Ο Κύριος με αγίασε επειδή συγχωρούσα! Άγιος Νεκτάριος Αιγίνης – Όσο ο κόσμος θα κυνηγάει τα παιδιά του Θεού, τόσο Εκείνος θα γεμίζει με αγίους τον ουρανό… για να ‘χουν στην ζωή τους, όλοι οι συκοφαντημένοι και παρεξηγημένοι, οι κατά κόσμο περιφρονημένοι ένα δικό τους άνθρωπο στο ουρανό. Μια γλυκιά ζωντανή παρουσία, να παρηγορεί την πίκρα της αδικίας και της συκοφαντίας…..

Συναξάριον
Τῇ Θ´(9ῃ) τοῦ μηνὸς Νοεμβρίου, μνήμη τοῦ ἐν ἁγίοις Πατρὸς ἡμῶν Νεκταρίου Ἐπισκόπου Πενταπόλεως τῆς ἐν Αἰγύπτῳ, τοῦ θαυματουργοῦ, Κτίτορος τῆς ἐν Αἰγίνῃ Ἱερᾶς Μονῆς τῶν Μοναζουσῶν τῆς Ἁγίας Τριάδος, ἐν ᾗ καὶ θεοφιλῶς ἐκοιμήθη ἐν ἔτει ͵αϠκʹ – 1920ῷ.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τῆς Ὁσίας Μητρὸς ἡμῶν Θεοκτίστης τῆς ἐκ Μηθύμνης μὲν τῆς Λέσβου καταγομένης, ἐν δὲ τῇ νήσῳ Πάρῳ ὑπὲρ φύσιν ἀσκησάσης καὶ θεοφιλῶς ἐν αὐτῇ τελειωθείσης καὶ ἐκεῖσε ταφείσης (872).
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τοῖς Ὁσίας Μητρὸς ἡμῶν Ματρώνης τῆς ἐν Κωνσταντινουπόλει, ἐκ Πέργης τῆς Παμφυλίας (520).
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ὁ Ὅσιος Πατὴρ ἡμῶν Ἰωάννης, ὁ ἐν τῇ ἐρήμῳ τῆς Σκήτεως διαλάμψας, διὰ δὲ τὸ βραχὺ τῆς ἡλικίας (ἀναστήματος) αὐτοῦ ὀνομασθεὶς Κολοβός, ἐν εἰρήνῃ τελειοῦται. (Δ´ αἰ.)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τῶν Ὁσίων Μητέρων ἡμῶν Εὐστολίας τῆς ἐν Κωνσταντινουπόλει (610) καὶ τῆς συνασκητρίας αὐτῆς Σωπάτρας (625) θυγατρὸς τοῦ αὐτοκράτορος Μαυρικίου (582-602).
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ὁ Ὅσιος Πατὴρ ἡμῶν Ἑλλάδιος ἐν εἰρήνῃ τελειοῦται.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ὁ Ὅσιος Πατὴρ ἡμῶν Συμεὼν ὁ Μεταφραστής, ἐν εἰρήνῃ τελειοῦται (886).
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, οἱ Ὅσιοι καὶ Θεοφόροι Πατέρες ἡμῶν Εὐθύμιος (1030) καὶ Νεόφυτος (1055), οἱ Κτίτορες τῆς ἐν Ἁγίῳ Ὄρει τοῦ Ἄθωνος σεβασμίας Μονῆς τοῦ Δοχειαρίου, ἐν εἰρήνῃ τελειοῦνται.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Ἀνάμνησιν ποιούμεθα τοῦ φρικτοῦ θαύματος τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου τῆς Γοργοϋπηκόου τοῦ γενομένου ἐν τῇ Μονῇ Δοχειαρίου, ὅτε ἡ σεβασμία Εἰκὼν αὐτῆς ἀναφωνήσασα ἐπιτιμητικῶς, ἐπάταξεν ἀορασίᾳ τὸν ἀμελῆ τραπεζοκόμον Νεῖλον, τὸν διὰ φωτιστικῶν δᾳδῶν εἰκῆ διερχόμενον καὶ διὰ τῆς αἰθάλης ἀμαυροῦντα δεινῶς τὴν καθαρωτάτην αὑτῆς μορφήν.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τῶν Ἁγίων Ἐνδόξων τοῦ Χριστοῦ Μαρτύρων Ὀνησιφόρου καὶ Πορφυρίου.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τοῦ Ἁγίου Ἐνδόξου Μάρτυρος Ἀντωνίου ἐν Ἀπαμείᾳ Συρίας.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, οἱ Ἅγιοι Ἔνδοξοι τοῦ Χριστοῦ Μάρτυρες Χριστοφόρος καὶ Μαύρα ξίφει τελειοῦνται.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, οἱ Ἅγιοι Ἔνδοξοι τοῦ Χριστοῦ Μάρτυρες Ναρσῆς καὶ Ἀρτέμων ξίφει τελειοῦνται.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τοῦ Ὁσίου Ὀνησιφόρου, τῆς Λαύρας τῶν Σπηλαίων τοῦ Κιέβου. (1148)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ τοῦ ἁγίου νεο-ἱερομάρτυρος Σεργίου (Chernukhin) τῆς Μονῆς Ντανίλωφ τῆς Μόσχας (1942)

Στίχοι
Νέκταρ τῆς ζωῆς τῆς αἰωνίου πίνων,
Νᾶμα Νεκτάριε ἰάσεων βλύζεις.
Ἀμφ’ ἐνάτῃ Νεκταρίοιο ἐκ ῥεθέων θυμὸς ἤρθη.

Εἰς τὸν ἀββᾶ Ἰωάννην τὸν Κολοβὸν.
Ἰωάννην ἔκρυψε γῆς βραχὺς τόπος,
Ὅς, κᾂν βραχὺς τὸ σῶμα, τὴν πρᾶξιν μέγας

Ύμνος
στους Αγίους αρχιστρατήγους και τις λοιπές ουράνιες Δυνάμεις
Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς

Ουράνιοι Αρχιστράτηγοι,
εσείς που άνωθεν επιβλέπετε με μεγάλη στοργή,
σκεπάστε μας με τις φτερούγες σας,
προστατέψτε μας με τη δύναμή σας.

Είσαστε οπλισμένοι με τη δύναμη του Θεού,
στεφανωμένοι με τη δόξα Του,
κρατάτε πύρινες ρομφαίες
για να θερίζετε τους δαίμονες.

Αστραπιαία, σαν ακτίνες φωτός
διασχίζετε τα σύννεφα,
τα σύννεφα του αέρα, όπου δίνετε μάχες,
παλεύοντας υπέρ του Θεού.

Ακούραστοι, άγρυπνοι φρουροί, χαριέστατοι,
ακαταπαύστως υπερίπτασθε
πάνω από τους ανθρώπους και όλη την κτίση,
πάνω από αναρίθμητους κόσμους.

Όλες οι κραταιές στρατιές του ουρανού
– οι ενάρετες λεγεώνες
με τα αγαθοποιά τάγματα των αγγέλων –
δικές σας είναι,
αδελφοί μας, κατά τον κοινό μας Πλάστη!

Θείοι αρχιστράτηγοι των ουρανίων Δυνάμεων,
οδηγήστε μας εκεί όπου πρέπει να αρθούμε,
στον θρόνο του Υψίστου Θεού,
ο Οποίος τα πάντα δημιούργησε εκ του μηδενός!
Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς, «Ο Πρόλογος της Αχρίδος» -Νοέμβριος, εκδ. Άθως
http://prologue.orthodox.cn/November8.htm

***

Χαίρε, το κλήμα της αφθαρσίας• χαίρε, το νέκταρ της αμβροσίας.

Ο Άγιος Νεκτάριος Αιγίνης (1846-1920) ένας άδικα διωκόμενος άγιος, χαριτώθηκε από το άγιο Πνεύμα για την μεγάλη του υπομονή και ταπείνωση.

“Aναθέστε όλες τις φροντίδες σας στο Θεό. Eκείνος προνοεί για σας. Mη γίνεστε ολιγόψυχοι και μην ταράζεστε. Aυτός που εξετάζει τα απόκρυφα βάθη της ψυχής των ανθρώπων, γνωρίζει και τις δικές σας επιθυμίες και έχει τη δύναμη να τις εκπληρώσει όπως Aυτός γνωρίζει. Eσείς να ζητάτε από το Θεό και να μη χάνετε το θάρρος σας. Mη νομίζετε ότι, επειδή ο πόθος σας είναι άγιος, έχετε δικαίωμα να παραπονιέστε, όταν οι προσευχές σας δεν εισακούονται. O Θεός εκπληρώνει τους πόθους σας με τρόπο που εσείς δεν γνωρίζετε. Nα ειρηνεύετε λοιπόν και να επικαλείστε το Θεό.” Άγιος Νεκτάριος Αιγίνης

Ερώτησε κάποια φορά ο π. Ιωακείμ Σπετσιέρης τον Άγιο Νεκτάριο για το θέμα της ευχής, και του λέγει: «π. Ιωακείμ, όταν λες την ευχή να συγκλονίζεσαι ολόκληρος. Να βγαίνη η ευχή μέσα από την καρδιά σου, να μην την λες μόνο με τα χείλη».

Ένας συκοφαντημένος στον Παράδεισο…

Πείτε μου ποιος έχει διαβάσει τον βίο του Αγίου Νεκταρίου και δεν ένιωσε αγάπη και σεβασμό για το πρόσωπό του; Όχι δεν είναι μόνο τα θαύματα που τον έκαναν τόσο αγαπητό στο λαό μας. Αλλά αυτή η βαθιά αίσθηση αδικίας που διατρέχει ολόκληρη την ζωή του. Διαβάζεις το συναξάρι του και νιώθεις την ανάγκη να τον πάρεις μια τεράστια αγκαλιά.

Ταλαιπωρημένος, διωκόμενος, συκοφαντημένος και αδικημένος. Ένας άνθρωπος που κατακρίθηκε τόσο πολύ στην ζωή του, που ειπώθηκαν τόσα ψέματα για το πρόσωπό του, και γνώρισε σε τέτοιο βαθμό την ψευτιά και υποκρισία των ανθρώπων «άξιζε» και “έπρεπε” να ανακηρυχτεί άγιος της εκκλησίας. Ίσως για πολλούς λόγους που γνωρίζει καλύτερα ο Θεός, μα πάνω από όλα, για να ‘χουν σήμερα στην ζωή τους, όλοι οι συκοφαντημένοι και παρεξηγημένοι, οι κατά κόσμο περιφρονημένοι ένα δικό τους άνθρωπο στο ουρανό. Μια γλυκιά ζωντανή παρουσία, να παρηγορεί την πίκρα της αδικίας και της συκοφαντίας…..

π. λίβυος
http://plibyos.blogspot.gr/2015/11/blog-post_47.html

***

Ότι εμείς πετάμε, ο Θεός το μαζεύει…

Και μόνο ένα στοιχείο ήταν ικανό να φανερώσει την αγιότητα του αγίου Νεκταρίου. Ποιό; Ότι ο κόσμος αυτός τον συκοφάντησε, τον αδίκησε, τον δίωξε, τον περιθωριοποίησε. Και όταν ο κόσμος δεν σε αγαπά ή δεν σε τιμά, αναλαμβάνει ο Θεός.

Όταν μικραίνει η αγκαλιά των αχαρίστων πλαταίνει του Θεού. Κι όταν η γλώσσα των κατηγόρων σπιλώνει και αμαυρώνει το όνομα σου, ο Θεός σε δοξάζει. Αργά ή γρήγορα ο Θεός απαντάει στο κακό.

Όσο ο κόσμος θα κυνηγάει τα παιδιά του Θεού, τόσο Εκείνος θα γεμίζει με αγίους τον ουρανό. Έτσι για να σπάει πλάκα με την «ηθική» και την «δικαιοσύνη» μας.

Ότι δεν μας αρέσει, ο Θεός το αγαπάει και ότι πετάμε, Αυτός το μαζεύει.

Η κακία του κόσμου, πήγε να εξαφανίσει τον Άγιο Νεκτάριο από την ιστορία και ο Θεός τον έγραψε στην αιωνιότητα…
π. Λίβυος
http://plibyos.blogspot.gr/2016/11/blog-post_9.html

***

«Ο Κύριος με αγίασε επειδή συγχωρούσα!»

Όταν αναγνωρίστηκε Άγιος, ο Άγιος Νεκτάριος το 1961, σε μια μονή του Αγίου Όρους, δημιουργήθηκαν 2 παρατάξεις μοναχών. Οι μεν παραδέχονταν την Αγιότητά του, οι δε, την αμφισβητούσαν.

Ο ηγούμενος της μονής, βλέποντας την κατάσταση που δημιουργήθηκε στο μοναστήρι, κάλεσε μια μέρα τους μοναχούς και τους είπε:

– Δεν θα γίνει το θέμα της αγιοσύνης του Νεκταρίου, αιτία να χάσουμε τις ψυχές μας, αντιμαχώντας μεταξύ μας. Κηρύττω τριήμερη νηστεία και με την προσευχή μας, να ζητήσουμε από το Θεό να μας αποκαλύψει, αν ο γέροντας Νεκτάριος είναι Άγιος ή όχι.

Πράγματι αυτό και έκαναν…

Την τρίτη ημέρα και ενώ ετοιμαζόταν ο ηγούμενος να κατέβει στην Εκκλησία, χτυπάει διακριτικά η πόρτα του κελλιού του και μπαίνει μέσα ο Άγιος Νεκτάριος!!!…

Όταν μπήκε μέσα, ο ηγούμενος αμέσως τον αναγνώρισε και έπεσε να τον προσκυνήσει.

Του λέει τότε ο Άγιος Νεκτάριος:

– Αδερφέ Αθανάσιε* (έτσι έλεγαν τον ηγούμενο), πήγαινε και πες τους Πατέρες να μην κουράζονται. Ο Κύριος με Αγίασε και είμαι Άγιος, θαυματουργός και μυροβλύτης. Γνώρισε δε, ότι ο Κύριος δεν με αγίασε για κανένα άλλο λόγο, παρά μόνο επειδή συγχωρούσα!…
Ορθόδοξος Κυψέλη
*Αθανάσιος Εσφιγμενίτης (†28.8.1975) ηγούμενος Εσφιγμένου από την Ορεινή Εφέσου (1903-1975), που ηγουμένευσε επί εικοσαετία.
Έλεγε ο παπα-Τύχων ότι μέσα στα Μοναστήρια υπάρχουν αγωνιστές και προχωρημένοι πατέρες. Ένας από αυτούς είναι στου Καρακάλλου (παπα-Ματθαίος), ένας στων Ιβήρων (παπα-Θανάσης, ο οποίος και εξομολογείτο στον παπα-Τύχωνα), και ένας στου Εσφιγμένου (παπα-Θανάσης).

***

Πως αγίασε ο Άγιος Νεκτάριος

Πριν λίγα χρόνια μια ευσεβής γυναικά μας διηγήθηκε το όραμα που της έδειξε ο Άγιος Νεκτάριος. Το γεγονός έχει ως εξής.

Η γυναίκα αυτή ζούσε στην περιοχή της Αθήνας στο Κολωνό στην οδό Λένορμαν. Σε ένα νεοκλασικό σπίτι όπου σε ένα από τα δωμάτια της είχε φτιάξει ένα προσευχητάριο. Σε αυτό κάθε μέρα προσευχόταν και έκανε άσκηση. Είχε και μια μεγάλη εικόνα του αγίου Νεκταρίου όπου τον αγαπούσε πολύ και προσεύχονταν πάντα θερμά στον Άγιο.

Σε κάποια περίοδο της ζωής της και μετά από κάποιο προβληματισμό της δημιουργήθηκε το ερώτημα, πως αγίασε ο Άγιος Νεκτάριος. Άρχισε λοιπόν να κάνει έντονα προσευχή επί πολλές μέρες να της λυθεί αυτή η απορία, μετά από λίγο καιρό, ο Άγιος της εμφανίστηκε, στην γυναίκα, και ταυτόχρονα μπροστά της άνοιξε ο τοίχος του δωματίου όπου φάνηκε μια πεδιάδα.
Και της λέει ο Άγιος, ελάτε, ακολουθείσθε με στην πεδιάδα. Άρχισαν λοιπόν να περπατούν στην πεδιάδα αυτή και οι δυο αλλά ήταν χωρίς παπούτσια, στην αρχή περπατούσαν ξυπόλητοι και μετά άρχισαν να τρέχουν, όσο προχωράγανε η πεδιάδα γέμιζε αγκάθια, τσουκνίδες κλπ.
Τα πόδια της άρχισαν να πονάνε και να βγάζουν αίμα, διότι τα αγκάθια την τσιμπούσαν, ο Άγιος Νεκτάριος όμως συνέχιζε κανονικά με θάρρος και πίστη την γρήγορη πορεία μέσα στην πεδιάδα. Μετά από λίγο έφτασαν σε ένα μεγάλο συρματόπλεγμα που έκλεινε το δρόμο τους. Υπήρχε μόνο μια μικρή τρύπα μπροστά τους που δύσκολα μπορούσε να περάσει ούτε καν ένα μικρό παιδί. Όμως, ο Άγιος έσκυψε γρήγορα και πολύ εύκολα πέρασε μέσα από το μικρό αυτό χώρισμα και βρέθηκε στην άλλη μεριά του συρματοπλέγματος .

Έκανε λοιπόν με την κίνηση του χεριού του να τον ακολουθήση, να περάσει μέσα από το μικρό αυτό πορτάκι και να τον ακολουθήση, όμως η κυρία Βασιλική δεν μπόρεσε να το κάνει όσο και αν προσπάθησε. Ο Άγιος τότε συνέχισε δείχνοντας της ότι, μόνο ο τρόπος της βαθειάς ταπείνωσης οδηγεί στην αγιότητα. Μετά από αυτό το όραμα σταμάτησε.
Η γυναίκα συντετριμμένη ευχαρίστησε τον Άγιο για αυτήν την αποκάλυψη που της έκανε. Πάντα από τότε είχε βοηθό τον Άγιο Νεκτάριο και όποτε μπορούσε προσεύχονταν με τον παρακλητικό του κανόνα.

***

Ο Άγιος Νεκτάριος συνέψαλλε με τον Άγιο Γέροντα Ιάκωβο της Εύβοιας

Ο Άγιος Νεκτάριος πάντα παρηγορούσε τον ασκητή π. Ιάκωβο (Τσαλίκη), με πολλούς τρόπους. Το έκαμε και στη μνήμη του, στις 9 Νοεμβρίου του 1989, που λειτούργησε ο γέροντας στο παρεκκλήσι της Μονής Άγιος Νεκτάριος. Εκείνο το πρωί, μέχρι να πει ”Ευλογημένη η βασιλεία του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος”, στεκότανε γονατιστός στην εικόνα του Χριστού. Άρχισε, προχώρησε, τελείωσε η Λειτουργία. Μα ήτανε για τον ίδιο και τους λίγους εκκλησιαζόμενους αλλιώτικη Λειτουργία. Όλοι ζούσανε μία λαμπρή μέθεξη, παρακολουθώντας τον Γέροντα να λειτουργεί. Κι έδωσε ο ίδιος την εξήγηση: – ”Προς το τέλος, παιδιά μου, της Δοξολογίας (ενώ ήτανε γονατιστός ακόμα στην εικόνα του Χριστού) είδα, με συγχωρείτε, τον Άγιο Νεκτάριο! Ήταν χαρούμενος κι έψελνε και κείνος μαζί μας ” Άγιος ο Θεός…”, έπειτα εγώ καταλαβαίνετε πως συνέχισα τη Λειτουργία…!”

***

Έλεγε ο π.Γεράσιμος επίσκοπος Κεφαληνίας :

Πήγε ο Γέροντας μου, ο Ιερόθεος Ύδρας στη Σηλυβρία, εκεί που ήταν το σπίτι του Αγίου Νεκταρίου, και έψαχνε κάτι να βρει από τον προστάτη Άγιό του, κάτι να ακούσει, κάτι να μάθει.
Τότε ένας Τούρκος τον πλησίασε και του είπε:
“Κάθε δειλινό, εδώ σ’ αυτή την πέτρα έρχεται και κάθεται ένας παπάς, ένας γέρος παπάς και μόλις πάω να τον πλησιάσω χάνεται …”

Τότε ο Δεσπότης έβγαλε μια φωτογραφία και του έδειξε:
“Μήπως είναι αυτός;”
“ Ναι, ακριβώς, αυτός είναι”.

Και ο Γέροντάς μου γεμάτος συγκίνηση ψέλλισε:
“ Ο Άγιος Νεκτάριος”, γονάτισε και φίλησε τη πέτρα.

***

Θαύμα του αγίου Νεκταρίου στον θείο του τότε βασιλέως της Αιγύπτου Φαρούκ
π. Ανανίας Κουστένης

… Διάβαζα, λοιπόν, για να επανέλθω, στο βιβλίο θαυμάτων [του αγίου Νεκταρίου], μετά την Ανακομιδή του λειψάνου, και σε μία από τις εορτές της Ανακομιδής, είχε πάει στην Αίγινα ο θείος του βασιλέως, ο θείος του τότε βασιλέως της Αιγύπτου Φαρούκ, Μουσουλμάνος, μαζί με την σύζυγό του, που ήτο Ορθόδοξος.
Είχε υποστεί πάρεσιν του ποδός και της χειρός, από εγκεφαλικό, και δεν τα εκινούσε. Πήγε σε γιατρούς, στην Αίγυπτο και στην Αθήνα, και του είπαν: “Δεν πρόκειται να κουνήσεις ούτε χέρι ούτε πόδι. Θα μείνεις έτσι”.
Στενοχωρήθηκε ο άνθρωπος. Και ποιος δεν στενοχωριέται; Η σύζυγος του, όμως, είχε ακούσει τόσα πολλά για τον άγιο, είχε πληροφορηθεί ότι είχε δράσει και στην Αίγυπτο, στο Κάιρο και στην Αλεξάνδρεια κι όλα αυτά που ‘χαν γίνει, και καθώς ήτο Ορθόδοξος, που είπαμε, ελκύσθηκε από τη χάρη και την ευχή του αγίου.
Και παίρνει τον ασθενούντα άνδρα της, μετά δυσκολίας, και τον φέρνει στον άγιο [στο μοναστήρι του στην Αίγινα]. Δέχτηκε κι εκείνος.
Κι είχε πει μάλιστα: “Αν ο άγιος Νεκτάριος με κάνει καλά, θα γίνω κι εγώ Ορθόδοξος από Μουσουλμάνος που είμαι”.
Τι μεγαλεία!
Τον έφεραν, λοιπόν, στην μονή, και ζήτησαν Παράκληση. Πήγαν στον τάφο του, και διάβασαν. Έμειναν για λίγο, και έφυγαν.
Μετά από τέσσερις ώρες, τηλεφώνησαν από τον Πειραιά ότι ο θείος του βασιλέως Φαρούκ έγινε τελείως καλά.
“Καθώς φύγαμε” λέει “με το καράβι”, το ατμόπλοιο, τότε, “άρχισα σιγά-σιγά να κινώ το χέρι και το πόδι μου. Κι όταν έφθασα στον Πειραιά, κατέβηκα μόνος μου από το καράβι και περπάτησα εντελώς υγιής. Ευχαριστώ τον άγιο, ευχαριστώ τον Θεό και πιστεύω στην Ορθοδοξία”.
Να τι χρειάζεται και να, τι λείπει σήμερα ευγενέστατοι ακροαταί μου. Η αγιότητα. Η Θεία Χάρις. Η Χάρις εκείνη του αγίου, η Χάρις εκείνη του Θεού. Που κατέκλυσε κι εγκαταστάθη ακόμη και στα ιερά και άγια λείψανά του.
Απόσπασμα από το βιβλίο του Αρχιμανδρίτη Ανανία Κουστένη, “Λόγοι για τον Άγιο Νεκτάριο”, τόμος Γ’, των εκδόσεων Ακτή, Λευκωσία 2014.

***

Ο Άγιος Νεκτάριος
π. Ανανία Κουστένη

Μεγάλη η χάρη του και η ευλογία του. Και τι δείχνει ο άγιος μας, που γεννήθηκε στη Σηλυβρία της ανατολικής Θράκης, στα 1846; Ότι ο τότε ελληνισμός, που ήταν εν δουλεία, ήταν συΝαμα και εν ακμή και έβγαλε τόσους αγίους, τόσους ευεργέτες, τόσους σοφούς, τόσους μεγάλους. Γιατί ο άγιος Νεκτάριος Είναι όντως μεγάλος και πατήρ και διδάσκαλος της Εκκλησίας και μεγάλος θαυματουργός και μυροβλύτης και προστάτης και γιατρός χωρίς σύνορα.

Εκεί στη Σιβηρία, θα πω μόνο αυτό, και τ’ άλλα τα γνωρίζετε, προ καιρού, είχαν ζητήσει σ’ ένα χωριό απόμακρο παπά από τη μητρόπολη, για να πάει να τους κάνει μια βάπτιση. Κι η μητρόπολη τους είπε θα στείλει, αλλά δεν μπόρεσε δεν έχουν κιόλας. Δεν είναι εύκολο. Κι εκείνοι πήγαν στην εκκλησία με το μωρό και περιμένανε και δεν ήρχετο ο παπάς και ανοίγουν και κοιτάζουν μέσα, ένας παπάς! Λέει: Πάτερ, τι κάνετε εδώ; Ήρθα, λέει, ξέρω, ότι έχετε δουλειά. Έχετε μυστήριο. Καλά , λέει, και περιμέναμε κι εμείς. Λέει: Να το κάνω εγώ. Κάνει, λοιπόν, την βάπτιση, τους δίνει και το χαρτί, ληξιαρχική πράξη βαπτίσεως που τη λέμε, κι εκείνοι, κι εκείνος έφυγε μετά, πήγαν στη μητρόπολη και να δηλώσουν, να δώσουνε το χαρτί. Τους ευχαρίστησαν στη μητρόπολη που στείλαν παπά. Λέει: Δεν στείλαμε εμείς. Πώς δεν στείλατε; λέει. Ποιος ήταν τότε; Εμείς… μας περίμενε ο παπάς στην εκκλησία και βάφτισε το παιδί. Μπα , λέει, ποιος να ‘ταν; Κανένας ξένος; Και μας έδωσε και χαρτί . Για φέρε το χαρτί εδώ!, λέει. Φέρνει το χαρτί και τι υπογραφή είχε, λέτε; Ό Πενταπόλεως Νεκτάριος. Μετά θάνατον. Προχθές. Τώρα. Τελευταία. Ερώτησα και τη μονή, λέει: Ναι. Κι έχουμε ζητήσει να μας στείλουν φωτοτυπία αυτής της δηλώσεως. Την περιμένουμε. Κι άλλα τέτοια σας είχα πει. Βέβαια. Αυτός είναι ο άγιος Νεκτάριος. Ό μεγαλύτερος άγιος των τελευταίων αιώνων. Είναι τόση η αγάπη, τόση η στοργή του, τόσο το μεγαλείο του! Όπου να σταθείς, όπου να βρεθείς, υπάρχει εικόνισμα. Προσκυνητάρι. Ναός. Μοναστήρι. Ο,τι θέλετε. Γέμισε όλη η οικουμένη από ναούς κι απ’ την παρουσία του αγίου Νεκταρίου. Και τόση η αγάπη! Νέκταρ αγάπης προσφέρει κι εμείς τον δεχόμαστε και γινόμαστε και καλά και προχωρούμε στη στράτα της ζωής μας, με πίστη και με αισιοδοξία. Τι να του πούμε του αγίου μας! τον ευχαριστούμε αμέτρητα και προπαντός ευχαριστούμε τον φιλάνθρωπο Χριστό και την καλλίστη Παναγία, που τον έφεραν ακριβώς τότε που χρειαζότανε το γένος μας. Και βοήθησε και βοηθεί τα μέγιστα, και την πατρίδα μας, γιατί ο άγιος Νεκτάριος είναι και φιλόπατρις, αφού ο άγιος Βασίλειος ο Μέγας λέγει ότι ο επίσκοπος είναι, μεταξύ των άλλων, και πατρίδος προστάτης. Και πατρίδος προστάτης! Την αγαπά την πατρίδα μας, την Ελλάδα, και γι’ αυτό έχομε και σήμερα, παρόλες τις δυσκολίες, έχομε καλό στον τόπο μας. Έχομε και την ευλογία και την ευχή του και την συμπαράσταση του και όλα τα υπόλοιπα.
Φθινοπωρινό Συναξάρι, τόμος Β΄, του Αρχιμανδρίτη π. Ανανία Κουστένη, Εκδόσεις Ακτή, Λευκωσία 2008

***

Ο Θεός διέπλασε το Ελληνικό Έθνος ως οφθαλμόν εις το σώμα της ανθρωπότητος.
Αγίου Νεκταρίου

Η φιλοσοφία είναι αληθώς αναφαίρετον κτήμα του Έλληνος• διαδιδομένη ανά τα έθνη προσηλυτίζει αυτά και καθιστά αυτά ελληνικά, ουδέποτε δε παύεται ούσα Ελληνική• οι οπαδοί αυτής, οι ομιληταί αυτής αποβάλοντες το ξένον και βάρβαρον περιβάλλονται το ελληνικόν και την ευγένειαν• η Ελληνική φιλοσοφία προώρισται ίνα καταστήση τους πάντας Έλληνας• εγεννήθη υπέρ του χριστιανισμού και συνεταυτίσθη μετ’ αυτού, όπως εργασθή προς σωτηρίαν της ανθρωπότητος. Έλλην και φιλοσοφία εισί δύο τινά αναπόσπαστα• μαρτυρεί δε και ο Απόστολος των εθνών Παύλος λέγων: Έλληνες σοφίαν ζητούσιν.

Ο Έλλην αληθώς εγεννήθη, ίνα φιλοσοφή• διότι εγεννήθη διδάσκαλος της ανθρωπότητος. Αλλ’ εάν η φιλοσοφία εγένετο παιδαγωγός εις Χριστόν έπεται ότι ο Έλλην πλασθείς φιλόσοφος επλάσθη χριστιανός, επλάσθη ίνα γνωρίση την αλήθειαν καί διαδώ αυτήν τοις έθνεσιν.
Ναι ο Έλλην εγεννήθη κατά θείαν πρόνοιαν διδάσκαλος της ανθρωπότητος• τούτο το έργον εκληρώθη αυτώ• αύτη ην η αποστολή αυτού• αύτη η κλήσις αυτού εν τοις έθνεσιν• μαρτύριον η εθνική αυτού ιστορία• μαρτύριον η φιλοσοφία αυτού• μαρτύριον η κλίσις αυτού• μαρτύριον αι ευγενείς αυτού διαθέσεις• μαρτύριον η παγκόσμιος ιστορία• μαρτύριον η μακροβιότης αυτού, εξ ης δυνάμεθα αδιστάκτως να συμπεράνωμεν και την αιωνιότητα αυτού, διά το αιώνιον έργον του Χριστιανισμού μεθ’ ου συνεδέθη ο Ελληνισμός• διότι ενώ όλα τα έθνη τα εμφανισθέντα επί της παγκοσμίου σκηνής ήλθον και παρήλθον, μόνον το Ελληνικόν έμεινε ως πρόσωπον δρων επί της παγκοσμίου σκηνής καθ’ όλους τους αιώνας• και τούτο, διότι η ανθρωπότης δείται αιωνίων διδασκάλων…

Tο Ελληνικόν έθνος ένεκα της φυσικής αυτού ταύτης ιδιότητος απέβη αληθώς οφθαλμός ετάζων τα τε εμφανή και τα κεκαλυμμένα υπό του πέπλου του μυστηρίου• ητένισεν έκθαμβον προς το έκπαγλον κάλλος του κόσμου της δημιουργίας, και ανεζήτησε τον θείον αυτής δημιουργόν• αφοσιώθη εις την προσφιλή αυτώ έρευναν και ανεύρε τον θείον δημιουργόν εν τοις δημιουργήμασιν αυτού• η εικών του θείου καλλιτέχνου δημιουργού θείω δακτύλω εγγεγραμμένη εν τοις δημιουργήμασιν αυτού προσείλκυσεν αυτόν και αφήρπασεν..

Ο Έλλην γνωρίσας τις είναι και τις οφείλει να αποβή, σκοπόν έθετο την εαυτού τελείωσιν• εγένετο εραστής του πνεύματος και εδημιούργησε κόσμον πνευματικόν, εν ω ήθελε να ζη• η γνώσις του καλού, του αγαθού, του αληθούς και η έμφυτος προς τον πλησίον αγάπη ανέπτυξεν εν τη καρδία του Έλληνος τον πόθον της αυτομεταδόσεως, και ο Έλλην απέβη διδάσκαλος της ανθρωπότητος• ο Έλλην εζήτησε να αφομοιώση τους πάντας προς εαυτόν• ο Έλλην δεν εγεννήθη κατακτητής του σώματος, αλλά του πνεύματος, δεν εζήτησε δούλους αλλ’ ελευθέρους. Τούτο ηγάπησε και η θεία αύτη αγάπη εγένετο το ελατήριον όλων των ορμών του• αύτη εμόρφωσε και τον εθνικόν αυτού χαρακτήρα, όστις διέμεινεν αναλλοίωτος….

Η κακία του κόσμου, πήγε να εξαφανίσει τον Άγιο Νεκτάριο από την ιστορία και ο Θεός τον έγραψε στην αιωνιότητα… για να ‘χουν σήμερα στην ζωή τους, όλοι οι συκοφαντημένοι και παρεξηγημένοι, οι κατά κόσμο περιφρονημένοι ένα δικό τους άνθρωπο στο ουρανό.
https://iconandlight.wordpress.com/2019/11/08/34753/

Αββάς Ιωάννης ο Κολοβός, Αυτή η γενεά, αν και της δίνονται φτερά, όμως δεν είναι πύρινα. Μόλις ασθενικά και αδύναμα παίρνει. «Δός μου, Κύριε, υπομονή στους πειρασμούς».
https://iconandlight.wordpress.com/2020/11/08/%ce%b1%ce%b2%ce%b2%ce%ac%cf%82-%ce%b9%cf%89%ce%ac%ce%bd%ce%bd%ce%b7%cf%82-%ce%bf-%ce%ba%ce%bf%ce%bb%ce%bf%ce%b2%cf%8c%cf%82-%ce%b1%cf%85%cf%84%ce%ae-%ce%b7-%ce%b3%ce%b5%ce%bd%ce%b5%ce%ac-%ce%b1/

Χάσαμε ολότελα τα φρένα μας, λες κ’ ήπιαμε το Τρελλό Νερό, και λέμε το ψεύτικο αληθινό, το μαύρο άσπρο. Φωνάζω και στεναχωριέμαι… Οι γενεές που έρχουνται από πίσω μας, σαν θάλασσες από το πέλα­γο, γιατί να ζήσουνε με την ψευτιά και να μην ζήσουνε αληθινά, γιατί να είναι πεθαμένοι-ζωντανοί…; Φώτης Κόντογλου
https://iconandlight.wordpress.com/2021/09/02/%cf%87%ce%ac%cf%83%ce%b1%ce%bc%ce%b5-%ce%bf%ce%bb%cf%8c%cf%84%ce%b5%ce%bb%ce%b1-%cf%84%ce%b1-%cf%86%cf%81%ce%ad%ce%bd%ce%b1-%ce%bc%ce%b1%cf%82-%ce%bb%ce%b5%cf%82-%ce%ba-%ce%ae%cf%80%ce%b9/

Μην φοβάσαι! Μην απελπίζεσαι! Μόνον πίστευε! Η πίστις είναι το πάν παιδί μου, η πίστις! Άγιος Νεκτάριος Επίσκοπος Πενταπόλεως
https://iconandlight.wordpress.com/2014/11/08/%CE%BC%CE%B7%CE%BD-%CF%86%CE%BF%CE%B2%CE%AC%CF%83%CE%B1%CE%B9%CE%BC%CE%B7%CE%BD-%CE%B1%CF%80%CE%B5%CE%BB%CF%80%CE%AF%CE%B6%CE%B5%CF%83%CE%B1%CE%B9-%CE%BC%CF%8C%CE%BD%CE%BF%CE%BD-%CF%80%CE%AF%CF%83/

Σκοπός της ζωής μας είναι να γίνουμε τέλειοι και άγιοι. Άγιος Νεκτάριος Πενταπόλεως
https://iconandlight.wordpress.com/2015/11/08/%CF%83%CE%BA%CE%BF%CF%80%CF%8C%CF%82-%CF%84%CE%B7%CF%82-%CE%B6%CF%89%CE%AE%CF%82-%CE%BC%CE%B1%CF%82-%CE%B5%CE%AF%CE%BD%CE%B1%CE%B9-%CE%BD%CE%B1-%CE%B3%CE%AF%CE%BD%CE%BF%CF%85%CE%BC%CE%B5-%CF%84%CE%AD/

Οι πειρασμοί είναι δείγμα του θείου ελέους. Γι’ αυτό εμπιστεύσου στο Θεό … Άγιος Νεκτάριος Αιγίνης, ο θαυματουργός.
https://iconandlight.wordpress.com/2016/03/31/%CE%BF%CE%B9-%CF%80%CE%B5%CE%B9%CF%81%CE%B1%CF%83%CE%BC%CE%BF%CE%AF-%CE%B5%CE%AF%CE%BD%CE%B1%CE%B9-%CE%B4%CE%B5%CE%AF%CE%B3%CE%BC%CE%B1-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CE%B8%CE%B5%CE%AF%CE%BF%CF%85-%CE%B5%CE%BB/

Aναθέστε όλες τις φροντίδες σας στο Θεό- Ο ξύλινος Σταυρός.Άγιος Νεκτάριος Πενταπόλεως
https://iconandlight.wordpress.com/2015/03/19/a%CE%BD%CE%B1%CE%B8%CE%AD%CF%83%CF%84%CE%B5-%CF%8C%CE%BB%CE%B5%CF%82-%CF%84%CE%B9%CF%82-%CF%86%CF%81%CE%BF%CE%BD%CF%84%CE%AF%CE%B4%CE%B5%CF%82-%CF%83%CE%B1%CF%82-%CF%83%CF%84%CE%BF-%CE%B8%CE%B5%CF%8C/

Mαρτυρία “Αόρατου Ασκητού” περί της Αγιότητος του Αγίου Νεκταρίου
https://iconandlight.wordpress.com/2018/09/02/m%CE%B1%CF%81%CF%84%CF%85%CF%81%CE%AF%CE%B1-%CE%B1%CF%8C%CF%81%CE%B1%CF%84%CE%BF%CF%85-%CE%B1%CF%83%CE%BA%CE%B7%CF%84%CE%BF%CF%8D-%CF%80%CE%B5%CF%81%CE%AF-%CF%84%CE%B7%CF%82-%CE%B1/

Ἀπολυτίκιον τοῦ ἁγίου Νεκταρίου Πενταπόλεως, τοῦ θαυματουργοῦ, τοῦ ἐν Αἰγίνῃ
Ἦχος αʹ. Τῆς ἐρήμου πολίτης.

