Μερικά χρόνια πριν τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο υπήρχε ένα ζευγάρι που αγαπιόταν πολύ. Ο άνδρας, με κάθε ευκαιρία, έδειχνε την αγάπη του στην γυναίκα του. Εκείνη ήταν όμορφη, ευαίσθητη αλλά και φιλάσθενη. Όταν ξεκίνησε ο πόλεμος, ο άνδρας έπρεπε να πάει στον πόλεμο όπου περνάει απο πάρα πολλές δοκιμασίες και πολλές φορές ως δια θαύματος σώζεται να μην σκοτωθεί. Προσεύχεται κάθε μέρα να τον βοηθήσει ο Θεός να ζήσει για να γυρίσει πίσω στην πολυαγαπημένη του γυναίκα.
Όταν τέλειωσε ο πόλεμος, πιο ευτυχής απο ποτέ γύριζε σπίτι του σχεδόν πετώντας. Στο δρόμο προς το χωριό του, συναντά ένα φίλο του ο οποίος αφού χάρηκε που τον είδε σώο και αβλαβή, προσπάθησε να τον παρηγορήσει για την δοκιμασία που περνά. “Ποια δοκιμασία”; τον ρωτάει ανήσυχος ο άνδρας. “Ακόμη δεν έμαθες; η γυναίκα σου είχε μια μόλυνση πολύ βαριά, γλίτωσε αλλά έχει παραμορφωθεί το πρόσωπό της. Ο άνδρας σχεδόν λιποθυμά και κάθεται κλαίγοντας στην άκρη του δρόμου..
Το βράδυ φτάνει στο σπίτι του. Η γυναίκα του μετά από την χαρά της αντάμωσης και ευχαριστώντας τον Θεό που γύρισε ζωντανός, κάθεται στο τραπέζι και συνειδητοποιεί ότι ο πολυαγαπημένος της σύζυγος έχασε την όραση του στον πόλεμο. Νομίζοντας ότι από κάποιο τραύμα στον πόλεμο έμεινε τυφλός, δεν τον ρώτησε ποτέ γι΄ αυτό για να μην υποφέρει περισσότερο… τον φρόντιζε με πολλή αγάπη και ζούσαν ευτυχισμένα άλλα 15 χρόνια. Μετά από αυτά τα 15 χρόνια και την ταλαιπωρία μιας αρρώστιας σχεδόν ανίατης, στο κρεβάτι του πόνου ο σύζυγος ανοίγει τα μάτια της πολυαγαπημένης του συζύγου και εκείνη… ανοίγει τα δικά του!
Αυτό σημαίνει ν΄ αγαπάς! Να παριστάνεις τον τυφλό για να μην πληγώσεις τον άλλο.Πολλές φορές είναι ανάγκη να κλείσουμε τα μάτια γιατί συχνά η ματιά μας είναι πιο βαριά απ΄ όσο νομίζουμε και αυτός τον οποίο κοιτάζουμε μπορεί να χειροτερέψει από το βάρος μιας ματιάς γεμάτης λύπησης.
Πολλοί χάνουν το κουράγιο να αγωνιστούν μαζί τους ή με τις δοκιμασίες τις οποίες περνούν επειδή εμείς τους κοιτάξαμε όπως δεν έπρεπε! Η ζωή τους μπορεί να γίνει και πιο δύσκολη γιατί εμείς δεν βλέπουμε τον πόνο της ψυχής που υπάρχει κάτω απο την αναπηρία τους ή την ασχήμια τους ή οποιαδήποτε παραμόρφωση της ομορφιάς τους ή ακόμη και με την κατάθλιψη με την οποία παλεύουν.
Αλλά, για να κλείσεις τα μάτια είναι ανάγκη να αγαπάς. Δεν γινόμαστε τυφλοί από αδιαφορία αλλά από ευαισθησία , από ευγένεια και από το μεγαλείο ψυχής το οποίο αποδεικνύουμε. Είναι ανάγκη να αγαπάμε για να συμπεριφερόμαστε απλά και φυσιολογικά; απ΄ ότι φαίνεται, ναι. Είναι ανάγκη να αγαπάς για να μην κάνεις τον άλλο να αισθανθεί θιγμένος ή ένοχος. Να μην είμαστε εμείς η αιτία που υποφέρει, αλλά να τον βοηθάμε, να του μαλακώνουμε τον πόνο. Αυτό δεν κάνει και ο Χριστός στις ζωές μας; Νομίζω ότι μας κοιτάζει με τα μάτια κλειστά γιατί αλλιώς δεν θα μπορούσε να μας δει βλέποντας πόσο ένοχοι είμαστε απέναντι του!!
Σκεφτόμουν πόσο σπάνια πια στις μέρες μας ακούς τέτοιες περιπτώσεις. Σαν να “κρύωσε” η αγάπη, σαν να μην έχουμε την δύναμη να αγαπάμε ή ίσως γίναμε πολύ εγωιστές;
Παλαιότερα, οι σχέσεις ήταν πιο μακροχρόνιες, πιο όμορφες, πιο ευτυχισμένες. Υπήρχε μια ομορφιά και ένα θείο δώρο ανάμεσα στο ζευγάρι. Μια απλή κίνηση, ένα μικρό λουλούδι, μια ματιά ήταν πηγή ευτυχίας. Και τώρα.. δεν ακούς τίποτε εκτός από χωρισμούς και θλίψεις. Σκάνδαλα και κατηγορίες. Όλοι κατηγορούν τους άλλους. Πολλοί λίγοι είναι αυτοί που αναλαμβάνουν την ευθύνη και την ενοχή ενός χωρισμού. Δεν μπορούμε πια να αγαπήσουμε; ή απλά είμαστε τόσο ποτισμένοι με την αγάπη προς τον εαυτό μας ώστε ο άνθρωπος δίπλα μας φαίνεται βάρος;
Όλοι γνωρίζουμε ότι για να πετύχει μια σχέση, ένας γάμος, πρέπει και τα δύο μέλη να συμβάλουν με την αγάπη τους στην ευτυχία και την ομορφιά της ζωής του άλλου. Οι ηλικιωμένοι λένε ότι “η αγάπη είναι σαν φλόγα, αλλά την κρατάς αν ρίχνεις ξύλα στη φωτιά” και έτσι μπορούμε να αγαπάμε συνεχώς. Σε κανένα βιβλίο δεν γράφει ούτε κανείς δεν είπε ποτέ ότι η αγάπη είναι μόνο ευτυχία αλλά το να αγαπάς σημαίνει να θέλεις το καλό και την ευτυχία του άλλου.Σημαίνει να αποβάλεις τον εγωϊσμό, να ταπεινωθείς για να υπάρχει ειρήνη, να προσεύχεσαι, να ευχαριστιέσαι και να ευχαριστείς με τα λίγα που έχεις, να είσαι ευτυχής βλέποντας και τον άλλο ευτυχισμένο.
Η αγάπη είναι η γνώση της ζωής. Το να αγαπάς σημαίνει μάθημα το οποίο γιατρεύει και δεν σκοτώνει, το οποίο χαϊδεύει και δεν εξοντώνει. Μπορεί ανάμεσα σε αυτούς που διαβάζουν αυτές τις γραμμές να υπάρχουν και άτομα που έχουν αντίθετη άποψη ή που να νομίζουν ότι εγώ δεν έχω δικαίωμα να γράφω για σχέσεις αγάπης γιατί δεν ξέρω πόσο δύσκολο είναι.. Μπορεί να έχουν δίκιο αλλά όπως κάθε ιερέας υποφέρω περισσότερο απ΄ όσο νομίζετε όταν βλέπω μια πληγωμένη καρδιά, ένα δάκρυ στο όμορφο πρόσωπο κάποιου. Η αγάπη δύσκολα αντέχει κάτι τέτοιο….
***
Υμνος στην Αγία Νεονίλα Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς
Η Νεονίλλα, ηταν γιαγιά στην ηλικία, αλλά δια του Πνεύματος έγινε τόσο δυνατή σαν λέαινα. Κι Όταν προετοίμασε τα εγγόνια της για τον Θεό, η ίδια, έγινε μάρτυρας.
Ο δικαστής τη διεταξε , ουρλιάζοντας με πικρόχολα: «Πήγαινε, γιαγιά, στο μπουντρούμι και συμβουλεύσε τα εγγόνια σου.
Συμβουλέψε τους να αρνηθούν τον λεγόμενο Χριστό το Θεό. Είτε θα αρνηθούν τον Χριστό Ή θα απαρνηθουν τη νεανική τους ζωή».
Η Νεονίλα, πήγε στο μπουντρούμι, μίλησε στα εγγόνια της: «Μη φοβηθείτε, τις εξουσίες του κόσμου τούτου, ακόμη κι αν σας καίνε ζωντανούς.
Προσκολληθείτε στον ένδοξο Χριστό και το Ευαγγέλιό Του. Για σας έχει ετοιμάσει μια αιωνιότητα φωτος και χαράς.
Μη φοβηθείτε φρικτές πληγές, γιατί θα περάσουν. Ούτε τον θάνατο να φοβηθείτε… ο θάνατος δεν μπορεί ούτε να κρύψει ούτε να εξαφανίσει εκείνους που είναι πιστοί στον Χριστό».
Τα Τρία εγγόνια, στη μέση της φωτιάς, πρόσφεραν δόξα στον Θεό ενώ ο δήμιος αποκεφάλιζε την αγαπημένη τους γιαγιά Νεονίλα. Αγίου Νικολάι Βελιμίροβιτς, Ο Πρόλογος από την Οχρίδα
Ύμνος στον Χριστό ως Σοφία Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς
.… Η σοφία έλαμψε, και η αλήθεια του Θεού φώτισε τους ανθρώπους.
Ο λαός γνώρισε ότι η σοφία δεν είναι πικρή. Όμως, είναι γλυκιά, για όλους όσους την πιουν μέχρι την τελευταία σταγόνα, αγαπητή για όλους όσους υποφέρουν για αυτήν. Όποιος, στον κόσμο, αισθάνεται κάθε ελπίδα σβησμένη, όποιος βαδίζει μέσα στον κόσμο σαν σε ένα παλιό νεκροταφείο, όποιος σκέφτεται τους ανθρώπους σαν αδύναμους δούλους, όποιος σκέφτεται τις πέντε ηπείρους σαν πέντε αλώνια, όποιος σκέφτεται τους πέντε ωκεανούς, σαν πέντε λακκούβες- Γι’ αυτόν, ο Χριστός είναι το μέτρο με το οποίο μετριέται η αιωνιότητα “ Ας υιοθετήσει αυτό το μέτρο, και ας βεβαιωθεί στην πίστη του. Όποιος αναγνωρίζει αυτό το μέτρο [το Χριστό] δεν θα το εγκαταλείψει ποτέ, γιατί δεν θα βρει άλλο, με το οποίο να κατανοεί τα μυστήρια του κόσμου. Κάθε άλλο μέτρο, παρότι θελκτικά δεν φτάνουν στο Άλφα ούτε στο Ωμέγα, είναι τόσο απατηλά όσο το φεγγάρι που αντιφεγγίζει πάνω στο νερό. μα φαίνεται σα να έχει φθάσει ως τον πάτο του νερού. Ο Χριστός ξεπερνάει και τα δύο άκρα του κόσμου, εκει όπου τελειώνει το δράμα και από εκει πού άρχισε. Από όλα τα μυστήρια, το μεγαλύτερο μυστήριο είναι Αυτός. Από τη γέννηση Του μέχρι τη Σταύρωση Του στον Σταυρό, από τη Σταύρωση Του στο Σταυρό μέχρι την Ανάστασή Του – Αυτός είναι το πραγματικό μέτρο όλης της δημιουργίας του Θεού. Δια Αυτού, μετρώντας τα βάσανα καταμεσής της κοσμικής ταραχής Οι άγιοι του Θεού υπέφεραν – αγόγγυστα, χωρίς πόνο. Ο Πρόλογος της Οχρίδα: Βίοι των Αγίων από τον Άγιο Νικολάι Βελιμίροβιτς http://prologue.orthodox.cn/January18.htm
Ομιλία για την αγάπη που υπερβαίνει τη γνώση Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς
Η αγάπη, που ξεπερνά τη γνώση και υπερβαίνει την κατανόησή μας, είναι η αγάπη του Χριστού! Κανείς δεν μπορεί να διανοηθεί την ποιότητα ή το μεγαλείο αυτής της αγάπης, μέχρι να εισέλθει εντός του ο Χριστός. Μπορεί κάποιος που δεν έχει δοκιμάσει ποτέ μέλι να έχει ιδέα για τη γεύση του; Μόνο όταν ο Χριστός έλθει δια της πίστεως στην καρδιά του ανθρώπου, τότε ο άνθρωπος μπορεί να γνωρίσει την ανέκφραστη γεύση της αγάπης του Χριστού – τη γλυκιά και μεθυστική ευωδία της και την απαράμιλλη περιεκτικότητά της.
Όπως ένας άνθρωπος που έχει τον Χριστό στην καρδιά του αγγίζει το πλάτος, το μήκος, το βάθος και το ύψος της γνώσεως της θείας σοφίας, έτσι αυτός ο άνθρωπος με τον Χριστό στην καρδιά του, αγγίζει επίσης τις απεριόριστες ανοιχτές θάλασσες της θεϊκής αγάπης του Χριστού.
Ω, αδελφοί μου, πόσο φτωχά είναι τα λόγια, όταν πρέπει να μιλήσουμε για την αγάπη του Χριστού – Ποτέ δεν είναι τόσο φτωχά τα λόγια, όσο σ’ αυτήν την περίπτωση. Πράγματι, τι μπορεί να πει κανείς ενώπιον τέτοιων εκπληκτικών αποδείξεων της αγάπης Του; Ο Θεός μας δημιούργησε από αγάπη, ενσαρκώθηκε από αγάπη, και από αγάπη δέχτηκε τους εμπαιγμούς και τον θάνατο για χάρη μας. Μας άνοιξε τους ουρανούς από αγάπη, και μας αποκάλυψε την αθάνατη δόξα που ετοιμάστηκε για εμάς! Ακόμη και όλα αυτά είναι μόνο ένα μέρος του ανεξάντλητου πλούτου, της δόξας, της ομορφιάς και της ζωοποιού τρυφής που είναι η αγάπη του Χριστού. Είθε να γίνουμε κι εμείς άξιοι δια της πίστεως, να εισέλθει ο Κύριος Ιησούς στις καρδιές μας και να γευόμαστε την άρρητη αγάπη Του!
Κύριε Ιησού Χριστέ, η Ζωή μας, η Σοφία και η Αγάπη μας, καθάρισέ μας και είσελθε στην καρδιά μας!
Σοί πρέπει πάσα δόξα, τιμή και προσκύνησις, εις τους αιώνας των αιώνων. Αμήν. Πηγή: Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς, «Ο Πρόλογος της Οχρίδας» http://prologue.orthodox.cn/November18.htm
Αδελφοί μου, ας ανοίξουμε τις πόρτες των ψυχών μας στη Σοφία του Θεού, την ενσαρκωμένη στο Πρόσωπο του Κυρίου Ιησού Χριστού! Ω! Κύριε Ιησού, η Σοφία και η Δύναμις του Θεού, άνοιξε τις ψυχές μας και σκηνωσε μέσα ς’ αυτές!.
«Εφʹ όσον εποιήσατε ενί τούτων των αδελφών μου των ελαχίστων, εμοί εποιήσατε»(Ματθ. 25,40).
Ενδύσασθε ουν, ως εκλεκτοί του Θεού άγιοι και ηγαπημένοι, σπλάγχνα οικτιρμού. [Ενδυθείτε, λοιπόν, σαν εκλεκτοί του Θεού, αγιασμένοι και αγαπημένοι από τον Θεό, καρδιά ευσπλαγχνική και πονετική.](Προς Κολοσσαείς 3,12)
Ηγαρ κρίσις ανέλεος τω μη ποιήσαντι έλεος. Κατακαυχάται έλεος κρίσεως. [Γιατί στην τελική κρίση, δεν θα υπάρχει έλεος γι’ αυτόν που δεν έδειξε ευσπλαχνία. Για τον φιλεύσπλαχνο όμως, η τελική κρίση θα είναι θρίαμβος.](Ιακώβου 2,13)
Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης
ΟΧριστός με την αγάπη κάνει όλος ο Παράδεισος να φέγγει μέσα μας. Η αγάπη είναι η φιλόστοργη μάνα όλων των αρετών.
Κάνε τον πόνο του συνανθρώπου σου δικό σου πόνο. Ο Θεός κάνει το θαύμα, όταν συμμετέχει κανείς με την καρδιά του στον πόνο του άλλου. Και μόνο ένας καρδιακός αναστεναγμός για τον πλησίον σου φέρει θετικά αποτελέσματα και αξίζει για ώρες προσευχής. Η Θεϊκή πληροφορία της ευπρόσδεκτης προσευχής είναι η Θεία παρηγοριά που νιώθει μετά την προσευχή ο άνθρωπος.
Εάν ένας άνθρωπος είναι καλός και πονετικός, μην τον φοβάσαι. Αν π.χ. πίνει ή παίζει χαρτιά και έχει άλλα πάθη και δεν πιστεύει, αλλά όταν δει ένα φτωχό, λυπάται, ταράζεται, θέλει να βοηθήσει, αυτόν μην τον φοβάσαι, θα τον βοηθήσει ο Χριστός. Αλλά αν κάποιος είναι σκληρός και παρ’ όλο που έχει πολλά επιμένει και σκληραίνει… αυτός δεν πάει καλά και θέλει πολλή προσευχή, για να αλλάξει αυτός!
Όσοι πλησιάζουν τους πονεμένους, πλησιάζουν στον Θεό φυσιολογικά, διότι ο Θεός πάντα βρίσκεται κοντά στα πονεμένα Του παιδιά. – Όταν θέλω να κάνω ελεημοσύνη και δεν έχω να δώσω, τότε κάνω ελεημοσύνη με το αίμα της καρδιάς. Ο άλλος που έχει και δίνει υλική βοήθεια, νιώθει και χαρά, ενώ αυτός που δεν έχει να δώση, συνέχεια υποφέρει και ταπεινωμένος λέει: «Δεν έκανα ελεημοσύνη». Η καλή διάθεση είναι το πάν. Όσοι έχουν αυτή την αγνή (Αρχοντική) αγάπη, είναι γεμάτοι από καλοσύνη, γιατί μέσα τους έχουν τον Χριστό και στο πρόσωπο τους ζωγραφισμένη την Θεότητα.
Όσοι δεν έρχονται στην θέση των πονεμένων συνανθρώπων τους, εγκαταλείπονται από τον Θεό, και πέφτουν τότε άσχημα και μαθαίνουν να πονάνε.
Οι εύσπλαχνοι, επειδή πάντα χορταίνουν τους άλλους με αγάπη, πάντοτε είναι χορτασμένοι από την αγάπη του Θεού και από τις άφθονες ευλογίες Του.
Όταν πονάει κανείς για την σημερινή κατάσταση που επικρατεί στον κόσμο και προσεύχεται, τότε βοηθιούνται οι άνθρωποι, χωρίς να παραβιάζεται το αυτεξούσιο.
Εύχομαι ή όλοι στον Παράδεισο ή κανένας στην κόλαση.
***
Άγιος Παύλος πατριάρχης Σερβίας
Χωρίς έλεος και ευαισθησία στους άλλους, δεν θα σωθούμε.
Ο πατριάρχης αρνούνταν πολλές φορές να πάρει και το μισθό του και αρκούνταν στη σύνταξη που είχε ως πρώην Επίσκοπος Ράσκα και Πρίζρεν. Τα ρούχα του και τα παπούτσια του τα διόρθωνε μόνος… Του έμεναν και χρήματα από τη μικρή του σύνταξη τα οποία έδινε στους φτωχούς και σε άλλες αγαθοεργίες. Διηγούνται κάποιοι ότι όταν οι ιεράρχες ζήτησαν το 1962 αύξηση μισθών ο Παύλος επίσκοπος τότε, είπε έκπληκτος: «Γιατί να γίνει αύξηση αφού δε μπορούμε να ξοδέψουμε ούτε αυτά που έχουμε;»
Όταν κάποτε, κατά τα έτη των προσφάτων πολέμων από το διαμέρισμά του στο Πατριαρχικό μέγαρο είδε στον δρόμο μία ομάδα προσφύγων να βρέχονται, κατέβηκε και άνοιξε την μεγάλη από ξύλο βελανιδιάς θύρα του Πατριαρχείου και τους κάλεσε να εισέλθουν, για να προστατευθούν από τη βροχή. Όταν οι συνεργάτες του έκαναν παρατήρηση ότι υπήρχε και πιθανότητα να εισέλθει και κάποιος μη καλοπροαίρετος, (στον πόλεμο ήταν), τους απαντησε: «Πώς μπορούσα εγώ να κοιμούμαι εκεί επάνω στα ζεστά, ενώ τα παιδιά αυτά να βρέχονται έξω;». «Εάν μπορούσα να προφθάσω, μάρτυς μου ο αναστάς Θεός, θα στεκόμουν ενώπιον των ναών, των νοσοκομείων και ενώπιον των πολυτελών χώρων για τις δεξιώσεις και τις επιδείξεις μόδας, και προσωπικά θα ζητούσα ελεημοσύνη για τα δοκιμαζόμενα αδέλφια και παιδιά μας. Ο κάθε από εμάς θα έπρεπε, με ενεργό τρόπο, να ντροπιάση όλες εκείνες τις επιδεικτικές πλεονεξίες, οι οποίες υπάρχουν σε τόσους δημοσίους χώρους, και όχι μόνο απλώς να σκανδαλιζόμεθα και να απελπιζώμεθα, επειδή η αναισχυντία κυριάρχησε γύρω μας»..
έγραφε σε μια επιστολή του το 1992: «Βιώνουμε την ταλαιπωρία του κάθε ανθρώπου ως δική μας. Επειδή κάθε ανθρώπινο δάκρυ, κάθε σωματικός ή ψυχικός πόνος είναι αδελφικό δάκρυ, αδελφική πληγή και αδελφικό αίμα ».
Ελεγε :’’Μέσα στο πνευματικό σκοτάδι του κόσμου, πρέπει να γίνουμε λυχνάρια που φέγγουν, ώστε οι άνθρωποι να δουν τα καλά μας έργα και να δοξολογήσουν τον ουράνιο Πατέρα μας. Η μαρτυρία για την αλήθεια του Ευαγγελίου δίνεται κάθε στιγμή. …
Συμβαίνει ενίοτε, ειδικά όσοι δεν πιστεύουν στον Θεό να μας προκαλούν, ‘’Δείξε μου τον Θεό και θα πιστέψω’’. Δεν αντιλαμβάνονται ότι ο καθρέπτης και τα μάτια μέσα από τα οποία μπορεί κανείς να δει τον Θεό είναι η καρδιά του. Πόσο ρυπαρή να ‘ναι άραγε η καρδιά όλων μας, πόσο σκοτεινιασμένη από την αμαρτία , ώστε ο Παντοδύναμος και Πανάγαθος Θεός να μη μπορεί να καθρεφτιστεί πάνω της!
Ως Πατριάρχης, επισκεπτόταν ακούραστα τον πολύπαθο ορθόδοξο λαό του, που βρισκόταν στην εξορία, στα νοσοκομεία, στους καταυλισμούς προσφύγων και για όλους ήταν μια μεγάλη παρηγοριά στην πίστη και την ελπίδα. Επιμαρτυρούσε για τον Χριστό και κήρυττε τη φιλανθρωπία, την ειρήνη και την αγάπη. Στις πιο δύσκολες μέρες του πολέμου κήρυττε υπέρ της ειρήνης και της αλήθειας, κατακρίνοντας κάθε κακουργία και έγκλημα, ιδιαίτερα την καταστροφή και βεβήλωση των ιερών ναών. Πάντα έλεγε σε όλους και επισήμαινε: «Να είμαστε άνθρωποι!».«Έχουμε υποχρέωση», φώναζε, «και στην πλέον δύσκολη κατάσταση να συμπεριφερώμεθα ως άνθρωποι και δεν υπάρχει συμφέρον ούτε εθνικό ούτε προσωπικό που θα μπορούσε να αποτελεί δικαιολογία του να μην είμαστε άνθρωποι»!
Kατά τη Δευτέρα Παρουσία Του ο Κύριος δεν θα μας ρωτήσει σε τι καιρούς ζήσαμε, αλλά πώς φερθήκαμε στον πλησίον μας! Μην μιλάτε στους ανθρώπους για τον Κύριο, αν δεν θέλουν να ακούσουν γι’ Αυτόν. Ζήστε όπως ο Κύριος και οι ίδιοι θα σας ρωτήσουν για να μάθουν..
ΗΟρθοδοξία είναι η πίστη που αναγνωρίζεται από τον τρόπο που τη ζούμε, το πως ενεργούμε και το πως φερόμαστε. Η Ορθοδοξία είναι τρόπος ζωής.
***
Βλέπω πάντα το πρόσωπο του Χριστού να λάμπει πάνω από τους ζητιάνους. Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς
ΟΚύριος είπε: ἀμὴν λέγω ὑμῖν, ἐφ᾿ ὅσον ἐποιήσατε ἑνὶ τούτων τῶν ἀδελφῶν μου τῶν ἐλαχίστων, ἐμοὶ ἐποιήσατε. (Ματθ. 25:40). Κάτι παρόμοιο συμβαίνει στην ελεημοσύνη και στην Θεία Κοινωνία. Στην Θεία Κοινωνία λαμβάνουμε τον ίδιο τον Ζωντανό Κύριο Ιησού Χριστό, με την μορφή του άρτου και του οίνου, στην ελεημοσύνη δίνουμε στον ίδιο τον Ζωντανό Κύριο Ιησού Χριστό, με τη μορφή των φτωχών και των απόρων.
Ένας άνθρωπος στην Κωνσταντινούπολη ήταν ασυνήθιστα ελεήμων. Περπατούσε στους δρόμους της πόλης, και έβαζε το δώρο του στα χέρια των φτωχών και αμέσως απομακρυνόταν, έτσι ώστε να μην ακούσει τα λόγια της ευγνωμοσύνη τους ή να μην τον αναγνωρίσουν. Όταν ένας φίλος του τον ρώτησε πώς είχε γίνει τόσο ελεήμων, εκείνος του απάντησε: `Κάποτε στην εκκλησία άκουσα έναν ιερέα να λέει ότι όποιος δίνει στους φτωχούς, δίνει στα χέρια του ίδιου του Χριστού. Εγώ δεν το πίστεψα, γιατί σκέφτηκα, `Πώς μπορεί αυτό να γίνει, εφόσον ο Χριστός είναι στον ουρανό;” Ωστόσο, μια μέρα γυρίζοντας στο σπίτι μου,είδα έναν φτωχό άνθρωπο να ζητιανεύει, και πάνω από το κεφάλι του έλαμπε το πρόσωπο του Χριστού! Εκείνη τη στιγμή ένας περαστικός έδωσε στον ζητιάνο ένα κομμάτι ψωμί, και είδα τον Κύριο να απλώνει το χέρι Του, να παίρνει το ψωμί και να ευλογεί τον ελεούντα. Από τότε, βλέπω πάντα το πρόσωπο του Χριστού να λάμπει πάνω από τους ζητιάνους. Γι’ αυτό, με μεγάλο φόβο κάνω όσο περισσότερες ελεημοσύνες μπορώ. ‘ Πηγή: Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς, «Ο Πρόλογος της Οχρίδας» http://prologue.orthodox.cn/September18.htm
Του αγίου Στάρετς Βαρσανούφιου
Ένα χρόνο λέγει, πριν πάω, να γίνω μοναχός, τη δεύτερη μέρα των Χριστουγέννων γύριζα στο σπίτι μου από την πρωινή Θεία Λειτουργία. Ήταν ακόμα σκοτάδι, η πόλις είχε αρχίσει να ξυπνάει. Περπατούσα μόνος στους έρημους δρόμους της.
