέβη, όχι όμως κακό. Τον έπιασε απαλά και τον έβαλε μέσα στο Άγιο Βήμα κατεβάζοντας συγχρόνως και τα χέρια του κάτω αφήνοντάς τον, όπως μέσα του πληροφορήθηκε, στην έκστασή του και συνέχισε την Θεία Λειτουργία μόνος.

Στον Καθαγιασμό των Τιμίων Δώρων συνήλθε ο παπα-Γιώργης, επανήλθε στη θέση του και συνέχισε κανονικά μέχρι το τέλος την Θεία Λειτουργία. Στις επίμονες ερωτήσεις του συλλείτουργού του πατρός Ιωάννη, απαντούσε ότι “δεν θυμάται τίποτα”. Με αφορμή το βιβλίο «Εμπειρίες κατά την Θεία Λειτουργία», μου εξομολογήθηκε ο παπα-Γιώργης την δική του εμπειρία για πρώτη φορά, με την παράκληση να σεβασθώ την ανωνυμία του.

«Με το “Άνω σχώμεν τας καρδίας…” ένοιωσα και είδα με τα μάτια της ψυχής μου να αρπάζονται όλες οι καρδιές των εκκλησιαζόμενων χριστιανών μαζί με την δική μου και ως αστραπή να εισέρχονται σε μια απέραντη ανοιχτή ουράνια αγκαλιά του Θεού. Μα ήταν τόσο ανοιχτή αυτή η αγκαλιά του Θεού Πατρός, όσο όλοι οι ουρανοί των ουρανών μαζί και πιο πλατειά… και όσο ανήρχοντο κατά εκατομμύρια οι καρδιές των ορθοδόξων χριστιανών τόσο και πιο πολύ πλάταινε και άνοιγε αυτή η άπειρη σε άνοιγμα αγκαλιά του Θεού…και τότε ένοιωσα; βίωσα; κατάλαβα; δεν ξέρω. Ήρθε όμως στη ψυχή μου κάτι, που είχα ξεχάσει “και τούτο μόνον καταληπτόν ή ακαταληψία αυτού…” και δεν χόρταινα να το απολαμβάνω μέχρις ότου συνήλθα στον Καθαγιασμό των Τιμίων Δώρων. Αλήθεια! Ποιός ήμουν εγώ ο χωριάτης παπάς, που ο Θεός καταδέχτηκε να μου λύση την απορία της ψυχής μου; Από τότε φροντίζω, όσο μπορώ, γιατί είμαι αμαρτωλός, να μη βγω απ’ αυτή την ασύνορη αγκαλιά του Θεού Πατρός και να πεθάνω μέσα σε αυτήν!!!! Ο Θεός ας με συγχώρεση»!!!
Εμπειρίες κατά την Θεία Λειτουργία ,πρ. Στεφάνου Κ. Αναγνωστόπουλου. Αθήνα

Αυτός που ελπίζει στον Κύριο, είναι αφοσιωμένος ολοκληρωτικά σε Εκείνον και υψώνει την καρδιά του στον Αγαθό και Αθάνατο Θεό. Ζητά από Αυτόν το ύψιστο αγαθό και την Αθανασία στην Βασιλεία των Ουρανών και ο Θεός τον εισακούει. Μακάριος ο άνθρωπος, που ελπίζει στον Κύριο! Άγιος Νεκτάριος

***

Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης
«Ἁγία μου Ἀνάληψη…»-

Όσοι δίνουν τα πρωτεία στην εσωτερική τους μόρφωση, την μόρφωση της ψυχής, και χρησιμοποιούν και την εξωτερική μόρφωση για την εσωτερική, αυτοί γρήγορα μεταμορφώνονται πνευματικά. Εάν ασκούνται και πνευματικά, τότε βοηθούν πολύ κόσμο θετικά, γιατί βγάζουν τον κόσμο από το άγχος της κολάσεως και τον οδηγούν στην παραδεισένια αγαλλίαση. Μπορεί αυτοί οι άνθρωποι του Θεού πολλές φορές να έχουν λιγώτερα πτυχία, αλλά βοηθούν περισσότερο, γιατί έχουν πολλή Χάρη και όχι πολλά χαρτιά (πτυχία). Ο κό­σμος γέμισε από αμαρτία και χρειάζεται πολλή προσευχή και βίωμα. Τα πολλά γραφτά είναι χάρτινα νομίσματα και η αξία τους θα εξαρτηθή από το αντίκρυσμα. Επομένως θέλει δουλειά στο «μεταλλείο»της ψυχής.
Θυμάμαι, ήταν ένα γεροντάκι στην Μονή Εσφιγμένου τόσο απλό που και την Ανάληψη την νόμιζε για Αγία. Έκανε κομποσχοίνι και έλεγε: «Αγία του Θεού, πρέσβευε υπέρ ημών»! Κάποτε ένας αδελφός στο Γηροκομείο ήταν άρρωστος και δεν είχε τι να του δώση να φάη. Μια και δυό κατεβαίνει τις σκάλες, ανοίγει το παράθυρο που έβλεπε προς την θάλασσα, απλώνει τα χέρια στην θάλασσα και λέει: «Αγία μου Ανάληψη, δώσ’ μου ένα ψαράκι για τον αδελφό». Και αμέσως – ω του θαύματος! – ένα τόσο μεγάλο ψάρι ξεπηδάει από την θάλασσα μέσα στα χέρια του. Οι άλλοι που τον είδαν, έμειναν έκπληκτοι. Εκείνος τους κοιτούσε και χαμογελούσε, σαν να τους έλεγε: «Τι παράξενο βλέπετε;» Εμείς έχουμε γνώσεις, ξέρουμε πότε γιορτάζει ο ένας ο ʼγιος, πως μαρτύρησε ο άλλος, πότε έγινε η Ανάληψη και πού έγινε και πώς έγινε και όμως ούτε ένα τόσο δα ψαράκι δεν μπορούμε να έχουμε! Αυτά είναι τα παράξενα της πνευματικής ζωής, τα οποία η λογική όσων διανοουμένων έχουν μέσα τους τον εαυτό τους και όχι τον Θεό δεν τα συλλαμβάνει, γιατί έχουν την στείρα κοσμική γνώση με την κοσμική πνευματική αρρώστια και λείπει το Αγιο Πνεύμα.Προσδοκώντας τον Παράκλητο… ‘’εν προσευχή’’. Με το σώμα μας, δηλαδή, να διάγουμε μέσα στον πρόσκαιρο αυτόν κόσμο, αλλά με τον νού μας να μεταφέρουμε όλη μας τη ζωή στον Ουρανό… π. Ζαχαρίας Ζάχαρου
https://iconandlight.wordpress.com/2022/06/01/%cf%80%cf%81%ce%bf%cf%83%ce%b4%ce%bf%ce%ba%cf%8e%ce%bd%cf%84%ce%b1%cf%82-%cf%84%ce%bf%ce%bd-%cf%80%ce%b1%cf%81%ce%ac%ce%ba%ce%bb%ce%b7%cf%84%ce%bf-%ce%b5%ce%bd-%cf%80%cf%81%ce%bf/

O Αναληφθείς Χριστός, το σωτήριο χελιδόνι που μας οδηγεί στην Αιώνια Άνοιξη, ο Αετός, που άνοιξε τα φτερά Του και σου έδειξε το δρόμο… να επιθυμήσεις μ’ όλη σου την ψυχή ν’ ανεβείς εκεί όπου αναλήφθηκε ο Ίδιος. Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς
https://iconandlight.wordpress.com/2021/06/09/o-%ce%b1%ce%bd%ce%b1%ce%bb%ce%b7%cf%86%ce%b8%ce%b5%ce%af%cf%82-%cf%87%cf%81%ce%b9%cf%83%cf%84%cf%8c%cf%82-%cf%84%ce%bf-%cf%83%cf%89%cf%84%ce%ae%cf%81%ce%b9%ce%bf-%cf%87%ce%b5%ce%bb%ce%b9%ce%b4%cf%8c/

Ένας Ινδιάνος φύλαρχος Mohawk που έγινε Ορθόδοξος. Η δική μου επανάσταση βροντούσε γιατί ήταν αθόρυβη σαν του λαγού το πάτημα… Ο δρόμος μου προς την Ορθόδοξη Εκκλησία ήταν «κρυφό μονοπάτι».
https://iconandlight.wordpress.com/2018/11/16/%CE%AD%CE%BD%CE%B1%CF%82-%CE%B9%CE%BD%CE%B4%CE%B9%CE%AC%CE%BD%CE%BF%CF%82-%CF%86%CF%8D%CE%BB%CE%B1%CF%81%CF%87%CE%BF%CF%82-mohawk-%CF%80%CE%BF%CF%85-%CE%AD%CE%B3%CE%B9%CE%BD%CE%B5-%CE%BF%CF%81%CE%B8/

Ἀπολυτίκιον.
Ἦχος δ´.

Ἀνελήφθης ἐν δόξῃ, Χριστὲ ὁ Θεὸς ἡμῶν, χαροποιήσας τοὺς Μαθητάς, τῇ ἐπαγγελίᾳ τοῦ ἁγίου Πνεύματος· βεβαιωθέντων αὐτῶν διὰ τῆς εὐλογίας, ὅτι σὺ εἶ ὁ Υἱὸς τοῦ Θεοῦ, ὁ λυτρωτὴς τοῦ κόσμου.

Ὁ Οἶκος.

Τὰ τῆς γῆς ἐπὶ τῆς γῆς καταλιπόντες, τὰ τῆς τέφρας τῷ χοῒ παραχωροῦντες, δεῦτε ἀνανήψωμεν, καὶ εἰς ὕψος ἐπάρωμεν, ὄμματα καὶ νοήματα· πετάσωμεν τὰς ὄψεις ὁμοῦ καὶ τὰς αἰσθήσεις, ἐπὶ τὰς οὐρανίους πύλας οἱ θνητοί· νομίσωμεν εἶναι τοῦ Ἐλαιῶνος εἰς ὄρος, καὶ ἀτενίζειν τῷ λυτρουμένῳ ἐπὶ νεφέλης ἐποχουμένῳ· ἐκεῖθεν γὰρ ὁ Κύριος εἰς οὐρανοὺς ἀνέδραμεν· ἐκεῖ καὶ ὁ φιλόδωρος τὰς δωρεὰς διένειμε τοῖς Ἀποστόλοις αὑτοῦ, καλέσας ὡς Πατήρ, καὶ στηρίξας αὐτούς· ὁδηγήσας ὡς υἱούς, καὶ λέξας πρὸς αὐτούς· Οὐ χωρίζομαι ὑμῶν. Ἐγώ εἰμι μεθ’ ὑμῶν, καὶ οὐδεὶς καθ’ ὑμῶν.

Δόξα· καὶ νῦν.
Ἦχος πλ. βʹ.

Τῶν κόλπων τῶν πατρικῶν μὴ χωρισθείς, γλυκύτατε Ἰησοῦ, καὶ τοῖς ἐπὶ γῆς ὡς ἄνθρωπος, συναναστραφείς, σήμερον ἀπʼ ὄρους τῶν Ἐλαιῶν ἀνελήφθης ἐν δόξῃ· καὶ τὴν πεσοῦσαν φύσιν ἡμῶν συμπαθῶς ἀνυψώσας, τῷ Πατρὶ συνεκάθισας. Ὅθεν αἱ οὐράνιαι τῶν Ἀσωμάτων τάξεις, τὸ θαῦμα ἐκπληττόμεναι, ἐξίσταντο θάμβει· καὶ τρόμῳ συνεχόμεναι, τὴν σὴν φιλανθρωπίαν ἐμεγάλυνον. Μεθʼ ὧν καὶ ἡμεῖς οἱ ἐπὶ γῆς, τὴν πρὸς ἡμᾶς σου συγκατάβασιν, καὶ τὴν ἀφʼ ἡμῶν Ἀνάληψιν δοξολογοῦντες, ἱκετεύομεν λέγοντες· Ὁ τοὺς Μαθητὰς καὶ τὴν τεκοῦσάν σε Θεοτόκον, χαρᾶς ἀπείρου πλήσας ἐν τῇ σῇ Ἀναλήψει, καὶ ἡμᾶς ἀξίωσον, τῶν ἐκλεκτῶν σου τῆς χαρᾶς, εὐχαῖς αὐτῶν, διὰ τὸ μέγα σου ἔλεος.

Ἰδιόμελον. Ἦχος αʹ.

Ἀνελθὼν εἰς οὐρανούς, ὅθεν καὶ κατῆλθες, μὴ ἐάσης ἡμᾶς ὀρφανοὺς Κύριε· ἐλθέτω σου τὸ Πνεῦμα, φέρον εἰρήνην τῷ κόσμῳ· δεῖξον τοῖς υἱοῖς τῶν ἀνθρώπων, ἔργα δυνάμεώς σου, Κύριε φιλάνθρωπε.

Ἰδιόμελον. Ἦχος πλ. βʹ.

Αἰνεῖτε τὸν Κύριον, πάντα τὰ ἔθνη, ἐπαινέσατε αὐτόν, πάντες οἱ λαοί.

Κύριε, οἱ Ἀπόστολοι ὡς εἶδόν σε, ἐν νεφέλαις ἐπαιρόμενον, ὀδυρμοῖς δακρύων, ζωοδότα Χριστέ, κατηφείας πληρούμενοι, θρηνοῦντες ἔλεγον· Δέσποτα, μὴ ἐάσῃς ἡμᾶς ὀρφανούς, οὓς διʼ οἶκτον ἠγάπησας δούλους σου, ὡς εὔσπλαγχνος· ἀλλʼ ἀπόστειλον, ὡς ὑπέσχου ἡμῖν, τὸ πανάγιόν σου Πνεῦμα, φωταγωγοῦν τὰς ψυχὰς ἡμῶν.

Ὁ ἀναληφθεὶς ἐν δόξῃ, Χριστὲ ὁ Θεὸς ἡμῶν, καὶ συνδοξάσας τὴν ἐκπεπτωκυΐαν καὶ παρεω‐ σμένην φύσιν ἡμῶν, ἐλέησον καὶ σῶσον ἡμᾶς. Ἀμήν.

Η παγκοσμιοποίηση είναι η κατάρα των καιρών μας. Πόσο ελεεινός είναι ο Ευρωπαίος άνθρωπος όταν εκστρατεύει κατά του Ουρανού..! Ίσως σου φανεί σκληρός αυτός ο λόγος. Αλλά εγώ πνίγομαι αληθινά μέχρι φρίκης από την εικόνα της επικαιρότητάς μας. Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς – Άγιος Σωφρόνιος του Έσσεξ

Χριστὸς Ἀνέστη! Ἀληθῶς Ἀνέστη!
Christ is Risen! Truly He is Risen!
Христос Воскрес! Воистину Воскрес!
ქრისტეაღსდგა! ჭეშმარიტადაღსდგა!

Συναξάριον Τοῦ Μηναίου.
Τῇ ΚΔʹ (24η) τοῦ μηνὸς Μαΐου μνήμη τοῦ ὁσίου πατρός ἠμῶν Συμεών, τοῦ ἐν τῷ Θαυμαστῷ Ὄρει (592).
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ μνήμη τῶν ἁγίων μαρτύρων Μελετίου τοῦ σταρτηλάτου καὶ τῶν σὺν αὐτῷ Ἰωἀννου, Στεφάνου, Σεραπίωνος τοῦ Αἰγυπτίου, Καλλινίκου τοῦ μάγου, Κοιμήτων καὶ Τριβούνων δώδεκα, γυναικῶν τριῶν, Μαρκιανῆς, Παλλαδίας καὶ Σωσάννης, νηπίων δύο, Κυριακοῦ καὶ Χριστιανοῦ, καὶ τῶν σὺν αὐτοῖς μαρτυρησάντων χιλιάδων ἕνδεκα καὶ διακοσίων ὀκτώ. Τελεῖται δὲ ἡ σύναξις πάντων τούτων εἰς τὸν ναὸν τοῦ Ἁγίου Μάρτυρος Πλάτωνος, τὸν εὑρισκόμενος εἰς τὰ προαύλια τὰ ὀνομαζόμενα τοῦ Δομνίου (138-161).
Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τοῦ ἐν ἁγίοις πατρός ἠμῶν ᾿Ελπιδίου, ἐπισκόπου ᾿Αμβέρσας (5ος αιων).
Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τοῦ ὁσίου πατρός ἠμῶν Βικεντίου τῶν Λερίνων (445).
Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τοῦ ὁσίου πατρός ἠμῶν Κυριακοῦ τοῦ ἐξ Εὐρύχου τῆς Κύπρου.
Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τοῦ ὁσιομάρτυρος Νικήτα τοῦ Στυλίτου τοῦ ἐκ Περεγιασλάβλ τῆς Ῥωσίας (1186).
Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τοῦ ἐν ἁγίοις πατρός ἠμῶν Γρηγορίου ἀρχιεπισκόπου Νόβγκοροντ τῆς Ῥωσίας (1193).
Ἀνακομιδὴ τῶν λειψάνων (περίπου 1067) τοῦ ὁσίου Γεωργίου τοῦ Ἴβηρος (1065), συγγενοῦς τοῦ Ὁσίου Εὐθυμίου τοῦ νέου, κτίτωρος τῆς ἐν τῷ Ἄθῳ Μονῆς τῶν Ἰβήρων (1028)
Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τῶν ἐγκαινίων τοῦ ναοῦ τῆς ῾Υπεραγίας Δεσποίνης ἠμῶν Θεοτόκου, ἐν Κάρραις τῆς Συρίας.
Τῇ αὐτῇ μέρᾳ τὴν σύναξιν ἑορτάζομεν πάντων τῶν στρατιωτικῶν ῾Αγίων.

Στίχοι
Θαυμαστὸν ᾤκει πρὶν Συμεὼν γῆς ὄρος,
Πόλου δὲ πανθαύμαστον οἰκεῖ νῦν ὄρος.
Εἰκάδι ἔνθα νόες Συμεὼν μόλεν ἀμφὶ τετάρτῃ.
Στίχοι
Αἱμάτων χύσει ὑπογράψαντες πίστιν,
ἐστέφθητε δόξῃ, Χριστοῦ στρατιῶται.Η βασιλεία του Χριστού ζει!
π. Αλέξανδρος Σμέμαν

Ζούμε σ’ ένα κόσμο, κάτω από κυβερνήσεις που έχουν απαρνηθεί το Θεό και ασχολούνται μόνο με τον εαυτό τους, φυλάγοντας ζηλότυπα την εξουσία, τη δύναμη και τις νίκες τους.
Δεν υπάρχει σχεδόν κανένας τόπος σ’ αυτόν τον κόσμο για τη αγάπη του Θεού, το φως και τη χαρά του Θεού.
Η βασιλεία όμως που έλαμψε τόσο φωτεινά εκείνη την ημέρα στα Ιεροσόλυμα δεν πέθανε, δεν αφανίστηκε, δεν εξαφανίστηκε από προσώπου της γης. Λέμε στο Θεό: είσαι ο μόνος Κύριος, είσαι ο μόνος μας Βασιλιάς· γνωρίζουμε και πιστεύουμε και βεβαιώνουμε πως αυτή η βασιλεία της αγάπης Σου θα νικήσει την αμαρτία, το κακό και το θάνατο.

Κανείς δεν μπορεί να μας αφαιρέσει τη χαρά αυτής της πίστης, ακόμη κι όταν οι άλλοι κατευθύνουν κάθε ελπίδα τους στη δύναμη και τη βία, ακόμη κι όταν πιστεύουν μόνο στις σφαίρες, στις φυλακές, στον τρόμο και στα βασανιστήρια. Όχι, αυτή η βασιλεία της βίας, του κακού και του ψεύδους δε θα σταθεί. Θα καταρρεύσει, όπως κάθε προηγούμενη βασιλεία κατέρρευσε, όπως εξαφανίστηκε κάθε πρώην τύραννος. Αλλά το Βασίλειό Σου, Κύριε, θα παραμείνει. Και ο καιρός θα έρθει όταν με την αγάπη Σου θα σκουπίσεις κάθε δάκρυ από τα μάτια μας, θα διαλύσεις κάθε λύπη με τη χαρά Σου, και θα γεμίσεις τον κόσμο που Εσύ δημιούργησες με το φως της αθανασίας.

***Το αίμα των μαρτύρων είναι ο σπόρος του Χριστιανισμού
Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς

Σε μια από τις καταγραφές των μαρτυρίων των Χριστιανών, επί βασιλείας του Πέρση αυτοκράτορα Σαβωρίου, αναφέρεται: «Τα ξίφη στομώθηκαν, οι ξιφοφόροι έπεσαν και οι ξιφοποιοί κουράστηκαν, αλλά ο Σταυρός υψώθηκε ακόμα πιο ψηλά και άστραφτε από το αίμα των μαρτύρων του Χριστού».
Πόσες και πόσες φορές οι διώκτες των χριστιανών νόμισαν αυτάρεσκα ότι τελείωσαν για πάντα τον Χριστιανισμό; Η ζωή τους τελείωσε, αλλά η Χριστιανικη Πίστη πάντα αναγεννάται και ανθίζει εκ νέου.
Ωστόσο, ακόμη και πέρα από αυτήν την εμπειρία, ορισμένοι σύγχρονοί μας πιστεύουν ότι η Χριστιανική Πίστη μπορεί να ξεριζωθεί με τη βία. Όμως, δεν μας λένε με ποιο τρόπο. Ξεχνούν ότι όλα τα μέσα έχουν δοκιμαστεί και όλα έχουν αποτύχει. Εύλογα ο Τερτυλλιανός φώναζε στους ειδωλολάτρες: «Μάταια χύνετε το αίμα μας. Γιατί το αίμα των μαρτύρων είναι ο σπόρος του Χριστιανισμού».
http://prologue.orthodox.cn/April18.htm

***

Πως να διάγωμεν εις την σύγχρονον αποστασίαν;
Άγιος Σωφρόνιος του Έσσεξ

Τείνουν να χαρακτηρίσουν μερικοί την εποχή μας σαν μετά-Χριστιανική. Εγώ δε προσωπικά, στα όρια των γνώσεών μου περί της ιστορίας του κόσμου και του Χριστιανισμού, έχω πεισθεί ότι ο Χριστιανισμός στις αυθεντικές του διαστάσεις ουδέποτε μέχρι τώρα έγινε δεκτός από τη μεγάλη μάζα, ως όφειλε. Κράτη είχαν την αξίωση να ονομάζονται «χριστιανικά», και οι λαοί αυτών έφεραν προσωπείο ευσεβείας, όμως «την δύναμιν αυτής ηρνούντο». Έζησαν και ζουν εθνικώς. Όσον και αν φαίνεται παράδοξο, ακριβώς οι χριστιανικές αυτές χώρες κρατούν επί αιώνες το μέγιστο μέρος της οικουμένης στα σιδηρά δεσμά της δουλείας· κατά τους τελευταίους δε χρόνους έχουν περικαλύψει τον κόσμο με σκοτεινό νέφος αναμονής του αποκαλυπτικού πυρός: Στην παρούσα κρίση του Χριστιανισμού μέσα στις λαϊκές μάζες, είναι τελείως δικαιολογημένο να διακρίνουν αυτές την εξέγερση της φυσικής συνείδησης εναντίον εκείνων των διαστροφών, στις οποίες υποβλήθηκε η Ευαγγελική διδαχή κατά την ιστορική της πορεία.

Η απελπισία είναι η απώλεια της συνειδήσεως ότι ο Θεός θέλει να μας δώσει την αιώνια ζωή. Ο κόσμος ζει στην απελπισία. Οι άνθρωποι έχουν καταδικάσει οι ίδιοι τον εαυτό τους στο θάνατο. Πρέπει να παλέψουμε σώμα προς σώμα με την ακηδία.

Οι άνθρωποι του αιώνα μας συχνά, παρά την θέλησή τους, γίνονται ηθικοί συνεργοί ατελευτήτων τοπικών ή και παγκοσμίων ακόμη αδελφοκτονιών.
Ως τέτοιοι, αμετανόητοι ηθικοί συνεργοί, στερούνται αυτοί, κατά φυσικό τρόπο, την χάρη του Αγίου Πνεύματος και δεν μπορούν πλέον να πιστεύσουν στην αθανασία τους δια της αναστάσεως. Στα αλήθεια, ούτε καν την επιθυμούν.
Ακριβώς σε αυτήν την αυτοκαταδίκη σε πλήρη μετά θάνατον εκμηδένιση έγκειται η πνευματική ουσία της απογνώσεως.»

Η σοφία του κόσμου αυτού, δεν μπορεί να σώσει τον κόσμο… Τα κοινοβούλια, οι κυβερνήσεις, οι πολυσύνθετοι οργανισμοί των πιο αναπτυγμένων – συγχρόνων κρατών της γης, είναι ανίσχυροι, η ανθρωπότητα πάσχει χωρίς τέλος…
Η μόνη διέξοδος είναι να βρούμε μέσα μας τη σοφία, την λύση, να μη ζούμε σύμφωνα με τις ιδέες αυτού του κόσμου, αλλά να ακολουθήσουμε Τον Χριστό…

Τί συμφορά να ζούμε σε παρόμοιες μεταβατικές εποχές! Πολλά εκατομμύρια ανθρώπων υποφέρουν σε όλη τους τη ζωή. Όλη η ιστορία της ανθρωπότητας είναι εφιαλτική με αδιάκοπους αδελφοκτόνους πολέμους. Και μέχρι σήμερα -συγχωρήστε με για την έκφραση- η ανθρωπότητα παραμένει, όπως και προηγουμένως, άγρια και αιμοδιψής, βίαια και εγκληματική. Τα άγια λόγια, «οι πραείς κληρονομήσουσι την γην», αναμφίβολα θα πραγματοποιηθούν σε κάποια απροσδιόριστη ακόμη στιγμή, αλλά για την ώρα τρόμος και φρίκη. Η φρίκη αυτή αυξήθηκε στην εποχή μας, γιατί σε κάθε στιγμή ολόκληρη η Γη γνωρίζει λίγο πολύ όλα τα γεγονότα που είναι στη συντριπτική τους πλειοψηφία εγκληματικά και ζοφώδη.

Ίσως σου φανεί σκληρός αυτός ο λόγος. Αλλά εγώ πνίγομαι αληθινά μέχρι φρίκης από την εικόνα της επικαιρότητάς μας, δηλαδή από τους ατέλειωτους φοβερούς εκβιασμούς, τους φόνους, που είναι αδύνατο να δεις ακόμη και στον κόσμο των άγριων θηρίων. Και αυτό είναι άραγε ο Άνθρωπος, η κορωνίδα της δημιουργίας; Γέρασα πια, αλλά δεν βλέπω να γίνεται η ανθρωπότητα έστω και λίγο πιο “ανθρώπινη”.

Κατά την σημερινήν εποχήν ο κόσμος αποστρέφεται τον Χριστόν. Και τούτο είναι το θλιβερώτερον το τραγικώτερον, το φοβερώτερον γεγονός της εποχής μας. Να χάσωμεν, δηλαδή, τον Χριστόν δια δευτέραν φοράν, όπως τον έχασε και ο Αδάμ εις τον Παράδεισον. Πώς είναι δυνατόν;
Πρέπει να υποφέρωμεν τας μικράς θλίψεις της καθημερινής μας ζωής και να μη πέσωμεν εις την οργήν, εις το μίσος ή ο,τιδήποτε παρόμοιον, και έτσι θα ημπορούμεν να βλέπωμεν τον πόνο του ανθρώπου και όχι την κακήν αυτού πλευρά. Μια τέτοια στάσις χαρακτηρίζει τη ζωή ενός αληθώς μεγάλου ανθρώπου, η οποία μας υπερβαίνει και περί της οποίας δεν δυνάμεθα ακόμη να ομιλήσωμεν. Αλλ΄ όμως τούτο αρχίζει από εκεί όπου καταλήγω, σχεδόν, εις την κάθε σύναξίν μας. Ακόμη και εις τας μικροτέρας λεπτομερείας της ζωής, να παραμένετε εν πνεύματι εκεί, όπου ευρίσκεται ο Κύριος, πέραν του “καταπετάσματος” της ογδόης ημέρας. Παραμένετε εκεί εν πνεύματι, αλλά σωματικώς να συνηθίζεται να ζείτε εις τας συγκεκριμένας περιστάσεις της ζωής σας. Το πνεύμα του ανθρώπου ευρίσκεται εις τας περιστάσεις αυτάς δια να μάθει να διακρίνει μέσα εις αυτά το Ον. Συχνά ο Κύριος συμπεριφέρεται μαζί μας, ωσάν να μην αντιλαμβάνεται την αδυναμίαν μας. Δεν θα ήτο υποφερτός ο κόσμος αυτός αν ο Χριστός δεν ήτο Θεός. Αλλ΄ εφ΄ όσον είναι Θεός, τα πάντα είναι κατορθωτά. Και ας είπωμεν εις τον Πατέραν αυτόν – διότι είναι Πατήρ ημών – εις όλας τα θλίψεις μας. “Δόξα σοι, Ύψιστε Θεέ, δόξα σοι εις τους αιώνας των αιώνων”.
(Απόσπασμα μετάφρασης απομαγνητοφωνημένης ομιλίας, που έγινε στα Ρωσικά στον Ιερό ναό του Αγίου Σιλουανού της Ι.Μ. του Τ. Προδρόμου Έσσεξ την 1/2/1993).
Πηγή: “ΠΡΩΤΑΤΟΝ”, Ιανουάριος-Φεβρουάριος 1994, αριθ. 45, σελ. 215 κ.ε.

***Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς

Ο πολιτισμός δεν θεραπεύει μήτε και μειώνει την ωμότητα και τον εγωισμό των ανθρώπων, ενώ συχνά τα αυξάνει.
Στη Δύση κυριαρχεί η ταραχή. Η αιτία της ταραχής στη Δύση είναι που γύρισαν την πλάτη τους στον Θεό και έστρεψαν το πρόσωπό τους προς τον Σατανά.
Πάντα η ίδια αιτία, η έκπτωση δηλαδή από τον Θεό και η συμπόρευση με τον σατανά.
Ο Θεός προειδοποιεί σοβαρά και πατρικά, ενώ ο σατανάς προβάλλει ψεύτικες εικόνες, προσελκύοντας κοντά του τους άφρονες και ελαφρόμυαλους. Με τα φαρμακερά του γλυκίσματα ψαρεύει και έλκει τους ηδυπαθείς και κοντόφθαλμους.

Η δυτική επιστήμη είναι το ατσάλινο χτένι στα χέρια του αντιχρίστου, ένα χτένι που ξύνει παλιές πληγές και ανοίγει καινούριες…
Και, πραγματικά, ο άρχοντας του Άδου, με τη συνδρομή της ψευδο-επιστήμης, γέννησε στη Δύση μια ταραχή ανήκουστη στην ανθρώπινη ιστορία. Με την ταραχή είναι εξέλιξη, πολιτισμός, πρόοδος, η ταραχή είναι ζωή!

Η Δύση σταμάτησε να παράγει Αγίους και σοφούς. Αυτό χρονολογείται από τότε που οι Πάπες σταμάτησαν να είναι Άγιοι και σοφοί και έγιναν Πολιτικοί και διπλωμάτες. Ο δυτικός άνθρωπος δεν σκέφτεται ποτέ τον θάνατο, δεν έχει χρόνο να σκεφτεί τον θάνατο. Σκέφτεται μονάχα την υποταγή και την εκμετάλλευση. Την εκμετάλλευση γης και αέρα, πυρός και ύδατος, φυτών και ζώων, γειτονικών Λαών και Κρατών. Ανακάλυψε το σύνθημα της επιστήμης και του Πολιτισμού του: υποτάξτε και εκμεταλλευτείτε. Η παγκοσμιοποίηση είναι η κατάρα των καιρών μας. Ποιό το όφελος από το ότι η Ευρώπη, η Αμερική και όλες οι Ήπειροι τρέχουν να κατακτήσουν τον κόσμο, το σύμπαν, τη Σελήνη, τον Άρη και τ’ αστέρια; Τι θα ωφελήσει τον άνθρωπο αν αποκτήσει τον κόσμο όλο και βλάψει την ψυχή του, αν χάσει την ψυχή του; Από ποιόν θέλετε, ω άνθρωποι, να κατακτήσετε τη Σελήνη; Από ποιόν να πάρετε τα άστρα; Από τον Κύριο, ο Οποίος τα έχει σπείρει σαν άλλα άνθη στην ατέλειωτη απεραντοσύνη; Πόσο ελεεινός είναι ο Ευρωπαίος άνθρωπος όταν εκστρατεύει κατά του Ουρανού, σαν να πρόκειται για τον εχθρό του!
( Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς – 5 Μαρτίου 1956 -Από το βιβλίο: Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς, Αγιοπνευματικές διδαχές για τον Θεό και τους ανθρώπους. Εκδόσεις “Ορθόδοξος Κυψέλη” 2017, σελ. 105, 106.)

«Μη πτυρόμενοι εν μηδενί υπό των αντικειμένων,», μας διδάσκει ο απόστολος αφού, λέει, «ήτις αυτοίς μεν εστίν ένδειξις απώλειας, υμίν δε σωτηρίας, και τούτο από Θεού» (Φιλ. 1,28). Ο Κύριος πού βλέπει τα πάντα, βλέπει κι εσένα και τους αντιπάλους σου ασταμάτητα, από το πρωί έως το βράδυ και από το βράδυ έως το πρωί. Να σκέπτεσαι τον Κύριο και δεν θα φοβάσαι.

Ένας θαρραλέος νεαρός μου έγραφε πώς παλεύει για την ψυχή του. «Όταν σκέπτομαι», λέει, «τον Θεό δίπλα μου, ούτε καν φοβάμαι τον αντίπαλο· όμως μόλις η σκέψη μου για την εγγύτητα του Θεού απομακρυνθεί από μένα, με καταλαμβάνει ο φόβος». Και το πρόβατο αισθάνεται θαρραλέο δίπλα στον ποιμένα του. Πλησίασε κι εσύ δίπλα στον καλό Ποιμένα. τον Χριστό. Να προσεύχεσαι σ’ Αυτόν, να μην σε εγκαταλείψει. Και να προσεύχεσαι σ’ Αυτόν, να ανοίξει τα μάτια και την καρδιά στους αντιπάλους της πίστης, για να μπορέσουν να δουν, ότι αυτοί δεν είναι αντίπαλοι κανενός παρά μόνο του εαυτού τους. Για να μπορέσουν να δουν μόνο τη σωτηρία τους.

Γέροντας Κλεόπας Ηλίε

…Όταν προ ολίγων ετών οι άνθρωποι ήσαν ταραγμένοι ότι ο Αντίχριστος έρχεται, ότι θα έλθουν πόλεμοι και άλλα παρόμοια ο π. Κλεόπας τους έλεγε με δυνατή φωνή:
«Ο Πατήρ είναι στο τιμόνι!»
Πάρτε και διαβάστε τους στίχους 10 -11 του ψαλμού 32: «Κύριος διασκεδάζει βουλάς εθνών, αθετεί δε λογισμούς λαών και αθετεί βουλάς αρχόντων, η δε βουλή του Κυρίου εις τον αιώνα μένει, λογισμοί της καρδίας αυτού εις γενεάν και γενεάν».
Κατόπιν τους ενεθάρρυνε λέγοντας: «Μη ταράζεσθε και μη φοβείσθε, διότι δεν θα γίνει, όπως θέλουν αυτοί. Ότι θέλουν αυτοί ας κάνουν! Εσείς να μη φοβείσθε. Προσεύχεσθε και κάνετε το σημείο του Σταυρού με πίστη και θα φύγουν οι δαίμονες!»

-Έλεγε ακόμη ο π. Κλεόπας: «Να μην κάνεις κανένα έργο, χωρίς να το σφραγίζεις με τον Τίμιο Σταυρό! Όταν αναχωρείς για ταξίδι, όταν αρχίζεις το έργο σου, όταν πηγαίνεις να διδάξεις στο σχολείο σου, όταν είσαι μόνος σου ή και με άλλους μαζί, σφράγισε με τον παντοδύναμο Σταυρό το μέτωπο σου, το σώμα σου, την καρδιά σου, τα χείλη σου, τα μάτια σου, τα αυτιά σου και όλα τα μέλη σου να τα σφραγίζεις με το σημείο της νίκης του Χριστού επί του Άδου. Και τότε μη φοβάσαι από τα μαγικά ή τα ξόρκια και τους μάγους. Διότι όλα αυτά λύνονται από την δύναμη του Σταυρού, όπως το κερί λειώνει μπροστά στην φλόγα της φωτιάς και όπως φεύγει η σκόνη στον άνεμο!»
ΠΗΓΗ: «Η ζωή και οι αγώνες του Γέροντος Κλεόπα, Ρουμάνου Ησυχαστού καί Διδασκάλου». Αρχιμ. Ιωαννικίου Μπαλάν, έκδοση «ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΚΥΨΕΛΗ.

