Συ ακολούθει Μοι… Η ζωή του χριστιανού είναι κατ’ ουσίαν πορεία πίσω από τον Χριστό Αυτός που πάσχει δια της πορείας αυτής βρίσκεται σε αδιάκοπη σχέση με τον Ιησού Χριστό, γίνεται θεοφόρος. Άγιος Σωφρόνιος του Έσσεξ

Συναξάριον.
Τῇ ΙΕʹ(15η) τοῦ μηνός Σεπτεμβρίου μνήμη τοῦ ἁγίου Μεγαλομάρτυρος Νικήτα καὶ τῶν σὺν αὐτῷ ἀθλησάντων (372)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ μνήμη τοῦ Ὁσίου Πατρὸς ἡμῶν Φιλοθέου Πρεσβυτέρου, τοῦ θαυματουργοῦ. (10ο αιων.)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ μνήμη τοῦ ἁγίου Πορφυρίου τοῦ ἀπὸ Μίμων.(361)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ μνήμη ἡ εὕρεσις τοῦ λειψάνου τοῦ ἁγίου Ἀκακίου, Ἐπισκόπου Μελιτινῆς. (251)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ ὁ ἅγιος Μάρτυς Μάξιμος ξίφει τελειοῦται.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ αἱ ἅγιαι δύο Κόραι ξίφει τελειοῦνται.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ ἡ εὕρεσις τοῦ λειψάνου τοῦ ἁγίου Πρωτομάρτυρος Στεφάνου.(415)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ὁσίου πατρὸς ἡμῶν Ἰωσήφ, ἡγουμένου τῆς μονῆς Ἀλαβέρτης ἐν Γεωργίᾳ, ἐκ Συρίας (ἐκ των 12 Σύρων ἱεραποστόλων τῆς Γεωργία) (570)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ ὁ ὅσιος Εὐστόχιος Ἐπίσκοπος Ἱεροσολύμων (563)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ τῶν Ἀγίων Βησσαρίωνος Α’ (1490-1499) καὶ Βησσαρίωνος Β’(1527-1540) ἀρχιεπισκοπων Λαρίσης, ἐν εἰρήνῃ τελειωθεντων.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ἐν ἁγίοις Πατρὸς ἡμῶν Συμεών, Ἀρχιεπισκόπου Θεσσαλονίκης, τοῦ Μυσταγωγοῦ. (1429)
Ὁ ὅσιος Ἰωσήφ ὁ νέος, τῆς Μονῆς Παρτός, Ἐπίσκοπος Τιμισοάρας Ῥουμανίας ὁ Λαυριώτης (1656)
Ὁ ὅσιος Γεράσιμος, ὁ κτήτωρ τῆς μονῆς τῆς ἁγίας Τριάδος, τῆς ἐπονομαζομένης Σουρβιᾶς, τῆς παρὰ τὴν Μακρυνίτσαν τῆς Ζαγορᾶς, ἐν εἰρήνῃ τελειοῦται. (1740)
Ὁ ἅγιος Νεομάρτυς Ἰωάννης ὁ Κρής, ὁ μαρτυρήσας ἐν τῇ νέᾳ Ἐφέσῳ κατὰ τῷ ͵αωιαʹ (1811), ξίφει τελειοῦται.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ Ὁσίου Νικήτα, ἐπισκόπου Χυτρῶν τῆς Κύπρου.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ὁ ἅγιος νέος Ἱερομάρτυς Δαμασκηνός (Τσεδρίκ), ἐπίσκοπος Σταροντούµπ, ὁ ἐν Καραγκάντᾳ (Καζακστάν) μαρτυρήσας κατὰ τὸ ἔτος 1937, πυροβοληθεὶς τελειοῦται·

Στίχ. Ζήσας ὁ Φιλόθεος ὡς Θεῷ φίλος,
Ζωὴν ἄληκτον εὗρε σὺν Θεοῦ φίλοις.

Στίχ. Ζήλῳ πυρπολούμενος, Ἰωσήφ, θείῳ,
Ἄριστος κῆρυξ καὶ μοναστὴς ἐγένου.

“Χριστέ μου, πάνω στον Σταυρό άνοιξες τις αγκάλες σου, για να μας βάλεις όλους μέσα σ’ αυτές”, έλεγε με λυγμούς ο μακαριστός άγιος Γέροντας Παναγής της Λύσης της Κύπρου.

Η συσταύρωση με το Χριστό είναι δώρο του Αγίου Πνεύματος.
Αγίου Σωφρονίου του Έσσεξ 

Η αγάπη του Χριστού εμπνέει ελεήμονα προσευχή για όλους τους ανθρώπους, στην οποία συμμετέχουν και η ψυχή και το σώμα. Βαστάζοντας μέσα σε τέτοια προσευχή τις θλίψεις για τις αμαρτίες του αδελφού, γινόμαστε κοινωνοί των κοσμοσωτηρίων παθών του Κυρίου: «… Χριστός … περί των αμαρτιών (ημών) έπαθε, δίκαιος υπέρ αδίκων … Έπαθεν υπέρ ημών, ημίν υπολιμπάνων υπογραμμόν, ίνα επακολουθήσωμεν τοις ίχνεσιν Αυτού» (πρβλ. Α’ Πέτρ. 3,18 και 2,21). Η συσταύρωση μαζί Του είναι δώρο του Αγίου Πνεύματος. Ευαρεστείται ο ουράνιος Πατέρας μας, όταν πάσχουμε βλέποντας την κακοπάθεια των αδελφών μας. Κατά το πνεύμα της εντολής «αγαπήσεις τον πλησίον σου ως σεαυτόν» οφείλουμε να συμπάσχουμε ο ενας για τον άλλον. Είναι απαραίτητο να δημιουργηθή κατα καποιον τρόπο αλληλοκάλυψη ευθυνών, που θα μας ενώση ολους ενώπιον του προσώπου του Θεού, του Δημιουργού μας. 

Η ζωή του χριστιανού είναι κατ’ ουσίαν πορεία πίσω από τον Χριστό: «Τί προς σε (οιοσδήποτε και εάν είναι ο άλλος); Συ ακολούθει Μοι» (πρβλ. Ιωάν. 21,22). Ως εκ τούτου κάθε πιστός θα επαναλάβει στον ένα ή τον άλλο βαθμό την οδό του Κυρίου, θα σηκώσει, όχι όμως με τη δική του δύναμη, στους ώμους του τον σταυρόν, για να πορευθει στη Γεθσημανή και ακολούθως στον Γολγοθά: «… ότι χωρίς Αυτού ου δυνάμεθα ποιείν ουδέν» (πρβλ. Ιωάν. 15,5). Όσοι όμως έλαβαν την φοβερη αυτή ευλογία, γεύθηκαν την ανάσταση τους· ο κλήρος των υπολοίπων είναι η πίστη στην ευσπλαχνία του Θεού.
Έτσι ευδόκησε για μας ο ουράνιος Πατέρας: Όλοι οι γηγενείς οφείλουν «να άρουν τον σταυρό τους», για να κληρονομήσουν ζωή αιώνια (πρβλ. Ματθ. 16,24-25). Οσοι παρεκκλίνουν από τη σταυροφορία αυτή δεν θα διαφύγουν τη δουλεία στα πάθη και θα «θερίσουν εκ της σαρκός φθοράν» (πρβλ. Γαλ. 6,8 και Ρωμ. 8,13). Η προς τον Θεόν και τον πλησίον εντεταλμένη αγάπη είναι γεμάτη βαθειά παθήματα, αλλά αυτά τα συνοδεύει ουράνια παράκληση (πρβλ. Μάρκ. 10,29-30): η ειρήνη εκείνη, την οποία έδωσε ο Κύριος στους Αποστόλους πριν ανεβεί στον Γολγοθά, ζωοποιεί την ψυχή. Και όταν το πνεύμα του ανθρώπου εισέλθει στη σφαίρα της φωτοφόρου αγάπης του Θεού και Πατέρα μας, τότε λησμονεί όλους τους πόνους, και η ψυχή χαίρεται απερίγραπτα (βλ. Ιωάν. 12,50 και 17,3).

Η κένωσή μας εκφράζεται με την άρνηση όλων εκείνων που μας είναι πολύτιμα πανω στη γη, κατά την τήρηση των εντολών: «… Ει τις θέλει οπίσω μου ελθείν, απαρνησάσθω εαυτόν και αράτω τον σταυρόν αυτού … ός γαρ αν θέλη την ψυχήν αυτού σώσαι, απολέσει αυτήν· ός δ’ αν απολέση την ψυχήν αυτού ένεκεν Εμού, ευρήσει αυτήν» (Ματθ. 16,24-25). Και πάλιν: «Ούτως ούν πας εξ υμών, ός ουκ αποτάσσεται πάσι τοις εαυτού υπάρχουσιν, ου δύναται είναι Μου μαθητής» (Λουκ. 14,33).
Και αυτή είναι η οδός του Ζώντος Θεού.

«Και Αυτός (ο Ιησούς) απεσπάσθη απ’ αυτών (των μαθητών) ωσεί λίθου βολήν, και θεις τα γόνατα προσηύχετο λέγων: Πάτερ, ει βούλει παρενεγκείν τούτο το Ποτήριον απ’ Εμού! … Και γενόμενος εν αγωνία εκτενέστερον προσηύχετο. Εγένετο δε ο ιδρώς Αυτού ωσεί θρόμβοι αίματος καταβαίνοντες επί την γην» (Λουκ. 22,42-44).
Τι είναι στην ουσία του το Ποτήριον αυτό του Χριστού; Το βάθος του μυστηρίου αυτού μας είναι αποκεκρυμμένο. Κατά την προσπάθειά μας να ακολουθήσουμε τον Χριστό δια της οδού της τηρήσεως των εντολών Του, αναπόφευκτα και ακατάπαυστα πίνουμε κάποιο ‘’ποτήριο’’, αλλά δεν κατανοούμε πλήρως το « Ποτήριον» εκείνο στο οποίο αναφερόταν και το οποίο ζούσε ο Χριστός «εν τη ώρα εκείνη». Εν τούτοις κάτι ανάλογο απαραίτητα γίνεται και με μας, καθώς Αυτός ο Ίδιος είπε: «Το Ποτήριον ό Εγώ πίνω πίεσθε» (Μάρκ. 10,39). Το Ποτήριον του Χριστού είναι μυστηριώδες, αλλά και το δικό μας ποτήριο είναι κρυμμένο από τα βλέμματα των άλλων.

Ποιος θα με διδάξη να πορευθώ προς Αυτόν δια της ευθείας οδού και να μη χάσω χρόνο περιπλανώμενος σε ξένους δρόμους;..
Υπήρξαν στιγμές, κατά τις οποίες, καθώς πιστεύω, ο Θεός με συνέτιζε. Θα αναφέρω μερικά παραδείγματα, τα οποία έβαλαν τη σφραγίδα τους επάνω μου και έγιναν θεμέλιοι λίθοι της ζωής μου.
Μη διαβλέποντας τη δικαιοσύνη του Θεού στα πεπρωμένα της ανθρωπότητας και του κάθε ανθρώπου εν γένει, υπέφερα μέσα στο σκοτάδι που με κυρίευσε… Και ο Κύριος συγκατανέβη προς την αμάθειά μου. Δεν εξουθένωσε την παρρησία μου, αλλά σαν μητέρα συνέπασχε μαζί μου και έσπευδε να με συναντήσει. Και αυτό όχι μια φορά, αλλά ‘’πάλιν και πολλάκις’’. Με παρόμοιο τρόπο απευθυνόταν Αυτός προς τον πολύπαθο Ιωβ, ο οποίος εξέφραζε τις διαμαρτυρίες του με θυελλώδη τρόπο.
Να ένα από αυτά που έζησα: Αυτό συνέβη στη Γαλλία, γύρω στο έτος 1925, προ αναχωρήσω για τον Άθω. Επί μακρόν προσηυχόμουν με κλάμα στον Θεό: «Βρες μέσο να σώσεις τον κόσμον· όλους εμάς, τους διεφθαρμένους και άξεστους». Ιδιαιτέρα θερμή ήταν η προσευχή για τους «μικρούς τούτους», για τους πτωχούς και εξουθενημένους. Προς το τέλος της νύκτας, όταν ήδη εξαντλούνταν οι δυνάμεις μου, ταράζοταν για κάποιον χρόνο η προσευχή μου από τη σκέψη που μου ερχόταν: «Εάν εγώ έτσι, με όλη τη δύναμη της καρδίας μου, συμπάσχω μαζί με την ανθρωπότητα, πώς να θεωρήσω δυνατόν ότι ο Θεός βλέπει αδιάφορα την ταλαιπωρία πολλών εκατομμυρίων ανθρώπων που πλάσθηκαν από Αυτόν; Γιατί Αυτός επιτρέπει τις αμέτρητες βιαιότητες στον κόσμο;». Έτσι στρεφόμουν προς Αυτόν με την παράφρονη ερώτηση: «Πού είσαι Συ;» … Σε απάντηση άκουσα στην καρδία μου τα λόγια: «Μήπως συ σταυρώθηκες γι’ αυτούς;» … Οι πράοι αυτοί λόγοι που αντήχησαν με το Πνεύμα στην καρδία μου με συγκλόνισαν: Ο Σταυρωθείς μου απάντησε ως Θεός.

Ζούμε και πάλι στην ατμοσφαίρα των πρώτων αιώνων της χριστιανικής εποχής: «Ημίν εχαρίσθη το υπέρ Χριστού, ου μόνον το εις Αυτόν πιστεύειν, αλλά και το υπέρ Αυτού πάσχειν» (Φιλ. 1,29). Αρκετές φορές χάρηκα με τη σκέψη ότι η ζωή μου κατά το μεγαλύτερο μέρος της συνέπεσε με διωγμούς κατά του Χριστιανισμού. Αυτό μου επιτρέπει να αισθανθώ καθαρότερα τον εαυτό μου ως χριστιανόν, να συνειδητοποιήσω την ασύγκριτη τιμή κατά τους χρόνους μας να ακολουθώ τον Μονογενή Υιό του Πατρός στην πορεία Του προς τον Γολγοθά. Παντού διωγμοί, αλλά σε ποικίλες μορφές. Εν τούτοις κανένα από αυτούς τους διωγμούς δεν μπορεί κάποιος να υπομείνει εύκολα. Μακάρι ο Θεός της αγάπης να λυτρώσει κάθε ψυχή από τη συμφορά να γίνει διώκτης έστω και «ενός των μικρών τούτων» (πρβλ. Ματθ. 18,10).
Στο «υπέρ  Αυτού  πάσχειν» περικλείεται ιδιαιτέρη ευλογία ή ακόμη και εκλογή. Αυτός που πάσχει δια της πορείας αυτής των εξωτερικών περιστάσεων βρίσκεται σε αδιάκοπη σχέση με τον Ιησού Χριστό, εισάγεται στη σφαίρα της Θείας αγάπης, γίνεται θεοφόρος.
Πηγή: “Περί Προσευχής” Αγίου Σωφρονιου (Σαχάρωφ). Ι.Μονή Τιμίου Προδρόμου Έσσεξ Αγγλίας 1993.

***

π. Σεραφείμ Ρόουζ
Ο Νεομάρτυρας Επίσκοπος Δαμασκηνός Τσέντρικ του Σταροντούµπ

Επειδή πίστευε στη δύναμη του Χριστού να θεραπεύει την Εκκλησία Του, ο π. Σεραφείµ έτρεφε ελπίδα για τη µελλοντική θεραπεία των πληγών της Ορθόδοξης Εκκλησίας στη Ρωσία. Βρήκε αυτή την ελπίδα να εκφράζεται πολύ καλά στα γραπτά του πιο αγαπημένου του Ρώσου νεομάρτυρα, του επισκόπου Δαμασκηνού Τσέντρικ του Σταροντούµπ (+1935), τον βίο του οποίου µετέφρασε για το βιβλίο «Οι Ρώσοι άγιοι των κατακομβών».
Αιχμαλωτίστηκε τα πρώτα χρόνια του αντιχριστιανικού σοβιετικού πειράματος. Ο επίσκοπος Δαμασκηνός ήταν ένα παράδειγμα, µια «προτύπωση» για το πως οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί µια ημέρα θα αιχμαλωτιστούν κατά τη βασιλεία του Αντιχρίστου.
Ύψωσε το ανάστημα του ενάντια στη συνθηκολόγηση του Μητροπολίτη Σεργίου με το σοβιετικό καθεστώς, και για αυτόν τον λόγο συνελήφθη και εστάλη εξορία.
Βλέποντας την απόκλιση του Σεργίου µόνο ως µια πληγή στο Σώμα του Χριστού που µια ημέρα θα θεραπευόταν, ο εξορισμένος επίσκοπος έστελνε όμορφες επιστολές για να παρηγορήσει και να ενισχύσει το διωκόμενο ποίµνιό του. Σε έναν από αυτούς έγραψε:

«Εκείνα τα τέκνα του Θεού που δεν έχουν υποκύψει στην πίεση του σατανικού τυφώνα και δεν έχουν συντριβεί από τα κοµµάτια του µεγάλου ναυαγίου, γνωρίζουν καλά την κατάσταση και με µεγάλη ηρεμία και αυτοπεποίθηση θα αναλάβουν το χτίσιμο της αληθινής Εκκλησίας του Χριστού, – τα θεμέλια της οποίας παραμένουν ακόμα – χωρίς υπερβολική νευρικότητα, χωρίς περιττές καταγγελίες, αυτή η ανέγερση του οικοδοµήµατός της θα αποτελέσει το πλήρες νόηµα της ζωής τους … Αφήστε το σκοτάδι να καλύπτει προσωρινά τη γη (από την έκτη έως την ενάτη ώρα), αφήστε τους λύχνους ορισμένων Εκκλησιών να είναι κρυµµένοι κάτω από το µόδιο, έτσι ώστε να µή σβήσουν από τον σατανικό ανεμοστρόβιλο… Μετά από ένα σύντομο χρονικό διάστημα καταπαύσεως από το Κύριο (ίσως ακόμη και την ώρα που το σκότος θα νομίζει ότι η εργασία του έχει ήδη ολοκληρωθεί), οι λύχνοι θα αποκαλυφθούν, θα ενωθούν, θα ανάψουν ένα πλήθος άλλους που είχαν σβήσει, θα ενωθούν σε µια µεγάλη φλόγα της πίστης, η οποία κατά την προσπάθεια εξόδου προς τον κόσμο θα λάμψει ακόμα πιο φωτεινά …

Χρειάζεται κάποιος να υποχωρήσει ενώπιον της επίθεσης του στρατευμένου αθεϊσμού; Είθε αυτό να µή γίνει! Ανεξάρτητα από πόσο λίγοι µπορεί να είμαστε, ολόκληρη η δύναμη των υποσχέσεων του Χριστού σχετικά με το αήττητο της Εκκλησίας παραμένει µαζί µας. Μαζί µας είναι ο Χριστός, ο νικητής του θανάτου και της κόλασης. Η ιστορία του Χριστιανισμού µας φανερώνει πως, σε όλες τις περιόδους που οι πειρασμοί και οι αιρέσεις ταράσσουν την Εκκλησία, οι φορείς της αληθείας της Εκκλησίας και οι εκφραστές της ήταν λίγοι, αλλά αυτοί οι λίγοι, με τη φλόγα της πίστης τους και τον ζήλο τους να παραμείνουν στην Αλήθεια, φλόγισαν σταδιακά όλους… Το ίδιο πράγμα θα συμβεί τώρα, εάν εμείς εκπληρώσουμε το καθήκον µας απέναντι στον Χριστό και την Εκκλησία του ως το τέλος. Η άφοβη ομολογία της πίστης και της ελπίδας κάποιου, και µια αταλάντευτη στάση έναντι των κανόνων της Εκκλησίας είναι η πιο πειστική αντίκρουση της απόκλισης του Σεργίου και ένα ανυπέρβλητο εμπόδιο στις εχθρικές δυνάμεις που κατευθύνονται ενάντια στην Εκκλησία. «Μη φοβάσαι το µικρό ποίμνιο, διότι σ’ εσάς ευαρεστήθηκε ο Πατέρας σας να δώσει τη βασιλεία Του». (Λουκ. 12, 32).

Ο χρόνος έχει αποδείξει ότι η στάση του επισκόπου Δαμασκηνού ήταν αληθινή και ότι η ελπίδα του δεν ήταν µάταιη γιατί η Ορθόδοξη Εκκλησία, ως το Σώμα του Χριστού, είναι πράγματι ένας ζωντανός οργανισμός από τον οποίο ο Χριστός αποβάλλει όλα αυτά που είναι ακάθαρτα. Το 1988, τη χιλιοστή επέτειο του εκχριστιανισµού των Ρώσων, οι ένθερμες προσευχές των πιστών, και στη Ρωσία και στο εξωτερικό, απαντήθηκαν από τον Θεό, και η κατάσταση στη Ρωσία άρχισε να αλλάζει. Το 1991, µήνες µετά την εύρεση και τη µεταφορά με πομπή των λειψάνων του αγίου Σεραφείµ Σάρωφ στη Μονή του Ντιβέγιεβο, το ολοκληρωτικό άθεο καθεστώς έπεσε, μεταβάλλοντας κατά συνέπεια την κατάσταση που δημιούργησε την πνευματική ασθένεια του Σεργιανισμού, στη δεκαετία που ακολούθησε. Μέσω των ουράνιων µεσιτειών του αγίου Σεραφείµ και πλήθους Ρώσων αγίων, η Ρωσία βίωσε αυτό που αποκλήθηκε η µεγαλύτερη θρησκευτική αναγέννηση στην ιστορία. (Από το βιβλίο: «π. Σεραφείμ Ρόουζ, η ζωή και τα έργα του, τόμος Γ΄», Μυριόβιβλος, σελ. 437-440)

Ο Κύριος έχει στην αγκαλιά του όλους όσους υποφέρουν στη ζωή τους. Ας ακολουθήσουμε τον δρόμο του μαρτυρίου και των διωγμών ο οποίος οδηγεί εκεί όπου αιώνια λάμπει ο Σταυρός του Χριστού μας. Άγιος Λουκάς Κριμαίας
https://iconandlight.wordpress.com/2019/03/30/%ce%bf-%ce%ba%cf%8d%cf%81%ce%b9%ce%bf%cf%82-%ce%ad%cf%87%ce%b5%ce%b9-%cf%83%cf%84%ce%b7%ce%bd-%ce%b1%ce%b3%ce%ba%ce%b1%ce%bb%ce%b9%ce%ac-%cf%84%ce%bf%cf%85-%cf%8c%ce%bb%ce%bf%cf%85%cf%82-%cf%8c%cf%83/

Πάτερ, άφες αυτοίς• ου γαρ οίδασι τι ποιούσι… Τι θα ωφελήσει τον άνθρωπο η κοσμική γνώση αν δεν μπορεί με κανέναν τρόπο να συγχωρέσει τον πλησίον του, να του πει ένα καλό λόγο ή να του ρίξει μια γλυκιά ματιά; Τίποτα απολύτως. Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς
https://iconandlight.wordpress.com/2020/09/14/%CF%80%CE%AC%CF%84%CE%B5%CF%81-%CE%AC%CF%86%CE%B5%CF%82-%CE%B1%CF%85%CF%84%CE%BF%CE%AF%CF%82-%CE%BF%CF%85-%CE%B3%CE%B1%CF%81-%CE%BF%CE%AF%CE%B4%CE%B1%CF%83%CE%B9-%CF%84%CE%B9-%CF%80%CE%BF/

Παραδώσου στα χέρια του Θεού με την ίδια πίστη που είχε ο Αβραάμ όταν πορευόταν για να θυσιάσει το γιο του. Μόνο αν ακολουθούμε πίσω Του θα μπορούμε να κουβαλάμε το σταυρό μας. Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς
https://iconandlight.wordpress.com/2019/09/15/32276/

Ἀπολυτίκιον. Τοῦ Σταυροῦ.
Ἦχος αʹ.

Σῶσον, Κύριε, τὸν λαόν σου καὶ εὐλόγησον τὴν κληρονομίαν σου, νίκας τοῖς βασιλεῦσι κατὰ βαρβάρων δωρούμενος, καὶ τὸ σὸν φυλάττων διὰ τοῦ Σταυροῦ σου πολίτευμα.

Ἀπολυτίκιον Τοῦ Μάρτυρος Νικήτα.
Ἦχος δʹ. Ταχὺ προκατάλαβε.

Ὁ Μάρτυς σου Κύριε, ἐν τῇ ἀθλήσει αὐτοῦ, τὸ στέφος ἐκομίσατο τῆς ἀφθαρσίας, ἐκ σοῦ τοῦ Θεοῦ ἡμῶν· ἔχων γὰρ τὴν ἰσχύν σου, τοὺς τυράννους καθεῖλεν· ἔθραυσε καὶ δαιμόνων, τὰ ἀνίσχυρα θράση, αὐτοῦ ταῖς ἱκεσίαις Χριστέ, σῶσον τὰς ψυχὰς ἡμῶν.

Ἀπολυτίκιον τοῦ Ὁσίου Φιλοθέου Πρεσβυτέρου
Ἦχος α΄. Τῆς ἐρήμου πολίτης. Γερασίμου.

Φερωνύμως ἐγένου τοῦ Θεοῦ φίλος γνήσιος, τῇ σῇ καθαρᾷ πολιτείᾳ, θεοφόρε Φιλόθεε, καὶ Πνεύματι Ἁγίῳ δοξασθείς, θαυμάτων ἀνεδείχθης αὐτουργός, πάσης βλάβης ἐκλυτρούμενος καὶ φθορᾶς, τοὺς πίστει ἐκβοῶντάς σοι· δόξα τῷ σὲ δοξάσαντι λαμπρῶς, δόξα τῶ σὲ θαυμαστώσαντι, δόξα τῷ ἐνεργοῦντι διὰ σοῦ πᾶσιν ἰάματα.

Ἀπολυτίκιον τοῦ ὁσίου Ἰωσήφ τῆς μονῆς Ἀλαβέρτης ἐν Γεωργίᾳ
Ἦχος πλ. α΄. Τὸν συνάναρχον Λόγον. Χ.Μ.Μπουσια

Ἰωσήφ, Ἀλαβέρντι κοσμῆτορ πάντιμε, τῆς ὡραιότης Καχέτης, τριῶν καὶ δέκα σεπτῶν ἀσκητῶν ἐκ τῆς Συρίας ἐγκαλλώπισμα, ὡς ταπεινώσεως φανόν, ἀρετῆς ὑπογραμμὸν καὶ στῦλον κακοπαθείας σὲ ἀνυμνοῦντες εὐχάς σου θεοπειθεῖς ἀπεκδεχόμεθα.

Ἀπολυτίκιον Ἀγίου Βησσαρίωνος Β’ Ἀρχιεπισκόπου Λαρίσης.
Ἦχος δ’. Ταχὺ προκατάλαβε.

Τῆς Πύλης τὸ βλάστημα τῆς Θεσσαλίας φωστήρ, τῆς Τρίκκης τὸ σέμνωμα καὶ τῶν θαυμάτων πηγὴ ἐδείχθης τρισόλβιε· πάσαν δοκιμασίαν ἐν Χριστῷ ὑπομείνας, δόξη ἠγλαϊσμένος σὺν Ἀγγέλοις ἀγάλλη. Ἅγιε Βησσαρίων πανάριστε, πρέσβευε Χριστῷ τῷ Θεῷ σωθῆναι τᾶς ψυχᾶς ἡμῶν.

Ἀπολυτίκιον τοῦ Ἀγίου Συμεῶν, ἀρχιεπισκόπου Θεσσαλονίκης
Ἦχος α’. Τῆς ἐρήμου πολίτης.

Ποιμὴν Θεσσαλονίκης ἀνεδείχθης ἐν Πνεύματι, καὶ θεῖος ὑποφήτης μυστηρίων τῆς χάριτος, σοφίᾳ καὶ φωτὶ τῶν ἀρετῶν, ἐκλάμπων Ἱεράρχα Συμεὼν· διὰ τοῦτο ὥσπερ θεῖον μυσταγωγόν, τιμῶμέν σε κραυγάζοντες· δόξα τῷ σὲ δοξάσαντι Χριστῷ δόξα τῷ σὲ στεφανώσαντι, δόξα τῷ χορηγοῦντι διὰ σοῦ χάριν ἡμῖν καὶ ἔλεος.

Ἀπολυτίκιον τοῦ ὁσίου Γερασίμου εν Μακρυνίτσα τῆς Ζαγορᾶς
Ἦχος δ´.

Ὁ ἔνσαρκος Ἄγγελος, τῶν Ἀσκητῶν ἡ κρηπίς, ὁ νέος Γεράσιμος, τῆς Ἐκκλησίας Χριστοῦ, φωστὴρ ὁ ἀνέσπερος, ἄνωθεν συγκαλεῖται, τὴν πληθὺν τῶν Ἀγγέλων, κάτωθεν συναθροίζει τῶν ἀνθρώπων τὸ γένος, τὴν θείαν αὐτοῦ μνήμην ψάλλειν ἐν ᾄσμασι.

Ἀπολυτίκιον τοῦ ἁγίου Πορφυρίου τοῦ ἀπὸ Μίμων
Ἦχος πλ. α΄. Τὸν συνάναρχον Λόγον.

Ὡς ἐδέξω τὸ φέγγος τῆς θείας χάριτος, ἐξ αἱμάτων πορφύραν λαμπρῶς ἐφοίνιξας, ἐναθλήσας ἀνδρικῶς, Μάρτυς Πορφύριε· ὅθεν τῆς δόξης τοῦ Χριστοῦ, κοινωνὸς ἀναδειχθείς, ἱκέτευε Ἀθληφόρε, ὑπὲρ τῶν πίστει τιμώντων, τὴν μακαρίαν σου ἄθλησιν.

Ἀπολυτίκιον τοῦ Ἁγίου Ἱερομάρτυρος Δαμασκηνοῦ (Τσεδρίκ)
Ἦχος δ’

Καὶ τρόπων μέτοχος, καὶ θρόνων διάδοχος, τῶν Ἀποστόλων γενόμενος, τὴν πρᾶξιν εὗρες θεόπνευστε, εἰς θεωρίας ἐπίβασιν· διὰ τοῦτο τὸν λόγον τῆς ἀληθείας ὀρθοτομῶν, καὶ τῇ πίστει ἐνήθλησας μέχρις αἵματος, Ἱερομάρτυς Δαμασκηνέ. Πρέσβευε Χριστῷ τῷ Θεῷ, σωθῆναι τὰς ψυχὰς ἡμῶν.

Ἀπολυτίκιον. Τοῦ Σταυροῦ.
Ἦχος αʹ.

Σῶσον, Κύριε, τὸν λαόν σου καὶ εὐλόγησον τὴν κληρονομίαν σου, νίκας τοῖς βασιλεῦσι κατὰ βαρβάρων δωρούμενος, καὶ τὸ σὸν φυλάττων διὰ τοῦ Σταυροῦ σου πολίτευμα.

Η 5η πληγή της Αποκάλυψης και η Σφραγίδα του Τιμίου Σταυρού – π.Αθανάσιος Μυτιληναίος
https://www.youtube.com/watch?v=0EAe2piUEOE&ab_channel=%CE%88%CF%81%CF%87%CE%BF%CF%85%CE%9A%CF%8D%CF%81%CE%B9%CE%B5%CE%99%CE%B7%CF%83%CE%BF%CF%8D%CE%A7%CF%81%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%AD

Το θεϊκό σφράγισμα των πιστών στα έσχατα – π. Αθανάσιος Μυτιληναίος
https://www.youtube.com/watch?v=TcFVfNv7br8&ab_channel=%CE%88%CF%81%CF%87%CE%BF%CF%85%CE%9A%CF%8D%CF%81%CE%B9%CE%B5%CE%99%CE%B7%CF%83%CE%BF%CF%8D%CE%A7%CF%81%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%AD

Advertisement

Κύριε, ο Θεός των πραέων, Συ ο Ποιμήν ο Καλός, κάνε κι εμάς πράους όπως ο Μωυσής και οι απόστολοι!

Συναξάριον.
Τῇ Δʹ (4η) τοῦ μηνός Σεπτεμβρίου, μνήμη τοῦ Ἁγίου Ἱερομάρτυρος Βαβύλα, Ἐπισκόπου Ἀντιοχείας τῆς μεγάλης, καὶ τῶν σὺν αὐτῷ Ἁγίων τριῶν παίδων Ἀμμωνίου, Δονάτου καὶ Φαῦστου, οἳ διὰ ξίφους ἐτελειώθησαν.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ὁ Ἅγιος Βαβύλας, ὁ ἐν Νικομηδείᾳ διδάσκαλος, σὺν τοῖς ὑπ’αὐτὸν ὀγδοήκοντα τέσσαρσι Μαθητῶν αὐτοῦ, ξίφει τελειοῦνται.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ μνήμη τοῦ Ἁγίου Προφήτου Μωϋσέως τοῦ Θεόπτου, ἐν εἰρήνῃ τελειοῦται.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ μνήμη τῆς Ἁγίας Ἑρμιόνης, μιᾶς τῶν θυγατέρων Φιλίππου τοῦ ἀποστόλου, τῆς Ἀναργύρου Ἰατροῦ καὶ Προφήτιδος, καὶ τῶν Ἁγίων ἐνδόξων Μαρτύρων Χαριτίνης καὶ Εὐτυχίδος, ἀδελφῶν τῆς Ἁγίας Ἑρμιόνης, ὡς καὶ τοῦ διδασκάλου αὐτῶν Ἁγίου Μάρτυρος Πετρωνίου, μαθητοῦ τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Θεολόγου.
Οἱ Ἅγιοι Θεότιμος καὶ Θεόδουλος, οἱ ἀπὸ δημίων πιστεύσαντες, πυρὶ τελειοῦνται.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τῆς Ἁγίας Ἱερουσαλήμ, καὶ τῶν τριῶν τέκνων αὐτῆς Κεγούρου, Σεκενδίνου καὶ Σεκένδου τῶν ἐν Βεροίᾳ μαρτύρων
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ μνήμη τῶν ἁγίων Μαρτύρων Κεντυρίωνος, Θεοδώρου, Ἀμιανοῦ, Ἰουλιανοῦ καὶ Ὠκεανοῦ, ὁρμωμένων ἐκ κώμης Κανδαύλης. [288]
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ μνήμη τῶν ἁγίων Μαρτύρων Πετρωνίου, Χαριτίνης, Ζαρβήλου (ἢ Σαρβήλου), Θαθουὴλ καὶ Βεβαίας.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ μνήμη τῶν ἁγίων τρισχιλίων ἑξακοσίων εἰκοσιοκτὼ Μαρτύρων τῶν ἐν Νικομηδείᾳ, ἐν ἔτει σϞ΄ [290].
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ μνήμη τοῦ Ὁσίου ἡμῶν Ἀνθίμου, τοῦ ἐκ Κεφαλληνίας, νέου ἀσκητοῦ, πατρὸς καὶ προστάτου Ἀστυπαλαίας (1782 )
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τοῦ Ἁγίου Νέου Ἱερομάρτυρος Γεωργίου τουπικλῆν Καρασταμάτη, ἐξ Ἁγίας Παρασκευής Κρήνης (Τσεσμέ) Μικρᾶς Ἀσίας (1922 )
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ἡ εὕρεσις τοῦ λειψάνου τοῦ Ἁγίου Νεομάρτυρος Θεοδώρουν τοῦ Μυτιληναίου, ἐν ἔτει 1967.

Στίχοι
Οὐκ ἐκ πέτρας νῦν, ουδ᾿ ὀπισθίων μέρει,
Μωσῆ θεωρεῖς, ἀλλ᾿ ὅλον Θεὸν βλέπεις.
Σὺν Ὤρ Ἀαρὼν προγράφει Χριστοῦ πάθος,
Ὑψοῦντες ἄμφω σταυρικῶς τὸν Μωσέα.

Ομιλία
για τον Μωϋσή
Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς

καὶ ὁ ἄνθρωπος Μωυσῆς πραΰς σφόδρα παρὰ πάντας τοὺς ἀνθρώπους τοὺς ὄντας ἐπὶ τῆς γῆς. (Αριθμοί 12:3).

Ένας εκλεκτός άνθρωπος, ένας μεγάλος θαυματουργός, εις τύπον του Κυρίου Ιησού Χριστού, νικητής στην Αίγυπτο, νικητής στην έρημο, ο αρχηγός ενός λαού – πώς να μην είναι περήφανος;
Αλλά αν ήταν υπερήφανος, ο Μωυσής, δεν θα ήταν αυτό που ήταν! Γίνονται υπερήφανοι όσοι νομίζουν ότι σε αυτόν τον κόσμο κάνουν τα δικά τους έργα και όχι του Θεού, και όσοι νομίζουν ότι εργάζονται με τη δική τους δύναμη και όχι με τη δύναμη του Θεού.

Όμως ο μεγάλος Μωϋσής γνώριζε ότι ήταν ο εκτελεστής των έργων του Θεού και ότι η δύναμη με τα οποία τα έκανε ήταν δύναμη του Θεού και όχι δική του. Γι’ αυτό δεν υπερηφανεύτηκε για τα φοβερά θαύματα που έκανε, ούτε για τις μεγάλες νίκες που πέτυχε ούτε για τους σοφούς νόμους που έδωσε στο λαό. Bοηθὸς καὶ σκεπαστὴς ἐγένετό μοι εἰς σωτηρίαν· οὗτός μου Θεός, καὶ δοξάσω αὐτόν, Θεὸς τοῦ πατρός μου, καὶ ὑψώσω αὐτόν (Έξοδος 15:2), είπε ο Μωϋσής. Από ολόκληρη τη συνάθροιση των Ισραηλιτών στην έρημο, κανείς άλλος δεν ένιωσε τη δική του προσωπική αδυναμία όσο αυτός, ο μεγαλύτερος απ’ ολους τους συναθροισθέντες. Σε κάθε έργο του, σε κάθε τοπο και σε κάθε στιγμή, περίμενε βοήθεια μόνον από τον Θεό. «Τι να κάνω;» φώναζε προς τον Θεό και άκουγε αδιαλείπτως την απάντηση του Θεού και ανέμενε τη δύναμη Του.
Ήταν «πραῢς σφόδρα παρὰ πάντας τοὺς ἀνθρώπους τοὺς ὄντας ἐπὶ τῆς γῆς.» ( Αριθμ. 12: 3). Γιατί όλοι οι άλλοι θεωρούσαν τον εαυτό τους ως κάτι, πίστευαν ότι είναι κάτι, ενώ αυτός – τίποτα! Ήταν εντελώς απορροφημένος από τον Θεό, ταπεινωμένος πλήρως μπροστά στον Θεό. Εάν ο λαός χρειαζόταν να φάει και να πιει, ο Μωϋσής στρεφόταν προς τον Θεό. Αν ήταν απαραίτητο να πολεμήσει με τους εχθρούς του, σήκωνε τα χέρια του στον ουρανό. Αν χρειαζόταν να ειρηνεύσει μια εξέγερση ανάμεσα στους ανθρώπους, φώναζε στον Θεό. Ο πράος, ο πράος σφόδρα Μωϋσής! Και ο Θεός αντάμειψε τον πιστό δούλο Του με μεγάλη δόξα και τον αξίωσε να εμφανιστεί στο όρος Θαβώρ μαζί με τον Ηλία δίπλα στον Κύριο Σωτήρα.

Κύριε, ο Θεός των πραέων, Συ ο Ποιμήν ο Καλός, κάνε κι εμάς πράους όπως ο Μωϋσής και οι απόστολοι!

Σοι πρέπει πάσα δόξα, τιμή και προσκύνησις εις τους αιώνας των αιώνων. Αμήν.
Πρόλογος της Αχριδος, Αγίου Νικολάι Βελιμίροβιτς
http://prologue.orthodox.cn/December16.htm

***

Ο προφήτης και θεόπτης Μωϋσής

Ο Μωϋσής ο προφήτης και θεόπτης, ο υπέρτατος των φιλοσόφων και ο σοφώτατος των νομοθετών και ο αρχαιότερος, όλων των ιστοριογράφων, γεννήθηκε από τη φυλή του Λευΐ. Ο πατέρας του ονομαζόταν Αμράμ και η μητέρα του Ιωχαβέδ. Γεννήθηκε στην Αίγυπτο το έτος 1571 π.Χ. Όταν ο Φαραώ διέταξε να σφάξουν τα νήπια των Εβραίων η μητέρα του τον έβαλε σ’ ένα κιβώτιο και τον άφησε στις όχθες του Νείλου εγκαταλείποντας το στην θεία πρόνοια. Το βρέφος το βρήκε η κόρη του Φαραώ Θέρμουθιν (ή Mέρις ή Mέρρινα), η οποία το υιοθέτησε και του έδωσε το όνομα Μωυσής, που σημαίνει «σεσωσμένος από τα ύδατα». Ήταν Ποιμήν. Ποίμαινε τα πρόβατα του πεθερού του Ιοθόρ. Ο μεγάλος αυτός αρχηγός του Ισραήλ έμεινε σαράντα χρόνια στην Αίγυπτο, σαράντα χρόνια στο Σινά και σαράντα χρόνια εποίμανε το λαό του Θεού.

