Τι ευλογία ήταν αυτή! Όπως ευλόγησε ο Χριστός τους πέντε άρτους και τα δύο ψάρια και χόρτασαν πέντε χιλιάδες άνδρες, χωρίς γυναίκες και παιδιά. Ευλογία Κυρίου! Προσευχή, παιδιά μου, και νηστεία: αυτά ωφελούν την ψυχή του ανθρώπου. Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης – Άγιος Ιάκωβος Τσαλίκης

Δέσποινα καὶ μήτηρ τοῦ Λυτρωτοῦ, δέξαι παρακλήσεις, ἀναξίων σῶν ἱκετῶν, ἵνα μεσιτεύσης πρὸς τὸν ἐκ σοῦ τεχθέντα. Ὧ Δέσποινα, τοῦ κόσμου γενοῦ μεσίτρια. (Μεγαλυνάριον)

Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης

Ο π. Χαράλαμπος Α., εφημέριος Καλλιθέας Κονίτσης, αναφέρει:

«Κάποια χρονιά, μετά την πανήγυρη της Λαύρας, ήρθα έξι ώρες με τα πόδια, για να δω τον Γέροντα Παΐσιο στην “Παναγούδα”. Είχα εικοσιπέντε χρόνια να τον δω.

Τον βρήκα μέσα στο δάσος.

Με γνώρισε αμέσως και το σπουδαίο ήταν ότι μου είπε την ημερομηνία, πότε έγινα διάκονος και πότε πρεσβύτερος. Του λέω:
– Πάτερ, δεν θα κάνουμε αγάπη να φάμε λίγο;
– Έχω, μου λέει.

«Μου έδειξε μια σακκούλα νάϋλον που μέσα είχε τρείς ντομάτες πολύ μικρές και μιάμιση φρυγανιά.

Σκέφθηκα: “Ετούτα θα φάμε;” Δεν βάσταξα και του είπα:
– Τι να φάμε απ’ αυτά, Γέροντα; Εγώ έχω νηστικός από τα χθες. Εμένα δεν με φθάνουν είκοσι τέτοιες ντομάτες.

«Μου απάντησε:

– Παπα-Χαράλαμπε, θα κάνουμε προσευχή, θα τα ευλογήσεις εσύ και θα περισσέψουν.

«Άνοιξε την σακκούλα, την έσχισε σε σχήμα Σταυρού και την άπλωσε σαν τραπεζομάντηλο. Μούβαλε δυο ντομάτες εμένα και μια φρυγανιά, και κείνος κράτησε την μισή φρυγανιά και μια ντομάτα.
Λοιπόν σηκωθήκαμε, κάναμε προσευχή κανονικά και μετά είπε: “Πάτερ άγιε, ευλόγησον”.
Ευλόγησα και φάγαμε. Που πήγε όλη εκείνη η πείνα;
Είχα χορτάσει τελείως.
Σαν να μούχε βουλώσει κάποιος τον λαιμό. Χόρτασα και δεν μπορούσα να φάω όλη την φρυγανιά, άφησα και λίγο. Ήθελα όλο νερό.

Μου έλεγε ο Γέροντας:
– Φάε, παπα-Χαράλαμπε.
– Τι να φάω, Γέροντα, χόρτασα.

»Όλη την ημέρα μετά, όπου πήγα, ούτε να φάω μπορούσα ούτε να κερασθώ. Μόνο “νερό, νερό, νερό” ζητούσα συνέχεια.
»Μου έκανε εντύπωση και ύστερα, όταν περπατούσα μόνος μου, έλεγα: “Τι ευλογία ήταν αυτή! Όπως ευλόγησε ο Χριστός τους πέντε άρτους και τα δύο ψάρια και χόρτασαν πέντε χιλιάδες άνδρες, χωρίς γυναίκες και παιδιά. Ευλογία Κυρίου!”».
Από το βιβλίο: Βίος Οσίου Παϊσίου του Αγιορείτου, – Ιερομονάχου Ισαάκ Άγιον Όρος, 2016 σελ. 562-563

***

Μητροπολίτης Λεμεσσού Αθανάσιος
…Έχω μείνει σε πολυτελή σπίτια και ξενοδοχεία. Σαν το καλυβάκι του Γερό Παΐσιου, δεν βρήκα.
Ήταν τόσο ευλογημένος ο τόπος.
Δεν είχε τίποτε μέσα, ούτε μία καρέκλα….
Δεν έχω δει ωραιότερη τράπεζα από την τράπεζά του. Ήταν πάνω σε έναν βράχο.
Εκεί με έβαλε μία φορά και μου είπε: «Διάκο, να κάνουμε προσευχή για να φάμε».
Τι θα τρώγαμε; Δυο κρεμμύδια και ένα μαρούλι και ξεροκόμματα που τα είχε σε ένα σακούλι….
Άνοιξε μια πλαστική σακκούλα, την έβαλε κάτω στη γη, άνοιξε τα χέρια του και ξεκίνησε να λέει το: «Πάτερ ἡμῶν ὁ ἐν τοῖς οὐρανοῖς».
Τι να σας πω!
Δεν ξανάκουσα, ούτε ξαναείδα άνθρωπο, να προσεύχεται έτσι. Νόμιζα ότι θα άνοιγε ο ουρανός και θα ευλογούσε ο Θεός το φαγητό μας…

***

Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης:
Άγχος και νοθευμένες τροφές.

Τί κατόρθωσαν οι άνθρωποι του 20ου αιώνος με τον πολιτισμό! Παλάβωσαν τον κόσμο, μόλυναν την ατμόσφαιρα, τα πάντα. Ο πολιτισμός καλός είναι, αλλά, για να ωφελήσει, πρέπει να «πολιτισθή» και η ψυχή. Αλλιώς είναι καταστροφή.
Ο Άγιος Κοσμάς είπε: «Από τους γραμματισμένους θα έρθει το κακό». Παρόλο που η επιστήμη έχει προχωρήσει τόσο πολύ και έκανε πρόοδο μεγάλη, εν τούτοις με ό,τι κάνουν για να βοηθήσουν τον κόσμο, χωρίς να το καταλαβαίνουν, καταστρέφουν τον κόσμο.

Ο Θεός άφησε τον άνθρωπο να κάνη του κεφαλιού του, αφού δεν Τον ακούει, και έτσι τρώει το κεφάλι του. Καταστρέφεται μόνος του ο άνθρωπος με αυτά που φτιάχνει.

Τί κατόρθωσαν οι άνθρωποι του 20ου αιώνος με τον πολιτισμό! Παλάβωσαν τον κόσμο, μόλυναν την ατμόσφαιρα, τα πάντα. Η ρόδα, αν ξεφύγει από τον άξονα, γυρίζει συνέχεια χωράς σκοπό. Έτσι και οι άνθρωποι, άμα ξεφύγουν από την αρμονία του Θεού, βασανίζονται!

Παλιά υπέφεραν οι άνθρωποι από τον πόλεμο, σήμερα υποφέρουν από τον πολιτισμό. Τότε έφευγαν από τις πόλεις στα χωριά εξ αιτίας του πολέμου και με ένα χωραφάκι περνούσαν. Τώρα θα φύγουν από τις πόλεις εξ αιτίας του πολιτισμού, γιατί δεν θα μπορούν να ζήσουν μέσα σ’ αυτές. Τότε ο πόλεμος έφερνε θάνατο. Τώρα ο πολιτισμός φέρνει αρρώστια.

– Γέροντα, γιατί πλήθυνε τόσο πολύ ο καρκίνος;

– Το Τσερνομπίλ κ.λπ. τι έκαναν; Από εκεί είναι. Αυτά κάνουν οι άνθρωποι… Τί σακατεμένος κόσμος υπάρχει! Σε ποια εποχή ήταν τόσοι άρρωστοι; Παλιά οι άνθρωποι δεν ήταν έτσι. Τώρα, όποιο γράμμα ανοίξω, καρκίνο ή ψυχοπάθεια ή εγκεφαλικό ή διαλυμένες οικογένειες, αυτά θα συναντήσω. Άλλοτε σπάνια υπήρχε καρκίνος. Βλέπεις, ήταν φυσική η ζωή. Άλλο θέμα τί επέτρεπε ο Θεός. Έτρωγε κανείς φυσικές τροφές και ήταν υγιέστατος. Φρούτα, κρεμμύδια, ντομάτες, ήταν όλα καθαρά. Τώρα και αυτές οι φυσικές τροφές σακατεύουν τον άνθρωπο. Αυτοί που τρώνε όλο τέτοιες τροφές παθαίνουν μεγαλύτερη ζημιά, γιατί όλα έχουν μολυνθεί.
Αν ήταν παλιά έτσι, εγώ θα πέθαινα από νέος, γιατί σαν καλόγερος έτρωγα ό,τι είχε ο κήπος, πράσα, μαρούλια, κρεμμύδια, λάχανα, όλο τέτοια, και ήμουν μια χαρά. Τώρα έχουν λιπάσματα, ραντίσματα. Τί τρώνε σήμερα οι άνθρωποι! Το άγχος, οι νοθευμένες τροφές αρρώστια φέρνουν. Αχρηστεύεται ο κόσμος, όταν χρησιμοποιεί αδιάκριτα την επιστήμη.

– Γέροντα, παλιά πώς άντεχαν οι άνθρωποι περισσότερο στην άσκηση και ήταν πιο υγιείς; Βοηθούσαν και οι τροφές;

– Ναι, γιατί ήταν οι τροφές καθαρές τότε. Αυτό χρειάζεται συζήτηση; Και όλα τα έτρωγαν ώριμα. Τώρα όλα τα κόβουν άγουρα, για να μη χαλάσουν, και τα αφήνουν στο ψυγείο. Τα μαζεύουν πράσινα-πράσινα και τα αφήνουν να ωριμάσουν. Ενώ πρώτα ωρίμαζε το φρούτο, έπεφτε κάτω από το Δένδρο ή, μόλις το έπιανες, κοβόταν. Αλλά εκτός που έτρωγαν καλές, υγιεινές τροφές – ψωμί και βούτυρο ή γάλα ήταν για το παιδί γερή τροφή -, δούλευαν και το μυαλό τους οι άνθρωποι και καταλάβαιναν, όταν πάθαιναν κάτι, αν ήταν από τις τροφές. Τώρα και οι τροφές είναι νοθευμένες και το μυαλό δεν το δουλεύουν. Και πόσα από αυτά που φτιάχνει τώρα ο άνθρωπος είναι άχρηστα.

***

Άγιος Ιάκωβος Τσαλίκης
Η πρώτη Εντολή που έδωσε ο Θεός ήταν η νηστεία

Η νηστεία είναι εντολή του Θεού, η πρώτη Εντολή που έδωσε ο Θεός ήταν η νηστεία στον Αδάμ και στην Εύα. Και ο Χριστός μας ο Ίδιος ενήστευσε. Στο Ευαγγέλιο ο Χριστός μας λέει, ”εἰ μή ἐν προσευχῆ καί νηστεία…”. Πρώτα-πρώτα ο Χριστός μας ενήστευσε και δεν ενήστευσε όπως νηστεύουμε εμείς σήμερα. Εκείνος που ήταν Θεός και Άνθρωπος νήστευσε σαράντα μέρες και εμείς σήμερα να μην νηστεύσουμε, που εμείς νηστεύομε για τις αμαρτίες μας. 
Γι αυτό και μεις να νηστεύουμε παιδιά μου. Δε μ’ έβλαψε η νηστεία μέχρι σήμερα που ειμαι 70 χρονών. Η μητέρα μου μ’ έμαθε νηστεία παδιόθεν. Δεν κάνω τον υποκριτή ότι, παιδιά μου, νηστεύω, αλλά αυτά με δίδαξαν οι γονείς μου και μέχρι σήμερα αυτά τηρώ, τέκνα μου. Δεν με έβλαψε ποτέ η νηστεία κι ας έχω ασθένειες πάνω μου.

Να νηστεύετε παιδιά μου, μην ακούτε που λένε δεν είναι η νηστεία τίποτε κι ότι τα λένε οι καλόγηροι. Δεν τα λένε οι καλόγηροι παιδιά μου, με συγχωρείτε, τα λέει ο Θεός. Η πρώτη εντολή του Θεού ήταν η νηστεία, καθώς και ο Χριστός μας νήστευσε.

Και τα δαιμόνια και οι αρρώστιες κι ολα τα πάθη με τη νηστεία και την προσευχη αποβάλλονται. Ο Αγιος Πρόδρομος τί ετρωγε εκείνος στην έρημο; Τί έτρωγε ο Όσιος Δαυίδ; Μ’ ενα αντίδωρο περνουσε στο ασκητήριό του ολη την εβδομάδα. Αλλά «νηστεία, αγρυπνία, προσευχή, ουράνια χαρίσματα λαβών». Γι’ αυτό τον αγίασε ο Θεός και ζει τετρακόσια πενήντα χρόνια στον Ιερό τόπο αυτόν. Είναι πολύ θαυματουργός και ζωντανός Άγιος.
Προσευχή, παιδιά μου, και νηστεία: αυτά ωφελούν την ψυχή του ανθρώπου. Κι ο προφήτης Ηλίας, λέει ο Άγιος Ιάκωβος ο Αδελφόθεος, «ομοιοπαθής» άνθρωπος ήταν κι αυτός, αλλά με την προσευχή του και τη νηστεία του έκλεισε τον Ουρανό και δεν έβρεξε στη γη τρία χρόνια και έξι μήνες. Και μετά βέβαια πάλι προσευχήθηκε και ζήτησε να βρέξει κι ο Ουρανός έδωσε βροχή και η γη βλάστησε τους καρπούς της».

***

Η Νηστεία της Παναγίας, του Δεκαπενταυγούστου, του Αγίου Νεομάρτυρος Ιωάννου της Μονεμβασίας

Ο άγιος Ιωάννης ο Μονεμβασιώτης γεννήθηκε στις Γούβες της Μονεμβασιάς το 1758. Ο πατέρας του καταγόταν από το Γεράκι και ήταν ιερέας στις Γούβες της Μονεμβασίας.
Τότε στην Τουρκοκρατούμενη Ελλάδα, το 1770., άρχισε η επανάσταση και κράτησε 10 χρόνια. Το Γένος υποστηριζόταν από τον Ρωσικό στόλο. Όταν οι Αλβανοί ήλθαν στην Πελοπόννησο, έσφαξαν τον πατέρα του, και αυτόν μαζί με τη μητέρα του απήγαγαν στη Λάρισα. Ήταν τότε ο Ιωάννης 15 χρονών. Εκεί τους πώλησαν δύο και τρείς φορές τον καθένα ξεχωριστά και υστέρα από δύο χρόνια τους ξαναπώλησαν και τελικά αγοράσθηκαν και οι δύο από έναν Τούρκο από τη Θεσσαλονίκη, πού διέμενε στη Λάρισα. Επειδή όμως ο Τούρκος αυτός δεν είχε παιδιά, θέλησε να υιοθετήσει τον Ιωάννη αφού τον εξισλαμίσει.
Αλλα ο 15χρονος Ιωάννης έμεινε ακλόνητος στη πίστη του, διαρκώς έλεγε: «εγώ Τούρκος δεν γίνομαι, εγώ είμαι χριστιανός και χριστιανός θέλω να πεθάνω».