Εάν ο κόσμος δεν παράγει αγίους, ο κόσμος, είναι μια άκαρπη συκιά χωρίς καρπό και αξία, ένα νεκρό άγονο δέντρο! Δόξα στον θαυμαστό Συμεών, του Θαυμαστού Όρους , ήταν η δόξα της δημιουργίας και του Δημιουργού. Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς
https://iconandlight.wordpress.com/2022/05/23/%CF%8C%CF%83%CE%B9%CE%BF%CF%82-%CF%83%CF%85%CE%BC%CE%B5%CF%8E%CE%BD-%CE%BF-%CF%83%CF%84%CF%85%CE%BB%CE%AF%CF%84%CE%B7%CF%82-%CE%BF-%CE%B8%CE%B1%CF%85%CE%BC%CE%B1%CF%83%CF%84%CE%BF%CF%81%CE%B5%CE%AF/

Διοκλητιανός έγινε συνεργάτης του διαβόλου βασανίζοντας τους Χριστιανούς σκληρά. Αλλά, χωρίς να το θέλη, έκανε καλό στην Εκκλησία του Χριστού, γιατί την πλούτισε με Αγίους. Όλα τα επιτρέπει ο Θεός για το καλό μας. Να το πιστέψουμε αυτό. Άγιος Παΐσιος Αγιορείτης
https://iconandlight.wordpress.com/2020/10/24/53025/

Ας έχουμε εμπιστοσύνη μόνο στον Θεό, ο οποίος είναι το σταθερό σκάφος, στη καταιγίδα και Αυτός που δεν θα μας προδώσει ποτέ! Επικατάρατος ο άνθρωπος, ος την ελπίδα έχει επ᾿ άνθρωπον… Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς
https://iconandlight.wordpress.com/2021/05/23/%ce%b1%cf%82-%ce%ad%cf%87%ce%bf%cf%85%ce%bc%ce%b5-%ce%b5%ce%bc%cf%80%ce%b9%cf%83%cf%84%ce%bf%cf%83%cf%8d%ce%bd%ce%b7-%ce%bc%cf%8c%ce%bd%ce%bf-%cf%83%cf%84%ce%bf%ce%bd-%ce%b8%ce%b5%cf%8c-%ce%b5%cf%80/

Η Ελλάδα δεν παράγει αυτοκίνητα, αλλά ακόμα βγάζει Αγίους… εδώ βρίσκεται η αξία της, στη ζωντανή Ορθόδοξη παράδοσή της. Είναι ζωντανή η παρουσία των Αγίων! Και όταν εμείς δεν τους βρίσκουμε, εκείνοι μας βρίσκουν! Άγιος Παΐσιος Αγιορείτης
https://iconandlight.wordpress.com/2020/06/13/%ce%b7-%ce%b5%ce%bb%ce%bb%ce%ac%ce%b4%ce%b1-%ce%b4%ce%b5%ce%bd-%cf%80%ce%b1%cf%81%ce%ac%ce%b3%ce%b5%ce%b9-%ce%b1%cf%85%cf%84%ce%bf%ce%ba%ce%af%ce%bd%ce%b7%cf%84%ce%b1-%ce%b1%ce%bb%ce%bb%ce%ac-%ce%b1/

Ἀπολυτίκιον τοῦ Ὁσίου Συμεών, τοῦ ἐν τῷ Θαυμαστῷ Ὄρει
Ἦχος α’

Ὑπομονῆς στῦλος γέγονας, ζηλώσας τοὺς προπάτορας Ὅσιε, τὸν Ἰὼβ ἐν τοῖς πάθεσι, τὸν Ἰωσὴφ ἐν τοῖς πειρασμοῖς, καὶ τὴν τῶν ἀσωμάτων πολιτείαν ὑπάρχων ἐν σώματι, Συμεὼν Πατὴρ ἡμῶν Ὅσιε, πρέσβευε Χριστῷ τῷ Θεῷ, σωθῆναι τὰς ψυχὰς ἡμῶν.

Ἀπολυτίκιον.τοῦ ὁσίου Κυριακοῦ τοῦ ἐξ Εὐρύχου τῆς Κύπρου
Ἦχος α΄. Τῆς ἐρήμου πολίτης.

Τῆς ἐρήμου πολίτης καὶ ἐν σώματι ἄγγελος, καὶ θαυματουργὸς ἀνεδείχθης, θεοφόρε Κυριακὲ· νηστείᾳ ἀγρυπνίᾳ προσευχῇ, οὐράνια χαρίσματα λαβών, θεραπεύεις τοὺς νοσοῦντας, καὶ τὰς ψυχὰς τῶν πίστει προστρεχόντων σοι. Δόξα τῷ δεδωκότι σοι ἰσχύν, δόξα τῷ σὲ στεφανώσαντι, δόξα τῷ ἐνεργοῦντι διὰ σοῦ πᾶσιν ἰάματα.

Ἀπολυτίκιον. Σύναξις Στρατιωτικών Αγίων.
(ποίημα Ἀθανασίου Σιμωνοπετρίτου)
῏Ηχος δ΄. Ταχὺ προκατάλαβε.

Χριστοῦ ἀγαπήσαντες, τὴν μακαρίαν ζωήν, λατρείαν ἠρνήσασθε, εἰδωλικήν ἐκ ψυχῆς, σταυρῷ συνταξάμενοι. ῞Οθεν στρατείαν κόσμου, κατελίπετε πόθῳ, καὶ διὰ μαρτυρίου, ἐκληρώσασθε δόξαν, πρεσβεύοντες ἀπαύστως, ὑπὲρ τῶν ψυχῶν ἡμῶν.

Ἕτερον Ἀπολυτίκιον.
(ὑπὸ Ἀρχιμ.Νικοδήμου Ἀεράκη)
Ἦχος πλ. α´. Τὸν συνάναρχον Λόγον.

Τὴν στρατείαν τὴν θείαν, ἐπιποθήσαντες, τῆς ματαιότητος κόσμου ἀπολαυῶν τε φθαρτῶν, μετὰ λόγου καὶ χαρᾶς, κατεφρονήσατε· ὅθεν ἐν χάριτι Χριστὸν τὸν Δεσπότην καὶ Θεόν, πρὸ βήματος ἀσεβείας, ἐκηρύξατε θεοφόροι, ὁμολογίᾳ καὶ θυσίᾳ ζωῆς.

Κανών α’, ᾨδὴ θ’, τοῦ Ὁσίου
Ἦχος πλ. δ’ Ἔφριξε πᾶσα ἀκοὴ

Ἄρτοις ὀλίγοις Συμεών, τὸν χορτάσαντα πληθὺν πολυάνθρωπον, Χριστὸν τρισόλβιε, ταῖς προσευχαῖς σου ἐκμειλιξάμενος, τοὺς ἐν τῇ μάνδρᾳ κενοὺς σιτῶνας ἐπλήρωσας, ταῖς εὐλογίαις σου, καὶ ἐκ πείνης ἐλυτρώσω τὴν ποίμνην σου.

Ῥήμασι Μάρθας τῆς σεμνῆς, καὶ ὁσίας σου μητρὸς Παμμακάριστε, ἱκετηρίοις σε, προσλιπαρούσης ἐκδυσωπῆσαι Χριστὸν οὐκ ἀπηξίωσας αὐτῆς, πληρῶσαι τὴν αἴτησιν, καὶ θεουπόλεως, τὴν θεήλατον ὀργὴν ἀπελήλακας.

Ἐξαποστειλάριον τοῦ Ὁσίου
Ἦχος γ’ Φῶς ἀναλλοίωτον Λόγε

Ἐκ τῆς ἐρήμου ἀστράψας, τὴν οἰκουμένην φωτίζεις, τῶν μοναζόντων τὰ πλήθη, ἀγάλλονται τῇ σῇ μνήμῃ· Ὦ Συμεὼν θεοφόρε, μὴ διαλίπῃς, ὑπὲρ τοῦ κόσμου πρεσβεύων.

Αίνοι Συνάξεως Στρατιωτικών Αγίων
Ήχος α΄. Τῶν οὐρανίων ταγμάτων.

᾿Αγρὸς πολύφορος ὤφθης, Χριστοῦ Γεώργιε, καὶ Θεσσαλονικέων, σὺ Δημήτριε ῥύστης, οἱ σύνδυο δὲ πάντων στρατιωτῶν, τῆς ῾Ελλάδος ὑπέρμαχοι, οὕς περ τελοῦντας τὴν μνήμην ὑμῶν πιστῶς, σωτηρίας ἀξιώσατε.

Σὺν ἀσωμάτοις χορείαις, ἐπευφραινόμενοι, τῷ θρόνῳ τῆς Τριάδος, ἱκετεύσατε ταύτην, ὑπὲρ στρατοῦ ῾Ελλάδος, Χριστοῦ ἀθληταί, ὡς φιλάδελφοι ῞Αγιοι, εἰρηνικῆς καταστάσεως καὶ ψυχῶν, σωτηρίας τῶν τιμώντων ὑμᾶς.

Ἦχος πλ. δ΄.

Μάρτυρες Κυρίου, πάντα τόπον ἁγιάζετε, καὶ πᾶσαν νόσον θεραπεύετε, καὶ νῦν πρεσβεύσατε, ῥυσθῆναι τῶν παγίδων τοῦ ἐχθροῦ, τὰς ψυχὰς ἡμῶν δεόμεθα.

Χριστὸς ἀνέστη ἐκ νεκρῶν, θανάτῳ
θάνατον πατήσας, καὶ τοῖς ἐν τοῖς μνήμασι,
ζωὴν χαρισάμενος.

Αυτοί, που θέλουν καλούς άρχοντες, τους στέλνει ο Θεός καλούς άρχοντες. Αυτοί, που θέλουν αγίους, τους στέλνει ο Θεός αγίους. Ό,τι θέλει ο λαός τους στέλνει ο Θεός. Άγιος Ευμένιος (Σαριδάκης) – Νεομάρτυς Ευγένιος Ροντιόνωφ, ο Άγιος που αρνήθηκε να βγάλει τον σταυρό του και υπέστη το φρικτό του μαρτύριο.

Χριστὸς Ἀνέστη! Ἀληθῶς Ἀνέστη!
Christ is Risen! Truly He is Risen!
Христос Воскрес! Воистину Воскрес!
ქრისტეაღსდგა! ჭეშმარიტადაღსდგა!

Συναξάριον τοῦ Μηναίου.
Τῇ ΚΓʹ (23ῃ) τοῦ μηνὸς Μαΐου μνήμη τῆς Ἁγίας μυροφόρου Μαρίας τοῦ Κλωπᾶ, ἐν εἰρήνῃ τελειωθείσης.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ μνήμη τοῦ ὁσίου Πατρὸς ἡμῶν Μιχαὴλ τοῦ Ὁμολογητοῦ, ἐπισκόπου Συννάδων. (826)
Μνήμη τοῦ ἁγίου Μανήν, τοῦ Προφήτου.
Ὁ Ἅγιος Μάρτυς Σαλωνᾶς ὁ Ῥωμαῖος ξίφει τελειοῦται.
Ὁ Ἅγιος Μάρτυς Σέλευκος, πριονισθείς, τελειοῦται.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τῶν ὁσίων πατέρων ἠμῶν Εὐτυχίου καί Φλωρεντίου ἐν Βαλκαστορίᾳ τῆς Ἰταλίας(540)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τῆς ὁσίας μητρός ἠμῶν Εὐφροσύνης, ἡγουμένης τῆς Ἱερᾶς Μονῆς τοῦ Σωτῆρος Πολὸτσκ ἐν Λευκοῤῥωσίᾳ (1173)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ὁσίου βασιλέως Δημητρίου τοῦ διὰ τοῦ ἁγίου Σχήματος μετονομασθέντος Δαμιανοῦ μοναχοῦ, τοῦ ἐν τῇ Μονῇ τοῦ Γκαρέντζα Γεωργίας ἐν εἰρήνῃ τελειωθέντος ἐν ἕτει 1156
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ὁσίου πατρός ἠμῶν Παϊσίου τοῦ παρὰ τὴν λίμνην Γκάλιτς ἀσκήσαντος1460 ἤ τό 1463
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ὁ Ἅγιος Σίμων ἐπίσκοπος Σουζδαλίας, ἐν εἰρήνῃ τελειοῦται.
Ὁ Ἅγιος Ἀθανάσιος ὁ διὰ Χριστὸν Σαλός (16/17ος αιων.)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ἁγίου ὁσιομάρτυρος Δανιήλ τοῦ Γκρεχοζαρούσκϊυ καί τῶν σύν αὐτῷ μαρτυρησάντων. (1608)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τῶν ὁσίων πατέρων ἠμῶν Δωροθέου καί ῾Ιλαρίωνος, τοῦ Γιουγκσκΐε τῆς Ῥωσίας .
Οἱ Ἅγιοι Δονατιανὸς καὶ Ρογατιανὸς οἱ Μάρτυρες οἱ αὐτάδελφοι ἐν Νάντη τῆς Γαλλίας (284-305)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, σύναξις πάντων τῶν ἐν Ῥοστὼβ καὶ Γιαροσλὰβ τῆς Ῥωσίας διαλαμψάντων Ἁγίων.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ὁ Ἅγιος Ἔνδοξος τοῦ Χριστοῦ Ὁμολογητὴς καὶ Νεομάρτυς Εὐγένιος Ροντιόνωφ ὁ στρατιώτης, ὑπὸ ἀντιχρίστων Τσετσένων τὴν κεφαλὴν ἀποτμηθεὶς τελειοῦται, ἐν Bamut Τσετσενίας, εἰς ἡλικίαν 19 ἐτῶν, κατὰ τὸ ἔτος 1996
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ὁσίου πατρός ἠμῶν Εὐμενίου τοῦ Νέου (Σαριδάκη) ἐν τῷ Νοσοκομείῳ Λοιμωδῶν Νόσων διαλάμψαντος ἐν Ἀθήναις (1999,Τῇ Κυριακῇ τῶν Ἁγίων Πατέρων τῆς Α’ Οἰκουμενικῆς Συνόδου)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ἀνάμνησις τῆς εὐρέσεως τῶν λειψάνων τοῦ Ἁγίου Λεοντίου, ἐπισκόπου Ῥοστοβίας, τοῦ θαυματουργοῦ τοῦ Ῥώσσου.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ἑορτάζομεν τήν ἀνακομιδήν τῶν ἱερῶν λειψάνων (2001) τῶν Ἁγίων νεοµαρτύρων Εὐδοκίας, Δαρείας, Μαρίας καὶ Δαρείας ἐν Πούζο – νυν Σουβόροβο Νίζνι Νόβγκοροντ (+5 Αυγούστου 1919)

Στίχοι
Μὴ γένοιτο καυχάσθαι ἔκραζε μετὰ τοῦ Παύλου,
Εἰ μὴ ἐν τῷ Σταυρῷ ὁ νεανίας τοῦ Λυτρωτοῦ μου.

Στίχοι
Λεπρῶν καὶ νοσούντων λοιμικῶς ἀκέστωρ
Πιστῶν, Εὐμένιε, ποδηγέτα, ὤφθης.

Άγιος Ευμένιος (Σαριδάκης)

Ο Άγιος Πορφύριος έλεγε για τον Γέροντα Ευμένιο: «Να πηγαίνετε να παίρνετε την ευχή του Γέροντα Ευμενίου, γιατί είναι ο κρυμμένος Άγιος των ημερών μας. Σαν τον Γέροντα Ευμένιο βρίσκει κανείς κάθε διακόσια χρόνια.»
«O πατήρ Ευμένιος είναι από τις πιό αγιασμένες μορφές που υπάρχουν και παίρνεις Χάρη και μόνο να του φιλήσεις το χέρι».

***

Ερώτηση: Αν ένας Ιερεύς δεν είναι τόσο ευλαβής, όσο θα τον ήθελε ο λαός του Θεού, ο Θεός ενεργεί;
Άγιος Ευμένιος: Ο λαός έτσι τον θέλει τον Ιερέα αυτόν. Έτσι τον θέλει κι ο Θεός. Ό,τι θέλει ο λαός, το θέλει κι ο Θεός. Αυτοί, που θέλουν καλούς άρχοντες, τους στέλνει ο Θεός καλούς άρχοντες.
Αυτοί, που θέλουν αγίους, τους στέλνει ο Θεός αγίους. Ό,τι θέλει ο λαός τους στέλνει ο Θεός. Όπως είμαστε εμείς, όπως θέλουμε εμείς, θα μας δώση ο Θεός. Όταν θέλουμε καλά, ο Θεός θα μας δώση καλά.

***

Ο Άγιος Πορφύριος ήταν εφημέριος στην Πολυκλινική… ο π. Ευμένιος κάθε Σάββατο πήγαινε στην ψαραγορά, κοντά στην Ομόνοια, να ψωνίσει για τους λεπρούς.
Μια ημέρα πηγαίνοντας πέρασε από τον Άγιο Γεράσιμο στην Πολυκλινική, είχε Λειτουργία και στην Λειτουργία βλέπει τον παπά να λειτουργάει με πολύ Φως και Αγγέλους
Τέλειωσε η Λειτουργία και του λέει:
”Είσαι άγιος, έχεις τόσο Φως όταν λειτουργάς και τόσους Αγγέλους !!.”
Και απαντάει ο Άγιος Πορφύριος:
”Εγώ είμαι άγιος, μωρέ, ή εσύ που τα είδες αυτά;”

Ο Θεός θέλει πάντων τη σωτηρία. Ο Θεός θέλει να σωθούν όλοι οι άνθρωποι. Δεν θέλει, λέει, τον θάνατο του αμαρτωλού, θέλει πάντας εις επίγνωσιν αληθείας ελθείν. Δεν θέλει ο Θεός να χαθεί κανένας άνθρωπος. Ο Θεός του δίνει ευκαιρίες να σωθεί. Και να μην θέλει ο άνθρωπος να σωθεί, ο Θεός τον βοηθά με κάθε τρόπο. Και διά μέσου των ανθρώπων και διά μέσου των αγίων, και διά μέσου των αγγέλων. Τον βοηθά μέχρι την τελευταία του αναπνοή. Δηλαδή βοηθά ο Θεός τον κάθε άνθρωπο να σωθεί μέχρι της τελευταίας του αναπνοής.

Καί αν δεν θελήσει ο άνθρωπος, ο Θεός πάντοτε τον βοηθά. Του δίνει όλες τις ευκαιρίες, του δίνει όλα τα μέσα.

Στις προσευχές μας το καλύτερο είναι να ζητούμε από τον Θεό να γίνεται το Θέλημά Του. Αυτό είναι το πιο ωραίο, το πιο ωφέλιμο, το πιο ασφαλές. Δεν υπάρχει φόβος να πάθουμε καμμιά ζημιά. Έτσι δεν υπάρχει κίνδυνος να πάθουμε τίποτε. Ναι… ”Να μήν γίνει το δικό μου, αλλά το δικό Σου Θέλημα”. Εμείς να ζητούμε να γίνεται πάντοτε το Θέλημα του Θεού.

Μου είπε μια φορά ο Γερο-Ευμένιος, ότι θα γινόταν Τρίτος Παγκόσμιος Πόλεμος ( ο οποίος δεν έγινε λόγω της παρέμβασης της Παναγίας, όπως αναφέρεται σε κάποιο άλλο σημείο του βιβλίου), εδώ στα μέρη της Ρωσσίας, στην Ουκρανία δηλαδή και μας το είπε και αργότερα όταν πήγαμε στη Ρωσσία (για προσκύνημα).
-Ήμασταν όλοι στο μέτωπο, μας λέει.
-Ποιοι όλοι” ;;; του λέω
-Όλοι, ήταν ο πατήρ Πορφύριος, ήταν ο πατήρ Ιάκωβος, ήταν ο πατήρ Παϊσιος, όλοι οι καλόγεροι πήγαμε στο μέτωπο. Άλλο μέτωπο (πιθανόν) εννοούσε, πνευματικό (?) “Κι εγώ έκλαια… έκλαια συνέχισε να μας λέει. Με είδε ο πατήρ Πορφύριος και μου είπε : –Μην κλαις πάτερ Ευμένιε έτσι, δεν θα γίνει τίποτε. Η Παναγία θα κάμει έλεος. Δηλαδή καταλαβαίνεις ότι ο Γέροντας Ευμένιος, ανήκε σε μια συντροφιά Αγίων ανθρώπων. Γνωρίζονταν μεταξύ τους αυτοί…”
(βλ. Σίμωνος μοναχού, π. Ευμένιος – Ο κρυφός άγιος της εποχής μας, Αθήνα 2010)

Ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Μόρφου κ. Νεόφυτος περιγράφει την εμπειρία που είχε με τον Μακαριστό Γέροντα Ευμένιο τον Σαριδάκη όταν ταξιδέψαν μαζί στην Ρωσία και στην Ουκρανία.
Όταν έφτασαν στο Κίεβο ο Μακαριστός Γέροντας είπε στον Πανιερώτατο, ότι είχε ξαναέρθει μαζί με τον Άγιο Πορφύριο, τον Άγιο Παΐσιο και τον γέροντα Ιάκωβο τον Τσαλίκη, για να κάνουν προσευχή, όπως τους είχε πει η Παναγία. Χαρακτηριστικά τους είχε πει η Παναγία: «Κάντε προσευχή για να μη γίνει τώρα ο μεγάλος ο πόλεμος, να δώσουμε χρόνο μετανοίας στους ανθρώπους».

***Νεομάρτυς Ευγένιος Ροντιόνωφ

Ο Νεομάρτυρας Ευγένιος Ροντιόνωφ γεννήθηκε στις 23 Μαΐου 1977 κοντά στη Μόσχα-και συγκεκριμένα στο χωριό Κουρίλοβο, στην περιοχή της πόλεως Παντόλσκ-. Ήταν το μοναδικό παιδί της οικογένειας και βαπτίστηκε Ορθόδοξος Χριστιανός κατά την παιδική του ηλικία. Η μητέρα του ονομάζεται Λιουμπόβ (=αγάπη) Βασίλιεβνα.

Το 1989 η γιαγιά του πήρε τον μικρό Ευγένιο και τον πήγε στην Εκκλησία, για να εξομολογηθεί για πρώτη φορά και να μεταλάβει των αχράντων μυστηρίων. Ο ιερέας πρόσεξε ότι το παιδί δε φορούσε Σταυρό και κατά τη διάρκεια της εξομολόγησης του φόρεσε ένα Σταυρό, τον οποίο ο μικρός Ευγένιος δεν τον έβγαλε ποτέ από πάνω του· μάλιστα, έφτιαξε ένα χονδρό κορδόνι και τον πέρασε εκεί. Η μητέρα του, όταν είδε ότι φορούσε Σταυρό, τον προέτρεψε να τον βγάλει, διότι, όπως είπε, θα τον περιγελάσουν οι συμμαθητές του. Ο Ευγένιος δεν απάντησε, αλλά και δεν την υπάκουσε.
Όταν τελείωσε τις σπουδές του το 1994, εργάστηκε ως επιπλοποιός, επάγγελμα που του απέφερε πολλά έσοδα.

Στις 25 Ιουνίου του 1995 παρουσιάστηκε στο Στρατό και μετά τη βασική του εκπαίδευση, στις 13 Ιανουαρίου του 1996, τοποθετήθηκε στα συνοριακά φυλάκια Τσετσενίας-Ηγκουερίνας. Ακριβώς ένα μήνα μετά, στις 13 Φεβρουαρίου του 1996, αιχμαλωτίστηκε. Η αιχμαλωσία έγινε ως εξής: η στρατιωτική υπηρεσία έστειλε τέσσερις στρατιώτες-μεταξύ των οποίων και τον Ευγένιο-να κάνουν ελέγχους στα αυτοκίνητα που διέρχονταν από ένα συγκεκριμένο δρόμο. Δυστυχώς, οι αρμόδιοι έστειλαν τους στρατιώτες χωρίς να υπάρχει καμιά προηγούμενη οργάνωση (δεν υπήρχε καν φωτισμός) και καμιά ασφάλεια. Από αυτόν το δρόμο περνούσαν πολύ συχνά Τσετσένοι μεταφέροντας όπλα, αιχμαλώτους και ναρκωτικά. Τη νύχτα εκείνη πέρασε από εκείνο το δρόμο ένα ασθενοφόρο. Όταν οι στρατιώτες το σταμάτησαν για έλεγχο, ξαφνικά μέσα από αυτό πετάχτηκαν πάνω από δέκα Τσετσένοι, πολύ καλά οπλισμένοι. Ακολούθησε συμπλοκή και οι Τσετσένοι συνέλαβαν και τους τέσσερις στρατιώτες. Αυτό έγινε στις 3 τη νύχτα. Στις 4 η ώρα ήρθαν άλλοι στρατιώτες για αλλαγή φρουράς· φυσικά δεν τους βρήκαν και κατάλαβαν αμέσως τι είχε συμβεί. Μετά από λίγες μέρες η υπηρεσία του στρατού ενημέρωσε τους γονείς των στρατιωτών για την εξαφάνισή τους. Η μητέρα του Ευγένιου κατάλαβε ότι δεν πρόκειται για εξαφάνιση, αλλά για αιχμαλωσία, και πήγε με κίνδυνο της ζωής της στην Τσετσενία, για να βρει το παιδί της. Έφτασε στην πόλη Χαγκαλά και μετά από πολλές προσπάθειες ήρθε σε επαφή με τους αρχηγούς διαφόρων αντάρτικων ομάδων της Τσετσενίας προσπαθώντας να μάθει για την τύχη του Ευγένιου, διότι γνώριζε ότι οι Τσετσένοι δε σκοτώνουν αμέσως τους αιχμαλώτους, αλλά περιμένουν μήπως πάρουν λίτρα και τους ελευθερώσουν. Οι ίδιοι οι Τσετσένοι της είπαν ότι ο γιος της ζούσε, αλλά ήταν αιχμάλωτος και σιώπησαν με νόημα προσπαθώντας να υπολογίσουν πόσα χρήματα μπορούσαν να αποσπάσουν από αυτήν. Εκείνον τον καιρό ένας ζωντανός στρατιώτης αιχμάλωτος στοίχιζε 10.000 δολάρια, ενώ ένας αξιωματικός 50.000. Όταν κατάλαβαν ότι δεν πρόκειται να κερδίσουν αρκετά χρήματα, αποφάσισαν να τον σκοτώσουν. Η μητέρα του πήγε παντού για να τον ψάξει, πέρασε από χωριά, από δρόμους με νάρκες, από μέτωπα συγκρούσεων, γνώρισε πολλούς αξιωματικούς Τσετσένους και, όπως η ίδια λέει, «πέρασα από όλους τους κύκλους του άδη».

Από την πρώτη μέρα της αιχμαλωσίας του Ευγένιου, που διήρκησε 100 ημέρες, οι αντάρτες, επειδή είδαν ότι φοράει Σταυρό, προσπάθησαν να τον κάμψουν ψυχικά, ώστε να καταφέρουν-αν ήταν δυνατό-να τον αναγκάσουν να αρνηθεί την πίστη του, να βγάλει το Σταυρό, να γίνει μουσουλμάνος και να τον κάνουν δήμιο και φονιά των άλλων Ρώσων αιχμαλώτων. Ο Ευγένιος, βέβαια, αρνήθηκε όλες τις προτάσεις και, παρά τους συνεχείς ξυλοδαρμούς, τα πάμπολλα βασανιστήρια και τις υποσχέσεις ότι θα ζήσει αν βγάλει το σταυρό του, δεν μπόρεσαν να τον κάμψουν.
Αργότερα, οι ίδιοι οι αρχηγοί των ανταρτών είπαν στη μητέρα του: «εάν ο γιος σου γινόταν σαν ένας από εμάς, δε θα τον αδικούσαμε». (Κατάφερε να μιλήσει με τον ίδιο τον φονιά του γιου της, Ruslan Khaikhoroyev κι αυτός της είπε ότι ο Ευγένιος είχε ευκαιρία να σώσει τη ζωή του αλλά αρνήθηκε να βγάλει τον σταυρό του και να γίνει μουσουλμάνος και ότι προσπάθησε μάλιστα να δραπετεύσει μια φορά.)

Στις 23 Μαΐου του 1996, δηλαδή την ημέρα των γενεθλίων του, πήραν τους τέσσερις αιχμαλώτους στρατιώτες, μεταξύ των οποίων και τον Ευγένιο, για να τους σκοτώσουν. Πρώτα σκότωσαν τους τρεις συναιχμαλώτους του. Έπειτα, πρότειναν για τελευταία φορά στον Ευγένιο να βγάλει το Σταυρό λέγοντας ότι «ορκιζόμαστε στον αλλάχ ότι θα ζήσεις». Ο Ευγένιος και πάλι αρνήθηκε και τότε υπέστη το φρικτό του μαρτύριο. Τον έσφαξαν με μαχαίρι κόβοντας εντελώς το κεφάλι του, αλλά δεν τόλμησαν να βγάλουν το Σταυρό από το λαιμό του. Τον έθαψαν μεν με το σταυρό, αλλά χωρίς το κεφάλι.

Τελικά, η μητέρα του βρήκε τον Ευγένιο μετά από εννέα μήνες. Και πάλι ζήτησαν οι Τσετσένοι 4000 δολάρια για να της δώσουν το λείψανο. Της έδωσαν και βιντεοκασέτα με το μαρτύριο του γιου της και της διηγήθηκαν οι ίδιοι την πορεία της αιχμαλωσίας του και τα βασανιστήρια.
Η μητέρα του Ευγένιου πούλησε το διαμέρισμά της και ό,τι άλλο μπορούσε-μέχρι και ρούχα-για να μπορέσει, αφενός μεν να δώσει τα λίτρα, αφετέρου δε να ανταπεξέλθει στα έξοδα εκταφής, ειδικού φέρετρου, μεταφοράς κλπ., τα οποία δεν ήταν και λίγα.

Τελικά στις 20 Νοεμβρίου του 1996 μετέφερε το λείψανο στο χωριό τους και το έθαψε στο κοιμητήριο. Μετά από λίγες μέρες ο πατέρας του Ευγένιου πέθανε δίπλα στο μνήμα από τη λύπη του.

Αμέσως, σε διάφορες περιοχές της Ρωσίας ο άγιος μάρτυρας Ευγένιος άρχισε να εμφανίζεται και να κάνει θαύματα. Παρακάτω παραθέτουμε ορισμένες μαρτυρίες και θαυμαστές επεμβάσεις:
Ένα κοριτσάκι που έμενε σε Ορθόδοξο ορφανοτροφείο διηγήθηκε ότι της εμφανίστηκε κάποτε ένας ψηλός στρατιώτης με κόκκινο μανδύα, ο οποίος της είπε ότι είναι ο Ευγένιος, την έπιασε από το χέρι και τη οδήγησε στην Εκκλησία. Το κοριτσάκι λέει: «παραξενεύθηκα που φορούσε κόκκινο μανδύα, διότι οι στρατιώτες δε φορούν σήμερα τέτοιο μανδύα, και σκέφτηκα ότι αυτός πρέπει να είναι ο μανδύας του μάρτυρα».

Σε πολλές Εκκλησίες έχουν δει ένα στρατιώτη με πύρινο μανδύα, ο οποίος βοηθάει τους αιχμαλώτους στην Τσετσενία να δραπετεύσουν από την αιχμαλωσία τους και να διαφύγουν από κάθε κίνδυνο, όπως νάρκες κλπ.

Σε ένα νοσοκομείο τραυματιών πολέμου οι τραυματισμένοι στρατιώτες πιστοποιούν ότι ένας άγιος μάρτυρας Ευγένιος τους βοηθάει, ειδικά όταν πονάνε πολύ. Όταν κάποιοι από αυτούς πήγαν στο Ναό του Σωτήρος στη Μόσχα, είδαν την εικόνα του μάρτυρα και αναγνώρισαν αυτόν που τους βοήθησε.
Το στρατιώτη με τον κόκκινο μανδύα τον γνωρίζουν και οι φυλακισμένοι. Κυρίως βοηθάει τους πολύ καταβεβλημένους και συντετριμμένους ψυχικά λόγω της φυλακίσεως τους.

Το 1997 με ευλογία του Πατριάρχη Αλεξίου εκδόθηκε ένα βιβλίο με τίτλο «Νέος μάρτυς του Χριστού στρατιώτης Ευγένιος». Ένας ιερέας ονόματι Βαντίμ Σκλιαρένσκο από το Ντνεποπετρόφκ έστειλε στο Πατριαρχείο μία αναφορά όπου έγραφε ότι το εξώφυλλο του βιβλίου με τη φωτογραφία του αγίου μυροβλύζει.

Μετά από τρία χρόνια και τρεις μήνες ο αρχηγός και όλη η ομάδα του, οι σφαγείς του Ευγένιου, σκοτώθηκαν από τους ίδιους τους Τσετσένους μετά από εμφύλιες αντιπαραθέσεις.
Καθ’ όλη τη διάρκεια του χρόνου, αλλά περισσότερο την ημέρα του Μαρτυρίου του, στις 23 Μαΐου, έρχονται για προσκύνημα στο τάφο του πολλοί πιστοί και αναφέρονται πολλά θαύματα.
https://www.impantokratoros.gr/BDC5C441.el.aspx
Η μετάφραση του ρωσικού κειμένου που λήφθηκε από την ιστοσελίδα: http://www.peoples.ru/state/sacred/rodionov/

Ο Γέροντας Ευμένιος (Σαριδάκης) μ’ έστειλε εδώ να με σταυρώσεις, και να βγάλεις από το Ιερό Βήμα την θαυματουργό εικόνα του Αγίου Μεγαλομάρτυρα Γεωργίου να την προσκυνήσω.
https://iconandlight.wordpress.com/2020/05/22/%ce%bf-%ce%b3%ce%ad%cf%81%ce%bf%ce%bd%cf%84%ce%b1%cf%82-%ce%b5%cf%85%ce%bc%ce%ad%ce%bd%ce%b9%ce%bf%cf%82-%cf%83%ce%b1%cf%81%ce%b9%ce%b4%ce%ac%ce%ba%ce%b7%cf%82-%ce%bc-%ce%ad%cf%83%cf%84/

Αυτοί, που θέλουν αγίους, τους στέλνει ο Θεός αγίους. Αυτοί, που θέλουν καλούς άρχοντες, τους στέλνει ο Θεός καλούς άρχοντες. Άγιος Ευμένιος Σαριδάκης
https://iconandlight.wordpress.com/2022/05/22/%cf%80%ce%b1%ce%bd%ce%b1%ce%b3%ce%af%ce%b1-%ce%bc%ce%bf%cf%85-%ce%ba%ce%b1%ce%bb%cf%85%ce%b2%ce%b9%ce%b1%ce%bd%ce%ae-%cf%84%ce%b9-%ce%b1%cf%81%cf%81%cf%8e%cf%83%cf%84%ce%b9%ce%b1-%ce%ad%cf%87%cf%89/

Αγιοκατατάχθηκε σήμερα ο κρυφός άγιος των Αθηνών, ο Άγιος Γέροντας Ευμένιος Σαριδάκης. – Με είδε ο πατήρ Πορφύριος και μου είπε : –Μην κλαις πάτερ Ευμένιε έτσι, δεν θα γίνει τίποτε. Η Παναγία θα κάμει έλεος.
https://iconandlight.wordpress.com/2022/04/14/%ce%b1%ce%b3%ce%b9%ce%bf%ce%ba%ce%b1%cf%84%ce%b1%cf%84%ce%ac%cf%87%ce%b8%ce%b7%ce%ba%ce%b5-%cf%83%ce%ae%ce%bc%ce%b5%cf%81%ce%b1-%ce%bf-%ce%ba%cf%81%cf%85%cf%86%cf%8c%cf%82-%ce%ac%ce%b3%ce%b9%ce%bf/

Η Ουράνια δόξα του αγίου Ιακώβου της Ευβοίας και του οσίου Γέροντος Ευμενίου, Μητροπολίτη Μόρφου Νεοφύτου
https://iconandlight.wordpress.com/2018/05/22/%CE%B7-%CE%BF%CF%85%CF%81%CE%AC%CE%BD%CE%B9%CE%B1-%CE%B4%CF%8C%CE%BE%CE%B1-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CE%B1%CE%B3%CE%AF%CE%BF%CF%85-%CE%B9%CE%B1%CE%BA%CF%8E%CE%B2%CE%BF%CF%85-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CF%84%CE%BF/

Ἀπολυτίκιον. τοῦ ὁσίου Μιχαὴλ τοῦ Ὁμολογητοῦ, ἐπισκόπου Συννάδων
Ἦχος πλ. δ΄.

Ὀρθοδοξίας ὁδηγέ, εὐσεβείας διδάσκαλε καὶ σεμνότητος, τῆς οἰκουμένης ὁ φωστήρ, Ἀρχιερέων θεόπνευστον ἐγκαλλώπισμα, Μιχαὴλ σοφέ, ταῖς διδαχαῖς σου πάντας ἐφώτισας, λύρα τοῦ Πνεύμαατος· πρέσβευε Χριστῷ τῶ Θεῷ, σωθῆναι τὰς ψυχὰς ἡμῶν.

Ἕτερον.Ἀπολυτίκιον τοῦ ὁσίου Μιχαὴλ Συννάδων
Ἦχος δ΄.

Θεῷ καθιέρωσας τὴν σὴν παμμάκαρ ζωήν, ποιμὴν ἀνηγόρευσαι καὶ Ἱεράρχης σεπτός, Μιχαὴλ ἀγγελώνυμε, πάντες οὖν συνελθόντες, ἐν τῷ θείῳ ναῷ σου, ᾄσμασι τὸν Σωτῆρα διὰ σοῦ δυσωποῦμεν, ῥυσθῆναι ἡμᾶς ἀνάγκης καὶ πάσης ἄλλης ὀργῆς.

Ἀπολυτίκιον τῆς Ἁγίας Μυροφόρου Μαρίας τοῦ Κλωπᾶ.
Ἦχος πλ. α´. Τὸν συνάναρχον Λόγον.