Στα πρώτα σαράντα χρόνια εκπαιδεύεται στη σοφία των Αιγυπτίων, στα δεύτερα σαράντα χρόνια βρίσκεται στην εξορία και καταρτίζεται «προσευχόμενος και καθαιρόμενος» και στα τελευταία σαράντα γίνεται όργανο του Θεού, προκειμένου να οδηγήσει το λαό του Θεού στη γη της επαγγελίας (=υποσχέσεως).

Εκεί μέσα στη σιωπή, στην προσευχή, στην αυτοσυγκέντρωση, την πλήρη εγκατάλειψη και αφάνεια, ο Μωϋσής χωρίς να το περιμένει και έχοντας απελπισθεί πλήρως για τη σωτηρία του λαού του, δέχεται αποκάλυψη από το Θεό. Όπως έβοσκε τα πρόβατα στο όρος Χωρήβ, του φανερώθηκε ο Θεός υπό μορφήν πυρός, εξερχόμενου μέσα από μία βάτο, η οποία φλεγόταν αλλά δεν καιγόταν. (Έξοδος 3,1-12)

Σύμφωνα με τον Ιερό Χρυσόστομο η φλεγόμενη βάτος προεικόνιζε την Παναγία, η όποια μολονότι δέχτηκε εντός της το φοβερό πυρ της Θεότητος, εν τούτοις, κατά τρόπο θαυμαστό και υπερφυσικό, δεν κάηκε.
Η φλεγόμενη και μη κατακαιόμενη βάτος συμβολίζει τον Ισραήλ, ο οποίος στην Αίγυπτο από την πίεση του Φαραώ φλέγονταν, αλλά δεν κατακαίονταν. Το πυρ συμβολίζει το Θεό, ο οποίος επιτρέπει θλίψεις, όχι για να εξαφανίσει τους θλιβόμενους, αλλά για να τους καθαρίσει και τους λαμπρύνει.

***

…Ο Φαραώ οποίος κυνήγησε το λαό του Θεού και προσπάθησε να τον εξοντώσει εφαρμόζοντας μέτρα γενοκτονίας είναι τύπος του Αντιχρίστου. Προεικονίζει όλους τους διώκτες του περιουσίου λαού του Θεού στα χρόνια της Παλαιάς Διαθήκης και όλους τους διώκτες της Εκκλησίας από τα χρόνια της Καινής Διαθήκης και μετέπειτα, μέχρι και την εμφάνιση του τελικού Αντιχρίστου.
Πόσο ευμήχανος είναι ο Θεός! Πόσο πάνσοφος! Πόσο μυστηριωδώς κινείται και ελίσσεται η θεία πρόνοια! Μέσα από την κακία και τη μοχθηρία των ανθρώπων, κάτω από τα αμείλικτα κτυπήματα του διαβόλου και των συνεργατών του, κάτω από την καταπίεση των κατά καιρούς αντιχρίστων, ο Θεός ετοιμάζει τη σωτηρία του λαού του. Ποιος θα το πίστευε ότι μέσα στο παλάτι του αντιχρίστου Φαραώ θα μεγάλωνε ο χριστός του Θεού, ο Μωϋσής, ο οποίος είχε χρισθεί για να σώσει το λαό του Θεού; Τι οξύμωρο και βλακώδες αλλά και απίθανο, ο εχθρός του Ισραήλ να περιθάλπει και να προστατεύει αυτόν που θ’ ανατινάξει το κράτος του; Πόσο συμβολικό και διδακτικό το όραμα της φλεγόμενης και μη καιόμενης βάτου! Φλέγεται και κατακαίγεται ο λαός του Θεού, στο σύνολό του και κατ’ άτομο χωριστά, από προβλήματα, θλίψεις, βάσανα, διωγμούς, διαβολικές μεθοδεύσεις και ανθρώπινες μοχθηρίες και κακίες, από αδελφικά μαχαιρώματα και εχθρότητα των οικείων, κι όμως δεν καταναλώνεται και δεν εξαφανίζεται. Η προστασία του Θεού φανερώνεται στη πλήρη της δόξα, όταν περισσεύουν οι πειρασμοί και οι διωγμοί.
Κι όταν είμαστε χίλια τοις εκατό βέβαιοι για την καταστροφή μας, τότε, ο Θεός επεμβαίνει και μας σώζει, ενώ αυτούς που προσπαθούσαν να μας εξοντώσουν τους καταστρέφει. …Οι χριστιανοί πάντοτε θα είναι «εν παντί θλιβόμενοι αλλ’ ου στενοχωρούμενοι, απορούμενοι (θα βρίσκονται σε αδιέξοδο) αλλ’ ουκ εξαπορούμενοι (δεν θα απελπίζονται), διωκόμενοι αλλ’ ουκ εγκαταλειπόμενοι, καταβαλλόμενοι αλλ’ ουκ απολλύμενοι (Β΄ Κορ. 8-9). (Αρχιμ. Μελέτιος Βαδραχάνης)

***

Αγίου Γρηγορίου Νύσσης

Η Αγία Γραφή αναφέρει ότι ο Μωϋσής ήταν ο πιο πράος και ο πιο ταπεινός από όλους τους ανθρώπους που υπήρχαν πάνω στην επιφάνεια της γης (Αριθμοί 12,3). Ο Κύριος μιλούσε με το Μωϋσή πρόσωπο με πρόσωπο, όπως συζητάει κανείς με το φίλο του. Ο Προφήτης Μωϋσής αποτελεί πρότυπο πίστεως, “πίστει Μωσής μέγας εγένετο”, ελεύθερης υπακοής, πύρινης προσευχής, δικαιοσύνης και ανιδιοτελούς αγάπης. Ήταν και παραμένει πρότυπο αληθινού ηγέτη και οδηγού από την αιγυπτιακή δουλεία των παθών στην όντως ζωή, στην πραγματική ελευθερία, την ελευθερία “τών τέκνων του Θεού”.

Ήταν ηγέτης ενός λαού “σκληροτράχηλου και απερίτμητου”, δυσκολοκυβέρνητου, που ευεργετήθηκε τα μέγιστα από τον Θεό και από τον ίδιο (τον Μωϋσή), που όμως εύκολα λησμονούσε τις ευεργεσίες και πολύ συχνά στρεφόταν εναντίον των ευεργετών του. Αλλά ο Μωϋσής κάθε φορά που γκρίνιαζε ο λαός και αγανακτούσε, δεν προσπαθούσε να καταπραΰνη την οργή του με ψεύτικες υποσχέσεις, ούτε προσπαθούσε να βρη “λογικές λύσεις”, αλλά στρεφόταν στον Θεό και με πύρινη προσευχή ζητούσε από Αυτόν την λύση. Και ο Θεός τον κατηύθυνε πάντα και την κατάλληλη στιγμή έδινε την πρέπουσα λύση στο προβλημα. Η προσευχή του Μωϋσή ήταν δυνατή, πύρινη, γιατί γινόταν με καθαρότητα καρδιάς, πόνο ψυχής και με μεγάλη αγάπη για τον λαό. Παρ’ όλο που εξωτερικά δεν ακουγόταν, εν τούτοις ενώπιον του Θεού ανέβαινε ως βοή, που ανάγκασε τον Θεό να ερωτήση: “Τί βοάς προς με;”. Δηλαδή τί θέλεις και φωνάζεις; Τόση δύναμη είχε. Η προσευχή που διατυπώνεται καθαρά είναι εκείνη η οποία δεν κραυγάζει, αλλά προέρχεται από βαθειά εσωτερική ομιλία και ολοκάθαρη συνείδηση. Η σωτηρία στον κίνδυνο έρχεται πάντα από τον ουρανό. (αγίου Γρηγορίου Νύσσης, από το έργο:”Εις τον του Μωυσέως Βίον”)

Ο Μωϋσής έγραψε και τα πέντε πρώτα βιβλία της Παλαιάς Διαθήκης, τα οποία καλούνται Πεντάτευχος. Ο Μωϋσής είναι μια ιδιαίτερα προεξέχουσα προσωπικότητα όσον αφορά τη Βιβλική αφήγηση.

***

Άγιος Σωφρόνιος του Έσσεξ

Ο Μωϋσής, ο γίγαντας της ιστορίας του κόσμου μας, ελευθέρωσε τον εβραϊκο λαό από τον «αιγυπτιακό ζυγό», που αποτελεί τον τύπο όλων των μορφών της δουλείας, των παλαιών και των συγχρόνων. Κατά τη διάρκεια της πορείας στην έρημο αποδείχθηκε ότι ο πρωτόγονος λαός των νομάδων, τους οποίους κατεύθυνε, δεν ήταν ακόμη έτοιμος για την πρόσληψη ενός τόσο μεγάλου Φωτός, παρά τα πολλά θαύματα που πραγματοποιήθηκαν μπροστά στα μάτια τους. Με τον εμφανέστερο τρόπο εκδηλώθηκε η απιστία τους, όταν προσήγγισαν τα όρια της Γης της Επαγγελίας. Ακολούθησε η απόφαση: Όλοι όσοι ανατράφηκαν στην κοσμοθεωρία της Αιγύπτου όφειλαν να αφήσουν τα οστά τους στην έρημο. Αυτοί δεν θα εισέλθουν στον Νέο Κόσμο «δι’ απιστίαν» (Εβρ. 3,16‐19). Κατά τους μακρούς χρόνους των περιπλανήσεων στην έρημο ο Μωϋσής θα καταρτίσει νέα γενιά με μεγαλύτερη κατανόηση για τον Αόρατο, ο Οποίος βαστάζει τα πάντα στην παλάμη Του.

Προφήτης Μωϋσής ο θεόπτης (1351 π.Χ.)
https://orthodoxoiorizontes.gr/Palaia_Diathikh/Exodos/Exodos.htm
https://orthodoxoiorizontes.gr/Palaia_Diathikh/Arithmoi/Arithmoi_kef.9-12.htm

Πανάγαθε Κύριε, ενδυνάμωσε τα μύχια της καρδιάς μας, ώστε οι ονειδισμοί να μην μας πτοούν ούτε οι χλευασμοί να μας είναι πρόσκομμα, χάριν του Ονόματός Σου, Κύριε! Προφήτα Μωϋσή ελευθέρωσέ μας από τον «αιγυπτιακό ζυγό» των καιρών μας…
https://iconandlight.wordpress.com/2021/09/03/%cf%80%ce%b1%ce%bd%ce%ac%ce%b3%ce%b1%ce%b8%ce%b5-%ce%ba%cf%8d%cf%81%ce%b9%ce%b5-%ce%b5%ce%bd%ce%b4%cf%85%ce%bd%ce%ac%ce%bc%cf%89%cf%83%ce%b5-%cf%84%ce%b1-%ce%bc%cf%8d%cf%87%ce%b9%ce%b1-%cf%84%ce%b7/

Η δυσπιστία και ολιγοπιστία του Μωυσή και των Ισραηλίτων
https://iconandlight.wordpress.com/2018/09/04/%ce%b7-%ce%b4%cf%85%cf%83%cf%80%ce%b9%cf%83%cf%84%ce%af%ce%b1-%ce%ba%ce%b1%ce%b9-%ce%bf%ce%bb%ce%b9%ce%b3%ce%bf%cf%80%ce%b9%cf%83%cf%84%ce%af%ce%b1-%cf%84%ce%bf%cf%85-%ce%bc%cf%89%cf%85%cf%83%ce%ae/

Η ράβδος του Μωυσέως και το χάλκινο φίδι ήταν τύπος του Σταυρού.
https://iconandlight.wordpress.com/2017/09/13/18905/

Βιος του αγίου προφήτου και νομοθέτου ΜΩΥΣΕΩΣ του Θεόπτου
https://iconandlight.wordpress.com/2017/09/02/%CE%B2%CE%B9%CE%BF%CF%82-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CE%B1%CE%B3%CE%AF%CE%BF%CF%85-%CF%80%CF%81%CE%BF%CF%86%CE%AE%CF%84%CE%BF%CF%85-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CE%BD%CE%BF%CE%BC%CE%BF%CE%B8%CE%AD%CF%84%CE%BF%CF%85/

Ἀπολυτίκιον. Τοῦ Προφήτου Μωϋσέως
Ἦχος β’

Τοῦ Προφήτου σου Μωϋσέως τὴν μνήμην, Κύριε, ἑορτάζοντες, δι᾿ αὐτοῦ σὲ δυσωποῦμεν· Σῶσον τὰς ψυχὰς ἡμῶν.

Ἀπολυτίκιον.
Ἦχος δ’. Ὁ ὑψωθεῖς ἐν τῷ Σταυρῷ.

Ἱεραρχίας τῷ φωτὶ ἀπαστράπτων, δικαιοσύνης φυτοκόμος ἐδείχθης, ἀποτεμὼν τὴν ἄκανθαν τῆς πλάνης ἀληθῶς· ὅθεν τῶν αἱμάτων σου, φοινιχθεῖς ταῖς ῥανίσι, τῷ Χριστῷ παρέστηκας, ἀνακράζων Βαβύλα· Ἰδοὺ ἐγὼ καὶ τὰ παιδὶα Ἰησοῦ· ὅθεν προσδέχου, ἡμᾶς ὡς ηὐδόκησας.

Ἀπολυτίκιον τῆς Ἁγίας Ἑρμιόνης
Ἦχος δ’. Ταχὺ προκατάλαβε.

Παρθένος ἀκήρατος, διατελοῦσα σεμνή, τῷ Λόγῳ νενύμφευσαι, τῷ ἐκ Παρθένου Ἀγνῆς, σαρκὶ ὁμιλήσαντι· ὅθεν τὴν σοὶ δοθεῖσαν, θεοπάροχον χάριν, ἄθλοις τῆς εὐσεβείας, τοῖς ἐν πλάνῃ ἐκφαίνεις· διό σε Ἑρμιόνη, ὁ Χριστὸς ἐδόξασε.

Ἀπολυτίκιον τοῦ Ὁσίου ἡμῶν Ἀνθίμου, τοῦ ἐκ Κεφαλληνίας
Ἦχος δ’. Ταχὺ προκατάλαβε.

Τῆς Πάλλῃς τὸ βλάστημα, Κεφαλληνίας πυρσόν, τὸν θεῖον δομήτορα τῆς τῶν Λεπέδων Μονῆς, φαιδρῶς εὐφημήσωμεν, Ἄνθιμον τὸν ἀσκήσει τὸν ἐχθρὸν καθελόντα, χάριν δὲ ἰαμάτων ἐκ Κυρίου λαβόντα, πρεσβεύοντα ἐκτενῶς ἡμᾶς διασώζεσθαι.

Ἀπολυτίκιον τοῦ Ἁγίου Νέου Ἱερομάρτυρος Γεωργίου τουπικλῆν Καρασταμάτη, ἐξ Ἁγίας Παρασκευής Κρήνης
Ἦχος δ’ Ταχύ προκατέλαβε. Ποίημα Παντελή Χούλη

Ζωὴν τὴν οὐράνιον διατελέσας ἐν γῇ, σαυτὸν παρεσκεύασας θῦμα σεπτὸν τῷ Χριστῷ, Γεώργιε ἔνδοξε˙ ηὔφρανας Ἰωνίαν καὶ Τσεσμὲ τό χωρίον, ἔδραμες τῇ ἀθλήσει, δι᾿ ἀγάπην Κυρίου, γενναῖος ἐν τῷ γήρατι τρισμάκαρ ἐφέστηκας.

Στιχηρὰ Προσόμοια τοῦ Προφήτου. Ἦχος α΄. Ὤ τοῦ παραδόξου θαύματος.

Μῦστα τῶν θείων Θεόπτα Μωσῆ, ὡς ποτὲ τῇ ῤάβδῳ, ἐρυθρὰν διένεμες, λαόν τε τοῦ Ἰσραήλ, πεζῆ διήγαγες, καὶ Φαραὼ τὸν δεινόν, καὶ τὴν αὐτοῦ στρατιὰν κατεπόντισας. Καὶ νῦν ἡμῶν τοὺς ἐχθρούς, σὺν ὁρατοῖς ἀοράτους κατάβαλλε, καὶ δίδου εὐθυπορεῖν, ἀνεμποδίστως πρὸς τρίβον οὐράνιον, ὅπως τοῦ Θεοῦ τῆς δόξης, σαῖς πρεσβείαις τύχωμεν, ἀνυμνοῦντες ἀπαύστως, τὴν αὐτοῦ μεγαλειότητα.

ἦχος γ΄. Τὴν ὡραιότητα.

Θεὸν ἑώρακας, μακαριώτατε, τὸν ἀθεώρητον, ὡς ἐφικτόν ἐστι, σὺ ἐν τῷ ὄρει τοῦ Σινᾷ, καὶ φίλος καθὰ πρὸς φίλον, τούτῳ διαλέγεσθαι, ἠξιώθης τρανώτατα, πρόσωπον πρὸς πρόσωπον, ὦ φρικτῆς ὄντως χάριτος, ἧς ἔτυχες Κυρίου Προφῆτα, Μωσῆ Θεόπτα, Προφητῶν ὁ πρώτιστος.

κάθισμα, ἦχος δ΄. Κατεπλάγη Ἰωσήφ.

Ἀναβὰς θεοπρεπῶς, ἐν τῶ Σινᾶ θεῖε Μωσῆ, καὶ τὸν γνόφον εἰσελθών, εἶδες τὴν δόξαν τοῦ Θεοῦ, καὶ ὐπεδέξω τὸν νόμον τὸν τοῦ Πνεύματος, ὅθεν τοῦ Χριστοῦ βλέπεις τὴν Σάρκωσιν, Βάτῳ καὶ πυρὶ προγραφεῖσάν σοι, καὶ ἐν Θαβὼρ προέστης, καὶ τὴν ἄῤῤητον κατεῖδες δόξαν τοῦ Κτίστου σου, αὐτὴν δυσώπει, παντὸς κινδύνου, σώζεσθαι τοὺς ὑμνοῦντάς σε.

ᾨδὴ η΄. Ἕτερος. Παῖδας εὐαγεῖς.

Ῥάβδῳ σου καὶ πέτρα ῤασπισθεῖσα Θεόπτα, ἐκ παραδόξου πρὶν ἐξέβλυσε, ῥεύματα ποτάμια, καὶ λαὸν ἐκόρεσε, καὶ αὐχμηρίαν ἔλυσε, Μωσῆ ψυχόλεθρον. Τὸν τύπον τοῦ Σταυροῦ γὰρ ἐδήλου, δι’ οὗ κατηρδεύθη πᾶσα πιστῶν καρδία.

Ὅπλον τοῦ Σταυροῦ πρὸς ἀντιπάλους, τῷ θείῳ προχαράξας μάκαρ σώματι, χεῖρας διεπέτασας, σταυρικῶς πανόλβιε, καὶ Ἀμαλὴκ τὸν ὐπερήφανον, καὶ πᾶσαν τὴν αὐτοῦ δυναστείαν, ἔθραυσας δυνάμει τοῦ Σταυρωθέντος Λόγου.

ᾨδὴ θ΄. Μυστικὸς εἶ Θεοτόκε.

Ὦ Μωϋσῆ Θεοῦ θεράπων ἰέμενος, τῆς ζωηφόρου καὶ θείας ἀστραπῆς, τὸν γνόφον διελθῶν, τῶν ἀγίων ἰχνῶν ἐπορεύθης ὀπίσω. Διὸ τοὺς ὑμνοῦντάς σε, μιμητάς σου πρεσβείαις ἀνάδειξον.

Ἐξαποστειλάρια. Φῶς ἀναλλοίωτον Λόγε.

Σὺ τὸν Ουρανῶν ἄρτον, ἐπόμβρησας ἐν ἐρήμῳ, τροφῆς ἁγίας Θεόπτα, διάκονος χρηματίσας, καὶ νῦν ἡμᾶς ταῖς εὐχαῖς σου, δεῖξον μετόχους, τῆς οὐρανῶν Βασιλείας.

Διὰ ζωῆς ἀνοιγμένης, καὶ μεταρσίου πορείας, εἰς τὴν Οὐράνιον λῆξιν, κατέπαυσας θεοφόρε, ὅθεν ἡμᾶς ἀπευθύνεις, εἰς τοὺς λιμένας, τῆς ἀληθοῦς κληρουχίας.

Θεοτοκίον.
Ἡ Βάτος ἐν τῷ Σιναίῳ, σὲ προετύπου Παρθένε, τὸ πῦρ τῆς θείας Οὐσίας, ἀφλέκτως ἐγγυμονοῦσα, διὸ ἡμᾶς τοὺς σοὺς δούλους, ποίησον οἴκους, τοῦ Πνεύματος τοῦ Ἁγίου.

Η νέα χρονιά απλώνεται μπροστά μας και από μας εξαρτάται αν θα τη κάνουμε «οδόν Κυρίου» ή όχι. Αν θα φτιάξουμε δρόμο για τον Ουρανό ή την Κόλαση. Ο Θεός είναι Θεός της ιστορίας, αλλά πρέπει να γίνουμε συνεργάτες Του και μας στέλνει σ’ αυτόν τον κόσμο που είναι δικός Του για να μεταβάλλει την παράφωνη πολιτεία των ανθρώπων σε αρμονία που θα ονομάζεται Πολιτεία του Θεού. Είθε ο Θεός να ευλογήσει το Νέο Έτος.

Συναξάριον.
Μὴν Σεπτέμβριος ἔχων ἡμέρας λ΄.
Ἡ ἡμέρα ἔχει ὥρας ιβ΄ καὶ ἡ νὺξ ὥρας ιβ΄.

Τῇ Αʹ (1ῃ) τοῦ μηνός Σεπτεμβρίου, ἀρχὴ τῆς Ἰνδίκτου, ἤτοι τοῦ νέου Ἕτους.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρα μνήμην τοῦ γενομένου θαύματος ὑπὸ τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου: δηλαδὴ ὅταν ἡ σεβασμία αὐτῆς καὶ θαυματουργὸς εἰκὼν ἡ ἐκ τοῦ Μοναστηρίου οὖσα τῶν Μιασηνῶν, ἐρρίφη ἐν τῇ λίμνῃ τῇ καλουμένῃ Ζαγουροῦ, διὰ τὸν φόβον τῶν Εἰκονομάχων, καὶ ὕστερον μετὰ πλείστους χρόνους, πάλιν ἐκ τῆς λίμνης θαυμασίῳ τρόπῳ ἀνεφάνη ἄσπιλος (864)· καὶ μνήμην τοῦ ἐν Κωνσταντινουπόλει γενομένου μεγάλου ἐμπρησμοῦ κατὰ τοὺς χρόνους τοῦ βασιλέως Λέοντος τοῦ μεγάλου τοῦ ἐπονομαζομένου Μακέλλη, ἐν ἔτει υν΄ [450], ὅταν τὸ πλεῖστον μέρος τῆς Πόλεως ἐπυρπολήθη διὰ τὰς ἁμαρτίας ἡμῶν, ἐπὶ ἡμέρας ἑπτά.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρα μνήμη τοῦ Ὁσίου Πατρὸς ἡμῶν Συμεὼν τοῦ Στυλίτου, τοῦ ἐν τῇ Μάνδρᾳ, τοῦ ἐπιλεγομένου παλαιοῦ (459).
Τῇ αὐτῇ ἡμέρα μνήμη τῆς Ὁσίας Μάρθας, μητρὸς τοῦ Ὁσίου Συμεών (π.428)· καὶ τῆς Ὁσίας Εὐανθίας ἐν εἰρήνῃ τελειωθήσης· καὶ ἡ κοίμησις τοῦ δικαίου Ἰησοῦ τοῦ Ναυῇ.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ἡ σύναξις τοῦ ἐν ἁγίοις πατρὸς ἡμῶν Συμεὼν τοῦ στυλίτου τοῦ νέου τοῦ ἐν Λέσβῳ (845)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρα οἱ Ἁγίες 40 Μάρτυρες, Παρθένες καὶ Ἀσκήτριες: Ἀδαμαντίνη, Καλλιρόη, Χαρίκλεια, Πηνελόπη, Κλειώ, Θάλεια, Μυριάνθη, Εὐτέρπη, Τερψιχόρη, Οὐρανία, Κλεονίκη, Σαπφώ, Ἐρατώ, Πολύμνια, Δωδώνη, Ἀθηνᾶ, Τρωάδα, Κλεοπάτρα, Κοραλλία, Καλλίστη, Θεονόη, Θεανώ, Ἀσπασία, Πολυνίκη, Διόνη, Θεοφανώ, Ἐρασμία, Ἑρμηνεία, Ἀφροδίτη, Μαργαρίτα, Ἀντιγόνη, Πανδώρα, Χάϊδω, Λάμπρω, Μόσχω, Ἀρηβοΐα, Θεονύμφη, Ἀκριβή, Μελπομένη, Ἐλπινίκη καὶ Ἀμμοῦν ὁ Διάκονος καὶ διδάσκαλος αὐτῶν, ἐν Ἡράκλεια τῆς Θρᾴκης (321/3).
Τῇ αὐτῇ ἡμέρα μνήμη τῶν ἁγίων Μαρτύρων καἰ αὐταδέλφων Εὐόδου, Καλλίστης, Ἑρμογένους καὶ Ἀγαθοκλείας ξίφει τελειωθέντων (309)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρα Ὁ ἅγιος Μάρτυς Ἀϊθαλᾶς, ὁ Διάκονος ὁ ἐν Περσίᾳ (380)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρα Ὁ ὅσιος Μελέτιος ὁ νέος, ὁ ἐν τῷ Ὄρει Μυουπόλεως (Κιθαιρῶνι) ἀσκήσας, ἐν εἰρήνῃ τελειοῦται (1105)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρα Ὁ ἅγιος Νεομάρτυς Ἀγγελῆς ὁ Χρυσοχόος, ὁ ἐν Κωνσταντινουπόλει μαρτυρήσας κατὰ τὀ ͵αχπʹ (1680) ἔτος, ξίφει τελειοῦται.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ Ὁσίου Νικολάου τοῦ ἐν τῷ Φαράγγι Κουρταλιώτη ἐν ῾Αγίῳ Βασιλείῳ τῆς Κρήτης ἀσκήσας, ἐν εἰρήνῃ τελειοῦται ἐν ἔτει 1670
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, σύναξις τοῦ Ὁσίου Ἀντωνίου τοῦ νέου τοῦ Βεροιέως, «τοῦ ἐν Ἀγυίᾳ» Λαρίσης. (11ο αἰών)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ἡ Ὁσία Χάϊδω ἡ ὁμολογήτρια ἐκ Στανοῦ τῆς Χαλκιδικῆς ὁρμωμένη καὶ ἐν Θάσῳ ἀσκήσασα (1820-1821)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ἡ Σύναξις τῆς Εἰκόνος τῆς Θεοτόκου τῆς ἐπιλεγομένης τῆς Παμμακαρίστου, τῆς κατατεθειμένης ἐν τῷ Πατριαρχικῷ ναῷ τοῦ Ἁγίου Γεωργίου.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ἡ Σύναξις τῆς Εἰκόνος τῆς Θεοτόκου τῆς Γεθσημανῆς ἐν τῇ σκήτῃ Γεθσημανῆ τῆς Μόσχας Ρωσίᾳ
Τῇ αὐτῇ ἡμέρα οἱ ἅγιοι νεοµάρτυρες Ἀλέξανδρος (Λιουµπίµωβ), ὁ ἐν Πόρχωβ τῆς Ρωσίας πρεσβύτερος, καὶ Bλαδίµηρος (Δβίνσκυ), ὁ διάκονος, (1918)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ κοίμησις τοῦ Ὁσίου πατρὸς ἡμῶν Ἀρσενίου τοῦ Ἠσυχαστοῦ (1886 – 1983), συνασκητοῦ τοῦ ὁσίου Ἰωσὴφ τοῦ Ἡσυχαστῆ(1959)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ κοίμησις τοῦ Ὁσίου πατρὸς Ἰωακείμ τοῦ Ἁγιαννανίτη (1950)

Στίχοι
Ἴνδικτον ἡμῖν εὐλόγει Νέου Χρόνου,
Ὦ καὶ παλαιέ, καὶ δι’ ἀνθρώπους νέε (ἤτοι σὺ ὦ Χριστέ).

Στίχοι·
Εἰκὼν πλαγχθεῖσα, Μητροπαρθένου Κόρης,
ναίει νῦν σεπτὸν Τροπαιοφόρου δόμον.
Εἰκὼν Θεοτόκου μεγαλώνυμον ἔλλαχε ναόν.

«Εὐλόγησον τὸν στέφανον τοῦ ἐνιαυτοῦ τῆς χρηστότητός σου, Κύριε».
Στερέωσον ἀγαθέ, ἣν κατεφύτευσε πόθῳ, ἐπὶ τῆς γῆς ἡ δεξιά σου, κατάκαρπον ἄμπελον, φυλάττων σου τὴν Ἐκκλησίαν Παντοδύναμε. ᾨδὴ γ’, τῆς Ἰνδίκτου, Ἦχος α’

Anthony Bloom, Μητροπολίτης Σουρόζ

Βγαίνουμε από μία χρονιά, όπου όλοι μας έχουμε αντιληφθεί το σκοτάδι όπου είναι ακόμα διαδεδομένη η βία και η σκληρότητα.
Πως θα συναντήσουμε τη νέα χρονιά;
Θα ήταν αφελές και πολύ αντιχριστιανικό, να ζητήσουμε από τον Θεό να μας προστατέψει, να κάνει τη γη έναν παράδεισο ειρήνης, ενώ γύρω μας δεν υπάρχει ειρήνη.
Υπάρχει διαμάχη, ένταση, αποθάρρυνση, φόβοι, βία, φονικό. Δεν μπορούμε να ζητάμε για μας ειρήνη, όταν αυτή η ειρήνη δεν μπορεί να απλωθεί πέρα από την Εκκλησία, όταν δεν έρχεται σαν ακτίνες φωτός να διαλύσουν το σκοτάδι.
…«Ευλογημένη η Βασιλεία του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος» ας είναι ευλογημένη η βασιλεία του Θεού.
Τούτα τα λόγια προφέρονται σπάνια: στην αρχή της λειτουργίας, σαν ευχή για τον νέο χρόνο και σε στιγμές όπου ενώνεται χρόνος και αιωνιότητα, όταν με τα μάτια της πίστης μπορούμε να δούμε την αιωνιότητα συνυφασμένη με τον χρόνο.
Ο χριστιανός είναι ο μόνος που πρέπει να είναι ικανός να βλέπει την ιστορία, όπως την βλέπει ο Θεός, σαν ένα μυστήριο της σωτηρίας, αλλά επίσης σαν μια τραγωδία της ανθρώπινης αμαρτίας και πτώσης. Και σε σχέση με αυτά τα τελευταία, πρέπει να πάρουμε θέση.
Ο Χριστός λέει στο Ευαγγέλιο: «Όταν ακούσετε ότι γίνονται πόλεμοι ή φήμες που μιλούν για πολέμους, μην πανικοβληθήτε»· σηκώστε ψηλά τα κεφάλια, δεν υπάρχει χώρος στην καρδιά και την ζωή του Χριστιανού για διστακτικότητα, δειλία και φόβο, που είναι όλα γεννήματα του εγωισμού, της μέριμνας για τον εαυτό μας, ακόμα και αν αυτή η μέριμνα αγγίζει αυτούς που αγαπάμε.

Ο Θεός είναι Θεός της ιστορίας, αλλά πρέπει να γίνουμε συνεργάτες Του και μας στέλνει σ’ αυτόν τον κόσμο που είναι δικός Του για να μεταβάλλει την παράφωνη Πολιτεία των ανθρώπων σε αρμονία που θα ονομάζεται Πολιτεία του Θεού.
Και πρέπει να θυμόμαστε τα λόγια του Αποστόλου που λέει, ότι όποιος επιθυμήσει να εργασθεί για τον Κύριο, θα οδηγηθεί σε δίκη, και τα λόγια ενός άλλου Αποστόλου που μας λέει να μην φοβόμαστε τη δοκιμασία της φωτιάς. Στον σημερινό κόσμο, πρέπει να είμαστε έτοιμοι να δικαστούμε και έτοιμοι να υπομείνουμε, ίσως με το φόβο στην καρδιά μήπως χάσουμε την πίστη μας, αλλά θα πρέπει να μείνουμε ακλόνητοι στην υπηρεσία του Θεού και των ανθρώπων… Ισχυριζόμαστε ότι είμαστε Ορθόδοξοι· είμαστε Ορθόδοξοι δεν σημαίνει μόνο να ομολογούμε το Ευαγγέλιο στην ολότητά του και να το διακηρύττουμε στην αγνότητά του, αλλά συνίσταται, ακόμα περισσότερο από αυτό, στο να ζούμε σύμφωνα με αυτό. …τα λόγια που μπορούμε να λέμε ξανά κάθε νέο χρόνο, «Είπα στον άνθρωπο που στάθηκε στο κατώφλι του νέου χρόνου: δώσε μου ένα φως για να πορευτώ με ασφάλεια προς το άγνωστο, και απάντησε: πήγαινε έξω στο φως και βάλε το χέρι σου στο χέρι του Θεού, πρέπει να είναι καλύτερο για σένα από ο,τι το φως και ασφαλέστερο από έναν συνηθισμένο δρόμο.»

«Η νέα χρονιά πράγματι απλώνεται μπροστά μας σαν ένα απάτητο ακόμη μονοπάτι, μια πλατειά παρθένα πεδιάδα που θα πρέπει ν’ ανθίσει μ’ ένα πλούτο καλών ανθρώπινων πράξεων. Όποια κι αν είναι η ηλικία μας ένα μονοπάτι απλώνεται μπροστά μας και από μας εξαρτάται αν θα το κάνουμε «οδόν Κυρίου» ή όχι. Από μας εξαρτάται το αν για τους γύρω μας και για τους εαυτούς μας και για τις επόμενες γενιές θα φτιάξουμε δρόμο για τον Ουρανό ή την Κόλαση – την αιώνια Κόλαση, ή απλώς τη σκληρή ανθρώπινη κόλαση της γης…

Μπορούμε να μπούμε στη χρονιά αυτή δημιουργικά, μόνο όμως με την προϋπόθεση ότι θα μπούμε με την ελπίδα, με τη βεβαιότητα ότι ο Κύριος βρίσκεται στη χρονιά αυτή, ότι Εκείνος είναι ο Κύριος και θα μας οδηγήσει στο σωστό μέρος, με την πίστη ότι τίποτα δε θα συμβεί χωρίς τη θέληση ή τη συγκατάθεση του Θεού. Αν η στάση μας είναι τέτοια θα δούμε πως τίποτα δεν είναι τυχαίο (αυτός που πιστεύει στην τύχη δεν πιστεύει στο Θεό), πως δεν υπάρχουν άσκοπες συναντήσεις και πως το κάθε πρόσωπο μας έχει σταλεί από τον Κύριο… ας δεχτούμε ο ένας τον άλλο και οποιονδήποτε ο Θεός μας στείλει, με τον τρόπο που ο Κύριος δέχεται εμάς στην πορεία μας κι ας δεχτούμε ο,τι και αν μας συμβεί σαν από το χέρι του Θεού, και σ’ όλες τις περιστάσεις ας συμπεριφερόμαστε σαν Χριστιανοί• τότε όλα θα πάνε καλά… Είθε ο Θεός να ευλογήσει το Νέο Έτος.

***

Ομιλία:
για τον Ιησού του Ναυή
Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς

«οὐκ ἐκκλινεῖς ἀπ᾿ αὐτῶν εἰς δεξιὰ οὐδὲ εἰς ἀριστερά,… ἴσχυε καὶ ἀνδρίζου, μὴ δειλιάσῃς, μηδὲ φοβηθῇς, ὅτι μετὰ σοῦ Κύριος ὁ Θεός σου εἰς πάντα, οὗ ἐὰν πορεύῃ ». (Ιησούς του Ναυή 1:7, 9)

Ο Ιησούς του Ναυή υπάκουσε στον Κύριο σε όλα έως τέλους, χωρίς να παρεκκλίνει ούτε δεξιά ούτε αριστερά από τις εντολές του Κυρίου. Ήταν περικυκλωμένος από μεγάλους φόβους και τρόμους, ενώ καθοδηγούσε το λαό σε μια άγνωστη χώρα και δια μέσου πολυάριθμων εχθρών. Ωστόσο ούτε φοβήθηκε ούτε δειλίασε. Θεωρούσε τον εαυτό του ως το όπλο του Θεού και ήξερε ότι οι μάχες του ήταν μάχες του Θεού.
Όπως ένας πιστός στρατιώτης υπακούει στις εντολές του διοικητή του, έτσι και ο Ιησούς του Ναυή υπάκουσε και εποίησε το θέλημα του Ζωντανού Θεού. Δεν απέδωσε κανένα καλό, καμία δύναμη, καμία αξία στον εαυτό του, αλλά τα απέδιδε όλα στον Θεό και μόνον στον Θεό. Δεν στηριζόταν στο ελάχιστο, στον δικό του στρατό, τα δικά του όπλα και τη δική του σοφία, αλλά στηριζόταν στον Θεό και μόνο στον Θεό, τον Παντοδύναμο και Πάνσοφο!

Βλέπετε, αδελφοί, σε τι είδους ανθρώπους σκηνώνει ο Θεός! Ω, αν μπορούσαν οι χριστιανοί άρχοντες και διοικητές να το δουν μόνο αυτό και να διδαχθούν από τον υπηρέτη του Θεού Ιησού του Ναυή, πώς να υπηρετούν τον Θεό! Ω, αν μπορούσαν να καταλάβουν, μια για πάντα, ότι υπηρετούν τους ανθρώπους καλύτερα, όταν υπηρετούν τον Θεό, και ότι ο λαός δεν μπορεί να υπηρετηθεί αν δεν υπηρετείται ο Θεός! Ο Κύριος ο Θεός εκπλήρωσε την υπόσχεσή Του και ήταν μαζί με τον Ιησού του Ναυή, μέχρι το τέλος των αγώνων του και της ζωής του.
Και ότι ο Κύριος ήταν μαζί του φαίνεται από τα μεγάλα και φοβερά θαύματα που φανέρωσε μέσω του πιστού δούλου Του. Ο Θεός χώρισε τον ποταμό Ιορδάνη έτσι ώστε ο λαός να περάσει δια ξηράς, χωρίς γέφυρα. Ο Θεός έκανε τα τείχη της Ιεριχούς να πέφτουν με μόνο τον ήχο της σάλπιγγας. Ο Θεός παρέδωσε στα χέρια των Ισραηλιτών ισχυρούς εχθρούς. Ο Θεός έκανε τον ήλιο να σταθεί ακίνητος πάνω από τη Γαβαών και το φεγγάρι να σταθεί ακίνητο πάνω από την κοιλάδα του Αιλών.
Πραγματικά, ποτέ και πουθενά ο Θεός δεν εγκατέλειψε τον δούλο Του Ιησού του Ναυή, γιατί ο Ιησούς του Ναυή δεν άφησε ανεκπλήρωτη ούτε μια εντολή του Θεού. Μάρτυρας του Ζωντανού Θεού και τύπος του Σωτήρος του κόσμου Ιησού Χριστού, όταν έφθασε σε βαθύ γήρας, έδωσε οδηγίες στο λαό του όπως τον είχε διδάξει ο Θεός στην αρχή: Μην παρεκκλίνετε δεξιά ή αριστερά … αλλά προσκολληθείτε στον Κύριο τον Θεό σας (Ιησούς του Ναυή 23:6, 8).

Κύριε Ιησού, Υιέ του Θεού, Εσύ που έδειξες τα πιο ένδοξα θαύματα μέσω του Ιησού του Ναυή, του πιστού δούλου Σου, ενίσχυσε και ενθάρρυνέ μας, να μην απομακρυνθούμε από Σένα, να μην εκκλίνουμε ούτε δεξιά ούτε αριστερά, χάριν της δόξας Σου και της σωτηρίας μας.

Σοι πρέπει πάσα δόξα, τιμή και προσκύνησις εις τους αιώνας των αιώνων.. Αμήν.
Ο Πρόλογος της Αχρίδος (Δεκέμβριος) : Βίοι Αγίων, ύμνοι, στοχασμοί και ομιλίες για κάθε ημέρα του χρόνου, του Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς
http://prologue.orthodox.cn/December17.htm

***

Ο πόλεμος αποτελεί ένα γρήγορο ξεκαθάρισμα λογαριασμού από το Θεό για τα πολύχρονα έργα του ανθρώπου κατά τη διάρκεια της ειρήνης.
Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς

Όταν ο Ιησούς του Ναυή, μετά το θάνατο του Μωυσή, ανέλαβε την ηγεσία του στρατού και του λαού, με ένδοξα και ταχύτατα βήματα βάδισε από νίκη σε νίκη συνθλίβοντας τα επτά έθνη που είχαν καταδικαστεί σε θάνατο.
Μην παρεκκλίνεις από το νόμο πότε δεξιά πότε αριστερά, του είπε ο Κύριος αμέσως όταν ανέλαβε την ηγεσία. Μην πάψεις ποτέ να επαναλαμβάνεις τις εντολές αυτού του βιβλίου του νόμου και να το μελετάς μέρα και νύχτα και να εφαρμόζεις πιστά όλα όσα είναι γραμμένα ς’ αυτό, τότε θα έχεις επιτυχία στα έργα σου και θα ευημερείς. Να είσαι θαρραλέος και δυνατός! Μη φοβάσαι και μη δειλιάζεις, γιατί ο Κύριος ο Θεός σου θα είναι μαζί σου όπου κι αν πας (Ι.Ναυη 1, 7-9). Και αυτός ο ηγέτης ήταν πιστός και υπάκουος στο Θεό καθόλα ως το τέλος της ζωής του, μη παρεκκλίνοντας ούτε σε μια εντολή του Θεού. Κι αν δεν υπήρχε εδώ το αμάρτημα, δηλαδή η παραβίαση από τις εντολές του Θεού από την πλευρά των στρατιωτών του στρατοπέδου του, ο ίδιος αυτούς τους επτά λαούς θα τους είχε γρήγορα κατεδαφίσει και θάψει ως ζωντανούς νεκρούς. Αλλά με το που εμφανίστηκε η αμαρτία στους νικητές στρατιώτες ακολούθησε και η ήττα τους. Έτσι η πολιορκία και η κατάκτηση της Ιεριχούς έγινε γρήγορα και εύκολα. Αλλά ο πρώτος πόλεμος στη Γαι ολοκληρώθηκε με φυγή και διασυρμό για τους Ισραηλίτες λόγω της αμαρτίας ενός ανθρώπου, ενός και μόνον ενός. Όμως γι’ αυτό θα γίνει λόγος σε άλλο σημείο.