Έφθασε όμως και η Νηστεία της Παναγίας, το Δεκαπενταύγουστο. Μόλις ο Τούρκος κατάλαβε ότι ο Ιωάννης δεν ήθελε να χαλάσει τη Νηστεία και να αρτυθή, αποφάσισε να τον κλείσει σ’ ένα στάβλο. Εκεί τον κλειδαμπάρωσε για όλο το διάστημα των 15 ημερών καί πότε τον κρεμούσε καί τον κάπνιζε με άχυρα και πότε τον χτυπούσε με το σπαθί του προσπαθώντας να τον κάνει να φάει και να χαλάσει τη Νηστεία. Αλλ’ ό Ιωάννης όχι μόνο δεν έφαγε αρτυμένα φαγητά, αλλά ούτε καν τα δοκίμασε. Προσευχόταν και παρακαλούσε την Παναγία να τον βοηθήσει να μην αρτυθεί. Προτιμούσε καλύτερα να θανατωθή παρά να χαλάσει τη Νηστεία.
Βλέποντας ο αφέντης του ότι δεν πείθεται, τον άφηνε νηστικό 2 και 3 ήμερες, χωρίς να του δίνει τίποτε να φάει. Όλα αυτά τα βασανιστήρια γίνονταν, τις περισσότερες φορές μπροστά στα μάτια της μητέρας του παιδιού. Η μάνα του προσπαθούσε να τον μεταπείσει παρακαλώντας τον να φάει ότι του έδινε ο Αγαρηνός, λέγοντάς του: «Φάε, γιε μου, από αυτά τα φαγητά, για να μην πεθάνεις, και ο Θεός και η Παναγία σε συγχωρούν, γιατί δεν το κάνεις με το θέλημα σου, αλλά από ανάγκη. Λυπήσου και εμένα τη φτωχή και στενοχωρημένη μητέρα σου και μη θελήσεις να πεθάνεις παράκαιρα και με αφήσεις έρημη σ’ αυτή τη σκλαβιά και ξενιτειά».
Στις παρακλήσεις αυτές της μητέρας του ο Ιωάννης απάντησε: «Γιατί κάνεις έτσι, μητέρα, και κλαις; Γιατί δεν μιμείσαι τον Πατριάρχη Αβραάμ, ό όποιος για την πίστη και την αγάπη του στο Θεό θέλησε να θυσιάσει το μοναδικό γιο του,τον Ισαάκ, πού όμως ο Θεός τον διέσωσε με θαύμα; Εσύ είσαι πρεσβυτέρα κι εγώ γιος Ιερέα και Μάρτυρα και πρέπει να είμαστε όχι μόνο πιστοί, αλλά και υποδείγματα στους αδελφούς μας Χριστιανούς. Γιατί, αν δεν φυλάμε και τα θεωρούμενα μικρά από τους Νόμους και τα έθιμα της Εκκλησίας μας, πώς θα φυλάξουμε τα μεγάλα…;».
Ύστερα από αυτή την ακλόνητη στάση και απάντηση του Ιωάννη, εξαγριωμένος πια ο Τούρκος του έδωσε μια θανατηφόρα μαχαιριά στην καρδιά και μετά από δύο ημέρες ο Ιωάννης έλαβε το στεφάνι του μαρτυρίου, στις 21 Οκτωβρίου 1773, ως Άγιος Νεομάρτυς Ιωάννης! Γιατί αμέσως ο Πανάγαθος θεός τίμησε το μαρτυρικό του σώμα με ευωδία και θείο φως, πολλοί χριστιανοί της Λάρισας δυό μερόνυχτα έβλεπαν ουράνιο φως να πέφτει σαν δέσμη στο μέρος όπου έριξαν το σώμα του, όπως και με πολλά θαύματα αργότερα!

Οι Άγιοι Επτά Παίδες οι Μακκαβαίοι, η μητέρα τους αγία Σολομονή κι ο διδάσκαλος τους άγιος Ελεάζαρος μπόρεσαν να περιφρονήσουν τους πόνους και τα βασανιστήρια έχοντας ευσεβείς λογισμούς, με την δύναμη του καλού λογισμού. Άγιος Παΐσιος Αγιορείτης
https://iconandlight.wordpress.com/2020/07/31/%ce%bf%ce%b9-%ce%ac%ce%b3%ce%b9%ce%bf%ce%b9-%ce%b5%cf%80%cf%84%ce%ac-%cf%80%ce%b1%ce%af%ce%b4%ce%b5%cf%82-%ce%bf%ce%b9-%ce%bc%ce%b1%ce%ba%ce%ba%ce%b1%ce%b2%ce%b1%ce%af%ce%bf%ce%b9-%ce%b7-%ce%bc%ce%b7/

Μεγαλυνάρια

Ἄξιόν ἐστιν ὦς ἀληθῶς, μακαρίζειν σὲ τὴν Θεοτόκον, τὴν ἀειμακάριστον καὶ παναμώμητον, καὶ Μητέρα τοῦ Θεοῦ ἡμῶν.
Τὴν τιμιωτέραν τῶν Χερουβείμ, καὶ ἐνδοξοτέραν, ἀσυγκρίτως τῶν Σεραφείμ, τὴν ἀδιαφθόρως, Θεὸν Λόγον τεκοῦσαν, τὴν ὄντως Θεοτόκον, σὲ μεγαλύνομεν.

Τὴν ὑψηλοτέραν τῶν οὐρανῶν, καὶ καθαρωτέραν λαμπηδόνων ἡλιακῶν, τὴν λυτρωσαμένην ἡμᾶς ἐκ τῆς κατάρας, τὴν Δέσποιναν τοῦ κόσμου, ὕμνοις τιμήσωμεν.

Ἄλαλα τὰ χείλη τῶν ἀσεβῶν, τῶν μὴ προσκυνούντων, τὴν εἰκόνα σου τὴν σεπτήν, τὴν ἱστορηθεῖσαν, ὑπὸ τοῦ ἀποστόλου, Λουκᾶ ἱερωτάτου, τὴν Ὁδηγήτριαν.

Γοργοϋπηκόου τήν θαυμαστήν καί σεπτήν Εἰκόνα, προσκυνήσωμεν ἀδελφοί, θαύματα τελοῦσαν καί βρύουσαν ἰάσεις καί ταύτην μετά πόθου κατασπασώμεθα.

Μεταμορφώσεως τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ
Δεῦτε ἐν τῷ ὄρει τῶν ἀρετῶν, ἀνέλθωμεν πάντες, καὶ ὀψώμεθα μυστικῶς, τὸν ἐν Θαβωρίῳ, καὶ λάμψας ὡς Δεσπότης, τούτους ἐφώτισας.

Θέλων ἐπιδεῖξαι τοῖς Μαθηταῖς, δύναμιν ἐξ ὕψους καὶ σοφίαν παρὰ Πατρός, ἐν ὄρει ἀνῆλθες, Χριστὲ τῷ Θαβωρίῳ, καὶ λἀμψας ὡς Δεσπότης τούτους ἐφώτισας.

Ἁγίου ἐνδόξου Μεγαλομάρτυρος Γεωργίου τοῦ Τροπαιοφόρου
Τὸν θερμὸν προστάτην καὶ βοηθόν, τὸν ἐν τοῖς κινδύνοις ἀντιλήπτορα ταχυνόν, τῶν μαρτύρων κλέος, εἰδώλων καθαιρέτην, Γεώργιον τὸν μέγαν, πάντες τιμήσωμεν.

Τοῦ τιμίου ἐνδόξου προφήτου, προδρόμου καὶ βαπτιστοῦ ᾿Ιωάννου
Χειρί σου βαπτίσας, ὦ Βαπτιστά, τὸν διὰ θαλάσσης, ἀγαγόντα τὸν Ἰσραήλ, Προφητῶν ἁπάντων, ὑπέρτερος ἐδείχθης· διὸ ἀνευφημοῦμεν τὴν θείαν χάριν σου.

Παρασκευῆς ὁσιομάρτυρος
Χαίροις Ἐκκλησίας ἡ λαμπηδών, καὶ τῶν ἰαμάτων πολυχεύμων ὄντως κρουνός, χαίροις προστασία, καὶ σκέπη οὐρανία, Παρασκευὴ θεόφρον, τῶν εὐφημούντων σε.

Ὀσίου Ἰακωβου ἐν Εὐβοία
Χαίροις Λιβισίου θείος βλαστός, χαίροις της Ευβοίας θεοδώρητος θησαυρός, χαίροις μοναζόντων επίσκεψις και σκέπη, πατέρων μέγα κλέος, θείε Ιάκωβε.

ὁσίου Εὐμενίου τοῦ Νέου (Σαριδάκη)
Χαίροις ο της Κρήτης γόνος λαμπρός, Αθηναίων πάντων ο ακοίμητος αρωγός και των εν ανάγκαις ο μέγας αντιλήπτωρ, Ευμένιε, θεόφρον οσίων καύχημα.

ὁσίου Πορφυρίου τοῦ Καυσοκαλυβίτου
Χαίροις χαρισμάτων ὁ θησαυρὸς καὶ τῶν ἰαμάτων ἡ πηγὴ ἡ θαυματουργός. Χαίροις ὁ προφήτης ὁ νέος Ἐκκλησίας, Πορφύριε, τρισμάκαρ, Ἄθωνος καύχημα.

Ὀσίου Παϊσίου τοῦ Ἁγιορείτου
Χαίροις ἡσυχίας ὁ ἐραστής, καὶ τῆς εὐσπλαγχνίας τοῦ Κυρίου ὁ μιμητής· θείας γὰρ ἀγάπης, πληρούμενος ἐδόθης, Θεῷ καὶ τοῖς ἀνθρώποις Πάτερ Παΐσιε.

τοῦ Ἁγίου Πνεύματος
Πνεῦμα τὸ πανάγιον καταβάν, ἐν πυρίναις γλώσσαις, Ἀποστόλους σοφοὺς ποιεῖ, φθεγγομένους ξένα, ἐν γλώσσαις ταῖς ἑτέραις, τὰ θεῖα μεγαλεῖα σοῦ τοῦ Θεοῦ ἡμῶν.

τῶν Ἁγίων Πάντων
Πᾶσαι τῶν Ἀγγέλων αἱ στρατιαί, Πρόδρομε Κυρίου, Ἀποστόλων ἡ δωδεκάς, οἱ Ἅγιοι Πάντες, μετὰ τῆς Θεοτόκου, ποιήσατε πρεσβείαν, εἰς τὸ σωθῆναι ἡμᾶς.

Ἦχος βʹ. Ὅτε ἐκ τοῦ ξύλου

Πάντων θλιβομένων ἡ χαρά, καὶ ἀδικουμένων προστάτις, καὶ πενομένων τροφή, ξένων τε παράκλησις, καὶ βακτηρία τυφλῶν, ἀσθενούντων ἐπίσκεψις, καταπονουμένων, σκέπη καὶ ἀντίληψις, καὶ ὀρφανῶν βοηθός, Μήτηρ τοῦ Θεοῦ τοῦ Ὑψίστου, σὺ ὑπάρχεις, Ἄχραντε, σπεῦσον, δυσωποῦμεν σῴζεσθαι τοὺς δούλους σου.

Τὴν πᾶσαν ἐλπίδα μου, εἰς σὲ ἀνατίθημι, Μήτερ τοῦ Θεοῦ, φύλαξόν με ὑπὸ τὴν σκέπην σου.

Εγώ είμαι ζωντανός. Τους πάντες βλέπω και τους ακούω. Τρέχω ανάμεσα στους ανθρώπους για να τους βοηθήσω. Άγιος Ιωάννης ο Ρώσος στον φίλο του όσιο γέροντα Ιάκωβο Τσαλίκη

Χριστός ανέστη! Αληθώς ανέστη!
Christ is Risen! Truly He is Risen!
Христос Воскрес! Воистину Воскрес!
ქრისტეაღსდგა! ჭეშმარიტადაღსდგა!
«Χαίρετε»! «Ειρήνη υμίν»

Συναξάριον τοῦ Μηναίου
Τῇ ΚΖʹ τοῦ αὐτοῦ μηνὸς Μαΐου μνήμη τοῦ Ὁσίου καὶ θεοφόρου Πατρὸς ἡμῶν Ἰωάννου τοῦ Ῥώσσου, τοῦ νέου Ὁμολογητοῦ, ὅστις πωληθεὶς εἴς τινα Ἀγαρηνὸν ὡς αἰχμάλωτος, καὶ παρ΄ αὐτοῦ, ἐν τῇ ἐν Μ. Ἀσίᾳ κωμοπόλει τῆς Καππαδοκίας, Προκοπίῳ, ἀχθείς, καὶ ἀσκητικῶς ἐκεῖ ἀγωνισάμενος, ἐκοιμήθη ἐν Κυρίῳ κατὰ τό, 1730.
Μνήμη τοῦ ἁγίου ἱερομάρτυρος ῾Ελλαδίου (4ος αιων).
Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τοῦ ἁγίου ἱερομάρτυρος Θεράποντος ἐκ Σαρδέων (259).
Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τοῦ ἁγίου μάρτυρος ᾿Ιουλίου, τοῦ Στρατηλάτου, τοῦ ἐκ Ρουμανίας ἐν ἔτει 297 ξίφει τελειοῦται.
Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τῆς ὁσίας μητρός ἠμῶν Μελανγγέλλας τῆς ἐρημίτιδος ἐν Οὐαλλίᾳ τῆς θαυματουργοῦ (641)
Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τοῦ ὁσίου πατρός ἠμῶν Βεδέα τοῦ ῾Ομολογητοῦ τοῦ Ἄγγλου (735)
Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τοῦ ὁσίου πατρός ἠμῶν Βασιλείου τοῦ Χαχουλι, υἱοῦ τοῦ βασιλέως Μπαγράτ, τοῦ ἐκ Γεωργίας (11ος αιων).
Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τοῦ ὁσίου πατρός ἠμῶν Μιχαήλ Παρεκχέλι ἐκ Γεωργίας (8ος-9ος αιων.).
Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τοῦ ἐν ἁγίοις πατρός ἠμῶν Φιλίππου τοῦ Α΄ μητροπολίτου Μόσχας (1473)
Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τῶν ὁσίων πατέρων ἠμῶν Θεράποντος τοῦ ἐν Λευκῇ Λίμνῃ (1426) καί Θεράποντος τῆς μονῆς Μόνζας (1597)
Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τῶν ὁσίων πατέρων ἠμῶν ᾿Ηλία καί Ματθαίου τῶν ἐκ Ρωσίας.
Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τοῦ ὁσίου πατρός ἠμῶν Λαζάρου τοῦ ἐν τῇ Λαύρᾳ τοῦ Πσκώφ ἀσκήσαντος (1824)
Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, ἀνακομιδή τῶν ἱερῶν λειψάνων (1472) τῶν ἐν ἁγίοις πατέρων ἠμῶν ᾿Ιωνᾶ (1461), Φωτίου (1431) καί Κυπριανοῦ (1406), μητροπολιτῶν Μόσχας, καί τοῦ ὁσίου πατρός ἠμῶν Νείλου τοῦ ἐκ Σομπένσκ (1554).

Στίχοι
Πλήρης χαρίτων ὁ αἰχμάλωτος ὤφθη·
αἰχμαλωτίσας τοῦ σκότους τὸν προστάτην.
Εἰκάδι ἑβδομάτῃ Ἰωάννης Θεῷ ἔνθεν ἤρθη.

τίς ἡμᾶς χωρίσει ἀπὸ τῆς ἀγάπης τοῦ Χριστοῦ; θλῖψις ἢ στενοχωρία ἢ διωγμὸς ἢ λιμὸς ἢ γυμνότης ἢ κίνδυνος ἢ μάχαιρα; καθὼς γέγραπται ὅτι ἕνεκά σου θανατούμεθα ὅλην τὴν ἡμέραν· ἐλογίσθημεν ὡς πρόβατα σφαγῆς. ἀλλ᾿ ἐν τούτοις πᾶσιν ὑπερνικῶμεν διὰ τοῦ ἀγαπήσαντος ἡμᾶς. (Ρωμ. η’ 35-37).

Ο Άγιος Ιωάννης ο Ρώσος κι ο φίλος του όσιος γέροντας Ιάκωβος Τσαλίκης

Διηγηται ο άγιος Ιάκωβος Τσαλίκης: «Κάποτε, έλεγε, πήγα και βλέπω τον Άγιο ζωντανό μέσα στη λάρνακά του. Του λέω:
– Άγιε μου πώς περνούσες στη Μικρά Ασία, τι αρετές είχες και αγίασες;
Ο Άγιος μου απάντησε:
– Μέσα στην σπηλιά που ήταν στάβλος κοιμόμουνα και με τα άχυρα σκεπαζόμουνα τον χειμώνα για να μην κρυώνω. Είχα και την ταπείνωση και την πίστη.
Σε λίγο μου λέει:
– Περίμενε, πάτερ Ιάκωβε, γιατί ήρθαν τώρα δύο άνθρωποι και με παρακαλούν για ένα παιδί άρρωστο. Περίμενε να πάω να το βοηθήσω.
Ξαφνικά άδειασε η λάρνακα γιατί ο Άγιος έφυγε. Σε λίγη ώρα ξαναγύρισε, δεν τον είδα πώς γύρισε, αλλά τον είδα να τακτοποιείται μέσα στη λάρνακά του σαν ένας άνθρωπος»!

Άλλη φορά καθως ήταν γονατισμένος στη λάρνακα του οσίου είδε τον Όσιο να του λέει:
– Έχω μια δουλειά τώρα και πρέπει να φύγω. Εσύ να μη δεχτείς να κάνεις Εσπερινό μέχρι να επιστρέψω.
Όταν γύρισε ο Άγιος, του είπε:
– Νομίζεις ότι ευλογώ όλους όσους έρχονται εδώ; Να, αυτή τη γυναίκα, που προσκύνησε τώρα με τα παιδιά της, δεν την ευλόγησα.
– «Γιατί»; ρώτησε ο π. Ιάκωβος.
– Γιατί βλαστημάει τα παιδιά της!