Μυροφόρον Μαρίαν, εὐαγγελίστριαν, τὴν τὸ πανάχραντον πάθος θεασαμένην Χριστοῦ, καὶ τὴν ἔνδοξον ἐκ τάφου ἐξανάστασιν, διαμηνύσασαν Αὐτοῦ ἀποστόλοις ἐν χορῷ ὑμνήσωμεν γεγηθότες, βοῶντες· πάντων ἀκέστωρ, γενοῦ ἡμῶν Κλωπᾶ ὁμόζυγε

Ἀπολυτίκιον τῆς ὁσίας Εὐφροσύνης τοῦ Πολὸτσκ
(Ἀθανασίου ἱερομονάχου Σιμωνοπετρίτου)
Ἦχος γ΄. Τὴν ὡραιότητα.

Ὡς χριστοτόξευτος, δορκὰς ἀνείληφας, Σχῆμα τὸ ἅγιον, ἀπὸ νεότητος, ὑπεριδοῦσα ἡδονῶν, προσκαίρων τὰς ἀπολαύσεις· ὅθεν ἐδελέασας, τῇ σεμνῇ πολιτείᾳ σου, καὶ εὐώδη ἔδειξας, λογικὰ ἀναθήματα, παρθένους ἱερὰς τῷ Κυρίῳ, μῆτερ, Ὁσία Εὐφροσύνη.

Ἀπολυτίκιον Ἁγίου Εὐγενίου Ῥοντιόνωφ.
Ἦχος γ´. Θείας πίστεως.

Ῥόδον σπάνιον καὶ λαμπροφόρον, Μάρτυς ἔνδοξε ἐν τοῖς ἀγῶσιν, ἀνεδείχθης τοῦ Κυρίου δοῦλος γνήσιος· ὅθεν καὶ στέφος τὸ ἄφθαρτον εἴληφας, τοῦ Μαρτυρίου σου δῶρον Εὐγένιε. Οὕτως Ἅγιε ἐν παῤῥησία ἱκέτευσον, Χριστῷ τῷ Θεῷ καὶ πρέσβευε, δωρήσασθαι ἡμῖν τὸ μέγα ἔλεος.

Ἕτερον Ἀπολυτίκιον Ἁγίου Εὐγενίου Ῥοντιόνωφ .
Ἦχος β´. Ταχὺ προκατάλαβε.

Ὁ Μάρτυς ὁ τίμιος στρατιωτῶν ἡ κρηπίς, Σταυροῦ ὁ Ὑπέρμαχος καὶ τοῦ Χριστοῦ ἀθλητής, Εὐγένιε πάναγνε, γλύκανον τὴν πικρίαν τῶν πολλῶν παθημάτων, σύντριψον τὸν Βελίαρ καὶ ἐ χθροὺς ἀοράτους, ὡς μόνος [θεῖος] ὑπάρχων ἡμῖν προστάτης ἀκοίμητος.

Ἕτερον Ἀπολυτίκιον Ἁγίου Εὐγενίου Ῥοντιόνωφ.
Ἦχος α´. Τοὺς τρεῖς μεγίστους.

Τοὺς τρεῖς ἀνδρείους ὁπλίτας σὺν Εὐγενίῳ τιμήσωμεν, τοὺς συστρατευθέντας γενναίως καὶ ἐν πολέμοις ἀθλήσαντας, συναπαχθέντας δὲ βιαίως ἐξ ἐχθρῶν, καὶ δεινὰ παθόντας, ὑπὲρ Χριστοῦ φρικτῶς ἀπέθανον, Ἀλέξανδρον τὸν φίλον, καὶ τὸν Ἰγκὸρ τὸν ἀτρόμητον, σὺν τῷ ἀξίῳ Ἀνδρέᾳ, τῷ ἐν πίστει τελευτήσαντι. Πάντες οἱ Ἁγίου Εὐγενίου μελῳδοί, συνοδεία τούτου ὑμνήσωμεν, αὐτοὶ γὰρ τῷ Κυρίῳ, ὑπὲρ ἡμῶν ἀεὶ πρεσβεύουσι.

Ἕτερον Ἀπολυτίκιον Ἁγίου Εὐγενίου Ῥοντιόνωφ.
Ἦχος α´. Τῆς ἐρήμου πολίτης.

Τῆς Ῥωσίας ἁπάσης στρατηλάτης πολύαθλος, καὶ θαυματουργὸς ἀνεδείχθης Στρατιῶτα Χρι στοῦ λαμπρὲ Εὐγένιε, Ἀλέξανδρον, Ἀνδρέαν καὶ Ἰγκόρ, τοὺς τρεῖς συστρατευθέντας μετὰ σοῦ, καὶ βιαίως φονευθέντας ἐκ τῶν ἐχθρῶν, πρὸ τῆς σφαγῆς σου ψάλλομεν· Δόξα τῷ δεδωκότι ὑμῖν ἰσχύν, Δόξα τῷ νίκας χορηγήσαντι, Δόξα τῷ Εὐγενίου στρατιὰν ὄντως βραβεύσαντι.

Ἕτερον Ἀπολυτίκιον Ἁγίου Εὐγενίου Ῥοντιόνωφ
Ἦχος πλ.α. Τὸν συνάναρχον Λόγον.

Συλληφθεῖς ὑπ’ ἀθέων, Μάρτυς Εὐγένιε, τήν ὀρθόδοξον πίστην καθομολόγησας, τοῦ Σωτῆρος τόν Σταυρόν ἐγκολπωσάμενος τήν κοπήν τῆς κεφαλῆς ἐπροτίμησας στερρῶς, καί χαίρεις μετά Μαρτύρων, γόνε λαμπρέ της Ῥωσίας καί στρατιώτα τοῦ Χριστοῦ εὐκλεῆ.

Ἀπολυτίκιον ὁσίου Εὐμενίου τοῦ Νέου (Σαριδάκη)
Ἦχος πλ. α΄. Τὸν συνάναρχον Λόγον.

Εὐμενείας Κυρίου ἐδείχθης ἔμπλεως, πολιτευθεὶς ἐν ἀσκήσει καὶ ταπεινώσει πολλῇ, καὶ ἐχθροῦ καταγελάσας ἐν σαλότητι· ὅθεν ἐν ᾄσμασι τερπνοῖς, καὶ ᾠδαῖς. πνευματικαῖς, Εὐμένιε θεοφόρε, προσκυνοῦμέν σου τὴν εἰκόνα, τὴν ἀναβλύζουσαν.

Ἀπολυτίκιον Ὁσίου Εὐμενίου.
(Χαραλάμπους Μπούσια)
Ἦχος πλ. α´. Τὸν συνάναρχον Λόγον.

Παρακλήτορα θεῖον τῶν ἐν τοῖς κλύδωσι, τὸν ἀρωγὸν ἐν ἀνάγκαις καὶ ποδηγὸν ἀπλανῆ πρὸς εὐσέβειαν λαοῦ ἐγκωμιάσωμεν ὕμνοις, Εὐμένιον, παθῶν ὡς ὁμόζηλον Ἰώβ, πνευμάτων κακῶν διώκτην καὶ εὐμενέστατον πρέσβυν ἡμῶν πρὸς Κύριον τὸν εὔσπλαγχνον

Απολυτίκιον Οσίου Γέροντος Ευμενίου Σαριδάκη
(ποίημα Ιωάννου)
Ηχ. γ’ Θείας πίστεως

Θεία χάριτι και ευμενεία, φλοξ εισήλθε σου, εν τη καρδία, πυρπολούσα σε θεοφρον Ευμένιε, και καταθέλγουσα όθεν εχώρησας, προς βιοτήν μοναζόντων ισάγγελον αλλά πρέσβευε Κυρίω υπέρ των πιστει σε, και πόθω ανυμνούντων παναοίδιμε.

Κάθισμα. Ἦχος πλ.δ΄. Τὴν Σοφίαν καὶ Λόγον.

Ὡς Θαβὼρ ἄλλο ἔδειξας σὴν Μονήν, Εὐφροσύνη ἐν ᾗπερ τὰς μοναχάς, ἐμπράκτως ἐδίδασκες, τὴν ὁδὸν τῆς θεώσεως, καὶ τὴν καῦσιν καρδίας, ὑπὲρ πάσης κτίσεως, ἐξ ἀγάπης Κυρίου, καὶ ἔρωτος ζέοντος· ὅθεν ἠξιώθης, τὴν εἰκόνα πλουτῆσαι, Ἁγνῆς Θεομήτορος, καὶ Σταυρὸν ζωομύριστον, ἐξ ὧν χάρις ἀείποτε, προχέεται τοῖς πόθῳ αὐτοῖς, προσιοῦσι καὶ σοῦ θεῖον λείψανον, προσκυνοῦσι καὶ δόξαν Κυρίῳ προσάγουσι.

Στιχηρὰ Προσόμοια. Ἦχος πλ. α΄. Χαίροις, ἀσκητικῶν.

Χαίροις, Μονοφατσίου βλαστός, Ἀστερουσίων τῶν ὀρέων ἀγλάϊσμα, Μονῆς Κουδουμᾶ σεμνότης καὶ Ἐθιᾶς ἱερὲ γόνε, ὁ ἀρτίως Θείας Χάριτος ὀφθεὶς ἐνδιαίτημα, θεοφόρε Εὐμένιε, τῶν παθημάτων τοῦ Ἰὼβ ὁ ὁμόζηλος, ταπεινώσεως καὶ ἀγάπης ἀπαύγασμα· ὅθεν πιστῶν οἱ σύλλογοι τὴν πάνσεπτον μνήμην σου ἀξιοχρέως τελοῦντες ψαλμοῖς καὶ ᾄσμασι πρέπουσι Χριστὸν ἀνυμνοῦμεν, τὸν ἐφάμιλλον πατέρων σὲ πάλαι δείξαντα.

Χαίροις, ὑπομονῆς λαμπηδών, Νοσοκομείου Λοιμωδῶν Νόσων σέμνωμα, θειότατε ὑπηρέτα τοῦ ἐν ὁσίοις λεπροῦ Νικηφόρου, πάτερ, ὃν σοὶ ἔστειλεν ἐκ Χίου ὁ Ἄνθιμος, ὁ νεώτατος ἅγιος τῆς Ἐκκλησίας, καὶ οὗ Κύριος βίωσιν τὴν ἰσάγγελον μετὰ πότμον ἐτίμησε δι’ εὐωδίας, ὅσιε, λειψάνων, Εὐμένιε, πιστῶς βοῶντες λιτάς σου τὰς ἐκτενεῖς ἐκδεχόμεθα πρὸς τὸν Ζωοδότην, τὸν παρέχοντα τῷ κόσμῳ τὸ μέγα ἔλεος.

Δόξα. Ἦχος πλ. δ΄.

Χριστὸν ἐξευμενίζου ἡμῖν, τοῖς τιμῶσί σε καὶ κραυγάζουσί σοι ἐν κατανύξει, Εὐμένιε ὅσιε· Χαῖρε, ὁ ἀγάπῃ τρωθεὶς οὐρανόθεν θείᾳ παιδιόθεν καὶ θεϊκῆς ἐνεργείας ἐποφθεὶς παναρμόνιον ὄργανον· Χαῖρε, ὁ τῶν δαιμόνων διώκτης, τῶν ἐν θλίψεσι παρακλήτωρ καὶ τῶν ἀλγούντων κουφιστὴς ἑτοιμότατος· Χαῖρε, ὁ Ἀγγέλοις νῦν συγχορεύων ἐν πόλῳ δόξης καὶ ὁσίοις τοῖς ἀπ’ αἰῶνος συναγαλλόμενος ὡς αὐτῶν ἰσότιμος καὶ ἐφάμιλλος·

Μεγαλυνάριον.

Τόν σφαγιασθέντα ὥσπερ ἀμνόν, Ὑπό μισοχρίστων, εὐφημήσωμεν ἐν χορῷ, Κεφαλήν τμηθέντα, ὑπέρ Ἐσταυρωμένου, Εὐγένιον τόν Νέον, Ῥωσίας Μάρτυρα.

Η Παναγία μας επιστράτευσε σε προσευχή για να μην γίνει πόλεμος
https://www.youtube.com/watch?v=Vjr5hJn4v6k

«..έκανε προσευχή και ο Κύριος του έδειξε την Ουράνια Ιεραρχία των συγχρόνων Αγίων..»
https://www.youtube.com/watch?v=slrjv0dRRLU

Σήμερα είναι η εποχή των μεγάλων Αγίων – ένα περιστατικό με τον Μακαριστό Γέροντα Εύμενιο σε ένα μοναστήρι της Αττικής. Μητροπολίτης Μόρφου Κύπρου κ. Νεόφυτος

Πάτερ, ετοιμάσου να γίνης Δεσπότης…. Ο άγιος Νεκτάριος προαναγγέλλει την εκλογή του αγίου επισκόπου Σιατίστης Αντωνίου – Γερόντισσα Σαλώμη εκ Θέρμου

Χριστός ανέστη! Αληθώς ανέστη!
Christ is Risen! Truly He is Risen!
ХристосВоскрес! Воистину Воскрес!
ქრისტეაღსდგა! ჭეშმარიტადაღსდგა!
«Χαίρετε»! «Ειρήνη υμίν»

Συναξάριον Τοῦ Μηναίου.
Τῇ ΚΒʹ τοῦ μηνὸς Μαΐου, μνήμη τοῦ ἁγίου μάρτυρος Βασιλίσκου(285-305), ἀνιψιοῦ τοῦ ῾Αγίου Μεγαλομάρτυρος Θεοδώρου τοῦ Τήρωνος
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ μνήμη τῆς Ἁγίας καὶ Οἰκουμενικῆς Δευτέρας Συνόδου, τῆς συγκροτηθείσης ἐν ἔτει τπαʹ (381), τῆς καθελούσης τὸν Μακεδόνιον, λέγοντα μὴ εἶναι Θεὸν τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον.
Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τῶν ἁγίων μαρτύρων Αἰμιλίου καί Κάστου τῶν ἐν Καρχηδόνα (250)
Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τοῦ ἁγίου ἱερομάρτυρος Δονάτου, ἐπισκόπου Θμούεως (316)
Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τῶν ἁγίων μαρτύρων Τιμοθέου, Φαυστίνου καί Βενούστου (362)
Ὁ Ἅγιος Μάρτυς Κόδρος, ὑπὸ ἵππων συρόμενος, τελειοῦται
Ὁ Ἅγιος Μάρτυς Μάρκελλος, μόλυβδον κοχλάζοντα ποτισθείς, τελειοῦται.
Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τῆς ἁγίας μάρτυρος Σοφίας τῆς ᾿Ιατροῦ
Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τῆς ἁγίας ῾Ελένης τῆς πριγκιπίσσης (4ο αἰών), συζύγου τοῦ αὐτοκράτορος Κλήμεντος Μαξίμου
Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τῆς ἁγίας μάρτυρος ᾿Ιουλίας, τῆς ἐν Κορσικῇ (5ος αιων).
Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τοῦ ὁσίου πατρός ἠμῶν Ρωμανοῦ, τοῦ ἐν τῷ ὄρει Σουμπιάκο τῆς ᾿Ιταλίας ἀσκήσαντος (560)
Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τῆς ὁσίας μητρός ἠμῶν Καλῆς.
Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τοῦ ἁγίου μάρτυρος ᾿Ιωάννου τοῦ Βλαδιμήρου, βασιλέως τῶν ᾿Αχριδῶν, τοῦ Θαυματουργοῦ (1015)
Ὁ Ἅγιος νέος Ἱερομάρτυρυς Ζαχαρίας, ὁ Προυσαεύς, ἀγχόνῃ τελειοῦται (1802).
Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τοῦ ἁγίου νεομάρτυρος Δημητρίου, τοῦ Πελοποννησίου, πολιούχου Τριπόλεως (1803).
Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τοῦ ἁγίου ὁσιομάρτυρος Παύλου, τοῦ ἐν Τριπόλει ἀθλήσαντος (1818) .
Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, Σύναξις τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου, ἐν Σοφιανοῖς

Ο άγιος Νεκτάριος προαναγγέλλει την εκλογή του Μακαριστού επισκόπου Σιατίστης Αντωνίου

Από τον Σεπτέμβριο του 1971 έως το 1974 υπηρέτησε ως ιεροκήρυκας στην Ιερά Μητρόπολη Αιτωλίας και Ακαρνανίας. Όσοι γνώρισαν τον π. Αντώνιο τότε, έχουν να διηγούνται πολλά για τον ζήλο του να μεταδώση τις αλήθειες του Ευαγγελίου παντού. Έφθανε και στα πιο μικρά και απομακρυσμένα χωριά. Λειτουργούσε, εξωμολογούσε, εκήρυττε και με την αγάπη του έγινε παντού αγαπητός και αιδέσιμος. Οι άνθρωποι τον ελάτρευαν, άκουγαν με προσοχή τα κηρύγματά του και μιλούσαν με θαυμασμό για την ασκητική ζωή του.
Ενώ ο π. Αντώνιος είχε επιδοθή ψυχή και σώματι στην διακονία του λαού, μία ημέρα κάποια γνωστή του ευλαβεστάτη χριστιανή, η κ. Σαλώμη, του είπε: «Πάτερ, ετοιμάσου να γίνης Δεσπότης. Είδα στον ύπνο μου τον άγιο Νεκτάριο και μου είπε ότι σε αγαπά, γιατί και συ σαν αυτόν τρέχεις στα χωριά και βοηθάς τον κόσμο και γι’ αυτό θα χειροτονηθής Επίσκοπος στην Δυτική Μακεδονία». Ο π. Αντώνιος της είπε ότι αυτό είναι αδύνατο να γίνη, γιατί δεν είναι γραμμένος στον κατάλογο των υποψηφίων προς Αρχιερατεία, και στην Σύνοδο δεν γνωρίζει κανέναν Μητροπολίτη. Την άλλη μέρα η κ. Σαλώμη είδε πάλι το ίδιο όνειρο και το ανέφερε στον π. Αντώνιο.
Τότε ήταν χηρεύουσα επί διετία η Ιερά Μητρόπολη Σισανίου και Σιατίστης. Συνεδρίασε η Ιερά Σύνοδος και εξέλεξαν κάποιον για Μητροπολίτη Σισανίου και Σιατίστης, αλλά η τότε κυβέρνηση δεν τον ενέκρινε, γιατί είχε ασχοληθή με την πολιτική. Εξέλεξε δεύτερη φορά άλλον και εκείνος απερρίφθη.
Αγανακτισμένος ο τότε Πρόεδρος της Συνόδου Μακαριώτατος κκ. Σεραφείμ είπε: «Δεν υπάρχει κάποιος που να μην ασχολήται με την πολιτική και να είναι αρεστός στην κοινωνία;». Τότε ο Μητροπολίτης Αιτωλίας και Ακαρνανίας κκ. Θεόκλητος πρότεινε τον π. Αντώνιο. Η πρότασή του έγινε δεκτή. Έτσι στις 22 Μαΐου 1974 εξελέγη Μητροπολίτης Σισανίου και Σιατίστης και επαλήθευσε η πρόρρηση του αγίου Νεκταρίου.
Τα τελευταία χρόνια αγαπούσε συχνά να επαναλαμβάνει στα κηρύγματά του το «αγαπάτε τους εχθρούς ημών και αγαθοποιείτε», αναφερόμενος στο παράδειγμα του αγίου Διονυσίου που συγχώρεσε τον φονιά του αδελφού του. Ηυδόκησε ο Θεός να κοιμηθεί την ημέρα της εορτής του αγίου Διονυσίου, στις 17 Δεκεμβρίου 2005.
Στον τάφο του περνούν πολλοί, προσκυνούν και ζητούν πνευματική βοήθεια, γιατί είναι πεπεισμένοι ότι έχει παρρησία στον Θεό. Παρουσιάστηκε σε πνευματικοπαίδι του σε όνειρο και του είπε: «Ετοιμάσου, θα έρθω να σε πάρω». Δεν κατάλαβε την σημασία και ενώ ήταν υγιής, χωρίς κάποιο πρόβλημα, εκοιμήθη σε λίγους μήνες.
Ο απλός και ταπεινός Ιεράρχης, όπως αθόρυβα έζησε και αγωνίστηκε έτσι αθόρυβα έφυγε απ’ αυτήν την ζωή, αφήνοντας πίσω του ένα πλούσιο πνευματικό έργο, την φωτεινή ζωή του και την διδακτική του ταπείνωση.
«Ασκητές μέσα στον κόσμο – B΄», Άγιον Όρος, 2012 

***

Αναφέρει ο π.Εφραὶμ Γ. Τριανταφυλλόπουλος για αυτό :
«Με τον άγιο Νεκτάριο φαίνεται πως διατηρούσε ζωντανή σχέση. Όσοι τον θυμούμαστε στις αγρυπνίες, ακούγαμε να μνημονεύει πάντοτε από Ωραίας Πύλης κάποια Σαλώμη, από τα μέρη του Αγρινίου. Η Σαλώμη, μου εξήγησε, ήταν μια αφιερωμένη παιδιόθεν στο Θεό ψυχή, η οποία του προείπε την εις Επίσκοπο χειροτονία του λίγο πριν από την εκλογή του, «βλέποντάς τον σε θρόνο», όπως του εξομολογήθηκε, της το’χε πεί μάλιστα ο «παππούς», εννοώντας τον άγιο Νεκτάριο, ότι «ο πατήρ Αντώνιος θα γινόταν δεσπότης». Ο τότε π. Αντώνιος την επιτίμησε αυστηρά και μάλιστα ως πλανημένη. Λίγο μετά εξελέγη Επίσκοπος. Η ίδια, άλλη μία φορά του είχε εξομολογηθεί ότι «ο άγιος Νεκτάριος ήταν πολύ στενοχωρημένος με τους ιερείς».  Ο πατήρ Αντώνιος ταράχτηκε και κάνοντας το σταυρό του τη ρώτησε: «για μένα βρε Σαλώμη, τι σου είπε»; Και απάντησε: «Με σένα είναι ευχαριστημένος παπ’ Αντώνη γιατί τρέχεις στα χωριά». «Δόξα τω Θεώ»! απάντησε ο π. Αντώνιος και, έλαμπε από έκδηλη χαρά, όταν ως Επίσκοπος αργότερα το διηγείτο.»
Και συνεχίζει : 
«Με είχε πληροφορήσει στο σπίτι τους η μακαριστή αδελφή του, η οποία παρέστη στη χειροτονία μου, ότι «ο Δεσπότης πριν από κάθε χειροτονία αγρυπνεί όλη νύχτα προσευχόμενος περπατώντας, και μιλάει στο Θεό με τα χέρια ψηλά. Έτσι θα κάνει και με τη δική σου χειροτονία»!
Μια φορά, τον ακούω να μου λέει: «πάτερ Εφραίμ, οφείλουμε πάρα πολλά στις προσευχές ολίγων εναρέτων λαϊκών»! Και δεν πίστευα στ’ αυτιά μου. Κάποτε, μάλιστα, τον είδα να μεταφέρει βαλίτσες επισκεπτών σε Μοναστήρι της Μητροπόλεώς μας! Τους έφτιαξε κατόπιν καφέ και τους τον σέρβιρε…
Κατά τα πρώτα 5-6 έτη της διακονίας μου ως Ιεροκήρυκος, με έστελνε πάντα της Παναγίας να λειτουργώ σ’ένα ξωκκλήσι Της ενός απόμακρου χωριού, 55 χιλιόμετρα από τη Σιάτιστα, λέγοντάς μου: «άκου να δείς, εκεί είναι ένας παπάς έγγαμος που κατά τη θεία Λειτουργία βλέπει αγγέλους, να ξέρεις. Καλό είναι για σένα να σε βλέπει να λειτουργείς και να τον ρωτάς και συ κιόλας. Πρόσεχε, γιατί τα φαινόμενα απατούν, μη δίνεις σημασία». Γνώρισα τον Ιερέα και ευγνωμονώ το Θεό… (Κάπνιζε ο παπούλης!)
Κατά το σύντομο πέρασμά του από το Παρίσι τον είχε ενθουσιάσει, έλεγε, η τελεία πτωχεία, θεολογική κατάρτιση και «δυνατή» προσευχή του επισκόπου Κατάνης Κασσιανού, καθηγητού στο Ινστιτούτο του αγίου Σεργίου.
Ενθουσιάστηκε άλλοτε τόσο πολύ με τη βιογραφία της οσίας Μαρίας Σκομπτσόβα, μιάς ρωσίδας αγίας με στοιχεία διά Χριστόν σαλότητας που έζησε στο Παρίσι, ώστε μου άρπαξε κυριολεκτικά απ’το χέρι το βιβλίο προτού να το τελειώσω, το διάβασε ολόκληρο και μου είπε με νόημα: «αυτή μας κάνει σπουδαία κριτική όλων μας, κληρικών και λαϊκών κι έχει πολύ δίκιο. Μαρίες Σκομπτσόβες και Παύλους Σερβίας θέλουμε. Πού είναι;»! Και μου το έδωσε πίσω να συνεχίσω το διάβασμα κι εγώ. Μου είπε επίσης πως η ανάγνωση του θύμισε το δικό του σχετικά σύντομο πέρασμα από το Παρίσι, όπου γνώρισε σημαντικές πνευματικές προσωπικότητες, μεταξύ των οποίων και τον επίσκοπο Κατάνης Κασσιανό, τον οποίο αποκαλούσε άγιο άνθρωπο, άνθρωπο πολλής προσευχής και μεγάλης άσκησης. «Το ότι ήταν εμπερίστατοι τους δίδαξε πολλά. Εμάς η αφθονία και η πολυτέλεια μας καταστρέφουν», είχε πεί πολλές φορές.
Συχνά για να με προστατεύσει πνευματικά, μου τόνιζε την αξία της σιωπής και της κρυφής πνευματικής εργασίας με τη φράση «λάθε βιώσας». «Πολλές φορές που μίλησα», έλεγε, «το μετάνοιωσα. Όποτε σιώπησα το χάρηκα». «Η μέλισσα στο σκοτάδι φτιάχνει το μέλι», μου είπε κάποτε. Συχνά έλεγε, ειδικά στους κληρικούς, να εφαρμόζουμε στη ζωή μας το «λάθε βιώσας», δηλαδή να ζεις κρυφά, να κρύβεις την αρετή σου. Συστηματικά απέφευγε τα φώτα της δημοσιότητας, αργότερα όμως, καθώς η φήμη του εξαπλωνόταν και προέδραμε τάχιον της παρουσίας του, εκείνη τον … καταδίωκε! Γι’ αυτό και «μισούσε» -κάπως απόλυτα- με ένα άγιο μίσος την επίδειξη πνευματικού «έργου», «κινήσεως» κλπ. Την θεωρούσε ως ασθένεια των ημερών μας, προτεσταντικού τύπου αντιστάθμισμα της έλλειψης εσωτερικού βιώματος και προσευχής.»
Στην επιμονή μου κάποτε να κατέβω στην Αθήνα να δω το Γέροντά μου, με κοίταξε με αυστηρότητα και, δείχνοντάς μου την εικόνα του Χριστού, μου είπε: «να, ο Γέροντάς μας, Αυτόν να έχεις πρώτα Γέροντα».

***

Ομιλία
για την Χάρη του Θεού την αποκεκαλυμμένη ανά τους αιώνες
Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς

«ἵνα ἐνδείξηται ἐν τοῖς αἰῶσιν τοῖς ἐπερχομένοις τὸν ὑπερβάλλοντα πλοῦτον τῆς. χάριτος αὐτοῦ ἐν χρηστότητι ἐφ᾽ ἡμᾶς ἐν χριστῷ Ἰησοῦ·» (Εφεσίους 2:7).

Με το προφητικό του χάρισμα, ο Απόστολος Παύλος προφήτευσε για τον πλούτο της Χάριτος που έμελλε να εκχυθεί στους αιώνες στις επερχόμενες γενιές των ανθρώπων. Εμείς που ζούμε σχεδόν είκοσι αιώνες μετά από τον Απόστολο, μπορούμε να βεβαιώσουμε αυτό που προφήτευσε ο απόστολος. Όπως οι κυψέλες είναι κατάμεστες από πολύτιμες και μελιτοφόρες μέλισσες, έτσι και όλοι οι αιώνες, από τον Χριστό μέχρι σήμερα, είναι γεμάτοι με πλήρεις χάριτος άνδρες, παρθένες και γυναίκες.

Ω πόσο άφθονα φανερώθηκε ο πλούτος της Χάριτος του Θεού σε αμέτρητες ψυχές, οι οποίες στην αρχή ήταν μεστές αμαρτίας και αργότερα έγιναν άγιες!

Ω πόσο αφειδώς φανερώθηκε ο πλούτος της Χάριτος του Θεού σε άνδρες και γυναίκες, οι οποίες στην αρχή ήταν αδύναμοι και φοβισμένοι και μετά ηρωικά ομολόγησαν τον Χριστό τον Κύριο και υπέφεραν με χαρά για Αυτόν!

Ω πόσο αφειδώς εκδηλώθηκε ο πλούτος της Χάριτος του Θεού ανά τους αιώνες στους απλούς και αγράμματους, οι οποίοι μετά έγιναν αληθινά σοφοί και πνευματικοί στρατηγοί των πιστών στρατιωτών του Χριστού!

Αδελφοί, σκεφθείτε μόνο πόση κρυμμένη αγιότητα, πόσες αφανέρωτες θυσίες, και αφανής ηρωισμός, μυστικές αρετές παραμένουν κρυμμένες στα βάθη των είκοσι αιώνων του Χριστιανισμού! Όταν γίνουν γνωστά όλα αυτά, τα πάντα από τους περασμένους αιώνες και έως εκείνους τους αιώνες που θα έρθουν μέχρι το τέλος του χρόνου, τότε άγγελοι και άνθρωποι θα εκπλαγούν μπροστά στα ανείπωτα πλούτη της Χάριτος του Θεού. Τότε, αυτός ο ίδιος ο Απόστολος Παύλος θα αναβοήσει: «Αν και ήμουν απόστολος, εντούτοις, ο λόγος μου ήταν πολύ αδύναμος για να εκφράσει όλον τον αμέτρητο πλούτο της Χάριτος του Θεού, ο οποίος, από αγάπη για τον άνθρωπο, φανερώθηκε στον κόσμο!”

Ω Παναγία Τριάδα, Φιλάνθρωπε Θεέ μας, ύψωσε τις καρδιές μας ώστε ακαταπαύστως να δοξάζουμε και να υμνούμε τον υπεράφθονο πλούτο της Χάριτος Σου.

Σοι πρέπει πάσα δόξα, τιμή και προσκύνησις εις τους αιώνας των αιώνων. Αμήν.
Από το βιβλίο: Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς ,Ο Πρόλογος της Αχρίδος,
http://prologue.orthodox.cn/May27.htm

Ἀπολυτίκιον
Ἦχος πλ. α’. Τὸν συνάναρχον Λόγον

Ὡς βασίλειον δῶρον καὶ θῦμα ἅγιον, τῷ Βασιλεῖ τῶν αἰώνων καὶ ἀθλοθέτῃ Θεῷ, δι’ ἀθλήσεως στερρᾶς προσήχθης ἔνδοξε· σὺ γὰρ τὴν πλάνην καθελὼν, στρατιώτης εὐκλεὴς, πανεύφημε Βασιλίσκε, τῆς ἀληθείας ἐδείχθης, Χριστῷ πρεσβεύων ὑπὲρ πάντων ἡμῶν.

Ἀπολυτίκιον.
Ἦχος α’. Τῆς ἐρήμου πολίτης.

Τῆς Δευτέρας Συνόδου ὑποφῆται καὶ σύνεδροι, ἑκατὸν πεντήκοντα θεῖοι, Ἱεράρχαι μακάριοι, οἱ στόματι κηρύξαντες σοφῷ, τοῦ Πνεύματος τοῦ θείου τὴν ἰσχύν, πάσης βλάβης καὶ αἱρέσεως χαλεπῆς, λυτρώσασθε τοὺς ψάλλοντας· δόξα τῷ θαυμαστώσαντι ὑμᾶς, δόξα τῷ μεγαλύντι, δόξα τῷ βεβαιοῦντι δι’ ὑμῶν πιστῶν τὴν διάνοιαν.

Ἀπολυτίκιον.
Ἦχος α’. Τῆς ἐρήμου πολίτης.

Τῆς Τριπόλεως δόξα καὶ θερμοὶ ἀντιλήπτορες, ἀθλήσαντες ἐν ταύτῃ, Νεομάρτυρες ὤφθητε, Δημήτριε γενναῖε Ἀθλητά, καὶ Παῦλε τῶν Μαρτύρων μιμητά· διὰ τοῦτο τὴν ἁγίαν μνήμην ὑμῶν, τιμῶμεν ἀνακράζοντες· δόξα τῷ ἐνισχύσαντι ὑμᾶς, δόξα τῷ στεφανώσαντι, δόξα τῷ ἐνεργοῦντι δι’ ὑμῶν, πᾶσιν ἰάματα.

Ἀπολυτίκιον
Ἦχος δ’.

Κανόνα πίστεως καὶ εἰκόνα πραότητος, ἐγκρατείας Διδάσκαλον, ἀνέδειξέ σε τῇ ποίμνῃ σου, ἡ τῶν πραγμάτων ἀλήθεια· διὰ τοῦτο ἐκτήσω τῇ ταπεινώσει τὰ ὑψηλά, τῇ πτωχείᾳ τὰ πλούσια, Πάτερ Ἱεράρχα Ἀντώνιε· πρέσβευε Χριστῷ τῷ Θεῷ, σωθῆναι τὰς ψυχὰς ἡμῶν

Ο Μέγας Κωνσταντίνος, ο όντως ισαπόστολος βασιλεύς, άλλαξε τον ρουν της ιστορίας και την πορεία της Οικουμένης. Ελευθέρωσε την ανθρωπότητα από τυράννους… τους χάλασε την πιάτσα. Είναι ο προστάτης της εκκλησίας αλλά και της οικουμένης… είναι ο Γενάρχης της Ρωμιοσύνης. Άγιος Νεκτάριος Πενταπόλεως – π. Ανανίας Κουστένης

Χριστὸς Ἀνέστη! Ἀληθῶς Ἀνέστη!
Christ is Risen! Truly He is Risen!
Христос Воскрес! Воистину Воскрес!
ქრისტეაღსდგა! ჭეშმარიტადაღსდგა!

Συναξάριον
Τῇ ΚΑʹ(21) τοῦ μηνὸς Μαΐου μνήμη τῶν Ἁγίων ἐνδόξων, θεοστέπτων καὶ ἰσαποστόλων μεγάλων βασιλέων Κωνσταντίνου (†337) καὶ Ἑλένης (†327).
Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τῶν ἁγίων ἱερομαρτύρων Τιμοθέου, Πολίου καὶ Εὐτυχίου.τῶν διακόνων ἐν Καισαρείᾳ τῆς Μαυριτανίας
Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τοῦ ἐν ἁγίοις πατρός ἠμῶν ᾿Αδελφίου ἐπισκόπου Ὀνούφιδος ἐν Αἰγύπτῳ. (~†362) .
Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τῶν ἁγίων μαρτύρων Πολυεύκτου, Βίκτωρος καὶ Δονάτου τῶν ἐν Καισαρείᾳ τῆς Καππαδοκίας
Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τοῦ ὁσίου πατρός ἠμῶν Βόρου, ἀσκητοῦ ἐν Παλαιστίνῃ.
Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τοῦ ἁγίου ἱερομάρτυρος Χριστοφόρου Α΄΄, πατριάρχου ᾿Αντιοχείας (967).
Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τοῦ ἁγίου Κωνσταντίνου τοῦ Μοῦρομ καὶ τῶν υἱῶν αὐτοῦ Μιχαὴλ καὶ Θεοδώρου , τῶν πριγκίπων καὶ Θαυματουργῶν (1129).
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τῶν ἐν ἁγίοις πατέρων ἡμῶν, Κυρίλλου β´ (†1262) καὶ Βασιλείου (†1295), ἐπισκόπων Ῥυαζὰν ἐν Ῥωσίᾳ.
Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τῆς ἁγίας ῾Ελένης, τῆς πριγκιπίσσης, τῆς ἐκ Σερβίας, αὐταδέλφης τοῦ ἁ­γί­ου Στεφάνου Γ’ Οὔρεση Σέρβου βασιλέως, κτίτορος τῆς Μονῆς Ντέτσανι (1350)
Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τοῦ ὁσίου πατρός ἠμῶν Κασσιανοῦ, τοῦ ῞Ελληνος καὶ Θαυματουργοῦ, ἐν Οὔγκλιχ (Uglich) τῆς Ῥωσίας. (1504)
Τῇ αὐτῇ μέρα, μνήμη τοῦ ἁγίου ὁσιομάρτυρος ᾿Αγαπητοῦ τοῦ Μαρκοῦτσεβ Βολογκντᾶ ἐν Ῥωσίᾳ (1584)
Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τοῦ ἁγίου νεομάρτυρος Κωνσταντίνου Μπρινκοβεάνου πρίγκιπος τῆς Βλαχίας, καὶ τῶν σύν αὐτῷ μαρτυρησάντων ὑπὸ τῶν Τούρκων καρατομηθέντων. (1714).
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ὁ Ἅγιος ἔνδοξος Νεομάρτυς Παχώμιος, ὁ ἐν τῷ Οὐσάκι τῆς Φιλαδελφίας μαρτυρήσας, ξίφει τελειοῦται. (1730)
Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τοῦ ἁγίου Κωνσταντίνου, τοῦ διά Χριστόν σαλοῦ ἐν Νοβοτορζανὶν (Novotorzanin) τῆς Ῥωσίας. . (16ο αἰών)
Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τῆς ὁσίας Ἑλένη ἐκ Σεπέλ τοῦ Χαρκώφ Οὐκρανίας (1885)
Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, σύναξις τῆς ῾Υπεραγίας Θεοτόκου τοῦ Βλαδιμήρου, ἐν Κιέβῳ.(1521)
Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, σύναξις τῆς ῾Υπεραγίας Θεοτόκου τῆς Τρυφερῆς, ἐν Πσκώφ τῆς Ρωσίας.(1524)

Συναξάριον τοῦ Πεντηκοσταρίου.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Κυριακῇ ἕκτῃ ἀπὸ τοῦ Πάσχα, τὸ εἰς τὸν ἐκ γενετῆς Τυφλὸν ἑορτάζομεν, τοῦ Κυρίου καὶ Θεοῦ καὶ Σωτῆρος ἡμῶν, Ἰησοῦ Χριστοῦ, θαῦμα.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Σύναξιν ἐπιτελοῦμεν καὶ πάντων τῶν ἐν Αἰτωλίᾳ καὶ Ἀκαρνανίᾳ διαλαμψάντων Ἁγίων.
Ἔτι δὲ τῇ αὐτῇ Κυριακῇ, τελεῖται ἡ Σύναξις πάντων τῶν ἀπὸ Δημίων καὶ Δεσμοφυλάκων Ἁγίων.
Τελεῖται δὲ καὶ ἐν Τρικάλοις Θεσσαλίας Πανήγυρις του Ὁσίου Φιλοθέου ἐκ Ῥιζώματος Τρικάλων καταγομένου, καὶ ἐν Βεροίᾳ Πανήγυρις τοῦ Ἁγίου Ἀρσενίου, Ἐπισκόπου Βεροίας καὶ Ἱερομάρτυρος.