Σηλυβρίας τὸν γόνον καὶ Αἰγίνης τὸν ἔφορον, τὸν ἐσχάτοις χρόνοις φανέντα, ἀρετῆς φίλον γνήσιον, Νεκτάριον τιμήσωμεν πιστοί, ὡς ἔνθεον θεράποντα Χριστοῦ· ἀναβλύζει γὰρ ἰάσεις παντοδαπάς, τοῖς εὐλαβῶς κραυγάζουσι· δόξα τῷ σὲ δοξάσαντι Χριστῷ, δόξα τῷ σὲ θαυμαστώσαντι, δόξα τῷ ἐνεργοῦντι διὰ σοῦ, πᾶσιν ἰάματα.

Ἀπολυτίκιον τῆς Ἁγίας Ματρώνης.
Ἦχος δ´. Ταχὺ προκατάλαβε.

Χριστὸν ἀγαπήσασα, τῶν ἀγαθῶν τὴν πηγήν, Ἀγγέλων ἐζήλωσας, μετὰ σαρκὸς τὴν ζωήν, Ματρώνα θεόπνευστε· σὺ γὰρ συνεύνου φίλτρον, παριδοῦσα ἐμφρόνως, ᾔσχυνας τὸν Βελίαρ, τῷ πανσόφῳ σου τρόπῳ· διὸ τῆς ἀκαταλύτου, δόξης ἠξίωσαι.

Ἀπολυτίκιον τῆς Ὁσίας Θεοκτίστης.
Ἦχος πλ. α´. Τὸν συνάναρχον Λόγον.

Τῆς Μηθύμνης τὸν γόνον καὶ θεῖον βλάστημα, καὶ Παρίων τὸ κλέος καὶ τὸ ἐντρύφημα, Θεο‐ κτίστην τὴν Ὁσίαν εὐφημήσωμεν, χαίροις βοῶντες πρὸς αὐτήν, καλλιπάρθενε ἀμνάς, καὶ νύμφη Θεοῦ τοῦ Λόγου· ᾧ καὶ πρεσβεύεις ἀπαύστως, ἐλεηθῆναι τὰς ψυχὰς ἡμῶν.

Ἕτερον Ἀπολυτίκιον τῆς Ὁσίας Θεοκτίστης (ψάλλεται ἐν Ἰκαρίᾳ)
Ἦχος γ´. Τὴν ὡραιότητα.

Ἡ Λέσβος βλάστημα, θεῖόν σε κέκτηται, τοῖς δὲ ἀγῶσί σου, Πάρος ἠγίασται, καὶ τῷ σκήνει τῷ σεπτῷ, πεπλούτισται Ἰκαρία. Ὅθεν ὡς παρθένον σε, καὶ Ὁσίαν γεραίρομεν, καὶ ἐπιβοώμεθα, τὴν θερμὴν προστασίαν σου, ἣν δίδου τοῖς βοῶσί σοι Μῆτερ· χαίροις Ὁσία Θεοκτίστη

Ἀπολυτίκιον τῶν Ἁγίων Εὐστολίας καὶ Σωπάτρας.
Ἦχος πλ. α´. Τὸν Συνάναρχον Λόγον.

Ὡς ἐλαία κατάκαρπος ἀνεβλάστησας, ἐν αὐλαῖς ταῖς ὁσίαις, ὦ Εὐστολία σεμνή, καὶ προσήνε‐ γκας Χριστῷ, καρπὸν ἡδύτατον, τὴν Σωπάτραν τὴν κλεινήν, καὶ χορείαν ἀσκουσῶν, Παρθένων σοὶ ἑπομένων, μεθ᾿ ὧν ἱκέτευε Μῆτερ, ὑπὲρ ἡμῶν τὸν Ὑπεράγαθον.

Τῶν Ὁσίων Εὐθυμίου και Νεοφύτου Κτιτόρων Δοχειαρίου.
Ἦχος α´. Τὸν λίθου σφραγισθέντος.

Μισήσαντες τοῦ κόσμου τὴν εὐπάθειαν, Ὅσιοι, τὸν πλοῦτον καὶ τὴν δόξαν, ἡδονάς τε τοῦ σώματος, προθύμως ἠγαπήσατε Χριστόν, ἀράμενοι τὸν τίμιον Σταυρόν, καὶ δομήτορες τῆς θείας ταύτης Μονῆς ἐδείχθητε, μακάριοι. Δόξα τῷ στεφανώσαντι ὑμᾶς, δόξα τῷ ἐνισχύσαντι, δόξα τῷ τῶν ἁγίων τοῖς χοροῖς ὑμᾶς συναριθμήσαντι.

Ἀπολυτίκιον τῶν Μαρτύρων.
Ἦχος γ´. Θείας πίστεως.

Θείαν ὄνησιν, ἰχνηλατοῦντες, πορφυρίζοντα, ὤφθητε κρίνα, Ὀνησιφόρε κλεινὲ καὶ Πορφύριε· ὅθεν ὡς ἅρμα τοῦ λόγου χρυσήλατον, πρὸς τὴν οὐράνιον νύσσαν ἠλάσατε· Θεῖοι Μάρτυρες, Χριστῷ τῷ Θεῷ πρεσβεύσατε, δωρήσασθαι ἡμῖν τὸ μέγα ἔλεος.

Ἦχος πλ. α’. Χαίροις ἀσκητικῶν.

Χαίροις ὁ ἐν ἐσχάτοις καιροῖς, ἐξανατείλας ὡς ἀστὴρ οὐρανόφωτος καὶ αἴγλῃ τῶν σῶν θαυμάτων, φωταγωγῶν νοητῶς, τούς ἐσκοτισμένους ἐν τοῖς πάθεσιν· ὁ νοῦς ὁ θεόληπτος, ὁ φωτὸς θείου ἔμπλεως, ὁ ἐν τῷ νόμῳ μελετήσας, ὡς γέγραπται, τοῦ Θεοῦ ἡμῶν, ἐν συνέσει, Νεκτάριε· λύχνος ὁ παμφαέστατος, ὁ ἤδη τῷ βίῳ σου τῆς εὐσεβείας τὸ φέγγος αὐγάζων, Πάτερ, τοῖς πέρασι. Χριστὸν ἐκδυσώπει, ταῖς ψυχαῖς ἡμῶν δοθῆναι, τὸ μέγα ἔλεος.

Βίον πνευματικὸν διελθών, ἐν οὐρανίῳ Ἱεράρχα φρονήματι, τοῦ Πνεύματος τοῦ Ἁγίου, δοχεῖον ὤφθης σεπτόν, ταπεινοφροσύνῃ σεμνυνόμενος καὶ τρόποις χρηστότητος καὶ ἀπλάστοις σου ἤθεσι, τὴν τῆς ψυχῆς σου, ὑποφαίνων λαμπρότητα, δι’ ἧς γέγονεν, ἐν Ἁγίοις ὁ κλῆρός σου. Ὅθεν τὴν τῶν λειψάνων σου σορὸν τὴν μυρίπνοον, περικυκλοῦντες βοῶμεν, ἐν κατανύξει Νεκτάριε· ἡμῖν σωτηρία καὶ ψυχῶν τε καὶ σωμάτων, δίδου ἑκάστοτε.

Αγνή Παρθένε Δέσποινα, Άχραντε Θεοτόκε,

Κατηγορώντας τὸν ἑαυτόν μας, μᾶς ἀποκαλύπτεται ὁ Θεὸς (8.11.2020) Μητροπολίτου Μόρφου κ. Νεοφύτου

Ἡ ὑπομονὴ καὶ ἡ σιωπὴ τοῦ ἁγίου Νεκταρίου
Μητροπολίτου Μόρφου κ. Νεοφύτου

Advertisement

Μόνον ο Άγιος είναι ο αληθινός Παιδαγωγός και Διδάσκαλος. Σκοπός της Εκκλησίας και αποστολή της είναι να κάνει τους ανθρώπους Θεούμενους. Άγιος Ιουστίνος Πόποβιτς – π. Ιωάννης Ρωμανίδης

Συναξάριον.
Μὴν Νοέμβριος, ἔχων ἡμέρας λ΄.
Ἡ ἡμέρα ἔχει ὥρας ι΄ καὶ ἡ νὺξ ὥρας ιδ΄.

Τῇ Αʹ τοῦ μηνὸς Νοεμβρίου μνήμη τῶν Ἁγίων καὶ θαυματουργῶν Ἀναργύρων, Κοσμᾶ καὶ Δαμιανοῦ, καὶ τῆς μητρὸς αὐτῶν Θεοδότης, τῶν ἐξ Ἀσίας (3ος αἰ.)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τοῦ Ἁγίου Ἐνδόξου Ἀποστόλου Νηρέως καὶ τῆς ἀδελφῆς αὐτοῦ, μαθητῶν τοῦ Πρωτοκορυφαίου Ἀποστόλου Παύλου, ἐν τῇ πρὸς Ῥωμαίους Ἐπιστολῇ εὐφήμως μνημονευομένων (ιστ´ 15) (1ος αἰ.)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ μνήμη τῶν ἁγίων Μαρτύρων γυναικῶν· Κυριαίνης καὶ Ἰουλιανῆς τῶν ἐν Κιλικίᾳ, πυρὶ τελειωθεισῶν ἐν ἔτει τριακοσιοστῷ καὶ πέμπτῳ (305).
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ μνήμη τῶν ἁγίων Ἱερομαρτύρων· Ἰωάννου Ἐπισκόπου Περσίδος, ἑνὸς τῶν τριακοσίων δέκα καὶ ὀκτὼ Πατέρων τῆς Α´ Οἰκουμενικῆς συνόδου, καὶ Ἰακώβου Πρεσβυτέρου, τοῦ ἐπιλεγομένου «Ζηλωτοῦ», τὰς κεφαλὰς τμηθέντων καὶ τελειωθέντων, ἐπὶ Σαββωρίου τοῦ ἀσεβεστάτου Βασιλέως, ἐν ἔτει τριακοσιοστῷ τεσσαρακοστῷ και πέμπτῳ (332).
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ μνήμη τῶν ἁγίων Μαρτύρων· Καισαρίου, Δασίου Σάββα, Σαβινιανοῦ, Ἀγρίππα, Ἀνδριανοῦ, καὶ Θωμᾶ τοῦ νηπίου, ἐν Δαμασκῷ τὰς κεφαλὰς τμηθέντων καὶ τελειωθέντων (7ος αἰ.)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ μνήμη τοῦ ἁγίου Μάρτυρος Ἑρμηνιγγέλδου, βασιλόπαιδος τῶν Βησιγότθων ἐν Ἱσπανίᾳ, ὑπὲρ τῆς ὀρθοδόξου πίστεως ξίφει τελειωθέντος ἐν ἔτει πεντακοσιοστῷ ὀγδοηκοστῷ καὶ ἕκτῳ (586)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, οἱ Ἅγιοι Μάρτυρες· Κυπριανὸς καὶ Ἰουλιανή, διὰ πυρὸς τελειοῦνται.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τῆς Ἁγίας Μάρτυρος Θεολήπτης.
Μνήμη τοῦ ἁγίου νέου Ὁσιομάρτυρος Ἰακώβου τοῦ νέου, τοῦ ἐκ Καστορίας Ἰβηροσκητιώτου, καὶ τῶν δύο μαθητῶν αὐτοῦ Ἰακώβου διακόνου καὶ Διονυσίου μοναχοῦ, τῶν ἐν τῇ Μονῇ Δερβεκίστης, ἤτοι Ἀναλήψεως, Τριχωνίδος ἀσκησαμένων καὶ δι᾿ ἀγχόνης ἐν Ἀδριανουπόλει τελειωθέντων, ἐν ἔτει χιλιοστῷ πεντακοσιοστῷ καὶ εἰκοστῷ (͵αφκʹ -1520).
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τοῦ Ὁσίου Δαβὶδ τοῦ Γέροντος, τοῦ ἐν Εὐβοίᾳ ἀσκήσαντος, ἐν εἰρήνῃ τελειοῦται ἐν ἔτει χιλιοστῷ πεντακοσιοστῷ καὶ ὀγδοηκοστῷ (1580).
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τῆς Ἁγίας Ἐνδόξου Νέας Παρθενομάρτυρος Ἑλένης τῆς ἐν Σινώπῃ, τοὐπίκλην Μπεκιάρη, ὑπὲρ ἁγνείας καὶ τῆς ἐν Χριστῷ πίστεως μαρτυρηθείσης, ἐν ἔτει χιλιοστῷ ἑπτακοσιοστῷ καὶ πεντηκοστῷ (1750).
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τοῦ ἁγίου Δαυΐδ τοῦ Μεγάλου Κομνηνοῦ σύν τοῖς τρισίν αὐτοῦ υἱοῖς Βασιλείῳ, Μανουήλ καὶ Γεωργίῳ καὶ τῷ ἀνεψιῷ αὐτοῦ Ἀλεξίῳ, ξίφει τελειωθέντων ἐν ἔτει 1463.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ὁ Ἅγιος Κοσμᾶς τοῦ Βερχοτούρε (1704)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ἡ κοίμησις τοῦ Ὁσίου Ἰλαρίωνος τοῦ Βαλαὰμ και τοῦ Σάρωφ ἐν Ῥωσίᾳ (1841).
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τῶν ἁγίων νέων Ἱερομαρτύρων Ἀλεξάνδρου (Smirnov) καὶ Θεοδώρου (Remezov) (1918)· καὶ Ἱερομάρτυρος Σεργίου (Pokrovsky) (1937) ὑπὸ τῶν ἀθέων μπολσεβίκων τελειωθέντες ἐν Ῥωσίᾳ.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ἡ κοίμησις τοῦ Ὁσίου καὶ θεοφόρου Πατρὸς ἡμῶν Ἰωάννου Ρωμανίδου θεοπνεύστου Διδασκάλου τῆς Ὀρθοδόξου δογματικῆς Θεολογίας τῶν ἁγίων καὶ θεοφόρων Πατέρων ἐν εἰρήνῃ τελειοῦται ἐν ̓Αθήναις, κατὰ τὸ ἔτος 2001.

Αγίου Ιουστίνου Πόποβιτς

Άνευ των Αγίων δεν υπάρχουν αληθινοί διδάσκαλοι και παιδαγωγοί, ούτε αληθινή παιδεία άνευ της Αγιότητος. Μόνον ο Άγιος είναι ο αληθινός Παιδαγωγός και Διδάσκαλος. Μόνον η Αγιότης είναι το Αληθινόν Φώς. Η αληθινή Παιδεία, ο αληθινός Φωτισμός, δεν είναι άλλο παρά η ακτινοβολία της Αγιότητος. Μόνον οι ΄Αγιοι είναι οι αληθώς φωτισμένοι. Η Αγιότης ζη και αναπνέει δια του Φωτός, ακτινοβολεί και ενεργεί εν τω Φωτί. Αγιάζουσα η Αγιότης, ταυτόχρονα φωτίζει και διδάσκει. 

Η παιδεία είναι προβολή της αγιότητος. Μόνον ο αγιασθείς άνθρωπος δύναται να αγιάζη και άλλους· μόνον γενόμενος αυτός φως δύναται να φωτίζη τους άλλους. Το Ευαγγέλιον του Θεανθρώπου συγκεντρώνει τα πάντα εις τον προσωπικόν αγώνα και την άσκησιν τα πάντα αρχίζουν από το ίδιον το πρόσωπον του ανθρώπου: σωζόμενος ο άνθρω­πος σώζει απαραιτήτως και τους άλλους γύρω του· φωτιζόμενος φωτίζει και τους άλλους.

 Αυτή είναι η ευαγγελική οδός, η εφαρμοζομένη πιστώς εις την Ορθοδοξίαν, φυλασσομένη και διαφυλαχθείσα εις αυτή. Ιδού πως την χαράσει, ως άλλος υιός της βροντής, ο μέγας άγιος και διδάσκαλος της Εκκλησίας, ο φωστήρ της οικουμένης, ο αγ. Γρηγόριος ο Θεολόγος: «Καθαρθήναι δει πρώτον, είτα καθάραι· σοφισθήναι, και είτα σοφίσαι· γενέσθαι φως, και φωτίσαι· εγγίσαι Θεώ, και προσαγαγείν άλλους· αγιασθήναι, και αγιάσθαι».

Κατά το θέλημα της Θείας Πρόνοιας ημείς ζώμεν επί της γεωγραφικής και θρησκευτικής διασταυρώσεως της Ανατολής και της Δύσεως. Δια τούτο, ίσως ευρισκόμεθα συχνά εις βασανιστικόν αδιέξοδον. Έχετε παρατηρήσει πως εις την ορθόδοξον ψυχήν μας δεν ανταποκρίνεται η ορθολογιστικο-σχολαστική παιδεία της ρωμαιοκαθολικής και προτεσταντικής Ευρώπης;

 Τούτο κατοπτρίζεται σαφώς εις την ιδεολογικήν και ηθικήν περιπλάνησιν του μεγαλυτέρου μέρους των διανοουμένων μας. Αυτοί έχουν αποξενωθή από τον ορθόδοξον λαόν μας, από το σώμα της Ορθοδόξου Εκκλησίας, και δια τούτο έχουν χάσει την ορθόδοξον αίσθησιν και τον ορθόδοξον προσανατολισμόν εις τα βασι­κά προβλήματα της ζωής και του θανάτου. Η παιδεία κατά το πρότυπον του ευρωπαϊκού Aufklarung (Διαφωτισμού) ποτέ δεν δύναται να είναι παιδεία δι’ ημάς.

Η ορθόδο­ξος αίσθησις και η ορθόδοξος συνείδησις παραδέχεται και αναγνωρίζει μόνον τους αγί­ους ως παιδαγωγούς και διδασκάλους και μόνον την αγιότητα ως φωτισμόν και ως αληθινήν παιδεία. Είναι πολύ βαθειά η πείνα και η δίψα της ψυχής μας, βαθυτέρα από ότι νομίζουν πολλοί από τους διανοουμένους μας, και κανείς δεν δύναται να την ικανοποιήση εκτός του Χριστού και των αγίων Του.
Αγίου Ιουστίνου Πόποβιτς, «Άνθρωπος και Θεάνθρωπος», εκδ. οίκος «Αστήρ», Αθήναι 1987 .

***

Οι θεούμενοι Πατέρες θεμέλιο της εκκλησιαστικής ζωής
πατρός Ιωάννη Ρωμανίδη

Οι θεούμενοι που μετέχουν της δόξης του Θεού [δηλ. του Φωτός του Θεού], δηλαδή οι Προφήτες, Απόστολοι, Πατέρες, όσιοι, Άγιοι, είναι το θεμέλιο και η βάση της εκκλησιαστικής ζωής.

Η Εκκλησία δεν είναι μια ανθρωποκεντρική οργάνωση, αλλά το τεθεωμένο Σώμα του Χριστού και κοινωνία Θεώσεως. Κεφαλή της είναι ο Χριστός και μέλη της είναι οι κατά διαφόρους βαθμούς μετέχοντες της Θεώσεως, που λέγονται θεούμενοι.

Όσοι έχουν εμπειρία του Θεού, είναι τα πραγματικά μέλη της Εκκλησίας, αφού η Εκκλησία «δεν είναι μια αφηρημένη ιδέα», αλλά «οι εμπειρίαν έχοντες». Τα μέλη της Εκκλησίας δεν καθορίζονται από την ηθική τους συγκρότηση, αλλά από το κατά πόσον μετέχουν της Θεώσεως και είναι θεούμενοι.
«Οπότε, δεν έχουμε πλέον έναν άνθρωπο, ο οποίος είναι καλός ή κακός. Έχουμε ανθρώπους οι οποίοι είναι φωτισμένοι ή δεν είναι φωτισμένοι, είναι θεούμενοι ή δεν είναι θεούμενοι».

Οι θεούμενοι είναι η αυθεντία στην Εκκλησία, γιατί αυτοί απέκτησαν την αληθινή, απλανή γνώση του Θεού.
Ο λαός που ακολουθεί τους θεουμένους έχει αληθινή πίστη. Άλλο είναι η γνώση του Θεού και άλλο είναι η πίστη περί του Θεού.
«Εάν κανείς φθάνει στον φωτισμό και την θέωση, τότε θα έχει την ίδια εμπειρία που έχουν όλοι οι θεούμενοι και, άρα, ακριβώς την ίδια γνώση που έχουν οι θεούμενοι και γι’ αυτό υπάρχει ταυτότητα γνώσεως του Θεού υφ’ όλων των θεουμένων όλης της Ιστορίας. Εκείνοι που έχουν γνώσεις περί του Θεού, μέσω των θεουμένων, είναι εκείνοι που έχουν ορθή πίστη περί του Θεού. Αλλά η ορθή πίστη περί του Θεού δεν σημαίνει και γνώση του Θεού.

Άλλο να γνωρίσουμε τον Θεό “πρόσωπον προς πρόσωπον”, άλλο είναι να πιστεύουμε σωστά περί του Θεού, διότι έχουμε οδηγούς τους θεουμένους. Είναι όπως είναι ο μαθητής αστρονόμος με τον επιστήμονα αστρονόμο που βλέπει με το τηλεσκόπιο. Το ίδιο ακριβώς, ίδια σχέση υπάρχει».
Οι θεούμενοι είναι οι απλανείς διδάσκαλοι στην Εκκλησία, και στην διδασκαλία τους στηριζόμαστε για να γνωρίσουμε και εμείς εκ πείρας τον Θεό. Η διδασκαλία των θεουμένων είναι τα κτιστά ρήματα και νοήματα της εμπειρίας της ακτίστου Χάριτος που έχουν βιώσει.
«Ο ίδιος ο θεούμενος έχει μια γνώση που υπερβαίνει την γνώση, αλλά χρησιμοποιεί και τα ρητά και τα νοήματα για να μιλάει στους άλλους. Γι’ αυτό δεν καταργείται η Αγία Γραφή, χρησιμοποιείται η Αγία Γραφή από τους ίδιους τους θεουμένους, διότι είναι τα ρητά και τα νοήματα με τα οποία οδηγούνται και οι άλλοι στην ίδια εμπειρία κ.ο.κ».
Επειδή οι θεούμενοι είναι αυθεντικοί διδάσκαλοι, γι’ αυτό και, όταν συνέρχονται σε Τοπικές ή Οικουμενικές Συνόδους, διατυπώνουν απλανώς, θεοπνεύστως την διδασκαλία της Εκκλησίας.
«Γι’ αυτό βρίσκουμε θεουμένους Αγίους όχι μόνο στην Ανατολή, αλλά και στην Δύση, αιώνες ολόκληρους. Αυτοί οι άνθρωποι όταν συνήρχοντο σε Σύνοδο, αμέσως γνωρίζανε τι είναι η διδασκαλία της Εκκλησίας».

Επειδή βασικό κριτήριο στην Εκκλησία που καθορίζει την αληθινότητα των μελών της είναι οι θεούμενοι, γι’ αυτό στην αρχαία Εκκλησία παρατηρείται το γεγονός ότι από αυτούς τους θεουμένους και Προφήτες εκλέγονταν οι Επίσκοποι και Πρεσβύτεροι. Αυτό το βλέπουμε στις «Πράξεις των Αποστόλων», κατά την εκλογή του Αποστόλου Ματθία, που κατέλαβε τον τόπο του Ιούδα. Έπρεπε να είναι μάρτυς της Αναστάσεως του Χριστού.

Άλλωστε, οι Κληρικοί έπρεπε να ήταν θεούμενοι, γιατί μόνον τότε ήταν οι αληθινοί ιατροί, γνώριζαν να θεραπεύσουν τους ανθρώπους και από το σκότος του νου να τους οδηγήσουν στον φωτισμό του νου και την θέωση.

Σκοπός της Εκκλησίας και αποστολή της είναι να κάνει τους ανθρώπους Θεούμενους.

Η Εκκλησία, όπως συχνά ως εδώ έγινε λόγος, ομοιάζει με ένα νοσοκομείο και οι Κληρικοί με τους ιατρούς. Με αυτήν την προοπτική πρέπει να δούμε την αρετή της υπακοής. Δεν υπακούουμε σε κάθε διδασκαλία που εμφανίζεται, αλλά στους θεουμένους, που έχουν εμπειρία Θεού, διότι κατ’ αυτόν τον τρόπο η υπακοή θα οδηγήσει στην θέωση, στην μέθεξη τής ακτίστου δόξης του Θεού.
«Στην Ορθόδοξη Εκκλησία ποτέ δεν ερμηνεύθηκε η υπακοή ως μία τυφλή υπακοή σε μια αυθεντία από μια χειροτονία, επειδή ένας είναι δεσπότης, επειδή ένας είναι ηγούμενος κ.ο.κ. Όχι!
Η αυθεντία είναι η πνευματική αυθεντία.

Όταν κανείς είναι θεούμενος ή φωτισμένος και εξασκημένος στην καθοδήγηση άλλων ανθρώπων στην θεραπεία, σε αυτόν, μέχρις ότου φθάσουμε εμείς σε ορισμένο σημείο, θα έχουμε μια υπακοή για να μάθουμε την μέθοδο. Σε αυτόν θα έχουμε υπακοή. Όχι σε οποιονδήποτε».
Η υπακοή στους «πείρα μεμυημένους» είναι αναγκαία για την πορεία προς την θέωση. Αυτό δεν σημαίνει ότι υπονομεύεται και παραθεωρείται ο κανονικός θεσμός της Εκκλησίας.

Ακόμη δε και η προσευχή στους Αγίους έχει σημασία, γιατί αυτοί παραμένουν θεούμενοι, είναι φίλοι του Θεού και έχουν παρρησία σε Αυτόν, με αποτέλεσμα να έχουν οι μεσιτείες τους ενέργεια.
«Ο θεούμενος, όταν εκδημεί προς Κύριον, παραμένει θεούμενος, δεν παύει να είναι θεούμενος, και μετέχει στην δόξα του Θεού, στην θεοπτία. Και γι’ αυτόν τον λόγο εμείς κάνουμε προσευχές και επικαλούμεθα αυτούς τους ανθρώπους να μεσιτεύουν υπέρ ημών».

Επομένως, οι θεούμενοι είναι η βάση και το θεμέλιο της εκκλησιαστικής ζωής, αυτοί έχουν την ζωή των Πρωτοπλάστων προ της πτώσεως, αλλά μετέχουν και του τεθεωμένου Σώματος του Χριστού. Οι Πατέρες ερμηνεύουν τα θεολογικά θέματα από εμπειρία και όχι από στοχασμούς.

Έχει δημιουργηθεί η εντύπωση ότι η ιστορία της Εκκλησίας είναι τα διάφορα γεγονότα που έχουν σχέση με την εξωτερική δράση των μελών της, με τους διωγμούς, τις Τοπικές και Οικουμενικές Συνόδους, με τα σχίσματα και τις διαιρέσεις, με τις αιρέσεις και τους πολέμους κλπ. Είναι και αυτό ένα τμήμα της ιστορίας που διδάσκεται στις θεολογικές σχολές και τα σχολεία ως ειδικό μάθημα.

Όμως, η πραγματική εκκλησιαστική ιστορία είναι η ζωή των Αγίων, η ενέργεια του Αγίου Πνεύματος στην καρδιά των πιστών, η πορεία από την Κυριακή της Τυρινής έως το Πάσχα και από εκεί έως την Πεντηκοστή και την εορτή των Αγίων Πάντων.
Αυτά τα γεγονότα δεν είναι εξωτερικά, ιστορικά μόνον, δεν είναι εφάπαξ γεγονότα, αλλά επαναλαμβάνονται στην ζωή κάθε πιστού, ο οποίος με την μετάνοια και την κάθαρση της καρδιάς φθάνει στην Πεντηκοστή, δηλαδή μετέχει της θεοπτικής ενεργείας του Θεού και εορτάζει κατά την εορτή των Αγίων Πάντων.

«Κι αυτό φαίνεται από το εορτολόγιο της Εκκλησίας, που έχουμε την ημέρα του Πάσχα. Προηγήθηκαν οι Βαπτίσεις το Μεγάλο Σάββατο. Μετά φθάνουμε μέχρι την Πεντηκοστή, με το ευαγγέλιο του Ιωάννου, που είναι το “πνευματικό ευαγγέλιο” της Εκκλησίας, γι’ αυτούς που έχουν βαπτισθεί. Μετά φθάνουμε στην ημέρα της Πεντηκοστής και μετά είναι η Κυριακή των Αγίων Πάντων. Αυτός είναι ο σκοπός της Πεντηκοστής».

«Λοιπόν, αυτά είναι τα ζωντανά κηρύγματα της Ορθοδοξίας, γι’ αυτό η Ορθοδοξία πάντοτε βασίζεται στους βίους των Αγίων. Οπότε, το αγιολόγιο ήταν η σπονδυλική στήλη της Ορθοδόξου θεολογίας».

Η Εκκλησία δεν είναι μια ιδεολογία ούτε μια κοινωνική ή θρησκευτική οργάνωση, αλλά το Σώμα του Χριστού. Ο πιστός που μετέχει στην εκκλησιαστική ζωή, στην πραγματικότητα μετέχει της ζωής του Χριστού. Αυτό επιτυγχάνεται με τα Μυστήρια, δια των οποίων ο άνθρωπος δέχεται την άκτιστη Χάρη του Θεού και ενώνεται με τον Χριστό, τρέφεται από Αυτόν και δοξάζεται.
Έτσι καταλαβαίνουμε ότι η Εκκλησία «σημαίνεται εν τοις μυστηρίοις» και η Χάρη δια των Μυστηρίων ενεργεί ποικιλοτρόπως στον άνθρωπο.

Οι Απόστολοι και οι Πατέρες προσδιορίζουν κάποια πλαίσια μέσα στα οποία μπορεί να ερμηνευθεί η εκκλησιαστική ζωή.

Οι θεούμενοι είναι το θεμέλιο της εκκλησιαστικής ζωής
Από το βιβλίο “Εμπειρική Δογματική τής Ορθοδόξου Καθολικής Εκκλησίας κατά τις προφορικές παραδόσεις τού π. Ι. Ρωμανίδη” Τόμος Β΄.

***

Πρωτοπρ. Ιωάννου Σ. Ρωμανίδου, Καθηγητού Πανεπιστημίου

Τώρα συμβαίνει να βρισκώμαστε σε μία καμπή στην ιστορία της Εκκλησίας, που ο ίδιος ο κομπογιαννίτης γιατρός (δηλαδή ο μη δυνάμενος να θεραπεύση ή να καθοδηγήση σωστά πνευματικός πατήρ) δεν έχει επίγνωσι ότι είναι κομπογιαννίτης.
Ο κομπογιαννίτης όμως είναι σε θέση να αναγνωρίση έναν πραγματικό γιατρό, όταν συναντηθή με αυτόν ή όχι;
Η απάντησις είναι, ότι, αν έχη πορρωμένη συνείδησι, δεν θα τον αναγνωρίση. Αυτό συνέβη με τον Ιούδα, ο οποίος εγνώρισε μεν τον Χριστόν, αλλά όχι όπως οι άλλοι Απόστολοι.
Ο Ιούδας δεν κατάλαβε ποιος ήταν ο Χριστός. Γιατί; Διότι πνευματικά δεν ήταν εν τάξει. Δηλαδή ο Ιούδας απεδείχθη κομπογιαννίτης και ούτε τον εαυτό του μπόρεσε να σώση.
Σήμερα δίνει η Ορθόδοξη Θεολογία την δυνατότητα σε κάποιον να ανιχνεύση τον πραγματικό γιατρό και να τον διακρίνη από έναν κομπογιαννίτη;

Δηλαδή μπορούμε σήμερα να ανιχνεύσωμε τον αληθινό πνευματικό πατέρα, εκείνον που είναι σε θέσι να θεραπεύη, ανάμεσα σε πολλούς άλλους; Ή αλλιώς μπορούμε σήμερα να ανιχνεύσωμε τον άγιο μέσα στο πλήθος;
Δύσκολο φαίνεται…
Δηλαδή οι Χριστιανοί σήμερα έχουν φθάσει στο σημείο δύσκολα να ξεχωρίζουν τους πνευματικούς γιατρούς από τους κομπογιαννίτες. Και φθάσαμε σ’ αυτήν την κατάστασι, διότι αντικαταστήσαμε την Πατερική Θεολογία με Δυτικού τύπου Θεολογία, με Θεολογία των δογμάτων, με Θεολογία του βιβλίου δηλαδή και όχι εμπειρική, η οποία δεν οδηγεί στην κάθαρσι της ψυχής από τα πάθη.
Καταδιώξαμε την Ησυχαστική παράδοσι και την αντικαταστήσαμε με τα δόγματα ή με την ηθική (ευσεβισμό)…

***

Φοιτητής του π.Ιωάννη τον θυμάται να περπατά μέσα στους διαδρόμους της Σχολής και να του λέει, «Καλημέρα, πατέρα Ιωάννη», και αυτός να μην του απαντά, αλλά κάποια στιγμή να κοντοστέκεται και να στρέφεται πίσω και να του λέει, «Παιδί μου, μου είπες χαίρετε;» «Μάλιστα, πάτερ!» «Τότε, χαίρετε κι από εμένα!» «Δεν με προσέξατε;» «Όχι, παιδί μου, ασχολούμουν με το ‘‘Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με’’».

***

Ποιός εἶναι ὁ ἀληθινὸς θεολόγος
– Πρωτοπρ. Ἰωάννου Σ. Ρωμανίδου

Ποιός εἶναι, τώρα, ὁ ἀληθινὸς θεολόγος; Θεολόγος εἶναι μόνον ἐκεῖνος ποὺ διάβασε πολλὰ θεολογικὰ βιβλία καὶ εἶναι ἐνημερωμένος ἐπάνω στὴν σχετικὴ βιβλιογραφία; Αὐτὸς ὅμως μοιάζει μὲ ἕναν μικροβιολόγο π.χ. ποὺ διάβασε μὲν πολλὰ βιβλία ἐπάνω στὴν ἐπιστήμη του, ἀλλὰ δὲν χρησιμοποίησε ποτὲ ἕνα μικροσκόπιο οὔτε ἔκανε ἐργαστηριακὲς ἀναλύσεις κλπ.

Σὲ ὅλες τὶς θετικὲς ἐπιστῆμες, ἐκεῖνος ποὺ ἔχει ὁ λόγος του κῦρος καὶ εἶναι αὐθεντία στὴν ἐπιστήμη του, εἶναι πάντα ἐκεῖνος ποὺ ἔχει ἐμπειρία τοῦ ἀντικειμένου ἢ τοῦ φαινομένου στὸ ὁποῖο ἀναφέρεται καὶ τὸ ὁποῖο ἔχει μελετήσει, δηλαδὴ ἐκεῖνος ποὺ ἔχει τὴν ἐμπειρία τῆς παρατηρήσεως καὶ κατανοεῖ τὰ φαινόμενα ποὺ παρατηρεῖ.

Στὴν Πατερικὴ ὁρολογία αὐτὴ ἡ ἐμπειρία τῆς παρατηρήσεως τῶν ἐνεργειῶν τοῦ Ἁγίου Πνεύματος λέγεται θεωρία. Τὸ πρῶτο σκαλοπάτι τῆς θεωρίας εἶναι ἡ ἐμπειρία τῆς αὐτενεργούσης προσευχῆς τοῦ Ἁγίου Πνεύματος μέσα στὴν καρδιὰ τοῦ ἀνθρώπου, ἡ ἐμπειρία τῆς εὐχῆς. Μὲ τὴν εὐχή, ὅταν εἶναι ἐνεργουμένη ἀπὸ τὴν Χάρι τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ἀρχίζει νὰ θεμελιώνεται ἡ ἐνδιάθετος πίστις στὸν ἄνθρωπο. Διὰ τῆς ἐμπειρίας αὐτῆς τῆς Χάριτος τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ὁ Χριστιανὸς ἀρχίζει νὰ θεωρῇ τὸν Θεόν, νὰ γνωρίζῃ τὸν Θεόν.

Ὁ Χριστιανὸς τώρα ἔχοντας τὴν βοήθεια τῆς Χάριτος τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, μὲ ὁδηγοὺς τὴν Παλαιὰ καὶ Καινὴ Διαθήκη δηλαδὴ τοὺς Προφῆτες καὶ τοὺς Ἀποστόλους, καθὼς καὶ τοὺς Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας, οἱ ὁποῖοι ἑρμηνεύουν ἐν Ἁγίῳ Πνεύματι τὴν Παλαιὰ καὶ Καινὴ Διαθήκη, μπορεῖ νὰ κάνῃ καὶ ὁ ἴδιος σωστὴ ἑρμηνεία τῆς Ἁγίας Γραφῆς καὶ νὰ ἐμβαθύνῃ στὰ ρητὰ καὶ στὰ νοήματα τῆς Ἁγίας Γραφῆς καὶ τῶν κειμένων τῶν Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας.

Σὲ ὡρισμένες περιπτώσεις κατὰ διαστήματα μπορεῖ ὁ Χριστιανὸς αὐτὸς νὰ ἀνεβαίνῃ σὲ ὑψηλότερα στάδια θεωρίας π.χ. σὲ ἔλλαμψι ἤ, ὅταν θέλῃ ὁ Θεός, σὲ μέθεξι τοῦ ἀκτίστου Φωτός, δηλαδὴ σὲ θέωσι. Ἀπὸ Πατερικῆς ἀπόψεως θεολόγος εἶναι ἐκεῖνος ποὺ ἔφθασε σὲ θέωσι. Διότι τότε γίνεται ἀπλανής, ὁπότε μπορεῖ νὰ θεολογὴ χωρὶς φόβο νὰ πέσῃ σὲ πλάνη. Δηλαδὴ θεολόγοι κατὰ τοὺς Πατέρες εἶναι μόνον οἱ θεόπτες. Ἡ Ἐκκλησία τὸν τίτλο τοῦ κατ᾿ ἐξοχὴν θεολόγου τὸν ἔδωσε σὲ πολὺ λίγους Πατέρες, ἂν καὶ πολλοὶ Ἅγιοι ἐθεολόγησαν.