Ο Θείος Ιωάννης ο Ρώσος «πνευματικώ τω τρόπω» είχε πει μια νύχτα στον Άγιο Ιάκωβο Τσαλίκη – «ο Θεός οίδε» – εμπρός στην Ιερά Λάρνακα με το αδιαλώβητο σκήνος Του στο Ναό Του στο Προκόπι:
– Νομίζουν πως κοιμάμαι, πεθαμένος, είμαι νεκρός και δεν υπολογίζουν οι Χριστιανοί. Εγώ όμως είμαι ζωντανός. Τους πάντες βλέπω. Το σώμα μου είναι μέσα, αλλά εγώ εξέρχομαι πολλές φορές από την λάρνακα μου. Τρέχω ανάμεσα στους ανθρώπους για να τους βοηθήσω. Πολύς ο πόνος. Αυτοί δε με βλέπουν. Εγώ τους βλέπω και τους ακούω τι λένε. Και πάλι μπαίνω στη λάρνακα μου. Αλλά άκουσε Πάτερ μου να σου πω. Πολλή η αμαρτία στο κόσμο, πολλή η ασέβεια και πολλή η απιστία.  -Γιατί τα λες αυτά Άγιε μου; Του απάντησε. Δε βλέπεις πόσος κόσμος έρχεται στη χάρη σου και σε προσκυνά;
– Πολλοί έρχονται, πάτερ Ιάκωβε, αλλά λίγα είναι τα τέκνα μου, πρόσθεσε ο Όσιος και συνέχισε. Για αυτό πρέπει να γίνει πόλεμος. Γιατί πολλή η αμαρτία στο κόσμο.
– Όχι, Άγιέ μου, του είπε ταραγμένος. Από μικρό παιδί όλο σε πολέμους και ταλαιπωρίες βρέθηκα. Στην Μικρά Ασία που γεννήθηκα αλλά και όταν ήλθαμε στην Ελλάδα. Ύστερα Άγιε μου αν γίνει έξαφνα ο πόλεμος θα χαθούν και ψυχές πριν προφτάσουν να μετανοήσουν.
– Πρέπει να γίνει πόλεμος, πρέπει να γίνει πόλεμος, πρέπει να γίνει πόλεμος, απάντησε λυπημένα με μια σταθερή φωνή ο Όσιο…

***

Ο Όσιος Ηλίας Διαμαντίδης ο εκ Πόντου, ο Μυροβλύτης συχνά προφήτευε λέγοντας: «Θα ‘ρθεί ένας καιρός που θα γίνουν οι άνδρες γυναίκες και οι γυναίκες άνδρες. Τότε θα πέσει μεγάλη κατάρα στον κόσμο. Θα γίνει πόλεμος στην Κωνσταντινούπολη και ο Ρώσσος θα νικά• θα πάει ως τον Ευφράτη ποταμό. Θ’ ανοίξει η Αγιά Σοφιά και θα λειτουργηθή. Ένας εξαδάκτυλος βασιλιάς θα είναι τότε». Και έλεγε: «Ξύπνα Ρωσσία και δράξον τα όπλα σου». 

***

Η μακαρία Σαλώμη η δια Χριστόν Σαλή και το μήνυμα του Αγίου Ιωάννου του Ρώσσου

Σε μιά προσκυνηματική εκδρομή στο Προκόπι Εύβοιας, στο Ιερό Σκήνωμα τού Αγίου Ιωάννου τού Ρώσσου, πού διοργάνωσε ο εφημέριος της ενορίας του Θερμού, συμμετείχε και η μακαρία Σαλώμη. Σ’ αυτό το προσκύνημα πολλές χιλιάδες προσκυνητών καταφθάνουν κάθε χρόνο, όχι μόνο από την Ελλάδα αλλά και από το εξωτερικό.
Οι περισσότεροι προσμένουν βοήθεια και θεραπεία στις ψυχικές και σωματικές τους ασθένειες από την χάρι του. Είναι όμως και κάποιοι πού πηγαίνουν γιά αναψυχή ή από περιέργεια. Σ’ αυτούς ο Άγιος θέλησε να δώση ένα μήνυμα μέσω της ευλαβεστάτης Σαλώμης.

Αφού προσκύνησε το Άγιο και θαυματουργό του Λείψανο με πόθο και ευλάβεια, στάθηκε γονατιστή στο πάνω μέρος της λάρνακος, όπου φυλάσσεται το Ιερό Σκήνωμά του.

Εκεί εμφανίστηκε ζωντανός ο Άγιος και έχοντας αυστηρή όψι λέει στην Σαλώμη: «Να πής στον παπά να μην φέρνη οποιονδήποτε εδώ, αλλά μόνο όσους έχουν πίστι και ευλάβεια».

Η Σαλώμη συγκλονισμένη αναφερόταν στην εμφάνιση του Αγίου Ιωάννου του Ρώσσου!
Οι αληθινοί προσκυνητές πάντως, λαμβάνουν πολλή χάρι από την προσκύνησι τού Ιερού Λειψάνου, πού καθίσταται «ποταμός δωρεών ανεξάντλητος, βρύσι ευεργεσιών και πηγή ιαμάτων αέναος».
Ιερομόναχος Πρόδρομος, Σαλώμη ~ Η μυστική εργάτις της αρετής, Ιερόν Κελλίον “Ευαγγελισμός της Θεοτόκου”, Ι. Μ. Σίμωνος Πέτρας Καρυές – Άγιον Όρος

***

Θαύματα του οσίου Ιωάννου του Ρώσου του Ομολογητού

Ο π. Γεράσιμος Φωκάς συχνά έλεγε ότι είχε γνωρίσει και είχε μιλήσει με την εγγονή μιας όμορφης γυναίκας από το Προκόπι της Καππαδοκίας, που έκανε τα χέρια της χωνί και φώναξε:
“ Ε Γιάννη, με παίρνουν… Σώσε με…” και ο Άγιος Ιωάννης ο Ρώσος, που η εκκλησιά του ήταν κοντά στο σπίτι της, μαρμάρωσε τους Τσέτες, που ήρθαν να κλέψουν την πανέμορφη νεόνυμφη και δεν ολοκλήρωσαν το ανόσιο έργο τους. Με καμάρι έλεγε ότι ένας Κεφαλλονίτης πλοίαρχος ονόματι Δεστούνης μετέφερε το τίμιο άφθαρτο σκήνωμα του Αγίου Ιωάννου του Ρώσου μαζί με τους δυστυχείς Χριστιανούς πρόσφυγες στην Ελλάδα. 

“Ο Άγιος Ιωάννης ο Ρώσσος δεν είναι καλόγηρος, δεν είναι Ιεράρχης, δεν είναι μάρτυρας, που σημαίνει ο χώρος της Εκκλησίας τους δέχεται όλους. Δεν έχει καλούπι η Ορθοδοξία, δεν έχει τύπο, δεν έχει τσόφλι, είναι αγκαλιά. Όποιο πόστο και να’ χεις, αγιάζεις, αρκεί να κάμεις όπως έκαμε κι εκείνος, να ‘χεις υπομονή, αγάπη — αυτός αγαπούσε και τους Τούρκους — και ανοχή και πίστη …” μας είπε μεταξύ άλλων ο π. Γεράσιμος.

***

Τον Μάρτιο του 1999 είδαν τον άγιο Ιωάννη τον Ρώσο με τον άγιο Γεώργιο τον Τροπαιοφόρο, ντυμένους στρατιωτικά, να πηγαίνουν στο μέτωπο πολέμου στη Σερβία να βοηθήσουν τους αδελφούς ορθοδόξους Σέρβους με τη θαυματουργική παρουσία τους, εναντίον όλων των αντίχριστων δυνάμεων του σκότους, ο δε άγιος Ιωάννης ο Ρώσος είπε χαρακτηριστικά: «Πηγαίνω στο Βελιγράδι, γιατί σφαγιάζεται η Ορθοδοξία».

***

Όσιος Ιωάννης ο Ρώσος ο Ομολογητής

Ο Όσιος Ιωάννης γεννήθηκε σε ένα χωριό της λεγομένης Μικράς Ρωσίας, περί το 1690, από γονείς ευλαβείς και ενάρετους. Όταν έφθασε σε νόμιμη ηλικία στρατεύθηκε, ενώ βασίλευε στη Ρωσία ο Μέγας Πέτρος. Έλαβε μέρος στον πόλεμο που έκανε εκείνος ο τολμηρός τσάρος εναντίον των Τούρκων κατά το 1711, και συνελήφθη αιχμάλωτος από τους Τατάρους. Οι Τάταροι τον πούλησαν σε έναν Οθωμανό αξιωματικό Ίππαρχο, στον Ομέρ Esat (Eset) Αγά που καταγόταν από το Προκόπιον της Μικράς Ασίας, το οποίο βρίσκεται πλησίον στην Καισάρεια της Καππαδοκίας. Ο αγάς τον πήρε μαζί του στο χωριό του. Έζησε στην οθωμανική συνοικία Kayakapi πάνω από την Aγορά.
Πολλοί από τους αιχμαλώτους συμπατριώτες του αρνήθηκαν την πίστη του Χριστού και έγιναν Μουσουλμάνοι, είτε γιατί κάμφθηκαν από τις απειλές, είτε γιατί δελεάστηκαν από τις υποσχέσεις και τις προσφορές υλικών αγαθών.
Ο Ιωάννης, όμως, ήταν από μικρός αναθρεμμένος με παιδεία και νουθεσία Κυρίου και αγαπούσε πολύ τον Θεό και την πίστη των πατέρων του.
Ο μακάριος Ιωάννης, έχοντας την σοφία που δίδει ο Θεός σε εκείνους που τον αγαπούν, έκανε υπομονή στη δουλεία και στην κακομεταχείρηση του αφέντη του και στις ύβρεις και τα πειράγματα των Οθωμανών, οι οποίοι τον φώναζαν «κιαφίρη», δηλαδή άπιστο, φανερώνοντάς του την περιφρόνηση και την απέχθειά τους.
Στον αγά είπε: «Εάν με αφήσεις ελεύθερο στην πίστη μου, θα είμαι πολύ πρόθυμος στις διαταγές σου. Αν με βιάσεις να αλλαξοπιστήσω, γνώριζε ότι σού παραδίδω την κεφαλή μου, παρά την πίστη μου. Χριστιανός γεννήθηκα και Χριστιανός θα αποθάνω».
Ο Θεός, βλέποντας την πίστη του και ακούγοντας την ομολογία του, μαλάκωσε την σκληρή καρδιά του αγά και με τον καιρό τον συμπάθησε. σε αυτό συνήργησε και η μεγάλη ταπείνωση όπου στόλιζε τον Ιωάννη, καθώς και η πραότητά του.
Τον είχε στον σταύλο του, για να φροντίζει τα ζώα του και σε μία γωνιά του σταύλου ξάπλωνε το κουρασμένο σώμα του και αναπαυόταν, ευχαριστώντας τον Θεό.
Περιποιούνταν με στοργή τα ζώα του κυρίου του, τα οποία αισθάνονταν τόσο την αγάπη του Αγίου, ώστε να τον ζητούν όταν απουσίαζε, να τον προσβλέπουν με αγάπη και να χρεμετίζουν με χαρά όταν τα χάιδευε, ωσάν να συνομιλούσαν μαζί του. Ο άγιος περπατούσε πάντα με τα χέρια σταυρωμένα στο στήθος του λέγοντας συνεχώς την ευχή “Άγιος ο Θεός”.
Με τον καιρό ο αγάς τον αγάπησε, καθώς και η σύζυγός του, και του έδωσαν για κατοικία ένα μικρό κελλί κοντά στον αχυρώνα. Όμως ο Ιωάννης δεν δέχθηκε και εξακολούθησε να κοιμάται στον σταύλο.

Ο μακάριος Ιωάννης είχε εκείνο τον σταύλο ως ασκητήριο, επί ώρες γονυπετής και προσευχόμενος, κοιμώμενος για λίγο επάνω στα άχυρα, χωρίς άλλο σκέπασμα παρά μία παλαιά κάπα, γευόμενος πολλές φορές μόνο λίγο ψωμί και νερό, και νηστεύοντας τις περισσότερες ημέρες.
Ο Άγιος ιπποκόμος του, εκτός της προσευχής και της νηστείας, που έκανε ως άλλος Ιώβ, πήγαινε τη νύχτα και έκανε όρθιος αγρυπνίες στο νάρθηκα της εκκλησίας του Αγίου Γεωργίου, η οποία ήταν λαξευτή κτισμένη μέσα σε ένα βράχο και βρισκόταν κοντά στον οίκο του Τούρκου κυρίου του. Εκεί πήγαινε κρυφά τη νύχτα, κοινωνούσε δε κάθε Σάββατο τα Άχραντα Μυστήρια.
Χαιρετουσε όλους τους ανθρώπους που εβλεπε στο όνομα του Θεού και ευχονταν το έλεος και η αγάπη Του να είναι μαζί τους.
Με την ευλογία που έφερε ο Άγιος στον οίκο του Τούρκου Ιππάρχου, αυτός πλούτισε και έγινε ένας από τους ισχυρούς του Προκοπίου. Αφού, λοιπόν, ο αφέντης του Ιωάννη πλούτισε, αποφάσισε να υπάγει για προσκύνημα στη Μέκκα, τη ιερά πόλη των Μωαμεθανών.
Αφού πέρασαν αρκετές ημέρες από την αναχώρησή του, η σύζυγός του παρέθεσε τράπεζα και προσκάλεσε τους συγγενείς και τους φίλους του ανδρός της, για να ευφρανθούν και να ευχηθούν να επιστρέψει υγιής στον οίκο του από την αποδημία. Ο μακάριος Ιωάννης διακονούσε στην τράπεζα. Παρέθεσαν δε σε αυτή και ένα φαγητό, το οποίο άρεσε πολύ στον αγά, το λεγόμενο πιλάφι, το οποίο συνηθίζουν πολύ στην Ανατολή. Τότε η οικοδέσποινα θυμήθηκε τον σύζυγό της και είπε στον Ιωάννη: «Πόση ευχαρίστηση θα ελάμβανε, Γιουβάν, ο αφέντης σου, αν ήταν εδώ και έτρωγε μαζί μας από τούτο το πιλάφι!». Ο Ιωάννης τότε ζήτησε από την κυρία του ένα πιάτο γεμάτο πιλάφι και είπε ότι θα το έστελνε στον αφέντη του στη Μέκκα. Στο άκουσμα των λόγων του γέλασαν οι προσκεκλημένοι. Αλλά η οικοδέσποινα είπε στην μαγείρισσα να δώσει το πινάκιο με το φαγητό στον Ιωάννη, σκεπτόμενη ή ότι ήθελε να το φάει ο ίδιος μόνος του ή να το πάει σε καμιά φτωχή χριστιανική οικογένεια, όπως συνήθιζε να κάνει, δίδοντας το φαγητό του.

Ο Άγιος το πήρε και πήγε στον σταύλο. Εκεί γονυπέτησε και έκανε προσευχή εκ βάθους καρδίας παρακαλώντας τον Θεό να αποστείλει το φαγητό στον αφέντη του με όποιον τρόπο οικονομούσε Εκείνος με την παντοδυναμία Του. Με την απλότητα που είχε στην καρδιά του ο Ιωάννης πίστεψε ότι ο Κύριος θα εισακούσει την προσευχή του και το φαγητό θα πήγαινε θαυματουργικά στη Μέκκα. Πίστευε, «μηδὲν διακρινόμενος» κατά τον λόγο του Κυρίου, χωρίς να έχει κανένα δισταγμό ότι αυτό που ζήτησε θα γινόταν.

Πράγματι! το πιάτο με το φαγητό χάθηκε από τα μάτια του Οσίου. Ο μακάριος Ιωάννης επέστρεψε στην τράπεζα και είπε στην οικοδέσποινα ότι έστειλε το φαγητό στη Μέκκα. Ακούγοντας οι προσκεκλημένοι τον λόγο αυτό γέλασαν και είπαν ότι το έφαγε ο Ιωάννης.

Αλλά ύστερα από μήνες γύρισε από την Μέκκα ο κύριός του και έφερε μαζί του το χάλκινο πιάτο, προς μεγάλη έκπληξη των οικείων του. Μόνο ο μακάριος Ιωάννης δεν εξεπλάγη. Έλεγε, λοιπόν, ο αγάς στους οικείους του: «Την δείνα ημέρα (και ήταν η ημέρα του συμποσίου, κατά την οποία είπε ο Ιωάννης ότι έστειλε το φαγητό στον αφέντη του), την ώρα κατά την οποία επέστρεψα από το μεγάλο τζαμί στον τόπο όπου κατοικούσα, βρήκα επάνω στο τραπέζι, σε έναν οντά (δωμάτιο) όπου τον είχα κλειδωμένο, τούτο το σαχάνι (πιάτο) γεμάτο πιλάφι. Στάθηκα με απορία, σκεπτόμενος, ποίος άραγε είχε φέρει εκείνο το φαγητό και προ πάντων δεν μπορούσα να εννοήσω με τί τρόπο είχε ανοίξει την πόρτα, την οποία είχα κλείσει καλά. Μη γνωρίζοντας πως να εξηγήσω αυτό το παράδοξο πράγμα, περιεργαζόμουν το πιάτο μέσα στο οποίο άχνιζε το πιλάφι και είδα με απορία ότι ήταν χαραγμένο το όνομά μου επάνω στο χάλκωμα, όπως σε όλα τα χάλκινα σκεύη της οικίας μας. Ωστόσο, με όλη την ταραχή όπου είχα από εκείνο το ανεξήγητο περιστατικό, κάθισα και έφαγα το πιλάφι με μεγάλη όρεξη, και ιδού το πιάτο που το έφερα μαζί μου, και είναι αληθινά το δικό μας».
Ακούγοντας αυτή τη διήγηση οι οικείοι του Ιππάρχου εξέστησαν και απόρησαν, η δε σύζυγός του, του εξιστόρησε πως ζήτησε ο Ιωάννης το πιάτο με το φαγητό και είπε ότι το έστειλε στη Μέκκα, και ότι, ακούγοντάς τον να λέγει ότι το έστειλε, γέλασαν.
Αυτό το θαύμα μαθεύτηκε σε όλο το χωριό και στη γύρω περιοχή και όλοι θεωρούσαν πλέον τον Ιωάννη ως άνθρωπο δίκαιο και αγαπητό στον Θεό, τον έβλεπαν δε με φόβο και σεβασμό, και δεν τολμούσε κανείς να τον ενοχλήσει. Ο κύριός του και η σύζυγός του τον περιποιούνταν περισσότερο και τον παρακαλούσαν πάλι να φύγει από τον σταύλο και να κατοικήσει σε ένα οίκημα, το οποίο ήταν κοντά στον σταύλο, όμως εκείνος δεν ήθελε να αλλάξει κατοικία. Περνούσε, λοιπόν, τον βίο του με τον ίδιο τρόπο, ως ασκητής, εργαζόμενος όπως πριν στην περιποίηση των ζώων.