Στίχοι
Φωτὸς χορηγός, ἐκ φάους πλέον φάος,
Τὸν ἐκ γενετῆς ὀμματοῖς Τυφλόν, Λόγε.
Στίχοι
Ἀθλητῶν καὶ Ὁσίων σαφῶς τιμάσθω,
σεπτὸν σμῆνος Αἰτωλῶν καὶ Ἀκαρνάνων

Άγιος Κωνσταντίνος ο Μέγας
Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς

Κατά τη διάρκεια της Α ‘Οικουμενικής Συνόδου [Νίκαια, 325 μ.Χ.], οι φιλονικούντες κληρικοί έγραψαν κατηγορίες ο ένας εναντίον του άλλου και τις παρουσίασαν στον αυτοκράτορα Κωνσταντίνο. Ο αυτοκράτορας πήρε όλα τα χαρτιά που περιείχαν τις κατηγορίες και χωρίς να τα ανοίξει, τα έκαψε πάνω από ένα αναμμένο κερί. Μετά είπε, ενώπιον όλων των έκπληκτων παρισταμένων:
«Αν έβλεπα με τα ίδια μου τα μάτια έναν επίσκοπο, έναν ιερέα ή μοναχό σε αμαρτωλή πράξη, θα τον σκέπαζα ο ίδιος με τον μανδύα μου, ώστε κανείς να μην δει την αμαρτία του ». Έτσι, λοιπόν, ο μεγάλος αυτός χριστιανός αυτοκράτορας άφησε άναυδους και αμήχανους τους σκανδαλοθήρες, σφραγίζοντας τα στόματα όλων.
Η πίστη μας, μας απαγορεύει να είμαστε κατάσκοποι των αμαρτιών των άλλων, και επιτάσσει να είμαστε αυστηροί και αμείλικτοι κριτές των δικών μας αμαρτιών! Ο ασθενής που βρίσκεται στο νοσοκομείο μεριμνά για τη δική του ασθένεια, και δεν έχει ούτε τη βούληση ούτε το χρόνο να ελέγξει τους άλλους ασθενείς ή να χλευάσει την ασθένειά τους.

Μήπως όλοι μας σε αυτόν τον κόσμο δεν είμαστε σαν ασθενείς σε νοσοκομείο; Δεν μας επιτάσσει η κοινή λογική μας να κοιτάξουμε τη δική μας ασθένεια και όχι κάποιου άλλου;
Ας μη νομίσει κανεις ότι θα θεραπευτεί από την ασθένειά του στον άλλο κόσμο. Αυτός εδώ ο κόσμος είναι το νοσοκομείο και ο μόνος τόπος για τη θεραπεία μας· στον άλλο κόσμο, δεν υπάρχει νοσοκομείο· υπάρχει είτε ένα αρχοντικό είτε μια φυλακή για μας.
Πηγή: Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς, «Ο Πρόλογος της Οχρίδας», (Απρίλιος), Εκδ. Αθως, 2010.
http://prologue.orthodox.cn/April22.ht

Ο Μέγας Κωνσταντίνος, ο όντως ισαπόστολος βασιλεύς, μπόρεσε στην εποχή του και επηρέασε και τα πρόσωπα και τα πράγματα κατά τρόπο θετικό. Και άλλαξε τον ρουν της ιστορίας και της πορείας της Οικουμένης”. (Άγιος Νεκτάριος, Επίσκοπος Πενταπόλεως ο Θαυματουργός στο έργο του ”Αι Οικουμενικαί Σύνοδοι”.)

***

Ο Μέγας Κωνσταντίνος ελευθέρωσε την ανθρωπότητα από τυράννους
Αρχιμανδρίτης Ανανίας Κουστένης

[…] Χρόνια πολλά σε όσους και όσες εορτάζουν και τιμούν και φέρουν τα oνόματά των μεγάλων μας αγίων. Να έχουν και έχουμε όλοι την ευχή τους, την προστασία τους, την πρεσβεία τους και, προπαντός και κυρίως, να παρακαλούν και να ικετεύουν τον αναστάντα Χριστό μας να μας στέλνει ειρήνη και αγάπη και ομόνοια και ενότητα και στην Ελλάδα μας αλλά και στην οικουμένη ολόκληρη.

Και να αναδεικνύει ο Κύριος τέτοιους άρχοντες, τέτοιους προστάτες, τέτοιους μεγάλους Πατέρες και Μητέρες, που τόσο πολύ πια έχομε ανάγκη.
Γιατί εκείνοι στη δεδομένη στιγμή και στη δύσκολη ώρα αποτέλεσαν τα δύο χέρια του Χριστού, που αγκάλιασαν εμπράκτως την οικουμένη. Γιατί και οι δυο αυτοί μεγάλοι άγιοι επηρέασαν τις ιδέες, τις αντιλήψεις, τα πρόσωπα και τα πράγματα της εποχής τους υπέρ του καλού, υπέρ της καλοσύνης, υπέρ της Εκκλησίας.
Γι αυτό και η Εκκλησία του Χριστού τους ανακήρυξε ισαποστόλους, ίσους με τους αποστόλους, και τους εστεφάνωσε βασιλείς… -τι σημαίνει βασιλεύς; Βάσις και λεώς: η βάση του λαού- και πατέρες της οικουμένης… Τι σημαίνει πατήρ; Αυτός που τρέφει… πατέω-πατώ, στ’ αρχαία σημαίνει τρέφω.
Εστήριξαν λοιπόν και έθρεψαν την οικουμένη. Γι’ αυτό και η Εκκλησία από τότε μέχρι σήμερα και μέχρι τη συντέλεια του αιώνος θα τους τιμά, θα τους μεγαλύνει, θα τους προβάλλει, θα παίρνει τα ονόματά τους.

Γιατί ο λαός μας ο ένθεος, ο ταπεινωμένος πολλές φορές και καταφρονεμένος από τους άρχοντές του και από τους εκμεταλλευτές του διαισθάνεται ότι οι άγιοι Κωνσταντίνος και Ελένη, έξω από βασιλείες και έξω από τα σχήματα αυτού του κόσμου που τόσο πολύ μας ξεγελούν, υπήρξαν για την ορθόδοξη Ελλάδα και για την ειδωλολατρική Ελλάδα και την οικουμένη ολόκληρη, οι άνθρωποί του, οι κατάδικοί του άνθρωποι!
Εκείνοι που τα θυσίαζαν όλα για το κοινό καλό, για το καλό όλων, ορθοδόξων και μη, πιστών και απίστων. Γι’ αυτό, σαν εκοιμήθη το έτος 337, 21 προς 22 Μαΐου, ο Μέγας και ισαπόστολος βασιλεύς Κωνσταντίνος -η μητέρα του είχε πεθάνει δέκα ακριβώς χρόνια ενωρίτερα- οι άνθρωποι δεν ήξεραν τι να κάνουν. Τα έχασαν πια!
Έχασαν τον οδηγό τους, έχασαν τον πατέρα τους, έχασαν την αγάπη τους, έχασαν το απάγκιο τους, έχασαν το δίκαιο άνθρωπο, γι’ αυτό και έκλαιγαν απαραμύθητα, σημειώνει ο ιστορικός Ευσέβιος Καισαρείας, στον “Βίον Κωνσταντίνου”.
Και δεν είχαν πού να πάνε και σε ποιον να πάνε να τους παρηγορήσει.

Γι’ αυτό και τον κατέταξαν με τους αγίους και όπως ακούσαμε στο ωραίο δοξαστικό των αποστίχων μεταξύ άλλων για τον Μεγάλο Κωνσταντίνο: “Ου η λάρναξ ιάσεις βρύει», του οποίου η λάρνακα, το σκήνωμά του βγάζει ιάσεις, θεραπείες. Τόσο μεγάλος άγιος είναι.

Κι όμως στην εποχή μας σχεδόν αγνοείται και όχι μόνον… αλλά πολεμείται και βάλλεται. Και μάλιστα, το έχω πει και άλλη φορά πατέρες και αδελφοί μου, βάλλεται και από ορθοδόξους και μάλιστα θεολόγους! Και μάλιστα και εγγραμμάτους πολλές φορές.
Βάλλεται ο Κωνσταντίνος ο Μέγας. Βάλλεται, ενώ θα έπρεπε να τον ευγνωμονούν, να προσευχόμεθα σ’ αυτόν, να τον παρακαλούμε να δίνει με τις πρεσβείες του ο Χριστός ειρήνη στον κόσμο, υγεία και το μέγα έλεος, που είναι η σωτηρία μας και η κληρονομία του παραδείσου.

…Έμαθε καθώς ήτο εκεί αυτοκράτωρ στη Δύση, στας Βρετανικάς νήσους, ότι οι Ρωμαίοι αυτοκράτορες Μαξέντιος και Μαξιμιανός φέρονται πάρα πολύ άσχημα στους υπηκόους του.
Τόσο πολύ, που ο λαός είναι έτοιμος να επαναστατήσει, να εκραγεί και να τα κάνει γης Μαδιάμ. Και τότε θεόθεν κινηθείς, παρακινημένος απ’ το Θεό, εξεστράτευσε εναντίον της Ρώμης να ελευθερώσει αυτήν από τους τυράννους. Γι’ αυτό και σήμερα ακόμη, όπου της γης, οι τύραννοι τα βάζουν με τον Κωνσταντίνο. Μαρξιστές και άλλοι… Γιατί ο Κωνσταντίνος τους χάλασε την πιάτσα.
Ελευθέρωσε την ανθρωπότητα από τυράννους. Έφτανε λοιπόν στη Ρώμη, πλησίαζε και κει βλέπει το καταμεσήμερο στον ουρανό το σημείον του Τιμίου και ζωοποιού Σταυρού. Έναν σταυρό φτιαγμένο με αστέρια και να γράφει κάτω «Εν Τούτω Νίκα», μ’ αυτό να νικάς. Τα έχασε! Τι ήταν αυτό; Θεοπτία, αποκάλυψη, κάλεσμα, απόδειξη Θεού: Και όπως λέει η Φιλοκαλία, θεοπτία έχουν οι κεκαθαρμένοι, οι άγιοι δηλαδή, και οι απλοί, οι αθώοι και οι καλοσυνάτοι άνθρωποι.
Απλός και αθώος ήτο και ο Μέγας Κωνσταντίνος! Γι αυτό είχε θεοπτία, είχε αποκάλυψη και το βράδυ στον ύπνο του, συνεχίζει και συμπληρώνει ο Ευσέβιος Καισαρείας, είδε το χριστό Κυρίου, τον Ιησού Χριστό μας, τον Κύριο και εκείνος τον συνεβούλευσε τι να κάνει στο εξής: Να φτιάξει ένα λάβαρο, ένα σταυρό μεγάλο και να προπορεύεται του στρατεύματος και να ακολουθεί το στράτευμα και θα τους νικήσει όλους. Πήρε θάρρος τότε ο Μέγας Κωνσταντίνος! Πήρε θάρρος μεγάλο. Και επί το έργον… από την επόμενη ακριβώς ημέρα έφτιαξε τον Τίμιο και ζωοποιό Σταυρό και προεπορεύετο. Το έβλεπαν λοιπόν οι στρατιώτες και εμψυχώνονταν, τον έβλεπαν και οι ειδωλολάτρες και οι άπιστοι και εφοβούντο. Τον έβλεπαν και από το αντίπαλο στρατόπεδο πολλοί αγαθοί και πολλοί χριστιανοί στρατιώτες και έφευγαν από το στράτευμα το εχθρικό και αυτομολούσαν στο στράτευμα του Μεγάλου Κωνσταντίνου.….»

…Ο Κωνσταντίνος εσεβάσθη το αυτεξούσιο, εσεβάσθη την ελευθέρια, εσεβάσθη το δώρο του Θεού. Και είπε στο Διάταγμα των Μεδιολάνων, στη συμφωνία θα λέγαμε καλύτερα, που έκαμε με το Λικίνιο, ότι όλοι οι άνθρωποι είναι ελεύθεροι να πιστεύουν όπου θέλουν και όπως θέλουν. Τι ωραίο που είναι! Αρκεί όμως να μη βλάπτουν τον άλλον. Είναι σημαντικό αυτό! Διότι η ελευθερία μας σταματάει και το αυτεξούσιον μας σταματάει εκεί όπου αρχίζει η ελευθερία και το αυτεξούσιον του άλλου. Μα εδώ είναι η μαγκιά της δημοκρατίας!
Να είσαι στα όρια σου και όχι να βγαίνεις έξω από τα όριά σου, για να δημιουργήσεις πρόβλημα μεγάλο και να μην έχουμε τι να σε κάνουμε. Έτσι είναι, αδελφοί μου, έτσι είναι το ωραίο! Στα μέτρα σου! Γιατί κι ο άλλος έχει ελευθερία, κι ο άλλος έχει αυτεξούσιο, κι ο άλλος έχει το θείο δώρο. Ε, τι να τον κάνουμε λοιπόν τον άλλον; Στο όνομα της δικής μας ελευθερίας να τον ταλαιπωρήσουμε, ή να τον εξοντώσουμε;
Τι ωραία το έλεγε και ο Σενέκας, ο φιλόσοφος, ο δάσκαλος του Νέρωνος… Να μην είσαι, λέει, ούτε τύραννος, ούτε δούλος του άλλου. Το καταλαβαίνετε αυτά; Τι ωραίο είναι! Ούτε δούλος, ούτε τύραννος του άλλου. Εμ, θέλει αρετή και τόλμη… Αληθινή δημοκρατία έχουνε μόνο οι άγιοι και οι σοφοί άνθρωποι. Οι άλλοι λέμε δημοκρατία, όταν δεν μας αγγίζει. Όταν μας αγγίξει κι εμάς, τότε έξω η δημοκρατία. Λέμε να έχουμε όλοι τα ίσα. Όταν όμως μας ζητήσουν κάτι, λέμε όχι για μας…
[…]
Για να επανέλθουμε λίγο τώρα. Θρησκευτική ελευθερία και ανεξιθρησκία, έργο κυρίως του Μεγάλου Κωνσταντίνου και το πρώτο άρθρο της Εκκλησίας μας. Η Εκκλησία η Ορθόδοξη στηρίζεται στο θέλω του ανθρώπου. Πρέπει να θέλει ο άλλος να κάμει κάτι. Και θυμάμαι το γέροντα Πορφύριο που έλεγε, εγώ βρε δε μιλάω σε κανέναν για το Χριστό, εάν δεν θέλει, εάν δεν μου το ζητήσει. Και δεν το έλεγε εγωιστικά αλλά από σεβασμό της ελευθερίας των άλλων. Εγώ προσεύχομαι γι αυτούς, τους κάνω και θαύματα ακόμη, αλλά δεν τους μιλάω. Θέλω να ανοίξει η ψυχή τους και να μου το ζητήσουνε…
[…]

Ο Άγιος Κωνσταντίνος ήτο άπλός, ήτο αγαθός, ήτο αθώος, ήτο ευθύς, ήτο άδολος. Ήτο άνθρωπος Του Θεού. Και γι’ αυτό το πνεύμα Του Θεού τον εφώτισε και τον εδίδαξε και τον οδήγησε. …Γι’ αυτό, κι όπως λέει ο σερ Στήβεν Ράνσιμαν, τότε ο Κωνσταντίνος εστράφη κατ’ ανατολάς για να συνεννοηθεί – πολύ σπουδαίο – και για να ζήσει. Και μετέφερε την πρωτεύουσα στην Ανατολή, οδηγημένος από άγγελον Κυρίου και την έκτισε εκεί που βρίσκεται μέχρι σήμερα και που φέρει και θα φέρει ακόμη κατ πάντοτε το όνομά του. Κωνσταντίνου Πόλις.
Και ο Χριστός τον οδήγησε πώς να την κτίσει και τι να κάνει. Κι ακόμη του είπε να την αφιερώσει στην Παναγία. Γι’ αυτό από τότε η Κωνσταντινούπολις και μέχρι σήμερα είναι της Θεοτόκου η πόλις. Κι εκείνη είναι η Υπέρμαχος Στρατηγός. Γι’ αυτό η Πόλις είναι και Θεοσκέπαστη και Θεοφρούρητη.

Και όταν ο Κύριος εβουλήθη να τουρκέψει η Πόλις, είπε στην Παναγιά και στους Αγίους ότι είναι θέλημά του η Πόλις να τουρκέψει. Κι είπε στην Παναγιά να μην την προστατεύει, κι η Παναγία, ξέρετε τι κανε; Κάθησε κι έκλαιγε. «Κλαίει πικρά η Παναγιά», λέει και το τραγουδάκι το δημοτικό, «Κι ο Μιχαήλ κι ο Γαβριήλ την επαρηγορούσαν:
«Σώπασε κυρά Δέσποινα και μην πολλά δακρύζεις πάλι με χρόνια με καιρούς πάλι δικά μας θα ‘ναι».
Ήταν θέλημα του Κυρίου. Να τουρκέψει η Πόλις. Και πού ξέρομε, τότε, αν πάλι δεν θα ‘ναι θέλημα Θεού να ξετουρκέψει; Οι Τούρκοι το ξέρουν, οι ταλαίπωροι κι αυτοί, ότι η Πόλις δεν είναι δική τους. Την έχουν υφαρπάσει. Δεν τους την παρέδωκε κανείς. Δεν τους την παρέδωκε. Δεν τους την παρέδωκε.
Όταν ο Άμιλτον, ο Άγγλος ναύαρχος στο μεγάλο εικοσιένα, που ήταν με τα πλοία του στ’ Ανάπλι, είπε στον Κολοκοτρώνη να τα βρείτε με τους Τούρκους, να τα φτιάξετε με τους Τούρκους – το ίδιο μας λένε οι Φράγκοι και σήμερα και όχι μόνο οι Φράγκοι – και τι του λέει ο Θεοδωράκης; «Άκουσε, ναύαρχέ μου, ο τελευταίος βασιλιάς μας, ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος, έπεσε μαχόμενος. Και δεν παρέδωκε την Πόλη. Ο πόλεμος συνεχίζεται».

Πού είν’ αυτοί οι άνθρωποι; Πού είν’ αυτοί οι άνθρωποι; Ο πόλεμος συνεχίζεται. Κι αν δεν μας έτρωγε η διχόνοια, κι αν δεν μας χάλαγαν οι μπαρμπέρηδες που ‘ρθαν απ’ έξω, οι Μαυροκορδάτοι και οι υπόλοιποι, κι αν δεν εγίνοντο και κάποια άλλα ατυχήματα, για τις αμαρτίες μας και πάλι, όπως λέει ο Θοδωράκης ο Κολοκοτρώνης, θα είχαμε πάρει και τη Βασιλεύουσα… Αποσπάσματα από το βιβλίο του Αρχιμανδρίτη, π. Ανανία Κουστένη, “Λόγοι”, τόμος Β’, και το κεφάλαιο “Οι Άγιοι Ισαπόστολοι Κωνσταντίνος και Ελένη” (εκδόσεις Αρμός).

***

Πρωτοπρεσβύτερος Γεώργιος Μεταλληνός

Είναι απίστευτο πόσο μίσος έχει εισπράξει ο άγιος Κωνσταντίνος. Εδώ και αιώνες τον μισούν θανάσιμα και τον συκοφαντούν συντονισμένα και συστηματικά ειδωλολάτρες (παλιοί και νέοι), εβραίοι, μασόνοι, αιρετικοί, καπιταλιστές της ασύδοτης αγοράς, αθεϊστές, ακόμα και… ιμπεριαλιστές εχθροί της Ελλάδας. Είναι η πολιτική φυσιογνωμία που βρίσκεται, περισσότερο απ’ οποιαδήποτε άλλη, στο στόχαστρο σύσσωμης της Νέας Τάξης Πραγμάτων – Παγκοσμιοποίησης, διότι ενσαρκώνει το απόλυτο αντίθετο όλων των βδελυγμάτων της. Και έχει γίνει το αντικείμενο όλης αυτής της κατασυκοφάντησης όχι για άλλον λόγο, παρά για λογαριασμό του ονόματος του Χριστού.

Ο Χριστός είπε: «Μακάριοι εστέ όταν ονειδίσωσιν υμάς και διώξωσι και είπωσι παν ρήμα πονηρόν καθ’ υμών ψευδόμενοι ένεκεν εμού. Χαίρετε και αγαλλιάσθε, ότι ο μισθός υμών πολύς εν τοις ουρανοίς.»

Κωνσταντίνος ο Μέγας και η ιστορική αλήθεια
Απάντηση σε Νεοπαγανιστές και Προτεστάντες
Του π. Γ. Δ. Μεταλληνού, τ. Κοσμήτορα της Θεολογικής Σχολής του Πανεπ. Αθηνών
http://www.oodegr.com/neopaganismos/sykofanties/kwnst2.htm

Αν μοναχά συνειδητοποιούσαμε πόσο τυφλοί είμαστε! με πόση θέρμη θα προσπαθούσαμε να κρατήσουμε κοντά μας τον Χριστό. Μακρόθυμε Κύριε, άνοιξε τα μάτια μας για να δούμε το μονοπάτι της σωτηρίας. Αντώνιος Bloom του Σουρόζ
https://iconandlight.wordpress.com/2022/05/28/%ce%b1%ce%bd-%ce%bc%ce%bf%ce%bd%ce%b1%cf%87%ce%ac-%cf%83%cf%85%ce%bd%ce%b5%ce%b9%ce%b4%ce%b7%cf%84%ce%bf%cf%80%ce%bf%ce%b9%ce%bf%cf%8d%cf%83%ce%b1%ce%bc%ce%b5-%cf%80%cf%8c%cf%83%ce%bf-%cf%84%cf%85/

Αν έβλεπα με τα ίδια μου τα μάτια έναν ιερέα ή μοναχό να αμαρτάνει, θα τον σκέπαζα ο ίδιος με την αλουργίδα μου, ώστε κανείς να μην δει την αμαρτία του. Άγιος Κωνσταντίνος ο Μέγας
https://iconandlight.wordpress.com/2020/05/20/%ce%b1%ce%bd-%ce%ad%ce%b2%ce%bb%ce%b5%cf%80%ce%b1-%ce%bc%ce%b5-%cf%84%ce%b1-%ce%af%ce%b4%ce%b9%ce%b1-%ce%bc%ce%bf%cf%85-%cf%84%ce%b1-%ce%bc%ce%ac%cf%84%ce%b9%ce%b1-%ce%ad%ce%bd%ce%b1%ce%bd-%ce%b5/

Ο Μέγας Κωνσταντίνος ελευθέρωσε την ανθρωπότητα από τυράννους. Γι αυτό και σήμερα ακόμη, όπου της γης, οι τύραννοι τα βάζουν με τον Κωνσταντίνο. Είναι ο προστάτης της εκκλησίας αλλά και της οικουμένης… είναι ο Γενάρχης της Ρωμιοσύνης. π. Ανανίας Κουστένης
https://iconandlight.wordpress.com/2022/05/20/%ce%bf-%ce%bc%ce%ad%ce%b3%ce%b1%cf%82-%ce%ba%cf%89%ce%bd%cf%83%cf%84%ce%b1%ce%bd%cf%84%ce%af%ce%bd%ce%bf%cf%82-%ce%b5%ce%bb%ce%b5%cf%85%ce%b8%ce%ad%cf%81%cf%89%cf%83%ce%b5-%cf%84%ce%b7%ce%bd-%ce%b1/

Ἀπολυτίκιον πάντων τῶν ἐν Αἰτωλία καὶ Ἀκαρνανία διαλαμψάντων Ἁγίων
(Ποίημα Αποστόλου Παπαχρῆστου)
Ἦχος γ’. Τὴν Ὡραιότητα

Τὴν πολυθαύμαστον, ἀνευφημήσωμεν τῶν Αἰτωλῶν πιστοὶ καὶ Ἀκαρνάνων γῆν, τὴν ἑξανθήσασα Χριστοῦ τὰ ἄνθη τὰ μυρίπνοα, Ἰάκωβον, Ἰάκωβον, Διονύσιον, Βάρβαρον, σοφὸν Κοσμᾶν, Ἀνδρέαν τέ, Ἰωάννην, Εὐγένιον, σὺν Λάμπρω, Θεοδώρω καὶ ἄλλω, Βλάσιον, Θεωνᾶν καὶ Δαυὶδ τοὺς ἀρωγοὺς ἠμῶν.

Ἀπολυτίκιον πάντων τῶν ἐκ δημίων καὶ δεσμοφυλάκων Ἁγίων
Ἦχος πρῶτος. Τῆς ἐρήμου.
Ποίημα Μοναχοῦ Γερασίμου Μικραγιαννανίτου

Τόν ὑπέρτιμον δῆμον τῶν Μαρτύρων τιμήσωμεν, τόν ἐκ δεσμοφυλάκων, καί δημίων συγκείμενον, δεξάμενοι τό φῶς γάρ τοῦ Χριστοῦ, ἐνήθλησαν στερῶς ὑπέρ Αὐτοῦ, καί πρεσβεύουσι δωθῆναι τόν ἱλασμόν, τοῖς εὐσεβῶς κραυγάζουσι. Δόξα Τῷ ἐνισχύσαντι ἠμᾶς, δόξα Τῷ στεφανώσαντι, δόξα Τῷ χωρηγούντι δί’ ὑμῶν, ὑμίν τά κρείττονα.

Ἀπολυτίκιον τῶν Ἁγίων
Ἦχος πλ. δ\’

Τοῦ Σταυροῦ σου τὸν τύπον ἐν οὐρανῷ θεασάμενος, καὶ ὡς ὁ Παῦλος τὴν κλῆσιν οὐκ ἐξ ἀνθρώπων δεξάμενος, ὁ ἐν βασιλεῦσιν, Ἀπόστολός σου Κύριε, Βασιλεύουσαν πόλιν τῇ χειρί σου παρέθετο ἣν περίσῳζε διὰ παντὸς ἐν εἰρήνῃ, πρεσβείαις τῆς Θεοτόκου, μόνε Φιλάνθρωπε.

Ἀπολυτίκιον. Ἅγιοι Κωνσταντίνος καὶ Ἑλένη Ἦχος γ’. Θείας πίστεως

Πρῶτος πέφηνας, ἐν Βασιλεῦσι, θεῖον ἕδρασμα, τῆς εὐσεβείας, ἀπ’ οὐρανοῦ δεδεγμένος τὸ χάρισμα· ὅθεν Χριστοῦ τὸν Σταυρὸν ἐφανέρωσας, καὶ τὴν Ὀρθόδοξον πίστιν ἐφήπλωσας. Κωνσταντῖνε Ἰσαπόστολε, σὺν Μητρὶ Ἑλένῃ τῇ θεόφρονι, πρεσβεύσατε ὑπὲρ τῶν ψυχῶν ἡμῶν.

Ἀπολυτίκιον τοῦ ὁσιομάρτυρος Παχωμίου τοῦ Ἁγιορείτου, ἐν τῷ Οὐσάκι τῆς Φιλαδελφίας
Ἦχος δ΄.Ὁ ὑψωθείς ἐν τῷ σταυρῷ (Σεραφείμ ἀρχιμανδρίτου).

Ἀσκητικῶς προγυμνασθείς ἐν τῷ Ἄθῳ, τάς νοητάς τῶν δυσμενῶν παρατάξεις, τῇ πανοπλίᾳ ὤλεσας παμμάκαρ τοῦ Σταυροῦ. Εἶτα δέ πρός ἄθλησιν ἀνδρικῶς ἀπεδύσω καί τελέσας ἄριστα μαρτυρίου τόν δρόμον, ὑπό Χριστοῦ ἐστέφθης ἀθλητά, Ὁσιομάρτυς Παχώμιε ἔνδοξε.

Ἀπολυτίκιον τοῦ ἁγίου νεομάρτυρος Κωνσταντίνου Μπρινκοβεάνου πρίγκιπος τῆς Βλαχίας, καὶ τῶν σύν αὐτῷ
Ἦχος πλ. α΄.Τὸν συνάναρχον Λόγον.

Κωνσταντῖνον, τὸν Ἄρχοντα Νεομάρτυρα, τὸν ἐναθλήσαντα πίστει σὺν τῇ τετράδι αὐτοῦ, τῶν υἱῶν καὶ θησαυροῦ αὐτοῦ τῷ φύλακι, χερσὶ στυγνῶν Ἄγαρ υἱῶν, δι’ ἀγάπην τοῦ Χριστοῦ, ἐν Πόλει τῇ Βασιλίδι, ἀνευφημήσωμεν πόθῳ, εὐχὰς αὐτοῦ θερμὰς αἰτούμενοι.

Ἀπολυτίκιον τῆς Παναγίας τοῦ Βλαντιμὶρ
Ἦχος α΄. Τῆς ἐρήμου πολίτης.

Θεομήτορος Κόρης τῇ Εἰκόνι προσπέσωμεν,* τῇ τοῦ Βλαδιμήρου, αἰτοῦντες* ἐξ ἐχθρῶν ἀπολύτρωσιν·* αὔτη γάρ τό πάλαι ἐξ ἐχθρῶν* διέσωσεν Ῥωσίαν θαυμαστῶς,* Τατάρους ἐκδιώξασα ἀπ’ αὐτῆς* καί Ταμερλάνον μαινόμενον.* Δόξα οὖν ἐκβοήσωμεν αὐτῇ·* δόξα Σοί, πάντων Ἄνασσα,* δόξα Σοί, ὦ ἐργόχειρον Λουκᾶ,* ἡμῶν δέ καταφύγιον.

Στιχηρὰ τῶν Ἁγίων
Ἦχος δ’ Ἔδωκας σημείωσιν

Ὅπλον κραταιότατον, τῷ Βασιλεῖ ἡμῶν δέδωκας, τὸν Σταυρόν σου τὸν τίμιον, δι’ οὗ ἐβασίλευσεν, ἐπὶ γῆς δικαίως, λάμψας εὐσεβείᾳ, καὶ βασιλείας οὐρανῶν, κατηξιώθη τῇ εὐσπλαγχνίᾳ σου, μεθ’ οὗ σου τὴν φιλάνθρωπον, οἰκονομίαν δοξάζομεν, Ἰησοῦ παντοδύναμε, ὁ Σωτὴρ τῶν ψυχῶν ἡμῶν.

Ἔδωκας φιλάνθρωπε, τῷ εὐσεβεῖ σου θεράποντι, Σολομῶντος τὴν φρόνησιν, Δαυῒδ τὴν πραότητα καὶ τῶν Ἀποστόλων τὴν ὀρθοδοξίαν, ὡς βασιλέων Βασιλεύς, κυριευόντων τε πάντων Κύριος· διό σου τὴν φιλάνθρωπον, οἰκονομίαν δοξάζομεν, Ἰησοῦ παντοδύναμε, ὁ Σωτὴρ τῶν ψυχῶν ἡμῶν.

Πρῶτος καθυπέταξας, τὴν ἁλουργίδα ἀείμνηστε, Βασιλεῦ ἑκουσίως Χριστῷ, αὐτὸν ἐπιγνοὺς Θεόν, καὶ παμβασιλέα, πάντων εὐεργέτην, νικοποιὸν πάσης ἀρχῆς, καὶ ἐξουσίας τὸν ὑπερκείμενον, ἐντεῦθέν σοι φιλόχριστε, τὴν βασιλείαν κατεύθυνεν, Ἰησοῦς ὁ φιλάνθρωπος, καὶ Σωτὴρ τῶν ψυχῶν ἡμῶν.

Δόξα.
Ἦχος πλ. δʹ.

Δικαιοσύνης ἥλιε νοητέ, Χριστὲ ὁ Θεός, ὁ τὸν ἐκ μήτρας τοῦ φωτὸς ἐστερημένον, διὰ τῆς σῆς ἀχράντου προσψαύσεως, φωτίσας κατʼ ἄμφω, καὶ ἡμῶν τὰ ὄμματα, τῶν ψυχῶν αὐγάσας, υἱοὺς ἡμέρας δεῖξον, ἵνα πίστει βοῶμέν σοι· Πολλή σου καὶ ἄφατος, ἡ εἰς ἡμᾶς εὐσπλαγχνία· Φιλάνθρωπε, δόξα σοι.

Στιχηρὰ Ἰδιόμελα τοῦ Τυφλοῦ
Ἦχος β’

Ὁ Τυφλὸς γεννηθείς, ἐν τῷ ἰδίῳ λογισμῷ ἔλεγεν· Ἆρα ἐγώ, δι’ ἁμαρτίας γονέων ἐγεννήθην ἀόμματος; Ἆρα ἐγώ, δι’ ἀπιστίαν ἐθνῶν ἐγεννήθην εἰς ἔνδειξιν, οὐχ ἱκανῶ τοῦ ἐρωτᾶν, πότε νύξ, πότε ἡμέρα, οὐκ εὐτονοῦσί μου οἱ πόδες τὰ τῶν λίθων προσκρούσματα· οὐ γὰρ εἶδον τὸν ἥλιον λάμποντα, οὐδὲ ἐν εἰκόνι τὸν ἐμὲ πλαστουργήσαντα, ἀλλὰ δέομαί σου, Χριστὲ ὁ Θεός. Ἐπίβλεψον ἐπ ἐμέ, καὶ ἐλέησόν με. (Δίς)

Τῷ ἀπείρῳ ἐλέει σου, Φωτοδότα Χριστὲ ὁ Θεὸς ἡμῶν, ἐλέησον καὶ σῶσον ἡμᾶς. Ἀμήν.

π. Γεώργιος Μεταλληνός – Κωνσταντῖνος ὁ Μέγας καὶ ἡ ἱστορικὴ ἀλήθεια
http://users.uoa.gr/~nektar/orthodoxy/tributes/gewrgios_metallhnos/constantine_and_historical_truth.htm

Ο Μέγας Κωνσταντίνος ο Ισαπόστολος και το Βυζάντιο – ηχογραφημένη ομιλία του π. Ανανία Κουστένη
http://www.orp.gr/Maios5.mp3

”Ο ΜΕΓΑΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ” ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΣ ΚΑΝΤΙΩΤΗΣ
https://www.youtube.com/watch?v=zbu5NRafKy8&ab_channel=megasfilippos

ΛΥΧΝΟΣ ΤΟΙΣ ΠΟΣΙ ΜΟΥ Μέγας Κωνσταντίνος και Αγία Ελένη (21 Μαΐου)
https://www.youtube.com/watch?v=nt2XHdSOaOw&ab_channel=ThanasisGewrgiou

Αυτά είναι γλυκίσματα του Θεού σε κάποια τρελλόπαιδά Του σαν εμένα, για να μας καλοπιάσει να μετανοήσωμε…. προσεύχομαι παιδί μου και μου φαίνεται πως χύνω αίμα για όλο τον κόσμο που έζησε και ζει πάνω στη γη! Αυτή ήταν η γιαγιά μας η Γαλακτία! Ωκεανός αγάπης, διάκρισης, στοργής και σιωπηλής διδαχής. Οσία Γερόντισσα Γαλακτία της Κρήτης

Χριστὸς Ἀνέστη! Ἀληθῶς Ἀνέστη!
Christ is Risen! Truly He is Risen!
ХристосВоскрес! Воистину Воскрес!
ქრისტეაღსდგა! ჭეშმარიტადაღსდგა!