Μια τρομερή μοίρα καταδίκασε σε θάνατο τους επτά λαούς της Χαναάν και μας παρέχει το παρακάτω μάθημα:
α) Κανείς λαός δε μπορεί να αμαρτάνει ενάντια στο νόμο του Θεού και να ζήσει εν ειρήνη.
β) Η αμαρτία αποτελεί παράγοντα πολέμου, όσο κι αν ένας αμαρτωλός λαός αποδείχθηκε φιλειρηνικός, ο πόλεμος γι’ αυτόν θα έρθει.
γ) Προκειμένου να τιμωρήσει ο Θεός έναν λαό που τον αρνείται και τον μάχεται χρησιμοποιεί κάποιες φορές λαούς από μεγάλη απόσταση. Έτσι για να τιμωρήσει τους ασεβείς λαούς της Χαναάν οδήγησε από την Αίγυπτο τους Ισραηλίτες, όπως και αργότερα για την τιμωρία των Ευρωπαίων οδήγησε από μακρυά τον Αττίλα και τον Τζεκινς Χαν, για την τιμωρία των Ισπανών τους Σαρακηνούς και για την τιμωρία των Βαλκανίων τους Τούρκους.

Όταν ο Ιησούς του Ναυή κατέλαβε την οχυρωμένη πόλη της Ιεριχούς, δίχως προσπάθεια και απώλειες, ο στρατός τους αμέσως μετά υπομένει την ήττα από την ανοχύρωτη πόλη των Αμορριτών Γαι. Είναι αλήθεια πως ο Ιησούς έστειλε μόνον τρεις χιλιάδες άνδρες να επιτεθούν και να καταλάβουν τη Γαι, αλλά ο αριθμός αυτός ήταν εντελώς επαρκής, σύμφωνα με τον πιο προσεκτικό υπολογισμό του ανθρώπου, αφού οι πολεμιστές της Γαι ήταν λιγότεροι. Αλλά συνέβη κάτι απροσδόκητο. Αυτό το σύνταγμα του Ναυή μόλις πλησίασε τη Γαι τράπηκε αμέσως σε φυγή. Η αιτία αυτής της φυγής από φυσικής απόψεως είναι ανεξήγητη. Οι κάτοικοι της Γαι βγαίνουν από την πόλη τους και καταδιώκουν τους Ισραηλίτες και γρήγορα τους φθάνουν και σκοτώνουν 36 από αυτούς, πράγμα που δημιούργησε ακόμα μεγαλύτερο πανικό ανάμεσα στους τελευταίους που κατέβαλαν μεγαλύτερη προσπάθεια για να διαφύγουν. Αναθάρρησαν οι κάτοικοι της Γαι και έτρεξαν πίσω τους, τους έφθασαν σε μια πλαγιά και τους έσφαξαν όλους (Ι. Ναυη 7, 5).
Αυτή η απροσδόκητη ήττα έφερε φόβο και δέος στον υπόλοιπο στρατό του Ισραήλ και έλιωσε την καρδιά του λαού που έγινε σαν νερό (Ι. Ναυή 7, 5). Ενώ ο στρατηγός του Ισραήλ, ο Ιησούς του Ναυή πέφτει με το πρόσωπο μπροστά στην Κιβωτό της Διαθήκης, μπροστά στο ιερό, μπροστά ς’ αυτό που συνήθως προσευχόταν στο Θεό, και άρχισε να οδύρεται ενώπιον του Θεού ζητώντας να του αποκαλύψει το μυστηριώδη λόγο αυτού του καταστροφικού γεγονότος. Κι έτσι έμεινε μέχρι το βράδυ θρηνώντας. Και του αποκαλύπτεται από το Θεό ότι η ληστεία ήταν ο λόγος αυτής της δυστυχίας. Του είπε ο Θεός ότι αμάρτησε ο Ισραήλ και παρέβηκε τη Διαθήκη που τους είχε παραδώσει. Αφού πήρε από τα πιο καταραμένα αντικείμενα και έκλεψε και παραστράτησε και τα έκρυψε ανάμεσα στα πράγματά του (Ι. Ναυη 7: 11).
Ακούγοντας αυτό ο Ιησούς του Ναυή άρχισε να ψάχνει τον κλέφτη που ήταν ένοχος για την τόση δυστυχία του λαού. Και τον ανακάλυψε στο πρόσωπο του Αχάν γιού του Χαρμί από την φυλή του Ιούδα. Ο ίδιος ο Αχάν παραδέχθηκε ότι στην Ιεριχώ είδε έναν ωραίο μανδύα του εχθρού, διακόσιους σίκλους ασήμι και ένα χρυσό ραβδί τα επεθύμησε και τα πήρε όλα για τον εαυτό του θάβοντας τα στο χώμα κάτω από την σκηνή του. Του φώναξε τότε ο στρατηγός : γιατί μας προξένησες τόση δυστυχία; Ο Κύριος σήμερα σε σένα θα προξενήσει τέτοια δυστυχία (Ι. Ναυή 7: 25). Και ο Αχάν τιμωρήθηκε αυστηρά: τον λιθοβόλησαν μ’ όλους τους συγγενείς του, τα βόδια του και τα πράγματά του κλεμμένα και μη.
Μετά από αυτόν τον αιματηρό καθαρισμό από την αμαρτία ανάμεσα στο στρατό του, ξεκίνησε ο Ναυή ξανά για τη Γαι και την κατέκτησε χωρίς προσπάθεια και δίχως απώλειες.

Αυτός ο πόλεμος μας προσφέρει ένα ξεκάθαρο δίδαγμα, ότι ο λαός ο οποίος έχει μια θεϊκή αποστολή είτε να τιμωρήσει είτε να σωφρονίσει κάποιον άλλον λαό δεν επιτρέπεται να καταπατήσει ούτε καν μια εντολή. Δεν επιτρέπεται να καταπατήσει το νόμο του Θεού ούτε ο στρατός στην ολότητά του ούτε οι ηγέτες αυτού του στρατού, μα ακόμα ούτε καν ένα άτομο ανάμεσα στους πιο απλούς στρατιώτες. Αν ένας και μόνο στρατιώτης από τέτοιο στρατό προβεί σε κλοπή ή σε λεηλασία ή σε μοιχεία, ή σε προσβολή των ιερών, ή σε όποιο άλλο αμάρτημα ενάντια στο νόμο του Θεού, δημιουργεί εμπόδια στην επιτυχία ολοκλήρου του στρατού. Όσο πιο ψηλά στην ιεραρχία είναι ένας στρατιώτης τόσο το αμάρτημά του μεγιστοποιεί την δυνατότητα αποτυχίας του στρατού που ανήκει. Η αμαρτία των ηγετών ενός στρατού ενάντια στο Θεό και στο νόμο του Θεού ισοδυναμεί με εσκεμμένη προδοσία και παραδίδεται στον εχθρό. Κάθε αμαρτία εκδικείται κατά τη διάρκεια του πολέμου πιο γρήγορα από ότι κατά την περίοδο ειρήνης. Αυτό πρέπει να το έχουμε πάντοτε υπόψη μας. Επειδή ο πόλεμος αποτελεί ένα γρήγορο ξεκαθάρισμα λογαριασμού από το Θεό για τα πολύχρονα έργα του ανθρώπου κατά τη διάρκεια της ειρήνης. Θλιβόμαστε και θρηνούμε επειδή κάποιος λόχος τυχαία δυστύχησε και καταστράφηκε. Δεν υπάρχει τυχαίο στον πόλεμο. ‘Η θρηνούμε κάποιον αξιωματικό που σκοτώθηκε μέσα στη σκηνή του από αδέσποτη σφαίρα. Δεν υπάρχει, ούτε υπήρξε ποτέ αδέσποτη σφαίρα. Κάθε σκάγι του όπλου πέφτει εκεί που πρέπει να πέσει. Δεν υπάρχει τυφλή τύχη στον πόλεμο, στρατηγέ μου.

Το ότι ο στρατιώτης πρέπει να είναι καθαρός από την αμαρτία να στέκει με φόβο και με ακέραιο πνεύμα σαν κερί μπροστά στο Θεό, το γνώριζαν πάντοτε οι αγροτικοί λαοί στα δικά μας Βαλκάνια. Το γνωρίζουν και σήμερα, και μ’ αυτή τη γνώση οδηγούνται στον πόλεμο στο βαθμό που τους φούσκωσαν τα μυαλά εκείνοι που μιλούν για τον πόλεμο χωρίς να γνωρίζουν τίποτα και χωρίς να σκέπτονται τίποτα για τον πόλεμο. Και ο αριθμός των δεύτερων σήμερα στη Δύση είναι πολύ μεγάλος. Έχουν χάσει κάθε έννοια λεπτότητας, πνευματικών και ηθικών επιρροών που καθορίζουν έναν πόλεμο. Καθοριστικό ρόλο στον πόλεμο αποδίδουν στις μηχανές έμψυχες και άψυχες δηλαδή στους στρατιώτες ως ζωντανά όντα και τις πολεμικές κατασκευές. Όλα αυτά μαζί, χωρίς καμία διάκριση αυτοί τα αποκαλούν ‘’υλικά’’. Οι καθόλα υλιστές είναι υλιστές και στην αξιολόγηση του πολέμου. Η φιλοσοφία που έχουν για τον πόλεμο γνωρίζει μόνο για τις μάζες και τις ικανότητες. Γι’ αυτό και οι αξιολογήσεις τους για τον πόλεμο είναι εντελώς άκυρες, γι’ αυτό οι προβλέψεις και οι προγνώσεις τους για όλους τους πρόσφατους πολέμους των οποίων υπήρξαμε μάρτυρες, χωρίς καμία εξαίρεση, διαψεύστηκαν από την κατάληξη αυτών των πολέμων. Το κύριο λάθος τους το οποίο δεν ασπάζονται οι Βαλκάνιοι χωρικοί έγκειται στο ότι αυτοί βλέπουν τον πόλεμο μόνο ανάμεσα σε δυο στρατούς και σκέπτονται μόνο πάνω ς’ αυτούς τους στρατούς που μάχονται και όχι σ ’εκείνον τον Τρίτο, τον Καθοριστικό, τον Πανόπτη. Αυτόν τον Τρίτο, τον Καθοριστικό, τον Παντεπόπτη σκέπτονται οι αναλλοίωτοι χριστιανικοί λαοί των Βαλκανίων περισσότερο από τα εμπόλεμα μέρη. Αυτό πράγματι είναι Βιβλική στάση απέναντι στον πόλεμο.

Από αυτά είναι σαφές:
α. Ο Κύριος των δυνάμεων απεχθάνεται την λεηλασία στον πόλεμο.
β. Η λεηλασία στον πόλεμο από την πλευρά έστω και ενός ατόμου εμποδίζει την επιτυχία ολοκλήρου στρατού.
“Πόλεμος και Βίβλος, Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς, κεφ. Η ανηθικότητα στον πόλεμο επιφέρει δυστυχία, Σελ. 65-71, εκδ. Παρρησία.

***

Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης

Πολλά μας έλεγε ο γέροντας για τον πόλεμο και τις καταστάσεις του.
«Όσοι, λέει, δεν φυλούσαν την τιμή, σκοτωνόντουσαν. Είχαμε πάει τότε την διλοχία μας να αντικαταστήσουμε ένα τάγμα χωροφυλακής. Αλλά έπιασε μάχη και θα τους αντικαταστούσαμε μετά· ήταν εκεί ένας χωροφύλακας, ένα κτήνος!! ο Θεός να με συγχωρέσει, που την προηγουμένη είχε βιάσει μίαν έγκυο την καημένη. Μόνο αυτός σκοτώθηκε!!
Γίνεται μεγάλο ξεκαθάρισμα στον πόλεμο. Εκεί φαίνονται πολλά. Ο καθένας αντιμετωπίζει τα πράγματα ανάλογα με την κατάστασή του. Αν κανείς έχει αγιότητα, μπορεί να τον καθηλώσει τον άλλο, αν όχι… μπορεί να πεί, εγώ δεν σκοτώνω ας με σκοτώσουν.
Εγώ όταν ήμουν ασυρματιστής έτρεχα συνέχεια να πάρω τη θέση του άλλου. Καλύτερα, λέω να σκοτωθώ παρά να πάθει κάτι ο άλλος και να με σκοτώνει η συνείδησή μου όλη την ζωή μου.

Όλοι αυτοί που κάναν βιασμούς, ατιμίες, αδικίες, τους κυνηγούσαν στον πόλεμο οι σφαίρες, μετά από την μάχη κοίταζες ποιοί λείπαν, τέτοιοι ήταν πολλοί!

….θα χειροτερέψουν τα πράγματα αλλά μετά θα ξανάρθουν στη θέση τους…
….Ο Θεός θα αξιοποιήσει όλα τ’ άσχημα. Ναί θα τα αξιοποιήσει. (Αθανάσιος Ρακοβαλής, Εκπαιδευτικός)

Στον πόλεμο η σφαίρα ξέρεις πώς κυνηγάει τους ανήθικους; Εκεί βλέπεις έντονα τη θεία δικαιοσύνη, την προστασία του Θεού. Ατιμία στον πόλεμο δεν σηκώνει. Ανήθικο άνθρωπο θα τον βρει σφαίρα… Ιδίως αυτοί που κάνουν πονηριές, που κοιτάζουν να ξεφύγουν από ‘δω, να ξεφύγουν από ‘κει, τελικά δεν γλυτώνουν. Είναι παρατηρημένο ότι όσοι πιστεύουν πολύ, φυσικά ζούνε και τίμια, χριστιανικά, και το σώμα τους το τίμιο προστατεύεται από τα πυρά περισσότερο απ’ ό,τι αν φορούσαν Τιμιόξυλο.
Γέροντος Παϊσίου Αγιορείτου, Λόγοι Α’, Με πόνο και αγάπη

***

Άγιος Σωφρόνιος του Έσσεξ ο Αθωνίτης

Μην ξεχνάτε αυτά τα λόγια. Ο Θεός σας έδωσε χρόνο για να οικοδομήσετε την αιώνια σωτηρία σας. Μην τον σπαταλάτε!

Ο σκοπός που θέτουμε στη ζωή μας εμποτίζει όλες τις πράξεις μας.

Αν η εν Χριστώ σωτηρία είναι ο μοναδικός σκοπός της ζωής μας, ό,τι κάνουμε γίνεται πράξη προσευχής, πράξη λειτουργική.

Κάθε τι το φθαρτό μου φαινόταν ανάξιο. Όταν έβλεπα τους ανθρώπους, πριν καν, κάτι σκεφτώ για αυτούς, τους έβλεπα μέσα στην εξουσία του θανάτου, να πεθαίνουν, και γέμιζε η καρδιά μου ευσπλαχνία για αυτούς. Δεν επιθυμούσα καμία δόξα απ’ τους θνητούς, ούτε εξουσία επ’ αυτούς, δεν περίμενα την αγάπη τους. Καταφρονούσα τον υλικό πλούτο, και δεν εκτιμούσα ιδιαίτερα την διανόηση, ως μη ικανή να δώσει απάντηση σ’ αυτό που αναζητούσα. Εάν μου προσέφεραν αιώνες ευδαιμονίας, δεν θα τους δεχόμουν. Το πνεύμα μου, απαιτούσε αιώνια ζωή και η αιωνιότητα -όπως κατάλαβα αργότερα- στεκόταν μπροστά μου και με αναγεννούσε αισθητά. Ήμουν τυφλός, χωρίς επίγνωση. Η αιωνιότητα χτυπούσε την πόρτα της καρδιάς μου, που ‘χε από φόβο κλειστεί.

Όταν απουσιάζει η όραση της αιωνιότητος, ο χρόνος και οι ημέρες γίνονται η μοναδική πραγματικότητα.
«Κύριε Ιησού Χριστέ, σώσον ημάς».
Είναι μέγα δώρον η θεωρία της αιωνιότητος εν τω απροσίτω Φωτί της Θεότητος. Όσοι εγεύθησαν της μακαριότητος ταύτης δεν επιθυμούν την απόκτησιν των προσκαίρων αγαθών.
Όταν η αγάπη του Χριστού μας εγγίζει, αισθανόμαστε την αιωνιότητα.
«Κύριε Ιησού Χριστέ Υιέ του Θεού, ελέησον ημάς». Όταν λέμε την προσευχή αυτή, συνάπτουμε με τον Χριστό μια προσωπική σχέση, που ξεπερνά τη λογική. Η ζωή του Χριστού εισχωρεί σιγά-σιγά μέσα μας.

Όταν η χάρη είναι μαζί μας δεν βλέπουμε τα ελαττώματα των άλλων, βλέπουμε μόνο τα παθήματα και την αγάπη των αδελφών.
Είναι υπέροχο πράγμα να αγαπάς κάποιο πολύτιμο για σένα πρόσωπο. Αλλά να προσεύχεσαι είναι κάτι περισσότερο…  Ο νους του μοναχού είναι ελεύθερος να παραμείνει απερίσπαστα στη μνήμη του Θεού. Κινείται φυσιολογικά στη σφαίρα της καθαρής προσευχής. Δοκιμάζει την επαφή με τη ζώσα αιωνιότητα. Κατοπτεύει το Άκτι­στο Φως, που εκπορεύεται από το Πρόσωπο του Θεού. Αναπνέει το άρωμα της Αγάπης, που κατέρχεται άνωθεν.

Άγιος Πορφύριος Καυσοκαλυβίτης

«Η ψυχή αγιάζεται και καθαίρεται με τη μελέτη των λόγων των Πατέρων, με την αποστήθιση ψαλμών, αγιογραφικών χωρίων, με την ψαλτική, με την ευχή. Δοθείτε λοιπόν σε αυτά τα πνευματικά και αφήστε όλα τα άλλα.… Όλα τα άγια βιβλία της Εκκλησίας μας περιέχουν λόγια άγια, ερωτικά προς τον Χριστό μας. Να τα διαβάζετε με χαρά, αγάπη και αγαλλίαση. Όταν δοθείτε σ᾿ αυτήν την προσπάθεια με λαχτάρα, η ψυχή σας θα αγιάζεται με τρόπο απαλό, μυστικό, χωρίς να το καταλαβαίνετε».
«Να επιδοθείτε στη μελέτη με έρωτα θείο. Φως Χριστού θα πλημμυρίσει την ψυχή σας».

Με προσοχή να διαβάζετε και τους βίους των αγίων. Ζητήστε τη βοήθεια τους.
Μελετώντας τα βιώματα των αγίων, θα τους αγαπήσετε πολύ και πολύ θα ωφεληθείτε. Σιγά σιγά θα ευφραίνεστε και, χωρίς να το καταλάβετε, θα θέλετε και θα σκέπτεσθαι όλο και πιο πολύ το καλό. Το καλό θα γίνεται από αγάπη και το κακό δεν θα βρίσκει θέση.
… Διάβαζε όσο μπορείς την Αγία Γραφή και τους βίους των Αγίων. Αυτό σου συνιστώ».
Να έχετε συνέχεια τη μνήμη του Θεού. Μνήμη Θεού θα αποκτήσετε με την ευχή, “Κύριε Ιησού Χριστέ…”, με τις προσευχές της Εκκλησίας, με τούς ύμνους.

Οι άνθρωποι που θα πάρουν την ευθεία οδό θα είναι λίγοι, και αυτοί θα φθάσουν στον προορισμό τους και θα είναι ευτυχείς. Οι μάζες παρασυρόμενες θα πέσουν σε άγριες θάλασσες και μαύρα βουνά. Πιο πέρα θα τους περιμένουν μαύρα λιοντάρια και άγρια θηρία που θα τους κατασπαράξουν. Θα βρεθούν σε αδιέξοδο και δεν θα έχουν καλό τέλος…
Πηγή: Ο όσιος Πορφύριος ο προφήτης, Γ΄Τ. εκδ. Αγιοπαυλίτικο κελλί αγίων Θεοδώρων Άγιον Όρος, σελ. 138

“….Άσε ο κόσμος τώρα που προσπαθεί να ριχτεί προς την ύλη. Να περιφρονήσει το πνεύμα, να περιφρονήσει τις αξίες. Όλες αυτές τις αξίες σιγά, σιγά, με την Χάρη του Θεού, τις έφτιαξε ο άνθρωπος, τις έφτιαξε ο άνθρωπος με την βοήθεια τού Θεού. Την οικογένεια και όλα αυτά τα καλά και ωραία.
Άμα τα περιφρονήσουμε η γη εδώ, η ζωή μας, γίνεται χάος. Γίνεται κόλασις. με ναρκωτικά, μ’ αυτό… Αρχίζει ο άνθρωπος να κοιτάζει την ηδονή, να θέλει να ικανοποιείται έτσι.. Να! Δεν βλέπεις τα παιδιά που αυτοκτονούν και τρελαίνονται; Δεν πας στα ψυχιατρεία να δεις παιδάκια, 15-16-20 χρονών, 25 – 30, που βασανίζονται!
Θα μου πεις να: «Γιατί δεν τα βλέπει ο Θεός;» Μα αυτά είναι, τα βλέπει ο Θεός. Αλλά ο Θεός δεν μπορεί να επέμβει.

Μπορεί όμως, με το σχέδιο του Θεού, να έρθει, να έρθει ώστε οι άνθρωποι ν’ αποκτήσουν μία επίγνωση, να ιδούνε το χάος ολοζώντανο μπροστά τους, να πούνε: Έεε! Πέφτουμε στο χάος, χανόμαστε. Όλοι πίσω, όλοι πίσω, γυρίστε πίσω, πλανηθήκαμε. Και να έρθουνε πάλι στο δρόμο τού Θεού και να λάμψει η Ορθόδοξος πίστις.
Αυτό εμείς επιδιώκουμε και έτσι θέλουμε τα πράγματα σιγά-σιγά να γίνουνε με την χάρη του Θεού. Ο Θεός εργάζεται μυστικά, δεν θέλει να επηρεάσει του ανθρώπου την ελευθερία, τα φέρνει έτσι και σιγά-σιγά-σιγά πάει ο άνθρωπος εκεί που πρέπει. …».
πηγή: Το Πνεύμα το Ορθόδοξον είναι το αληθές, Έκδοσις Ι. Γ. Ησυχαστηρίου “Η Μεταμόρφωσις του Σωτήρος” Μήλεσι

***

«-Γέροντα, ο Όσιος Νείλος προφητεύει ότι μετά το 1900 θα αρχίσει να σκοτίζεται η διάνοια των ανθρώπων από τη πορνεία, τη μοιχεία, την ομοφυλοφιλία και την ασέβεια.
Ο κόσμος θα γίνει αγνώριστος και δεν θα μπορούμε να ξεχωρίσουμε τους άντρες από τις γυναίκες, λόγω της ξετσίπωτης ενδυμασίας και των τριχών της κεφαλής.
Οι ποιμένες της εκκλησίας θα γίνουν κενόδοξοι και ασεβείς. Θα αλλάξουν τα ήθη και οι παραδόσεις των Χριστιανών.
Οι επιστήμες θα προοδεύσουν κατά φαντασία και οι άνθρωποι στο τέλος θα στερηθούν τη Χάρι του Αγίου Πνεύματος. Όλα αυτά τα συζητήσαμε και συμφώνησε πως όλα θα πραγματοποιηθούν επακριβώς. Μου είπε πως θα έρθουνε δύσκολα χρόνια, θα έρθει πείνα και αποστασία του κλήρου. Αλλά να μην απελπιζόμαστε, διότι όλα είναι στα χέρια του Θεού.».
*Μαρτυρία κ. Ιωάννου Κ., εργοστασιάρχη, Αθήνα. (*Από το βιβλίο: «Ο Όσιος Πορφύριος ο Προφήτης – Μαρτυρίες (Τόμος Α’))

«–Αυτό που πρέπει περισσότερο εσείς οι Αγιορείτες να δείτε, είναι το θέμα της πίστεως. Να διατηρήσετε ορθή την πίστη και αλώβητη, διότι έρχονται δύσκολα χρόνια. Προσέξτε την πίστη, εσείς ειδικά που είστε στο Άγιον Όρος. Ο κόσμος προσβλέπει σε εσάς.». *Μαρτυρία ιερομονάχου Προδρόμου, Άγιον Όρος.

Απόσπασμα οπό τη συνέντευξη του γιατρού του Αγίου Πορφυρίου, ομότιμου καθηγητή μικροβιολογίας κ. Γεωργίου Πιπεράκι.
«Όταν κάναμε κουβέντα για την κατάπτωση του κόσμου και ότι πηγαίνει προς το κακό έλεγε ότι ‘‘όλα χαλάνε, θα πηγαίνουμε προς το χειρότερο, προς το κακό’’, ενώ τόνιζε ότι θα φτάσουμε ακόμα και στην αποστασία του κλήρου. Τον ρώτησα με αγωνία, εμείς τι θα κάνουμε; Μου είπε ότι θα πιαστείτε από την κολώνα της Εκκλησίας και θα κρατιέστε εκεί. Καλά του είπα, ποια θα είναι η Εκκλησία, τι σημαίνει να κρατηθούμε από την κολώνα της Εκκλησίας; 
Εκείνος επέμεινε, από την πίστη σας, από την αληθινή Εκκλησία».

«Κάποτε ο Γέροντας με ρώτησε πώς πάνε τα πολιτικά πράγματα. Του απάντησα ότι γενικά δεν πάνε καλά. Κι ο Γέροντας είπε: «Τι να σου κάνουν οι πολιτικοί; Είναι μπερδεμένοι με τα ψυχικά πάθη τους. Όταν ένας άνθρωπος δεν μπορεί να βοηθήσει τον εαυτό του, πώς θα μπορέσει να βοηθήσει τους άλλους; Φταίμε κι εμείς για την κατάσταση αυτή. Αν ήμασταν αληθινοί χριστιανοί, θα μπορούσαμε να στείλουμε στη Βουλή, όχι βέβαια χριστιανικό κόμμα, αλλά χριστιανούς πολιτικούς, και τα πράγματα θα ήταν διαφορετικά».

Θα ‘ρθη καιρός που θα πέσουν οι κοιλιές.
Στο τέλος θα νικήση η Ορθοδοξία, όμως εγώ τότε δεν θα ζω.
«Θα έρθουν δύσκολοι καιροί και ο κόσμος θα χρειασθεί φροντίδα από τα Μοναστήρια»!…

«Τα ζώα σου να μην τα «χαλάσεις» ποτέ. Να τα κρατήσεις και να κάνεις και άλλο μαντρί, γιατί έρχονται δύσκολα χρόνια. Θα έρθουν δύσκολες μέρες, γι’ αυτό να τα κρατήσεις, να έχεις το κρέας σου και το γάλα σου. Μετά έχει ο Θεός. Αυτά τα δύσκολα χρόνια δεν θα κρατήσουνε για πολύ. Θα έρθουνε καλύτερες μέρες, καλύτερη ζωή και θα περάσετε πολύ καλά».

«Μη φοβάσαι παιδί μου, κοντά στην Εκκλησία, μέσα στην Εκκλησία… δεν θα πεινάσετε. Ο άρτος ποτέ δεν θα λείψει απ’ την Εκκλησία. Θα περάσετε δύσκολα αλλά κοντά στην Εκκλησία κανένας δε θα χαθεί. Μη φοβάσαι, θα επέμβει ο Κύριος διότι η σωτηρία της Ελλάδος μόνο δια του Κυρίου θα γίνει…».

«Αργότερα θα δείτε ότι όλα τα τρόφιμα θα είναι μολυσμένα. Να μην φοβόσαστε. Εσείς θα κάνετε τον σταυρό σας και θα τρώτε. Ο Θεός είναι που μας προστατεύει όλους…».

Ο Ιησούς του Ναυή, δυνατός με τον Παντοδύναμο, για χάρη του ο Ήλιος «εστάθηκε επί μίαν ολόκληρον ημέραν»
https://iconandlight.wordpress.com/2020/08/31/50531/

Ιησούς του Ναυή
https://orthodoxoiorizontes.gr/Palaia_Diathikh/Ihsous_tou_Nauh/Ihsous_tou_Nauh.htmΆγιος Σωφρόνιος του Έσσεξ ο Αθωνίτης

Ω! Κύριε Ιησού Χριστέ, Υιέ του ζώντος Θεού,
Σε παρακαλούμε και σε ικετεύομε,
Μη μας απομακρύνεις από το πρόσωπό σου,
Μην οργισθείς για την ασέβειά μας.
Φανερώσου σ’ εμάς , Φως του κόσμου,
Αποκάλυψέ μας
το μυστήριο της οδού της δια Σου σωτηρίας,
για να γινόμαστε
γιοί και θυγατέρες του Φωτός σου.

Ἀπολυτίκιον τῆς Ἰνδίκτου. Ἦχος β΄.

Ὁ πάσης δημιουργὸς τῆς κτίσεως, ὁ καιροὺς καὶ χρόνους ἐν τῇ ἰδίᾳ ἐξουσίᾳ θέμενος, εὐλόγησον τὸν στέφανον τοῦ ἐνιαυτοῦ τῆς χρηστότητός σου, Κύριε, φυλάττων ἐν εἰρήνῃ τοὺς βασιλεῖς καὶ τὴν πόλιν σου, πρεσβείαις τῆς Θεοτόκου, καὶ σῶσον ἡμᾶς.

Ἀπολυτίκιον τῆς Παμμακαρίστου.
Ἦχος δ΄. Ταχὺ προκατάλαβε.

Πανήγυριν σήμερον ἐπικροτοῦμεν φαιδράν, ἰδοὺ γὰρ προτίθεται, ὦ Παμμακάριστε, Εἰκών Σου ἡ πάνσεπτος, ἤνπερ καρδίας πόθῳ, προσερχόμενοι πάντες, Δέσποινα προσκυνοῦμεν, καὶ θερμῶς Σοι βοῶμεν· ῥῦσαι ἡμᾶς κινδύνων καὶ περιστάσεων.

Ἀπολυτίκιον τῶν ἁγίων 40 γυναικῶν μαρτύρων
Ἦχος πλ. α΄. Τὸν συνάναρχον Λόγον.

Ἀθλητῶν αἱ χορεῖαι, δεῦτε συνδράμετε καὶ τεσσαράκοντα κόρας μετὰ Ἀμμοὺν εὐσεβοῦς μεγαλύνατε λαμπρῶς πανηγυρίζουσαι· ὅτι ἐνήθλησαν στεῤῥῶς, τῇ ἀσκήσει ἐν Χριστῷ ῥωσθεῖσαι καὶ λαμπρυνθεῖσαι· πρεσβεύουσαι τῷ Κυρίῳ ἐλεηθῆναι τὰς ψυχὰς ἡμῶν.

Ἀπολυτίκιον τοῦ Ὁσίου Πατρὸς ἡμῶν Συμεὼν
Ἦχος α´

Ὑπομονῆς στῦλος γέγονας, ζηλώσας τοὺς προπάτορας Ὅσιε, τὸν Ἰὼβ ἐν τοῖς πάθεσι, τὸν Ἰωσὴφ ἐν τοῖς πειρασμοῖς, καὶ τὴν τῶν Ἀσωμάτων πολιτείαν, ὑπάρχων ἐν σώματι, Συμεὼν Πατὴρ ἡμῶν Ὅσιε, πρέσβευε Χριστῷ τῷ Θεῷ, σωθῆναι τὰς ψυχὰς ἡμῶν.

Ἀπολυτίκιον τοῦ Ὁσίου Μελετίου .
Ἦχος δ΄.

Ὡς ἔνσαρκος Ἄγγελος, καὶ ὑπηρέτης Χριστοῦ, ὡς ἔνθεος ἄνθρωπος καὶ ἀσκητῶν καλλονή, Μελέτιε Ὅσιε, χάριτας θεοδότους, ἐκομίσω διώκειν, πνεύματα πονηρίας, καὶ νοσοῦντας ἰᾶσθαι, δι’ ὅ καὶ ἡ σεπτή σου σορὸς βρύει ἰάματα.

Ἀπολυτίκιον τῆς Ὁσίας Εὐανθίας
Ἦχος γ’. Θείας πίστεως.

Θείων ἔργων σου, τῇ γεωργίᾳ, τῆς ἀσκήσεως, ἐν τῷ λειμῶνι, Εὐανθία εὖ μάλα ἀνθήσασα, ταῖς ἀνθηπνόοις ὀσμαῖς τῶν χαρίτων σου, τῆς Ἐκκλησίας μυρίζεις τὸ πλήρωμα. Ὅθεν πρέσβευε, Χριστῷ τῷ Θεῷ πανεύφημε, δωρήσασθαι ἡμῖν τὸ μέγα ἔλεος.

Ἀπολυτίκιον τοῦ Ὁσίου Ἀντωνίου τοῦ Νέου τοῦ Βεροιέως
Ἦχος γ’. Θείας πίστεως.

Μέγα καύχημα, καὶ πολιοῦχον, σὲ πλουτίσασα πόλις Βεροίας, θεοφόρε παμμάκαρ Ἀντώνιε, τῇ σῇ πρεσβείᾳ προστρέχει ἑκάστοτε, προσπτυσσομένη τὴν πάντιμον Κάραν σου. Πάτερ Ὅσιε, Χριστὸν τὸν Θεὸν ἱκέτευε, δωρήσασθαι ἡμῖν τὸ μέγα ἔλεος.

Ἀπολυτίκιον.
Ἦχος πλ. α΄. Τὸν συνάναρχον Λόγον. Δρ. Χαρ. Μ. Μπούσια

Ἰησοῦ Ζωοδότα Σῶτερ εἰρήναρχε, τοῦ πολεμήτορος ῥῦσαι, ἀδίκου ἐπιβουλῆς, τοὺς δοξάζοντας τὸ κράτος Σου ἀείποτε, καὶ τὴν εἰρήνην Σου ταχύ, ἐπιβράβευσον Χριστέ, φιλεύσπλαγχνε Παντεπόπτα, τοῖς δι’ ὀρθὴν δοξασίαν, δεινὰ πολέμου ὑπομένουσι.

Εἰς τούς Αἴνους Στιχηρά Προσόμοια τῆς Ἰνδίκτου
Ἦχος δ´ Ἰωάννου Μοναχοῦ

Ἡ βασιλεία σου Χριστὲ ὁ Θεός, βασιλεία πάντων τῶν αἰώνων, καὶ ἡ δεσποτεία σου ἐν πάσῃ γενεᾷ καὶ γενεᾷ· πάντα γὰρ ἐν σοφίᾳ ἐποίησας, καιροὺς ἡμῖν καὶ χρόνους προθέμενος· διὸ εὐχαριστοῦντες κατὰ πάντα καὶ διὰ πάντα βοῶμεν. Εὐλόγησον τὸν στέφανον τοῦ ἐνιαυτοῦ τῆς χρηστότητός σου, καὶ καταξίωσον ἡμᾶς ἀκατακρίτως βοᾶν σοι, Κύριε δόξα σοι.

Ἦχος δ´ Ἀνδρέου Πυροῦ

Αἱ πορεῖαί σου ὁ Θεός, αἱ πορεῖαί σου μεγάλαι καὶ θαυμασταί· διὸ τῆς οἰκονομίας σου, τὴν δυναστείαν μεγαλυνοῦμεν, ὅτι φῶς ἐκ φωτός, ἐπεδήμησας εἰς ταλαίπωρον κόσμον σου, καὶ τὴν πρώτην ἀνεῖλες ἀράν, τοῦ παλαιοῦ Ἀδάμ, ὡς ηὐδόκησας Λόγε, καὶ ἡμῖν ἐν σοφίᾳ, καιροὺς καὶ χρόνους ὑπέθου, τοῦ δοξάζειν τὴν παντουργικήν σου ἀγαθότητα, Κύριε δόξα σοι.

Όλοι οι φωτεινοί άνθρωποι του Θεού μετέχουν χαρισματικά στο άκτιστο φως του Κυρίου, στο φως που αξιώθηκαν να δουν οι άγιοι απόστολοι Πέτρος, Ιάκωβος και Ιωάννης στο όρος Θαβώρ

Συναξάριον.
Τῇ Ϛʹ (6ῃ) τοῦ μηνός Αὐγούστου ἀνάμνησις τῆς θείας Μεταμορφώσεως τοῦ Κυρίου καὶ Θεοῦ καὶ Σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ Μνήμη τοῦ ἁγίου Νεομάρτυρος Ἀββακοὺμ τοῦ ἐν Θεσσαλονίκῃ μαρτυρήσαντος ἐν ἔτει 1628ῳ.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ μνήμη τῆς Κοιμήσεως τῆς ὁσίας μητρὸς ἡμῶν Μαρίας Οὐσάκοβα τῆς Μονῆς τοῦ Ντιβέγιεβο Ρωσίας (1904)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ μνήμη τῆς Κοιμήσεως τοῦ ὁσίου Πατρὸς ἡμῶν Τρύφωνος τῆς Καψάλας τοῦ Ρουμάνου (1978)

Στίχοι
Θαβὼρ ὑπὲρ πᾶν γῆς ἐδοξάσθη μέρος,
Ἰδὸν Θεοῦ λάμψασαν ἐν δόξῃ φύσιν
Μορφὴν ἀνδρουμένην κατὰ ἕκτην Χριστὸς ἀμεῖψε.

Όσιος Θεοφάνης ο Έγκλειστος

Ο άνθρωπος της χάριτος λάμπει εσωτερικά σαν αστέρι. Συχνά, μάλιστα, η εσωτερική αυτή λαμπρότητα περνά από την ψυχή στο σώμα και γίνεται ορατή στους άλλους.

Όταν έμενα στην Πετρούπολη, στη δεκαετία του 1840, ακούγοντας γι’ αυτό από κάποιους, θέλησα να το διαπιστώσω με τα ίδια μου τα μάτια. Ήμουνα, βλέπεις, νεαρός τότε και δύσπιστος. Έτυχε, λοιπόν, να με επισκεφθεί ένας μοναχός, στον οποίο οι ενέργειες της χάριτος ήταν ήδη έκδηλες. Αρχίσαμε να μιλάμε για πνευματικά ζητήματα. Όσο πιο πολύ αυτοσυγκεντρωνόταν, όσο πιο πολύ η σκέψη του βάθαινε, τόσο πιο φωτεινό γινόταν το πρόσωπό του• ώσπου, τελικά, έγινε λευκό σαν το χιόνι, με τα μάτια του ν’ αστράφτουν. Λένε ότι και ο γέροντας Σεραφείμ του Σαρώφ πολύ συχνά έλαμπε, ιδιαίτερα την ώρα της προσευχής, και όλοι τον έβλεπαν φωτόλουστο.
Πολλές τέτοιες περιπτώσεις συναντάμε στις διηγήσεις των αγίων πατέρων. Αναφέρεται, για παράδειγμα, στο Γεροντικό ότι ο αββάς Ιωσήφ της Πανεφώ, όταν προσευχόταν με τα χέρια υψωμένα στον ουρανό, τα δάχτυλά του γίνονταν σαν δέκα λαμπάδες αναμμένες. Το αποκάλυψε ο αββάς Λωτ, που το είδε.

Σε κάθε εποχή υπάρχουν τέτοιοι άνθρωποι, άνθρωποι της χάριτος… Όλοι οι φωτεινοί άνθρωποι του Θεού μετέχουν χαρισματικά στο άκτιστο φως –δηλαδή στην άκτιστη ενέργεια– του Κυρίου, στο φως που αξιώθηκαν να δουν οι άγιοι απόστολοι Πέτρος, Ιάκωβος και Ιωάννης στο όρος Θαβώρ, όταν Εκείνος μεταμορφώθηκε, όταν «το πρόσωπό Του έλαμψε σαν τον ήλιο» (Ματθ. 7:2) και «τα ρούχα Του έγιναν αστραφτερά, κατάλευκα σαν το χιόνι» (Μαρκ. 9:3).
(Από το βιβλίο: “Πνευματική Ανθολογία από τους βίους και τους λόγους των Αγίων της Ρωσίας” . Ιερά Μονή Παρακλήτου, Ωρωπός Αττικής 2018, σελ. 99, 102, 105.)