Ο θείος Ιωάννης έζησε με πίστη, προσευχή και ταπείνωση, «διά τους λόγους των χειλέων Του εφύλαξεν οδούς σκληράς» (Ψαλμ. 16 (17):4), ύστερα από λίγα χρόνια ασθένησε και ήταν ξαπλωμένος με υπομονή πάνω στα άχυρα του σταύλου, προαισθανόμενος το τέλος του, ζήτησε να κοινωνήσει των Αχράντων Μυστηρίων και γι’ αυτό έστειλε και κάλεσε έναν ιερέα. Αλλά ο ευλαβής ιερέας π. Θεόδωρος Παπαδόπουλος φοβήθηκε να μεταφέρει φανερά τα Άγια Μυστήρια στο σταύλο, εξαιτίας του φανατισμού των Τούρκων. Όμως σοφίστηκε, κατά Θεία φώτιση, και πήρε ένα μήλο, το έσκαψε, έβαλε μέσα την Θεία Κοινωνία και έτσι μετέβη στο σταύλο και κοινώνησε τον μακάριο Ιωάννη. Ο Ιωάννης, μόλις έλαβε το Άχραντο Σώμα και το Τίμιο Αίμα του Κυρίου, σέ ηλικία σαράντα ετῶν παρέδωσε την αγία ψυχή του στα χέρια του Θεού, τον Οποίο τόσο αγάπησε. Ήταν στις 27 Μαΐου του 1730
«Εὐάρεστος τῷ Θεῷ γενόμενος, ἠγαπήθη καί, ζῶν μεταξύ ἁμαρτωλῶν, μετετέθη. Ηρπάγη, μή κακία ἀλλάξῃ σύνεσιν αὐτοῦ ἤ δόλος ἀπατήσῃ ψυχήν αὐτοῦ».
Ο Άγιος δόθηκε για χριστιανική ταφή με εντολή του Αγά, ο οποίος ως ένδειξη της αγάπης και του μεγάλου σεβασμου του για τον Άγιο, έδωσε ένα ακριβό ύφασμα για να καλύψει τα λείψανά του.

Είχαν περάσει τριάμισι μόλις χρόνια από την κοίμηση του Αγίου. Οι Προκοπιείς έβλεπαν κάθε νύχτα «φως λάμπον άγιον τω του οσίου μνήματι». Έτσι με θαυμαστή υπόδειξη του Αγίου στον πνευματικό του τό Νοέμβριο του 1733 έγινε ή ανακομιδή του ιεροὺ Λειψάνου του. Έκθαμβοι οι πιστοί Χριστιανοί αντίκρισαν το ιερό Λείψανο του νέου αυτού ασκητού και ομολογητού «ακέραιο καί ευωδιάζον». Με ιερό δέος το εναπέθεσαν κάτω από την Αγία Τράπεζα του Αγίου Γεωργίου (του ναού πού τόσο είχε αγαπήσει ο Άγιος) και αργότερα στο νεόδμητο Ιερό Ναό του Μεγάλου Βασιλείου. Το θαυματουργό ιερό λείψανο μεταφέρθηκε τον Οκτώβριο του 1924 μαζί με τους πρόσφυγες της Μικράς Ασίας στο Νέο Προκόπιο της Εύβοιας. Χιλιάδες προσκυνητές συρρέουν πεζή στο προσκύνημα και διανυκτερεύουν εντός του Ιερού Ναού. Μια δεύτερη πανήγυρη τελείται με τη συμμετοχή πολλών πιστών την τελευταία Κυριακή κάθε Σεπτέμβρη, στην επέτειο των εγκαινίων του Ιερού Ναού του Οσίου Ιωάννη του Ρώσου. Καθημερινά προσέρχονται στο Προσκύνημα πλήθη πιστών από όλο τον κόσμο για να δεχτούν την ευλογία του Αγίου.
«Θαυμαστός ὁ Θεός ἐν τοῖς ἁγίοις αὐτοῦ». Ἀμήν.

Πολλή η αμαρτία στο κόσμο, πολλή η ασέβεια και πολλή η απιστία. Πολλοί έρχονται, Πάτερ Ιάκωβε, αλλά λίγα είναι τα τέκνα μου. Όσιος Ιωάννης ο Ρώσος ο Ομολογητής
https://iconandlight.wordpress.com/2019/05/26/%CF%80%CE%BF%CE%BB%CE%BB%CE%AE-%CE%B7-%CE%B1%CE%BC%CE%B1%CF%81%CF%84%CE%AF%CE%B1-%CF%83%CF%84%CE%BF-%CE%BA%CF%8C%CF%83%CE%BC%CE%BF-%CF%80%CE%BF%CE%BB%CE%BB%CE%AE-%CE%B7-%CE%B1%CF%83%CE%AD%CE%B2%CE%B5/

Εγώ σε χειρούργησα, ο Ιωάννης ο Ρώσος ο Ομολογητής διετάχθην από τον Θεό επειδή με εκάλεσες, πάτερ μου ήταν σήμερον να φύγεις αλλά εγώ σε άφησα για την αύριο.
https://iconandlight.wordpress.com/2020/05/27/%CE%B5%CE%B3%CF%8E-%CF%83%CE%B5-%CF%87%CE%B5%CE%B9%CF%81%CE%BF%CF%8D%CF%81%CE%B3%CE%B7%CF%83%CE%B1-%CE%BF-%CE%B9%CF%89%CE%AC%CE%BD%CE%BD%CE%B7%CF%82-%CE%BF-%CF%81%CF%8E%CF%83%CE%BF%CF%82-%CE%BF-2/

Όσιος Παύλος της Ομπνόρας, Ένα πλήθος από πουλιά περικύκλωνε τον Όσιο.
https://iconandlight.wordpress.com/2017/06/26/%CF%8C%CF%83%CE%B9%CE%BF%CF%82-%CF%80%CE%B1%CF%8D%CE%BB%CE%BF%CF%82-%CF%84%CE%B7%CF%82-%CE%BF%CE%BC%CF%80%CE%BD%CF%8C%CF%81%CE%B1%CF%82-%CE%AD%CE%BD%CE%B1-%CF%80%CE%BB%CE%AE%CE%B8%CE%BF%CF%82-%CE%B1

Ἀπολυτίκιον τοῦ ὁσίου Ἰωάννου τοῦ Ῥώσου τοῦ νέου Ὁμολογητοῦ. Ἦχος δ’. Ταχὺ προκατάλαβε.

Ἐκ γῆς ὁ καλέσας σε, πρὸς Οὐρανίους Μονάς, τηρεῖ καὶ μετὰ θάνατον ἀδιαλώβητον, τὸ Σκῆνός σου Ὅσιε. Σὺ γὰρ ἐν τῇ Ἀσίᾳ, ὡς αἰχμάλωτος ἤχθης, ἔνθα καὶ ᾠκειώθης, τῷ Χριστῷ, Ἰωάννη. Αὐτὸν οὖν ἱκέτευε, σωθῆναι τάς ψυχὰς ἡμῶν.

Ἀπολυτίκιον τῆς Ὁσίας Μελαγγέλλης τῆς ἐξ Ἰρλανδίας καὶ ἐν Οὐαλίᾳ ἀσκησάσης. Ἦχος α´. Τῆς ἐρήμου πολίτης.
(Ποίημα Ἰσιδώρας Ἁγιεροθεϊτίσσης.)

Τοῖς ὁσίοις σου τρόποις, τῷ Θεῷ εὐηρέστησας, καὶ ἀγγελικὴν πολιτείαν, Μελαγγέλα ἐπέδειξας · εὐγένειαν παρεῖδες πατρικήν, καὶ πλοῦτον καὶ τιμὴν βασιλικήν, καὶ εἰς ἔρημον ἐλθοῦσα μοναστριῶν, παρθένων μήτηρ γέγονας. Χαίροις της Ἰρλανδίας ὁ βλαστός, χαίροις Κελτῶν τὸ καύχημα · χαίροις τῆς Βρεττανίας ἡ λαμπάς, τὸ κλέος Οὑαλίας τε.

Ἀπολυτίκιον. Ἦχος α΄. Τῆς ἐρήμου πολίτης.
(Παναγιώτη Σόμαλη)

Ἰρλανδίας ἡ δόξα Οὐαλίας τὸ καύχημα, καὶ τῶν λαγωῶν προστασία, Μελαγγέλλη ἰσάγγελε, τῷ πόθῳ τετρωμμένη τοῦ Χριστοῦ, ηὐλίσθης ἐν ἐρήμοις καὶ στρωμνήν, λίθους ἔχουσα ἐδείχθης μοναστριῶν, ὑπόδειγμα ἐναρέτων, δόξα τῷ δεδωκότι σοι ἰσχύν, δόξα τῷ σὲ στεφανώσαντι, δόξα τῷ ἐνεργοῦντι διὰ σοῦ πᾶσιν ἰάματα.

ΕΙς τὰ Ἀπόστιχα. προσόμοια. Ὅτε ἐκ τοῦ ξύλου σε νεκρόν.

Δεῦτε τῶν Ἀγγέλων οἱ χοροί, δεῦτε τῶν Ὁσίων οἱ δῆμοι, κλεινὲ Ἀντώνιε, θεῖέ τε Εὐθύμιε, Σάββα Ἀρσένιε, Συμεὼν καὶ Ἀλύπιε, θεῖοι στυλῖται, δεῦτε ὑποδέξασθε τὸν τῆς Ῥωσσίας βλαστόν, θεῖον Ἰωάννην τὸν ὄντως, μιμητὴν ὑμῶν τε καὶ μύστην, καὶ ὑπὲρ ἡμῶν ὁμοῦ πρεσβεύσατε.

Ξένος καὶ αἰχμάλωτος ἀχθείς, ταῖς Ἀγαρηνῶν χερσὶ Πάτερ, ξένην ἐβίωσας, πολιτείαν ἔνδοξε οἰκήσας, σταύλῳ τινί, ὡς Ἰὼβ ἄλλος Ὅσιε, ὁ ἐπὶ κοπρίας, στένων καὶ θλιβόμενος, καὶ ἀειρρόους κρουνούς, χέων θερμοτάτων δακρύων ἔφθασας πρὸς ὃν δ’ ἐπεπόθεις, Ἰωάννη ὄντως χαριτώνυμε.

Ἔχων παρρησίαν πρὸς Θεόν, πάντων τῶν ἐν πίστει τελούντων, τὴν σεπτὴν ἑορτήν, Ἰωάννη Ὅσιε, θερμῶς παράστηθι, τῶν κινδύνων ῥυόμενος, παθῶν ἀπαλλάττων, πάσης περιστάσεως δεινῶν λυτρούμενος, νέμων τε ψυχῶν σωτηρίαν, θείαις σου ἐντεύξεσιν ὅπως, ἐν ᾠδαῖς καὶ ὕμνοις σε γεραίρωμεν.

Δόξα, Ἦχος πλ. δ’.

Δίκαιοι εἰς τὸν αἰῶνα ζῶσι, καὶ ἐν Κυρίῳ ὁ μισθὸς αὐτῶν, καὶ ἡ φροντὶς αὐτῶν παρὰ τῷ Ὑψίστῳ, τὸ προφητικόν, φησί, λόγιον. Ὁ γὰρ δίκαιος ἐν πᾶσιν Ἰωάννης, εἰ καὶ εἰς ἀλλοδαπὴν μετήχθη χθόνα, καὶ ὑπὸ βαρβάρων ἐσυλήθη, καὶ αἰχμάλωτος εἰς χεῖρας τούτων παρεδόθη τῆς τοῦ Θεοῦ ἐνετρύφα μνήμης, καὶ τὴν ἀρετὴν ἐκτήσατο σύνοικον. Διὸ καὶ ζῇ, ἀποθανών, εἰς τοὺς αἰῶνας, μετὰ τῶν ἐν Οὐρανοῖς Ὁσίων πάντων μεθ’ ὧν πρεσβεύει ὑπὲρ ἡμῶν πρὸς Κύριον.

Ἦχος δ’. Ὁ ὑψωθεὶς ἐν τῷ Σταυρῷ.

Ὁ βιωτεύσας θαυμαστῶς καὶ ὁσίως, ἐπὶ τὴν πόλιν ὡς εἰς τόπους ἐρήμους, αἰχμαλωσίᾳ καίτοι κρατυνόμενος, εἶχες ὁδηγοῦσάν σε, τὴν Παρθένον Μαρίαν, εἶχες συμμαχοῦντά σοι, τὸν θεάρεστον βίον, ὦ Ἰωάννη μέγιστε φωστήρ, τῆς Ἐκκλησίας νεόδμητον φρούριον.

Δόξα, Ἦχὸς δ’. Ταχὺ προκατάλαβε.

Ἀσίας ἀγλάϊσμα, ὁ τῆς Ῥωσσίας βλαστός, ἀσκήσει καθέστηκεν, ὁ Ἰωάννης φημί, Θεοῦ ὡς εὐάρεστος. Οὗτος οὐκ ἐπορεύθη, ἐν βουλῇ τῶν ἀπίστων, εἰ καὶ ᾐχμαλωτίσθη, ὑπ’ αὐτῶν ὁ θεόφρων, ἂλλ’ ἐστη ἐν τῷ νόμῳ τοῦ Θεοῦ, μέχρι τοῦ ζῇν ὁ χαριτώνυμος.

Ὁ Οἶκος.

Τὸ πῦρ τῆς πίστεως Χριστοῦ, εν τῇ καρδίᾳ φέρων, ἀνδρειοτάτῳ λογισμῷ, αἰχμαλωσίας τὰ δεινά, καὶ τῆς δουλείας τὰς πικράς, Πάτερ ὑπέστης θλίψεις, ὅλον γὰρ σαυτὸν Κυρίῳ ἀναθέμενος, Ἀγαρηνῶν οὐκ ἔπτηξας τὸ κράτος, ἀλλ’ ἐλευθέρᾳ καὶ ἀδουλώτῳ ψυχῇ τῆς ἐν Χριστῷ ἀληθείας τὸ μυστήριον ὡμολόγησας, καὶ πράξεσιν ὁσίαις, τὴν δεδομένην χάριν τρανῶς ὑπέδειξας. Καὶ ἐν ἱπποστασίῳ οἰκῶν, ἐν ἀπαραμίλλῳ καρτερίᾳ ὡς ἄλλος Ἰωβ, ταῖς πρὸς Θεὸν προσευχαῖς τὸν νοῦν τῷ θείῳ κάλλει ἀνεπτέρωσας, καὶ συντόνοις ἀγρυπνίαις, τὴν σάρκα ἐλάμπρυνας, καὶ ἡγιασμένον σκεῦος, τῶν δωρεῶν τοῦ Παρακλήτου ἀληθῶς ἐχρημάτισας. Καὶ αρεταῖς αἰδέσιμος, καὶ τοῖς τρόποις ἔνθεος φανείς, καλῶς τὸν ἀγῶνα ἐτέλεσας, καὶ μετὰ δόξης Κυρίῳ μεθέστηκας, καταλιπὼν ἡμῖν το θεῖον σκῆνός σου, ἀναβλύζον Ἰωάννη, Πνεύματι θείῳ, ῥεῖθρα ἰάσεων.

Δόξα. Ἦχος πλ. β΄.