Οἱ θεολογοῦντες σὲ ἀντιδιαστολὴ μέ τοὺς θεολόγους εἶναι ὅσοι ἔφθασαν μόνο στὴν κατάστασι φωτισμοῦ, τῆς ἀδιαλείπτου δηλαδὴ καρδιακῆς εὐχῆς, οἱ ὁποῖοι ὅμως, ἐπειδὴ ἔχουν φωτισθῇ ἀπὸ τὴν Χάρι τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, μποροῦν καὶ θεολογοῦν ἐπάνω στὴν ἐμπειρία τῶν θεουμένων, χωρὶς οἱ ἴδιοι νὰ παράγουν καινούργια Θεολογία. Βέβαια ὑπάρχουν οἱ διανοητικὰ θεολογοῦντες, οἱ ὁποῖοι θεολογοῦν, ἐπειδὴ ἔχουν ἁπλῶς διαβάσει μερικὰ θεολογικὰ βιβλία, πρᾶγμα ὅμως ποὺ ἀπαγορεύεται ἀπὸ τοὺς Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας.
Πηγή:https://www.oodegr.com/Ομιλία
Για τους αγίους ανθρώπους του Θεού.
Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς,

«Ὑπὸ Πνεύματος Ἁγίου φερόμενοι ἐλάλησαν ἅγιοι Θεοῦ ἄνθρωποι» (Β΄ Πέτρ. α΄ 21).

Αυτή η μαρτυρία προέρχεται από τον Απόστολο Πέτρο, που ήταν ο ίδιος αυτός άγιος άνθρωπος του Θεού, η πέτρα της Πίστεως και στρατιώτης του Σταυρού. Ως άγιος άνθρωπος του Θεού εξήγησε από την δική του προσωπική εμπειρία, πώς μιλούσαν και πώς μιλούν ακόμη οι άγιοι άνθρωποι του Θεού: υπό Πνεύματος Αγίου φερόμενοι ελάλησαν.

Δεν μιλούσαν κατά την δική τους διανοητική επεξεργασία, ούτε κατά την δική τους μνήμη, ούτε κατά τις δικές τους εικασίες, ούτε κατά την δική τους ευφράδεια. Μιλούσαν θεοπνεύστως, εκ του Αγίου Πνεύματος και δι’ Αυτού. Μέσω αυτών των θεοφόρων ανέβλυζε η Σοφία του Θεού και αποκαλυπτόταν η Αλήθεια του Θεοϋ. Η Αγία Γραφή δεν γράφτηκε με την ψευδή κάλαμο των γραμματέων (σχοινός ψευδής γραμματεύσιν -Ιερεμίας 8,8) γράφτηκε από τούς διακόνους και τούς εκλεκτούς του Αγίου Πνεύματος του Θεού. Ούτε γράφτηκε η Αγία Γραφή από επαγγελματίες συγγραφείς, αλλά από τούς άγιους του Θεού, τούς όποιους καθοδηγούσε και «ανάγκαζε» το Άγιο Πνεύμα να γράψουν. Παρότι συχνά εκείνοι δεν ήθελαν να γράψουν, κάποτε μάλιστα διαμαρτύρονταν γι’ αυτό, όμως ένιωθαν υποχρεωμένοι να το κάνουν, όπως μαρτυρεί ο άγιος Προφήτης Ιερεμίας: Και είπα ού μη ονομάσω το όνομα Κυρίου και ού μη λαλήσω έτι επί τω ονόματι αυτού. Και εγένετο ως πυρ καιόμενον φλέγον εν τοις οστέοις μου, και παρειμαι πάντοθεν και ού δύναμαι φέρειν (Ιερεμίας 20,9).

Ώ! αδελφοί μου, η Αγία Γραφή ουκ έστιν εξ ανθρώπων, αλλά εκ του Θεού. Ουκ έστιν εκ της γης, άλλ’ εκ του ουρανού. Ούτε εκ του σώματος έστιν, άλλ’ εκ του Πνεύματος. Ναι, εκπορεύεται από το Πνεύμα του Θεού, είναι θεόπνευστη! Οι άγιοι αυτοί άνθρωποι του Θεού -Προφήτες, Ευαγγελιστές, Απόστολοι, Πατέρες, Ποιμένες και Διδάσκαλοι – έγραψαν ότι τούς ενέπνευσε η Σοφία και η Αλήθεια του Αγίου Πνεύματος.

Ώ! Παράκλητε Θεέ, το Πνεύμα της Σοφίας και της Αλήθειας, έμπνευσέ μας με την ζωοφόρο πνοή Σου, γιά να αναγνωρίζουμε τη Σοφία και την Αλήθεια και να ζούμε σύμφωνα με αυτές.

Σοι πρέπει πάσα δόξα, τιμή και προσκύνησις εις τούς αιώνας των αιώνων. Αμήν.
Πηγή:Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς, «Ο Πρόλογος της Οχρίδας», (Μάιος),
http://prologue.orthodox.cn/May19.htm

Κύριε και Θεέ μας, όλη η ζωή μας στη γη είναι διακονία δι’ Εσέ και αγαλλίαση εν Σοι, ικάνωσέ μας, ώστε η διακονία μας να καθοδηγείται από τον φόβο του Θεού και η αγαλλίασή μας να εξαγνίζεται από τον τρόμο ενώπιόν Σου. Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς
https://iconandlight.wordpress.com/2021/10/31/%ce%ba%cf%8d%cf%81%ce%b9%ce%b5-%ce%ba%ce%b1%ce%b9-%ce%b8%ce%b5%ce%ad-%ce%bc%ce%b1%cf%82-%cf%8c%ce%bb%ce%b7-%ce%b7-%ce%b6%cf%89%ce%ae-%ce%bc%ce%b1%cf%82-%cf%83%cf%84%ce%b7-%ce%b3%ce%b7-%ce%b5%ce%af/

Όσιος Δαβίδ ο Γέρων, ο εν Ευβοία: Πάτερ μου, μη στενοχωριέσαι, διότι η μεγαλύτερη αρρώστια για τον άνθρωπο είναι η στενοχώρια
https://iconandlight.wordpress.com/2020/10/31/%cf%8c%cf%83%ce%b9%ce%bf%cf%82-%ce%b4%ce%b1%ce%b2%ce%af%ce%b4-%ce%bf-%ce%b3%ce%ad%cf%81%cf%89%ce%bd-%ce%bf-%ce%b5%ce%bd-%ce%b5%cf%85%ce%b2%ce%bf%ce%af%ce%b1-%cf%80%ce%ac%cf%84%ce%b5%cf%81-%ce%bc/

Ο Άγιος Δαυΐδ, παιδιά μου, είναι πολύ θαυματουργός. Συχνά τον βλέπω οφθαλμοφανώς, ζωντανό! Πόσες φορές μίλησα μαζί του! Άγιος Ιάκωβος Τσαλίκης
https://iconandlight.wordpress.com/2019/10/31/%CF%83%CF%85%CF%87%CE%BD%CE%AC-%CE%B2%CE%BB%CE%AD%CF%80%CF%89-%CF%84%CE%BF%CE%BD-%CE%AC%CE%B3%CE%B9%CE%BF-%CE%B4%CE%B1%CF%85%CE%90%CE%B4-%CE%BF%CF%86%CE%B8%CE%B1%CE%BB%CE%BC%CE%BF%CF%86%CE%B1%CE%BD/

Την ώρα που λέγει κανείς την “ευχή” το Άγιον Πνεύμα κατέρχεται, όπως η νεφέλη στο Όρος Θαβώρ. Κύριε Ιησού, Συ ο Ακρογωνιαίος Λίθος της Σωτηρίας μας, ενίσχυσε μέσα μας την πίστη, αυτή την αγία και σωτήρια πίστη σε Σένα, τον μοναδικό μας Σωτήρα.
https://iconandlight.wordpress.com/2022/08/18/%CF%84%CE%B7%CE%BD-%CF%8E%CF%81%CE%B1-%CF%80%CE%BF%CF%85-%CE%BB%CE%AD%CE%B3%CE%B5%CE%B9-%CE%BA%CE%B1%CE%BD%CE%B5%CE%AF%CF%82-%CF%84%CE%B7%CE%BD-%CE%B5%CF%85%CF%87%CE%AE-%CF%84%CE%BF-%CE%AC%CE%B3/

Ἀπολυτίκιον τῶν Ἁγίων Ἀναργύρων
Ἦχος πλ δ’.

Ἅγιοι Ἀνάργυροι καὶ θαυματουργοί, ἐπισκέψασθε τὰς ἀσθενείας ἡμῶν, δωρεὰν ἐλάβετε, δωρεὰν δότε ἡμῖν.

Έτερον Ἀπολυτίκιον τῶν Ἁγίων Ἀναργύρων Κοσμᾶ καὶ Δαμιανοῦ τῶν ἐξ Ἀσίας
Ἦχος γ’. Θείας πίστεως.

Θείου Πνεύματος, τῇ χειρουργίᾳ, θεραπεύετε, παντοίας νόσους, σὺν Κοσμᾷ Δαμιανὲ οἱ Ἀνάργυροι· ὁ γὰρ Σωτὴρ ἰατροὺς ὑμᾶς ἔδειξεν, εἰς περιποίησιν πάντων καὶ ἴασιν· ὅθεν ῥύσασθε, παθῶν δυσαλθῶν καὶ θλίψεων, τοὺς ποθῷ τῷ ναῷ ὑμῶν προστρέχοντας.

Ἀπολυτίκιον τῆς Ὁσίας Θεοδότης, μητρός τῶν Ἁγίων Ἀναργύρων, τῶν ἐξ Ἀσίας.
Ἦχος πλ. α΄. Τὸν συνάναρχον Λόγον.

Ἀναργύρων δυάδος μητέρα ἔνθεον, Κοσμᾶ κοσμήτορος ἤθους, καὶ πάνυ Δαμιανοῦ, Θεοδότην τὴν Ὁσίαν εὐφημήσωμεν, ὡς ἐν Χριστῷ παιδαγωγόν, τῶν υἱῶν αὐτῆς σεμνήν, καὶ πίστεως μυροθήκην, εὐωδιάζουσαν κόσμον, αὐτῆς ὀδμαῖς θερμῶν δεήσεων.

Ἀπολυτίκιον τοῦ Ἀποστόλου Νηρέως. (Ἰσιδώρας Ἁγιοϊεροθεϊτίσσης)
Ἦχος α´. Τῆς ἐρήμου πολίτης.

Τῶν συγγόνων δυάδα, τὴν σεπτὴν καὶ ὁμόψυχον, ὕμνοις καὶ ᾠδαῖς ἐγκωμίων οἱ πιστοὶ μεγαλύνωμεν· Νηρέα καὶ τὴν τούτου ἀδελφήν, οὓς Παῦλος ὁ Ἀπόστολος Ἐθνῶν, ἐν τῇ Ρώμῃ ἀπεδέξατο ὡς πιστοὺς καὶ ἐν Χριστῷ ἠσπάσατο. Χαίρετε οἱ τοῦ Λόγου μαθηταί, χαίρετε σκεύη τίμια, χαίρετε οἱ ὡς λύχνοι τοῦ φωτὸς τῷ κόσμῳ διαλάμποντες.

Ἀπολυτίκιον τοῦ Ὁσίου Δαβίδ
Ἦχος γ’. Θείας πίστεως.

Μέγα εὕρατο, Εὔβοια κλέος, τὸν πανένδοξον, Δαβὶδ τὸν θεῖον, ὡς ἱερᾶς ἀρετῆς καταγώγιον, καὶ τοῦ Χριστοῦ ὀπαδὸν ἀληθέστατον, καὶ τῶν Ὁσίων ἁπάντων ἐφάμιλλον. Διὸ Πάτερ Ὅσιε, Χριστὸν τὸν Θεὸν ἱκέτευε, δωρήσασθαι ἡμῖν τὸ μέγα ἔλεος.

Ἀπολυτίκιον τῆς Ἁγίας Νεομάρτυρος Ἑλένης, τῆς ἐκ Σινώπης
Ἦχος πλ. α’. Τὸν συνάναρχον Λόγον. (Γερασίμου μοναχοῦ Μικραγιαννανίτου)

Τῆς ἁγνείας τὸ ἄνθος τὸ εὐωδέστατον, καὶ Σινώπης τὸ κλέος καὶ θεῖον βλάστημα, Παρθενομάρτυς τοῦ Χριστοῦ ῾Ελένη πάνσεμνε, ἡ ἀθλήσασα στερρῶς, καὶ καθελοῦσα τὸν ἐχθρόν, τῆς πίστεως τῇ δυνάμει, διὰ παντὸς ἐκδυσώπει, ἐλεηθῆναι τὰς ψυχὰς ἡμῶν.

Ἀπολυτίκιον τοῦ Ἁγίου Ὁσιομάρτυρος Ἰακώβου, καὶ τῶν δύο μαθητῶν αὐτοῦ· Ἰακώβου διακόνου καὶ Διονυσίου μοναχοῦ
Ἦχος δ΄. Ὁ ὑψωθεὶς ἐν τῷ Σταυρῷ.

Ἀγγελικῶς ἐπὶ τῆς γῆς διαπρέψας, τῶν Ἀποστόλων ἀνεδέξω τὴν χάριν, καὶ μετανοίας κήρυξ καὶ διδάσκαλος πεμφθείς, ἔδειξας τοῖς θέλουσι, σωτηρίας τὴν τρίβον· ὅθεν καὶ πρὸς ἄθλησιν, παρετάξω γενναίως, σὺν τοῖς στεῤῥοῖς συνάθλοις σου σοφέ, Ὁσιομάρτυς Ἰάκωβε μέγιστε.

Ἀπολυτίκιον τοῦ ἁγίου Δαβὶδ τοῦ Μεγάλου Κομνηνοῦ
Ἦχος α΄. Τῆς ἐρήμου πολίτης

Τραπεζοῦντος εὐφήμως βασιλέα τόν ἔσχατον μέλψωμεν Δαβίδ τόν γενναῖον καί στερρόν Νεομάρτυρα, σύν θείῳ Βασιλείῳ, Μανουήλ καί πάνυ Γεωργίῳ, τοῖς αὐτοῦ τέκνοις καί τῷ Ἀλεξίῳ ἀνεψιῷ ἀλκίμῳ ἀνακράζοντες· Δόξα τῷ ἐνισχύσαντι ὑμᾶς, δόξα τῷ στεφανώσαντι, δόξα τῷ δι’ εὐχῶν ὑμῶν πιστοῖς νέμοντι ἔλεος.

π. Ιωάννης Ρωμανίδης: Φράγκοι – Ρωμιοί και παιδεία (1984).

π. Ιωάννης Ρωμανίδης:ΜΙΑ ΣΠΑΝΙΑ ΟΜΙΛΙΑ

Μητροπολίτης Μόρφου: “Ο π. Ιωάννης Ρωμανίδης και οι σύγχρονοι εμπειρικοί Θεολόγοι”

Η μητέρα μου, που η καρδιά της ήταν εκκλησία, αληθινή κατοικία του Κυρίου, δεν σταματά τους ποταμούς των δακρύων, τους στεναγμούς της καρδίας στις ατέλειωτες ώρες των προσευχών της για μένα! Και Συ Κύριε εισάκουσες την δέησή της και δεν περιφρόνησες τα δάκρυά της, με τα οποία πότισε το έδαφος, παντού όπου προσευχόταν. Άγιος Αυγουστίνος για την μητέρα του αγία Μόνικα

Χριστός ανέστη! Αληθώς ανέστη!
Christ is Risen! Truly He is Risen!
ХристосВоскрес! Воистину Воскрес!
Kristus (ir) augšāmcēlies! Patiesi viņš ir augšāmcēlies!
ქრისტეაღსდგა! ჭეშმარიტადაღსდგა!
«Χαίρετε!». «Ειρήνη υμίν!»

Συναξάριον Τοῦ Μηναίου.
Τῇ Δʹ τοῦ αὐτοῦ μηνός Μαΐου μνήμη τῆς Ἁγίας Μάρτυρος Πελαγίας τῆς ἀπὸ Ταρσοῦ (287).
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ἁγίου μάρτυρος Φλωριανοῦ (303) .
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τῆς ἁγίας Μόνικας, μητρός τοῦ ἱεροῦ Αὐγουστίνου (387)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ἁγίου Νεποτιανοῦ, τοῦ πρεσβυτέρου (395)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ μνήμη τοῦ Ὁσίου Πατρὸς ἡμῶν Ἱλαρίου τοῦ θαυματουργοῦ (385)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τῶν ἁγίων μαρτύρων ᾿Αντωνίνου, ᾿Αφροδισίου, Βαλεριανοῦ, Λεοντίου, Μακροβίου καί Μίδα ἤ Μίλδα καὶ τῶν σύν αὐτοῖς μαρτυρησάντων ἐν Σκυθοπόλη (4ος αιων)
Ὁ Ὅσιος Πατὴρ ἡμῶν Νικηφόρος, ὁ ἡγούμενος μονῆς τοῦ Μηδικίου τῆς Τριγλίας, ἐν εἰρήνῃ τελειοῦται (813).
Ὁ Ὅσιος Νικηφόρος, ὁ ἡσυχάσας ἐν τοῖς ἐρημικωτέροις τοῦ Ἄθω, ὁ συγγράψας τὴν σοφὴν μέθοδον περὶ νοερᾶς προσευχῆς, διδάσκαλος τοῦ θείου Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ, ἐν εἰρήνῃ τελειοῦται (1295).
Μνήμη τοῦ Ὁσίου Πατρὸς ἡμῶν Ἀθανασίου Ἐπισκόπου Κορίνθου, ὅς κεκοίμηται κατὰ τῷ 957 ἐπὶ τῶν βασιλέων Βασιλείου τοῦ Βουλγαροκτόνου καὶ τοῦ ἀδελφοῦ αὐτοῦ Κωνσταντίνου.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ ἡ Ἀνάμνησις τῆς ἀνακομιδῆς τῶν λειψάνων τοῦ Ἁγίου καὶ φίλου τοῦ Χριστοῦ Λαζάρου καὶ τῆς μυροφόρου Μαρίας τῆς Μαγδαληνῆς, γενομένης ἐπὶ Λέοντος τοῦ φιλοσόφου κατὰ τῷ 890. Τελεῖται δὲ ἡ αὐτῶν σύναξις ἐν τῇ εὐαγεστάτῃ μονῇ, τῇ παρὰ τοῦ αὐτοῦ βασιλέως ἐπ’ ὀνόματι τοῦ Ἁγίου Λαζάρου συστάσῃ.
Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τῆς ὁσίας μητρός ἠμῶν Θεοδοσίας, πριγκιπίσσης τοῦ Βλαδιμίρ, μητρός τοῦ ἁγίου Ἀλεξάνδρου Νέφσκϊυ (1244).
Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τῶν ὁσίων πατέρων ἠμῶν ᾿Ισαάκ, Κλήμεντος, Κυρίλλου, Νικήτα καί Νικηφόρου, τῶν ἐκ Ρωσίας (1389)
Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, σύναξις τῆς ῾Υπεραγίας Θεοτόκου, τῆς «Παλαιᾶς», ἐν Ρωσίᾳ (1570)
Κοίμηση τοῦ πατρός ἠμῶν Ἐλευθεριου Καψωμένου, εκ Χανίων Κρήτης.

Στίχοι
Εἰς τὴν Μαγδαληνήν.
Σὺ καὶ νεκρὰ ζῇς· εἰ σιγᾷς δὲ τῇ πόλει,
Ἔχει τις ὡς πρὶν ἔκστασίς σε Μαρία.
Εἰς τὴν ἐν Κωνσταντινουπόλει κατάθεσιν τοῦ λειψάνου τῆς αὐτῆς Ἁγίας μυροφόρου Μαρίας τῆς Μαγδαληνῆς.
Φάσκει, «ῥαβουνί», Μαρία Χριστῷ πάλιν.
Λέγει, τί; Χριστός, «θάψαν ἄστυ με σκέπε».

Στίχοι εἰς τὴν Μόνικαν
Διπλῶς γεννήσασα υἱὸν Αὐγουστῖνον,
σύγχαιρε τούτῳ, Μόνικα, Παραδείσῳ.

Στίχοι εἰς τὸν Nικηφόρον
Σοὶ χάριν ἴσμεν ὦ πάτερ Νικηφόρε,
Τέχνης προσευχῆς, ἣν ἀφῆκας τῷ βίῳ.

Κατὰ τὴν ἡμέρα αὐτή, σύμφωνα μὲ τὰ ὑπομνήματα τῶν Συναξαριστῶν, Ἑορτολογίων καὶ Τυπικῶν, ἄγονται δύο περιστατικά: ἡ ἀνάμνηση τῆς ἀνακομιδῆς τῶν τιμίων λειψάνων τοῦ Ἁγίου καὶ Δικαίου Λαζάρου καὶ τὰ ἐγκαίνια τοῦ αὐτοῦ ναοῦ τοῦ Ἁγίου Λαζάρου. Στὰ διάφορα ὑπομνήματα γίνεται μνεία καὶ στὴν ἀνάμνηση τῆς ἀνακομιδῆς τῶν ἱερῶν λειψάνων τῆς Ἁγίας Μαρίας τῆς Μαγδαληνῆς.
Τὰ ἱερὰ λείψανα τῆς Ἁγίας Μαρίας τῆς Μαγδαληνῆς μετέφερε στὴν Κωνσταντινούπολη ἀπὸ τὴν Ἔφεσο ὁ βασιλέας Λέων ὁ Σοφὸς (886 – 912 μ.Χ.) καὶ τὰ ἀποθησαύρισε στὴ μονὴ τοῦ Ἁγίου Λαζάρου, σὲ ἀργυρὴ θήκη…
Ὁ ναὸς τοῦ Ἁγίου Λαζάρου στὴν Κωνσταντινούπολη, κτίσθηκε μεταξὺ τῶν ἐτῶν 900 – 912 μ.Χ., στὴν τοποθεσία «Τόποι», μὲ δαπάνες τοῦ αὐτοκράτορα Λέοντος. Τὰ ἐγκαίνιά του ἔγιναν στὶς 4 Μαΐου τοῦ 912 μ.Χ., λίγες ἡμέρες πρὸ τοῦ θανάτου τοῦ αὐτοκράτορος Λέοντος († 11 Μαΐου 912). Ὡς ἡγούμενος τῆς μονῆς τοῦ Ἁγίου Λαζάρου ἀναφέρεται, ἐπὶ Λέοντος, ὁ Εὐθύμιος, ὁ ὁποῖος ἦταν ἄνθρωπος ἀρετῆς καὶ ἁγιότητος.

***

Αγία Μόνικα, η μητέρα του αγίου Αυγουστίνου

Υπόδειγμα συζύγου και χριστιανής μητέρας, η αγία Μόνικα γεννήθηκε στους κόλπους μιας θεοσεβούς οικογένειας της ρωμαϊκής Βόρειας Αφρικής. Παντρεύτηκε έναν αγαθοεργό, αλλά αψίθυμο εθνικό, τον οποίο χάρις στην υπομονή και γλυκύτητά της κατόρθωσε να φέρει στον δρόμο του Θεού στο τέλος της ζωής του. Μένοντας χήρα, δεν θέλησε να συνάψει δεύτερο γάμο, με σκοπό να αφιερώσει την ζωή της στην ευσέβεια και στην μόρφωση του γιου της Αυγουστίνου [15 Ιουν]. Παρακολούθησε με καρτερικότητα, κλάματα και προσευχές τις παρεκτροπές του νέου που κατέληξε να πέσει στην μανιχαϊκή αίρεση. Όταν το έμαθε, έκλαψε για τον θάνατο της ψυχής του περισσότερο απ’ ό,τι αν είχε παύσει ο ίδιος να ζει, αλλά ο Θεός την παρηγόρησε σε ένα όνειρο και την διαβεβαίωσε για την μελλοντική μεταστροφή του γιου της.
Όταν ζήτησε από έναν επίσκοπο εμβριθή στις ιερές Γραφές να πείσει τον Αυγουστίνο με λογικά επιχειρήματα, εκείνος, προτιμώντας να αφήσει τον βασανιζόμενο νέο να βρει μόνος του την αλήθεια, απάντησε στην Μόνικα: «Πηγαίνετε. Είναι αδύνατο ο γιος τόσων δακρύων να χαθεί!» Ο Αυγουστίνος, ωστόσο, βυθιζόταν ολοένα περισσότερο στον άτακτο βίο, και έχοντας πάρει την απόφαση να εγκαταλείψει την Καρχηδόνα και να μεταβεί στην Ρώμη, την πρωτεύουσα της ακολασίας, κατάφερε να ξεγελάσει την μητέρα του που ήθελε να τον ακολουθήσει και επιβιβάστηκε μόνος στο πλοίο.
Όταν άρχισε την σταδιοδρομία του ως ρήτορας στο Μιλάνο, η Μόνικα ήλθε να τον βρει και δέχθηκε με εκστατική αγαλλίαση την είδηση της μεταστροφής του υπό την επίδραση του αγίου Αμβροσίου. Κι όταν τέλος έλαβε το βάπτισμα, το Πάσχα του 387, τα δάκρυα της ευσεβούς μητέρας μεταμορφώθηκαν σε δάκρυα χαράς. Λίγο αργότερα, φθάνοντας μαζί στην Όστια με την πρόθεση να επιστρέψουν στην Αφρική, η Μόνικα συζητώντας με τον γιο της για τις επαγγελίες της αιώνιας ζωής, του είπε: «Γιέ μου, τίποτα πια δεν με κρατά στην ζωή αυτή. Τι θα έκανα εδώ και για ποιον λόγο να έμενα; Ο μόνος λόγος που με έκανε να επιθυμώ να παραταθεί για λίγο ακόμη η ζωή μου, ήταν να σε δω χριστιανό πριν πεθάνω. Ο Θεός με εισάκουσε και με το παραπάνω, αφού σε βλέπω τώρα να περιφρονείς τις χαρές αυτής της γης, για να αφιερωθείς στο λειτούργημά σου. Τι δουλειά έχω πια εδώ;»
Πέντε ημέρες αργότερα έπεσε στο κρεβάτι με πυρετό. Έχοντας γύρω της τους δύο γιους της, έδειχνε ήδη ξένη απέναντι στα πράγματα του κόσμου τούτου και τους είπε ότι λίγο ενδιέφερε ο τόπος του ενταφιασμού της, είτε στην πατρίδα της, είτε στην Ιταλία, διότι δεν υπήρχε λόγος να φοβάται ότι δεν θα την αναγνώριζε ο Θεός για να την αναστήσει, όταν θα ερχόταν το τέλος του κόσμου. Τους ζήτησε μόνο να την μνημονεύουν μπροστά στο θυσιαστήριο του Θεού. Εκοιμήθη λίγες ημέρες αργότερα σε ηλικία πενήντα έξι ετών.
(Από το βιβλίο: “Νέος Συναξαριστής της Ορθοδόξου Εκκλησίας”, υπό Ιερομονάχου Μακαρίου Σιμωνοπετρίτου. Μάϊος. Εκδόσεις Ίνδικτος)

***

Γράφει γιὰ τὴν μητέρα του Μόνικα ὁ ἱερὸς Αὐγουστίνος στὶς «Ἐξομολογήσεις» του:

«Ἡ μητέρα μου δὲν ἀγαποῦσε τὸ Θεὸ ἀπὸ ὑπακοὴ στοὺς γονεῖς της, μᾶλλον ὑπάκουε σ’ αὐτοὺς ἀπὸ ἀγάπη σ’ Ἐκεῖνον». «Ὁ Θεὸς τὴν εἶχε στολίσει μὲ ἐξωτερική, πιὸ πολὺ ἐσωτερικὴ ὀμορφιά, αὐτὴ πού τῆς ἔδινε τὴ χάρη ζωντανῆς μαρτυρίας τῆς ἀλήθειάς του…»

«Παντρεύτηκε τὸν εἰδωλολάτρη πατέρα μου, ἄνθρωπο ὀξύθυμο μὰ ἀγαθό, τοῦ ἀφοσιώθηκε σὰν στὸ Χριστό… Ἀντιμετώπισε μὲ σεβασμὸ τὴν ἄλλη πίστη του, δὲν ἐπέτρεψε νὰ γίνει τὸ θέμα αὐτὸ ἀφορμὴ φιλονικίας μεταξύ τους… Δὲν ἀντιδροῦσε μὲ λόγια ἢ ἔργα σὲ ὥρα ὀργῆς, ἀλλὰ τὴν κατάλληλη στιγμὴ μὲ ἀγάπη καὶ λεπτότητα ἐξηγοῦσε τὸ λάθος… Δὲν ἔλεγε οὔτε μετέφερε λόγο κακό, δὲν ὑποδαύλιζε διχόνοιες, ὑποβοηθοῦσε τὴ συμφιλίωση, τὴν εἰρήνη… Προσευχόταν νύχτα καὶ μέρα, ἐκκλησιαζόταν τακτικά, τιμοῦσε τοὺς λειτουργούς τῆς Ἐκκλησίας, πρόσεχε τὴν ἐλεημοσύνη… Κέρδισε ἔτσι γρήγορα τὴν ἀγάπη, τὴν τρυφερότητα, τὸ σεβασμὸ τοῦ πατρός μου καὶ τὸν ἴδιο στὴ χριστιανικὴ πίστη»!
«Αὐτὰ συνέβησαν γιατί εἶχε Ἐσένα ἐπιστήθιο φίλο καὶ διδάσκαλο στὸ σχολεῖο τῆς ψυχῆς» «τὸ πρῶτο δῶρο τοῦ Θεοῦ στὴ μητέρα μου, ὁ ἀρραβώνας τῆς δικῆς μου ἐπιστροφῆς, πού ὅμως ἐπρόκειτο νὰ ἀργήσει»!

«Ἡ μητέρα μᾶς ἀνάθρεψε γεννώντας μας μὲ ὠδίνες τοκετοῦ κάθε φορᾶ πού ἔβλεπε νὰ ξεμακραίνουμε ἀπὸ Σένα…»,
«Ἀπὸ τὴν τρυφερὴ ἡλικία εἶχα ἀκούσματα γιὰ τὴν αἰώνια ζωή. Ἡ μητέρα μὲ σφράγισε μὲ τὸ σημεῖο τοῦ Σταυροῦ τὴ στιγμὴ ποὺ μ’ ἔβγαλε ἀπ’ τὴν κοιλιά της. Μὲ πότισε τὴν Ἀλήθεια τοῦ Θεοῦ μὲ τὸ μητρικό της γάλα… Μικρὸ παιδὶ κι ἐγώ, πρὶν Σὲ γνωρίσω, σὲ Σένα εὕρισκα στήριγμα καὶ καταφυγὴ ὅταν μὲ μάλωναν οἱ γονεῖς ἢ οἱ δάσκαλοί μου…Ἀρρώστησα βαριὰ καὶ ζήτησα μὲ λαχτάρα νὰ βαφτιστῶ… Ἡ μητέρα μὲ μύησε στὸ Μυστήριο τῆς λυτρώσεως, μοῦ ἔμαθε τὴν ὁμολογία ποὺ ἔπρεπε νὰ ἀπαγγείλω… Καλυτέρεψε ὅμως ἡ ὑγεία μου κι ἀνέβαλα τὴ βάφτισή μου. Νικήθηκα ἀπὸ τὴν ἰδέα πῶς θὰ ξαναπέσω στὴν ἁμαρτία… Ἢ μήπως καὶ πῆρα αὐτὴ τὴν ἀπόφαση γιὰ νὰ εἶμαι ἐλεύθερος νὰ τὴν ἀπολαύσω»!

«Ἴσως τὸ ἐπέτρεψε ὁ Θεὸς γιὰ νὰ δώσει στὴν ἁγνὴ καρδιὰ τῆς μητέρας μου τὴ χαρὰ νὰ κυοφορήσει μακροχρόνια κι ἐπώδυνα τὴ σωτηρία μου»!

Ἀφέθηκα γρήγορα νὰ γίνω ἕρμαιο φοβερῶν παθῶν καὶ ἡδονῶν… «Ἡ μητέρα μου, αὐτὴ ἡ ταπεινὴ δούλη τοῦ Θεοῦ, ποὺ ἡ καρδιὰ της ἦταν ἐκκλησία, ἀληθινὴ κατοικία τοῦ Κυρίου, ἀγωνιᾶ, τρομάζει μὲ τὸ δρόμο ποῦ πῆρα… Μὲ συμβουλεύει… μὰ δὲ δίνω τὴν παραμικρὴ προσοχή… Θεωρῶ τὶς συμβουλὲς της ἁπλοϊκὲς γυναικεῖες παραινέσεις»!

«Ἡ μητέρα μου ἔχυνε γιὰ ἐμένα περισσότερα δάκρυα ἀπὸ ὅσα χύνουν οἱ μητέρες ἐπάνω στὰ νεκρὰ τέκνα τους. Μὲ τὴν θέρμη τῆς πίστης, ἡ ὁποία τῆς χάριζε ἡ μεγάλη της εὐσέβεια, μὲ ἔβλεπε ἠθικῶς νεκρό. Καὶ Σὺ Κύριε εἰσάκουσες τὴν δέησή της καὶ δὲν περιφρόνησες τὰ δάκρυά της, μὲ τὰ ὁποῖα πότισε τὸ ἔδαφος, παντοῦ ὅπου προσευχόταν. Οἱ πόνοι της νὰ μὲ ἀναγεννήσει διὰ τοῦ Πνεύματος ἦταν σκληρότεροι ἀπὸ αὐτοὺς τοὺς ὁποίου ὑπέφερε νὰ μὲ γεννήσει διὰ τῆς σαρκός». Αὑτή τὴν ξανάφερε κοντά μου καὶ μὲ μήνυμα θεϊκό, παράθυρο ἐλπίδας»!
Παράθυρο ἐλπίδας ἀπὸ ἕνα ὄνειρο, ὅπου νεανίας γοητευτικός, παρότι τὴν ἔβλεπε σὲ τόση θλίψη, χαμογελοῦσε καὶ τῆς ἔλεγε: «Ἠρέμησε, κοίταξε καὶ δές, ὅπου στέκεσαι ἐσύ, στέκεται καὶ ὁ γιὸς σου»! Καὶ κοίταξε καὶ βεβαιώθηκε, ἦταν ἀλήθεια. «Καὶ εἶχε τὴ δύναμη νὰ ζεῖ τὸ ὄνειρο σὰν τὴ χαρὰ τῆς δικῆς μου ἐπιστροφῆς, ποῦ θὰ ἀργοῦσε πολὺ ἀκόμα! Γιατί στὰ ἐννιὰ χρόνια πού ἀκολούθησαν κυλίστηκα σὲ βόρβορου βάραθρα, βυθίστηκα σὲ ἄβυσσο ψεύδους. Πάλευα βέβαια νὰ βγῶ, ἀλλὰ βουλίαζα πιὸ βαθιὰ ἀκόμα»! Τὸ εὐτύχημα ὅμως εἶναι, «ὅτι ὅλα αὐτὰ τὰ χρόνια ἡ εὐσεβὴς καὶ ἐγκρατὴς χήρα μητέρα μου τρέφεται μὲ τὴν ἐλπίδα τοῦ ὀνείρου της! “Ὅτι δὲν σταματᾶ τοὺς ποταμοὺς τῶν δακρύων, τοὺς στεναγμοὺς τῆς καρδίας στὶς ἀτέλειωτες ὧρες τῶν προσευχῶν της γιὰ μένα»!

Ὁ σοφὸς Ἐπίσκοπος τῆς Καρθαγενης, δὲ δεχόταν νὰ τοῦ μιλήσει παρὰ τὶς θερμὲς παρακλήσεις τῆς μητέρας του. «Εἶναι ἰσχυρογνώμων, ἐγωιστής, πνεύμα ἀντιλογίας, παθιασμένος αἰρετικός. Ἀσ’ τον ἐλεύθερο, τῆς εἴχε πεῖ, ἀλλά μή σταματήσεις τίς προσευχες σου, κάποτε θά καταλαβει»! Ἐκείνη ἐπέμενε νὰ παρακαλεῖ καὶ αὐτὸς τῆς εἶπε: «Πήγαινε στην εἰρήνη τοῦ Θεοῦ. Καί πίστεψε αὐτό πού θα σοῦ πῶ, ὁ Θεός δέν θά ἀφήσει νά χαθεί ἕνα παιδί τόσων δακρύων»!

Τὴν νύχτα τοῦ Πάσχα στὶς 25 Ἀπριλίου τοῦ 387 μ.Χ., ὁ Αὐγουστίνος βαπτίσθηκε ἀπὸ τὸν Ἅγιο Ἀμβρόσιο, Ἐπίσκοπο Μεδιολάνων καὶ ἡ Ἁγία ἦταν παροῦσα στὴν βάπτιση τοῦ υἱοῦ της.
Καὶ ἡ μητέρα εὐχαριστοῦσε τὸ Θεό: «Μοῦ ἔδωσε ὅ,τι τοῦ ζητήσαμε τό παραπάνω»! «Ὥρα νά φύγω πιά ἀπό αὐτόν ἐδώ τόν κόσμο».

Η αγάπη της μάνας ενεργεί και από τον παράδεισο
π. Δημητρίου Ντούντκο

 Μου το διηγήθηκε μια γυναίκα με πανεπιστημιακή μόρφωση:  Στις δώδεκα τα μεσάνυχτα, χτύπησαν την πόρτα στην Εκκλησία. Ήταν μια γριούλα. Και ζητούσε παπά, να πάει να κοινωνήσει έναν άρρωστο.
Ο παπάς ετοιμάστηκε και βγήκε αμέσως μαζί της. Πλησιάζουν σε ένα φτωχό σπιτάκι, τύπου παράγκας. Η γριούλα ανοίγει την πόρτα και μπάζει τον ιερέα σε ένα δωμάτιο.
Και να ξαφνικά ο παπάς ευρίσκεται εκεί μόνος με τον άρρωστο.
Ο άρρωστος του δείχνει με χειρονομίες την πόρτα και σκούζει.
– Φύγε από εδώ! Ποιος σε κάλεσε; Εγώ είμαι άθεος. Και άθεος θα πεθάνω.
Ο παπάς τα έχασε.
– Μα δεν ήλθα από μόνος μου! Με κάλεσε η γριά!
– Ποια γριά; Εγώ δεν ξέρω καμιά γριά!
Ο παπάς, καθώς στέκει απέναντί του, βλέπει επάνω από το κεφάλι του αρρώστου, μια φωτογραφία με την γυναίκα πού τον κάλεσε.
Του λέει, ενώ του δείχνει το πορτραίτο.
– Να αυτή!
– Ποια αυτή, ξέρεις, τί λες, παπά; Αυτή είναι η μάνα μου. Και έχει πεθάνει χρόνια τώρα!
Για μια στιγμή πάγωσαν και οι δύο. Αισθάνθηκαν δέος. Ο άρρωστος άρχισε να κλαίει. Και αφού έκλαψε, ζήτησε να εξομολογηθεί. Και μετά, κοινώνησε.
Η μητέρα του είχε φροντίσει από τον ουρανό, να του δείξει τον δρόμο της σωτηρίας.
Από το βιβλίο του Δημητρίου Ντούτκο, ιερέως, (Dudko Demetrius Fr.), Στὸ σταυροδρόμι – Χριστός, Μόσχα 1994

***

Οι προσευχές της μητέρας ενός στρατιώτη
κατά τον πόλεμο στο Αφγανιστάν

Οι συμμαθητές Βίκτορ και Πέτρος μαζί κατατάχθηκαν στον στρατό. Η μητέρα του Πέτρου ήταν πιστή, και συχνά προσευχόταν στο ναό. Έπεισε τον γιο της να έρθει μαζί της στην εκκλησία και ζήτησε από τον ιερέα να τον ευλογήσει για την στρατιωτική του θητεία.
Ο Πέτρος αγαπούσε τη μητέρα του και δεν ήθελε να την ανησυχεί. Πήγε λοιπόν στον ναό και πήρε την ευλογία. Η καρδιά της μητέρας γαλήνεψε και του παιδιού επίσης.