***

Η επίσκεψη της θείας Χάριτος
Αγίου Παϊσίου Αγιορείτου

– Γέροντα, πώς είναι το άκτιστο φώς;

– Που να ξέρω; Εγώ στο Καλύβι έχω μια κτιστή σόμπα που την ανάβω, για να ζεσταθώ. Αν θέλω φώς, ανάβω ένα κερί και βλέπω!
Ποτέ να μη ζητάη κανείς φώτα ή χαρίσματα του Θεού, αλλά μόνο μετάνοια, η οποία θα φέρη την ταπείνωση, και μετά ο Καλός Θεός θα του δώση ό,τι έχει ανάγκη. Πήγα μια φορά να δώ τον πατέρα Δαβίδ τον Διονυσιάτη. Έμενε σε ένα κελλί, μέσα στα κουρέλια, μέσα στο σκοτάδι. Αλλά μέσα σ’ αυτό το σκοτεινό κελλί, εκείνος ζούσε μέσα στο φώς. Ήταν πολύ προχωρημένος στην ευχή, είχε φθάσει σε μεγάλη πνευματική κατάσταση. Τρόμαξα να του βγάλω κάτι! «Αυτά δεν λέγονται, δεν λέγονται», έλεγε. Ξέρεις τί θα πη μέσα στο σκοτάδι να βλέπης φώς, χωρίς να έχης φώς; Να είσαι μέσα στα κουρέλια, και να βρίσκεσαι μέσα στα παλάτια του Θεού!
«Για να λάβης πνεύμα, πρέπει να δώσης αίμα»* . Όταν ήμουν στο Κοινόβιο, μια Μεγάλη Σαρακοστή προσπάθησα να το εφαρμόσω. Δεν υπολόγισα καθόλου τον εαυτό μου, τράβηξα το σχοινί μέχρι που τεντώθηκε τελείως. Ένιωθα τόση κούραση, που έπεφτα στον δρόμο και παρακαλούσα τον Θεό να με βοηθήση να σηκωθώ λιγάκι, για να μη με δούν οι άνθρωποι και πούν: «Νά, οι καλόγεροι πέφτουν από την άσκηση». Το ένιωθα κάθε μέρα σαν μαρτύριο. Την Πέμπτη προ του Λαζάρου, το βράδυ, ενώ προσευχόμουν στο κελλί, ένιωσα μια γλυκύτητα, μια αγαλλίαση, κι ένα φως με έλουσε· από τα μάτια μου έτρεχαν δάκρυα, ένα γλυκό κλάμα. Αυτό κράτησε είκοσι με τριάντα λεπτά και με τόνωσε πολύ, με έτρεφε πνευματικά για δέκα χρόνια.

Όταν ρώτησα τον Γερο-Πέτρο** γι’ αυτό, μου είπε: «Εγώ συνέχεια ζώ τέτοιες θείες καταστάσεις. Εκείνη την ώρα που με επισκέπτεται η θεία Χάρις, η καρδιά μου θερμαίνεται γλυκά από την αγάπη του Θεού, και ένα φως παράξενο με φωτίζει εσωτερικά και εξωτερικά· νιώθω το πρόσωπό μου να φωτίζη. Φωτίζεται ακόμη και το κελλί μου. Βγάζω τότε το σκουφί μου, σκύβω ταπεινά το κεφάλι μου και λέω στον Χριστό: “Χριστέ μου, χτύπησέ με με το κοντάρι της ευσπλαγχνίας Σου στην καρδιά μου”. Από την πολλή ευγνωμοσύνη τα μάτια μου τρέχουν συνέχεια γλυκά δάκρυα και δοξολογώ τον Θεό. Τότε όλα σταματάνε, γιατί νιώθω πολύ κοντά μου τον Χριστό και δεν μπορώ πια να ζητήσω τίποτε· σταματάει και η προσευχή, το κομποσχοίνι δεν μπορεί να γυρίση».

*Βλ. Το Γεροντικόν, εκδ. «Αστήρ», Αθήναι 1981, Αββάς Λογγίνος ε΄, σ. 63.
**Βλ. Γέροντος Παϊσίου Αγιορείτου, Αγιορείται Πατέρες και Αγιορείτικα, σ. 64-73.
Ἁγ. Παϊσίου Ἁγιορείτου: ΛΟΓΟΙ ΣΤ’ «Περί Προσευχής», Περι προσευχης 7 μερος

***

Ο δίκαιος Θεόδωρος της Βύριτσα,
ο ταπεινός βοσκός που έζησε την Μεταμόρφωση

Κοντά στο Γιαροσλάβ [της Ρωσίας] ζούσε ένα αγόρι που ωνομαζόταν Θεόδωρος. Όταν ήταν έξι ετών επισκέφθηκε μία προορατική Γερόντισσα που ωνομαζόταν Ξένη και αυτή του είπε: «Ποιός ήλθε να με ιδή! Θεόδωρε, τι χαρά! Σαράντα πέντε χρόνια θα βόσκης αγελάδες και κατσίκες. Να μη χρησιμοποιήσης ποτέ ξύλο ή ράβδο σ᾿ αυτά και ποτέ να μη πης άσχημη ή θυμωμένη κουβέντα, και τα ζώα θα σε υπακούουν. Μετά θα πας στην Πετρούπολι, στην Μακαρία Ξένη, την προστάτισσά μου και μετά θα πας στην αγία μας γη, στην Βυρίτσα, στον Γέροντα»!
Ο Θεόδωρος ζούσε με τους γονείς του και τέτοιες σκέψεις ποτέ δεν πέρασαν από το μυαλό του. Όμως, σύντομα έμεινε ορφανός και πράγματι από την ηλικία των έξι ετών έβοσκε αγελάδες. Εργάσθηκε ως βοσκός ακριβώς για 47 χρόνια, όπως του είχε προείπει η Γερόντισσα. Ποτέ δεν κτύπησε κάποιο ζώο και ποτέ δεν είπε μια άσχημη κουβέντα· ποτέ δεν έχασε ούτε μία αγελάδα. Είχε κατασκευάσει ένα κέρας (βούκινο), το οποίο φυσούσε και με αυτό καλούσε τις αγελάδες. Μέχρι που πέρασε την ηλικία των πενήντα έβοσκε αγελάδες· ποτέ δεν έπαιρνε χρήματα, αλλά έτρωγε στα σπίτια των ιδιοκτητών των αγελάδων, οι οποίοι επίσης τον έντυναν. Όλοι τον συμπαθούσαν για την ευγένεια και την αθωότητά του.

Συχνά ήταν πολύ λυπημένος που δεν μπορούσε να εκκλησιασθή στις μεγάλες Εορτές, διότι έπρεπε να βγάζη στην βοσκή τις αγελάδες καθημερινώς. Κάποτε, στην Εορτή της Μεταμορφώσεως, ήταν εξαιρετικά λυπημένος και προσευχήθηκε στον Θεό: «Όλοι οι πιστοί προσεύχονται στην Εκκλησία σήμερα και εγώ δεν μπορώ να είμαι μαζί τους· είμαι πάντοτε με τις αγελάδες και τις κατσίκες»… Όταν ο Θεόδωρος πήγε τις αγελάδες στην βοσκή, τοποθέτησε μία Εικόνα σε ένα δένδρο και προσευχόταν για ώρες εκεί ενώπιόν της. Εκείνη την ημέρα προσευχήθηκε με ιδιαίτερη θέρμη. Ξαφνικά είδε μία λάμψι ενός εξαιρετικού φωτός επάνω από την Εικόνα· το φως ήταν πιο λαμπρό από τον ήλιο. Μετά εμφανίσθηκε ο Σωτήρας μας με τον Μωϋσή και τον Ηλία και τους Αποστόλους Πέτρο, Ιάκωβο και Ιωάννη! Ο Θεόδωρος δεν κατάλαβε πόσο κράτησε η όρασις…῞
… Όταν ήλθε στις αισθήσεις του ήταν πιά απόγευμα· κατάλαβε ότι θα έπρεπε να γυρίση τα ζώα στο σπίτι, ότι ήταν ώρα για άρμεγμα και την στιγμή εκείνη η όρασις εξαφανίσθηκε. Ο Θεόδωρος σηκώθηκε και έκλαυσε και παρεκάλεσε τον Κύριο να του αποκαλύψη αν αυτό που συνέβη ήταν μία πραγματική όρασις ή μόνον η φαντασία του. Πήρε το κέρας του και κάλεσε τις αγελάδες και στράφηκε προς το κοπάδι. Συγκλονίσθηκε από αυτό που είδε: όλες οι αγελάδες ήσαν γονατισμένες και δάκρυα έρρεαν από τα μάτια τους!…

Σαράντα επτά χρόνια ο Θεόδωρος εργάσθηκε ως βοσκός και μετά αποσύρθηκε. Δεν είχε συγγενείς ούτε είχε παντρευθή. Θυμήθηκε την καθοδήγησι που του δόθηκε στην παιδική του ηλικία και ταξίδευσε στην Αγία Πετρούπολι. Ήταν τότε το έτος 1949…
* Περιοδικό «Άγιος Κυπριανός», αριθ. 297/Ιούλιος-Αύγουστος 2000, σελ. 323. Μετάφρασις από τα ρωσικά από το έργο του Βασιλείου Νικολάγιεβιτς Μουράβιεφ, Ο Στάρετς Μεγαλόσχημος Ιερομόναχος Σεραφείμ της Βυρίτσας 1865-1949, κατά την διασκευασμένη έκδοσι του Αλεξάνδρου Τροφίμωφ, σελ. 131-132, Μόσχα, Αδελφότης Αγίου Αλεξίου, 1996.

***

Άγιος Σωφρόνιος του Έσσεξ

«Ιδού νεφέλη φωτεινή επεσκίασεν αυτούς, και ιδού φωνή εκ της νεφέλης λέγουσα· ούτός εστιν ο υιός μου ο αγαπητός, εν ω ευδόκησα· αυτού ακούετε» (Ματθ. ιζ’ 5, Μαρκ. θ’ 7, Λουκ. θ’ 35).

…Η Μεταμόρφωση του Κυρίου αποτελεί στερεό θεμέλιο της ελπίδας για τη μεταμόρφωση όλης της ζωής μας —η οποία τώρα είναι γεμάτη από κόπο, ασθένειες, φόβο— σε ζωή άφθαρτη και θεοειδή. Εν τούτοις, η ανάβαση αυτή στο υψηλό όρος της Μεταμορφώσεως συνδέεται με μεγάλο αγώνα. Όχι σπάνια εμείς εξασθενούμε από την αρχή αυτού του αγώνα και απελπισία φαίνεται να κυριεύει την ψυχή. Σε τέτοιες ώρες μαρτυρικής παραμονής στα όρια μεταξύ του Απροσίτου Φωτός της Θεότητας που έλκει προς τον εαυτό Του και της απειλητικής αβύσσου του σκότους, να ενθυμούμαστε τα διδάγματα των Πατέρων μας, οι οποίοι διήνυσαν την οδό αυτή ακολουθώντας τον Χριστό, και «εζωσμένοι τας οσφύας ημών» να παίρνουμε δύναμη με την κραταιά ελπίδα σε Εκείνον, ο Οποίος με την παλάμη Του βαστάζει ακόπως όλη την κτίση. Να θυμόμαστε ότι στη ζωή μας πρέπει να επαναληφθεί κατά τον ίδιο τρόπο ο,τι έγινε στη ζωή του Υιού του Ανθρώπου, για να ελευθερωθούμε από κάθε φόβο και ολιγοψυχία. Η οδός είναι κοινή σε όλους μας κατά τον λόγο Αυτού του Χριστού: «Εγώ ειμι η οδός»• και γι’ αυτό είναι και μοναδική, διότι «ουδείς έρχεται προς τον Πατέρα, ει μη δι’ Εμού».

Αν ο Κύριος «επειράσθη», και εμείς πρέπει να περάσουμε διά του πυρός των πειρασμών. Αν ο Κύριος καταδιώχθηκε, και εμείς επίσης θα διωχθούμε από τις ίδιες εκείνες δυνάμεις, οι οποίες δίωκαν τον Χριστό. Αν ο Κύριος έπαθε και σταυρώθηκε, και εμείς αναπόφευκτα οφείλουμε να πάσχουμε και να σταυρωνόμαστε έστω, ίσως, και πάνω σε αόρατους σταυρούς, εφόσον πράγματι Τον ακολουθούμε στις οδούς της καρδίας μας. Αν ο Κύριος μεταμορφώθηκε, και εμείς θα μεταμορφωθούμε και ενώ ακόμη βρισκόμαστε πάνω στη γη, αν ομοιωθούμε προς Αυτόν στις εσωτερικές επιθυμίες μας. Αν ο Κύριος πέθανε και αναστήθηκε, τότε και όλοι όσοι πιστεύουν σε Αυτόν θα διέλθουν διά του θανάτου, θα τοποθετηθούν σε τάφους και έπειτα θα αναστηθούν όμοια προς Αυτόν, εφόσον πέθαναν όμοια προς Αυτόν….

Σας παρακαλώ, να μην ολιγοψυχήσουμε ακούοντας τα λόγια της διδασκαλίας αυτής, αλλά να λάβουμε θάρρος και να ανοίξουμε τις καρδιές μας για να δεχθούμε με απλότητα το Ευαγγέλιο του Χριστού. Ο Κύριος με το στόμα Του είπε: «Θαρσείτε, εγώ νενίκηκα τον κόσμον» (Ιωάν. ις’ 33). Και εμείς, με τη δύναμη του Χριστού, θα κατορθώσουμε αναμφίβολα τη νίκη αυτή επί του κόσμου, ώστε μαζί με Αυτόν να μετάσχουμε στην αιώνια Βασιλεία των ουρανών.

Καθημερινά η πείρα της ανθρωπότητος μας αποδεικνύει σταθερά ότι οι «σοφοί και συνετοί» του αιώνος τούτου δεν μπορούν να ακολουθήσουν τον Χριστό ούτε στο Θαβώρ, ούτε στον Γολγοθά, ούτε στο όρος των Ελαιών.

Έτσι, αγαπητοί, προσέλθετε, και με τη δύναμη της πίστεως ας ανεβούμε στο «όρος Κυρίου» (Ησ. β’ 3), ας σταθούμε αοράτως στην πόλη του Ζώντος Θεού, και μετάρσιοι τω πνεύματι ας δούμε την άυλη Θεότητα του Πατρός και του Πνεύματος στον Μονογενή Υιό απαστράπτουσα. Ας ανέβουμε όχι με υπερήφανη παρρησία, αλλά με φόβο και τρόμο, ως ανάξιοί της αναβάσεως και οράσεως αυτής, εντούτοις όμως, με ελπίδα ότι και σε μας τους αμαρτωλούς, κατά την άμετρη αγαθότητα του Ουρανίου Πατρός, θα λάμψει «το αΐδιο Φως» της Θεότητος, η άστεκτη λάμψη του οποίου έρριξε πρηνείς στο Θαβώρ τους εκλεκτούς Αποστόλους.

Αφού ανυψώσαμε για λίγο τον νού μας στη θεωρία των θεμελιωδών αρχών της πίστεώς μας, οι οποίες πρέπει να αποτελούν το μόνιμο πολίτευμα της ζωής του πνεύματός μας, ας επιτρέψουμε στους εαυτούς μας να προχωρήσουμε στο θέμα που επιλέξαμε… Η γνώση για όλα αυτά θα βοηθήσει και εμάς τους ιδίους να διέλθουμε συνετά τη δική μας πορεία ακολουθώντας «τοις ίχνεσι του Χριστού».

Απορρίψτε τον άδικο λογισμό, ότι αυτό είναι κλήρος μόνο των εκλεκτών, λογισμό που μπορεί να φονεύσει μέσα μας την άγια ελπίδα. Η αλήθεια, στην οποία είναι αναγκαίο να στερεωθεί η καρδιά μας, είναι ότι ο Κύριος κανέναν δεν “εκβάλλει έξω” και δεν απορρίπτει από εκείνους που έρχονται προς Αυτόν (πρβλ. Ιωάν. ς’ 37). Όλοι εμείς, χωρίς εξαίρεση, μεγάλοι και μικροί, σημαντικοί και ασήμαντοι, κληθήκαμε στην ίδια τελειότητα, στην οποία κάλεσε ο Κύριος τους Αποστόλους Πέτρο, Ιάκωβο και Ιωάννη που τους οδήγησε στο όρος του Θαβώρ, διότι και εμείς, όπως και αυτοί, λάβαμε τις ίδιες εντολές και όχι άλλες, και, επομένως, την ίδια, ίση προς αυτούς, τιμή κλήσεως και όχι άλλη κατώτερη. Ερευνήστε με προσοχή όλη την ακολουθία της Εορτής και θα δείτε με ποια δύναμη η Εκκλησία προσκαλεί και πείθει όλους για ανάβαση στο αψηλάφητο Όρος της νοεράς Θεοπτίας, δείχνοντας έτσι σαφώς ότι όχι μόνο κατά την αρχαιότητα, όχι μόνο στους Αποστόλους ευδόκησε ο Κύριος να φανερώσει την “αυγή” της Θεότητάς Του, αλλά και κατά τη διάρκεια όλων των αιώνων, και ως τις ημέρες μας ακόμη, δεν έπαυσε και ουδέποτε θα παύσει, σύμφωνα με την επαγγελία Του, να εκχέει την ίδια εκείνη δωρεά σε όσους Τον ακολουθούν με όλη την καρδιά τους…

Δεν έβλεπα την οδό μπροστά μου• δεν γνώριζα πως να εισέλθω σε αυτή τη ζωή, από που να αρχίσω• αισθανόμουν τον εαυτό μου μέσα σε γνόφο και ρώτησα:

«Τί να κάνω για να κληρονομήσω την αιώνια ζωή»;

Και μου δόθηκε η απάντηση:

«Να προσεύχεσαι, όπως ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς, ο οποίος για χρόνια έκραζε, “Κύριε, φώτισόν μου το σκότος”, και εισακούσθηκε.

»Να προσεύχεσαι με τα λόγια της εκκλησιαστικής Ωδής, “Λαμψάτω, ω Φωτοδότα, και εμοί τω αμαρτωλώ το φως Σου το απρόσιτον”, και να ενδυναμώνεις στην πίστη, ενθυμούμενος ότι η Εκκλησία δεν προσεύχεται για πράγματα που δεν μπορούν να γίνουν».

Στη συνέχεια ο άνδρας εκείνος, σαν να απέκλειε τη δυνατότητα ότι μια τέτοια προσευχή θα παραμείνει χωρίς την άνωθεν απάντηση, κατέκλεισε τον λόγο του ως εξής:

«Όταν η ψυχή σου γνωρίσει αυτό το φως, τότε, όταν συμβεί να το στερείται, θα φλέγεσαι γι’ αυτό και μιμούμενος τον άγιο Συμεών τον Νέο Θεολόγο θα το ζητάς και θα κράζεις προς αυτό:
Ελθέ, το φως το αληθινόν.
Ελθέ, η Ζωή η αιώνιος.
Ελθέ, των πεπτωκότων η έγερσις.
Ελθέ, των κειμένων η ανόρθωσις,
Ελθέ, των νεκρών η ανάστασις.
Ελθέ, Πανάγιε Βασιλεύ.
Ελθέ και σκήνωσον εν ημίν,
και μείνον αδιαστάτως εν ημίν,
και αδιαιρέτως Συ μόνος βασίλευε εν ημίν
εις τους αιώνας των αιώνων. Αμήν».
(Πηγή: Αρχιμ. Σωφρονίου, Λόγος στην Μεταμόρφωση του Κυρίου (απόσπασμα), Άσκησις και θεωρία, Έσσεξ Αγγλίας 1996, σ. 172-188.)

Η Νεφέλη είναι η Παρουσία και η δύναμη του Θεού, το Φως και η Πνοή του Αγίου Πνεύματος, το ένδυμα «της μεγαλοπρεπούς δόξης» του Θεού, ο παράδεισος του Θεού, η υπέρτατη στιγμή της Θαβώρειας Θεοφάνειας… π. Ζαχαρία (Ζάχαρου)
https://iconandlight.wordpress.com/2021/08/06/%ce%b7-%ce%bd%ce%b5%cf%86%ce%ad%ce%bb%ce%b7-%ce%b5%ce%af%ce%bd%ce%b1%ce%b9-%ce%b7-%cf%80%ce%b1%cf%81%ce%bf%cf%85%cf%83%ce%af%ce%b1-%ce%ba%ce%b1%ce%b9-%ce%b7-%ce%b4%cf%8d%ce%bd%ce%b1%ce%bc%ce%b7-2/

Η λάμψη του Θαβωρίου Φωτός σκόρπισε το σκοτάδι των ειδώλων δια των προσευχών της αγίας Νίνας. Ας μη μείνει κανένας μακριά από το Θεό, για να μη χάσει το φως του από την επέλαση του τρομακτικού σκοταδιού των αλλοεθνών … Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς
https://iconandlight.wordpress.com/2020/08/06/%ce%b7-%ce%bb%ce%ac%ce%bc%cf%88%ce%b7-%cf%84%ce%bf%cf%85-%ce%b8%ce%b1%ce%b2%cf%89%cf%81%ce%af%ce%bf%cf%85-%cf%86%cf%89%cf%84%cf%8c%cf%82-%cf%83%ce%ba%cf%8c%cf%81%cf%80%ce%b9%cf%83%ce%b5-%cf%84%ce%bf-2/

Εσπερινός: Αναγνώσματα Εξόδου (Κεφ. 24, 12-18), Εξόδου (Κεφ. 33, 11-23 & 34, 46, 8), Βασιλειών Γ’ (Κεφ. 19, 39, 11-13, 15-16)
Όρθρος: Ευαγγέλιον Λουκά 9:28-36.
Θεία Λειτουργία: Απόστολος Πέτρου Β’ 1:10-19, Ευαγγέλιον Ματθ. 17:1-9.
Το γεγονός της Θείας Μεταμορφώσεως του Σωτήρος αναφέρεται στο κατά Ματθαίον Ευαγγέλιον 17:1-9, στο κατά Μάρκον 9:2-8, και στο κατά Λουκάν 9:28-36.

Ἀπολυτίκιον τῆς Ἑορτῆς.
Ἦχος βαρύς.

Μετεμορφώθης ἐν τῷ ὄρει Χριστὲ ὁ Θεός, δείξας τοῖς Μαθηταῖς σου τὴν δόξαν σου, καθὼς ἠδυναντο. Λάμψον καὶ ἡμῖν τοῖς ἁμαρτωλοῖς, τὸ φῶς σου τὸ ἀΐδιον, πρεσβείαις τῆς Θεοτόκου, φωτοδότα δόξα σοι. (ἐκ γʹ)

Δόξα… Ἦχος πλ. α’

Δεῦτε ἀναβῶμεν εἰς τὸ ὄρος Κυρίου, καὶ εἰς τὸν οἶκον τοῦ Θεοῦ ἡμῶν, καὶ θεασώμεθα τὴν δόξαν τῆς Μεταμορφώσεως αὐτοῦ, δόξαν ὡς μονογενοῦς παρὰ Πατρός, φωτὶ προσλάβωμεν φῶς, καὶ μετάρσιοι γενόμενοι τῷ πνεύματι, Τριάδα ὁμοούσιον ὑμνήσωμεν εἰς τοὺς αἰῶνας.

Καὶ νῦν… Ἦχος πλ. αʹ.

Νόμου καὶ Προφητῶν σε Χριστέ, ποιητὴν καὶ πληρωτὴν ἐμαρτύρησαν, ὁρῶντες ἐν τῇ νεφέλῃ, Μωϋσῆς ὁ θεόπτης καὶ Ἠλίας ὁ ἔμπυρος ἁρματηλάτης, καὶ ἄφλεκτος οὐρανοδρόμος, ἐπὶ τῆς Μεταμορφώσεώς σου, μεθ’ ὧν καὶ ἡμᾶς, τοῦ σοῦ φωτισμοῦ ἀξίωσον Δέσποτα, ὑμνεῖν σε εἰς τοὺς αἰῶνας. 

Μετὰ τὴν β’ Στιχολογίαν, Κάθισμα 
Ἦχος δ’  Κατεπλάγη, Ἰωσὴφ

Ἐπὶ τὸ ὄρος τὸ Θαβώρ, μετεμορφώθης, Ἰησοῦ, καὶ νεφέλη φωτεινή, ἐφηπλωμένη ὡς σκηνή, τοὺς Ἀποστόλους τῆς δόξης σου κατεκάλυψεν· ὅθεν καὶ εἰς γῆν ἐναπέβλεπον, μὴ φέροντες ὁρᾶν τὴν λαμπρότητα, τῆς ἀπροσίτου δόξης τοῦ προσώπου σου, ἄναρχε Σῶτερ Χριστὲ ὁ Θεός, ὁ τότε τούτοις, τὸ φῶς σου λάμψας, φώτισον τὰς ψυχάς ἡμῶν.

Ὁ Οἶκος
Ἐγέρθητε οἱ νωθεῖς, μὴ πάντοτε χαμερπεῖς, οἱ συγκάμπτοντες εἰς γῆν τὴν ψυχήν μου λογισμοί, ἐπάρθητε καὶ ἄρθητε εἰς ὕψος θείας ἀναβάσεως, προσδράμωμεν Πέτρῳ καὶ τοῖς Ζεβεδαίου, καὶ ἅμα ἐκείνοις τὸ Θαβώριον ὄρος προφθάσωμεν, ἵνα ἴδωμεν σὺν αὐτοῖς τὴν δόξαν τοῦ Θεοῦ ἡμῶν, φωνῆς δὲ ἀκούσωμεν, ἧς περ ἄνωθεν ἤκουσαν, καὶ ἐκήρυξαν, τοῦ Πατρὸς τὸ ἀπαύγασμα.

Ἡ Μεταμόρφωση τοῦ Χριστοῦ καὶ ἡ δική μας παραμόρφωση (6.8.2017)
https://www.youtube.com/watch?v=Ad8N1a-pE28&ab_channel=%CE%9F%CE%9C%CE%99%CE%9B%CE%99%CE%95%CE%A3%CE%9C%CE%97%CE%A4%CE%A1%CE%9F%CE%A0%CE%9F%CE%9B%CE%99%CE%A4%CE%9F%CE%A5%CE%9C%CE%9F%CE%A1%CE%A6%CE%9F%CE%A5

Ο Μόρφου Νεόφυτος στην αγρυπνία της Μεταμορφώσεως : Ένα έχω να πω!! Ο Χριστός εν τω μέσω ημών!!! 

Ένα σπίτι, οσοδήποτε ταπεινό και μικρό και να είναι, θα πρέπει να είναι για οποιοδήποτε μέλος της οικογένειας το πιο πολύτιμο μέρος της γης. Σε όλες τις δοκιμές και τις δοκιμασίες, το σπίτι θα είναι ένα καταφύγιο για την ψυχή. Αγία Αλεξάνδρα αυτοκράτειρα της Ρωσίας

Συναξάριον τοῦ Μηναίου.
Τῇ ΚΔʹ (24η) τοῦ μηνός Ἰουνίου, τὸ Γενέθλιον ἑορτάζομεν τοῦ τιμίου καὶ ἐνδόξου Προφήτου, Προδρόμου καὶ Βαπτιστοῦ Ἰωάννου.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ ἡ Σύναξις τῶν Δικαίων Ζαχαρίου, καὶ Ἐλισάβετ.

Στίχοι
Ζαχαρία, χόρευε σὺν τῇ συζύγῳ
Οὐ πολλὰ μὲν τίκτοντες, ἓν δὲ καὶ μέγα.
Πρόδρομον ἀμφὶ τετάρτην εἰκάδα γείνατο μήτηρ.

Τεκοῦσι γεννήτορσι Προδρόμου πάλαι,
Γνωστοὶ συνευφραίνοντο, νῦν δὲ καὶ κτίσις

Υμνος εγκωμιαστικός
στον Άγιο Ιωάννη τον Βαπτιστή
Αγίου Νικολάου Βελιμιροβιτς

Με το θαύμα του Θεού, ήλθε στον κόσμο ο Ιωάννης,
Όπως άλλοτε ο Ισαάκ της Σάρας και του Αβραάμ.
Με θαύμα του Θεού, έμεινε ζωντανός
από το αιματοβαμμένο μαχαίρι του Ηρώδη.
Το μαχαίρι, αστόχησε στον μικρό Ιωάννη,
αλλά δεν έχασε στον πατέρα του Ιωάννη.

Με θαύμα του Θεού, ο Ιωάννης συντηρήθηκε
τριάντα χρόνια μέσα στην έρημο,
Για τον δούλο του Θεού οι άγγελοι είναι ποιμένες,
για τον φτωχό οι άγγελοι είναι φύλακες!

Ο Ιωάννης μεγάλωσε ένας αξιαγάπητος αμνός,
για να υπηρετήσει τον Αμνό του Θεού,
για να προαναγγείλει τη φωτεινή ημέρα, πριν ο ήλιος ανατείλει,
για να αναγνωρίσει και δοξάσει τον Άγνωστο.
Των μεγάλων προφητών, ο τελευταίος
και η αρχή των αποστόλων του Θεού.
Σαν τον Ηλία, με τον Θεό συνομιλούσε
και σαν απόστολος, αγαπούσε και επέπληττε,
Του αρχιερέως, ο θαυμάσιος υιός,
των μαρτύρων του Θεού, ο πρωτοστεφάνωτος αδελφός.
Ο Πρόλογος της Οχριδος
http://prologue.orthodox.cn/June24.htm

***

Αγίας Αλεξάνδρας αυτοκράτειρας της Ρωσίας

Σε ένα σπίτι όπου μεγαλώνουν παιδιά, ολόκληρο το περιβάλλον τους και όλα όσα συμβαίνουν σε αυτό τα επηρεάζουν, και η παραμικρή ακόμη λεπτομέρεια μπορεί να έχει ωφέλιμη ή βλαβερή επίδραση σε αυτά. Ακόμη και η φύση γύρω τους διαμορφώνει τον μελλοντικό τους χαρακτήρα. Ό,τι όμορφο βλέπουν τα μάτια των παιδιών, αποτυπώνεται στις ευαίσθητες καρδιές τους.

Κάθε σπίτι περνάει τις δικές του δοκιμασίες, αλλά σε ένα πραγματικό σπίτι, βασιλεύει η ειρήνη που δεν χαλιέται από τις γήινες καταιγίδες. Ένα σπίτι είναι ένας τόπος ζεστασιάς και τρυφερότητας. Μιλάτε με αγάπη στο σπίτι.

Ω, είθε ο Θεός να βοηθήσει κάθε μητέρα να καταλάβει το μεγαλείο και την δόξα τού έργου που έχει μπροστά της, όταν κρατά ένα μωρό στο στήθος της, το οποίο χρειάζεται και να το αναθρέψει και να το μορφώσει! Κι ό,τι αφορά στα παιδιά, είναι καθήκον των γονέων να τα προετοιμάσουν για την ζωή, για κάθε δοκιμασία στην οποία θα τα υποβάλει ο Θεός.

Μείνετε προσηλωμένοι. Αποδεχτείτε ευλαβικά το ιερό σας βάρος. Οι πιο στέρεοι δεσμοί είναι εκείνοι με τους οποίους η καρδιά ενός ατόμου συνδέεται με ένα πραγματικό σπίτι. Σε ένα πραγματικό σπίτι, ακόμη και ένα μικρό παιδί έχει φωνή. Κι ο ερχομός ενός βρέφους επηρεάζει ολόκληρο τον τρόπο ζωής της οικογένειας. Ένα σπίτι, οσοδήποτε ταπεινό και μικρό και να είναι, θα πρέπει να είναι για οποιοδήποτε μέλος της οικογένειας το πιο πολύτιμο μέρος της γης. Θα πρέπει να είναι γεμάτο με τόση αγάπη, τόση ευτυχία που ανεξάρτητα από το πού θα περιπλανηθεί αργότερα ο άνθρωπος, ανεξάρτητα από το πόσα χρόνια θα έχουν περάσει, η καρδιά του θα πρέπει να «απλώνεται» τόσο που να «φτάνει» το πατρικό σπίτι του. Σε όλες τις δοκιμές και τις δοκιμασίες, το σπίτι θα είναι ένα καταφύγιο για την ψυχή.

Πόσο ευτυχισμένο είναι το σπίτι όπου όλοι, παιδιά και οι γονείς, χωρίς καμία εξαίρεση, πιστεύουν από κοινού στον Θεό. Σε ένα τέτοιο σπίτι βασιλεύει η χαρά τής συντροφικότητας. Ένα τέτοιο σπίτι είναι κατώφλι στα Ουράνια.

Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης

Οι γονείς πρέπει να δώσουν στα παιδιά τους να καταλάβουν ότι δεν γίνεται να ζήσουν μακριά από τον Χριστό. Ο Χριστός είναι ο μόνος δρόμος, δεν υπάρχει άλλος. Άμα μεταδώσουν αυτό στα παιδιά τους, δεν χρειάζεται τίποτε άλλο. Αυτή είναι όλη η διαπαιδαγώγηση.”

Η μάνα καλύτερα είναι να ασχολήται με την ανατροφή των παιδιών, παρά να καταπιάνεται σχολαστικά με το νοικοκυριό, με τα άψυχα πράγματα. Να τους μιλάη για τον Χριστό, να τους διαβάζη βίους Αγίων. Παράλληλα να ασχολήται και με το ξεσκόνισμα της ψυχής της, για να λαμποκοπάη πνευματικά. Η πνευματική ζωή της μητέρας θα βοηθήση αθόρυβα και τις ψυχές των παιδιών της. Έτσι και τα παιδιά της θα ζουν χαρούμενα, και εκείνη θα είναι ευτυχισμένη, γιατί μέσα της θα έχη τον Χριστό. Αν η μάνα δεν ευκαιρή ούτε ένα «Τρισάγιο» να πή, πώς θα αγιασθούν τα παιδιά της;

Εμένα η μητέρα μου μου έμαθε να λέω την ευχή. Όταν σαν παιδιά κάναμε καμμιά αταξία και πήγαινε να θυμώση, την άκουγα που έλεγε: «Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με». Όταν έβαζε το ψωμί στον φούρνο, έλεγε: «Εις το όνομα του Χριστού και της Παναγίας». Και όταν ζύμωνε και όταν μαγείρευε, πάλι έλεγε συνέχεια την ευχή. Έτσι αγιαζόταν η ίδια, αγιαζόταν και το ψωμί και το φαγητό που έκανε, αγιάζονταν και αυτοί που το έτρωγαν.
Πόσες μητέρες που είχαν αγία ζωή είχαν και αγιασμένα παιδιά! Νά, η μητέρα του Γέροντα Χατζη-Γεώργη. Ακόμη και το γάλα αυτής της ευλογημένης μάνας, που θήλαζε ο Γαβριήλ – το κατά κόσμον όνομα του Γέροντα Χατζη-Γεώργη – ήταν ασκητικό! Είχε αποκτήσει δύο παιδιά και ύστερα ζούσαν με τον σύζυγό της εν παρθενία, αγαπημένοι σαν αδέλφια. Είχε ασκητικό πνεύμα από μικρή, γιατί είχε αδελφή μοναχή, ασκήτρια, την οποία επισκεπτόταν και αργότερα με τα παιδιά της. Ο πατέρας του Γαβριήλ ήταν και αυτός ευλαβής και ασχολούνταν με το εμπόριο, γι᾿ αυτό τον περισσότερο καιρό τον περνούσε στα ταξίδια. Αυτό έδινε την ευκαιρία στην μητέρα του να ζη απλά, να μη «μεριμνά και τυρβάζη περί πολλά» , να τον παίρνη μαζί της και να αγρυπνή με άλλες γυναίκες πότε στις σπηλιές και πότε στα εξωκκλήσια. Γι᾿ αυτό μετά έφθασε σε τέτοια μέτρα αγιότητος .

Η ευλάβεια της μητέρας έχει μεγάλη σημασία. Αν η μητέρα έχη ταπείνωση, φόβο Θεού, τα πράγματα μέσα στο σπίτι πάνε κανονικά. Γνωρίζω νέες μητέρες που λάμπει το πρόσωπό τους, αν και δεν έχουν από πουθενά βοήθεια. Από τα παιδιά καταλαβαίνω σε τί κατάσταση βρίσκονται οι μητέρες.

Τα μωρά είναι σε συνεχή επαφή με τον Θεό, επειδή δεν έχουν μέριμνες. Τί είπε ο Χριστός για τα μικρά παιδιά; «Οι Άγγελοι αυτών εν ουρανοίς δια παντός βλέπουσι το πρόσωπον του Πατρός μου του εν ουρανοίς» 1. Έχουν επικοινωνία και με τον Θεό και με τον Φύλακα Άγγελό τους, που είναι συνέχεια δίπλα τους. Στον ύπνο τους πότε γελούν, πότε κλαίνε, γιατί βλέπουν διάφορα. Άλλοτε βλέπουν τον Φύλακα Άγγελό τους και παίζουν μαζί του – τα χαϊδεύει, τα πειράζει, κουνάει τα χεράκια τους, και αυτά γελούν -, άλλοτε πάλι βλέπουν καμμιά σκηνή του πειρασμού και κλαίνε…
– Γέροντα, ένα αβάπτιστο παιδάκι κάνει να προσκυνήση άγια Λείψανα;
– Γιατί να μην κάνη; Μπορεί και να το σταυρώση κανείς με τα άγια Λείψανα. Είδα σήμερα ένα παιδάκι, σαν αγγελουδάκι ήταν. «Που είναι τα φτερά σου;», το ρώτησα. Δεν ήξερε να μου πή!… Στο Καλύβι, όταν έρχεται η άνοιξη και ανθίζουν τα δένδρα, βάζω καραμέλες πάνω στα πουρνάρια, που είναι κοντά στην πόρτα του φράχτη, και λέω στα μικρά παιδιά που έρχονται εκεί: «Πηγαίνετε, παιδιά, να κόψετε καραμέλες από τα πουρνάρια, γιατί, αν πιάση βροχή, θα λειώσουν και θα πάνε χαμένες!». Μερικά έξυπνα παιδάκια καταλαβαίνουν ότι τις έβαλα εγώ και γελούν, άλλα πιστεύουν ότι φύτρωσαν, άλλα προβληματίζονται. Τα μικρά θέλουν και λίγο λιακάδα…
– Βάζετε πολλές καραμέλες, Γέροντα;
– Έμ, πώς! Τί να κάνω; Εγώ καλά γλυκά δεν δίνω στους μεγάλους· λουκούμια τους δίνω. Όταν μου φέρνουν καλά γλυκά, τα κρατώ για τα παιδιά της Σχολής 2. Να, κι εδώ χθες βράδυ φύτεψα καραμέλες και σοκολατάκια και σήμερα… άνθισαν͵! Τα είδατε; Ο καιρός ήταν καλός, το χώμα ήταν αφράτο, γιατί το είχατε σκάψει καλά, και αμέσως άνθισαν3 ! Να δήτε τί ανθόκηπο θα σας κάνω εγώ! Δεν θα χρειάζεται να αγοράζουμε καραμέλες και σοκολατάκια για τα παιδιά. Τί; να μην έχουμε δική μας παραγωγή;
– Γέροντα, κάποιοι προσκυνητές είδαν τα σοκολατάκια που φυτέψατε στον κήπο, επειδή το χαρτάκι τους έβγαινε πάνω από το χώμα. Παραξενεύτηκαν. «Κάποιο παιδάκι, είπαν, θα τα έβαλε».
– Δεν τους είπες ότι τα έβαλε ένα μεγάλο παιδί;
1Ματθ. 18, 10.
2Για τους μαθητές της Αθωνιάδος Σχολής.
3 Ο Γέροντας είχε φυτέψει στο φρεσκοσκαμμένο χώμα καραμέλες και σοκολατάκια και είχε βάλει επάνω τους ανθάκια από πασχαλιά, για να φαίνωνται σαν ανθισμένα.