Ξαφνικά ήρθε κοντά μου ένας γεροντάκος και μου ζήτησε ελεημοσύνη. Δαγκώθηκα απ’ τη στεναχώρια μου γιατί δεν κρατούσα ποτέ μαζί μου πορτοφόλι, και στην τσέπη δεν είχα παρά είκοσι καπίκια. Του τα έδωσα και τα είκοσι και του είπα:
– Συγγνώμη παππού, δεν έχω άλλα.
Εκείνος με ευχαρίστησε και μου έδωσε ένα κομμάτι αντίδωρο. Το πήρα, το ‘βαλα στην τσέπη μου και ενώ έκαμα κάτι να πω στο φτωχό είδα πως είχε εξαφανιστεί. Μάταια τον αναζητούσα. Χάθηκε χωρίς να αφήσει ίχνη…
Τον επόμενο χρόνο την ίδια ημέρα άφησα τον κόσμο, και έγινα δόκιμος μοναχός… Αν ρίξουμε μια ματιά στη ζωή μας, και γύρω μας, θα δούμε πως είναι γεμάτη από θαύματα. Γεμάτη από το έλεος του Αγίου Θεού… Μόνο που εμείς συνήθως δεν κάνουμε τον κόπο να τα δούμε…
***
Μακάριοι οι ελεήμονες, ότι αυτοί ελεηθήσονται. Μακάριοι κι ευτυχισμένοι είναι εκείνοι που είναι εύσπλαχνοι κι ελεούν τους φτωχούς, γιατί αυτοί θα ελεηθούν από το Θεό. Αχ! και να ήξερες τι μεγάλη ανταπόδοση σε περιμένει για την ελεημοσύνη που δίνεις στους φτωχούς! Θα σου δείξει ο Θεός έλεος κατά την ήμερα της κρίσης ενώπιον αγγέλων και ανθρώπων και θα κληρονομήσεις τη βασιλεία των ουρανών που έχει ετοιμαστεί από καταβολής κόσμου. Αμήν.Αγ. Ιωάννη της Κρονστάνδης
Η ανταμοιβή της ευσπλαχνίας Άγιος Νήφων Κωνσταντιανής
Κάποτε ήρθε στο κελί του Αγίου Νήφωνα ένας χριστιανός να τον συμβουλευθεί. Μετά τον συνήθη χαιρετισμό, ρώτησε τον όσιο:
-Σε παρακαλώ, πάτερ, πες μου τί ωφέλεια έχουν αυτοί που μοιράζουν την περιουσία τους στους φτωχούς; – Δεν άκουσες τί λέει το ευαγγέλιο; του απάντησε εκείνος. – Πολλά άκουσα και διάβασα, αλλά θα ήθελα ν’ ακούσω κάτι και από το στόμα σου.
Τότε ο Νήφων του είπε:
– Ο Θεός του Ουρανού και της Γης να σε διδάξει κατά την πίστη σου.Γιατί εγώ είμαι αδύνατος και ανάξιος. Αφού όμως ήρθες για ν’ ακούσεις κάτι, πρόσεξε και ο Θεός, καθώς είπα, θα σε φωτίσει. Σώπασε λίγο κι έπειτα άρχισε: “Στις ημέρες του επισκόπου των Ιεροσολύμων Κυριακού ζούσε ένας πολύ ελεήμων άνθρωπος, ονόματι Σώζων. Περνώντας κάποια μέρα απ’ την πλατεία της πόλεως, βλέπει ένα φτωχό πού ήταν γυμνός και τουρτούριζε από το κρύο. Τον πόνεσε η ψυχή του. Έβγαλε λοιπόν το ιμάτιό του και το έδωσε στο φτωχό. Σε λίγο επέστρεψε σπίτι του. Ήταν σούρουπο και ξάπλωσε να κοιμηθεί. Βλέπει τότε στο όνειρό του ότι βρέθηκε σ’ ένα θαυμαστό κήπο που φωτιζόταν με καθαρό άυλο φως. Πλήθος λουλούδια – ρόδα και κρίνα – και ψηλόκορμα δένδρα τον στόλιζαν, που ξέχυναν απ’ την κορφή ως τις ρίζες μια υπέροχη ευωδία, ενώ τα δένδρα ήταν κατάφορτα με ωραιότατους καρπούς, ώστε τα κλαδιά τους έγερναν ως τη γη. Το καθένα είχε ξεχωριστή ομορφιά. Ανάμεσά τους υπήρχαν πολυάριθμα πουλιά απ’ όλα τα είδη και τα χρώματα και κελαηδούσαν μελωδικά. Το κελάηδημά τους ήταν τόσο θεϊκό, ώστε νόμιζες ότι ερχόταν απ’ τον ουρανό. Όλα τα δένδρα, τα φυτά και τα λουλούδια κυμάτιζαν με πολλή χάρη.
Βλέποντας και ακούγοντάς τα, δοκίμαζε ο άνθρωπος εκείνος απερίγραπτη γλυκύτητα και ανέκφραστη ηδονή.
Καθώς παρατηρούσε εκστατικός, έρχεται ένας νέος και του λέει, «ακολούθησέ με». Άρχισε να βαδίζει πίσω του και σε λίγο έφτασαν σ’ ένα χρυσοκάγκελο φράχτη. Έριξε το βλέμμα του πέρα, ανάμεσα απ’ τα κενά που σχημάτιζαν τα χρυσά κάγκελα και είδε μιαν αυλή και στο βάθος ένα θαυμάσιο παλάτι, που άστραφτε. Καθώς κοιτούσε ο Σώζων, βγαίνουν απ’ το ανάκτορο δέκα έξι άνθρωποι φτερωτοί, που έλαμπαν σαν τον ήλιο. Μετέφεραν ανά τέσσερις από ένα χρυσοστόλιστο κιβώτιο. Καθώς διέσχιζαν το παραμυθένιο εκείνο προαύλιο οι άγγελοι αυτοί του Θεού, ο Σώζων κατάλαβε ότι κατευθύνονταν προς αυτόν.
Μόλις πλησίασαν στα χρυσά κάγκελα, ακριβώς απέναντι του, στάθηκαν, κατέβασαν τα κιβώτια απ’ τους ώμους και τα ακούμπησαν στη γη. Φαίνονταν τώρα σαν να περίμεναν κάποιον μεγάλο να έρθει. Και πράγματι, σε λίγο βλέπει ο Σώζων να κατεβαίνει από τα ανάκτορα ένας πανέμορφος άνδρας και να έρχεται προς το μέρος των αγγέλων. «Ανοίξτε τα κιβώτια», τους διέταξε, «και δείξτε σ’ αυτόν τον άνθρωπο τί του φυλάω για το ιμάτιο πού μου δάνεισε προ ολίγου διά μέσου του φτωχού».
Αμέσως άνοιξαν το ένα χρυσό κιβώτιο και άρχισαν να βγάζουν χιτώνες και ιμάτια βασιλικά, άλλα κατάλευκα κι άλλα πλουμιστά, όλα πανέμορφα. Τα άπλωναν μπροστά του ρωτώντας τον :
– Σου αρέσουν, Σώζων; Και εκείνος είπε με δέος:
-Δεν είμαι άξιος να δω ούτε τη σκιά τους! Συνέχιζαν ωστόσο να του δείχνουν λαμπρούς, καταστόλιστους και ολόχρυσους χιτώνες, ώσπου ανέβηκε ο αριθμός τους στους χίλιους.
Όταν πια με αυτόν τον τρόπο ο Κύριος των αγγέλων του έδωσε να καταλάβει τι σημαίνει το «εκατονταπλασίονα λήψεται και ζωήν αιώνιον κληρονομήσει», του είπε:
– Βλέπεις, Σώζων, πόσα αγαθά σου ετοίμασα, επειδή με είδες γυμνό και με σπλαγχνίσθηκες και μ’ έντυσες;Πήγαινε λοιπόν και συνέχισε να κάνεις το ίδιο. Αν δώσεις στο φτωχό ένα ιμάτιο, εγώ θα σού ετοιμάσω εκατονταπλάσια.
Ακούγοντας αυτά ο Σώζων ρώτησε με δέος αλλά και με χαρά τον Κύριο:
– Κύριέ μου, το ίδιο θα κάνεις και σ’ όλους όσους βοηθούν τους φτωχούς; Τους φυλάς εκατονταπλάσια αγαθά και την αιώνια ζωή:
Κι Εκείνος του αποκρίθηκε:
– Όποιος θα θυσιάσει σπίτια ή χωράφια ή πλούτη ή δόξα ή πατέρα ή μητέρα ή αδελφούς ή αδελφές ή γυναίκα ή παιδιά ή οποιοδήποτε αγαθό της γης, «εκατονταπλασίονα λήψεται και ζωήν αιώνιον κληρονομήσει»(Ματθ. ιθ’ 29). Γι αυτό, ποτέ μη μετανιώσεις για μία σου ελεημοσύνη εξευτελίζοντας τον φτωχό πού του έδωσες κάτι! Μη τυχόν αντί για ανταμοιβή πάθεις διπλή ζημιά. Διότι αυτός πού κάνει ένα καλό κι έπειτα μετανιώνει ή εξευτελίζει τον φτωχό, χάνει και τον μισθό του, αλλά βρίσκεται και ένοχος την ημέρα της Κρίσεως.
Ύστερα από αυτά τα λόγια ο Σώζων ξύπνησε γεμάτος θαυμασμό για το όραμα. Σηκώθηκε αμέσως απ’ το κρεβάτι του και έδωσε και το άλλο του ιμάτιο σε κάποιον που ήξερε πως το είχε ανάγκη.
Τη νύχτα βλέπει πάλι το ίδιο όραμα και το πρωί, χωρίς καθυστέρηση μοίρασε όλη του την περιουσία, απαρνήθηκε τον κόσμο και έγινε ένας θαυμάσιος μοναχός”.
Αυτό να το έχεις κι εσύ, παιδί μου, στο νου σου από δω και μπρος, συμβούλευσε τον επισκέπτη του ο άγιος Νήφων και να κάνεις ότι μπορείς για να θησαυρίσεις εκατονταπλάσια στον Ουρανό! Απόσπασμα από το βιβλίο «Ένας Ασκητής επίσκοπος,, Άγιος Νήφων ο Κωνσταντιανής», του π. Πέτρου Ιερομονάχου (μαθητού του Αγ. Νήφωνος), Εκδόσεις Αστήρ
α΄. Είπε ο Αββάς Ηλίας : « Εγώ τρία πράγματα φοβάμαι. Όταν μέλλη η ψυχή μου να βγη από το σώμα. Όταν μέλλω να βρεθώ μπροστά στον Θεό. Και όταν μέλλη να βγάλη την απόφαση του εναντίον μου».
Δεν υπάρχει εξυπνότερος άνθρωπος από τον ελεήμονα, που δίδει γήινα, φθαρτά πράγματα, και αγοράζει άφθαρτα, ουράνια. Όσοι πλησιάζουν τους πονεμένους, πλησιάζουν στον Θεό. Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης https://iconandlight.wordpress.com/2020/02/24/39966/
Ό,τι κάνουμε, για να αναπαύσουμε τον αδελφό μας, είναι σαν να το κάνουμε στον Ίδιο τον Χριστό. Αν δεν έρχεται ο άνθρωπος στην θέση των άλλων, ακόμη και των ζώων και των εντόμων, δεν γίνεται «άνθρωπος». Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης https://iconandlight.wordpress.com/2019/03/07/27672/
Μη με του προσώπου σου, αποστρεψάτω, Κύριε, θυμός οργής σου, μηδέ εισακούσομαι, φωνής αραμένης σου, εις πυρ αποπεμπούσης, αλλ’ εισελεύσομαι εις χαράν, του αφθάρτου σου νυμφώνος, καγώ τότε συν Αγίοις σου.
Ήχος πλ. α’ Χαίροις ασκητικών
Βίβλων ανοιγομένων Χριστέ, εν τη ημέρα της φρικτής παρουσίας σου, και πάντων παρισταμένων, τω κριτηρίω τω σω, και αποβλεπόντων την απόφασιν, πυρός προ του βήματος, ελκομένου και σάλπιγγος, σφοδρώς ηχούσης, τι ποιήσω ο άθλιος, ελεγχόμενος, υπό της συνειδήσεως, και καταδικαζόμενος, εις φλόγα την άσβεστον; Δέομαι ούν προ του τέλους, λύσιν ευρείν των πταισμάτων μου, Χριστέ ο Θεός μου, ο δωρούμενος τω κόσμω, το μέγα έλεος.
Αίνοι, Ιδιόμελα, Τριωδίου Ήχος πλ. δ’
Δανιήλ ο Προφήτης, ανήρ επιθυμιών γενόμενος, το εξουσιαστικόν Θεού θεωρήσας, ούτως εβόα· Κριτήριον εκάθισε, και βίβλοι ηνεώχθησαν. Βλέπε, ψυχή μου, νηστεύεις; τον πλησίον σου μη αθέτει. βρωμάτων απέχη; τον αδελφόν σου μη κατακρίνης, μη τω πυρί παραπεμπομένη, κατακαής ωσεί κηρός, αλλ’ ανεμποδίστως εισάξη σε Χριστός, εις την βασιλείαν αυτού.
Η Ευαγγελική περικοπή της Κυριακής της Απόκρεω – της Τελικής Κρίσεως. Κατά Ματθαίον Ευαγγέλιον: κε΄ 31 – 46.
Είπεν ο Κύριος: όταν έλθη ο υιός του ανθρώπου εν τη δόξη αυτού, και πάντες οι άγιοι άγγελοι μετ’ αυτού, τότε καθίσει επι θρόνου δόξης αυτού, και συναχθήσεται έμπροσθεν αυτού πάντα τα έθνη, και αφοριεί αυτούς απ’ αλλήλων ώσπερ ο ποιμήν αφορίζει τα πρόβατα από των ερίφων, και στήσει τα μέν πρόβατα εκ δεξιών αυτού, τα δέ ερίφια εξ ευωνύμων. Τότε ερεί ο Βασιλεύς τοις εκ δεξιών αυτού: δεύτε οι ευλογημένοι του Πατρός μου, κληρονομήσατε την ητοιμασμένην υμίν βασιλείαν απο καταβολής κόσμου. Επείνασα γάρ, και εδώκατέ μοι φαγείν, εδίψησα, και εποτίσατέ με, ξένος ήμην, και συνηγάγετέ με, γυμνός, και περιεβάλετέ με, ησθένησα, και επεσκέψασθέ με, εν φυλακή ήμην, και ήλθετε προς με. Τότε αποκριθήσονται αυτώ οι δίκαιοι λέγοντες: Κύριε, πότε σε είδομεν πεινώντα και εθρέψαμεν, ή διψώντα και εποτίσαμεν; Πότε δέ σε είδομεν ξένον και συνηγάγομεν, ή γυμνόν και περιεβάλομεν; Πότε δέ σε είδομεν ασθενή ή εν φυλακή, και ήλθομεν προς σε; Και αποκριθείς ο Βασιλεύς ερεί αυτοίς: αμήν λέγω υμίν, εφ’ όσον εποιήσατε ενί τούτων των αδελφών μου των ελαχίστων, εμοί εποιήσατε. Τότε ερεί και τοις εξ ευωνύμων: πορεύεσθε απ’ εμού οι κατηραμένοι εις το πύρ το αιώνιον, το ητοιμασμένον τω διαβόλω και τοις αγγέλοις αυτού. Επείνασα γάρ, και ουκ εδώκατέ μοι φαγείν, εδίψησα, και ουκ εποτίσατέ με, ξένος ήμην, και ου συνηγάγετέ με, γυμνός, και ου περιεβάλετέ με, ασθενής και εν φυλακή, και ουκ επεσκέψασθέ με. Τότε αποκριθήσονται Αυτώ και αυτοί λέγοντες: Κύριε, πότε σε είδομεν πεινώντα ή διψώντα ή ξένον ή γυμνόν ή ασθενή ή εν φυλακή, και ου διηκονήσαμέν Σοι; Τότε αποκριθήσεται αυτοίς λέγων: αμήν λέγω υμίν, εφ’ όσον ουκ εποιήσατε ενί τούτων των ελαχίστων, ουδέ εμοί εποιήσατε. Και απελεύσονται ούτοι εις κόλασιν αιώνιον, οι δέ δίκαιοι εις ζωήν αιώνιον.
” ουκ ερωτώ ίνα άρης αυτούς εκ του κόσμου, αλλ’ ίνα τηρήσης αυτούς εκ του πονηρού. πάτερ, ούς δέδωκάς μοι, θέλω ίνα όπου ειμί εγώ κακείνοι ώσι μετ’ εμού, ίνα θεωρώσι την δόξαν την εμήν ην δέδωκάς μοι, ότι ηγάπησάς με προ καταβολής κόσμου.” (= 15 Δεν παρακαλώ να τους πάρεις από τον κόσμο, αλλά να τους φυλάξεις από τον πονηρό. 24 Πατέρα, αυτοί που μου έχεις δώσει, θέλω όπου είμαι εγώ κι εκείνοι να είναι μαζί μου, για να βλέπουν τη δόξα τη δική μου που μου έχεις δώσει, γιατί με αγάπησες πριν από τη δημιουργία του κόσμου.)(Ιωάννου κεφ. ιζ’, 15, 24)
π. Ζαχαρίας Ζάχαρου
Πρώτοι κληρονόμοι της πατρότητας του Κυρίου αναδείχθηκαν οι αυτόπτες μάρτυρες της Αναστάσεώς Του και υπηρέτες του λόγου Του, οι Απόστολοι. Γι’ αυτό και με άγια παρρησία ο μέγας Παύλος νουθετεί τα αγαπητά του τέκνα, τους Κορινθίους: «Εάν γαρ μυρίους παιδαγωγούς έχητε εν Χριστώ, αλλ’ ού πολλούς πατέρας• εν γαρ Χριστώ Ιησού διά του Ευαγγελίου εγώ υμάς εγέννησα»[Α’ Κορ. 4, 15].
Όλη η Αγία Γραφή λέει ότι ο Ζων Θεός είναι Θεός των Πατέρων και οι πιστοί είναι τα τέκνα άγιων Πατέρων και αυτοί με τη σειρά τους γίνονται πατέρες.Πατέρες είναι εκείνοι στους οποίους επέλαμψε το φως των λόγων του Χριστού και δέχθηκαν την πείρα της Αναστάσεώς Του.Σε αυτούς ζει και ενεργεί ο λόγος Του και όταν μεταδίδεται πληροφορεί με χάρη και αναγεννά τις καρδιές αυτών που τον ακούουν. Και όπως, σύμφωνα με την εντολή του Θεού, χρεωστούμε τιμή στους κατά σάρκα γονείς, που μας έφεραν στη φυσική αυτή ζωή, έτσι και περισσότερο ακόμη δικαιολογημένα, χρεωστούμε μεγαλύτερη ευγνωμοσύνη στους πνευματικούς μας πατέρες, που συνήργησαν με τον πνευματικό λόγο τους στην άνωθεν γέννησή μας, ώστε να μπορέσουμε να κληρονομήσουμε και εμείς τη Βασιλεία των Ουρανών που μας υποσχέθηκε ο Χριστός. Αυτό βεβαιώνει ο λόγος των Γραφών: «Οι καλώς προεστώτες πρεσβύτεροι διπλής τιμής αξιούσθωσαν, μάλιστα οι κοπιώντες εν λόγω και διδασκαλία»[Α’ Τιμ. 5, 17].
Τα ρήματα που εκπορεύονται από το στόμα του Θεού, είτε δια των Προφητών είτε δια των Αποστόλων είτε δια των άγιων Πατέρων, που διαμέσου των αιώνων ευαρέστησαν στον Θεό, δεν μπορεί παρά να φανερώνουν τις ιδιότητες του Ζώντος Κυρίου: την παντοδυναμία Του, τη μεγαλωσύνη της αγιότητάς Του, τη σοφία Του και τελικά τη μείζονα αγάπη του Υιού της Αγάπης, ο Οποίος «έτι αμαρτωλών όντων ημών υπέρ ημών απέθανε [ Ρωμ. 5, 8]. Το ρήμα Κυρίου αποκαλύπτει το αρχέτυπό μας που είναι ο Υιός και Λόγος του Θεού, κατ’ εικόνα του Οποίου πλαστήκαμε κατ’ αρχάς…
Ποιός είναι αυτός στον οποίο ο Κύριος θα εμπιστευθεί τα ρήματα του Πατρός Του και δεν θα Τον αγαπήσει εις τέλος, μέχρι μίσους και του ιδίου του εαυτού του;
Η αληθινή μαθητεία, η πιστή ακολουθία του Κυρίου δεν είναι τίποτε άλλο, παρά η εμπνευσμένη τήρηση των ρημάτων Του. Όποιος φυλάσσει τον λόγο του Κυρίου, αυτός αγαπά τον Κύριο και Τον ακολουθεί «όπου αν υπάγη» [Αποκ. 14, 4]. Κατέρχεται πρώτα στον άδη της προσωπικής του αυτεπιγνώσεως και μετανοίας, και ανυψώνεται έπειτα, μαζί με τον Μονογενή, μέχρι του Ουρανού των Ουρανών, στους κόλπους του Θεού και Πατρός. Πηγή: Αρχιμανδρίτου Ζαχαρία (Ζάχαρου), Το χάραγμα του Χριστού στην καρδιά του ανθρώπου, Επίλογος, Έκδοσις Ιερά Σταυροπηγιακή Μονή Τιμίου Προδρόμου Έσσεξ Αγγλίας 2015.
***
Γέροντας Θαδδαίος της Βιτόβνιτσα
«Το πνεύμα της ειρήνης είχε προσδώσει σεμνότητα στους λευκασμένους και θεόσοφους αγίους πατέρες μας. Ουδέποτε επέτρεπαν στους ανθρώπους να τους απευθύνονται σαν σε είδωλα ή σε θεότητες. Αυτή είναι η κολοσσιαία διαφορά ανάμεσα στους αληθινούς γεροντάδες του χθες και τους νέους, αυτόκλητους ‘’χαρισματούχους’’ του σήμερα.»
Ο π. Θαδδαίος, που μέχρι τέλους της επίγειας ζωής του έτρεφε φλογερή αγάπη για τον πνευματικό του δάσκαλο, έλεγε: «Ο π. Αμβρόσιος ακτινοβολούσε μια απίστευτη και καθαρή αγάπη. Είχε λάβει την πολυτιμότερη δωρεά από όλους τους Γέροντες της Όπτινα — το χάρισμα της αγάπης. Ποτέ δεν νευρίαζε με οποιονδήποτε απ’ τους μοναχούς ή τους δοκίμους, και δεν κατηγορούσε, ούτε διόρθωνε ποτέ κανέναν. Είχε αγάπη και υπομονή για όλους και συγχωρούσε τους πάντες. Απόθετε όλες τις φροντίδες και τα βάρη του στα πόδια του Κυρίου και μόνο σε Εκείνον εμπιστευόταν τις θλίψεις του. Αγωνιζόταν να το περάσει αυτό στην αδελφότητα της μονής του, και πολλοί από τους μοναχούς έμαθαν πώς να καλλιεργούν και να τηρούν στην καθημερινή τους ζωή μια τέτοια απαθή αγάπη, που αγκαλιάζει τους πάντες. Αγαπούσε τον καθένα όπως ακριβώς ήταν, και προσευχόταν στον Θεό για τον φωτισμό ενός εκάστου. Δίδαξε τους άλλους κυρίως με το παράδειγμα του, δια του οποίου αγωνίστηκε να οδηγήσει όλους στην οδό της σωτηρίας. ». Ο π. Αμβρόσιος είχε το χάρισμα της αδιάλειπτης προσευχής και ζούσε μέσα σε αδιάκοπη μνήμη θανάτου. Εξέπεμπε την ειρήνη και τη χαρά της Βασιλείας του Θεού.
Οι πρώτες ημέρες στο μοναστήρι ήταν, για τον Αδελφό Τόμισλαβ, (π. Θαδδαῖος) ημέρες πολύ μεγάλης χαράς. Παρέδωσε τον εαυτό του στη μυστική σχέση πνευματικού πατρός και υιού, και διδάχθηκε από τον π. Αμβρόσιο την αγία και σωτήρια υπακοή, την εγρήγορση στους λογισμούς, καθώς και την Ευχή του Ιησού. Έτσι, ο Τόμισλαβ έγινε το ταπεινό δοχείο του ησυχαστικού πνεύματος της Εκκλησίας, στολισμένος με το εύοσμο άνθος της καρδιακής προσευχής.
Όπως τόσο συχνά συμβαίνει στη ζωή, αυτή η κατάσταση της ουράνιας χαράς δεν θα κρατούσε πολύ, γιατί ο Θεός -όπως έλεγε ο π. Θαδδαίος- δεν επιτρέπει σε κάποιο άπειρο άνθρωπο να απολαύσει την κατάσταση της Χάριτος για πολύ, έτσι ώστε να μην την καταχραστεί. Ο γέρων Αμβρόσιος εκοιμήθη εν Κυρίω το 1933, έναν μόλις χρόνο μετά την άφιξη του Τόμισλαβ στο μοναστήρι. Ο π. Θαδδαίος βίωσε πολύ μεγάλο πόνο, έχασε την καρδιακή προσευχή του, και η Χάρη του Θεού τον εγκατέλειψε. «Όταν πέθανε ο πνευματικός μου, πέρασα πολλά χρόνια μέσα σε οδύνη και θλίψη. Την ψυχή μου διέλυε η στενοχώρια. Οι φόβοι που με βασάνιζαν όταν ήμουν παιδί, επανήλθαν».