Ο Βίκτωρ και ο Πέτρος είχαν την ευκαιρία να υπηρετήσουν στο Αφγανιστάν. Στρατοπέδευσαν στήνοντας τις σκηνές από μουσαμά στην έρημο των βουνών του Αφγανιστάν.
Η Πέτρος τοποθετήθηκε μάγειρας. Μόλις πλησίασε στην κουζίνα, παρατήρησε μια φωλιά φιδιών με μικρά φίδια. Ο Πέτρος άρχισε καθημερινά να ταΐζει τα φιδάκια με αποφάγια των στρατιωτών.
Μερικές φορές έβλεπε από μακριά και τη μαμά-κόμπρα. Το φίδι κοιτούσε από απόσταση και ο στρατιώτης συνήθισε σε αυτή τη κατάσταση.

Ένα βράδυ ο Πέτρος, ως συνήθως, έβγαλε τα αποφάγια και ξαφνικά εμφανίστηκε μπροστά του η μαμά -κόμπρα σε μια απειλητική στάση.
Γνωρίζοντας ότι σε τέτοιες περιπτώσεις είναι αδύνατο να κάνει απότομες κινήσεις, ο Πέτρος άρχισε αργά να απομακρύνεται αλλά το φίδι αμέσως αντέδρασε στην κίνηση του – και πάλι η απόσταση παρέμεινε η ίδια.
Ο στρατιώτης έπρεπε να υποχωρήσει. Αλλά μετά από κάθε βήμα το φίδι τον πλησίασε ξανά και πάγωνε σε μια απειλητική στάση. Εάν δεν απομακρυνόταν θα κινδύνευε και έτσι αναγκαζόταν να κάνει ένα ακόμα βήμα πίσω.
Αυτό διήρκεσε αρκετές ώρες.
Το φίδι τον ανάγκασε να κινηθεί σε μεγάλη απόσταση από το στρατόπεδο.
Η κόμπρα δεν τον άφηνε, αλλά δεν του επιτιθόταν κιόλας.
Αφού τον οδήγησε αρκετά μακριά, το φίδι σταμάτησε. Αλλά όταν ο Πέτρος έκανε ένα βήμα προς το στρατόπεδο, έπαιρνε μια στάση μάχης.

Σε μια τέτοια τρομερή ένταση ο Πέτρος πέρασε όλη τη νύχτα. Όταν άρχισε να ξημερώνει, το φίδι ξαφνικά άρχισε να σέρνεται μακριά.

Λίγο τον κρατούσαν τα πόδια του, ο Πέτρος πήγε στη σκηνή, σκοπεύοντας να πει για το τι είχε συμβεί.
Μία τρομερή εικόνα εμφανίστηκε στα μάτια του: τα νεκρά σώματα των στρατιωτών. Σε έναν από τους νεκρούς αναγνώρισε τον Βίκτορα. Την νύχτα οι Ταλιμπαν τους είχαν επιτεθεί.
Μπόρις Γκάναγκο

***

Άγιος Πορφύριος Καυσοκαλυβίτης
Η μητέρα στην προσευχή της για το παιδί πρέπει να λιώνει σαν τη λαμπάδα.

Άκου να σου πω: να προσεύχεσαι και μετά να μιλάεις.
Έτσι να κάνεις στα παιδιά σου, άμα διαρκώς τους δίδεις συμβουλές, θα γίνεις βαρετή κι όταν μεγαλώσουν, θα αισθάνονται ένα είδος καταπιέσεως.
Να προτιμάς, λοιπόν, την προσευχή. Να τους μιλάεις με την προσευχή. Να τα λέεις στον Θεό κι ο Θεός θα τα λέει μέσα τους. Δηλαδή, δεν πρέπει να συμβουλεύεις τα παιδιά σου έτσι, με φωνή που να την ακούνε τ’ αυτιά τους.
Μπορείς να το κάνεις κι αυτό, αλλά προπάντων πρέπει να μιλάεις για τα παιδιά σου στον Θεό. Να λέεις: ‘’Κύριε Ιησού Χριστέ, φώτισε τα παιδάκια μου. Εγώ σ’ Εσένανε τα αναθέτω. Εσύ μου τα έδωσες, μα κι εγώ είμαι αδύναμη, δεν μπορώ να τα κατατοπίσω· γι’ αυτό, Σε παρακαλώ, φώτισέ τα’’.
Κι ο Θεός θα τους μιλάει και θα λένε: ‘’Ωχ, δεν έπρεπε να στενοχωρήσω τη μαμά μ’ αυτό που έκανα!’’. Κι αυτό θα βγαίνει από μέσα τους με την Χάρη του Θεού».

«Ένας τρόπος υπάρχει για να μην έχουμε προβλήματα με τα παιδιά. Η αγιότητα. Γίνετε άγιοι και δεν θα έχετε κανένα πρόβλημα με τα παιδιά σας». Αυτά που θέλεις να τους πεις, να τα λες με την προσευχή σου. Τα παιδιά δεν ακούν από τα αυτιά, αλλά μόνον όταν έρχεται η Θεία Χάρις που τα φωτίζει, ακούν αυτά που θέλουν να τους πούμε. Όταν θέλεις να πεις κάτι στα παιδιά σου, πες το στην Παναγία κι αυτή θα ενεργήσει. Η προσευχή σου αυτή θα γίνει σαν το πνευματικό χάδι που αγκαλιάζει τα παιδιά κι αυτό τα έλκει. Εμείς, βλέπεις κάνουμε μερικές φορές να τα χαϊδέψουμε κι αυτά αντιδρούν. Σ’ αυτό όμως, το πνευματικό χάδι, δεν αντιδρούν ποτέ»

Όταν η ηλικία είναι μικρή, τότε και η ψυχή είναι μαλακή και τρυφερή. Εάν σε αυτήν την τρυφερή ψυχή εντυπωθούν καλές και άγιες συνήθειες, καμμιά δύναμη δεν θα μπορέση μετά να τις εξαλείψη.
Κανείς δεν είναι εκ φύσεως κακός. Παίζει πολύ μεγάλο ρόλο τι πρότυπα, τι παραδείγματα δίνεις στις μικρές ηλικίες. Εάν ξεκινήσης με καλά βιώματα από μικρός, τότε είναι πολύ εύκολο να γίνης καλός. Μεγαλώνοντας δεν χρειάζεται κόπος, το έχεις μέσα σου το καλό, το ζεις.

***

Κάποτε αντιμετωπίζοντας το πρόβλημα του παιδιού μίας γνωστής στο Γέροντα και σε μένα μητέρας, η οποία μου ζήτησε να τον ρωτήσω σχετικά, μου είπε:«Το παιδί έχει ένα εσωτερικό πρόβλημα και γι’ αυτό συμπεριφέρεται έτσι.
Το παιδί είναι καλό, δεν το θέλει αυτό που κάνει, αλλά αναγκάζεται, είναι δεμένο από κάτι. Δε διορθώνεται με τη λογική, δε μπορείς να το πείσεις με συμβουλές, ούτε να το αναγκάσεις με απειλές. Αυτό θα κάνει τα αντίθετα.
Μπορεί να γίνει χειρότερα, μπορεί να μείνει έτσι, μπορεί και να απαλλαγεί από αυτό. Για να απαλλαγεί, πρέπει να εξαγιασθεί η μητέρα του. Για να ελευθερωθεί, θέλει κοντά του έναν άγιο άνθρωπο, με πολλή αγάπη, που δε θα του κάνει διδασκαλία, ούτε θα το φοβερίζει, αλλά θα ζει με αγιότητα, και το παιδί, που θα τον βλέπει , θα ζηλέψει και θα τον μιμηθεί.

Προ πάντων το παιδί θέλει κοντά του έναν άνθρωπο πολλής και θερμής προσευχής. Η προσευχή κάνει θαύματα. Δεν πρέπει η μητέρα να αρκείται στο αισθητό χάδι στο παιδί της, αλλά να ασκείται στο πνευματικό χάδι της προσευχής.
Όταν πάει να το χαϊδέψει χωρίς προσευχή, το παιδί κάνει έτσι ( απλώνει βίαια τα χέρια και απωθεί τη μητέρα). Όταν όμως χωρίς να το χαϊδέψει, κάνει μυστικά για το παιδί της θερμή προσευχή, τότε αυτό αισθάνεται στην ψυχή του ένα ανεξήγητο, για κείνο, πνευματικό χάδι, που το ελκύει προς τη μητέρα του.
Η μητέρα στην προσευχή της για το παιδί πρέπει να λιώνει σαν τη λαμπάδα. Να προσεύχεται σιωπηλά και με τα χέρια ψηλά προς το Χριστό , ν’ αγκαλιάζει μυστικά το παιδί της.

Υπάρχουν σπίτια όπου η λαμπάδα καίει συνεχώς κι έντονα, ακούγονται συνεχώς λόγια αγάπης για τον Χριστό… Ένα τέτοιο σπίτι είναι κατώφλι στα Ουράνια. Οι γονείς πρέπει να διδάξουν τα παιδιά τους με το παράδειγμα τής ζωής τους. Άγιοι Ζαβουλών και Σωσσάνα γονείς της αγίας Νίνας, ισαποστόλου της Γεωργίας
https://iconandlight.wordpress.com/2021/05/20/%cf%85%cf%80%ce%ac%cf%81%cf%87%ce%bf%cf%85%ce%bd-%cf%83%cf%80%ce%af%cf%84%ce%b9%ce%b1-%cf%8c%cf%80%ce%bf%cf%85-%ce%b7-%ce%bb%ce%b1%ce%bc%cf%80%ce%ac%ce%b4%ce%b1-%ce%ba%ce%b1%ce%af%ce%b5%ce%b9-%cf%83/

Το ουσιωδέστερο έργο της γυναίκας, το σπουδαιότερο λειτούργημά της, είναι η Μητρότητα. Γέροντος Σωφρονίου του Έσσεξ
https://iconandlight.wordpress.com/2014/09/22/%CF%84%CE%BF-%CE%BF%CF%85%CF%83%CE%B9%CF%89%CE%B4%CE%AD%CF%83%CF%84%CE%B5%CF%81%CE%BF-%CF%8C%CE%BC%CF%89%CF%82-%CE%AD%CF%81%CE%B3%CE%BF-%CF%84%CE%B7%CF%82-%CE%B3%CF%85%CE%BD%CE%B1%CE%AF%CE%BA%CE%B1/

Η Μάνα, Το μεγαλύτερο κήρυγμα είναι η ζωή μας.
https://iconandlight.wordpress.com/2017/01/25/%ce%b7-%ce%bc%ce%ac%ce%bd%ce%b1-%cf%84%ce%bf-%ce%bc%ce%b5%ce%b3%ce%b1%ce%bb%cf%8d%cf%84%ce%b5%cf%81%ce%bf-%ce%ba%ce%ae%cf%81%cf%85%ce%b3%ce%bc%ce%b1-%ce%b5%ce%af%ce%bd%ce%b1%ce%b9-%ce%b7-%ce%b6%cf%89/

Η προσευχή της μάνας δεν συγκρίνεται με τίποτα σε αυτό τον κόσμο. Μας λείπουν οι άγιες μητέρες.. π. Ιουστίνος Parvu
https://iconandlight.wordpress.com/2019/06/24/29251/

Άγιος Ιάκωβος Τσαλίκης, «η μητέρα μου μου έμαθε να προσεύχομαι, να κάνω μετάνοιες και νηστείες».
https://iconandlight.wordpress.com/2017/11/29/20175/

Ἀπολυτίκιον τῆς Ἁγίας Μυροφόρου καὶ Ἰσαποστόλου Μαρίας τῆς Μαγδαληνῆς
Ἦχος α’ Τὸν τάφον σου Σωτὴρ

Χριστῷ τῷ δι’ ἡμᾶς, ἐκ Παρθένου τεχθέντι, Σεμνὴ Μαγδαληνή, ἠκολούθεις Μαρία, αὐτοῦ τὰ δικαιώματα, καὶ τοὺς νόμους φυλάττουσα· ὅθεν σήμερον, τὴν παναγίαν σου μνήμην, ἑορτάζοντες, ἀνευφημοῦμέν σε πίστει, καὶ πόθῳ γεραίρομεν.

Ἀπολυτίκιον. Ἁγία Πελαγία Ἦχος γ’. Θείας πίστεως

Θείας πίστεως, τῇ ἐπιγνώσει, ζόφον ἔλιπες, τῆς ἀγνωσίας, Πελαγία Χριστοῦ, καλλιπάρθενε· οὗ τὴν ἀείζωον δρόσον πλουτήσασα, διὰ πυρὸς τὸν ἀγῶνα ἐτέλεσας. Μάρτυς ἔνδοξε, Χριστὸν τὸν Θεὸν ἱκέτευε, δωρήσασθαι ἡμῖν τὸ μέγα ἔλεος.

Ἀπολυτίκιον. Ἦχος α’. Τῆς ἐρήμου πολίτης.

Τῶν δακρύων τοῖς ῥείθροις ἐν Χριστῷ ἀνεγέννησας, ὃν τὸ πρώην Μόνικα φύσει, Αὐγουστῖνον ἀπέτεκες, ὁ πλοῦτος γὰρ τῆς Χάριτος Χριστοῦ, ἐδείχθη ὑπερμέτρως ἐν αὐτῷ, καὶ ἀνύψωσεν εἰς θρόνον ἐπισκοπῆς, Ἱππῶνος ᾗ διέπρεψε· δόξα τῷ φιλανθρώπῳ Ἰησοῦ, ὅτι σωθῆναι ἅπαντας, θέλει σφοδρῶς ἁμαρτωλούς, δι’ οὓς σάρκα προσείληφε.

Ἦχος α΄. Τῶν οὐρανίων ταγμάτων.

Ὃν μητρικῇ σου κοιλίᾳ υἱὸν ἐβάστασας, Μόνικα Αὐγουστῖνον, αὖθις ὄμβροις δακρύων, καὶ θείαις προσευχαῖς σου πρὸς τὸν Θεόν, ἀληθείᾳ ἐγέννησας, καὶ ἐδωρήσω Ἱππῶνι χριστοπρεπῆ, ποιμενάρχην καὶ διδάσκαλον.

Εἰς τὸν Στίχον. Ἦχος β΄. Ὅτε ἐκ τοῦ Ξύλου.

Ἔσπειρας ἐν δάκρυσι πολλοῖς, Μόνικα υἱοῦ σωτηρίαν, ἀποστατήσαντος, καὶ ἐπανεγέννησας, τοῦτον εὐχαῖς μητρικαῖς, ἐνδυθεὶς γὰρ βαπτίσματος, τὴν σώζουσαν χάριν, Ἐκκλησίας δέδεικται, ἀρχιερεὺς θαυμαστός, δείξας ὅτι οἶδεν ἡ Χάρις, κρίμασι γεννᾶν ὑπερλόγοις, ἐκ τῶν λίθων τέκνα θεοτίμητα.

Δοξαστικὸν Ἦχος πλ. β’
Ἀνατολίου

Πρώτη κατιδοῦσα τὴν θείαν Ἀνάστασιν, Μαρία ἡ Μαγδαληνή, τοῦ πρώτου τῶν ἀγαθῶν αἰτίου, τοῦ τὴν ἡμετέραν εὐσπλάγχνως φύσιν θεώσαντος, πρώτη καὶ εὐαγγελίστρια ἐδείχθης, βοῶσα τοῖς Ἀποστόλοις· Τὴν ἀθυμίαν ἀποθέμενοι, τὴν εὐθυμίαν ἀναλάβετε, καὶ δεῦτε κατοπτεύσατε Χριστὸν ἐξαναστάντα, καὶ κόσμῳ παρέχοντα τὸ μέγα ἔλεος.

ᾨδὴ ζ΄. Παῖδες Ἑβραίων.

Ἴδε μητέρων φιλοστόργων, μῆτερ Μόνικα κλαυθμὸν ἀπελπισίας, βλεπουσῶν εἰς ὁδούς, τὰς ψυχοφθόρους τέκνα, καὶ σὺν τῷ Αὐγουστίνῳ σου, δότε ταύταις τὴν ἐλπίδα.

ᾨδὴ θ΄. Ἐξέστη ἐπὶ τούτῳ.

Ἡ θλῖψις καὶ τὸ ἄλγος τὸ μητρικόν, εἰς χαρὰν μετεβλήθησαν Μόνικα, ὅτι ἰδού, σπείρασα ἐν δάκρυσι προσευχάς, νῦν ἔχεις Αὐγουστῖνόν σου, σύνοικον Ἁγίων Ἱεραρχῶν, καὶ θείων Διδασκάλων, ἐκτρέφοντα πλουσίως, τὴν Ἐκκλησίαν τοῖς συγγράμμασι.

Ὡραία ἀνθοδέσμη μυρεψική, ἐκ δακρύων ἁγίων συντέθειται, καὶ τοὺς πιστούς, κατευωδιάζει χαρμονικῶς, Μόνικα ἡ πολύαθλος, ἅμα Αὐγουστίνῳ γλυκεῖ υἱῷ, διδάσκουσα τοὺς πάντας, καρποὺς εὐχῆς ἐμπόνου, καὶ μετανοίας ὕψος ἄπειρον.

Χριστὸς ἀνέστη ἐκ νεκρῶν, θανάτῳ θάνατον πατήσας, καὶ τοῖς ἐν τοῖς μνήμασι, ζωὴν χαρισάμενος.

Ένας άγιος είναι φαινόμενο εξαιρετικά πολύτιμο για όλη την ανθρωπότητα. Η προσευχή τους είναι αδιάλειπτη και ρέει ως ποταμός του παραδείσου. Χάρη στους άγνωστους στον κόσμο αγίους μεταβάλλεται η ροή των ιστορικών και κοσμικών γεγονότων.

Τω Σαββάτω της Τυρινής, μνείαν επιτελούμεν πάντων των εν ασκήσει λαμψάντων αγίων Ανδρών τε και Γυναικών.

Στίχοι
Ψυχαίς Δικαίων, ων αεί μνήμη μένει,
Χοάς μενούσας, προσκομίζω τους λόγους.

Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς Επίσκοπος Αχρίδος και Ζίτσης (1956)
Φώτιος ο Λαυριώτης, ο διά Χριστόν σαλός, εκοιμήθη εν Κυρίω στις 5 Μαρτίου 2010, Παρασκευή Γ΄ Εβδομάδος των Νηστειών.
Εορτάζουν στις 5 Μαρτίου

Άγιος Σιλουανός ο Αθωνίτης

Ο μοναχός είναι ικέτης για όλον τον κόσμο, θρηνεί για όλον τον κόσμο, και σε αυτό έγκειται το κύριο έργο του.

Ο κόσμος στηρίζεται στις προσευχές των Αγίων. Και ο μοναχός κλήθηκε να προσεύχεται για τον κόσμο με όλο του το είναι. Αυτή είναι η διακονία του και για αυτό μην τον επιβαρύνετε με κοσμικές μέριμνες.

Ένας άγιος είναι φαινόμενο εξαιρετικά πολύτιμο για όλη την ανθρωπότητα. Οι άγιοι, μέσα από το γεγονός της υπάρξεώς τους, έστω και αφανούς στον κόσμο αλλά φανερής στον Θεό, φέρνουν στη γη πάνω σε όλη την ανθρωπότητα την ευλογία του Θεού. Ο κόσμος στέκεται με τις προσευχές των Αγίων και όταν εξασθενήσει η προσευχή τότε θα απολεσθεί.

Ο Άγιος Βαρσανούφιος μαρτυρεί ότι στην εποχή του η προσευχή τριών ανδρών συγκρατούσε τον κόσμο από την καταστροφή. Χάρη στους άγνωστους στον κόσμο αγίους μεταβάλλεται η ροή των ιστορικών και κοσμικών γεγονότων.
Κατά συνέπεια κάθε άγιος είναι φαινόμενο κοσμικού χαρακτήρα, η σπουδαιότητα του οποίου εξέρχεται από τα όρια της επίγειας Ιστορίας και εκτείνεται στον κόσμο της αιωνιότητας. Οι άγιοι είναι το αλάτι της γης, η έννοια της ύπαρξης της, ο καρπός χάριν του οποίου η γη φυλάσσεται.

Και όταν η γη παύσει να γεννά αγίους τότε θα αφαιρεθεί από αυτήν η δύναμη, που συγκρατεί τον κόσμο από την καταστροφή.

***

Όσιος Παΐσιος ο Αγιορείτης

Εάν δεν μπορούμε να μιμηθούμε τους Αγίους Πατέρες της Αιγύπτου, με την μεγάλη τους Μοναχική ακρίβεια, ας μιμηθούμε τουλάχιστον τις γκαμήλες, οι οποίες, ενώ τρώνε λίγο, σηκώνουν όμως πολύ βάρος, και από το πολύ γονάτισμα ροζιάσανε τα γόνατά τους, και βαρυφορτωμένες ακολουθούν ταπεινά πίσω από ένα μικρό γαϊδουράκι. Έχουν δε και το εξής τυπικό: τον ευεργέτη τους ποτέ δεν τον ξεχνάνε και του χρεωστούν ευγνωμοσύνη.

Πατέρες της Εκκλησίας

Οι Άγιοι Πατέρες, παλαιά, έφευγαν στην έρημο πρώτα και ερημώνονταν από τα πάθη τους αγωνιζόμενοι και χωρίς σχέδια και προγράμματα δικά τους αφήνονταν στα χέρια του Θεού και απέφευγαν τα αξιώματα και την εξουσία, ακόμη και όταν έφθαναν σε μέτρα Αγιότητος – εκτός, όταν η Μητέρα Εκκλησία είχε ανάγκη, έκαναν υπακοή στο θέλημα του Θεού, και δοξαζόταν το Όνομα του Θεού με την αγία τους ζωή. Γίνονταν δηλαδή πνευματικοί αιμοδότες, αφού αποκτούσαν καλή κατάσταση πνευματικής υγείας στην έρημο, με την καλή πνευματική τροφή και την άγρυπνη Πατερική παρακολούθηση.

Στην εποχή μας όμως, πολλοί από εμάς, επηρεασμένοι δυστυχώς από την κοσμική αγάπη, που δεν έχει πνευματικό αντίκρισμα, πάμε δήθεν να κάνουμε καλό, να δώσουμε αίμα, ενώ το αίμα μας είναι γεμάτο από πνευματικά μικρόβια, και βλάπτουμε περισσότερο.

Εάν όμως θα ζούσαμε Πατερικά, θα είχαμε όλοι πνευματική υγεία, την οποία θα ζήλευαν και όλοι οι ετερόδοξοι και θα άφηναν τις αρρωστημένες τους πλάνες και θα σώζονταν δίχως κήρυγμα. Διότι τώρα δεν συγκινούνται από την Αγία μας Πατερική παράδοση, γιατί θέλουν να ιδούν και την Πατερική μας συνέχεια, την πραγματική συγγένεια με τους Αγίους μας.

Μεγαλύτερη αξία έχει ένας λόγος ταπεινού ανθρώπου με βιώματα, που βγαίνει με πόνο από τα βάθη της καρδιάς του, παρά ένας σωρός φιλολογίες εξωτερικού ανθρώπου, που βγαίνουν με ταχύτητα από την εκπαιδευμένη του γλώσσα, η οποία δεν πληροφορεί τις ψυχές, γιατί είναι σάρκα και όχι πύρινη γλώσσα της Αγίας Πεντηκοστής.

***

Είπε ο Γέροντας Σωφρόνιος του Έσσεξ: «Το σημαντικότερο έργο του μοναχού είναι η εσωτερική παράστασή του ενώπιον του Θεού, η προσευχή. Όλη η ζωή του οικοδομείται επάνω στην πέτρα των εντολών του Χριστού. Προσευχήθηκε (ο ασκητής Παρθένιος ο Ρώσος) στην Θεομήτορα να του αποκαλύψει το νόημα του μεγάλου τούτου σχήματος. Όταν Αυτή του φανερώθηκε είπε: «Ο μεγαλόσχημος είναι ευχέτης υπέρ όλου του κόσμου…» Η προσευχή των Μοναχών στηρίζει όλο τον κόσμο.

***

Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης

– Γέροντα, ποιό είναι το έργο του μοναχού;
– Έργο του μοναχού είναι να γίνη δοχείο του Αγίου Πνεύματος. Να κάνη την καρδιά του ευαίσθητη σαν το φύλλο του χρυσού των αγιογράφων. Όλο το έργο του μοναχού είναι αγάπη, όπως και το ξεκίνημά του γίνεται από αγάπη προς τον Θεό, η οποία έχει και την αγάπη προς τον πλησίον. Ο μοναχός μελετάει την δυστυχία της κοινωνίας, πονάει η καρδιά του και προσεύχεται συνεχώς καρδιακά για τον κόσμο. Έτσι ελεεί τον κόσμο με την προσευχή. Υπάρχουν μοναχοί που βοηθούν τους ανθρώπους περισσότερο από όσο θα τους βοηθούσε όλος ο κόσμος μαζί. Ένας κοσμικός λ.χ. προσφέρει δύο πορτοκάλλια ή ένα κιλό ρύζι σε κάποιον φτωχό, πολλές φορές μόνο για να τον δούν οι άλλοι, και κατακρίνει μάλιστα, γιατί οι άλλοι δεν έδωσαν. Ο μοναχός όμως βοηθάει με τόννους σιωπηλά με την προσευχή του.

Απορώ πώς δεν μπορούν να καταλάβουν την μεγάλη αποστολή του Μοναχού!!! Ο Μοναχός φεύγει μακριά από τον κόσμο, όχι γιατί μισεί τον κόσμο, αλλά επειδή αγαπάει τον κόσμο και κατ’ αυτόν τον τρόπο θα τον βοηθήση περισσότερο δια της προσευχής του σε πράγματα που δεν γίνονται ανθρωπίνως παρά μόνο με θεϊκή επέμβαση.
Έτσι σώζει ο Θεός τον κόσμο.

Ο μοναχός ενδιαφέρεται για την σωτηρία την δική του και για την σωτηρία όλων των ζώντων και όλων των κεκοιμημένων. Για τον μοναχό η πραγματική, η θεϊκή αγάπη βρίσκεται μέσα στον πόνο για την σωτηρία της ψυχής του και στον πόνο για την σωτηρία όλου του κόσμου. Η αφιερωμένη ψυχή του μονάχου συντελεί να σωθούν όχι μόνον οι οικείοι του, άλλα ακόμη και οι συγχωριανοί του. Γι’ αυτό υπήρχε μία καλή παράδοση στην Μικρά Ασία, να υπάρχει έστω και ένας μοναχός από κάθε συγγένεια, για να πρεσβεύει για όλους. Στα Φάρασα, όταν γινόταν κανείς μοναχός, πανηγύριζε όλο το χωριό, «θα βοηθήσει, έλεγαν, και το χωριό ακόμη».

Οι Μοναχοί που ενδιαφέρονται για την σωτηρία των ψυχών των ανθρώπων, είναι πιο στοργικοί Πατέρες και από τους κατά σάρκα πατεράδες και περισσότερα παιδιά έχουν από τον μεγαλύτερο πολύτεκνο, διότι όλα τα πλάσματα του Θεού τα θεωρούν παιδιά και αδέλφια τους και με πόνο προσεύχονται, για να φθάσουμε όλοι οι άνθρωποι στον προορισμό μας, κοντά στον Θεό.
Επειδή δεν είναι εύκολο να καταλάβουν ορισμένοι την πνευματική αναγέννηση που κάνουν οι Μοναχοί στους ανθρώπους, θα αναφέρω και πώς συντελούν ακόμη και στην σαρκική παιδοποιΐα. Ενώ οι ίδιοι παρθενεύουν ακόμη και από λογισμούς, όταν όμως έχουν παρρησία στον Θεό, λύνουν την στείρωση πολλών μητέρων, τόσο εν τη ζωή όσο και κεκοιμημένοι. Επομένως οι Μοναχοί γεννούν και πεθαμένοι, όταν είναι Άγιοι.

Φυσικά, οι Μοναχοί δεν βοηθάνε από τον Άμβωνα με το να κηρύξουν το Ευαγγέλιο, για να διαφωτισθούν οι μικροί και οι μεγάλοι, διότι οι Μοναχοί ζούνε το Ευαγγέλιο. Έτσι κηρύττεται το Ευαγγέλιο με τον θετικότερο τρόπο του παραδείγματος, πράγμα που διψάει ο κόσμος, ιδίως ο σημερινός, διότι όλοι λίγο-πολύ μορφωθήκανε στην εποχή μας και έτσι μπορούν να λένε και μεγάλες αλήθειες – απ’ αυτές που διαβάσανε – που δεν έχουν όμως καμιά σχέση με τους περισσότερους Αμβωνιώτες, οι οποίοι συνέχεια φορτώνονται στην πλάτη τους από τα «Ουαί».

Πολλοί κηρύττουν, λίγοι εμπνέουν εμπιστοσύνη, γιατί η ζωή τους δεν ανταποκρίνεται στα λόγια τους.
Ο μοναχός δεν κάνει κηρύγματα δυνατά να τον ακούσουν οι άλλοι, αλλά κηρύττει σιωπηλά με την ζωή του τον Χριστό και βοηθάει με την προσευχή του. Ζει το Ευαγγέλιο και η Χάρις του Θεού τον προδίδει. Έτσι κηρύττεται το Ευαγγέλιο κατά τον θετικώτερο τρόπο, πράγμα πού διψάει ο κόσμος, ιδίως ο σημερινός. Και όταν μιλάη ο μοναχός, δεν λέει απλώς μιά σκέψη• λέει μιά εμπειρία. Αλλά και μιά σκέψη να πει, και αυτή είναι φωτισμένη…
Ο σωστός μοναχός είναι το φως του κόσμου. Τί λέει ο Άγιος Ιωάννης της Κλίμακος; «Οι Άγγελοι είναι φως για τους μοναχούς και οι μοναχοί είναι φως γιά τους κοσμικούς».

Γιατί αυτό πού βοηθάει τους κοσμικούς πού ταλαιπωρούνται για μάταια πράγματα είναι η αγιότητα…

– Είπατε, Γέροντα, ότι το κοσμικό πνεύμα μπαίνει στον Μοναχισμό και χάνεται η πνευματική αντιμετώπιση. Θα διασωθή το σωστό πνεύμα του Μοναχισμού;
– Μια μπόρα είναι, δεν θα αφήσει ο Θεός.

Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς, Επίσκοπος Αχρίδος και Ζίτσης

Οι λόγοι του Σωτήρος Χριστού: ἐγώ εἰμι ἡ ὁδὸς καὶ ἡ ἀλήθεια καὶ ἡ ζωή (Ιω. 14, 6) αποτελούσαν για εκείνον λόγο ύπαρξης και συνόψιζαν όλη του την φιλοσοφία.
Οι δυσκολίες και τα προβλήματα δεν τον αποθάρρυναν ποτέ. Αισθανόταν έντονα την παρουσία της Θείας Πρόνοιας στο βίο του και αυτό του έδινε δύναμη, ανδρεία και χαρά.
Η προσευχή του ήταν αδιάλειπτη και έρεε ως ποταμός του παραδείσου. Πενθούσε αβίαστα και έχυνε δάκρυα μετάνοιας, παρακλήσεως, μεσιτείας και δοξολογίας.
Όταν τον ρωτούσαν για την ζωή στο Νταχάου, αποκρινόταν τα έξης: «Στο στρατόπεδο να τί γίνεται: κάθεσαι σε μια γωνιά και λες στον εαυτό σου: “Κύριε, είμαι γη και σποδός, πάρε την ψυχή μου! Τότε η ψυχή υψώνεται στα ουράνια και αντικρίζεις τον Θεό πρόσωπο προς πρόσωπο. Όμως δεν το αντέχεις και του λες: “Δεν είμαι ακόμη έτοιμος, άφησε με να κατέβω πάλι”. Με δύο λόγια, θα έδινα όλη την ζωή που μου απομένει για μια ώρα στο Νταχάου!»

***

Ύμνος στον Άγιο Νικόλαο Αχρίδος
Αγίου Ιουστίνου Πόποβιτς του Ομολογητού

Όλα όσα έχει πει, είναι θησαυρός ουράνιος. Όλα όσα έχει γράψει, είναι άφθαρτο, ουράνιο, αιώνιο χρυσάφι. Πράγματι, αν κάνετε μιαν επισκόπηση των μεγάλων Αγίων του Θεού, των μεγάλων συγγραφέων της Εκκλησίας του Χριστού, μετά τον Άγιο Ιωάννη τον Χρυσόστομο, τον ήλιο της Κωνσταντινουπόλεως, ο πλησιέστερός του είναι ο Άγιο Επίσκοπος Νικόλαος, ο Άγιο Δαμασκηνός, ο Γρηγόριος Παλαμάς και ελάχιστοι ακόμη….
Κάθε του λέξη είναι ποίημα, ποίημα αιώνιο, ποίημα για την Αιωνιότητα. Ποίημα για την Αιώνια Αλήθεια, την Αιώνια Δικαιοσύνη, τον Μόνο και Αληθινό Θεό όλων των κόσμων, τον Κύριο Ιησού Χριστό …. Κάθε του λόγος είναι ευ-αγγέλιο, κάθε λέξη του ένα μικρό Ευαγγέλιο. Σαν τη μυρωδάτη ρίζα που όσο περισσότερο την τινάζεις, τόσο πιο πολύ ευωδιάζει.

Έτσι και όταν διαβάζεις τον Επίσκοπο Νικόλαο, όσο περισσότερο διαβάζεις, τόσο περισσότερο προσεύχεσαι μέσα από την ανάγνωσή του και νοιώθεις την ουράνια Αρχαγγελική ευωδία στα έργα του. Ω, το Αιώνιο Ευαγγέλιο, εκείνο που και άγγελοι επιθυμούσι παρακύψαι (Β’ Πέτρ. 1, 12). Εκείνος, εκείνος έδειξε σε μας τους Σέρβους τούτο το Ευαγγέλιο με τον πλέον εκφραστικό τρόπο. Τον πιο εκφραστικό τρόπο για ανθρώπους και Αγγέλους….

Κανένας σαν αυτόν δεν κήρυξε το Χριστό στο σερβικό γένος….

Δεν υπάρχει μεγαλύτερος Διδάσκαλος, δεν υπάρχει μεγαλύτερο Ουράνιο Σήμαντρο πάνω από τη γη των Σέρβων από τον Άγιο Επίσκοπο Νικόλαο. Βροντερός σαν τον προφήτη Ηλία μα και ήπιος και φιλεύσπλαχνος σαν τον Κύριο Ιησού. Εμείς έχουμε μονάχα μία διέξοδο από την κόλασή μας, ένα δρόμο για τον παράδεισο – το δρόμο του Αγίου Σάββα και του Αγίου Νικολάου.

***

«Σε ευχαριστούμε Κύριε! Στο πρόσωπό του έχουμε ένα νέο Απόστολο, ένα νέο Ευαγγελιστή. Σε ευχαριστούμε Κύριε! Στο πρόσωπό του έχουμε ένα νέο Ομολογητή, ένα νέο Μάρτυρα. Σε ευχαριστούμε Κύριε! Στο πρόσωπό του έχουμε ένα νέο Άγιο».

Από τότε που υπάρχει σερβικό γένος δεν υπήρξε πιό σοφό σημαντικό σερβικό βιβλίο από τον «Πρόλογο της Αχρίδας» του Επισκόπου Νικολάου. Ο «Πρόλογος της Αχρίδας» είναι σερβικό ευαγγέλιο. Σ’ αυτό υπάρχει οτιδήποτε χρειάζεται η σερβική ψυχή, ό,τι νικά και νεκρώνει τις αμαρτίες και τα πάθη μας. Ένα σμήνος μετά το άλλο, οι άγιοι, σμήνη αγαθών ειδήσεων για σένα και για ολόκληρη τη ζωή σου – να τί είναι ο « Πρόλογος της Αχρίδας», αυτό το σερβικό ευαγγέλιο. Μα θα απορήσεις: «Ευαγγέλιο». Ναι, εφόσον σε διδάσκει την αιώνια Αλήθεια, την αιώνια Δικαιοσύνη, την αιώνια Αγαθοσύνη, την αιώνια Αγάπη, την αιώνια Σοφία, την αιώνια Ομορφιά, την αιώνια Χαρά, την αιώνια Ζωή.

Σε κάθε δυσκολία άνοιξε αυτό το άγιο εγχειρίδιο και θα βρεις ό,τι χρειάζεσαι. Δεν υπάρχει βάσανο ενάντια στο οποίο να μη σου δώσει δύναμη το άγιο αυτό βοήθημα. Δεν υπάρχει πάθος ενάντια στο οποίο να μη βρεις στον «Πρόλογο της Αχρίδας» δοκιμασμένο και σίγουρο φάρμακο. Δεν υπάρχει αμαρτία ενάντια στην οποία να μη βρεις στον άγιο «Πρόλογο της Αχρίδας» σωτηρία απ’ αυτήν και από τους φοβερούς ακολούθους της: τον θάνατο και τον διάβολο.