***

Το παιδί ακούει μέσα στην κοιλιά της μάνας
Άγιος Γαβριήλ ο διά Χριστόν σαλός και Ομολογητής

Ο π. Γαβριήλ [ο άγιος Γαβριήλ, ο διά Χριστόν σαλός], είπε σε μια έγκυο γυναίκα:
– Το παιδί ακούει, γι’ αυτό να του μιλάτε από τώρα για τον Θεό κι έτσι να το μεγαλώσετε.
– Τι λέτε, π. Γαβριήλ, πώς είναι δυνατόν ν’ ακούει το παιδί μέσα στην κοιλιά της μάνας;
– Δεν το πιστεύετε, δηλαδή;
Και στρεφόμενος προς την κοιλιά της μητέρας είπε:
– Ε; Δεν ακούς το λόγο του Κυρίου;
Τότε το παιδί άρχισε να κλωτσάει τόσο δυνατά την κοιλιά της μητέρας του, που εκείνη διαμαρτυρήθηκε:
– Το παιδί δεν με αφήνει να ηρεμήσω. Μπορώ, σας παρακαλώ να βγω λίγο έξω;
Απόσπασμα από το βιβλίο, ο «Άγιος Γαβριήλ ο διά Χριστόν σαλός και Ομολογητής»

Άγιος Γέροντας Σωφρόνιος του Έσσεξ

Συχνά ακούω από τους ανθρώπους: Πώς ή γιατί συμβαίνουν όλα αυτά; Γιατί η πλειονότητα των ανθρώπων έχασε την ικανότητα να πιστεύει; Δεν είναι άραγε η νέα απιστία συνέπεια της ευρύτερης μορφώσεως, όταν αυτό που λέει η Γραφή γίνεται μύθος, απραγματοποίητο όνειρο;
Η πίστη, η ικανότητα για την πίστη, δεν εξαρτάται πρωτίστως από τον βαθμό μορφώσεως του ανθρώπου. Πράγματι παρατηρούμε ότι στην εποχή μας, κατά την οποία διαδίδεται η μόρφωση, η πίστη ελαττώνεται, ενώ θα έπρεπε ουσιαστικά να συμβαίνει το αντίθετο όσο δηλαδή πλατύτερες γίνονται οι γνώσεις του ανθρώπου, τόσο περισσότερες αφορμές έχει για να αναγνωρίζει τη μεγάλη σοφία της δημιουργίας του κόσμου. Σε τί λοιπόν συνίσταται η ρίζα της απιστίας;
Πριν απ’ όλα οφείλουμε να πούμε ότι το θέμα αυτό είναι πρωτίστως έργο των γονέων, των πατέρων και των μητέρων. Αν οι γονείς φέρονται προς την πράξη της γεννήσεως του νέου άνθρωπου με σοβαρότητα, με τη συνείδηση ότι το γεννώμενο βρέφος μπορεί να είναι αληθινά «υιός άνθρωπου» κατ’ εικόνα του Υιού του Ανθρώπου, δηλαδή του Χριστού, τότε προετοιμάζονται για την πράξη αυτή όχι όπως συνήθως γίνεται αυτό. Να ένα υπέροχο παράδειγμα, ο Ζαχαρίας και η Ελισάβετ προσεύχονταν για πολύ καιρό να τους χαρισθεί τέκνο … Και τί συνέβη λοιπόν;

«Ώφθη δε αυτώ (τω Ζαχαρία) άγγελος Κυρίου εστώς εκ δεξιών του θυσιαστηρίου του θυμιάματος. Και εταράχθη Ζαχαρίας ιδών, και φόβος επέπεσεν επ’ αυτόν. Είπε δε προς αυτόν ο άγγελος μη φοβού, Ζαχαρία διότι εισηκούσθη η δέησίς σου, και η γυνή σου Ελισάβετ γεννήσει υιόν σοι, και καλέσεις το όνομα αυτού Ιωάννην και έσται χαρά σοι και αγγαλίασις, και πολλοί επί τη γεννήσει αυτού χαρήσονται. Έσται γαρ μέγας ενώπιον του Κυρίου … και Πνεύματος Αγίου πλησθήσεται έτι εκ κοιλίας μητρός αυτού, και πολλούς των υιών Ισραήλ επιστρέψει έπι Κύριον τον Θεόν αυτών» (Λουκ. 1,11-16).

Βλέπουμε μάλιστα στη συνέχεια ότι ο Ιωάννης, ευρισκόμενος ακόμη στην κοιλιά της μητέρας του, αναγνώρισε την επίσκεψη της μητέρας του Χριστού, σκίρτησε από χαρά και η χαρά του μεταδόθηκε στη μητέρα του. Τότε εκείνη γέμισε με προφητικό πνεύμα. Άλλο παράδειγμα είναι η προφήτιδα Άννα.
Έτσι και τώρα αν οι πατέρες και οι μητέρες θα γεννούν παιδιά συναισθανόμενοι την άκρα σπουδαιότητα του έργου αυτού, τότε τα παιδιά τους θα γεμίζουν από Πνεύμα Άγιο, ήδη από την κοιλιά της μητέρας και η πίστη στον Θεό, τον Δημιουργό των απάντων, ως προς τον Πατέρα τους, θα γίνει γι’ αυτά φυσική, και καμία επιστήμη δεν θα μπορέσει να κλονίσει την πίστη αυτή, γιατί «το γεννώμενον εκ Πνεύματος πνεύμα έστιν».
Η ύπαρξη λοιπόν του Θεού και η εγγύτητά του σε μας είναι για μια τέτοια ψυχή οφθαλμοφανές γεγονός. Και η απιστία των πολυμαθών ή των αμαθών στα μάτια των τέκνων αυτών του Θεού θα είναι απλώς απόδειξη ότι οι άνθρωποι εκείνοι δεν γεννήθηκαν ακόμη Άνωθεν, και ακριβώς εξαιτίας του γεγονότος αυτού δεν πιστεύουν στον Θεό, διότι είναι εξολοκλήρου σάρκα, γεννημένοι από σάρκα.
Εκείνο όμως που αποτελεί πραγματικό πρόβλημα για την Εκκλησία, τον προορισμό της, είναι το πώς να πείσει τους ανθρώπους ότι είναι αληθινά τέκνα και θυγατέρες του αιωνίου Πατρός, πώς να δείξει στον κόσμο τη δυνατότητα μιας άλλης ζωής, όμοιας προς τη ζωή του ιδίου του Χριστού, ή τη ζωή των προφητών και των αγίων. Η Εκκλησία οφείλει να φέρει στον κόσμο όχι μόνο την πίστη στην ανάσταση, αλλά και τη βεβαιότητα γι’ αυτήν. Τότε περιττεύει η απαίτηση για οποιεσδήποτε άλλες ηθικιστικές διδασκαλίες.
Αρχιμ. Σωφρονίου, Το Μυστήριο της χριστιανικής ζωής, σ.180-189, Ι.Μ. Τιμίου Προδρόμου, Έσσεξ 2010

αδελφή Μαγδαληνή του Έσσεξ

Κάθε παιδί πρέπει να καλωσορίζεται με αγάπη από την οικογένεια. Η αγάπη που δέχεται ένα παιδί από τους γονείς του στην αρχή της ζωής του είναι αναντικατάστατη – είναι ένα ασφαλές θεμέλιο πάνω στο οποίο μπορεί να οικοδομήσει τη ζωή του. Η έλλειψη αυτής της αγάπης αφήνει αθεράπευτα τραύματα εκτός κι αν το παιδί δεχθεί μια εξαιρετική χάρη αγάπης για τον Θεό. Πράγματι, όποιος στερείται την αγάπη των γονέων του στην αρχή της ζωής του, συχνά αδυνατεί να υπομείνει τους ψυχικούς πόνους ,ακόμα και τις μικρότερες « πληγές » που όλοι δεχόμαστε αναπόφευκτα στη ζωή μας με τους άλλους. Γνωρίζουμε από την Αγία Γραφή και τους βίους των αγίων ότι ακόμα και από την κοιλιά της μητέρας του ένα παιδί μπορεί να αισθανθεί την παρουσία του Θεού. Θα θυμάστε τον άγιο Ιωάννη τον Πρόδρομο, ο οποίος αναγνωρίζοντας την παρουσία του σαρκωθέντος Κυρίου, εσκίρτησε μέσα στην κοιλιά της μητέρας του. Επίσης στο βίο του αγίου Σεργίου διαβάζουμε ότι, όταν ήταν ακόμα στην κοιλιά της μητέρας του, εκραύγασε στις πιο ιερές στιγμές της Θείας Λειτουργίας. Οι εντυπώσεις τις οποίες δέχεται ένα βρέφος κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης της μητέρας του καθορίζουν σε μεγάλο βαθμό τη φυσική, συναισθηματική ακόμα και την πνευματική του κατάσταση. 
Οι σκέψεις και τα συναισθήματα της μητέρας δημιουργούν την ατμόσφαιρα μέσα στην οποία θα αναπτυχθεί το μωρό. Η καρδιά της πρέπει να ξεχειλίζει από ένα καλωσόρισμα αγάπης και προσευχής για το νέο της παιδί. Μια γυναίκα που περιμένει παιδί είναι καλό να προσεύχεται στη Μητέρα του Θεού να ευλογηθεί ο καρπός και της δικής της κοιλίας. Η Μητέρα του Θεού είναι το ιερό πρότυπο και ο οδηγός όλων των παιδαγωγών, επειδή έφερε και ανέθρεψε το θείο παιδί – το ανέθρεψε στο δικό μας κόσμο, πάνω σ αυτή τη γη.

Ένας γέροντας συμβούλεψε κάποια μητέρα η οποία σύντομα θα γεννούσε να βάλει μια πνευματική σφραγίδα στο παιδί λέγοντας την προσευχή του Ιησού κατά τη διάρκεια της παραμονής της στο νοσοκομείο, ακόμα και την ώρα τού τοκετού.

Αν προσευχόμαστε και σιγά-σιγά μαθαίνουμε να ζούμε μέσα στο πνεύμα της προσευχής, δημιουργούμε μια ατμόσφαιρα μέσα στην οποία τα παιδιά γεύονται την προσευχή και την παρουσία του Θεού. Αν μένουμε μέσα σ’ αυτό το πνεύμα, τότε, ακόμα και χωρίς λόγια ακόμα και πριν μάθουν να μιλούν, τα παιδιά μπορούν να αποκτήσουν εντελώς φυσικά ένα αισθητήριο για την προσευχή και την επιθυμία να γνωρίσουν τον Θεό.
Όταν γεννηθεί το παιδί τους, οι γονείς εκφράζουν την αγάπη τους γι’ αυτό με πολλούς τρόπους• ένας από αυτούς — και μάλιστα από τους πιο δυνατούς — είναι η προσευχή. Οι γονείς μπορούν να προσεύχονται κοντά στο παιδί τους, να λένε τις προσευχές τους κοντά του ή κοντά στο κρεβάτι του και γενικά να το περιβάλλουν με προσευχή. Οι γονείς μπορούν να προσεύχονται ενδόμυχα τη στιγμή που αγκαλιάζουν το παιδί τους. Μπορούν να ευλογούν το παιδί με το σημείο του Σταύρου και να παρακαλούν τον Θεό, την Παναγία και τους άγιους να ευλογούν και να προστατεύουν το παιδί τους. Όταν οι γονείς πηγαίνουν να ρίξουν μια ματιά στο παιδί τους την ώρα που κοιμάται, για να δουν αν όλα πάνε καλά, μπορούν να προσεύχονται γι’ αυτό και να κάνουν επάνω του το σημείο του σταυρού, από το κεφάλι ως τα πόδια και από τα αριστερά προς τα δεξιά. Γνωρίζω κάποιον πατέρα, ο οποίος προσευχόταν κάθε βράδυ για το γιό του γονατιστός δίπλα στο κρεβάτι του, ενώ εκείνος κοιμόταν, και παρακαλούσε θερμά τον Θεό να γεμίσει τη ζωή του παιδιού με τη χάρη Του.

Δε θα βοηθήσουμε τόσο τα παιδιά μας με τα λόγια μας για τον Θεό, όσο με την παραμονή μας μέσα στην παρουσία του Θεού.
Σκοπός δεν είναι απλώς να κοινωνή το βρέφος των Αχράντων Μυστηρίων, αλλά να ζη μέσα στην ατμόσφαιρα της προσευχής του σπιτιού. Η ατμόσφαιρα του σπιτιού πρέπει να είναι ατμόσφαιρα προσευχής. Οι γονείς πρέπει να εμπνέουν στα παιδιά την αγάπη τους για τον Χριστό και την Παναγία.
 Η ελευθερία παίζει μεγάλο ρόλο στην διαπαιδαγώγηση των παιδιών. Να προσευχόμαστε να δίνη ο Θεός έμπνευση. Ο Θεός φωτίζει όλους τους ανθρώπους, ιδίως τις μητέρες, και τους δίδει έμπνευση. Μόνον έτσι μπορούμε να διαπαιδαγωγήσουμε τα παιδιά.

Τα παιδιά μας πρέπει να έχουν τη βεβαιότητα ότι μπορούν να εκφράσουν ή να κάνουν πράγματα, τα οποία δεν συνάδουν με την Παράδοση της Εκκλησίας, χωρίς να χαλάσουν τη σχέση τους μαζί μας. Δεν περιμένουμε τέλεια συμπεριφορά ή τέλεια θεολογία. Οι Χριστιανοί ενήλικες πρέπει να έχουν υπομονή και ανεκτικότητα, όπως έχει ο Θεός με μας… Πρέπει να διασφαλίζουμε το θάρρος του παιδιού, ώστε να μην ενεργεί κρυφά από μας· και πάνω απ’ όλα να ενισχύσουμε την εμπειρία της άνευ όρων αγάπης.

Ἀπολυτίκιον τῆς γεννήσεως τοῦ Τιμίου Προδρόμου
Ἦχος δ’. Ταχὺ προκατάλαβε

Προφῆτα καὶ Πρόδρομε, τῆς παρουσίας Χριστοῦ, ἀξίως εὐφημῆσαί σε, οὐκ εὐποροῦμεν ἡμεῖς, οἱ πόθῳ τιμῶντές σε· στείρωσις γὰρ τεκούσης, καὶ πατρὸς ἀφωνία, λέλυνται τῇ ἐνδόξῳ, καὶ σεπτῇ σου γεννήσει, καὶ σάρκωσις Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ, κόσμῳ κηρύττεται.

Κοντάκιον. Ἦχος γ’. Ἡ Παρθένος σήμερον.

Ἡ πρὶν στεῖρα σήμερον, Χριστοῦ τὸν Πρόδρομον τίκτει, καὶ αὐτὸς τὸ πλήρωμα, πάσης τῆς προφητείας· ὃνπερ γὰρ, προανεκήρυξαν οἱ Προφῆται, τοῦτον δή, ἐν Ἰορδάνῃ χειροθετήσας, ἀνεδείχθη Θεοῦ Λόγου, Προφήτης κῆρυξ, ὁμοῦ καὶ Πρόδρομος.

Κρύψε τους πνευματικούς θησαυρούς σου. Γίνε αόρατος… Δουλεύεις για τον Αόρατο. Ας είναι και το έργο σου αόρατο. Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς

Χριστός ανέστη! Αληθώς ανέστη!
Christ is Risen! Truly He is Risen!
ХристосВоскрес! Воистину Воскрес!
ქრისტეაღსდგა! ჭეშმარიტადაღსდგა!
«Χαίρετε»! «Ειρήνη υμίν»

Συναξάριον τοῦ Μηναίου.
Τῇ ΚΕʹ (25) τοῦ αὐτοῦ μηνὸς Μαΐου μνήμη τῆς τρίτης Εὐρέσεως τῆς τιμίας Κεφαλῆς τοῦ Ἁγίου ἐνδόξου Προφήτου, Προδρόμου καὶ Βαπτιστοῦ Ἰωάννου (850).
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ ὁ Ἅγιος Μάρτυς Κελεστίνος, σιδήρῳ τὰς πτέρνας τρυπηθείς, τελειοῦται.
῾Ο ῞Οσιος Ὀλβιανὸς ἐν εἰρήνῃ τελειοῦται.
Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τοῦ ἐν ἁγίοις πατρός ἠμῶν Διονυσίου, ἐπισκόπου Μιλάνου (359) .
Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τοῦ ἐν ἁγίοις πατρός ἠμῶν Ζηνοβίου, ἐπισκόπου Φλωρεντίας (390).
Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τοῦ ἐν ἁγίοις πατρός ἠμῶν Θεράπωντος ἐπισκόπου Κύπρου, ἀνάργυρου ἰατροῦ (4ος αἰ.)
Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τῆς ὁσίας μητρός ἠμῶν Θέκλας, τοῦ Περεγιασλάβλ, μητρός τοῦ ῾Οσίου Δανιήλ τοῦ Περεγιασλάβλ (7 ᾿Απριλίου 1540).
Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τοῦ ἐν ἁγίοις πατρός ἠμῶν ᾿Ιννοκεντίου, ἐπισκόπου Χερσῶνος (1857).
Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τοῦ ὁσίου πατρός ἠμῶν Γεωργίου τοῦ ἐγκλείστου τοῦ Ζαντόνσκ Ρωσίας (1836)
Μνήμη τῆς προσελεύσεως στὴν Ὀρθοδοξία 3.000.000 Οὐνιτῶν-Ρωμαιοκαθολικῶν τὸ 1831 στὴν Βολυνία
Κοίμηση τοῦ Βλαδιμήρου Natawe (1927-2000), Ὀρθοδόξου ἀρχηγοῦ τῆς φυλῆς Mohawk (Μόχακ) τοῦ Καναδά

Στίχοι
Φωνὴ βοῶντος γῆς μυχῷ κεκρυμμένη,
Τῆς γῆς ῥαγείσης, πᾶσιν ἤχησε ξένως.
Εἰκάδι δὲ Προδρόμοιο Κάρην εὗρον κατὰ πέμπτην.

Η ασκητική του ζωή του Προδρόμου σκανδάλισε πολλούς από τους συγχρόνους του, που δεν μπορούσαν να αντιληφθούν τον αγγελικό τρόπο της ζωής του, και τον κατηγορούσαν ότι είναι δαιμονισμένος. Αλλ’ ο κόσμος δεν ήταν άξιος να τον κρατάει στους κόλπους του, γι’ αυτό παρέμεινε σ’ όλη του τη ζωή στην έρημο, περνώντας τις ημέρες του χωρίς μέριμνα. Ζούσε μόνο για τον Θεό και όπως λέει η Αγία Γραφή «ζούσε στην έρημο, μέχρι την ημέρα που έγινε γνωστός στους Ισραηλίτες». Ο Τίμιος Πρόδρομος έγινε οδηγητική στήλη για κάθε αρετή και ευσέβεια.
Ας ποθήσουμε να ακολουθήσουμε τα ίχνη του Ιωάννη που έζησε μέσα στη Χάρη του Θεού. Ας απομακρυνθούμε απ’ τον κόσμο με τη διάνοιά μας, ενώvoντας το νου μας με τον Χριστό. Ας κάνουμε με την αδιάλειπτη προσευχή τους εαυτούς μας ναό του σωτηρίου Ονόματός Του, έχοντας Αυτόν διαρκώς στη μνήμη μας και θα ζήσουμε αιώνια. (π.Γεωργιου Παπαβαρναβα)

***

Κρύψτε τους πνευματικούς θησαυρούς σας
Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς

Κρύψτε τους πνευματικούς θησαυρούς σας, μην τους αποκαλύπτετε χωρίς λόγο! Δείτε, πώς οι άνθρωποι κρύβουν και κρατούν μυστικό τον υλικό πλούτο τους και πώς, όταν αναγκαστούν να αποκαλύψουν πόσα πολλά έχουν, κρύβουν πάντα το μεγαλύτερο ποσό και αποκαλύπτουν μόνο τα λιγότερα. Ελάχιστοι είναι εκείνοι που θέλουν να αποκαλύψουν όλα όσα κατέχουν, και ακόμη πιο ελάχιστοι είναι εκείνοι που θα δήλωναν ότι έχουν περισσότερα από ό, τι πραγματικά κατέχουν. Αυτούς ο κόσμος τους θεωρεί επιπόλαιους και ανόητους. Αυτό δείχνει καθαρά πόσο θα πρέπει να κρύβετε τον πνευματικό πλούτο σας, που είναι, οι αρετές σας, τα καλά σας έργα, οι νηστείες σας, οι αγρυπνίες και οι προσευχές σας.
Γιατί τα σοφά παιδιά του κόσμου τούτου δεν αποκαλύπτουν τον υλικό πλούτο τους; Για δύο λόγους: Πρώτον, για να μην ακούσουν οι κλέφτες και δεύτερον, να μην προκαλέσουν τον φθόνο των κακών ανθρώπων.
Φθονεροί, ζηλότυποι κλέφτες και άρπαγες υπάρχουν επίσης και στο θέμα του πνευματικού θησαυρού. Είναι τα πνεύματα του φθόνου. Από τη στιγμή που θα αποκαλύψεις τον πνευματικό θησαυρό σου, θα προσπαθήσουν να σου τον μειώσουν και να τον σκορπίσουν. Αφ’ ης στιγμής τον αποκαλύψεις, χωρίς να υπάρχει ανάγκη -ας πούμε, από ματαιοδοξία, για να σε επαινέσουν-, τα πνεύματα αυτά τον αρπάζουν και τον διασύρουν, κι εσύ, ω άνθρωπε του πνευματικού θησαυρού, ανεπαίσθητα και ξαφνικά θα έχεις γίνει ένας φτωχός άνθρωπος. Πολλοί που ήταν πνευματικά πλούσιοι, όπως οι άγιοι, παρίσταναν τους τρελλούς στον κόσμο, έτσι ώστε με το να εμφανίζονται ανόητοι, να κρύβουν τη μεγάλη σοφία και δύναμη που έφεραν μέσα τους.
Ο Αββάς Ησαΐας γράφει, «Τα καλά έργα που γίνονται εν τω κρυπτώ, αυτά είναι πιο ευάρεστα στον Θεό.” Ο άγιος Νείλος του Σινά, λέει, «Το καλυμμένο δέρμα του σώματος είναι λευκό, αλλά το δέρμα το ακάλυπτο είναι ξεραμένο και μαύρο.” Έτσι συμβαίνει με τα κεκρυμμένα και τα φανερά καλά έργα μας!
http://livingorthodoxfaith.blogspot.gr/2009/12/prologue-march-9-march-22.html

***

Γίνε αόρατος…
Δουλεύεις για τον Αόρατο. Ας είναι και το έργο σου αόρατο.
Τίτο Κολλιάντερ

Όταν γνωρίζουμε πού γίνεται ο αγώνας που έχουμε αρχίσει, και ποιο σκοπό έχει, τότε καταλαβαίνουμε και γιατί ο αγώνας μας ονομάζεται αόρατος πόλεμος. Όλα διαδραματίζονται στην καρδιά, μέσα στη βαθιά σιωπή που βασιλεύει μέσα μας. Ένα σοβαρό ζήτημα, στο οποίο αποδίνουν μεγάλη βαρύτητα οι άγιοι πατέρες, είναι τούτο: Κράτα κλειστά τα χείλη σου για ό,τι αφορά τα μυστικά σου βάθη.

Η πνευματική ζωή είναι μυστική στην ουσία της. Είναι υπόθεση ανάμεσα σε σένα και τον Θεό. Ανάμεσα στους δυο σας μονάχα. Η μοναδική εξαίρεση μπορεί να ‘ναι ο πνευματικός σου πατέρας.
Αυτή η σιωπή είναι πολύ αναγκαία και ζωτικής σημασίας για την πνευματική σου πορεία. Γιατί καθένας που μιλάει για την προσωπική του ζωή δίνει τροφή στο ναρκισσισμό και τη φιλαυτία του. Και αυτά πρέπει με κάθε τρόπο να κατανικηθούν! Η σιωπή αντίθετα βοηθάει την αύξηση της εμπιστοσύνης στον Θεό, ο οποίος βλέπει «εν τω κρυπτώ». Μέσα από τη σιωπή ασκείται κανείς στο να συνομιλεί με τον Θεό, που ακούει ό,τι του λέμε χωρίς να χρειάζονται λόγια και λέξεις. Αυτός είναι το στήριγμά σου και σ’ αυτόν πρέπει να ‘χεις αποθέσει όλη την εμπιστοσύνη σου. Είσαι αγκυροβολημένος στην αιωνιότητα. Και εκεί δεν υπάρχουν κανενός είδους λόγια.
Συνεπώς θα πρέπει να θεωρείς πως καθετί που συναντάς στην πορεία σου, μικρό ή μεγάλο, το στέλνει ο Θεός για να σε βοηθήσει στον αγώνα σου. Μονάχα αυτός γνωρίζει ό,τι σου είναι ωφέλιμο και ό,τι χρειάζεσαι σε κάθε περίσταση: επιτυχίες, αναποδιές, πειρασμούς, πτώσεις. Τίποτε δε συμβαίνει τυχαία και χωρίς να αποτελεί πολύτιμη ευκαιρία να διδαχτείς απ’ αυτό. Πρέπει να αποσαφηνίσεις καλά μέσα σου αυτό, γιατί έτσι μεγαλώνει η εμπιστοσύνη σου στον Κύριο που αποφάσισες να ακολουθήσεις…

Ό,τι δεν τίθεται στην υπηρεσία του Κυρίου είναι περιττό βάρος και κάθε γνώση πού δεν ελευθερώνει τη δραστηριότητα της καρδιάς είναι άκαρπα, και γι’ αυτό επιζήμια, γιατί οδηγούν τον κάτοχο τους σε υπερηφάνεια και αυταρέσκεια. Οφείλεις λοιπόν να αφήσεις κατά μέρος όλες τις ανθρώπινες γνώσεις σου και να γίνεις «μωρός», για να γίνεις σοφός. Πρέπει να γίνεις φτωχός, για να γίνεις πλούσιος. Πρέπει να γίνεις «ασθενής», πολύ ασθενής, αν θέλεις να γίνεις ισχυρός…
Θα στο ξαναπώ άλλη μια φορά. Μάθε να σιωπάς. Μην αφήνεις να βλέπουν οι άλλοι τι κρατάς στα χέρια σου.

Δουλεύεις για τον Αόρατο. Ας είναι και το έργο σου αόρατο. Όταν σκορπίζει κανείς γύρω του ψίχουλα, μαζεύονται τα πουλιά που στέλνει ο διάβολος, λένε οι άγιοι. Πρόσεξε την αυτοϊκανοποίηση.
Γι’αυτό οι άγιοι δίνουν την συμβουλή:
Να ενεργείς με διάκριση. Βρίσκεσαι κάπου και σου προσφέρουν κάτι. Διάλεξε το μικρότερο κομμάτι.
Αν, όμως, κάποιος ή κάποιοι βλέπουν τι θα κάνεις, τότε προτίμησε ν’ακολουθήσεις τη μέση οδό που θα προκαλούσε την πιο μικρή αίσθηση στους άλλους.

 Προσπάθησε, δηλαδή, με κάθε τρόπο να μένεις αφανής. Να περνάς όσο πιο πολύ μπορείς απαρατήρητος. Να το έχεις αυτό σαν ένα κανόνα πάντοτε. Μη μιλάς για τον εαυτό σου, πώς κοιμήθηκες, τι ονειρεύτηκες, τι σου συνέβη.
Μη λες τη γνώμη σου ευκαίρως ακαίρως χωρίς να ρωτηθείς.
Μην κάνεις λόγο για τις ανάγκες σου και τις υποθέσεις σου. Όταν διαρκώς μιλάς γι’αυτά, τρέφεις απλούστατα τον ναρκισσισμό σου με την αυτοαπασχόλησή σου..

Όσο πιο ταπεινή είναι η θέση που έχεις, τόσο πιο ελεύθερος είσαι. Μη βιάζεσαι να επιδείξεις τις γνώσεις σου και τις ικανότητές σου. Μην αντιλές με πείσμα και μην ανακατεύεσαι σε φιλονικείες και μαλώματα. Αναγνώριζε το δίκιο των άλλων…
.. Μη δημιουργείς ο ίδιος ταπεινωτικές καταστάσεις. Παρουσιάζονται κατά τη διάρκεια της ημέρας τόσο άφθονα όσα έχεις ανάγκη! Παρατηρούμε εκείνον που διαρκώς υποκλίνεται και επιδεικτικά εξυπηρετεί τους άλλους και ίσως να πούμε πόσο ταπεινός είναι! Αλλά ο πραγματικός ταπεινός διαφεύγει την προσοχή του περιβάλλοντός του, ο κόσμος δεν τον παρατηρεί (Α Ιωάν γ 1)*. Για τον κόσμο συνήθως είναι ένα μηδενικό. 
Όταν ο Πέτρος και ο Ανδρέας, ο Ιάκωβος και ο Ιωάννης «αφέντες τα δίκτυα ηκολούθησαν» τον Κύριο (Ματθ. δ’ 18-22), τι να είπαν οι συνάδελφοι τους που έμειναν στην ακτή; Γι’ αυτούς τα δυο ζεύγη των αδελφών εξαφανίστηκαν, χάθηκαν. Μη φοβάσαι να εξαφανιστείς όπως οι άγιοι απόστολοι, και να απομακρυνθείς από την αμαρτωλή και διεστραμμένη γενιά που μας περιτριγυρίζει. Τι θέλεις να κερδίσεις; Τον κόσμο ή την ψυχή σου; (Μαρκ. η 35-3). «Ουαί υμίν όταν καλώς υμάς είπωσι πάντες οι άνθρωποι». (Λουκ. στ 26).»
 Μάθε να γίνεσαι αόρατος… ώστε να σε βλέπει και να σε ευλογεί ο Θεός.
Απόσπασμα απ΄το βιβλίο του: Τίτο Κολλιάντερ “Ο δρόμος των ασκητών”, Μετάφρ. Αρχιμ. Ευσέβιος Βίττης, εκδ. «Ακρίτας».

***

λη’. Είπε ο Αββάς Ιωάννης ο Κολοβός, ότι ένας γέροντας πνευματικός έγινε έγκλειστος, και έβγαλε μεγάλο όνομα στην πόλι και είχε δόξα πολλή. Και τον ειδοποίησαν: «Κάποιος από τους αγίους βρίσκεται στα στερνά του. Πήγαινε να τον ασπασθής, πριν κοιμηθή». Και συλλογίσθηκε μέσα του:
«Αν βγω την μέρα, θα τρέξουν γύρω μου οι άνθρωποι και θα μου κάμουν πολλή δόξα και θα χάσω την ειρήνη μου. Θα ξεκινήσω λοιπόν το βράδυ, με το σκοτάδι, ξεφεύγοντάς τους όλους».
Βγήκε λοιπόν, σαν έπεσε το βράδυ, από το κελλί του, επειδή ήθελε να μη τον πάρη είδηση κανείς. Αλλά να, από τον Θεό στέλνονται κάτω δυο Άγγελοι με φανούς, κάνοντάς του φως. Έτσι όλη η πόλη πρόστρεξε, βλέποντας τη δόξα του. Και όσο νόμιζε ότι απέφευγε τη δόξα, τόσο πιο πολύ δοξάστηκε. Σ’ αυτό το γεγονός εκπληρώθηκε το γραμμένο: «Πας ο ταπεινών εαυτόν υψωθήσεται».

***

“Σκάπτων εις το ξηροκάλυβόν του ο μεγάλος ερημίτης Δαμασκηνός ο Αγιαννανίτης, άνωθεν της Καλύβης της Αγίας Τριάδος, εύρεν τρία ακέραια Λείψανα, εκπέμποντα άρρητον ευωδίαν. Σκεπτόμενος περί την 1ην βυζαντινήν ώραν να ειδοποιήση το κοινόν της Σκήτης και την Ιεράν Μονήν Μ. Λαύρας, περί τούτου του εξαισίου ευρήματος, εν προσευχή ων, βλέπει έμπροσθέν του τρεις ουρανίους ανθρώπους, οι οποίοι με αυστηρόν βλέμμα του είπον:
“Εάν ηθέλαμεν, γέρο – Δαμασκηνέ, την δόξαν των ανθρώπων, δεν θα είχαμε έλθει να καθήσωμε στα βράχια αυτά, όπου υστερούμεθα και αυτό το νερό για την αγάπη του Χριστού και για την Βασιλεία των Ουρανών. Διά τούτο να πάρης τα τρία λείψανα και να τα τοποθετήσης σε άλλον τόπον, να μένουν εκεί, έως της ώρας της Κοινής Αναστάσεως”.
Τούτο και έπραξεν ο ευλαβής ερημίτης, μετά φόβου και χαράς, τοποθετήσας ταύτα εις γνωστόν μεν εις αυτόν, άγνωστον δε σημείον εις τους πατέρας της Σκήτης”. (Αρχιμ. Ιωαννικίου, “Αθωνικόν Γεροντικόν”, σελ. 40).

***

Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης

– Γέροντα, τι είναι αυτό που μας κάνει να θέλουμε να γίνη γνωστό στους άλλους ο,τι καλό κάνουμε, ενώ έχει τόση γλυκύτητα, τόση απαλάδα, το να ζη και να εργάζεται κανείς στην αφάνεια;
– Το πιο σπουδαίο είναι ότι, όταν ο άνθρωπος έχη εσωτερικότητα και προσπαθή να μη γίνεται γνωστό το καλό που κάνει, αυτό είναι αισθητό στους άλλους· όλοι τον ευλαβούνται και τον αγαπούν, χωρίς ο ίδιος να το καταλαβαίνη.
Πόσο συμπαθής είναι ο ταπεινός άνθρωπος και πόσο αποκρουστικός ο υπερήφανος! Τον υπερήφανο κανείς δεν τον αγαπάει, ακόμη και ο Θεός τον αποστρέφεται. Βλέπεις, και τα μικρά παιδιά, αν δούν κανένα παιδί λίγο υπερήφανο, το κοροϊδεύουν, ενώ ένα παιδί σιωπηλό, συνετό, πόσο το εκτιμούν! Ή, αν δούν κανέναν να περπατάη καμαρωτός‐καμαρωτός, τον παίρνουν μυρωδιά και τον κοροϊδεύουν.

***

“Ένας Γέροντας εκεί που έσκαβε στην Καλύβα του πίσω θεμέλια, για να κάνει ένα υπόστεγο για τα ξύλα του χειμώνα, ξέθαψε ένα ολόκληρο Λείψανο ερημίτη μοναχού που ανέδιδε άρρητη ευωδία. “Μέθυσε” από την ευωδία κι έπεσε κάτω λέγοντας, “θησαυρό μεγάλο βρήκα”. Άφησε το τσαπί όπως ήταν εκεί κι έτρεξε γρήγορα προς το πλησιέστερο Μοναστήρι. Ώσπου να φθάσει όμως έκλεισαν οι πόρτες, γιατί νύχτωσε. Χτύπησε και του άνοιξε ο πορτάρης έκπληκτος.
Τι θες, Γέροντα, τέτοιαν ώρα;
Θέλω να δω τον Ηγούμενο.
Τον ανέβασαν στον Ηγούμενο κι εκείνος ανήσυχος του είπε:
Τι συμβαίνει, αδελφέ;
Γέροντά μου, Άγιε Ηγούμενε, αυτό κι αυτό συμβαίνει. Λέω να πάμε να το φέρουμε εδώ το τίμιο Λείψανο στο Μοναστήρι.
Τώρα, ευλογημένε, νύχτα είναι και θα σκοτωθούμε μέσα στα μονοπάτια. Που θα πάμε με τα φανάρια; Κάτσε απόψε εδώ, φάε, κάνε το Απόδειπνό σου, κοιμήσου και το πρωι θα πάμε όλοι μαζί να το φέρουμε το άγιο Λείψανο, να το τιμήσουμε.
Πραγματικά, ανέβηκε στο Αρχονταρίκι, έφαγε, έκανε το Απόδειπνό του, έσβησε το φως και ξάπλωσε. Μόλις κόντευε να τον πάρει ο ύπνος, ξαφνικά ανοίγει η πόρτα και – κρατώντας με το αριστερό χέρι το πόμολο εμφανίζεται ένας Γέροντας αυστηρός, μέσα στο φως. Κουνώντας το δάκτυλο του δεξιού χεριού, του είπε με περισσή αυστηρότητα:
Ποιος είσαι συ που ήρθες και μου τάραξες την ησυχία τόσων αιώνων; Εγώ παρακαλούσα τον Χριστό μας να μου δώσει τη δόξα στη μέλλουσα Βασιλεία και με είχε κρυμμένο και συ, τώρα, θέλεις να με αναδείξεις; Άμα θέλεις, έλα αύριο να με βρείς!
Αυτά είπε κι εξαφανίσθηκε. Έγινε πάλι σκοτάδι. Τρόμαξε ο Γέροντας και σπαρταρούσε σαν το ψάρι. Το πρωι που χτύπησε το τάλαντο για το Μεσονυκτικό, βρήκε τον Ηγούμενο και του είπε:
Γέροντα, αυτό κι αυτό συνέβη.
Ο Ηγούμενος τα ‘χασε. Εκείνος επέμεινε:
Ναί, Γέροντά μου, ναί, άγιε Ηγούμενε.
Κοίταξε, του λέει ο Ηγούμενος, μη δίνεις και πολλή σημασία, γιατί καμία φορά είναι και του διαβόλου αυτά, για να μας στερήσει τη χαρά. Εμείς ωστόσο, όταν θα τελειώσει η Λειτουργία θα πάμε όλοι μαζί οι πατέρες να το φέρουμε εδώ το τίμιο Λείψανο που εντόπισες.
Τελείωσε η Λειτουργία, ετοιμάσθηκαν οι πατέρες και ξεκίνησαν να πάνε να φέρουν το άγιο Λείψανο, με πολλή αγωνία και προσμονή. Φτάσανε στο καλυβάκι του Γέροντα, πήγαν πίσω εκεί στο μέρος που έσκαβε, ούτε Λείψανο υπήρχε, ούτε σκάψιμο φαινόταν! Εξαφανίσθηκαν όλα!” (Μαν. Μελινού, “Άγιον Όρος -Ο Αγιορείτης Γέρων Παΐσιος και συν αυτώ Αθωνιτών Γερόντων Χορός”, α΄ έκδοση 2000, 124 – 126).

***

….Μεγαλύτερη αξία έχει ένας ευλογημένος άνθρωπος που άλλαξε εσωτερικά και αγίασε και εξωτερικά, παρά όλοι οι άνθρωποι που αλλάζουν συνέχεια μόνον τα εξωτερικά (τα ρούχα τους) και διατηρούν εσωτερικά τον παλαιό τους άνθρωπο με αρχαιολογικές αμαρτίες.
Μεγαλύτερη αξία έχει ένας λόγος ταπεινού ανθρώπου με βιώματα, που βγαίνει με πόνο από τα βάθη της καρδιάς του, παρά ένας σωρός φιλολογίες εξωτερικού ανθρώπου, που βγαίνουν με ταχύτητα από την εκπαιδευμένη του γλώσσα, η οποία δεν πληροφορεί τις ψυχές, γιατί είναι σάρκα και όχι πύρινη γλώσσα της Αγίας Πεντηκοστής.

…Σκοπός είναι να ζούμε ορθόδοξα, όχι απλώς να μιλούμε ή να γράφουμε ορθόδοξα. Γι’ αυτό, βλέπεις, ένα κήρυγμα δεν πληροφορεί, δεν αλλοιώνει τον άλλον, όσο καλό κι αν είναι, αν ο ιεροκήρυκας δεν έχει βίωμα.
Γι’ αυτό λέω στους λαϊκούς: «Να αγαπάτε τον Χριστό, να έχετε ταπείνωση, να κάνετε το καθήκον σας και ο Χριστός θα προδώση την αρετή σας στα μάτια των ανθρώπων». Η αρετή έχει τυπικό να προδίδη τον άνθρωπο, όπου κι αν βρίσκεται αυτός. Ακόμη και να κρυφθή, και να υποκριθή με την δια Χριστόν σαλότητα, η αρετή θα τον προδώση, έστω και αργότερα, και ο αποθηκευμένος του θησαυρός, που θα ανακαλυφθή τότε μαζεμένος, θα βοηθήση πάλι πολλές ψυχές ∙ ίσως τότε περισσότερο.

Η πνευματική ζωή δεν είναι όπως η κοσμική ζωή. Εκεί, για να πάει, ας υποθέσουμε, καλά μια επιχείρηση, πρέπει να κάνει κανείς την τάδε διαφήμιση, να ρίξει αυτά τα φέιγ-βολάν, να κοιτάξει πώς να προβληθεί. Στην πνευματική ζωή όμως, μόνο αν μισήσει κανείς την κοσμική προβολή, πάει καλά η επιχείρηση, η πνευματική.

Σήμερα οι περισσότεροι ενδιαφέρονται πώς να αποκτήσουν από παντού δόξα. Δόξα από ΄δώ, δόξα από ΄κεί, και τελικά καταλήγουν σε… λόξα από ΄δώ, λόξα από ΄κεί. Αυτό είναι που είπε ο Χριστός: «Δόξαν παρά αλλήλων λαμβάνοντες», «πλανώντες και πλανώμενοι». Με κάτι τέτοια μου έρχεται να κάνω εμετό. Σε τέτοια ατμόσφαιρα δεν μπορώ να ζήσω ούτε είκοσι τέσσερις ώρες.

Η αρετή δεν κρύβεται, όσο και να θέλει κανείς. Όπως ο ήλιος δεν κρύβεται με το κόσκινο, διότι από τις τρυπούλες θα περάσουν αρκετές ακτίνες.

***

Ουράνια ευωδία αγνώστων Αγίων της ερήμου του Αγίου Όρους
Ανδρέου μοναχού

Σε όλη την περιφέρεια εκείνη, από τη Νέα Σκήτη μέχρι τη Μεγίστη Λαύρα, έχουν πολλοί Πατέρες και ευλαβείς προσκυνητές χριστιανοί, αισθανθεί να αναδίνει ουράνια ευωδία και άρωμα μοσχολίβανου.
Από τη Σκήτη της Αγίας Τριάδος, τα λεγόμενα «Καυσοκαλύβια» ανεβαίναμε με τον αδελφό μου Παντελεήμονα Μοναχό, στα Κελλιά της Κερασιάς.
Στο σημείο πού λέγεται «Χαΐρι», σε μια στροφή του δρόμου, αισθανθήκαμε έντονη ουράνια ευωδία.