Σε μια προσπάθεια, να θεραπεύσει την ψυχή του, έπαιρνε το ακορντεόν του και πήγαινε στους λόφους, όπου περνούσε ώρες στη μοναξιά, παίζοντας μουσική. «Πάντοτε αγαπούσα τη μουσική και το άκουσμά της λειτουργούσε παρηγορητικά». Αναζητούσε επίσης παρηγοριά σε ἀλλους γέροντες, αλλά η ψυχή του δεν μπορούσε να βρει ανάπαυση. Ακριβώς όταν κάθε ελπίδα τον είχε εγκαταλείψει, ο Θεός του έστειλε παρηγοριά μέσα από ένα αντίγραφο της Οδού της Σωτηρίας του αγίου Θεοφάνους του Εγκλείστου. Έτσι, η εμπειρία των Αγίων Πατέρων επιβεβαιώθηκε ακόμα μία φορά στη ζωή του Τόμισλαβ. «Όταν δεν υπάρχει άνθρωπος να μας φέρει παρηγοριά, τότε έρχεται ο Θεός και μας φέρνει τη χαρά, μέσα από ένα βιβλίο». Απόσπασμα από τό βιβλίο: «Οι λογισμοί καθορίζουν τη ζωή μας, ΕΚΔΟΣΕΙΣ «ΕΝ ΠΛῼ»
***
Άγιος Ιάκωβος της Ευβοίας Θαυμαστά γεγονότα
Στις 5 Δεκεμβρίου 1960, την παραμονή του Αγίου Νικολάου ενα δωδεκάχρονο κορίτσι έβλεπε τον Όσιο Δαυίδ στη Μονή του και συνομίλησε μαζί του παρουσία του αγίου Ιακώβου και πολλών προσκυνητών… Όσιος Δαυίδ : «Θέλεις τώρα να δεις τους εκλεκτούς του παραδείσου»; «Ναι, θέλω Όσιε» ήταν η απάντηση της μικρής. Αμέσως βρέθηκαν στον Παράδεισο. Κοπελίτσα: «Όσιε αυτοί με τα λευκά φτερά γιατί σκουπίζουν τους δρόμους»; Όσιος Δαυίδ: «Αυτοί είναι οι Άγγελοι και σκουπίζουν τους δρόμους για να περάσει η ψυχή του πατρός Ιακώβου» (ο πατήρ Ιάκωβος ήταν μαζί μας και τ’; άκουγε αυτά). Κοπελίτσα: «Και θα ‘ρθει τώρα η ψυχή του πατρός Ιακώβου; «Θα αργήσει πολύ γιατί πρέπει να εξομολογεί τον κόσμο». Τότε είδα τον γέροντα Ιάκωβο να σκουπίζει με ένα λευκό μαντήλι τα δάκρυά του. (π. Σταύρος Αναγνώστου, αυτόπτης μάρτυς τού θαύματος. )
«Συγκλονιστικές και οι εμπειρίες του γέροντα στο ναό, στη διάρκεια της θείας Λειτουργίας. Άρρητα και εξαίσια όσα έβλεπε και ζούσε. Έκανε Προσκομιδή και συχνά έβλεπε την πνευματική κατάσταση των κεκοιμημένων που μνημόνευε. Από τη μισάνοιχτη μικρή θύρα του Ιερού, τον είδανε μπροστά στην Προσκομιδή να στέκει ψηλά, να μην πατάει στο δάπεδο. Λησμόνησε κάποια φορά να μνημονεύσει τη μητέρα του και του εμφανίστηκε με παράπονο: – Ιακωβάκι μου, σ᾽ όλους έδωσες τα δώρα τους, εμένα σήμερα δε μου έδωσες!
Διηγότανε ότι το ίδιο συνέβη με τον Κύπρου Μακάριο. Τελειώνοντας την Προσκομιδή και στρεφόμενος να πάει στην Αγία Τράπεζα, τον βλέπει να στέκει δεξιά του, με τις χούφτες τη μία μέσα στην άλλη, όπως όταν κοινωνεί ο ιερέας το σώμα του Κυρίου. Στη μνημόνευση και στην προσευχή για τους ‘τεθνεώτες᾽ ήτανε σχολαστικός. Μνημόνευε πάρα πολλούς. Και έναν μοναχό που τόσο τον ταλαιπώρησε. Κάποτε μάλιστα, παρακάλεσε τον Θεό να του δείξει που πήγε μετά τον θάνατό του ο μοναχός αυτός. Τον είδε μια νύχτα σε άθλιο σκοτεινό υπόγειο και πολύ θλιμμένον. Τον χαιρέτισε και ο μοναχός του είπε: – Εδώ είμαι… όταν με μνημονεύεις περνάει μια ηλιαχτίδα και κάτι βλέπω.
Είδα και την ψυχή του πατέρα μου, έλεγε ο Γέροντας, να κάθεται έξω από ένα απλό σπιτάκι σαν κελλάκι και του λέω. Πατέρα μου, εσύ που ήσουν και χτίστης, δεν έχτιζες ένα μεγαλύτερο σπίτι να μένεις άνετα, αλλά κάθεσαι σε ένα τέτοιο σπιτάκι; Τότε τι μου λέει. Παιδί μου, εσύ με τις προσευχές σου και τις ελεημοσύνες σου μου έκτισες το σπιτάκι αυτό και το έχω και μένω.
Όταν προσκομίζω , έλεγε ο Γέροντας, βλέπω τις ψυχές που περνούν από μπροστά μου και με παρακαλούν να τις μνημονεύσω, και να θέλω να τις ξεχάσω δεν μπορώ.
Και η ελεημοσύνη πιάνει την ψυχή του ανθρώπου. Αλλά, άλλο το μνημόσυνο, η προσευχή. Διότι βγάζουν μερίδα στην Αγία Πρόθεση και τις μερίδες αυτές τις μεταφέρουν Άγγελοι στον ουρανό. –Εμείς εδώ σηκωνόμαστε τη νύχτα για να μνημονεύσουμε αυτά τα ονόματα. Έχουμε χιλιάδες ονόματα, περίπου 20-30 χιλιάδες ονόματα. Είναι ευεργέται του Μοναστηριού πριν 38 χρόνια που ήρθα στο Μοναστήρι. Άλλος με έδωσε αυτό το ποτηράκι, άλλος αυτό το φλυτζανάκι, αυτό το νάϋλον, άλλος τη λάμπα, άλλος μία εικονίτσα, άλλος ένα καδράκι, άλλος εκείνον τον μπουφέ, άλλος ένα ρολόϊ, και έχω τα ονόματά τους από το 1952 που χειροτονήθηκα ιερέας του Υψίστου και τα μνημονεύω. Αυτοί φύγαν απ’ τή ζωή, οι περισσότεροι.
Γυναίκα πάμπτωχη δεν μπορούσε να κάνει παιδί. Αφήνει τη βέρα της επάνω στο μνήμα του Αγίου Ιακώβου, από τον οποίο είδαν τα μάτια μου και τον παρακαλεί με δάκρυα στα μάτια να της δώσει ένα παιδί. Δεν έχω τίποτε πιο πολύτιμο να σου δώσω. Μετά από τρείς μήνες η γυναίκα συλλαμβάνει και γεννά ένα όμορφο αγόρι. Το αγόρι όμως όταν γεννήθηκε έσφιγγε τα δάχτυλά του επίμονα και ο γιατρός τρόμαξε να ανοίξει τη μικρούλα του γροθιά στο δεξιό του χέρι. Ανοίγει τα δαχτυλάκια του και βλέπει μία χρυσή βέρα, τη βέρα της μητέρας ! Απίστευτο και όμως αληθινό !
Ο κ. Γιώργος Ιωαννίδης, γιατρός παθολόγος από το Βόλο, (προσωπικός τότε γιατρός του τότε Μητροπολίτου Δημητριάδος και μετέπειτα Αρχιεπισκόπου κ. Χριστοδούλου) ανέφερε τα εξης: «Φεύγοντας από τη Μονή του Όσιου Δαυΐδ, οπού είχα έλθει με την οικογένεια μου για προσκύνημα το Σεπτέμβριο του 1997, κι ενώ βρισκόμουν στην πύλη της αισθάνθηκα μέσα μου μια δυνατή επιθυμία να πάω να ξαναπροσκυνήσω τον τάφο του Γέροντα Ιακώβου. Αισθανόμουν όπως αισθάνεται κάποιος πού ξέχασε πίσω του κάτι πολύτιμο και θέλει να γυρίσει να το πάρει. Πραγματικά γύρισα με το γιο μου και στο ένα μέτρο πριν από τον τάφο του Γέροντα βλέπω κάτω στη γη ένα κομποσχοίνι. Παίρνω το κομποσχοίνι στο χέρι μου, το υψώνω και το κρατώ επιδεικτικά, ώστε αν κάποιος από τους γύρω προσκυνητές το έχασε, να το δει και να ‘ρθει να το πάρει. Εκείνη όμως ακριβώς τη στιγμή ακούω φωνή πίσω μου πού μου έλεγε: «Τι ψάχνεις; Για σένα είναι το κομποσχοίνι».Γυρίζω και σε απόσταση ενός μέτρου βλέπω ολοζώντανο το Γέροντα Ιάκωβο να μου χαμογελά. Τον είδα ολοκάθαρα. Διέκρινα την υγρασία των ματιών του, τις φλεβίτσες στο πρόσωπο του, τη γενειάδα του, όπως την είχε. Ένοιωσα κάτι το ξεχωριστό, συγκλονίστηκα. Η κυριολεκτικά αυτή ζωντανή παρουσία του Γέροντα Ιακώβου μπροστά μου ήταν καθοριστική κι έβαλε μέσα μου τη σφραγίδα περί της βεβαιότητας της θείας παρουσίας».
Απολυτίκιον Αγίου Ιακώβου Τσαλίκη. Ήχος α΄. Της ερήμου πολίτης.
Λιβισίου τον γόνον, και Ευβοίας το καύχημα, εν εσχάτοις χρόνοις φανέντα, μοναστών φίλον γνήσιον, Ιάκωβον τιμήσωμεν πιστοί, τον νέον ησυχίας εραστήν, τον παρέχοντα ιάσεις παντοδαπάς, τοις ευλαβώς κραυγάζουσι· Δόξα τω σε δοξάσαντι Χριστώ, Δόξα τω σε θαυμαστώσαντι, Δόξα τον εν εσχάτοις χρόνοις και καιροίς σε αγιάσαντι.
Θείον βλάστημα, του Λιβισίου, άνθος εύοσμον, Δαυίδ Οσίου, ανεδείχθης Μονής Πάτερ Ιάκωβε· των μοναστών της ερήμου εφάμιλλος, και της Ευβοίας προστάτης ακοίμητος. Πάτερ Όσιε, Χριστόν τον Θεόν ικέτευε, δωρήσασθαι ημίν το μέγα έλεος.
Μεγαλυνάριον
Χαίροις Λιβισίου θείος βλαστός, χαίροις της Ευβοίας θεοδώρητος θησαυρός, χαίροις μοναζόντων επίσκεψις και σκέπη, πατέρων μέγα κλέος, θείε Ιάκωβε.
Γέροντος Σωφρονίου του Έσσεξ
Δέσποτα Θεέ, Πάτερ Παντοκράτορ, άναρχε, αναλλοίωτε, ακατάληπτε, ο δωρησάμενος ημίν τον αρραβώνα της μελλούσης κληρονομίας και δόξαν υιοθεσίας εν τω Μονογενεί και ηγαπημένω Υιώ Σου, κατάπεμψον εφ’ ημάς το Πνεύμα Σου το Άγιον, Ό καταρτίσει ημάς εν παντί έργω αγαθώ
Δέομαι Σου: Νομοθέτησον με εν τοις τρίβοις των εντολών Σου και μέχρις εσχάτης μου αναπνοής μή επιτρέψης παρεκκλίναι του φωτός των προσταγμάτων Σου, έως αν αποβώσι ταύτα ο μόνος νόμος όλης της υπάρξεως μου, προσκαίρου τε και αιωνίου.
Αξίωσον ημάς γενέσθαι σκήνωμα του Πνεύματος Σου του Αγίου και μηκέτι σκήνωμα της αμαρτίας. Ένθες εν ταις καρδίαις ημών το πυρ της θείας Σου αγάπης. Ελθέ και σκήνωσον εν ημίν σκηνώματι αιωνίω μετά του Μονογενούς Σου Υιού και του Πνεύματος Σου του Αγίου…Σου δεόμεθα, Πάτερ Άγιε, πλήρωσον ημάς άνωθεν της Σης δυνάμεως, ίνα ακολουθήσωμεν τοις ίχνεσιν Εκείνου. Ποίησον ημάς ομοίους γενέσθαι τω αγαθώ Υιώ Σου, καθ’ Ού την εικόνα επλάσθημεν εν αρχή, ίνα μη βλασφημήται ένεκεν ημών μηδέ βεβηλώται η οδός της αληθείας Σου υπό των υιών της έχθρας.
Προφήτης Αβδιού (9ος αιων. π.Χ.) Άγιος Ηλιόδωρος ο εκ Μαγύδου της Παμφιλίας (†272) Άγιος Άζης ο Θαυματουργόςκαι οι συν αυτώ Εκατόν Πενήντα Μάρτυρες Στρατιώτες Αγίες Γυναίκα και Θυγατέρα, σύζυγος και κόρη του έπαρχου Ακυλίνου, που πίστεψαν στον Χριστό δια του Αγίου Αζή, Μάρτυρες Άγιος Βαρλααμ (304) όσιος Ιλαρίων ο Γεωργιανός ο εν Θεσσαλονίκη (+875) Οσίων Σίμωνος του θαυματουργού του εκ Καλαβρίας και Βαρλαάμ ηγουμένου(10ος αιων.) όσιος Φιλάρετος επίσκοπος Μόσχας Ρωσίας και ΚιέβουΟυκρανίας (+1867)
Εορτάζουν στις 19 Νοεμβρίου
Στίχοι Έφησεν αν τι μέλλον Αβδιού πάλιν, Ει μη τελευτήν είχεν αιδείσθαι τάχα. Εννεακαιδεκάτη βίον Αβδιού εξεπέρησεν.
Ύμνος εγκωμίων στους αγίους Μάρτυρες Ρωμανό και Βαρουλά Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς
Ο μικρός Βαρουλάς είδε τα μαρτύρια του Αγίου Ρωμανού, και ο Ρωμανός είδε τα λυπημένα και δακρυσμένα μάτια του Βαρουλά. Ο Βαρουλάς είχε μια παιδική αθώα ψυχή, μια καρδιά πιο καθαρή και από κρινάκι.
Ο πονηρός έπαρχος ρώτησε τον Βαρουλά: Έλα, παιδί μου, χωρίς δωροδοκία, πες την αλήθεια: ο Χριστός είναι καλύτερος ή οι θεοί μας;». “Ο Χριστός είναι πολύ καλύτερος από τα είδωλά σας!” «Αν το ήξερα, παιδί μου, δεν θα σε ρωτούσα! Πώς είναι καλύτερος ο Χριστός; Έλα πες μου». «Ο Χριστός είναι ο Δημιουργός του κόσμου, τα είδωλα είναι φαντασιώσεις του βασιλείου του δαίμονα». Έξαλλος ο κυβερνήτης, έδερνε το νήπιο. αλλά αυτό ήταν ευχάριστο για το παιδί, και φώναξε πιο δυνατά: «Ω άνθρωποι, εγκαταλείψτε τους καταραμένους δαίμονες, Μόνον ο Χριστός είναι Θεός. Αυτός φωτίζει τους ανθρώπους».
Η μητέρα του Βαρουλά ήταν παρούσα και ενθάρρυνε τον γιο της: «Γιέ μου, γίνε άξιος του μαρτυρίου». Ως πρόβατο επί σφαγής, ο Βαρουλάς έκλινε τον αυχένα του, και έτσι δόξασε τον Χριστό, τον εαυτό του και τη μητέρα του. Πηγή: Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς, «Ο Πρόλογος της Οχρίδας» http://prologue.orthodox.cn/November18.htm
***
Ομιλία για την αγάπη που υπερβαίνει τη γνώση Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς
Η αγάπη, που ξεπερνά τη γνώση και υπερβαίνει την κατανόησή μας, είναι η αγάπη του Χριστού! Κανείς δεν μπορεί να διανοηθεί την ποιότητα ή το μεγαλείο αυτής της αγάπης, μέχρι να εισέλθει εντός του ο Χριστός. Μπορεί κάποιος που δεν έχει δοκιμάσει ποτέ μέλι να έχει ιδέα για τη γεύση του; Μόνο όταν ο Χριστός έλθει δια της πίστεως στην καρδιά του ανθρώπου, τότε ο άνθρωπος μπορεί να γνωρίσει την ανέκφραστη γεύση της αγάπης του Χριστού – τη γλυκιά και μεθυστική ευωδία της και την απαράμιλλη περιεκτικότητά της.
Όπως ένας άνθρωπος που έχει τον Χριστό στην καρδιά του αγγίζει το πλάτος, το μήκος, το βάθος και το ύψος της γνώσεως της θείας σοφίας, έτσι αυτός ο άνθρωπος με τον Χριστό στην καρδιά του, αγγίζει επίσης τις απεριόριστες ανοιχτές θάλασσες της θεϊκής αγάπης του Χριστού. Ω, αδελφοί μου, πόσο φτωχά είναι τα λόγια, όταν πρέπει να μιλήσουμε για την αγάπη του Χριστού – Ποτέ δεν είναι τόσο φτωχά τα λόγια, όσο σ’ αυτήν την περίπτωση. Πράγματι, τι μπορεί να πει κανείς ενώπιον τέτοιων εκπληκτικών αποδείξεων της αγάπης Του; Ο Θεός μας δημιούργησε από αγάπη, ενσαρκώθηκε από αγάπη, και από αγάπη δέχτηκε τους εμπαιγμούς και τον θάνατο για χάρη μας. Μας άνοιξε τους ουρανούς από αγάπη, και μας αποκάλυψε την αθάνατη δόξα που ετοιμάστηκε για εμάς! Ακόμη και όλα αυτά είναι μόνο ένα μέρος του ανεξάντλητου πλούτου, της δόξας, της ομορφιάς και της ζωοποιού τρυφής που είναι η αγάπη του Χριστού. Είθε να γίνουμε κι εμείς άξιοι δια της πίστεως, να εισέλθει ο Κύριος Ιησούς στις καρδιές μας και να γευόμαστε την άρρητη αγάπη Του!
Κύριε Ιησού Χριστέ, η Ζωή μας, η Σοφία και η Αγάπη μας, καθάρισέ μας και είσελθε στην καρδιά μας!
Σοί πρέπει πάσα δόξα, τιμή και προσκύνησις, εις τους αιώνας των αιώνων. Αμήν. Πηγή: Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς, «Ο Πρόλογος της Οχρίδας» http://prologue.orthodox.cn/November18.htm
Ο πιο τρομερός εχθρός μας είναι η υπερηφάνεια. Ο υπερήφανος θέλει να κυριαρχεί, να επιβάλλει τη θέληση του στους άλλους, κι έτσι παρουσιάζεται η σύγκρουση ανάμεσα στα αδέλφια. Γέροντας Σωφρόνιος του Έσσεξ https://iconandlight.wordpress.com/2019/11/18/33151/
Απολυτίκιον Προφήτη Αβδιού Ήχος β’.
Του Προφήτου σου Αβδιού την μνήμην, Κύριε, εορτάζοντες, δι᾽αυτού σε δυσωπούμεν· Σώσον τας ψυχάς ημών.
Κάθισμα Ήχος α’. Τον τάφον σου, Σωτήρ.
Ο μέγας Αβδιού, επιλάμψεσι θείαις, τον νούν φωτοειδή, κεκτημένος θεσπίζει, τα μέλλοντα Πνεύματι, τω Αγίω φθεγγόμενος, τούτον σήμερον, ευσεβοφρόνως τιμώντες, εκτελέσωμεν, την ιεράν αυτού μνήμην, καρδίας φωτίζουσαν.
«ὅτι κραταιὰ ὡς θάνατος ἀγάπη, σκληρὸς ὡς ᾅδης ζῆλος·» (Ασ. Ασ. 8,6) (Διότι η αγάπη είναι εξ ίσου ισχυρά, όπως και ο θάνατος. Η φλόγα της αχόρταστη, όπως αχόρταστος είναι ο άδης.)
Η Θεϊκή αγάπη των Αγίων Γαλακτίωνος και Επιστήμης. Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς
Η φυσική αγάπη, σε σύγκριση με την πνευματική αγάπη, είναι λιγότερο από μια σκιά σε σχέση με μια στερεή ουσία. Η αδελφοσύνη εξ αίματος και κατά σάρκα δεν είναι τίποτα σε σύγκριση με την αδελφοσύνη εκ πνεύματος.
Ο πατέρας του Γαλακτίωνος τον αρραβώνιασε με την παρθένο Επιστήμη. Ο Γαλακτίων βάπτισε την Επιστήμη και, στη συνέχεια, έλαβαν και οι δύο τη μοναχική κουρα. Τότε η φυσική τους αγάπη αντικαταστάθηκε με την πνευματική αγάπη, αγάπη τόσο ισχυρή όσο ο θάνατος. Τόσο μεγάλη ήταν η πνευματική αγάπη του Γαλακτίωνος για την Επιστήμη που ποτέ δεν επιθύμησε να τη δει με τα σωματικά μάτια του.
Ούτε η σωματική επαφή ούτε η εγγύτητα είναι απαραίτητες για την πνευματική αγάπη. Τόσο μεγάλη ήταν η πνευματική αγάπη της Επιστήμης για τον Γαλακτίωνα ώστε, όταν άκουσε ότι είχε συλληφθεί και τον πήγαιναν για βασανισμό, έτρεξε πίσω από αυτόν, και τον ικέτευε να μην την απορρίψει, αλλά να την δεχθεί ως συμμαρτυρα, καθώς αυτός ήταν ο πνευματικός πατέρας και αδερφός της. Όταν οι ανελέητοι βασανιστές μαστίγωναν το γυμνό σώμα του αγίου Γαλακτίωνα, η αγία Επιστήμη έκλαιγε. Όταν όμως οι βασανιστές τους έκοψαν τα χέρια και τα πόδια τους χάριν του Χριστού, χάρηκαν και δοξολογούσαν τον Θεό. Τόσο μεγάλη ήταν η δύναμη της αγάπης τους για τον Κύριό μας Ιησού Χριστό και τόσο υψηλή ήταν η πνευματική αγάπη με την οποία αγαπούσαν ο ένας τον άλλον! Πραγματικά, η σωματική αγάπη είναι σαν μια πολύχρωμη πεταλούδα που περνά γρήγορα, αλλά η πνευματική αγάπη διαρκεί. Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς: Ο Πρόλογος της Αχρίδος – Πνευματικό ημερολόγιο – http://www.orthodox.cn/prologue/November5.htm
***
Άγιοι Μάρτυρες Γαλακτίων και Επιστήμη ( 5 Νοεμβρίου)
Οι άγιοι αυτοί μάρτυρες έζησαν κατά τα έτη της βασιλείας του αυτοκράτορα Δεκίου (250) και του ηγεμόνος Σεκούνδου στην πόλη Έμεσα (σημ. Χομς στη Συρία). Οι γονείς του Γαλακτίωνος, Κλειτοφών και Λευκίππη, ήταν πλούσιοι ειδωλολάτρες της πόλεως. Είχαν όμως έναν καημό που τους έτρωγε. Η Λευκίππη παρέμενε στείρα παρ’ όλες τις θερμές ικεσίες τους στα είδωλα. Στην πόλη διέμενε τότε ένας μοναχός, ονόματι Ονούφριος. Ζητούσε ελεημοσύνη από τους περαστικούς -όχι για να τρέφεται, αλλά για να μοιράζει εν συνεχεία ό,τι του έδιναν στους φτωχούς— και επωφελούνταν για να κηρύσσει παντού το ιερό Ευαγγέλιο. Μία ημέρα, κτύπησε την πόρτα της Λευκίππης για να ζητήσει ελεημοσύνη. Βλέποντας τη θλιμμένη όψη της γυναίκας ρώτησε να μάθει τον λόγο. Εκείνη του απάντησε ότι δεν μπορούσε να κάνει παιδιά. Ο Ονούφριος τότε είπε ότι επρόκειτο για ένα σοφό μέτρο της θείας Πρόνοιας και ότι ο Θεός μην επιθυμώντας να προσφέρει αυτή το τέκνο της στους δαίμονες, την εμπόδιζε να γεννήσει όσο θα παρέμενε ασεβής. Της δίδαξε τα μυστήρια της πίστεως και την βάπτισε. Μετά από λίγο καιρό γέννησε και έπεισε τον άνδρα της να ασπαστεί κι αυτός την πίστη στον Χριστό, ο οποίος τους είχε λυτρώσει με τον τρόπο αυτό από την αισχύνη τους.
Το παιδί έλαβε το όνομα Γαλακτίων στο άγιο Βάπτισμα. Όταν έγινε είκοσι χρόνων, ο πατέρας του που είχε μείνει χήρος, τον πάντρεψε με μια νέα ειδωλολάτρισσα, ονόματι Επιστήμη. Ο Γαλακτίων δέχθηκε από υπακοή στον πατέρα του, αλλά αρνήθηκε να πλησιάσει τη νέα, από φόβο μήπως μολύνει το βάπτισμά του. Πεπεισμένη από τα επιχειρήματα του ανδρός της, η Επιστήμη έλαβε την απόφαση να απαρνηθεί την ασέβειά της και βαπτίσθηκε από τον ίδιο τον Γαλακτίωνα. Οκτώ ημέρες μετά τη βάπτισή της, είδε σε ένα όνειρο τη δόξα που επιφυλάσσεται στους ουρανούς σε όσους θα έχουν διαφυλάξει την παρθενία τους, για να αφοσιωθούν ακέραιοι στον Θεό. Φανέρωσε το όραμά της στον Γαλακτίωνα και οι δύο σύζυγοι αποφάσισαν να παρατείνουν παρθένοι μέχρι το τέλος της ζωής τους.
Μοίρασαν τα υπάρχοντά τους στους φτωχούς, για να αποκτήσουν στον ουρανό έναν ακατάλυτο θησαυρό, και αναχώρησαν για την έρημο του Σινά. Φθάνοντας σε ένα μέρος που λεγόταν Πούπλιον, βρήκαν μία ομάδα δώδεκα ερημιτών, οι οποίοι δέχθηκαν να πάρουν μαζί τους τον Γαλακτίωνα και έστειλαν την Επιστήμη σε τέσσερις γυναίκες που ασκήτευαν σε ένα κοντινό ερημητήριο. Ο Γαλακτίων ανέλαβε τέτοιους αγώνες στις νηστείες, τις ολονύκτιες προσευχές και στην εγρήγορση κατά των περισπασμών, που πολύ γρήγορα έφθασε σε υψηλό μέτρο αρετής. Την εποχή εκείνη ο διάβολος υπέβαλε στον τύραννο να καταδιώξει τους χριστιανούς που αποσύρονταν στην έρημο. Καθώς ένα στρατιωτικό απόσπασμα κατευθυνόταν προς το ασκηταριό του Γαλακτίωνος, αποκαλύφθηκε στην Επιστήμη η δόξα που επιφυλάσσεται στους μάρτυρες και είδε ότι εκλήθη να την μοιραστεί με τον Γαλακτίωνα.