Ο άγιος Νικόλαος είναι το πλέον διορατικό σερβικό μάτι: βλέπει το αόρατο. Το πιό ευαίσθητο σερβικό αυτί: ακούει το αθόρυβο. Η πλέον αφυπνισμένη σερβική συνείδηση: κοπιάζει σαν τα Χερουβίμ για ό,τι είναι του Θεού. Οδηγημένος και χειραγωγημένος απ’ αυτόν δεν θα χαθείς, αλλά πάντα θα βαδίζεις στον δρόμο που αναμφισβήτητα οδηγεί στον ίδιο τον ουρανό και στα ουράνια πάνω από τα ουράνια.

Πράγματι τα λόγια του είναι πνεύμα και ζωή για μας τους Σέρβους. Κατεβαίνουν κατευθείαν στον τάφο σου, στον θάνατο σου, και σε σηκώνουν από εκεί, σε ανασταίνουν από τους νεκρούς.

Το σερβικό γένος είχε να γνωρίσει προσωπικότητα σαν αυτή του αγίου Νικολάου από τον καιρό του αγίου Σάββα. Ο Επίσκοπος Νικόλαος ανασταίνει τις σερβικές ψυχές στην αιώνια ζωή, στην αιώνια αλήθεια, στην αιώνια αγάπη, στην αιώνια χαρά. Με τί; Με τον Χριστό, μόνο με τον Κύριο Χριστό, αφού χωρίς Αυτόν όλα είναι τάφος και θάνατος!
(1962)

***

Ο σύγχρονός μας μέγας Θαυματουργός, με αδιάφθορο το σεπτό Σκήνωμά του, Άγιος Ιωάννης Μαξίμοβιτς († 19.6.1966), έγραφε το 1958, όταν ακόμη ήταν Αρχιεπίσκοπος Δυτικής Ευρώπης, ολίγο μετά την εκδημία του αγιωτάτου Ιεράρχου Νικολάου († 5.3.1956):

«Ο Νικόλαος ήταν μεγάλος Άγιος και Χρυσόστομος των ημερών μας… Από παντού απεκόμιζε σοφία: από την επιστήμη, από την φύσι, από τα γεγονότα της καθημερινής ζωής· αλλά, περισσότερο αγίαζε την ψυχή του με θείο φωτισμό, τρέφοντάς την με την Αγία Γραφή και την προσευχή. Δίδασκε με το παράδειγμά του και τους λόγους του σε κάθε τόπο και χρόνο… Ετελείωσε την επίγειο ζωή του προσευχόμενος και πιστεύομε, ότι τώρα προσεύχεται υπέρ ημών ενώπιον του Ουρανίου Θρόνου του Σωτήρος του κόσμου, τον Οποίον πιστά υπηρέτησε…»!…

***

Ομιλία
για την αγιότητα
Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς

ἀλλὰ κατὰ τὸν καλέσαντα ὑμᾶς ἅγιον καὶ αὐτοὶ ἅγιοι ἐν πάσῃ ἀναστροφῇ γενήθητε, (Α Πε. 1,15 )

Αδελφοί, η αγιότητα είναι η κορωνίδα των αρετών, που εμπερικλείει όλες τις άλλες αρετές. Αδελφοί, ένας άγιος είναι ένας άνθρωπος που κοσμείται με όλες τις αρετές. Αλλά αν ένας άνθρωπος που είναι προσευχόμενος και δεν είναι συμπονετικός, δεν μπορεί να ονομαστεί άγιος. Ή αν κάποιος υπομενει μεν, αλλά χωρίς πίστη και ελπίδα, δεν μπορεί να συναριθμηθεί μεταξύ των αγίων. Ή, αν κάποιος είναι πολύ συμπονετικός αλλά δεν έχει πίστη στον Θεό, στ’ αλήθεια, ένας τέτοιος άνθρωπος δεν μπορεί να συναριθμηθεί μεταξύ των αγίων.

Ο άγιος είναι ένας τέλειος άνθρωπος όπως ο Αδάμ στον Παράδεισο, ή πιο σωστά, όπως είναι ο Νέος Αδάμ, ο Κύριος Ιησούς Χριστός. Αυτός είναι ο Άγιος εν μέσω των αγίων. Αυτός είναι ο Σπορέας της αγιότητας στη γη και ο Τροφός των αγίων στην ιστορία. Αυτός μας κάλεσε στο μεγαλείο της δόξης των αγίων. Αυτός μας έδειξε το παράδειγμα του αληθινού αγίου. Είναι το πρωτότυπο των αγίων και Αυτός είναι το αρχέτυπο του ανθρώπου.

Αληθινός άνθρωπος, αδελφοί μου, δεν σημαίνει τίποτε άλλο παρά ο άγιος. Άγιος και άνθρωπος, δηλαδή είναι ένα και το αυτό. Ο Κυριος μας έδειξε τι σημαίνει να είσαι άνθρωπος και τι σημαίνει να είσαι άγιος. Ο Απόστολος Πέτρος μας προστάζει: «Να είστε και εσείς άγιοι σε όλη σας τη [ζωή] συμπεριφορά!». Ένας άγιος δεν είναι άγιος σε μια πτυχή της ζωής του αλλά μάλλον σε ολόκληρη τη ζωή του. Πρέπει να είμαστε άγιοι σε κάθε έργο και πτυχή της ζωής μας για να συναριθμηθούμε στους αγίους, δηλ. ανάμεσα στους ανθρώπους, ο βίος των οποίων συμμορφώθηκε με το πρωτότυπο των αγίων και το αρχέτυπο του ανθρώπου, τον Κύριο Ιησού Χριστό.

Ω Πανάγιε Κύριε, Σοι πρέπει πάσα δόξα, τιμή και προσκύνησις εις αιώνας των αιώνων. Αμήν.
Πηγή: Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς, «Ο Πρόλογος της Οχρίδας», (Ιούνιος), Εκδ. Αθως,

Ταις πρεσβείαις πάντων των Οσίων Πατέρων και Μητέρων των εν ασκήσει λαμψάντων εν πάση τη οικουμένη, Χριστέ ο Θεός ημών, ελέησον και σώσον ημάς.

Μοναχός θα πρέπει να είναι η ενσάρκωση της αληθινής, της ευαγγελικής αγάπης. Στάρετς π. Σεραφείμ (Baradell) της Σκήτης της Παναγίας Σμολένσκ του Βαλαάμ
https://iconandlight.wordpress.com/2017/12/10/%CE%BF-%CF%83%CF%84%CE%AC%CF%81%CE%B5%CF%84%CF%82-%CF%80-%CF%83%CE%B5%CF%81%CE%B1%CF%86%CE%B5%CE%AF%CE%BC-%CF%84%CE%B7%CF%82-%CF%83%CE%BA%CE%AE%CF%84%CE%B7%CF%82-%CF%84%CE%B7%CF%82-%CF%80%CE%B1%CE%BD/

Χρεωστούμε ευγνωμοσύνη στους πνευματικούς μας πατέρες… π. Ζαχαρίας Ζάχαρου
https://iconandlight.wordpress.com/2016/02/27/%CF%87%CF%81%CE%B5%CF%89%CF%83%CF%84%CE%BF%CF%8D%CE%BC%CE%B5-%CE%B5%CF%85%CE%B3%CE%BD%CF%89%CE%BC%CE%BF%CF%83%CF%8D%CE%BD%CE%B7-%CF%83%CF%84%CE%BF%CF%85%CF%82-%CF%80%CE%BD%CE%B5%CF%85%CE%BC%CE%B1/

Θαύμα των μοναχών στον Καύκασο. Ο μοναχός ζει το Ευαγγέλιο και η Χάρις του Θεού τον προδίδει… Χάρη στους άγνωστους στον κόσμο αγίους μεταβάλλεται η ροή των ιστορικών και κοσμικών γεγονότων.
https://iconandlight.wordpress.com/2021/03/12/θαύμα-των-μοναχών-στον-καύκασο/

Αδελφοί μου, ας λαχταρούμε με πόθο να δούμε το πρόσωπο του Χριστού! Ας εγκολπωθούμε αυτόν τον Ήλιο στα βάθη της καρδιάς μας, ώστε Αυτός να πλημμυρίσει με φως τις σωματικές μας αυλές, ένδοθεν. Ας φυτέψουμε αυτόν τον αμπελώνα της αρρήτου γλυκύτητος μέσα στην καρδιά μας, ώστε να γευτούμε την αθάνατη αμβροσία… Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς
https://iconandlight.wordpress.com/2022/01/04/72253/

Αββάς Ποιμήν, ο Μέγας της διακρίσεως πατήρ. Ένας πνευματικός αιμοδότης της Μητέρας Εκκλησίας μας, Όσιος Παΐσιος ο Αγιορείτης
https://iconandlight.wordpress.com/2019/08/26/30757/

Ο μοναχός, ζει το Ευαγγέλιο και η Χάρις του Θεού τον προδίδει. Όσο μπορείτε, να κινήσθε στην αφάνεια. Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης
https://iconandlight.wordpress.com/2018/08/20/24887/

Πνευματική καθοδήγηση και υπακοή. π.Νικόλαος Σαχάρωφ, ανεψιός του π. Σωφρονίου του Έσσεξ
https://iconandlight.wordpress.com/2014/03/28/%CF%80%CE%BD%CE%B5%CF%85%CE%BC%CE%B1%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%AE-%CE%BA%CE%B1%CE%B8%CE%BF%CE%B4%CE%AE%CE%B3%CE%B7%CF%83%CE%B7-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CF%85%CF%80%CE%B1%CE%BA%CE%BF%CE%AE-%CF%80-%CE%BD%CE%B9/

παπα-Φώτης Λαυριώτης ο δια Χριστόν σαλός, ο ακούραστος οδοιπόρος του Χριστού, που τώρα πια αλωνίζει στα μονοπάτια των Ουρανών κοντά στους αγγέλους
https://iconandlight.wordpress.com/2021/03/04/58761/

Φύλαξε την καρδιά σου. Ω Ζωοδότα Κύριε, βοήθησέ μας να φυλάξουμε τις καρδιές μας για Σένα! Αγίου Νικολάου Bελιμίροβιτς
https://iconandlight.wordpress.com/2019/07/13/%cf%86%cf%8d%ce%bb%ce%b1%ce%be%ce%b5-%cf%84%ce%b7%ce%bd-%ce%ba%ce%b1%cf%81%ce%b4%ce%b9%ce%ac-%cf%83%ce%bf%cf%85-%cf%80%ce%ac%ce%bd%cf%89-%ce%b1%cf%80-%cf%8c%ce%bb%ce%b1-%cf%80%ce%bf/

Απολυτίκιον Ήχος δ’

Ο Θεός των Πατέρων ημών, ο ποιων αεί μεθ’ ημών κατά την σην επιείκειαν, μη αποστήσης το έλεός σου αφ’ ημών, αλλά ταίς αυτών ικεσίαις, εν ειρήνη κυβέρνησον την ζωήν ημών.

Ήχος α’ . Της ερήμου πολίτης.

Τας Οσίας Γυναίκας ομοφώνως τιμήσωμεν, τας εν πάση κτίσει λαμψάσας, αρετών τελειότητι, χορόν Ασκητριών των θαυμαστών, και Οσιομαρτύρων την πληθύν, τας γνωστάς και ανωνύμους πάσας ομού, από ψυχής κραυγάζοντες. Δόξα τω ενισχύσαντι υμάς, δόξα τω θαυμαστώσαντι, δόξα τω ενεργούντι δι΄υμών, πάσιν ιάματα.

Ήχος πλ. α’ . Χαίροις ασκητικών.
Στίχ. Θαυμαστός ο Θεός εν τοις Αγίοις αυτού.

Χαίροις η θεοφόρος πληθύς˙ σεμναί Γυναίκες Παρακλήτου κειμήλια˙ αι όρεσι και σπηλαίοις, αγωνισθείσαι στερρώς, και σαρκός το χαύνον εκλαθόμεναι˙ αι μέσον των πόλεων, ισαγγέλως βιώσασαι˙ αι εν Μοναίς δε, οσιότητι λάμψασαι, και ασκήσεως, τοις λοιποίς προτερήμασιν˙ όργανα πολυτίμητα, χαρίτων του Πνεύματος˙ των δωρεών των αΰλων, αι μυροθήκαι αι έμψυχοι. Χριστόν δυσωπείτε, ταις ψυχαίς ημών δοθήναι, το μέγα έλεος.

Χαίροις η θεοφόρος πληθύς˙ σεμναί Γυναίκες Παρακλήτου κειμήλια˙ αι όρεσι και σπηλαίοις, αγωνισθείσαι στερρώς, και σαρκός το χαύνον εκλαθόμεναι˙ αι μέσον των πόλεων, ισαγγέλως βιώσασαι˙ αι εν Μοναίς δε, οσιότητι λάμψασαι, και ασκήσεως, τοις λοιποίς προτερήμασιν˙ όργανα πολυτίμητα, χαρίτων του Πνεύματος˙ των δωρεών των αΰλων, αι μυροθήκαι αι έμψυχοι. Χριστόν δυσωπείτε, ταις ψυχαίς ημών δοθήναι, το μέγα έλεος.

Χαίροις, Σερβίας νέος Δαβίδ, ο κιθαρίσας τω κολάβω του Πνεύματος, τα μέλη της σωτηρίας, τω χριστωνύμω λαώ, Ζίτσης και Αχρίδος, ου εποίμανας· δεσμοίς δε πεδούμενος, και βασάνοις θλιβόμενος, τω σώματί σου, ισοβίως τα στίγματα, μαρτυρίου σου, υπομένων εβάστασας· όθεν την χάριν είληφας, πλειόνως Νικόλαε, και αυτεξόριστος ταύτην, τοις σε πελάζουσιν έδωκας. Νυν δ’ αύθις εν Λέλιτς, επιστρέψας τω Κυρίω, θερμώς ικέτευε.

Aπολυτίκιον Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς.
‘Ηχος γ’. Την ωραιότητα.

Βάθη του Πνεύματος, Πάτερ ηρεύνησας όθεν εξέμαθες, ρήματα άρρητα και χρυσορρόας ποταμός εδείχθης τοις Ορθοδόξοις Σάββα γαρ θεόφρονος την οδόν ηκολούθησας του Λαού γενόμενος Ποιμενάρχης Χριστόψυχος διό πανευγνωμόνως την μνήμην, Νικόλαε Άγιε, τιμώμεν σου.

Δόξα. Ήχος β΄.

Του Παναγίου Πνεύματος τη χάριτι καταχρυσωθείς, κατάχρυσος εφάνης εν έργοις τε και λόγοις, πάτερ χρυσόψυχε ιεράρχα Νικόλαε, αναστήσας επ’ εσχάτων ημέρας αρχαίας δόξης· όθεν τα τέκνα της Εκκλησίας, την μνήμην σου γεραίροντα περιχαρώς, και προσκυνούντα τα σεπτά λείψανά σου, κάθαρον ταίς πρεσβείαις σου από παντός μολυσμού, και οίκους καταχρύσους Χριστού ένδειξον.

Ήχος γ΄.

Το στάδιον της εναρέτου πολιτείας, καλώς διανύσασα, εις το στάδιον δρομαίως εξεχύθης της αθλήσεως, νίκας περιφανείς επιτελέσαι, Πολυχρονία πάντιμε· όθεν το αόρατο κράτος, των εναντίων ετροπώσω, Παρακλήτου τη χάριτι, του ισχύσαντός σε εν τοις σκάμμασι, και απεκδύσαντός σου τον χιτώνα, της φυσικής ασθενείας· πρέσβευε ούν καλλιμάρτυς αθλήτρια, Χριστώ τω ποθεινοτάτω Νυμφίω σου, ενδύσαι ημάς συνέσεως ιμάτιον, και παραλαβείν πανασπίλους, εις Βασιλείαν την ουράνιον.

Κοινόν απολυτίκιον των συγχρόνων Οσίων
Γερόντων Πορφυρίου, Ιακώβου και Παϊσίου
Ήχος α΄. Της ερήμου πολίτης.

Την αγίαν Τριάδα εδοξάσατε Όσιοι, εν τοις θαυμαστοίς υμών βίοις, εν εσχάτοις τοις έτεσιν. Πορφύριε ο διορατικός, Ιάκωβε Ευβοίας θησαυρός, και Παΐσιε ο μέγας εν ασκηταίς, πιστών εγκαλλωπίσματα. Σύντρεις πρεσβεύσατε Θεώ, όπως παράσχη άνωθεν, δύναμιν την πνευματικήν, τοις πίστει υμάς σέβουσι.

Ιδιόμελον. Ήχος πλ. β΄.

Εν νηπτική ησυχία και καθαρότητι, ενώπιον του θείου θρόνου γονυπετών, πτέρυγας εκτήσω αγγελικάς. Χαίρων τοίνυν μετά χαιρόντων, και κλαίων μετά κλαιόντων, κήπος γέγονας αρωμάτων θεουργικών, ευωδίαν εκχέων, τοις εγγύς και τοις μακράν. Όθεν, Ιάκωβε πανάριστε, διανύων τας αποστάσεις θαυμαστώς, υπερέβης εν Πνεύματι, και χρόνον και χώρον. Διό εν ημέρα των Εισοδίων, εισώδευσας εις τας ερατεινάς σου μονάς, δωρούμενος ημίν το μέγα έλεος.

Απόστιχα
Ήχος β’ Ιδιόμελον

Καθαρίσωμεν εαυτούς αδελφοί, από παντός μολυσμού, σαρκός και πνεύματος, τας λαμπάδας των ψυχών ημών φαιδρύνωμεν, διά φιλοπτωχείας, μη κατεσθίοντες αλλήλους τη συκοφαντία· έφθασε γαρ ο καιρός, όταν ο Νυμφίος ελεύσεται, πάσιν αποδούναι κατά τα έργα αυτού. Συνεισέλθωμεν Χριστώ μετά των φρονίμων Παρθένων, την φωνήν εκείνην του Ληστού, προς αυτόν ανακράζοντες· Μνήσθητι ημών Κύριε, όταν έλθης εν τη Βασιλεία σου.

Ήχος πλ. δ’ Το προσταχθέν μυστικώς

Ως εις λειμώνα αρετών ανθηφορούντα, των θεοφόρων Ασκητών περιπατούντες, της οσμής πληρούμεθα της ηδυπνόου· τοις άθλοις γαρ στομωθέντες των πειρασμών, το σώμα τη εγκρατεία δουλοπρεπώς, καθυπέταξαν πνεύματι, αγγελικήν επί γης, πολιτείαν βιώσαντες, δόξης ούν ηξιώθησαν.

Μαρτυρικόν. Ήχος βʹ.

Των αγίων Μαρτύρων, πρεσβευόντων υπέρ ημών, και τον Χριστόν υμνούντων, πάσα πλάνη πέπαυται, και των ανθρώπων το γένος, πίστει διασώζεται.

Και νυν. Θεοτοκίον. Ήχος πλ. δʹ. Ω του παραδόξου.

Χαίρε αγνείας κειμήλιον, χαίρε αΰλου φωτός, καθαρόν ενδιαίτημα, χαίρε το κεφάλαιον, της ημών σωτηρίας τε, των Αποστόλων, χαίρε το κήρυγμα, και των, Μαρτύρων, χαίρε το καύχημα, χαίρε το πλήρωμα, Προφητών Πανάμωμε, και Ασκητών, Μοναστών αγλάισμα, και σωτηρία πιστών.

Ήχος πλ. δ’

Χαίρε Αίγυπτε πιστή, χαίρε Λιβύη οσία, χαίρε Θηβαΐς εκλεκτή, χαίρε πας τόπος, και πόλις και χώρα, η τους πολίτας θρέψασα, της Βασιλείας των ουρανών, και τούτους εν εγκρατεία, και πόνοις αυξήσασα, και των επιθυμιών, τελείους άνδρας τω Θεώ, αναδείξασα, ούτοι, φωστήρες των ψυχών ημών ανεφάνησαν, οι αυτοί των θαυμάτων τη αίγλη, και των έργων τοις τέρασιν, εξέλαμψαν νοητώς, εις τα πέρατα άπαντα. Αυτοίς βοήσωμεν· Πατέρες παμμακάριστοι, πρεσβεύσατε, του σωθήναι ημάς.

Ταίς των Οσίων σου πάντων πρεσβείαις Χριστέ ο Θεός ημών, ελέησον ημάς.

Βρες μέσο να σώσεις τον κόσμον· Μήπως συ σταυρώθηκες γι’ αυτούς;.. Ο Θεός θέλει να σωθούν όλοι οι άνθρωποι, γι ‘αυτό κατέβηκε στον Άδη… Κατέβηκε στην κόλαση, στην πιο οδυνηρή κόλαση, την κόλαση της αγάπης. Άγιος Σωφρόνιος του Έσσεξ – Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς

Συναξάριον .
Τω αγίω και Μεγάλω Σαββάτω, την θεόσωμον Ταφήν και την εις Άδου Κάθοδον του Κυρίου και Σωτήρος ημών Ιησού Χριστού εορτάζομεν, δι’ ων της φθοράς το ημέτερον γένος ανακληθέν, προς αιωνίαν ζωήν μεταβέβηκε»

Στίχ.
Μάτην φυλάττεις τον τάφον, κουστωδία.
Ου γαρ καθέξει τύμβος αὐτοζωΐαν.

Ομιλία
Σχετικά για την μεγάλη επιθυμία του Θεού
Αγίου Νικολάι Βελιμίροβιτς

“ος πάντας ανθρώπους θέλει σωθηναι” (1 Τιμόθεο 2: 4).

Ο Θεός θέλει να σωθούν όλοι οι άνθρωποι, γι ‘αυτό κατέβηκε στον Άδη για να σώσει εκείνους που έζησαν στη γη πριν από την έλευσή Του. Διότι, αν δεν κατέβαινε στον Άδη, ένας τεράστιος αριθμός δικαίων ψυχών θα είχε χαθεί για πάντα. Επιπλέον, αν δεν κατέβαινε στον Άδη, στο κέντρο του κακού εναντίον του Θεού και του ανθρωπίνου γένους, ο Άδης θα είχε παραμείνει άτρωτος.
Επομένως, οι δύο λόγοι που ώθησαν τον Χριστό, τον Χορηγό της Ζωής, να κατέβει στον Άδη είναι: πρώτον, να καταστρέψει τη φωλιά των δυνάμεων του Άδη και, δεύτερον, να φέρει από τον Άδη στον Ουρανό, τις ψυχές των προπατόρων, προφητών και δικαίων ανδρών και γυναικών, που είχαν εκπληρώσει την Παλαιά Διαθήκη (τον Παλαιό Νόμο του Θεού) και ευαρέστησαν τον Θεό.

Πριν προλάβει ο σατανάς να κοιτάξει χαρούμενος τον Χριστό ταπεινωμένο και άψυχο στον Σταυρό, ο Χριστός εμφανίστηκε ολοζώντανος και παντοδύναμος στη μέση του Άδη, στην πρωτεύουσα κατοικία του σατανά. Τι απροσδόκητο και τρομερό γεγονός για τον σατανά! Τρία χρόνια ο σατανάς έστηνε παγίδες ενάντια του Χριστού στη γη και, μέσα σε τρεις ημέρες, δες, ο Χριστός συνέτριψε το βασίλειο του σατανά και πήρε τα πιο πολύτιμα λάφυρα, ένα σμήνος δικαίων ψυχών.

Ω Κύριε, θέλεις να σωθούν όλοι οι άνθρωποι. Σε ικετεύουμε, σώσε και εμάς. Διότι δεν υπάρχει σωτηρία ούτε Σωτήρας έξω από Σένα. Εις Σε ελπίζουμε, Σε μόνον λατρεύουμε, Σε προσκυνούμεν, συν τω Πατρι και τω Αγίω Πνεύματι, νυν και αεί και εις τους αιώνας των αιώνων. Αμήν.

Ότι Σοι πρέπει πάσα δόξα, τιμή και προσκύνησις εις τους αιώνας των αιώνων. Αμήν.
Ο Πρόλογος της Οχρίδας: του Αγίου Νικολάι Βελιμίροβιτς
http://prologue.orthodox.cn/April3.htm

Άγιος Σωφρόνιος του Έσσεξ

Το να είναι κάποιος χριστιανός σημαίνει να πιστεύη στην ανάσταση των νεκρών· να ελπίζη στην υιοθεσία μας από τον ουρανίο Πατέρα· να αποδέχεται τη θεία μορφή της υπάρξεως· να γίνεται με τη δωρεά της Πατρικής αγάπης ό,τι Αυτός ο Ίδιος είναι κατά την ουσίαν Του, δηλαδή θεός. Τέτοιες είναι οι υποσχέσεις του Θεού και Πατρός σε μας που πιστεύουμε στον Χριστό Ιησού ως τον Μονογενή και ομοούσιον Υιό του Πατρός. Είναι μεγάλη αμαρτία να μειώσουμε την εν Πνεύματι Αγίω αποκάλυψη που μας δόθηκε για τον Ανθρώπο, για τον τρόπο με τον οποίο συνελήφθη ο Άνθρωπος στον νου του Θεού, πριν ακόμη δημιουργηθεί ο ορατός αυτός κόσμος. Η τιμωρία για την αμαρτία αυτή – της απιστίας στην ανάσταση – έχει ιδιαίτερο χαρακτήρα. Αποτελεί την ιδία μας την αυτοκαταδίκη: Απορρίπτουμε το δώρο του Δημιουργού μας. Γιατί όμως το απορρίπτουμε; Κυρίως και προ πάντων, γιατί η Πατρική Δωρεά αποκτάται με μεγάλο κόπο και πολλά παθήματα…

***

Η αγάπη του Χριστού εμπνέει ελεήμονα προσευχή για όλους τους ανθρώπους, στην οποία συμμετέχουν και η ψυχή και το σώμα. Βαστάζοντας μέσα σε τέτοια προσευχή τις θλίψεις για τις αμαρτίες του αδελφού, γινόμαστε κοινωνοί των κοσμοσωτηρίων παθών του Κυρίου: «… Χριστός … περί των αμαρτιών (ημών) έπαθε, δίκαιος υπέρ αδίκων … Έπαθεν υπέρ ημών, ημίν υπολιμπάνων υπογραμμόν, ίνα επακολουθήσωμεν τοις ίχνεσιν Αυτού» (πρβλ. Α’ Πέτρ. 3,18 και 2,21). Η συσταύρωση μαζί Του είναι δώρο του Αγίου Πνεύματος. Ευαρεστείται ο ουράνιος Πατέρας μας, όταν πάσχουμε βλέποντας την κακοπάθεια των αδελφών μας. Κατά το πνεύμα της εντολής «αγαπήσεις τον πλησίον σου ως σεαυτόν» οφείλουμε να συμπάσχουμε ο ένας για τον άλλο. Είναι απαραίτητο να δημιουργηθεί κατά κάποιον τρόπο αλληλοκάλυψη ευθυνών, που θα μας ενώσει όλους ενώπιον του προσώπου του Θεού του Δημιουργού μας.
Όπως ο ήλιος εκπέμπει τις ακτίνες του προς όλες τις κατευθύνσεις, γεμίζοντας με θερμότητα και φως το διάστημα που τον περιβάλλει, έτσι και το Φως και η θερμότητα της αγάπης του Χριστού εξαφανίζουν κάθε περιορισμό και οδηγούν το πνεύμα μας στην απειροτητα.

Ποιος θα με διδάξη να πορευθώ προς Αυτόν δια της ευθείας οδού και να μη χάσω χρόνο περιπλανώμενος σε ξένους δρόμους;..
Υπήρξαν στιγμές, κατά τις οποίες, καθώς πιστεύω, ο Θεός με συνέτιζε. Θα αναφέρω μερικά παραδείγματα, τα οποία έθεσαν την σφραγίδα τους επάνω μου και έγιναν οι θεμέλιοι λίθοι της ζωής μου…

Να ένα από αυτά που έζησα: Αυτό συνέβη στη Γαλλία, γύρω στο έτος 1925, προ αναχωρήσω για τον Άθω. Επί μακρόν προσηυχόμουν με κλάμα στον Θεό: «Βρες μέσο να σώσεις τον κόσμον· όλους εμάς, τους διεφθαρμένους και άξεστους». Ιδιαιτέρα θερμή ήταν η προσευχή για τους «μικρούς τούτους», για τους πτωχούς και εξουθενημένους. Προς το τέλος της νύκτας, όταν ήδη εξαντλούνταν οι δυνάμεις μου, ταράζοταν για κάποιον χρόνο η προσευχή μου από τη σκέψη που μου ερχόταν: «Εάν εγώ έτσι, με όλη τη δύναμη της καρδίας μου, συμπάσχω μαζι με την ανθρωπότητα, πώς να θεωρήσω δυνατόν ότι ο Θεός βλέπει αδιάφορα την ταλαιπωρία πολλών εκατομμυρίων ανθρώπων που πλάσθηκαν από Αυτόν; Γιατί Αυτός επιτρέπει τις αμέτρητες βιαιότητες στον κόσμο;». Έτσι στρεφόμουν προς Αυτόν με την παράφρονη ερώτηση: «Πού είσαι Συ;» … Σε απάντηση άκουσα στην καρδία μου τα λόγια: «Μήπως συ σταυρώθηκες γι’ αυτούς;» … Οι πράοι αυτοί λόγοι που αντήχησαν με το Πνεύμα στην καρδία μου με συγκλόνισαν: Ο Σταυρωθείς μου απάντησε ως Θεός.
Αρχιμ. Σωφρονίου Σαχάρωφ, Περί Προσευχής, έκδ. Ι. Μ. Τιμίου Προδρόμου, Έσσεξ Αγγλίας, σελ.29, 38, 51-52.

***

Ένδοξη στην αιωνιότητα η αγάπη του Χριστού, ενώ στα γήινα επίπεδα εκδηλώνεται με μεγάλο πόνο. Κανένας δεν γνώρισε τόσο πόνο όπως τον αισθάνθηκε ο Χριστός. Κατέβηκε στην κόλαση, στην πιο οδυνηρή κόλαση, την κόλαση της αγάπης. Αυτή είναι μια σφαίρα υπάρξεως που γίνεται κατανοητή μόνο με πνευματική αγάπη. Το πόσο όμως μπορούμε να διεισδύσομε στο μυστήριο εξαρτάται από το μέτρο της αγάπης που μας δωρήθηκε και από την άνωθεν γνώση. Είναι βασικό να έχομε πείρα, έστω και μια φορά, της ουράνιας φωτιάς που ο Χριστός έφερε μαζί του. Είναι βασικό να γνωρίζομε με όλο μας το είναι, έστω και για λίγο, τί είναι το καθ’ ομοίωση Χριστού. «Και γενόμενος εν αγωνία εκτενέστερον προσηύχετο, εγένετο δε ο ιδρώς αυτού ωσεί θρόμβοι αίματος καταβαίνοντες επί την γην» (Λουκ. 22,44). Αυτοί που αγνοούν μια τέτοια αγάπη και αυτοί που δεν επιθυμούν να τη γνωρίσουν, ας μην εκφράσουν γνώμη για το Χριστό. Κανένας μην τολμήσει στην ανοησία του να ταπεινώσει την εμφάνιση του Χριστού ανάμεσά μας, του μόνου αθάνατου βασιλιά, και τελικά καταντροπιασμένος να ανακράξει «τοις όρεσι και ταις πέτραις· πέσατε εφ’ ημάς και κρύψατε ημάς από του προσώπου του καθημένου επί του θρόνου» (Αποκ. 6,16).
Γνωρίζομε από την πείρα ότι η ψυχή μπορεί να τραυματιστεί πιο τρομερά παρά το σώμα. Και αν αυτό συμβαίνει με την ψυχή στη γήινη διάσταση της, τί πρέπει να συμβεί με την ψυχή σαν πνεύμα που ζητά την αιωνιότητα;…

Αφού κυριαρχηθούμε από την αποστροφή για το κακό που έχουμε μέσα μας, θα πεινάμε και θα διψάμε το καθ’ ομοίωση Θεού με άγια ταπεινότητα· σ’ αυτή την αναμονή βρίσκεται ο σπόρος της αγιότητας. Η συνεχώς αυξανόμενη αγάπη για το Χριστό οδηγεί φυσικά στην εμπειρία της ομοιώσεως προς αυτόν και ένα ακατάληπτο πανόραμα θα απλωθεί μπροστά στα μάτια μας. Οι θλίψεις του κόσμου θα μας πικραίνουν σοβαρά. Θα λησμονήσουμε το σώμα μας και το πνεύμα μας και κατά το δυνατό θα ζούμε την προσευχή του Χριστού στη Γεθσημανή. Αυτή είναι η αρχή της γνώσεως του Χριστού, μπροστά στην εξοχότητα της οποίας ο απόστολος Παύλος θεωρούσε όλα τα υπόλοιπα σκύβαλα. 
Για να κερδίσει κανείς το Χριστό και να κατορθώσει να περάσει στην ανάσταση των νεκρών, πρέπει να είναι έτοιμος να περιφρονήσει όλα τα υπόλοιπα.

Πρέπει να διώξουμε τον φόβο και την ολιγοψυχία και πνευματικά ν’ ακολουθήσουμε το Χριστό για να μπορέσουμε να κληρονομήσουμε την αιώνια ζωή. Παίρνοντας μέρος στις θλίψεις της Θείας αγάπης του, μπορούμε κι εμείς ν’ αποκτήσουμε πνευματικά λίγη πείρα του θανάτου του και της δυνάμεως της αναστάσεως του.
 Αν δεν υπάρχει ανάσταση, οι χριστιανοί είναι οι «ελεεινότεροι» του κόσμου λέει ο Απόστολος Παύλος. Γιατί; Διότι η αγάπη του Χριστού είναι πάντοτε σ’ αυτόν τον κόσμο σταυρωμένη. Η ζωή μας θα είναι μια αδιάκοπη οδύνη, μέχρις ότου ο κόσμος σωθεί εξ ολοκλήρου.
Είναι ζωτική ανάγκη όλοι σήμερα να στερεώσουμε την πίστη στην αιώνια νίκη του Χριστού, ώστε και εμείς οι ίδιοι να μπορέσουμε να γίνομε πνευματικά ανίκητοι.
Εκεί στη βασιλεία του Πατέρα και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος, πρέπει να κατοικεί ο νους μας. Πρέπει να διψάμε και να πεινάμε την είσοδο μας σ’ αυτή την εξαίσια Βασιλεία. Τότε θα υπερνικήσουμε μέσα μας την αμαρτία της αρνήσεως της αγάπης του Πατέρα, όπως αυτή μας αποκαλύφτηκε από τον Υιό (Ιωάν. 8,24).
Επιθυμούμε να κάνουμε τη Ζωή Του ζωή μας και να λάβουμε το Χριστό να κατοικήσει μέσα μας. Σ’ αυτό το σημείο βρίσκεται η έννοια της θεώσεως.
Η Προσευχή της Γεθσημανής, Απόσπασμα από το βιβλίο «Η ζωή Του ζωή μου», του Αρχιμανδρίτου π. Σωφρονίου  Σαχάρωφ

ΩΡΑ Θʹ της Αγίας και Μεγάλης Παρασκευή
Προκείµενον. Ήχος δʹ
Είπεν άφρων εν καρδία αυτού· Ουκ έστι Θεός. Διεφθάρησαν και εβδελύχθησαν εν επιτηδεύµασιν
Στιχ. Ουκ έστι ποιων χρηστότητα, ουκ έστιν έως ενός.

Προφητείας Ιερεμίου το Ανάγνωσμα
(Κεφ. ΙΑ’, 18-23 ΙΒ’ 15, 9-11 14-15)

Κύριε, γνώρισόν μοι, και γνώσομαι. Τότε είδον τα επιτηδεύματα αυτών, εγώ δε ως αρνίον άκακον αγόμενον του θύεσθαι, ουκ έγνων, επ’ εμέ ελογίσαντο λογισμόν πονηρόν, λέγοντες. Δεύτε, και εμβάλωμεν ξύλον εις τον άρτον αυτού, και εκτρίψωμεν αυτόν από γης ζώντων, και το όνομα αυτού ου μη μνησθή έτι. Κύριε των δυνάμεων, κρίνων δίκαια, δοκιμάζων νεφρούς και καρδίας, ίδοιμι την παρά σού εκδίκησιν εν αυτοίς! ότι προς σε απεκάλυψα το δικαίωμά μου. Διά τούτο τάδε λέγει Κύριος επί τους άνδρας Αναθώθ, τους ζητούντας την ψυχήν μου, τους λέγοντας· ου μη προφητεύσης επί τω ονόματι Κυρίου, ει δε μη, αποθάνη εν ταίς χερσίν ημών. Ιδού εγώ επισκέψομαι επ’ αυτούς, οι νεανίσκοι αυτών εν μαχαίρα αποθανούνται, και οι υιοί αυτών και αι θυγατέρες αυτών τελευτήσουσιν εν λιμώ, και εγκατάλειμμα ουκ έσται αυτών, ότι επάξω κακά επί τους κατοικούντας εν Αναθώθ, εν ενιαυτώ επισκέψεως αυτών. Δίκαιος ει Κύριε, ότι απολογήσομαι προς σε, πλην κρίματα λαλήσω προς σε. Τι ότι οδός ασεβών ευοδούται; ευθήνησαν πάντες οι αθετούντες αθετήματα; εφύτευσας αυτούς, και ερριζώθησαν, ετεκνοποιήσαντο, και εποίησαν καρπόν, εγγύς ει συ του στόματος αυτών, και πόρρω από των νεφρών αυτών. Και συ, Κύριε, γινώσκεις με, οίδάς με, και δεδοκίμακας την καρδίαν μου εναντίον σου, άθροισον αυτούς ώσπερ πρόβατα εις σφαγήν, άγνισον αυτούς εις ημέραν σφαγής αυτών, έως πότε πενθήσει η γη, και πας ο χόρτος του αγρού ξηρανθήσεται από κακίας των κατοικούντων εν αυτή; ηφανίσθησαν κτήνη και πετεινά, ότι είπαν· ουκ όψεται ο Θεός οδούς ημών, σού οι πόδες τρέχουσι, και εκλύουσί σε. Συναγάγετε πάντα τα θηρία του αγρού, και ελθέτωσαν του φαγείν αυτήν. Ποιμένες πολλοί διέφθειραν τον αμπελώνά μου, εμόλυναν την μερίδα μου, έδωκαν την μερίδα την επιθυμητήν μου εις έρημον άβατον, ετέθη εις αφανισμόν απωλείας, ότι τάδε λέγει Κύριος περί πάντων των γειτόνων των πονηρών, των απτομένων της κληρονομίας μου, ης εμέρισα τω λαώ μου τω Ισραήλ. Ιδού εγώ αποσπώ αυτούς από της γης αυτών, και τον Ιούδαν εκβαλώ εκ μέσου αυτών, και έσται μετά το εκβαλείν με αυτούς, επιστρέψω και ελεήσω αυτούς, και κατοικιώ αυτούς, έκαστον εις την κληρονομίαν αυτού, και έκαστον εις την γην αυτού.