Τίς μὴ ἐπαινέσει σε, τὸν ὄντως ἀξιέπαινον; ἢ τίς μὴ θαυμάσει σου τὸν τρόπον ἀξιοθαύμαστον; Οὐ γὰρ ἠρκέσθης χαριτώνυμε ἐν τῇ τῆς αἰχμαλωσίας κακαυχίᾳ, ἀλλ’ ἔσπευσας, αὐξῆσαι αὐτήν, διὰ τῶν ἀσκητικῶν καμάτων καὶ ἱδρώτων. Οὐκ ἐπτοήθης δὲ τὸ σύνολον, τοῦ φυλάττειν σεαυτὸν ἐν εὐσεβείᾳ ἐνώπιον Ἀγαρηνῶν παρανόμων. Ὕβρεις καθυπέμεινας, καὶ γυμνότητας, καὶ πᾶσαν ἄλλην θλίψιν. Διὰ πολλῶν γὰρ ἐπειράσθης, καὶ δι’ ὑπομονῆς ἐδοκιμάσθης ἐκ Θεοῦ, Ἰωάννη ὄντως μακάριε, Ὃν ἱκέτευε δεόμεθα, σωθῆναι τὰς ψυχὰς ἡμῶν.

Χριστὸς ἀνέστη ἐκ νεκρῶν, θανάτῳ
θάνατον πατήσας, καὶ τοῖς ἐν τοῖς μνήμασι,
ζωὴν χαρισάμενος.

Εκεί που αγίασε ο Όσιος Ιωάννης ο Ρώσος

Ω αδελφοί, τι χαρά, τί γλυκύτητα μας περιμένει στον ουρανό! Κύριε Ιησού, πανθαύμαστη πηγή της χαράς, άγγιξε με το δάχτυλό Σου το στόμα μας και μην αφήσεις ούτε μια σταγόνα λασπόνερου λύπης και πειρασμού να μας δηλητηριάσει.

Βλάσιος Επίσκοπος Σεβαστείας και των συναθλητών αυτού, 2 παιδιών και 7 γυναικών (316)
Εύρεσις των τιμίων λειψάνων (409) του Προφήτη Ζαχαρία πατέρα του Ιωάννη του Προδρόμου 
Θεοδώρα βασίλισσα Βυζαντίου, η οποία στερέωσε την Ὀρθοδοξία (867)
Δημήτριος του Πριλούκι του Vologda Ρωσίας (1392)
Γεώργιος ο Σέρβος, νεομάρτυς στη Σόφια Βουλγαρίας, από Κράτοβο Σερβίας (1515) [μαρτύρησε 18 ετών]

Εορτάζουν στις 11 Φεβρουαρίου

Στίχοι
Φανείς ο νεκρός γήθεν ο Ζαχαρίου,
Τοις ζώσι πιστοίς άφθονον βλύζει χάριν.

«Ου γαρ εστίν η βασιλεία του Θεού βρώσις και πόσις, αλλά δικαιοσύνη και ειρήνη και χαρά εν Πνεύματι αγίω» (Ρωμ. ιδ’ 17).

«Πάντοτε χαίρετε, αδιαλείπτως προσεύχεσθε, εν παντί ευχαριστείτε, τούτο γαρ θέλημα Θεού εν Χριστώ Ιησού εις υμάς» (= Πάντοτε χαίρετε. Αδιαλείπτως προσεύχεσθε. Για τα πάντα ευχαριστείτε, τούτο είναι το θέλημα του Θεού προς εσάς εν Χριστώ Ιησού) (Α΄ Θεσ. ε΄ 16-18)

Ομιλία:
για το πώς πρέπει να χαιρόμαστε εν Χριστώ
Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς

«ἐν ᾧ ἀγαλλιᾶσθε, ὀλίγον ἄρτι, εἰ δέον ἐστί, λυπηθέντες ἐν ποικίλοις πειρασμοῖς» (Α’ Πέτρου 1:6).

Έτσι μίλησε ο Άγιος Απόστολος Πέτρος, η ζωή του οποίου ήταν γεμάτη με πολλούς πειρασμούς και συχνές θλίψεις. Έτσι μιλάει ένας άνθρωπος ο οποίος άφησε το σπίτι του και την οικογένειά του και ακολούθησε τον Χριστό και που για χάρη του Χριστού υπέμεινε πολλές δοκιμασίες: από πείνα, από δίψα, από τους Εβραίους, από τους Ρωμαίους, από ψευδοπροφήτες, από σκληρούς ειδωλολάτρες και που στο τέλος σταυρώθηκε, υπομεινας τα πάντα για χάριν του Χριστού. Αυτός, που στη ζωή του μαστιγώθηκε αλύπητα από μεγάλες θλίψεις και μεγάλους πειρασμούς, μας συμβουλεύει να χαίρουμε αγαλλόμενοι εν Χριστώ, ώστε η χαρά αυτή να καταπιεί όλες τις άλλες πολύ μικρότερες λύπες μας και πειρασμούς.

Γιατί όμως αδελφοί να χαιρόμαστε εν Χριστώ;

Επειδή μας αποκάλυψε και μας έδειξε την πραγματικότητα των πιο υψηλών και πιο ωραίων ελπίδων και ιδανικών της ανθρωπότητας.
Εκείνος μας αποκάλυψε τον Ένα, Ζώντα, Παντοδύναμο, Πάνσοφο και Πανάγαθο Θεό, ο Οποίος μας έδωσε το προνόμιο να αποκαλούμεθα παιδιά Του.
Εκείνος αποκάλυψε και μας έδειξε την αθάνατη και αιώνια ζωή, ζωή ασύγκριτα καλύτερη από αυτή τη ζωή στη γη.
Μας αποκάλυψε το πνευματικό βασίλειο, το βασίλειο των αγγέλων και των δικαίων, το βασίλειο όλων των αγαθών, του φωτός της αλήθειας και της δικαιοσύνης.
Μας αποκάλυψε και μας έδειξε τον σκοπό της ύπαρξής μας εδώ στη γη και τον σκοπό όλων των προσπαθειών και των βασάνων μας σε αυτή την πρόσκαιρη ζωή.
Μας αποκάλυψε τον ωκεανό της ουράνιας χαράς που σε σύγκριση με όλες τις λύπες και τους πειρασμούς μας είναι σαν μια σταγόνα λασπωμένου νερού, που δεν μπορεί να ταράξει ή να λασπώσει αυτόν τον ωκεανό.

Ω αδελφοί, τι χαρά μας περιμένει!

Ω αδελφοί, πόσο μικρό τίμημα ζητά ο Κύριός μας από εμάς για να εξαγοράσουμε αυτή τη χαρά, μέσα στην οποία λούζονται οι άγγελοι και κολυμπούν οι δίκαιοι! Το μόνο τίμημα είναι να εκπληρώσουμε μερικές από τις σύντομες εντολές Του!

Ω, Κύριε Ιησού, πανθαύμαστη πηγή της χαράς, καύχημά μας και απόλαυσή μας, δόξα και ευχαριστία μας, άγγιξε με το δάχτυλό Σου το στόμα μας και μην αφήσεις ούτε μια σταγόνα λασπόνερου λύπης και πειρασμού να μας δηλητηριάσει.

Σοι πρέπει πάσα δόξα, τιμή και προσκύνησις εις τους αιώνας των αιώνων. Αμήν.
Πηγή: Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς, «Ο Πρόλογος της Οχρίδας», (Ιούλιος), Εκδ. Αθως.
http://prologue.orthodox.cn/July2.htm

***

Όσιος Σεραφείμ Σάρωφ: “H χαρά δεν είναι αμαρτία, ματούσκα…”

Η χαρά δεν είναι αμαρτία, ματούσκα (μητερούλα στα ρωσικά), διώχνει τη λύπη και όπως γνωρίζετε η λύπη προκαλεί απογοήτευση που είναι ο, τι χειρότερο, διότι κάνει τα πάντα να επιστρέφουν μέσα σου.
Το να λες μια γλυκιά κουβέντα, ένα καλό λόγο, ακόμα και κάτι χαρωπό έτσι που καθένας να γεμίζει μέσα του με χαρά μπροστά στο πρόσωπο του Κυρίου και να μην απογοητεύεται, αυτό ματούσκα δεν είναι αμαρτία.
Από το βιβλίο: “Είδα τις ακτίνες του φωτός”, Ο άγιος Σεραφείμ του Σάρωφ και ο έσω άνθρωπος,, π. Μιχαήλ Ευδοκίμωφ

Για να διατηρήσεις την ψυχική ειρήνη πρέπει να διώχνεις από κοντά σου την αθυμία, να προσπαθείς να έχεις το πνεύμα της χαράς, να αποφεύγεις την κατάκριση των άλλων και να συγκαταβαίνεις στις αδυναμίες των αδελφών σου.
Τον συγχυσμένο και θλιμμένο άνθρωπο φρόντισε να τον ενθαρρύνεις με λόγια αγάπης.
Η βασιλεία του Θεού δεν είναι βρώσις και πόσις, αλλά αλήθεια, ειρήνη και χαρά εν Πνεύματι Αγίω. Μόνο δεν πρέπει κανείς να επιθυμή τίποτε μάταιο, και όλα για τον Θεό είναι καλά.

– Πρέπει πάντοτε να υπομένουμε όλα χάριν του Θεού ευχαρίστως. Η ζωή μας είναι μια στιγμή συγκριτικά με την αιωνιότητα και γι’ αυτό: «Ουκ άξια, κατά τον Απόστολον, τα παθήματα του νυν καιρού προς την μέλλουσαν δόξαν αποκαλυφθήναι εις ημάς» (Ρωμ. η’, 18).

Όταν το Πνεύμα του Θεού κατέρχεται στον άνθρωπο και εισχωρεί μέσα του, η ψυχή του ανθρώπου γεμίζει από μία ανέκφραστη χαρά, γιατί το Άγιον Πνεύμα μεταμορφώνει σε χαρά κάθε τι που εγγίζει.

«Αχ! Αν ήξερες μόνον τί χαρά, τί γλυκύτητα περιμένει την δικαία ψυχή στον ουρανό, θα αποφάσιζες να υποφέρεις με ευγνωμοσύνη σε αυτήν την πρόσκαιρη ζωή κάθε είδους λύπη, διωγμό και συκοφαντία. Και ακόμη και αν τον ίδιο μας τον κελί ήταν γεμάτο από σκουλήκια, και αν ακόμη τα σκουλήκια αυτά έτρωγαν τις σάρκες μας σε όλη την διάρκεια αυτής της πρόσκαιρης ζωής μας, πρέπει να συγκατατεθούμε σε αυτό με την μεγαλύτερη νοσταλγία, έτσι ώστε να μην χάσουμε εκείνην την ουράνια χαρά πού ό Θεός έχει ετοιμάσει για όσους Τον αγαπούν. Δεν υπάρχει πόνος, ούτε λύπη, ούτε στεναγμός εκεί, εκεί όλα είναι ανείπωτη γλυκύτητα και χαρά εκεί οι δίκαιοι θα λάμπουν όπως ο ήλιος. Αλλά εάν εκείνη ή ουράνια δόξα και χαρά δεν μπόρεσε να περιγραφεί ούτε ακόμη και από τον ίδιο τον αγαπημένο μας Πατέρα Απόστολο Παύλο, ποιά άλλη ανθρώπινη γλώσσα μπορεί να περιγράψει την ομορφιά της ουράνιας πολιτείας, όπου κατοικούν οι ψυχές των δικαίων;

π. Αλεξάνδρου Σμέμαν
Αυτό που μας σώζει είναι η χαρά εν Κυρίω.

…Καμιά διέξοδος, όπως έχουν τα πράγματα. Το σημερινό Ευαγγέλιο: «Εν τη υπομονή υμών κτήσασθε τας ψυχάς υμών» (Λουκ. 21,19).
Πηγή της ψευδούς θρησκείας είναι η ανικανότητα να χαρείς, ἠ μάλλον η άρνηση της χαράς, ενώ η χαρά είναι απόλυτα ουσιώδης επειδή, δίχως αμφιβολία, αποτελεί καρπό της παρουσίας του Θεού. Δεν μπορεί κάποιος να γνωρίζει ότι υπάρχει Θεός και να μη χαίρεται. Μόνο σε σχέση με τη χαρά, ο φόβος του Θεού και η ταπείνωση είναι σωστά, γνήσια και καρποφόρα. Έξω από τη χαρά, όλα γίνονται δαιμονικά, μια βαθύτερη διαστροφή κάθε θρησκευτικής εμπειρίας. Μια θρησκεία φόβου. Θρησκεία της ψευτοταπείνωσης. Θρησκεία της ενοχής: τα πάντα είναι πειρασμοί και παγίδες – όντως πολύ δυνατοί, όχι μόνο στον κόσμο, αλλά και μέσα στην Εκκλησία. Οι «θρησκευόμενοι» άνθρωποι, κατά κάποιο τρόπο, βλέπουν τη χαρά με υποψία.

Πρώτη και κύρια πηγή όλων των πραγμάτων είναι το «ευλόγει η ψυχή μου τον Κύριον…». Ο φόβος της αμαρτίας δεν μας γλυτώνει από την αμαρτία. Αυτό που μας σώζει είναι η χαρά εν Κυρίω. Ένα αίσθημα ενοχής ή ηθικότητας δεν μας απελευθερώνει από τον κόσμο και τους πειρασμούς του. Η χαρά είναι το θεμέλιο της ελευθερίας, όπου καλούμαστε να σταθούμε. Πού, πώς και πότε διαστρεβλώθηκε και αμβλύνθηκε αυτή η ατμόσφαιρα του Χριστιανισμού – ή μάλλον, πού, πώς και πότε οι Χριστιανοί άρχισαν να κωφεύουν στη χαρά; …
Οι άνθρωποι έρχονται συνεχώς για να ζητήσουν συμβουλές (σήμερα από τις 7:30 το πρωί, εξομολόγηση, συζήτηση, συζήτηση, συζήτηση, τέσσερις άνθρωποι με προβλήματα, χωρίς να λογαριάζω τις συναντήσεις που έχω αργότερα). Και κάποια αδυναμία ή ψεύτικη ντροπή με συγκρατεί από το να τους πω: «Δεν έχω καμιά συμβουλή να σας δώσω. Δεν έχω παρά μια αδύναμη, ετοιμόρροπη, αλλά ωστόσο για μένα, αδιάλειπτη χαρά. Τη θέλετε;». Όχι, δεν τη θέλουν. Θέλουν να συζητούν για «προβλήματα» και να κουβεντιάζουν για «λύσεις». Όχι, δεν υπήρξε μεγαλύτερη νίκη του Διαβόλου στον κόσμο άλλη απ’ αυτήν την «ψυχολογικοποιημένη» θρησκεία. Υπάρχουν τα πάντα στην ψυχολογία. Ένα πράγμα είναι σ’ αυτήν αδιανόητο: η χαρά!
Απόσπασμα από το “Ημερολόγιο, 1973-1983″ του π. Αλεξάνδρου Σμέμαν, μετάφρ. Ι. Ροηλίδης, εκδ. Ακρίτας, Αθήνα 2002.

Ο Άγιος Ιάκωβος Τσαλίκης στον Παράδεισο

Διηγείται ο Γέροντας. Κάποτε διάβαζα το βίο του Άγιου Σεραφείμ του Σαρώφ και στο σημείο που έλεγε ο Άγιος ότι είδε τα σκηνώματα του Παραδείσου, «εν τη οικία του Πατρός μου πολλαί μοναί εισί», τότε λέω πώς να είναι άραγε Θεέ μου, αυτές οι Μονές;
Ξαφνικά μου έπεσε το βιβλίο από τα χέρια και βρέθηκα σ` ένα ωραίο μέρος.

Μπροστά μου ήταν ένας δρόμος κατάφυτος με βιολέτες, όλες το ίδιο ύψος και πυκνοφυτεμένες, ευωδιαστές και δίπλα μου στεκόταν ένας Γέροντας, ο Άγιος Δαβίδ ήταν. Ήθελα να προχωρήσω και δίσταζα να μην σπάσω τα λουλούδια. Έλεγε μάλιστα ποιος τα φύτεψε τόσο πυκνά. Αν ήταν λίγο αραιότερα θα έβαζα το πόδι μου ανάμεσα και δε θα τα έσπαζα και δίσταζα να προχωρήσω.

Τότε μου λέει ο Γέροντας. Προχώρα, προχώρα, προχώρα, πάτερ Ιάκωβε, μη φοβάσαι τα λουλούδια αυτά δεν είναι σαν και εκείνα που ξέρεις, δεν σπάζουν. Καθώς προχωρούσα λοιπόν πατούσα και δεν σπάζανε. Βλέπω δεξιά μου, ένα απότομο κατήφορο, χωματόδρομο πολύ επικίνδυνο και λέω.

Τι δρόμος κατηφορικός είναι αυτός; Αν περάσει κανένα αυτοκίνητο θα κινδυνεύσει.
Μου λέει τότε ο γέροντας. Εδώ πάτερ Ιάκωβε δεν υπάρχουν αυτοκίνητα, άστον αυτόν τον δρόμο μην τον κοιτάζεις καθόλου, εσύ βάδιζε το δρόμο που βαδίζεις. Βαδίζαμε λοιπόν στο ανθισμένο αυτό δρόμο και λέω, «ας κοιτάξω τι υπάρχει γύρω».