Έλαβε την ευλογία από την ηγούμενη της να τον συναντήσει και να προσφέρει τον εαυτό της στον θάνατο για τον Χριστό μαζί με εκείνον που ήταν διδάσκαλός της στην πίστη και συναθλητής της στη στενή οδό. Παρουσιάσθηκαν μαζί ενώπιον του διοικητή Θύρσου. Καθώς περιφρόνησαν τις απειλές και έμειναν στέρεοι στην πίστη, υποβλήθηκαν σε τρομερά μαρτύρια: τους κτύπησαν απάνθρωπα, εξέθεσαν την Επιστήμη γυμνή στη δημόσια χλεύη, τους έμπηξαν μυτερά καλάμια κάτω από τα νύχια, τους έκοψαν τα χέρια και τα πόδια. Τέλος, ολοκλήρωσαν τον αγώνα του μαρτυρίου με τον αποκεφαλισμό τους. Ο άγιος Γαλακτίων ήταν τότε τριάντα ετών και η Επιστήμη δεκαέξι. Αυτοί λοιπόν που αρνήθηκαν να ενωθούν κατά σάρκα σε τούτη την εφήμερη ζωή, ενώθηκαν έτσι εν Θεώ για την αιωνιότητα. (Νέος Συναξαριστής της Ορθοδόξου Εκκλησίας-Νοέμβριος, εκδ. Ίνδικτος, σ.55-57)
Απολυτίκιον αγίων Γαλακτίωνος και Επιστήμης Ήχος α’. Της ερήμου πολίτης.
Tην λαμπράν ξυνωρίδα των μαρτύρων τιμήσωμεν ώσπερ συζυγίαν αρίστην και κλειτήν και θεόφρονα• τον θείον Γαλακτίωνα πιστοί, ομού συν Επιστήμη τη σεμνή. Δι’ ασκήσεως γαρ πόνων αθλητικήν εξήνθησαν φαιδρότητα. Δόξα τω ενισχύσαντι υμάς, δόξα τω στεφανώσαντι, δόξα τω ενεργούντι δι’ υμών πάσιν ιάματα.
Εις τον Στίχον. Ήχος πλ. α΄. Χαίροις ασκητικών.
Στ.: Τίμιος εναντίον Κυρίου, ο θάνατος του Οσίου Αυτού. Έρωτι θεϊκώ πτερωθείς, την ακροτάτην ησυχίαν επόθησας, και ταύτην ακαταπαύστως ως μανικός εραστής, ανεζήτεις Άγιε έως έφθασας, εις τόπον πανέρημον, ένθα πάθη ενέκρωσας, και των δαιμόνων, τας ενέδρας διέλυσας, δι’ ασκήσεως και πολλής ταπεινώσεως· όθεν Θεώ ενούμενος, Θεού ώφθης όργανον, Όσιε Πάτερ υπείκων Αυτού τω θείω θελήματι, και καύσει καρδίας, ως θυσία προσηνέχθης τω κόσμω άπαντι.
Κοντάκιον. Ήχος α’. Χορός Αγγελικός.
Αγνείας τω φωτί, τας ψυχάς φωτισθέντες, και κόσμου την αχλύν, ομοφρόνως λιπόντες, λυχνία ως δίφωτος, τοις πιστοίς ανελάμψατε, δι’ ασκήσεως, και μαρτυρίου τοις άθλοις, ζεύγος ένδοξον, η Επιστήμη η θεία, συν τω Γαλακτίωνι.
Κάθισμα Ήχος δ’. Ταχύ προκατάλαβε.
Ασκήσει λαμπρύνας σου, το οπτικόν της ψυχής, ακτίσιν αθλήσεως, φωταγωγείς τους πιστούς, Γαλακτίων μακάριε· όθεν σου την αγίαν, και φωσφόρον ημέραν, πίστει επιτελούμεν, ευσεβώς σοι βοώντες· Ως έχων παρρησίαν προς Χριστόν, πρέσβευε σωθήναι ημάς.
Κυριακή Β’ Λουκά Η τέλεια αγάπη – ο «χρυσός κανόνας» (Λουκ. στ´ 31-36)
Σύναξη πάντων των εν τη Νήσω Κύπρω διαλαμψάντων Αγίων Σύναξη της Υπεραγίας Θεοτόκου της «Βουρλιωτίσσης» εκ των Βουρλών Μικράς Ασίας Σύναξη της ιεράς Εικόνος της Υπεραγίας Θεοτόκου της Μυρτιωτίσσης Τριχωνίδος
Εορτάζουν την πρώτη Κυριακή Οκτωβρίου
Άγιοι Διονύσιος ο Αρεοπαγίτης, 2ος επίσκοπος Αθηνών και οι μαθητές του Ρουστικός πρεσβύτερος και Ελευθέριος διάκονος, Ισαπόστολοι, ιερομάρτυρες στο Παρίσι Γαλλίας (96) Αγία Δάμαρις η Αθηναία, 1η Αθηναία γυναίκα Χριστιανή, μαθήτρια Απ. Παύλου (Πρξ 18, 24) (1ος αι.) Άγιος Πούπλιος Επίσκοπος Αθηνας και πρώην 1ος Επίσκοπος Μάλτας, ιερομάρτυς, μαθητής Αγ. Διονυσίου Αεροπαγίτου (112) [Πραξ. 28, 7] Άγιος Διονύσιος επίσκοπος Αλεξανδρείας και οι μαρτυρήσαντες αυτώΦαύστος, Γάιος, Πέτρος, Παύλος, Ευσέβιος, Χαιρήμων και άλλοι δύο μάρτυρες ( 264) Άγιος Θεαγένης ή Θεογένηςμαρτύρησε δια πυρός Όσιος Ησύχιος(4ος), ο μαθητής του Οσίου Ιλαρίωνος του Μεγάλου (21 Οκτωβρ. 371). Όσιος Ιωάννης ο Χοζεβίτης, επίσκοπος Καισάρειας Παλαιστίνης, (5ος αι.) Όσιος Ησύχιος ο Χωρηβίτης ο Σιωπηλός, του Σινά Αιγύπτου (6ος αι.) Όλγα η διά Χριστόν σαλή στην ΠετρούπολιΡωσίας (1960), Κοίμηση
Εορτάζουν στις 3 Οκτωβρίου
Να έχουμε αγάπη και έλεος για την άθλια ανθρωπότητα των ημερών μας π. Σεραφείμ Ρόουζ
..Το βαθύτερο και ελκυστικότερο πράγμα τής Ορθοδοξίας σήμερα είναι το μήνυμά της για την αγάπη..
Το πιο αποθαρρυντικό γεγονός για τον σημερινό κόσμο είναι ότι έχει γίνει τόσο ψυχρός και άκαρδος. Στον Ευαγγελιστή Ματθαίο, ο Κύριος μας λέει ότι ένα κύριο χαρακτηριστικό των έσχατων χρόνων θα είναι ότι «η αγάπη των πολλών θα παγώσει» (Ματθ. 24:12) και ο απόστολος της αγάπης, ο άγιος Ιωάννης ο Θεολόγος, σημειώνει τα λόγια του Κυρίου μας πού λέει ότι το ιδιαίτερο κύριο γνώρισμα των μαθητών Του είναι η αγάπη πού έχουν ο ένας για τον άλλο (Ίωάν. 13:35). Οι ορθόδοξοι δάσκαλοι πού έχουν τη μεγαλύτερη επίδραση τα πρόσφατα χρόνια είναι εκείνοι πού γεμίζουν με αγάπη, προσελκύοντας τούς ανθρώπους στον πλούτο της ορθόδοξης πίστης με τον παράδειγμά τους, την αυτοθυσιαζόμενη αγάπη…
Γεμίζοντας από την ευαγγελική διδασκαλία και προσπαθώντας να ζήσουμε σύμφωνα με αυτήν, πρέπει να έχουμε αγάπη και έλεος για την άθλια ανθρωπότητα των ημερών μας.Προφανώς ποτέ δεν υπήρχαν άνθρωποι πιο δυστυχισμένοι από τους ανθρώπους των ημερών μας – έστω και με όλες τις εξωτερικές ευκολίες και ανέσεις πού η κοινωνία μας ,μας παρέχει. Οι άνθρωποι υποφέρουν και πεθαίνουν από την έλλειψη Θεού – και μπορούμε να βοηθήσουμε προσφέροντάς τους τον Θεό.Η αγάπη των πολλών έχει αληθινά ψυχρανθεί στις μέρες μας, αλλά ας μην παγώσουμε κι εμείς. Εφόσον μας στέλνει ο Χριστός την χάρη Του και θερμαίνει τις καρδιές μας, δεν χρειάζεται να είμαστε ψυχροί». π. Σεραφείμ Ρόουζ. Η ζωή και τα έργα του. Τόμος Γ’
***
Κυριακή Β’ Λουκά: Η εντολή του Χριστού για την αγάπη (Λουκ.6, 31-36) Αντώνιος Bloom Μητροπολίτης Σουρόζ 23 Νοεμβρίου 1969
Εις το όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος.
Πολλές φορές ο Χριστός μας μιλάει στο Ευαγγέλιο Του για την νέα εντολή που μας έδωσε. Τι καινούργιο υπάρχει σε τούτη την εντολή της αγάπης; Είναι η αγνότητα και η σπουδαιότητα της. Δεν είναι καινούργιο ότι οι άνθρωποι αγαπούν ο ένας τον άλλον• οι άνθρωποι πάντοτε αγαπούσαν κάποιους άλλους ανθρώπους. Αυτό που είναι καινούργιο σ’ αυτή την εντολή είναι ν’ αποκτήσουμε μια καρδιά με τον Ουράνιο Πατέρα μας, να συμμετέχουμε στην αγάπη Του. Αυτό σημαίνει να αγαπάμε με τον ίδιο τρόπο που αγαπά κι’ Εκείνος,– που δεν ξεχωρίζει το καλό από το κακό, που δεν ξεχωρίζει εκείνους που είναι ευγνώμονες και εκείνους που είναι αχάριστοι, να μην αναφέρω εκείνους που ίσως γοητεύουν κάποιον. Η αγάπη του Θεού είναι απέραντη και βαθιά και αγκαλιάζει τα πάντα· αυτό που διαφέρει σ’ αυτή την αγάπη είναι μια εσωτερική ποιότητα: ο Θεός μπορεί να χαίρεται και μπορεί να πληρώσει το τίμημα της αγάπης Του επάνω στον Σταυρό.
Και καλούμαστε να κάνουμε το ίδιο· καλούμαστε να αγαπάμε χωρίς διάκριση– οι άνθρωποι που δεν ζούν σύμφωνα με το Ευαγγέλιο θα έλεγαν ότι φερόμαστε αδιάκριτα, ανόητα, τρελά – καλούμαστε να αγαπήσουμε ολόψυχα εκείνους που έχουν δίκιο και εκείνους που έχουν άδικο. Η διαφορά έγκειται στο γεγονός ότι ίσως χαιρόμαστε με τους πρώτους και πληγώνεται η καρδιά μας με τους δεύτερους, αλλά η αγάπη μας δεν πρέπει να παραπαίει. Όλοι γνωρίζουμε πως μπορούμε να αγαπάμε λίγο αυτούς που αγαπάμε φυσικά, και αναρωτιόμαστε πως μπορούμε από την μικρή αγάπη που έχουμε προς τους λίγους, να καλλιεργήσουμε μια αγάπη μεγαλύτερη, και αγαπώντας εκείνους που είναι αξιαγάπητοι, να ξεκινήσουμε να αγαπάμε εκείνους που δεν είναι.
Το πρώτο βήμα που πρέπει να κάνουμε είναι να αγαπήσουμε εκείνους που αγαπάμε αυθόρμητα μ’ ένα καινούργιο τρόπο: να τους αγαπάμε πάντα, και όχι μόνο τις στιγμές που μας είναι εύκολο, να τους αγαπάμε δίχως να περιμένουμε τίποτα άλλο παρά την χαρά να τους αγαπάμε και να δεχόμαστε την κάθε αγάπη σε απάντηση της δικής μας αγάπης σαν ένα δώρο τέλειο, άγιο, που είναι ένα θαύμα, αλλά που δεν είναι ανταμοιβή, δεν είναι κάτι στο οποίο έχουμε δικαίωμα, αλλά κάτι που μας έχει δοθεί ελεύθερα, τέλεια, κάτι που γεμίζει την καρδιά μας με θαυμασμό και ευγνωμοσύνη.
Πρέπει να μάθουμε ν’ αγαπάμε χωρίς να περιμένουμε ανταμοιβή, απλώς να χαιρόμαστε το θαύμα της αγάπης που θα μας επιτρέψει να χαιρόμαστε όταν συμβαίνει κάτι με το οποίο μπορούμε να χαρούμε και να χαιρόμαστε ξανά όταν εκείνοι που αγαπάμε θα έχουν χάσει τα πάντα εκτός από την αγάπη μας, που θα τους έχει τουλάχιστον απομείνει, τουλάχιστον κάτι που ποτέ δεν θα τους το στερήσουμε.
Και πρέπει να μάθουμε ν’ αγαπάμε ο ένας τον άλλον σύμφωνα με το πνεύμα του Ευαγγελίου: όχι απλώς να κάνουμε το καλό σε κάποιους ανθρώπους, αλλά να σκεφτόμαστε ποιο είναι αληθινά καλό για ένα πρόσωπο. Δεν μιλάω για τον σκληρό τρόπο που συνεχώς ορίζουμε στους άλλους αυτό που θεωρούμε ότι είναι η ευτυχία τους και το καλό τους, και τον τρόπο με τον οποίο πιέζουμε, ή που προσπαθούμε να πιέσουμε προκειμένου να είναι ευτυχισμένοι με τον τρόπο που εμείς θέλουμε να είναι. Όχι· σκέφτομαι κάποιον άλλο τρόπο προσεκτικής αναζήτησης για το καλό τους: ποτέ να μην στηρίζουμε την αδυναμία τους αφήνοντας τα πράγματα να εξελίσσονται ως έχουν, ποτέ να μην κλείνουμε τα μάτια μας σε ο,τι είναι γι’ αυτούς καταστροφικό, να λέμε την αλήθεια με έλεος, να τους αγαπάμε έτσι ώστε να οικοδομούνται και όχι να καταστρέφονται.
Αν ξεκινήσουμε να αγαπάμε καλύτερα εκείνους που αγαπάμε αυθόρμητα και φυσικά, η καρδιά μας θα γίνει πιο καθαρή, πιο αγνή και πιο μεγάλη, και θα μάθουμε να αγαπάμε τους ανθρώπους, ίσως μονάχα ένα πρόσωπο, και μετά ένα άλλο, και ξανά ένα άλλο, με μεγαλύτερο τίμημα, με μεγαλύτερη αγνότητα, με λιγότερο εγωισμό, με μια μακρόθυμη καρδιά.
Ας ξεκινήσουμε από αυτό και ο Θεός θα μας οδηγήσει στην αγάπη εκείνη που μας καλεί να αποκτήσουμε και να μοιραστούμε, μια αγάπη που είναι προσφορά του εαυτού μας, που είναι φως, χαρά, πίστη, που είναι το ξεκίνημα της αιωνιότητας εδώ και τώρα. Αμήν. (Πηγή και Απόδοση κειμένου: http://www.agiazoni.gr/article.php?id=83725804797292740406
***
Άγιος Γαβριήλ του Σαμτάβρο της Γεωργίας
Όταν δεν έβλεπε στον άνθρωπο αγάπη, η καρδιά του πονούσε και παραπονιόταν: — Εκεί που δεν υπάρχει η αγάπη βρίσκεται η κόλαση. Ο Κύριος σου δείχνει τη δυστυχία του άλλου για να δει πώς θα αντιδράσεις. Θα προσευχηθείς για τον πλησίον σου; Θα τον βοηθήσεις; Και με αυτό τον τρόπο σε καλεί να εκπαιδεύεσαι στην αγάπη και να την καλλιεργείς.
Η αγάπη υπερτερεί όλων των κανόνων και των νόμων. Αγαπήστε τους πάντες. Αν δεν μπορείτε τουλάχιστον να έχετε καλή προαίρεση.
Πως να αγαπήσεις τον κακό άνθρωπο; Να μισείς το κακό, αλλά να αγαπάς εκείνον που το διαπράττει. Ποιός ξέρει, ίσως κάποια μέρα με την δύναμη της προσευχής να μετανοήσει, να αποκτήσει δάκρυα και να εξομολογηθεί κι έτσι να γίνει άγγελος. Το κακό στον άνθρωπο είναι συμπτωματικό. Κι εσείς νέοι μην αποστρέφεστε όσους είναι τρομακτικοί, βρώμικοι, μεθυσμένοι, υβριστές (που δυστυχώς έχουν αυξηθεί τα τελευταία χρόνια). Η εικόνα του Θεού διατηρείται βαθιά μέσα τους ακόμα κι αν αυτοί δεν το ξέρουν. Μοιάζουν σαν μια εικόνα που μαύρισε με τον καιρό και αν πέσει σε καλά χέρια θα καθαριστεί και θα αρχίσει πάλι να λάμπει.
Να απευθύνεσαι σε όλους με λέξεις αγαθές. Ο καλός λόγος έχει μεγάλη δύναμη.
Η αγάπη είναι η μοναδική δύναμη με την οποία ο άνθρωπος θα μπορέσει ν’ αντέξει τις παγίδες του Αντιχρίστου.
– Αλοίμονο στον μοναχό ή στη μοναχή που δεν νιώθουν τον πόνο του λαού τους! Πώς μπορεί ο μοναχός να είναι καλά όταν ο λαός βρίσκεται σε δύσκολη κατάσταση; Όπου είναι ο λαός εκεί είναι και ο μοναχός!
***
Ιερή τρυφερότητα π.Ευσέβιος Βίττης
Είναι κλασικό και ανυπέρβλητο το χωρίο του Ισαάκ του Σύρου, όπου μιλάει για «καύσιν καρδίας». Να τι λέει, για να το υπενθυμίσω στην αγάπη σας: «Καρδία ελεήμων εστί καύσις καρδίας υπέρ πάσης της κτίσεως… με απλά λόγια: «Καρδιά ελεήμων, δηλαδή καρδιά γεμάτη τρυφερή αγάπη, είναι τελικά θέρμη καρδιάς, που καίγεται κυριολεκτικά για όλα τα δημιουργήματα, για τους ανθρώπους, για τα πουλιά, για τα ζώα και για τους δαίμονες και γενικά για κάθε κτίσμα. Και στην ανάμνησή τους και στη θέα τους τα μάτια του ανθρώπου, που έχει ελεήμονα καρδιά, πλημμυρίζουν από δάκρυα. Από την πολλή και έντονη αγαπητική διάθεση, που συνέχει την καρδιά του, και από την πολλή καρτερικότητά της γίνεται πολύ ευαίσθητη και δεν μπορεί να ανεχθή ή να ακούση ή να ιδή να συμβαίνη κάποια βλάβη ή κάποια μικρή λύπη στη Δημιουργία. Γι’ αυτό και κάθε ώρα και στιγμή προσεύχεται με δάκρυα και για τα χωρίς λογικό δημιουργήματα και για τους εχθρούς της αλήθειας και γι’ αυτούς που του προξενούν ζημιές και βλάβες παρακαλώντας το Θεό να φυλαχτούν και να συγχωρεθούν. Το ίδιο προσεύχεται ακόμη και για τα ερπετά (που γι’ αυτά νιώθει κανένας ενστικτώδη αποστροφή). Και το κάνει αυτό εξαιτίας της αμέτρητης ευαισθησίας, που έχει στην καρδιά του, όπως ο Θεό».
Ένα άλλο δείγμα ιερής τρυφερότητος αναφέρεται στον διακριτικώτατο και σοφώτατο Αββά Ποιμένα, έναν από τους πιο μεγάλους Αββάδες… Πήγαν, λέει η διήγηση, κάποιοι γέροντες στον Αββά Ποιμένα και του είπαν· επιτρέπεις, αν ιδούμε τους αδελφούς να νυστάζουν την ώρα της ιερής συνάξεως, να τους σκουντήσουμε λιγάκι, για να μη κοιμούνται κατά τη διάρκεια της αγρυπνίας; Ο Αββάς τους αποκρίθηκε· εγώ, αν ιδώ τον αδελφό μου να νυστάζει, του βάζω το κεφάλι στα γόνατά μου και τον ξεκουράζω. (Γεροντικόν, εκδ. «Άστέρος», Αθήναι 1970, σελ. 99, Αββάς Ποιμήν). Αλήθεια. Τι υπερβολή τρυφερότητος και κατανοήσεως του κόπου ή της αδυναμίας του άλλου! Η υπερφυσική και ουράνια αγάπη δεν θα μπορούσε να εκφρασθεί καλύτερα, εξαγνισμένη και αγιασμένη εν Χριστώ, από τον τρόπο, με τον οποίο εκφράζονται και οι ανωτέρω Πατέρες, αλλά και πάρα πολλοί άλλοι. Γι’ αυτό δεν σταυρώθηκε ο Κύριος και δεν ανέστη, για να μεταμορφώση τη φύση μας και να την κάνη από θηριώδη και αγριωπή, λεπτή, τρυφερή, πονετική, γεμάτη κατανοούσα αγάπη;
***
Το βάλσαμο της αγάπης του Χριστού Άγιος Παΐσιος o Αγιορείτης
ΟΧριστός συγκινείται, όταν αγαπάμε τον πλησίον μας πιο πολύ από τον εαυτό μας, και μας γεμίζει με θεία ευφροσύνη. Βλέπεις, Εκείνος δεν περιορίσθηκε στο «αγαπήσεις τον πλησίον σου ως σεαυτόν», αλλά θυσιάσθηκε για τον άνθρωπο.
Όσοι πλησιάζουν τους πονεμένους, πλησιάζουν στον Θεό φυσιολογικά, διότι ο Θεός πάντα βρίσκεται κοντά στα πονεμένα Του παιδιά.
Τα φιλότιμα παιδιά του Θεού, που βοηθάνε στο σήκωμα των Σταυρών των συνανθρώπων τους, ο Θεός τα δυναμώνει πνευματικά και τα απαλλάσσει από Σταυρούς (δοκιμασίες).
Και μόνον ο πόνος που νοιώθει κανείς για κάποιον είναι σαν ευχή.
Ένας αναστεναγμός για τον πόνο του άλλου είναι μία καρδιακή προσευχή ∙ ισοδυναμεί δηλαδή με ώρες προσευχής.
– Γέροντα, όταν χτυπά το καμπανάκι την ώρα της Προσκομιδής, αναφέρω γενικές περιπτώσεις, λ.χ. χήρες, ορφανά, εγκαταλελειμμένους, και όχι ονόματα. Είναι σωστό; – Κι εγώ το ίδιο κάνω. Να εύχεσαι όμως με πόνο. Και ο ιερέας δεν αρκεί να βγάζη στην Προσκομιδή μερίδες και να διαβάζη τα ονόματα τυπικά, αλλά πρέπει να παρακαλή για τον καθέναν με πόνο· τότε θα δη θαύματα.
Να λέτε: «Κύριε, ελέησον τους δούλους σου, ών συ τα προβλήματα γινώσκεις». Όταν δεν θυμάσαι τα ονόματα που σού δίνουν, να πιάνης γενικά τις περιπτώσεις· τους αρρώστους, τα παιδιά που έχουν παραστρατήσει κ.λπ. Να λές στην αρχή: «Βοήθησε, Θεέ μου, πρώτα αυτούς που έχουν μεγαλύτερη ανάγκη» και ύστερα να συνεχίζης με το «ελέησον τους δούλους σου»… και μετά να λές: «Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησον τους δούλους σου και τον κόσμον σου άπαντα», για να μη φεύγη η αμαξοστοιχία με λίγους επιβάτες.
Να ξέρης όμως ότι εκείνο που μετρά δεν είναι το πόσο προσεύχεται κανείς, αλλά το πώς προσεύχεται.
Η καλοσύνη είναι μία από τις πολλές ιδιότητες του Θεού, γι’ αυτό πάντα σκορπάει χαρά, διώχνει σύννεφα, ανοίγει καρδιές σαν την ανοιξιάτικη λιακάδα που βγάζει άνθη από την γη, θερμαίνει ακόμη και τα φίδια και τα βγάζει από τις παγωμένες τους τρύπες, για να χαρούν και αυτά την καλοσύνη του Θεού.
Όταν δεν έχει καθόλου να δώσει σε έναν φτωχό και πονάει η καρδιά του, τότε κανείς κάνει ανώτερη ελεημοσύνη διότι κάνει ελεημοσύνη με αίμα της καρδιάς. Διότι αν είχε κάτι και έδινε θα αισθανόταν και χαρά, ενώ όταν δεν έχει να δώσει αισθάνεται πόνο στην καρδιά.
Εμείς με την λογική μας δεν αφήνουμε τον Χριστό να δουλέψη. Μάθετε το σωστό Ευαγγέλιο τώρα, αν θέλετε να γίνετε άνθρωποι «Ευαγγελικοί», όχι Προτεστάντες!
***
– Γέροντα, πώς θα δείξω αγάπη;
– Να δείξω αγάπη; Δεν το καταλαβαίνω. Αυτό είναι κάτι ψεύτικο, υποκριτικό. Να υπάρχει η αγάπη μέσα μας και να μας προδώση, ναι. Η αληθινή αγάπη πληροφορεί τον άλλον χωρίς εξωτερικές εκδηλώσεις.Αγάπη είναι να ακούσεις με πόνο την στενοχώρια του άλλου. Αγάπη είναι κι ένα βλέμμα πονεμένο κι ένας λόγος που θα πεις με πόνο στον άλλον, όταν αντιμετωπίζει κάποια δυσκολία. Αγάπη είναι να συμμερισθείς τη λύπη του, να τον αναπαύσεις στη δυσκολία του. Αγάπη είναι να σηκώσεις έναν βαρύ λόγο που θα σου πει. Όλα αυτά βοηθούν περισσότερο από τα πολλά λόγια και τις εξωτερικές εκδηλώσεις. Όταν πονάς εσωτερικά για τον άλλον, ο Θεός τον πληροφορεί για την αγάπη σου και την καταλαβαίνει χωρίς εξωτερικές εκδηλώσεις. Όπως και όταν δεν εκδηλώνεται η κακία μας, αλλά είναι εσωτερική, πάλι ο άλλος την καταλαβαίνει. Βλέπεις, και ο διάβολος, όταν παρουσιάζεται ως «άγγελος φωτός», φέρνει ταραχή, ενώ ο Άγγελος ο πραγματικός φέρνει μια απαλή ανέκφραστη αγαλλίαση.