***

Ο Άγιος Επιφανίος, Αρχιεπίσκοπος Κύπρου (4ος – 5ος αι.), στον συγκλονιστικό λόγο του στη θεόσωμη ταφή του Κυρίου, αρχίζει και επαναλαμβάνει την φράση: «δος μοι τούτον τον ξένον»:
Παίρνοντας αφορμή από την ευαγγελική διήγηση, την ώρα, που ο Ιωσήφ ο από Αριμαθαίας προσέρχεται στον Πιλάτο για να ζητήση το πανακήρατο Σώμα του Ιησού για να το ενταφιάσει, και βάζει στο στόμα του τα εξής υπέροχα λόγια:

Δος μοι τούτον τον ξένον
Γεωργίου Ακροπολίτου. Ήχος πλ. α´.

Τον ήλιον κρύψαντα τας ιδίας ακτίνας, και το καταπέτασμα του ναού διαρραγέν, τω του Σωτήρος θανάτω, ο Ιωσήφ θεασάμενος, προσήλθε τω Πιλάτω και καθικετεύει λέγων· δος μοι τούτον τον ξένον, τον εκ βρέφους ως ξένον ξενωθέντα εν κόσμω·
δος μοι τούτον τον ξένον, ον ομόφυλοι μισούντες θανατούσιν ως ξένον·
δος μοι τούτον τον ξένον, ον ξενίζομαι βλέπειν του θανάτου το ξένον·
δος μοι τούτον τον ξένον, όστις οίδεν ξενίζειν τους πτωχούς τε και ξένους·
δος μοι τούτον τον ξένον, ον Εβραίοι τω φθόνω απεξένωσαν κόσμω·
δος μοι τούτον τον ξένον, ίνα κρύψω εν τάφω, ος ως ξένος ουκ έχει την κεφαλήν που κλίναι·
δος μοι τούτον τον ξένον, ον η Μήτηρ καθορώσα νεκρωθέντα εβόα·
Ω Υιέ και Θεέ μου, ει και τα σπλάγχνα τιτρώσκομαι, και καρδίαν σπαράττομαι, νεκρόν σε καθορώσα, αλλά τη Ση Αναστάσει θαρρούσα μεγαλύνω. Καί τούτοις τοίνυν τοις λόγοις δυσωπών τον Πιλάτον ο ευσχήμων λαμβάνει του Σωτήρος το σώμα, ο και φόβω εν σινδόνι ενειλήσας και σμύρνη, κατέθετο εν τάφω τον παρέχοντα πάσι ζωήν αιώνιον και το μέγα έλεος.

Μεταγραφή στην νεοελληνική

Τον ήλιο που έκρυψε τις ίδιες του τις ακτίνες και το καταπέτασμα του ναού που διερράγη, λόγω του θανάτου του Σωτήρος, ο Ιωσήφ όταν (τα) είδε, προσήλθε στον Πιλάτο και θερμά ικετεύει λέγοντας:
Δώσε μου τούτο τον ξένο, που από βρέφος σαν ξένος φιλοξενήθηκε στον κόσμο.
Δώσε μου τούτο τον ξένο, που οι ομόφυλοι από μίσος τον θανατώνουν σαν ξένο.
Δώσε μου τούτο τον ξένο, που παραξενεύομαι να βλέπω του θανάτου το (παρά)ξενο.
Δώσε μου τούτο τον ξένο, που ήξερε να φιλοξενεί τους πτωχούς και τους ξένους.
Δώσε μου τούτο τον ξένο, που οι Εβραίοι από φθόνο τον απεξένωσαν από τον κόσμο.
Δώσε μου τούτο τον ξένο, για να κρύψω σε τάφο, που σαν ξένος δεν είχε που να γείρει το κεφάλι.
Δώσε μου τούτο τον ξένο, που βλέποντάς τον νεκρό η Μητέρα φώναζε: Ω, Υιέ μου και Θεέ μου, αν και στα σπλάχνα πληγώνομαι και στην καρδιά σπαράζω που σε βλέπω νεκρό, αλλά αναθαρρώντας από την ανάστασή σου, δοξάζω.
Και με τούτα τα λόγια ικετεύοντας τον Πιλάτο ο άρχοντας λαμβάνει του Σωτήρος το σώμα, που και με φόβο το τύλιξε σε σεντόνι και σε σμύρνα και το έβαλε σε τάφο, αυτόν που παρέχει σε όλους ζωή αιώνια και το μεγάλο έλεος.

«Τον ήλιον κρύψαντα…» από τον Γ. Κωνσταντίνου.
https://www.youtube.com/watch?v=ToL0JMbGlBA

«Τον ήλιον κρύψαντα… Δος μοι τούτον τον ξένον…» Χορός΄Τρίκκης Μελωδοί’
https://www.youtube.com/watch?v=PTGYFA36F3c

Give me this stranger-Δος μοι τούτον τον ξένον – أعطني هذا الغريب
https://www.youtube.com/watch?v=5cDX4vDmDYE

Ήχος α’

Την παγκόσμιον δόξαν, την εξ ανθρώπων σπαρείσαν και τον Δεσπότην τεκούσαν, την επουράνιον πύλην, υμνήσωμεν Μαρίαν την Παρθένον, των ασωμάτων το άσμα και των πιστών το εγκαλλώπισμα, Αύτη γάρ ανεδείχθη ουρανός, και ναός της θεότητος, αύτη, το μεσότοιχον της έχθρας καθελούσα, ειρήνην αντεισήξε, και το βασίλειον ηνέωξε, Ταύτην ούν κατέχοντες, της πίστεως την άγκυραν, υπέρμαχον έχομεν, τον εξ αυτής τεχθέντα Κύριον, θαρσείτω τοίνυν, θαρσείτω λαός του Θεού, και γάρ αυτός πολεμήσει τους εχθρούς ως παντοδύναμος.

Ήχος βαρύν
Ανάστα, ο Θεός, κρίνον την γην, ότι συ κατακληρονομήσεις εν πάσι τοις έθνεσι.

Ύμνος των Αγίων τριών Παίδων
Ἦχος αʹ.

Τον Κύριον υμνείτε, και υπερυψούτε εις πάντας τους αιώνας.

Ευλογείτε, πάντα τα έργα Κυρίου, τον Κύριον, υμνείτε και υπερυψούτε αυτόν εις τους αιώνας.
Τον Κύριον υμνείτε, και υπερυψούτε εις πάντας τους αιώνας.

Ευλογείτε, άγγελοι Κυρίου, ουρανοί Κυρίου, τον Κύριον.
Τον Κύριον υμνείτε, και υπερυψούτε εις πάντας τους αιώνας.

Ευλογείτε, ύδατα τα υπεράνω τον ουρανόν, πάσαι αι Δυνάμεις Κυρίου, τον Κύριον.
Τον Κύριον υμνείτε, και υπερυψούτε εις πάντας τους αιώνας.

Ευλογείτε, ήλιος και σελήνη, άστρα του ουρανού, τον Κύριον.
Τον Κύριον υμνείτε, και υπερυψούτε εις πάντας τους αιώνας.

Ευλογείτε, φως και σκότος, νύκτες και ημέραι, τον Κύριον.
Τον Κύριον υμνείτε, και υπερυψούτε εις πάντας τους αιώνας.

Ευλογείτε, πυρ και καύμα, ψύχος και καύσων, τόν Κύριον.
Τον Κύριον υμνείτε, και υπερυψούτε εις πάντας τους αιώνας.

Ευλογείτε, πάχναι και χιόνες, αστραπαί και νεφέλαι τον Κύριον.
Τον Κύριον υμνείτε, και υπερυψούτε εις πάντας τους αιώνας.

Ευλογείτε, πηγαί, θάλασσα, και ποταμοί, κήτη, και πάντα τα κινούμενα εν τοις ύδασι, τον Κύριον.
Τον Κύριον υμνείτε, και υπερυψούτε εις πάντας τους αιώνας.

Ευλογείτε, Ιερείς Κυρίου, δούλοι Κυρίου, τον Κύριον.
Τον Κύριον υμνείτε, και υπερυψούτε εις πάντας τους αιώνας.

Ευλογείτε, Ανανία, Αζαρία, και Μισαήλ, τον Κύριον.
Τον Κύριον υμνείτε, και υπερυψούτε εις πάντας τους αιώνας.

Ευλογείτε, Απόστολοι, Προφήται, και Μάρτυρες Κυρίου, τον Κύριον.
Τον Κύριον υμνείτε, και υπερυψούτε εις πάντας τους αιώνας.

Ευλογούμεν Πατέρα Υιόν, και Άγιον Πνεύμα τον Κύριον.
Τον Κύριον υμνούμεν, και δοξολογούμεν εις πάντας τους αιώνας.

Αινούμεν, ευλογούμεν, και προσκυνούμεν τον Κύριον.
Τον Κύριον υμνούμεν, και δοξολογούμεν εις πάντας τους αιώνας.

Κανείς δεν μπορεί να μας αφαιρέσει τη χαρά της πίστης, Όχι, αυτή η βασιλεία της βίας, του κακού και του ψεύδους δε θα σταθεί. Θα καταρρεύσει, όπως κάθε προηγούμενη βασιλεία κατέρρευσε, όπως εξαφανίστηκε κάθε πρώην τύραννος. π. Αλέξανδρος Σμέμαν

Άγιος Γέροντας Σωφρόνιος του Έσσεξ
Να βγω στους δρόμους με αναμμένο φανάρι, όπως ο Διογένης, για να αναζητήσω άνθρωπο …

”…Θεωρώ ότι, αν εμείς λέγαμε μόνο τις δύο πρώτες λέξεις της προσευχής αυτής, δηλαδή Πάτερ ημών, αντιλαμβανόμενοι το βαθύ τους νόημα, τότε όλη μας η ζωή σε όλα τα επίπεδα και τις εκδηλώσεις της θα άλλαζε ριζικά. Αν εγώ είμαι υιός τον άναρχου Πατρός, σημαίνει ότι βρίσκομαι έξω από την εξουσία του θανάτου, σημαίνει ότι δεν είμαι δούλος αλλά κύριος, κατ’ εικόνα της κυριότητος του ίδιου του Θεού, σημαίνει ότι αυθεντικά είμαι ελεύθερος με τη μοναδικά αληθινή έννοια της ελευθερίας. Παραμένοντας σε τέτοια κατάσταση, ο άνθρωπος δέχεται κάθε άλλον συνάνθρωπό του ως υιό αναστάσεως και παύει πλέον αυτός να είναι για μένα “μηδαμινός»” ή “ξένος”, αλλά είναι ο αιώνιος αδελφός μου. Πώς μπορώ να φονεύσω τέτοιον αδελφό;..”

Ίσως ιδιαίτερα στις ημέρες μας η κακία των ανθρώπων είναι σαφώς αισθητή, διότι το κακό εμφανίζεται οργανωμένο περισσότερο από κάθε άλλη φορά.

Ίσως σου φανεί σκληρός αυτός ο λόγος. Αλλά εγώ πνίγομαι αληθινά μέχρι φρίκης από την εικόνα της επικαιρότητάς μας, δηλαδή από τους ατέλειωτους φοβερούς εκβιασμούς, τους φόνους, που είναι αδύνατο να δεις ακόμη και στον κόσμο των άγριων θηρίων. Και αυτό είναι άραγε ο Άνθρωπος, η κορωνίδα της δημιουργίας; Γέρασα πια, αλλά δεν βλέπω να γίνεται η ανθρωπότητα έστω και λίγο πιο “ανθρώπινη”.

Ο πόλεμος που δεχόμαστε είναι πολύ μεγάλος. Όλοι είναι εναντίον µας: η επιστήμη και η πολιτική.
Δεν είμαι απαισιόδοξος, αλλά νομίζω ότι ζούμε στους τελευταίους καιρούς. Η δική µας στάση πρέπει να είναι μαρτυρική…

Μην έχετε υπερβολική εμπιστοσύνη στην ανώτερη μόρφωση που αποκτήσατε στον κόσμο. Ο πολιτισμός στον οποίο ζούμε είναι κουλτούρα της πτώσεως.

Η σοφία του κόσμου αυτού, δεν μπορεί να σώσει τον κόσμο… Τα κοινοβούλια, οι κυβερνήσεις, οι πολυσύνθετοι οργανισμοί των πιο αναπτυγμένων – συγχρόνων κρατών της γης, είναι ανίσχυροι, η ανθρωπότητα πάσχει χωρίς τέλος…
Η μόνη διέξοδος είναι να βρούμε μέσα μας τη σοφία, την λύση, να μη ζούμε σύμφωνα με τις ιδέες αυτού του κόσμου, αλλά να ακολουθήσουμε Τον Χριστό…

Στις ημέρες μας η “αποκτήνωση” του κόσμου έλαβε φοβερές διαστάσεις. Η έκπτωση από την αυθεντική χριστιανική πίστη έχει γίνει καθολικό φαινόμενο. Η λέξη που χαρακτηρίζει τον αιώνα μας είναι η «αποστασία».

Είμαι πλέον γέρος αλλά ήδη από τα πρώτα παιδικά μου χρόνια δέχθηκα τις εντυπώσεις της ειρήνης και του φωτός. Από την αρχή του ρωσοϊαπωνικού πολέμου (1904-1905) ως τις ημέρες μας βλέπω όλη την ανθρωπότητα βυθισμένη σε αδελφοκτόνους πολέμους, και ακόμη δεν υπάρχει φως στον ορίζοντα. Αντιθέτως μάλιστα, κάλυψαν τον ουρανό πρωτοφανή μαύρα σύννεφα, έτοιμα να προκαλέσουν αποκαλυπτική καταιγίδα … Και εγώ, βλέποντας την θηριώδη αυτή κατάσταση από τα νεανικά μου χρόνια, ήμουν έτοιμος να βγω στους δρόμους και τις πλατείες με αναμμένο φανάρι, όπως ο Διογένης, για να αναζητήσω άνθρωπο … Βλέποντας όμως τον Χριστό, χάρηκα για το θαυμάσιο αυτό εύρημα και ποτέ πια δεν μπορώ να ξεχάσω το γεγονός αυτό της ιστορίας του κόσμου μας.

Είναι ζωτική ανάγκη όλοι σήμερα να στερεώσουμε την πίστη στην αιώνια νίκη του Χριστού, ώστε και εμείς οι ίδιοι να μπορέσουμε να γίνομε πνευματικά ανίκητοι.
Δεν μας επιτρέπεται να παρεκκλίνουμε από τον σκοπό να παραμείνουμε στο φως των εντολών του Κυρίου. Αν γίνουμε μία από τις σκοτεινές δυνάμεις που πολεμούν για την επικράτηση επάνω στους αδελφούς, θα επισκιάσουμε το φως που έφερε στη γη ο Θεός.
Ενδέχεται η αποστασία να λάβει ακόμη μεγαλύτερες διαστάσεις. Δεν αποκλείεται ο καθένας από μας, για να σταθεί στην πίστη, να πρέπει να είναι έτοιμος να αντισταθεί σε όλο τον υπόλοιπο κόσμο. Ας είναι αυτοί δισεκατομμύρια· ας μας θεωρούν μωρούς όλοι οι διανοούμενοι και οι αμαθείς….
Μπορούμε να αποκαταστήσουμε τη μεγάλη λάμψη της Εκκλησίας μόνο με την ακραία προσπάθεια να ζήσουμε χριστιανικά, ευαγγελικά, χωρίς να στρέφουμε την προσοχή μας στο πώς θα μας συμπεριφερθούν οι σύγχρονοί μας.
Αν δεν αποκτήσουν οι χριστιανοί τα γνήσια πνευματικά χαρίσματα,και πρωτίστως την αγιότητα, το κήρυγμα με τα λόγια θα παραμένει ως «κύμβαλον αλαλάζον». Το παράδειγμα του Χριστού, ας μας ενισχύει να βαδίσουμε στα ίχνη του…»

***

π. Αλέξανδρος Σμέμαν

...Ζούμε σ’ ένα κόσμο, κάτω από κυβερνήσεις που έχουν απαρνηθεί το Θεό και ασχολούνται μόνο με τον εαυτό τους, φυλάγοντας ζηλότυπα την εξουσία, τη δύναμη και τις νίκες τους. Δεν υπάρχει σχεδόν κανένας τόπος σ’ αυτόν τον κόσμο για τη αγάπη του Θεού, το φως και τη χαρά του Θεού. Αυτή όμως τη μοναδική μέρα του χρόνου, όταν βρισκόμαστε σε ξεχειλισμένες εκκλησίες, σηκώνοντας τους κλάδους φοινίκων και ξανακούγοντας την βροντή του βασιλικού «Ὡσαννά», λέμε στους εαυτούς μας και στον κόσμο: η Βασιλεία του Χριστού ζει. Η βασιλεία που έλαμψε τόσο φωτεινά εκείνη την ημέρα στα Ιεροσόλυμα δεν πέθανε, δεν αφανίστηκε, δεν εξαφανίστηκε από προσώπου της γης. Λέμε στο Θεό: είσαι ο μόνος Κύριος, είσαι ο μόνος μας Βασιλιάς· γνωρίζουμε και πιστεύουμε και βεβαιώνουμε πως αυτή η βασιλεία της αγάπης Σου θα νικήσει την αμαρτία, το κακό και το θάνατο. Κανείς δεν μπορεί να μας αφαιρέσει τη χαρά αυτής της πίστης, ακόμη κι όταν οι άλλοι κατευθύνουν κάθε ελπίδα τους στη δύναμη και τη βία, ακόμη κι όταν πιστεύουν μόνο στις σφαίρες, στις φυλακές, στον τρόμο και στα βασανιστήρια. Όχι, αυτή η βασιλεία της βίας, του κακού και του ψεύδους δε θα σταθεί. Θα καταρρεύσει, όπως κάθε προηγούμενη βασιλεία κατέρρευσε, όπως εξαφανίστηκε κάθε πρώην τύραννος. Αλλά το Βασίλειό Σου, Κύριε, θα παραμείνει. Και ο καιρός θα έρθει όταν με την αγάπη Σου θα σκουπίσεις κάθε δάκρυ από τα μάτια μας, θα διαλύσεις κάθε λύπη με τη χαρά Σου, και θα γεμίσεις τον κόσμο που Εσύ δημιούργησες με το φως της αθανασίας.

Μετά τη νίκη Του την Κυριακή των Βαΐων, γνωρίζουμε πως ο Χριστός αρχίζει την κάθοδό Του στην οδύνη και στο θάνατο. Ο πυρσός όμως που άναψε εκείνη τη μέρα θα φωτίσει ακόμα και εκείνο το αβυσσαλέο σκοτάδι . Πέρα από το σταυρό Του και το θάνατο ανατέλλει η αυγή της ανέκφραστης χαράς της ανάστασης. Αυτή είναι λοιπόν η σημασία και η δύναμη αυτών των δύο σημαντικών ημερών, όταν, έχοντας ολοκληρώσει τη Σαρακοστή, προετοιμαζόμαστε να ακολουθήσουμε τον Χριστό στο εθελούσιο πάθος Του, στη νικητήρια κάθοδό Του στο θάνατο, και στην πανένδοξη ανάστασή Του την τρίτη ημέρα.
π. Αλέξανδρος Σμέμαν, Εορτολόγιο – Ετήσιος εκκλησιαστικός κύκλος, Ακρίτας, Αθήνα 2005 (κήρυγμα της Κυριακής των Βαΐων)

***

Ένα θαύμα του Τιμίου Σταυρού
Γέροντος Κλεόπα Ηλιέ

Στην ανατολή είναι μία μεγάλη χώρα, που λέγεται Ινδία με εκατομμύρια λαό, γεμάτη από αγαθά και φρούτα, περισσότερο απο άλλες χώρες που περιβάλλονται από θάλασσα και είναι πλησίον με την Κίνα. Αυτή η χώρα στην αποστολική εποχή δέχθηκε το κήρυγμα του Ευαγγελίου από τον Απόστολο Θωμά, αλλά τελικά παρέμεινε στην ειδωλολατρεία, διότι πολλοί σκληροί άνθρωποι δεν δέχθηκαν την σωτηριώδη διδασκαλία του Χριστού μας.

Στην χώρα αυτή τώρα ιεραπόστολοι της Εκλησίας μας κηρύττουν τον Χριστόν μας με πολύ ζήλο. Ένας ζηλωτής ιεραπόστολος κατώρθωσε να οδηγήση στην ορθόδοξη πίστι μερικές οικογένειες ινδών, οι οποίοι πριν προσκυνούσαν τον Βράχμα Κρίσνα. Στον τόπο εκείνον των νέων χριστιανών, ο ιεραπόστολος ύψωσε ένα ξυλόγλυπτο σταυρό με τον Κύριο σταυρωθέντα σε φυσικές διαστάσεις και τον εστόλισε πολύ ωραία.

Αυτοί που είχαν πιστεύσει στον Χριστό, προσκυνούσαν τον Σταυρό του και τον σταυρωθέντα Κύριό μας. Οι άλλοι άνθρωποι, οι περισσότεροι, περνούσαν από εκεί να χλευάσουν και κτυπήσουν τους χριστιανούς, διότι επίστευσαν στον Χριστό.

Αυτοί οι άπιστοι επήγαν κοντά στον Εσταυρωμένο Ιησού και Τον περιγελούσαν και τον έφτυναν, κτυπώντας Τον με ρόπαλα και λερώνοντας τον σταυρό με ακαθαρσίες.
Όταν αυτές οι κακές τους πράξεις εναντίον του Χριστού ήταν στο αποκορύφωμά τους, ο Χριστός έστρεψε το Πρόσωπό Του δεξιά, τους αντίκρυσε και τους ερώτησε: «Γιατί με περιγελάτε;» Όταν αυτοί είδαν ότι Αυτός που τον έφτυναν, έστρεψε το πρόσωπό Του σαν να ήταν ζωντανός και τους ερώτησε γιατί τον περιγελούν, μερικοί απέθαναν από τον φόβο τους, ενώ οι άλλοι έφυγαν γρήγορα και επήγαν στους διδασκάλους τους και τους είπαν:

–Ελάτε να ιδήτε ένα θαύμα! Εμείς κτυπάμε και διακωμοδούμε τον Χριστό και Τον είδαμε να ανοίγη τα μάτια του, το στόμα Του και να μας ερωτά: «Γιατί με παριγελάτε;».

Επήγαν μαζί με τους θρησκευτικούς διδασκάλους τους στον σταυρό και, όταν είδαν τον Χριστό να έχη στρέψη το πρόσωπό Του δεξιά, εξεπλάγησαν και όλοι εβαπτίσθηκαν. Πολύς φόβος εκυρίευσε τους ανθρώπους που έμεναν σ᾿ αυτόν τον τόπο. Και σήμερα εκεί που ήταν ο εσταυρωμένος, έχουν κτίσει τον καθεδρικό ναό τους. Και αυτός ο σταυρός, όπου ο Χριστός έστρεψε δεξιά την Μορφή του, είναι μέσα στο ιερό Βήμα της εκκλησίας.

Έτσι ο Σωτήρ επέκρινε αυτούς που Τον ειρωνεύοντο μόνο και μόνο για να τους οδηγήση στην οδό της πίστεως και της μετανοίας.

Εάν, αδελφοί μου, ο Χριστός εζωντάνεψε επάνω στον σταυρό Του για να φέρη στην σωτηρία τους ανθρώπους, σκεφθήτε, τι θα γίνη, όταν θα έλθη επάνω σε σύννεφα και θα προπορεύεται ο Σταυρός Του με πολλή δόξα και με τις άπειρες δυνάμεις των Αγγέλων για να κρίνη όλο τον κόσμο;
Εκλεκτές διηγήσεις και προσευχές για μικρά παιδιά. Γέροντος Κλεόπα Ηλιέ, Ένα θαύμα του Τιμίου Σταυρού, Μετάφρασις: Μοναχός Δαμασκηνός Γρηγοριάτης 2010

Απολυτίκιον Οσίου Σωφρονίου του Έσσεξ. Ήχος πλ. δ’

Ταις των δακρύων σου ροαίς, της ερήμου το άγονον εγεώργησας, και της εκ βάθους στεναγμοίς, εις εκατόν τους πόνους εκαρποφόρησας, και γέγονας φωστήρ, τη οικουμένη λάμπων τοις θαύμασι· Σωφρόνιε Πατήρ ημών Όσιε, πρέσβευε Χριστώ τω Θεώ, σωθήναι τας ψυχάς ημών.

Ωδή θ’. Ο Ειρμός
Άπας γηγενής, σκιρτάτω τω πνεύματι λαμπαδουχούμενος, πανηγυριζέτω δε, αΰλων Νόων φύσις γεραίρουσα, τα ιερά θαυμάσια της Θεομήτορος, και βοάτω· Χαίροις παμμακάριστε, Θεοτόκε αγνή αειπάρθενε.

Ίθυνον ημών, Σταυρέ παμμακάριστε, των προσκυνούντων σε, προς τα εντολάς Χριστού, την ζωήν, ίνα σοι Χαίρε κράζωμεν· χαίρε κατάρας λύτρωσις, ως ταννυσθέντος σοι, του Κυρίου και κατάραν λύσαντος, ευλογίαν ημίν αντεισάξαντος.

Συ ει ο Σταυρός, δι’ ου πάλαι έσχισε, Μωσής την θάλασσαν· συ ει η εκφυήσασα, Ααρωνίτις η ράβδος τα κάρυα· συ το γλύκαναν ξύλον Μέρας τα νάματα· σοι βοώμεν· Χαίροις προφητόφθεγκτε, αυτουργέ τεραστίων εκάστοτε.

Όλης εκ ψυχής, το Χαίρέ σοι κράζομεν, Σταυρέ πανάγιε, και κατασφραγίζομεν, αυτούς, και πόλεις πλοία τε, και ιερά, και άπαντα τα εγχειρήματα, σου το θείον, όνομα χαράττοντες, πεποιθότες εν σοι και τροπούμενοι.

Προχώρει αμέριμνος και άφησε τη φροντίδα σου σε μένα. Ο άνθρωπος μπορεί να κάνη την ζωή του παραδεισένια, εάν έχη εμπιστοσύνη στον Θεό.

Υπάτιος Γαγγρών, ιερομάρτυς (326)
αββάς Απολλώνιος της Θηβαΐδος Αιγύπτου (4ος αἰ.)
Φιλάρετος της Μονής του Γκλίνσκ Ρωσίας (1841)
Ιννοκέντιος Βενιαμίνωφ της Μόσχας, Καμτσάτκας και Αλάσκας (1879)

Εορτάζουν στις 31 Μαρτίου

Ο ΑΒΒΑΣ Μωϋσής κάποτε αποφάσισε να κατοικήση σε μια απρόσιτη σπηλιά, στη ρίζα μιας απότομης προεξοχής του βουνού. Ανέβαινε και συλλογιζόταν:

— Καλά όλα τ’ άλλα, μα που θα βρίσκω νερό σε τούτο τον ξερότοπο;

Τό λεγε και το ξανάλεγε κι άρχισε να κλονίζεται. Τότε άκουσε φωνή να του λέγη:

— Προχώρει αμέριμνος και άφησε αυτή τη φροντίδα σε μένα.

Πήρε θάρρος κι έκανε κατοικία του το σπήλαιο. Ύστερα από λίγο καιρό πήγαν να τον ιδούν δύο συνασκηταί του από τη σκήτη. Δεν του βρισκόταν παρά ένα μικρό σταμνί νερό που το ξόδεψε να βράση λίγες φακές για να τους φιλοξενήση. Άρχισε τότε να στενοχωριέται και με φανερή αδημονία έμπαινε κι έβγαινε στο σπήλαιο και παρακαλούσε τον Θεό για νερό.

Ξαφνικά εκεί που δεν το περίμενε κανείς, ένα σύννεφο παρασυρμένο από τον άνεμο πήγε κι εστάθηκε πάνω από τη σπηλιά κι έρριξε τόση βροχή, όση χρειάστηκε να γεμίση όλα του τα σταμνιά ο Μωϋσής.

Οι Γέροντες, που δεν τους διέφυγε η αδημονία του, τον ρώτησαν ύστερα από το φαγητό:

— Τι είχες πάθει το πρωί και πηγαινοερχόσουν με τόση ανησυχία;

— Έκανα δικαστήριο με τον Θεόν, αποκρίθηκε με αφέλεια ο Αιθίοψ. Του υπενθύμιζα πως είχε αναλάβει τη φροντίδα μου και έπρεπε οπωσδήποτε να μου έβρισκε νερό να πιούν οι δούλοι Του. Και να που ο Αγαθός Δεσπότης αναγκάστηκε να στείλη.Ο Αββάς Απολλώνιος, που ζούσε με αυστηρή άσκηση στην έρημο της Αιγύπτου, επισκεπτόταν συχνά τους εν Χριστώ αδελφούς του στο Μοναστήρι, στο οποίο έμενε κι εκείνος κάποτε. Μιά φορά συνέβη, να βιάζεται να επιστρέψει στην έρημο. Καθώς ήταν φορτωμένος με τις ευλογίες που του είχαν δώσει οι αδελφοί, συναντήθηκε μ’ ένα κοπάδι άγριες γίδες. Τους έκανε νόημα να σταματήσουν και είπε:
– Στο όνομα του Ιησού Χριστού, ας έλθη μιά από σας να μου κουβαλήσει το φορτίο.
Κι αμέσως, μιά μεγάλη γίδα, τον πλησίασε και στάθηκε ευλαβικά μπροστά του. Ο Αββάς την φόρτωσε, κάθισε επάνω της και έφθασε στην σπηλιά του μέσα σε μιά ημέρα.

Μιά άλλη φορά, που πήγε να επισκεφθή τους αδελφούς του, τους βρήκε ν’ αργούν.

– Γιατί δεν τελείτε την Θεία Λειτουργία; τους ρώτησε.

– Επειδή δεν ήλθε ο ιερέας, που είναι πέρα από το ποτάμι, απάντησαν εκείνοι.

– Θα πάω εγώ να τον φωνάξω, προθυμοποιήθηκε ο Αββάς.

Οι αδελφοί του πρόβαλαν αντιρρήσεις.

– Είναι αδύνατον να διασχίσει άνθρωπος το ποτάμι, επειδή και βαθύ είναι και κροκοδείλους έχει, που ξεσχίζουν όποιον βρουν μπροστά τους, του εξήγησαν.

Ο Αββάς Απολλώνιος δεν τους απάντησε, μόνο κίνησε να πάει προς τα εκεί. Όταν έφθασε στην όχθη σήκωσε το χέρι του, σαν να έκανε νόημα σε κάποιον. Τότε τον πλησίασε ένας κροκόδειλος, ο Αββάς κάθισε άφοβα στην πλάτη του καί πέρασε απέναντι. Βρήκε τον ιερέα και τον παρακάλεσε να πάει να λειτουργήσει τους αδελφούς. Εκείνος θαύμασε την απλότητα και την ταπείνωση του Αββά και τον ακολούθησε.

Μόλις έφθασαν στην όχθη, ο Αββάς Απολλώνιος κάλεσε με δυνατή φωνή τον κροκόδειλο να τους περάσει απέναντι. Το ζώο πλησίασε πρόθυμα και κάθισε ακίνητο, περιμένοντάς τους. Ο ιερεύς όμως, βλέποντας το θηρίο, φοβήθηκε τόσο, ώστε επέστρεψε τρέχοντας στο καλύβι του. Έτσι ο Αββάς Απολλώνιος επέστρεψε μόνος του στην απέναντι όχθη, όπου οι αδελφοί του παρακολουθούσαν με μεγάλη αγωνία και θαυμασμό τα όσα διαδραματίζονταν.
Από το βιβλίο: Η Ζωοφιλία των Αγίων και η Αγιοφιλία των ζώων.

Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης

Μεγάλη υπόθεση η εμπιστοσύνη στον Θεό! Με μια ματιά στον ουρανό θα άλλαζαν τα πράγματα…

Ο Χριστός από ψηλά βλέπει τον καθένα μας πώς ενεργεί και ξέρει πώς και πότε θα ενεργήση για το καλό μας. Ξέρει πώς και που θα μας οδηγήση, αρκεί εμείς να ζητούμε βοήθεια, να του λέμε τις επιθυμίες μας και να αφήνουμε Εκείνον όλα να τα κανονίζη.

Όσοι αγωνίζονται και συναισθάνονται την αμαρτωλότητα τους και τις ευεργεσίες του Θεού και εμπιστεύονται τον εαυτό τους στην μεγάλη του ευσπλαχνία, ανεβάζουν την ψυχή τους στον Παράδεισο με πολλή σιγουριά και με λιγότερο κόπο σωματικό

Όλο το κακό σήμερα προέρχεται από την απιστία. Παλιά ο κόσμος πίστευε· και ο πιο αδιάφορος είχε μέσα του πίστη. Η κοσμική λογική κλονίζει την πίστη. «Εάν έχητε πίστιν και μη διακριθήτε , πάντα όσα εάν αιτήσητε εν τη προσευχή πιστεύοντες, λήψεσθε », είπε ο Κύριος. Όλη η βάση εκεί είναι. Στην πνευματική ζωή κινούμαστε στο θαύμα. Ένα συν δύο δεν κάνει πάντα τρία· κάνει και πέντε χιλιάδες και ένα εκατομμύριο!

Αυτός που εγκαταλείπεται στα χέρια του Θεού, χωρίς κανένα δικό του σχέδιο, περνά στο σχέδιο του Θεού. Όσο ο άνθρωπος είναι γαντζωμένος στον εαυτό του, μένει πίσω, δεν προχωράει πνευματικά, γιατί εμποδίζει το έλεος του Θεού. Για να προκόψει χρειάζεται πολλή εμπιστοσύνη στο Θεό.

Ο άνθρωπος, αν θέλη να μη βασανίζεται, πρέπει να πιστέψη στο « χωρίς εμού ου δύνασθε ποιείν ουδέν », που είπε ο Χριστός. Να απελπισθή δηλαδή από τον εαυτό του με την καλή έννοια και να πιστέψη στην δύναμη του Θεού. Όταν κανείς απελπισθή με την καλή έννοια από τον εαυτό του,τότε βρίσκει τον Θεό.

«Την πάσαν ελπίδα μου εις σε ανατίθημι »… Δεν αφήνουμε το Θεό νοικοκύρη να μας κυβερνάει• γι’ αυτό ταλαιπωρούμαστε. Πρέπει να αφήσουμε εν λευκώ τον εαυτό μας και το μέλλον μας στη Θεία Πρόνοια, στο θείο θέλημα, και ο Θεός θα μας φροντίσει. Να έχουµε απόλυτη εµπιστοσύνη.
Ας αναθέσουμε τον εαυτό μας, τα παιδιά μας, την οικογένειά μας, την ζωή μας ολόκληρη στον Χριστό ο οποίος σαν Θεός που είναι μπορεί να μας περάσει μέσα από την φωτιά και την τρικυμία χωρίς να πάθουμε το παραμικρό.

Μεγάλη υπόθεση να αφήνεται κανείς στα χέρια του Θεού!

Γιατί ο άνθρωπος μπορεί να κάνη την ζωή του παραδεισένια, εάν έχη εμπιστοσύνη στον Θεό, Τον δοξάζη για όλα και δέχεται να τον κυβερνάη σαν καλός Πατέρας. Διαφορετικά, κάνει την ζωή του κόλαση. Είναι μεγάλο πράγμα να νιώθη ο άνθρωπος από τούτη την ζωή ένα μέρος της χαράς του Παραδείσου.

***

Ο στάρετς Φιλάρετος του Γκλίνσκ

Την ίδια την ημέρα του θανάτου του Αγίου Σεραφείμ του Σαρωφ (στις 2 Ιανουαρίου 1833), ο Ηγούμενος Φιλάρετος της Μονής της Παναγιας του Γκλίνσκ (Επαρχία Κούρκ) βγήκε από την εκκλησία μετά από τον Όρθρο και, κοιτάζοντας ψηλά στον ουρανό, έκπληκτος είδε ένα εξαιρετικό φως. Τότε ο ηγούμενος είδε με το πνεύμα ότι ήταν η ψυχή του Αγίου Σεραφείμ, η οποία ανέβαινε στα ουράνια δώματα και είπε στους αδελφούς που ήταν μαζί του: “Να πως αναχωρούν οι ψυχές των δίκαιων. Μόλις κοιμήθηκε ο πατέρας Σεραφείμ στον Σάρωφ. » (Άγιος Σεραφείμ του Σαρόφ: Πνευματική Βιογραφία του Αρχιμανδρίτη Λαζάρου Μαύρου,)

Όταν κανείς αφήνεται στον Θεό, ο Θεός δεν τον αφήνει. Ζητείτε πρώτον την Βασιλείαν του Θεού… Όλη η ζωή μετά περνάει με ευλογίες της θείας πρόνοιας. Άγιος Πορφύριος ο Καυσοκαλυβίτης – Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης
https://iconandlight.wordpress.com/2019/07/06/%cf%8c%cf%84%ce%b1%ce%bd-%ce%ba%ce%b1%ce%bd%ce%b5%ce%af%cf%82-%ce%b1%cf%86%ce%ae%ce%bd%ce%b5%cf%84%ce%b1%ce%b9-%cf%83%cf%84%ce%bf%ce%bd-%ce%b8%ce%b5%cf%8c-%ce%bf-%ce%b8%ce%b5%cf%8c%cf%82-%ce%b4%ce%b5/

Απολυτίκιο Οσίων, ήχ, πλ. δ΄

Ταις των δακρύων σου ροαίς, της ερήμου το άγονον εγεώργησας’ και τοις εκ βάθους στεναγμοίς εις εκατόν τους πόνους εκαρποφόρησας και γέγονας φωστήρ , τη οικουμένη λάμπων τοις θαύμασιν, Απολλώνιε πατήρ ημών όσιε. Πρέσβευε Χριστώ τω Θεώ, σωθήναι τας ψυχάς ημών.

Κανών α’, Ωδή ς’
Ήχος πλ. δ’ Ιλάσθητί μοι Σωτήρ

Ως μέλισσα φιλεργός, τω σίμβλω της διανοίας σου, τα άνθη των αρετών, αθροίσας ανέβλυσας, γλυκασμόν αθάνατον, την πικρίαν Πάτερ, των δαιμόνων απελαύνοντα.