Βλέπω κάτι ωραιότατα σπιτάκια, αραιοκατοικημένα, σαν παλατάκια, με τις περιφράξεις τους με τις εξώπορτες τους, γεμάτα λουλούδια και ομορφιά και φως, αλλά ήταν εντελώς άδεια, δεν υπήρχε κανένας άνθρωπος μέσα. Λέω τότε στον Γέροντα που με συνόδευε.

Γέροντα, τι ησυχία και τι ομορφιά είναι αυτή; Ας είχα και εγώ ένα τέτοιο σπιτάκι να κάθομαι στην ησυχία, να κάνω την προσευχή μου, γιατι εγώ είμαι άνθρωπος της ησυχίας.
Τότε σήκωσε ο Γέροντας το χέρι του και μου έδειξε το σπιτάκι που ήταν για μένα.

Αμέσως όμως βρέθηκα στο κελί μου και είπα.
Γιατί ξαναγύρισα σ` αυτό το κόσμο; Αχ να μην ξαναγύριζα, αλλά να έμενα για πάντα εκει!!!

Εύρεσις των τιμίων λειψάνων του Προφήτη Ζαχαρία, πατέρα του Ιωάννη του Προδρόμου
https://iconandlight.wordpress.com/2021/02/10/%ce%b5%cf%8d%cf%81%ce%b5%cf%83%ce%b9%cf%82-%cf%84%cf%89%ce%bd-%cf%84%ce%b9%ce%bc%ce%af%cf%89%ce%bd-%ce%bb%ce%b5%ce%b9%cf%88%ce%ac%ce%bd%cf%89%ce%bd-%cf%84%ce%bf%cf%85-%cf%80%cf%81%ce%bf%cf%86%ce%ae/

Η χαρά είναι ο ίδιος ο Χριστός κι ευχαριστείται να σκορπάει τη χαρά. Άγιος Πορφύριος Καυσοκαλυβίτης του Ωρωπού
https://iconandlight.wordpress.com/2016/10/02/%ce%b7-%cf%87%ce%b1%cf%81%ce%ac-%ce%b5%ce%af%ce%bd%ce%b1%ce%b9-%ce%bf-%ce%af%ce%b4%ce%b9%ce%bf%cf%82-%ce%bf-%cf%87%cf%81%ce%b9%cf%83%cf%84%cf%8c%cf%82-%ce%ba%ce%b9-%ce%b5%cf%85%cf%87%ce%b1%cf%81%ce%b9/

Απολυτίκιον. Ήχος πλ. α’. Τον συνάναρχον Λόγον.

Φερωνύμως βλαστήσας ως δένδρον εύκαρπον, Ιεράρχα Κυρίου Βλάσιε ένδοξε, μαρτυρίου τους καρπούς κόσμω προήγαγες, και θαυμάτων δωρεάς, αναβλύζεις δαψιλώς, ως θείος Ιερομάρτυς, τοις καταφεύγουσι Πάτερ, τη αντιλήψει της πρεσβείας σου.

Απολυτίκιον Εύρεσις Τιμίων Λειψάνων Αγίου Ζαχαρίου
Ήχος β’.

Του Προφήτου σου Εύρεσις Τιμίων Λειψάνων Αγίου Ζαχαρίου Πατρός Ιωάννου Προδρόμου την μνήμην, Κύριε, εορτάζοντες, δι’ αυτού σε δυσωπούμεν, Σώσον τας ψυχάς ημών.

Απολυτίκιον αγίας Θεοδώρας της Βασίλισσας.
Ήχος πλ. α’. Τον συνάναρχον Λόγον.

Δωρεών των ενθέων ούσα επώνυμος, την Εκκλησίαν φαιδρύνεις βασιλικαις δωρεαίς, ως θεόγλυπτος εικών θείας φρονήσεως· των γαρ Εικόνων των σεπτών, την τιμήν ως σχετικήν, ετράνωσας Θεοδώρα, των Βασιλίδων ακροτης, των Ορθοδόξων εγκαλλώπισμα.

Απολυτίκιον. Ήχος γ’. Θείας πίστεως.

Θείω Πνεύματι ανακηρύξας, την του Κτίσαντος, οικονομίαν, αθλητικώς ηγωνίσω Γεώργιε· και του πυρός ενεγκών την κατάφλεξιν, καταδροσίζεις ημάς θείαις χάρισι. Μάρτυς ένδοξε, Χριστόν τον Θεόν ικέτευε, δωρήσασθαι ημίν το μέγα έλεος.

Απολυτίκιον. Ήχος δ’.
Ταχύ προκατάλαβε.

Ως στύλος ακλόνητος της Εκκλησίας Χριστού και λύχνος αείφωτος της οικουμένης σοφέ, εδείχθης Χαράλαμπες. Έλαμψας εν τω κόσμω, δια του Μαρτυρίου, έλυσας των ειδώλων την σκοτόμαιναν, μάκαρ. Διό εν παρρησία Χριστώ, πρέσβευε σωθήναι ημάς.

Απολυτίκιον Αγίου Σεραφείμ του Σαρώφ. Ήχος α΄.Της ερήμου πολίτης. π. Ιωσήφ

Αρετών συ δοχείον ανεδείχθης, θεόληπτε, και του Παρακλήτου η Χάρις, τη ψυχή σου ενώκησε· απλότητι τρόπων και στοργή, τα πλήθη προσήγες τω Θεώ, και της Χάριτος τους τρόπους, τοις αγνοούσι πάτερ Σεραφείμ διεσάφησας. Δόξα τω σε δοξάσαντι Θεώ, δόξα τω σε χαριτώσαντι, δόξα τω δωρησαμένω σε ημίν, θείον διδάσκαλον.

Απολυτίκιον Αγίου Ιακώβου Τσαλίκη. Ήχος α΄. Της ερήμου πολίτης.

Λιβισίου τον γόνον, και Ευβοίας το καύχημα, εν εσχάτοις χρόνοις φανέντα, μοναστών φίλον γνήσιον, Ιάκωβον τιμήσωμεν πιστοί, τον νέον ησυχίας εραστήν, τον παρέχοντα ιάσεις παντοδαπάς, τοις ευλαβώς κραυγάζουσι· Δόξα τω σε δοξάσαντι Χριστώ, Δόξα τω σε θαυμαστώσαντι, Δόξα τον εν εσχάτοις χρόνοις και καιροίς σε αγιάσαντι.

Μεγαλυνάριoν.

Θλίψεσι βαρούμενοι τας ψυχάς, την χαράν αιτούμεν, Αναστάσεως του Χριστού, Σεραφείμ θεοφρον, δοθήναι σαίς πρεσβείαις, τοις την σεπτήν σου, μνήμην γεραίρουσι.

ήχος πλ. Δ’

Πάντων προστατεύεις, Αγαθή, των καταφευγόντων εν πίστει τη κραταιά σου χειρί, άλλην γαρ ουκ έχομεν αμαρτωλοί προς Θεόν, εν κινδύνοις και θλίψεσιν, αεί μεσιτείαν, οι κατακαμπτόμενοι υπό πταισμάτων πολλών, Μήτερ του Θεού του Υψίστου, όθεν σοι προσπίπτομεν, ρύσαι πάσης περιστάσεως τους δούλους σου.

Πάντων θλιβομένων η χαρά, και αδικουμένων προστάτις, και πενομένων τροφή, ξένων τε παράκλησις, και βακτηρία τυφλών, ασθενούντων επίσκεψις, καταπονουμένων σκέπη και αντίληψις, και ορφανών βοηθός, Μήτερ του Θεού του Υψίστου, συ υπάρχεις, Άχραντε, σπεύσον, δυσωπούμεν, ρύσασθαι τους δούλους σου.

Έχουμε Πατέρα γεμάτο αγάπη και στοργή… τον Άγιο Ιάκωβο Τσαλίκη της Ευβοίας

Η Είσοδος του Οσίου Πατρός ημών Ιακώβου της Ευβοίας, εραστού της ησυχίας και της προσευχής στα Άγια των Αγίων, στην Βασιλεία των Ουρανών στις 21 Νοεμβρίου

Εορτάζει στις 22 Νοεμβρίου

Στίχοι. Ευβοίας το κλέος, Ιάκωβος, θέλγει
ως μέλι ηδύ την του κτίστου καρδίαν.
Εικάδη τε πρώτη ένθους, Ιάκωβος, ες πόλον έβη.

«Μετά την κοίμηση του π. Ιακώβου ο άγιος Πορφύριος είπε: – Αυτός (=ο π. Ιάκωβος) είχε μέγα προορατικό χάρισμα, το οποίο έκρυβε επιμελώς γα να μη δοξάζεται. Είναι ένας από τους μεγαλύτερους αγίους του αιώνα μας».

Και στον π.Νεόφυτο Μόρφου ο άγιος Πορφύριος είπε: «Να πας στον πιο ευγενικό άνθρωπο που έχει η καλογερική σήμερα της Ελλάδος. Να πας στον πιο ταπεινό, να πας στον Γέροντα Ιάκωβο στην Εύβοια». Αλλά το μεγαλύτερό του χάρισμα ήταν αυτό της πνευματικής πατρότητας.

Πατρικές νουθεσίες Αγίου Γέροντος Ιακώβου της Εύβοιας

…Δεν το βάζω κάτω, πάντοτε λέω δόξα σοι ο Θέος. Πάντοτε με την υπομονή μου, με την πίστη μου στον Θέο, ”είη το όνομα Κυρίου ευλογημένον”! Εγώ φροντίζω για την ψυχή μου που ‘ναι ”πράγμα αθάνατον” γι’αυτό ήρθα στο μοναστήρι του και τον υπηρετώ τον Άγιο Δαυίδ. Τί τον υπηρετώ; Να, να σκουπίσω λιγάκι το μοναστήρι του και να βρίσκομαι σαν φύλακας.
Εκείνος ξέρει τι θα περάσω. Όταν γίναν οι διωγμοί ( ήμουν) 1,5 χρονών, οι διωγμοί της Μικράς Ασίας, (πήγαμε) από τόπο σε τόπο κακομοιριασμένοι άνθρωποι… τι θα υπέφερα από αρρώστιες… εκείνος όμως βοηθάει.
Και λένε, με συγχωρείτε, ένας χριστιανός, ένας παπάς το χε πει, πάτερ εφ’ όσον ο πατήρ Ιάκωβος αγαπάει τον Θεό και τον Άγιο Δαυίδ, πως ο Άγιος Δαυίδ το επέτρεψε και πήγε στον γιατρό, τον βλέπουν οι γιατροί και κάνει εγχειρήσεις. Ε, αυτό είναι μια ανοησία στους ανθρώπους γιατί ο Κύριος μας δοκιμάζει. Ο Ιώβ τι ήτανε; Τόσοι και τόσοι Άγιοι άνθρωποι….
Επέτρεψε ο Θεός για να ταπεινωθώ. Αλλά πάλι μου ήλθε η χάρις του οσίου Δαυίδ κι από κει που είπαν ότι ήταν σοβαρές αρρώστιες δεν ήταν. Έχω καρδιά, έχω πολλές παθήσεις αλλά δεν τα λογαριάζω τα παθήματα του νυν καιρού προς την μέλλουσαν δόξαν. Δεν τα υπολόγιζω καθόλου. Είμαι θνητός άνθρωπος αλλά μες σ’αυτό το θνητό σαρκίον κατοικεί ψυχή αθάνατος, φροντίζω για την ψυχή μου που ‘ναι ”πράγμα αθάνατον”. Γι αυτό, παιδιά μου, κι εσείς να φροντίζεται για την ψυχή σας κοντά στους πατέρες της εκκλησίας….

Εσύ προσευχή να κάνεις πίστη Θεού να έχεις , υπομονή και ταπείνωση και ο Θεός θα βάλει το χέρι Του. Τι να κάνουμε ; Να πούμε, είη το όνομα Κυρίου ευλογημένο, όπως είπε κι ο Ιώβ.

Εσύ θα δέσεις την ψυχή σου στον βράχο της πίστεως. Όσα κύματα κι αν έρχονται, θα σπάνε εκεί πάνω στον βράχο της πίστεως και θα κατανικώνται όλα τα εμπόδια.

«Έχετε πίστιν Θεού. Αιτείτε και δοθήσεται υμίν. Αυτή η πίστη με βοηθάει και με σώζει 70 χρόνια.
Δεν πρέπει παιδιά μου να έχει κανείς αμφιβολίες ούτε δυσπιστίες. Να έχετε πίστη Θεού ως κόκκον σινάπεως και ότι ζητήσετε ο Θεός θα σας το δώσει.
Πάντα η προσευχή στηρίζει. Να μη δειλιάζουμε, να μη φοβόμαστε. Ει ο Θεός μεθ’ ημών ουδείς καθ’ ημών.
Καμιά προσευχή, παιδιά μου, δεν πάει χαμένη. Και εμένα αυτή η προσευχή με κράτησε τόσα χρόνια.
Πολλοί οι πειρασμοί, πολλές οι παγίδες του διαβόλου και στο Μοναστήρι και έξω στον κόσμο. Αλλά όλα με την προσευχή και την χάρη του Θεού διαλύονται » .
Στην Εκκλησία βρίσκουμε την υγεία, την παρηγοριά, την ελπίδα και τη σωτηρία της ψυχής μας.

Για καθετί πειρασμικό που σε αναστατώνει ψυχολογικά, ρίχτα πίσω. Να κυλούν οι μέρες μας με ηρεμία και πραότητα». Μη στενοχωριέσαι, μην τα βάζεις μέσα σου και στενοχωριέσαι. Οι στενοχώριες τρώνε τον άνθρωπο. Εμένα οι στενοχώριες με φάγανε, αρρώστησα από την καρδιά και τα άλλα.

Η στενοχώρια είναι η πιο μεγάλη αρρώστια, να τη διώχνετε.

«Να διώχνετε τους κακούς λογισμούς και τις φαντασίες που φέρνει ο διάβολος. Να μην τους δίνετε σημασία».

“Προσευχή, παιδιά μου, και νηστεία αυτά ωφελούν την ψυχή του ανθρώπου”Νά ’χουμε ταπείνωση, σεμνότητα, τιμιότητα. Η δύναμη του Θεού είναι πολύ μεγάλη. Η προσευχή, πάντα κάνει καλό. Ό,τι κάνομε, να το κάνομε για τον Θεό και όχι για την κενοδοξία. Ο Θεός δέχεται την λίγη νηστεία που γίνεται με ταπείνωση.

Ο Χριστός που ήταν Θεός και άνθρωπος και πάλι εκείνος προσευχότανε και νήστευσε και τώρα λέμε δεν υπάρχει νηστεία. Μα πώς δεν υπάρχει νηστεία; Νηστεία υπάρχει! Είναι εντολή του Θεού, η πρώτη εντολή που έδωσε ο Θεός ήταν η νηστεία… στον Αδάμ και στην Εύα. Και Εκείνος ο Ίδιος ενήστευσε. Έρχεται μια γυναίκα και μου λέει ότι ο γαμπρός της της έλεγε ότι οι καλόγηροι νηστεύουνε, για τους καλογήρους είναι αυτά, δεν υπάρχει αμαρτία αν δεν νηστεύης και έρχεται η γυναίκα και μου το είπε. Να πης, λέω, στον γαμπρό σου ότι υπάρχει νηστεία. Πώς δεν υπάρχει; Στο Ευαγγέλιο ο Χριστός μας λέει, «ει μη εν προσευχή και νηστεία…». Πρώτα–πρώτα ο Χριστός μας ενήστευσε και δεν ενήστευσε όπως νηστεύουμε εμείς σήμερα. Εκείνος που ήταν Θεός και άνθρωπος νήστευσε σαράντα μέρες και εμείς σήμερα να μην νηστεύσουμε, που (εμείς) νηστεύομε για τις αμαρτίες μας».

«Μην κρίνετε » λέγει ο Χριστός «ίνα μη κριθήτε», διότι με το μέτρο που κρίνομε θα κριθούμε μια μέρα. Ποιοι είμαστε που θα κρίνουμε; Να κάνουμε προσευχή να φωτίζει ο Θεός τον κάθε άνθρωπο. Όσο μπορούμε να συγχωρούμε».

Αν ακούμε κάτι άσχημο, αμέσως να το διώχνουμε· από το ένα αυτί να μπαίνουν τα άσχημα και από το άλλο να βγαίνουν.

«Αν σε μία κοπέλα που έκανε, ας πούμε, έκτρωση και μόλις εξομολογηθεί την αμαρτία της εγώ ως πνευματικός της πω ότι είναι φόνισσα, ότι δολοφόνησε το παιδί της και ότι εφτά χρόνια δε θα κοινωνήσει και κατόπιν τη βγάλω από το εξομολογητήριο, τι συνέπειες θα έχουν όλα αυτά για την ψυχή της; Ενώ αν της μιλήσω με αγάπη και στοργή, λέγοντάς της «Παιδί μου, δεν είναι σωστό αυτό που έκανες, είναι αμαρτία» και δεν της βάλω αμέσως κανόνα, αλλά τη συμβουλέψω και την ξαναδώ σε δεκαπέντε ημέρες η ένα μήνα σιγά σιγά θα τακτοποιηθεί η ψυχή της. Ο άνθρωπος δεν πρέπει να φεύγει από την Εκκλησία πληγωμένος αλλά θεραπευμένος».