Όποιος αγαπάει, πληροφορείται για την αγάπη του άλλου, αλλά και πληροφορεί τον άλλον για την αγάπη του. Καταλαβαίνει ο άλλος αν υποκρίνεσαι ή αν τον αγαπάς πραγματικά, γιατί πάει σαν τηλεγράφημα η αγάπη. Αν κάνουμε λ.χ. μια επίσκεψη σ’ ένα ορφανοτροφείο, τα παιδιά αμέσως θα καταλάβουν με τι διάθεση πήγαμε. Είχαν έρθει μια φορά στο Καλύβι να ζητήσουν τη γνώμη μου κάποιοι που ήθελαν να κάνουν ένα ίδρυμα για εγκαταλελειμμένα παιδιά. «Το κυριώτερο από όλα, τους είπα, είναι να πονέσετε τα παιδιά αυτά σαν παιδιά σας και ακόμη περισσότερο. Αυτό είναι που θα πληροφορήσει τα παιδιά για την αγάπη σας. Αν δεν τα πονάτε, μην ξεκινάτε να κάνετε τίποτε». Τότε ένας γιατρός , πολύ ευλαβής, είπε: «Έχεις δίκαιο, Πάτερ. Κάποτε μια συντροφιά είχαμε επισκεφθεί για πρώτη φορά ένα ορφανοτροφείο και τα παιδιά κατάλαβαν τη διάθεση του καθενός. “Ο κύριος τάδε, είπαν, είναι περαστικός, ο κύριος τάδε ήρθε να περάσει την ώρα του μαζί μας ο κύριος τάδε μας αγαπάει πραγματικά”». Βλέπετε πώς πληροφορεί η αγάπη. Ἀπὸ τὸ βιβλίο: Γέροντος Παϊσίου Ἁγιορείτου, «Λόγοι Ε’: Πάθη και Αρετές,»
Σπείρε την λίγη αγάπη που σου έμεινε, για να φυτρώση αγάπη, να μεγαλώση, να καρπίση και να θερίσης αγάπη... Όσοι έχουν κοσμική αγάπη μαλώνουν ποιός να αρπάξη περισσότερη αγάπη για τον εαυτό του. Όσοι όμως έχουν την πνευματική ,την ακριβή, αγάπη, μαλώνουν ποιός να δώση περισσότερη αγάπη στον άλλον…. Δύο ψυχές λ.χ. αν είναι σε πνευματική κατάσταση και σκέφτεται η μία την άλλη, υπάρχει μεταξύ τους μια επαφή πνευματική και μεταφέρει η μία στην άλλη μια δύναμη θεϊκή. Πάει τηλεγράφημα από την μία στην άλλη.[…]
Μέσα στον πόνο κρύβεται περισσότερη αγάπη από την κανονική. Γιατί, όταν πονάς τον άλλο, τον αγαπάς λίγο παραπάνω. Αγάπη με πόνο είναι να σφίξεις στην αγκαλιά σου έναν αδελφό σου που έχει δαιμόνιο και το δαιμόνιο να φύγει. Γιατί η «σφιχτή» αγάπη, η πνευματική αγάπη με πόνο, δίνει παρηγοριά θεϊκή στα πλάσματα του Θεού, πνίγει δαίμονες, ελευθερώνει ψυχές και θεραπεύει τραύματα με το βάλσαμο της αγάπης του Χριστού που χύνει. Ο πνευματικός άνθρωπος είναι όλος ένας πόνος. Λειώνει από τον πόνο για τους άλλους, εύχεται, παρηγορεί. Και ενώ παίρνει τον πόνο των άλλων, είναι πάντα χαρούμενος, γιατί ο Χριστός του παίρνει τον πόνο και τον παρηγορεί πνευματικά.
Για να υπάρξει πνευματική επικοινωνία μεταξύ των ανθρώπων, πρέπει να εργάζωνται στην ίδια συχνότητα. Αυτό δεν μπορούν να το πιάσουν οι επιστήμονες .
Θυμάσαι εκείνο το περιστατικό που αναφέρω στους «Αγιορείτες Πατέρες»; Μια μέρα ένας μοναχός θα πήγαινε να επισκεφθή έναν Πατέρα στην Καψάλα και σκεφτόταν: «Τί να του πάω για ευλογία;». Οικονόμησε λοιπόν δύο ψάρια και τα καθάριζε, για να του τα πάη. Εν τω μεταξύ, ο άλλος είχε λάβει την πληροφορία από τον Θεό για την επίσκεψη του αδελφού και σκεφτόταν: «Τώρα που θα ‘ρθη, τί να τον φιλέψω;». Την ώρα λοιπόν που ο αδελφός καθάριζε ψάρια, ένας κόρακας ήρθε ξαφνικά, του πήρε το ένα ψάρι και το πήγε στον άλλον στην Καψάλα –απόσταση πεντέμισι ώρες. Το καταλαβαίνετε; Ο ένας σκεφτόταν πώς να αναπαύση τον άλλον και ο κόρακας μετά έκανε τον ενδιάμεσο!
Όταν ο άνθρωπος έχη την Αγάπη, τον Χριστό, και βουβός να είναι, μπορεί να συνεννοηθή με όλα τα δισεκατομμύρια των λαών και με την κάθε ηλικία των ανθρώπων, που έχει και αυτή την δική της γλώσσα. Βάλε δυο ανθρώπους που δεν έχουν αγάπη μεταξύ τους να καθήσουν ο ένας δίπλα στον άλλον και να μη μιλούν. Βάλε και δύο άλλους που έχουν αγάπη μεταξύ τους να καθήσουν ο ένας δίπλα στον άλλον και να μη μιλούν και αυτοί. Πώς θα νιώθουν οι μεν και πώς θα νιώθουν οι δε; Και οι πρώτοι δε θα μιλούν και οι δεύτεροι δεν θα μιλούν. Όμως οι δεύτεροι και με την σιωπή θα «μιλούν», γιατί θα υπάρχη επικοινωνία μεταξύ τους. Αντίθετα οι πρώτοι δεν θα μπορούν να επικοινωνήσουν ,γιατί ανάμεσά τους θα υπάρχη μόνωση. Όταν δεν υπάρχη αγάπη ,μπορεί δυο άνθρωποι να βρίσκωνται κοντά, αλλά να είναι μακριά ο ένας από τον άλλον. (Ἀπὸ τὸ βιβλίο: Γέροντος Παϊσίου Ἁγιορείτου, «Λόγοι Ε’: Πάθη και Αρετές,»)
Άγιος Πορφυριος Καυσοκαλυβίτης: Όποιος αγαπάει τον Χριστό και τους άλλους, αυτός ζει τη ζωή. Ζωή χωρίς Χριστό είναι θάνατος, είναι κόλαση, δεν είναι ζωή. Αυτή είναι η κόλαση, η μη αγάπη. Ζωή είναι ο Χριστός. Η αγάπη είναι η ζωή του Χριστού. Ή θα είσαι στη ζωή ή στο θάνατο. Από σένα εξαρτάται να διαλέξεις.
***
Άγιος Ιωάννης της Κροστάνδης
Όταν συγκινείσαι από τα βάσανα και την ψυχική ταλαιπωρία των άλλων και παρακινείσαι να κάνεις προσευχή γι’ αυτούς με “καρδίαν συντετριμμένην”, να ζητάς να τους ελεήσει ο Θεός και να συγχωρήσει τις αμαρτίες τους, όπως θα προσευχόσουν και για τις δικές σου αμαρτίες. Δηλαδή να δέεσαι στον Θεό με δάκρυα. Να προσευχηθείς για τη σωτηρία τους όπως θα προσευχόσουν για τη δική σου σωτηρία. Αν το κατορθώσεις αυτό και το συνηθίσεις, θα λάβεις από το Θεό πολλά πνευματικά χαρίσματα, τα δώρα του Αγίου Πνεύματος, που αγαπά την ψυχή και θέλει τη σωτηρία των άλλων. Το ίδιο το Άγιο Πνεύμα θέλει να μας σώσει με κάθε δυνατό τρόπο, αρκεί εμείς να μην Του εναντιωθούμε, να μη σκληρύνουμε τις καρδιές μας. “Το Πνεύμα υπερεντυγχάνει υπέρ ημών στεναγμοίς αλαλήτοις” (Ρωμ. η’ 26).
Όταν είσαι φίλος με τους άλλους, τότε οι εχθροί σου, έστω και ασυνείδητα, βοηθούν στη σωτηρία σου, να είσαι φίλος με όλους με την καρδιά σου, με τις προσευχές και τις σκέψεις σου. Αν το κάνεις αυτό, «Έσεσθε υιοί του Υψίστου», θ’ αξιωθείς ν’ αποκαλέσεις το Θεό «Πατέρα» Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς https://iconandlight.wordpress.com/2020/10/06/52045/
Τους εν Κύπρω Αγίους, Αποστόλους και Μάρτυρας, και συν Ιεράρχας Οσίους κατά χρέος οι Κύπριοι, χορείαν συγκροτήσαντες καινήν, τιμήσωμεν ωδαίς πνευματικαίς, ως της Νήσου καλλώπισμα ευκλεή, και αρωγούς κραυγάζοντες. Δόξα τω ενισχύσαντι υμάς, δόξα τω στεφανώσαντι, δόξα τω χορηγούντι δι’ υμών, ημίν θεία δωρήματα.
Σύναξη της Παναγίας της Μυρτιδιώτισσας στα Κύθηρα Σύναξη της Παναγίας της Φιλερήμου ή «των Χαρίτων» Αγία Θέκλα η Ισαπόστολος, μαθήτρια Απ. Παύλου, ερημήτρια στο όρος Καλαμωνος Σελευκείας Μ. Ασίας, από Ικόνιο Μ. Ασίας (1ος αἰ.) Όσιος Κόπρις ερημίτης της Μονής του Αγ. Θεοδοσίου του Κοινοβιάρχου (530) Ανδόχιος πρεσβύτερος και Θύρσος διάκονος, μαθητές Αγ. Πολυκάρπου Σμύρνης και Φήλιξ ιερομάρτυρες στη Γαλλία, από Σμύρνης Μ. Ασίας (2ος αἰ.) Αγία Πέρση και Κόλμαν Επίσκ. Cloyne Ιρλανδίας, από Cork Ιρλανδίας (600) Δωροθέα του ΚασίνΡωσίας (6/2 & 24/9, +1629) Άγιος Στέφανος Β΄ Νεμάνια ο Πρωτοστεφής, βασιλιάς των Σέρβων, μετονομασθείς Σίμων κατά το Μοναχικό Σχήμα (1224) και Βλαδισλάβος Β΄ βασιλιάς Σερβίας και ιδρυτής Μονής Μιλέσεβο Σερβίας, υιός αγ. Συμεών/Στεφάνου Α΄ Νεμάνια του Πρωτοστεφούς (1243) και Δαβίδ Νεμάνιτσα, ιδρυτής και μοναχός στη Μονή Μπροντάρεβο Σερβίας, κατά κόσμον Δημήτριος Νεμάνιτσα πρίγκιπας Σερβίας, μετονομασθής Δαβίδ κατά το Μοναχικό Σχήμα, ανηψιός Αγ. Σίμωνος/Στεφάνου Β΄ Νεμάνια του Πρωτοστεφούς (13ος αἰ.) Ανάμνησι της πρώτης αφίξεως των Ορθοδόξων ιεραποστόλων στην Αμερική κατά το έτος 1794απ’ τους Αγίους Γερμανό, Ιωάσαφ, Ιουβενάλιο, Στέφανο τον αδελφό του, Μακάριο, Ιωάσαφ κλπ. (1794) και Πέτρος ο Αλεούτος (1815) Άγιος Σιλουανός ο Αθωνίτης (1938)
Ο Άγιος Σιλουανός μέχρι να γίνει δοχείο της Χάριτος του Χριστού και να πληρωθεί Πνεύματος Αγίου πέρασε δια πυρός και σιδήρου: θλίψεις, απόγνωση, βίωσε το σκοτάδι της κολάσεως, βρέθηκε στα έγκατα του Άδη! Όταν έφτασε στα όρια της θλίψεως και το εξέφρασε με το να πει στον Θεό ότι είναι αδυσώπητος, τότε γεύτηκε και τη χάρη ως «πυρ καταναλίσκον» στην καρδιά του από τη στιγμή που είδε τον Κύριό μας Ιησού Χριστό και του είπε τον κορυφαίο λόγο «Κράτα τον νου σου στον Άδη και μην απελπίζεσαι». Από τότε έκαιγε μέσα του ο άσβεστος πόθος, ο θείος έρωτας γι’ Αυτόν.
Η ευχή του Ιησού έκαιγε αδιαλείπτως στην ψυχή του, αφού του δόθηκε για τον ανδρείο αγώνα του από την ίδια τη Θεοτόκο! Πλέον τα δάκρυα έτρεχαν ασταμάτητα για όλο τον κόσμο και η καρδιά του πονούσε για όλη την κτίση, που ζούσε μακριά από τον Ποιητή και δημιουργό της. Η προσευχή του με πόνο βαθύ έβγαινε προς τον Θεό και έλεγε: «Δέομαι ουν σου Κύριε, ίνα γνωρίσωσίν Σε εν πνεύματι Αγίω πάντες οι λαοί της γης». Γι’ αυτό άλλωστε αγαπήθηκε πολύ ο Άγιος Σιλουανός από όλα σχεδόν τα έθνη και έγινε Παγκόσμιος Άγιος στις ψυχές όλων. Λίγες γραμμές δεν μπορούν να περιγράψουν τις αρετές ενός γίγαντα Αγίου….
***
ΟΆγιος Σιλουανός έλεγε για τον πατέρα του: “Εγώ εις το μέτρον του πατρός μου δεν έφθασα. Εκείνος ήτο εντελώς αγράμματος και το “Πάτερ ημών” εισέτι απήγγελλεν εσφαλμένως έμαθεν αυτό έξ ακοής εν τω ναώ, αλλ’ ήτο πράος και σοφός άνθρωπος”.
Ο άγιος Σιλουανός ο Αθωνίτης θυμάται με πολλή συγκίνηση την φράση του πατέρα του σε μια παιδική του απροσεξία, και τον τρυφερό τρόπο με τον οποίο τον διόρθωσε. Του είπε με ιλαρότητα: «Πού ήσουν χθες παιδί μου; Με πονούσε η καρδιά μου».
Και σε μια άλλη περίπτωση: Κάποτε θέριζαν στο χωράφι και ήταν η σειρά του νεαρού Συμεών (του μετέπειτα αγίου Σιλουανού) να μαγειρέψη. Ξέχασε ότι ήταν Παρασκευή και μαγείρεψε χοιρινό κρέας από το οποίο έφαγαν όλοι. Μετά από έξι μήνες, μια γιορτινή μέρα, ο πατέρας του του είπε μειδιώντας με πραότητα : «Θυμάσαι, παιδί μου, που μου έβρασες χοιρινό κρέας στο χωράφι; Ήταν Παρασκευή, ξέρεις, και το έτρωγα σαν να ήταν πτώμα». Και ο Συμεών του είπε· «Και γιατί δεν μου το είπες τότε, πατέρα;». «Δεν ήθελα να σε συγχύσω, παιδί μου», απάντησε ο πατέρας του. Το περιστατικό αυτό το διηγείτο πολύ αργότερα ο άγιος Σιλουανός στον Άγιον Όρος και έλεγε· «Να, τέτοιον Γέροντα ήθελα να έχω. Ποτέ του δεν θύμωνε και ήταν πάντοτε μετρημένος και ήσυχος. Σκεφθείτε, έκανε υπομονή μισό χρόνο και βρήκε την κατάλληλη στιγμή, ώστε να με διορθώσει και να μην με συγχύσει»!
***
.. Τι ευαισθησία είχε αυτός ο άνθρωπος! Αυτό φαίνεται καθαρά στην αναφορά που κάνω όταν περιγράφω την επίσκεψη του π. Διαδόχου, όπου έλαβε χώρα μία συζήτηση πάρα πολύ ενδιαφέρουσα ανάμεσα σε έναν από τους πνευματικούς πατέρες του μοναστηριού και τον Σιλουανό. Ο πνευματικός αυτός πατέρας, έχοντας διαβάσει κάποια πράγματα από μία εφημερίδα, απευθυνόμενος στον Σιλουανό τον ρώτησε: – Τι νομίζετε γι’ αυτό το θέμα, πάτερ Σιλουανέ; – Πάτερ, γνωρίζετε ότι δεν μου αρέσει να διαβάζω εφημερίδες. – Γιατί; – Διότι δεν επιφέρουν παρά μόνο ταραχή στην πνευματική μου κατάσταση. – Σε μένα συμβαίνει το αντίθετο! Εδώ στην έρημο που είμαστε εμείς λησμονούμε τον κόσμο, λοιπόν, όταν διαβάζω εφημερίδες. Θυμάμαι τον κόσμο και προσεύχομαι γι’ αυτόν στη Λειτουργία, στην προσευχή μου, στό κελί κλπ. Και ο Σιλουανός απάντησε: – Αλλά όταν κάποιος προσεύχεται τη νύχτα για τον κόσμο, το αισθάνεται αυτό καλύτερα παρά από τις εφημερίδες.Με την προσευχή γνωρίζει κανείς και την κατάσταση του κόσμου και τις ανάγκες του. Ο Γέροντας λέει ότι ο νους ενός πνευματικού είναι όπως ένας αετός που από ψηλά βλέπει τον κόσμο μέσα στο σκοτάδι της νύχτας. (Αγίου Σωφρονίου Σαχάρωφ, Οικοδομώντας το ναό του Θεού, τόμος Α, σελ. 211)
***
Άγιος Σωφρόνιος του Έσσεξ – Όταν ήμουν στην Ιερά Μονή Παντελεήμονος στο Άγιον Όρος και ζούσε ο Γέρων Σιλουανός, φιλούσα νοερώς ακόμη και το χώμα που πατούσε. Τέτοια βαθειά ευλάβεια είχα για το πρόσωπό του.
«Διαβάστε προσεκτικά τον Σιλουανό, για να μη χάνετε την οδό».Όσους έρχονται εδώ τους ικετεύω: Αφομοιώστε το πνεύμα τού πατέρα μας Σιλουανού! Τότε θα σας επισκιάσει το άκτιστο φώς, και στο φώς αυτό θά δείτε τη θεία απειρότητα και θα αντιληφτείτε ότι είναι αδύνατον να περιοριστεί ο Χριστός σε οποιοδήποτε άλλο πλαίσιο, πέρα από εκείνο τού απολύτου Θεού, του Δημιουργού του κόσμου, του ουρανού και της γης».
***
Άγιος Σιλουανός ο Αθωνίτης
Μετά την εμπειρία των βασάνων του άδη, μετά την υπόδειξη του Θεού «κράτα τον νου σου στον άδη», ήταν ιδιαίτερα χαρακτηριστική για τον γέροντα Σιλουανό η προσευχή για τους νεκρούς, που «υπάρχουν εν βασάνοις». Προσευχόταν επίσης για τους ζωντανούς και τις μέλλουσες γενεές.
Θυμόμαστε τη συνομιλία του με κάποιον ερημίτη, ο οποίος έλεγε: -Ο Θεός θα τιμωρήσει όλους τους αθέους. Θα καίγονται στο πυρ το αιώνιο. Προφανώς η ιδέα πως οι άθεοι θα τιμωρούνταν στο αιώνιο πυρ τού προκαλούσε ικανοποίηση, κατά το ψαλμικό: «Εὐφρανθήσεται δίκαιος, ὅταν ἴδῃ ἐκδίκησιν» (Ψαλμ. νγ’, 11-12)*. Με ολοφάνερη συγκίνηση ο Γέροντας απήντησε: –Πες μου, όμως, σε παρακαλώ, αν σε βάλουν στον παράδεισο και δεις από εκεί πως κάποιος καίγεται στις φλόγες του άδη, θα μπορούσες τάχα να έχεις ανάπαυση; -Αλλά τι μπορεί να γίνει; Αυτοί οι ίδιοι φταίνε, λέει εκείνος. Τότε ο γέροντας είπε με θλιμμένο βλέμμα: –Η αγάπη δεν μπορεί να το υποφέρει… Πρέπει να προσευχόμαστε για όλους. Και πράγματι εκείνος προσευχόταν για όλους. Ήταν παράξενο γι’ αυτόν να προσεύχεται μόνο για τον εαυτό του· «πάντες γὰρ ἥμαρτον καὶ ὑστεροῦνται τῆς δόξης τοῦ Θεοῦ» (Ρωμ. γ’ 23). Γι’ αυτόν που είδε, στο μέτρο που του δόθηκε, τη δόξα του Θεού που βίωσε τη στέρησή της, ακόμη και η σκέψη της στερήσεως αυτής έγινε αβάστακτη. Η ψυχή του «έλειωνε» στη σκέψη ότι πολλοί άνθρωποι ζουν, χωρίς να γνωρίζουν τον Θεό και την αγάπη Του, και προσευχόταν εκτενώς να γνωρίσουν όλοι τον Θεό και ο Κύριος, κατά την άφατή Του αγάπη, να δώσει να Τον γνωρίσουν με τη βοήθεια του Αγίου Πνεύματος.
***
Έτυχε να πατήσω μια μύγα, χωρίς να υπάρχη ανάγκη, κι εκείνη η κακόμοιρη έσερνε στη γη τα χυμένα της εντόσθια· και για τη σκληρότητά μου προς την κτίση, και το θυμάμαι αυτό μέχρι σήμερα. Μιαν άλλη φορά εμφανίστηκαν στον εξώστη του καταστήματος νυχτερίδες κι εγώ τους έριξα βραστό νερό και γι αυτό έχυσα πάλι πολλά δάκρυα, κι από τότε δεν προσβάλλω ποτέ την κτίση.
Το Πνεύμα του Θεού διδάσκει την ψυχή ν’ αγαπά όλα τα ζωντανά, έτσι που δεν θέλει ούτε ένα πράσινο φύλλο να κόψη ούτε να πατήση ένα αγριολούλουδο. Έτσι το Άγιο Πνεύμα διδάσκει την αγάπη για όλα και η ψυχή συμπάσχει με κάθε ύπαρξη, αγαπά ακόμα και τους εχθρούς και λυπάται ακόμα και τα δαιμόνια, γιατί εξέπεσαν από το αγαθό.
Πρέπει να συμπάσχει η καρδιά μας και όχι μόνο τον άνθρωπο να αγαπούμε, αλλά να συμπονούμε και κάθε πλάσμα, κάθε κτίσμα του Θεού. Να, ένα πράσινο φύλλο στο δέντρο, κι εσύ το έκοψες χωρίς λόγο. Αν και δεν είναι αμαρτία, όμως, πώς να το πω, προκαλεί τον οίκτο∙ η καρδιά που έμαθε να αγαπά λυπάται και το φύλλο, και όλη την κτίση. Και ο άνθρωπος είναι μεγάλο δημιούργημα! Αν βλέπεις ότι παραπλανήθηκε και θα καταστραφεί, προσευχήσου γι’ αυτόν και κλάψε, αν μπορείς, αλλιώς, στέναξε τουλάχιστον γι’ αυτόν ενώπιον του Θεού. Και την ψυχή που ζει έτσι την αγαπά ο Κύριος, γιατί έγινε όμοια με Αυτόν.
***
Μου δόθηκε το ακόλουθο βίωμα: Όταν έχασε η ψυχή μου την ταπείνωση, έγινα ευέξαπτος. Θυμόμουν όμως την ταπείνωση τού Χριστού και την διψούσα. Άρχισα λοιπόν με το πένθος της μετανοίας και ικέτευα τον Θεό να με συγχωρέση και να με καθαρίση από το πνεύμα της υπεροψίας, χαρίζοντας μου την άγια ειρήνη Του. Κι όταν η ψυχή μου μίσησε τις αμαρτίες, τότε με δίδαξε το Άγιο Πνεύμα την αδιάλειπτη προσευχή και την αγάπη. Και ξέροντας πόσο αγαπά ο Κύριος το λαό Του, ιδίως τους νεκρούς, έχυνα κάθε βράδυ δάκρυα γι’ αυτούς. Πονούσε η καρδιά μου, που στερούνται οι άνθρωποι από τέτοιο σπλαχνικό Θεό.
Και μια φορά είπα στον πνευματικό: Λυπάμαι όσους υποφέρουν στον άδη και κλαίω κάθε νύχτα γι’ αυτούς και τόσο καταπονείται η ψυχή μου, ώστε λυπάμαι ακόμα και για τους δαίμονες. Και ο πνευματικός μου απάντησε πως μια τέτοια προσευχή προέρχεται από την Χάρη τού Θεού . Ένας ασκητής με ρώτησε «Κλαίς για τις αμαρτίες σου ;» Του λέω «Μάλλον λίγο, οδύρομαι όμως πολύ για τους νεκρούς». Τότε μου λέει εκείνος : «Κλαίγε για τον εαυτό σου, όσο για τούς άλλους θα τούς ελεήση ο Κύριος. Έτσι είπε ο ηγούμενος Μακάριος ». Υπάκουσα κι άρχισα να κάνω όπως μού είπε, έπαψα να κλαίω για τους νεκρούς , αλλά τότε σταμάτησαν τα δάκρυα και για μένα τον ίδιο. Μίλησα γι αυτό το θέμα σ΄έναν άλλον ασκητή που είχε το χάρισμα των δακρύων . Αγαπούσε να σκέφτεται πώς ο Κύριος, ο Βασιλιάς τής Δόξας, έπαθε τόσα πολλά για μας κι έχυνε άφθονα δάκρυα κάθε μέρα. Ρώτησα αυτόν τον ασκητή: «Θα ήταν καλό να προσεύχομαι για τους νεκρούς ; » Στέναξε και μού είπε : «Εγώ αν ήταν δυνατόν, θα έβγαζα όλους από τον άδη, και μόνο τότε θ΄αναπαυόταν και θα χαιρόταν η ψυχή μου». Και συγχρόνως έκανε μια χειρονομία σαν αν μάζευε στάχυα να θερίση, κι από τα μάτια του έτρεχαν δάκρυα. Από τότε έπαψα πια να αναχαιτίζω τα δάκρυα στις προσευχές μου για τους νεκρούς και μού ξανάρθαν τα δάκρυα και οδυρόμουν πολύ προσευχόμενος γι΄αυτούς. ( Αρχιμ. Σωφρονίου (Σαχάρωφ), Ο γέροντας Σιλουανός ο Αθωνίτης, εκδ. Ι.Μ. Τιμίου Προδρόμου Έσσεξ Αγγλίας, 1978)
***
Άγιος Σιλουανός ο Αθωνίτης Μητροπ. Αντωνίου του Σουρόζ
Για πολύ καιρό ο Γέροντας Σιλουανός ήταν οικονόμος, υπεύθυνος στα εργαστήρια του μοναστηριού. Σ’ αυτά εργάζονταν κυρίως νεαροί Ρώσοι χωρικοί, που συνήθιζαν να έρχονται στο Όρος για ένα ή δύο χρόνια για να κερδίσουν εργαζόμενοι λίγα χρήματα. Κυριολεκτικά, δεκάρα, δεκάρα τα μάζευαν για να γυρίσουν στα χωριά τους με λίγα χρήματα μήπως και μπορέσουν να βοηθήσουν την οικογένεια τους, να κτίσουν κάποια καλύβα ή ν’ αγοράσουν σιτηρά για να αρχίσουν κάποια καλλιέργεια.