Συναξάριον Τοῦ Μηναίου.
Τῇ Κʹ(20η) τοῦ μηνὸς Μαΐου μνήμη τῶν ἁγίων Ζαβουλώνος καὶ Σωσσάνης (4ο αἰών), γονέων τῆς ἁγίας Νίνας τῆς ᾿Ισαποστόλου (4ο αἰών), καὶ συγγενῶν τοῦ Ἁγίου Γεωργίου τοῦ Τροπαιοφόρου.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ Μνήμη τῆς Ἁγίας Ἱσαποστόλου Λυδίας, τῆς Φιλιππησίας τῆς πορφυροπώλιδος (1ο αἰών)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ , μνήμη τῆς ἁγίας μάρτυρος Πλατίλλα, τῆς Ρωμαίας (67), μητρὸς τῆς ῾Αγίας Δομιτίλλης καὶ μαθήτρια Ἀπ. Πέτρου
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ , μνήμη τοῦ ἁγίου μάρτυρος Θαλλελαίου, τοῦ Ἀναργύρου, καὶ τῶν σύν αὐτῷ μαρτυρησάντων ᾿Αλεξάνδρου καὶ ᾿Αστερίου, τῶν βασανιστῶν τοῦ Ἁγίου Θαλλελαίου (284)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ἁγίου μάρτυρος ᾿Ασκλᾶ ἐκ τῆς Θηβαΐδος τῆς Αἰγύπτου ὅστις, ἐν ποταμῷ ῥιφείς, τελειοῦται(287).
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ἁγίου ἱερομάρτυρος Βαυδελίου.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ἐν ἁγίοις πατρὸς ἠμῶν ῾Ιλαρίου, ἐπισκόπου Τουλούζης (4ο αἰών).
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ἐν ἁγίοις πατρὸς ἠμῶν ᾿Αναστασίου, ἐπισκόπου Βρεσκίας τῆς Λομβαρδίας τοῦ Ὁμολογητοῦ, ἐν εἰρήνῃ τελειοῦται.(610).
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τῶν ἁγίων μαρτύρων, τῶν ἐν Μεμέλᾳ τῆς ῾Ιερουσαλήμ ἀθλησάντων ( 614).
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ἐν ἁγίοις πατρὸς ἠμῶν Οὐτρίλλου, ἐπισκόπου Μπουργκὲς τῆς Γαλλίας (624).
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ὁσίου πατρὸς ἠμῶν Θαλασσίου, τοῦ Μυροβλύτου τοῦ ἐκ Λυβιης(648).
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ὁσίου πατρὸς ἠμῶν Μάρκου, τοῦ ᾿Ερημίτου (5ο αἰών).
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ἐν ἁγίοις πατρὸς ἠμῶν Θεοδώρου, ἐπισκόπου Παβίας τῆς ᾿Ιταλίας τοῦ Ὁμολογητοῦ (778).
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τῶν ὁσίων πατέρων ἠμῶν ᾿Ιωάννου, ᾿Ιωσήφ καὶ Νικήτα, κτιτόρων τῆς Νέας Μονῆς τῆς Χίου (1050).
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ἀνακομιδὴ καὶ μετακομιδὴ τοῦ ἱεροῦ λειψάνου (1087) τοῦ ἐν ἁγίοις πατρὸς ἠμῶν Νικολάου Μύρων τῆς Λυκίας, τοῦ Θαυματουργοῦ (330), ἐκ Μύρων τῆς Λυκίας εἰς τὴν Βάρην (Μπάρι) τῆς Ἰταλίας.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ἁγίου Τιμοθέου, ἠγεμόνος τοῦ Πσκώφ Ῥωσσίας (1299)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ἑορτάζομεν τὴν ἀνακομιδὴν τῶν ἱερῶν λειψάνων τοῦ ὁσίου πατρὸς ἠμῶν ᾿Αλεξίου τοῦ Θαυματουργοῦ, ἀρχιεπισκόπου Μόσχας καὶ πασῶν Ῥωσσιῶν (1431)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ὁσίου πατρὸς ἠμῶν Στεφάνου τῆς Μονῆς Πιπέρσκι Μαυροβουνίου τοῦ Θαυματουργοῦ, τοῦ Σέρβου (1697)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ Κοίμησις τῆς ὁσίας γεροντίσσης Γαλακτίας ἐκ Κρήτης,(2021)

Ὁσία Γερόντισσα Γαλακτία τῆς Κρήτης

Αξιώθηκε της επισκέψεως των καβαλάρηδων Αγίων Μηνά, Γεωργίου, Δημητρίου και Νικήτα, τους οποίους περιέγραφε με κάθε λεπτομέρεια, ενώ την επισκέφθηκε η ίδια η Παναγία, συνοδευόμενη από την Αγία Παρασκευή, προαναγγέλλοντας την εν Χριστώ αναχώρησή της!

Τὴν Γερμανικὴ κατοχή, ὁ πατέρας μου, ἦταν ὅμηρος τῶν Γερμανῶν μαζὶ μὲ ἄλλους ἐπίλεκτους Πομπιανούς. Δὲν ἔπρεπε νὰ ἀπομακρύνονται πολὺ ἀπὸ τὸ χωριὸ καὶ κάθε Σάββατο μεσημέρι ἔδιναν «παρὼν» στὴν κομαντατούρ. Ἦταν ἐκεῖ ποὺ ἦταν ἡ ἀστυνομία, δίπλα στὸν παλαιὸ ναὸ τοῦ Ἁγίου Γεωργίου. Ἐκεῖ εἶναι σήμερα κτισμένη ἡ μεγάλη Ἐκκλησία.
Ὅταν καθυστεροῦσαν νὰ ἐπιστρέψουν, ἡ μάνα μου μὲ ἔστελνε ἀνήσυχη: «πήγαινε παιδί μου νὰ δεῖς μὲ τρόπο ἀπ’ ἔξω γιατί ἀργοῦν». Ἐγὼ πήγαινα καὶ γονάτιζα στὸν Ἄη Γιώργη. Μὲ δάκρυα τὸν παρακαλοῦσα γιὰ τὸν ἀγαπημένο μου πατέρα καὶ ὅλους τοὺς ἄλλους. Κάποτε ἕνα διακριτικὸ ἄγγιγμα στὸ κεφάλι μὲ ξάφνιασε. Σήκωσα τὰ μάτια μου καὶ εἶδα ἔκπληκτη ἕνα νεαρὸ στρατιώτη μὲ ἀρχαία στολή.
Μοῦ χαμογέλασε καὶ μοῦ εἶπε: «μὴ φοβᾶσαι! Ἡ Πόμπια καὶ ὁ πατέρας σου εἶναι στὰ χέρια μου!» ἔπειτα χάθηκε. Ἦταν ὁ Ἅγιος Γεώργιος!

Δὲν τὸ εἶπα ποτέ. Τὸ λέω τώρα γιὰ δόξα δική Του.

Πολλές φορές έλεγε:” Σιωπή μην μιλάς. Αυτοί!!και έδειχνε τις εικόνες του Χριστού,της Παναγίας μας ,των Αγίων, τον ουρανό ψηλά….. και έστελνε φιλιά.
Μια άλλη μέρα : “Μη φοβάσαι δεν σε αφήνει ο Θεος “.
“Εβαλες σπορά..”
“Μη φοβάσαι ο Αγιος Γεώργιος και ετουτοινε (και εδειχνε τους Αγίους γύρω στις εικόνες ) μας πιάνουν από το χερι και μας κάνουν περιβολή προστασίας.”.
“Η αχαριστία είναι σαν την λέπρα”. “Οπου επικρατεί ειρήνη εκεί υπάρχει χώρος και πάει ο Θεός”. “Μη χαλάς τη φιλία σου για ένα παράπτωμα των φίλων σου”. “Αυτός που λέγεται Θεός από ψηλά κοιτάζει και με αγάπη και στοργή όλους μας σε σκεπάζει “. Μοίρες 03/08/22. ΜΑΝΑΣΣΑΚΗ ΕΛΕΝΗ.

***

Οἱ 4 καβαλάρηδες Ἅγιοι Μηνᾶς, Γεώργιος, Δημήτριος καί Νικήτας ἦταν σχεδόν ἡ μόνιμη συντροφιά της.
Τούς περιέγραφε μέ ἀφελότητα καρδιᾶς καί ἐκπληκτική ἀκρίβεια.
Νόμιζε ὅτι ἡ ἐνόραση εἶναι φυσικό ἰδίωμα ὅλων τῶν ἀνθρώπων καί ἄρα ὅλοι μποροῦμε νά ἔχουμε τίς ἴδιες προσλαμβάνουσες παραστάσεις.
Ἔλεγε: «ὁ Μηνᾶς παιδί μου εἶναι θηρίο στό μπόι. Ἄνδρας θεμελιακός, γεμᾶτος, πλαταρᾶς καί σκοῦρος λίγο στήν δερμάτινη ἐμφάνιση. Πιό μεγάλος ἡλικιακά ἀπό τούς ἄλλους, λευκός περίπου στό τρίχωμα τῆς κεφαλῆς καί εἶναι ἡγετική μορφή. Εἶναι ὁ ἀρχηγός τῆς παρέας.
Ὁ Γεώργιος καί ὁ Δημήτριος εἶναι πανέμορφα παλληκαράκια.
Μέτριοι στό ἀνάστημα καί εἰκοσιπεντάρηδες στήν ἡλικία.
Ὁ Νικήτας εἶναι πρός τό ψηλός στό ἀνάστημάτου καί ὁλόξανθος.
Τά μαλλιά του μοιάζουν μέ τά γένια τοῦ παπποῦ μου πού ἦταν ξανθά σάν τό λινάρι».
«Ξαφνικά καί ἥσυχα βρέθηκα πολλές φορές σέ ἐκεῖνο τό ἀπέραντο γαλαζόλευκο Φῶς, τά πάντα γύρω μου ἦταν ὁλοφώτεινα, Φῶς μακάριο, Φῶς φαεινό»!

***

Ὅταν ἔφυγε ὁ παππούς μου ὁ παπὰ Νικόλας γιὰ τὸν οὐρανό, ἤμουν δίπλα του, 23 ἐτῶν κοπέλα.
Εἶδε τὸν Μέγα Ἀρχιερέα τὸν Βασιλέα τῶν βασιλευόντων καὶ Κύριο τῶν κυριευόντων! Ἄστραψε ὁ κόσμος, ὅπως μᾶς εἶπε. Τοῦ ζήτησε τὰ διαβατήριά του καὶ τριῶν ἀνδρῶν ἀκόμη. Τοῦ εἶπε ὅτι κατὰ «τὴν 3ην μεταμεσονύχτιον θὰ ἀναχωρήσει ὁ γέρων»! Ὄντως ἔτσι ἔγινε! Γλυκόφθογγες ἀγγελικὲς σάλπιγγες ξύπνησαν τὸ χωριό. Τὶς ἄκουσα κι ἐγὼ καὶ ἡ μικρὴ ἀδελφή μου ἡ Ἐλισάβετ. Μᾶς εἶπε ὁ παππούς μου ὅτι τὸ σημεῖο τοῦ θανάτου του, θὰ τὸ δοῦμε μέσα στὴν Ἐκκλησία τοῦ Ἁγίου Γεωργίου. Ὁ ναὸς φωταγωγήθηκε ἔντονα, τότε τὸ σκοτάδι ἦταν πυκνό, ρεῦμα δὲν ὑπῆρχε, ἀπὸ μία λαμπάδα ποὺ βρέθηκε ἀναμμένη! Ἀπ’ αὐτὴ τὴν λαμπάδα ἀνάψαμε τὰ κεριὰ στὸ σπίτι.
Μία γριὰ γειτόνισσα τῆς Ἐκκλησίας, εἶδε τὴν νύχτα ἐκείνη φωταγωγημένο ἔντονα τὸν Ἅη Γιώργη καὶ ξεσήκωσε τὸ χωριό. Νόμιζε πὼς καιγόταν ἡ Ἐκκλησία. Ὁ παππούς μου ἔλαμπε καὶ προφήτευε. «Θὰ δεῖτε, εἶπε, μία μεγαλόπρεπη Ἐκκλησία νὰ κτίζεται κάτω ἀπὸ τὴν ἤδη ὑπάρχουσα τοῦ Ἄη Γιώργη. Ἐκεῖ ποὺ εἶναι τώρα ἡ ἀστυνομία. Θὰ ‘ναι Ἅγιος Γεώργιος καὶ αὐτή. Καὶ στὸ ἐνδιάμεσο τῶν δύο Ἐκκλησιῶν ἕνα ψηλὸ κτήριο μὲ πατώματα πατώματα…δὲν ξέρω τί εἶναι». Ἔβλεπε τὸ κτίσμα ποὺ στεγάζει τὸ ψηλὸ ρολόι τῆς Πόμπιας.
Ὅταν ἔγινε ἡ ἐκταφὴ τοῦ παπποῦ μου, τοῦ παπᾶ Νικόλα, εὐωδίαζε πολύ. Πῆραν οἱ χωριανοὶ τὰ μικρὰ τεμάχια τῶν λειψάνων του. Ἄφησαν μόνο τὴν κάρα του καὶ τὰ μεγάλα ὀστᾶ.

***

Νὰ λέτε τὴν εὐχή: «Κύριε Ἰησοῦ Χριστὲ ἐλέησον με». Σὰν Μεταλαβιὰ εἶναι, γιατί παίρνετε τὴν δύναμη τοῦ ὀνόματος τοῦ Χριστοῦ! Νὰ ’στε μόνο καθαροί. Νὰ ἐξομολογεῖσθε καὶ ἔπειτα νὰ τὴν λέτε. Τότε ὀχυρώνεσθε, ἁγιάζετε. Διαφορετικά, ζεματίζετε τὸν κακὸ ποὺ κάθεται πάνω στὶς ἁμαρτίες σας. Καὶ θὰ λυσσάξει νὰ σὲ φάει….

Νὰ προσεύχεσθε στὴν Παναγία μὲ τοὺς Χαιρετισμοὺς καὶ τὴν Παράκλησή της. Ἂν δὲν προλαβαίνετε, νὰ τῆς φωνάζετε: «Παναγία μου, Παναγία μου πρόφθασε !». Τὸ ὄνομά Της, τὰ ’χει ὅλα μέσα. Νὰ λέτε πολλὲς φορὲς καὶ τὸ «χαῖρε Νύμφη ἀνύμφευτε».

Καὶ μόνο νὰ πεῖτε μὲ τὴν καρδιά σας: «Ἅγιος ὁ Θεός, Ἅγιος Ἰσχυρός, Ἅγιος Ἀθάνατος ἐλέησον ἡμᾶς» ἔχει τέτοια δύναμη, ποὺ μπορεῖ νὰ σᾶς κρατήσει ὅλη τὴν ἡμέρα. Ἀρκεῖ νὰ τὸ λέτε ὅπως πρέπει…

«Ἡ γλῶσσα εἶναι ἡ καλύτερη φιλενάδα τοῦ σατανᾶ».
«Νά ἔχετε τέσσερα πράγματα: Ἀγάπη, ταπεινοφροσύνη, σιωπή καί ἐλεημοσύνη ἐν κρυπτῷ».

Χωρίζουνε τὰ ἀνδρόγυνα σήμερα, γιατί δὲν ξέρουν νὰ ἀγαποῦν. Ὁ ἐγωισμὸς τὸ πεῖσμα καὶ ἡ σαρκικὴ λύσσα φταῖνε καὶ χωρίζουν… Ὅποιος ἀγαπᾶ, ὑποχωρεῖ, ὑπομονεύεται, θυσιάζεται! Ὅποιος δὲν ἀγαπᾶ, ἐκμεταλλεύεται καὶ διατάσσει…

Παλιὰ ἐρχότανε ὁ ἄνδρας ἀπὸ τὴν δουλειά. Κουρασμένος, ἀποκαμωμένος. Φώναζε στὴ γυναίκα του, ποὺ εἶχε ρόλο στὸ σπίτι νὰ μεγαλώνει τὰ παιδιὰ καὶ νὰ φροντίζει οἰκιακὰ τὴν οἰκογένεια : «ἦντα κάνεις κερά μου; Πῶς ἐπεράσετε μὲ τὰ κοπέλια μας;».
Αὐτὴ ἔβγαινε χαρούμενη καὶ τὸν ὑποδεχόταν: «καλῶς τὸν ἀφέντη μας! Ἔλα σὲ περιμένομε. Ἔβαλα τὰ χάρτζα (ὑλικὰ) στὸ τζισβὲ (μπρίκι) καὶ σὲ περίμενα νὰ ’ρθεις νὰ ψήσω τὸν καφὲ στὴν πυροστιά. Νὰ τὸν πιοῦμε μαζί». Ἀγκαλιαζόταν ὄμορφα στὴν αὐλὴ καὶ μπαίνανε μέσα. Τὰ παιδιά, τοὺς περιτριγυρίζανε χαρούμενα γιατί νοιώθανε τὴν ἀγάπη. Δὲν εἴχανε τότες τὰ παιδιὰ ψυχολογικὰ ποὺ ἔχουνε τώρα, γιατί μεγαλώνανε σὲ καλὰ σπίτια. Κάθε ἕνας εἶχε τὸ ρόλο του. Δὲν ὑπῆρχε ἀνταγωνισμός. Ὁ ἕνας συμπλήρωνε τὸν ἄλλον.
Τώρα, ἐπίθεση ἀπὸ τὴν γυναίκα στὸν ἄνδρα μόλις μπεῖ στὸ σπίτι. Ἢ βλασφήμιες καὶ ὀργὴ ἀπὸ τὸν ἄνδρα μόλις γυρίσει καὶ ἀγριεύουν τὰ παιδιά…Ἔχουνε καὶ τὰ μηχανήματα (κινητά, ὑπολογιστὲς) καὶ κολλᾶνε ἐκεῖ. Ξεχνοῦνε πὼς ἔχουνε γυναίκα καὶ παιδιά… Τὰ παιδιὰ ποὺ βλέπουνε τέτοια, σκοτώνουνε τὴν ἀθωότητά τους. Θὰ βγοῦν ἄρρωστα στὴν κοινωνία.

Τὸ φάσε μποὺκ καὶ τὰ ὅμοιά του (φέις μποὺκ καὶ παρόμοιες ἐφαρμογές), ὅσα σπίτια δὲν ἐκλείσανε, θὰ τὰ κλείσει !!!

Νὰ ’χετε ταπείνωση καὶ ἀνεξικακία! Ὅλα τ’ ἄλλα τὰ δύσκολα θὰ ἔρθουνε μετὰ μοναχὰ ντός!

Ὅποιος συγχωρεῖ, ὅτι ἁμαρτωλό κι ἄν ἔχει κάνει, θὰ βρεῖ τρόπους νὰ τὸν σώσει ὁ Θεός, ὅ,τι κι ἂν κάνει.

Ἡ νηστεία ταπεινώνει τὸ σῶμα καὶ γυμνάζει τὴν ψυχή. Νὰ τὴν ἀγαπήσετε. Ἄνθρωπος ποὺ δὲν θὰ λυπήσει τὴν κοιλιά του, δύσκολα θὰ χαροποιήσει τὴν καρδιά του!

Ὅταν δεχθεῖς λογισμὸ ὑπερηφάνειας καὶ κατάκρισης, σταματᾶ ἡ εὐχὴ στὴν καρδιά. Ζητᾶς συγχώρηση μὲ καυτὰ δάκρυα καὶ ἐπανέρχεται.

Ὅταν προσεύχομαι μὲ βαθεῖς ἀναστεναγμοὺς μὲ δέχεται ὁ Θεός. Ἡ προσευχὴ βγαίνει ἀπὸ τὴν καρδιά. Ὅταν προσεύχομαι καὶ χασμουριέμαι, δὲν συμμετέχει ἡ καρδιά. Ἡ κεφαλὴ (ἐγκέφαλος) μουρμουρίζει καὶ ὁ σατανᾶς σὲ ζαλίζει. Σὲ ἀποκοιμίζει.

Νὰ προσπαθεῖτε καὶ θὰ ἔρχεται ἡ Χάρη. Ἀρκεῖ νὰ μετανοεῖτε καὶ νὰ ἐξομολογεῖσθε εἰλικρινά.

Ὁ Θεὸς εἶναι Φῶς! Ἄπλετον (ἡ συνηθισμένη της ἔκφραση) καὶ ἀνερμήνευτον! Ἐκεῖ τὰ ξέρεις ὅλα, δὲν ρωτᾶς τίποτα, μόνο ἀπολαμβάνεις. Εἶναι φῶς ὀντότητας. Πῶς νὰ σᾶς πῶ…σκέφτεται, μιλεῖ, μόνο ἀγαπᾶ, ἐνεργεῖ ὅλα τὰ καλά…(εἶναι πρόσωπο).

Οἱ γνησίως μετανοοῦντες εἶναι τὰ πιὸ ἀγαπημένα παιδιὰ τοῦ Θεοῦ. Γιατί ἐνῶ γλυκάθηκαν στὴν ἁμαρτία, μπόρεσαν μὲ ἀγώνα καὶ τὴν ἀποστράφηκαν

Νὰ σταυρώνεις τὰ ὑλικά τοῦ φαγητοῦ σου. Νὰ λὲς «Κύριε Ἰησοῦ Χριστὲ ἐλέησον ἡμᾶς» σὲ κάθε πατάτα, σὲ κάθε κομμάτι κρέας. Μετὰ νὰ σταυρώνεις τὸ τσουκάλι. Ἁγιάζεται τὸ φαγητὸ καὶ αὐτοὶ ποὺ γεύονται ἀπ’ αὐτό.

***

Η αγνότητα είναι η καλύτερη προίκα των νέων για το μέλλον. Αν τη χάσεις ανοίγονται χάσματα στη ψυχὴ που δεν κλείνουν εύκολα. Η τιμή, τιμή δεν έχει και χαράς τον που την έχει.

Μητροπολίτης Μόρφου Νεόφυτος: Έλεγε μια σύγχρονη αγία που γνώρισα, η αγία Γαλακτία της Κρήτης, «κατάντησαν οι σύγχρονοι άνθρωποι το σώμα τους ωσάν τους βόθρους, έτσι ακριβώς έλεγε, οι άγιοι δεν ντρέπονται να λεν την αλήθεια, της Νέας Υόρκης». Και την ερώτησα, «έχουμε και εμείς βόθρους. Μόνον η Νέα Υόρκη έχει η καημένη; Γιατί μας παρουσιάζεις τα σύγχρονα σώματα σαν τους υπονόμους της Νέας Υόρκης»; «Διότι εκεί, μου λέει, υπάρχει η γέννα της αμαρτίας και απ᾿ εκεί διαδίδεται σε όλο τον ντουνιά, σε όλο τον κόσμο. Ό,τι εκεί κάμουν γίνεται μόδα στον κόσμο ολόκληρο. Απ᾿ εκεί ξεκινά, μου λέει, η αμαρτία. Και ενώ, μου λέει, την αμαρτία τη συλλαμβάνει η ψυχή, τη μεταδίδει στο σώμα». Τί λέει στην παράκληση; «Ἀσθενεῖ μου τὸ σώμα, ἀσθενεῖ μου καὶ ἡ ψυχή».

«Είστε σύζυγοι, όχι κρέατα. Αν γίνετε κρέατα θα σαπίσετε. Όπως πάει η μύγα στο χαλασμένο κρέας, έτσι πάνε οι δαίμονες στις βρώμικες ανθρώπινες σάρκες… ».

Σήμερα ἀφηνιάζουνε οἱ ἄνθρωποι γιατί ζοῦνε χειρότερα ἀπὸ χοίρους καὶ πᾶνε καὶ κοινωνοῦνε κιόλας. Ὁ χοῖρος εἶναι τὸ φυσικό του νὰ ζεῖ στὴ λάσπη. Οἱ ἄνθρωποι προδίδουνε τὴν φυσικότητα καὶ τὴν ἀνθρωπιά τους, ὅταν ζοῦν στὴ βρωμιὰ τῆς ἀκατανόμαστης ζωῆς…

Το βράδυ εκείνο της Κυριακής 15 Ιανουαρίου 2017, κάπου κάπου κοίταζε κάπου και μετά σκέπαζε με τις παλάμες το πρόσωπό της.Ήταν συγκλονισμένη!!! Έλεγε:“Παναγία μου πρόφθασε στο κόσμο”. Η ανηψιά της Άννα Πωλιουδάκη την ρώτησε:” Τι βλέπεις και αναστατώνεσαι τόσο πολύ;” Εκείνη απάντησε:” Αυτά που πρόκειται να συμβούν σε λίγο καιρό στον κόσμο”!!! Αυτά είπε, χωρίς να δώσει καμία περαιτέρω εξήγηση…

Τόνιζε ακόμη, ότι ο κιναιδισμός (ομοφυλοφιλία) είναι το σοβαρότερο αμάρτημα. Θα καλπάσει, έλεγε, στον καιρό μας και θα βραβεύεται κιόλας! Αυτά τα ανώμαλα έργα, έλεγε, βεβήλωσαν το μέγα μυστήριο του γάμου από μέσα, γιατί τα κάνουν και οι σύζυγοι, και βάζουν βόμβες στα θεμέλια του γάμου τους και φαρμάκι (δηλητήριο) στο αίμα των απογόνων τους. Γι’ αυτά και τις εκτρώσεις έλεγε, θα έρθει ο φοβερότερος πόλεμος της Ιστορίας. Με λίγα λόγια έλεγε, ότι αυτά είναι η μάστιγα της εποχής μας.

Θὰ ἔρθει μεγάλη δυσκολία στὴν ἀνθρωπότητα! Αἰτία ἡ ἁμαρτία! Ἂν δὲν ἐπιτρέψει αὐτὸν τὸν πόλεμο ὁ Θεός, τὸ εἶδος μας δὲν θὰ ἔχει λόγο ὑπάρξεως στὴ γῆ, ἐκεῖ ποὺ κατήντησε…»

***

«… Η μικρή μου πείρα με έμαθε ότι η καρδιά είναι αυτό που ξεχωρίζει τον άνθρωπο από τα άλλα δημιουργήματα. Όχι το μυαλό. Αυτό κατευθύνεται από την καρδιά. Η καρδιά δίνει ζωή στο σώμα. Η καρδιά όμως μας φέρνει και σε επαφή με τον Θεό. Ένας άλλος άνθρωπος κρύβεται μέσα στην καρδιά. Έχει δικά του μηχανήματα. Μάτια, αυτιά, γλώσσα ακόμη και γεύση… Τον ανακαλύπτεις με το κλάμα, την μετάνοια, την επίκληση του Χριστού. Από εκεί μαθαίνεις να ξεχωρίζεις τα θεϊκά από τα κακά. Έχει χάος η καρδιά. Άλλοι το θένε (θέλουν) σκοτεινό. Άλλοι το κάνουνε πάμφωτο. Ναι! Πάμφωτο! Η μεγαλύτερη απόσταση δεν είναι από το ένα άκρο της γης στο άλλο. Είναι να κατέβει το μάτι το από μέσα (το εσωτερικό, ο νους) από την κεφαλή στην καρδιά. Πιο μεγάλο ύψος από το φεγγάρι μέχρι την γη! Από εκεί μέσα βλέπεις τα επουράνια! Και τα καταχθόνια! Είδα στον Άδη τί γίνεται… Να μην πάει κανείς ούτε δευτερόλεπτο… Είδα χωριανούς μου… Δεν φανέρωσα σε κανένα αυτούς που είδα… Μετά άναβα κεριά, έκανα προσευχή. Άρχισαν να χοροπηδούν οι καημένοι. Εκεί είναι οι αιρετικοί. Οι μάγοι, οι μάγισσες! Να ξέρανε τί τους περιμένει αυτούς! Καλύτερα να μην είχανε γεννηθεί… Οι ασεβείς ιερωμένοι… Ώ τους κακομοίρηδες… Οι βλάσφημοι, οι κακούργοι, οι μαγαρισμένοι στο σώμα, οι άτιμοι (μοιχοί), πόρνοι, προπαντός οι ασερνικοκοίτες! Αφόρητα βάσανα! Τώρα τα κάνουνε και οι παντρεμένοι αυτά… Φρίκη! Φρίκη!
Ο παππούς μου (ο παπα Νικόλας) έλεγε όταν εψυχομάχε: <Ευτυχώς που δεν θα ζω τα επόμενα χρόνια… Μου έδειξε ο Θεός πράματα που ο νους σας δεν τα βάνει… Και ο γάμος θα γενεί αποσφούγγισμα (χαρτί υγείας χρησιμοποιημένο)>. Πάντα σκεφτόμουν τί εννοούσε ο παππούς μου. Τώρα τελευταία τον είδα! Ολόλαμπρο! Μου είπε να βάνω πολλούς νεκρούς στην προσευχή μου! Το διαπίστωσα κι εγώ μέσα από την καρδιά τί βοήθεια θέλουν! Κάποτε, σαν να τρυπά η γη και βγαίνουν μυριάδες και περνούν από μπροστά μου και ζητούν βοήθεια.
Και μου εξήγησε ο παππούς μου: – Νόμιζα, παιδί μου, όσο ζούσα στη γη, πως τους βοηθά μόνο η προσκομιδή. Αυτό βέβαια είναι το μείζον. Όμως και το κομβοσχοίνι και το ψαλτήρι βοηθούν πολύ τις ψυχές…
Τον ρώτησα: – Τί εννοούσες παππού όταν έφευγες και έλεγες ότι ο γάμος θα γενεί αποσφούγγισμα;
– <Θα κάνουν παιδί μου τα έργα των κίναιδων (ομοφυλόφιλων) και θα πονέσει πολύ το Άγιο Πνεύμα (η Χάρις του Μυστηρίου). Θα μαγαρίσει η φύση και το αίμα των ανθρώπων…>. Ήταν και δάσκαλος ο παππούς μου και μιλούσε ωραία. Μου είπε ακόμη: <Τα σκοτώματα των αγέννητων παιδιών (εκτρώσεις), αυτά τα ανώμαλα έργα που σου είπα και οι σατανισμοί, άλλαξαν πολύ την δημιουργία του Θεού! Έγινε η ανθρωπότητα όμοια με το σατανά! Αίματα θα τα καθαρίσουν αυτά…>.
Έλεγε ακόμη ο παππούς μου όταν ήταν να πεθάνει, ότι θα κάνουν παρέλαση οι ασερνικοκοίτες σαν τους ευζώνους. Και θα θεωρούν οι κυβερνήτες τα πρώτα κεφάλια της Ελλάδος αυτούς… Τότε, είπε, θα έρθουν μεγάλες συμφορές… Να ξέρετε και κάτι άλλο: Αλλοίμονο στους άδικους, στους εκμεταλλευτές εργοδότες. Για κομμάτι ψωμί εκμεταλλεύονται και τυραννούν φτωχαδάκια που ζητούν λίγη δουλίτσα για τα παιδάκια τους… Ανασφάλιστους τους έχουνε ορισμένοι… Είλωτες! Αυτοί θα ζήσουνε την φρικτότερη κόλαση και επά και παρέκει (και εδώ και στην αιωνιότητα)…».
Εύα Τορνεσάκη (Από ηχογράφηση δική μου. Δεν γίνεται ανάρτηση του ηχητικού γιατί δεν ακούγεται καλά. Είναι σε παλαιού τύπου κινητό)

***

«Ο Θεός να γλυτώσει τον κόσμο από τις παγίδες του σατανά… μέχρι τώρα, παιδιά μου, πολεμούσαμε μόνο με τα όργανα του καταραμένου. Και με τση λογισμούς που βάνει. Τώρα, μπήκε και ο ίδιος με όλο το στρατό του μέσα στον κόσμο. Μη φοβάστε όμως. Ούτε να παίζετε μαζί του, ούτε να σας πανικοβάλλει. Μεγάλη δύναμη έχει γιατί κουμαντάρει τηλεοράσεις και όλα τα μέσα τση γης. Όλοι του κάνουνε τα χατίρια και πολεμούνε εκειουσάς που δεν τον ακολουθούνε.
Εσείς με τον παντοδύναμο Χριστό να ‘στε και μη φοβάστε. Αυτός θα νικήσει. Θα τονε φυσήξει και θα φύγει…

Ήμουν εκεί ένα πρωινό. Πήγε όπως πάντα ο π. Αντώνιος. Ήταν μόνος του. Συνήθως, ήταν μαζί του και ο υπάλληλος ΕΚΑΒ Μοιρών Αντώνης Μωραϊτάκης το στενότερο παιδί της Γερόντισσας Γαλακτίας μαζί με την Ριρίκα. Ρωτάει τον π. Αντώνιο η Γερόντισσα:
– Πού είναι ο Αντώνης σήμερα;
– Εμένα ρωτάς; Κλείσε τα σωματικά μάτια και κοίταξε εσύ με τα «κιάλια της καρδιάς»!
– Δεν είναι απαραίτητο να τα κλείσω! Βλέπω και έτσι…
Την είδαμε που στήλωσε κάπου τα μάτια της! Έκανε κάποιες κινήσεις ελαφρές με τα χέρια της… σαν κάτι να προσπαθούσε να πιάσει…έπειτα απάντησε:
– Είναι πάνω σε μία σκάλα! Κάτι προσπαθεί να βάλει στον τοίχο!
Ο π. Αντώνιος βγήκε έξω και άρχισε να τηλεφωνεί στον Αντώνη. Ο Αντώνης δεν απαντούσε. Κάποια στιγμή τηλεφωνεί ο Αντώνης. Με την οικειότητα που έχει στον Γέροντά του, του είπε: «τί επέμενες τόσο πολύ; Στο Κέντρο Υγείας (Μοιρών) είμαι και βρισκόμουν απάνω σε μία σκάλα! Βάζαμε ένα κλιματιστικό στον τοίχο! Έπρεπε να σκοτωθώ για να σηκώσω το τηλέφωνο»; Θαυμάσαμε την μοναδική διόραση της Γερόντισσας…
• Άλλη φορά ήρθε ένας κληρικός. Πριν προλάβει να μιλήσει, του είπε:
– Μεγάλη αμαρτία αυτό που σκέπτεσαι! Αφού σε όρκισε στα Ιερά του να μην μιλήσεις… και να μη σε όρκιζε, δεν επιτρέπεται τέτοια μεταφορά. Αυτά είναι λόγια σπιούνων! Επιτρέπεται να μεταφέρονται;

Τα ’χασε ο παπάς! Επροτίθετο, όπως μας εξήγησε έπειτα, να αποκαλύψει στον π. Αντώνιο, τις κατηγορίες που του είχε πει εις βάρος του π. Αντωνίου ένας βαθμούχος κληρικός! Τον έδεσε έπειτα με όρκο στα Ιερά του να μη μιλήσει! Εκείνος, επειδή αγαπά τον π. Αντώνιο ήρθε να του τα μεταφέρει, αγνοώντας τον όρκο! Αλλά και την αμαρτία της πράξης! Η γιαγιά, είδε τον λογισμό του και τον σταμάτησε! Έπειτα είπε στον π. Αντώνιο: «εσύ θα τα αντιμετωπίζεις αυτά όπως σου παρήγγειλε όταν έφυγε, ο Μέγας Αναστάσιος (ο Κουδουμιανός)..!». Ο π. Αντώνιος, γελώντας, μας διηγήθηκε, τί του παρήγγειλε ο Γέροντας Αναστάσιος στο Βενιζέλειο Νοσοκομείο Ηρακλείου, μετά τον εσπερινό των Αρχαγγέλων το 2013, λίγο πριν το οσιακό τέλος του Αγίου εκείνου Γέροντα…

Ἤμουν ἐκεῖ καὶ μετέφεραν δύο Ἱερεῖς στὸν π. Ἀντώνιο τὰ πικρόχολα σχόλια κάποιων ἄλλων ἱερωμένων μὲ ἐξουσία. Ὁ π. Ἀντώνιος θύμωσε καὶ ἔλεγε: «Μὰ τί τοὺς κάνουμε; Δὲν ἔχουν ἄλλα θέματα νὰ ἀσχοληθοῦν;». Τότε ἡ γιαγιά, τὸν κοίταξε αὐστηρὰ μὲ ἐκεῖνο τὸ ἀνεπανάληπτο βλέμμα. Τοῦ εἶπε ἕνα ἁγιογραφικὸ χωρίο ποὺ ἀπορήσαμε πῶς τὸ θυμήθηκε: «γιὰ σταμάτα. Διήλθομεν διὰ πυρὸς καὶ ὕδατος…τὰ ξεχνᾶς; Γιὰ κοίταξε ἐδῶ…», τοῦ ἔδειξε μία χάρτινη εἰκόνα τοῦ Ἁγίου Νεκταρίου ποὺ εἶχαν κολλήσει στὸν τοῖχο δίπλα της. Καὶ εἶπε: «τοῦτος ὁ Μέγας, Μέγας, Μέγας…ξέρεις τί πέρασε ἀπὸ τοὺς γραμματικούς;» (ἴσως ἀπὸ τοὺς Γραμματεῖς καὶ Φαρισαίους τῆς ἐποχῆς του).Μαρία Ι.Δασκαλάκη