Σταθήκαμε για λίγο, δεν μπορέσαμε να προχωρήσομε επί δέκα λεπτά (10′) της ώρας, με ένα λεπτό αεράκι η ευωδία από πάνω, σαν να κατέβαινε από τον Άθωνα. Πώς να καταλάβει όμως κανείς, από που ερχότανε αυτό το θείο άρωμα;

Κάναμε το σταυρό μας, ξεκινήσαμε συνεχίζοντες την πορεία μας και σε λίγο χάθηκε ή ευωδία εκείνη.
Μετά άπ’ αυτό πολλές φορές περάσαμε από το μέρος εκείνο, αλλά άλλη φορά δεν αισθανθήκαμε τίποτε και θέλομε να πιστεύομε, πώς στο ευλογημένο εκείνο μέρος του Αγίου Όρους, από τη θάλασσα μέχρι την κορυφή του Άθωνα, είναι γεμάτο από αγία Λείψανα οσίων Πατέρων, πού κατά καιρούς έχουν κοιμηθεί τον μακάριο και φυσίζωον ύπνο, κατόπιν σκληρού ασκητικού αγώνα, μέσα σε καλύβες και σπηλιές, των οποίων, σε πολλά μέρη σώζονται ακόμη ίχνη και ερείπια, όπως είναι οι Σκήτες πού παρήκμασαν και δεν υπάρχουν σήμερα σαν Σκήτες, όπως ήταν η παλιά Σκήτη του Αγίου Βασιλείου, πού βρίσκονταν μεταξύ Καυσοκαλυβίων και της τοποθεσίας «Κρύα νερά», η οποία, επειδή εκεί έκανε πολύ κρύο, μεταφέρθηκε στη νοτιοδυτική πλευρά του Καρμύλιου Όρους, πού οι ίδιοι Ασκητές συνέστησαν την νεώτερη αυτή Σκήτη, η οποία όμως κι αυτή, σα Σκήτη, παρήκμασε και σώζονται σήμερα πολύ λίγες Καλύβες.
Και σε πολλά μέρη του Αγίου Όρους υπάρχουν ερείπια ασκητικών ησυχαστηρίων και Καλυβών.

…«Οι ανώνυμοι, ασκήσει και αθλήσει αγωνισάμενοι στο Άγιον Όρος Όσιοι, είναι απείρως περισσότεροι από τους γνωστούς και επωνύμους αγίους αυτού. Γι᾿αυτό, σε όποιο μέρος και τόπο του Αγίου Όρους βρεθεί, ο ευλαβής προσκυνητής, όταν έχει θερμή πίστη, θα αισθανθεί το άρωμα και την πνευματική ευωδία κάποιου από τους Αγίους αυτούς, των οποίων τα άγια Λείψανα ο Κύριος γνωρίζει, πού είναι κρυμμένα, ως την ημέρα της κοινής Αναστάσεως του ανθρωπίνου γένους» (Ανδρέου Θεοφιλοπούλου, Μον., Γεροντικό του Αγίου Όρους, Αθήνα 1994, σελ. 254).

Άγιος Γέροντας Σωφρόνιος του Έσσεξ:

Ο Κύριος αποδοκιμάζει την προσευχή, την ελεημοσύνη, τη νηστεία και κάθε καλό έργο που γίνεται υποκριτικά ενώπιον των ανθρώπων για την επιδίωξη δόξας. Ο ουράνιος Πατέρας μας, “ο εν τω κρυπτώ…” και “βλέπων εν τω κρυπτώ”, δεν ευαρεστείται με παρόμοιες πράξεις (Ματθ. ς’ 1-18). Και δεν είναι μόνον ο λόγος του Θεού που εντέλλεται να αποκρύπτουμε την εσωτερική μας ζωή από τα ξένα βλέμματα, αλλά και το υγιές πνευματικό ένστικτο, σαν κάποια “κατηγορική προσταγή”, απαγορεύει να παραβιάζουμε το μυστικό της ψυχής που παρίσταται ενώπιον του Θεού. Η προσευχή της μετανοίας ενώπιον του Υψίστου αποτελεί τον πιο ενδόμυχο χώρο του πνεύματός μας. Από την κατάσταση αυτή γεννιέται η επιθυμία να παραμένουμε κρυμμένοι σε κάποιο μέρος, κάτω από τη γη, έτσι ώστε κανείς να μη μας βλέπει ή να μας ακούει, αλλά όλα να διαμείβονται μόνο μεταξύ του Θεού και της ψυχής. Με τον τρόπο αυτό ζούσα τις πρώτες δεκαετίες της μετανοίας μου ενώπιον του Κυρίου. Από την πικρή μου πείρα πολλές φορές διδάχθηκα ότι είναι απαραίτητο να αποφεύγουμε και αυτήν ακόμη τη στροφή στον εαυτό μας, διότι αλλιώς γινόμαστε θύματα του πνεύματος της κενοδοξίας ή της αυταρέσκειας. Οι κινήσεις αυτές της καρδιάς μας επισύρουν την εγκατάλειψη από τον Θεό. […] (Από τον πρόλογο της έκδοσης «Οψόμεθα τον Θεόν Καθώς Εστί», Άγιος Σωφρόνιος (Σαχάρωφ) Ι. Μ. Τιμίου Προδρόμου Έσσεξ)

Ένας Ινδιάνος φύλαρχος Mohawk που έγινε Ορθόδοξος. Η δική μου επανάσταση βροντούσε γιατί ήταν αθόρυβη σαν του λαγού το πάτημα… Ο δρόμος μου προς την Ορθόδοξη Εκκλησία ήταν «κρυφό μονοπάτι».
https://iconandlight.wordpress.com/2018/11/16/%CE%AD%CE%BD%CE%B1%CF%82-%CE%B9%CE%BD%CE%B4%CE%B9%CE%AC%CE%BD%CE%BF%CF%82-%CF%86%CF%8D%CE%BB%CE%B1%CF%81%CF%87%CE%BF%CF%82-mohawk-%CF%80%CE%BF%CF%85-%CE%AD%CE%B3%CE%B9%CE%BD%CE%B5-%CE%BF%CF%81%CE%B8/

Ο προφήτης Ηλίας, ο μέγιστος των Προφητών, η χαρά και η ελπίδα των δικαίων των εσχάτων.
https://iconandlight.wordpress.com/2019/07/19/29828/

Η αληθινή Ορθοδοξία από την ίδια της τη φύση μοιάζει εντελώς εκτός τόπου σ’ αυτούς τους δαιμονικούς καιρούς, Ας ενδυναμωθούν όλοι οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί για τη μάχη που βρίσκεται μπροστά μας, μην ξεχνώντας ποτέ ότι εν Χριστώ η νίκη είναι ήδη δική μας. Ας ζούμε όπως έζησαν όλοι οι αληθινοί Χριστιανοί όλων των εποχών. π. Σεραφείμ Ρόουζ
https://iconandlight.wordpress.com/2020/05/24/44533/

Ἀπολυτίκιον τοῦ Προδρόμου
Ἦχος δ’. Ταχύ προκατάλαβε.

Ὡς θεῖον θησαύρισμα, ἐγκεκρυμμένον τῇ γῇ, Χριστὸς ἀπεκάλυψε, τὴν Κεφαλήν σου ἡμῖν, Προφῆτα καὶ Πρόδρομε, πάντες οὖν συνελθόντες, ἐν τῇ ταύτῃ εὒρέσει, ᾄσμασι θεηγόροις, τὸν Σωτῆρα ὑμνοῦμεν, τὸν σώζοντα ἡμᾶς ἐκ φθορᾶς ταῖς ἱκεσίαις σου.

Κοντάκιον
Ἦχος β’. Τὰ ἄνω ζητῶν.

Προφῆτα Θεοῦ, καὶ Πρόδρομε τῆς χάριτος, τὴν Κάραν τὴν σήν, ὡς ῥόδον ἱερώτατον, ἐκ τῆς γῆς εὐράμενοι, τὰς ἰάσεις πάντοτε λαμβάνομεν· καὶ γὰρ πάλιν ὡς πρότερον, ἐν κόσμῳ κηρύττεις τὴν μετάνοιαν.

Εἰς τὸν Στίχον, Στιχηρὰ Προσόμοια τοῦ Προδρόμου.
Ἦχος β’ Ὅτε, ἐκ τοῦ ξύλου σε νεκρὸν

Ὥσπερ, ἐκ μετάλλων ὁ χρυσός, οὕτως ἐκ τῆς γῆς τοῦ Προδρόμου, ἡ Κεφαλὴ δᾳδουχεῖ, σκεύει διαλάμπουσα, καὶ φθεγγομένη τρανῶς, τοῦ Ἡρῴδου ἐλέγχουσα, μοιχείαν καὶ φόνον, αἴγλῃ δὲ φωτίζουσα τὰς διανοίας ἡμῶν, ἣν περ, ἀσπαζόμενοι πίστει, σήμερον τιμήσωμεν ὕμνοις ὡς ὑπὲρ ἡμῶν Θεῷ πρεσβεύουσαν.

Πάλαι, ὥσπερ θεῖος θησαυρός, σκεύει κεκρυμμένη ἡ Κάρα, τοῦ Βαπτιστοῦ ἐν τῇ γῇ, σήμερον τοῖς πέρασιν ἀποκαλύπτεται, ὥσπερ πλοῦτον προχέουσα, πηγὰς ἰαμάτων, νόσους θεραπεύουσα, ψυχὰς φωτίζουσα· ὅθεν θυμηδίας ἁπάσης, χάριν ἀπολαύοντες, πάντες τοῦ Χριστοῦ τὸν Πρόδρομον ὑμνήσωμεν.

Κανών α’, ᾨδὴ η’, τοῦ Προδρόμου
Ἦχος πλ. δ’ Ἑπταπλασίως κάμινον

Ὑπὲρ χρυσὸν ἡ Κάρα σου, διαλάμπουσα Πρόδρομε, τεθησαυρισμένη, ἀργυρέοις σκεύεσιν, ὡς ὄλβος πολύτιμος, τῇ βασιλίδι δέδοται, ταύτην δωρεαῖς, καταπλουτίζουσα θείαις, προθύμως μελῳδοῦσαν· Ἱερεῖς εὐλογεῖτε, λαὸς ὑπερυψοῦτε, Χριστὸν εἰς τοὺς αἰῶνας.

Θεοτοκίον

Ἐν τῇ γαστρὶ φερόμενον, τὸν τὰ σύμπαντα, μάκαρ Ἰωάννη, χαίρων προσεκύνησας, νηδύϊ κρυπτόμενος, στειρωτικῇ πανεύφημε· ὄνπερ γεννηθέντα, ἐξ Ἁγίας Παρθένου, ἀμνὸν Θεοῦ κηρύττων, εὐσεβῶς ἀνεβόας· Λαὸς ὑπερυψοῦτε, Χριστὸν εἰς τοὺς αἰῶνας.

Ἐξαποστειλάριον τοῦ Προδρόμου
Ἦχος β’ Τοῖς μαθηταῖς συνέλθωμεν

Ἐν τῇ εὑρέσει Πρόδρομε, τῆς τιμίας σου Κάρας, βασιλεὺς ὁ φιλόχριστος, πλέον γάννυται ἥπερ, τῇ ἑαυτοῦ πορφυρίδι, ὃν ἀμείβου ταῖς νίκαις, ἐξ ὕψους δυναμούμενον, καὶ ἡμᾶς φρούρει σκέπε, σοῦ ταῖς εὐχαῖς, Βαπτιστὰ πανεύφημε Ἰωάννη, φαιδρῶς πανηγυρίζοντας, καὶ τιμῶντάς σε πόθῳ.

Ἦχος πλ. α’. Χαίροις ἀσκητικῶν

Σκεύει τοῦ Βαπτιστοῦ ἀργυρῷ ἐγκεκρυμμένη Κεφαλὴ πεφανέρωται, λαγόνων ἀναδοθεῖσα, ἐκ τῶν τῆς γῆς ἐμφανῶς, καὶ θαυμάτων ῥεῖθρα ἀναβλύζουσα· καὶ γὰρ ἐν τοῖς ὕδασι, κεφαλὴν ἐναπέλουσε, τοῦ ὑπερῷα, νῦν στεγαζοντος ὕδασι, καὶ ὀμβρίζοντος, τοῖς βροτοῖς θείαν ἄφεσιν. Ταύτην οὖν μακαρίσωμεν, τὴν ὄντως ἀοίδιμον, καὶ ἐν τῇ ταύτης εὑρέσει, περιχαρῶς ἑορτάσωμεν, Χριστὸν δυσωπούσης, τοῦ δωρήσασθαι τῷ κόσμῳ τὸ μέγα ἔλεος.

Ταῖς τοῦ σοῦ Προδρόμου πρεσβείαις, Χριστὲ ὁ Θεὸς ἡμῶν, ἐλέησον ἡμᾶς. Ἀμήν.

Οι αρχιερείς του Θεού στα Ιεροσόλυμα δεν αναγνώριζαν τον Θεό τους, όμως τα φυτά και τα ζώα Τον αναγνώριζαν• Ω! τι ντροπη για την ανθρωπότητα! Ας αναβοήσουμε εν μετανοία προς τον Κύριό μας, τον Νικητή του θανάτου: «Συγχώρεσέ μας, μακρόθυμε και πολυεύσπλαχνε Κύριε, διότι πραγματικά, όποτε αμαρτάνουμε και προσβάλλουμε Εσένα, δεν γνωρίζουμε τι κάνουμε!». Σε ικετεύουμε, σώσε μας.

Ομιλία
για τη φύση που έτρεμε την ώρα του θανάτου του Χριστού
Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς

‘’και η γη εσείσθη και αι πέτραι εσχίσθησαν ‘’ (Ματθ. 27,51)

Ω, τι φοβερή μομφή εναντίον του ανθρωπίνου γένους! Ακόμη και η νεκρή Φύση αναγνώρισε Αυτόν, τον οποίο οι άνθρωποι ήταν ανίκανοι να αναγνωρίσουν! Όλα τα βουβά πλάσματα της Φύσεως έτρεμαν κι άρχισαν να διαμαρτύρονται, το καθένα με τον δικό του τρόπο, στη δική του γλώσσα. Η βουβή γη σείεται – αυτή είναι η γλώσσα της. Οι πέτρες σχίζονται – αυτή είναι η γλώσσα τους. Ο ήλιος συστέλλει το φως του – αυτή είναι η γλώσσα του. Όλη η κτίση αντιδρά με τον δικό της τρόπο. Όλη η κτίση συγκαταβαίνει σ’ Εκείνον – όπως άλλοτε, στον Παράδεισο, υποτασσόταν στον Αδάμ.

Πως συμβαίνει και η άλογη κτίση Τον γνωρίζει και υποτάσσεται σ’ Αυτόν; Δεν το γνωρίζουμε είναι κάποιο είδος εγγενούς ενστίκτου της άλογου κτίσεως, προερχόμενο από τον Λόγο του Θεού που τη δημιούργησε. Το ένστικτο αυτό της αλόγου φύσεως είναι πιο πολύτιμο από τον νου του έλλογου ανθρώπου, όταν είναι σκοτισμένος από την αμαρτία!
Απ’ όλα τα όντα επί της γης, κανένα δεν είναι πιο τυφλό από τον άνθρωπο, όταν ο νους του είναι σκοτισμένος από την αμαρτία! Ο άνθρωπος, όχι μόνον αποτυγχάνει να δει αυτό που πλάστηκε για να είναι ορατό, αλλά επίσης βλέπει εκείνο που είναι αντίθετο προς την ύπαρξη, αντίθετο προς τον Θεό και αντίθετο προς την αλήθεια! Αυτή είναι διαβάθμιση τυφλότητας πιο πέρα από την τυφλότητα: είναι βαθμούς κάτω από το μηδέν! Αυτός είναι ο άνθρωπος, όταν πέφτει πιο χαμηλά από την άλογη φύση. Διότι, όταν οι αρχιερείς του Θεού στα Ιεροσόλυμα δεν αναγνώριζαν τον Θεό τους, όμως οι καταιγίδες και οι άνεμοι Τον αναγνώριζαν• τα φυτά και τα ζώα Τον αναγνώριζαν• οι θάλασσες, τα ποτάμια, η γη, οι πέτρες, τα αστέρια, ο ήλιος, μέχρι και αυτοί οι δαίμονες Τον αναγνώριζαν. ’Ω! τι ντροπη για την ανθρωπότητα!

Η γη, σαλεύθηκε, οι πέτρες σχίσθηκαν και ο ήλιος έκρυψε τις ακτίνες του, με οργή μαζί και θλίψη. Όλη η Δημιουργία συστέναζε για την άρρητη οδύνη του Υιού του Θεού- για τον πόνο Του που έκανε τους ιερείς στα Ιεροσόλυμα να χαίρουν! Διαμαρτυρία, στεναγμός, θλίψη και φόβος! Όλη η κτίση έντρομη έγινε με τον θάνατο Εκείνου, ο οποιος την είχε καλέσει εκ του μη όντος εις το είναι, προστάζοντάς την να γεννηθεί και να χαίρει για την ύπαρξή της. Σαν να ήθελαν να πουν τα κτίσματα: «Σε ποιόν θα υποτασσόμαστε και ποιος θα διακρατεί και θα συντηρεί τα σύμπαντα, τώρα που ο Παντοδύναμος Δημιουργός παρέδωσε το πνεύμα Του;».

Ω, αδελφοί μου, ας αισχυνθούμε γι’ αυτή τη διαμαρτυρία, γι’ αυτή την οδύνη, τον στεναγμό και τον φόβο της βουβής και άλογης κτίσεως! Ας αναβοήσουμε εν μετανοία προς τον Κύριό μας, τον Νικητή του θανάτου: «Συγχώρεσέ μας, μακρόθυμε και πολυεύσπλαχνε Κύριε, διότι πραγματικά, όποτε αμαρτάνουμε και προσβάλλουμε Εσένα, δεν γνωρίζουμε τι κάνουμε!».

Σοι πρέπει πάσα δόξα, τιμή και προσκύνησις εις τους αιώνας των αιώνων! Αμήν.
(Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς, Ο Πρόλογος της Αχρίδος, εκδ. Άθως).
http://livingorthodoxfaith.blogspot.com/2009/12/prologue-march-28-april-10.html

***

“Από δε έκτης ώρας σκότος εγένετο επί πάσαν την γην έως ώρας ενάτης”(Ματ. 27,45)

Ο Άγιος Ιερομάρτυρας Διονύσιος ο Αρεοπαγίτης σε νεαρή ηλικία σπούδασε αστρονομία στην πόλη της Ηλιουπόλεως της Αιγύπτου (κοντά στο σημερινό Κάιρο), μαζί με τον φίλο του φιλόσοφο  Απολλειόφονο, ακριβώς την εποχή της Σταυρώσεως του Κυρίου απ’ τους θεομάχους Εβραίους. Τη Μεγάλη εκείνη Παρασκευή την ώρα της σταυρώσεως του Χριστού αν και μεσημέρι, σκοτίστηκε ο ήλιος «Απὸ δε έκτης ώρας σκότος εγένετο επί πάσαν την γην έως ώρας ενάτης» (Ματθ. 27,45). Ο Διονύσιος συγκλονίστηκε από το παράδοξο αυτό φαινόμενο και αναφώνησε: «Ή Θεός πάσχει ή το παν απόλλυται» («Ή ο Θεός υποφέρει ή χάνεται το παν»). Τόσο δε πολύ του έκαμε εντύπωση το γεγονός αυτό, ώστε η ημερομηνία, κι η ώρα, πού συνέβη τούτο, του έμειναν για πάντα ανεξάλειπτα στη μνήμη του..
Όταν επέστρεψε στην Αθήνα ακολούθησε το έργον του αρεοπαγίτου και άκουσε το κήρυγμα του Αποστόλου Παύλου στον Άρειο Πάγο να μιλά για εκείνο το υπερφυσικό σκοτάδι κατά τη Σταύρωση του Κυρίου θυμήθηκε το γεγονός της έκλειψης ηλίου, ανεξήγητη στους αστρονόμους, που είχε συμβεί πριν από χρόνια όταν ήταν στην Αίγυπτο, του οποίου έγινε αυτόπτης μάρτυς, κι έτσι αναγνώρισε Αυτόν που ξεπερνά τους νόμους της φύσης όταν το επιθυμεί και δεν είχε καμιά αμφιβολία, ότι ο Χριστός, πού κήρυττε ο Παύλος ήταν ο Αληθινός Θεός. Από τότε, ο Διονύσιος δόθηκε πλέον ολοκληρωτικά στο Χριστό και βαπτίσθηκε, με την οικογένειά του κατά το έτος 52 μ.Χ.Η παπαρούνα και ο κοκκινολαίμης ή καλογιάννος, το «αηδόνι του χειμώνα» συμπάσχουν με τον σταυρωμένο Χριστό.

Την ημέρα που σταυρώθηκε ο Χριστός ολόκληρη η φύση συγκλονίστηκε. Σύμφωνα με τη λαϊκή παράδοση ένα μικρό καφετί πουλάκι με άσπρο λαιμό όταν είδε τον Χριστό σταυρωμένο και πληγωμένο πήγε και έκατσε πάνω στο ξύλο του Σταυρού. Έβλεπε το άγιο κεφάλι του Κυρίου που αιμορραγούσε από το αγκάθινο στεφάνι και πονούσε πολύ και θέλησε να Του απαλύνει τον πόνο.
Πέταξε κοντά Του, κι άρχισε να τραβά με αγάπη με το μικρό του ράμφος τα αγκάθια από το μέτωπο Του που Τον πλήγωναν. Σταλαγματιές από το αίμα του Χριστού κυλούσαν στο λαιμό του πουλιού και αμέσως ο λαιμός του βάφτηκε κόκκινος! Το αίμα από τις πληγές του Ιησού χρωμάτισαν το στήθος του πουλιού και, από τότε, όλοι οι κοκκινολαίμηδες πήραν το σημάδι του αίματος του Χριστού επάνω τους.

Στην ρίζα δε του Σταυρού είχε ανθίσει μια παπαρούνα που τότε είχαν όλες άσπρο χρώμα. Στάλες από το αίμα του Χριστού έπεφταν πάνω στο λουλούδι το οποίο άνοιξε αμέσως τα πέταλά του όσο πιο πολύ γινόταν για να τις δεχτεί μέσα του. Μονομιάς τα πέταλα του λουλουδιού έγιναν κόκκινα!.
Έτσι το αίμα του Χριστού χάρισε στο κοκκινολαίμη και στην παπαρούνα το κόκκινο χρώμα!

Για την πασχαλιά ο χριστιανικός μύθος αναφέρει πως ήταν το δέντρο που πρόσφερε την δροσιά και τον ίσκιο του στην Παναγία και τον Ιωσήφ, όταν έφυγαν στην Αίγυπτο για να σώσουν τον Χριστό από τον Ηρώδη κι η Παναγία μας το ευλόγησε.

Οταν οι Εβραίοι θα σταύρωναν το Χριστό, η Παναγία ήταν πολύ στεναχωρημένη, ταλαιπωρημένη και τσακισμένη από τον πόνο και το κλάμα.. Πηγαίνωντας προς τον Γολγοθά κάθισε να ξεκουραστεί κάτω από ένα τέτοιο δέντρο που ήταν γεμάτο φύλλα αλλά χωρίς άνθη. Δεν άνθιζε ποτέ. Κουρασμένη καθώς ήταν, αποκοιμήθηκε. Το δέντρο τότε, άρχισε σιγά-σιγά να ρίχνει όλα του τα φύλλα και να σκεπάζει απαλά τη Παναγία για να τη ζεστάνει. Όταν η Παναγία ξύπνησε, πρόσεξε τα γυμνά κλαδιά του δέντρου και προς στιγμήν απόρησε. Μα σαν είδε όλα εκείνα τα φύλλα που τη σκέπαζαν και τη ζέσταναν, ευλόγησε το δέντρο λέγοντας: «Να είσαι πάντα ευλογημένο, μοσχοβολημένο και φορτωμένο πανέμορφα άνθη». Με την ευλογία της Παναγίας το δέντρο γέμισε με καταπράσινα φύλλα και με τσαμπιά από όμορφα μωβ και μυρωδάτα λουλούδια, για να πάρει κι αυτή μέρος στη μεγάλη λύπη της Παναγίας μας. Ονομάστηκε όμως πασχαλιά γιατί όταν οι Ιουδαίοι σταύρωσαν το Χριστό, όπως ήταν φυτρωμένη κοντά στο Γολγοθά, από τον καημό της βλέποντας τον Κύριο να σταυρώνεται, μαράθηκε. Όταν τρεις μέρες αργότερα ο Ιησούς αναστήθηκε, το δεντράκι ζωντάνεψε και γέμισε με όμορφα και μυρωδάτα λευκά λουλούδια, για να πάρει κι αυτό μέρος στη μεγάλη χαρά. Γι΄αυτό ονομάστηκε πασχαλιά.

Επίσης η ρολογιά ή πασιφλόρα ή λουλούδι του πάθους ή «άνθος των πέντε πληγών» είναι το λουλούδι που εικονίζει τα Πάθη του Ιησού Χριστού, ένα αποτύπωμα της θεϊκής αγάπης.
Η συμβολική του άνθους είναι η ακόλουθη:
Στο κέντρο του λουλουδιού υπάρχει μια στήλη που σημαίνει την κολόνα που δέθηκε ο Ιησούς και ξυλοκοπήθηκε. Από εκεί βγαίνουν τρία στίγματα σε καθαρό πράσινο. Αυτά σημαίνουν τα τρία καρφιά, ένα για τα πόδια και δύο για τα χέρια του Ιησού που καρφώθηκε επάνω στον σταυρό. Στη βάση του στύλου πλέκεται στεφάνι που παραπέμπει στο στεφάνι του Ιησού με βελόνες που παριστάνουν τα αγκάθια. Πέντε στήμονες: πέντε πληγές του σταυρωμένου Ιησού. Στις απεικονίσεις αποτυπώνονται πέντε βούλες. Τα ξιφοειδή φύλλα εικονίζουν τη λόγχη που τρύπησε στα πλευρά τον Ιησού. Οι έλικες αντιπροσωπεύουν το μαστίγιο του μαρτυρίου. Τα δέκα πέταλα και σέπαλα: οι δέκα μαθητές, με απόντες τους Ιούδα και αρνητή Πέτρο. Tο μωβ χρώμα: ο χιτώνας του μαρτυρίου. Το μισοανοιγμένο άνθος: το αστέρι της Ανατολής
Η αλήθεια είναι ότι η φύση είναι ένα ζωντανό κήρυγμα της παρουσίας του Θεού μας πάνω στον κόσμο.

***

Ομιλία
Σχετικά για την μεγάλη επιθυμία του Θεού
Αγίου Νικολάι Βελιμίροβιτς

“ος πάντας ανθρώπους θέλει σωθηναι” (1 Τιμόθεο 2: 4).

Ο Θεός θέλει να σωθούν όλοι οι άνθρωποι, γι ‘αυτό κατέβηκε στον Άδη για να σώσει εκείνους που έζησαν στη γη πριν από την έλευσή Του. Διότι, αν δεν κατέβαινε στον Άδη, ένας τεράστιος αριθμός δικαίων ψυχών θα είχε χαθεί για πάντα. Επιπλέον, αν δεν κατέβαινε στον Άδη, στο κέντρο του κακού εναντίον του Θεού και του ανθρωπίνου γένους, ο Άδης θα είχε παραμείνει άτρωτος.
Επομένως, οι δύο λόγοι που ώθησαν τον Χριστό, τον Χορηγό της Ζωής, να κατέβει στον Άδη είναι: πρώτον, να καταστρέψει τη φωλιά των δυνάμεων του Άδη και, δεύτερον, να φέρει από τον Άδη στον Ουρανό, τις ψυχές των προπατόρων, προφητών και δικαίων ανδρών και γυναικών, που είχαν εκπληρώσει την Παλαιά Διαθήκη (τον Παλαιό Νόμο του Θεού) και ευαρέστησαν τον Θεό.

Πριν προλάβει ο σατανάς να κοιτάξει χαρούμενος τον Χριστό ταπεινωμένο και άψυχο στον Σταυρό, ο Χριστός εμφανίστηκε ολοζώντανος και παντοδύναμος στη μέση του Άδη, στην πρωτεύουσα κατοικία του σατανά. Τι απροσδόκητο και τρομερό γεγονός για τον σατανά! Τρία χρόνια ο σατανάς έστηνε παγίδες ενάντια του Χριστού στη γη και, μέσα σε τρεις ημέρες, δες, ο Χριστός συνέτριψε το βασίλειο του σατανά και πήρε τα πιο πολύτιμα λάφυρα, ένα σμήνος δικαίων ψυχών.

Ω Κύριε, θέλεις να σωθούν όλοι οι άνθρωποι. Σε ικετεύουμε, σώσε και εμάς. Διότι δεν υπάρχει σωτηρία ούτε Σωτήρας έξω από Σένα. Εις Σε ελπίζουμε, Σε μόνον λατρεύουμε, Σε προσκυνούμεν, συν τω Πατρι και τω Αγίω Πνεύματι, νυν και αεί και εις τους αιώνας των αιώνων. Αμήν.

Ότι Σοι πρέπει πάσα δόξα, τιμή και προσκύνησις εις τους αιώνας των αιώνων. Αμήν.
Ο Πρόλογος της Οχρίδας: του Αγίου Νικολάι Βελιμίροβιτς
http://prologue.orthodox.cn/April3.htm

***

Άγιος Σωφρόνιος του Έσσεξ

Ποιος θα με διδάξη να πορευθώ προς Αυτόν δια της ευθείας οδού και να μη χάσω χρόνο περιπλανώμενος σε ξένους δρόμους;..
Υπήρξαν στιγμές, κατά τις οποίες, καθώς πιστεύω, ο Θεός με συνέτιζε. Θα αναφέρω μερικά παραδείγματα, τα οποία έθεσαν την σφραγίδα τους επάνω μου και έγιναν οι θεμέλιοι λίθοι της ζωής μου…

Να ένα από αυτά που έζησα: Αυτό συνέβη στη Γαλλία, γύρω στο έτος 1925, προ αναχωρήσω για τον Άθω. Επί μακρόν προσηυχόμουν με κλάμα στον Θεό: «Βρες μέσο να σώσεις τον κόσμον· όλους εμάς, τους διεφθαρμένους και άξεστους». Ιδιαιτέρα θερμή ήταν η προσευχή για τους «μικρούς τούτους», για τους πτωχούς και εξουθενημένους. Προς το τέλος της νύκτας, όταν ήδη εξαντλούνταν οι δυνάμεις μου, ταράζοταν για κάποιον χρόνο η προσευχή μου από τη σκέψη που μου ερχόταν: «Εάν εγώ έτσι, με όλη τη δύναμη της καρδίας μου, συμπάσχω μαζι με την ανθρωπότητα, πώς να θεωρήσω δυνατόν ότι ο Θεός βλέπει αδιάφορα την ταλαιπωρία πολλών εκατομμυρίων ανθρώπων που πλάσθηκαν από Αυτόν; Γιατί Αυτός επιτρέπει τις αμέτρητες βιαιότητες στον κόσμο;». Έτσι στρεφόμουν προς Αυτόν με την παράφρονη ερώτηση: «Πού είσαι Συ;» … Σε απάντηση άκουσα στην καρδία μου τα λόγια: «Μήπως συ σταυρώθηκες γι’ αυτούς;» … Οι πράοι αυτοί λόγοι που αντήχησαν με το Πνεύμα στην καρδία μου με συγκλόνισαν: Ο Σταυρωθείς μου απάντησε ως Θεός.
Αρχιμ. Σωφρονίου Σαχάρωφ, Περί Προσευχής, έκδ. Ι. Μ. Τιμίου Προδρόμου, Έσσεξ Αγγλίας, σελ.29, 38, 51-52.Εγώ την Μεγάλη Παρασκευή κλείνομαι στο Καλύβι… για να την ζήσω. Όταν ο άνθρωπος συμμετέχη στο Πάθος του Κυρίου και πονάει, ανταμείβεται με θεία αγαλλίαση. Νιώθει σαν να τον χαϊδεύη ο Χριστός και να του λέη: «Μη στενοχωριέσαι, παιδάκι μου, για μένα». Άγιος Παΐσιος Αγιορείτης
https://iconandlight.wordpress.com/2020/04/16/%ce%b5%ce%b3%cf%8e-%cf%84%ce%b7%ce%bd-%ce%bc%ce%b5%ce%b3%ce%ac%ce%bb%ce%b7-%cf%80%ce%b1%cf%81%ce%b1%cf%83%ce%ba%ce%b5%cf%85%ce%ae-%ce%ba%ce%bb%ce%b5%ce%af%ce%bd%ce%bf%ce%bc%ce%b1%ce%b9-%cf%83%cf%84/

Ο Χριστός κατέβηκε στην πιο οδυνηρή κόλαση, την κόλαση της αγάπης. Γέροντος Σωφρονίου τοῦἜσσεξ
https://iconandlight.wordpress.com/2014/04/18/%ce%bf-%cf%87%cf%81%ce%b9%cf%83%cf%84%cf%8c%cf%82-%ce%ba%ce%b1%cf%84%ce%ad%ce%b2%ce%b7%ce%ba%ce%b5-%cf%83%cf%84%ce%b7%ce%bd-%cf%80%ce%b9%ce%bf-%ce%bf%ce%b4%cf%85%ce%bd%ce%b7%cf%81%ce%ae-%ce%ba%cf%8c/

Αν δε συγχωρήσουμε τον αδελφό μας από την καρδιά μας, χάνουμε το δικαίωμα να ονομάσουμε Πατέρα μας το Θεό, και θα μας συμπεριφερθεί με τον τρόπο που εμείς συμπεριφερόμαστε στον αδελφό μας. Ας βιαστούμε να συγχωρήσουμε… Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς
https://iconandlight.wordpress.com/2020/08/23/%CE%B1%CE%BD-%CE%B4%CE%B5-%CF%83%CF%85%CE%B3%CF%87%CF%89%CF%81%CE%AE%CF%83%CE%BF%CF%85%CE%BC%CE%B5-%CF%84%CE%BF%CE%BD-%CE%B1%CE%B4%CE%B5%CE%BB%CF%86%CF%8C-%CE%BC%CE%B1%CF%82-%CE%B1%CF%80%CF%8C-%CF%84/

Όσοι ακολουθούν τον Χριστό με άρρητο τρόπο εξομοιώνονται μαζί Του, σηκώνοντας τα βάρη ή τις αδυναμίες των άλλων. Γέροντας Σωφρόνιος του Έσσεξ
https://iconandlight.wordpress.com/2018/04/06/%cf%8c%cf%83%ce%bf%ce%b9-%ce%b1%ce%ba%ce%bf%ce%bb%ce%bf%cf%85%ce%b8%ce%bf%cf%8d%ce%bd-%cf%84%ce%bf%ce%bd-%cf%87%cf%81%ce%b9%cf%83%cf%84%cf%8c-%ce%bc%ce%b5-%ce%ac%cf%81%cf%81%ce%b7%cf%84%ce%bf-%cf%84/

Να αντιδρούμε σε κάθε περίπτωση της ζωής μας με τον τρόπο που αντιδρούσε ο Χριστός. Γέροντος Σωφρονίου του Έσσεξ
https://iconandlight.wordpress.com/2014/04/16/%CE%BD%CE%B1-%CE%B1%CE%BD%CF%84%CE%B9%CE%B4%CF%81%CE%BF%CF%8D%CE%BC%CE%B5-%CF%83%CE%B5-%CE%BA%CE%AC%CE%B8%CE%B5-%CF%80%CE%B5%CF%81%CE%AF%CF%80%CF%84%CF%89%CF%83%CE%B7-%CF%84%CE%B7%CF%82-%CE%B6%CF%89/

Η ζωή του χριστιανού είναι κατ’ ουσίαν πορεία οπίσω του Χριστού. Γέροντος Σωφρονίου του Έσσεξ
https://iconandlight.wordpress.com/2015/04/08/6756/

Ἦχος πλ. Δ’

Πρὸ τοῦ τιμίου σου Σταυροῦ, στρατιωτῶν ἐμπαιζόντων σε Κύριε, αἱ νοεραὶ στρατιαὶ κατεπλήττοντο· ἀνεδήσω γὰρ στέφανον ὕβρεως, ὁ τὴν γῆν ζωγραφήσας τοῖς ἄνθεσι, καὶ τὴν χλαῖναν χλευαζόμενος ἐφόρεσας, ὁ νεφέλαις περιβάλλων τὸ στερέωμα· τοιαύτη γὰρ οἰκονομία, ἐγνώσθη σου ἡ εὐσπλαγχνία, Χριστέ, τὸ μέγα ἔλεος, δόξα σοι.

Ἀπόστιχα
Ἰδιόμελα Ἦχος α’

Πᾶσα ἡ Κτίσις, ἠλλοιοῦτο φόβῳ, θεωροῦσά σε, ἐν σταυρῷ κρεμάμενον Χριστέ. Ὁ ἥλιος ἐσκοτίζετο, καὶ γῆς τὰ θεμέλια συνεταράττετο, τὰ πάντα συνέπασχον, τῷ τὰ πάντα κτίσαντι, ὁ ἑκουσίως δι’ ἡμᾶς ὑπομείνας, Κύριε δόξα σοι.

Ἦχος βαρὺς

Θάμβος ἦν κατιδεῖν, τὸν οὐρανοῦ καὶ γῆς Ποιητήν, ἐπὶ Σταυροῦ κρεμάμενον, ἥλιον σκοτισθέντα, τὴν ἡμέραν δὲ πάλιν εἰς νύκτα μετελθοῦσαν, καὶ τὴν γῆν ἐκ τάφων ἀναπέμπουσαν, σώματα νεκρῶν, μεθ’ ὧν προσκυνοῦμέν σε, σῶσον ἡμᾶς.

Δόξα… Καὶ νῦν… Ἦχος πλ. β’

Σήμερον κρεμᾶται ἐπὶ ξύλου, ὁ ἐν ὕδασι τὴν γῆν κρεμάσας. (ἐκ γ’ ). Στέφανον ἐξ ἀκανθῶν περιτίθεται, ὁ τῶν Ἀγγέλων Βασιλεύς. Ψευδὴ πορφύραν περιβάλλεται, ὁ περιβάλλων τὸν οὐρανὸν ἐν νεφέλαις. Ῥάπισμα κατεδέξατο, ὁ ἐν Ἰορδάνῃ ἐλευθερώσας τὸν Ἀδάμ. Ἥλοις προσηλώθη ὁ Νυμφίος τῆς Ἐκκλησίας. Λόγχῃ ἐκεντήθη, ὁ Υἱὸς τῆς Παρθένου. Προσκυνοῦμέν σου τὰ Πάθη Χριστέ. (ἐκ γ). Δεῖξον ἡμῖν καὶ τὴν ἔνδοξόν σου Ἀνάστασιν.

Ἦχος πλ. β’

Ὁ ἀναβαλλόμενος φῶς ὡς ἱμάτιον, γυμνὸς εἰς κρίσιν ἵστατο, καὶ ἐν σιαγόνι, ῥάπισμα ἐδέξατο, ὑπὸ χειρῶν ὧν ἔπλασεν, ὁ δὲ παράνομος λαός, τῷ σταυρῷ προσήλωσε, τὸν Κύριον τῆς δόξης, τότε τὸ καταπέτασμα τοῦ Ναοῦ ἐσχίσθη, ὁ ἥλιος ἐσκότασε, μὴ φέρων θεάσασθαι, Θεὸν ὑβριζόμενον, ὃν τρέμει τὰ σύμπαντα. Αὐτὸν προσκυνήσωμεν.

Οὔτε γῆ ὡς ἐσείσθη, οὔτε πέτραι ὡς ἐῤῥάγησαν, Ἑβραίους ἔπεισαν, οὔτε τοῦ Ναοῦ τὸ καταπέτασμα, οὔτε τῶν νεκρῶν ἡ ἀνάστασις; Ἀλλὰ δὸς αὐτοῖς Κύριε, κατὰ τὰ ἔργα αὐτῶν, ὅτι κενά, κατὰ σοῦ ἐμελέτησαν.

Ἦχος πλ. δ’

Σήμερον τοῦ Ναοῦ τὸ καταπέτασμα, εἰς ἔλεγχον ῥήγνυται τῶν παρανόμων, καὶ τὰς ἰδίας ἀκτῖνας, ὁ ἥλιος κρύπτει, Δεσπότην ὁρῶν σταυρούμενον.

Ἦχος πλ. β’

Σήμερον κρεμᾶται ἐπὶ ξύλου, ὁ ἐν ὕδασι τὴν γῆν κρεμάσας. Στέφανον ἐξ ἀκανθῶν περιτίθεται, ὁ τῶν Ἀγγέλων Βασιλεύς. Ψευδῆ πορφύραν περιβάλλεται, ὁ περιβάλλων τὸν οὐρανὸν ἐν νεφέλαις. Ῥάπισμα κατεδέξατο, ὁ ἐν Ἰορδάνῃ ἐλευθερώσας τὸν Ἀδάμ. Ἣλοις προσηλώθη, ὁ Νυμφίος τῆς Ἐκκλησίας. Λόγχῃ ἐκεντήθη, ὁ Υἱὸς τῆς Παρθένου. Προσκυνοῦμέν σου τὰ Πάθη Χριστέ. Δεῖξον ἡμῖν, καὶ τὴν ἔνδοξόν σου Ἀνάστασιν.

Ἦχος δ’

Σταυρουμένου σου Χριστέ, πᾶσα ἡ κτίσις βλέπουσα ἔτρεμε, τὰ θεμέλια τῆς γῆς, διεδονεῖτο φόβῳ τοῦ κράτους σου, φωστῆρες ἐκρύπτοντο, καὶ τοῦ Ναοῦ ἐῤῥάγη τὸ καταπέτασμα τὰ ὄρη ἐτρόμαξαν, καὶ πέτραι ἐσχίσθησαν, καὶ Λῃστὴς ὁ πιστός, κραυγάζει σοι σὺν ἡμῖν, Σωτὴρ τὸ Μνήσθητι.