Μια μέρα, οι μοναχοί, που ήταν υπεύθυνοι σε άλλα εργαστήρια στο μοναστήρι, ρώτησαν: «Πάτερ Σιλουανέ, πως συμβαίνει οι άνθρωποι που εργάζονται στα δικά σου εργαστήρια να δουλεύουν τόσο καλά αφού ποτέ δεν τους επιβλέπεις, ενώ εμείς ξοδεύουμε τον καιρό μας να τους παρακολουθούμε και παρόλα αυτά εκείνοι διαρκώς προσπαθούν να μας εξαπατήσουν;»
Ο Γέροντας Σιλουανός απάντησε:
«Δεν ξέρω. Μπορώ όμως να σας πω τι κάνω σχετικά μ’ αυτό. Έρχομαι το πρωί στο εργαστήρι, αφού προηγουμένως έχω προσευχηθεί για όλους αυτούς τους ανθρώπους. Έρχομαι με την καρδιά μου γεμάτη στοργή και αγάπη γι’ αυτούς, και όταν μπαίνω στο εργαστήρι, η ψυχή μου κλαίει από αγάπη για όλους αυτούς τους ανθρώπους.
Κατόπιν δίνω τις δουλειές που θα κάνει ο καθένας όλη τη μέρα και όσο αυτοί εργάζονται εγώ προσεύχομαι γι’ αυτούς. Μπαίνω στο κελί μου και αρχίζω να προσεύχομαι για τον καθένα ατομικά. Στέκομαι μπροστά στο Θεό και λέω: «Ω, Κύριε, θυμήσου το Νικόλαο. Είναι νέος, μόλις είκοσι χρόνων. Άφησε στο χωριό του, τη γυναίκα του, πιο νέα απ’ αυτόν και το πρώτο τους παιδί. Ξέρεις τη δυστυχία που υπάρχει εκεί για ν’ αναγκαστεί να τους αφήσει και να έρθει εδώ. Δεν θα μπορούσαν να ζήσουν με τη δουλειά του στην πατρίδα. Προστάτεψε τους τώρα που αυτός απουσιάζει. Γίνου η ασπίδα τους εναντίον κάθε κακού. Δώσε στον ίδιο θάρρος να αγωνιστεί στη διάρκεια αυτού του χρόνου εδώ και να γυρίσει πίσω, να τους συναντήσει με χαρά και με πολύ θάρρος ν’ αντιμετωπίσει τις δυσκολίες».
Ο Γέροντας Σιλουανός συνέχισε:
«Στην αρχή προσευχόμουνα με δάκρυα συμπάθειας για το Νικόλαο, τη νεαρή σύζυγο του και το μικρό παιδί τους. Αλλα καθώς συνέχιζα να προσεύχομαι η αίσθηση της θείας Παρουσίας άρχιζε να αυξάνεται μέσα μου και σε κάποια στιγμή αυξήθηκε τόσο ώστε έχασα την αίσθηση του Νικολάου, της συζύγου του, του παιδιού τους, έπαψα να μιλώ για τις ανάγκες του και των συγχωριανών του και αισθανόμουνα μόνο το Θεό. Βυθιζόμουνα στην αίσθηση της θείας Παρουσίας όλο και περισσότερο μέχρις ότου, ξαφνικά, μέσα στο κέντρο αυτής της Παρουσίας, συνάντησα τη θεία αγάπη να κρατάει το Νικόλαο, τη γυναίκα του και το παιδί τους. Τώρα πια προσευχόμουνα με την αγάπη του Θεού για όλους αυτούς, αλλά και πάλι μπήκα πιο βαθιά σ’ αυτή την παρουσία και πάλι βρήκα τη θεία αγάπη».
«Έτσι περνώ τις μέρες μου», συνέχισε ο Γέροντας, «προσευχόμενος για τον καθένα από αυτούς τους ανθρώπους με τη σειρά για τον ένα μετά τον άλλον. Όταν τελειώσει η μέρα πηγαίνω να τους συναντήσω, τους λέω λίγα λόγια, προσευχόμαστε μαζί και, αυτοί μεν, πάνε να ξεκουραστούν, εγώ δε γυρίζω στο κελί μου να ολοκληρώσω τον κανόνα μου». Από το βιβλίο: «Μάθε να προσεύχεσαι» Αρχιεπισκόπου Anthony Bloom. Εκδ. Η Έλαφος, σελ.121-122. 2009
«Άνθρωπος μεγάλης αγάπης» Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς
«Για τον εξαίσιο αυτό μοναχό μπορώ μόνο να πω: Ήταν γλυκειά ψυχή. Δεν αισθάνθηκα μόνο εγώ τη γλυκειά αυτή ψυχή, αλλά και κάθε προσκυνητής του Άθω που έτυχε να συναντηθεί μαζί του. Ο Σιλουανός ήταν υψηλός, μεγαλόσωμος, με μεγάλη μαύρη γενειάδα και η εξωτερική του όψη δεν προδιέθετε αμέσως ευνοϊκά όποιον δεν τον γνώριζε. Αρκούσε, όμως, μια συνομιλία, για να αγαπήσεις αυτό τον άνθρωπο… Μιλούσε για την άμετρη αγάπη του Θεού για τον άνθρωπο και ενέπνεε τον αμαρτωλό στο να κατακρίνει μόνος του αυστηρά τον εαυτό του».
«Αυτός ο θαυμάσιος ασκητής ήταν απλός μοναχός, αλλά πλούσιος σε αγάπη για τον Θεό και τον πλησίον. Πολλοί μοναχοί από όλα τα σημεία του Αγίου Όρους κατέφευγαν σε αυτόν για συμβουλή, αλλά ιδιαιτέρως τον αγαπούσαν οι Σέρβοι μοναχοί του Χιλανδαρίου και του «Ασκηταριού του Αγίου Σάββα».
«Κι εμένα με βοήθησε πολύ πνευματικώς ο πατήρ Σιλουανός. Αισθανόμουν ότι η προσευχή του με δυνάμωνε. Κάθε φορά που βρισκόμουν στο Άγιο Όρος έσπευδα να τον δω».
Ο Γέροντας Σιλουανός ήταν και δικός μου δάσκαλος.Μιά φορά τον ρώτησα: – «Πάτερ Σιλουανέ, μήπως αυτός ο πολύς κόσμος φέρνει ταραχή στον νου σας και στην προσευχή σας; Δεν θα ήταν καλύτερα για σας να πάτε σ’ ένα Ασκητήριο στα Καρούλια και εκεί να ζείτε μέσα στην ειρήνη, όπως ο π. Αρτέμιος, ο π. Δωρόθεος και ο π. Καλλίνικος; Είτε να ζείτε σ’ ένα απομονωμένο σπήλαιο, όπως ο π. Γοργόνιος;» – «Εγώ ζω στο σπήλαιο», μου απάντησε ο π. Σιλουανός. «Το σώμα μου είναι το σπήλαιο της ψυχής μου. Και η ψυχή μου είναι σπήλαιο του Αγίου Πνεύματος. Και εγώ αγαπώ τον Λαό του Θεού και τον διακονώ, χωρίς να βγαίνω από το σπήλαιό μου».
Παρά την προθυμία του να διακονεί τον κάθε ένα και την θαυμαστή μετριοφροσύνη και την πρόθυμη φιλοστοργία του, μιλούσε για τον Θεό με εξαίρετο ενθουσιασμό και με την παρρησία που θα μιλούσε κάποιος για ένα φίλο του: «Εγώ γνωρίζω τον Θεό. Αυτός είναι φιλόστοργος, αγαθός, ταχύς εις βοήθειαν». Όταν τα έλεγε αυτά ο Γέροντας, κάποιος μοναχός, ο π. Θεοφάνης, τα άκουγε με φόβο και σκεπτόταν ότι ο Σιλουανός είχε χάσει το φόβο του Θεού. Αργότερα όμως, όταν διάβασε τα συγγράμματα του π. Σιλουανού, ο π. Θεοφάνης άλλαξε γνώμη και είπε: «Ο π. Σιλουανός προχώρησε και έφθασε στα μέτρα των Πατέρων της Εκκλησίας».
Εγώ νομίζω ότι τα κείμενα του πατρός Σιλουανού θα έπρεπε να πάρουν θέση ανάμεσα στα βιβλία της ψυχολογίας. Αν και για κανένα άλλο λόγο, τουλάχιστον για να επιβεβαιώσουν ότι (ο συγγραφέας τους) ήταν ένας πνευματικός πολεμιστής του 20ου αιώνος και για να επικυρώσουν όσα εδίδαξαν και έγραψαν δοξασμένοι Πατέρες της Εκκλησίας.
Υπάρχει και κάτι καινούριο ανάμεσα στις διδαχές του πατρός Σιλουανού: «Κράτα τον νου σου στον Άδη και μην απελπίζεσαι». Εκφράζει (με τον λόγο αυτό) μία παρότρυνση και υπόμνηση κατά της μελαγχολίας και της ακηδίας. Εγώ προσωπικά ποτέ δεν άκουσα τέτοια λόγια.
Σπουδαία είναι και η άλλη έκφρασις: «Η αγάπη είναι ανώτερη από τη γνώση (γνωσιολογία)». Αυτή είναι η καθημερινή και θεμελιώδης διδασκαλία του αγίου Σιλουανού.
Με την αγάπη του, που συνοδευόταν από την μετά δακρύων προσευχή του, συγχωρούσε τις αμαρτίες των αμαρτωλών, στήριζε τους αδυνάτους, διόρθωνε αυτούς που έκαναν πονηρά έργα, θεράπευε τους αρρώστους, ειρήνευε τους ανέμους. Στο μοναστήρι έκανε κοπιαστική εργασία. Είχε την αποθήκη με τα βαριά αντικείμενα.
Κάποτε του είπα ότι οι Ρώσοι μοναχοί βρίσκονταν σε μεγάλη ταραχή, λόγω της τυραννίας των μπολσεβίκων στην ρωσική εκκλησία του Θεού. Τότε αυτός απήντησε: «Και εγώ στην αρχή είχα ταραχή γι’ αυτό το θέμα. Μετά όμως από πολλή προσευχή μου ήρθαν οι εξής λογισμοί: “Ο Κύριος αγαπά ανέκφραστα όλους”.Εκείνος γνωρίζει τα σχέδια όλων και τον καιρό του καθενός. Ο Κύριος επέτρεψε τον διωγμό στον ρωσικό λαό για κάποιο μελλοντικό καλό. Εγώ δεν μπορώ να το καταλάβω ούτε να το σταματήσω. Αυτά λέω στους αδελφούς που έχουν ταραχή: “Εσείς μπορείτε να βοηθήσετε την Ρωσία μόνο με την προσευχή και την αγάπη. Μου μένει μόνο η προσευχή και η αγάπη. Ο θυμός και οι κραυγές εναντίον των άθεων δεν διορθώνουν τα πράγματα”».
«Και υπάρχουν ακόμη και άλλα πολλά που έτυχε να ακούσω από τον πατέρα Σιλουανό, καθώς και άλλα που άκουσα γι αυτόν από άλλους. Αλλά ποιος θα μπορούσε να τα απαριθμήσει και να τα καταγράψει; Το βιβλίο της ζωής του γράφτηκε ολόκληρο με τα μαργαριτάρια της σοφίας και το χρυσό της αγάπης. Είναι τεράστιο, άφθαρτο βιβλίο. Τώρα κλείστηκε και με τα χέρια του φύλακα αγγέλου του παρουσιάσθηκε στον αιώνιο και δίκαιο κριτή. Και ο αιώνιος και δίκαιος Κριτής θα πει στην ψυχή που τόσο Τον αγάπησε στη γη: Πιστέ Μου δούλε, Σιλουανέ, είσελθε στη χαρά του Κυρίου Σου. Αμήν. Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς, επίσκοπος Αχρίδος Πηγή: περιοδικό Πρωτάτον, Οκτώβριος – Δεκέμβριος 2007
***
Ο άγιος Παίσιος γράφει στον βίο του παπα-Τυχωνα: Πιστεύω ότι είναι ευχαριστημένος και ο παπα – Τυχών και δεν θα παραπονεθή, όπως παραπονέθηκε σ’ αυτόν ο φίλος του Γερο- Σιλουανός, όταν είχε γράψει για πρώτη φορά τον Βίο του ο πατήρ Σωφρόνιος. Είχε παρουσιασθή τότε ο Γερο- Σιλουανός στον παπα- Τύχωνα και του είπε: -Αυτός ο ευλογημένος πατήρ Σωφρόνιος πολλά εγκώμια μου έγραψε, δεν το ήθελα. Γι’ αυτό φυσικά είναι και Άγιοι. Επειδή απέφευγαν την ανθρώπινη δόξα, τους δόξασε ο Θεός.
Απολυτίκιον αγ. Σιλουανού του Αθωνίτου. Ήχος γ’. Θείας πίστεως.
Κήρυξ δέδοσαι, τη οικουμένη, συ γλυκύτατος, εν θεολόγοις, της του Χριστού αγάπης τρισόλβιε• τον Ταπεινόν γαρ και Πράον εώρακας, και την Εκείνου καρδίαν κατέμαθες. Όθεν άπαντες, Σιλουανέ ελλαμπόμενοι, τοις θεογλώσσοις ρήμασι, δοξάζομεν το Πνεύμα το δοξάσαν σε.
Ήχος πλ. α’. Χαίροις ασκητικών.
Χαίροις, ο συναφθείς τω Χριστώ, τη ενεργεία δωρεών των της Χάριτος, την άρσιν αυτής μη φέρων, ουδόλως Σιλουανέ, ην ζωήν σου έγνως αψευδέστατα, ευχήν εργαζόμενος, μέχρις αίματος Όσιε, κλαυθμόν ωσαύτως, υπέρ πάσης της κτίσεως, εξαιρέτως δε των νεκρών ω φιλόψυχε, πρόβλημα εις διήγησιν, ο βίος σου πρόκειται, ημίν μακάριε ότι, αέρα άλλον του Πνεύματος, ανέπνεις ημείς δε, ταίς του βίου πραγματείαις, εγκυλινδούμεθα.
Ήχος β’. Ότε εκ του ξύλου σε.
Δος μοι, την του Πνεύματος χαράν, δος μοι της αγάπης ω Πάτερ, την τελειότητα, δος την επιπόθησιν, του γλυκυτάτου Χριστού, αρετών την πληρότητα, ταπείνωσιν θείαν, ίνα πνευματέμφορος, όλως δοξάζω σε, Όρους του Αγίου η δόξα, και της Εκκλησίας το στόμα, ω Σιλουανέ θεομακάριστε.
Μεγαλυνάρια.
Τον της μετανοίας καθηγητήν, και φωτός ακτίστου, απλανέστατον μυητήν, Πνεύματος Αγίου, διδάσκαλον και οίκον, Σιλουανόν εν ύμνοις, ανευφημήσωμεν.
Έσπειρας εν δάκρυσι δαψιλώς, Πάτερ θεοφόρε, όθεν δράγματα νυν κρατών, αρετών των θείων, χορήγει τοις αιτούσι, Σιλουανέ θεόφρον, καρπούς της Χάριτος.
Πνεύμα το Πανάγιον σαίς ευχαίς, εγκαίνισον Πάτερ, τοις τιμώσί σε ευλαβώς, και τον κόσμον πάντα, αξίωσον πλησθήναι, της γνώσεως Κυρίου, μακαριώτατε.
Ιδιόμελον εκ της Λιτής Ήχος πλ. β΄.
Φως άκτιστον, Ενέργειαν και Δόξαν και Έλλαμψιν Θεού έδειξας Σωφρόνιε, ώσπερ πολλοί των Αγίων, ων πολίτευμα έσχηκας και απόλιδας Μοναχούς εμόρφωσας δωρεάν και πάσι λαοίς θύρας μετανοίας ευκόλους ηνέωξας, εξάγων πολλούς φυλακών σκοτεινών δαιμονίων παθών και πικρών ανομιών· έρχου ημίν πάτερ μετά Σιλουανού πατρός σου θαυμαστού και μετά Αγίων πολλών Ανατολών και Δυσμών νουθετών ημάς πενθείν, κακοπαθείν και πάσχειν υπέρ Χριστού και δαίμονας εκτρίβειν πολλαχώς και μη δειλιάν Χριστώ συσταυρούσθαι και Αναστάσεως Χάριν προσδοκάν, Χριστώ ημάς συνεχομένους και Αγίοις Πάσι φιλιουμένους, μεθ’ ων εύχου άδου λυτρωθήναι και πολίτας ουρανών γενηθήναι ημάς εις τους αιώνας.
Ο Όσιος Σωφρόνιος Σαχάρωφ του Έσσεξ ομιλεί γιά τον Άγιο Σιλουανό !
Ομιλεί ο Μητροπολίτης Αντώνιος Σουρόζ (Anthony Bloom Metropolitan of Sourozh), και αναφέρει διάφορα περιστατικά που βίωσε σαν παιδί ο Άγιος Σιλουανός.
Δορυμέδων, Σαββάτιος και Τρόφιμος, μάρτυρεςστην Αντιόχεια Συρίας, εκ Συνάδων (278) Ζωσιμάς οσιομάρτυς ερημίτης της ΚιλικίαςΜ. Ασίας (4ος αἰ.) Ιγκόρ (Γεώργιος), μεγάλος πρίγκιπας του Τσερνιγκόφ και του Κιέβου (1147) Θεόδωρος πρίγκιπας του Σμολένσκκαι του Γιαροσλάβλ (1299) και τα παιδιά του Άγιοι Δαβίδ(1321) και Κωνσταντίνος (περ. 1322) Νεομάρτυς Κωνσταντίνος (Γκολουμπέφ) του Μπογκορόντσκ, και δύο συμμάρτυρες αυτού (1918) Μαρία (Mamontova-Shashin), παρθενομαρτυς στο Bamlag (1938) Κοίμηση του Στάρετς Αλεξίου του Ερημητηρίου Ζωσιμά (1928).
Εορτάζουν στις 19 Σεπτεμβρίου
Κυριακή μετά την Ύψωση του Σταυρού Αντώνιος Bloom Μητροπολίτης Σουρόζ 4 Οκτωβρίου 1998
Στο όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος
Την ημέρα που θυμόμαστε τον Σταυρό του Κυρίου, πρέπει να δίνουμε ιδιαίτερη προσοχή σ’ ο,τι είναι η Θειϊκή αγάπη. Τόσο πολύ αγάπησε ο Θεός τον κόσμο που θυσίασε τον Μονογενή του Υιό, ώστε κανείς άνθρωπος δεν θα πρέπει να λησμονηθεί και ν’ αγνοηθεί.
Αν είναι αλήθεια αυτό, πως θα πρέπει να αντιμετωπίζουμε ο ένας τον άλλον; Αν ο κάθε ένας από εμάς σημαίνει τόσα πολλά για τον Θεό, εάν Εκείνος αγαπάει τον άνθρωπο σε τέτοιο βαθμό, ώστε να θυσιάσει την ζωή Του, ο θάνατός Του είναι ευπρόσδεκτος- πως θα πρέπει λοιπόν να φερόμαστε στον πλησίον μας;
Υπάρχουν άνθρωποι που αγαπάμε εκ φύσεως, που με τόσους πολλούς τρόπους μοιάζουν με μας στο μυαλό, το συναίσθημα – αλλά είναι αυτό αγάπη; Αυτό σημαίνει ότι αγαπάμε αυτό το πρόσωπο σαν το πιο πολύτιμο πρόσωπο στα μάτια του Θεού και τα δικά μου, επειδή λαχταρώ να είμαι με τον Θεό, να μοιράζομαι τις σκέψεις Του, τη στάση Του απέναντι στη ζωή.
Και πόσοι άνθρωποι υπάρχουν που τους φερόμαστε με αδιαφορία, δεν ευχόμαστε κάτι κακό γι’ αυτούς – δεν υπάρχουν για μας! Ας ρίξουμε μια ματιά γύρω μας σε τούτη τη συνάθροιση και για μήνες ας αναρωτηθούμε: «τι σημαίνει αυτό το πρόσωπο για μένα;» – Τίποτα• απλά κάποιος που παρευρίσκεται στην ίδια εκκλησία, που πιστεύει στον ίδιο Θεό, που λαμβάνει την ίδια κοινωνία- και λησμονούμε ότι εκείνοι που λαμβάνουν την ίδια κοινωνία, έχουν γίνει μέρος του σώματος του Χριστού, ότι ο ίδιος ο Χριστός ζει μέσα τους, ότι θα πρέπει να στραφούμε σ’ αυτούς, να τους κοιτάξουμε, και να δούμε ότι αποτελούν ναό του Αγίου Πνεύματος, μια συνέχεια της Ενσάρκωσης.
Ας θέσουμε στον εαυτό μας σοβαρά και κρίσιμα ερωτήματα για το πως φερόμαστε και πως βλέπουμε τον διπλανό μας. Ας αφιερώσουμε όλη την εβδομάδα για να σκεφτούμε το ένα πρόσωπο μετά το άλλο και ας αναρωτηθούμε: «υπάρχει αγάπη στην καρδιά μου;» Όχι μια συναισθηματική αγάπη, αλλά μια αγάπη που μέσα στο φως του Θεού κάνει έναν άνθρωπο πολύτιμο, – πολύτιμο στο βαθμό που θα πρέπει να είμαι προετοιμασμένος να δώσω την ζωή μου γι’αυτό το πρόσωπο. Και όταν την επόμενη εβδομάδα προσέλθουμε στο μυστήριο της Ιεράς Εξομολογήσεως, ανάμεσα στα άλλα, ας φέρουμε, ενώπιον του Θεού, αυτό το ερώτημα: «Υπάρχει για μένα ο πλησίον; Τι σημαίνει για μένα; » Για τον Θεό είναι τα πάντα• εάν για μένα δεν είναι τίποτα, ποια είναι η θέση μου ενώπιον του Θεού; Αμήν. http://www.mitras.ru/eng/eng_188.htm http://www.agiazoni.gr/article.php?id=53579850184720698781Ελεημοσύνη στους κεκοιμημένους Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς
Ακόμη και οι νεκροί αισθάνονται και γνωρίζουν τα καλά έργα που επιτελούνται υπέρ αυτών. Οι Χριστιανοί δεν πρέπει να αμφιβάλλουν γι’ αυτό. Μια καλή πράξη διαδίδεται αστραπιαία στον ουράνιο κόσμο, σαν ηλεκτρικό ρεύμα.
Κάποτε ένας αυτοκρατορικός υπάλληλος, ο Μαγιστριανός, εστάλη από τον αυτοκράτορα σε μια σημαντική αποστολή. Καθ’ οδόν, ο Μαγιστριανός είδε να κείτεται καταγής νεκρός και τελείως γυμνός ένας φτωχός άνθρωπος. Ο αξιωματούχος τον λυπήθηκε, έβγαλε το πουκάμισό του, έντυσε τον νεκρό και τον ενταφίασε με τιμή. Μετά από λίγο, ο Μαγιστριανός είχε ένα φοβερό ατύχημα: έπεσε από το άλογό του και έσπασε το πόδι του, και παρέμεινε κλινήρης για μεγάλο χρονικό διάστημα. Επειδή η υγεία του επιδεινώθηκε, συγκεντρώθηκαν γύρω του αρκετοί γιατροί και αποφάσισαν ότι έπρεπε να ακρωτηριάσουν το πόδι του.
Εκείνο το βράδυ ο Μαγιστριανός δεν μπορούσε να κοιμηθεί, μόνον έκλαιγε και θρηνούσε. Ξαφνικά τα μεσάνυχτα ένας άνδρας εμφανίστηκε στο δωμάτιό του και τον ρώτησε: «Γιατί κλαις;». Ο Μαγιστριανός εξήγησε τη δεινή κατάστασή του και τότε ο άγνωστος άνδρας πήρε το μολυσμένο πόδι του, το έτριψε και αυτό θεραπεύτηκε. «Για όνομα του Θεού, πες μου-ποιος είσαι;» ρώτησε ο Μαγιστριανός. Ο άγνωστος άνδρας απάντησε: «Κοίταξέ με, και δες, δεν είναι αυτό το πουκάμισό σου; Είμαι εκείνος που είδες γυμνό και νεκρό και έντυσες με αυτό το πουκάμισο. Ιδού λοιπόν, για την καλή σου πράξη ο Θεός με έστειλε να σε θεραπεύσω. Ευχαρίστησε τον Θεό!» Πηγή: Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς, «Ο Πρόλογος της Οχρίδας», (Σεπτέμβριος), Εκδ. Αθως
***
Στάρετς Αλέξιος: χαμένος στην ειρήνη τού Θεού..
Κατά τη συνεδρίαση της Συνόδου του 1917 για την εκλογή πατριάρχη εκλήθη από την έρημο ένας φημισμένος ασκητής ο στάρετς Αλέξιος, για να τραβήξη από την κληρωτίδα το όνομα του νέου Πατριάρχη. Κληρώθηκε τότε ο μεγάλος Πατριάρχης Τύχων που αντιμετώπισε όλη τη βαρβαρότητα του νέου αθεϊστικού καθεστώτος.
Τους πρώτους µήνες, µέσα στη σύγχυση της επανάστασης άκουσε κόσµο να φωνάζει έξω από την εκκλησία στο Μοναστήρι του Chudov : «Η Ρωσία χάθηκε! Η Αγία Ρωσία χάθηκε»! Σ’ αυτό απάντησε: «Ποιος είναι αυτός που λέει ότι η Ρωσία χάθηκε, ότι έχει καταστραφεί; Όχι – όχι δεν έχει χαθεί, δεν έχει κατασραφεί και δεν πρόκειται να καταστραφεί, αλλά ο Ρωσικός λαός πρέπει να καθαρισθεί από τις αµαρτίες του µέσα από µεγάλες δοκιµασίες. Καθένας πρέπει να προσεύχεται και θερµά να µετανοεί. Αλλά η Ρωσία δεν καταστράφηκε και δεν θα καταστραφεί». (π.Σεραφείμ (Ρόουζ), Orthodox Russia, 1970, No1)
Για την προσωπικότητα του στάρετς Αλεξίου, του ταπεινού αυτού μοναχού, γράφει ένας νέος συγγραφέας : «Ο Αλέξιος ζούσε σε απόλυτη μόνωση. Τρεφόταν με λίγο ψωμί και για νερό έπινε λίγο «αγιασμό». Αθέατος για όλους, εκτός από το Σάββατο, όταν άφηνε το ασκητήριο του για να μεταβή στην εκκλησία του μοναστηριού. Τότε ετίθετο στη διάθεση αυτών που ήθελαν να εξομολογηθούν και το έκανε αυτό με υπομονή μέχρι τα βαθειά μεσάνυχτα, ακούγοντας τις αγωνίες των πιστών, τις αμφιβολίες, τους φόβους τους. Οι λόγοι του πάντοτε γλυκείς και ειρηνικοί, πράοι, γεμάτοι όμως από μια υπερφυσική δύναμη, έφερναν ψυχικό συγκλονισμό σε όσους τον άκουγαν. Διάβαζε τις ψυχές εκείνων που για πρώτη φορά τους έβλεπε. Πολλοί έφευγαν από κοντά του αναγεννημένοι εσωτερικά, συγκλονισμένοι με δάκρυα.