Ερήμοις εγκαρτερών, την άνω πόλιν κεκλήρωσαι, την σάρκα δουλαγωγών, νηστείαις θαυμάσιε, τρυφήν προς αδάπανον, και προς Παραδείσου, τας σκηνώσεις εξεδήμησας.

Είπε δε Μαριάμ• ιδού η δούλη Κυρίου γένοιτό μοι κατά το ρήμα Σου, Η ολοκληρωτική μας παράδοση στη βούληση του Θεού αποτελεί την πεμπτουσία όλων των πράξεών μας και των κόπων για την πίστη, με μια λέξη ολόκληρης της ζωής μας. Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς

Ευαγγελισμός της Υπεραγίας Θεοτόκου
Σύναξη της Υπεραγίας Θεοτόκου της Βάτου, εν τω όρει Σινά

Εορτάζει στις 25 Μαρτίου

Ευαγγελίζου γη χαράν μεγάλην, αινείτε ουρανοί Θεού την δόξαν.

Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης

Ο ταπεινός έχει όλα τα πνευματικά αρώματα: απλότητα, πραότητα, αγάπη χωρίς όρια, καλωσύνη, ανεξικακία, θυσία, υπακοή κ.λπ. Επειδή έχει την πνευματική φτώχεια, έχει και όλον τον πνευματικό πλούτο. Είναι επίσης και ευλαβής και σιωπηλός, γι’ αυτό συγγενεύει και με την Κεχαριτωμένη Θεοτόκο Μαρία, η οποία είχε μεγάλη ταπείνωση. Ενώ είχε μέσα της ολόκληρο τον Θεό σαρκωμένο, δεν μίλησε καθόλου, μέχρι που μίλησε ο Χριστός στα τριάντα Του χρόνια. Στον ασπασμό του Αγγέλου είπε: «Ιδού η δούλη Κυρίου· γένοιτό μοι κατά το ρήμά σου» Λουκ. 1, 38. Δεν είπε: «Εγώ θα γίνω μητέρα του Υιού του Θεού».

Η Παναγία, για την ταπείνωσή της, κατέχει τα δευτερεία της Αγίας Τριάδος. «Χαίροις μετά Θεόν η Θεός, τα δευτερεία της Τριάδος η έχουσα» , λέει ο Άγιος Ανδρέας Κρήτης. Να είναι δούλη, να είναι και Νύμφη του Θεού! Να είναι παρθένος, να είναι και μητέρα! Να είναι πλάσμα του Θεού, να είναι και Μητέρα του Πλάστου! Αυτά είναι τα μεγάλα μυστήρια, τα παράξενα, που δεν εξηγούνται, αλλά μόνο βιώνονται!

Η Παναγία έφερε στον κόσμο την παραδεισένια χαρά.
Εύχομαι η Παναγία να σου δώση την χαρά του Ευαγγελισμού και ο Άγγελος να σε ευλογήση, για να έχης πνευματική πρόοδο. Αμήν.

***

Ομιλία
για την Παναγία Παρθένο Θεοτόκο
Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς

Είπε δε Μαριάμ• ιδού η δούλη Κυρίου. (Λουκ. α’ 38)

Δείτε, αδελφοί μου, μία αληθινή δούλη του Κυρίου! Αν δούλη είναι αυτή που ανταλλάσσει πλήρως το θέλημά της με το θέλημα του Θεού, τότε η Παναγία είναι η πρώτη μεταξύ όλων των δούλων του Κυρίου!
Αν δούλη είναι αυτή που προσβλέπει στον Κύριό της με τέλεια αφοσίωση, τότε και πάλι η Παρθένος Παναγία είναι η πρώτη μεταξύ των δούλων του Κυρίου.
Αν δούλη είναι εκείνη που ταπεινά κι αγόγγυστα υπομένει κάθε προσβολή και δοκιμασία, προσδοκώντας μονάχα την ανταμοιβή από τον Κύριό της, τότε ακόμη περισσότερο η Παναγία Παρθένος είναι η πρώτη και υπερέχουσα όλων των άλλων δούλων του Κυρίου. Διότι εκείνη δεν μεριμνούσε για να αρέσει στον κόσμο, φρόντιζε μόνο να αρέσει στον Θεό. Δεν φρόντιζε να δικαιώσει τον εαυτό της ενώπιον του κόσμου, αλλά μόνον ενώπιον του Θεού. Η ίδια η Παναγία είναι η υπακοή· η ίδια αυτή είναι η διακονία· η ίδια αυτή είναι η πραότητα! Ιδοὺ η δούλη Κυρίου: Η Παρθένος Παναγία μπορούσε όντως να εκφέρει αυτό τον λόγο στον άγγελο του Θεού.

Η μεγαλύτερη δυνατή τελειότητα αλλά και η μεγαλύτερη τιμή, που μπορεί μια γυναίκα να επιτύχει επί της γης, είναι να γίνει δούλη του Κυρίου! Η Εύα έχασε αυτή την τελειότητα και τιμή στον Παράδεισο, ακόπως. Η Παρθένος Μαρία πέτυχε αυτή την τελειότητα και αυτή την τιμή, εκτός του Παραδείσου, με τους κόπους της!

Διά πρεσβειών της Υπεραγίας Παρθένου Θεοτόκου, Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησον ημάς!
Σοι πρέπει πάσα δόξα, τιμή και προσκύνησις εις τους αιώνας των αιώνων. Αμήν.
Πηγή: Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς, Ο πρόλογος της Αχρίδος: Δεκέμβριος, εκδ. «Άθως», σ. 246-247.

***

Ό Ευαγγελισμός της Υπεραγίας Θεοτόκου και Αειπάρθενου Μαρίας
Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς.

Όταν η Παρθένος Μαρία έκλεισε τα δεκατέσσερα χρόνια της και αφού είχε ζήσει ένδεκα χρόνια στο ιερό του Ναού των Ιεροσολύμων, διακονώντας, οι ιερείς της είπαν ότι σύμφωνα με τον Νόμο δεν μπορούσε να παραμείνει στον Ναό, αλλά έπρεπε να μνηστευθεί και να έλθει σε γάμου κοινωνία. Προς μεγάλη έκπληξη των Ιερέων, η Παναγία Παρθένος απάντησε ότι είχε αφιερώσει όλη τη, ζωή της στον Θεό και επιθυμούσε να παραμείνει παρθένος μέχρι τον θάνατό της και να μην παντρευτεί κανέναν! Τότε, κατά Θεία Οικονομία, ο αρχιερέας Ζαχαρίας και πατέρας του αγίου Προδρόμου, σε συμφωνία με τους άλλους ιερείς, συγκέντρωσε δώδεκα άγαμους άνδρες από τη, φυλή του Δαυίδ με σκοπό να εμπιστευτούν την Παρθένο Μαρία σ’ έναν άπ’ αυτούς, ο οποίος θα την φρόντιζε και θα διαφύλασσε την παρθενία της. Την εμπιστεύτηκαν στον Ιωσήφ από τη, Ναζαρέτ, ο οποίος ήταν συγγενής της.

Στην κατοικία του Ιωσήφ, του μνήστορος, η Παναγία συνέχισε να ζει όπως πριν στον Ναό του Σολομώντος, αφιερώνοντας τον χρόνο της στην ανάγνωση των ιερών Γραφών, την προσευχή, τη μελέτη του Θεού, τη νηστεία και το εργόχειρο. Σπανίως πήγαινε οπουδήποτε εκτός του σπιτιού και δεν ενδιαφερόταν για τα κοσμικά θέματα και τις εκδηλώσεις του κόσμου.

 Εάν μιλούσε, μιλούσε ελάχιστα και ποτέ χωρίς ιδιαίτερη ανάγκη. Συναναστρεφόταν κυρίως τις δυο θυγατέρες του Ιωσήφ.

Όταν, όπως είχε προφητεύσει ο Δανιήλ ο Προφήτης, έφθασε το πλήρωμα του χρόνου και ο Θεός ευδόκησε να εκπληρώσει την επαγγελία Του προς τον εξόριστο άπ’ τον Παράδεισο Αδάμ και τους προφήτες, ο μέγας Αρχάγγελος Γαβριήλ εμφανίστηκε στην κατοικία της Παναγίας Παρθένου (σ.τ.μ. για να της μεταφέρει το χαρμόσυνο άγγελμα της Ενανθρωπήσεως του Θεού).

Όπως σημειώνουν κάποιοι εκκλησιαστικοί συγγραφείς, αυτή η αιφνίδια επίσκεψη του Γαβριήλ συνέβη την ίδια ακριβώς στιγμή πού εκείνη κρατούσε ανοικτό το Βιβλίο του Προφήτη Ησαΐα, αναλογιζόμενη τη μεγάλη προφητεία του: Ιδού η παρθένος εν γαστρι έξει και τέξεται υιόν (Ήσαΐας 7,14). Ό Γαβριήλ της εμφανίστηκε με την απαστράπτουσα αγγελική λαμπρότητά του και της απεύθυνε χαιρετισμό: Χαίρε Κεχαριτωμένη, ο Κύριος μετά σου (Λουκ. 1,28). Ακολούθησε στιχομυθία μεταξύ τους, όπως περιγράφεται στο Ευαγγέλιο του Αποστόλου Λουκά. Με αυτόν τον αγγελικό χαιρετισμό και την επέλευση του Αγίου Πνεύματος στην Παρθένο Μαρία, ξεκίνησε το σχέδιο της σωτηρίας και αποκαταστάσεως του ανθρωπίνου γένους.

Ουσιαστικά η Καινή Διαθήκη ανοίγει με τον χαιρετισμό του αρχαγγέλου Γαβριήλ: Χαίρε Κεχαριτωμένη. Αυτό δείχνει ότι η Καινή Διαθήκη σηματοδοτεί τη χαρά για όλη την Ανθρωπότητα και για όλη την κτίση. Επομένως, ο Ευαγγελισμός δεν είναι μόνο μία μεγάλη εορτή, αλλά μία πανευφρόσυνη εορτή!
Πηγή: Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς, Ο πρόλογος της Αχρίδος: Μαρτιος, εκδ. «Άθως»

***

Να δένεις τις κλωστές στον ουρανό

Όλα σου τα έργα , όποια πράξεις, αλλά όχι εν ονόματι του ουρανού και χωρίς την άδεια του ουρανού, θα φέρουν πικρό καρπό, αφού ο ουρανός δεν θα τα περιβάλει με την χαρισματική του βροχή ούτε θα τα φωτίσει με το ζωοδόχο του φως.
Ό,τι και να σκοπεύεις, άκουσε τη συμβουλή του ουρανού. Ό,τι και να υφαίνεις, να δένεις τις κλωστές στον ουρανό.
(Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς “Στοχασμοί περί του καλού και του κακού”)

Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς

Όταν ένας άνθρωπος αναβιβάσει το νου του από τα γήινα προς τον Θεό, με την επιθυμία να γίνει ευάρεστος στον Θεό, Εκείνος τότε του αποκαλύπτει το θέλημα Του πολυτρόπως. Γράφει ο άγιος Πέτρος ο Δαμασκηνός: ” Αν ένας άνθρωπος επιθυμήσει ολοκληρωτικά να ευαρεστήσει τον Θεό, ο Θεός τον διδάσκει το θέλημα Του είτε δια των σκέψεων, είτε μέσω κάποιου άλλου προσώπου, είτε δια της Αγίας Γραφής”. Ένας τέτοιος άνθρωπος γίνεται παρατηρητικός και πρόθυμος και αναμένει την απάντηση του Θεού ένδοθεν και έξωθεν. Γι’ αυτόν παύει να υπάρχει τύχη. Όλος ο κόσμος γίνεται σαν μια λύρα δεκάχορδη, που δεν βγάζει ήχο, αν δεν την αγγίξει το χέρι του Θεού.
Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς, Πνευματικό Ημερολόγιο – Ο Πρόλογος της Αχρίδος (Απρίλιος)

Η ολοκληρωτική μας παράδοση στη βούληση του Θεού αποτελεί την πεμπτουσία όλων των πράξεών μας και των κόπων για την πίστη αλλά και όλων των σκέψεων και αισθημάτων και ενεργειών μας, με μια λέξη ολόκληρης της ζωής μας. Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς

«εαυτούς και αλλήλους και πάσαν την ζωήν ημών Χριστώ τω Θεώ παραθώμεθα»

Ελεήμον Θεέ, γνωρίζεις την αδυναμία μου. Σε παρακαλώ, δώσε μου ταπεινό πνεύμα, γιατί κατά την ευσπλαγχνία Σου δίνεις στην ταπεινή ψυχή να ζει κατά το θέλημά Σου· αποκαλύπτεις σε αυτήν όλα τα μυστήριά Σου· δίνεις σε αυτήν να γνωρίσει Εσένα και πόσον πολύ Εσύ μας αγαπάς. Άγιος Σιλουανός ο Αθωνίτης

«Ω, Κύριε, αξίωσέ μας με τη δύναμη της χάριτος του Αγίου Πνεύματος να ζούμε σύμφωνα με το άγιο θέλημά Σου».Η φλεγόμενη και μη κατακαιόμενη βάτος, Ο Προφήτης Μωϋσής
https://iconandlight.wordpress.com/2014/09/05/3754/

Η Παναγία έφερε στον κόσμο την παραδεισένια χαρά. Εύχομαι η Παναγία να σου δώση την χαρά του Ευαγγελισμού. Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης
https://iconandlight.wordpress.com/2019/03/24/27932/

Να «αφουγκραζόμαστε» από το πρωί μέχρι το βράδυ για να ακούσουμε τις υποδείξεις του Θεού, πού μας λέει τι να κάνουμε και πώς να ενεργούμε. Γέρων Σωφρόνιος του Έσσεξ
https://iconandlight.wordpress.com/2019/10/04/33157/

Η ολοκληρωτική μας παράδοση στη βούληση του Θεού αποτελεί την πεμπτουσία όλων των πράξεών μας και των κόπων για την πίστη. Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς
https://iconandlight.wordpress.com/2018/05/19/%ce%b7-%ce%bf%ce%bb%ce%bf%ce%ba%ce%bb%ce%b7%cf%81%cf%89%cf%84%ce%b9%ce%ba%ce%ae-%ce%bc%ce%b1%cf%82-%cf%80%ce%b1%cf%81%ce%ac%ce%b4%ce%bf%cf%83%ce%b7-%cf%83%cf%84%ce%b7-%ce%b2%ce%bf%cf%8d%ce%bb%ce%b7/

Να ζητάμε πρώτα την Βασιλεία των Ουρανών και ύστερα όλα τα άλλα «προστεθήσεται ημίν». Ο Θεός γνωρίζει τί χρειάζεται για τον καθέναν. Άγιος Παΐσιος Αγιορείτης
https://iconandlight.wordpress.com/2020/03/23/%ce%bd%ce%b1-%ce%b6%ce%b7%cf%84%ce%ac%ce%bc%ce%b5-%cf%80%cf%81%cf%8e%cf%84%ce%b1-%cf%84%ce%b7%ce%bd-%ce%b2%ce%b1%cf%83%ce%b9%ce%bb%ce%b5%ce%af%ce%b1-%cf%84%cf%89%ce%bd-%ce%bf%cf%85%cf%81%ce%b1%ce%bd/

«Ιδού η δούλη Κυρίου· γένοιτό μοι κατά το ρήμα Σου». Άγιος Σιλουανός ο Αθωνίτης
https://iconandlight.wordpress.com/2017/03/24/17261/

Να ‘χα δύο μεγάφωνα να τα βάλω στα πεύκα και να βάλω στο μαγνητόφωνο το «Σήμερον της σωτηρίας ημών το κεφάλαιον…» δεν το έγραψαν άνθρωποι αλλά το Άγιον Πνεύμα. Κλαίω, κάθε φορά πού το ακούω. Άγιος Πορφύριος o Καυσοκαλυβίτης
https://iconandlight.wordpress.com/2020/03/24/%ce%bd%ce%b1-%cf%87%ce%b1-%ce%b4%cf%8d%ce%bf-%ce%bc%ce%b5%ce%b3%ce%ac%cf%86%cf%89%ce%bd%ce%b1-%ce%bd%ce%b1-%cf%84%ce%b1-%ce%b2%ce%ac%ce%bb%cf%89-%cf%83%cf%84%ce%b1-%cf%80%ce%b5%cf%8d%ce%ba/

Τώρα μια μπόρα θα είναι, μια μικρή κατοχή του αντίχριστου σατανά. Να ζητούμε μετάνοια για όλον τον κόσμο.. Άγιος Παΐσιος Αγιορείτης
https://iconandlight.wordpress.com/2018/10/07/%CF%84%CF%8E%CF%81%CE%B1-%CE%BC%CE%B9%CE%B1-%CE%BC%CF%80%CF%8C%CF%81%CE%B1-%CE%B8%CE%B1-%CE%B5%CE%AF%CE%BD%CE%B1%CE%B9-%CE%BC%CE%B9%CE%B1-%CE%BC%CE%B9%CE%BA%CF%81%CE%AE-%CE%BA%CE%B1%CF%84%CE%BF%CF%87/

Απολυτίκιον Ήχος δ’.

«Σήμερον της σωτηρίας ημών το κεφάλαιον, και του απ’ αιώνος Μυστηρίου η φανέρωσις. Ο Υιός του Θεού Υιός της Παρθένου γίνεται, και Γαβριήλ την χάριν ευαγγελίζεται. Διό και ημείς συν αυτώ τη Θεοτόκω βοήσωμεν˙ Χαίρε Κεχαριτωμένη, ο Κύριος μετά σου.»

Κοντάκιον

Τη Υπερμάχω Στρατηγώ τα νικητήρια, ως λυτρωθείσα των δεινών ευχαριστήρια, αναγράφω σοι η Πόλις σου Θεοτόκε. Αλλ’ ως έχουσα το κράτος απροσμάχητον, εκ παντοίων με κινδύνων ελευθέρωσαν, ίνα κρά­ζω σοι, Χαίρε Νύμφη ανύμφευτε

Κανών α’, Ωδή θ’
Ήχος δ’

Ευαγγελίζου γη χαράν μεγάλην, αινείτε ουρανοί Θεού την δόξαν.

«Ως εμψύχώ Θεού κιβωτώ, ψαυέτω μηδαμώς χείρ αμυήτων. Χείλη δε πιστών τη Θεοτόκω ασιγήτως· Φωνήν του Αγγέλου αναμέλποντα, εν αγαλλιάσει βοάτω· Χαίρε Κεχαριτωμένη ο Κύριος μετά σού».

Ήχος πλ. β’ Όλην αποθέμενοι

Θεός όπου βούλεται, νικάται φύσεως τάξις, φησίν ο Ασώματος, και τα υπέρ άνθρωπον διαπράττεται. τοις εμοίς πίστευε, αληθέσι ρήμασι, Παναγία υπεράμωμε· Η δε εβόησε· Γένοιτό μοι νυν ως το ρήμά σου, και τέξομαι τον άσαρκον, σάρκα εξ εμού δανεισάμενον, όπως αναγάγη τον άνθρωπον, ως μόνος δυνατός, εις το αρχαίον αξίωμα, διά της συγκράσεως.

Βουλήν προαιώνιον, αποκαλύπτων σοι Κόρη, Γαβριήλ εφέστηκε, σε κατασπαζόμενος, και φθεγγόμενος· Χαίρε γη άσπορε, χαίρε βάτε άφλεκτε, χαίρε βάθος δυσθεώρητον, χαίρε η γέφυρα, προς τους ουρανούς η μετάγουσα, και κλίμαξ η μετάρσιος, ην ο Ιακώβ εθεάσατο· χαίρε θεία στάμνε του Μάννα, χαίρε λύσις της αράς, χαίρε Αδάμ η ανάκλησις, μετά σου ο Κύριος.

Η Ορθοδοξία στη γη κρατιέται από την Ορθοδοξία των ουρανών… τίποτε μην σας φοβίσει, η πίστη μας είναι η νίκη η νικήσασα τον κόσμο. Ακόμα και τούτο που συμβαίνει τώρα … μην σας φοβίσει και σας κλονίσει, αυτή η βίαιη φίμωση και ο στραγγαλισμός της πίστεως και των ιερών του Χριστού! Άγιος Νικολάος Βελιμίροβιτς

Α’ Κυριακή των Νηστειών
Κυριακή της Ορθοδοξίας
 Ο θρίαμβος της Εκκλησίας

Στίχοι
Τας ου πρεπόντως εξορίστους Εικόνας,
Χαίρω, πρεπόντως προσκυνουμένας βλέπων.

Χιλιάδες φορές στους αιώνες που πέρασαν, νόμισαν οι άνθρωποι ότι το σκάφος της Ορθοδοξίας θα βουλιάξει. Μα ούτε βούλιαξε, ούτε και θα βουλιάξει. Είναι τέτοιο το σκαρί και τέτοιος ο Τιμονιέρης, που είναι αδύνατον να βουλιάξει.

Όταν ασπάζεστε τις εικόνες των μαρτύρων του Χριστού, ασπάζεστε τις πληγές και τα παθήματά τους για χάρη του Βασιλέως Χριστού.
Όταν αγγίζετε με το χέρι σας τις εικόνες των οσίων ασκητών και εγκρατευτών, δεν αγγίζεται το σανίδι αλλά τους κόπους και τις αρετές τους. (Άγιος Νικολάος Βελιμίροβιτς, Επίσκοπος Αχρίδος)

«Μακαρία η χώρα, μακαρία η πόλη, μακαρία η γενεά η έχουσα μέσα της πλήθος δικαίων. Μακαριότεροι δε μάλλον αυτοί οι δίκαιοι, για τους οποίους ο κόσμος σώζεται. Διότι μακαρισμοί και έπαινοι πρέπουν στους δικαίους». (Όσιος Εφραίμ ο Σύρος)

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ.
Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς Αχρίδος

«Αύτη εστίν η νίκη η νικήσασα
τον κόσμον, η πίστις ημών» (Α’ Ιω. 5, 5)

Ας είναι ευλογημένη τούτη η μέρα, αγαπητοί μου αδελφοί, γιατί μας υπενθυμίζει τις πολυάριθμες νίκες της ορθόδοξης πίστης… Οι Άγιοι είναι οι πνευματικοί μας στρατηγοί. Οι Άγιοι ήταν εκείνοι που καθόρισαν τη σημερινή εορτή για να μας θυμίζει και να μην ξεχνούμε, για να μας ενθαρρύνει και να μην λυγίζουμε, για να μας θερμαίνει και να μην γινόμαστε ψυχροί, για να ανοίξει την πνευματική μας όραση και να μην τυφλωθούμε και μέσα στη τύφλωση εκείνη παραδοθούμε στον εχθρό.
Πραγματικά, η επίδραση τούτης της αγίας ημέρας σε όλες τις λογικές χριστιανικές ψυχές είναι τεράστια. Τούτη η μέρα μας φανερώνεται σαν τον αγγελιοφόρο από το πεδίο της μάχης, από πολλά πεδία μαχών, κομίζοντάς μας τη χαρούμενη είδηση της νίκης.
Στο άκουσμα της είδησης αυτής, σηκώνουμε την καρδιά μας στα ύψη μονολογώντας στον εαυτό μας: άνω σχώμεν τας καρδίας! Και με μία νέα δύναμη ξεσηκωνόμαστε ενάντια σε κάθε κακό, εσωτερικό και εξωτερικό, το οποίο περισφίγγει τη ψυχή μας και απειλεί να τη πνίξει…

Τούτη η μέρα όμως, τούτη η Κυριακή της Ορθοδοξίας, μας υπενθυμίζει, όχι μια νίκη ή έναν νικητή αλλά τη μακρά αλυσίδα από νίκες και ολόκληρο στράτευμα από νικητές. Πρόκειται για τις νίκες της Εκκλησίας σαν ολότητα. Η Εκκλησία είναι εκείνος ο νικητής που σήμερα θυμόμαστε και τιμούμε
Η κύρια νίκη της Εκκλησίας η οποία σήμερα προβάλλει μπροστά μας είναι η νίκη κατά της εικονομαχίας. Οι αγώνες και οι διαμάχες για τις εικόνες κράτησαν πάνω από διακόσια χρόνια.
Οι εικονομάχοι ήταν οι εσωτερικοί εχθροί της Εκκλησίας οι οποίοι ήταν πάντοτε και οι πιο επικίνδυνοι επειδή πολλοί από αυτούς είχαν στα χέρια τους δύναμη κοσμική ή εξουσία εκκλησιαστική.
Πολλοί ήταν βασιλείς ή πρίγκιπες, πολλοί αυλικοί ευνούχοι, δεινοί δολοπλόκοι και σύμβουλοι αυτοκρατορικοί. Οι τάξεις τους ενισχύθηκαν ιδιαίτερα από πολλούς ιερείς και μοναχούς, ακόμα και αιμοβόρους επισκόπους και επιβαλλόμενους πατριάρχες…

Η εκκλησία έμοιαζε με κενοτάφιο όπου η ταλαίπωρη ανθρώπινη ψυχή ένοιωθε μόνη και αβοήθητη, αγωνιζόμενη μόνη της, δίχως κάποια κλίμακα και υποστήριξη, να ανυψωθεί από τη σκόνη της γης στα ατελεύτητα ύψη του Θεϊκού θρόνου των ουρανών, στη κορφή του βασιλείου της αιωνιότητος.

Ενάντια σε μία τέτοια ασύνετη ερήμωση και πτώχευση των χριστιανικών ναών εξανέστησαν όλοι οι μεγάλοι και εμπνευσμένοι πνευματικοί μέσα στην αχανή βυζαντινή αυτοκρατορία και κατόπιν και σε άλλα ορθόδοξα βασίλεια.
Στο πλευρό τους στεκόταν και ολόκληρος ο ορθόδοξος λαός ο οποίος ένοιωθε, με τη καρδιά του, μολονότι δεν ήξερε να εκφράσει το συναίσθημα με λόγια, πως οι εικόνες αποτελούν ένα εξαιρετικό βοηθητικό μέσον για τις ψυχές των προσευχομένων. Σαν άλλο σκαλοπάτι το οποίο υψώνει την ψυχή στους ουρανούς και από το οποίο κατέρχεται η αρωγή, η παρηγορία και η ευλογία του Θεού στις ψυχές.

Είμαι βέβαιος, αδελφοί μου, ότι και οι δικές σας καρδιές νοιώθουν το ίδιο. Όταν προσκυνείτε τις εικόνες των Αγίων, δεν υποκλίνεστε στο ξύλο και το χρώμα του ξύλου αλλά σε ζώντες Αγίους οι οποίοι λάμπουν ως ο ήλιος στη βασιλεία του Θεού (Μτ. 13, 43).

Όταν ασπάζεστε τις εικόνες των μαρτύρων του Χριστού, ασπάζεστε τις πληγές και τα παθήματά τους για χάρη του Βασιλέως Χριστού.

Όταν αγγίζετε με το χέρι σας τις εικόνες των οσίων ασκητών και εγκρατευτών, δεν αγγίζεται το σανίδι αλλά τους κόπους και τις αρετές τους.

Όταν κλαίετε ενώπιον της εικόνας της Αγίας Θεοτόκου, δεν θρηνείται μπροστά σε ένα νεκρό κομμάτι ξύλου ή πανιού αλλά κλαίετε ενώπιον της ζωντανής και σπλαχνικής Μητέρας του Θεού η οποία βλέπει από τη Βασιλεία του Υιού της τα δάκρυά σας και σπεύδει σε βοήθεια.

Όταν συστέλλεσθε μπροστά στα πρόσωπα των αγίων αγγέλων και αρχαγγέλων, δεν το κάνετε μπροστά σε νεκρά αντικείμενα αλλά μπροστά στα πνεύματα του αγαθού και του φωτός, στους ασωμάτους και ισχυρούς στρατιώτες και υπηρέτες του Ζώντος Θεού.

Όταν ασπάζεστε το Σταυρό του Χριστού, δεν το κάνετε σαν να είναι ένα αντικείμενο αλλά ασπάζεστε την αγάπη του Κυρίου, η οποία φανερώθηκε στα παθήματά Του για σας επί του Σταυρού. Ασπάζεστε την ώρα εκείνη, το ισχυρότερο σύμβολο νίκης από το οποίο οι δαίμονες τρέμουν και φεύγουν, αυτό που δίνει θάρρος στη πληγωμένη καρδιά και παρηγορία στη ταλαίπωρη ψυχή.

Το σώμα σας υποκλίνεται στις εικόνες ενώ η ψυχή σε αυτούς που εικονίζονται σε αυτές. Το στόμα σας τις ασπάζεται μα η ψυχή ασπάζεται τις ψυχές των δοξασμένων αγίων στη Βασιλεία των Ουρανών. Τα μάτια σας βλέπουν το ξύλο και το χρώμα αλλά τα πνευματικά σας μάτια ατενίζουν ζωντανά πρόσωπα στο βασίλειο των πνευμάτων.

Για τους εικονομάχους, οι εικόνες αποτελούσαν πραγματικά είδωλα, αφού έβλεπαν επάνω τους μονάχα το ξύλο και το χρώμα αδυνατώντας να ανυψωθούν σε πνευματική ενατένιση των ζωντανών υπάρξεων, των αθανάτων πνευμάτων που εικονίζουν οι εικόνες. Όποιος μονάχα με τους σωματικούς οφθαλμούς κοιτά, αυτός και βλέπει σωματικά.
Γι’ αυτό, για ένα τέτοιον άνθρωπο, διαφεύγει η πνευματική σημασία της εικόνος, του μοιάζει ανόητο και ακατανόητο επειδή μόνο πνευματικά μπορεί να ιδωθεί κατά τους λόγους του Αποστόλου Παύλου (Α’ Κορ. Κεφ. 2).
Μα αντί να ντρέπονται για την αδυναμία κατανόησης οι εικονομάχοι εξανέστησαν υπεροπτικά για να επιβάλλουν την έλλειψη κατανόησής τους σε ολόκληρο τον κόσμο.
Μέσα από τις εικόνες επιβεβαιώνουμε την πραγματικότητα των Αγίων τα ζωντανά πρόσωπα. Ό,τι δεν είναι αληθινό, δεν μπορεί ούτε να εικονίζεται ούτε και να φωτογραφίζεται… 
Οι δικοί μας Άγιοι όμως είναι πραγματικές ανθρώπινες υπάρξεις που έζησαν με τη παρότρυνση και ενθάρρυνση να βαδίσουμε και εμείς τον δικό τους δρόμο, να έχουμε τη σταθερότητα της πίστης τους, να καλλιεργούμε εντός μας τις αρετές τους, να ξεδιψούμε με την αφοβία τους μπροστά στα παθήματα και τις θλίψεις και να θυσιαζόμαστε από αγάπη προς τον Κύριο.
Η Βασιλεία των Ουρανών δεν θα γεμίσει με φαντασίες και οράματα αλλά με ζωντανούς ανθρώπους οι οποίοι κατέστησαν αντάξιοί της. Είμαστε και εμείς όλοι καλεσμένοι στη Βασιλεία των Ουρανών και όλοι μας ποθούμε να κερδίσουμε αυτή τη βασιλεία της ζωής και του φωτός, όσο τίποτε άλλο στο κόσμο.

Με τέτοια επιθυμία υψίστη ατενίζουμε τις εικόνες των Αγίων και διδασκόμαστε την οδό που οδηγεί στη Βασιλεία εκείνη. Στα πρόσωπα όλων των Αγίων διαβάζουμε την ταπείνωση, την αξιοπρέπεια, το βάθος της σκέψεως, την σοβαρότητα, την ειρήνη, την γλυκύτητα, την αγνότητα, την σωφροσύνη και τη καθαρότητα της ψυχής.
Ατενίζοντάς τους, διδασκόμαστε για το πως πρέπει να είμαστε και οι ίδιοι. Είναι οι πνευματικοί μας γεννήτορες, αδελφοί και αδελφές μας. Όταν λοιπόν, θεωρούμε ωφέλιμο να στολίζουμε τα σπίτια μας από αγάπη και σεβασμό, με φωτογραφίες των σαρκικών μας γονέων και αδελφών γιατί δεν θα ήταν ωφέλιμο το να κοσμούμε τον οίκο του Θεού με τις εικόνες των τέκνων Του, των εκλεκτών Του παιδιών, των συγγενών του Θεού κατά το κάλλος της ψυχής τους αλλά και δικών μας συγγενών κατά τα σωματικά παθήματα, κατά την πίστη και την ελπίδα;…

Όσοι εναντιώθηκαν στις εικόνες, στην ουσία εναντιώθηκαν στο θέλημα του Θεού. Στο τέλος έπεσαν και χάθηκαν στη θύελλα της εικονομαχίας που οι ίδιοι είχαν προκαλέσει. Η Εκκλησία του Θεού όμως εμπλουτίστηκε με μίαν ακόμα νίκη την οποία εμείς σήμερα τιμούμε και για την οποία ευχαριστούμε ειλικρινά το Θεό….

Δεν υπάρχει αδελφοί μου μεγαλύτερος μάρτυρας στην ιστορία του ανθρωπίνου γένους από την Εκκλησία του Χριστού. Μα ούτε και μεγαλύτερος και ενδοξότερος νικητής. Νίκησε όλους τους αιρετικούς, ξερίζωσε όλες τις αιρέσεις, διατήρησε την καθαρότητα της διδαχής του Χριστού, διεφύλαξε την ιερότητα της αποκάλυψης και της παράδοσης. Έτσι, σαν αγνή και αγία νύμφη του Χριστού, έφτασε μέχρι εμάς βαδίζοντας τον ακανθώδη αλλά ορθό και νικηφόρο δρόμο της…

Ω αδελφοί μου αγαπητοί, η πίστη μας είναι η νίκη η νικήσασα τον κόσμο. Η πίστη μας είναι η νίκη η νικήσασα τον Σατανά. Η πίστη μας είναι η νίκη η νικήσασα την αμαρτία. Η πίστη μας είναι η νίκη η νικήσασα τον θάνατο.
Η πίστη μας είναι η νίκη του Χριστού με την οποία η Εκκλησία του Θεού ενίκησε ως τώρα όλους τους εσωτερικούς και εξωτερικούς εχθρούς….

Τίποτε απ’ όσα βρίσκονται κάτω από τον ουρανό, τίποτα στο φλοιό και κάτω από το φλοιό της γης, τίποτε μην σας φοβίσει. Ακόμα και τούτο που συμβαίνει τώρα στην ορθόδοξη Ρωσία μην σας φοβίσει και σας κλονίσει, αυτή η βίαιη φίμωση και ο στραγγαλισμός της πίστεως και των ιερών του Χριστού!
Μάθετε πως αυτό δεν είναι το τέλος μα η εισαγωγή, η είσοδος στη μεγαλειώδη νίκη της πίστεώς μας. Μάθετε πως η στρατηγική και η τακτική του Θεού είναι διάφορη από την ανθρώπινη.
Αυτό που οι άνθρωποι βλέπουν σαν συντριβή, ο Θεός το λαμβάνει ως νίκη και κείνο που στα μάτια των ανθρώπων είναι νίκη για το Θεό είναι το σούρουπο της καταστροφής. Επειδή, για τη στρατηγική και τη τακτική του Θεού έχει γραφεί ότι το «μωρόν του Θεού σοφώτερον των ανθρώπων εστί και το ασθενές του Θεού ισχυρότερον των ανθρώπων εστί» (Α’ Κορ. 1, 25).
Έτσι, αν κάποιος πει ότι η Ορθοδοξία είναι μωρία, μην θυμώσετε αλλά απαντήσατε. είναι μωρία αλλά μωρία Θεού η οποία είναι σωφότερη από τους ανθρώπους, απ’ όλους τους καιρούς και απ’ όλες τις μη χριστιανικές γενεές.
Και αν κάποιος πει ότι η Ορθοδοξία είναι αδυναμία, μην θυμώσετε αλλά απαντήσατε. είναι αδυναμία αλλά αδυναμία Θεού η οποία είναι ισχυρότερη από τους ανθρώπους, τους δαίμονες και τον θάνατο. Χιλιάδες φορές στους αιώνες που πέρασαν, νόμισαν οι άνθρωποι ότι το σκάφος της Ορθοδοξίας θα βουλιάξει. Μα ούτε βούλιαξε ούτε και θα βουλιάξει. Είναι τέτοιο το σκαρί και τέτοιος ο Τιμονιέρης που είναι αδύνατον να βουλιάξει….

Δοξάσατε αδελφοί τον Θεό ο Οποίος εδόξασε την πίστη μας με νίκες πολλές. Δοξάσατε τους Αγίους του Θεού οι οποίοι εκούσια με το αίμα τους και τα δάκρυα πλήρωσαν αυτές τις νίκες. Ας σας θυμίζει η ημέρα τούτη πως η πίστη μας είναι η πίστη η νικήσασα τον κόσμο.
Ας σας θυμίζει ότι η Ορθοδοξία στη γη κρατιέται από την Ορθοδοξία των ουρανών που σημαίνει πως ένα λαμπρό και ανίκητο στράτευμα από τον αόρατο κόσμο, στράτευμα πολυάριθμο σαν τους αστέρες του ουρανού, στέκει δίπλα και γύρω μας και μας βοηθά. Μπροστά από αυτό το στράτευμα των αμέτρητων νικητών ίσταται ο Νικητής των νικητών, ο Βασιλεύς των βασιλευόντων! Αυτώ η δόξα και η ευχαριστία συν Πατρί και Αγίω Πνεύματι εις τους αιώνες των αιώνων. Αμήν.
Αποσπασματα Αγίου Νικολάου Αχρίδος, «Εμπνευσμένες ομιλίες για να γνωρίσουμε το μεγαλείο της Κυριακής της Ορθοδοξίας», Εκδ. «Ορθόδοξος Κυψέλη». – http://www.immorfou.org.cy/articles-form-the-net/786-nikolaoy-orthodoxia.html

Άγιος Παΐσιος, ο Αγιορείτης

Όταν ασπάζεται ο άνθρωπος με ευλάβεια και θερμή αγάπη τις άγιες εικόνες, παίρνει τα χρώματα από αυτές και ζωγραφίζονται οι Άγιοι μέσα του. Οι Άγιοι χαίρονται, όταν ξεσηκώνωνται από τα χαρτιά ή από τα σανίδια και τυπώνωνται στις καρδιές των ανθρώπων.