Νοιώθω πως εγέρασα και δεν έχω βάλλει ακόμη αρχή μετανοίας. Δεν είμαι ούτε οραματίστρια, ούτε προβλεπτική. Αυτά είναι τεχνάσματα του σατανά και όσοι λένε ότι τα έχουν (είναι πλανεμένοι και πλανεύουν και άλλους). Όλα τα τρελά είναι στην κεφαλή. Όλα τα Θεϊκά είναι στην καρδιά. Η καρδιά όμως δεν ανοίγει εύκολα. Θέλει πολύ πόνο, πολλή προσευχή και προπαντός μεγάλη μετάνοια. Τότε τρυπά η καρδιά και γίνεται σαν το πηγάδι βαθειά και νοιώθει το μυστήριο του Θεού. Αυτά είναι γλυκίσματα του Θεού σε κάποια τρελλόπαιδά Του σαν εμένα, για να μας καλοπιάσει να μετανοήσωμε. Τότε καταλαβαίνομε ότι μέσα στην καρδιά κρύβεται ένας άλλος άνθρωπος. Έχει άλλα μάτια τα κιάλια της καρδιάς.
Βλέπουν για να μετανοήσουν εκείνο το άπλετον γαλαζόλευκο Φως που είναι ο Τριαδικός Θεός. Συγκλονίζεται η ψυχή με καλό φόβο, γιατί βλέπει ότι ο Θεός είναι το παν κι εγώ το μηδέν. Τα δάκρυα σταματούν τότε, ακόμα και η προσευχή. Ο νους απολαμβάνει το μυστήριο που δεν μπορείς να το εκφράσεις. Η ψυχή γεμίζει γαλήνη, ειρήνη, ζεστασιά, ηρεμία και αγάπη. Τότε αγαπάς όλο τον κόσμο ακόμη και τα μυρμήγκια. Δεν έχει τίποτα το αγκαθωτό (ενν. το Φως) όπως αυτά που δείχνει ο σατανάς. Τα σατανικά έχουν βρώμα, αηδία, σε πιάνει τρομάρα, μεταταράσσονται τα σπλάχνα σου.
Το Φως του Θεού σου δείχνει πόσο αμαρτωλός είσαι και φέρνει ταπείνωση, μετάνοια και αγάπη. Ο ήλιος είναι λυχναράκι μπροστά Του. Δεν μοιάζει με κανένα κοσμικό πράγμα. Τον Πατέρα, είναι ψεύτης όποιος πει ότι τον έχει δει. Δεν σε αφήνει το πολύ Φως. Νοιώθεις μόνο την δύναμή Του και την πρόνοιά Του, την ευσπλαχνία Του, την κυβέρνησή Του, την ανοχή Του, την αγάπη Του.Προσέχετε ὅμως, νὰ μὴν ἀλλάζετε τὸ ἀνεβόλεμα (ἀνηφοριὰ) μὲ τὸ βόλεμα. Ὁ Χριστὸς ἀνέβηκε στὸ Γολγοθά. Ἐμεῖς πρέπει μὲ δικό μας Σταυρὸ νὰ ἀκολουθοῦμε πίσω ἀπ’ Αὐτόν! Ὅσο ἀνεβαίνουμε τὸ δύσκολο αὐτὸ δρόμο, τόσο βλέπουμε τὰ κάλλη τοῦ Θεοῦ! Νὰ ἀγαπᾶτε ἀλλὰ νὰ μὴν ἐμπιστεύεσθε αὐτοὺς ποὺ θέλουνε νὰ σασε βγάλουνε τσῆ ἐνοχὲς καὶ σασε γεμίζουνε ὀχιὲς (πάθη προφανῶς). Ἡ χαρὰ ἔρχεται ἀπὸ τὰ δάκρυα τῆς μετανοίας καὶ τὴν ἐμπιστοσύνη στὸ ἔλεος τοῦ Θεοῦ…».
Ἡ νυχτερινὴ προσευχὴ πάει βολίδα στὸν οὐρανό. Μετὰ τὰ μεσάνυχτα ἀνοίγουν τὰ ἐπουράνια.
(μαρτυρία Μαρίας Δασκαλάκη)

Ήταν αρχές της δεκαετίας του 2010. Ένας πνευματικός αδελφός λόγω που έχουμε κοινό πνευματικό πατέρα τον π. Αντώνιο, νέος στην ηλικία, έπεσε σε ένα σοβαρό αμάρτημα. Δυσκολευόταν να το εξομολογηθεί. Ποτέ δεν φοβηθήκαμε τον Γέροντά μας αλλά σκεφτόμαστε καμιά φορά την λύπη που θα του προκαλέσουμε με τις αμαρτίες μας. Έπεσε σε τέτοιους δισταγμούς ο αδελφός, πάλευε με τους λογισμούς του και τελικά μπόρεσε να πάει μέχρι το σπίτι της Γερόντισσας. Ήταν απόγευμα. Καθόταν μόνη της, στο σημείο που πάντα καθόταν. Μόλις τον είδε, του είπε: «έλα! Πάρε μια καρέκλα και κάθισε απέναντί μου. Να ακουμπήσουν τα γόνατά σου τα δικά μου γόνατα». Έπραξε το παλληκάρι όπως του είπε. Όταν ενώθηκαν τα γόνατά τους, διοχετευόταν μια ενέργεια από πάνω της πάνω στο παλληκάρι με σημείο αναφοράς την καρδιά του! Και ενώ μέχρι τότε είχε απελπισία και φοβία θανάτου, γέμισε, φούσκωσε η καρδιά του από αυτή την ενέργεια και ζούσε χαρά, ενθουσιασμό, παράδεισο! Χωρίς να ανταλλάξουν δεύτερη λέξη, πήρε το χέρι του παλληκαριού η γιαγιά, το έβαλε πάνω στα πόδια της και το χάιδευε…ταυτόχρονα τον κοίταζε σιωπηλά στα μάτια και τα δικά της μάτια έτρεχαν βρύσες τα δάκρυα. Άρχισε το παλληκάρι να κλαίει ήρεμα και ασταμάτητα. Κράτησε αυτό κάποια ώρα. Έπειτα έπεσε ο νεαρός πάνω στην αγκαλιά της Γερόντισσας και ξέσπασε σε λυγμούς. Την ώρα που ήταν έτοιμος να φωνάξει με ασυγκράτητο ενθουσιασμό «Ζει Κύριος ο Θεός», γιατί η καρδιά του ήταν έτοιμη να εκραγεί από τη θεϊκή δύναμη, την παραδεισένια ευφροσύνη, του είπε με τον ίδιο πανηγυρικό τόνο η γιαγιά: «Στο Ιερό του Άη Γιώργη (στην κεντρική Εκκλησία της Πόμπιας) είναι και γλάκα (τρέξε)». Χωρίς να σκεφτεί ποιος είναι στο Ιερό του Άη Γιώργη και γιατί τον στέλνει η γιαγιά, άρχισε να τρέχει με ενθουσιασμό. Όντως! Έφυγε με άλλη δύναμη, με άλλη διάθεση ο νεαρός. Εκεί συνάντησε τον πνευματικό του τον π. Αντώνιο και κατάλαβε γιατί του είπε να τρέξει να τον συναντήσει. Εξομολογήθηκε με θάρρος και αντιμετώπισε την συνηθισμένη πατρική στοργή του πνευματικού μας. Έπειτα, του διηγήθηκε αυτά που είχαν προηγηθεί. Απόρησε ο π. Αντώνιος πώς γνώριζε ότι ήταν στην Εκκλησία αφού δεν την είχε ειδοποιήσει… «Φαντάσου Γέροντα, απάντησε, την έκπληξη τη δική μου, που ήξερε τα πάντα για μένα όταν πήγα σπίτι της, χωρίς να πω το παραμικρό». Αυτή ήταν η γιαγιά μας η Γαλακτία! Ωκεανός αγάπης, διάκρισης, στοργής και σιωπηλής διδαχής. Και τόσων άλλων αγίων ιδιοτήτων που δεν απαριθμούνται.

Κάποτε την βρήκαμε στο σπιτάκι της, μόνη να κρατάει το κεφάλι και να αναστενάζει. Ρωτήσαμε τί συμβαίνει και είναι τόσο στενοχωρημένη. Απάντησε με σχετική δυσκολία: «προσεύχομαι παιδί μου και μου φαίνεται πως χύνω αίμα για όλο τον κόσμο που έζησε και ζει πάνω στη γη! Μου φαίνεται πως φταίω εγώ για όλα τα κακά που γίνονται και ζητώ έλεος από το Θεό για εμένα και τους άλλους που παίρνουνε από εμένα την κακοσύνη των αμαρτιών μου! Λέω <παράτεινον Κύριε το έλεός Σου… μην επιτρέψεις δοκιμασίες… παράτεινον… παράτεινον… παράτεινον… > όμως, έρχεται απάντηση εδώ μέσα (έδειξε την καρδιά). Στο βάθος, βάθος… ολόκληρη νοιώθω την πληροφορία του Θεού από την κεφαλή μέχρι τα νύχια των ποδιών… όλα πάνω μου (οι αισθήσεις) γίνονται ένα… Απάντησε ότι αιματοκυλίστηκε η γη από τις εκτρώσεις, από τα χάπια που σκοτώνουν τα παιδάκια (αντισυλληπτικά) και τα μηχανήματα που βάζουν στα σπλάχνα τους οι γυναίκες και σκοτώνουν τα καημένα τα αγέννητα παιδάκια, όταν γίνονται μικρά μικρά σποράκια στην κοιλιά της μάνας τους (σπιράλ). Είπε ακόμη η απάντηση του ουρανού, πως έχουν καλιά (καλύτερα) οι άνθρωποι τις ανωμαλίες που κάνουν από το ψωμί που τρώνε! Είναι και οι κίναιδοι (ομοφυλόφιλοι) και τα πλιά πολλά ζευγάρια που τα κάνουνε αυτά… είναι ικανοί να μαχαιρώσουνε όποιο τοσε πει την αλήθεια! Εμαγάρισε το αίμα των αθρώπων! Εβρώμισε ο γάμος η πηγή της κοινωνίας. Γι’ αυτό θα περάσομε πόνους αβάσταχτους για να ξαναγενούμε άθρωποι και να ξεμαγαρίσομε… Αυτά έλεγε το γράμμα (μήνυμα, επιστολή) που ήρθε από πάνω (από τον Θεό). Είναι να μη λυπάσαι παιδί μου….». ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΧΑΣΟΥΡΑΚΗΣ

***

Όταν την ρωτούσες: πες μας τα βασικά για να σωθούμε, απαντούσε:
− Τέσσερα κυρίως θέλει ο Χριστός:
Α) Μετάνοια για να έλθει η Χάρη Του και να δούμε τα χάλια μας πιο πολύ. Να κλάψουμε και να αλλάξουμε. Να ξεπλυθούμε. Να εξομολογηθούμε. Να καθαρίσουμε. Η μετάνοια μασε πάει στον παράδεισο.
Β) Ταπείνωση. Αυτή ανοίγει την πόρτα του παραδείσου. Να ξέρομε τα χάλια μας και να μην έχομε μεγάλη ιδέα για τον εαυτό μας. Και ό,τι καλό κάνομε να ξέρομε ότι είναι του Χριστού και να Τον δοξάζομε. Τα κακά είναι δικά μας και πρέπει να ταπεινωνόμαστε και να μετανοούμε. Όποιος το καταλάβει, φωνάζει συνέχεια: «Κύριε έλεος, έλεος, έλεος». Και τονε λυπάται ο Χριστός και τονε σηκώνει και κάνει ο άνθρωπος αυτός τα αδύνατα δυνατά στην ψυχή του… Αλλά κατέχει (ξέρει-γνωρίζει) πως όλα είναι του Χριστού. Μόνο η διακονιά (ζητιανιά) του ελέους είναι δική του. Και δεν καυχάται για πράμα (για τίποτα).
Γ) Σιωπή. Αν θεωρείς υπόδικο τον εαυτό σου στο Χριστό δεν κρίνεις κανένα. Λες για κάθε κακό που θα ακούσεις σε βάρος κάποιου: «Εγώ είμαι χειρότερος. Ο Θεός να μας συγχωρήσει όλους». Έτσι ο Θεός συγκινείται και ακούς μέσα από την σιωπή την δική σου, την ακατακρισία, ακούς…την γλώσσα του παραδείσου! Η σιωπή είναι η διάλεκτος εκεί… Με άλλο τρόπο καρδιακό μιλούνε και συνεννοούνται…(ενν. τον ενδιάθετο Λόγο).
Δ) Η αγάπη. Η μετάνοια καθαρίζει και φωτίζει και σε πάει στον παράδεισο. Σου δείχνει το δρόμο. Η ταπείνωση ανοίγει την πόρτα για να ασφαλίζει την Χάρη μέσα σου. Και η αγάπη σε ρίχνει στην αγκαλιά του Χριστού! Σε κάνει ένα με Αυτόν! Όποιος ενωθεί με τον Χριστό, δε ζει για τον εαυτό του. Ζει για να δοξάζει τον Θεό και να θυσιάζεται για τους άλλους ανθρώπους! Εκεί βλέπει τον Χριστό! Το «γλέντι» του είναι η θυσία για τους άλλους… Η ελεημοσύνη εν κρυπτώ (αυτή η τελευταία φράση ήταν η πιο συνηθισμένη και η πιο αγαπημένη της) αυτή αρέσει στο Θεό. Αυτή είναι το καλύτερο καλλυντικό για την ψυχή. Να την αγαπήσετε…

“…Να εύχεσθε να καλλιεργήσω την ΑΓΙΑ Ταπείνωση, την Σωτήρια μετάνοια και προπαντός την ΑΓΙΑ Σιωπή. Αυτά είναι για την αιώνια ζωή και όχι φανφαρονισμοί και επιδείξεις που θέλουν ορισμένοι…Να εύχεσαι να αποκτήσω την αγάπη για όλο τον κόσμο και για τα άψυχα πράματα γιατί αυτό θέλει ο Θεός… Αναξίως βέβαια παρακαλώ το άπλετο γαλαζόλευκο Φως του Θεού να φωτίζη τις καρδιές όλων. 

***

Μοῦ τηλεφωνεῖ ὁ Δεσπότης Νεόφυτος ἀπὸ τὴν Κύπρο. Δὲν τὸν ἔχω δεῖ ἀκόμη ἀπὸ κοντὰ (ἀργότερα τὸν εἶδε μαζὶ μὲ ἄλλους τρεῖς Μητροπολίτες ἀπὸ Κύπρο). Εἶναι θηρίο! Ἔχει δυνατὴ πίστη καὶ καθαρότητα. Πολὺ θάρρος ἔχει. Δὲν φοβᾶται πράμα. Τοῦ ’πε ὁ Μέγας Παΐσιος (ὁ Ὅσιος Παΐσιος ὁ Ἁγιορείτης) ὅτι θὰ ’ρθει ἐποχὴ ποὺ θὰ κοποῦν κουρέλια πολλὰ ράσα καὶ κοστούμια! Θὰ μπλεχτοῦν ἔπειτα μεταξύ τους, θὰ γενοῦνε τόπι, ποὺ θὰ τὸ παίζει τόμπολο ὁ σατανᾶς! Ἐσύ, τοῦ παρήγγειλε, τότε νὰ γενεῖς Μακκαβαῖος! Αὐτὸς ἔβαλε τὴν παραγγελία αὐτὴ κολαΐνα στὸ λαιμό του! Στέκει καὶ μιλεῖ μὲ θάρρος! Μπουλντόζα εἶναι ὁ λόγος του, ποὺ θέλει νὰ ἰσοπεδώσει παλικαρίστικα, ὅλα τὰ κάστρα τοῦ κακοῦ! (μὲ γέλιο εὐχαρίστησης).
Στὴ Σύνοδο τῆς Κρήτης, λυπήθηκε πολὺ ὁ Χριστός! Στεναχωρήσανε ἐκεῖ καὶ ἕνα πολὺ δικό μου ἄνθρωπο… Πέρασε μία βραδιὰ δύσκολη…Τοῦ συμπαραστεκόμουν καὶ τὸν παρακολουθοῦσα ἀπὸ ἐδῶ μὲ προσευχὴ ὅλη τὴ νύχτα…
Στὶς 28-8-2010 μοῦ εἶπε: «Σήμερα σείστηκαν τὰ ἐπουράνια! Ἕνας μεγάλος Ἱεράρχης ἀνέβηκε στὸν οὐρανό (ἦταν ὁ Φλωρίνης Αὐγουστῖνος). Δίπλα στὸν Πατροκοσμά! Τὸν βλέπουν οἱ κακομοίρηδες, κάποιοι ἄλλοι Ἀρχιερεῖς ἀπὸ τὴν ἄλλη πάντα (κόλαση) καὶ λιώνουν»!
(μαρτυρία Μαρίας Δασκαλάκη)

Ὅταν ζητούσαμε τήν εὐχή τῆς γερόντισσας Γαλακτίας ἀπαντοῦσε:
-Νά ἔχετε τήν εὐχή τῆς μιᾶς Θεότητος, τοῦ Ἀνάρχου Πατρός,τοῦ Συνάναρχου Λόγου, τοῦ Συναΐδιου καί Ζωοποιοῦ Πνεύματος πού ἦρθε στόν κόσμο τήν Πεντηκοστή καί φέρνει την χάρη καί τή δύναμη καί τῶν ἄλλων Δύο (Πατρός καί Υἱοῦ). Κινεῖται συνεχῶς μέ μεγάλο κρότο ἀλλά δέν τόν ἀκούει κανείς! Κατοικεῖ στίς καρδιές πού μετανοοῦν καί ἐξομολογοῦνται. Ὅπου δάκρυα μετανοίας καί ἀγῶνας, ἐκεῖ τό Πνεῦμα τό Ἅγιο!!!

– Νά ἔχετε τήν εὐχή τῆς μάνας μας, τῆς ΠΑΝΑΓΙΑΣ, τῶν Οὐρανίων Δυνάμεων, τοῦ Προδρόμου ,τῶν Προφητῶν, Ἀποστόλων, Ἱεραρχῶν, Μαρτύρων, Ὁσίων καί πάντων τῶν Ἁγίων!!!

Τα τελευταία λόγια της Γερόντισσας Γαλακτίας: «Φεύγω! Ήρθε Η Ώρα! Έρχονται Δύσκολα…

Εμπνέουμε στα παιδιά μας την αγάπη για τον Θεό και τα διδάσκουμε πώς να βρίσκουν μόνα τους το θέλημά Του. Αν μάθουμε στα παιδιά μας να αγαπούν τον Θεό και τους αγίους, «ταύτα πάντα προστεθήσεται αυτοίς»… Γερόντισσα Μαγδαληνή του Έσσεξ
https://iconandlight.wordpress.com/2022/05/19/78628/

Υπάρχουν σπίτια όπου η λαμπάδα καίει συνεχώς κι έντονα, ακούγονται συνεχώς λόγια αγάπης για τον Χριστό… Ένα τέτοιο σπίτι είναι κατώφλι στα Ουράνια. Οι γονείς πρέπει να διδάξουν τα παιδιά τους με το παράδειγμα της ζωής τους. Άγιοι Ζαβουλών και Σωσσάνα γονείς της αγίας Νίνας, ισαποστόλου της Γεωργίας
https://iconandlight.wordpress.com/2021/05/20/%cf%85%cf%80%ce%ac%cf%81%cf%87%ce%bf%cf%85%ce%bd-%cf%83%cf%80%ce%af%cf%84%ce%b9%ce%b1-%cf%8c%cf%80%ce%bf%cf%85-%ce%b7-%ce%bb%ce%b1%ce%bc%cf%80%ce%ac%ce%b4%ce%b1-%ce%ba%ce%b1%ce%af%ce%b5%ce%b9-%cf%83/

Άγιοι Ζαβουλών και Σωσσάνα γονείς της αγίας Νίνας της Γεωργίας, ζούσαν τον Χριστό και με το παράδειγμα τους έμπνευσαν την αγιότητα στην κόρη τους.
https://iconandlight.wordpress.com/2020/05/19/%ce%ac%ce%b3%ce%b9%ce%bf%ce%b9-%ce%b6%ce%b1%ce%b2%ce%bf%cf%85%ce%bb%cf%8e%ce%bd-%ce%ba%ce%b1%ce%b9-%cf%83%cf%89%cf%83%cf%83%ce%ac%ce%bd%ce%b1-%ce%b3%ce%bf%ce%bd%ce%b5%ce%af%cf%82-%cf%84%ce%b7%cf%82-2/

Οσία Γερόντισσα Γαλακτία

https://immorfou.org.cy/category/%CE%B3%CE%B5%CF%81%CF%8C%CE%BD%CF%84%CE%B9%CF%83%CF%83%CE%B1-%CE%B3%CE%B1%CE%BB%CE%B1%CE%BA%CF%84%CE%AF%CE%B1/

Ἀπολυτίκιον τῶν ἁγίων Ζαβουλώνος καί Σωσσάνης, γονέων τῆς ἁγίας Νίνας τῆς ᾿Ισαποστόλου.
(Χ.Μ.Μπούσια)
Ἦχος πλ. α΄. Τὸν συνάναρχον Λόγον.

Θεοφρούρητον ζεῦγος ἀνευφημήσωμεν τῶν θεαυγῶν γεννητόρων τῆς Νίνης τῆς θαυμαστῶς φωτισάσης Γεωργίαν πίστει κράζοντες· Ἄστρον ἀνδρείας, Ζαβουλών, καὶ Σωσάννα, ἀρωγὲ ἁπάντων ἐμπεριστάτων, Χριστὸν πιστοῖς ἱλεοῦσθε ὑμῖν τοῖς σπεύδουσιν ἑκάστοτε.

Ἀπολυτίκιον τῆς ῾Αγίας Λυδίας, τῆς Φιλιππησίας
(Γερασίμου μοναχοῦ Μικραγιαννανίτου)
Ἦχος α’. Τῆς ἐρήμου πολίτης.

Τὸν Θεὸν σεβόμενη διανοίας εὐθύτητι, τὸ τῆς χάριτος φέγγος διὰ Παύλου εἴσδεδεξαι, καὶ πρώτη ἐν Φιλίπποις τῷ Χριστῷ, ἔπιστευσας θεόφρον πανοικεῖ· διὰ τοῦτο σὲ τιμῶμεν ἀσματικῶς, Λυδία Φιλιππησία. Δόξα τῷ εὔδοκησαντι ἐν σοῖ, δόξα τῷ σὲ καταυγάσαντι, δόξα τῷ χορηγούντι διὰ σοῦ, ἠμὶν τὰ κρείττονα.

Ἀπολυτίκιον τοῦ ἁγίου μάρτυρος Θαλλελαίου.Ἦχος γ´.

Ἀθλοφόρε Ἅγιε καὶ ἰαματικὲ Θαλλέλαιε, πρέσβευε τῷ ἐλεήμονι Θεῷ, ἵνα πταισμάτων ἄφεσιν παράσχῃ ταῖς ψυχαῖς ἡμῶν.

Ἕτερον.Ἀπολυτίκιον τοῦ ἁγίου μάρτυρος Θαλλελαίου Ἦχος α´. Τῆς ἐρήμου πολίτης.

Μαρτυρίου ἀνύσας τὸν ἀγώνα Θαλλέλαιε, ἤσχυνας εἰδώλων τὴν πλάνην, τῇ γενναίᾳ ἀθλήσει σου· καὶ ὤφθης ἰαμάτων θησαυρός, παρέχων τὰς ἰάσεις δωρεάν, τοῖς προστρέχουσιν ἐν πίστει τῷ σῷ ναῷ, καὶ πόθῳ ἀνακράζουσι· δόξα τῷ δεδωκότι σοὶ ἰσχύν, δόξα τῷ σὲ θαυμαστώσαντι, δόξα τῷ ἐνεργοῦντι διὰ σοῦ πᾶσιν ἰάματα.

Ἀπολυτίκιον Ὁσίου Θαλασσίου τοῦ Λίβυος .
Ἦχος γ΄. Τὴν ὡραιότητα.

Θάλασσα γέγονας, πάτερ Θαλάσσιε, τῆς Θείας Χάριτος, ἐν ᾗ ὁ Κύριος, διὰ κυμάτων μυστικῶν, ἐπλούτησε τὴν ψυχήν σου· ὅθεν ὥσπερ νάματα, τὰ σὰ λόγια πίνοντες, εἰς Χριστὸν αὐξάνομεν, καὶ δοξάζομεν χαίροντες, τὸν οὕτως χορηγήσαντα τοιαῦτα, δωρήματα τιμίας σου ἀσκήσεως.

Ἀπολυτίκιον τοῦ ὁσίου Στεφάνου τῆς Μονῆς Πιπέρσκι Μαυροβουνίου.
Ἦχος α΄. Τῆς ἐρήμου πολίτης.

Τῆς ἐρήμου πολίτης καὶ ἐν σώματι Ἄγγελος, καὶ θαυματουργὸς ἀνεδείχθης, θεοφόρε πατὴρ ἡμῶν Στέφανε, νηστείᾳ ἀγρυπνίᾳ προσευχῇ, οὐράνια χαρίσματα λαβών, θεραπεύεις τοὺς νοσοῦντας, καὶ τὰς ψυχὰς τῶν πίστει προστρεχόντων σοι· δόξα τῷ δεδωκότι σοὶ ἰσχύν, δόξα τῷ σὲ στεφανώσαντι, δόξα τῷ ἐνεργοῦντι διὰ σοῦ πᾶσιν ἰάματα.

Ἀπολυτίκιον.τῶν ὁσίων ᾿Ιωάννου, ᾿Ιωσήφ καὶ Νικήτα, κτιτόρων τῆς Νέας Μονῆς τῆς Χίου
Ἦχος α´. Τοὺς τρεῖς μεγίστους φωστῆρας.

Τοὺς τρεῖς Ὁσίους Πατέρας, τοῦς ἐν ἀσκήσει ἐκλάμψαντας, καὶ τὴν Χίον πᾶσαν, ἐνθέου βίου ταῖς ἀκτῖσι φωτίσαντας, τοὺς θεοκινήτως Μονήν, τοῖς μονοτρόπων πλήθεσιν, ἀνεγείραντας ἀξιάγαστον, τὸν ἔνδοξον Νικήταν, καὶ Ἰωάννην τὸν χαριτώνυμον, σὺν Ἰωσὴφ τῷ γενναίῳ, καὶ τὸν νοῦν θεόφρονι. Πάντες οἱ τῶν τρόπων αὐτῶν ἐρασταὶ, ἀθροισθέντες ὕμνοις τιμήσωμεν, αὐτοὶ γὰρ τῇ Τριάδι, ὑπὲρ ἡμῶν ἀεὶ πρεσβεύουσι.

Ἀπολυτίκιον τοῦ ἁγίου Νικολάου Μύρων τῆς Λυκίας, τοῦ Θαυματουργοῦ.
Ἦχος δ’ Κανόνα πίστεως

Κανόνα πίστεως καὶ εἰκόνα πραότητος, ἐγκρατείας Διδάσκαλον, ἀνέδειξέ σε τῇ ποίμνῃ σου, ἡ τῶν πραγμάτων ἀλήθεια· διὰ τοῦτο ἐκτήσω τῇ ταπεινώσει τὰ ὑψηλά, τῇ πτωχείᾳ τὰ πλούσια. Πάτερ Ἱεράρχα Νικόλαε, πρέσβευε Χριστῷ τῷ Θεῷ, σωθῆναι τὰς ψυχὰς ἡμῶν.

Ἀπολυτίκιον Ὁσίας Γαλακτίας ἐκ Κρήτης
Ἦχος πλ. δ’

Ἐν σοὶ Μῆτερ ἀκριβῶς διεσώθη τὸ κατ’ εἰκόνα· λαβοῦσα γὰρ τὸν Σταυρόν, ἠκολούθησας τῷ Χριστῷ, καὶ πράττουσα ἐδίδασκες ὑπερορᾶν μὲν σαρκὸς παρέρχεται γάρ, ἐπιμελεῖσθαι δὲ ψυχῆς, πράγματος ἀθανάτου· διὸ καὶ μετὰ Ἀγγέλων συναγάλλεται Ὁσία Γαλακτία τὸ πνεῦμά σου.

Ἀπολυτίκιον Ἁγίας Νίνας ἰσαποστόλου τῆς Γεωργίας.
Ἦχος πλ. α΄. Τὸν Συνάναρχον Λόγον.

Ὡς ὡραῖοι οἱ πόδες σου οἱ ζηλώσαντες, ἀκολουθήσαι ταῖς τρίβοις τῶν ἀποστόλων Χριστοῦ, Νίνα σκεῦος Παρακλήτου παμφαέστατον· ὅθεν τιμῶντες σὲ πιστῶς, Γεωργίας φρυκτωρέ, φωτόλαμπρε, σὲ αἰτοῦμεν· ἡμῶν τὰ σκότη λιταῖς σου, τῆς ἀγνωσίας πόῤῥω σκέδασον.

Ἀπολυτίκιον Ἁγίου Γεωργίου τοῦ Τροπαιοφόρου .
Ἦχος δ’.

Ὡς τῶν αἰχμαλώτων ἐλευθερωτής, καὶ τῶν πτωχῶν ὑπερασπιστής, ἀσθενούντων ἰατρός, βασιλέων ὑπέρμαχος, Τροπαιοφόρε Μεγαλομάρτυς Γεώργιε, πρέσβευε Χριστῷ τῷ Θεῷ, σωθῆναι τὰς ψυχὰς ἡμῶν.

Ἦχος πλ. αʹ.

Χριστὸς ἀνέστη ἐκ νεκρῶν, θανάτῳ θάνατον πατήσας, καὶ τοῖς ἐν τοῖς μνήμασι, ζωὴν χαρισάμενος.

Κοντάκιον. Ἦχος πλ. δ΄. Τῇ Ὑπερμάχῳ.

Εὐλογημένην ξυνωρίδα εὐφημήσωμεν
ἰσαποστόλου τῶν γονέων Νίνης σώφρονος,
ὑπὲρ πάντας ἀγαπήσασαν Θεοῦ Λόγον,
στρατηλάτην Ζαβουλών, τὸν ὁσιώτατον,
καὶ Σωσάνναν, εὐποιΐας τὸν διάκοσμον,
πόθῳ κράζοντες· Χαίροις, Ζεῦγος θεόλεκτον.

Μεγαλυνάριον.

Χαίροις, γενναιότατε Ζαβουλὼν καὶ σεμνὴ Σωσάννα, οἱ γεννήτορες τῆς λαμπᾶς Νίνης, φωτιστρίας λαοῦ τῆς Γεωργίας, μεθ’ ἧς ὑμᾶς τοῖς ὕμνων ἄνθεσι στέφομεν.

Ήχος πλ. α’. Χαίροις ασκητικών

Χαίροις Καππαδοκίας βλαστέ, του Ζαβουλών και της Σωσσανης απάνθισμα, ομόζηλε αποστόλων, της Γεωργίας πυρσέ και χαρίτων θείων ενδιαίτημα, ωράϊσμα πίστεως, Νίνα, όλβε ασύληπτε του Παρακλήτου και ευάρμοστον όργανον αγαθότητος και της Κτίστου χρηστότητος, πάντας τους μετά πίστεως τιμώντας την μνήμην σου την φωταυγη και φωσφόρον, οσίων εμπνουν θησαύρισμα, προς γνώσεως θειας και ψυχών καλλιεργείας οδούς κατεύθυνον.

Οι “σωτήρες” μας δεν ξέρουν ότι είμαστε από κείνη τη γενιά των αθανάτων, που βγαίνει ζωντανή από τις συμφορές, …είτε αρέσει, είτε δεν αρέσει, η άνοιξη θα ‘ρθει! Και θα μάθουν αυτοί που δεν ξέρουν ότι, …ο,τι κι αν κάνουν δεν μπορούν να πειράξουν την ψυχή μας! Θα το μάθουν κι αυτοί όλοι που δεν ξέρουν πόσο αλώβητος είναι ο άνθρωπος ο βαπτισμένος εις το όνομα της Αγία Τριάδος

Χριστὸς Ἀνέστη! Ἀληθῶς Ἀνέστη!
Christ is Risen! Truly He is Risen!
ХристосВоскрес! Воистину Воскрес!
ქრისტეაღსდგა! ჭეშმარიტადაღსდგა!
«Χαίρετε»! «Ειρήνη υμίν»

Συναξάριον.
Τῇ ΙΘ΄(19η) τοῦ μηνὸς Μαΐου, Μνήμη τοῦ Ἁγίου Ἱερομάρτυρος Πατρικίου ἐπισκόπου Προύσσης, καὶ τῶν σὺν αὐτῷ· Ἀκακίου, Μενάνδρου καὶ Πολυαίνου
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τοῦ Ὁσίου Μέμνωνος τοῦ θαυματουργοῦ
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τοῦ Ἁγίου Μάρτυρος Ἀκολούθου ἐκ Θηβαΐδος τῆς Αἰγύπτου (303)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ἡ Ἁγία Μάρτυς Κυριακή, καὶ οἱ σὺν αὐτῇ 6 παρθένες, ἐν Νικομηδείᾳ, ἐν ἔτει 307, πυρὶ τελειοῦνται.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ἡ Ἁγία Μάρτυς Θεοτίμη, ξίφει τελειοῦται.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τοῦ Ἁγίου Μάρτυρος Πούδη, του Ῥωμαίου συγκλητικοῦ καὶ τῆς Ἁγίας Παρθενομάρτυρος Πουδεντιανῆς θυγατρος αὐτοῦ (160).
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τῶν ἁγίων μαρτύρων Καλοκερίου καὶ Παρθενίου, τῶν αὐταδέλφων. (250 )
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ἡ ἀνάμνησις τῆς εἰσόδου τῆς Ἁγίας Ἰσαποστόλου Νίνας ἐν τῇ Γεωργίᾳ.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ἡ ἀνάμνησις τῆς ἀνακομιδῆς τῶν ἱερῶν λειψάνων τῶν Ἁγίων Ἰουλίου(401) Πρεσβυτέρου καὶ Ἰουλιανοῦ(391) Διακόνου τῶν ἐξ Αἰγίνης.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, οἱ Ἅγιοι Δεκατρεῖς Ὁσιομάρτυρες καὶ Ὁμολογητές, τῆς Μονῆς Καντάρας Κύπρου· Ἰωάννης, Κόνων, Ἱερεμίας, Μᾶρκος, Κύριλλος, Θεόκτιστος, Βαρνάβας, Μάξιμος, Θεόγνωστος, Ἰωσήφ, Γεννάδιος, Γεράσιμος καὶ Γερμανός, ἐν ἔτει 1231, ὑπὸ τῶν Λατίνων, πυρὶ τελειοῦνται.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τοῦ Ἁγίου Δημητρίου τοῦ Ντονσκόι τοῦ μεγάλου Πρίγκηπος τῆς Ῥωσσίας (1389)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τῶν Ὁσίων Ῥωμύλου, Ῥωμανοῦ, Νέστωρος, Σισσώη, Γρηγορίου, Νικοδήμου καὶ Κυρίλλου τῶν Σιναϊτῶν ἐκ Σερβίας. (14ο αι)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τοῦ Ὁσίου Κορνηλίου τοῦ Κόμελ τῆς Ῥωσσίας(1537)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τοῦ Ὁσίου Κορνηλίου τοῦ Παλεοστρὸβ τῆς Ῥωσσίας.(1420)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τοῦ Ὁσίου Ἰγνατίου τοῦ Ῥώσσου(1522)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τῶν Ἁγίων Νεομαρτύρων τῶν ἐν Σλομπόντσκαγια Χάρκωβ Μικρορωσσίας, κατὰ τὰ ἔτη 1937-1941.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τοῦ Ὁσίου Σεργίου τῆς Σουχτόμα τοῦ Ῥώσσου(1609)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τοῦ Ἁγίου Νεομάρτυρος Ἰωάννου Ἀρναούτου τοῦ Δραγάτου.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τῶν Ἁγίων Νεομαρτύρων τῶν ἐν Σλομπόντσκαγια Χάρκωβ Μικρορωσσίας, κατὰ τὰ ἔτη 1937-1941.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τοῦ Ἁγίου Νέου Ἱερομάρτυρος Ὀνουφρίου (Γκαγκαλιούκ), ἐπισκόπου Κούρσκ καί Ὀμπογιάνσκ (1938).
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ὁ Ἅγιος Νέος Ἱερομάρτυς Ἰωάννης ὁ πρεσβύτερος, ἐν τῇ πόλει Σάντα Κροὺζ τῆς Ἀμερικῆς, ἐν ἔτει 1985, ὑπὸ τῶν σατανιστῶν τελειοῦται
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ὁ Ἅγιος Νέος Ἱερομάρτυς Ματθαῖος Voznesensky ἐν πολλαῖς βασάνοις, φυλακαῖς καὶ διωγμοῖς ὑπό τῶν μπολσεβίκων ὑπωπιασθεὶς ἐτελειώθη ἐν ἔτει 1919
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ Μνήμη τῆς Γενοκτονίας τῶν Ποντίων

Θεία Λειτουργία στην περιοχή του Καβάκ του Πόντου
Τρομάξαμε και θαμπωθήκαμε από το φως αυτών που πετούσαν πάνω από το κεφάλι σου…*

”…Ενα εξάμηνο πριν τον ξεριζωμό παρακολουθούσε (ο πατέρας μου, από το Καβάκ της Αμισού (Σαμψούντας) τη Θεία Λειτουργία οικογενειακά στο διπλανό χωριό. Οι Τούρκοι στο χωριό αυτό την Εκκλησία την κάνανε τζαμί καρφώνοντας με ξύλα τις εισόδους του Ιερού χωρίς να πειράξουν την αγία Τράπεζα και όλα τα Ιερά σκεύη που χρησιμοποιούσε ο δικός μας ορθόδοξος Έλληνας Ιερέας. Σε κάθε μεγάλη Χριστιανική εορτή και στην γιορτή του Αγίου που ήταν ο ναός μας επέτρεπαν να κάνουμε Θεία Λειτουργία στην οποία ήταν παρόντες και οι μουσουλμάνοι του χωριού και ειδικά ο Χότζας μια και όλοι οι χωριανοί Έλληνες και Τούρκοι ήταν γκαρντάσια (αδέλφια). Κατά τη διάρκεια αυτής της Θείας Λειτουργίας και συγκεκριμένα κατά τη διάρκεια της Μεγάλης Εισόδου και ενώ ο ψάλτης έψελνε το Χερουβικό όλοι οι Μουσουλμάνοι μαζί και ο Χότζας έσκυψαν στα γόνατα, με το κεφάλι στο πάτωμα, σε αντίθεση με τους παρευρισκομένους Χριστιανούς οι οποίοι όρθιοι παρακολουθούσαν το γεγονός, με πίκρα και με τον λογισμό «γιατί μας κοροϊδεύετε αφού δεν πιστεύετε;».