Περισσότερο από 80 χρόνια δινόταν ολόκληρος, μέχρις εξαντλήσεως, συχνά μέχρι το ξημέρωμα τής Κυριακής, σ΄όλες τις ψυχές που έρχονταν προς αυτόν απ΄όλες τις γωνιές της Ρωσίας. Και παρ όλη αυτή την κοπιαστική εξωτερική εργασία, αυτός έμενε απορροφημένος από τη σκέψη τού Θεού, βυθισμένος σε μια σιωπηλή προσευχή. Μια τέτοια ημέρα, δοσμένη ολόκληρη στον Θεό, μας φθάνει για να καταλάβουμε ολόκληρη τη ζωή του στάρετς Αλεξίου. Βλέπουμε εδώ την απάρνηση του κόσμου της αμαρτίας, την καθαρότητα της καρδιάς, την μεγάλη υπομονή, την σιωπή, την προσευχή. Η ψυχή που είχε γίνει ξένη προς τον κόσμο και σε κάθε ανθρώπινο είχε κατακτήσει την ειρήνη του Θεού. Όμως το πλήρες μέτρο της ειρήνης αυτής αφήνει να δη κανείς τον πνευματικό δρόμο που διανύθηκε, πιο καλά από μια λεπτομερή περιγραφή. Χαμένος μέσα στην ειρήνη του Θεού, ο στάρετς Αλέξιοςέζησε μέχρι την επανάσταση του Οκτωβρίου, και πέθανε μετά τις μεγάλες αναστατώσεις που έγιναν στην πατρίδα του, χωρίς να λάβη μέρος σ΄αυτές, χωρίς αυτές να τον θίξουν καθόλου.» (Ντίβο Μπαρσόττι Ρωσικός Χριστιανισμός σ.39-40.στις φωτογραφίες ο όσιος γέροντας και το ερημητήριο του αγ.Ζωσιμά της περιοχής του Σμολένσκ όπου ασκείτο ο στάρετς) ΠΗΓΗ.misha.pblogs.gr
Απολυτίκιον Τιμίου και Ζωοποιού Σταυρού. Ήχος α’.
Σώσον, Κύριε, τον λαόν Σου και ευλόγησον την κληρονομίαν Σου, νίκας τοις βασιλεύσι κατά βαρβάρων δωρούμενος και το σον φυλάττων, δια του Σταυρού Σου, πολίτευμα.
Ἦχος β’
Σταυρός ο φύλαξ πάσης της Οικουμένης, Σταυρός η Ωραιότης της Εκκλησίας,Σταυρός βασιλεων το κραταίωμα, Σταυρός πιστών το στήριγμα,Σταυρός αγγέλων η δόξα,και των δαιμόνων το τραύμα
Σταυρός, αδικουμένων η παρρησία, Σταυρός, πολεμουμένων η προστασία, Σταυρός, αθλουμένων νίκος πάγχρυσον, Σταυρός, πιστών το τρόπαιον, Σταυρός, δαιμόνων ολέτης και τρυχομένων προστάτης.
Ωδή θ’. Ο Ειρμός
Άπας γηγενής, σκιρτάτω τω πνεύματι λαμπαδουχούμενος, πανηγυριζέτω δε, αΰλων Νόων φύσις γεραίρουσα, τα ιερά θαυμάσια της Θεομήτορος, και βοάτω· Χαίροις παμμακάριστε, Θεοτόκε αγνή αειπάρθενε.
Τροπάρια
Ίθυνον ημών, Σταυρέ παμμακάριστε, των προσκυνούντων σε, προς τα εντολάς Χριστού, την ζωήν, ίνα σοι Χαίρε κράζωμεν· χαίρε κατάρας λύτρωσις, ως ταννυσθέντος σοι, του Κυρίου και κατάραν λύσαντος, ευλογίαν ημίν αντεισάξαντος.
Ήρθη επί γης, απάσης η δόξα σου, Σταυρέ και έπλησε, και τα επουράνια· διό σοι, Χαίρε αεί κραυγάζομεν· χαίρε, δι’ ου εσώθημεν, τα έθνη άπαντα, προσκυνούντες, Τριάδα αχώριστον, τον Πατέρα, Υιον συν των Πνεύματι.
Συ ει ο Σταυρός, δι’ ου πάλαι έσχισε, Μωσής την θάλασσαν· συ ει η εκφυήσασα, Ααρωνίτις η ράβδος τα κάρυα· συ το γλύκαναν ξύλον Μέρας τα νάματα· σοι βοώμεν· Χαίροις προφητόφθεγκτε, αυτουργέ τεραστίων εκάστοτε.
Όλης εκ ψυχής, το Χαίρέ σοι κράζομεν, Σταυρέ πανάγιε, και κατασφραγίζομεν, αυτούς, και πόλεις πλοία τε, και ιερά, και άπαντα τα εγχειρήματα, σου το θείον, όνομα χαράττοντες, πεποιθότες εν σοι και τροπούμενοι.
Απόστολοι Απελλής, Λουκάςεπίσκοπος Λαοδίκειας ( Λαττάκια) της Συρίας και Κλήμης Σάρδεων εκ των Εβδομήκοντα (1ος αιώνας) Μηνοδώρα, Μητροδώρα και Νυμφοδώρααδελφές μάρτυρες στα «Πύθια Λουτρά», σήμερα «της Γιάλοβας» στη Νικομήδεια (304) Βαρυψάβας ο Μάρτυς στη Δαλματία (2ος αιώνας) Πέτρος και Παύλος, Επίσκοποι Νικαίας (9ος αιώνας) Πουλχερία η βασίλισσα (453) Ία (Βιολέτα) η μάρτυςυπό του βασιλιά των Περσών Σαβώρ (363) Ευδοκία «ἡ παῖς» (363) Παύλος ο Υπάκουος ο «εν τω Σπηλαίω» των σπηλαίων του Κιέβου (13ος-14ος αιώνας) Ιωάσαφ του ΖαονίκιεφVologda (1453) Πέτρος Γκριγκόριεφ Ιερομάρτυς του Κουρσκ (1937) Τατιάνα Νικολάεβνα Grimblit παρθενομάρτυς στο Μπουτοβο (1937) Σύναξη της Παναγίας της Τρικεριώτισσας– Μνήμη της Ευρέσεως της Σεπτής Εικόνος της Θεοτόκου υπό τας ρίζας ελαίας, εν τη εν τω Παγασητικώ κόλπω Νήσω παλαιών Τρικκέρων (1825) Σύναξη της Παναγίας της Σκριπούς στον Ορχομενό – ανάμνησις του θαύματος της Υπερμάχου Στρατηγού της σωτηρίας της πόλεως του Ορχομενού από τα γερμανικά στρατεύματα κατοχής το 1943.
Εορτάζουν στις 10 Σεπτεμβρίου
Ο Άγιος παπά – Τύχων ο Ρώσσος ερημίτης της Καψάλας Ένα κρυμμένο διαμάντι, ένα λουλούδι που ευωδίασε με τις αρετές του το Περιβόλι της Παναγίας Εκοιμήθη στις 10 Σεπτεμβρίου 1968
Στίχοι Ως απλούς και ταπεινός, Υψίστου δόξης, ηξιώθης Τύχων πολιστά ερήμου.
Ηγούντο Μηνοδώρα και Μητροδώρα, Και Νυμφοδώρα, δώρα σαρκός αικίας. Θεινόμεναι (ήτοι τυπτόμεναι και παιδευόμεναι) δεκάτη δωρώνυμοι έκθανον αι τρεις.
Η κοίμηση του αγίου παπα- Τύχωνα της Καψάλας Γέροντος Παϊσίου Αγιορείτου
Το 1968 είχε προαισθανθή πια τον θάνατο του, γιατί συνέχεια ανέφερε για τον θάνατο. Τον είχαν εγκαταλείψει και οι λίγες σωματικές του δυνάμεις. Μετά της Παναγίας (τον Δεκαπενταύγουστο) είχε πέσει στο κρεβάτι και έπινε μόνο νερό, γιατί καιγόταν εσωτερικά. Παρόλο πού βρισκόταν σ΄ αυτή την κατάσταση, πάλι δεν ήθελε να μένη άνθρωπος κοντά του, για να μη τον περισπά στην αδιάλειπτη προσευχή του.
Όταν είχε πλησιάσει η τελευταία εβδομάδα της ζωής του επί της γης, τότε μου είπε να καθήσω κοντά του, γιατί θα αποχωριζόμασταν πια, αφού θα έφευγε εκείνος για την αληθινή ζωή. Ακόμη και αυτές τις δέκα ημέρες δεν με άφηνε να μένω συνέχεια κοντά του, αλλά μου έλεγε να πηγαίνω στο διπλανό κελλάκι, για να προσεύχωμαι κι εγώ μετά από την μικρή βοήθεια πού του πρόσφερα. Φυσικά, δεν είχα τα απαιτούμενα για να τον ανακουφίσω όσο έπρεπε, αλλά, επειδή δεν είχε ανακουφισθή ποτέ το ταλαιπωρημένο του σώμα, και η ελάχιστη βοήθεια του φαινόταν πολύ μεγάλη.
Μια μέρα, είχα οικονομήσει δύο λεμόνια και του έκανα μια λεμονάδα. Μόλις ήπιε λίγο δροσίστηκε και με κοιτούσε παράξενα. -Πά-πά-πά, παιδί μου! αυτό το νερό είναι πολύ καλό! Που το βρήκες; Ο Χριστός να σου δώση σαράντα χρυσά στεφάνια. Φαίνεται δεν είχε πιή ποτέ λεμονάδα ή είχε πιή, όταν ήταν πολύ μικρός, και είχε ξεχάσει την γεύση της.
Μια μέρα από εκείνες τις τελευταίες του, είχα βγει έξω, για να του φέρω λίγο νερό. Όταν άνοιξα μετά και μπήκα στο κελλί του, με κοιτούσε παράξενα και μου λέγει: – Εσύ, ο Άγιος Σέργιος είσαι; – Όχι, Γέροντα, είμαι ο Παΐσιος. –Τώρα, παιδί μου, ήταν εδώ η Παναγία, ο Άγιος Σέργιος και ο Άγιος Σεραφείμ. Που πήγαν; Κατάλαβα ότι κάτι γίνεται και τον ρώτησα: – Τι σου είπε η Παναγία; – Θα πέραση η Πανήγυρη και μετά θα με πάρη. Ήταν απόγευμα, παραμονή του Γενεθλίου της Θεοτόκου, 7 Σεπτεμβρίου του 1968, και μετά από τρεις ημέρες, στις 10 Σεπτεμβρίου, αναπαύθηκε εν Κυρίω.
Την προτελευταία ημέρα μου είχε πει ο Γέροντας: – Αύριο θα πεθάνω και θέλω να μη κοιμηθής, για να σε ευλογήσω. Εγώ τον λυπόμουνα εκείνο το βράδυ, που κουραζόταν, γιατί συνέχεια τρεις ώρες είχε τα χέρια του επάνω στο κεφάλι μου, με ευλογούσε και με ασπαζόταν για τελευταία φορά. Για να εκφράση και την ευγνωμοσύνη του για το λίγο νερό πού του είχα δώσει στα τελευταία του, μου έλεγε:
– Γλυκό μου Παΐσιο, εμείς, παιδί μου, θα έχουμε αγάπη εις αιώνας αιώνων, η αγάπη είναι ακριβή η δική μας. Εσύ θα κάνης ευχή από εδώ, και εγώ θα κάνω από τον Ουρανό. Πιστεύω ότι θα με ελεήση ο Θεός, γιατί εξήντα χρόνια, παιδί μου, Καλόγηρος, συνέχεια έλεγα Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με.
Έλεγε επίσης: – Εγώ θα λειτουργώ πια στον Παράδεισο. Εσύ να κάνης ευχή από εδώ, και εγώ θα έρχωμαι κάθε χρόνο να σε βλέπω. Εάν εσύ θα καθήσης στό Κελλί αυτό, εγώ θα έχω χαρά, αλλά όπως ο Θεός θέλει, παιδί μου. Σου έχω και κουμπάνια, για τρία χρόνια κονσέρβες, και μου έδειχνε, δίπλα, έξι μικρά κουτιά σαρδέλες και άλλα τέσσερα κουτιά καλαμάρια, πού τα είχε φέρει κάποιος από καιρό, και έμειναν στην ίδια θέση, όπου τα είχε αφήσει ο επισκέπτης τότε. (Για μένα αυτές οι κονσέρβες δεν έφθαναν ούτε για μια εβδομάδα).
Ξανά επανελάμβανε ο Γέροντας: – Εμείς, παιδί μου, θα έχουμε ακριβή αγάπη εις αιώνας αιώνων, και θα έρχωμαι κάθε χρόνο να σε βλέπω, και τα μάτια του έτρεχαν δάκρυα συνέχεια.
Είναι αλήθεια ότι εκείνες οι δέκα τελευταίες ημέρες πού παρέμεινα κοντά του, ήταν η μεγαλύτερη ευλογία του Θεού για μένα, γιατί βοηθήθηκα περισσότερο από κάθε άλλη φορά, Αφού μου δόθηκε η ευκαιρία να τον ζήσω λίγο από κοντά και να τον γνωρίσω καλύτερα. Αυτό πού μου έκανε μεγαλύτερη εντύπωση ήταν το πόσο στα ζεστά είχε πάρει το θέμα της σωτηρίας της ψυχής! Δίπλα από το κρεβάτι του είχε έτοιμες επιστολές, για να τις ταχυδρομήσω, μόλις πεθάνη, σε γνωστούς του επισκόπους, για να τον μνημονεύουν. Επίσης μου έδωσε εντολή να φέρω επίσκοπο να τον διάβαση στον τάφο και να τον αφήσω εκεί – να μη του κάνω την εκταφή – μέχρι την Δευτέρα Παρουσία του Χρίστου. Είχα ειδοποιήσει εν τω μεταξύ στο Μοναστήρι ότι είναι πια στα τελευταία του ο Παπα – Τυχών, και ήρθε ο πατήρ Βασίλειος, για να τον ετοιμάσουμε. Έβλεπες πια σιγά – σιγά να σβήνη ο Γέροντας, σαν το κανδήλι, πού τελειώνει το λάδι από την κούπα και μένει λίγο στο φυτίλι, και κάνει τις τελευταίες του αναλαμπές.
Έτσι μας έφυγε η αγιασμένη του ψυχή και μας άφησε το σώμα του και ένα μεγάλο κενό. Τον ετοιμάσαμε οι δυο μας και ειδοποιήσαμε το πρωΐ και τους άλλους Πατέρες, και του διάβασαν την νεκρώσιμη ακολουθία οι γνωστοί του Ιερείς με ευλάβεια. Μας άφησε πόνο, φυσικά, στις ψυχές μας με τον αποχωρισμό του, γιατί η παρουσία του έπαιρνε πόνο και σκορπούσε παρηγοριά.Τώρα πια ο Γέροντας θα μας επισκέπτεται εκείνος από τον Ουρανό και θα μας βοηθάη περισσότερο. Άλλωστε, το είχε υποσχεθή ο ίδιος: «Εγώ θα έρχωμαι κάθε χρόνο να σε βλέπω».
Οι ευχές του Παπα – Τύχωνα και όλων των γνωστών και αγνώστων Αγίων να μας βοηθάνε στα δύσκολα χρόνια πού περνάμε. Αμήν. Από το βιβλίο «ΑΓΙΟΡΕΙΤΑΙ ΠΑΤΕΡΕΣ ΚΑΙ ΑΓΙΟΡΕΙΤΙΚΑ» του Γέροντος Παϊσίου Αγιορείτου
***
Η κοίμησή του, ηλιοβασίλεμα φωτεινό
Φωτεινή ήταν η ζωή του, φωτεινό και το τέλος του. Δίκαιος στη ζωή του ολόκληρη δεν φοβήθηκε το θάνατο. Τον περίμενε με ηρεμία και χαρά. Περίπου δέκα μέτρα απ’ το κρεββάτι του άνοιξε τον τάφο του: Τον άνοιξε ο ίδιος. Τον έσκαψε με τα χέρια, και καθώς ήταν ο σωρός το χώμα, στην άκρη είχε μπηγμένο το φτυάρι. «Να έτσι ρίξει χώμα», έλεγε στο μοναχό που τον επεσκέπτετο και έκανε την σχετική κίνησι ρίχνοντας μια φτυαριά χώμα μέσα στον τάφο του. Εφύτεψε και ένα δεντρολίβανο στην άκρη. Συχνά έδινε οδηγίες για το τι θα κάνουν στην έξοδό του. —«Πεθαίνει παπά – Τύχων; Σιωπή! Κάνει κομποσχοίνι. Μετά λες: παπά-Τύχων πέθανε.»
Και άλλοτε προσέθετο: -Μην ανοίξετε. Άγιο Όρος ανοίγει. Καλός, όχι καλός παπα-Τύχων. Θεός, Δευτέρα Παρουσία πεί καλός-όχι καλός. Ετοίμασε και τα γράμματα που θα έστελλαν σε γνωστούς και φίλους του μετά το θάνατό του. Ήταν γράμματα απλά μα πρόδιδαν τον πλούτο του συντάκτη τους. «Φίλος παπά – Τύχων απέθανε ημέρα… (άφηνε κενόν) παρακαλώ διάβασε μία ευχή».
***
Αγαπάτε τους φίλους σας Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς
Ηαγάπη προς τους φίλους είναι ακριβή. Εγώ μιλώ για την αληθινή, θεία αγάπη. Βοήθησε το φίλο σου για το καλό – και ζήτησε τη βοήθειά του για το καλό – μόνον αυτό μπορεί να ονομαστεί πραγματική φιλική αγάπη.
Επιθυμώ το φίλο όχι για να κολακεύει τις αδυναμίες μου και να σκεπάζει και να δικαιολογεί τα λάθη μου αλλά, αντίθετα, να με διορθώνει στο κακό και να με υποστηρίζει στο καλό.
Τέτοια φιλία είναι καθαρτήριο, στο οποίο ο άνθρωπος καθαρίζεται από τις άγριες και χαμηλές συνήθειες και διαθέσεις. Η φιλία είναι πιο απαραίτητη στην ψυχή παρά στο σώμα. Στη θλίψη η σκέψη του φίλου φέρνει ευχάριστη όψη στο πρόσωπο. Στο νεκρικό κρεβάτι η παρουσία του φίλου ομορφαίνει το πρόσωπο του θανάτου. Η φιλία είναι πάντοτε η ζωοδότρα πνοή του αγγέλου που μας παρακολουθεί στη ζωή, που μας σηκώνει όταν πέφτουμε και μας εμπνέει όταν αποδυναμωνόμαστε.
Ανάλογα με το είδος της αγάπης που προσφέρει ένας άνθρωπος στους φίλους του τέτοιους φίλους θα βρει. Ο καθένας έχει το φίλο που του αξίζει. Ανάλογα με την ποιότητα ή το μέγεθος της θυσίας βρίσκονται οι φίλοι. Θα πρέπει να απαρνηθώ οτιδήποτε ευτελές για να μπορέσω να έχω για φίλο εκείνον που το ύψος της ψυχής του μ΄αρέσει. Και πρέπει να αποβάλω τον εγωισμό αγαπώντας έναν μη εγωιστή φίλο. Και πρέπει να αποβάλω τη θηριωδία αγαπώντας έναν ευγενή φίλο.
Η φιλία είναι σχολείο. Ό,τι είδους είναι η φιλία τέτοιου είδους είναι και το σχολείο. Κάποιον η φιλία τον ανεβάζει στον ουρανό και άλλον τον τραβά στην κόλαση. Φιλίες οι οποίες είναι συνωμοσία ενάντια στο καλό υπάρχουν αρκετές. Τέτοιες φιλίες υπάρχουν πολλές και στο περιβάλλον μας. Φίλοι μπορούν να γίνουν κι εκείνοι που ούτε γνωρίζονται ούτε σέβονται ούτε θυσιάζονται ο ένας για τον άλλον. Φίλοι μπορούν να γίνουν άνθρωποι διαφορετικής ψυχοσύνθεσης για το κέρδος. Φίλοι γίνονται άνθρωποι διαφορετικών αρχών όχι λόγω των αρχών αλλά για τον πλούτο. Λόγω ειδικού καθεστώτος για να πάρουν άδεια εργασίας και λόγω προμηθειών, λόγω πλιάτσικου και κλοπής.
Φίλοι συχνά αποκαλούνται προσωρινά και εκείνοι που στο βάθος της ψυχής τους περιφρονούν ο ένας τον άλλον. Χαμογελούν ο ένας στον άλλον συχνά εκείνοι που με χαμόγελα καταπιέζουν ξεσπάσματα μίσους ο ένας για τον άλλον. Αχ αυτά τα φιλικά χαμόγελα! Συχνά σημαίνουν αυλαία πάνω από την κόλαση. Φίλοι γίνονται συχνά άνθρωποι λόγω δειλίας, συχνά από φόβο του ενός προς τον άλλον, πολλές φορές από ματαιοδοξία, συχνά λόγω του ότι βαριούνται. Αυτή είναι πρόσκαιρη και συμφεροντολογική φιλία – το μεγαλύτερο ζιζάνιο που μεγαλώνει στη γη και η μεγαλύτερη ντροπή των ανθρώπων.
Είναι λοιπόν περίεργο που οι άνθρωποι δεν αγαπούν τους εχθρούς τους, όταν δεν ξέρουν να αγαπούν ούτε τους φίλους τους; Είναι παράξενο να μην μπορεί να διαβάσει βιβλία το παιδί που δεν έμαθε την αλφάβητο; Πώς μπορεί να αγαπήσει ο άνθρωπος τον απόμακρό του, όταν δεν μπορεί να αγαπήσει τον πλησίον του; Πώς μπορεί ο Σέρβος να αγαπήσει τον Γερμανό, όταν ο Σέρβος δεν έμαθε να αγαπά το Σέρβο; Πώς οι μη γνωρίζοντες τον Θεό Ιάπωνες να αγαπήσουν τους χριστιανούς Ρώσους, όταν οι Ρώσοι δεν αγαπούν ο ένας τον άλλο; Ποτέ δεν θα υπάρξει αγάπη προς τους εχθρούς, μέχρι να υπάρξει αγάπη ανάμεσα στους φίλους. Και δεν θα υπάρξει αγάπη ανάμεσα σε φίλους, μέχρι να οικοδομηθεί επάνω στη γνώση των άλλων, το σεβασμό και τη θυσία.
Όσο η φιλία θα αποτελεί μόνο υπηρέτρια των κατώτερων στόχων, τόσο θα κυβερνά στον κόσμο το κακό.
Η χριστιανική αγάπη κινείται κυκλικά.
Πρώτα έρχεται η αγάπη προς τον εαυτό μας, κατόπιν η αγάπη προς τους φίλους μας, μετά η αγάπη προς τους εχθρούς μας και, τέλος, η αγάπη προς τον Θεό. Ο Χριστός την αγάπη προς τον εαυτό μας την πήρε για μέτρο της αγάπης μας για τους ανθρώπους και για τον Θεό. “Όπως αγαπάς τον εαυτό σου”, λέει ο Χριστός, “να αγαπάς και τον πλησίον”. Αν οι άνθρωποι είχαν χριστιανική αγάπη προς τον εαυτό τους, γρήγορα θα είχαν και χριστιανική αγάπη προς τους φίλους τους και προς τους εχθρούς τους.
Αλλά αυτή η βασική αγάπη των ανθρώπων – η αγάπη προς τον εαυτό μας – ακόμα πλειοψηφεί ως ζωώδης, εγωιστική, αδηφάγα, ακάθαρτη, οπότε και κάθε άλλη αγάπη, βασιζόμενη σε τέτοια αγάπη είναι ομοίως τέτοια.
Όμως, θα έρθει μια καλύτερη εποχή, κατά την οποία οι άνθρωποι θα αγαπιούνται περισσότερο με το πνεύμα και την αλήθεια, και λόγω του πνεύματος και της αλήθειας, θα έχουν αληθινή αγάπη τόση όση είναι σήμερα η ψευδής αγάπη.
Θα έρθει εποχή κατά την οποία ο φίλος για τον φίλο θα είναι ιερέας και εξομολόγος, και όχι συνεργάτης στην συγκέντρωση πλούτου και την απόλαυση αυτού του κόσμου.
Θα έρθει εποχή κατά την οποία ο φίλος θα είναι για τον φίλο παρηγορητής και γιατρός, και όχι αποπλανητής και εξολοθρευτής της ψυχής.
Όταν έρθει αυτή η εποχή, τότε θα αρχίσει η αγάπη ανάμεσα στους ανθρώπους. Μα όσο μακριά και αν είναι αυτή η εποχή, βρίσκεται καθ΄οδόν και θα έρθει.
Η αγάπη με την οποία σήμερα οι άνθρωποι αγαπιούνται οδηγεί στην αυτοκτονία. Αλλά όταν έρθει εκείνη η εποχή θα φέρει μαζί της και την αγάπη η οποία θα καθοδηγεί προς τη ζωή.
Ακόμα δεν ήρθε η εποχή της αγάπης προς τους εχθρούς, αφού ακόμα δεν πληρούμε την εντολή για την αγάπη προς τους φίλους.
Αλλά θα εκπληρωθεί και η μια και η άλλη εντολή, γιατί δεν προέρχονται από τον άνθρωπο αλλά από τον Θεό. Και η θεϊκή εντολή δεν μπορεί να μείνει ανεκπλήρωτη. Δεν μπορώ, εγώ, αδελφοί μου, να σας παρακινήσω με τους αδύναμους λόγους μου, ώστε να εκπληρώσετε τις θεϊκές εντολές περί αγάπης.
Όμως, θα σας κινήσει σε αυτό ο Θεός, ο οποίος κινεί τους ήλιους. Δεν μπορώ να σας δώσω ούτε τη δύναμη για τη γνώση ούτε τη δύναμη για το σεβασμό ούτε τη δύναμη για τη θυσία. Αυτή την δύναμη θα σας τη δώσει Εκείνος που έχει την παντοδυναμία στα χέρια Του και που κινεί τα σύννεφα με τις σκέψεις.
Ο λόγος περί Θεού θα καταστρεφόταν αν εξαρτιόταν από τους λόγους μου και από τις δικές σας συνήθειες. Αλλά ο λόγος περί Θεού, ανεξάρτητα απ΄ όλους εμάς θα πετύχει και θα νικήσει. Εκείνος του οποίου τα χρόνια δεν έχουν αριθμό και η οντότητά του δεν έχει τέλος δεν μπορεί να αφήσει το επίγειο σπίτι του στις διαθέσεις μας, στα αδύναμα δημιουργήματά του, των οποίων η αρχή και το τέλος σχεδόν συναντιούνται σ΄ένα σημείο και των οποίων η οντότητα είναι μια κουκκίδα. Δεν είναι ο άνθρωπος αλλά ο Θεός φερέγγυος και πιστός εγγυητής της βασιλείας της αγάπης στη γη.