Όταν ασπάζεται ο Χριστιανός με ευλάβεια τις άγιες εικόνες και ζητάη βοήθεια από τον Χριστό, την Παναγία, τους Αγίους, με τον ασπασμό που κάνει με την καρδιά του, ρουφάει μέσα στην καρδιά του όχι μόνον την Χάρη του Χριστού, της Παναγίας ή των Αγίων, αλλά και τον Χριστό ολόκληρο ή την Παναγία ή τον Άγιο, και τοποθετούνται πια στο Τέμπλο του Ναού του. «Ναός του Αγίου Πνεύματος είναι ο άνθρωπος» . Βλέπεις, και κάθε Ακολουθία με τον ασπασμό των εικόνων αρχίζει και με τον ασπασμό τελειώνει. Εάν το καταλάβαιναν αυτό οι άνθρωποι, πόση χαρά θα αισθάνονταν, πόση δύναμη θα έπαιρναν!…

Όταν βλέπουμε τις άγιες εικόνες, πρέπει να ξεχειλίζη η καρδιά μας από αγάπη προς τον Θεό και τους Αγίους και να πέφτουμε να τις προσκυνούμε και να τις ασπαζώμαστε με πολλή ευλάβεια.

Η εικόνα που αγιογραφείται με ευλάβεια ρουφάει από τον ευλαβή αγιογράφο την Χάρη του Θεού και μεταδίδει στους ανθρώπους παρηγοριά αιώνια. Ο αγιογράφος ζωγραφίζεται, μεταφράζεται στην εικόνα που φτιάχνει· γι᾿ αυτό παίζει μεγάλο ρόλο η ψυχική του κατάσταση.

Μου έλεγε ο Παπα-Τύχων : «Εγώ, παιντί μου, όταν ζωγραφίζω επιτάφια, ψάλλω “Ο ευσχήμων Ιωσήφ, από του ξύλου καφελών…”». Έψαλλε και έκλαιγε συνέχεια και τα δάκρυά του έπεφταν πάνω στην εικόνα. Μια τέτοια εικόνα κάνει ένα αιώνιο κήρυγμα στον κόσμο. Οι εικόνες αιώνες κηρύττουν–κηρύττουν. Ρίχνει λ.χ. ένας πονεμένος ένα βλέμμα στην εικόνα του Χριστού ή της Παναγίας και παίρνει παρηγοριά.

Όλη η βάση είναι η ευλάβεια. Βλέπεις, άλλος ακουμπά στον τοίχο που ακούμπησε η εικόνα και παίρνει Χάρη, και άλλος μπορεί να έχη την καλύτερη εικόνα, αλλά, επειδή δεν έχει ευλάβεια, δεν ωφελείται. Ή ένας μπορεί να βοηθηθή από έναν απλό σταυρό, και άλλος να μη βοηθηθή από τον Τίμιο Σταυρό, όταν δεν έχη ευλάβεια.
Από το βιβλίο Αγίου Παϊσίου Αγιορείτου-Πνευματική αφύπνιση. Λόγοι Β’ Ι. Ησυχαστήριον ” Ευαγγελιστής Ιωάννης ο Θεολόγος” Σουρωτή Θεσσαλονίκης

***

Μια άλλη φορά που γινόταν συζήτηση για την Ορθοδοξία, ο Γέροντας είπε: «Να σας ρωτήσω κι εγώ κάτι. Ποιος νομίζετε ότι είναι ο μεγαλύτερος εχθρός της Ορθοδοξίας;». Άλλος έλεγε ότι είναι ο πάπας, άλλος έλεγε οι μασόνοι, άλλος οι ιεχωβάδες. Στο τέλος ο Όσιος είπε: «Σκεφθήκατε ποτέ μήπως εμείς οι ίδιοι; Γιατί, αν εμείς ήμασταν σωστοί και τέλειοι Ορθόδοξοι Χριστιανοί, σήμερα δεν θα υπήρχε ούτε ένας άνθρωπος που να μην είναι Ορθόδοξος».

Μια φορά κάποιος τον ρώτησε:

– Γέροντα, τι γίνεται με όσους δεν γνώρισαν την Ορθοδοξία, ενώ μπορεί να είναι καλοί άνθρωποι;
– Στο Μοναστήρι του Σινά, απάντησε ο Όσιος, είναι οι Πατέρες της Μονής, είναι και οι Βεδουΐνοι. Ο Ηγούμενος συνεργάζεται και με τους μεν και με τους δε. Αν όμως χρειασθή να λείψη από την Μονή, σε ποιους θα αφήση τα κλειδιά του Μοναστηριού;
– Στους Πατέρες, απάντησε εκείνος
– Έτσι και ο Θεός, συνέχισε ο Όσιος, όλους τους ανθρώπους τους έχει παιδιά Του, την Χάρη Του όμως την δίνει μόνο στους Ορθοδόξους.

«Σήμερα, δυστυχώς, μπήκε η ευρωπαϊκή ευγένεια και πάνε να δείξουν τον καλό. Θέλουν να δείξουν ανωτερότητα και τελικά πάνε να προσκυνήσουν τον διάβολο με τα δύο κέρατα. «Μία θρησκεία, σου λένε, να υπάρχη» και τα ισοπεδώνουν όλα. Ήρθαν και σ’ εμένα μερικοί και μου είπαν: «Όσοι πιστεύουμε στον Χριστό, να κάνουμε μία θρησκεία». «Τώρα είναι σαν να μου λέτε, τους είπα, χρυσό και μπακίρι, χρυσό τόσα καράτια και τόσα που τα ξεχώρισαν, να τα μαζέψουμε πάλι και να τα κάνουμε ένα. Είναι σωστό να τα ανακατέψουμε πάλι; Ρωτήστε ένα χρυσοχόο: «Κάνει να ανακατέψουμε την σαβούρα με τον χρυσό;» Έγινε τόσος αγώνας, για να λαμπικάρη το δόγμα». Οι Άγιοι Πατέρες κάτι ήξεραν και απαγόρευσαν τις σχέσεις με αιρετικό. Σήμερα λένε: «Όχι μόνο με αιρετικό αλλά και με Βουδιστή και με πυρολάτρη και με δαιμονολάτρη να συμπροσευχηθούμε. Πρέπει να βρίσκωνται στις συμπροσευχές τους και στα συνέδρια και οι Ορθόδοξοι. Είναι μία παρουσία». Τι παρουσία; Τα λύνουν όλα με την λογική και δικαιολογούν τα αδικαιολόγητα. Το ευρωπαϊκό πνεύμα νομίζει ότι και τα πνευματικά θέματα μπορούν να μπουν στην Κοινή Αγορά».

Μερικοί από τους Ορθοδόξους που έχουν ελαφρότητα και θέλουν να κάνουν προβολή, “Ιεραποστολή”, συγκαλούν συνέδρια με ετεροδόξους, για να γίνεται ντόρος και νομίζουν ότι θα προβάλουν έτσι την Ορθοδοξία, με το να γίνουν δηλαδή ταραμοσαλάτα με τους κακοδόξους.

Αρχίζουν μετά οι υπερζηλωτές και πιάνουν το άλλο άκρο· λένε και βλασφημίες για τα Μυστήρια των Νεοημερολογιτών κ.λπ. και κατασκανδαλίζουν ψυχές που έχουν ευλάβεια και ορθόδοξη ευαισθησία.

Οι ετερόδοξοι από την άλλη έρχονται στα συνέδρια, κάνουν τον δάσκαλο, παίρνουν ό,τι καλό υλικό πνευματικό βρίσκουν στους Ορθοδόξους, το περνάνε από το δικό τους εργαστήρι, βάζουν δικό τους χρώμα και φίρμα και το παρουσιάζουν σαν πρωτότυπο.

Και ο παράξενος σημερινός κόσμος από κάτι τέτοια παράξενα συγκινείται, και καταστρέφεται πνευματικά. 

Ο Κύριος όμως, όταν πρέπη, θα παρουσιάση τους Μάρκους τους Ευγενικούς και τους Γρηγορίους Παλαμάδες…

Που θα συγκεντρώσουν όλα τα κατασκανδαλισμένα αδέλφια μας, για να ομολογήσουν την ορθόδοξη πίστη και να στερεώσουν την παράδοση και να δώσουν χαρά μεγάλη στην Μητέρα μας Εκκλησία.
Από το βιβλίο «Με πόνο και αγάπη για τον σύγχρονο άνθρωπο» Έκδοση: Ιερού Ησυχαστηρίου «Ευαγγελιστού Ιωάννου του Θεολόγου» της Σουρωτής Θεσσαλονίκης.

Η απαράλλακτος Εικὼν του Πατρός, πρεσβείαις των αγίων σου Ομολογητών, ελέησον ημας, Αμήν. 

Είμαστε όλοι ζωντανές εικόνες του Θεού. Να διακηρύττουμε με την ζωή μας, τον θρίαμβο της Ορθοδοξίας, οι άνθρωποι που μας συναντούν, να βλέπουν σε μας την αλήθεια, το φως του Θεού, την αγάπη Του. Αντώνιος Bloom του Σουρόζ
https://iconandlight.wordpress.com/2020/03/07/%ce%b5%ce%af%ce%bc%ce%b1%cf%83%cf%84%ce%b5-%cf%8c%ce%bb%ce%bf%ce%b9-%ce%b6%cf%89%ce%bd%cf%84%ce%b1%ce%bd%ce%ad%cf%82-%ce%b5%ce%b9%ce%ba%cf%8c%ce%bd%ce%b5%cf%82-%cf%84%ce%bf%cf%85-%ce%b8%ce%b5%ce%bf-2/

Και μόνον το κεφάλι σου να ακουμπήσης σε μια εικόνα, θα βρης παρηγοριά. Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης
https://iconandlight.wordpress.com/2015/03/06/%ce%ba%ce%b1%ce%b9-%ce%bc%cf%8c%ce%bd%ce%bf%ce%bd-%cf%84%ce%bf-%ce%ba%ce%b5%cf%86%ce%ac%ce%bb%ce%b9-%cf%83%ce%bf%cf%85-%ce%bd%ce%b1-%ce%b1%ce%ba%ce%bf%cf%85%ce%bc%cf%80%ce%ae%cf%83%ce%b7%cf%82-%cf%83/

Η θαυματουργική δύναμη των αγίων εικόνων, Αγ. Νικολάου Βελιμίροβιτς
https://iconandlight.wordpress.com/2015/03/03/%ce%b7-%ce%b8%ce%b1%cf%85%ce%bc%ce%b1%cf%84%ce%bf%cf%85%cf%81%ce%b3%ce%b9%ce%ba%ce%ae-%ce%b4%cf%8d%ce%bd%ce%b1%ce%bc%ce%b7-%cf%84%cf%89%ce%bd-%ce%b1%ce%b3%ce%af%cf%89%ce%bd-%ce%b5%ce%b9%ce%ba%cf%8c/Απολυτίκιον Ήχος β’.

Την άχραντον Εικόνα Σου προσκυνούμεν Αγαθέ, αιτούμενοι συγχώρησιν των πταισμάτων ημων, Χριστέ ο Θεός, βουλήσει γαρ ηυδόκησας σαρκί ανελθείν εν τω Σταυρώ, ίνα ρύση ους έπλασας εκ της δουλείας του εχθρού, όθεν ευχαρίστως βοώμέν Σοι, χαράς επλήρωσας τα πάντα, ο Σωτήρ ημών, παραγενόμενος εις το σώσαι τον κόσμον

«Ουκ αρνησόμεθά σε φίλη Ορθοδοξία, ου ψευδόμεθά σε πατροπαράδοτον σέβας. Εν σοι εγεννήθημεν, εν σοι ζώμεν, εν σοι κοιμησόμεθα. Ει δε και καλέσει καιρός και μυριάκις υπέρ σου τεθνηξόμεθα». (Ιωσήφ Βρυέννιος, μεγάλος διδάσκαλος της Ορθοδοξίας)

Οι Προφήται ως είδον, οι Απόστολοι ως εδίδαξαν, η Εκκλησία ως παρέλαβεν, οι Διδάσκαλοι ως εδογμάτισαν, η Οικουμένη ως συμπεφώνηκεν, η χάρις ως έλαμψεν, η αλήθεια ως αποδέδεικται, το ψεύδος ως απελήλαται, η σοφία ως επαρρησιάσατο, ο Χριστός ως εβράβευσεν, ούτω φρονούμεν, ούτω λαλούμεν, ούτω κηρύσσομεν Χριστόν τον αληθινόν Θεόν ημών, και τους Αυτού Αγίους εν λόγοις τιμώντες, εν συγγραφαίς, εν νοήμασιν, εν θυσίαις, εν Ναοίς, εν Εικονίσμασι, τον μεν ως Θεόν και Δεσπότην προσκυνούντες και σέβοντες, τους δε διό τον κοινόν Δεσπότην ως Αυτού γνησίους θεράποντας τιμώντες και την κατά σχέσιν προσκύνησιν απονέμονες. Αύτη η πίστις των Αποστόλων, αύτη η πίστις των Πατέρων, αύτη η πίστις των Ορθοδόξων, αύτη η πίστις την Οικουμένην εστήριξεν. Επί τούτοις τους της ευσεβείας Κήρυκας αδελφικώς τε και πατροποθήτως εις δόξαν και τιμήν της ευσεβείας, υπέρ ης αγωνίσαντο, ανευφημούμεν και λέγομεν· Των της Ορθοδοξίας προμάχων ευσεβών Βασιλέων, αγιωτάτων Πατριαρχών, Αρχιερέων, Διδασκάλων, Μαρτύρων, Ομολογητών, Αιωνία η μνήμη.

 Τίς Θεὸς μέγας ὡς ὁ Θεὸς ἡμῶν; Σὺ εἶ ὁ Θεὸς ὁ ποιῶν θαυμάσια μόνος (3).

Συγχωρήστε όλους και κατακρίνετε μόνο τον εαυτό σας, Συγχωρήστε και ο Πατέρας θα σας συγχωρήσει, Οφείλουμε να οικοδομήσουμε τη ζωή μας σε μια εποχή πιο επικίνδυνη από όλες τις προηγούμενες, Άγιος Σωφρόνιος του Έσσεξ

Κυριακή της Συγχώρησης (Κυριακή της Τυρινής)

Επί των ποταμών Βαβυλώνος, εκεί εκαθίσαμεν και εκλαύσαμεν εν τω μνησθήναι ημάς της Σιών…. Πώς άσωμεν την ωδήν Κυρίου επί γης αλλοτρίας; (Ψαλμός ρλστ΄. 136 )

Είπε ο αββάς Μωυσής:
«Εάν ο άνθρωπος δεν κρατά μέσα στην καρδιά του ότι είναι αμαρτωλός, ο Θεός δεν τον εισακούει».
«Και τι σημαίνει -ρωτάει ο αδελφός- να κρατάς στην καρδιά σου ότι είσαι αμαρτωλός;»
Και απαντά ο Γέροντας:
«Εκείνος που σηκώνει συνειδητά τις αμαρτίες του, δεν βλέπει τις αμαρτίες του πλησίον».

***

Γέροντας Βἰκτωρας (Μαμόντοφ) της Λετονίας

Ένας από τους δασκάλους της Εκκλησίας έλεγε ότι η λέξη “Θεός” είναι πολύ λιγότερο σημαντική για εμάς από την λέξη «Πατέρας». Η λέξη “Θεός” τονίζει τη διάκριση (διαφορά) ανάμεσα σε Αυτόν και εμάς, η λέξη «Πατέρας», δείχνει τη συγγένεια – εμείς είμαστε παιδιά του, δικά του, οικογένειά του, πάντοτε ο καθένας μας είναι ο πιο αγαπημένος. Και πόσο χαιρόμαστε να απαντάμε σ’ αυτή την αγάπη!

Στην Αγία Γραφή τίθεται το ερώτημα: “Ποιος είναι ο άνθρωπος;» (Ψαλμός 24,12) Παρέχει επίσης την απάντηση: εσύ είσαι παιδί του Θεού.

Εμείς είμαστε παιδιά του Θεού.

Είμαστε εδώ στη γη περαστικοί ταξιδιώτες και βρισκόμαστε σε συνεχή κίνδυνο.
Γι’ αυτό πόσο δυνατά ο άνθρωπος πρέπει να κρατιέται από τον Ουράνιο Πατέρα του, και στα πάντα να εμπιστεύετε το θέλημα του Θεού!

Όταν εμείς με μια βαθιά, ειλικρινή αλήθεια και ταπείνωση ερχόμαστε στον Κύριο, έχοντας επίγνωση της ανικανότητας μας και της αμαρτωλότητά μας, αυτό είναι η πηγή της αγιότητας.

***

Η συγχώρηση ως προετοιμασία για το Πάσχα και το τέλος των καιρών, πρόσφατα αποκαλυπτικά γεγονότα
Άγιος Γέροντας Σωφρόνιος (Σαχάρωφ) του Έσσεξ

…Ζούμε στον κόσμο αυτό με τη συνείδηση ότι η ζωή είναι διάβαση προς κάτι εξαιρετικά μεγαλειώδες.

Τώρα πού στέκομαι μπροστά σας, γνωρίζοντας ότι σε λίγο πρόκειται να πεθάνω, ζητώ από όλους και όλες σας να με συγχωρήσετε. Όλοι εμείς εργαζόμαστε μαζί, ο καθένας με τις δυνάμεις του, αλλά μέσα στην ιστορική πραγματικότητα εγώ είμαι ο πρώτος υπεύθυνος. Θα ήθελα να παρουσιαστώ ενώπιον της Κρίσεως με ήσυχη τη συνείδησή μου. Αν ο Θεός θέλει να ζήσουμε αιώνια μαζί Του, ζητά να είμαστε όμοιοι με Αυτόν. Και το εκφράζει αυτό με αρκετά πρωτότυπο τρόπο. Λέει: «Εάν αφήτε τοις ανθρώποις τα παραπτώματα αυτών, αφήσει και υμΐν ο Πατήρ υμών ο ουράνιος». Βλέπετε ότι ο Θεός χρησιμοποιεί ένα τέχνασμα. Λέει: «Εάν μη αφήτε τοις ανθρώποις τα παραπτώματα, ουδέ ο Πατήρ υμών αφήσει τα παραπτώματα υμών» . Πρέπει να συγχωρούμε οτιδήποτε έχουμε υποστεί, ακόμη και το μαρτύριο, τον θάνατο κλπ. “Όλα αυτά είναι λιγότερο σπουδαία από τον ερχομό μας στο είναι.

Αύριο βράδυ θα έχουμε την ακολουθία της συγχωρήσεως, για την αδελφότητα, διότι την Κυριακή θα την τελέσουμε μετά το τέλος του εσπερινού για όλο τον κόσμο πού θα έρθει. Είμαστε πιο ελεύθεροι όταν είμαστε μόνοι μας. Αφού είμαστε μια οικογένεια, μού επιτρέπεται πάντα να είμαι ανοιχτός ενώπιόν σας. Προσεύχομαι ο Θεός να δώσει σε όλους μας το θάρρος να τελέσουμε αυτή την πράξη της μεγάλης συγχωρήσεως, ώστε μετά, γιά πενήντα μέρες, να είμαστε σε συνεχή προσπάθεια προετοιμασίας γιά την Ανάσταση, γιά το Πάσχα. Ας προσπαθήσουμε να ελέγξουμε «εμπειρικά» αν αυτό ισχύει-ο Θεός να με συγχωρεί πού εκφράζομαι έτσι-, ας προσπαθήσουμε να καταλάβουμε ότι αν συγχωρήσουμε τα πάντα στους άλλους, το πνεύμα μας θα είναι πιο ελεύθερο κατά τη διάρκεια όλης αυτής της περιόδου της Μεγάλης Τεσσαρακοστής.

Ο Θεός θέτει αυτή την προϋπόθεση: «Συγχωρήστε και ο Πατέρας θα σας συγχωρήσει». Θα προσπαθήσουμε τώρα να δούμε αν αυτό αληθεύει ή όχι. Γιατί το λέω αυτό; Όταν πρόκειται για το Απόλυτο, πρέπει και η πίστη να έχει έναν χαρακτήρα απόλυτο, να μην ταλαντεύεται. Αλλά δεν φθάσαμε εκεί! Κάποτε δοκιμαζόμαστε με τρόπο αυστηρότερο από αυτόν πού θα θέλαμε, και τότε, ακόμη και η πίστη μας μπορεί να κλονιστεί. Να είστε σίγουροι ότι αυτό θα έχει αντίκτυπο σε όλο μας το είναι. Υπήρχαν εκατοντάδες περιπτώσεων πού άνθρωποι έρχονταν εδώ συντετριμμένοι από τις θλίψεις αυτού του κόσμου και όταν έφευγαν, η εξωτερική τους εμφάνιση είχε αλλάξει, φαίνονταν διαφορετικοί. Το ίδιο θα συμβεί και με μας.

Ας συγχωρήσουμε με τον σκοπό πού σας πρότεινα, δηλαδή να γίνουμε μία οικογένεια, σχεδόν ένας άνθρωπος, γιά να φθάσουμε σε αυτό πού ο Θεός μας, ο Θεός της αγάπης, ζητά από μάς. Τώρα, γιά να ελαφρύνω το βάρος μου, σας παρακαλώ, κάντε το αυτό γιά μένα, κάντε αυτή την ηρωική χειρονομία, συγχωρήστε όλους και κατακρίνετε μόνο τον εαυτό σας. Με τον λογισμό μας, δηλαδή, να μην είμαστε διατεθειμένοι να κρίνουμε τούς άλλους, παρά μόνο εμάς. Και όταν θα πούμε: «Συγχώρησον», θα το πούμε με κατάσταση πνεύματος να μην κρίνουμε κανέναν.

Όταν ήμουν στο Άγιον Όρος, μερικές φορές οι αδελφοί μου έλεγαν ότι κάποιος τούς συμπεριφερόταν με τρόπο άδικο. Λοιπόν τούς έλεγα: «Ίσως να είναι όπως τα λέτε, αλλά ο άλλος δεν είναι εκατό τοις εκατό ένοχος. Ίσως εμείς να είμαστε ένοχοι πέντε τοις εκατό• και αν εξαλείψουμε αυτά τα πέντε τοις εκατό, αν αναγνωρίσουμε ότι είμαστε ένοχοι γι’αυτά τα πέντε τοις εκατό, θα δείτε πώς ο άλλος θα αφοπλιστεί». Και με την ελάχιστη, δηλαδή, αναγνώριση ότι είμαστε άδικοι, μπορούμε να εξαλείψουμε εκατό τοις εκατό όλα τα λάθη, και τα δικά μας και των αδελφών.

Οφείλουμε να οικοδομήσουμε τη ζωή μας σε μια εποχή πιο επικίνδυνη από όλες τις προηγούμενες, με την έννοια ότι η Κρίση είναι πιο κοντά. Κάποιοι λένε ότι από τον ένα αιώνα στον άλλον παρατηρούμε το ίδιο φαινόμενο: στο τέλος τού αιώνος οι άνθρωποι περιμένουν το τέλος τού κόσμου. Ποτέ όμως στο παρελθόν δεν υπήρξε κατάσταση τόσο πειστική ότι το τέλος τού κόσμου πλησιάζει. Η Αποκάλυψη, αυτό το βιβλίο πού κανείς δεν το καταλαβαίνει απόλυτα, γίνεται τώρα διαρκώς πιο επίκαιρη.

Ας σκεφτούμε γιά λίγο τον πόλεμο πού διεξάγεται στις ημέρες μας, όχι σε πολιτικό επίπεδο βέβαια*. Στο 9ο κεφάλαιο της Αποκαλύψεως βρίσκουμε το όνομα τού ποταμού Ευφράτη. Αυτός ο γεωγραφικός τόπος αναφέρεται πολύ καθαρά εκει3. Μία καταστροφή πού έλαβε χώρα πριν από αυτό, επίσης αναφέρεται καθαρά• είναι το Τσερνομπίλ**. Η Αποκάλυψη4 μιλά γιά μια σφαίρα φωτιάς («μέγας αστήρ καιόμενος») πού ονομάζεται «Άψινθος» και στα ουκρανικά «Τσερνομπίλ».

Υπάρχουν πολλά άλλα πού δεν μπορούμε ακόμη να τα διακρίνουμε, αλλά αν πάρουμε αυτά τα δύο στοιχεία με την ίδια χρονολογική σειρά, με εκπληκτική ακρίβεια, έχουμε περισσότερους λόγους τώρα να σκεφτούμε ότι το τέλος της ιστορίας της ανθρωπότητας πάνω στη γη πλησιάζει. Ο πλανήτης μας είναι σήμερα μολυσμένος παντού. Το πλήθος των ανθρώπων πού ζουν στον κόσμο μας υπερβαίνει σε αριθμό όσους μπορεί να θρέψει η γη. Δεν γνωρίζουμε με ποιόν τρόπο θα έλθει το τέλος τού κόσμου, αλλά υπάρχουν σήμερα πολλά σημεία πού δείχνουν ότι αυτό είναι δυνατόν να συμβεί. Έχοντας αυτά ύπ’oψιν, ας σκεφτούμε αυτή την πιθανότητα πιο σοβαρά από όσο στις περασμένες εποχές. Αν όμως πράγματι το τέλος του κόσμου έρχεται, δεν μπορεί κανείς εντούτοις να ορίσει την ημερομηνία. Κάποτε, πριν περίπου είκοσι χρόνια, κάποιος επισκέπτης με ρώτησε πότε θα έρθει το τέλος τού κόσμου και του είπα ότι αυτό υπερβαίνει τις ημερομηνίες του ημερολογίου μας. Ας προετοιμαζόμαστε, λοιπόν, γιά το γεγονός αυτό, μετά από το οποίο ο προορισμός μας θα σφραγιστεί από τον Θεό. Ή θα είμαστε αιωνίως μέσα στο Φως του Πατρός ή θα ριφθούμε στο σκότος του μη όντος, εκτός της ζωής του Πατρός.

Σας εξέφρασα με πολύ σύντομο τρόπο το περιεχόμενο της προσευχής μου και σας παρακαλώ τώρα να με συγχωρήσετε. Ήδη σήμερα ο ηγούμενος, ήρθε και μου ζήτησε προσωπικά συγγνώμη. Έχει συνείδηση της σπουδαιότητος αυτής της ημέρας, και το έκανε αυτό, ξέρετε, με τον δικό του τρόπο. Λοιπόν, θα κάνουμε όλοι το ίδιο. Αυτό θα γίνει αύριο το βράδυ στον μεγάλο ναό, διότι το μικρό παρεκκλήσι δεν επαρκεί πλέον για να κάνουμε όλοι τις εδαφιαίες μετάνοιες. Αυτός ο τρόπος, να πέφτουμε έτσι με το πρόσωπο στη γη για να ζητήσουμε συγχώρηση, μπορεί να φανεί ότι ταιριάζει σε δούλους. Αλλά πριν από το μεγάλο και τελευταίο Πάσχα Του μαζί μας, ο Κύριος, ο Θεός και Δημιουργός, έπλυνε τα πόδια των μαθητών Του, αυτών των απλών ψαράδων, προσθέτοντας: «Υπόδειγμα δέδωκα υμίν ίνα καθώς εγώ εποίησα υμΐν, και υμείς ποιήτε» .

Για μας πού δεν τολμούμε να συγκριθούμε με Αυτόν, αυτή η εδαφιαία μετάνοια εκφράζει πνευματικά την κένωσή μας. Αλλά ο σκοπός, ο αληθινός σκοπός, είναι να λάβουμε όχι απλά κάποια ύπαρξη, αλλά το ίδιο το «είναι». Λαμβάνουμε αυτή τη χάρη με τρόπο πού ο καθένας γίνεται όμοιος με τον Ίδιο τον Κύριο, τον Κύριο της αιώνιας υπάρξεως μας. Μη φοβάστε, λοιπόν, αυτή την κίνηση. Ακόμη και στην Παλαιά Διαθήκη, ο Ιακώβ, ένα πρόσωπο πραγματικά εκλεκτό, φοβήθηκε την οργή του αδελφού του και προσκύνησε στη γη επτά φορές, πριν τον πλησιάσει . Αποτελεί και αυτό ένα παράδειγμα για μας.

Τελειώνοντας, θα ήθελα να σας πώς ότι σήμερα είναι ακριβώς η πεντηκοστή επέτειος της χειροτονίας μου, διότι αυτή την ημέρα, εορτή της Υπαπαντής με το Παλαιό Ημερολόγιο του Αγίου Όρους, χειροτονήθηκα ιερέας στη Μονή του Αγίου Παύλου. Σήμερα, συμπληρώνονται επίσης τριαντατρία χρόνια, από τότε πού βρήκαμε αυτό τον χώρο για μας. Τριαντατρία χρόνια, το 1958.

*’Εννοεί τον πόλεμο του Περσικού Κόλπου το 1991.
3 .Άποκ. 9,14.
** Στις 26 Απριλίου 1986 είχε γίνει έκρηξη στον αντιδραστήρα του πυρηνικού σταθμού Τσερνομπίλ.
Εκφωνήθηκε στα γαλλικά, στις 15 Φεβρουάριου 1991. [Ρ72 Μ«]
(Αρχιμανδρίτου Σωφρονίου (Σαχάρωφ): «Οικοδομώντας τον Ναό του Θεού μέσα μας και στους αδελφούς μας», τόμος Β, Ομιλία 61,  σελ., Ιερά Σταυροπηγιακή Μονή Τιμίου Προδρόμου, Έσσεξ Αγγλίας)

Άγιος Παΐσιος Αγιορείτης

– Γέροντα, που οφείλεται η δικαιολογία;

– Στον εγωισμό. Η δικαιολογία είναι πτώση και διώχνει την Χάρη του Θεού. Πρέπει όχι μόνο να μη δικαιολογήται κανείς, αλλά και να αγαπήση την αδικία που γίνεται εις βάρος του.
Αυτή η δικαιολογία μας έβγαλε από τον Παράδεισο. Έτσι δεν το έπαθε ο Αδάμ; Όταν τον ρώτησε ο Θεός: «μήπως έφαγες από το δένδρο που σου είπα να μη φας;», εκείνος δεν είπε: «ήμαρτον, Θεέ μου, ναί, έσφαλα», αλλά δικαιολογήθηκε. «Η γυναίκα που μου έδωσες, είπε, αυτή μου έδωσε και έφαγα». Σαν να έλεγε: «Εσύ φταίς που έπλασες την Εύα»! Μήπως ήταν υποχρεωμένος ο Αδάμ σ᾿ αυτό το θέμα να ακούση την Εύα; Ρωτάει ο Θεός και την Εύα κι εκείνη απαντάει: «Το φίδι με απάτησε».
Αν έλεγε ο Αδάμ: «ήμαρτον, Θεέ μου, έσφαλα» και αν έλεγε και η Εύα: «εγώ έσφαλα», όλα θα τακτοποιούνταν. Αλλά αμέσως δικαιολογία-δικαιολογία.
Αγ. Παισίου Αγιορείτου: ΛΟΓΟΙ Γ’ «Πνευματικός Αγώνας»

***

«εισάκουσον της προσευχής μου, Κύριε, και της δεήσεώς μου, ενώτισαι των δακρύων μου· μη παρασιωπήσῃς, ὅτι πάροικος εγώ ειμί παρά σοι και παρεπίδημος καθώς πάντες οι πατέρες μου» (Ψαλμ. 38,13)

Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς

Η αμαρτία έδεσε τα φτερά του Αδάμ και των απογόνων του κι έτσι απομακρύνθηκαν όλοι από τον Θεό, τους τύφλωσε ο ίδιος πηλός από τον οποίο είχαν πλαστεί. Ο Χριστός, ο πρώτος Αδάμ και πρώτος Άνθρωπος, ο Πρωτότοκος πάσης κτίσεως, ήταν ο Πρώτος που αναλήφθηκε με πνευματικά φτερά στον Ουρανό, στο Θρόνο της Αιώνιας Δόξας και Δύναμης. Βάδισε τον δρόμο προς τον Ουρανό και άνοιξε όλες τις πύλες του για τους πιστούς που έχουν ανοιγμένα τα πνευματικά φτερά τους, όπως ο αετός ανοίγει το δρόμο για τα αϊτόπουλα, όπως το χελιδόνι που πετά πρώτο επικεφαλής, δείχνει στο σμήνος τον δρόμο κι εκμηδενίζει την αντίσταση του αέρα.

Η Μετάνοια είναι ο σπόρος, και η συγχώρεση είναι ο καρπός. Τίποτε το αξιοθαύμαστο δεν έχει ο σπόρος που δεν φέρνει καρπούς. Καμία Μετάνοια δεν έχει αξία, δίχως την συγχώρεση!

Όλη μας η ελπίδα βρίσκεται στον Κύριο και Θεό μας. Πρέπει και όλος ο Λαός να μετανοήσει για την αμαρτία, την κλοπή, τη διχόνοια και τις διαμάχες και από τον Θεό να ζητήσει συγχώρηση και Έλεος.

Εμείς οι ταξιδιώτες αυτού του κόσμου δεν είμαστε μόνοι στο δρόμο μας. Μαζί μας είναι ο Θεός και όλος ο Ουράνιος στρατός. Ο Θεός οδηγεί τον κόσμο και διευθύνει την ανθρώπινη ζωή. Ο Θεός ενεργεί με άπειρους τρόπους για να φέρει τους ανθρώπους κοντά Του, κοντά στην Αλήθεια, κοντά στην Σωτηρία τους.

Για να αποδράσουμε από μιά ξένη χώρα και να βρούμε την αληθινή πατρίδα μας, εκεί όπου συναντούμε απευθείας τον Θεό, πρέπει να εισέλθουμε εντός ημών, στις καρδιές μας. Εκεί είναι ο Βασιλιάς, εκεί και το Βασίλειο.

Συγχωρείτε εκείνους που σφάλουν ενώπιον σας, συγχωρείτε, διότι διαφορετικά δεν θα συγχωρηθείτε. Η Βασιλεία του Θεού είναι βασιλεία αμοιβαίας αγάπης. Anthony Bloom (Metropolitan of Sourozh)
https://iconandlight.wordpress.com/2020/02/29/40636/

Μετετέθει το λείψανο του Αββά Δουλά αφού υπόμεινε με ταπείνωση και μακροθυμία τον φθόνο των αδελφών του… οι αδικημένοι είναι τα πιο αγαπημένα παιδιά του Θεού, γιατί έχουν στην καρδιά τους τον αδικημένο Χριστό… Όσιος Παΐσιος ο Αγιορείτης
https://iconandlight.wordpress.com/2020/06/14/46177/

Δόξα… Ήχος πλ. β’

Εκάθισεν Αδάμ, απέναντι του Παραδείσου, και την ιδίαν γύμνωσιν θρηνών ωδύρετο. Οίμοι, τον απάτη πονηρά πεισθέντα και κλαπέντα, και δόξης μακρυνθέντα! οίμοι, τον απλότητι γυμνόν, νυν δε ηπορημένον! Αλλ’ ω Παράδεισε, τρυφής απολαύσω, ουκέτι όψομαι ουκέτι σου της τον Κύριον και Θεόν μου και Πλάστην· εις γην γαρ απελεύσομαι, εξ ης και προσελήφθην. Ελεήμον Οικτίρμον βοώ σοι· Ελέησόν με τον παραπεσόντα.

Κοντάκιον
Ήχος πλ. β’ Αυτόμελον
Της σοφίας οδηγέ, φρονήσεως χορηγέ, των αφρόνων παιδευτά, και πτωχών υπερασπιστά, στήριξον, συνέτισον την καρδίαν μου Δέσποτα. Συ δίδου μοι λόγον, ο του Πατρός Λόγος· ιδού γαρ τα χείλη μου, ου μη κωλύσω εν τω κράζειν σοι· Ελεήμον, ελέησόν με τον παραπεσόντα.

Ψαλμός ρλστ΄. 136

Επί των ποταμών Βαβυλώνος, εκεί εκαθίσαμεν και εκλαύσαμεν εν τω μνησθήναι ημάς της Σιών.  Επί ταις ιτέαις εν μέσω αυτής εκρεμάσαμεν τα όργανα ημών· ότι εκεί επηρώτησαν ημάς οι αιχμαλωτεύσαντες ημάς λόγους ωδών και οι απαγαγόντες ημάς, ύμνον· ΄Ασατε ημίν εκ των ωδών Σιών. Πώς άσωμεν την ωδήν Κυρίου επί γης αλλοτρίας; Εάν επιλάθωμαι σου, Ιερουσαλήμ, επιλησθείη η δεξιά μου· κολληθείη η γλώσσα μου τω λάρυγγί μου, εάν μη σου μνησθώ, εάν μη προανατάξωμαι την Ιερουσαλήμ, ως εν αρχή της ευφροσύνης μου. Μνήσθητι Κύριε, των υιών Εδώμ, την ημέραν Ιερουσαλήμ, των λεγόντων· Εκκενούτε, εκκενούτε, έως των θεμελίων αυτής. Θυγάτηρ Βαβυλώνος η ταλαίπωρος, μακάριος, ός ανταποδώσει σοι το ανταπόδομά σου, ό ανταπέδωκας ημίν. Μακάριος, ός κρατήσει και εδαφιεί τα νήπιά σου προς την πέτραν.

Ο Ψαλμός 136 είναι ο ψαλμός της εξορίας. Τον έψαλλαν οι Εβραίοι κατά τη Βαβυλώνια αιχμαλωσία τους καθώς σκέφτονταν την ιερή πόλη τους, την Ιερουσαλήμ. Αναφέρεται στον καημό τους, αφού αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν την πολυαγαπημένη τους Ιερουσαλήμ και να σύρουν για την γη της εξορίας Από τότε ο ψαλμός αυτός έγινε ο ψαλμός του ανθρώπου που συνειδητοποιεί την αποξένωση του από το Θεό και συναισθανόμενος αυτή την εξορία γίνεται πάλι άνθρωπος. Γίνεται εκείνος που ποτέ πια δε θα νιώσει βαθιά ικανοποίηση με τίποτε στον «πεπτωκότα» αυτόν κόσμο, γιατί από τη φύση και από την κλήση του είναι ένας αναζητητής του Τέλειου. Ο ψαλμός αυτός ψάλλεται την Κυριακή του Ασώτου, στον Όρθρο, μετά τον γιορταστικό και χαρούμενο ψαλμό του Πολυελαίου. Ψάλλεται ακόμα 2 φορές, τις δύο τελευταίες Κυριακές πριν από τη Μεγάλη Σαρακοστή, προσομοιάζοντάς της σαν ένα μακρινό ταξίδι, σαν μετάνοια, σαν επιστροφή. Επιστροφή στη γη της «Επαγγελίας», στη γη της χαράς, στη γη της αγάπης του στοργικού ουράνιου Πατέρα.