«Εγώ, πάτερ μου, συμπάσχω με τον άνθρωπο που εξομολογείται. Πονάω μαζί του. Πονάω και κλαίω για τον εξομολογούμενο. Παρακάλεσα τον Άγιο Δαβίδ μετά την εξομολόγηση να ξεχνάω όσα δε χρειάζονται και να θυμάμαι αυτά που πρέπει για να προσεύχομαι. Γιατί κάνω προσευχή για τους εξομολογούμενους. Και ανησυχώ και τους περιμένω να ξανάρθουν».

«Να εξομολογήσθε τους λογισμούς σας σε δοκιμασμένους Πνευματικούς,… κι όσο μπορούμε, ας διώχνουμε τους λογισμούς και τις σκέψεις και ας προσευχώμαστε να μας στηρίζη πάντοτε η Χάρις του Θεού».

«Να μη μιλάς. Η σιωπή είναι χρυσός».

«Μετά τον τάφο αρχίζει η νέα ζωή. Μέχρι τον τάφο ακολουθούν τα παράσημα, οι σταυροί, οι δόξες, οι τιμές. Όλα, παιδιά μου, προσωρινά είναι. Γι’ αυτό να φροντίζουμε για την ψυχή μας, που είναι πράγμα αθάνατο».

Όταν ο Ιερέας βγάζει μερίδες και μνημονεύει τα ονόματα των πιστών στην Ιερά Πρόθεση κατεβαίνει Άγγελος Κυρίου και παίρνει την μνημόνευση αυτή και την πηγαίνει και την εναποθέτει στο Θρόνο του Δεσπότου Χριστού ως προσευχή γι` αυτούς που μνημονεύθηκαν. Σκεφθείτε λοιπόν τι αξία έχει να σας μνημονεύσουν στην Αγία Πρόθεση.
Κάποια φορά είχα ξεχάσει να μνημονεύσω στους κεκοιμημένους τη μητέρα μου, που ήταν Αγια γυναίκα. Όταν τελείωσα την Θεια Λειτουργία, και πήγα στο κελλάκι μου, Εκει που καθόμουν, ήλθε η ψυχή το πνεύμα της μητέρα μου και μου είπε με παράπονο.
Πάτερ Ιάκωβε δε με μνημόνευσες σήμερα.
Πως μητέρα δεν σε μνημόνευσα. Κάθε μέρα σας μνημονεύω και μάλιστα την καλύτερη μερίδα σας βγάζω τις είπα.
Όχι παιδί μου, σήμερα με ξέχασες και η ψυχή μου δεν αναπαύεται τόσο όσο τις άλλες μέρες που με μνημονεύεις, μου απάντησε.
Σκεφθείτε τι μεγάλος κέρδος και ωφελεία δέχεται η ψυχή όταν τη μνημονεύει ο ιερέας.

Τα σαρανταλείτουργα παιδιά μου έχουνε μεγάλη αξία για τις ψυχές των ανθρώπων. Για τους ζώντες και τους τεθνεώτας.

«Βλέπετε, σήμερα αρρώστιες πολλές, κακά πολλά στον κόσμο… όλα εξ αμαρτιών των ανθρώπων είναι».

«Ευχόμεθα και δεόμεθα, πάντοτε να βάζη ο Θεός το χέρι Του και στην Εκκλησία μας και στο κράτος και στον κόσμο, διότι οι μέρες είναι πολύ πονηρές και πολύ δύσκολα χρόνια. Ας φωτίζη ο Θεός όλον τον κόσμο. Ευτυχώς υπάρχουν και καλοί Χριστιανοί. Αν (παλαιά) υπήρχαν οι δέκα, δεν θα καταστρέφονταν τα Σόδομα και τα Γόμορρα, οι πόλεις, αλλά δεν υπήρχαν. Ε! τώρα υπάρχουν εδώ πολλοί Χριστιανοί πιστοί, ευλαβείς, κοντά στον Θεό …»

Πίστη στον Θεό και προσευχή και όλα θα πηγαίνουν κατά Θεόν.

***

«Πολλή η αμαρτία στο κόσμο, πολλή η ασέβεια και πολλή η απιστία
Πρέπει να γίνει πόλεμος, πρέπει να γίνει πόλεμος, πρέπει να γίνει πόλεμος»

Ο όσιος Ιωάννης ο Ρώσος είχε πει μια νύχτα στον Άγιο Ιάκωβο Τσαλίκη της Ευβοίας «πνευματικώ τω τρόπω» εμπρός στην Ιερή Λάρνακα με το αδιαλώβητο σκήνος Του στο Ναό Του στο Προκόπι.
–«Νομίζουν πως κοιμάμαι, ότι είμαι νεκρός, και δεν με υπολογίζουν οι Χριστιανοί. Εγώ όμως είμαι ζωντανός. Τους πάντες βλέπω. Το σώμα μου είναι μέσα, αλλά εγώ εξέρχομαι πολλές φορές από την λάρνακά μου. Τρέχω ανάμεσα στους ανθρώπους για να τους βοηθήσω. Πολύς ο πόνος. Αυτοί δε με βλέπουν. Εγώ τους βλέπω και τους ακούω τι λένε. Και πάλι μπαίνω στη λάρνακα μου. Αλλά άκουσε Πάτερ μου να σου πω. Πολλή η αμαρτία στο κόσμο, πολλή η ασέβεια και πολλή η απιστία».
–«Γιατί τα λες αυτά άγιέ μου»; Του απάντησα. «Δεν βλέπεις πόσος κόσμος έρχεται στη χάρη σου και σε προσκυνά»;
«Πολλοί έρχονται, Πάτερ Ιάκωβε, αλλά λίγα είναι τα τέκνα μου», πρόσθεσε ο Όσιος και συνέχισε.
–«Για αυτό πρέπει να γίνει πόλεμος. Γιατί πολλή η αμαρτία στον κόσμο».
–«Όχι, άγιε μου» του είπα ταραγμένος. «Από μικρό παιδί όλο σε πολέμους και ταλαιπωρίες βρέθηκα. Στην Μικρά Ασία που γεννήθηκα αλλά και όταν ήλθαμε στην Ελλάδα. Ύστερα άγιε μου αν γίνει έξαφνα ο πόλεμος θα χαθούν και ψυχές πριν προφτάσουν να μετανοήσουν».
–«Πρέπει να γίνει πόλεμος, πρέπει να γίνει πόλεμος, πρέπει να γίνει πόλεμος», απάντησε λυπημένα με μια σταθερή φωνή ο Όσιος».

Κύριε ημών Ιησού Χριστέ, δι’ ευχών του Οσίου Πατρός ημών Ιακώβου του Νέου, ελθέ μεθ’ ημών, αγίασον και ποίησον ημάς ναούς του Αγίου Σου Πνεύματος. Κύριε, πλήρωσον τας καρδίας ημών, πίστεως, ελπίδος και αγάπης..

***

Εμφανίστηκε ολοζώντανος σε ασθενή στην Κύπρο

Ο κ. Ανδρέας Βοσκού από την Κύπρο, πρώην αστυνομικός, κατέθεσε τα εξής:
«… Είχα βγάλει υποδερμικά στο μέτωπο ένα πολύ μεγάλο σπυρί, το οποίο στην Κύπρο αποκαλούμε «γαιματά». Ήταν σχεδόν στο κέντρο του μετώπου μου, πάνω από την άκρη του αριστερού μου φρυδιού. Ήταν τόσο μεγάλο που από το πρήξιμο είχε σχεδόν κλείσει το αριστερό μου μάτι. Πήγα σε δυό γιατρούς, οι οποίοι μου έδωσαν φαρμακευτική αγωγή και μου είπαν ότι σε περίπτωση που η μόλυνση δεν υποχωρούσε, θα χρειαζόταν εγχείρηση. Τότε προφανώς από Θεία Πρόνοια, ήρθε στα χέρια μου ένα βιβλίο με τον βίο του μακαριστού Γέροντα Ιακώβου Τσαλίκη. Όταν το τελείωσα, ασπάστηκα κάποιες φωτογραφίες του και τον παρακάλεσα να έρθει με την Κάρα του Οσίου Δαυίδ να μου διαβάσει ευχή για να γιατρευτώ. Αμέσως μετά ξάπλωσα «μπρούμυτα» στο κρεββάτι μου και ενώ βρισκόμουν σε μία κατάσταση μεταξύ ύπνου και ξύπνιου παρουσιάστηκε ο μακαριστός Γέροντας.

Μόλις ακούμπησε το πετραχήλι στο κεφάλι μου παρουσιάστηκε ένας ολόμαυρος σατανάς, φρικτός στην όψη και άρχισε να φωνάζει:
-Μην τον αγγίζεις, είναι δικός μου.

Ο σατανάς άρχισε να λέει διάφορες αμαρτίες που έκαμα. Ο πάτερ Ιάκωβος του ανταπάντησε ότι οι αμαρτίες που ανέφερε συγχωρέθηκαν με την εξομολόγηση. Ο σατανάς συνέχισε να φωνάζει ότι ήμουν δικός του και ότι είχα και αμαρτίες που δεν εξομολογήθηκα. Ο πάτερ Ιάκωβος του απάντησε ότι αυτές εξαργυρώθηκαν με καλές πράξεις και ελεημοσύνες, ακουμπώντας δε την παλάμη του στη ράχη μου με πρόσταξε να ειπώ ότι είμαι σεσωσμένος. Εγώ από τον φόβο μου δεν μπορούσα να μιλήσω και ο πάτερ Ιάκωβος με πρόσταξε για δεύτερη φορά να ειπώ ότι είμαι σεσωσμένος πιέζοντας την παλάμη του στην ράχη μου. Προσπάθησα να ειπώ ότι είμαι σεσωσμένος, όμως ο φόβος δεν με άφηνε. Ο πάτερ Ιάκωβος με πρόσταξε για τρίτη φορά επιτακτικά να πω ότι είμαι σεσωσμένος πιέζοντας δυνατά την παλάμη του στην ράχη μου. Εγώ με δυσκολία και συλλαβιστά είπα· «είμαι σωσμένος» και τότε ο σατανάς βγάζοντας μία κραυγή εξαφανίστηκε. Τότε ο πατήρ Ιάκωβος μου διάβασε ευχή, με ευλόγησε με το σημείο του Σταυρού και έφυγε.

Όταν ξύπνησα το πρωί αισθανόμουν ακόμα το άγγιγμα της παλάμης του μακαριστού π. Ιακώβου στην ράχη μου. Πήγα στον νιπτήρα και κοίταξα το πρόσωπό μου στον καθρέπτη. Μόλις άγγιξα ελαφρά το σπυρί αυτό έσπασε και βγήκε άσπρο πύο που έμοιαζε σε σχήμα και μέγεθος με τσιγάρο. Το φούσκωμα είχε υποχωρήσει τελείως. Πίεσα ξανά ελαφρά, για να βγάλω τυχόν υπολείμματα πύου, όμως έτρεξαν μόνο 2- 3 σταγόνες υγρού που έμοιαζε με νερό. Ακολούθως, πήγα στην κουζίνα όπου βρισκόταν η σύζυγός μου και έπλενε πιάτα. Της διηγήθηκα το θαύμα και της ανέφερα ότι νοιώθω ακόμα το άγγιγμα του Οσίου πατρός Ιακώβου στην ράχη μου. Ανασήκωσα την φανέλα που φορούσα και μόλις της έδειξα την ράχη μου, έβγαλε μία κραυγή από έκπληξη και αναφώνησε:
-Παναγία μου, φαίνονται ολοκάθαρα η παλάμη και τα δάκτυλα στη ράχη σου.
Το αποτύπωμα αυτό παρέμενε στην ράχη μου για τρεις ημέρες».

***

Για κάθε θάνατο, ο Θεός έχει έναν τελείως ξεχωριστό λόγο ..
Γέροντας Ιάκωβος Τσαλίκης
απόσπασμα ομιλίας Μητροπολίτου Μόρφου Νεόφυτου

Ο π. Ιάκωβος είναι το μεγαλύτερο κεφάλαιο για μένα καθότι κάλυψε κάτι που είναι σημαντικό στη ζωή του κάθε ανθρώπου. Κάλυψε την έλλειψη του πατέρα μου.

Όταν ήμουν 8 χρονών έχασα τον πατέρα μου. Μετά στα 12 χρόνια έγινα και πρόσφυγας. Έχασα και το χωριό μου και ένας μόνο πρόσφυγας μπορεί να καταλάβει τι σημαίνει απώλεια της κοινότητας, μιας λειτουργικής κοινότητας. Και στην διάρκεια του πολέμου σκοτώθηκε και ο αδερφός μου ο μεγάλος, ο Πέτρος. Εγώ μέχρι τα 12 μπήκα στην εφηβεία με τρεις απώλειες και [είχα] αυτόν τον πόνο βλέποντας και την οικογένεια να είναι σε πένθος και σε βιοπάλη, να ζήσουμε, να σπουδάσουμε. Μας τα πήραν όλα οι Τούρκοι. Θυμάμαι τον αδερφό μου τον προτελευταίο τον Θεοχάρη, τώρα είναι Λυκειάρχης, που μου είπε, Όμηρε -Ομηρος ήμουν τότε βαπτισμένος- δεν έχουμε τίποτε, τα πήραν όλα οι Τούρκοι. Ο Θεός μας πήρε τον αδερφό μας και τον πατέρα μας, το μόνο που έχουμε είναι την πίστη της μάνας μας και τον νου μας. Μην χάσεις αυτήν την πίστη της μάνας μας και τον νου που κληρονομήσαμε από την Βάσα. Διάβαζε, διότι με αυτόν τον τρόπο θα προχωρήσεις στη ζωή σου. Βέβαια αυτός ήθελε να κάνω καριέρα, να γίνω δικηγόρος. Δεν έγινα.

Αυτό το κενό του πατέρα εγώ το κουβαλούσα μέσα μου και είναι επικίνδυνο αυτό το κενό, ιδιαιτέρως στα χρόνια της πρώιμης εφηβείας. Πάρα πολύ. Και το κρατούσα έτσι σιωπηρά, μυστικά. Ένοιωθα ότι με σκέπαζε η προσευχή της αγίας γιαγιάς μου της Μυροφόρας και της μάνας μου της Μηλιάς, αλλά, ήθελες και το πρότυπο του πατέρα. Ο πατέρας είναι αυτός που σου δίνει τον τρόπο βίου, και μάλιστα όταν είσαι άντρας, αγόρι, του αντρίκιου βίου. Και δεν υπήρχε. Βέβαια τα αδέλφια μου τα μεγάλα προσπαθούσαν να τα αναπληρώσουν και αυτό το πρότυπο να μην είναι το πρότυπο ενός άντρακλα αλλά να είναι το πρότυπο ενός πατέρα που η πατρότητά του φτάνει μέχρι τον ουρανό. Έτσι στο πρόσωπο του πατέρα του επίγειου, να αποκαλύψεις τον ουράνιο Πατέρα, αυτόν που λέει στην Λειτουργία: «Και καταξίωσον ημάς, Δέσποτα, μετά παρρησίας, ακατακρίτως, τολμάν επικαλείσθαι σε τον επουράνιον Θεόν Πατέρα ..» Αν αυτό δεν το ζήσεις με τον επίγειο πατέρα, τότε έχεις μία αναπηρία να το ζήσεις με τον ουράνιο Πατέρα. Άρα χρειάζονται, θα μου πεις, υποκατάστατα; Ναι, για να διαφυλαχθείς. Και από ‘κει και πέρα λειτουργεί το θαύμα και εισέρχεται μέσα στο σώμα, μέσα στην ψυχή και αγιάζεται σιγά σιγά ο άνθρωπος και αυτό που είναι αναπηρία μπορεί να γίνει μετά προίκα για να κατανοήσεις τους άλλους. Αν δεν πονέσεις δεν θα συμπονέσεις, αυτό είναι του Αγίου Πορφυρίου. Άμα δεν πονέσεις μου λέει προσωπικά δεν θα συμπονέσεις τον άλλον, παρά μόνο θεωρητικά.

Λοιπόν, με αυτόν τον πόνο, μετά που γνώρισα τον Άγιο Πορφύριο μου είπε ο ίδιος, να ‘ρχεσαι εδώ να μιλούμε αλλά επειδή μοιάζομαι θα τσακωνόμαστε Να πας στον πιο ευγενικό άνθρωπο που έχει η καλογερική σήμερα της Ελλάδος. Να πας στον πιο ταπεινό, να πας στον Γέροντα Ιάκωβο. Εγώ είχα ακούσει από τον Γεράσιμο Φωκά, τον προ ολίγου και για ολίγον Κεφαλληνίας, τότε λαϊκόν, ότι υπάρχει ένας Ιάκωβος εις την Εύβοιαν που μιλά με την εικόνα του Αγίου Δαυίδ.