Ο Θεός μας είναι εγγυητής ότι ο ήλιος δε θα σβήσει πριν να δει τα τέκνα Του επί της γης να μοιάζουν στον επουράνιο Πατέρα τους. Κοίτα, σε λίγο καιρό θα σβήσει για μας ο ήλιος: Σκεπασμένοι από το μαύρο πέπλο του θανάτου, θα μείνουμε κρυμμένοι από τον ήλιο. Αλλά γιατί να μη μας δει ο ήλιος, όσο ζούμε, σαν τέκνα που μοιάζουν στον επουράνιο Πατέρα τους; Ας υποσχεθούμε ότι θα δώσουμε τέτοια ευχαρίστηση στον ήλιο και τόσο μεγαλύτερη ευχαρίστηση σ΄εμάς και τους φίλους μας! Ας είναι αρωγός μας σ΄αυτό ο επουράνιος Πατέρας μας, και τώρα και στους αιώνες. Απόσπασμα από το βιβλίο “Αργά βαδίζει ο Χριστός” – Tου Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς
***
ΗΑγάπη δεν πηγάζει από τη γη, αλλά από τον ουρανό.Ο όσιος Κασσιανός λέει: «Η Αγάπη ειναι χαρακτηριστικό του Θεού και χαρακτηριστικό εκείνων των ανθρώπων που πραγματικά υπηρετούν τον Θεό».
Για να κατανοήσουμε τον Θεό ως Αγάπη, πρέπει να κατανοήσουμε τον Θεό ως Αγία Τριάδα. Στην Τριαδικότητα του Θεού βρίσκεται το κλειδί του μυστηρίου του Θεού ως Αγάπη, κόρη μου. Φύλαγε αυτό το μυστικό διαρκώς στην καρδιά σου και πίστευε στα λόγια του μεγάλου Ισαάκ του Σύριου: « Ή Αγάπη είναι πιο γλυκιά και από την ζωή». Και εγώ συμπληρώνω: «πώς η Αγάπη είναι πιο δυνατή και από τον θάνατο».
Όταν μιλάμε για την Αγάπη πού ενώνει την Αγία Τριάδα, πρέπει διαρκώς να έχουμε στο νου μας, ότι ο Θεός είναι πνεύμα και πώς η θεϊκή Αγάπη είναι πνευματική. Από το βιβλίο: «Διδάγματα για την Χριστιανική αγάπη», του Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς, Εκδόσεων Ορθόδοξος Κυψέλη Θεσ/νίκηςΔιήγησις περί αγάπης πάνυ ωφέλιμος. Αγίου Νικήτα Χαρτουλαρίου. τη 8η του μηνός Σεπτεμβρίου
Στίχοι Λύειν το μίσος σπουδάσωμεν ενθάδε. Eκείσε και γαρ, τούτο εργώδες λύειν.
Ένας ιερέας κι ένας ευλαβής διάκονος, που ζούσαν κάποτε στην Κωνσταντινούπολη, έτρεφαν αμοιβαία αγάπη – την αρετή αυτή που τόσο αγαπάει ο Κύριος. Ήρθε στιγμή όμως, που, από δαιμονική κακοβουλία, έπεσαν σε αμοιβαίο μίσος κι έμειναν για πολύ καιρό ασυμφιλίωτοι. Και το χειρότερο, συνέβη να πεθάνει ο ιερέας με το μίσος αυτό.
Τότε ο διάκονος άρχισε να θλίβεται απαρηγόρητα, που δεν πρόφτασε να λύσει την έχθρα όσο ζούσε ο ιερέας. Πήγε λοιπόν κι εξομολογήθηκε σ’ έναν από τους διακριτικούς πατέρες. Εκείνος τον συμβούλεψε να πάει σ’ έναν ερημίτη μοναχό και να του φανερώσει την υπόθεση. Και ο διάκονος άρχισε με μεγάλη λαχτάρα να περιδιαβαίνει τους πιο ερημικούς τόπους και να αναζητάει το γιατρό της πληγής του.
Βρίσκει λοιπόν ένα γέροντα και του φανερώνει το πάθος του, τη μνησικακία, ζητώντας να του δώσει σαφή πληροφορία αν συγχωρέθηκε η αμαρτία του. Κι εκείνος αποκρίθηκε: – Παιδί μου, ”ο πιστώς αιτών λαμβάνει΄ και τω κρούοντι ανοιγήσεται”.Δεν είναι δικά μου τα λόγια αυτά, αλλά του Κυρίου. Και σε σένα λοιπόν, αφού ζητάς κάτι καλό και το ζητάς καλοπροαίρετα, θα χαρίσει ο Κύριος γρήγορη λύση του ζητήματός σου. Μόνο τώρα γύρισε πίσω στον τόπο σου. Κι όταν νυχτώσει, πήγαινε στην Μεγάλη Εκκλησία. Κρύψου και περίμενε δίπλα στις πύλες. Τον πρώτο άνθρωπο που θα δεις να μπαίνει μέσα, πλησίασε και σταμάτησέ τον. Χαιρέτησέ τον εκ μέρους μου, και δώσε του αυτό το σφραγισμένο γράμμα. Από κείνον θα έχεις σίγουρη την επανόρθωση του σφάλματός σου. Ο διάκονος έκανε ό,τι του είπε ο μοναχός.
Νωρίς τη νύχτα πάει και πιάνει το κατώφλι του ναού της Aγίας Σοφίας. Και να! Φάνηκε αμέσως ο άνθρωπος που του είχε πει ο μοναχός. Ο διάκονος τον χαιρέτησε, του έδωσε το γράμμα του γέροντα και του αποκάλυψε το δράμα του. Εκείνος, όντας διορατικός, κατάλαβε πως αυτό έγινε από θεϊκή οικονομία, κι άρχισε να χύνει ποτάμι τα δάκρυα, λέγοντας:
– Ποιός είμ’ εγώ ο ελάχιστος, για να τολμήσω ένα τέτοιο πράγμα;… Έχοντας όμως το θάρρος μου στις ευχές του αγίου γέροντα, που σ’ έστειλε, θα το κάνω. Και καθώς στεκόταν μπροστά στις κλειστές πύλες του ναού, γονάτισε, ακούμπησε το κεφάλι του ως το έδαφος, σήκωσε τα χέρια του ψηλά στον ουρανό κι άρχισε να σιγοψιθυρίζει μια προσευχή.
Μετά από λίγο σηκώθηκε – φρίττω και να το πω, νιώθοντας το μέγεθος του μυστηρίου και την παρρησία που είχε στο Θεό εκείνος ο άνθρωπος! – σηκώθηκε λοιπόν και είπε: – Άνοιξέ μας τη θύρα του ελέου σου, Κύριε!
Δεν πρόφτασε ν’ αποσώσει το λόγο του, κι οι εξώθυρες άνοιξαν. Μπήκε μαζί με το διάκονο στην αυλή του νάρθηκα. Από κει πάλι προχώρησαν μέχρι τις αργυρές πύλες του ναού.
Τότε ο θείος εκείνος άνθρωπος είπε στο διάκονο: – Εσύ στάσου εδώ. Μην προχωράς παραπέρα. Ο ίδιος όμως, κάνοντας τη συνηθισμένη μετάνοια στο κατώφλι, άνοιξε και τις αργυρές πύλες του ναού. Μπήκε στο ναό. Ο διάκος είδε τότε ένα παράδοξο θέαμα: Από την οροφή του ναού κατέβηκε μια φωτεινή λυχνία με τόσο δυνατό φως, που φώτιζε ολόκληρο το ναό. Στάθηκε πάνω από το κεφάλι εκείνου του ανθρώπου και τον ακολουθούσε όπου πήγαινε για να προσευχηθεί.
Όταν έφτασε λοιπόν μπροστά στο άγιο βήμα, έκλινε κι εκεί την κεφαλή του σε προσευχή. Τελείωσε και ήρθε ήσυχα έξω. Και πάλι όλες οι πύλες έκλεισαν πίσω του αυτόματα! Αγωνία και φόβος κυρίεψαν το διάκονο. Δεν τολμούσε ούτε να πλησιάσει τον άγνωστο, που είχε – καθώς έλεγε αργότερα – το πρόσωπό του αλλοιωμένο από την προσευχή και τυλιγμένο σε ουράνια δόξα, σαν πρόσωπο αγγέλου.
”Μήπως είναι άγγελος κι όχι άνθρωπος αυτός που βλέπω;” άρχισαν να τον πολεμούν οι λογισμοί. Αλλά κι αυτοί δεν έμειναν κρυφοί από τον άνθρωπο εκείνο, που είχε διορατικό χάρισμα.
– Γιατί πολιορκείσαι και ταράζεσαι από λογισμούς για μένα; είπε στο διάκονο. Πίστεψέ το, κι εγώ άνθρωπος χωμάτινος είμαι, από αίμα και σάρκα. Χαρτουλάριος σε φιλανθρωπικό ίδρυμα είναι το επάγγελμά μου, κι απ’ αυτό κερδίζω τ’ αναγκαία για τη ζωή μου. Αλλά η πρόνοια του Θεού, που σοφά τα κυβερνάει όλα, πολλές φορές συνηθίζει να πραγματοποιεί τεράστια θαύματα, χρησιμοποιώντας ασήμαντους ανθρώπους σαν κι εμένα. Ας πηγαίνουμε, όμως, αδελφέ μου, για να τακτοποιήσουμε την υπόθεσή σου.
Προχώρησαν ίσια κι έφτασαν στην αγορά, στο ναό της Θεοτόκου. Στάθηκαν μπροστά στις κλειστές πύλες του ναού. Πήγε κι αυτή τη φορά μέχρι το ιερό βήμα. Προσευχήθηκε κατά τη συνήθειά του και, ενώ οι πύλες ξανακλείστηκαν μόνες τους, ήρθε έξω, στο διάκο, που μουρμούριζε συγκλονισμένος: – Κύριε, ελέησον! Κύριε, ελέησον!… Κατευθύνθηκαν τώρα στο ναό της Παναγίας των Βλαχερνών.
Καθώς διηγόταν αργότερα ο διάκος, ένιωθε πως περπατούσαν τόσο γρήγορα, πηγαίνοντας από ναό σε ναό, ώστε ούτε πέταγμα πουλιού δε μπορούσε να συγκριθεί με την ταχύτητά τους. Και να! Γι’ άλλη μια φορά, μόλις έφτασαν στις πύλες της Παναγίας, εκείνες άνοιξαν αυτόματα. Προσευχήθηκε κι εκεί ο άνθρωπος του Θεού, καταβρέχοντας με δάκρυα το πρόσωπό του, κι ήρθε μετά στις θύρες της Αγίας Σορού. Έβαλε το διάκονο να σταθεί εκεί που του παράγγειλε: – Πρόσεξε, να παρατηρείς προσεκτικά αυτούς που μπαίνουν μέσα. Ο ίδιος έκανε τη συνηθισμένη προσευχή μπροστά στις θύρες, κι εκείνες άνοιξαν και τον άφησαν να περάσει μέσα. Έφτασε ακριβώς στη μέση του ναού, γονάτισε στο έδαφος κι έκανε πιο θερμή προσευχή.
Όπως με όρκους πιστοποιούσε και διαβεβαίωνε αργότερα ο διάκονος, καθώς στεκόταν έκθαμβος στα σκαλιά της πύλης του ναού, είδε καθαρά κάποιον, σαν διάκονο κι αυτόν, να βγαίνει από το ιερό με θυμιατό στο χέρι και να θυμιάζει όλο το χώρο της Αγίας Σορού.
Και μετά από λίγη ώρα είδε να μπαίνουν κάποιοι σαν κληρικοί, ντυμένοι ιερατικά άμφια λευκόλαμπρα. Κι ύστερα άλλη μια ομάδα ιερέων, που ακτινοβολούσαν φως, ντυμένοι με ποδήρεις πορφυρούς χιτώνες. Κι αφού έκαναν δυο χορούς, ένα δεξιά κι έναν αριστερά, άρχισαν να ψέλνουν κάποιο μέλος εξαίσιο και γλυκήτατο. Ο διάκονος όμως δε μπορούσε να καταλάβει τίποτε απ’ όσα έψελναν, παρά μόνο το ”Αλληλούϊα”.
Όταν τελείωσε την προσευχή ο χαρτουλάριος, βγήκε και είπε στο διάκονο: – Αδελφέ, μπες ελεύθερα τώρα στο ναό και παρατήρησε προσεκτικά τους ιερείς του αριστερού χορού, μήπως και αναγνωρίσεις αναμεσά τους εκείνον, από τον οποίο σε χώρισε η μνησικακία. Μπήκε τρέμοντας ο διάκονος.
Μετά από λίγο όμως ήρθε πίσω, στον άνθρωπο εκείνο του Θεού, και του είπε πως δεν είδε εκεί τον ιερέα. – Πήγαινε πάλι και ψάξε στο δεξιό χορό, του είπε τώρα ο ανθρωπόμορφος εκείνος άγγελος. Πήγε ο διάκονος και γύρισε σύντομα, λέγοντας:
– Ναι! Εκεί είναι αυτός που ζητάω. Τον είδα καθαρά!
– Αν είδες καλά πως είν’ αυτός, του λέει τότε ο μακάριος, πήγαινε και πες του: ”Ο χαρτουλάριος Νικήτας στέκεται έξω και σε καλεί να έρθεις”.
Ο διάκονος έκανε όπως τον πρόσταξε. Πήγε στο δεξιό χορό, πήρε τον ιερέα και τον έφερε έξω. Και ο Νικήτας, με ήρεμη φωνή, του είπε: – Κύριε πρεσβύτερε, συμφιλιώσου με τον αδελφό, μια και ο αιφνίδιος θάνατός σου έγινε αιτία να μείνετε κι εσύ κι αυτός αδιόρθωτοι στο σφάλμα σας. Γονάτισαν κι οι δυο, βάζοντας μετάνοια ο ένας στον άλλον.
Έπειτα αντάλλαξαν ασπασμό αγάπης, διαλύοντας έτσι την έχθρα. Μετά ο ιερέας επέστρεψε στο ναό, και πήρε τη θέση του στο δεξιό χορό. Και ο Νικήτας πήρε το διάκονο και βγήκε. Έβαλε για τελευταία φορά μετάνοια στην είσοδο της Αγίας Σορού. Και οι θύρες κλείστηκαν πάλι με θεία δύναμη.
Περπάτησαν για λίγο μαζί. Στάθηκαν σ’ ένα τόπο, όπου ο άνθρωπος του Θεού είπε στο διάκονο: – Αδελφέ, αδιάλειπτα να εργάζεσαι για τη σωτηρία σου και να φροντίζεις την ψυχή σου.Πήγαινε τώρα στο γέροντα, που σ’ έστειλε σε μένα τον ασήμαντο, και πες του: Η καθαρότητα των προσευχών σου και η παρρησία που έχεις στο Θεό μπόρεσαν ν’ αναστήσουν και νεκρό, για να ειρηνεύσει με τον αδελφό του. Εγώ, πες του, δεν είχα καμμιά συμβολή σ’ αυτό.
Αυτά είπε, κι έγινε άφαντος απ’ τα μάτια του διακόνου. Εκείνος έσκυψε και προσκύνησε τον τόπο που πατούσαν τα πόδια του θαυμαστού εκείνου ανθρώπου. Πήρε ύστερα συγκλονισμένος το δρόμο για τον γέροντα, δοξάζοντας το Θεό. Γιατι σ’ Αυτόν πρέπει η δόξα στους αιώνες. Αμήν. Εκ του βιβλίου ”Διηγήσεις Φοβερές και Ωφέλιμες”, Από τα Μηναία της Εκκλησίας μας, έκδοση δεύτερη της Ι. Μ. Παρακλήτου, Μήλεσι Ωρωπού, 1995, σελ. 7-13.
Της Ρωσίας φωστήρα νεολαμπέστατον, και του Αγίου Όρους, ερημιών οικιστήν, τον απλούν και ταπεινόν ανευφημήσωμεν, Τύχωνα ώσπερ θεαυγή, ασκητήν αεί Θεόν, δοξάζοντα εκβοώντες· τυχείν ευκλείας αλήκτου, τους σε τιμώντας καταξίωσον.
Πιστοί νυν σκιρτήσωμεν επί τη χάριτι, τη αύθις δοθείση ημίν, παρά της θείας Μορφής ευσπλάγχνου προστάτιδος, πάντων των Ορθοδόξων, και χαρά ευφημούντες, ασωμεν τη Κυρία ευσεβώς προσφωνούντες· Δόξα Σοι Κοσμοσώτειρα Κόρη Πανύμνητε.
Απολυτίκιον των Αγίων Μηνοδώρας, Μητροδώρας, Νυμφοδώρας Ήχος α’.Τον συνάναρχον Λόγον
Τον τρισάριθμον σύλλογον και θεόπλοκον των αυτάδελφων παρθένων στέψωμεν θείαις ωδαίς· ανδρικώς γαρ τον εχθρόν κατετροπώσαντο· όθεν προιστάντι ημών των βοώντων εκτενώς· χαίρε, σεμνή Μηνοδώρα, συν Μητροδώρα τη θεία και Νυμφοδώρα τη θεόφρονι.
Ήχος πλ. α΄. Χαίροις ασκητικών.
Χαίροις, θεωριών μυστικών, ο υπελθών τον γνόφον πάσι δειξάμενος, ισάγγελον πολιτείαν, Τύχων αζύγων φωστήρ, νεαυγές του Άθω, και καλλώπισμα, εντεύθεν αιδέσιμος, τοις μονάζουσι πέφηνας, και τοις μιγάσιν, ούς απαύστως εδίδασκες, κλίνειν γόνασι, της ψυχής και του σώματος, τω Πλαστουργώ της κτίσεως, ολίγον εργάζεσθαι, προς εξασφάλισιν άρτου, επιουσίου και εύχεσθαι, υπέρ ζώντων πάντων, άμα και κεκοιμημένων, αόκνως Όσιε
Χαίροις, ο ταπεινός και απλούς, ο νηστευτής και ασιγήτως ευχόμενος, στρουθίον το εν ερήμω, ασκητικήν καλιάν, πήξας όρους Άθω, Τύχων Όσιε, εν η αίνον Κτίσαντι, αενάως ανέπεμπες, τω δωρουμένω, τοις Εκείνον δοξάζουσιν, αντιμίσθιον, πολλαπλάσιον πάνσοφε, τοις εκζητούσιν έλεος, Εκείνου το άμετρον, πνευματοφόρε λευίτα, Αθωνιτών νέον σέμνωμα, διό και σην μνήμην, γεγηθότες εκτελούμεν, την αεισέβαστον.
Ήχος α΄. Πανεύφημοι Μάρτυρες.
Τους τρόπους ζηλώσας ασκητών, Ιορδάνου έρημον, αρετοτρόφον και Σίναιον, όρος θεόφιλε, Τύχων επεσκέψω, ένθα ώσπερ μέλισσα, το μέλι αρετής το ηδύγευστον, Πάτερ ετρύγησας, εκζητούντων την τελείωσιν, το γλυκαίνον, καρδίας και θέωσιν.
Δόξα. Ήχος β΄.
Τον εν νυκτί και ημέρα δοξολογούντα τον Κύριον, και πάντας διδάσκειν Αυτού το κράτος δοξάζειν, Τύχωνα τον Αγιορείτην ασκητήν ανυμνήσωμεν. Ούτος γαρ ως όρνις, προς τον προνοούντα υπέρ αυτού τας χείρας εξέτεινε, και ψυχής τα όμματα απαύστως ανέτεινεν, ισαγγέλως ούν πολιτευσάμενος, και χαράς αξιωθείς των Αγγέλων, υπέρ ημών αεί πρεσβεύει, των εκτελούντων εκ πόθου αυτού την πανήγυριν.
Μετά την α’ Στιχολογίαν. Κάθισμα. Ήχος α΄. Τον τάφον Σου Σωτήρ.
Τη βίβλω Ισαάκ, του Οσίου σχολάζων, και τρόπους ασκητών, εκμιμούμενος θείων, αρτίως διέλαμψας, εν ερήμοις του Άθωνος, Τύχων Όσιε, σης απαθείας βολίσι, και πυρσεύμασι, σης αρετής καταυγάζων, πιστών τα συστήματα.
Αυτό σημαίνει ν΄ αγαπάς! Να παριστάνεις τον τυφλό για να μην πληγώσεις τον άλλο. Πολλές φορές είναι ανάγκη να κλείσουμε τα μάτια γιατί συχνά η ματιά μας είναι πιο βαριά απ΄ όσο νομίζουμε και αυτός τον οποίο κοιτάζουμε μπορεί να χειροτερέψει από το βάρος μιας ματιάς γεμάτης λύπησης.
Η Νεονίλλα, ηταν γιαγιά στην ηλικία,
Ἀπολυτίκιον προσκύνησις τῆς τιμίας Ἁλύσεως τοῦ Ἁγίου Ἀποστόλου Πέτρου. (Χ. Μπούσια)
Χριστός ανέστη! Αληθώς ανέστη!
.
Ομιλία
Ὅσιος Στέφανος ὁ Χωρηβίτης τοῦ Σινᾶ
50. 
Κυριακή της Απόκρεω – της Τελικής Κρίσεως
Χ
Ο Κύριος είπε: ἀμὴν λέγω ὑμῖν, ἐφ᾿ ὅσον ἐποιήσατε ἑνὶ τούτων τῶν ἀδελφῶν μου τῶν ἐλαχίστων, ἐμοὶ ἐποιήσατε.
Του αγίου Στάρετς Βαρσανούφιου
Κ
” ουκ ερωτώ ίνα άρης αυτούς εκ του κόσμου, αλλ’ ίνα τηρήσης αυτούς εκ του πονηρού. 
Π
«Τ
Σ
Ο
Προφήτης Αβδιού
Η
Αγίων Μαρτύρων Γαλακτίωνος καί Επιστήμης των Σιναΐτων
Ο
Απολυτίκιον αγίων Γαλακτίωνος και Επιστήμης
Κυριακή Β’ Λουκά 
..Τ
Ό
Ένα άλλο δείγμα ιερής τρυφερότητος αναφέρεται στον διακριτικώτατο και σοφώτατο Αββά Ποιμένα, έναν από τους πιο μεγάλους Αββάδες… Πήγαν, λέει η διήγηση, κάποιοι γέροντες στον Αββά Ποιμένα και του είπαν· επιτρέπεις, αν ιδούμε τους αδελφούς να νυστάζουν την ώρα της ιερής συνάξεως, να τους σκουντήσουμε λιγάκι, για να μη κοιμούνται κατά τη διάρκεια της αγρυπνίας; Ο Αββάς τους αποκρίθηκε· εγώ, αν ιδώ τον αδελφό μου να νυστάζει, του βάζω το κεφάλι στα γόνατά μου και τον ξεκουράζω. (Γεροντικόν, εκδ. «Άστέρος», Αθήναι 1970, σελ. 99, Αββάς Ποιμήν).
Τα φιλότιμα παιδιά του Θεού, που βοηθάνε στο σήκωμα των Σταυρών των συνανθρώπων τους, ο Θεός τα δυναμώνει πνευματικά και τα απαλλάσσει από Σταυρούς (δοκιμασίες).
– 
Σπείρε την λίγη αγάπη που σου έμεινε, για να φυτρώση αγάπη, να μεγαλώση, να καρπίση και να θερίσης αγάπη..
Ό
Σύναξη της Παναγίας της Μυρτιδιώτισσας στα Κύθηρα 
Ο 
Μ
Μ
Γ
«Άνθρωπος μεγάλης αγάπης»
Κάποτε του είπα ότι οι Ρώσοι μοναχοί βρίσκονταν σε μεγάλη ταραχή, λόγω της τυραννίας των μπολσεβίκων στην ρωσική εκκλησία του Θεού. Τότε αυτός απήντησε: «Και εγώ στην αρχή είχα ταραχή γι’ αυτό το θέμα. Μετά όμως από πολλή προσευχή μου ήρθαν οι εξής λογισμοί:
Δορυμέδων, Σαββάτιος και Τρόφιμος, μάρτυρες 
Ελεημοσύνη στους κεκοιμημένους
Απόστολοι Απελλής, Λουκάς 
Τ
Είναι αλήθεια ότι εκείνες οι δέκα τελευταίες ημέρες πού παρέμεινα κοντά του, ήταν η μεγαλύτερη ευλογία του Θεού για μένα, γιατί βοηθήθηκα περισσότερο από κάθε άλλη φορά, Αφού μου δόθηκε η ευκαιρία να τον ζήσω λίγο από κοντά και να τον γνωρίσω καλύτερα. Αυτό πού μου έκανε μεγαλύτερη εντύπωση ήταν το πόσο στα ζεστά είχε πάρει το θέμα της σωτηρίας της ψυχής! Δίπλα από το κρεβάτι του είχε έτοιμες επιστολές, για να τις ταχυδρομήσω, μόλις πεθάνη, σε γνωστούς του επισκόπους, για να τον μνημονεύουν. Επίσης μου έδωσε εντολή να φέρω επίσκοπο να τον διάβαση στον τάφο και να τον αφήσω εκεί – να μη του κάνω την εκταφή – μέχρι την Δευτέρα Παρουσία του Χρίστου.
Η φιλία είναι σχολείο. Ό,τι είδους είναι η φιλία τέτοιου είδους είναι και το σχολείο. Κάποιον η φιλία τον ανεβάζει στον ουρανό και άλλον τον τραβά στην κόλαση. Φιλίες οι οποίες είναι συνωμοσία ενάντια στο καλό υπάρχουν αρκετές. Τέτοιες φιλίες υπάρχουν πολλές και στο περιβάλλον μας. Φίλοι μπορούν να γίνουν κι εκείνοι που ούτε γνωρίζονται ούτε σέβονται ούτε θυσιάζονται ο ένας για τον άλλον. Φίλοι μπορούν να γίνουν άνθρωποι διαφορετικής ψυχοσύνθεσης για το κέρδος. Φίλοι γίνονται άνθρωποι διαφορετικών αρχών όχι λόγω των αρχών αλλά για τον πλούτο. Λόγω ειδικού καθεστώτος για να πάρουν άδεια εργασίας και λόγω προμηθειών, λόγω πλιάτσικου και κλοπής.
Αλλά θα εκπληρωθεί και η μια και η άλλη εντολή, γιατί δεν προέρχονται από τον άνθρωπο αλλά από τον Θεό. Και η θεϊκή εντολή δεν μπορεί να μείνει ανεκπλήρωτη. Δεν μπορώ, εγώ, αδελφοί μου, να σας παρακινήσω με τους αδύναμους λόγους μου, ώστε να εκπληρώσετε τις θεϊκές εντολές περί αγάπης.
Διήγησις περί αγάπης πάνυ ωφέλιμος. Αγίου Νικήτα Χαρτουλαρίου.
Δεν πρόφτασε ν’ αποσώσει το λόγο του, κι οι εξώθυρες άνοιξαν. Μπήκε μαζί με το διάκονο στην αυλή του νάρθηκα. Από κει πάλι προχώρησαν μέχρι τις αργυρές πύλες του ναού.
Το ακριβό χάρισμα των δακρύων του αγίου παπά – Τύχωνα του Ρώσσου της Καψάλας. -Ντάκρυα, παιδί μου, ντάκρυα, αυτό τέλει ο Θεός.
iconandlight 