Αυτό το πρόσεξε και ο ιερέας ο οποίος μετά τη Θεία Λειτουργία, κλαίοντας, ζήτησε τον λόγο από τον Χότζα με τον οποίο μια ζωή είχαν πολύ καλές σχέσεις, από τα παιδικά τους χρόνια. Και η απάντηση του Χότζα ήταν: Τρομάξαμε και θαμπωθήκαμε από το φως αυτών που πετούσαν πάνω από το κεφάλι σου όσην ώρα κουβαλούσες το δισκοπότηρο. Και συνέχισε, καλά εσείς δεν είδατε τίποτα γκαρντάς;;;

Στο γεγονός αυτό ο πατέρας μου ήταν παρών σε ηλικία περίπου 12 με 13 χρονών.

*Αφήγηση Κ. Π.
Θεσσαλονίκη

Θεόφιλος Παπαδόπουλος
ΠΗΓΗ: http://www.eikonografies.com/tromaxame-ke-thampothikame-apo-to-fos-afton-pou-petousan-pano-apo-to-kefali-sou/

***

Ξαφνικά ένα πρωί βρεθήκαμε υπό ζυγόν, περικυκλωμένοι από “σωτήρες” που ψάχνουν με σπουδή να βρουν τρόπους εξόντωσης… Να τρώμε χώμα και να δοξάζουμε αυτούς που μας εξασφαλίζουν το έδεσμα, χώμα χωρίς ουρανό, χώμα έως θανάτου. Αυτός ήταν ο στόχος: η ζωή μας κάτω από το χώμα! Εκεί την οδηγούν και περιμένουν χαιρέκακα την εκ του φόβου γενική παραλυσία, την εκ του φόβου πλήρη αδράνεια, την εκ του φόβου υποταγή. Είναι αλήθεια ότι περάσαμε ένα σοκ. Όμως λειτούργησε γρήγορα ο νους, ο μέσα νους. Κι ανοίξαμε τα μάτια, τα μέσα μάτια: Ποιός να φοβηθεί; Και γιατί να φοβηθεί;

Οι “σωτήρες” μας δεν ξέρουν την αληθινή καταγωγή μας. Δεν ξέρουν ότι είμαστε από κείνη τη γενιά των αθανάτων, που το χώμα δεν το λέει χώμα, που το χώμα δεν το λέει μνήμα. Είμαστε από κείνη τη γενιά που το λέει Μήτρα: Τα δικά μας τα χώματα γεννάνε και γεννοβολάνε και βλαστάνουν ζωή ισχυρότερη από την πρώτη ικανή να τινάξει στον αέρα όλες τις ταφόπετρες που βάλαν στα κεφάλια μας οι ευροφαρισαίοι και οι ευροϋποκριτές.

Οι “σωτήρες” μας δεν ξέρουν ότι τα δικά μας χώματα είναι ζωντανά. Φυλάνε κατακόμβες, κρησφύγετα, κρυφά σχολειά, τόπους λατρείας, βημόθυρα, θεμέλιους λίθους ναών, ανώνυμους ήρωες, ανώνυμους μάρτυρες, άγια σώματα που μυροβλύζουν, άγια λείψανα που θεραπεύουν.

Εμείς δεν τα λέμε χώματα αυτά. Τα λέμε προζύμι! Πού σου ενεργοποιεί όλο το φύραμα που σου ευωδιάζει όλο το φύραμα, που σου αγιάζει, που από κεί τρώνε και θα τρώνε οι επερχόμενες γενιές και θα αθανατίζονται: Θα ξέρουν δηλαδή ότι από τον Θεό ήρθαν και στο Θεό πηγαίνουν και τον Θεό μόνο προσκυνούν! Αυτός ήταν ο στόχος: η ζωή μας κάτω από το χώμα! Όμως ποιός να φοβηθεί; Και γιατί να φοβηθεί;

Οι “σωτήρες” μας δεν ξέρουν ότι είμαστε από κείνη τη γενιά των αθανάτων, που βγαίνει ζωντανή από τις συμφορές, γιατί ξέρει να μετανοεί, γιατί ξέρει να ομολογεί: έφταιξα και ξαναρίζω πάλι. Οι “σωτήρες” μας δεν ξέρουν ότι ο ενταφιασμός μας δε συνεπάγεται το θάνατό μας. Είμαστε από κείνη τη γενιά που δεν πεθαίνει, όταν ενταφιάζεται!

Ο ενταφιασμός μας δεν είναι τέλος, είναι αρχή. Κυοφορία είναι… προσμονή επερχόμενης άνοιξης… Προσδοκία ζωής αθανάτου! Τα δικά μας χώματα είναι ζυμωμένα με ουρανό. Είναι ραντισμένα με αγιασμό. Και γι’ αυτό δεν πέθαιναν τους ζωντανούς. Ζωντανεύουν τους νεκρούς. Φυτεύεις σπόρο και παίρνεις δέντρο! Δύει ένας και αναδύεται Έθνος!

Η ζωή μας κάτω απ’ το χώμα! Γιατί δεν ξέρουν πόσο πανίσχυρη είναι η άνοιξη που κυοφορείται αθόρυβα κάτω απ’ τα μάρμαρα! Δεν υπάρχει περίπτωση: είτε αρέσει, είτε δεν αρέσει, θα ραγίσει το μάρμαρο ραγίσματα χίλια και η άνοιξη θα ‘ρθει!
Θ’ ανατείλει ο ήλιος απ’ τα Χώματα! Και θα μάθουν αυτοί που δεν ξέρουν ότι, …ο,τι κι αν κάνουν δεν μπορούν να πειράξουν την ψυχή μας! Θα το μάθουν κι αυτοί όλοι που δεν ξέρουν πόσο αλώβητος ο άνθρωπος ο βαπτισμένος εις το όνομα της Αγία Τριάδος.
Η ζωή μας ανδρώνεται στα δύσκολα! Η ζωή μας φωτίζεται στα σκοτεινά! Η ζωή μας μεγαλύνεται στα αντίξοα! Και ποιός θα φοβηθεί; Και γιατί να φοβηθεί;

Απόσπασμα από το βιβλίο της Μαρίας Μουρζά “Εν μέσω κρίσης”.

***

Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης
Ελπίδα στον Θεό και πίστη. Έφτασε ο καιρός.
Θα πάρουμε όλα τα μέρη της Μ. Ασίας που μας ανήκαν, και μάλιστα από τον Εύξεινο Πόντο μέχρι την Σμύρνη. Θα μας βοηθήσει ο Θεός, γιατί είμαστε ορθόδοξοι

Θα κανονίσει ο Χριστός τις υποθέσεις του Έθνους. Αν έμενε σ᾽ εμάς αυτή η δουλειά, το τινάζαμε στον αέρα το Έθνος…
Το Γένος μας θα μεγαλώσει, αν και οι υποτιθέμενοι φίλοι μας θα ήθελαν να το τσαλακώσουν και θα τους ήταν πολύ ευχάριστο. Αλλά ο Θεός δε θα επιτρέψει. Η Τουρκία θα καταστραφεί. Έρχεται μεγάλη μπόρα σύντομα. Θα μας αγγίξει, αλλά δε θα μας καταστρέψει.
Μετά απ’ αυτή την μπόρα, θα επέμβει η Χάρη του Χριστού. Όλοι ανεξαιρέτως θα πιστέψουν. Δε θα υπάρχει ούτε ένας άνθρωπος άπιστος. Ωστόσο, δε θα έχουν το μισθό των σημερινών Χριστιανών…

Μη φοβάσθε. Περάσαμε σαν έθνος τόσες μπόρες και δεν χαθήκαμε, και θα φοβηθούμε την θύελλα που πάει να ξεσπάση; Ούτε και τώρα θα χαθούμε. Ο Θεός μας αγαπά. Ο άνθρωπος έχει μέσα του κρυμμένη δύναμη για ώρα ανάγκης. Θα είναι λίγα τα δύσκολα χρόνια. Μια μπόρα θα είναι.“

«Θα την πάρουμε την Πόλη, Γιώργο, αλλά θα γίνει μεγάλος πόλεμος!
Και δε θα πάρουμε μόνο την Πόλη, Γιώργο, αλλά και όλα τα μέρη της Μ. Ασίας που μας ανήκαν, και μάλιστα από τον Εύξεινο Πόντο μέχρι την Σμύρνη. Όλα τα χαμένα μέρη μας, τις χαμένες Πατρίδες … ¨Όπως ξέρεις, εγώ δεν διαβάζω εφημερίδες, αλλά αυτά τα μαθαίνω από αλλού…¨

Σημεία, σημεία των καιρών, δεν βλέπετε… Πρέπει να΄ναι βόιδι – να με συγχωρείτε – κανείς, για να μην καταλαβαίνει με όλα αυτά που γίνονται …Πολλοί από τους άγιους πατέρες θα ευχόντουσαν να ζήσουν στην εποχή μας, γιατί είναι εποχή ομολογίας. Οι καιροί είναι δύσκολοι, αλλά δεν το καταλαβαίνουμε.

Ο Θεός μας είπε ότι θα μας δείχνει σημεία. Τα πράγματα, όμως προς τα εκεί βαδίζουν…’

Ω, αν καταλαβαίναμε την μακροθυμία του Θεού! Εκατό χρόνια χρειάσθηκαν για να γίνη η Κιβωτός του Νώε. Μήπως ο Θεός δεν μπορούσε να κάνη γρήγορα μια Κιβωτό; Αλλά άφησε τον Νώε να παιδεύεται εκατό χρόνια, για να καταλάβουν και οι άλλοι και να μετανοήσουν. Εκείνος έλεγε: «Δέστε, θα γίνη κατακλυσμός! Μετανοήστε!» Εκείνοι τον κορόιδευαν.

Έχω την εντύπωση, μου είπε, ότι έφθασε πιά η ώρα, γιά να πάρουμε την Πόλη… :¨Μην στεναχωριέστε, παιδιά μου, ο Θεός αγαπάει πολύ την Ελλάδα και τους Έλληνες. Έστω και λίγοι, μετρημένοι στα δάχτυλα του ενός χεριού να μείνουν πιστοί, θα προστατεύει ο Θεός την Ελλάδα ¨…. να μην στεναχωρούμαστε και το τελικό αποτέλεσμα θα είναι υπέρ των Ελλήνων… «είναι πολύ κοντά ο καιρός ».

***

Ο άγιος Ιερομάρτυς Ονούφριος (Γκαγκαλιούκ), αρχιεπίσκοπος Κούρσκ και Ομπογιάνου

Μετά την Οκτωβριανή Επανάσταση του 1917 η λαίλαπα του αθεϊσμού και των διωγμών άρχισε να εξαπλώνεται σ’ όλη τη χώρα. Η Ρωσική Εκκλησία εισήλθε στη βαβυλώνια αιχμαλωσία της, το καλοκαίρι του 1922 δημιουργήθηκε το σχίσμα της «Ζωντανής Εκκλησίας», του οποίου οι ηγέτες έχοντας την άμεση υποστήριξη των Μπολσεβίκων επιδίωκαν ριζικές και αντιπαραδοσιακές μεταρρυθμίσεις και την εκκοσμίκευση στην εκκλησιαστική ζωή. Στις αρχές του 1923 ο π. Ονούφριος κατόρθωσε να πάει κρυφά στο Κίεβο, όπου στις 4 Φεβρουαρίου χειροτονήθηκε επίσκοπος Έλισάβετγκραντ και ορίστηκε βοηθός επίσκοπος της επαρχίας Οδησσού και Χερσώνος. Λίγες μέρες αργότερα συνελήφθη και φυλακίστηκε. Για τρεις μήνες ο νεαρός ιεράρχης έζησε την Απανθρωπιά των σοβιετικών φυλακών. Στις 15 Μαΐου του 1923 τον απέλυσαν και στις 16 Οκτωβρίου του 1923, τον συνέλαβαν πάλι με αφορμή μιάν εγκύκλιό του προς τους πιστούς, τους οποίους απέτρεπε από κάθε σχέση με το σχίσμα της «Ζωντανής Εκκλησίας». Η εγκύκλιος θεωρήθηκε αντισοβιετική. Στις 16 Ιανουαρίου του 1924 ο επίσκοπος Ονούφριος απολύθηκε από τις φυλακές του Χάρκωφ. 
Αψηφώντας κάθε κίνδυνο, δεν έπαυε να ιερουργεί σε ιδιωτικούς χώρους, να κηρύσσει σε κάθε ευκαιρία, να στηρίζει τους χριστιανούς στην πίστη με λόγια και γράμματα, να πολεμάει τους εχθρούς της Εκκλησίας.
Οι καιροί ήταν πολύ δύσκολοι – διωγμοί, σχίσματα, σκάνδαλα. Η Εκκλησία είχε ανάγκη από οδηγητικές μορφές και φωτεινά παραδείγματα χριστιανικής βιωτής…
Ο ιεράρχης έγραφε σε κάποιον φίλο του:
Μόνο στον ναό πρέπει να μιλάμε για τον Κύριο και τη θεία διδασκαλία Του; Όχι! Για τον Θεό πρέπει να μιλάμε όπου χρειαστεί, όπου υπάρχουν ψυχές πού είτε Τον αγνοούν, είτε Τον αρνούνται, είτε Τον αμφισβητούν. Κι αν ακόμα δεν μπορεί ένας πιστός να αποδείξει την αλήθεια της πίστεως, ανασκευάζοντας τα επιχειρήματα των άθεων, ας εκθέσει απλά και καθαρά τη χριστιανική διδασκαλία. Είναι κι αυτό μια νίκη… Τα λόγια του ψεύδους, όταν είναι σκεπασμένα, φέρνουν τον καρπό τους, όταν όμως ξεσκεπαστούν, χάνουν τη δύναμή τους…
Με ρωτάς, αγαπητέ μου φίλε, με ανησυχία: “Τί θα γίνει με την Ορθόδοξη Εκκλησία μας ύστερα από τριάντα χρόνια, όταν πεθάνουν οι πιστοί, πού είναι ακόμη αρκετοί, και τη θέση τους πάρει η σημερινή γενιά των μοχθηρών εχθρών τού Θεού; Ασφαλώς η γενιά αυτή θα στραφεί ανοιχτά εναντίον της Εκκλησίας. Εμείς τί θα αντιπαραθέσουμε; ”. Πρέπει να σου πω, αγαπητέ φίλε, ότι δίπλα στους εχθρούς της Εκκλησίας φυτρώνουν αναμφίβολα και οι φίλοι της. Ας μην είναι πολλοί είναι δυνατοί, γιατί κατέχουν την αλήθεια. Κάτω από το χαλάζι των χλευασμών και των κατατρεγμών ατσαλώνουν την πίστη τους στον Θεό και την αφοσίωσή τους στην Εκκλησία Του. Αυτοί, υψώνοντας το ανάστημά τους, θα υπερασπίσουν τα ιερά και τα όσια…
Ίσως να χυθεί το αίμα των πιστών. Αλλά αυτό θα γίνει σπόρος, όπως στα πρώτα χρόνια του Χριστιανισμού, σπόρος από τον οποίο θα φυτρώσει πιο δυνατό το χριστιανικό δένδρο. Για την Εκκλησία του Χριστού, ο διωγμός και το αίμα δεν είναι άγνωστα. Αυτά πάντοτε υπήρχαν και πάντοτε συνεπάγονταν όχι τον αφανισμό αλλά, απεναντίας, τον δοξασμό και την εξάπλωσή της Εκκλησίας.
Μην ξεχνάς, επίσης, αγαπητέ φίλε, ότι τα άγια παραδείγματα πάντοτε βρίσκουν μιμητές. Οι άπιστοι διώκτες, βλέποντας την ακλόνητη σταθερότητα των πιστών, πού θα σφραγίζεται με αίμα, θα προβληματίζονται. Και μερικοί από αυτούς, οι καλοπροαίρετοι και ικανοί για την οικείωση της θείας αλήθειας, οπωσδήποτε θα μεταπηδήσουν στις τάξεις των ομολογητών του Χριστού. Έτσι έγινε πολλές φορές στην αρχαία χριστιανική εποχή με ειδωλολάτρες δημίους, πού, βλέποντας την πίστη των χριστιανών, μεταστράφηκαν σε ομολογητές του Κυρίου. Πολλοί, πάρα πολλοί, από διάφορους τόπους και λαούς, μπορούν να γίνουν φίλοι του Χριστού, αντικαθιστώντας τους προδότες Του, σύμφωνα με τα λόγια του Ίδιου:
«Λέγω δε υμίν ότι πολλοί από ανατολών και δυσμών ήξουσι και ανακλιθήσονται μετά Αβραάμ και Ισαάκ και Ιακώβ εν τη βασιλεία των ουρανών, οι δε υιοί της βασιλείας εκβληθήσονται εις το σκότος το εξώτερον εκεί εσται ο κλαυθμός και ο βρυγμός των οδόντων» (Ματθ. 8:11-12).
Μην απελπίζεσαι, λοιπόν, αγαπητέ φίλε! Πάνω απ’ όλα μείνε εσύ ο ίδιος πιστός μέχρι θανάτου στην Ορθόδοξη Εκκλησία. Συνάμα ικέτευε θερμά και αδιάλειπτα τον Κύριο να αναδείξει εργάτες για τον θερισμό του χωραφιού Του- γιατί «ο μεν θερισμός πολύς, οι δε εργάται ολίγοι» (Ματθ. 9:37).

***

Στις 5 Νοεμβρίου του 1926 η ΓκεΠεΟυ αποφάσισε να εξορίσει τον επίσκοπο Ονούφριο για τρία χρόνια στα Ουράλια.
«Από την πολύβουη πόλη τού Χάρκωφ», έγραφε ο ιεράρχης, «μεταφέρθηκα στο απόμακρο χωριό Κουντιμκάρ. Ας γίνει το θέλημα του Θεού! Η ανάμνηση, πάντως, των φίλων πού άφησα στο Χάρκωφ, προξενεί θλίψη στην ψυχή μου• δεν πρέπει να τούς σκέφτομαι. Θα μπορέσουμε, άραγε, να συναντηθούμε ξανά; Από τον Κύριο εξαρτάται οπωσδήποτε, βέβαια, θα συναντηθούμε στη ζωή πού ακολουθεί τον θάνατο… Τώρα πρέπει να διακονήσω τον Θεό και τούς ανθρώπους κάτω από τις συνθήκες πού όρισε η θεία πρόνοια…
»Ποιά είναι η σκοπιμότητα της εγκαταστάσεως μου στο χωριό Κουντιμκάρ; Εδώ βρίσκομαι, θαρρείς, σε μιάν απλόχωρη φυλακή. Δεν μου επιτρέπεται ούτε να ιερουργώ ούτε να κηρύσσω ούτε να δέχομαι επισκέψεις πιστών… Γιατί το παραχώρησε αυτό ο Κύριος; Δεν θα ήταν άραγε καλύτερα να με άφηνε στο Χάρκωφ, όπου, έστω και με εμπόδια, θα μπορούσα να επιτελώ το άγιο έργο Του, να λειτουργώ, να κηρύσσω στους ναούς, να διδάσκω στα σπίτια, να διοικώ όλη την εκκλησιαστική επαρχία της Οδησσού; Γιατί βρίσκονται και τόσοι άλλοι επίσκοποι στα δεσμό.;…

»Στο μεταξύ η αθεΐα εργάζεται δυναμικά, προκειμένου να καταστρέψει, όπως πιστεύει, την Εκκλησία τού Θεού- και μαζί της εργάζονται, πιασμένοι χέρι-χέρι, οι πολυώνυμοι αιρετικοί και σχισματικοί… Πόσο χρειάζονται τώρα εργάτες στον αγρό του Χριστού! Και όμως, πόσο τούς έχουν λιγοστέψει οι εχθροί Του! ‘Έτσι θέλησε ή , πιο σωστά, έτσι παραχώρησε ο Θεός. Να, και στα αποστολικά χρόνια, με παραχώρηση τού Κυρίου, ο μεγάλος ευαγγελιστής των εθνικών Παύλος έμεινε δέσμιος δύο χρόνια στην Καισάρεια και άλλα δύο χρόνια στη Ρώμη… Ας καταλάβουν οι σύγχρονοι ειδωλολάτρες-θεομάχοι ότι, παρ’ όλη την έντονη προσπάθειά τους και την εξουδετέρωση των κηρύκων της πίστεως, δεν θα μπορέσουν να αφανίσουν την Εκκλησία. ’Άς καταλάβουν όλοι οι εχθροί του Χριστού πώς η πίστη μας είναι θεμελιωμένη όχι σε ανθρώπινη σοφία αλλά στη δύναμη τού Θεού.

»Δεν πρέπει να κοιτάζω πίσω, δεν πρέπει να σκέφτομαι τί είχα ως τώρα. Πρέπει να δουλέψω για τον Θεό και τούς ανθρώπους εδώ, σε τούτο το μακρινό χωριό, σε τούτη τη μεγάλη φυλακή. Ο υπηρέτης τού Χριστού οφείλει να φέρνει το φως Του και στις φυλακές, όπως έκαναν οι απόστολοι. Με το να πεις έναν λόγο πίστεως στον τυχαίο συνομιλητή σου, με το να χαϊδέψεις ένα βρέφος, με το να ομολογήσεις και να υπερασπίσεις ανοιχτά την πίστη σου, όταν δοθεί η κατάλληλη ευκαιρία, αψηφώντας τη χλεύη και τον διωγμό από τούς άπιστους, μέ όλα αυτά φέρνεις το φως τού Χριστού στο περιβάλλον σου.

»Υπάρχουν και άλλα πού μπορώ να κάνω εδώ, στο χωριό Κουντιμκάρ. Πρώτα-πρώτα έχω τη δυνατότητα να πηγαίνω, όποτε θέλω, στον ναό τού Θεού και να προσεύχομαι. Τί μεγάλη παρηγοριά πού είναι αυτή! Μπορώ να κοινωνώ τά άχραντα Μυστήρια τού Χριστού. Τί πιο υψηλό, τί πιο ευφρόσυνο απ αυτό! Εδώ, στη μόνωση, μακριά από τούς θορύβους, μπορώ περισσότερο απ οπουδήποτε αλλού να σκέφτομαι τον Θεό και την ψυχή μου. Πρόσφατα έγραψα σε έναν εξαίρετο χριστιανό νέο ότι το χωριό Κουντιμκάρ είναι για μένα ένα ερημητήριο, στο οποιο οφείλω να συναισθανθώ βαθύτερα τά αμαρτήματα μου και να πλησιάσω περισσότερο τον Κύριό μου. Η κοινωνία μέ τον Θεό μέσω της ειλικρινούς και θερμής προσευχής αποτελεί τη μεγαλύτερη παρηγοριά για τον χριστιανό…
»Πιστεύω ακλόνητα ότι ο Κύριος φροντίζει για όλους μας, σύμφωνα με τα αδιάψευστα λόγια Του: “Και θριξ εκ της κεφαλής υμών ού μη απόληται” (Λουκ. 21:18). Ο Ίδιος, άλλωστε, μάς βεβαίωσε: “Ουκ έστι δούλος μείζων τού κυρίου αυτού, εί εμέ έδιωξαν, και υμάς διώξουσιν εί τον λόγον μου ετήρησαν, και τον υμέτερον τηρήσουσιν” (Ιω. 15:20)».

***

Κάποιο χειμωνιάτικο βράδυ χτύπησε την πόρτα του ένας ηλικιωμένος ιερέας, που μόλις είχε αποφυλακιστεί. Ήταν άρρωστος, πεινασμένος και ξυλιασμένος, καθώς φορούσε μόνο ένα καλοκαιρινό ζωστικό κι αυτό κουρελιασμένο. Ο αρχιεπίσκοπος του παραχώρησε το πρόχειρο μπάνιο του, για να πλυθεί, και του έδωσε καθαρά ρούχα. Έπειτα του πρόσφερε φαγητό και, τέλος, τον έβαλε να κοιμηθεί στο κρεβάτι του, ενώ ο ίδιος ξάπλωσε σ’ έναν πάγκο.
Το πρωί, φεύγοντας για το χωριό του, ο γερο-ιερέας φόρεσε το δικό του ζωστικό, πλυμένο τώρα και μπαλωμένο. Την ώρα, όμως, που αποχαιρετούσε τον ιεράρχη, εκείνος, βλέποντάς τον με το λεπτό εκείνο ρούχο, δεν τον άφησε να φύγει. Έβγαλε αμέσως από μια ντουλάπα ένα καινούργιο ράσο, χοντρό και ζεστό, που του είχαν χαρίσει λίγο καιρό πριν οι πιστοί, και του το φόρεσε ο ίδιος. Ύστερα τον ευλόγησε και τον ασπάστηκε. Ο ιερέας του φίλησε το χέρι και αναχώρησε, κλαίγοντας από χαρά.

Η μητέρα του αρχιεπισκόπου, η οποία, πρέπει να πούμε, είχε στο μεταξύ καρεί μοναχή με το όνομα Ναταλία και έμενε μαζί του, δυσανασχέτησε με τη φιλάνθρωπη πράξη του γιου της.
– Γιατί έδωσες το μοναδικό ζεστό ράσο που είχες; τον ρώτησε. Σου ήταν τόσο απαραίτητο!
Ο αρχιεπίσκοπος χαμογέλασε και την καθησύχασε:
– Ο πολυέλεος Κύριος θα μου στείλει άλλο.

Κάποια νύχτα τον επισκέφθηκε ένας πρώην υπάλληλος της ΓκεΠεΟυ, που είχε απολυθεί από την υπηρεσία επειδή ήταν μέθυσος. Παρουσιάστηκε ως εκπρόσωπος της Κρατικής Ασφάλειας, χωρίς να επιδείξει κανένα σχετικό έγγραφο, και, αφού δήλωσε πως είχε έρθει για έρευνα, απαίτησε να του δείξουν πού βρίσκονταν τα χρήματα.
Ο αρχιεπίσκοπος, δίχως να πει λέξη, του έδειξε το συρτάρι του γραφείου του. Κι εκείνος, αφού πήρε όσα ρούβλια βρήκε εκεί –μερικά εκατοστάρικα–, έφυγε, απειλώντας με θάνατο τον αρχιεπίσκοπο και κάθε άλλον που τυχόν θα αποκάλυπτε σε οποιονδήποτε την επίσκεψή του.
Η μητέρα του ιεράρχη, αυτόπτης μάρτυρας του περιστατικού, συμβούλεψε τον γιο της:
– Πήγαινε χωρίς καθυστέρηση να καταγγείλεις τη ληστεία στην αστυνομία, γιατί αυτός ο άνθρωπος μπορεί να ξανάρθει.
– Ο ληστής, αποκρίθηκε εκείνος, δεν είναι πια κρατικός υπάλληλος. Έχει απολυθεί. Αν τον καταγγείλω στις αρχές, θα τον συλλάβουν, θα τον δικάσουν και ίσως να τον εκτελέσουν. Αλλά εγώ δεν θέλω τον θάνατό του. Θέλω να ζήσει και να μετανοήσει.
Από το βιβλίο: Ηγουμένου Δαμασκηνού (Ορλόφσκι), «Άγιοι κατάδικοι-Ρώσοι ιερομάρτυρες και ομολογητές του 20ου αιώνα.» έκδοση Ιερά Μονή Παρακλήτου, Ωρωπός Αττικής 2014, σελ. 298.

***

Ότι άρχισε στη Ρωσία θα τελειώσει στην Αμερική
π. Σεραφείμ Ρόουζ

Ο π. Σεραφείµ είχε πάντα υπόψη του την προφητεία του διορατικού γέροντα Ιγνατίου του Χαρµπίν της Μαντζουρίας, ο οποίος το 1930 είχε πει: «Ότι άρχισε στη Ρωσία θα τελειώσει στην Αμερική».
Έλεγε «Είμαστε τα προϊόντα… µιας κοινωνίας όπου όλα είναι πλαστικά, συνθετικά και αποµιµήσεις – συµπεριλαµβανοµένου ενός συνθετικού Χριστιανισμού και µιας συνθετικής Ορθοδοξίας! – Ας είμαστε αρκετά ταπεινοί να το αναγνωρίσουμε».

Εδώ στη Δύση ζούμε σε έναν ανόητο παράδεισο ο οποίος µπορεί να χαθεί, και πιθανώς θα χαθεί σύντομα. Αρχίστε να προετοιμάζεστε – όχι με την αποθήκευση τροφίμων ή τέτοιων εξωτερικών πραγμάτων όπως µερικοί κάνουν ήδη στην Αμερική, αλλά με την εσωτερική προετοιμασία των Ορθόδοξων Χριστιανών.
Έχετε αναρωτηθεί ποτέ, παραδείγματος χάριν, πως θα επιζήσετε εάν µπείτε σε µια φυλακή ή ένα στρατόπεδο συγκέντρωσης, και ειδικά στα κελλιά τιμωρίας και απομόνωσης; Πώς θα επιβιώσετε; Θα τρελαθείτε σε πολύ σύντομο χρονικό διάστηκα. Εάν το µυαλό σας δεν έχει τίποτα για να ασχοληθεί, τι θα έχετε στο µυαλό σας; Εάν είστε γεμάτοι με κοσμικές εντυπώσεις και δεν έχετε τίποτα πνευματικό στο µυαλό σας, εάν ζείτε απλώς µέρα τη µέρα… Πρέπει να έχετε Χριστό στην ψυχή σας…

Μνήμη της Γενοκτονίας των Ποντίων, 19η Μαΐου – Έφτασε ο καιρός. Πίστη και ελπίδα στο Θεό, οι προσευχές που γίνονται κάτω από την επιφάνεια της γης, θα γίνονται επάνω στην γη
https://iconandlight.wordpress.com/2018/05/18/23685/

Είμαι ασην Τραπεζούντα (Από τη Τραπεζούντα είμαι). Η «γιαγιά χωρίς όνομα»
https://iconandlight.wordpress.com/2022/05/18/%ce%b5%ce%af%ce%bc%ce%b1%ce%b9-%ce%b1%cf%83%ce%b7%ce%bd-%cf%84%cf%81%ce%b1%cf%80%ce%b5%ce%b6%ce%bf%cf%8d%ce%bd%cf%84%ce%b1-%ce%b1%cf%80%cf%8c-%cf%84%ce%b7-%cf%84%cf%81%ce%b1%cf%80%ce%b5%ce%b6%ce%bf/

Έκανα όλες αυτές τις μέρες νηστεία και προσευχή για τον κόσμο, και για τα επερχόμενα δεινά… Η Παναγία ήρθε και μου έδωσε αυτό το σταφύλι και τον άρτο… Δοκίμασε! άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης
https://iconandlight.wordpress.com/2019/03/22/%CE%AD%CE%BA%CE%B1%CE%BD%CE%B1-%CF%8C%CE%BB%CE%B5%CF%82-%CE%B1%CF%85%CF%84%CE%AD%CF%82-%CF%84%CE%B9%CF%82-%CE%BC%CE%AD%CF%81%CE%B5%CF%82-%CE%BD%CE%B7%CF%83%CF%84%CE%B5%CE%AF%CE%B1-%CE%BA%CE%B1%CE%B9/

Η μεγάλη υποκρισία κυριάρχησε στους ηγέτες των χριστιανικών λαών, που αν και μιλούσαν διαρκώς για την ειρήνη στην πραγματικότητα κρυφά έκλειναν συμφωνίες, Και κάθε κρυφή συμφωνία τους σήμαινε πόλεμο. Παντού βρυχώνται οι προετοιμασίες για τον πόλεμο… Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς
https://iconandlight.wordpress.com/2019/01/11/%CE%B7-%CE%BC%CE%B5%CE%B3%CE%AC%CE%BB%CE%B7-%CF%85%CF%80%CE%BF%CE%BA%CF%81%CE%B9%CF%83%CE%AF%CE%B1-%CE%BA%CF%85%CF%81%CE%B9%CE%AC%CF%81%CF%87%CE%B7%CF%83%CE%B5-%CF%83%CF%84%CE%BF%CF%85%CF%82-%CE%B7/

Οι “σωτήρες” μας δεν ξέρουν την αληθινή καταγωγή μας. Δεν ξέρουν ότι είμαστε από κείνη τη γενιά των αθανάτων… Τα δικά μας χώματα είναι ζυμωμένα με ουρανό. Είναι ραντισμένα με αγιασμό. Δεν υπάρχει περίπτωση: είτε αρέσει, είτε δεν αρέσει… η άνοιξη θα ‘ρθει! Θ’ ανατείλει ο ήλιος απ’ τα Χώματα! Έφτασε ο καιρός. κ.Μαρία Μουρζά
https://iconandlight.wordpress.com/2021/05/18/62268/

Ἀπολυτίκιον. τοῦ Ἁγίου Πατρικίου Προύσσης
Ἦχος δ’. Ταχύ προκατάλαβε.

Φοινίξας ἐν αἵματι τὴν ἱεράν σου στολήν, Πατρίκιε ἔνδοξε ὡς Ἱεράρχης Χριστοῦ, ἀξίως δεδόξασαι· σὺ γὰρ Ἱερομάρτυς, μαρτυρίου τὸν δρόμον, ἤνυσας θεοφρόνως, καὶ τὴν πλάνην καθεῖλες· καὶ νῦν ἀπαύστως πρέσβευε, ὑπὲρ τῶν τιμώντων σε.

Ἀπολυτίκιον Τῶν Ἁγίων.
Ἦχος δ’. Ταχύ προκατάλαβε.

Τετράς θεοφόρητος Ἱεραρχῶν ἱερῶν, Τριάδα τὴν ἄκτιστον κατ’ ἐναντίον ἐχθρῶν, πανσόφως ἐκήρυξε, Πατρίκιος ὁ τῆς Προύσης, θεηγόρος ποιμάντωρ, Ἀκάκιος σὺν Μενάνδρῳ, καὶ Πολύαινος ἅμα· διὸ καὶ ὡς ἀθλήσαντες, δόξης ἠξιώθησαν.

Ἀπολυτίκιον. Ἦχος δ΄. Ταχὺ προκατάλαβε.

Ὡς ἄνθος ἐβλάστησας ἐκ ῥιζουχίας καλῆς, καὶ χάριτος ἔπνευσας τὴν οὐρανίαν ὀσμήν, τῇ πίστει ἐμπρέψασα· ἤσκησας εὐποιΐαν, δι’ ἀγάπην τελείαν· ἤθλησας ὑπὲρ φύσιν, τῶν μελλόντων τῷ πόθῳ· διὸ Πουδεντιανή σε, πιστοὶ μακαρίζομεν.

Ἀπολυτίκιον. Τῶν ἁγίων δέκα καί τριῶν Ὁσιομαρτύρων τῆς Μονῆς Καντάρας.
Ἦχος γ’. Θείας Πίστεως.

Θείας πίστεως ὁμολογία, ἐστηρίξατε τήν ἐκκλησίαν, καί τῆς Κύπρου τήν γῆν ἠγιάσατε, Ὁσιομάρτυρες θεῖοι τρειςκαιδέκα, Μονῆς Καντάρας τά ἄνθη τά εὔοσμα. Καί νῦν ἄφεσιν, δοθῆναι Χριστῷ πρεσβεύσατε, τοῖς μέλπουσιν ὑμῶν τήν θείαν ἄθλησιν.

Ἀπολυτίκιον. Τῶν ἁγίων δέκα καί τριῶν Ὁσιομαρτύρων τῆς Μονῆς Καντάρας.
Ἦχος α΄. Τῆς ἐρήμου πολίτης.

Τρεῖς καὶ δέκα ὁπλῖτας καὶ Ὁσίους τιμήσωμεν, τῆς Μονῆς Καντάρας ἐν ὕμνοις, τῶν Λατίνων τὸ ἄζυμον, ἐλέγξαντας τοῦ ἄρτου εὐσθενῶς, καὶ δόγματα τρανώσαντας ὀρθά, ἄχρις αἵματος, λιπόντας βίον φθαρτόν, ὁμολογίᾳ κράζοντες· δόξα τῷ ἐνισχύσαντι ὑμᾶς, δόξα τῷ ἁγιάσαντι, δόξα τῷ ἀληθῆ πίστιν φρονεῖν, πάντας διδάξαντι.

Ἀπολυτίκιον.
Ἦχος πλ. α΄. Τὸ Συνάναρχον Λόγον.