Δόξα… Καὶ νῦν… Ἦχος πλ. Α΄

Σὲ τὸν ἀναβαλλόμενον τὸ φῶς ὥσπερ ἱμάτιον, καθελὼν Ἰωσὴφ ἀπὸ τοῦ ξύλου σὺν Νικοδήμῳ, καὶ θεωρήσας νεκρόν, γυμνόν, ἄταφον, εὐσυμπάθητον θρῆνον ἀναλαβών, ὀδυρόμενος ἔλεγεν· Οἴμοι! γλυκύτατε ἰησοῦ, ὃν πρὸ μικροῦ ὁ ἥλιος, ἐν Σταυρῷ κρεμάμενον θεασάμενος, ζόφον περιεβάλλετο, καὶ ἡ γῆ τῷ φόβῳ ἐκυμαίνετο, καὶ διερρήγνυτο ναοῦ τὸ καταπέτασμα· ἀλλ’ ἰδοὺ νῦν βλέπω σε, δι’ ἐμὲ ἑκουσίως ὑπελθόντα θάνατον. Πῶς σε κηδεύσω Θεέ μου; ἢ πῶς σινδόσιν εἱλήσω; ποίαις χερσὶ δὲ προσψαύσω τὸ σὸν ἀκήρατον Σῶμα; ἢ ποῖα ᾄσματα μέλψω τῇ σῇ ἐξόδῳ οἰκτίρμον; Μεγαλύνω τὰ Πάθη σου, ὑμνολογῶ καὶ τὴν ταφήν σου, σὺν τῇ Ἀναστάσει κραυγάζων· Κύριε, δόξα σοι.

***

Ο Άγιος Επιφανίος, Αρχιεπίσκοπος Κύπρου (4ος – 5ος αι.), στον συγκλονιστικό λόγο του στη θεόσωμη ταφή του Κυρίου, αρχίζει και επαναλαμβάνει την φράση: «δος μοι τούτον τον ξένον»:
Παίρνοντας αφορμή από την ευαγγελική διήγηση, την ώρα, που ο Ιωσήφ ο από Αριμαθαίας προσέρχεται στον Πιλάτο για να ζητήση το πανακήρατο Σώμα του Ιησού για να το ενταφιάσει, και βάζει στο στόμα του τα εξής υπέροχα λόγια:

Δος μοι τούτον τον ξένον
Γεωργίου Ακροπολίτου. Ήχος πλ. α´.

Τον ήλιον κρύψαντα τας ιδίας ακτίνας, και το καταπέτασμα του ναού διαρραγέν, τω του Σωτήρος θανάτω, ο Ιωσήφ θεασάμενος, προσήλθε τω Πιλάτω και καθικετεύει λέγων· δος μοι τούτον τον ξένον, τον εκ βρέφους ως ξένον ξενωθέντα εν κόσμω·
δος μοι τούτον τον ξένον, ον ομόφυλοι μισούντες θανατούσιν ως ξένον·
δος μοι τούτον τον ξένον, ον ξενίζομαι βλέπειν του θανάτου το ξένον·
δος μοι τούτον τον ξένον, όστις οίδεν ξενίζειν τους πτωχούς τε και ξένους·
δος μοι τούτον τον ξένον, ον Εβραίοι τω φθόνω απεξένωσαν κόσμω·
δος μοι τούτον τον ξένον, ίνα κρύψω εν τάφω, ος ως ξένος ουκ έχει την κεφαλήν που κλίναι·
δος μοι τούτον τον ξένον, ον η Μήτηρ καθορώσα νεκρωθέντα εβόα·
Ω Υιέ και Θεέ μου, ει και τα σπλάγχνα τιτρώσκομαι, και καρδίαν σπαράττομαι, νεκρόν σε καθορώσα, αλλά τη Ση Αναστάσει θαρρούσα μεγαλύνω. Καί τούτοις τοίνυν τοις λόγοις δυσωπών τον Πιλάτον ο ευσχήμων λαμβάνει του Σωτήρος το σώμα, ο και φόβω εν σινδόνι ενειλήσας και σμύρνη, κατέθετο εν τάφω τον παρέχοντα πάσι ζωήν αιώνιον και το μέγα έλεος.

Μεταγραφή στην νεοελληνική

Τον ήλιο που έκρυψε τις ίδιες του τις ακτίνες και το καταπέτασμα του ναού που διερράγη, λόγω του θανάτου του Σωτήρος, ο Ιωσήφ όταν (τα) είδε, προσήλθε στον Πιλάτο και θερμά ικετεύει λέγοντας:
Δώσε μου τούτο τον ξένο, που από βρέφος σαν ξένος φιλοξενήθηκε στον κόσμο.
Δώσε μου τούτο τον ξένο, που οι ομόφυλοι από μίσος τον θανατώνουν σαν ξένο.
Δώσε μου τούτο τον ξένο, που παραξενεύομαι να βλέπω του θανάτου το (παρά)ξενο.
Δώσε μου τούτο τον ξένο, που ήξερε να φιλοξενεί τους πτωχούς και τους ξένους.
Δώσε μου τούτο τον ξένο, που οι Εβραίοι από φθόνο τον απεξένωσαν από τον κόσμο.
Δώσε μου τούτο τον ξένο, για να κρύψω σε τάφο, που σαν ξένος δεν είχε που να γείρει το κεφάλι.
Δώσε μου τούτο τον ξένο, που βλέποντάς τον νεκρό η Μητέρα φώναζε: Ω, Υιέ μου και Θεέ μου, αν και στα σπλάχνα πληγώνομαι και στην καρδιά σπαράζω που σε βλέπω νεκρό, αλλά αναθαρρώντας από την ανάστασή σου, δοξάζω.
Και με τούτα τα λόγια ικετεύοντας τον Πιλάτο ο άρχοντας λαμβάνει του Σωτήρος το σώμα, που και με φόβο το τύλιξε σε σεντόνι και σε σμύρνα και το έβαλε σε τάφο, αυτόν που παρέχει σε όλους ζωή αιώνια και το μεγάλο έλεος.

«Τον ήλιον κρύψαντα…» από τον Γ. Κωνσταντίνου.
https://www.youtube.com/watch?v=ToL0JMbGlBA

«Τον ήλιον κρύψαντα… Δος μοι τούτον τον ξένον…» Χορός΄Τρίκκης Μελωδοί’
https://www.youtube.com/watch?v=PTGYFA36F3c

Give me this stranger-Δος μοι τούτον τον ξένον – أعطني هذا الغريب
https://www.youtube.com/watch?v=5cDX4vDmDYE

Ήχος α’

Την παγκόσμιον δόξαν, την εξ ανθρώπων σπαρείσαν και τον Δεσπότην τεκούσαν, την επουράνιον πύλην, υμνήσωμεν Μαρίαν την Παρθένον, των ασωμάτων το άσμα και των πιστών το εγκαλλώπισμα, Αύτη γάρ ανεδείχθη ουρανός, και ναός της θεότητος, αύτη, το μεσότοιχον της έχθρας καθελούσα, ειρήνην αντεισήξε, και το βασίλειον ηνέωξε, Ταύτην ούν κατέχοντες, της πίστεως την άγκυραν, υπέρμαχον έχομεν, τον εξ αυτής τεχθέντα Κύριον, θαρσείτω τοίνυν, θαρσείτω λαός του Θεού, και γάρ αυτός πολεμήσει τους εχθρούς ως παντοδύναμος.

Ήχος βαρύν
Ανάστα, ο Θεός, κρίνον την γην, ότι συ κατακληρονομήσεις εν πάσι τοις έθνεσι.

Ύμνος των Αγίων τριών Παίδων
Ἦχος αʹ.

Τον Κύριον υμνείτε, και υπερυψούτε εις πάντας τους αιώνας.

Ευλογείτε, πάντα τα έργα Κυρίου, τον Κύριον, υμνείτε και υπερυψούτε αυτόν εις τους αιώνας.
Τον Κύριον υμνείτε, και υπερυψούτε εις πάντας τους αιώνας.

Ευλογείτε, άγγελοι Κυρίου, ουρανοί Κυρίου, τον Κύριον.
Τον Κύριον υμνείτε, και υπερυψούτε εις πάντας τους αιώνας.

Ευλογείτε, ύδατα τα υπεράνω τον ουρανόν, πάσαι αι Δυνάμεις Κυρίου, τον Κύριον.
Τον Κύριον υμνείτε, και υπερυψούτε εις πάντας τους αιώνας.

Ευλογείτε, ήλιος και σελήνη, άστρα του ουρανού, τον Κύριον.
Τον Κύριον υμνείτε, και υπερυψούτε εις πάντας τους αιώνας.

Ευλογείτε, φως και σκότος, νύκτες και ημέραι, τον Κύριον.
Τον Κύριον υμνείτε, και υπερυψούτε εις πάντας τους αιώνας.

Ευλογείτε, πυρ και καύμα, ψύχος και καύσων, τόν Κύριον.
Τον Κύριον υμνείτε, και υπερυψούτε εις πάντας τους αιώνας.

Ευλογείτε, πάχναι και χιόνες, αστραπαί και νεφέλαι τον Κύριον.
Τον Κύριον υμνείτε, και υπερυψούτε εις πάντας τους αιώνας.

Ευλογείτε, πηγαί, θάλασσα, και ποταμοί, κήτη, και πάντα τα κινούμενα εν τοις ύδασι, τον Κύριον.
Τον Κύριον υμνείτε, και υπερυψούτε εις πάντας τους αιώνας.

Ευλογείτε, Ιερείς Κυρίου, δούλοι Κυρίου, τον Κύριον.
Τον Κύριον υμνείτε, και υπερυψούτε εις πάντας τους αιώνας.

Ευλογείτε, Ανανία, Αζαρία, και Μισαήλ, τον Κύριον.
Τον Κύριον υμνείτε, και υπερυψούτε εις πάντας τους αιώνας.

Ευλογείτε, Απόστολοι, Προφήται, και Μάρτυρες Κυρίου, τον Κύριον.
Τον Κύριον υμνείτε, και υπερυψούτε εις πάντας τους αιώνας.

Ευλογούμεν Πατέρα Υιόν, και Άγιον Πνεύμα τον Κύριον.
Τον Κύριον υμνούμεν, και δοξολογούμεν εις πάντας τους αιώνας.

Αινούμεν, ευλογούμεν, και προσκυνούμεν τον Κύριον.
Τον Κύριον υμνούμεν, και δοξολογούμεν εις πάντας τους αιώνας.

Παντοδύναμε Κύριέ μας, καθάρισέ μας τους αμαρτωλούς με το Αίμα των πληγών Σου, των αθώων και πάναγνων πληγών Σου. Μια μόνο σταγόνα του Αίματος του Πανάμωμου Χριστού μπορεί να καθαρίσει την ανθρωπότητα… Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς

Τη αγία και Μεγάλη Πέμπτη, οι τα πάντα καλώς δια ταξάμενοι θείοι Πατέρες, αλληλοδιαδόχως εκ τε των θείων Αποστόλων, και των ιερών Ευαγγελίων, παραδεδώκασιν ημίν τέσσαρά τι να εορτάζειν, τον ιερόν Νιπτήρα, τον μυστικόν Δείπνον (δηλαδή την παράδοσιν των καθ‘ημάς φρικτών Μυστηρίων), την υπερφυά Προσευχήν, και την Προδοσίαν αυτήν.

Εις τον Ιερόν Νιπτήρα
Νίπτει Μαθητών εσπέρας Θεός πόδας,
Ου πούς πατών ην εις Εδέμ δείλης πάλαι.

Εις τον Μυστικόν Δείπνον
Διπλούς ο Δείπνος· Πάσχα γαρ νόμου φέρει,
Και Πάσχα καινόν, Αίμα. Σώμα Δεσπότου.

Εις την υπερφυά Προσευχήν
Προσεύχη· και φόβητρα, θρόμβοι αιμάτων,
Χριστέ, προσώπου, παραιτούμενος δήθεν
Θάνατον, εχθρόν εν τούτοις φενακίζων.

Εις την Προδοσίαν
Τι δεί μαχαιρών, τι ξύλων λαοπλάνοι,
Προς το θανείν πρόθυμον εις Κόσμου λύτρον.

«…λάβετε φάγετε· τοῦτό ἐστι τὸ σῶμά μου…» και «…πίετε ἐξ αὐτοῦ πάντες· τοῦτο γάρ ἐστι τὸ αἷμά μου…»

Ομιλία
για τη θεραπεία της ανθρωπότητος δια των πληγών του Χριστού
Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς

“τω μώλωπι [πληγή] αυτού ημείς ιάθημεν” (Ησαΐας 53: 5).

Θεραπευόμαστε δια των πληγών του Χριστού. Αυτό προφήτευσε , ο προφήτης του Θεού και τώρα εμείς το γνωρίζουμε, ότι η προφητεία του είναι αληθινή. Δια του Πάθους του Χριστού, σωθήκαμε από τα αιώνια βάσανα. Δια του Πανάμωμου Αίματός Του, καθαριζόμαστε από τη λέπρα της αμαρτίας και ξαναζωντανεύουμε. Το αίμα και το σώμα μας έγιναν ακάθαρτα από τα αμαρτωλά πάθη, αλλά κυρίως το πνεύμα μας, η φωλιά και η πηγή της σωματικής ακαθαρσίας, έγινε πρώτα ακάθαρτο. Μπορεί ο ακάθαρτος να καθαριστεί από το ακάθαρτο; Μπορεί ένα βρώμικο λινό να πλυθεί με βρώμικο νερό; Δεν μπορεί.

Μόνον αυτό που είναι καθαρό μπορεί να πλύνει αυτό που είναι ακάθαρτο. Ακόμη και οι ειδωλολάτρες αισθάνονται ότι η ανθρωπότητα είναι ακάθαρτη. Όμως, αυτοί, [οι παγανιστές] θέλουν να καθαρίσουν με κάτι ακάθαρτο το ακάθαρτο, πρώτον επικαλούμενοι ακάθαρτα πνεύματα και λατρεύοντάς τα. Και δεύτερον, προσφέροντας ακάθαρτες θυσίες, είτε ανθρώπων είτε ζώων.

Μια μόνο σταγόνα του Αίματος του Πανάμωμου Χριστού μπορεί να καθαρίσει την ανθρωπότητα περισσότερο από όλες τις ειδωλολατρικές θυσίες από την αρχή του κόσμου. Γιατί; Επειδή το Αίμα του Χριστού είναι αγνό και όλα τα άλλα είναι ακάθαρτα.
Οι γιατροί λαμβάνοντας μία σταγόνα από ένα ισχυρό φάρμακο και διαλύοντάς το, εμβολιάζουν πολλούς ανθρώπους με αυτό για να τους προστατεύσουν από ασθένειες. Εμείς αραιώνουμε το αίμα του Χριστού με νερό στο άγιο Ποτήριον και στη συνέχεια το πίνουμε, γιατί λέγεται ότι όταν τρύπησαν το σώμα του Κυρίου με ένα δόρυ «εξήλθεν αίμα και ύδωρ» (Ιωάννης 19:34). Τέτοια δύναμη υπάρχει σε μια σταγόνα του Αίματός Του, ώστε ο κόσμος όλος θα μπορούσε να καεί από αυτήν! Αυτό είναι το πανάσπιλο Αίμα, το μόνο αναμάρτητο αίμα του μόνου Αναμαρτητου, το πανακήρατο Αίμα, το μόνο Πανάχραντο Αίμα στον κόσμο.

Ω, εάν οι άνθρωποι γνώριζαν μόνο ποια είναι η δύναμη της απόλυτης καθαρότητας! Όλοι οι ακάθαρτοι από την αμαρτία θα έσπευδαν να καθαριστούν από τον Πάναγνο Χριστό, και όλοι οι ανήμποροι θα έσπευδαν να μεταλάβουν το Σώμα και το Αίμα του Χριστού [Θεία Κοινωνία], και όλοι οι άπιστοι θα πίστευαν στον Χριστό. Διότι εδώ υπάρχουν τρία και τα τρία είναι καθαρά και τα τρία καθαρίζουν: καθαρό πνεύμα, καθαρό αίμα και καθαρό σώμα. Και μόνο το καθαρό μπορεί να καθαρίσει το ακάθαρτο. Μόνο το υγιές μπορεί να θεραπεύσει το ασθενές, και μόνον αυτό που είναι ισχυρό μπορεί να εγείρει το αβοήθητο.

Ω Κύριε, Παντοδύναμε Κύριέ μας, καθάρισέ μας τους αμαρτωλούς με το Αίμα των πληγών Σου, των αθώων και πάναγνων πληγών Σου.

Ότι Σοι πρέπει πάσα δόξα, τιμή και προσκύνησις εις τους αιώνας των αιώνων! Αμήν.
Πηγή: Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς, «Ο Πρόλογος της Οχρίδας»
http://livingorthodoxfaith.blogspot.gr/2010/04/prologue-august-29-september-11.html

Άγιος Γέροντας Σωφρόνιος του Έσσεξ

– Εμείς οι Ορθόδοξοι ζούμε τον Χριστό στην θεία Λειτουργία, ή μάλλον ο Χριστός ζη μέσα μας κατά την διάρκεια της θείας Λειτουργίας. Η θεία Λειτουργία είναι έργο Θεού. Λέμε: “καιρός του ποιήσαι τω Κυρίω”. Μεταξύ των άλλων σημαίνει ότι τώρα είναι ώρα να ενεργήση ο Θεός. Ο Χριστός λειτουργεί, εμείς ζούμε μαζί με τον Χριστό.

Η θεία Λειτουργία είναι ο τρόπος που γνωρίζουμε τον Θεό και ο τρόπος που γνωρίζεται ο Θεός σε μας.

Προσπαθείστε να ζείτε κάθε φορά πιο βαθιά αυτό που ζούσε ο Χριστός κατά το Μυστικό Δείπνο, όταν εγκαθίδρυσε το μεγάλο αυτό μυστήριο που είναι η θεία Ευχαριστία. Τότε η λειτουργία θα αποβεί σωτήρια όχι μόνο για σας, αλλά και για όσους συμμετέχουν σ’ αυτή. Δεν ανήκει μόνο στους ιερείς να ζουν στην καρδιά τους τα παθήματα του Χριστού για τον κόσμο που είναι λεία της αμαρτίας και του θανάτου.

Μόνο ζώντας τη Λειτουργία, όσο είναι δυνατό και προσιτό σε μας, με όλο το είναι μας, γινόμαστε βαθμηδόν ευαίσθητοι σε πολλά πού περνούν απαρατήρητα από όσους δεν γνωρίζουν τον Χριστό και δεν Τον αγαπούν και δεν ζουν στο πνεύμα των εντολών Του… Ζω ήδη μέσα στο ράσο εξήντα επτά χρόνια, και κάθε φορά η Λειτουργία είναι γιά μένα κάτι νέο, μοναδικό! Είναι αδύνατον να την συνηθίσουμε!

Ο Χριστός τέλεσε μια φορά την θεία Λειτουργία και αυτή πέρασε στην αιωνιότητα. Η τεθεωμένη ανθρώπινη φύση Του πέρασε στην θεία Λειτουργία. Γνωρίζουμε συγκεκριμένα τον Χριστό στην θεία Λειτουργία. Η θεία Λειτουργία την οποία τελούμε είναι η ίδια θεία Λειτουργία που έκανε ο Χριστός την Μεγάλη Πέμπτη στον Μυστικό Δείπνο.

Τα κεφάλαια ιδ’-ιζ’ του κατά Ιωάννην Ευαγγελίου είναι μια θεία Λειτουργία. Έτσι στην θεία Λειτουργία καταλαβαίνουμε την Αγία Γραφή.

– Η μεγαλύτερη ιεραποστολή γίνεται με την θεία Λειτουργία… Είπα στην αδελφότητα να κρατήσουν στο Μοναστήρι κυρίως και προ παντός την θεία Λειτουργία.

Πώς μπορούμε να γνωρίσουμε τον Θεό «καθώς εστι»; Ο Χριστός μας δείχνει την οδό παροτρύνοντάς μας να παραμένουμε στην αγιότητα για να μη βλάπτουμε τον πλησίον, να προτιμούμε τους άλλους από τον εαυτό μας, να μην επιδιώκουμε να τους εξουσιάζουμε.
Οφείλουμε να πεθάνουμε για τον εαυτό μας, για να ζήσουν οι άλλοι.

Οι παρατηρήσεις μου επάνω στους σύγχρονους ανθρώπους με οδηγούν στο συμπέρασμα ότι είναι βολικότερο γι’ αυτούς να προσεύχονται στους ναούς, ιδιαίτερα κατά τη Λειτουργία. Η λειτουργική προσευχή με τη συχνή θεία μετάληψη αποτελεί το πλήρωμα… Η Λειτουργία, αν βεβαίως βιώνεται με όλο το είναι μας, επιτρέπει να τη ζήσουμε ως αληθινά Θεία Πράξη, που περιλαμβάνει όχι μόνο αυτό τον ορατό κόσμο, αλλά και όλον εκείνον που άπειρα ξεπερνά τα όριά του. Μη εμβαθύνοντας στον χώρο αυτό ο άνθρωπος μπορεί εύκολα να περιπέσει στη συνήθεια που τον ερημώνει και τον νεκρώνει. Είναι απαραίτητο να αυξάνει αδιάκοπα στη γνώση του Θεού και να μην επιτρέψει να μετατραπεί η Λειτουργία σε λεπτομέρεια της ευσεβούς βιοτής μας.

Τη αφάτω σου ευσπλαγχνία, Χριστέ ο Θεός ηµών, ελέησον ηµάς. Αµήν.Η Θεία Λειτουργία είναι αίσθηση του νικηφόρου Πάσχα. Άγιος Γέροντας Σωφρόνιος του Έσσεξ – Το όραμα του αγίου Σεραφείμ του Σάρωφ την Μεγάλη Πέμπτη
https://iconandlight.wordpress.com/2020/04/15/%ce%b7-%ce%b8%ce%b5%ce%af%ce%b1-%ce%bb%ce%b5%ce%b9%cf%84%ce%bf%cf%85%cf%81%ce%b3%ce%af%ce%b1-%ce%ac%ce%b3%ce%b9%ce%bf%cf%82-%ce%b3%ce%ad%cf%81%ce%bf%ce%bd%cf%84%ce%b1%cf%82-%cf%83%cf%89%cf%86%cf%81/

Γέροντας Σωφρόνιος του Έσσεξ, Μέσα στη Θ. Λειτουργία ο άνθρωπος μπορεί να ζήσει το Χριστό, να βρει το παν. Όταν αρχίζει κανείς να προσεύχεται, η ίδια η προσευχή θα του λύνει τις απορίες του.
https://iconandlight.wordpress.com/2019/07/10/29727/

Πως ο Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης ζούσε την Θεία Λειτουργία
https://iconandlight.wordpress.com/2018/07/11/%CF%80%CF%89%CF%82-%CE%BF-%CE%AC%CE%B3%CE%B9%CE%BF%CF%82-%CF%80%CE%B1%CE%90%CF%83%CE%B9%CE%BF%CF%82-%CE%BF-%CE%B1%CE%B3%CE%B9%CE%BF%CF%81%CE%B5%CE%AF%CF%84%CE%B7%CF%82-%CE%B6%CE%BF%CF%8D%CF%83%CE%B5/

Μεγάλη Πέμπτη, Στάρετς Σάββα του Παρηγορητή
https://iconandlight.wordpress.com/2016/04/27/%CE%BC%CE%B5%CE%B3%CE%AC%CE%BB%CE%B7-%CF%80%CE%AD%CE%BC%CF%80%CF%84%CE%B7-%CF%83%CF%84%CE%AC%CF%81%CE%B5%CF%84%CF%82-%CF%83%CE%AC%CE%B2%CE%B2%CE%B1-%CF%84%CE%BF%CF%8D-%CF%80%CE%B1%CF%81%CE%B7%CE%B3/

Ήχος πλ. Β’

Του Δείπνου σου του μυστικού, σήμερον Υιέ Θεού, κοινωνόν με παράλαβε· ου μη γαρ τοις εχθροίς σου το Μυστήριον είπω, ου φίλημά σοι δώσω, καθάπερ ο Ιούδας, αλλ’ ως ο Ληστής ομολογώ σοι. Μνήσθητί μου Κύριε, όταν έλθης εν τη Βασιλεία σου.

Τροπάριον. Ήχος πλ. δʹ.

Ότε οι ένδοξοι Μαθηταί, εν τω νιπτήρι του Δείπνου εφωτίζοντο, τότε Ιούδας ο δυσσεβής, φιλαργυρίαν νοσήσας εσκοτίζετο, και ανόµοις κριταίς, σε τον δίκαιον Κριτήν παραδίδωσι. Βλέπε χρηµάτων εραστά, τον διά ταύτα αγχόνη χρησάµενον· φεύγε ακόρεστον ψυχήν, την Διδασκάλω τοιαύτα τολµήσασαν. Ο περί πάντας αγαθός, Κύριε δόξα σοι. (εκ γʹ)

Στιχηρά
Ήχος α’ Ιδιόμελον

Ο λεντίω ζωσάμενος, και νίψας τους πόδας των Μαθητών, Χριστέ ο Θεός, απόπλυνον ημών, της ψυχής τον λογισμόν, και περίζωσον ημάς συνδέσμω πνευματικώ, του ποιείν τας εντολάς σου, και υμνείν την σην αγαθότητα.

Κανών. Ποίηµα Κοσµά Μοναχού.
Ωδή αʹ. Ήχος πλ. βʹ. Δόξα.

Μυσταγωγούσα, φίλους εαυτής, την ψυχοτρόφον ετοιµάζει τράπεζαν, αµβροσίας δε η όντως σοφία του Θεού, κιρνά κρατήρα πιστοίς. Προσέλθωµεν ευσεβώς και βοήσωµεν· Ενδόξως δεδόξασται, Χριστός ο Θεός ηµων.

Ωδή θʹ. Ο Ειρµος.

Ξενίας δεσποτικής, και αθανάτου τραπέζης, εν υπερώω τόπω, ταίς υψηλαίς φρεσί πιστοί δεύτε απολαύσωµεν, επαναβεβηκότα λόγον, εκ του Λόγου µαθόντες, ον µεγαλύνοµεν.

Και νυν. Ήχος πλ. αʹ.

Μυσταγωγών σου, Κύριε, τους Μαθητάς, εδίδασκες λέγων· Ω φίλοι, οράτε, µηδείς ηµάς χωρίσει µου φόβος· ει γαρ πάσχω, αλλ’ υπέρ του κόσµου· µη ούν σκανδαλίζεσθε εν εµοί· ου γαρ ήλθον διακονηθήναι, αλλά διακονήσαι, και δούναι την ψυχήν µου, λύτρον υπέρ του κοσµου. Ει ούν υµείς φίλοι µου εστέ, εµέ µιµείσθε· ο θέλων πρώτος είναι, έστω έσχατος· ο δεσπότης, ως ο διάκονος. Μείνατε εν εµοί, ίνα βότρυν φέρητε· εγώ γαρ ειµί της ζωής η άµπελος.

Δόξα· και νυν. Ήχος βʹ.

Ον εκήρυξεν Αµνον Ησαΐας, έρχεται επί σφαγήν εκούσιον, και τον νώτον δίδωσιν εις µάστιγας, τας σιαγόνας εις ραπίσµατα· το δε πρόσωπον ουκ απεστράφη, από αισχύνης εµπτυσµάτων· θανάτω δε ασχήµονι καταδικάζεται· πάντα ο αναµάρτητος εκουσίως καταδέχεται, ίνα πάσι δωρήσηται την εκ νεκρών ανάστασιν.

Χαίρε, ευλογημένη! Χαίρε, αυγή της σωτηρίας του ανθρώπου! Στον ασπασμό του Αγγέλου η Κεχαριτωμένη Θεοτόκος είπε: «Ιδού η δούλη Κυρίου· γένοιτό μοι κατά το ρήμά σου». Η ολοκληρωτική μας παράδοση στη βούληση του Θεού αποτελεί την πεμπτουσία ολόκληρης της ζωής μας.

Ευαγγελισμός της Υπεραγίας Θεοτόκου
Σύναξη της Υπεραγίας Θεοτόκου της Βάτου, εν τω όρει Σινά
Θεοδοσία, Πελαγία και Δούλη, μάρτυρες στην Καισάρεια Παλαιστίνης (361)
Σεννούφιος ο σημειοφόρος της μονής Λατόμου Θεσσαλονίκης (9ος αἰ.)
Τίμων ο ερημίτης (10ος αἰ.)
Παρθένιος της Λαύρας των Σπηλαίων του Κιέβου (1855)
Τύχων πατριάρχης Μόσχας ο Ομολογητής Ρωσίας (1925)
κοίμηση Ιουστίνου Πόποβιτς του Τσέλιε του Ομολογητού (1979)
Επέτειος της Εθνικής μας Παλιγγενεσίας του 1821

Εορτάζουν στις 25 Μαρτίου

Στίχοι
Ἤγγειλεν Υἱὸν Ἄγγελος τῇ Παρθένῳ,
Πατρὸς μεγίστης Ἄγγελον βουλῆς μέγαν.
Γήθεο τῇ Μαρίῃ ἔφατ᾿ Ἄγγελος εἰκάδι πέμπτῃ.

«Ιδού η δούλη Κυρίου· γένοιτό μοι κατά το ρήμα Σου».
Γενηθήτω το θέλημά σου, είναι η πιο υπέροχη δοξολογία του Θεού.

Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς
Στον Ευαγγελισμό της Θεοτόκου

Όπως ο ήλιος καθρεφτίζεται στα καθαρά και διαυγή νερά, έτσι κι ο ουρανός στην καθαρή κι αγνή καρδιά. Το Άγιο Πνεύμα είναι πανταχού παρόν κι αναπαύεται σε πολλά σημεία του αχανούς σύμπαντος. Το μέρος εκείνο όμως όπου αγαπάει κι επιθυμεί περισσότερο απ᾿ όλα να κατοικεί, είναι η αγνή καρδιά του ανθρώπου. Εκεί είναι το πραγματικό Του ενδιαίτημα, η κατοικία του. Όλοι οι άλλοι τόποι είναι απλά το εργαστήριό Του….

Την έλευση του Θεού στον κόσμο θα την παρομοιάζαμε με την εμφάνιση πύρινου στύλου στα σκοτάδια της αβύσσου. Η είδηση για την έλευσή Του ξεκίνησε με έναν άγγελο και μια κόρη παρθένο, μια συνομιλία που έγινε ανάμεσα στην ουράνια και την επίγεια αγνότητα…

Η πρώτη απ’ όλους τους ανθρώπους που άκουσε τη σωτήρια αυτή είδηση ήταν η πάναγνη Παρθένος. Και την άκουσε με φόβο, με δέος. Ο ουρανός καθρεφτιζόταν στην αγνή καρδιά της όπως ο ήλιος στα καθαρά και διαυγή νερά. Στην καρδιά της ο Κύριος και Δημιουργός του νέου κόσμου και ανακαινιστής του παλαιού, επρόκειτο να γείρει το κεφάλι Του και να δανειστεί σάρκα από τη σάρκα της… Ο Γαβριήλ ονόμασε την Παρθένο «εὐλογημένη». Γιατί; Επειδή η ψυχή της ήταν καθαρή σαν το ιερό του ναού, γεμάτη με τα ζωοποιά χαρίσματα του Αγίου Πνεύματος, γεμάτη ουράνια ευωδία κι αγνότητα… 

Ποτέ ήλιος δεν καθρεφτίστηκε τόσο λαμπερά σε διαυγή νερά, όσο στον καθρέφτη της πάναγνης καρδιάς της Παρθένου Μαρίας. Γράφει ο όσιος Εφραίμ ο Σύρος για την παρθενία:
Ω παρθενία, που χαροποιείς την καρδιά και ουρανοποιείς τη γη!
Ω παρθενία, κτήμα αγαθό, αμόλυντο από άγρια θηρία!
Ω παρθενία, που κατοικείς στις άκακες και ταπεινές ψυχές και μεταποιείς το λαό του Θεού!
Ω παρθενία, που ανθίζεις σαν λουλούδι στην ψυχή και στο σώμα και πλημμυρίζεις τον οίκο με το άρωμά σου!
Η διαυγής πρωινή αυγή, απ᾿ όπου προβαίνει ο ήλιος, θα σάστιζε μπροστά στην καθαρότητα κι αγνότητα της Παρθένου Μαρίας, από την οποία γεννήθηκε ο αθάνατος ήλιος της δικαιοσύνης, ο Χριστός και Σωτήρας μας. Ποιο γόνυ δε θα κλίνει μπροστά της και ποια γλώσσα δε θα κραυγάσει:
«Χαίρε, ευλογημένη! Χαίρε, αυγή της σωτηρίας του ανθρώπου! Χαίρε, τιμιωτέρα των Χερουβίμ και ενδοξοτέρα των Σεραφείμ! Δόξα στον Υιό σου, τον Κύριο Ιησού Χριστό, τον Πατέρα και το Άγιο Πνεύμα, την ομοούσια και αδιαίρετη Τριάδα, τώρα και πάντα και στους αιώνες των αιώνων». Αμήν!
(Από το βιβλίο: “Θεός επί γης, άνθρωπος εν ουρανώ”

Όταν ένας άνθρωπος αναβιβάσει το νου του από τα γήινα προς τον Θεό, με την επιθυμία να γίνει ευάρεστος στον Θεό, Εκείνος τότε του αποκαλύπτει το θέλημα Του πολυτρόπως. Γράφει ο άγιος Πέτρος ο Δαμασκηνός: ” Αν ένας άνθρωπος επιθυμήσει ολοκληρωτικά να ευαρεστήσει τον Θεό, ο Θεός τον διδάσκει το θέλημα Του είτε δια των σκέψεων, είτε μέσω κάποιου άλλου προσώπου, είτε δια της Αγίας Γραφής”. Ένας τέτοιος άνθρωπος γίνεται παρατηρητικός και πρόθυμος και αναμένει την απάντηση του Θεού ένδοθεν και έξωθεν. Γι’ αυτόν παύει να υπάρχει τύχη. Όλος ο κόσμος γίνεται σαν μια λύρα δεκάχορδη, που δεν βγάζει ήχο, αν δεν την αγγίξει το χέρι του Θεού.
Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς, Πνευματικό Ημερολόγιο – Ο Πρόλογος της Αχρίδος (Απρίλιος)

Η ολοκληρωτική μας παράδοση στη βούληση του Θεού αποτελεί την πεμπτουσία όλων των πράξεών μας και των κόπων για την πίστη αλλά και όλων των σκέψεων και αισθημάτων και ενεργειών μας, με μια λέξη ολόκληρης της ζωής μας. Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς

***

Άγιος Σιλουανος ο Αγιορείτης

Η εκζήτησι του θελήματος του Θεού είναι το σπουδαιότερο έργο της ζωής μας, γιατί «οδεύοντες την οδόν» του θελήματος του Θεού γινόμαστε μέτοχοι της αιωνίου θείας ζωής… Όσοι όμως άφησαν τον εαυτό τους στο θέλημα του Θεού, αυτούς τους καθοδηγεί ο Ίδιος ο Κύριος με τη χάρη Του και υπομένουν με ανδρεία τα πάντα για χάρη του Θεού, τον Οποίο αγάπησαν και με τον Οποίο θα δοξάζονται αιώνια. Έτσι δόθηκε στον Θεό η Υπεραγία Παρθένος: «Ιδού η δούλη Κυρίου γένοιτό μοι κατά το ρήμα σου». Αν λέμε κι εμείς το ίδιο: «Ιδού ο δούλος Κυρίου γένοιτό μοι κατά το ρήμα σου», τότε τα Ευαγγελικά λόγια του Κυρίου, που εγράφτηκαν με το Άγιο Πνεύμα, θα ζούσαν μέσα στις ψυχές μας, η αγάπη του Θεού θα βασίλευε σ’ όλο τον κόσμο και η ζωή στη γη θα ήταν απερίγραπτα ωραία.

Πώς μπορείς να ξέρεις αν ζεις σύμφωνα με το θέλημα του Θεού; Να η ένδειξη: Αν στενοχωριέσαι για κάτι, αυτό σημαίνει πως δεν παραδόθηκες τελείως στο θέλημα του Θεού, έστω κι αν σου φαίνεται πως ζεις σύμφωνα με το θέλημα του Θεού. Όποιος ζει κατά το θέλημα του Θεού, αυτός δεν μεριμνά για τίποτε. Κι αν κάτι του χρειάζεται, παραδίνει τον εαυτό του και την ανάγκη του στον Θεό. Κι αν πάρει ότι θέλει, μένει ήρεμος, σαν να το είχε. Ψυχή που παραδόθηκε στο θέλημα του Θεού δεν φοβάται τίποτε: ούτε θύελλες ούτε ληστές ούτε τίποτα άλλο. ‘Ότι κι αν έλθει, λέγει: «Έτσι ευδοκεί ο Θεός», κι έτσι διατηρείται η ειρήνη στην ψυχή και στο σώμα. Το καλύτερο έργο είναι να παραδοθούμε στο θέλημα του Θεού και να βαστάζομε τις θλίψεις με ελπίδα. Ο Κύριος βλέποντας τις θλίψεις μας δεν θα επιτρέψει ποτέ κάτι που να ξεπερνά τις δυνάμεις μας. Αν οι θλίψεις μας φαίνονται υπερβολικές, αυτό σημαίνει πως δεν έχομε παραδοθεί στο θέλημα του Θεού.  

***

Στάρετς Σάββας ο Παρηγορητής

«Εαυτούς και αλλήλους και πάσαν την ζωήν ημών Χριστώ, τω Θεώ παραθώμεθα». Αυτή είναι μια εκφώνηση την οποία συχνά ακούμε κατά τη Θεία Λειτουργία. Ας αντηχεί όχι μόνο στ’ αυτιά μας, αλλά ας φθάνει μέχρι την καρδιά, μέχρι το βάθος της και ας βρίσκει εκεί ειλικρινή και καταφατική απόκριση.

«Γεννηθήτω το θέλημά Σου». Τα λόγια αυτά της Κυριακής προσευχής, σαν τις θωπευτικές θερμές ακτίνες του ήλιου, ας θερμαίνουν την ύπαρξή μας χύνοντας σ’ αυτήν τη μακαρία ειρήνη και την ήσυχη στάση μας σε όλες τις δυστυχίες και τις χαρές της ζωής, ενισχύοντάς την σε κάθε δραστηριότητα που επιβάλλεται σε κάθε θέση ή κατάσταση που βρισκόμαστε.

Το να παραδώσεις τον εαυτό σου στη θεία καθοδήγηση, το να μπεις κάτω από τη ζεστή και γεμάτη αγάπη σκέπη του Θεού, αυτός είναι ο σπουδαιότερος όρος μιας ευτυχισμένης ζωής…

***

Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης

Έγραφε σε επιστολή ο Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης (18-9-67): «Πολλές φορές επέµεινα στην προσευχή διά διάφορα θέµατα (απαιτητικώς) ή ατοµικά µου ή άλλων αδελφών και µετά αναγκάστηκα να ζητήσω συγγνώµην από τον Θεό και να ζητώ ξανά το αντίθετο. Έκτοτε παρακαλώ ο,τι είναι συµφέρον της ψυχής να δίδη σαν καλός πατέρας, διότι όλη η θυσία Του έγινε διά να αποκαταστήση τις ψυχές µας στον παράδεισο κοντά Του».
Γνώρισα μια γιαγιά σοφή που μου είπε:
“Γιε μου, όταν ήμουν ακόμα νέα, ζητούσα επίμονα κάτι απ’τον Θεό. Το ζητούσα για δώδεκα ολόκληρα χρόνια! Ναι, δώδεκα! Όμως, Εκείνος ήξερε ότι δεν ήταν για το καλό μου.
Έτσι, δεν μου το’δωσε! Και μετά από δώδεκα χρόνια κατάλαβα το γιατί”.
Το διανοείσαι;
Πέρασαν δώδεκα ολόκληρα χρόνια για να το αντιληφθεί… Δώδεκα χρόνια καθημερινής, έμπονης, καρδιακής προσευχής… Μοιάζει απίστευτο!
Και συνέχισε η γιαγιά λέγοντας:
“Το θέλημα και το σχέδιο του Θεού ας ζητάμε να γίνεται στις ζωές μας. Εγώ πλέον δε ζητάω. Μονάχα Τον παρακαλώ να γίνεται το θέλημά Του και να μου δίνει τη δύναμη να το αντέχω. Αυτός είναι ο πιο ασφαλής δρόμος, γιε μου”.
Γιατί το ξέρω, το ξέρω ότι μ’αγαπάει…”

Όποιος παρακολουθεί τις ευεργεσίες του Θεού, μαθαίνει να εξαρτά τον εαυτό του από την θεία πρόνοια. Νιώθει μετά σαν το μωρό στην κούνια πού, αν το αφήση για λίγο η μητέρα του, αρχίζει να κλαίη, μέχρι να τρέξη πάλι κοντά του. Αν αφεθή κανείς στον Θεό, είναι μεγάλη υπόθεση. Όταν πρωτοπήγα στην Ιερά Μονή Στομίου, δεν είχα που να μείνω. Όλο το μοναστήρι ήταν γεμάτο μπάζα. Βρήκα μια γωνιά κοντά στην μάνδρα, έβαλα κάτι από πάνω, για να την σκεπάσω λίγο, και εκεί περνούσα τα βράδυα καθιστός, γιατί δεν χωρούσα να ξαπλώσω. Μια μέρα ήρθε ένας γνωστός μου ιερομόναχος και μου λέει: «Καλά, πώς μένεις εδώ;». «Γιατί, του λέω, οι κοσμικοί είχαν περισσότερα από μάς; Όταν είπαν στον Κανάρη, τότε που ζήτησε δάνειο, “δέν έχεις Πατρίδα”, εκείνος είπε: “Θα αποκτήσουμε Πατρίδα”. Αν κοσμικός άνθρωπος είχε τέτοια πίστη, εμείς να μην έχουμε εμπιστοσύνη στον Θεό;

Ο ταπεινός έχει όλα τα πνευματικά αρώματα: απλότητα, πραότητα, αγάπη χωρίς όρια, καλωσύνη, ανεξικακία, θυσία, υπακοή κ.λπ. Επειδή έχει την πνευματική φτώχεια, έχει και όλον τον πνευματικό πλούτο. Είναι επίσης και ευλαβής και σιωπηλός, γι’ αυτό συγγενεύει και με την Κεχαριτωμένη Θεοτόκο Μαρία, η οποία είχε μεγάλη ταπείνωση. Ενώ είχε μέσα της ολόκληρο τον Θεό σαρκωμένο, δεν μίλησε καθόλου, μέχρι που μίλησε ο Χριστός στα τριάντα Του χρόνια. Στον ασπασμό του Αγγέλου είπε: «Ιδού η δούλη Κυρίου· γένοιτό μοι κατά το ρήμά σου» Λουκ. 1, 38. Δεν είπε: «Εγώ θα γίνω μητέρα του Υιού του Θεού».