Οπότε, όταν επήγα, το πρώτο που μου είπε Δέσποτά μου όταν με είδε ήταν, από την Κύπρο έρχεσαι καλό μου παιδί;
Του λέω, ναι.
Και τι είναι αυτό που έχεις εκεί; Έτσι, έβλεπε λίγο πιο πάνω από το δικό σου εγκόλπιο. Τι έχεις εκεί;
Του λέω, τι έχω;
Θυμόν έχεις παιδάκι μου, πολύ θυμό, πολύ παράπονο. Και τι φταίει ο Χριστός επειδή έφυγε ο αδελφός σου και ο πατέρας σου;
Συγνώμη του λέω, για τον θάνατο ποιός φταίει; .. έκανα δικηγορίες!! Και του λέω, εντάξει ο πατέρας μου ήταν μεγάλος, είχε ασθένεια. Ο Πέτρος 24 χρονών;
Και τότε μου λέει, για κάθε θάνατο ο Θεός έχει έναν τελείως ξεχωριστό λόγο.
Βεβαίως λογικά τον ερώτησα, και ποιος ήταν ο λόγος να πεθάνει ο Πέτρος στα 24α του και όχι στα 84α του; Και μου λέει, θα κάνω προσευχή και αν μου δείξει ο Θεός θα σου πω.

Μετά από έξι μήνες, μέσω ενός φίλου μου πάλι της Φοιτητικής Εστίας, είπε, έχει εκεί έναν ψηλό Κύπριο να του πείτε να ‘ρθει να του πω κάτι για τον αδελφό του.
Και πήγα. Και μου λέει, ο Πέτρος αγάπησε καμιά Εβραία; Άκου τι του φανέρωσε ο Θεός, λεπτομέρειες από τη ζωή του Πέτρου.
Του λέω, ναι.
Μου λέει, παιδί μου θα σε έπαιρνε μαζί του στο Ισραήλ, και σένα και τη μάνα σου και θα παντρευόταν αυτήν την Εβραία. Και αυτή δεν ήταν τυχαία γυναίκα, ήταν σημαντική γυναίκα, κόρη ενός μεγάλου Ιουδαίου -εκ των υστέρων έμαθα ότι ήταν κόρη του Αρχιραββίνου του Τελ Αβίβ- και αν πηγαίνατε εκεί ο αδελφός σου και εσύ θα αλλάζατε την πίστη σας, η μάνα σου θα έλιωνε που θα ‘βλεπε τα παιδιά της χωρίς Θεό .. Είναι σε καλόν τόπο ο αδελφός σου μου λέει. Εσύ θα γίνεις ιερωμένο πρόσωπο, αργότερα δε, μου είπε, θα γίνεις Επίσκοπος στον τόπο που γεννήθηκες και σε κάθε Λειτουργία θα μνημονεύεις τον Πέτρο και θα χαίρεται ο Πέτρος στον ουρανό και εσύ θα χαίρεσαι στη γη. Η μάνα σου, μου λέει, θα ζήσει χρόνια πολλά. Η Μηλιά πέθανε πέρυσι τον Σεπτέμβριο 94άρων ετών. Πλήρης ηλικίας και πλήρης Πνεύματος Αγίου, μέσα στη χαρά, με μεγάλη αγωνία, πότε να φύγω επιτέλους να συναντήσω τον Νικόλα μου. Τον άντρα της, τέτοιαν αγάπη είχαν μεταξύ τους. Θα δεις, μου λέει, ότι αυτό το σχέδιο του Θεού είναι πιο ωφέλιμο και πιο χαρούμενο, από το να ζούσε ο Πέτρος 90 χρόνια επί της γης χωρίς Χριστό.

Τότε κατάλαβα ότι βρήκα έναν άνθρωπο ο οποίος μπορούσε να θεραπεύσει, τα διάφορα τραύματα, είτε του παιδικού μου, είτε του εφηβικού μου, είτε του νεανικού μου κόσμου, που τότε τι ήμουν; 20 χρονών. Και έκτοτε, όλα τα Χριστούγεννα, Πάσχα, πήγαινα για αρκετές ημέρες. Δεν ήταν και πολλοί οι πατέρες τότε ξέρετε, ήταν τρεις πατέρες μόνο. Ήταν ο πατήρ Ιάκωβος, ο πατήρ Κύριλλος -μεγάλης αγάπης άνθρωπος, αν ο γέρων Ιάκωβος ο Τσαλίκης είχε το χάρισμα της πνευματικής πατρότητας, ο πατέρας Κύριλλος είχε το χάρισμα της πνευματικής μητρότητας- και ο πατήρ Σεραφείμ επίσης.

Αν με ρωτάτε, εγώ αυτόν τον μοναχισμό έζησα. Του Οσίου Δαυίδ και ενός άλλου ανθρώπου, του πατρός Ευμενίου του Λεπρού, μαθητού και υποταχτικού του Αγίου Νικηφόρου του Λεπρού, εδώ στο Λεπροκομείο στο Αιγάλεο.
Για την απομαγνητοφώνηση Φαίη/Αβέρωφ

***

Επιστολή Γέροντος Ιακώβου (σε πνευματικό αδελφό του)

«Αδελφέ μου, μου λέγεις ότι είσαι αμαρτωλός, όλοι οι άνθρωποι αμαρτωλοί είμεθα, μόνον ο Θεός (είναι αναμάρτητος), γι΄αυτό θα κάνουμε θυσίες στο Θεό, πίστη, πραότητα, υπομονή, ταπείνωση, αποχή των κακών, θείες λειτουργίες, μετάνοιες, νηστείες, για να συγχωρέσει τις αμαρτίες μας.
Μην απελπίζεσαι ο Θεός βλέπει την ψυχή σου και θα σε βοηθήσει.
“Τις ήλπισεν εις τον Κύριον και κατησχύνθη!…
Έχετε την ελπίδα σας εις τον επί ξύλου τανυθέντα Ιησού Χριστό και όλα θα έλθουν κατ’ ευχήν”.

Η Ουράνια δόξα των οσίων γερόντων Ιακώβου και Ευμενίου
https://iconandlight.wordpress.com/2017/05/21/%CE%B7-%CE%BF%CF%85%CF%81%CE%AC%CE%BD%CE%B9%CE%B1-%CE%B4%CF%8C%CE%BE%CE%B1-%CF%84%CF%89%CE%BD-%CE%BF%CF%83%CE%AF%CF%89%CE%BD-%CE%B3%CE%B5%CF%81%CF%8C%CE%BD%CF%84%CF%89%CE%BD-%CE%B9%CE%B1%CE%BA%CF%8E/

Ο συλλειτουργός των Αγγέλων, ο άγιος με τους χερουβικούς οφθαλμούς, Άγιος Ιάκωβος της Ευβοίας
https://iconandlight.wordpress.com/2018/11/27/25985/

Άγιος Γέροντας Ιάκωβος της Ευβοίας «Ήθελα να πάω στους Αγίους Τόπους, να εύρω μία σπηλιά…»
https://iconandlight.wordpress.com/2016/11/21/%CE%AC%CE%B3%CE%B9%CE%BF%CF%82-%CE%B3%CE%AD%CF%81%CE%BF%CE%BD%CF%84%CE%B1%CF%82-%CE%B9%CE%AC%CE%BA%CF%89%CE%B2%CE%BF%CF%82-%CF%84%CE%B7%CF%82-%CE%B5%CF%85%CE%B2%CE%BF%CE%AF%CE%B1%CF%82-%CE%AE/

Ο Άγιος Γέροντας Ιάκωβος της Ευβοίας ένας ήλιος αγάπης, ένα ζωντανό ”ευαγγέλιο” του Χριστού
https://iconandlight.wordpress.com/2017/11/21/%CE%BF-%CE%AC%CE%B3%CE%B9%CE%BF%CF%82-%CE%B3%CE%AD%CF%81%CE%BF%CE%BD%CF%84%CE%B1%CF%82-%CE%B9%CE%AC%CE%BA%CF%89%CE%B2%CE%BF%CF%82-%CF%84%CE%B7%CF%82-%CE%B5%CF%85%CE%B2%CE%BF%CE%AF%CE%B1%CF%82-%CE%AD/

Πίστη στον Θεό και προσευχή… να βάζη ο Θεός το χέρι Του και στην Εκκλησία μας και στο κράτος και στον κόσμο, διότι οι μέρες είναι πολύ πονηρές και πολύ δύσκολα χρόνια. Άγιος Ιάκωβος Τσαλίκης της Ευβοίας
https://iconandlight.wordpress.com/2019/03/20/27466/

Άγιος Ιάκωβος της Ευβοίας, ένας πατέρας γεμάτος αγάπη, ένας εραστής της ησυχίας και της προσευχής
https://iconandlight.wordpress.com/2019/11/21/%ce%ac%ce%b3%ce%b9%ce%bf%cf%82-%ce%b9%ce%ac%ce%ba%cf%89%ce%b2%ce%bf%cf%82-%cf%84%ce%b7%cf%82-%ce%b5%cf%85%ce%b2%ce%bf%ce%af%ce%b1%cf%82-%ce%ad%ce%bd%ce%b1%cf%82-%cf%80%ce%b1%cf%84%ce%ad%cf%81%ce%b1/

Άγιος Γέροντας Ιάκωβος Τσαλίκης, Αυτή ήταν η μητέρα μου, αγία γυναίκα, μου έμαθε να προσεύχομαι, να κάνω μετάνοιες και νηστείες. Τρεις μέρες πριν, ο φύλακας Άγγελός της, την ειδοποίησε για τον θάνατό της.
https://iconandlight.wordpress.com/2020/11/21/54259/

Ο Άγιος Ιάκωβος Τσαλίκης διηγείται θαύματα του οσίου Δαβίδ του εν Ευβοία. ”Ο Άγιος Δαυΐδ, παιδιά μου, είναι πολύ θαυματουργός.”
https://iconandlight.wordpress.com/2018/10/31/%CE%BF-%CE%AC%CE%B3%CE%B9%CE%BF%CF%82-%CE%B9%CE%AC%CE%BA%CF%89%CE%B2%CE%BF%CF%82-%CF%84%CF%83%CE%B1%CE%BB%CE%AF%CE%BA%CE%B7%CF%82-%CE%B4%CE%B9%CE%B7%CE%B3%CE%B5%CE%AF%CF%84%CE%B1%CE%B9-%CE%B8%CE%B1/

Απολυτίκιον Αγίου Ιακώβου Τσαλίκη. Ήχος α΄. Της ερήμου πολίτης.

Λιβισίου τον γόνον, και Ευβοίας το καύχημα, εν εσχάτοις χρόνοις φανέντα, μοναστών φίλον γνήσιον, Ιάκωβον τιμήσωμεν πιστοί,τον νέον ησυχίας εραστήν, τον παρέχοντα ιάσεις παντοδαπάς, τοις ευλαβώς κραυγάζουσι• Δόξα τω σε δοξάσαντι Χριστώ, Δόξα τω σε θαυμαστώσαντι, Δόξα τον εν εσχάτοις χρόνοις και καιροίς σε αγιάσαντι.

Απολυτίκια.
Ήχος α΄. Της ερήμου πολίτης.

Λαμπρυνθείς του Δεσπότου ταπεινώσει, Ιάκωβε, κάλλος ενεδύθης αρχαίον, καταυγάσας την Εύβοιαν. Διό συλλειτουργών τοις Χερουβείμ, ωράθης Εκκλησίας χαρμονή, συν Δαβίδ και Ιωάννη, ιλαστικώς φαιδρύνων τους βοώντάς σοι· Δόξα τω σε δοξάσαντι Χριστώ, δόξα τω σε αγιάσαντι, δόξα τω ενεργούντι διά σου, πάσιν ιάματα.

Κοινόν απολυτίκιον των συγχρόνων Οσίων
Γερόντων Πορφυρίου, Ιακώβου και Παϊσίου
Ήχος α΄. Της ερήμου πολίτης.

Την αγίαν Τριάδα εδοξάσατε Όσιοι, εν τοις θαυμαστοίς υμών βίοις, εν εσχάτοις τοις έτεσιν. Πορφύριε ο διορατικός, Ιάκωβε Ευβοίας θησαυρός, και Παΐσιε ο μέγας εν ασκηταίς, πιστών εγκαλλωπίσματα. Σύντρεις πρεσβεύσατε Θεώ, όπως παράσχη άνωθεν, δύναμιν την πνευματικήν, τοις πίστει υμάς σέβουσι.

Της εορτής. Ήχος δ΄.

Σήμερον της ευδοκίας Θεού το προοίμιον, και της των ανθρώπων σωτηρίας η προκήρυξις. Εν ναώ του Θεού τρανώς η Παρθένος δείκνυται, και τον Χριστόν τοις πάσι προκαταγγέλλεται. Αυτή και ημείς μεγαλοφώνως βοήσωμεν· Χαίρε, της οικονομίας του Κτίστου η εκπλήρωσις.

Ήχος πλ. α΄. Χαίροις, ασκητικών.

Χαίροις, καθαροτάτω νοΐ, συλλειτουργών ταις παμφαέσι δυνάμεσι, και νέμων της αφθαρσίας, το ειρηνόδωρον φώς, και του αναστάντος, τα χαρίσματα. Διό εις τα άγια, των αγίων εισέδυσας, εν ευφροσύνη, θεωρών τα απόρρητα, και τοις κάλλεσι, Χερουβείμ ευφραινόμενος. Όθεν κλυτέ Ιάκωβε, Δαβίδ ομοδίαιτον, και εραστόν Ιωάννην, ακαταλήκτως εξέπληττες, του Λόγου μεθέξει, προσλαβών την εξουσίαν, απάσης κτίσεως.

Ιδιόμελον. Ήχος πλ. β΄.

Εν νηπτική ησυχία και καθαρότητι, ενώπιον του θείου θρόνου γονυπετών, πτέρυγας εκτήσω αγγελικάς. Χαίρων τοίνυν μετά χαιρόντων, και κλαίων μετά κλαιόντων, κήπος γέγονας αρωμάτων θεουργικών, ευωδίαν εκχέων, τοις εγγύς και τοις μακράν. Όθεν, Ιάκωβε πανάριστε, διανύων τας αποστάσεις θαυμαστώς, υπερέβης εν Πνεύματι, και χρόνον και χώρον. Διό εν ημέρα των Εισοδίων, εισώδευσας εις τας ερατεινάς σου μονάς, δωρούμενος ημίν το μέγα έλεος.

Δόξα. Ήχος πλ. δ΄.

Εορτάσωμεν αγαλλόμενοι, τα εισόδια του φωταυγούς Ιακώβου, του αγγέλου της Ευβοίας, και θεοδωρήτου ημών αντιλήπτορος. Και γαρ σήμερον, η απείρανδρος Δέσποινα, τούτον ως ηγαπημένον συνεισήγαγεν, εις παστάδα αιώνιον. Διό βοήσωμεν· Χαίροις, όσιε, της Τριάδος κατάλυμα, ο προστάσσων τους αγίους εν χρηστότητι. Χαίροις, ο κτησάμενος εν οδύνη της κενώσεως, των αποκρύφων την γνώσιν, και επιστάμενος των χρόνων την έκβασιν. Ευλόγησον ημάς, παναοίδιμε, δεόμεθα.

Ο Οίκος
Βίβλος εγγεγραμμένη, τω δακτύλω του Λόγου, ωράθης, ω Ιάκωβε μάκαρ· της Τριάδος και γαρ επιγνούς, ευδοκίαν θείαν εις χαράν άληκτον, εισέδυσας αινούμενος, χορώ των Σεραφείμ μελπόντων·
Χαίρε, το άρμα δοξολογίας· χαίρε, ο κόλαφος απειθείας.
Χαίρε, ευσπλαγχνίας ωραίον κατάλυμα· χαίρε, της Ευβοίας ευήρατον βλάστημα.
Χαίρε, άρτος θεοτήρητος πανδαισίας μυστικής· χαίρε, σκεύος θεοδώρητον θεωρίας νηπτικής.
Χαίρε, ουρανοδρόμος χελιδών ξενιτείας· χαίρε, της Εκκλησίας παντευχία αγία.
Χαίρε, ο γνούς αγνώστως τον άναρχον· χαίρε, του Λόγου λάρυγξ ο ήδιστος.
Χαίρε, εις ύψος αρθείςθεωρίας· χαίρε, εκκύπτων εμή τη καρδία·
Χαίροις, πάτερ Ιάκωβε.

Μεγαλυνάριον

Χαίροις Λιβισίου θείος βλαστός, χαίροις της Ευβοίας θεοδώρητος θησαυρός, χαίροις μοναζόντων επίσκεψις και σκέπη, πατέρων μέγα κλέος, θείε Ιάκωβε.

Άγιος Ιάκωβος Τσαλίκης της Ευβοίας

Ὁ Γέροντας Ἰάκωβος συνομιλεῖ μὲ τὸν ἅγιο Ἰωάννη τὸν Ρῶσο

Έχουμε Πατέρα
Επιμνημόσυνος Λόγος του Μητρ. Μόρφου Νεοφύτου στο Μνημόσυνο του Γέροντος Ιακώβου