Ἐκκλησίας τὰ ἄνθη λαμπρῶς τιμήσωμεν, τοὺς ἐν Αἰγίνῃ τεχθέντας καὶ Ἰταλίᾳ τρανῶς, τὸν Θεάνθρωπον Χριστὸν ἀνακηρύξαντας, πάντες τὸν Ἰουλιανὸν καὶ Ἰούλιον σεπτούς, δοξάσωμεν αὐταδέλφους, καὶ κηρύξωμεν εὐφροσύνως, τὰς ἀρετὰς τῆς πολιτείας αὐτῶν.

Ἀπολυτίκιον.
Ἦχος γ΄. Θείας πίστεως.

Θεῖοι κήρυκες, Αἰγίνης τέκνα, οἱ αὐτάδελφοι, ἐν Ἰταλίᾳ, ἐκμαγεῖα διδασκάλων ἐδείχθησαν, σεπτοὶ Ἰουλιανὸς καὶ Ἰούλιος, τὴν Ἐκκλησίαν Χριστοῦ ἐμεγάλυνον, ὅθεν ἅπαντες, λαμπρῶς ἐγκωμίοις στέψωμεν, τῶν θείων φωτιστῶν τὰ κατορθώματα.

Ἀπολυτίκιον.εις το Ανώνυμο πλήθος των Ποντίων Νεομαρτύρων
(Δρos Χαραλάμπους Μ. Μπούσια)
Ἦχος πλ. α΄. Τὸν συνάναρχον Λόγον.

Ἀνωνύμων μαρτύρων Ποντίων σύλλογον, τῶν ἐν ἐσχάτοις τοῖς χρόνοις, ἀποκτανθέντων χερσί, μιαιφόνοις τῶν υἱῶν τῆς ἄγαρ μέλψωμεν, κράζοντες, νέοι άθληταί,τοῖς ἱκέταις τοῖς ὑμῶν, βραβεύσατε οὐρανόθεν, χαρὰν καὶ δύναμιν τρῶσαι, ἐχθρῶν ἀπίστων ἅπαν φρύαγμα. 

Αιωνία η μνήμη των μαρτύρων
της ποντιακής γης…

Μαύρον έν τον ό ούρανον Μοιρολόι

Τραγουδᾶ ἡ Πέλα Νικολαΐδου.
Στον Κεμανέ (Λύρα Καππαδοκίας), ὁ Γιῶργος Πουλαντζακλῆς.

Şevval Sam
Ben seni sevdiğimi – Την Πατρίδα μ΄ έχασα

Κλαίω, όταν σκέπτομαι την στοργή του Θεού… άλλοι είναι μέσα εις τον κόσμον και έχουν την έρημον μεταφέρει μέσα των! Σκότος υπάρχει και σήμερα, όπως παντού και πάντοτε. Το φως όμως διαλύει το σκότος. Ποτέ, το τονίζω, να μη δεχθείς απελπισίαν και δια τίποτε. Η ευσπλαχνία και το ελεός Του Θεού είναι άβυσσος. Όσιος Ιερώνυμος της Αιγίνης

Χριστὸς Ἀνέστη! Ἀληθῶς Ἀνέστη!
Christ is Risen! Truly He is Risen!
ХристосВоскрес! Воистину Воскрес!
ქრისტეაღსდგა! ჭეშმარიტადაღსდგა!
«Χαίρετε»! «Ειρήνη υμίν»

Συναξάριον.
Τῇ ΙΗʹ τοῦ μηνὸς Μαΐου, μνήμη τῶν Ἁγίων ἑπτὰ Παρθενομαρτύρων τῶν ἐν Ἀγκύρᾳ· Κλαυδίας, Τεκούσης, Φαεινῆς, Εὐφρασίας, Ἰουλίας, Ματρώνης καὶ Ἀλεξάνδρας (304)
Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τοῦ ἁγίου μάρτυρος Θεοδότου ἐν Ἀγκύρᾳ, ἀνιψιοῦ τῆς ῾Αγίας Μάρτυρος Τεκούσης. (304)
Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τῆς ἁγίας μάρτυρος Εὐφρασίας τῆς ἐν Νικαία (303) .
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ μνήμη τῶν Ἁγίων Μαρτύρων Πέτρου ἐκ Λαμψάκου Μ. Ἀσίας, Διονυσίου, Χριστίνης τῆς παρθένου, Ἀνδρέου, Παύλου, Βενεδίμου, Παυλίνου, καὶ Ἡρακλείου (249 – 251) .
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τοῦ Ὁσίου πατρός ἠμῶν Στεφάνου, τοῦ Χωρηβίτου, τοῦ ἐκ Σινᾶ , ἀσκήσαντος πλησίον τοῦ Προφήτου Ἠλιοὺ τοῦ Θεσβίτου, καὶ τοῦ ἀπαρακλήτου Σίδδη.(7ος αιων.)[ἑορτάζεται τῇ 13ῃ Ἰουλίου καὶ Τετάρτη τῆς Διακαινισιμου]
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ Ἁγίου Στεφάνου Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως, ἐν τῇ μονῇ τοῦ Ἁγίου Γεωργίου «ἐν τῷ Δευτερίῳ», τὴν ἐπιλεγομένη τοῦ Συκιώτου (893), ἀδελφοῦ τοῦ αὐτοκράτορος Λέοντος τοῦ Σοφοῦ.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ὁ Ἅγιος Μάρτυς Ἰουλιανός (ἤ Ἰούλιος), συρόμενος ἐν ἀκανθαῖς βάτου, τελειοῦται.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ὁ Ἅγιος Ἱερομάρτυς Θεόδωρος, Πάπας Ῥώμης, ξεώμενος τελειοῦται (649).
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τῆς Ὁσίας Ἀναστασῶ, τῆς ἐν τοῖς Λευκαδίου.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ Ὁσίου Μαρτινιανοῦ, τοῦ ἐν τοῖς Ἀρεοβίνθου.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τῆς Ἁγίας Γαλακτίας.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, οἱ Ἅγιοι Μάρτυρες κληρικοί, καὶ λαϊκοί, ἐν πλοίῳ καιόμενοι τελειοῦνται, ὑπό τοῦ ἀρειανόφιλου αὐτοκράτορος Οὐάλλη (364-378) .
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ Ἁγίου Θεοφάνους τοῦ νέου, ἐπισκόπου Σολέας τῆς Κύπρου.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, οἱ Ἅγιοι Μάρτυρες Δαβίδ καὶ Ταριχάνι οἱ αὐτάδελφοι ἐκ Γεωργίας, ἐν Περσίᾳ ἐν ἔτει 693 τελειοῦνται
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τοῦ Ἁγίου Ἱερομάρτυρος Ποταμώνος, ἐπισκόπου Ἡρακλείας τῆς Αἰγύπτου (340).
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τοῦ Ἁγίου Μάρτυρος Βεναντίου, ἐν Καμερίνῳ Ἀγκώνας Ἰταλίας. 250
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ὁ Ἅγιος Ἱερομάρτυς Φήλιξ, ἐπίσκοπος Σπολέτο τῆς Οὐμβρίας Ἰταλίας, ἐν ἔτει 304, τελειοῦται
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ὁ Ἅγιος Μάρτυς Διόσκορος, ἐν Κυνοπόλει τῆς Αἰγύπτου, ἐν ἔτει 305 τελειοῦται.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τοῦ Ὁσίου Μακαρίου (Γκλουχάρεφ), τοῦ Ἱεραποστόλου τῶν Ἀλταΐων Σιβηρίας τῆς Ῥωσσίας (1847).
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ὁ ὅσιος Φίλιππος, ἱδρυτής τῆς Σκήτης Γεθσημανῆς τῆς Λαύρας Ἁγ. Τριάδος Ζαγκόρσκ (1869)

Ὅσιος Στέφανος ὁ Χωρηβίτης τοῦ Σινᾶ

Περί τοῦ ὁσιου Στεφάνου διηγεῖται ὁ ὅσιος Ἰωάννης στήν “Κλίμακα” (Λόγος ζ’ “Περί τοῦ χαροποιοῦ πένθους”). Ἦταν σύγχρονός του καί ἀρχικά κατοικοῦσε σέ ἐρημητικό κελλί στήν κατάβασι “ὑποκάτω τῆς Ἁγίας Κορυφῆς, ὅπου τό σπήλαιον τοῦ Προφήτου Ἠλιοῦ”. Μετά ἀπό πολλά χρόνια ἀσκητικῆς ζωῆς, ἀνεχώρησε ἀπό τό Ὄρος Σινᾶ καί πῆγε στήν Σίδη, “τόπον σκληρόν καί ὑστερημένον ἀπό κάθε πράγμα καί ἀπό ἀνθρώπους ἀπέραστον καί ἀδιάβατον, ἕως ἑβδομήκοντα μίλια μακράν ἀπό τό Μοναστήριον”. Ἐκτός ἄλλων ἔλαβε ἀπό τόν Θεό τό χάρισμα “νά ἡμερώνει τά ἄγρια ζῶα”!
Στό ἀρχικό του κελλί ἐπέστρεψε πρός τό τέλος τῆς ζωῆς του. Κατά τήν κοίμησή του, οἰκονόμησε ὁ Θεός “θέαμα φοβερόν καί ἕνα κριτήριον ἀθεώρητον”, τόν ἔλεγχο τοῦ Ὁσίου γιά τίς πράξεις του ἀπό τούς πονηρούς δαίμονες.
Τό Λείψανο τοῦ ὁσίου Στεφάνου σώζεται ἀδιάφθορο – σέ καθήμενη στάση, ἐνδεδυμένο μέ τά μοναχικά ἐνδύματα καί τό Ἀγγελικό Σχῆμα, “ἔχον μέν τάς χεῖρας τεθειμένας σταυροειδῶς ἐπί τοῦ στήθους, τήν δέ κεφαλήν κεκυφῆαν” – στό Κοιμητήριο τῆς Μονῆς ἁγίας Αἰκατερίνης Σινᾶ.
http://churchsynaxarion.blogspot.com/2010/12/blog-post_8531.html

***

Ὅσιος Στέφανος ὁ Χωρηβίτης
Περὶ τοῦ χαροποιοῦ πένθους, Λὀγος ἔβδομος
Ἰωάννου τοῦ Σιναΐτου

50. Ἐγώ, καθὼς σκέπτομαι τὴν ποιότητα τῆς κατανύξεως, μένω ἔκθαμβος. Πῶς αὐτὸ ποὺ ὀνομάζεται πένθος καὶ λύπη εἶναι συμπεπλεγμένο μὲ τὴν χαρὰ καὶ τὴν εὐφροσύνη, ὅπως τὸ μελί μὲ τὸ κερί! Καὶ τί διδασκόμεθα ἀπὸ αὐτό; Ὅτι ἡ κατάνυξις εἶναι καθ᾿ ἑαυτὸ δῶρο τοῦ Κυρίου. Καὶ στὴν ψυχὴ ποὺ κατανύσσεται ὑπάρχει μία ἀληθινὴ ἡδονή, διότι ὁ ἴδιος ὁ Θεὸς μὲ μυστικὸ τρόπο παρηγορεῖ τοὺς «συντετριμμένους τῇ καρδίᾳ».

Γιὰ νὰ ἀποκτήσωμε γνήσιο καὶ καθαρὸ πένθος καὶ ὀδύνη ὠφέλιμη, (ἀφοῦ καὶ τὰ ἀντίθετα διδάσκουν), ἂς ἀκούσωμε μιὰ ψυχωφελῆ καὶ πολὺ ἀξιοθρήνητη διήγησι:
Ἔμενε ἐδῶ κάποιος μοναχὸς Στέφανος, ὁ ὁποῖος εἶχε ἀσπασθῆ τὴν ἐρημικὴ καὶ ἡσυχαστικὴ ζωή. Ἀγωνίσθηκε πολλὰ ἔτη στὴν μοναχικὴ παλαίστρα. Ἦταν στολισμένος μὲ νηστεῖες, καὶ ἰδιαιτέρως μὲ δάκρυα καὶ μὲ ἄλλα ἐνάρετα κατορθώματα. Εἶχε τὸ κελλί του στὴν κατάβασι τοῦ ἁγίου τούτου ὄρους, (κάτω ἀπὸ τὴν Ἁγία Κορυφή), στὸ σημεῖο ποὺ εὑρίσκεται τὸ σπήλαιο τοῦ Προφήτου Ἠλιοῦ.

Αὐτὸς λοιπὸν ὁ ἀείμνηστος γιὰ πιὸ καθαρὴ καὶ κοπιαστικὴ μετάνοια καὶ ἄσκησι, ἐπῆγε στὸν τόπο ὅπου ἔμεναν οἱ ἀναχωρηταί, ποὺ ὀνομάζεται Σίδδης. Παρέμεινε ἐκεῖ μερικὰ χρόνια μὲ ὑπερβολικὲς στερήσεις καὶ σκληρὴ ἄσκησι, ἐφ᾿ ὅσον ὁ τόπος ἦταν «ἀπαράκλητος» καὶ ἀδιάβατος σχεδὸν ἀπὸ ἀνθρώπους – ἀπεῖχε περίπου ἑβδομήντα μίλια ἀπὸ τὸ κάστρο. Ἔπειτα, γύρω στὸ τέλος τῆς ζωῆς του, ἀνεβαίνει ὁ γέροντας αὐτὸς στὸ κελλί του, κάτω ἀπὸ τὴν Ἁγία Κορυφή. Εἶχε μάλιστα καὶ δυὸ ὑποτακτικοὺς ἀπὸ τὴν Παλαιστίνη πολὺ εὐλαβεῖς, οἱ ὁποῖοι καὶ τοῦ ἐφύλαγαν τὸ κελλὶ πρὶν ἐπιστρέψη.

Ἀφοῦ ἐπέρασαν ὀλίγες ἡμέρες ἔπεσε σὲ ἀσθένεια, μὲ τὴν ὁποία καὶ ἐτελείωσε τὴν ζωή του. Τὴν παραμονὴ τοῦ θανάτου του περιέπεσε σὲ ἔκστασι καὶ μὲ τὰ μάτια ἀνοικτὰ παρατηροῦσε δεξιὰ καὶ ἀριστερὰ τῆς κλίνης του. Σὰν νὰ τὸν ἀνέκριναν κάποιοι, ἀπαντοῦσε -τὸν ἄκουγαν ὅλοι οἱ παρευρισκόμενοι- καὶ ἄλλοτε ἔλεγε: «Ναί, πράγματι, ἀληθινά, πλὴν ὅμως ἐνήστευσα τόσα ἔτη γι᾿ αὐτό». Ἄλλοτε: «Ὄχι. Εἶναι ψέμα. Αὐτὸ δὲν τὸ ἔκανα». Ἔπειτα ἀπὸ λίγο: «Αὐτὸ ναί, ἀληθινὰ τὸ ἔπραξα, ἀλλὰ ἔκλαυσα, ἔκανα διακονήματα ἀγάπης». Καὶ πάλι: «Ἀληθινά μὲ κατηγορεῖτε». Μερικὲς φορὲς γιὰ ὡρισμένα ἀπαντοῦσε: «Ναί, ἀληθινά, ναί. Γι᾿ αὐτὰ δὲν ἔχω τί νὰ ἀπολογηθῶ. Ὁ Θεὸς εἶναι ἐλεήμων».

Ἦταν ἀλήθεια ἕνα θέαμα φρικτὸ καὶ φοβερό. Μία κρίση ἀόρατη καὶ χωρὶς ἔλεος. Καὶ τὸ φοβερώτερο, ὅτι τὸν κατηγοροῦσαν καὶ γιὰ πράγματα ποὺ δὲν εἶχε διαπράξει. Ὁ ἡσυχαστὴς αὐτὸς καὶ ἀναχωρητὴς γιὰ ὡρισμένα πταίσματά του -ἀλλοίμονο!- ἔλεγε: «Γι᾿ αὐτὰ δὲν ἔχω τί νὰ εἰπῶ». Καὶ εἶχε σαράντα περίπου ἔτη μοναχός, χωρὶς νὰ τοῦ λείπη καὶ τὸ δάκρυ!

Ἀλλοίμονο! Καὶ πάλι ἀλλοίμονο! Ποῦ ἦταν τότε ἡ φωνὴ ἐκείνη τοῦ προφήτου Ἰεζεκιήλ, γιὰ νὰ τοὺς εἰπῆ: «Ἐν ᾧ εὕρω σε, ἐκεῖ καὶ κρίνω σε, εἶπεν ὁ Θεός» (πρβλ. Ἰεζ. λγ´ 12-16). Ἀλλὰ δὲν κατώρθωσε νὰ χρησιμοποιήση μία τέτοια ἀπολογία. Γιατί ἄραγε; Ἂς ἔχη δόξα ὁ Θεός, ὁ μόνος ποὺ γνωρίζει. (Ἂς σημειωθῆ καὶ τοῦτο): Κάποιοι μοῦ διηγήθηκαν -ἀψευδεῖς μάρτυρες- στὴν ἔρημο ἔτρεφε καὶ λεοπάρδαλι μὲ τὰ χέρια του.

Καὶ ἐνῷ συνεχιζόταν ἡ λογοδοσία, ἀποχωρίσθηκε τὸ σῶμα του, χωρὶς νὰ ἀφήση καμμία ἔνδειξι γιὰ τὴν κρίσι ἢ τὸ πόρισμα ἢ τὴν ἀπόφασι καὶ τὸ τέλος τῆς λογοδοσίας….

73. Δὲν θὰ κατηγορηθοῦμε, ἀγαπητοί μου, δὲν θὰ κατηγορηθοῦμε τὴν ὥρα τοῦ θανάτου μας, διότι δὲν ἐθαυματουργήσαμε ἢ διότι δὲν ἐθεολογήσαμε ἢ διότι δὲν ἐγίναμε θεωρητικοί. Ὁπωσδήποτε ὅμως θὰ δώσωμε λόγο στὸν Θεὸν διότι δὲν ἐπενθήσαμε συνεχῶς.

Βαθμὶς ἑβδόμη! Ὅποιος ἀξιώθηκε νὰ τὴν ἀνεβῆ, ἂς βοηθήσῃ κι ἐμένα.
Διότι αὐτὸς πλέον ἐβοηθήθηκε, ἀφοῦ μὲ τὴν ἑβδόμη βαθμίδα ἔπλυνε τὶς κηλίδες τῆς παρούσης ζωῆς.
Ἰωάννου τοῦ Σιναΐτου, Κλῖμαξ, Λὀγος 7, περὶ τοῦ Χαροποιοῦ Πένθους, 50.

αββάς Στέφανος Μαλωχά

Την ιστορία μας την διηγήθηκε ο αββάς Κυριακός και αφορά τον αββά Στέφανο, τον γέροντα του. Όταν ασκήτευε στον Μαλωχά – είναι ένας τόπος σε χαράδρα, δύσβατος, σχεδόν αδιάβατος, πήγα κάποτε κι εγώ, απέχει από το άγιο Όρος σαράντα φοβερά δυσκολοπέραστα μίλια – έσπειρε, λέει , ο γέροντας βότανα για να συντηρείται, τίποτε άλλο δεν έτρωγε. Έρχονταν όμως οι σκαντζόχοιροι και τα έτρωγαν και τα ρήμαζαν. Μια μέρα λοιπόν κει που καθόταν στενοχωρημένος ο γέροντας να σου και βλέπει να περνά μια λεοπάρδαλη και τη φωνάζει. Ήρθε κοντά του το θηρίο, κάθησε πλάι στα πόδια του, οπότε του λέει ο γέροντας «Κάνε αγάπη, μη φύγεις απ΄αυτά τα μέρη, μόνο να φυλάγεις αυτό το μικρο χωραφάκι, να πιάνεις τους σκαντζόχοιρους και να τους τρως». Έμεινε τότε η λεοπάρδαλη κοντά του για κάμποσα χρόνια και φύλαγε τα τρυφερά φυτά, ώσπου πέθανε ο γέροντας.
Γεροντικό του Σινά, σελ 428-9

***

Όσιος Ιερώνυμος της Αιγίνης

Θέλει μεγάλη προσοχή η πνευματική ζωή. Είναι πολύ γλυκιά, αλλά διά να αισθανθεί κανείς την γλύκα της, πρέπει ν’ αγωνισθεί πολύ. Διά να σωθεί ο άνθρωπος, πρέπει να λουστεί ή στο αίμα του ή στα δάκρυά του. Οι άγιοι μάρτυρες λούσθηκαν στο αίμα τους, εμείς ας χύσουμε τουλάχιστον λίγα δάκρυα.

–Εάν δεν έλθουν δάκρυα στην προσευχή, η προσευχή δεν εισακούεται.
-Να μην σηκωθείς από την προσευχή, εάν δεν χύσεις έστω και έναν κόμπο δάκρυ!

Αγάπησε την κατάνυξιν
Να παρακαλείς με δάκρυα, όπως η Μαρία Μαγδαληνή και να λέγεις: Χριστέ μου, μη με εγκατάλειψης! Χριστέ μου μη με αφήνεις μόνο, Χριστέ μου γλυκύτατε, μη πάρεις την ψυχήν μου αν δεν γίνω όλος Σος!

Όποιος νοιώσει πολύ τον Χριστόν μας, δεν μπορεί να μη τον αγαπήση πολύ. Δεν του φθάνει και την ζωήν του να δώση. Εκείνος ο άγιος Γέροντάς μου συνήθιζε συχνά και ανέβαινε στην κορυφή του βουνού για να δη την ανατολή. Και όταν έβγαινε ο ήλιος σήκωνε τα χέρια και τα κατέβαζε το βράδυ. Μια φορά τον ρωτησε ο μαθητής του:
– Γέροντα περάσαν τόσες ώρες, δεν κουράσθηκαν τα χέρια σου;
Και εκείνος είπε:
–Παιδί μου, δεν κατάλαβα πως πέρασαν αυτές οι ώρες, ούτε και κουράσθηκα. Βρισκόμουν στο Θαβωριο Όρος.

Το κρεββάτι σου εκκλησία να είναι.

Ένας Γέρων, προσηύχετο 26 ημέρες νηστικός και ζούσε με το αντίδωρο της Κυριακής. Προσηύχετο όλη την νύκτα με δάκρυα. Μετά τα μεσάνυκτα, αντί δακρύων, από τα μάτια του έτρεχε αίμα. Ήλθε η ώρα να μεταβάλει τα τίμια δώρα και δεν μπορούσε, ούτε να γονατίσει, ούτε να ψάλλει. Ο Θεός δίδει τα πάντα, αλλά να θέλωμεν, να Του ζητούμε. Να απευθύνεστε εις τον Θεόν όχι σαν ξένοι, σαν υπηρέτες, αλλά σαν παιδιά προς στοργικό πατέρα.
Μάθε να χύνεις δάκρυα εις την προσευχή. Τα δάκρυα ξεπλένουν τον άνθρωπο, τον ανακαινίζουν και τον ενδυναμώνουν.

Άλλοι ζουν εις την έρημον και παλεύουν με τα πάθη των και, ενώ χρόνια είναι μοναχοί, εις την καρδία των δεν κατάφεραν τίποτα. Και άλλοι είναι μέσα εις τον κόσμον και έχουν την έρημον μεταφέρει μέσα των!
Δόξα τω Θεώ, υπάρχουν ακόμη λαϊκοί και κληρικοί που Τον ευαρεστούν. Ο Θεός να τους διατηρεί… Σκότος υπάρχει και σήμερα, όπως παντού και πάντοτε. Το φως όμως διαλύει το σκότος. Και τώρα έχουμε σκότος, αλλά το δυνατό και πολύ φως το κάνει να μη φαίνεται. Έτσι και μέσα μας υπάρχει και το σκότος και το φως. Να κάνουμε ο,τι δυνάμεθα για να αυξήσουμε το φως και τότε το σκότος θα φεύγη. Πλέουμε μέσα στο έλεος του Θεού, στην χάριν της Εκκλησίας Του. Μόνο από μας εξαρτάται, δηλ. από την θέλησή μας, το να φέρουμε φως στην ψυχή μας. Ο Θεός πλουσιοπάροχα μας το χορηγεί. Κλαίω, όταν σκέπτομαι την στοργή του Θεού.

Αγάπησε πολύ τον Χριστό μας. Αγάπα και τους ανθρώπους,αλλά με προσοχή, ώστε ή αγάπη αύτη να μη θίξει, να μη λιγοστεύει την αγάπη σου προς τον Θεόν. Είναι όμορφη η πνευματική ζωή. Όταν λίγο την γευθείς, θα σ’ αρέσει πολύ και τότε δεν βρίσκεις ευχαρίστηση σε άλλα,όπως πριν. Να έχετε χαρά. Η χαρά και η λύπη ας σας είναι φιλοξενούμενες, όχι όμως η απελπισία. Της απελπισίας να της κλείνετε την πόρτα! Ό Χριστιανός δεν πρέπει, ούτε δειλός να είναι, ούτε απελπισία να έχει.

...Ποτέ, το τονίζω, να μη δεχθείς απελπισίαν και δια τίποτε. Και εις τους λογισμούς που από τον πειρασμόν έρχονται, να λέγεις: «Και στη κόλασιν να πάω, σε καλύτερη θέση από σένα θα είμαι!
Δεν φοβάμαι, διότι εγώ δύνομαι να μετανοήσω και ο Θεός είναι όλος Αγάπη. Ποτέ, και δια τίποτα απελπισία».
Μη δέχεσαι θλίψεις. Μη σκέπτεσαι με λύπην και βαρύνεις τον νουν σου.
Να λέγεις μόνον: Χριστέ μου, σε παρακαλώ, μη με εγκαταλείψης, ότι και να σου συμβεί, μη λυπηθείς πολύ, μόνον αυτό να λέγεις: Χριστέ μου, Συ μη με εγκαταλείψης. Και νά’ χης ηρεμία, γαλήνη εις την ψυχήν σου…

Δεν υπάρχει αμαρτία ασυγχώρητη από τον Θεό. Η ευσπλαχνία και το ελεός Του είναι άβυσσος. Η υπερηφάνεια και η απελπισία είναι από τον διάβολο. Γιατί να απελπισθείς, αφού υπάρχει Θεός μακρόθυμος; Και άνθρωπο να σκοτώσεις μην απελπίζεσαι. Πες τώρα έγινε, δεν διορθώνεται. Εσύ Θεέ μου,συγχωρεσέ με.Τον νουν σου να έχεις εις τον Άδην,αλλά απελπισία ποτέ να μην κυριεύσει την ψυχήν σου. Ένας μοναχός, που ο διάβολος του έσπειρε λογισμούς απελπισίας, του απάντησε…΄΄Τί με απελπίζεις; Και στην κόλαση να πάω, πάνω από σένα θα είμαι.΄΄

Σε κάθε προσευχή πρέπει να έχετε ένα κόμπο δάκρυ. Και όταν σας έλθη κατάνυξη, μη το λέτε πουθενά γιατί είναι θείον δώρον μήπως και το χάσετε!

‘’Εγγύς ο Κύριος τοις επικαλουμένοις’’.
Τον νουν σου κανείς δεν εξουσιάζει, τον νουν κανείς δεν τον βλέπει! Και να γνωρίζεις ότι από τας μεγαλυτέρας γοεράς βοάς, έχουν μεγαλυτέραν αξίαν οι εκ καρδίας αλάλητοι στεναγμοί, αι ‘’ένδον βοαι’’! ‘’ Κράγε κραυγήν ασίγητον’’ είτε κοιμάσαι, είτε τρώγεις, είτε εργάζεσαι, είτε περπατεις’’. Και να γνωρίζεις ότι ούτε βάσανος, ούτε μάστιγα άλλη υπάρχει κατά των δαιμόνων, ως η γνησια προσευχή, η εκ καρδίας.
Δεν χρειάζεται να σου διδάξω και τον τρόπο, πως δηλ. να προσεύχεσαι. Αρκεί να έχεις προθυμίαν, ζήλον, έρωτα δια προσευχήν και τα λόγια έρχονται μόνα τους.
Να κρούης με υπομονή την θύραν του ελέους του Κυρίου μας με στεναγμούς αλαλήτους και δάκρυα.
Από το βιβλίο «Ο Γέρων Ιερώνυμος της Αιγίνης, 1883-1966», της Σωτηρίας Δ. Νούση.

***

Οι λίγοι καθυστερημένοι, που μας λένε τρελλούς
Φώτης Κόντογλου

…Πού να βρει κανένας καταφύγιο;
Εκείνους τους λίγους που δεν είναι ενθουσιασμένοι από «τα θαύματα της εποχής μας», οι άλλοι, αυτή η μερμηγκιά που έκανε αυτόν τον παράδεισο και που τον χαίρεται, τους λέγει τρελλούς, όπως θα λέγανε παλαβούς κάποιους ανθρώπους με σωστά μυαλά οι άρρωστοι του φρενοκομείου, βλέποντάς τους ανάμεσά τους.
Δόξα στον Θεό, που υπάρχει ακόμα κάποιο καταφύγιο για μας που δεν είμαστε σε θέση να νοιώσουμε «το μεγαλείο της εποχής μας». Δόξα στον Θεό που υπάρχουν ακόμα βουνά, χωράφια και κάποιοι τόποι που δεν τους εξήρανε αυτή η φυλλοξήρα που λέγεται πολιτισμός.
Τράβα, λοιπόν, μακρυά από τις σφηγκοφωλιές που τις λένε πολιτείες, για να γλυτώσεις από το μαράζι, για να νοιώσεις απάνω σου τη ζωογόνα πνοή του Θεού. Αλλά, αυτό δεν φτάνει. Πρέπει να έχεις μάτια αγνά για να βλέπεις, αυτιά αγνά για ν’ ακούς, καρδιά αγνή για να αισθάνεσαι, κι όχι χαλασμένη. Γιατί από τις πολιτείες τρέχουνε για να φύγουνε, όποτε μπορέσουνε, κι εκείνοι που καυχιούνται πως η εποχή μας είναι θαυμάσια, μα, φεύγοντας από τις σφηγκοφωλιές, κουβαλάνε μαζί τους και την παραμορφωμένη ψυχή τους. Γι’ αυτό δεν είναι σε θέση να νοιώθουνε την εμορφιά ενός βουνού, παρά μόνο σαν ορειβάτες, μ’ άλλα λόγια δεν νοιώθουνε τίποτα, μήτε ένα δέντρο είναι σε θέση να χαρούνε, μήτε το μυστήριο που έχει το κύμα, μήτε το θρησκευτικό πανηγύρι των λουλουδιών. Κι αυτή είναι η αιτία που τρέχουνε σαν τρελλοί με τ’ αυτοκίνητα για να μη δούνε τίποτα, να μην αισθανθούνε τίποτα, να μην αγαπήσουνε τίποτα. Αυτό το λένε «φυσιολατρία»! Όπως καταντήσανε τα πάντα, οι ιδέες, οι τέχνες, οι θρησκείες, έτσι κατάντησε κι η φυσιολατρία.
Εμείς όμως «οι καθυστερημένοι», περπατάμε και χαιρόμαστε σαν βλέπουμε ένα κομμάτι γαλανόν ουρανό, ανάμεσα στα σύννεφα, και κανένα χελιδόνι που πετά από πάνω μας και που θαρρείς πως θα τρυπώσει μέσα στο γαλάζιο εκείνο παραθύρι. Νοιώθουμε τη μυρουδιά που βγάζουνε τ’ αγριολούλουδα και τ’ αγιασμένα χορτάρια, καθώς και το χώμα της βλογημένης γης μας. Αναστηνόμαστε από τ’ αγεράκι που φυσά, σαν νάμαστε βαρυποινίτες που δραπετέψαμε από τη φυλακή, και δοξάζουμε τον Κύριο που δεν είμαστε σε θέση να νοιώσουμε την εξαίσια εποχή μας και τα καλά της.
Μυστικά άνθη ήγουν Κείμενα γύρω από τις αθάνατες αξίες της ορθόδοξης ζωής – Φώτης Κόντογλου, Αθήναι, Εκδ. Αστήρ, 1977.

Ησυχία! Σιωπή! Ω βλογημένη σιωπή, που μέσα σε σένα ακούγω τις μυριάδες μυστικές φωνές του παντός! Κι ω ταραχή και βουή της πολιτείας, που με εμποδίζεις ν’ ακούσω την υπερκόσμια αυτή και πολύηχη σιωπή, που την ακούω σε τούτη την έρημο! Τώρα καταλαβαίνω καλά, γιατί στην έρημο ακούγανε οι ασκητές τη φωνή του Θεού και καταλαβαίνανε τα μυστήρια».

Όποιος απογεύθηκε κατάκαρδα την ειρήνη του Χριστού, δεν βιάζει τον εαυτό του νάναι φτωχός, μα θεληματικά ποθεί τη φτώχεια, και χάνει τη χαρά του σαν αποκτήσει κάτι τι παραπάνω, ας είναι και το πιο τιποτένιο πράγμα. Κι’ ό,τι είναι ταπεινό και φτωχικό και καταφρονεμένο, τ’ αγαπά κρυφά μέσα στην καρδιά του χωρίς να λέγει τίποτα σε κανέναν, γιατί ο ταπεινός αγαπά τη σιωπή και τη λησμονιά: «Εγγύς ο Θεός της λυπηράς καρδίας».

Ἦχος πλ. α’

Δεῦτε λάβετε φῶς ἐκ τοῦ ἀνεσπέρου φωτός, καὶ δοξάσατε Χριστόν, τὸν ἀναστάντα ἐκ νεκρῶν.

Ἦχος πλ. α’

Χριστὸς ἀνέστη ἐκ νεκρῶν, θανάτῳ θάνατον πατήσας, καὶ τοῖς ἐν τοῖς μνήμασι, ζωὴν χαρισάμενος.

Ἀπολυτίκιον. Τῶν Ἁγίων ἑπτὰ Παρθενομαρτύρων τῶν ἐν Ἀγκύρᾳ
Ἦχος α΄. Τῆς ἐρήμου πολίτης,

Τῇ ἀγκύρᾳ ἀγάπης τῷ Χριστῷ συνηνώθητε, αἱ ἐν τῇ Ἀγκύρᾳ Παρθένοι, καρτερῶς ἐναθλήσασαι, εἰδώλων γὰρ ἐλέγξασαι ἀχλύν, ἀγῶσιν ἐδοξάσατε Θεόν, κοινωνήσασαι δὲ ὕδατος καὶ πυρός, Παράδεισον ἐλάβετε· ἔνθα Νυμφίον νοητόν, πᾶσαι καθικετεύετε, ὅπως τὸν ἔρωτα Αὐτοῦ, ψυχαῖς ἡμῶν χαρίσηται.

Τῆς Ἁγίας Ἰουλίας.
Ἦχος α΄. Τῆς ἐρήμου πολίτης,

Χριστομύριστον ἴον Ἰουλία γεγένησαι, κατευωδιάζουσα ἄθλοις, Ἐκκλησίας τὸ σύστημα, τρωθεῖσα γὰρ τῷ ἔρωτι Θεοῦ, ἀχλὺν εἰδώλων διεσκέδασας, καὶ ἐν λίμνῃ ἀπεπνίγης σὺν ταῖς λοιπαῖς, παρθένοις ὁμοψύχοις σου· δόξα τῷ σὲ δοξάσαντι Χριστῷ, δόξα τῷ σὲ στεφανώσαντι, καὶ ταῖς ἁγίαις σου εὐχαῖς, ἡμᾶς καθαγιάζοντι.

Ἀπολυτίκιον. Τοῦ Ἁγίου Ἡρακλείου.
Ἦχος δ΄. Ταχὺ προκατάλαβε.

Ἰσχὺν ἐνδυσάμενος τὴν θεϊκὴν Ἀθλητά, ἀνδρείως ἐνήθλησας, ὑπὲρ Χριστοῦ τοῦ Θεοῦ, Ἡράκλειε ἔνδοξε· ὅθεν ταύτην τὴν πόλιν, τὴν πιστῶς σε τιμῶσαν, φύλαττε πάσης βλάβης, ὡς αὐτῆς πολιοῦχος, πρεσβεύων ὑπὲρ πάντων, ἡμῶν τῶν εὐφημούντων σε.

Τῶν Ὀκτὼ Μαρτύρων.
Ἦχος δ΄. Ὁ ὑψωθείς.

Τῶν Ἀθλοφόρων τὸν ὀκτάριθμον δῆμον, μαρτυρικοῖς ἐγκωμιάσωμεν ὕμνοις, Παυλῖνον Διονύσιον καὶ Πέτρον ὁμοῦ, Ἀνδρέαν καὶ Βενέδιμον, τὸν θεόφρονα Παῦλον, Ἡράκλειον τὸν ἔνδοξον, καὶ Χριστίναν τὴν θείαν· οὗτοι καὶ γὰρ πρεσβεύουσιν ἀεί, ὑπὲρ τοῦ κόσμου, Χριστῷ τῷ Θεῷ ἡμῶν.

Ἀπολυτίκιον τοῦ ὁσίου Στεφάνου τοῦ Χωρηβίτου, τοῦ ἐκ Σινᾶ
Ἦχος πλ. δ’

Ταῖς τῶν δακρύων σου ῥοαῖς, τῆς ἐρήμου τὸ ἄγονον ἐγεώργησας, καὶ τοῖς ἐκ βάθους στεναγμοῖς, εἰς ἑκατὸν τοὺς πόνους ἐκαρποφόρησας· καὶ γέγονας φωστήρ, τῇ οἰκουμένῃ λάμπων τοῖς θαύμασι, Στέφανε Πατὴρ ἡμῶν Ὅσιε· Πρέσβευε Χριστῷ τῷ Θεῷ, σωθῆναι τὰς ψυχὰς ἠιμῶν.