Η Παναγία, για την ταπείνωσή της, κατέχει τα δευτερεία της Αγίας Τριάδος. «Χαίροις μετά Θεόν η Θεός, τα δευτερεία της Τριάδος η έχουσα» , λέει ο Άγιος Ανδρέας Κρήτης. Να είναι δούλη, να είναι και Νύμφη του Θεού! Να είναι παρθένος, να είναι και μητέρα! Να είναι πλάσμα του Θεού, να είναι και Μητέρα του Πλάστου! Αυτά είναι τα μεγάλα μυστήρια, τα παράξενα, που δεν εξηγούνται, αλλά μόνο βιώνονται!

– Γέροντα, μπορείτε να μας ψάλετε το Μεγαλυνάριο που είχατε γράψει για την Παναγία ;
– Έλα να το ψάλουμε μαζί. «Εύρες πολλήν Χάριν παρά Θεού, Μήτερ του Δεσπότου, Μεγαλόχαρη, αληθώς, Κεχαριτωμένη, ως Γαβριήλ εβόα, Βασίλισσα Αγγέλων, φρούρει τους δούλους σου». Να σου πω τώρα και ένα δογματικό: Η Παναγία ήταν Κόρη και Μητέρα, Δούλη και Βασίλισσα, Βασίλισσα όλου του κόσμου. Χωράει στον νού του ανθρώπου αυτό; Και ο Ευαγγελισμός της Θεοτόκου είναι κάτι το υπερφυσικό, έξω της λογικής.
Εύχομαι η Παναγία να σου δώση την χαρά του Ευαγγελισμού και ο Άγγελος να σε ευλογήση, για να έχης πνευματική πρόοδο. Αμήν.

Ο,τι καλό κι αν βρη ο άνθρωπος να πη για την Παναγία, δεν θα μπορέση να εκφράση το μεγαλείο Της… η Παναγία έφερε στον κόσμο την παραδεισένια χαρά. Μας συνέδεσε με τον Θεό, αφού ο Χριστός είναι Θεάνθρωπος.
Ο Αρχάγγελος Γαβριήλ έφερε στον κόσμο την χαρμόσυνη αγγελία ότι οι άνθρωποι χάρη στην Παναγία βρήκαν «χάριν παρά Θεού». Χαίρεται η Παναγία, γιατί σαρκώθηκε ο Λόγος του Θεού και μας λύτρωσε από την αμαρτία. Χαιρόμαστε και εμείς, γιατί η Παναγία μας έβγαλε ασπροπρόσωπους. 

***

Άγιος Γέροντας Σωφρόνιος Σαχάρωφ

Η Παναγία είπε στον αρχάγγελο Γαβριήλ: “ιδού η δούλη Κυρίου” (Λουκ. α’, 38). Αυτό το “ιδού η δούλη Κυρίου” είναι αποδοχή του Σταυρού. Η Παναγία συμμετείχε σε όλη την ζωή της στον Σταυρό του Υιού της.

Η Παναγία μας, πόνεσε πιο πολύ απ΄ όλες τις γυναίκες, πιο πολύ απ΄ όλες τις μανάδες του κόσμου, γιατί κανένα δεν έβλαψε, σε κανένα δεν έκανε κακό κι΄ όμως Της έκαναν το μεγαλύτερο κακό όλης της οικουμένης.

Σταύρωσαν Τον Υιό Της .

Και αντικρύζοντάς Τον πάνω Στο Σταυρό, πόνεσε τόσο η καρδιά της… Γι΄ αυτό μπορεί να καταλάβει την κάθε πονεμένη ύπαρξη, και συμπάσχει με τον κάθε άνθρωπο που πονά, γιατί ακριβώς, ξέρει τι πάει να πει “πόνος”.

Όταν η ψυχή κατέχεται από την αγάπη του Θεού, τότε, ω, πώς είναι όλα ευχάριστα, αγαπημένα και χαρμόσυνα! Η αγάπη, όμως, αυτή συνεπάγεται θλίψη· και όσο βαθύτερη είναι η αγάπη, τόσο μεγαλύτερη είναι και η θλίψη.

«Αν ζητείτε το θέλημα του Θεού με απλότητα και ταπείνωση, ο Θεός μπορεί να μεταβάλει οποιαδήποτε κατάσταση, ακόμη και την πλέον αρνητική.»

Παραδοθείτε στο θέλημα του Θεού και μην αρχίζετε οποιονδήποτε διάλογο με τους λογισμούς.

Στην καθημερινή ζωή είναι πολύ σπουδαίο να «αφουγκραζόμαστε» από το πρωί μέχρι το βράδυ για να ακούσουμε τις υποδείξεις του Θεού, πού μας λέει τι να κάνουμε και πώς να ενεργούμε. Αλλά δεν μπορούμε να ελευθερωθούμε οριστικά από τους κακούς λογισμούς. Ακόμη και αυτοί πού είναι τέλειοι δεν το μπορούν. Η τελειότητά τους δεν είναι τέτοιας φύσεως πού να μην ενοχλούνται από τίποτε.

***

π. Ζαχαρίας (Ζάχαρου)

Παράδειγμα βλέπουμε στο πρόσωπο της Θεομήτορος. Αφού έλαβε το θαυμαστό άγγελμα του Αρχαγγέλου, παραδόθηκε εξ ολοκλήρου στο θέλημα του Θεού, υποτασσόμενη σε αυτό με τέλεια ταπείνωση. Το Πανάγιο Πνεύμα την επισκίασε, και μερικούς μήνες αργότερα το Ίδιο το Άγιο Πνεύμα επιβεβαίωσε το γεγονός με το στόμα της εξαδέλφης Της Ελισάβετ, η οποία προφητικά Την αποκάλεσε ευλογημένη «εν γυναιξί». Την ίδια ώρα η Μαριάμ, με την έμπνευση του Πνεύματος, πρόσφερε τη δική Της επινίκια ωδή στον εν Υψίστοις:
«Μεγαλύνει η ψυχή μου τον Κύριον και ηγαλλίασε το πνεύμα του επί τω Θεώ τω Σωτήρι μου …» Η Θεομήτωρ ανέπεμψε τον ύμνο Της μία μόνο φορά. Δεν ήταν απαραίτητο να ξαναψάλει, εφόσον είχε εξυμνήσει τέλεια τον Κύριο και Σωτήρα Της, με απόλυτο και μοναδικό τρόπο, στην αιωνιότητα του Παναγίου Πνεύματος που την κατείχε ολόκληρη. Η ωδή Της απέβη αιώνια κληρονομιά «πασών των γενεών» των χριστιανών, γι’ αυτό και εμείς χαίρουμε απερίγραπτα αποκαλώντας Την «ευλογημένη», όπως έκανε η Ελισάβετ.

«Μόνον Συ, Κύριε, γνωρίζεις τι χρειάζεται εις ημάς»
(η προσευχή του Πατριάρχου Σερβίας Παύλου).

Θεέ μου, Συ που γνωρίζεις το καθετί και η Αγάπη Σου ξεπερνά τα ανθρώπινα μέτρα, πάρε τη ζωή μου στα χέρια Σου, κάνε αυτό που εγώ θα ήθελα τόσο πολύ να κάνω, αλλά δεν μπορώ. Μητροπολίτης Σουρόζ Anthony Bloom

Ω, Κύριε, αξίωσέ μας με τη δύναμη της χάριτος του Αγίου Πνεύματος να ζούμε σύμφωνα με το άγιο θέλημά Σου.

Η φλεγόμενη και μη κατακαιόμενη βάτος,Ο Προφήτης Μωϋσής
https://iconandlight.wordpress.com/2014/09/05/3754/

Από μερικά παλληκάρια κρατήθηκε το Έθνος! Ο Στρατηγός Μακρυγιάννης σαν γνήσιος Πατέρας του Έθνους, μπαρουτοκαπνισμένος και τραυματισμένος, χύνοντας δάκρυα με πόνο στον Θεό και αίμα για την λευτεριά μας… ζούσε πνευματικές καταστάσεις. Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης
https://iconandlight.wordpress.com/2020/03/25/%ce%b1%cf%80%cf%8c-%ce%bc%ce%b5%cf%81%ce%b9%ce%ba%ce%ac-%cf%80%ce%b1%ce%bb%ce%bb%ce%b7%ce%ba%ce%ac%cf%81%ce%b9%ce%b1-%ce%ba%cf%81%ce%b1%cf%84%ce%ae%ce%b8%ce%b7%ce%ba%ce%b5-%cf%84%ce%bf-%ce%ad%ce%b8/

Η Ελληνική Επανάσταση του 1821 έχει μια πνοή αγιασμένη, κι η ιστορία της είνε σαν συναξάρι. Φώτη Κόντογλου
https://iconandlight.wordpress.com/2021/03/23/%ce%b7-%ce%b5%ce%bb%ce%bb%ce%b7%ce%bd%ce%b9%ce%ba%ce%ae-%ce%b5%cf%80%ce%b1%ce%bd%ce%ac%cf%83%cf%84%ce%b1%cf%83%ce%b7-%cf%84%ce%bf%cf%85-1821-%ce%ad%cf%87%ce%b5%ce%b9-%ce%bc%ce%b9%ce%b1-%cf%80%ce%bd/

Η ολοκληρωτική μας παράδοση στη βούληση του Θεού αποτελεί την πεμπτουσία όλων των πράξεών μας και των κόπων για την πίστη. Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς
https://iconandlight.wordpress.com/2018/05/19/%ce%b7-%ce%bf%ce%bb%ce%bf%ce%ba%ce%bb%ce%b7%cf%81%cf%89%cf%84%ce%b9%ce%ba%ce%ae-%ce%bc%ce%b1%cf%82-%cf%80%ce%b1%cf%81%ce%ac%ce%b4%ce%bf%cf%83%ce%b7-%cf%83%cf%84%ce%b7-%ce%b2%ce%bf%cf%8d%ce%bb%ce%b7/

Να ζητάμε πρώτα την Βασιλεία των Ουρανών και ύστερα όλα τα άλλα «προστεθήσεται ημίν». Ο Θεός γνωρίζει τί χρειάζεται για τον καθέναν. Άγιος Παΐσιος Αγιορείτης
https://iconandlight.wordpress.com/2020/03/23/%ce%bd%ce%b1-%ce%b6%ce%b7%cf%84%ce%ac%ce%bc%ce%b5-%cf%80%cf%81%cf%8e%cf%84%ce%b1-%cf%84%ce%b7%ce%bd-%ce%b2%ce%b1%cf%83%ce%b9%ce%bb%ce%b5%ce%af%ce%b1-%cf%84%cf%89%ce%bd-%ce%bf%cf%85%cf%81%ce%b1%ce%bd/

Αγίου Ιωάννη της Κρονστάνδης

Υπεραγία Θεοτόκε Παρθένε! Εξαιτίας του Σώματος και του Αίματος του Υιού Σου, που μεταλαμβάνω τόσο συχνά, τολμώ να πω ότι έχω με Σένα συγγένεια!
Ώ Δέσποινα του κόσμου! Από Σένα έλαβε ο Υιός του Θεού αυτό το Σώμα και Αίμα. Το Σώμα και το Αίμα του Κυρίου που μεταλαμβάνω είναι ίδια με το Σώμα του Κυρίου που είναι στους ουρανούς.
Πώς μπορώ να μην αγαπάω Εσένα, και πιο πολύ τον Υιό Σου, δικό Σου και δικό μου Θεό; Ώ Πανάχραντε Δέσποινα! Δώσε μου να έχω συγγένεια με Σένα όχι μόνο εξαιτίας του Σώματος και του Αίματος του Χριστού, που πολλές φορές μεταλαμβάνω ανάξια, αλλά να πλησιάσω και το δικό Σου βαθμό της πίστης, της αγάπης και της ελπίδας, να ομοιάσω Εσένα στις σκέψεις και τα συναισθήματα. Ώ Πανάχραντε Δέσποινα! Έχω μεγάλη ανάγκη και θέλω να αποκτήσω καρδιά καθαρή! Τα πάντα για Σένα είναι δυνατά, Υπερευλογημένη· μπορείς να παρακαλέσεις τον Υιό και Θεό Σου να μου χαρίσει καρδιά καθαρή, όπου κατοικεί πίστη, ελπίδα, και αγάπη. Κάνε το, Πανάχραντε!

Απολυτίκιον Ήχος δ’.

«Σήμερον της σωτηρίας ημών το κεφάλαιον, και του απ’ αιώνος Μυστηρίου η φανέρωσις. Ο Υιός του Θεού Υιός της Παρθένου γίνεται, και Γαβριήλ την χάριν ευαγγελίζεται. Διό και ημείς συν αυτώ τη Θεοτόκω βοήσωμεν˙ Χαίρε Κεχαριτωμένη, ο Κύριος μετά σου.»

Κοντάκιον

Τη Υπερμάχω Στρατηγώ τα νικητήρια, ως λυτρωθείσα των δεινών ευχαριστήρια, αναγράφω σοι η Πόλις σου Θεοτόκε. Αλλ’ ως έχουσα το κράτος απροσμάχητον, εκ παντοίων με κινδύνων ελευθέρωσαν, ίνα κρά­ζω σοι, Χαίρε Νύμφη ανύμφευτε

Κανών α’, Ωδή θ’
Ήχος δ’

Ευαγγελίζου γη χαράν μεγάλην, αινείτε ουρανοί Θεού την δόξαν.

«Ως εμψύχώ Θεού κιβωτώ, ψαυέτω μηδαμώς χείρ αμυήτων. Χείλη δε πιστών τη Θεοτόκω ασιγήτως· Φωνήν του Αγγέλου αναμέλποντα, εν αγαλλιάσει βοάτω· Χαίρε Κεχαριτωμένη ο Κύριος μετά σού».

Ήχος πλ. β’ Όλην αποθέμενοι

Θεός όπου βούλεται, νικάται φύσεως τάξις, φησίν ο Ασώματος, και τα υπέρ άνθρωπον διαπράττεται. τοις εμοίς πίστευε, αληθέσι ρήμασι, Παναγία υπεράμωμε· Η δε εβόησε· Γένοιτό μοι νυν ως το ρήμά σου, και τέξομαι τον άσαρκον, σάρκα εξ εμού δανεισάμενον, όπως αναγάγη τον άνθρωπον, ως μόνος δυνατός, εις το αρχαίον αξίωμα, διά της συγκράσεως.

Βουλήν προαιώνιον, αποκαλύπτων σοι Κόρη, Γαβριήλ εφέστηκε, σε κατασπαζόμενος, και φθεγγόμενος· Χαίρε γη άσπορε, χαίρε βάτε άφλεκτε, χαίρε βάθος δυσθεώρητον, χαίρε η γέφυρα, προς τους ουρανούς η μετάγουσα, και κλίμαξ η μετάρσιος, ην ο Ιακώβ εθεάσατο· χαίρε θεία στάμνε του Μάννα, χαίρε λύσις της αράς, χαίρε Αδάμ η ανάκλησις, μετά σου ο Κύριος.

Ὁ Εὐαγγελισμὸς τῆς Θεοτόκου (24.3.2019) Μητροπολίτου Μόρφου κ. Νεοφύτου

«Χαῖρε, στοργὴ πάντα πόθον νικῶσα» (Γ΄ Χαιρετισμοὶ 2019) Μητροπολίτου Μόρφου κ. Νεοφύτου

Είναι στεναχωρημέντσα η Παναΐα. Η Παναΐα κλαίει κάθνη μέρα. Κλαίει δια τε μας νύχτα-μέρα, Θεέ μου να μην χαλάσεις τον ντουνιάν. Η Παναΐα τα πόδια της είναι ματωμένα να παρακαλεί για τε μας, μετανοήστε… Αγία Σοφία της Κλεισούρας

Αγία Σοφία της Κλεισούρας

«Είναι στεναχωρημέντσα η Παναΐα. Η Παναΐα κλαίει κάθνη μέρα » έλεγε στους ανθρώπους, που την πλησίαζαν και τα δάκρυα έτρεχαν σαν βρύση από τα μάτια της.

«Είδα τα δάκρυα της Παναΐας, κάουμε. Κλαίει δια τε μας νύχτα-μέρα, Θεέ μου να μην χαλάσεις τον ντουνιάν».
-Να μετανοάτε, παιδία μου… Να κάνετε προσευχή, να λέτε Θεέ μου, Θεέ μου, μετάνοιαν ο λαός όλον…

Η Παναγία κλαίει, κάθε μέρα κλαίει. Λέει στον Υιό Tης: Υιέ μου και Θεέ μου, δώσε στον κόσμο σοφία, συγχώρησε τον κόσμο.
— « Μου είπε η Παναγία πώς εκείνα πού είναι στα Ιερά Βιβλία των εκλεκτών του Υιού μου, έρχονται όλα με τη σειρά να γίνουν. Τρίτος πόλεμος θα γίνη… Θα καταστραφούν τα τρία τέταρτα της ανθρωπότητας… Θα σωθή μόνο το ένα τέταρτο…
«Με δείχνει ο Κύριος χωράφια και αγκάθια. Αυτή είναι η γη που ζούμε εδώ. Και με λέει: βλέπεις αυτά τα αγκάθια; Αυτά είναι η αμαρτία, αυτά όλα θα καθαριστούν. Θα γίνει μεγάλο κακό αλλά θα καθαριστεί ο κόσμος»…
« Η Ελλάδα, αν κρατήση την πίστη, θα σωθεί από το κακό πού πρόκειται νάρθή. Αν όμως δεν κρατήσει την πίστη, θα καταστραφεί… Θα πέσουν όλοι οι δαίμονες επάνω της… Θα ’ρθή το κακό και θα χωρίση το στάρι απ’ την ήρα, τα πρόβατα απ’ τα ερίφια….
Αν ο κόσμος μετανοήση, θα πάρουμε την Πόλη με Αγάπη… Αν δεν μετανοήση, θα την πάρουμε με αίμα….
Μετανοήστε, γιατί τα σύννεφα της Οργής του Θεού σίμωσαν στη γη. Μεγάλο κακό έρχεται, από την πολλή αμαρτία.

Είδα μαύρα σύννεφα, η οργή του Θεού κατέβαινε στον κόσμο. Σιγά, σιγά κατεβαίνουν, σιμώνουν και όταν αγγίξουν στη γη τότε θα γίνει ο πόλεμος.

-Να μετανοάτε, παιδία μου… Να ευτάτε προσευχήν… Νύχταν και ημέραν… οπού περπατείτε, οπού ευρίουστουν ( ευρίσκεστε ), οπού στέκουστουν, πάντα να λέτε «Χριστέ μ’, να ελεήσ’ με! Με γλυκόν γλώσσαν να μιλάτε με τον Θεόν, να φτάτε προσευχήν».

-Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησε τον κόσμο σου και ύστερα εμάς!… Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησέ μας….
Νάχετε φόβον Θεού… Νάχετε Αγάπη… Νάχετε ευσπλαχνία.

Η Παναΐα τα πόδια της είναι ματωμένα να παρακαλεί για τε μας, μετανοήστε, να ‘σται καλοί άνθρωποι, να νηστεύεται, εδώ είμαστε προσωρινοί, να κάνετε προσευχή, τας δέκα εντολας να τηράτε, να αγαπάτε ο ένας τον άλλον, Να ‘χετε ευσπλαχνία, μετανοείτε, έρτεν η οργήν του Θεού, να στεφανούστε αγνοί και καθαροί, να είστουν ευλογημένοι,

Μικροί μεγάλοι να έρθουν στην μετάνοια, να μετανοούν. Να γνωρίζουν ότι ο Θεός είναι επάνω. Αυτοί δεν το γνωρίζουν, σαν τα άλογα ζώα τρώνε την Παρασκευή. Παρακαλώ τον Θεό να μετανοούν, αυτοί δεν μετανοούν.

Δεν θα λέτε λόγια που πικραίνουν τους ανθρώπους, πικραίνετε το Χριστό .
Από πάνω είναι ο Πατέρας και μας βλέπει. Προσεύχεστε να σωθείτε και εσείς και τα παιδιά σας.

– Πολλά λόγια να μη λέτε, λίγα και ευλογημένα. Να αγαπάτε τον Θεόν και η καρδιά σας να λάμπει ωσάν τον ήλιον.

Η Παναΐα κι θα χαντ᾿ σας» (δεν θα σας χάσει η Παναγία).

Σας παρακαλώ σας, αγαπητά μου παιδίαν του Θεού, όσον μπορείτε πίστιν, ελπίδαν, μετάνοιαν, εξομολόγησην, καλά έργα παρακαλώ σας, καλάν έργα, καλόν Πνεύμα μαζί σας, καλόν φώτισιν.

Σας παρακαλώ, οποίος κάνει υπομονή, χαρά σ’ αυτόν. Όποιος κάνει υπομονή, σαν τον ήλιο θα λάμψει. Πολλή υπομονή να κάνετε. Σας παρακαλώ, αδέρφια, πολλά υπομονήν…

«Υπομονήν… Πολλά υπομονήν… Υπομονήν πολλά… Πολλάν υπομονήν να κάμετε, πολλάν υπομονήν !!!».

***

Όσιος Σωφρόνιος του Έσσεξ

…Βλέπω όλη την ανθρωπότητα βυθισμένη σε αδελφοκτόνους πολέμους, και ακόμη δεν υπάρχει φως στον ορίζοντα. Αντιθέτως μάλιστα, κάλυψαν τον ουρανό πρωτοφανή μαύρα σύννεφα, έτοιμα να προκαλέσουν αποκαλυπτική καταιγίδα … Και εγώ, βλέποντας την θηριώδη αυτή κατάσταση από τα νεανικά μου χρόνια, ήμουν έτοιμος να βγω στους δρόμους και τις πλατείες με αναμμένο φανάρι, όπως ο Διογένης, για να αναζητήσω άνθρωπο …Μετά από τόσα πολλά χρόνια αδιάκοπης σχεδόν αλληλοεξοντώσεως των ανθρώπων επάνω στη γη, για την οποία δικαιολογούνται όλοι αδιάκοπα μπροστά στον ίδιο τον εαυτό τους, είναι αδύνατο να περιμένουμε ότι αυτοί θα τολμήσουν να ατενίσουν το ύψος του Ουρανού και να ονομάσουν τον Θεό Πατέρα τους. Στις ημέρες μας η “αποκτήνωση” του κόσμου έλαβε φοβερές διαστάσεις. Η έκπτωση από την αυθεντική χριστιανική πίστη έχει γίνει καθολικό φαινόμενο. Η λέξη που χαρακτηρίζει τον αιώνα μας είναι η «αποστασία».

Φοβάμαι λοιπόν ότι μόνο η αύξηση των συμφορών μπορεί τώρα να οδηγήσει τους ανθρώπους στα παθήματα εκείνα που θα φανούν πραγματικά κρίσιμα, και τα οποία θα διεγείρουν σ’ αυτούς πάλι την ικανότητα να αντιληφθούν την πρωταρχική τους φύση κατ’ εικόνα Θεού. Τότε θα βασιλεύσει η ειρήνη στη γη. Όσο όμως οι άνθρωποι παραμένουν όμοιοι με τα άγρια θηρία, δεν πρέπει να αναμένουμε ειρήνη επάνω στη γη. Είναι μάταιες όλες οι προσπάθειες με τις οδούς της διπλωματίας και με άλλα παρόμοια μέσα για την αποτροπή της συμφοράς του πολέμου. Είναι πρωτίστως απαραίτητη η πνευματική αναγέννηση του ανθρώπου, απαραίτητη η “ανθρωποποίηση” του θηριώδους αυτού κόσμου. (Αρχιμ. Σωφρονίου, «Γράμματα στη Ρωσία». σ.133-136 Ι. Μ. Τιμίου Προδρόμου, Έσσεξ)

***

Στήν Θεομάνα μας νά στραφούν καί πάλι  οἱ ελπίδες μας. Ἡ Θεοτόκος εἶναι Ἑλληνοσώτειρα
Γράφει ο Δημήτρης Νατσιός.

«Τὸ  πιὸ  πυκνὸ  σκοτάδι, εἶναι  λίγο πρὶν ξημερώσει  ὁ Θεός», ἔλεγε  ὁ Κολοκοτρωνης. «Τὸ  Γένος μας  καὶ  ἄλλες  φορὲς  σταυρώθηκε, ἀλλὰ  ἰδοὺ  ζῶμεν».

…ἄς ἀνοίξουμε  τὸ στόμα μας γιὰ νὰ ποῦμε αὐτὸ ποὺ ἔλεγαν οἱ παλιοί, οἱ Ρωμηοί,  ὅταν τοὺς ὅρισκαν «περιστάσεις καὶ θλίψεις καὶ συμφοραί τοῦ βίου».
«Τὴν πᾶσαν  ἐλπίδα μας εἰς  σὲ ἀνατίθεμεν Μῆτερ  τοῦ Θεοῦ φύλαξον μας  ὑπὸ τὴν  σκέπη σου». Στήν Θεομάνα μας νά στραφούν καί πάλι  οἱ ελπίδες μας. Ἡ Θεοτόκος εἶναι ελληνοσώτειρα.
Ἤμασταν 400-500 χρόνια σκλάβοι, κάτω ἀπὸ τὴν πιὸ φρικτὴ καὶ βάρβαρη δουλεία ποὺ γνώρισε ποτὲ ὁ κόσμος. Καὶ ὅμως «ἰδοὺ ζῶμεν» Ἀλλὰ πῶς; Στὰ μέσα τοῦ 17ου αἰ. ἕνας Γάλλος Ἰησουίτης ὀνόματι Ρισάρντ, περιηγεῖται τὴν σκλαβωμένη Ἑλλάδα. Ἐπιστρέφοντας στὴ χώρα του ἔγραψε ἕνα βιβλίο. Ἀποσπῶ μία ἐντύπωσή του.
«Πολλὲς φορὲς ἀπορῶ πῶς κατόρθωσε νὰ ἐπιβιώση ἡ χριστιανικὴ πίστη στὴν Τουρκία καὶ πῶς ὑπάρχουν στὴν Ἑλλάδα 1.200.000 Ὀρθόδοξοι. Καὶ νὰ σκεφτῆ κανεὶς ὅτι οὐδέποτε ἀπὸ τὴν ἐποχὴ τοῦ Νέρωνος, τοῦ Δομητιανοῦ καὶ τοῦ Διοκλητιανοῦ ἔχει ὑποστῆ ὁ Χριστιανισμὸς διωγμοὺς σκληρότερους ἀπὸ αὐτούς, ποὺ ἀντιμετωπίζει σήμερα ἡ ἀνατολικὴ Ἐκκλησία… Καὶ ὅμως οἱ Ἕλληνες εἶναι εὐτυχισμένοι ποὺ παραμένουν Χριστιανοί. Νομίζω πὼς αὐτὸ ὀφείλεται στὴν λατρεία ποὺ τρέφουν στὴν Παναγία… Σὲ ὅλα τὰ σπίτια βλέπεις εἰκόνες τῆς Παναγίας. Εἶναι ὁ φρουρὸς ἢ καλύτερα ἡ νοικοκυρὰ τοῦ σπιτιοῦ. Σ’ αὐτὴν τὴν εἰκόνα στρέφουν τὸ βλέμμα, ὅταν τοὺς συμβῆ κάτι κακό, ἱκετεύοντας τὴν βοήθειά της. Σ’ αὐτὴν ἀπευθύνονται γιὰ νὰ εὐχαριστήσουν τὸν Θεό, ἂν μὲ τὴ δική της μεσολάβηση ἔλθη κάτι καλὸ στὸ σπιτικό τους… Ὁ ἴδιος διαπίστωσα μὲ πόση φυσικότητα, μὲ πόση εὐγλωττία καὶ συγκίνηση μιλοῦν στὶς οἰκογενειακές τους κουβέντες γι’ αὐτὴ τὴ βασίλισσα τῶν Οὐρανῶν».
 Θαῦμα τῆς Παναγίας μας ἦταν ἡ σωτηρία τοῦ Γένους. Ταῖς πρεσβείας τῆς Θεοτόκου Σῶτερ σῶσον ἡμᾶς, ἔψαλλαν οἱ ἡρωικοὶ ραγιάδες. Μόνο αὐτὸ τὸ ρουσφέτι μᾶς ἐπιτρέπεται…

«Τη Υπερμάχω Στρατηγώ τα νικητήρια,
ως λυτρωθείσα των δεινών ευχαριστήρια,
Αναγράφω σοι η Πόλις σου Θεοτόκε.
Αλλ’ ως έχουσα το κράτος απροσμάχητον,
Εκ παντοίων με κινδύνων ελευθέρωσον.
Ίνα κράζω σοι· Χαίρε Νύμφη ανύμφευτε»

***

Η Παναγία του Βλαδιμήρ

Στίχοι·
Ὡς ἔσωσας τῷ πάλαι Ῥωσίαν ἐκ κινδύνων
ἐχθρῶν εἰσβολῆς καί ἀπειλῆς πολέμου,
οὕτω καί ἡμᾶς διάσωσον, Παρθένε,
τούς προσπίπτοντας Εἰκόνι Βλαδιμήρου.

Το 1451 όταν μεγάλος ηγεμόνας ήταν ο Βασίλειος Β’ Βασιλιεβιτς (+1462), οι Μογγόλοι, με επικεφαλής τον Μαζοβς, έκαναν επιδρομή εναντίον της Μόσχας. Αφού ερήμωσαν τα περίχωρα της, πυρπολώντας τα πάντα στο πέρασμά τους, δεν απέβλεπαν παρά σε μια πλούσια λεία σκλάβους και χρυσάφι- από την πρωτεύουσα.
Η πόλη ήταν πνιγμένη στους καπνούς από τις φωτιές , που είχαν ανάψει ολόγυρά της οι επιδρομείς. Στα τείχη του Κρεμλίνου, ωστόσο, ο μητροπολίτης άγιος Ιωνάς (31 Μαρτίου) έκανε λιτανεία και δέηση με την εικόνα της Παναγίας του Βλαντιμίρ. Εκεί τον συνάντησε ο μοναχός Αντώνιος από την μονή Τσουντωφ, που ξεχώριζε για την αγιότητα του. Ο ιεράρχης του ζήτησε να προσευχηθεί για τη σωτηρία της πόλης. Κι εκείνος αποκρίθηκε ‘’Η Υπεραγια Θεοτόκος δεν θα παραβλέψει τη δέηση σου, τίμιε δέσποτα! Ήδη παρακάλεσε τον Υιό της για τη σωτηρία της Μόσχας’’.

Οι Μογγόλοι επιτέθηκαν στην πόλη, αλλά, έπειτα από ολοήμερη ηρωική αντίσταση των υπερασπιστών της, απωθήθηκαν και γύρισαν στο στρατόπεδο τους. Τη νύχτα οι Ρώσοι περίμεναν νέα επίθεση των εχθρών. Αλλά αυτοί, ξαφνικά και ανεπάντεχα, σηκώθηκαν και τράπηκαν σε φυγή, εγκαταλείποντας όλον τον βαρύ οπλισμό τους και παίρνοντας μαζί τους μόνο τον ελαφρό.
Τι είχε συμβεί; Η Παναγία είχε κάνει πάλι το θαύμα της! Οι Μογγόλοι άκουσαν μέσα στη νύχτα ένα δυνατό βουητό, σαν να σειόταν η γη από το πλησίασμα αναρίθμητου στρατεύματος και νόμισαν ότι ερχόταν εναντίον τους ο μεγάλος ηγεμόνας της Μόσχας. Πρώτος ο αρχηγός τους, τρομαγμένος, ανέβηκε στο άλογό του και άρχισε ν’ απομακρύνεται καλπάζοντας. Όπως ήταν φυσικό, τον ακολούθησαν αρχικά οι επιτελείς του και στη συνέχεια όλος ο στρατός του σε κατάσταση πανικού.

Ο μεγάλος ηγεμόνας και όλος ο λαός της Μόσχας, δοξάζοντας με ευγνωμοσύνη τον Θεό, ευχαρίστησαν με δάκρυα τη φιλόστοργη Μητέρα Του για τη σωτηρία της πόλης τους.
Με τη βοήθεια της Παναγίας επιτεύχθηκε και η οριστική απαλλαγή της Ρωσίας από τη μογγολική επικυριαρχία, που κράτησε δυόμισι περίπου αιώνες (1240-1480).

Η αποτυναξη του ζυγου των Μογγολων, γεγονος με κεφαλαιωδη σημασια για την ιστορικη εξελιξη της χωρας, πραγματοποιηθηκε στα χρονια του μεγαλου ηγεμονα της Μοσχας Ιβαν Γ’ Βασιλιεβιτς (1462 – 1505).
Το 1472 ο Ιβάν σταμάτησε να πληρώνει φόρο υποτέλειας στον Μογγοόλο χάνο της Κριμαίας Αχμέτ. Ο χάνος για μερικά χρόνια δεν αντέδρασε. Αλλά το 1480 αποφάσισε να επιβάλει με στρατιωτική βια την παλαιά τάξη πραγμάτων. Έτσι, αφού συγκέντρωσε μεγάλο στράτευμα, κίνησε εναντίον της Μόσχας. Έφτασε ως τον ποταμό Ουγκρ, παραπόταμο του Οκά,που διατρέχει τις επαρχίες Τουλα και Καλουγκα. Στην άλλη πλευρά του ποταμού, που αποκαλείται από τους Ρώσους ‘’Ζώνη της Παναγίας’’, είχε παραταχθεί το στράτευμα του μεγάλου ηγεμόνα, έχοντας μαζί του και τη θαυματουργή θεομητορική εικόνα.

Κανένας από τους αντιπάλους δεν αποφάσιζε να περάσει πρώτος το ποτάμι. Αυτή η αναμονή κράτησε εβδομάδες. Τελικά, μια μέρα, ο μεγάλος ηγεμόνας, έπειτα από θερμή προσευχή στην Παναγία του Βλαντιμίρ, πρόσταξε τους στρατιώτες του να οπισθοχωρήσουν λίγο, περιμένοντας ότι οι εχθροί θα έσπευδαν τότε να τους επιτεθούν. Οι Μογγολοι, όμως, θεωρώντας την οπισθοχώρηση τακτική και σκόπιμη, για την παραπλάνηση και την παγίδευσή τους, άρχισαν κι αυτοί να απομακρύνονται από την απέναντι όχθη, αργά στην αρχή και πιο γρήγορα στη συνέχεια. Και καθώς έπεφτε η νύχτα, τους έπιασε τέτοιος φόβος, που άρχισαν να τρέχουν σαν τρελοί, χωρίς να κοιτάζουν πίσω, μολονότι κανείς δεν τους κυνηγούσε.

Έτσι, χωρίς να χυθεί αίμα, οι Ρώσοι, με τη βοήθεια της Θεοτόκου, λυτρώθηκαν από τον μογγολικό ζυγό. Από τότε κάθε χρόνο, στις 23 Ιουνίου, επέτειο του σημαντικού αυτού γεγονότος, γίνεται λιτάνευση της εικόνας της Παναγίας του Βλαντιμίρ από το Κρεμλίνο ως τη Μονή της Υπαπαντής.
Από το βιβλίο, Θαυματουργές εικόνες της Παναγίας στη Ρωσία, Ι.Μ. Παρακλήτου Ωρωπού, 2018

Η Παναγία του Βλαδιμήρ, η θαυματουργή εικόνα που «λιτάνευσε» ο άθεος Στάλιν με αεροπλάνο πάνω από την πολιορκημένη από τους Γερμανούς Μόσχα
https://iconandlight.wordpress.com/2021/08/25/%ce%b7-%cf%80%ce%b1%ce%bd%ce%b1%ce%b3%ce%af%ce%b1-%cf%84%ce%bf%cf%85-%ce%b2%ce%bb%ce%b1%ce%b4%ce%b9%ce%bc%ce%ae%cf%81-%ce%b7-%ce%b8%ce%b1%cf%85%ce%bc%ce%b1%cf%84%ce%bf%cf%85%cf%81%ce%b3%ce%ae-%ce%b5/

Απολυτίκιον Οσίας Σοφίας της εν Κλεισούρα
Ήχος γ΄. Την ωραιότητα.

Σοφίας γέγονας, μήτερ αοίδημε, Σοφία, σέμνωμα, της Θεομήτορος, εν τη Μονή ασκητικώς τον βίον σου διελθούσα, όθεν και απείληφας των καμάτων σου έπαινον, κατατραυματίσασσα των δαιμόνων τας φάλαγγας, και πρέσβειρα Χριστώ παρεστώσα, μη επιλάθου των πόθω τιμώντων σε.

Ἀπολυτίκιον.
Ἦχος α΄. Τῆς ἐρήμου πολίτης.

Θεομήτορος Κόρης τῇ Εἰκόνι προσπέσωμεν,* τῇ τοῦ Βλαδιμήρου, αἰτοῦντες* ἐξ ἐχθρῶν ἀπολύτρωσιν·* αὔτη γάρ τό πάλαι ἐξ ἐχθρῶν* διέσωσεν Ῥωσίαν θαυμαστῶς,* Τατάρους ἐκδιώξασα ἀπ’ αὐτῆς* καί Ταμερλάνον μαινόμενον.* Δόξα οὖν ἐκβοήσωμεν αὐτῇ·* δόξα Σοί, πάντων Ἄνασσα,* δόξα Σοί, ὦ ἐργόχειρον Λουκᾶ,* ἡμῶν δέ καταφύγιον.

Ἀπολυτίκιον.
Ἦχος α΄. Τῆς ἐρήμου πολίτης.

Θεομήτορος Κόρης τῇ Εἰκόνι προσπέσωμεν,* τῇ τοῦ Βλαδιμήρου, αἰτοῦντες* ἐξ ἐχθρῶν ἀπολύτρωσιν·* αὔτη γάρ τό πάλαι ἐξ ἐχθρῶν* διέσωσεν Ῥωσίαν θαυμαστῶς,* Τατάρους ἐκδιώξασα ἀπ’ αὐτῆς* καί Ταμερλάνον μαινόμενον.* Δόξα οὖν ἐκβοήσωμεν αὐτῇ·* δόξα Σοί, πάντων Ἄνασσα,* δόξα Σοί, ὦ ἐργόχειρον Λουκᾶ,* ἡμῶν δέ καταφύγιον.

Απολυτίκιον Οσίας Σοφίας της εν Κλεισούρα
Ήχος γ΄. Την ωραιότητα.

Σοφίας γέγονας, μήτερ αοίδημε, Σοφία, σέμνωμα, της Θεομήτορος, εν τη Μονή ασκητικώς τον βίον σου διελθούσα, όθεν και απείληφας των καμάτων σου έπαινον, κατατραυματίσασσα των δαιμόνων τας φάλαγγας, και πρέσβειρα Χριστώ παρεστώσα, μη επιλάθου των πόθω τιμώντων σε.

Απολυτίκιον Αγίου Γεωργίου Τροπαιοφόρου Ήχος δ’

Ως των αιχμαλώτων ελευθερωτής, και των πτωχών υπερασπιστής, ασθενούντων ιατρός, βασιλέων υπέρμαχος, Τροπαιοφόρε Μεγαλομάρτυς Γεώργιε, πρέσβευε Χριστώ τω Θεώ, σωθήναι τας ψυχάς ημών.

Ήχος β’.
Ότε εκ του ξύλου.

Πάντων προστατεύεις, Αγαθή, των καταφευγόντων εν πίστει τη κραταιά σου χειρί, άλλην γαρ ουκ έχομεν αμαρτωλοί προς Θεόν, εν κινδύνοις και θλίψεσιν, αεί μεσιτείαν, οι κατακαμπτόμενοι υπό πταισμάτων πολλών, Μήτερ του Θεού του Υψίστου, όθεν σοι προσπίπτομεν, Ρυσαί πάσης περιστάσεως τους δούλους σου.